Search the Community
Showing results for tags 'carlos trillo'.
-
Ήρωας των Carlos Trillo (σενάριο) και Enrique Breccia (σκίτσο) που δουλεύτηκε το 1977-1982. Στο πρωτότυπο αργεντίνικο Alvar Mayor. Γιός ενός από τους πρώτους κονκισταδόρες του Πίζαρο και μιας Ίνκα ιθαγενούς. Ξέρει το Περού σαν την παλάμη του χεριού του, οπότε οι περιπέτειες του συνήθως τον έχουν σαν οδηγό διαφόρων λευκών που ψάχνουν θησαυρούς (Ελ Ντοράντο, πηγή της νιότης, κρυμμένους θησαυρούς των Ίνκα κ.ο.κ.) παρέα με τον Ινδιάνο Τίχουο. Φυσικά και αυτός εμφανίστηκε μέσα στο αργεντίνικο Skorpio. Μεταφράζοντας ολίγον Trillo τσάτρα-πάτρα : "Ο Άλβαρ Μαγιόρ είναι ένας από τους πρώτους λευκούς που γεννήθηκαν στην Αμερική, γιός ενός από τους σύντροφους του Πίζαρο στο Περού. Είναι ένα μίγμα μεταξύ Alvar Nunez Cabeza de Vaca, ενός ανθρώπου που περπάτησε μεγάλο μέρος της Αμερικής και ενός περιπλανόμενου καουμπόυ που παλεύει για τη δικαιοσύνη. Η σειρά επηρρεάστηκε από αναγνώσματα μαγικού ρεαλισμού και βιαίων ιστοριών από εκείνη την εποχή. Αυτοί οι μύθοι της Αμερικής είναι πολύ εντυπωσιακοί και βρήκα πολύ ενδιαφέρον το να τις συμπεριλάβω σε μια ιστορία σα να είχαν όντως συμβεί" Με χαρακτηριστική άνεση μια από τις καλύτερες ιστορίες του Σκορπιού. Πέρυσι κυκλοφόρησαν 4 τόμοι στην Ισπανία με τα άπαντα (αν και κάπου διάβασα ότι θα ήταν 5... ίσως κάποιος να μην κυκλοφόρησε ακόμα) με σύνολο σελίδων κοντά στις 700. Συνολικά στον Σκορπιό μεταφραστήκαν 136 σελίδες (11 ιστοριούλες 12-14 σελίδες έκαστη) και θα τις βρείτε στα τεύχη 1, 5, 7, 10, 12, 13, 14, 21, 22, 23 και 27. Για να πάρετε μια γεύση από το σκίτσο μια σελίδα από σκανάρισμα Γαλλικού τόμου (εξ'όσων γνωρίζω του μοναδικού που βγήκε εκεί) και μια σελιδούλα από το Σκορπιός 1. ΥΓ και μια μικρή παρέμβαση. Αν σας άρεσε το συγκεκριμένο κόμικ, ικάζω ότι θα σας αρέσει και η ταινία Aguirre, der Zorn Gottes (Αγκίρε η μάστιγα του Θεού) απτο 1972 του Herzog με τον Klaus Kinski να κεντάει στο πανί.
-
Eduardo Risso's TALES OF TERROR Eleven Shocking Stories of Suspense! To Tales of Terror είναι μια συλλογή 11 μικρών αυτοτελών ιστοριών, που κυκλοφόρησε το 2007 από την Dynamite Entertainment. Αν και από τον τίτλο φαίνεται σαν να πρόκειται για ατομική δουλειά του Αργεντίνου σχεδιαστή Eduardo Risso, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι τα σενάρια όλων των ιστοριών είναι του συμπατριώτη του και επί πολλά χρόνια συνεργάτη του Carlos Trillo. Ως εκ τούτου, το ύφος του βιβλίου είναι κατά 90% noir και κατά 10% τρόμου, κι αυτό το ποσοστό πετυχαίνεται κυρίως χάρη στις εμφανίσεις γνωστών τεράτων της λογοτεχνίας και του σινεμά, όπως του Φρανκενστάιν, της Μούμιας, του Αόρατου Ανθρώπου κλπ. Οι ιστορίες αυτές δημοσιεύονται σε αυτή την ανθολογία για πρώτη φορά στα αγγλικά, αλλά προφανώς το έτος αρχικής κυκλοφορίας είναι αρκετά παλαιότερο. Οι σελίδες είναι φυσικά ασπρόμαυρες, ενώ οι ιστορίες άτιτλες. Το κόμικ κέρδισε το 2008 το βραβείο Harvey για την καλύτερη Αμερικάνικη έκδοση με υλικό άλλης χώρας. Για τα δικά μου γούστα που μου αρέσει να διαβάζω μικρές ιστορίες (με twist ending αν αυτό είναι εφικτό), έμεινα πολύ ικανοποιημένος από αυτή τη συλλογή. Από το δίδυμο έχω διαβάσει ορισμένα noir κόμικ, και μου αρέσει αρκετά το στυλ τους. Έτσι αυτή την απόπειρα να δημιουργήσουν μικρές ιστορίες στο ύφος των κόμικς της EC και της Warren την είδα πολύ θετικά, άσχετα που όπως ανέφερα το noir στοιχείο εξακολουθεί να επικρατεί.
-
Συλλογή εννέα ιστοριών από τους Carlos Trillo και Jordi Bernet, που αναμειγνύει το νουάρ με την επιστημονική φαντασία και τον ερωτισμό και αποτελεί την πρώτη κοινή δουλειά του διδύμου. Οι ιστορίες αυτές πρωτοδημοσιεύτηκαν το 1985 στα τεύχη 13-21 του ισπανικού περιοδικού Zona 84. Έχουν υπάρξει διάφορες συγκεντρωτικές εκδόσεις στα ισπανικά, τα ιταλικά και τα γαλλικά, αλλά στα αγγλικά βρίσκεται μόνο στη μορφή (πολύ καλού) scanlation. Σε μια δυστοπική κοινωνία, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, «ζει» η όμορφη Custer. Γιατί τα εισαγωγικά; Γιατί η Custer είναι παγιδευμένη σε μια τηλεοπτική εκπομπή, με την κάθε της κίνηση να παρακολουθείται από κρυφές κάμερες και το τελικό μοντάζ να αλλοιώνει αυτά που λέει και κάνει. Και για τις ανάγκες της εκπομπής αυτής, η Custer ψάχνει απαχθέντες τραγουδιστές ή συνεργάζεται με την αστυνομία για την δολοφονία μαφιόζων. Ο Trillo έχει μια υπέρογκη βιβλιογραφία και δυστυχώς το Custer είναι χαμένο μέσα της. Και τονίζω το δυστυχώς γιατί πρόκειται για ένα αριστουργηματικό κόμικ. Οι ιστορίες αυτές καθαυτές δεν είναι κάτι το εξεζητημένο. Ωστόσο, τα μηνύματα που περνούν μέσα από αυτές με έκαναν να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τον μεγάλο Αργεντινό. Με το γνωστό του στυλ κριτικάρει διάφορες όψεις της σύγχρονης κοινωνίας, προφητεύοντας κυριολεκτικά την άνοδο και την πτώση του reality TV (θυμίζω ότι το «πρωτοπόρο» Big Brother εμφανίστηκε το 1999). Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάφορες λεπτομέρειες που ανεβάζουν το σενάριο, από το world building (αναφέρω ενδεικτικά ότι στον κόσμο της Custer, οι Αρχές έχουν ορίσει συγκεκριμένα σημεία όπου μπορεί να αυτοκτονήσει κάποιος) έως τις αναφορές σε κλασικές ταινίες, όπως το Little Caesar και το Alphaville. Από τη μεριά του, ο πάντα καλός Bernet μας δίνει ωραία σκίτσα και ακόμα πιο ωραίες γωνίες. Κορυφαίο κόμικ, από δύο κορυφαίους δημιουργούς. Εννοείται πως προτείνεται. Βαθμολογία: 9,3/10 Από τους ίδιους: Η Ωραία και το Τέρας και Bang Bang
-
Τα περισσότερα άλμπουμ του Bernet με άλλους σεναριογράφους αλλά και του φονικού διδύμου με τον Trillo έχουν το ερωτικό στοιχείο μέσα. Λίγο βυζί από δω, λίγο μπούτι από κει, ένα ζευγάρι πόδια βολικά τοποθετημένο παραπέρα. Μια στο "Η ωραία και το τέρας", μια στο "Nature of the beast" και λιγότερο στο "Torpedo" κάτι είχαμε δει. Όχι όμως στο Custer των ίδιων. Αλλά τσόντα τσόντα δεν μας είχαν δώσει. Γι'αυτό δημιουργήθηκε η Bang Bang! Έξι τεύχη των 64 σελίδων έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής με την ακόλουθη σειρά 1. Bang Bang - 8/1998 2. Viva Mexico! - 4/2001 3. Reines de la Savane - 9/2002 4. Prison de femmes - 1/2009 5. Une etudiante a New York - 4/2009 6. Fantasmes d'Arabie - 1/2010 Πάρτε και τα εξώφυλλα για εγκυκλοπαιδικούς λόγους Η σειρά λοιπόν είναι ongoing και κατάφερα να αλιεύσω τα τρία πρώτα τεύχη. Τώρα είμαι κάπου στα μισά του 3ου "Queens of the Savanna". Η Cicca "Bang Bang" Mamone είναι η πιο διάσημη πόρνη του Σικάγο με τους άντρες να κάνουν ουρές στο καμπαρέ που δουλεύει ως βιτρίνα για να περάσουν μια βραδιά μαζί της. Πολλοί την αποκαλούν "το φλεγόμενο μαργαριτάρι της Αμερικής", ενώ ο Trillo μέσα από τα κείμενα του πιστεύει πως "she is a woman with an ass of mathematical roundness and with breasts that are aphrodisiac delicacies". Για το έξτρα εισόδημα κάνει γυμνές φωτογραφήσεις και καταλήγει να ερωτεύεται τον φωτογράφο με τον οποίο κλέβεται. Έλα όμως που η κυρία έχει συνηθίσει στα λούσα και την κυριλέ ζωή που της προσέφεραν τα άπειρα πλούτη του κορμιού της. Ο φωτογράφος για να την ικανοποιήσει κάνει το πιο λογικό...ληστεύει τον Αλ Καπόνε. Ξεκινάει ένα ανθρωποκυνηγητό όπου το ζευγάρι μεταμφιεσμένο κρύβεται σε διάφορες πόλεις έχοντας μείνει άφραγκο. Τι άλλη επιλογή έχει από το να αρχίσει ξανά η Bang Bang να χρησιμοποιεί το κορμί της για να επιβιώσουν; Αυτό είναι το πρώτο μισό της πρώτης ιστορίας. Η αγαπητή Cicca μπλέκει σε ένα σκασμό περιπέτειες σε όλη την υφήλιο, από το Μεξικό και την Αφρική μέχρι την Ευρώπη και την Αραβία. Πάντα βέβαια με κύριο άξονα το σεξ με κάθε τρόπο, άνθρωπο και εργαλεία Το πρώτο τεύχος γενικά παλεύεται γιατί παρόλο την τσόντα έχει και ένα (απλά οκ) σεναριάκι. Τα άλλα δύο είναι μόνο σεξ και βία μέσα στα σχολεία Εντάξει μην κοροϊδευόμαστε, αν ήταν οποιουδήποτε άλλου το κόμικ όχι απλά δεν θα το συζητούσαμε, ούτε στα τσοντοπεριοδικά της Άνω ραχούλας δεν θα έμπαινε. Αλλά είναι Bernet/Trillo και ως glorified τσόντα έπρεπε να το μνημονεύσω γιατί οι γραμμές του Bernet στο γυμνό δεν ειν'κακές. Καθόλου κακές Βέβαια όπως και στο "Η ωραία και το τέρας" η σειρά είναι γι'αυτούς που θέλουν να πάνε ένα βήμα παραπάνω στο bernetrilloverse. Για μια σφαιρική άποψη βρε παιδί μου, καταλαβαίνω. bedetheque (γελάω που στο bedetheque έχουν βάλει στις preview εικόνες του κάθε άλμπουμ την μια σελίδα που δεν έχει γυμνό από το κάθε τεύχος)
-
Βαμπιρο-κόμικ των Carlos Trillo (σενάριο) και Eduardo Risso (σχέδιο), που αποτελεί μια από τις γνωστότερες συνεργασίες τους. Μέχρι να ολοκληρωθεί πέρασε από σαράντα κύματα ή καλύτερα από τρεις διαφορετικές εκδοτικές. Η πρώτη έκδοση βγήκε το 1992 από την αργεντίνικη Editorial Columba, ενώ το 1995 τα δικαιώματα πέρασαν στην Meridiana Comics, που επέλεξε να το εκδώσει σε τευχάκια αμερικάνικου στυλ. Το 2005 κατέληξε στην ισπανική Norma Cómics, όπου και ολοκληρώθηκε σε τέσσερις τόμους. Το δε όνομα άλλαξε διαδοχικά από N/N, σε Boy Vampiro (που είναι και η πιο γνωστή εκδοχή στα ισπανικά) και τέλος σε Yo, Vampiro. Ακόμη και στα αγγλικά, όμως, υπάρχουν παραπάνω από μία εκδόσεις. Αρχικά, η Strip Art Features μετέφρασε τους τέσσερις τόμους με την ονομασία Boy Vampire. Το 2010 η Dark Horse, σε συνεργασία με την Strip Art Features, το μετονόμασε σε Vampire Boy, εκδίδοντας έναν ενιαίο, paperback τόμο, του οποίου δηλώνω υπερήφανος κάτοχος. Ένα παράξενο γεγονός, που συνέβη πριν από χιλιάδες χρόνια στην έρημο της Αιγύπτου, σκότωσε τον Φαραώ και όλο του τον στρατό. Μοναδικοί επιζώντες, δύο ορκισμένοι εχθροί: ο δεκάχρονος, δίχως όνομα γιος του Φαραώ και η Ahmasi, μια πανέμορφη, αλλά πανούργα ιέρεια. Απέθαντοι, με υπεράνθρωπες δυνάμεις και δίψα για αίμα, οι δυο τους προσπαθούν κατά τη διάρκεια όλων αυτών των αιώνων να αλληλοεξοντωθούν. Η τελευταία τους σύγκρουση θα ξεκινήσει όταν το αγόρι επανέρχεται στη ζωή, σαράντα χρόνια χρόνια μετά τον τελευταίο του «θάνατο», σε μια πόλη των ΗΠΑ των αρχών του 21ου αιώνα. Το Vampire Boy περιέχει μερικές από τις καλύτερες ιδέες που έχω συναντήσει σε κόμικ. Ο Trillo κάνει με έξοχο τρόπο την κριτική του στην αυτοκαταστροφικότητα του ανθρώπου, που αντιπροσωπεύεται από το άσβεστο μίσος ανάμεσα στα δύο μοναδικά αθάνατα πλάσματα του κόσμου. Όπως λέει το αγόρι στην εχθρό του, σε κάποιο σημείο: «Χωρίς τον άλλον, ο καθένας μας είναι αιώνια μόνος». Πέρα από αυτό όμως, ο μεγάλος Αργεντίνος μας προσφέρει μια γεμάτη, εμπνευσμένη ιστορία, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και έξυπνο φινάλε. Ίσως σε κάποιο σημείο ο ρυθμός πέφτει σημαντικά και το παρακάνει με την επεξηγηματικότητα των σκέψεων, αλλά συνολικά το σεναριακό κομμάτι είναι υψηλού επιπέδου. Βέβαια δίπλα του στέκεται ο Risso, που δε χρειάζεται συστάσεις. Παίζει στο γήπεδό του, το ασπρόμαυρο, και μας χαρίζει πολλά απίστευτα καρέ. Θα έλεγα ότι και αυτός έχει κάποιες αδύναμες στιγμές, αλλά είναι λίγες. Εν κατακλείδι, είναι ένα τρομερό ανάγνωσμα, ωμό και ποιητικό ταυτόχρονα, που αξίζει να διαβαστεί απ’ όσους γουστάρουν τα καλά κόμικς. Βαθμολογία: 9,5/10 Σημείωση: η παρουσίαση θα μπορούσε κάλλιστα να μπει στα ευρωπαϊκά, αλλά επέλεξα να το βάλω στα αμερικάνικα, μιας και έχουμε να κάνουμε με Αργεντίνους δημιουργούς.
- 1 reply
-
- 10
-
- carlos trillo
- eduardo risso
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Ο Carlos Trillo ήταν Αργεντίνος σεναριογράφος κόμικς, που έδρασε τόσο στην πατρίδα του, όσο και στην Ευρώπη. Βραβευμένος και πολυγραφότατος, είχε συνεργαστεί με μερικούς από τους σπουδαιότερους σχεδιαστές της λατινοαμερικάνικης σχολής, σε μια πληθώρα ειδών, από χιουμοριστικά στριπάκια έως νουάρ και ιστορικά άλμπουμ. Γεννημένος το 1943 στο Μπουένος Άιρες, ο Trillo ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 20 ετών, δουλεύοντας για το δημοφιλές χιουμοριστικό περιοδικό Patoruzú. Το 1975 συνεργάστηκε με τον Horacio Altuna για το El Loco Chavez, ένα επιτυχημένο στριπάκι, που δημοσιευόταν στην εφημερίδα Clarín για πολλά χρόνια. Λίγα χρόνια μετά, ήρθε η συνεργασία με τον Enrique Breccia, καρπός της οποίας ήταν το Alvar Mayor, ένας τίτλος που εμπνεόταν από την ιστορία της Νότιας Αμερικής. Η δεκαετία του 1980 ήταν εξαιρετικά παραγωγική για τον Trillo, καθώς έγραψε διάφορα αυτόνομα άλμπουμ (Light & Bold, El último recreo, Merdichesky κ.ά.), χωρίς να παραμελεί τις πολυάριθμες ιστορίες για περιοδικά και εφημερίδες που είχε αναλάβει. Το 1987 το El Negro Blanco, σε σχέδιο του Ernesto García Seijas, ήρθε να αντικαταστήσει το El Loco Chavez. Άλλο ένα επιτυχημένο στριπ, που δημοσιευόταν ως το 1994. Το 1992 δημιούργησε μαζί με τους Eduardo Maicas και Jordi Bernet την Clara de Noche, για λογαριασμό του ισπανικού περιοδικού El Jueves. Γνωστό στην Ελλάδα ως Φωτεινή της Νύχτας, αποτελεί ένα από τα πιο αγαπητά του κόμικς. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε και το Cybersix, ένα sci-fi κόμικ, σε σχέδιο του συμπατριώτη του Carlos Meglia για το ιταλικό περιοδικό Skorpio. Αριθμώντας πάνω από 1300 σελίδες, το Cybersix μεταφέρθηκε δύο φορές στην τηλεόραση, πρώτα σε live-action σειρά κι έπειτα σε animation, αλλά καμία δεν είχε ιδιαίτερη ανταπόκριση. Άλλο ένα σημαντικό κόμικ του περιόδου αυτής είναι το μετα-αποκαλυπτικό Borderline, που εικονογράφησε ο Eduardo Risso. Το 1998 η συνεργασία του Trillo με τον Domingo Roberto Mandrafina οδήγησε στο La Grande Arnaque, για τον γαλλικό εκδοτικό οίκο Albin Michel. Το graphic novel αυτό, που χάρισε στον Trillo το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Διεθνές Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα κόμικς του. Αργότερα, κυκλοφόρησε το L’Iguane, μια άτυπη συνέχεια. Τα ερχόμενα έτη ο Trillo συνεργάστηκε με διάφορους κομίστες, αν και η παραγωγή του μειώθηκε αισθητά. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει το Cicca Dum Dum (2001), ένα ερωτικό κόμικ σε συνεργασία με τον Bernet, αλλά και το Boy Vampiro, σε σχέδιο του Risso, μια σειρά φαντασίας που ολοκληρώθηκε το 2005. Άξια αναφοράς είναι και τα δοκίμια του Trillo, με θέμα τα κόμικς και το χιούμορ. Τρία εξ αυτών κυκλοφόρησαν το 1969. Ένα τέταρτο, που μελετούσε την ιστορία των αργεντίνικων κόμικς, εκδόθηκε το 1980. Ο Carlos Trillo πέθανε το 2011, σε ηλικία 68 ετών, ενώ βρισκόταν σε διακοπές με τη σύζυγό του στο Λονδίνο. Πέρα από την Ανγκουλέμ, ο Trillo είχε βραβευτεί στα φεστιβάλ της Λούκκα και της Βαρκελώνης. Προς τιμήν του μάλιστα διοργανώθηκε το 2013 έκθεση στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αργεντινής. Ευτυχώς για το ελληνικό κομιξόφιλο κοινό (και τον πολυαγαπημένο μας germanicus), έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα μας αρκετά από τα κόμικς του Trillo, είτε αυτόνομα, είτε μέσα από σελίδες περιοδικών, κι έτσι απολαμβάνουμε τον σπουδαίο αυτό δημιουργό. Άλλα κόμικς του Trillo: CUSTER TALES OF TERROR