Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'emil zatopek'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Η συναρπαστική ιστορία του μεγαλύτερου αθλητή της Τσεχίας και πιο σημαντικού Ολυμπιονίκη όλων των εποχών, Εμίλ Ζάτοπεκ, σε κόμικς. Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφόρησε ένα graphic novel που θα διαβάσουν, εκτός από τους φαν των κόμικς – αυτού του ξεχωριστού λογοτεχνικού/εικαστικού μέσου – που έτσι κι αλλιώς δεν χάνουν καμία έκδοση στη γλώσσα μας, και πολλοί από αυτούς που αγαπούν με πάθος τον αθλητισμό, και ιδίως τον στίβο. Μάλιστα οι τελευταίοι θα αποζημιωθούν με πολλούς τρόπους. Κυρίως όμως: θα συγκινηθούν. Όλη η ιστορία του Ζάτοπεκ είναι μοναδική και δεν έχει προηγούμενο. Κι αυτό τόσο γιατί ήταν ο αθλητής που ήταν, αλλά και γιατί κυριολεκτικά στη ζωή του υπήρχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες όχι απλώς να αποτύχει, όχι να μη γίνει αυτό που έγινε, αλλά να μην ασχοληθεί καν με τον αθλητισμό. Το ότι εντέλει ασχολήθηκε και μάλιστα υπό συνθήκες απολύτως μη «επαγγελματικές», το ότι άρχισε να τρέχει σε αγώνες, να διακρίνεται, να ξεχωρίζει, να αντιπαλεύει χίλιες δυο αντιξοότητες και να γίνεται ο πρώτος στον κόσμο με χαώδη διαφορά από τον δεύτερο, ανήκει στον χώρο του θρύλου. Και όμως, είναι μαζί και πραγματικότητα. Στο graphic novel των Νόβακ και Γιάρομιρ βλέπουμε λοιπόν ακριβώς αυτά: στιγμιότυπα από τη ζωή του Ζάτοπεκ στην πρώην Τσεχοσλοβακία υπό τη βαριά σκιά του κομουνισμού, μέσα σε ένα περιβάλλον τόσο εχθρικό που θα ισοπέδωνε οποιονδήποτε άλλον θα τύχαινε να βρεθεί στη θέση αυτού του μυθικού υπερπρωταθλητή. Θα τον δούμε να δουλεύει σκληρά σε εργοστάσιο υποδηματοποιίας, να ξεκινά – σχεδόν τυχαία – προπονήσεις με τον ένα και μοναδικό προπονητή που είχε στη ζωή του – κι αυτό μόνο για ένα μικρό διάστημα στην αρχή της σταδιοδρομίας του –, να ξεπερνά τα οικογενειακά και άλλα προβλήματα που ορθώνονταν διαρκώς μπροστά του, και – μ’ αυτό τον παράξενο τρόπο που ήξερε να τρέχει, κουνώντας χαρακτηριστικά το κεφάλι του και μοιάζοντας πάντα εξουθενωμένος και ένα βήμα πριν την εγκατάλειψη – να τα αφήνει όλα πίσω του. Όπως πίσω του άφηνε και όλους τους συναθλητές και ανταγωνιστές του, σπάζοντας το ένα μετά το άλλο όλα τα παγκόσμια ρεκόρ. Φυσικά θα παρακολουθήσουμε από κοντά στην πιο μεγάλη και μάλλον πιο συναρπαστική σεκάνς του βιβλίου, και το μυθικό κατόρθωμα του Ζάτοπεκ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952 όπου κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια: στα 5 χιλιόμετρα, στα 10 χιλιόμετρα και στον μαραθώνιο – κάτι που «δεν μπορεί να γίνει», κάτι εντελώς εξωπραγματικό. Όπως θα δούμε και πόσο δυνατός, φιλότιμος και ακέραιος χαρακτήρας ήταν όταν αντιστάθηκε στο κομουνιστικό καθεστώς της χώρας του για να σταθεί στο πλευρό του συναθλητή του Στάνισλαβ Γιούνγκβιρτ, διακινδυνεύοντας να χάσει τα πάντα. Αλλά και πόσο πραγματικά αγαπούσε την Ντάνα Ίνγκροβα-Ζατόπκοβα, άλλη κορυφαία αθλήτρια και ολυμπιονίκη – τα θρυλικά κατορθώματα της οποίας παρακολουθούμε επίσης –, με την οποία ένωσε τη ζωή του ως το τέλος… Ο συγγραφέας Γιαν Νόβακ είχε πολύ δύσκολη δουλειά να κάνει έχοντας ένα τόσο μεγάλο υλικό στα χέρια του – και στ’ αλήθεια, τόσο «κινηματογραφικό». Το να συνθέσεις τη ζωή ενός τόσο χαρισματικού ανθρώπου που έδρασε υπό αδιανόητες σήμερα συνθήκες θέλει πολλές αντοχές. Αλλά τα καταφέρνει. Ενώ σπουδαία επίσης δουλειά μ’ αυτά τα τρίχρωμα σχέδιά του κάνει ο Jaromír 99, κατά κόσμον Jaromír Švejdík, που αναπαριστούν με έναν δωρικό τρόπο την εποχή, και ιδίως τη γεωμετρική και ταυτόχρονα με έναν τρόπο λαβυρινθώδη αισθητική της καθυποταγμένης στο κόμμα Τσεχοσλοβακίας. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Εμίλ Ζάτοπεκ που έφυγε από τη ζωή τον Νοέμβριο του 2000. Και εδώ θα δώσουμε τον λόγο σε κάποιαν που τον γνώρισε, τη συγγραφέα Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη, καθώς έμενε με τον σύζυγό της στη γειτονιά του ζεύγους Εμίλ και Ντάνα στην Πράγα. Την ευχαριστούμε πολύ. Τον είδα να περνάει κοτσονάτος από το απέναντι πεζοδρόμιο κάτω από το καινούργιο μας σπίτι. Σταμάτησε, έριξε το βλέμμα του ψηλά στη μεγάλη τζαμαρία του σαλονιού μας, και μου φάνηκε πως χαιρέτησε σηκώνοντας το κεφάλι μια ιδέα πιο πάνω. Να, έτσι κάνουν οι Τσέχοι, σκέφτηκα · πάντα χαιρετάνε κι ας μη σε ξέρουν. Σήκωσα το χέρι, μα εκείνος είχε ήδη γυρίσει πάλι μπροστά. Έκανε άλλα δυο βήματα και κοντοστάθηκε πάλι. Έστρεψε το κεφάλι πίσω και κοίταξε ανήσυχος. Γύρισε πίσω – αργά, αβέβαια, λες κι είχε χάσει τον προορισμό του – κι έκανε πάλι στροφή. Σαν σκυλάκι που ψάχνει για τα δικά του χνάρια, πήγε μπρος πίσω δυο-τρεις φορές, εκεί, ακριβώς απέναντι από το δικό μας σπίτι. Πρώτη μας βδομάδα στη γειτονιά. Να πω το κρίμα μου… ενοχλήθηκα. Μ’ αυτά τα μπρος-πίσω κάτω από τα παράθυρά μας, ήταν σαν να μας ξόρκιζε. Εμάς · τους ξένους. Σήκωσα το κορμί ψηλά, σούφρωσα τα φρύδια κι έβαλα τα χέρια στη μέση. Τέλος Αυγούστου. Φορούσε χακί βερμούδα κι ένα άσπρο φανελάκι. Προστάτευε το κεφάλι του μ’ ένα πράσινο κασκέτο κι από κάτω ξεχώριζαν δυο μάγουλα, κόκκινα σαν μήλα. «Χέι, Έμιλ!» του φώναξε από κάτω η σπιτονοικοκυρά μας, κι εκείνος σήκωσε το χέρι. Είπε μια φράση γρήγορη σ’ αυτή τη γλώσσα με τα μασημένα φωνήεντα και τη συμπλήρωσε με το κελαριστό του γέλιο. Έριξε ένα ακόμα βλέμμα πίσω και γύρισε να προχωρήσει κάνοντας λίγα ακόμα βήματα μπροστά, μέχρι το επόμενο άδειο οικόπεδο. Είχε περάσει πια τα εβδομήντα χρόνια, κι όμως οι γάμπες του ξεχώριζαν κάτω από τη βερμούδα μυώδεις, δυνατές, στηρίζοντας το εύρωστο κορμί του. Νάτον όμως πάλι που σταμάτησε. Αυτή τη φορά έβαλε εκείνος τα χέρια στη μέση και κοίταξε πάλι πίσω. Κι έλαμψε ολόκληρος! Τότε είδα κι εγώ τη λεπτή της φιγούρα να τον πλησιάζει με σταθερό βηματισμό. Κι εκείνος σίγουρος πια, έχοντας δίπλα του τον άνθρωπο που του χρωμάτιζε τη ζωή, σήκωσε και ξανάβαλε το κασκέτο στο κεφάλι δίνοντας το σύνθημα για μια νέα εκκίνηση, για μια νέα διαδρομή. Εύκολη πια. Όλες τις δύσκολες τις είχε δοκιμάσει – κι είχε βγει νικητής. Στηνόμουν καθημερινά από τότε, απογευματάκι, να τους δω να ξεμακραίνουν κατευθυνόμενοι στο μεγάλο πάρκο της Στρόμοφκα, σκορπώντας απλόχερα καλησπέρες. Ο Έμιλ και η Ντάνα Ζάτοπεκ · γείτονες · δυο σπίτια μόλις πιο πέρα, στη γειτονιά της Τρόιας στην Πράγα. Υπέροχη γειτονιά · όλοι το λέγανε. Λίγοι όμως ξέρανε το μυστικό της · πως έπαιρνε φως από το χαμόγελο δύο υπέροχων ανθρώπων, κατοίκων της οδού Τρόισκα. Το χαμόγελό τους και τα λαμπερά Ολυμπιακά τους μετάλλια, έδιναν χρυσή αξία στην όμορφη γειτονιά. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.