Search the Community

Ο εκδότης Λεωκράτης Ανεμοδουράς και ο επιμελητής Γιώργος Ζωιτάς μιλούν στην «Κ» για την απόφασή τους να επανακυκλοφορήσουν το περιοδικό με βρετανικές ρίζες. Η Βαβούρα ξεκινά έναν κύκλο, μετά τον πρώτο που έκλεισε το 1997, ύστερα από 752 τεύχη. [Κολάζ: Michael Kirki] Ανάμεσα στα πολλά κόμικ που κρέμονταν κάθε μήνα – ή κάθε εβδομάδα – στα περίπτερα στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 υπήρχε ένα που κάπως διέφερε στα μάτια των μικρών αναγνωστών του. Είχε ένα χιούμορ λιγότερο προφανές, αρκετά πιο σουρεαλιστικό από το μέσο κόμικ που έφτανε στα χέρια τους και σίγουρα πιο φλεγματικό, καθώς οι ιστορίες αυτές είχαν γεννηθεί στη Βρετανία. Έτσι βίωνε τουλάχιστον το περιοδικό Βαβούρα ο μικρός τότε Λεωκράτης Ανεμοδουράς, που διάβαζε φανατικά το περιοδικό. Ο κόσμος των κόμικ του ήταν πολύ οικείος, αφού ο παππούς του, Στέλιος Ανεμοδουράς ήταν αυτός που ξεκίνησε τις ομώνυμες εκδόσεις, μετέπειτα εκδόσεις Μικρός Ήρως. Πέρα από τις περιπέτειες του μικρού Γιώργου Θαλάσση, τύπωνε και κόμικ όπως ο Μπλεκ και η Περιπέτεια. Η Βαβούρα φιλοξενεί στις σελίδες της πολλές μικρές ιστορίες από διαφορετικούς ήρωες. Η Βαβούρα κυκλοφόρησε πρώτη φορά από τις εκδόσεις Δεληγιώργη το 1981 και κράτησε ως έκδοση 16 χρόνια, μετρώντας 752 τεύχη. Αρκετά χρόνια μετά και ενώ τα παιδιά που διάβαζαν Βαβούρα είναι πλέον… μεγάλα, οι εκδόσεις Μικρός Ήρως, στο τιμόνι των οποίων βρίσκεται πλέον ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, αποφάσισαν να βάλουν μπρος έναν τίτλο που ξυπνάει αναμνήσεις σε πολλούς παλιούς αναγνώστες και γιατί όχι, να τον ανακαλύψουν και άλλες γενιές. Η Βαβούρα βγαίνει από το συρτάρι Η Βαβούρα μπήκε και πάλι μπρος από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Το ταξίδι της Βαβούρας ξεκίνησε λοιπόν το 1981, όταν στις σελίδες του συγκεντρώθηκαν διάφορες ιστορίες που είχαν αρχικά κυκλοφορήσει σε περιοδικά της Βρετανίας. Οι εκδόσεις Δεληγιώργη, που κυκλοφορούσαν το περιοδικό ώς και το 1997 έκλεισαν και αυτές τη δεκαετία του ’90, οπότε ο πρώτος κύκλος του τίτλου ολοκληρώθηκε εκεί. Οι εκδόσεις Μικρός Ήρως τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει μια μεγάλη προσπάθεια να αναβιώσουν ιστορικά κόμικ του παρελθόντος. Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, ως πάλαι ποτέ φανατικός αναγνώστης της Βαβούρας, κρατούσε ακόμα μέσα του εκείνο το «εξωπραγματικό χιούμορ» που απολάμβανε στις σελίδες της ως παιδί, ακόμα και αν είχε να τις ξεφυλλίσει χρόνια. Έτσι, αποφάσισε να αναβιώσει και αυτόν τον τίτλο. Αρχικά η νέα Βαβούρα προορίστηκε για κάποιες «guest» εμφανίσεις. «Με παραγγελίες ενός χρηματικού ποσού και πάνω δίναμε δώρο και ένα περιοδικό, αρχικά του Μπλεκ και μετά της Βαβούρας», εξηγεί ο εκδότης. Ένας από τους αγαπημένους ήρωες της Βαβούρας. Το ενδιαφέρον για τη Βαβούρα όμως αναζωπυρώθηκε και έτσι, οι εκδόσεις Μικρός Ήρως αποφάσισαν να το επαναφέρουν ως κανονική έκδοση. Το πρώτο τεύχος είναι ήδη διαθέσιμο και το πλάνο είναι να κυκλοφορούν τρία τεύχη τον χρόνο: ένα το καλοκαίρι, ένα τα Χριστούγεννα και ένα το Πάσχα. Την επανέκδοση της Βαβούρας ανέλαβε ως επιμελητής ο Γιώργος Ζωιτάς, που είχε την αποστολή να «βουτήξει» στα αρχεία βρετανικών περιοδικών προκειμένου να βρει τις ιστορίες που θα τυπωθούν ξανά. «Συνεργαζόμαστε με διάφορες ξένες εκδόσεις, μεταξύ των οποίων και η Rebellion. Στον κατάλογό της βρίσκονται βρετανικά περιοδικά όπως τα Buster, Whoopee, Whizer & Chips, στα οποία φιλοξενήθηκαν αρχικά και οι ιστορίες των ηρώων της Βαβούρας», εξηγεί ο επιμελητής. Ξημερώνει για… τους Δισεκατομμυριούχους. Έτσι λοιπόν, έγινε μια κρούση στη Rebellion, η οποία ανταποκρίθηκε θετικά και έστειλε στους Έλληνες εκδότες συλλογές με ιστορίες από τον κάθε ήρωα για να επιλέξουν. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τη Βαβούρα, στις σελίδες της φιλοξενούνται σύντομες ιστορίες, ολιγάριθμων καρέ, από διαφορετικούς ήρωες. Μερικοί από τους πιο δημοφιλείς είναι ο Γουρουνομούρης, ο Σουίνι το διαβολάκι και οι Δισεκατομμυριούχοι, που οι ιστορίες τους ήταν και από τις πρώτες που επιλέχθηκαν για το νέο περιοδικό. Οι προκλήσεις της Βαβούρας σήμερα Ο όχι και τόσο μικρός Κονγκ. Πόσο εύκολο είναι να μεταφέρεις σήμερα στα ελληνικά ένα χιούμορ βρετανικό, που γράφτηκε κάποιες δεκαετίες πριν; Όπως εξηγεί ο Γιώργος Ζωιτάς, αυτό το κομμάτι ήταν ευκολότερο από ότι ενδεχομένως φαίνεται. Αφενός γιατί «παρά το γεγονός ότι πρόκειται για βρετανικές δημιουργίες, αυτά τα κόμικ κατάφεραν να φτιάξουν κάτι που δεν σατιρίζει μόνο τη δική τους πραγματικότητα», αφετέρου γιατί ο μεταφραστής, Γαβριήλ Τομπαλίδης, γνώριζε πολύ καλά την παλιά Βαβούρα, οπότε ήξερε αντίστοιχα και πώς να κινηθεί μεταφραστικά. Την ομάδα συμπλήρωσε η Τίνα Χελιώτη που ανέλαβε την αποκατάσταση των παλιών σελίδων και το στήσιμο του περιοδικού. Αυτό ωστόσο που αποτέλεσε μεγαλύτερη πρόκληση τόσο για την παλιά όσο και τη νέα Βαβούρα, είναι το μέγεθος των σελίδων της. Τα βρετανικά περιοδικά από όπου προέρχονται οι ιστορίες είχαν μεγαλύτερο φορμά και η σμίκρυνση των σελίδων για το ελληνικό περιοδικό σήμαινε και αναπροσαρμογή των διαλόγων, όπως λέει ο Γιώργος Ζωιτάς. Το πρόβλημα ήταν ακόμα εντονότερο στην παλιά Βαβούρα που οι σελίδες ήταν ακόμα μικρότερες και άρα πολύ πιο δύσκολο να χωρέσουν οι διάλογοι. Τα καρέ της γκρίνιας. Και πού απευθύνεται τελικά η νέα Βαβούρα; Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς αναγνωρίζει τη δύναμη που έχει η νοσταλγία και θεωρεί πως είναι κάτι στο οποίο θα θέλουν να γυρίσουν όσοι το έζησαν σε πρώτο χρόνο – ακόμα και αν ο ίδιος βρίσκει στις σελίδες του ένα χιούμορ που του θυμίζει ακόμα και τους διαχρονικούς Monty Python. Ο Γιώργος Ζωιτάς πάλι, που βλέπει τη Βαβούρα σαν «τα memes εκείνης της εποχής», θεωρεί πως τα καρέ του θα μπορούσαν να κάνουν γκελ και σε νεότερους. «Πιστεύω πως θα τους αρέσει. Το θέμα είναι να φτάσει στα χέρια τους». Και το σχετικό link...

Το Παιδί Πάνθηρας είναι μια βρετανική εκδοχή του Σπάιντερ-Μαν αλλά με τις δικές του ιδιαιτερότητες. Είναι συνηθισμένο να δημιουργείται ένας χαρακτήρας των κόμικς στα πρότυπα κάποιου δημοφιλούς προγενέστερου. Το επιβεβαιώνει ολόκληρη η γενεαλογία του υπερηρωικού είδους. Πάντα όμως έχουν ενδιαφέρον οι μικρές διαφοροποιήσεις, ακόμα και εκεί που οι ομοιότητες είναι κραυγαλέες. Τέτοια περίπτωση αποτελεί το Παιδί Πάνθηρας, μια βρετανική εκδοχή του Σπάιντερ-Μαν αλλά με τις δικές του ιδιαιτερότητες. Με πρωτότυπο τίτλο The Leopard from Lime Street, οι ιστορίες των Tom Tully (σενάριο) και Mike Western – Eric Bradbury (σχέδια) δημοσιεύονταν στο βρετανικό περιοδικό Buster (1976-1985) και μεταφράζονταν στο ελληνικό περιοδικό Μπλεκ από τη δεκαετία του 1980 και πιο πρόσφατα στο Νέος Μπλεκ των εκδόσεων Μικρός Ήρως. Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφόρησε πρόσφατα (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 68 σελίδες) μια ολόκληρη ενότητα ιστοριών του Παιδιού Πάνθηρα που υπενθυμίζει νοσταλγικά τον «ξεχασμένο» ήρωα στους μεγαλύτερους αναγνώστες και τον συστήνει στους νεότερους. Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης στο κατατοπιστικό εισαγωγικό του σημείωμα με τίτλο «Ε, όχι και “Spider-Man” των φτωχών» επισημαίνει τα κοινά στοιχεία του Βρετανού πρωταγωνιστή με τον Άνθρωπο Αράχνη, αλλά τονίζει και τις ουσιαστικές διαφορές τους. Ο Πίτερ Πάρκερ τσιμπήθηκε από ραδιενεργό αράχνη, ο Μπίλυ Φάρμερ γρατζουνίστηκε από ραδιενεργό πάνθηρα. Και οι δύο μεγάλωναν χωρίς γονείς με τη θεία και τον θείο τους. Και οι δύο έβγαζαν χρήματα πουλώντας φωτογραφίες του εαυτού τους εν ώρα δράσης. Και οι δύο μεταμφιέζονταν για να μην αποκαλύψουν την ταυτότητά τους. Και οι δύο αφιερώθηκαν στον αγώνα ενάντια στο Κακό. Όμως… Ο έγχρωμος Σπάιντερ-Μαν δρα σε μια πελώρια, εχθρική Νέα Υόρκη πηδώντας ανάμεσα σε ουρανοξύστες και ο ασπρόμαυρος Μπίλυ στο λασπωμένο επαρχιακό Σέλμπριτζ, ο πρώτος τα βάζει με παράφρονες υπερκακοποιούς ενώ ο δεύτερος με τοπικούς μικρολωποδύτες, ο ένας βασανίζεται από τις σχέσεις του με τα κορίτσια, ο άλλος αδιαφορεί, ο Σπάιντερ-Μαν λάτρευε τον αδικοχαμένο θείο Μπεν, ενώ ο θείος Τσάρλι είναι ένας άξεστος κακοποιητής, ο Πίτερ ήθελε να σώσει τον κόσμο, ο Μπίλυ πάσχιζε να σώσει τα ζώα ενός ζωολογικού κήπου κ.ά. Ο Πίτερ Πάρκερ ήταν ο Σπάιντερ-Μαν, ενώ ο Μπίλυ Φάρμερ ήταν ένας Σπάιντερ-Μαν των φτωχών. Συμπαθέστατος και διαχρονικά αγαπημένος. Και το σχετικό link...