Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ένας σούπερ μπαμπάς υπέρ των αδύναμων Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Από το 2012, ο Chris Grady, δημιουργός κόμικς από τον Καναδά, φιλοτεχνεί μια γλυκύτατη σειρά με πρωταγωνιστή έναν μπαμπά στις καθημερινές περιπέτειες του οικογενειακού και επαγγελματικού του βίου. Περιπέτειες γεμάτες θετικά μηνύματα, ενσυναίσθηση και αποδοχή της διαφορετικότητας Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια σειρά κόμικς με επίκεντρο τη ζωή ενός μεσήλικα οικογενειάρχη και τη σχέση του με τα ανήλικα παιδιά του και τη σύζυγό του; Μια ζωή που δεν έχει ούτε ίντριγκες ούτε δολοπλοκίες ούτε απιστίες ούτε πιστολίδια ούτε ηρωισμούς. Ή, μάλλον, μια ζωή που είναι γεμάτη ηρωικές πράξεις καλοσύνης, αγάπης και σεβασμού. Μα γι’ αυτό ακριβώς έχει μοναδικό ενδιαφέρον και είναι συναρπαστική καθώς σε γοητεύει με τον τρόπο που ο δημιουργός της βρίσκει ευφυέστατες ιδέες να μεταδώσει τα πιο ριζοσπαστικά και ανατρεπτικά μηνύματα απέναντι στον συντηρητισμό, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό. Ο Chris Grady ξεκίνησε τη σειρά το 2012 με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο «Lunarbaboon» («σεληνιακός μπαμπουίνος») με στόχο να περιγράψει τη δική του ζωή ως νέου πατέρα και δασκάλου σε Δημοτικό σχολείο στο Τορόντο. Δεν πρόκειται όμως για μία ακόμη αυτοβιογραφική σειρά αλλά για μια fiction ιστορία με τα «διδάγματα» να απορρέουν από τις πράξεις και τις τολμηρές ενέργειες και να μη φαντάζουν παρωχημένα και ηθικοπλαστικά. Σε μια συνέντευξή του στη Huffington Post, το 2017, o Grady δήλωνε ότι «τα κόμικς μου είναι μια μορφή θεραπείας ώστε να μπορέσω να διαχειριστώ το άγχος μου». Ξεκίνησε να δημοσιεύει τις δουλειές του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή. Οι επισκέπτες στη σελίδα του πολλαπλασιάζονταν με καταιγιστικό ρυθμό και σήμερα έχει περίπου ένα εκατομμύριο followers στο facebook. Οπως ο ίδιος περιγράφει: «Μετά τους πρώτους μήνες κοινοποίησης των κόμικς μου στα social media, άρχισα να λαμβάνω μηνύματα από πολλούς ανθρώπους που μου έγραφαν πόσο δέθηκαν με αυτά και πώς τους έδωσαν δύναμη και ελπίδα για να αντιμετωπίσουν τις δικές τους άσχημες στιγμές». Κι αυτό είναι αποτέλεσμα των πολλών και διαφορετικών πτυχών τους. «Αυτοί εκεί μοιάζουν διαφορετικοί», λέει ο μικρός γιος στον μπαμπά, σε μια από τις μικρές ιστορίες, αντικρίζοντας δύο ανθρώπους που φοράνε ρούχα τα οποία παραπέμπουν σε αραβική προέλευση. «Ξέρεις πώς με κάνουν να νιώθω οι διαφορετικοί», του απαντά ο μπαμπάς και τους φωνάζει «Εϊ, γιατί δεν γυρίζετε στο σπίτι σας», προετοιμάζοντας τον αναγνώστη για μια ρατσιστική λεκτική επίθεση. Και συμπληρώνει: «Αλλά σας παρακαλούμε, πάρτε κι εμάς μαζί σας ώστε να μάθουμε περισσότερα για τη ζωή σας και τον πολιτισμό σας», με την ιστορία να καταλήγει στο σπίτι των Αράβων όπου μπαμπάς και γιος τρώνε ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί μαζί με την οικογένεια των «ξένων». Σε άλλη ιστορία, ο μικρός γιος σε μια από τις ατέλειωτες βόλτες του με τον μπαμπά βλέπει έναν άντρα ντυμένο με γυναικεία ρούχα: «Χα χα, γιατί αυτός εκεί φοράει φουστάνι;», ρωτάει. «Ακου φίλε», του απαντάει ο μπαμπάς, «αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από σένα. Μπορείς είτε να είσαι cool και να τους αποδεχθείς γι’ αυτό που είναι είτε να γίνεις ένας τεράστιος μαλάκας». Ο γιος αποφασίζει χωρίς δισταγμό: «Νομίζω πως προτιμώ να είμαι cool». «Καλή επιλογή», συμπληρώνει ο μπαμπάς. Και ο γιος καταλήγει: «Κι αυτό το φόρεμα του ταιριάζει τέλεια!». Τα ζητήματα φύλου βρίσκονται συχνά στο επίκεντρο των ιστοριών της οικογένειας, με τον γιο και την κόρη της οικογένειας να «μαθαίνουν» διαρκώς τρόπους συμπεριφοράς. «Ετοιμος, αγόρι μου; Ηρθε η ώρα για μια γρήγορη δοκιμασία. Βλέπεις αυτήν εκεί τη γυναίκα; Πήγαινε και πιάσε τη χωρίς να τη ρωτήσεις», προτρέπει ο μπαμπάς. «Τι; Οχι!», αρνείται ο γιος. «Τότε πες της κάτι ανάρμοστο για το σώμα της», επιμένει ο μπαμπάς. «Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου», δυσανασχετεί ο μικρός. «Συγχαρητήρια! Πέρασες! Τώρα ξέρεις κάτι που οι περισσότεροι ενήλικες δεν το γνωρίζουν», καταλήγει ο μπαμπάς. Αλλά και η διαφορετικότητα των παιδιών γίνεται συχνά αφορμή για προτροπές και παραινέσεις. Οπως στη σύντομη ιστορία με τον μπαμπά και τον γιο να παρακολουθούν έναν «σπασίκλα» να ασχολείται μόνο με τον υπολογιστή του την ώρα που όλα τα υπόλοιπα παιδιά παίζουν. Κι αντί να τον κοροϊδέψουν ή να τον πειράξουν, κάθονται δίπλα του και λένε: «Και τι κάνουμε με τους σπασίκλες; Μαθαίνουμε από αυτούς». Σημαντικό θέμα που επανέρχεται με μεγάλη συχνότητα στις αφηγήσεις του Grady είναι τα ζώα και ο σεβασμός απέναντί τους. Οπως στην ιστορία με τον μπαμπά και τον γιο να συναντούν ένα γέρικο, βρόμικο και βασανισμένο αδέσποτο σκυλί. «Ας το απαλλάξουμε από τη μιζέρια του», λένε και ο γιος αρπάζει ένα μεγάλο κλαδί, τρομάζοντας τον αναγνώστη για αυτό που (υποτίθεται πως) θα ακολουθήσει. Στο τελευταίο καρέ, όμως, μπαμπάς και γιος έχουν κυριολεκτικά απαλλάξει το ζώο από τη μιζέρια του. Το έχουν υιοθετήσει και παίζουν μαζί του στο σπίτι τους, πετώντας του με χαρά το κλαδί. Εκτός, όμως, από τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και τις μειονότητες κάθε είδους, τα ζητήματα φύλου, φυλής, χρώματος κ.λπ. που αντιμετωπίζονται όχι απλώς με ανοχή αλλά με προτροπές πλήρους αποδοχής, ενσυναίσθησης και κατανόησης και τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη ανατροφή των παιδιών με πολυπολιτισμικές αναφορές, το «Lunarbaboon» είναι μια βαθύτατα πολιτική σειρά καθώς συχνά-πυκνά ο Grady «διαφημίζει» με πληθώρα αλληγοριών τη συλλογική δράση και τη συνεργασία των πολιτών ακόμα και βολονταριστικά, ακόμα κι εκεί που ο αγώνας μοιάζει να είναι χαμένος εκ των προτέρων. Οταν τα συμβολικά τέρατα έχουν εισβάλει στην πόλη και καταστρέφουν τα πάντα, ο γιος αναρωτιέται μήπως ήρθε η ώρα να τρέξουν για να σωθούν. «Θα το ήθελα», απαντά ο μπαμπάς. «Αλλά δεν είναι ώρα για να το σκάσουμε. Είναι ώρα να πολεμήσουμε. Με το καλύτερο όπλο που έχουμε. Ο ένας τον άλλον!». Το «Lunarbaboon» δημοσιεύεται στο www.lunarbaboon.com και ο δημιουργός του, Chris Grady, διατηρεί την, ομώνυμη με τη σειρά, σελίδα στο facebook. Στο kickstarter «τρέχουν» διάφορες καμπάνιες οικονομικής υποστήριξης για βιβλία του και παιχνίδια που έχει σχεδιάσει, ενώ από τις εκδόσεις McMeel Publishing κυκλοφορεί το «Lunarbaboon: The Daily Life of Parenthood». Πηγή