Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'The Working Dead'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Στο κλείσιμο της χρονιάς, επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε δέκα ελληνικά κόμικς που κυκλοφόρησαν και ξεχώρισαν μέσα στο 2023. «Σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» Jimmy-Chris Agarai Τοποθετώντας στο κέντρο της ιστορίας του τον κατ’ επάγγελμα «σύμβουλο ερωτικών υποθέσεων» Σεβαστιανό Κανελά, ο Τζίμι-Κρις Αγκαράι δημιουργεί ένα κόμικς με νουάρ αισθητική και πλείστες πολιτικοκοινωνικές αναφορές. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αναλαμβάνει να κάνει τα πάντα ώστε ο πελάτης του να κάνει τον ερωτικό του στόχο πραγματικότητα, στήνοντας έτσι τις καταστάσεις και ρυθμίζοντας τις συνθήκες, με κίνητρα σίγουρα όχι άδολα και τρόπους σε καμία περίπτωση θεμιτούς. Ώσπου μια μέρα ο Σεβαστιανός θα έρθει αντιμέτωπος με μια υπόθεση που θα τον επιστρέψει στα εφηβικά του χρόνια και θα ανοίξει για αυτόν μια μαύρη τρύπα από την οποία δεν θα μπορέσει να γλιτώσει. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 104 «Κουραφέλκυθρα: Omnibus III» Αντώνης Βαβαγιάννης Τα «Κουραφέλκυθρα» βέβαια δεν χρειάζονται συστάσεις. Πρόκειται για τη μακροβιότερη διαδικτυακή σειρά κόμικστριπ, της οποίας τα επεισόδια συγκεντρώνουν τεράστιο αριθμό λάικ και αναδημοσιεύσεων. Ταυτόχρονα είναι η σειρά με την ευρύτερη αναγνωρισιμότητα και εκτός του σταθερού και φανατικού κοινού των κόμικς. Ο ιθύνων νους πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα» είναι ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο οποίος φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο Omnibus με στριπάκια από το 2019 ώς τις αρχές του 2023, για να έχουμε και στις βιβλιοθήκες μας τον κύριο Κλιάφα, την οικογένεια Δαπόντε και λίγο... Γιάννη Οικονομίδη. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 240 «The Working Deadline» Πάνος Ζάχαρης Ο τρίτος τόμος της σειράς «Working Dead» του Πάνου Ζάχαρη. Μονοσέλιδες αυτοτελείς ιστορίες χιλιάδων χρόνων ταξικής καταπίεσης (και λίγων μικρών εξεγερσιακών αναλαμπών) συγκεντρώνονται σε αυτό το άλμπουμ, δημιουργώντας μια τριλογία γλυκόπικρου χιούμορ για τις οδυνηρές σχέσεις μεταξύ κυρίων και δούλων, αφεντικών και εργατών, κεφαλαίου και μισθωτής εργασίας. Οι βαθιές ιστορικές γνώσεις του σκιτσογράφου για τα θέματα τα οποία πραγματεύεται καθώς και η πολιτική του στράτευση, καθιστούν την τριλογία ένα πλήρες πολιτικοϊδεολογικό μανιφέστο σε μορφή κόμικς. ● Εκδόσεις Τόπος Αριθμός σελίδων: 88 «Μεφίστο» Δημήτρης Καμένος O Δημήτρης Καμένος συνομιλεί με ένα από τα μεγαλύτερα έργα της δυτικής λογοτεχνίας, τον «Φάουστ» του Γκέτε, για να δημιουργήσει μια παρωδία και να μιλήσει για το σήμερα. Ο «Μεφίστο» είναι επομένως κάτι πολύ παραπάνω από μια παρωδία του «Φάουστ». Το έργο του αναπαράγει τον γνωστό αρχέγονο μύθο του ανθρώπου που πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο. Το «Μεφίστο» δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο Καρέ Καρέ. Ο τόμος όπου συγκεντρώθηκαν όλα τα επεισόδια διακρίνεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο με τίτλο «Ένα ιατρικό σίριαλ», οι ήρωές μας περιφέρονται στην Κόλαση, έναν απέραντο τόπο γεμάτο δαίμονες-γιατρούς και δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, προκειμένου να βρουν θεραπεία για την κατά φαντασίαν ασθένεια του Φάουστ. Στο 2ο μέρος («Ο άσωτος υιός») η περιπλάνηση μεγαλώνει καθώς, προκειμένου ο Μεφίστο να δώσει έστω μία στιγμή αληθινής ευτυχίας στον Φάουστ, τον περιφέρει σε νεανικές μπιραρίες, στο μεγάλο καρναβάλι και στην Αυλή του Μεγάλου Αλέξανδρου. ● Εκδόσεις Χαραμάδα Αριθμός σελίδων: 128 «Στη σκιά του Ολύμπου» Θανάσης Καραμπάλιος, Νίκος Σταυριανός Ο σεναριογράφος και σχεδιαστής της σειράς «1800» Θανάσης Καραμπάλιος και ο νέος δημιουργός Νίκος Σταυριανός, συμπράττουν δημιουργικά και μας αφηγούνται ιστορίες και θρύλους από τα χωριά της Ελασσόνας «στη σκιά του Ολύμπου». Τέσσερις ιστορίες για έναν κόσμο αρχαϊκό, κατάφορτο από παγανιστικά κατάλοιπα και μαγικές πρακτικές. Έναν κόσμο γεμάτο νεράιδες, στοιχειά και αρχαίες ειδωλολατρικές συνήθειες που επιβίωσαν μέσα και έξω από τον χριστιανισμό. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 64 «Ποτ Πουρί» Tasmar Ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) συγκεντρώνει σε ένα «ποτ πουρί» τα σκίτσα που έφτιαξε την περίοδο 2019-2023, καταγράφοντας τη δυστοπία της εποχής μας. Μιας εποχής κατά την οποία ζήσαμε πανδημία, lockdown, μαφιόζικες εκτελέσεις, αστυνομική καταστολή, γυναικοκτονίες, πυρκαγιές, πλημμύρες, πολέμους στη γειτονιά μας, υποκλοπές, κρατική δολοφονία στα Τέμπη και τόσα άλλα που καθιστούν δυσοίωνες τις προβλέψεις για το μέλλον. Άλλωστε το «Ποτ Πουρί» είναι «μια ανθολογία σκίτσων λίγο πριν το τέλος του κόσμου». ● Εκδόσεις Μικρός Ήρως Αριθμός σελίδων: 144 «Ζοrμπάς – Πράσινη πέτρα ωραιοτάτη» Soloup Ο γνωστός σκιτσογράφος Soloup (Αντώνης Νικολόπουλος) διασκευάζει με τη γλώσσα των κόμικς ένα από τα πιο εμβληματικά και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα του Νίκου Καζαντζάκη, το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά». Στο ογκώδες αυτό βιβλίο 500 σελίδων επαναπροσεγγίζει τον Ζορμπά και μας επαναφηγείται τον καζαντζακικό ήρωα μακριά από τα εθνοκεντρικά στερεότυπα, για τα οποία σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και η κινηματογραφική μεταφορά του 1964. Ο Soloup μάς παρουσιάζει όχι τον «γραφικό Έλληνα», αλλά έναν άνθρωπο που αναζητά την ελευθερία. ● Eκδόσεις Διόπτρα Αριθμός σελίδων: 520 «Καπετάν Μιχάλης» Παναγιώτης Πανταζής Στον δεύτερο τόμο του εκδοτικού προγράμματος της Διόπτρας για τα 140 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καζαντζάκη, ο Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan) φέρνει σε πέρας με επιτυχία ένα φιλόδοξο εγχείρημα: τη μεταφορά του έργου «Καπετάν Μιχάλης» σε κόμικς. Με φόντο τα γεγονότα που οδήγησαν τους χριστιανούς της Κρήτης στην επανάσταση του 1889 απέναντι στους οθωμανούς, ο Καπετάν Μιχάλης, με τη φήμη του αγριμιού, αναζητάει την ελευθερία σε ακόμη έναν τομέα. ● Εκδόσεις Διόπτρα Αριθμός σελίδων: 168 «Τ’ Αμπελοκηπιώτικα της Αθήνας» Θανάσης Πέτρου Μετά τα «Νεαπολίτικα», ο πολυτάλαντος και υπερπαραγωγικός Θανάσης Πέτρου μάς ξεναγεί στους Αμπελόκηπους της Αθήνας, όπου έζησε για κάποια χρόνια ως – εκ Θεσσαλονίκης – εσωτερικός μετανάστης. Σε αυτό το εξαιρετικά καλοδουλεμένο λεύκωμα ο Πέτρου καταγράφει, κατόπιν υποδειγματικής έρευνας, την ιστορία, την αρχιτεκτονική και την ανθρωπογεωγραφία μιας ολόκληρης συνοικίας, προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό μια δουλειά που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τις εργασίες πολλών αθηναιογράφων, δημοσιογράφων και ρεκτών της τοπικής ιστορίας. ● Εκδόσεις Oblik Αριθμός σελίδων: 194 «Μικρός Ήρως» – Επετειακή έκδοση Α' και Β' τόμος Συλλογικό Το 2023 ασφαλώς ανήκει στον Μικρό Ήρωα. Και αυτό γιατί φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους «Μικρός Ήρως» των Στέλιου Ανεμοδουρά και Βύρωνα Απτόσογλου, του εικονογραφημένου περιοδικού με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων αναγνωστών. Έτσι, μετά τη μεγάλη έκθεση εικονογράφησης στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και την έκδοση του πολυτελούς άλμπουμ αφιερωμένου στα 70 χρόνια (1953-2023), οι εκδόσεις Μικρός Ήρως μάς ετοίμασαν και δύο έγχρωμα άλμπουμ 100 σελίδων έκαστο, με μικρές αυτοτελείς ιστορίες από δεκαοχτώ Έλληνες καλλιτέχνες που αποτίουν φόρο τιμής στον Γιώργο Θαλάσση, τον Σπίθα και την Κατερίνα – τους μικρούς ήρωες που έγραψαν και εκείνοι το δικό τους χάρτινο έπος της Εθνικής Αντίστασης. ● Εκδόσεις Μικρός Ήρως Αριθμός σελίδων: (Α’ τόμος) 106, (Β’ τόμος) 108 Και το σχετικό link...
  2. Σπούδασε Ιστορία κι Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική σχολή της Αθήνας, ενώ το πενάκι της ζωγραφικής το κρατά στο χέρι από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Άρα, οι σπουδές σκίτσου στη σχολή Ορνεράκη ήταν μονόδρομος. Σε καμία εποχή δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι γελοιογράφος. Ο Πάνος Ζάχαρης, που εδώ και μια δεκαπενταετία υπάρχει δυναμικά στο χώρο της πολιτικής γελοιογραφίας, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου. Ευαίσθητος, ευφυής, ξέρει να χωράει στις δωρικές του γραμμές το κυρίαρχο επιστέγασμα της επικαιρότητας, πάντα με τη βεβαιότητα ότι και ο ίδιος είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός κόσμου που δεν σταματά να αγωνίζεται για το «μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό». Παράλληλα, η σειρά κόμικ στριπ «Scary Tales» και το «The Working Dead» έχουν βραβευτεί στο πλαίσιο των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς το 2017, το 2018, το 2019 και το 2020. «Καλλιεργημένος είναι αυτός που ξέρει πώς να ακούει τις χίλιες και μία φωνές του φυσικού κόσμου, του οποίου είμαστε μέρη», έλεγε ο Εδουάρδο Γκαλεάνο το 2008, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του. Εκείνος ο άνθρωπος που στην ιλιγγιώδη συνθήκη της ζωής κρατά ακέραιη τη φωνή, ακέραια και τα χέρια του. Πάνο, σε ευχαριστώ. Πάνο, όταν κάπου στις αρχές του 2000 άρχισες να σπουδάζεις ιστορία στη Φιλοσοφική, πόσο κατασταλαγμένος ένιωθες για το δρόμο ή τους δρόμους που σου ταίριαζαν; Τι γνωρίζουν τελικά για την πρώτη ενηλικίωση τα δεκαοκτάχρονα παιδιά, διαχρονικά, στην Ελλάδα; Επέλεξα να σπουδάσω στο ιστορικό-αρχαιολογικό χωρίς να έχω την παραμικρή επιθυμία να γίνω εκπαιδευτικός ή να ασχοληθώ με την έρευνα. Απλά η Ιστορία μου φάνηκε το πιο ενδιαφέρον αντικείμενο σπουδών εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Ήξερα καλά και τι μου ταίριαζε και τι ήθελα να κάνω κι αυτό ήταν το να γίνω σκιτσογράφος. Φοβόμουν πολύ ωστόσο πως δεν θα τα κατάφερνα κι αναζητούσα πιο «ρεαλιστικές» επαγγελματικές εναλλακτικές, απωθώντας παράλληλα την σκέψη να ζήσω κάνοντας επάγγελμα αυτό που αγαπώ. Μου πήρε λίγα χρόνια να πάρω απόφαση πως αν δεν το πάλευα να γίνω σκιτσογράφος θα κουβαλούσα ένα μεγάλο βάρος ακόμα κι αν – λέμε τώρα – επέλεγα ένα πιο προσοδοφόρο ή σίγουρο επάγγελμα. Δεν έχω ιδέα πώς νιώθουν οι σημερινοί δεκαοχτάρηδες. Μάλλον κανείς δεν έχει ιδέα εκτός από τους ίδιους, κι ας μιλάμε όλοι για αυτούς. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως στα σαράντα μου πρέπει να συμβάλλω να έχουν μπροστά τους ανοιχτούς όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια για να βαδίζουν εκεί που επιθυμούν. Σχεδίαζες από μικρός; Θυμάσαι κάτι να σε είχε συγκλονίσει πολύ όσο ήσουν παιδί, που να ήθελες να το αποτυπώσεις στο χαρτί, είτε μέσω της εικόνας είτε μέσω του λόγου; Ζωγράφιζα ασταμάτητα. Στην πραγματικότητα δεν άφησα ποτέ από τα χέρια μου τον μαρκαδόρο που έπιασα σαν παιδί. Με μάγευαν κυρίως τα ζώα και η μυθολογία, αλλά γενικά προσπαθούσα να σχεδιάζω οτιδήποτε έπεφτε στην αντίληψή μου. Πάντα το να σχεδιάζω ήταν ο βασικός τρόπος που επέλεγα να επικοινωνήσω. Μια προσπάθεια να μεταφράζω κάθε ερέθισμα στη γλώσσα μου. Ο Κώστας Μητρόπουλος έχει πει ότι η γελοιογραφία είναι μια εύκολη δουλειά. Το δύσκολο είναι να βρεις έναν τρόπο να γράψεις το αστείο. Ποιο είναι το δικό σου σχόλιο. Με κάθε σεβασμό προς τον τεράστιο Μητρόπουλο, έχω διαφορετική αντίληψη για τη γελοιογραφία. Για μένα προέχει το πολιτικό σχόλιο, όχι η προσπάθεια να κάνω χιούμορ. Βασανίζομαι για να διατυπώσω την άποψή μου για ένα γεγονός ή μια κατάσταση όσο το δυνατόν πιο συμπυκνωμένα κι εύστοχα. Αν προκύψει το αστείο, καλώς. Έχω κάνει εκατοντάδες σκίτσα ωστόσο τα οποία γεννούν άλλα συναισθήματα. Δεν ξέρω αν είναι εύκολη δουλειά. Είναι απλώς αυτό που κάνω και είναι μια δουλειά που σου δίνει την ευκαιρία να εκφραστείς, να μιλήσεις για όσα σε απασχολούν πριν σχολάσεις και το αποτέλεσμα της σε ανταμείβει σε πολλά επίπεδα. Δε θα τολμούσα ποτέ όμως να την χαρακτηρίσω δύσκολη ή σκληρή. Θα ήταν θράσος απέναντι στους ανθρώπους που πραγματικά δουλεύουν σκληρά. Συναντάς συχνά ανθρώπους με χιούμορ; Συναναστρέφομαι αισιόδοξους ανθρώπους που αγωνίζονται κι αγαπούν τη ζωή. Αυτή η αγάπη για τη ζωή, αυτή η σιγουριά ότι τα πράγματα θα αλλάξουν δίνει χώρο στο να αφεθείς, να τσαλακωθείς και να αυτοσαρκαστείς. Κι αυτό για μένα είναι το χιούμορ. Άρα… ναι! Πότε είσαι φουλ από ιδέες και πότε το τοπίο μοιάζει άνυδρο; Δεν έχω προλάβει να δουλέψω σε συνθήκες «κανονικότητας», αφού ξεκίνησα να εργάζομαι στις αρχές της κρίσης, το ’08. Αυτό είναι ευχή και κατάρα. Κατάρα γιατί δεν πρόλαβα τα καλά χρόνια του Τύπου, ευχή γιατί οι ακραίες συνθήκες δίνουν την ευκαιρία στη γελοιογραφία να γίνει πιο πολιτική και να σκάψει βαθύτερα. Δεν χρειάζεται να αναζητήσεις μια περίεργη δήλωση ενός υπουργού π.χ. για να τραβήξεις από τα μαλλιά μια ιδέα, όπως μπορεί να συνέβαινε το 2000. Δεκαπέντε χρόνια σκιτσάρω σε συνθήκες χαμού, σε όλα τα επίπεδα, κι όσο και να με πονάει ως εργαζόμενο, ως σκιτσογράφο με αναγκάζει να αναμετρηθώ με τα Μεγάλα και με τον τρόπο αυτό να εξαντλώ τα όρια της συγκεκριμένης τέχνης. Το αν αυτό συμβαίνει πάντα με επιτυχία ή όχι είναι άλλο θέμα. Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρώσεις το Working Dead; Ποιος είναι ο τρόπος που έχεις βρει ότι σου πάει όσον αφορά στη δημιουργία; Η έμπνευση με τι έχει να κάνει; Άραγε με τον χρόνο που προηγείται της ιδέας; Το Working Dead το ξεκίνησα το 2016 και παρότι μετά την έκδοση του 3ου τόμου φέτος έχω σταματήσει να δουλεύω νέα επεισόδια, δεν αισθάνομαι ότι το έχω ολοκληρώσει. Ασχολούμαι με μια άλλη σειρά τώρα, το Fear Future, αλλά το Working είναι σε μια γωνία και περιμένει να επανέλθει με κάποιον τρόπο. Συνήθως οι ιδέες που αφορούν στα κόμιξ μου ωριμάζουν αρκετό καιρό ως προς την κεντρική ιδέα. Η ιδέα του Working Dead π.χ., μιας σειράς δηλαδή με αυτοτελείς ιστοριούλες με επίκεντρο την πάλη των «πάνω» και των «κάτω» ανά τους αιώνες, με βασάνιζε τρία χρόνια πριν τραβήξω την πρώτη μολυβιά. Περιμένω να νιώσω έτοιμος, να ξέρω πως θα ξεκινήσω κάτι που θα με γεμίζει και θα μπορώ να το φέρω σε πέρας. Όταν συμβαίνει αυτό, δουλεύω πολύ εντατικά και η μια ιδέα γεννάει την επόμενη. Όσο για την έμπνευση, η πρώτη ύλη είναι αυτό που ζω ο ίδιος καθημερινά. Το καταπίνω, το μεταβολίζω και δημιουργώ κάτι δικό μου, που νιώθω πως αξίζει να το μοιραστώ. Ποιοι άνθρωποι σε έχουν καθορίσει; Ποιαν/ποιον θα ήθελες (που ίσως δε ζει) να συμπεριλάβεις σε μια γελοιογραφία σου ή σε ένα μεγαλύτερο έργο σου, με την ιντριγκαδόρικη παράλληλα σκέψη ότι θα σε διαβάσει, θα αντιδράσει, ίσως και να σου απαντήσει (μακάρι) με χιούμορ; Έχω μεγαλώσει κάτω από τη σκιά γιγάντων και δεν αναφέρομαι μόνο σε σκιτσογράφους. Στα σαράντα μου, απομακρύνομαι αναζητώντας τον δικό μου ήλιο, αλλά οι ρίζες μου παραμένουν εκεί. Με καθόρισαν τα ιερά τέρατα της Γελοιογραφίας και κυρίως ο Στάθης και ο Ιωάννου. Σκιτσογράφοι όπως ο Quino και ο Uderzo, αλλά και συγγραφείς όπως ο Γκαλεάνο, ο Στάινμπεκ, ο Τζακ Λόντον. Και βέβαια ο Μαρξ, ο Ένγκελς και ο Λένιν που επηρέασαν καθοριστικά και τον τρόπο που σκέφτομαι, αλλά και το πώς αντιλαμβάνομαι τη θέση μου και τον ρόλο μου στην κοινωνία. Κατά καιρούς, έχω σκιτσάρει πολλούς ανθρώπους η ζωή των οποίων έφυγε από τα χέρια τους κι έγινε κληρονομιά της τάξης τους και της ανθρωπότητας. Θα ήθελα να μάθω π.χ. την άποψη ενός εκ των 200 της Καισαριανής για το πώς αποτύπωσα τις τελευταίες του στιγμές. Δεν πρόκειται, άρα θα συνεχίσω να φοβάμαι πως υπήρξα ασεβής, όταν κοιτάω το συγκεκριμένο σκίτσο. Τι σε κάνει ευτυχισμένο και σε βοηθά να παραμένεις αισιόδοξος; Ευτυχισμένο με κάνουν οι δικοί μου άνθρωποι. Η οικογένεια, οι φίλοι και οι σύντροφοί μου. Και το να βλέπω καινούρια πράγματα. Χρησιμοποιώ επίτηδες το ρήμα «βλέπω» αντί του «μαθαίνω», αν και στο μυαλό μου σχεδόν ταυτίζονται, γιατί πράγματι με γεμίζει χαρά να ταξιδεύω, να κοιτάω μέρη κι ανθρώπους, να παρατηρώ εμμονικά. Η δουλειά μου δεν αρκεί για να με κάνει ευτυχισμένο, αλλά με γεμίζει πολύ. Αισιόδοξο με κάνει η πίστη ότι όλα μπορούν να ανατραπούν εν ριπή οφθαλμού, κατά τη διάρκεια του δικού μας διαλείμματος από την ανυπαρξία. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το 112 στέλνει μηνύματα για εκκένωση περιοχών λόγω ανεξέλεγκτων πυρκαγιών. Άλλο ένα καλοκαίρι όπου η καταστροφή συμβαίνει χωρίς να έχει προηγηθεί σχεδιασμός για την αποτροπή της. Είχες γράψει στο facebook τον Αύγουστο του 2021, «το πλάνο είναι να καούν μόνο δέντρα, ζώα, σπίτια και αυτοκίνητα». Τόσο ισχνή είναι η οργή πια; Η οργή είναι μεγάλη, ίσως όμως οι αντοχές μας στη μαυρίλα να είναι μεγαλύτερες. Νομίζω πως όμως υπάρχει συσσώρευση θυμού, ο οποίος αργά ή γρήγορα θα μετασχηματιστεί σε κάτι απόλυτο, δημιουργικό, επαναστατικό. Προσπαθώ να μην απελπίζομαι κι αυτό το κάνω στρέφοντας το βλέμμα στους ανθρώπους που παλεύουν να σώσουν το σπίτι του διπλανού, να δώσουν λίγο νερό και κουράγιο στα θύματα της καταστροφής. Κι όπως λένε οι αγαπημένοι Κοινοί Θνητοί, «φίλε, δεν είμαστε λίγοι». Θέλω να μοιραστώ μαζί σου κάτι. Ένα κορίτσι 15-16 χρόνων που σε ακολουθεί στο facebook, άρχισε κάποια στιγμή να γεμίζει το τετράδιό της με φράσεις που μοιάζουν συνώνυμες της μεγάλης φράσης «χρέος στη ζωή». «Το γράφει ο Ζάχαρης συχνά. Ένας τύπος που καταλαβαίνω τη γλώσσα του. Κι έχει για μένα μεγάλη σημασία αυτό», μου είπε. Αυτό ακριβώς είναι η ανταμοιβή που έλεγα πριν. Το να διαπιστώνω δηλαδή πως τα όσα σκέφτομαι αφήνουν κάτι στους ανθρώπους με τους οποίους τα μοιράζομαι. Όσο για τη συγκεκριμένη φράση, όντως λειτουργεί ως οδηγός στη ζωή μου. Νιώθω πως οφείλω κάπως να ανταποδώσω στην Ζωή το ότι υπάρχω και μάλιστα σε συνθήκες που μου επιτρέπουν να αγωνίζομαι και να παρεμβαίνω. Θέλω να εκμεταλλευτώ στο έπακρο το ότι είμαι εδώ και να εξαντλήσω τα περιθώρια να αφήσω πίσω μου κάτι καλύτερο. Στις πρόσφατες εκλογές ήσουν υποψήφιος βουλευτής με το ΚΚΕ, ενώ κατεβαίνεις ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με την Λαϊκή Συσπείρωση και τον Γιάννη Πρωτούλη στην Αττική. Δεν σε δυσκολεύει στη σχέση σου με τους αναγνώστες το να ταυτίζεσαι με ένα Κόμμα; Δεν σου αρκεί να παρεμβαίνεις ως σκιτσογράφος; Για μένα είναι αυτονόητο το να αγωνίζομαι με όποιον τρόπο μπορώ. Τόσο με τη δουλειά μου όσο και με την συνδικαλιστική και την πολιτική μου δράση. Αν δεν το έκανα θα ένιωθα ασυνεπής ή και υποκριτής: Δεν μπορώ να κάνω σκίτσα που να μιλούν π.χ. για τη φτώχεια και να μην είμαι στο δρόμο να την αντιπαλεύω. Έτσι βλέπω και την υποψηφιότητα μου με το Κ.Κ.Ε. ή τη Λαϊκή Συσπείρωση, ως μια εξαιρετικά τιμητική ιδιότητα συνέχεια της καθημερινής μου δραστηριότητας, εντελώς αναπόσπαστη από όλα τα υπόλοιπα. Ποτέ δεν έκρυψα την κομματική μου ταυτότητα. Δεν το έχω παίξει γενικά αριστερός, προοδευτικός ή – ακόμα χειρότερα – δήθεν αντικειμενικός για να είμαι πιο αποδεκτός. Νομίζω πως αυτό έχει εκτιμηθεί ακόμα κι από ανθρώπους που υποστηρίζουν άλλους χώρους και σε καμία περίπτωση δεν με έχει δυσκολέψει. Και το σχετικό link...
  3. Η πολιτική γελοιογραφία κατά βάση… ενοχλεί. Από την ακραία περίπτωση της δολοφονικής επίθεσης στα γραφεία του διεθνούς φήμης περιοδικού Charlie Hebdo, μέχρι φυλακίσεις, μηνύσεις και απειλές σε σκιτσογράφους-γελοιογράφους. Στην Τουρκία, σύμφωνα με τουρκικά Μέσα Ενημέρωσης, ένας σκιτσογράφος τέθηκε υπό κράτηση το 2018 επειδή τα σκίτσα του θεωρήθηκαν πως «εξυβρίζουν» τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Βέβαια για να μην πάμε πολύ μακριά, στην Ελλάδα ο σκιτσογράφος Γιώργος Μικάλεφ, όπως έχει καταγγείλει δέχθηκε απειλές κατά της ζωής του για αντιφασιστικό σκίτσο, την ίδια στιγμή που το Facebook «κατέβασε» το εν λόγω σκίτσο από το χρονολόγιό του. Γεγονός είναι λοιπόν ότι η σάτιρα είναι ένα «όπλο» όπως μας αναφέρει ο Πάνος Ζάχαρης. Ένα όπλο το οποίο μπορεί να προκαλέσει «τριβές» στην εξουσία, είτε αυτή είναι πολιτική, είτε είναι οικονομική, είτε θρησκευτική. Ο Πάνος Ζάχαρης εργάζεται από το 2008 μέχρι σήμερα ως γελοιογράφος στην εφημερίδα «Το Ποντίκι» και παράλληλα συνεργάζεται με την «Εφημερίδα των Συντακτών». Μέσω των σκίτσων του καταπιάνεται με θέματα της καθημερινότητας όπως η «σχέση των κάτω με τους πάνω», των εργατών και των εργοδοτών. Έχει εκδώσει επίσης και βιβλία με τα σκίτσα του: Αρνητικοί Συσχετισμοί, The Working Dead, Scary Tales. Τον τελευταίο χρόνο ετοιμάζει «κάτι, πολύ αργά και κοπιαστικά», όπως ομολόγησε σε συνέντευξη που μας παραχώρησε. Πόσο σε έχει επηρεάσει το γεγονός ότι, επί της ουσίας, διανύουμε τον 6ο μήνα σε καραντίνα; Δεν ξέρω κατά πόσο είναι «επί της ουσίας» το lockdown. Είναι μια μεγάλη συζήτηση. Για το κατά πόσο δηλαδή, τα μέτρα που έχουν ληφθεί συνιστούν όντως ένα κλείσιμο, γιατί την ίδια ώρα που εμείς μιλάμε εδώ με μάσκες και αποστάσεις, στο μετρό και στα εργοστάσια γίνεται της κακομοίρας. Είναι λίγο σχετικό το «lockdown». Επαγγελματικά είμαι από τους τυχερούς που δεν έχω σταματήσει να δουλεύω, εργάζομαι κανονικά. Βέβαια είμαι σε καθεστώς τηλεργασίας, το οποίο για το δικό μας τον κλάδο, τα ΜΜΕ, είναι αρκετά δύσκολο, γιατί ένα βασικό κομμάτι της δουλειάς μου είναι και η αλληλεπίδραση με τους συναδέλφους, η συζήτηση, η σύσκεψη στην εφημερίδα. Όλα αυτά με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ. Σε προσωπικό επίπεδο, είμαι από τους τυχερούς που δεν έχω σοβαρό κρούσμα στον κοντινό μου περίγυρο. Με μια έννοια δεν πολυθέλω να γκρινιάζω γιατί καταλαβαίνω ότι πολλοί άνθρωποι περνάνε πολύ πιο δύσκολα από εμένα. Μου έχει ανατρέψει ωστόσο πάρα πολύ τη ζωή. Είμαι κλεισμένος σε ένα σπίτι, γεγονός που ψυχολογικά και συναισθηματικά με έχει επηρεάσει σημαντικά. Έχει αντίκτυπο και στη δουλειά μου. Κάνω μια δουλειά η οποία βασίζεται στην παρατήρηση, στο τι συμβαίνει στην κοινωνία. Προσωπικά, βασίζομαι και στη ζωντανή επαφή. Συνολικά η δουλειά σου πόσο έχει επηρεαστεί από την πανδημία του κορονοϊού και την αναστολή δραστηριοτήτων; Η δουλειά μου έχει επηρεαστεί εν μέρει γιατί δουλεύω σε εφημερίδα, δεν είμαι ελεύθερος επαγγελματίας ούτε στηρίζομαι, όπως στηρίζονται οι καλλιτέχνες, σε παραστάσεις ή συναυλίες, ή οι ζωγράφοι στις εκθέσεις τους, οπότε αν το δούμε καθαρά εισοδηματικά δεν έχω επηρεαστεί ιδιαίτερα. Με έχει επηρεάσει όμως επειδή έχουν πάψει να γίνονται τα φεστιβάλ comics, γιατί ασχολούμαι και με το comic, οι παρουσιάσεις βιβλίων, η δουλειά μου παρουσιάζεται σε εκθέσεις, οπότε με αυτήν την έννοια έχει αντίκτυπο. Ωστόσο σε σχέση με το τι συμβαίνει με τους καλλιτέχνες, με όσους δηλαδή δεν έχουν αυτήν τη σταθερή εργασιακή σχέση, είμαι σε αρκετά καλύτερη κατάσταση. Πώς κρίνεις τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στον πολιτισμό; Νομίζω ότι και στον πολιτισμό δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι συμβαίνει σε κάθε επίπεδο, δηλαδή η κυβέρνηση εξ’ αρχής έκανε επιλογές οι οποίες φάνηκαν καθαρά. Δηλαδή, στήριξε με πάρα πολύ χρήμα τα ΜΜΕ, όχι τους εργαζόμενους, τους ιδιοκτήτες, τους καναλάρχες, στήριξε τους επιχειρηματικούς ομίλους και από κει και πέρα προσπαθεί με μια επιδοματική πολιτική, που είναι στα όρια του χαρτζιλικιού πολλές φορές, ίσα ίσα να συντηρηθούν κάποιοι άνθρωποι, εργαζόμενοι δηλαδή κ.λ.π. Στο χώρο του πολιτισμού αυτό είναι ακόμα πιο έντονο με την έννοια ότι πάρα πολύς κόσμος επί της ουσίας έμεινε με μηδενικό εισόδημα, δεν πληρούσε τα κριτήρια τα οποία έβαλε και φοβάμαι ότι καταστράφηκε κόσμος. Ωστόσο δεν με εκπλήσσει, γιατί από την αρχή της πανδημίας έγινε σαφές το πώς θα το πάνε. Από την άλλη νομίζω είναι σημαντικό ότι στο χώρο του πολιτισμού αναπτύχθηκαν αντιστάσεις. Και σε επίπεδο κινήματος οι άνθρωποι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, αλλά και σε επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας σε ένα μικρότερο βαθμό, να γίνουν κάποια πράγματα έστω και εν μέσω πανδημίας. Το οποίο είναι ελπιδοφόρο. Για ποιο λόγο θεωρείς ότι η κυβέρνηση δεν συνομιλεί με τους καλλιτέχνες; Εδώ αρνείται να συνομιλήσει με τους γιατρούς. Τον υπουργό Υγείας τον «κυνηγάει» η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας να μιλήσουν εδώ και μήνες. Θα μιλήσει με τους καλλιτέχνες; Ή θα μιλήσει με τους εργάτες των εργοστασίων ή με τους φοιτητές; Συνομιλεί με τους επιχειρηματίες ή τους καναλάρχες, και όλη της η πολιτική στοχεύει στο πώς θα ελαχιστοποιηθούν οι ζημιές αυτών, όχι των εργαζομένων. Μπορεί η πανδημία να «δώσει κίνητρο» για νέες δημιουργίες; Θεωρητικά οι πιο ακραίες περίοδοι, ο ζόφος, η μαυρίλα, πυροδοτεί δημιουργία. Το έχουμε δει. Γιατί όταν οι καταστάσεις είναι πιο ακραίες, αυτό μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για έναν δημιουργό. Αυτό βέβαια είναι κάτι γενικό που θα ήθελα να συμβεί. Από την άλλη πλευρά, όλη αυτή η πίεση η οποία ασκείται σε όλους μας, πολλές φορές μπορεί να πνίξει την καλλιτεχνική δημιουργία. Θα περίμενα για παράδειγμα περισσότερα πολιτικά τραγούδια αυτήν την περίοδο. Το ίδιο περίμενα και την περίοδο της πρώτης κρίσης, από το 2008 έως και το 2019, αλλά και πιο μετά, και δεν έγινε κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα συμβεί. Ενώ υπάρχουν οι προϋποθέσεις, γιατί η τέχνη μπορεί να δώσει διέξοδο και να βοηθήσει έναν κόσμο να ξεπεράσει μια κατάσταση πιεστική, από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι δημιουργοί βιώνουν πίεση και δυσκολεύονται. Πρέπει να ζήσουν μέσα στην καθημερινότητα τους, δεν είναι εύκολο. Πόσο «ενοχλεί» το πολιτικό σκίτσο την εξουσία; Γενικά η πολιτική γελοιογραφία, η σάτιρα, εξ’ ορισμού είναι ένα όπλο των κάτω απέναντι στους πάνω. Το ανάποδο δεν είναι σάτιρα, είναι χαβαλές ή κάτι άλλο τέλος πάντων. Οπότε με αυτήν την έννοια, όσο οξύνεται η σχέση των πάνω με των κάτω, θα πρέπει και η σάτιρα να εναρμονίζεται με αυτήν την όξυνση. Είναι αναμενόμενο να υπάρχει και δημιουργία η οποία να είναι οξύτερη και αμεσότερη και όταν περνάει τόσος καιρός με τέτοια κατάσταση, πέφτουν οι μάσκες και τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, οπότε προφανώς γίνονται και σκίτσα που ενοχλούν και γενικότερα υπάρχει παραγωγική σατιρική που προσεγγίζει πιο πολύ την ουσία των θεμάτων. Τώρα, το να ενοχλεί ένας σκιτσογράφος με τη δουλειά του, όχι μόνο την πολιτική εξουσία αλλά και την οικονομική, τη θρησκευτική, γενικά την εξουσία, κατά τη γνώμη μου είναι μια απόδειξη ότι κάνει καλά τη δουλειά του. Παράσημα είναι όλα αυτά. Βέβαια αυτές τις τελευταίες μέρες υπάρχει το παράδειγμα του Γιώργου Μικάλεφ, τον οποίο τον τραβολογάνε κάθε λίγο και λιγάκι στη ΓΑΔΑ μετά από μηνύσεις κάτι απόστρατων για βλάσφημα, και καλά, σκίτσα. Αυτό μπορεί να φαίνεται όντως σαν παράσημο για το παλικάρι, και είναι, αλλά το να στοχοποιείσαι, το να σε τραβολογάνε στην αστυνομία δεν είναι απλή ιστορία. Είναι μια μορφή βάρβαρης λογοκρισίας και χρειάζεται να είσαι και εσύ συνειδητοποιημένος και κατασταλαγμένος και σίγουρος γι’ αυτό που κάνεις, για να μην πτοηθείς. Με τι ασχολείσαι περισσότερο, όσον αφορά στις γελοιογραφίες σου, κατά την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού; Υπάρχει εδώ και ένα χρόνο ένα και μόνο θέμα, ο κορονοϊός. Στην αρχή γελάγαμε με τον κόσμο που στόκαρε αντισηπτικά και μακαρόνια. Αυτό δεν μπορεί να είναι το αντικείμενο της σάτιρας. Εγώ προσπάθησα, και ακόμα προσπαθώ, να πιάσω τις πλευρές αυτές της πανδημίας που αφορούν τους πολλούς. Είτε αφορά το κλείσιμο στο σπίτι, είτε είναι τα εργασιακά, είτε η οικονομική κατάσταση, είτε η καταστολή και ο αυταρχισμός που μέσα στην καραντίνα οξύνθηκαν. Προσπάθησα να ασχοληθώ με τέτοια θέματα. Και βέβαια με τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση και η εξουσία χειρίστηκε την πανδημία. Οπότε προσπάθησα σε μια περίοδο μονοθεματική να σκάψω όσο μπορώ και να κοιτάξω και λίγο πίσω από το «Τσιόδρας-Χαρδαλιάς» κάθε μέρα, τα «συμπολίτες μου» του πρωθυπουργού κ.λ.π. Νομίζω ότι είναι δύσκολο όταν έχεις ένα κεντρικό θέμα να ξεφεύγεις και λίγο από αυτό που φαίνεται και να καταπιάνεσαι και με τις προεκτάσεις του. Και το σχετικό link...
  4. Η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Κοντορεβιθούλης, τα Τρία Γουρουνάκια, ο Παπουτσωμένος Γάτος και άλλα φανταστικά πλάσματα των παραδοσιακών παραμυθιών δίνουν στον Πάνο Ζάχαρη την αφορμή για μια μοναδική παρωδιακή προσαρμογή στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα που δεν μοιάζει καθόλου με παραμύθι. Τι θα γινόταν αν ο Αλαντίν από τις «Χίλιες και μία Νύχτες», έμπλεος αγαθών προθέσεων και αφέλειας, ζητούσε από το τζίνι του λυχναριού να πραγματοποιήσει μία και μοναδική ευχή: να επιστρέψει η Ευρώπη στις ιδρυτικές της αξίες; Κατά τον Πάνο Ζάχαρη, ακόμα και το παντοδύναμο τζίνι θα ένιωθε ανίκανο να πραγματοποιήσει την ευχή. Θα έβγαζε απογοητευμένο το γυαλιστερό και κοφτερό σπαθί από το θηκάρι και θα το έμπηγε με δύναμη στα σπλάχνα του, αυτοκτονώντας μπρος στο ανέφικτο της ικανοποίησης της επιθυμίας του αφέντη του. Και πώς θα υποδεχόταν σήμερα η ανθρωποφάγα κακιά μάγισσα από το «Χάνσελ και Γκρέτελ» των Αδερφών Γκριμ τα δύο αθώα και εγκαταλειμμένα παιδάκια; Θα προσπαθούσε να τα προσελκύσει με λιχουδιές και γλυκίσματα; Όχι! Θα είχε βάλει προ καιρού το σπίτι της στο AirBnb! Τα παραμύθια ανανεώνουν την αξία τους και παραμένουν επίκαιρα γιατί δεν είναι στατικές αφηγήσεις, ούτε έχουν προκαθορισμένα, παγιωμένα, σταθερά και άκαμπτα μηνύματα. Προσαρμόζονται έτσι κι αλλιώς στην εκάστοτε εποχή, στον λόγο του αφηγητή τους, στις συνθήκες και μεταδίδονται από γενιά σε γενιά εντός νέων συμφραζομένων. Δεν είναι ιερά κείμενα ούτε τοτέμ, αλλά δυνητικά ευμετάβλητες ιστορίες που διατηρούν το ενδιαφέρον των αναγνωστών και ακροατών τους από την ποικιλία του εκφερόμενου λόγου και των εύπλαστων νοημάτων. Εντάξει, ο Πάνος Ζάχαρης μπορεί λίγο να το παράκανε, αλλά οι εκδοχές των κλασικών παραμυθιών που φιλοτεχνεί εδώ και χρόνια στην πρώτη σελίδα του Καρέ Καρέ είναι απολαυστικές. Και βαθύτατα πολιτικές καθώς αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος του: να μιλήσει για τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα με χιούμορ. Γι’ αυτό και το παράκανε. Και καλά έκανε! Η επιδίωξη του Πάνου να μιλήσει για τα τρέχοντα προβλήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, εντέλει στον κόσμο όλο, επιτυγχάνεται στον υπερθετικό βαθμό με το όχημα της παρωδίας, την οποία και αξιοποιεί με δεξιοτεχνικό τρόπο χωρίς να λοιδορεί ή να χλευάζει τα πρωτότυπα κείμενα. Χλευάζοντας ωστόσο τους «κακούς» των παραμυθιών, που δεν είναι κατ’ ανάγκη οι ίδιοι με τους κακούς των πρωτοτύπων. Αλλά και οι «καλοί» δεν είναι σίγουρα τόσο καλοί όσο τα κείμενα-πηγές τούς παρουσιάζουν. Να, ο Κοντορεβιθούλης για παράδειγμα, ήταν ένας επινοητικός πιτσιρικάς που σκέφτηκε να αφήνει πίσω του ψίχουλα για να βρει μαζί με τα αδέρφια του τον δρόμο της επιστροφής όταν εγκαταλείφθηκαν όλοι μαζί στο άγριο και αφιλόξενο δάσος. Ο άλλος Κοντορεβιθούλης όμως, αυτός του Ζάχαρη, τα θαλάσσωσε. Χάθηκαν στη μέση του πουθενά. Καθώς τα ψίχουλα δεν ήταν αρκετά. Η δικαιολογία είναι αναμενόμενη: «…Τα ψίχουλα δεν ήταν το ιδανικό, αλλά ήταν προτιμότερο από το τίποτα!» τους λέει. Και ολοκληρώνει, φέρνοντας στον νου τις δικαιολογίες αυτών που θα έσκιζαν τα μνημόνια σε μια νύχτα: «Ήταν αυτό που μπόρεσα να κάνω μέσα στο υπάρχον ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο…». Όπως ακριβώς και ο αηδιαστικός βάτραχος με το στέμμα που τον κρατά στα χέρια της η άτυχη πριγκίπισσα. Αυτή πασχίζει να πειστεί ότι πρόκειται για μαγεμένο πρίγκιπα κι αυτός εκμεταλλεύεται την αδυναμία της και τη θέλησή της να πιστέψει. Για να κάμψει τις αντιστάσεις της τής δηλώνει ότι αρκεί ένα φιλί για να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα «με έναν νόμο και ένα άρθρο»! Αυτού του τύπου οι παρωδίες παραμυθιών είναι που κρατούν πάντα αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, καθώς αν και ξέρει ότι θα εκπλαγεί από τον συνδυασμό φαινομενικά αταίριαστων θεμάτων, δεν μπορεί να φανταστεί ποτέ ποιος θα είναι ο συνδυασμός. Η Κοκκινοσκουφίτσα που συναντά τον μοχθηρό Κακό Λύκο στις πετρελαιοπηγές, λίγο νωρίτερα τον είχε βρει νεκρό, καμένο στο δάσος. Ο Σκορπιός με τη σβάστικα ετοιμάζεται να τσιμπήσει τον αφελή βάτραχο. Ο Πινόκιο καίει τη μύτη του για να ζεσταθεί. Οι αδερφές της Σταχτοπούτας κατακρίνουν τον πρίγκιπα που τη διάλεξε, γιατί επιβράβευσε τη μετριότητα αντί να επιλέξει την αριστεία. Κι ο Αλή Μπαμπά με τους Σαράντα Αντικρατιστές μπροστά στη σπηλιά, αντί για «Άνοιξε Σουσάμι» φωνάζει «Άνοιξε Δημόσιο» για να αρχίσει το πλιάτσικο. Αυτήν την ανοικείωση του θεατή-αναγνώστη ως προς το ουσιαστικό θέμα κάθε μικρής ιστορίας σε σχέση με το περιτύλιγμα εντός του οποίου «σερβίρεται» ξέρει να προκαλεί πολύ καλά ο Πάνος. Κάτι παρόμοιο επιτυγχάνει και στην άλλη του σταθερή σειρά με τον τίτλο «The Working Dead» (λογοπαίγνιο με βάση τη σειρά τρόμου με ζόμπι «The Walking Dead», δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr και έχουν κυκλοφορήσει δύο τόμοι από τις εκδόσεις Τόπος). Εκεί παρακολουθεί την ταξική ανισότητα στα βάθη της ιστορίας και στα πέρατα της Γης, καταγράφοντας τους εργατικούς αγώνες από τη μια και τη σθεναρή αντίσταση των αφεντικών από την άλλη. Όμως, είτε τοποθετεί την ιστορία του στην αρχαία Αίγυπτο είτε στις βαμβακοφυτείες του ρατσιστικού αμερικανικού Νότου είτε στα χρόνια του Κολόμβου είτε στην εποχή των μνημονίων, θέλει να μιλήσει για το σήμερα και να παρακινήσει τους αναγνώστες να ξεσηκωθούν ώστε να πάψουν να αποτελούν υποψήφιους «working dead». Το ίδιο «σήμερα» τον απασχολεί και στο «Scary Tales» από την πρώτη ιστορία του εδώ, στο Καρέ Καρέ, μέχρι τώρα και πιστεύω για πολλά χρόνια ακόμα, καθώς η διαχρονική βαρβαρότητα (και γελοιότητα) της εξουσίας δεν φαίνεται να αλλάζει εύκολα. Τα παραμύθια μπορεί να μην τα αφηγούνται πια οι γιαγιάδες δίπλα στο τζάκι στα τρομαγμένα εγγονάκια τους και οι δράκοι δεν αποτελούν φόβητρο για φτωχούς χωρικούς, ούτε εξολοθρεύονται από αλτρουιστές ιππότες. Οι κακοί των παραμυθιών δεν παραμονεύουν στις σκιές, ούτε μεταμφιέζονται για να κατασπαράξουν τα θύματά τους. Φορούν ακριβά κοστούμια και στήνουν οικονομικές συμφωνίες σε ολόφωτα κτίρια, ερήμην των θυμάτων τους. Αυτό δεν απαλλάσσει, αλίμονο, τα «θύματα» από τις ευθύνες τους. Ο Πάνος έχει έναν λόγο και για αυτά τα θύματα. Και όπως ξεκίνησε αυτή η παρουσίαση με τον Αλαντίν ας κλείσει κιόλας, καθώς τα λόγια που του λέει το τζίνι ακούγονται σαν μια υπόμνηση του Ζάχαρη προς όλους μας. «Θέλω ψωμί, παιδεία και ελευθερία» είναι η καλών προθέσεων και εκ του ασφαλούς ευχή του Αλαντίν. Κι η αυστηρή απάντηση που του δίνει το τζίνι: «Τράβα να αγωνιστείς ρε μαλάκα, γαμώ την ανάθεσή μου μέσα»! Και το σχετικό link...
  5. Από τότε που υπήρξε καταμερισμός της εργασίας και ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, «της Γης οι κολασμένοι» έγιναν η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Σ’ αυτούς (ξανα)στρέφει το βλέμμα του ο Πάνος Ζάχαρης στον δεύτερο τόμο της βραβευμένης και ιδιαίτερα δημοφιλούς σειράς «The Working Dead». Σε μια εποχή που το «απολιτίκ» έφτασε να θεωρείται lifestyle και οποιαδήποτε ερμηνεία της Ιστορίας και των κοινωνικών διεργασιών με ταξικά κριτήρια κατηγορείται ως παρωχημένη, κάποιοι επιμένουν να εξακολουθούν να χαλάνε τη σούπα της υποτιθέμενης ταξικής συμφιλίωσης και να επιστρέφουν σε όρους και περιστατικά που μπορεί να λησμόνησε η γραμμένη από τους νικητές Ιστορία αλλά δεν κατόρθωσε ακόμη να σβήσει από τον ιστορικό χάρτη. Ένας από αυτούς είναι ο γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς Πάνος Ζάχαρης που σε πείσμα των καιρών της αφασίας και της απάθειας επιλέγει σταθερά εδώ και χρόνια να φιλοτεχνεί έργα βαθύτατα πολιτικά. Και να τα δημοσιεύει σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, να βραβεύεται γι' αυτά, να έχει χιλιάδες αναγνώστες και followers κόντρα στις Σειρήνες της στρογγύλευσης και της λείανσης των αιχμών, που θεωρούνται πολιτικά ορθές πρακτικές από όσους προωθούν την ταξική ειρήνη για να εκμηδενίσουν τις αντιδράσεις απέναντι στη γυαλιστερή νεοφιλελεύθερη βιτρίνα. Ο Ζάχαρης με τις γελοιογραφίες του στην εφημερίδα «Ποντίκι», με τις πολιτικές παρωδίες κλασικών παραμυθιών της σειράς «Scary Tales» στην πρώτη σελίδα του «Καρέ Καρέ» και με τη σειρά «The Working Dead» στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr εκτοξεύει ασταμάτητα μικρά και μεγάλα πετραδάκια στη βιτρίνα, επιλέγοντας να το κάνει με χιούμορ, χωρίς να χαρίζεται ούτε στους «νικητές» ούτε και στους «ηττημένους». Η επιλογή του να το πράττει χρησιμοποιώντας παραδείγματα και συγκεκριμένα περιστατικά της Ιστορίας δεν είναι τυχαία καθώς ο ίδιος αφενός έχει σπουδάσει στο Ιστορικό Αρχαιολογικό Τμήμα και αφετέρου δεν αρνείται ποτέ την πολιτική του ένταξη στην κομμουνιστική Αριστερά. Τέτοια δραματοποιημένα παραδείγματα από στιγμές της Ιστορίας, από την προϊστορία μέχρι σήμερα, που αποδεικνύουν τη διαχρονική καταπίεση της εργατικής τάξης, περιελάμβανε ο πρώτος τόμος της σειράς «The Working Dead» (2018) και στο ίδιο μοτίβο συνεχίζεται και ο δεύτερος με τον ελαφρώς τροποποιημένο τίτλο-λογοπαίγνιο «The Working Dead…and». Τα παραδείγματα, όμως, δεν μένουν στο επίπεδο της απλής καταγραφής και της στατικότητας της ερμηνείας τους στο πλαίσιο του δικού τους ιστορικού και χωροχρονικού πλαισίου αλλά λειτουργούν όλα ως αλληγορίες και παραβολές για τη σύγχρονη διεθνή πολιτική κατάσταση. Έτσι, η κριτική του απέναντι στις ρατσιστικές συμπεριφορές προς τους γηγενείς Αμερικανούς στις αρχές του εικοστού αιώνα γίνεται μια -καλλιτεχνική αδεία- μεταφορά για τον σύγχρονο ρατσισμό που εδραιώνεται στη βάση της διαφορετικότητας, οι νέες «επαγγελματικές προκλήσεις» που αναζητά ένας σκλάβος στις πυραμίδες της Αιγύπτου γίνονται καμπανάκι για τους εργαζόμενους των 300 ευρώ που νιώθουν ικανοποίηση όταν βρουν νέα δουλειά με 310 ευρώ, ενώ η απόπειρα ενός μελλοθάνατου στο Κολοσσαίο της Αρχαίας Ρώμης να μεταπείσει τους υπόλοιπους να μην το σκάσουν για να μην τους συλλάβουν και τους ρίξουν στα λιοντάρια μετατρέπεται σε μακάβρια και «ενοχλητική» αλλά αναγκαία υπενθύμιση της μαρξιστικής αλήθειας σύμφωνα με την οποία «οι προλετάριοι με την επανάσταση δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους». Αυτό το συνεχές χρονικό μπρος-πίσω και γεωγραφικό πέρα-δώθε του Ζάχαρη στην ανθρώπινη Ιστορία, από τα βάθη της αρχαιότητας μέχρι τις τελευταίες ημέρες, από το Βυζάντιο μέχρι τον Αμαζόνιο κι από τη Σταύρωση του Ιησού στην Ιουδαία μέχρι τη χούντα των Απριλιανών το 1967 μπορεί να «ζαλίζει» τον αναγνώστη αλλά του επαναλαμβάνει αδιάκοπα, έμμεσα και υποσυνείδητα, αυτό που είναι και το «μήνυμα» του συνόλου των ιστοριών: οι τάξεις δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ και πουθενά και δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο. Και πάνω σ’ αυτό όλες οι ιστορίες, όποτε κι αν τοποθετούνται χρονικά και όπου και αν εκτυλίσσονται γεωγραφικά, αποκτούν τη διαχρονική τους διάσταση και την επικαιρότητά τους. Γιατί ο Ζάχαρης έχει την ικανότητα να αναφέρεται σε φαινομενικά άσχετα περιστατικά αλλά με την τελευταία ατάκα του να κλείνει το μάτι στον Έλληνα αναγνώστη και να τον σκουντάει ελαφρά στον ώμο λέγοντάς του «Έϊ, σε σένα μιλάω, κουνήσου»! Το «The Working Dead…and» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Τόπος και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη Ιωάννου που πέθανε τον Μάη του 2019. Συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό πολυσέλιδο παράρτημα επιλογικών σημειώσεων και διευκρινίσεων των ιστοριών, που υπογράφει η Στέλλα Μπράτιμου. Και το σχετικό link...
  6. Το The working dead δεν είναι ένα άγνωστο comic. Αντιθέτως πρόκειται για ένα απ’ τα πιο δημοφιλή ελληνικά webcomics των τελευταίων ετών. Το working dead εκδιδόταν τα δύο τελευταία χρόνια εβδομαδιαίως στο socomic.gr. Είχε μάλιστα βραβευτεί ως το καλύτερο διαδικτυακό comic στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικ του 2017 και του 2018. Φυσικά η επιτυχία του comic του Πάνου Ζάχαρη (Αρνητικοί συσχετισμοί, Scary Tales) δεν είναι τυχαία. Στις ιστορίες του Working dead βρίσκουμε μέσα από ένα πολύ όμορφο comic σχέδιο, ιστορίες που αποτυπώνουν με χιουμοριστικό τρόπο την εργασιακή καθημερινότητα (ή καλύτερα την εργασιακή ζούγκλα) του σύγχρονου καπιταλισμού, βιώματα αγνού παραλογισμού της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, με τα οποία έχουμε έρθει όλοι αντιμέτωποι στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Οι ιστορίες του The working dead, αφού μας έκαναν συντροφιά για 2 χρόνια μέσα απ’ τις οθόνες, τον τελευταίο καιρό τυπώθηκαν και σε comic τόμο απ’ τις εκδόσεις Τόπος, για να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους τοποθετούμενες στις βιβλιοθήκες μας. Ένα απ’ τα πολλά ξεχωριστά στοιχεία του The working dead είναι ότι καταφέρνει να συνδυάσει την πολιτική γελοιογραφία (στην οποία υπάρχει μεγάλη παράδοση δεκαετιών στα έντυπα της χώρας) με τα χιουμοριστικά στριπάκια (τα οποία είναι η κυρίαρχη τάση στη σύγχρονη ελληνική comic σκηνή). Με αυτόν τον τρόπο ο Ζάχαρης κατάφερε να απευθυνθεί στο νεανικό κοινό, που διαβάζει διαδικτυακά στριπάκια, όπως τα Κουραφέλκυθρα ή το Comedics (χωρίς να έχει απαραίτητα συχνή επαφή με τα comics), αλλά και να προσεγγίσει παράλληλα ένα πολιτικά και κοινωνικά προβληματισμένο κοινό όλων των ηλικιών, το οποίο αναζητά απαντήσεις στα ερωτήματα που γεννά η σκληρή καθημερινότητα.Έτσι το working dead έγινε αποδεκτό από ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό, το οποίο εκτίμησε την ποιότητα του σχεδίου και του χιούμορ του Ζάχαρη και παράλληλα πολλές φορές ενστερνίστηκε τα πολιτικά συμπεράσματα των ιστοριών του, διαδίδοντάς τες. Χαρακτηριστικότερο όλων είναι ότι τα στριπάκια του Working Dead τα χρησιμοποίησαν συχνά πολλά κομμάτια της Αριστεράς, τα οποία κατά τα άλλα δεν έχουν (ως επί το πλείστον) σοβαρή επαφή με την τέχνη των comics. Γι’ αυτό και τελικά οι ιστορίες του Working Dead εμφανίστηκαν πολλές φορές σε προκηρύξεις αριστερών συλλογικοτήτων, μπορεί να τις βρει κανείς σε ειδικό χώρο έκθεσης στο φεστιβάλ της ΚΝΕ (στο οποίο μπορούμε να δούμε και τον Ζάχαρη να κάνει ωραίες comic φασούλες με μαθητές), αλλά και στους διαδικτυακούς χώρους εργατικών συλλογικοτήτων, ακόμα και σε υλικά σωματείων ή φοιτητικών συλλόγων. Το Working Dead είναι μία απ’ τις ελάχιστες εξαιρέσεις, όπου ανάγκασαν μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου που αμφισβητεί και συγκρούεται με την εργασιακή εκμετάλλευση και το καπιταλιστικό σύστημα, να ασχοληθεί με ένα comic όχι απλά πολιτικό, αλλά και ποιοτικά άρτιο και προσιτό στις νέες γενιές. Η έκδοση του comic σε χαρτί απ’ τις εκδόσεις Τόπος, δίνει την ευκαιρία στον προσεκτικό αναγνώστη να καταλάβει συνολικά το concept που ακολουθεί ο Ζάχαρης στις ιστορίες του, ξέχωρα απ’ τις επιμέρους αγαπημένες αυτοτελείς σελίδες του καθενός. Διαβάζοντάς κανείς ολοκληρωμένο το έργο βρίσκει μια εναλλακτική -ταξική- ματιά σε στιγμές της ιστορίας της ανθρωπότητας. Ο Ζάχαρης, ο οποίος έχει σπουδάσει ιστορία, καταφέρνει μέσα απ’ το working dead να συνδυάσει την ιστορική ματιά των «από κάτω» με μια καθαρά αντισυστημική πολιτική πρόταση, παίρνοντας θέση στην πάλη που επί αιώνες συντελείται μεταξύ του κόσμου της εργασίας και των εκμεταλλευτών τους. Στα στριπάκια αυτού του comic δεν θα βρούμε απλά μικρές ιστορίες, που γεννά η φαντασία του δημιουργού. Κάθε ιστορία είναι εμπνευσμένη από κάποια στιγμή της ιστορίας ή από τους κυρίαρχους μύθους. Οι περισσότερες ιστορίες που έχουν αναφορά στο παρελθόν, παραπέμπουν τον αναγνώστη άλλοτε στη φεουδαρχία, άλλοτε στην προϊστορία κι άλλοτε στο σύγχρονο καπιταλισμό. Οι διαφορετικές φάσεις της ιστορίας του ανθρώπου συνδέονται με κοινό νήμα την εκμετάλλευση και την καταπίεση του κόσμου της εργασίας, αλλά και με την (πικρή ενίοτε) διακωμώδηση του παραλογισμού που βρίσκεται στη ρίζα των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Πολύ συχνά στα στριπάκια του working dead ανακαλύπτουμε κάποιο ιστορικό γεγονός που έχει ξετρυπώσει ο Ζάχαρης και το έχει αναδείξει μέσα στις ιστορίες του, ταξιδεύοντας μας στο παρελθόν μέσα από καταστάσεις που μας θυμίζουν το δύσκολο παρόν μας. Μάλιστα στο τέλος του τόμου μπορούμε να βρούμε και κάποια πολύ βοηθητικά μικρά σημειώματα του δημιουργού, στα οποία αφηγείται τα ιστορικά γεγονότα τα οποία κρύβονται πίσω από κάποιες απ’ τις ιστορίες του. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκουμε γνωστές ή άγνωστες ιστορίες από την εποχή των σκλάβων της Αμερικής, απ’ την περίοδο των Ισπανών κατακτητών, απ’ τη Λατινική Αμερική και πολλές ακόμα. Είναι τραγική η συνειδητοποίηση ότι γεγονότα που εμάς μας προκαλούν σήμερα γέλιο, κάποτε συνέβησαν -με παρόμοιο τρόπο- στ’ αλήθεια. Κι ακόμα πιο τραγική είναι η συνειδητοποίηση ότι η ίδια εκμετάλλευση εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι και σήμερα, κι αυτό συχνά φαίνεται φυσιολογικό. Πέρα απ’ τα στριπάκια με ιστορική αναφορά, οι σελίδες του working dead είναι γεμάτες και από ιστορίες εμπνευσμένες απ’ την εργασιακή καθημερινότητα, ιδιαίτερα της νεολαίας. Στις σελίδες του working dead διακωμωδείται μια πολύ κοντινή κατάσταση σε πολλούς νέους, που αποτελούν και το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού του, η εργασιακή πραγματικότητα σε πολυκαταστήματα, σε γραφεία και σε άλλους χώρους που εργάζεται η νεολαία. Η διεισδυτική ματιά του Ζάχαρη στην σκληρή πραγματικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι και το δυνατότερο σημείο του comic. Στα πολύ θετικά στοιχεία του working dead πρέπει να προσμετρήσουμε και το καλοδουλεμένο του σχέδιο, για το οποίο επίσης ξεχωρίζει το comic. Οι χαρακτήρες μοιάζουν με μινιατούρες κι αυτό βοηθά στη διακωμώδηση κάθε είδους θέματος. Επίσης το πολύχρωμο σχέδιο του comic δίνει μια χαρούμενη νότα σε κάθε ιστορία, που ενισχύει τον κωμικό χαρακτήρα ακόμα και των πιο σοβαρών ιστοριών. Είναι προφανές ότι πρόκειται για συνειδητή επιλογή του Ζάχαρη να αντιφάσκει το πολύχρωμο και καρτουνίστικο σκίτσο με την σκληρή πραγματικότητα των θεμάτων τα οποία πραγματεύεται. Επιπλέον, αξίζει να παρατηρηθεί ότι ο Ζάχαρης είναι πολιτικός γελοιογράφος (απ’ το 2008 εργάζεται στο Ποντίκι) κι αυτό το στυλ του χαρακτηρίζει και τα comic του, τα οποία φέρουν βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία αυτού του είδους σκιτσαρίσματος, όπως την υπερβολή στην απεικόνιση. Η έκδοση του The working dead απ’ τις εκδόσεις Τόπος ολοκληρώνει πολύ όμορφα έναν κύκλο που κράτησε 2 χρόνια, με την εβδομαδιαία έκδοση των ιστοριών του Ζάχαρη απ’ τον Ιούλιο του 2016 έως τον Δεκέμβριο του 2017 στο socomic.gr. Όμως, το επιτυχημένο concept του working dead συνεχίζεται, μέσα απ’ την ανανεωμένη σειρά “The working dead… and…”, που κυκλοφορεί κάθε Σάββατο στο socomic.gr. smassingculture.gr
  7. Ανάμεσα στα δεκάδες γεγονότα που εξελίσσονται κάθε χρόνο κατά το τριήμερο της διεξαγωγής του Comicdom Con, ιδιαίτερη σημασία έχει η απονομή των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς. Στα φετινά βραβεία που αφορούσαν έργα που δημοσιεύτηκαν το 2016, κυριάρχησε ο «Ερωτόκριτος» των Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση. Σε μια σφιχτή και σύντομη τελετή, διανθισμένη με το ιδιαίτερο, έξυπνο και προσαρμοσμένο στην περίσταση χιούμορ της θεατρικής ομάδας «Στενός Κορσές» που είχε αναλάβει την παρουσίαση, απονεμήθηκαν τα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2016 στο επιβλητικό Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου της Αθήνας. Η Ακαδημία Κόμικς, αποτελούμενη από δημιουργούς κόμικς, σχεδιαστές, εκδότες, σεναριογράφους, δημοσιογράφους, μεταφραστές κ.ά., λειτούργησε, ίσως αναπόφευκτα, συγκεντρωτικά και τίμησε τον «Ερωτόκριτο» (εκδόσεις Polaris) των σεναριογράφων Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γιάννη Ράγκου και του σχεδιαστή Γιώργου Γούση με πέντε βραβεία, ανάμεσά τους και τα πιο σημαντικά από αυτά. O «Ερωτόκριτος» των Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση απέσπασε 5 σημαντικά βραβεία ενώ το «Mezolith» (εκδόσεις Jemma Press) πήρε το βραβείο Καλύτερης Μεταφρασμένης Έκδοσης Η έμμετρη ιπποτική μυθιστορία και ταυτόχρονα ερωτική ιστορία του Βιτσέντζου Κορνάρου, γραμμένη στην Κρήτη τον δέκατο έβδομο αιώνα, με την ελεύθερη απόδοση και εκδοχή δύο καταξιωμένων συγγραφέων και τα εξαιρετικά σχέδια ενός νέου στην ηλικία αλλά ήδη έμπειρου και αναγνωρισμένου καλλιτέχνη, είχε αποτελέσει το σημαντικότερο εκδοτικό γεγονός στα ελληνικά κόμικς τη χρονιά που πέρασε, ενώ παράλληλα σημείωσε και μεγάλη εμπορική επιτυχία. Δεν ήταν έκπληξη, λοιπόν, η επιλογή του από την Ακαδημία με τα βραβεία Καλύτερης Καλλιτεχνικής Επιμέλειας, Καλύτερου Εξωφύλλου, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Σχεδίου και Καλύτερου Κόμικς. Το «Ρώτα τον Νικήτα» (Εκδόσεις του Κάμπου) του Κωνσταντίνου Μοσχονά που βραβεύτηκε με το Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη Το βραβείο Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη απονεμήθηκε στον Κωνσταντίνο Μοσχονά για το χιουμοριστικό και αυτοσαρκαστικό «Ρώτα τον Νικήτα» (Εκδόσεις του Κάμπου), ενώ η Σιαδώρα Παπαθεοδώρου τιμήθηκε με το βραβείο Καλύτερης Αυτοέκδοσης για το «Η Δανάη στο Στόμα του Λύκου». Αναμενόμενη ήταν η βράβευση του «Mezolith» (εκδόσεις Jemma Press) των Ben Haggarty και Adam Brockbank, μιας λυρικής αφήγησης για τη ζωή μιας φυλής προϊστορικών ανθρώπων, στην κατηγορία Καλύτερη Μεταφρασμένη Έκδοση. Η σειρά «The Working Dead» του Πάνου Ζάχαρη που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr απέσπασε το βραβείο του Καλύτερου Διαδικτυακού Κόμικς Ο νέος μας συνεργάτης Πάνος Ζάχαρης, τη σειρά «Scary Tales» του οποίου θα διαβάζετε από σήμερα και κάθε εβδομάδα στο «Καρέ Καρέ», απέσπασε το βραβείο του Καλύτερου Διαδικτυακού Κόμικς για τη σειρά «The Working Dead» που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr, μια χιουμοριστική και αλληγορική ματιά στον διαχρονικό εργασιακό μεσαίωνα που χαρακτηρίζει τη μισθωτή εργασία, πέρα από σύνορα, πολιτισμούς και εποχές. Τα βραβευμένα «Η Δανάη στο Στόμα του Λύκου» της Σιαδώρας Παπαθεοδώρου και «GRamers» των Θοδωρή Παπαδάκη, Δημήτρη Παπαδόπουλου και Νικόλα Στεφαδούρου Μόνη έκπληξη, ενδεχομένως, αποτέλεσε το βραβείο Κοινού που απονέμεται μετά την ανοιχτή ηλεκτρονική ψηφοφορία μέσω διαδικτύου χωρίς να έχει καμιά ανάμιξη η Ακαδημία. Εκ φύσεως απρόβλεπτο το συγκεκριμένο βραβείο, απονεμήθηκε στους Θοδωρή Παπαδάκη, Δημήτρη Παπαδόπουλο και Νικόλα Στεφαδούρο για το «GRamers» (εκδόσεις Webcomics) που απ’ ό,τι φαίνεται έχει πιστούς αναγνώστες που το υποστήριξαν και του έδωσαν τη νίκη. Απόσπασμα από το «Σπαλτς!» των Σταύρου Ντίλιου και Γαβριήλ Παγώνη που πήρε το βραβείο Καλύτερου Ένθετου Κόμικς Τέλος, το βραβείο Καλύτερου Ένθετου Κόμικς για έργα που προέρχονται από ένθετα εφημερίδων ή περιοδικών, παρουσιάστηκαν σε εκθέσεις ή, γενικά, δεν δημοσιεύτηκαν σε βιβλίο ή στο διαδίκτυο ήταν λίγο-πολύ, υπόθεση του «Καρέ Καρέ». Άλλωστε από τις πέντε υποψηφιότητες, οι τέσσερις ήταν έργα που φιλοξενήθηκαν σε αυτές εδώ τις σελίδες: «Εφημερίδα: Οδηγίες Χρήσης» του Σπύρου Δερβενιώτη, «Μεφίστο» του Δημήτρη Καμένου, «Ρόμπο και Κόπο» του Τόμεκ, «Σπαλτς!» των Σταύρου Ντίλιου και Γαβριήλ Παγώνη, ενώ την πεντάδα συμπλήρωνε το εξίσου σπουδαίο «Μια Τελευταία Βουτιά» του Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη από την εφημερίδα «Τα Νέα». Το βραβείο κατέληξε στο σουρεαλιστικά ανατρεπτικό «Σπαλτς!» για το οποίο είμαστε υπερήφανοι, όπως και για κάθε άλλο έργο, βραβευμένο ή μη, που δημοσιεύεται στην «Εφ.Συν.» κάθε εβδομάδα. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.