Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'Uderzo'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Calendars

  • Εκδηλώσεις

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 8 results

  1. Τίτλος: ALEA JACTA EST! Δημιουργός: A.UDERZO Μετάφραση: Anthea Bell-Derek Hockridge Εκδοτική: Hodder & Stoughton Πρώτη έκδοση: 1989-1991 Τεύχη: 3 Σελίδες: 72 Διαστάσεις: 21,5x28,5 Χρώμα: Έγχρωμο Τιμή: £ 3.99 ISBN: 1. ----- 2. 0-340-51422-1 3.0-340-51423-X Κείμενα: R.Goscinny Πρόκειται για την απόδοση στην αγγλική τριών εκ των τεσσάρων τευχών της πρωτότυπης γαλλικής σειράς. Στη Γαλλία κυκλοφόρησαν τα τεύχη: Le Rendez-vous du chef (1988)-The Meeting of the Chieftans (1989) La vedette Armoricaine (1988)-The Idol of the Gauls (1990) L'affaire des faux menhirs (1988)-The Roman Conspiracy (1991) Le grand jeu (1988)-(δεν μεταφράστηκε στην αγγλική) Τα βιβλία δεν είναι κόμικς, περιέχουν βέβαια μεμονωμένα σκίτσα και κόμικς στο ύφος των πρωτότυπων ιστοριών του περιοδικού Asterix, αλλά κατά κύριο λόγο είναι παιχνίδια, στα οποία ο αναγνώστης μπαίνει στη θέση του ήρωα και παίζει (με αυστηρούς κανόνες), μετακινούμενος από παράγραφο σε παράγραφο, ανάλογα με την τύχη του και τις επιλογές του, μέχρι να φτάσει στο τέλος της περιπέτειας. Το παιχνίδι του δεύτερου τεύχους στηρίζεται στο επεισόδιο “Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί” ενώ ήρωας στα υπ΄ αριθμ. 2 και 3 τεύχη είναι ο νεαρός με το αγγλικό όνομα Justforkix (ο γνωστός μας Γιεγιεδίξ1). Τα βρίσκω αρκετά ενδιαφέροντα σχεδιαστικά και εκτυπωτικά. Το εξώφυλλο είναι μαλακό χαρτόνι πλαστικοποιημένο, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί ειδικό χαρτί άριστης ποιότητας. Τα παιχνίδια είναι αρκετά περίπλοκα· να σημειώσω ότι το πρώτο έχει 216 στάσεις-περάσματα για τον παίχτη και το δεύτερο 338!. ---------------------- 1 Ευχαριστώ dionik για τη βοήθεια vaios/17-1-2010
  2. Ο εκδότης του στην Ελλάδα, Γιώργος Τσίτσοβιτς και ο πρώην υπεύθυνος επικοινωνίας της Μαμούθκομιξ, Κωστής Κατσακιώρης, που τον είχε επισκεφθεί στο ατελιέ του μοιράζονται αναμνήσεις από τον θρυλικό γάλλο σχεδιαστή που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες μέρες. Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή «Ήταν ψηλός, λίγο γεμάτος, χαμογελαστός. Ήταν λίγο Οβελίξ, αν θες. Προσιτός, μέχρι ενός σημείου, και, μετά από αυτό, απόμακρος. Πατρική φιγούρα που έβγαζε κύρος και πυγμή. Σίγουρα ιδιαίτερος, ήταν αδύνατο να βρεθείς δίπλα του και να μην αντιληφθεις το μεγαλείο του», ο Κωστής Κατσακιώρης γυρίζει πίσω 13 χρόνια. Τον Απρίλιο του 2007, όταν ως υπεύθυνος επικοινωνίας της Μαμούθκομιξ βρέθηκε στο Παρίσι για την εκδήλωση “Asterix et ses Amis” (Ο Αστερίξ και οι Φίλοι του) με την αφορμή την έκδοσης του ομώνυμου τόμου. Ήταν μια, εκτός σειράς, συλλογή από μικρές ιστορίες, ένας φόρος τιμής των εκδόσεων Αλμπέρ Ρενέ στον θρυλικό σχεδιαστή του Γαλάτη ήρωα, Αλμπέρ Ουντερζό, που σταμάτησε να πίνει από τον μαγικό ζωμό της ζωής πριν λίγες μέρες στα 92 του χρόνια. Προκαλώντας πένθος σε γενιές και γενιές ανθρώπων που αγαπήσαμε τα κόμιξ μέσα από τις μαγικές του ιστορίες. «Ο συλλογικός αυτός τόμος κυκλοφόρησε για τα 80α τότε γενέθλια του Ουντερζό και φιλοξενούσε 24 καλλιτέχνες που είχαν συνεργαστεί ή/και επηρεαστεί από το έργο του. Θυμάμαι ας πούμε τον Achdé (που δύο χρόνια μετά υποδεχθήκαμε στο Γαλλικό Ινστιτούτο για τα “50 χρόνια Αστερίξ”) ή τον Zep. Έγιναν τα εγκαίνια της σχετικής έκθεσης, υπήρχε κι ένα βραδινό event για 50-60 ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. Είχαμε κάνει μάλιστα κι έναν διαγωνισμό στην Ελλάδα και είχε ταξιδέψει και μια τυχερή αναγνώστρια για τις εκδηλώσεις. Το πιο σημαντικό, βέβαια, ήταν η επίσκεψη στο γραφείο του. Εκεί που 10-12 άτομα είδαμε το μεγάλο ταμπλό πάνω στο οποίο σχεδίαζε και είχαμε την ευκαιρία να πούμε 2-3 κουβέντες μαζί του σε μια συγκινητική γνωριμία, αφού πάνω απ’ όλα ήμασταν fans. Και, φυσικά, να πάρουμε ένα αυτόγραφο, από τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχω στο αρχείο μου», συμπληρώνει ο Κωστής Κατσακιώρης που σήμερα είναι στέλεχος επιχειρήσεων στον τομέα της βιωσιμότητας κι αειφόρου ανάπτυξης. Η πρώτη ιστορία του Αστερίξ δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Pilote, στις 29 Οκτωβρίου του 1959. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε ότι ο ήρωας που επινόησαν ο Ρενέ Γκοσινύ κι ο Αλμπέρ Ουντερζό θα εξελισσόταν σε μια από τις κορυφαίες φιγούρες της ένατης τέχνης, θα μεταφραζόταν σε περισσότερες από 100 γλώσσες, θα μεταφερόταν στο σινεμά, θα συμβάδιζε με την ανάπτυξη της τεχνολογίας κι εκτός από t-shirt κι αξεσουάρ θα γινόταν και video-game, για να μη μιλήσουμε και για το θεματικό πάρκο που άνοιξε στο Παρίσι το 1989. Ο Ουντερζό, ας τον λέμε έτσι αν και μάλλον η σωστή προφορά του επωνύμου του είναι «Υντερζό» με τα χείλη σουφρωμένα προς τα έξω, δεν έκρυψε ποτέ ότι αγαπούσε ιδιαίτερα τον Οβελίξ (ο οποίος μάλιστα δεν ήταν στο αρχικό πλάνο, αλλά προέκυψε ως συμπρωταγωνιστής γιατί ο Αστερίξ έπρεπε… να μιλάει με κάποιον). Σιγά σιγά, εμπλούτισε το σύμπαν του με ήρωες όπως το σκυλάκι Ιντεφίξ που σχεδιάστηκε για τον Γύρο της Γαλατίας, αλλά έμεινε κατ’ απαίτηση των αναγνωστών (που μάλιστα τον βάφτισαν κιόλας σε σχετικό διαγωνισμό), ενώ πολύ συχνά σχεδίαζε ήρωες των ιστοριών με βάση αληθινά πρόσωπα οπως ο ιταλός ηθοποιός Λίνο Βεντούρα (το pattern του Ρωμαίου εκατόνταρχου), ο τότε δήμαρχος Παρισίων-μετέπειτα Πρόεδρος Ζακ Σιράκ ή ακόμα και η γυναίκα του με την οποία μοιάζει η Φαλμπαλά (άσχετα αν ο ίδιος δεν το παραδέχθηκε ποτέ). Συχνά σε συνεντεύξεις του ομολογούσε ότι αισθανόταν ριγμένος τα πρώτα χρόνια της έκρηξης της δημοφιλίας του Αστερίξ, αφού το περισσότερο credit πήγαινε στον σεναριογράφο Γκοσινύ που όμως έφυγε νωρίς, μόλις στα 51 του το 1977. Ο Ουντερζό αποφάσισε τότε να κρατήσει ζωντανό τον ήρωα, αναμείχθηκε μάλιστα και στο σενάριο. Με τα χρόνια να περνούν και τον μύθο του Αστερίξ να μεγαλώνει πήρε κι ο ίδιος το μερίδιο της επιτυχίας που του αναλογεί. Μέχρι να αποσυρθεί το 2009 πουλώντας τα δικαιώματα του ήρωα στον εκδοτικό γίγαντα Hachette. Στην Ελλάδα, οι ιστορίες του Αστερίξ κυκλοφορούσαν από διάφορους εκδότες χωρίς ιδιαίτερη αναγνώριση μέχρι το 1989. Τότε απέκτησε τα δικαιώματά τους ένας σχετικά νέος εκδοτικός οίκος που όμως είχε ήδη στο ρόστερ του δύο ακόμα εμβληματικούς κόμικ ήρωες, τον Τεν Τεν και τον Λούκι Λουκ. Ήταν η Μαμούθκομιξ του Πάνου Κουτρουλάρη και του Γιώργου Τσίτσοβιτς. Η πρώτη κίνηση με τον Αστερίξ ήταν να μειώσουν την τιμή (από 550 σε 350 δρχ.) και να επεκτείνουν το δίκτυό τους στα περίπτερα και τα πρακτορεία διανομής τύπου σε όλη την Ελλάδα. Κι ακολούθησε το μπαμ που γέμισε τα καλοκαίρια, την παιδική μας ηλικία, τις ενήλικες αναμνήσεις μας… «Κάποια περίοδο, αναλογικά και με τον πληθυσμό, ήμασταν τέταρτοι στην Ευρώπη σε πωλήσεις μετά από Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, πολύ πάνω π.χ. από Αγγλία-Ιταλία. Συνολικά έχουν φύγει πάνω από 7 εκατομμύρια Αστερίξ αυτά τα 30 χρόνια. Η χρυσή περίοδος θα έλεγα ήταν ως το 2002», θυμάται ο Γιώργος Τσίτσοβιτς. Έχει κι εκείνος λίγο πολύ τις ίδιες αναμνήσεις από τον Ουντερζό: «2-3 φορές τον είχα δει σε φεστιβάλ και σε εκδηλώσεις του Αστερίξ – κύριος, αστός, λίγο στριφνός, πάντα με την καλή του κυρία και την κόρη του». Φυσικά, ακόμα και σχεδιαστικά, ο ήρωας δεν έμεινε ίδιος αυτά τα 60 χρόνια ζωής του. «Σαφώς και υπάρχει αλλαγή. Δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις. Αν δει κανείς τον “Αστερίξ στο Παλάτι”, το νο. 1, και το συγκρίνει με το νούμερο 20, θα βρει τεράστιες διαφορές. Ο χαρακτήρας έγινε πιο στρογγυλός. Πιο κοντά στον Ντίσνεϋ, πιο καρτουνίστικη γραμμή. Έχουν αλλάξει πια και οι τρόποι εκτύπωσης, η ψηφιακή επεξεργασία κάνει το κόμικ ζωγραφική. Κάτι που μας φέρνει στα χρώματα, εκεί που κάθε 3-4 χρόνια κάνουν κάτι νέο. Για γίνει πιο μοντέρνο και για να πουλάνε το υλικό. Στους συλλέκτες και σε μας για τις επενεκδόσεις», λέει ο Γιώργος Τσίτσοβιτς, τονίζοντας παράλληλα ότι «ήταν πάντα πάρα πολύ αυστηρές οι προδιαγραφές απ’ έξω. Τσέκαραν τα πάντα και είχαν επισημάνσεις-διορθώσεις ακόμα και για εκδόσεις του Αστερίξ στα ποντιακά ή τα κρητικά που βγάλαμε αργότερα». Το 1958-59, οι Γκοσινύ και Ουντερζό θέλησαν να κάνουν μια σειρά διασκεδαστική, χιουμοριστική. Πώς πέτυχαν να φτιάξουν έναν ήρωα τόσο διαχρονικό τελικά; Τι είναι αυτό που συναρπάζει ακόμα στον Αστερίξ, 61 χρόνια και 38 άλμπουμ μετά; Ο Κωστής Κατσακιώρης πιστεύει ότι πρόκειται για έναν ήρωα επίκαιρο κάθε στιγμή. «Ακόμα και στη σημερινή, δύσκολη συγκυρία της καραντίνας είναι το σχέδιο και το πνεύμα του Αστερίξ που καλούντα να βρουν εφαρμογή. Κι έπειτα είναι ένας ήρωας που αγγίζει τον καθένα μας, αλτρουιστής και περήφανος. Οι ιστορίες θα μεταφέρουν την κληρονομιά του από γενιά σε γενιά αφου μιλάνε για τα πιο ανθρώπινα συναισθήματα: χαρά-λύπη-εγωισμό-αγάπη. Επίσης, ο χρόνος του φέρθηκε καλά, το πέρασμά του σε άλλα τερέν όπως το σινεμά δεν τον έκανε π.χ. κάτι σαν ήρωα των Transformers». Ο Γιώργος Τσίτσοβιτς βάζει και μια άλλη διάσταση. «Νομίζω, ο Αστερίξ συγκινεί ως ο αδύναμος που κατατροπώνει τους ισχυρούς». Μιλώντας για την εξέλιξη του ήρωα παρατηρεί ότι «ως χαρακτήρας ο Αστερίξ τελευταία “κατέβηκε” 2-3 χρόνια σε ηλικία. Τα άλμπουμ είναι πιο βατά, πιο εύκολα. Όχι ότι δεν έχει και πάλι κρυφά ή επίκαιρα καλαμπούρια. Πάντα ήταν πολιτικός στο δεύτερο επίπεδό του, χωρίς όμως να είναι ποτέ στο μυαλό του Γκοσινί ή του Ουντερζό να μιλήσουν αλληγορικά για την Ευρώπη». Το τελευταίο άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τον Ουντερζό εν ζωή ήταν Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός. Μετά, ο «Μάστερ» – όπως τον αποχαιρέτισε ο σπουδαίος κομίστας Μαρκ Μίλλαρ (Kick-Ass, Kingsman) – αναχώρησε. Πιθανώς για την Κατοικία των Θεών… Πηγή
  3. Αλμπέρ Ουντερζό: «Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί ο Αστερίξ είχε τέτοια επιτυχία» © JACQUES ΤORREGANO / LEFIGARO 2008 Κύριε Ουντερζό, πώς άρχισε η θαυμαστή περιπέτεια του Αστερίξ και της παρέας του; Όλα άρχισαν όταν μαζί με τον Γκοσινί, τον Σαρλιέ, επίσης μεγάλο συγγραφέα ιστοριών κόμικ, κι έναν άλλο φίλο αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή εταιρεία. Εκείνη την εποχή στη Γαλλία ο τομέας των κόμικ δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος, σε αντίθεση με την Αμερική, όπου είχε ήδη μεγάλη επιτυχία. Κι επειδή είχαμε πλημμυρίσει από αμερικανικά κόμικ, ένας δημοσιογράφος, ο Φρανσουά Κλοτό, θέλησε να κάνει ένα περιοδικό για νέους, με χαρακτήρες προερχόμενους από τη γαλλική κουλτούρα. Επρόκειτο για το περίφημο περιοδικό Πιλότ. Μας τηλεφώνησε, λοιπόν, και μας πρότεινε να το αναλάβουμε εμείς, δημιουργώντας νέες σειρές κόμικ για το περιοδικό. Εγώ και ο Γκοσινί σκεφτήκαμε να κάνουμε μια ιστορία χιουμοριστική και διασκεδαστική. Η ιδέα του Αστερίξ υπήρχε ήδη; Όχι ακόμα. Επειδή εμένα ανέκαθεν μου άρεσε να σχεδιάζω ζώα, σύμφωνα με την παράδοση του Ντίσνεϊ, σκεφτήκαμε αρχικά να κάνουμε μια σειρά βασισμένη σε έναν γαλλικό μεσαιωνικό μύθο με ήρωα τον Ρενάρ, την Αλεπού. Άρχισα, λοιπόν, να δουλεύω πάνω στην ιδέα αυτή και, αφού ολοκλήρωσα την πρώτη σελίδα, ένας φίλος σχεδιαστής μού λέει: «Αν θέλετε να παρουσιάσετε κάτι πραγματικά καινούργιο, πρέπει να ξεχάσετε την ιδέα του Ρενάρ, διότι έχει ξαναγίνει». Καταστροφή! Εν τω μεταξύ, έμεναν μόνο τρεις μήνες μέχρι την έκδοση του πρώτου τεύχους! Έρχεται, λοιπόν, ο Γκοσινί επειγόντως στο σπίτι μου για να δούμε τι θα κάνουμε. Λέω εγώ: «Μήπως τον προϊστορικό άνθρωπο;». «Έχει ξαναγίνει». «Μήπως τους Γαλάτες;» «Αυτό είναι!» Πρέπει εδώ να πω ότι, ενώ εμείς νομίζαμε ότι επρόκειτο για κάτι εντελώς καινούργιο, αργότερα μάθαμε ότι υπήρχαν ήδη άλλες δύο ιστορίες με Γαλάτες. Ευτυχώς τότε δεν το ξέραμε κι έτσι προχωρήσαμε στην υλοποίηση της ιδέας, επινοώντας τους ήρωες της ιστορίας μας, η οποία εμφανίστηκε τυπωμένη για πρώτη φορά στο τεύχος της 29ης Οκτωβρίου 1959. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας χαρακτήρες; Όλους τους αγαπώ, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ο αγαπημένος μου, κατ’ αρχάς, είναι ο Οβελίξ, ο οποίος μάλιστα δεν ήταν στο πρόγραμμα. Καθώς εκείνη την εποχή υπήρχε μια τάση μίμησης του Τεντέν, ο οποίος είχε συντροφιά έναν άλλον χαρακτήρα και συνοδευόταν από τον σκύλο του, ο Γκοσινί ήθελε να δημιουργήσουμε έναν ήρωα που να είναι μόνος του. Παρ’ όλα αυτά, εγώ σχεδίασα στο γαλατικό χωριό κι έναν μεγαλόσωμο ήρωα –με ώμους πιο φαρδείς αρχικά από αυτούς που έχει αργότερα– και, για να του δώσω έναν λόγο ύπαρξης, τον έβαλα να κουβαλάει ένα μενίρ. Οπότε, στο πρώτο άλμπουμ που έχει τίτλο «Αστερίξ ο Γαλάτης», ο Οβελίξ εμφανίζεται ελάχιστα. Ο Γκοσινί όμως γρήγορα συνειδητοποίησε ότι τον χρειάζεται για να μπορεί ο Αστερίξ να μιλάει με κάποιον. Και ο Οβελίξ ήταν η τέλεια λύση. Ήταν ένας χαρακτήρας αρκετά αφελής, αλλά με πολύ σαφείς απόψεις, όπως ότι του άρεσε να χτυπά τους Ρωμαίους και όχι μόνο. Η παρουσία του, λοιπόν, θα προσέφερε περισσότερες δυνατότητες και θα διευκόλυνε τις μελλοντικές περιπέτειες των Γαλατών. Έτσι έγινε βασικός ήρωας της σειράς. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος χαρακτήρας, που δεν ήταν στο πρόγραμμα... Ο Ιντεφίξ! Διότι, όπως σας είπα, δεν θέλαμε να υπάρχει σκύλος στην ιστορία. Ο Ιντεφίξ, λοιπόν, εμφανίστηκε στον «Γύρο της Γαλατίας», όπου οι ήρωες έπρεπε να φέρουν μια λιχουδιά από κάθε περιοχή. Έτσι, από το Καμπρέ έφεραν καραμέλες, από την Αζέν δαμάσκηνα και από την Λουτέσια έπρεπε να φέρουν ζαμπόν, το περίφημο σημερινό ζαμπόν του Παρισιού. Ο Γκοσινί, λοιπόν, γράφει στο σενάριο: «Πηγαίνουν σε ένα αλλαντοπωλείο, στην πόρτα του οποίου υπάρχει ένα σκυλάκι». Τίποτε άλλο. Το σκυλάκι μετά εξαφανίζεται. Καθώς, λοιπόν, αρχίζω να το σχεδιάζω, γεννιέται μέσα μου η επιθυμία να το χρησιμοποιήσω και αλλού. Λέω τότε στον Ρενέ: «Έχεις καμιά αντίρρηση να το βάλω να ακολουθήσει τους δύο ήρωες στον γύρο της Γαλατίας; Έτσι κι αλλιώς, είναι τόσο μικρό που κανείς δεν θα το προσέξει» – εκτός από τον Οβελίξ, ο οποίος στην τελευταία εικόνα το χαϊδεύει κι εκείνο φεύγει με ένα κόκαλο στη μουσούδα του. Τότε αρχίσαμε να λαμβάνουμε πολλά γράμματα από τους αναγνώστες που το είχαν λατρέψει και ρωτούσαν: «Πώς το λένε; Θα το ξαναδούμε;». Έτσι ο Γκοσινί αναγκάστηκε να το βάλει και στα επόμενα άλμπουμ. Κάναμε μάλιστα έναν διαγωνισμό για το πώς θα το ονομάσουμε και συμπτωματικά πέντε αναγνώστες πρότειναν το ίδιο όνομα. Έτσι γεννήθηκε ο Ιντεφίξ. Στις ιστορίες σας βάζατε υπαρκτά πρόσωπα; Καθώς είχα απόλυτη ελευθερία σε γραφιστικό επίπεδο, χρησιμοποιούσα συχνά πρόσωπα της επικαιρότητας, όπως, για παράδειγμα, τον Ιταλό ηθοποιό Λίνο Βεντούρα, τον οποίο σχεδίασα ως συμπαθητικό Ρωμαίο εκατόνταρχο που παλεύει με έναν άλλο Ρωμαίο, εντελώς ανόητο. Ή τον Ζακ Σιράκ, ο οποίος εμφανίζεται ως Ρωμαίος με πολιτικές φιλοδοξίες που φέρνει νέες ιδέες στον Ιούλιο Καίσαρα, όλες καταστροφικές. Ο Σιράκ ήταν τότε δήμαρχος του Παρισιού και, καθώς είναι άνθρωπος με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ, μου είπε πόσο γέλασε όταν αναγνώρισε τον εαυτό του. Άλλοι πάλι μου λένε συχνά πως αναγνωρίζουν τη γυναίκα μου στο πρόσωπο της όμορφης Φαλμπαλά. «Ναι, ναι, μοιάζει», τους λέω, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το έκανα συνειδητά. Ίσως να είναι τόσο μέσα μου, που μάλλον θα τη σχεδίασα χωρίς να το καταλάβω... Η επιτυχία του Αστερίξ ήταν άμεση; Κοιτάξτε. Τα πρώτα άλμπουμ εκδόθηκαν σχεδόν δύο χρόνια μετά τη γέννηση του χαρακτήρα, το 1961. Το πρώτο μάλιστα δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία – πουλήθηκαν μόνο 6.000 αντίτυπα. Ευτυχώς όμως η συνέχεια ήταν πολύ καλύτερη, διότι ο Αστερίξ άρχισε να γίνεται γνωστός από στόμα σε στόμα. Ποτέ όμως δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε γιατί είχε μεγαλύτερη επιτυχία από τους άλλους χαρακτήρες που είχαμε δημιουργήσει με τον Γκοσινί. Ο Ουμπαπά, για παράδειγμα, στον οποίον είχαμε βάλει τα ίδια συστατικά, δεν έπιασε. Με τον Αστερίξ συνέβη κάτι ιδιαίτερο. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτόν. Το 1966, μάλιστα, το περιοδικό «Εξπρές» τον έβαλε στο εξώφυλλο, μιλώντας για κοινωνικό φαινόμενο. Έτσι, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι είχαμε αγγίξει κάτι μαγικό. Το χιούμορ του Αστερίξ τι καινούργιο έφερνε στον τομέα των κόμικ; Με τον Γκοσινί θέλαμε πάντα να κάνουμε ένα χιούμορ διαφορετικό από αυτό που έβρισκε κανείς στα γλυκανάλατα κόμικ της εποχής με τα απλοϊκά γκαγκ. Δεν εννοώ ότι έπρεπε να είναι εγκεφαλικό, αλλά διαφορετικό, πιο δυναμικό. Και το χιούμορ του Γκοσινί ήταν ιδανικό γι’ αυτό. Εγώ, από τη μεριά μου, έπρεπε με τα σχέδιά μου να εικονογραφώ αυτό το χιούμορ και να το αναδεικνύω. Γρήγορα μάλιστα συνειδητοποιήσαμε ότι, καθώς το χιούμορ μας ήταν πνευματώδες, άγγιζε όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και τους μεγάλους. Όταν ακούγαμε κάποιον ενήλικα να μιλάει για τον Αστερίξ, δεν ήταν επειδή τον διάβαζε το παιδί του, αλλά ο ίδιος! Επρόκειτο για κάτι πρωτοφανές... Το οποίο συντελέστηκε χάρη στη σύμπνοια που υπήρχε ανάμεσα σε εσάς και τον Γκοσινί... Ακριβώς. Εκείνη την εποχή όμως στη Γαλλία όλοι έδιναν μεγαλύτερη σημασία στον συγγραφέα παρά στον σχεδιαστή. Όταν, για παράδειγμα, μας καλούσαν με τον Ρενέ σε τηλεοπτικές εκπομπές, οι δημοσιογράφοι απευθύνονταν μόνο σ’ εκείνον. Η Γαλλία ήταν ανέκαθεν μια χώρα συγγραφέων και λιγότερο μια χώρα σχεδιαστών. Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά τότε ήταν κάπως έτσι. Τέτοια περιστατικά συνέβαιναν τόσο συχνά, που κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν μάταιο να συνεχίσω, αφού η δουλειά μου δεν αναγνωριζόταν. Όταν μάλιστα έχασα τον φίλο μου τον Γκοσινί το 1977, οι εφημερίδες μιλούσαν για τον θάνατο του Αστερίξ. Κι εγώ αυτό πίστευα. Οι αναγνώστες όμως μου έγραφαν: «Κύριε Ουντερζό, καταλαβαίνουμε τη θλίψη σας για τον θάνατο του φίλου σας, αλλά δεν έχετε δικαίωμα να εγκαταλείψετε τον Αστερίξ. Ο Αστερίξ ανήκει σε εσάς, ανήκει όμως και στους αναγνώστες σας. Πρέπει να τον συνεχίσετε». Εμένα κάτι τέτοιο δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό. Έκανα όμως αυτό που μου ζήτησαν και, εκτός από σχεδιαστής, έγινα έκτοτε και συγγραφέας του Αστερίξ, αλλά και εκδότης του, για να μην προκύψουν άλλα προβλήματα. Τι θα λέγατε σήμερα στους αναγνώστες σας; Δεν μπορώ παρά να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, διότι η επιτυχία του Αστερίξ οφείλεται σε αυτούς. Όπως σας είπα, το όνομά του έγινε γνωστό από στόμα σε στόμα, κι αυτό είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί, διότι πρόκειται για κάτι στέρεο, κάτι χειροπιαστό και διαρκές. Ευχαριστώ, λοιπόν, όλους τους αναγνώστες μας στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Ιταλία και σε όλες τις χώρες όπου αγαπούν τον Αστερίξ. Χάρη σε αυτούς, πετύχαμε κάτι μοναδικό. ■ ΠΗΓΗ: Καθημερινή
  4. Για να αποδώσουμε (δεν παίζει να κολλάει αλλού περισσότερο αυτή η φράση) τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, δεν έχει υπάρξει καλύτερη διακωμώδηση των στερεοτυπικών χαρακτηριστικών των Βρετανών από το (obviously) Aστερίξ στους Βρετανούς, πάντα με τις υπέροχες μεταφράσεις των εκδόσεων Μαμουθκομίξ και όχι μεταγενέστερων φλωροπροσπαθειών. Καθώς λοιπόν χαζεύαμε τα απόνερα του πολιτικού σεισμού που ήταν το χτεσινό Brexit, μας έσκασε το epiphany πως το συγκεκριμένο κόμικ των Ουντερζό – Γκοσινί είχε προβλέψει εδώ και αμέτρητα χρόνια όλο αυτό το χαμό. Τσεκάρετε: Oι άνθρωποι αφέθηκαν να κατακτηθούν από τον ξένο (ρωμαϊκό) παράγοντα γιατί σταμάταγαν για ζεστό νερό στις 5 κάθε απόγευμα και τα σαββατοκύριακα. Οπότε και οι Ρωμαίοι πολεμούσαν μόνο τις ώρες του break. Παρόλα αυτά, η βρετανική παιδεία τους είχε προικίσει με πολλά skills. Και την κοινή καταγωγή με άλλους πληθυσμούς που αντιστέκονται στον κατακτητή. Έτσι για τη φράση εκλιπαρώ τη συγγνώμη σας. Εδώ γίνεται η ΠΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ της ιστορίας μας. Εικόνες από το μέλλον. Η σπεσιαλιτέ τους, η χλιαρή μπύρα. Περισσότερες εικόνες από το μέλλον. Έχουν όμως υπομονή. Το κάτω αριστερά καρέ είναι ίσως συμβολίζει το απόλυτο βρετανικό thug life. Όπως και η σάλτσα μέντας. Το ζήτημα είναι ότι υπήρχε πάντα σοβαρός βρετανικός πολιτισμός και δεν τρώγανε απλώς βελανίδια όπως ισχυρίζονται οι κακεντρεχείς. Και το κάτω αριστερά καρέ η απόλυτη βρετανική ιδιοτροπία. Οι κάτοικοι αυτού του νησιού πάντα τα αντιμετώπιζαν όλα αυτά με το περίφημο βρετανικό φλέγμα τους. To βρετανικό φλέγμα που λέγαμε, το οποίο δεν κάμφθηκε ούτε υπό το βάρος της ξένης κατοχής. Υπήρχε και παράδοση σε άλλα σπορ πέρα από την κωπηλασία. Τώρα έρχεται να δέσει ο ζωμός (…) με το μυστικό όπλο που πάντοτε θα έχουν οι Βρετανοί. Νομίζω καταλαβαίνετε όλοι ποιο ήταν ανέκαθεν το μυστικό όπλο των Βρετανών, αυτό που τους έσπρωξε να αψηφούν τα πιόνια της ΕΕ ή τους Ρωμαίους. Εδώ η απρόσμενη έκβαση του αγώνα με τους Ρωμαίους. Όσο υπάρχει τσάι, η Βρετανία θα νικάει. Και το σχετικό link... ΥΓ. Αντίθετα με ότι αναγράφεται στην εισαγωγή, η Μαμούθ είναι "οι μεταγενέστεροι"...
  5. Ένα μήνα πριν αναφέρθηκα στο σχέδιο και την δημιουργία του κεντρικού κακού του επόμενου άλμπουμ με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μας Γαλάτη. Μιας και βρίσκομαι αυτό το καιρό σε γαλλόφωνη περιοχή, το μόνο που έχω να αναφέρω είναι ο χαμός που γίνεται παντού με το καινούργιο άλμπουμ (μοιράζουν ακόμα και δωρεάν μικρές αφίσες με σκίτσο εμπνευσμένο από το κόμικ από τις οποίες προμηθεύτηκα σημαντικό αριθμό). το εξώφυλλο της Αγγλικής έκδοσης Ο τίτλος του άλμπουμ στην αρχική έκδοση είναι Asterix et Le Papyrus de César (Asterix and the missing scroll), είναι στο κλασσικό μέγεθος των 48 σελίδων σε σενάριο Jean-Yves Ferri και σχέδιο Didier Conrad στην δεύτερή τους προσπάθεια στο σύμπαν του Αστερίξ μετά το "Ο Αστερίξ στους Πίκτους". Κεντρικό θέμα έχει την διαμάχη για τον έλεγχο της πληροφορίας και τον διαμοιρασμό της, με έναν κύριο χαρακτήρα εμπνευσμένο από την γνωστή φιγούρα του Wikileaks, τον Julian Assange. Αρχικά θα τυπωθούν 4 εκατ. αντίτυπα, 2 στα Γαλλικά και 2 σε υπόλοιπες γλώσσες. Προσθέτοντας και μια προσωπική εμπειρία όπως είπα και παραπάνω, το τι γίνεται στο εξωτερικό (Γενεύη, Λωζάνη και λοιπά Ελβετο-γαλλικά μέρη) από άποψη προώθησης δεν περιγράφεται. Μέχρι και ηθοποιούς ντυμένους Αστερίξ και Οβελίξ έξω από γνωστά βιβλιοπωλεία να διαφημίζουν το άλμπουμ του οποίου η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας ορίστηκε στις 22 Οκτωβρίου. Το σκίτσο στο αφισετάκι. Αν θέλει κανένας αντίτυπο ας μου το πει να φέρω τον επόμενο μήνα που θα γυρίσω Αθήνα
  6. Με αφορμή το αφιέρωμα στον Μίκυ Μάους που ανάρτησε η Χριστίνα εδώ, ποστάρω αυτό το θέμα της ίδιας σειράς για τον αγαπημένο Αστερίξ. Το 50 π.Χ., όλη η Γαλατία έχει κατακτηθεί από του Ρωμαίους. Όλη; Όχι όλη! Ένα μικρό χωριό συνεχίζει να είναι ελεύθερο και να αντιστέκεται στον κατακτητή. Όλοι οι κάτοικοι του μικρού χωριού είναι ήρωες. Αυτός όμως που ξεχωρίζει είναι ο ξακουστός Αστερίξ ο Γαλάτης. Και αυτή είναι η ιστορία του. Όπως έχουμε δει και σε άλλες ιστορίες διάσημων κόμιξ, χρειάστηκε και στην περίπτωση του Αστερίξ η συνεργασία 2 χαρισματικών ανθρώπων για τη δημιουργία ενός διάσημου χαρακτήρα. Στην περίπτωση μας οι δύo αυτοί άνθρωποι ήταν ο συγγραφέας και εκδότης ιστοριών κόμικ René Goscinny και ο σκιτσογράφος αλλά και επίσης συγγραφέας ιστοριών κόμικ Alberto Aleandro Uderzo. Οι Goscinny και Uderzo. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι δυό τους ένωναν δυνάμεις για να δημιουργήσουν ένα κόμικ. Είχε προηγηθεί η συνεργασία τους στη σειρά κόμικ Oumpah-pah le Peau-Rouge (Ούμπα –Πα ο ερυθρόδερμος) η οποία εμφανίστηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό Tintin (Τεν Τεν) το 1958. Την ίδια χρονιά ο Uderzo ξεκίνησε να σχεδιάζει τον πρώτο Αστερίξ. Στα πρώτα αυτά σχέδια ο συμπαθής Γαλάτης ήταν ένας τραχύς μεγαλόσωμος Γαλάτης πολεμιστής. Ο Goscinny όμως είχε μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό του για το νέο τους ήρωα. Τον φανταζόταν ως ένα μικρόσωμο πολεμιστή ο οποίος θα στηριζόταν κυρίως στην ευστροφία του παρά στη σωματική του ρώμη. Έτσι και έγινε. Όμως ο Uderzo ήθελε κάποιος να συνοδεύει και να συμπληρώνει τον μικρό τους ήρωα. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο αχώριστος φίλος του Αστερίξ ο Οβελίξ. Ο Uderzo επι τω έργω. Το ντεμπούτο του Αστερίξ Η πρώτη εμφάνιση του Αστερίξ, έγινε στις 29 Οκτωβρίου 1959 στο περιοδικό Pilote . Η πρώτη φορά που εκδόθηκαν ανεξάρτητα οι ιστορίες του Αστερίξ ήταν το1961. Πούλησε μόλις 6000 αντίτυπα. Την επόμενη χρονιά οι πωλήσεις έφτασαν τις 20.000. Μέσα σε 4 χρόνια η δημοτικότητα του κόμικ είχε εκτοξευθεί και έτσι το 1967 η 9η ιστορία που εκδόθηκε με τίτλο "Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί" πούλησε 1,2 εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί. Η δύο δημιουργοί συνέχισαν το έργο του μέχρι το 1977, χρονιά που ο René Goscinny πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 51 ετών. Αν και η επιθυμία του Uderzo ήταν να σταματήσει, η πίεση από τους θαυμαστές τον ανάγκασε να συνεχίσει μόνος του την έκδοση του Αστερίξ. Ίδρυσε μάλιστα τη δική του εκδοτική εταιρία που εξέδιδε τις ιστορίες που έγραφε και εικονογραφούσε ο ίδιος. Συνέχισε μέχρι το 2009 οπότε και πούλησε τα δικαιώματα της έκδοσης. Μέχρι το 2013, είχαν κυκλοφορήσει μόνο 35 τεύχη με τις περιπέτειες του Αστερίξ. Τον Ιανουάριο του 2015, μετά την επίθεση στο σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo, ο Uderzo επανήλθε και δημιούργησε 2 σκίτσα του Αστερίξ σχετικά με το γεγονός. Επιπλέον πληροφορίες Κύριο χαρακτηριστικό του κόμικ, είναι η ονοματοδοσία των χαρακτήρων. Τα ονόματα των Γαλατών τελειώνουν όλα με την κατάληξη –ιξ λόγω ενός υπαρκτού ιστορικού προσώπου. Του Γαλάτη αρχηγού Vercingetorix (Βερσινζετοριξ) ο οποίος νικήθηκε από το στρατό του Ιουλίου Καίσαρα. Επίσης πολλά ονόματα είναι λογοπαίγνια είτε λόγω της σημασίας τους στα Λατινικά είτε σε συνδυασμό με τη γαλλική προφορά. Όπως λ.χ. τα τέσσερα στρατόπεδα που βρίσκονται γύρω από το γαλατικό χωριό και ονομάζονται Petibonum (petit bonhomme, ανθρωπάκος στα γαλλικά), Babaorum (baba au rhum, το γλυκό μπαμπάς με ρούμι), Aquarium(ενυδρείο) και Laudanum (το βότανο λάβδανο). Ο Αστερίξ στα αρχαία Ελληνικά. Οι 35 τόμοι που έχουν εκδοθεί, έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 100 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους. Οι περισσότεροι τόμοι έχουν μεταφραστεί στα Λατινικά και στα Αρχαία Ελληνικά με την συνοδεία εκπαιδευτικών οδηγών ως ένας τρόπος διδασκαλίας αυτών των αρχαίων γλωσσών. Στην Ελλάδα ο Αστερίξ πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίες του 60' από τις εκδόσεις Σπανός. Πηγή
  7. Το Αστερίξ μεγαλώνει έξυπνα παιδιά Για τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και όλη την παρέα που μας συντροφεύουν και μας ψυχαγωγούν από παιδιά. Κάθε φορά που έπιανες ένα καινούριο τεύχος του Αστερίξ, ξέχναγες οτιδήποτε άλλο και το μόνο που ήθελες ήταν να ρουφήξεις τις 48, σταθερά, σελίδες του και να αφεθείς στην ιστορία και το χιούμορ του. Πολλά κόμικς είναι αστεία, πολλά είναι διδακτικά, περιπετειώδη, μυστηριώδη και πιο πρόσφατα βίαια και πρόστυχα, αλλά μόνο ο Αστερίξ με τον Οβελίξ και την υπόλοιπη παρέα του κατάφεραν να συνδυάζουν μια ολοκληρωμένη ιστορία περιπέτειας με στοιχειώδη ιστορικά στοιχεία και γέλιο μέχρι δακρύων σε όλα τα τεύχη που κυκλοφόρησαν. Κι όταν λέμε όλα, όλα. Τα οποία βέβαια χωρίζονται σε δύο μεγάλα σύνολα, αφού μόνο στα 24 πρώτα συμμετέχουν και οι δύο δημιουργοί τους, ο Rene Goscinny, ο συγγραφέας των ιστοριών και ο σχεδιαστής Albert Uderzo. Το 1977 ο πρώτος πεθαίνει, δυστυχώς, και ο Uderzo συνεχίζει μόνος του σχεδιάζοντας και γράφοντας τις ιστορίες. Τα ονόματα και των δύο συνεχίζουν να φιγουράρουν, πάντως, σε όλα τα τεύχη. Το πρώτο τεύχος, Ο Αστερίξ ο Γαλάτης, βγαίνει το 1961, ξεκινώντας έτσι το μεγάλο ταξίδι στο γέλιο. Το συγκεκριμένο τεύχος στην ελληνική έκδοση από την Μαμουθκόμιξ είναι το 10ο, καθώς οι διαδικασίες που οδήγησαν στην μετάφραση της σειράς ήταν κάπως περίεργες. Στην Ελλάδα, λοιπόν, τα διαβάσαμε ανάκατα, κάτι που δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Το κέρδος από την ανάγνωση των κόμικς αυτών παραμένει ίδιο. Το μικρό γαλατικό χωριό της αγαπημένης μας παρέας βρίσκεται κάπου στην βορειοδυτική Γαλλία, στην Αρμορική. Πλαισιώνεται από 4 ρωμαϊκά στρατόπεδα, το Πετιμπόνουμ, το Λάβδανουμ, το Μπαμπαόρουμ και το Ακουάριουμ, τα οποία προσπαθούν, έχοντας συχνά βοήθεια από όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία του Ιουλίου Καίσαρα, μάταια να τους κατακτήσουν. Τραβάνε τα πάνδεινα από τον Αστερίξ, τον μικροσκοπικό Γαλάτη, που με το μαγικό του φίλτρο γίνεται ανίκητος και τον Οβελίξ, τον εύσωμο, -όχι χοντρό- φίλο του, που είναι πάντα ανίκητος, αφού όταν ήταν μικρός έπεσε στην χύτρα με το μαγικό ζωμό του δρουίδη (και όχι δρυΐδη) Πανοραμίξ. Η πιο δυνατή του συνταγή, που παρασκευάζει με μεγάλη ευχαρίστηση όταν παραστεί ανάγκη και τροφοδοτεί όλο το χωριό για μια ακόμα πετυχημένη και ξεκαρδιστική άμυνα απέναντι στους δύσμοιρους Ρωμαίους. Δικαίως αναρωτιούνται συνέχεια οι φίλοι μας: “Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι;” Οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού προσφέρουν κι αυτοί σημαντικά σε γέλιο και στην “άμυνα” του χωριού. Οι κυριότεροι είναι ο φαντασμένος αρχηγός του χωριού Μαζεστίξ, που περιφέρεται από δύο βαστάζους πάνω σε ασπίδα, ο βάρδος Κακοφωνίξ με την απαίσια φωνή του και την άρπα του, την οποία του την φοράει κολάρο συχνά ο Αυτοματίξ ο σιδεράς, αφού δεν τον αντέχει ούτε στιγμή. Όταν ηρεμεί απ’ τον Κακοφωνίξ και δεν σφυρηλατεί με τα χέρια (!), τσακώνεται με τον ψαρά τον Αλφαβητίξ. Οι συρράξεις αυτές συνήθως καταλήγουν σε γενικευμένα επεισόδια σ’ όλο το χωριό. Ακόμα και ο πορνόγερος μάγκας Μαθουσαλίξ συμμετέχει, αν βρει χρόνο από τα τσιλιμπουρδίσματα με την τούμπανο γυναίκα του. Οι δύσκολες, πάντως, αποστολές κατά, ή λόγω, των Ρωμαίων ανατίθενται πάντα στον πρωταγωνιστή Αστερίξ και τον αχώριστο φίλο του, κοιλιόδουλο, λάτρη των αγριογούρουνων, ευαίσθητο, βίαιο και χαζούλη προμηθευτή μενίρ, τον Οβελίξ. Δεν φοβάται τίποτα, εκτός το να του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, όπως και οι υπόλοιποι συγχωριανοί του. Ο σκύλος του, ο Ιντεφίξ, συνήθως καταφέρνει να ακολουθήσει, παρότι εκεί που πάνε “δεν είναι τόπος για μικρά άσπρα σκυλάκια”. Και πολλές φορές η βοήθειά του είναι καταλυτική. Οι τόποι που πάνε; Παντού! Από κοντινά ταξιδάκια στην υπόλοιπη Γαλλία, την Βρετανία, το Βέλγιο ή την Ελβετία και την Ισπανία, μέχρι την μακρινή Αίγυπτο, την Σκανδιναβία, τη Σκωτία (στο πρόσφατο τεύχος), ακόμα και την Αμερική όπου τα αγριογούρουνα είναι κάπως παράξενα και κάνουν γλου-γλου. Άλλη ράτσα! Και φυσικά στον πυρήνα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, την Ρώμη, αλλά και στα μέρη μας για Ολυμπιακούς αγώνες. Οι εχθροί που συναντούν έχουν ευφάνταστα ονόματα και συχνά τους δυσκολεύουν, ενώ πολλές φορές οι απειλές μπαίνουν χωρίς να το καταλάβουν και μέσα στο χωριό τους. Όπως ο Ρωμαίος κρατούμενος Φούλιους Ζιζάνιους, που στέλνεται στο γαλατικό χωριό σαν φίλος και καταφέρνει να σπείρει με μεγάλη αποτελεσματικότητα τη Διχόνοια, δημιουργώντας ένα από τα καλύτερα τεύχη ever! Μέχρι να καταφέρουν οι ευέξαπτοι Γαλάτες να καταλάβουν για το τι πρόκειται και να αποτινάξουν τα πράσινα συννεφάκια από τις συνομιλίες τους, που τους δημιουργεί ο Φούλιους Ζιζάνιους με τις ίντριγκές του, ο αναγνώστης κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια. Ο φρούραρχος Τσακάλιους στον Αγώνα των Αρχηγών θέλησε να βάλει δύο Γαλάτες αρχηγούς να τσακωθούν, ο Γιάπιους να τους μάθει τον καπιταλισμό, κάνοντας αρχικά επιχείρηση τα μενίρ του Οβελίξ στο Οβελίξ και ΣΙΑ, ο αρχιτέκτων Ορθογώνιους θέλησε να κάνει τουριστικό θέρετρο την περιοχή των Γαλατών κατασκευάζοντας την Κατοικία των Θεών και ο τσαρλατάνος Μάντης Ξερολίξ συμμαχεί με τους Ρωμαίους. Άλλα ονόματα όπως ο πανδοχέας Ορθοπεδίξ, ο Διασπαστίξ και ο Βοτριολίξ, ο Μηδενμηδενεξίξ ως άλλος Τζέιμς Μποντ και ο ναύαρχος Ειναισύμφωνους είναι από μόνα τους πηγή γέλιου. Το κερασάκι στην τούρτα οι κομπάρσοι πειρατές, που η συμμετοχή τους περιορίζεται το πολύ στη μία σελίδα από τη στιγμή που ο μαύρος παρατηρητής αναφωνήσει “Γααα..αααάτες” μέχρι ο γέρος πειρατής με το ξύλινο πόδι πει το λατινικό απόφθεγμά του, βυθισμένοι πλέον από το γαλατικό σίφουνα. Πολλά γυρίστηκαν και σε καρτούν, εκτός από τις πιο πρόσφατες ταινίες, με κορυφαίο όλων, το έπος Οι 12 άθλοι του Αστερίξ, του οποίου οι ατάκες, ειπωμένες από τον αξεπέραστο Σπύρο Μπιμπίλα που κάνει πολλούς ρόλους στην 1η μεταγλώττιση, έχουν μείνει στην ιστορία. Μόνο και μόνο η χροιά της φωνής σε φράσεις όπως “Κανταΐφ ο Πέρσης”, “Ο ελέφανταααααααάς με τις ελιεεεεεεές” και “Μα τον Όσιρι και μα τον Άπι, είσαι ένα αγριογούρουνοο, αγριογούρουνοοοο” έχουν ως αποτέλεσμα ποτάμι δακρύων από τα γέλια. Αν έχεις ελεύθερο χρόνο, εδώ είσαι: Οι 12 άθλοι του Αστερίξ (με την παλιά μεταγλώττιση) Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και οι υπόλοιποι καταφέρνουν να βγουν νικητές μέσα από μια σειρά αλλεπάλληλων ευτράπελων γεγονότων. Και φυσικά μια νίκη, δεν μπορεί να μην γιορταστεί από τους αγαπημένους μας Γαλάτες με ένα μεγαλοπρεπές τσιμπούσι με το αγαπημένο έδεσμα. Το ψητό αγριογούρουνο μα τον Τουτατή!!…Ενώ ο Κακοφωνίξ είναι δεμένος και φιμωμένος πάνω στο δέντρο για να μην χαλάει την ατμόσφαιρα. πηγή
  8. Προκειται για τις περιπετειες του μικρου φιλαρακου του Οβελιξ. Αυτο το χαριτωμενο ασπρο σκυλακι, o Ιντεφιχ. Σιγουρα εχει παιξει και αυτο το ρολο του στις περιπετειες του Αστεριξ. Στην ουσια η σειρα ειναι περισσοτερο picture book, καθως στις περισσοτερες σελιδες υπαρχουν 1-3 εικονες. Επισης με εξαιρεση τους 2 τελευταιους τομους που εχουν σχετικα κανονικο μεγεθος, οι πρωτοι τομοι αποτελουνται απο 12-20 σελιδες. Το σεναριο ειναι, κλασικα, του κορυφαιου René Goscinny και τα σχεδια, φυσικα, του Albert Uderzo. Η κυκλοφορια της σειρας εγινε απο την Editions du Lombard, την Dargaud και Editions Albert Rene. Οι τομοι που κυκλοφορησαν στη σειρα ειναι (η αριθμηση δεν ειναι σιγουρη, υπαρχουν αντικρουομενες πληροφοριες μεταξυ bedetheque, wikipedia και οπισθοφυλλων των τομων!): 1η περιοδος ('73-'74) 1 Idéfix fait du sport 2 Idéfix et la petite fille 3 Idéfix au cirque 4 Une folle poursuite 5 Idéfix se fait un ami 6 La chasse au sanglier 7 L'orage 8 Un goûter bien mérité 9 Idéfix et le bébé 10 Et le poisson clown 11 L'anniversaire d'Idéfix 12 Idéfix à la neige 13 Idéfix magicien 14 Idéfix et le perroquet 15 Idéfix s'en va-t'en guerre 16 Idéfix et le petit lapin 2η περιοδος ('82-'83) 1 Idéfix et le vilain petit Aiglon 2 Idéfix et la grande fringale Για ελληνικη εκδοση καποιων απο τα παραπανω δεν γνωριζω.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.