Αναζήτηση στην Κοινότητα

Goyer & SyFy Developing "Krypton" Superman Origin Series ετοιμαζουν σειρα με τις περιπετειες του παππου του σουπερμαν στον πλανητη κρυπτον πριν την εκρηξη μάλιστα, gotham χωρις μπατμαν κ krypton χωρις superman.. [imdb=tt4276624]

Άλλος ένας μεγάλος διαγωνισμός από τη ΛΕΣΧΗ ΦΙΛΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ! Οι εκδόσεις ΟΞΥ/BRAINFOOD μας προσέφεραν 2 αντίτυπα του graphic novel SHAZAM! (ο γνωστός μας Κάπταιν Μάρβελ) κυκλοφορίας 5/4/2019 αξίας 22 € ! Το ένα αντίτυπο κληρώθηκε και το κέρδισε το μέλος της Λέσχης Φίλων Κόμικς she-hulk. Το άλλο αντίτυπο θα κληρωθεί το βράδυ του Σαββάτου 20 Ιουλίου στις 11:59 και θα το κερδίσει ένα από τα μέλη του Greekcomics που θα απαντήσουν εδώ.

Η Marvel και η DC μοιάζουν ίδιες αλλά έχουν διαφορές που ευθύνονται για μεγάλες διαμάχες μεταξύ των φανς και κάνουν τους δύο κόσμους να ξεχωρίζουν. Εσύ σε ποιο σύμπαν ανήκεις; Τα κόμικς είναι μία παρεξηγημένη έννοια στην Ελλάδα χωρίς αυτό να είναι παράλογο. Μόνο και μόνο η διαφορά της νεοελληνικής κουλτούρας (αποφεύγει να διαβάζει) αλλά και το γεγονός πως αρκετοί θεωρούσαν στην Ελλάδα τα κόμικς και τα "μικυμάου" το ίδιο, είναι αρκετά ώστε να μην έχουν τα κόμικς τον αντίκτυπο που έχουν στην Αμερική, την Ασία ή την υπόλοιπη Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια όμως το σκηνικό αλλάζει καθώς ο κινηματογράφος έχει αναδείξει την ένατη τέχνη και το ελληνικό κοινό δείχνει διάθεση να ανακαλύψει την εικοναφήγηση. Το μεγάλο ενδιαφέρον φυσικά δεν είναι για όλα τα κόμικς αλλά γι' αυτά της Marvel και της DC καθώς οι ταινίες με υπερήρωες σπάνε τα ταμεία και ο κόσμος ασχολείται ολοένα και περισσότερο με τις λεπτομέρειες γύρω από τους ήρωες και το εκάστοτε σύμπαν όπου διαδραματίζονται όλες αυτές οι ιστορίες. Η Marvel και η DC μπορεί να μοιάζουν ίδιες καθώς αμφότερες ασχολούνται με υπερήρωες και εξωπραγματικές δυνάμεις, αλλά έχουν σημαντικές διαφορές οι οποίες μάλιστα είναι "καυτό θέμα" συζήτησης όταν οι φανατικοί των δύο πλευρών καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Το Έθνος κάθε Κυριακή δίνει ένα κόμικς της Marvel και παράλληλα τη δυνατότητα να εξερευνήσετε το σύμπαν της Marvel, αλλά ποιες είναι οι διαφορές της με την DC; Είναι τόσο σημαντικές; Είναι αυτές ικανές να σε οδηγήσουν στην επιλογή που θα ακολουθήσεις1. Ήρωες Η βασική διαφορά των δύο εταιριών εντοπίζεται στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον κεντρικό τους πρωταγωνιστή. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα που λέει: οι ήρωες της Marvel μοιάζουν περισσότερο με ανθρώπους με εξωπραγματικές δυνάμεις και είναι πιο ρεαλιστικοί από αυτούς της DC, οι οποίοι θυμίζουν περισσότερο θεούς ή μυθολογικά πλάσματα2. Τοποθεσίες Πρόκειται για τη διαφορά που γνωρίζουν οι περισσότεροι, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν ασχοληθεί με τα κόμικς ή δεν έχουν δει όλες τις ταινίες από τα δύο studio. Ο Σούπερμαν ζει στη Μετρόπολις και ο Μπάτμαν στη Γκόθαμ, καθώς η DC χρησιμοποιεί φανταστικές τοποθεσίες, σε αντίθεση με τη Marvel που τοποθετεί τις ιστορίες της στον πραγματικό κόσμο. 3. Ομάδες υπερηρώων Τόσο στις ταινίες όσο και στα κόμικς η Marvel έχει περισσότερες ομάδες υπερηρώων από την DC. Η πρώτη συνηθίζει να συγκεντρώνει πολλούς από τους ήρωές της στην αντιμετώπιση των γεγονότων, ενώ η δεύτερη προτιμά τις ιστορίες γύρω από έναν πρωταγωνιστή που δρα μόνος του.4. Θάνατος και ανάσταση Στο σύμπαν της Marvel οι ήρωες πεθαίνουν συχνά, πολύ πιο συχνά από ότι συμβαίνει με τους ήρωες της DC, αλλά έχουν ένα μεγάλο ατού σε σχέση με τους συναδέλφους τους. Οι χαρακτήρες μπορεί να χάνουν τη ζωή τους σε κάθε μεγάλο περιστατικό, αλλά επιστρέφουν με την ίδια χαρακτηριστική ευκολία. 5. Οι δυνάμεις και το υπόβαθρό τους Όπως αναφέρθηκε και στην πρώτη βασική διαφορά των δύο κόσμων σχετικά με τις δυνάμεις των ηρώων, η Marvel και η DC αντιμετωπίζουν διαφορετικά τους πρωταγωνιστές τους. Στο σύμπαν της Marvel οι δυνάμεις είναι περισσότερο «κατάρα» παρά «χάρισμα», τις οποίες αποκτούν με κάποιο τρόπο στην πορεία, ενώ στο αντίπαλο στρατόπεδο της DC οι ήρωες συνήθως γεννιούνται με τις δυνάμεις τους ή τις αναπτύσσουν σε μικρή ηλικία και τις αποδέχονται πολύ πιο εύκολα ως ένα χάρισμα που του δόθηκε αποκλειστικά για να βοηθήσουν τον κόσμο Φυσικά και οι διαφορές των δύο κόσμων είναι πολύ περισσότερες. Από τις περίπλοκες και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το σύμπαν, μέχρι τις λεπτομέρειες που εντοπίζονται μόνο στα κόμικς, τις ταινίες, ή τις σειρές και τον τρόπο που «αγκαλιάζουν» τη... σκοτεινή πλευρά. Πηγή.

Ακόμη θυμάμαι τη διαφήμιση. Ιερωμένος πρωταγωνιστής σε ένα κόμικ. Ιδέα που γύριζε στο κεφάλι μου συχνά. Σχεδόν παρακαλούσα να μου το κρατήσουν στη Σπηλιά των Κόμικς. Δεν ήμουν όμως από την εκλεκτή φατρία. Δεν ξόδευα αρκετά. Πέρασαν δυο χρόνια για να έχω το προνόμιο να μου κρατάνε περιοδικά. Και πως βρέθηκε στα χέρια μου; Ένας τύπος, Γιάννης νομίζω, κρατούσε το μαγαζί για κάποιες μέρες και μου έφερε ένα αντίτυπο από την αποθήκη. Συμπαθέστατος άνθρωπος. Και τι είναι αυτό το κόμικ; Είναι ό, τι πιο ανατρεπτικό, υβριστικό και βίαιο μπορούσατε να διαβάσετε εκείνη την εποχή από έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο. Οι δημιουργοί είναι οι Garth Ennis και Steve Dillon, σχετικά μεγάλα ονόματα της βρετανικής σκηνής, που κάνουν το άλμα και βρίσκονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γίνονται γνωστοί στον τίτλο του Hellblazer, τον μάγο αντιήρωα της Vertigo Comics. Θυγατρική εταιρία της DC Comics, που αυτοχαρακτηρίστηκε το Κανάλι HBO των Κόμικς. Εκεί τους δίνεται η ευκαιρία να κάνουν τον δικό τους τίτλο. Και εμφανίζεται στα περίπτερα το PREACHER το 1995. Πρωταγωνιστής ένας παπάς, που βρίσκεται σε αυτήν τη θέση χωρίς τη θέλησή του. Η καταπιεστική, βίαιη, αμοραλιστική, και αμφιβόλου ποιότητας οικογένειά του τον ωθεί στην εκκλησία. Ασκεί το λειτούργημά του σε ένα χωριό που σχεδόν τον αηδιάζει από τις εξομολογήσεις του ποιμνίου του. Όλη αυτή η καταπίεση τον ωθεί να «δραπετεύσει» από αυτήν την ζωή και καταλήγει μαζί με την τυχοδιωκτική παρέα μιας 25άρας δολοφόνου κατά παραγγελία και ενός ιρλανδού μπεκρή βρικόλακα. Κάποια στιγμή ένα ανίερο πλάσμα, καρπός ενός αγγέλου και ενός δαίμονα, μπαίνει μέσα του και αποκτά την ικανότητα να επιβάλλεται στον κόσμο με το λόγο του. Η νέα του αυτή δύναμη είναι ένας καρπός που πολλοί τον επιθυμούν. Εκκλησιαστικά μιλιταριστικά παρακλάδια τον κυνηγούν, το γεμάτο ανεύθυνες κινήσεις παρελθόν του βρικόλακα τους βάζει σε μπελάδες, το ερωτικό τρίγωνο των πρωταγωνιστών καταστρέφει τις σχέσεις τους, πάντα όμως γεμάτο μαύρο χιούμορ. Δύσκολο να γελάς με τις ατυχίες των πρωταγωνιστών. Το καταφέρνουν στο ακέραιο. Υπάρχουν όμως στιγμές που ξεφεύγει. Το μίσος του συγγραφέα για την εκκλησία είναι έκδηλο και δε χάνει ευκαιρία να μειώνει τα πάντα. Βεβηλώνει σύμβολα και θεσμούς θέλοντας να δείξει την υποκρισία και τα εγκλήματα που γίνονται στο όνομα της Εκκλησίας. Περνάει τα όρια συνέχεια και αμφιβάλλω αν αποδεχτείτε τις μισές σκέψεις του. Το άλλο αρνητικό στοιχείο που προσωπικά με έφερε στα όρια είναι οι ιδέες του για την οπλοκατοχή. Θα δείτε ανήλικα παιδιά να μαθαίνουν σκοποβολή, να γίνονται διάλογοι για τη σημασία της οπλοκατοχής στην Αμερική. Θεωρώ ότι η παράδοση που ήθελε τους τυχοδιώκτες της Άγριας Δύσης να είναι αρματωμένοι δεν έχει καμιά θέση στην εποχή μας. Η αυτοδικία με όπλα εν καιρώ ειρήνης είναι ένα έγκλημα ακόμη πιο μεγάλο από την ύβρη στα Θεία. «Αυτός ο ιρλανδός μας καταλαβαίνει, νοιώθει τη σημασία του να κρατάμε όπλα» δήλωσαν διάφοροι αρθρογράφοι σχολιάζοντας τον τίτλο. Ο συγγραφέας χαρακτηρίστηκε σαν ο Ταραντίνο των κόμικς. Ίσως το αξίζει κιόλας. Ο ίδιος ο Ταραντίνο είναι λάτρης των κόμικς. Αν ψάξετε στο ίντερνετ μπορείτε να βρείτε το κόμικ του «Από το σούρουπο ως την αυγή». Ναι ήταν κόμικ πριν γίνει ταινία. Ο σκιτσογράφος Steve Dillon είναι μινιμαλιστικός, αφαιρετικός σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής. Καταφέρνει όμως να γίνει τόσο εκφραστικός και πρωτότυπος που προσωπικά τον θεωρώ τον ορισμό ενός αξιοπρεπούς σκιτσογράφου. Μελανώνει το σκίτσο του ο ίδιος, αφήνοντας αέρα για το χρώμα. Αν προσέξετε τις σελίδες θα δείτε ότι το μάτι οδηγείται στα μπαλονάκια τόσο εύκολα, χωρίς να παιδεύεσαι να τα βρεις στις σελίδες. Ένας κανόνας που συχνά δεν τηρείται από δημιουργούς. Σπάνια κάτι τέτοιο γίνεται κατανοητό από έλληνες σκιτσογράφους. Το 5χρονο αυτό κόμικ οι δημιουργοί το φχαριστήθηκαν. Η αγάπη τους για τη δουλειά τους φαινόταν σε κάθε τεύχος, ακόμη και σε εποχές κοιλιάς. ΟΙ πωλήσεις σταθερές και ανοδικές, βοήθησαν σε πολλές επανεκτυπώσεις των Paperback. Στις μέρες μας γίνεται προσπάθεια να συλλέξουν το κόμικ σε τόμους Hardcover των 12-15 τευχών. Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 66 τεύχη και μερικά limited series και one shot. Σαν δοκιμή για να δείτε αν σας ταιριάζει θα πρότεινα τα one shot “The Story of You-know-who”, “Cassidy – Blood and Wiskey”, και το Limited series “Saint of Killers”. Αν νοιώστε άνετα ασχοληθείτε με τον κύριο τίτλο. Ίσως τα επτά πρώτα τεύχη σας απογοητεύσουν, αλλά ειδικά τα #8-27 είναι μάλλον τα καλύτερα. Ο Ennis μας παρουσίασε και άλλους τίτλους άλλοτε αριστουργήματα, άλλοτε μετριότητες στην καλύτερη των περιπτώσεων. “Pride and Joy”, “Punisher”, “The Boys” κινούνται στο ίδιο μοτίβο βίας, άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε καταδικάζοντάς το. Ο Dillon αν και συνεργάστηκε με τον Ennis ξανά, δούλεψε αρκετά και σαν ντουέτο με τον Daniel Way, δίνοντας ένα ομολογουμένως αξιοπρεπέστατο Wolverine – Origins, ακόμη και αν ήταν ο βιασμός του παρελθόντος του Wolverine. Καθώς και το Limited series Nighthawk, μια πιο MARVELική αντιμετώπιση του μύθου BATMAN-JOKER. O Νίκος της Σπηλιάς μου διηγήθηκε τη συνάντησή του με τον Garth Ennis σε κάποιο ταξίδι του και την τηλεφωνική επαφή που κράτησαν. Είχαν μια ιδέα να τον καλέσουν στην Ελλάδα, που δυστυχώς δεν έγινε ποτέ. Ας ελπίσουμε για το μέλλον. Αφιερωμα στο GC για τον Garth Ennis Ακομα απο τον Garth Ennis : The Pro Judge Dredd Αγνωστος Εκδικητης Fury Chronicles Of Wormwood HELLBLAZER (#078-#083) : RAKE AT THE GATES OF HELL ADVENTURES IN THE RIFLE BRIGADE Απο τον Steve Dillon : JUDGE DREDD

Φεβρουάριος 2003 - Απρίλιος 2006 * 2003 Eisner Awards - Nominee - Best New Series: (by Ed Brubaker, Greg Rucka, and Michael Lark [DC]) * 2004 Eisner Awards - Nominee - Best Continuing Series * 2004 Eisner Awards - Winner - Best Serialized Story: (#6–10 "Half a Life") * 2004 Eisner Awards - Nominee - Best Writer - Ed Brubaker: Catwoman, Detective Comics, Gotham Central (DC); Sleeper (WildStorm/DC) * 2004 Eisner Awards - Nominee - Best Writer - Greg Rucka: Queen & Country (Oni); Gotham Central, Wonder Woman (DC); Wolverine (Marvel) * 2005 Eisner Awards - Nominee - Best Writer - Greg Rucka: Queen & Country (Oni); Gotham Central (DC) Εάν μη τι άλλο, χαίρομαι που κάποιοι ακόμα συμφωνούν ότι αυτή η σειρά ήταν καλή - - Brubaker______Rucka_______Lark Gotham. Η πόλη του Batman. Η σειρά αφηγείται τις ιστορίες των αστυνομικών του Major Crime Unit. Σε μια τέτοια πόλη και ο Batman εμφανίζεται αλλά και διάφορες φιγούρες (φίλοι και εχθροί) της μυθολογίας του. Θα έπρεπε να τρομάζουν όσοι δεν γουστάρουν το υπερηρωικό? Όχι απαραίτητα. Θα έλεγα ότι είναι 10% υπερηρωικό (και ίσως να λέω και πολύ... αν μετρήσουμε τα καρέ, το ποσοστό μειώνεται σημαντικότατα) και 90% αστυνομικό. Περισσότερο στο πνεύμα των προσωπικών ιστοριών του Blue Street Hill παρά στο πνεύμα του who(how)dunnit του CSI με τον Batman στο φόντο και ενίοτε πίσω από την κουρτίνα. Δύο από τους πιο ενδιαφέροντες αμερικάνους δημιουργούς κόμικ που ασχολούνται με crime comics, οι Brubaker + Rucka, μετά τη συνεργασία τους στο crossover Batman: Officer Down, δίνουν ζωή σε δευτερεύοντες χαρακτήρες του Gotham. Δεν θα βρείτε τον commisioner Gordon, θα βρείτε όμως άλλα πολύ δευτεροκλασσάτα ονόματα που ίσως να είχατε προσέξει αν ήσασταν αρκετά παρατηρητικοί στο παρελθόν. Καίτοι έχουν περάσει από το σκίτσο 6 διαφορετικοί δημιουργοί (με σχεδόν τα μισά από τον Lark) υπάρχει μια σταθερότητα σε αυτό και σε ένα noir/grimmy περιβάλλον. Δυστυχώς το ευρύ κοινό διαφώνησε και μ'εμένα αλλά και με τους κριτικούς, οπότε η σειρά σταμάτησε μετά από 40 τεύχη. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι εσείς δεν μπορείτε να περάσετε καλά με αυτά τα 40 τευχάκια. Σημειωτέον ότι διάφοροι χαρακτήρες από τη σειρά δεν έχουν περιπέσει σε αχρηστία και έχουν έκτοτε χρησιμοποιηθεί σε διάφορους ρόλους στα κόμικ της DC. Ακομα περισσοτερα κομικς του Brubaker θα βρειτε στα : Incognito Sleeper Batman (Panini) Scene Of The Crime ( μαζι με Michael Lark ) An Accidental Death Fatale Για περισσοτερο Rucka και Lark : Lazarus Για περισσοτερο Rucka : Stumptown Whiteout

Μετά το τέλος του "Hush", που έτρεξε στα τεύχη 608-619 του Batman, οι ιθύνοντες παρέδωσαν τον υπερασπιστή της Γκόθαμ στη δημιουργική ομάδα του (εν εξελίξει τότε) 100 Bullets, ήτοι Brian Azzarello (σενάριο), Eduardo Risso (σχέδιο), Patricia Mulvihill (χρωματισμός), Clem Robins (lettering) και Dave Johnson (εξώφυλλα). Το αποτέλεσμα ήταν το story arc "Broken City", που ολοκληρώθηκε στο τεύχος 625. Ο Batman ερευνά τον βίαιο θάνατο της Elizabeth Lupo. Τα σημάδια στο σώμα της δείχνουν Killer Croc, αλλά με την ανάκριση το μόνο που καταφέρνει είναι να σπάσει τα καινούργια δόντια του. Μέσω της όμορφης Margo, οδηγείται στον Angel Lupo, αδερφό του θύματος. Εκείνος το σκάει από το παράθυρο ενός ακατοίκητου σπιτιού και, ενώ τρέχει στο σκοτεινό σοκάκι από κάτω, σκοτώνει ένα αντρόγυνο, αφήνοντας το αγοράκι τους ορφανό. Συγκλονισμένος από την ομοιότητα με τη δολοφονία των δικών του γονιών, ο Batman το παίρνει προσωπικά. Μέχρι να καταλήξει στην αλήθεια, θα συνομιλήσει με τον Penguin, τον Ventriloquist και δυο καινούργιους παίχτες που χρησιμοποιούν ανατριχιαστικά ψευδώνυμα: Fatman και Little Boy... Ο Azzarello δίνει μια πιο νουάρ αίσθηση σε αυτή την ιστορία, βασιζόμενος λιγότερο στο ξύλο (όχι πως ο Batman δεν ανταλλάσσει μπουνιές) και περισσότερο στο υποτιθέμενο δυνατό του σημείο, το μυαλό. Η ιστορία δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι εξαιρετικό, παρόλα αυτά ο Azzarello τη χρησιμοποιεί για να διερευνήσει την ψυχοσύνθεση του ήρωα. Και το κάνει με τρόπο που ελάχιστοι (imho) έχουν κάνει. Στα συν, επίσης, η πολύ καλή και απαιτητική χρήση της γλώσσας, ένα σημείο που πολλοί σύγχρονοι σεναριογράφοι ξεχνούν. Από τη μεριά του, ο Risso κάνει καλή δουλειά, αλλά όχι στο 100% των δυνατοτήτων του. Σε αρκετά σημεία, μάλιστα, η γραμμή του μου θύμισε τον σημερινό, κακογερασμένο Frank Miller. Συνολικά, μιλάμε για ένα κόμικ, το οποίο απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη και καταφέρνει να τον κρατήσει στην ατμόσφαιρά του. Ίσως δε θα το πρότεινα σε όσους πρωτογνωρίζονται με τον Σκοτεινό Ιππότη, αλλά εν πάση περιπτώσει αποτελεί μία ακόμη ενδιαφέρουσα προσθήκη στον μύθο του.

Τιμή καταλόγου: 16,50€ Το κείμενο στο οπισθόφυλλο: Ο ΑΛΛΟΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ Ο Άρθουρ Κάρι είναι διχασμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους. Έξι χρόνια πριν, ήταν ο γιος ενός φαροφύλακα και κάτοικος της επιφάνειας. Ώσπου το πεπρωμένο του αποκαλύφθηκε και ο νεαρός Άρθουρ Κάρι διεκδίκησε το κληρονομικό του δικαίωμα: το θρόνο της Ατλαντίδας. Μα η βασιλεία του ήταν σύντομη. Όταν ο κόσμος της επιφάνειας βρέθηκε σε κίνδυνο, έγινε μέλος της ομάδας των υπερηρώων, της διάσημης Justice League, κι απαρνήθηκε το σκήπτρο του. Αλλά ακόμα και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, το παρελθόν δεν μπορεί να παραμείνει θαμμένο. Μια μοχθηρή δύναμη οδηγεί τους δύο κόσμους του Άκουαμαν στη σύγκρουση. Ο Άρθουρ θα πρέπει να πάρει πίσω το θρόνο του, γνωρίζοντας πως, αν αποτύχει, δε θα χάσει μόνο το βασίλειό του αλλά και την ίδια του τη ζωή! Οι δημιουργοί GEOFF JOHNS, IVAN REIS, PAUL PELLETIER και PETE WOODS θα μας διηγηθούν μια συναρπαστική ιστορία σύγκρουσης και αμέτρητων προκλήσεων! ----------------------------------------- Να και η πρώτη καθαρόαιμη έκδοση του Άκουαμαν στην Ελλάδα! Στην ιστορία αυτού του τόμου φαίνεται να βασίζεται ένα σημαντικό μέρος της πλοκής της ταινίας που θα βγει σε λίγες ημέρες στους κινηματογράφους. Το plus εδώ είναι ότι εκτός από τον Άκουαμαν στην ιστορία συμμετέχουν και τα μέλη της Justice League, οπότε μέσα στις σελίδες της άψογης έκδοσης της Anubis θα δούμε και τους Σούπερμαν, Μπάτμαν, Γουόντερ Γούμαν και λοιπούς και μη εξαιρετέους συνδικαλισμένους υπερήρωες! Ο τόμος περιλαμβάνει τα τεύχη του Aquaman No.0, 14, 15 και 16 καθώς και του Justice League No.15, 16, 17, συνολικά 180 σελίδες! Το σκίτσο είναι εντυπωσιακό και η μόνη απορία που μπορεί να σας δημιουργηθεί είναι εάν το πάρετε χωρίς να το ξεφυλλίσετε και όταν πάτε να το διαβάσετε αντιληφθείτε ότι υπάρχει μια μικρή διαφορά στην εμφάνιση του Aquaman στο εξώφυλλο με το εσωτερικό του τεύχους: => Είδατε τι κάνει η υπερβολική ηλιοθεραπεία; Να προσέχουμε να μην το πάθουμε κι εμείς! Η έκδοση φαίνεται ιδανική για να μας προετοιμάσει για την επερχόμενη ταινία, ενώ δεν βλάπτει και η χρήση των σχετικών αξεσουάρ που μετατρέπουν την υπόθεση "Άκουαμαν" σε ανδρικό προνόμιο!

Μια φετινή σειρά της Vertigo. Κάπου διάβασα "The Sopranos on an Indian reservation" και αυτομάτως την έβαλα στη λίστα για τσεκάρισμα. Εάν θεωρήσουμε ότι κάθε σειρά δικαιούται επιείκιας στο ξεκίνημα και ότι βρίσκει τα πατήματά της στη συνέχεια, τότε είμαστε σε εξαιρετικό δρόμο, αφού δεν έχω βρει κάτι το μεμπτό, οπότε the sky is the limit. Σχετικά "βρώμικο" σκιτσάκι από τον R. M. Guéra και σενάριο από τον Jason Aaron. Αμφότεροι μου ήσαν άγνωστοι και το comicbookdb δεν έχει τίποτα παραπέρα για κάποιον (απλώς μια ακόμα σειρά, το The Other Side για τον Aaron). Μέχρι στιγμής έχουμε μια αστυνομική περιπέτεια μέσα σε έναν σημερινό Ινδιάνικο καταυλισμό (εάν αυτή είναι η σωστή απόδοση) με τον δέοντα κοινωνικοπολιτικοοικονομικό σχολιασμό/υπόβαθρο, τόσο για την κατάσταση σήμερα στους καταυλισμούς όσο και για την σχετική ιστορία τα τελευταία 30 χρόνια χωρίς να γίνεται μια νερόβραστη κομπλεξική απολογία τύπου "Χορεύοντας με τους Λύκους". Οτιδήποτε παραπάνω και αν γράψω (α) μπορεί να γίνω spoileras (β) μπορεί το focus να αλλάξει ως προς την κεντρική φιγούρα σε επόμενα τεύχη. comicbook wikipedia μια πρώιμη κριτική πάνω στο Scalped από τις αρχές του χρόνου ΥΓ Κοιτάζωντας το wiki, διαπιστώνω ότι ο R. M. Guéra είναι Σέρβος και προφανώς αυτή είναι η πρώτη του δουλειά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Από bedetheque βλέπω ότι στα Γαλλικά υπάρχουν δουλειές του σε 2 τίτλους, το Howard Blake και στο Le lièvre de Mars Επισης σε σεναριο του Jason Aaron εχει κυκολοφορησει στα ελληνικα το Thor : God Of Thunder απο την Anubis Αλλα κομικς του Jason Aaron : Star Wars

Καλησπέρα φιλαράκο. Ωραία μερα σήμερα! Κρίμα που η ζωή σου έχει πάρει την κάτω βόλτα και δεν μπορείς να απολαύσεις τη λιακάδα. Ποιος να στο λέγε, ε? Τα είχες όλα. Οικογένεια, φίλους, σπίτι, λεφτά... και σήμερα, να'σαι. Εδώ. Ο τίποτας. Πιο κάτω κι απ'τον τίποτα. Χωρίς σκοπό, χωρίς παρόν, χωρίς μέλλον, χωρίς καν ελπίδα. Την ελπίδα ότι η χτεσινή μέρα ήταν χειρότερη από τη σημερινή και η σημερινή χειρότερη από την αυριανή φιλαράκο. Για πες, τους έχεις ξαναδεί αυτούς εδω? Ξέρω. Δε με πιστεύεις φιλαράκο. Ποιος είμαι εγώ, ποιοί είναι αυτοί, τι στο διάολο είναι αυτά που σου λέω. Πάρε τη βαλίτσα και άνοιξ'την. Ο φάκελος έχει όλα όσα θες να μάθεις για αυτούς. Όλα όσα σου χρειάζονται για να πειστείς πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αυτοί οι καριόληδες φταίνε. Το όπλο μπορείς να το χρησιμοποιήσεις άφοβα εναντίον τους. Και αυτές τις 100 σφαίρες. Ακόμα κι αν σε πιάσουν οι μπάτσοι, όταν καταλάβουν ποιό όπλο χρησιμοποίησες, ποιές σφαίρες τους έριξες, θα σε αφήσουν να την κάνεις. Ελεύθερο πουλί φιλαράκο. Όχι. όχι. Δε σου λέω να τους σκοτώσεις. Αυτό είναι δική σου επιλογή. Θες, τους σκοτώνεις. Δεν θες, δεν τους σκοτώνεις. Ότι σε φωτίσει ο θεός ή ο διάολος φιλαράκο. Κι αν γουστάρεις, τσίμπα ένα από δαύτα. Τα γράφει ο Brian Azzarello και τα σκιτσάρει ο Eduardo Risso. Απ'ότι λένε, δεν είσαι ο μόνος φιλαράκο που κονόμησες τέτοια βαλιτσούλα. Και φυσικά ο Azzarello τα λέει καλύτερα από μένα, πιο μαύρα, πιο μόρτικα. Γι'αυτό και τους δώσαν και μερικά Eisner φιλαράκο και περνιέται ο χαρτογιακάς για πρώτη μούρη. Απ'ότι λένε, στα 100 τεύχη θα σταματήσουν. Και που'σαι? Η παραμύθα τραβάει λίγο παραπέρα από μερικές βαλίτσες και μερικές ιστοριούλες σαν τις δικές σου. Αλλά και αυτό είναι δική σου επιλογή. Θες, τα διαβάζεις. Δεν θες, δεν τα διαβάζεις. Ότι σε φωτίσει ο θεός ή ο διάολος φιλαράκο. Γκέγκε? Για περισσοτερο Αzzarello περαστε μια βολτα απο δω : Filthy Rich Joker( Αμερικανικη Εκδοση ) Loveless HELLBLAZER (#151-#156) : GOOD INTENTIONS HELLBLAZER (#146-#150) : HARD TIME Joker ( Ελληνικη Εκδοση ) Superman ( Anubis ) Για περισσοτερο Eduardo Risso παρακαλω απο δω : Bιντεο Νουαρ Batman (Espresso)

Ένα αστυνομικό τμήμα υπερηρώων σε μια πόλη υπερηρώων. Ή μάλλον για να το διατυπώσουμε καλύτερα. Ένα αστυνομικό τμήμα στελεχομένο με άτομα με δυνάμεις σε μια πόλη ατόμων με δυνάμεις. Τι θα μπορούσε να συμβεί εκεί πέρα? "Hillstreet Blues" meets "Marvels" με τους "Usual Suspects", "Santa Claus", "Gladiator", "Galactus", "Mickey Mouse", "Asterix", "Valhalla", "Marvin the Martian", "Godzilla" και ένα δισεκατομμύριο ακόμα τρελλές παραπομπές που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν αρμονικά μόνο στο κεφάλι αυτού του υπέροχου τρελλού, του Alan Moore σκιτσαρισμένη από τον Gene Ha. Eisner Awards για Best New Series 2000, Best Continuing Series 2001 και στους δημιουργούς Best Letterer 2000-1-2, Best Writer 2000-1 και nomination για Best Continuing Series 2000. Δικαιότατα. Πολύ καλό σκιτσάκι, δυνατή πλοκή και επιπρόσθετα τέτοιο πλήθος λεπτομέρειας (σκίτσο-ιστορία) που ξαναδιαβάζεται με ευχαρίστηση. 12 τευχάκια τα οποία προκαλέσαν 3 ακόμα mini-series: το Smax και το βραβευμένο Top Ten: The Forty-Niners με τον Alan Moore (που λένε και μπορούν να διαβαστούν αυτόνομα) καθώς και το Top 10: Beyond the Farthest Precinct (που δεν το έγραψε ο Alan Moore, οπότε δεν με έχει απασχολήσει για να το διαβάσω). Ένα ακόμα κόμικ υπερηρώων για αυτούς που δεν γουστάρουν τα υπερηρωικά. Αφιερωμα στον Alan Moore Αλλα εργα του Alan Moore : Πληρης εργογραφια στα ελληνικα Watchmen V for Vendetta Saga Of The Swamp Thing The Courtyard Neonomicon

Ζήσε τώρα το έπος! Η Γουόντερ Γούμαν, η Μπάμπλμπι, η Μπάτγκερλ, η Σούπεργκερλ, η Πόιζον 'Aιβι, η Κατάνα και η Χάρλεϊ Κουίν στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής τους! Στο Σχολείο των Υπερηρώων μελετούν την ΟΔΥΣΣΕΙΑ, όταν ο φιλόλογος εξαφανίζεται μυστηριωδώς! Οι νεαρές υπερηρωίδες θα αναλάβουν να τον βρουν και στην αναζήτησή τους θα συναντήσουν Κύκλωπες, μάγισσες, Σειρήνες, ακόμη και αυτόν τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου! Θα σώσουν τελικά οι υπερηρωίδες μας τον καθηγητή τους; Θα βρουν το χαμένο Μπατ-σκάφος; Ή θα ζήσουν μια... ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ; Άλλο ένα πολύ χαρούμενο και πολύχρωμο κόμικ! Πολυτελής έκδοση, λίγο πιο μικρή σε μέγεθος από τα συνηθισμένα υπερηρωικά της Anubis. Παρόλο που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε μετά το ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, στην Αμερική κυκλοφόρησε πριν από αυτό και προηγείται χρονικά, μάλιστα θεωρείται Graphic Novel. Το όλο franchise βασίζεται στην ομώνυμη σειρά κινουμένων σχεδίων που έχει ήδη φτάσει στον 5ο κύκλο, ενώ έχουν βγει και 5 ταινίες direct-to-video. Μέχρι στιγμής στην Αμερική έχουν βγει 7 Graphic Novels, όλα γραμμένα από τη Shea Fontana: Τίτλος - Ημ/νια κυκλοφορίας Finals Crisis - 5 July 2016 Hits and Myths - 1 November 2016 Summer Olympus - 11 July 2017 Past Times at Super Hero High - 26 September 2017 Date with Disaster - 31 January 2018 Out of the Bottle - 7 August 2018 Search for Atlantis - 26 September 2018

Οι Υπερήρωες δεν ησυχάζουν ούτε στις διακοπές! Οι μαθητές του ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΩΝ ΥΠΕΡΗΡΩΩΝ κάνουν διακοπές. H ΓΟΥΟΝΤΕΡ ΓΟΥΜΑΝ έχει πάει στον Όλυμπο για να μείνει με τον πατέρα της, το ΔΙΑ. Αλλά το χαρούμενο οικογενειακό κλίμα θα διαλυθεί όταν θα εμφανιστεί ο ζηλιάρης ετεροθαλής αδελφός της, ο ΑΡΗΣ, που θα κηρύξει τον πόλεμο στη Μετρόπολις. Μόνο οι DC SUPER HERO GIRLS μπορούν να τον σταματήσουν. Αλλά ξαφνικά η ΣΟΥΠΕΡΓΚΕΡΛ, η ΜΠΑΤΓΚΕΡΛ, η ΓΟΥΟΝΤΕΡ ΓΟΥΜΑΝ, η ΜΠΑΜΠΛΜΠΙ, η ΠΟΪΖΟΝ ΑΪΒΙ, η KATANA και η ΧΑΡΛΕΪ ΚΟΥΙΝ θα αρχίσουν να τσακώνονται μεταξύ τους, και πλέον θα γίνει ορατός ο κίνδυνος το Σχολείο των Υπερηρώων να μην ξανανοίξει... ΠΟΤΕ! Ένα πολύ χαρούμενο και πολύχρωμο κόμικ που αποδείχτηκε το τέλειο δώρο για την κορούλα μου! Πολυτελής έκδοση, λίγο πιο μικρή σε μέγεθος από τα συνηθισμένα υπερηρωικά της Anubis. Νομίζω ότι θα αρέσει και στους λάτρεις των κόμικ της Disney! Edit: Βγήκε και 2ος τόμος!

Τι θα γινόταν αν ο Τζόκερ ανακτούσε την ψυχική του υγεία; Αν λογικευόταν πλήρως και χρησιμοποιούσε όσα μέσα έχει για να κερδίσει τους ανθρώπους του Gotham και να τους δείξει ότι αυτός και ο Batman δεν διαφέρουν τόσο; Αυτό, μαζί με πολλά άλλα στοιχεία από τον μύθο του Batman/Joker πραγματεύεται ο Sean Gordon Murphy στο Batman: White Knight. Έχουμε μια ιστορία εναλλακτικής πραγματικότητας όπου ο Batman, λόγω προσωπικών προβλημάτων, έχει αρχίσει να ξεφεύγει, να εκμεταλλεύεται την ανοχή που του δείχνει ο νόμος, όντας απερίσκεπτος και βίαιος. Ταυτόχρονα, ο Joker - που θεραπεύεται και πλέον αποκτά το όνομα Jack Napier - δουλεύει προς την αθώωση του και αρχίζει να στρέφει το Gotham εναντίον του Batman, δείχνοντάς του τη δική του οπτική της ιστορίας τους. Δεν είναι τόσο πολύ κόμικ για τον Batman (White Knight άλλωστε δεν είναι αυτός). Ο ίδιος, αν και προφανώς παίζει σημαντικό ρόλο, δεν έχει την ευκαιρία να αναπτυχθεί ιδιαίτερα σαν χαρακτήρας. Ο Murphy, βασισμένος στον μύθο που ήδη γνωρίζουμε για τον Σκοτεινό Ιππότη, καταπιάνεται περισσότερο με τη σχέση του Joker με το Gotham, την Harley Quinn και τον Batman. Και θα έλεγα πως αυτά είναι τα τέσσερα πράγματα με τα οποία ασχολείται αυτό το κόμικ. Φυσικά συναντάμε όλους τους γνωστούς χαρακτήρες του Gotham, το Batman Family, το GCPD, όλους τους κακούς, αλλά και έναν νέο (σχέδον) χαρακτήρα (και δεν εννοώ τον Jack Napier...). Τα πρώτα τεύχη είναι κάπως πιο φορτωμένα, με αναφορές στην πολιτική και τα media, νομικά κόλπα και τρικ δημοσιότητας, και ενώ τα βρήκα πολύ ταιριαστά για εισαγωγή, μπορεί κάποιους να τους απωθήσουν. Είναι πυκνογραμμένη σειρά, σε κάθε τεύχος γίνονται πολλά πράγματα και κρατάει ρυθμό μέχρι το τέλος. Πολύ σύντομα, όταν ο Murphy έχει χτίσει τα γερά θεμέλια που θέλει για την ιστορία του, αρχίζει η δράση, οι καταδιώξεις, η ένταση. Αν και το σενάριο μου άρεσε πάρα πολύ, μια σημαντική ένσταση που ίσως να έχουν όσοι ισχυριστούν το αντίθετο είναι το πόσο πειστικά είναι όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόμικ, πόσο ταιριάζουν στα κίνητρα και το ύφος των χαρακτήρων. Η αλήθεια είναι πως το γράψιμο του Murphy σηκώνει λίγο ακόνισμα. Δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στο τι θέλει να πει παρά στο να το κάνει να φαίνεται οργανικά δεμένο με την υπόθεση. Έτσι, κάποιοι χαρακτήρες καταλήγουν να λυγίζουν κάτω από το βάρος της υπόθεσης. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι ιδιαίτερα συχνό στην έκταση του κόμικ, αλλά καταλαβαίνω γιατί θα μπορούσε να απωθήσει μεγάλη μερίδα Μπατμανικών και όχι μόνο. Πάντως για εμένα, που σίγουρα δεν είμαι παιδεμένος με τα κόμικ του Batman, δούλεψε πολύ καλά. Το σχέδιο του, ωστόσο, είναι άψογο! Μαζί με το εξαιρετικό χρώμα του Matt Hollingsworth του δίνω ένα 10/10 και θεωρώ πως είναι από μόνο του λόγος να ασχοληθείς με το κόμικ. Το χαρακτηριστικό του σχεδιαστικό στυλ ταιριάζει απόλυτα με την αισθητική του Gotham. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Murphy ξέρει να σχεδιάζει πολύ καλά και φροντίζει να το δείξει από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τους χαρακτήρες, τα πρόσωπα, τα τοπία και τη δράση μέχρι τα κτήρια και τα οχήματα (από το κόμικ παρελαύνουν τουλάχιστον τέσσερα Batmobiles και άλλα αυτοκίνητα, μηχανές και... πύραυλοι), είναι όλα σαν να βγήκαν από προσεγμένο artbook με θέμα το Gotham. Κάτι άλλο που θέλω να σχολιάσω είναι τα ηχητικά εφέ. Δεν γνωρίζω αν είναι πρωτότυπα ή αν χρησιμοποιεί κάποια έξυπνη τακτική, αλλά πρώτη φορά κάθισα και παρατήρησα τόσο πολύ τα ηχητικά εφέ ενός κόμικ. Τα εξώφυλλα είναι επίσης πανέμορφα, ιδιαίτερα τα Variants. Έχει τα χαρακτηριστικά να γίνει "κλασσικό". Δεν ξέρω αν θα γίνει, αυτό θα το αποφασίσει ο χρόνος. Ελπίζω ότι αργά ή γρήγορα θα το δούμε και στα Ελληνικά. Το κόμικ ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2017 και ολοκληρώθηκε τον περασμένο Μάιο με 8 τεύχη. Τον ερχόμενο Οκτώβριο θα συλλεχθεί σε τόμο. Περισσότερος Sean Gordon Murphy: PUNK ROCK JESUS THE WAKE

Έχουν περάσει μερικοί μήνες από τότε που το ημι-reboot της DC έλαβε μέρος. Η κουρτίνα αυλαία του εξωφύλλου ακόμη υπάρχει μπας και μας πείσει ότι γίνεται ένα σοβαρό ξεκίνημα. Σε κάποιους τίτλους το πέτυχε, σε μερικούς όχι. Batman Rebirth #1 Ένα τεύχος που δεν έχει να προσφέρει και πολλά. Επαναεισάγεται ένας νέος χαρακτήρας στο οπλοστάσιο του Νυχτερίδα, o Duke. Μέσω αυτού νέοι αναγνώστες εξερευνούν το σύμπαν του Batman. Εμφανίζεται και ένας διαφορετικός Calendar man ο οποίος σαν μεταξοσκώληκας αλλάζει σώμα σχίζοντας το παλιό… κάθε βδομάδα; Κάθε νέα εποχή του χρόνου; Και τίποτα παραπάνω. Ένα εντυπωσιακό τίποτα. Batman #1-6 Στα πρώτα έξι τεύχη έχουμε μια μεγάλη περιπέτεια στην οποία ο Batman συναντά ένα αντίγραφό του, τον Gotham, που τον συνοδεύει το Gotham Girl. Βασικά περισσότερο μοιάζουν με το ζεύγος Superman – Supergirl, ντυμένοι πιο… γοτθικά! Ενώ δείχνει να τους εκτιμά ή τουλάχιστον να τους δέχεται ο Batman, τους συστήνει στον Commissioner Gordon, τους εκπαιδεύει και συνεργάζεται μαζί τους. Αποδεικνύεται ότι είναι ασταθείς χαρακτήρες και μάλιστα ελέγχονται από κάποιους κακοποιούς. Το παρελθόν τους θυμίζει τα γεγονότα που σημάδεψαν τον Bruce Wayne, με κάποιες διαφορές. Στα αρνητικά βάζω το ασαφές τοπίο των κακοποιών και τι ακριβώς θέλουν, εκτός το κακό του πρωταγωνιστή, το ανακάτεμα με την Amanda Conner που δεν κατάλαβα και πολλά, και κείνο τα φρικτό πρώτο τεύχος που είναι μια μεγάλη σκηνή 20 σελίδων! Ο John Romita Jr μας είχε κατηγορήσει το σκιτσογράφο David Finch ως δημιουργό που δε γνωρίζει να στήνει σελίδες. Κάτω από τα επιβλητικά λεπτομερές του μολύβια υπάρχει μια φρικτή αλληλουχία καρέ, και δεν έχει άδικο. Οι δουλειές του στην Top Cow, δεν ήταν κόμικ, αλλά σελίδες ποπ αρτ προς πώληση σε κάποια γκαλερί. Εδώ πάλι κάνει πολύ πιο αξιοπρεπής δουλειά. Detective Comics #934-940 Παραδόξως ένας πολύ καλός τίτλος. Η πρώτη περιπέτεια των 7 τευχών είναι αξιοπρεπέστατη, έχει ενδιαφέρον, και μπορώ να πω ότι θα συνεχίζω να αγοράζω τον τίτλο για μερικούς ακόμη μήνες. Ο Batman ζητά τη βοήθεια της Batwoman να του εκπαιδεύσει τους μαθητές του. Λίγο σκληρή τους φτάνει στα άκρα, αφού ένας νέος εχθρός αρχίζει και δηλώνει την παρουσία του. Κάποιος τους παρακολουθεί, και μάλιστα με εκατοντάδες drones. Και δε είναι απλά drones σα αυτά που υπάρχουν ακόμη και στα περίπτερα, αλλά σοφιστικέ μηχανές που σε ομάδες μπορούν και να σκοτώσουν. Ταυτόχρονα εμφανίζεται μια οργάνωση που κρύβεται στις σκιές που έχει ρίζες στον Ra’s Al Ghoul. Ο εχθρός έχει και σχέση με κάποιον από το στρατό του Batman, που τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο, τόσο που ας πούμε βγάζει από το παιχνίδι ένα σύμμαχο της Νυχτεριδοομάδας. Σε μια σκηνή ο Batman αφού ζητάει τη βοήθεια της Batwoman της παρουσιάζει όλους τους «στρατιώτες» του. Τι ωραία σκηνή για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ποιος είναι ποιος. Και ενώ έχουμε πολλούς χαρακτήρες όλοι αναπνέουν και φαντάζουν αληθινοί. Πηγαίνοντας ένα ακόμη βήμα παραπέρα στην ομάδα υπάρχει και ο Clayface, ο οποίος προσπαθεί να κάνει καλές πράξεις για να εξιλεωθεί για τα αμαρτήματά του. Πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρας. Ο Red Robin λίγο μιλάει πολύ ειδικά στις τελευταίες δραματικές σκηνές, σα να του υπαγορεύει το κείμενο παραγωγός κινηματογραφικής χωρίς έμπνευση ταινίας. Στο σενάριο ο James Tynion IV και στο σκίτσο εναλλάσσονται οι Eddy Barrows και Alvaro Martinez, αφού ο τίτλος είναι δεκαπενθήμερος. Batman #7-8, Nightwing #5-6, Detective Comics #941-942 Night of the Monster Men - 6 Part story Και αμέσως ένα crossover. Αφού μαθαίνουμε ποιος ήταν το μυαλό της περιπέτειας στα προηγούμενα Batman, έρχεται η ώρα να κάνει πειράματα και να δημιουργήσει τέρατα για να τρομοκρατήσει την πόλη. Τα τέρατα θυμίζουν anime αρκετά σουρεαλιστικά και δαιμονικά, τύπου Akira. Η Team Batman τα πολεμάει, μέχρι και με ουρανοξύστες – πύργους ελέγχου με κανόνια. Ο απλός λαός μολύνεται καθώς και μερικά Bat-kids και γεμίζει ο τόπος τερατάκια. Το πώς τα νικάνε στο τέλος είναι ένα σαχλό σενάριο. Υπάρχει κεντρικός συγγραφέας και ακολουθεί το επιτελείο του, και το αποτέλεσμα δείχνει ξερό, όπως σε κινηματογραφική παραγωγή που από τους πολλούς σεναριογράφους αφαιρείται το κάτι. O σκιτσογράφος στα τεύχη του Batman είναι απαράδκετος. All Star Batman #1-3 Ο φρέσκος τίτλος του Batman φιλοξενεί δουλειά των Scott Snyder και John Romita Jr. Το περίεργο είναι ότι τα μολύβια του τελευταίου τα μελανώνει ο Danny Miki, άξιο παιδί του Mark Silvestri της Image – Top cow. Αν δε συμπαθείτε το Romita μην περιμένετε ότι θα μπορούσατε τώρα. Ο Harvey Dent ζητά τη βοήθεια του Batman τώρα που γνωρίζει πώς να θεραπευτεί από τις δυο διαφορετικές προσωπικότητες. Ο Two Face όμως έχει άλλα σχέδια. Ανακοινώνει αμοιβή για το κεφάλι του Batman, και έτσι τον κυνηγάνε κάθε λογής κακοποιοί, αλλά και απλοί πολίτες. Ένα ποτ πουρί των αντιπάλων του Νυχτερίδα παρελαύνουν από τις σελίδες, μόνο και μόνο για να τους ζωγραφίσει ο Romita. Λίγο χαοτικό το σενάριο, χρειάστηκα 2-3 αναγνώσεις για να το καταλάβω. Κάθε κακοποιός παρουσιάζεται σαν κάρτα από παιχνίδι G.I.Joe, όπως και στην ταινία Suicide Squad. Λίγο χαζό, αλλά οκ. Έχει το χιούμορ του κάπου κάπου, όπως πχ. στη σκηνή που έρχεται μια σπείρα μεγαλοπρεπώς, και «απομακρύνεται» κακήν κακώς σε μόλις δυο καρέ. The Cursed Wheel 1-3 Η ιστορία συμπλήρωμα στις σελίδες του all Star Batman, ώστε να δικαιολογείται το $5 στο εξώφυλλο του περιοδικού. Δε δικαιολογείται. Ο δημιουργός του χαρακτήρα Duke, Scott Snyder, προσπαθεί να χτίσει το παρελθόν του σε μικρά 8σέλιδα. Εμφανίστηκε στο Zero Year του Batman New52, και με το κοφτερό μυαλό του έδωσε έναν άλυτο γρίφο στο Riddler. Αυτό όμως έφερε κοντά την οικογένειά του στη φατρία των εχθρών του Batman. Τώρα ο Νυχτερίδας τον εκπαιδεύει για τα μεγάλα κόλπα. Έχει ένα ενδιαφέρον. Θα έλεγα ότι το Detective είναι ένας κερδισμένος τίτλος, και από την ομάδα ξεχωρίζουν ο Clayface και η Batwoman. Σίγουρα θα δοκιμάσω το νέο της τίτλο. Batman #9-13 I am suicide. Το τέλος της προηγούμενης περιπέτειας βρίσκει την ομάδα πληγωμένη με έναν Red Robin νεκρό. Η θυσία του ήταν μελοδραματική και οι επιπτώσεις στην παρούσα ιστορία… ανύπαρκτες! Δεν υπάρχει ούτε μία πρόταση στα πέντε τεύχη που να δηλώνει ότι έστω για λίγο στοίχησε στον Batman. Για να μην είμαστε άδικοι το συγκεκριμένο υποσενάριο αναλύεται στο Detective Comics με ενδιαφέρον. Και τι γίνεται σε αυτήν την περιπέτεια; Ο Batman έμεινε με μια Gotham Girl στα πρόθυρα της κατατονίας. Για να τη βοηθήσει επιστρατεύει μια ομάδα φυλακισμένων κακοποιών που θα συμμετάσχουν στην διάσωση του Psycho-Pirate. O τελευταίος είναι αιχμάλωτος του Bane στο νησί του o οποίος τον χρησιμοποιεί ως τηλεπαθητικό ναρκωτικό για να τον ηρεμεί. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο τη θέλει και ο Batman για την Gotham Girl. O Psycho-Pirate είναι ένας χαρακτήρας που θυμάται το pre-Crisis σύμπαν της DC. Ίσως αυτό χρησιμοποιηθεί και για τις αλλαγές του New52. O τίτλος αναφέρεται στην αποστολή αυτοκτονίας καθώς και στην αυτοκτονική τάση του Bruce Wayne λίγο πριν πάρει την απόφαση να πολεμήσει το έγκλημα στα νιάτα του. Αναλύεται σε έναν μονόλογο 20 σελίδων στο προτελευταίο τεύχος. Και εκεί φρίκαρα. 20 σελίδες μονόλογος! Και δε σταματάμε εκεί. Έχουμε μια ομάδα Suicide Squad που τελικά δε χρησιμεύει σε τίποτα. Υπάρχει και το θέμα της Catwoman που δολοφόνησε 237 άτομα σε ένα παλιό ορφανοτροφείο που σχετίζεται με τους πρωταγωνιστές, αλλά όταν συζητάνε γι’ αυτό μιλάνε σα να έχουν πάρει ναρκωτικά και οι προτάσεις τους είναι αρκετά σουρεάλ. Αλλοδαποί έχουν μιλήσει με πιο κατανοητές προτάσεις μέσα σε μήνες στη χώρα που βρέθηκαν. Ακόημ ακούμε έναν μονόλογο που επαναλαμβάνεται 3-4 φορές που δηλώνει με τα ίδια ακριβώς λόγια ότι o Batman θέλει να σπάσει τη μέση του Bane. O συγγραφέας Tom King έχει να συναγωνιστεί τη μεγάλη επιτυχία του προηγούμενου σεναριογράφου του Scott Snyder. Θεωρώ ότι ο Snyder είναι ανίκανος να γράψει προτάσεις με σοβαρή σύνταξη. Έτσι βρίσκω τον νέο λίγο καλύτερο αλλά όχι καλό. Δυστυχώς η επιτυχία και του νέου δε θα του επιτρέψει να διορθωθεί, πολύ περισσότερο να αφήσει τον τίτλο. Έτσι για μια ακόμη πενταετία υπολογίζω να φάμε στη μάπα τον Tom King. Σκιτσογράφος ο Mikel Janin, σχετικά καλός χωρίς να θυμάμαι προηγούμενες δουλειές του. Justice League Dark είναι ο πιο γνωστός του τίτλος ως σκιτσογράφος. Batman #14-15 Rooftops Μια ιστορία εμβόλιμα ανάμεσα σε δυο μεγαλύτερες. Απολογισμός της σχέσης Batman – Catwoman μετά την τελευταία περιπέτεια. Ας πούμε ένας μεγάλος διάλογος με φράσεις που επαναλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό. Ο Batman θα δώσει μέσω των γνωριμιών του ένα είδος αμνηστίας στο έγκλημα των 237 δολοφονιών (πάμε καλά ρε σεις; ) χωρίς να αποκλείεται η φυλακή. Ας πούμε καλύτερες συνθήκες. Αφού όμως εκπληρώσει και μια επιθυμία της Catwoman. Σεξ σε ταράτσα, και μετά το κορίτσι μας το βάζει στα πόδια. Πού να την κυνηγάει ο Batman με κατεβασμένα τα κολάν. Ο Ντετέκτιβ μας την ψάχνει μέσω μιας συγκατοίκου της που σχετίζεται με το μεγάλο έγκλημα. Tom King και πράσινα άλογα. Batman #16-20 I am Bane. O Bane επιστρέφει στο Gotham City ζητώντας εκδίκηση για τις ζημιές που του προκάλεσε ο Batman. Ο τελευταίος φοβούμενος τον κακοποιό δίνει εντολή στους Robin του να εξαφανιστούν. Τελικά τους στέλνει σε κάσες κρυογενετικής ψύξης στο Fortress του Superman. Στις επόμενες σκηνές τους βρίσκουμε στα χέρια του κακοποιού αναίσθητους. Ποιος τα γράφει αυτά και τη βγάζει καθαρή; Βοήθεια στην αντιμετώπιση του εγκληματία δίνει η Catwoman και όλα αυτά με μεγάλες σκηνές κλοτσοπατινάδας και μονόλογων γεμάτο στόμφο και χωρίς νοήματα. O David Finch στα καλύτερά του, τώρα ζωγραφίζει κόμικς και όχι ανακατεμένα καρέ χωρίς νόημα όπως έκανε στα χρόνια της Top Cow. Batman #21-22, Flash #21-22 The Button. Και ήρθε η ώρα για το αναμενόμενο crossover που ανοίγει τις πύλες στην εισαγωγή των Watchmen στο βασικό DC Universe. Η αρχή του New52 μας μιλούσε για τη συγχώνευση του DC και Wildstorm Universe από την Zealot με σκοπό να πολεμήσουν οι σουπερήρωες ενωμένοι και ισχυροί έναν μεγαλύτερο εχθρό. Τώρα στο Rebirth μιλάμε για το ανακάτεμα της Ιστορίας από κάποιες σκοτεινές δυνάμεις για να χαλαρώσουν οι δυνατοί δεσμοί των ηρώων και να νικηθούν πιο εύκολα. Δεν είναι το ίδιο και θα δούμε αν τους νοιάζει να παντρέψουν τα δυο διαφορετικά σενάρια. Ο Batman βρίσκεται με την κονκάρδα smile και τη μάσκα του Psycho-Pirate στη σπηλιά του. Αυτά αλληλεπιδρούν εκχέοντας σουρεαλιστική ενέργεια και το φαινόμενο απαιτεί τη βοήθεια του Flash που ίσως μπορεί να βοηθήσει. Τελικά προλαβαίνει ο Reverse Flash αλλά το όλο φαινόμενο δείχνει να το σκοτώνει. Οι δυο μας ντετέκτιβ-αστυνομικοί βρίσκουν στο DNA του πτώματος μια περίεργη ενέργεια που τους οδηγεί στο παρελθόν και σε συνάντηση με τον πατέρα Batman της διάστασης Flashpoint. Εντυπωσιακό σενάριο που άμα το ξαναδιαβάσεις σου φαίνεται κακογραμμένο. Οι χαρακτηρες συμπεριφέρονται σαν να τους έγραψε ο Alan Moore, αλλά η εξέλιξη του σεναρίου δείχνει σα να είναι του Gardner Fox. Τα περισσότερα τεύχη τα διάβασα 3-4 φορές για να μπορέσω να τα ξεδιαλύνω στο μυαλό μου και να ξεκαθαρίσω τι μας έδωσαν εν κατακλείδι. Ίσως το παράκανα με την ανάλυσή μου, μιλάμε όμως για τον τίτλο που πουλάει σαν τρελός τα τελευταία χρόνια. Η θέση του απαιτεί μια πιο ποιοτική γραφή πράγμα που θα έλεγα ότι απουσιάζει. Μπορεί να είναι πιο ευανάγνωστος o Tom King από τον Scott Snyder αλλά δεν δικαιολογούνται οι πωλήσεις και ο ντόρος.

Λιγότερη έμφαση στο κόμικ σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της σειράς Secret Hero Society και περισσότερη στις κάθε είδους γραφικές παραστάσεις. Επίσης και το σκίτσο των κόμικ έχει απλοποιηθεί και μοιάζει με αυτό που θα ζωγράφιζε ένα παιδί μικρής ηλικίας (που έχει χάρισμα στη ζωγραφική όμως)! Αν σας άρεσε το πρώτο, πιστεύω πως θα σας αρέσει και το δεύτερο... και πλέον περιμένουμε να δούμε και το τρίτο! EDIT: Βγήκε και ο 3ος τόμος!

Τιμή καταλόγου: 10€ "Φανταστείτε πως ήταν ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν και η Γουάντερ Γούμαν μαθητές στο σχολείο! Καλωσήλθατε σε μια βόλτα στον υπερηρωικό κόσμο της DC όπως δεν τον έχετε ξαναδεί! Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν, η Γουόντερ Γούμαν, σας καλούν να τους κάνετε παρέα σε μια εποχή πριν γίνουν οι ήρωες που όλοι αγαπάμε σήμερα. Στον πρώτο τόμο της σειράς, Η παρέα της δικαιοσύνης, θα συντροφεύσετε τους ήρωές μας στην πρώτη τους μέρα στο καινούργιο σχολείο, θα δείτε πως η τριάδα της DC (Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και η Γουόντερ Γούμαν), συναντήθηκε για πρώτη φορά και θα βιώσετε μαζί τους την πρώτη τους περιπέτεια, καθώς ανακαλύπτουν ένα τρομερό μυστικό για το νέο τους σχολειό. Σε σενάριο του Derek Fridolfs και σχέδιο του Dustin Nguyen (και οι δύο προτεινόμενοι για βραβείο Eisner για τη δουλειά τους στο Lil’ Gotham), η σειρά DC SECRET HERO SOCIETY χρησιμοποιεί κλασσικό σχέδιο κόμικ, αλλά και ημερολογιακές εισαγωγές, doodles και πολλά άλλα ευρήματα για να επαναπροσδιορίσει τους κλασσικούς ήρωες για ένα νεότερο κοινό. Τα DC SECRET HERO SOCIETY είναι το ιδανικό εφαλτήριο για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα παιδιά τον κόσμο των κόμικς και να μάθουν πως είναι να μπορείς να έχεις τη δύναμη να πετάς ή να λύνεις το οποιοδήποτε μυστήριο αλλά να παραμένεις παιδί." Από το οπισθόφυλλο: "Ο Μπρους Γουέιν γίνεται δεκτός στην Ακαδημία Ντουκάρντ, ένα ιδιωτικό γυμνάσιο που αναλαμβάνει την εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών. Γρήγορα όμως διαπιστώνει πως κάτι δεν πάει καλά: οι συμμαθητές του έχουν υπερφυσικές ικανότητες, και το σχολείο όχι μόνο ενθαρρύνει την κακή συμπεριφορά αλλά την ανταμείβει κιόλας! Ο Μπρους κάνει παρέα με τον Κλαρκ Κεντ και την Νταϊάνα Πρινς, που είναι κι αυτοί καινούριοι στο σχολείο και εξίσου προβληματισμένοι. Οι τρεις τους θα δημιουργήσουν μια ομάδα για να ανακαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά... -------------- Γεμάτο με ωραία θεματάκια, π.χ. Αγώνας Κλαρκ Κεντ εναντίον Λεξ Λούθορ για Πρόεδρος της τάξης! Πολύ συμπαθητικό βιβλιαράκι, μικρού μεγέθους αλλά αρκετά χοντρό, ασπρόμαυρο, μου θυμίζει κάπως τις εκδόσεις τύπου "Το ημερολόγιο ενός Σπασίκλα" μόνο που εδώ η ιστορία προχωράει με κόμικς αντί με κείμενο, που τα χωρίζουν φωτογραφιούλες, καρικατούρες, σημειώσεις, γράμματα, χάρτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αν το είχα όταν ήμουν παιδί θα είχα ξετρελαθεί με κάτι τέτοιο! EDIT: Βγήκε και 2ος τόμος! EDIT: Βγήκε και 3ος τόμος!

Ας πάμε λίγο στη δεκαετια του 1980. Την δεκαετία που κατά πολλούς το Αμερικάνικο κόμικ ωρίμασε, οι χαρακτήρες απέκτησαν πολύ περισσότερο βάθος και πιο «ενήλικα θέματα» άρχισαν να εμφανίζονται στα ευπώλητα (mainstream) κόμικ εκείνης της εποχής. Αυτή η μεταστροφή/μετάβαση οφείλεται κατά κύριο λόγο σε δύο δημιουργούς, τον Alan Moore και τον Frank Miller οι οποίοι άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στην ιστορία του μέσου. Η κληρονομιά των παραπάνω δημιουργών εκτός από όλα τα θετικά που αναφέρθηκαν παραπάνω , δυστυχώς άφησε και πολλά κουσούρια που η βιομηχανία των κόμικ θα ξεπέρναγε μόνο πολλά χρόνια αργότερα. Περισσότερη και πιο σαδιστική βία στα κόμικς, υποβαθμιση του ρόλου των συγγραφέων και εξύψωση του ρόλου των σκιτσογράφων σε επίπεδο ροκ σταρ , πιο πολλές μίζερες και μαύρες ιστορίες που ήταν δήθεων «γειωμένες στην πραγματικότητα» και το κυριότερο , εξάλειψη της διασκέδασης. Πολύ απλά τα κόμικ έπαψαν να είναι πλέον διασκεδαστικά. Σίγουρα είχαν γίνει πολύ πιο «βαθιά» , πολύ πιο μελετημένα, αλλά είχαν χάσει την διασκέδαση που προσέφεραν στο κοινό. Δηλαδή σίγουρα , το watchmen είναι φοβερό κόμικ, αλλά μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι διασκεδαστικό; Μπορεί κανείς να πει ότι είναι διασκεδαστικό το Dark Knight returns ; Μάλλον όχι. Πάμε λοιπόν στο 1999 . Ένας νέος (τότε) δημιουργός, ονόματι Warren Ellis, ξεκινά μια νέα σειρά ονόματι Planetary H συγκεκριμένη σειρά , είναι κατά τη γνώμη μου η σειρά που συνέβαλλε στο να ξαναγίνουν τα κόμικ επιτέλους διασκεδαστικά. Τα σενάρια, ήταν ένα κράμα από ό,τι μπορεί να φαναστεί κανείς. Από επιστημονική φαντασία και αρχαιολογία ,μέχρι καμένες περιπέτειες Κινέζικης παραγωγής και το διαστελλόμενο σύμπαν του Αϊνστάιν. Το κόμικ περιέγραφε τις ιστορίες μιας ομάδας τεσσάρων ατόμων , με την ονομασία Planetary , που τιτλοφορούνταν ως «Archeologists of the unknown» και αντιμετώπιζαν κάθε λογής απειλές και παράξενες καταστάσεις όπως αυτές που περιέγραψα παραπάνω. Η ομάδα αποτελείται από τέσσερα μέλη, την Jakita Wagner (μια γυναίκα με υπερδυνάμεις παρόμοιες με την Wonder Woman) , τον Drummer (που είναι άσσος στην πληροφορική) ,τον μυστηριώδη Elijah Snow και το τέταρτο άνθρωπο που μαθαίνουμε την ταυτότητά του μόνο στο τέλος της σειράς. Τα τρια πράγματα που διέκριναν την σειρά ήταν 1) το πόσο διασκεδαστική ήταν σε αντίθεση με τα στάνταρ της εποχής 2) οι πάμπολλες αναφορές που έκανε σε παλιότερα κόμικ και χαρακτήρες 3) Το λεπτομερέστατο , και πλήρως εντυπωσιακό σκίτσο του Cassady Eιδικά το τελευταίο λειτούργούσε πάρα πολύ καλά στα περισσότερα τεύχη , καθώς ο Cassaday παρόλο που είναι αρκετά στατικός στις σκηνές μάχης, είναι εξαρετικός όταν πρόκειται για απεικονίσεις παράξενων , προτώτυπων και σχεδόν υπερρεαλιστικών κόσμων. Το Planetary ωστώσο παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα. Για να το καταλάβεις πλήρως πρέπει να γνωρίζεις κάποια πράγματα από την ιστορία των κόμικς. Όχι γενικά, κυρίως του Αμερικάνικου υπερηρωϊκού και μερικά πράγματα από τα παλπ διηγήματα του 30' και του 40'. Δηλαδή για παράδειγμα ,πρέπει να γνωρίζεις ποιός είναι ο Doc savage και τι περίπου έκανε. Φυσικά και να μην έχει κανείς καμία πρότερη γνώση ,μπορεί να καταλάβει πλήρως τι γίνεται ,ωστόσο αυτές οι μικρές λεπτομέρειες καια αναφορές είναι που μετατρέπουν το κόμικ από «πολύ καλό» σε «αριστουργημα». Η σειρά είχε πολύ ασταθή περιοδικότητα και το τελευταίο τεύχος άργησε περίπου 5 χρόνια να βγει. Για να καταλάβετε το μέγεθος της αστάθειας, η σειρά διήρκεσε μόλις 27 τεύχη και αυτά τα τεύχη βγήκαν σε διάστημα 10 ετών. Το εξαιρετικό ωστόσο είναι το πόσο ομαλά κυλάει ακόμα και με τέτοιες τρομακτικές καθυστερήσεις. Ιδιαίτερα εάν αγοράσετε κάποια συγκεντρωτική έκδοση , οι καθυστερήσεις δεν φαίνονται καθόλου και όλη η ιστορία κυλάει ως ένα ενιαίο σύνολο. Από συγκεντρωτικές εκδόσεις παντως, υπάρχει μια πληθώρα για να διαλέξετε. Τα δύο absolute editions , που είναι πλέον δυσεύρετα , τα ταπεινά χαρτόδετα τομάκια και η OMNIBUS έκδοση που περιλαμβάνει όλο το υλικό που έχει εκδοθεί και αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα. Προσοχή πάντως , εάν επιλέξετε τα δύο Absolute , να γνωρίζετε ότι ΔΕΝ περιλαμβάνουν τα τρία one shots που κυκλοφόρησαν και ουσιαστικά είναι team-up με άλλους χαρακτήρες του σύμπαντος της DC. Κλείνοντας, είναι μια εξαιρετική σειρά που επανέφερε το χιούμορ και τη διασκέδαση στα κόμικ και γι αυτό το λόγο to middle finger του τίτλου και σίγουρα αξίζει να διαβαστεί από όλους. Εάν πιστεύετε ότι ακόμα δεν γνωρίζετε αρκετά για να την πιάσετε, μην απογοητεύεστε. Διαβάστε την τώρα και σε μερικά χρόνια που θα έχετε αποκτήσει πολύ περισσότερες κομιξικές γνώσεις και εμπειρίες την ξαναπιάνετε. Άλλωστε είναι μια σειρά που προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις και που πρέπει να έχει διαβάσει ο καθένας . Αλλα απο Warren Ellis στο GC : Ελληνικες Εκδοσεις : IRON MAN - EXTREMIS Ξενες Εκδοσεις: TRANSMETROPOLITAN AUTHORITY Οrbiter FELL CRECY BLACK SUMMER Κομικς απο τον John Cassaday : ASTONISHING X-MEN (ελληνικη εκδοση) STAR WARS

Battoman!! Και ναι, ειναι γεγονος.. Το ''Batman Ninja'' ειναι η πρωτη αμιγως anime ταινια με τον Batman (το ''Batman: Gotham Knight'' ειχε καποια στοιχεια anime, αλλα δε μπορουμε να το καταταξουμε στις anime ταινιες). Σκηνοθετης ο Junpei Mizusaki Το character design ειναι του Takashi Okazaki, δημιουργου του ''Afro Samurai'' Σεναριογραφος ο Kazuki Nakashima, δουλειες του οποιου ειναι τα ''Gurren Lagann'' και ''Kill la Kill'' Δεν υπαρχει ακομα ακριβης ημερομηνια κυκλοφοριας.. αυτο που ξερουμε ειναι οτι θα μας ερθει το 2018. (24 Απριλη) Το trailer ομως κυκλοφορησε... anime fans απολαυστε IMDb / wiki

Superman: Doomsday (2007) Justice League: The New Frontier (2008) Batman: Gotham Knight (2008) Wonder Woman (2009) Green Lantern: First Flight (2009) Superman/Batman: Public Enemies (2009) Justice League: Crisis on Two Earths (2010) Batman: Under the Red Hood (2010) Superman/Batman: Apocalypse (2010) All-Star Superman (2010) Green Lantern: Emerald Knights (2011) Batman: Year One (2011) Justice League: Doom (2012) Superman vs. The Elite (2012) Batman: The Dark Knight Returns – Part 1 (2012) Batman: The Dark Knight Returns – Part 2 (2013) Superman: Unbound (2013) Justice League: The Flashpoint Paradox (2013) Justice League: War (2014) Son of Batman (2014) Batman: Assault on Arkham (2014) Justice League: Throne of Atlantis (2015) Batman vs. Robin (2015) Justice League: Gods and Monsters (2015) Batman: Bad Blood (2016) Justice League vs. Teen Titans (2016) Batman: The Killing Joke (2016) Justice League Dark (2017) Teen Titans: The Judas Contract (2017) Batman and Harley Quinn (2017) Batman: Gotham by Gaslight (2018) Suicide Squad: Hell to Pay (2018) The Death of Superman (2018) Reign of the Supermen (2019) Justice League vs. the Fatal Five (2019) Batman: Hush (2019) Wonder Woman: Bloodlines (2019) Superman: Red Son (2020) Justice League Dark: Apokolips War (2020) Superman: Man of Tomorrow (2020) Batman: Soul of the Dragon (2021) Justice Society: World War II (2021) Batman: The Long Halloween (2021) πηγη

Απο την δεκαετια του 90 εχουμε να θυμομαστε διαφορα εργα τεχνης με βρικολακες. Απο ταινιες σιγουρα ειναι γνωστα το Bram Stoker's Dracula (1992), το Interview With A Vampire (1994) καθως και η πρωτη εμφανιση της Buffy (1992). Απο κομικς το πολυ πετυχημενο Preacher με τον βρικολακα Cassidy να αποτελει μερος της βασικης τριαδας, θα εκανε την πρωτη του εμφανιση το 1995. Στο κλιμα αυτο εντασσεται και η τριλογια Batman: Vampire, η οποια ξεκινησε το 1991 με το Red Rain και ολοκληρωθηκε το 1998 με το Crimson Mist. Οι ιστοριες αυτες εντασσονται στην σειρα Elseworlds της DC, οπου γνωστοι ηρωες τοποθετουνται σε διαφορετικα συμπαντα απο αυτα που εμφανιζονται στην επισημη (cannon) σειρα τους. Στην σειρα Elseworlds εντασσονται και οι τιτλοι Superman: Red Son, Batman: Gotham By Gaslight και Kingdom Come που εχουν κυκλοφορησει και στα ελληνικα. Οσον αφορα την πλοκη, ειναι μια απο τις λιγες φορες που θα κανω spoiler σε αρκετα σημεια της.Οποτε συνεχιζετε με δικη σας ευθυνη. Στο Red Rain, την ιστορια που ανοιγει την αυλαια, ο Batman βλεπει παραξενα ονειρα σχετικα με την υπαρξη βρικολακων στο Gotham, την ωρα που ολοενα και περισσοτερα πτωματα κατοικων του που εχουν ξεπεσει στο περιθωριο καταληγουν με κομμενο λαιμο. Γρηγορα ανακαλυπτει πως ο υπαιτιος δεν ειναι αλλος απο τον Dracula, ο οποιος δρα ανενοχλητος αυξανοντας παραλληλα και τις στρατιες των βρικολακων που τον ακολουθουν. Βοηθος του Batman, θα ειναι η Tanya, παλιος βρικολακας που πλεον εχει σταματησει να επιτιθεται σε ανθρωπους και θελει να σταματησει τον Dracula. Στο δευτερο μερος της τριλογιας, ο Dracula δεν αποτελει πια απειλη, ομως πλεον ο Batman, δεν ειναι ζωντανος, εχει γινει και αυτος βρικολακας! Πεπεισμενος να ακολουθησει τις αρχες που ειχε και οσο ηταν ζωντανος προσπαθει να αντισταθει στην διψα του για αιμα, την ιδια ωρα που ο Joker εξυφαινει μαζι με καποιους βρικολακες που επιβιωσαν το νεο του εγκληματικο σχεδιο. Η αυλαια κλεινει επεισοδιακα στο Crimson Mist οπου ο Batman και οχι μονο αυτος συνειδητοποιει οτι δεν υπαρχει πια ελπιδα. Ο πολυγραφοτατoς σεναριογραφος του Batman, Doug Moench (ΜΑΝ-ΓΟΥΛΦ, ΜΑΣΤΕΡ ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ) υπογραφει το σεναριο μιας ιστοριας που θυμιζει τραγωδια. Καθε νικη του ηρωα ειναι πυρρειος και τον υποβιβαζει ακομα χαμηλοτερα. Τελικα, ο Batman σπαει εναν εναν καθε ηθικο κωδικα που ειχε, μεχρι που δεν μενει τιποτα. Η μεταμορφωση του φαινεται και οπτικα καθως οσο προχωραει η ιστορια, τοσο οι αναλογιες του αλλαζουν και η μορφη του γινεται ολο και πιο απανθρωπη. Ο σχεδιαστης Kelley Jones, με αρκετα τευχη Batman στο ενεργητικο του καθως και μερικα στο The Sandman της Vertigo, μεταφερει πολυ καλα το σκοτεινο, gothic κλιμα της ιστοριας. Φυσικα, το σχεδιο δεν ειναι τελειο καθως καποια λιγα καρε μοιαζουν καπως προχειρα. Μεγαλυτερο βεβαια προβλημα ειναι οι ποζες που παιρνουν οι γυναικες ειδικα στο δευτερο μερος, Bloodstorm, που ειναι υπερβολικα σεξουαλικες και οι ιδιες αδικαιολογητα ημιγυμνες. Με την εξαιρεση των παραπανω ομως, το σχεδιο πραγματικα σε μεταφερει στο παντα νυχτωμενο Gotham περασμενης δεκαετιας, ισως κοντα στο 60(;), οπου ξαφνικες μπορες κοκκινης τοξικης βροχης αναγκαζουν τους κατοικους να βρισκουν οπως οπως καταφυγιο και στα σκοτεινα σοκακια δεν καραδοκουν πλεον εγκληματιες αλλα βρικολακες. Η ιδεα να διαβασω την συγκεκριμενη τριλογια, ηρθε απο το τοπικ περι της πιο αγαπημενης ιστοριας Batman, οπου το Crimson Mist ειχε αναφερθει απο τον james768 ως η αγαπημενη του. Το σκεπτικο φαινονταν καλο, ετσι και αλλιως και ο Batman εχει κατι απο βρικολακα. Ως επι το πλειστον βγαινει τις νυτχες και ειναι ντυμενος νυχτεριδα. Κατα την αποψη μου, προκειται για αρκετα καλη ιστορια που θα ηταν καλυτερη αν δεν υπηρχαν καποια, ευτυχως λιγα, καρε που σε βγαζουν απο το κλιμα και θα ταιριαζαν περισσοτερο σε χιουμοριστικο κομικ και αν δεν υπηρχε αυτη η "καλλιτεχνικη" γραφη σαν lettering στις σκεψεις του πρωταγωνιστη που με εκανε αρκετες φορες να αναρωτιεμαι για το τι διαβαζω. Εν ολιγοις παντως, το προτεινω. kwtsoκλιμακα 7.5/10.

Η τριλογία του Nolan έκλεισε, κάθε ταινία είναι πιο εντυπωσιακή από την άλλη. Αρκετοί πιστεύουν ότι η ερμηνεία του Joker, η ατμόσφαιρα και ο ρεαλισμός του TDK υπερέχει του Bane,της πολλής δράσης και κάποιων στοιχείων που δεν είναι τόσο ρεαλιστικά όπως μας είχε συνηθίσει ο Nolan του Rises. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί (οι λίγοι ομολογουμένως) που προτιμούν το Begins. Εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε;

Ο Μίκι και ο Σούπερμαν στη «Μητρόπολη» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Πριν από ενενήντα χρόνια προβλήθηκε στη Γερμανία η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ, ένα εξπρεσιονιστικό, πρωτοποριακό αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας με πολιτικές προεκτάσεις. Δύο κόμικς, ένα παλαιότερο με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν και ένα πρόσφατο με τον Μίκι Μάους αποτίνουν φόρο τιμής στην αξέχαστη εμβληματική ταινία. Δεν είναι λίγες τα τελευταία χρόνια οι περιπτώσεις που οι δημιουργοί κόμικς προσαρμόζουν στις σελίδες τους γνωστές κινηματογραφικές ταινίες τροποποιώντας καταλλήλως τα σενάριά τους. Στη συντριπτική πλειονότητά τους οι κόμικς εκδοχές επιδιώκουν, και το επιτυγχάνουν, να υπενθυμίσουν στο κοινό κάποια σπουδαία ταινία, να συνομιλήσουν μαζί της μέσω μιας διαφορετικής τέχνης, να την επαναφέρουν και να τη διατηρήσουν στην επικαιρότητα. Οι βαθμοί της καλλιτεχνικής ελευθερίας ως προς την πιστότητα σε σχέση με το πρωτότυπο ποικίλλουν, από τις απλές μεταφορές έως τις τολμηρές αναπλαισιώσεις κι από τις παρωδίες έως τα υποτιθέμενα σίκουελς. Μία από τις αφίσες της ταινίας του 1927 Η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ σε σενάριο της Τέα φον Χάρμπου, πάνω σε ένα προγενέστερο ομότιτλο βιβλίο της, ένα εξαιρετικό δείγμα του ασπρόμαυρου, βωβού, κινηματογραφικού γερμανικού εξπρεσιονισμού, που προβλήθηκε πρώτη φορά το 1927, έχει γνωρίσει ώς τώρα την απόλυτη καταξίωση στην Ιστορία της Τέχνης και έχει ενταχθεί από το 2001 στη λίστα της UNESCO με τα σημαντικότερα έργα που καταγράφουν την ιστορία της ανθρωπότητας με σκοπό τη διάδοση και τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και της διαφορετικότητας. Δεν έτυχε, ωστόσο, της ίδιας υποδοχής στην εποχή της, καθώς μάλλον ξένισε κοινό και κριτικούς με τη μεγάλη διάρκειά της και το πολύπλοκο σενάριό της. Κατηγορήθηκε επιπλέον και για κομμουνιστική προπαγάνδα καθώς αποτελεί μια σφοδρή κριτική στον αυταρχισμό της εξουσίας και στην άνευ όρων ανάπτυξη με θύματα τον κόσμο της εργασίας, καλώντας έμμεσα τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου σε μαζικό ξεσηκωμό. Οι αλλαγές στο μοντάζ, όμως, στις οποίες προχώρησε ο Λανγκ, αλλά και οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία με την άνοδο των ναζιστών έκαναν την ταινία όλο και πιο γνωστή και ιδιαίτερα δημοφιλή. Το θέμα της άλλωστε (μια απολυταρχική, φουτουριστική κοινωνία υπό καθεστώς απόλυτης καταπίεσης των εργαζομένων, όπου οι εργάτες ζούνε στα κατώτερα επίπεδα ενώ οι πλούσιοι περνούν μια ξένοιαστη ζωή στα ανώτερα) παραμένει πάντα επίκαιρο και συμβολικό. Αυτήν την επικαιρότητα υπενθυμίζουν δύο πολύ σπουδαία κόμικς με τον τίτλο «Μητρόπολη». Το πρώτο σε σχέδια του Ted McKeever και σενάριο των Randy και Jean-Marc Lofficier και Roy Thomas κυκλοφόρησε το 1996 στο πλαίσιο της σειράς Elseworlds της DC και έχει πρωταγωνιστή του τον Κλαρκ, που με βάση τις «προφητείες» της εργάτριας Λόις θα γίνει ως Σούπερμαν ο καταλύτης για να σταματήσει η εκμετάλλευση των εργατών από τους πλούσιους. Στο πρωτότυπο σενάριο, βέβαια, η Μαρία προσπαθεί υπό απόλυτη μυστικότητα να οργανώσει τους εργάτες ώστε να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους, να αντιδράσουν και να επιδιώξουν το γεφύρωμα του χάσματος ανάμεσα στο «μυαλό» και τα «χέρια» της κοινωνίας τους με μεσολαβητή την καρδιά τους. Στη «Μητρόπολη» των Elseworlds, γέφυρα γίνεται ο Σούπερμαν που εξολοθρεύει τη Μαρία-ρομπότ, σώζει την πραγματική και αποθεώνεται από τους εργάτες που σιγά σιγά συνειδητοποιούν τη θέση τους και ξεσηκώνονται. Ο πραγματικός Σούπερμαν, άλλωστε, σχετιζόταν έμμεσα με την ταινία του Λανγκ από την πρώτη του παρουσία στα κόμικς το μακρινό 1938, μια και οι δημιουργοί του, Jerry Siegel και Joe Shuster, επέλεξαν να ονομάσουν την πόλη στην οποία ζει ο Κλαρκ Κεντ «Μητρόπολη» προς τιμήν του μοναδικού αυτού φιλμ. Πιο πρόσφατη είναι η «Μητρόπολη» των Fransesco Artibani και Paolo Mottura. Κυκλοφόρησε μόλις πέρυσι σε συνέχειες στο ιταλικό περιοδικό Topolino και αυτόνομα πριν από δύο μήνες σε μια πολυτελή έκδοση που τον προηγούμενο Νοέμβριο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις Καθημερινές Εκδόσεις. Με τον εύστοχα παραποιημένο τίτλο «Metopolis» και πρωταγωνιστή της τον Μίκι Μάους (γνωστό ως Topolino στα ιταλικά) με το όνομα Μικ Μάουσερ, ακολουθεί αρκετά πιστά το σενάριο της ταινίας του 1927, με τη διαφορά ότι όλοι οι κεντρικοί χαρακτήρες προέρχονται από τον κόσμο των ιστοριών του Disney: H Μαρία είναι η Μίνι Μάους, οι ομοιόμορφοι εργάτες έχουν τη μορφή του Γκούφι και ο αδίστακτος, μοχθηρός προστάτης της τάξης και του καθεστώτος δεν είναι άλλος από τον Μαύρο Πιτ. Τα σχέδια του Mottura είναι εντυπωσιακά και σε ορισμένα σημεία γίνονται τόσο σκοτεινά και εξπρεσιονιστικά που παραπέμπουν ευθέως στα σκηνικά και στα εφέ της «Μητρόπολης». «Ημουν παιδί όταν είδα για πρώτη φορά λίγες σκηνές από την ταινία "Metropolis" του Φριτς Λανγκ, σε ένα πασίγνωστο βίντεο κλιπ στο οποίο οι μουσικοί πετούσαν ανάμεσα στους ουρανοξύστες της Μητρόπολης. Θυμάμαι ακόμα πόσο δέος και θαυμασμό ένιωσα! Ηθελα να κάνω κι εγώ αυτό το απίστευτο ταξίδι. Τρεις δεκαετίες αργότερα τα κατάφερα σχεδιάζοντας αυτή την ιστορία», σχολιάζει ο Mottura στο προλογικό σημείωμα της ελληνικής έκδοσης. Και ο Artibani συμπληρώνει: «Ενενήντα χρόνια μετά την πρεμιέρα της ταινίας, η πόλη και οι κάτοικοί της έχουν ακόμα μοναδική οπτική δύναμη. Εξερευνήσαμε τους δρόμους της με δέος και σεβασμό και ο Paolo έδωσε για άλλη μια φορά καταπληκτική δουλειά. Σκοπός μου ήταν να κάνω τους ήρωες μιας βωβής ταινίας να μιλήσουν… Ελπίζω οι φωνές τους, χάρη στον Μίκι, τον Γκούφι και τη Μίνι να σας φανούν οικείες». Ενενήντα χρόνια μετά την πρώτη της προβολή, η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ εξακολουθεί, λοιπόν, να συγκινεί και να γοητεύει όχι μόνο τους θεατές στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο αλλά και τους αναγνώστες των κόμικς μέσω των ευφυώς επικαιροποιημένων εκδοχών της. Που γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και πολιτικά τολμηρές κι ελπιδοφόρες με λόγια όπως αυτά του Μίκι στον επίλογο με το happy end της... ντισνεϊκής «Μητρόπολης»: «Από σήμερα θα αλλάξουν τα πάντα! Τα ωράρια θα μειωθούν και οι μισθοί θα αυξηθούν. Κανείς δεν θα δουλεύει πια σε ανήλιαγα υπόγεια και όλοι θα έχουν άφθονο ελεύθερο χρόνο! Μόνο έτσι θα ξαναγεννηθεί η πόλη και θα μπορέσει να υποδεχτεί όλους εκείνους που θέλουν να μοιραστούν τα κοινά αγαθά που έχει να μας προσφέρει χωρίς αδικίες και αποκλεισμούς». Πηγή

Και όμως: Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στον Batman και τον Καζαντζάκη Πάνος Τσερόλας, από εδώ Σαχλαμάρες με αυτογνωσία Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στα περισσότερα σινεφίλ περιοδικά και site υπάρχει πάντα μια στήλη που έχει παραλλαγές του τίτλου «Κακές ταινίες που αγαπήσαμε». Η ιστορία του σινεμά είναι γεμάτη από ταινίες που απαρνήθηκαν κάθε επίφαση καλού γούστου και αισθητικής, φλερτάρανε συνειδητά με το κιτς, το γκροτέσκο και το ασυνάρτητο και βγήκαν κερδισμένες στο χρόνο. Πολλές από αυτές μάλιστα ενέπνευσαν καινούριες (καλές) ταινίες με μοναδικό στόχο να μυθοποιήσουν το πόσο κακές κατάφεραν να είναι: Το πρόσφατο «Disaster Artist» που μας έρχεται το Γενάρη με τον James Franco, αφηγείται την ιστορία πίσω από την ταινία που κατέκτησε να θεωρηθεί ως η χειρότερη όλων των εποχών, ξεπερνώντας και τα γκροτέσκα κιτς του Ed Wood (που επίσης έγινε ταινία με τον Johnny Depp), δηλαδή το ανεκδιήγητο «The Room» του Tommy Wiseau (2003). Όμως το The Room είναι μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία, ένα τόσο-κακό-που-πονάει ανοσιούργημα που αποκτάει την δική του μυθολογία και σινεφιλική αξία. Αναλόγως, διάφορα κινηματογραφικά πρότζεκτ με τους επεξηγηματικότατους τίτλους όπως «Sharknado» (ναι, ανεμοστρόβιλοι που σηκώνουν καρχαρίες και τους ρίχνουν σε ανυποψίαστα θύματα στις μεγαλουπόλεις!), χτίζουν το πέρασμά τους στην cult αιωνιότητα με το να είναι επιτηδευμένα κακές, παράλογες και ασυνάρτητες. Όλες όμως αυτές οι ταινίες είναι ικανές να προσφέρουν μια διασκεδαστικότατη βραδιά και σπανίως νιώθει ο θεατής πως κάποιος τον κοροϊδεύει: Είτε λόγω επιτηδευμένης σκωπτικής διάθεσης είτε λόγω δημιουργικής αφέλειας, οι «σαχλαμάρες με αυτογνωσία» έχουν πολλές φορές μεγαλύτερο και πιο φανατικό κοινό από τα μεγαλεπήβολα και «σοβαρά» κινηματογραφικά έπη. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που μια ταινία είναι τόσο κακή που δεν προσφέρει καμία διασκέδαση και ψυχαγωγία. Οι περιπτώσεις που τα λεφτά του εισιτηρίου ή το χαμένο δίωρο προκαλούν πένθος και όχι την ελαφρότητα που μπορούν να χαρίσουν πολλές εμπορικές χαζομαρούλες. Φυσικά παίζει ρόλο και η συγκριτική σχέση του κόστους παραγωγής, των μεγάλων ονομάτων, της προσδοκίας, μα κυρίως παίζει ρόλο κάτι άλλο: Το ότι αυτή η συγκεκριμένη μπαλαφάρα έχει πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά. Τι πάει στραβά με την DC; Πέρα από τις (ανούσιες) κόντρες ανάμεσα στην Marvel και την DC (για το που κατοικούν οι πιο ενδιαφέροντες ήρωες, για το αν ο Batman είναι πιο σημαντικός από τον Iron Man στην μυθολογία των κόμικ κ.α.), που αφορούν ένα συγκεκριμένο fanbase που μεγάλωσε αγαπώντας την 9η τέχνη και τώρα απολαμβάνει τα μειοψηφικά του γούστα να γίνονται εμπορικό mainstream, είναι σαφές πως στην κινηματογραφική επέλαση υπερ-ηρώων υπάρχει μια εμφανής ανισότητα. Η μέση γνωμάτευση για το Justice League που ακόμα διαφεύγει της σύλληψης και κυκλοφορεί στις αίθουσες λέει πάνω κάτω το εξής: «Επιτέλους, κάτι αξιοπρεπές σε σχέση με το Batman vs Superman». Αυτή η ετυμηγορία είναι αρκετή να προδικάσει για δυο πράγματα: Πρώτον, τον εξαιρετικά χαμηλό πήχη που έθεσε η προηγούμενη φιλμική συνάντηση των μεγάλων ονομάτων της DC. Δεύτερον, πως το Justice League μπορεί να είναι λίγο καλύτερο, αλλά μάλλον δεν είναι και τόσο καλό. Για την ακρίβεια, το Justice League έχει το ίδιο βασικό πρόβλημα που είχε και το BvS: Πολύ απλά, δεν λειτουργεί τίποτα. Το κοινό αλλά και η εταιρεία παραγωγής έχουν εμμέσως πλην σαφώς ρίξει την ευθύνη στον βασικό δημιουργικό αρχιστράτηγο της DC, τον Zack Snyder. Ο κύριος Snyder, που έγινε γνωστός με την αισθητική εξτραβαγκάνζα των «300» και προσέφερε μια τεράστια εικαστική πινακοθήκη για προφίλ όπως «Αδούλοτος Έλλην» ή «Σπαρτιάτης Πέτρος» στο facebook, είναι συνειδητά αφοσιωμένος στο να παράγει μεγάλες εικόνες παρά να αφηγείται ιστορίες. Σε όλο του το έργο (βλ. Suckerpunch, Watchmen ή το Man of Steel) είναι εμφανές πως αφοσιώνεται στο να παράγει κάδρα-κομψτεχνήματα «στιγμιαίας» ομορφιάς και μεγαλοπρέπειας, με ελάχιστο ενδιαφέρον για το πώς να «κολλήσει» τα διαδοχικά κάδρα μεταξύ τους. Ποιος όμως αμφισβητεί πως αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που τον κάνει απόλυτα ταιριαστό στο να «ζωντανεύει» κόμικ στην μεγάλη οθόνη; Όχι τυχαία, το «μυθοπλαστικό» κομμάτι όλων σχεδόν των ταινιών του (ιστορία, ήρωες, θέματα) είναι βγαλμένο αποκλειστικά από graphic novels. Τι πάει όμως στραβά και γιατί «αστοχεί» εκεί που θα έπρεπε να πετυχαίνει διάνα; Γιατί ένας αρκετά πιο campy και σαχλός Batman όπως αυτός του Joel Schumacher στα τέλη της δεκαετίας του ’90 να θεωρείται πιο «πετυχημένος» από την πολυτελή παραγωγή και την εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση των τελευταίων ταινιών; Γιατί οι καλύτεροι Batman (εμπορικά και καλλιτεχνικά) ήταν αυτοί που κάπως ξέφυγαν από την κόμικ καταβολή τους και εντάχθηκαν στο όραμα ενός σκηνοθέτη (βλ. Batman του Burton και του Nolan); Μήπως φταίει κυρίως η γενική φιλοσοφία και όχι τόσο ο άνθρωπος στην σκηνοθετική καρέκλα (που σημειωτέον, αναγκάστηκε να την παρατήσει λίγο πριν την ολοκλήρωση της ταινίας λόγω τραγικής οικογενειακής απώλειας, αφήνοντας τις τελευταίες πινελιές στον Josh Whedon); Ένας κακός με την αισθητική και τον χαρακτήρα ενός mini-boss σε video game, ένα άθροισμα ηρώων που βεβιασμένα εμφανίζονται, βεβιασμένα συνεργάζονται και βεβιασμένα νικούν στο τέλος, ένας δισταγμός για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να προστεθεί και λίγο χιούμορ με συνέπεια το όποιο χιούμορ να μοιάζει εκβιασμένο, σκηνές δράσης που ζαλίζουν χωρίς ιδιαίτερη συνοχή και ένα γενικό στόρυ που μοιάζει αποσπασματικό, λες και κόπηκε μια ολόκληρη ώρα από ενδιάμεσες σκηνές. Είναι σαφές από όλα τα παραπάνω πως η κατασκευαστική φιλοσοφία πίσω από την ταινία προσπαθεί να πιάσει όλα εκείνα τα εμπορικά και μαζικά τρικ που θα την κάνουν πετυχημένη, ξεχνώντας πως το πετυχημένο αποτέλεσμα δεν είναι θέμα αθροίσματος «κόλπων»: Είναι πως όλα αυτά τα κόλπα χωράνε σε μια γενική συνταγή που θέλει να πει κάτι, να φτιάξει κάτι με την δική του ταυτότητα και τον δικό του χαρακτήρα. Είναι δηλαδή απλό: Οι DC και Warner Bros είδαν την κότα με τα χρυσά αυγά που λέγεται «σουπερ-ήρωες» και τρέχει να μαζέψει ό,τι προλαβαίνει «τώρα που γυρίζει». Όμως αν πετάξεις είκοσι είδη νόστιμης τροφής μέσα σε μια χύτρα δεν φτιάχνεις γκουρμεδιά. Για την ακρίβεια, δεν φτιάχνεις ούτε ένα αξιοπρεπές fast-food. Generic συνταγές Μιλώντας για ανερμάτιστα, ασυνάρτητα και σπασμωδικά έργα, η νέα επική βιογραφία του Γιάννη Σμαραγδή (El Greco, Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι, Καβάφης) μας συστήνει έναν Καζαντζάκη που δεν ξέραμε ότι δεν θέλαμε να γνωρίσουμε. Για άλλη μια φορά, το πρόβλημα με την ταινία που έδωσε τροφή για ανελέητο trolling στο ελληνικό διαδίκτυο, είναι πως το όποιο «δημιουργικό όραμα» περιορίζεται σε μια συνταγή που μάλλον έχει κατασκευαστεί σε μια γυάλα πέρα και έξω από την κινηματογραφική πραγματικότητα. Για τον Σμαραγδή, ο σαφής περιορισμός του budget και της ελληνικής πραγματικότητας για τέτοια project «εποχής», αντισταθμίζεται με το να «σφηνώσει» δέκα πράγματα που θεωρεί πως θα αρέσουν σε ένα υποθετικό κοινό. Να βάλουμε τον Ζορμπά, φυσικά, να χορεύει και να περιφέρεται ως στερεότυπο μόνιμης ευφορίας. Να βάλουμε μαντινάδες, Κρήτη, σταυρούς, τσιτάτα σε voiceover, παξιμάδια (cringe), τον Θεοτοκόπουλο (cringe2), τον Σικελιανό (cringe3), την Μερκούρη, μνημεία, κοντινά πλάνα στα εκφραστικά μάτια του Παπασπηλιόπουλου, να ανακατέψουμε καλά (πραγματικά, καλύτερη λέξη από το ανακάτεμα δεν υπάρχει για την συνοχή (;) του έργου) και ύστερα όλο αυτό να αλεστεί για να γίνει εύπεπτο στο κοινό, που λογικά διψάει να δει τον μεγάλο Κρητικό συγγραφέα να… να κάνει τι ακριβώς; Για άλλη μια φορά, η «συνταγή» είναι μια απλή απαρίθμηση υλικών που ως δια αυτοματοποιημένης μαγείας θα παράξουν ένα ικανοποιητικό σύνολο. Για άλλη μια φορά η απουσία μιας έστω στοιχειώδους κεντρικής ιδέας για την ταυτότητα ενός φιλμ συμπαρασύρει (ίσως και αδίκως) όλα τα υπόλοιπα: Την δουλειά των ηθοποιών (που καλούνται να αποδώσουν στερεότυπα), των ενδυματολόγων (που καλούνται να πείσουν πως είμαστε σε άλλη εποχή), των σεναριογράφων (που καλούνται να χωρέσουν ατάκες, γνωμικά και fillers), των μακιγιέρ (που καλούνται να γεράσουν ή να κάνουν νεότερους τους ήρωες). Τελικά, αυτό που φαίνεται να υποτιμά ο Σμαραγδής είναι ίσως το ίδιο που υποτιμούν άλλα, πολύ πιο ακριβά και με πλουσιοπάροχα μέσα blockbusters. Το κοινό. Το κοινό, κατά την διάρκεια της κατασκευής της ταινίας, μεταμορφώνεται σε ένα λογιστικό φύλλο που έχει γραφεί από αυτοματοποιημένα λογισμικά marketing. Το αποτέλεσμα όμως είναι παρόμοιο με τις «έξυπνες» προσαρμογές των διαφημίσεων στα social media. Κάπως έτσι, το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Καζαντζάκης ή το Justice League είναι κακές ταινίες ή ταινίες που δεν λειτουργούν. Αυτό άλλωστε μπορεί να συμβεί: Υπάρχουν δημιουργοί και σκηνοθέτες που έχουν δοκιμάσει και έχουν αποτύχει παταγωδώς, αδυνατώντας να βρουν τον τρόπο να φέρουν το όραμά τους από το χαρτί στην οθόνη. Επίσης, ειδικότερα σε ότι αφορά ταινίες με θέμα ήρωες με κολάν και υπερδυνάμεις, το «κακό» είναι εξαιρετικά σχετικός όρος και ενίοτε μπορεί να είναι και στόχος. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο θεατής αποκτά μια επίγνωση που σπάει τον 4ο τοίχο της ταινίας: Όταν βλέπει πως ενώ η κακή ποιότητα του θεάματος μπροστά του είναι πασίδηλη, φαίνεται να είναι για όλους πλην των δημιουργών του. Και οι δημιουργοί του παίρνουν τον εαυτό τους (και το έργο τους) υπέρ του δέοντος στα σοβαρά, θεωρώντας πως μπορεί κάπως να κουκουλωθεί και να κρυφτεί η απουσία οποιουδήποτε οράματος ή στόχου στο δημιούργημά τους. Με άλλα λόγια: Υπάρχουν ασφαλώς χειρότερες ταινίες εκεί έξω. Και κάπως όμως καταφέρνουν να είναι καλύτερες ή τουλάχιστον πιο κοντά στον ορισμό «ταινία», έστω και κακή, παρά στον ορισμό «σαλάτα».

Το storyarc Confession σε σεναριο Kurt Busiek και σχεδιο Brent Anderson πρωτοεκδοθηκε στα τευχη 4-9 της 2ης σειρας Astro City το 1996-97. Ο νεαρος Μπραϊν φευγει απο το σπιτι του στην επαρχια για να αναζητησει την τυχη του στην Astro City, τοπος δρασης των πιο γνωστων υπερηρωων. Αφου πιανει δουλεια σαν σερβιτορος σε ενα κλαμπ οπου συχναζουν οι περισσοτεροι vigilantes οταν δε φοραν τις στολες τους, καταφερνει να βγαλει νοκ αουτ εναν villain που εισβαλλει στο μαγαζι. Αυτο τραβαει την προσοχη του μυστηριωδους Confessor που τον προσλαμβανει σαν sidekick. Με τον δημαρχο της Astro City να καλλει σε αποκηρυξη των ηρωων λογω διαφορων φρικαλεων φονων ο νεαρος πρωταγωνιστης αρχιζει να υποπτευεται τον μεντορα του εξαιτιας των αλλοκοτων ικανοτητων του ή μηπως συμβαινει κατι αλλο; Οσο γελοια κι αν ακουγονται ονοματα οπως Εξομολογητης και Παπαδοπαιδι (Altar Boy) προκειται για μια επικη υπερηρωικη ιστορια μυστηριου και ενηλικιωσης σε μια πολυ καλη σειρα απο εναν βετερανο συγγραφεα του ειδους.

Tο Injustice - Gods Amongs Us ειναι ενα διαδυκτιακο κομικ που βασιζεται στο σεναριο του ομονυμου βιντεοπαιχνιδιου που σχεδιαστηκε απο τους δημιουργους του Mortal Kombat. Για την ακριβεια προκειται για ενα prequel του σεναριου του videogame. Στα της υποθεσης τωρα. Ο Superman και η Lois περιμενουν το πρωτο τους παιδι οταν ξεγελασμενος απο μια παγιδα του Joker και επηρεασμενος απο το αεριο του Scarecrow, ο Superman θα σκοτωσει την Lois και μαζι και το αγεννητο παιδι τους. Καπου εδω ο Superman αποφασιζει οτι ηρθε η ωρα να δωσει τελος στους εγκληματιες ακομα και αν χρειαστει να σκοτωσει και να αναγκασει τον κοσμο σε ειρηνη. Πολλοι ηρωες θα τον ακολουθησουν εκτος απο τον Batman και λιγους αλλους υπερηρωες οπως ο Nightwing,η Catwoman, ο Green Arrow, η Catwoman κ.α. που θα του αντισταθουν. Σιγα σιγα ο Superman θα πεφτει ολο και πιο χαμηλα στην ηθικη κλιμακα προσπαθωντας να αστυνομευσει τον κοσμο. Αρχικα πιστευα οτι το κομικ δεν θα αξιζε καθολου αφου στηριζε την υποθεση του σε ενα βιντεοπαιχνιδι ξυλου αλα Μορταλ Κομπατ. Παρολα αυτα ειχα αδικο. Εννοειται βεβαια οτι υπαρχουν καποια προβληματα στην υποθεση που εχει καποιες τρυπες και καποιες υπερβολες, ενω σε πολλα σημεια θυμιζει υπερβολικα το πολυ καλο Kingdom Come, oπου και κει ο Supes αποφασιζει να αναδειχθει σε ηγετης και προστατης ολης της ανθρωποτητας. Κυλαει ομως πολυ ευχαριστα και γρηγορα, εν μερει και επειδη ειναι σχεδιασμενο για αναγνωση σε pc, tablets και γενικοτερα φορητες συσκευες και δεν ταλαιπωρειται κανεις scrollαροντας για να δει ολο το σχεδιο ή για να διαβασει μπαλονακια. Η πλοκη εχει ενδιαφερον και υπαρχουν και μερικες αρκετα δυνατες σκηνες. Το σχεδιο ειναι απο διαφορους καλλιτεχνες και αυτο ειναι ενα μειονεκτημα καθως δεν τα καταφερνουν ολοι το ιδιο καλα, παρολα αυτα στις περισσοτερες των περιπτωσεων ειναι καλο χωρις να ειναι κατι εντυπωσιακο. Οπως καταλαβατε δεν ειναι το κομικ που θα σας αλλαξει την ζωη. Ουτε ενα κομικ γραμμενο με τις πιο σοβαρες προθεσεις. Εχει ομως καλη υποθεση και γρηγορο ρυθμο και σε μερικες περιπτωσεις βγαζει και λιγο γελιο, οτι πρεπει για να χαλαρωσετε λοιπον. Η πρωτη σεζον που αφηγειται τον πρωτο χρονο απο τον θανατο της Lois Lane αποτελειται απο 36 24σελιδα τευχακια. Ενω τωρα κυκλοφορει η δευτερη σεζον. Ριξτε του μια ματια. kwtsoκλιμακα 7/10 Σελιδα για το videogame.