Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'The Dark Knight Returns'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής είχαν πολλά σαφή μηνύματα και τα αποτελέσματά τους θα τα αισθανθούμε στις ζωές μας με τον πιο επώδυνο τρόπο. Όσο κι αν διαφέρουν οι ερμηνείες, ένα σαφέστατο και αναμφισβήτητο συμπέρασμα είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς, η κανονικοποίηση του λόγου της και η εκ του αποτελέσματος νομιμοποίησή της εντός ενός κατ’ επίφαση δημοκρατικού συστήματος. Ακόμα χειρότερα, η υιοθέτηση του λόγου και, οσονούπω, των πρακτικών της από ευρεία τμήματα πληθυσμού, τα οποία όχι μόνο επιβράβευσαν καταδικασμένους εγκληματίες, μισαλλόδοξους φανατικούς και θρησκόληπτους ρατσιστές, αλλά φάνηκε σαν να αδημονούσαν για κάτι τέτοιο και μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία την άρπαξαν από τα μαλλιά. Δεν ήταν όμως ένα big bang η έκρηξη της Ακροδεξιάς. Οι σπίθες άναβαν και φούντωναν χρόνια τώρα. Ο Χίτλερ δεν εμφανίστηκε ως παρθενογένεση. Επωάστηκε επί χρόνια και εντός των κατάλληλων συνθηκών. Αυτή τη διαδικασία της γέννησης του φασισμού και πιο εμφατικά της διαμόρφωσης των συνθηκών που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην όχθη της τυφλής βίας, της εκδικητικότητας, του ανορθολογισμού και της επινόησης συλλογικών ενόχων με ποικίλα κριτήρια διαφορετικότητας, περιέγραψαν γλαφυρά και με σπαρακτικό τρόπο δύο κόμικς που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, το 1986, εν μέσω του πιο σκληρού θατσερισμού και ριγκανισμού. Οι μοναχικοί vigilantes των Watchmen των Alan Moore – Dave Gibbons, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον αυτονομημένο Rorschach αλλά και τον διαπλεκόμενο Comedian, και σε πιο δραματικούς τόνους ο ψυχικά κατεστραμμένος Batman του Dark Knight Returns του Frank Miller, υπήρξαν μοναδικά καμπανάκια για τη φασιστικοποίηση των κοινωνιών και των συνθηκών που ευνοούν την απαξίωση του συλλογικού υποκειμένου. Θεωρήσαμε αυτά τα καμπανάκια ενοχλητικό θόρυβο που προκαλούσαν κάποιοι «γραφικοί». Τώρα, οι μισοί με την αυταρέσκεια της ιδεολογικής μας καθαρότητας και οι άλλοι μισοί στρίβοντας διαρκώς δεξιά για να μη στενοχωρήσουμε τα πλήθη, θα λουστούμε Κασιδιάρηδες και Βελόπουλους χωρίς καμιά δικαιολογία. Και το σχετικό link...
  2. Φτάνει πια με το (υπερτιμημένο) αριστούργημα: 10 superhero graphic novels πολύ καλύτερα από το «Watchmen» Εντάξει, ναι: Το “Watchmen” είναι ένα χάρτινο διαμάντι σπάνιας ομορφιάς. Είναι, όμως, το πιο «εκτυφλωτικό» όλων; Χμ… Ένα χτύπημα με το βούρδουλα στο πρόσωπο- κάτι σπάει μέσα στο στόμα σου, κρακ. Αίμα στο πάτωμα, το οποίο αρχίζει να σχηματίζει μια λίμνη. Η λίμνη σταδιακά μεγαλώνει, παίρνοντας υγρή προαγωγή κόκκινου χρώματος: από Μικρή Πρέσπα γίνεται Μεγάλη Πρέσπα.Οι φαιοχίτωνες απέναντί σου επικροτούν. «Μπράβο, μπράβο!», «Ρίξ’ του και με το μπαστούνι του μπέιζμπολ να δούμε λίγο κάτι!», «Βάλ’ του ν’ ακούσει όλα τα τραγούδια της Πάολα στη διαπασών!» και πολλά, σαδιστικής «υφής», ακόμα.Τρως μια εκκωφαντικών διαστάσεων κλοτσιά στην κοιλιά και τότε τα πάντα καλύπτονται από ερεβώδες μαύρο- αυτό ήταν, λιποθύμησες. Με την ακροτελεύτια ανάσα σου, ωστόσο, προλαβαίνεις να ψελλίσεις λίγες λέξεις. Είναι «Εντάξει, το παίρνω πίσω. Το Watchmen είναι το κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών!».Αυτή είναι, μέσες-άκρες, η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει κανείς αν τολμήσει έστω και να διανοηθεί- πόσω μάλλον να το διατυπώσει φωναχτά- πως το δημιούργημα του Alan Moore και του Dave Gibbons δεν αποτελεί το κορυφαίο superhero comic όλων των εποχών.Είναι σα να ισχυρίζεσαι πως ο Michael Jordan δεν είναι ο GOAT στο μπάσκετ (συζητήσιμο) ή ο Leo Messi στο ποδόσφαιρο (αυτό κι αν είναι συζητήσιμο…)- οι απανταχού ειδήμονες θα πέσουν να σε φάνε, προτάσσοντας ακράδαντα επιχειρήματα του στυλ «Τι λες βρε αρχιμ@λάκα!». Μόνο που… Μόνο που, ξέρετε, υπάρχει και η (αντικειμενικά υποκειμενική) αντίθετη γνώμη: το Watchmen δεν αποτελεί καν την κορυφαία δουλειά του ίδιου του Moore– αν έχετε διαβάσει το πυκνογραμμένο, ελαφρώς δυσνόητο σε σημεία, μα λυρικά αξεπέραστο “From Hell”, ξέρετε. Όπως και ότι υπάρχουν τουλάχιστον 10 superhero graphic novels τα οποία στέκονται μισό σκαλί ψηλότερα από το (εκπληκτικό, δε χωρά αμφιβολία επί τούτου) “Watchmen”.Βέβαια, αν μας στριμώξει και πάλι η Ιερά Εξέταση, θα μιμηθούμε εντέχνως τον Γαλιλαίο και θα παραδεχτούμε πως η γη δε γυρίζει- μα τι στο καλό είχαμε καπνίσει και λέγαμε αιρετικές αρλούμπες; Όταν, όμως, γυρίσουμε την πλάτη μας στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία των comics, τότε ίσως βρούμε το θάρρος να πούμε 3 «τηλαυγείς» λέξεις και να διαλύσουμε το σκοτάδι: Κι όμως, γυρίζει. Τι λέτε, πάμε να δούμε 10 graphic novels που αποδεικνύουν γιατί γυρίζει; 10. «The Death of Superman» (1992) των Dan Jurgeins & Brett Breeding Από τα τελευταία χρόνια των 80s και στις αρχές των 90s τα superhero comics είχαν αρχίσει να παίρνουν έναν πιο σκούρο τόνο («ελέω», κυρίως, Frank Miller) και ο, υπέρ το δέον «φωτεινός», Superman έμοιαζε σαν κόκκινο/μπλε ψάρι έξω από το εκτυπωμένο νερό. Οι άνθρωποι της DC, λοιπόν, πήραν την πιο γενναία απόφαση που έχει παρθεί ποτέ στην ιστορία της 9ης τέχνης, σκοτώνοντας τον «Άνθρωπο από Ατσάλι». Σύμφωνοι: το «Ο Θάνατος του Σούπερμαν» δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ σε σεναριακό επίπεδο (για όνομα του Κρύπτον, δεν μπορούσατε να βρείτε έναν καλύτερο τρόπο να φέρετε τον Doomsday στο προσκήνιο;), όμως το σχέδιο είναι εξαιρετικό και, κυρίως, η ιδέα πως ο άφθαρτος, ανίκητος Superman θα ξεψυχήσει σε μια μάχη σώμα με σώμα ήταν αρκετή για να ταρακουνήσει το αρραγές, ως τότε, οικοδόμημα των χάρτινων ηρώων. Ο «Άνθρωπος από Ατσάλι» αλληλοσκοτώνεται με τον Doomsday και ο κόσμος γίνεται- μέσω μίας, μόλις, εικόνας- απείρως πιο σκοτεινός. Και τότε, πάνω στην στιγμή της ύψιστης απελπισίας, άπαντες αντιλαμβάνονται πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε Superman, η ανθρωπότητα θα όφειλε να τον δημιουργήσει. Όταν κατακάθισε η σκόνη από την επική μάχη, άπαντες έμειναν αποσβολωμένοι και περίμεναν ένα μονάχα πράγμα: την «ανάσταση» του ήρωα. Το “The Return of Superman” επανέφερε την τάξη και ένα ζεστό, άυλο χέρι αγκάλιασε και πάλι την ψυχή των αναγνωστών. Ο τύπος δεν είναι, βλέπετε, πουλί. Δεν είναι καν αεροπλάνο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. 9. «Old Man Logan» (2009) των Mark Millar & Steve McNiven Στέκεται αγέρωχος μπροστά στο- κινούμενο με 350 χιλιόμετρα- μοιραίο. Τσακισμένος, ψυχικά εξουθενωμένος, έχοντας πιει το ποτήρι του νιχιλισμού μέχρι το τέλος του. Το τραίνο τον χτυπάει, τον συνθλίβει, του τσακίζει τα κόκκαλα. Νεκρός. Όχι ο ίδιος ο Logan, όμως το άλλο του, εξόχως άγριο, μισό: ο Wolverine αφήνει τον ηθελημένο επιθανάτιο ρόγχο του, έχοντας παραιτηθεί από τη ζωή μετά την απώλεια των φίλων του, και με μηδενική διάθεση να συνεχίσει. Πίσω στο 2009 ο υπερταλαντούχος (αν κι ελαφρώς «άνισος») Mark Millar έστησε μια «εναλλακτική» ιστορία του πιο διάσημου X-Man στην Earth-807128, και- εκμεταλλευόμενος το υπέροχο σκίτσο του Steve McNiven- ξεδίπλωσε μπροστά μας την πιο πένθιμη σονάτα του γερασμένου Wolverine. Ο άδειος ψυχικά Logan παλεύει να σκοτώσει το θηρίο μέσα του, θέλει να τερματίσει βίαια την ίδια του την ύπαρξη, όμως κάπου εκεί ανακαλύπτει ποιος και τι κρύβεται πίσω από την ανείπωτη τραγωδία που βιώνει και αναλαμβάνει ξανά δράση, επιχειρώντας να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού προς την αντίθετη φορά. Λίγο πριν ρίξει οριστικά και αμετάκλητα την προσωπική του αυλαία, ο Old Man Logan έχει μια τελευταία αιμάτινη δουλειά να φέρει εις πέρας. Γι’ αυτό, το γέρικο δέρμα του σκίζεται. Τα άσπρα του μαλλιά ορθώνονται. Οι φλέβες των μυών του διογκώνονται. Έι, κοιτάξτε: νύχια από αδαμάντιο δεν είναι αυτά που φυτρώνουν στα χέρια του; 8. «Batman: The Long Halloween» (1996) των Jeph Loeb & Tim Sale Ο Batman συνεργάζεται με τον επιθεωρητή Gordon και τον Harvey Dent προκειμένου να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης τον πιο διάσημο αρχηγό Μαφίας της Gotham, τον Carmine Falcone, όμως τα σχέδιά του ανατρέπονται πλήρως από τον Holliday Killer- έναν δολοφόνο που σκοτώνει μόνο σε γιορτινές μέρες. Το “Long Halloween” μοιάζει να είναι η κόμικ εκδοχή του «Νονού», καθώς δανείζεται πολλά στοιχεία από το έπος του Κόπολα. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα “whodunit”, με τον Loeb να πειράζει ασταμάτητα το μυαλό των αναγνωστών, που προσπαθούν μάταια να λύσουν το, α λα Agatha Christie, μυστήριο. O Tim Sale παραδίδει εδώ την καλύτερη δουλειά της, πασπαλισμένης με χρυσόσκονη, καριέρας του, ενώ η ιστορία της αλλαγής του Dent σε Two- Face αποτελεί κορυφαίο δείγμα «μεταβολής» πειραγμένου ψυχισμού. Από τις σελίδες των 13 τευχών περνάνε όλοι οι μεγάλοι villains του Batman, την στιγμή που τα πτώματα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Ο Holliday Killer βγάζει επιδεικτικά την γλώσσα του στον Dark Knight, όμως δείχνει να ξεχνάει ότι πίσω από την μάσκα κρύβεται ο κορυφαίος ντετέκτιβ του κόσμου. Το υπέροχο “Long Halloween” είναι αρκετά «μακρύ», όμως όταν φτάσετε στην τελευταία σελίδα, θα πιάσετε τον εαυτό σας να εύχεται να διαρκούσε για λίγο ακόμα. Διάολε, έστω και για ένα μόνο κακοφωτισμένο κάδρο. 7. «Marvels» (1994) των Kurt Busiek & Alex Ross Αρκεί μονάχα μια στιγμή- κλικ: ο Green Goblin πετάει στο κενό την Gwen Stacy κι εμείς βλέπουμε τα πάντα μέσα από το, μνημειωδώς καδραρισμένο, μάτι του Spiderman. Η πρόσκρουση στο έδαφος σκοτώνει την Gwen, ο ανήμπορος ν’ αντιδράσει Peter Parker την κρατά στην αγκαλιά του κι εμείς ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε το νήμα της κομμένης μας ανάσας. Το 1994 ο Kurt Busiek σκάρωσε ένα εκπληκτικό κόλπο: αποφάσισε να πει εκ νέου τις πιο διάσημες ιστορίες στο σύμπαν της Marvel, όπως τις βλέπει ένας «κανονικός» άνθρωπος (εν προκειμένω ο φωτογράφος Phil Sheldon) σ’ ένα κόσμο γεμάτο από αλλόφρονες υπερήρωες. Η καινοφανής του ιδέα απογειώνεται μ’ αρμονικό τρόπο χάρη στο ασύλληπτο σχέδιο του πρωτοπόρου Alex Ross, ο οποίος με την γνωστή υπερρεαλιστική του μέθοδο κάνει τους αναγνώστες να πιστεύουν πως από στιγμή σε στιγμή οι ήρωες θα βγουν από το χαρτί και θα ζήσουν στο εδώ και το τώρα. Μπορεί το “Marvels” ν’ απαιτεί να γνωρίζεις ορισμένα πράγματα από το Universe της Marvel (όχι να είσαι μετεμψύχωση του Stan Lee, αλλά έστω τα βασικά), όμως μόλις αφεθείς στη μαγεία του είναι δεδομένο πως θα βρει τον τρόπο να ξεκλειδώσει την καρδιά σου και θα φωλιάσει εκεί για πάντα, σαν… σαν… Σαν ένα γλυκό κι αγαπημένο θαύμα. 6. «All-Star Superman» (2006) των Grant Morrison & Frank Quitely Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το “Whatever Happened to the Man of Tomorrow?”, ο Grant Morrison έρχεται για να γράψει τη δική του εκδοχή της ακροτελεύτιας ιστορίας για τον «Τελευταίο γιο του Κρύπτον»- και το κάνει αρκετά καλύτερα από τον Moore (μην στενοχωριέσαι Alan, εσύ έκανες το V for Vendetta και το From Hell. Α, ναι: και το Watchmen). Ο Superman εκτίθεται σε ηλιακή ραδιενέργεια και, όπως αποκαλύπτει η μεγάλη του Νέμεσις, ο Lex Luthor, του μένουν μόλις 12 μήνες ζωής. Σ’ αυτό το διάστημα ο “Supes”- σαν σύγχρονη εκδοχή του Ηρακλή- καλείται να κάνει 12 άθλους, ενώ ενδιάμεσα αποκαλύπτει στην αγαπημένη του Lois Lane πως ο Superman και Clark Kent είναι το ίδιο πρόσωπο. Με κάθε ένα από τα 12 τεύχη του “All-Star Superman” η κλεψύδρα αδειάζει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που φτάνει η καταληκτική ημερομηνία και ο “Big Blue” σώζει για μια τελευταία φορά τη μέρα, πριν χαθεί, κυριολεκτικά, ψηλά στον ουρανό. Όταν αυτό το ελεγειακό παραμύθι φτάνει στο τέλος του, οι άνθρωποι της Daily Planet- όπως και σύσσωμος ο πλανήτης- σηκώνουν το βλέμμα και κοιτάζουν με νόημα τον ήλιο. Στην περίπτωση που ο προστάτης τους γυρίσει, οι παλιοί του φίλοι θα είναι έτοιμοι να τον υποδεχτούν. Κοιτάξτε και μόνοι σας: ολόκληρη η Metropolis έχει καλυφθεί από ένα και μόνο γράμμα. Το “S”. 5. «Kraven’s Last Hunt» (1987) των J.M. DeMatteis & Mike Zeck Ένα βελάκι στο λαιμό, έπειτα ξύλο μέχρι (φαινομενικού) θανάτου, μετά σκάψιμο ενός τάφου, το άψυχο σώμα «βυθίζεται» βουβά στην στοργική αγκάλη της αδηφάγου γης και μετά, από πάνω, πέφτει θορυβωδώς η ταφόπλακα: Spiderman. Πριν από 30+ χρόνια ο J.m. DeMatteis, αφού εισέπραξε αρχικά σωρεία αρνητικών απαντήσεων, κατάφερε να πείσει, επιτέλους, τη Marvel να του δώσει την ευκαιρία να ποτίσει με κατάμαυρο μελάνι τον εκτυφλωτικά φανταχτερό Spidey- και το αποτέλεσμα ήταν απλά μυθικό. O κυνηγός Kraven μπορεί να μην ανοίγει στην ελίτ των αντιπάλων του Ανθρώπου-Αράχνη, όμως σ’ αυτήν την διεστραμμένα απολαυστική ιστορία πετυχαίνει κάτι που ελάχιστοι έχουν καταφέρει στα χρονικά της 9ης τέχνης: στο τέλος ο κακός κερδίζει- έστω και μ’ έναν τρόπο που θυμίζει έντονα ερμαφρόδιτη ήττα. Το στόρι θέλει τον Kraven να θάβει ζωντανό τον Spiderman, αφού πρώτα τον ρίχνει σε κώμα, και να φοράει την στολή του καταπολεμώντας το έγκλημα. Ο στόχος του, σαφής: θέλει ν’ αποδείξει σε όλους πως είναι καλύτερος του «προκατόχου» του. Τα πάντα, όμως, αλλάζουν όταν ένα εκνευρισμένο χέρι «φυτρώνει» μέσα από το χώμα στον τάφο του Spiderman. Ο Peter Parker ξυπνάει και μετά τα πράγματα οδηγούνται με φρενήρεις ρυθμούς σε μια κορύφωση που φοράει το προσωπείο του θανάτου- ενός θανάτου που κράτησε 23 ολόκληρα χρόνια. Σσσσς, ακούστε: μπαμ! Έπειτα, ένα πτώμα. Ποιος να είναι, άραγε; 4. «Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth» (1989) των Grant Morrison & Dave McKean Το κόνσεπτ σχετικά απλό: οι τρόφιμοι του Arkham (του μέρους που καταλήγουν όλοι οι διαταραγμένοι κακοποιοί της Gotham) με πρωτοστάτη τον Joker εξεγείρονται και καταλαμβάνουν το άσυλο. Κρατώντας ως ομήρους όλο το προσωπικό, ζητούν να τους παραδοθεί ο Batman. Ο «Άνθρωπος- Νυχτερίδα» δέχεται, κλείνεται μαζί με τους μεγάλους αντιπάλους του και καλείται ν’ ανταπεξέλθει τόσο στις σωματικές δοκιμασίες (παλεύει σχεδόν με τους πάντες), όσο- κυρίως- στις ψυχολογικές. Χάρη στο χαοτικό σκίτσο του McKean, η ατμόσφαιρα βάφεται με το σκούρο μαύρο χρώμα ενός πρωτοφανούς νουάρ τρόμου και ο Morrison σκαρώνει το υπερηρωικό απαύγασμα της καριέρας του. Ο Batman αρχίζει ν’ αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, ο Joker- μια μόνιμη πηγή ευφυούς τρέλας- τον ωθεί στα άκρα και η κορύφωση του δράματος έρχεται με τον Two- Face να μην υποτάσσεται για πρώτη φορά στο τυχερό του νόμισμα. Η θέση του Σκοτεινού Ιππότη είναι, τελικά, μαζί με τους υπόλοιπους τροφίμους στο Arkham: «Αν δεν αντέχεις το Άσυλο», του λέει- εννοώντας τον έξω κόσμο- ο Πρίγκιπας του Εγκλήματος με τα πράσινα μαλλιά και τα παρανοϊκά μάτια, «εδώ μέσα θα υπάρχει πάντα μια θέση για σένα». Καθώς ο Batman χάνεται στο βάθος, το μόνο που κυριαρχεί είναι ένα απάνθρωπο γέλιο. Χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα. 3. «Daredevil: Born Again» (1986) των Frank Miller & David Mazzucchelli Τρέμει ανεξέλεγκτα. Κρυώνει. Κάθε πόρος του κορμιού της ζητά εκείνη την ουσία που θα μπορέσει να δώσει ένα τέλος σ’ αυτό το μαρτύριο- ένα μικρό τσίμπημα είναι αρκετό για να διώξει μακριά τους ατελεύτητους εφιάλτες. Την λένε Karen Page, είναι η πρώην φίλη του Matt Murdock, και προτίθεται να προδώσει τη μυστική ταυτότητα του δικηγόρου προκειμένου να «φτιαχτεί» για μια έσχατη φορά. Ο Kingpin της υπόσχεται πως θα την οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας των ναρκομανών, αρκεί να του πει ό,τι ξέρει. Του λέει. Κι έπειτα στο Hell’s Kitchen ξεσπάει μια πρωτοφανής κόλαση- τουλάχιστον για τον Matt, που βλέπει ολόκληρη την ζωή του να καταστρέφεται σαν χάρτινος πύργος καμωμένος από ελαττωματικά τραπουλόχαρτα. Το 1986, μια χρονιά-ορόσημο για τον ίδιο αλλά και για τον κόσμο των comics εν γένει, ο Frank Miller αποφάσισε να ξεδιπλώσει σε όλο του το μεγαλείο το απύθμενο ταλέντο του και, όταν άφησε κάτω την γραφίδα, ανάγκασε τους πάντες να του υποκλιθούν. Το “Born Again” αποτελεί την τελευταία ιστορία του Daredevil από τον Miller, που συνεργάστηκε άψογα με τον Mazzucchelli (με τον οποίον, σκάρτη μια διετία αργότερα, θα έφτιαχναν το σπουδαίο “Year One” του Batman), και αποτελεί ό,τι καλύτερο μπορεί να διαβάσει κανείς για τον “Man without fear”. Ο εκκεντρικός δημιουργός αρπάζει τον DD από το λαιμό και τον σέρνει στις λάσπες, την καταστροφή και την ανείπωτη οδύνη, πριν τον ανυψώσει, μαεστρικά, στην επιφάνεια, προκειμένου να βροντοφωνάξει “The End” με τους δικούς του όρους. Στο “Born Again” ο Daredevil αναγεννά το θνησιμαίο του σαρκίο, το φέρνει αντιμέτωπο με τον σαδιστή Kingpin και στο τέλος φροντίζει οι ψυχικές του ουλές να γιατρευτούν με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνη τη μέρα, το γνωρίζουμε καλά πλέον, η κόκκινη στολή του «Διαβόλου» πέθανε. Και η αγάπη, που να πάρει, την έθαψε για πάντα. 2. «Kingdom Come» (1996) των Mark Waid & Alex Ross Ο Superman στην αυτο-εξορία. Η Wonder Woman και τα υπόλοιπα μέλη της Justice League ν’ απέχουν διακριτικά από την ενεργό δράση για σχεδόν μια δεκαετία-την περίοδο, δηλαδή, που μια νέα γενιά υπερανθρώπων λυμαίνεται τη γη, έχοντας μετατρέψει σε πεδίο μάχης τους δρόμους και με την απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής να κρέμεται σα Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια των πάντων. Όσο για εκείνον… Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Μη χάνετε την ελπίδα σας. Όχι όσο υπάρχει ο Batman, τουλάχιστον. Ο αξεπέραστος Alex Ross συνέλαβε την ιδέα της «απόλυτης» πλοκής για το DC Universe όταν δούλευε πάνω στο (παρεμφερές) “Marvels”. Η ιστορία, λοιπόν, εξελίσσεται κατά παρόμοιο τρόπο με το αριστούργημα της Marvel, μόνο που τούτη τη φορά τα πάντα γίνονται ελαφρώς καλύτερα, χορεύοντας ονειρεμένο βαλς με την τελειότητα στο φεγγαρόφως. Με τον συγγραφέα Mark Waid να κάνει αρχιμανδρίτες (τους παπάδες τους ξεπέρασε προ πολλού) και τον Ross να παραδίδει το αψεγάδιαστο, ολοζώντανο σχέδιό του γι’ ακόμα μια φορά, το Kingdom Come- μια συμβολική ιστορία για την ανθρωπότητα εν γένει, ιδωμένη από την σκοπιά ενός πάστορα- φέρνει μ’ εκτυφλωτικό τρόπο στο προσκήνιο όλα τα πλεονεκτήματα της DC, η οποία σαν Universe μπορεί να υπολείπεται της Marvel, όμως διαθέτει απείρως πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η Justice League, έστω και «τραυματισμένη», επιστρέφει, ο Superman φοράει και πάλι την στολή του και η υπέρτατη μάχη για την σωτηρία του σύμπαντος ξεκινά, με τον Lex Luthor να βυσσοδομεί στο παρασκήνιο. Μόνο που εκείνος τον βλέπει. Όταν «ξεμπερδέψει» κανείς με το, έμπλεο θρησκευτικών αναφορών, Kingdom Come, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει μια μεταλλική γεύση στο στόμα. Αν αφήσει τον Χρόνο να τρέξει για λίγο στο πλάι του, όμως, μια ανέλπιστη γλύκα θ’ ανθίσει και θα καλύψει τα πάντα. DC, ελθέτω η Βασιλεία σου, λοιπόν. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Αμήν. 1. «The Dark Knight Returns» (1986) του Frank Miller «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ… Στα χρόνια που θα έρθουν… Στις πιο προσωπικές σου στιγμές… Θέλω να θυμάσαι το χέρι μου στο λαιμό σου… Θέλω να θυμάσαι αυτόν που σε νίκησε». Πριν από αυτό το ανυπέρβλητο χάρτινο αριστούργημα, ο Batman ήταν μονάχα κατ’ ευφημισμόν «Σκοτεινός Ιππότης». Το 1986 ο Frank Miller- που μια φορά κι ένα κάποτε, πριν αφήσει τον ακροδεξιό εαυτό του ν’ αναδυθεί στην επιφάνεια, ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος κομίστας στον κόσμο- παρουσίασε το “The Dark Knight Returns”, σέρνοντας τον Batman στα πιο ερεβώδη μονοπάτια που είχε περιηγηθεί ποτέ.Βαδίζοντας πλέον στα 60 του και έχοντας από καιρό κρεμάσει την στολή, ο Bruce Wayne γυρίζει στη Gotham, που έχει βουτηχτεί στα ελώδη νερά ενός αστικού βούρκου. Μια βόλτα στο στενό που σκοτώθηκαν οι γονείς του και η προσπάθεια δύο αδαών να τον ληστέψουν αρκούν για ν’ ανάψει και πάλι η (άσβεστη) φλόγα και να κατακάψει τους πάντες στο πύρινο διάβα της.Ο Bruce επιστρέφει- σαν ηρωινομανής που δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά από τη δόση του- στη θαλπωρή που του προσφέρει η νυχτεριδόμορφη κάπα και ετοιμάζεται για την ύστατη μάχη, με τη βοήθεια ενός 13χρονου κοριτσιού- της θηλυκής εκδοχής του Robin, δηλαδή.Αυτός ο Batman είναι πιο βίαιος από ποτέ και το πενάκι του Miller κάνει το ένα δισέλιδο θαύμα πίσω από το άλλο, ενώ το σχέδιο (και πάλι δικό του) είναι υποβλητικό, απαισιόδοξο, ατόφια- σχεδόν απτά- ζοφερό.Το “Dark Knight Returns” άλλαξε ριζικά τον τρόπο που γράφονται τα superhero comics, τα οποία αίφνης άφησαν πίσω τους τον χαζοχαρούμενο εαυτό τους (εκεί που οι ήρωες δε γερνούσαν ποτέ και ζούσαν στη δική τους φούσκα, χωρίς να επηρεάζονται από τις εξωτερικές συνθήκες) και μεγάλωσαν απότομα. H σκηνή, φυσικά, που κλέβει την παράσταση στο κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών είναι η ευθεία σύγκρουση του Σκοτεινού Ιππότη με τον Άνθρωπο-Ατσάλι: «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ, τον μοναδικό άνθρωπο που σε νίκησε», λέει ο Bruce στον αιμόφυρτο Clark, λίγο πριν προδοθεί «οικειοθελώς» από την υπέργηρη καρδιά του.Ο Batman δε μένει πια εδώ, ωστόσο αυτή είναι απλά μια ρηχή, επιφανειακή προσέγγιση. Ο Χρόνος μοιάζει να τον νίκησε, όμως, παρ’ όλ’ αυτά, ηττήθηκε κατά κράτος. Αν ψάξει κανείς κάτω από την έπαυλη των Wayne, εκεί που το μέλλον αγκαλιάζει το παρελθόν, θα καταλάβει το γιατί: οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ.Το σήμα που φέγγει ακόμα και τώρα στον βραδινό ουρανό της Gotham είναι η καλύτερη απόδειξη: αποτελείται από ένα λευκό πλαίσιο, μ’ ένα ιδιαίτερο σχήμα στο κέντρο του. Το βλέπετε. Το βλέπουμε κι εμείς. Χαμογελάμε με νόημα για το χθες, στο σήμερα, το αύριο, το πάντα.Είναι μια Νυχτερίδα. Πηγή
  3. TDKR: Είναι τελικά ο Batman φασίστας; Το κείμενο αυτό, με κάποιες αλλαγές, είχε διαβαστεί στο αφιέρωμα των Reflections at Death disco για τα 30 χρόνια μιας από τις σημαντικότερες ιστορίας του Batman, το The Dark Knight Returns του Frank Miller. Αν κάτσει κανένας να δει το BvS, και προσπαθήσει να το δει ως πολιτική αλληγορία, είναι η ιστορία όπου δύο πολυεκατομμυριούχοι προσπαθούν να στοχοποιήσουν και εξοντώσουν έναν πρόσφυγα που έγινε διάσημος γιατί φέρθηκε ηρωικά. ΟΚ, καταλαβαίνω ότι θα πεταχτεί κάποιος ότι είμαι φανμπόης της Μάρβελ και δε θα έλεγα κάτι κακό για τις ταινίες της, ότι ήταν πιστό στα κόμιξ και ότι ο Batman ξεγελάστηκε από τον Lex Luthor. Κάπου εδώ ξέρουμε ότι δεν ξέρει από τα κόμιξ, γιατί είναι δουλειά του Superman να ξεγελιέται για να δείρει τον Batman. Με άλλα λόγια, ο Snyder έκανε τον Batman πιο φασίστα και από τον Frank Miller. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα… Αλλά, μισό λεπτό, είναι φασίστας ο Batman του Frank Miller; Και πιο συγκεκριμένα, ο Batman του παλιου, καλού Frank Miller; Δηλαδή, όχι αυτός ο Frank Miller… Θυμάμαι, όταν το The Dark Knight Returns είχε βγει για δεύτερη φορά στα Ελληνικά, πίσω στο 2008, διάβαζα μία κριτική σε γνωστό περιοδικό για κόμιξ που μπορεί να συνοψιστει ως: “Ο Frank Miller είναι φασίστας αλλά, εντάξει τώρα, το The dark knight returns είναι σημαντικό κόμιξ”. Τόσο σημαντικό που, την πρώτη φορά που βγήκε στα Ελληνικά ήταν από τις εκδόσεις Παρά Πέντε. Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία των Ελληνικών κόμιξ, το Παρά Πέντε ήταν περιοδικό που προέκυψε όταν οι δύο εκδότες της Βαβέλ τα έσπασαν και, αν και πιο προσανατολισμένο στα κόμιξ ως περιοδικό, είχε κι αυτό παρόμοια αριστερή ιδεολογία. Επίσης, διαβάζοντας άρθρα για τα τριάντα χρόνια σε γνωστά geekοσάητ υπήρχε ένα απίστευτο θάψιμο για τον Φρανκ Μίλλερ, σε βαθμό που τον αποκαλούσαν “Αυτός που έκανε τον Batman φασίστα”. Αυτό που με μπερδεύει είναι ότι και ο συγγραφέας του άρθρου και ο Frank Miller είναι Αμερικάνοι. Και, ενώ στην Ευρώπη φασίστες λέμε τους μελανοχιτώνες του Μουσολίνι, στην Αμερική η έννοια αυτή έχει κάποιες σημαντικές διαφορές, όπως εξάλλου και όλη η πολιτική νοοτροπία. Οι διαφορές στο τι θεωρούμε προοδευτικό και τι συντηρητικό είναι τεράστιες σε σχέση με την Ευρώπη. Επίσης, σε μεγάλο βαθμό οι κριτικές για το Dark Knight Returns είναι αναδρομικές, από όλους όσους διαβάσαμε το δεύτερο μέρος της τριλογίας The Dark Knight Strikes Again (που είναι όχι μόνο κατώτερο του πρώτου, αλλά έχει ξεφύγει για τα καλά σε ακροδεξιά μονοπάτια), το All Star Batman ή, ακόμα χειρότερα, το Holy Terror. Είναι κοινή παραδοχή ότι, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ο Miller «ξέφυγε» και, από εκεί που κρατούσε κάποια προσχήματα (να σας θυμίσω ότι είναι ο άνθρωπος που έκανε τους 300) πλέον πέρασε στο άκρο. Ας πάρουμε λοιπόν μοναχά το The Dark Knight Returns και ας το αναλύσουμε κομμάτι-κομμάτι. Ο ρόλος του Batman στο Dark Knight Returns Η βασική διαφορά προόδου και συντήρησης, διάβαζα κάπου, είναι το δίπολο ελπίδα-φόβος. Οι προοδευτικοί ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον και οι συντηρητικοί φοβούνται ότι θα χάσουν αυτά που έχουν. Και στο tdkr δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας. Από την πρώτη μέχρι και σχεδόν την τελευταία σελίδα ο φόβος κυριαρχεί. Υπάρχει η συμμορία των μεταλλαγμένων, που τρομοκρατεί το Gotham, η εγκληματικότητα, η απελπισία και το φάντασμα του ψυχρού πολέμου. Μόνη ελπίδα είναι η επιστροφή του Μπαμπούλα, του ανθρώπου νυχτερίδα που κάνει τους εγκληματίες να τον φοβούνται περισσότερο. Ο οποίος, με τη σειρά του, δεν κάνει τα όσα κάνει από ελπίδα για το μέλλον (αυτό είναι το alter ego του, ο φιλάνθρωπος εκατομμυριούχος Bruce Wayne, που παλεύει να συγκρατήσει το κτήνος μέσα του) αλλά από το φόβο του για το σκοτάδι. O Miller κάνει με τoν Batman ότι έκανε και με τον Daredevil, παίρνει έναν ήρωα και τον μετατρέπει σε έναν φοβισμένο ράκος που ο κόσμος του καταρρέει και αυτός αντιδρά. Αυτή είναι και η σημαντικότερη συμβολή του Miller στο χαρακτήρα του Batman. Το θέμα είναι ότι αυτό το στοιχείο, ο φόβος, ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ταυτότητας του Batman. Στο tdkr ο φόβος του μέσου ανθρώπου για τον Batman είναι αυτό που έκανε τους υπερήρωες να αναγκαστούν να βγουν σε σύνταξη και να κρύβονται. Η ελπίδα όμως… η ελπίδα όχι μόνο δε χωράει στο Gotham, αλλά είναι δηλητήριο. Ο Miller δεν χάνει αφορμή να λοιδωρήσει τους προοδευτικούς για τις απόψεις του. Για παράδειγμα, οι γονείς της Carrie, της καινούριας Robin, δεν εμφανίζονται ποτέ. Είναι μόνο δύο μπαλονάκια από χίπιδες που μαστουρώνουν και σχολιάζουν τα όσα βλέπουν στην τηλεόραση, χωρίς να γνωρίζουν ότι η κόρη τους πολεμάει το έγκλημα. Οι επιτροπές γονέων (που τότε αντιπροσωπεύονταν από τη δημοκρατική Tiper Gore και ζητούσαν λογοκρισία στα κόμιξ) είναι υπεύθυνες για την εξαφάνιση των υπερηρωών (και, στο σενάριο του Robocop 2, που έγραψε ο Miller παίζουν πάλι παρόμοιο ρόλο, αφού δεν αφήνουν με τις παρεμβάσεις τους τον Robocop να κάνει τη δουλειά του). Αλλά η επιτομή του πώς θεωρεί τους προοδευτικούς μάστιγα, που δεν καταλαβαίνουν την Αλήθεια είναι οι δύο ψυχίατροι. Σε ένα από τα πιο έξυπνα καρέ του κόμικ, το γνωστό Άσυλο του Άκραμ έχει μετονομαστεί σε σπίτι για όσους έχουν συναισθηματικά προβλήματα. Οι προοδευτικοί αυτοί ψυχολόγοι αφήνουν έναν-έναν τους εχθρούς του Batman να φύγουν από τα κελιά τους, υποτίθεται θεραπευμένοι. Κάτι που οδηγεί σε εκατόμβες θυμάτων, αφού δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο ο φόβος μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Ακόμα και η νεολαία, που συνήθως αντιπροσωπεύει την ελπίδα, εδώ εμφανίζεται ως η συμμορία των Μεταλλαγμένων, πάνκηδες έφηβοι, εθισμένοι στη βία με ψυχοπαθή, εγκληματική συμπεριφορά. Αφού ο Batman τους κατατρομοκρατεί, πολλοί από αυτούς υιοθετούν την ταυτότητα των γιών της Νυχτερίδας και η τυφλή βία τους στρέφεται κατά του εγκλήματος. Σίγουρα ο Miller καταλαβαίνει πολύ καλά τη νοοτροπία των ακραίων ομάδων. Αλλά και πάλι, η οπτική του είναι τουλάχιστον αντιδραστική. Ακόμα και στο τέλος, που μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι προβάλει μία υποψία ελπίδας, αυτό γίνεται γιατί όλοι οι τρόμοι έχουν πια υλοποιηθεί και δεν υπάρχει να πάμε πιο κάτω. Είναι εμφανές λοιπόν ότι μιλάμε για ένα βαθύτατα συντηρητικό έργο στην καρδιά του, ο φόβος κυριαρχεί. Δηλαδή το The Dark Knight Returns είναι ένα ακροδεξιό σκουπιδόχαρτο; Πιθανότατα να διαβάζετε τόση ώρα και να φαντάζεστε ότι ο εκσκαφέας δουλεύει κανονικά και σε λίγο θα θάψω το graphic novel κάπου στα έγκατα της γης. Για αυτό και οφείλω εδώ να τονίσω κάτι απίστευτα προοδευτικό που έκανε ο Μιλλερ στο tdkr τόσο για την εποχή του και που είναι, δυστυχώς, προοδευτικό ακόμα και σήμερα. Και μιλάω φυσικά για τον χαρακτήρα της Carrie Kelly. Η Carrie λοιπόν είναι μία έφηβη που καταλήγει βοηθός του Batman στον αγώνα του κατά του εγκλήματος. Όμως, σε αντίθεση με ότι περιμένατε, δεν γίνεται η Batgirl αλλά η Robin. ΟΚ, είναι ακόμα κορίτσι, όχι γυναίκα, αλλά δεν υπάρχει στιγμή που θα αμφισβητήσει κανείς ότι είναι η Robin, ανεξαρτήτως φύλου. Ο ίδιος ο Batman σχολιάζει ότι είναι ισάξια με τον Dick Grayson και τον Jason Todd, και όλα αυτά δίχως να την εμφανίζει ούτε σαν αγόρι ή σαν σεξουαλικό αντικείμενο. Την επόμενη φορά που θα διαβάσετε για σεξισμό στα σύγχρονα υπερηρωικά κόμιξ, να θυμάστε ότι υπάρχει ένας «φασίστας» που μάλλον έκανε μάλλον κάτι σωστά πίσω στο 1986. Επίσης, κι εδώ να κάνω άλλη μία παρένθεση: Δε θυμάμαι να υπάρχουν ούτε ρατσιστικά μηνύματα. Αντίθετα, υπάρχει μία στιγμή που σατιρίζει τον ρατσισμό, δείχνοντας μας τη συνέντευξη ενός πολίτη που εύχεται μετά τους εγκληματίες ο Μπατμαν να δείρει και τους ομοφυλόφιλους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουμε για τον φασίστα. Μέχρι που φτάνουμε στον ανδρόγυνο ληστή με τις σβάστικες στις ρόγες… Ή στον εντελώς ανδρόγυνο Joker και μπερδευόμαστε. Ειδικά στον/ην πρώτο/η όμως έχουμε ένα από τα πιο κλασικά τρικ των ακραίων ομάδων (το ίδιο που γίνεται και με τους Μεταλλαγμένους), ο αντίπαλος παρουσιάζεται απάνθρωπος, με σκοπό να δικαιολογήσει τα όσα ο ήρωας θα κάνει για να τον σταματήσει. Δεν είναι πχ τυχαίο που δεξιοί youtubers που μιλάνε για κόμιξ μιλάνε για τους «περίεργους» που προσλαμβάνονται από τη βιομηχανία των κόμιξ (και τα καταστρέφουν για τους «φυσιολογικούς ανθρώπους»). Καλά τα όσα είπαμε υπέρ του Miller, ας ξαναρχίσουμε το θάψιμο. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το πρώτο που πρόσεξα διαβάζοντας το tdkr είναι τα άπειρα μικρά πάνελ. Μιλάμε ο Miller χωράει κάτι 25-δες πάνελ σε κάθε σελίδα με κεφάλια να μιλάνε συνεχώς. Αυτό είναι ένα απίστευτο εφέ, τόσο για να συμπιέσει την ιστορία, όσο και για να μας δείξει μία κοινωνία όπου κυριαρχούν τα τηλεοπτικά παράθυρα, με τα κεφάλια που μιλάνε συνέχεια. Μην ξεχνάμε, μεγάλο μέρος της αφήγησης είναι δελτία ειδήσεων και talk shows. Ταυτόχρονα όμως τα πολλά μικρά πάνελ λειτουργούν και συμβολικά, για ένα από τα κυρίαρχα νοήματα του graphic novel. Αν προσέξετε, τα μεγάλα πάνελ μας τα φυλάει για τον Batman και τον Superman. Γιατί, νοηματικά, το tdkr μιλάει για μεγάλους άντρες, ηρωικούς, πέρα από τους κοινούς φραγμούς, που κάνουν την υπέρβαση. Μία υπέρβαση που χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια, από παρουσιαστές δελτίων, αστυνομικούς μέχρι και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά και της αντιτίθενται ενεργά. Αυτή η ασυμμετρία μικρού και μεγάλου ανθρώπου διατρέχει ολόκληρο το Graphic Novel και, πέρα από το ότι είναι πάγιο θέμα στα υπερηρωικά κόμιξ, είναι κομμάτι της Αμερικάνικης δεξιάς σκέψης, όπως τουλάχιστον αυτή διαμορφώθηκε από τη συγγραφέα Ayn Rand και το κίνημα του Objectivism. Έχουμε δηλαδή έναν αυτόνομο άνθρωπο, εδώ τον Batman, που παίρνει ως ορθολογική απόφαση να αντισταθεί σε ένα, λάθος όπως φαίνεται, σύστημα εξουσίας. Από την άλλη έχουμε ένα σύστημα που παραπαίει. Ο πρόεδρος είναι μία καρικατούρα του Reagan, που θεωρείται ένας από τους πιο αντιδραστικούς προέδρους των ΗΠΑ. Παρουσιάζεται όμως σαν ένα ανδρείκελο που κινείται παρασκηνιακά, όπως και όλος ο κρατικός μηχανισμός. Οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένα και ανίκανα ανθρωπάκια που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τον απλό πολίτη, παρά να παρασιτούν εις βάρος του. Και όλα αυτά υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη ενός πυρηνικού πολέμου. O Batman λειτουργεί εκτός νόμου και, προς το τέλος, καταλήγει να στρατολογεί τους πρώην εχθρούς του ενάντια σε αυτό που θεωρεί μεγαλύτερο κακό. Και συγκρίνετέ το με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν πραγματικές ακραίες ομάδες ανά τον κόσμο για να στρατολογήσουν μέλη. Στο χωρίο μου λένε κάτι για καλύτερες προθέσεις και κόλαση και ο Batman του tdkr είναι ακριβώς αυτό. Διαβάζοντας το tdkr βλέπεις μία διαδρομή όπου ένας φιλελεύθερος άνθρωπος που θέλει να κάνει το καλό εντός του συστήματος (τον Bruce Wayne της αρχής), καταλήγει σε έναν αγαθό τύραννο που αναγκάζεται να πάρει σκληρές αποφάσεις και να κάνει συμβιβασμούς στο τέλος του graphic novel. Και αυτό δεν είναι σάτιρα, είναι ένα γνήσιο character arc που βγάζει απόλυτο νόημα εντός του πλαισίου της ιστορίας. Η παρουσία του Superman, ως αυτού που δουλεύει εντός του συστήματος, τονίζει ακόμα παραπάνω την μετεξέλιξη αυτή. Με άλλα λόγια, ο Batman στο tdkr δεν είναι φασίστας. Καταλήγει φασίστας. Και αυτό το κάνει παίρνοντας μία σειρά από αποφάσεις, τόσο ορθολογικές όσο και συναισθηματικές. Και αυτό είναι που κάνει το tdkr ένα τόσο σημαντικό και επίκαιρό έργο, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μας περιγράφει τον εκφασισμό μιας κοινωνίας που καταρρέει, μας βάζει σε ένα πλαίσιο όπου η αυτοδικία είναι η μόνη λύση ενώ το σύστημα καταρρέει. Είναι ίσως η καλύτερη ιστορία Batman που γράφτηκε ποτέ. Όπως και το Killing Joke, αποδομεί τον ήρωα και ρίχνει φως σε μία διάσταση που υπήρχε ως τότε στο σκοτάδι. Και μιλάω τόση ώρα για μία μόνο πτυχή του ‘έργου – αν αυτό δεν είναι απόδειξη του βάθους που έχει και του πόσο καλό ανάγνωσμα είναι τότε δεν ξέρω τι είναι. Αν δεν το έχετε διαβάσει, ή αν δεν το έχετε διαβάσει πρόσφατα, αξίζει αναμφίβολα μία φρέσκια ανάγνωση. Πηγή
  4. Τα κόμικς που άλλαξαν τα κόμικς Στην «Επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη», ο Batman είναι περισσότερο «σκοτεινός» και λιγότερο «ιππότης» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Είναι πολύ συνηθισμένο να αναφερόμαστε σε έργα τέχνης του παρελθόντος χαρακτηρίζοντάς τα «ιστορικά» ή «ορόσημα», συχνά με μια δόση υπερβολής. Για τον χώρο των κόμικς, όμως, το 1986 ήταν μια χρονιά που, χωρίς καμιά υπερβολή, σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την κυκλοφορία δύο ανεπανάληπτων τίτλων. Που με τη σειρά τους επηρέασαν καθοριστικά το μέλλον της ένατης τέχνης Ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1986, ένας από τους εκατοντάδες τίτλους των μηνιαίων, υπερηρωικών comic books που κυκλοφόρησαν ήταν το πρώτο τεύχος μιας ακόμη εκδοχής του Batman. Το όνομά του δεν τον ξεχώριζε από τον σωρό των ατέλειωτων, συχνά τυποποιημένων περιπετειών με macho αυτόκλητους χαρακτήρες που επιδίδονται σε πράξεις αυτοθυσίας: The Dark Knight Returns. Το περιεχόμενό του, ωστόσο, ήταν για τα δεδομένα της εποχής επαναστατικό. Στους «Watchmen», η δράση της υπερηρωικής ομάδας όχι μόνο δεν αποσοβεί την καταστροφή αλλά σε μεγάλο βαθμό την προκαλεί Ο Batman του Frank Miller διέφερε πολύ από αυτό που οι αναγνώστες των κόμικς είχαν συνηθίσει. Δεν ήταν ο αειθαλής, γενναίος και πάντα ετοιμοπόλεμος, μυώδης και πολυμήχανος διώκτης του εγκλήματος. Ηταν ένας ψυχικά κατεστραμμένος πενηνταπεντάρης, αποσυρμένος από τα εγκόσμια σε μια Gotham που λυμαίνονταν οι κακοποιοί και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Οι αναγνώστες, που αν και ώς τότε είχαν διαβάσει αρκετές υπερηρωικές παρωδίες και ορισμένες «βλάσφημες» εκδοχές των «αρχέγονων» μύθων, δεν είχαν έρθει αντιμέτωποι, σε έναν, κατά τα άλλα, mainstream τίτλο, με την παρακμή του ειδώλου τους, με το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο, με τα αραιωμένα και άσπρα του μαλλιά, με τον εύθραυστο ψυχικό του κόσμο. Και παράλληλα, με μια ιστορία αποδόμησης όλων των πρωταγωνιστών της: με τον Superman να παίζει τον ρόλο του λακέ και του πειθήνιου οργάνου του Αμερικανού προέδρου και την Catwoman-Selina Kyle να είναι προαγωγός και ιδιοκτήτρια πολυτελούς πορνείου που πλασάρει κορίτσια-συνοδούς σε αριστοκράτες. Επιπλέον, οι βίαιες μάχες ακόμα και ανάμεσα στον Batman και τον Superman, η απόλυτη παράνοια του Joker, το ξεμπρόστιασμα της υποκρισίας των media, τα πολιτικά συμφέροντα, η ωμή αστυνομική βία, οι συμμορίες των νεοναζιστών σε κόντρα με τη φασίζουσα κυβέρνηση (του Ρόναλντ Ρέιγκαν) συνέθεταν ένα σκηνικό πρωτόγνωρο στους μύστες του υπερηρωικού είδους. Η σχετική ασφάλεια του καθιερωμένου happy end έδινε τη θέση της σε πιο σύνθετες ερμηνείες, τα μανιχαϊστικά δίπολα ανάμεσα στο καλό και το κακό αποφορτίζονταν ή άλλαζαν πολικότητες, η αμφισημία του νοήματος κυριαρχούσε επί της προκάτ και νομοτελειακής υπερίσχυσης του αδέκαστου πρωταγωνιστή με τον οποίο όφειλες να ταυτιστείς. Η κηδεία του πρώτου νεκρού vigilante στους «Watchmen» γίνεται αφορμή για να σχολιαστεί η φθαρτή και ευάλωτή τους φύση, σε ένα βιβλίο που αμφισβητεί και υποσκάπτει όλα τα υπερηρωικά στερεότυπα Αν, όμως, στο The Dark Knight Returns, ο πρωταγωνιστής Batman και ο άσπονδος φίλος (ή μισητός εχθρός Superman αποκάλυπταν μια αθέατη, ώς τότε, δυνητική πτυχή του χαρακτήρα τους, λίγους μήνες αργότερα μια ολόκληρη ομάδα γκρέμιζε με πάταγο τα θέσφατα και τις παραδόσεις δεκαετιών. Οι Watchmen των Alan Moore-Dave Gibbons τοποθετούσαν νέα όρια στο υπερηρωικό είδος ή, καλύτερα, καταργούσαν τα όρια. Σε μια εναλλακτική εκδοχή της μεταπολεμικής Ιστορίας και μεσούντος του συνεχιζόμενου ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ με πρόεδρο τον, ουδέποτε παραιτηθέντα, Ρίτσαρντ Νίξον ετοιμάζονται για το πυρηνικό ολοκαύτωμα σε μια ισορροπία τρόμου με τη Σοβιετική Ενωση για το ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί. Και οι υπερήρωες άνθρωποι είναι... Πέντε αμφιλεγόμενα πρόσωπα αναλαμβάνουν δράση: ένας μοναχικός τιμωρός που ενδιαφέρεται μόνο για την επιβολή των δικών του ηθικών αξιών (Rorschach), ένας πανέξυπνος ραδιούργος δισεκατομμυριούχος (Ozymandias), ένας απογοητευμένος και αποσυρμένος μεσήλικας με αστεία στολή κουκουβάγιας (Nite Owl), ένας μπλαζέ γίγαντας που πράγματι μπορεί να σώσει την κατάσταση αλλά επιλέγει να αυτοεξοριστεί στον Αρη και να κοιτά αφ’ υψηλού τα προβλήματα της ανθρωπότητας (Dr. Manhattan) και η ερωμένη του, μια γυναίκα-κομπάρσος με μικρές δυνατότητες (Silk Spectre), θορυβημένοι από τη δολοφονία ενός αμοραλιστή, κυνικού και στυγνού δολοφόνου και μέλους παραστρατιωτικών οργανώσεων (Comedian), συνασπίζονται υπό καθεστώς παρανομίας καθώς η υπερηρωική δραστηριότητα είναι διά νόμου απαγορευμένη. Ομως είναι τόσο επιρρεπείς στα ανθρώπινα λάθη και κατακυριευμένοι από τα πάθη τους, τις εμμονές τους, τις φιλοδοξίες τους και τον ανταγωνισμό τους με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη λειτουργούν ως σωτήρες αλλά, αντιθέτως, να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και να γίνονται η αιτία για ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. «Who Watches the Watchmen?», αναρωτιούνται απεγνωσμένα οι Νεοϋορκέζοι και σε ένα flashback φωνάζουν στον Comedian: «Αποκαλείς τον εαυτό σου “κωμικό”; Είσαι γουρούνι και βιαστής». Κι όταν αυτός επιμένει ότι θα «προστατεύσουμε την κοινωνία για όσο χρειαστεί», ο Nite Owl τού απαντά: «Προστασία; Και από ποιον ακριβώς την προστατεύουμε;». Τόσο το The Dark Knight Returns (τέσσερα τεύχη) όσο και οι Watchmen (δώδεκα τεύχη) σημείωσαν μεγάλη επιτυχία που έγινε ακόμα μεγαλύτερη στα χρόνια που ακολούθησαν όταν κυκλοφόρησαν ως ενιαίοι τόμοι, καταφέρνοντας να μπουν στα ράφια γενικών βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών, προσελκύοντας ενήλικο κοινό. Στο επίκεντρό τους βρισκόταν η απομυθοποίηση των υπερηρώων και η διαλεκτική αναψηλάφηση της φύσης και του ρόλου τους. Η απόδοσή τους ως ευάλωτων και φθαρτών προσώπων με ανθρώπινες ατέλειες που υποπίπτουν σε λάθη ήταν ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της αμφισβήτησης των «ιερών τοτέμ» του παρελθόντος. Αυτή η τάση γενικεύτηκε και εξαπλώθηκε στις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Οι υπερήρωες δεν είναι πια οι ίδιοι. Και οι ιστορίες τους δεν είναι, κατά μέσο όρο, τόσο «ασπρόμαυρες» και προβλέψιμες. Γι’ αυτό και είναι ακόμα ενδιαφέρουσες. Γιατί αφορούν όχι μόνο «θεούς» και «ήρωες» αλλά και ανθρώπους. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.