Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'WATCHMEN'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Πολύ πριν «ανακαλυφθεί» ο Oppenheimer από το Χόλιγουντ, είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετά κόμικς. Σε πρόσφατο άρθρο του στην πάντα ενημερωμένη πλατφόρμα του cbr.com, ο Jordan Iacobucci υπενθυμίζει κάποιες από τις παρουσίες του Oppenheimer σε συναρπαστικές ιστορίες, όλες ενδιαφέρουσες και υπό διαφορετική οπτική φιλοτεχνημένες που εν συνόλω φωτίζουν ακόμη περισσότερο την πληθωρική αν και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Αμερικανού φυσικού. Και έστω κι αν με τη σκηνοθετική του μαεστρία και το πλούσιο καστ του ο Christopher Nolan κρατά καθηλωμένους τους θεατές του για περισσότερες από τρεις ώρες, δημιουργώντας ένα σπάνιο πολυπρισματικό πορτρέτο πέρα από στερεότυπα και μανιχαϊστικές ευκολίες, ανάλογα σπουδαίες ήταν και οι προσεγγίσεις των δημιουργών κόμικς που καταπιάστηκαν με τις συνέπειες του έργου του Robert Oppenheimer. Πιο ενδιαφέρουσες από αυτές, όπως επισημαίνει ο Iacobucci, είναι το Atomic Dreams: The Lost Journal of J. Robert Oppenheimer των Jonathan Elias και Jazan, που δίνει έμφαση στις εσωτερικές συγκρούσεις του πρωταγωνιστή μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας, το πιο μυθοπλαστικό Τhe Manhattan Projects του Jonathan Hickman με πολλά φανταστικά στοιχεία γύρω από τον ταραγμένο ψυχικό κόσμο του Oppenheimer, που ακροβατεί μεταξύ της ηρωικής και της «εγκληματικής» του περσόνας, και το περισσότερο βιογραφικό Fallout του Jim Ottaviani και των συνεργατών του με περισσότερη ακρίβεια και με βάση στοιχεία της ζωής ενός προμηθεϊκού χαρακτήρα από την ανάδειξή του σε ήρωα μέχρι την αποπομπή του και την απομυθοποίησή του από την αμερικανική κυβέρνηση, όταν έπαψε να υπηρετεί τους σκοπούς της. Φυσικά, οι αντιφάσεις και οι λεπτές ισορροπίες μεταξύ καλού και κακού αλλά και οι συνέπειες της χαλιναγώγησης και χρήσης της πυρηνικής ενέργειας αποτέλεσαν κεντρικό θέμα σε πλειάδα υπερηρωικών κόμικς, με πιο ξεχωριστή περίπτωση τον Ηulk αλλά ακόμα και τον Spider-Man, θύματα της ραδιενέργειας και των ανεξέλεγκτων πειραμάτων με επικίνδυνα υλικά. Σ’ αυτήν την κατηγορία, αναμφίβολα πιο τραγικά πολυδιάστατη φιγούρα και πιο κοντά σε αυτήν του Oppenheimer ως θεού και ταυτόχρονα ως καταστροφέα, είναι ο Dr. Manhattan από τους Watchmen. Όχι μόνο το όνομά του είναι παρμένο από το project που υλοποίησε ο Οppenheimer, αλλά και η συνειδητοποίηση της δύναμής του είναι εξίσου οδυνηρή. Ο Dr. Manhattan ήταν όμως φανταστικός χαρακτήρας. Ο Οppenheimer, όχι. Και το σχετικό link...
  2. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής είχαν πολλά σαφή μηνύματα και τα αποτελέσματά τους θα τα αισθανθούμε στις ζωές μας με τον πιο επώδυνο τρόπο. Όσο κι αν διαφέρουν οι ερμηνείες, ένα σαφέστατο και αναμφισβήτητο συμπέρασμα είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς, η κανονικοποίηση του λόγου της και η εκ του αποτελέσματος νομιμοποίησή της εντός ενός κατ’ επίφαση δημοκρατικού συστήματος. Ακόμα χειρότερα, η υιοθέτηση του λόγου και, οσονούπω, των πρακτικών της από ευρεία τμήματα πληθυσμού, τα οποία όχι μόνο επιβράβευσαν καταδικασμένους εγκληματίες, μισαλλόδοξους φανατικούς και θρησκόληπτους ρατσιστές, αλλά φάνηκε σαν να αδημονούσαν για κάτι τέτοιο και μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία την άρπαξαν από τα μαλλιά. Δεν ήταν όμως ένα big bang η έκρηξη της Ακροδεξιάς. Οι σπίθες άναβαν και φούντωναν χρόνια τώρα. Ο Χίτλερ δεν εμφανίστηκε ως παρθενογένεση. Επωάστηκε επί χρόνια και εντός των κατάλληλων συνθηκών. Αυτή τη διαδικασία της γέννησης του φασισμού και πιο εμφατικά της διαμόρφωσης των συνθηκών που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην όχθη της τυφλής βίας, της εκδικητικότητας, του ανορθολογισμού και της επινόησης συλλογικών ενόχων με ποικίλα κριτήρια διαφορετικότητας, περιέγραψαν γλαφυρά και με σπαρακτικό τρόπο δύο κόμικς που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, το 1986, εν μέσω του πιο σκληρού θατσερισμού και ριγκανισμού. Οι μοναχικοί vigilantes των Watchmen των Alan Moore – Dave Gibbons, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον αυτονομημένο Rorschach αλλά και τον διαπλεκόμενο Comedian, και σε πιο δραματικούς τόνους ο ψυχικά κατεστραμμένος Batman του Dark Knight Returns του Frank Miller, υπήρξαν μοναδικά καμπανάκια για τη φασιστικοποίηση των κοινωνιών και των συνθηκών που ευνοούν την απαξίωση του συλλογικού υποκειμένου. Θεωρήσαμε αυτά τα καμπανάκια ενοχλητικό θόρυβο που προκαλούσαν κάποιοι «γραφικοί». Τώρα, οι μισοί με την αυταρέσκεια της ιδεολογικής μας καθαρότητας και οι άλλοι μισοί στρίβοντας διαρκώς δεξιά για να μη στενοχωρήσουμε τα πλήθη, θα λουστούμε Κασιδιάρηδες και Βελόπουλους χωρίς καμιά δικαιολογία. Και το σχετικό link...
  3. Το έργο του Alan Moore είχε βαθιά επίδραση στη μετέπειτα εξέλιξη του είδους του κόμικς. Όταν το 1986 ο Alan Moore έγραφε το Watchmen, από τη μια σκόπευε να σαρκάσει την υπερηρωική μανιέρα και να ασκήσει κριτική στα μανιχαϊστικά δίπολα των υπερηρωικών συμπάντων, αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να φανταστεί τη βαθιά επίδραση που θα είχε το έργο του στη μετέπειτα εξέλιξη του είδους. Από τότε, εν πολλοίς, άλλαξε ριζικά ο τρόπος με τον οποίο η ίδια η βιομηχανία των κόμικς, οι δημιουργοί του είδους και το αναγνωστικό κοινό αντιλαμβάνονται την υπερηρωική «φύση». Παράλληλα όμως, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αναπτύχθηκε υπέρμετρα η σχετική με τους υπερήρωες κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία, με αποτέλεσμα δεκάδες ταινίες και σειρές οι οποίες σύστησαν γνωστούς και νεότερους χαρακτήρες σε ένα πολυπληθές κοινό, περιπλέκοντας περισσότερο τα ήδη πολυδαίδαλα σενάρια. Ο υπερπληθωρισμός αυτός έφερε αντιδράσεις. Και κάποιες από αυτές διατυπώθηκαν από τον ίδιο τον Alan Moore. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Sam Leith για τον Guardian, ο εξηνταεννιάχρονος Άγγλος δημιουργός μίλησε με σκληρή γλώσσα για τα σύγχρονα υπερηρωικά κόμικς και τις μεθόδους που ακολουθεί η βιομηχανία. «Δεν έχω γράψει κανένα (σενάριο για υπερηρωικά κόμικς) τα τελευταία πέντε χρόνια. Θα αγαπώ πάντα, θα λατρεύω το μέσο των κόμικς, αλλά η βιομηχανία των κόμικς και καθετί που σχετίζεται με αυτήν έχει γίνει πια ανυπόφορο» δήλωσε. Έχοντας απαρνηθεί κάθε σχέση με τη μεταφορά των κόμικς, ακόμα και των δικών του, σε κινηματογραφικές ταινίες, κρατά μια πολύ επιφυλακτική στάση, που πολλές φορές γίνεται εχθρική. «Είχα δηλώσει γύρω στο 2011 ότι πίστευα πως θα είναι σοβαρές και ανησυχητικές οι μελλοντικές συνέπειες αν εκατομμύρια από ενηλίκους σχημάτιζαν ουρές για να παρακολουθήσουν ταινίες του Μπάτμαν. Κι αυτό γιατί ένα τέτοιο είδος παλιμπαιδισμού, ο οποίος παραπέμπει σε πιο αθώες εποχές, σε πιο απλές πραγματικότητες, μπορεί πολύ συχνά να είναι ένας προάγγελος του φασισμού» συνέχισε ο Alan Moore. Από την άλλη όμως κατέθεσε και την ικανοποίησή του για τη χρήση της μάσκας του πρωταγωνιστή του από το V for Vendetta ως συμβόλου αντίστασης και ανυπακοής: «Παίρνω θάρρος βλέποντας ότι έχει υιοθετηθεί ευρέως από κινήματα διαμαρτυρίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί ακριβώς τώρα χρειαζόμαστε τα κινήματα διαμαρτυρίας περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή». Και το σχετικό link...
  4. tsironick

    DOOMSDAY CLOCK: ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

    Σύνοψη βιβλίου: Ο κόσμος του Watchmen θα συγκρουστεί με το Σύμπαν της DC στο Doomsday Clock, που φέρει τις υπογραφές των Geoff Johns και Gary Frank, της καταξιωμένης ομάδας δημιουργών πίσω από τα Shazam και Batman: Earth One. Επτά χρόνια μετά τα γεγονότα του Watchmen, ο Άντριαν Βέιντ έχει αποκαλυφθεί ως ο υπαίτιος για το φόνο εκατομμυρίων. Φυγάς πλέον, έχει καταστρώσει ένα νέο σχέδιο για να εξιλεωθεί στα μάτια του κόσμου. Το πρώτο βήμα αυτού του σχεδίου; Να βρει τον Δρ. Μανχάταν. Έχοντας στο πλευρό του έναν νέο Ρόρσαχ και τους άγνωστους μέχρι τώρα Μίμο και Μαριονετίστα, ακολουθεί τα ίχνη του Μανχάταν στο Σύμπαν της DC, το οποίο βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, καθώς διεθνείς εντάσεις σπρώχνουν τους δείκτες από το “ρολόι της αποκάλυψης” όλο και πιο κοντά στα μεσάνυχτα. Ο Δρ. Μανχάταν ευθύνεται άραγε γι’ αυτό; Τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά… Με αφετηρία το DC Universe: Αναγέννηση, το Doomsday Clock ξαναγράφει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των κόμιξ της DC. Σχολιασμός: Μέρος Πρώτο Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Doomsday Clock #1-6 (2017). Το 2020 κλείνει με μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας στην Αμερική. Η ιστορία πολύ καλή και σε κρατάει. Μόνο στο πρώτο τεύχος λίγο μπερδευόμουν μέχρι να καταλάβω τι και πως, αλλά μετά απλά το απολάμβανα. Ουσιαστικά είναι μία κατά βάση Watchmen ιστορία που όμως οι ήρωες της DC εμπλέκονται όσο πρέπει για να μην φαίνεται ασύνδετο. Το σχέδιο και τα χρώματα είναι πολύ καλά, με κλασική αισθητική. Στο τέλος της έκδοσης έχει κάποια εναλλακτικά σχέδια εξωφύλλων και ανάμεσα στα τεύχη έχει κάποιες πληροφορίες για τους χαρακτήρες σε μορφή άρθρων από εφημερίδες πχ. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ. Αναμένουμε και το δεύτερο μέρος με τα υπόλοιπα 6 τεύχη για να ολοκληρωθεί η ιστορία.
  5. @Tsaklas Αυτά που λες για το Rorschach μήπως,λέω μήπως,θα έπρεπε να μπουν σε spoiler κουτάκι;; Εγώ ας πούμε που δεν έχω διαβάσει το Watchmen ακόμη,έφαγα spoil(και τι σποιλ ε;;για θάνατο χαρακτήρα!).
  6. Με αφορμή την έναρξη της πολυαναμενόμενης σειράς του τηλεοπτικού DC (grim) universe σε απόδοση από το HBO θα εξετάσουμε γεγονότα και αλήθειες που άλλαξαν την ιστορία των κόμικς μετά από την πρώτη κυκλοφορία των Watchmen και όσα επακολούθησαν σε τεχνικό επίπεδο, δικαιώματα δημιουργών και μετέπειτα κόμικς. Δε θα μακρηγορήσουμε με την περίληψη του βιβλίου ούτε θα κάνουμε spoilers στο βαθμό που έγιναν στα πρόσφατα άρθρα “Batman! Οι άλλες νυχτερίδες” και “Joker! Τα κρυμμένα χαμόγελα”. Ιστορίες όπως το “DC universe rebirth”, “flash/batman: the button” και φυσικά το “Doomsday Clock” είναι πολύ πρόσφατες για να αναφερθούμε στα γεγονότα τους και να χαλάσουμε την έκπληξη για όσους τυχόν δε τα έχουν διαβάσει ακόμα. Πάμε να δούμε αντικειμενικές και υποκειμενικά απόψεις παρακάτω: Δικαιώματα Η DC Comics ανέφερε στους δημιουργούς της σειράς ότι ένα χρόνο έπειτα από την πρώτη κυκλοφορία της θα τους μεταβίβαζε τα δικαιώματα. Alan Moore & Dave Gibbons σύντομα κατάλαβαν ότι ο εκδοτικός οίκος ουδέποτε είχε σκοπό να κάνει τέτοια παραχώρηση. Η στάση του Moore ανά τα χρόνια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τη φράση “συγχωρώ αλλά δεν ξεχνώ ” αφού μετέπειτα υπήρξαν ιστορικές κυκλοφορίες όπως το V For Vendetta από το Vertigo imprint της DC αλλά κράτησε ακέραιη τη στάση του όσο αφορά τους Watchmen. Στις αμέτρητες δημόσιες εκδηλώσεις για το κόμικ τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ποτέ δε δήλωσε παρών, ενώ η DC κάποια στιγμή δήλωσε ότι θα του επέστρεφε τα δικαιώματα αν εκείνος άρχισε να εμφανίζεται στις σχετικές παρουσιάσεις. Ο Moore αρνήθηκε ενώ στη συνέχεια αποκάλυψε ότι το 2010 επίσης αρνήθηκε πρόταση παχυλής αμοιβής προκειμένου να επανέλθει στη σειρά με διάφορα prequels και sequels αυτής μαζί με το Dave Gibbons ενώ μέρος της λίστας υποσχέσεων ήταν και πάλι η επιστροφή των δικαιωμάτων των ηρώων τους σε αυτούς. Αμφότεροι απάντησαν αρνητικά και πάλι. Ο Moore σε μια κρίση αλήθειας πάντως κάποια στιγμή δεν έκρυψε το ότι ήθελε πολύ να βγει μια ιστορία σχετική με τους Minutemen, τους πρώτους υπερήρωες της ιστορίας κατά το Watchmen σύμπαν, κάτι το οποίο δε συνέβη ποτέ τελικά από τη συγκεκριμένη δημιουργική ομάδα τουλάχιστον. Στη σειρά “Before Watchmen” τελικά κυκλοφόρησε η ιστορία των Minutemen μια σειρά που ασφαλώς θα ζει πάντα στη σκιά του “δεν είναι Moore – Gibbons”. Για τους comics enthusiasts προτείνουμε πάντως το Night Owl με τη συμβολή του ιερού Andy Kubert. Στο “2” και στο “3” θα δούμε περιπτώσεις δύο άλλων τιτάνων που θεωρούμε ότι επηρεάστηκαν άμεσα, όχι τόσο στην τέχνη τους όσο στον τρόπο σκέψης και αντίδρασης τους στην προδοσία της DC… …και αν νομίζετε ότι δεν υπάρχουν χειρότερες περιπτώσεις προδοσίας δείτε εκείνη του Frank Miller από τη Marvel και την ηρωίδα Elektra που ευτελίστηκε σε αντίθεση με το Sandman που θα δούμε πιο κάτω ενώ ένα σπουδαίο graphic novel, το “Elektra Lives Again” (στα top 100 overrated comics κατά το Comicdom αλλά καθόλου δε μας νοιάζει) έχει θαφτεί στη σκόνη από τον ίδιο του το δημιουργό καθώς πάντα θα του θυμίζει ένα χτύπημα κάτω από τη μέση από τη Marvel Comics με την οποία έκτοτε δε συνεργάστηκε ποτέ ξανά μέχρι σήμερα. Neil Gaiman Ο Alan Moore κάποια στιγμή είχε αποκαλύψει παλαιότερα ότι συμβουλεύτηκε το Neil Gaiman ουκ ολίγες φορές όσο έγραφε την ιστορία των Watchmen, ειδικά όσοn αφορά θέματα αναφορών σε στοιχεία Χριστιανικά όπως αυτά της Βίβλου και το συμβολισμό της κουκουβάγιας – στο δεύτερο ειδικά σημείο είναι προφανές. Υπενθυμίζουμε ότι στη μυθολογία του Μορφέα ο Neil Gaiman είχε χρησιμοποιήσει στοιχεία από πολλές θρησκείες αλλά κυρίως από τη Χριστιανική. Σχετικά με το Gaiman και τη σχέση του με τον Alan Moore ας δούμε, σύμφωνα με τη δική μας γνώμη πάντα πως γράφτηκε μια χρυσή σελίδα στην ιστορία των κόμικς στη συνέχεια. Ο Neil Gaiman υποψιασμένος από τα δικαιώματα και το πάθημα του νεαρού Alan Moore αναλαμβάνει τη σειρά Sandman με την ευτυχή συγκυρία να είναι προστατευόμενος της λατρεμένης εκδότριας της Vertigo, Karen Berger και στη ρήτρα βάζει έναν απόλυτα σαφή όρο: Η σειρά ολοκληρώνεται σε 75 τεύχη , τον σκοτώνω και κανένας σας ποτέ σε θα τον χρησιμοποιήσει. Η συνέχεια; Κοινό και κριτικοί αποχαιρετούν τη σειρά σαν τη σημαντικότερη της δεκαετίας των 90s, τα spin off για πολλά χρόνια μετά είναι λίγα και εξαιρετικά υψηλής ποιότητας όλα , όπως το endless nights ,το αξέχαστο sandman presents: Lucifer the Morningstar option και τα… ξεχασμένα κλασσικά “The Furies” και “Love Street “, ιστορία με το John Constantine στα νιάτα του. Ο Sandman δεν κακοποιείται με φλύαρες ιστορίες σε γραμμή παραγωγής και γίνεται θρύλος. Χωρίς την εξαπάτηση του Alan Moore για παράδειγμα θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Ολόκληρη Vertigo ίσως είχε μείνει στη σφαίρα του δυνατού κι όχι του υπαρκτού , αφού ουσιαστικά η Karen Berger αποφάσισε να πάρει τα δύο βήματα που η DC δεν πήρε ποτέ , να διατηρεί εμπιστοσύνη στους δημιουργούς της δίχως να τους αποσπά τα δικαιώματα και να τολμήσει αυτό που δεν άφησαν το Moore να κάνει, να δώσουν μια πιο σκοτεινή, με ψεγάδια χροιά σε ήρωες established. “Πάρε απλά το όνομα και ξέχνα τον ήρωα της Golden age, φτιάξε ο,τι θέλεις εσύ”. (Τάδε Έφη Karen Berger στο Neil Gaiman για το Sandman). Δυστοπία και έκπληξη Η σειρά μοιραία είναι επηρεασμένη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της από τη βαθιά αγωνία που στιγμάτισε βαθιά τη δεκαετία του 1980 στα κόμικς, τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και τον κινηματογράφο. Σε επίπεδο αμερικανικό, ευρωπαϊκό και εγχώριο δεν υπάρχει κάτι που να εξέπεμπε ένα άρωμα πιο έντονο από ότι αυτό . Από ένα σημείο και μετά το “κακό” ( ή αν προτιμάτε, απλά πολύ σκληρό) τέλος φαίνεται ότι θα έρθει , αλλά μέσα από αμέτρητες λεπτομέρειες (το μεγάλο όπλο των Watchmen) διατηρείται μια ισορροπία που βγάζει ταυτόχρονα ένα 50-50 για την τελική έκβαση. Το βιβλίο με τις μαρτυρίες του μάρτυρα πίστης Rosarch που σώθηκε δίνει μια σκοτεινή δικαίωση στο μεγάλο παράπονο με το οποίο αφήνει τον αναγνώστη στο τέλος η ιστορία. Πρόσφατα έκανα το συνειρμό με τους Watchmen βλέποντας μια άλλη σειρά του Hbo, το βιογραφικό Chernobyl. Όταν αναφέρθηκαν στο τέλος οι κασέτες με τις μαρτυρίες του που βγήκαν στο φως μετά το θάνατο του, ένα θάνατο που προήλθε έπειτα από την προσωπική κόλαση στην οποία φρόντισαν να τον βάλουν ανώτερα κεφάλια επειδή τόλμησε να μην αποκρύψει αλήθειες που καυτηρίασαν την πάλαι ποτέ Σοβιετική ένωση. Η δυστοπική ατμόσφαιρα λοιπόν του Moore γίνεται σκέψη στο κεφάλι μας βλέποντας μια αληθινή ιστορία που επί Ουκρανικού εδάφους έμελλε να μείνει για πάντα ως ένα από τα πιο τρομακτικά συμβάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας αφού το προσωπικό συμφέρον και η μεγαλομανία στα όρια της σχιζοφρένειας έβαψαν με αίμα τον πλανήτη και στις δύο περιπτώσεις, τη μυθοπλασία και την πραγματικότητα. Το Watchmen στα late 80s ήταν πραγματικά ο ακρογωνιαίος λίθος της ενηλικίωσης των κόμικς. Σειρά και προσδοκίες Ζούμε ακόμα σε ρυθμούς … Τζόκερ, μια ενήλικη ιστορία που με μεγάλες παραλλαγές έγινε ταινία και σε πολλούς δεν άρεσε αυτό. Ένας παραλληλισμός στο τρέιλερ εύκολα γίνεται αφού παρακολουθούμε μια παρέλαση ιδεαλιστών με μάσκες Rosarsch, έπειτα από την αντίστοιχη με μάσκες κλόουν στην ταινία με τον Χοακίν Φοίνιξ. Η DC comics αποδίδει σιγά σιγά τη black label φιλοσοφία στην οποία έχει επενδύσει τελευταία στα κόμικς και στην οθόνη, δίνοντας στους δημιουργούς την ελευθερία που επί χρόνια της στέρησε ώστε να κινηθούν ελεύθερα χωρίς να ακολουθούν πιστά τα origins των χαρακτήρων αποδίδοντας φανταστικές ιστορίες, συχνά ακατάλληλες για ανηλίκους μέσα από μίνι σειρές με μέση, αρχή και τέλος (επιτέλους) και μακριά από το φαύλο κύκλο των μηνιαίων σειρών που ευτελίζονται από μόνες τους (Batman by Tom King, το ένα μηνιαίο τεύχος έγινε δύο τεύχη για να εξαργυρώσει η DC την επιτυχία στο έπακρο και τα δύο τεύχη έγιναν η καταστροφή). Στη σειρά λογικά θα δούμε πολλά πράγματα που δε συνέβησαν ποτέ στην κεντρική ιστορία ούτε στα Before Watchmen prequels ή στο Doomsday Clock. Πολλά καλά βιβλία και ταινίες γίνονται βασιζόμενα σε έναν απλό κανόνα. Στη μυθοπλασία υπάρχει ελευθερία και ένα based προϊόν μυθοπλασίας αλλάζει ως ένα βαθμό για καλό σκοπό . Αυτός ο επαναστατικός τρόπος σκέψης ξεκίνησε κατά μία έννοια το 1986 με το The Dark Knight Returns του Frank Miller και φυσικά με το Watchmen (σε mainstream επίπεδο πάντα). Who watches the Watchmen Πράγματα που θα θυμόμαστε: – η ανατριχιαστική παραπομπή του ρολογιού με εκείνο της ανθρωπότητας που πλησίαζε προς…μεσάνυχτα στο πλαίσιο του τρόμου του πυρηνικού πολέμου των 80s μεταξύ Σοβιετικών και ΗΠΑ. -η αποδοχή του σεξ, της βίας και του μη κοινώς αποδεκτού στα mainstream comics. Οι σκηνές σεξ της μητέρας του Rosarch, ο γυμνός Doctor Manhattan, η εξαΰλωση του Rosarch και η… πολύ σέξι Silk Spectre ήταν στοιχεία που μέχρι τότε είχαμε δει μόνο σε indie comics. – το “κακό ” τέλος που έκανε την εκδοτική ομάδα να τσακωθεί με τον Alan Moore καθώς θεωρήθηκε ότι δεν έβγαινε νόημα από το μήνυμα του Ozymandias ότι βάφοντας με αίμα εκατομμυρίων νεκρών τον πλανήτη θα έφερνε την ειρήνη και ότι οι αναγνώστες θα σοκάρονταν. Το αινιγματικό επίσης τέλος που δεν μας άφησε ποτέ να δούμε αν το βιβλίο του Rosarch θα έφθανε στη δημοσιότητα όσο και να μην αρέσει σε πολλούς είναι καταλυτικό στη θρυλοποίηση των Watchmen. – τα χρώματα που χρησιμοποίησε ο Higgins ήταν ίδια σε “καλούς” και “κακούς”, πράγμα πλήρως ασυνήθιστο για τα κόμικς τότε, αφού το καθιερωμένο μοτίβο ήθελε τα βασικά χρώματα να γεμίζουν τις φιγούρες των πρώτων και τα σύνθετα εκείνες των δεύτερων . Η τέλεια αντανάκλαση της αμφιλεγόμενης ηθικής που χαρακτήριζε την πλευρά των ηρώων όσο εκείνης των εχθρών. – η ανάδειξη των Watcmen από το περιοδικό Time ως μιας από τις 100 κορυφαίες νουβέλες της ιστορίας. Τα κόμικς δεν θα ήταν μόνο για παιδιά ποτέ ξανά πια και σε αυτό είχε μπει σφραγίδα. Ο άνθρωπος που έγινε θεός Είναι χαρακτηριστικό το ποσό τσαλακώνεται ο μύθος των υπερηρώων σε αυτή τη σειρά κόμικς. Για αυτό άλλωστε δεν ακολουθήθηκε το αρχικό σενάριο όπου οι πρωταγωνιστές θα ήταν ήρωες ορόσημα όπως ο Question (που με ορισμένες παράλληλες γεννήθηκε μέσα από τα σπλάχνα του τελικά ο Rosarch) και το δίδυμο Moore-Gibbons έπλασε νέους ήρωες. Είναι φανερό το μοτίβο στο οποίο κινήθηκαν όσο αφορά κάποιους χαρακτήρες αφαιρώντας τους τα δυνατότερα στοιχεία τους. Δύο είναι τα πιο τρανταχτά παραδείγματα, ο Batman που απογυμνώθηκε από την ατσάλινη θέληση του και την επιμονή του να βρίσκει σε όλα τη λύση για να πάρουμε στα χέρια μας το δυσλειτουργικό Night Owl ενώ την ίδια στιγμή ο Ozymandias εχει το μυαλό του νυχτερίδα, δυνάμεις απίστευτες σαν εκείνες του Superman αλλά το ήθος του δεύτερου έχει πάει περίπατο. Η πιο έξυπνη σκέψη όμως είναι ο Dr Manhattan, ο άνθρωπος που έγινε θεός. Ο ταπεινός και ταλαντούχος νέος που έχει γερά θεμέλια για μια καλή συζυγική ζωή και καριέρα γίνεται ένας θεός με απεριόριστες δυνάμεις και αθανασία μετά το φριχτό του ατύχημα. Ναι, εύστοχα το Watchmen έχει χαρακτηριστεί ως το Citizen Kane των κόμικς αλλά στην προκειμένη υπάρχει ένα διαφορετικό υπόβαθρο. Κάποτε ο Ιησούς Χριστός από το Κάνσας , ο Κλαρκ Κεντ έγινε ο μεσσίας και ο καλός άνθρωπος που κοίταξε χαμηλά για να δει τους άλλους ανθρώπους στα μάτια. Όσο και να αντιπαθούν το Σούπερμαν για τον κλισέ αμερικανοκαθολικισμό του και το ποιόν του ως ένα καλό παιδί που κάνει όσα του δίδαξαν οι γονείς του, όσο και να μη σταματούν ποτέ τα κρύα αστεία για τη στολή του, νομίζω κάθε αναγνώστης κάπου, κάπως, κάποτε έχει ταυτιστεί με το ήθος του και την ήρεμη δύναμη που όταν την αγκαλιάζει η οργή του γίνεται ένα πάθος ικανό να αλλάξει τα πάντα. Είναι ο κρυφός πόθος κάθε ανθρώπου να το βρει στον εαυτό του και στους γύρω του. Ο μπλε θεός είναι το αντίθετο,ε εκείνος που έγινε μια μεγάλη μπάλα αλαζονείας και κυνισμού όταν απομονώθηκε από την ανθρώπινη φύση του , ενώ μόνο η κατάθλιψη έχει απομείνει ενδόμυχα να του θυμίζει όσα ήταν και όσα δεν πρόλαβε να γίνει.Ο Moore κατά πάσα πιθανότητα είχε στο μυαλό του όταν έδινε πνοή σε αυτό το χαρακτήρα το αντίθετο του Σουπς και το αποδίδει με τρόπο φιλοσοφικό και καθόλου εξόφθαλμο μακριά από την πεπατημένη που ακόμα συναντάμε σήμερα στην ποπ κουλτούρα (βλέπε την πρόσφατη ταινία bright burn) όπου το αντίθετο του Σούπερμαν είναι απλώς ένα παντοδύναμο ον με σατανικές προθέσεις( ή σοβιετικό όπλο να προπαγανδίζει ) που προσγειώθηκε από κάπου μακριά . Spawn #10 και άλλα Watchmen ανιψάκια Το κόμικ The authority το Warren Ellis που έχει σαφείς επιρροές από τους Watchmen και είναι η πρώτη ιστορία κόμικς που παρουσίαζε σούπερ ήρωες εκ των οποίων κάποιοι μεταξύ άλλων ήταν ανοικτά γκέι . The boys επίσης που απολαύσαμε πρόσφατα στη μικρή που ξεκίνησε από τη Wildstorm επίσης για να συνεχίσει στη Dark Horse comics έπειτα από το περιστατικό λογοκρισίας με τη DC Comics και βλέπουμε ουσιαστικά τους Watchmen ξεκάθαρα χυδαίους και ανδρείκελα της σκοτεινής πλευράς του μάρκετινγκ ,πολλές ακόμα ιστορίες… Το ρητό λέει “οι σοφοί κλέβουν ενώ οι ατάλαντοι απλά αντιγράφουν ‘. Δε χρειάζονται αναλύσεις για να αποδειχθεί ότι ο αγαπημένος μας Garth Ennis εδώ υπάγεται στους πρώτους . Και ένα διαμάντι , το τεύχος του Spawn που στα πρώτα του μόλις τεύχη έφερνε μια νέα επανάσταση στα κόμικς με το hardcore σχέδιο και τον απόλυτο αντιήρωα που πούλησε την ψυχή του στο διάολο σημαδεύοντας μια ολόκληρη γενιά πολύ νεαρών τότε αναγνωστών . Σε εκείνο το τεύχος ο Todd McFarlane αποφασίζει να μας διηγηθεί με τρόπο “γλυκό ” και χιουμοριστικό ορισμένα από τα πιο σοβαρά και θλιβερά ταυτόχρονα γεγονότα για τα δικαιώματα των χαρακτήρων κόμικς και καυτηριάζει αφενός τις δύο μεγάλες εταιρείες του χώρου και αφετέρου και τους δημιουργούς που πούλησαν την ψυχή τους την ίδια σε πολλές περιπτώσεις. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σελίδα όπου είναι σαφές το υπονοούμενο ότι ήρωες όπως ο Σούπερμαν και ο Γούλβεριν και οι άλλοι είναι σε ένα μπουντρούμι της κόλασης ενώ στην άλλη μεριά είναι οι δημιουργοί τους , καταδικασμένοι οικειοθελώς . Στη σελίδα αυτή φιγουράρει μεταξύ άλλων η λέξη ” Watchmen” . Ο Spawn στο τέλος καταλήγει με το φίλο του το Cerebus στη θαλπωρή του οικογενειακού του σπιτιού , την οποία δυόμισι δεκαετίες μετά ακόμα δεν έχει δει στο continuity της ιστορίας και στην τελευταία σελίδα δύο άλλοι φίλοι ,οι δημιουργοί των δύο , Todd McFarlane και δίνουν ορκο ότι οι ήρωες τους θα είναι δικά τους πνευματικά παιδιά για πάντα. … το αν ο Todd McFarlane από Χριστός έγινε Ιούδας ή όχι στη συνέχεια αφήνοντας πλήρως τα κόμικς και το Spawn όταν εκείνος έγινε household name , έρμαιο ενός φαύλου κύκλου ιστοριών αέναης επανάληψης με εξαιρετικό σκίτσο πάντα και μια πολιτική ” τα βγάζουμε από τις φιγούρες” είναι μια άλλη ιστορία και όχι της παρούσης.
  7. Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...
  8. Τα κόμικς αντιμετώπιζαν πάντα προβλήματα με τη λογοκρισία. Σπανίως περιλαμβάνονταν όμως σε λίστες οργανισμών που μάχονται για την ελευθερία και τη διακίνηση των ιδεών, καθώς θεωρούνταν ανάξια λόγου και αναφοράς. Η μεγάλη δημοφιλία που απολαμβάνουν πολλά κόμικς τα τελευταία χρόνια οδηγεί στην αύξηση των κρουσμάτων λογοκρισίας. Και στην εγρήγορση των φορέων που αγωνίζονται για την εξάλειψή της. Εδώ και περισσότερες από τρεις δεκαετίες το Ίδρυμα για τη Νομική Προστασία των Κόμικς (Comic Book Legal Defense Fund, CBLDF) στις ΗΠΑ δραστηριοποιείται πάνω στην προστασία δημιουργών κόμικς, εκδοτών, βιβλιοπωλών και φυσικά αναγνωστών από τη λογοκρισία. Ιδρυτής του υπήρξε ο εμβληματικός Denis Kitchen, δημιουργός κόμικς, σημαντικός εκπρόσωπος του underground ρεύματος και μετέπειτα ιδιοκτήτης της εταιρείας Kitchen Sink Press, με αξιοσημείωτη παραγωγή στον τομέα των εναλλακτικών κόμικς. Καταστατική αρχή και βασική προτεραιότητα του CBLDF από τη μέρα της ίδρυσής του υπήρξε η προστασία των δικαιωμάτων που απορρέουν από την πρώτη συνταγματική τροποποίηση. Σε δεκάδες μέχρι σήμερα περιπτώσεις οι εθελοντές ακτιβιστές του CBLDF από κάθε τομέα της παραγωγής κόμικς σε συνεργασία με δικηγόρους και άλλες οργανώσεις για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αναγνωστών έχουν δημοσιοποιήσει προβλήματα λογοκρισίας και έχουν δράσει με κάθε νόμιμο μέσο για να αποτρέψουν τον αποκλεισμό βιβλίων από την αγορά, τις εκθέσεις και τις δημόσιες πανεπιστημιακές και σχολικές βιβλιοθήκες σε όλη την αμερικανική επικράτεια. Όπως οι ίδιοι τονίζουν, η μεγάλη αποδοχή που γνωρίζουν πλέον τα κόμικς και η είσοδός τους στον δημόσιο και ακαδημαϊκό λόγο έχει συνέπεια και την όλο και μεγαλύτερη στοχοποίησή τους από συντηρητικούς κύκλους που μέχρι πρότινος τα θεωρούσαν αμελητέας σημασίας αναγνώσματα. Πριν από λίγες ημέρες το CBLDF δημοσιοποίησε την έκθεση της ειδικής υπηρεσίας του Αμερικανικού Οργανισμού Βιβλιοθηκών αναφορικά με τα βιβλία που υπέστησαν τη βία της λογοκρισίας περισσότερο από άλλα κατά την τελευταία δεκαετία. Και, διόλου περίεργο, ανάμεσά τους βρίσκονταν πολλά κόμικς. Από αυτά, τα έργα που αντιμετώπισαν τα πιο έντονα προβλήματα ήταν ορισμένα από τα πιο αναγνωρισμένα, πολυβραβευμένα και ευπώλητα κόμικς των τελευταίων ετών. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, στις πρώτες θέσεις ξεχωρίζουν το «Fun Home» της Alison Bechdel (κυκλοφορεί στα ελληνικά ως «Το Θανατάδικο» από τις εκδόσεις Γράμματα), το «Watchmen» των Alan Moore - Dave Gibbons (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis), το «Maus» του Art Spiegelman (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Zoobus), το «Y: The Last Man» των Brian Vaughan, Pia Guerra κ.ά. (ο πρώτος τόμος κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis) και το «Bone» του Jeff Smith (ολόκληρη η σειρά κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press). «Fun Home» («Το Θανατάδικο») της Alison Bechdel Το βραβευμένο βιβλίο της Αμερικανίδας δημιουργού με τον ευφυή υπότιτλο-λογοπαίγνιο «A Family Tragicomic» (Ένα οικογενειακό τραγικόμικς) γνώρισε τεράστια επιτυχία και ακολουθήθηκε από τη συνέχειά του με τίτλο «Are You my Mother» (Μήπως είσαι μάνα μου;). Από το 2006 ωστόσο, που πρωτοκυκλοφόρησε, μέχρι σήμερα εξακολουθεί να προκαλεί την οργή συντηρητικών κύκλων λόγω των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται. Αποτελεί μια μορφή απομνημονευμάτων της δημιουργού του που συνθέτει μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία εστιάζοντας στην οικογενειακή της κατάσταση, στην εξωτερίκευση της ομοφυλοφιλίας της αλλά και στην αυτοκτονία του πατέρα της, ιδιοκτήτη γραφείου τελετών και επίσης ομοφυλόφιλου. Πέρσι και φέτος το βιβλίο αντιμετώπισε προβλήματα καθώς σύλλογοι γονέων στο Νιου Τζέρσεϊ απαίτησαν και πέτυχαν την απόσυρσή του από τις σχολικές βιβλιοθήκες με τον ισχυρισμό ότι τα παιδιά τους θα υποστούν ανεπανόρθωτη βλάβη αν το διαβάσουν. Μετά τις αντιδράσεις του CBLDF και του National Coalition Against Censorship (Εθνική Συμμαχία Ενάντια στη Λογοκρισία) η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια και η ετυμηγορία ήταν υπέρ του βιβλίου, το οποίο τελικά επέστρεψε στα σχολεία. «Watchmen» των Alan Moore - Dave Gibbons Ένα από τα πιο γνωστά βιβλία στην ιστορία των κόμικς, το «Watchmen», άλλαξε τη ροή των υπερηρωικών περιπετειών και έθεσε νέες βάσεις στις ιστορίες με τους αυτόκλητους ήρωες με τα κολάν παρουσιάζοντάς τους πιο ανθρώπινους, πιο ευάλωτους, πιο επιρρεπείς στα λάθη και στα πάθη. Φαντάζει τελείως παράλογο ένα τέτοιο βιβλίο να αποτελεί στόχο των λογοκριτών, αλλά στο Κάνσας των ΗΠΑ, όπως μεταφέρει το CBLDF μετά την αποκαλυπτική έκθεση ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού (Books to Prisoners) που αντικείμενό του έχει να προωθεί βιβλία στους φυλακισμένους, το «Watchmen» βρισκόταν ανάμεσα στα 7.000 βιβλία που οι αρχές του Κάνσας είχαν απαγορεύσει επί σειρά δεκαετιών στους περίπου 10 χιλιάδες έγκλειστους της Πολιτείας. «Y: The Last Man» των Brian Vaughan - Pia Guerra Όταν όλα τα αρσενικά πλάσματα του πλανήτη, εκτός από τον Yorick, πεθαίνουν από μια άγνωστη αιτία, ο πρωταγωνιστής του δεκάτομου έργου πρέπει να προσαρμοστεί και να επιβιώσει σε έναν εκ των πραγμάτων κόσμο μητριαρχίας και νέων συνθηκών. Τι κι αν το πολυεπίπεδο «Y: The Last Man» έχει αναφορές στο κλασικό «Ο τελευταίος άνθρωπος» της Μέρι Σέλεϊ, τι κι αν το όνομα του τελευταίου άντρα παραπέμπει στον σεξπιρικό χαρακτήρα από τον Άμλετ και κάνει λογοπαίγνιο με το σύμβολο του χρωμοσώματος που καθορίζει το αντρικό φύλο στον άνθρωπο, αυτά δεν ήταν αρκετά για να αποφύγει το βιβλίο τις περιπέτειες σε κολέγιο της Καλιφόρνιας, όταν ζητήθηκε η απόσυρσή του μαζί με άλλων κόμικς όπως το «Persepolis» της Marjane Satrapi, το «Sandman» του Neil Gaiman κ.ά. με την κατηγορία της πορνογραφίας. Τα άμεσα αντανακλαστικά του CBLDF και της Συμμαχίας Ενάντια στη Λογοκρισία απέτρεψαν τα χειρότερα και το βιβλίο «αθωώθηκε». «Bone» του Jeff Smith Από τα πρώτα χρόνια της ετήσιας δημοσίευσης της λίστας με τα πιο απαγορευμένα βιβλία που κοινοποιεί ο Αμερικανικός Οργανισμός Βιβλιοθηκών, το εννιάτομο και πολυβραβευμένο «Bone» του Jeff Smith έχει σταθερή παρουσία σε διάφορες Πολιτείες. Οι πιο συχνές κατηγορίες που δέχεται είναι ότι περνάει πολιτικά μηνύματα στα παιδιά, είναι βίαιο και έχει ρατσιστικό περιεχόμενο, παρουσιάζει χαρακτήρες να πίνουν και να καπνίζουν κ.ά. Όπως υπενθυμίζει το CBLDF, σε μία από τις απόπειρες λογοκρισίας ο Jeff Smith είχε δηλώσει: «Δεν έχω ιδέα ποιο ακριβώς βιβλίο διάβασαν αυτοί οι άνθρωποι. Ακούγοντας παρόμοιες καταγγελίες το τελευταίο διάστημα αρχίζω να πιστεύω πως τέτοιες εξωφρενικές κατηγορίες (στ’ αλήθεια, ρατσισμός;) μαρτυρούν περισσότερα για αυτούς που τις εξαπολύουν παρά για τα ίδια τα βιβλία». Αν και το βασικό θέμα του είναι απλώς το επικό, περιπετειώδες ταξίδι μιας οικογένειας funny animals και η ιστορία προάγει με χιούμορ τη φιλία, τη διαφορετικότητα και την αφοσίωση, υπήρξαν περιπτώσεις στο Τέξας, στο Νιου Μέξικο, στη Μινεσότα και αλλού που κάποιοι ενοχλήθηκαν και ζήτησαν την απόσυρσή του από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Σε κάθε περίπτωση το CBLDF βοήθησε να «πέσουν» οι κατηγορίες και να μπορούν μικροί και μεγάλοι να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο σπουδαίο αυτό έργο. «Maus» του Art Spiegelman Το πασίγνωστο έργο του Αμερικανού δημιουργού, που τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ το 1992 για τη σπαρακτική καταγραφή του Ολοκαυτώματος μέσω της βιογραφίας του πατέρα του, Εβραίου επιζήσαντος του Άουσβιτς, έχει δεχτεί πολλές επιθέσεις κατά καιρούς, με τις περισσότερες από αυτές να εστιάζουν στην εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος στην οποία, όπως ισχυρίζονται, προβαίνει ο Spiegelman. Στη Ρωσία όμως, το 2015, το βιβλίο αποσύρθηκε από τα ράφια πολλών βιβλιοπωλείων εξαιτίας ενός νέου νόμου που απαγορεύει να φαίνεται η σβάστικα ακόμα και σε κάποιο έργο τέχνης. Στο εξώφυλλο του Maus φιγουράρει μια ευμεγέθης σβάστικα, με αποτέλεσμα ένα βιβλίο που δημιουργήθηκε για να καταγγείλει τον ναζισμό να πέσει θύμα των υπερβολών μιας κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας. Επιπλέον το Maus δέχτηκε απειλές και σε πολλά αμερικανικά σχολεία με την κατηγορία ότι προβάλλει πολιτικά θέματα που δεν αρμόζουν σε ανήλικους μαθητές. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με τη συντηρητική στροφή στις ΗΠΑ να γίνεται όλο και πιο απότομη, το έργο του CBLDF γίνεται όλο και πιο σημαντικό αλλά όλο και πιο δύσκολο. Οι περιπτώσεις λογοκρισίας, όπως άλλωστε και στη χώρα μας, δεν φαίνεται να λιγοστεύουν. Οργανισμοί όπως το CBLDF, που δεν στοχεύουν μόνο στην προστασία των αναγνωστών και των δημιουργών αλλά και στην καλλιέργεια μιας δημοκρατικής κουλτούρας ελευθερίας της έκφρασης και της διακίνησης των ιδεών, μπορούν να συμβάλουν στην αναχαίτιση της ακροδεξιάς επέλασης. Προς όφελος των καλλιτεχνών και του κοινού. Και το σχετικό link...
  9. Αφορμή για αυτό το άρθρο αποτέλεσε το πρώτο τεύχος του BATMAN: DAMNED των Lee Bermejo και Brian Azzarello. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες (εξάλλου, τα είπε πολύ ωραία η Τόνια στην κριτική της) θα αναφέρω απλά ότι, όπως και το JOKER των ίδιων δημιουργών, το comic αποτελεί ένα ακόμη τρανό παράδειγμα του πώς να δημιουργήσεις hype για τη δουλειά σου, χρησιμοποιώντας shock value, nudity, splatter, κ.λπ. ως υποκατάστατο ικανοτήτων γραφής και βασικών κανόνων storytelling. Το πέος του Batman, εκτός από ένα άκρως επιτυχημένο publicity stunt, αποτελεί απλώς την (κάπως μαλακή, οφείλω να ομολογήσω) κορυφή του παγόβουνου μιας σειράς ατυχών επιλογών, τόσο για τη DC, όσο και για τη Marvel. Και αυτή ξεκινά από την ιδεοληψία στην οποία δείχνουν να είναι εγκλωβισμένες οι δύο εκδοτικές, η οποία θεωρεί δεδομένο ότι τα superhero comics, προκειμένου να είναι πιο “προχωρημένα”, θα πρέπει να είναι σκοτεινά και ρεαλιστικά. Η άποψη αυτή δεν είναι καινούργια. Οι ρίζες της πιθανόν να μπορούν να εντοπιστούν στην πιο “down to earth” επανεφεύρεση του superhero genre από την Marvel, τη δεκαετία του 1960, που κατέστησε την εταιρία δημοφιλή και σε ανθρώπους που δεν ανήκαν στο παραδοσιακό παιδικό αναγνωστικό κοινό. Από την άλλη, η DC, την ίδια περίοδο, μπορεί να έμοιαζε προσκολλημένη στο παρελθόν, όμως η συνταγή που ακολουθούσε ήταν απολύτως πετυχημένη, μέσα κι έξω από τα comics. Ας μην ξεχνάμε ότι, παρ’ όλο που σήμερα είναι της μόδας να κοροϊδεύει κανείς την τηλεοπτική σειρά BATMAN, με πρωταγωνιστή τον Adam West, όταν προβαλλόταν ήταν φοβερά δημοφιλής και γι’ αυτό, εξάλλου, έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα “τρία Bs των ’60s” (τα άλλα δύο αφορούν έναν πράκτορα που πίνει μαρτίνι και το σημαντικότερο, ίσως, συγκρότημα όλων των εποχών). Με την αλλαγή της δεκαετίας, η DC άρχισε να προσπαθεί να μοιάσει περισσότερο στη Marvel, ενσωματώνοντας στα comics της διάφορα κοινωνικά ζητήματα και βάζοντας τους ήρωές της αντιμέτωπους με καθημερινά και επίκαιρα διλήμματα. Και φυσικά, τη δεκαετία του 1980, τα πράγματα κορυφώθηκαν, μέσα από τα comics του Alan Moore, του Frank Miller και πολλών άλλων. Θα ήταν άδικο, βέβαια, και απολύτως άστοχο, να κατηγορήσουμε τέσσερις-πέντε δημιουργούς για τη σημερινή κατάσταση, όμως ένα είναι σίγουρο: Η εμπορική επιτυχία comics όπως το WATCHMEN, καθώς και η σχεδόν καθολική αποδοχή τους ως αριστουργήματα, δημιούργησε τις βάσεις για όσα ακολούθησαν. Και φυσικά, με τους αναγνώστες να έχουν μέρος της ευθύνης, οι εταιρίες θεώρησαν ότι πήραν ένα σαφές μήνυμα. Τα comics πλέον πρέπει να είναι σοβαρά! Αρκετά με αυτές τις παράξενες ιστορίες, όπου γραφικοί ήρωες με κολάν παλεύουν με νοήμονες γορίλες. Το κοινό θέλει βία, αίμα, βιασμούς, ταλαιπωρημένους πρωταγωνιστές και δράμα. Πολύ δράμα! Για να μην παρεξηγηθώ, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία διάθεση να μειώσω τη σημασία έργων όπως το WATCHMEN (για να μείνουμε στο πιο γνωστό και κλασικό παράδειγμα). Όμως, όπως σωστά έχουν σημειώσει και άλλοι στο παρελθόν, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως αυτό που, κυρίως, το κάνει τόσο σημαντικό, πέρα από την αρτιότητα του τεχνικού σκέλους, είναι το πώς προσεγγίζει και αποδομεί το superhero genre. Αν, όμως, απογυμνώσουμε το έργο από το context του είδους και της εποχής, τότε το WATCHMEN είναι λίγο φτωχότερο από αυτό που νομίζουμε ότι είναι. Ακόμη χειρότερα, όταν οι εκδοτικές πάρουν ως δεδομένο ότι μπορούν να εφαρμόσουν τη συνταγή του WATCHMEN, ή του THE DARK KNIGHT RETURNS, στα πάντα, καταλήγουμε με κάτι που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το προϊόν το οποίο υποτίθεται ότι πουλάνε. Και κάπως έτσι, τη δεκαετία του 1990, η βιομηχανία έδειξε να πιάνει πάτο. Σήμερα, βέβαια, ξέρουμε ότι αυτό που τότε έμοιαζε με πάτο, ήταν μόνο η αρχή… Η τελευταία εικοσαετία, πλην κάποιων πολύ σημαντικών εξαιρέσεων, υπήρξε απολύτως καταστροφική για τα superhero comics, για πάρα πολλούς λόγους. Εδώ, όμως, θα συζητήσουμε για τον ένα και, κατά τη γνώμη μου, κυριοτέρο λόγο. Για το γεγονός ότι, σε αυτή την περίοδο, έχει αλλοιωθεί σε τρομαχτικό βαθμό το τι είναι και τι πραγματεύονται τα superhero comics. Τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξαν ιστορίες όπου οι ήρωες αναγκάζονταν να καταφύγουν σε ανορθόδοξες, ή ίσως και ανήθικες μεθόδους, ενώ παράλληλα μπορεί να αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα, να έπεφταν χαμηλά, να έχαναν σε μάχες με τους αντιπάλους τους, ή ακόμη και να πέθαιναν. Σε αυτές, όμως, τις ιστορίες, κύριο στοιχείο αποτελούσε το ότι, παρά τις όποιες αδυναμίες τους, αυτό που τους κάνει ήρωες είναι το πως μπορούν να διαχειριστούν μία τραγική εμπειρία και να επιστρέψουν καλύτεροι, ή και δυνατότεροι, μέσα από αυτή. Ο Batman, ο Spider-Man και πολλοί άλλοι χαρακτήρες, βγάζουν νόημα μόνο ως άνθρωποι οι οποίοι, κάποια στιγμή στη ζωή τους, βίωσαν κάτι τραγικό και αυτό τους όπλισε με μια πανίσχυρη ηθική και με τέτοια αποφασιστικότητα, ώστε να μην επιτρέψουν αυτό να επαναληφθεί. Αντίστοιχα, ο Superman δεν έχει λόγο ύπαρξης χωρίς τον ηθικό κώδικα της οικογένειας Kent, χωρίς τον θαυμασμό του και την πίστη του προς το ανθρώπινο είδος και χωρίς, στην ουσία, να συμβολίζει την πιο φωτεινή εκδοχή καθενός από εμάς. Όταν απογυμνώνεις αυτούς τους χαρακτήρες από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τους, καταλήγεις με βασανισμένες καρικατούρες, που δεν απέχουν και πάρα πολύ από τους αντίπαλους τους οποίους υποτίθεται ότι προσπαθούν να σταματήσουν. Το βασικό πρόβλημα, όμως, είναι ότι αυτό φαίνεται να είναι, εν τέλει, και ο σκοπός των εκδοτικών. Αυτό που θα ονόμαζα “κληρονομιά του KILLING JOKE“, όπου ο Batman και ο Joker συμβολίζουν, ουσιαστικά, τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αποτελεί μία από τις πιο στρεβλές απεικονίσεις του superhero genre, αλλά και, αντίστοιχα, μία από τις πιο επιδραστικές. Λεπταίνοντας σταδιακά τη γραμμή που χωρίζει τον ήρωα από τον villain, σήμερα έχουμε καταλήξει να είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσουμε τον ένα από τον άλλο. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι, σταδιακά, οι αντιήρωες, που έκαναν την εμφάνιση τους τη δεκαετία του 1970, εκθρόνισαν τους ήρωες. Ούτε ότι οι ίδιοι οι ήρωες άρχισαν να γίνονται πιο σκοτεινοί και βασανισμένοι, ενώ παράλληλα οι villains άρχισαν να γίνονται πιο συμπαθείς, αφού ίσως να μην χρειάζεται κάτι παραπάνω από “μια κακή μέρα”, για να καταλήξεις μανιακός δολοφόνος. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτές οι απλοποιημένες υποθέσεις σχετικά με την ύπαρξη και τη φύση του καλού και του κακού, συνδυαστικά με μια επιτηδευμένα intellectual γραφή, άρχισαν να περνιούνται και να γίνονται αποδεκτές ως υψηλή φιλοσοφία, που απευθύνεται σε πιο “καλλιεργημένους” και “ώριμους” αναγνώστες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, άνθρωποι που, επί της ουσίας, δεν έχουν καμία σχέση με το superhero genre, όπως ο Brian Michael Bendis και ο Brian Azzarello, αναδείχθηκαν σε μεσσίες του είδους. Και κάπως έτσι, φτάσαμε από αριστουργήματα όπως το MOONSHADOW και το SWAMP THING, στο BATMAN: DAMNED. Προσθέτοντας, μάλιστα, σε αυτή την εξίσωση και το στοιχείο του σοκ, εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει πώς, την τελευταία δεκαπενταετία, προέκυψαν ιστορίες όπως το IDENTITY CRISIS, το ULTIMATUM (και γενικά πολλά πράγματα από το Ultimate Universe), το ALL-STAR BATMAN AND ROBIN, το JUSTICE LEAGUE: CRY FOR JUSTICE, το “Sins Past”, το CIVIL WAR, το SUPERIOR SPIDER-MAN και πάει λέγοντας. Φυσικά, αντίστοιχο ρόλο έπαιξε στον κινηματογράφο η τριλογία του Christopher Nolan, με πρωταγωνιστή τον Batman, χωρίς την οποία εκτιμώ ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει το νοσηρό κινηματογραφικό σύμπαν του Zack Snyder, όπου είναι ΟΚ για τον Superman και τον Batman να δολοφονούν τους αντιπάλους τους, είτε ελλείψει άλλων επιλογών, είτε επειδή έχουν απλά απογοητευτεί από τον κόσμο. Άλλωστε, η βασική αρχή του THE DARK KNIGHT είναι το “you either die a hero or you live long enough to see yourself become the villain”. Το τρομαχτικό αυτής της κυνικής ομολογίας, είναι η ευκολία με την οποία οι ίδιοι οι δημιουργοί θεωρούν ότι, αργά ή γρήγορα, ο κάθε ήρωας, ακόμη και αν έχει τις καλύτερες προθέσεις, θα παραδοθεί στην σκοτεινή πλευρά. Αυτή η άκρως πεσιμιστική αντίληψη, που παίρνει ως δεδομένη τη σκοτεινή, βίαιη και απολύτως σκατόψυχη φύση του ανθρώπου, δυστυχώς είναι αρκετά δημοφιλής στις μέρες μας και φυσικά δεν περιορίζεται αποκλειστικά στον χώρο των comics (μια ματιά σε πετυχημένες σειρές όπως το BLACK MIRROR, το επιβεβαιώνει). Αυτό, λοιπόν, το ιδεολογικό αφήγημα, που προτιμά όλοι οι χαρακτήρες των comics να περιορίζονται στα θολά πλαίσια των γκρι ηθικών αποχρώσεων, έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με την ίδια τη φύση των superhero comics, τα οποία, για πολλές δεκαετίες, κατάφεραν να μιλήσουν για πάρα πολύ σημαντικά ζητήματα, μέσα από μια αφοπλιστική απλότητα, χωρίς να χάσουν τον χαρακτήρα τους. Και μπορεί πολλοί να τα έχουν κατηγορήσει για την μανιχαϊστική λογική τους, όμως η πλήρης ισοπέδωση των διαφορών μεταξύ του τι είναι καλό και τι είναι κακό, in my book τουλάχιστον, δεν συνεπάγεται απαραίτητα κάποιου είδους προοδευτισμό. Ίσα-ίσα που αυτή η φοβική αντίληψη για τους ήρωες, αλλά και γενικότερα για τον κόσμο, έτσι όπως αποτυπώνεται στα comics την τελευταία εικοσαετία, περισσότερο αντανακλά τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Ευτυχώς, βέβαια, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν εκεί έξω καλογραμμένα superhero comics (έστω και λίγα), τα οποία παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους χωρίς να είναι σοβαροφανή, μιλάνε για σημαντικά ζητήματα χωρίς να διαφημίζονται ως “σημαντικά” και έχουν πολλά περισσότερα να μας πουν για τον εαυτό μας και τον κόσμο, απ’ ότι οι φλύαρες και κυνικές ασυναρτησίες του κυρίου Azzarello. Φυσικά, ως γνωστόν, ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαβάζει και να βλέπει ό,τι θέλει και να μην δίνει λογαριασμό σε κανέναν για αυτό. Όμως, καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι αυτό που για κάποιους είναι αριστούργημα, στην πραγματικότητα αποτελεί το ακριβώς αντίθετο απ’ όλα όσα, στην ουσία, θα έπρεπε να είναι. Και πως, στην τελική, τα αμερικάνικα superhero comics είναι ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα. Μπορεί οι εκδοτικές να έχουν χάσει τη μπάλα και να μην ξέρουν τι είναι αυτό που υποτίθεται ότι πουλάνε, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι και όλοι οι αναγνώστες έχουμε ξεχάσει τι είναι αυτό που απολαμβάνουμε σε αυτά. Και όσο οι εταιρίες θα επιμένουν σήμερα να μας βομβαρδίζουν με κακά comics και άλλες, ακόμη χειρότερες, μεταφορές τους σε άλλα Μέσα, εμείς μπορούμε πάντα να τους γυρίσουμε την πλάτη και να ανατρέξουμε στο παρελθόν, για να εντοπίσουμε χιλιάδες φανερά και κρυμμένα διαμαντάκια παλιότερων δεκαετιών. Και εδώ το λινκ.
  10. Η παρουσία του στην ένατη τέχνη προηγείται κατά πολύ της προεδρικής του θητείας. Καρέ από το «New Avengers» του 2008 με τον Τραμπ και τον Λουκ Κέιτζ. Σε ένα από αυτά εμφανίζεται να διακοσμεί το γραφείο του στα πρότυπα της Καπέλα Σιξτίνα, με τη «Δημιουργία του Αδάμ» όμως να περιλαμβάνει τον ίδιο αντί για τον πρωτόπλαστο. Σε κάποιο άλλο, η λιμουζίνα του εκτοπίζεται από έναν υπερήρωα, ώστε να περάσει ένα βιαστικό ασθενοφόρο. Σε ένα τρίτο, καλείται να αντιμετωπίσει μια παγκόσμια επέλαση ζόμπι, ως ηγέτης ολόκληρου του πλανήτη, τον οποίο διοικεί σαν να πρόκειται για τηλεπαιχνίδι. Και υπάρχει και ένα ακόμα, στο οποίο δεν μοιάζει τόσο με άνθρωπο, όσο με ένα πλάσμα με τεράστιο κεφάλι, μικροσκοπικά χέρια και πόδια, που δρα υπό το όνομα MODAAK: «Νοητικός Οργανισμός Σχεδιασμένος σαν Βασιλιάς της Αμερικής». Πρόκειται για κόμικς που καταπιάστηκαν με τον Ντόναλντ Τραμπ αρκετά πριν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ μεν, αλλά με την εγωπάθεια, τον ρατσισμό και την επιδειξιομανία του, σε πλήρη ανάπτυξη. Εκείνος ο εκτοπισμός της λιμουζίνας του λ.χ., τον οποίο χρεώνεται ο Λουκ Κέιτζ, γνωστός και ως Power Man, έλαβε χώρα στα καρέ του New Avengers της Marvel, εν έτει 2008, όταν ο προ πολλού ψωνισμένος Τραμπ παρουσίαζε το τηλεπαιχνίδι «Ο υποψήφιος». Στο σύμπαν της ίδιας εταιρείας έχει εμφανιστεί ακόμα και ο περίφημος «Πύργος Τραμπ», πλάι σε κτίρια επινοημένα, όπως το Baxter Building των Fantastic Four ή η έπαυλη των Avengers, ενώ ο επίσης βαθύπλουτος Τόνι Σταρκ (ο Iron Man ντε), έχει ισχυριστεί ότι κάποτε του ανήκε ένας ολόκληρος όροφος του προεδρικού κτιρίου. Εκείνο το πλάσμα ονόματι MODAAK, αν και του έμοιαζε πολύ, δεν αντιστοιχούσε επιβεβαιωμένα στον Τραμπ - ίσως γιατί όταν εμφανίστηκε στο επίσης Marvel-ικό «Spider-Gwen Annual Vol. 1» τον Αύγουστο του 2016, διευθύνων σύμβουλος του κολοσσού των κόμικς ήταν ήδη ο Άϊκ Περλμούτερ, ένας παλιόφιλος του 45ου προέδρου των ΗΠΑ. Σε γενικές γραμμές βέβαια, τα κόμικς που ασχολήθηκαν μαζί του, κάθε άλλο παρά ουδέτερα τον προσέγγισαν. Η ιστορία «Zombo» από το περιοδικό «2000AD», τον ήθελε να τα βάζει με τους νεκροζώντανους το 2012, ως παγκόσμιος και μάλλον επικίνδυνος κυρίαρχος. Στην περσινή επανεκκίνηση από τη DC της σειράς με τις περιπέτειες του John Constantine, δημιουργία του Άλαν Μουρ, ο κεντρικός ήρωας αναφέρεται σε έναν «ρατσιστή, βραχυδάκτυλο, αποτυχημένο κρεοπώλη που περιτριγυρίζει τον Λευκό Οίκο». Ίσως η πιο επιτυχημένη σάτιρα ήταν εκείνη που απέδιδε στον πρόεδρο όση ματαιοδοξία απαιτείται για να στριμώξει τον εαυτό του σε ένα έργο του Μικελάντζελο, στη θέση του πρώτου ανθρώπου που δημιούργησε ο θεός. Υπεύθυνος ήταν ο κομίστας Γκάρι Τριντό, που από εκείνο το πρώτο χτύπημα στη σειρά «Doonesbury», ενώ το ημερολόγιο έγραφε ακόμα 1987, δεν έπαψε ποτέ να πιάνει στο πενάκι του τον Τραμπ, αφήνοντας την πραγματικότητα να τον σατιρίσει χωρίς την παρέμβαση της φαντασίας. Σε παρόμοιο μήκος κύματος, ο Ρόμπερτ Σικόριακ, ήδη από την προεκλογική περίοδο του 2016, δημιουργεί παρωδίες διάσημων εξώφυλλων κόμικς, αντικαθιστώντας τους πρωταγωνιστές τους με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος εμφανίζεται να ξεστομίζει κάποια από τις εμπρηστικές ατάκες του: στο εξώφυλλο των «Watchmen» λ.χ., των Aλαν Μουρ και Ντέιβ Γκίμπονς, η γνωστή κίτρινη γελαστή φατσούλα φέρει πλέον το περίφημο προεδρικό χτένισμα και συνοδεύεται από τη φράση «Μη φοβάστε. Θα πάρουμε τη χώρα μας πίσω. Αλλά όπως και να 'χει, μη φοβάστε». Ίσως η πλέον προφητική εμφάνιση του ανδρός στα κόμικς είναι εκείνη του 1990 στο περιοδικό «Heavy Metal», όπου παρουσιάζεται σαν μεγιστάνας πρόθυμος να διασπείρει το μίσος κατά των φτωχών στρωμάτων και κυρίως έτοιμος να τα κρατήσει μακριά από τον ίδιο και τους ομοίους του, ορθώνοντας ένα τείχος που χωρίζει τη Νέα Υόρκη στα δύο. Όχι πάντως ότι ο Τραμπ δεν έχει κάνει και έστω ένα κολακευτικό πέρασμα από την ένατη τέχνη. Ο λόγος για μια βιογραφία του με τον εύλογο τίτλο «Political Power: Donald Trump» που κυκλοφόρησε το 2011, λίγο πριν τις εκλογές της επόμενης χρονιάς, από έναν εκδοτικό οίκο με το κάπως δυσοίωνο όνομα «Bluewater». Ακόμα και ο πρόεδρός της, Ντάρεν Ντέιβις, ακουγόταν στις δηλώσεις του κάπως κουρασμένος, «προσπαθούμε να τον απεικονίσουμε λιγότερο σαν καρικατούρα» έλεγε «και περισσότερο σαν δυνητικό ηγέτη του ελεύθερου κόσμου». Και το σχετικό link...
  11. Who watches the watchmen? Το μεταμοντέρνο αριστούργημα του Alan Moore μας δείχνει έναν κόσμο πιο κοντά στην Αποκάλυψη (και στον δικό μας) Έχουμε ξαναγράψει ότι η δεκαετία του ’80 αποτελεί περίοδο τομής για τα κόμικ γενικά αλλά και, ειδικότερα, για το υπέρ-ηρωικό κόμικ. Παραδείγματα αυτής της «σκοτεινή», όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, στροφής είναι το Killing Joke, το Dark Knight Rises, το Sin City και πολλά άλλα. Δεν υπάρχει, όμως, πιο χαρακτηριστικό και, από κάθε άποψη, αριστουργηματικό παράδειγμα από το Watchmen που κυκλοφόρησε σε δώδεκα τεύχη από το Σεπτέμβριο του 1986 μέχρι τον Οκτώβριο του 1987 και φέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από κυκλοφορία του πρώτου τεύχους. Ο Alan Moore, που είχε ήδη τότε γράψει το V for Vendetta και το Swamp Thing, διακρίθηκε για άλλη μια φορά για αυτό το κόμικ. Αλλά ο συγγραφεάς δεν θα τα είχε καταφέρει ποτέ χωρίς τον κατάλληλο σχεδιαστή, τον Dave Gibbons, που ξεχώρισε για τη σελίδα των 9 καρέ, τη λεπτομερή δουλειά του και τα μοτίβα και τις συμμετρίες που χαρακτηρίζουν όλο το κόμικ και, ιδίως, το πολυσυζητημένο πέμπτο κεφάλαιο. Το Watchmen διέπρεψε ως μια ριζικά διαφορετική οπτική για τους υπερ-ήρωες, αλλά και τη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ και τον Ψυχρό Πόλεμο. Αποτελεί ένα πρωτόγνωρο μείγμα δράσης, ανάπτυξης χαρακτήρων και παρουσίασης μιας ιδιαίτερα απαισιόδοξης οπτικής για την πορεία της αμερικάνικης κοινωνίας. Το σενάριο του Watchmen βασίζεται σε μια εναλλακτική πορεία της ιστορίας, η οποία προκύπτει από την παρέμβαση των υπέρ-ηρώων. Η δράση των Watchmen, της ομάδας των υπέρ-ηρώων που δημιουργείται μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγεί στην επικράτηση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και την παράταση της προεδρίας Νίξον, ενώ αξιοποιούνται και στην τήρηση της εσωτερικής ειρήνης με την πάταξη ταραχών. Χάρη στον Doctor Manhattan, τον ισχυρότερο από τους Watchmen, η Σοβιετική Ένωση πιέζεται από τις ΗΠΑ και οδηγείται στην επέμβαση στο Αφγανιστάν το 1985, 6 χρόνια αργότερα από ότι στην πραγματικότητα. Η ένταση κλιμακώνεται καθώς οι ΗΠΑ θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι και τη δυνατότητα να τελειώσουν απότομα τον Ψυχρό Πόλεμο με την εξολόθρευση του εχθρού τους. Στο μεταξύ, στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι πολίτες αγανακτούν με τους υπέρ-ήρωες, με αποτέλεσμα να τεθούν εκτός νόμου και να απαγορευτεί η δράση τους. Οι περισσότεροι το αποδέχονται αυτό και επιστρέφουν στις κανονικές ζωές τους, με εξαίρεση τον Dr. Manhattan, τον Comedian και τον Rorsach, τον πιο γνωστό ήρωα του κόμικ, που επιλέγει την παρανόμία, και όχι την ένταξη στον κρατικό μηχανισμό καταστολής, όπως οι άλλοι δύο. Η ιστορία ξεκινά με την έρευνα της δολοφονίας του αδίστακτου Comedian, η οποία φέρνει ξανά κοντά τους, μεσήλικες πλέον, Watchmen σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει πάρα πολύ… Με flashbacks, και αλλεπάληλες αλλαγές στην αφήγηση, το κόμικ μας δίνει να καταλάβουμε ότι δεν ακολουθεί τις συμβάσεις των υπέρ-ηρώων που είχαν καθιερωθεί μέχρι τότε. Οι υπέρ-ήρωες δεν κινούνται ελεύθερα, σώζοντας τον κόσμο, αλλά δρουν στα πλαίσια του αμερικάνικου κράτους και προς όφελος του. Οι πολίτες δεν τους αποθεώνουν αλλά ενοχλούνται από την παρουσία τους μέχρι που γίνονται διαδηλώσεις και ταραχές (τις οποίες βλέπουμε στο 2ο τεύχος) με αίτημα να ανατεθεί ξανά η φύλαξη της δημόσιας τάξης στην αστυνομία. Οι ίδιοι οι ήρωες απογοητεύονται με το ρόλο τους και βλέπουμε τον Nite Owl, έναν ήρωα που θυμίζει εξωτερικά τον Batman, να κλονίζεται διαβάζοντας το διάσημο πλεόν σύνθημα στον τοίχο : “ Who watches the Watchmen?» Αποδέχονται, σχεδόν με ικανοποίηση, τη διάλυση τους και επιστρέφουν πρόθυμα σε καθημερινές, συνηθισμένες ζωές. Από την άλλη, ο Rorsach, τείνει όλο και περισσότερο προς την παράνοια, βλέπει παντού εχθρούς και έχει δυσπιστεί στην καλοσύνη της ανθρωπότητας ή ακόμα και στην δυναντότητα της να επιβιώσει.Δεν υπάρχει κάτι το «ηρωικό» σε κανέναν τους, ούτε στον Dr. Manhattan, ο οποίος συνδυάζει υπερ-δυνάμεις με μια πολύ εξελιγμένη νοημοσύνη που σταδιακά τον οδηγεί στην αποξένωση από την κοινωνία, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δυσκολεύεται πολύ να διατηρήσει το ενδιαφέρον του για την ανθρωπότητα. Το μόνο που τον κρατάει σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι η μνηστή του, Laurie, πρώην Silk Spectre, που βλέπει τη σχέση μαζί του όλο και περισσότερο ως ένα φορτίο, μια ευθύνη που φέρει προς τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο εξελίσσεται η ιστορία, βλέπουμε τα προσωπικά αδιέξοδα στα οποία έχει έρθει κάθε ήρωας. Ο δεύτερος μεγάλος κλονισμός του «ηρωισμού» είναι το γεγονός ότι οι υπέρ-ήρωες, πλην του Dr. Manhattan, γερνάνε. Κάποιοι είναι μεσήλικες και κάποιοι ηλικιωμένοι, στα πρόθυρα του θανάτου. Νοσταλγούν όλοι τις περιπέτειες τους και απογοητεύονται από έναν κόσμο που τους ξεπέρασε και δυσκολεύονται να τον κατανοήσουν. Όταν ο Rorsach θα τους μαζέψει για μια τελευταία περιπέτεια, πεπεισμένος ότι κάποια σκοτεινή συνομωσία κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του παλιού συντρόφου τους, Comedian, θα τον ακολουθήσουν ψάχνοντας διέξοδο από την ανία και την κρίση της μέσης ηλικίας. Καθώς βγάζουν από τις αποθήκες τα παλιά κουστούμια και τα γκάτζετ τους, είναι περισσότεροι άνθρωποι και λιγότερο υπέρ-ήρωες, και μάλιστα σε έναν βαθμό που ποτέ μέχρι τότε δεν είχαμε δει. Μαζί με αυτούς έχουν γεράσει και οι super-villains εχθροί τους, είναι πλέον ακίνδυνοι και φιλήσυχοι πολίτες που εξοργίζονται όταν τους κατηγορούν ότι έχουν επιστρέψει στις παλιές συνήθειες τους. Αυτή η πορεία «εξανθρωπισμού» των υπέρ-ηρώων σφράγισε μια «σκοτεινή» εποχή των κόμικ που χαρακτηρίστηκε ως περίοδος ενηλικίωσης και απομάκρυνσης από απλοϊκά σχήματα «καλό-κακό» και από χαρακτήρες που είναι πρότυπα ηθικής και γενναιότητας. Σε αυτά τα πλαίσια, εντάσσεται και ο Ψυχρός Πόλεμος που είναι πλέον πιο κοντά στην πραγματικότητα, ως πραγματική αντιπαράθεση που βαραίνει στη σκέψη όλων και όχι μια ακόμα ευκαιρία των ηρωών για να αναδειχθούν, συλλαμβάνοντας σοβιετικούς πράκτορες. Το Watchmen υπηρετεί αυτή την πορεία με πολύ περισσότερο βάθος από ότι θα μπορούσε μια σάτιρα των υπέρ-ηρώων. Διατηρεί βασικές αρχές του είδους, αλλά τις διαστρεβλώνει σε όλη την ιστορία για να φτιάξει κάτι νέο και καθηλωτικό. Διανθίζει κάθε τεύχος με κείμενα και σχέδια που παρουσιάζονται μετά το τέλος των καρέ και εμβαθύνουν σε κάποια πτυχή του παρελθόντος κάθε ήρωα. Έχουμε, έτσι, για πρώτη φορά χαρακτήρες με παρελθόν, κίνητρα και επιδιώξεις, φόβους και σκοτεινές πλευρές. Η κορυφαία στιγμή αυτής της διαδικασίας είναι το 6ο κεφάλαιο και η παρουσίαση της σχέσης του Rorsach με τον ψυχαναλυτή του κατά τη σύντομη προφυλάκιση του, λόγω της άρνησης του να εγκαταλείψει το ρόλο του υπέρ-ήρωα. Ο ψυχωτικός χαρακτήρας αναδεικνύεται σε αυτό ως ο κατεξοχήν αντί-ήρωας της νέας εποχής, στον οποίο θα βασιστούν πάρα πολλοί συγγραφείς μέσα στα επόμενα χρόνια για να δημιουργήσουν νέους χαρακτήρες ή να αναπροσαρμόσουν τους παλιούς. Όλη αυτή η διαδικασία κορυφώνεται στο αμφιλεγόμενο τέλος του Watchmen που είναι εξίσου πρωτότυπο με όλη την εξέλιξη της ιστορίας και παραμένει μέχρι σήμερα υπόδειγμα σεναριακής ανατροπής. Ο πρωτοποριακός χαρακτήρας του κόμικ δεν εξαντλείται, βέβαια, στο σενάριο και τους χαρακτήρες τους. Οι Moore και Gibbons συνεργάστηκαν με στόχο να αποδώσουν ένα καινοτόμο αισθητικό αποτέλεσμα. Από τη μία, επιδιώκουν τη συμμετρία και το συμβολισμό, χρησιμοποιώντας συνθήματα στους τοίχους, τα σημάδια στη μάσκα του Rorsach που αλλάζουν συνέχεια, χρώματα και σχέδια και την εξαιρετική αναλογία των καρέ ανάμεσα στην αρχή και το τέλος, όπως πχ στο του 5ο κεφαλαίο, που έχει γράψει τη δική του ιστορία. Ταυτόχρονα, όμως εισάγουν νέα στοιχεία που αμφισβητούν τη συμμετρία και τη συνοχή της ιστορίας. Για πρώτη φορά «σπάνε» την ενότητα ανάμεσα στο σχέδιο και στο διάλογο, εισάγοντας τη δημιουργία ενός «κόμικ μέσα στο κόμικ», βάζοντας την ιστορία του πειρατικού κόμικ να παρεμβάλλεται στους Watchmen, πότε «κλέβοντας» το διάλογο και πότε το σχέδιο του καρέ, διατηρώντας, για να μπερδέψει ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη, χαλαρή σύνδεση με την τρέχουσα ιστορία. Η επιλογή αυτή έδωσε στο Watchmen το χαρακτηρισμό του πρώτου μεταμοντέρνου κόμικ, όπου η αποδόμηση της σχέσης σχεδίου-κειμένου συνοδεύει την αποδόμηση των κατεστημένων συμβάσεων του υπερ-ηρωικού κόμικ αλλά και την εικόνα ενός ασταθούς και επίφοβου κόσμου, όπου η τελική επικράτηση του καλού δεν είναι καθόλου βέβαιη. Εμφανίζει, έτσι, κάποια από τα βασικά μοτίβα του μεταμοντερνισμού σε μορφή και περιεχόμενο. Εν τέλει, ο Rorsach έχει δίκιο : αυτά που συμβαίνουν δεν είναι τυχαία. Αλλά τι μπορούν να κάνουν για να το αποτρέψουν οι μεσήλικες ήρωες σε έναν κόσμο που δεν τους αποδέχεται και δεν τον καταλαβαίνουν; Στην τελική θέλουν να προστατέψουν τον κόσμο; Η απάντηση δεν είναι ίδια για όλους. Σε μια εποχή «σιδερου» και σκοταδιού για τα κόμικ, ο Alan Moore μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα πιο ανθρώπινη από όσο είχαμε τολμήσει να φανταστούμε, πιο ενήλική, αλλά ταυτόχρονα και πιο ζεστή, πιο οικεία. Και ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που ένας ακροδεξιος κρατά στα χέρια του ένα πυρηνικό οπλοστάσιο, τα πράγματα είναι ακόμα πιο κοντά στον υπαρξιακό εφιάλτη των Watchmen… Πηγή Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης Αφιέρωμα στον Alan Moore
  12. Τα κόμικς που άλλαξαν τα κόμικς Στην «Επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη», ο Batman είναι περισσότερο «σκοτεινός» και λιγότερο «ιππότης» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Είναι πολύ συνηθισμένο να αναφερόμαστε σε έργα τέχνης του παρελθόντος χαρακτηρίζοντάς τα «ιστορικά» ή «ορόσημα», συχνά με μια δόση υπερβολής. Για τον χώρο των κόμικς, όμως, το 1986 ήταν μια χρονιά που, χωρίς καμιά υπερβολή, σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την κυκλοφορία δύο ανεπανάληπτων τίτλων. Που με τη σειρά τους επηρέασαν καθοριστικά το μέλλον της ένατης τέχνης Ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1986, ένας από τους εκατοντάδες τίτλους των μηνιαίων, υπερηρωικών comic books που κυκλοφόρησαν ήταν το πρώτο τεύχος μιας ακόμη εκδοχής του Batman. Το όνομά του δεν τον ξεχώριζε από τον σωρό των ατέλειωτων, συχνά τυποποιημένων περιπετειών με macho αυτόκλητους χαρακτήρες που επιδίδονται σε πράξεις αυτοθυσίας: The Dark Knight Returns. Το περιεχόμενό του, ωστόσο, ήταν για τα δεδομένα της εποχής επαναστατικό. Στους «Watchmen», η δράση της υπερηρωικής ομάδας όχι μόνο δεν αποσοβεί την καταστροφή αλλά σε μεγάλο βαθμό την προκαλεί Ο Batman του Frank Miller διέφερε πολύ από αυτό που οι αναγνώστες των κόμικς είχαν συνηθίσει. Δεν ήταν ο αειθαλής, γενναίος και πάντα ετοιμοπόλεμος, μυώδης και πολυμήχανος διώκτης του εγκλήματος. Ηταν ένας ψυχικά κατεστραμμένος πενηνταπεντάρης, αποσυρμένος από τα εγκόσμια σε μια Gotham που λυμαίνονταν οι κακοποιοί και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Οι αναγνώστες, που αν και ώς τότε είχαν διαβάσει αρκετές υπερηρωικές παρωδίες και ορισμένες «βλάσφημες» εκδοχές των «αρχέγονων» μύθων, δεν είχαν έρθει αντιμέτωποι, σε έναν, κατά τα άλλα, mainstream τίτλο, με την παρακμή του ειδώλου τους, με το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο, με τα αραιωμένα και άσπρα του μαλλιά, με τον εύθραυστο ψυχικό του κόσμο. Και παράλληλα, με μια ιστορία αποδόμησης όλων των πρωταγωνιστών της: με τον Superman να παίζει τον ρόλο του λακέ και του πειθήνιου οργάνου του Αμερικανού προέδρου και την Catwoman-Selina Kyle να είναι προαγωγός και ιδιοκτήτρια πολυτελούς πορνείου που πλασάρει κορίτσια-συνοδούς σε αριστοκράτες. Επιπλέον, οι βίαιες μάχες ακόμα και ανάμεσα στον Batman και τον Superman, η απόλυτη παράνοια του Joker, το ξεμπρόστιασμα της υποκρισίας των media, τα πολιτικά συμφέροντα, η ωμή αστυνομική βία, οι συμμορίες των νεοναζιστών σε κόντρα με τη φασίζουσα κυβέρνηση (του Ρόναλντ Ρέιγκαν) συνέθεταν ένα σκηνικό πρωτόγνωρο στους μύστες του υπερηρωικού είδους. Η σχετική ασφάλεια του καθιερωμένου happy end έδινε τη θέση της σε πιο σύνθετες ερμηνείες, τα μανιχαϊστικά δίπολα ανάμεσα στο καλό και το κακό αποφορτίζονταν ή άλλαζαν πολικότητες, η αμφισημία του νοήματος κυριαρχούσε επί της προκάτ και νομοτελειακής υπερίσχυσης του αδέκαστου πρωταγωνιστή με τον οποίο όφειλες να ταυτιστείς. Η κηδεία του πρώτου νεκρού vigilante στους «Watchmen» γίνεται αφορμή για να σχολιαστεί η φθαρτή και ευάλωτή τους φύση, σε ένα βιβλίο που αμφισβητεί και υποσκάπτει όλα τα υπερηρωικά στερεότυπα Αν, όμως, στο The Dark Knight Returns, ο πρωταγωνιστής Batman και ο άσπονδος φίλος (ή μισητός εχθρός Superman αποκάλυπταν μια αθέατη, ώς τότε, δυνητική πτυχή του χαρακτήρα τους, λίγους μήνες αργότερα μια ολόκληρη ομάδα γκρέμιζε με πάταγο τα θέσφατα και τις παραδόσεις δεκαετιών. Οι Watchmen των Alan Moore-Dave Gibbons τοποθετούσαν νέα όρια στο υπερηρωικό είδος ή, καλύτερα, καταργούσαν τα όρια. Σε μια εναλλακτική εκδοχή της μεταπολεμικής Ιστορίας και μεσούντος του συνεχιζόμενου ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ με πρόεδρο τον, ουδέποτε παραιτηθέντα, Ρίτσαρντ Νίξον ετοιμάζονται για το πυρηνικό ολοκαύτωμα σε μια ισορροπία τρόμου με τη Σοβιετική Ενωση για το ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί. Και οι υπερήρωες άνθρωποι είναι... Πέντε αμφιλεγόμενα πρόσωπα αναλαμβάνουν δράση: ένας μοναχικός τιμωρός που ενδιαφέρεται μόνο για την επιβολή των δικών του ηθικών αξιών (Rorschach), ένας πανέξυπνος ραδιούργος δισεκατομμυριούχος (Ozymandias), ένας απογοητευμένος και αποσυρμένος μεσήλικας με αστεία στολή κουκουβάγιας (Nite Owl), ένας μπλαζέ γίγαντας που πράγματι μπορεί να σώσει την κατάσταση αλλά επιλέγει να αυτοεξοριστεί στον Αρη και να κοιτά αφ’ υψηλού τα προβλήματα της ανθρωπότητας (Dr. Manhattan) και η ερωμένη του, μια γυναίκα-κομπάρσος με μικρές δυνατότητες (Silk Spectre), θορυβημένοι από τη δολοφονία ενός αμοραλιστή, κυνικού και στυγνού δολοφόνου και μέλους παραστρατιωτικών οργανώσεων (Comedian), συνασπίζονται υπό καθεστώς παρανομίας καθώς η υπερηρωική δραστηριότητα είναι διά νόμου απαγορευμένη. Ομως είναι τόσο επιρρεπείς στα ανθρώπινα λάθη και κατακυριευμένοι από τα πάθη τους, τις εμμονές τους, τις φιλοδοξίες τους και τον ανταγωνισμό τους με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη λειτουργούν ως σωτήρες αλλά, αντιθέτως, να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και να γίνονται η αιτία για ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. «Who Watches the Watchmen?», αναρωτιούνται απεγνωσμένα οι Νεοϋορκέζοι και σε ένα flashback φωνάζουν στον Comedian: «Αποκαλείς τον εαυτό σου “κωμικό”; Είσαι γουρούνι και βιαστής». Κι όταν αυτός επιμένει ότι θα «προστατεύσουμε την κοινωνία για όσο χρειαστεί», ο Nite Owl τού απαντά: «Προστασία; Και από ποιον ακριβώς την προστατεύουμε;». Τόσο το The Dark Knight Returns (τέσσερα τεύχη) όσο και οι Watchmen (δώδεκα τεύχη) σημείωσαν μεγάλη επιτυχία που έγινε ακόμα μεγαλύτερη στα χρόνια που ακολούθησαν όταν κυκλοφόρησαν ως ενιαίοι τόμοι, καταφέρνοντας να μπουν στα ράφια γενικών βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών, προσελκύοντας ενήλικο κοινό. Στο επίκεντρό τους βρισκόταν η απομυθοποίηση των υπερηρώων και η διαλεκτική αναψηλάφηση της φύσης και του ρόλου τους. Η απόδοσή τους ως ευάλωτων και φθαρτών προσώπων με ανθρώπινες ατέλειες που υποπίπτουν σε λάθη ήταν ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της αμφισβήτησης των «ιερών τοτέμ» του παρελθόντος. Αυτή η τάση γενικεύτηκε και εξαπλώθηκε στις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Οι υπερήρωες δεν είναι πια οι ίδιοι. Και οι ιστορίες τους δεν είναι, κατά μέσο όρο, τόσο «ασπρόμαυρες» και προβλέψιμες. Γι’ αυτό και είναι ακόμα ενδιαφέρουσες. Γιατί αφορούν όχι μόνο «θεούς» και «ήρωες» αλλά και ανθρώπους. Πηγή
  13. Ένας ακόμη τίτλος που έπρεπε να βγει, όπως αποφάσισαν τα πορτοφόλια της DC Comics. Ένα origin του χαρακτήρα των Watchmen, του αριστουργήματος του Alan Moore. Άξιζε να βγει; Και ναι και όχι. Σε πρώτη ανάγνωση δεν έχει να προσφέρει και πολλά. Εξτρά λεπτομέρειες ενός κόμικ που διαπραγματεύεται τον επίλογο των σουπερηρώων του 1980-1990 είναι κάτι που δεν έχει νόημα. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, αφού συνειδητοποιήσουμε ότι μιλάμε για την πιο πάλπ τέχνη του 20ου αιώνα βλέπουμε ότι είναι ένα διασκεδαστικό κόμικ ελαφριάς ανάγνωσης που χαρακτηρίζεται από ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Η ιστορία διαπραγματεύεται τη ζωή του Daniel Dreiberg, ενός κολαούζου του μεταπολεμικού νυχτερινού εκδικητή Nite Owl. Προερχόμενος από μια δυσλειτουργική οικογένεια (πολύ ελαφριά λέξη για να δηλώσει το τι ακριβώς είναι) βρίσκει καταφύγιο ως μαθητευόμενος του πρώτου μασκοφόρου Nite Owl. Η σχέση τους είναι πολύ πιο τίμια από τη σχέση που έχει ο Dreiberg με τον κανονικό του πατέρα και οδηγείται στη στέψη του ως δεύτερου Nite Owl. Και έτσι δημιουργείται ένας διαφορετικός Batman, με μια αδέξια προσωπικότητα τύπου Clark Kent – Peter Parker. Συνοδοιπόρος και φίλος, όσο γίνεται σε μια τέτοια κάστα ανθρώπων, είναι ο Rorschach, ένας τιμωρός στο στυλ του Punisher, που, ενώ συνεργάζονται αρκετά συχνά, διαπληκτίζονται συνεχώς για τους ηθικούς φραγμούς των πράξεών τους. Μια σειρά δολοφονιών ιεροδούλων τους αναγκάζει να δραστηριοποιηθούν με μια άλλη «πόρνη» σουπερηρωίδα την Twilight Lady, πολέμαρχος των δικαιωμάτων του πεζοδρομίου. Η δουλειά της αρέσει, αλλά οι συνθήκες είναι που πιστεύει ότι θέλουν άλλαγμα. Οι ερωτικές περιπτύξεις της με τον Nite Owl είναι τόσο διασκεδαστικές που προκαλούν γέλιο. Η υπόθεση δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπή. Πολλοί από εσάς έχετε δει και διαβάσει κάτι παρόμοιο. Είναι όμως ένα καλογραμμένο ευχάριστο κόμικ που αξίζει να το διαβάσετε. Πιστέψτε με έχετε διαβάσει πολλά σκουπίδια που τα θεωρείτε από τα αγαπημένα σας. Ένα παραπάνω που ίσως τελικά να το χαρείτε δε θα χαλάσει τον κόσμο. Το σκίτσο των Andy Kubert με μελάνια του πατέρα Joe Kubert είναι πολύ ευχάριστο στο μάτι. Δεν χρησιμοποιήσανε τα σταθερά ισομεγέθη 9 καρέ ανά σελίδα όπως το αυθεντικό Watchmen, αλλά είχαν ένα πιο ελεύθερο στήσιμο. Τα μελάνια του πατέρα Kubert είναι γεμάτα κίνηση, και δένουν πολύ όμορφα με τα μολύβια του γιού του. Λίγο χοντρά και σταθερά σε μέγεθος θυμίζουν του Scott Kolins. Στα μέσα του 3ου τεύχους ο Joe Kubert αφήνει τον κόσμο μετά από προβλήματα υγείας (καρκίνο στο αίμα). Το κύκνειο άσμα του σπουδαίου δημιουργού ολοκλήρωσε αξιοπρεπώς ο Bill Sienkienwitch. Σαν μια ιστορία στέκει. Κάτι έχει να μας πει για το χαρακτήρα. Δε νομίζω όμως ότι θα μπορούσε να επιβιώσει ένας ongoing τίτλος με συνεχόμενες περιπέτειες, εγκλωβισμένος στα δυο σενάρια των J.M. Straczynski και Moore. Πιστεύω ότι οι δημιουργοί , συμπαθέστατοι για τα δικά μου γούστα, με υποχρέωσαν να το αγαπήσω. Πράγμα που δε με απασχολεί. Πολλά θετικά σχόλια για το κόμικ αυτό τυπώθηκαν στο διαδίκτυο. Και τα αξίζει. Όσο αντέχει βέβαια ο εγωισμός μας και η υποστήριξη στο έργο και τη γνώμη του Alan Moore. Σχόλια για την ελληνική έκδοση του Watchmen εδώ. Το επίσημο site του κόμικ Watchmen εδώ. Σχόλια για την ταινία εδώ. Σελίδα της Wikipedia για τα Before Watchmen εδώ. Αλλα εργα του STRACZYNSKI που εχουν παρουσιαστει στο GC : Superman Earth One The Amazing Spider-man : Civil War Thor The Amazing Spider-man : Back In Black Spider-man The Other : Εξελιξη ή Θανατος Silver Surfer : Requiem Rising Stars Midnight Nation Supreme Power Bullet Points Αφιερωμα στην τηλεοπτικη σειρα Babylon 5
  14. Μία από τις πολλές σειρές που πλαισιώνουν το αριστουργηματικό Watchmen του Alan Moore. Αρκετοί γνωρίζετε τις αντιδράσεις των αναγνωστών όταν οι εκδότες αποφάσισαν να δώσουν τους χαρακτήρες που δημιούργησε ο Moore σε διάφορους δημιουργούς για να παίξουν με τα παιχνίδια του και άλλοι. Εμπορικά είχε σχετικά μεγάλη επιτυχία. Καλλιτεχνικά αμφισβητείται. Τουλάχιστον τα έδωσαν προς εκμετάλλευση σε αρκετά μεγάλα ονόματα. To Silk Spectre ήταν ο τίτλος που έδωσαν στο συγγραφέα Darwyn Cooke και στη σκιτσογράφο Amanda Conner και περιγράφει τις εφηβικές περιπέτειες της ομώνυμης ηρωίδας. Ο μητέρα της, μέλος της παλιάς ομάδας Minutemen, προσπαθεί να εκπαιδεύσει το παιδί της ώστε να γίνει μια αντάξια συνεχιστής του ονόματός της και να μπει στο σύλλογο των Watchmen. Ενώ η μικρή ενδιαφέρεται πώς θα χαρεί την εφηβεία της στο Λύκειο και πώς θα βρει τον έρωτα της ζωής της, αναγκάζεται να συμμετέχει σε σκληρά γυμνάσια ώστε να γίνει μια σούπερ σουπερηρωίδα. Το παρελθόν της μητέρας της γνωστό, και η πολύχρωμη ερωτική της ζωή έχει γίνει μέχρι και κόμικ που κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι. Η τρομερή ψυχολογική πίεση της έφηβης την ωθεί να δραπετεύσει από το σπίτι της και να ζήσει μια ελεύθερη ζωή. Να προκαλέσει τη μητέρα της, να βρει τον εαυτό της, έναν μεγάλο έρωτα, και τα καταφέρνει. Μας παρουσιάζεται η χίπικη ζωή της τη δεκαετία του 1970, μέχρι που γνωρίζει τα ναρκωτικά και παρεκτρέπεται. Ο ανήσυχος γονιός ζητά τη βοήθεια των «γραφικών» σούπερ φίλοων της, και ο καθένας αντιδρά με το δικό του τρόπο. Όλη αυτή η περιπέτεια την οδηγεί στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής της. Το σενάριο είναι εύπεπτο. Διαβάζεται άνετα, αλλά του λείπει το κάτι. Οι δημιουργοί δεν έκαναν ένα διασκεδαστικό κόμικ. Θέλεις η πίεση ότι παίζεις με τα καλύτερα παιχνίδια του Alan Moore, θέλεις η ρεμπουμπλικανική γραμμή της DC, είναι ένα κόμικ που προσπαθεί χωρίς να είναι ελεύθερο να ανθίσει. Το σεξ και τα ναρκωτικά ενώ έχουν μια ελεύθερη παρουσίαση δείχνει ότι είναι κάπως επιτηδευμένα στο σενάριο, και χάνουν πολύ. Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους. Πάντως αν ήταν κόμικ της Marvel, θα ήταν πολύ πιο ζωντανό. Αν ήταν ένα κόμικ με άγνωστους χαρακτήρες από μια μικρή εταιρία, θα είχαμε ένα κόμικ που θα τραβούσε τα βλέμματα των αρθρογράφων. Εμπορικά έβγαλε τα λεφτά του και με το παραπάνω. Το σκίτσο της Amanda Conner είναι αρκετά όμορφο. Σε πολλές σελίδες κρατάει το στήσιμο των 9 καρέ με τις συγκεκριμένες διαστάσεις. Με τον ίδιο τρόπο είναι χτισμένο και το πρωτότυπο υλικό, το Watchmen. Την Conner την έχουμε δει και σε πιο τρελό σκίτσο. Εδώ είναι μια ιδέα πιο φυσιολογικό με λιγότερες παρανοϊκές εκφράσεις και σουρεαλιστικά καρέ. Εν κατακλείδι είναι ένα καλούτσικο κόμικ, αμφιβάλλω όμως αν θα καταδεχόταν ο Moore να το αγγίξει, πολύ περισσότερο να το διαβάσει. Δεν απαιτείται η ανάγνωσή του για κάποιον που αγάπησε το πρώτο κόμικ, και οι λεπτομέρειες ίσως να είναι και λίγο άχρηστες. Καθαρά κοριτσίστικο ανάγνωσμα, που μπορεί να διαβαστεί από αγόρια, αλλά οι προβληματισμοί είναι λίγο μακριά από τις ανησυχίες τους. Προσωπικά ο λόγος ύπαρξής του είναι ένα μυστήριο, θεωρώντας όμως ως δεδομένο την σημαντική του εμπορική του επιτυχία το ξεπερνώ. Καλλιτεχνικά αν το σενάριο χρησιμοποιούνταν για έναν καινούριο χαρακτήρα θα είχαμε κάτι όμορφο, χωρίς την πίεση του παλιού υλικού. Και δε θα το παίρναμε χαμπάρι βέβαια. Ένα κόμικ είναι και τίποτα παραπάνω. Σχόλια για την ελληνική έκδοση του Watchmen εδώ. Το επίσημο site του κόμικ Watchmen εδώ. Σχόλια για την ταινία εδώ. Σελίδα της Wikipedia για τα Before Watchmen εδώ.
  15. 28/09/14 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΝΤΙ-ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ Πόλεμος στη λογοκρισία Τα κόμικς έχουν κατηγορηθεί για πολλά. Οι πολέμιοί τους βρίσκουν (ή εφευρίσκουν) ατέλειωτες αιτίες για να τα εξοβελίσουν από τα ράφια των βιβλιοθηκών. Συχνά επιδιώκουν να τα απαγορεύσουν από παντού και διά παντός. Αυτό είναι λογοκρισία. Η ετήσια εβδομάδα ενάντια στην απαγόρευση βιβλίων στις ΗΠΑ είναι φέτος αφιερωμένη στα κόμικς και στην Το σύστημα των δημόσιων και των σχολικών βιβλιοθηκών στις ΗΠΑ είναι αρκετά περίπλοκο και φυσικά δεν θυμίζει σε τίποτα το (σχεδόν ανύπαρκτο) ελληνικό. Σε κάθε Πολιτεία, την επιλογή, προμήθεια, τοποθέτηση και δανεισμό βιβλίων διέπουν διαφορετικοί κανονισμοί. Ωστόσο, σχεδόν στο σύνολο της χώρας παρατηρούνται κάθε χρόνο προβλήματα που σχετίζονται με αποκλεισμούς, απαγορεύσεις και αποσύρσεις βιβλίων, κοντολογίς με τη λογοκρισία. Από το 1982, θορυβημένοι από το διογκούμενο κύμα λογοκριτικών παρεμβάσεων στη λειτουργία των βιβλιοθηκών, μια σειρά από οργανισμοί αποφάσισαν να συνεργαστούν για να επιστήσουν την προσοχή του κοινού και να υπεραμυνθούν των δικαιωμάτων των συγγραφέων και των εκδοτών στην κυκλοφορία βιβλίων μα, πάνω απ’ όλα, των αναγνωστών στην ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε βιβλίο. Υπό την καθοδήγηση της ακτιβίστριας απέναντι στη λογοκρισία, Judith Krug (1940 – 2009), o Οργανισμός Αμερικανικών Βιβλιοθηκών, ο Οργανισμός Αμερικανών Βιβλιοπωλών, το Αμερικανικό Ιδρυμα Βιβλιοπωλών για την Ελευθερία της Εκφρασης, η Αμερικανική Εταιρεία Δημοσιογράφων και Συγγραφέων, ο Οργανισμός Αμερικανών Εκδοτών, ο Εθνικός Οργανισμός Κολεγιακών Καταστημάτων και το Κέντρο για το βιβλίο της βιβλιοθήκης του Κογκρέσου θέσπισαν την τελευταία εβδομάδα κάθε Σεπτεμβρίου ως «Εβδομάδα Απαγορευμένων Βιβλίων» («Banned Books Week») διοργανώνοντας εκατοντάδες εκδηλώσεις ενημέρωσης σε ολόκληρη τη χώρα σε έναν δύσκολο αγώνα ενάντια στις απαγορεύσεις κάθε είδους. Φέτος, τριακοστή τρίτη χρονιά του θεσμού, η Εβδομάδα Απαγορευμένων Βιβλίων (21 – 27 Σεπτεμβρίου) ήταν αφιερωμένη στα κόμικς και τα graphic novels, ίσως ένα από τα πιο ευαίσθητα και ευάλωτα είδη απέναντι στη «βιβλιοφοβία» και τον αναχρονιστικό αναγνωστικό συντηρητισμό. Η Banned Books Week πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με έναν αντίστοιχο οργανισμό του χώρου των κόμικς, το Ιδρυμα για τη Νομική Υπεράσπιση των Κόμικς (Comic Book Legal Defense Fund – CBLDF) που εδώ και δεκαετίες προασπίζεται τα δικαιώματα των δημιουργών κόμικς, των εκδοτών, των βιβλιοπωλών και των αναγνωστών και έχει δώσει μέχρι σήμερα δεκάδες μάχες, δικαστικές και εξωδικαστικές, για την ελευθερία στην επιλογή και την ανάγνωση κόμικς. Οπως αναφέρει το CBLDF στο μήνυμά του για τη φετινή διοργάνωση της Εβδομάδας Απαγορευμένων Βιβλίων «κάθε χρόνο υπάρχουν κάποιοι που επιχειρούν να αφαιρέσουν από τους αναγνώστες τη δύναμη να αποφασίζουν ποια βιβλία είναι κατάλληλα για αυτούς και τα παιδιά τους, φέρνοντας αιτήματα για απομάκρυνση βιβλίων από τις βιβλιοθήκες. Τα κόμικς, τα graphic novels και τα μάνγκα συχνά γίνονται στόχος και ορισμένες φορές απαγορεύονται». Ποιος είναι όμως ο λόγος για τον οποίο τα κόμικς δέχονται τόσο συχνά, δυσανάλογα σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία, τις επιθέσεις συντηρητικών κύκλων, της εκκλησίας, φονταμενταλιστικών χριστιανικών οργανώσεων, ενώσεων για την υπεράσπιση οικογενειακών και ηθικών αξιών, μεμεμονωμένων «ενοχλημένων» κ.λπ.; Το CBLDF απαντά ότι «η απαγόρευση βιβλίων δεν είναι κάτι καινούργιο. Τα βιβλία συχνά απαγορεύονται επειδή περιέχουν «ενήλικο περιεχόμενο», «ακατάλληλη γλώσσα», «σεξουαλικές σκηνές και γυμνότητα» ή δεν είναι «κατάλληλα» για ορισμένες ηλικίες. Τα κόμικς είναι ευάλωτα στις επιθέσεις με μοναδικό τρόπο επειδή το μέσο ξεχωρίζει λόγω της δύναμης των στατικών εικόνων αλλά και επειδή κουβαλά το παρατεταμένο στίγμα του «ευτελούς αξίας» λόγου. Κάποιες απαγορεύσεις ενάντια στα κόμικς προκύπτουν επειδή μια μεμονωμένη σελίδα τους ή ένα ξεχωριστό καρέ τους κρίνονται αποκομμένα από τα συμφραζόμενά τους ενώ άλλες φορές γίνονται στόχοι επιθέσεων λόγω της εσφαλμένης θεώρησης ότι όλα τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά». Φυσικά το CBLDF, του οποίου εξέχοντα και δραστήρια ηγετικά στελέχη αποτελούν σημαντικές προσωπικότητες των κόμικς όπως ο σεναριογράφος Neil Gaiman, ο σχεδιαστής Jim Lee, ο θεωρητικός Paul Gravett, οι δημιουργοί Jeff Smith και Frank Miller, οι εκδότες Denis Kitchen και Mike Richardson και εκατοντάδες άλλοι, αναγνωρίζει ότι δεν είναι όλα τα κόμικς κατάλληλα για κάθε ηλικία, αλλά αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με απαγορεύσεις και λογοκριτικές επεμβάσεις κανενός τύπου. Αντιθέτως, με τη βοήθεια του οργανισμού «Δικαίωμα των Παιδιών στην Ανάγνωση» («Kids Right to Read»), προωθεί τη συνεργασία των γονέων με τους δημιουργούς και τους βιβλιοθηκονόμους ώστε να μπορούν να επιλέξουν τα κατάλληλα βιβλία για τα παιδιά τους χωρίς αποκλεισμούς και προτρέπει τους ενήλικους να διαβάζουν κόμικς μαζί με τους ανήλικους ώστε να εξηγούν, να ερμηνεύουν, να ωθούν τα παιδιά στην κριτική σκέψη και να αποτιμούν τα βιβλία στο σύνολό τους και όχι με βάση κάποιες μεμονωμένες εικόνες ή λέξεις. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του CBLDF τα τελευταία χρόνια και τις πολλές καμπάνιες ενημέρωσης, τις ομιλίες, τις εκδόσεις, τους δικαστικούς αγώνες, τις εκδηλώσεις, τα κρούσματα λογοκρισίας δεν μειώνονται. Μάλλον αυξάνονται και αφορούν όχι μόνο κόμικς που το περιεχόμενό τους θα μπορούσε (αδικαιολόγητα) να «ενοχλήσει» αλλά και κόμικς «υπεράνω πάσης υποψίας» για κάθε ευφάνταστη αιτία. Τη δική του ερμηνεία δίνει ο πρόεδρος του CBLDF, Larry Marder, με τη βαθιά του πίστη στο συμπέρασμα του Marcel Duchamp σύμφωνα με το οποίο «ο θεατής δημιουργεί την εικόνα». Αν ο θεατής έχει βρόμικο μυαλό θα δει βρόμικα σχέδια, αν έχει βρόμικες σκέψεις θα διαβάσει βρόμικα κείμενα. Το έργο τέχνης δεν είναι ποτέ βρόμικο. Το βρομίζουν ορισμένοι θεατές και αναγνώστες του. Και, το χειρότερο, προσπαθούν να πείσουν και τους άλλους για τη δική τους βρομιά. ………………………………………… «Απαγορευμένα» βιβλία Ενα από τα θύματα της λογοκρισίας σε πολλές Πολιτείες των ΗΠΑ, κατηγορούμενος για την πολιτική του οπτική, για ρατσισμό και βία και για σκηνές όπου οι χαρακτήρες καπνίζουν είναι ο Jeff Smith, δημιουργός του Bone που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Μιλώντας στο βρετανικό Guardian, o Smith δήλωσε: «Θα είμαι ειλικρινής, είχα δυο ταυτόχρονες αντιδράσεις όταν έμαθα ότι τα βιβλία μου βρίσκονται στη λίστα με το Top-10 των απαγορεύσεων. Κατ' αρχάς, ότι δέχομαι επίθεση χωρίς να γνωρίζω το γιατί. Και έπειτα μου ήρθε η σκέψη: Ε, δεν είναι και ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Πολλοί από τους ήρωές μου βρίσκονται στην ίδια λίστα, ο Μαρκ Τουέιν, ο Μέλβιλ, ο Μπράντμπερι, ο Στάινμπεκ, ο Βόνεγκατ˙ συγγραφείς που γράφουν όπως θα ήθελα να γράφω κι εγώ». Το εν μέρει αυτοβιογραφικό Blankets του Craig Thompson αποσύρθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα από μια βιβλιοθήκη του Μιζούρι επειδή υπήρξαν καταγγελίες ότι θα μετατρέψει τις βιβλιοθήκες σε πορνογραφικά κέντρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι αφορά έναν εφηβικό έρωτα και επιτίθεται σφοδρά στη θρησκευτική τύφλωση και την Εκκλησία. Το επίσης αυτοβιογραφικό «Θανατάδικο» της Alison Bechdel αντιμετώπισε προβλήματα σε περιοχές όπως η Νότια Καρολίνα, η Γιούτα και το Μιζούρι λόγω «γυμνότητας». Ενα κολέγιο απειλήθηκε από την Πολιτεία ότι θα χάσει τη χρηματοδότησή του αν δεν αποσύρει το βιβλίο και ένα πανεπιστήμιο (!) δέχτηκε οργανωμένες επιθέσεις επειδή δάνειζε το βιβλίο σε φοιτητές. Ακόμα και το βραβευμένο με Πούλιτζερ Maus του Art Spiegelman αντιμετώπισε προβλήματα στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας έπειτα από διαμαρτυρίες για ρατσιστικές εικόνες που στην προκειμένη περίπτωση αφορούσαν την απεικόνιση των Πολωνών ως γουρουνιών. Αν και παγκόσμιο best-seller, το αυτοβιογραφικό «Περσέπολις» της Marjane Satrapi απειλήθηκε να αποβληθεί από όλα τα δημόσια σχολεία του Σικάγου λόγω των σκηνών με βασανιστήρια στο θεοκρατικό ιρανικό καθεστώς και τη βία που ασκούνταν εναντίον πολιτικών κρατουμένων. Θύμα της λογοκρισίας έχει πέσει και ο «γκουρού» των κόμικς Alan Moore. Οι Watchmen, το βιβλίο που άλλαξε την εξέλιξη των υπερηρωικών κόμικς, κατηγορήθηκε στη Βιρτζίνια και σε άλλες περιοχές. Ο ίδιος ο Moore έχει δηλώσει, αναφερόμενος ειρωνικά στους γονείς που δεν αρκούνται στο να απαγορεύουν στα παιδιά τους να διαβάσουν κάποιο βιβλίο αλλά επιδιώκουν να επιβάλουν την απαγόρευση σε όλους τους άλλους ότι «δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη στο όνομα όλων των υπόλοιπων γονέων που δείχνουν προσωπικό ενδιαφέρον στο τι διαβάζουν τα παιδιά τους και τα εκπαιδεύουν στο να ελέγχουν μόνα τους τις αναγνωστικές τους συνήθειες».
  16. mr-d

    Dr. Manhattan VS Phoenix (Jean Grey)

    VS Ποιος θα κερδίσει;
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.