Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Γλύπτης του Scott Mc Cloud – Ένα πραγματικό θαύμα της 9ης τέχνης Η μεταφρασμένη έκδοση της webcomics δίνει την ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να γνωριστεί με το μεγαλόπνοο έργο του Scott Mc Cloud που ολοκληρώθηκε μέσα σε πέντε ολόκληρα χρόνια, δίνοντας νέα διάσταση στο είδος. Αν θέλετε να διαβάσετε φιλόδοξα κόμικς και graphic novels, έχετε πολλές επιλογές, αλλά αν θέλετε να μάθετε πώς να τα διαβάσετε, ίσως πρέπει να ξεκινήσετε με τον Scott McCloud. Ο συγγραφέας και καλλιτέχνης έγινε γνωστός με την υπερηρωική σειρά «Zot!» (1984-91), στη συνέχεια με το «Κατανοώντας τα Comics» (1993), έδωσε μια εξήγηση, σε μορφή κόμικς, για την μορφή των κόμικς. Το «Reinventing Comics» (2000) πρόβλεψε ευρείες χρήσεις για ψηφιακές πλατφόρμες. Το «Make Comics» (2006) έδειξε στους πιθανούς δημιουργούς πώς να χρησιμοποιήσουν τα στυλό και τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά εργαλεία που διαθέτουν. O Γλύπτης ξεφεύγει από τεχνοκρατικές εξηγήσεις και αναλύσεις των μορφών και μέσων στα κόμικς, γυρνώντας στην κλασσική μορφή μιας ιστορίας με αρχή, μέση και τέλος. Ένας γλύπτης που ονομάζεται David Smith έχει ξεβραστεί από τον κόσμο της τέχνης της Νέας Υόρκης. Απένταρος και απελπισμένος, συναντά το φάντασμα του παππού του Χάρι, ο οποίος ρωτάει: «Τι θα έδινες για την τέχνη σου;» Ο Ντέιβιντ απαντά: «Τη ζωή μου» και έτσι είναι: Ο Διάβολος-Χάρι του προσφέρει τη δύναμη να σχηματίσει οτιδήποτε – σκυρόδεμα, χάλυβα, σάρκα – με τα γυμνά του χέρια και έχει «200 ημέρες για να το χρησιμοποιήσει προτού πεθάνει». Ο Ντέιβιντ δέχεται σαν άλλος Φάουστ και ο παππούς εξαφανίζεται. Μεθυσμένος, απογοητευμένος και χωρίς φίλους, σχεδόν πέφτει στις ράγες του τρένου. Στη συνέχεια, μια γενναιόδωρη ηθοποιός που ονομάζεται Meg τον σώζει και τον φιλοξενεί σπίτι της . Αλλά ο αντικοινωνικός, αμήχανος, σεξουαλικά άπειρος David θέλει περισσότερα. Παρόλο που τον απορρίπτει στην αρχή, οι δυο ερωτεύονται και ο David πρέπει να επιλέξει πώς θα περάσει τις υπόλοιπες μέρες του: με τον Meg ή με την τέχνη; Όσον αφορά την ροή της ιστορίας , ο McCloud είναι αρκετά ικανός ώστε να κάνει αυτό το βιβλίο να φεύγει σαν νερό. To τέχνασμα του χρονικού ορίου και το αν ο David θα πεθάνει ή όχι δίνει στο βιβλίο έναν ενσωματωμένο τρόπο προκειμένου να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Οι σκηνές μεταξύ του David και του Θανάτου είναι οι πιο συναρπαστικές, ειδικά αφού ο Θάνατος παίρνει τη μορφή ενός από τους αγαπημένους συγγενείς του. Η περαιτέρω διάταξη της διαμόρφωσης των αλληλεπιδράσεών τους γύρω από τα παιχνίδια σκακιού δίνεται σε κάποιο πόνο πέρα από το παλιό κλισέ, αφού ήταν πάντα μέρος του παρελθόντος τους. Για ένα βιβλίο που αφορά έναν καλλιτέχνη και τον αγώνα του να αναγνωριστεί, ένας εκπληκτικά μικρός αριθμός από το σύνολο των 500 σελίδων δίνεται στην παραγωγή της τέχνης και των γλυπτών. Αντ ‘αυτού, η πλοκή τείνει να επικεντρωθεί στην ερωτική σχέση του Dave και της Meg, κάτι που θεωρήθηκε λάθος για τους ξένους κριτικούς. Η προσεκτική χρήση των μέσων από το McCloud στο φανταστικό μέρος διατηρεί την εστίαση στα ανθρώπινα συναισθήματα και προβλήματα: την κατάθλιψη, την απογοητευμένη φιλοδοξία και την αγάπη. Ο Γλύπτης είναι λιγότερο για τα θαύματα της εξουσίας απ’ ό,τι για τα τείχη που χτίζουμε μεταξύ μας, και τι συμβαίνει όταν τα αφήσουμε να πέσουν. Μερικά από τα καρέ – το πεζοδρόμιο που μετατρέπεται σε ένα ημερολόγιο που πέφτει στην άβυσσο ή ένα πτώμα που έχει παγώσει πάνω από το σκυρόδεμα – δείχνουν την επιδέξια τέχνη του McCloud και ο Γλύπτης εξελίσσεται σε ένα graphic novel με θέμα μια εφευρετική και συγκινητική ιστορία αγάπης. Πηγή

Η δύναμη του έρωτα στο επίκεντρο του graphic novel ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «Τι θα έδινες για την τέχνη σου;» ρωτά ο Θάνατος τον κεντρικό ήρωα του «Γλύπτη» και εκείνος απαντά: «Θα έδινα τη ζωή μου». Ο ΓΛΥΠΤΗΣ Scott McCloud μτφρ. Νίκος Καμπουρόπουλος εκδ. Webcomics Το ερώτημα είναι αν θα έδινε τη ζωή του για την τέχνη. Ενα ερώτημα που έχουμε ξαναδεί. Κάτι που έχει ειπωθεί με πολλούς τρόπους, με διάφορα μέσα. Ακόμη μια φαουστική συμφωνία. Μια τραγική συμφωνία, το αποτέλεσμα της οποίας απεικονίζεται μέσα από το άρτια και μεθοδικά δουλεμένο graphic novel «Ο γλύπτης» του Scott McCloud. Ο ήρωας της ιστορίας είναι ένας νεαρός καλλιτέχνης που έχει επιλέξει να εκφράζεται μέσω της γλυπτικής. Αρχικά βίωσε μια μικρή αναγνώριση, όμως πλέον το έργο του μένει στα αζήτητα και ο ίδιος στη σκιά εκείνης της μικρής επιτυχίας. Στα γενέθλιά του νιώθει χαμένος, ανεπιθύμητος, παρίας. Νιώθει πως έχει χάσει το στοίχημά του με την τέχνη, πως δεν μπορεί να προσφέρει, πως δεν θα τα καταφέρει να μπει στο σύστημα, να ξεχωρίσει. Μέχρι που στα γενέθλιά του, κι ενώ βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση, δέχεται την επίσκεψη του Θανάτου, ο οποίος έχει πάρει τη μορφή ενός εκλιπόντος θείου του. Ο Θάνατος τον αγγίζει και του δείχνει πώς είναι ο θάνατος: γυρίζουμε σελίδα στο βιβλίο και βλέπουμε το απόλυτο κενό, ένα ολόλευκο σαλόνι. Εχοντας, λοιπόν, επίγνωση για το τι τον περιμένει, όταν ο νεαρός καλλιτέχνης ερωτάται από τον Θάνατο: «Τι θα έδινες για την τέχνη σου;», εκείνος απαντάει: «Θα έδινα τη ζωή μου». Η ιστορία αναπτύσσεται δεξιοτεχνικά. Ο «Γλύπτης» έγινε από κάποιον που γνωρίζει σε βάθος τη θεωρία των κόμικς, που χειρίζεται με άνεση τις αφηγηματικές δυνατότητες αυτής της τέχνης. Είναι λες και ο Scott McCloud έκανε πράξη την ίδια του τη θεωρία. Καθώς ο Αμερικανός McCloud, εκτός από ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς, είναι επίσης ένας εξέχων θεωρητικός του είδους. Η εξαιρετική μελέτη του «Understanding Comics» (1993 - στα ελληνικά «Κατανοώντας τα κόμικς», εκδ. Webcomics) είναι μια διορατική προσέγγιση στην ιστορία, την εξέλιξη, τις πτυχές και τη δυναμική αυτού του μέσου. Στο ίδιο ύφος, εστιάζοντας περισσότερο στο τεχνικό κομμάτι και εξετάζοντας τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία, ακολούθησαν τα «Reinventing Comics» (2000) και «Making Comics» (2006). Ο McCloud δεν θεωρήθηκε ποτέ εκπληκτικός σχεδιαστής, τα καρέ του ποτέ δεν προκάλεσαν επιφωνήματα θαυμασμού, όμως στον «Γλύπτη» μοιάζει να ακολουθεί κατά γράμμα τα ίδια του τα θεωρητικά βιβλία. Σωστή ανατομία στους χαρακτήρες, πρόσωπα εκφραστικά που απεικονίζουν εύστοχα το συναίσθημα, σωστή προοπτική στον χώρο, στήσιμο κινηματογραφικό, καρέ εναρμονισμένα, όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Στις πεντακόσιες σελίδες του βιβλίου όλα είναι τοποθετημένα προσεκτικά. Οι χαρακτήρες της ιστορίας και αυτοί ψυχογραφημένοι. Ο νεαρός καλλιτέχνης και πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Ντέιβιντ Σμιθ. Ενα όνομα που δόθηκε στον ήρωα για δύο λόγους. Πρώτον για να συγχέεται με τον ομώνυμο διάσημο γλύπτη του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και να εκνευρίζεται ο νεαρός καλλιτέχνης με αυτή την σύγχυση. Και δεύτερον για να τονίζεται η ανωνυμία του ήρωα μέσα στο πλήθος, καθώς το όνομα Ντέιβιντ Σμιθ είναι ιδιαίτερα κοινό στην Αμερική. Αυτή η ανωνυμία τον θλίβει καθώς αποζητεί επιτέλους την αναγνώριση. Ο Θάνατος του προσφέρει 200 μέρες για να τα καταφέρει, μετά θα του πάρει τη ζωή. Ο Ντέιβιντ Σμιθ αποκτά, ως μέρος της συμφωνίας, δύναμη εξωπραγματική, που πασχίζει να χαλιναγωγήσει προκειμένου να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο, κάτι που θα του χαρίσει την Αθανασία, αυτό που τελικά αναζητούν οι καλλιτέχνες, μια Αθανασία που θα έρθει σε δραματικό κοντράστ με την κατάληξη της συμφωνίας. Ο McCloud με επιδεξιότητα φέρνει στο επίκεντρο του graphic novel την τέχνη, τη ματαιοδοξία που κρύβεται πίσω από την τέχνη, αλλά και τη δύναμη του έρωτα. Ο Ντέιβιντ Σμιθ, ένας κοινωνικά δυσπροσάρμοστος και σεξουαλικά άπειρος νεαρός, ερωτεύεται την επίσης εκκεντρική Μεγκ (προσπαθεί να γίνει ηθοποιός) και τότε οι 200 ημέρες που του έχει δώσει ο Θάνατος φαίνονται λίγες, τραγικά λίγες. Και εμείς, οι αναγνώστες, εγκλωβιζόμαστε σε έναν ιλιγγιώδη ρυθμό. Γινόμαστε μάρτυρες σε ένα σικέ παιχνίδι, ελπίζουμε για τη λύτρωση, για ένα αισιόδοξο φινάλε, και ελπίζουμε ο Θάνατος να νικηθεί, να κάνει πίσω, να αθετήσει την συμφωνία του. Το ελπίζουμε μέχρι τέλους. Πηγή Παρουσίαση της έκδοσης Άλλο άρθρο για το κόμικ.

Προσοχή: το άρθρο που ακολουθεί περιέχει spoilers, οπότε καλύτερα να μη διαβαστεί από όσους δεν έχουν διαβάσει ακόμα το κόμικ. Πλάθοντας τον κόσμο ως έργο τέχνης Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στις ατέλειωτες εκδοχές του μύθου του Φάουστ και της συμφωνίας του με τον Διάβολο έρχεται να προστεθεί ακόμη μία. Συναρπαστική, συγκινητική, αφιερωμένη στην αγάπη, στην καλλιτεχνική δημιουργία, στο πάθος για ζωή που φέρνει ένα μωρό και στο φλερτ με τον θάνατο ως τιμήματος της τέχνης και του έρωτα. «Ο Γλύπτης» του Scott McCloud ζει μια λυτρωτική και τραγική ιστορία. Στον μύθο του Πυγμαλίωνα, ο αρχαίος φανταστικός γλύπτης έπλασε με τα εργαλεία του τη Γαλάτεια κατ’ εικόνα και ομοίωση του κατ’ αυτόν ιδεατού, της εμφύσησε πνοή και ζωή, την ερωτεύτηκε παράφορα και με τις ευλογίες της Αφροδίτης έγιναν ένα αξιομνημόνευτο μέχρι σήμερα ζευγάρι. Στον μύθο του Φάουστ και ειδικότερα στην κατά Γκέτε εκδοχή, μια συμφωνία με τον Διάβολο είναι αρκετή για την εφήμερη επιτυχία, αλλά το συμβόλαιο έχει ημερομηνία λήξης. Τους δυο αυτούς μύθους αξιοποιεί ο Scott McCloud και με θεμέλια δυο πολυχρησιμοποιημένα μοτίβα, αυτό του μοναχικού καλλιτέχνη που η πίστη του στο έργο του κάνει θαύματα και αυτό της υποταγής στο Κακό με στόχο την πρόσκαιρη δόξα και τις σαρκικές απολαύσεις, χτίζει ένα απολύτως πρωτότυπο, σαγηνευτικό και ελεγειακό αστικό παραμύθι που έχει στο επίκεντρό του τον έρωτα και την τέχνη. «Ο Γλύπτης» (εκδόσεις Web Comics, μετάφραση: Νίκος Καμπουρόπουλος) έχει ως πρωταγωνιστή έναν ανθρωποφοβικό και κοινωνικά δυσπροσάρμοστο νεαρό που απεγνωσμένα αναζητά έμπνευση για να φτάσει στην επιτυχία και να αποδράσει από τα δημιουργικά και τα προσωπικά του αδιέξοδα. Αντί για την έμπνευση, ωστόσο, εμφανίζεται ο νεκρός θείος Χάρι, ενσαρκώνοντας και αντιπροσωπεύοντας το Κακό που έρχεται πάντα με την πιο ζεστή και οικεία μορφή, με γλυκά λόγια και ελπιδοφόρες υποσχέσεις. Η ερώτησή του είναι σαφής: «Τι θα έδινες για την τέχνη σου;» Και η απάντηση του νεαρού γλύπτη, σαφέστερη: «Θα έδινα τη ζωή μου». Η συμφωνία κλείνει. Τέχνη άνευ όρων και ορίων. Αλλά μόνο για διακόσιες μέρες. Και μετά το τέλος… Η ξαφνική (επαν)εμφάνιση ενός οικείου και αγαπημένου προσώπου γίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει η οργιώδης δημιουργική πορεία ενός γλύπτη. Και για να τελειώσει Ο φέρελπις αλλά άσημος καλλιτέχνης ακούει στο όνομα Ντέιβιντ Σμιθ, ίσως ένα από τα πιο κοινά ονόματα στις ΗΠΑ, που χρησιμοποιείται από τον McCloud για να περιγράψει τον οποιονδήποτε «κάποιον» (κάτι σαν Γιώργος Παπαδόπουλος στα ελληνικά). Και έχει ακριβώς το ίδιο όνομα με έναν άλλο διάσημο γλύπτη της ιστορίας, που θα εμφανιστεί ως καταλύτης αλλά όχι ως από μηχανής θεός στις τελευταίες σελίδες (και δεν πρέπει να είναι τυχαία η επιλογή του ονόματος, καθώς ένας από τους αμέτρητους πραγματικούς Ντέιβιντ Σμιθ υπήρξε όντως ένας από τους διασημότερους γλύπτες του αφηρημένου εξπρεσιονισμού) ώστε συχνά να τους μπερδεύουν. Ο Ντέιβιντ πασχίζει να υπερβεί τα όρια που του θέτουν οι εμμονές του και παλεύει να πείσει το κύκλωμα του «κόσμου της τέχνης» ότι είναι ικανός να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό, κάτι ενδιαφέρον, κάτι δικό του. Οι αποτυχίες, όμως, διαδέχονται η μία την άλλη. Μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι η συμφωνία με τον θείο Χάρι, δηλαδή με τον διάβολο, τον προικίζει με τη δυνατότητα να πλάθει με τα χέρια του και να μορφοποιεί σαν να έπαιζε με πλαστελίνες, όλα ανεξαιρέτως τα υλικά, όσο σκληρά, όσο δύσκαμπτα, όσο μεγάλα κι αν είναι. «Ο Γλύπτης» είναι γεμάτος από σκηνές που παραπέμπουν σε έναν άλλοτε υπέροχο και άλλοτε αφιλόξενο και σουρεαλιστικό ονειρικό κόσμο. Η «φύλακας-άγγελος» του Ντέιβιντ όμως είναι πραγματική, έχει σάρκα και οστά. Μέχρι να γίνει και αυτή ένα τεράστιο γλυπτό Και τότε αρχίζει ένα κρεσέντο δημιουργίας, μια έκρηξη από σχήματα και μορφές, ένας επικείμενος γλυπτικός οργασμός που ώς τότε παρέμενε μια μη ομολογημένη φιλοδοξία, κρυμμένη στο μυαλό του. Είναι όμως ανολοκλήρωτος γιατί λείπει ο έρωτας. Που θα εμφανιστεί ως άγγελος εξ ουρανού με το πρόσωπο και τα φτερά της Μεγκ (η επιλογή του ονόματος επεξηγείται στο σπαρακτικό επιλογικό σημείωμα του McCloud). Τότε η καλλιτεχνική δημιουργία του Ντέιβιντ θα απογειωθεί, τα έργα του, φτιαγμένα μόνο με τις παλάμες του και την οργή του, θα αποκτήσουν εκτός από υλική και συναισθηματική υπόσταση. Παρ’ όλο που ο κόσμος της τέχνης θα εξακολουθήσει να τον αγνοεί. Και οι μέρες περνούν βασανιστικά, σε αντίστροφη μέτρηση, με αραιές προειδοποιητικές επισκέψεις του θείου Χάρι που προετοιμάζουν τον Ντέιβιντ και τον αναγνώστη για το αναπόφευκτο, για το αντίτιμο μιας συμφωνίας που πρέπει να τηρηθεί και από τις δυο πλευρές. Ομως ο Ντέιβιντ επιθυμεί επίμονα με την τέχνη του να αλλάξει τον κόσμο, να τον επαναδημιουργήσει. Και τον ατενίζει μελαγχολικός από το παράθυρο ενός ουρανοξύστη σε μια σκηνή που αποτελεί άμεση αναφορά, κατ’ αντιστροφή, στην εφιαλτική σκηνή τέλους του Fight Club. Εκεί ο Edward Norton ατένιζε με άγρια προσμονή την καταστροφή που είχε προετοιμάσει. O Ντέιβιντ δεν θέλει να καταστρέψει. Το πολύ πολύ, να αυτοκαταστραφεί. Ο Scott McCloud είναι μια εμβληματική φιγούρα στον χώρο των σύγχρονων κόμικς. Δημιουργός πολλών αξιόλογων έργων (Zot!, The New Adventures of Abraham Lincoln, Detsroy κ.ά.) αλλά και τριών σημαντικότατων θεωρητικών μελετών για την ένατη τέχνη (Understanding Comics – Κατανοώντας τα Κόμικς, εκδ. Web Comics, Reinventing Comics, Making Comics) δοσμένων με τη φόρμα των κόμικς γνωρίζει όσο λίγοι τη γλώσσα, το εικαστικό λεξιλόγιο, τις τεχνικές και τα εργαλεία που απαιτούνται για να αφηγηθείς μια ιστορία 500 σελίδων με τρόπο που δεν θα μπορεί κανείς να τη σταματήσει αν δεν τελειώσει. «Ο Γλύπτης» είναι το δεύτερο βιβλίο του Scott McCloud που μεταφράζεται στα ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Web Comics «Ο Γλύπτης» ασκεί στον αναγνώστη αυτήν ακριβώς την ηδονική καταπίεση. Σε οδηγεί να τον ακολουθήσεις απνευστί μέχρι την τελευταία σελίδα με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει, κάποιος θα μετανιώσει, κάτι απρόσμενο θα συμβεί και θα φέρει το πολυπόθητο happy end. Ο McCloud συνειδητά δείχνει να σκάβει τον λάκκο του εαυτού του, να υποσκάπτει την ιδιαιτερότητα και τη μαγεία του σεναρίου του και να πέφτει στην παγίδα της μανιέρας την ίδια στιγμή που ο τρομαγμένος αναγνώστης λυτρώνεται παροδικά και υποσυνείδητα από τη μια, κατηγορώντας από την άλλη τον δημιουργό για την ευκολία με την οποία όλα μπορούν να αποδοθούν σε ένα χολιγουντιανού τύπου όνειρο. Λάθος! Ο McCloud, αριστοτεχνικά και σαδιστικά μαζί, σκάβει τον λάκκο του αναγνώστη. Του προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας, μια πιθανότητα ανακούφισης, μια αισιόδοξη προοπτική και μετά του τα παίρνει όλα πίσω ξαναβυθίζοντάς τον στην ασφυκτική πραγματικότητα, στον σκληρό αληθινό κόσμο. «Η αισιοδοξία είναι το όπιο του λαού» κατά τον πρωταγωνιστή του «Αστείου» του Κούντερα και ο McCloud το υπενθυμίζει εμφατικά απομακρύνοντας κάθε «αισιόδοξη» σκέψη. Αλλά και πάλι, για ποιον; Ο ένας Ντέιβιντ Σμιθ, ο «δικός μας», είναι πια ευτυχισμένος, αυτό δεν επιζητούσε τις τελευταίες διακόσιες μέρες; Ο «άλλος» Ντέιβιντ Σμιθ είναι τουλάχιστον ζωντανός. Και η γλυπτή Μεγκ σηκώνει προς τον ουρανό το θαύμα της ζωής: το μεγαλύτερο αριστούργημα της φύσης στα χέρια ενός καλλιτεχνικού αριστουργήματος. Σε ένα αριστουργηματικό βιβλίο. Πηγή Παρουσίαση της έκδοσης Παρουσίαση του άλλου έργου του McCloud που έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά, και αυτή από τον saveapenguin, και το οποίο πρέπει να διαβάσετε επειγόντως - όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει