Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'New Page'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Δημιουργεί εικόνες σε ό,τι δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Σαρκαστικό, αστείο, αιχμηρό, νοσταλγικό και συγκινητικό, ένα κόμικς, είτε strip είτε βιβλίο, μονοπωλεί εκείνες τις ώρες μας στο μετρό, στην παραλία, στην ουρά της τράπεζας. Μια μικρή πολυτέλεια, η έξοδος κινδύνου από την πραγματικότητα. Και οι δημιουργοί του, μικροί θεοί στο σενάριο της ζωής μας. Με αφορμή τη συλλογική έκθεση κόμικς και εικονογράφησης «Εν Αιθρία», το «New Page» μπήκε στον πολύχρωμο κόσμο τριών ταλαντούχων δημιουργών κόμικς που ζουν και εργάζονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και συναντήθηκε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της. Στην έκθεση, που επέστρεψε πριν από λίγες μέρες για την όγδοη διοργάνωσή της στην Γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και θα διαρκέσει μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου, παρουσιάζονται αδημοσίευτα έργα 76 Ελλήνων δημιουργών, σε μια διοργάνωση της Comicdom Press και της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, σε συνεργασία με το Hellenic American Education Center (HAEC). ΤΟΜΕΚ ΓΙΟΒΑΝΗΣ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς www.tomek.gr «Για να μου έρθει η έμπνευση “αναγκάζομαι” να βάζω το μυαλό μου να σκέφτεται συνέχεια διάφορα παράξενα πράγματα και να παρατηρώ τον κόσμο και τις καταστάσεις γύρω μου. Μετά ξεσκαρτάρω τα καλύτερα για να δω αν μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτά. Κάθε στάδιο της δημιουργίας έχει τις ιδιαιτερότητές του. Καθημερινά ο εγκέφαλός μου δέχεται έναν τεράστιο όγκο σκέψεων (πρώιμες ιδέες), τις οποίες πρέπει να διαχειρίζομαι και να βάζω στην άκρη τις πιο ενδιαφέρουσες. Το αρχικό στάδιο του στησίματος αυτών των ιδεών μπορώ να το κάνω οπουδήποτε, ακόμα και στην παραλία. Στο τελικό στάδιο της εκτέλεσης (μελάνια, χρώμα, lettering) θέλω το γραφείο μου και ηρεμία για να συγκεντρωθώ στις λεπτομέρειες. Άντε, ίσως λίγο Beatles, garage punk και κλασική μουσική. Σχεδιάζω πάντα στο χέρι. Λατρεύω τα απλά: χαρτί, μολύβι, μαρκαδόρους και γόμα. Μ’ αρέσουν τα χειροπιαστά πράγματα, με τα σωστά τους και τα λάθη τους. Τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ ένα σχέδιο πάνω στο χαρτί. Μόνο το χρώμα -καμιά φορά και το lettering- το κάνω στον υπολογιστή, αλλά κι εκεί προσπαθώ να κρατήσω τα πράγματα σε απλά επίπεδα. Δεν υπάρχει ηλικία για τα κόμικς. Είναι σαν τα βιβλία: τα διαβάζεις από το νηπιαγωγείο μέχρι τα βαθιά γεράματα. Σχετικά με το φύλο, πιστεύω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιότερα. Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες-δημιουργοί κόμικς και προσωπικά, όταν πιάνω ένα στα χέρια μου, δεν με απασχολεί αν είναι φτιαγμένο από άντρα ή γυναίκα, αρκεί να μ’ αρέσει και να έχει κάτι να μου πει. Τα τελευταία 15 χρόνια η κοινότητα κόμικς στην Ελλάδα έχει μεταμορφωθεί πλέον σε κανονική σκηνή κόμικς. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και ταλαντούχοι δημιουργοί που παράγουν σε ετήσια βάση μεγάλο όγκο δουλειάς, από αυτοεκδόσεις και fanzines μέχρι σειρές κόμικς και graphic novels. Επόμενο είναι σε όλο αυτό τον χαμό κάποια να μ’ αρέσουν και κάποια όχι. Τα στοιχεία που κρατάω όμως είναι η μεγάλη δυναμική και το υψηλό επίπεδο της σκηνής στο σύνολό της. Και είμαι πολύ χαρούμενος που αποτελώ κομμάτι της. Δούλευα στο animation για 15 χρόνια πριν ασχοληθώ με την εικονογράφηση και τα κόμικς, και πρέπει να πω ότι είναι πολύ δύσκολο το εγχείρημα. Τα δύο πράγματα έχουν τελείως διαφορετική λογική και το αποτέλεσμα της μεταφοράς μπορεί να είναι καταστροφικό. Προς το παρόν, δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο με κανένα κόμικς που έχω κάνει. Ίσως αυτό που ετοιμάζω αυτή την εποχή. Δύο πολύ καλά παραδείγματα μεταφοράς κόμικς σε animation είναι το “Akira” και το “Persepolis”». Ο Τόμεκ Γιοβάνης φωτογραφήθηκε στο σπίτι-σχεδιαστήριό του, απολαμβάνοντας το αγαπημένο του «Κουλούρι» μεταφορικά και κυριολεκτικά… ΑΛΕΞΙΑ ΟΘΩΝΑΙΟΥ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς www.alexiaothonaiou.com «Αυτό που με κινεί είναι η ανάγκη μου να επικοινωνήσω και να συνδεθώ με τους άλλους ανθρώπους μέσω της δουλειάς μου. Έμπνευση μου δίνουν τα φαινόμενα της καθημερινότητας, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η τέχνη, η φιλοσοφία, ο τρόπος που δουλεύει η κοινωνία και γενικώς η ανθρώπινη κατάσταση. Ξεκινάω με το σενάριο, μετά κάνω storyboards και στο τέλος σχεδιάζω το κόμικς. Το χρονικό διάστημα που μου παίρνει για να σχεδιάσω μια σελίδα ποικίλλει και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η σχεδιαστική περιπλοκότητα της σελίδας, το μέγεθος, αν το κόμικς είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο κ.λ.π. Όταν το θέμα του έργου-comic strip δεν μου είναι αυτονόητο, ρωτάω τον εαυτό μου τι από αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου σε εκείνη τη φάση είναι σημαντικό να επικοινωνήσω. Πάντα υπάρχουν σκέψεις και ιδέες μέσα μας και το να δώσουμε μορφή σ’ αυτές και να τις εκφράσουμε είναι κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Στις αφηγηματικές μορφές τέχνης οι ιδέες παίρνουν τη μορφή ιστορίας. Σπάνια ακούω μουσική όταν δουλεύω, γιατί δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ και με υποβάλλει σε συγκεκριμένη διάθεση. Όσον αφορά στον χώρο, συνήθως δουλεύω στο εργαστήριό μου, αλλά οποιοσδήποτε φωτεινός, ήσυχος χώρος με ένα μεγάλο τραπέζι και μια καρέκλα μου κάνει. Το χέρι ή ο υπολογιστής είναι απλώς εργαλεία που εξυπηρετούν στην υλοποίηση μιας ιδέας και στη δημιουργία ενός έργου. Όπως όλα τα εργαλεία, το καθένα έχει διαφορετικές δυνατότητες, οπότε επιλέγω το πιο κατάλληλο κάθε φορά. Το τι θα σε δυσκολέψει επίσης μπορεί να διαφέρει: η ιστορία, οι χαρακτήρες, τα σχέδια, όλα αυτά μαζί; Είναι σαν να ρωτάς ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην προετοιμασία ενός δείπνου. Να αποφασίσεις ποιο θα είναι το κεντρικό πιάτο, να βρεις τα χρήματα για τα υλικά, να τα αγοράσεις ή να το μαγειρέψεις; Τα κόμικς κάποτε διαβάζονταν και παράγονταν από άντρες. Αυτό το στερεότυπο έχει καταρρεύσει εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Παλιότερα επίσης τα περισσότερα ενήλικα κόμικς ήταν υπερηρωικά, με πρωταγωνιστές άντρες, οπότε αναπόφευκτα το κοινό ήταν τέτοιο. Αυτό δεν ισχύει πλέον, η θεματολογία ποικίλλει κατά πολύ – όσο και αυτή των κινηματογραφικών έργων: κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά, αστυνομικά, φαντασίας κ.ο.κ. Μόνο τα manga, των οποίων η παραγωγή ξεπερνάει τα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά κόμικς κάθε χρόνο, αγοράζονται κυρίως από γυναίκες. Θαυμάζω, πάντως, πολλούς Έλληνες δημιουργούς, με κάποιους από αυτούς έχω συνεργαστεί και με κάποιους όχι, καθότι οι δουλειές μας είναι ασύμβατες. Το πρώτο μου άλμπουμ, “Bleeding hearts” (σε συνεργασία με τον Σπύρο Δερβενιώτη), είναι μια ανθολογία ιστοριών τρόμου, αισθητικής '80s splatter. Όπως καταλαβαίνεις, δεν θα ήταν το πιο κατάλληλο έργο για να μεταφερθεί σε animation. Το graphic novel μου “Τσακισμένη αυγή” λόγω θεματολογίας και αισθητικής δεν θα έλεγα ότι προσφέρεται ιδιαίτερα για animation και ήδη μεταφέρεται στον κινηματογράφο, που του ταιριάζει περισσότερο, με χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Ίσως το καταλληλότερο από τα άλμπουμ μου για να μεταφερθεί σε κινούμενο σχέδιο να ήταν η τριλογία “Dracula ΜGD (My Greek Drama)” (σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου), μια χιουμοριστική σειρά που πρωτοεκδόθηκε στο socomic.gr, με πρωταγωνιστή τον Κόμη Δράκουλα, ο οποίος αναγκάζεται να ζήσει στην Ελλάδα της κρίσης». Η Αλεξία Οθωναίου στο κέντρο της Αθήνας, στου Ψυρρή, με φόντο το αστικό τοπίο. ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΙΟΥΤΣΙΟΥΚΗΣ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς Infο | facebook: Stavros Kioutsioukis «Αφορμή για να δημιουργήσω είναι κάποιο μουσικό συγκρότημα ή και συναίσθημα. Δουλεύω κυρίως στο σπίτι. Γράφω και σχεδιάζω χωρίς σενάριο, έχοντας μια γενική ιδέα στο μυαλό μου και έναν σκελετό της ιστορίας. Μπορεί να μου πάρει μόνο τρεις μήνες ή και έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρώσω ένα κόμικς. Το πιο δύσκολο στις μεγάλες ιστορίες είναι η κλιμάκωση ώστε να έχουν ενδιαφέρον. Δεν μου αρέσει επίσης το αποτέλεσμα όταν κάτι γίνεται σε υπολογιστή, τον επιλέγω μόνο για να χρωματίσω. Όλη η δουλειά γίνεται στο χέρι. Έχει γίνει ανατροπή τα τελευταία χρόνια στον χώρο των κόμικς και παρατηρώ ότι η γυναικεία δημιουργία “ανεβαίνει” και έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από την αντρική. Μου αρέσει η ευαισθησία των κοριτσιών. Όταν συνεργάζομαι με άλλον κόσμο για να συνδημιουργήσουμε κάτι, επιλέγω σε ποσοστό 99% γυναίκες. Θαυμάζω όμως και τον Γιώργο Τσούκη (Trashman), είναι ο μέντοράς μου (σ.σ.: γέλια). Αναφορικά με τη σκηνή στη Θεσσαλονίκη, όπου ζω και δουλεύω, είναι ενεργή, έχει δώσει δείγματα, αλλά αργεί να εμπορευματοποιηθεί τόσο γρήγορα όσο η Αθήνα. Εδώ δεν στοχεύουμε στις πωλήσεις, είμαστε λίγο πιο “ρομαντικοί”, κάτι που είναι και καλό και κακό». Ο Σταύρος Κιουτσιούκης επέλεξε να μας στείλει μια selfie με έμπνευση μια αυτοπροσωπογραφία του. ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΜΠΑΛΙΔΗΣ Ζωγράφος – δημιουργός κόμικς «Έχω νοσταλγική διάθεση για τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων: τον Φάντομ, τον Σπάιντερμαν. Άλλωστε, δεν ζούμε ήδη όλοι μας μέσα σε κάποια κόμικς;» O υπεύθυνος για την καλλιτεχνική διεύθυνση της έκθεσης κόμικς και εικονογράφησης «Εν Αιθρία» δήλωσε στο «New Page»: «Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την πρώτη “Εν Αιθρία”, που είχε φιλοξενηθεί στην Ένωση Πτυχιούχων της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Πλάκα το 2003. Για όσους μας ακολουθούν από τότε είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει τεράστια βελτίωση σε τεχνικά θέματα, όπως η παρουσίαση στον χώρο, για παράδειγμα. Σίγουρα έπειτα από κάθε έκθεση, πέρα από τη μεγαλύτερη πείρα, γινόμαστε, πιστεύω, και καλύτεροι στο να δημιουργούμε την κατάλληλη ισορροπία ώστε τα έργα που παρουσιάζονται να αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν περισσότερα είδη και τεχνοτροπίες, ενώ παράλληλα είναι και αντιπροσωπευτικά της ελληνικής σκηνής. Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχουμε κόμικς φαντασίας, αυτοβιογραφικά, ερωτικά κ.λ.π. Υπάρχουν πλέον δεκάδες εκδόσεις τόσο από τους Έλληνες εκδότες όσο και από τις πάμπολλες αυτοεκδόσεις. Σ’ αυτό έχει βοηθήσει τα μέγιστα η τεχνολογική εξέλιξη, μια και πια ο καθένας μπορεί να τυπώσει ή να ανεβάσει τις δημιουργίες του στο διαδίκτυο. Στήριξη από το κοινό υπάρχει, αλλά για να πούμε ότι προχωράμε μπροστά θα πρέπει οι εκδόσεις να πολλαπλασιαστούν ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου μια νέα γενιά σταθερότερων αναγνωστών με την ανάλογη κουλτούρα. Ο καθένας διαβάζει για διαφορετικούς λόγους. Βασικά, τα κόμικς είναι μια προσωρινή φυγή από την πραγματικότητα, αλλά δεν παύουν να αποτελούν και μια μορφή αυτόνομης τέχνης, συνεπώς έχουν κι έναν σημαντικό παιδαγωγικό χαρακτήρα, με την πλήρη έννοια του όρου. Εξαρτάται, βέβαια, σε μεγάλο βαθμό και από τον αναγνώστη, αν είναι πρόθυμος να ανακαλύψει τυχόν νοήματα και έννοιες ή απλώς θέλει να διαβάσει κάτι “για να περάσει η ώρα”». Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης μας χάρισε μερικά καρέ του στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, την ώρα που έστηνε την έκθεση. Και το σχετικό link...
  2. «Ο Εμφύλιος θα είναι πάντα ένα θέμα επικίνδυνο, γιατί στην πραγματικότητα κάθε συζήτηση για τον Εμφύλιο είναι από μόνη της ένας μικρός εμφύλιος», λέει στο «New Page» ευθύς εξαρχής ο κομίστας Λευτέρης Παπαθανάσης στην επικοινωνιακή γέφυρα που προσπαθούμε να χτίσουμε Αθήνα – Γιάννενα. Καλό ξεκίνημα. Το «Τέρμινους», το πρώτο ελληνικό εικονογραφημένο αφήγημα με θέμα τον Εμφύλιο που κυκλοφορεί εδώ και λίγες εβδομάδες από τις εκδόσεις ΚΨΜ, είναι οι ιστορίες του Βασίλη, της Ουρανίας, του Μιχάλη στα βουνά των Τζουμέρκων της Ηπείρου, μα και χιλιάδων άλλων ανθρώπων που πλήρωσαν με τη ζωή τους την απόφασή τους να σταθούν απέναντι σε κάθε τύραννο. Αλλά να σας κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις. Ο κομίστας που εργάζεται ως χημικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αγαπά να καταπιάνεται με δύσκολα ιστορικά εγχειρήματα και να τα φιλτράρει με τον αντισυμβατικό αέρα της ένατης τέχνης. Το πρώτο κόμικ του, «Άκου», κυκλοφόρησε το 2013 από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις, ενώ δύο χρόνια μετά ακολούθησε «Η Πάπισσα Ιωάννα – Μεσαιωνικόν Εικονογραφημένον» από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Η συγκεκριμένη δουλειά κέρδισε από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας της τις εντυπώσεις -καταρχάς για την ίδια τη δυσκολία του εγχειρήματος- και στη συνέχεια και το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς το 2016. Και το «Τέρμινους»; Πώς τα πηγαίνει στον σύντομο χρόνο της ζωής του από εντυπώσεις και κριτική; «Έχει ήδη πυροδοτήσει πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις, πράγμα που με χαροποιεί. Εντάξει, υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι που αντλούν ικανοποίηση απ’ το να στείλουν ένα υβριστικό μήνυμα, αλλά δεν δίνω και ιδιαίτερη σημασία». Αλήθεια, δεν φοβήθηκε να πιάσει την «καυτή πατάτα» του Εμφυλίου; Την τελευταία φορά που είδαμε κάποιον να το κάνει μέσα από έργο που απευθυνόταν στο ευρύ κοινό -μιλάμε για τον Παντελή Βούλγαρη και την ταινία του «Ψυχή βαθιά»- η συζήτηση έκανε πολύ καιρό να κοπάσει. «Το “Τέρμινους” είναι κυρίως ιστορίες ανθρώπων του Εμφυλίου, όχι γενικώς η ιστορία του Εμφυλίου, και υπ’ αυτή την έννοια είναι ο δικός μου τρόπος να καταλάβω τους πρωταγωνιστές εκείνης της ιστορίας, το πώς αναμετρήθηκαν με τις επιλογές που ανοίχτηκαν μπροστά τους, αλλά και τους σημερινούς ανθρώπους, τις αγωνίες τους, τα κίνητρά τους, πώς στέκονται απέναντι στους δικούς τους καθημερινούς μικρούς εμφύλιους», μας εξηγεί ο Λευτέρης. «Η προσπάθεια των τελευταίων χρόνων είναι η κυρίαρχη αφήγηση για τον Εμφύλιο να γίνει η μοναδική αφήγηση. Η μάχη της Μνήμης όμως δεν είναι απλώς ακαδημαϊκή υπόθεση. Για εμένα το θέμα είναι να είσαι έντιμος απέναντι στους ανθρώπους που απευθύνεσαι. Γι’ αυτό τον λόγο στις πρώτες κιόλας σελίδες του “Τέρμινους” ξεκαθαρίζω ότι η αφήγησή μου έχει διαλέξει πλευρά. Νομίζω ότι τα περισσότερα έργα για εκείνη την περίοδο είναι παγιδευμένα στο επίπεδο του αφάνταστου πόνου, που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει τις εμφύλιες συγκρούσεις. Δεν μπορούμε όμως να πετάξουμε τα διλήμματα που σημάδεψαν εκείνη την εποχή κάτω από το χαλί του ανθρώπινου πόνου, αυτή είναι μια μάλλον εύκολη επιλογή. Πάντως, δεν πιστεύω ότι οι μεγάλες κοινωνικές διαιρέσεις επουλώνονται έτσι απλά και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να αποζητούμε κάτι τέτοιο». «Τέρμινους» ονομάστηκε το σχέδιο του κυβερνητικού στρατού, υπό τις οδηγίες και την υλική στήριξη των ΗΠΑ, για τη διάλυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας την άνοιξη του 1947. Το σχέδιο αυτό ανατράπηκε χάρη στην αυτοθυσία των μαχητών του ΔΣΕ. Η αγάπη του Λευτέρη για τα ιδανικά και τις αξίες φάνηκε από το πρώτο του κόμικ το 2013, το «Άκου», με 37 εικόνες από στίχους του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι. Πριν γίνει όμως επισήμως κομίστας, ο Λευτέρης σε κάθε ευκαιρία επιμελούνταν εξώφυλλα, εικονογραφήσεις για διηγήματα και fanzine επιστημονικής φαντασίας και δημιουργούσε γελοιογραφίες και ζωγραφιές για αφίσες πολιτικών συλλογικοτήτων. «Θυμάμαι να φτιάχνω, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κόμικ από πάντα. Αυτή η ανάγκη των στιγμών μοναχικότητας, όπου με μερικά σκίτσα θα επεξεργαστείς τις καθημερινές σου ανησυχίες, πάντα υπήρχε μέσα μου. Αν κάτι άλλαξε τα τελευταία χρόνια, ίσως και ως αποτέλεσμα της κρίσης, είναι η ανάγκη μου να τα δημοσιεύσω, να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους. Πρόκειται για λυτρωτική διαδικασία». Μια διαδικασία που φαίνεται να αποτέλεσε την πρώτη ύλη και στην προηγούμενη δουλειά του Λευτέρη, την εικονογραφημένη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας, βασισμένη στο γνωστό έργο του Εμμανουήλ Ροΐδη. Ο δημιουργός απέδωσε την ιστορία ως «μεσαιωνικόν εικονογραφημένον» μέσα από μια χαλαρή σειρά ασπρόμαυρων σκίτσων και με τη γλώσσα των κόμικς να μπερδεύεται ανατρεπτικά με την καθαρεύουσα. «Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα;» προέκυψε, λοιπόν, εύλογα η ερώτησή μας. «Η αφήγηση μιας ιστορίας που τοποθετείται μακριά μας χρονικά μάς δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες και ασφάλεια να κοιτάξουμε μέσα μας. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το νόημα του “μια φορά κι έναν καιρό” των παραμυθιών». Η εκπαιδευτική ιδιότητα του κομίστα δεν θα μπορούσε να μην αποτελέσει κι αυτή μέρος της κουβέντας μας. Αλήθεια, βλέπει ο Λευτέρης μια εκπαιδευτική πλευρά στο «Τέρμινους», δεδομένης της εκκωφαντικής απουσίας του ελληνικού Εμφύλιου στην επίσημη εκπαίδευση, ακόμα και 70 χρόνια μετά τη λήξη του; «Το κόμικ αναφέρει πολλά ιστορικά γεγονότα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σύγγραμμα Ιστορίας. Αν όμως ο αναγνώστης -και ειδικά τα πιο νέα παιδιά- βρει μέσα στις σελίδες του το ερέθισμα να ασχοληθεί με την ιστορία της περιόδου, αυτό είναι κάτι που θα με χαροποιήσει». Και οι σχολικές αίθουσες της επαρχίας; Τι συμβαίνει εντός τους; «Είχαν πάντα τις ιδιαιτερότητες της ίδιας της επαρχίας, όμως πλέον τα σχολεία σ’ ολόκληρη τη χώρα αντιμετωπίζουν τα ίδια κεντρικά προβλήματα, δίνοντας τη μάχη τους απέναντι στον “ρεαλισμό” της οικονομίας. Το κακό είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση επηρεάζει πια βαθιά τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η απογοήτευση. Ότι θετικό μπορούμε να ελπίζουμε θα έρθει μέσα από το φιλότιμο και τον αγώνα παιδιών και δασκάλων, που έτσι κι αλλιώς χάρη σ’ αυτά λειτουργούν τα σχολεία μας χρόνια τώρα». Λίγο πριν διακοπεί η σύνδεση 420 ολόκληρα χιλιόμετρα Αθήνα – Γιάννενα δεν κρατηθήκαμε να μην ρωτήσουμε τον Λευτέρη: «Τι έχετε εκεί στα Γιάννενα που δεν έχουμε εμείς στην Αθήνα;». H πόλη έχει έναν τρόπο να κάνει δικό της τον άνθρωπο που θα την περπατήσει. Αυτό, άλλωστε, συνέβη και σ’ εμένα, που δεν μεγάλωσα εδώ, μα έγινα τελικά Γιαννιώτης κανονικός». Και φυσικά μετά αντιστρέψαμε την ερώτηση: «Τι έχουμε εμείς στην Αθήνα που δεν έχετε εκεί;». «Γεγονότα. Ή, καλύτερα, την αίσθηση ότι βρίσκεται κανείς στο κέντρο των γεγονότων. Κατά τ’ άλλα, δεν μπορώ να πω ότι η σημερινή Αθήνα μού αρέσει όπως παλιότερα. Δεν μπορώ τον διάχυτο νομιμοποιημένο ρατσισμό, την ασφυκτική αστυνόμευση του κέντρου, την παρακμή των τελευταίων χρόνων, πράγματα, βέβαια, που πια τα συναντάς σε κάθε πόλη. Δεν είναι μια μάχη που έχει χαθεί οριστικά όμως». Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.