Αναζήτηση στην Κοινότητα

HOUSE OF PENANCE Το House of Penance είναι μια μίνι-σειρά 6 τευχών της Dark Horse που ξεκίνησε να κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 2016 και ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Τον Ιανουάριο του 2017 κυκλοφόρησε paperback έκδοση που συγκεντρώνει όλη την ιστορία. Το σενάριο είναι του Peter J. Tomasi, το σχέδιο του Ian Bertram και τα χρώματα του Dave Stewart. Τα εξώφυλλα 1, 2 και 3 To κόμικ αυτό βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, καθώς η πρωταγωνίστρια Sarah Winchester (1840 - 1922) είναι ιστορικό πρόσωπο. Πρόκειται για τη χήρα του William Winchester, μέλος της διάσημης οικογένειας που ίδρυσε την Winchester Repeating Arms Company (wikipedia). Το ζευγάρι απέκτησε μία κόρη, την Annie, η οποία πέθανε μόλις 9 ημερών (1866), ενώ ο William πέθανε 15 χρόνια αργότερα (1881) από φυματίωση. Η Sarah κληρονόμησε το 50% της επιχείρησης και την έπαυλη στο San Jose στην Καλιφόρνια, την οποία συνέχιζε να χτίζει επί 38 χρόνια, πιστεύοντας ότι την είχαν καταραστεί εξαιτίας των θανάτων που προκαλούσαν τα όπλα που πουλούσαν και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να σπάσει την κατάρα. Μετά τον θάνατό της η έπαυλη μετατράπηκε σε τουριστικό αξιοθέατο, εξαιτίας της φήμης ότι ήταν στοιχειωμένη από τα θύματα των όπλων, αλλά και επειδή ήταν περίεργα χτισμένη με σκάλες και πόρτες που δεν οδηγούσαν πουθενά (wikipedia). Τα εξώφυλλα 4, 5 και 6 Πέρα από μικρές διαφοροποιήσεις, όπως πχ ότι ο θάνατος του William και της Annie τοποθετούνται αμφότεροι το 1895 με διαφορά 6 μηνών, όλες οι παραπάνω πραγματικές πληροφορίες χρησιμοποιούνται και στο κόμικ. Η Sarah έχει προσλάβει δεκάδες εργάτες, εκ των οποίων όλοι έχουν βρώμικο παρελθόν και βλέπουν την έπαυλη σαν ένα καταφύγιο ή σαν ένα μέρος που ίσως να μπορεί να τους προσφέρει λύτρωση. Όλα τα έσοδα από την εταιρεία χρηματοδοτούν την επέκταση του ακινήτου. Το χτίσιμο συνεχίζεται μέρα και νύχτα χωρίς σταματημό, καθώς η Sarah πιστεύει ότι αν το σφυροκόπημα σταματήσει, τα πνεύματα θα βρουν ευκαιρία να περάσουν στον κόσμο τους. Η χήρα βλέπει συνεχώς οράματα που κανένας άλλος δεν μπορεί να δει, και έτσι οι περισσότεροι τη θεωρούν τρελή. Σε πολλά από αυτά τα οράματα, η Sarah καταστρέφει μέρος των εσωτερικών χώρων, και έτσι αναθέτει στους εργάτες να φτιάξουν κάτι διαφορετικό. Μέσα στην όλη τρέλα της, θα βρει σύμμαχο στο πρόσωπο του κ. Peck, ενός ακόμα δολοφόνου που ήρθε να βοηθήσει στα έργα. Το θεωρώ υπέροχο κόμικ! Είναι μια ιστορία τρόμου αρκετά διαφορετική από τις συνηθισμένες, που συνοδεύεται από το καταπληκτικό σχέδιο του Bertram. Μου αρέσει που τα σχέδια κινούνται και στα κενά μεταξύ των καρέ και γεμίζει όλη η σελίδα με λεπτομέρειες, ενώ είναι πολύ ωραία ιδέα το ότι βλέπουμε τα πάντα μέσα από τα μάτια της Sarah, και έτσι τα πάντα περιέχουν στοιχεία από τον άλλο κόσμο που μόνο εκείνη βλέπει. Προτείνεται ασυζητητί!

Η ιστορία δημοσιεύτηκε στα τεύχη SUPERMAN #51-52, BATMAN/SUPERMAN #31-32, ACTION COMICS #51-52, SUPERMAN/WONDER WOMAN #28-29 του 2016. Σίγουρα θα το δούμε να επανεκδίδεται ως hardcover και paperback. Αποτελεί έναν επίλογο των περιοδικών του Superman λίγο πριν κυκλοφορήσει το DC Rebirth #1 και οι διάφοροι νέοι τίτλοι του Superman. O Superman πεθαίνει. Το σώμα του καταρρέει και οι δυνάμεις του σιγά σιγά φθίνουν. Προσπαθεί να βάλει σε τάξη τη ζωή του, με το να χαιρετήσει και να δώσει εξηγήσεις σε φίλους και συμπολεμιστές, και να ορίσει έναν αντικαταστάτη στο πρόσωπο της Supergirl. Ταυτόχρονα προσπαθεί να αντιμετωπίσει δυο μεγάλους κινδύνους. Ένα σούπερ πλάσμα που παρ’ ολίγον να γινόταν ένας φίλος που θα τον καταλάβαινε, και ένα άλλο που μιμείται τις δυνάμεις και τη ζωή του αλαζονικά και με καταστροφικά αποτελέσματα γύρω του. Σε όλα αυτά το βοηθάει μια νέα γνωριμία, ο γνωστός μας πιο ώριμος Superman που τελικά επέζησε από την καταστροφή του προηγούμενου σύμπαντος λόγω των γεγονότων του Flashpoint. Ο «πιο» πραγματικός για τα μάτια μας Superman υπάρχει και ζει μαζί με τη γυναίκα του Lois και το γιο τους απομονωμένα και χαίρονται μια πιο συμβατική ζωή. Πρώτα απ’ όλα έχω να πω ότι ντρέπομαι να πω ότι διαβάζω τέτοια σενάρια. Για να τα εξηγήσεις λες τέτοιες ασυναρτησίες που απορώ πώς μας παίρνει ο κόσμος στα σοβαρά. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Κόμικς είναι θα μου πείτε, τι να γράψουμε, για έρωτες ανεκπλήρωτους ή για οικονομικά σκάνδαλα; Η ιστορία πάντως είναι καλογραμμένη. Διαβάζεται άνετα και δίνονται αρκετές εξηγήσεις για να την καταλάβεις. Πχ. Τι εστί και τι πράττει η Supergirl δίνονται στην ιστορία και δε νοιώθεις χαμένος. Δεν απαιτείται να διαβάζεις τον τίτλο της. Τι γίνεται ακριβώς με την αρρώστια του Superman και τα δυο κακοποιά πλάσματα δίπλα του δε δίνονται, αλλά θεωρώ ότι αν διαβάζεις τους αντίστοιχους τίτλους έχεις μια πλήρη εικόνα. Οι φιλίες του με τον Batman και τη Wonder Woman δίνονται πολύ όμορφα και νοιώθεις ενδιαφέρον για τις σχέσεις τους. Υπάρχει κάπου και ένα υποσενάριο για τη δημιουργία του κινέζου Superman αλλά είναι λίγο μπερδεμένο. Η έλευση του βετεράνου Clark Kent είναι καλοδουλεμένη και εν κατακλείδι βλέπω ότι ένας ικανότατος συγγραφέας, ο Peter Tomasi, ασχολείται με τον επίλογο και αξίζει τα λεφτά μου. Για να σποϊλάρω να πω ότι ο θάνατος του Superman είναι ό,τι πιο κλισεδιάρικο έχετε διαβάσει. Ενώ η υγεία του καταρρέει, πεθαίνει στη μάχη ηρωικά πολεμώντας έναν κακοποιό, θυσιάζεται για τους γύρω του, και έχει κάπου μια ώρα να πει έναν μονόλογο στον κάθε του φίλο και συμπολεμιστή. Εκεί ήθελε λίγο πιο κότσια να γράψεις κάτι που δε σου υπαγορεύει το εγχειρίδιο του κλασικού συγγραφέα. Οι σκιτσογράφοι είναι η υποτιθέμενη αφρόκρεμα της DC της τελευταίας πενταετίας, ή τελοσπάντων για κάποιους στα γραφεία της. Mikel Janin, Doug Mahnke, Scot Eaton, Jorge Jimenez, και ο συμπαθέστατος Paul Pelletier (που μάλλον τον έχουμε δει και σε καλύτερα κόμικ). Σε κανα δυο εξώφυλλα έχουμε τον Yanick Paquette, μια αδυναμία μου που θυμίζει Kevin Nowlan. Θα χαρώ να τον δω σε κάποιο Φεστιβάλ Κόμικς. Και τι έγινε σε αυτήν την ιστορία. Σκοτώσανε το Superman του New52 και έφεραν τον παλιό που τελικά επέζησε. Στην ουσία οι εκδότες παραδέχτηκαν ότι αυτός ο νέος Superman απέτυχε και θα έχει πιο ενδιαφέρον να κρατήσουμε αυτό που ξέραμε. Όλο το DC Rebirth είναι ένα μικρό βήμα πιο κοντά στο παλιό universe αφού το καινούριο μας βγήκε λίγο ελαττωματικό. Υποτίθεται θα γινόταν πιο απλό και πιο κοντά σε νέους αναγνώστες, αλλά τελικά έγινε πιο πολύπλοκο αφού επανεγγράφτηκε ιστορία στην πορεία, με περισσότερα προβλήματα κατανόησης. Και τελικά έγινε ακόμη πιο αφιλόξενο στην παρακολούθηση. Εκτός αυτού έχουμε και νέες αριθμήσεις, πιο συχνές όσο περνάνε τα χρόνια. Τη μόδα ξεκίνησε η DC το 1986 με το Crisis, ακολούθησε μετά μια πενταετία η Image που κάθε τόσο έβγαζε νέα #1 σε ήδη υπάρχοντες τίτλους, και φτάσαμε στην εποχή μας που η MARVEL το κάνει κάθε εξάμηνο. Το χόμπι γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο και θα έλεγα χάνονται ψίχουλα διασκέδασης, που όσο περνούνε τα χρόνια γίνονται ολόκληρες μπουκιές. Θα προσπαθήσω να παρακολουθήσω τους νέους τίτλους στη μεταRebirth εποχή αλλά με το πρώτο χασμουρητό παρατάω το Superman. Και αν έχω όρεξη υπάρχουν πάντα τα περιοδικά του 1985-1995 για να χαρώ αυτό που ξέρω. Και προπάντων να διασκεδάσω. Μια διαδικασία που δύσκολα πετυχαίνεις στα νέα κόμικς.