Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'asterix'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. κοπυ πεηστ από προηγούμενα: Εδώ και 5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος-χημικός μηχανικός-φιλόλογος-μπλόγκερ Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους το Transitalique, την Ισπανία και τον Γύρο της Γαλατίας. Εδώ έχουμε ένα για το αδημοσίευτο ακόμα στα πάτρια La Fille de Vercingétorix. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο ή στα Αγγλικά ή σε Αστουριανά, Βάσκικα, Καταλανικά, Ολλανδικά, Φινλαδέζικα, Γαλικιανά, Γερμανικά, Μιραντέζικα (?!?... τοπική διάλεκτος της Πορτογαλίας που τη μιλάνε 15.000 νοματαίοι), Νορβηγικά, Πολωνικά, Πορτογαλέζικα, Ισπανικά ή Σουηδικά Καλή σας ανάγνωση Το κείμενο είναι αιώνες πιο ενδιαφέρον από το κόμικ ω ναι... === Το ιστολόγιο αγαπάει τον Αστερίξ και έχει καθιερώσει μια σειρά άρθρων στα οποία παρουσιάζει τις κλασικές περιπέτειες του Γκοσινί και του Ουντερζό -το τελευταίο άρθρο της σειράς αυτής, δέκατο έκτο συνολικά, το δημοσίευσα τον Μάιο και ήταν η περιπέτεια του Αστερίξ στην Ισπανία. Στην αρχή, τα αστεριξολογικά μας άρθρα δημοσιεύονταν κάθε δυο μήνες, αλλά μετά ο ρυθμός αραίωσε απελπιστικά. Φέτος έχουμε δημοσιεύσει ένα μόνο άρθρο της σειράς αυτής, αυτό του Μαΐου, όμως για σήμερα έχουμε κάτι αλλο. Βλέπετε, μπορεί ο Ρενέ Γκοσινί να πέθανε πρόωρα, πάνω στον ιμάντα του τεστ κοπώσεως λένε, σε πλήρη δημιουργική ακμή το 1977, αλλά ο Αλμπέρ Ουντερζό συνέχισε να εκδίδει άλμπουμ με περιπέτειες του Αστερίξ, αν και σε πιο αραιό ρυθμό. Πολλοί φανατικοί αναγνώστες των άλμπουμ της πρώτης περιόδου θεωρούν ότι τα άλμπουμ αυτής της δεύτερης περιόδου υστερούν σαφώς και αρνούνται να τα συμπεριλάβουν στον κανόνα των 24. Κι εγώ μαζί -δεν έχω σκοπό να παρουσιάσω άλμπουμ της δεύτερης περιόδου, που δεν ξέρω καν κι αν τα έχω διαβάσει όλα. Όμως τα χρόνια περνάνε, ο Ουντερζό πέρασε τα ενενήντα (γεννημένος το 1927, να τα υπερεκατοστίσει!) και εδώ και μερικά χρόνια σταμάτησε να σκιτσάρει. Οπότε, θα έλεγε κανείς, έκλεισε οριστικά η σειρά των περιπετειών του Αστερίξ, έτσι δεν είναι; Δεν είναι έτσι. Διότι ο Ουντερζό ή μάλλον ο εκδοτικός οίκος που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα στους ήρωες έδωσε την άδεια στον κειμενογράφο Jean-Yves Ferri και στον σκιτσογράφο Didier Conrad να συνεχίσουν τις περιπέτειες στο ίδιο γενικό πνεύμα. Το τελικό προϊόν, κάθε φορά, έχει την έγκριση του Ουντερζό. Αυτό είναι μεν ασυνήθιστο αλλά όχι πρωτοφανές, και άλλοι πετυχημένοι μυθοπλαστικοί ήρωες έχουν συνεχίσει την πορεία τους και μετά τον θάνατο των δημιουργών τους. Αν θέλετε, το συζητάμε στα σχόλια. Η πρώτη περιπέτεια αυτής της τρίτης περιόδου έστειλε τον Αστερίξ και τον Οβελίξ στη χώρα των Πίκτων (Σκοτσέζων), η δεύτερη είχε θέμα έναν χαμένο πάπυρο του Καίσαρα και η τρίτη, που την παρουσιάσαμε και εδώ πρόπερσι, στέλνει τους δυο ήρωες σε κούρσα αρμάτων που διασχίζει την Ιταλία.(Δεν ξέρω καν αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αν ξέρετε πείτε μας). Πριν από τρεις εβδομάδες κυκλοφόρησε η τέταρτη περιπέτεια της νέας περιόδου του Αστερίξ, με το εξώφυλλο που βλέπετε αριστερά (όπου τα ονόματα των Γκοσινί και Ουντερζό προβάλλονται περισσότερο από των πραγματικών συντελεστών, του Φερί και του Κονράντ). Ο Αστερίξ λοιπόν και η κόρη του Βερσενζετόριξ, του γαλάτη αρχηγού που ηττήθηκε από τον Καίσαρα στη μάχη της Αλέσιας -ή μήπως να τον πούμε Ουερκιγγετόριγα, όπως τον έλεγαν ο Δίων Κάσσιος και οι άλλοι Έλληνες συγγραφείς της εποχής; Δεν ξέρω πώς θα είναι ο ελληνικός τίτλος, αν και όταν μεταφραστεί η περιπέτεια, οπότε στο δικό μου άρθρο διάλεξα να πω «και η Αδρεναλίνη», αφού Αδρεναλίνη λέγεται η ηρωίδα του έργου, κάτι που ίσως θα το θυμάστε πως το αναφέραμε σε κάποια πρόσφατα μεζεδάκια, αφού ένας ελληνικός ιστότοπος είχε γράψει, έμπλεος εθνικής υπερηφανείας, ότι η ηρωίδα της νέας περιπέτειας «έχει όνομα ελληνικό». (Δεν έχει. Θα είχε ελληνικό αν τη λέγανε Επινεφρίνη. Η αδρεναλίνη είναι επιστημονικός νεολογισμός με λατινική προέλευση). Πολλοί βλέποντας την κοκκινομάλλα ηρωίδα με την κοτσίδα και την πεισματάρικη γκριμάτσα σκέφτηκαν τη Γκρέτα Τούνμπεργκ, τη Σουηδέζα ακτιβίστρια, επίσης έφηβη όπως η Αδρεναλίνη. Οι συντελεστές της περιπέτειας όμως αρνήθηκαν ότι είχαν για πρότυπο τη Γκρέτα -μάλιστα, ο σκιτσογράφος, ο Κονράντ, είπε πως εμπνεύστηκε τη μορφή της Αδρεναλίνης από την κόρη του. Πάντως, η ομοιότητα είναι μεγάλη -και ήταν συνήθως πρακτική και του παλιού Αστερίξ να υπάρχουν ήρωες πλασμένοι με πρότυπο διάφορα πρόσωπα της επικαιρότητας, αν και συνήθως όχι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. (Και σε αυτή την περιπέτεια έχουμε μια τέτοια περίπτωση, όπως θα δούμε πιο κάτω). Η υπόθεση: Μια μέρα φτάνουν στο γαλατικό χωριό δυο Γαλάτες, και συγκεκριμένα Αρβέρνιοι. Λένε στον Μοναρχίξ (Αμπραρακουρσίξ στα γαλλικά) ότι έχουν μαζί τους την κόρη του Βερσενζετόριξ, που την αναζητεί ο Καίσαρας για να την πάρει στη Ρώμη και να την κάνει Ρωμαία. Θέλουν να την αφήσουν για λίγο στο γαλατικό χωριό, ώσπου να βρουν ένα πλοίο και να περάσουν στη Βρετανία. Όμως, τους παρακολουθεί κι ένας προδότης Γαλάτης πολεμιστής για να την παραδώσει στους Ρωμαίους, κι αυτός ενημερώνει τους Ρωμαίους του γειτονικού στρατοπέδου, αν και ο εκατόνταρχος δεν δείχνει καθόλου ζήλο επειδή σε ένα μήνα παίρνει τη σύνταξή του. Η Αδρεναλίνη γνωρίζεται με τους κατοίκους του χωριού, και ιδίως με τα παιδιά της ηλικίας της, τον γιο του σιδερά και τους γιους του ψαρά, που δεν έχουν την έχθρα των γονιών τους. Τους λέει ότι δεν θέλει να είναι πια το σύμβολο του πολέμου και ότι θέλει να φύγει. Όλοι μαζί οι έφηβοι το σκάνε μια νύχτα από το χωριό -συναγερμός στο χωριό και σκηνές αλλοφροσύνης στο γειτονικό δάσος, όπου οι Γαλάτες, μια ρωμαϊκή περίπολος και ο προδότης αναζητούν την Αδρεναλίνη, η οποία συναντάει τυχαία δύο από τους γνωστούς μας πειρατές και πηγαίνει μαζί τους ελπίζοντας πως θα την οδηγήσουν στη Θούλη, το νησί των ονείρων της. Στο πειρατικό πλοίο ανεβαίνει και ο προδότης, ενώ ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και οι έφηβοι με μια βάρκα πλησιάζουν επίσης -καθώς και μια ρωμαϊκή γαλέρα. Όλοι μάχονται εναντίον όλων, το πειρατικό πλοίο φυσικά βουλιάζει και τελικά η Αδρεναλίνη και οι Γαλάτες επιστρέφουν στο χωριό όπου έχουν φτάσει και οι Αρβέρνιοι με το πλοίο ενός Λετιτμπίξ, που θα τους μεταφέρει στη Βρετανία. Η Αδρεναλίνη λέει στους Αρβέρνιους ότι δεν έχει σκοπό να συνεχίσει να είναι σύμβολο της αντίστασης -ερωτεύεται τον Λετιτμπίξ, τον πλοίαρχο, μια φιγούρα σαν παιδί των λουλουδιών, και φεύγουν μαζί για ένα μακρινό νησί. Οι Αρβέρνιοι βρίσκουν άλλο σύμβολο για να συνεχίσουν την αντίσταση κατά των Ρωμαίων και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Η περιπέτεια κλείνει με το καθιερωμένο τσιμπούσι. Η περιπέτεια πήρε ανάμικτες κριτικές. Άλλοι είπαν ότι είναι η καλύτερη της νέας περιόδου, ο κριτικός της Λιμπερασιόν έγραψε ότι είναι απόλυτη αποτυχία. Δεν με γοήτευσε, ούτε και τη βαρέθηκα. Η πρωτοτυπία της δεν είναι τόσο πολύ ότι έχει γυναίκα για ηρωίδα, ότι ότι φέρνει στο προσκήνιο, για πρώτη φορά σε Αστερίξ, όχι ενήλικες ή παιδιά αλλά εφήβους -που μαζεύονται στο λατομείο του Οβελίξ και συζητάνε μακριά από τα βλέμματα των μεγάλων, που θέλουν να φύγουν μακριά, που πίνουν κρυφά μια μικρή δόση μαγικό φίλτρο, που μιλανε τη δική τους γλώσσα -και που δεν θέλουν να συνεχίζουν τους αγώνες των γονιών τους αλλά να ζήσουν τη δική τους ζωή. Το μήνυμα αυτό θα μπορούσε ίσως να το πει κανείς και αντιδραστικό, αφού η Αδρεναλίνη δεν θέλει να είναι πια σύμβολο αντίστασης και πάλης των ανυπότακτων Γαλατών. Στην τελευταία σεκάνς της περιπέτειας, ο Αστερίξ ρωτάει τον Πανοραμίξ: Μα, η Αδρεναλίνη δεν πρόδωσε τη μνήμη του Βερσενζετόριξ; και απαντάει ο Πανοραμίξ: Όχι, γιατί ο πατέρας της τής είχε ζητήσει να αντιστέκεται πάντοτε και να μείνει ελεύθερη, κι αυτό έκανε κι εκείνη, αλλά με τον τρόπο της. Όπως το κρίνει κανείς, αυτό. Όπως εξηγεί στην αρχή του έργου ο Γεροκανονίξ, μετά την ήττα στην Αλέσια κανείς δεν προφέρει μεγαλόφωνα το όνομα του Βερσενζετόριξ. Αν δεν κάνω λάθος, και διορθώστε με οι αστεριξολόγοι, η απαγόρευση αναφοράς του ονόματος πρέπει να είναι καινοτομία των νέων δημιουργών της σειράς. Ως τώρα, ξέραμε ότι οι Γαλάτες αποφεύγανε να πουν πού βρίσκεται η Αλέσια. Οι Αρβέρνιοι πολεμιστές που συνεχίζουν τον αγώνα του Βερσεζεντόριξ ανήκουν στην οργάνωση FARC – Front Arverne de Resistanche Checrète, Αρβερνικό Μέτωπο Μυστικής Αντίστασης. Το ακρώνυμο είναι ολοφάνερος υπαινιγμός στο FARC, τους αντάρτες της Κολομβίας (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia). Όμως στα κανονικά γαλλικά είναι Resistance Secrète, όχι Resistanche Checrète -ειρωνεύονται τη σημερινή προφορά των κατοίκων της Ωβέρνης, που προφέρουν παχύ το σ και εκεί όπου δεν είναι παχύ. Αυτό το έκανε και ο Γκοσινί, π.χ. στην Ασπίδα της Αρβέρνης. Ο Γεροκανονίξ, που τον είδαμε πιο πάνω, είναι από τους πρωταγωνιστές της περιπέτειας, αφού είχε πολεμήσει στην Αλέσια μαζί με τους Αρβέρνιους. Στο δάσος, αναγνωρίζει τον προδότη και παλεύει μαζί του. Από τους υπόλοιπους Γαλάτες του χωριού, εμφανίζονται αρκετά ο ψαράς και ο σιδεράς, έστω και σαν πατεράδες των παιδιών τους. Και με αφορμή τα παιδιά τους καβγαδίζουν κιόλας: Ο δικός μου καθαρίζει σε χρόνο μηδέν μια λεκάνη ψάρια, λέει ο ψαράς. Ο δικός μου, απαντάει ο σιδεράς, δεν έχει πάρει το Bac (το ακαδημαϊκό απολυτήριο) αλλά μαθαίνει μια χρήσιμη τέχνη. Το λογοπαίγνιο βρίσκεται στο ότι bac είναι η λεκάνη με τα ψάρια, είναι όμως και η σύντμηση του baccalauréat, του μπακαλορεά. Υπάρχουν και άλλα λογοπαίγνια όπως και αρκετοί αναχρονισμοί -ας πούμε, η Αδρεναλίνη δηλώνει ότι έχει μπουχτίσει πια να την χρησιμοποιούν, αυτήν και το περιδέραιό της, για να κάνουν πόλεμο. Η έκφραση που χρησιμοποιεί είναι Ras l’amphore, που είναι λογοπαίγνιο με την έκφραση ras le bol (κατά λέξη: ξεχειλίζει το μπολ) που τη λέει κάποιος που έχει μπουχτίσει (φτάνει πια, όχι άλλο κάρβουνο), αλλά αναπαλαιώνει το μπολ σε αμφορέα. Όσο για το περιδέραιο, που δεν φαίνεται καλά στο συγκεκριμένο σκίτσο, λέγεται torque στα γαλλικά (και torque ή torc στα αγγλικά) και είναι το τυπικό στολίδι που είχαν γύρω από τον λαιμό οι Κέλτες, από συνεστραμμένα ελάσματα, που κατέληγαν στις άκρες σε δυο κεφαλές, συχνά με περίτεχνο σκάλισμα. Έψαχνα τον ελληνικό όρο για το κόσμημα αυτό, αλλά βρήκα στη Βικιπαίδεια ότι λέγεται απλώς τορκ. Αν ξέρει κανείς κάποιον ελληνοπρεπέστερο όρο, ας τον πει. Το τορκ αυτό, που αρχικά το είχε ο Βερσεζεντόριξ, είναι το σύμβολο της αντίστασης κατά των Ρωμαίων και ο προδοτης θέλει να της το πάρει για να το παραδώσει στον Καίσαρα. Προς το τέλος της περιπέτειας, ενώ παλεύουν στη βάρκα, το τορκ πέφτει στη θάλασσα και καταλήγει στον βυθό. Ο προδότης ορκίζεται ότι θα το βρει, και απομακρύνεται κολυμπώντας -αλλά πίσω του βλέπουμε το φτερό ενός καρχαρία και δεν μαθαίνουμε περισσότερα για την τύχη του. Ο Καίσαρας, πάντως, δεν δείχνει ιδιαίτερα εκνευρισμένος που ματαιώθηκε το σχέδιό του να υιοθετήσει την Αδρεναλίνη και να την κάνει Ρωμαία. – Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν θα έχεις τόσο γρήγορα θετή αδελφή, καημένε μου Βρούτε! – Μπα, απαντάει εκείνος παίζοντας όπως πάντα με το μαχαίρι του. Ξέρεις, εγώ με την οικογένεια… Δεν το έχει και πολύ με την οικογένεια ο Βρούτος, το ξέρουμε από τις προηγούμενες περιπέτειες! Να κλείσω με κάτι που χρωστάω -είχα πει πιο πριν ότι και στην περιπέτεια αυτή υπάρχουν χαρακτήρες φτιαγμένοι με πρότυπο κάποιον διάσημο. Πράγματι, ένας από τους πειρατές, αυτός στο κέντρο με τις κόκκινες ριγέ βράκες, είναι ίδιος ο Σαρλ Αζναβούρ -και μάλιστα μιλάει με τίτλους τραγουδιών του Αζναβούρ, εδώ το For me formidable, ένα αγγλογαλλικό τραγούδι του, ή έστω formi, hic, formidable αφού οι πειρατές έχουν προηγουμένως κουρσέψει ένα φοινικικό πλοίο (με καπετάνιο γνωστό από προηγούμενη περιπέτεια) που μετέφερε κρασί και είναι μονίμως μεθυσμένοι. Κι εδώ κλείνει αυτή η παρουσίαση, υπό τύπον αβάν πρεμιέρ, αφού η περιπέτεια προς το παρόν έχει κυκλοφορήσει μόνο στα γαλλικά. Έψαξα λίγο μήπως κάποιος Γάλλος αστεριξολόγος έχει ανεβάσει κάποιο άρθρο, για να πάρω από εκεί ιδέες, αλλά μόνο στη Βικιπαίδεια βρήκα κάποια πράγματα. Οπότε, παγκόσμια πρώτη στο ιστολόγιο! ===
  2. Θρηνωδός

    ASTERIX ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2016

    Θυμάμαι πέρσι που είχα δει ότι δεν είχε γίνει θέμα για το συγκεκριμένο, ξεχάστηκα και πέρασε στο χρονοντούλαπο. Όχι πια! Κάθε μήνας και μια από τις καλύτερες περιπέτειες του αγαπημένου Γαλάτη, μερικές από αυτές να είναι "Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα", "Ο Αγώνας των Αρχηγών" και δις το "Ο Αστερίξ στην Βρετανία". Το οπισθόφυλλο είχε ένα πολύ ωραίο κόκκινο χρώμα, καλύτερο σε σχέση με το γκριζογαλάζιο του φετινού. Κυκλοφόρησε αρχές Ιανουαρίου 2016, 28 σελίδες και διαστάσεις 25.0 x 25.0 cm.
  3. Σιγά που είναι ελληνική λέξη η αδρεναλινη. Ούτε που υπήρχε ως λέξη πριν τον 20 αιώνα Θα μπορούσε να είχε ελληνικές ρίζες, όπως το οξυγόνο, που είναι η λέξη που έφτιαξε ο Lavoisier to 1777. Δεν έχει όμως. Λατινικές είναι οι ρίζες. adrenaline (n.) also Adrenalin (trademark name), coined 1901 by Japanese chemist Jokichi Takamine (1853-1922), who discovered it, from Modern Latin adrenal (see adrenal) + chemical suffix -ine (2). Adrenaline rush was in use c. 1970. adrenal (adj.) "of or near the kidneys," 1866, Modern Latin, from ad- + renalis "of the kidneys," from Latin renes "kidneys" (see renal). Adrenal gland is from 1875. Πάμε να δούμε πως κάλυψαν την είδηση της έκδοσης του νέου Αστερίξ οι υπάλληλοι των 3 κι 60 στα έντυπα ΜΜΕ. (Ο,τι δίνεις, παίρνεις) Είμαι κομματάκι εκνευρισμένος και από το πως το παρουσιάζουν οι ξένοι, που μεταφέρεται και σε εμάς. Με αυτό τον στόμφο περί πρώτης γυναικείας ηρωίδας στα Αστερίξ και άλλες π@π@ριές όπως σχόλια για την Γκρέτα Τούνμπεργκ λες και ξεκίνησαν οι άλλοι τη δημιουργία του κόμικ πριν 2-3-4 μήνες. Δεν μπορεί κανείς φούστης να ξαναγράψει ιστορίες όπως ο Γκοσσινύ, έχουν ξεπλύνει τα κόμικ με χαζομάρες και χαμογελαστές φιγούρες για τις ηλίθιες μάζες, happy happy joy joy και ένα μενίρ στον * (you get the point ) Τα άρθρα θα είναι "ενοποιημένα" με το tag "ελληνικα μμε νεο αστεριξ 2019". === Φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια από την ημέρα που γεννήθηκε ο Αστερίξ και ήταν φυσικό να κυκλοφορήσει ένα νέο τεύχος με νέους ήρωες και ολόφρεσκη ιστορία. Το 38ο κόμικ της διάσημης γαλλικής σειράς Αστερίξ έχει τίτλο «Η κόρη του Βερσινζετορίξ» και βάζει στο κέντρο της ιστορίας μια έφηβη την οποία οι δημιουργοί του κόμικ ονόμασαν Αδρεναλίνη, δίνοντας σαφέστατα το στίγμα του χαρακτήρα της. Το στόρι του νέου Αστερίξ Ο πατέρας της Αδρεναλίνης, Βερσινζετορίξ, ένας αρχηγός των Γαλατών και πλέον αιχμάλωτος του Καίσαρα δίνει εντολή σε δύο στρατιώτες του να την προφυλάξουν από τους Ρωμαίους. Την ίδια ώρα, την έφηβη με την κοτσίδα και τον οξύθυμο και επαναστατικό χαρακτήρα παρακολουθεί ένας προδότης ο οποίος θέλει να βάλει στο χέρι το πολύτιμο περιδέραιο που φορά στο λαιμό και να την παραδώσει στον Ιούλιο Καίσαρα. Η Αδρεναλίνη καταλήγει στο ελεύθερο χωριό του Αστερίξ, ο οποίος μαζί με τον Οβελίξ αναλαμβάνει να την προστατεύσει από τους Ρωμαίους. Το 38ο τεύχος του Αστερίξ κυκλοφόρησε την Πέμπτη και τυπώθηκε σε 5 εκατομμύρια αντίτυπα, εκ των οποίων τα δύο προορίζονται για την γαλλική αγορά. Η Γκρέτα Τούνμπεργκ γίνεται ήρωας του κόμικ; Μια έφηβη νέα με κοτσίδες στους ώμους που αψηφά την καθεστηκυία τάξη, ερωτεύεται έναν νεαρό Γαλάτη οικολόγο και εμφανίζεται ιδιαίτερα επίμονη όταν βάλει κάτι στο μυαλό της. Σας θυμίζει κάτι; Φυσικά και δεκάδες ήταν εκείνοι που είδαν στην κοκκινομάλλα Αδρεναλίνη του Αστερίξ μια ζωγραφιστή μεταφορά της Γκρέτα Τούνμπεργκ. Οι συγγραφείς του τεύχους ωστόσο υποστηρίζουν πως κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική, αν και χαρακτηρίζουν τα κοινά στοιχεία με την Σουηδέζα ακτιβίστρια, μια «ευτυχή σύμπτωση». Διαβάζουμε στην κριτική της Liberation, πως, παρά τον ενθουσιασμό και την πιθανότατη εμπορική επιτυχία του Αστερίξ «Η κόρη του Βερσινζετορίξ», το σενάριο μοιάζει αρκετά προβλέψιμο, ενώ παρά το κύμα ενθουσιασμού για την ανάδειξη μια γυναικείας ηρωίδας, οι δυνατοί γυναικείοι χαρακτήρες στον κόσμο του Αστερίξ δεν είναι πρωτοφανής περίπτωση. Βίντεο: Το σχέδιο του Αστερίξ για το νέο τεύχος Τις τελευταίες ώρες κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και ένα βίντεο στο οποίο ο δημιουργός σχεδιάζει την φιγούρα του συμπαθέστατου Αστερίξ από το μηδέν. Πηγή
  4. Ο Γύρος της Γαλατίας του Αστερίξ, του Οβελίξ και ο δικός μας Ο Αστερίξ γίνεται εξήντα χρονών, κοσμεί το νέο γαλλικό ευρώ, και, λίγο πριν γραφτεί στο ΚΑΠΗ, εμπνέει ένα ιδιαίτερο ταξίδι, στους δύο φαν του που υπογράφουν το παρόν. Μια στάση για να πάρουμε δυνάμεις, όσοι δεν πέσαμε μικροί μέσα στη μαρμίτα! Η πρώτη στάση, Παρίσι, Λουτέτια. Εκεί που, έξω από ένα χασάπικο, πρωτοεμφανίζεται στο κόμικς ο Ιντεφίξ, να ακολουθεί τους ήρωές μας. Στάση για το ζαμπόν, το περίφημο Jambon de Paris, που αιώνες απολαμβάνουν σε απλά σάντουιτς οι παρίζιάνοι. Αν μπορείς να διαλέξεις, επιλέγεις το ροδαλό και ζουμερό Le Prince de Paris, με τη σφραγίδα του Πύργου του Αϊφελ ως διακριτικό, εγγύηση πως όλα όσα χρησιμοποιούνται, ακόμη και το αλάτι για το πάστωμα, είναι γαλλικά προϊόντα πρώτης. Χειροποίητο σε κάθε στάδιο παραγωγής, κομμένο σε λεπτές φέτες, πάντα σε θερμοκρασία δωματίου, αρκεί ένα καλό ψωμί κι ένα εξαίρετο βούτυρο για το παραδοσιακό σάντουιτς jambon beurre. Την πρώτη φορά επιλέγουμε να το καταναλώσουμε σε μια πλατεία κοντά στο αεροδρόμιο – πρεπει να προλάβουμε το Πάρκο Αστερίξ, για μια γουλιά μαγικό φίλτρο, πριν το άρμα μας, τύπου Twingο, μας οδηγήσει στο Καμακόρουμ, νυν Καμπραί, για τις περίφημες σάχλες, τις Bêtises de Cambrai. Το Μενίρ, το Μενίρ, της ζωής σου ο Σωτήρ!». Ολη η περιοχή γύρω από το Ερκύ είναι γεμάτη Μενίρ. Η μετάφραση του “Bêtises” σε σάχλες αποτελεί μία από τις (πολλές) κορωνίδες της μετάφρασης του Αστερίξ. Η λέξη σημαίνει “ηλίθιο λάθος”, σάχλα, βλακεία ανευ λογου, στα γαλλικά. Οι σάχλες γεννήθηκαν από λάθος, όντως. Βραστή καραμέλα, δημιουργήθηκε το 19ο αιώνα, όταν ο γιός της οικογένειας Afchain, κατοίκων του Καμπραί, ανέλαβε να φτιάξει μια παρτίδα καραμέλες μέντας, έκανε μαντάρα τη συνταγή και εφηύρε τη νέα γαλλική παράδοση, τα Bêtises de Cambrai, που μπορεί η μαμά του να θεώρησε και χαρακτήρισε “βλακεία”, “σάχλα”, αλλά οι πελάτες λάτρεψαν. Μιάμιση ώρα νότια, στη γοητευτική Ρεμς, οι ανυπότακτοι γαλάτες σταματούν να αγοράσουν κρασί. Κι εμείς το ίδιο. Στην καρδιά της περιοχής παραγωγής σαμπάνιας, θα ήταν ύβρις να μη σταματήσουμε – και διανυκτερεύσουμε. Μας φιλοξενεί ο “Θησαυρός της Καμπανίας», μία κοπερατίβα των μικρών οίκων σαμπάνιας, που κάθε μπουκάλι κρύβει και μια οικογενειακή παράδοση αιώνων και αρκεί μια ερώτηση για να τη μάθεις. Όλα τα κρασιά, όμως, σερβίρονται και με το ποτήρι, αν καθήσεις να τα απολαύσεις πριν αγοράσεις. Βινταζ δεκαετίας σε προσφορά, με οκτώ ως δωδεκα ευρώ το ποτήρι, τιμές πάνω σε όλα τα μπουκάλια, ενα υπέροχο και τεράστιο πλατώ τυριών και αλλαντικών με 15 ευρώ, να χαρεις επί τόπου το καλό κρασί. Η Λυών, το Λουγδουνουμ, είναι η αδιαμφισβήτητη γαστρονομική πρωτεύουσα της Γαλλίας. Η αγορά της ένα κόσμημα, προσφέρει και τα δύο προϊόντα στη λίστα μας, το σαλάμι Rosette de Lyon και τις κροκέτες quenelles Lyonaise. Ξηρό, πεντανόστιμο, πάντα σε λεπτές φέτες, που κάθε μια τους ζητάει μια γουλιά κόκκινο κρασί και μια φετούλα μπαγκέτα για να χαρίσει την ευτυχία, το σαλάμι-ροζέτα αξίζει μόνο του το ταξίδι στη Λυών. Το συναντάς στην αγορά από τα 20 ως τα 50 ευρώ το κιλό – στα 38 ευρώ το κιλό αυτό που αγοράσαμε, ήταν αριστούργημα, α-ρι-στού-ργη-μα, γεύση αξέχαστη, χοιρινό στα καλύτερά του. Οι κροκέτες μας άφησαν και τους δύο ασυγκίνητους, ομολογουμένως, αν και η εμπλουτισμένη ολαντέζ που σερβίρεται μαζί ήταν εξαιρετική. Kατίνα, Σαλαμάκι (της Λυών) Ο δρόμος για το Νότο – δρόμος προς τον Ηλιο, τον λένε οι γάλλοι- ήταν ακριβώς όπως στο κόμικς. Αντί αρμάτων αυτοκίνητα μα όλα τα υπόλοιπα ίδια: μποτιλιαρίσματα, κορναρίσματα, νεόπλουτοι επιδειξίες, ζέστη και ευλογίες που το twingo εχει καλό ερκοντίσιον. Σαλάτα Νισουάζ στη Νίκαια προστάζει το σενάριο όμως, δεν μπορείς να την παρακάμψεις. Ειδικά όταν η ακρίβεια της συνταγής έχει γίνει πεδίο μαχών. Ντομάτες, κρεμμυδάκι φρέσκο, πιπεριά, καρδιά αγκινάρας, αυγό, ελιές, λάδι, ίσως αντζούγιες ή τόνος (μόνο ενα από τα δύο, προσοχή!), παντως όχι πατάτες και φασολάκια, λένε οι οπαδοί της παράδοσης, που αντιστέκονται στο νεωτερισμό των βραστών λαχανικών, κι ας τα πρόσθεσε γκοτζάμ Εσκοφιέ στην αρχική συνταγή. Τίποτε βραστό, πλην των αυγών, επιτάσσει ο Ζακ Μεντεσίν, κάποτε δήμαρχος της Νίκαιας και βασικός υπερασπιστής του δικαιώματος του λαού στην αυθεντική σαλάτα. Φαγητό των φτωχών, πλήρες γεύμα των εργατών το 19ο αιώνα, με βάση τις ντομάτες, “αυτή η σαλάτα είναι προϊόν του ήλιου και πρέπει να είναι ζωηρή και τραγανή, γλυκεια οσο και τα λαχανικά της Μεσογείου”, κατά τον δήμαρχο, που έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία του κύκλου προστασίας της αυθεντικότητας, του περίφημου οργανισμού Cercle de la Capelina d’Or, διώκτη της μαγιονέζας και του ξυδιού, εχθρού της βραστής πατάτας και του καλαμποκιού, και απάντων των νεωτερισμών που βάζουν σε κίνδυνο την σαλατική καθαρότητα. Η Μασίλια, η Μασσαλία, έχει άλλη αυθεντικότητα αποφασίσει να προστατεύσει – μια αυθεντικότητα που έφερε κι εδώ τους ήρωές μας, γνωστότερη στο σπίτι μας, μετά από αυτή την περιπέτεια, ως “λαίλαπα της μπουγιαμπέσας”. Μια σουπίτσα που ξεκίνησε ως φαγητό των ψαράδων που ήρθαν εδώ στην αρχαιότητα, φτιαγμένη με τα ψαρια που’ναι όλο κόκκαλο ή σε μικρή ποσότητα στα δίχτυα, και δεν πουλιούνται εύκολα, έχει γίνει γαστρονομικός πόλος έλξης στο μεσογειακό λιμάνι. Η αναζήτηση της αυθεντικότητας έχει πολύ υψηλή τιμή, καθώς πολύ λίγα εστιατόρια έχουν το δικαίωμα να την διαφημίζουν. Οι κριτικές για το Chez Fonfon διθυραμβικές, αυθεντικός και από το 1950 διάσημος για την την πιο παραδοσιακή μπουγιαμπέσα λένε όλοι… Κλείνουμε τραπέζι, Αστερίξ κι Οβελίξ είναι αυτοί, χαλάλι τα 53 ευρώ το πιάτο, θα πάρει ο ένας μας, θα πάρει κάτι φτηνό ο άλλος, να μη χαλάσουμε τη σειρά. Και πάμε, και μας βάζουν σε μία μη κλιματιζόμενη αίθουσα, κι έρχεται η σερβιτόρα και παραγγέλνουμε και μας ρωτάει αν θελουμε κρασί, και λέμε αν έχουν με το ποτήρι, και μας λέει ΟΧΙ αλλά “έχουμε μισή φυάλη στα 25 ευρώ το ταδε ταδε που ειναι καταπληκτικό”. Ας πάει και το παλιάμπελο λέμε, το ξέραμε ότι σήμερα θα μας πιάσουν και των δυό τα οπίσθια, ήταν προγραμματισμένο και στο μπλοκάκι των εξόδων ήδη γραμμένο, φέρτο το κρασί και θα προσπαθήσουμε να χαλαρώσουμε και να το ευχαριστηθούμε. Έρχεται ένα αμους μπους, μας το πασσάρουν σαν “σαλάτα αγγουριού με φέτα”, και είναι προφανώς λευκό τυρί… Ακολουθεί η μπουγιαμπέσα, που συνοδεύεται από δύο υπέροχες σάλτσες, ενώ το έτερο πιάτο, η απλή ψαρόσουπα, έρχεται με σκόρδο ολόκληρες σκελίδες, να τις τρίβεις στα παξιμαδάκια, και με τυρί τυπου γραβιέρας τριμμένο (ναι, τυρί κι ψαρι στη νότια Γαλατία ταιριάζουν..). Ψαρόσουπα, ανάλατη, αραιωμένη, πιθανώς ένα μερος μπουγιαμπέσα χτεσινή δύο μέρη νερό.. η μπουγιαμπέσα, επίσης ανάλατη, αλλά με χοντρό αλάτι δίπλα να προσθέτεις, ευτυχώς με γεύση ψαριού, ευτυχώς με φρέσκα ψάρια συνοδεία, αλλά σαφράνι δεν είχε. Με δυό ρωμιούς και 20 αμερικάνους στην αίθουσα, τι ποσοστό επισκεπτών να το καταλάβει, όμως; Και ως εδω καλά. Τουριστοπαγίδα με ποιοτικό το βασικό προϊόν την ανέχεται του έλληνος ο τράχηλος. Την απάτη, όμως, όχι. Έρχεται η ώρα να φέρουν το λογαριασμό. Έρχεται η σερβιτόρα, πάει μπροστά από το κρασί και με ελλειπή θεατρική παιδεία αναφωνφωνεί: «Αααα, δε σας φέραμε μισή μποτίλια! Σας φέραμε ολόκληρη και την ήπιατε! Μισό λεπτό να αλλάξω το λογαριασμό!». Επ!! της λέω με όχι και τόσον γαλατική ευγένεια. Άσε το ύφος “αναπάντεχο κύριε Σημίτη μου!” και κάτω τα χέρια από το λογαριασμό. Το ανέκδοτο με το “το’φαγες” εγράφη εν Ελλάδι, δεν θα την πατήσουμε στη Μαρσίγια! Μας κατεβάζει στο αφεντικό, “δεν το έφαγαν” του λέει γαλλιστί, καλά λέει αυτός, μας δίνει τον παλιό λογαριασμό χωρίς δεύτερη κουβέντα και οι δρόμοι μας χωρίζουν. Ο δικός μας μας βγάζει στις πλατείες του πετάνγκ. Για να βοηθήσουν τον Αστερίξ και τον Οβελίξ να την κοπανήσουν χωρίς να τους πάρουν πρέφα αυτοί οι τρελλοί οι ρωμαίοι, οι εντόπιοι ηρωικοί γαλάτες το ρίξανε στο Πετανκ (γαλλιστί Petanque), ή Μπουλ ή Μπότσε, δια τους ιταλομαθείς, ώστε οι ρωμαίοι να μη μπορουν να κουνήσουν διότι οι δρόμοι δεν οδηγούσαν πια ούτε στη Ρώμη ούτε καν στη Λουτέτια, όντας κλειστοί από τις μεγάλες μπίλιες του παιγνίου. Το πετάνκ, ένα πολύ ωραίο γαλατικό παιγνίδι, κάτι σαν το τάβλι του γαλάτη, το συναντάς παντού, αλλά στο Νότο πολύ περισσότερο. Φωτογραφίσαμε παίκτες στη Μασσαλία, στη Βρετάνη, στα πάρκα του Παρισιού… Και παίξαμε όπου μπορέσαμε, απολαμβάνοντας την κοινωνικότητα του παιχνιδιού. Στην όμορφη και χαμηλού προφίλ Τουλούζη, με τους ευγενικούς και ζεστούς ανθρώπους, με μπρασερί που όλοι οι εργαζόμενοι χαμογελούν και σε νοιάζονται, με ωραίες μπύρες και με το λουκάνικο για το οποίο ταξίδεψαν ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ ως εδώ, το ταξίδι ξαναβρήκε την ομορφιά του. Γενναιοδωρία και φιλοξενία και καλοσύνη, στην Τουλούζη… καλά, και λουκάνικο με πατάτες. To οποίον λουκάνικο, γαλλιστί Saucisse de Toulouse, είναι πικάντικο και λιπαρό, φτιαγμένο από παντσέτα – μερακλής ο τουλουζιανός… Επίσης, από δημιουργικής απόψεως, το λουκάνικο Τουλούζης σου αφήνει και μια ελευθερία, αφού τη γλίτωσε από τα Απελασιόν ντ’ Οριζέν και λειτουργεί αυτοδιαχειριστικά. Το χρησιμοποιούν κυρίως στο κασουλέ, αλλά δεν είμασταν για τόσο βαριά πράγματα μες στο κατακαλόκαιρο, οπότε το προτιμήσαμε στη σχάρα με πατατούλες τηγανιτές και μπύρα, σερβιρισμένο στην πλατεία του Καπιτωλίου. Και πολύ το ευχαριστηθήκαμε! Μετά, Αζέν και δαμάσκηνα. Στο βιβλίο μου φαινόταν αδιανόητο να πηγαίνουν να αγοράσουν δαμάσκηνα. Μα, δαμάσκηνα; Κι όμως, δαμάσκηνα, γιατί δεν πρόκειται για κοινά δαμάσκηνα. Τι γεμιστά με ροκφόρ για πρώτο ή με τον ίδιο τους τον πολτό για κέρασμα, τι μες στο αρμανιάκ, τι σκεπαστά με σοκολάτα, και μαλιστα ροζ που είναι πολύ της μοδός στα γαστρονομικά… δαμάσκηνα ολκής, όχι πλήρως αποξηραμένα, τρυφερά, γλυκόξινα και πεντανόστιμα, με μιαν οσμή καραμέλας. Τρώμε της περασμένης σαιζόν,μαθαίνουμε τις καμμιά 50αριά κατηγορίες του δαμάσκηνου της Αζέν, βάσει χρώματος, υγρασίας, βάρους… Η περηφάνεια των παραγωγών συγκινητική και η αγάπη για τον τόπο τους ξεχειλίζει. Στο Μπορντώ, ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ πάνε για θαλασσινά και άσπρο κρασί (του Μπορντώ κι όχι μπορντώ). Στην κεντρική αγορά των Καπουτσίνων καθήσαμε και παραγγείλαμε τα σχετικά, μια ποικιλία για δύο σα να λέμε, και μας φέρανε το θαλασσινό άμπακο, και στρείδια, και άλλα κοχύλια, και σαλιγκάρια της θάλασσας, και γαρίδες και καραβίδες και καβουροδαγκάνες, σερβιρισμένα μέσα σε ένα τσίγκινο δοχείο καθισμενα πάνω σε ολόφρεσκα φύκια, και βουτυράκια αλμυρά και γλυκά και ψωμάκια φρυγανισμένα και κρασί άσπρο και ταιριαστό κι έγινε του δεμένου Κακοφωνίξ με 30 ευρώ συνολο λογαριασμου… Και μετά καφές και το γκαρσόνι, ευγενέστατο και ταχύτατο, να απορεί γιατί δεν ήπια όλο το δεύτερο κρασί μου. Οδηγώ σήμερα, του λέω. Με κοιτάει στα μάτια παραπονεμένα και μου λέει “Άι αμ σο σόγυ φο γιου” και το κολλητικό, χαρούμενο γέλιο απλώνεται σε όλη την πελατεία/παρέα, κυρίως γάλλοι, κάποιοι ισπανοί και μεις. Η διαφορά με την Μασσαλία ολοφάνερη. Το πολυαγαπημένο ανυπότακτο χωριό δεν έχει όνομα. Είναι στην Αρμορική, τη Βρετάνη, τον τόπο των κελτών γαλατών, και μόνο σημάδι να το βρεις είναι ο χάρτης. Το σημερινό του όνομα είναι Ερκύ, κι ανήκει στην Α’ Εθνική της ωκεάνειας ωραιότητας και της γαλατικής περηφάνειας, χάρη στα παιδικά χρόνια του Ουντερζό. Στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι γονείς του Ουντερζό άφησαν το Παρίσι για το Ερκύ, ώστε να αποφύγουν να τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι (λόγω μέσερσμιτ). Εκεί ο μικρός Ουντερζό, δούλευε στις φάρμες, και ζαχάρωνε τα γαλατικά κορίτσια, ειδικά μία ξανθούλα με φλαμπαλάδες, και τα συναφή. Οταν λοιπόν του είπε ο Γκοσινύ ότι το χωριό του Αστερίξ πρέπει να είναι δίπλα στη θάλασσα και από κει και πέρα έχει το ελεύθερο στην περιοχή, αμέσως κι αυτομάτως το έβαλε στη Βρετάνη και μάλιστα στο Ερκύ, όπου πέρασανε ωραία, με όλη την παρέα, και τελικά δεν τους έπεσε και ο ουρανός στο κεφάλι… Το Ερκύ ήταν ο τελευταίος μας προορισμός. Ομορφο και άξιο της φήμης του ως μικρό γαλατικό χωριό. Αμπωτη και παλίρροια, παραλία και γλάροι, ωραία κέλτικα μαγαζιά – ζητάς μια σαλάτα και όταν τη φέρουν καταλαβαίνεις γιατί ο Οβελίξ είναι ζουμπουρλούδικος… γεγονός που έχει δώσει λαβή σε υπέροχες σκηνές στο Αστερίξ, και που ξεκινά, ως γκαγκ, εδώ, στο Γύρο της Γαλατίας. Τρεις οι πρωτιές, λοιπον: η εμφάνιση του Ιντεφίξ, τα αστεία για τα κιλάκια του Οβελίξ και, βεβαίως, η πρώτη φορά που γίνεται αναφορά σε προηγούμενη περιπέτεια (Αστερίξ και το Χρυσό Δρεπάνι), όπου και πάλι το κυκλοφοριακό πρόβλημα του Παρισιού τους είχε κουράσει. Εκείνο στο οποίο δεν υπάρχει, όμως καμμία αναφορά, είναι το πρώτο και κύριο εθνικό προϊόν της Γαλλίας, το τυρί. Καθόλου τυχαίο. Οι μεγαλοφυείς δημιουργοί απέφυγαν να βάλουν οποιοδήποτε γαλλικό τυράκι στη λίστα, ώστε να αποφευχθεί μέγιστος γαλλικός εμφύλιος, κάψιμο των τευχών του Αστερίξ δημοσίως, χτυπήματα κατακέφαλα με τυριά αντί για ψάρια και τα σχετικά. Όπως είπε και ο Ντε Γαλάτης (γαλλιστί ντε Γκωλ), άντε να βρεις άκρη εδώ με τα τυριά τους…. Οπότε ο αστερίξειος γύρος της Γαλατίας είναι άτυρος, αλλά ο αυθεντικός σημερινός, η βόλτα μας, είναι γεμάτη τυριά, μοναδικής ποιότητας, μικρής παραγωγής και ιδιαιτέρως φιλικά προς την μπαγκέτα. Ιδανικός τόπος για μια ξενάγηση στο γαλλικό τόπο και τρόπο του Τυριού, η Αρβέρνη. Βασικό τουρ στην περιοχή είναι ο “Γύρος των Tυριών” (Tour de Fromage). Θέλει τρεις μέρες μόνος του, για τους φανατικούς (εκτός Κυριακής, που είναι όλα κλειστά). Εχει τυράκια απαστερίωτα (κρου τα λέει εδώ ο γαλάτης) και παστεριζέ, έχει και μερακλήδες σαλαμοποιούς/ τυροποιούς σε μικρά χωριά, που στολίζουν το μαγαζί με γκραν βραβεία, όπως εκείνος στο πανέμορφο Chaise Dieu που δε χάνεται με τίποτε. Μπαγκέτα ποιότητας από το φούρνο, και με 17 ευρώ φάγαμε το πιο ωραίο βραδυνό, με κατσικίσια τυριά (ένα ημέρας), σαλάμι ξηρό παλαιωμένο δικής του συνταγής (εδώ είναι που τα βραβεία πέσανε βροχή) και ντοματες από τον κήπο της φάρμας Moulin de Comtes στο Βιβερόλ, που ήταν το προσωρινό μας σπίτι. Πηγή === το αρθράκι είναι της Λαμπρινής Θωμά και του Νίκου Βεντούρα. Απλώς η αυτοματοποίηση δεν καταλαβαίνει από 2 ονόματα στον τίτλο, οπότε επέλεξα να κρατήσω της Θωμά. === Δεν ξέρω για εσάς αλλά από το Αστερίξ έμαθα το σουφλέ (αν και με θαλασσινά εκεί), λόγω Αστερίξ παρήγγειλα μπουγιαμπέσα όταν πρωτοπήγα σε εστιατόριο με θαλασσινά στη Νέα Υόρκη, λόγω Αστερίξ αγάπησα τα α-λα κρεμ... Και όταν λέω στενάχωρα πως θα μου λείψει πλέον το τηγανιτό μπέηκον με maple syrup (ή μέλι) από πάνω, με κοιτάν σαν εξωγήινο. Αλλά εγώ ξέρω την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τα άντερα αγριογούρουνου τηγανισμένα σε λίπος ταύρου. Με μέλι φυσικά Με τσάκισε βραδυάτικα... Και μου έχουν κόψει όλες τις γαστριμαργικές απολαύσεις. Πέρα από τοματίνια με άσπρο κρεμώδες τυρί και καπνιστό ταμπάσκο (που δεν έχω αυτή τη στιγμή άσπρο κρεμώδες τυρί) ή κρέας (που είναι κλειστά τα σουβλατζίδικα πλέον)...... πάηψ
  5. germanicus

    Γαλλικά ευρώ με τον Αστερίξ

    Φέτος κυκλοφόρησαν ή θα κυκλοφορήσουν 9 διαφορετικά αντικείμενα από το Νομισματοκοπείο στο Παρίσι (Monnaie de Paris) με τον Αστερίξ. Τα 4 πρώτα ήταν 2ευρα με τη φάτσα του Αστερίξ. Και τα 4 προϊόντα είναι ήδη sold out. 1. Χύμα κανονικό 2ευρώ. 8,5γρ, 22,75 χιλιοστά. Σημειώστε τις διαστάσεις. Θα σας χρειαστούν αργότερα για σύγκριση 2-4. το συγκεκριμένο 2ευρω σε 3 διαφορετικές συσκευασίες. Εξυπακούεται πως μιλάμε για uncirculated δλδ να μην το έχει αγγίξει χέρι ανθρώπου. Κατευθείαν σε αυτό το σκληρό διάφανο πλαστικό. Μια συσκευασία σκέτος Οβελίξ, μια Αστερίξ+Ιντεφίξ και μια Αστερίξ+Οβελίξ. 100.000 κομμάτια από το κάθε ένα. Όλα έχουν το ίδιο μοτίβο στην πίσω μεριά (γι'αυτό και παραθέτω μόνο του ενός) με το κείμενο να αλλάζει ελαφρώς αναλόγως με τους χαρακτήρες της συσκευασίας. Αυτά έκαναν 10 ευρώ το κάθε ένα. Βρίσκονται εύκολα στο ebay. 5. Κάσα με τα φετινά κανονικά νομίσματα, αλλά σε συσκευασία με Αστερίξ+Ιντεφίξ. Προπώληση επί του παρόντος στα 43 ευρώ 6. Αυτά ήταν τα φτηνά. Τώρα σιγά-σιγά μπαίνουμε στα ακριβά Θα κυκλοφορήσουν 10ευρω αφιερωμένο στο νέο Αστερίξ, "η κόρη του Μοναρχίξ Βερσιζέντοριξ" (φαντάζομαι πως θα επιλέξουν την επακριβή μετάφραση στα πάτρια ) Το σχέδιο θα ανακοινωθεί στις 24/10. Τη μέρα που θα κυκλοφορήσει και το άλμπουμ στη Γαλλία. Θυμίζω πως θα συμπίπτει σχεδόν με τα 60 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του Αστεριξ (29/10/1959). 60 ευρώ. Προπώληση αυτή τη στιγμή. 7. Ασημένιο 10ευρω με Αστερίξ και Ιντεφίξ. 22γρ, 37 χιλιοστά, 3000 κομμάτια. 60 ευρώ. Προπώληση 8. οκ. Τώρα περνάμε στα ζόρικα Πόσα νεφρά είπαμε ότι έχετε? Χρυσό 1/4 oz 50ευρώ. 7.78 γραμμάρια. 22 χιλιοστά, 500 κομμάτια. Μόλις στα 519 ευρώ (και μετά εμφανίζονται κάποιοι που πουλάνε 80 ευρώ το Σούπερ Μίκυ 1 ή το Ερικ Καστελ 8 της Σταρ Κόμιξ και νομίζουν πως κάποιοι είναι. ή κάποιοι άλλοι που πάνε και τα χώνουν για το πρώτο Μίκυ Μάους του Τερζό. ΕΔΩ σας θέλω ρε γατάκχια. Εδώ. Ή και στο επόμενο. Άμα έχετε τα κοχόνες Και να μας το πείτε. Για να ξέρουμε από που πρέπει να απαλλοτριώσουμε δλδ ) Σε προπώληση κι αυτό. 9. Και φτάσαμε στο κρεμ ντε λα κρεμ όχι. Δεν θα σας σφάξω όλους Θα σας παρουσιάσω το αναμνηστικό χρυσό 100ευρω. 1/2 oz, 15,55 γρ. 31 χιλιοστά, 500 κομμάτια. Σε τιμή ξεφτίλα. 1130 γιούργια. Μόνο Κάπως έτσι ξεχωρίζουν οι χομπίστες από τους επαγγελματίες. === Αυτά. Το σάητ του νομισματοκοπείου με τις άνωθι κυκλοφορίες είναι εδώ === Το 2015 είχαν κυκλοφορήσει 24 διαφορετικά αναμνηστικά ασημένια 10ευρα σε 125000 κομμάτια το κάθε ένα. Θεματολογία ήταν οι αξίες της δημοκρατίας. Liberte, egalite, fraternite. Αδερφότητα ανάμεσα στους λαούς, ισότητα σε διάφορα θέματα (από τη σειρά για το ζωμό μέχρι την ισότητα μεταξύ των φύλων στο ποιος βαράει τους Ρωμαίους ή πλένει τα πιάτα) και ελευθερία (από τα δεσμά μέχρι το λόγο). Παραθέτω τα σχέδια. Το μπροστινό ήταν το ίδιο σε όλα === 2016, 2017 και 2018 βγήκαν πράγματα και για τα Disney. Μπορείτε να τα χαζέψετε εδώ. Δεν τα αντιγράφω/αναφέρω γιατί είναι καμιά 40αριά. Θα μνημονεύσω μόνο 2. Γιατί είναι φτηνά Μίκυ. Χρυσό 500ευρω. του 2016 για τα 50 χρόνια από το θάνατο του Walt Disney. 5oz, 155γρ, 5 εκατοστά. 99 κομμάτια. Τα πουλήσαν όλα για 11190 το κάθε ένα. Ούτε καν 11200. Τζάμπα πράμα Ducktales. Ίδια χαρακτηριστικά το 2017. Για τα 30 χρόνια από την πρώτη εκπομπή Ίδια ποσότητα, ίδια τιμή === Αυτά. Καλή χώνεψη των οφθαλμών ψάρια
  6. Διακοπεύετεεεεεεεεεε? Εάν ναι, να σας φάνε οι αχινοί και να σας τσιμπήσουν τα καβούρια. Ακόμα και στο βουνό Εάν όχι, πάρτε την ανάλυση ενός ακόμα Αστερίξ από το Νίκο Σαραντάκο. Άργησε σε σχέση με το προηγουμενο και κάπου έχει κουραστεί και δεν έχει το ίδιο μπρίο που είχε με τις πρώτες αναλύσεις του κοπυ πεηστ από προηγούμενα: Εδώ και 5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους το Transitalique και την Ισπανία. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ στην Ισπανία. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει Καλή ανάγνωση αυτό το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό === Εδώ και μερικά χρόνια έχω αρχίσει να παρουσιάζω περιπέτειες του Αστερίξ, ενός από τα πιο αγαπημένα μου κόμικς. Αρχικά αυτο γινόταν κάθε δίμηνο αλλά τελευταία έχει αραιώσει πολύ ο ρυθμος των δημοσιεύσεων. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα παρουσιάσω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, και τους 24 τόμους του Αστερίξ. Ήδη φτάσαμε στις 16 περιπέτειες δηλαδή στα δύο τρίτα. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Τον Ιούνιο είχε πέσει πολλή δουλειά, τον Αύγουστο είχαμε το… θερινό ραστόνι (και θα ήταν ευκαιρία να βάλουμε τον Αστερίξ Ολυμπιονίκη, κρίμα), οπότε ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά (ο ελληνικός τίτλος είναι δικός μου, αφού τότε δεν είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τεύχος -δεν ξέρω τελικά τι απόγινε). Το 2018 μία μόνο περιπέτεια παρουσιάσαμε, τον Απρίλιο, τον Αστερίξ στην Ισπανία. Μετά σταμάτησα, αρχικά επειδή δεν είχα σκαναρισμένες περιπέτειες. Μετά βρέθηκαν σκαναρισμένες δυο περιπέτειες χάρη στον φίλο μας τον Χρήστο Τσατσαρώνη, αλλά εγώ πνιγόμουν. Τελικά, δεκατρείς μήνες μετά το τελευταίο αστεριξολογικό μας άρθρο, μπόρεσα σήμερα να συνεχίσω με την 16η περιπέτεια της σειράς. Η επόμενη που περιμένει είναι Ο Αστερίξ και η χύτρα που την έχει επίσης σκανάρει ο Χρήστος. Για τις άλλες, ελπίζω πως κάποιος θα φιλοτιμηθεί να σκανάρει τεύχη του Ψαρόπουλου που μας λείπουν (ο κατάλογος στο τέλος του άρθρου). Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Λέω «σε αυτοτελείς τόμους» διότι περιπέτειες του Αστερίξ σε συνέχειες είχαν δημοσιευτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο περιοδικό «Αστερίξ». Τη σημερινή περιπέτεια, όπως εκδόθηκε από τον Ψαρόπουλο, τη σκανάρισε ο Χρήστος όπως είπαμε, αν και η ποιότητα ίσως δεν είναι πολύ καλή (παρόλο που πήγε σε κατάστημα). Την ανέβασα σε έναν ιστότοπο φιλοξενίας, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ στο γύρο της Γαλατίας είναι μια από τις πρώτες περιπέτειες της σειράς, συγκεκριμένα η 5η περιπέτεια από τις 24. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote το 1963 αλλά σε βιβλίο δεν εκδόθηκε παρά το 1965. Ο γαλλικός τίτλος είναι Le tour de Gaule d’Astérix. Φυσικά, η περιπέτεια είναι εμπνευσμένη από τον Γύρο της Γαλλίας, τον μεγάλο ποδηλατικό αγώνα που γίνεται κάθε καλοκαίρι στη Γαλλία και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς. Και πράγματι, στην περιπέτεια αυτή οι δυο ήρωες κάνουν τον γύρο του γαλλικού ή γαλατικού εξαγώνου αν και βέβαια όχι με ποδήλατο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στο ρωμαϊκό στρατόπεδο του Πετιμπόνουμ καταφθάνει ένας γενικός επιθεωρητής ειδικά επιφορτισμένος από τον Ιούλιο Καίσαρα να υποτάξει τους Γαλάτες. Επιτίθενται και φυσικά σπάνε τα μούτρα τους, οπότε ο γενικός επιθεωρητής διατάζει να περικυκλώσουν το γαλατικό χωριό με έναν πανύψηλο φράχτη. Ο Αστερίξ προκαλεί τον Ρωμαίο: αν καταφέρει, μαζί με τον Οβελίξ, όχι μόνο να περάσει τον φράχτη αλλά και να ταξιδέψει σε ολόκληρη τη Γαλατία και να φέρει ως ενθύμιο από μια γαστρονομική σπεσιαλιτέ κάθε πόλης, οι Ρωμαίοι θα γκρεμίσουν τον φράχτη. Ο επιθεωρητής δέχεται το στοίχημα και φυσικά δίνει εντολές στις κατά τόπους ρωμαϊκές φρουρές να συλλάβουν τους δυο Γαλάτες -και φυσικά οι Γαλάτες καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια, έχοντας τη βοήθεια των αντιστασιακών γαλατικών οργανώσεων σε κάθε πόλη, και να επιστρέψουν τροπαιούχοι στο χωριό. Η διαδρομή είναι η εξής: Γαλατικό χωριό – Rotomagus (σημερινή Rouen) – Lutetia (Παρίσι, αγοράζουν ζαμπόν) – Camaracum (Καμπραί, αγοραζουν καραμέλες, τις «σαχλαμάρες» του Καμπραί) – Durocortorum (Ρεμς, αγοράζουν αφρώδες κρασί) – Divodurum (Μετς) – Lugdunum (Λιόν, αγοράζουν σαλάμι και κενέλ/quenelles, ένα περίεργο έδεσμα που ετυμολογείται από το γερμανικό κνέντελ αλλά δεν έχει και τόση σχέση μαζί του) – Νίκαια (αγοράζουν σαλάτα νισουάζ) – Μασσαλία (αγοράζουν μπουγιαμπέσα) – Tolosa (Τουλούζη, αγοράζουν σαλάμι) – Aginum (Agen, αγοράζουν δαμάσκηνα) – Burdigala (Μπορντό, αγοράζουν κρασί και στρείδια). Απο εκεί επιστρέφουν με το πλοίο στη Gésocribate (Le Conquet) και μετά στο χωριό. Όπως λένε οι αστεριξολόγοι, οι Γκοσινί και Ουντερζό αρχικά είχαν σκοπό να βάλουν τους ήρωές τους να επισκέπτονται και άλλες πόλεις, αλλά συνειδητοποίησαν ότι θα ξεπερνούσαν τον αριθμό σελίδων της περιπέτειας. Πρόκειται για μια περιπέτεια που αρέσει πολύ στους Γάλλους αναγνώστες επειδή αναδεικνύει πολλές πόλεις, την τοπογραφία τους και τις σπεσιαλιτέ τους. Ίσως όμως οι μη Γάλλοι, που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γαλλική ζωή, να μη γοητευθούν και τόσο. Πάντως, η περιπέτεια έχει και μερικές πολύ καλές «μη τουριστικές» σκηνές. Επίσης, ο Γύρος της Γαλατίας είναι σημαδιακή περιπέτεια επειδή σε αυτήν εμφανίζεται πρώτη φορά ο Ιντεφίξ, ο σκύλος του Οβελίξ. Στις πρώτες τέσσερις (χρονολογικά) περιπέτειες δεν υπήρχε -και καθιερώθηκε κατά τύχη. Ο Γκοσινί στο αρχικό σενάριο είχε απλώς έναν σκύλο να περιμένει έξω από το αλλαντοπωλείο που επισκέφτηκαν οι δυο φίλοι στο Παρίσι για να αγοράσουν ζαμπόν και στη συνέχεια να τους ακολουθεί παντού, χωρίς όμως να συμμετεχει στη δράση καθόλου και χωρίς οι δυο φίλοι να του δίνουν σημασία. Μόνο στην τελευταία σελίδα, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο, ο σκυλάκος γαβγίζει χαρούμενα και ο Οβελίξ, σαν να τον αντιλαμβανεται μόλις τώρα, του δίνει ένα κόκαλο. Ο Γκοσινί έγραψε αργότερα ότι αυτό το έκαναν για πείραμα, για να δουν αν θα το προσέξουν οι αναγνώστες -το πρόσεξαν και το καλοπρόσεξαν και τους κατέκλυσαν με εκατοντάδες επιστολές. Μάλιστα, έγινε και διαγωνισμός μεταξύ των αναγνωστών του περιοδικού Πιλότ για το πώς θα ονομαζόταν το σκυλάκι και τελικά επιλέχτηκε το όνομα Ιντεφίξ (είπαμε, από την έμμονη ιδέα, idée fixe) που πρότειναν τέσσερις αναγνώστες. Από την επόμενη περιπέτεια (που ήταν Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα) ο Ιντεφίξ παίρνει ρόλο πρωταγωνιστικό. Στον Γύρο της Γαλατίας υπάρχουν πάρα πολλά πρόσωπα, οπότε αν θέλαμε να εξετάσουμε ολονών τα ονοματα, όπως έχω κάνει σε άλλες περιπέτειες, θα χρειαζόμασταν ολόκληρο άρθρο. Πάντως, ο Ρωμαίος γενικός επιθεωρητής, που έχει την ιδέα να φτιαχτεί ο φράχτης, ονομάζεται Fleurdelotus (άνθος του λωτού), το οποίο ο Χιόνης το αποδίδει Λούκιους Λελούδιους και η Μαραντέι, πιο πιστά, Λούκιους Λότους. Στη Μασσαλία, ο Γαλάτης ταβερνιάρης που βοηθάει τους δυο ήρωές μας λέγεται César Labeldecadix. Το επώνυμό του είναι λογοπαίγνιο με την οπερέτα La belle de Cadix (Η ωραία του Κάδιξ) και έχει αποδοθεί Καίσαρας Σαπουνοφουσκίξ από τον Χιόνη και Καίσαρας Κουτουκίξ από τη Μαραντέι. Γιατί Καίσαρας; Διότι, όπως βλέπετε, το πρόσωπο του Μαρσεγιέζου ταβερνιάρη είναι ίδιο με τον ηθοποιό Ραιμύ (Raimu) που ήταν πρωταγωνιστής στις τρεις περίφημες ταινίες της «μαρσεγιέζικης τριλογίας» του Μαρσέλ Πανιόλ προπολεμικά: Μαριούς – Φαννύ – Σεζάρ. Μάλιστα, και τα άλλα τρία πρόσωπα του σκίτσου είναι εμπνευσμένα από την παρέα που παίζει χαρτιά σε μια πασίγνωστη σκηνή της ταινίας Μαριούς, σκηνή που μπορείτε να τη δείτε εδώ (και που έχει και γλωσσικό ενδιαφέρον διότι στο 2.43 χρησιμοποιείται η λέξη grec με τη σημασία ‘χαρτοκλέφτης’). Το 1963 που γράφτηκε η περιπέτεια, όλοι σχεδόν οι Γάλλοι ήξεραν αυτή την κοσμαγάπητη ταινία. Και ο Πανιόλ, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, έκανε στον Γκοσινί το κοπλιμέντο: Τώρα που οι ήρωές μου πέρασαν σε ένα βιβλίο σαν το δικό σας, κέρδισαν την αθανασία, του είπε. Εδώ ο Μαρσεγιέζος, με το απαραίτητο αξάν του Νότου, λέει ότι «Όταν κερνάω εγώ, οι άλλοι πίνουν. Ακόμα κι οι ξένοι από το Λούγκντουνουμ, όπως εσείς κύριέ μου» (απόδοση της Μαραντέι). Πρώτος σταθμός του Γύρου είναι η Ρουέν, στη Νορμανδία. Οι κάτοικοι εκεί δίνουν παράξενες απαντήσεις: Από εδώ είναι το Ροτομάγκους; Μπορεί και ναι, απαντάει ο χωριάτης. Και είναι μακριά; Μπορεί και όχι. Μπορεί και να φτάσαμε, λέει ειρωνικά ο Αστερίξ στο επόμενο καρέ. Ο λόγος που οι ντόπιοι δίνουν αμφίσημες απαντήσεις είναι ότι η Ρουέν βρίσκεται στη Νορμανδία και υπάρχει μια γαλλική παροιμιακή φράση réponse de Normand (απάντηση των Νορμανδών), που σημαίνει να μην απαντάς «ναι» ή «όχι» αλλά να υπεκφεύγεις με ασάφεια. Δυο φορές οι Γαλάτες μας κινδυνεύουν από φιλοχρήματους συμπατριώτες τους, που τους προδίνουν στους Ρωμαίους για να εισπράξουν την επικήρυξη. Την πρώτη φορά μάλιστα οι Ρωμαίοι πιάνουν τον Αστερίξ πριν αυτός προλάβει να πιει μαγικό φίλτρο. Γυρίζει όμως ο Οβελίξ που είχε βγει να πιάσει αγριογούρουνα -και αναγκάζει τον προδότη να του πει τι συνέβη: Πώς λέγεται η πόλη; ρωτάει ο Οβελίξ. Divodurum, λέει ο προδότης τρέμοντας. Ο Οβελίξ ακούει «Tu veux du rhum?» -Θέλεις ρούμι; (αναχρονισμός βέβαια). Ο Χιόνης απέφυγε το λογοπαίγνιο: Μην πας να με ρίξεις εμένα, αυτό δεν είναι όνομα πόλης. Η Μαραντέι το κράτησε εν μέρει: Άσε τ’ αστεία και τα ντούρου-ντούρουμ, θέλω το όνομα της πόλης. Η πόλη εκείνη λεγόταν Divodurum Mediomatricum από τους Ρωμαίους, το θεϊκό φρούριο της φυλής των Μεδιομάτρικων. Μετά έμεινε μόνο η δεύτερη λέξη η οποία έχασε πεντέξι συλλαβές μέσα στους αιώνες κι έμεινε το σημερινό Metz (το οποίο οι Γάλλοι, που δεν έχουν έρθει στο Παγκράτι, το προφέρουν ανοήτως Μες και όχι Μετς). Oι υπαινιγμοί σε καταστάσεις της (τότε) συγχρονης Γαλλίας είναι πολλοί, όπως ας πούμε το μόνιμο μποτιλιάρισμα στη Λουτέτσια αλλά και στη Ρωμαϊκή οδό 7 (δηλ. τη Νασιονάλ 7, τον δρόμο των διακοπών, που οδηγούσε από το Παρίσι στην Λιόν και στον Νότο, ίσαμε τη Νίκαια, το Μονακό και την Ιταλία). Στη Νίκαια υπάρχει η Promenade des Bretons, αντίστοιχο της σημερινής παραλιακής Promenade des Anglais. Κάποια στιγμή, δυο ληστές κλέβουν τον σάκο με τα ψώνια, και βρίσκουν τον μπελά τους αφού οι Ρωμαίοι κυνηγάνε έναν κοντό κι έναν χοντρό μ’ έναν μεγάλο σάκο. Και βέβαια, στο πλοίο που τους μεταφέρει από το Μπορντό στην Αρμορίκη έχουν την αναπόφευκτη συνάντηση με τους πειρατές. Και, όπως όλες σχεδόν οι άλλες περιπέτειες, έτσι και τούτη τελειώνει με το παραδοσιακό γεύμα -εδώ η ιδιαιτερότητα είναι ότι παραθέτουν όλες τις σπεσιαλιτέ που έφεραν από το ταξίδι τους για να τις δει ο Ρωμαίος επιθεωρητής και να πειστεί ότι κέρδισαν το στοίχημα. Λείπει όμως μια τοπική σπεσιαλιτέ, η σπεσιαλιτέ του γαλατικού χωριού: Λογοπαίγνιο διότι η λέξη chataîgne, κατά λέξη το κάστανο, σημαίνει επίσης τη σφαλιάρα (αγριόφαπα μεταφράζει ο Χιόνης, κοπανιστή, κάπως τολμηρά, η Μαραντέι). Θα σταματήσω εδώ, παρόλο που παραλείπω πολλα αξιοσχολίαστα. Ελπίζω σε τρία τέρμινα να συνεχίσουμε με την επόμενη περιπέτεια του «κανόνα των 24», που μάλλον θα είναι η Χύτρα. Όσο για τις άλλες, όποιος έχει περιπέτειες των εκδόσεων Ψαρόπουλου και μπορεί να κάνει έναν κόπο να σκανάρει, ας δει ποιες δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί: * Ο Γαλάτης Αστερίξ * Αστερίξ μονομάχος * Η διχόνοια * Αστερίξ Ολυμπιονίκης * Αστερίξ και Νορμανδοί * [Αστερίξ και η χύτρα – υπάρχει σε σκαν] * Οι δάφνες του Καίσαρα * Αστερίξ και οι Βέλγοι ===
  7. Σάν σήμερα, στις 5 Νοεμβρίου του 1977, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 51 ετών ο κατά πολλούς πατέρας την σύγχρονης ιστορίας των Γαλλικών comics, René Goscinny. Γεννημένος το 1926, κατάφερε να γίνει πασίγνωστος για την δημιουργία του Asterix, με τον εικονογράφο Albert Uderzo. Όμως η δουλειά του ήταν εξίσου σημαντική και στο Lucky Luke, σε συνεργασία με τον Morris (θεωρείται η χρυσή εποχή της σειράς), αλλά και στον Iznogoud με τον Jean Tabary. Παιδί Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία, μετακόμισε οικογενειακώς, στα δύο του χρόνια στο Μπουένος Άιρες, όπου και έζησε μέχρι το 1945, όπου και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Στην Αργεντινή έζησε μία ωραία, κατά τον ίδιο, παιδική ηλικία. Φοίτησε, στα εκεί, Γαλλικά σχολεία και θεωρούνταν ο “χαβαλές της τάξης”, πιθανόν για να αντισταθμίσει το πόσο συνεσταλμένος ήταν. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει πολύ νωρίς, εμπνευσμένος από τις εικονογραφημένες ιστορίες που του άρεσε να διαβάζει. Στο Γαλλικό στρατό, στον οποίο κατετάγη το 1946, ήταν και το ξεκίνημα του στην επαγγελματική εικονογράφιση, όπου και έγινε ο διορισμένος καλλιτέχνης του συντάγματος, ζωγραφίζοντας εικόνες και αφίσες. Την επόμενη χρονιά εικονογράφησε το βιβλίο “Το κορίτσι με τα μάτια από Χρυσό” και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Μέχρι το 1959, πέρασε κάποιες δύσκολες περιόδους της ζωής του, όντας άνεργος χωρίς καθόλου χρήματα. Όμως μέσα από την δουλειά του, άρχισε να συγγράφει για διάφορα studio και συνεργαστηκε με μεγάλους για την εποχή (και το είδος) καλλιτέχνες, όπως ο Morris, με τον οποίο από το 1955 μέχρι και το θάνατό του, έγραφαν μαζί τα Lucky Luke. Πάραλληλα από το 1956 έως και το 1958 έγραψε και έναν ακόμα πασίγνωστο Γαλλικό τίτλο, τον “Μικρό Νικόλα“. Όμως το 1959, με το ξεκίνημα του περιοδικού Pilote, ξεκίνησε και το μαγικό ταξίδι του Asterix, του μεγαλύτερου και γνωστότερου δημιουργήματος του Goscinny. (Για τους μή γνωρίζοντες…) Η σειρά ακολουθεί τις περιπέτειες ενός χωριού των Γαλατών, καθώς αντιστέκονται στη ρωμαϊκή κατοχή το 50 π.Χ. Το κάνουν με ένα μαγικό φίλτρο, που παρασκευάζεται από τον δρυίδη Panoramix (που ονομάζεται Getafix στις αγγλικές μεταφράσεις), το οποίο δίνει προσωρινά στον παραλήπτη υπεράνθρωπη δύναμη. Η πρώτη σελιδά του Asterix ο Γαλάτης του 1961 Ο Goscinny πέθανε στα 51 του, στο Παρίσι από καρδιακή ανακοπή στις 5 Νοεμβρίου 1977, κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου τεστ κοπώσεως στο γραφείο του γιατρού του. Θα μείνει για πάντα χαραγμένος στην ιστορία των comics, ως ένας από τους μεγάλους Γάλλους συγγραφείς, που μας χάρισε ιστορίες και ήρωες, όπως ο Asterix και όλο το Γαλατικό χωριό, τον Lucky Luke, τον Iznogood (!!), τον μικρό Νικόλα και πολλούς άλλους, που μας έχουν συντροφεύσει στην παιδική και όχι μόνο, ηλικία. artigo.gr
  8. Άρθρο του Κώστα Βασιλάκη, από το περιοδικό PIXEL, τευχος 51, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1989.
  9. GreekComicFan

    Ο ASTERIX ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ

    Το Ο Asterix στις Ινδίες είναι η τελευταία νέα (σύγχρονη της εποχής της) κυκλοφορία που πρόλαβε να βγει από την οικογένεια Ψαρόπουλου πριν χάσει τα δικαιώματα της σειράς το 1989 από την Μαμούθ. Είναι επίσης και το μόνο που δεν βγήκε ποτέ με αρίθμηση, οπότε και μπαίνει αναγκαστικά σε ξεχωριστό θέμα. Ο τίτλος πρόλαβε να επανεκδοθεί πάντως από τον Ψαρόπουλο, έχοντας μάλιστα την ιδιαιτερότητα πως έχει διαφορετικό λέτερινγκ για κάποιο λόγο, το οποίο όμως είναι υποδεέστερο. Από θέμα μετάφρασης επίσης, η παρούσα κυκλοφορία πιστεύω (και ξέρω πως οι περισσότεροι συμφωνούν με αυτό) πως τα πάει πολύ καλύτερα από την αντίστοιχη μετάφραση της Μαμούθ. Για την ιστορία, οι 550 δραχμές που στοίχιζε, ήταν φωτιά και λάβρα εκείνη την εποχή. Μπορείτε να καταλάβετε πόσο, αν συγκρίνετε τις 350 δραχμές που στοίχιζε η σειρά από την Μαμούθ, όταν την πήρε το 1989. Και βέβαια, τα αντίστοιχα εβδομαδιαία και μηνιαία κόμικς του 1987, δεν ξεπέρναγαν τις 75 δραχμές. Υ.Γ. Όσοι είχα καταχωρημένη την έκδοση στην συλλογή τους στο πινακάκι της παρουσίασης της αριθμημένης σειράς του Ψαρόπουλου, καλό είναι να την ξαναπεράσουν στο τρέχον.
  10. O μεγάλος δημιουργός και σχεδιαστής Albert Uderzo (πλήρες όνομα Alberto Alesandro Uderzo) γεννημένος στις 25 Απριλίου του 1927 στο Φίμ του νομού Μάρν, είναι ευρύτερα και παγκόσμια γνωστός ως ο δημιουργός (μαζί με τον Rene Goscinny) του Γαλάτη ήρωα Asterix. Ο Uderzo όμως είχε δημιουργήσει μία πληθώρα ηρώων και κόμικ χαρακτήρων, πριν τη γέννηση του Asterix, οι οποίοι είναι άγνωστοι ειδικά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Μαζί θα δούμε μερικούς από τους πιο αξιόλογους χαρακτήρες που γέννησε το ταλέντο του. 1.Clopinard: Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, ο Uderzo άρχισε να ασχολείται ξανά με το σχέδιο (κατά τη διάρκεια του πολέμου,ο νεαρός Uderzo είχε φύγει απο το Παρίσι για τη Βρετάνη όπου δούλεψε σε φάρμα και βοηθούσε και στη δουλειά του πατέρα του στα έπιπλα). Την εποχή εκείνη υπήρξε μία άνθηση των κόμικ στη Γαλλο-Βελγική αγορά. Ο Uderzo βρήκε δουλειά σε μία διαφημιστική εταιρεία που ζητούσε σχεδιαστές κόμικς. Ο Uderzo δημιούργησε τον πρώτο του ήρωα τον Clopinard. Με έντονες επιρροές από Disney (ο ίδιος ο Uderzo έλεγε: Είχα ένα τρελό πάθος για το σχέδιο,αλλά αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν το κινούμενο σχέδιο,όπως τόσα άλλα παιδιά ήμουν μαγεμένος από τον μαγικό κόσμο του Disney). O χαρακτήρας αυτός ήταν ένας κοντούλης, γενειοφόρος, συμπαθητικός τυπάκος με ξύλινο πόδι που προκαλούσε τη συμπάθεια του αναγνωστικού κοινού. Το κόμικ όμως δεν γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Η πρώτη δημιουργία του Uderzo o Clopinard. 2.Flamberge: Ο Uderzo μετά τη διαφημιστική εταιρεία, πηγαίνει σε ένα studio κινουμένων σχεδίων στο Παρίσι που ιδιοκτήτης του ήταν ένας Βολιβιανός επιχειρηματίας με το όνομα Renan de Vela. Ο οποίος επιθυμούσε να δημιουργήσει μία αυτοκρατορία στο χώρο των έντυπων εκδόσεων. Εκεί ο Uderzo θα δημιουργήσει τον Flamberge έναν χαρακτήρα που συνδυάζει στοιχεία χαρακτήρων του Disney με ένα μείγμα από…Δον Κιχώτη!! Έντονη επιρροή από Disney στο Flamberge 3.Arys Buck:Όταν το 1946 ο Uderzo έρχεται σε σύγκρουση με τον de Vela, εγκαταλείπει το studio και πηγαίνει να εργαστεί στο περιοδικό O.K. Arys Buck o πρώτος «μυώδης» ήρωας του Uderzo Έκεί ένας από τους πρώτους χαρακτήρες που δημιουργεί είναι και ο Arys Buck που δημοσιεύεται στα τεύχη #28- #42 του περιοδικού από τον Δεκέμβριο του 1946 μέχρι τον Απρίλιο του 1947. Ο Αrys Buck είναι ένας νέος άντρας με απίστευτη δύναμη,που πολεμά πολλούς αντιπάλους με τη βοήθεια του πιστού υπηρέτη και φίλου, του νάνου Castagnac. O Buck αργότερα παντρεύεται τη πριγκίπισσα Segdiane και αποκτούν έναν γιο τον Rollin (που με τη σειρά του θα κάνει και αυτός έναν γιο τον Belloy που θα δούμε παρακάτω). Ο Castagnac o πιστός του φίλος, ο οποίος παρουσιάζεται με περικεφαλαία που έχει φτερά και κόκκινα μουστάκια από πολλούς ιστορικούς των κόμικ θεωρείτε πρόδρομος του Asterix… O πρόδρομος του Asterix!! 4.Belloy:Δημιουργήθηκε το 1948 ενώ στα σενάρια βοηθά και ο Jean – Michel Charlier(από το 1950 μέχρι το 1958). Αυτή την περίοδο το στυλ του Uderzo ξεφεύγει από εκείνο των Silly Symphonies του Disney και αρχίζει και γίνεται αυστηρά προσωπικό. Ένας γέρο αγρότης (Pere Hoc) βρίσκει και μεγαλώνει ένα αγόρι, το οποίο έχει τεράστια δύναμη (όπως και ο Arys Buck ή ο μετέπειτα Umpa-pah ο Uderzo δημιουργούσε αρχικά δυνατούς και «φουσκωμένους» ήρωες) δεν μπορεί να πληγωθεί και στο μόνο σημείο του σώματος του,που μπορεί να νιώσει πόνο είναι το κεφάλι του!! Αργότερα οι ιστορίες του συγκεντρώθηκαν σε 4 άλμπουμ τα οποία ήταν τα εξής: 1.Le chavalier sans armure (Ιππότης χωρίς αρματωσιά) 2.Le princesse captive (η αιχμάλωτη πριγκίπισσα) 3.LeBaron Maudit (ο καταραμένος βαρώνος) 4.L’homme qui anait peur de son ombre (Ο άντρας που φοβόταν τη σκιά του). Belloy o δεύτερος «μυώδης» ήρωας του Uderzo Το 1951 βέβαια ήταν η χρονιά ορόσημο στη ζωή του και την μετέπειτα καλλιτεχνική του εξέλιξη όταν γνώρισε τον Rene Goscinny. Oι δύο άντρες έγιναν πολύ καλοί φίλοι και καθώς είχαν κοινές ιδέες για τη δημιουργία ενός κόμικ ξεκίνησαν να δουλεύουν μαζί. O Uderzo σε νεαρή ηλικία με τις πρώτες δημιουργίες του 5. Jehan Pistolet: Η πρώτη κοινή δουλειά των Uderzo & Goscinny. Ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε το 1952 και η πρώτη του δημοσίευση έγινε στις 26 Ιουνίου του ίδιου έτους.Το 1954 το όνομα του χαρακτήρα άλλαξε σε Jehan Soupolet όταν άρχισε να δημοσιεύεται στο περιοδικό Pistolin για να μην υπάρξει σύγχυση. To 1961-62 οι ιστορίες του Jehan δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Pilote (που υπήρξαν συνιδρυτές) και το όνομα του ξανάγινε Pistolet. Πρόκειται για τις περιπέτειες ενός νεαρού άνδρα που θέλει να γίνει μεγάλος πειρατής και μπλέκεται σε πολλές περιπέτειες. Το κόμικ συγκεντρώθηκε σε 4 άλμπουμ, τα οποία έχουν βγει και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμικς 1.Jehan Pistolet,Corsaire prodigieux (ελλ.έκδοση Ο ατρόμητος κουρσάρος) 2.Jehan Pistolet, Corsaire du Roi (ελλ.έκδοση Ο κουρσάρος του Βασιλιά) 3.Jehan Pistolet et l’espion (ελλ.έκδοση O κατάσκοπος) 4.Jehan Pistlet en Amerique (ελλ.έκδοση Ο Πιστολέτ στην Αμερική). 6.Poussin et Poussif: Ακόμα μία δημιουργία του διδύμου Uderzo-Goscinny το 1957-1958 που δημοσιεύτηκε στη Βελγική έκδοση του περιοδικού Tin Tin. O Poussin είναι ένα μωράκι και ο Poussif ένα σκυλάκι, που πρέπει να προσέχει το μωρό όταν οι γονείς του λείπουν. Το μωρό όμως έχει ένα πράγμα στο μυαλό του...ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙ!! Το σκυλάκι ριψοκινδυνεύει τη ζωή του για να σώσει το μωρό και να το γυρνά σώο και αβλαβές στο σπίτι. Κυκλοφόρησαν 3 ιστορίες με τους τίτλους 1) Poussin et Poussif. 2) Poussin,Poussif et Frederique 3 )Poussin,Poussif et La chasse. Τα πάντα για να δραπετεύσει!!!! 7.Benjamin et Benjamine: Το αχτύπητο δίδυμο ξαναχτυπά με τη δημιουργία του Benjamin et Benjamine το 1957 όταν και δημιουργήθηκε το περιοδικό Pilote 4 ιστορίες κυκλοφόρησαν με τους τίτλους 1) Les naufrages de l’air (οι ναυαγοί στον αέρα) 2) Pigeon Vole (περιστέρι που πετά) 3) Le grand Boudtchou (ο μεγάλος Μπουτσού) και 4) Les Cowboys (oι Κάου μποις). 8.Luc Junior: Ένα ακόμα κόμικ των Uderzo-Goscinny που περιέχει όλα αυτά τα συστατικά που έκαναν το μετέπειτα Asterix επιτυχία(gags,λογοπαίγνια,έξυπνοι διάλογοι&σενάρια)και φυσικά το εκπληκτικό σχέδιο του Uderzo που έχει εξελιχθεί ραγδαία μετά την γνωριμία του με τον Goscinny. Οι κεντρικοί ήρωες είναι ο ρεπόρτερ Luc Juniorο σκύλος του Alphonse και ο φωτογράφος LaPlaque (κάτι σαν τον captain Haddock από τον Tin Tin). Το κόμικ δεν είχε κυκλοφορήσει σε αυτόνομα άλμπουμ (εκτός από 1 μόνο το 1956 Junior en Amerique)και δεν ακολούθησαν άλλα.Το 1989 ο εκδότης Claude Le Francq πήρε τα δικαιώματα της σειράς και έβγαλε 4 άλμπουμς. 1.Les bijoux voles (τα κλεμένα κοσμήματα) 2.Luc Junior en Amerique (Ο Τζούνιορ στην Αμερική) 3.Le fils du Maharajah(ο γιός του Μαχαραγιά) 4.Reportage a l’ombre (Ρεπορτάζ στη σκιά). 9.Oumpah-pah: Μία από τις πρώτες δημιουργίες των Uderzo/Goscinny, ο ινδιάνος Oumpah-pah πρωτοδημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο Tin Tin magazine στις 2 Απριλίου του 1958.Μία πρώτη μορφή του χαρακτήρα (που τον παρουσίαζε σαν μέλος μιας τελευταίας φυλής Ινδιάνων στη δεκαετία του ’50,που δυσκολεύονται να ζουν τις αλλαγές της σημερινής τότε εποχής) είχε πρωτοεμφανιστεί το 1951 αλλά απέτυχε να προκαλέσει το ενδιαφέρον εκδοτών για να δημοσιευτεί. Η νέα έκδοση του Oumpah-pah το 1958 Η έκδοση του 1958 παρουσίαζε έναν αρκετά πιό μυώδη Oumpah-pah(κατάλοιπο παλαιότερων δημιουργιών του Uderzo όπως Arys Buck,Bellboy κ.τ.λ.)κατα τον 18ο αιώνα όταν είχε αρχίσει η γαλλική αποικιοκρατία στη βόρεια Αμερική.Ο Oumpah-pah ανήκει στη φυλή των πλατυπόδαρων,είναι γενναίος&τίμιος πολεμιστής μοιάζοντας αρκετά με τον Asterix που το δίδυμο δημιούργησε καιρό αργότερα.Μαζί με τον Γάλλο αξιωματικό του στρατού Ουμβέτρου ντε λα Κρέμ Καραμελέ(Hubert de la Pâte Feuilletée στο πρωτ.)που τον αποκαλεί αδελφό με τα δύο σκάλπ(επειδή φορούσε περούκα όπως όλοι οι αριστοκράτες της περιόδου εκείνης)ζούνε διάφορες περιπέτειες.Οι περιπέτειες του Oumpah-pah συγκεντρώθηκαν σε 3 άλμπουμ τα οποία κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαμούθ κόμικς(αν και είχε βγάλει επίσης και ο Ψαρόπουλος κάποια άλμπουμ αρχές του ’80).Τα οποία είναι τα εξής : 1. Oumpah-Pah le Peau-Rouge(ελλ. έκδοση Oύμπα Πά ο ερυθρόδερμος) 2. Oumpah-Pah sur le sentier de la guerre and Oumpah-Pah et les pirates (ελλ. έκδοση Το Μονοπάτι του πολέμου) 3. Mission secrète and Oumpah-pah contre Foie-Malade(ελλ. έκδοση Εναντίον πρησμένου Συκωτιού).Η σειρά σταμάτησε οριστικά το 1962. 10.Tanguy et Laverdure: Mία δημιουργία του Uderzo (σχέδιο) μαζί με τον Jean-Michel Charlier (σενάριο) το Tanguy et Laverdure έκανε τη πρώτη του εμφάνιση στο περιοδικό Pilote στις 29 Οκτωβρίου 1959. Η σειρά ήταν η απάντηση στα ίδιου τύπου κόμικ Buck Danny & Dan Cooper που δημοσιεύονταν στα ανταγωνιστικά περιοδικά Spirou & TinTin αντίστοιχα, και έχει να κάνει με τις περιπέτειες δύο πιλότων της γαλλικής πολεμικής αεροπορίας. Δύο αντίθετοι μεταξύ τους χαρακτήρες (ο Tanguy σοβαρός,πειθήνιος,ατρόμητος ενώ ο Laverdue ατίθασος,γυναικάς και φασαριόζος) αναλαμβάνουν δύσκολες αποστολές σε πολλά μέρη από το Μαρόκο μέχρι το Τέλ Αβίβ και τη Γροιλανδία.Από το 1971 η σειρά μεταφέρθηκε στο Tin Tin magazine καθώς και σε άλλα έντυπα.Ο Uderzo σχεδίασε τις ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει στα 8 πρώτα άλμπουμ της σειράς (1961-1967) από τη Dargaud.Tα υπόλοιπα άλμπουμ (27 μέχρι σήμερα) της σειράς που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, σχεδίασαν άλλοι σημαντικοί δημιουργοί όπως οι Joseph Gillain(Jije),Patrice Serres,Yvan Fernandez κ.α. ενώ μετά το θάνατο του Charlier τη σειρά γράφει ο Jean-Claude Laidin. Στα ελληνικά οι περιπέτειες των Tanguy et Laverdure δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Αστερίξ των εκδόσεων Σπανός στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ενώ ο Ψαρόπουλος(που ανέλαβε τις σειρές Αστερίξ,Ιζνογκούντ και Τεν Τέν σε εκδόσεις αυτόνομων άλμπουμ) είχε βγάλει και ένα αλμπουμάκι τέλη δεκαετίας του ’70. Επίσης ο Uderzo σχεδίασε μικρότερες ιστορίες (μονοσέλιδες και μη) για περιοδικά (Spirou, Junior, TinTin, Bonnes Soirées κ.α.) όπως τα Bill Blanchart, Monsieur et Madame Plume, La Famille Cokalane, La Famille Moutonet, Le fils du tonnelier, κ.α. σχεδόν όλα σε σενάριο του Goscinny. Έιχε σχεδιάσει και την γαλλική εκδοχή του Captain Marvel jr. Captain Marvel Jr. δια χειρός Uderzo!! Bλέπουμε λοιπόν πώς ο Albert Uderzo έκανε πολλά περισσότερα από τον Asterix,και δίκαια θεωρείται ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές στην ιστορία της 9ης τέχνης παγκοσμίως. Ευχαριστώ πολύ τη γυναίκα μου Elodie Kohler Ανδριανού για την πολύτιμη βοήθειά της στην συγγραφή αυτού του άρθρου. Σπύρος Ανδριανός smassingculture.gr
  11. totally_wired

    60 ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ASTERIX

    2 Βιβλιαράκια με παιχνίδια για μικρά παιδιά με τον Asterix, για 6 και 8 ετών αντίστοιχα. Τα πήρα για τον ανιψιό μου και για να τα περάσουμε και εδώ να υπάρχουν. Αρκετά καλή προσπάθεια, κάθε σελίδα και παιχνίδι, και στο τέλος οι λύσεις. Γενικά έχει πολλά μικρά παιχνιδάκια όπως αυτά που υπάρχουν σε όλα τα παιδικά βιβλία, αλλά στην αρχή κάθε παιχνιδιού έχει και έναν μικρό πρόλογο/εισαγωγή σχετικά με τους ήρωες μας. Εντύπωση μου κάνει πως έχει και παιχνίδια για χαρντκορ αστεριξ φαν. Δηλαδή: Όμως έχει και απλά...
  12. Εδώ και 3,5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους και το αμετάφραστο Transitalique. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ στην Ισπανία. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει Καλή ανάγνωση αυτό το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό === Εδώ και τέσσερα χρόνια έχω αρχίσει να παρουσιάζω περιπέτειες του Αστερίξ, ενός από τα πιο αγαπημένα μου κόμικς. Αρχικά αυτο γινόταν κάθε δίμηνο αλλά τελευταία έχει αραιώσει αρκετά ο ρυθμος δημοσιεύσεων. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα παρουσιάσω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, και τους 24 τόμους του Αστερίξ. Ήδη φτάσαμε στις 15 περιπέτειες. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Τον Ιούνιο είχε πέσει πολλή δουλειά, τον Αύγουστο είχαμε το… θερινό ραστόνι (και θα ήταν ευκαιρία να βάλουμε τον Αστερίξ Ολυμπιονίκη, κρίμα), οπότε ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά (ο ελληνικός τίτλος είναι δικός μου, αφού τότε δεν είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τεύχος -μαλιστα, αμφιβαλλω αν έχει βγει και τώρα). Τον Φλεβάρη είχε πέσει δουλειά και παρόλο που ο φίλος μας ο Αβονιδας μου το θυμισε μόλις τώρα αξιώνομαι να συνεχίσω με την 15η περιπέτεια της σειράς -δεν θα πω ότι έχουμε 81 Φλεβάρη, αλλα οτι τώρα μπόρεσα. Και θα επαναλάβω την έκκληση να σκανάρετε, όσοι έχετε, τεύχη του Ψαρόπουλου που μας λείπουν (ο κατάλογος στο τέλος του άρθρου). Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Τη σημερινή περιπέτεια, όπως εκδόθηκε από τον Ψαρόπουλο, τη σκανάρισε κάποιος φίλος. Την ανέβασα σε έναν ιστότοπο φιλοξενίας, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ στην Ισπανία είναι χρονολογικά η 14η περιπέτεια της σειράς από τις 24. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο του 1969 και αμέσως μετά, στο τέλος του χρονου, βγήκε σε άλμπουμ. Ο γαλλικός τίτλος είναι Astérix en Hispanie, δηλαδή με το κλασικό όνομα της Ισπανίας (όχι Espagne). Αλλά καλύτερα να περιγράψω σύντομα την υπόθεση. Ενώ στο γαλατικό χωριό η ζωή συνεχίζεται όπως την ξέρουμε, στον νότο της Ιβηρικής χερσονήσου ο Ιούλιος Καίσαρας συντρίβει τα απομεινάρια των στρατευμάτων του Πομπήιου κι έτσι υποτάσσει όλη την Ισπανία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όλη; Όχι όλη. Όπως τον πληροφορεί ο στρατηγός του, ένα μικρό χωριό επιμένει να αντιστέκεται. Ο Καίσαρας επιλαμβάνεται προσωπικά και πηγαίνει στο χωριό και λίγο πριν φτασουν πιάνουν αιχμάλωτο ένα αγόρι οπλισμένο με σφεντόνα, τον γιο του αρχηγού. Έτσι, μπορούν να εκβιάσουν την ησυχία των ανυπότακτων Ιβήρων, αφού κρατάνε όμηρο τον μικρό -«δεν θα διασκεδάζουν μαζί του» παρηγοριέται ο πατέρας του. Ο Καίσαρας αποφασίζει, για ασφάλεια, να εμπιστευτεί το αρχηγόπουλο στη φρουρά του στρατοπέδου Μπαμπαόρουμ, ενα από τα τέσσερα που περιβάλλουν το ανυπόταχτο γαλατικό χωριό. Όχι πολύ καλή ιδέα, διότι λίγο πριν φτάσει εκεί ο μικρός με τη συνοδεία του, πέφτει στα χέρια των Γαλατών. Να πούμε εδώ ότι ο μικρός, έχοντας αντιληφθεί ότι ως όμηρος είναι πολύτιμος, εκβιάζει συνεχώς τους Ρωμαίους φρουρούς του απειλώντας ότι «θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι που να πάθει τίποτα» και μόλις τον δουν να μπλαβιάζει όλοι υποχωρούν στα καπρίτσια του. «Σταμάτα! Θα κάνουμε ό,τι θέλεις» μεταφραζει η Μαραντέι για το Μαμούθ και ανάλογα κι ο Χιόνης για τον Ψαρόπουλο. Κι έτσι ο όμηρος πέφτει στα χερια των Γαλατών αλλά οι Ρωμαίοι, αφού μια προσπάθεια να τον ζητήσουν πίσω πέφτει στο κενό, βολεύονται με την ιδέα: και στο γαλατικό χωριό ο όμηρος θα είναι ασφαλής και μάλιστα δεν θα τους ταλαιπωρεί. Κι έτσι το αρχηγόπουλο, ονόματι Πέπε, αρχίζει να ταλαιπωρεί τους Γαλάτες. Ύστερα από διάφορα επεισόδια, ο Μοναρχίξ αποφαίνεται πως έχουν «ηθικό καθήκον» να τον επιστρέψουν στο χωριό του και αφού μαθαίνουν από τους Ρωμαίους πού βρίσκεται το χωριό ξεκινούν, πρώτα με τη βάρκα του ψαρά Καταλφαβητίξ και μετά με τα πόδια. Καθώς κατευθύνονται προς το χωριό του νεαρού, τους παίρνει είδηση ο Ρωμαίος εκατόνταρχος που ειχε παραδώσει τον νεαρό στο Μπαμπαόρουμ, και μεταμφιεζεται σε Ίβηρα για να τους πάρει τον όμηρο. Ύστερα από διάφορες περιπέτειες, ο Αστερίξ (χωρίς μαγικό φίλτρο!) και ο Ρωμαίος πιάνονται και οδηγούνται όχι στα λιονταρια αλλά στους ταύρους -κι έτσι ο Αστερίξ εφευρίσκει την ταυρομαχία. Στο μεταξύ ο Οβελίξ έχει βρει το χωριό του μικρού και όλα τελειώνουν αίσια. Πρόκειται για μια από τις πετυχημένες περιπέτειες της 24άδας, που άρεσε πολύ στον κύκλο μου τότε που βγήκε, έστω κι αν ο Έλληνας αναγνώστης δεν συνηθίζει να κάνει καλοκαιρινές διακοπές στην Ισπανία όπως πάρα πολλοί Γαλλοι ήδη από τη δεκαετία του 60. Πράγματι, το δεύτερο μισό του άλμπουμ είναι γεμάτο με αναφορές στην τουριστική ιδίως Ισπανία. Όσο για τα ονόματα των Ισπανών, ο αρχηγός του ανυπόταχτου χωριού λέγεται Soupalognon y Crouton (κατα λέξη: κρεμμυδόσουπα με κρουτόν), που ο Χιονης το αποδίδει Κρεμυδοσουπόν υ Τυρόν ενώ η Μαραντέι Κρεμυδονέζ υ παέλια. Προτιμώ την πρώτη απόδοση. Ο γιος του λέγεται Πέπε, που είναι χαϊδευτικό του «Περικλής» -έχουμε Έλληνες προγόνους, εξηγεί ο μικρός. Ο επίμονος εκατόνταρχος λέγεται Nonpossumus, που σημαίνει «Δεν μπορούμε» στα λατινικά. Η Μαραντέι τον αποδίδει Διπόδιους, ο Χιόνης Ανθρωπόμορφους. Όταν μεταμφιέζεται σε Ισπανό, παιρνει το όνομα Dansonsurlepon y Davignon («Ας χορέψουμε πάνω στη γέφυρα – Του Αβινιόν», υπαινιγμός στο πασίγνωστο τραγουδάκι), που ο Χιόνης το αποδίδει Ανωποταμόν υ καημόν ενώ η Μαραντέι Μεταξωσκωληκόν υ πεταλουδόν. Θα κάνω στη συνέχεια αναφορά σε κάμποσους υπαινιγμούς σε ισπανικά πραγματα, αλλά πρεπει να πω ότι το άλμπουμ έχει και άλλες («μη τουριστικές») αξέχαστες ατάκες και αστεία επεισόδια. Για παράδειγμα, όταν οι Γαλάτες φιλοξενούν τον Πέπε, ο μικρός αρνείται στην αρχή να φάει αγριογούρουνο (το θεωρεί cochonnerie – γουρουνόφαγο) και ζητάει ψάρι. Ο έρμος ο Οβελίξ πηγαινει στον ψαρά να αγοράσει, αλλά στο μεταξύ ο Πέπε δοκίμασε το αγριογούρουνο και του άρεσε -και έφαγε και του Οβελίξ. Ο Οβελίξ θέλει να επιστρέψει το ψάρι στον ψαρά, υποστηρίζοντας ότι απλώς το νοίκιασε, ο Καταλφαβητίξ βεβαια αρνείται να το πάρει, και γίνεται ένας ξεκαρδιστικότατος καβγάς -το επεισόδιο πιάνει τέσσερις σελίδες- που μόνο με την επέμβαση του αρχηγού καταλαγιάζει -ή δεν καταλαγιάζει οπως βλέπετε. Να σημειώσω εδώ ότι αυτη είναι η πρώτη εμφάνιση του ψαρά Καταλφαβητίξ με τα όχι και πολύ φρέσκα ψάρια του, μόλις στο 14ο επεισόδιο του κύκλου. Λίγο πιο κάτω, ο Καταλφαβητίξ θα νοικιάσει το καΐκι του για να πάνε τον μικρό στην Ισπανία, και θα δεχτεί πληρωμή σε μενίρ -τα θέλει, όπως λέει, για να διακοσμήσει ένα οικοπεδάκι που έχει. Και μια υποσημείωση μάς πληροφορεί ότι το κτήμα αυτό βρισκόταν στο Καρνάκ, όπου υπάρχουν μεγαλιθικά μνημεία με μενίρ. Για να πάνε όμως στην Ισπανία, πρέπει να μάθουν πού βρίσκεται το χωριό του Πέπε -ο μικρός δεν ξέρει να τους πει. Αυτό το μαθαίνουν δίνοντας λίγες φάπες στους Ρωμαίους λεγεωνάριους που φυλάνε σκοπιά γύρω από το γαλατικό χωριό. Και επειδή οι Ρωμαίοι είναι ανεβασμένοι πάνω σε δέντρα, έχουμε μερικές ωραίες ατάκες. – Δεν χρειάζεσαι και πολύ για να πέσεις. – Είναι που οι τελευταίες εμπειρίες με ωρίμασαν πολύ, απαντάει ο άλλος στην απόδοση του Χιόνη και παρόμοια στη Μαραντέι. Λίγο αργότερα, οι λεγεωνάριοι αποφασίζουν να μην πουν τίποτα στους ανωτέρους τους και να ξανανεβούν στα δέντρα τους. N’agissons pas comme des poires λέει ο μεγαλόσωμος, που είναι λογοπαίγνιο που δεν μεταφράζεται, αφού poire εκτός από το αχλάδι είναι στην αργκό και ο αφελής. «Αν μείνουμε στο χώμα θα σαπίσουμε», μεταφραζει ο Χιονης και «Μην καταλήξουμε και μαρμελάδα» η Μαραντέι. Ένα περίπλοκο και αμετάφραστο λογοπαιγνιο αμέσως μετά. Ενω στη Γαλατία συμβαίνουν αυτά, μας δείχνουν μια σκηνή στη Ρώμη όπου ο Καίσαρας τελεί θρίαμβο. Ένας κοκκινοτρίχης αρχηγός βαρβάρων που έχει πιαστεί αιχμάλωτος, ενθουσιασμένος από τη μεγαλοπρέπεια χειροκροτάει -και ο Καίσαρας του χαρίζει την ελευθερία του. – Τι κάνει ο Καίσαρας; ρωτάει ο ένας Ρωμαίος. – Il affranchit le rubicond, είναι η απάντηση που σημαίνει «Χαριζει την ελευθερια στον κοκκινομάλλη» αλλά ταυτόχρονα ακούγεται όπως το il a franchi le Rubicon, που θα πει «διάβηκε τον Ρουβίκωνα», τη γνωστή παροιμιώδη έκφραση. Το λογοπαίγνιο αυτό δεν μεταφραζεται. Η Μαραντέι σκέφτηκε να παραπέμψει σε αλλη παροιμιώδη φράση με τον Καίσαρα και το απέδωσε: «Γιατί ο Καίσαρ ερρίφθη» (ως απάντηση στο ‘γιατι το έκανε αυτό;’). Ο Χιόνης, ίσως προτιμότερο, παραιτηθηκε εντελώς από την προσπάθεια και αποδίδει: Τον λύνει για να χειροκροτάει δυνατότερα. Καθώς πλέουν με το ψαροκάικο για την Ισπανία, οι ήρωές μας πέφτουν απάνω στους γνωστούς πειρατές. Οι πειρατές δεν ενδιαφέρονται -τι να ληστέψουν από μια ψαρόβαρκα. Όμως οι ήρωές μας έχουν βαρεθεί το ψάρι, πλησιάζουν το πειρατικό πλοίο, κάνουν ρεσάλτο και παίρνουν ολες τους τις προμήθειες -αγριογούρουνα κυρίως. Κι οι πειρατές αναγκάζονται να ψαρέψουν για να τραφούν. – Κι ο πρώτος που θα κάνει τον πονηρό, θα τον κάνω δόλωμα, λέει ο αρχιπειρατής. «Σαν σκουλήκι της γης», λέει κατά λέξη ο μαύρος από το παρατηρητήριό του. Comme un ver de terre, αλλά να θυμηθούμε πως δεν προφέρει καλά το ρο. Την ατάκα αυτη ο Χιόνης την απέδωσε θεϊκά: Σκουλήκι ο άντλωπος, σκουλήκι…. Στην παρέα μου, πριν από πολλές δεκαετίες βέβαια, η ατάκα αυτή είχε γινει παροιμιώδης, και τη λέγαμε και με άλλες ευκαιρίες. Η Μαραντέι βάζει τον μαύρο να τρώει τα ρο όπως και ο Γκοσινί (και όχι να τα προφέρει Λ) και επιλέγει τη σαφώς λιγότερο πετυχημένη απόδοση: Σα σκουληκαντέ’α. Με τα πολλά φτάνουν στην ξηρά και πρέπει να διασχίσουν την ιβηρική χερσόνησο για να φτάσουν στο χωριό του μικρού, που είναι στην Ανδαλουσία, κοντά στη Σεβίλλη (Ισπαλίς). Πέφτουν όμως πάνω σε μποτιλιάρισμα, ο δρόμος είναι γεμάτος με άμαξες τουριστών που κατακλύζουν την Ισπανία αφού το σεστέρσιο είναι πιο δυνατό από το τοπικό νόμισμα και μπορεις να είσαι σίγουρος πως θα έχει ήλιο. Σε διάφορα σημεία ο Γκοσινί δεν παραλείπει να παραθέσει φράσεις κλισέ που χρησιμοποιούσαν, γεμάτοι υπεροψία, οι Γάλλοι και γενικά οι τουρίστες της εποχής που επισκέπτονταν την Ισπανία. Αλλά οι φιλοι μας επιπλέον έχουν το πρόβλημα ότι πρέπει να μπουν κρυφά. Οπότε σε ένα πανδοχείο, ακόμα στη γαλατική πλευρά, ζητάνε από τον πανδοχέα να τους βρει τροπο να περάσουν τα Πυρηναία κρυφά κι εκείνος τους προτείνει έναν οδηγό από την φυλή των Vaccei. Η φυλή αυτή είναι υπαρκτή, αλλά δεν ζούσε στα Πυρηναία, παρά πολύ πιο νότια. Ο Γκοσινί τη μεταφέρει στη χώρα των Βάσκων λογοπαικτική αδεία. Βρήκα τον άνθρωπό σας, είναι Βακκαίος (Βακκαίοι, έθνος ιβηρικόν λέει ένας αρχαίος) και ξέρει καλά το βουνό, λέει ο κάπελας, κι ο Οβελίξ παρατηρεί «Δεν ήξερα πως χρειάζεται ένας Βακκαίος για να μπεις στην Ισπανία». Στα γαλλικά, η φράση il fallait un Vaccéen pour entrer en Hispanie, ακούγεται πολύ όμοια με το il fallait un vaccin… δηλαδή «πρεπει να έχεις κάνει εμβολιο για να μπεις στην Ισπανία» -πριν απο 50 χρόνια ήταν ακόμα πιο συχνό να κάνουν εμβολια οι τουρίστες. Το λογοπαίγνιο δεν αποδίδεται. Ο Χιόνης λέει : είναι Βάσκος, και: δεν ήξερα ότι χρειάζεται ένας Βάσκος για να μπει κανείς στην Ισπανία. Προτιμώ τη λύση της Μαραντέι, που τον μετατρέπει σε βοσκό (είναι και βοσκός, άλλωστε) και συνεχίζει: Μυρίζεται τον κίνδυνο από μακριά, και: Είναι σίγουρο πως μυρίζει ο κίνδυνος; Φυσικά συναντούν και τσιγγάνους και μαθαίνουν φλαμένκο -ο Οβελίξ θα το ξαναχορέψει στο Μεγάλο ταξιδι επειδή έχει την πεποίθηση ότι οι ερυθρόδερμοι της Αμερικής είναι τσιγγάνοι. Η όμορφη τσιγγάνα αποκαλεί «ομορφόπαιδο» τον Οβελίξ και τον παροτρύνει cambre-toi! Δεν ξέρω πώς λέμε στα ελληνικά το αντίστοιχο, όταν στον χορό κάνεις καμάρα (από εκεί η ρίζα) με το κορμί σου, πάντως μου αρέσει η λύση της Μαραντέι: – Όλε ομορφόπαιδο! Λύγισε λίγο τη μεσούλα σου! – Λυγισμένη την έχω! Ανάμεσα στα άλλα χαρακτηριστικά και τα κλισέ της Ισπανίας που συναντούν (γεμάτα ξενοδοχεια που σερβίρουν ευρωπαϊκό φαγητό και οχι τοπικές σπεσιαλιτέ, δρομοι γεμάτοι λακούβες που επισκευάζονται με αργό ρυθμό κτλ.) σε κάποιο σημείο εμφανίζεται και ο Δον Κιχώτης. Όσο για το άλλο σήμα κατατεθέν της Ισπανίας, την ταυρομαχία, μαθαίνουμε πως την επινόησε ο Αστερίξ -τους εχουν ριξει στα θηρια, αυτον και τον Ρωμαίο πρώην λεγεωνάριο, μόνο που στην Ισπανία το θηρίο ειναι ταύρος -κι όταν απο μια μεγαλουσιάνα Ρωμαία πέφτει το σάλι της μέσα στον στίβο, ο ιπποτικός Αστερίξ το σηκώνει για να μην το λερώσει ο ταύρος. Κανονικά δεν είναι ταύρος, αλλά ένας τεράστιος aurochs, που ειναι ένα εξαφανισμένο σήμερα είδος άγριων βοοειδών. Ο ούρος, όπως αποδίδεται στα ελληνικά, ήταν πολύ πιο μεγαλόσωμος από τον ταύρο και την αγελάδα. Τα τελευταία ζώα του είδους ζούσαν τον 17ο αιώνα στα δάση της Πολωνίας. Ο Χιόνης τον ούρο τον αποδίδει απλά και πρακτικά «ταύρο» ενώ η Μαραντέι «βούβαλο», παρόλο που σε παλιότερη περιπέτεια (θαρρώ στην Ελβετία) υπήρχαν εδέσματα μαγειρεμένα σε ξίγκι ούρου. Βέβαια, για τον Γαλλο αναγνώστη ο aurochs είναι κάτι οικείο (υπάρχει και τραγούδι του Μπρασένς) ενώ ο ούρος είναι άγνωστος στον Έλληνα, μην πω και κακέμφατος. Είπα πολλά και θα σας κούρασα. Παραλείπω πάμπολλα αξιοσχολίαστα λογοπαίγνια, αλλά ίσως στα σχολια μάς δοθεί η ευκαιρία να πούμε κάτι ακόμα. Ελπίζω σε δυο ή έστω σε τέσσερις μήνες να συνεχίσουμε με κάποια περιπέτεια του «κανόνα των 24», αλλά απαραίτητη προϋπόθεση ειναι να φιλοτιμηθείτε κι εσείς να σκανάρετε κάποια και να μου στείλετε (στο sarantπαπάκιpt.lu) το πιντιέφ. Δεν ειναι πολύ εύκολο διότι το πιντιέφ που θα μου στείλετε πρέπει να είναι των εκδόσεων Ψαρόπουλου, που δεν υπάρχουν στην αγορά. Σημειώνω ποιες περιπέτειες λείπουν * Ο Γαλάτης Αστερίξ * Αστερίξ μονομάχος * Η διχόνοια * Αστερίξ Ολυμπιονίκης * Γύρος της Γαλατίας * Αστερίξ και Νορμανδοί * Αστερίξ και η χύτρα * Οι δάφνες του Καίσαρα * Αστερίξ και οι Βέλγοι Και βέβαια, χρόνια πολλά στις Γεωργίες και τους Γιώργηδες που γιορτάζουν σήμερα! (Ας βάλουμε κι ένα παλιότερο εορταστικό άρθρο). ===
  13. Στο χωριό των γνωστών μας ατρόμητων Γαλατών πολεμιστών, μπαίνει για μια ακόμη φορά το ερώτημα "ποιός να είναι άραγε ο πιο γενναίος Γαλάτης". Για να το ξεκαθαρίσουν, ο Αστερίξ και οι φίλοι του επισκέπτονται το πιο κοντινό ρωμαϊκό στρατόπεδο. Όποιος πάρει για λάφυρα τα περισσότερα ρωμαϊκά κράνη και τα φέρει στο χωριό, είναι ο ήρωας της ημέρας. Ένα αγαπημένο επιτραπέζιο των παιδικών μου χρόνων, που ανακάλυψα φυλαγμένο στο πατάρι. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι... BoardGameGeek
  14. Αλμπέρ Ουντερζό: «Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί ο Αστερίξ είχε τέτοια επιτυχία» © JACQUES ΤORREGANO / LEFIGARO 2008 Κύριε Ουντερζό, πώς άρχισε η θαυμαστή περιπέτεια του Αστερίξ και της παρέας του; Όλα άρχισαν όταν μαζί με τον Γκοσινί, τον Σαρλιέ, επίσης μεγάλο συγγραφέα ιστοριών κόμικ, κι έναν άλλο φίλο αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή εταιρεία. Εκείνη την εποχή στη Γαλλία ο τομέας των κόμικ δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος, σε αντίθεση με την Αμερική, όπου είχε ήδη μεγάλη επιτυχία. Κι επειδή είχαμε πλημμυρίσει από αμερικανικά κόμικ, ένας δημοσιογράφος, ο Φρανσουά Κλοτό, θέλησε να κάνει ένα περιοδικό για νέους, με χαρακτήρες προερχόμενους από τη γαλλική κουλτούρα. Επρόκειτο για το περίφημο περιοδικό Πιλότ. Μας τηλεφώνησε, λοιπόν, και μας πρότεινε να το αναλάβουμε εμείς, δημιουργώντας νέες σειρές κόμικ για το περιοδικό. Εγώ και ο Γκοσινί σκεφτήκαμε να κάνουμε μια ιστορία χιουμοριστική και διασκεδαστική. Η ιδέα του Αστερίξ υπήρχε ήδη; Όχι ακόμα. Επειδή εμένα ανέκαθεν μου άρεσε να σχεδιάζω ζώα, σύμφωνα με την παράδοση του Ντίσνεϊ, σκεφτήκαμε αρχικά να κάνουμε μια σειρά βασισμένη σε έναν γαλλικό μεσαιωνικό μύθο με ήρωα τον Ρενάρ, την Αλεπού. Άρχισα, λοιπόν, να δουλεύω πάνω στην ιδέα αυτή και, αφού ολοκλήρωσα την πρώτη σελίδα, ένας φίλος σχεδιαστής μού λέει: «Αν θέλετε να παρουσιάσετε κάτι πραγματικά καινούργιο, πρέπει να ξεχάσετε την ιδέα του Ρενάρ, διότι έχει ξαναγίνει». Καταστροφή! Εν τω μεταξύ, έμεναν μόνο τρεις μήνες μέχρι την έκδοση του πρώτου τεύχους! Έρχεται, λοιπόν, ο Γκοσινί επειγόντως στο σπίτι μου για να δούμε τι θα κάνουμε. Λέω εγώ: «Μήπως τον προϊστορικό άνθρωπο;». «Έχει ξαναγίνει». «Μήπως τους Γαλάτες;» «Αυτό είναι!» Πρέπει εδώ να πω ότι, ενώ εμείς νομίζαμε ότι επρόκειτο για κάτι εντελώς καινούργιο, αργότερα μάθαμε ότι υπήρχαν ήδη άλλες δύο ιστορίες με Γαλάτες. Ευτυχώς τότε δεν το ξέραμε κι έτσι προχωρήσαμε στην υλοποίηση της ιδέας, επινοώντας τους ήρωες της ιστορίας μας, η οποία εμφανίστηκε τυπωμένη για πρώτη φορά στο τεύχος της 29ης Οκτωβρίου 1959. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας χαρακτήρες; Όλους τους αγαπώ, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ο αγαπημένος μου, κατ’ αρχάς, είναι ο Οβελίξ, ο οποίος μάλιστα δεν ήταν στο πρόγραμμα. Καθώς εκείνη την εποχή υπήρχε μια τάση μίμησης του Τεντέν, ο οποίος είχε συντροφιά έναν άλλον χαρακτήρα και συνοδευόταν από τον σκύλο του, ο Γκοσινί ήθελε να δημιουργήσουμε έναν ήρωα που να είναι μόνος του. Παρ’ όλα αυτά, εγώ σχεδίασα στο γαλατικό χωριό κι έναν μεγαλόσωμο ήρωα –με ώμους πιο φαρδείς αρχικά από αυτούς που έχει αργότερα– και, για να του δώσω έναν λόγο ύπαρξης, τον έβαλα να κουβαλάει ένα μενίρ. Οπότε, στο πρώτο άλμπουμ που έχει τίτλο «Αστερίξ ο Γαλάτης», ο Οβελίξ εμφανίζεται ελάχιστα. Ο Γκοσινί όμως γρήγορα συνειδητοποίησε ότι τον χρειάζεται για να μπορεί ο Αστερίξ να μιλάει με κάποιον. Και ο Οβελίξ ήταν η τέλεια λύση. Ήταν ένας χαρακτήρας αρκετά αφελής, αλλά με πολύ σαφείς απόψεις, όπως ότι του άρεσε να χτυπά τους Ρωμαίους και όχι μόνο. Η παρουσία του, λοιπόν, θα προσέφερε περισσότερες δυνατότητες και θα διευκόλυνε τις μελλοντικές περιπέτειες των Γαλατών. Έτσι έγινε βασικός ήρωας της σειράς. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος χαρακτήρας, που δεν ήταν στο πρόγραμμα... Ο Ιντεφίξ! Διότι, όπως σας είπα, δεν θέλαμε να υπάρχει σκύλος στην ιστορία. Ο Ιντεφίξ, λοιπόν, εμφανίστηκε στον «Γύρο της Γαλατίας», όπου οι ήρωες έπρεπε να φέρουν μια λιχουδιά από κάθε περιοχή. Έτσι, από το Καμπρέ έφεραν καραμέλες, από την Αζέν δαμάσκηνα και από την Λουτέσια έπρεπε να φέρουν ζαμπόν, το περίφημο σημερινό ζαμπόν του Παρισιού. Ο Γκοσινί, λοιπόν, γράφει στο σενάριο: «Πηγαίνουν σε ένα αλλαντοπωλείο, στην πόρτα του οποίου υπάρχει ένα σκυλάκι». Τίποτε άλλο. Το σκυλάκι μετά εξαφανίζεται. Καθώς, λοιπόν, αρχίζω να το σχεδιάζω, γεννιέται μέσα μου η επιθυμία να το χρησιμοποιήσω και αλλού. Λέω τότε στον Ρενέ: «Έχεις καμιά αντίρρηση να το βάλω να ακολουθήσει τους δύο ήρωες στον γύρο της Γαλατίας; Έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο μικρό που κανείς δεν θα το προσέξει» – εκτός από τον Οβελίξ, ο οποίος στην τελευταία εικόνα το χαϊδεύει κι εκείνο φεύγει με ένα κόκαλο στη μουσούδα του. Τότε αρχίσαμε να λαμβάνουμε πολλά γράμματα από τους αναγνώστες που το είχαν λατρέψει και ρωτούσαν: «Πώς το λένε; Θα το ξαναδούμε;». Έτσι ο Γκοσινί αναγκάστηκε να το βάλει και στα επόμενα άλμπουμ. Κάναμε μάλιστα έναν διαγωνισμό για το πώς θα το ονομάσουμε και συμπτωματικά πέντε αναγνώστες πρότειναν το ίδιο όνομα. Έτσι γεννήθηκε ο Ιντεφίξ. Στις ιστορίες σας βάζατε υπαρκτά πρόσωπα; Καθώς είχα απόλυτη ελευθερία σε γραφιστικό επίπεδο, χρησιμοποιούσα συχνά πρόσωπα της επικαιρότητας, όπως, για παράδειγμα, τον Ιταλό ηθοποιό Λίνο Βεντούρα, τον οποίο σχεδίασα ως συμπαθητικό Ρωμαίο εκατόνταρχο που παλεύει με έναν άλλο Ρωμαίο, εντελώς ανόητο. Ή τον Ζακ Σιράκ, ο οποίος εμφανίζεται ως Ρωμαίος με πολιτικές φιλοδοξίες που φέρνει νέες ιδέες στον Ιούλιο Καίσαρα, όλες καταστροφικές. Ο Σιράκ ήταν τότε δήμαρχος του Παρισιού και, καθώς είναι άνθρωπος με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ, μου είπε πόσο γέλασε όταν αναγνώρισε τον εαυτό του. Άλλοι πάλι μου λένε συχνά πως αναγνωρίζουν τη γυναίκα μου στο πρόσωπο της όμορφης Φαλμπαλά. «Ναι, ναι, μοιάζει», τους λέω, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το έκανα συνειδητά. Ίσως να είναι τόσο μέσα μου, που μάλλον θα τη σχεδίασα χωρίς να το καταλάβω... Η επιτυχία του Αστερίξ ήταν άμεση; Κοιτάξτε. Τα πρώτα άλμπουμ εκδόθηκαν σχεδόν δύο χρόνια μετά τη γέννηση του χαρακτήρα, το 1961. Το πρώτο μάλιστα δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία – πουλήθηκαν μόνο 6.000 αντίτυπα. Ευτυχώς όμως η συνέχεια ήταν πολύ καλύτερη, διότι ο Αστερίξ άρχισε να γίνεται γνωστός από στόμα σε στόμα. Ποτέ όμως δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε γιατί είχε μεγαλύτερη επιτυχία από τους άλλους χαρακτήρες που είχαμε δημιουργήσει με τον Γκοσινί. Ο Ουμπαπά, για παράδειγμα, στον οποίον είχαμε βάλει τα ίδια συστατικά, δεν έπιασε. Με τον Αστερίξ συνέβη κάτι ιδιαίτερο. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτόν. Το 1966, μάλιστα, το περιοδικό «Εξπρές» τον έβαλε στο εξώφυλλο, μιλώντας για κοινωνικό φαινόμενο. Έτσι, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι είχαμε αγγίξει κάτι μαγικό. Το χιούμορ του Αστερίξ τι καινούργιο έφερνε στον τομέα των κόμικ; Με τον Γκοσινί θέλαμε πάντα να κάνουμε ένα χιούμορ διαφορετικό από αυτό που έβρισκε κανείς στα γλυκανάλατα κόμικ της εποχής με τα απλοϊκά γκαγκ. Δεν εννοώ ότι έπρεπε να είναι εγκεφαλικό, αλλά διαφορετικό, πιο δυναμικό. Και το χιούμορ του Γκοσινί ήταν ιδανικό γι’ αυτό. Εγώ, από τη μεριά μου, έπρεπε με τα σχέδιά μου να εικονογραφώ αυτό το χιούμορ και να το αναδεικνύω. Γρήγορα μάλιστα συνειδητοποιήσαμε ότι, καθώς το χιούμορ μας ήταν πνευματώδες, άγγιζε όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και τους μεγάλους. Όταν ακούγαμε κάποιον ενήλικα να μιλάει για τον Αστερίξ, δεν ήταν επειδή τον διάβαζε το παιδί του, αλλά ο ίδιος! Επρόκειτο για κάτι πρωτοφανές... Το οποίο συντελέστηκε χάρη στη σύμπνοια που υπήρχε ανάμεσα σε εσάς και τον Γκοσινί... Ακριβώς. Εκείνη την εποχή όμως στη Γαλλία όλοι έδιναν μεγαλύτερη σημασία στον συγγραφέα παρά στον σχεδιαστή. Όταν, για παράδειγμα, μας καλούσαν με τον Ρενέ σε τηλεοπτικές εκπομπές, οι δημοσιογράφοι απευθύνονταν μόνο σ’ εκείνον. Η Γαλλία ήταν ανέκαθεν μια χώρα συγγραφέων και λιγότερο μια χώρα σχεδιαστών. Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά τότε ήταν κάπως έτσι. Τέτοια περιστατικά συνέβαιναν τόσο συχνά, που κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν μάταιο να συνεχίσω, αφού η δουλειά μου δεν αναγνωριζόταν. Όταν μάλιστα έχασα τον φίλο μου τον Γκοσινί το 1977, οι εφημερίδες μιλούσαν για τον θάνατο του Αστερίξ. Κι εγώ αυτό πίστευα. Οι αναγνώστες όμως μου έγραφαν: «Κύριε Ουντερζό, καταλαβαίνουμε τη θλίψη σας για τον θάνατο του φίλου σας, αλλά δεν έχετε δικαίωμα να εγκαταλείψετε τον Αστερίξ. Ο Αστερίξ ανήκει σε εσάς, ανήκει όμως και στους αναγνώστες σας. Πρέπει να τον συνεχίσετε». Εμένα κάτι τέτοιο δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό. Έκανα όμως αυτό που μου ζήτησαν και, εκτός από σχεδιαστής, έγινα έκτοτε και συγγραφέας του Αστερίξ, αλλά και εκδότης του, για να μην προκύψουν άλλα προβλήματα. Τι θα λέγατε σήμερα στους αναγνώστες σας; Δεν μπορώ παρά να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, διότι η επιτυχία του Αστερίξ οφείλεται σε αυτούς. Όπως σας είπα, το όνομά του έγινε γνωστό από στόμα σε στόμα, κι αυτό είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί, διότι πρόκειται για κάτι στέρεο, κάτι χειροπιαστό και διαρκές. Ευχαριστώ, λοιπόν, όλους τους αναγνώστες μας στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Ιταλία και σε όλες τις χώρες όπου αγαπούν τον Αστερίξ. Χάρη σε αυτούς, πετύχαμε κάτι μοναδικό. ■ ΠΗΓΗ: Καθημερινή
  15. Βασιλεύς των κόμικς

    ASTERIX ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2017

    Για άλλη μια χρονιά στο χριστουγεννιάτικο φύλο του Έθνους φιλοξενείται το ημερολόγιο του ΑSTERIX ,με διαστάσεις 25x25.Στους περισσότερους μήνες κοσμούν μερικά απο τα ωραιότερα εξώφυλλα των περιπετειών του κοσμογυρισμένου Γαλάτη . ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Υ.Γ . Λόγω του ημερολογίου που ηταν πιο μεγάλο η σάρωση δεν είναι η πρέπουσα .Αν κάποιος έχει μεγαλύτερο σκάνερ ας το σαρώσει για αντικατάσταση. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον Θρηνωδό.
  16. saravakos

    Αναζητήσεις saravakos

    Ας βάλω κι εγώ κάποιες αναζητήσεις μου: Προς το παρόν, Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και Ντίσνευ! Αστερίξ (Goscinny) Μαμούθ: "Ο Αστερίξ στους Βρετανούς" Λούκυ Λουκ (Goscinny) Μαμούθ: 11 Ντίσνευ Μίκυ Μάους (>700): 735, 816, 873, 974, 980, 984, 991, 994, 1000, 1030, 1031, 1034, 1044, 1055, 1058, 1065, 1069, 1071, 1072, 1077, 1079, 1085, 1090, 1096, 1099, 1110, 1113, 1119, 1132, 1137, 1142, 1147, 1154, 1158, 1165, 1189, 1195, 1239, 1263, 1288, 1289, 1409, 1544, 1559, 1678, 1686, 1712, 1713, 1717, 1720, 1724, 1725, 1727, 1732, 1733, 1734, 1739, 1744, 1746, 1752, 1756, 1764, 1770, 1771, 1774, 1777, 1790, 1791, 1820, 1838, 1866, 1881, 1893, 1906, 2005, 2010, 2011, 2012, 2015, 2032, 2044, 2090, 2099, 2108, 2122, 2124, 2125, 2126, 2128, 2140, 2145, 2147, 2150, 2155, 2159, 2162, 2163, 2165, 2166, 2167, 2169, 2172, 2174, 2176, 2178, 2179, 2180, 2184, 2187, 2195, 2196, 2207, 2212, 2218, 2222, 2239, 2243, 2249, 2252, 2264, 2268, 2286, 2289, 2291, 2292, 2294, 2303, 2306, 2315, 2342, 2343, 2344, 2345, 2350, 2371-72, 2373, 2376, 2377, 2382, 2383, 2386, 2390, 2434, 2435, 2436, 2437, 2438, 2439, 2440, 2441-42, 2443, 2444, 2445, 2447, 2448, 2449, 2450 Μεγάλο Μίκυ (>200): 232, 236, 256, 266, 296, 302, 319, 324, 340, 350, 351, 359, 370, 372, 376, 377, 383, 388, 393, 402, 403, 404, 457, 464, 475, 476, 487, 493, 497, 504, 507, 510, 511, 514, 515, 529, 532, 533, 535, 537, 539 Αλμανάκο: 52, 66, 67, 71, 73, 103, 105, 116, 118, 127, 169, 171, 201, 231, 239, 242, 248, 249, 251 Κλασικά (>50): 52, 56, 57, 73, 82, 87, 140, 162, 174, 177, 240 Κόμιξ: 302 Κόσμος Ντίσνευ: 5, 20, 32 Ινδιάνα Γκούφυ: 1, 2 Μίκυ Μάους Β' Περίοδος: 12, 16, 28, 36, 37, 38, 51, 52, 53, 54, 55, 58, 59, 88, 97, 98 Μεγάλα Σήριαλ: 2, 4, 12, 14, 27, 37 Ντόναλντ: 110, 177 Ντόναλντ Β' Περίοδος: 1, 13, 16 Σούπερ Μίκυ (Τερζόπουλος): 1, 4, 5, 10
  17. Εδώ και κοντά 2 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών και τον Αστερίξ στην Κορσική. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ Λεγεωνάριος. Το άρθρο είναι τίγκα στα σπόιλερ. Αυτό όμως ελάχιστη σημασία έχει αφού εάν ακούσατε τις προτροπές μου στα προηγούμενα ή τα έχετε αγοράσει και διαβάσει όσοι δεν τα είχατε, ή αυτοκτονήσατε οπότε δεν διαβάζετε τούτο δω το κείμενο Αιωνία σας η μνήμη (για τους δεύτερους ) Καλή ανάγνωση === Το σημερινό άρθρο είναι το έβδομο της «λεξιλογικής» παρουσίασης που κάνω στις περιπέτειες του Αστερίξ. Μπορείτε να το θεωρήσετε και χριστουγεννιάτικο δώρο του ιστολογίου, μια και δημοσιεύεται παραμονή των Χριστουγέννων. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα αρχίσω να παρουσιάζω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, τους 24 τόμους του Αστερίξ, κάτι που, με μια συχνότητα έναν τόμο κάθε δίμηνο (και εφόσον δεν κάνω παρασπονδίες, όπως τον Αύγουστο), θα μας πάρει τέσσερα χρόνια. Ξεκινήσαμε πέρσι τέτοιον καιρό, τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. Οπότε, ο κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική. Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Εγώ έχω γαλουχηθεί με τις μεταφράσεις του Ψαρόπουλου, και ομολογώ πως τις βρίσκω καλύτερες, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι τις έχω συνηθίσει. Από την άλλη, ο δεύτερος μεταφραστής βρίσκεται σε δύσκολη θέση, διότι ίσως αισθάνεται αναγκασμένος να αποφύγει τα λογοπαικτικά ευρήματα του πρώτου. Ένα σταθερό χαρακτηριστικό των παρουσιάσεων που κάνω εδώ είναι η σύγκριση των δύο ελληνικών μεταφράσεων, Ψαρόπουλου και Μαμούθ. Η κυρία Ιρένε Μαραντέι, που έχει κάνει τις μεταφράσεις της σειράς Μαμούθ, μάς έκανε την τιμή να σχολιάσει εδώ. Την περιπέτεια, όπως εκδόθηκε από τον Ψαρόπουλο, τη σκανάρισε ο φίλος του ιστολογίου Κώστας Γ. Την ανέβασα σε έναν ιστότοπο φιλοξενίας, απ’ όπου μπορείτε να την κατεβάσετε ή να τη διαβάσετε ονλάιν. Ο Αστερίξ λεγεωνάριος είναι η δέκατη κατά σειράν από τις 24 περιπέτειες του Αστερίξ από το δίδυμο Γκοσινί-Ουντερζό. Παρουσιάστηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Πιλότ το 1966-67 και σε αυτοτελή τόμο το 1967. Είναι μια από τις «ταξιδιωτικές» περιπέτειες, ωστόσο διαφέρει από τις άλλες ανάλογες διότι εδώ οι δυο ήρωες δεν επισκέπτονται μια ξένη χώρα ή μάλλον ταξιδεύουν σε ξένη χώρα αλλά χωρίς να έρθουν σε επαφή με τον αντίστοιχο λαό. Καλύτερα όμως να διηγηθώ σύντομα την πλοκή. Ο Οβελίξ ερωτεύεται μια όμορφη νεαρή συγχωριανή του, τη Φραμπάλα, αλλά ντρέπεται θανάσιμα και δεν εκδηλώνει τα αισθήματά του. Εκείνη την ώρα έρχεται η είδηση ότι ο Τραγικομίξ, ο αρραβωνιαστικός της Φραμπάλας, στρατολογήθηκε με το ζόρι στις λεγεώνες του Καίσαρα και φεύγει για την Αφρική (όπου συνεχιζόταν ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στον Καίσαρα και στον Μέτελο Σκιπίωνα). Πνίγοντας τον καημό του, ο Οβελίξ δείχνεται ανώτερος και δηλώνει ότι θα πάνε με τον Αστερίξ να σώσουν τον αγαπημένο της Φραμπάλας. Για να γίνει αυτό, κατατάσσονται στη ρωμαϊκή λεγεώνα μαζί με διάφορους άλλους ξένους. Εκπαιδεύονται στα γρήγορα, περνάνε με το πλοίο στην Αφρική, όπου προσπαθώντας να βρουν τον Τραγικομίξ επιταχύνουν τη σύγκρουση ανάμεσα σε Καίσαρα και Σκιπίωνα και κατά κάποιο τρόπο χαρίζουν τη νίκη στον Καίσαρα, ο οποίος σε αντάλλαγμα τους αφήνει να πάρουν τον Τραγικομίξ και να επιστρέψουν σώοι και αβλαβείς στο γαλατικό χωριό. Κάτι που δεν είναι πολύ γνωστό, είναι ότι ο Γκοσινί εμπνεύστηκε την πλοκή από μια ταινία μικρού μήκους του Χοντρού και του Λιγνού, το Beau Hunks, στο οποίο ο Χοντρός και ο Λιγνός κατατάσσονται στη Λεγεώνα των Ξένων για να ξεπεράσουν μια ερωτική απογοήτευση του Χοντρού (η ταινία εδώ). Οι βασικοί ήρωες * Η όμορφη συγχωριανή λέγεται στα γαλλικά Falbala, που είναι το διακοσμητικό τελείωμα σε ένα φόρεμα. Η ελληνική μετάφραση, Φραμπάλα, είναι αναμενόμενη, αφού στα ελληνικά το στόλισμα αυτό λέγεται «φραμπαλάς». Στην έκδοση του Μαμούθ διατηρήθηκε το ίδιο όνομα. * Ο όμορφος νεαρός αρραβωνιαστικός της, ο Tragicomix, αποδόθηκε φυσικά Τραγικομίξ από τον Χιόνη και Τραγικωμίξ από την Μαραντέι. Τα χαρακτηριστικά του είναι εμπνευσμένα από τον Γάλλο ηθοποιό Ζαν Μαραί (Jean Marais, 1913-1998), που τον βλέπετε δίπλα. Όσο βρίσκονται στη λεγεώνα και τον αναζητούν, ο Οβελίξ εκνευρίζεται όταν ακούει άλλους λεγεωνάριους να τον λένε «όμορφο» -ε, όχι και ομορφόπαιδο, λέει! * Ο Ρωμαίος εκπαιδευτής που αναλαμβάνει να μετατρέψει τον Οβελίξ, τον Αστερίξ και τους άλλους νεοσύλλεκτους σε πειθαρχικούς λεγεωνάριους, λέγεται Belinconnus, λογοπαίγνιο με το Bel inconnu (ωραίος άγνωστος). Ο Χιόνης τον απέδωσε Δραμαπουνόβιους και η Μαραντέι Τάφτυσους. Ο εκπαιδευτής προσπαθεί να σπάσει τον τσαμπουκά των νεοσύλλεκτων με εξαντλητικές πορείες αλλά το σχέδιο αποτυγχάνει όταν ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ κουβαλάνε τα σακκίδια όλης της διμοιρίας για πιο γρήγορα. * Ούτε ο εκατόνταρχος Ξενοδόχιους κατορθώνει να επιβάλει την τάξη στους ατίθασους λεγεωνάριους, που βιάζονται να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα στην Αφρική. Στα γαλλικά Hotelterminus (συνηθισμένο όνομα ξενοδοχείων το Terminus, τέρμα) που το κρατάει η Μαραντέι: Οτελτερμινους. * Ανάμεσα στους μισθοφόρους που έρχονται να καταταγούν στη λεγεώνα είναι και ένας Έλληνας, ο Plazadetoros, που βέβαια είναι ισπανικά, είναι η λέξη για την αρένα της ταυρομαχίας (Plaza de toros) -αλλά ταίριαζε για ελληνικό όνομα αφού τελειώνει σε -ος. Ο Χιόνης το αποδίδει Καραβανόπουλος, ενώ η Μαραντέι «Καραβανίων». Είναι ο πρώτος Έλληνας που εμφανίστηκε σε περιπέτεια του Αστερίξ (Ο Αστερίξ Ολυμπιονίκης κυκλοφόρησε αργότερα), έχει ελληνική κατατομή, η ομιλία του αποδίδεται με αρχαιοπρεπή γραμματοσειρά και κάνει ατέλειωτα παζάρια για τον μισθό του. * Ένας άλλος λεγεωνάριος είναι ο Βρετανός Faupayélatax, δηλαδή faut payer la taxe (πρέπει να πληρώσουμε τον φόρο), που η Μαραντέι τον αποδίδει κάπως πιστά «Φοροεξωφλητάξ» ενώ ο Χιόνης προτιμά το βρετανοπρεπές Ωντιαρμάξ. Στο πρώτο γεύμα που τρώνε οι νεοσύλλεκτοι, όλοι είναι εξαγριωμένοι με τον χυλό που τους σερβίρουν (πλιγούρι, λαρδί και τυρί βρασμένα όλα μαζί για να κερδίζουν χρόνο). – Αυτό είναι φαϊ για Γότθους, λέει ο Βέλγος. – Στην πατρίδα μου σε κάνουνε κιμά για κάτι τέτοιο, λέει ο Γοτθος (στα γαλλικά: Chez nous, on en a ecartelé pour moins que ça, κατά λέξη, Σε μας, έχουνε τεμαχίσει κόσμο για μικρότερο σφάλμα). Ωστόσο, ο Βρετανός το βρίσκει νοστιμότατο, προς γενική κατάπληξη. Αλλά αμέσως μετά, ο Οβελίξ και ο Αστερίξ επισκέπτονται τον μάγειρα και αμέσως τον πείθουν να αλλάξει το σιτηρέσιο και να υιοθετήσει καινούργιο με βάση το αγριογούρουνο. Υπάρχει ακόμα ένας Αιγύπτιος λεγεωνάριος, που νομίζει πως βρίσκεται σε οργανωμένο ταξίδι και που όταν φτάνουν στο στρατόπεδο του Καίσαρα (που το νομίζει ότι είναι είδος χωριού διακοπών, σαν αυτά που οργανώνει το Κλαμπ Μεντιτερανέ στον καιρό μας) αρχίζει να περιφέρεται εδώ κι εκεί, καταφέρνοντας να εξοργίσει τον Καίσαρα που τον πέρασε για ανιματέρ! – Ποιος είσαι και πώς τολμάς να μπαίνεις στη σκηνή του Καίσαρα; ρωτάει ο Ιούλιος έξαλλος. Ο Αιγύπτιος απαντάει με… ιερογλυφικά. Και ο διερμηνέας ζεματισμένος εξηγεί: «Θέλει να μάθει αν είσαστε ένας από τους οργανωτές, από τους υπεύθυνους για την ψυχαγωγία των τουριστών»! (Με τον ίδιο τρόπο το αποδίδουν και οι δυο ελληνικές μεταφράσεις. Στα γαλλικά, το gentil organisateur είναι ο τίτλος των ανιματέρ στα χωριά του Κλαμπ Μεντιτερανέ). Ο Αιγύπτιος λέγεται Courdetenis (γήπεδο τένις, να θυμίσουμε ότι όλοι οι Αιγύπτιοι του Αστερίξ έχουν ονόματα που τελειώνουν σε -ις), που αποδίδεται στα ελληνικά Διχτυτενις. Ο κύριος όγκος της περιπέτειας εκτυλίσσεται στη λεγεώνα -και εκεί βγαίνει και το περισσότερο γέλιο. Ιστορίες του στρατού, θα λέγαμε. Το ανατρεπτικό εδώ είναι ότι ο Αστερίξ και ο Οβελίξ όχι απλώς γελοιοποιούν την αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία, αλλά -με τη βοήθεια του μαγικού φίλτρου βεβαίως- υπερθεματίζουν στα καψόνια των αξιωματικών. Ο καπετάνιος της ρωμαϊκής γαλέρας ελπίζει ότι ύστερα από κάμποση ώρα κωπηλασία οι λεγεωνάριοι θα έχουν λιγότερη διάθεση για πλάκες, αλλά ο Αστερίξ ζητάει από τον τυμπανιστή να δώσει γρηγορότερο τέμπο. Και βέβαια, συναντούν τους πειρατές στο διάβα τους, με τη γνωστή κατάληξη: Η εικόνα της σχεδίας είναι πιστό αντίγραφο του πίνακα «Στη σχεδία της ‘Μέδουσας‘» του Ζερικό. Ο αρχικουρσάρος το δηλώνει υπαινικτικά λέγοντας Je suis médusé, που σημαίνει «έμεινα άναυδος» (αφου όσοι αντίκριζαν τη Μέδουσα μαρμάρωναν). Ο Χιόνης μεταφράζει «Είδα τη Μέδουσα». Η Μαραντέι, κάπως άσχετα, «Ήταν όλα προσχεδιασμένα». * Ένα λογοπαίγνιο στο οποίο οι μεταφραστές τα πηγαν καλά, κατά την άφιξη των λεγεωναρίων στο στρατόπεδο του Καίσαρα: Ενώ ο Αιγύπτιος νομίζει ότι βρίσκονται σε τουριστικό χωρό, ο Αστερίξ λέει στον Οβελίξ ότι θα βρουν τον Τραγικομίξ και θα γυρίσουν αμέσως στη Γαλατία. Ο Οβελίξ απαντάει «Oh, oui, j’ai le scarabée» που είναι λογοπαίγνιο με την έκφραση «J’ai le cafard». Cafard είναι ο κοριός, ενώ scarabée ο σκαραβαίος, ιερό έντομο των Αιγυπτίων, αλλά η έκφραση σημαινει «έχω τις μαύρες μου» και εδώ θέλει να πει ότι νοστάλγησε το χωριό. Στη μετάφραση, ο Χιόνης και η Μαραντέι αποδίδουν «Το σκαραβαιάστηκα» υποσημειώνοντας ότι «σήμερα θα λέγαμε ‘το ψυλλιάστηκα'». * Μια σκηνή που επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές στην περιπέτεια είναι να κλαίει ένας άντρας στον ώμο ενός άλλου. Στην αρχή το κάνει ο ερωτευμένος Οβελίξ όταν διαψεύδονται οι ελπίδες του, αλλά μετά ο εκπαιδευτής των λεγεωναρίων ή ο καπετάνιος της γαλέρας, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τους καινούργιους λεγεωνάριους. – Κατά τη γνώμη μου, είναι ερωτευμένος, αποφαίνεται ο Οβελίξ. * Ένα άλλο μοτίβο που επαναλαμβάνεται είναι η «ευγένεια» (amabilité στο πρωτότυπο). Καθώς, στην αρχή της περιπέτειας, οι δυο ήρωες βρίσκονται στην πόλη Κονδάτη (Ρεν) και αναζητούν πληροφορίες για τον Τραγικομίξ, ο Οβελίξ καταχεριάζει έναν Ρωμαίο και ο Αστερίξ τον μαλώνει, λέγοντάς του ότι με την ευγένεια πετυχαίνει κανείς περισσότερα. Λίγο αργότερα όμως, κι ο ίδιος ο Αστερίξ δέρνει έναν ξεροκέφαλο Ρωμαίο. Πικαρισμένος ο Οβελίξ, κάθε φορά που δέρνει Ρωμαίο στη συνέχεια λέει «να μην ξεχνάμε την ευγένεια» ή ρωτάει τον Αστερίξ αν πρέπει να φανεί ευγενικός -δηλαδή να δείρει κάποιον. * Πολύ γέλιο βγάζει και το μπλέξιμο των δύο ηρώων με τη στρατιωτική γραφειοκρατία, πριν αποφασίσουν να καταταγούν λεγεωνάριοι, όταν προσπαθούν να μάθουν πού βρίσκεται ο Τραγικομίξ. Τελικά ο γραμματέας του στρατολογικού, που λέγεται Processus (διαδικασία) και έχει αποδοθεί στα ελληνικά Προόδους τόσο από τον Χιόνη όσο και από τη Μαραντέι, αναλαμβάνει να ψάξει το όνομα του Τραγικομίξ στις καταστάσεις που έχει αντιγράψει σε 12 αντίγραφα. Avec T, comme Timeo Danaos et dona ferentes? ρωτάει; Η Μαραντέι διατηρεί τη λατινική φράση και τη μεταφράζει σε υποσημείωση (Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας, αν και η σωστή μετάφραση είναι «Φοβούμαι…»), ενώ ο Χιόνης αποδίδει: Τραγικομίξ… Με Τ, όπως ‘Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν;’ * Η μάχη ανάμεσα στον Καίσαρα και τον Σκιπίωνα που περιγράφεται στην περιπέτεια έγινε πράγματι, στη Θαψό το 46 π.Χ. Οι ιστορικοί λένε ότι ο Καίσαρας δίσταζε να επιτεθεί και τελικά οι βετεράνοι του στρατού του πήραν την πρωτοβουλία και επιτέθηκαν, και στην περιπέτεια ο Καίσαρας παρουσιάζεται να διστάζει -ώσπου ο Αστερίξ και ο Οβελίξ κατά λάθος προκαλούν την επίθεση. Η μάχη ήταν φονική στην πραγματικότητα, αλλά βέβαια όχι στο κόμικς, που παρουσιάζει την εμφύλια συγκρουση σαν ένα απερίγραπτο αλαλούμ αφού οι στρατιώτες δεν ήξεραν ποιοι είναι οι δικοί τους και ποιοι οι αντίπαλοι. Τελικά, απαυδημένος από την ασυνεννοησία ο Σκιπίωνας δίνει στον σαλπιχτή του εντολή να σημάνει υποχώρηση. – Διαταγές δέχομαι μονάχα από τον Καίσαρα, απαντάει ο σαλπιχτής του Καίσαρα. – Βούλωστο, σ’ εμένα μιλάει, λέει θυμωμένα ο σωστός σαλπιχτής. Και η περιπέτεια τελειώνει με κάτι πρωτοφανές. Από το καθιερωμένο τσιμπούσι στο τέλος, κάποιος λείπει -αλλά δεν είναι ο βάρδος, όπως συχνά συμβαίνει, παρά ο Αστερίξ, που έπεσε ερωτευμένος όταν τον φίλησε η Φραμπάλα αποχαιρετώντας τον. Η οποία Φραμπάλα, διάβασα κάπου, είναι ζωγραφισμένη από τον Ουντερζό έτσι που να μοιάζει με τη γυναίκα του Γκοσινί, που ήταν τότε νιόπαντρος! Αλλά πολλά είπα. Καλές γιορτές να περάσετε και σε δυο μήνες θα δούμε μιαν άλλη περιπέτεια! ===
  18. Για να αποδώσουμε (δεν παίζει να κολλάει αλλού περισσότερο αυτή η φράση) τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, δεν έχει υπάρξει καλύτερη διακωμώδηση των στερεοτυπικών χαρακτηριστικών των Βρετανών από το (obviously) Aστερίξ στους Βρετανούς, πάντα με τις υπέροχες μεταφράσεις των εκδόσεων Μαμουθκομίξ και όχι μεταγενέστερων φλωροπροσπαθειών. Καθώς λοιπόν χαζεύαμε τα απόνερα του πολιτικού σεισμού που ήταν το χτεσινό Brexit, μας έσκασε το epiphany πως το συγκεκριμένο κόμικ των Ουντερζό – Γκοσινί είχε προβλέψει εδώ και αμέτρητα χρόνια όλο αυτό το χαμό. Τσεκάρετε: Oι άνθρωποι αφέθηκαν να κατακτηθούν από τον ξένο (ρωμαϊκό) παράγοντα γιατί σταμάταγαν για ζεστό νερό στις 5 κάθε απόγευμα και τα σαββατοκύριακα. Οπότε και οι Ρωμαίοι πολεμούσαν μόνο τις ώρες του break. Παρόλα αυτά, η βρετανική παιδεία τους είχε προικίσει με πολλά skills. Και την κοινή καταγωγή με άλλους πληθυσμούς που αντιστέκονται στον κατακτητή. Έτσι για τη φράση εκλιπαρώ τη συγγνώμη σας. Εδώ γίνεται η ΠΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ της ιστορίας μας. Εικόνες από το μέλλον. Η σπεσιαλιτέ τους, η χλιαρή μπύρα. Περισσότερες εικόνες από το μέλλον. Έχουν όμως υπομονή. Το κάτω αριστερά καρέ είναι ίσως συμβολίζει το απόλυτο βρετανικό thug life. Όπως και η σάλτσα μέντας. Το ζήτημα είναι ότι υπήρχε πάντα σοβαρός βρετανικός πολιτισμός και δεν τρώγανε απλώς βελανίδια όπως ισχυρίζονται οι κακεντρεχείς. Και το κάτω αριστερά καρέ η απόλυτη βρετανική ιδιοτροπία. Οι κάτοικοι αυτού του νησιού πάντα τα αντιμετώπιζαν όλα αυτά με το περίφημο βρετανικό φλέγμα τους. To βρετανικό φλέγμα που λέγαμε, το οποίο δεν κάμφθηκε ούτε υπό το βάρος της ξένης κατοχής. Υπήρχε και παράδοση σε άλλα σπορ πέρα από την κωπηλασία. Τώρα έρχεται να δέσει ο ζωμός (…) με το μυστικό όπλο που πάντοτε θα έχουν οι Βρετανοί. Νομίζω καταλαβαίνετε όλοι ποιο ήταν ανέκαθεν το μυστικό όπλο των Βρετανών, αυτό που τους έσπρωξε να αψηφούν τα πιόνια της ΕΕ ή τους Ρωμαίους. Εδώ η απρόσμενη έκβαση του αγώνα με τους Ρωμαίους. Όσο υπάρχει τσάι, η Βρετανία θα νικάει. Και το σχετικό link... ΥΓ. Αντίθετα με ότι αναγράφεται στην εισαγωγή, η Μαμούθ είναι "οι μεταγενέστεροι"...
  19. batigoal

    Πακετακι για ολα τα γουστα!

    Πακετακι για ολα τα γουστα, πολλα απο τα τευχη ειναι σε μετρια κατασταση, καποια αλλα (λιγα) ειναι απο καλη εως πολυ καλη κατασταση! Εχουμε και λεμε: Η οδυσσεια του Asterix (Μαμουθ) Ο Asterix Στην Ισπανια (Μαμουθ) Το δωρο του Καισαρα (Ψαροπουλος) Λουκυ Λουκ: Συρματα στα λιβαδια & Ο δικαστης (Μαμουθ) Παρα Πεντε #22,25,26 (το τελευταιο χωρις εξωφυλλο) Βαβελ #56,86,98 Μικρο Παρα Πεντε #11 Μικυ Μαους #2038 Τα φιλαρακια #76 Ποπαυ τομος #260 (τευχη #1107,1108,1109) Μονο σε πακετο 7€ 5€
  20. Ένα μήνα πριν αναφέρθηκα στο σχέδιο και την δημιουργία του κεντρικού κακού του επόμενου άλμπουμ με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μας Γαλάτη. Μιας και βρίσκομαι αυτό το καιρό σε γαλλόφωνη περιοχή, το μόνο που έχω να αναφέρω είναι ο χαμός που γίνεται παντού με το καινούργιο άλμπουμ (μοιράζουν ακόμα και δωρεάν μικρές αφίσες με σκίτσο εμπνευσμένο από το κόμικ από τις οποίες προμηθεύτηκα σημαντικό αριθμό). το εξώφυλλο της Αγγλικής έκδοσης Ο τίτλος του άλμπουμ στην αρχική έκδοση είναι Asterix et Le Papyrus de César (Asterix and the missing scroll), είναι στο κλασσικό μέγεθος των 48 σελίδων σε σενάριο Jean-Yves Ferri και σχέδιο Didier Conrad στην δεύτερή τους προσπάθεια στο σύμπαν του Αστερίξ μετά το "Ο Αστερίξ στους Πίκτους". Κεντρικό θέμα έχει την διαμάχη για τον έλεγχο της πληροφορίας και τον διαμοιρασμό της, με έναν κύριο χαρακτήρα εμπνευσμένο από την γνωστή φιγούρα του Wikileaks, τον Julian Assange. Αρχικά θα τυπωθούν 4 εκατ. αντίτυπα, 2 στα Γαλλικά και 2 σε υπόλοιπες γλώσσες. Προσθέτοντας και μια προσωπική εμπειρία όπως είπα και παραπάνω, το τι γίνεται στο εξωτερικό (Γενεύη, Λωζάνη και λοιπά Ελβετο-γαλλικά μέρη) από άποψη προώθησης δεν περιγράφεται. Μέχρι και ηθοποιούς ντυμένους Αστερίξ και Οβελίξ έξω από γνωστά βιβλιοπωλεία να διαφημίζουν το άλμπουμ του οποίου η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας ορίστηκε στις 22 Οκτωβρίου. Το σκίτσο στο αφισετάκι. Αν θέλει κανένας αντίτυπο ας μου το πει να φέρω τον επόμενο μήνα που θα γυρίσω Αθήνα
  21. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί ένα άρθρο για τους Βρετανούς, ένα για τους χαρακτήρες, ένα για την Κατοικία των θεών, ένα για τον Μάγο/Μάντη, ένα για τους Ελβετούς και ένα για τον Αγώνα των Αρχηγών. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ στην Κορσική. Το άρθρο είναι τίγκα στα σπόιλερ. Αυτό όμως ελάχιστη σημασία έχει αφού εάν ακούσατε τις προτροπές μου στα προηγούμενα ή τα έχετε αγοράσει και διαβάσει όσοι δεν τα είχατε, ή αυτοκτονήσατε οπότε δεν διαβάζετε τούτο δω το κείμενο Αιωνία σας η μνήμη (για τους δεύτερους ) Καλή ανάγνωση ====== Το σημερινό άρθρο είναι το έκτο της «λεξιλογικής» παρουσίασης που κάνω στις περιπέτειες του Αστερίξ. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα αρχίσω να παρουσιάζω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, τους 24 τόμους του Αστερίξ, κάτι που, με μια συχνότητα έναν τόμο κάθε δίμηνο (και εφόσον δεν κάνω παρασπονδίες, όπως τον Αύγουστο), θα μας πάρει τέσσερα χρόνια. Ξεκινήσαμε πέρσι τέτοιον καιρό, τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. Οπότε, ο κύκλος ξαναπιάνει με τη σημερινή, έκτη δημοσίευση. Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Εγώ έχω γαλουχηθεί με τις μεταφράσεις του Ψαρόπουλου, και ομολογώ πως τις βρίσκω καλύτερες, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι τις έχω συνηθίσει. Από την άλλη, ο δεύτερος μεταφραστής βρίσκεται σε δύσκολη θέση, διότι ίσως αισθάνεται αναγκασμένος να αποφύγει τα λογοπαικτικά ευρήματα του πρώτου. Ένα σταθερό χαρακτηριστικό των παρουσιάσεων που κάνω εδώ είναι η σύγκριση των δύο ελληνικών μεταφράσεων, Ψαρόπουλου και Μαμούθ. Η κυρία Ιρένε Μαραντέι, που έχει κάνει τις μεταφράσεις της σειράς Μαμούθ, μάς έκανε την τιμή να σχολιάσει εδώ. Όπως λέει και ο τίτλος, «Ο Αστερίξ στην Κορσική» είναι μια από τις ταξιδιωτικές περιπέτειες, δηλαδή οι δυο ήρωες ταξιδεύουν σε μια κοντινή ή μακρινή χώρα και το γέλιο σε μεγάλο ποσοστό βγαίνει από ευρήματα που έχουν να κάνουν με τις ιδιομορφίες του άλλου λαού. Εδωπέρα υπάρχει μια κόντρα-ιδιομορφία, ότι το ταξίδι γίνεται στην Κορσική, που ανήκει στη Γαλλία, αλλά που έχει μακρά ιστορία εθνικιστικών (κατά τη γαλλική ορολογία) κινημάτων. Πάντως, είναι από τις πιο πλούσιες σε χιούμορ και πρόσωπα περιπέτειες του Αστερίξ -υποθέτω πως αν κάναμε δημοψήφισμα, αρκετοί θα την κατέτασσαν στην πρώτη τριάδα. Ο συγκεκριμένος τόμος έχει και άλλες δυο ιδιομορφίες. Η πρώτη είναι ότι στη δεύτερη σελίδα, αντί για τον καθιερωμένο χάρτη του γαλατικού χωριού που είναι περικυκλωμένο από τα τέσσερα ρωμαϊκά στρατόπεδα, βρίσκουμε χάρτη της Κορσικής, με δεκάδες ρωμαϊκά στρατόπεδα στην παραλία (πιο μέσα δεν τολμάνε να προχωρήσουν οι Ρωμαίοι, λέει ο Κορσικανός αρχηγός). Φυσικά τα ονόματα των στρατοπέδων είναι λογοπαίγνια, είτε με λατινικές λέξεις που έχουν περάσει στη γαλλική γλώσσα (ultimatum, auditorium, maximum) είτε με γαλλικές λατινοφανείς (tartopum αντί για tarte aux pommes, μηλόπιτα). Η δεύτερη ιδιομορφία είναι ότι στην τρίτη σελίδα υπάρχει πρόλογος του Γκοσινί και του Ουντερζό, όπου λένε πολλά καλά λόγια για τους Κορσικανούς και την Κορσική. «Και γιατί τα λέμε όλα αυτά;» καταλήγουν με ρητορική ερώτηση. «Επειδή», συνεχίζουν, «οι Κορσικανοί εκτός από ατομιστές, φιλόξενοι, τίμιοι, πιστοί φίλοι, θαρραλέοι και δεμένοι με την πατρίδα τους, είναι και κάτι ακόμα: Είναι ευερέθιστοι». Παναπεί, για να μην ενοχληθούν οι Κορσικανοί από τη σάτιρα του Γκοσινί στα στερεότυπα σχετικά με τον εθνικό τους χαρακτήρα (όσο νερό κι αν σηκώνει αυτός ο όρος – παραδείγματα θα δούμε πιο κάτω). Τέτοια προειδοποίηση σε πρόλογο μόνο άλλη μια φορά είχαν κρίνει σκόπιμο να βάλουν οι Γκοσινί και Ουντερζό: στην περιπέτεια με τους Βρετανούς, αλλά και πάλι μόνο στην αγγλική έκδοση. Να σταθούμε εδωπέρα στη λέξη «ευερέθιστοι», όπως αποδίδει ο Χιόνης τον γαλλικό όρο susceptibles. Η Μαραντέι, στο Μαμούθ, προτιμάει την απόδοση «ευέξαπτοι». Ο άγγλος μεταφραστής, touchy. Βέβαια, αν δεν κάνω λάθος, ο susceptible είναι ευερέθιστος αλλά με κάτι που λες γι’ αυτόν, δηλαδή παραξηγιάρης ή ίσως μυγιάγγιχτος. Κι επειδή η περιπέτεια αυτή έχει και μια τρίτη ιδιομορφία, δηλαδή είναι μια από τις λίγες αστεριξοπεριπέτειες που έχουν μεταφραστεί σε ελληνική διάλεκτο, και συγκεκριμένα στα κρητικά από τον Μιχάλη Πατεράκη, με τίτλο Ο Αστερικάκης στην Κορσική, να πούμε ότι η κρητική λέξη είναι «ρεφουλιάρηδες». Ο φίλος μας ο Cyrus Monk προσφέρθηκε να σκανάρει την περιπέτεια αυτή και καναδυό ακόμα (και με απάλλαξε από τον κόπο). Την έχω ανεβάσει σε έναν ιστότοπο και μπορείτε να την κατεβάσετε ή να την διαβάσετε ονλάιν. Να πω με την ευκαιρία πως ένα πρόβλημα που υπήρχε με την προηγούμενη περιπέτεια (Ο Αγώνας των αρχηγών) και ίσως σας είχε εμποδίσει να την κατεβάσετε λύθηκε, κι έτσι κι αυτήν μπορείτε να την διαβάσετε εδώ ή να την κατεβάσετε από εδώ . Σύνοψη: Η υπόθεση της περιπέτειας είναι η εξής: Πλησιάζει η επέτειος της μάχης της Ζεργκόβιας (νίκη των Γαλατών επί των Ρωμαίων) και οι Γαλάτες έχουν έθιμο να γιορτάζουν κάνοντας επιθέσεις στα γειτονικά ρωμαϊκά στρατόπεδα. Τούτη τη φορά, έχουν καλέσει φίλους και συμπολεμιστές από άλλες χώρες (που τους έχουμε γνωρίσει σε προηγούμενες περιπέτειες, π.χ. Βρετανούς, Ελβετούς, Ισπανούς ή Γαλάτες από άλλα μέρη). Οι Ρωμαίοι ενός γειτονικού στρατόπεδου το ξέρουν αυτό και ετοιμάζονται να πάνε για ασκήσεις ώστε να αποφύγουν τις σφαλιάρες. Για κακή τύχη όμως του εκατόνταρχου, την τελευταία στιγμή καταφθάνει απεσταλμένος του Καίσαρα με έναν πολύ σημαντικό Κορσικανό κρατούμενο, που του τον εμπιστεύεται για τη νύχτα. Φτάνουν οι Γαλάτες, πέφτουν οι φάπες, απελευθερώνουν τον κρατούμενο και αναλαμβάνουν να τον συνοδέψουν στην Κορσική -κατά σύμπτωση με το καράβι των πειρατών. Ο διεφθαρμένος Ρωμαίος έπαρχος της Κορσικής ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τη Ρώμη με τους θησαυρούς που έχει συγκεντρώσει από τη φορολογία, αλλά οι Κορσικανοί (μαζί με τους δυο Γαλάτες) κάνουν επίθεση και κατατροπώνουν τους Ρωμαίους, ενώ στο τέλος ο Αστερίξ συμφιλιώνει δυο αρχηγούς που τα σόγια τους έχουν προαιώνια βεντέτα. Ονόματα ηρώων: Τα ονόματα είναι πολλά και θα περιοριστώ στα πιο σημαντικά πρόσωπα. Οι Κορσικανοί έχουν ονόματα γαλατοπρεπή, που τελειώνουν σε -ιξ, παρόλο που δεν είναι γαλατικός (κέλτικος) λαός. * Ο Κορσικανός αρχηγός λέγεται… Ωκαταρινεταμπελατσιτσίξ. Αυτό είναι υπαινιγμός για ένα πασίγνωστο προπολεμικό τραγούδι του Κορσικανού Τίνο Ρόσι, που έλεγε στο ρεφρέν «Ω Καταρινέτα μπέλα» κι έκανε τσι-τσι με τη γλώσσα (κι ο τίτλος άλλωστε του τραγουδιού είναι Tshi, tshi: https://youtu.be/QG04RW7ss6g Φυσικά, το όνομα αυτό το κάνουν λάθος συνεχώς οι άλλοι -ας πούμε, ο Αστερίξ, μόλις το ακούει, το λέει Ωμαρινέλλα, που είναι άλλο τραγούδι του Τίνο Ρόσσι. Στην ίδια σκηνή παραλίγο να γίνει καβγάς με τον Οβελίξ: Ο διάλογος στα Κρητικά: – Ειντά’ναι η Κορσική; – Ο βραχνάς τω Ρωμαίω μαθές είναι η Κορσική. Κατάλαβες ντουλούφουνα; – Δεν είμαι ντουλούφουνας κι είμαι κι εγώ βραχνάς τω Ρωμαίω. – Είσαι ασίκης, μπεγεντίζω σε. * Άλλοι Κορσικανοί είναι: ο Caféolix, ταβερνιάρης στη Μασσαλία (λογοπαίγνιο με το café au lait, καφές με γάλα), Καφεγαλατίξ στην απόδοση του Χιόνη και Καφεολίξ στη Μαραντέι ο Carferrix, ζηλιάρης αδερφός (car-ferry το φεριμπότ), που αποδόθηκε Καραγωγίξ από τον Χιόνη και Φεριμποτίξ από τη Μαραντέι 0 Figatellix (τα figatelli είναι κορσικάνικα λουκάνικα με συκώτι) που ο Χιόνης τον είπε Φιλαληθίξ και η Μαραντέι το κράτησε. * Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος του Μπαμπαόρουμ λέγεται Gazpachoandalous, δηλαδή ανδαλουσιανό γκαθπάτσο. Ο Χιόνης τον είπε Καλοπερασόπουλους, η δε Μαραντέι Ανδαλουσιανόσουπους. Αξίζει να πούμε ότι πρόκειται για καρικατούρα του γνωστού τότε (και τώρα) τηλεορασάνθρωπου Πιέρ Τσερνιά, και όπως βλέπετε εδώ του μοιάζει. Ο εκατόνταρχος έχει μια αγαπημένη γάτα, και κατά την επίθεση των Γαλατών στο στρατόπεδο ο Ιντεφίξ την παίρνει στο κυνήγι. * Ο άπληστος πραίτορας της Κορσικής λέγεται στα γαλλικά Suelburnus, λογοπαίγνιο από τη φράση «suer le burnous», κατά λέξη «ιδρώνω το μπουρνούζι», δηλαδή δουλεύω σκληρά (λέμε κι εμείς ‘ιδρώνω τη φανέλα’, κυρίως για αθλητές). Στα ελληνικά αποδόθηκε Λυκόρνεους από τον Χιόνη (αλλά Σουελμπουρνούς από τη Μαραντέι την πρώτη φορά που εμφανίζεται το όνομα!) και Χνουδωτόμπουρνους από τη Μαραντέι. Στερεότυπα: Ο Γκοσινί ειρωνεύεται διάφορα στερεότυπα για τους Κορσικάνους: την αγάπη για τον τόπο τους και τις μυρωδιές του (ακόμα και οταν είναι πολύ δυνατές, όπως στο εκρηκτικό κορσικάνικο τυρί), την απαράβατη συνήθειά τους να κάνουνε σιέστα, τις βεντέτες και τη χαλαρή στάση τους απέναντι στο ωράριο και την εργατικότητα (ο Έλληνας αναγνώστης θα σκεφτεί αφενός Κρητικούς και αφετέρου Καριώτες). Για παράδειγμα, ο δρυίδης μαζευει γκι ξαπλώνοντας κάτω από το δέντρο (και περιμένει να πέσει). Ο μοναδικός Κορσικανός που κατατάχτηκε λεγεωνάριος εκατόνταρχος (επειδή έπεσε από μια καστανιά και χτύπησε στο κεφάλι), ο Σαλαμίξ, θέλει να πάρει για μια αγγαρεία τους καταδίκους που φτιάχνουν (εδώ και χρόνια) τη ρωμαϊκή οδό. – Έι, σας έχω μια δουλειά. – Δεν είσαι μόνο αποστάτης, αλλά λες και μεγάλα λόγια από πάνω! Αυτό μεταφραστικά θαρρώ πως δεν είναι ακριβές, αλλά ταιριάζει πολύ. Στα γαλλικά gros mots είναι τα κακά λόγια, οι χυδαιότητες και ο τεμπέλης θεωρεί χυδαιότητα τη δουλειά, αλλά νομίζω ότι ο Χιόνης εσκεμμένα το απέδωσε «μεγάλα λόγια» δίνοντας μιαν άλλη, επίσης βάσιμη, διάσταση. Το ίδιο έκανε και η Μαραντέι (Όχι μόνο είσαι προδότης, αλλά λες και μεγάλες κουβέντες). Ο Πατεράκης που έκανε τη μετάφραση στα κρητικά έμεινε πιστός στο γαλλικό: δεν είσαι μόνο μουζεβίρης, μα κακολογάς κι απο πάνω. Όμως το αποκορύφωμα των αστείων μοτίβων είναι οι τέσσερις γέροι που κάθονται σε έναν κορμό δέντρου και σχολιάζουν ό,τι αξιοπερίεργο βλέπουν. Στη μετάφραση του Χιόνη: – Για δες! Έμειναν περισσότερο απ’ όσο περίμενα. – Ηταν τυχεροί. Όσοι ήρθαν τόσοι φεύγουνε. – Πολύ τρέξιμο, πολλή κίνηση.- Κι ύστερα παραξενεύονται που πεθαίνουν νέοι. Περιττό να πω ότι η τελευταία ατάκα είχε γίνει παροιμιώδης στα φοιτητικά μου χρόνια. Επίσης οι Κορσικανοί παρουσιάζονται παθολογικά ζηλιάρηδες με τις αδελφές τους και απαθείς, με βλέμμα ατσαλένιο, που δεν αφήνει να φαίνονται τα συναισθήματά τους. Εδώ ο Καραγωγίξ τα βάζει με έναν Ρωμαίο λεγεωνάριο που μίλησε στην αδερφή του. Στην Κορσική δεν υπάρχουν αγριογούρουνα, αλλά άγρια γουρούνια. Οι αρχηγοί των οικογενειών, καθώς πλησιάζουν στο λημέρι των ηρώων μας, προαναγγέλλουν τον ερχομό τους βγάζοντας ήχους που μοιάζουν με τις φωνές των γουρουνιών, το γκρόινκ. Ο Οκαταρινετακτλ. ξεχωρίζει από το κάθε γκρόινκ ποιος αρχηγός έρχεται. – Κι αυτός ποιος είναι; ρωτάει ο Οβελίξ ακούγοντας ένα τελευταίο γκρόινκ. – Αυτό είναι γουρούνι, απαντάει ο Οκαταρινετακτλ. Κι επειδή οι Κορσικανοί είναι παραξηγιάρηδες: Από τη χλωρίδα της Κορσικής ρόλο στην περιπέτεια παίζουν τα κάστανα, που χρησιμοποιούνται σε μερικές φράσεις -ας πούμε στο αμετάφραστο λογοπαίγνιο ενός γέρου, που βλέποντας τους νεότερους να ετοιμάζονται για την επίθεση στην πρωτεύουσα, λένε: – Je crois que les Romains vont faire une cueillette de châtaignes. Αυτό κατά λέξη σημαίνει «οι Ρωμαίοι θα μαζέψουνε κάστανα», αλλά το châtaigne σημαίνει επίσης «μπουνιά». Ο Χιόνης μεταφράζει «Θαρρώ πως οι Ρωμαίοι θα φάνε κάστανα καυτά», ενώ η Μαραντέι «Νομίζω πως οι Ρωμαίοι θα βγάλουν πάλι τα κάστανα απο τη φωτιά». Ο Πατεράκης αποδίδει το νόημα και παραιτείται από το λογοπαίγνιο: Θαρρώ πως δα τσ’ αρπάξουνε οι Ρωμαίοι. Τέλος, υπάρχουν πολλές αναφορές στον (Κορσικανό, βέβαια) Ναπολέοντα. Για παράδειγμα, σε κάποιο σημείο ο Οκαταρινετακτλ. λέει ότι οι Κορσικανοί δεν θα παραδεχτούν κανέναν αυτοκράτορα αν δεν είναι Κορσικανός. Ο ίδιος βλέποντας τον στρατό του λέει ότι είναι une grande armée (όπως του Ναπολέοντα), και επειδή οι πολεμιστές έχουν ως ιαχή τη φωνή του γουρουνιού, το Γκρόινκ, τους αποκαλεί grognards, γκρινιάρηδες, όπως δηλαδή τους φαντάρους του Ναπολέοντα. Κι έπειτα, ένας από τους πολέμαρχους είναι ο Οστερλίξ, λογοπαίγνιο με το Αούστερλιτς, τη μεγάλη νίκη του Ναπολέοντα (που προφέρεται Οστερλίτς στα γαλλικά). Ο Οστερλίξ αργεί να σηκωθεί το πρωί, και ο Οκαταρινέτακτλ. λέει ότι είναι ονομαστός ο ύπνος του Οστερλίξ (le sommeil d’Osterlix), λογοπαίγνιο με τη φράση le soleil d’Austerlitz (Ο ήλιος του Αούστερλιτς) επειδή η μάχη του Αούστερλιτς είχε ξεκινήσει με την ανατολή του ηλίου κι επειδή ο ήλιος του Αούστερλιτς έχει μείνει παροιμιώδης -όπως δείχνει και η εικόνα). Στα κρητικά: Είντα νάμι έχει επαέ τ’ αργοξύπνημα του Οστερλικάκη; Κι άλλα πολλά θα μπορούσα να γράψω για τη θαυμάσια αυτή περιπέτεια, αλλά φοβάμαι πως σας κούρασα -υπάρχουν άλλωστε και τα σχόλια. Και σε δυο μήνες, ελπίζω να προχωρήσω στην επόμενη ιστορία. ===
  22. Εδώ και περίπου ένα χρόνο, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί ένα άρθρο για τους Βρετανούς, ένα για τους χαρακτήρες, ένα για την Κατοικία των θεών, ένα για τον Μάγο/Μάντη και ένα για τους Ελβετούς. Εδώ έχουμε ένα για τον Αγώνα των Αρχηγών. Το άρθρο είναι τίγκα στα σπόιλερ. Αυτό όμως ελάχιστη σημασία έχει αφού εάν ακούσατε τις προτροπές μου στα προηγούμενα ή τα έχετε αγοράσει και διαβάσει όσοι δεν τα είχατε, ή αυτοκτονήσατε οπότε δεν διαβάζετε τούτο δω το κείμενο Αιωνία σας η μνήμη (για τους δεύτερους ) Καλή ανάγνωση ==== Το σημερινό άρθρο είναι το πέμπτο της «λεξιλογικής» παρουσίασης που κάνω στις περιπέτειες του Αστερίξ. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα αρχίσω να παρουσιάζω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, τους 24 τόμους του Αστερίξ, κάτι που, με μια συχνότητα έναν τόμο κάθε δίμηνο, θα μας πάρει τέσσερα χρόνια. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Εγώ έχω γαλουχηθεί με τις μεταφράσεις του Ψαρόπουλου, και ομολογώ πως τις βρίσκω καλύτερες, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι τις έχω συνηθίσει. Από την άλλη, ο δεύτερος μεταφραστής βρίσκεται σε δύσκολη θέση, διότι ίσως αισθάνεται αναγκασμένος να αποφύγει τα λογοπαικτικά ευρήματα του πρώτου. Ένα σταθερό χαρακτηριστικό των παρουσιάσεων που κάνω εδώ είναι η σύγκριση των δύο ελληνικών μεταφράσεων, Ψαρόπουλου και Μαμούθ. Ωστόσο, με τη σημερινή περιπέτεια, εννοώ τον Αγώνα των Αρχηγων, συμβαίνει κάτι περίεργο. Δηλαδή, ενώ ο φίλος μας ο Cyrus Monk προσφέρθηκε να σκανάρει την περιπέτεια αυτή και καναδυό ακόμα (και με απάλλαξε από τον κόπο), και ενώ την έχω ανεβάσει και μπορείτε να την διαβάσετε εδώ ή να την κατεβάσετε από εδώ (χωρίς το εξώφυλλο), διαπιστώνω ότι και στην έκδοση Μαμούθ η συγκεκριμένη περιπέτεια, τουλάχιστον όπως κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική μορφή (εδώ ας πούμε) είναι ολόιδια με την έκδοση Ψαρόπουλου (αν δείτε το αρχείο pdf, το εξώφυλλο έχει τη φίρμα του Ψαρόπουλου και το οπισθόφυλλο του Μαμούθ). Οπότε, δεν ξέρω αν υπήρξε ξεχωριστή μετάφραση Μαμούθ, η αν χρησιμοποιήθηκε κατόπιν αδείας η μετάφραση της έκδ. Ψαρόπουλου, αλλά το σίγουρο είναι πως σήμερα θα παρουσιάσουμε μόνο τη μετάφραση του Αργύρη Χιόνη (εκδ. Ψαρόπουλου). Ο Αγώνας των αρχηγών ανήκει στην κατηγορία των στατικών περιπετειών, δηλαδή των περιπετειών που η δράση εκτυλίσσεται μέσα και γύρω από το γαλατικό χωριό -σε αντιδιαστολή με τις ταξιδιωτικές περιπέτειες που περιλαμβάνουν ταξίδι σε μακρινά μέρη. Είναι μια από τις πιο πλούσιες σε πλοκή περιπέτειες της κατηγορίας αυτής. Να διηγηθώ σύντομα την υπόθεση. Ο διοικητής του ρωμαϊκού στρατόπεδου του Μπαμπαόρουμ είναι απελπισμένος με τους Γαλάτες που ξυλοκοπούν τους λεγεωνάριούς του, αλλά ο πονηρός υποδιοικητής του έχει βρει μια σατανική λύση. Βαθύς γνώστης των γαλατικών εθίμων, κάνει λόγο για τον «Αγώνα των αρχηγών», παλιό έθιμο σύμφωνα με το οποίο ένας Γαλάτης αρχηγός έχει δικαίωμα να προκαλέσει σε αγώνα πάλης τον αρχηγό άλλου χωριού -και ο νικητής γίνεται αρχηγός και στα δύο. Και καθώς υπάρχει ένας γιγαντόσωμος Γαλάτης αρχηγός που είναι φανατικός φίλος των Ρωμαίων, προτείνει να προκαλέσει τον Μοναρχίξ και να πάρει υπό τη δικαιοδοσία του το ανυπότακτο χωριό. Το μόνο πρόβλημα είναι το μαγικό φίλτρο που διαθέτουν οι Γαλάτες, γι’ αυτό οι Ρωμαίοι στέλνουν ένα καμουφλαρισμένο απόσπασμα λεγεωναρίων να απαγάγουν τον δρυίδη Πανοραμίξ. Τη στιγμή της απαγωγής όμως, ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ βρίσκονται εκεί κοντά -και πριν προλάβει να επέμβει ο Αστερίξ, ο Οβελίξ εκσφενδονίζει ένα μενίρ που διώχνει μεν τους επίδοξους απαγωγείς αλλά χτυπάει κατακέφαλα τον μάγο και τον αφήνει αναίσθητο. Όταν ο μάγος ξυπνάει, δεν αναγνωρίζει κανέναν: έχει χάσει το μνημονικό του και μαζί και την ικανότητα να φτιάχνει το μαγικό φίλτρο! Οι Ρωμαίοι το πληροφορούνται αυτό κι έτσι ο Ρωμαιολάγνος (άλαμου) αρχηγός προκαλεί τον Μοναρχίξ στον αγώνα των αρχηγών, ενώ ο Αστερίξ προσπαθεί να κάνει τον δρυίδη να θυμηθεί πώς φτιάχνεται το μαγικό φίλτρο, δίνοντάς του μια χύτρα και άφθονα υλικά. Επισκέπτονται μάλιστα κι έναν ονομαστό δρυίδη-γιατρό, ο οποίος δέχεται να έρθει στο χωριό και να γιατρέψει τον σεβάσμιο δάσκαλό του. Το δυστύχημα είναι ότι ο Οβελίξ, θέλοντας να δειξει στον γιατρό πώς τραυματίστηκε ο δρυίδης, του ρίχνει κι αυτουνού ένα μενίρ κατακέφαλα και τον αφήνει αναίσθητο -κι έτσι χάνει κι αυτός τη μνήμη του. Κι ενώ στο χωριό οι δυο αμνησικοί δρυίδες παίζουν με τις μαρμίτες, ο Μοναρχίξ αρχίζει να προπονείται, βλέποντας ότι θα αναγκαστεί να δώσει τον Αγώνα των αρχηγών χωρίς τη βοήθεια του φίλτρου. Η μεγάλη μέρα έρχεται και αρχίζει ο αγώνας -ή μάλλον το κυνηγητό, αφού ο Μοναρχίξ τρέχει γύρω-γύρω για να μην τον πετύχουν οι γροθιές του γιγαντόσωμου αντιπάλου του. Την ίδια στιγμή στο χωριό ο δρυίδης ανακατεύοντας στην τύχη διάφορα βότανα φτιάχνει ένα φίλτρο που του ξαναδίνει τα λογικά του, κι αμέσως ενημερώνεται για την κατάσταση, φτιάχνει το μαγικό φίλτρο και τρέχουν στον τόπο της αναμέτρησης να αναγγείλουν το χαρμόσυνο νέο. Ακούγοντάς το ο Μοναρχίξ νιώθει τις δυνάμεις του να διπλασιάζονται και με μια κατραπακιά αφήνει ξερό τον Ρωμαιόφιλο αρχηγό. Η ιστορία τελειώνει με το καθιερωμένο τσιμπούσι. Η περιπέτεια κυκλοφόρησε στα γαλλικά το 1965-66 σε συνέχειες και το 1966 σε τόμο. Ήταν η 7η της σειράς των 24 τόμων. Ο γαλλικός τίτλος είναι Le combat des chefs -The Big Fight στα αγγλικά. Στοιχεία από την πλοκή έχουν γίνει ταινία κινουμένων σχεδίων (Le coup du menhir, 1989) ανακατεμένα με στοιχεία της υπόθεσης της περιπέτειας Ο μάγος. Τα ονόματα των ηρώων. * Ο Ρωμαίος διοικητής είναι σχεδιασμένος με πρότυπο τον Μπενίτο Μουσολίνι όχι μόνο στη φυσιογνωμία (αριστερά στην εικόνα) αλλά και στα φερσίματά του (π.χ. πομπώδης ομιλία). Στα γαλλικά ονομάζεται Langélus, μάλλον απροσδόκητο όνομα αφού angélus είναι μια προσευχή της καθολικής εκκλησίας. Στα ελληνικά ονομάστηκε Μουσολίνιους, που το βρίσκω αυτονόητο, παρατηρώ όμως ότι σε κανένα από τα αστεριξολογικά σάιτ που ανέτρεξα δεν επισημαίνεται η ομοιότητα με τον Μουσολίνι. Στα αγγλικά: Nebulus Nimbus. * Με την ευκαιρία να πούμε ότι ο διάλογος αριστερά έχει ένα ωραίο λογοπαίγνιο: Rome va te sonner les cloches θα πει «θα σου τα ψάλει» (κατά λέξη: θα σου χτυπήσει τις καμπάνες), που ταιριάζει με το όνομα Langélus (προσευχή, είπαμε). Ο Χιόνης μεταφράζει: Αλλιώς, φωτιά στα μπατζάκια σου απ’ τη Ρώμη. * Ο πονηρός υποδιοικητής λέγεται στα γαλλικά Perclus, που θα πει (περίπου) καθηλωμένος. Το ελληνικό όνομα και πάλι είναι πιο σχετικό με τον χαρακτήρα του προσώπου: Αλεπούδιους. * Ο ρωμαιόφιλος (ή ρωμαιόδουλος) Γαλάτης αρχηγός λέγεται στα γαλλικά Aplusbégalix, που σημαίνει a + b = x. Ο Χιόνης τον είπε Βλακομπουμπουνίξ, αν και περισσότερο με κτηνώδη δύναμη παρά με ογκώδη άγνοια ταιριάζει. Φανατικός ρωμαιόφιλος, έχει κρεμάσει στον τοίχο του domus του ένα ταμπελάκι Rome sweet Rome (περιττό να επισημάνω το λογοπαίγνιο) και στην εικόνα αριστερά χαιρετάει τους Ρωμαίους λέγοντας: Καλωσορίσατε πολυαγαπημένοι μας εισβολείς! Θέλει να ενσταλάξει ρωμαϊκές αξίες και στους υπηκόους του, κι έτσι π.χ. λέει «Μα τον Δία και μα τον Τουτάτη». Η συνεργασία με τον κατακτητή είναι μείζον θέμα της περιπέτειας, και οι Γκοσινί και Ουντερζό είπαν σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις ότι είχαν ρητά κατά νου τους Γάλλους που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατά την Κατοχή -και μην ξεχνάμε ότι η ιστορία κυκλοφόρησε το 1965, όταν οι αναμνήσεις της Γαλλίας του Βισύ και του Πεταίν ήταν πολύ πιο νωπές. * Μια από τις πιο αστείες επιμέρους ιστορίες της περιπέτειας είναι τα βάσανα ενός Ρωμαίου λεγεωνάριου, του Plutotqueprevus, λογοπαίγνιο με τη φράση plus tôt que prévu (νωρίτερα από το αναμενόμενο). Στα ελληνικά αποδόθηκε Απρόβλεπτους, και ο καημένος δέχεται τη διαταγή να πάει να κατασκοπέψει τους Γαλάτες, μεταμφιεσμένος σε δέντρο. Οι Γαλάτες τον πιάνουν και τον βάζουν να δοκιμάζει όλα τα φίλτρα που φτιάχνει στην τύχη ο παραλοϊσμένος Πανοραμίξ, κι έτσι ο Απρόβλεπτους αλλάζει χρώματα και στο τέλος γίνεται πανάλαφρος και επιστρέφει πετώντας στο ρωμαϊκό στρατόπεδο, προς μεγάλη ικανοποίηση ενός μπούφου που τον είχε πιάσει φίλο και τον ακολουθούσε πιστά από την εποχή που ήταν δέντρο. Όλη αυτή η υπο-ιστορία είναι τίγκα στα λογοπαίγνια, οπότε δίνω ένα μόνο παράδειγμα: Ο Αστερίξ του λέει (στην ελληνική μετάφραση): Μη συγχίζεσαι, γιατί σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και μελιτζανίζεις. Στα γαλλικά υπάρχει εύκολο λογοπαίγνιο με τα couleur (χρώμα) και colère (θυμός). Πιο ενδιαφέρον, και αμετάφραστο, λογοπαίγνιο έχει η απάντηση του λεγεωνάριου: Δεκαπέντε χρόνια λεγεωνάριος και να καταντήσω μπλε. Στα γαλλικά όμως bleu είναι ο νέος φαντάρος, ο γιαννάκης, ο ψάρακας (εικάζω ότι η λέξη βγήκε από το «μπλε» δηλαδή το σχεδόν άψητο κρέας (βαθμίδα ακόμα πιο άψητη από το σαινιάν, σχεδόν περπατάει η μπριζόλα). * Ο δρυίδης θεραπευτής που αναλαμβάνει να γιατρέψει τον Πανοραμίξ, σάτιρα των σύγχρονων ψυχαναλυτών, ονομάζεται Amnésix, φυσικά Αμνησίξ στα ελληνικά. Είναι πολύ κοντός και κάνει το λάθος να αποκαλέσει χοντρό τον Οβελίξ με αποτέλεσμα μεταξύ τους να υποβόσκει έχθρα διαρκής. «Καλύτερα να’σαι λίγο παχουλός, παρά μπασμένος! Έτσι Αστερίξ;» λέει ο Οβελίξ, πολύ χαρούμενος που ο Πανοραμίξ στο προηγούμενο καρεδάκι είχε αποκαλέσει «μπασμένο» τον Αμνησίξ. * Υπάρχουν και μερικά δευτερεύοντα πρόσωπα. Ένας καθηγητής ξένων γλωσσών στο χωριό του Ρωμαιόφιλου Γαλάτη ονομάζεται Berlix, υπαινιγμός για τις μεθόδους γλωσσών Berlitz. Χαμπακίξ είναι η απόδοση του Χιόνη, από τα γνωστά τότε φροντιστήρια ξένων γλωσσών Χαμπάκη (ακόμα υπάρχουν). Επίσης, η όμορφη γραμματέα του γιατρού Αμνησίξ λέγεται Boufiltre, λογοπαίγνιο από το bout de filtre, η άκρη του τσιγάρου που έχει το φίλτρο, Δραμαμίνη στα ελληνικά. Ένα καρεδάκι με αλλεπάλληλα λογοπαίγνια αξίζει να το δούμε. Είναι το απόσπασμα των λεγεωναρίων που πάει να απαγάγει τον Πανοραμίξ στο δάσος, και έχουν μεταμφίεση παραλλαγής για να μοιάζουν με θάμνους, και κάνουν όλοι λογοπαίγνια με φυτά. Στα ελληνικά: – Προσπαθήστε να φαίνεστε όσο γίνεται πιο χόρτα – Μας κάνει το βαρύ πεπόνι ο μάπας – Εμένα με τρώει η καρωτίδα μου – Τρέμω σα φύλλο στο βοριά! – Σα ρόδο μαραμένο η καρδούλα μου! – Φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο, μπορείς! – Δεν αφήνετε αυτά τα οδυνηρά λογοπαίγνια… Αρκετά βάσανα έχουμε κι έτσι. Και λίγο παρακάτω οι λεγεωνάριοι «αποφάσισαν να ριζώσουν» και ο επικεφαλής τους απειλεί «θα σας κάνω με τα κρεμμυδάκια παλιοκολοκύθες». * Στην αρχή (σελ. 2), εκεί που ο υποδιοικητής εξηγεί το έθιμο του Αγώνα των αρχηγών, λέει ότι αν ο αγώνας λήξει ισόπαλος, οι δυο αρχηγοί ρίχνουν ο ένας στο κεφάλι του άλλου μια μπάλα άχυρο και «όποιον πάρει η μπάλα». Ωραία η ελληνική απόδοση. Στα γαλλικά: Si les chefs sont de force égale, ils ont le droit de se jeter des ballots à la tête; on dit alors qu’ils sont en ballottage. Ωραίο λογοπαίγνιο με τη γαλλική πολιτική ζωή, διότι ballot είναι οι μπάλες το άχυρο αλλά ballotage είναι η ψηφοφορία στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών, ανάμεσα στους δύο επικρατέστερους υποψήφιους του πρώτου γύρου. * Για τους ληξίαρχους του Αστεριξοχωριού σημειώνουμε ότι είναι η πρώτη χρονολογικά περιπέτεια στην οποία εμφανίζεται η γυναίκα του αρχηγού Μοναρχίξ, σε ένα καρεδάκι στην σελ. 13 πάνω αριστερά, αν και δεν έχει όνομα και δεν μοιάζει με τη Μιμίνα των επόμενων περιπετειών. * Τέλος, αφού πέρασε όλη την περιπέτεια με τύψεις που «ένα χτυπηματάκι τόσο δα» έκανε τόσο κακό στον δρυίδη, και επηρεασμένος από τον Αμνησίξ που τον έλεγε συνεχώς χοντρό, ο Οβελίξ συνειδητοποιεί ότι ίσως έχει παχύνει λίγο, και αποφασίζει να κάνει δίαιτα. Έτσι, στο καθιερωμένο τσιμπούσι στο τέλος της περιπέτειας δηλώνει ότι θα φάει μόνο φρυγανιές «κι ίσως τους βάλω και κάτι τι επάνω» (avec peut-être un petit quelque chose dessus). Τι είναι αυτό το κάτι τι; ρωτάει πονηρά ο Αστερίξ, και ακολουθεί το αναμενόμενο «Ένα αγριογούρουνο, μα τον Τουτάτη!». Στα νιάτα μου, η ατάκα αυτή είχε γίνει παροιμιώδης κάθε φορά που λέγαμε ότι δεν θα φάμε και πολύ -αν και δεν είχαμε ανάγκη από δίαιτα τότε, οι μισοί ήμασταν και στα χρόνια και στα κιλά και στο… περιτύπωμα. Κι εδώ τελειώσαμε. Σε δυο μήνες, η επόμενη περιπέτεια! ====
  23. Εδώ και περίπου ένα χρόνο, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί ένα άρθρο για τους Βρετανούς, ένα για τους χαρακτήρες, ένα για την Κατοικία των θεών και ένα για τον Μάγο/Μάντη. Εδώ έχουμε ένα για το Στη χώρα των Ελβετών. Ως συνήθως με τα άρθρα του είναι τίγκα στα σπόιλερ και ως συνήθως με τις εισαγωγές μου εάν δεν το έχετε, τότε εάν είστε πάνω από 17 σας προτρέπω να αυτοκτονήσετε, εάν είστε κάτω από 17 σας προτρέπω να κάνετε κράτει στα μπυρόνια στην επόμενη έξοδό σας (πάρτε από το σπίτι στη χειρότερη) και να πάτε να το αγοράσετε Καλό ΣΚ ==== "Το ιστολόγιο εύχεται χρόνια πολλά στους Γιώργηδες και τις Γεωργίες. Πέρσι την ίδια μέρα είχαμε ανεβάσει ένα άρθρο-δώρο σε όσους γιορτάζουν σήμερα, οπότε φέτος δεν μπορώ να το δημοσιεύσω ξανά. Κι έτσι, αντί για άλλο δώρο, προσφέρω Αστερίξ, διότι, όπως θα θυμάστε ίσως, εδώ και λίγο καιρό έχουμε αρχίσει να παρουσιάζουμε στο ιστολόγιο τις περιπέτειες του Αστερίξ. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα αρχίσω να παρουσιάζω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, τους 24 τόμους του Αστερίξ, κάτι που, με μια συχνότητα έναν τόμο κάθε δίμηνο, θα μας πάρει τέσσερα χρόνια. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) και σήμερα έχουμε την τέταρτη περιπέτεια, τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών», όπως ήταν ο τίτλος όταν πρωτοεκδόθηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου, γύρω στο 1978, σε μετάφραση του Αργύρη Χιόνη. Στη σειρά των εκδόσεων Μαμούθ, που είναι αυτή που κυκλοφορεί, ο τίτλος είναι ελαφρώς διαφορετικός («Ο Αστερίξ στους Ελβετούς») και τη μετάφραση την έκανε η Ιρένε Μαραντέι. Γενικά, θεωρώ καλύτερες τις μεταφράσεις του Ψαρόπουλου, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι τις έχω συνηθίσει. Από την άλλη, ο δεύτερος μεταφραστής βρίσκεται σε δύσκολη θέση, διότι ίσως αισθάνεται αναγκασμένος να αποφύγει τα λογοπαικτικά ευρήματα του πρώτου. Στα κατεβασάδικα του Διαδικτύου βρίσκει κανείς σε ηλεμορφή τον Αστερίξ της έκδοσης Μαμούθ, αλλά, απ’ όσο ξέρω και έψαξα, όχι την έκδοση Ψαρόπουλου. Τις περισσότερες τις βρήκα σε παλαιοπωλείο, αλλά θέλω βοήθεια επειδή το σκανάρισμα δεν είναι το φόρτε μου (κάποιος σκανάριζε τόμους κι άγιασε). Το σημερινό τεύχος μου το έστειλε φίλος και απευθύνω έκκληση σε όσους έχουν τεύχη της σειράς του Ψαρόπουλου, να βοηθήσουν. Αλλά ο εθελοντής να το δηλώσει στα σχόλια, να μην κάνουν πολλοί την αγγαρεία άδικα -ή να μοιραστεί κάπως. Λοιπόν, την περιπέτεια «Ο Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών» σε έκδοση του Ψαρόπουλου την έχω ανεβάσει σε έναν ιστότοπο, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν -ή να την κατεβάσετε από εδώ. Θα λεξιλογήσω λοιπόν για τον Αστερίξ στη χώρα των Ελβετων, παρόλο που τα περισσότερα από αυτά που θα πω μπορεί κανείς να τα βρει σε πολλούς αστεριξολογικούς ιστότοπους. Καταρχάς, να διηγηθώ σύντομα την ιστορία. Ενώ στο γαλατικό χωριό το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο αρχηγός Μοναρχίξ είναι δυσαρεστημένος με τους βαστάζους του, όχι πολύ μακριά, στη μεγάλη πόλη Κονδάτη (σημερινή Ρεν), ο διεφθαρμένος Ρωμαίος κυβερνήτης αναγκάζεται να διακόψει τα εξεζητημένα όργιά του επειδή δέχεται μια κάθε άλλο παρά ευχάριστη επίσκεψη, από τον φορολογικό επιθεωρητή που έστειλε ο Καίσαρας. Καθώς ο κυβερνήτης έχει κάνει τεράστιες καταχρήσεις, όταν διαπιστώνει ότι ο επιθεωρητής είναι αυστηρός και αδέκαστος, τον δηλητηριάζει. Χάρη στη γερή κράση του, ο επιθεωρητής απλώς αρρωσταίνει βαριά, βλέπει όμως ότι δεν θα επιβιώσει αν αφεθεί στις φροντίδες των ανίκανων γιατρών της φρουράς και στέλνει να ειδοποιήσουν τον δρυίδη Πανοραμίξ, ο οποίος καταφθάνει μαζί με τον Οβελίξ και τον Αστερίξ. Για να γιατρέψει τον άρρωστο, ο Πανοραμίξ χρειάζεται ένα σπάνιο λουλούδι, το Ασημένιο άστρο (εντελβάις), που φυτρώνει μόνο στα βουνά της Ελβετίας κι έτσι στέλνει εκεί τους δυο Γαλάτες να το βρουν, ενώ παίρνει μαζί του στο γαλατικό χωριό τον άρρωστο Ρωμαίο. Ο διεφθαρμένος κυβερνήτης στέλνει αγγελιοφόρο στον επίσης διεφθαρμένο ομόλογό του της Γενεύης, ζητώντας του να σταματήσει πάση θυσία τους Γαλάτες, κι έτσι από τη στιγμή που φτάνουν στη χώρα οι δυο ήρωές μας βρίσκονται κυνηγημένοι. Με τη βοήθεια του ξενοδόχου τους, ξεφεύγουν από τον κλοιό, κρύβονται σε μια τράπεζα, και τελικά έρχονται σε επαφή με έναν όμιλο βετεράνων που τους βοηθάει να ανέβουν στις χιονισμένες βουνοκορφές και να κόψουν το σπάνιο άνθος -αν και ο Οβελίξ σε όλη την τελευταία φάση κοιμάται βαθιά επειδή έχει πιει κάτι παραπάνω. Τελικά, επιστρέφουν στο γαλατικό χωριό κι έτσι ο Ρωμαίος επιθεωρητής γίνεται καλά, ξυλοφορτώνει με τη βοήθεια λίγων σταγόνων μαγικού φίλτρου τον διεφθαρμένο κυβερνήτη και η περιπέτεια τελειώνει με το καθιερωμένο τσιμπούσι στο οποίο, για πρώτη και τελευταία φορά, παίρνει μέρος ένας Ρωμαίος. Η περιπέτεια κυκλοφόρησε στα γαλλικά το 1970, πρώτα σε συνέχειες και αργότερα σε τόμο. Πρόκειται για την 16η περιπέτεια της 24άδας. Σύμφωνα με ένα ανέκδοτο, ο πολιτικός Ζορζ Πομπιντού, ευχαριστώντας τους Γκοσινί και Ουντερζό για έναν τόμο που του είχαν στείλει, τους είχε προτείνει να κάνουν μια περιπέτεια στην Ελβετία. Όπως λέει ο Ουντερζό: επίτηδες δεν βγάλαμε αμέσως το άλμπουμ αλλά παρουσιάσαμε πρώτα καναδυό άλλα για να μη φανεί ότι πήραμε από αυτόν την ιδέα -έχουμε και μια αξιοπρέπεια εμείς οι κομιξάδες. Τα ονόματα των ηρώων * Ο διεφθαρμένος κυβερνήτης της Κονδάτης λέγεται Gracchus Garovirus στο πρωτότυπο, που είναι λογοπαίγνιο με τη φράση Gare aux virus (προσοχή στους ιούς!). Ο Χιόνης τον είπε Γράκχους Χοντρομίασμους, η Μαραντέι Γράκχους Χοντροβάκιλλους. Τα όργια του Χοντρομίασμους ο Γκοσινί θέλησε να τα κάνει να μοιάζουν με τις σκηνές από το (τότε πρόσφατο) Σατυρικόν του Φελλίνι και έδωσε στον Ουντερζό την οδηγία να κάνει ολοφάνερη την ομοιότητα, όπως μπορείτε να δείτε εδώ: Όχι μόνο ο τελετάρχης λέγεται Φελλίνιους (Fellinus στο πρωτότυπο) αλλά και ο νεαρός δεξιά μοιάζει με τον ηθοποιό Μάρτιν Πότερ, που έπαιζε τον Εγκόλπιο στην ταινία. * Ο αυστηρός επιθεωρητής, που για την ακρίβεια έχει το βαθμό του κυαίστορα (quaestor), λέγεται Claudius Malosinus, λογοπαίγνιο με το mal aux sinus, που θα πει ιγμορίτιδα, θαρρώ. Κλαύδιους Κακεντρέχιους στη μετάφραση του Χιόνη, Κλαούντιους Κοιλόπονους στης Μαραντέι. * Ο κυβερνήτης της Κονδάτης έχει ένα πρωτοπαλίκαρο, τον Caius Eucaliptus. Η Μαραντέι διατήρησε το όνομα, Κάιους Ευκάλυπτους, ο Χιόνης προτίμησε το Κάκτους Βεντούζιους, μια και ένα από τα καθήκοντα του λεγάμενου είναι να μαζεύει τους φόρους. * Ο κυβερνήτης της Γενεύης λέγεται Caius Diplodocus, που ο Χιόνης τον μεταφράζει Διπλόκοπρους, ενώ η Μαραντέι τον λέει Τυροφόντιους από το λιωμένο τυρί (φοντύ) που κυριαρχεί στα συμπόσιά του. * Ένας αδέξιος Ρωμαίος που συμμετέχει στα όργια με τη φοντύ και υφίσταται με χαρά τις τιμωρίες κάθε φορά που χάνει τη μπουκίτσα του μέσα στο λιωμένο τυρί λέγεται Caius Infarctus (έμφραγμα), όνομα που ο Χιόνης το απέδωσε Κάιους Μωρόβιους ενώ η Μαραντέι το είπε Κάιους Κρεπάριους. * Ο Ελβετός ξενοδόχος λέγεται Petisuix, λογοπαίγνιο με το Petit Suisse (μικρός Ελβετός). Έτσι λέγεται ένα διάσημο τυροσκεύασμα, ανάμεσα σε φρέσκο τυρί και παχύ γιαούρτι. Μικρελβετίξ στον Χιόνη, Μικροελβετίξ στη Μαραντέι. * Ο Ελβετός τραπεζίτης λέγεται Zurix, από τη Ζυρίχη. Και φυσικά και οι δυο ελληνικές αποδόσεις τον είπαν Ζυριχίξ. Όπως θα παρατηρήσατε, οι Ελβετοί έχουν γαλατικές καταλήξεις στα ονόματά τους. Και φυσικά, οι Ελβετοί τρέφουν εχθρικά αισθήματα προς τους Ρωμαίους και συμπαραστέκονται στους Γαλάτες. Όπως όλες σχεδόν οι περιπέτειες του Αστερίξ που περιλαμβάνουν ταξίδι, πολλά αστεία βασίζονται στις ιδιομορφίες της χώρας όπου διαδραματίζεται η ιστορία και του λαού της, στην προκείμενη περίπτωση των Ελβετών και της Ελβετίας. * Οι Ελβετοί παρουσιάζονται μανιακοί με την καθαριότητα και η διαφορά φαίνεται με το πρώτο, ακόμα και στην πινακίδα των συνόρων, όπου από την ελβετική μεριά αστράφτει από πάστρα. Και στο μέγαρο του κυβερνήτη, ενώ οι καλεσμένοι επιδίδονται σε όργια με λιωμένο τυρί, οι ντόπιοι καμαριέρηδες σκουπίζουν μανιωδώς, προκαλώντας την αγανάκτηση του κυβερνήτη («Ένα όργιο πρέπει να είναι βρωμερό»). Η δε έσχατη ηθική δοκιμασία για τον Ελβετό ξενοδόχο είναι όταν, για να καλύψει τους Γαλάτες, αναγκάζεται να φορέσει τα λασπωμένα τους παπούτσια, τάχα ότι είναι δικά του, και να λερώσει ο ίδιος τα απαστράπτοντα δάπεδα του ξενοδοχείου του. . . . * Πολύ πιο σοβαρό ηθικό δίλημμα όμως έχει ο Ελβετός τραπεζίτης, που για να καλύψει και πάλι τους δυο Γαλάτες, τούς κρύβει σε μια θυρίδα του -κι όταν ο Οβελίξ τη σπάει για να ζητήσει φαγητό, και πλακώνουν και ταυτόχρονα οι Ρωμαίοι για έλεγχο, ο φουκαράς ο Ελβετός αναγκάζεται να πει, στα ψέματα, ότι μπήκαν ληστές και άνοιξαν τη θυρίδα -κι έτσι κακολογεί ο ίδιος την ασφάλεια της τράπεζάς του, πράγμα που του προκαλεί τεράστιο σοκ: — Πάρτους από δω αμέσως, με ατίμασαν! Με υποχρέωσαν να πω ψέματα σχετικά με το απαραβίαστο της επιχείρησής μου -μεταφράζει ο Χιόνης. Στο δεύτερο καρέ υπάρχει και λογοπαίγνιο. J’en ai ras la marmite à fondue des Gaulois είναι «εξεβελτισμένη» μορφή της έκφρασης «με έχουν φέρει μέχρι εδώ» ή, αν προτιμάτε, «ξεχείλισε το ποτήρι». Η Μαραντέι Ο Χιόνης μεταφράζει περίπου κατά λέξη: «Ξεχείλισε πια η χύτρα με το φοντύ μ’ αυτούς τους Γαλάτες», μια λύση που δεν μ’ αρέσει. Προτιμώ το απλούστερο «Αυτοί οι Γαλάτες δεν τρώγονται πια» του Χιόνη της Μαραντέι, κι ας χάνεται το ελβετικό κουλέρ λοκάλ. * Στο αμέσως επόμενο καρέ, ο τραπεζίτης αποκαρδιωμένος λέει «κάτι τέτοια σε σπρώχνουν στην ουδετερότητα» -φυσικά είναι σχόλιο για την ελβετική πολιτική ουδετερότητας. * Στην παραπάνω εικόνα, αριστερά-αριστερά, βλέπετε ότι λέει Un demi coucou plus tard, Μισό κούκου αργότερα. Φυσικά δεν θα έμενε ασχολίαστη η ελβετική ωρολογοποιία. Ο ξενοδόχος Μικρελβετίξ έχει σε κάθε δωμάτιο από μια υπερσύγχρονη κλεψύδρα και κάθε μια ώρα ειδοποιεί τους ενοίκους να αναποδογυρίσουν την κλεψύδρα, αν χρειαστεί ξυπνώντας τους! * Στην πόλη διεξάγεται Διεθνές Συνέδριο Φυλάρχων -μην ξεχνάμε ότι στη Γενεύη βρίσκεται η ευρωπαϊκή έδρα του ΟΗΕ. * Στο βουνό, οι βετεράνοι τραγουδάνε τα γιόντελ, που θυμίζει στον Αστερίξ τη φωνή του Κακοφωνίξ, ενώ ένας λεγεωνάριος ακούγοντάς τους νομίζει οτι ακούει κραυγή ελεφάντων. * Αναφορές υπάρχουν επίσης στον Γουλιέλμο Τέλο, στην ορειβασία, στον ελβετικό θεσμό των εφέδρων και στον Ερυθρό Σταυρό: στη σύγκρουση που γίνεται στο βουνό, ένας Ελβετός ξυλοφορτώνει έναν Ρωμαίο και μετά αρχίζει να του βάζει επιδέσμους: Βοηθάμε όλους τους εμπόλεμους, όποια κι αν είναι η εθνικότητά τους. * Στο δρόμο προς την Ελβετία, ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ διανυκτερεύουν σε ένα Charotel, που είναι το μοτέλ μεταφερμένο στην εποχή των αμαξών. Σταυλοτέλ το λέει ο Χιόνης, Καροτέλ η Μαραντέι. * Στα ρωμαϊκά όργια στην Κονδάτη παίζουν μεγάλο ρόλο τα εξεζητημένα εδέσματα που σερβίρονται. Ανάμεσά τους: – boudin d’ours. Το boudin είναι λουκάνικο αίματος, οπότε ο Χιόνης μεταφράζει «λουκάνικο αρκουδοαίματος». Η Μαραντέι προτιμάει το απλούστερο «λουκάνικο αρκούδας», αλλά εδώ βρίσκω καλύτερο το πιο εξεζητημένο όνομα – γεμιστοί λαιμοί καμηλοπάρδαλης (cous de girafes farcis), και κυρίως – tripes de sanglier frites dans de la graisse d’urus, δηλαδή άντερα αγριογούρουνου τηγανισμένα με ξύγκι ούρου, κατά Χιόνην, όπου ούρος είναι είδος αρχαίου άγριου ταύρου, που σήμερα έχει εξαφανιστεί. Η Μαραντέι προτιμά να το απλοποιήσει «…σε λίπος ταύρου». Μόλις ακούνε να γίνεται λόγος για το φαγητό αυτό, οι διάφοροι παρατρεχάμενοι αναρωτιούνται, με τα σάλια να τρέχουν από προσμονή: «Με μέλι;». * Μέσα στην περιπέτεια υπάρχουν δυο πολύ αστείες σκηνές. Η πρώτη, στην αρχή-αρχή, είναι όταν ο Μοναρχίξ απολύει τους βαστάζους του επειδή τον έριξαν κάτω. Κι αυτοί παραπονιούνται: Il a tort de mecontenter la base et de se priver de son soutien, ή, όπως μεταφράζει ο Χιόνης: Έχει άδικο να δυσαρεστεί τη βάση. Θα μείνει χωρίς υποστήριξη, που ακούγεται σαν τοποθέτηση συνδικαλιστή. Ο Μοναρχίξ διορίζει βαστάζους τον Αστερίξ και τον Οβελίξ παρά την ολοφάνερη… υψομετρική διαφορά, εξαιτίας της οποίας για ένα διάστημα αναλαμβάνει μόνος του ο Οβελίξ. – Μα, τι κάνει ο Οβελίξ; – Σερβίρει ένα μισό (Χιόνης) ή Σερβίρει τη μισή μερίδα (Μαραντέι). Υπάρχει και λογοπαίγνιο εδώ, που χάνεται στα ελληνικά, αφού στα γαλλικά servir σημαίνει «υπηρετώ» αλλά βέβαια και «σερβίρω», ενώ στο προηγούμενο καρέ ο Μοναρχίξ είχε ρωτήσει οργισμένος τον Οβελίξ αν αρνείται να τον υπηρετήσει (tu refuses de me servir?) . . . . . . . * H δεύτερη αστεία σκηνή είναι το ιατρικό συμβούλιο για τον δηλητηριασμένο επιθεωρητή, όπου συμμετέχουν τρεις-τέσσερις γιατροί, όλοι αλμπάνηδες, ένας μάλιστα έχει το κεφάλι του μέσα σε αμφορέα, απομεινάρι από το όργιο στο οποίο είχε πάρει μέρος. Μετά το τέλος του συμβουλίου, όταν ο κυβερνήτης θα αναγγείλει ότι έχουν περισσέψει κάμποσα έντερα αγριογούρουνου τηγανισμένα σε ξύγκι ούρου, ο γιατρός θα βγάλει τον αμφορέα ανακράζοντας όλο προσμονή: Με μέλι; * Από λάθος ή από ανάγκη, οι δυο Γαλάτες, αλλά και άλλοι, αρκετές φορές πέφτουν στη λίμνη Λεμάν (Λεμάνους βέβαια λόγω της εποχής) ή τη διασχίζουν κολυμπώντας -οι Ελβετοί που τους βλέπουν τους ενημερώνουν φλεγματικά ότι «η γέφυρα που γκρέμισε ο Καίσαρας ξαναχτίστηκε». Πράγματι, ο Καίσαρας είχε όντως καταστρέψει μια ξύλινη γέφυρα που υπήρχε στο νησάκι και αργότερα οι Ρωμαίοι την κατασκεύασαν ξανά. * Τέλος, ενώ ο Οβελίξ αδημονούσε να δει τα περίφημα ελβετικά βουνά, στην αρχή όλο στη λίμνη τον έφερναν οι περιστάσεις. Και μετά, θέλοντας να επιταχύνει το γλέντι των Ελβετών, ήπιε μονορούφι όλο το βαρέλι και έπεσε ξερός κι έτσι κοιμόταν σε όλη την ορειβασία -οπότε, όταν στο καθιερωμένο γαλατικό τσιμπούσι τον ρωτούν οι συγχωριανοί του «πώς είναι η Ελβετία», εκείνος απαντάει: «Επίπεδη!». Μ’ άλλα λόγια, όπως συμπεραίνει και ο αφηγητής, «κάθε ταξίδι πλουτίζει τις γνώσεις και την πείρα τους» Κι εδώ τελειώνει η επισκόπηση του ταξιδιού στη χώρα των Ελβετών. Ραντεβού σε δυο μήνες με μιαν άλλη περιπέτεια -αυτήν που, ελπίζω, θα σκανάρετε! " ===
  24. Εδώ και περίπου ένα χρόνο, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Προηγήθηκαν ένα άρθρο για τους Βρετανούς, ένα για τους χαρακτήρες και ένα για την Κατοικία των θεών. Εδώ έχουμε ένα πλούσιο αφιέρωμα στον Μάγο (ή Μάντη όπως τον είχε πει ο Ψαρόπουλος). Ως συνήθως είναι τίγκα στα σπόιλερ, οπότε ως συνήθως εάν είστε πάνω από 17 και δεν το έχετε διαβάσει, πηγαίντε αυτοκτονείστε, εάν είστε κάτω από 17, κάντε λίγη οικονομία το επόμενο ΣΚ έχοντας πάρει μπυρίτσα από το σπίτι ώστε να μην πληρώσετε για δαύτη στο μπαρ Επί του παρόντος, ΣΚ είναι, αράξτε και διαβάστε πίνωντας το καφεδάκι σας " Εδώ και λίγο καιρό, αρχίσαμε να παρουσιάζουμε στο ιστολόγιο τις περιπέτειες του Αστερίξ. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα αρχίσω να παρουσιάζω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, τους 24 τόμους του Αστερίξ, κάτι που, με μια συχνότητα έναν τόμο κάθε δίμηνο, θα μας πάρει τέσσερα χρόνια. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, και σήμερα έχουμε την τρίτη της σειράς, «Αστερίξ και ο μάγος», που και αυτή είναι μία από τις (δύο) περιπέτειες του Αστερίξ που μετέφρασε ο Κώστας Ταχτσής για τη σειρά των εκδόσεων Ψαρόπουλου, το 1978 -στη συνέχεια ανέλαβε ο Αργύρης Χιόνης. Στη σειρά των εκδόσεων Μαμούθ, που είναι αυτή που κυκλοφορεί, ο τίτλος ήταν διαφορετικός («Ο μάντης») και τη μετάφραση την έκανε η Ιρένε Μαραντέι. Γενικά, θεωρώ καλύτερες τις μεταφράσεις του Ψαρόπουλου, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι τις έχω συνηθίσει. Από την άλλη, ο δεύτερος μεταφραστής βρίσκεται σε δύσκολη θέση, διότι ίσως αισθάνεται αναγκασμένος να αποφύγει τα λογοπαικτικά ευρήματα του πρώτου. Πάντως, όπως θα δείτε πιο κάτω, ούτε από αυτή τη μετάφραση του Ταχτσή λείπουν τα μεταφραστικά λάθη. Στα κατεβασάδικα του Διαδικτύου βρίσκει κανείς σε ηλεμορφή τον Αστερίξ της έκδοσης Μαμούθ, αλλά, απ’ όσο ξέρω και έψαξα, όχι την έκδοση Ψαρόπουλου. Τις περισσότερες τις βρήκα σε παλαιοπωλείο, αλλά θέλω βοήθεια επειδή το σκανάρισμα δεν είναι το φόρτε μου (κάποιος σκανάριζε τόμους κι άγιασε). Το σημερινό τεύχος το έχει σκανάρει η φίλη Μαρία από τη Δράμα, που την ευχαριστώ πολύ. Άλλοι φίλοι έχουν στείλει καναδυό ακόμα τεύχη σκαναρισμένα, κι αν κάποιος αναλάβει να σκανάρει το «Ο Γαλάτης Αστερίξ» για την επόμενη φορά πολύ θα με χαροποιήσει. Αλλά ο εθελοντής να το δηλώσει στα σχόλια, να μην κάνουν πολλοί την αγγαρεία άδικα -ή να μοιραστεί κάπως. Λοιπόν, την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και ο μάγος» σε έκδοση του Ψαρόπουλου την έχω ανεβάσει σε έναν ιστότοπο, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν -ή να την κατεβάσετε από εδώ. Θα λεξιλογήσω λοιπόν για τον Αστερίξ και τον Μάγο, παρόλο που τα περισσότερα από αυτά που θα πω μπορεί κανείς να τα βρει σε πολλούς αστεριξολογικούς ιστότοπους. Και ξεκινάω από τον τίτλο της περιπέτειας, διότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δυο ελληνικές εκδόσεις. Ο τίτλος της έκδ. Μαμούθ είναι «Ο Μάντης», που είναι η ακριβής απόδοση του πρωτοτύπου (Le dévin). Επειδή η σειρά του Ψαρόπουλου είχε ξεκινήσει ακριβώς με αυτή την περιπέτεια, κατανοώ πολύ καλά για ποιο λόγο πρόσθεσαν το «Ο Αστερίξ και» στον τίτλο. Ωστοσο, η απόδοση «μάγος» είναι ανακριβής: ο συγκεκριμένος ήρωας απλώς προβλέπει το μέλλον, δεν κάνει μαγικά, δεν χρησιμοποιεί ξόρκια ή μαγικά φίλτρα. Να διηγηθώ σύντομα την ιστορία: Στο γαλατικό χωριό, ενώ ο δρυίδης Πανοραμίξ απουσιάζει σε… συνέδριο, φτάνει ένας απατεώνας μάντης (λες και υπάρχουν μη απατεώνες, θα μου πείτε) και καταφέρνει να πείσει τους περισσότερους ανυπόταχτους (αλλά εύπιστους και δεισιδαίμονες) Γαλάτες ότι μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Όλους; Όχι όλους -ο Αστερίξ μένει απρόσβλητος και γι’ αυτό ο μάγος/μάντης κατασκηνώνει στο δάσος έξω απ’ το χωριό, όπου δέχεται έναν-έναν τους πελάτες του (και κυρίως τις πελάτισσές του), προβλέπει για όλους δόξα, χρήματα και λαμπρό μέλλον και δέχεται τα πεσκέσια τους. Μια μέρα όμως, μια ρωμαϊκή περίπολος τον συλλαμβάνει και τον οδηγεί δεμένο στο στρατόπεδο Πετιμπόνουμ, όπου ο εκατόνταρχος του λέει ότι έχουν διαταγή να στέλνουν τους Γαλάτες μάγους (μάντες) στα κάτεργα. Ο μάντης διαμαρτύρεται ότι… είναι απατεώνας και όχι αληθινός μάντης αλλά για κακή του τύχη όταν ο εκατόνταρχος για να τον δοκιμάσει του ζητάει να προβλέψει τι αριθμό θα φέρει ρίχνοντας τα ζάρια, μαντεύει σωστά! Ο εκατόνταρχος πείθεται ότι ο μάντης είναι πραγματικός και του αναθέτει να διώξει τους Γαλάτες από το χωριό τους. Πράγματι, ο μάντης πηγαίνει στο γαλατικό χωριό και λέει στους Γαλάτες να φύγουν, επειδή το χωριό το έχουν καταραστεί οι θεοί και θα στείλουν μολυσμένο αέρα. Όλοι φεύγουν για το κοντινό νησάκι, εκτός από τον Αστερίξ και τον Οβελίξ (κι αυτός ήθελε να φύγει, αλλά έμεινε για το χατίρι του φίλου του). Έτσι οι Ρωμαίοι μπαίνουν αβρόχοις ποσί στο έρημο χωριό και ο εκατόνταρχος καμαρωτός στέλνει στον Καίσαρα μήνυμα: «Κατελήφθη άπασα Γαλατία. Άπασα; Απασα». Ο εκατόνταρχος είναι βέβαιος ότι ο μάντης είναι μεγάλο αστέρι και τον βάζει να του… προβλέψει πώς θα είναι η ζωή όταν θα γίνει Καίσαρας. Στο μεταξύ επιστρέφει ο Πανοραμίξ από το συνέδριο και προσπαθεί να πείσει τους Γαλάτες ότι ο μάγος είναι απατεώνας. Μοιράζει σε όλους (πλην Οβελίξ) μαγικό φίλτρο, για μοναδική μάλλον φορά και στις γυναίκες. Όλοι και όλες κάνουν γιουρούσι στο ρωμαϊκό στρατόπεδο και το ισοπεδώνουν -κι έτσι αποδεικνύεται έμμεσα ότι ο μάγος είναι απατεώνας, διότι αν ήταν γνήσιος θα το είχε προβλέψει. Επιστρέφοντας στο χωριό, ξυλοφορτώνουν και τον ειδικό απεσταλμένο του Καίσαρα, που είχε πάει να ελέγξει αν όντως «κατελήφθη άπασα Γαλατία» -κι αυτός, εξοργισμένος, πηγαίνει στο στρατόπεδο και καθαιρεί τον εκατόνταρχο. Ο νέος διοικητής, ένας λοχίας, διώχνει τον μάγο χωρίς άλλες συνέπειες ενώ στο γαλατικό χωριό όλα τελειώνουν με το καθιερωμένο τσιμπούσι. Η περιπέτεια αυτή έχει κάτι ξεχωριστό. Προσέξτε ότι α) δεν έχει ταξίδι ή/και γνωριμία άλλων λαών και β) η δράση δεν ξεκινάει με πρωτοβουλία των Ρωμαίων, με κάποια μηχανορραφία τους για να κάμψουν την αντίσταση των ανυπόταχτων. Αντίθετα, η δράση πυροδοτείται όχι από τους Ρωμαίους αλλά από άλλο ερέθισμα -πράγματι, οι Ρωμαίοι κάνουν την εμφάνισή τους στα μισά της ιστορίας. Νομίζω ότι είναι η μοναδική περιπέτεια που έχει και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά (διορθώστε με αν κάνω λάθος). Υποθέτω ότι αν δεν πέθαινε τόσο νέος ο Γκοσινί θα είχαμε κι άλλες περιπέτειες αυτού του τύπου. Ονόματα ηρώων Ο μάντης λέγεται Prolix, που παραπέμπει στο prolixe, που σημαίνει φλύαρος, απεραντολόγος. Η λέξη υπάρχει και στα αγγλικά (prolix) κι έτσι και στα Αγγλικά ο ήρωας έχει το ίδιο όνομα. Ο Ταχτσής τον απέδωσε Αμπρακανταμπρίξ και η Μαραντέι (για τη σειρά Μαμούθ) Ξερολίξ -και οι δυο αποδόσεις καλές. Ο φιλόδοξος και πασίχοντρος εκατόνταρχος λέγεται Caius Faipalgugus, που είναι λογοπαίγνιο με τη φράση Fais pas le gugusse, παναπεί Μην κάνεις τον καραγκιόζη. Ο Ταχτσής τον βαφτίζει Σηκωβάρα (είδαμε και στην άλλη περιπέτεια που μετέφρασε, ότι δεν χρησιμοποιούσε λατινοπρεπείς καταλήξεις) ενώ η Μαραντέι: Κάιους Αρμπαμπούφλιους. Στα αγγλικά, Voluptuous Arteriosclerosus. Τέλος, ο απεσταλμένος του Καίσαρα λέγεται Claudius Blocus (blocus ο αποκλεισμός), Bulbus Crocus στα αγγλικά. Ο Ταχτσής μένει πολύ κοντά στο γαλλικό: Κλαύδιος Μπλόκος. Η Μαραντέι, ίσως επειδή έπρεπε να διαφοροποιηθεί, διαλέγει το Κλαύδιους Μπλοκαρισμένιους, που το βρίσκω εντελώς άγαρμπο. * Στην αρχή της περιπέτειας, οι Γαλάτες μαζεμένοι στο σπίτι του αρχηγού περιμένουν να περάσει μια άγρια καταιγίδα και αναφέρονται σε διάφορους θεούς τους, τον θεό των νεκρών, τον θεό της ζωής, τη θεά του πολέμου, και πάει λέγοντας. Και ο Μοναρχίξ λέει, σχολιάζοντας την καταιγίδα: Φαίνεται πως η Αμόρα, η θεά της μουστάρδας, παραμπήκε στη μύτη των άλλων θεών. Η Amora ήταν γνωστή μάρκα μουστάρδας της εποχής -μια πρώιμη… τοποθέτηση προϊόντος! * Επίσης στην αρχή της περιπέτειας, υπάρχει μια παρένθεση στην αφήγηση (σελ. 9) και γίνεται λόγος για οιωνοσκόπους και μάντεις. Βλέπουμε έτσι έναν μάντη να συμβουλεύει τον Καίσαρα «Όσο ο Βρούτος στο πλευρό σου, ω Καίσαρ, δεν έχεις τίποτε να φοβηθείς», ενώ μας λένε ότι άλλοι μάντεις προβλέπουν «ό,τι τους κατέβει» για το μέλλον -και βλέπουμε τη φωτογραφία ενός σύγχρονου ουρανοξύστη από την περιοχή La Defense του Παρισιού που χτιζόταν τότε. * Ο μάντης προβλέπει το μέλλον διαβάζοντας τα σπλάχνα των ζώων. Καθώς το αγριογούρουνο που του σέρβιραν το καταβρόχθισε όλο ο Οβελίξ και δεν έχει πια σπλάχνα, προτείνει να διαβάσει τα σπλάχνα του Ιντεφίξ (Κατρουλίξ κατά Ταχσήν) -αλλά ο Οβελίξ έχει κάποιες διαφωνίες: Ο πρώτος που θ’ αγγίξει τον Κατρουλίξ, θα φάει ανάποδη που θα δει τον ουρανό σφοντύλι! (Ταχτσής) Ο πρώτος που θ’ αγγίξει τον Ιντεφίξ, θα φάει μια μπούφλα ανάποδη (Μαραντέι) * Τελικά, ο μάντης δέχεται να διαβάσει ένα ψάρι, και η εικόνα παραπέμπει στον γνωστό πίνακα του Ρέμπραντ Μάθημα ανατομίας: * Ο μάγος διαρκώς λέει «Τόξερα αυτό» και προβλέπει ότι μετά την καταιγίδα θα κάνει καλό καιρό -πράγμα που βέβαια γίνεται. Φεύγει όμως δηλώνοντας ότι τον ενοχλεί κάποιο ισχυρό πνεύμα (ο δύσπιστος Αστερίξ). Η γυναίκα του αρχηγού τον προλαβαίνει και του ζητάει να προβλέψει το μέλλον της κι αυτός της τάζει ότι ο Μοναρχίξ θα γνωρίσει δόξες και πλούτη στη Λουτέτσια (το Παρίσι). Κατενθουσιασμένη, εκείνη, του φέρνει… αναγνωστικό υλικό, ακόμα και μπίρα (για την ακρίβεια: cervoise), η οποία «όταν είναι κρύα, είναι άκρως αναγνώσιμη». Γίνονται όμως και λάθη: Η Μιμίνα φέρνει μια γεμιστή χήνα, που δεν έχει εντόσθια. Ο μάντης απαντάει με λογοπαίγνιο, διότι farce είναι η φάρσα, αλλά είναι και η γέμιση και farci το γεμιστό (άλλωστε οι λέξεις έχουν κοινή προέλευση, αφού η φάρσα αρχικά ήταν ένα κωμικό επεισόδιο που παρεμβαλλόταν, σαν παραγέμισμα, στα θρησκευτικά δράματα, όπως έχουμε πει). Το λογοπαίγνιο δεν διατηρείται στη μετάφραση, αλλά δεν είναι μεγάλη απώλεια. «Ευκαιρία να μελετήσω μια φορά και τα γεμιστά», αποδίδει ο Ταχτσής. «Μ’ αρέσει να διαβάζω και τη γέμιση», η Μαραντέι. Να επισημάνω εδώ ένα λάθος της μετάφρασης Ταχτσή, που τη Lutece (Λουτέτσια, Παρίσι) την αποδίδει… Λιέγη, λάθος που επαναλαμβάνεται και στην Κατοικία των Θεών. Ανεξήγητο λάθος, όσο κι αν το όνομα της Λιέγης (Lüttich στα γερμανικά) είναι ομόρριζο σύμφωνα με μια θεωρία με το όνομα της Λουτέτσιας. Και εκτός αυτού στην εποχή του Καίσαρα δεν υπήρχε Λιέγη. * Στο ρωμαϊκό στρατόπεδο υπάρχει και ένας λοχίας, που δεν κατονομάζεται αλλά έχει αρκετή συμμετοχή στη δράση, ο οποίος μιλάει με… γαλλικούρες, δηλαδή όπως μιλάνε οι λαϊκοί άνθρωποι όταν προσπαθούν να μιλήσουν περιδιαγραμμάτου. Και οι δυο μεταφραστές επιλέγουν να του δώσουν χωριάτικη προφορά (ενώ στα γαλλικά δεν φαίνεται να έχει), αλλά νομίζω ότι ο Ταχτσής, που έχει στο νου του τους παλιούς καραβανάδες, τα καταφέρνει καλύτερα. Ταχτσής: Εξ επόψεως της περιπόλου την οποίαν και καθ’ήν διατάξατε να προβώμεν, βρήκαμε σ’ ένα ξέφωτο αυτόν ιδώ τ’ν μασκαρά, ούτινος και του οποίου οι εξηγήσεις απ’ μας έδουσε, δε μ’ φαίνονται ποσώς ικανοποιητ’κές Μαραντέι: Ευπειθώς αναφέρω ότι ικτελέσαμε ιπιτυχώς την διαταχθείσα περιπολία, ούτω πως ανεύρημεν σ’ ένα ξέφωτο αυτό το υποκείμενο του οποίου οι εξηγήσεις δεν ικρίθησαν ουδόλως ικανοποιητικές. Δεν είναι πάντως κακή και η απόδοση της Μαραντέι. * Όταν τον πιάνουν οι Ρωμαίοι, ο μάντης προσπαθεί να τους πείσει ότι δεν είναι μάντης, αλλά τσαρλατάνος -αλλά ο εκατόνταρχος, επειδή στην αρχή του είχε πει ότι θα πάρει προαγωγή, θέλει να πιστεύει ότι είναι αληθινός μάντης. Κι έτσι γίνεται το τεστ των ζαριών, όπου ο μάντης καλείται να μαντέψει τι ζαριά θα έρθει και έχει την ατυχία να μαντέψει σωστά (πάντως, κακώς είπε 7, που είναι το πιθανότερο άθροισμα με δύο ζάρια): Kι έτσι ο κακομοίρης ο μάντης αναγκάζεται να προβλέπει ένα ολοένα και πιο λαμπρό μέλλον στον εκατόνταρχο: Αυτιά γουρούνας γλασέ; Α, τέλειος μάγος! Έτσι είναι, όποιος προβλέπει ευχάριστα πράγματα μάς φαίνεται καλός στη δουλειά του. Αλλά σε λίγο έρχονται οι Γαλάτες, πέφτει το σχετικό ξύλο, και καπάκι καταφθάνει εξαγριωμένος (και ξυλοφορτωμένος) ο απεσταλμένος του Καίσαρα: — Και, μα το Δία, το τι μας κάνανε αυτοί οι ηττημένοι! (Ταχτσής). — Και μα το Δία, να μη σου πω τι μας έκαναν οι υποταγμένοι σου! (Μαραντέι). Γενικά, η περιπέτεια αυτή δεν είχε πολλά λογοπαίγνια, που να δημιουργούν μεταφραστικά προβλήματα -ή δεν μπόρεσα να τα βρω. Από την άλλη, πρόσεξα ένα μεταφραστικό λάθος στη Μαραντέι. Σε ένα σημείο, λένε για τον βάρδο: Ο σιδεράς λέει ότι «ο βάρδος έχει φωνή σείστρου, αλλά δεν λέει ψέματα» -και ο βάρδος αγανακτεί. Sistre είναι, είπαμε, το σείστρο, αρχαία ελληνική λέξη, που σημαίνει ένα όργανο που βγάζει ήχο όταν το σείεις, όταν το κουνάς ρυθμικά -κάτι σαν ντέφι. Επειδή η γαλλική λέξη δεν είναι γνωστή στον μέσο Γάλλο αναγνώστη, μπαίνει η υποσημείωση «Είδος μεταλλικής κουδουνίστρας». Τα ίδια και ο Άγγλος, που βάζει sistrum και υποσημειώνει: a kind of metal rattle. Στην ελληνική μετάφραση, δεν υπάρχει λογος για υποσημείωση αν δεν χρησιμοποιήσουμε δύσκολη λέξη, αλλά υπάρχει το ενοχλητικό πλαισιάκι που θα μείνει άσπρο αν δεν βάλουμε κάτι. Η Μαραντέι λοιπόν μεταφράζει: Ο βάρδος μας μπορεί να έχει φωνή sistre*… και στην υποσημείωση: Είδος μεταλλικής πάπιας (?!) Και στο επόμενο τετραγωνάκι: Ξέρεις τώρα τι θα σου πει ο βάρδος με τη φωνή sistre; Τραγική απόδοση, εντελώς άσκοπα μάλιστα. Πολύ πιο καλά ο Ταχτσής: Μπορεί η φωνή του βάρδου μας να είναι σαν καβουρντιστήρι…. [και αφήνει κενό το πλαισιάκι της υποσημείωσης] Και μετά: Ξαναπέστο αυτό και θα σε καβουρντίσω εγώ καλά! -θαυμάσιο εύρημα. Θα μπορούσε ίσως να βάλει κανείς «φωνή σαν σείστρο» και υποσημείωση: «μεταλλική κουδουνίστρα» και μετά να κάνει κάποιο λογοπαίγνιο, π.χ. «θα σου δώσω καμία που θα σου έρθει σεισμός / θα σε σείσω» αλλά του Ταχτσή η λύση είναι εξαιρετική. Έτσι, τελειώσαμε τις δύο πρώτες περιπέτειες της σειράς Ψαρόπουλου, που μετέφρασε ο Κώστας Ταχτσής. Σε δυο μήνες, θα δούμε μιαν άλλη περιπέτεια! " καλό ΣΚ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.