Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'batman'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Δεν θυμάσαι που έχει παίξει ο Jack Reacher; Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κανείς δεν θα έπαιρνε στα σοβαρά τον Alan Ritchson αν απλώς συμμετείχε στο Fast & Furious franchise ή ήταν μέρος του cast των Hunger Games, εάν δεν είχαμε βιώσει τον brutal χαρακτήρα του στο Reacher. Μπορεί τον Jack Reacher να τον μάθαμε με το πρόσωπο του Tom Cruise, ωστόσο, ο θηριώδης Ritchson έδωσε κάτι διαφορετικό και σίγουρα πιο masculine, από αυτό που είχαμε συνηθίσει στις ταινίες του συγκεκριμένου ήρωα. Και τελικά μας άρεσε πολύ παραπάνω. Τον τελευταίο καιρό που η DC προετοιμάζει το έδαφος για να επιστρέψει για τα καλά στην superhero πραγματικότητα και να καταφέρει επιτέλους να κοντράρει την Marvel και το MCU, ο αρχιτέκτονας του σύμπαντος, James Gunn έχει βγει σε αναζήτηση νέου Μπάτμαν -καμία σχέση με εκείνον του Robert Pattinson – προκειμένου να παίξει τον ήρωα στο Batman: The Brave and the Bold όπου θα μας συστήσει τον μικρότερο Robin, δηλαδή τον Damien Wayne. O James Gunn έχει μεγάλο όραμα για το DCU. Και με βάση τις προτιμήσεις του κοινού -και ενδεχομένως της Warner Bros.- δύο είναι οι ηθοποιοί που έχουν συγκεντρώσει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να αναλάβουν τον ρόλο. Ο Jensen Ackles (o Dean του Supernatural και Soldier Boy του The Boys) και ο Alan Ritchson. Ο δεύτερος μάλιστα έχει αφήσει να εννοηθεί ότι δεν θα είχε κανένα θέμα να αναλάβει έναν τόσο ιστορικό και απαιτητικό ρόλο. Άλλωστε έχει και μεγάλη εμπειρία στο superhero κομμάτι. Μην ξεχνάμε ότι πρόσφατα υποδύθηκε τον ταλαιπωρημένο και άκρως αγαπητό στον κόσμο Hank Hall, πιο γνωστό ως Hawk στη σειρά Titans πριν αρχίσει να φουσκώνει επικίνδυνα για να μετατραπεί σε Jack Reacher. Αν αναλάβει τον ρόλο του Μπάτμαν, ωστόσο, δεν θα μπει στο ξεχωριστό κλαμπ ηθοποιών που έχουν υποδυθεί δύο superheroes (βλ. Ben Affleck που έχει υποδυθεί και Daredevil και Batman, ή Ryan Reynolds με Green Lantern και Deadpool) αλλά θα φτιάξει δική του ειδική κατηγορία: Εκείνων που έχουν αναλάβει τρεις υπερήρωες. Μπορεί ο Jason Momoa να ήταν εκείνος που υποδύθηκε για πρώτη φορά τον Aquaman στο σινεμά, στην τηλεόραση όμως τον είχε προλάβει ο Ritchson για την σειρά Smallville. Και εδώ που τα λέμε, παίζει να του ταίριαζε περισσότερο ο ρόλος. Αν και έχουμε μία παραπάνω αδυναμία στον Ackles, δεν θα μας χαλούσε ένας Batman με το διαμέτρημα και την πυγμή του Alan Ritchson. Για να δούμε τι θα αποφασίσει ο James Gunn. Πηγή: https://www.ratpack.gr/buzz/story/33613/an-o-alan-ritchson-paixei-ton-mpatman-paei-gia-superhero-rekor
  2. nikolas12

    BATMAN: ΕΝΑΣ ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ

    Σύνοψη από την εκδοτική: ΤΟ ΜΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΗΤΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. Ήταν από εκείνες τις αποστολές που ο Μπάτμαν είχε αναλάβει χιλιάδες φορές. Από ψηλά επάνω από τους αποπνικτικούς δρόμους του καλοκαιρινού Γκόθαμ, ο Μπάτμαν θα συνόδευε τους αστυνόμους του ΑΤΓΣ, ενώ αυτοί μετέφεραν τον επικίνδυνο μετά-άνθρωπο εγκληματία, γνωστός ως Ε.Μ.Π., από ένα προσωρινό κελί κράτησης στο μόνιμο σπίτι του στη φυλακή Μπλάκγκεϊτ στο λιμάνι του Γκόθαμ. Οι ηλεκτρικές δυνάμεις του Ε.Μ.Π. είναι μια επικίνδυνη απειλή, αλλά η κατάσταση ήταν πλήρως υπό έλεγχο. Μέχρι που δεν ήταν. Τώρα όλα τα φώτα στο Γκόθαμ είναι σβηστά, η αστυνομία έχει αποδιοργανωθεί πλήρως και ένας τσακισμένος Μπάτμαν που αιμορραγεί πρέπει να πολεμήσει για να φτάσει στην Μπλάκγκεϊτ, τετράγωνο το τετράγωνο, κουβαλώντας στην πλάτη του τον Ε.Μ.Π. Δεν είναι, όμως, μόνο οι συμμορίες που θέλουν να κάνουν δύσκολη τη ζωή του Μπάτμαν. Οι σκοτεινές γωνιές του Γκόθαμ κρύβουν πολλές εκπλήξεις και ο Ε.Μ.Π έχει να προκαλέσει ακόμα πολλά ηλεκτροσόκ, προτού τελειώσει η νύχτα! Η ιστορία Αν θες σκοτεινό σχέδιο και DC, αλλά ειδικότερα Batman, το μυαλό σου θα περάσει σίγουρα και από τον Jock. Ο Βρετανός κομίστας έχει μια μοναδική ικανότητα στο να σχεδιάζει περίεργες και σκοτεινές ιστορίες του Batman όπως το Black Mirror και το The Batman Who Laughs και έτσι θα το σκέφτηκαν και οι ιθύνοντες της DC δίνοντας του όχι μόνο να σχεδιάσει αλλά και να γράψει μια ιστορία τριών τευχών για τον Batman και το DC Black Label. Δεν ήθελε όμως να κάνει μια ιστορία με κάποιον πολύ γνωστό villain, αλλά προτιμούσε μια πιο περίεργη ιστορία που θα εστίαζε στην ατμόσφαιρα. Καλοκαίρι λοιπόν, βραδινές ώρες και ο Batman έχει αναλάβει την επιτήρηση της μεταφοράς του metahuman Ε.Μ.Π από το Arkham στην Blackgate. Όπως βλέπουμε στον χάρτη τα δύο σημεία απέχουν μια ολόκληρη πόλη μεταξύ τους. Η μεταφορά είναι έργο της Ρίτα Βάσκεζ, η οποία έχει κάνει πολλά βήματα με το άσυλο Arkham αλλά παρά τη διαφωνία πολλών, επιμένει να γίνει η μεταφορά του Ε.Μ.Π. Ο συγκεκριμένος δεν είναι τόσο ένας κακός εγκληματίας, όσο ένας άνθρωπος που μπορεί να εκμεταλλευτεί τον ηλεκτρισμό και έχει τρομερές δυνάμεις χωρίς όμως να το θέλει ιδιαίτερα ή να είναι δαιμονικά κακός. Το πρόβλημα είναι ότι το φορτηγό που τον μεταφέρει, περνάει από όλες τις περιοχές του Γκόθαμ και αλλού υπάρχουν μέλη της συμμορίας του, αλλού μέλη αντίπαλων συμμοριών και όλοι έχουν στόχο να τον ξυπνήσουν. Προφανώς αυτό επιτυγχάνεται και ο Batman τον κυνηγά μέχρι που ο Ε.Μ.Π υπερφορτώνεται και ξαφνικά βραδιάτικα όλη η Gotham έχει black out. O Batman συνεννοείται μαζί του και τον παίρνει στις πλάτες του για να πάνε στη φυλακή, αλλά πρέπει να προσπεράσουν πολλούς φίλους και εχθρούς στον δρόμο τους, ενώ και η Βάσκεζ δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Το σενάριο είναι πολύ ωραίο και στρωτό και στο σχέδιο ο Jock κάνει παπάδες. Σκοτεινά χρώματα που δημιουργούν μια κλειστή και αποπνικτική ατμόσφαιρα, υπέροχες λεπτομέρειες όπως το αίμα, εντυπωσιακές μάχες και κυρίως πρόσωπα που βγάζουν μια αλητεία και μια επιθετικότητα που χρειάζεται σε ένα κόμικ τέτοιου είδους. Γενικότερα πέρασα πολύ όμορφα διαβάζοντας το και θα το πρότεινα αν είστε φαν του Batman και θέλετε μια ιστορία επικεντρωμένη σε αυτόν και όχι τους κακούς του, αν και έχουν ένα μερίδιο ευθύνης σε κάποια θέματα όσων αφορά τις εξελίξεις που συμβαίνουν. Η έκδοση Το DC Black Label θέλει μεγάλο μέγεθος και η Οξύ ξέρει πως να το χειριστεί. Φέρνει λοιπόν ακριβώς αυτό με ωραίο χαρτί και ικανοποιητικό μέγεθος που κάνει όλα τα πάνελ του Jock να φέρονται πιο ευκρινή, πιο όμορφα και σε παρασέρνει πολύ μαζί του σε όλο αυτό βάζοντας σε μέσα στην δράση όσο διαδραματίζεται. Με τον @ Loss εντοπίσαμε κάποια θέματα στη Λέσχη όσον αφορά την πλαστικοποίηση ειδικά στο εξώφυλλο. Σε γενικές γραμμές πάντως είναι ικανοποιητική έκδοση και όπως είπα και πριν την προτείνω αν δεν έχετε δει τι εστί Jock και να μάθετε
  3. Όσο χειρότερο είναι αυτό που φοβάσαι ότι θα συμβεί, τόσο πιθανότερο να αισθανθείς ανακούφιση, ίσως και ευγνωμοσύνη, αν αυτό που πραγματικά συμβεί είναι μεν κακό, αλλά όχι όσο αυτό που φοβόσουν. Είναι γνωστό το ανέκδοτο με τον διευθυντή των φυλακών που διαδίδει μέσω των σπιούνων του ότι «από αύριο, λόγω περικοπών στον προϋπολογισμό, όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά πρωί-μεσημέρι-βράδυ». Κι όταν αυτοί εξεγείρονται και ετοιμάζονται να κάνουν γυαλιά καρφιά τη φυλακή, τους συγκεντρώνει στο προαύλιο και τους ανακοινώνει ότι «κατάφερα να πείσω τον υπουργό να μην κάνει τόσο μεγάλες περικοπές. Εξασφάλισα τα χρήματα ώστε να μη χρειαστεί να τρώτε σκατά πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Θα τα τρώτε μόνο βράδυ». Και έτσι ο διευθυντής γίνεται ήρωας, η εξέγερση ματαιώνεται και οι κρατούμενοι τρώνε σκατά μόνο κάθε βράδυ και είναι ευτυχισμένοι. Έτσι και με τα τιμολόγια της ενέργειας για τα οποία όλοι τρέμουμε για το πώς θα διαμορφωθούν από την 1η Ιανουαρίου. Έχουμε πανικοβληθεί γιατί, απ’ ότι αφήνουν να διαρρεύσει, θα χρειαστεί να δίνουμε κάθε μήνα και από ένα ζωτικό μας όργανο για να πληρώνουμε το ρεύμα. Αν τελικά όταν εφαρμοστεί το νέο σύστημα, η τιμή του ρεύματος δεν είναι ας πούμε πενταπλάσια αλλά τετραπλάσια της τρέχουσας ή δοθεί μια επιδότηση-χαρτζιλίκι για ακόμη μία φορά, όλοι θα νιώσουμε ανακούφιση… Παρομοίως και με τα «επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα». Σε προειδοποιούν για τον ερχομό του Αρμαγεδδώνα σε κάθε καλοκαιρινό τριανταοχτάρι της θερμοκρασίας και όταν περάσει το διήμερο του «μίνι καύσωνα», νιώθεις ευτυχία για τα κλιματιστικά σου και το μπανάκι που κατάφερες να κάνεις στη Λούτσα. Αλλά και σε κάθε «επέλαση του χιονιά» πάλι καταφέρνεις να επιβιώσεις από το «πολικό ψύχος» και να βγεις νικητής από την «εκδίκηση της φύσης». Αυτή την ψυχολογία της αποτροπής του χειρότερου σεναρίου χρησιμοποίησαν κατ’ επανάληψη τα κόμικς προηγούμενων δεκαετιών. Ανακοίνωναν διά εξωφύλλου την καταστροφή, την αποκάλυψη, το τέλος, τον θάνατο του υπερήρωα. Για να αποτραπεί το μοιραίο στην τελευταία σελίδα, ακόμα και την 31η Ιανουαρίου, ώστε το νέο έτος να τους βρει όλους ζωντανούς. Και ακριβώς γι’ αυτό, ευτυχισμένους. Στην ίδια κατάσταση που μέχρι χθες ήταν τραγική, αλλά σίγουρα καλύτερη από το χειρότερο σενάριο. Και το σχετικό link...
  4. Είναι από τα λίγα θεατρικά που πίσω από την ιστορία του έργου υπάρχει ακόμα μία ιστορία, η οποία αντικατοπτρίζει δεκάδες άλλες ιστορίες. Το «Αντίο Μπάτμαν» είναι το πρώτο διήγημα του Τάσου Θεοφίλου που έγινε κόμικς το 2017 από τον Kanello Cob και θεατρικό τώρα από τον Γιάννη Αγγελάκη. Δεν είναι ένα αστυνομικό διήγημα, είναι ένα βαθιά κοινωνικοπολιτικό κείμενο, το οποίο αποδομεί όχι μόνο τον ίδιο τον υπερήρωα (αυτό ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο), αλλά κυρίως τη ματιά μας πάνω στις έννοιες «ήρωας», «σωτήρας», «πολίτης», «ευθύνη» κ.λ.π. Γιάννης Αγγελάκης, σκηνοθέτης – Τάσος Θεοφίλου, συγγραφέας Ο συγγραφέας είναι ο γνωστός Τάσος Θεοφίλου, το παιδί που το 2012 συνελήφθη ως ύποπτος με βάση μια «ανώνυμη» καταγγελία κι ένα άσχετο με τη δικογραφία εύρημα DNA, για συμμετοχή στη ληστεία της Alpha Bank στην Πάρο και στη δολοφονία του οδηγού ταξί Δημήτρη Μίχα, ο οποίος προσπάθησε να εμποδίσει τους ληστές, καθώς και για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Πρωτόδικα καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη, απόφαση εναντίον της οποίας άσκησε έφεση και πριν από έξι χρόνια το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον απάλλαξε οριστικά από όλες τις κατηγορίες, αναγνωρίζοντας ότι τα ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του ήταν απολύτως ανεπαρκή, και αφέθηκε ελεύθερος ενώ είχε αναπτυχθεί μαζικό κίνημα συμπαράστασης υπέρ του. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γ. Αγγελάκης είναι συνθέτης (έχει γράψει και τη μουσική της παράστασης) και μάλιστα βραβευμένος, με συνθετική δράση σε διεθνές επίπεδο. Μάλιστα, μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων «Αντίο Μπάτμαν» θα παρουσιάσει την παράσταση χορού που έχει δημιουργήσει μαζί τον χορογράφο και χορευτή Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου «A Man and His Double» (θα παιχτεί για λίγες παραστάσεις την άνοιξη), συμμετέχει ως συνθέτης στο πρωτότυπο μουσικό θέατρο «Η Φωνή των Βακχών», σε συνεργασία με τους Ergon Ensemble και σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, το οποίο θα παιχτεί τον Μάιο στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, και μια νέα παραγγελία για κουαρτέτο εγχόρδων που θα παιχτεί τον Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί. Οι Θεοδώρα Καμπόσου, Νικόλας Μπράβος και Μαίρη Ντίνου. Ο Νικόλας μάλιστα (έχει σπουδάσει Ιατρική και είναι και πιανίστας) γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη εν μέσω κορονοϊού, καθώς δούλευε ως διανομέας! Στην Αθήνα. Σε μια πόλη που, όπως μας λέει ο Τάσος Θεοφίλου, έχει «τα ίδια μοτίβα με το Γκόθαμ Σίτι»: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του υπάρχει η ανάγκη της εξουσίας να διαχειριστεί, μεταξύ άλλων, τη φτώχεια και την παραβατικότητα και να προπαγανδίσει τις μεθόδους της ως τις πιο έγκυρες. Η ποπ κουλτούρα είναι ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του μηχανισμού. Ένας τομέας όπου καταγράφονται, αντανακλώνται και κυρίως επιβάλλονται οι κοινωνικές πεποιθήσεις. Οι υπερήρωες λειτουργούν ως πρότυπα, εξυπηρετώντας συγκεκριμένους προπαγανδιστικούς σκοπούς» εξηγεί. Στο έργο γίνεται λόγος (με ιδιαίτερο σατιρικό ύφος και καυστικό τόνο, που έχει δραματοποιηθεί με μεγάλη προσοχή και ουσιαστικό τρόπο από τον Γιάννη) για «επιδεικτικό πλούτο του παράνομου καπιταλισμού», για «ταξικό ζήτημα στο θέμα “κατσαρίδα”», για «διανοούμενους που αντλούν από τη δυστυχία», για «ιδιότυπους κατοίκους μιας παραγκούπολης», για ελεημοσύνη σε αντίθεση με την αλληλεγγύη. «Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι από ένα ποίημα του Μartin Niemöller, το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Γερμανίας και χρησιμοποιήθηκε από τον Μπρεχτ: "Όταν ήρθαν να πάρουν τους Τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει"», σχολιάζει ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος στους παραπάνω βασικούς εννοιολογικούς άξονες του έργου. «Εμείς που μπορούμε και βλέπουμε την παράσταση, μάλλον δεν είμαστε ούτε οι “ιδιότυποι κάτοικοι” της παραγκούπολης ούτε οι “μεταβιομηχανικοί τροφοσυλλέκτες” που επιβιώνουν με ληγμένα τρόφιμα», συνεχίζει. «Το ζήτημα όμως δεν είναι να προστατεύσουμε μόνο την κατηγορία στην οποία ανήκουμε, αλλά να καταλάβουμε πως οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα είναι ευάλωτη κι επομένως ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένη σε κάποια άλλη κοινωνική ομάδα, ενδεχομένως ισχυρότερη, η οποία μπορεί και υψώνει την αδικία της στη δύναμη του απείρου. Το πιο ισχυρό δίπολο που μπορεί να μας ταρακουνήσει, ανεξαρτήτως των πολιτικών μας πεποιθήσεων, ως θεατές και με το οποίο η παράσταση στοχεύει να εμπλουτίσει τα ταξικά δίπολα του διηγήματος, είναι η σύγκρουση μεταξύ ενός αδύναμου κι ενός ισχυρού». «Ο Μπάτμαν συγκεκριμένα εξυπηρετεί την ακροδεξιάς υφής αντεγκληματική ρητορική», συμπληρώνει ο Τάσος. «Στην πραγματικότητα, ενσαρκώνει έναν παρακρατικό μηχανισμό που αναλαμβάνει τη διαχείριση της παραβατικότητας στο πλαίσιο του δικαιώματος αυτοδικίας που διεκδικεί η αστική τάξη για τον εαυτό της. Κατ’ αυτήν την αλτ ράιτ ρητορική η αστυνομία είναι ανίκανη, καθώς δεσμεύεται από παράλογους νόμους που προστατεύουν τους αδίστακτους εγκληματίες. Είναι αυτή η λογική που έχει μέσα στα χρόνια κερδίσει ακόμα μεγαλύτερο έδαφος, οδηγώντας σε σειρά αστυνομικών δολοφονιών σε βάρος Ρομά και όχι μόνο, με τους δράστες να απολαμβάνουν ένα είδος ποινικής ασυλίας». Την ίδια στιγμή βέβαια φαίνεται να έχουμε ανάγκη όσο ποτέ την πίστη σε υπερήρωες, αλλά και ήρωες. Δεν είναι τυχαίο πως η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη, καθώς και το «θυσία» (για να μην ξεχνάμε και τα Τέμπη) περισσότερο από κάθε άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν: «Υπήρξαν φορές και στην ενήλικη ζωή μου που αναρωτήθηκα γιατί δεν υπάρχει ένας Μπάτμαν σήμερα να αποδώσει δικαιοσύνη και να μας σώσει από το έγκλημα και τη διαφθορά. Τώρα θα έλεγα πως όχι μόνο έχω ξεριζώσει την ανάγκη μου για υπερήρωες, αλλά είμαι πλέον καχύποπτος με οποιαδήποτε μορφή σωτηρίας προβάλλω σε εξωτερικούς παράγοντες. Από την άλλη, πώς μπορώ να είμαι σίγουρος; Νομίζω πως η ανάγκη για κάτι “σωτήριο” έξω από μας είναι μια ανάγκη βαθιά ριζωμένη μέσα μας και χρειαζόμαστε πολλή δουλειά ακόμη, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, προκειμένου να μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από αυτήν» εξηγεί ο Γιάννης. Και συνεχίζει: «Στο κοινωνικό φαντασιακό οι “ήρωες” υπακούν στους νόμους, υποκύπτουν στον θάνατο και θυσιάζονται για το κοινό καλό, ενώ οι “υπερήρωες” υπερβαίνουν τον νόμο και ξεπερνούν τον θάνατο με πρόσχημα το κοινό καλό. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσω με ψυχολογικούς όρους γιατί ένας λαός έχει ανάγκη από ήρωες/θύματα και υπερήρωες/σωτήρες, οι οποίοι υπόσχονται την αλλαγή με μαγικούς τρόπους και τοποθετούνται σε βάθρα με θρησκευτική ευλάβεια. Οπότε δεν μπορώ να απαντήσω εάν είναι η εμπιστοσύνη, ο φόβος ή κάτι άλλο που οδηγεί τους ανθρώπους σε τέτοιες αποφάσεις. Το να μην πιστεύει μια κοινωνία στην υπερβατική πηγή των θεσμών και των νόμων και να μπορεί να δημιουργεί η ίδια τους θεσμούς και τους νόμους της, να τους εμπιστεύεται αλλά και να τους ελέγχει, είναι εξαιρετικά δύσκολο, όπως εξαιρετικά δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι είναι να γίνει πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι και να το προσφέρουμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία μας. Δεν κατηγορώ – συμπάσχω με τους ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι σε ανελεύθερες συνθήκες. Ελπίζω όμως ταυτόχρονα ότι η αυτονομία δεν είναι απλώς μια φιλοσοφική φαντασίωση, αλλά ένας εφικτός τρόπος ζωής». Τότε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ο ελληνικός λαός ξαναψήφισε αυτούς που ψήφισε και έβαλε μια «μαύρη» Βουλή στο προσκήνιο; «Δεν βρίσκω κάτι παράλογο στο αποτέλεσμα των εκλογών», μας λέει ο Τάσος. «Ένας σταθερά μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων που εξαρτά ή νομίζει ότι εξαρτά τα συμφέροντά του από αυτήν την κυβέρνηση την ξαναψήφισε. Την ίδια στιγμή, ένα ακόμα πιο μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων έμεινε χωρίς επιλογή. Σε σχέση με τη μετατόπιση της κοινωνίας προς τα δεξιά και ακροδεξιά, αρκεί να σημειώσω ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενός κόμματος που παριστάνει ακόμα το προοδευτικό, δήλωσε πρόσφατα ότι ο Μπάτμαν είναι αριστερός! Από αυτό και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε πού είναι ο πήχης...», καταλήγει. Τελικά ποιος είναι ο «Μπάτμαν»; Τον έχουμε μέσα μας; Είναι το παρακράτος το οποίο τελικά ενυπάρχει σε μια στρεβλωμένη συνείδηση που επιδιώκει να επιβιώσει επί του αδύναμου, ειδικά αν βρεθεί στα δύσκολα; Ποια είναι η απάντηση και πώς αυτή μπορεί να παρουσιαστεί σε ευρύ κοινό καθαρά; Η απάντηση είναι μία και μόνη: μέσω της τέχνης. Αυτό δηλαδή ακριβώς που κάνει η παράσταση «Αντίο Μπάτμαν». «Ο Τάσος με έναν μαγικό τρόπο καταπιάνεται με δύσκολες πολιτικές έννοιες και τις κάνει να ηχούν ως ποίηση», λέει ο Γιάννης. «Η Γκόθαμ Σίτι δε μοιάζει να είναι μια δυστοπική πόλη του μέλλοντος, αλλά η Αθήνα του σήμερα. Μαζί με αυτή την καινούργια αίσθηση γεννήθηκε κι η ανάγκη να πω αυτή την ιστορία. Ωστόσο, θα ήταν αδύνατο να το κάνω αποκλειστικά μέσω της μουσικής, γιατί, όσο κι αν κατάφερνα να προσεγγίσω με τους ήχους μου την αίσθηση της Γκόθαμ Σίτι, θα χανόταν ουσιαστικά η εγγενής δύναμη του διηγήματος, δηλαδή ο πολιτικός του λόγος. Έτσι, αποφάσισα ότι θα έπρεπε, πέρα από τον ήχο, να δουλέψω και με ηθοποιούς. Μάλιστα ο Τάσος μού έδωσε την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω με το κείμενο και η αλήθεια είναι ότι ενώ το κείμενο του έργου προέρχεται από κείμενα που έχει γράψει ο Τάσος, του έχω αλλάξει τα φώτα! Για λόγους δραματουργίας έχω ξετρυπώσει διάφορους αλλόκοτους χαρακτήρες από άλλα κείμενα του Τάσου, οι οποίοι ξεπηδάνε μέσα από τις δυστοπικές εικόνες που σκιαγραφούνται κι ενσωματώνονται στην Γκόθαμ Σίτι του “Αντίο Μπάτμαν”. Επομένως, η παράσταση είναι αφενός μια θεατρική διασκευή κι αφετέρου μια προσωπική σύνθεση κειμένων, η οποία όμως είναι συμπύκνωση της ταυτότητας του Τάσου και της θεματολογίας που τον απασχολεί. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σκηνή όπου ένας κρατούμενος φυλακής συνομιλεί με μια κατσαρίδα. Μας αποκαλύπτεται η ταξική τους διαφορά χωρίς όμως να υπογραμμίζεται κειμενικά, οι φωνές τους είναι παραμορφωμένες ηλεκτρονικά, η μουσική είναι έντονα σωματική, σαν να γεννιέται από τα σπλάχνα των ηρώων, οι φωτισμοί δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα και ξαφνικά μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, παράλογο αλλά και οικείο ταυτόχρονα, που θυμίζει κόμικς ή πίνακες ποπ αρτ του Roy Lichtenstein ή σκηνές από ταινίες του David Lynch. Γενικά, οι σκηνές που μου αρέσουν περισσότερο είναι αυτές που το πολιτικό τους πρόσημο είναι καλυμμένο από μια σουρεαλιστική συνθήκη και στις οποίες ο ηχητικός και φωτιστικός σχεδιασμός συνδυάζονται για να αναδείξουν το εικαστικό κομμάτι της παράστασης, μια παράμετρος για την οποία έχουμε εργαστεί συστηματικά με τους υπόλοιπους συνεργάτες»... Έτσι είναι. Όταν το σουρεαλιστικό επιτυγχάνεται, τότε το ρεαλιστικό αναδεικνύεται ολοκάθαρα. «Αντίο Μπάτμαν» λοιπόν ή «Καλώς μας όρισες Αλήθεια»... 📌 Info «Αντίο Μπάτμαν» – Η παράσταση συνεχίζει για λίγες βραδιές ακόμα. Σήμερα και αύριο 9, 10/12 και στις 16, 17/12 στις 20.30, στο θέατρο ΠΛΥΦΑ (Κτίριο 7Α, Κορυτσάς 39, τηλ. 6987142735). ΠΡΟΣΟΧΗ: είσοδος μόνο με ηλεκτρονική αγορά μέσω more.gr (www.more.com/theater/antio-mpatman/). Στο θέατρο δεν θα υπάρχει η δυνατότητα για αγορά εισιτηρίου. Το βιβλίο του Τάσου Θεοφίλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red ’n’ Noir. Και το σχετικό link...
  5. Ο Μπρους Γουέιν ήταν πλουσιόπαιδο. Γόνος εύπορης ευκατάστατης οικογένειας, με πατέρα καλλιεργημένο μεγαλοεπιχειρηματία, δεν θα μεγαλώσει ωστόσο με τους γονείς του: θα τους δει να δολοφονούνται άγρια μια νύχτα, έπειτα από μια κινηματογραφική παράσταση της ταινίας «Εξκάλιμπερ», από έναν κοινό κλέφτη στη μέση του δρόμου. Στην κηδεία των γονιών του ο Μπρους το βάζει στα πόδια πανικόβλητος. Καθώς τρέχει περίπου στα τυφλά, πέφτει μέσα σε ένα αποξηραμένο πηγάδι γεμάτο νυχτερίδες. Ο μικρός Μπρους δέχεται επίθεση από τις νυχτερίδες και παραλύει από τον φόβο. Λίγα χρόνια μετά ωστόσο, αυτό τον φόβο απέναντι στις νυχτερίδες θα μετατρέψει σε όπλο: μεγαλώνοντας γίνεται διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας του πατέρα του, κυρίως όμως θα επινοήσει έναν μυστικό ρόλο για τον εαυτό του, αυτόν του Ανθρώπου-Νυχτερίδας, του θρυλικού Μπάτμαν, με στόχο να γίνει τιμωρός του εγκλήματος. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο μύθος του Μπάτμαν. Και, όπως φάνηκε από την προχθεσινή τηλεοπτική συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη και στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές», ο Μπάτμαν είναι ο αγαπημένος υπερήρωας του Στέφανου Κασσελάκη. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό: κατά τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, ο «Μπάτμαν είναι αριστερός». Όπως είπε, ο Μπάτμαν «Είναι μία φυσιογνωμία που επιλέγει να βάλει τον εαυτό του σε κίνδυνο και να προσφέρει κάτι προς το κοινό καλό, και το κάνει με τον δικό του τρόπο, χωρίς να έχει υπερδυνάμεις, έχει τα κατάλληλα εργαλεία». Η ταύτιση είναι προφανής: ο Στ. Κασσελάκης βάζει τον εαυτό του σε κίνδυνο για να προσφέρει προς το κοινό καλό δίχως να πετάει όπως ο Σούπερμαν ή να σκαρφαλώνει σε ουρανοξύστες όπως ο Σπάιντερμαν. Ο Μπάτμαν είναι ένας υπερήρωας χωρίς υπερδυνάμεις. Όπως, ας πούμε, ο Στ. Κασσελάκης. Και όπως ο Στ. Κασσελάκης, ο Μπάτμαν/Μπρους Γουέιν είναι επίσης γόνος εύπορης οικογένειας που, παρά τη βολή του, ξεπέρασε τους φόβους του και επέλεξε να αποδώσει δικαιοσύνη. Ο Μπάτμαν είναι αριστερός διότι, επιπλέον, είναι ένας αριστερός CEO ενός επιχειρηματικού κολοσσού. Δεν είναι μονάχα αγωνιστής των αδύναμων και των αδικημένων. Είναι και τεχνοκράτης καπιταλιστής. Αριστερός διευθύνων σύμβουλος μεγάλης επιχείρησης; Ναι. Γιατί όχι; Ταιριάζει γάντι στον νέο αρχηγό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και, έξυπνα μάλλον, επιλέγει ως προσωπικό του ήρωα τον Μπάτμαν, βαφτίζοντάς τον και αριστερό. Μια χαρά. Οι δυνάμεις και οι αντοχές του αριστερού CEO θα του χρειαστούν, καταπώς φαίνεται, όχι τόσο για να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά για να υπερβεί τις αντιστάσεις εντός του κόμματός του. Τα 16 λευκά της Κοινοβουλευτικής Ομάδας από την προχθεσινή συνεδρίαση στην ψηφοφορία για την έγκριση του νέου προεδρείου της Κ.Ο. είναι ένα προμήνυμα. Ίσως αυτά τα 16 λευκά να είναι οι δικές του μαύρες νυχτερίδες που επιτίθενται στον μικρό Μπρους Γουέιν μέσα στο πηγάδι. Και το σχετικό link...
  6. Τα επιχειρήματα όλων των πλευρών και τελικά, η αποκάλυψη. Εντύπωση στον μεγάλο κόσμο των οπαδών των κόμικς στην Ελλάδα έκανε κάτι που είπε στη χτεσινή του συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης. Συγκεκριμένα ο κος Κασσελάκης είπε ότι o αγαπημένος του υπέρ ήρωας είναι ο Batman ο οποίος “είναι αριστερός γιατί βάζει το κοινό καλό, πάνω από το δικό του καλό”. Μία πολύ απλοποιημένη άποψη για το τι είναι η αριστερά, αλλά τελικά ισχύει; Είναι ο “σκοτεινός ιππότης” αριστερός; To 2008 η DC comics κυκλοφόρησε ένα διαφορετικό κόμικ, το “Decisions”, στο οποίο ο Batman μαζί με τους άλλους υπερήρωες του σύμπαντος του προσπαθούν να προστατεύσουν τους υποψήφιους προέδρους της Αμερικής από κάποιον κακό που θέλει να τους σκοτώσει. Ο Batman διαλέγει να προστατεύσει τον κεντροαριστερό υποψήφιο, αλλά χρησιμοποιεί τακτικές παρακολούθησης των διαφωνούντων με τον υποψήφιο του που παραπέμπουν σε δικτατορικά καθεστώτα. Πολλοί οπαδοί των κόμικς θέλησαν τότε να πούνε τη γνώμη τους για τις πολιτικές απόψεις του Batman. “Θα μπορούσα να δω τον Batman να υποστηρίζει την αποτοξίνωση από τη φυλάκιση, τον έλεγχο των όπλων και τη βοήθεια στους φτωχούς. Ο Bruce Wayne είναι πάνω από όλα φιλάνθρωπος. Δεν τον πειράζει να πληρώνει παραπάνω φόρους για να βοηθάει την κοινότητα. Οι ρεπουμπλικάνοι δε δέρνουν αστυνομικούς και ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας”, γράφει ο Daniel που θεωρεί αριστερό τον Batman. Από κάτω ο arseinstein του απαντάει ότι ο Batman είναι υπέρ του ελεύθερου εμπορίου και νεοφιλελεύθερος. Ο Necrotoxin γράφει ότι ο Batman έχει πολλά χαρακτηριστικά των ρεπουμπλικάνων και το μόνο δημοκρατικό πράγμα που έχει είναι ότι δε χρησιμοποιεί όπλα, και από κάτω ο VolettaFalcon του λέει ότι στην κανονική του ζωή ως Bruce Wayne έχει χρηματοδοτεί μία οργάνωση που προσφέρει κοινωνικά προγράμματα και γενικότερα βοηθάει τους ανθρώπους οπότε είναι δημοκράτης, τουτέστιν κεντρο-αριστερός. “Ο Batman είναι δεξιός και μάλιστα υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, είναι υπέρ του νόμου και της τάξης και της θανατικής ποινής” λέει ο Corpore Metal. Στο reddit πρόσφατα έχει αρχίσει και εκεί η διαμάχη για το προς τα που κλείνει πολιτικά ο τιμωρός της Gotham: “Ο Μπρους είναι ένας δισεκατομμυριούχος που παίρνει το νόμο στα χέρια του από τη θεμελιώδη πεποίθηση ότι το σύστημα είναι σπασμένο και αρνείται να συνεργαστεί με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σε κάθε δυνατή στροφή (εκτός από το να τους πουλάει τεχνολογία εννοώ). Είναι νεοφιλελεύθερος.” Γράφει ένας redditor, με τους αρκετούς να συμφωνούν μαζί του. “Νομίζω ότι ο Γουέιν ταιριάζει στο αρχέτυπο του ρεπουμπλικάνου Τζέραλντ Φορντ. Η ατάκα για τον Φορντ ήταν ότι ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα έβλεπε έναν άστεγο και θα άνοιγε το πορτοφόλι του και θα του έδινε χρήματα, αλλά θα πάλευε σαν τον διάολο για να βεβαιωθεί ότι δεν το έκανε η κυβέρνηση. Ήταν προοδευτικός με τα δικά του χρήματα, αλλά συντηρητικός με τα χρήματα των άλλων.” Γράφει κάποιος άλλος. O Κρίστιαν Μπέιλ που έπαιξε τον Batman στη μεγάλη οθόνη το 2012 είχε πει “Για μένα είναι ένας αναρχικός και ένα ελεύθερο πνεύμα. Ξέρει ότι υπάρχουν παραλληλισμοί μεταξύ αυτού και των εχθρών του, επειδή η ζωή δεν είναι ποτέ σταθερή – πάντα πρέπει να παλεύεις γι’ αυτήν”. Η προσωπική μου άποψη συνοψίζεται στο παρακάτω ποστ του χρήστη venuswasaflytrap στο Reddit. “Δεξιός, σίγουρα. Πρώτον, είναι καλύτερο για την κάλυψή του. Ένας δισεκατομμυριούχος γενικά θα ελεγχόταν περισσότερο αν ήταν φανερά αριστερός. Αλλά δεύτερον, όλο το προσωπικό του ήθος είναι απίστευτα συντηρητικό. Όταν βοηθάει τους φτωχούς, το κάνει μέσω της ιδιωτικής φιλανθρωπίας, όχι υποστηρίζοντας τις δημόσιες δομές. Η όλη ιδέα του ιδρύματος Γουέιν έχει τις ρίζες της στην ιδέα ότι η φιλανθρωπία είναι μια ιδιωτική επιχείρηση. Μια πιο αριστερή/σοσιαλιστική άποψη θα ήταν ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να καθορίζει τον τρόπο βοήθειας των ανθρώπων και ότι οι ιδιωτικές φιλανθρωπίες δε θα έπρεπε να υπάρχουν/να είναι απαραίτητες, αλλά αντίθετα οι άνθρωποι θα έπρεπε να φορολογούνται. Διαθέτει ένα οπλοστάσιο μη καταγεγραμμένων στρατιωτικών όπλων. Η συγκεκριμένη στάση του κατά των όπλων δεν υπονομεύει πραγματικά την προφανή υπονοούμενη πίστη στο δικαίωμα των ατόμων να οπλοφορούν. Είναι τόσο κρυψίνους που η πραγματική του προσωπικότητα δεν είναι καν γνωστή στον κόσμο. Δε θέλει η κυβέρνηση να ελέγξει τη σπηλιά της νυχτερίδας, να ελέγξει για παραβάσεις της υγείας και της ασφάλειας, για κινδύνους για τα παιδιά κ.λ.π. Επιπλέον, η αιτιολόγηση ότι του αξίζει ο πλούτος επειδή τον κέρδισε με τη δική του σκληρή δουλειά, είναι μια αρκετά συντηρητική ιδεολογία από μόνη της. Ακόμα και αν ανέβηκε μόνος του από τη φτώχεια (χωρίς πλούσια ανατροφή ή κληρονομιά, χωρίς μπάτλερ της SAS να τον καθοδηγεί, χωρίς τρόπο να πληρώσει την πτήση στο Θιβέτ για να πάει να μάθει πώς να γίνει Batman), το “το κέρδισα, άρα είναι δικό μου”, είναι πολύ συντηρητικό. Δεν είναι ξεκάθαρη η κατάσταση των πολιτικών κομμάτων στο σύμπαν της DC. Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς ηθικό ή ανήθικο στις παραπάνω ιδεολογίες. Η πιθανότητα ενός σούπερ διεφθαρμένου Δημοκρατικού κόμματος που διαστρεβλώνει τις αριστερές πεποιθήσεις σε κάτι ανήθικο είναι δυνατή, όπως και η πιθανότητα ενός σούπερ διεφθαρμένου Ρεπουμπλικανικού κόμματος που διαστρεβλώνει τις κατά τα άλλα ηθικά ουδέτερες ιδεολογίες σε κάτι διεφθαρμένο. Θα μπορούσε ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα να έχει ορισμένα μέλη που ο Bruce εμπιστεύεται ή δεν εμπιστεύεται. Αλλά αφηρημένα, οι πολιτικές του τάσεις είναι πολύ εμφανώς νεοφιλελεύθερες και δεξιές.” Μπορεί ο κος Στέφανος Κασσελάκης να βλέπει στον Batman (και στον εαυτό του;) έναν πάμπλουτο αριστερό, αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως γράφει και το παραπάνω ποστ, ο Bruce Wayne είναι ένας δισεκατομμυριούχος που πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία και αποστρέφεται οτιδήποτε κρατικό, οπότε στο πολιτικό φάσμα βρίσκεται προς τη δεξιά πλευρά. Και το σχετικό link...
  7. Το ντέρμπι των «αιωνίων» πλησιάζει και το sport-fm.gr σας παρουσιάζει τους... σούπερ ήρωες που θα ήθελε η κάθε ομάδα να έχει στην ενδεκάδα της, έτσι ώστε να αυξήσει τις πιθανότητές της! Με τη Stoiximan Super League να πλησιάζει σταδιακά στο τέλος της κανονικής διάρκειας και στην έναρξη των playoff, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός «κονταροχτυπιούνται» στο «Καραϊσκάκης», σε ένα από τα πιο κρίσιμα ντέρμπι αιωνίων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια! Εννοείται, κάθε ματς μεταξύ των δύο μεγαλύτερων αντιπάλων στην Ελλάδα είναι μείζονος σημασίας, ωστόσο το συγκεκριμένο έχει μία μεγάλη βαθμολογική κρισιμότητα, καθώς μπορεί να αλλάξει τον χάρτη του πρωταθλήματος. Είναι λογικό κι επόμενο, οι δύο ομάδες, στην προσπάθειά τους να επικρατήσουν επί του αιωνίου αντιπάλου τους, να επιστρατεύσουν κάθε μέσο που μπορούν, έτσι ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητές τους. Κι επειδή, εκτός από ποδοσφαιρόφιλοι είμαστε και «nerds» με μεγάλη αδυναμία στους σούπερ ήρωες, καθίσαμε και σκεφτήκαμε από τρεις υπερήρωες που θα ήθελε να έχει στη σύνθεσή της η κάθε ομάδα, έτσι ώστε να της λύσουν... μονομιάς τα προβλήματά της! Ολυμπιακός Flash για εξτρέμ Όπως και στην περίπτωση του Hulk, έτσι και σε αυτή, το γεγονός πως ο ταχύτατος υπερήρωας είναι κατακόκκινος, έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιλογή, όμως και πέρα από αυτό θα… έλυνε τα χέρια του Μίτσελ σε μία θέση που Ολυμπιακός πονάει αρκετά, αυτή του εξτρέμ. Η αλήθεια είναι πως οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν πάρει αρκετά πράγματα από τους εξτρέμ τους, καθώς τόσο ο Γκάρι Ροντρίγκες όσο και ο Μασούρας δεν έχουν κάνει και την… καλύτερη σεζόν, περιορίζοντας τον Ολυμπιακό περισσότερο στον άξονα και λιγότερο στα πλάγια. Ένας «Flash» θα έλυνε σε μεγάλο βαθμό τα χέρια του Μίτσελ, καθώς η ακραία του ταχύτητα θα του επέτρεπε να κάνει καταπληκτικές κούρσες πάνω στη γραμμή, ενώ σίγουρα θα… γυρνούσε πολύ γρήγορα και πίσω για να καλύψει τα νώτα του σε περίπτωση που χρειαζόταν! Επιπλέον, όπως είδαμε και στo Justice League (το καλό, του Zack Snyder), ο «Flash» έχει τη δυνατότητα να πάει πίσω στον χρόνο, κάτι που θα ήταν πολύ χρήσιμο σε περίπτωση που το ματς πάει… στραβά για τον Ολυμπιακό! Drax για στόπερ Μπορεί να μην είναι ο πιο… έξυπνος υπερήρωας, όμως ο Drax θα ήταν πολύ χρήσιμος σε μία άμυνα του Ολυμπιακού που φέτος είναι σε αρκετές περιπτώσεις κατώτερη των περιστάσεων. Η πραγματικότητα είναι πως οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν καταφέρει να βρουν από την αρχή ένα σταθερό και αποδοτικό δίδυμο στόπερ, με αποτέλεσμα να πληγώνονται συχνά από λάθη στο κέντρο της άμυνας όπως αυτά που έκανε στην αρχή της σεζόν ο Σισέ ή και πιο πρόσφατα ο Ντόη. Ο Drax είναι ένας ανελέητος πολεμιστής, με πολύ συνεργατικό πνεύμα και μία ασταμάτητη δύναμη μέχρι να γίνει το δικό του. Επίσης, όπως λέει ξεκάθαρα το παρατσούκλι του «The Destroyer», είναι ακριβώς αυτό, ένας καταστροφέας, και τι καλύτερο από το να έχεις έναν τέτοιο παίκτη στην άμυνα σε ένα ντέρμπι αιωνίων. Τέλος, πολύ σημαντικό είναι το γεγονός πως αντιμετωπίζει πάντα με… περίσσια ελαφρότητα και χιούμορ ακόμα και γεγονότα που τείνουν να καταστρέψουν τον κόσμο, επομένως είναι ασφαλές να πούμε πως θα μείνει ανεπηρέαστος από την πίεση του ντέρμπι. Joker σε… οποιαδήποτε θέση Εντάξει, ο αγαπημένος «villain» της DC δεν είναι ακριβώς… σούπερ ήρωας, ωστόσο ο Ολυμπιακός σίγουρα θα χρειαζόταν έναν τέτοιο χαρακτήρα στη σύνθεσή του, ενόψει του πολύ κρίσιμου βαθμολογικά ντέρμπι της 24ης αγωνιστικής. Ο αιώνιος αντίπαλος των «ερυθρόλευκων», με τη σφραγίδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αρέσκεται πάρα πολύ στο να ελέγχει τον ρυθμό και να επιβάλλει την κυριαρχία του στο παιχνίδι. Οι «πράσινοι» έχουν την τάση να κρατούν την μπάλα και να «κοιμίζουν» τον αντίπαλό τους, ελαχιστοποιώντας τις απειλές στα μετόπισθεν και ψάχνοντας 2-3 καλές ευκαιρίες στην επίθεση για να σκοράρουν. Απέναντι σε αυτόν τον πολύ compact αντίπαλο, ο Ολυμπιακός, ειδικά εφόσον παίζει στην έδρα του, θα πρέπει να μην αφήσει τον Παναθηναϊκό να επιβάλλει τον ρυθμό του και ίσως να δημιουργήσει ένα… χάος. Εδώ ακριβώς μπαίνει στο παιχνίδι και ο αγαπημένος μας κλόουν, που αυτοχαρακτηρίζεται ως «agent of chaos». Πολύ θα ήθελε ο Μίτσελ να έχει στη διάθεσή του έναν παίκτη που να μπορεί να κάνει… άνω κάτω το ματς, έτσι ώστε να μπει και το «Καραϊσκάκης» στην εξίσωση και ο Ολυμπιακός να απαγορεύσει ουσιαστικά στον Παναθηναϊκό να κάνει το παιχνίδι του. Παναθηναϊκός Hulk για στόπερ Εντάξει, θα μπορούσαμε να σταματήσουμε την εξήγηση της συγκεκριμένης επιλογής, στο γεγονός πως ο αγαπημένος υπερήρωας της Marvel είναι… καταπράσινος. Παρόλα αυτά, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που θα καθιστούσαν έναν ποδοσφαιρικό Hulk απαραίτητο στον φετινό Παναθηναϊκό, ειδικά ενόψει ντέρμπι. Οι «πράσινοι» γενικά έχουν επιδείξει μεγάλη αμυντική συνοχή στη διάρκεια της σεζόν, ωστόσο η αλήθεια είναι πως πολλές φορές μοιάζουν αρκετά soft στο παιχνίδι τους, κάτι που προκαλεί προβλήματα απέναντι σε physical ομάδες όπως η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ. Ένας… Hulk θα έδινε τον απαραίτητο «τσαμπουκά» και το ποδοσφαιρικό «ξύλο» στην αμυντική γραμμή του Παναθηναϊκού. Υπάρχει όμως κι ένας τελευταίος λόγος που ο Hulk ταίριαζε «γάντι» στο «τριφύλλι». Ο έτερος στόπερ της ομάδας, Χόρντουρ Μάγκνουσον, έχει το παρατσούκλι «Iceman», οπότε μετά θα μπορούσε άνετα να δημιουργηθεί η καινούργια ταινία της Marvel με όνομα «The Iceman and the Hulk»! Batman για σέντερ φορ Μη δουλευόμαστε, οποιαδήποτε ομάδα θα ήθελε τον Batman στην ομάδα της, είτε για παίκτη είτε για πρόεδρο, ο τύπος άλλωστε είναι ο Μπρους Γουέιν και πιθανότατα θα αγόραζε… παικταράδες με το τσουβάλι! Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος-νυχτερίδα θα ήταν ιδανικός για το ρόστερ του Παναθηναϊκού και ιδιαίτερα για τη θέση του σέντερ φορ, η οποία τόσο έχει πονέσει τους «πράσινους» τη φετινή σεζόν. Η αλήθεια είναι πως η μεταγραφή του Σπόραρ μέχρι στιγμής δεν έχει πιάσει, αφού ο Σλοβένος έχει μεν 8 γκολ, τα 4 ωστόσο είναι από εκτέλεση πέναλτι και γενικά δεν αποτελεί την «απειλή» εντός περιοχής που περίμενε ο Ιβαν Γιοβάνοβιτς. Ο Φώτης Ιωαννίδης, από την άλλη, παίζει εξαιρετικά, ωστόσο δεν αποτελεί κλασικό φορ όσον αφορά την εκτέλεση. Ο Παναθηναϊκός πολύ θα ήθελε, επομένως, στο ντέρμπι, έναν παίκτη που να ξέρει να κινείται στις «σκιές», να ξεφυτρώνει από εκεί που δεν τον περιμένεις, και να δημιουργεί πλήρη αποδιοργάνωση και φόβο στις αντίπαλες άμυνες μόνο με την υπόνοια της παρουσίας του. Και ποιος θα ήταν πιο κατάλληλος, από τον υπερήρωα που, όπως είπε στην τελευταία του (εκπληκτική) ταινία «δεν ζει στις σκιές, ΕΙΝΑΙ οι σκιές»! Hawkeye για δεκάρι Καταρχάς, πριν ξεκινήσουμε, να ευχηθούμε περαστικά στον σπουδαίο Τζέρεμι Ρένερ, τον ηθοποιό που υποδύεται τον Hawkeye και έπαθε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα με εκχιονιστικό μηχάνημα, κινδυνεύοντας να χάσει και τη ζωή του. Ο «τοξοβόλος» υπερήρωας που δεν… αστοχεί ποτέ θα ήταν απόλυτα χρήσιμος για την αντιμετώπιση της έλλειψης δημιουργικότητας που ταλαιπωρεί συχνά πυκνά τον Παναθηναϊκό ενόψει του ματς «αιωνίων». Παρόλο που απέναντι στον Βόλο δημιούργησε σωρεία ευκαιριών, η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν διακρίνεται γενικά για την παραγωγικότητά της, καθώς συνήθως μένει σε χαμηλά νούμερα καλών στιγμών, στηριζόμενη κυρίως στην αποτελεσματικότητά της. Η αλήθεια είναι πως ειδικά το τελευταίο διάστημα, το ντεφορμάρισμα των Μπερνάρ και Τσέριν έχει επιδεινώσει αυτό το ήδη υπάρχον πρόβλημα. Ένας παίκτης με την ευστοχία και την ακρίβεια του Hawkeye είναι σίγουρο πως θα ξεκλείδωνε το κέντρο του Παναθηναϊκού, καθώς θα είχε την οξυδέρκεια να πασάρει την κατάλληλη στιγμή και να παίξει το κάθετο ποδόσφαιρο που λείπει πολλές φορές από το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και με τον Batman σέντερ φορ, θα έβγαιναν κάποιες μυθικές συνεργασίες! Και το σχετικό link...
  8. Ένα από τα αγαπημένα θέματα των κόμικς ήταν πάντα τα τυχερά παιχνίδια. Αστείες ιστορίες των αγαπημένων μας ηρώων που συχνά διαδραματίζονται σε κάποιο καζίνο ή χαρτοπαικτική λέσχη κοσμούσαν τις σελίδες των αγαπημένων μας περιοδικών. Βέβαια εδώ και αρκετά χρόνια όλες οι αναφορές στα τυχερά παιχνίδια σταμάτησαν – και πολύ σωστά – καθώς πρόκειται για μία ενασχόληση καθαρά για ενήλικες. Να τονίσουμε εδώ ότι αυτό αφορά κυρίως στα γνωστά παιδικά κόμικς που όλοι γνωρίζουμε και διαβάζαμε από μικροί. Όσον αφορά σε κόμικς για ενήλικες, ιδιαίτερα στην Ιαπωνία με τη μεγάλη παράδοση των manga, οι αναφορές σε παιχνίδια καζίνο συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Αλλά σε αυτό θα αναφερθούμε σε επόμενο αφιέρωμά μας. Σήμερα, το SPORT24 και το casinohouse.gr σάς κάνουν μία μικρή αναδρομή στα αγαπημένα κόμικς που διαβάζαμε από μικροί – από τον Λούκι Λουκ ως τον Μπάτμαν – και θυμόμαστε ιστορίες και αναφορές σε παιχνίδια καζίνο. Λούκυ Λουκ: O ληστής με το ένα χέρι Αν υπάρχει ένας ήρωας που έχει σατιρίσει την άγρια δύση και το φαρ ουέστ αυτός σίγουρα είναι ο Λούκυ Λουκ. Γραφικοί ληστές, πολύβουα σαλούν και συμπαθείς Ινδιάνοι κοσμούν τις ιστορίες του ήρωά μας. Δεν θα μπορούσαν λοιπόν να λείπουν τα καζίνο και οι χαρτοπαικτικές λέσχες από αυτές τις ιστορίες. Παραπομπές και σκηνές με παιχνίδια πόκερ υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα περιοδικά που έχουν εκδοθεί. Η ιστορία όμως "Ο ληστής με το ένα χέρι" είναι αφιερωμένο στο φαινόμενο των τυχερών παιχνιδιών στην "Άγρια Δύση". Στην ιστορία, δύο νεαρά αδέλφια που τους αρέσει να δημιουργούν εφευρέσεις, κατασκευάζουν τον πρώτο κουλοχέρη. Ένας φίλος τους γερουσιαστής, ο οποίος ενθουσιάζεται με το συγκεκριμένο μηχάνημα, ζητά από τον Λούκυ Λουκ να τους συνοδεύσει και να τους προστατεύσει στο ταξίδι τους ώστε να παρουσιάσουν την εφεύρεσή τους στην υπόλοιπη χώρα. Η συνέχεια είναι σπαρταριστή και θυελλώδης, καθώς οι ήρωες μας συναντούν κακόφημα σαλούν, φασαριόζους καουμπόηδες και κακοποιούς που ανησυχούν πως ο κουλοχέρης θα τους χαλάσει τα κέρδη που έχουν από το πόκερ. Στο τέλος και έπειτα από πολλές περιπέτειες ο Λούκυ Λουκ τούς οδηγεί με ασφάλεια σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή που ονομάζεται… Λας Βέγκας! Για όσους ενδιαφέρονται να θυμηθούν την ιστορία μπορούν να δουν το σχετικό επεισόδιο από τη σειρά animation του Λούκυ Λουκ στο παρακάτω βίντεο: Μπάτμαν και οι "κακοί" που λατρεύουν τον τζόγο Ο σκοτεινός υπόκοσμος στον οποίο δραστηριοποιείται ο Μπάτμαν είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τον τζόγο, τα καζίνο και τις παράνομες λέσχες. Σκεφτείτε απλά τον μεγαλύτερο του εχθρό, τον Τζόκερ, ο οποίος πήρε το όνομά του από το τραπουλόχαρτο και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός έμπειρου παίκτη τυχερών παιχνιδιών: λατρεύει να μπλοφάρει, να σχεδιάζει και να ρισκάρει όποτε χρειαστεί. Και αν στον Τζόκερ η σχέση αυτή με τα τυχερά παιχνίδια υπονοείται, στον άλλον μεγάλο εχθρό του Μπάτμαν είναι σαφέστατη. Μιλάμε για τον Πιγκουίνο, ο οποίος διατηρεί καζίνο και club με το όνομα "The Iceberg Casino". Εκεί συχνάζουν τα παράνομα στοιχεία της Gotham City τα οποία ο Μπάτμαν προσπαθεί να ξεσκεπάσει. Όπως στην παρακάτω σκηνή από το Batman: The Animated Series όπου βρίσκουμε σε απαρτία όλους του "κακούς" να παίζουν πόκερ! Tα Στρουμφάκια… τζογάρουν Kαι ναι, ακόμα και τα Στρουμφάκια έχουν γνωρίσει τα τυχερά παιχνίδια. Σε σημείο μάλιστα να παίξουν την ύπαρξη του δάσους τους στα ζάρια! Η ιστορία στην οποία αναφερόμαστε ονομάζεται "Gambler Smurfs" (Τα Στρουμφάκια Τζογαδόροι) και έχει ως εξής: Δύο Στρουμφάκια επισκέπτονται κρυφά ένα χωριό ανθρώπων και εκεί παρακολουθούν έναν αγώνα ξιφομαχίας. Παρατηρούν δύο ανθρώπους οι οποίοι παίζουν στοίχημα για το ποιος θα κερδίσει τον αγώνα. Γυρνώντας πίσω στο στρουμφοχωριό, μοιράζονται τα νέα με τα υπόλοιπα Στρουμφάκια τα οποία επηρεασμένα αρχίζουν να στοιχηματίζουν σε διάφορα παιχνίδια. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Τα Στρουμφάκια καταλαμβάνονται από το μικρόβιο του τζόγου και ποντάρουν σε ό,τι βρουν. Σύντομα ανακαλύπτουν τα ζαριά και τις… σαλιγγαροδρομίες και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο με τον Μπαρμπαστρούμφ να προσπαθεί εις μάτην να τα συνετίσει. Τα Στρουμφάκια μάλιστα σε σημείο να φτιάξουν και… παράνομο καζίνο! Σύντομα όμως η πραγματικότητα έρχεται να τους βάλει μυαλό. Μαθαίνουν πως οι άνθρωποι θέλουν να καταστρέψουν ένα μέρος του Δάσους προκειμένου να φτιάξουν καζίνο. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο επιστρατεύουν τον αιώνιο εχθρό τους Δρακουμέλ (ή Γκαρκαμέλ, χρησιμοποιείστε όποιο όνομα θέλετε) προκειμένου να τους βοηθήσει αφού και ο ίδιος απειλείται. Τον πείθουν να προκαλέσει σε αγώνες τον εμπνευστή αυτού του σχεδίου Comte d'Aubenas με έπαθλο τη διατήρηση του δάσους. Μάλιστα τον εκπαιδεύουν και ο Δρακουμέλ κάνει φιλότιμες προσπάθειές να κερδίσει. Τελικά έπειτα από ισοπαλία, παίζουν το δάσος στα ζάρια. Και εκεί ο Δρακουμέλ στέκεται τυχερός! Το δάσος σώζεται αλλά ο Δρακουμέλ αλλάζει γνώμη και αρχίζει να κυνηγά τα Στρουμφάκια. Πιάνει το Στρουμφάκι-Τυχερούλη και είναι έτοιμος να τον φάει. Όμως ο Τυχερούλης του προτείνει να παίξουν στα ζάρια. Επηρεασμένος ο Δρακουμέλ και σίγουρος για τη νίκη του, δέχεται και χάνει. Έτσι ο Τυχερούλης γυρνάει στο χωριό του και στα άλλα Στρουμφ. Δυστυχώς, όσο κι αν ψάξαμε, δεν βρήκαμε το συγκεκριμένο τεύχος στα ελληνικά. Παρόλα αυτά μπορείτε να το αναζητήσετε διαδικτυακά σε ξενόγλωσσα sites. Σπάιντερμαν και ο τζογαδόρος εχθρός του "Chance" Μπορεί να μην είναι ακριβώς ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Σπάιντερμαν, ωστόσο πρόκειται για έναν αρκετά ενδιαφέροντα χαρακτήρα "κακού" που έχει ταλαιπωρήσει ουκ ολίγες φορές τον ήρωά μας. Πρόκειται για τον Chance του οποίου όλη του η ύπαρξη είναι συνυφασμένη με τον τζόγο. Στην καθημερινή ζωή του ονομάζεται Nicholas Powell και είναι πρώην επαγγελματίας παίκτης τυχερών παιχνιδιών. Αμετανόητα εθισμένος στον τζόγο, μετατρέπεται στον villain Chance προκειμένου να ζήσει ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις και να "τζογάρει" σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Η ιδιαιτερότητά του είναι πως δεν πληρώνεται από τους εργοδότες του για τις υπηρεσίες του αλλά τζογάρει εναντίον τους: αν κερδίσει πληρώνεται ενώ αν χάσει τους πληρώνει ο ίδιος. Πρωτοεμφανίστηκε το 1986 στο Web Of Spider-Man Volume 1, έχει εμφανιστεί σε δεκάδες ιστορίες και αν είστε φανατικός αναγνώστης του Σπάιντερμαν σίγουρα τον έχετε συναντήσει στις σελίδες τους. Επίλογος Ο τζόγος, τα τυχερά παιχνίδια και τα καζίνο εμφανίζονταν με αρκετή συχνότητα στα mainstream παιδικά κόμικς, πάντα βέβαια με μία διδακτική προσέγγιση καθώς απευθύνονταν σε νεαρά άτομα με ιδιαίτερη ψυχολογία. Για αυτό κατά κανόνα στα κόμικς αναδεικνύονταν οι κακές συνέπειες του εθισμού στα τυχερά παιχνίδια. Παρόλα αυτά δεν λείπει και η σάτιρα και το – πολλές φορές – καυστικό χιούμορ όπως στις περιπτώσεις των Λούκυ Λουκ και Τα Στρουμφάκια. Σε επόμενο άρθρο μας θα προσεγγίζουμε τα πιο ενήλικα κόμικς, τα manga της Ιαπωνίας, όπου εκεί τα τυχερά παιχνίδια παρουσιάζονται σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Σε κάθε περίπτωση ελπίζουμε να απολαύσατε το άρθρο μας και θα σας προτείναμε ανεπιφύλακτα να περάσετε την ημέρα σας ευχάριστα διαβάζοντας ένα καλό κόμικ! Και το σχετικό link...
  9. StefanosPap

    Batman Unburied (Podcast Series)

    Ένας νέος κακός τρομοκρατεί την Gotham, ο Harvester. Ο ιατροδικαστής Bruce Wayne κάνει αυτοψία στο τελευταίο θύμα του κακοποιού, όμως δέχεται επίθεση. Η εμμονή του Bruce με τον Harvester, οδηγεί τον Thomas Wayne να βγάλει τον γιο του σε αναρρωτική άδεια και να τον στείλει για θεραπεία σε ένα περίεργο ψυχολόγο με όνομα Dr Hunter. Με τον Batman να λείπει καιρό, η ντετέκτιβ Barbara Gordon αναγκάζεται να ζητήσει την βοήθεια του Riddler για να πιάσει τον Harvester. Και κάπου εδώ σταματά η περιγραφή της σειράς για να αποφύγουμε τα spoilers. Πρόκειται για να ένα θρίλερ 10 επεισοδίων σε μορφή podcast, δημιουργίας του David S. Goyer σε συνεργασία με το Spotify. Μάλιστα, είναι μόνο η αρχή καθώς πρόκειται να δημιουργηθούν κι άλλες σειρές με χαρακτήρες της DC. Φαίνεται ότι πρόκειται για μία σοβαρή παραγωγή μόνο και μόνο αν κάποιος διαβάσει το βασικό καστ. Τον ρόλο του Bruce αναλαμβάνει ο Winston Duke (ο κινηματογραφικός M'Baku του MCU), Thomas Wayne είναι ο Lance Reddick, Barbara η Gina Rodriguez, ο Hasan Minhaj υποδύεται τον Riddler, ο Jason Isaacs τον Alfred, τον κακό της σειράς Harvester αναλαμβάνει να κάνει ο Sam Witwer, τον μυστήριο γιατρό Hunter o John Rhys-Davies και την Vicki Vale η Ashly Burch. Καθώς η διάρκεια των επεισοδίων κυμαίνεται από 20 μέχρι 40 περίπου λεπτά, είναι μια σειρά που δεν κουράζει. Η αγωνία δεν σταματά να υπάρχει σε κάθε επεισόδιο που τελειώνει και προσφέρεται μια εμπειρία που είναι ταυτόχρονα γνώριμη αλλά και φρέσκια.
  10. Όταν ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν μοίραζαν μπουνιές στον Φύρερ και τον Μουσολίνι, βοηθώντας την αμερικανική προπαγάνδα να ενισχύσει το ηθικό των πολιτών, αλλά και των στρατιωτών που πολεμούσαν στο μέτωπο. Το "The Batman" τα πάει πολύ καλά στα ταμεία – και της χώρας μας –, πράγμα απολύτως λογικό αν θυμηθεί κανείς τις προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές του και τις προσδοκίες που αυτές δημιούργησαν – όχι ο δικός σου, Τζόελ Σουμάχερ. Σ' αυτήν την ιστορία ο no 1 κακός είναι ο Ρίντλερ στην κάπως πιο σκοτεινή εκδοχή του, που όμως και πάλι δεν φτάνει με τίποτα το σκοτάδι που είχε ένας άλλος παλιότερος εχθρός του Μπάτμαν: ο Αδόλφος Χίτλερ. Ω ναι, ο Φύρερ τις είχε μαζέψει ουκ ολίγες φορές από τον Σκοτεινό Ιππότη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από τις σελίδες (και) του ομώνυμου κόμικ, το οποίο ίσως κάνει εντύπωση, αλλά ήταν αγαπημένο ανάγνωσμα ακόμα και των Αμερικανών στρατιωτών. Πολλά από αυτά τα τεύχη υπάρχουν σήμερα στο ίδρυμα ερευνών Smithsonian Institute στην Ουάσιγκτον. Ο Μπάτμαν λοιπόν έκανε το υπερηρωικό του ντεμπούτο σε χαρτί πριν από σχεδόν οκτώ δεκαετίες, το 1939. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘40 ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν σήκωναν το λάβαρο εναντίον της διαφθοράς και χαλούσαν τα σχέδια του Τζόκερ και του Πιγκουίνου – όχι όμως και του Ρίντλερ, καθώς αυτός εμφανίστηκε λίγο αργότερα το 1948. Παρ’ όλα αυτά αυτοί οι δύο “κακοί” δεν ήταν οι βασικοί εχθροί του Ανθρώπου Νυχτερίδα όπως προφανώς συμβαίνει τα τελευταία – πολλά – χρόνια. Την ίδια στιγμή τα εξώφυλλα αυτών των κόμικς της εποχής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν έμοιαζαν καθόλου με την “αισιόδοξη” μεταφορά του Μπάτμαν που ήρθε αργότερα στη μικρή οθόνη, με πρωταγωνιστή τον Άνταμ Γουέστ και η οποία προβαλλόταν κάθε βδομάδα στο ABC από το 1966 έως το 1968. Ούτε βέβαια έμοιαζαν καθόλου και με τις σοφιστικέ και σκοτεινές απεικονίσεις στις πρόσφατες κινηματογραφικές μεταφορές του Μπάτμαν. Αντίθετα, ο Μπάτμαν είχε έναν πολύ πιο σημαντικό πόλεμο μπροστά του. Μετά την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία, ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν έδωσαν φανταστικές μάχες ενάντια στις Δυνάμεις του Άξονα αλλά και αυτοπροσώπως με τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Μπενίτο Μουσολίνι και τον Ιάπωνα Τότζο Χιντέκι. Αρκετά από τα κλασικά κόμικς της DC εκείνης της γεμάτης από πάθη περιόδου βρίσκονται στις συλλογές του Εθνικού Μουσείου Αμερικανικής Ιστορίας του Smithsonian. Εκεί μπορεί να δει κανείς πώς τα vintage εξώφυλλά τους επιλέχθηκαν για να αφηγηθούν μια ιστορία πολεμικής προπαγάνδας, πατριωτισμού και στήριξης της πολεμικής προσπάθειας. “Τα κόμικς παρέχουν ένα ιδεολογικό όπου διερευνώνται και συζητούνται σύγχρονα ζητήματα, και έτσι είναι πολύτιμα για την κατανόηση του πώς σκεφτόταν ο κόσμος και τι αγωνίες είχε κατά τη διάρκεια μίας συγκεκριμένης περιόδου της ιστορίας. Τα κόμικς του Β' Παγκοσμίου Πολέμου προσφέρουν μία πολύ καλή εικόνα εκ των έσω για τη νοοτροπία και τις πολιτιστικές συμπεριφορές της εποχής”, λέει ο Έρικ Τζεντς, εργαζόμενος του μουσείου. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η βιομηχανία των κόμικς ήταν σε άνθηση, με εκατομμύρια αντίτυπα να πωλούνται κάθε χρόνο. Τα κόμικς που στοιβάζονταν στα περίπτερα ανάμεσα σε εφημερίδες και τα υπόλοιπα περιοδικά, τραβούσαν την προσοχή με τα φανταχτερά τους χρώματα και τις φιγούρες τους όχι μόνο από τους αφοσιωμένους αναγνώστες τους αλλά και από τους απλούς περαστικούς. Γι’ αυτό και τα εξώφυλλά τους μετατράπηκαν σε ζωντανές “διαφημίσεις” που ενίσχυαν την πολεμική προσπάθεια. Για παράδειγμα στο εξώφυλλο του έκτου τεύχους του “World ’s Finest Comics” του 1942 βλέπουμε τους superheroes να ηρωοποιούν τους Αμερικανούς στρατιώτες. Το κόκκινο, λευκό και μπλε εξώφυλλο – ξεκάθαρα πατριωτικό – δεν θυμίζει τίποτα άλλο από μια αμερικανική σημαία. Πάνω απ’ τις έντονες ρίγες ο Ρόμπιν σφίγγει το χέρι ενός στρατιώτη, με έναν χαμογελαστό Μπάτμαν να τους κοιτάζει τη στιγμή που το μυώδες χέρι του Σούπερμαν στηρίζεται επιδοκιμαστικά στον ώμο ενός ναύτη. Οι στρατιωτικοί, όπως επικοινωνεί το εξώφυλλο στους αναγνώστες του, είναι ήρωες ισοδύναμοι με τους superheroes των κόμικς. Άλλωστε όπως δηλώνει και η πολιτική της DC: “Οι μαχητές της Αμερικής ήταν οι πραγματικοί υπεράνθρωποι του κόσμου”. Μερικούς μήνες μετά το όγδοο τεύχος του “World ’s Finest Comics” ενθάρρυνε τους πολίτες να αγοράσουν ομόλογα. Αξιοποιώντας τη μεγάλη απήχηση των δημοφιλών χαρακτήρων, το εξώφυλλο δείχνει τον Μπάτμαν, τον Ρόμπιν και τον Σούπερμαν σε ένα περίπτερο λούνα παρκ να εμπνέουν το ήδη πρόθυμο πλήθος να αγοράσει ομόλογα και γραμματόσημα. Ένα πανό με επιθετική διατύπωση “Βυθίστε τους Ιαπωναζί” κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους. Εδώ οι υπερήρωες της DC δεν κατατροπώνουν με τα χέρια τους τους φασίστες αλλά χρησιμεύουν ως σούπερ influencers, στοχεύοντας στο εσωτερικό μέτωπο της χώρας τους, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για τα στρατεύματα. Το 9ο τεύχος του “World 's Finest Comics” της άνοιξης του 1943 παρουσιάζει τους “τιμωρούς του εγκλήματος” να τα βάζουν απευθείας με τα μεγάλα κεφάλια του Άξονα. Δεδομένου ότι βρίσκονταν στην έναρξη της σεζόν του μπέιζμπολ το έντονο κίτρινο εξώφυλλο απεικονίζει κινηματογραφικά τον Σκοτεινό Ιππότη, τον Ρόμπιν και τον Άνθρωπο από Ατσάλι να πετούν μπάλες του μπέιζμπολ σε ένα πανό με ζωγραφισμένες τις καρικατούρες των ηγετών του Άξονα. Το πανό παίζει έξυπνα με τις λέξεις γράφοντας “βγάλε νοκ άουτ τον Άξονα με ομόλογα και γραμματόσημα”. Με τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής τρεις από τους πιο παλιούς υπερήρωες δεν μπορούσαν παρά να συμμετέχουν κι αυτοί στον πόλεμο, βοηθώντας απ’ τη μία στην πώληση ομολόγων για τη χρηματοδότηση του πολέμου και παρέχοντας απ’ την άλλη ψυχαγωγία και τόνωση του ηθικού και για τους Αμερικανούς πολίτες αλλά και τους στρατιώτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι άντρες που βρίσκονταν στο μέτωπο προτιμούσαν να διαβάζουν επί το πλείστον ελαφρά αναγνώσματα, και έτσι το 30% της αλληλογραφίας στις στρατιωτικές βάσεις μέχρι τα μέσα του πολέμου άνηκε στα κόμικς. Φυσικά ο Μπάτμαν “συμμετείχε” στον πόλεμο και μέσα από τις αποκλειστικά δικές του σελίδες. Στο 14ο τεύχος του Μπάτμαν (Ιανουάριος 1943) υπάρχει η ιστορία με τον τίτλο “Σβάστικα πάνω από τον Λευκό Οίκο”, όπου ο ίδιος πολεμά κατασκόπους των Ναζί οι οποίοι είχαν διεισδύσει στον Λευκό Οίκο με στόχο να τον μετατρέψουν στο άτυπο αμερικανικό αρχηγείο του Χίτλερ. Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν ξεσκεπάζουν τους ναζί σαμποτέρ συνθλίβοντάς τους με μια γιγάντια σβάστικα. Αλλά το μέρος όπου ο Μπάτμαν πρόσφερε με τον πλέον εμφανή τρόπο την πατριωτική υπηρεσία του δεν ήταν μέσα στις ιστορίες, αλλά στα εξώφυλλα των κόμικς. Το εξώφυλλο του “Batman Νο 18” από το φθινόπωρο του 1943 δείχνει τους “καλούς” να τα βάζουν με τους “κακούς”, που είναι και πάλι τα τρία μεγάλα κεφάλια του Άξονα. Μία τεράστια κροτίδα σκάει μπροστά στον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και τον Τότζο πετώντας τους στον αέρα, με την εμφατική λεζάντα στα αριστερά να γράφει: “ασφαλίστε την 4η Ιουλίου! Αγοράστε πολεμικά ομόλογα και γραμματόσημα!”. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι πολλοί από τους πρωτοπόρους Αμερικανούς εκδότες, καλλιτέχνες και συγγραφείς κόμικς ήταν Εβραίοι, πράγμα που τους έκανε να έχουν την προσοχή τους στραμμένη πάνω στα όσα συνέβαιναν εναντίον του λαού τους κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Τζέρι Σίγκελ και ο Τζο Σάστερ, δύο nerd έφηβοι από το Κλίβελαντ, ήταν αυτοί που δημιούργησαν τον Σούπερμαν. Ο Μπομπ Κέιν και ο Μπιλ Φίνγκερ ήταν εκείνοι που συνέλαβαν την ιδέα του Μπάτμαν. Αργότερα ο Σταν Λη, ο οποίος υπηρέτησε κιόλας κατά τη διάρκεια του πολέμου, δημιούργησε πολλούς άλλους υπερήρωες για χάρη της Marvel μεταξύ των οποίων βρίσκουμε τους Fantastic Four, τον Spiderman και τους X-Men. Σκέψου ότι πριν από 41 χρόνια ο βασικός “κακός” των X-Men, ο Μαγκνίτο, αποκαλύφθηκε ότι τελικά ήταν ένας από τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος. “Επειδή οι υπερήρωες που γνωρίζουμε και αγαπάμε δημιουργήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από καλλιτέχνες εβραϊκής καταγωγής, η βιομηχανία των κόμικς ένιωσε την επιτακτική ανάγκη να προωθήσει τα πολεμικά ομόλογα. Μάλιστα κάποιες από αυτές τις πολύ σημαντικές προσωπικότητες για την ιστορία των κόμικς είχαν και οι ίδιοι συγγενείς τους στην Ευρώπη. Ακόμη και αυτοί όμως που δεν είχαν οικογένεια σε εμπόλεμο έδαφος έβλεπαν την καταπίεση των ομοθρήσκων τους και τους συμπονούσαν” λέει ο Ντάνι Φίνγκεροθ, συγγραφέας κόμικ αλλά και της βιογραφίας του Σταν Λη με τίτλο “A Marvelous Life”. “Έχοντας εξασφαλισμένη την ασφάλεια τους στην Αμερική, ήθελαν να κάνουν ό,τι μπορούσαν για να βοηθήσουν και με όποιον τρόπο αυτό ήταν δυνατό”. Ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν δεν ήταν οι μόνοι υπερήρωες που “πολέμησαν” στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κάπτεν Αμέρικα, ντυμένος με μια στολή βασισμένη στην αμερικανική σημαία και κραδαίνοντας μια ασπίδα σε παρόμοια χρώματα, ήταν ένας στρατιώτης που δημιουργήθηκε ειδικά για να πολεμήσει τους Ναζί. Το εξώφυλλο του Μαρτίου 1941 του πρώτου κόμικ του Κάπτεν Αμέρικα, απεικονίζει τον “ήρωα-ενσάρκωση των πόθων των Αμερικανών” να σκάει μία δυνατή γροθιά στο σαγόνι του Χίτλερ. Και ο συγγραφέας Τζο Σάιμον και ο καλλιτέχνης Τζακ Κίρμπι, ο οποίος σχεδίασε το εξώφυλλο που για πολύ καιρό θα καθόριζε το στυλ της Marvel, ήταν και εκείνοι εβραϊκής καταγωγής. Έχει ενδιαφέρον επίσης το γεγονός ότι ο Τζο Σάιμον έδωσε στον ήρωά του τις υπερδυνάμεις του μέσω ενός ορού που κατασκεύασε ο καθηγητής Ράινσταϊν, βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία να αποδώσει έναν κάπως εύστοχα προκλητικά φόρο τιμής στον Γερμανό Εβραίο φυσικό Άλμπερτ Αϊνστάιν. Η εμβληματική ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα μαζί με τη μάσκα και το μπαταράνγκ του Μπάτμαν, από εκείνη την “θέλω οπωσδήποτε να την ξεχάσω” ταινία με τον Τζόρτζ Κλούνει, εκτέθηκαν στο Αμερικανικό Μουσείο Ιστορίας από τον Νοέμβριο του 2018 έως τον Ιανουάριο του 2020. Μπορεί η πιο πρόσφατη περιπέτεια του Σκοτεινού Ιππότη στο “The Batman” να μην περιστρέφεται γύρω από τον πόλεμο ενάντια στην παγκόσμια τυραννία, όπως τότε με την περίπτωση του Χίτλερ, αλλά με τον πόλεμο να έρχεται και πάλι το προσκήνιο ίσως τα κόμικς να ξαναμπούν στο παιχνίδι της καταγραφής της ιστορίας. Άλλωστε το έκαναν ξανά και μετά τον Β’ Παγκόσμιο, και με τον πόλεμο του Βιετνάμ, και με τον Ψυχρό Πόλεμο, και με το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων… Οπότε ποιος ξέρει τι μπορεί να δούμε στο άμεσο μέλλον. Τα εξώφυλλα είναι μια ευγενική παραχώρηση του Εθνικού Μουσείου Αμερικανικής Ιστορίας του Smithsonian. Και το σχετικό link...
  11. nikolas12

    BATMAN: Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΙΠΠΟΤΗ

    Σύνοψη από την εκδοτική: TΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΑΖΡΑΗΛ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ! Η αστική ζούγκλα, το Γκόθαμ Σίτι, κατασπαράζεται από τον πόλεμο ανάμεσα στον Μπάτμαν και τον Τζόκερ — ένας πόλεμος στον οποίο η διαφορά μεταξύ ήρωα και εγκληματία έχει γίνει ανυπόφορα δυσδιάκριτη. Τώρα, με την προσωπικότητα του καλοπροαίρετου Τζακ Νέιπιερ βυθισμένη βαθιά κάτω από έναν κυρίαρχο Κλόουν Πρίγκιπα του Εγκλήματος, ο Τζόκερ ετοιμάζεται να πάει αυτόν τον πόλεμο στο επόμενο επίπεδο — και ο στρατός έχει έναν καινούργιο νεοσύλλεκτο. Κραδαίνοντας ένα φλεγόμενο σπαθί και φέρων το βάρος εκατοντάδων χρόνων ιστορίας στους ώμους του, ο Αζραήλ είναι ο σκοτεινότερος ιππότης που έχει δει ποτέ το Γκόθαμ. Ένας ένας, οι εχθροί του Μπάτμαν θα πέσουν από τη λεπίδα του — και λίγο λίγο, αυτός ο νέος σταυροφόρος θα ξαναφτιάξει το Γκόθαμ Σίτι στη δική του εκδοχή του παραδείσου επί της Γης. Μόνο ο Μπάτμαν και οι αποξενωμένοι του σύμμαχοι μπορούν να τον σταματήσουν — αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ τους είναι βαθιά. Και όταν ο Τζόκερ και ο Αζραήλ αποκαλύψουν την κρυφή ιστορία της οικογένειας Γουέιν, κάθε πίστη στον Σκοτεινό Ιππότη μπορεί να κλονιστεί για πάντα. Πως προέκυψε το Batman: Curse of the White Knight Το ημερολόγιο λέει Οκτώβριος 2017. Το DC Black Label έχει ξεκινήσει ως imprint, αλλά στα σπάργανα βρίσκεται ένα κόμικ, το οποίο έμελλε να είναι τόσο ρηξικέλευθο, τόσο καινοτόμο που θα ξεκινούσε ένα δικό του καινούριο σύμπαν. Το Batman: White Knight σε σενάριο και σχέδιο Sean Murphy κερδίζει αμέσως κοινό και κριτικούς, καθώς φέρνει μια καινούρια πρόταση. Πως θα ήταν αν ο Joker εγκατέλειπε τη ζωή του εγκληματία και ως πολιτικός πλέον ονόματι Jack Napier προσπαθούσε να πείσει το Gotham ότι ο πραγματικός κακός μεταξύ των δύο είναι ο Batman; Η ιδέα ήταν τόσο καλή και άρεσε αρκετά, ώστε λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της σειράς, ανακοινώθηκε το sequel Curse of the White Knight. Μικρό spinoff μέσα στην παρουσίαση: Το Curse of the White Knight αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου σύμπαντος Προκειμένου να σας βοηθήσω να κατανοήσετε περισσότερο το κόμικ, θα σας βάλω χρονολογικά που τοποθετείται το Curse of the White Knight. Η συγκεκριμένη σειρά ανήκει σε ένα ενιαίο, καινούριο σύμπαν που δεν έχει καμία σχέση με το DC Black Label που λέγεται Murphyverse με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει σενάριο και σχέδιο, αλλά και την επίβλεψη όλων των τίτλων που θα βγουν υπό το δικό του σύμπαν. Το Batman: White Knight είναι ο τίτλος που τα ξεκίνησε όλα και ακολούθησε το Batman: White Knight Presents Von Freeze, ένα one-shot τεύχος που προηγείται του Curse. Μάλιστα η έκδοση της Οξύ συμπεριλαμβάνει το one-shot του Von Freeze στην έκδοση του Curse of the White Knight. Σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται η κυκλοφορία του Batman: White Knight Presents: Harley Quinn σε σενάριο Murphy και Katana Collins και σχέδιο Matteo Scalera. Στα τέλη Μαρτίου ξεκινάει στην Αμερική η κυκλοφορία του Batman: Beyond the White Knight που αποτελεί το τρίτο μέρος της ιστορίας του Λευκού Ιππότη με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει τα πάντα ξανά, θα τρέξει και αυτό για οχτώ τεύχη και φαντάζομαι θα το δούμε να εκδίδεται μελλοντικά. Εντός του 2022 ετοιμάζεται και το Batman: White Knight: Red Hood, ενώ στο στάδιο της παραγωγής είναι σειρές για την Justice League, τον Nightwing και την Batgirl! Τέλος να σας πω κάτι ενδιαφέρον για τα White Knight. O Murphy έχει θέσει έξι κανόνες σε όλους τους συγγραφείς: 1. Όποιος πεθαίνει, δεν ανασταίνεται. 2. Όχι εσωτερικοί μονόλογοι στο σενάριο. 3. Όχι βιασύνες στην ολοκλήρωση της σειράς. 4. Κύριος στόχος να ικανοποιήσουμε τους αναγνώστες 5. Τουλάχιστον ένα όχημα να εμφανίζεται στη σειρά. 6. Καμία σειρά δεν μπορεί να κάνει crossover με άλλη σειρά του Murphyverse. Η ιστορία του Curse of the White Knight Αφού σας είπα λίγα πράγματα για το σύμπαν που λαμβάνει χώρα η ιστορία, ας πούμε για το Curse of the White Knight. Στην ιστορία μας αυτή, τα πράγματα ξεκινούν στο τέλος της προηγούμενης. Η δεύτερη Harley Quinn ή Neo Joker έχει πλέον ηττηθεί, αλλά ο Napier δεν καταφέρνει να μείνει σώφρων και εν τέλει μετατρέπεται ξανά μόνιμα στον Joker και οδηγείται ξανά στο Arkham. Αποτέλεσμα της ζημιάς που έκανε ο Napier στον Batman είναι ο τελευταίος να πρέπει να ξανακερδίσει την πόλη του, αποκαλύπτοντας αρχικά στον Gordon ότι είναι ο Bruce Wayne. Στο Curse of the White Knight λοιπόν ο Napier έχει αποδεχθεί ότι πλέον θα είναι μόνο ο Joker, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ένας ολοκαίνουριος αντίπαλος, ο Azrael ο οποίος θέλει να μετατρέψει τη Gotham σε μια δική του πόλη. Ο Jean-Paul Valley ή αλλιώς Azrael παρουσιάζεται συχνά ως αντιήρωας, αλλά σε αυτό το κόμικ θα είναι εχθρός του Batman και μάλιστα ο σκοπός του Murphy είναι διαρκώς να οδηγεί τους δύο ήρωες στα άκρα της αντιπαράθεσης και να τους δώσει μια πάρα πολύ εντυπωσιακή, coming of age τελική μάχη προκειμένου να δούμε ποιος τελικά θα κουβαλήσει την κληρονομιά του Gotham. Μια κληρονομιά που στο Curse of the White Knight συνεχώς δοκιμάζεται χάρη στις ενέργειες του Joker. Μαζί λοιπόν με τον Azrael κάνουν μία ακόμα προσπάθεια να σπιλώσουν την εικόνα του ήρωα και να τον φέρουν ξανά αντιμέτωπο με τη δημόσια κατακραυγή. Αποκαλύπτουν όλη την ιστορία του Gotham από τη μέρα που δημιουργήθηκε μέχρι το σήμερα, αποκαλύπτοντας το βρώμικο ρόλο και τα κρυμμένα μυστικά της οικογένειας Wayne όλα αυτά τα χρόνια και όλες τις ενέργειες που ζημίωσαν τη Gotham. Αυτή λοιπόν είναι η Κατάρα που αναφέρεται στον τίτλο. Ο Napier και ο Azrael δείχνουν ότι η Κατάρα της Gotham είναι για πάντα να είναι μια πόλη που θα μαστίζεται από την εγκληματικότητα και τους κακοποιούς και θα μαστίζεται ακριβώς επειδή η οικογένεια Wayne έχει βάλει το χέρι της. Θέλουν να δείξουν πως ο Bruce Wayne ή ο Batman είναι όντως ο κακός της ιστορίας, αυτός που το όραμα του δε θα οδηγήσει σε μια καλύτερη εκδοχή της πόλης, αλλά θα συνεχίσει να τη βυθίζει στον όλεθρο. Και αυτό θα κληθεί να κάνει ο Batman σε αυτό το κόμικ. Να πάρει στις πλάτες του τα κακώς κείμενα και την κληρονομιά της οικογένειας του, να συνεργαστεί με τους συμμάχους που δείχνουν ξεκάθαρη δυσπιστία στο πρόσωπο του και να οδηγήσει την πόλη του σε ένα καλύτερο μέλλον. Το αν θα τα καταφέρει; Θα το περιμένω στις δικές σας κριτικές Το χαρακτηριστικό σχέδιο του Sean Murphy Ο Sean Murphy πέραν από αρχιτέκτονας του White Knight σεναριακά (μετά το Curse είπε ότι έχει προγραμματίσει ακόμα δύο συνέχειες, η μία προφανώς είναι το Beyond που αναφέραμε πιο πάνω), είναι και ένας πάρα πολύ καλός σχεδιαστής. Κάνει όμορφα redesigns στους Batman κακούς και το σχέδιο του είναι αρκετά σκοτεινό, με έντονα μελάνια για άλλη μια φορά. Να δείξετε προσοχή και στους χρωματισμούς, στο πρώτο κόμικ δόθηκε έμφαση για προφανείς λόγους στο λευκό και το μαύρο, εδώ ο Azrael φέρνει αρκετές αποχρώσεις κόκκινου και ο Joker λευκού και μπλε. Δεν ξέρω αν είναι για όλους, αλλά δε θα μπορούσα να φανταστώ ποιο ταιριαστό στυλ σχεδίου για τη σειρά. Η έκδοση, τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Για μένα το Murphyverse είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον Batman project που τρέχει εδώ και καιρό στα αμερικάνικα κόμικς. Πιο πάνω και από τη main σειρά το βάζω. Έχει εξαιρετικά βαθύ σενάριο και πολύπλοκους χαρακτήρες. Αν σας άρεσε η ιδιαιτερότητα του πρώτου, τότε να πάρετε κι αυτό ασυζητητί. Η έκδοση της Οξύ είναι στο κλασικό της μέγεθος, με ωραίο χαρτί, όμως το τεράστιο μέγεθος του τόμου, οδηγεί ξανά σε ένα θέμα που έχει αναφερθεί στο παρελθόν. Αρκετά μπαλονάκια που βρίσκονται πιο κεντρικά στις δύο σελίδες, θα σας δυσκολέψουν λίγο στο διάβασμα. Από εκεί και πέρα ανταποκρίνεται στα ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής και μπράβο τους που κάνουν μια προσπάθεια πάρα πολύ καλή με το Murphyverse, μακάρι να τη συνεχίσουν. Η τιμή είναι λίγο αλμυρή, αλλά δυστυχώς όποιος βρίσκεται στην αγορά ξέρει για τις ανατιμήσεις σε πρώτες ύλες και το χαρτί έχει πάει στο Θεό. Δυστυχώς πολλά κόμικς που είχαμε συνηθίσει σε συγκεκριμένο πλαίσιο τιμών, θα ακριβύνουν δυστυχώς. Ελπίζω να σας άρεσε το αφιέρωμα μου, καθώς μου πήρε αρκετή ώρα και έβαλα όσο περισσότερη πληροφορία γίνεται για να σας ξεδιαλύνω απορίες. Καλό διάβασμα σε όλους
  12. Σύνοψη βιβλίου: Αγώνας ενάντια στο χρόνο Είναι ο σιωπηλός φύλακας του Γκόθαμ. Ο Σκοτεινός Ιππότης που το προστατεύει. Αλλά δε βρίσκεται πια στο Γκόθαμ. Τα σκοτεινά σχέδια του Διπρόσωπου έχουν αναγκάσει τον Μπάτμαν να αφήσει το Γκόθαμ και να περιπλανηθεί στις χαμένες λεωφόρους στις κεντρικές ΗΠΑ. Αλλά δεν είναι μόνος του. Μια λεγεώνα από δολοφόνους τον αναζητά με σκοπό να κερδίσει τα χρήματα της επικήρυξης για το κεφάλι του. Στο μεταξύ, μια συμμαχία ανάμεσα στον Μεγάλο Λευκό, τον Μπλακ Μασκ και τον Πιγκουίνο πίσω στο Γκόθαμ είναι έτοιμη να πλουτίσει μετά το θάνατο του Σκοτεινού Ιππότη. Ακόμα και η αστυνομία του Γκόθαμ βρίσκεται στα ίχνη του Μπάτμαν. Ο Μπάτμαν έχει μόνο δύο συμμάχους σε αυτό το επικίνδυνο ταξίδι: τον Ντιουκ Τόμας, τον νέο του προστατευόμενο, και… τον Χάρβεϊ Ντεντ, το καλόκαρδο μισό της διχασμένης προσωπικότητας του Διπρόσωπου. Θα καταφέρει ο Μπάτμαν να επιβιώσει και να γυρίσει στο Γκόθαμ; Ή ο Διπρόσωπος θα εκπληρώσει το σχέδιό του να εξοντώσει το Σκοτεινό Ιππότη; Ο βραβευμένος σεναριογράφος του Batman Scott Snyder ενώνει τις δυνάμεις του με το θρυλικό εικονογράφο John Romita Jr. για μια επική ιστορία του Σκοτεινού Ιππότη! Σχολιασμός: Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών All-Star Batman #1-5 (2016), καθώς και ο πρώτος από τους τρεις τόμους της σειράς. Πρόκειται για μία πραγματικά υπέροχη έκδοση που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis. Η ιστορία είναι μέρος του DC Universe Rebirth. Σε αυτή βλέπουμε μέσα από ένα έξυπνο σενάριο, μια ιστορία με βασικούς χαρακτήρες τον Μπάτμαν, τον Διπρόσωπο και τον Ντιουκ Τόμας. Και κακούς. Πολλούς κακούς που εμφανίζονται, αλλά όσο-τόσο ώστε να μην κουράζουν αυτοί που δεν είναι και πρωταγωνιστές. Μου άρεσε που σε πολλά σημεία η ιστορία μας πήγαινε στο παρελθόν ή στο κοντινό μέλλον, μιας και δημιουργούσε το αίσθημα της αγωνίας και συμπλήρωνε κάποια κενά. Το ιδιαίτερο σχέδιο του John Romita Jr. δένει καταπληκτικά με το σενάριο του Scott Snyder. Στο τέλος της κεντρικής ιστορίας, υπάρχει και η ιστορία Ο Καταραμένος Τροχός (The Cursed Wheel), επίσης του Scott Snyder. Η συγκεκριμένη δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ιδιαίτερα, αλλά είναι λίγες σχετικά σελίδες οπότε διαβάζεται γρήγορα. Στο τέλος της έκδοσης έχει κάποια εναλλακτικά σχέδια εξωφύλλων. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ που αξίζει να διαβάσετε!
  13. Tsaklas

    BATMAN: LAST KNIGHT ON EARTH [ SCOTT SNYDER - GREG CAPULO ]

    Διάβασα επιτέλους το Batman: The Last Knight on Earth. Το περίμενα πώς και πώς το συγκεκριμένο, γενικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος από τις δουλειές του Snyder, πόσο μάλλον από την δουλειά του στον Μπάτμαν μαζί με τον Capullo, που έχει ένα χαρακτηριστικό σχέδιο που ταιριάζει. Όταν βγήκε θυμάμαι να διαβάζω κριτικές γεμάτες ενθουσιασμό αλλά και άλλες, πιο ξενερωμένες. Εγώ είμαι κάπου στην μέση. Λίγα λόγια για την υπόθεση: Έχουμε λοιπόν μια ιστορία σε ένα εναλλακτικό μέλλον, την τελευταία ιστορία του Μπάτμαν, όπως θέλει να διαφημιστεί, όπου βρισκόμαστε σε έναν κόσμο post-apocalyptic. Το όλο εγχείρημα ξεκινάει με πολύ ενδιαφέρων τρόπο, αν και κλισέ σε θεωρίες μεταξύ φανς, η ιδέα ότι ο Μπρους Γουέιν ξυπνάει σε ένα ψυχιατρείο και τον ενημερώνουν ότι όλη η ιστορία του Μπάτμαν είναι αποκύημα της φαντασίας του, είναι άκρως ιντριγκαδόρικη. Όπως και η όλη υπόθεση με το τι συνέβη και ο κόσμος πήγε κατά διαόλου όλα αυτά τα χρόνια. Σιγά-σιγά ξεδιπλώνεται μια περιπέτεια, όπου ο Μπρους, κουβαλώντας το ομιλούν κεφάλι του Τζόκερ, συναντά φουτουριστικές εκδοχές των παλιών του γνώριμων και γενικά η ιστορία περιπλέκεται από σειρές ανατροπών. Δεν θα πω παραπάνω για να μην μπω σε σπόιλερ. Μια δική μου αποτίμηση: Τι μου άρεσε: - Το σχέδιο του Capullo προφανώς - Αρκετές από τις ιδέες που διαπραγματεύεται, σαν εναλλακτικό μέλλον, έχουν πολύ ενδιαφέρον όπως είπα - Η μελλοντική εξέλιξη κάποιων χαρακτήρων γενικότερα - Το όλο μυστήριο που στήνεται και αποκαλύπτεται σιγά-σιγά Τι δεν μου άρεσε: - Ο Τζόκερ και οι διαρκείς φλυαρίες του δεν με ξετρέλαναν καθόλου. Ίσα ίσα βρήκα το γράψιμό του αρκετά ενοχλητικό. - Από ένα σημείο και μετά ένιωσα ότι πέφτει στην γνωστή τακτική της DC, "να δείξουμε τώρα κάτι ακραίο/edgy για να γίνει ντόρος". Υπήρχαν αρκετα τέτοια σημεία που δεν μου ταίριαξαν τόσο. - Σε κάποια σημεία μου φάνηκε λίγο μπερδεμένο κι ασαφές Συνολικά πάντως ήταν ευχάριστο και ενδιαφέρον στην ανάγνωση. Δεν πέρασα άσχημα. Έχει κάποια πολύ καλά σημεία, ίσως όσο προχωράει να το χάνει πού και πού αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι κάποια απογοήτευση κιόλας. Ήταν αρκετά τίμιο και προτείνεται για τους απανταχού μπατ-φανς που έχουν όρεξη για κάτι διαφορετικό. Λίγα λόγια για την ξένη έκδοση: Προσωπικά, το διάβασα από την ξένη hardcover έκδοση, η οποία είναι πολύ περιποιημένη, με το συνηθισμένο κάλυμμα που έχουν οι ξένες σκληρόδετες εκδόσεις από πάνω, καθώς και γυαλιστερό χαρτί πολυτελείας και συλλογή εναλλακτικών εξώφυλλων στο τέλος.
  14. nikolas12

    FABOK JASON [ (1985) ]

    Εισαγωγή Μου αρέσουν πολύ οι βιογραφίες οπότε είπα μετά τον Finch να φτιάξω ακόμα μία, για έναν από τους αγαπημένους μου pencillers της DC, τον Jason Fabok. Η πλάκα είναι πως τελευταία έψαχνα δουλειές των Finch και Fabok γιατί έχουν για μένα δύο κοινά: Πρώτον δε μπορώ να βρω σχέδιο ήρωα που έχουν φτιάξει και να μην το λατρεύω και δεύτερον έχουν πολύ λιγότερες δουλειές από αυτές που θα ήθελα να έχουν βγάλει. Και το αστείο είναι ότι οι δυο τους σχετίζονται και θα δούμε αμέσως το πως! Πως ξεκίνησε την καριέρα του Ο Jason Fabok λοιπόν είναι Καναδός σχεδιαστής, γνωστός για τις δουλειές του με τη DC. Γεννήθηκε στις 14 Απριλίου του 1985 στο Windsor του Ontario και το 2007 αποφοίτησε St. Clair College με πτυχίο στην Tradigital art, το είδος τέχνης όπου συνδυάζεις κλασικές τεχνικές και τεχνικές μέσω υπολογιστή για να δημιουργήσεις νέες εικόνες. Συνέχισε στο Word of Life Bible College του Owen Sound όπου άρχισε να ενδιαφέρεται να γίνει σχεδιαστής κόμικ. Όταν ανακαλύπτει ότι στο Ontario κατοικεί ο David Finch, αποφασίζει να του στείλει το portfolio του και ο Finch εξελίσσεται σε μέντορά του οπότε για έξι μήνες του κάνει μαθήματα ανατομίας, φόντου και σχεδιασμού κτηρίων με τον Fabok να στέλνει το καινούριο του portfolio στη DC. Tο 2010 λοιπόν ξεκινά την καριέρα του με δύο τεύχη της σειράς Superman/Batman με συγγραφέα τον Joe Casey. Την επόμενη χρονιά θα κάνει τη μοναδική του δουλειά εκτός DC, σχεδιάζοντας τη σειρά Soulfire της Aspen Comics όπου συνεργάζεται με τον J. T. Krul. Ωστόσο η πιο σημαντική στιγμή είναι όταν ο Finch του ζητάει να σχεδιάσει το τέταρτο και πέμπτο τεύχος της σειράς Batman: The Dark Knight (που αναφέραμε και στο αφιέρωμα του τελευταίου) με τον Fabok να υπογράφει διετές συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με την εταιρεία. Η αναγνώριση Το ταλέντο του στο να σχεδιάζει Batman ιστορίες είναι αδιαμφισβήτητο με τις δυναμικές φιγούρες και τα λεπτομερή πρόσωπα του Fabok να τον κάνουν γρήγορα έναν από τους πιο αγαπημένους Batman artists της δεκαετίας. O Fabok σχεδιάζει το πρώτο annual για το Batman του Scott Snyder και ύστερα γίνεται ο κύριος σχεδιαστής του θρυλικού Detective Comics που είχε γίνει relaunch λόγω New 52. Ξεκινάει με το τεύχος #13 και μένει μέχρι το #27, επετειακό τεύχος καθώς στο ίδιο νούμερο του πρώτου Detective Comics είχε εμφανιστεί πρώτη φορά ο Batman. Στη συνέχεια θα ασχοληθεί με την εβδομαδιαία σειρά Batman: Eternal, η οποία είχε ένα πολύ μεγάλο αριθμό από συγγραφείς και σχεδιαστές με τον Fabok να συμμετέχει σε 7 τεύχη. Το 2014 είναι μια σημαντική στιγμή αφού θα διαδεχθεί τον Doug Mahnke ως ο κύριος σχεδιαστής της Justice League, την οποία τότε έγραφε ο Geoff Johns. Μεγάλο highlight θα είναι η ιστορία Darkseid War. Το 2016 θα σχεδιάσει το πρώτο τεύχος του crossover Justice League vs Suicide Squad. Το 2017 συμμετέχει στο The Button, ένα μικρό crossover του Batman και του Flash που λειτουργεί σαν προοίμιο για το Doomsday Clock με τον τίτλο να περιέχει δύο τεύχη από κάθε ήρωα και τον Καναδό να αναλαμβάνει το σχέδιο στα δύο τεύχη του Batman. To 2018 o Brian Michael Bendis ξεκινάει το The Man of Steel, μια μίνι σειρά που προηγήθηκε των relaunches των τίτλων Superman και Action Comics που θα αναλάμβανε ο ίδιος ως συγγραφέας με τον Fabok να συμμετέχει στα έξι τεύχη της σειράς. Η πιο πρόσφατη του δουλειά του είναι το 2020 όπου μετά από χρόνια αναμονής μας δίνει μαζί με τον Geoff Johns το Batman: Three Jokers με τον Fabok να δηλώνει πως προτιμά την ιστορία να είναι εκτός continuity όπως οι περισσότερες αγαπημένες του ιστορίες. Το δίδυμο έχει ανακοινώσει πως θα υπάρξει sequel. O Fabok είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές της DC, κατά πολλούς ένας ο καλύτερος σχεδιαστής του Batman σήμερα και ένα από τα πολύ μεγάλα ανερχόμενα ονόματα της βιομηχανίας με πολλές ακόμα δουλειές μπροστά του. Για το τέλος επέλεξα ένα μικρό οφθαλμόλουτρο με διάφορα σχέδια που ανεβάζει ο Fabok στους προσωπικούς του λογαριασμούς σε Twitter και Instagram, δίνοντας έμφαση σε 1-2 σκίτσα με ήρωες της Marvel, καθώς θα ήθελα πολύ να φτιάξει και έναν τίτλο για την ανταγωνίστρια της DC.
  15. tsironick

    DOOMSDAY CLOCK: ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

    Σύνοψη βιβλίου: Ο κόσμος του Watchmen θα συγκρουστεί με το Σύμπαν της DC στο Doomsday Clock, που φέρει τις υπογραφές των Geoff Johns και Gary Frank, της καταξιωμένης ομάδας δημιουργών πίσω από τα Shazam και Batman: Earth One. Επτά χρόνια μετά τα γεγονότα του Watchmen, ο Άντριαν Βέιντ έχει αποκαλυφθεί ως ο υπαίτιος για το φόνο εκατομμυρίων. Φυγάς πλέον, έχει καταστρώσει ένα νέο σχέδιο για να εξιλεωθεί στα μάτια του κόσμου. Το πρώτο βήμα αυτού του σχεδίου; Να βρει τον Δρ. Μανχάταν. Έχοντας στο πλευρό του έναν νέο Ρόρσαχ και τους άγνωστους μέχρι τώρα Μίμο και Μαριονετίστα, ακολουθεί τα ίχνη του Μανχάταν στο Σύμπαν της DC, το οποίο βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, καθώς διεθνείς εντάσεις σπρώχνουν τους δείκτες από το “ρολόι της αποκάλυψης” όλο και πιο κοντά στα μεσάνυχτα. Ο Δρ. Μανχάταν ευθύνεται άραγε γι’ αυτό; Τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά… Με αφετηρία το DC Universe: Αναγέννηση, το Doomsday Clock ξαναγράφει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των κόμιξ της DC. Σχολιασμός: Μέρος Πρώτο Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Doomsday Clock #1-6 (2017). Το 2020 κλείνει με μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας στην Αμερική. Η ιστορία πολύ καλή και σε κρατάει. Μόνο στο πρώτο τεύχος λίγο μπερδευόμουν μέχρι να καταλάβω τι και πως, αλλά μετά απλά το απολάμβανα. Ουσιαστικά είναι μία κατά βάση Watchmen ιστορία που όμως οι ήρωες της DC εμπλέκονται όσο πρέπει για να μην φαίνεται ασύνδετο. Το σχέδιο και τα χρώματα είναι πολύ καλά, με κλασική αισθητική. Στο τέλος της έκδοσης έχει κάποια εναλλακτικά σχέδια εξωφύλλων και ανάμεσα στα τεύχη έχει κάποιες πληροφορίες για τους χαρακτήρες σε μορφή άρθρων από εφημερίδες πχ. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ. Αναμένουμε και το δεύτερο μέρος με τα υπόλοιπα 6 τεύχη για να ολοκληρωθεί η ιστορία.
  16. nikolas12

    BATMAN: THE SMILE KILLER [JEFF LEMIRE - ANDREA SORRENTINO]

    Στο Joker: Killer Smile μιλήσαμε για μια καθαρά Joker ιστορία από τους Lemire-Sorrentino και παρ' ότι ο Batman εμφανίστηκε ελάχιστα θέλαμε πολύ να τον δούμε να εντάσσεται σε αυτήν την ιστορία. Έτσι λοιπόν μετά το τέλος της σειράς το φετινό Φεβρουάριο, ήρθε τον Ιούνιο ένα και μοναδικό τεύχος που αποτελεί μία ιστορία Batman ή μάλλον Bruce Wayne με τον τίτλο Batman: The Smile Killer. Μιλάμε για μια ιστορία που ταιριάζει γάντι στο DC Black Label και μέσα από περίπου 40 σελίδες, οι Lemire-Sorrentino παράγουν ένα από τα πιο αινιγματικά και ταυτόχρονα σοκαριστικά Batman κόμικ που έχω διαβάσει τελευταία. Σενάριο Το σενάριο αφορά τον νεαρό Bruce Wayne, ο οποίος βλέπει το σόου του Mr. Smiles από τη Happyville την αινιγματική φιγούρα-πιθανό alter ego του Joker που συζητήσαμε και στο Killer Smile. Ουσιαστικά η χαμογελαστή φιγούρα βάζει τον Bruce να ζωγραφίσει ή να κάνει μικρό κατασκευές, αλλά αν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα τον εξαναγκάζει να πονέσει τον εαυτό του μέχρι να μπει η μητέρα του στο δωμάτιο και να τον σταματήσει. Καθώς γίνεται αυτό, βλέπουμε τον Batman στη σημερινή εποχή να επικοινωνεί με τον Gordon και να προσπαθεί να βρει τον Joker και να πέφτει πάνω σε εγκλήματα του τελευταίου. Και κάπου εκεί έχουμε ανατροπή! Ουσιαστικά μαθαίνουμε πως ο Bruce Wayne δεν είναι ο Batman, αλλά ένας τρόφιμος που διαμένει σε διπλανό κελί με τον Ben Arnell. Έκπληκτος προσπαθεί να βρει τον Gordon, αλλά ο Gordon δεν είναι αστυνομικός, αλλά ο θεράποντας ιατρός του Bruce που προσπαθεί να εντοπίσει τη ζημιά και τον πόνο που προκάλεσε ο Mr. Smiles που έβλεπε ο Bruce μικρός στον ψυχισμό του. Μέσα από λίγες και σκοτεινές σελίδες, ταξιδεύουμε σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, στην οποία ο Bruce Wayne έχει διαπράξει άσχημα πράγματα, ενώ ανατρέπονται γεγονότα, τα οποία θεωρούσε δεδομένα όπως ο θάνατος των γονιών του. Ο ίδιος εξακολουθεί να μη πιστεύει τίποτα και βάζει στόχο να αποδράσει από το άσυλο και να ανακαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχουμε ένα κανονικό τέλος, γιατί πολύ απλά ο Lemire επιλέγει να αφήσει στη φαντασία του αναγνώστη το τι πραγματικά συνέβη και πως θα τελείωνε η ιστορία σε αυτό το σύμπαν. Σχέδιο-Χρωματισμός Το σχέδιο του Sorrentino παραμένει σκοτεινό, με ευρωπαϊκή τεχνοτροπία, ειδικά στο σχεδιασμό προσώπων και εκτός από τις σκηνές που έχουμε τον Batman παρέα με τον Mr. Smiles είναι σίγουρα πολύ πιο dark σε όλα τα πάνελ, ειδικά αυτά που το πρόσωπο του Batman ζωγραφίζεται με πολύ αχνά χαρακτηριστικά. Ο χρωματισμός δεν έχει την ποικιλία του Killer Smile, πράγμα λογικό, αφού μιλάμε για καθαρά Batman κόμικ, αλλά συχνά χρησιμοποιούνται σε κάποια πάνελ αποχρώσεις του κόκκινου. Γενικά και εδώ γίνεται εκπληκτική δουλειά, αφού αποδίδεται στο έπακρο η ψυχεδελικότητα του σεναρίου. Σύνοψη Δε θα μπορούσε να κλείσει πιο αριστουργηματικά για μένα η συγκεκριμένη τετραλογία. Το θεωρώ ιδανικό sequel στο Killer Smile. Δεν ξέρω αν κάποιους τους χάλασε το αινιγματικό κλείσιμο, αλλά προσωπικά λάτρεψα το σύνολο της ιστορίας και θεωρώ πως ο επίλογος που είχε, είναι κι αυτός που της αξίζει. Και τα τέσσερα τεύχη (3 του Joker: Killer Smile και 1 του Batman: The Smile Killer) κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε σκληρόδετη έκδοση. Για μένα αν σας αρέσουν κόμικ ψυχεδελικά, με ανατροπές, που εμβαθύνουν στους χαρακτήρες και έχουν πρωταγωνιστές τον Joker και τον Batman, το συγκεκριμένο το προτείνω με κλειστά τα μάτια. Άψογο σχέδιο, υπέροχο σενάριο, τέλεια ροή, διαβάζεται πολύ ευχάριστα και σε αφήνει 100% ικανοποιημένο.
  17. nikolas12

    BATMAN: THREE JOKERS [GEOFF JOHNS - JASON FABOK]

    Έλεγα να φτιάξω την παρουσίαση όταν τελειώσει η ιστορία, αλλά μιας και έχουμε δύο ακόμα τεύχη μέχρι να τελειώσει αυτός ο τίτλος, προτιμώ για τους λίγους που (λογικά) θα ενδιαφέρονται να φτιάξω ένα θρεντ-παρουσίαση για να συζητάμε τι συμβαίνει σε κάθε νέο τίτλο. Πως φτάσαμε στο The Three Jokers Το Batman: Three Jokers λοιπόν είναι μια σειρά που περιμένουμε αρκετά χρόνια να απαντήσει στα ερωτήματα που μας έχουν δημιουργηθεί από το τέλος του Darkseid War. Συγκεκριμένα τότε ο Batman έχοντας καθίσει στην καρέκλα του Mobius μπορούσε να θέσει δύο ερωτήσεις. Η πρώτη ήταν το όνομα του δολοφόνου των γονιών του όπου δόθηκε η σωστή απάντηση και η δεύτερη ήταν το όνομα του Joker. Η απάντηση που έλαβε όμως τον προβλημάτισε, καθώς μαθαίνουμε ότι υπάρχουν 3 Jokers. Στα επόμενα τεύχη και στο one-shot DC Rebirth που ξεκίνησε το σχετικό relaunch έγιναν κάποιες νύξεις με τον Bruce να μελετάει διάφορες εικόνες του Joker, αλλά δε δόθηκε επίσημη απάντηση έως τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι ο Geoff Johns (τότε writer του Justice League) θα συνεργαστεί με τον Jason Fabok σε μια μίνι σειρά τριών τευχών για το Black Label της DC για να μάθουμε εν τέλει την απάντηση σε όσα αναρωτιόμαστε και στις υποθέσεις που κάνουμε τόσα χρόνια. Το τεύχος #1 κυκλοφόρησε φέτος τον Αύγουστο, το επόμενο αναμένεται στα τέλη Σεπτέμβρη και το τρίτο και τελευταίο τον Οκτώβρη, ενώ σχετικά γρήγορα, δηλαδή το Νοεμβρη θα βγει η collected έκδοση. Το σενάριο του Geoff Johns Το θετικό στο σενάριο του Johns είναι ότι δεν επικεντρώνεται στον Batman, αλλά και σε δύο ακόμα μέλη της Bat Family, τα οποία έχουν σημαδευτεί από τον Joker και έτσι επιλέγει τη Barbara Gordon και τον Jason Todd. Η Barbara Gordon που είναι η Batgirl έχει πυροβοληθεί από τον Joker στο The Killing Joke, το οποίο την άφησε παράλυτη και ο Jason Todd είχε δολοφονηθεί από τον Joker στο A Death In the Family όταν ήταν ο Robin δίπλα στον Bruce Wayne πριν τελικά αναστηθεί και γίνει ο Red Hood. Μάλιστα το γεγονός ότι ο Jason έχει την ταυτότητα που είχε ο Joker πριν μετεξελιχθεί στον σημερινό κακό είναι κάτι που ο Johns θα εξερευνήσει από το πρώτο τεύχος. Επίσης ο Geoff φροντίζει απευθείας να μας συστήσει στο ποιοι είναι οι Jokers της ιστορίας σε συνδυασμό με τους ήρωες που σημάδεψαν. Έτσι έχουμε πρώτα τον Bruce Wayne σε ένα εκπληκτικό καρέ που δείχνει όλους τους τραυματισμούς και τα σημάδια από μάχες από όλα αυτά τα χρόνια να αναπολεί επιθέσεις άλλων κακών αλλά και του Joker εναντίον του και εκεί μαθαίνουμε ότι ο πρώτος είναι ο Criminal. Ύστερα η Barbara θυμάται τη μέρα του πυροβολισμού της από τον δεύτερο, τον Comedian. Και τέλος ο Red Hood καθώς μάχεται θυμάται τη δολοφονία του από τον τρίτο, τον Clown. Η ιστορία εξελίσσεται, καθώς συμβαίνουν εγκλήματα σε τρεις διαφορετικές περιοχές την ίδια ώρα και σε όλα εμπλέκεται ο Joker. Έτσι μαθαίνουμε πως οι τρεις Jokers συνεργάζονται μεταξύ τους και γι' αυτό το λόγο ο Batman, o Red Hood και η Batgirl ξεκινούν την αποστολή τους προκειμένου να ξεδιαλύνουν το μυστήριο και το ποιος βρίσκεται πίσω από όλα και το ποιος είναι ο πραγματικός Joker. Μέσα σε όλα όμως ο εκάστοτε Joker θυμίζει στον κάθε ένα τι έχει κάνει, χτυπάει στις αδυναμίες των ηρώων και εκείνοι πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το παρελθόν κάτι που δεν τους κάνει καλό και δεν τους βοηθάει στο να παίρνουν ψύχραιμα τις αποφάσεις. Η ιστορία είναι πολύ σκοτεινή και ο Johns φροντίζει όπου μπορεί να αποδίδει φόρο τιμής. Βασίζεται σε όσα έγραψαν ο Moore, o Starlin, o Wolfman και άλλοι συγγραφείς Batman, αλλά αναπτύσσει μια εντελώς καινούρια και διαφορετική ιστορία. Προσωπικά αν και το πρώτο τεύχος μου άρεσε, θεωρώ ότι κάποια μοτίβα του επαναλαμβάνονται από παρελθοντικές ιστορίες Batman και γενικότερα ο Batman στη μετά Scott Snyder εποχή μοιάζει να έχει ιστορίες που έχουν μπει σε μια λούπα, αλλά περιμένω να δω πως θα εξελιχθεί η ιστορία παρακάτω. Το σχέδιο του Jason Fabok Αν και το σενάριο του Johns είναι καλό, το σχέδιο του Fabok θεωρώ ότι πάει το κόμικ σε άλλο επίπεδο. Είναι πραγματικά τρομερός artist και όσον αφορά τον Batman έχει καταφέρει να κάνει κάθε σελίδα να είναι πανέμορφη και κάθε του πάνελ να έχει κάτι να πει. Κάθε μάχη του Fabok έχει βαρύτητα και ζωντάνια, αλλά το πιο σημαντικό είναι το πόσο υπέροχα σχεδιάζει πρόσωπα και πόσο διακριτές κάνει τις διαφορές ανάμεσα στους Jokers. Μια ιστορία που βασίζεται στο συναίσθημα και θέλει να φέρει τους ήρωες αντιμέτωπους με παρελθοντικά τους τραύματα χρειάζεται ένα σχεδιαστή που θα μπορεί να τα αποτυπώσει στο χαρτί και ο Fabok το κάνει σε κάθε σελίδα. Επίσης είναι ωραία επιλογή που οι περισσότερες σελίδες έχουν εννιά πάνελ, τρεις λωρίδες με τρία πάνελ η κάθε μία, βοηθάει πάρα πολύ τη ροή και το σενάριο προσαρμόζεται τέλεια, γιατί βλέπεις τον Red Hood σε μάχη και ταυτόχρονα θυμάται τη δολοφονία του, οπότε τα εννιά πάνελ δίνουν πολύ καλύτερη συνέχεια και δένουν πιο όμορφα την ιστορία. Για τη δουλειά του Johns έχω βρει αρκετά αντικρουόμενες απόψεις, αλλά δεν έχω δει έως τώρα κανέναν να πει κάτι κακό για το σχέδιο του Fabok. Οι αναφορές Και ο Johns με το σενάριό του και ο Fabok με το σχέδιό του αποτίουν φόρο τιμής σε παλιότερα Batman κόμικ με ρετρό στιγμές να απεικονίζονται στο σχέδιο, πολλά στοιχεία από παλιότερα κόμικ να είναι διακριτά σε πάνελ και φυσικά πολλές ιστορίες από το παρελθόν να έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Ψάχνοντας λίγο στο Ίντερνετ μπορεί να βρει κανείς πολλές στιγμές ή αναφορές σε εξώφυλλα και ιστορίες πολύ παλαιότερων δεκαετιών. Είναι γραμμένο από ανθρώπους που αγαπούν τους ήρωες για ανθρώπους που επίσης τους αγαπούν. Σύνοψη Το πρώτο τεύχος φαίνεται πάρα πολύ ελπιδοφόρο. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και να πάρουμε επιτέλους ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε ερωτήματα που εδώ και χρόνια ψάχνουμε. Τα λέμε σε περίπου ένα δεκαήμερο με το επόμενο τεύχος της σειράς
  18. Την περασμένη Δευτέρα, το περιοδικό TIME δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Αναθεωρούμε τον τρόπο με τον οποίο απεικονίζουμε τους αστυνομικούς στην οθόνη. Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τους υπερήρωες». Εκεί, η Eliana Dockterman εξισώνει τους αστυνομικούς με τους υπερήρωες οι οποίοι επιβάλλουν τη δικαιοσύνη με ακραίο τρόπο. Η μόνη διαφορά τους είναι η στολή που φοράνε! Από το ξεκίνημα του σημειώματος, η αρθρογράφος υποστηρίζει ότι η εικόνα της αστυνομίας στην οθόνη μεταφέρεται με θετικό πρόσημο εξηγώντας ότι «οι ταινίες δράσης παρουσιάζουν εδώ και πολύ καιρό, μια αλλοιωμένη αντίληψη για το δικαστικό σύστημα στην Αμερική, στην οποία σχεδόν πάντα οι αστυνομικοί που πρωταγωνιστούν, τοποθετούνται στη μεριά των «καλών» της ιστορίας! Αυτές οι ιστορίες των «καλών αστυνομικών» – τα εισαγωγικά δικά της - σπανίως εξισώνονται με υποθέσεις συστηματικού ρατσισμού στο σύστημα ποινικού δικαίου. Οι “κακοί” που καταδιώκονται είναι τις περισσότερες φορές έγχρωμοι και οι χαρακτήρες τους δεν αναλύονται περισσότερο από το προφανές, δηλαδή το έγκλημα για το οποίο καταζητούνται». Εδώ, η συγγραφέας δεν εξηγεί τι συμβαίνει στην περίπτωση των έγχρωμων αστυνομικών σε δημοφιλείς σειρές και ταινίες, ίσως γιατί θεωρεί ότι είναι κι αυτοί θύματα στο δικαστικό σύστημα των Η.Π.Α. Κατόπιν η Ντόκτερμαν διαπιστώνει ότι εκεί που δεν φτάνει το μακρύ χέρι του νόμου, κάνουν την «βρώμικη» δουλειά οι υπερήρωες. «Η επιβολή του νόμου είναι συχνά προβληματική και τότε είναι που επεμβαίνουν αυτοί που σταθμίζουν τις παραμέτρους της δικαιοσύνης και, συχνά, αποφασίζουν οι ίδιοι να τις εφαρμόσουν με βία: οι σούπερ ήρωες». Με επιτιμητικό ύφος μάλλον, σημειώνει ότι οι υπερήρωες έχουν γίνει «αγαπημένα είδωλα, σαν παιδιά μας», αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι είναι «φάροι έμπνευσης», μεταξύ των διαδηλωτών, οι οποίοι «ντυμένοι ως Spider-Man και Batman εμφανίστηκαν στις πρόσφατες διαδηλώσεις του Black Lives Matter». Επομένως, για την συγγραφέα η θετική ιδιότητα της αμφίεσης ενός υπερήρωα ταυτίζεται με την κουκούλα ή την παλαιστινιακή μαντήλα ενός διαδηλωτή. Εδώ, νομίζω, όλοι συμφωνούμε ότι είναι πιο ευφάνταστη η μάσκα του Batman από μια απλή κουκούλα. Σύμφωνα πάντα με την άποψη της Ντόκτερμαν, έχει καλλιεργηθεί στη συνείδηση του κοινού ένα στερεότυπο με ύπουλο περιεχόμενο: οι φιγούρες που προάγουν τη δικαιοσύνη με την άμεση επιβολή του νόμου, κρίνονται γενικά καλοί. «Και όμως, τι είναι οι υπερήρωες, αν δεν είναι μπάτσοι (cops τους αποκαλεί) με κάπα που επιβάλλουν τη δικαιοσύνη με τις δυνάμεις τους;». Υποστηρίζεται ακόμη ότι οι περισσότεροι υπερήρωες είναι λευκοί και «είτε λειτουργούν ως προέκταση ενός ξεχαρβαλωμένου δικαστικού συστήματος στις ΗΠΑ είτε ως αυτόνομοι φορείς εξουσίας χωρίς κανένα έλεγχο», συμπεραίνοντας ότι «στην πραγματικότητα, οι αστυνομικοί στην πραγματική ζωή υιοθετούν συχνά τον συμβολισμό – άρα και τις πρακτικές - αυτών των απατεώνων αντί-ηρώων», όπως τους αποκαλεί. Το άρθρο καταλήγει στον ισχυρισμό του «συστημικού ρατσισμού» όσον αφορά στην επιβολή του νόμου από τους υπερήρωες, καθώς απηχεί την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής που ιστορικά ταυτίζεται με λευκούς άντρες. «Αυτά τα πρότυπα, όχι μόνο δεν απασχολούνται με θέματα ρατσισμού, αλλά και δεν αγγίζουν ζητήματα σεξισμού, ομοφοβίας ή τρανσοφοβίας και άλλες μορφές μισαλλοδοξίας καθώς είναι φτιαγμένοι με εγγενείς προκαταλήψεις την ώρα που περιπολούν στους δρόμους ή στο σύμπαν». Ίσως η συνεργάτιδα του περιοδικού είχε στο νου της ένα έργο του Μπάνκσι όπου αστυνομικοί κάνουν περιπολία μαζί με τον Μπάτμαν, ενώ σε μια πιο πρόσφατη δημιουργία του, ένα μικρό αγόρι επιλέγει μια νοσοκόμα ως τον σούπερ ήρωα με τον οποίο θέλει να παίξει, αντί των Μπάτμαν και Σπάιντερμαν. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ντόκτερμαν προκαλεί συζήτηση μέσω του δημοφιλούς εντύπου για τα στερεότυπα των λευκών στη μαζική κουλτούρα. Τον Ιούλιο του 2019, γράφοντας για τον νέο James Bond, είχε υποστηρίξει στο ρόλο του πρωταγωνιστή την Lashana Lynch, μια γυναίκα μαύρη, Τζαμαϊκανής καταγωγής, «ανατρέποντας το άκρως σεξιστικό και ρατσιστικό πρότυπο του λευκού πράκτορα». Δεν ξέρουμε τι απήχηση θα έχει το τελευταίο της σημείωμα στους δημιουργούς της Marvel. Ίσως πολύ σύντομα να δούμε το σύνθημα «οι μπάτσοι πουλάνε τον κρυπτονίτη». https://www.liberal.gr/apopsi/periodiko-time-oi-uperiroes-einai-mpatsoi-pou-prepei-na-allaxoun/310879
  19. nikolas12

    BATMAN: ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ

    Σύνοψη του τόμου: BATMAN: ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ. Ο Τζόκερ είναι νεκρός. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Αλλά παραμένει ακόμη μυστήριο αν ο Μπάτμαν τελικά του έσπασε τον κοκαλιάρικο λαιμό του ή κάποια άλλη μοχθηρή δύναμη στο Γκόθαμ Σίτι είναι υπεύθυνη. Το πρόβλημα είναι ότι ο Μπάτμαν δεν μπορεί να θυμηθεί… και, όσο περισσότερο ερευνά αυτή τη λαβυρινθώδη υπόθεση, τόσο περισσότερο αρχίζει ν’ αμφιβάλλει για όλα όσα αποκαλύπτει. Οπότε ο καλύτερος για να τον φέρει στα ίσια του δεν είναι άλλος από τον… Τζον Κόνσταντιν! Όμως, όσο κι αν αρέσει στον Τζον ένα καλό μυστήριο, λατρεύει πολύ περισσότερο να παίζει με τα μυαλά των ανθρώπων. Έτσι η «βοήθεια» του Τζον θα αποδειχτεί πολύτιμη, για να σκάψουν στο ρυπαρό υπογάστριο του Γκόθαμ Σίτι και να οδηγηθούν προς την απίστευτη αποκάλυψη του δολοφόνου του Τζόκερ. Το BATMAN: ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ είναι μια πρωτοποριακή παραφυσική ιστορία τρόμου, από δύο μεγάλους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς: τον Brian Azzarello (DARK KNIGHT III: THE MASTER RACE, 100 BULLETS) και τον Lee Bermejo (HELLBLAZER, JOKER). Η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας περιλαμβάνει τα BATMAN: DAMNED 1-3 και μία behind-the-scenes συλλογή με έξτρα υλικό και με επίλογο από τον Brian Azzarello. Το BATMAN DAMNED μπορεί πολύ εύκολα να ξεχωρίσει στο είδος του. – IGN Ένα υπερφυσικό, εκτός continuity μυστήριο φόνου με κατασκότεινο τόνο και γεμάτο στιγμές γνήσιου τρόμου, χάρη στο σχέδιο του Bermejo. – CBR Το σχέδιο είναι τόσο απίθανα καλό. – Nerdist Η πλοκή: Το Damned ξεφεύγει από τις περισσότερες ιστορίες Batman και προσθέτει περισσότερα στοιχεία υπερφυσικού τρόμου. Η βασική υπόθεση της σειράς είναι ότι ο Joker φαίνεται ότι έχει πεθάνει σε μία σύγκρουση με τον Batman, ο οποίος όμως δε θυμάται τίποτα από όλο αυτό. Έτσι το alter ego του Bruce Wayne ζητάει τη βοήθεια του John Constantine προκειμένου να λύσουν το μυστήριο. Μαζί οι δύο ήρωες ξεκινούν μία περιπέτεια στον υπόκοσμο του Gotham, συναντώντας αρκετούς χαρακτήρες του σύμπαντος της DC που έχουν σχέση με τον υπερφυσικό και τη μαγεία όπως είναι οι Spectre, Etrigan, Deadman, Zatanna, Swamp Thing και Enchantress. Τα κύρια αφηγηματικά της στοιχεία και το σχέδιο: Πρόκειται για την ελληνική έκδοση του Batman: Damned, του πρώτου τίτλου που κυκλοφόρησε η DC μέσω του νεοσύστατου, τότε, imprint DC Black Label, το οποίο θα επέτρεπε στους δημιουργούς να δοκιμάσουν εντελώς καινούρια πράγματα με τους γνωστούς υπερήρωες της εκδοτικής. Το εξώφυλλο είναι μια δημιουργία στην οποία έχει συμβάλλει και ο γνωστός σχεδιαστής Jim Lee. Οι Azzarello και Bermejo περιέγραψαν σαν ένα τρόπον τινά sequel του graphic novel Joker, δουλειά των ίδιων από το 2008 και την οποία έχουμε δει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis. Αυτό που δήλωσαν οι συντελεστές είναι πως σκέφτονταν καιρό να δημιουργήσουν μια συνέχεια για το Joker και έτσι προέκυψε το Damned. Επίσης δήλωσαν δεν είναι ακριβές sequel, ούτε χρειάζεται να διαβάσει κανείς το Joker για να καταλάβει το Damned, αλλά οποιοσδήποτε τα διάβαζε θα καταλάβαινε τις μεταξύ τους συνδέσεις. Επίσης αφηγηματικά το Joker είναι ένα κόμικ που ο Clown Prince of Crime πρωταγωνιστεί και ο Batman έχει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη, αλλά εμφανίζεται ελάχιστα, ενώ στο Damned συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή ο Joker εμφανίζεται λίγο στην αρχή, αλλά κατά τ' άλλα είναι μία ιστορία 100% Batman. Στόχος του διδύμου με το Damned είναι να παρουσιάσει τον Batman περισσότερο ευάλωτο σε σχέση με ιστορίες των τελευταίων χρόνων. Ο Bermejo σημείωσε ότι οι σύγχρονες ερμηνείες του χαρακτήρα τον απεικονίζουν ως κάποιον που είναι πάντα έτοιμος, γεγονός που αφαιρεί από το χαρακτήρα του κάποια πιο ανθρώπινα στοιχεία. Ήθελαν λοιπόν να βγάλουν τον ήρωα από τα νερά του, να τον παρουσιάσουν πιο μπερδεμένο και να μην έχει πάντα τον έλεγχο των καταστάσεων και της μοίρας του, αλλά να εξαρτάται από άλλους χαρακτήρες. Ο Azzarello κατάλαβε κατά τη διάρκεια των αρχικών συζητήσεων για το Damned ότι ο John Constantine έπρεπε να είναι μέρος της ιστορίας και τον επέλεξε ως αφηγητή. Ο Constantine διαθέτει περισσότερα στοιχεία από την απεικόνιση στην κλασική σειρά Hellblazer (1988-2013), στην οποία ήταν αρκετά σκληρότερο σε σχέση με τις μετέπειτα εμφανίσεις του στο DC Universe. Ο Azzarello, ο οποίος έγραψε πολλά τεύχη του Hellblazer, πίστευε ότι η ωριμότητα ήταν ουσιαστικό κομμάτι του χαρακτήρα. Επίσης το δίδυμο δοκιμάζει εντελώς καινούρια πράγματα με χαρακτήρες όπως ο Deadman και ο Etrigan, αλλάζοντας και σε αυτούς διάφορα στοιχεία τους. Για κάθε σελίδα ο Bermejo χρειάστηκε περίπου τρεις ή τέσσερις ημέρες για να την ολοκληρώσει. Επειδή ο ίδιος έκανε και τον χρωματισμό, ο χρόνος της παραγωγής έγινε λίγο μεγαλύτερος από το μέσο κόμικ. Ο Bermejo δήλωσε πως αν και το σχέδιο είναι στο παραδοσιακό του στυλ, θεωρούσε πως έβαλε περισσότερα καινούρια στοιχεία στο έργο του με χαρακτηριστικότερο τον εντονότερο και πιο πολύχρωμο χρωματισμό. Ο Azzarello περίμενε να δει την τελική σελίδα για να γράψει το σενάριο, καθώς πολλές φορές αφού έβλεπε μία σελίδα μπορεί να άλλαζε το διάλογο που είχε στο μυαλό του. Ο Azzarello δήλωσε επίσης ότι η γραμματοσειρά του letterer Jared K. Fletcher βοήθησε πολύ τη σειρά. Η ελληνική έκδοση: Η έκδοση της Οξύ περιλαμβάνει και τα τρία τεύχη της αμερικάνικης σειράς και είναι στα συνήθη ποιοτικά της στάνταρ. Αυτό που εξέπληξε αρκετούς είναι ότι δεν τυπώθηκε στο κλασικό μέγεθος των κόμικ της εκδοτικής, αλλά σε λίγο μεγαλύτερο μέγεθος, προσπάθεια που κέρδισε θετικά σχόλια. To μεγαλύτερο σχήμα βοηθάει πάρα πολύ το σχέδιο του Bermejo, το οποίο είναι αρκετά ρεαλιστικό και ταυτόχρονα κάθε σελίδα περιλαμβάνει μεγάλα καρέ, συνήθως 3-6 και βοηθάει αρκετά στο να φαίνονται ακόμα και μικρές λεπτομέρειες στο σχέδιο. Εκτός αυτών υπάρχουν και σελίδες όπου τις καταλαμβάνει ολόκληρες ένα καρέ, συνεπώς το μεγαλύτερο μέγεθος βοηθάει αρκετά στο να φαίνεται πιο επιβλητική η σελίδα. Σύγκριση μεγέθους στην πρώτη φωτογραφία με το Λανφέστ και ένα Κόρτο Μαλτέζε. Στη δεύτερη φωτογραφία είναι το μέγεθος του Μπατμαν: Ο Γελαστός Άντρας, επίσης των εκδόσεων Οξύ με το Καταραμένος. Ο Γελαστός Άντρας έχει το σύνηθες μέγεθος των graphic novels της εκδοτικής, ωστόσο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των σελίδων παραμένουν ίδια. Εύστοχο επίσης βρήκα το χρωματισμό της έκδοσης, είναι ιδιαίτερος ο τρόπος που ένα κόμικ με σκοτεινή αισθητική μπορεί ταυτόχρονα να έχει αρκετά έντονα χρώματα, προκειμένου όλα τα καρέ να είναι σαφή και το σχέδιο να φαίνεται ακόμα πιο όμορφο. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι σκηνές που κυριαρχεί η μαγεία ή υπάρχουν βίαιες μάχες μεταξύ του Batman και του εκάστοτε κακού φαίνονται με έντονα και ζωντανά χρώματα την ίδια ώρα που οι ήρωες έχουν μία πιο σκοτεινή προσέγγιση, προκαλώντας, υπάρχει μία διαφορετικότητα που βρήκα πολύ εύστοχη για τον συγκεκριμένο τίτλο. Σύγκριση του μεγέθους του Batman: Καταραμένος με το Λανφέστ που βρίσκεται από κάτω και ένα Κόρτο Μαλτέζε και ένα Αστερίξ από πάνω. Συνολικά η εκδοτική κίνηση της Οξύ να φέρει τον πρώτο τίτλο του DC Black Label imprint στα ελληνικά μου άρεσε πολύ και όπως αναφέρω το διαφορετικό και πιο μεγάλο μέγεθος προσθέτει πολλούς πόντους και δικαιολογεί την τιμή καταλόγου. Για μένα αξίζει να το τιμήσετε και να το διαβάσετε πολύ προσεκτικά για να προσέξετε τις λεπτομέρειες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Καλή διασκέδαση σε όλους! Ευχαριστώ τον Valtasar για την παροχή του εξωφύλλου και του φωτογραφικού υλικού
  20. Όταν τέλειωσε η τριλογία του Christopher Nolan για τον "Σκοτεινό Ιππότη" όλοι οι φίλοι των ταινιών Batman συμφώνησαν ότι επρόκειτο για την πιο σκοτεινή εκδοχή του ήρωα. Και φυσικά έτσι παραμένει μέχρι σήμερα.Όμως ίσως ο κόσμος είχε γνωρίσει κάποια χρόνια νωρίτερα έναν ακόμη...σκοτεινότερο Bruce Wayne, όπως τον είχαν φανταστεί ο Darren Aronofsky ο οποίος θα αναλάμβανε την σκηνοθεσία και ο Frank Miller που θα έγραφε μαζί του το σενάριο, εμπνευσμένοι από το "Batman: Year One" (εκδόθηκε το 1987 με συγγραφέα τον Miller), ένα πρότζεκτ όμως που δεν έμελλε να δει ποτέ το...φως των οθονών λόγω καλλιτεχνικών διαφορών με τη Warner Bros..Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.Είμαστε περίπου στα μέσα του 2000, δηλαδή πολύ πριν την αναζωογόνηση -εμπορικά και σκηνοθετικά- του Batman από τον Nolan, με τη DC και τη Warner Bros. να ψάχνουν τρία χρόνια μετά το μάλλον αποτυχημένο "Batman & Robin" να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό. Απευθύνθηκαν λοιπόν Aronofsky ο οποίος είχε αρχίσει να κερδίζει ευρεία αποδοχή με τα ανεξάρτητα ψυχολογικά θρίλερ/δράματα "Pi" και "Requiem for a Dream", ώστε να μεταφέρουν το κόμικ "Batman: Year One" στη μεγάλη οθόνη. Μάλιστα ο 31χρονος τότε σκηνοθέτης πλησίασε ο ίδιος και έπεισε τον Miller να συγγράψουν το σενάριο της ταινίας.Λέγεται ότι ο Aronofsky ζήτησε επίσης από τον έμπιστο συνεργάτη του (είχαν κάνει μαζί τις δύο πρώτες του ταινίες), Matthew Libatique, να είναι ο διευθυντής φωτογραφίας, ενώ ο Christian Bale που αργότερα έγραψε ιστορία στην τριλογία του Nolan, είχε προσεγγιστεί από τότε για τον ρόλο του ανθρώπου-νυχτερίδα.Κι εκεί κάπου ενώ όλα μοιάζουν έτοιμα για την έναρξη της παραγωγής αρχίζουν τα προβλήματα.Οι πληροφορίες που έχουν ακουστεί προς τα έξω παραμένουν βέβαια συγκεχυμένες, όμως αν ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο για το οποίο μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξη του και ο Frank Miller, είναι ότι ο Aronofsky ήθελε να "χτίσει" τόσο την ιδιοσυγκρασία όσο και το περιβάλλον του Bruce Wayne εντελώς διαφορετικά απ'ό,τι απεικονιζόταν στο κόμικ. Τι σήμαινε πρακτικά αυτό; Ότι ήθελε τον Batman να είναι πιο σκοτεινός, πιο σκληρός, πιο αμείλικτος από ποτέ.Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του διάσημου συγγραφέα στο Hollywood Reporter για το τι είπε στον σκηνοθέτη όταν άκουσε κάποιες από τις σκέψεις του αλλά και το τι τους απάντησε η Warner:"Το όραμα του για τον Batman ήταν πιο σκοτεινό απ'το δικό μου. Ο Batman ο δικός μου ήταν πολύ καλός για εκείνον. Λογομαχήσαμε γι'αυτό και του είπα: Ο Batman δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, δεν θα βασάνιζε κανέναν! Τελικά όμως το λύσαμε, βγάλαμε μία άκρη με το σενάριο και ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι, όμως ήρθε η Warner και μας είπε "δε πρόκειται να κάνουμε αυτή την ταινία". Ο ειδικός παραγωγός ήθελε να φτιάξει έναν Batman που θα μπορούσε να πάει τα παιδιά του να τον δουν. Και αυτός δεν ήταν έτσι. Δεν είχε παιχνίδια εκεί μέσα. Ο Batman γύρισε την πλάτη του σε μία περιουσία ώστε να ζήσει τη ζωή του δρόμου και να νιώσει τι περνούσε ο κόσμος. Έφτιαξε την σπηλιά του σε ένα εγκαταλελειμμένο μέρος στον υπόγειο σιδηρόδρομο, κι έφτιαξε τον Batman από το μηδέν για να πολεμήσει το έγκλημα και την διεφθαρμένη αστυνομία".Στην ουσία αυτό που είχε πει από τότε σε δική του συνέντευξη ο D.A. ήταν ότι ήθελε να δει ο κόσμος έναν εντελώς καινούριο Batman, να ξεχάσουν τα όσα πολλάκις είχαν παρακολουθήσει τις προηγούμενες δεκαετίες, να κάνει μία...επανεφεύρεση του φραντσάιζ, ξεχωρίζοντας μάλιστα την ταινία του 1989 από τον Tim Burton ως αγαπημένη του, την ίσως πιο "σκοτεινή" δηλαδή εκδοχή του μέχρι το 2000. Όμως επέμενε ότι έστω κι αν θα υπάρξει μία πεπατημένη επάνω στο "Year One", θα επρόκειτο για κάτι πολύ διαφορετικό. "Πετάξτε μακριά οτιδήποτε ξέρατε για τον Batman μέχρι σήμερα, ξεκινάμε απ'το μηδέν!" είχε πει στο Empire.Στο στούντιο λοιπόν δεν άρεσε καθόλου το άκουσμα για την αλλαγή της ιστορίας πίσω από τη δημιουργία του Batman παρά το ότι οι Aronofsky και Miller τα είχαν βρει κάπου στη μέση μετά τις αρχικές διαφωνίες τους, κι αυτό διότι δεν ήθελαν να αποκλίνει από την "οικογενειακού" χαρακτήρα εκδοχή τόσο αυτού όσο και των ανθρώπων γύρω του.Η σημαντικότερη αλλαγή; Ο Bruce Wayne ήταν άστεγος μετά το θάνατο των γονιών του και όχι πολυεκατομμυριούχος και του έρχεται η ιδέα να δημιουργήσει τον Batman μετά από έναν διαπληκτισμό του με έναν εγκληματία, τον οποίο χτυπά στο μέτωπο όπου και σχηματίζεται το "TW" από το δαχτυλίδι που φορούσε. Αυτά είναι τα αρχικά του πατέρα του (Thomas Wayne) με το αποτύπωμα που μένει στον εγκληματία να μοιάζει σαν μικρή νυχτερίδα. Παράλληλα ο πιστός βοηθός του, Alfred, θα άλλαζε εξ ολοκλήρου, θα ήταν αφροαμερικανικής καταγωγής μηχανικός υπό το όνομα "Big Al".Ας δούμε όμως μία λίστα με τις αλλαγές που είχε κατά νου ο σκηνοθέτης σε σχέση με το κόμικ, όπως έχουν αναφερθεί ανά τα χρόνια: Μετά τον θάνατο των γονιών του ο Bruce χάνει την περιουσία του και γίνεται άστεγος. Ο Alfred είναι αφροαμερικανός που έχει ένα μαγαζί επιδιόρθωσης αυτοκινήτων και γίνεται ο μέντορας του Bruce, μην έχοντας καμία σχέση με τον επί χρόνια μπάτλερ της οικογένειας Wayne που γνωρίζουμε. Ο Bruce δεν ταξιδεύει στον κόσμο, αλλά προτιμά να διαβάσει δεκάδες βιβλία περί μαχών και να τα εξασκεί. Χρησιμοποιεί περισσότερο όπλα που βασίζονται σε χημικά. Δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στον Bruce ως Bruce, σε αντίθεση με το κόμικ. Εμφανίζονται κανονικά Batmobile και Batcave. Το πρώτο θα ήταν απλώς ένα "φτιαγμένο" Lincoln Continental και όχι ένα υπερόπλο. O αστυνόμος Gordon έχοντας ζήσει για χρόνια στο Gotham προσπαθεί να φύγει όταν η γυναίκα του μένει έγκυος. Ο Gordon θα είχε επίσης αυτοκτονικές τάσεις Ο Carmine Falcone δεν θα εμφανιζόταν, ενώ στο κόμικ ήταν ο "πατέρας" του οργανωμένου Εγκλήματος. Αντ' αυτού ο Gillain B. Loeb αρχηγός της αστυνομίας του Gotham που ο Falcone τον είχε στο "τσεπάκι" του στο κόμικ, θα αναλάμβανε εξ αρχής τον ρόλο αυτό. Η Selina Kyle (Catwoman) θα ήταν κι εκείνη αφροαμερικανή, κακοποιημένη πρώην ιερόδουλος, και θα είχε σημαντικότερη παρουσία απ'ό,τι στο κόμικ. Θα έμπαιναν στην ταινία επίσης αρκετοί νέοι χαρακτήρες που δεν υπήρχαν στο κόμικ. * Αξίζουν επίσης αναφοράς οι φημολογούμενες σκέψεις του σκηνοθέτη να γυριστεί η ταινία στο Τόκιο και εξ ολοκλήρου με σκηνές στους δρόμους, "μεταμορφώνοντας" την ιαπωνική πρωτεύουσα σε ένα νέο Gotham City.Τελικά μετά τη διαφωνία της Warner Bros. το πρότζεκτ μπήκε στο συρτάρι, ενώ τον Ιούνιο του 2002 εγκαταλείφθηκε οριστικά. Πολύ απλά μπορούμε να το θέσουμε ως εξής. Η Warner θεώρησε ότι αυτός ο Batman δεν ήταν ο Batman, κι ο Aronofsky είχε στο μυαλό του μία ταινία δική του, διαφορετική, οπότε λίγο τον ένοιαζε η γνώμη των παραγωγών. Το αν θα δούμε πάντως από τον ίδιο κάποια επιστροφή στο πρότζεκτ στο μέλλον, που από τότε έχει ακουστεί πολλές φορές, δε μπορούμε καν να το υποθέσουμε, και με τα στάνταρ που έθεσε ο Nolan δεν είναι καν απλό, πάντως θα ήταν κάτι που θα γοήτευε τους σινεφίλ σαν εγχείρημα.Δείτε φωτογραφίες των concept designs για το Batman: Y.O.: Αρχικά σχέδια για την ενδυμασία του Batman Το Lincoln αισθητικής Batmobile Catwoman & Gordon Τα όπλα του Batman https://www.superheronews.gr/2016/10/batman-year-one-batman.html
  21. BATNICK

    BATMAN / BRUCE WAYNE

    ΜΠΑΤΜΑΝ Ένα αφιέρωμα στον Σκοτεινό Ιππότη Ο Σκοτεινός Ιππότης της Γκόθαμ γεννήθηκε από το πενάκι του Αμερικανού κομίστα Μπομπ Κέην και την καθοριστική συμβολή του συγγραφέα και σεναριογράφου Μπιλ Φίνγκερ. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ιστορία «The Case of the Chemical Syndicate» («Η Υπόθεση του Χημικού Συνδικάτου») που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #27 του περιοδικού «Detective Comics», την 30η Μαρτίου 1939 με αναγραφόμενη ημερομηνία «Μάιος 1939». Όπως αναφέρει ο συντάκτης Καρασαρίνης Μάρκος σε σχετικό άρθρο στην εφημερίδα «Το Βήμα»: «Ο Μπάτμαν αποτελεί ουσιαστικά την αντίθετη πλευρά του υπερηρωικού νομίσματος που εκπροσωπεί ο Σούπερμαν: ένας σκοτεινός χαρακτήρας, πλήρης ορθολογισμού, με εξαιρετικές ερευνητικές ικανότητες, αθλητικός χωρίς να διαθέτει υπερδυνάμεις, ταγμένος στην υπηρεσία του νόμου, αλλά δρώντας πέραν των ορίων του». ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο Κέην και ο Φίνγκερ εμπνεύστηκαν τον ήρωά τους από την ταινία του 1920 «The Mark of Zorro» («Το Σημάδι του Ζορρό»), με τον Ντάγκλας Φέρμπανκς στο πρωταγωνιστικό ρόλο, την ταινία «The Bat» («Η Νυχτερίδα») του 1926, καθώς και το ρημέικ της που βγήκε το 1930 με τίτλο «The Bat Whispers» («Το Σπίτι του Τρόμου»), αλλά και από χάρτινους ήρωες της δεκαετίας του '30, όπως οι «Ντοκ Σάβατζ», «Φάντομ», «Η Σκιά», «Ντικ Τρέησι», αλλά και από τις περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς. Το αρχικό όνομα του χαρακτήρα ήταν «The Bat-Man», ενώ συχνά αναφερόταν ως ο «Σκοτεινός Ιππότης», ο «Σταυροφόρος Με Την Κάπα» και ο «Μεγαλύτερος Ντετέκτιβ Του Κόσμου». Στα πρώτα σχέδια του Κέην, ο Μπάτμαν φορούσε μια κόκκινη στολή με μεγάλα φτερά, τα οποία εμπνεύστηκε από το ορνιθόπτερο του Ντα Βίντσι, και μια μικρή μαύρη μάσκα που έκρυβε μόνο τα μάτια. Ο Φίνγκερ πρότεινε τη χρήση κουκούλας, γκρι χρώμα για τη στολή, γάντια ώστε να μην αφήνει δαχτυλικά αποτυπώματα και μια κάπα που έφερνε σε φτερά νυχτερίδας. Ήταν μάλιστα ο Φίνγκερ εκείνος που έδωσε το όνομα «Μπρους Γουέην» στο άλτερ έγκο του Μπάτμαν, εμπνεόμενος από τον Ροβέρτο Α’ της Σκωτίας, γνωστό και ως Ροβέρτο Μπρους, και τον Άντονι Γουέην, στρατηγό της αμερικανικής επανάστασης. Ακόμα και το όνομα «Γκόθαμ Σίτυ» ήταν ιδέα του Φίνγκερ. Ο Κέην ήθελε οι ιστορίες του Μπάτμαν να διαδραματίζονται στη Νέα Υόρκη, αλλά ο Φίνγκερ πρότεινε τη δημιουργία μιας φανταστικής πόλης. Το όνομα της εμπνεύστηκε από τον τηλεφωνικό κατάλογο κι ένα κοσμηματοπωλείο με την επωνυμία «Gotham Jewelers». Το όνομα «Gotham» αποτελούσε ψευδώνυμο της Νέας Υόρκης, ακόμη και πριν την πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν. Ακόμα και σήμερα πολλές επιχειρήσεις στην πόλη της Νέας Υόρκης περιλαμβάνουν στην επωνυμία τους τη λέξη «Gotham». Για πρώτη φορά το όνομα «Gotham» σχετίστηκε με τη Νέα Υόρκη από τον Ουάσιγκτον Ίρβινγκ το 1807. Ο Ίρβινγκ δανείστηκε το όνομα από το ομώνυμο χωριό που βρίσκεται στο Νοτιγχαμσάιρ της Αγγλίας, ένα μέρος που, σύμφωνα με την παράδοση, κατοικείται από ανόητους. Ετυμολογικώς η λέξη «Gotham» είναι σύνθετη και προέρχεται από τις αγγλοσαξωνικές λέξεις «gāt» (=κατσίκα) και «hām» (=σπίτι), σημαίνουσα κυριολεκτικά «το μέρος όπου ζουν αίγες». Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ «ΠΑΤΕΡΑΣ» ΤΟΥ ΜΠΑΤΜΑΝ Παρότι ο Φίνγκερ συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της τελικής μορφής του χαρακτήρα, ουδέποτε όμως αναγνωρίστηκε ως συνδημιουργός του Μπάτμαν. Όπως αναφέρει η συντάκτρια Πογκόη Ηρώ σε άρθρο της στην εφημερίδα «Το Βήμα»: «Ο Φίνγκερ την περίοδο εκείνη είχε οικονομικές δυσχέρειες, οπότε του φαινόταν ήδη πολύτιμη η δουλειά που του ανατέθηκε», έτσι συμφώνησε ώστε επισήμως να φαίνεται μόνο η υπογραφή του Κέην στις ιστορίες του Μπάτμαν. «Δε φαντάστηκε όμως πόσο πολύτιμος θα αποδεικνυόταν ο ίδιος ο Μπάτμαν. Όταν τη δεκαετία του '60 ο Φίνγκερ ύψωσε τελικά τη φωνή, το μόνο που κέρδισε ήταν αχαριστία... Έτσι, ο αληθινός πατέρας του Ανθρώπου-Νυχτερίδα πέθανε το 1974 άγνωστος και φτωχός, στα 60 του χρόνια, ενώ οι πληροφορίες για τον ίδιο ήταν ελάχιστες. Όσο για την ιστορία του, ήταν γνωστή μόνο μεταξύ κάποιων φανατικών των κόμικς οι οποίοι υποστήριζαν επίσης ότι ο Μπομπ Κέην δεν έχανε ευκαιρία να εκμεταλλεύεται τη δουλειά των άλλων ούτε δίσταζε να δηλώνει ότι ήταν ο μοναδικός δημιουργός του Μπάτμαν από την αρχή, παρά τα ολοφάνερα κατά καιρούς διαφορετικά σχεδιαστικά στιλ. Μάλιστα, κάποτε ο Κέην εξέφρασε τη λύπη του για την απόκρυψη της συνεργασίας από την αρχή, ωστόσο και πάλι δεν αναγνώρισε τον Φίνγκερ ως συνδημιουργό». Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες προτού ο Μπιλ Φίνγκερ λάβει και επισήμως τα εύσημα για τη συνδημιουργία του Μπάτμαν. Τον Σεπτέμβριο του 2015 η DC Entertainment και η οικογένεια του Φίνγκερ κατέληξαν σε συμφωνία και τον Οκτώβρη του ίδιου έτους στα «Batman and Robin Eternal #3» και «Batman: Arkham Knight Genesis #3», προστέθηκε για πρώτη φορά το όνομα του Φίνγκερ δίπλα σε αυτό του Κέην. ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ / GOLDEN AGE (1939-1955) Μέσα σε μόλις τρία χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση, είχαν ήδη καθιερωθεί τα βασικότερα στοιχεία της προσωπικότητας του Μπάτμαν και της μορφολογίας του. Πολύ γρήγορα επιμηκύνθηκαν τα αυτιά στην κουκούλα του, στο τεύχος #29 του «Detective Comics» εισήχθη η εργαλειοζώνη του Μπάτμαν, ακολουθούμενη από το Μπάταρανγκ και το Μπατ-πλάνο, στο τεύχος #31. Η ιστορία προελεύσεως του χαρακτήρα αποκαλύφθηκε στο τεύχος #33 (Νοέμβρης 1939) και συμπληρώθηκε στο τεύχος #47 του «Batman» (Ιούνιος 1948). Στις πρώτες ιστορίες ο Μπάτμαν ήταν ένας περισσότερο σκοτεινός χαρακτήρας και δε δίσταζε να σκοτώνει τους κακούς. Τον Απρίλιο του 1940 εισήχθη ο χαρακτήρας του Ρόμπιν και ο Μπάτμαν άρχισε να μαλακώνει. Πολύ σύντομα ο συντάκτης του περιοδικού πήρε την απόφαση ότι ο Μπάτμαν δεν μπορούσε πλέον να σκοτώνει ή να φέρει πυροβόλο όπλο. Το 1942 ο Μπάτμαν είχε ήδη αρχίσει να απεικονίζεται ως ένας αξιοσέβαστος πολίτης και μια πατρική φιγούρα. Κατά τη δεκαετία του '50 το ενδιαφέρον για το υπερηρωικό κόμικ εξασθένησε, αλλά ο Μπάτμαν ήταν ένας από τους λίγους χαρακτήρες που συνέχισαν να δημοσιεύονται ιστορίες του. Στην ιστορία «The Mightiest Team in the World» («Η Δυνατότερη Ομάδα Στη Γη») που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #76 του «Superman» (Ιούνιος 1952) ο Μπάτμαν συμμαχεί για πρώτη φορά με τον Άνθρωπο από Ατσάλι και μαθαίνουν ο ένας τη μυστική ταυτότητα του άλλου. Η ιστορία γνώρισε μεγάλη επιτυχία και η «World's Finest Comics» συνέχισε να εκδίδει κοινές περιπέτειες των δύο ηρώων μέχρι την ακύρωση της σειράς το 1986. Στις αρχές της δεκαετίας του '50, οι ιστορίες του Μπάτμαν επικρίθηκαν έντονα από τη βιομηχανία των κόμικς με αποκορύφωμα το βιβλίο «Η Αποπλάνηση των Αθώων» του Γερμανοαμερικανού ψυχολόγου δρα Φρέντρικ Γουέρθαμ, που δημοσιεύτηκε το 1954. Ο Γουέρθαμ κατηγορούσε τα κόμικς για κάθε μορφή παιδικής και νεανικής παραβατικότητας και υποστήριζε ότι «η ανάγνωση των κόμικς ήταν αρκετή για να εξελιχθεί ένα παιδί σε αιμοσταγή εγκληματία, σε κλέφτη και δολοφόνο». Ειδικότερα δε για τον Μπάτμαν ισχυριζόταν ότι καλλιεργεί «ομοφυλοφιλικές τάσεις που προωθούν ερωτικές σχέσεις εφήβων με ενήλικες, στο πρότυπο εκείνων του Γανυμήδη με τον Δία». Όπως αναφέρει ο κος Κουκουλάς Γιάννης σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών»: «Με την αμερικανική κοινή γνώμη να παρακολουθεί θορυβημένη τα αντιεπιστημονικά παραληρήματα του Γουέρθαμ, ενεργοποιήθηκαν διάφοροι αμερικανικοί κρατικοί οργανισμοί με σκοπό να προστατεύσουν τα παιδιά από τον επικίνδυνο δρόμο στον οποίο τα οδηγούσαν τα κόμικς. Ως αντίδραση αυτοπροστασίας και κατ’ επέκταση αυτολογοκρισίας, οι Αμερικανοί εκδότες θέσπισαν τον ‘Κώδικα των Κόμικς’, που προέβη σε μια σειρά αυστηρών συστάσεων προς όσους εμπλέκονταν με τη δημιουργία, την έκδοση και την πώληση των κόμικς. Για πολλά χρόνια, τα κόμικς έγιναν άνευρα, ο φόβος και ο τρόμος έδωσαν τη θέση τους σε παιδικά αναγνώσματα, το σεξ αντικαταστάθηκε από γλυκερά ρομάντζα, οι γυναικείοι χαρακτήρες φόρεσαν μακριές φούστες και φαρδιά πουλόβερ, οι αστυνομικοί κέρδιζαν κάθε μάχη». Η Χρυσή Εποχή είχε μόλις τελειώσει... ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ / SILVER AGE (1956-1970) Το 1956 εισήχθη ο χαρακτήρας της Μπατγούμαν (Κάθι Κέην) και λίγα χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε και η ανηψιά της Μπέτυ Κέην (1961), περισσότερο γνωστή ως Μπατ-Γκερλ. Με την προσθήκη των δυο γυναικείων χαρακτήρων οι εκδότες προσπαθούσαν να αντικρούσουν την άποψη που ήθελε το Δυναμικό Ντουέτο να καλλιεργεί ομοφυλοφιλικές τάσεις. Στα τέλη της δεκαετίας του '50 οι ιστορίες του Μπάτμαν επηρεάστηκαν από τα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας και επιτυχημένους χαρακτήρες κόμικ της εποχής. Έτσι προστέθηκαν στην ομάδα ο Άσσος, το Μπατ-Λαγωνικό (εμπνευσμένος από τον Κρύπτο, το κατοικίδιο του Σούπερμποϊ) και ο Μπατ-Μάιτ, ένα διαβολάκι από την 5η διάσταση με μαγικές δυνάμεις - κι ο μεγαλύτερος οπαδός του Μπάτμαν - εμπνευσμένος αναμφίβολα από τον κο Μξγζπτλκ, έναν από τους κεντρικούς αντιπάλους στις ιστορίες του Σούπερμαν. Τον Φλεβάρη του 1960 ο Μπάτμαν έκανε το ντεμπούτο του ως μέλος της «Λεγεώνας της Δικαιοσύνης», στο τεύχος #28 του περιοδικού «The Brave and the Bold». Το 1964, οι πωλήσεις των ιστοριών του Μπάτμαν είχαν μειωθεί σημαντικά και η DC σχεδίαζε να σκοτώσει τον χαρακτήρα. Εις απάντηση ο συντάκτης Τζούλιους Σβαρτς προχώρησε σε δραστικές αλλαγές, αρχίζοντας με το τεύχος #327 του «Detective Comics» (Μάιος 1964). Ο Σβαρτς επιθυμούσε να εκσυγχρονίσει τον χαρακτήρα και συγχρόνως να τον επαναφέρει στις ρίζες του ως σπουδαίου ντετέκτιβ. Το Μπάτμομπιλ επανασχεδιάστηκε και η Μπατ-στολή τροποποιήθηκε για να συμπεριλάβει μια κίτρινη έλλειψη πίσω από το Νυχτεριδοσήμα. Οι εξωγήινοι, τα χωροχρονικά ταξίδια και χαρακτήρες όπως το Μπατ-Λαγωνικό και η Μπατγούμαν αποσύρθηκαν. Ο Άλφρεντ, ο πιστός μπάτλερ του Μπρους Γουέην, σκοτώθηκε (αν και ο θάνατός του ήταν μόνο προσωρινός) και ένας νέος γυναικείος χαρακτήρας ήρθε για να ζήσει στο Αρχοντικό Γουέην, η Χάρριετ Κούπερ, θεία του νεαρού προστατευομένου του Μπάτμαν, Ντικ Γκρέησον. Δύο χρόνια αργότερα έκανε πρεμιέρα στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC η τηλεοπτική σειρά «Batman», με τους Άνταμ Γουέστ (Μπάτμαν) και Μπαρτ Γουόρντ (Ρόμπιν). Η σειρά γνώρισε τεράστια επιτυχία και χαρακτηρίστηκε ως «το τηλεοπτικό φαινόμενο του '60». Παράλληλα αυξήθηκαν οι πωλήσεις των κόμικς και έφτασαν σε κυκλοφορία τα 900.000 αντίτυπα. Με την ακύρωση της σειράς το 1968, μειώθηκαν και οι πωλήσεις του κόμικ. Το 1969 ο κειμενογράφος Ντένις Ο’ Νηλ και ο σχεδιαστής Νιλ Άνταμς έκαναν μια προσπάθεια να αποστασιοποιηθεί ο Μπάτμαν από την τηλεοπτική εκδοχή του και να επιστρέψει στις ρίζες του, ως ζοφερός εκδικητής της νύχτας. Μια νέα εποχή ξημέρωνε για τον Σκοτεινό Ιππότη… ΧΑΛΚΙΝΗ ΕΠΟΧΗ / BRONZE AGE (1970-1985) Οι Ο’ Νηλ και Άνταμς συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία «The Secret of the Waiting Graves» που δημοσιεύτηκε στο τεύχος #395 του «Detective Comics» (Γενάρης 1970). Αν και ήταν πολύ λίγες οι ιστορίες που συνεργάστηκαν, η επιρροή τους, όμως, ήταν τεράστια. Η επιστροφή του Μπάτμαν ως «Σκοτεινού Ιππότη» αγκαλιάστηκε από τους φανς του Ανθρώπου-Νυχτερίδα, ωστόσο δεν ήταν αρκετή για να ανέβουν οι πωλήσεις, οι οποίες συνέχισαν την πτωτική πορεία τους καθ’ όλη τη δεκαετία του '70 και μέχρι το 1985, όπου ο ήρωας αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, δια χειρός Φρανκ Μίλλερ… ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΕΠΟΧΗ / MODERN AGE (1986-2011) Τον Φλεβάρη του 1986 κυκλοφόρησε το πρώτο από τα τέσσερα συνολικά τεύχη της σειράς του Φρανκ Μίλλερ με τίτλο «The Dark Knight Returns» («Ο Σκοτεινός Ιππότης Επιστρέφει»). Η ιστορία του διαδραματίζεται σε μια δυστοπική εναλλακτική πραγματικότητα, όπου ο 55χρονος Μπάτμαν έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό δράση, αλλά η ραγδαία άνοδος της εγκληματικότητας και της διαφθοράς στην Γκόθαμ Σίτυ τον αναγκάζει να φορέσει ξανά τον σκοτεινό μανδύα του Ανθρώπου-Νυχτερίδα. Στο πλευρό του ως Ρόμπιν, αυτή τη φορά βρίσκεται ένα 13χρονο κορίτσι, η Κάρι Κέλεϊ. Την ίδια χρονιά ο Ντένις Ο’ Νηλ ανέλαβε εκδότης όλων των τίτλων «Batman» και επανακαθόρισε τον χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να απομακρυνθεί από την ισχύουσα πραγματικότητα του Πολυσύμπαντος της DC, όπως παρουσιάστηκε στη σειρά «Crisis on Infinite Earths» («Κρίση των Απείρων Γαιών»). Το 1987 στα τεύχη #404–407 του «Batman» δημοσιεύεται η ιστορία «Year One» («Η Αρχή»), στην οποία ο Φρανκ Μίλλερ και ο σχεδιαστής Ντέηβιντ Ματσουκέλι επαναπροσδιορίζουν την ιστορία προελεύσεως του χαρακτήρα και αφηγούνται το ξεκίνημα της καριέρας του Μπρους Γουέην ως Μπάτμαν, καθώς και το χρονικό της πρώτης γνωριμίας του με τον μετέπειτα Αστυνομικό Διευθυντή Γκόρντον. Από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη ιστορία για τον Σκοτεινό Ιππότη. Στον ίδιο σκοτεινό τόνο κινείται η ιστορία «One-Shot Batman: The Killing Joke» («Το Φονικό Αστείο») που δημοσιεύτηκε το 1988 σε κείμενα του Άλαν Μουρ και σχέδιο του Μπράιαν Μπόλαντ. Σύμφωνα με την ιστορία ο Τζόκερ προσπαθεί να οδηγήσει στην τρέλα τον Αστυνομικό Διευθυντή Γκόρντον, πυροβολεί και αφήνει παράλυτη την κόρη του Γκόρντον, την Μπάρμπαρα, και στη συνέχεια απαγάγει και βασανίζει τον Γκόρντον, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Σκοπός του Τζόκερ ήταν να αποδείξει στον Μπάτμαν ότι μια λεπτή γραμμή διαχωρίζει τη λογική από την παράνοια και μια κακή μέρα μπορεί να οδηγήσει έναν φυσιολογικό άνθρωπο σε σκοτεινές πράξεις. Επομένως ο κόσμος είναι τρελός και δεν αξίζει να μάχεται κανείς για να τον σώσει. Το 1988 η DC δημιούργησε έναν τηλεφωνικό αριθμό, στον οποίο οι αναγνώστες μπορούσαν να ψηφίσουν για το αν ο δεύτερος κατά σειρά Ρόμπιν, Τζέησον Τοντ, θα πέθαινε από τα χέρια του Τζόκερ ή όχι. Με διαφορά 28 ψήφων το αναγνωστικό κοινό επέλεξε υπέρ του θανάτου του Τοντ. Η ιστορία «A Death in the Family» («Θάνατος στην Οικογένεια») δημοσιεύτηκε στα τεύχη #426-429. Το επόμενο έτος κάνει το ντεμπούτο του ο Τιμ Ντρέηκ, ο τρίτος κατά σειρά χαρακτήρας που θα φορούσε τη στολή του Ρόμπιν. Το 1989 ο Σκοτεινός Ιππότης επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Τιμ Μπάρτον, αποφέροντας εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία. Παρότι τα τρία σίκουελ δεν ακολούθησαν την επιτυχία της αρχικής ταινίας, ήταν όμως αρκετά για να επαναφέρουν τον Μπάτμαν στο προσκήνιο. Το 1993 στην ιστορία «Knightfall» («Η Πτώση του Σκοτεινού Ιππότη») κάνει την εμφάνιση του ο Μπέην, ένας από τους ισχυρότερους αντιπάλους που είχε αντιμετωπίσει ποτέ ο Μπάτμαν. Βοηθώντας στην απόδραση των τροφίμων του Ασύλου Άρκαμ, ο Μπέην επιδιώκει να τους στρέψει όλους εναντίον του Μπάτμαν. Αφού το πετυχαίνει, εισβάλλει στο σπίτι του και πετυχαίνοντας τον πιο αδύναμο από ποτέ, τον χτυπά μέχρι θανάτου, του σπάει τη σπονδυλική στήλη και τον αφήνει ανάπηρο. Ο Ζαν-Πωλ Βάλεϊ, επίσης γνωστός ως Αζραήλ, καλείται να φορέσει την Μπατ-στολή και να προστατεύσει την Γκόθαμ. Ο Αζραήλ, όμως, αποδεικνύεται βίαιος και αλαζόνας. Ο Μπάτμαν χάρη στις θεραπευτικές δυνάμεις της Σόντρα Κινσόλβινγκ και έπειτα από σκληρή εκπαίδευση ανακτά πλήρως τις φυσικές του δυνάμεις και προκαλεί τον Αζραήλ σε μονομαχία. Η τελική αναμέτρηση γίνεται στην Μπατ-σπηλιά και ο Γουέην επικρατεί. Την περίοδο 1998-99 δημοσιεύονται οι ιστορίες «Cataclysm», όπου ένας μεγάλος σεισμός ρημάζει την πόλη του Γκόθαμ, και «No Man's Land», όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανακηρύσσει την Γκόθαμ ως «Πόλη Που Δεν Ανήκει Σε Κανέναν» δίνοντας 48ωρη διορία στους πολίτες να την εγκαταλείψουν. Οι τρόφιμοι του Άρκαμ αφήνονται ελεύθεροι και το χάος επικρατεί. Με τη βοήθεια του Αστυνομικού Διευθυντή Γκόρντον ο Μπάτμαν καταφέρνει να επαναφέρει την τάξη και η κυβέρνηση αίρει τον αποκλεισμό της πόλης. Το 2003 στα τεύχη #608-619 δημοσιεύεται η ιστορία «Batman: Hush» («Σιωπηλά Αινίγματα») σε σχέδιο του Τζιμ Λι και κείμενα του Τζεφ Λόεμπ. Η ιστορία θέλει όλους τους εχθρούς του Μπάτμαν, συμπεριλαμβανομένου του Τζέησον Τοντ που επιστρέφει από τους νεκρούς, να ενώνουν τις δυνάμεις τους. Ο Μπάτμαν δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμμαχήσει με την Κατγούμαν προκειμένου να τους νικήσει και να λύσει το αίνιγμα πίσω από την ταυτότητα του μυστηριώδους «Hush». Το 2005 στα τεύχη #637-650 δημοσιεύεται η ιστορία «Under the Hood», στην οποία ο Τζέησον Τοντ επανέρχεται στο προσκήνιο ενδυόμενος τη «Κόκκινη Κουκούλα» για να εκδικηθεί όσους τον αδίκησαν. Αναλαμβάνει τον έλεγχο διαφόρων συμμοριών της Γκόθαμ και ξεκινάει έναν πόλεμο ενάντια στο έγκλημα και τη διαφθορά που μαστίζουν την πόλη, αλλά με έναν βίαιο, αντιηρωικό τρόπο. Την ίδια χρονιά η DC κυκλοφορεί ένα νέο τίτλο με το όνομα «All-Star Batman and Robin» σε κείμενα του Φρανκ Μίλλερ και σχέδιο του Τζιμ Λι. Η σειρά αυτονομήθηκε πλήρως από το υπάρχον σύμπαν της DC, αποβλέποντας στο νεότερο αναγνωστικό κοινό. Το 2006 κυκλοφορεί το «Batman and Son» («Μπάτμαν και Υιός») σε κείμενα του Γκραντ Μόρισον, όπου ο Μπάτμαν ανακαλύπτει ότι έχει ένα γιο από την Τάλια αλ Γκουλ, τον Ντέμιαν. Η Μοντέρνα Εποχή για τον Μπάτμαν έμελλε να κλείσει με τον θάνατο και την επάνοδό του. Την περίοδο 2008-2009 κυκλοφόρησε η σειρά «Final Crisis» («Τελική Κρίση») σε κείμενα του Γκραντ Μόρισον. Ο Μπάτμαν απάγεται από τον σατανικό Νταρκσάιντ, με σκοπό να τον κλωνοποιήσει και να φτιάξει στρατό από τέλειους σε σώμα και μυαλό στρατιώτες. Στη μεταξύ τους μάχη, ο Νταρκσάιντ φαινομενικά σκοτώνει τον Μπάτμαν χρησιμοποιώντας την όραση Ακτίνων Ωμέγα, αλλά αυτό που στην πραγματικότητα κάνει είναι να τον τηλεμεταφέρει πίσω στο χρόνο, στην αυγή της ανθρωπότητας. Το 2009 στην ιστορία «Battle for the Cowl» («Μάχη για την Κουκούλα») ο Ντικ Γκρέησον διαδέχεται τον αποθανόντα Μπρους Γουέην και ενδύεται τη μάσκα του Μπάτμαν. Στο πλευρό του ως Ρόμπιν είναι ο Ντέμιαν Γουέην. Το 2010 με την ιστορία «The Return of Bruce Wayne» («Η Επιστροφή του Μπρους Γουέην»), ξεκινάει ένα ταξίδι στον χρόνο καθώς ο Μπρους Γουέην προσπαθεί να φτάσει στον παρόν, αλλά και να βρει τη χαμένη μνήμη του. Ξεκινώντας από την παλαιολιθική εποχή, συνεχίζει με κυνήγι μαγισσών και φτάνει μέχρι το πρόσφατο παρελθόν της Γκόθαμ. Όταν τελικά καταφέρνει να επιστρέψει στο παρόν, σοφότερος και πιο συνειδητοποιημένος, ανακοινώνει δημόσια πως για χρόνια χρηματοδοτούσε μυστικά τον Μπάτμαν. ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ / THE NEW 52 (2011-2016) Τα «Σκοτεινά Χρόνια» κλείνουν και μια νέα εποχή ανοίγει με την ιστορία «Flashpoint», το πρώτο μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2011 και ολοκληρώθηκε σε πέντε τεύχη, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Όταν ένα ταξίδι στο χρόνο επιτρέπει στον Φλας (Μπάρι Άλλεν) να διορθώσει ένα λάθος του παρελθόντος που στοίχισε στην οικογένειά του, οι συνέπειες της πράξης του θα αποδειχτούν καταστροφικές και θα οδηγήσουν σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, όπου δεν υπάρχει «Λεγεώνα της Δικαιοσύνης», ο Σούπερμαν είναι εξαφανισμένος από προσώπου γης, ο Μπρους Γουέην είναι νεκρός και τη θέση του Σκοτεινού Ιππότη έχει πάρει ο τελικά ολοζώντανος και πολύ πιο βίαιος πατέρας του, Τόμας Γουέην. Ο Φλας θα καταφέρει να αποκαταστήσει το χρονολόγιο, αλλά οι αλλαγές που προκάλεσε αλλάζουν ανεπανόρθωτα την πραγματικότητα και θέτουν τις βάσεις για το λεγόμενο «The New 52», το νέο Πολυσύμπαν των 52 παράλληλων πραγματικοτήτων που συνυπάρχουν στο υπερηρωικό σύμπαν της DC. Μια νέα εποχή για τον Σκοτεινό Ιππότη έχει μόλις ανατείλει… Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ / REBIRTH (2016-) Η Νέα Εποχή του Πολυσύμπαντος της DC δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Την 25η Μαΐου του 2016, η DC κλείνει οριστικά το κεφάλαιο «The New 52» με τη δημοσίευση του «DC Universe: Rebirth Special». Ο Τζέοφ Τζονς, κειμενογράφος της ιστορίας, με ένα ευφάνταστο τέχνασμα, εναρμονίζει και συγχρονίζει την προ-52 εποχή με την πραγματικότητα του «The New 52». Η ιστορία ανοίγει με τον Γουόλι Γουέστ (Κιντ Φλας) να μας εξηγεί ότι η επανεκκίνηση που ακολούθησε το χρονικό παράδοξο του «Flashpoint» δεν οφειλόταν στον Μπάρι Άλλεν και την προσπάθειά του να αποκαταστήσει το χρονολόγιο. Αντίθετα, ήταν ο Δόκτωρ Μανχάταν (βλ. σύμπαν των Watchmen) που παρενέβη στη ροή του χρόνου κι έκλεψε 10 χρόνια από το σύμπαν της DC (εν συντομία DCU). Ο Δόκτωρ Μανχάταν μετά τα γεγονότα του «Watchmen» ταξίδεψε στο Πολυσύμπαν και κάποια στιγμή κατέληξε στο DCU, στο έτος 1938. Όπως αναφέρει η Γιώτα Γεράκου σε άρθρο της στo IGN Greece: «Αυτός ο νέος κόσμος του φαίνεται περίεργος, με τους νέους ήρωες του και την ανακάλυψη ότι καθημερινοί άνθρωποι… μπορούν να είναι γεμάτοι ανιδιοτέλεια και ηρωισμό - κάτι που δεν έχει συνηθίσει στον κόσμο των Watchmen. Ο Δόκτωρ Μανχάταν σύντομα αρχίζει κι ασχολείται με τον Σούπερμαν, ειδικά όταν βλέπει πως ο χρόνος γύρω του τον προσπερνά. Βλέπει τον Golden Age Σούπερμαν του 1938 να μεταμορφώνεται στον Silver Age Σούπερμαν του 1956, μετά τον post-Crisis Σούπερμαν του 1986 και τελικά τον μοντέρνο Σούπερμαν, πριν το Flashpoint, του 2000. Κάθε φορά η ιστορία προέλευσης του Σούπερμαν αλλάζει… Ο Δόκτωρ Μανχάταν συνειδητοποιεί ότι εξωτερικές δυνάμεις (όπως ο Άντι-Μόνιτορ κ.ά.) αλλάζουν τον χρόνο αλλά και το ποιόν του Πολυσύμπαντος, με τον Σούπερμαν και τη Γη να βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο των αλλαγών. O Μανχάταν καταλήγει ότι η Γη-0 είναι τελείως διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη Γη του Πολυσύμπαντος. Το DCU είναι στην πραγματικότητα το Μετασύμπαν, μια μοναδική μεταβλητή στο Πολυσύμπαν που συνέχεια εξελίσσεται ή μεγαλώνει ή αλλάζει. Οι αλλαγές στο χρονολόγιο της Γης-0 επηρεάζουν σημαντικά την πραγματικότητα όλων. Είτε το Πολυσύμπαν έχει άπειρους κόσμους, είτε 52, είτε έναν... η Γη του Σούπερμαν (και κατ’ επέκταση του Μπάτμαν) είναι πάντα εκεί. Γεμάτος περιέργεια, ο Μανχάταν ξεκινά να αλλάζει τον χρόνο στο DCU. Δημιουργεί ατυχήματα που εμποδίζουν τους ήρωες της Golden Age από το να υπάρξουν. Εξαφανίζει τη Λεγεώνα των Υπερηρώων και είναι υπεύθυνος για το αυτοκινητικό δυστύχημα στο οποίο σκοτώνονται οι γονείς του Κλαρκ, ενώ αυτός είναι ακόμα έφηβος. Αυτό οδηγεί τον Κλαρκ στο να γίνει ο πιο σκοτεινός και σκυθρωπός Σούπερμαν του New 52. Στόχος του Μανχάταν είναι να τεστάρει τις αντοχές του Μετασύμπαντος κι αν μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα σύμπαν το ίδιο σκοτεινό και κυνικό όπως το δικό του». Ουσιαστικά το «Rebirth» αντικατοπτρίζει την προσπάθεια της DC να επαναφέρει το σύμπαν της στην προ-Flashpoint εποχή, διατηρώντας παράλληλα ορισμένα στοιχεία του «The New 52». Κι όπως είναι αναμενόμενο, οι αλλαγές δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον Σκοτεινό Ιππότη της Γκόθαμ και τον περίγυρό του… ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ-ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ Η πρώτη εμφάνιση του Μπάτμαν έγινε στο τεύχος #27 του «Detective Comics» με αναγραφόμενη ημερομηνία εξωφύλλου: Μάιος 1939. Ωστόσο, ήταν κοινή πρακτική τη δεκαετία του '30, και παραμένει μέχρι σήμερα, τα έντυπα να κυκλοφορούν νωρίτερα από την ημερομηνία εξωφύλλου. Σύμφωνα με το Μητρώο Πνευματικών Δικαιωμάτων (Registrar of Copyrights) των ΗΠΑ, το τεύχος Μαΐου 1939 του «Detective Comics» κυκλοφόρησε την 30η Μαρτίου του αυτού έτους. Στο τεύχος #11 του «Batman Family» (Ιούνιος 1977) και στην ιστορία «Surprise! Surprise!», ως γενέθλιος ημέρα του Μπρους Γουέην αναφέρεται η 19η Φλεβάρη. Ημερομηνία που επιβεβαιώθηκε μέσα από τη στήλη γραμμάτων στο τεύχος #494 του «Detective Comics» (Σεπτέμβριος 1980). Ωστόσο, τη χρυσή περίοδο των κόμικς ως γενέθλιος ημέρα του Μπρους Γουέην αναφερόταν η 7η Απρίλη του 1915, ημερομηνία που διατηρήθηκε για τον Μπάτμαν της Γης-2. Πιο συγκεκριμένα στο τεύχος #33 του «World's Finest» (Μάρτιος 1948) υπονοείται ότι ο Μπρους γεννήθηκε τον μήνα Απρίλιο (το διαμάντι θεωρείται ως γενέθλιος λίθος όσων έχουν γεννηθεί τον Απρίλη), ενώ στο τεύχος #91 του «Star-Spangled Comics» (Απρίλιος 1949) γίνεται λόγος για την 7η του Απρίλη. Τέλος, στο τεύχος #1 του «America vs. the Justice Society» (Ιανουάριος 1985) πάνω στην ταφόπλακα του Μπρους Γουέην της Γης-2 αναγράφεται η ημερομηνία 1915-1979. Εάν, όμως, δεχτούμε ότι η προσωπικότητα του Μπάτμαν γεννήθηκε την ημέρα της δολοφονίας των γονιών του, τότε ως «γενέθλιο» ημέρα του Σκοτεινού Ιππότη πρέπει να θεωρήσουμε την 26η Ιουνίου. Όπως αναφέρεται στο τεύχος #1 του «Batman Special» (Ιούνιος 1984) και στο τεύχος #14 του «Batman Confidential» (Απρίλιος 2008), η δολοφονία των Γουέην πραγματοποιήθηκε την 26η Ιουνίου και τοπική ώρα Γκόθαμ (GST) 10:47 μ.μ. (ή 10:48 μ.μ. όπως αναφέρεται σε κάποιες ιστορίες). ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
  22. Σχόλιο αρχισυντάκτη: Το anthem.gr θα είναι και για μία ακόμη σεζόν χορηγός επικοινωνίας στα αγαπημένα μας Reflections. Την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε τα 80 χρόνια του Batman και φυσικά τα μέλη του webzine θα δώσουμε το παρόν. Εδώ θα βρείτε όλες τις πληροφορίες για το event! Σε αυτό το δεύτερο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος σε μερικές από τις καλύτερες πιο underground ιστορίες του Batman θα ασχοληθούμε με ιστορίες που αποτυπώνουν με ιδιαίτερο τρόπο τη σχέση του Batman με τη bat family, τους αντιήρωες, τη Gotham city, τη νέμεση του τον Joker και φυσικά τη σχέση του με όλους εμάς… Διαβάστε το πρώτο μέρος πατώντας εδώ! Για όσους διαβάζουν πρώτη φορά τη στήλη Azrael υπενθυμίζουμε ότι οι ιστορίες που παρουσιάζονται εδώ δεν κρίνονται ως καλές -κακές ή καλύτερες-χειρότερες από άλλες. Η φιλοσοφία της στήλης δίνει προτεραιότητα στο να καταγράφει στο χαρτί το συναίσθημα που μας αφήνουν οι ιστορίες και τα τραγούδια και όσα θέλουμε να ζήσουμε μετά… Turning Points Έχει γυρίσματα η ζωή …και η φιλία επίσης . Το 2000 αμέσως μετά την ολοκλήρωση του αξέχαστου No Man’s Land κυκλοφορεί μίνι σειρά πέντε τευχών Turning points, η οποία είχε φόντο τις πέντε σημαντικότερες μέχρι τότε στιγμές στην ιστορία του Batman. Εξιστορεί το χτίσιμο και τις δοκιμασίες από τις οποίες πέρασε στο χρόνο η φιλία του Σκοτεινού Ιππότη και του επιθεωρητή Τζιμ Γκόρντον, μια από τις πιο παράξενες και ιστορικές στα κόμικς. Η πρώτη ιστορία τοποθετείται μετά το Year One και την εγκατάλειψη του Γκόρντον από την οικογένεια του, με κάποια καρέ που μας δείχνουν ότι οι δύο χαρακτήρες αρχίζουν να ανακαλύπτουν οριστικά πλέον ότι ταιριάζουν πολύ περισσότερο από όσο νομιζαν. Η δεύτερη μας δείχνει έναν Μπρους Γουέιν να αναζητεί στη μοναξιά του τη δική του οικογένεια που άρχισε να χτίζεται με τον Ντικ Γκρεισον,τον πρώτο Ρόμπιν. Η τρίτη τη διαπίστωση του πόσο ανάγκη έχουν οι δύο ήρωες μας ο ένας τον άλλο, στον απόηχο της διπλής τραγωδίας, την παράλυση της Μπάρμπαρα Γκόρντον στο The Killing Joke και το θάνατο του Jason Todd στο A Death In the family, γεγονότα που βύθισαν αμφότερους στην εσωστρέφεια ξανά. Επειδή όλα τα μακροχρόνια θέματα -ποσο μάλλον οι βαθιά ανθρώπινες σχέσεις – έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, στην πέμπτη ιστορία μετά το Knightfall και την παράλυση του Batman, ο James Gordon παρατηρώντας τον απόλυτα βίαιο Batman που σκοτώνει εγκληματίες δίχως να γνωρίζει ότι πίσω από τη μάσκα είναι πλέον ο Azrael, βλέπει την χρόνια εμπιστοσύνη του στο Μπρους Γουέιν να κλονίζεται! Στον επίλογο ,μετά το No Man’s Land και το φόνο της δεύτερης συζύγου του Επιθεωρητή από το Joker, η μοίρα επιφυλάσσει ένα ευχάριστο παιχνίδι στους δύο αγαπημένους φίλους, οι οποίοι τελικά θα μάθουν ότι ακόμα και στην πιο θλιβερή τραγωδία από τις πολλές που χάραξαν το δρόμο τους: στο βάθος του δρόμου πάντα θα τους περιμένει κάτι πολύ βαθύτερο πέρα από τον κύκλο του αίματος που τους στιγμάτισε μέσα στη ροή του χρόνου. Για τους οπαδούς της ακατάπαυστης δράσης δεν είναι η καλύτερη ιστορία… Είναι όμως η καλύτερη κοινωνική νυχτεριδοιστορία της προηγούμενης δεκαετίας(!), με τους δημιουργούς της να έχουν το θάρρος να “παίξουν ” με ιστορικά και αξεπέραστα κόμικς για να αφήσουν τη δική τους οπτική γωνία στα πράγματα. Επίσης πέρα από τη νοσταλγία που μας κερνάει με σχεδιαστές όπως ο Dick Giordano μας προσφέρει επίσης και νέες εναλλακτικές σκιτσογραφικές αποδόσεις του Batman με άλλους, όπως ο αρκετά νέος στο χώρο τότε Paul Pope (πλέξαμε το εγκώμιο του στο πρώτο μέρος του άρθρου). Η ιστορία θα μπορούσε να αφιερωθεί σε όλους εμάς που θεωρούμε φανταστικούς φίλους εκείνους που ούτε βλέπουμε κάθε μέρα λόγω των δυσκολιών της ρουτίνας και ούτε και εκείνους που κάνουν τα “φοβερά ” πάρτι που άλλοι δεν μπαίνουν στον κόπο να φανταστούν καν. Δείτε επίσης : Legends of the dark knight #125 Ο Bruce επιστρέφει στη Gotham σαν ραγισμένο είδωλο μετά τα γεγονότα του No Man’s Land και λίγο πριν την τελική αναμέτρηση για την ψυχή της πόλης αποφασίζει να βγάλει τη μάσκα του μπροστά στο Jim. Τεύχος ορόσημο για τη φιλία των δύο καθώς μπήκε οριστικά η η ταφόπλακα στην χρόνια αμφισβήτηση του επιθεωρητή στο πρόσωπο του Batman. Secrets Sam Keith Τον τρόπο γραφής και σχεδίου του Sam Kieth τον μίσησαν πολύ αλλά τον αγάπησαν πολλοί περισσότεροι. Τα σουρεάλ σκίτσα με την ανατομία του ανθρώπινου σώματος (πόσο μάλλον του κεφαλιού) να παίρνει νέες διαστάσεις ή την αγαπάς ή την απορρίπτεις. Σχέδια μεταξύ καρτούν και των χειρότερων εφιαλτών μας, ιδανικά για ιστορίες που εξερευνούν τις πιο σκοτεινές πτυχές του μυαλού μας. Μιλάμε για τον συνδημιουργό του Sandman άλλωστε,ο δημιουργός αυτός δεν είναι τυχαία ύπαρξη στο χώρο της 9ης τέχνης. Στην ιστορία Secrets μας αποδίδει μια… παραπληγική (με την καλή έννοια) εκδοχή του Arkham Asylum και του Killing Joke με ατόφια συστατικά μιας πολύ καλής μαύρης κωμωδίας σε μια ψυχολογική αναμέτρηση των αιωνίων αντιπάλων, Batman και Joker. Ο δεύτερος παγιδεύει τον πρώτο στήνοντας μια καλοσχεδιασμένη παγίδα μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το παιχνίδι αρχίζει με αρκετό σασπένς αφού τεύχος με τεύχος η πλάστιγγα γέρνει πότε στο τερέν του ενός και πότε στου αλλού. Μυστικά από το παρελθόν που κρατάει με νύχια και με δόντια ο Μπρους Γουέιν, ένας παιδικός του φίλος και η ψυχίατρος που ο Joker εκμεταλευέται (αυτή τη φορά δεν είναι η Harley). Οι διάλογοι στο σκοτάδι στις τελευταίες σελίδες κάθε κεφαλαίου της ιστορίας είναι απίστευτοι και κάνουν τον αναγνώστη να ταλαιπωρεί το μυαλό του για αρκετή ώρα για το ποιος είναι σωστός και ποιος λάθος. Η αποκάλυψη του ενόχου μυστικού από την παιδική ηλικία του Bruce στο τελευταίο μέρος του Secrets σίγουρα μας φανερώνει ότι κάθε άλλο παρά ίδιοι είναι. Το secrets βασίστηκε σε πεπατημένες και σε έναν ασφαλή δρόμο αλλά δεν παύει να είναι σχεδιαστικά άψογο και ένα εξαιρετικό ιντερλούδιο στα δύο all time classic έπη που προαναφέραμε. Φυσικά, αξίζει να υπάρχει δίπλα τους στη βιβλιοθήκη μας σαν μια δεύτερη, πιο ψύχραιμη ματιά στο ποιος από τους δύο τελικά είναι ο σωστός και ποιος όχι. Δείτε επίσης :Για τους comics enthusiasts : Scratch , η υπόθεση ενός νεαρού λυκανθρώπου που ερευνά ο Batman . The batman who laughs Το πρώτο σε πωλήσεις κόμικ στον κόσμο που ολοκληρώθηκε πριν μόλις λίγες ημέρες . Η επιστημονική φαντασία είναι πια αναπόσπαστο κομμάτι των νυχτεριδοιστοριων αλλά στο έβδομο και τελευταίο τεύχος γίνεται μια μοναδική σκιαγράφηση του μεγαλύτερου εφιάλτη όλων αν αυτός πάρει σάρκα και οστά : το σενάριο να έχουν δίκαιο και οι δύο μας χαρακτήρες σε όσα στηρίζουν τη φιλοσοφία και τη δράση τους . Anarky In Gotham City Detective Comics #608-609/1989 Alan Grant- Norm Breyfogle Στο τεύχος 608 του Detective comics αρχίζει η σχέση συμφωνίας και ασυμφωνίας με τον Anarky, έναν αντιήρωα που είναι αγαπητός γιατί οι ιστορίες που πρωταγωνίστησε από τότε μέχρι σήμερα (πρόσφατα στα Batman -The wedding preludes) είναι λίγες και καλές, χωρίς να έχει κακοποιηθεί με ιστορίες που…έπρεπε απλά να κυκλοφορήσουν. Η μάχη μεταξύ του καλού και του κακού που ενσαρκώνεται σε αέναη επανάληψη στα πρόσωπα των Batman και Joker εδώ παρουσιάζει ως παύση, αλλά η μάχη για το τι είναι σωστό και τι λάθος συνεχίζεται αδιάκοπα. Που αρχίζει η αναρχία του Anarky και που τελειώνει δίνοντας τη σκυτάλη στο βανδαλισμό και την ανυπακοή; Που αρχίζει η δημοκρατία του Batman και που φλερτάρει με τα όρια του φασισμού; Ο δεύτερος παρακολουθεί τις μεθόδους και τα κίνητρα του πρώτου και σύντομα συλλαμβάνει τον εαυτό του να ασπάζεται τις προθέσεις και τα κίνητρα του Anarky, ωστόσο τον καταδιώκει με τις ενοχές να καταδιώκουν τον ίδιο ταυτόχρονα. Εξαιρετική, απλή ιστορία από τους θρύλους Grant και τον συγχωρεμένο από πέρυσι Breyfogle να στηρίζονται σε αρχέτυπα και σύμβολα όπως έκαναν συχνά τότε. Οι φράσεις από τη φιλοσοφία του Lao TSE, μαγική γαρνιτούρα, ενώ στην τελευταία σελίδα ο συνειρμός του Batman με τον αγαπημένο μας misfit του bat family όλων των εποχών, του Jason Todd ο οποίος τότε μόλις είχε πεθάνει στα κόμικς από τα χέρια του Joker σπάει τις καρδιές των αναγνωστών. Συλλογή : Batman/ Anarky Δείτε επίσης : Anarky the complete collection και οπωσδήποτε Batman Adventures #31 Ο Anarky με την πολιτική του υπόσταση φυσικά ήταν πολύ “ενήλικος ” χαρακτήρας για το Batman animated series και ενώ δεν εμφανίστηκε ποτέ σε αυτό είναι χαρακτηριστικό ότι εμφανίστηκε σε τεύχος της μινιαιας σειράς ,εκεί όπου είναι σειρά του Robin να συγκρουστεί με τον εαυτό του και το κατά πόσο ειναι άδικο ή όχι να καταδικαστεί μια φιγούρα όπως ο Anarky . The Scene Of The Crime Ed Brubaker-Scott McDaniel Batman #600 /2002 Μοναδικό ήταν το επετειακό τεύχος της σειράς εκείνο τον Απρίλιο. Ο Bruce Wayne κατηγορείται για το φόνο της κοπέλας του, Vesper, και όντας φυλακισμένος δραπετεύει με τη βοήθεια του Alfred. Κατά την επιστροφή του στο Μέγαρο Wayne, αναπολεί αγέραστες και δύσκολες στιγμές με τα μέλη της οικογένειας που εκείνος διάλεξε. Συμβολικά cameos από εντάσεις με τον Jason Todd, τον Alfred και φυσικά το Dick Grayson. Ο τελευταίος μαζί με το στενό κύκλο του τότε bat family (Tim drake, Cassandra Cain, Barbara Gordon ) τον στριμώχνουν μεταφορικά στη σπηλιά και του ζητούν την αλήθεια για την οποία δεν αποσπούν κανένα σχόλιο. Η συνέχεια είναι συγκλονιστική αφού ο Dick του επιτίθεται λεκτικά, η μια κόντρα ακολουθεί την άλλη και πατέρας με γιο (αυτό ήταν πάντα, πέρα απ’τις δοξασίες ότι οι δύο τους ουσιαστικά είναι ζευγάρι και τα άλλα παλαβά περί παιδοφιλίας) πιάνονται στα χέρια σε μια κατάσταση… Κράμερ εναντίον Κράμερ! Αγάπη και μίσος, εμπιστοσύνη και καχυποψία φλερτάρουν στα έγκατα της batcave σε μια ιστορία εικοσιδύο σελίδων που όλοι όσοι την έχουν διαβάσει θα τη θυμούνται, άλλοι για τη μάχη σώμα με σώμα των Batman και Nightwing στον αέρα και στο έδαφος (ο Macdaniel είναι καλός όσο λίγοι σε αυτά, δείτε 90s Daredevil και 00ς Nightwing) και άλλοι για τη σκιαγράφηση των παράξενων, αλλά αληθινών σχέσεων και δεσμών της νυχτεριδοοικογένειας, σε μια στιγμή σκοτεινής γαλήνης για τον Batman που στα όρια της τρέλας αποφασίζει ότι χωρίς τον Bruce Wayne νιώθει πραγματικά ελεύθερος, την ίδια ώρα που το πρώτο του υιοθετημένο παιδί δείχνει να βιώνει την παράνοια του Bruce πιο έντονα από όλους. Απλό σενάριο γεμάτο συμβολισμούς ,όπως η ιστορία CLIMAX που εξετάσαμε στο προηγούμενο μέρος του άρθρου. Συλλογή : Batman Fugitive Δείτε επίσης : Όλες τις δουλειές Chuck Dixon μαζί με Scott McDaniel στην πρώτη σειρά του Nightwing και ειδικά την ιστορία Nightwing Year One. Dark night- a true Batman story Vertigo Original Graphic Novel Paul Dini- Eduardo Risso 2016 Το 2016 μια είδηση για μια επερχόμενη κυκλοφορία υπό τη λατρεμένη θυγατρική εταιρεία Vertigo με το batman στο εξώφυλλο και στον τίτλο μας αφήνει άφωνους. Όλοι προετοιμαζόμαστε για την πιο ιδιαίτερη κυκλοφορία της χρονιάς και έτσι ακριβώς ήταν (γνώμη μας πάντα). Ο Paul Dini, δημιουργός ο οποίος έγινε διάσημος από την τεράστια επιτυχία του Batman animated series στα 90ς, εδώ εκθέτει τον εαυτό του περισσότερο από ποτέ, εξιστορώντας μας το high lifestyle που ακολούθησε ως διασημότητα και το πόση έπαρση τον χαρακτήριζε τότε. Στην πορεία βλέπουμε το πώς χαμήλωσε το κεφάλι του ξανά, έπειτα από την επίθεση δύο ληστών που τον άφησε σχεδόν νεκρό. Και κάπου εκεί ο αγαπημένος του φανταστικός φίλος, ο Σκοτεινός Ιππότης, τον ακολουθεί παντού και σε πρώτο στάδιο τον γεμίζει με ενοχές που δεν είναι τέλειος όπως ο Νυχτερίδας και αναγκάζεται να αγοράσει όπλο από την ανασφάλεια, για να ανακαλύψει εν τέλει ότι μπορεί στη ζωή να έχει το θάρρος, το κουράγιο και το πείσμα του αγαπημένου του ήρωα, χωρίς να είναι αψεγάδιαστος και χωρίς να διακρίνει μόνο το άσπρο και το μαύρο σε όσα ζει και σε όσα βλέπει γύρω του. Για κάποιους η ιστορία πέρασε στα ψιλά γράμματα ως μια φλύαρη δραματοποίηση του συγγραφέα από ένα περιστατικό ρουτίνας για όλους στις ΗΠΑ. Για εμάς είναι το ιδανικό φιλί σύζευξης φιλοσοφίας DC comics και Vertigo και ωδή στη σχέση όλων εμάς των βαμμένων geeks με το Batman από την παιδική ηλικία που αρχίσαμε να τον διαβάζουμε, την ανούσια σύγκριση του μαζί μας και την ωρίμανση μας μέσα στο χρόνο αναζητώντας τις πιο ενήλικες ιστορίες του και τη διαχωριστική γραμμή που χαράξαμε αναπόφευκτα από τη λογική στην υπερβολή. Δείτε επίσης : Για τους φίλους του Risso : Batman broken city,μια πολύ καλή crime noir ιστορία από το δημιουργικό δίδυμο του 100 bullets που χρόνια αδικήθηκε καθώς κυκλοφόρησε στον μηνιαίο τίτλο Batman αμέσως αφού ολοκληρώθηκε το superhit storyline Hush ,με τη φασαρια να μην έχει καταλαγιάσει ακόμα και το Broken city να περνάει σε δεύτερη μοίρα . An innocent guy Μεγάλη-μικρή ιστορία δια χειρός Brian Bolland, Συλλογή : Batman Black & White , The Killing Joke deluxe edition(έγχρωμη απόδοση). Bonus ιστορία Gotham Radio Jim Krueger-Phil Hester Mother panic #1-12 /2016-2017 ***Καλύτερα να διαβαστεί μετά από όλες τις άλλες ιστορίες που αναφέρθηκαν παραπάνω *** Στο μηνιαίο περιοδικό κόμικς Mother Panic από το imprint της DC, Young Animal, μια αξιοπρεπής προσπάθεια γεφυρώματος του χάσματος μεταξύ DC και Vertigo στη σύγχρονη κόμικς εποχή με την υπογραφή του Gerard Way, υπάρχει η tie in ιστορία Gotham Radio, η οποία αποτελούσε ένα ολιγοσέλιδο δωράκι έκπληξη στο τέλος της κύριας mother panic ιστορίας σε κάθε τεύχος. Η σχέση του Batman με την πόλη του, τη Gotham, μια μητρόπολη που ζει και κοιμάται νιώθοντας πάντα την ανάσα του καυτή στο σβέρκο της και τους ψιθύρους στο αυτί της όπως και εκείνος το ίδιος το δικό του. Μια ραδιοφωνική εκπομπή, η επιρροή των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης και των social media, η θανατηφόρα τους πλευρά στα λάθος χέρια, οι συνέπειες των πράξεων του Batman σε αθώους και σε ενόχους, ένας Batman ο οποίος πάντα θα έχει το… ανάθεμα να καραδοκεί για αυτόν σε κάθε γωνιά, είτε στις σωστές πράξεις του είτε στις λανθασμένες , ένα σύμπλεγμα που ενώνει όλους τους Γκοθαμίτες, οι υπέρμαχοι του Batman που ρίχνουν φως στο σκοτάδι ανεξειχνίαστων υποθέσεων, ένας διεφθαρμένος ραδιοφωνικός παραγωγός που μάχεται λυσσασμένα για την πάταξη του Γουέιν ,ο Alfred Pennyworth, η δημοσιογράφος που στηρίζει το Batman, η Mother panic, όλοι. Υ.Γ. διαβάστε το πριν κοιμηθείτε,ίσως χαμογελάσετε ξαπλωμένοι ,έχοντας στο νου σας πόσο ελκυστική ειναι τελικά αυτή η άγρια ομορφιά της μητρόπολης στην οποία εσείς ζείτε και ποσες φορές αλλάξατε γνώμη για το κατά πόσο είναι όλα όπως δείχνουν ή το ακριβώς αντίθετο . ..οι πιο πιτσιρικάδες που ζείτε στην επαρχία ονειρευτείτε τη ζωή σας μεθαύριο σε μεγαλύτερα μέρη. Έχουμε πολλά να δούμε και να μάθουμε ακόμα για τα 80 χρόνια ύπαρξης του Batman. Τα υπόλοιπα θα μας τα πουν εκείνοι που τα γνωρίζουν καλύτερα σε λίγες μέρες στο Death Disco… καλό Φθινόπωρο.
  23. Με αφορμή τα 80 χρόνια του Batman και το επερχόμενο αφιέρωμα την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου στο Death Disco, θυμόμαστε πέντε και μία ιστορίες του Ανθρώπου Νυχτερίδα, που για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, δεν κράτησαν τη φήμη των Killing Joke, The Dark Knight Returns, Hush κ.α. αλλά παραμένουν πολύ δυνατές. Πάντα πιστοί στο πνεύμα της στήλης Azrael, η επιλογή των ιστοριών έγινε πρώτα με βάση το πόσο δυνατά συναισθήματα μας δημιούργησαν διαβάζοντας το περιεχόμενο τους και δευτερευόντως με το αν είναι καλύτερες από κάποιες άλλες.Για όσους διαβάζουν πρώτη φορά κάτι από τα αρχεία του Azrael ενημερώνουμε ότι θα μένει πάντα μακριά από καθαρόαιμες κριτικές βιβλίων ή δίσκων για πολλούς λόγους. Ευχαριστούμε προκαταβολικά για το χρόνο που αφιερώνετε για αυτό το άρθρο, μας έκανε να ξαναβγάλουμε από τη σκόνη ορισμένα βιβλία και περιοδικά μετά από πολλά χρόνια. Υπάρχουν ορισμένα έντιμα spoilers ,καθώς οι πληροφορίες που δίνουν δεν προορίζονται ως απαγορευτικά για μια ανάγνωση χωρίς αγωνία στη συνέχεια Batman-Gothic / 1990 Grant Morrison-Klaus Janson Legends of The Dark Knight #-6-10 Το 1989 ξεκίνησε το Legends Of The Dark Knight ,η πρώτη batman μηνιαία σειρά έπειτα από το 1940, με μια πολύ ιδιαίτερη θεματική: Περιπέτειες από την πρώτη περίοδο δράσης του Σκοτεινού Ιππότη με ιστορίες γεμάτες σοκαριστικές αποκαλύψεις και μυστήρια πέρα από τα συνηθισμένα. Κάθε κεφάλαιο διαρκούσε μερικά τεύχη συνήθως και η ποιότητα ήταν πάντα επιπέδου graphic novel που θα μπορούσαν άνετα να χρησιμοποιηθούν σε βιβλία μυστηρίου και λογοτεχνίας τρόμου επίσης. Η σειρά άντεξε πάνω από δύο δεκαετίες και τα πρώτα χρόνια παρήλαυναν στις σελίδες της συγγραφείς και σχεδιαστές που έμελλε να γίνουν τεράστια ονόματα στη συνέχεια . Από το έκτο μέχρι το δέκατο τεύχος οι Grant Morrison και Klaus Janson ένωσαν τις δυνάμεις τους χαρίζοντας μας την ιστορία Gothic. Ο Mr whisper, μια φιγούρα χωρίς σκιά, επιστρέφει μετά από είκοσι χρόνια ξεγελώντας το θάνατο και αρχίζει να σκοτώνει τους μαφιόζους που τον οδήγησαν σε αυτόν. Ταυτόχρονα, οι εφιάλτες του Μπρους Γουέιν σχετικά με την παιδική του ηλικία παρουσιάζουν μια έντονα αυξημένη οξύτητα και μοιάζουν να τον οδηγούν σε ένα συγκεκριμένο παζλ γεγονότων πέρα από όσα συναντά ένα γυμνό μάτι και πέρα από όσα είναι αποδεκτά από τη λογική. Μια προφητεία που συσχετίζεται με τον καθεδρικό ναό της Γκόθαμ κινητοποιεί τον νυχτερίδα στο να ψάξει σε βάθος τι ακριβώς συμβαίνει με τον Mr Whisper. Εδώ συναντάμε έναν Μπάτμαν πολύ πιο ανασφαλή από ότι έχουμε συνηθίσει ο οποίος μας ξεδιπλώνει συγκλονιστικά στοιχεία για το παρελθόν του λίγες μόλις ημέρες πριν από το γεγονός που καθόρισε τη μοίρα του που δεν ξέραμε. Ο σχεδόν πάντα κυνικός ορθολογιστής (και πρόσφατα άθεος όπως μάθαμε στις ιστορίες του DC rebirth) εξετάζει τις ρίζες της μαγείας, τρομάζει πολύ πιο εύκολα από όσο νομίζαμε, αλλά προχωράει το ίδιο ακάθεκτος μέχρι που τελικά παραδέχεται ότι υπάρχει μια μεταφυσική αλήθεια σε όλα. Ο Πάντα ψαγμένος Grant Morrison (ή θα τον αγαπήσεις ή θα τον μισήσεις για αυτό, δεν υπάρχει μέση οδός-βλεπε The invisibles, Kid Eternity) προσφέρει γνώση από το αντικείμενο του μεταφυσικού και της μαγείας, ενώ ο Klaus Janson, γνωστός για τα λίγα αλλά γερά και τρανταχτά του βήματα στα κόμικς (claive barker:tapping the vein, batman death and the maidens ,συμβολή στο The Dark Knight Returns) παραθέτει το απλό αλλά αγαπημένο του μολύβι, δίνοντας ένα τόνο ακόμα πιο σκοτεινό σε μια ήδη πολύ παράξενη ιστορία. Ένα κλικ πιο μαύρο και πιο ενήλικο Batman Adventures θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε* *τα σημεία ειδικά που ο Alfred κυριολεκτικά παρακαλεί τον Μπρους να φάει εκείνα τα σάντουιτς που διαρκώς πάνε χαμένα και φυσικά το ‘εγγλέζικο’ χιούμορ του Άλφρεντ που ρέει άφθονο και στα τέσσερα μέρη της ιστορίας από το συντοπίτη του, Morrison. Στους πιο αξιόπιστους οδηγούς τιμών τα πέντε τεύχη που φιλοξένησαν τη σειρά καθώς και η εξαντλημένη πρώτη έκδοση σε τόμο είναι πάρα πολύ φθηνά και μπορείτε να τα προμηθευτείτε από το ίντερνετ χωρίς να πονέσει ο λογαριασμός σας, αλλά αλλού θέλουμε να καταλήξουμε με αυτή την αναφορά… Η αληθινή αξία ενός κόμικ είναι μόνο εκείνη που του δίνει ο κάτοχος του! Εμπεδώστε το οι πιο πιτσιρικάδες από εσάς και γεμίστε τη βιβλιοθήκη σας με διαμάντια σαν και αυτό . Συλλογή: Batman-Gothic new edition Δείτε επίσης: τις άλλες δυο ιστορίες που καθόρισαν το πνεύμα της σειράς LOTDK , Shaman και Faces. Batman – Death Of Innocents / 1996 Dennis O’neill-Joe Staton-Bill Sienkiewicz Με άλλα λόγια “όταν πραγματικά τρόμαξε ο Batman” ( για δεύτερη φορά)… Ένα νεαρό κορίτσι αγνοείται στα ναρκοπέδια της Κράβια και ο Batman ακολουθεί μια αποστολή αυτοκτονίας όταν διαπιστώνει ότι ο ο άδικος τρόπος που πέθανε αποτελεί τις ρίζες της ύπαρξής του. Ο Batman των 90s, πριν την larger than life κουλτούρα που τον έπνιξε χρόνια αργότερα, φοβάται και αντιμετωπίζει τη φρίκη σε μια ιστορία – ωδή μίας σκληρής πραγματικότητας, όπως πρέπει να είναι αυτές που την αντικατοπτρίζουν, μακριά από το ‘απαραίτητο’’ καλό τέλος. Ένας ύμνος κατά των όπλων και των αδικοχαμένων ψυχών παιδιών και όχι μόνο στα ναρκοπέδια με την αλησμόνητη απλή ατμόσφαιρα και σχέδιο των 90s που μυρίζει θάνατο από την αρχή μέχρι το τέλος με την απορία ζωγραφισμένη σε πρόσωπα ανήλικων θυμάτων και την ειρωνεία σε εκείνο του αγαπημένου μας Νυχτερίδα και ραγίζει την καρδιά του αναγνώστη. Συνοδεύεται από μικρά άρθρα βετεράνων πολέμου που ζούσαν τέτοια περιστατικά σαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας τους. Χρονολογικά είναι αξιοσημείωτο το ότι υπήρξε μια τέτοια κυκλοφορία σε μια εποχή που μετά το πέρας της knightfall era είχαμε μια περίοδο που η Dc έδειχνε πραγματικά να μην ξέρει τι να κάνει με το Μπάτμαν. H απορία “crossovers ή αυτοτελείς ιστορίες?” διαιωνιζόταν, ο Kelley jones έκανε μαγικά στο μηνιαίο τίτλο χωρίς όμως ίδιας κλάσης σενάριο και έπρεπε να φθάσουμε στο 1999 και το no man’s land που διήρκησε ένα χρόνο αλλά μας έδωσε διαμάντια χωρίς πολλά (έως και καθόλου άχρηστα tie ins) και η μπατ-επανάσταση είχε αρχίσει δειλά δειλά για να κορυφωθεί το 2003 με το Hush. Δείτε επίσης: Batman War on Crime(εξαντλημένο,ελπίζω να είστε τυχεροί στο internet) και σκεφτείτε αν προτιμάτε μια γλυκιά,ωραιοποιημένη αλήθεια για μια σκληρή πραγματικότητα ή το αντίθετο. Batman-Dark Victory #1-12 / 1999-2000 Δεν υπάρχει ποτέ κάποια λίστα με τις κορυφαίες ιστορίες του Μπάτμαν, η οποία να μην εμπεριέχει κάποια ειδική μνεία στην ιστορία The Long Halloween-και μάλιστα σε πολύ περίοπτες θέσεις, όπου ο Σκοτεινός Ιππότης σχηματίζει μια άκρως iconic ιερά συμμαχία με τους επιθεωρητή Jim Gordon και τον εισαγγελέα Harvey Dent, δίνοντας όρκο να απαλλάξουν το Gotham από τις ανέγγιχτες οικογένειες της μαφίας μια για πάντα. Στο τέλος κέρδισαν τον πόλεμο αλλά έχασαν το Harvey Dent. Η ιστορία Dark Victory, το σίκουελ του Long Halloween ενώ είναι πολύ πιο γνωστή από τις υπόλοιπες που εξετάζουμε σήμερα επισκιάζεται πάντα από το κεφάλαιο που προηγήθηκε όμως αξίζει πάρα πολλά σε τεχνικό και συναισθηματικό επίπεδο. Σενάριο κλάσης αστυνομικού νουάρ λογοτεχνικού αριστουργήματος και πάλι με πολλά plot twists και εμβάθυνση σε ακόμα πιο έντονα σημεία από την πρώτη ιστορία στην ψυχοσύνθεση του Μπρους Γουέιν και στην κλονισμένη του εμπιστοσύνη στους ανθρώπους μετά τον εκτροχιασμό του Harvey Dent. Εδώ γινόμαστε μάρτυρες της γνωριμίας του με τον Πρώτο Robin που υπήρξε ποτέ, τον Dick Grayson ο οποίος θα βγάλει τον Batman από το ψυχολογικό του αδιέξοδο την ίδια στιγμή που θα του δώσει απρόσμενα τη λύση σε μια σειρά φόνων που αδυνατεί να εξιχνιάσει για περίπου ένα χρόνο. Παράλληλα διαβάζουμε μοναδικούς διαλόγους που εμβαθύνουν στη σχέση του με άλλους χαρακτήρες επίσης,όπως την αναπόφευκτη έλξη με την Catwoman και τις διακυμάνσεις των σχέσεων του νεαρού ακόμα Μπρους με τον Άλφρεντ και το Τζιμ, όμως η πατρική φιγούρα του Γουέιν που ξεδιπλώνεται για πρώτη φορά και ο κοινός πόνος που μοιράζεται με τον επίσης άδικα ορφανό Γκρέισον είναι από τις πιο συγκινητικές ιστορίες που διαβάσαμε ποτέ στις αρχές αυτού του αιώνα για όλα όσα αντικατοπτρίζει το αχτύπητο δίδυμο των κόμικς και τη μεταξύ τους σχέση η οποία στη συνέχεια θα περνούσε από έντονες διαφορές και εντάσεις όπως γίνεται με κάθε χαρακτήρα που είδε να χάνονται τα πάντα μπροστά στα μάτια του. “Ευχαριστούμε τον Μπρους και τον Ντικ για το παιδί μέσα μας” λένε οι δημιουργοί του, Jeph Loeb και Tim Sale, στις σημειώσεις τους στο πλαίσιο της collected edition της σειράς και δεν είχαν καθόλου άδικο. Συλλογή: Batman-Dark Victory Δείτε επίσης: Catwoman-When In Rome Για τους Batman completists υπάρχει και το Haunted Knight, μια γερή δόση από γκροτέσκες ιστορίες με τη μοναδική πνοή στο χαρτί του Sale σε χαρακτήρες τρομακτικούς όπως το Σκιάχτρο και ο Τζόκερ, με άφθονη ατμόσφαιρα νοσταλγίας επίσης σε βαθμό που πιστεύω ότι μόνο το Batman Adventures μας είχε δώσει ως τότε. Legends of the dark knight special τεύχη και άλλες ιστορίες σε μια μοναδική κολεκτίβα . Υ.Γ. είχα να διαβάσω το συγκεκριμένο graphic novel δεκαπέντε χρόνια σχεδόν και με αφορμή αυτό το άρθρο το έβγαλα από την προστατευτική του ζελατίνα και πάλι με μεγάλη χαρά.Τελειώνοντας το πάρθηκε η απόφαση να αφιερωθεί το δεύτερο μέρος του άρθρου σε ιστορίες που είναι εξ ολοκλήρου βασισμένες στη σχέση του Μπάτμαν με τους οικείους του,τη νέμεση του,τον Τζόκερ και μαζί μας.. Batman-Climax / 1994 (Legends Of The Dark Knight #63) Dennis O’Neil-Barry Kitson-Scott Hana Το έπος του Knightfall είχε πολλές στιγμές που θα θυμόμαστε και πολλές που όχι και τόσο. Τα υπερβολικά πολλά και αχρείαστα tie ins, η παγίδα της τότε τάσης των extreme comics με τον τεράστιο Bat-Az με την ατσάλινη πανοπλία-περιβολή και το Bane για νέμεση από τη μια μεριά, ενώ από την άλλη ο ήρωας μας σε ένα τελετουργικά πανέμορφο εσωτερικό και μη ταξίδι χάνει την ταυτότητα του και το πέπλο του (μένει ανάπηρος όταν του σπάει τη σπονδυλική στήλη ο Bane) μέχρι να τα ξανακερδίσει (σε μια ψυχική περισσότερο μάχη με τον αμφιλεγόμενο Azrael που είχε ορίσει ως αντικαταστάτη του). Στο τεύχος 63 της πιο ιδιαίτερης νυχτεριδοσειράς των 90ς (Legends Of The Dark Knight) όλα καταλήγουν εκεί από όπου ξεκίνησε η ύπαρξη του σκοτεινού ιππότη κάποτε, στη σπηλιά κάτω από το Μέγαρο Γουέην, σε μια μονομαχία περισσότερο ψυχολογική με ελάχιστα σημεία πάλης μεταξύ των δυο διεκδικητών, του Μπρους Γουέην και του Ζαν Πολ Βάλλευ. Μια ιστορία γοτθική,αργόσυρτη 22 σελίδων ιδανική για τους λάτρεις των συμβολισμών σε κάθε λογής ιστορία με τις εκφράσεις της χαμένης σιγουριάς και (προσωρινής) γαλήνης στο πρόσωπο του αληθινού Μπάτμαν δια χειρός Barry Kitson να ξεχωρίζουν. Συλλογή: batman knightfall part 3:knightsend Δείτε επίσης: ιστορίες από το No Man’s land saga με τον Azrael,ενώ αυτό το μήνα ξεκίνησε το Curse of The White Knight, σίκουελ του batman-the white knight όπου ο Azrael παίζει καθοριστικό ρόλο έπειτα από χρόνια,έστω και μέσα από μια ιστορία που δεν επηρεάζει το continuity. Batman-Year One Hundred #1-4 / 2006 Paul Pope Συνοπτικά : Ο Paul Pope (heavy liquid/vertigo και πρόσφατα επανέκδοση από την Image comics) φέρνει τον μοναδικό του τρόπο σχεδιασμού στους υπερήρωες. Χωρίς αυστηρή ανατομία , με μεγάλη όμως έμφαση στην κινησιολογία τους που αποτυπώνει την ψυχοσύνθεση τους μας φέρνει μια πολύ καλή cyberpunk, δυστοπική ιστορία. 2039 και η ιδιωτικότητα έχει πάει περίπατο ενώ εταιρείες και διεφθαρμένοι αστυνομικοί έχουν τα πάντα υπό πλήρη έλεγχο. Ο Ήρωας μας κατηγορείται για φόνο που δεν έχει διαπράξει και ο Τζιμ Γκόρντον, αρχηγός της αστυνομίας και εγγονός του Γκόρντον της δικής μας εποχής ανακαλύπτει ότι πρόκειται για έναν άνδρα που χρονολογικά δε θα έπρεπε να υπάρχει καν πλέον. Μακριά από υπερβολές: Κάποια καρέ μας δείχνουν κάποια μαγικά κόλπα του Μπρους Γουέιν χωρίς όμως να μαθαίνουμε ποτέ στα αλήθεια τι ακριβώς έγινε και αυτός ο άνθρωπος είναι πάνω από εκατό χρόνων και όχι μόνο υπάρχει αλλά μοιάζει το πολύ πενήντα… ή μήπως μάθαμε; Τα σαρκαστικά Easter eggs στην αρχή της ιστορίας με αναφορές στο The Dark Knight Returns και τον Batman του Adam West δίνουν με μια δόση χιούμορ σε μια κατα τα άλλα “σοβαρή” ιστορία την απάντηση. Το ελιξίριο του Γουέιν δεν είναι η φιλοσοφική λίθος του Χάρι Πότερ ούτε ένα παζάρι με τον εξάποδο, είμαστε όλοι εμείς που αρνούμαστε να δούμε να πεθαίνει ο Μπρους. Να θυμηθούμε το μίσος των φανς για τον Άζραελ στα 90s, πρώτα σα να ήταν υπαρκτό πρόσωπο; Τα εκατομμύρια e mails πριν το Batman r.i.p. του Grant Morrison το 2008 που ικέτευαν να μην πεθάνει ο Μπατς και πόσα άλλα… Σχετικά με τις υπερβολές τώρα πάλι ξεχνάμε εδώ το “θυμωμένο” και επιτηδευμένα βίαιο DC universe του Frank Miller. Η βία είναι όση χρειάζεται αλλά όχι επιτηδευμένη, περισσότερο αποτυπώνει απλά τον κίνδυνο της κατάστασης. Οι ήρωες φορτισμένοι αλλά όχι ακραίοι και γκροτέσκοι, ακόμα και οι καρτουνίστικες εκφράσεις τους σταματάνε ακριβώς εκεί που πρέπει. Οι πολιτικές θέσεις λίγες και καλές αφού ο Paul Pope ξέρει τι θέλει να κάνει και αυτό δεν είναι μια πολιτική ιστορία και ας ξέρει ότι είναι η εύκολη οδός για να μείνει το στορι του αλησμόνητο. Κράζει τους μπάτσους και το σύστημα στήνοντας ένα υπόγειο νυχτεριδοδικτυο δράσης και μέχρι εκεί. Τα άφησε για άλλους αυτά . Εστιάζει στις σχέσεις του, Μπάτμαν με τους γύρω του επίσης όσο χρειάζεται χωρίς συναισθηματικές κορώνες … το Batman year one hundred είναι ονείρωξη για όσους αγαπάνε εξίσου το Μπατς, τη Vertigo (έχουμε και καλύτερο στο βήτα μέρος του άρθρου ) καθώς και τη φιλοσοφία των indie comics . Συλλογή : Batman Year One Hundred to(εξαντλημένο ) Batman Year One Hundred -The Deluxe Edition Bonus story His Master’s Voice / 1996 Batman & Robin Adventures # 7 Δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε οτιδήποτε σχετικό με το Batman Adventures έξω από αυτή τη μικρή λίστα. Έτσι και αλλιώς ήδη έγιναν πολλές αναφορές στις παραπάνω σειρές. Όλα ξεκίνησαν το 1992 στον απόηχο της παγκόσμιας νυχτεριδοφρενίτιδας που εξαπλώθηκε μαζί με τη δεύτερη ταινία του Τιμ Μπάρτον, “Ο Μπάτμαν Επιστρέφει” και μετουσιώθηκε σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων με αισθητική που δεν είχαμε ξαναδείίσως από τα late 30s και τις πρώτες ιστορίες των Bob Kane και Bill Finger. “Ο Μπάτμαν όπως πρέπει να είναι” έλεγαν λιτά και απέριττα μεγάλα ονόματα της κόμικς βιομηχανίας όταν καλούνταν να σχολιάσουν τη σειρά της τηλεόρασης καθώς και την κομιξοσειρά που την πλαισίωσε,αρχικά με περιορισμένο αριθμό τευχών που έμελλε τελικά να γίνει αγαπημένη συνήθεια μέχρι και το 2003 όπου έκλεισε τον κύκλο του το Gotham Adventures. Οι αναφορές αμέτρητες ακόμα και σήμερα για τη μάσκα του φαντάσματος,την πρώτη εμφάνιση της harley Queen, την εμφάνιση του χαρακτήρα Anarky(στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα πούμε δυο λόγια και για αυτόν) και άλλα πολλά όμως πάμε να δούμε μια ιστορία ξεχασμένη τώρα. Το καλοκαίρι του 1996 κυκλοφορεί το 7ο τεύχος του βήτα κύκλου της σειράς,του batman & robin adventures υπό τον δυνατό τίτλο His Master’s Voice με κεντρικό κακό του τεύχους τον Ventriloquist,έναν εχθρό που είχε εξαφανιστεί για χρόνια ουσιαστικά από τις ιστορίες.Συχνές εμφανίσεις με το χαρακτήρα παρατηρούνται τελευταία φορά πίσω στην εποχή του θρύλου Norm Βreyfogle. Η ψυχική νόσος του Ventriloquist είναι σε έξαρση,ο Scarface,η περσόνα του απειλεί ένα μέλος της οικογένειας του(στο περίπου) και ο Batman σε έναν παράξενο ρόλο καλείται να προστατεύσει τον εγκληματία που έχει δραπετεύσει από τον εαυτό του.Σε ένα μηνιαίο περιοδικό για όλες τις ηλικίες όπου μοιραία καλείσαι να δημιουργήσεις ένα κλίμα αρκετά ελαφρύ με περιορισμούς και αναπόφευκτα με λίγους διαλόγους .Όταν δε ,έχεις να κάνεις με ένα χαρακτήρα με διαταραχή προσωπικότητας και ..second stringer επί σειρά δεκαετιών τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Τα χρυσά στοιχεία της σειράς είναι όλα παρόντα εδώ από τους ty Templeton και Rick Burchett που μέσα σε 22 σελίδες καταφέρνουν να αποδώσουν μια εξαιρετική ιστορία χωρίς κάποιον από τους πολύ διάσημους ήρωες από τη γκαλερί εχθρών του Μπάτμαν και χωρίς κάποια φοβερή πλοκή αντικειμενικά. Iconic σκηνές δράσης για το dynamic duo, εξαιρετική χρήση των σκιών στα σκίτσα, το σκανδαλιστικά απολαυστικό, λεπτό χιούμορ της σειράς (στην προκειμένη είναι καταλυτική η μικρή συμμετοχή του Γρίφου και φυσικά του Robin-Dick Grayson) και τη σκληρή (για όλες τις ηλικίες) σκιαγράφηση ενός βασανισμένου φτωχοδιαβόλου μέσα από διαλόγους (ή κυρίως μονολόγους;) Και εκεί που διαβάζεις κάτι σχετικά ελαφρύ και γρήγορο,αφού όπως και να το κάνουμε είναι προορισμένο σαν all ages ανάγνωσμα,ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται τελικά αν είναι όντως ο Μπατς απλά ο καλοζωισμένος γόνος πλουσίων, ο φασίστας και οι φουκαράδες που καταδιώκει κάτι δύσμοιρα πλάσματα.Ευτυχώς υπάρχουν βιβλία σα το Dark Victory που είδαμε νωρίτερα και μας ξεδιπλώνουν μια άλλη οπτική γωνία ,υπενθυμίζοντας μας πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Συλλογή: Batman & Robin Adventures vol. one. Δείτε επίσης: Batman Adventures-The Lost Years Τα πραγματικά χαμένα χρόνια,εξαιρετική μίνι σειρά που χάθηκε στο χρόνο, ο τόμος δεν έχει καν επανεκδοθεί προς το παρόν. Υ.Γ. η συγκεκριμένη ιστορία είχε εκδοθεί κάπου στα τέλη του 2000 στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πέργαμος,μηνιαίο περιοδικό που για εμάς τους σημερινούς τριαντάρηδες αποτελεί θησαυρό ανεκτίμητης αξίας,αφού μέσα από τις σελίδες του μάθαμε τα (ποιοτικά) κόμικς. Σε λίγο καιρό από τώρα έρχεται το δεύτερο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος όπου θα δώσουμε και επίσημα το ραντεβού με τα Reflections και το Death Disco. Ως τότε,καλές αναγνώσεις… https://anthem.gr/7795/batman-oi-alles-nuxterides/
  24. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που ο Μπάτμαν χαστούκισε τον πιστό σύντροφό του στην καταπολέμηση του εγκλήματος; Η ιστορία του πρωτότυπου κόμικ, το πάνελ του οποίου έμελλε να γίνει viral. Αποτελεί ίσως το πιο διάσημο μεμονωμένο καρέ στη ιστορία των κόμικ και αυτό γιατί κατάφερε να "γεννήσει" έναν αμέτρητο αριθμό ξεκαρδιστικών memes που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο. Ο λόγος για το θρυλικό πλέον χαστούκι του Μπάτμαν στον Ρόμπιν, ένα πάνελ το οποίο μπορεί εύκολα να "διασκευαστεί" και να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του Σκοτεινού Ιππότη για κυριολεκτικά οποιονδήποτε λόγο... Ποιος είναι όμως ο πραγματικός λόγος που ο Μπάτμαν χαστούκισε τον πιστό σύντροφό του στην καταπολέμηση του εγκλήματος; Όπως αναφέρει το Screenrant, το πρωτότυπο καρέ δημοσιεύτηκε στις σελίδες του τεύχους World 's Finest Comics #153, που κυκλοφόρησε το 1965. Το σενάριο υπογράφει ο Έντμουντ Χάμιλτον και τα σχέδια ο Κερτ Σουάν. Η ιστορία του εν λόγω κόμικ ανήκει στις εναλλακτικές πραγματικότητες της DC (τα λεγόμενα What ifs), ιστορίες δηλαδή που δεν υπάρχουν στην χρονολογική σειρά των περιπετειών του Μπάτμαν αλλά είναι ένα υποθετικό παιχνίδι του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Στο τεύχος αυτό η πλοκή θέλει τον Μπάτμαν και τον Σούπερμαν να είναι θανάσιμοι εχθροί. Ειδικότερα στην πλοκή, ο πατέρας του Σκοτεινού Ιππότη, Τόμας Γουέιν, είναι ακόμη ζωντανός και δημιουργεί ένα "αντίδοτο" για τον πράσινο κρυπτονίτη (σ.σ.: το πέτρωμα από τον πλανήτη Κρύπτον που αποδυναμώνει τον Σούπερμαν). Όταν φτάνει ο νεαρός Σούπερμαν και ζητά τον ορό, φοβούμενος ότι θα τον διεκδικήσουν οι εχθροί του, ο Τόμας του απαντά ότι δεν έχει αρκετό με αποτέλεσμα ο Υπεράνθρωπος να φύγει φανερά θυμωμένος. Το ίδιο βράδυ ο νεαρός Μπρους Γουέιν βρίσκει τον πατέρα του νεκρό στο εργαστήριό και τον ορό να λείπει. Το μόνο που προλαβαίνει να δει από τον δολοφόνο είναι το χρωματιστό γαλανοκόκκινο κοστούμι του καθώς πετά έξω από το παράθυρο. Το περιστατικό αυτό είναι που θα τον οδηγήσει στο να αφιερώσει τη ζωή του στην εκδίκηση και την καταπολέμηση του εγκλήματος και να φορέσει τη μάσκα του Μπάτμαν. Τα χρόνια περνούν με τον Μπρους Γουέιν να εκπαιδεύεται και να παίρνει υπό τον εποπτεία του τον Ντικ Γκρέισον / Ρόμπιν ως σύντροφο στη μάχη για τη δικαιοσύνη. Όταν ο Μπάτμαν σχεδιάζει ένα ταξίδι στη Metropolis για να σκοτώσει τον εχθρό του, ο Ρόμπιν παρεμβαίνει και ανατρέπει τα σχέδια του, με το επιχείρημα ότι ο Σούπερμαν είναι αθώος και ότι δεν θα σκότωνε ποτέ βάσει του ηθικού του κώδικα. Ο εξοργισμένος Μπάτμαν τότε χαστουκίζει τον νεαρό μασκοφόρο. Οι πρωτότυπες ατάκες στο θρυλικό καρέ είναι: Μπάτμαν: «Μη μου λες ότι έχω άδικο παλιόπαιδο. Είναι η αποστολή της ζωής μου να αποδείξω την ενοχή του Σούπερμαν» Ρόμπιν: «(Άουτς) Μπάτμαν, το σχέδιό σου να πάρεις εκδίκηση έχει γίνει εμμονή λόγω του πένθους σου. Σε ικετεύω, παράτησέ τα.» Στη συνέχεια της ιστορίας ο Μπάτμαν χρησιμοποιεί υπνωτισμό για να κάνει τον Ρόμπιν να ξεχάσει τις ημέρες που έχουν περάσει μαζί και το ότι είναι στην πραγματικότητα ο Μπρους Γουέιν, και λήγει τη συνεργασία τους. Αποκτά μια ζώνη που του επιτρέπει να πετά και συμμαχεί με τον Λεξ Λούθορ προκειμένου να νικήσουν τον Σούπερμαν (φτάνει μάλιστα στο σημείο να αποκαλύψει στον υπερκακό την πραγματική ταυτότητά του). Το κόμικ τελειώνει με τον Μπάτμαν να θυσιάζει τη ζωή του για να σωθεί ο Σούπερμαν, όταν συνειδητοποιεί ότι υπεύθυνος για τον θάνατο του πατέρα του είναι ο Λούθορ και ένα υπερ-ρομπότ-"απομίμηση" του Σούπερμαν που είχε κατασκευάσει.... Η ιστορία είναι ομολογουμένως λίγο παράδοξη, ωστόσο το περιβόητο καρέ έμελλε να ξεχωρίσει και να αποκτήσει νέες διαστάσεις μέσα από τις πολυάριθμες κωμικές ατάκες που του έβαλαν στα αναρίθμητα memes. Ας μην ξεχάσουμε βέβαια ότι στο πλαίσιο της πανδημίας του κορονοϊού, το διάσημο χαστούκι "επικαιροποιήθηκε": Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.