Αναζήτηση στην Κοινότητα

Και μια και η κουβέντα στο 1st Athens Con, έφτασε στον Walter Simonson, μπορεί κάποιος να μου λύσει μιά απορία; Η Ελληνική έκδοση του Man of Steel της Πέργαμος, αναφέρει τον Walter Simonson σαν σχεδιαστή στο τεύχος #20. Πουθενά αλλού όμως, σε κανένα site ξένο δεν βρήκα κάτι τέτοιο. Ξέρει κανείς αν ισχύει ή είναι λάθος της Εκδοτικής;

Ένα ακόμη άρθρο σχετικά με τον Superman: Είναι ένας από τους διασημότερους χαρακτήρες κόμικ, ο οποίος μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση με εξίσου τεράστια επιτυχία. Ήταν (και είναι) ίσως ο πιο αγαπητός υπέρ-ήρωας μικρών και μεγάλων. Καλοχτενισμένος , καλοντυμένος, με καλούς τρόπους. Αρκούσε μόνο μια φωνή από κάποιον που κινδύνευε για να μεταμορφωθεί σε σωτήρα. Μιλάμε φυσικά για το Superman ή Κλαρκ Κεντ. Και όμως, ο αρχικός υπερ-άνθρωπος δεν είχε καμία σχέση με αυτόν που γνωρίσαμε όλοι μας. Μάλλον το αντίθετο. Του Θάνου Κοφινά Βρισκόμαστε στο 1933. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να συνέλθουν από το μεγάλο κραχ του χρηματιστηρίου 4 χρόνια νωρίτερα. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν έμελε να γεννηθεί o Superman. Οι μαθητές λυκείου Jerry Siegel και Joe Shuster, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα κόμικ το οποίο θα δημοσίευαν στο περιοδικό science fiction fanzine. Το περιοδικό αυτό εκδιδόταν από την κοινότητα φανατικών οπαδών της επιστημονικής φαντασίας με την ονομασία science fiction fandom και αποτελούνταν από ερασιτέχνες ή ημιεπαγγελματίες δημιουργούς. O πρώτος Superman ήταν κακός Στο τεύχος Νο 3 του περιοδικού, οι Siegel και Shuster, δημοσίευσαν την ιστορία με τίτλο "The Reign of the Superman" (η βασιλεία του υπερ-ανθρώπου). Ο ήρωας της ιστορίας ονομαζότανBill Dunn και ήταν ένας καραφλός τύπος με τηλεπαθητικές ικανότητες. Μια ημέρα και ενώ περίμενε στην σειρά για συσσίτιο (ήταν συνηθισμένο φαινόμενο την εποχή της μεγάλης κρίσης των ΗΠΑ), τον πλησίασε ο καθηγητής Ernest Smalley και του προσέφερε ρούχα και φαγητό με αντάλλαγμα να λάβει μέρος σε ένα πείραμα. Ο Dunn δέχτηκε και ο καθηγητής του έδωσε να πιεί ένα ελιξίριο, το οποίο του έδωσε υπεράνθρωπες δυνάμεις. Σύμφωνα με το σενάριο, ο Dunn θέλησε να εκμεταλλευτεί αυτό το δώρο και να γίνει κυρίαρχος του κόσμου. Στην προσπάθεια του αυτή φτάνει και στο σημείο να σκοτώσει τον καθηγητή Smalley και τότε ανακαλύπτει πως οι δυνάμεις του δε διαρκούν αιώνια και χωρίς το ελιξίριο του καθηγητή ξαναγίνεται φυσιολογικός άνθρωπος. Το τέλος της ιστορίας, βρίσκει τον πρώτο Superman εκεί όπου ξεκίνησε, δηλαδή στην ουρά του συσσιτίου. Η γέννηση του Κλαρκ Κεντ Αμέσως μετά το τέλος του κακού υπερ-ήρωα, οι 2 δημιουργοί αποφάσισαν να ήταν υπερασπιστής των ανθρώπων και του δικαίου, μιας και ο ίδιος δεν ήταν άνθρωπος αλλά προερχόταν από ένα πλανήτη με πολύ πιο ανεπτυγμένο πολιτισμό. Ο μυθικός ήρωας Ηρακλήςκαι ο βιβλικός Σαμψών, ήταν η πηγή έμπνευσης για το χτίσιμο της προσωπικότητας του νέου ήρωα. Το γήινο όνομα του προέρχεται από τα μικρά ονόματα 2 διάσημων αμερικανών ηθοποιών της εποχής, του Clark Gamble, ο οποίος ήταν γνωστός και ως ο "βασιλιάς του Hollywood", και του Kent Taylor. Για τέσσερα χρόνια, οι Siegel και Shuster προσπαθούσαν να βρούν εκδότη για το κόμικ τους χωρίς επιτυχία. Το 1938 πούλησαν τα δικαιώματα του Superman έναντι 130 δολαρίων στην εκδοτική εταιρία Detective Comics, Inc. η οποία αργότερα εξελίχθηκε στη γνωστή DC Comics. Η πρώτη ιστορία του Superman, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Action Comics τον Ιούνιο του 1938.

Ο συνδημιουργός του Σούπερμαν, Τζέρι Σίγκελ Ο τραγικός κομίστας που καταράστηκε τον χάρτινο υπερήρωά του! «Μα είναι ποτέ δυνατόν! Πετάει ο άνθρωπος;». Με την οργισμένη αυτή ατάκα συνήθιζαν να κλείνουν την πόρτα οι εκδοτικοί οίκοι στους νεαρούς αμερικανούς κομίστες Τζέρι Σίγκελ και Τζο Σούστερ, οι οποίοι είχαν τη φαεινή ιδέα το 1938 να δημιουργήσουν έναν υπερήρωα, κάποιον… Σούπερμαν. Πάμπτωχοι και απογοητευμένοι, αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα δικαιώματα της δουλειάς τους στην DC Comics (Νational Ρeriodicals τότε) έναντι του αστείου -ακόμα και για τα τότε δεδομένα- ποσού των 130 δολαρίων! Λίγα χρόνια αργότερα είδαν βέβαια τον Σούπερμαν να εκτοξεύεται κυριολεκτικά στις πωλήσεις και τα κέρδη της φίρμας να απογειώνονται, κι όλα αυτά χάρη στον υπεράνθρωπο που μπορούσε να πετάξει! Αφού προσπάθησαν μάταια να διεκδικήσουν πίσω τα δικαιώματα του Σούπερμαν για πάρα πολλές δεκαετίες και έχασαν ακόμα και τη δουλειά τους στην DC Comics, ο πραγματικός του πατέρας, ο σεναριογράφος Τζέρι Σίγκελ, έστειλε ανοιχτή επιστολή στον Τύπο της εποχής, όπου έκλεινε με τη διαβόητη σήμερα κατάρα του: «Την κατάρα μου να έχει ο Σούπερμαν»! Ο μυώδης υπερήρωας με τη μπλε στολή και το μεγάλο κόκκινο «S» στο στήθος μέτρησε πολλές περιπέτειες και έφερε όλεθρο στις ζωές των δύο δημιουργών, αν και αργότερα θα τους δικαίωνε, αποτελώντας πια σωστό αρχέτυπο υπερήρωα αλλά και την πλέον εμβληματική ενσάρκωσή του. Τα δύο εβραιόπουλα από το Κλίβελαντ σκάρωσαν τον κακό πρώτα υπερήρωα και έπειτα από πολύ γράψε-σβήσε κατέληξαν στον καλό εξωγήινο με την υπεράνθρωπη δύναμη, με τον «αναγεννημένο» Σούπερμαν να κάνει το ντεμπούτο του στο πρώτο τεύχος της σειράς «Action Comics» την 1η Ιουνίου 1938. Η DC Comics άρπαξε τον δημοφιλή πλέον ήρωα χωρίς να ανανεώσει τη σχετική άδεια, ενώ άρχισε να μηνύει και όλες τις άλλες εταιρίες που έπρατταν το ίδιο! Έπειτα από χρόνια δικαστικών αγώνων, οι Σίγκελ και Σούστερ δεν δικαιώθηκαν ποτέ, αν και η DC Comics αποφάσισε να τους καταβάλει αποζημίωση μερικών χιλιάδων δολαρίων ετησίως, κάτι που παρέμενε φυσικά πολύ μικρό κλάσμα από τα ανεπανάληπτα κέρδη που της απέφερε ο Σούπερμαν. Κι έτσι οι δημιουργοί του Σούπερμαν βρέθηκαν φτωχοί και σχεδόν άστεγοι, ο καλός τους χαρακτήρας ήταν ωστόσο εδώ για να τους βοηθήσει, καθώς και οι ίδιοι είχαν ανάγκη από έναν ήρωα. Το σύμβολο της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας γεννήθηκε στο μυαλό του πιτσιρικά Σίγκελ «όντας άνεργος και ανησυχώντας για τη Μεγάλη Ύφεση, ξέροντας καλά από απελπισία και φόβο», σε ένα πλαίσιο μάλιστα όπου «ακούγαμε και διαβάζαμε για την καταπίεση και τη σφαγή των ανυπεράσπιστων και αβοήθητων εβραίων της ναζιστικής Γερμανίας». Κι έτσι ο Σούπερμαν ξεπήδησε στο μυαλό του από «τη μεγάλη παρόρμηση να βοηθήσω τις καταπιεσμένες μάζες όπως μπορούσα». Ο Τζέρι Σίγκελ και ο παντοτινός φίλος και συνεργάτης του, ο σχεδιαστής Τζο Σούστερ, δεν δημιούργησαν απλώς έναν από τους πρώτους υπερήρωες της Ιστορίας, αλλά εκσυγχρόνισαν τα κόμικς μετατρέποντάς τα από ένθετα του αμερικανικού Τύπου σε μια βιομηχανία εκατοντάδων εκατομμυρίων: «Συνέλαβα έναν χαρακτήρα σαν τον Σαμψών, τον Ηρακλή και τους άλλους μασίστες που ήξερα. Μόνο που ο δικός μου ήταν πολλά περισσότερα», είπε κάποτε ο Σίγκελ για τη υπεράνθρωπη δημιουργία του με την κόκκινη μπέρτα. Μια τέτοια ευφάνταστη δημιουργία φαντάζει σήμερα σχεδόν κοινός τόπος, μιλάμε ωστόσο για τη δεκαετία του 1930 (όταν συνέλαβε ο Σίγκελ τον ιπτάμενο εξωγήινό του), μια εποχή δηλαδή που οι υπερήρωες φαινόταν να έρχονταν από το μέλλον. Κι έτσι οι πόρτες ήταν κλειστές, αν και οι δυο τους επέμειναν λυσσαλέα και γέννησαν έτσι ένα σύμβολο που κανείς δεν μπορεί πια να του γυρίσει την πλάτη. Όταν λοιπόν ο Σούπερμαν μετατράπηκε από τον φαλακρό κακό με τις τηλεπαθητικές ικανότητες που ήθελε την οικουμένη στα πόδια του στον καλό ιπτάμενο εξωγήινο με την μπέρτα, έδωσε αμέσως ζωή σε ένα ολοκαίνουριο είδος κόμικς… Πρώτα χρόνια Ο Τζερόμ «Τζέρι» Σίγκελ γεννιέται στις 17 Οκτωβρίου 1914 στο Κλίβελαντ του Οχάιο ως ένα από τα έξι παιδιά μιας μικροαστικής οικογένειας λιθουανοεβραίων εμιγκρέδων. Ο πατέρας του, ερασιτέχνης ζωγράφος που λειτουργούσε πια κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων, ενθάρρυνε πάντα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του γιου του, βλέποντας την κλίση του μικρού. Σε ηλικία 15 ετών (1929), ο μικρός, που διάβαζε μανιωδώς ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, εκδίδει το δικό του σχολικό εφημερηδάκι, το «Cosmic Stories», ένα πόνημα επιστημονικής φαντασίας σε συνέχειες που έγραφε μόνος του και τύπωνε σε γραφομηχανή με διάφορες καινοτόμες τεχνικές. Αυτό αναγνωρίζεται σήμερα ως το πρώτο φανζίν επιστημονικής φαντασίας, αποτελώντας πρελούδιο για τα μελλοντικά επιτεύγματα του νεαρού! Την επόμενη χρονιά θα λάβει χώρα το ευτυχές γεγονός που θα τα έκανε όλα δυνατά: ο έφηβος Τζο Σούστερ μετακομίζει από τον Καναδά στο Κλίβελαντ και φοιτεί στο Γυμνάσιο του Σίγκελ. Τα δυο εβραιόπουλα συνδέονται αμέσως φιλικά, καθώς οι αναζητήσεις τους ήταν παρεμφερείς: ήδη τοπικό όνομα στο σχολείο για το περιοδικό του, ο Σίγκελ «προσλαμβάνει» τον Σούστερ για εικονογράφο των ιστοριών του, καθώς το δικό του χέρι έπιανε στο σχέδιο περισσότερο. Ο Σούστερ άρχισε να εμφυσεί ζωή στις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας του πιτσιρικά συνεργάτη του και η συνάντηση ήταν ιστορική από κάθε άποψη. Επόμενος σταθμός το 1932, όταν μια αποφράδα νύχτα του Ιουνίου ο πατέρας του έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ληστών που εισέβαλαν στο κατάστημα για να τον κλέψουν (σύμφωνα με τον ανακριτή, το θύμα πέθανε από καρδιακή προσβολή και όχι από τις σφαίρες). Την ώρα που η οικογένεια θρηνούσε τον χαμό του πατέρα, στο μυαλό του γιου του γεννιόταν η ιδέα ενός χαρακτήρα απρόσβλητου από τις σφαίρες των απανταχού κακών και υπερασπιστή των καλών! Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σίγκελ δεν ανέφερε σε καμία από τις συνεντεύξεις που έδωσε κατά τη διάρκεια της ζωής του ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε, δεν πρέπει να ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο πατέρας του σκοτώθηκε από ληστές κι αυτός επινόησε άμεσα έναν παντοδύναμο τιμωρό του εγκλήματος. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, ο Σούπερμαν είχε ακόμα πολλά να ζήσει μέχρι να γεννηθεί στο μυαλό του Σίγκελ… Η γέννηση του Σούπερμαν Τον Οκτώβριο του 1932, έχοντας ήδη δημοσιεύσει σειρά από περιοδικά και κόμικς επιστημονικής φαντασίας, το δίδυμο συνεργάστηκε σε άλλο ένα φανζίν, το «Science Fiction», γεμάτο με φανταστικές ιστορίες ηρώων. Στο τρίτο τεύχος του περιοδικού (Ιανουάριος 1933) εμφανίστηκε η περιβόητη σήμερα ιστορία «Η Κυριαρχία του Σούπερμαν» (Reign of the Superman), με τον σούπερ κακό χαρακτήρα με τις τηλεπαθητικές ικανότητες που ήθελε να υποδουλώσει την ανθρωπότητα (αργότερα ο κακός θα μετατρεπόταν στον αντίπαλο του Σούπερμαν, τον Λεξ Λούθορ)! Ο πρώτος αυτός Σούπερμαν δεν είχε καμία εμπορική τύχη, κάτι που έκανε τον Σίγκελ να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν χρειαζόταν άλλη μια μοχθηρή φιγούρα, τέτοιες είχε πολλές, αλλά το αρχέτυπο του καλού τιμωρού που θα ήταν πάντα εδώ να σώσει τον πλανήτη από όσους τον επιβουλεύονταν. Ήταν εξάλλου τα χρόνια της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία και τα δυο εβραιόπουλα δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι την επικράτηση του ναζισμού, όφειλε λοιπόν ο ήρωάς τους να είναι πηγή καλού. Έπειτα από έναν χρόνο σχεδιασμών, δοκιμών και λαθών, το αχτύπητο δίδυμο κατέληξε στη μνημειώδη δημιουργία που έμελλε να μετατραπεί στον δημοφιλέστερο υπερήρωα όλων των εποχών! Εμπνευσμένος εν μέρει από το μυθιστόρημα του Philip Wylie «Μονομάχος» και από τους θρύλους των ιστορικών Ηρακλή και Σαμψών, ο ανασχεδιασμένος Σούπερμαν εμφανίστηκε στις σελίδες των κόμικς του διδύμου ήδη από το 1933. Την επόμενη μάλιστα χρονιά κυκλοφόρησε σε δικό του τεύχος, αν και πάλι οι πόρτες των εκδοτικών παρέμεναν ερμητικά σφαλιστές. Κανείς δεν ήθελε τον εξωφρενικά ψεύτικο σουπερήρωα που μπορούσε να πετάξει! Εξοργισμένος ο Σούστερ καταστρέφει τις αρχικές μακέτες, αν και ευτυχώς ο Σίγκελ διατήρησε στο αρχείο του το μνημειώδες εξώφυλλο. Το 1935 το δίδυμο προσπάθησε για άλλη μια φορά να πουλήσει την ιδέα του, τώρα στην DC Comics. Παρά το γεγονός ότι η εταιρία απέρριψε την ιδέα (άκου ιπτάμενο καλό!), διείδε τις δυνατότητες των δύο δημιουργών και τους προσέλαβε για να φέρουν στη ζωή μια από τις άλλες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που είχαν σκαρώσει, τον «Dr. Occult». Τον Οκτώβριο του 1935, η πρώτη ιστορία των Σίγκελ και Σούστερ με τον δόκτορα φιγουράρει στο έκτο τεύχος του κόμικ «New Fun». Στα επόμενα χρόνια, το δίδυμο συνέχισε να παράγει τον «Dr. Occult» για λογαριασμό της DC, δουλεύοντας παράλληλα και σε μια σειρά ακόμη από ήδη εμφανισμένους χαρακτήρες της. Στο περιθώριο της δουλειάς τους, συνέχιζαν να εξελίσσουν τον Σούπερμαν, αν και πλέον φαινόταν ότι ο διακαής πόθος τους να τον πουλήσουν θα έμενε απλώς ευσεβής. Και τότε ήρθε το μεγάλο «ναι»! Την ώρα που η DC δεν ενδιαφερόταν για τον Σούπερμαν καθόλου, το 1938 η θυγατρική εταιρία All American φάνηκε να τον θέλει. Τότε ήταν που η DC, λανσάροντας νέο κόμικ στην αγορά, αποφάσισε αν και απρόθυμα να τον συμπεριλάβει στο εξώφυλλο του νέου πονήματος. Κι έτσι τον Ιούνιο του 1938 ο Σούπερμαν φιγουράρει στην εξωτερική σελίδα του «Action Comics»! Ο Σούπερμαν έγινε αμέσως επιτυχία και τα τεύχη του ξεπουλούσαν με το που εμφανίζονταν στα ράφια των καταστημάτων λιανικής. Οι άλλοι παίκτες του ανταγωνισμού θέλησαν αμέσως να εξαργυρώσουν την πρωτόγνωρη απήχησή του στο κοινό, μιμούμενοι λίγο-πολύ (και σε διαφορετικούς βαθμούς αντιγραφής) τον ανάρπαστο πια υπερήρωα. Η DC έβγαζε καραβιές χρημάτων από τη δημιουργία των Σίγκελ και Σούστερ, αν και δεν φαινόταν καθόλου διατεθειμένη να αποδώσει στους δημιουργούς τα οφειλόμενα. Τους είχε πληρώσει μόλις 130 δολάρια για την πρώτη ιστορία και δεν έλεγε να τους εκχωρήσει τα δικαιώματα για την εμπορική εκμετάλλευση του Σούπερμαν! Αφού έκανε σωρεία μηνύσεων σε όποιον πήγαινε να κλέψει τη δόξα του αχτύπητου χαρακτήρα, η DC ξεφούρνιζε διάφορες θεότρελες δικαιολογίες στους δυο υπαλλήλους της όταν αυτοί ζητούσαν περισσότερα χρήματα, καθώς ο ήρωάς τους απέφερε πια εκατομμύρια. Το 1941, οι δυο πλευρές ήρθαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό και οι Σίγκελ και Σούστερ έλαβαν αποζημίωση 75.000 δολαρίων για τον Σούπερμαν, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με τα κέρδη του. Κι έτσι το 1946 επιδόθηκαν σε νέα διαμάχη με την DC, παρά το γεγονός ότι είχαν αποποιηθεί τα δικαιώματά του ήδη από το 1938 (πάγια τακτική τότε των εταιριών κόμικς να αποστερούν από τους δημιουργούς τα δικαιώματα χρήσης της δουλειάς τους). Στην πολύκροτη δικαστική διαμάχη που άρχισε το 1946, οι δυο δημιουργοί έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για τα δικαστικά έξοδα, αν και ήταν σαφές πως δεν μπορούσαν να παλέψουν με τον κολοσσό. Το 1947, στο μέσο της δίκης, η DC τους απέλυσε(!) καθώς «ουδείς αναντικατάστατος», και πλέον οι Σίγκελ και Σούστερ μαστίζονταν από τη φτώχεια. Κι έτσι την επόμενη χρονιά αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τον ατιμωτικό διακανονισμό με τη φίρμα, καθώς δεν είχαν πια πόρους για τη συνέχιση της νομικής διαμάχης: πήραν αμοιβή 200.000 δολαρίων από την DC, κι αυτό όχι για τα δικαιώματα του Σούπερμαν αλλά για τον χαρακτήρα του Superboy που είχε φτιάξει εν τω μεταξύ μόνη της η DC! Κι έτσι η δαιμόνια δημιουργική ομάδα που ήταν εν πολλοίς υπεύθυνη για τη γέννηση της κουλτούρας των κόμικς με σουπερήρωες αναγκάστηκε να παραιτηθεί από κάθε αξίωση στη δουλειά της… Κατοπινά χρόνια Οι περιπέτειες με την απώλεια της πατρότητας του Σούπερμαν σηματοδότησε και το τέλος της κοινής δουλειάς των δύο δημιουργών, αν και η φιλία τους δεν θα δοκιμαζόταν ποτέ. Ο Σούστερ αηδιασμένος εγκατέλειψε τη βιομηχανία και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Ο Σίγκελ συνέχισε να γράφει ιστορίες για λογαριασμό άλλων εκδοτών και τη δεκαετία του 1950 έγινε διευθυντής στον εκδοτικό οίκο Ziff-Davis. Παραγνωρισμένο πλέον το δίδυμο, καθώς η DC αρνιόταν ακόμα και να συμπεριλάβει τα ονόματά τους στο τεύχος (μόνο στους κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς τίτλους φιγούραραν τα Σίγκελ και Σούστερ!), οι δυο δημιουργοί υπήρχαν πια μόνο στα μυαλά των συλλεκτών του Σούπερμαν, άντε και στην κοινότητα των σχεδιαστών. Ο Σίγκελ μετακόμισε στο Λος Άντζελες (ζούσε μέχρι τότε στη Νέα Υόρκη) και έγινε σχεδόν ερημίτης, παλεύοντας πάντα (όπως και ο συνεργάτης του) με την οικονομική ανέχεια. Στη δεκαετία του 1960 ωστόσο, με τη μεγάλη απήχηση πια των κόμικς στην κοινωνία και τη διοργάνωση των πρώτων εκθέσεων και συνεδρίων, τα ονόματα των Σίγκελ και Σούστερ ξεθάφτηκαν από τη ναφθαλίνη και απέκτησαν τη φήμη που τους άξιζε, έστω και εντός της μικρής κοινότητας των συλλεκτών και των θαυμαστών της δουλειάς τους. Το 1963, το δίδυμο μήνυσε για άλλη μια φορά την DC Comics για τα δικαιώματα του Σούπερμαν, αν και πάλι θα έχαναν, καθώς οι πενιχροί τους πόροι δεν επαρκούσαν για να τα βάλουν με τον κολοσσό σε επίπεδο πολυέξοδων και μακροχρόνιων δικαστικών μαχών. Κι έτσι τους αρνήθηκαν για άλλη μια φορά την πατρότητα της δουλειάς τους. Σίγκελ και Σούστερ ξαναχτύπησαν δικαστικά το 1975, όταν ενορχηστρώθηκε γιγαντιαία εκστρατεία από την κοινότητα των κόμικς για να τους αποδοθούν τα οφειλόμενα: παρά το γεγονός ότι έχασαν ξανά στη δικαστική αίθουσα, η DC εξαναγκάστηκε από τη γενική πια κατακραυγή (που αποδυνάμωνε τις πωλήσεις της!) να χορηγήσει ετήσια αποζημίωση 35.000 δολαρίων στους δύο δημιουργούς για το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρά το «γενναιόδωρο» της κίνησης, η αμοιβή δεν έπαυε παρά να είναι ένα μικρό κλάσμα στα δεκάδες (ή ακόμα και εκατοντάδες) εκατομμύρια που της είχε αποφέρει η δουλειά των δυο δημιουργών από το 1938. Ταυτοχρόνως, η DC συμφώνησε πια, αν και δεν είχε καμία νομική υποχρέωση, να συμπεριλάβει τα ονόματα των δημιουργών στους τίτλους του Σούπερμαν. Ο Σίγκελ συνέχισε να γράφει ιστορίες κόμικς και επιστημονικής φαντασίας με ψευδώνυμο πια «Τζο Κάρτερ» (συνεργάστηκε ακόμα και τον μεγάλο ανταγωνιστή της DC, τη Marvel). Όταν κάποια στιγμή η δημοτικότητα του υπερήρωα άρχισε να πέφτει, η DC ζήτησε από τον Σίγκελ να σκαρώσει το 1986 νέες ιστορίες με το πνευματικό του παιδί, αν και εκείνος αρνήθηκε αμέσως. Όντας στα τελευταία του πια, ζούσε στο Λος Άντζελες σε κοντινή απόσταση από τον παντοτινό του φίλο Τζο Σούστερ, λαμβάνοντας πια χιλιάδες γράμματα θαυμασμού από το κοινό και βραβεία από λογοτεχνικές ενώσεις και ιστορικούς ομίλους. Ο Σίγκελ ήταν παντρεμένος δύο φορές: με την πρώτη του σύζυγο το 1939, την Bela, με την οποία απέκτησε έναν γιο το 1944. Το 1948 το ζευγάρι χώρισε και ο δημιουργός παντρεύτηκε τότε την Joanne Carter, το μοντέλο που συνήθιζε να ποζάρει για τον συνεργάτη του Σούστερ. Το ζευγάρι απέκτησε μια κόρη. Ο Τζο δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ο Τζέρι Σίγκελ, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες σε επίπεδο συμβολής και επίδρασης στην ιστορία των κόμικς, ο άνθρωπος που σκάρωσε τον ιπτάμενο υπερήρωα και γέννησε έτσι τη μυθολογία των υπερανθρώπων των κόμικς, άφησε την τελευταία του πνοή στις 28 Ιανουαρίου 1996 στο Λος Άντζελες. Αν και θα ζει πάντα κάτω από την κόκκινη μπέρτα του Σούπερμαν… To link εδώ. Άλλες παρόμοιες, θλιβερές ιστορίες από το χώρο των κόμικς, εδώ (προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!). Εξίσου χορταστικό αφιέρωμα του newbeast.gr σε έναν άλλο δημιουργό κόμικς (τον Peyo), εδώ.

vs Όλοι ξέρουν οτι ο Superman είναι εξωγήινος* δλδ alien, επίσης είναι πασίγνωστο οτι ο καλύτερος κυνηγός των aliens είναι η Ellen Ripley. Οπότε σε μια μάχη του superman με την ripley ποιος θα κερδίσει; Θέλω να είσαστε αντικειμενικοί και σοβαροί. Posts που θα περιέχουν τις λέξεις disney, duck, πάπιες (και όλες τις λέξεις που είναι κατοχυρωμένες απο την disney inc) θα διαγράφονται.. *όσοι δεν το ξέρουν πριν πατήσουν sign out πάνω δεξιά, να ζητήσουν την διαγραφή τους απο κάποιον administrator

πιστευω οτι ολοι οι κομικσοφιλοι που σεβονται τον εαυτο τους εχουν τουλαχιστον ενα t-shirt με το logo του superman κ ας μην τους αρέσει κ τοσο ο χαρακτηρας η τα κομικς του! υγ. εγω εχω κ παντοφλες χαχαχαχαχα

Παρουσίαση του βιβλίου Κήνσορες και θεράποντες του Ουμπέρτο Έκο.

Ο πολύ γνωστός οικονομολόγος φέρνει ως παραδείγμα τους δύο θρυλικούς ήρωες, για να καταλήξει σε κάποια παρατήρηση σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Το δια ταύτα βρίσκεται στην τελευταία παράφραφο. Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν. Toυ Γιάνη Βαρουφάκη Η αδιέξοδη πίστη σ' έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας. Γεννήθηκαν στη μέση της μεγάλης ύφεσης του Μεσοπολέμου, όταν η ελπίδα βολόδερνε και η οικουμένη, μετρώντας αμέτρητα θύματα της φτώχειας, ισορροπούσε στο κατώφλι της «μεγάλης σφαγής» που σύντομα θα κόστιζε εκατομμύρια ψυχές. Ο Σούπερμαν (έκδοση 1938) και ο Μπάτμαν (έκδοση 1939) ήταν η αντίδραση του αμερικανικού φαντασιακού μετά την κατάρρευση και λίγο πριν από την καταστροφή. Πρώτα γεννήθηκε ο εξωγήινος υπεράνθρωπος. Ο Από Μηχανής Θεός. Ένας λαθρομετανάστης από τον πλανήτη Κρύπτον (που, σαν μια Σομαλία ή ένα Αφγανιστάν, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη). Ένα «ξένο» παιδί που μεγάλωσε ανάμεσά μας, κρύβοντας την καταγωγή του, έως ότου ο ίδιος ανακάλυψε ότι διέθετε τις υπερ-δυνάμεις που μπορούν να μας προστατεύσουν από το κακό που κρύβουμε μέσα μας και το οποίο απειλεί την κοινωνία μας – που είναι, καλώς ή κακώς, η μόνη κοινωνία που το ξένο αυτό παιδί ξέρει και αγαπά. Η συνειδητοποίηση της δύναμής του να αλλάξει, ή, τουλάχιστον, να προστατεύσει τον κόσμο ήταν το άκρον άωτον της ανάτασης: η πτήση προς τα πάνω, με το χέρι προτεταγμένο να καταλήγει σε γροθιά και το σώμα του να ίπταται με υπερηχητική ταχύτητα προς τα ουράνια (από όπου είχε έρθει). Λίγο-λίγο ανέπτυξε κι άλλες δυνάμεις, υπερ-όραση, υπερ-ακοή, τις οποίες ενέταξε άμεσα στην υπηρεσία μας – στην υπηρεσία του πολέμου εναντίον του κακού ή εναντίον των δεινών που στην καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού αναγνώστη έφερνε η κρίση του Μεσοπολέμου. Ο Μπάτμαν ήταν η αντίδραση τόσο στην κρίση όσο και στη χίμαιρα του Από Μηχανής Θεού – του Σούπερμαν. Κι εκείνος τα έβαζε με τα δεινά που προκάλεσε η αφροσύνη των ανθρώπων. Όμως ο Μπάτμαν ήταν «δικό μας» παιδί, γέννημα-θρέμμα της αμαρτωλής Γκόθαμ Σίτι. Για την ακρίβεια, ήταν γόνος ισχυρής οικογένειας της πόλης, που όμως ξεκληρίστηκε επειδή δεν συμβιβάστηκε με το κακό. Αντίθετα με τον Σούπερμαν, ο Μπάτμαν ήταν γεμάτος αντιθέσεις. Η μετατροπή του σε υπερ-ήρωα είναι ακριβώς η αντίθετη του Σούπερμαν. Εκεί που ο Σούπερμαν αναδεικνύεται υπερ-ήρωας μέσα από την ανώτατη μορφή ανάτασης, ο Μπάτμαν... πέφτει μέσα στη σπηλιά. Η πτώση αποτελεί για τον Μπάτμαν την πηγή της δύναμης και την ουσία της φύσης του. Ο μεγάλος του εχθρός, ο Τζόκερ, κι αυτός καθορίζεται από μια πτώση (σε καζάνι με χημικά που τον παραμορφώνουν). Το ίδιο και ο Πένγκουιν, ο οποίος χάνεται στους υπονόμους για να επανεμφανιστεί χρόνια μετά την «πτώση» του ως εχθρός των υπέργειων. Το ίδιο και η Κάτγουμαν, που γίνεται Κάτγουμαν όταν το αφεντικό της (εργαζόταν ως γραμματέας) την πετάει από παράθυρο ουρανοξύστη. Η πτώση και η προς-τα-κάτω κίνηση, αντίθετα με την ανάταση του Σούπερμαν, αποτελεί την απαρχή και την πεμπτουσία του Μπάτμαν. Ανάταση - πτώση. Σούπερμαν - Μπάτμαν. Εξωγενής αισιοδοξία - ενδογενής προβληματισμός. Ενώ ο Σούπερμαν αντιπροσωπεύει την απεγνωσμένη πίστη στον Από Μηχανής Θεό, που θα διώξει το κακό και θα μας προστατεύσει (ακόμα και από τους εαυτούς μας), ο Μπάτμαν αντανακλά την παραδοχή ότι εν καιρώ κρίσης απλές λύσεις δεν υπάρχουν. Οι πραγματικά επικίνδυνοι κακοί στην ιστορία του Σούπερμαν είναι είτε παρανοϊκοί εγκληματίες, είτε εξωγήινοι από τον πλανήτη του Σούπερμαν, που μόνο ο ίδιος μπορεί να εξουδετερώσει – χωρίς εμείς ούτε να φταίμε ούτε και να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Αντίθετα, ο Μπάτμαν βασανίζεται με τους δαίμονές του. Ο Πένγκουιν κι ο Τζόκερ είναι κι αυτοί θύματα της Γκόθαμ Σίτι και του συστήματος εξουσίας που σπέρνει την αδικία, το έγκλημα, τη διαφθορά. Ιδίως ο Πένγκουιν, έχει ισχυρό λόγο να μισεί, να διψά για εκδίκηση, όπως κι ο Μπάτμαν άλλωστε. Είναι όλοι τους αμφιλεγόμενες «προσωπικότητες» που δεν αφήνουν περιθώρια για άσπρες-μαύρες λύσεις τύπου Σούπερμαν. Αντίθετα με τους παρανοϊκούς που αντιμετωπίζει ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν καλείται να τα βάλει με διανοούμενους κακούς. Ο Τζόκερ, του οποίου το παραμορφωμένο (εξαιτίας του Μπάτμαν) πρόσωπο παραπέμπει στην τραγωδία του παλιάτσου (που καλείται να κάνει τους άλλους να γελούν όσο εκείνος υποφέρει, κάτω από το ζωγραφιστό γέλιο της μάσκας), κάποια στιγμή (στην ταινία DarkKnight) λέει στον συνεργό του Τούφεϊς: «Σκοπός μου είναι να εισαγάγω λίγη αναρχία. Να ανατρέψω την καθεστηκυία τάξη. Να προσδώσω λίγο χάος στο καθετί. Ξέρεις τι καλό έχει το χάος; Είναι δίκαιο!» Σε μια «καθεστηκυία τάξη» καθόλα βάναυση και άδικη, η ρήση του Τζόκερ δεν είναι απορριπτέα ως παρανοϊκή. Όταν η επικρατούσα τάξη είναι εξαιρετικά άδικη, το χάος δίνει στον ανίσχυρο, στον αδικημένο, μια ευκαιρία, μια ελπίδα να πάρει το αίμα του πίσω. Είναι ο μεγάλος ισοπεδωτής. Ο «κακός» της ιστορίας έχει, λοιπόν, τα δίκια του, τον πόνο του, τη λογική του – μια λογική που μπορεί να οδηγεί σε εγκλήματα κατά αθώων, αλλά που ο καλός Μπάτμαν πρέπει να πασχίσει για να καταρρίψει με δικά του, δυσεύρετα λογικά επιχειρήματα. Βαθιά διανοούμενος «κακός», o Ρίντλερ πειραματίζεται με τα όρια του λόγου του, δίνοντας στον εαυτό του το δικαίωμα να κάνει ό,τι χειρότερο, υπό τον όρο ότι μπορεί, πριν το κάνει, να το εκφράσει με τη μορφή ενός έξυπνου αινίγματος, μιας ιδιαίτερης σπαζοκεφαλιάς. Όταν ο δρ Τζόναθαν Κρέιν κάνει την εμφάνισή του ως ένας ακόμα εχθρός του Μπάτμαν (με το ψευδώνυμο Σκέρκροου-Σκιάχτρο) σκοπό δεν έχει ούτε να κλέψει, ούτε να πλουτίσει, ούτε να αποκτήσει εξουσία. Κι όταν αποφάσισε να κάνει το «μεγάλο κόλπο», ψέκασε όλη την Γκόθαμ Σίτι με το «αέριο του φόβου» (feargas) μόνο και μόνο από... ερευνητικό ενδιαφέρον: για να δει πώς θα αντιδράσουν στον γενικευμένο φόβο οι ισχυροί και οι ανίσχυροι, οι ένοχοι και οι αθώοι, οι έξυπνοι και οι ηλίθιοι. Κάποια στιγμή, την ώρα που ο Σκέρκροου ψεκάζει τον νιχιλιστή δολοφόνο Ζαζ με το «αέριο του φόβου», του λέει: «Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο ίδιος σου ο φόβος» Δεν είναι τυχαία η φράση αυτή. Είναι παρμένη από την πρώτη ομιλία του Φ. Ρούσβελτ, τότε που εν έτει 1933 αναλάμβανε την Προεδρία των ΗΠΑ με στόχο να δαμάσει την κρίση, απελευθερώνοντας τους πολίτες από τον φόβο – ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Σκέρκροου. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στη δική μας Γκόθαμ Σίτι, όπου ο φόβος χρησιμοποιείται ως μέσο γενικής καταστολής σε μια κοινωνία όπου το χάος του Τζόκερ έχει αρχίσει να κερδίζει πόντους στα μάτια, και στην ψυχή, πολλών απεγνωσμένων. Στη δική μας Γκόθαμ Σίτι η ελπίδα ενός Σούπερμαν, ενός Από Μηχανής Θεού, είτε αυτός είναι η κ. Μέρκελ, είτε ένας δικός μας εθνικός ήρωας που θα τα λύσει όλα για λογαριασμό μας με τρόπο μαγικό, τροφοδοτεί την κρίση. Στο μεταξύ, το χάος του Τζόκερ, τα αινίγματα του Ρίντλερ και ο φόβος του Σκέρκροου ζουν και βασιλεύουν. Μπάτμαν μπορεί να μη διαθέτουμε. Έχουμε όμως υποχρέωση να έρθουμε συλλογικά, όπως ο Μπάτμαν έκανε ατομικά, αντιμέτωποι με τους δαίμονές μας σε μια προσπάθεια να κρατήσουμε το χάος στο περιθώριο και να δαμάσουμε τον φόβο. Πηγή: www.lifo.gr Εδώ το λινκ Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν. Toυ Γιάνη Βαρουφάκη Η αδιέξοδη πίστη σ' έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας. Πηγή: www.lifo.gr

Το 1946, για 15 λεπτά κάθε απόγευμα, ο Σούπερμαν πολεμούσε την Κου Κλουξ Κλαν. Ο σούπερ ήρωας έκανε την πρώτη του εμφάνιση του στα κόμιξ το 1938 και σημείωσε τρομερή επιτυχία. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι ιστορίες του Σούπερμαν κυκλοφορούσαν στις εφημερίδες και είχαν επεκταθεί μέχρι και στο ραδιόφωνο. Το 1940, ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη η ραδιοφωνική εκπομπή «Οι Περιπέτειες του Σούπερμαν». Κάθε απόγευμα στις πέντε, ξεκινούσε η 15λεπτη εκπομπή, που εξιστορούσε τα ηρωικά κατορθώματα του σούπερ ήρωα. Σύντομα, απέκτησε ένα πολυπληθές και αφοσιωμένο κοινό. Μικροί και μεγάλοι αναθαρρούσαν, όταν άκουγαν την κλασική εισαγωγή: «Στον ουρανό! Κοίτα! Είναι πουλί! Είναι αεροπλάνο! Είναι ο Σούπερμαν!». Τη δημοτικότητα του σούπερ ήρωα εκμεταλλεύτηκε τότε, ο ακτιβιστής Στέτσον Κένεντι. Ο Κένεντι είχε διεισδύσει στους κύκλους της Κου Κλουξ Κλαν, της ρατσιστικής οργάνωσης που τρομοκρατούσε τους μαύρους της Αμερικής. Εκείνη την εποχή, η ΚΚΚ μεσουρανούσε. Τα μέλη της είχαν πολλαπλασιαστεί και η οργάνωση εκτελούσε ανενόχλητη ειδεχθή εγκλήματα. Ο ακτιβιστής είχε μάθει τα πάντα για την οργάνωση, από κωδικές λέξεις, μέχρι τις πιο μυστικές τελετουργίες. Απευθύνθηκε στην αστυνομία, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν να σταματήσουν το καταστροφικό κύμα ρατσισμού, που εκπροσωπούσε η ΚΚΚ. Του απάντησαν ότι είχαν «δεμένα τα χέρια». Δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την πανίσχυρη οργάνωση. Ο Κένεντι βρέθηκε σε αδιέξοδο, αλλά δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Επικοινώνησε με τους παραγωγούς της ραδιοφωνικής εκπομπής του Σούπερμαν και τους ζήτησε να βοηθήσουν. Εκείνοι συμφώνησαν κατενθουσιασμένοι. Έψαχναν συνέχεια για πιθανούς εχθρούς του Σούπερμαν. Είχαν ήδη χρησιμοποιήσει τους Ναζί και τον Χίτλερ, αλλά μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, οι επιλογές είχαν στερέψει. Η Κου Κλουξ Κλαν ήταν μία εξαιρετική λύση. Ο Κένεντι τους εφοδίαζε με πληροφορίες για την οργάνωση και εκείνοι έστηναν το σενάριο της εκπομπής. Για 16 επεισόδια, ο Σούπερμαν πολεμούσε εναντίον της «Κλαν του Πύρινου Σταυρού». Τοποθέτησαν τον θρυλικό σουπερ ήρωα, που εκπροσωπούσε το καλό και τη δικαιοσύνη, εναντίον της ρατσιστικής οργάνωσης και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Μέχρι τότε, πολλοί από τους ακροατές της εκπομπής αγνοούσαν την ύπαρξη της ΚΚΚ, ή αδιαφορούσαν για τη ρατσιστική της δράση. Όταν ο Σούπερμαν στράφηκε εναντίον της οργάνωσης, ακολούθησαν και χιλιάδες θαυμαστές του. Ο Κένεντι προξένησε προβλήματα στην ΚΚΚ, επειδή δημοσιοποίησε πολλά απ’ τα μυστικά της. Kάθε φορά που ο Κένεντι φανέρωνε κάποια μυστική λέξη, οι αρχηγοί της οργάνωσης έπρεπε να την αλλάζουν. Η αποκάλυψη των μυστικών και των εσωτερικών διεργασιών, απομυθοποίησε την Κου Κλουξ Κλαν. Ο κόσμος συνειδητοποίησε, ότι η οργάνωση δεν ήταν παντοδύναμη, αλλά αποτελούταν από απλούς ανθρώπους, εναντίον των οποίων μπορούσε να προβάλει αντίσταση. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, οι εγγραφές στην Κου Κλουξ Κλαν μειώθηκαν σημαντικά. Υπήρξαν περιπτώσεις, που ο κόσμος πετούσε αβγά και κορόιδευε όποιον φορούσε τη χαρακτηριστική άσπρη στολή της ΚΚΚ. Με αυτό τον τρόπο, ένας φανταστικός ήρωας κατατρόπωσε έναν πραγματικό εχθρό. Και το σχετικό link...

Σας αφήνω να το απολαύσετε μόνοι σας, δινω μόνο μερικά σπόιλερ

Γιατί οι σούπερ ήρωες φοράνε το εσώρουχο πάνω από τη στολή τους; Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι το κόκκινο εσώρουχο του Σούπερμαν βρίσκεται πάνω από το μπλε κολάν του. Αναρωτηθήκατε όμως, γιατί πολλοί σούπερ ήρωες συνηθίζουν να φοράνε το εσώρουχό, πάνω από τη στολή; Είναι φυσιολογικό; Μία απάντηση που είχε κυκλοφορήσει ειρωνικά, είναι ότι επειδή οι περισσότεροι σούπερ ήρωες έμειναν ορφανοί από γονείς σε μικρή ηλικία, δεν έμαθαν ποτέ ότι τα εσώρουχα μπαίνουν μέσα από τα κανονικά ρούχα. Αλλά, προφανώς, δεν ήταν αυτός ο πραγματικός λόγος. Ο Τζούλιους Σουόρτζ, ο αρχισυντάκτης των DC Comics από το 1944 μέχρι το 1986, ήταν εκείνος που επέβλεψε και τη δημιουργία του Σούπερμαν. Αποκάλυψε ότι οι στολές των πρώτων σούπερ ηρώων, ήταν βασισμένες στα κοστούμια των παλαιστών και των ακροβατών του τσίρκου. Αφού οι σούπερ ήρωες εκτελούσαν αντίστοιχα εντυπωσιακές σωματικές ασκήσεις με εκείνους, θεωρήθηκε πολύ φυσικό να υιοθετηθεί ο δικός τους τρόπος ντυσίματος. Βέβαια, οι παλαιστές και οι ακροβάτες δεν φορούσαν πράγματι εσώρουχα, αλλά στενά σορτσάκια πάνω από τα κολάν τους, που προστάτευαν τα ευαίσθητα σημεία από τυχόν τραυματισμούς. Ίσως η παλαιότερη απεικόνιση τέτοιας στολής για σούπερ ήρωα είναι αυτή του Φλας Γκόρντον, το 1934. Ο Φλας Γκόρντον. Ο Φλας είναι ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο, σύμφωνα με το κόμικ, και πάνω σε αυτόν βασίστηκε και η στολή του Σούπερμαν, που ολοκληρώθηκε το 1938. Ποιος ήταν ο αρχικός Σούπερμαν; Η πρώτη έκδοση του Σούπερμαν δεν είχε καμία σχέση με αυτή που γνωρίζουμε σήμερα, δηλαδή ένας παντοδύναμος εξωγήινος, που αφιερώνει τη ζωή του στο να σώζει την ανθρωπότητα. Το 1933, ο Σούπερμαν ήταν ένας άστεγος, που πήρε μέρος σε ένα πείραμα, για να πάρει τα χρήματα που είχε ανάγκη. Το πείραμα του έδωσε σούπερ δυνάμεις και ο άστεγος έγινε ο Σούπερμαν, ο οποίος είχε βάλει στόχο να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Σκότωσε τον επιστήμονα που του έδωσε τις δυνάμεις, αλλά μετά ανακάλυψε ότι οι επιδράσεις του πειραμάτος λειτουργούσαν για περιορισμένο διάστημα. Δεν καταφέρνει να επαναλάβει το πείραμα και καταλήγει πάλι στο δρόμο. Αυτή η ιστορία ονομαζόταν “Η Κυριαρχία του Σούπερμαν” και το όνομα του κεντρικού χαρακτήρα ήταν Μπιλ Νταν. Ένα χρόνο αργότερα, ξανασχεδίασαν τον χαρακτήρα, με τη μορφή που έχει σήμερα και του έδωσαν το όνομα Κλαρκ Κεντ. Το όνομα ήταν συνδυασμός των ονομάτων δύο πολύ γνωστών ηθοποιών, του Κεντ Τέιλορ και του Κλαρκ Γκέιμπλ. σσ.Ο αρθρογράφος έχει μπερδέψει τον Flash Gordon με τον The Flash της DC.

http://www.dailyfreegames.com/flash/dress-up-games/superman-dress-up.html

Ψηφίζετε το αγαπημένο! Αν κάποια είναι ίδια ψηφίζετε αυτό που σας αρέσει καλύτερα!

Απλο , ποια σας αρεσε περισσοτερο. Κατι μου λεει πως θα ειμαι μειοψηφια αλλα θα ριξω την ψηφο μου στο Man Of Steel

και σε .cbr manofsteel.cbr

Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα δίλημμα για το ποιο από τα δύο είναι καλύτερο ώστε να το αγοράσω. Και τα 2 κομματάκι δύσκολο! Οπότε ποια κατα την γνώμη σας είναι καλύτερη επιλογή; vs

Νέα ταινία animation απο την DC με πρωταγωνιστή τον Superman. Θα βασίζεται στην ιστορία "What's So Funny About Truth, Justice and the American Way" απο το "Action Comics" #775 που είχε γράψει ο Joe Kelly. cbr [imdb=tt2224455]

Από τις σελίδες των κόμικς πέρασαν στα πλατό της Έβδομης Τέχνης, πραγματοποιώντας μια ενδιάμεση στάση στην ανθηρή φαντασία κάθε λιλιπούτειου αναγνώστη που τους λάτρεψε σε βαθμό θρησκείας. Πλέον, κάθε συλλεκτικό τεύχος τους αξίζει μια ολόκληρη περιουσία. Ωστόσο η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τη γένεση των υπερ-ηρώων των comics, είναι πολύ πιο σκοτεινή απ’ όσο νομίζαμε. Ο φάκελος με το πολιτικώς ορθό παρελθόν τους μόλις άνοιξε... Ιούνιος του 1938 και οι ΗΠΑ στρώνουν κόκκινο χαλί για να υποδεχτούν στην κοινωνική τους συνείδηση τον μεγαλύτερο υπερ-ήρωα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Το όνομα αυτού: Superman. Μόνο που σε αντίθεση με την εκδοχή που γνωρίζουμε, ο τόπος καταγωγής του δεν ήταν ο μακρινός πλανήτης Κρύπτον, αλλά το… Κλίβελαντ του Οχάιο. Εκεί κοινώς όπου δυο νεαροί Εβραίοι, ονόματι Jerry Siegel και Joe Shuster, εμπνεύστηκαν σε πρώτη φάση τη δημιουργία του. Η συνέχεια γνωστή. Οι Siegel και Shuster, σε συνεργασία με την αμερικάνικη εταιρεία comics D.C., κατάφεραν να εκδώσουν το πρώτο τεύχος του ήρωα που χρόνια αργότερα ενσάρκωσε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη ο (αείμνηστος) Christopher Reeve. Το πρώτο τεύχος του Superman έγινε ανάρπαστο. Και η εξήγηση γι’ αυτό ήταν προφανής. Η ανάγκη για ανεύρεση ειδώλων ήταν επιτακτική στην αμερικάνικη καθημερινότητα της εποχής εκείνης, αφού στον ευρωπαϊκό χώρο είχαν αρχίσει ήδη να διακρίνονται έντονα και με σταθερά αυξανόμενους ρυθμούς τα πρώτα σημάδια της ναζιστικής πρόκλησης. Η τραγική ειρωνεία του project «Superman», ωστόσο, ήταν πασιφανής στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Και η εξήγηση γι’ αυτό ήταν ότι το άτομο που είχε πρώτο εμπνευστεί και εισάγει την ιδέα και το όραμα της δημιουργίας ενός «υπερανθρώπου» στα πρότυπα του Νίτσε, ήταν το ίδιο που πολεμήθηκε συστηματικά μέσα από τις σελίδες του διάσημου υπερ-ήρωα. Ο Αδόλφος Χίτλερ -περί ου ο λόγος-στο βιβλίο του «Mein Kampf» (σ.σ. «Ο Αγών Μου»), κάνει λόγο για τη δημιουργία ενός στρατού αποτελούμενου από εξελιγμένους σωματικά στρατιώτες , που κάτω από τη δική του ηγεσία θα τον βοηθούσαν να κατακτήσει τον κόσμο. Άθελά του όμως εκείνη τη στιγμή έδινε το έναυσμα στους δυο νεαρούς Εβραίους, να δημιουργήσουν τον δικό τους υπερ-ήρωα. Όταν ο Siegel και ο Shuster πρωτοσυνέλαβαν την ιδέα, είχαν στο μυαλό τους να κατασκευάσουν μια φανταστική ηρωική φυσιογνωμία, που θ’ αποτελούσε τον ιδανικό προστάτη των Εβραίων απέναντι στην απειλή του Χίτλερ. Αλλά ο «Σούπερ Εβραίος» ήταν μια ιδέα που δεν ευδοκίμησε, επειδή αναφερόταν μόνο στο δικό τους έθνος. Αντίθετα, ο Superman βρήκε ανταπόκριση, όχι μόνο στις εβραϊκές κοινότητες της Αμερικής, αλλά και σε ολόκληρη την αμερικάνικη κοινωνία. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που συνοδεύτηκε από τις αρχικές θριαμβευτικές νίκες του Χίτλερ, ο κίνδυνος της προέκτασης και της προέλασης της ναζιστικής Γερμανία όπλισε τα χέρια όχι μόνο των στρατιωτών, αλλά και των σκιτσογράφων. Ο Superman, που αποτελούσε το αγαπημένο comic της εποχής, μετατράπηκε εν μια νυκτί στον απόλυτο εκδικητή, όχι του Lex Luthor και της αμερικάνικης εγκληματικής κοινωνίας, αλλά του ηγέτη του Τρίτου Ράιχ! Τα τεύχη ξεπουλούσαν το ένα μετά το άλλο και το κεντρικό τους θέμα ήταν οι συνεχόμενοι θρίαμβοι του Superman ενάντια στο ναζιστικό στρατό. Στο εξώφυλλο του 17ου τεύχους μάλιστα, εικονίζεται ο ήρωας να έχει συλλάβει (με περίσσιο ύφος υπερηφάνειας και σαρκασμού) από το γιακά έναν τρομοκρατημένο -σε σημείο γελοιότητας- Χίτλερ μαζί με τον Ιάπωνα ηγέτη Χιροχίτο. Το μήνυμα ήταν προφανές: μπροστά στον ήρωα που προστατεύει την Αμερική ο Χίτλερ… αφοδεύει τα παντελόνια του. Άλλωστε ο Superman εκπροσωπούσε «την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και (βεβαίως-βεβαίως) τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Τοιουτοτρόπως, την ίδια περίοδο ξεπετάχτηκαν νέοι ήρωες τόσο από τα γραφεία της Marvel όσο και από τα αντίστοιχα της D.C. Όλοι τους γνωστοί και αγαπημένοι: Batman, Flash, Captain Marvel κ.ο.κ. Ο σκοπός όλων αυτών, αυτονόητος. Να καταστρέψουν το χιτλερικό καθεστώς! Απ’ όλους αυτούς όμως κανείς δε θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως ενδεικτικότερος εχθρός του Χίτλερ από τον άνθρωπο που έφερε στη στολή (και την ασπίδα) του τα χρώματα της αστερόεσσας. Ο λόγος φυσικά για τον Captain America, το comic-σύμβολο της Αμερικής, η -φανταστική-ιστορία του οποίου ξεκινάει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Captain America και Thor, δύο εμβληματικές μορφές στο χώρο των comics Το story γνωστό: ο νεαρός εθελοντής στο στρατό, Steve Rogers, αποφασίζει να λάβει μέρος σε ένα αμερικάνικο πείραμα που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός υπερφυσικού -σε ικανότητες- στρατιώτη. Το εγχείρημα (φυσικά) πετυχαίνει και ο Captain America είναι γεγονός! Ποιος είναι αυτός που τον μαθαίνει πρώτος; Μα ποιος άλλος από τον… Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος για μια ακόμη φορά αναλαμβάνει να ενσαρκώσει-εν αγνοία του-τον κακό σε άλλο ένα comic. Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του Captain America ο ομώνυμος ήρωας παρουσιάζεται να τρυπώνει στα μυστικά γραφεία των ναζί και να γρονθοκοπεί με μανία τον Φύρερ. Η παραπάνω απεικόνιση γίνεται δεκτή μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού από τους Αμερικανούς και ο νέος υπερ-ήρωας κερδίζει μέσα σε λίγες μέρες πόντους που τον ανεβάζουν ιεραρχικά στην… προεδρική θέση μεταξύ όλων των μασκοφόρων εκδικητών των ΗΠΑ. «Η συγκεκριμένη εικόνα (του Captain America να χτυπάει βάναυσα τον Χίτλερ) αποτυπώνει αυτό που θα ήθελαν να κάνουν όλοι οι Αμερικάνοι. Εφόσον, όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα, ας το απολαύσουμε τουλάχιστον στο comic», είναι το μήνυμα που περνάνε στην πλειοψηφία τους τα αμερικάνικα ΜΜΕ. Κι όμως τα πράγματα δε θα έμεναν για πάντα έτσι. Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνδυασμό με την ήττα του Χίτλερ, στέρησαν από τους υπερ-ήρωες το σκοπό της ύπαρξής τους. Η επιβολή της βίας από πλευράς τους πλέον δεν εξυπηρετούσε σε κάτι, εξ ου και η εισήγηση σε νέες βάσεις που επέβαλλε η κυβέρνηση των ΗΠΑ στις εταιρείες των comics. Το νέο μήνυμα έχει ως εξής: «Δε χρειάζεται να καταργήσετε τους υπερ-ήρωες, όμως εφεξής θα υφίστανται λογοκρισία οι σκηνές βίας στις σελίδες τους». Η καινούργια εποχή παράσχει εικόνες που το λιγότερο που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν είναι τραγελαφικές, καθώς όλοι οι υπερ-ήρωες χάνουν την ταυτότητά τους. Ο Superman βοηθάει την μέση αμερικανίδα νοικοκυρά στα ψώνια της. Ο Batman και ο Robin παρελαύνουν με μια σημαία ειρήνης. Ο Captain America με το Thor γευματίζουν παρέα σε εστιατόριο πίνοντας κρασί. Τα αποτελέσματα σε όλη αυτή την αλλαγή του concept φυσικά αρχίζουν να γίνονται αισθητά. Οι πωλήσεις πέφτουν θεαματικά και οι εταιρείες D.C. και Marvel φτάνουν στα όρια της διάλυσης. Είναι προφανές ότι κάτι χρειάζεται ν’ αλλάξει. Ότι χρειάζεται ένα γεγονός, όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ούτως ώστε να ανάψουν πάλι τα αίματα. Όπερ κι εγένετο! Ο πόλεμος στο Βιετνάμ αποδεικνύεται το κατάλληλο σπίρτο για να πυροδοτήσει εκ νέου το φιτίλι της δράσης στα comics. Η λογοκρισία της βίας εξαλείφεται και οι υπερ-ήρωες τίθενται αντιμέτωποι ύστερα από χρόνια με το καρμικό τους πεπρωμένο να ξυλοφορτώνουν τους «κακούς». Τα πράγματα μπαίνουν πλέον στο αυλάκι και με την απαρχή του νέου αιώνα αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη ίντριγκα. Ο νέος κακός ονομάζεται Μπιν Λάντεν και για όσο καιρό θα εξακολουθήσει να μένει ασύλληπτος από τις αμερικάνικες κατασκοπικές υπηρεσίες, θα δίνει έμπνευση για πολλές ιστορίες στο χαρτί. Το έκτακτο τεύχος του Spiderman (2001) που εκδόθηκε λίγες μέρες ύστερα από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και το οποίο παρουσίαζε μέσα στις σελίδες του τον ήρωα να είναι αυτόπτης μάρτυρας στο ολέθριο γεγονός και να ορκίζεται καταρρακωμένος εκδίκηση, απλά δίνει τη νέα διάσταση της υπόθεσης. Ο εχθρός βρίσκεται γι’ ακόμη μια φορά προ των πυλών. Φορέστε μάσκα και αναλάβετε! http://cobrasports.g...8-superman-mags

Πού πάει διακοπές ο Μίκυ Μάους; Πώς διασκεδάζει η Μαφάλντα στην παραλία; Παίρνει άδεια ο Σούπερμαν; Σε όλα αυτά τα σοβαρότατα ερωτήματα απαντά το παρακάτω άρθρο!

Ο ήρωας με το κολάν και την κόκκινη μπέρτα Μήπως έχετε την εντύπωση ότι γνωρίζετε τα πάντα για τον Σούπερμαν; Πλανάσθε πλάνην οικτράν. Γιατί ένα τέτοιο αήττητο σύμβολο της ποπ κουλτούρας δεν εξαντλείται με τίποτε! ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Το 1956 η «Λούσι» («Ι love Lucy»), η δημοφιλέστερη κωμική σειρά καταστάσεων του Νέου Κόσμου, φιλοξένησε εκτάκτως ως guest star τον ίδιο τον Σούπερμαν. Από μόνη της αυτή η συνύπαρξη στο σετ του CBS της πιο μπριόζας νοικοκυράς του αμερικανικού ονείρου επί Αϊζενχάουερ και του επίσης γιάνκη ήρωα που καθιέρωσε την αρία φυλή στα κόμικς φάνταζε επαρκώς... παράταιρη για να προκαλέσει μπόλικο γέλιο. Ο υπεράνθρωπος με το κολάν και την μπέρτα (τον υποδύθηκε ο Τζορτζ Ριβς) βρέθηκε προς στιγμήν να συμπάσχει με τον Κουβανό Ρίκι Ρικάρντο (Ντεζί Αρνάζ), σύζυγο της Λούσιλ Μπολ και στη ζωή και στη σειρά: «Θες να πεις ότι είσαι παντρεμένος μαζί της 15 ολόκληρα χρόνια; Και μετά φωνάζουν εμένα Σούπερμαν!». Δεν υπήρχε πλέον καμία αμφιβολία. Ο άνθρωπος-ατσάλι είχε πλέον γίνει αναπόσπαστο κομμάτι μιας ποπ κουλτούρας που ανατρίχιαζε στη θέα των καλοσμιλεμένων τετρακέφαλών του. Και παρ' ότι είχαν περάσει κάμποσα χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του στο περιοδικό «Action Comics» (Ιούνιος 1938), χρειάστηκε να περιμένει στωικά ως τη δεκαετία του '50 για να ενσωματωθεί πλήρως. Ως επίσημη αφετηρία αυτής της «ενσωμάτωσης» μπορούμε να αναφέρουμε το πρώτο τηλεοπτικό «σόου» του (1951) με τον προαναφερθέντα Ριβς. Η επιτυχία της σειράς (104 επεισόδια) απέδειξε ότι το έδαφος ήταν πρόσφορο για τις περιπέτειες και την ακτίνα Χ-όρασή του. Ακόμη και αυτές οι δύσκολες Αμερικανίδες (τύπου Λούσι), που μόλις είχαν προλάβει να συνηθίσουν στην ιδέα των κατ' οίκον τάπερ-soiree, υπέκυψαν στη μυϊκή σαγήνη του. Και ας διαμαρτύρονταν οι ψυχίατροι για τις παρενέργειες που είχαν τέτοιου είδους υπερφυσικά πρότυπα βγαλμένα από κόμικς. Μάλιστα κάποιος δόκτωρ Φρέντερικ Βέρταμ, ειδικός στην παιδική εγκληματικότητα, δεν δίστασε να μιλήσει για τις σαφείς εθνικοσοσιαλιστικές προεκτάσεις του Σούπερμαν και των ομοίων του. Στο βιβλίο του Seduction of the Innocent (Η αποπλάνηση των αθώων), που κυκλοφόρησε το 1954, τα λέει έξω από τα δόντια: «Η ουσία με τον Σούπερμαν (αυτόν με το τεράστιο S επάνω στη στολή του ­ θα πρέπει να είμαστε φαντάζομαι ευγνώμονες που δεν είναι SS) είναι ότι έχει διαρκώς ανάγκη από μια ατελείωτη σειρά νέων υπερηρώων εγκληματιών και άλλων με "εξωτικά χαρακτηριστικά" για να δικαιώσει αλλά και για να καταστήσει πιθανή τη δική του ύπαρξη. Ο Σούπερμαν παραμένει σύμβολο μιας βίαιης φυλετικής υπεροχής. Ο τηλεοπτικός Σούπερμαν, ένας συνδυασμός τενόρου της όπερας χωρίς την αρματωσιά του και ερασιτέχνη αθλητή βγαλμένου από διαφήμιση περιοδικού υγιεινής διατροφής, δεν έχει μόνο "υπερανθρώπινες δυνάμεις" αλλά ανήκει απροκάλυπτα σε μια υπερφυλή». Βέβαια τα Αμερικανάκια που έτρεχαν αναψοκοκκινισμένα να αγοράσουν για 50 σεντς το τελευταίο μοντέλο του «κρυπτονικού περιστρόφου λέιζερ» («αυτού που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο Σούπερμαν») δεν πολυέσκαγαν για τις φιλοσοφικο-κοινωνιολογικές ατασθαλίες του ήρωά τους. Ούτε είχαν ιδέα για το νιτσεϊκό περιτύλιγμα που του προσέδιδαν κάποιοι. Τι σχέση άλλωστε μπορεί να είχε εκείνο το «ubermeucsch» του γερμανού φιλοσόφου με έναν ήρωα που τις μισές ώρες της ημέρας είναι ο μυωπικός ρεπόρτερ της εφημερίδας «Daily Planet News»; Αλλωστε, σκιαγραφώντας τις ανώτερες βαθμίδες της ανθρώπινης τελειότητας, ο Φρίντριχ Νίτσε παρέλειψε να τους δώσει μια κάποια μορφή ­ μιλούσε αορίστως για αυτοϋπέρβαση και «βούληση για δύναμη». Τη στιγμή που ο Τζέρι Σίγκελ και ο Τζο Σάστερ, δύο διοπτροφόροι μαθητές στο γυμνάσιο Glenville του Κλίβενλαντ, κατάφεραν να εναποθέσουν στο χαρτί τον απόλυτο υπεράνθρωπο. Και να τον αναγάγουν σε έναν από τους πλέον συμπαθείς και αποδοτικούς ­ σε δολάρια ­ μύθους του 20ού αιώνα. Η κατάρα των υπερηρώων Ισως και να ήταν χειρότερη από αυτήν του Τουταγχαμόν. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι πολλοί από εκείνους που αναμείχθηκαν ποικιλοτρόπως με τον Σούπερμαν έχουν ένα τόσο άδοξο ­ και τόσο αταίριαστο για τη μυθική υπόστασή τους ­ τέλος. Γιατί δεν ήταν μόνον ο Κρίστοφερ Ριβ ­ ο τετραπληγικός υπεράνθρωπος του Χόλιγουντ. Η ιστορία πάει πολύ πίσω. Ισως στους Σίγκελ και Σάστερ, τους υποκινητές της όλης υπόθεσης. Τους πήρε πέντε χρόνια, μεσούντος του κραχ, να δώσουν σάρκα και οστά στον υπερήρωα του μυαλού τους και μία ώρα για να τον χάσουν διά παντός ­ πουλώντας τα δικαιώματά του για 165 ψωροδολάρια στην αδηφάγα DC Comics. Ο πολύκροτος δικαστικός αγώνας που ακολούθησε τους άφησε χρέη και στην ψάθα. Επόμενο κρούσμα ο Τζορτζ Ριβς. Το πρωτοσέλιδο του «New York Post» τη 16η Σεπτεμβρίου 1959 προκάλεσε λιποθυμίες: «Ο Σούπερμαν της TV αυτοκτόνησε». Κυκλοφορούν τρεις εκδοχές: η επίσημη (του αστυνομικού τμήματος του Μπέβερλι Χιλς), η ανεπίσημη (των συγγενών και φίλων του) και αυτή που θα ήθελαν σαν τρελοί οι απανταχού φαν του να πιστέψουν. Σύμφωνα με την πρώτη, ο Ριβς αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι με μια σφαίρα ­ ένα τριανταοκτάρι όπλο βρέθηκε δίπλα από το πτώμα του στο διώροφο σπίτι του στον αριθμό 1.579 της Benedict Canyon Road. Είχε κάθε λόγο να δώσει τέλος στη ζωή του, γιατί δεν μπορούσε να επιβιώσει χωρίς το τηλεοπτικό alter ego του, τον Σούπερμαν. Σύμφωνα με τη δεύτερη, ο 45χρονος Ριβς δολοφονήθηκε ­ από τις πρώτες στη λίστα των υπόπτων η σύζυγος του Εντι Μάνιξ (αντιπροέδρου της Loew's Inc) και φλερτ του Ριβς, που δεν μπόρεσε να αντέξει τον επικείμενο γάμο του. Η τρίτη εκδοχή θέλει τον δυστυχή ηθοποιό να πηδάει από έναν ουρανοξύστη για να διαπιστώσει αν μπορεί και αυτός να πετάξει. Και η κακοδαιμονία δεν θα σταματήσει εκεί. Ο Κερκ Αλι, ήτοι ο παρθενικός (1948) Σούπερμαν της μεγάλης οθόνης, πέθανε πέρυσι από Αλτσχάιμερ. Ο Ντέρεκ Μέντινγκς, ο άνθρωπος που συμμετείχε στα ειδικά εφέ του έτερου κινηματογραφικού «Σούπερμαν» (1978), πεθαίνει από καρκίνο. Ο Μάρλον Μπράντο, που υποδύθηκε στην ίδια ταινία τον Jor - El, πατέρα του Σούπερμαν, βρέθηκε τις επόμενες δεκαετίες να εισπράττει σωρεία ενδοοικογενειακών τραγωδιών: ο γιος του Κρίστιαν συνελήφθη για τον φόνο του φίλου της ετεροθαλούς αδελφής του Σεγέν· η ίδια αυτοκτόνησε το 1995. Ο ηθοποιός Ρίτσαρντ Πράιορ πάλι, που υποδύεται έναν ειδικό στους υπολογιστές του «Σούπερμαν ΙΙΙ» (1983), προσβάλλεται τρία χρόνια μετά από σκλήρυνση κατά πλάκας. Επίλογος Σύμφωνοι, εκείνοι που τον υποδύθηκαν απεδείχθησαν περισσότερο φθαρτοί από τον μύθο του. Ο ίδιος όμως παραμένει ένα αήττητο σύμβολο της ποπ κουλτούρας, ακόμη και στο τέλος αυτής της πολύπαθης χιλιετίας. Δικαιώνοντας αυτό που είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί του. Ο Τζέρι Σίγκελ ήξερε από τα τέλη της δεκαετίας του '30 με τι είχε να κάνει. «Ολον αυτό τον καιρό νιώθαμε ότι είχαμε στα χέρια μας κάτι πολύ διαφορετικό. Κάτι που ο κόσμος θα εναπόθετε στην καρδιά του». Μήπως και αυτό το ζωτικό όργανο δεν έχει ανάγκη από μπόλικους μύες; 9 σούπερ «λεπτομέρειες» Υπάρχουν πολλά που έκτισαν αυτόν τον μύθο στα 62 χρόνια της γήινης καριέρας του ­ από τότε δηλαδή που ο Σούπερμαν εκσφενδονίστηκε ως βρέφος από την πατρίδα του, τον πλανήτη Κρύπτον. Επιλέξαμε εννέα, όχι και τόσο οικεία στους μη μυημένους: 1 Υπήρξαν κάποτε τα σχέδια ­ και ολόκληρη μακέτα! ­ για την κατασκευή μιας «Σούπερμανλαντ». Μια μεγαλεπήβολη απάντηση στην Ντίσνεϊλαντ, στην Ντίσνεϊγουερλντ και στις λοιπές επεκτατικές επεκτάσεις του Γουόλτ. Θα περιελάμβανε μεταξύ άλλων ένα αντίγραφο της Μητρόπολης, μια βόλτα μέσα σε πύραυλο στον πλανήτη Κρύπτον, μια περιήγηση στον Πύργο της Μοναξιάς. Η εν λόγω αυτοκρατορία επρόκειτο να κτιστεί στη μοναδική πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών που φέρει στην πραγματικότητα το όνομα «Μητρόπολη» ­ κάπου στο Νότιο Ιλινόι. Τελικά αποδείχθηκε ότι όλα αυτά κτίζονταν σε άμμο. 2 Ο χάρτινος Σούπερμαν δεν το είχε σε τίποτε να τα βάλει ενίοτε και με πραγματικές διασημότητες ­ ανάμεσά τους ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και ο Ορσον Γουέλς. Τη μεγαλύτερη επιτυχία βέβαια είχε η συνύπαρξή του στο ρινγκ με τον Μοχάμεντ Αλι ­ το σχετικό άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1978. Το διαβολικό αυτό σχέδιο συλλαμβάνουν ο «γραφιάς» Ντένι Ο' Νιλ και ο «γραφιάς και σχεδιαστής» Νιλ Ανταμς ­ το δίδυμο μάλιστα δεν δίστασε να πάρει συνέντευξη από τον Αλι στο ξενοδοχείο του έξω από τη Νέα Υόρκη. Τελικά ποιος πέτυχε το νοκ άουτ; Ουδείς, γιατί οι δύο γίγαντες ένωσαν τις γροθιές τους εναντίον κάποιου κακομοίρη εξωγήινου πυγμάχου. 3 Ο 14.000 κυβικών ποδών Σούπερμαν-μπαλόνι, παραγεμισμένος με ήλιον και αέρα, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1940, επάνω από την Τάιμς Σκουέαρ στο πλαίσιο της παρέλασης της Ημέρας των Ευχαριστιών που διοργάνωνε το πολυκατάστημα Macy's. Πρόκειται για το μεγαλύτερο (και πιο ακριβό) μπαλόνι που κατασκευάστηκε ποτέ για... εορταστικούς λόγους. Υπήρξαν και μεταγενέστερες πιο εκλεπτυσμένες εκδοχές. Τελευταία (θέλουμε να ελπίζουμε) εμφάνισή του εν έτει 1987. 4 Ουρά οι ασθμαίνοντες χολιγουντιανοί αστέρες έξω από την πόρτα του υπεύθυνου κάστινγκ του κινηματογραφικού «Σούπερμαν» (1978). Ανάμεσά τους οι Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Κλιντ Ιστγουντ, Τσαρλς Μπρόνσον, Μπαρτ Ρέινολντς, Ράιν Ο' Νιλ (μα είναι ποτέ δυνατόν , Σιλβέστερ Σταλόνε, Κρις Κριστόφερσον, Νικ Νόλτε. Ως γνωστόν, ο Ριβς τούς κατατρόπωσε όλους. 5 Εντάξει, η Μητρόπολη του υπερήρωα με τη στάμπα S στο στήθος παραπέμπει σαφώς στην εξπρεσιονιστική αστική ζούγκλα του Φριτς Λανγκ (1926). Και ενώ οι περισσότεροι επιμένουν ότι πηγή έμπνευσή της δεν μπορεί να είναι άλλη από το Μανχάταν, στην πραγματικότητα ήταν ο τόπος γεννήσεως του Σάστερ, το Τορόντο ­ εκεί όπου ξεκίνησε πιτσιρικάς την καριέρα του, μοιράζοντας από πόρτα σε πόρτα την «Toronto Star». 6 Οι φήμες λένε ότι «μοντέλο» για τον Κλαρκ Κεντ ­ το ήμισυ του Σούπερμαν ­ ήταν κάποιος Γουόλτερ Ντένις. Ενας άνθρωπος του ημερήσιου Τύπου και ένθερμος φαν της επιστημονικής φαντασίας, ο οποίος εν έτει 1930 έστειλε μια φωτογραφία του στον Τζο Σάστερ. Το physique του ήταν το ιδεώδες για τον γλυκανάλατο ­ στα όρια της διανοητικής καθυστέρησης ­ ρεπόρτερ. 7 Ο περιώνυμος ήρωας ­ με τη διττή ταυτότητα και προσωπικότητα ­ έλαβε μέρος στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως καρτούν αυτή τη φορά ­ και ουχί ως κόμικ ­, ύστερα από πρωτοβουλία της Paramount που συναρμολόγησε για τον σκοπό αυτό τα Famous Studios. Το 1942 έκανε την εμφάνισή της μια... προπαγανδιστική ταινία κινουμένων σχεδίων με τον υπέρ το δέον ξενοφοβικό τίτλο «Japoteurs». 8 Οσοι κατάλαβαν από νωρίς ότι αυτός ο σωτήρας των κατατρεγμένων του άστεως «πουλούσε» (περισσότερο και από τον Μπάτμαν ή τον Φλας Γκόρντον) φρόντισαν να πείσουν τον κοσμάκη ότι όντως... υπήρχε (με σάρκα και οστά). Ο ηθοποιός Ρόι Μίντλετον ήταν κατά τα φαινόμενα ο πρώτος που επωμίστηκε το δύσκολο αυτό έργο ­ φορώντας το κολάν και την μπέρτα για να εμφανιστεί μυώδης και χαμογελαστός στην Παγκόσμια Εκθεση Κόμικς που φιλοξενήθηκε το 1939 στη Νέα Υόρκη. 9 Οσο και αν δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, αυτός που άσκησε τη μεγαλύτερη επίδραση στη μορφή και στη κοσμοθεωρία του Σούπερμαν ήταν ο Ποπάι, ο σπανακοφάγος ναύτης. Φέρεται ως ο πρώτος πανίσχυρος και αήττητος (λόγω υπερβολικής δόσης σιδήρου) ήρωας στην ιστορία του χάρτινου σκίτσου. Δημιουργός του ο Ε. C. Segar, ο οποίος μια ωραία πρωία του 1929 φιλοτέχνησε για την εφημερίδα στην οποία δούλευε έναν τύπο που δεν μπορούσες με τίποτε να πυροβολήσεις! Το ΒΗΜΑ, 23/01/2000