Search the Community

Ένα ακόμα πρότζεκτ animated ταινίας της DC φαίνεται να ακούγεται πολυ τις τελευταίες μέρες. Ήδη ακουγόταν από τον περασμένο Νοέμβριο πως μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Flash προετοιμαζόταν από του συντελεστές. Οι φήμες αυτές φάνηκαν αν επαληθεύονται με τον καλύτερο τρόπο την περασμένη Τετάρτη 25/4/2012. Η ταινία λοιπόν που πρόκειται να ακολουθήσει τα Superman VS the Elite και The Dark Knight Returns, ονομάζεται Flashpoint και αφορά το γνωστό κομιξ. H σχετική επιβεβαίωση ήρθε από τον Kevin Connroy ο οποίος αποκάλυψε πως έδωσε την φωνή του στον Batman για άλλη μια φορά σε μια ταινία όπου κύριο λόγο έχει ο Flash. Επίσημη σύνοψη: Η ημερομηνία κυκλοφορίας της ταινίας είναι η 30 Ιουλίου 2013. [imdb=tt2820466]

Με αφορμή την νέα ταινία “Superman” του Τζέιμς Γκαν, ανατρέχουμε στις κορυφαίες ενσαρκώσεις και περιπέτειες του εμβληματικότερου όλων των (υπερ)ηρώων. Όπως συμβαίνει με κάθε ήρωα που γεννά δίχως σταματημό περιπέτειες επί σχεδόν 9 δεκαετίες, σε διαφορετικά μέσα, και από την πένα εκατοντάδων διαφορετικών δημιουργών, έτσι κι ο Σούπερμαν πάντα άλλαζε. Στο κόμικ-σταθμό All-Star Superman των Γκραντ Μόρισον και Φρανκ Κουάιτλι, ο Σούπερμαν πεθαίνει ύστερα από υπερβολική έκθεση στον Ήλιο της Γης, και προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια ντουζίνα από υπεράνθρωπους άθλους – οι 12 άθλοι του Σούπερμαν, σα να λέμε – πριν αποδεχθεί τη μοίρα του. Εκείνη η σειρά 12 τευχών αντλούσε επιρροές και αναφορές από όλη την ιστορία του ήρωα, παρουσιάζοντας τον ίδιο αλλά και τις επιμέρους περιπέτειές του σαν ένα κολάζ διαφορετικών ιδεών, τόνων και προσεγγίσεων, μέσα από την πορεία δεκαετιών. Το All-Star Superman προτείνει την ιδέα πως δεν υπάρχει καθοριστική εποχή για τον Σούπερμαν, και δεν υπάρχει η σωστή εκδοχή του ήρωα – όλες υπήρξαν, άρα όλες υπάρχουν ταυτόχρονα. Είναι όλες, ταυτόχρονα ζωντανές. Παρ' όλα αυτά, η ιδέα της ελπίδας, του Μεγάλου Συμβόλου, μάλλον παραμένει ως κάτι το θεμελιώδες. Η εμβληματική πρώτη σελίδα εκείνου του κόμικ, που αφηγείται την πασίγνωστη πλέον ιστορία προέλευσης του ήρωα μέσα από 4 μόλις καρέ και 8 μόλις λέξεις, περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της ελπίδας. (Και κανείς αναγνώστης του κόμικ δε μπορεί να ξεχάσει εκείνη τη σελίδα). Γύρω από αυτό τον άξονα έχουν γραφτεί αμέτρητες ιστορίες, για ένα σωρό διαφορετικές εποχές. Πάντα οι ιστορίες αυτές αντικατοπτρίζουν κάτι από την εποχή τους, από την απλούστατη πρώτη εμφάνιση στο Action Comics #1 του 1938, μέχρι το πιο σκοτεινό και πολύπλοκο crossover των 2020s – και, όπως λέει και το All-Star Superman, είναι όλες εξίσου αληθινές. Φτάνοντας όμως στις μεταφορές για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, είχε πάντα ενδιαφέρον να κοιτάζουμε ποιος ήταν ο Σούπερμαν που παίρναμε κάθε φορά. Τι είχε να πει, και μέσα από τι είδους ιστορίες; Εξώφυλλα παλιών τευχών ACTION COMICS, με τις πρώτες περιπέτειες του Σούπερμαν. Στο μέσον, το ιστορικό τεύχος ACTION COMICS #1 του 1938, με την πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα. Ο νέος Σούπερμαν δια χειρός Τζέιμς Γκαν έχει κάτι από την ειλικρίνεια των παλιών κινουμένων σχεδίων, αλλά και κάτι την συναισθηματική αμεσότητα του All-Star Superman. Όπως κι η κλασική μίνι σειρά του 2008, έτσι και το νέο Superman προσπαθεί να πει μια ιστορία που περιλαμβάνει περισσότερες, κι είναι όλες διαφορετικές σε setting και σε στόχευση. Κι είναι, πιο αξιοσημείωτα από οτιδήποτε άλλο, μια πλήρης αντιστροφή σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο άντρα από ατσάλι της μεγάλης οθόνης: Τον σκοτεινό, νιχιλιστή Σούπερμαν του Ζακ Σνάιντερ, που παραμένει η πιο ακραία ίσως αποχώρηση που έχει δει ο ήρωας μέχρι σήμερα. Πώς φτάσαμε λοιπόν στον σημερινό Σούπερμαν, όπως τον ερμηνεύει ο Ντέιβιντ Κόρενσουετ; Αξίζει να κάνουμε μια αναδρομή σε μερικές ακόμα κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές που σημάδεψαν την πορεία του ήρωα – αλλά και την εποχή τους. Superman (1941) Τρία μόλις χρόνια μετά το ντεμπούτο του ήρωα στα κόμικς, τα Fleischer Studios (διάσημα για θρυλικά καρτούν όπως η Betty Boop κι ο Ποπάι) παρέδωσαν 17 περιπέτειες του Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων, τα οποία μέχρι και σήμερα θεωρούνται επαναστατικά. Η υφή των χαρακτήρων, η δυναμική δράση και η βαρύτητα που έχουν οι χαρακτήρες (σε αντίθεση με τις περισσότερες CGI live-action ταινίες που βλέπουμε ακόμα και σήμερα) δίνουν σε εκείνα τα καρτούν μια διαχρονική χροιά, ενώ παραμένουν σημείο αναφοράς για δεκαετίες. Σε αυτές τις περιπέτειες, στη σκιά κιόλας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο μεγάλος αμερικάνος ήρωας αντιμετωπίζει ξεκάθαρους εχθρούς σε απλές πλοκές – δεν είναι καιρός για πολυπλοκότητες. Η μαγεία αυτής της παραγωγής βρίσκεται στη δράση και στην τεχνική όπου προσφέρονται καθαρά και σαφή σημεία θριάμβου. Superman (1948) Atom Man vs. Superman (1950) Δύο κινηματογραφικά σίριαλ συνολικής διάρκειας 4 ωρών και 15 κεφαλαίων το καθένα, αποτέλεσαν την πρώτη live-action μεταφορά του ήρωα, με τον Κερκ Άλιν στον ρόλο. Στο πρώτο έργο βλέπουμε την προέλευση του Σούπερμαν, ενώ στο δεύτερο κάνει και το ντεμπούτο του στην οθόνη ο Λεξ Λούθορ. Καμία εκ των δύο δεν είναι πλέον essential θέαση, με επαναλαμβανόμενες πλοκές για να γεμίζει ο χρόνος και επαναχρησιμοποίηση υλικού. Όμως έχουν την ιστορική τους σημασία. Όχι μόνο επειδή αποτέλεσαν τακτικό ραντεβού για τους θεατές στη σκοτεινή αίθουσα, επεισόδιο μετά το επεισόδιο, αλλά και για το πώς θεμελίωσαν – σε live action κίνηση πλέον – την εικόνα και την αίσθηση του Σούπερμαν με την καλοσυνάτη του ενέργεια προσκόπου. Ένα είδος δηλαδή μη εγωιστικής, ανοιχτόκαρδης καλοσύνης που ο κόσμος είχε ανάγκη να βλέπει σε εκείνη την πρώιμη μεταπολεμική περίοδο. Superman (1978) Superman II (1980) Superman II: The Donner Cut (2006) Η πρώτη blockbuster era του Σούπερμαν έρχεται στα τέλη των ‘70s, με την καλύτερη μέχρι ακόμα και σήμερα εκδοχή του στο σινεμά. Μια τρομερά φιλόδοξη παραγωγή – με τον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Ντόνερ να γυρίσει το μεγαλύτερο μέρος του σίκουελ αμέσως μετά την παραγωγή του πρώτου φιλμ, και προτού αυτό κυκλοφορήσει – που μπορεί να συνάντησε εν τέλει μεγάλα προβλήματα, όμως έθεσε κάποια στάνταρ για το τι σημαίνει μεγαλεπήβολο κινηματογραφικό πρότζεκτ. Και σε έναν ήρωα σαν τον Σούπερμαν, δεν θα άξιζε τίποτα λιγότερο από αυτό. Οι δύο ταινίες του Ντόνερ διαθέτουν έναν εμβληματικό πρωταγωνιστή (Κρίστοφερ Ριβ ο αιώνιος Σούπερμαν), μια συναρπαστική Λόις Λέιν παιγμένη από τη Μάργκο Κίντερ κι έναν ορεξάτο villain στο πρόσωπο του Λεξ Λούθορ του αξεπέραστου Τζιν Χάκμαν, κλασικές πλοκές, στιγμές και ατάκες (από το «kneel before Zod» του Τέρενς Σταμπ μέχρι την πτήση γύρω από τον πλανήτη Γη που γυρνάει πίσω τον χρόνο). Αλλά πάνω από όλα, αποτελούν ιδανική έκφραση των ιδεών και των μέσων της χολιγουντιανής μηχανής για την παραγωγή ονείρων που ξεπερνούν την καθημερινότητα. Η πρώτη ταινία υποσχόταν πως θα πιστέψετε πως ένας άνθρωπος μπορεί να πετάξει, κι η εμπειρία ήταν αυτή ακριβώς. Στην μετάβαση από το counter culture των ‘70s στην περίοδο νοσταλγίας των ‘80s, μέσα και από μια μεταβαλλόμενη εικόνα του τι είναι και πώς μοιάζει ένα Μεγάλο Αμερικάνικο Μπλοκμπάστερ, ο Σούπερμαν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή – καλώς ή κακώς. Κι αν το σίκουελ εν τέλει έφυγε από τα χέρια του Ντόνερ και ολοκληρώθηκε όπως-όπως από τον διακεκριμένο βρετανό σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λέστερ μέσα από εκτεταμένα reshoots, τουλάχιστον δεκαετίες αργότερα μπορέσαμε να έχουμε επιτέλους ολοκληρωμένο το σίκουελ όπως αρχικά το είχε οραματιστεί ο Ντόνερ, μέσα από μια εξαιρετική home video κυκλοφορία. Superman III (1983) Superman IV: The Quest for Peace (1987) Μπαίνοντας βαθιά στα ‘80s και με τον Ριβ ακόμα στον ρόλο, το franchise χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο Ρίτσαρντ Λέστερ επιστρέφει επισήμως πλέον για να σκηνοθετήσει το τρίτο φιλμ, με τον Ρίτσαρντ Πράιορ σε κεντρικό ρόλο, ενώ το καταγέλαστο 4ο διαθέτει την επιστροφή την Κίντερ και του Χάκμαν μέσα όμως σε ένα εντελώς camp πλαίσιο με μεγάλο αντίπαλο έναν πυρηνικό μασίστα – μια ταινία όχι και τρομερά ανόμοια με το Rocky IV και την κατεύθυνση και εκείνου του franchise. Η ‘80s διάθεση απλούστευσης σε συνδυασμό με την πυρηνική απειλή έχουν σαν αποτέλεσμα έναν Σούπερμαν που δεν γεννά κανέναν θαυμασμό και δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο κοινό. Lois & Clark: The New Adventures of Superman (1993) Η επόμενη μεγάλη επιστροφή γίνεται μέσα από την ‘90s σειρά του ABC, η οποία όμως πλέον εστιάζει περισσότερο στην καθημερινή, «ανθρώπινη» πλευρά του ήρωα και βασίζεται σε πιο σύγχρονης αισθητικής κόμικς όπως του Τζον Μπερν – ο οποίος ανέλαβε τον ήρωα το 1986 και τον καθόρισε όσο ίσως κανείς άλλος. Στη σειρά, η έμφαση πέφτει στην καθημερινότητα του Κλαρκ Κεντ, στην περιπέτεια και το ρομάντζο με την Λόις Λέιν (στο ρόλο η Τέρι Χάτσερ), με μια διαρκή αγωνία για το αν θα αποκαλυφθεί η αληθινή του ταυτότητα, και με την εξισορρόπηση του (αληθινού) Κλαρκ με τον (ρόλο) Σούπερμαν. Όλα αυτά είναι παντελώς ‘90s πράγματα, με λιγοστές πολιτικές και ηθικές έγνοιες σε μια Δύση που πίστεψε τότε πως τα είχε ξεπεράσει όλα. Πολύ φαν και watchable, σε κάθε περίπτωση – από τις σειρές που ένιωθες πως έπαιζε διαρκώς η τηλεόραση, και πάντα θα καθόσουν να χαζέψεις. Superman: The Animated Series (1996) Μετά την επιτυχία του Batman: The Animated Series (που παραμένει σπουδαίο μέχρι και σήμερα), ο Μπρους Τιμ ανέλαβε να μεταφέρει και τον Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων. Φανταστικά χρώματα μια φουτουριστικής Μετρόπολις και ωραίες σκηνές δράσης που εξερευνούν όλη την πινακοθήκη αντιπάλων του ήρωα μέσα από ανάλαφρες και διασκεδαστικές περιπέτειες, συνθέτουν μια από τις απόλυτες μεταφορές Σούπερμαν. Εδώ τονίζεται ξανά ο ηρωισμός και η ελπίδα που ενσταλάζει ο ήρωας στον κόσμο, με τη δράση να παίρνει ξανά κεντρικό ρόλο. Με δική του αισθητική ταυτότητα και με απόλυτη επιτυχία στην αποστολή του, αυτό το Animated Series παραμένει στον αφρό των εκδοχών του Σούπερμαν στην οθόνη. Smallville (2001) Η έτερη μεγάλη τηλεοπτική πτήση του Σούπερμαν διαφοροποιείται από κάθε άλλη διασκευή, εστιάζοντας – όπως έλεγε κι ο άκρως επεξηγηματικός τίτλος – στα Χρόνια της Νιότης. Ή αλλιώς, ο Κλαρκ πριν βάλει τη μπέρτα και τη στολή και γίνει Σούπερμαν. Εφηβικό δράμα γεμάτο νεανικές αγωνίες, με τον νεαρό Σούπερμαν και τον νεαρό Λεξ Λούθορ ως φίλοι-πριν-γίνουν-εχθροί στο Smallville, με τη Λάνα πριν την Λόις (και μετέπειτα την ίδια τη Λόις), και με μια εφηβική ελπίδα και αίσθηση δραματικότητας να διαπερνά το μύθο. Εδώ ο ήρωας μπαίνει αποφασιστικά στα ‘00s κάνοντας το δικό του κομμάτι σε μια σύντομα κυρίαρχη μανία με ιστορίες προέλευσης και πρίκουελ, με ιστορίες που επεξηγούν και αναλύουν κάθε απειροελάχιστο κομμάτι ενός μύθου. Προς τιμήν του, δεν ενδιαφέρεται τόσο για αυτό (στις πρώτες σεζόν ειδικά) όσο για το να πει μια εφηβική ιστορία μέσα από το πρίσμα του αγνότερου των υπερηρώων – κι αυτό το καταφέρνει, τίμια. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μια εποχή τεράστιας ακμής για το είδος του teen drama στην τηλεόραση. Ο Σούπερμαν θα τη γλίτωνε; Superman Returns (2006) Διχαστικό στην εποχή του, διχαστικό μέχρι ακόμα και σήμερα, το legacy sequel του Μπράιαν Σίνγκερ με τον Κέβιν Σπέισι (να μια ακολουθία λέξεων που δε θέλω ποτέ μου να ξαναγράψω) παίρνει την οδό ενός νοσταλγικού, ανοιχτόκαρδου φιλμ, με εντονότατες μεσσιανικές αναφορές αλλά και έμφαση στο διαπροσωπικό δράμα ανάμεσα στον Σούπερμαν, την Λόις, και τον τωρινό σύντροφό της. Εδώ έχουμε ξανά έναν Σούπερμαν που σταματά ληστείες, έναν Σούπερμαν που τον απασχολεί η προέλευση και η κληρονομιά του – μέσα από ένα τρομερά συγκινητικό κομμάτι που αφορά τον γιο του, με υπέροχη επαναχρησιμοποίηση των λέξεων του Μάρλον Μπράντο από την πρώτη ταινία. Φτάνοντας, ιστορικά μιλώντας, σε μια περίοδο ηρεμίας πριν την καταστροφή, η ταινία έμοιαζε ήδη στην εποχή της πολύ παλιομοδίτικη. Σήμερα, σαν ιστορία τουλάχιστον, μοιάζει οριακά με μουσειακό κομμάτι, με ένα αξιοπερίεργο αντικείμενο έξω από την εποχή του. Όμως – και παρά το δυστυχώς αδιάφορο κάστινγκ του – παραμένει ένα πολύ όμορφο και συναισθηματικό φιλμ, με ωραίες ιδέες και ένα αληθινό αξιοπερίεργο φινάλε. Για την ακρίβεια μάλιστα, η τότε εντελώς παράξενη και οριακά ακατανόητη απόφαση να αποτελέσει αυτό το φιλμ απευθείας σίκουελ μόνο των δύο πρώτων φιλμ του Ντόνερ (του ‘78 και του ‘80) θα γινόταν τα επόμενα χρόνια κάτι σαν νόρμα. Καθώς τα διαρκή σίκουελ γίνονταν μονόδρομος και η νοσταλγία δημιουργών και κοινού για τα έργα με τα οποία είχαν μεγαλώσει θα οδηγούσε την ποπ κουλτούρα σε μια διαρκή τάση επιστροφής και αυτοαναφορικότητας, τέτοια legacy sequels θα γυρίζονταν δεκάδες τα επόμενα χρόνια. Λίγο θα ήταν καλύτερα από αυτό. Man of Steel (2013) Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) Zack Snyder’s Justice League (2021) Αν ήταν διχαστικό το Superman Returns, τότε τι να πούμε και για το DCEU του Ζακ Σνάιντερ. Γενικά… δύσκολος ο 21ος αιώνας για τον Σούπερμαν. Ως ριζική αντίθεση στη νοσταλγία εκείνου του φιλμ, και γυρισμένες πλέον σε μια πολύ πιο σκοτεινή εποχή, οι ταινίες του Σνάιντερ φέρνουν στο προσκήνιο έναν Σούπερμαν για την εποχή του μεγάλου νιχιλισμού. Αυτός (με τον Χένρι Κάβιλ, σκοτεινό και στιβαρό στο ρόλο) είναι ένας Σούπερμαν που εκτελεί εν ψυχρώ, που ζυγίζει την προέλευσή του, που πεθαίνει στην κορύφωση ενός πολύ σκοτεινού και πολιτικά αμφιλεγόμενου δεύτερου μέρους – το Batman v Superman παραμένει μια αδικημένη ταινία, έχοντας αποτυπώσει κάτι από τη σύγχυση και την οργή μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο σκοτάδι, μέσα κι από την σκιαγράφηση και τις πράξεις των δύο μεγάλων ηρώων της. Στο εξαιρετικό Zack Snyder ’s Justice League (η Ιστορία ας αγνοεί πλήρως το άθλιο, Φρανκενστάιν κατασκεύασμα Justice League του 2017), ο Σούπερμαν υπάρχει περισσότερο δια της τρανταχτής απουσίας του, κατά την οποία ο κόσμος μοιάζει να χάνεται στην κόλαση. Με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο, είναι σαν ο Σνάιντερ μέσα από αυτή την τριλογία να καταφέρνει να εντοπίσει τελικά την ελπίδα που χαρακτηρίζει τον Σούπερμαν – ακόμα κι αν για να το κάνει τον έχει μεταμορφώσει σε κάτι γκροτέσκο, όπως ακριβώς και τον κόσμο-αντικατοπτρισμό γύρω του. Εκ των υστέρων, δεν μοιάζει και πολύ παράξενο ότι ο Σούπερμαν των ‘10s έμοιαζε κάπως έτσι, σε ταινίες-ρέκβιεμ. My Adventures with Superman (2023) Μετά από μερικά χρόνια απόστασης από τα έργα του Σνάιντερ (το δικό του Justice League ολοκληρώθηκε το ‘21 για το HBO max, αλλά στην ουσία η τελευταία ταινία κυκλοφόρησε το ‘17), η διάθεση μπαίνοντας στα ‘00s είναι εμφανώς μια απόσταση από εκείνο το σκοτάδι, και μια επαναφορά στην πολύχρωμη αισιοδοξία και αγνότητα που παραδοσιακά χαρακτήριζε τον ήρωα. Το στυλ πλέον είναι επηρεασμένο από anime (επειδή είμαστε στα ‘20s!), αλλά ευρύτερη λογική είναι πολύ παραδοσιακή. Καθαρή, ορμητική δράση, γρήγορες περιπέτειες, αναφορές στους εμβληματικούς προκατόχους Superman: The Animated Series και το Superman των Fleischer Studios, σε συνδυασμό με ένα πολύ μοντέρνο στυλ αφήγησης. Απολαυστικό και αισιόδοξο – σαν ανάσα που παίρνεις αφού έχεις κρατήσει πολύ ώρα την αναπνοή σου. Superman (2025) Το οποίο μας φέρνει στην καινούρια, κατά Τζέιμς Γκαν εκδοχή του ήρωα, η οποία όπως σημειώναμε και στην κριτική μας, έχει το βλέμμα στα Silver Age κόμικς και στις κλασικές καρτούν περιπέτειες. Υπάρχει μια πολύ έντονη αίσθηση «επιστροφής» στα βασικά, αλλά αυτό δεν γίνεται με συντηρητικό ή αντιδραστικό τρόπο – αν μη τι άλλο μάλιστα η ταινία έχει μια κάποια πολιτική τοποθέτηση, έστω με έναν παλιομοδίτικα Σούπερμαν τρόπο. Με μεγαλομανείς κακούς, με μίσος για το Άλλο, και με καταπιεστικά έθνη (και villains) που επιτίθενται σε αδύναμους, με τον Σούπερμαν μόνη γραμμή άμυνας για το Καλό. Με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο Γκαν θέλει ξανά ο ήρωας να εκπροσωπεί ευθέως την ελπίδα. Και μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να κρίνουμε αυτή την ταινία στο πλαίσιο της εποχής της, στο πώς εκφράζει ή αντιτίθεται σε κυρίαρχες τάσεις, αλλά και μόνο καταφέρνοντας να εκφράσει κάτι αρχετυπικό και διαχρονικό μέσα από την ταινία του, ο σκηνοθέτης πέτυχε κάτι αξιοσημείωτο – παρά τα όποια προβλήματα του φιλμ. Ο Σούπερμαν τελικά, ακόμα και στις πιο σκοτεινές του στιγμές, πάντα την ελπίδα κατέληγε να συμβολίζει – αλλά σπάνια έχει γίνει αυτό με πιο σαφή και ευθύ τρόπο, από ότι εδώ. Ο Γκαν θέλει, παραδόξως, ο δικός του Σούπερμαν να έχει κάτι από πολλούς άλλους Σούπερμαν. Ίσως είναι η επιρροή του All-Star Superman που λέγαμε παραπάνω, ή ίσως κι αυτός να είναι τελικά ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το legacy στον 21ο αιώνα. Σε κάθε όμως περίπτωση, τη ελπίδα δεν ξεριζώνεται από αυτόν τον ήρωα. Αυτή είναι η παντοτινή του κληρονομιά. Και το σχετικό link...

10 + 1 τραγούδια για τον Superman Από το 1938 στις σελίδες των Action Comics, και τις πρώτες μάχες ενάντια στην Κου Κλουξ Κλαν ο "Άνθρωπος από Ατσάλι" ήταν πάντα εκεί: στην κουλτούρα, στο συλλογικό φαντασιακό, και στους στίχους της pop μουσικής σαν σύμβολο αμφιθυμίας, αντίστασης και προστασίας του καλού. Γιάννης Παπαϊωάννου Ήταν 18 Απριλίου του 1938 όταν δύο νεαροί τύποι από το Κλίβελαντ, ο Jerry Siegel και ο Joe Shuster, είδαν το όραμά τους να γεννιέται στα ράφια των περιπτέρων: το Action Comics #1, με ένα πλάνο που έμελλε να καρφωθεί στην αμερικανική μνήμη, με έναν άντρα σε μπλε στολή, με κόκκινη κάπα και κάτι το απόκοσμο στο βλέμμα του, να σηκώνει ένα αμάξι πάνω απ’ το κεφάλι του. Ο Superman δεν άργησε να ξεπεράσει τα panels. Μπήκε στα σπίτια μέσω ραδιοφώνου, και μάλιστα, όχι για να δώσει μόνο υπερδυνάμεις σε παιδιά, αλλά για να αποδομήσει τον ρατσισμό. Το 1946, στη ραδιοφωνική σειρά The Adventures of Superman, μια ιστορία 16 επεισοδίων με τίτλο "Clan of the Fiery Cross" στόχευσε την ΚΚΚ και ξεμπρόστιασε δημόσια τους κώδικές της. Ήταν ίσως το πρώτο αντιφασιστικό media-stunt με ήρωα έναν εξωγήινο από τον πλανήτη Krypton. Αλλά η επιρροή του Superman δεν έμεινε στα κόμικς και τα μικρόφωνα. Στις δεκαετίες του ’60, του ’80, και του 2000, έγινε το σύμβολο για ό,τι δεν μπορούσαμε να είμαστε, ή μάλλον ό,τι φοβόμασταν ότι ήμασταν: υπεράνθρωποι χωρίς αγάπη, παρείσακτοι με φιλότιμο, ήρωες που δεν μπορούσαν να σώσουν ούτε τον εαυτό τους. Ο Superman δεν μπήκε στη μουσική σαν διαφήμιση, αλλά σαν μετωνυμία. Από την folk του Donovan μέχρι την ηλεκτρονική ειρωνεία της Laurie Anderson, και από τον Eminem μέχρι πίσω στους Kinks ο σούπερ ήρωας έγινε έμπνευση, καθρέφτης, άλλοθι για μερικά αξέχαστα τραγούδια. Ιδού, λοιπόν, 10 (+1) από αυτά τραγούδια που μίλησαν — ή τραγούδησαν — για τον Superman. Και τελικά, για όλα αυτά που τον υπερβαίνουν. Donovan – Sunshine Superman (1966) Όπως τόσα τραγούδια εκείνης της εποχής, το "Sunshine Superman" γεννήθηκε μέσα από τον έρωτα και το ψυχεδελικό όραμα της αυτομεταμόρφωσης. Το 1965, ο Donovan γνώρισε τη Linda Lawrence, που τότε προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τη θυελλώδη σχέση με τον Brian Jones των Rolling Stones. Για λίγο, μοιράστηκαν ένα ρομάντζο με λίγο Λονδίνο, λίγη ελπίδα, λίγη φυγή. Εκείνη έφυγε για το Λος Άντζελες, κυνηγώντας το modeling και μια νέα αρχή. Το τραγούδι έμεινε πίσω, μαζί με την εποχή. Αναφορές στο LSD, αλλά και στον Nietzsche. Ο Donovan ξεκαθαρίζει: "Sunshine" ήταν μεν η slang για το acid, αλλά εδώ μιλούσε για τον ήλιο που τρύπωνε στο διαμέρισμά του. Κι ο Superman; Δεν ήταν μόνο ο ήρωας των κόμικς, αλλά και η νιτσεϊκή υπέρβαση του εαυτού: ένας στίχος για την ανάταση της συνείδησης, όχι για την κάπα. Ο Superman του Donovan, λοιπόν, ήταν ένα σύμβολο επανερμηνείας: λιγότερο για το τι μπορεί να σηκώσει ένας άνθρωπος στον αέρα, και περισσότερο για το τι μπορεί να σηκώσει το μυαλό του, αν αφεθεί στο φως. Ή στην πολύχρωμη ψευδαίσθησή του. Jim Croce – You Don’t Mess Around with Jim (1972) “You don’t tug on Superman’s cape / You don’t spit into the wind...” Ο Jim Croce δεν φορούσε κάπα, αλλά είχε μια κιθάρα, μια ραγισμένη φωνή κι έναν θυμό που έβραζε ήσυχα. Πριν φτάσει τα charts, πέρασε από οικοδομές, ραδιοφωνικούς διαδρόμους, και μια σκοτεινή θητεία στο Βιετνάμ. Η μουσική του ήταν το καταφύγιο, όχι η απόδραση. Δύο αποτυχημένα άλμπουμ, άδειες τσέπες, γεμάτα τετράδια. Και μια επιμονή που δεν έκανε πίσω. Το 1972 ήρθε η δικαίωση. Το πρώτο single με την ABC Records ήταν αυτό: ένα κομμάτι για έναν τύπο-θρύλο, τον Jim, που όλοι φοβούνται μέχρι να εμφανιστεί ο Slim και να τον ρίξει στο χώμα. Μέσα από αυτή τη μπαλάντα του δρόμου, ξεπροβάλλει η φράση-κλειδί: "You don’t tug on Superman’s cape". Όχι γιατί ο Σούπερμαν είναι άτρωτος, αλλά γιατί υπάρχουν κανόνες. Αόρατοι. Και σκληροί. Το τραγούδι μιλάει για το πώς κατέρρευσαν οι ήρωες των εργατών, των μπαρ, των λαϊκών ιστοριών. Πιο κοντά στον Bruce Springsteen παρά στον Lex Luthor, ο Croce έγραψε έναν στίχο που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε νόμο επιβίωσης και θρησκευτική παροιμία. Τραγική ειρωνεία: μόλις έναν χρόνο μετά, ο ίδιος σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα, ακριβώς όταν η καριέρα του απογειωνόταν. Ο Σούπερμαν δεν μπόρεσε να τον σώσει. Ίσως και να μην μπορούσε. Celi Bee & The Buzzy Bunch – Superman (1977) Το 1977 δεν ήταν χρονιά για ηρωισμούς, ήταν χρονιά για glitter και ιδρώτα στην πίστα. Η Celi Bee, πορτορικανή ντίβα με ηλεκτρισμένη φωνή και βλέμμα που έσταζε σέξι επιμονή, τραγουδά για τον Superman της. Όχι τον Clark Kent. Τον άλλον: τον νυχτερινό, τον χορευτικό, τον ιδιωτικό. Στο κομμάτι, ο Superman είναι εραστής, σύντροφος, ο disco savior με τις καμπάνες. Φορά την κάπα του όχι για να σώσει τον κόσμο, αλλά για να σώσει τη νύχτα και το κορμί που λικνίζεται απέναντί του. Εδώ μάλλον το «Ι love you Superman» σημαίνει έλα να με σώσεις απ’ τη μοναξιά της νύχτας. Με synths που θυμίζουν φουτουριστική όπερα και ρυθμούς που καίνε πατώματα, το κομμάτι ανατρέπει κάθε σοβαρότητα του ήρωα. Είναι camp, είναι υπέροχο, είναι queer με έναν τρόπο που δεν το παραδέχεται ακόμα φωναχτά. Σχεδόν σαν να προετοιμάζει το έδαφος για την αισθητική των Village People και των cartoon heroes της pop των ‘80s. The Kinks – (Wish I Could Fly Like) Superman (1979) Ο Ray Davies, με βλέμμα βρετανικά καχύποπτο και καρδιά κατατονική, παρατηρεί τον κόσμο να βουλιάζει στον μαζικό καταναλωτισμό, την πολιτική αδράνεια και τη νεοφιλελεύθερη αυταπάτη. Και τι ζητάει τελικά ο αφηγητής; Να πετάξει σαν τον Superman. Όχι για να σώσει τον κόσμο. Αλλά για να ξεφύγει απ’ αυτόν. Το τραγούδι είναι ένα καθαρό disco-funk-rock μανιφέστο, γιατί είμαστε σε μια εποχή όπου τα πάντα πρέπει να είναι χορευτικά, ακόμα κι όταν καίγονται. Οι Kinks, ήδη παλαίμαχοι του βρετανικού invasion, βγάζουν ένα κομμάτι γεμάτο ηλεκτρική ένταση, που κουβαλά τη βαριά ειρωνεία της εποχής: Δεν υπάρχουν ήρωες. Μόνο αναβολικά όνειρα και το επίδομα ανεργίας. Ο Superman εδώ είναι ένα pop είδωλο, αλλά ένας σούπερ-καταναλωτής, ένας άνδρας που θα ήθελε να πετάξει, αλλά τελικά κάθεται στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Η πολιτική έχει γίνει καρικατούρα, το σώμα είναι εξαντλημένο, και το "πετάω" είναι πια μόνο ιδέα. Laurie Anderson – O Superman (For Massenet) (1981) Το 1981, τα ραδιόφωνα της Αγγλίας δέχτηκαν εισβολή από ένα φωνητικό loop που έλεγε «Ha ha ha ha ha…» ξανά και ξανά. Ήταν η Laurie Anderson (performance artist, τεχνολογική μυσταγωγός, και ιέρεια της αφαιρετικής ποπ) που εμφανίστηκε από το πουθενά και έφτασε στο #2 των charts με ένα κομμάτι οχτώμιση λεπτών, χωρίς ρεφρέν, χωρίς beat, χωρίς τίποτα απ’ όσα μας λένε ότι χρειάζεται ένα hit. Μόνο που αυτό δεν ήταν ακριβώς τραγούδι. Ήταν μανιφέστο. Η λέξη "Superman" δεν είναι εδώ για να δηλώσει τον Clark Kent (αλίμονο). Είναι μεταφορά του τεχνολογικού υπερανθρώπου, του νέου "κυρίαρχου" (αφού το κομμάτι δανείζεται το λυρικό μοτίβο από την όπερα Le Cid του Massenet). Ο υπεράνθρωπος εδώ επιτηρεί. Και μεταδίδει. Και η Laurie Anderson το ήξερε. Στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, της ρομποτικής προόδου, του Reagan και του σιωπηλού εξοπλισμού, ο Superman γίνεται κώδικας. Είναι ο τηλεφωνητής που σου λέει «This is the hand, the hand that takes», είναι το αεροπλάνο που έρχεται, όχι σαν ήρωας, αλλά σαν όπλο. Είναι η μητέρα και ο πατέρας ταυτόχρονα. Ένα νέο Πανοπτικόν που μιλά με φωνή γυναικεία, κοφτή, σχεδόν καθησυχαστική, μέχρι να σε καταπιεί. Η ψυχή του "O Superman" είναι λιτή αλλά βαθιά. Μινιμαλισμός στη μουσική, αλλά μεγιστοποίηση της έννοιας. Κάθε επανάληψη, κάθε καθυστέρηση, κάθε "ha" χτίζει μια αίσθηση ότι δεν υπάρχει έξοδος από αυτό τον κόσμο. Όχι επειδή είναι μια φυλακή. Αλλά επειδή το επιλέξαμε. R.E.M. – Superman (1986) Αυτή τη φορά, ο Superman δεν πετά. Κοιτάζει μέσα από κάτι περσίδες, με μάτια παρανοϊκά, και ψιθυρίζει από απόσταση. Το κομμάτι των R.E.M. (διασκευή από το σχεδόν άγνωστο "(I Am) Superman" των The Clique) ανοίγει με μια κραυγή από έναν Godzilla, ένα ιαπωνικό παιχνίδι που η μπάντα κουβάλησε πίσω από μια περιοδεία. Κάπως έτσι: ο πολιτισμικός χαρτοφύλακας των 80s γεμίζει με B-movies, vintage κιτς και υπαρξιακά τρίγωνα ερωτικής εμμονής. Η διασκευή των R.E.M. παραμένει πιστή στη μελωδία, μόνο που δεν τραγουδάει ο Michael Stipe. Ο Mike Mills, με φωνή ελαφριά αλλά ειρωνική, γίνεται ο stalker που δηλώνει "Είμαι ο Superman και ξέρω τι συμβαίνει". Ένας παρατηρητής μιας ζωής που δεν του ανήκει. Το τραγούδι μπήκε κρυφά στο Lifes Rich Pageant ούτε στο tracklist, ούτε στο εξώφυλλο. Είναι το κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ σαν ένα υπόγειο κύμα. Μια τελική ειρωνεία. Ο Superman εδώ δεν σώζει κανέναν. Το μόνο που κάνει είναι να παρατηρεί. Και να ξέρει. Dio – Sunset Superman (1987) Το κομμάτι ανοίγει με εκείνη τη γιγαντιαία κιθαριστική καμπύλη του Craig Goldy, ακροβατώντας ανάμεσα σε hard rock flamboyance και μεταλλική σκληρότητα και πάνω απ’ όλα, η φωνή του Dio: μια πολεμική σάλπιγγα για ήρωες που δεν χωράνε σε κολάν, μόνο σε αποκαλυπτικά τοπία με καταιγίδες και δράκους. Ο "Sunset Superman" δεν είναι σωτήρας του κόσμου. Είναι σωτήρας του σκότους μέσα μας. Έρχεται όταν όλα μοιάζουν χαμένα, και αντί να προσφέρει λύτρωση, προσφέρει δύναμη. Όχι «ελπίδα» τύπου Metropolis, αλλά εκδίκηση, πυγμή, επιμονή. Είναι από τα πιο εμφατικά κομμάτια του άλμπουμ Dream Evil, ένα anthem χωρίς φτηνό ενθουσιασμό, που κρατά το «σκοτεινό βάρος» της εποχής του. Όπου οι ήρωες δεν είναι άσπιλοι, αλλά τραυματισμένοι και ταυτόχρονα αήττητοι. Και ναι, ο Superman μπορεί εδώ να έχει πυρηνική αύρα και μυθική αύρα power metal, αλλά έχει κάτι που έλειψε απ’ όλους τους προηγούμενους: μια σκοτεινή βεβαιότητα πως θα σταθεί όρθιος. Crash Test Dummies – Superman’s Song (1991) Δεν υπάρχουν τύμπανα, δεν υπάρχουν φανφάρες. Μόνο ένα πιάνο, λίγες χορδές και μια φωνή που μοιάζει με παλιό τρανζίστορ σε ξεχασμένο αμερικανικό diner. Στο "Superman’s Song", ο ήρωας δεν είναι cool, δεν έχει καμία κάπα να ανεμίζει. Είναι ταπεινός, συνεπής, σχεδόν αόρατος. Η αντίθεση είναι η καρδιά του τραγουδιού: Superman vs Tarzan. Ο ένας ζει στη ζούγκλα, ελεύθερος και αυθόρμητος, ο άλλος στη Metropolis, σώζοντας αγνώστους χωρίς ανταμοιβή. «Even though he could have smashed through any bank in the United States», τραγουδούν, «he always stood for law and order». Η μορφή του Superman εδώ αγγίζει τα όρια του αγίου: δεν θέλει φήμη, δεν ζητά τίποτα. Και τελικά, πεθαίνει μόνος, «buried in a kryptonite grave». Η ειρωνεία είναι πικρή: αυτός που έσωζε τον κόσμο, δεν κατάφερε να σώσει ούτε τον εαυτό του απ’ τη λήθη. Big Head Todd and the Monsters – Resignation Superman (1997) Ο Superman παραιτήθηκε. Έβγαλε την κάπα, την δίπλωσε προσεκτικά και την άφησε στο πάτωμα. Γιατί; Γιατί κουράστηκε. Γιατί το κακό δεν νικιέται πάντα. Και γιατί, ίσως, η κανονική ζωή είναι το πιο ηρωικό πράγμα που μπορεί κανείς να διεκδικήσει. Το κομμάτι των Big Head Todd and the Monsters είναι ήσυχο, με ρυθμό που κυλά εύκολα σε απογευματινή βόλτα με αυτοκίνητο σε επαρχιακό δρόμο, και μιλά για έναν ήρωα που διαλέγει την αποδόμηση, όχι ως τραγωδία, αλλά ως λύτρωση. Δεν έχει θόρυβο, δεν έχει δάκρυα. Μόνο διαύγεια. Η φράση «today the bad guys win» είναι απλώς μια διαπίστωση. Ο κόσμος συνεχίζει έτσι κι αλλιώς, και ο Superman, ο κουρασμένος εργάτης της ηθικής, απλώς αποχωρεί από τη βάρδια του. Αν όλοι οι προηγούμενοι Superman ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, αυτός εδώ θέλει απλώς να τον αντέξει. Και το κάνει με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο: επιλέγοντας να μην είναι ήρωας. Five for Fighting – Superman (It’s Not Easy) (2001) Ο αιώνας αλλάζει, οι δίδυμοι πύργοι έχουν ήδη πέσει, κι ο Σούπερμαν επιστρέφει, όχι πετώντας, αλλά σέρνοντας τα πόδια του. Στο τραγούδι του Five for Fighting (καλλιτεχνικό alter ego του John Ondrasik), ο ήρωας δεν είναι πλέον υπεράνθρωπος. Είναι κουρασμένος. Μόνος. Παρεξηγημένος. Ένας άνθρωπος που προσπαθεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, μέσα σε έναν κόσμο που απαιτεί απόλυτη ανθεκτικότητα. Το κομμάτι κυκλοφόρησε λίγο πριν τις 11 Σεπτεμβρίου, αλλά έγινε ύμνος στα απόνερα της καταστροφής. Έπαιζε παντού: στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, στα memorials. Ο Superman έγινε το σύμβολο των απλών ανθρώπων, των πυροσβεστών, των εργατών, των ανώνυμων που στάθηκαν στη μέση της κατάρρευσης. Και μαζί, έγινε και το πρόσωπο της κατάθλιψης που κανείς δεν τολμά να ομολογήσει. Η μελωδία του είναι λιτή, σχεδόν αφελής. Αλλά αυτό κάνει το βάρος πιο έντονο. «It’s not easy to be me», λέει και όλος ο κόσμος σωπαίνει για λίγο. Γιατί ξαφνικά, ο Superman δεν είναι αλλού. Είναι εδώ. Και έχει σπάσει. Eminem – Superman (2002) Στο κόσμο του Eminem, ο Superman δεν σώζει, ούτε έχει καμιά διάθεση να "πετάξει για να σε σώσει". Ούτε να αγαπήσει, ούτε να συγχωρήσει. Είναι ένας τύπος που ραπάρει μέσα από τις στάχτες μιας σχέσης-μπαρούτι, πιθανόν με τη Mariah Carey, και που χτίζει έναν υπερήρωα μόνο και μόνο για να τον ξεσκίσει στον επόμενο στίχο. Το κομμάτι είναι βουτηγμένο σε ακραίο μισογυνισμό, αποστροφή για κάθε δέσμευση, και μια παράξενη μελαγχολία που δεν ομολογείται εύκολα. Σαν soundtrack σε διαστροφική εκδοχή του Looney Tunes, με στίχους προσωπικούς , σκοτεινούς, και σχεδόν εξομολογητικούς. «Don’t get me wrong, I love these hoes», λέει, την ώρα που η φωνή της Dina Rae τραγουδά με υπνωτιστικό τόνο το «Can’t be your Superman». Όλη η δομή είναι αντιφατική. Το κομμάτι πυροδότησε μια από τις πιο πολυσυζητημένες έχθρες διασημοτήτων στα 2000s, με τη Mariah Carey να απαντά με το "Clown" και αργότερα το "Obsessed". Ο Superman έγινε η αφορμή, όχι το σύμβολο. Πηγούλα!

Ο συνδιευθύνων σύμβουλος της DC Studios, που σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο της νέας ταινίας με τον θρυλικό υπερήρωα, συζητά για τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της επανεκκίνησης του franchise και για όλα εκείνα που κάνουν τον εν λόγω χαρακτήρα τόσο αγαπητό αλλά και τόσο «ανθρώπινο». Γιατί αποφασίσατε να ξεκινήσετε τη σειρά ταινιών της DC Studios με ένα φιλμ για τον Σούπερμαν; Ο Σούπερμαν είναι η αρχή των πάντων. Είναι ο πρώτος υπερήρωας. Είναι ένας εξαιρετικά σημαντικός χαρακτήρας για το σύμπαν της DC. Υπάρχει μια τριάδα: ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και η Wonder Woman. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε δει πολύ περισσότερο τη Wonder Woman και τον Μπάτμαν τα τελευταία χρόνια από όσο τον Σούπερμαν, οπότε ένιωσα ότι πρέπει να ξεκινήσουμε τη νέα εποχή της DC Studios με το καλύτερό μας χαρτί. Και αυτός είναι ο Σούπερμαν. Ποια ήταν η στιγμή που καταλάβατε πώς να προσεγγίσετε την ιστορία του; Ήταν στις πρώτες κιόλας σελίδες (του σεναρίου). Είχα δοκιμάσει πολλές διαφορετικές ιδέες, αλλά η στιγμή που με άγγιξε ήταν όταν φαντάστηκα τον Σούπερμαν χτυπημένο, στο έδαφος, σε ένα μέρος που μοιάζει με την Αρκτική. Και τότε εμφανίζεται ο Κρύπτο – ένα σκυλί που είναι λίγο σκανταλιάρικο – και προσπαθεί να παίξει μαζί του, αλλά στην πραγματικότητα τον τραυματίζει περισσότερο. Έπειτα μπαίνει στο Οχυρό της Μοναξιάς, όπου βρίσκονται και τα ρομπότ Σούπερμαν. Παράλληλα, βλέπουμε τον Λεξ Λούθορ και το πώς κινεί τα νήματα με διάφορους ανθρώπους που δουλεύουν για εκείνον. Εκεί ήταν που κατάλαβα προς τα πού πήγαινε η ιστορία. Είχα προσπαθήσει για χρόνια να «ξεκλειδώσω» την αφήγηση του Σούπερμαν και τότε όλα πήραν μορφή. Το όραμά σας περιλαμβάνει κάτι ασυνήθιστο για το είδος των κόμικς σήμερα: το να δημιουργήσεις μια ιστορία για έναν «καλό» ήρωα. Από πού πηγάζει αυτό; Όταν ανέλαβα τους Φύλακες του γαλαξία, ήξερα ότι είχαμε περάσει 25 χρόνια με απαισιόδοξες ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όπου όλα ήταν αληθινά επειδή ήταν σκοτεινά. Αισθανόμουν όμως ότι υπήρχε χώρος για το χρώμα. Κάτι σαν την παλαιάς κοπής φαντασία, που είχε χαθεί από τον κινηματογράφο. Ο Σούπερμαν είναι ένας χαρακτήρας όσο το δυνατόν πιο καλός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Είναι καλοκάγαθος, αλλά το να είσαι απόλυτα καλός δεν σημαίνει ότι πάντα κάνεις το σωστό με βάση τη λογική. Η ταινία έχει να κάνει με έναν χαρακτήρα απόλυτα καλό σε έναν κόσμο που δεν είναι καλός, και πιστεύω πως αυτό δεν το βλέπουμε συχνά. Πλέον όλοι είναι αντιήρωες και, όταν κάποιος φαίνεται καλός, υπάρχει η τάση να τον κοροϊδεύουμε ή να τον θεωρούμε αφελή. Αλλά αυτός ο χαρακτήρας είναι ευγενής, όμορφος, δεν έχει πάντα δίκιο, κάνει λάθη. Με συγκινεί, γιατί αυτό που προσπαθεί να πει η ταινία είναι το γιατί αγαπάμε τόσο πολύ τον Σούπερμαν. Είναι επειδή μπορεί να ρίξει γροθιά σε πλανήτες ή να σηκώσει ουρανοξύστες; Δεν νομίζω. Τον αγαπάμε για την έμφυτη καλοσύνη του, για την ανθρώπινη πλευρά του – παρόλο που είναι εξωγήινος – και για το γεγονός ότι δεν έχει πρόβλημα να είναι αισιόδοξος, ευάλωτος και να ελπίζει. Πότε ερωτευτήκατε για πρώτη φορά τον εν λόγω χαρακτήρα; Ήταν μέσα από τα κόμικς ή τις παλαιότερες ταινίες; Πάντα μου άρεσε. Ως παιδί ήμουν ιδιαίτερα δεμένος με τα κόμικς της οικογένειας του Σούπερμαν: με τον Σούπερμαν, τη Σούπεργκερλ, τον Κρύπτο και όλη την παρέα. Ήμουν επίσης μεγάλος θαυμαστής της ταινίας του Ρίτσαρντ Ντόνερ ως παιδί· η μουσική, τα πάντα με συγκλόνισαν. Ήταν η εποχή που άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο σημαντικός είναι για μένα ο κινηματογράφος, διαφορετικά απ’ ό,τι για τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου. Ο Νίκολας Χουλτ στον ρόλο του «κακού» Λεξ Λούθορ. Πώς πιστεύετε ότι έχει αλλάξει ο χαρακτήρας με τα χρόνια και ποιες ήταν οι κύριες επιρροές για τη δική σας εκδοχή του Σούπερμαν; Οι δυνάμεις του Σούπερμαν έχουν αλλάξει δραστικά με τα χρόνια· άλλοτε αυξάνονται, άλλοτε μειώνονται. Όταν πρωτοεμφανίστηκε, ήταν απλώς ένας πολύ δυνατός τύπος που μπορούσε να πηδήξει πάνω από κτίρια, αλλά δεν πετούσε. Μπορούσε να δώσει δυνατές γροθιές, αλλά δεν ήταν άτρωτος. Οι σφαίρες εξοστρακίζονταν από πάνω του, αλλά αυτό ήταν το όριο. Με τα χρόνια, γινόταν όλο και πιο δυνατός, μέχρι που τη δεκαετία του ’70, πριν από την εποχή του Τζον Μπιρν [σ.σ. δημιουργός κόμικς], έφτανε στο σημείο να αλλάζει την τροχιά πλανητών με μια γροθιά ή, όπως στην πρώτη ταινία, να γυρίζει τον χρόνο πίσω. Υπήρχαν στιγμές που ήταν τόσο παντοδύναμος, που δεν μπορούσα να τον νιώσω ως έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Αλλά τότε συνέβησαν δύο πράγματα: Πρώτον, διάβασα το All-Star Superman του Γκραντ Μόρισον, που ήταν τρομερά επιδραστικό για μένα. Ερωτεύτηκα τον χαρακτήρα μέσα από αυτό το κόμικ – και δεν ήμουν παιδί τότε. Το All-Star Superman μου έδειξε πως η δύναμη του Σούπερμαν είναι μέρος της γοητείας του. Ήταν ένας ευγενικός, γεμάτος αυτοπεποίθηση τίμιος τύπος που πάντα έκανε το σωστό, και αυτό ήταν που τον έκανε ενδιαφέροντα. Ο Γκραντ τού έδωσε μια πλευρά που αγάπησα: την έμφυτη καλοσύνη του. Αυτή η πλευρά έγινε το θεμέλιο για τον Σούπερμαν της δικής μου ταινίας. Στην ταινία μας έκανα τον Σούπερμαν λιγότερο παντοδύναμο. Δεν γυρίζει τον χρόνο πίσω. Δεν γρονθοκοπεί πλανήτες. Είναι πολύ δυνατός, μπορεί να σηκώσει έναν ουρανοξύστη, αλλά δεν είναι άτρωτος. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε έναν Σούπερμαν που αιμορραγεί. Με το που το φαντάστηκα αυτό, σκέφτηκα: «Πώς φτάσαμε εδώ;». Για να παρουσιάσετε στον κόσμο το όραμά σας, επιλέξατε τον Ντέιβιντ Κορένσουετ. Τι ήταν αυτό που τον έκανε τον ιδανικό Σούπερμαν και Κλαρκ Κεντ; Νομίζω ότι όποιος δει την ταινία θα καταλάβει γιατί ο Ντέιβιντ Κορένσουετ είναι ο Σούπερμαν. Τον είχα δει στην ταινία Pearl του φίλου μου Τι Γουέστ και σκέφτηκα πως αυτός ο τύπος πρέπει να κάνει οντισιόν για τον Σούπερμαν. Πήρα την πρώτη παρτίδα με βίντεο-οντισιόν και υπήρχαν περίπου 30 Σούπερμαν και 30 Λόις. Ανάμεσά τους, την πρώτη μέρα ήταν η Ρέιτσελ Μπροσνάχαν για τη Λόις και ο Ντέιβιντ Κορένσουετ για τον Σούπερμαν. Περίμενα ότι θα έβρισκα τη Λόις πιο εύκολα, επειδή δεν περιορίζεται τόσο από τη φυσική εμφάνιση όσο εκείνος. Φοβόμουν ότι δεν θα βρω τον σωστό Σούπερμαν. Ευτυχώς, είδα τον Ντέιβιντ να διαβάζει και ήταν εξαιρετικός. Μία από τις βασικές σκηνές της οντισιόν ήταν μια διαφωνία μεταξύ Σούπερμαν και Λόις για τη θέση του στον κόσμο. Ο Ντέιβιντ ήταν φανταστικός· όταν δείτε αυτή τη σκηνή στην ταινία, θα καταλάβετε ότι πρόκειται για έναν εκπληκτικό ηθοποιό που τυχαίνει επίσης να μοιάζει και να ακούγεται σαν τον Σούπερμαν. Είναι και στην πραγματική ζωή λίγο «τετράγωνος», όπως εκείνος. Ακούει παλιά τζαζ και σουίνγκ μουσική. Ο «νέος» Σούπερμαν, Ντέιβιντ Κορένσουετ. Η δυναμική μεταξύ Σούπερμαν/Κλαρκ και Λόις είναι κεντρική στην ιστορία σας. Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τη δική σας Λόις; Πιστεύω ότι η Λόις έχει ένα παρελθόν πολύ πιο ταραχώδες από αυτό του Σούπερμαν, κάτι που λέει πολλά, αφού ο δικός του πλανήτης εξερράγη και εκείνος στάλθηκε εδώ ως βρέφος. Αλλά πέρα από αυτό το γεγονός, ο Σούπερμαν μεγάλωσε με δύο υπέροχους ανθρώπους που τον αγάπησαν πολύ και ήταν το καμάρι τους. Αντίθετα, το παρελθόν της Λόις ήταν λίγο πιο τρελό. Είναι σκληρή. Λατρεύω τη Μάργκοτ Κίντερ στην ταινία του Ντόνερ, αλλά εκεί ήταν πιο παθητική. Ήταν ερωτευμένη με τον Σούπερμαν, κι εκείνος ήταν απλώς ο… Σούπερμαν. Στην ταινία μας βλέπετε ότι η Λόις είναι αντάξια του Σούπερμαν και καταλαβαίνετε γιατί ένας τόσο δυνατός, καλός και κουλ τύπος θα ερωτευόταν εκείνη. Είναι ιδεαλίστρια και έχει ακεραιότητα, αλλά δεν πιστεύει απαραίτητα στην καλοσύνη. Και μέσα από τη σχέση τους, με τη σοφία της Λόις και την καθαρότητα του Σούπερμαν, δημιουργείται κάτι πολύ όμορφο. * Ο νέος Superman, που επανεκκινεί τον μύθο του ήρωα, κυκλοφορεί από την Πέμπτη 10/7 στις ελληνικές αίθουσες. Ευχή και κατάρα Από τα τέλη των ’70s μέχρι σήμερα, και από τον Κρίστοφερ Ριβ μέχρι τον Χένρι Κάβιλ, η κινηματογραφική ιστορία του Σούπερμαν είναι γεμάτη εισπρακτικούς θριάμβους, μεγάλες αστοχίες και ακόμα μεγαλύτερες ατυχίες. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Τζέιμς Γκαν, ο Σούπερμαν είναι ο αρχετυπικός υπερήρωας· ο «υπεράνθρωπος», όπως μεταφράζεται και το όνομά του από τα αγγλικά. Όταν αυτή η κομίστικη ενσάρκωση της ανώτερης οντότητας παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό του σινεμά, ήταν λογικό να γοητεύσει. Το Superman (1978) του Ρίτσαρντ Ντόνερ εμφανίστηκε στο δεύτερο μισό μιας δεκαετίας όπου ο κόσμος είχε αρχίσει πια να μαθαίνει την ιδέα των μπλοκμπάστερ φαντασίας σαν Τα σαγόνια του καρχαρία του Στίβεν Σπίλμπεργκ ή τον Πόλεμο των άστρων του Τζορτζ Λούκας. Και εκείνος όμως, ο πρόδρομος των σημερινών υπερηρωικών franchise δεν είχε τυχαίους συντελεστές: Ο Μάριο Πούζο, συγγραφέας του Νονού, υπέγραφε το σενάριο, ενώ στο καστ συναντά κανείς γίγαντες σαν τον Μάρλον Μπράντο (Τζορ-Ελ) και τον Τζιν Χάκμαν (Λεξ Λούθορ) δίπλα στον Σούπερμαν-Κρίστοφερ Ριβ. Το εμβληματικό σκορ της ταινίας είναι φυσικά του Τζον Γουίλιαμς, ενώ τα πρωτοποριακά ειδικά εφέ ανάγκασαν την ακαδημία να απονείμει ειδικό Όσκαρ, αφού η σχετική κατηγορία δεν είχε ακόμη καθιερωθεί. Με μπάτζετ 55 εκατομμύρια δολάρια ήταν επιπλέον η ακριβότερη ταινία που είχε γίνει ποτέ, ενώ η επιτυχία της γέννησε μέσα στην επόμενη δεκαετία τρία σίκουελ, όλα με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Κυρίως όμως εδραίωσε τον καλτ κινηματογραφικό μύθο του Σούπερμαν σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο από τους πιτσιρικάδες και τους «σπασίκλες», που ασχολούνταν τότε με τα κόμικς. Όσοι γεννήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970, σε μια εποχή που ο Ψυχρός Πόλεμος και ο παγκόσμιος συναγερμός των πυρηνικών κρατούσε ακόμα καλά, είδαν στον Σούπερμαν έναν ελπιδοφόρο ήρωα, πιο φωτεινό από τον Μπάτμαν και πιο ενωτικό από – για παράδειγμα – τον Κάπτεν Αμέρικα. Η Μαργκό Κίντερ με τον Κρίστοφερ Ριβ από το Superman του 1978. Και οι επόμενες γενιές όμως είχαν τους δικούς τους Super-men. Η δεκαετία του 1990 καλύφθηκε με το τηλεοπτικό Λόις και Κλαρκ, το οποίο είδαμε και στα μέρη μας σε ατελείωτες μεσημεριανές επαναλήψεις. Το επίσης τηλεοπτικό Smallville σημείωσε τεράστια επιτυχία από το 2001 μέχρι το 2011, εστιάζοντας στα νεανικά χρόνια του ήρωα με έντονα στοιχεία εφηβικής κομεντί. Παράλληλα, ο Σούπερμαν επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με το πολυσυζητημένο Superman Returns (2006) του Μπράιαν Σίνγκερ. Το 2013 πλέον, και με τη Warner να θέλει να απαντήσει στους ανερχόμενους υπερήρωες της Marvel-Disney, κυκλοφορεί το Άνθρωπος από ατσάλι του Ζακ Σνάιντερ, με τον Κρίστοφερ Νόλαν να βάζει το χέρι του στο σενάριο και τον Χένρι Κάβιλ να πείθει στον κεντρικό ρόλο, έχοντας στο πλευρό του και την Έιμι Άνταμς ως Λόις Λέιν. Αυτός ήταν ίσως και ο τελευταίος αξιόλογος Σούπερμαν που είδαμε στη μεγάλη οθόνη, αφού οι μεταγενέστερες συμμετοχές σε υπερηρωικά franchise (Batman v Superman, Justice League κ.ο.κ.) αποδείχθηκαν κατώτερες του αναμενομένου. Όπως βέβαια συμβαίνει με τους περισσότερους καλτ μύθους, έτσι και ο κινηματογραφικός Σούπερμαν έχει παραγάγει τους δικούς του… θρύλους. Ένας από τους πιο γνωστούς έχει να κάνει με την περίφημη «κατάρα» που συνοδεύει τόσο όσους ενσαρκώνουν τον ήρωα, όσο και το ευρύτερο περιβάλλον παραγωγής των συγκεκριμένων ταινιών. Όλα ξεκίνησαν με δύο από τους πρώτους Σούπερμαν: Τον Τζορτζ Ριβς, ο οποίος ερμήνευσε τον ρόλο στο σχετικά χαμηλού προϋπολογισμού Superman and the Mole Men του 1951, όπως και σε μια σχετική τηλεοπτική σειρά, όμως η ταύτισή του με τον ήρωα τον εμπόδισε να βρει άλλες δουλειές στο μέλλον. Το 1959, λίγες μέρες πριν από τον γάμο του, ο Ριβς βρέθηκε νεκρός με ένα πιστόλι δίπλα του, με τις Αρχές να κάνουν λόγο για αυτοκτονία. Σκηνή από το Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης (2016) με τον Χένρι Κάβιλ. Και ο Κρίστοφερ Ριβ όμως δεν γλίτωσε από την «κατάρα». Επίσης, κουβαλώντας το σημάδι της τυποποίησης σε όλη τη μετέπειτα καριέρα του, έμεινε παράλυτος από τον λαιμό και κάτω έπειτα από ένα ιππικό ατύχημα το 1995. Ο θάνατος τον βρήκε τελικά το 2004, μόλις στα 52 του χρόνια. Από εκεί και έπειτα, αρκετά λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά περιστατικά που σημειώθηκαν στον περίγυρο του Σούπερμαν συνδέθηκαν με τη μεταφυσική, ωστόσο η κάπα του ήρωα αποδεικνύεται σταθερά πιο θελκτική από τις δεισιδαιμονίες. Ο Σούπερμαν είναι άλλωστε άτρωτος… Και το σχετικό link...

Ιούλιος του 2025, έχει προβληθεί στους κινηματογράφους η ταινία με τον ΣΟΎΠΕΡΜΑΝ και η Anubis κυκλοφόρησε άλλη μία έκδοση με τον Άνθρωπο από Ατσάλι, το SUPERMAN TREASURY 2025 ΗΡΩΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ένα κόμικ που βγήκε αρχές του μήνα και στο εξωτερικό. Περιγραφή από την εκδοτική Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΝΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΟΥΣ, ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ! O διάσημος σεναριογράφος Dan Jurgens, που έχει γράψει μερικές από τις σημαντικότερες ιστορίες του Superman, ενώνει τις δυνάμεις του με τον χαρισματικό εικονογράφο Bruno Redondo για να μας προσφέρουν μια συναρπαστική ιστορία δύναμης, τραγωδίας, δράσης και, πάνω απ’ όλα, ελπίδας. Όταν μια εξωγήινη αρμάδα εισβάλλει στη Γη και εξαπολύει μια ολοκληρωτική επίθεση εναντίον όλου του πλανήτη, μόνο ο Superman μπορεί να αποτρέψει την ολική καταστροφή. Μα τα πράγματα ίσως τελικά να μην είναι τόσο απλά όσο φαίνονται και ο αντίπαλος να είναι πιο επικίνδυνος και πιο δόλιος απ’ ό,τι φανταζόταν ο Superman! Ο δημιουργός που έχει συνδέσει το όνομά του με τον Σούπερμαν, o Dan Jurgens, επιστρέφει στον κόσμο του Ανθρώπου από Ατσάλι με μια μοναδική ιστορία! Η Υπόθεση Η ιστορία μας ξεκινάει με την οικογένεια Κεντ να βρίσκεται στην οροφή της Daily Planet όπου ο Κλαρκ ζητάει από τους γονείς του να πάρουν μαζί τους στο Smallville τον γιο του Τζον γιατί η Metropolis δέχεται επίθεση από μια εξωγήινη ομάδα ρομπότ. Ο Σούπερμαν αναλαμβάνει δράση, φυσικά οι υποψίες πέφτουν στο Λεξ Λούθερ, ο ίδιος όμως αρνείται την εμπλοκή του σε όλο αυτό και βοηθάει στην προστασία της πόλης. Καθώς ο Σούπερμαν πολεμάει περνάει από μπροστά του σαν flashback όλη του η ζωή (τα χρόνια του στο Smallville, πως έφυγε και πήγε στην Metropolis και τι έκανε εκεί...), ή μήπως όχι... Το Σενάριο Το σενάριο είναι απλό, κατανοητό, καλογραμμένο, με αρκετές μάχες και κάποιες μικρές ανατροπές. Στα flashback βγάζει και μια νοσταλγία, βλέποντας τα σημαντικότερα γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή του Κλαρκ/Σούπερμαν. Παρελαύνουν πολλοί ήρωες της DC (Batman, Wonder Woman, Green Arrow κτλ). Φυσικά δεν λείπουν οι εύκολες και γρήγορες λύσεις στα προβλήματα, αλλά αναμενόμενο γιατί πρόκειται για ένα κόμικ που απευθύνεται και σε νεαρότερες ηλικίες και στην ουσία είναι ένας φόρος τιμής στον Υπεράνθρωπο. Το Σχέδιο Το σχέδιο του Bruno Redondo είναι απλό χωρίς πολλές λεπτομέρειες αλλά νομίζω ταιριαστό και με ωραία ζωντανά χρώματα, ότι πρέπει για αυτό το κόμικ. Υπάρχει προς το τέλος ένα πανέμορφο δισέλιδο με όλους σχεδόν του ήρωες της DC. Η Έκδοση Η έκδοση της Anubis απλά φοβερή, προσεγμένη, μεγάλο μέγεθος A4 21x28, γυαλιστερές σελίδες, γυαλιστερό εξώφυλλο με αυτάκια. Μετάφραση και επιμέλεια, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, εγγύηση. Στα έξτρα μόνο κάποια εναλλακτικά εξώφυλλα (το ένα μάλιστα η αφίσα της ταινίας του Superman) Η τιμή 13,30 (11,97 με την έκπτωση) νομίζω αρκετά καλή για αυτήν την έκδοση 80 σελίδων και για τα δεδομένα της εκδοτικής. Μέσα γράφει έκδοση Ιούλιος 2025. Ένα όμορφο κόμικ για του μικρούς και μεγάλους φαν του ήρωα...

Ο Σούπερμαν φτάνει στην Αμερική ως μωρό από έναν κατεστραμμένο πλανήτη. Μεγαλώνει στο Κάνσας από μια αγροτική οικογένεια και παλεύει μια ζωή να ισορροπήσει δύο ταυτότητες. Πρόκειται για μια αφήγηση που επαναλαμβάνεται επί 87 χρόνια – αλλά η πρόσφατη δήλωση του σκηνοθέτη της νέας ταινίας «Superman» προκάλεσε αντιδράσεις: ο ήρωας είναι μετανάστης. «Ο Σούπερμαν είναι η ιστορία της Αμερικής», δήλωσε ο Τζέιμς Γκαν στους Times of London. «Ένας μετανάστης που ήρθε από αλλού και βρήκε θέση σε αυτή τη χώρα. Κυρίως όμως, είναι μια ιστορία που λέει πως η βασική ανθρώπινη καλοσύνη είναι μια αξία που έχουμε χάσει». Η δήλωση έγινε την ώρα που η διοίκηση Τραμπ εντείνει τις επιχειρήσεις απέλασης μεταναστών. Τα δεξιά μέσα έσπευσαν να αντιδράσουν. Το Fox News χαρακτήρισε την ταινία «Superwoke», ενώ η πρώην σύμβουλος του Τραμπ, Κέλιαν Κόνγουεϊ, δήλωσε: «Δεν πάμε σινεμά για να μας κάνουν μάθημα ιδεολογίας». Ο Ντιν Κέιν, που υποδύθηκε τον ήρωα στη σειρά «Lois & Clark», προειδοποίησε ότι οι αναφορές στη μετανάστευση μπορεί να αποδειχθούν πολιτικό λάθος. Ωστόσο, το κοινό έχει άλλη άποψη. Η ταινία της Warner Bros έκανε άνοιγμα 122 εκατ. δολαρίων και παραμένει στην κορυφή του box office. Και όπως σημειώνουν ειδικοί της ποπ κουλτούρας, η ιδέα του Σούπερμαν ως μετανάστη μόνο καινούργια δεν είναι. «Η αφήγηση του Σούπερμαν ως μετανάστη, ακόμη και ως πρόσφυγα, υπάρχει από την αρχή», λέει ο Ντάνι Φίνγκεροθ, συγγραφέας του Superman on the Couch. Η πρώτη ιστορία, το 1938, δείχνει τον Καλ-Ελ να στέλνεται στη Γη από έναν καταδικασμένο πλανήτη. «Δεν είναι μετανάστης από επιλογή. Είναι πρόσφυγας. Έρχεται, αφομοιώνεται και γίνεται όσο πιο “Αμερικανός” γίνεται», σημειώνει. Το ίδιο συνέβη και με τους δημιουργούς του: ο Τζέρι Σίγκελ και ο Τζο Σούστερ ήταν παιδιά Εβραίων μεταναστών, που διέφυγαν από την άνοδο του αντισημιτισμού στην Ευρώπη. Γνωρίζοντας τι σημαίνει να είσαι ξένος, έπλασαν έναν ήρωα που πολεμά για τους αδύναμους, τις γυναίκες, τους εργάτες και τους καταπιεσμένους – πολύ πριν οι ΗΠΑ μπουν στον πόλεμο κατά των ναζί. Η ταύτιση με τον Σούπερμαν παραμένει ζωντανή. Από ακαδημαϊκά πάνελ μέχρι καμπάνιες όπως το #SupermanIsAnImmigrant, η ιστορία του χρησιμοποιείται για να μιλήσει για τις εμπειρίες μεταναστών και προσφύγων στην Αμερική. «Δεν μπορείς να πολιτικοποιήσεις την αλήθεια», έγραψαν οι συντελεστές της εκστρατείας. «Ο Σούπερμαν είναι “παράνομος αλλοδαπός” εδώ και 87 χρόνια». Για τον Χοσέ Αντόνιο Βάργκας, πρώην «άνθρωπο χωρίς χαρτιά» και ιδρυτή του οργανισμού Define American, η νέα ταινία άνοιξε ξανά έναν διάλογο: «Άνθρωποι που ποτέ δεν μου μιλούσαν για τη μετανάστευση, τώρα μου μιλούν. Αυτό είναι τεράστιο». Βέβαια, η μεταναστευτική ταυτότητα του ήρωα δεν τονίζεται πάντα. Ο Φίνγκεροθ υπενθυμίζει ότι η εξήγηση της καταγωγής του αρχικά ήταν ένα απλό σεναριακό τρικ, για να δικαιολογηθούν οι υπερδυνάμεις του. Άλλες εποχές τον έδειχναν να κατάγεται από το Κάνσας ή αλλού, ανάλογα με τις ανάγκες της ιστορίας. Αυτό όμως που δεν αλλάζει είναι η δυνατότητα του ήρωα να μιλάει στους πάντες. «Οι υπερήρωες είναι outsiders», λέει ο Φίνγκεροθ. «Και η δύναμη των μύθων τους είναι πως όλοι μπορούν να δουν τον εαυτό τους μέσα τους». Ίσως γι’ αυτό προκαλούν ακόμα τόσο πάθος. Την περασμένη εβδομάδα, η διοίκηση Τραμπ ανήρτησε στο διαδίκτυο μια παραλλαγή της αφίσας της νέας ταινίας, όπου ο πρόεδρος εμφανιζόταν σαν Σούπερμαν. Αλλά λίγες ημέρες αργότερα, σε ανάρτηση του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, το σύμβολο που συνδέθηκε με τους μετανάστες δεν ήταν ο Άνθρωπος από Ατσάλι – ήταν ο εξωγήινος ET, με το σύνθημα: «GO HOME». Πηγή: CNN Και το σχετικό link...

Τι θα γινόταν αν ο Σούπερμαν εμφανιζόταν σήμερα στον κόσμο; Αν ξαφνικά μαθαίναμε την ύπαρξή του ανάμεσά μας, τι θα γινόταν, πραγματικά; Είναι μια φαινομενικά χαζή ερώτηση. Αλλά νομίζω ότι έχει νόημα, γιατί αν καθίσει κανείς να καλοσκεφτεί τις πιθανές απαντήσεις, μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα που δεν αφορούν έναν φανταστικό, ψεύτικο κόσμο, αλλά τον αληθινό, δικό μας. Ας το σκεφτούμε λίγο, λοιπόν. Την ιστορία του Σούπερμαν, φυσικά, την ξέρουν όλοι, καθότι έχει εξιστορηθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο (σε 5 ραδιοφωνικές παραγωγές, σε 4 θεατρικές παραγωγές, σε πάνω από 50 κινηματογραφικές ταινίες, σε περίπου 30 τηλεοπτικές σειρές, σε πάνω από 30 videogames, σε πάνω από 10 βιβλία, σε 9 παιχνίδια και τρενάκια λούνα-παρκ και, φυσικά, σε χιλιάδες τεύχη περιοδικών κόμικ) σε όλες τις γλώσσες του κόσμου εδώ και 87 χρόνια. Εν τάχει, η ιστορία θέλει ένα μικρό βρέφος ονόματι Καλ Ελ να φτάνει ως ασυνόδευτο προσφυγάκι στη Γη μετά την καταστροφή του πλανήτη του, και το ζευγάρι ανθρώπων που το βρίσκει να κάνει ακριβώς αυτό που θεωρούν αδιανόητο οι ρατσιστές: να το πάρει σπίτι του. Όπως κάνουν όλοι οι μετανάστες, ο Καλ Ελ ήρθε για να μας πάρει τις δουλειές (έγινε δημοσιογράφος) και, κυρίως, για να αλλοιώσει τον πολιτισμό μας, καθότι κάποια στιγμή, στα 30-35, εμφανίστηκε στον κόσμο ως Σούπερμαν, ένα πανίσχυρο και αθάνατο ον, που μπορεί να πετάει, να βγάζει φωτιές από τα μάτια και να κάνει, γενικά, ό,τι θέλει. Η ιστορία αυτή γεννήθηκε σε μια εποχή πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων και, όπως οι περισσότερες παρόμοιες ιστορίες, αντανακλούσε τα διακυβεύματα εκείνης της εποχής. Σχεδόν όλοι οι διάσημοι υπερήρωες εμφανίστηκαν κυρίως στις δεκαετίες του ’30 και του ’40 (Σούπερμαν, Μπάτμαν, Κάπτεν Μάρβελ, Γουόντερ Γούμαν, Κάπτεν Αμέρικα), σε έναν κόσμο που φλεγόταν από έναν παγκόσμιο πόλεμο και την έκρηξη αισιοδοξίας που ακολούθησε, και μετά τη δεκαετία του 1960 (Σπάιντερ-Μαν, Χαλκ, Άϊρον-Μαν, Θορ, Χ-ΜΕΝ κ.λ.π.), την εποχή του ψυχρού πολέμου και την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων. Την ιστορία του Σούπερμαν ειδικά την έγραψαν δύο παιδιά Εβραίων προσφύγων που είχαν φύγει για να γλιτώσουν την καταπίεση της τσαρικής Ρωσίας – κι αυτό έχει από μόνο του σημασία. Αλλά ίσως το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι αυτές οι ιστορίες, οι σχετικά παρόμοιες μεταξύ τους, και στις οποίες κανείς μπορεί να φορτώσει ιδεολογικές και πολιτικές χροιές κατά βούληση, στην πραγματικότητα ήταν παραμύθια για παιδιά. Με πλοκές γεμάτες τρύπες, παράδοξες και αυθαίρετες παραδοχές, υποτυπώδεις χαρακτήρες και συχνά νηπιακού επιπέδου διαλόγους, ήταν ένα είδος τέχνης που είχαν αρκετά κακή φήμη για πολύ καιρό, κατά την ταπεινή μου γνώμη δικαιολογημένα. Πολλά στοιχεία της ιστορίας του Σούπερμαν, ας πούμε, δεν έβγαζαν ποτέ κανένα νόημα – κι αυτό από μόνο του είναι θέμα για μια άλλη συζήτηση – αλλά ίσως το σημαντικότερο από όλα είναι το τι θεωρούσαν οι εμπνευστές της ότι θα γινόταν μετά την εμφάνισή του στον κόσμο. Η εκδοχή της ιστορίας τους για έναν ιδανικό ήρωα με αξίες το ίδιο στιβαρές με τα μπράτσα του, μια ενσάρκωση του Καλού που υποτάσσει τη θεϊκή ισχύ του στην υπηρεσία μιας ευγνωμονούσας και αθώας ανθρωπότητας είναι, φυσικά, ένα αφελές παιδικό παραμύθι, εμποτισμένο ως το μεδούλι από την ιουδαιοχριστιανική ηθική. Ο πραγματικός κόσμος λειτουργεί αρκετά διαφορετικά. Ο Σούπερμαν του παραμυθιού, λοιπόν, είναι ένα όπλο μαζικής καταστροφής με μυαλό. Φανταστείτε να υπήρχε κάτι τέτοιο εκεί έξω. Φανταστείτε να εμφανιζόταν μια Τρίτη ένα viral βιντεάκι στα social media που να δείχνει έναν άνθρωπο με κάπα, μπλε κορμάκι και κόκκινο βρακάκι να κατεβαίνει από τον ουρανό και να μπαίνει σε ένα φλεγόμενο κτίριο για να σώσει ένα γατάκι, χωρίς να του καεί ούτε μια τριχούλα. Το πρώτο πράγμα που θα έλεγαν όλοι, βέβαια, θα ήταν «α καλά, ΑΙ είναι». Αλλά μετά, αν εμφανίζονταν κι άλλα βιντεάκια, και επιβεβαιωνόταν ότι αυτό το πράγμα υπάρχει στ’ αλήθεια, και ότι δεν είναι μόνο ανθεκτικό στη φωτιά, αλλά στα πάντα, και επίσης ότι έχει απεριόριστη δύναμη και πετάει και φωτιές από τα μάτια, τότε θα γίνονταν μερικά άλλα πράγματα. Οι θεωρίες συνωμοσίας θα εμφανίζονταν αμέσως, και θα ήταν πολλές. Από πού εμφανίστηκε αυτό το πράγμα; Μάλλον κάποιος θα το έφτιαξε. Ίσως η κυβέρνηση. Ή ο Τζορτζ Σόρος. Ποιος είναι πίσω από τον Σούπερμαν; Ποιος κινεί τα νήματα; Πόσες ημέρες (ώρες;) θα χρειάζονταν μέχρι να εμφανιστούν φανατικοί πιστοί που θεωρούν τον Σούπερμαν τον Ιησού που επέστρεψε, ή που απλά θα τον λάτρευαν ως Θεό; Σε πόσες εβδομάδες η λατρεία του Σούπερμαν θα γινόταν η μεγαλύτερη θρησκεία του κόσμου, με τους πιο φανατισμένους οπαδούς; Τι θα έκαναν οι κυβερνήσεις; Ποιες θα προσπαθούσαν να τον δωροδοκήσουν για τις βοηθήσει, ποιες θα προσπαθούσαν να τον ελέγξουν ή να τον εξοντώσουν; Εδώ και δεκαετίες τα κράτη του κόσμου έχουν υπογράψει συμφωνίες και συνθήκες για να ελέγξουν κάπως τη διάχυση των πυρηνικών όπλων (μόνο εννέα χώρες έχουν τέτοια σήμερα). Τι θα έκαναν με ένα ον με πολλαπλάσια καταστροφική δύναμη και δικό του, ανεξάρτητο μυαλό; Πολλά από αυτά τα θέματα, για να πούμε την αλήθεια, έχουν αντιμετωπιστεί σε σενάρια διαφόρων κόμιξ με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν. Αλλά νομίζω ότι όλα υποβαθμίζουν την επίπτωση της εμφάνισης ενός τέτοιου όντος στον κόσμο. Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι βασισμένος σε διάφορες βασικές, θεμελιώδεις παραδοχές, κάποια πράγματα που ισχύουν εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Για παράδειγμα, ότι τα φυσικά όρια του ανθρώπινου σώματος είναι πεπερασμένα, ότι πρέπει να τρώμε φαγητό, να αφοδεύουμε και να κοιμόμαστε, ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε αν κάνει υπερβολικά πολλή ζέστη ή υπερβολικά πολύ κρύο ή αν η σύσταση του αέρα δεν είναι ακριβώς αυτή που χρειαζόμαστε και ότι, όπως και να ’χει, ακόμα κι αν όλα είναι ιδανικά, αργά ή γρήγορα, πεθαίνουμε. Η έλευση ενός Σούπερμαν θα καταργούσε όλες αυτές τις παραδοχές μονομιάς. Εδώ θα είχαμε ξαφνικά ανάμεσά μας ένα άλλο έλλογο πλάσμα για το οποίο δεν ισχύει τίποτε από όλα αυτά. Δεν θα λογιζόταν ως άνθρωπος, αλλά ως ανθρωπόμορφος Θεός. Εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν θυσιαστεί ή εκτελεστεί στον κόσμο μας στο όνομα φανταστικών, θεωρητικών Θεών που περιγράφονται μόνο σε αρχαία κείμενα. Τι θα γινόταν αν εμφανιζόταν ένας πραγματικός Θεός μπροστά μας; Πόσο καιρό θα χρειαζόταν ολόκληρο το οικοδόμημα του ανθρώπινου πολιτισμού για να καταρρεύσει; Πέρα από τη θεωρητική άσκηση καθ' αυτήν, βεβαίως, η σκέψη αξίζει να γίνει και προληπτικά, για έναν άλλο λόγο: πώς θα υποδεχθεί η ανθρωπότητα την έλευση μιας AGI, αν προκύψει; Στην πραγματικότητα, βεβαίως, νομίζω ότι αν όντως εμφανιζόταν ο Σούπερμαν ανάμεσά μας, κάτι άλλο θα γινόταν. To 1986 κυκλοφόρησε ένα άλλο κόμικ με υπερήρωες, γραμμένο από τον συγγραφέα Άλαν Μουρ (που έχει γράψει και μια ωραία ιστορία με το Σούπερμαν). Το κόμικ λεγόταν “Watchmen” και, λέγοντας μια ιστορία από μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου οι ΗΠΑ είχαν κερδίσει τον πόλεμο του Βιετνάμ και μια ομάδα συνταξιούχων υπερηρώων προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο, άγγιζε θέματα όπως η λογοδοσία στον δημόσιο χώρο, η ατομική ευθύνη και η υποταγή στην εξουσία. Είναι ένα πολύ ωραίο έργο. Ένας από τους υπερήρωες της ιστορίας, ο πιο δυνατός από όλους, λέγεται Ντόκτορ Μανχάταν. Ύστερα από ένα πείραμα που πήγε εντελώς στραβά, ο Ντόκτορ Μανχάταν λούστηκε με δόσεις ραδιενέργειας που τον μετέτρεψαν σε ένα αθάνατο πλάσμα με σχεδόν απεριόριστες δυνάμεις. Νομίζω ότι αυτό θα έκανε κι ο Σούπερμαν, αν υπήρχε. Το ίδιο που έκανε κι ο Ντόκτορ Μανχάταν στο “Watchmen”: έφυγε. Σκεφτείτε το εξής: τι να την κάνει κανείς την ανθρωπότητα; Τι το ζηλευτό ή το ιδιαίτερο έχει η Γη; Τι το τόσο πιο φοβερό ή αξιοθαύμαστο έχει το είδος Homo sapiens από το είδος Octopus vulgaris, ας πούμε; Είμαστε δύσκολο, περίεργο είδος. Στρυφνοί, περίεργοι, απαιτητικοί, αχόρταγοι, κακομαθημένοι. Όποια αξία υπάρχει στον κόσμο μας και τις ζωές μας, είναι η αξία που δίνουμε ο ένας στον άλλο, η αξία της συνύπαρξης σε ένα μέρος που συνδιαμορφώνουμε και απολαμβάνουμε μαζί. Όπως για εμάς δεν έχει καμία αξία μια μυρμηγκοφωλιά, έτσι και για έναν Θεό όπως ο Σούπερμαν ή ο Ντόκτορ Μανχάταν, δεν έχει καμία αξία η Γη, οι πόλεις μας, ή εμείς. Θα έφευγε. Αυτό νομίζω ότι θα συνέβαινε. Αν υπήρχε ο Σούπερμαν, δεν θα καθόταν να ασχοληθεί με τα μυρμήγκια. Δεν ξέρω αν θα κατέστρεφε τη μυρμηγκοφωλιά πριν φύγει, αλλά θα έφευγε, και θα έψαχνε, όπως όλοι, να βρει ομοίους του, για να φτιάξει μια κοινωνία, για να βρει το νόημα, για να ζήσει. Και το σχετικό link...

Γράφουν στο ΒΗΜΑ ο Μάρκος Καρασαρίνης, η διδάκτωρ Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου Λήδα Τσενέ, ο πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς Soloúp (Αντώνης Νικολόπουλος) καθώς και η ποιήτρια και μεταφράστρια Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη. Από τον ήρωα των επιφυλλίδων στον Superman Του Μάρκου Καρασαρίνη Η εξοικείωσή μας με τα υπερηρωικά μπλοκμπάστερ, με τους κάθε λογής Batman, Iron Man, Spider-Man και Avengers που παρελαύνουν κάθε χρόνο από τις οθόνες μας σώζοντας σε τακτική βάση τον κόσμο και σωρεύοντας δισεκατομμύρια εισπράξεων στην πορεία, μετρά ήδη δύο δεκαετίες. Ακόμη και έτσι όμως, ακόμη κι όταν τα εκθαμβωτικά CGI τα οποία κατάφεραν να μεταφέρουν πειστικά στο σελιλόιντ την άπιαστη ως τότε γοητεία των χάρτινων σελίδων λογίζονται πια προβλέψιμα, η επιστροφή του Superman στον κινηματογράφο στις 10 Ιουλίου δεν περνά απαρατήρητη. Σημαιοφόρος όλων, ο αρχετυπικός ήρωας του αμερικανικού κόμικ βαδίζει αισίως στην ένατη δεκαετία της ζωής του (γεννηθείς το 1938) αποτελώντας ένα από τα πιο διάσημα σύμβολα της σύγχρονης ποπ κουλτούρας – σύμβολο μάλιστα εύπλαστο και προσαρμοζόμενο σε πλείστες όσες κοινωνικές και ιδεολογικές μεταβολές από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης ως αυτή της παγκοσμιοποίησης. AI GENERATED Αυτή η προσαρμοστικότητα του «υπερανθρώπου των μαζών», κατά τον εύστοχο όρο του Ουμπέρτο Έκο για μια σειρά παρόμοιων χαρακτήρων που ξεκινούν από τον Ταρζάν και φτάνουν ως τον Τζέιμς Μποντ, δεν είναι καινοφανής ιδιότητα. Προέρχεται, όπως και το ίδιο το πρότυπο, από το λαϊκό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα: άμεσος πρόγονος των απανταχού σούπερ ηρώων, κατά τον Έκο, δεν είναι ο ημίθεος της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας ή ο υπεράνθρωπος του Νίτσε αλλά ο πρωταγωνιστής των επιφυλλίδων – o Ροδόλφος του Γερολστάιν στα Μυστήρια των Παρισίων του Ευγένιου Σύη, ο κόμης Μοντεχρίστος στο ομώνυμο έργο του Αλέξανδρου Δουμά, ο Ροκαμβόλ του Πονσόν ντι Τεράιγ, ο Αρσέν Λουπέν του Μορίς Λεμπλάν. Κυνηγοί της περιπέτειας ή ανατροπείς της τάξης, εραστές της εξουσίας ή εκδικητές που επιδίδονται σε πράξεις ιδιωτικής απόδοσης δικαιοσύνης, προορίζονται, όπως και οι επίγονοί τους, να υποδηλώσουν υπαινικτικά ή μη τις αξίες της εποχής τους, να επανορθώσουν ανισότητες και αδικίες παρασύροντας τον αναγνώστη σε μια κατάσταση αναστολής της δυσπιστίας για τους απίστευτους άθλους τους. Μέσα στις αντιφάσεις τους ωστόσο (η διπλή ταυτότητα του ήρωα, είτε ως μεταμφίεση είτε ως μάσκα, προκάλεσε ποικίλους φροϋδικούς συνειρμούς) οι υπεράνθρωποι των μαζών δεν ασκούν έλξη μόνο ως μυθοπλασία φυγής από την πραγματικότητα. Όπως ο Εντμόν Νταντές, το αληθινό πρόσωπο του κόμη Μοντεχρίστου, ή ο Κλαρκ Κεντ, ο καθημερινός εαυτός του Superman, κλείνουν το μάτι σε όλους μας ότι μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους, ότι – κατά τον στίχο του Ντέιβιντ Μπόουι – we could be heroes, just for one day. Η καλοσύνη του ξένου Της Λήδας Τσενέ Συμπληρώθηκαν φέτος 87 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του Superman το 1938. Και ενώ κάποιος θα περίμενε η δημοφιλία του ήρωα να φθίνει, αντίθετα παραμένει υψηλή, τόσο ώστε η νέα ταινία που θα κυκλοφορήσει σύντομα στη μεγάλη οθόνη, να συγκεντρώνει ήδη τα φώτα της δημοσιότητας επάνω της. Τι συμβαίνει λοιπόν και ο Superman παραμένει, μετά από τόσα χρόνια, το ίδιο δημοφιλής; Πώς γίνεται, ο άνθρωπος από ατσάλι να είναι τόσο ανθεκτικός – όπως το ατσάλι άλλωστε – στο πέρασμα του χρόνου και να βρίσκει απήχηση ακόμα και σε γενιές που τον γνώρισαν κυρίως μέσα από ταινίες και videogames; Και κυρίως, γιατί σήμερα χρειαζόμαστε, ίσως περισσότερο από ποτέ, λίγο από την καλοσύνη του Κλαρκ Κεντ και την ενσυναίσθηση του Superman; Από την πρώτη του εμφάνιση στο «Action Comics» το 1938 μέχρι και σήμερα, ο Superman καταφέρνει να προσαρμοστεί στις μεταβαλλόμενες εποχές. Σύμφωνα με τον Μπεν Σόντερς, καθηγητή και συγγραφέα του βιβλίου Do the Gods Wear Capes? Spirituality, Fantasy and Superheroes, «ο Superman αλλάζει με αξιοσημείωτη ταχύτητα και όμως καταφέρνει, παραδόξως, να ενσαρκώνει την ιδέα μιας αμετάβλητης αρετής». Και συνεχίζει, υπογραμμίζοντας γλαφυρά, «από την άποψη της ποπ κουλτούρας του 20ού αιώνα, αποτυπώνει την έννοια ενός πλατωνικού ιδανικού του καλού. Όταν ο Superman τα πάει καλά, δεν ντρέπομαι να τον αποκαλώ μια όμορφη ιδέα». Και πράγματι, η επιρροή του Superman είναι τόσο μεγάλη που πολλοί συγκρίνουν τη διαδρομή και τη μυθική του αφήγηση με τους μυθολογικούς ήρωες της αρχαίας Ελλάδας ή της Ρώμης, εκπληρώνοντας ακριβώς την ίδια κοινωνική λειτουργία, ενισχύοντας τις αξίες, τους κανόνες και τις κοινωνικές δομές ενός πολιτισμού. Οι μύθοι παρέχουν εξηγήσεις για τα φυσικά φαινόμενα, θεσπίζουν ηθικούς κώδικες και καθοδηγούν τα άτομα στους ρόλους τους μέσα στην κοινωνία. Δημιουργούν επίσης μια αίσθηση κοινότητας και κοινής ταυτότητας παρέχοντας κοινές αφηγήσεις και σύμβολα. Και αναμφισβήτητα, ο Superman καταφέρνει αρκετά από τα παραπάνω. Αυτό που όμως πραγματικά ξεχωρίζει τον Superman και τον καθιστά τον απόλυτο ήρωα, δεν είναι οι εξωπραγματικές του δυνάμεις. Είναι τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και κυρίως αυτά της καλοσύνης και της ενσυναίσθησης, χαρακτηριστικά που φροντίζει να αναδεικνύει σε κάθε του περιπέτεια. Στο εμβληματικό «All Star Superman» του Γκραντ Μόρισον, ο Superman πεθαίνει και καλείται να εκτελέσει μια σειρά από αποστολές πριν από το θάνατο του. Ωστόσο, η γοητεία αυτής της τελευταίας διαδρομής δεν βρίσκεται στο μεγαλείο των προκλήσεων, αλλά στις αλληλεπιδράσεις του με τους φίλους, τους εχθρούς και τους πολίτες που σώζει. Και όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος ο Μόρισον, «οι καλύτερες ιστορίες αφορούν έναν τύπο που προσπαθεί να κατανοήσει τα πράγματα γενικά, αλλά και το κορίτσι δεν τον συμπαθεί όσο θα ήθελε. Ο κακός τον μισεί, αλλά εκείνος συμπαθεί τον κακό. Αυτό το πραγματικό, μικρό ανθρώπινο συναισθηματικό στοιχείο λειτουργεί υπέροχα όταν το ανατινάζεις σε κοσμικές διαστάσεις». Ακόμα ένα παράδειγμα είναι η ιστορία «Generations» του Ντάνιελ Γουόρεν Τζόνσον που περιλαμβάνεται στη συλλογή «Superman – Red and Blue». Σε αυτήν παρακολουθούμε τον Τζόναθαν Κεντ, τον θετό πατέρα του Superman, να φοβάται ότι μπορεί να μην τα καταφέρει καλά στην ανατροφή αυτού του εξωγήινου μωρού. Σε όλη την ιστορία τον βλέπουμε να επαναλαμβάνει μερικές βασικές φράσεις στον νεαρό Superman, ο οποίος στη συνέχεια, ενώ σώζει ζωές ανθρώπων, τις επαναλαμβάνει για να τους ενθαρρύνει. Αυτές οι φράσεις είναι «Είσαι ξεχωριστός», «Σ’ αγαπώ» και «Είμαι περήφανος για σένα». Η τελευταία εικόνα στην ιστορία είναι o Superman να κοιτάζει τη Γη από το Διάστημα, με ένα χαμόγελο και δάκρυα στα μάτια του, καθώς δηλώνει την αγάπη του για το θετό του σπίτι. Ο Superman μπορεί να μοιάζει άτρωτος, πολλές φορές ακόμα και βαρετός, καθώς τα κάνει όλα τέλεια, αλλά αν κανείς κοιτάξει λίγο πιο προσεκτικά θα δει ότι φέρει τραύματα – μην ξεχνάμε ότι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, τον πλανήτη Κρύπτον –, έχει ελαττώματα, ανησυχίες. Μπορεί να πετά αγέρωχος από πάνω μας, όμως είναι η αντανάκλαση των επιθυμιών, των ελπίδων και των φόβων μας. Και σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν οι συγκρούσεις και η αλαζονεία και εκλείπει η πίστη στις ανθρώπινες αξίες, ο Superman είναι εδώ για να μας θυμίσει ότι, ακόμα και αν δυσκολευόμαστε να το δούμε, η μεγαλύτερη δύναμή μας είναι η καλοσύνη. Η κυρία Λήδα Τσενέ είναι διδάκτωρ Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Comicdom CON Athens. Κόμικς με «ήρωες» και «χαρακτήρες» Του Soloup (Αντώνης Νικολόπουλος) Τους πρωταγωνιστές στα κόμικς συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε «ήρωες». Οι «ήρωες των κόμικς» λέμε, και ας μην είναι όλοι τους υπερήρωες όπως ο Superman, ο Batman, η Wonder Woman ή κάποιοι ακόμα, σαν τον Τεν Τεν και τον Κόρτο Μαλτέζε, που καταφέρνουν πάντα στο τέλος με την εξυπνάδα τους να φέρνουν τις δύσκολες καταστάσεις σε μια λεπτή ισορροπία, έστω μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Υπάρχουν και οι άλλοι… ήρωες, οι πλακατζήδες, αφελείς και γκαφατζήδες. Ο Ντόναλντ Ντακ ας πούμε ή ο Ραν Ταν Πλαν. Και ακόμα παραπέρα, κάποιοι χαρακτήρες σε τελείως διαφορετικές αφηγήσεις, που συγκινούν και προβληματίζουν. Δεν είναι μικρότερος άθλος και αυτός, η συγκίνηση, όταν καταφέρνουν οι σκιτσογράφοι να τη μεταδώσουν στους αναγνώστες με απλές γραμμές, μπαλονάκια και σιωπές. Τα κόμικς θεωρούνται ακόμα και σήμερα από πολλούς μια μονοδιάστατη, «λάιτ» τέχνη. Όμως οι «ήρωές» τους, η ποικιλία των χαρακτήρων, όπως και οι προσεγγίσεις διαφορετικών αναγνωστικών ομάδων και ηλικιών, αποδεικνύουν στην πράξη το αντίθετο. Ας επιχειρήσουμε παρ’ όλα αυτά έναν γενικό διαχωρισμό: «ήρωες» και «χαρακτήρες». Μια ομαδοποίηση αρκετά αυθαίρετη – δεν είναι άσπρο/μαύρο τα πράγματα εδώ όπως σε κάποια κόμικς – και η οποία σίγουρα δεν περιγράφει μια ποιοτική διαφοροποίηση, αφού συναντούμε αριστουργήματα της «ένατης τέχνης» και στις δύο περιπτώσεις. Άλλωστε υπάρχουν φιγούρες που διαπερνούν με άνεση τα όρια των ορισμών, όπως συμβαίνει με τις σύγχρονες εξιστορήσεις του Σατούφ (στη Γαλλία) και του Ζεροκάλκαρε (στην Ιταλία). Σε ένα τόσο γενικό σχήμα όμως, μπορούμε να εντοπίσουμε καλύτερα δύο βασικούς μηχανισμούς αφήγησης και στυλιζαρίσματος. Από τη μια λοιπόν συναντούμε «ήρωες» κόμικς με ευδιάκριτη τυπολογία χαρακτήρων, αναγνωρίσιμες μορφές και αναμενόμενες συμπεριφορές. Σε αυτήν την πλευρά θα βρούμε τις πλέον διάσημες φιγούρες του μέσου των κόμικς: τον Μίκυ Μάους, τον Αστερίξ και τον Λούκυ Λουκ, τον Ισοβίτη, τον Superman, τον Τσάρλι Μπράουν, τον Spider-Man. Κόμικς χιουμοριστικά αλλά και κόμικς υπερηρωικά, φαντασίας και περιπέτειας που τα βρίσκουμε να δημοσιεύονται σε συνέχειες και αυτοτελή επεισόδια (σε comic album, τεύχη σε σειρές, comic strips ή πλέον και web comics). Κοινό τους χαρακτηριστικό, τα αναγνωρίσιμα και επαναλαμβανόμενα στοιχεία. Οι πρωταγωνιστές αλλά και οι φιγούρες που τους πλαισιώνουν όχι μόνο είναι σχεδιαστικά στυλιζαρισμένοι, αλλά οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικές και αναμενόμενες. Συχνότατα μοιράζονται μεταξύ τους ευδιάκριτους ρόλους. Ο έξυπνος και ο χαζός, ο καλός, ο μοχθηρός, ο σοφός, ο καβγατζής, ο ζηλιάρης, είναι μόνο κάποια από αυτά τα ενδεχόμενα. Σκεφθείτε τέτοιες ομάδες ρόλων στους υπερήρωες (στον Batman) ή ακόμα περισσότερο στα χιουμοριστικά κόμικς (ας πούμε στο γαλατικό χωριό του Αστερίξ). Ο Ιζνογκούντ σε αυτήν την αφηγηματική δομή πάντα θα θέλει να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη, ο Joker (σχεδόν) πάντα θα είναι ο ψυχοπαθής αντίπαλος του Batman, ο Οβελίξ πάντα θα βαράει λεγεωνάριους και θα τρώει αγριογούρουνα ενώ ο Λούκυ Λουκ πάντα στο τέλος του κάθε τεύχους του θα είναι… ένας φτωχός και μόνος καουμπόι. Η επανάληψη των συμπεριφορών και των αντιδράσεων στους «ήρωες» όχι μόνο δεν είναι βαρετή, αλλά και από τα πλέον επιθυμητά χαρακτηριστικά αυτών των κόμικς που καθόλου τυχαία μεταφέρθηκαν αυτούσια και με τεράστια ανταπόκριση στη μεγάλη οθόνη. Ας περάσουμε όμως και στην άλλη μπάντα των «ηρώων», που συμβατικά περιγράψαμε ως «χαρακτήρες». Αυτούς θα τους συναντήσουμε συχνότερα σε αφηγηματικά αυτοτελή κόμικς με ιστορίες πιο σύνθετες και πολυσέλιδες. Συνθήκη που τα βοηθάει να αναπτύξουν τον ψυχισμό, τα συναισθήματα και τις σκέψεις των δρώντων προσώπων κατά τρόπο ανάλογο θα λέγαμε με κάποιες ταινίες του κινηματογράφου ή την πλοκή ενός μυθιστορήματος, κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί σε ένα comic strip. Το τέλος των ιστοριών και οι συμπεριφορές δεν είναι προβλέψιμες, ενώ συχνά η ανατροπή ενυπάρχει και στην ίδια την δομή της αφήγησης. Όπως για παράδειγμα στα «μετακόμικς» όπου οι αφηγητές / σκιτσογράφοι εμφανίζονται οι ίδιοι στις σελίδες τους παρεμβαίνοντας στη ροή ή και διατυπώνοντας μια προσωπική οπτική σε όσα διαδραματίζονται γύρω τους. Εδώ ο Αρτ Σπίγκελμαν στο Maus, ο Τζο Σάκο στο Palestine ή η Μαρζάν Σατραπί στο Persepolis (για ν’ αναφερθούμε σε κάποια ιδιαίτερα γνωστά κόμικς) δίνουν άλλη διάσταση στην αφήγηση καθώς προστίθεται στο θεματικό / χρονικό πλαίσιο που κινούνται, ένας συγκεκριμένος κοινωνικός προβληματισμός (οι αναφορές στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, το παλαιστινιακό ζήτημα και το καθεστώς της Περσίας, αντίστοιχα). Πολιτική και πολιτισμική θέαση που αντιλαμβάνεται τον σύγχρονο κόσμο, την ιστορία και την κοινωνία μέσα από την υποκειμενική ματιά των συγγραφέων. Ή ακόμα και το παρελθόν με όχημα την Ιστορία και τη Λογοτεχνία – σε κάποια άλλα θεματικά κόμικς και διαμεσικές μεταφορές –, θέτοντας στους σύγχρονους αναγνώστες τα πλέον ενδιαφέροντα ερωτήματα για το μέλλον. Χαρακτηριστικά γραφής και αγωνιώδους προβληματισμού που συναντούμε άλλωστε σε κάθε μορφή έντεχνης δημιουργίας. «Ήρωες» και «Χαρακτήρες» λοιπόν. Δύο βασικές μορφές αφήγησης – και αναγνωστικής απόλαυσης – από μια ιδιαίτερα πλούσια, πολυτροπική τέχνη, τα κόμικς. Ο Soloúp (Αντώνης Νικολόπουλος) είναι πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς, διδάκτωρ Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Ιστορίες εκδικητών (χάρτινων και μη) Της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη Στο τομίδιο Πράξεις Εκδίκησης Ι (εκδ. Τοποβόρος), συλλογή μαρτυριών και δοκιμίων που αναφέρονται σε πράξεις αυτοδικίας Εβραίων εναντίον Γερμανών κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – και εν πάση περιπτώσει πριν ψηφιστεί ο «Νόμος για την Τιμωρία των Ναζί και των Συνεργατών τους», που καθιστούσε το κράτος του Ισραήλ κύριο φορέα της διαχείρισης εγκλημάτων σχετιζομένων με το Ολοκαύτωμα – ο ιστορικός Νιρ Μαν αναφέρει την ιστορία ενός τσαγκάρη ονόματι Μίτερμαν. Ο Μίτερμαν λοιπόν, ένας κατά τα άλλα λιγομίλητος και μονίμως μουρμουρίζων γίγαντας, «στα γεράματα γνωστός για το σκαρί του και τα παχιά του χέρια», αποφασίζει να αποκαλύψει στον αφηγητή ότι μετά τον πόλεμο επιστρατεύτηκε από τον αμερικανικό στρατό για να δουλέψει στη νυχτερινή φύλαξη των γερμανικών τρένων, πράγμα που του επέτρεπε επίσης να πηγαίνει από το ένα στρατόπεδο εκτοπισμένων στο άλλο, προσπαθώντας να εντοπίσει τον χαμένο του γιο. Οι βάρδιες αυτές τού επέτρεπαν και κάτι ακόμα: να δολοφονεί όσους έκοβε με το μάτι (από την υπεροπτική τους στάση, τη γλώσσα του σώματος, τον τρόπο ντυσίματος) ότι ανήκαν, μέχρι πολύ προσφάτως, στο ναζιστικό κόμμα. «Στα εξπρές τρένα του Μονάχου, της Φρανκφούρτης και του Αμβούργου: εκεί τους καθάριζα» λέει ο τσαγκάρης Μίτερμαν στον εντελώς ανυποψίαστο έφηβο Μαν, που έκτοτε θα τον αντιμετωπίζει ως μυθικό, σχεδόν, ήρωα. Στο φαντασιακό ενός λαού κατατρεγμένου, δεν απέχει πολύ η εκδίκηση από την ηρωοποίηση. Το βλέπουμε, εξάλλου, συνεχώς στην ιστορία αλλά και στις ειδήσεις: ο τρομοκράτης του ενός είναι ο ήρωας κάποιου άλλου. Και το ανάποδο. Πώς λοιπόν να μην υπάρξει ολόκληρο κομμάτι της ισραηλινής λογοτεχνίας που να αποτυπώνει, διαχρονικά, φαντασιώσεις για εκδίκηση μέσα από τη δράση αυτόκλητων τιμωρών – είτε μιλάμε για «υψηλή» λογοτεχνία (π.χ., στο See Under: Love του Νταβίντ Γκρόσμαν) είτε για το ακριβώς αντίθετό της: τη λεγόμενη «Στάλαγκ» μυθιστοριογραφία, μια σειρά από φτηνά βιβλιαράκια τσέπης που υποτίθεται ότι παρουσίαζαν ιστορίες πορνογραφικής εκμετάλλευσης κρατουμένων στα «Joy Division» (πορνεία για γερμανούς αξιωματικούς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης) και, εν τέλει, στυγνής εκδίκησης των κρατουμένων εναντίον των βασανιστών τους; Ο Ουμπέρτο Έκο θα έβρισκε σίγουρα πολλά να σχολιάσει για τους κλασικούς «υπερανθρώπους των μαζών» της ισραηλινής λογοτεχνίας, για το πώς αποτυπώνουν και ανατροφοδοτούν το συλλογικό φαντασιακό του λαού τους, είτε ως απλοί άνθρωποι που γίνονται μυθικοί (και μυστικοί) πράκτορες της Μοσάντ και κυνηγοί Ναζί (ή νεο-Ναζί) σε δημοφιλέστατα αστυνομικά μυθιστορήματα (σαν το τεράστιο μπεστ-σέλερ Το Σημάδι του Κάιν, του Ραμ Ορέν) είτε ως ήρωες κόμικς, όπως ο βρετανο-εβραίος μαχητής Λέσλι Τόλιβερ στην Εβραϊκή Ταξιαρχία του Marvano, που μετά το τέλος του πολέμου επιστρέφει στην Ευρώπη για να καταδιώξει και να σκοτώσει αυτοβούλως και αυτόκλητα εγκληματίες πολέμου. Αποχρώσεις και αποκλίσεις φυσικά υπάρχουν: από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 αρχίζουν και αποτυπώνονται στις απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού εξελίξεις που αντικατοπτρίζουν μια ωρίμανση στην πολυπλοκότητα του ισραηλινού δημόσιου λόγου, στην πολιτική, στη δημοσιογραφία και στα σχολικά βιβλία. Οι αυτόκλητοι τιμωροί της ισραηλινής ποπ κουλτούρας εμφανίζονται και ως ψυχολογικά επιβεβαρημένοι, τραυματισμένοι άνθρωποι, με θολά τα όρια που τους ξεχωρίζουν από τα θύματά τους και πρώην δράστες. Ο κόσμος γίνεται ξαφνικά πολύπλοκος, πολυεπίπεδος, πολύ πιο γκρίζος από αυτός των προκατόχων τους, λίγο σαν τα ποιήματα του Γιεουντά Αμιχάι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου σύγχρονου, πολύπλοκου «υπερήρωα» είναι ο χαρακτήρας του Ντορόν στην επιτυχημένη σειρά του Netflix «Fauda» (Χάος). Βεβαίως, υπάρχει κι ένα σημείο στο οποίο η ανάλυση του Έκο δεν «κουμπώνει» σωστά στη συζήτησή μας. Οι κλασικοί «υπεράνθρωποι των μαζών» έρχονται πολλές φορές αντιμέτωποι με το σύστημα με σκοπό να αποδώσουν δικαιοσύνη, δίχως όμως να γκρεμίσουν τις υπάρχουσες δομές εξουσίας· άντε να τις αναταράξουν λίγο: σκεφτείτε τον Superman ή τον Τζέιμς Μποντ. Εν αντιθέσει με αυτό το σχήμα, οι αυτόκλητοι τιμωροί/υπερήρωες της ισραηλινής λογοτεχνίας – απαστράπτοντες, τσαλακωμένοι, μυθικοί ή ταπεινοί – έχουν το εξής κοινό χαρακτηριστικό: τη διακαή επιθυμία να αμφισβητήσουν την άδικη εικόνα των Εβραίων ως παθητικών θυμάτων και να αψηφήσουν το στερεότυπο της αδυναμίας που τους στιγμάτιζε για αιώνες. Υπό αυτήν την έννοια, βρίσκονται ξεκάθαρα πολύ πιο κοντά στον V του V for Vendetta ή στους Watchmen του Αλαν Μουρ: έρχονται για να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο – και τον αλλάζουν. Αλλά, όπως κι οι χαρακτήρες του Μουρ, ξεσκεπάζουν την επικίνδυνη φαντασίωση ότι μπορούν οι υπεράνθρωποι και οι υπερήρωες να «σώσουν τον κόσμο» χωρίς συνέπειες. Η κυρία Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη είναι ποιήτρια και μεταφράστρια. Και το σχετικό link...

O κορυφαίος σχεδιαστής κόμικ Claudio Castellini επιστρέφει στο αριστουργηματικό graphic novel “Silver Surfer – Το Σκοτάδι Πέρα Από Τα Αστέρια” και μιλά στο NEWS 24/7 για την προσωπική του ιστορία, στις αξίες που υπερασπίζεται μέσα από τα έργα του και στις σκέψεις του γύρω από τα κόμικ. Αν έπρεπε να συνοψίσω την ιστορία του κορυφαίου δημιουργού και σχεδιαστή κόμικ Claudio Castellini, θα έλεγα ότι είναι αυτή ενός ανθρώπου που δεν ακολούθησε τη “μόδα” και την πεπατημένη, αλλά με την πένα του διεύρυνε τα όρια κι άνοιξε τις μέχρι πρότινος “κλειστές” πόρτες. Όταν σε ηλικία 14 ετών έπιασε στα χέρια του ένα τεύχος με πρωταγωνιστή τον διαγαλαξιακό υπερασπιστή των αδυνάτων Silver Surfer, δεν είδε απλά έναν ήρωα, αλλά έναν ολόκληρο κόσμο που τον καλούσε να τον εξερευνήσει. Ήταν τότε που άναψε μέσα του η σπίθα και ήρθε η συνειδητοποίηση για το μέλλον: «Αυτό θέλω να κάνω. Να σχεδιάζω ήρωες που αναζητούν το αληθινό τους εαυτό». Χωρίς να ακολουθήσει κάποιες σπουδές για το σκίτσο, με όπλο του το έμφυτο ταλέντο του, η πορεία του αυτοδίδακτου Ιταλού καλλιτέχνη είναι η επιβεβαίωση ότι το πάθος μπορεί να δημιουργήσει νέες καλύτερες συνθήκες: Από τις σελίδες της Sergio Bonelli Editore μέχρι την πρώτη του συνεργασία με τη Marvel, η τέχνη του έγινε το παράθυρο για έναν κόσμο που δεν περιοριζόταν στις γραμμές του χαρτιού. Γιατί, στον κόσμο των κόμικς, ο Castellini δεν έγινε απλά ένας σχεδιαστής: Έγινε ένας αφηγητής, ένας δημιουργός που έβλεπε πέρα από το προφανές, αναδεικνύοντας στα σχέδιά του την ανθρωπιά και την ομορφιά πέρα από τις υπερδυνάμεις, αποτυπώνοντας συναισθηματικές εντάσεις μέσα από την κίνηση και την έκφραση των χαρακτήρων του. Χωρίς φυσικά να χάνει στα καρέ του την αίσθηση του φουτουριστικού, του κινηματογραφικού, του επικού. Μένοντας πάντα πιστός στον ηθικό του κώδικα που στέκεται με την πλευρά του “καλού”. Έναν κώδικα που υπηρετεί πιστά και ρομαντικά μέχρι σήμερα, παρά τις απαιτήσεις της εποχή για ταχύτητα και βία. Κι ίσως για αυτό να μπορεί κανείς να τον χαρακτηρίσει έναν σύγχρονο “υπερήρωα”. Όταν ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στο φετινό AthensCon, στο πλαίσιο της επιστροφής του στο graphic novel “Silver Surfer – Το Σκοτάδι Πέρα Από Τα Αστέρια”, το οποίο επανεκδόθηκε και κυκλοφορεί σε μια συλλεκτική έκδοση από τις εκδόσεις “Μικρός Ήρως”, άδραξα την ευκαιρία να τον συναντήσω. Το εν λόγω κόμικ φέρει μια μακρά ιστορία ανατυπώσεων και μετά από μπόλικα χρόνια κατάφερε να εκδοθεί σε ένα φορμάτ που προσφέρει στους αναγνώστες την ευκαιρία να απολαύσουν στο έπακρο την καλλιτεχνική μαγεία του Castellini. Το magnus opus του Castellini Ειδικότερα, το graphic novel “Silver Surfer – Το Σκοτάδι Πέρα Από Τα Αστέρια” ήταν το πρώτο πρότζεκτ που ανέλαβε ο Castellini όταν υπέγραψε με τη Marvel κι έχει αποκτήσει πλέον θρυλικές διαστάσεις: Τόσο γιατί σε αυτό ξεδίπλωσε το ταλέντο του χαρίζοντάς μας αριστουργηματικές εικόνες και καρέ που συνθέτουν μια διαχρονική space opera, όσο και για την μακροχρόνια και ταλαίπωρη ιστορία της έκδοσής του: Η ιστορία όταν είχε πρωτοεκδοθεί το 1996 αδικήθηκε από το φορμάτ που επιλέχθηκε, καθώς δεν αναδεικνύονταν ο πλούτος και οι λεπτομέρειες του σχεδίου. Έκτοτε, σε κάθε νέα επανέκδοση της ιστορίας η έκδοση εμπλουτίζεται και παίρνει νέα μορφή, με τον Castellini να τελειοποιεί πολλά στοιχεία του σχεδίου, του μελανώματος, των σκιάσεων, όπως και αμιγώς τις προδιαγραφές, φτάνοντας κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στη μορφή την οποία είχε αρχικά εμπνευστεί! Χρειάστηκε να περάσουν 27 χρόνια ώστε να εκτυπωθεί στην Ιταλία η πιο άρτια μορφή της, ενώ οι δικές μας εκδόσεις «Μικρός Ήρως» το πήγαν ένα βήμα παραπέρα δίνοντάς μας μια ακόμα πιο ενισχυμένη έκδοση, με τον Castellini να έχει ενεργό ρόλο στην επιμέλειά της. Ως προς το στόρι, για να μη σποϊλάρουμε θα αναφέρουμε ότι ένας μυστηριώδης κομήτης που αποτελείται από ανεξάντλητη ενέργεια ετοιμάζεται να εισέλθει στο γνωστό διάστημα. Τόσο ο Galactus όσο και ο Thanos στρατολογούν από έναν πράκτορα για να επωφεληθούν. Ο πρώτος εμπιστεύεται τον Silver Surfer, ο δεύτερος την κυνηγό επικηρυγμένων White Raven… “Η καρδιά μου πάντα χτυπούσε για τη Marvel” Καθώς συνομιλούσα με τον Castellini, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν μπροστά σε έναν καλλιτέχνη που όχι μόνο αγαπά τη δουλειά του αλλά και την υπερασπίζεται με πάθος. Χαμογελαστός, φιλικός, ακομπλεξάριστος. Η συζήτησή μας είχε στόχο να φωτίσει τη δουλειά του για τον Silver Surfer, αλλά κατέληξε να είναι ένα ταξίδι στην προσωπική του ιστορία, στις αξίες που υπερασπίζεται μέσα από τα έργα του και στις σκέψεις του γύρω από τα κόμικ: «Το πρώτο κόμικ που έπιασα στα χέρια μου ήταν ένα τεύχος του Spider-Man σχεδιασμένο από τον Ross Andru. Ήμουν 14 ετών και το αγόρασα από ένα περίπτερο στην Ιταλία. Μου κέντρισε την περιέργεια, ήταν όμορφα φτιαγμένο. Δεν ήταν όμως το τεύχος που με έκανε να ερωτευτώ τον κόσμο των κόμικ, κάτι που άλλαξε όταν ανακάλυψα τον Silver Surfer, σχεδιασμένο από τον John Buscema. Στην Ιταλία τότε ο Silver Surfer συνόδευε τις ιστορίες του Daredevil ως “δεύτερη ιστορία” σε κάποια τεύχη. Μόλις τον είδα, κατάλαβα ότι ήταν κάτι ξεχωριστό. Ήταν διαφορετικός από όλους τους άλλους υπερήρωες που είχα δει μέχρι τότε. Η θεματολογία, το σχέδιο, η προσωπικότητά του – όλα με συνεπήραν. Ήταν τόσο διαφορετικός από τον στερεοτυπικό σούπερ ήρωα, κι ίσως για αυτό ο κόσμος δεν τον αγκάλιασε αμέσως. Αυτό το κόμικ άλλαξε τη ζωή μου. Ήμουν τότε ένας νεαρός που έψαχνε κάτι διαφορετικό. Και ο Silver Surfer ήταν αυτό το “διαφορετικό.” Τότε πρωτοσκέφτηκα ότι όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σχεδιαστής κόμικ και να σχεδιάζω σούπερ ήρωες. Δεν έκανα ποτέ σπουδές πάνω στο σχέδιο, είμαι αυτοδίδακτος. Η δουλειά μου ξεκίνησε από την παιδική αγάπη μου για το σχέδιο και εξελίχθηκε σε επάγγελμα. Κέρδισα έναν διαγωνισμό για νέους δημιουργούς και κατάφερα μέσα από αυτό να συνεργαστώ με τις Sergio Bonelli Editore. Από τις εκδόσεις αυτές βγήκε το “Dylan Dog” χάρη στο οποίο έγινα διάσημος στην Ιταλία, ενώ ανέλαβα να απεικονίσω τους χαρακτήρες της σειράς “Nathan Never”. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα. Όχι ότι δεν μου άρεσε η δουλειά μου στη Bonelli – ήταν μια σημαντική εμπειρία –,η καρδιά μου όμως πάντα χτυπούσε για τη Marvel. Αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα χάρη στον John Buscema. Τον γνώρισα σε μια έκθεση κόμικ στην Prato. Είχα πάρει μαζί μου το πρώτο τεύχος του “Nathan Never” και του το έδειξα. Ο Buscema το κοίταξε, χαμογέλασε και είπε: “Εσύ πρέπει να δουλεύεις για τη Marvel” μου είπε. Και έτσι ξεκίνησαν όλα. Πήρε το τεύχος μου και το παρουσίασε στον τότε αρχισυντάκτη της Marvel, τον Tom DeFalco. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έλαβα μια κλήση από τον DeFalco. “Είδαμε τη δουλειά σου και θέλουμε να δουλέψεις μαζί μας. Με ποιον χαρακτήρα θες να ξεκινήσεις;” με ρώτησε. Δεν παίζει να σκέφτηκα πάνω από ένα δευτερόλεπτο, η απάντηση ήταν αυτονόητη: Ο αγαπημένος μου ήρωας που με είχε εισαγάγει στον κόσμο των κόμικ και της αμερικανικής κουλτούρας, ο Silver Surfer. Ήταν σαν ένας κύκλος που έκλεινε, καθώς ο Buscema – ο μέντορας και το ίνδαλμά μου – είχε αφήσει το στίγμα του πάνω σε αυτόν τον χαρακτήρα. Αυτό να σημειωθεί ήταν πρωτοφανές: Έγινα ο πρώτος Ιταλός σχεδιαστής που συνεργάζεται με τη Marvel εξ αποστάσεως, ενώ ζούσα ακόμη στην Ιταλία. Αυτό μέχρι τότε φαινόταν αδύνατο, εγώ άνοιξα αυτήν την πόρτα για τους Ιταλούς καλλιτέχνες. Το να δουλεύω για έναν τόσο μεγάλο εκδοτικό οίκο όπως η Marvel είχε φυσικά τις προκλήσεις του. Ήταν διαφορετικό από τη Bonelli. Η Marvel είχε έναν πιο δυναμικό ρυθμό, μεγαλύτερες απαιτήσεις και έναν παγκόσμιο αντίκτυπο». Ποιες δυσκολίες συναντά όταν δουλεύει κανείς στη Marvel; «Προσωπικά στη Marvel βρήκα το εργασιακό περιβάλλον που πάντα επιθυμούσα. Η Bonelli είχε πολύ περισσότερους περιορισμούς και έλεγχο πάνω στους καλλιτέχνες. Ο σχεδιαστής είχε λιγότερη ελευθερία να εκφραστεί. Στη Marvel όμως, παρόλο που ήμουν ένας “νέος δημιουργός” μου δόθηκε απόλυτη ελευθερία, καλλιτεχνική και χρονική. Ήταν σαν να είχα λευκή επιταγή. Διάβασα το σενάριο για το κόμικ “Silver Surfer: Το σκοτάδι πέρα από τ’ αστέρια” το οποίο είχε γράψει ο Ron Marz, και μπορούσα εγώ να επιλέξω πώς θα αφηγηθώ την ιστορία, σαν να ήμουν ο σκηνοθέτης της. Το να σου δίνεται η ελευθερία να σχεδιάσεις κάτι όπως το νιώθεις είναι ανεκτίμητο. Και το έργο αυτό ήταν για την εποχή του πρωτοποριακό για τη Marvel. Ένα Graphic Novel που ξέφευγε από τα τυπικά μικρά μεγέθη των κόμικ της εποχής και εκτυπωνόταν σε μεγαλύτερο φορμάτ. Ο Marz έγραψε μια ιστορία σχετικά απλή και το έκανε για έναν συγκεκριμένο λόγο: Ήθελε το κόμικ αυτό να αποτελεί για τον αναγνώστη μια οπτική εμπειρία. Είχε δει τη φουτουριστική αισθητική που είχα δημιουργήσει στο “Nathan Never” και ήθελε να την αξιοποιήσει και να δημιουργηθεί κάτι επικό και διαφορετικό. Ακόμη και ο DeFalco υποστήριξε αυτή την κατεύθυνση». Τι πήγε λάθος; «Παρά τις εξαιρετικές προοπτικές και την αρχική ενθουσιώδη υποδοχή, το πρότζεκτ δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελα. Άλλαξε η διοίκηση της Marvel, ο Tom DeFalco αποχώρησε και αντικαταστάθηκε, κάτι που επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη του κόμικ. Το αρχικό σχέδιο ήταν να κυκλοφορήσει σε μεγάλο φορμάτ ώστε να αναδειχθούν όλες οι λεπτομέρειες που είχα δουλέψει με τόσο κόπο. Αντ’ αυτού όμως εκδόθηκε σε μικρό κλασικό μέγεθος, με αποτέλεσμα οι λεπτομέρειες του σχεδίου να χαθούν σχεδόν τελείως. Ακόμη και τα χρώματα είχαν προβλήματα, καταστρέφοντας την αισθητική του έργου που είχαμε οραματιστεί. Ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά. Ήξερα ότι η δουλειά μου μπορούσε να φανεί πολύ καλύτερα, αλλά ποτέ δεν της δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία. Για χρόνια οι επανεκδόσεις του εμφάνιζαν προβλήματα στην εκτύπωση. Ίσως η πρώτη έκδοση που ένιωσα ότι ήταν ικανοποιητική να ήταν πριν από έξι χρόνια από Ισπανούς εκδότες, καθώς ήταν η πρώτη φορά που εκτυπώθηκε σε μεγάλο φορμάτ, όπως αρχικά είχε προβλεφθεί. Ακολούθησε μια ακόμα καλύτερη έκδοση στην Ιταλία, όπου πρότεινα να δημοσιεύσουμε το κόμικ στην κλίμακα του γκρι κι όχι τελείως έγχρωμο. Τους εξήγησα ότι οι γκρι αποχρώσεις έχουν “θερμοκρασία,” δηλαδή διαφέρουν μεταξύ “ζεστών” και “ψυχρών” και μπορούν να δώσουν τεράστιο βάθος στις εικόνες. Ακολούθησε μια σερβική παρόμοια ανατύπωση. Όμως θεωρώ ότι η πιο άρτια έκδοση μέχρι στιγμής είναι αυτή από τις ελληνικές εκδόσεις “Μικρός Ήρως”. Περιλαμβάνει όλα τα καλά στοιχεία των πρόσφατων μαζί με επιπλέον βελτιώσεις». Τι είναι αυτό που αγαπάτε στον χαρακτήρα του Silver Surfer; «Ο Silver Surfer είναι το τέλειο παράδειγμα του αγνού ήρωα. Έχει απίστευτη δύναμη, αλλά την ελέγχει και δεν δρα βάσει αρνητικών συναισθημάτων. Σέβεται την ανθρώπινη ζωή, δεν σκοτώνει ποτέ. Θεωρώ ότι αυτός πρέπει να είναι ο κώδικας τιμής κάθε υπερήρωα. Δεν μου αρέσει η βία που έχει εισχωρήσει στα κόμικ μετά το “Watchmen”, ένα εξαιρετικό έργο που άνοιξε κατ’ εμέ ένα επικίνδυνο κεφάλαιο στα κόμικς, καθώς καταργήθηκε ο κώδικας τιμής και οι υπερήρωες άρχισαν να συμπεριφέρονται ως κακοί. Ο υπερήρωας για εμένα πρέπει να χαρακτηρίζεται από ήθος και ποιότητα. Δεν πρέπει να μπλέκονται τόσο πολύ τα όρια μεταξύ καλού και κακού. Ο Silver Surfer, ο Superman και ο Spider-man είναι από τους λίγους που παραμένουν πιστοί στον ηθικό κώδικα». Έχετε δει το “The Boys”; «(Γέλια) Για μένα το “The Boys” αντιπροσωπεύει όλα αυτά που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Δεν κάνω κάποια δημόσια καταγγελία, oύτε επικρίνω, απλά αυτή είναι η γνώμη μου. Όσο κανείς μεγαλώνει και ωριμάζει, αλλάζει σαν άνθρωπος τόσο σε εκφάνσεις του στη ζωή όσο και στην τέχνη του. Για παράδειγμα, σήμερα δεν θα μπορούσα να σχεδιάσω το “Dylan Dog”. Τότε το έκανα, αλλά σήμερα δεν θα ήταν κάτι που θα με εξέφραζε. Τι μου αρέσει να σχεδιάζω σήμερα; Χαρακτήρες που μεταφέρουν θετικές αξίες. Και αυτό γιατί διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι είναι περισσότερο εκτεθειμένοι στη βία, κάτι που δεν τους βοηθά να αναπτύξουν θετικές προοπτικές. Θυμάμαι όταν διάβασα το σενάριο “Man and Superman” του Mark Wolfman στο οποίο συνεργαστήκαμε, μου φάνηκε τόσο ήρεμο, σχεδόν ειρηνικό. Αρχικά δεν μου άρεσε, πλέον όμως εκτιμώ περισσότερο μια τέτοια αφήγηση. Θέλω να μένω πιστός στις θετικές αξίες, να φιλοτεχνώ ιστορίες που δεν πρωταγωνιστεί το αίμα και η βία. Αυτό είναι που θέλω να σχεδιάζω. Ήταν ένα στοίχημα που κερδήθηκε με το “Man and Superman” καθώς έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων». Παρακολουθείτε τις κινηματογραφικές μεταφορές κόμικ; Σας αρέσουν; «Κάποιες μου αρέσουν, άλλες όχι. Εξαρτάται. Αυτό που δεν μου αρέσει γενικά είναι οι αλλαγές που κάνουν στην ουσία κάποιων χαρακτήρων. Για παράδειγμα, στο “Man of Steel” ο Superman σκοτώνει. Αυτό με ξένισε, δεν μου αρέσει όταν αλλάζουν τόσο δραστικά τα βασικά χαρακτηριστικά ενός ήρωα. Επίσης, δεν μπορώ να δεχτώ πλήρως την πολιτική προσέγγιση που ακολουθεί η Disney αυτή τη στιγμή, ούτε τις αλλαγές που βλέπουμε στις παραγωγές της, σε gender swap για παράδειγμα. Ξέρω ότι τι συζητήσεις μπορεί να προκαλέσει αυτό που λέω αλλά αυτό πιστεύω. Διαβάζω Marvel και DC για περισσότερα από 15 χρόνια, και νιώθω ότι χάνονται στοιχεία αυθεντικότητας στις ταινίες. Υπάρχει τεράστια ποικιλομορφία στα κόμικ – δεν χρειάζεται να αλλοιώνουμε τόσο πολύ τους δημοφιλείς χαρακτήρες. Για παράδειγμα, ο Thor είναι ένας από τους πιο μυθικούς ήρωες. Ωστόσο στις τελευταίες δύο ταινίες του είναι πολύ κωμικός – δεν αποδίδεται όπως θα έπρεπε». Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία; Όχι απαραίτητα ταινία κόμικ. «Η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών είναι ο Νονός. Κι είμαι μεγάλος θαυμαστής του Star Wars, της παλιάς τριλογίας. Επίσης ξεχωρίζω το Blade Runner, είναι μια ταινία που αποτυπώνει μοναδικά τη φουτουριστική αισθητική». Ποιοι καλλιτέχνες σάς επηρέασαν περισσότερο; «Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο John Buscema. Ήταν και είναι για μένα τεράστια πηγή έμπνευσης. Επίσης ο Neal Adams, που ήταν φίλος μου και δάσκαλός μου. Και φυσικά ο John Romita Sr. Άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στην τέχνη των κόμικ. Αυτοί οι τρεις είναι οι μεγαλύτερες επιρροές στη δουλειά μου». Τι θα θέλατε να σχεδιάσετε στο μέλλον; «Θα ήθελα να επιστρέψω στον Silver Surfer και στον Superman, αυτοί οι χαρακτήρες έχουν μια διαχρονική ποιότητα που με εμπνέει πάντα. Αυτές τις μέρες έχω ξεκινήσει νέες συνεργασίες με τη Marvel για να δημιουργήσω εξώφυλλα για τους Fantastic Four και δηλώνω ενθουσιασμένος για αυτό». Δύο λόγια για τον Claudio Castellini Γεννημένος στη Ρώμη, ο Claudio Castellini είναι ένας βετεράνος δημιουργός της διεθνούς σκηνής των κόμικς. Έκανε το ντεμπούτο του στις εκδόσεις Sergio Bonelli Editore με το Dylan Dog (στα ελληνικά κυκλοφορεί μια εκ των δύο ιστοριών που σχεδίασε, στο Ντύλαν Ντογκ #5 – Horror Paradise) και ανέλαβε να απεικονίσει τους χαρακτήρες της σειράς Nathan Never. Είναι γνωστός ως ο πρώτος Ιταλός καλλιτέχνης που δούλεψε για τη Marvel και άνοιξε τον δρόμο για τη μελλοντική «εισβολή» καλλιτεχνών από την πατρίδα του. Γι’ αυτό του το έργο κέρδισε τη μεγαλύτερη αναγνώριση που θα μπορούσε να λάβει κάποιος στη χώρα του, το βραβείο Yellow Kid το 1995. Συνέχισε με το πασίγνωστο crossover DC Versus Marvel και με αμέτρητα εξώφυλλα και μίνι σειρές για ήρωες όπως ο Spider-Man και ο Conan. Συνεργάστηκε επίσης με την Dark Horse για το Predator: Demon’s Gold, που ήταν προτεινόμενο για πολλαπλά βραβεία Eisner το 1998, και μια ιστορία του Darth Vader για τη σειρά Star Wars Tales. Το 2001 σχεδίασε το Batman: Black & White, και το 2003 επέστρεψε στη Marvel για την επιτυχημένη μίνι σειρά Wolverine: The End που έγραψε ο Paul Jenkins. Τελευταία του δουλειά είναι το graphic novel Man And Superman (κυκλοφορεί στα ελληνικά ως Superman – Άνθρωπος Και Υπεράνθρωπος) σε σενάριο Marv Wolfman. Silver Surfer: Το σκοτάδι πέρα από τα αστέρια Info: Σενάριο: Ron Marz Σχέδιο: Claudio Castellini Σελίδες: 92 Μέγεθος: 21,8 x 33,5 Α/Μ με τετράχρωμη εκτύπωση | Σκληρόδετο ISBN: 978-618-206-192-3 Περισσότερα στο site του Μικρού Ήρωα. Και το σχετικό link...

Ψάχνοντας λίγο τι να διαβάσω από το DC Black Label, το μάτι μου έπεσε στον Superman που γενικά δεν έχει και πολύ την τιμητική του στο συγκεκριμένο imprint. Έτσι είπα να δώσω μια ευκαιρία σε αυτόν τον τίτλο με τη λογική ότι έχει Superman αλλά και Lobo οπότε μου κίνησε το ενδιαφέρον. Συν ότι ο Tim Seeley είναι ένα από τα υποτιμημένα ονόματα της DC γενικά. Οι τελευταίοι του είδους τους Το κόμικ ξεκινάει με μια περίεργη και ιδιαίτερη μορφή που λέγεται Numen. Επίσης μεγάλο ρόλο στο κόμικ παίζει η Dr. Semedea Flik, μια μελετητής ειδών που έχουν απομείνει από εξαφανισμένους πλανήτες, η οποία δείχνει ενδιαφέρον για τους δύο πρωταγωνιστές μας. Κάθε τεύχος είναι ουσιαστικά και ένα διαφορετικό arc που όλα μαζί στο τέλος σχηματίζουν μια ενιαία ιστορία. Στο πρώτο έχουμε την πρώτη συνάντηση των δύο ηρώων, οι οποίοι προφανώς δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και τελικά ο Lobo αποφασίζει να κάνει τη ζωή του Superman δύσκολη. Είναι μια ιστορία με έναν ευρύτερο κοινωνικό σχολιασμό σχετικά με την κουλτούρα των social media. Το δεύτερο τεύχος αφορά την προσπάθεια του Numen να αναστήσει τους δύο κόσμους των Superman και Lobo, δηλαδή τον Krypton και τον Czarnia, αλλά κάνει λάθος και τελικά στέλνει τον έναν στον πλανήτη του άλλου Εδώ έχουμε τις περιπέτειες στον πλανήτη που δεν είναι πραγματικά δικός τους με γνωστά πρόσωπα από τη μυθολογία του Superman να κάνουν την εμφάνισή τους. Ωστόσο ο Numen παίρνει την απόφαση να τερματίσει την επανασύσταση των δύο πλανητών. Στην πραγματικότητα ο Numen το έχει κάνει αυτό και σε άλλους πλανήτες και μια ομάδα πλασμάτων που είναι οι τελευταίοι του πλανήτη τους, τον κυνηγούν. Στο τρίτο και τελευταίο τεύχος ο Lobo με τον Superman προστατεύουν το Numen ώσπου ο Lobo αποφασίζει να εκμεταλλευτεί πλήρως τις δυνατότητες της διάστασης που βρίσκονται και τελικά να γράψει ένα καινούριο universe με τον ίδιο να αποτελεί τον ήρωα και να έχει τη δική του ομάδα και ο Superman να είναι ο κακός σε όλο αυτό κάνοντας πράξη όσα είδαμε και στο πρώτο μέρος της ιστορίας. Προφανώς το θέμα του τελευταίου τεύχους είναι η ιστορία αυτού του timeline και πως τελικά όλα θα γίνουν όπως πρώτα. Αν και γενικά το concept είναι ενδιαφέρον, δε μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα. Το κόμικ έχει θέμα concistency. Δεν είναι συνέχεια ούτε στο ύφος ούτε στο σενάριο. Αλλού είναι πιο αστείο, αλλού δραματικό, αλλού έχει μάχες και άλλοτε περνάμε πάρα πολλή ώρα όπου πραγματικά δε γίνεται τίποτα και απλώς μιλάνε και εξηγούν την υπόθεση. Το σχέδιο έχει κάτι λίγο από manga, αλλά γενικά γενικά έχει και τον ευρωπαϊκό αέρα της Ιταλίδας Mikra Andolfo. Εμένα μου έβγαλε και μια παιδικότητα σε κάποια καρέ αν και μιλάμε για ενήλικο κόμικ, οι χρωματισμοί είναι ωραίοι, αλλά στο φινάλε δε νιώθω και τόσο ικανοποιημένος. Καλή ιδέα, κακή εκτέλεση δυστυχώς. Ο Lobo είναι καλογραμμένος, ο Superman όχι τόσο. Οι άλλοι χαρακτήρες είναι συμπαθείς. Γενικά όμως η ιστορία χωλαίνει σε αρκετά σημεία της και αυτό που της λείπει είναι το να έχει ένα πιο στρωτό και σαφές σενάριο και όχι αυτά τα συνεχόμενα πέρα δώθε και τις ξαφνικές εμφανίσεις χαρακτήρων. Ο ρυθμός του ως ανάγνωσμα είναι πραγματικά πολύ ανακατεμένος, άλλοτε αργός και άλλοτε πολύ γρήγορος. Η πρόταση μου είναι να το διαβάσετε αν θέλετε κάτι από Lobo στις αναγνώσεις σας, αλλά δυστυχώς δε με άφησε πολύ ικανοποιημένο.

Στην αρχή του «Κεραυνοβόλου Πολέμου» η εφημερίδα των SS δημοσίευσε ένα άρθρο κατά του Σούπερμαν, χλευάζοντας την καταγωγή του δημιουργού του που δεν διέφερε πολύ από την καταγωγή του ίδιου του υπερήρωα. Εξώφυλλο τεύχους #17 του περιοδικού Superman, με τον υπερήρωα να συλλαμβάνει τον Χίτλερ και τον Τότζο (Φεβρ. 1942). Ναζιστική Γερμανία, 25 Απριλίου 1940. Η εβδομαδιαία εφημερίδα των SS, «Das Schwarze Korps» («Το Μαύρο Σώμα»), δημοσιεύει έναν λίβελο κατά του πιο διάσημου τότε υπερήρωα των αμερικανικών κόμικς, του Σούπερμαν. Το άρθρο επικεντρώνει τα πυρά του στον εβραϊκής καταγωγής σεναριογράφο Τζέρι Σίγκελ: «Ο Τζέρι Σίγκελ, ένας Εβραίος που έχει υποστεί διανοητική και φυσική περιτομή, είναι ο εφευρέτης μιας πλουμιστής φιγούρας με εντυπωσιακή εμφάνιση, δυνατό σώμα και κόκκινο ολόσωμο μαγιό που της αρέσει να πετάει στους αιθέρες. Ο εφευρετικός Ισραηλίτης ονόμασε αυτόν τον διασκεδαστικό τύπο με το υπερ-ανεπτυγμένο σώμα και το υπανάπτυκτο μυαλό “Σούπερμαν”. Διαφήμισε εκτενώς τις αντιλήψεις του Σούπερμαν περί δικαιοσύνης, ώστε να τον κάνει πρότυπο για την αμερικανική νεολαία. Όπως μπορείτε να δείτε, δεν υπάρχει τίποτα που δεν θα έκαναν οι Σαδδουκαίοι για το χρήμα!». Σύμφωνα με τον συντάκτη, ο Σούπερμαν δεν είναι τίποτε άλλο από την εβραϊκή αντίδραση στην «αναζωπύρωση» των ναζιστικών «ηρωικών αξιών»: «Ο Τζέρι κοίταξε τον κόσμο και είδε να συμβαίνουν κάποια πράγματα τα οποία τον έκαναν να ανησυχεί. Άκουσε για την αφύπνιση της Γερμανίας, για την αναγέννηση της Ιταλίας, με λίγα λόγια για την αναζωπύρωση των ηρωικών αξιών της Ρώμης και της Ελλάδας. “Τέλεια”, σκέφτηκε ο Τζέρι και αποφάσισε να εισαγάγει την ιδέα των ηρωικών αξιών και να την εξαπλώσει στους νεαρούς Αμερικανούς. Κάπως έτσι γεννήθηκε αυτός ο “Σούπερμαν”». Το άρθρο «Jerry Siegel greift an!» από τη σελ. 8 της εφημερίδας «Das schwarze Korps» (25/4/1940). Η απόδοση στα ελληνικά έγινε από την αγγλική μετάφραση του άρθρου που παρατίθεται στη διεύθυνση <https://research.calvin.edu/german-propaganda-archive/superman.htm>. Ποιον λόγο είχαν όμως τα SS, εν μέσω Blitzkrieg να… κηρύξουν τον πόλεμο στον Σούπερμαν; Είναι προφανές: ο Σούπερμαν είχε κηρύξει προηγουμένως τον πόλεμο στους ναζί! Ήταν Φεβρουάριος του 1940, σχεδόν δύο χρόνια πριν από την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, όταν οι ναζί ήρθαν αντιμέτωποι με τον «Υπεράνθρωπο» από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού – στις σελίδες των κόμικς πάντα. Μέχρι τότε ο γερμανικός στρατός προέλαυνε νικηφόρος στην Ευρώπη. Η δε Πολωνία είχε καθυποταχθεί και διαμελιστεί εντός λίγων εβδομάδων από την έναρξη της γερμανικής εισβολής, μεταξύ Γ’ Ράιχ και ΕΣΣΔ, σε εφαρμογή του μυστικού Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου. Σε εκείνη ακριβώς τη συγκυρία, το αμερικανικό περιοδικό «Look» δημοσίευσε μια δισέλιδη ιστορία κόμικς. Σε αυτήν, ο Σούπερμαν κατέστρεφε τη γερμανική πολεμική μηχανή στη γραμμή Ζίγκφριντ και παρέδιδε τον Χίτλερ και τον Στάλιν στη Δικαιοσύνη, ώστε να καταδικαστούν ως εγκληματίες πολέμου. Με κάποιον τρόπο, ένα αντίτυπο αυτού του τεύχους διέσχισε τον Ατλαντικό και τα πεδία των μαχών και κατέληξε αλώβητο στα χέρια των ναζί. Η πρώτη σελίδα από τη δισέλιδη ιστορία κόμικς του περιοδικού «Look» (27.2.1940), που προκάλεσε τον χλευασμό τoυ αρθρογράφου της «Schwarze Korps». Ο συντάκτης του άρθρου περιγράφει τα καρέ της ιστορίας: «...Σε αυτή τη σελίδα σάς παρουσιάζουμε μερικές από τις ιδιαιτέρως αλλόκοτες δραστηριότητές του. Βλέπουμε τον Σούπερμαν, απ’ τον οποίο απουσιάζει κάθε ίχνος στρατηγικής λογικής και τακτικής ετοιμότητας, να κατευθύνεται στο Δυτικό Τείχος φορώντας σορτς. Βλέπουμε πολλούς Γερμανούς στρατιώτες σε ένα καταφύγιο, τα πρόσωπα των οποίων εκφράζουν ανάμεικτα συναισθήματα απελπισίας και χαράς. Βλέπουμε αυτό το ιπτάμενο, παράδοξο πράγμα, σε μια μάλλον περίεργη στάση, να δένει τα κανόνια σαν σπαγκέτι. “Τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει”, φωνάζει σε μια άλλη εικόνα, καθώς τσακίζει τα κουβούκλια των τανκ σαν υπερώριμες ντομάτες. Τη δύναμή του δεν διστάζει να την επιδείξει και στον αέρα. Κάνει άλματα στον αέρα για να τσακίσει τον έλικα από ένα περαστικό γερμανικό αεροπλάνο (…). Ένα θριαμβευτικό τελικό καρέ δείχνει τον Σούπερμαν, τον κατακτητή του θανάτου, να εισβάλλει μέσα στο κτίριο της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη. Παρά το γεγονός ότι οι κανονισμοί των εγκαταστάσεων της ΚτΕ προφανώς εμποδίζουν τους ανθρώπους με ολόσωμα μαγιό να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις της, ο Σούπερμαν τους αγνοεί ολότελα, όπως άλλωστε αγνοεί και τους υπόλοιπους νόμους της φυσικής, της λογικής και της ζωής γενικότερα. Φέρνει μαζί του τον κακό Γερμανό εχθρό, μαζί με τη Σοβιετική Ρωσία». Πίσω από τα ευγενή κίνητρα του υπερήρωα κρύβεται – τι άλλο; – η (εβραϊκή) δολιότητα και μοχθηρία: «Λοιπόν, θα μπορούσαμε πραγματικά να αγνοήσουμε αυτές τις φαντασιώσεις του Τζέρι – Ισραήλ – Σίγκελ, αλλά εδώ υπάρχει κάτι που πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως. Οι δήθεν τολμηρές πράξεις του Σούπερμαν είναι αυτές ενός σκαθαριού από το Κολοράντο. Εργάζεται στο σκοτάδι, με τρόπο ακατανόητο. Φωνάζει συνθήματα όπως: “Δύναμη! Κουράγιο! Δικαιοσύνη!”, τροφοδοτώντας τους ευγενείς πόθους της αμερικανικής νεολαίας. Αντί όμως να της διδάσκει την αρετή, σπέρνει το μίσος, την καχυποψία, την κακία, τη νωθρότητα και την εγκληματικότητα στις νεανικές καρδιές». Και καταλήγει: «Ο Τζέρι Σίγκελ βρομάει. Αλίμονο στην αμερικανική νεολαία, που είναι αναγκασμένη να ζει σε μια τέτοια δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα και δεν παρατηρεί ακόμα το δηλητήριο που καταπίνει καθημερινά». Γκόλεμ από ατσάλι Γιατί τόσο μένος κατά της «πλουμιστής», «διεφθαρμένης» φιγούρας με το «ολόσωμο μαγιό»; Ίσως το ανομολόγητο μυστικό να εντοπίζεται στην καταγωγή όχι μόνο του συγγραφέα Τζέρι Σίγκελ (και του σκιτσογράφου Τζο Σούστερ), που αποτελούσε ούτως ή άλλως κόκκινο πανί για τους ναζί, αλλά και του ίδιου του υπερήρωα. Και δεν εννοούμε βέβαια τη... φανταστική καταγωγή του από τον πλανήτη Κρύπτον, αλλά το γεγονός ότι από τη μέρα της εμφάνισής του (το 1938, στο 1ο τεύχος του περιοδικού «Action Comics»), ο Σούπερμαν γεννήθηκε Εβραίος! Ο σπουδαίος Αμερικανοεβραίος δημιουργός Γουίλ Άϊσνερ θεωρούσε βέβαιο ότι ο Σούπερμαν είναι μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή «του γκόλεμ, ενός πήλινου ειδωλίου φτιαγμένου, σύμφωνα με έναν εβραϊκό θρύλο του 16ου αιώνα, από έναν ραβίνο για να προστατεύει τους Εβραίους της Πράγας». Αν στο μέτωπο αυτής της κούκλας έγραφε κάποιος την εβραϊκή λέξη emét (אֶמֶת), που σημαίνει «αλήθεια», το αγαλματίδιο ζωντάνευε. Και ήταν άτρωτο μέχρι να σβήσει κάποιος από τη λέξη emét το αρχικό e (אֶ), διότι met (מֶת) σημαίνει «νεκρός». Ένα από τα αναρίθμητα κόμικς της περιόδου του πολέμου, όπου ο Σούπερμαν επιτίθεται στους ναζί. Όπως εξηγούσε ο Άϊσνερ: «Οι Εβραίοι, εκδιωγμένοι επί αιώνες, χρειάζονταν ήρωες ικανούς να τους προστατεύουν από τις σκοτεινές δυνάμεις. Οι δημιουργοί του Σούπερμαν δεν έκαναν άλλο από το να επανεφεύρουν το γκόλεμ». Ή, όπως τονίζει ο Blair Kramer: «Ο Σούπερμαν υπακούει στην ταλμουδική εντολή να υπηρετεί το Καλό και να θεραπεύει τον κόσμο όπου μπορεί». Από όλα αυτά, διαπιστώνουμε ότι ήταν απόλυτα φυσιολογικό ο Σούπερμαν να διασταυρώσει τα πυρά του με τους ναζί, την περίοδο που η εβραϊκή κοινότητα (τέκνα της οποίας ήταν οι Σούστερ και Σίγκελ) ευχόταν την εμπλοκή των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξάλλου, εκτός από τους δημιουργούς του Σούπερμαν, μεγάλο ποσοστό Αμερικανών εβραϊκής καταγωγής ήταν πρωτοπόροι στην παραγωγή αντιφασιστικής θεματολογίας κόμικς. Αγωνιώντας για τις εξελίξεις στην Ευρώπη και τον εξανδραποδισμό των εβραϊκών κοινοτήτων στις κατεχόμενες από τους ναζί χώρες, αρκετοί Αμερικανοεβραίοι καλλιτέχνες, προτού οι ΗΠΑ εισέλθουν στον πόλεμο, αξιοποίησαν τους υπερήρωες για να παρακινήσουν, να εμπνεύσουν και να εμψυχώσουν κι άλλους να πολεμήσουν ενάντια στη ναζιστική τυραννία. Και το σχετικό link...

Στην απίστευτη τιμή των 6 εκατομμυρίων δολαρίων πουλήθηκε αντίτυπο της πρώτης έκδοσης του κόμικ «Action Comics» του 1938, στο οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε περιπέτεια του Σούπερμαν (Superman). Σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών Heritage Auctions είναι το ακριβότερο κόμικ που έχει πουληθεί ως σήμερα, καθώς είναι «το πιο σημαντικό και επιδραστικό που έχει εκδοθεί», αφού σε αυτό δημοσιεύτηκε η πρώτη περιπέτεια του σούπερ ήρωα. Το κόμικ πουλιόταν εκείνη την εποχή μόλις 10 σεντς, αλλά σήμερα πλέον, ως πολύτιμο μέρος της ιστορίας των κόμικς, πουλήθηκε σε αστρονομική τιμή. «Χωρίς τον Σούπερμαν και το πρώτο τεύχος της Action Comics, ποιος ξέρει αν θα υπήρχε η Χρυσή Εποχή των κόμικς, ή αν το μέσο θα εξελισσόταν σε αυτό που είναι σήμερα», επισήμανε ο αντιπρόεδρος της Heritage Auctions Μπάρι Σαντόβαλ. Παρά την ηλικία του το τεύχος που πουλήθηκε είναι σε πολύ καλή κατάσταση, με πλούσια χρώματα. Πιστεύεται ότι υπάρχουν μόνο άλλα δύο αντίτυπα του συγκεκριμένου τεύχους που είναι σε καλύτερη κατάσταση και συνολικά υπάρχουν 100 τεύχη της έκδοσης, από τα 200.000 που τυπώθηκαν. Η ιστορία του Σούπερμαν, με τις υπογραφές των φίλων Τζέρι Σίγκελ και Τζο Σούστερ, αναφέρεται στα πρώτα βήματα του εξωγήινου παιδιού στη Γη, όπου ήρθε για να διαφύγει από την καταστροφή στον πλανήτη του και στην αγάπη του για την Λόις Λέιν. Ο ήρωας είναι βεβαίως ο Σούπερμαν, που έγινε μια από τις εμβληματικές φιγούρες στην κουλτούρα των κόμικς και στη συνέχεια κατέκτησε τον κινηματογράφο. Ο Σούπερμαν θεωρείται ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες στην αμερικανική ποπ κουλτούρα και πρωταγωνιστεί σε ταινίες, βιβλία, παιχνίδια, φθάνοντας να γίνει περιτύλιγμα ακόμα και για τσιχλόφουσκα. Και το σχετικό link...

Το αντίτυπο που αναμένεται να ξεπεράσει τα 100.000 δολάρια σε δημοπρασία της Heritage Auctions Σούπερμαν: Το σπάνιο αντίτυπο του τεύχους με την πρώτη περιπέτεια του ήρωα της DC Comics διεκδικεί ρεκόρ πώλησης σε δημοπρασία. Το ένα από τα μόνο πέντε «καθαρόαιμα» αντίτυπα του σπάνιου κόμικ της DC Comics, “Action Comics No. 1”, από τον Ιούνιο του 1938, είναι σήμερα διαθέσιμο σε δημοπρασία της Heritage Auctions, με προσφορές που αγγίζουν τα 3,5 εκατομμύρια δολάρια. Το συγκεκριμένο αντίτυπο βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, με βαθμολόγηση Very Fine+ 8,5 από την υπηρεσία Certified Guaranty Company (CGC). Αυτή τη στιγμή, η πιο υψηλή τιμή στην οποία έχει πωληθεί κόμικ είναι τα 5,3 εκατομμύρια δολάρια που έδωσε ένας ιδιώτης το 2022, για να αγοράσει το πρώτο τεύχος του «Superman», από το 1939. Αν και ακόμα η διαφορά πλησιάζει τα 2 εκατομμύρια δολάρια, οι προσφορές για αυτό το σπάνιο τεύχος, που περιέχει την ιστορία της καταγωγής του ίδιου «σούπερ-ήρωα», συνεχίζουν να έρχονται και οι υπεύθυνοι της Heritage Auctions κάνουν λόγο για μία από τις ιστορικότερες δημοπρασίες όλων των εποχών. Σύμφωνα με την CGC, υπολογίζεται πως διασώζονται περίπου 100 αντίτυπα από τα 200.000 που τυπώθηκαν αρχικά από το συγκεκριμένο τεύχος. Από αυτές μόλις δύο έχουν πιάσει βαθμολογία «καλής κατάστασης» υψηλότερη από 8,5. Η Heritage Auctions έχει βγάλει στο σφυρί ένα ακόμη αντίτυπο του “Action Comics No. 1” με βαθμολογία 8.0, το οποίο έχει ήδη προσφορές άνω των 82.500 δολαρίων και αναμένεται να χτυπήσει εξαψήφιο αριθμό. «Χωρίς τον Σούπερμαν και το “Action Comics No. 1” ποιος ξέρει αν θα υπήρχε η Χρυσή Εποχή των κόμικς ή αν το μέσο θα γινότανε ποτέ αυτό που είναι σήμερα», είπε χαρακτηριστικά ο Μπάρι Σάντοβαλ της Heritage. «Δεν θα μπορούσαμε να ευχηθούμε τίποτα καλύτερο από το να έχουμε την ίδια τη γένεση του είδους των “”σούπερ-ηρώων” ως κεντρικό κομμάτι αυτής της ιστορικής δημοπρασίας» πρόσθεσε. Ο Σούπερμαν, μία επινόηση του Τζέρι Σίγκελ, είναι ακόμη και σήμερα ένας από τους πιο αγαπημένους «σούπερ-ήρωες» όλων των εποχών. Ο Σίγκελ έγραψε κάποτε ένα τρισέλιδο γράμμα περιγράφοντας πως την εικόνα του Κλαρκ Κεντ όπως αρχικά την είχε συλλάβει. Το αυθεντικό γράμμα του δημιουργού του Σούπερμαν δεν έχει γίνει ποτέ διαθέσιμο στο ευρύ κοινό. Σκοπός του γράμματος του Σίγκελ ήταν να τραβήξει την προσοχή του σχεδιαστή Ράσελ Κίτον, που τελικά δεν ανέλαβε την εικονογράφηση του κόμικ, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Τζο Σούστερ να σχεδιάσει τον «σούπερ-ήρωα» στις πρώτες του περιπέτειες, που έγραψαν ιστορία. Πηγή: https://www.athensvoice.gr/politismos/vivlio/841680/souperman-timi-rekor-se-dimoprasia-gia-to-proto-komik/

Δυο ειδήσεις που έγιναν γνωστές με διαφορά λίγων ημερών και ο τρόπος αντιμετώπισής τους από τον Τύπο και, κυρίως, από επώνυμους κι ανώνυμους παντογνώστες του διαδικτύου κατέδειξαν για μια ακόμη φορά το μεγάλο πρόβλημα έλλειψης παιδείας ως προς τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα. Ένας άνθρωπος κακοποίησε σκύλο στην Αράχοβα μέχρι θανάτου και λίγες ημέρες αργότερα τρία δεσποζόμενα σκυλιά επιτέθηκαν σε μια γυναίκα και τη δάγκωσαν μέχρι θανάτου. Στη μια περίπτωση φυσικός αυτουργός είναι ένας άνθρωπος και θύμα ένα ζώο, ενώ στην άλλη περίπτωση ηθικός αυτουργός και θύμα είναι άνθρωποι. Τα ζώα δεν είναι θύτες. Για τη συμπεριφορά τους φταίνε χιλιάδες πράγματα που κάνουν ή παραλείπουν να κάνουν οι άνθρωποι, όχι τα ίδια: οι άνθρωποι τα εκπαιδεύουν να δολοφονούν, οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν για φύλακες αντί να πάρουν έναν συναγερμό που θα τους βγει και φθηνότερα, οι άνθρωποι τα δένουν με λουρί ενός μέτρου μέσα στο κρύο και τον καύσωνα, οι άνθρωποι τα χτυπάνε και τα αφήνουν νηστικά, οι άνθρωποι τα κλείνουν σε μπαλκόνια να γαβγίζουν ολημερίς. Όπως λέει και το παλιό δημοσιογραφικό κλισέ, είδηση δεν είναι όταν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά το αντίθετο. Είναι είδηση όμως και όταν άνθρωπος αφήσει τα άγρια σκυλιά του να κατασπαράξουν άνθρωπο. Άλλη κουβέντα επίσης, που δεν είναι της παρούσης, είναι η ευκολία με την οποία σε κάθε παρόμοιο γεγονός επαναφέρεται το ζήτημα της αυτοδικίας, της θανατικής ποινής, των πιο ευφάνταστων τιμωριών απέναντι στους δράστες εγκληματικών ενεργειών· να τους κρεμάσουμε, να τους βγάλουμε τα μάτια, να τους βιάσουμε μέχρι θανάτου και άλλες σπλάτερ ιδέες εκδικητικής μανίας προτείνονται ανέξοδα. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί αν αυτόν που σκότωσε τον άτυχο σκύλο στην Αράχοβα τον ανασκολοπίσουμε μέχρι θανάτου ούτε αν βάλουμε σε ένα κελί με δέκα λιοντάρια τον ιδιοκτήτη των σκυλιών της Θεσσαλονίκης. Προφανώς και πρέπει να δικαστούν, να τιμωρηθούν και να αναλάβουν οι κοινωνικές υπηρεσίες την ευθύνη ότι δεν θα επαναλάβουν τέτοιες συμπεριφορές. Αλλά πρωτίστως πρέπει να εκπαιδευτούν τα νέα παιδιά να σέβονται τα ζώα. Αυτό κάνει ο Superman στο «For the Animals» των Mark Millar, Tom Grimmett και Dick Giordano (2000). Μαθαίνει στα παιδιά να σέβονται τα ζώα. Και το σχετικό link...

Άλλη μια σειρά του CW με ήρωες της DC... ''Superman & Lois is an upcoming American superhero drama television series developed for The CW by Todd Helbing and Greg Berlanti, based on the DC Comics characters Superman and Lois Lane, created by Jerry Siegel and Joe Shuster. Tyler Hoechlin and Elizabeth Tulloch star as the titular characters Clark Kent / Superman, a costumed superhero, and Lois Lane, a journalist for the Daily Planet. The series will be set in the Arrowverse, sharing continuity with the other television series of the franchise. The series was announced in October 2019 and was ordered to series in January 2020. Filming began in October 2020 and is expected to conclude in May 2021. Superman & Lois is scheduled to premiere on February 23, 2021.'' πηγη [imdb=tt11192306]

Σύνοψη βιβλίου: Αυτό δεν είναι ένα κόμικ για τον Σούπερμαν. Αυτή είναι η ιστορία του Κλαρκ Κεντ, ενός αγροτόπαιδου από το Κάνσας, το οποίο κατάγεται από άλλον πλανήτη. Είναι η ιστορία ενός τρομαγμένου παιδιού με απίστευτες δυνάμεις, ενός έφηβου παραβάτη που έχει πολλά να μάθει, ενός δημοσιογράφου που οσμίζεται την αλήθεια και κρατά καλά κρυμμένο το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου. Αυτός δεν είναι ο Σούπερμαν που γνωρίζετε. Όχι ακόμη. Ο Max Landis, ο αναγνωρισμένος σεναριογράφος της επιτυχημένης ταινίας Chronicle, παρουσιάζει επτά ιστορίες από τη ζωή του άνδρα που θα γίνει ο Άνθρωπος από Ατσάλι, επτά καθοριστικές στιγμές που μετέτρεψαν έναν άλλοτε καλό, άλλοτε θυμωμένο, άλλοτε αστείο, αλλά πάντα ανθρώπινο Αμερικανό εξωγήινο στον μεγαλύτερο υπερήρωα του κόσμου. Είναι σχεδιασμένο από τους καλύτερους σχεδιαστές κόμικς, όπως οι: Jock (Batman: The Black Mirror), Francis Manapul (Detective Comics), Jae Lee (Batman/Superman), Joëlle Jones (Lady Killer), Nick Dragotta (East of West) και άλλοι. Το Superman: American Alien αφηγείται την ανθρώπινη ιστορία του Τελευταίου Γιου του Κρύπτον. Σχολιασμός: Πρόκειται για την συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Superman: American Alien #1-7, μιας πρόσφατης σχετικά κυκλοφορίας στην Αμερική. Κάθε κεφάλαιο είναι σχεδιασμένο από διαφορετικό σχεδιαστή, κάτι που όμως δεν κουράζει, μιας και αναφέρεται σε άλλη χρονική περίοδο του Κλαρκ Κεντ. Το βιβλίο εστιάζει στην ανθρώπινη πλευρά του Superman. Αν και φανταζόμουν ότι θα είναι άλλη μια εκδοχή της προέλευσης του ήρωα σε comic, τελικά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και διαβάστηκε με αρκετό ενδιαφέρον. Η έκδοση είναι στα ποιοτικά δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Ανάμεσα στα τεύχη υπάρχουν κάποια σκίτσα από εξώφυλλα και κάποια μονοσέλιδα comic. Μια εξαιρετική έκδοση που θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε όλοι στη βιβλιοθήκη μας. Ίσως η καλύτερη ιστορία του Superman που εκδόθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Επετειακό τεύχος για τα 80 χρόνια του Σούπερμαν, το 1ο από τα δύο που θα έχει η σειρά. Δεν έχω πολλές γνώσεις από DC οπότε θα αφήσω την Anubis να μας πει τις λεπτομέρειες: Η ποιότητα της έκδοσης είναι εξαιρετική, όπως μας έχει άλλωστε συνηθίσει η Anubis. Για το επόμενο τεύχος θα πρέπει να περιμένουμε δύο μήνες: Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους τον leonidio. Ευχαριστούμε για το οπισθόφυλλο του δεύτερου τεύχους τον hudson.

Σύνοψη βιβλίου: Σχολιασμός: Πρόκειται για μια αυτοτελή έκδοση της Justice League of America, με την υπογραφή του Alex Ross, όπου κυκλοφόρησε αρχικά σε 12 τεύχη από το 2005 μέχρι το 2007. Στην ιστορία βλέπουμε τους αγαπημένους μας ήρωες να έρχονται σε σύγκρουση με την Legion of Doom. Το σχέδιο είναι πανέμορφο, κάτι αναμενόμενο αφού είναι αυτού του σπουδαίου σχεδιαστή. Η ιστορία πολύ ωραία και διαβάζεται ευχάριστα. Η έκδοση είναι στα ποιοτικά δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Αν αγαπήσατε το Marvels, η αγορά επιβάλλεται!

Η ιστορία και η αφήγηση Το Superman θεωρήθηκε από τους δημιουργούς τους σαν μία προσπάθεια σαν μία αυτόνομη ιστορία η οποία μπορεί να διαβαστεί και μόνη της εκείνη την εποχή το origin story του ήρωα ήταν το Man of Steel του John Byrne και οι δημιουργοί αποτυπώνουν αρκετά από τα γεγονότα αυτά στο κόμικ. Η ίδια ιστορία όμως δεν αποτελεί origin story, αλλά μια αυτόνομη περιπέτεια γύρω από τον Superman. Σημείο κλειδί είναι και η αφήγηση της ιστορίας. Ο Loeb δεν ήξερε πώς ακριβώς ήθελε να είναι η αφήγηση της ιστορίας. Δεν ήθελε σίγουρα να είναι αφηγητής ο Superman κάτι που έχει κάνει σε άλλες ιστορίες με τους πρωταγωνιστές του. Έτσι σκέφτηκε να βάζει αφηγητή κάποιον από το περιβάλλον του ήρωα, κάποιον που ζει τα γεγονότα του τεύχους και θέλει να μιλήσει για αυτά και να αναλύσει μέσω αυτών τη θεματική τους. Έτσι ο κάθε χαρακτήρας αναλαμβάνει και μία εποχή. Στην αρχή λοιπόν έχουμε τον πατέρα του Clark να μιλάει για το πώς είναι η ανατροφή ενός υπερήρωα γιου και να αναλύει το πώς μπορεί να μην ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά να είναι σίγουρος ότι ο γιος του θα είναι καλά. Σε αυτό άντλησε έμπνευση από τη σχέση με το δικό του γιο που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή μετά από λίγα χρόνια. Συνεχίζουμε με τη Lois Lane να μιλάει για τη σχέση του Superman με τη Metropolis και το πώς ο Superman αποτελεί ιδέα. Τη σκυτάλη παίρνει ο μεγάλος εχθρός του Superman, Lex Luthor λέγοντας το πώς η κόντρα του με τον ήρωα εξελίχθηκε σε μια σχέση αγάπης μεταξύ εκείνου και της Metropolis. Τέλος έχουμε τη Lana Lang η οποία βοηθάει τον Clark να ισορροπήσει τις δύο ζωές του, αυτή του ρεπόρτερ Clark Kent και αυτή του Superman. Το σχέδιο O Loeb ανέλυσε ότι ήθελε με το σχέδιο να απεικονίζεται το μεγαλείο του Superman και αυτό περίμενε από τον Sale που είχαν συνεργαστεί και παλαιότερα. Έτσι δόθηκε έμφαση στο σχεδιασμό δισελιδων πάνελ και μεγάλων καρέ που δείχνουν τον ουρανό. Από εκεί και πέρα το σχέδιο έχει το γνωστό, αφαιρετικό στυλ του Sale χωρίς τις άπειρες λεπτομέρειες, αλλά είναι αυτό που ταιριάζει στην ιστορία. Δεν είναι ίσως το καλύτερο δείγμα γραφής του σχεδιαστή, αλλά νομίζω ότι τα δισέλιδα του ταιριάζουν περισσότερο από πολλά, μικρά καρέ που θέλουν λεπτομέρεια όπως στο Daredevil: Yellow. Ο χρωματισμός του Bjarne Hansen έχει προταθεί για βραβείο Eisner, είναι αρκετά ήπιος και μελαγχολικός και ταιριάζει με τις λεπτές γραμμές του Sale. Η έκδοση Θα βγει σε τέσσερα μέρη, ένα για κάθε εποχή και όλα θα κυκλοφορήσουν με την εφημερίδα Τα Νέα ως ένθετα για κάθε Σάββατο του Ιουνίου. Η έκδοση όπως την έπιασα είναι διαφορετική από αυτές που έκανε η Οξύ με το Έθνος. Το εξώφυλλο είναι πιο γυαλιστερό και το χαρτί μου φάνηκε αισθητά καλύτερο. Το μέγεθος είναι λίγο διαφορετικό, η έκδοση με τα Νέα είναι περίπου δύο εκατοστά μικρότερη σε ύψος και μισό εκατοστό σε μήκος. Παραθέτω δύο πρόχειρες συγκριτικές φωτό με το Green Arrow: Year One. Συνολικά λοιπόν μια εξαιρετική επιλογή ιστορίας για τις εκδόσεις Οξύ για να βγει μαζί με εφημερίδα και η έκδοση με άφησε ικανοποιημένο προσωπικά. Update: Δυστυχώς στις 19 Ιουνίου κοινοποιήθηκε από τα Νέα ότι δε θα βγει άλλο τεύχος της σειράς προς το παρόν, προκαλώντας ποικίλα αρνητικά σχόλια για τον αντιαπεγγελματισμό της κίνησης και για τη μη ολοκλήρωση της σειράς.

Aπό την προηγούμενη εβδομάδα, η είδηση στην επονομαζόμενη βιομηχανία των κόμικς είναι πως ο θρυλικός Σούπερμαν αποκαλύπτεται ως μπαϊσέξουαλ. Συγκεκριμένα, η DC ανακοίνωσε στις 11 Οκτωβρίου 2021, ημέρα που στις ΗΠΑ γιορτάζεται ως «Coming Out Day», ότι στην τρέχουσα σειρά ιστοριών του Σούπερμαν «Superman: Son of Kal-El», σε σενάριο του Τομ Τέιλορ και σχέδιο του Τζον Τιμς, ο γιος του Σούπερμαν – που ακούει στο όνομα Τζον Κεντ, μας συστήθηκε το 2015 και έχει πάρει το χρίσμα από τον πατέρα του ως ο «νέος Σούπερμαν» – θα αναπτύξει μια ρομαντική σχέση με ένα άλλο αγόρι σε ιστορία που θα κυκλοφορήσει τον προσεχή Νοέμβριο. Τα νέα είναι αναμφισβήτητα σπουδαία. Το coming out του Σούπερμαν, ίσως του πιο αρχετυπικού Αμερικανού σούπερ ήρωα, αυτού που συμβολίζει επακριβώς πώς φαντάζονταν οι Αμερικανοί την τέλεια εκδοχή ανθρώπου, είναι μια σημαντική στιγμή, ακόμα και σε μια περίοδο κατά την οποία πολλά κόμικς έχουν αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και συχνά καταπιάνονται με φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα. Έχουμε δει τα περασμένα χρόνια και άλλους ήρωες να αποκαλύπτονται ως μη στρέιτ. Μια εκδοχή του Ρόμπιν, του βοηθού του Μπάτμαν, ερωτεύτηκε έναν άνδρα φίλο του το 2016, ο χαρακτήρας της DC Aqualad αποκάλυψε ότι είχε αγόρι, ενώ πρόσφατα είδαμε σε ένα νέο κόμικς του Άκουαμαν έναν μαύρο γκέι χαρακτήρα. Τώρα βλέπουμε μια βερσιόν του γιου του Σούπερμαν να έχει οικολογικές ευαισθησίες και να είναι αμφιφυλόφιλος. Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η πρόοδος μιας βιομηχανίας. Από τη δεκαετία του 1950, οπότε και θεσπίστηκε με πρωτοβουλία του Κογκρέσου ο «Comics Code Authority», ένας μηχανισμός στις ΗΠΑ με σκοπό να θέσει κανόνες για το τι θα μπορούσαν να απεικονίσουν τα κόμικς, βλέπουμε τη βιομηχανία των κόμικς να μη διστάζει στην απεικόνιση της διαφορετικότητας. Το δεύτερο είναι ότι όλο και περισσότεροι αναγνώστες μπορούν να δουν πλέον τον εαυτό τους στα κόμικς που διαβάζουν. Όπως δήλωσε μάλιστα και ο σεναριογράφος Τομ Τέιλορ σε συνέντευξη που παραχώρησε, «ο Σούπερμαν ανέκαθεν ήταν σύμβολο δικαιοσύνης, αλήθειας και ελπίδας. Σήμερα αυτός ο ήρωας συμβολίζει κάτι ακόμα: πολλοί περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να δουν τον εαυτό τους στον δυνατότερο σούπερ ήρωα των κόμικς». Η ανακοίνωση της DC, ότι ο υιός Σούπερμαν Τζον Κεντ θα δώσει ένα φιλί με έναν ρεπόρτερ ονόματι Τζέι Νακαμούρα, φυσικά και προκάλεσε αντιδράσεις εκτός από ενθουσιασμό. Οι υπερσυντηρητικοί διερωτήθηκαν γιατί η εταιρεία αποφασίζει να «χαλάσει» τον ήρωα. «Τι ακολουθεί; Μήπως να τον κάνουν και Μεξικανό; Δεν μπορούν απλώς να φτιάξουν δικούς τους χαρακτήρες;» διερωτήθηκε ένα χρήστης στο Twitter. Όταν όμως η κατεύθυνση είναι: περισσότερη ελευθερία στη συνείδηση, ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι η συμπερίληψη. Είμαστε άλλωστε τα πρότυπά μας – και πρότυπα που δεν απεικονίζουν συνολικά μια κοινωνία ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Το γεγονός ότι ο χαρακτήρας Τζον Κεντ θα εξακολουθεί να είναι στρέιτ στο τηλεοπτικό σόου που «τρέχει» αυτή την περίοδο στις ΗΠΑ («Superman and Lois»), και οι δηλώσεις του σεναριογράφου Τέιλορ πως μπορεί σε ένα παράλληλο σύμπαν ο χαρακτήρας να ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του, θα μπορούσαν να κάνουν κάποιον να πει ότι τις μεγάλες στιγμές που κάποιος χαρακτήρας των υπερηρωικών συμπάντων «κάνει coming out» υπάρχει αστερίσκος. Στην περίπτωση του Ρόμπιν, δεν ήταν ομοφυλόφιλος ο πρωτότυπος Ρόμπιν αλλά ο Τιμ Ντρέικ Ρόμπιν, ο τρίτος χαρακτήρας που έπαιξε τον ρόλο του βοηθού και συνεργάτη του ανθρώπου-νυχτερίδα. Στην περίπτωση του Σούπερμαν, δεν είναι queer ο αυθεντικός Σούπερμαν αλλά ο γιος του που μας συστήθηκε πρόσφατα. Ωστόσο, όλη αυτή η εναρμόνιση «σε παράλληλα σύμπαντα» με το κύμα του προοδευτισμού, αν και φαίνεται σε πολλούς (και είναι) ημίμετρα, κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Όπως είπε και ο Τομ Τέιλορ: «Πάντα πίστευα ότι όλοι πρέπει να έχουμε ήρωες και να βλέπουμε τους εαυτούς μας να καθρεφτίζονται σε αυτούς. Το να κάνει come out ο δυνατότερος σούπερ ήρωας των κόμικς είναι τρομερά ενθαρρυντικό, παρήγορο και δίνει δύναμη σε πολλούς ανθρώπους». Προς το παρόν λοιπόν, το κοινό θα πάρει ό,τι έχει να του δώσει η DC, περιμένοντας για τον δικό του, πλήρως queer σούπερ ήρωα να καταφθάσει από έναν μακρινό πλανήτη συνταράζοντας τη Γη. Και το σχετικό link...

Ανάμεσα στην πρεμιέρα BATMAN V SUPERMAN οι εκδόσεις ΑΝUBIS με συνεργασία με τις Εκδόσεις ΕΘΝΟΣ Α.Ε.ετοίμασαν για το ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ δύο πολυτελείς τόμους που θα κυκλοφορήσουν σε δύο Κυριακές.Οι τόμοι περιέχουν τεύχη απο την σειρά SUPERMAN/ BATMAN.Ο πρώτος περιέχει τα #28#29#30. Οταν ο ΤΖΌΝ Ο ΑΡΕΙΑΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΚΥΝΗΓΟΣ επιτίθεται ανεξήγητα στο λημέρι του ΒΑΤΜΑΝ ,εκείνος σε συνεργασία με τον SUPY προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο.Μόνο που το κυνήγι του ενόχου θα τους οδηγήσει σε μονοπάτια που δεν τα φανταζόντουσαν. Στο φύλλο δίνεται η ευκαιρία σε 300 άτομα να δουν σε αβαντ-πρεμιέρ την επικείμενη ταινία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ενω στο φύλλο της 27ης δίνεται και μεγάλη αφίσσα της ταινίας.

Για μιά φορά ακόμα ο SUPERMAN θα μας κρατήσει συντροφιά στον 13ο τόμο σε έκδοση των ANUBIS και Έθνους.Ενώ οι άλλοι θα σουβλίζουν το αρνί εμείς θα απολαμβάνουμε τις επικές μάχες του γαλαζοφορεμένου ήρωα ,μάχες που οι μακρινοί γείτονες μας οι Αμερικάνοι χάρηκαν στα αντίστοιχα τεύχη online ADVENTURES OF SUPERMAN #1#4#13#14#19#22#23 και #24. Στον επόμενο 14ο τόμο και άλλες περιπέτειες του σκοτεινού ιππότη ΒΑΤΜΑΝ.

Σύνοψη βιβλίου: Ο κόσμος του Watchmen θα συγκρουστεί με το Σύμπαν της DC στο Doomsday Clock, που φέρει τις υπογραφές των Geoff Johns και Gary Frank, της καταξιωμένης ομάδας δημιουργών πίσω από τα Shazam και Batman: Earth One. Επτά χρόνια μετά τα γεγονότα του Watchmen, ο Άντριαν Βέιντ έχει αποκαλυφθεί ως ο υπαίτιος για το φόνο εκατομμυρίων. Φυγάς πλέον, έχει καταστρώσει ένα νέο σχέδιο για να εξιλεωθεί στα μάτια του κόσμου. Το πρώτο βήμα αυτού του σχεδίου; Να βρει τον Δρ. Μανχάταν. Έχοντας στο πλευρό του έναν νέο Ρόρσαχ και τους άγνωστους μέχρι τώρα Μίμο και Μαριονετίστα, ακολουθεί τα ίχνη του Μανχάταν στο Σύμπαν της DC, το οποίο βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, καθώς διεθνείς εντάσεις σπρώχνουν τους δείκτες από το “ρολόι της αποκάλυψης” όλο και πιο κοντά στα μεσάνυχτα. Ο Δρ. Μανχάταν ευθύνεται άραγε γι’ αυτό; Τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά… Με αφετηρία το DC Universe: Αναγέννηση, το Doomsday Clock ξαναγράφει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον των κόμιξ της DC. Σχολιασμός: Μέρος Πρώτο Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Doomsday Clock #1-6 (2017). Το 2020 κλείνει με μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας στην Αμερική. Η ιστορία πολύ καλή και σε κρατάει. Μόνο στο πρώτο τεύχος λίγο μπερδευόμουν μέχρι να καταλάβω τι και πως, αλλά μετά απλά το απολάμβανα. Ουσιαστικά είναι μία κατά βάση Watchmen ιστορία που όμως οι ήρωες της DC εμπλέκονται όσο πρέπει για να μην φαίνεται ασύνδετο. Το σχέδιο και τα χρώματα είναι πολύ καλά, με κλασική αισθητική. Στο τέλος της έκδοσης έχει κάποια εναλλακτικά σχέδια εξωφύλλων και ανάμεσα στα τεύχη έχει κάποιες πληροφορίες για τους χαρακτήρες σε μορφή άρθρων από εφημερίδες πχ. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ. Αναμένουμε και το δεύτερο μέρος με τα υπόλοιπα 6 τεύχη για να ολοκληρωθεί η ιστορία.

Σύνοψη βιβλίου: Ο Υπεράνθρωπος που Έπεσε στη Γη Από τους καταρρέοντες κρυστάλλινους πύργους του Κρύπτον ως τα βουκολικά τοπία του Κάνσας, από τα υποθαλάσσια θαύματα της Ατλαντίδας στις χαοτικές αίθουσες της Ντέιλι Πλάνετ, η ιστορία του Κλαρκ Κεντ, του τελευταίου απόγονου του Οίκου των Ελ, αγγίζει τα όρια του μύθου. Τώρα, δύο από τους σημαντικότερους δημιουργούς ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μας φέρουν ένα νέο, τολμηρό όραμα για τις αρχές του Ανθρώπου από Ατσάλι. Ο σεναριογράφος Frank Miller (Batman: The Dark Knight Returns, Ronin, Sin City) και ο εικονογράφος John Romita Jr. (Iron Man, The Amazing Spider-Man, Kick-Ass) χρησιμοποιούν το ξεχωριστό τους ταλέντο στην αφήγηση, καθώς επαναπροσδιορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει ο νεαρός Κλαρκ για να βρει τη θέση του στον κόσμο μας. Καθώς μαθαίνει να ισορροπεί τις τεράστιες ευθύνες των δυνάμεών του με τις απεριόριστες δυνατότητες που του χαρίζουν, ο Κλαρκ θα πρέπει επίσης να βρει την ανθρωπιά του – μία σχέση τη φορά. Μεγαλύτερο από μια περιπέτεια με υπερανθρώπους, πιο ισχυρό από μία ιστορία ενηλικίωσης, το Superman: Year One είναι μία εξερεύνηση της θεμελιώδους σημασίας των επιλογών σε αυτό το ταξίδι του εικονικού χαρακτήρα στο να γίνει ένας ήρωας. Σχολιασμός: Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Superman: Year One #1-3 (2019). Άλλη μία ξεχωριστή έκδοση που κυκλοφόρησε στα ελληνικά αυτές τις μέρες, αυτή τη φορά από τις εκδόσεις Anubis και μάλιστα μόλις ένα χρόνο μετά την αμερικανική έκδοση! Για την έκδοση τι να πούμε; Και μόνο που βλέπεις Frank Miller και John Romita Jr. στο εξώφυλλο, ξέρεις ότι πρέπει να το διαβάσεις. Αν και πήρε σχετικά μέτριες κριτικές, θεωρώ ότι αξίζει να το αγοράσετε. Το σχέδιο και τα χρώματα είναι πολύ όμορφα, ενώ και η ιστορία σε κρατάει -ειδικά στο πρώτο μέρος. Στο τέλος της έκδοσης έχει κάποια εναλλακτικά σχέδια εξωφύλλων, καθώς και μία προωθητική εικονογράφηση της σειράς. Επιπλέον, στα αυτιά του βιβλίου υπάρχουν οι βιογραφίες των Frank Miller και John Romita Jr.. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ και σε μέγεθος μεγαλύτερο από το συνηθισμένο.

Η φετινή ταινία κινουμένων σχεδίων της Justice League έχει ως guests stars τους Teen Titans, μια εξίσου ιστορική ομάδα εφήβων σουπερηρώων. Το θέμα είναι εξολοκλήρου στο σύμπαν του New52 με έναν πιο νέο Superman αλλά και πιο συνεργάσιμο Batman. Οι Justice League αντιμετωπίζουν την παρέα του Lex Luthor και έμμεσα το διαβολικό πλάσμα Trigon. Χωρίς να γνωρίζουν το επίπεδο των δυνάμεών του και χωρίς καν να καταλαβαίνουν αν τον νικήσανε ή όχι, κερδίζουν τη μάχη με τη βοήθεια των μη συμβατικών λύσεων του 13χρονού γιού του Batman, τον Damian Robin, του πιο αγενέστατου ανήλικου και αλαζονικού πλάσματος που εμφανίστηκε ποτέ στην 9η Τέχνη. Ως μέτρο κοινωνικοποίησης και τιμωρίας ο πατέρας του τον υποχρεώνει να στελεχώσει το σύλλογο των κολαούζων Teen Titans. Εκεί ο ιδιαίτερα επιθετικός και ανταγωνιστικός χαρακτήρας του δημιουργεί προβλήματα και έχθρες πλην της Ravel μιας καταθλιπτικής μάγισσας που ίσως τη νοιώθει πιο κοντά του. Ο όχι στην πραγματικότητα νικημένος Trigon, που έχει σημαντική συγγένεια με τη Ravel, προσπαθεί μέσω αυτής να εισβάλει και πάλι στη διάστασή μας και ως πρώτη του κίνηση είναι να κυριεύσει τα μυαλά των μελών της Justice League. Μια μεγάλη εμφύλια μάχη ξεκινά μεταξύ των δυο ομάδων, και σε δεύτερο επίπεδο μια μάχη για την εμπόδιση των σχεδίων του Trigon. Σα θέαμα δείχνει άρτιο, και σε αρκετά σημεία μιμείται τα Ιαπωνικά κινούμενα σχέδια. Αλλοπρόσαλλα κτήνη που μοιάζουν σα να βγήκαν από το Akira, μεταμορφώσεις τύπου Sailor Moon, δείχνουν πόσο έχουν επιβληθεί στα αμερικάνικα καρτούν. Σαν υπόθεση είναι πολύ συνηθισμένο, και ενώ το σενάριο χρησιμοποιεί στοιχεία από την ιστορία Terror of Trigon δεν καταφέρνει να μας δείξει κάτι ιδιαίτερο. Ίσως κάπου στη μέση κάνει ενδιαφέρον το χαρακτήρα του Damian και τη σχέση του με την Raven, αλλά αξία στο σύνολο δεν του δίνει. Η ταινία προσπαθεί και να εισάγει τους ΤΤ στις κομικσοταινίες, και ίσως να δούμε και μια σόλο ταινία των Titans. Rosario Dawson και Jon Bernthal δυο γνωστά ονόματα που δάνεισαν τις φωνές τους. Οι Teen Titans ήταν ένας ιδιαίτερος τίτλος που το 1980 απογείωσαν οι Wolfman & Perez. Οι πωλήσεις του ήταν δυνατές όσο και των X-Men και πραγματικά το άξιζαν. Τη μια πολεμούσαν στο διάστημα, την άλλη μάλωναν σαν έφηβοι στην αυλή του σχολείου, και πάντα εξερευνούσαν γωνιές του DC σύμπαντος δίνοντας τροφή με χαρακτήρες και γεγονότα σε άλλους τίτλους. Μετά 6-8 χρόνια ο τίτλος έγινε βαρετός και αδιάφορος με μέτριους καλλιτέχνες να καταστρέφουν τα πάντα. Η after credits σκηνή δείχνει την έλευση της Terra, ενός σημαντικού χαρακτήρα που μάλλον θα απασχολήσει την επόμενη κομικσοταινία. Μικρά διαφημιστικά βιντεάκια εδώ, εδώ και εδώ. [imdb=tt5091548]