Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'SoComic'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. Στα πλαίσια του ComicDom 2017,η JEMMA κυκλοφόρησε την δουλειά του ταλαντούχου δημιουργού Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη με τίτλο,"Ανώνυμος ο Αθηναίος - Στην σκιά της Ακρόπολης"...!Πρόκειται για μονοσέλιδα,χιουμοριστικά στριπάκια,με θέμα την αρχαιότητα,τα οποία τα είχαμε συναντήσει για πρώτη φορά στις οθόνες των υπολογιστών μας από το Socomic...! Η έκδοση έχει στενόμακρο φορμάτ και καλό γυαλιστερό χαρτί...!Στην τελευταία σελίδα βρίσκουμε και μερικές ιστορικές σημειώσεις...!Το σχέδιο είναι πολύ λιτό κι απέριττο,προφανώς για να αναδεικνύεται καλύτερα το σενάριο...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Αφιέρωμα στον Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη
  2. Ion

    FULL PHAT

    Τα Phat Comicz του Βαγγέλη Χατζηδάκη, τα οποία εμφανίστηκαν αρχικά στο Facebook και στη συνέχεια έγιναν μέλη της μεγάλης οικογένειας του socomic.gr, εκδόθηκαν πλέον από την Jemma Press. Το 1ο τεύχος κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Comicdom Con 2016, με τον δημιουργό να βρίσκεται συνέχεια εκεί και να μοιράζει την τρέλα του. Περιέχει 61 χιουμοριστικά στριπάκια που είχαν πρωτοκυκλοφορήσει online. Αντί προλόγου, το άλμπουμ ξεκινάει με ένα στριπ των "Προτελευταίων" από τους Θανάση Πετρόπουλο και Αντώνη Βαβαγιάννη. Στο Comicdom Con 2017 κυκλοφόρησε και το 2ο τεύχος με 83 στριπάκια, και με εισαγωγή αυτή τη φορά του Δημήτρη Μεντζέλου από τα Ημισκούμπρια. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο τον Indian.
  3. Ο Ατζαράκης ξαναχτυπά και ο Στεφαδούρος πιάνει μολύβια στο αλμπουμάκι της σειράς, που δεν έχει αρίθμηση αλλά έχει μπόλικο χιούμορ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Παρουσίαση του αρχικού Comedics ΕΔΩ.
  4. Indian

    COMedICS

    Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο : Πρόκειται για μία σειρά από μονοσέλιδα σατυρικά στριπάκια σε σενάριο του Διονύση Ατζαράκη και σχέδιο του Δημήτρη Καμένου,τα οποία εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο socomic.gr και στο luben.tv...!Την γραφιστική επιμέλεια την έκανε η Ελευθερία Σκλάβου...! Η έκδοση της JEMMA είναι αρκετά καλαίσθητη και στιβαρή...!
  5. Το πρώτο strip της πιο πρόσφατης σειράς του Νικόλα ονόματι "Μπαμπαδοϊστορίες" όπου εξιστορεί την ομορφιά του να είσαι γονιός. Φαντάζομαι μπόλικοι εδώ μέσα θα κάνουν δυνατό relate με το παρακάτω και τα υπόλοιπα που υπάρχουν στο socomic.
  6. Στα χρόνια που η παλιά αυτοκρατορία σιγά-σιγά καταρρέει οι κάτοικοι των ακριτικών χωριών δοκιμάζονται. Μπροστά στους εισβολείς θα ξεχωρίσουν οι ήρωες από τους δειλούς. Ο χρόνος τελικά σβήνει τα πάντα. Όταν όμως το κρίμα είναι τέτοιο που το δικαίωμα στη λύτρωση αφαιρείται, το τέλος απομακρύνεται και το ψηφιδωτό του χρόνου κατακερματίζεται. Ο αεικίνητος Τάσος Ζαφειριάδης και ο συνήθης συνένοχος Πέτρος Χριστούλιας ετοίμασαν νέο κόμικ. Το Ψηφιδωτό λαμβάνει χώρα στα χρόνια του Βυζαντίου, την εποχή που η εισβολή των Σταυροφόρων απειλεί με διάλυση την Αυτοκρατορία. Πρωταγωνιστής, τουλάχιστον από το πρώτο δείγμα που έχουμε, είναι ο Σέργιος, ένας απλός άνθρωπος της υπαίθρου, που μοχθεί για να θρέψει την οικογένειά του. Περιττό να πω πόσο ενθουσιασμένος είμαι. Ζαφειριάδης και Χριστούλιας είναι αγαπημένο δίδυμο και τα ιστορικά κόμικς λείπουν από την εγχώρια παραγωγή. Δεν ξέρω αν θα το παρακολουθώ συστηματικά, γιατί προτιμώ να το διαβάσω μια και καλή όταν τυπωθεί (το θεωρώ απίθανο να μην), αλλά σίγουρα θα τσεκάρω τις πρώτες καταχωρήσεις για να δω πώς κινείται. Συνολικά, θα είναι γύρω στις 70 σελίδες. Το ντεμπούτο του κόμικ έγινε σήμερα στο socomic. Καινούργιες σελίδες θα ανεβαίνουν κάθε Τρίτη και Τετάρτη.
  7. ”Κάποτε, όταν ο κόσμος και τα πράματα ήσαν απλά, η Ελλάδα ήταν ένας στοιχειωμένος τόπος. Ήταν γεμάτη ξωτικά, νεραίδες, καλικατζάρους, τέρατα, δράκους των θησαυρών, στοιχειά των νερών, του βουνού και του κάμπου, γριές μάγισσες, εκδικητικούς αγίους και βρικόλακες που τριγυρνούσαν στο φως του ήλιου.. Αυτό είναι ένα κόμικ για τα μυστήρια πράματα, γι’αυτούς που τα είδαν με τα μάτια τους και γι’ αυτούς που τα ‘βαλαν μαζί τους...” Αυτή είναι η περιγραφή του νέου προσωπικού εγχειρήματος του Θανάση Πετρόπουλου για την πλατφόρμα του socomic. Τα Μυστήρια Πράματα τρέχουν από την 1η Αυγούστου και νέα επεισόδια ανεβαίνουν κάθε Τετάρτη. Καθώς δεν είναι χιουμοριστικό, πρόκειται για κάτι διαφορετικό από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Πετρόπουλος. Γενικά, τον τελευταίο καιρό παρατηρώ μια ανανέωση ενδιαφέροντος (όχι μόνο στον χώρο των κόμικς) για το ελληνικό φολκλόρ, που προσωπικά μου είναι άγνωστο αλλά θεωρώ ότι έχει πολύ ζουμί. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα το δούμε και τυπωμένο.
  8. Άμα σκεφτεί κανείς πόσο σταθερά δημοφιλές είναι το μέταλ (με όλα τα παρακλάδια του) στην χώρα μας, θα περίμενε να υπάρχουν περισσότερα κόμικς και στριπς αφιερωμένα σε αυτό από την Ελληνική σκοπιά. Παρόλα αυτά οι εκδόσεις που έχουν σχέση με το ιδίωμα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και το Μεταλλάδες ήρθαν να προστεθούν ανάμεσα σε αυτές. Με ένα σχέδιο που στην αρχή δείχνει πρωτόλειο αλλά ταιριαστό τελικά (έχω την εντύπωση πως έγινε σκόπιμα έτσι), τα μονοσέλιδα στριπς που περιλαμβάνονται στην έκδοση παρουσιάζουν διάφορες χιουμοριστικές καταστάσεις από τον μεταλόκοσμο που δείχνουν τόσο οικείες και εύστοχες. Βέβαια, ένα μεγάλο μέρος του άλμπουμ είναι εσωτερικής κατανάλωσης - άμα δεν είναι κάποιος μεταλάς ή δεν έχει στενή σχέση με μεταλάδες δεν θα καταλάβει τα αστεία - αλλά σίγουρα υπάρχουν και στοιχεία που μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα πιάσει, και ίσως να ταυτιστεί κιόλας. Το άλμπουμ κατά μεγάλο μέρος αποτελείται από υλικό που είχε παρουσιαστεί αρχικά στην σελίδα του Socomic, αλλά έχει και ένα 10σέλιδο με έξτρα υλικό που χωρίζεται κατά το ήμισυ σε γκεστ συμμετοχές άλλων κομίστων (έχει και μπόνους Πόναν ο Μάρμαρος π.χ.), και σε νέο υλικό από τον δημιουργό του κόμικ, που όμως για αυτές τις έξτρα σελίδες επιλέγει να διασκευάσει μουσικά ιστορικά συμβάντα που είναι ευρέος γνωστά. Δεν πιστεύω πως το Μεταλλάδες χρειάζονται ιδιαίτερη προώθηση από εμένα. Το κοινό του είμαι σίγουρος πως το έχει ανακαλύψει. Πρώιμα σχόλια μάλιστα που άκουσα, λένε πως πρέπει να πήγε πολύ καλά στην πρεμιέρα του στο Comicdom Con Athens 2017. Για τους υπόλοιπους όμως προτείνω τουλάχιστον να του ρίξετε μια ματιά. Όλο και κάτι θα σας κάνει να γελάσετε. Α, και η εκτύπωση είναι μια από τις καλύτερες και έντονες που έχει έγχρωμη έκδοση της Jemma, αλλά αυτό βρίσκω να είναι γενικά φετινό συν. Μπόνους και το χοντρούτσικο ιλουστρασιον χαρτί.
  9. Οι περιπέτειες δύο συγκάτοικων φοιτητών, ενός πρωτοετή και ενός «βετεράνου», από τον Γιάννη Βούλγαρη, που έχει συμμετάσχει και στο δικό μας GC Φανζίν 03 καθώς και στην ομάδα του comicbook bubble. Το στριπ είχε εμφανιστεί αρχικά στις σελίδες του socomic πριν ο Βούλγαρης βγάλει σε ένα τευχάκι τον πρώτο κύκλο. Αυτό το διάστημα βγάζει εκεί και τον δεύτερο. Τελικά το θέμα των φοιτητών τείνει να γίνει από τα αγαπημένα των Ελλήνων κομιξάδων, μιας και έχει ζουμί. Έτσι και εδώ, έχουμε μια αξιόλογη σειρά, που παρόλο που δεν βγάζει πάντα γέλιο, είναι ένας εύστοχος καθρέφτης της κοινωνίας και των ανησυχιών που έχει ένας φοιτητής. Η έντυπη έκδοση βγήκε κάποια στιγμή μετά τις 02 Ιουλίου του 2015, ημερομηνία του επίλογου με τις ευχαριστίες που περιλαμβάνει η έκδοση. Περιλαμβάνει επίσης τρια pin-up/fan art από τους Αλεξία Λιουγάκη, Νικόλα Στεφαδούρο και Μάνο Κοτσιφάκη. Δείγμα (από το σάιτ του socomic) Υ.Γ. Υπόψη, πως τα αρχικά του τίτλου προέρχονται από τα ονόματα των δύο βασικών χαρακτήρων, Λευτέρη και Βασίλη. Η έκδοση υπάρχει και στην βιβλιοθήκη της ΛΕΦΙΚ.
  10. Παρουσίαση Γιώργος Ζαμπέτας - Ο πιο καλός ο Μαθητής Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017 - 20:30 στη Λέσχη Φίλων Κόμικς Η Λέσχη Φίλων Κόμικς σας προσκαλεί το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 20:30 στην παρουσίαση του κόμικ Γιώργος Ζαμπέτας - Ο πιο καλός ο Μαθητής. Για το κόμικ θα μιλήσουν: - Ο Γιώργος Ζαμπέτας, εγγονός του Έλληνα μουσικού και ένας εκ των δύο σεναριογράφων - Ο Νικόλας Στεφαδούρος, σχεδιαστής του κόμικ - Η Ντορίτα Καλούδη, υπεύθυνη του SoComic Σας περιμένουμε! Facebook event
  11. Πρόκειται για άλλη μία δουλειά που δημοσιεύτηκε στο socomic.gr και εκδόθηκε από την Jemma στο Comicdom Con Athens 2015...!Το κόμικ ασχολείται με δύο υπερήλικες "τέντυμπόιδες" που κάνουν διάφορα ευτράπελα σε διάφορα μικρά στριπάκια...!Το τέλος όμως είναι αρκετά συγκινητικό...! Στην αρχή του κόμικ υπαρχει ένας πρόλογος από τον Tomek και στο τέλος μία φωτογραφία του Θανάση Πετρόπουλου στο Γκραν Κάνυον...! Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο της παρουσίασης τον Ion.
  12. Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο "Στα μέσα του 20ου αιώνα κάπου κοντά στο λιμάνι του Πειραιά διαφορετικοί κόσμοι συγκρούονται.Το προλεταριάτο με τους αστούς.Η ανατολή με τη δύση.Η σκληρή πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας με την υπερηρωική φαντασία. Θα κερδίσει τελικά ο Καπετά-Νυχτερίδας την καρδιά της Θοδώρας?Το να τη ρίξει στο κρεβάτι είναι εύκολο.Για να την κερδίσει όμως πραγματικά,πρέπει να νικήσει το περιθώριο που της ασκεί τόση γοητεία." Πρόκειται για το γνωστό χιουμοριστικό web comic που φιλοξενήθηκε στο socomic.gr και το οποίο με την βοήθεια της Jemma γίνεται άλμπουμ...!Σαν έκδοση είναι πολύ όμορφη...!Έχει καλή ποιότητα χαρτιού και σκληρό εξώφυλλο (κάτι που προσωπικά νομίζω ότι δεν χρειαζόταν)...!Την τιμή του την βρήκα λίγο τσιμπημένη...! Στα συμπληρωματικά στοιχεία να πούμε ότι την σελιδοποίηση την έκανε ο Φραγκίσκος Ζουταλούρης,την εκτύπωση η εταιρεία Πλέτσας Κ. - Κάρδαρη Ζ. ΟΕ και την βιβλιοδεσία η εταιρεία Μάντης Ι. και Υιοί ΕΕ - Βιβλιοδετική Αττικής...!
  13. «Προτιμώ να είμαι έντιμα υποκειμενικός» Από την εφημερίδα «Ποντίκι» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Μάχιμος πολιτικός γελοιογράφος και παραγωγικός δημιουργός κόμικς, ο Πάνος Ζάχαρης, συνεργάτης του «Καρέ Καρέ» εδώ και μερικούς μήνες, με τα έργα του δεν μασάει τα λόγια του. Παίρνει σαφή και ξεκάθαρη θέση απέναντι στα πράγματα, εξηγεί γιατί δεν επιδιώκει να είναι αντικειμενικός και τοποθετεί τον εαυτό του στο δίπολο «εμείς κι αυτοί» ●Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό: αν και είσαι πολύ νέος στην ηλικία, τα τελευταία χρόνια η ποιότητα της δουλειάς σου, η παραγωγικότητά σου, η δημοφιλία των έργων σου και οι αναδημοσιεύσεις τους έχουν απογειωθεί. Πόσα χρωστάς στον ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό; Δουλεύω ως γελοιογράφος από το 2008, όμως νομίζω πως η κρίση και ιδιαίτερα η περίοδος από την πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας Σαμαρά-Βενιζέλου μέχρι και σήμερα συνέπεσε με μια ωρίμανση της δουλειάς μου και με μια συνειδητή προσπάθεια να είμαι πιο εξωστρεφής και δραστήριος. Αυτό ενδεχομένως να διεύρυνε την απήχηση των σκίτσων μου. Ευγνωμονώ τον ΣΥΡΙΖΑ για την ταχύτητα και τον θεαματικό τρόπο με τον οποίο αποκαλύφθηκε. Για τον ελάχιστο χρόνο κατά τον οποίο ορισμένοι ίσως φαντάζαμε μίζεροι και γκρινιάρηδες, θλιμμένοι στη γιορτή τους. ● Μέχρι πρότινος, η ιστορία της ελληνικής πολιτικής γελοιογραφίας ήταν «γραμμένη» από αριστερούς δημιουργούς που ύψωναν το καλλιτεχνικό τους ανάστημα απέναντι στη δεξιά εξουσία. Εσύ και οι γελοιογράφοι της γενιάς σου, όπως ο Γιάννης Αντωνόπουλος, η Αλέξια Οθωναίου κ.ά., καλείστε για πρώτη φορά να αντιμετωπίσετε την «πρώτη φορά Αριστερά». Νιώθεις ότι συμμετέχεις σε μια αλλαγή παραδείγματος ή η εξουσία είναι πάντα φτιαγμένη από τα ίδια υλικά; Δεν νιώθω ότι βιώνουμε κάποια ιδιαίτερη τομή. Ο εμβληματικός «Τρίτος Δρόμος» του Ιωάννου, λόγου χάρη, δημιουργήθηκε σε μια περίοδο όπου η σοσιαλδημοκρατία κυριαρχούσε και ήταν κάθε άλλο παρά φιλικός προς την εξουσία. Η περίοδος αυτή έχει βέβαια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εξαιτίας της ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ και της πορείας του προς την εξουσία. Νομίζω όμως ότι μετά το πρώτο διάστημα που ενδεχομένως να δημιούργησε αιφνιδιασμό και αμηχανία σε ορισμένους από εμάς, παγιώνεται στην αντίληψή μας ως μια «κανονική» κυβέρνηση με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που οι γελοιογράφοι λατρεύουμε να μισούμε. ● Ποιους Ελληνες γελοιογράφους της παλαιότερης γενιάς παρακολουθούσες; Ποιοι νιώθεις πως σε επηρέασαν, σε τι θα ήθελες να τους μοιάσεις και σε τι να διαφοροποιηθείς; Παρακολουθούσα από πάρα πολύ μικρός τους περισσότερους Ελληνες γελοιογράφους και μάλιστα με φανατισμό, οπότε θεωρώ ότι έχω επηρεαστεί από πάρα πολλούς αν και όχι στον ίδιο βαθμό. Καθοριστική επίδραση σε κάθε επίπεδο είχε η δουλειά του Στάθη και του Γιάννη Ιωάννου, των οποίων το αποτύπωμα στη δουλειά μου είναι, νομίζω, βαθύ και ευδιάκριτο. Παράλληλα τα σκίτσα μου επικοινωνούν και με τη δουλειά νεότερων εξαιρετικών συναδέλφων. Οι Ελληνες γελοιογράφοι είναι βαθιά πολιτικοί. Δίνουν προτεραιότητα στο τι θέλουν να πουν και στο πώς θα παρέμβουν στην επικαιρότητα, χωρίς να κυνηγούν απαραίτητα το «αστείο», κι αυτός είναι ένας δρόμος που κι εγώ λατρεύω να βαδίζω. Επιδιώκω ωστόσο, όπως και πολλοί νεότεροι σκιτσογράφοι, να αλληλεπιδρώ περισσότερο απ’ ό,τι συνέβαινε παλιά με τους αναγνώστες, να επικοινωνώ σε μια ισότιμη βάση και να δημιουργώ σκίτσα που δεν θα μένουν μονάχα στις σελίδες της εφημερίδας. Από την εφημερίδα «Το Ποντίκι» ● Σε πολιτικά κρίσιμες στιγμές των τελευταίων ετών, πήρες σαφή και ξεκάθαρη θέση. Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για την καριέρα σου να αφήνεις το έργο να μιλά αντί για σένα; Επιδιώκω να μιλάω κυρίως μέσα από τη δουλειά μου και να εκθέτω τη σκέψη μου μέσω αυτής. Κάποιες φορές νιώθω πως δεν αρκεί αυτό, χρειάζεται να μιλάς καθαρά και να εκτίθεσαι. Δεν πάω για Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να το παίξω αντικειμενικός. Προτιμώ να είμαι έντιμα υποκειμενικός ανεξαρτήτως κόστους. ● Δημιουργείς παράλληλα κόμικς και γελοιογραφίες σε διαφορετικά έντυπα και δικτυακούς τόπους. Ωστόσο παραμένεις πάντα βαθύτατα πολιτικός με έργα που αναφέρονται στην τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα. Πόσο δύσκολο και περιοριστικό είναι κάτι τέτοιο; Παραφράζοντας τον Τζορτζ Μπεστ, κάποια περίοδο σταμάτησα να κάνω πολιτικά σκίτσα και ήταν το χειρότερο εικοσάλεπτο της ζωής μου. Επιδιώκω συνειδητά να είμαι όσο πιο πολιτικός γίνεται, αφού αντιμετωπίζω τη δουλειά μου όχι ως εκτόνωση ή χαλάρωση αλλά ως συμβολή στη συζήτηση που γίνεται για όλα όσα μας απασχολούν. Δεν μου φαίνεται δύσκολο ή εύκολο, μου είναι απλώς φυσιολογικό και αυτονόητο. Από τη σειρά Working Dead που δημοσιεύεται στην πλατφόρμα socomic.gr, με την υποστήριξη της ΙΟΝ ● Στην πλατφόρμα socomic.gr δημιουργείς τη σειρά «Working Dead» με βασικό της θέμα τον κόσμο της εργασίας από την προϊστορία, την αρχαιότητα, τη φεουδαρχία, τα χρόνια του ρατσισμού μέχρι τις μέρες μας. Εχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε και κατά πόσο σήμερα οδεύουμε προς τα πίσω; Πάντα υπήρχαν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Δουλοκτήτες και δούλοι, φεουδάρχες και δουλοπάροικοι, καπιταλιστές κι εργάτες. Αλλάζουν πολλά: από τις φορεσιές και τα πρόσωπα, μέχρι τον τρόπο παραγωγής, τη μορφή της εκμετάλλευσης και την ένταση της καταπίεσης. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η ύπαρξη του διαχρονικού δίπολου «εμείς κι αυτοί» που είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο ξεκίνησε και συνεχίζει αυτή η σειρά. ● Εσύ ως γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς νιώθεις μέρος της διαχρονικής τάξης των working dead ή παρακολουθείς τα πράγματα αποστασιοποιημένος, απ' έξω, ως παρατηρητής; Σε καμία περίπτωση δεν είμαι παρατηρητής. Είμαι σε κάθε καρεδάκι του «Working Dead», παρέα με τους δικούς μου ανθρώπους: τους φίλους, την οικογένεια, τους συναδέλφους μου. Τη μια πεθαίνουμε όλοι μαζί κάτω από τη σκιά των πυραμίδων, την άλλη πνιγόμαστε στο σάπιο δουλεμπορικό που βυθίζεται ή στο τηλεφωνικό κέντρο στην Καλλιθέα. Και μετά ξαναγεννιόμαστε για να δουλέψουμε και να ξαναπεθάνουμε. ● Ως ενεργό μέλος της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων, βρέθηκες πρόσφατα στο επίκεντρο μιας πρωτόγνωρης, συντονισμένης και δριμείας επίθεσης από συγκεκριμένους αρθρογράφους και έντυπα. Τι πιστεύεις ότι τους εξόργισε; Το περιεχόμενο της σατιρικής κριτικής σας στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή το «θράσος» να πιάνετε στα πενάκια σας την «Ιερή αγελάδα» που λέγεται Ευρώπη; Μεγάλο παράσημο οι αντιδράσεις αυτές… Αυτό που ενόχλησε κατά τη γνώμη μου είναι το ότι μιλήσαμε για την Ευρώπη κριτικά και μάλιστα σε έναν χώρο που διασφάλιζε πως θα μας «ακούσουν» πάρα πολλοί Ελληνες και ξένοι εργαζόμενοι θα συνομιλήσουν μαζί μας και θα προβληματιστούν, όπως και συνέβη. ● Στη σειρά «Scary Tales» που δημοσιεύεις στην «Εφ.Συν.» χρησιμοποιείς χαρακτήρες από κλασικά παραμύθια για να σχολιάσεις την ελληνική πολιτική σκηνή. Ποιος από τους πολιτικούς είναι ο μεγαλύτερος Πινόκιο; Η κακιά Μάγισσα; Η Σταχτοπούτα; Το Ασχημόπαπο; Ο Κακός Λύκος; Δεν θα ήθελα να παραλληλίσω την κυβέρνηση ή τη Ν.Δ. με κακούς των παραμυθιών ή π.χ. με τον ψεύτη Πινόκιο. Ο Πινόκιο είναι αφελής, εκείνοι όχι. Μάλλον ο ρόλος τους είναι εκείνος του ξεβράκωτου βασιλιά. Μπορώ με βεβαιότητα να πω πως η Ωραία Κοιμωμένη είμαστε όλοι εμείς οι εργαζόμενοι. Σταχτοπούτες οι γυναίκες εργαζόμενες που είναι σε ακόμη πιο μειονεκτική θέση από εμάς τους άντρες. Ασχημόπαπα είναι τα προσφυγάκια, όχι βέβαια γιατί είναι άσχημα, το αντίθετο: είναι διαφορετικά και βιώνουν τον χλευασμό, την απομόνωση και το μίσος από μια μερίδα (υπ)ανθρώπων. Ομως θα μεγαλουργήσουν, διότι άνθρωποι που γεννιούνται μέσα στη φωτιά κι επιβιώνουν είναι φτιαγμένοι από σπάνιο υλικό. ● Θα προτιμούσες μια γενναία πολιτική στροφή προς τα συμφέροντα του λαού και τον Πάνο Ζάχαρη άνεργο; Ή πενήντα χρόνια ακόμη ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ και τον Πάνο Ζάχαρη να μεγαλουργεί; Το κατά πόσο μπορεί να μεγαλουργήσει κάποιος σε συνθήκες φτώχειας και ανασφάλειας είναι σχετικό… Πόσο μάλλον για πενήντα ακόμη χρόνια… Σαφώς θα προτιμούσα να πάρουμε πραγματικά τις τύχες στα χέρια μας και να συμβάλω σε αυτό και με τη δουλειά μου. Θα σκότωνα για να φτιάχνω κάποια στιγμή σκίτσα όμορφα και αισιόδοξα. Ποιος είναι Ο Πάνος Ζάχαρης γεννήθηκε το 1982 και σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας και στη Σχολή Ορνεράκη. Εργάζεται ως πολιτικός γελοιογράφος στο «Ποντίκι» και δημιουργεί κόμικς για την ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr. Εδώ και μερικούς μήνες συνεργάζεται με το «Καρέ Καρέ» της «Εφ.Συν.», στην πρώτη σελίδα του οποίου σκαρώνει τρομακτικά πολιτικά παραμύθια με τη σειρά «Scary Tales». Πηγή
  14. O Τάσος Μαραγκός (Tasmar) δημιουργεί κόμικς εδώ και 19 χρόνια και είναι υπεύθυνος για τα “Krak Komiks”, τα «Αδέσποτα Σκίτσα», το «Όλα είναι Κόμικξς», το “Holy Shit Comix!” και τώρα τελευταία και για την εικονογράφηση του βιβλίου του Βασίλη Παπαθεοδώρου «Μα γιατί μου φταίνε όλα;! (το βιβλίο της γκρίνιας)», από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Εκτός από αυτά, έχουμε δει τη δουλειά του στο «9», στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και πολλά άλλα. Προσφάτως όλα τα επεισόδια του “Hard Rock” συγκεντρώθηκαν και κυκλοφόρησαν σε έναν όμορφο τόμο και στο πλαίσιο αυτής της κυκλοφορίας, είχαμε την ευκαιρία και τη χαρά να μιλήσουμε μαζί του για το “Hard Rock”, τα κόμικς και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Έχω διαβάσει κατά καιρούς ότι έχεις δηλώσει ότι έχεις επηρεαστεί από τους Peter Bagge , Robert Crumb, Gilbert Shelton, Andrea Pazienza, κλπ. Κάποιος Έλληνας μέσα σ’ αυτούς; Σίγουρα μου άρεσε πολύ ο Λέανδρος, όταν ήταν στην «Βαβέλ». Δεν ξέρω όμως αν με έχει επηρεάσει. Κάποιοι σε επηρεάζουν και το βλέπεις εμφανέστατα στη δουλειά σου, όπως στο σκίτσο ή στο σενάριο. Κάποιοι άλλοι σε επηρεάζουν χωρίς να το βγάζεις στη δουλειά σου ή μπορεί να το βγάζεις και να μη φαίνεται. Αυτό είναι το καλύτερο φυσικά. Θυμάσαι το πρώτο κόμικ που διάβασες ποτέ; Χμ… Εδώ δεν θυμάμαι τι διάβαζα πριν από 5 χρόνια. (Γελάει). Το πρώτο κόμικ. Χμ… Σίγουρα θα ήταν κάτι σε «Μίκυ Μάους» ή «Ποπάυ». Θυμάμαι μία παιδική φωτογραφία, στην οποία με κρατάει η μάνα μου, μάλλον δεν περπατούσα ακόμα και έχω «Μίκυ Μάους» στα χέρια μου. Μάλλον κάτι τέτοιο θα ήταν. Μαμούθκομιξ ή κάτι παρόμοιο; Μαμούθκομιξ αργότερα αρκετά. Επειδή μεγάλωσα στη Σύρο, δεν έβρισκες τόσο εύκολα κόμικς. Δεν μιλάμε φυσικά για αμερικάνικα και τέτοια, αυτά με τίποτα. Ακόμα και το «Λούκυ Λουκ» και «Αστερίξ», τα έμαθα στην Αθήνα, που ανέβαινα με την μάνα μου το ’85-’86. Χριστούγεννα, βόλτες στο «Μινιόν», τέτοια πράγματα. Πηγαίναμε στην αδερφή της μάνας μου, η οποία μας φιλοξενούσε και είχε μεγάλη συλλογή από «Αστερίξ» και «Λούκυ Λουκ», τα οποία μου φαίνονταν πολύ «εξωτικά», αφού είχα συνηθίσει στα παπιά, στα «Μίκυ Μάους» και σε τέτοια. Γιατί σχεδιάζεις κόμικς; Γιατί διάβαζα. Διάβαζα, μου άρεσαν πάρα πολύ και από μικρός μου φαινόταν πολύ ωραίο, θυμάμαι ειδικά με το «Λούκυ Λουκ», να σκέφτομαι ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος, που ζει κάνοντας κάτι τέτοιο. Μου φαινόταν απίστευτο. Γι’ αυτό και γιατί μου αρέσει το μέσο γενικά: Η εικόνα και ο λόγος, με τους οποίους μπορείς να κάνεις φοβερούς συνδυασμούς. Διαβάζεις ακόμα; Έχεις τον χρόνο; Ναι φανατικά. Τον χρόνο δεν τον έχω. Έχω στο σπίτι ένα «βουνό» αυτή τη στιγμή στο τραπέζι, που μαζεύω εδώ και καιρό. Αλλά ναι, διαβάζω. Είναι και πολλοί δημιουργοί που θα σου πουν «εγώ δεν διαβάζω κόμικς, φτιάχνω μόνο». Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το κάνω… Και το να διαβάζω κόμικς και το να τα δημιουργώ, είναι μια σύνδεση με την παιδική μου ηλικία. Εκτός από μια περίοδο στην εφηβεία που νόμιζα ότι «τα κόμικς είναι για παιδάκια», αλλά μετά ξαναγύρισα. Πόση χρήση τεχνολογίας απαιτεί η δουλειά σου; Γίνονται όλα με το μολύβι και το χέρι και το περνάς από υπολογιστή ή είναι όλο υπολογιστής πλέον; Εξαρτάται πως θέλει να δουλεύει ο καθένας. Εντάξει, είναι πολύ σπάνιο πλέον να δουλεύει κάποιος μόνο με παραδοσιακά μέσα. Έχει αρχίσει και γίνεται πιο διαδεδομένο να δουλεύεις ψηφιακά μόνο, ειδικά τώρα που έχουν βγει τα Cintiq. Το Cintiq είναι ένα tablet, το οποίο είναι και μεγάλη οθόνη και δουλεύεις εκεί πάνω με ένα γάντι. Δεν μου αρέσει καθόλου. Θέλω σίγουρα να έχω χαρτί, μολύβι και μελάνι και μετά στον υπολογιστή χρώμα, κείμενο, τα «μπαλονάκια». Σπάνια θα το κάνω αποκλειστικά στο χέρι. Και μόνο το κείμενο που θα γράψεις, απαιτεί κάποιο χρόνο. Αν είναι για κάποια έκθεση, θα το κάνω, αλλά αν είναι για ολόκληρο τεύχος, θα χρησιμοποιήσω υπολογιστή. Κάποιο αστείο ή παράξενο περιστατικό από κάποιο signing, Comicdom κλπ, στο οποίο έχεις πει «Ω ρε διάολε πως μπλέχτηκα εγώ σ’ αυτό» ή «Τι είναι αυτός ο τύπος» κλπ; Θα σου πω κάτι που μου συνέβη τώρα τελευταία σε ένα φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη. Κλείνει 9, για παράδειγμα, την Κυριακή το φεστιβάλ, είναι 8:50, οπότε έχω αρχίσει και μαζεύω σιγά-σιγά το τραπέζι. Εμφανίζονται δύο κυρίες, γύρω στα 70 περίπου, αλλά φαίνονταν αστικής τάξης, με τα κοσμήματα τους, με την όλη συμπεριφορά. Έδειχναν πολύ ενδιαφέρον, με ρωτούσαν για τα πράγματα που έχω και ποια από αυτά μπορούν να τα βρουν σε βιβλιοπωλεία. «Αυτά τα βρίσκετε στα βιβλιοπωλεία και αυτά (είχα κάποια μαγνητάκια, κάποιες αφίσες κλπ) μόνο από μένα». «Α, ωραία», λένε, «θα πάρουμε ένα μαγνητάκι για να στηρίξουμε, αφού τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε και σε βιβλιοπωλεία». Έχω βγάλει ένα μαγνητάκι με έναν παππά που λέει “free spanking”. Είναι να πάρουν δύο μαγνητάκια, ετοιμάζουν το δίευρο και με ρωτάει η μία από τις δύο κυρίες με πολύ αθώο ύφος «Τι σημαίνει spanking;» (γελάμε κι οι δύο). Εγώ κόλλησα εκείνη την ώρα, ήταν μεγάλες σε ηλικία, λέω «Εε τι να σας πω τώρα, εμ.. σημαίνει σφαλιάρα». Πετάγεται μία κοπέλα που με βοηθούσε στο τραπέζι και λέει «Σεξουαλική σφαλιάρα» (γέλια). Το κατάλαβε η κυρία, λέει «Α οκ» και συνέχισε και πήρε το μαγνητάκι, χωρίς να πει κάτι τύπου «Ααα τι είναι αυτά τα πράγματα». Προς τιμήν τους πάντως. Θα έμπαινε άνετα και ως ιστορία στο Hard Rock, έτσι; Και ιστορία και στριπάκι θα μπορούσε να γίνει! Κάτι ενδιαφέρον που έχεις διαβάσει τον τελευταίο καιρό από Έλληνα ή ξένο κομίστα; Έχω διαβάσει αρκετά τον τελευταίο καιρό. Χτες βράδυ διάβαζα το τελευταίο τεύχος του “Love and Rockets”, απ’ τα αδέρφια Hernandez. Βγάζουν 40 χρόνια κόμικς και είναι σαν να τα διαβάζεις για πρώτη φόρα. Φοβερή δουλειά και το κρατάνε ακόμα πολύ καλά. Υπάρχει συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ της ελληνικής σκηνής ή υπάρχουν μικροί και λίγο μεγαλύτεροι κύκλοι; Αλληλεγγύη δεν υπάρχει. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει και ένα σωματείο σκιτσογράφων. Οι γελοιογράφοι έχουν κάποιο σύλλογο, αλλά καλό θα ήταν να υπάρχει και για μας, ως εργαζόμενους. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει, αφού ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και υπάρχουν μετά κι αυτοί οι μικροί κύκλοι που είπες. Φυσικά υπάρχουν κι οι ίντριγκες, λογικό είναι. Η δουλειά που κάνει ο ένας μπορεί να μην αρέσει στον άλλον. Αλλά και μένα, δεν μου αρέσει η δουλειά κάποιων, αλλά την εκτιμώ. Μπορεί να μην διαβάσω τα κόμικς τους, αλλά τη δουλειά τους θα την αναγνωρίσω: κάνει καλό ή κακό σενάριο, καλό σχέδιο, πολύ καλό σχέδιο κλπ. Μου κάνει εντύπωση που δεν έχει δημιουργηθεί κάτι αντίστοιχο με την ελληνική rock και metal σκηνή στην μουσική, γι’ αυτό ήθελα να το ρωτήσω Τρώμε πολύ χρόνο μόνοι μας, ενώ στην μουσική υπάρχει περισσότερη συντροφικότητα είτε στην μπάντα είτε στο live που θα παίξουν 2-3 μπάντες μαζί. Στο κόμικ και στο σκίτσο δεν υπάρχουν αυτά, υπάρχει πολλή μοναξιά στο σπίτι, οπότε δημιουργούνται αυτοί οι μικροί κύκλοι με τα άτομα που, δεν είναι απαραίτητο ότι ταιριάζει η δουλειά τους, απλώς έτυχε να είναι φίλοι. Πιστεύω ότι στο θέμα των κόμικς, θα μπορούσε κάποιος να ενώσει τους δημιουργούς. Αυτό είχε κάνει κάποτε ο Μαστοράκης με το «9», το οποίο έδωσε boost στη ελληνική σκηνή και με τον τρόπο που λειτουργούσε, παρόλο που έπεσε στο τέλος. Συνεργάστηκα κι εγώ μαζί τους, αλλά προς το τέλος, που είχε πέσει, οπότε δεν είναι καλό που το λέω (γελάει). Για 10 χρόνια έκανε κάτι πολύ σημαντικό, γιατί έβαζε τα κόμικς στα σπίτια μας και πλήρωνε τους δημιουργούς. Μας έπαιρναν στα σοβαρά. Όχι όπως σε άλλες περιπτώσεις που ήθελαν να συνεργαστούμε, αλλά δεν έδιναν λεφτά. - Για ποιο λόγο δεν δίνετε λεφτά; - Δεν υπάρχει budget. Μια χαρά budget υπάρχει και δεν μιλάμε για τώρα που υπάρχει η κρίση, μιλάμε για πριν 7-8 χρόνια. Κάποιος θα μπορούσε να ενώσει τη σκηνή. Κάποιο σοβαρό άτομο που ξέρει τη δουλειά να φτιάξει ένα περιοδικό. Αλλά μετά μπλέκουμε σε άλλα… Ποιός θα χρηματοδοτήσει το περιοδικό κλπ, κλπ. Και η «Βαβέλ» και το «9» ήταν από τις αγαπημένες μου και πιστεύω καλύτερες ελληνικές δουλειές συλλογικού χαρακτήρα. Και η «Βαβέλ» ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι. Αυτό είναι και το κρίμα για την ελληνική σκηνή. Εκεί γύρω στο 2007-2008, άρχισε να ανεβαίνει πολύ η ελληνική σκηνή με παραγωγές, εκδοτικούς οίκους, δημιουργούς καινούρια ονόματα που έκαναν φοβερές δουλειές και τότε «έσκασε» η κρίση. Το «9», για παράδειγμα, έκλεισε λόγω της οικονομικής κρίσης που βίωσε και η εφημερίδα. Δηλαδή αν δεν υπήρχε όλο αυτό το πράγμα, η ελληνική σκηνή θα είχε πάει ακόμα καλύτερα από ότι τώρα, που ήδη πάει καλά. Η κρίση δεν πήγε πίσω το κόμικ στην Ελλάδα. Κάποτε πήγαινες στο Comicdom και μπορούσες να πάρεις όλα τα καινούρια ελληνικά που είχαν κυκλοφορήσει. Πλέον, είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός τους, που χρειάζεται μεγάλο πορτοφόλι για να το κάνεις αυτό. Ανεβαίνει και η παραγωγή και το επίπεδο, με τις πωλήσεις υπάρχει ένα θέμα γιατί δυσκολεύεται και ο κόσμος. Θεωρείς ότι κάποιοι σκιτσογράφοι που είναι «γνωστοί» στην Ελλάδα, κάνουν καλό ή κακό; Σου θέτω ως παράδειγμα τον Αρκά με τα πιο πολιτικά του σκίτσα του τελευταίου διαστήματος και την απόφαση του να συνεργαστεί με το «Πρώτο Θέμα», αποφάσεις που και οι δύο έχουν ξεσηκώσει κύμα αντιδράσεων. Κάνει καλό, σας προσφέρει δημοσιότητα, έστω και κακή ή δεν σας επηρεάζει; Ο Αρκάς είναι μια κατηγορία μόνος του. Αν ρωτήσεις κάποιον στο δρόμο που δεν ασχολείται με κόμικς «πες μου κάτι σχετικό με κόμικς» θα σου πει «Αρκάς». Το κακό είναι ότι ο κόσμος δεν το ψάχνει πιο πολύ. Και μπορεί να μην φταίει μόνο ο κόσμος, αλλά και τα μαγαζιά. Π.χ. θυμάμαι το Public στη Θεσσαλονίκη, όταν ζούσα εκεί, που είχε 3 βιβλιοθήκες “Graphic Novel”, μια βιβλιοθήκη που έλεγε “Manga” και μία που έλεγε «Αρκάς». Και εμείς οι υπόλοιποι κάπου καταχωνιασμένοι και αν. Νομίζω ότι θα έπρεπε να δοθεί λίγος χώρος και σε μας, γιατί υπάρχουν αξιόλογες δουλειές. Ειδικά φέτος είδα φοβερά καινούρια πράγματα και μάλιστα κι από κορίτσια, τα οποία αποτελούν και την πλειοψηφία στα καινούρια ταλέντα στην Ελλάδα. Διαβάζοντας το Hard Rock, είδα και ένα poster για συμμετοχή του στο Βερολίνο. Πώς προέκυψε αυτό; Είχαμε βγάλει το πρώτο επεισόδιο του Hard Rock στα αγγλικά το 2012. Ο Λευτέρης Σταυριανός (Jemma) μου είχε προτείνει να πάμε σε ένα φεστιβάλ στο Λονδίνο με αυτό, να δούμε τι θα γίνει. Επειδή είχαν περάσει 5 χρόνια από όταν είχε κυκλοφορήσει, ήθελα να είναι προσεγμένο, οπότε έκατσα και το ξανασχεδίασα με καινούριο σχέδιο. Το αγγλικό Hard Rock, το πρώτο, είναι ακριβώς το ίδιο, όλο ξανασχεδιασμένο από την αρχή. Δεν έγιναν τρομερά πράγματα, είχαν μείνει κάποια κομμάτια. Τον Σεπτέμβρη του 2011 είχα πάει διακοπές στο Βερολίνο. Εκεί, στο διεθνές φεστιβάλ λογοτεχνίας του Βερολίνου, ήταν και μια μέρα αφιερωμένη στα κόμικς – graphic novel, αν και δεν συμφωνώ με τον όρο. Πήγα, παρακολούθησα κάποιες ομιλίες και είχε άτομα από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Από την Ελλάδα τότε ήταν ο Αλέκος Παπαδάτος, ο οποίος παρουσίαζε το Logicomix. Εκεί γνωρίστηκα με τους διοργανωτές και την επόμενη χρονιά, που συνέπεσε μάλιστα με την μετακόμιση μου στο Βερολίνο, κάλεσαν εμένα. Στο πλαίσιο της αντίστοιχης μέρας comics – graphic novel, παρουσιάστηκε το Hard Rock, μαζί και με μια έκθεση στο γαλλικό ινστιτούτο στο Βερολίνο. Δεν έγινε κάτι άλλο, δεν εκδόθηκε εκεί πχ, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το κυνήγησα κιόλας. Τώρα που βγήκε ο τόμος, σκεφτόμαστε με τον Λευτέρη (Σταυριανό) να το δούμε για Αμερική, Γαλλία και Ισπανία. Είδα σωστά ότι τα Αδέσποτα Σκίτσα συμμετείχαν σε έκθεση στη Σύρο; Τα Αδέσποτα Σκίτσα ξεκίνησαν όταν γύρισα από το Βερολίνο και εγκαταστάθηκα για λίγο στο Ρέθυμνο και όντας σε μια πολύ δημιουργική φάση, σχεδίαζα συνεχώς. Τα σκίτσα αυτά τα μάζεψα για μια έκθεση στη Θεσσαλονίκη, κολλούσε κι ο τίτλος και έτσι δημιουργήθηκαν. Μετά υιοθέτησα και το ίδιο όνομα στο στριπάκι για την «Εφημερίδα των Συντακτών» και δεν χρησιμοποίησα το «Όλα είναι κόμικξς!» που είχα στην «Ελευθεροτυπία» και στο SoComic. Και μετά τη Θεσσαλονίκη έγινε και στη Σύρο, άλλες 2 φόρες. Είναι και πολύ ωραίος ο τόμος και πολύ προσεγμένη έκδοση. Έχοντας διαβάσει τα ΚΡΑΚ κόμικς τότε και τώρα συγκεντρωμένα εδώ, νομίζω ότι είναι πολύ πιο ωραία. Είπαμε με τον Λευτέρη να κρατήσουμε όσο το δυνατόν πιο χαμηλή την τιμή του Hard Rock και να μην το βγάλουμε με σκληρό εξώφυλλο πχ, ώστε να είναι προσιτό στον κόσμο. Και σε αυτούς που είχαν διαβάσει τα παλιά και τα θέλουν συγκεντρωμένα και για τους καινούριους αναγνώστες. Και νομίζω ότι για 288 σελίδες, καλά τα πήγαμε. Θες να μας πεις μερικά λόγια τον τόμο του Hard Rock και τα διάφορα «καλούδια» που περιέχει; Έχει όλες τις παλιές ιστορίες συγκεντρωμένες, έχει ένα καινούριο επεισόδιο 26 σελίδων και έχει μια τετρασέλιδη ιστορία με κάποιους guest artists, όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις. Όταν ετοίμαζα το βιβλίο, μου ήρθε η ιδέα να ετοιμάσω αυτή την ψυχεδελική ιστορία που συμμετέχουν διάφοροι δημιουργοί. (Σημείωση: Με συμμετοχές από: Δημήτρη Κάσδαγλη, Tomek, Μιχάλη Διαλυνά, Χρήστο Σταμπουλή, Κωστή Τζωρτζακάκη, Κώστα Κυριακάκη, Πέτρο Χριστούλια, Θανάση Ψαρρό, Γιώργο Γούση, Johnny Sapilla, Ηλία Κυριαζή, Γιάννη Ρουμπούλια, Δημήτρη Πανταζή, Δημήτρη Καμένο, Αγγελική Σαλαμαλίκη, Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη, Τάσο Ζαφειριάδη και Τάσο Παπαϊωάννου). Πόσο «αληθινές» είναι οι ιστορίες που διαβάζουμε στο Hard Rock; 80 fiction – 20 αληθινά. Υπάρχουν ιστορίες που είναι πραγματικές. Το πρώτο επεισόδιο με τις φυλακές είναι αλήθεια. Είχαμε μπάντα όταν ήμουν 15-16 χρονών, το κτίριο αυτό υπάρχει ακόμα, και είχαμε ένα κελί που παίζαμε. Οι εικόνες που έχω σκιτσάρει είναι από φωτογραφίες που έχω από τότε. Αυτό με την καθηγήτρια στην 5ήμερη, δεν έχει γίνει (γέλια). Αυτό με τις τουρίστριες, δεν έχει γίνει αλλά θα μπορούσε. Ήμασταν σε νησί και προλάβαμε το τέλος της εποχής του “Greek Kamaki”. Έτσι γεννήθηκε η ιστορία με τα καρπούζια. Είναι κάποιος από όλους ο Τάσος ή οι χαρακτήρες έχουν κομμάτια από διάφορους; Δεν είναι κάποιος ο Τάσος. Πολλοί μου λένε από τα πρώτα τεύχη κιόλας, ότι «είσαι ο Μάρκος». Μοιάζω λίγο, αλλά δεν είμαι. Ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω τον εαυτό μου, ούτε το alter ego μου. Όλοι έχουν στοιχεία κι από μένα, κι από άλλο κόσμο. Απλώς με βοηθάνε οι αληθινές ιστορίες και οι αληθινές προσωπικότητες να χτίσω την ιστορία. Να φανταστώ ότι τα μουσικά γούστα του Μάρκου, σε βρίσκουν σύμφωνο. Είδα t-shirts Ramones, Motorhead, Iron Maiden, Cramps κλπ. Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ. Στην αρχή metal, μέχρι το 1993 που έφυγε ο Dickinson από τους Iron Maiden και ξενέρωσα. Δεν έχω ακούσει οτιδήποτε καινούριο έχουν βγάλει από τότε, μόνο αν πετύχω κάτι στο ραδιόφωνο. Τότε άρχισα να ακούω πιο πολύ και punk, new wave. Και πριν άκουγα, π.χ. σε μαγαζιά που συχνάζαμε για καφέ ή μπύρα, απλώς τότε άρχισα να τα εκτιμώ πιο πολύ. Στην πορεία των κόμικς βλέπουμε τον Μάρκο και τον Γόγο να μεγαλώνουν, να πηγαίνουν στρατό κλπ. Θα τους δούμε αργότερα με γυναίκες, παιδιά, σακούλες supermarket και την υπόλοιπη «φυσική εξέλιξη»; Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλές ιδέες για τον Μάρκο. Όπως βλέπουμε φεύγει από την Σύρο, θα είναι στην Αθήνα όπου δεν θα λέγεται Hard Rock πλέον, γιατί αυτό ήταν συνδεδεμένο με το νησί. Το κακό είναι ότι δεν βγαίνουν πολλά χρήματα με αυτό και για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να έχω κάνει παράλληλα κι άλλες δουλειές, για να υπάρχουν τα χρήματα. Όπως, παραδείγματος χάριν, έγινε τώρα με την εικονογράφηση για τις εκδόσεις Καστανιώτη (Βασίλης Παπαθεοδώρου «Μα γιατί μου φταίνε όλα;! (Το βιβλίο της γκρίνιας)»), το οποίο βοηθάει να βγάζω κάποια χρήματα και μετά να κάνω και κάτι άλλο. Αν μπορούσα να ζω με το να κάνω μόνο τον Μάρκο, θα τον βλέπαμε να πηγαίνει μέχρι και στο γηροκομείο. Γενικά το «ψήνω» πολύ να φτιάξω και επόμενα επεισόδια σε πιο προσεγμένες εκδόσεις από τα τευχάκια και με επεισόδια μεγαλύτερα των 24 σελίδων που είναι μέχρι τώρα. Μου δίνεις πάσα για την επόμενη ερώτηση τώρα. Ένας μουσικός, π.χ. ροκ, τζαζ, θα χρειαστεί να παίξει στα μπουζούκια για να βγάλει τα προς το ζην και να κάνει αυτά που θέλει. Ένας φωτογράφος γάμους και βαφτίσεις. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο για έναν σκιτσογράφο; Οι εικονογραφήσεις. Άλλες μπορεί να του αρέσουν και άλλες να μην του αρέσουν, αλλά είναι επαγγελματικό το θέμα. Και γραφιστικά ίσως, αλλά δεν είναι απαραίτητο όσοι ασχολούνται με την εικονογράφηση να έχουν και γνώσεις γραφιστικής. Κι εγώ γραφιστική σπούδασα, αλλά με εικονογράφηση ασχολούμαι. Πιστεύεις έχουν μειωθεί ή εξαλειφθεί οι «κολλημένοι» γονείς και δάσκαλοι που βλέπουμε στο Hard Rock; Όχι, πιστεύω ότι έχει γίνει χειρότερο και δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε, βλέπεις μια μεγαλύτερη «ελευθερία» στο δρόμο, όπως π.χ. περισσότερα τατουάζ και piercing. Στα ‘90s αναγκαζόμουν να βγάζω τα σκουλαρίκια στο σχολείο και είχα φάει αποβολή για σκισμένο παντελόνι. Παρ' όλο όμως που βλέπεις τα τατουάζ στο δρόμο, πιστεύω ότι υπάρχει περισσότερος συντηρητισμός. Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος που έχει γίνει αυτό, είναι ο φόβος για το πώς έχουν γίνει τα πράγματα, δεν ξέρω. Είδα τώρα τελευταία και αυτό με τον παπά τον επιδειξία. Η κοπέλα το δημοσιοποίησε και έπεσαν να τη φάνε. «Δεν γίνεται να φταίει ο παππάς!». Αυτά υπάρχουν χρόνια τώρα. Πόσο εύκολο είναι να εκδώσει κάποιος κόμικ στην Ελλάδα; Ειδικά αν δεν είναι με υπερήρωες με κάπα και κολάν; Είναι εύκολο νομίζω. Στην Ελλάδα δεν θα δεις τέτοια κόμικ, υπερηρωικά. Πιστεύω είναι εύκολο, αρκεί να κάνεις καλή δουλειά. Αν κάνεις καλή δουλειά, θα σε εκδώσουν. Εδώ βλέπω να εκδίδονται πράγματα, τα οποία δεν… Υπάρχει κι αυτή η άποψη ότι είμαστε κλίκα, αλλά αυτό δεν ισχύει. Αν πας στον Λευτέρη στο Jemma και κάνεις πραγματικά καλή δουλειά, θα σε εκδώσει. Προτιμάς να ασχολείσαι με δικό σου σχέδιο και σενάριο, σωστά; Ναι. Τόσα χρόνια που το κάνω, μόνο τώρα ασχολήθηκα με την εικονογράφηση καθαρά, όπως στο βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου, με τον οποίο δέσαμε και κάναμε μαζί τη δουλειά. Επόμενα σχέδια; Κάτι που ετοιμάζεις; Είδα ανέβασες κάτι στο Facebook για τον Henri de Toulouse-Lautrec. Θες να μας πεις κάτι γι’ αυτό; Δεν είναι κόμικ ο Toulouse-Lautrec. Έχει να κάνει με μια έκθεση αφίσας που θα γίνει στο μουσείο Μπενάκη τον Σεπτέμβριο. Μια έκθεση προς τιμήν του, που ξεκίνησε από την Γαλλία με 100 έργα και επέλεξαν και 16 άτομα από Ελλάδα, από διάφορους τομείς: εικαστικούς, designers, γραφίστες. Κι από τον χώρο των κόμικς, επέλεξαν εμένα. Για άλλα μελλοντικά σχέδια δεν έχω ιδέα. Έχω πολλές ιδέες, αλλά πρέπει να κοιτάξω και το βιοποριστικό κομμάτι. Σε βοηθάει το deadline; Ναι. Όταν ήμουν στο SoComic είχα καθημερινό deadline για 5 μέρες την εβδομάδα, για 7 μήνες. Στην αρχή είχα σκεφτεί «πώς θα το κάνω αυτό;» και είχα ετοιμάσει 30 στριπάκια, να έχω για έναν μήνα. Μόλις ξεκίνησε να δημοσιεύεται, είχα άλλα 30 έτοιμα. Κάποια στιγμή έφτασα να μην έχω για την επόμενη μέρα. Στην αρχή ήταν τρομακτικό αυτό, αλλά μετά από 1-2 εβδομάδες κυλούσε πολύ ωραία. Ήταν και η καλύτερη περίοδος επαγγελματικά, γιατί έκανα μόνο αυτό: Στριπάκια, ότι ήθελα και πληρωνόμουν γι’ αυτό. Το είχα προσαρμόσει πολύ ωραία στην καθημερινότητα μου: Ξυπνούσα, έπινα τον καφέ μου, έλεγα «τι θα κάνω σήμερα;», θα δω λίγη επικαιρότητα, είναι καλοκαίρι; Θα κάνω κάτι καλοκαιρινό. Πάσχα; Κάτι πασχαλινό. Οπότε το ετοίμαζα και το έστελνα κάθε απόγευμα. Το deadline πάντα βοηθάει. Αν και υπάρχουν φορές που λες «έχουμε καιρό» και τελικά παραδίδεις τελευταία μέρα. Μιλήσαμε για πολλά ακόμα: την «Ντόροθυ», όχι από τον «Μάγο του Οζ», αλλά από τη Σύρο, τον Αρκά και τη συνεργασία του με γνωστή εφημερίδα, μοιραστήκαμε συγκλίνουσες σκέψεις και ιδέες για την αξιοπρέπεια, τα «όχι» που πρέπει να λέγονται ειδικά σε μέσα που ξέρεις ότι προωθούν τον ναζισμό και δεν συμφωνείς, τους Last Drive, για τα έντυπα που θέλουν να πληρώνουν τους καλλιτέχνες με προβολή, για κάποια επόμενα σχέδια του, για τη φορολογία που δεν βοηθάει ιδιαίτερα να γίνουν πράγματα, τη γραβάτα του Καμμένου και πολλά ακόμα που δεν χωράνε εδώ. Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν σε κερδίζουν μόνο με τα έργα τους, αλλά και με τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα τους και ο Τάσος είναι ένας από αυτούς. Θέλω να ευχαριστήσω τον Τάσο για τη συζήτηση – συνέντευξη που μας παραχώρησε και ευελπιστώ να τα ξαναπούμε σύντομα, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας κάποιου καινούριου επεισοδίου του “Hard Rock”! Και το σχετικό link...
  15. Κόμικς με όλα τους τα λιπαρά Συντάκτης:Γιάννης Κουκουλάς Εχει περάσει, ευτυχώς, ανεπιστρεπτί η εποχή που για να θεωρηθείς σημαντικός δημιουργός έπρεπε να σχεδιάζεις τουλάχιστον σαν τον Bilal ή τον Manara. Λίγες γραμμές και φαινομενικά απλά σχέδια όταν συνοδεύονται από ευφυή σενάρια ανατρεπτικού χιούμορ μπορούν να συνθέτουν συναρπαστικές μικρές ιστορίες. Το Full Phat του Βαγγέλη Χατζηδάκη έχει πολλές τέτοιες Τα κόμικς δεν είναι μόνο σχέδια. Εχουν και σενάρια. Και, πάνω απ’ όλα, είναι αφηγήσεις. Είναι μια οπτική και αφηγηματική τέχνη. Από τα συστατικά που τη συνθέτουν κανένα δεν είναι δευτερεύον. Ολα συμβάλλουν με όρους ισοτιμίας στο τελικό αποτέλεσμα. Γιατί το ζητούμενο είναι ο αρμονικός συνδυασμός τους σε σχέση πάντα με το θέμα της ιστορίας και τις προθέσεις του δημιουργού τους. Τα κόμικς του Copi και του Reiser παλαιότερα, με την επιτηδευμένη τραχύτητά τους, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του Dalmaviva με τις σφραγισμένες πόρτες κελιών, η ομοιομορφία και η σχεδιαστική απλοποίηση των σταθερών χαρακτήρων στο «Σπιφ και Σπαφ» του Τάσου Ζαφειριάδη ή των μεταβαλλόμενων προσώπων της σειράς «Cyanide and Happiness» έχουν καταστήσει σαφές και με εμφατικό τρόπο ότι η αφήγηση δεν μπορεί να βασίζεται, τουλάχιστον όχι αποκλειστικά, στην πιστότητα των αναπαραστάσεων και τα συμπληρωματικά «καλολογικά» στοιχεία. Η πολυποικιλότητα των επιτυχημένων κόμικς της εποχής μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν στεγανά και προϋποθέσεις. Και η επιτυχία, συνήθως, έρχεται απρόβλεπτα. Απρόβλεπτη ήταν και η τεράστια επιτυχία των κόμικς του Βαγγέλη Χατζηδάκη όταν ξεκίνησε η δημοσίευσή τους στην πάντα ανοιχτή και φιλόξενη σε νέες τάσεις πλατφόρμα του socomic.gr πριν από περίπου δύο χρόνια. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα απέκτησαν χιλιάδες φίλους και επισκέπτες. Η ηλεκτρονική τους δημοσίευση είναι από τότε αδιάλειπτη ενώ πέρυσι κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος με το μέχρι τότε υλικό και πριν από λίγες εβδομάδες ο δεύτερος, αμφότεροι από τις εκδόσεις Jemma Press. Με τον εσκεμμένα παραπλανητικό τίτλο «Full Phat 3 (τυριά)» και εξώφυλλο ένα ολόκληρο κεφάλι τυρί «είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας “Full Phat” που αποτελείται από πέντε βιβλία» όπως σημειώνεται στο οπισθόφυλλο της έκδοσης. Και επιπλέον «περιέχει 100% αγνά και άσπιλα Phat Comicz, γνωστά κυρίως σαν το καλύτερο κακό κόμικ στην Ελλάδα». Ο Χατζηδάκης προφανώς αυτοσαρκάζεται με μετριοφροσύνη όταν χαρακτηρίζει το έργο του «κακό», η αλήθεια όμως είναι ότι τα κόμικς του είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι γεμάτα από λογοπαίγνια, επιτυχημένα κατά πλειονότητα και με λιγοστές εξαιρέσεις, βασίζονται σε γλωσσικές συγχύσεις μεταξύ αλλοπρόσαλλων χαρακτήρων που διαρκώς «πέφτουν από τα σύννεφα» και σε κυριολεκτικές προσλήψεις μεταφορών, παρομοιώσεων και μετωνυμιών που δημιουργούν εικονογραφημένα ανέκδοτα. Αλλά εξίσου επιτυχημένα είναι και τα σχέδια, η υποτιθέμενη «αχίλλειος πτέρνα» του δημιουργού τους. Αφενός γιατί αποδεικνύουν τη δυνατότητα και την ικανότητα ενός καλλιτέχνη να εξωθεί την απλοποίηση στα άκρα χωρίς, ωστόσο, να απεμπολεί την παραπομπή των αφηγήσεων του σε «πραγματικά» φανταστικά πρόσωπα και υπαρκτές καταστάσεις, αφετέρου γιατί η απλοποίηση αυτή έχει στόχο τον ιδεότυπο των πρωταγωνιστών, δηλαδή ημών των αναγνωστών. Ενας κύκλος με δυο τελίτσες για μάτια και δυο γραμμές για φρύδια που εξαφανίζονται στο ένα καρέ και επανεμφανίζονται στο επόμενο αποκτά άφθαστη εκφραστικότητα όταν εισάγεται σ’ αυτόν μια μαύρη «τρύπα» στόματος που αλλάζει σχήματα και αποδίδει μια ατέλειωτη γκάμα συναισθημάτων. Μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ του ανιαρού, του επίπεδου, του άνευρου από τη μια και του απολαυστικού, ευφυούς, εμπνευσμένου από την άλλη. Το έργο του Χατζηδάκη, μέσα στη φαινομενική σχεδιαστική του απλότητα και εσκεμμένη «αδεξιότητα» είναι γεμάτο από τέτοιες μεταφορικές «χοάνες-στόματα» που εντέλει υποβαθμίζουν και παραμερίζουν στην αναγνωστική συνείδηση το σχεδιαστικά «ατημέλητο» επιτρέποντας να υπερτερήσει το αφηγηματικά άριστο. Πηγή
  16. Indian

    COMICSOAP

    Έχουμε διαβάσει κόμικς αφιερωμένα στα...κόμικς,αφιερωμένα στους δημιουργούς κόμικς,αφιερωμένα στα συνέδρια κόμικς...!Ε,ήρθε η ώρα να διαβάσουμε κι ένα κόμικ,αφιερωμένο στους ιδιοκτήτες κομικσάδικων...! Ο βετεράνος δημιουργός Σπύρος Δερβενιώτης,βασιζόμενος σε αφηγήσεις του Φραγκίσκου Ζουταλούρη,ανέβασε στο Socomic μερικά μονοσέλιδα στριπάκια,που έχουν σαν κύριο θέμα την καθημερινότητα ενός τυπικού ιδιοκτήτη κομικσάδικου και τρελαμένου με τα κόμικς και τα οποία ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να περάσουν από την οθόνη του υπολογιστή,στο χαρτί...!Έτσι κι έγινε,στο ComicDom 2017...!Στις σελίδες 45-48 τα κείμενα επιμελήθηκε ο ίδιος ο Φραγκίσκος Ζουταλούρης...! Η έκδοση της JEMMA κυμαίνεται στα ίδια πλαίσια με τις υπόλοιπες εκδόσεις της,εκτός φυσικά από το σκληρόδετο "Αφού μ'αρέσει να γυρνώ"...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο... Αφιέρωμα στον Σπύρο Δερβενιώτη
  17. Συνεπείς στο ραντεβού μας με τον θείο Αιμίλιο,την Ζοζεφίνα και την παρέα τους είμαστε κι αυτόν τον Απρίλιο...!Ο Αντώνης Βαβαγιάννης και οι εκδόσεις JEMMA κυκλοφόρησαν τα νέα Κουραφέλκυθρα,στα πλαίσια του ComicDom 2017...!Και πάλι τα στριπάκια είναι παρμένα από το Socomic,ενώ το άλμπουμ,σαν ποιότητα έκδοσης,κυμαίνεται ακριβώς στα ίδια επίπεδα με τις προηγούμενες,αντίστοιχες δουλειές του δημιουργού...! Την γραφιστική επιμέλεια είχε η Ελευθερία Σκλάβου...! Παλιότερα Κουραφέλκυθρα 2008,2014,2015,2016 Αφιέρωμα στον Αντώνη Βαβαγιάννη
  18. Άλλη μία σειρά από χιουμοριστικά στριπ που κυκλοφόρησαν στο Socomic,πήραν τον δρόμο για το τυπογραφείο,από την JEMMA...!Πρόκειται για την νέα δουλειά της Αλέξιας Οθωναίου, με τον (μεγάλο) τίτλο : "Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη",μία σειρά από μονοσέλιδες ιστορίες καθημερινότητας,που είχαμε την χαρά να αποκτήσουμε στο ComicDom 2017...! Η έκδοση είναι στενόμακρη,με ματ χαρτί που μοιάζει "βρώμικο" ( ) και προσωπικά το εξώφυλλο μου άρεσε αρκετά...!Είναι εντυπωσιακό...!Την σελιδοποίηση την επιμελήθηκε η Ελευθερία Σκλάβου...!Στην τελευταία σελίδα υπάρχει κι ένα σύντομο βιογραφικό της δημιουργού...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Αφιέρωμα στην Αλέξια Οθωναίου
  19. Για τρίτη συνεχόμενη φορά μετά το "Γυρνώ σαν την νυχτερίδα" και το "Τριγυρνώ μες την Αθήνα",η θρυλική παρωδία του Σκοτεινού ιππότη ξαναέρχεται στα χέρια μας...! Η έκδοση κυκλοφόρησε στο ComicDom 2017,από την JEMMA και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις δύο προηγούμενες εκδόσεις...!Γι'ακόμα μία φορά ο Πέτρος Χριστούλιας μας ξεναγεί στην "ασπρόμαυρη" Αθήνα του μεταπολέμου και μας πλημμυρίζει με έξυπνο χιούμορ κι όμορφες μελωδίες...!Το κόμικ πρωτοκυκλοφόρησε σε συνέχειες στο SoComic...! Περιέχει 4 κεφάλαια...! Για ένα καθαρό κούτελο Εμπορική πανήγυρις Βραδινή παράσταση Ρουφιανιά και κουτσομπολιό Επίσης υπάρχει κι ένα μικρό παράρτημα με την λίστα των τραγουδιών που ακούστηκαν,καθώς κι ένα σύντομο βιογραφικό του δημιουργού...! Η σελιδοποίηση έγινε από τον Φραγκίσκο Ζουταλούρη,την εκτύπωση την ανέλαβε η εταιρεία Πλέτσας Κ. - Κάρδαρη Ζ. ΟΕ και την βιβλιοδεσία η εταιρεία Μάντης Ι. και Υιοί ΕΕ - Βιβλιοδετική Αττικής...! Η έκδοση της JEMMA είναι κι αυτή την φορά απίστευτη κι ανθεκτικότατη...! Αφιέρωμα στον Πέτρο Χριστούλια
  20. Γι'άλλη μία χρονιά τα θρυλικά Κουραφέλκυθρα είναι και πάλι μαζί μας...! Αυτή την φορά έχουν το ίδιο εξώφυλλο και μπροστά και πίσω και μιας και είναι αυτόνομα στριπάκια,μπορούν να διαβαστούν και από τις δύο πλευρές...! Τα επεισόδια (και) αυτής της έκδοσης εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην γνωστή ιστοσελίδα socomic.gr...! Την γραφιστική επιμέλεια είχε η Ελευθερία Σκλάβου...! Η ποιότητα της έκδοσης είναι η χαρακτηριστική της Jemma...!Σκληρό εξώφυλλο,ματ χαρτί και θερμοκόλληση στην ράχη...!Γενικά πολύ ανθεκτικό τομάκι...! Όλη αυτή η προσπάθεια έγινε στην μνήμη του Γιάννη Καλαϊτζή...!
  21. Στα ερείπια ενός ένδοξου παρελθόντος Ο «Ανώνυμος ο Αθηναίος» του Κ. Σκλαβενίτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press και δημοσιεύεται διαδικτυακά στην πλατφόρμα socomic.gr «Καλά, μην περιμένετε να μάθετε Ιστορία διαβάζοντας αυτό το κόμικ στριπ», μονολογεί ο Φαίδρος ακουμπώντας σε μια σπασμένη κολόνα. Αυτός και οι συμπρωταγωνιστές του περιφέρονται και (νομίζουν πως) φιλοσοφούν σε μια παρακμασμένη πόλη «Στη σκιά της Ακρόπολης». Και μπορεί να μη μας διδάσκουν κάτι για το παρελθόν της, αλλά με ευφυείς αναχρονισμούς μάς μιλούν για την κατεστραμμένη Ελλάδα τού σήμερα Η εν εξελίξει οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια φέρνει συχνά την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή της διεθνούς ειδησεογραφίας και κατ' επέκταση στο στόχαστρο των πολιτικών γελοιογράφων όλου του κόσμου. Συνήθως αυτό γίνεται με στερεοτυπικές απεικονίσεις των Νεοελλήνων ή/και με γεμάτες κλισέ χιουμοριστικές παραπομπές στην αρχαιότητα και στο ένδοξο παρελθόν. Η σειρά «Ανώνυμος ο Αθηναίος» του Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη, που δημοσιεύεται διαδικτυακά στην πλατφόρμα socomic.gr με την υποστήριξη της ΙΟΝ και της οποίας το πρώτο μέρος με τίτλο «Στη Σκιά της Ακρόπολης»κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες σε έντυπη μορφή από τις εκδόσεις Jemma Press, αποφεύγει την πεπατημένη. Δεν επικαλείται τους εντέχνως καλλιεργημένους εθνικούς μύθους της υποτιθέμενης τρισχιλιετούς και τάχα αδιαίρετης ελληνικότητας, δεν μιλά για το δήθεν ξεχωριστό DNA των Ελλήνων που πάντα καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες κόντρα στους ξένους που τους επιβουλεύονται, αλλά ούτε και επιρρίπτει εύκολες ευθύνες με βάση το ίδιο DNA που «μας κάνει ικανούς για το καλύτερο και για το χειρότερο». Με πρόσχημα και μόνο το ένδοξο παρελθόν και φόντο τα ερείπιά του, προσεγγίζει την Αρχαία Αθήνα χωρίς καμιά διάθεση να την εξωραΐσει και να την εξιδανικεύσει, αλλά με προφανή στόχο να σχολιάσει το ζοφερό παρόν και πιθανό στόχο να προειδοποιήσει για τα επερχόμενα και τα μελλούμενα. Γι' αυτό και πρώτα απ' όλα κριτικάρει τον ναρκισσισμό, την εθελοτυφλία και τον εγωκεντρισμό των πρωταγωνιστών της, του αθεράπευτα αισιόδοξου και ρομαντικού Ανώνυμου του Αθηναίου, του δύσθυμου Φαίδρου και του ψευτοφιλόσοφου που ακούει στο όνομα Δάσκαλος. «Αναρωτιέμαι τι άνθρωποι μπορεί να ζουν πέρα από τη θάλασσα...», λέει ο Φαίδρος αγναντεύοντας με περίσκεψη το πέλαγος. «Πώς θα σου φαινόταν αν είχαν αναπτύξει έναν θαυμαστό πολιτισμό, ανώτερο από τον δικό μας;», του προτείνει ο Ανώνυμος ο Αθηναίος. «Ε, καλά, μη λέμε και ό,τι θέλουμε τώρα», τον αποπαίρνει επιτιμητικά ο Φαίδρος. Οι συνειδητοί και έξυπνα τοποθετημένοι αναχρονισμοί (το ίντερνετ, οι τηλεοράσεις που δεν σταματούν να παίζουν, οι διαφημιστικές τουριστικές πινακίδες κ.ά.) προσφέρουν στον Σκλαβενίτη (που πρόσφατα είχε σχεδιάσει τις ιστορίες του σταυρωμένου Σπάρτακου σε σενάριο του Δημήτρη Σαββαΐδη) την ευκαιρία να σαρκάσει το παρόν αλλά και να αυτοσαρκαστεί τόσο ως σκιτσογράφος όσο και ως Νεοέλληνας: «Το κόμικς αυτό έχει έναν σωρό αναχρονισμούς και ιστορικά λάθη!», επισημαίνει ο Ανώνυμος. Και ο Φαίδρος τού απαντά: «Ιστορικό λάθος ήταν η ένταξή μας στο ευρώ… Αλλά θα κοστίσει πολύ να το διορθώσουμε!». Πηγή Αφιέρωμα στον Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη
  22. Όπως μας πληροφορεί ο Παναγιώτης στο οπισθόφυλλο του τόμου, ο Κεράσης είναι ένας κεραμιδόγατος που αγαπάει τα κρουασάν (φροντίζει να τα κλέβει από τα περίπτερα με κάθε ευκαιρία) και το χιπ χοπ. Είναι κρυφά (ή και όχι και τόσο κρυφά) ερωτευμένος με τη Φουφού όπου με αφετηρία το Πολύγωνο και ακτίνα δράσης το σύμπαν, ..., ζουν και αναπνέουν μέρα με τη μέρα. Άλλη μια πολύ όμορφη δουλειά του Παναγιώτη Πανταζή στο γνώριμο ύφος του, όπου για άλλη μια φορά μπλέκει την καθημερινότητα με την αστική ποίηση. Μόνο που αυτήν τη φορά το κάνει με πολύ πιο γλυκό τρόπο. Αξίζει να σημειωθεί πως τον Μάιο, στο TheComicCon, κυκλοφορούσε ήδη η δεύτερη έκδοση. Τα επεισόδια της σειράς εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο socomic.gr ενώ πρόσφατα ξεκίνησε και η δεύτερη σεζόν Ευχαριστούμε για το 2ο εξώφυλλο την Kabuki.
  23. Βλέπουμε λοιπόν την φάτσα του θείου Αιμίλιου στο εξώφυλλο του κόμικ και μας ξυπνάνε ευχάριστες αναμνήσεις...! Το συγκεκριμένο τεύχος είναι η συνέχεια των Κουραφέλκυθρων,όπως δημοσιεύτηκαν στο socomic.gr από τον Απρίλιο του 2014 μέχρι τον Μάρτιο του 2015,καθώς και μία επιλογή από "ανέκδοτα με μέτριο γέλιο"...!Επίσης φιλοξενούνται και δύο guest artists οι οποίοι είναι ο Μιχάλης Διαλυνάς και ο Tomek...!Τέλος την γραφιστική επιμέλεια την έχει κάνει η Ελευθερία Σκλάβου...!
  24. Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Πρόκειται για την συνέχεια των περιπετειών του Καπετάν Νυχτερίδα,της παρωδίας του Batman,από τον Πέτρο Χριστούλια...!Φιλοξενήθηκε κι αυτό στην ιστοσελίδα socomic.gr (εκτός από τις σελίδες 75,76,77) και ήρθε στα χέρια μας σε χάρτινη μορφή από την Jemma...! Περιέχονται τέσσερα κεφάλαια : Ου γαρ έρχεται μόνον Ο γάμος του Καραγκιόζη Το είπε το φλιτζάνι Εκείνο το κρύο πρωινό Στις τελευταίες σελίδες υπάρχει μία λίστα με πληροφορίες από τα τραγούδια που "ακούστηκαν",καθώς επίσης κι ένα σύντομο βιογραφικό του δημιουργού...! Η σελιδοποίηση έγινε από τον Φραγκίσκο Ζουταλούρη,την εκτύπωση την ανέλαβε η εταιρεία Πλέτσας Κ. - Κάρδαρη Ζ. ΟΕ και την βιβλιοδεσία η εταιρεία Μάντης Ι. και Υιοί ΕΕ - Βιβλιοδετική Αττικής...! Η έκδοση είναι στα ίδια ακριβώς επίπεδα με το άλμπουμ "Γυρνώ σαν νυχτερίδα"...!Σκληρό εξώφυλλο και γυαλιστερό χαρτί...!Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν χρειαζόταν τέτοια ποιότητα...!Ίσως η τιμή να ήταν καλύτερη τότε...! Κι ένα "making of" του κόμικ...!
  25. Darrell

    FISH & STRIPES

    Άλλη μια συλλογή με ασπρόμαυρα σκιτσάκια του Έκτορα είναι εδώ! Το Fish & Stripes απαρτίζεται από σκιτσάκια, πολλά από τα οποία δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο socomic υπό τον γενικό τίτλο ''ανελκυστήρας''. Τα αξιαγάπητα αλλά πολλές φορές ιδιότροπα ζωάκια του Έκτορα έρχονται μια ακόμη φορά να σατιρίσουν, να μας μεταδώσουν σκέψεις και προβληματισμούς, να φέρουν στην επιφάνεια πικρές αλήθειες της σύγχρονης ζωής και να κάνουν τα χείλη μας να γελάσουν αλλά και να πικραθούν... Τα σκίτσα αυτά φιλοξενούνται στις σελίδες μιας καλαίσθητης έκδοσης μικρών διαστάσεων, από την PORK LTD, η οποία έχει εκδώσει κι άλλους τίτλους του καλλιτέχνη. Για όσους γνωρίζετε και προηγούμενους τίτλους του Έκτορα, το Fish & Stripes είναι μια ακόμη πηγή γέλιου και προβληματισμού, φιλοσοφίας της πραγματικότητας και τρυφερής σαρκαστικότητας... Μερικά δείγματα: Στην Πολιτεία και στο Solaris
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.