Αναζήτηση στην Κοινότητα

Απο την δεκαετια του 90 εχουμε να θυμομαστε διαφορα εργα τεχνης με βρικολακες. Απο ταινιες σιγουρα ειναι γνωστα το Bram Stoker's Dracula (1992), το Interview With A Vampire (1994) καθως και η πρωτη εμφανιση της Buffy (1992). Απο κομικς το πολυ πετυχημενο Preacher με τον βρικολακα Cassidy να αποτελει μερος της βασικης τριαδας, θα εκανε την πρωτη του εμφανιση το 1995. Στο κλιμα αυτο εντασσεται και η τριλογια Batman: Vampire, η οποια ξεκινησε το 1991 με το Red Rain και ολοκληρωθηκε το 1998 με το Crimson Mist. Οι ιστοριες αυτες εντασσονται στην σειρα Elseworlds της DC, οπου γνωστοι ηρωες τοποθετουνται σε διαφορετικα συμπαντα απο αυτα που εμφανιζονται στην επισημη (cannon) σειρα τους. Στην σειρα Elseworlds εντασσονται και οι τιτλοι Superman: Red Son, Batman: Gotham By Gaslight και Kingdom Come που εχουν κυκλοφορησει και στα ελληνικα. Οσον αφορα την πλοκη, ειναι μια απο τις λιγες φορες που θα κανω spoiler σε αρκετα σημεια της.Οποτε συνεχιζετε με δικη σας ευθυνη. Στο Red Rain, την ιστορια που ανοιγει την αυλαια, ο Batman βλεπει παραξενα ονειρα σχετικα με την υπαρξη βρικολακων στο Gotham, την ωρα που ολοενα και περισσοτερα πτωματα κατοικων του που εχουν ξεπεσει στο περιθωριο καταληγουν με κομμενο λαιμο. Γρηγορα ανακαλυπτει πως ο υπαιτιος δεν ειναι αλλος απο τον Dracula, ο οποιος δρα ανενοχλητος αυξανοντας παραλληλα και τις στρατιες των βρικολακων που τον ακολουθουν. Βοηθος του Batman, θα ειναι η Tanya, παλιος βρικολακας που πλεον εχει σταματησει να επιτιθεται σε ανθρωπους και θελει να σταματησει τον Dracula. Στο δευτερο μερος της τριλογιας, ο Dracula δεν αποτελει πια απειλη, ομως πλεον ο Batman, δεν ειναι ζωντανος, εχει γινει και αυτος βρικολακας! Πεπεισμενος να ακολουθησει τις αρχες που ειχε και οσο ηταν ζωντανος προσπαθει να αντισταθει στην διψα του για αιμα, την ιδια ωρα που ο Joker εξυφαινει μαζι με καποιους βρικολακες που επιβιωσαν το νεο του εγκληματικο σχεδιο. Η αυλαια κλεινει επεισοδιακα στο Crimson Mist οπου ο Batman και οχι μονο αυτος συνειδητοποιει οτι δεν υπαρχει πια ελπιδα. Ο πολυγραφοτατoς σεναριογραφος του Batman, Doug Moench (ΜΑΝ-ΓΟΥΛΦ, ΜΑΣΤΕΡ ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ) υπογραφει το σεναριο μιας ιστοριας που θυμιζει τραγωδια. Καθε νικη του ηρωα ειναι πυρρειος και τον υποβιβαζει ακομα χαμηλοτερα. Τελικα, ο Batman σπαει εναν εναν καθε ηθικο κωδικα που ειχε, μεχρι που δεν μενει τιποτα. Η μεταμορφωση του φαινεται και οπτικα καθως οσο προχωραει η ιστορια, τοσο οι αναλογιες του αλλαζουν και η μορφη του γινεται ολο και πιο απανθρωπη. Ο σχεδιαστης Kelley Jones, με αρκετα τευχη Batman στο ενεργητικο του καθως και μερικα στο The Sandman της Vertigo, μεταφερει πολυ καλα το σκοτεινο, gothic κλιμα της ιστοριας. Φυσικα, το σχεδιο δεν ειναι τελειο καθως καποια λιγα καρε μοιαζουν καπως προχειρα. Μεγαλυτερο βεβαια προβλημα ειναι οι ποζες που παιρνουν οι γυναικες ειδικα στο δευτερο μερος, Bloodstorm, που ειναι υπερβολικα σεξουαλικες και οι ιδιες αδικαιολογητα ημιγυμνες. Με την εξαιρεση των παραπανω ομως, το σχεδιο πραγματικα σε μεταφερει στο παντα νυχτωμενο Gotham περασμενης δεκαετιας, ισως κοντα στο 60(;), οπου ξαφνικες μπορες κοκκινης τοξικης βροχης αναγκαζουν τους κατοικους να βρισκουν οπως οπως καταφυγιο και στα σκοτεινα σοκακια δεν καραδοκουν πλεον εγκληματιες αλλα βρικολακες. Η ιδεα να διαβασω την συγκεκριμενη τριλογια, ηρθε απο το τοπικ περι της πιο αγαπημενης ιστοριας Batman, οπου το Crimson Mist ειχε αναφερθει απο τον james768 ως η αγαπημενη του. Το σκεπτικο φαινονταν καλο, ετσι και αλλιως και ο Batman εχει κατι απο βρικολακα. Ως επι το πλειστον βγαινει τις νυτχες και ειναι ντυμενος νυχτεριδα. Κατα την αποψη μου, προκειται για αρκετα καλη ιστορια που θα ηταν καλυτερη αν δεν υπηρχαν καποια, ευτυχως λιγα, καρε που σε βγαζουν απο το κλιμα και θα ταιριαζαν περισσοτερο σε χιουμοριστικο κομικ και αν δεν υπηρχε αυτη η "καλλιτεχνικη" γραφη σαν lettering στις σκεψεις του πρωταγωνιστη που με εκανε αρκετες φορες να αναρωτιεμαι για το τι διαβαζω. Εν ολιγοις παντως, το προτεινω. kwtsoκλιμακα 7.5/10.

Και όμως: Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στον Batman και τον Καζαντζάκη Πάνος Τσερόλας, από εδώ Σαχλαμάρες με αυτογνωσία Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στα περισσότερα σινεφίλ περιοδικά και site υπάρχει πάντα μια στήλη που έχει παραλλαγές του τίτλου «Κακές ταινίες που αγαπήσαμε». Η ιστορία του σινεμά είναι γεμάτη από ταινίες που απαρνήθηκαν κάθε επίφαση καλού γούστου και αισθητικής, φλερτάρανε συνειδητά με το κιτς, το γκροτέσκο και το ασυνάρτητο και βγήκαν κερδισμένες στο χρόνο. Πολλές από αυτές μάλιστα ενέπνευσαν καινούριες (καλές) ταινίες με μοναδικό στόχο να μυθοποιήσουν το πόσο κακές κατάφεραν να είναι: Το πρόσφατο «Disaster Artist» που μας έρχεται το Γενάρη με τον James Franco, αφηγείται την ιστορία πίσω από την ταινία που κατέκτησε να θεωρηθεί ως η χειρότερη όλων των εποχών, ξεπερνώντας και τα γκροτέσκα κιτς του Ed Wood (που επίσης έγινε ταινία με τον Johnny Depp), δηλαδή το ανεκδιήγητο «The Room» του Tommy Wiseau (2003). Όμως το The Room είναι μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία, ένα τόσο-κακό-που-πονάει ανοσιούργημα που αποκτάει την δική του μυθολογία και σινεφιλική αξία. Αναλόγως, διάφορα κινηματογραφικά πρότζεκτ με τους επεξηγηματικότατους τίτλους όπως «Sharknado» (ναι, ανεμοστρόβιλοι που σηκώνουν καρχαρίες και τους ρίχνουν σε ανυποψίαστα θύματα στις μεγαλουπόλεις!), χτίζουν το πέρασμά τους στην cult αιωνιότητα με το να είναι επιτηδευμένα κακές, παράλογες και ασυνάρτητες. Όλες όμως αυτές οι ταινίες είναι ικανές να προσφέρουν μια διασκεδαστικότατη βραδιά και σπανίως νιώθει ο θεατής πως κάποιος τον κοροϊδεύει: Είτε λόγω επιτηδευμένης σκωπτικής διάθεσης είτε λόγω δημιουργικής αφέλειας, οι «σαχλαμάρες με αυτογνωσία» έχουν πολλές φορές μεγαλύτερο και πιο φανατικό κοινό από τα μεγαλεπήβολα και «σοβαρά» κινηματογραφικά έπη. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που μια ταινία είναι τόσο κακή που δεν προσφέρει καμία διασκέδαση και ψυχαγωγία. Οι περιπτώσεις που τα λεφτά του εισιτηρίου ή το χαμένο δίωρο προκαλούν πένθος και όχι την ελαφρότητα που μπορούν να χαρίσουν πολλές εμπορικές χαζομαρούλες. Φυσικά παίζει ρόλο και η συγκριτική σχέση του κόστους παραγωγής, των μεγάλων ονομάτων, της προσδοκίας, μα κυρίως παίζει ρόλο κάτι άλλο: Το ότι αυτή η συγκεκριμένη μπαλαφάρα έχει πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά. Τι πάει στραβά με την DC; Πέρα από τις (ανούσιες) κόντρες ανάμεσα στην Marvel και την DC (για το που κατοικούν οι πιο ενδιαφέροντες ήρωες, για το αν ο Batman είναι πιο σημαντικός από τον Iron Man στην μυθολογία των κόμικ κ.α.), που αφορούν ένα συγκεκριμένο fanbase που μεγάλωσε αγαπώντας την 9η τέχνη και τώρα απολαμβάνει τα μειοψηφικά του γούστα να γίνονται εμπορικό mainstream, είναι σαφές πως στην κινηματογραφική επέλαση υπερ-ηρώων υπάρχει μια εμφανής ανισότητα. Η μέση γνωμάτευση για το Justice League που ακόμα διαφεύγει της σύλληψης και κυκλοφορεί στις αίθουσες λέει πάνω κάτω το εξής: «Επιτέλους, κάτι αξιοπρεπές σε σχέση με το Batman vs Superman». Αυτή η ετυμηγορία είναι αρκετή να προδικάσει για δυο πράγματα: Πρώτον, τον εξαιρετικά χαμηλό πήχη που έθεσε η προηγούμενη φιλμική συνάντηση των μεγάλων ονομάτων της DC. Δεύτερον, πως το Justice League μπορεί να είναι λίγο καλύτερο, αλλά μάλλον δεν είναι και τόσο καλό. Για την ακρίβεια, το Justice League έχει το ίδιο βασικό πρόβλημα που είχε και το BvS: Πολύ απλά, δεν λειτουργεί τίποτα. Το κοινό αλλά και η εταιρεία παραγωγής έχουν εμμέσως πλην σαφώς ρίξει την ευθύνη στον βασικό δημιουργικό αρχιστράτηγο της DC, τον Zack Snyder. Ο κύριος Snyder, που έγινε γνωστός με την αισθητική εξτραβαγκάνζα των «300» και προσέφερε μια τεράστια εικαστική πινακοθήκη για προφίλ όπως «Αδούλοτος Έλλην» ή «Σπαρτιάτης Πέτρος» στο facebook, είναι συνειδητά αφοσιωμένος στο να παράγει μεγάλες εικόνες παρά να αφηγείται ιστορίες. Σε όλο του το έργο (βλ. Suckerpunch, Watchmen ή το Man of Steel) είναι εμφανές πως αφοσιώνεται στο να παράγει κάδρα-κομψτεχνήματα «στιγμιαίας» ομορφιάς και μεγαλοπρέπειας, με ελάχιστο ενδιαφέρον για το πώς να «κολλήσει» τα διαδοχικά κάδρα μεταξύ τους. Ποιος όμως αμφισβητεί πως αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που τον κάνει απόλυτα ταιριαστό στο να «ζωντανεύει» κόμικ στην μεγάλη οθόνη; Όχι τυχαία, το «μυθοπλαστικό» κομμάτι όλων σχεδόν των ταινιών του (ιστορία, ήρωες, θέματα) είναι βγαλμένο αποκλειστικά από graphic novels. Τι πάει όμως στραβά και γιατί «αστοχεί» εκεί που θα έπρεπε να πετυχαίνει διάνα; Γιατί ένας αρκετά πιο campy και σαχλός Batman όπως αυτός του Joel Schumacher στα τέλη της δεκαετίας του ’90 να θεωρείται πιο «πετυχημένος» από την πολυτελή παραγωγή και την εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση των τελευταίων ταινιών; Γιατί οι καλύτεροι Batman (εμπορικά και καλλιτεχνικά) ήταν αυτοί που κάπως ξέφυγαν από την κόμικ καταβολή τους και εντάχθηκαν στο όραμα ενός σκηνοθέτη (βλ. Batman του Burton και του Nolan); Μήπως φταίει κυρίως η γενική φιλοσοφία και όχι τόσο ο άνθρωπος στην σκηνοθετική καρέκλα (που σημειωτέον, αναγκάστηκε να την παρατήσει λίγο πριν την ολοκλήρωση της ταινίας λόγω τραγικής οικογενειακής απώλειας, αφήνοντας τις τελευταίες πινελιές στον Josh Whedon); Ένας κακός με την αισθητική και τον χαρακτήρα ενός mini-boss σε video game, ένα άθροισμα ηρώων που βεβιασμένα εμφανίζονται, βεβιασμένα συνεργάζονται και βεβιασμένα νικούν στο τέλος, ένας δισταγμός για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να προστεθεί και λίγο χιούμορ με συνέπεια το όποιο χιούμορ να μοιάζει εκβιασμένο, σκηνές δράσης που ζαλίζουν χωρίς ιδιαίτερη συνοχή και ένα γενικό στόρυ που μοιάζει αποσπασματικό, λες και κόπηκε μια ολόκληρη ώρα από ενδιάμεσες σκηνές. Είναι σαφές από όλα τα παραπάνω πως η κατασκευαστική φιλοσοφία πίσω από την ταινία προσπαθεί να πιάσει όλα εκείνα τα εμπορικά και μαζικά τρικ που θα την κάνουν πετυχημένη, ξεχνώντας πως το πετυχημένο αποτέλεσμα δεν είναι θέμα αθροίσματος «κόλπων»: Είναι πως όλα αυτά τα κόλπα χωράνε σε μια γενική συνταγή που θέλει να πει κάτι, να φτιάξει κάτι με την δική του ταυτότητα και τον δικό του χαρακτήρα. Είναι δηλαδή απλό: Οι DC και Warner Bros είδαν την κότα με τα χρυσά αυγά που λέγεται «σουπερ-ήρωες» και τρέχει να μαζέψει ό,τι προλαβαίνει «τώρα που γυρίζει». Όμως αν πετάξεις είκοσι είδη νόστιμης τροφής μέσα σε μια χύτρα δεν φτιάχνεις γκουρμεδιά. Για την ακρίβεια, δεν φτιάχνεις ούτε ένα αξιοπρεπές fast-food. Generic συνταγές Μιλώντας για ανερμάτιστα, ασυνάρτητα και σπασμωδικά έργα, η νέα επική βιογραφία του Γιάννη Σμαραγδή (El Greco, Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι, Καβάφης) μας συστήνει έναν Καζαντζάκη που δεν ξέραμε ότι δεν θέλαμε να γνωρίσουμε. Για άλλη μια φορά, το πρόβλημα με την ταινία που έδωσε τροφή για ανελέητο trolling στο ελληνικό διαδίκτυο, είναι πως το όποιο «δημιουργικό όραμα» περιορίζεται σε μια συνταγή που μάλλον έχει κατασκευαστεί σε μια γυάλα πέρα και έξω από την κινηματογραφική πραγματικότητα. Για τον Σμαραγδή, ο σαφής περιορισμός του budget και της ελληνικής πραγματικότητας για τέτοια project «εποχής», αντισταθμίζεται με το να «σφηνώσει» δέκα πράγματα που θεωρεί πως θα αρέσουν σε ένα υποθετικό κοινό. Να βάλουμε τον Ζορμπά, φυσικά, να χορεύει και να περιφέρεται ως στερεότυπο μόνιμης ευφορίας. Να βάλουμε μαντινάδες, Κρήτη, σταυρούς, τσιτάτα σε voiceover, παξιμάδια (cringe), τον Θεοτοκόπουλο (cringe2), τον Σικελιανό (cringe3), την Μερκούρη, μνημεία, κοντινά πλάνα στα εκφραστικά μάτια του Παπασπηλιόπουλου, να ανακατέψουμε καλά (πραγματικά, καλύτερη λέξη από το ανακάτεμα δεν υπάρχει για την συνοχή (;) του έργου) και ύστερα όλο αυτό να αλεστεί για να γίνει εύπεπτο στο κοινό, που λογικά διψάει να δει τον μεγάλο Κρητικό συγγραφέα να… να κάνει τι ακριβώς; Για άλλη μια φορά, η «συνταγή» είναι μια απλή απαρίθμηση υλικών που ως δια αυτοματοποιημένης μαγείας θα παράξουν ένα ικανοποιητικό σύνολο. Για άλλη μια φορά η απουσία μιας έστω στοιχειώδους κεντρικής ιδέας για την ταυτότητα ενός φιλμ συμπαρασύρει (ίσως και αδίκως) όλα τα υπόλοιπα: Την δουλειά των ηθοποιών (που καλούνται να αποδώσουν στερεότυπα), των ενδυματολόγων (που καλούνται να πείσουν πως είμαστε σε άλλη εποχή), των σεναριογράφων (που καλούνται να χωρέσουν ατάκες, γνωμικά και fillers), των μακιγιέρ (που καλούνται να γεράσουν ή να κάνουν νεότερους τους ήρωες). Τελικά, αυτό που φαίνεται να υποτιμά ο Σμαραγδής είναι ίσως το ίδιο που υποτιμούν άλλα, πολύ πιο ακριβά και με πλουσιοπάροχα μέσα blockbusters. Το κοινό. Το κοινό, κατά την διάρκεια της κατασκευής της ταινίας, μεταμορφώνεται σε ένα λογιστικό φύλλο που έχει γραφεί από αυτοματοποιημένα λογισμικά marketing. Το αποτέλεσμα όμως είναι παρόμοιο με τις «έξυπνες» προσαρμογές των διαφημίσεων στα social media. Κάπως έτσι, το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Καζαντζάκης ή το Justice League είναι κακές ταινίες ή ταινίες που δεν λειτουργούν. Αυτό άλλωστε μπορεί να συμβεί: Υπάρχουν δημιουργοί και σκηνοθέτες που έχουν δοκιμάσει και έχουν αποτύχει παταγωδώς, αδυνατώντας να βρουν τον τρόπο να φέρουν το όραμά τους από το χαρτί στην οθόνη. Επίσης, ειδικότερα σε ότι αφορά ταινίες με θέμα ήρωες με κολάν και υπερδυνάμεις, το «κακό» είναι εξαιρετικά σχετικός όρος και ενίοτε μπορεί να είναι και στόχος. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο θεατής αποκτά μια επίγνωση που σπάει τον 4ο τοίχο της ταινίας: Όταν βλέπει πως ενώ η κακή ποιότητα του θεάματος μπροστά του είναι πασίδηλη, φαίνεται να είναι για όλους πλην των δημιουργών του. Και οι δημιουργοί του παίρνουν τον εαυτό τους (και το έργο τους) υπέρ του δέοντος στα σοβαρά, θεωρώντας πως μπορεί κάπως να κουκουλωθεί και να κρυφτεί η απουσία οποιουδήποτε οράματος ή στόχου στο δημιούργημά τους. Με άλλα λόγια: Υπάρχουν ασφαλώς χειρότερες ταινίες εκεί έξω. Και κάπως όμως καταφέρνουν να είναι καλύτερες ή τουλάχιστον πιο κοντά στον ορισμό «ταινία», έστω και κακή, παρά στον ορισμό «σαλάτα».

Battoman!! Και ναι, ειναι γεγονος.. Το ''Batman Ninja'' ειναι η πρωτη αμιγως anime ταινια με τον Batman (το ''Batman: Gotham Knight'' ειχε καποια στοιχεια anime, αλλα δε μπορουμε να το καταταξουμε στις anime ταινιες). Σκηνοθετης ο Junpei Mizusaki Το character design ειναι του Takashi Okazaki, δημιουργου του ''Afro Samurai'' Σεναριογραφος ο Kazuki Nakashima, δουλειες του οποιου ειναι τα ''Gurren Lagann'' και ''Kill la Kill'' Δεν υπαρχει ακομα ακριβης ημερομηνια κυκλοφοριας.. αυτο που ξερουμε ειναι οτι θα μας ερθει το 2018. (24 Απριλη) Το trailer ομως κυκλοφορησε... anime fans απολαυστε IMDb / wiki

TDKR: Είναι τελικά ο Batman φασίστας; Το κείμενο αυτό, με κάποιες αλλαγές, είχε διαβαστεί στο αφιέρωμα των Reflections at Death disco για τα 30 χρόνια μιας από τις σημαντικότερες ιστορίας του Batman, το The Dark Knight Returns του Frank Miller. Αν κάτσει κανένας να δει το BvS, και προσπαθήσει να το δει ως πολιτική αλληγορία, είναι η ιστορία όπου δύο πολυεκατομμυριούχοι προσπαθούν να στοχοποιήσουν και εξοντώσουν έναν πρόσφυγα που έγινε διάσημος γιατί φέρθηκε ηρωικά. ΟΚ, καταλαβαίνω ότι θα πεταχτεί κάποιος ότι είμαι φανμπόης της Μάρβελ και δε θα έλεγα κάτι κακό για τις ταινίες της, ότι ήταν πιστό στα κόμιξ και ότι ο Batman ξεγελάστηκε από τον Lex Luthor. Κάπου εδώ ξέρουμε ότι δεν ξέρει από τα κόμιξ, γιατί είναι δουλειά του Superman να ξεγελιέται για να δείρει τον Batman. Με άλλα λόγια, ο Snyder έκανε τον Batman πιο φασίστα και από τον Frank Miller. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα… Αλλά, μισό λεπτό, είναι φασίστας ο Batman του Frank Miller; Και πιο συγκεκριμένα, ο Batman του παλιου, καλού Frank Miller; Δηλαδή, όχι αυτός ο Frank Miller… Θυμάμαι, όταν το The Dark Knight Returns είχε βγει για δεύτερη φορά στα Ελληνικά, πίσω στο 2008, διάβαζα μία κριτική σε γνωστό περιοδικό για κόμιξ που μπορεί να συνοψιστει ως: “Ο Frank Miller είναι φασίστας αλλά, εντάξει τώρα, το The dark knight returns είναι σημαντικό κόμιξ”. Τόσο σημαντικό που, την πρώτη φορά που βγήκε στα Ελληνικά ήταν από τις εκδόσεις Παρά Πέντε. Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία των Ελληνικών κόμιξ, το Παρά Πέντε ήταν περιοδικό που προέκυψε όταν οι δύο εκδότες της Βαβέλ τα έσπασαν και, αν και πιο προσανατολισμένο στα κόμιξ ως περιοδικό, είχε κι αυτό παρόμοια αριστερή ιδεολογία. Επίσης, διαβάζοντας άρθρα για τα τριάντα χρόνια σε γνωστά geekοσάητ υπήρχε ένα απίστευτο θάψιμο για τον Φρανκ Μίλλερ, σε βαθμό που τον αποκαλούσαν “Αυτός που έκανε τον Batman φασίστα”. Αυτό που με μπερδεύει είναι ότι και ο συγγραφέας του άρθρου και ο Frank Miller είναι Αμερικάνοι. Και, ενώ στην Ευρώπη φασίστες λέμε τους μελανοχιτώνες του Μουσολίνι, στην Αμερική η έννοια αυτή έχει κάποιες σημαντικές διαφορές, όπως εξάλλου και όλη η πολιτική νοοτροπία. Οι διαφορές στο τι θεωρούμε προοδευτικό και τι συντηρητικό είναι τεράστιες σε σχέση με την Ευρώπη. Επίσης, σε μεγάλο βαθμό οι κριτικές για το Dark Knight Returns είναι αναδρομικές, από όλους όσους διαβάσαμε το δεύτερο μέρος της τριλογίας The Dark Knight Strikes Again (που είναι όχι μόνο κατώτερο του πρώτου, αλλά έχει ξεφύγει για τα καλά σε ακροδεξιά μονοπάτια), το All Star Batman ή, ακόμα χειρότερα, το Holy Terror. Είναι κοινή παραδοχή ότι, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ο Miller «ξέφυγε» και, από εκεί που κρατούσε κάποια προσχήματα (να σας θυμίσω ότι είναι ο άνθρωπος που έκανε τους 300) πλέον πέρασε στο άκρο. Ας πάρουμε λοιπόν μοναχά το The Dark Knight Returns και ας το αναλύσουμε κομμάτι-κομμάτι. Ο ρόλος του Batman στο Dark Knight Returns Η βασική διαφορά προόδου και συντήρησης, διάβαζα κάπου, είναι το δίπολο ελπίδα-φόβος. Οι προοδευτικοί ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον και οι συντηρητικοί φοβούνται ότι θα χάσουν αυτά που έχουν. Και στο tdkr δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας. Από την πρώτη μέχρι και σχεδόν την τελευταία σελίδα ο φόβος κυριαρχεί. Υπάρχει η συμμορία των μεταλλαγμένων, που τρομοκρατεί το Gotham, η εγκληματικότητα, η απελπισία και το φάντασμα του ψυχρού πολέμου. Μόνη ελπίδα είναι η επιστροφή του Μπαμπούλα, του ανθρώπου νυχτερίδα που κάνει τους εγκληματίες να τον φοβούνται περισσότερο. Ο οποίος, με τη σειρά του, δεν κάνει τα όσα κάνει από ελπίδα για το μέλλον (αυτό είναι το alter ego του, ο φιλάνθρωπος εκατομμυριούχος Bruce Wayne, που παλεύει να συγκρατήσει το κτήνος μέσα του) αλλά από το φόβο του για το σκοτάδι. O Miller κάνει με τoν Batman ότι έκανε και με τον Daredevil, παίρνει έναν ήρωα και τον μετατρέπει σε έναν φοβισμένο ράκος που ο κόσμος του καταρρέει και αυτός αντιδρά. Αυτή είναι και η σημαντικότερη συμβολή του Miller στο χαρακτήρα του Batman. Το θέμα είναι ότι αυτό το στοιχείο, ο φόβος, ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ταυτότητας του Batman. Στο tdkr ο φόβος του μέσου ανθρώπου για τον Batman είναι αυτό που έκανε τους υπερήρωες να αναγκαστούν να βγουν σε σύνταξη και να κρύβονται. Η ελπίδα όμως… η ελπίδα όχι μόνο δε χωράει στο Gotham, αλλά είναι δηλητήριο. Ο Miller δεν χάνει αφορμή να λοιδωρήσει τους προοδευτικούς για τις απόψεις του. Για παράδειγμα, οι γονείς της Carrie, της καινούριας Robin, δεν εμφανίζονται ποτέ. Είναι μόνο δύο μπαλονάκια από χίπιδες που μαστουρώνουν και σχολιάζουν τα όσα βλέπουν στην τηλεόραση, χωρίς να γνωρίζουν ότι η κόρη τους πολεμάει το έγκλημα. Οι επιτροπές γονέων (που τότε αντιπροσωπεύονταν από τη δημοκρατική Tiper Gore και ζητούσαν λογοκρισία στα κόμιξ) είναι υπεύθυνες για την εξαφάνιση των υπερηρωών (και, στο σενάριο του Robocop 2, που έγραψε ο Miller παίζουν πάλι παρόμοιο ρόλο, αφού δεν αφήνουν με τις παρεμβάσεις τους τον Robocop να κάνει τη δουλειά του). Αλλά η επιτομή του πώς θεωρεί τους προοδευτικούς μάστιγα, που δεν καταλαβαίνουν την Αλήθεια είναι οι δύο ψυχίατροι. Σε ένα από τα πιο έξυπνα καρέ του κόμικ, το γνωστό Άσυλο του Άκραμ έχει μετονομαστεί σε σπίτι για όσους έχουν συναισθηματικά προβλήματα. Οι προοδευτικοί αυτοί ψυχολόγοι αφήνουν έναν-έναν τους εχθρούς του Batman να φύγουν από τα κελιά τους, υποτίθεται θεραπευμένοι. Κάτι που οδηγεί σε εκατόμβες θυμάτων, αφού δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο ο φόβος μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Ακόμα και η νεολαία, που συνήθως αντιπροσωπεύει την ελπίδα, εδώ εμφανίζεται ως η συμμορία των Μεταλλαγμένων, πάνκηδες έφηβοι, εθισμένοι στη βία με ψυχοπαθή, εγκληματική συμπεριφορά. Αφού ο Batman τους κατατρομοκρατεί, πολλοί από αυτούς υιοθετούν την ταυτότητα των γιών της Νυχτερίδας και η τυφλή βία τους στρέφεται κατά του εγκλήματος. Σίγουρα ο Miller καταλαβαίνει πολύ καλά τη νοοτροπία των ακραίων ομάδων. Αλλά και πάλι, η οπτική του είναι τουλάχιστον αντιδραστική. Ακόμα και στο τέλος, που μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι προβάλει μία υποψία ελπίδας, αυτό γίνεται γιατί όλοι οι τρόμοι έχουν πια υλοποιηθεί και δεν υπάρχει να πάμε πιο κάτω. Είναι εμφανές λοιπόν ότι μιλάμε για ένα βαθύτατα συντηρητικό έργο στην καρδιά του, ο φόβος κυριαρχεί. Δηλαδή το The Dark Knight Returns είναι ένα ακροδεξιό σκουπιδόχαρτο; Πιθανότατα να διαβάζετε τόση ώρα και να φαντάζεστε ότι ο εκσκαφέας δουλεύει κανονικά και σε λίγο θα θάψω το graphic novel κάπου στα έγκατα της γης. Για αυτό και οφείλω εδώ να τονίσω κάτι απίστευτα προοδευτικό που έκανε ο Μιλλερ στο tdkr τόσο για την εποχή του και που είναι, δυστυχώς, προοδευτικό ακόμα και σήμερα. Και μιλάω φυσικά για τον χαρακτήρα της Carrie Kelly. Η Carrie λοιπόν είναι μία έφηβη που καταλήγει βοηθός του Batman στον αγώνα του κατά του εγκλήματος. Όμως, σε αντίθεση με ότι περιμένατε, δεν γίνεται η Batgirl αλλά η Robin. ΟΚ, είναι ακόμα κορίτσι, όχι γυναίκα, αλλά δεν υπάρχει στιγμή που θα αμφισβητήσει κανείς ότι είναι η Robin, ανεξαρτήτως φύλου. Ο ίδιος ο Batman σχολιάζει ότι είναι ισάξια με τον Dick Grayson και τον Jason Todd, και όλα αυτά δίχως να την εμφανίζει ούτε σαν αγόρι ή σαν σεξουαλικό αντικείμενο. Την επόμενη φορά που θα διαβάσετε για σεξισμό στα σύγχρονα υπερηρωικά κόμιξ, να θυμάστε ότι υπάρχει ένας «φασίστας» που μάλλον έκανε μάλλον κάτι σωστά πίσω στο 1986. Επίσης, κι εδώ να κάνω άλλη μία παρένθεση: Δε θυμάμαι να υπάρχουν ούτε ρατσιστικά μηνύματα. Αντίθετα, υπάρχει μία στιγμή που σατιρίζει τον ρατσισμό, δείχνοντας μας τη συνέντευξη ενός πολίτη που εύχεται μετά τους εγκληματίες ο Μπατμαν να δείρει και τους ομοφυλόφιλους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουμε για τον φασίστα. Μέχρι που φτάνουμε στον ανδρόγυνο ληστή με τις σβάστικες στις ρόγες… Ή στον εντελώς ανδρόγυνο Joker και μπερδευόμαστε. Ειδικά στον/ην πρώτο/η όμως έχουμε ένα από τα πιο κλασικά τρικ των ακραίων ομάδων (το ίδιο που γίνεται και με τους Μεταλλαγμένους), ο αντίπαλος παρουσιάζεται απάνθρωπος, με σκοπό να δικαιολογήσει τα όσα ο ήρωας θα κάνει για να τον σταματήσει. Δεν είναι πχ τυχαίο που δεξιοί youtubers που μιλάνε για κόμιξ μιλάνε για τους «περίεργους» που προσλαμβάνονται από τη βιομηχανία των κόμιξ (και τα καταστρέφουν για τους «φυσιολογικούς ανθρώπους»). Καλά τα όσα είπαμε υπέρ του Miller, ας ξαναρχίσουμε το θάψιμο. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το πρώτο που πρόσεξα διαβάζοντας το tdkr είναι τα άπειρα μικρά πάνελ. Μιλάμε ο Miller χωράει κάτι 25-δες πάνελ σε κάθε σελίδα με κεφάλια να μιλάνε συνεχώς. Αυτό είναι ένα απίστευτο εφέ, τόσο για να συμπιέσει την ιστορία, όσο και για να μας δείξει μία κοινωνία όπου κυριαρχούν τα τηλεοπτικά παράθυρα, με τα κεφάλια που μιλάνε συνέχεια. Μην ξεχνάμε, μεγάλο μέρος της αφήγησης είναι δελτία ειδήσεων και talk shows. Ταυτόχρονα όμως τα πολλά μικρά πάνελ λειτουργούν και συμβολικά, για ένα από τα κυρίαρχα νοήματα του graphic novel. Αν προσέξετε, τα μεγάλα πάνελ μας τα φυλάει για τον Batman και τον Superman. Γιατί, νοηματικά, το tdkr μιλάει για μεγάλους άντρες, ηρωικούς, πέρα από τους κοινούς φραγμούς, που κάνουν την υπέρβαση. Μία υπέρβαση που χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια, από παρουσιαστές δελτίων, αστυνομικούς μέχρι και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά και της αντιτίθενται ενεργά. Αυτή η ασυμμετρία μικρού και μεγάλου ανθρώπου διατρέχει ολόκληρο το Graphic Novel και, πέρα από το ότι είναι πάγιο θέμα στα υπερηρωικά κόμιξ, είναι κομμάτι της Αμερικάνικης δεξιάς σκέψης, όπως τουλάχιστον αυτή διαμορφώθηκε από τη συγγραφέα Ayn Rand και το κίνημα του Objectivism. Έχουμε δηλαδή έναν αυτόνομο άνθρωπο, εδώ τον Batman, που παίρνει ως ορθολογική απόφαση να αντισταθεί σε ένα, λάθος όπως φαίνεται, σύστημα εξουσίας. Από την άλλη έχουμε ένα σύστημα που παραπαίει. Ο πρόεδρος είναι μία καρικατούρα του Reagan, που θεωρείται ένας από τους πιο αντιδραστικούς προέδρους των ΗΠΑ. Παρουσιάζεται όμως σαν ένα ανδρείκελο που κινείται παρασκηνιακά, όπως και όλος ο κρατικός μηχανισμός. Οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένα και ανίκανα ανθρωπάκια που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τον απλό πολίτη, παρά να παρασιτούν εις βάρος του. Και όλα αυτά υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη ενός πυρηνικού πολέμου. O Batman λειτουργεί εκτός νόμου και, προς το τέλος, καταλήγει να στρατολογεί τους πρώην εχθρούς του ενάντια σε αυτό που θεωρεί μεγαλύτερο κακό. Και συγκρίνετέ το με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν πραγματικές ακραίες ομάδες ανά τον κόσμο για να στρατολογήσουν μέλη. Στο χωρίο μου λένε κάτι για καλύτερες προθέσεις και κόλαση και ο Batman του tdkr είναι ακριβώς αυτό. Διαβάζοντας το tdkr βλέπεις μία διαδρομή όπου ένας φιλελεύθερος άνθρωπος που θέλει να κάνει το καλό εντός του συστήματος (τον Bruce Wayne της αρχής), καταλήγει σε έναν αγαθό τύραννο που αναγκάζεται να πάρει σκληρές αποφάσεις και να κάνει συμβιβασμούς στο τέλος του graphic novel. Και αυτό δεν είναι σάτιρα, είναι ένα γνήσιο character arc που βγάζει απόλυτο νόημα εντός του πλαισίου της ιστορίας. Η παρουσία του Superman, ως αυτού που δουλεύει εντός του συστήματος, τονίζει ακόμα παραπάνω την μετεξέλιξη αυτή. Με άλλα λόγια, ο Batman στο tdkr δεν είναι φασίστας. Καταλήγει φασίστας. Και αυτό το κάνει παίρνοντας μία σειρά από αποφάσεις, τόσο ορθολογικές όσο και συναισθηματικές. Και αυτό είναι που κάνει το tdkr ένα τόσο σημαντικό και επίκαιρό έργο, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μας περιγράφει τον εκφασισμό μιας κοινωνίας που καταρρέει, μας βάζει σε ένα πλαίσιο όπου η αυτοδικία είναι η μόνη λύση ενώ το σύστημα καταρρέει. Είναι ίσως η καλύτερη ιστορία Batman που γράφτηκε ποτέ. Όπως και το Killing Joke, αποδομεί τον ήρωα και ρίχνει φως σε μία διάσταση που υπήρχε ως τότε στο σκοτάδι. Και μιλάω τόση ώρα για μία μόνο πτυχή του ‘έργου – αν αυτό δεν είναι απόδειξη του βάθους που έχει και του πόσο καλό ανάγνωσμα είναι τότε δεν ξέρω τι είναι. Αν δεν το έχετε διαβάσει, ή αν δεν το έχετε διαβάσει πρόσφατα, αξίζει αναμφίβολα μία φρέσκια ανάγνωση. Πηγή

Να που ηρθε η ωρα να διωξω μερικα πραγματακια. Τροπος παραδοσης/παραλαβης στην λεσχη. Τροπος πληρωμης, επισης στην λεσχη, μεσα σε φακελακι και μεσα στο ειδικο κουτι. Για τους εντος Αττικης μονο. Ετσι λοιπον εχουμε τα παρακατω που βγαινουν στο σεργιανι και αναζητουν νεα στεγη... Κομιξ #48 (1988 / Νεα Ακτινα) Κατασταση: Σχετικα καλη. Υπαρχει μια μικρη φθορα στο οπισθοφυλλο και μια καμπυλοτητα κατα μηκος του τευχους. Τιμη: 2 ευρω Μικυ Μαους #2400 & #2409 (1966 / Νεα Ακτινα) Κατασταση: Μετρια. Μικρα χτυπηματα/ τσακισματα στις γωνιες. Υπαρχει ενα μικρο σχισιμο στο οπισθοφυλλο του #2409. Τιμη: 0,50/τευχος Μεγαλη Βιβλιοθηκη Disney #34 (2014 / Καθημερινη) Κατασταση: Καλη. Υπαρχει ενα ελαφρυ χτυπημα στο πανω μερος και γραψιμο στο εσωτερικο μερος του οπισθοφυλλου. Τιμη: 2,00 ευρω DC Universe #8 (2005, Anubis) Κατασταση: Σχετικα καλη. Υπαρχει ενα ελαφρυ τσακισμα πανω δεξια και ενα μικρο ξεφτισμα στο οπισθοφυλλο. Τιμη: 2,00 Παρακαλω, συγχωρνατε με αν εχω κανει καποιο λαθος στην περιγραφη των καταστασεων, αλλα ειμαι πρωταρης στο αθλημα.

Το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου οι Εκδόσεις Anubis γιορτάζουν το Batman Day και τα 25 χρόνια Harley Quinn με 50% έκπτωση σε όλους τους τίτλους της DC! Επισκεφτείτε το κατάστημα ή το e-shop μας και βρείτε όλους τους διαθέσιμους τίτλους της DC Comics στη μισή τιμή - με κάθε αγορά άνω των 15 €, δώρο μία συλλεκτική αφίσα Batman Day! Batman Day 23/09 Ωράριο καταστήματος: 10:00 – 16:00 Σολωμού 39, Εξάρχεια Τηλ.: 2103801487 --- Ωράριο e-shop: Όλη την ημέρα, από 00:00 έως 23:59 www.anubis.gr

Ο Adam West, μετα το Batman: Return of the caped crusaders, ειχε δηλωσει οτι μαλλον θα υπαρξει και δευτερη ταινια. Δυστυχως μας αφησε πριν καποιο καιρο, εχοντας ομως προλαβει να ολοκληρωσει τις υποχρεωσεις του για τη δευτερη ταινια. Η δευτερη λοιπον ταινια κινουμενων σχεδιων που θα βασιζεται στους χαρακτηρες της δημοφιλους σειρας Batman εχει τιτλο ''Batman vs. Two-Face''. Οι Adam West και Burt Ward δινουν ξανα τις φωνες τους στον Batman και Robin αντιστοιχα, ενω o William Shatner θα δωσει τη φωνη του στον Two-Face. Ημερομηνια κυκλοφοριας: 10 Οκτωβριου 2017 [imdb=tt6142314]

Αποκαλύφθηκε πριν μερικές μέρες πως το νέο πρότζεκτ του DC Animated Universe θα είναι το γνωστό Gotham by Gaslight. Μια πρώτη ματιά θα δούμε στο Batman and Harley Quinn τον Αύγουστο. Η επίσημη σύνοψη είναι η εξής: IMDb / Wiki

Ξεχωρίζουμε τα κόμικ που μας έχουν κρατήσει την καλύτερη εικονογραφημένη παρέα μέχρι στιγμής. Το 2017 θα μείνει στην ιστορία της ποπ κουλτούρας ως η χρονιά που ζήσαμε το 'Twin Peaks: The Return', αλλά εμείς είμαστε εδώ για να ξεχωρίσουμε και όλα τα υπόλοιπα αγαπημένα μας από το πρώτο εξάμηνο. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, κόμικς, παραστάσεις, και όλα αυτά για τα οποία διαβάζετε στο PopCode. Κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top. Το τοπ-5 της Ιωσηφίνας Γριβέα My Favorite Thing Is Monsters Σαν να διαβάζεις Ιστορίες από την Κρύπτη και αστυνομική λογοτεχνία, μπλεγμένη με το σύμπαν των τεράτων του σινεμά απ’ τα ‘20s και ‘30s σε ένα περιβάλλον ‘60s που θα σου θυμίσει πολύ το σύγχρονο. Το ‘My Favorite Thing Is Monsters’ είναι μια μοναδική noir δουλειά από την Emil Ferris που, όπως όλες οι ιστορίες με τέρατα που σέβονται τον εαυτό τους, θα σε κάνουν να αμφιβάλλεις για το ποιος είναι τελικά ο πραγματικός τρόμος. Το πλάσμα με τα αιχμηρά νύχια ή εσύ. Royal City Το ‘Royal City’ είναι ακόμη μια δουλειά του Jeff Lemire που δε θα μπορούσε να είναι άλλου. Ένας συγγραφέας επιστρέφει στη γενέτειρά του έχοντας πάρει όλες τις λάθος αποφάσεις που θα μπορούσε να έχει πάρει στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή. Πριν σκεφτείς “κλισέ”, μην υποτιμήσεις τη δυνατότητα του Lemire να σου παρουσιάσει μια ιδέα που έχεις ξαναδεί με τρόπο συναρπαστικό - οι νερομπογιές που συνθέτουν αριστοτεχνικά τη στοιχειωμένη Royal City είναι μονάχα ένα απ' τα εργαλεία του. Περισσότερες λεπτομέρειες θα έβαζαν φρένο στην επίδραση. Κάθε τεύχος τελειώνει με μια playlist από τον δημιουργό που μπορεί να σε συνοδεύσει μέχρι το επόμενο τεύχος. Mπορεί επίσης να συνοδεύσει το ‘Roughneck’, το υπέροχο graphic novel του Lemire που έφτιαξε επίσης φέτος, και την οριακά πειραματική δουλειά του στο ‘Moon Knight’ της Marvel. The Best We Could Do Το ντεμπούτο της Thi Bui ετοιμαζόταν τα τελευταία 10 χρόνια - έπρεπε να μάθει να ζωγραφίζει κόμικ και το κατάφερε - οπότε δε θα μπορούσε ποτέ της να ξέρει ότι η κυκλοφορία του θα συνέπιπτε με το προσφυγικό. Σίγουρα όχι με την εκλογή του Donald Trump και όλες τις επιπτώσεις της σε μετανάστες εντός Αμερικής και πρόσφυγες από χώρες της Μέσης Ανατολής. Το ‘The Best We Could Do’ είναι ένα βιογραφικό έργο που ταξιδεύει από το παρόν της δημιουργού στο παρελθόν της οικογένειάς της που μετανάστευσε στην Αμερική από το Νότιο Βιετνάμ μετά την πτώση του. Το εικονογραφημένο βιβλίο είναι μια ιστορία ταυτότητας κι αυτό αυτόματα σημαίνει ότι δεν έχει εύκολες απαντήσεις, αλλά είναι φτιαγμένο με πάθος, από χαρακτήρες με σάρκα και αφηγήσεις προφορικής ιστορίας που μοιάζουν με χιλιάδες άλλες και είναι ταυτόχρονα μοναδικές. Doom Patrol Ήταν θέμα χρόνου να επανέλθει η ομάδα Doom Patrol και ευτυχώς γύρισε πίσω με την κατάλληλη ομάδα. O Gerard Way (ναι, ο τραγουδιστής των Chemical Romance γράφει κόμικ και κερδίζει βραβεία γι’ αυτό) φρέσκαρε τους “Πιο Παράξενους Ήρωες του Κόσμου” της DC και δε χρειάζεται να τους έχεις ξαναδιαβάσει. Έχει βάλει τόσα στοιχεία από το παρελθόν τους όσα πρέπει για να μπεις στο νόημα χωρίς να νιώθεις κενά. Η ιστορία είναι αλλόκοτη γιατί έχουμε να κάνουμε με τους αλαφροΐσκιωτους χαρακτήρες της DC, αλλά δεν περνάει ποτέ στην αντίπερα όχθη του παράλογου για το παράλογο. Το σενάριο μένει παράξενο αλλά την ίδια στιγμή φοβερά ανθρώπινο, το art είναι ψυχεδελικά ζωντανό και η προειδοποίησή μας είναι η εξής: Δεν έχεις ξαναφάει πιτόγυρο με τζατζίκι όπως αυτό που σου σερβίρει το πρώτο τεύχος. Wonder Woman: Year One Το βάλαμε και στη λίστα των origin stories της Αμαζόνας που πρέπει να γνωρίζεις γιατί θα ήταν εγκληματικό να λείπει. Εκεί έγραφα: “Το νέο run του Rucka επιβεβαίωσε τη Wonder Woman ως bisexual (αν και δεν καταλάβαμε γιατί έκαναν όλοι σαν να μάθαμε #brandnewinformation όταν είχε υπαινιχθεί και στο παρελθόν), ανέπτυξε σε ίσες βάσεις την Cheetah, μία από τις πιο διαχρονικές εχθρούς της ηρωίδας, έδωσε τη διάσταση της φιλίας στους δύο χαρακτήρες προσθέτοντας έτσι μία έξτρα αιχμή στη σχέση που έχουν δημιoυργήσει στην κοινή τους ιστορία, έβαλε τους θεούς στην ιστορία της με τον πιο λεπτό και ταυτόχρονα στοιχειωμένο τρόπο, και δεν ξέχασε να συμπεριλάβει - μαζί με την απίστευτη Nicola Scott που επιμελήθηκε το art - εμβληματικές στιγμές της εικονογραφίας της, όπως τη χαρούμενη Diana περιτριγυρισμένη από κόσμο ή τον ενθουσιασμό της στη θέα ενός παιδιού. Πάνω απ’ όλα ενίσχυσε τον Πόλεμο, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ως τον μεγαλύτερο εχθρό της Wonder Woman, και έδωσε στην αναμέτρησή τους ένα γκραν φινάλε που δε θα προδώσουμε. (Hint: ο Rucka συμβόλισε το μοναδικό εργαλείο που θα μπορούσε να βάλει πραγματικό τέλος στις διαμάχες). Τα 7 τεύχη του ‘Year One’ στέκονται μόνα τους, αλλά αποκτούν ειδικότερο βάρος με την παράλληλη ανάγνωση των ‘Lies’ και ‘Truth’". Το τοπ-5 του Θοδωρή Δημητρόπουλου Josie and the Pussycats Διάβασα φέτος όλους τους τίτλους του reboot κομιξικού σύμπαντος Archie ('Archie': πολύ καλό· 'Jughead': απλά τρελό fun· 'Betty & Veronica': αναίτιο· 'Reggie & Me': συμπαθώς διασκεδαστικό), μα το 'Josie and the Pussycats', με τις περιπέτειες της μπάντας του τίτλου, είναι το καλύτερο όλων. Οι τρεις τους μπλέκουν σε παντελώς σαχλές περιπέτειες με α λα Mad Max καταδιώξεις μετά από αποτυχημένα λάιβ, με τρεχάματα σε παραλίες, με ληστείες σε κοσμηματοπωλεία στη διάρκεια τουρ, και με κάζουαλ σπασιματάκια του τέταρτου τοίχου, χωρίς εξυπνακισμούς ή άγχη. Είναι όλο ποπ αναφορές, tongue in cheek διάλογοι, και πλήρης συναίσθηση των χαρακτήρων πως βρίσκονται σε ένα ανάλαφρο κόμικ, δίχως αυτό να τις εμποδίζει να γίνονται και #πολύ_σοβαρές σε στιγμές. Σε ένα τεύχος, η Josie δικάζεται για λογοκλοπή σε ένα κάστρο φτιαγμένο από πάγο ενώ η Melody συνομιλεί με μια αρκούδα πετώντας αναφορές στο 'His Dark Materials'. Είχα να διασκεδάσω τόσο πολύ με κόμικ από τότε που ο Grant Morrison σκέφτηκε να κάνει μέλος υπερηρωικής ομάδας έναν actual δρόμο. Η αγαπημένη μου σειρά του 2017. Batman Detective Comics, 'The Victim Syndicate' All-Star Batman #7 Οι Batman τίτλοι της DC αυτή τη στιγμή είναι φωτιά. Το 'Batman' του Tom King είναι διαρκώς εφευρετικό, δοκιμάζει πράγματα, δομές ιστοριών και πλαισίων αφήγησης, δίνοντας μια διαρκή αίσθηση κίνησης προς τα μπροστά, ενώ ακόμα και θεωρητικά εφετζίδικα story arcs (όπως το 'Button' με το 'Flash') δουλεύουν επειδή έχουν στέρεη συναισθηματική βάση. Το 'Detective Comics' είναι ίσως ακόμα καλύτερο, στήνοντας μια συναρπαστική ομάδα γύρω από τον Bruce, και πουθενά η χημεία και τα μεμονωμένα arcs των μελών της ομάδας δεν αναδεικνύονται καλύτερα από το φοβερό arc 'The Victim Syndicate'. Ο μόνος τίτλος που δε με ξετρελαίνει είναι το 'All-Star Batman' του σούπερ σταρ Scott Snyder, όμως ακόμα κι εκεί έχουμε ξαφνικά ένα τεύχος σαν το μαγικό #7, σχεδόν αυτοτελές, εστιασμένο στην Poison Ivy, και σχεδιασμένο αποστομωτικά από την Tula Lotay - το κοιτάς και δεν το χορταίνεις. Paper Girls Στον περσινό Έλεγχο είχαμε συμπεριλάβει τη σειρά για το πρώτο arc, κι αν το δεύτερο δεν ήταν εξίσου δυνατό, νιώθω πως το τρίτο που μόλις ολοκληρώθηκε είναι ξανά η σειρά σε απόλυτο high. H περιπέτεια φέρνει τη φοβερή παρέα των paper girls στην παλαιολιθική εποχή με ματιές ακόμα και στο βαθύ μας μέλλον, καθώς αγωνίζονται -πρωτίστως- να μείνουν ενωμένες και -δευτερευόντως- για την ίδια τη σωτηρία του timeline. Επειδή εντάξει τι να το κάνεις το timeline άμα είσαι χωρίς τους φίλους σου. Τα πάντα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε αυτή τη σειρά με συγκινούν, από τα χρώματα και τους χαρακτήρες μέχρι τη μαγική αρτιστική φόρμα του Cliff Chiang και το πώς ο Vaughan μιλάει για το πέρασμα του χρόνου. On the Camino Ο φοβερός Jason αφήνει για λίγο τις συνήθεις του ιστορίες και φτιάχνει το πρώτο του αυτοβιογραφικό βιβλίο, πάντα φυσικά με το ίδιο χαρακτηριστικό στυλ του. Για να γιορτάσει τα 50ά του γενέθλια, ο κομίστας περπάτησε το Camino, μια θρυλική διαδρομή στη βορειοδυτική Ισπανία. Και καταγράφει με το μινιμαλιστικό του ύφος αυτή την ας πούμε περιπέτεια, και το πώς έφερε στο δρόμο του ένα σωρό αγνώστους που μοιράστηκαν μαζί του εμπειρίες και κοσμοθεωρίες. Απρόσμενα καθηλωτικό ανάγνωσμα. Wonder Woman Φανταστικό το ότι ο Rucka είχε μέσα του ένα δεύτερο θαυμάσιο run στον τίτλο αυτό μετά τον προ ετών που ήταν εξίσου καλό. Για το τωρινό τα είπε κι η Ιωσηφίνα, εγώ θέλω απλά να προσθέσω ότι αυτό το έπος 26 τευχών αγωνιώδους αναζήτησης του σπιτιού (μέσα μας), κέρδιζε ακόμα περισσότερο στην ανάγνωση από την ιδιόμορφη δομή του: Λόγω της συχνότητας κυκλοφορίας του τίτλου (τεύχος κάθε 2 βδομάδες) ο Rucka επέλεξε να αφηγηθεί αυτό το στόρι της Diana σε δύο παράλληλους χρόνους, ένα στο σήμερα κι ένα στο 'Year One'. Ενώ η ανάγνωση ανά arc βγάζει νόημα, η εναλλαγή των τευχών στο σήμερα και στο τότε εντείνουν ακόμα περισσότερο αυτή την αίσθηση σύνδεσης, και του πώς οι πράξεις του παρελθόντος αντηχούν στο σήμερα της Wonder Woman. Απλά εξαιρετικός τίτλος. Και το σχέδιο της Nicola Scott; Yowza. Και το σχετικό link...

Η Ικετεία, είναι ένα κόμικ "σύγκρουσης" ανάμεσα σε δύο πρωτοκλασάτους ήρωες της DC, την Wonder Woman και τον Batman. Το αίτιο της σύγκρουσης είναι η ικέτιδα. Η WW την προστατεύει για λόγους αρχής και ο Batman θέλει να την συλλάβει πάλι για λόγους (άλλης) αρχής. Τελευταία πάντως οι συγκρούσεις μεταξύ των υπερηρώων καλά κρατούν. Το σχέδιο είναι πολύ καλό, μέχρι εξαιρετικό για τα γούστα μου. Στο σενάριο έχω κάποια θέματα, αλλά όχι σοβαρά , κάπου έχασα κάποια πράγματα. Ίσως με την επόμενη ανάγνωση.... Η έκδοση της Anubis εξαιρετική όπως πάντα, δεν έχει ψεγάδια. Προσφέρω τον εαυτό μου Έρχομαι απροστάτευτος Έρχομαι άπορος Χωρίς τιμή, χωρίς ελπίδα, Με τίποτε παρά μόνο τον εαυτό μου Για να ζητήσω την προστασία σου Στη σκιά σου θα υπηρετώ Χάρη στην ανάσα σου θα αναπνέω Χάρη στα λόγια σου θα μιλάω Χάρη στο έλεός σου θα ζήσω Με όλη μου την ψυχή, με όλα όσα μπορώ να προσφέρω, Σε εκλιπαρώ, στο όνομα του Δία, που φροντίζει τους ικέτες: ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΜΟΥ. Ευχαριστούμε για την εσωτερική εικόνα και το ποιήμα τον constantinople!

Καλησπέρα σε όλους, είναι το πρώτο μου post εδώ και ως φανατικός με τον Νυχτερίδα θα ήθελα να ρωτήσω εάν ξέρει κανείς ποια comics του Batman έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Το 99% των comics τα έχω διαβάσει στα αγγλικά και δεν έχω πρόβλημα να συνεχίσω, απλά είναι άλλη εμπειρία να το διαβάζεις στην γλώσσα σου...κυλάει πιο γρήγορα. Αυτό το εξακρίβωσα πριν μερικές μέρες όταν αγόρασα το Daredevil: Ο Ατρόμητος (the man without fear το πρωτότυπο) και η ανάγνωση ήταν απίστευτα γρήγορη! Ευχαριστώ εκ των προτέρων! Υ.Γ. Δεν έχω ιδέα εάν είμαι στο σωστό «μέρος». Αν έπρεπε να είναι αλλού το post αυτό, ζητώ ταπεινά συγνώμμη

Ο Σκοτεινός Ιππότης που είναι πιο σκοτεινός από την σκιά του, τώρα και συναρμολογούμενο LEGO. Μετά απο την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους LEGO THE BATMAN MOVIE η ANUBIS εκδίδει 2 δύο βιβλία και ένα περιοδικό με τον LEGO πρωταγωνιστή .Τα δύο πρώτα τα βρίσκουμε στα βιβλιοπωλεία (Ένα με αυτοκόλλητα το δεύτερο με δραστηριότητες και κόμιξ )Το περιοδικό στα περίπτερα και είναι αυτό που παρουσιάζω εδώ. 44 σελίδες με παιχνίδια ,αφίσες και δύο διασκεδαστικά κόμιξ (Ενα με 16 σελίδες και το άλλο με 8)Δεν έχει αρίθμηση και πρόκειται για ειδική έκδοση άρα κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρξει δεύτερο τεύχος,λέω κατα πάσα πιθανότητα γιατί ποτέ δεν ξέρεις με την ANUBIS ποια θα είναι η επόμενη κίνηση της . Μαζί με τον μαυροντυμένο ιππότη που του αρέσουν οι σέλφι, ο ROBIN που ραπάρει και η γοητευτική BATGIRL.Αντίπαλοι τους ο PINGUIN & o JOKER.Και όπως λέει και ο ΒΑΤΜΑΝ <<ΒΑΛΤΕ ΖΩΝΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΗ.>> Δείγμα και τα περιεχόμενα του τεύχους : ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Το πρόσφατο «Batman vSuperman» μπορεί να μην άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις,αλλά πάντα θα υπάρχουν οι πιο παλιές ταινίες για τους φανς των υπερηρώων της DC. Αν, μάλιστα, σας περισσεύουν μερικές χιλιάδες δολάρια, θα μπορέσετε να αγοράσετε τη στολή του Superman που φόρεσε ο Christopher Reeve στην πρώτη ταινία που βγήκε το 1978 και μια από τις στολές του Batman που φόρεσε ο Michael Keaton στο «Batman Returns» το 1992 και να γυρίσετε ένα αυθεντικό fan film. Ο οίκος δημοπρασιών Nate D. Sanders,ο οποίος ειδικεύεται σε αντικείμενα και αναμνηστικά του Χόλιγουντ,έχει ορίσει ως τιμή εκκίνησης για την στολή του Superman τα $40.000.Δυστυχώς,όμως,αν κερδίσετε τη δημοπρασία,θα χρειαστεί να πάτε σε έναν ράφτη ,αφού δεν συμπεριλαμβάνονται η κάπα,οι μπότες και το κάτω μέρος της στολής. Σε άλλη δημοπρασία του οίκου θα μπορείτε να αγοράσετε μια στολή που φόρεσε ο Michael Keaton στο «Batman Returns» , με τιμή εκκίνησης τα 35.000 δολάρια. Στο πακέτο αυτό συμπεριλαμβάνονται η αυθεντική κάπα, η μάσκα και η στολή που φόρεσε ο Keaton στην ταινία και αντίγραφα του σήματος,των γαντιών και των παπουτσιών.Το σετ περιλαμβάνει και μια κούκλα μανεκέν με το πρόσωπο να μοιάζει του Keaton,σε περίπτωση που θέλετε να την βάλετε προς έκθεση κάπου. ΠΗΓΗ

Προσοχή: το άρθρο ενδέχεται να περιέχει κάποια spoilers για όσους δεν έχουν διαβάσει το κόμικ. Batman: Hush -το απόλυτο crime thriller είναι μια ωδή στην αλλαγή του εαυτού μας Οι τρόποι να εκνευρίσεις τους φανς των κόμικς είναι αποδεδειγμένα δυο: είτε ανασταίνεις για πέμπτη φορά ένα χαρακτήρα, χαλώντας τη συνοχή, είτε αλλάζεις την κατεστημένη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, κάνοντας αλλαγές προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Το «Hush» κατάφερε να κάνει και τα δυο, αφήνοντας μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο για επιστροφή νεκρού ήρωα και πολώνοντας έτσι περισσότερο το κλίμα. Οι υποστηρικτές ενθουσιάζονται με το πώς αποτυπώνονται σε ένα story arc όλες τις ψυχολογικές αδυναμίες του Batman, ενώ οι επικριτές μιλούν για μια πλοκή σούπα, που κορυφώνεται σε μια δυσνόητη αποκάλυψη. Όπως και να έχει, είναι μια καλά δομημένη ιστορία από τον Jeph Loeb, με πολύ λεπτομερή σχέδια, που σίγουρα αξίζει το χρόνο μας. Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε σε αδρές γραμμές τις αποκαλύψεις στο «Hush», θα λέγαμε ότι Batman και Catwoman είναι ξανά μαζί, ο τάφος του Jason Todd είναι άδειος, ένας άγνωστος παιδικός φίλος του Βatman επιστρέφει και καθορίζει σημαντικά την πλοκή, με ένα τρόπο εμπλέκονται όλοι οι κακοί της DC, ένας κακός γίνεται καλός και ένας άλλος καλός γίνεται κακός. Αυτά είναι αλήθεια πως αρκούν για να στείλουν ένα φαν στο τρελοκομείο, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Batman σώζει ένα αγόρι από τον Killer Croc, αλλά η Catwoman κλέβει τα λύτρα. Ο Batman την κυνηγάει αλλά κόβεται μυστηριωδώς το σκοινί του και παθαίνει κάταγμα στο κρανίο. Έτσι έρχεται ο διάσημος χειρουργός και παιδικός φίλος Thomas Elliot να τον γιατρέψει, οπότε ο Bruce αναρρώνει. Έπειτα μαθαίνει ότι η Poison Ivy έβαλε την Catwoman να κλέψει τα λεφτά, οπότε μαζί την κυνηγούν και καταλήγουν στην Metropolis. Εκεί η Poison Ivy στρέφει το Superman εναντίον του Batman, γίνεται μια μικρή μάχη και ο Clark συνέρχεται από το mind control. Πίσω στην Gotham, σε μια δεξίωση που έρχεται να κλέψει η Harley Quinn, o Joker σκοτώνει τον Thomas και ο Batman βρίσκεται ένα βήμα πριν σκοτώσει τον Joker. O Dick Grayson έρχεται στην πόλη για την κηδεία του Thomas οπότε ο Batman του αναφέρει την θεωρία του ότι υπάρχει κάποιος πίσω από όλες αυτές τις περίεργες κινήσεις των κακών. Τότε είναι που εμφανίζεται ο villain «Hush» και τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται για τον Bruce, καθώς γεγονότα και τύψεις του παρελθόντος επανέρχονται για να του υπενθυμίσουν ότι δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με αυτό… Ο νέος κακοποιός δεν είναι καν η πραγματική απειλή. Η τελική αναμέτρηση εδώ δεν είναι μεταξύ του Batman και του κακού που φοράει επιδέσμους στο πρόσωπό του. Ο χαρακτήρας του Hush είναι ακριβώς κάτι για να επικεντρωθεί ο Batman και το κοινό, ενώ ο συγγραφέας και ο καλλιτέχνης ταξιδεύουν αισθητικά στον εικονικό κόσμο του Batman. Το μυστήριο γύρω από αυτό το νέο Hush είναι απλά ένα τέχνασμα στην πλοκή. Ο Hush έχει να κάνει με την ταυτότητα. Αυτός είναι ο πυρήνας της ιστορίας. Ποιος είναι ο Batman; Η απάντηση δεν είναι απαραίτητα Bruce Wayne. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Loeb τονίζει συνειδητά το θέμα της απόστασης μεταξύ Bruce και Batman σε όλο το arc. Την πρώτη φορά που ο Batman αναφέρεται στην πολιτική του ταυτότητα, ο ίδιος χρησιμοποιεί το τρίτο πρόσωπο, «Αλλά, όπως θα πιστοποιούσε και ο Bruce Wayne, θα πρέπει να δαπανήσεις χρήματα για να βγάλεις λεφτά.» Και συνεχίζει να αναφέρεται ο Batman του στο alter ego του σε τρίτο πρόσωπο σε όλη την ιστορία, γεγονός που υποδηλώνει ότι υπάρχει μια θεμελιώδης διάκριση μεταξύ Bruce και Batman. Το «Hush» βασικά επικεντρώνεται στο ποιος ή τι είναι οι άνθρωποι, και πώς μπορούν να αλλάξουν. Βασική δύναμη του Batman είναι η οξυδέρκειά του, η ικανότητά του να κατανοήσει και να προβλέψει τους αντιπάλους του. Ωστόσο, στο «Hush» αυτό διερευνάται. Είναι σχεδόν συναρπαστικό να βλέπουμε τον Batman να εξουδετερώνει τους ίδιους κακοποιούς ξανά και ξανά, χρησιμοποιώντας πληροφορίες γι ‘αυτούς που μάζεψε πριν από δεκαετίες. Έτσι ο Bruce λέει χαρακτηριστικά για το Riddler, «Εκεί που κάποτε είχε την έμμονη ανάγκη του να αφήσει γρίφους ως ενδείξεις για να με συγχύσει … τα πάντα σχετικά με αυτόν έχουν γίνει ρουτίνα για μένα.» Όπως οι αντίπαλοί του αλλάζουν και διευρύνουν την δράση τους, το ίδιο αναγκάζεται να κάνει και ο ίδιος. Ο Superman μένει έκπληκτος όταν συνειδητοποιεί ότι ο Batman ακόμα δεν τον εμπιστεύεται αρκετά μετά από όλο αυτό το διάστημα. Ακόμα και η Catwoman αναγνωρίζει ότι με τον Batman βρίσκονται πάλι στο ίδιο στάδιο της σχέσης τους, όπως πάντα. Ο Batman και η Catwoman έχουν φλερτάρει για σχεδόν εβδομήντα χρόνια χωρίς καμία πραγματικά ανάπτυξη της σχέσης τους. Ο Superman και ο Flash παντρεύτηκαν τους συνεργάτες τους -και ο Bruce παρέμεινε στατικός, εμμονικά μοναχικός θα πρόσθετα. Του δίνεται η ευκαιρία να σπάσει τον κύκλο της μοναξιάς και να παραδεχθεί τα αισθήματά του για την Serina, όμως αυτός επιμένει στο status quo και απομακρύνεται. Υπό αυτή την άποψη είναι ο ίδιος μια τραγική φιγούρα και ο Loeb το αναδεικνύει χωρίς φόβο. Πηγή Η ιστορία είχε πρωτοδημοσιευτεί στα ελληνικά μέσα στο περιοδικό DC Universe και στη συνέχεια κυκλοφόρησε και σε δύο τόμους.

Ο Μπάτμαν, από την οπτική γωνιά του Μπάτμαν. Τόσο απλά. Μια ανασκόπηση της πορείας του χαρακτήρα που είναι ταυτόχρονα και εξέταση στο τι τον παρακινεί. Και εξαιτίας αυτής της προσέγγισης, δεν θα βρείτε ούτε ένα μπαλονάκι μέσα, παρά μόνο πλαίσια αφήγησης. Πρόκειται για την δεύτερη από τις 6 δουλειές που έβγαλαν οι Paul Dini (Batman: The Animated Series) και Alex Ross (Marvels, Kingdom Come) μεταξύ του 1999 και 2003 με θέμα χαρακτήρες της Justice League και την ίδια τη Justice League. Συγκεκριμένα, τα υπόλοιπα άλμπουμ ήταν τα παρακάτω: Superman: Peace on Earth (1999), Shazam! Power of Hope (2000), Wonder Woman: Spirit of Truth (2001), JLA: Secret Origins (2002), JLA: Liberty and Justice (2003). Το War on Crime είχε βγει επίσης το 1999. Μακάρι να αποτελεί ένδειξη για κυκλοφορία και των υπολοίπων στα Ελληνικά. Η έκδοση της Anubis είναι προσεγμένη και σε ασυνήθιστο για τα Graphic Novels της μέγεθος: 21x29, μέγεθος που αναδεικνύει ιδανικά το σχέδιο του Ross. Το αρχικό μέγεθος βέβαια του πρωτότυπου ήταν σε διαστάσεις Treasury Edition (26x34 εκ. τουλάχιστον, αν και έχω την εντύπωση πως τα συγκεκριμένα ήταν μεγαλύτερα και από αυτό), αλλά η Ελληνική έκδοση πατάει σαφώς στις μεταγενέστερες επανεκδόσεις σε μεγέθη γαλλοβελγικού. Τα 5,94€ που στοιχίζει με την έκπτωση σε μεγάλο βιβλιοπωλείο λοιπόν (με προτεινόμενη τιμή τα 9,90€) αποτελεί κατά την γνώμη μου μια πολύ καλή τιμή για ένα τέτοιο έργο.

Έχουν περάσει μερικοί μήνες από τότε που το ημι-reboot της DC έλαβε μέρος. Η κουρτίνα αυλαία του εξωφύλλου ακόμη υπάρχει μπας και μας πείσει ότι γίνεται ένα σοβαρό ξεκίνημα. Σε κάποιους τίτλους το πέτυχε, σε μερικούς όχι. Batman Rebirth #1 Ένα τεύχος που δεν έχει να προσφέρει και πολλά. Επαναεισάγεται ένας νέος χαρακτήρας στο οπλοστάσιο του Νυχτερίδα, o Duke. Μέσω αυτού νέοι αναγνώστες εξερευνούν το σύμπαν του Batman. Εμφανίζεται και ένας διαφορετικός Calendar man ο οποίος σαν μεταξοσκώληκας αλλάζει σώμα σχίζοντας το παλιό… κάθε βδομάδα; Κάθε νέα εποχή του χρόνου; Και τίποτα παραπάνω. Ένα εντυπωσιακό τίποτα. Batman #1-6 Στα πρώτα έξι τεύχη έχουμε μια μεγάλη περιπέτεια στην οποία ο Batman συναντά ένα αντίγραφό του, τον Gotham, που τον συνοδεύει το Gotham Girl. Βασικά περισσότερο μοιάζουν με το ζεύγος Superman – Supergirl, ντυμένοι πιο… γοτθικά! Ενώ δείχνει να τους εκτιμά ή τουλάχιστον να τους δέχεται ο Batman, τους συστήνει στον Commissioner Gordon, τους εκπαιδεύει και συνεργάζεται μαζί τους. Αποδεικνύεται ότι είναι ασταθείς χαρακτήρες και μάλιστα ελέγχονται από κάποιους κακοποιούς. Το παρελθόν τους θυμίζει τα γεγονότα που σημάδεψαν τον Bruce Wayne, με κάποιες διαφορές. Στα αρνητικά βάζω το ασαφές τοπίο των κακοποιών και τι ακριβώς θέλουν, εκτός το κακό του πρωταγωνιστή, το ανακάτεμα με την Amanda Conner που δεν κατάλαβα και πολλά, και κείνο τα φρικτό πρώτο τεύχος που είναι μια μεγάλη σκηνή 20 σελίδων! Ο John Romita Jr μας είχε κατηγορήσει το σκιτσογράφο David Finch ως δημιουργό που δε γνωρίζει να στήνει σελίδες. Κάτω από τα επιβλητικά λεπτομερές του μολύβια υπάρχει μια φρικτή αλληλουχία καρέ, και δεν έχει άδικο. Οι δουλειές του στην Top Cow, δεν ήταν κόμικ, αλλά σελίδες ποπ αρτ προς πώληση σε κάποια γκαλερί. Εδώ πάλι κάνει πολύ πιο αξιοπρεπής δουλειά. Detective Comics #934-940 Παραδόξως ένας πολύ καλός τίτλος. Η πρώτη περιπέτεια των 7 τευχών είναι αξιοπρεπέστατη, έχει ενδιαφέρον, και μπορώ να πω ότι θα συνεχίζω να αγοράζω τον τίτλο για μερικούς ακόμη μήνες. Ο Batman ζητά τη βοήθεια της Batwoman να του εκπαιδεύσει τους μαθητές του. Λίγο σκληρή τους φτάνει στα άκρα, αφού ένας νέος εχθρός αρχίζει και δηλώνει την παρουσία του. Κάποιος τους παρακολουθεί, και μάλιστα με εκατοντάδες drones. Και δε είναι απλά drones σα αυτά που υπάρχουν ακόμη και στα περίπτερα, αλλά σοφιστικέ μηχανές που σε ομάδες μπορούν και να σκοτώσουν. Ταυτόχρονα εμφανίζεται μια οργάνωση που κρύβεται στις σκιές που έχει ρίζες στον Ra’s Al Ghoul. Ο εχθρός έχει και σχέση με κάποιον από το στρατό του Batman, που τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο, τόσο που ας πούμε βγάζει από το παιχνίδι ένα σύμμαχο της Νυχτεριδοομάδας. Σε μια σκηνή ο Batman αφού ζητάει τη βοήθεια της Batwoman της παρουσιάζει όλους τους «στρατιώτες» του. Τι ωραία σκηνή για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ποιος είναι ποιος. Και ενώ έχουμε πολλούς χαρακτήρες όλοι αναπνέουν και φαντάζουν αληθινοί. Πηγαίνοντας ένα ακόμη βήμα παραπέρα στην ομάδα υπάρχει και ο Clayface, ο οποίος προσπαθεί να κάνει καλές πράξεις για να εξιλεωθεί για τα αμαρτήματά του. Πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρας. Ο Red Robin λίγο μιλάει πολύ ειδικά στις τελευταίες δραματικές σκηνές, σα να του υπαγορεύει το κείμενο παραγωγός κινηματογραφικής χωρίς έμπνευση ταινίας. Στο σενάριο ο James Tynion IV και στο σκίτσο εναλλάσσονται οι Eddy Barrows και Alvaro Martinez, αφού ο τίτλος είναι δεκαπενθήμερος. Batman #7-8, Nightwing #5-6, Detective Comics #941-942 Night of the Monster Men - 6 Part story Και αμέσως ένα crossover. Αφού μαθαίνουμε ποιος ήταν το μυαλό της περιπέτειας στα προηγούμενα Batman, έρχεται η ώρα να κάνει πειράματα και να δημιουργήσει τέρατα για να τρομοκρατήσει την πόλη. Τα τέρατα θυμίζουν anime αρκετά σουρεαλιστικά και δαιμονικά, τύπου Akira. Η Team Batman τα πολεμάει, μέχρι και με ουρανοξύστες – πύργους ελέγχου με κανόνια. Ο απλός λαός μολύνεται καθώς και μερικά Bat-kids και γεμίζει ο τόπος τερατάκια. Το πώς τα νικάνε στο τέλος είναι ένα σαχλό σενάριο. Υπάρχει κεντρικός συγγραφέας και ακολουθεί το επιτελείο του, και το αποτέλεσμα δείχνει ξερό, όπως σε κινηματογραφική παραγωγή που από τους πολλούς σεναριογράφους αφαιρείται το κάτι. O σκιτσογράφος στα τεύχη του Batman είναι απαράδκετος. All Star Batman #1-3 Ο φρέσκος τίτλος του Batman φιλοξενεί δουλειά των Scott Snyder και John Romita Jr. Το περίεργο είναι ότι τα μολύβια του τελευταίου τα μελανώνει ο Danny Miki, άξιο παιδί του Mark Silvestri της Image – Top cow. Αν δε συμπαθείτε το Romita μην περιμένετε ότι θα μπορούσατε τώρα. Ο Harvey Dent ζητά τη βοήθεια του Batman τώρα που γνωρίζει πώς να θεραπευτεί από τις δυο διαφορετικές προσωπικότητες. Ο Two Face όμως έχει άλλα σχέδια. Ανακοινώνει αμοιβή για το κεφάλι του Batman, και έτσι τον κυνηγάνε κάθε λογής κακοποιοί, αλλά και απλοί πολίτες. Ένα ποτ πουρί των αντιπάλων του Νυχτερίδα παρελαύνουν από τις σελίδες, μόνο και μόνο για να τους ζωγραφίσει ο Romita. Λίγο χαοτικό το σενάριο, χρειάστηκα 2-3 αναγνώσεις για να το καταλάβω. Κάθε κακοποιός παρουσιάζεται σαν κάρτα από παιχνίδι G.I.Joe, όπως και στην ταινία Suicide Squad. Λίγο χαζό, αλλά οκ. Έχει το χιούμορ του κάπου κάπου, όπως πχ. στη σκηνή που έρχεται μια σπείρα μεγαλοπρεπώς, και «απομακρύνεται» κακήν κακώς σε μόλις δυο καρέ. The Cursed Wheel 1-3 Η ιστορία συμπλήρωμα στις σελίδες του all Star Batman, ώστε να δικαιολογείται το $5 στο εξώφυλλο του περιοδικού. Δε δικαιολογείται. Ο δημιουργός του χαρακτήρα Duke, Scott Snyder, προσπαθεί να χτίσει το παρελθόν του σε μικρά 8σέλιδα. Εμφανίστηκε στο Zero Year του Batman New52, και με το κοφτερό μυαλό του έδωσε έναν άλυτο γρίφο στο Riddler. Αυτό όμως έφερε κοντά την οικογένειά του στη φατρία των εχθρών του Batman. Τώρα ο Νυχτερίδας τον εκπαιδεύει για τα μεγάλα κόλπα. Έχει ένα ενδιαφέρον. Θα έλεγα ότι το Detective είναι ένας κερδισμένος τίτλος, και από την ομάδα ξεχωρίζουν ο Clayface και η Batwoman. Σίγουρα θα δοκιμάσω το νέο της τίτλο. Batman #9-13 I am suicide. Το τέλος της προηγούμενης περιπέτειας βρίσκει την ομάδα πληγωμένη με έναν Red Robin νεκρό. Η θυσία του ήταν μελοδραματική και οι επιπτώσεις στην παρούσα ιστορία… ανύπαρκτες! Δεν υπάρχει ούτε μία πρόταση στα πέντε τεύχη που να δηλώνει ότι έστω για λίγο στοίχησε στον Batman. Για να μην είμαστε άδικοι το συγκεκριμένο υποσενάριο αναλύεται στο Detective Comics με ενδιαφέρον. Και τι γίνεται σε αυτήν την περιπέτεια; Ο Batman έμεινε με μια Gotham Girl στα πρόθυρα της κατατονίας. Για να τη βοηθήσει επιστρατεύει μια ομάδα φυλακισμένων κακοποιών που θα συμμετάσχουν στην διάσωση του Psycho-Pirate. O τελευταίος είναι αιχμάλωτος του Bane στο νησί του o οποίος τον χρησιμοποιεί ως τηλεπαθητικό ναρκωτικό για να τον ηρεμεί. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο τη θέλει και ο Batman για την Gotham Girl. O Psycho-Pirate είναι ένας χαρακτήρας που θυμάται το pre-Crisis σύμπαν της DC. Ίσως αυτό χρησιμοποιηθεί και για τις αλλαγές του New52. O τίτλος αναφέρεται στην αποστολή αυτοκτονίας καθώς και στην αυτοκτονική τάση του Bruce Wayne λίγο πριν πάρει την απόφαση να πολεμήσει το έγκλημα στα νιάτα του. Αναλύεται σε έναν μονόλογο 20 σελίδων στο προτελευταίο τεύχος. Και εκεί φρίκαρα. 20 σελίδες μονόλογος! Και δε σταματάμε εκεί. Έχουμε μια ομάδα Suicide Squad που τελικά δε χρησιμεύει σε τίποτα. Υπάρχει και το θέμα της Catwoman που δολοφόνησε 237 άτομα σε ένα παλιό ορφανοτροφείο που σχετίζεται με τους πρωταγωνιστές, αλλά όταν συζητάνε γι’ αυτό μιλάνε σα να έχουν πάρει ναρκωτικά και οι προτάσεις τους είναι αρκετά σουρεάλ. Αλλοδαποί έχουν μιλήσει με πιο κατανοητές προτάσεις μέσα σε μήνες στη χώρα που βρέθηκαν. Ακόημ ακούμε έναν μονόλογο που επαναλαμβάνεται 3-4 φορές που δηλώνει με τα ίδια ακριβώς λόγια ότι o Batman θέλει να σπάσει τη μέση του Bane. O συγγραφέας Tom King έχει να συναγωνιστεί τη μεγάλη επιτυχία του προηγούμενου σεναριογράφου του Scott Snyder. Θεωρώ ότι ο Snyder είναι ανίκανος να γράψει προτάσεις με σοβαρή σύνταξη. Έτσι βρίσκω τον νέο λίγο καλύτερο αλλά όχι καλό. Δυστυχώς η επιτυχία και του νέου δε θα του επιτρέψει να διορθωθεί, πολύ περισσότερο να αφήσει τον τίτλο. Έτσι για μια ακόμη πενταετία υπολογίζω να φάμε στη μάπα τον Tom King. Σκιτσογράφος ο Mikel Janin, σχετικά καλός χωρίς να θυμάμαι προηγούμενες δουλειές του. Justice League Dark είναι ο πιο γνωστός του τίτλος ως σκιτσογράφος. Batman #14-15 Rooftops Μια ιστορία εμβόλιμα ανάμεσα σε δυο μεγαλύτερες. Απολογισμός της σχέσης Batman – Catwoman μετά την τελευταία περιπέτεια. Ας πούμε ένας μεγάλος διάλογος με φράσεις που επαναλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό. Ο Batman θα δώσει μέσω των γνωριμιών του ένα είδος αμνηστίας στο έγκλημα των 237 δολοφονιών (πάμε καλά ρε σεις; ) χωρίς να αποκλείεται η φυλακή. Ας πούμε καλύτερες συνθήκες. Αφού όμως εκπληρώσει και μια επιθυμία της Catwoman. Σεξ σε ταράτσα, και μετά το κορίτσι μας το βάζει στα πόδια. Πού να την κυνηγάει ο Batman με κατεβασμένα τα κολάν. Ο Ντετέκτιβ μας την ψάχνει μέσω μιας συγκατοίκου της που σχετίζεται με το μεγάλο έγκλημα. Tom King και πράσινα άλογα. Batman #16-20 I am Bane. O Bane επιστρέφει στο Gotham City ζητώντας εκδίκηση για τις ζημιές που του προκάλεσε ο Batman. Ο τελευταίος φοβούμενος τον κακοποιό δίνει εντολή στους Robin του να εξαφανιστούν. Τελικά τους στέλνει σε κάσες κρυογενετικής ψύξης στο Fortress του Superman. Στις επόμενες σκηνές τους βρίσκουμε στα χέρια του κακοποιού αναίσθητους. Ποιος τα γράφει αυτά και τη βγάζει καθαρή; Βοήθεια στην αντιμετώπιση του εγκληματία δίνει η Catwoman και όλα αυτά με μεγάλες σκηνές κλοτσοπατινάδας και μονόλογων γεμάτο στόμφο και χωρίς νοήματα. O David Finch στα καλύτερά του, τώρα ζωγραφίζει κόμικς και όχι ανακατεμένα καρέ χωρίς νόημα όπως έκανε στα χρόνια της Top Cow. Batman #21-22, Flash #21-22 The Button. Και ήρθε η ώρα για το αναμενόμενο crossover που ανοίγει τις πύλες στην εισαγωγή των Watchmen στο βασικό DC Universe. Η αρχή του New52 μας μιλούσε για τη συγχώνευση του DC και Wildstorm Universe από την Zealot με σκοπό να πολεμήσουν οι σουπερήρωες ενωμένοι και ισχυροί έναν μεγαλύτερο εχθρό. Τώρα στο Rebirth μιλάμε για το ανακάτεμα της Ιστορίας από κάποιες σκοτεινές δυνάμεις για να χαλαρώσουν οι δυνατοί δεσμοί των ηρώων και να νικηθούν πιο εύκολα. Δεν είναι το ίδιο και θα δούμε αν τους νοιάζει να παντρέψουν τα δυο διαφορετικά σενάρια. Ο Batman βρίσκεται με την κονκάρδα smile και τη μάσκα του Psycho-Pirate στη σπηλιά του. Αυτά αλληλεπιδρούν εκχέοντας σουρεαλιστική ενέργεια και το φαινόμενο απαιτεί τη βοήθεια του Flash που ίσως μπορεί να βοηθήσει. Τελικά προλαβαίνει ο Reverse Flash αλλά το όλο φαινόμενο δείχνει να το σκοτώνει. Οι δυο μας ντετέκτιβ-αστυνομικοί βρίσκουν στο DNA του πτώματος μια περίεργη ενέργεια που τους οδηγεί στο παρελθόν και σε συνάντηση με τον πατέρα Batman της διάστασης Flashpoint. Εντυπωσιακό σενάριο που άμα το ξαναδιαβάσεις σου φαίνεται κακογραμμένο. Οι χαρακτηρες συμπεριφέρονται σαν να τους έγραψε ο Alan Moore, αλλά η εξέλιξη του σεναρίου δείχνει σα να είναι του Gardner Fox. Τα περισσότερα τεύχη τα διάβασα 3-4 φορές για να μπορέσω να τα ξεδιαλύνω στο μυαλό μου και να ξεκαθαρίσω τι μας έδωσαν εν κατακλείδι. Ίσως το παράκανα με την ανάλυσή μου, μιλάμε όμως για τον τίτλο που πουλάει σαν τρελός τα τελευταία χρόνια. Η θέση του απαιτεί μια πιο ποιοτική γραφή πράγμα που θα έλεγα ότι απουσιάζει. Μπορεί να είναι πιο ευανάγνωστος o Tom King από τον Scott Snyder αλλά δεν δικαιολογούνται οι πωλήσεις και ο ντόρος.

Κόμικ σε σενάριο του Paul Dini και artwork του Eduardo Risso. Μπλέκει αληθινά, αυτοβιογραφικά γεγονότα με τον μύθο του Batman, σ’ ένα graphic novel που θα χαρακτήριζα μείξη του Midnight Nation με το Killing Joke. Κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2016 από την Vertigo σε έναν σκληρόδετο τόμο με dustcover. Ο Dini ανήκει στη δημιουργική ομάδα πίσω από τις δημοφιλείς και βραβευμένες τηλεοπτικές σειρές Tiny Toon Adventures και Batman: The Animated Series. Η καριέρα του πήρε την ανιούσα κατά τη δεκαετία του 1990, αλλά την ίδια περίοδο συνέβη κάτι που τον τραυμάτισε βαθύτατα: γυρνώντας σπίτι του αργά το βράδυ, δέχτηκε επίθεση από δύο αγνώστους που τον άφησαν με αρκετά σπασμένα κόκαλα. Ο Dini μας διηγείται τον αγώνα του να ξεπεράσει την φοβερή αυτή εμπειρία και κυρίως πώς η μορφή του Batman τον βοήθησε, παρά τις κακόβουλες παρεμβολές του Joker, της Poison Ivy και των άλλων κακών του Gotham City. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα από τον Dini να γράψει κάτι τέτοιο. Ναι, είναι ένας αξιόλογος σεναριογράφος, αλλά δεν περίμενα να δημιουργήσει κάτι τόσο διαφορετικό. Χρησιμοποιεί χιούμορ και δεν διστάζει να ξεγυμνωθεί μπροστά στους αναγνώστες του για την αποτυχημένη ερωτική του ζωή ή την προσήλωσή του σε πράγματα που μπορεί να θεωρηθούν παιδικά. Η ροή της ιστορίας είναι εξαιρετική, με την πρωτοπρόσωπη εξιστόρηση να μετατρέπεται σε διάλογο με τον Batman ή τον Joker και να εναλλάσσεται με την τριτοπρόσωπη αφήγηση. Το μελόδραμα, επικίνδυνο σε τέτοιου είδους δουλειές, είναι μηδενικό ή έστω ελάχιστο. Ίσως θα μπορούσε να έχει μερικές σελίδες ακόμα, αλλά το θεωρώ πταίσμα. Όσο για τον Risso… απλά θεϊκός. Δεν χρησιμοποιεί ένα μόνο στυλ, αλλά πολλά διαφορετικά, από το κλασικό λιτό του σχέδιο, μέχρι ένα πιο ρεαλιστικό με εκπληκτικό coloring. Και μάλιστα, πολλές φορές αυτά συνυπάρχουν όχι μόνο στην ίδια σελίδα, αλλά και μέσα στο ίδιο καρέ. Πρόκειται για ένα δυνατό, μεστό κόμικ. Ίσως δεν πηγαίνει όσο βαθιά (αυτο)διαφημίζεται, αλλά ο διάλογος με τους φανταστικούς χαρακτήρες το καθιστά μοναδικό. Σίγουρα μπορεί να το διαβάσει ο καθένας και το προτείνω στον καθένα.

Πολυ ωραια νεα για τους νοσταλγους της σειρας ''Batman'' του 1960, καθως ανακοινωθηκε οτι θα βγει στις 11 Οκτωβριου ταινια κινουμενων σχεδιων που θα βασιζεσαι σ' αυτη με τιτλο ''Batman: Return of the Caped Crusaders''. Μερικοι απο τους πρωταγωνιστες της σειρας θα δωσουν τις φωνες τους στην ταινια, συμπεριλαμβανομενων των Adam West (Batman), Burt Ward (Robin) και Julie Newmar (Catwoman). Οι West και Ward αφησαν ανοιχτο το ενδεχομενο και για δευτερη ταινια... πηγη [imdb=tt5973626]

Η ταινία βγήκε το 2005. Ως κεντρικός αντίπαλος του Batman είναι ο γνωστός μας κόμης Δράκουλας. Ο Joker και ο Penguin δραπετεύουν από το Άσυλο Arkham και προσπαθώντας να βρούν ένα θησαυρό στο νεκροταφείο της πόλης, καταφέρνουν να ξυπνήσουν τον άρχοντα των βρικολάκων. Ο Δρακουλας συναρπάζεται από τη νέα πόλη, προσπαθεί να εξερευνήσει το μύθο του Batman, γοητεύεται από τη Vicky Vale, και δαγκώνει όσους Γκοθαμίτες μπορεί δημιουργώντας έναν επικίνδυνο στρατό. Ο Batman καλείται να τον σταματήσει και να θεραπεύσει τα θύματά του. Αρκετή δράση αλλά θα έλεγα ότι η έμπνευση των δημιουργών δεν εξιτάρει ιδιαίτερα. Ο Jeff Matsuda ήταν ο σκιτσογράφος που έδωσε το στίγμα του στις φιγούρες της ταινίας. Παιδί της πρώτης Image πενταετίας του Rob Liefeld, μεγαλούργησε στους τίτλους του, και κάποια στιγμή έκανε ένα πέρασμα από τους μεταλλαγμένους τίτλους της MARVEL. Δεν μπορώ να πω ότι είναι του γούστου μου και δεν μπορώ να πω ότι συμπάθησα τον μαύρο, με πράσινο ράστα μαλλί Joker που ζωγράφιζε. Τον Batman τον έκανε με πλακουτσωτή μύτη θεωρώντας ότι το στιλ του μποξέρ του πήγαινε περισσότερο. Πάντως το όνομα του ικανού Alan Burnett υπάρχει στους παραγωγούς της ταινίας. Ίσως λίγο περισσότερο τρομακτικό για τα παιδιά σας, και αρκετά αλλόκοτο για τις μεγαλύτερες ηλικίες. Μετριότατο στην καλύτερη περίπτωση, με λίγες ενδιαφέρουσες στιγμές. ================================================================================================ Η παρακάτω προσθήκη/ενσωμάτωση πληροφοριών έγινε από τον Θρηνωδό Στην Ελληνική μεταγλώττιση συμμετέχουν: Μπάτμαν: Γιώργος Χατζηγεωργίου Δράκουλας: Ντίνος Σούτης Penguin/Τζόκερ: Λουκάς Φραγκούλης Vicki Vale: Κατερίνα Γκίργκις Alfred: Βασίλης Καΐλας Συμμετέχει ο Χάρης Γρηγορόπουλος Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Κουζούπης Η μεταγλώττιση έγινε στα στούντιο της Audio Visual (από greektoons.org) [imdb=tt0472219]

Στο San Diego Comic-Con ανακοινωθηκαν τρεις νεες ταινιες για το franchise της DC Original animated movies. Η πρωτη ειναι το ''Justice League Dark'', η δευτερη το ''Teen Titans: The Judas Contact'' και η τριτη το ''Batman and Harley Quinn''. Το ''Batman and Harley Quinn'' θα ειναι μια original ιστορια απο τον Bruce Timm και αναμενεται να κυκλοφορησει στις 15 Αυγουστου 2017. πηγη [imdb=tt6556890]

Η τρίτη και τελευταία ταινία κινουμένων σχεδίων από τη σειρά Batman Adventures ήταν η Mystery of the Batwoman και βγήκε το 2003. Η Batman Beyond - Return Of The Joker ενώ έχει μια μεγάλη σκηνή που τοποθετείται χρονικά στη σειρά Batman Adventures ήταν μια ανεξάρτητη παραγωγή. Τουλάχιστον έτσι προμοταρίστηκε. Ο Πιγκουίνος κατασκευάζει παράνομα όπλα και τα εμπορεύεται. Αρκετοί συνεργάζονται μαζί του και κάποιοι τους κυνηγούν. Ο νέος εκδικητής είναι η Batwoman εμπνευσμένη από τον κλασικό Σκοτεινό Ιππότη. Η υπόθεση τραβάει το ενδιαφέρον του Batman ιδιαίτερα το γεγονός ότι η Batwoman είναι πιο βίαιη και επιθετική. Μετά βίας καταφέρει να βρει την ταυτότητά της ανάμεσα σε ένα μικρό πλήθος γυναικών που τον περιστοιχίζουν. Έτσι εκτός από να σταματήσει την αγοραπωλησία όπλων, έχει και να εμποδίσει ή τουλάχιστον να ελέγξει το νέο τυχοδιώκτη της νύχτας. Η ταινία είναι καλοφτιαγμένη. Το νουάρ στοιχείο είναι έντονο, ακόμη και στη μουσική υπόκρουση, αλλά δείχνει λίγο επιτηδευμένο. Ενώ έδειχνε τόσο φυσικά στο Mask of the Phantasm, εδώ μοιάζει λίγο φτιαχτό. Οι μισοί χαρακτήρες ντύνονται στο στιλ του 1950 και οι άλλοι μισοί λες και έχουμε 1985. Κάπου κάτι ισορροπίες δεν υπάρχουν. Θα μου πείτε αστείες λεπτομέρειες, αλλά αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν το Mask of the Phantasm αριστούργημα. Οι φωνές των Kevin Conroy, Bob Hastings , Robert Costanzo ακόμη υπάρχουν, τα γραφικά είναι πιο φυσικά, υπάρχει και ένα τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για την ταινία. Βλέποντας σχόλια στο IMDB τη θεωρούν κατώτερη του Mr Freeze – Subzero, πράγμα με το οποίο δε συμφωνώ. Η στολή της Batwoman έχει αρκετά στοιχεία που θυμίζουν αυτή του Batman Beyond, καθώς και της Batwoman που παρουσιάστηκε στα κόμικς. Δεν ακολούθησε άλλη ταινία. Η νέες σειρές Batman έκαναν μια διαφορετική παρουσίαση του χαρακτήρα, με νέο λουκ, και οτιδήποτε ακολούθησε δεν είχε σχέση με αυτό που ξέραμε. Ίσως η μαγεία να χάθηκε, το κοινό ανανεώθηκε και ήθελε καινοτόμες ιδέες. Τρέιλερ της ταινίας εδώ. Batman: Mask of the Phantasm Batman & Mr. Freeze: SubZero Batman: Mystery of the Batwoman ===================================================================================================== Η παρακάτω προσθήκη/ενσωμάτωση πληροφοριών έγινε από τον Θρηνωδό Στην Ελληνική μεταγλώττιση συμμετέχουν: Μπάτμαν: Γιώργος Χατζηγεωργίου Ρόμπιν/Ντετέκτιβ Μπούλοκ/Alfred: Βασίλης Καΐλας Kathy Duqense/Barbara Gordon (Batgirl): Κατερίνα Γκίργκις Rocky Ballantine/Sonia Alcana: Βίνα Παπαδοπούλου Penguin: Λουκάς Φραγκούλης Eπίτροπος James Gordon/Rupert Thorne: Ντίνος Σούτης Carlton Dequense: Αργύρης Παυλίδης Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Κουζούπης Η μεταγλώττιση έγινε στα στούντιο της Audio Visual (από greektoons.org) [imdb=tt0346578]

Η δεύτερη τηλεταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους από τον κόσμο του Batman Adventures ήταν η Batman & Mr. Freeze: SubZero το έτος 1998. Δεν την είχα δει μέχρι χτες για δυο λόγους. Πρώτον τη συνδύασα με τον Arnold Schwarzenegger και κείνη την απαίσια ταινία που παίχτηκε την προηγούμενη χρονιά, και δεύτερον εκείνο το Sub-Zero μου θύμιζε Mortal Combat και κάπως με χαλούσε. Τρέχα γύρευε. Το καρτούν ήταν έτοιμο το 1997, αλλά ήθελαν να την απομακρύνουν από την καταστροφική κινηματογραφική ταινία που προηγήθηκε. Το σενάριο είναι σχετικά μέτριο. Ο Mr. Freeze απομονώνεται στο βόρειο πόλο και προσπαθεί να σώσει τη γυναίκα του από την ανίατη αρρώστια που την απειλεί. Τα πειράματα διακόπτονται με άσχημο τρόπο και αναγκάζεται (τουλάχιστον στο μυαλό του) να προβεί σε ακόμη πιο ανορθόδοξες λύσεις. Ψάχνει ζωντανό δότη οργάνων γιατί τα εσωτερικά όργανα της γυναίκας του καταρρέουν. Διαλέγει την Barbara Gordon, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι η Batgirl. Επιστρατεύονται οι Batman και Robin για να τη σώσουν. Αυτό είναι το σενάριο. Ούτε σπουδαία πλοκή, ούτε κάποιο ιδιαίτερο επίπεδο χαρακτήρων, ούτε ανατροπές στην εξέλιξη. Πολύ ουδέτερο από μια σειρά που μας έδωσε υπέροχα πράματα. Για να πω και μια καλή κουβέντα νομίζω για πρώτη φορά είδαμε να χρησιμοποιούνται τρισδιάστατα γραφικά για να αποδώσουν απαιτητικές κινήσεις και λήψεις. Όχι ότι δείχνουν όμορφα, αλλά υπάρχει μια σημαντική προσπάθεια, που όμως δείχνει περίεργο στην εποχή μας. Δείτε τα με τα παιδιά σας, αλλά ίσως βαρεθούν πιο γρήγορα από σας. Batman: Mask of the Phantasm Batman & Mr. Freeze: SubZero Batman: Mystery of the Batwoman ===================================================================================== Η παρακάτω προσθήκη/ενσωμάτωση πληροφοριών έγινε από τον Θρηνωδό Στην Ελληνική μεταγλώττιση συμμετέχουν: Μπάτμαν: Παύλος Μηλιώνης Μίστερ Φριζ: Ντίνος Σούτης Ρόμπιν: Βασίλης Καΐλας Mπάρμπαρα Γκόρντον (Batgirl): Μαίρη Σταυρακέλη Επίτροπος Τζιμ Γκόρντον: Γιώργος Χριστόπουλος Γκρέγκορι Μπέλσον: Ηλίας Ζερβός Ντετέκτιβ Μπούλοκ/Κούνακ: Φώτης Πετρίδης Ντιν Άρμπαγκαστ: Τάσος Κωστής Συμμετέχουν: Λέτα Μουσούτη, Γιάννης Παπαϊωάννου Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Κουζοὐπης Η μεταγλώττιση έγινε στα στούντιο της Audio Visual (από greektoons.org) [imdb=tt0143127]

To Batman – Mask of the Phantasm είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους κινουμένων σχεδίων της DC που μάλιστα έκανε και πέρασμα στους κινηματογράφους το 1993. Φτιαγμένη από την ικανή ομάδα των Bruce Timm, Alan Burnet, Paul Dini, που μας έδωσαν εκείνη την υπέροχη σειρά The Batman Adventures, σταθμό στα καρτούν εμπνευσμένα από κόμικς. Η σειρά ήταν να ολοκληρωθεί, για να ασχοληθούν οι δημιουργοί με πιο φρέσκες τηλεοπτικές ιδέες. Απαιτείται μια ανανέωση πολύ πριν το ήδη επιτυχημένο προϊόν κουράσει το κοινό. Έτσι τους δίνεται το πράσινο φως για μια τηλεταινία που από πολύ νωρίς τους ενημερώνουν ότι θα παιχτεί και στους κινηματογράφους. Το σενάριο είχε πάνω από μια ώρα χρόνο προβολής να απλωθεί, και χωρίς το άγχος να χρειάζεται να παρουσιαστούν οι χαρακτήρες εκ του μηδενός, γράφεται μια νουάρ περιπέτεια. Χρονικά δίνεται στο παρών του ήρωα και στο παρελθόν των πρώτων ημερών του τυχοδιωκτικού του βίου. Ο Batman κατηγορείται για τις δολοφονίες διαφόρων σημαντικών εγκληματιών του υπόκοσμου του Gotham. Ένας εξίσου επιβλητικός εκδικητής μιμείται το στιλ του αλλά αυτός σκοτώνει τους κακοποιούς αρκετά μελοδραματικά. Κάπου στη γωνία υπάρχει και ο Joker που ανακατεύει την τράπουλα, και μια παλιά γνώριμη του Bruce Wayne που είχε αρκετή επιρροή πάνω του. Ταυτόχρονα βλέπουμε σκηνές από τα πρώτα βήματα του Batman, σκηνές αυτούσιες παρμένες από το Year One του Frank Miller Και David Mazzucchelli. Λίγο πριν πάρει την ταυτότητα της νυχτερίδας η νέα του ερωμένη μαλακώνει τον πόνο της καρδιάς του και τον κάνει να επιθυμεί να ζήσει μια ήσυχη ζωή, μακριά από τα εγκλήματα της νύχτας. Η φίλη του όμως κινδυνεύει από τους γκάνγκστερ της πόλης. Ο πατέρας της έχει πια μπλεχτεί με τους λάθος ανθρώπους. Το σενάριο εξιστορεί δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, και δένει τα γεγονότα πολύ όμορφα. Σέβεται όλους τους κανόνες των νουάρ ταινιών, και αν και είναι γεμάτο σε νόρμες περπατημένες και κορεσμένες στα μάτια των θεατών, είναι καλοραμμένο. Το τοπίο, τα αυτοκίνητα, τα ντυσίματα, τα χτενίσματα είναι της Αμερικής του 1950. Οι διάλογοι πολύ φυσικοί, που ίσως εκτιμηθούν από τους γονείς περισσότερο από τα παιδιά τους. Δεν υπακούει σε κανόνες συμπεριφοράς των χαρακτήρων πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών. Εδώ πέφτουν γροθιές, μιλάμε για κανονικό ξύλο μεταξύ των χαρακτήρων, με έντονη δράση και σκοτωμούς. Denny O'Neil, Neal Adams, Kelley Pucket και Scott Peterson είναι μερικά ονόματα καλλιτεχνών που αναφέρονται ως φόρος τιμής σε διάφορες σκηνές του έργου. Συνολικά γυρίστηκαν τέσσερις ταινίες κινουμένων σχεδίων Batman, πριν ανανεωθεί το στιλ και αγνοηθεί το ιστορικό του χαρακτήρα που έχτισε η τηλεοπτική θρυλική σειρά Batman Adventures: Batman: Mask of the Phantasm (1993; theatrical release) Batman & Mr. Freeze: SubZero (1998; direct-to-video) Batman Beyond: Return of the Joker (2000; direct-to-video) Batman: Mystery of the Batwoman (2003; direct-to-video) Μπορείτε να το βρείτε αρκετά εύκολα και μεταγλωττισμένο στα ελληνικά. Θα έλεγα ότι οι δυο τελευταίες είναι εξίσου πολύ καλές ταινίες που αξίζει να δείτε. Σελίδα στο IMDB εδώ. Ένα μικρό ντοκιμαντέρ για την ταινία εδώ. Batman: Mask of the Phantasm Batman & Mr. Freeze: SubZero Batman: Mystery of the Batwoman ===================================================================================== Η παρακάτω προσθήκη/ενσωμάτωση πληροφοριών έγινε από τον Θρηνωδό Στην Ελληνική μεταγλώττιση συμμετέχουν: Μπάτμαν: Γιώργος Χατζηγεωργίου Andrea Beaumont: Κατερίνα Γκίργκις Φάντασμα/Τζόκερ/Ντετέκτιβ Μπούλοκ/Carl Beaumont: Λουκάς Φραγκούλης Arthur Reeves/Buzz Bronski/Chuckie Sol: Ντίνος Σούτης Alfred/Επίτροπος Τζέιμς Γκόρντον/Salvatore Valestra: Βασίλης Καΐλας Σκηνοθετική επιμέλεια: Δημήτρης Κουζούπης Η μεταγλώττιση έγινε στα στούντιο της Audio Visual (από greektoons.org) [imdb=tt0106364]

Η φετινή ταινία κινουμένων σχεδίων της Justice League έχει ως guests stars τους Teen Titans, μια εξίσου ιστορική ομάδα εφήβων σουπερηρώων. Το θέμα είναι εξολοκλήρου στο σύμπαν του New52 με έναν πιο νέο Superman αλλά και πιο συνεργάσιμο Batman. Οι Justice League αντιμετωπίζουν την παρέα του Lex Luthor και έμμεσα το διαβολικό πλάσμα Trigon. Χωρίς να γνωρίζουν το επίπεδο των δυνάμεών του και χωρίς καν να καταλαβαίνουν αν τον νικήσανε ή όχι, κερδίζουν τη μάχη με τη βοήθεια των μη συμβατικών λύσεων του 13χρονού γιού του Batman, τον Damian Robin, του πιο αγενέστατου ανήλικου και αλαζονικού πλάσματος που εμφανίστηκε ποτέ στην 9η Τέχνη. Ως μέτρο κοινωνικοποίησης και τιμωρίας ο πατέρας του τον υποχρεώνει να στελεχώσει το σύλλογο των κολαούζων Teen Titans. Εκεί ο ιδιαίτερα επιθετικός και ανταγωνιστικός χαρακτήρας του δημιουργεί προβλήματα και έχθρες πλην της Ravel μιας καταθλιπτικής μάγισσας που ίσως τη νοιώθει πιο κοντά του. Ο όχι στην πραγματικότητα νικημένος Trigon, που έχει σημαντική συγγένεια με τη Ravel, προσπαθεί μέσω αυτής να εισβάλει και πάλι στη διάστασή μας και ως πρώτη του κίνηση είναι να κυριεύσει τα μυαλά των μελών της Justice League. Μια μεγάλη εμφύλια μάχη ξεκινά μεταξύ των δυο ομάδων, και σε δεύτερο επίπεδο μια μάχη για την εμπόδιση των σχεδίων του Trigon. Σα θέαμα δείχνει άρτιο, και σε αρκετά σημεία μιμείται τα Ιαπωνικά κινούμενα σχέδια. Αλλοπρόσαλλα κτήνη που μοιάζουν σα να βγήκαν από το Akira, μεταμορφώσεις τύπου Sailor Moon, δείχνουν πόσο έχουν επιβληθεί στα αμερικάνικα καρτούν. Σαν υπόθεση είναι πολύ συνηθισμένο, και ενώ το σενάριο χρησιμοποιεί στοιχεία από την ιστορία Terror of Trigon δεν καταφέρνει να μας δείξει κάτι ιδιαίτερο. Ίσως κάπου στη μέση κάνει ενδιαφέρον το χαρακτήρα του Damian και τη σχέση του με την Raven, αλλά αξία στο σύνολο δεν του δίνει. Η ταινία προσπαθεί και να εισάγει τους ΤΤ στις κομικσοταινίες, και ίσως να δούμε και μια σόλο ταινία των Titans. Rosario Dawson και Jon Bernthal δυο γνωστά ονόματα που δάνεισαν τις φωνές τους. Οι Teen Titans ήταν ένας ιδιαίτερος τίτλος που το 1980 απογείωσαν οι Wolfman & Perez. Οι πωλήσεις του ήταν δυνατές όσο και των X-Men και πραγματικά το άξιζαν. Τη μια πολεμούσαν στο διάστημα, την άλλη μάλωναν σαν έφηβοι στην αυλή του σχολείου, και πάντα εξερευνούσαν γωνιές του DC σύμπαντος δίνοντας τροφή με χαρακτήρες και γεγονότα σε άλλους τίτλους. Μετά 6-8 χρόνια ο τίτλος έγινε βαρετός και αδιάφορος με μέτριους καλλιτέχνες να καταστρέφουν τα πάντα. Η after credits σκηνή δείχνει την έλευση της Terra, ενός σημαντικού χαρακτήρα που μάλλον θα απασχολήσει την επόμενη κομικσοταινία. Μικρά διαφημιστικά βιντεάκια εδώ, εδώ και εδώ. [imdb=tt5091548]