Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το Netflix ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει νέα σειρά βασισμένη στο October Faction των Steve Niles και Damien Worm και θα αφηγείται τις περιπέτειες μιας ομάδας κυνηγών τεράτων που επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη ως μέλη μιας μυστικής οργάνωσης. Δημιουργός της σειράς, που θα αποτελείται από 10 επεισόδια που θα σκηνοθετήσουν διαφορετικοί σκηνοθέτες, είναι ο Damian Kindler. Ταυτόχρονα ανακοίνωσε και άλλη σειρά, βασισμένη στο Warrior Nun Areala. Πηγή [imdb=tt8826128]

Αλλη μια κομικσοταινια θα δουμε το καλοκαιρι στο netflix. Ο λογος για το ''The Last Days of American Crime'' με σκηνοθετη τον Olivier Megaton (των μετριων εως κακων σικουελ του ''Taken''). Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο graphic novel των Rick Remender και Greg Tocchini και θα κάνει πρεμιερα στις 5 Ιουνιου. [imdb=tt1552211]

Χάρη σ' αυτην την εικονα που ανεβηκε στο twitter ανακαλυψα οτι η συγκεκριμενη ταινια (η οποια παιζεται απο σημερα στο Netflix) ειναι βασισμενη σε graphic novel. Καλη προβολη [imdb=tt8936646]

Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη περίμενε όλη την οικογένεια μου, όταν καθίσαμε να δούμε το Κλάους προχθές το απόγευμα. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες Χριστουγεννιάτικες ταινίες που έχω παρακολουθήσει και θα έλεγα και ένα από τα ομορφότερα animation των τελευταίων χρόνων, ενώ σίγουρα είναι το καλύτερο που έχει κάνει παραγωγή το Netflix. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια βόρεια χώρα και πρωταγωνιστής είναι ο νεαρός Τζάσπερ, γόνος μιας μεγάλης και πλούσιας οικογένειας αρχιταχυδρόμων. Ο πατέρας του, διοικητής της Βασιλικής Ταχυδρομικής Ακαδημίας για να τον τιμωρήσει για την τεμπελιά του , τον στέλνει ταχυδρόμο στο ακριτικό νησί Σμιρενσμπεργκ, στη μέση του πουθενά και για να γυρίσει του ζητάει 6000 γράμματα σε ένα χρόνο. Στο νησί ο Τζάσπερ θα συναντήσει πολλές εκπλήξεις - κυρίως δυσάρεστες - μια δασκάλα που έχει ψαράδικο, ένα δεικτικό βαρκάρη και τέλος, ένα περίεργο ξυλοκόπο, ονόματι Κλάους... Η ταινία για μένα τσεκαρει όλα τα απαραίτητα κουτάκια και ισορροπεί άψογα, χιούμορ και συναίσθημα χωρίς να κάνει κοιλιά σε κάποιο σημείο. Εικόνα και ήχος είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα ( υπάρχει και μεταγλωττισμένο , με αρκετά καλή μεταφορά ) και φαίνεται πως είναι ακριβή παραγωγή. Όπως είπα και στην αρχή, εμείς απολαύσαμε την ταινία οικογενειακώς και σιγούρα συστήνεται ανεπιφύλακτα για κάποιο βροχερό Χριστουγεννιάτικο απόγευμα. Βαθμός 8,5 / 10 [imdb=tt4729430]

έρχεται με δικη του σειρα (που αλλου; στο netflix ) teaser video πηγη: http://www.comicbookresources.com/article/netflix-orders-punisher-spinoff-series-starring-jon-bernthal [imdb=tt5675620]

Με αφορμή την ανακοίνωση του Netflix για τη μεταφορά του «Bone» ως σειράς κινουμένων σχεδίων, ανατρέχουμε στην καλλιτεχνική και εκδοτική πορεία ενός εκ των πιο ξεχωριστών έργων στην ιστορία της 9ης Τέχνης. Πριν από 15 χρόνια, τον Ιούνιο του 2004, ολοκληρώθηκε μία από τις πιο εμβληματικές σειρές κόμικς της σύγχρονης εποχής, η οποία προκάλεσε μια μικρή επανάσταση τόσο με το ιδιαίτερο ύφος της και τον συγκερασμό «ετερόκλητων» αφηγηματικών -αλλά κυρίως σχεδιαστικών- μοτίβων, όσο και με την τόλμη του εκδοτικού εγχειρήματος, το οποίο καβάλησε το ρεύμα των αυτοεκδόσεων που άκμαζε στις ΗΠΑ στα τέλη του 20ού αιώνα, οπότε και ξεκίνησε να δημοσιεύεται. Ο λόγος για το «Bone» του Τζεφ Σμιθ, μια ιστορία κόμικς η οποία ξεκίνησε να κυκλοφορεί σε συνέχειες το 1991, για να ολοκληρωθεί 13 χρόνια αργότερα, καθιστάμενη ένα πρωτοφανές καλλιτεχνικό και εκδοτικό φαινόμενο. Σήμερα το Netflix ανακοινώνει πως ο ευσεβής πόθος πολλών για μια σειρά κινουμένων σχεδίων βασισμένη στο βραβευμένο δεκάκις με Eisner κόμικς σύντομα θα γίνει πραγματικότητα! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το πρώτο τεύχος του Bone. Όλη η σειρά κυκλοφορεί στα ελληνικά από την Jemma Press. Η ιστορία Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι τα τρία ξαδέρφια Μπόουν, τρεις χαρακτήρες με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Φόουν Μπόουν είναι πράος, έξυπνος και μετρημένος, ευγενής και γενναίος – κλασικός πρωταγωνιστής. Η μοναδική του ιδιαιτερότητα είναι η μεγάλη λατρεία για το «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ. Ο Φόουνι, από την άλλη, είναι ένας πονηρός, άπληστος και φιλάργυρος χαρακτήρας, ο οποίος αντιμετωπίζει κυνικά τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις, καταστρώνοντας διαρκώς μηχανορραφίες που συνήθως καταλήγουν σε φιάσκο. Τέλος, ο Σμάιλι είναι ο τρελάρας της παρέας, καλόκαρδος και αφελής, έμπιστος και εύπιστος, που διασκεδάζει να βοηθά τον Φόουνι στις βρομοδουλειές του. Εκδιωγμένοι από τον τόπο τους, την Μπόουνβιλ, μετά από ακόμα ένα φιάσκο των δολοπλοκιών του Φόουνι για περαιτέρω κέρδος και εξουσία, τα τρία ξαδέρφια βρίσκονται στην αρχή της ιστορίας να πλανιούνται άσκοπα σε μια αχαρτογράφητη έρημο. Μια ξαφνική και απρόσμενη επίθεση από... ακρίδες χωρίζει τα τρία ξαδέρφια, τα οποία προσπαθούν εναγωνίως να ξανασμίξουν. Στη διάρκεια της αναζήτησης καταλήγουν σε μια άγνωστη περιοχή που δεν έχουν ξαναντικρίσει, την Κοιλάδα. Εκεί θα συναντήσουν νέους φίλους, που δεν θυμίζουν σε τίποτα τους κατοίκους της Μπόουνβιλ, αλλά και εχθρούς. Ο κοριός Τεντ και ο μεγάλος αδελφός του, η κυρία Πόσουμ και τα μικρά της, ο μεγάλος Κόκκινος Δράκος, είναι μερικές «ζωόμορφες» φιγούρες του νέου κόσμου, στον οποίο όμως υπάρχουν και... άνθρωποι! Η νεαρή Θορν, η Γιαγιά Μπεν και ο ιδιοκτήτης του μπαρ Μπάρελ Χέιβεν, Λούσιους, θα συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ιστορίας τους ήρωές μας στις περιπέτειές τους ενάντια στους αιμοβόρους Αγριοπόντικες, τον διοικητή τους Κίνγκντοκ και τη μυστήρια μορφή «Αυτού με την Κουκούλα». Τα προβλήματα αυτού του νέου τόπου νομοτελειακά γίνονται και δικά τους. Ο μαγικός κόσμος του Τζεφ Σμιθ Ο δημιουργός τού «Bone» ανακάλυψε από πολύ νωρίς την αγάπη του για τον μαγικό κόσμο της 9ης Τέχνης. Ως παιδί «καταβρόχθιζε» πολλά από τα κόμικς της εποχής του, με ιδιαίτερη συμπάθεια στον θείο Σκρουτζ του Καρλ Μπαρκς και το Pogo του Ουόλτ Κέλι, αλλά και τους ήρωες των Looney Tunes, το κόμικς στριπ «Peanuts» και το ιστορικό MAD Magazine που από μικρός έβλεπε τον πατέρα του να διαβάζει. Μεγαλώνοντας, το ενδιαφέρον του στράφηκε στο υπερηρωικό κόμικς, όπου ξεχώρισε τον Neal Adams («Batman», «Green Lantern»), αλλά και στην επική φαντασία της «Νάρνια» και του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», στην επιστημονική φαντασία του «Πόλεμου των Άστρων», φτάνοντας μέχρι και στη σύνθετη γραφή των ομηρικών επών. Τα ετερόκλητα αυτά στοιχεία εντοπίζει κανείς να συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία στις περισσότερες από τις 1.300 σελίδες τού «Bone», μιας ιστορίας που, παρά την έκτασή της και την κυκλοφορία της σε συνέχειες, αποτελεί μια ενιαία καλοσχεδιασμένη περιπέτεια, δομημένη με αρχή, μέση και τέλος. Ο Τζεφ Σμιθ από πολύ μικρή ηλικία πειραματιζόταν στη συγγραφή κόμικς, πλάθοντας ιστοριούλες με τους ίδιους ήρωες των οποίων η ονοματοδοσία επηρεάστηκε από το έργο τού Don Martin για το MAD Magazine, που συνήθιζε να ονομάζει τους χαρακτήρες του «Fonebone». Τα μικρά πόσουμ αποτελούν έναν χαριτωμένο φόρο τιμής στο Pogo, ενώ ο φιλάργυρος Φόουνι Μπόουν έχει σαφείς επιρροές από τον σημαντικότερο χαρακτήρα που εμπνεύστηκε ο Καρλ Μπαρκς, τον τσιγκούνη Σκρουτζ Μακ Ντακ. Η Γιαγιά Μπεν σχεδιαστικά θυμίζει σκόπιμα τον Ποπάι του Σιγκάρ, όντας μάλιστα εξίσου... σκληρό καρύδι. Ακόμα ο Δράκος λειτουργεί διαρκώς στην ιστορία ως «από μηχανής θεός», εντάσσοντας στο παραμύθι του σχήματα εμπνευσμένα από την αρχαία τραγωδία και τα αγαπημένα του ομηρικά έπη, την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» – το Bone είναι μια ιστορία «νόστου», αφού από την αρχή μέχρι το τέλος τα τρία ξαδέρφια αγωνίζονται για να επιστρέψουν πίσω στο σπίτι τους. Τα σκαριφήματα του 10χρονου Σμιθ με τα ξαδέρφια Μπόουν σε πρωταγωνιστικό ρόλο Η ευκολία με την οποία ο Σμιθ συνθέτει όλα αυτά τα συστατικά αναδεικνύει το μέγεθος της συγγραφικής του δεινότητας, αφού όλα δένουν αβίαστα μεταξύ τους, λες και ήταν φτιαγμένα για να συνυπάρχουν αρμονικά. Με το έργο του ανασύστησε στο κοινό το ποτισμένο νοσταλγία κόμικς με ζωόμορφους χαρακτήρες με έναν πρωτόγνωρο ώς τότε τρόπο. Από τη μία έχεις το απλό, καρτουνίστικο σχέδιο και ένα αφηγηματικό μοτίβο το οποίο βασίζεται εν πολλοίς σε ταχύρυθμα gags και αθώο χιούμορ που αποπνέει παιδική αφέλεια, εμποτισμένο, από την άλλη, με την πολυπλοκότητα ενός ρεαλιστικού σχεδίου, σε ένα περιβάλλον γεμάτο μεσαιωνικά στοιχεία βγαλμένα από τις σελίδες βιβλίων επικής φαντασίας, όπως δράκους, ιππότες, σκοτεινούς μάγους. Σε αυτό το περιβάλλον και ανάμεσα στους ενοίκους του, η οικογένεια Μπόουν φαντάζει αρχικά παράταιρη – αυτό όμως που στην αρχή εντοπίζεται ως παραφωνία, σύντομα γίνεται οργανικό και απαραίτητο κομμάτι της ιστορίας. Η ιστορία εξελίσσεται και σταδιακά ωριμάζει κεφάλαιο κεφάλαιο και βιβλίο βιβλίο. Κατά μία ενδιαφέρουσα αλληγορία, όπως στο σύμπαν του Τόλκιν που το Χόμπιτ έχει πολύ πιο έντονο το κωμικό στοιχείο, ενώ στη συνέχεια του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» παρατηρείται μια ξαφνική ωρίμανση, έτσι και στο «Bone» τα πρώτα τεύχη διαπνέονται από αρκετά χαρωπό κλίμα, το οποίο προς το τέλος δίνει τη θέση του σε έντονο δράμα, σκοτεινά μυστήρια και επικές μάχες. Από το 1991 στο 2019 Η βιομηχανία των κόμικς την εποχή που ο Τζεφ Σμιθ έκανε δειλά δειλά τα πρώτα του βήματα σε αυτή χαρακτηριζόταν από μια νέα τάση, η οποία δημιουργήθηκε προς απάντηση στο καθεστώς πνευματικής ιδιοκτησίας που είχαν καθιερώσει οι μεγάλες εταιρείες του χώρου, όπως η Marvel και η DC, όπου οι δημιουργοί έχαναν κάθε δικαίωμα στο έργο τους άπαξ και το παρέδιδαν. Το εκδοτικό τοπίο άρχισε να αλλάζει, με όλο και περισσότερους δημιουργούς να στρέφονται στις αυτοεκδόσεις – κάπου εκεί δημιουργείται και η Image. Έτσι λοιπόν ο Σμιθ αποφασίζει να δημιουργήσει τη δική του μικρή εκδοτική, την Cartoon Books, με σκοπό να δημοσιεύσει το «Bone». Αν δεν πήγαινε καλά, σε έξι μήνες θα το σταματούσε. Χάρη στην ποιότητα του έργου και τη στήριξη που του επιφύλασσαν οι αναγνώστες, οι ιδιοκτήτες κομιξάδικων, περιοδικά που εξειδικεύονταν στο αντικείμενο, όπως το Wizard, αλλά και συνάδελφοι, όπως ο Neil Gaiman και ο Frank Miller, το «Bone» όχι απλώς δεν σταμάτησε, αλλά βρισκόταν στα ράφια για 55 τεύχη και 13 ολόκληρα χρόνια! Η ιστορία τού «Bone», εκτός από τεύχη, έχει κυκλοφορήσει σε πολλά διαφορετικά φορμά. Η αρχικά ασπρόμαυρη ιστορία συλλέχθηκε σε τόμους, στους οποίους προστέθηκε χρώμα από τον Steve Hamaker όταν την έκδοση ανέλαβε η Scholastic Inc., ενώ το έργο συλλέγεται και ολόκληρο σε δύο περιποιημένους one-shot τόμους: έναν ασπρόμαυρο και έναν έγχρωμο. Σύντομες ιστορίες στο σύμπαν τού «Bone» δημοσιεύτηκαν σε ορισμένες επετειακές εκδόσεις, όπως το «Bone: Coda» με αφορμή τα 25α γενέθλιά του, ενώ κατά καιρούς κυκλοφορούν διάφορα spin-offs, τόσο σε μορφή κόμικς όσο και στη μορφή μυθιστορημάτων, που έχουν κάποια σχέση με τη σειρά όπως το prequel «Rose». Σήμερα το «Bone» παραμένει ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς στην ιστορία της 9ης Τέχνης, ένα πετυχημένο καλλιτεχνικό και εκδοτικό πείραμα, αφού κατάφερε να ανελιχθεί αβίαστα από την «underground» σκηνή καθιστάμενο... «mainstream». Τόσο mainstream που, αν όλα πάνε καλά, σύντομα θα παρακολουθούμε την τηλεοπτική εκδοχή του στο Netflix ως σειρά κινουμένων σχεδίων, όπως ανακοινώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Μετά τις αποτυχημένες συζητήσεις με τη Nickelodeon και τη Warner Bros., ας ελπίσουμε αυτή τη φορά να δούμε πράγματι άλλη μια εμβληματική σειρά κόμικς να περνάει στη μικρή οθόνη. Και το σχετικό link...

Το ''Daybreak'' του Brian Ralph μεταφέρεται στη μικρή οθόνη μέσω της πλατφόρμας του νετφλιξ. Το πιο γνωστό όνομα του καστ είναι ο Matthew Broderick. Η σειρά θα κάνει πρεμιέρα στις 24 Οκτωβρίου του 2019. Παρουσίαση του κόμικ στο φορουμ

Το Iron Fist είναι η τέταρτη σειρά του Netflix που θα μας οδηγήσει στο σίριαλ Defenders. To Punisher τους βγήκε στην πορεία και ήταν εκτός προγραμματισμού. Ο χαρακτήρας είναι σχετικά αδούλευτος, όχι όσο η Jessica Jones, αλλά δεν έχει αναλωθεί στα χέρια διαφόρων όπως ο Daredevil και ο Punisher. Δεν έχει οριστεί ημερομηνία προβολής αλλά μάλλον στις αρχές του 2017 θα έχουμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε. Ο χαρακτήρας είναι δημιούργημα των Roy Thomas και Gil Kane. Το 1970 ήταν αρκετά της μόδας οι εισαγόμενες ταινίες καράτε, και αφού η MARVEL είχε δικαίωμα να βγάζει περισσότερα των 8, όπως υπήρχε κανόνας του πρακτορείου διανομής τύπου, δοκίμασε την τύχη της σε κόμικς τρόμου, διαστημικά, επικής φαντασίας και ανατολίτικων πολεμικών τεχνών. Δεν είχε την ίδια επιτυχία με το Master of Kung-Fu αλλά τον τίμησαν το χαρακτήρα σημαντικοί καλλιτέχνες όπως Len Wein, Doug Moench, Tony Isabella, Chris Claremont, Larry Hama, Arvell Jones, Pat Broderick, και John Byrne. Ο Iron Fist ή Danny είναι ένας δάσκαλος των πολεμικών τεχνών που ορφάνεψε όταν ο συνεργάτης του πατέρα του και ερωτευμένος με τη μητέρα του σκοτώνει τους γονείς του μικρού Danny κατά τη διάρκεια της αναζήτησής τους μιας μυθικής πόλης μοναχών της Άπω Ανατολής. Εκεί οι μοναχοί υιοθετούν το Danny και αυτός ασπάζεται τον τρόπο ζωής τους. Συνήθως παρουσιαζόταν σαν συνεργάτης του Luke Cage, και υποθέτω δε θα αφήσουν κάτι τέτοιο ανεκμετάλλευτο στις τηλεοπτικές σειρές. Στην Ελλάδα το γνωρίσαμε στο περιοδικό Μαστερ Κουνγκ Φου με το όνομα Σιδερογροθιάς, σε σκίτσο του υπέροχου Rudy Nebres. Οι περιπέτειες εκείνες είχαν πρωτοδημοσιευτεί στο αμερικάνικο Deadly Hands of Kung Fu. Το χαρακτήρα θα υποδυθεί ο Finn Jones, γνωστός από το Game of Thrones ως Loras Tyrell Σελίδα του χαρακτήρα στο Wikipedia εδώ. Μίνι τρέιλερ εδώ. [imdb=tt3322310]

The Toys That Made Us, ειναι ο τιτλος μιας νεας τηλεοπτικης σειρας του Netflix, η οποια μας εξηγει την ιστορια των παιχνιδιων που παιξαμε/μεγαλωσαμε μαζι τους. Brand οπως: GI JOE, He-Man, Star Wars, Barbie κλπ. παρελαυνουν μεσα απο τα επεισοδια της σειρας. Ηδη εχουν ανεβει 4 επεισοδια στο επισημο site. The Toys That Made Us en Netflix [imdb=tt7053920]

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την τηλεοπτική σειρά. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS για όσους δεν έχουν δει τη σειρά. Παρουσίαση, ειδήσεις και απόψεις για τη σειρά. Και άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη σειρά.

Ετοιμάζεται Live Action σειρά με πρωταγωνιστή τον Richie Rich, τον γνωστό χαρακτήρα της Harvey, ο οποίος τελευταία φορά τον είχε ενσαρκώσει ο Μακόλι Κάλκιν. Σε αυτή την εκδοχή ο χαρακτήρας παιδί-θαύμα θα είναι αυτοδημιούργητος, έχοντας κάνει την περιουσία του χάρη στην δημιουργία μιας θετικής για το περιβάλλον τεχνολογίας, κάτι που θα του δίνει την άνεση να λαμβάνει μέρος σε περιπέτειες σε τοποθεσίες όπως την Ανταρκτική και να γνωρίζει διασημότητες (προφανώς θα υπάρχουν πολλοί διάσημοι γκεστ-σταρ). Η σειρά ετοιμάζεται για το Netflix και θα πρωταγωνιστεί ο νεαρός Jake Brennan, ο οποίος έχει εμφανιστεί και στον περσινό κύκλο του Agents of Shield. Την παραγωγή την έχει αναλάβει η AwesomenessTV, ένα κανάλι του youtube το οποίο έχει συν-δημιουργήσει ο Brian Robbins, ένας από τους παραγωγούς του Smallville. Πηγή. [imdb=tt4160920]

Daredevil: Ο εξευγενισμός είναι ταξικός πόλεμος, του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου Η μάχη μιας γειτονιάς στην τελευταία σειρά του Netflix Είναι πια αδιαμφισβήτητο πως οι υπερήρωες των πρώτων δεκαετιών των μαζικών κόμικς ξεπέρασαν πολύ γρήγορα τα στενά όρια της ψυχαγωγίας, πριν εξυψωθούν σε υπερπροσοδοφόρες πνευματικές ιδιοκτησίες, αλλά και πανίσχυρα κοινωνικά σύμβολα. Σήμερα, η «κορυφογραμμή» των ουρανοξυστών του Μανχάταν μαρκετάρεται ως χώρος του Spiderman, η Wonder Woman έχει κλείσει μισό αιώνα παρουσίας στη φεμινιστική εικονογραφία, ενώ οι X-Men δεν έχουν χάσει ούτε στο ελάχιστο την αλληγορική ισχύ τους ως προς τους εκάστοτε περιθωριοποιημένους των κοινωνιών. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι υπερήρωες της σύγχρονης εποχής κατασκευάστηκαν εξαρχής ως Θεοί, ως χειραφετητικά είδωλα των δημιουργών και των αναγνωστών τους. Πίσω απ' τους γνωστότερους και επιδραστικότερους εξ αυτών, άλλωστε, κρύβονται δημιουργοί από εβραϊκές οικογένειες που διέφυγαν απ' τις κλιμακούμενες αντισημιτικές διώξεις της Ευρώπης για να προσγειωθούν στην –ανεκτικότερη, αλλά πτωχευμένη– Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης. Η ερμηνεία αυτής της στατιστικής είναι απλή: το επάγγελμα του κομίστα στις μεσοπολεμικές φορντικές ΗΠΑ της βαριάς βιομηχανίας θεωρείτο τότε ιδιαιτέρως ποταπό και συνεπώς κατάλληλο για ν' απορροφήσει τους Εβραίους, ως «β' διαλογής» πολίτες. Όταν στα χρόνια της ναζιστικής απειλής, οι δεύτερης γενιάς μετανάστες Σίγκελ και Σούστερ, αποσπώντας τον νιτσεϊκό Υπεράνθρωπο από τους ναζί, επινοούσαν τον Superman ως ενσάρκωση του ηρωισμού των πάντα ξένων Εβραίων, μάλλον δεν περίμεναν ότι το δημιούργημα του δύσκολου βιοπορισμού τους μια μέρα θα βρισκόταν σε εξέχουσα θέση στην κυρίαρχη αμερικάνικη κουλτούρα. Συνδυάζοντας τα εμπορικά οφέλη του οικείου brand name με την υπέρμετρη αληθοφάνεια της τεχνολογίας ειδικών εφέ CGI, οι υπερήρωες έχουν πυκνώσει τα τελευταία χρόνια τις εμφανίσεις τους σε τηλεόραση και κινηματογράφο. Παρότι, όμως, μια κοινωνική αναφορά που αποκτάται μεσούσης της φρίκης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ή της ταραχώδους εποχής του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα είναι ένα στίγμα που δύσκολα αποτινάσσεται, καμία άλλη απόπειρα απεικόνισης ενός υπερήρωα δεν έδειξε τόσο καταφατική διάθεση προς τις ρίζες του χαρακτήρα όσο το τελευταίο πόνημα της συνδρομητικής διαδικτυακής τηλεόρασης του Netflix. Ο χαρακτήρας του Daredevil δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '60 από τον Σταν Λι, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Στάνλει Λίμπερ, γόνου εβραϊκής οικογένειας από τη Ρουμανία. Παρότι κατασκευάστηκε ως «αρπαχτή» πάνω στην επιτυχία του Σπάιντερμαν και απεικονίστηκε αρχικά με την εύθυμη τεχνοτροπία των κόμικς της εποχής (αυτή που λίγο αργότερα θα δοξαζόταν από τα μεγάλα ονόματα της Pop Art), το υπόβαθρό του παρείχε μεγάλα περιθώρια εξέλιξης για τις επόμενες δεκαετίες. Τα χρόνια «ενηλικίωσης» του χαρακτήρα στην άκρη της πέννας του Φρανκ Μίλερ κατά τη δεκαετία του '80, όταν πολλοί μεγάλοι τίτλοι στράφηκαν σε πιο αιχμηρές πλοκές με πιο σκοτεινή θεματολογία, θ' αποτελούσε ιστορική λαθροχειρία να μην αναγνωριστεί πως έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απόσπαση των κόμικς από το πεδίο του pulp αισθησιασμού και της ψυχαγωγίας των στρατιωτών, προς την αναγόρευσή τους σε 9η τέχνη και την εξίσωσή τους με τις υπόλοιπες μορφές της μαζικής κουλτούρας. Εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους υπερήρωες που πρωτοεμφανίσθηκαν εκείνη την εποχή, ο «Ατρόμητος» (σύμφωνα με τις παλιές μεταφράσεις των εκδόσεων Καμπανά) είχε περιορισμένο γεωγραφικό στίγμα. Φτιάχτηκε εξαρχής ως κοινοτικός ήρωας του Hell's Kitchen, μιας ιδιαίτερα κακόφημης γειτονιάς Ιρλανδών μεταναστών στο κεντροδυτικό Μανχάταν που πέντε χρόνια πριν την έκδοση του πρώτου τεύχους είχε δει δύο έφηβους να πέφτουν νεκροί από το όπλο του Σαλβαδόρ Αγκρόν, ενός πορτορικανού γκάνγκστερ, ο οποίος έκανε έφοδο στην περιοχή προς αναζήτηση μιας αντίπαλης συμμορίας φορώντας μπέρτα. Η ιδέα του Σταν Λι να δημιουργήσει έναν υπερήρωα-προστάτη του Hell's Kitchen και να τοποθετήσει πίσω απ' τη μάσκα του έναν κοκκινοτρίχη καθολικό δικηγόρο ονόματι Ματ Μέρντοκ, μοιάζει με φανταστική απάντηση στην τραγωδία του 1959. Έκτοτε, ο τυφλός γιός ενός δολοφονημένου απ' τη μαφία μποξέρ (άλλο ένα «ποταπό» επάγγελμα στο οποίο έβρισκαν στέγη μετανάστες –ας θυμηθούμε τον Έλληνα Γκρεγκόριους στο «Η Νύχτα και η Πόλη» του Ζιλ Ντασέν), για περίπου 50 χρόνια θα «αψηφεί τον διάβολο» (Daredevil) στην «Κουζίνα της Κόλασης» (Hell's Kitchen). Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ωστόσο, η περιοχή άρχισε να αλλάζει. Οι βιομηχανικοί χώροι και τα παλαιά σπίτια που αποτέλεσαν το σκηνικό του «Ταξιτζή» του Σκορσέζε, θ' αρχίσουν να κατεδαφίζονται, δίνοντας τη θέση τους σε συγκροτήματα υπερπολυτελών κατοικιών που περιφράσσουν τη θέα στον ποταμό Χάντσον. Τα sex shops και τα ενήλικα βίντεο κλαμπ θα υποχωρήσουν, ανοίγοντας χώρο για τις αλυσίδες και τα μαγαζιά υγιεινής διατροφής. Οι μυστικές συναντήσεις των ομοφυλόφιλων στα πορνογραφικά σινεμά που αναπολούσε ο αμφισεξουαλικός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Samuel Delaney στο βιβλίο του Times Square Red, Times Square Blue, θα αντικατασταθούν από μια αγορά για ομοφυλόφιλους των ανώτερων εισοδημάτων, με πολυτελή γκέι μπαρ και ταχυφαγεία με σάντουιτς LGBT (απ' τα συστατικά, Lettuce-Goat Cheese-Bacon-Tomato). Στα τέλη της δεκαετίας του '10, μέχρι και το όνομα της περιοχής έχει αλλάξει στο πιο φιλικό για τους μεσίτες Κλίντον, τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί, οι παλαιοί κάτοικοι έχουν κατασταλεί από την αστυνομία και εκδιωχθεί από το real estate και η Marvel Comics, αδυνατώντας πλέον να καταστήσει πειστικό έναν υπερήρωα που πολεμάει ένα έγκλημα που δεν υπάρχει, σε μία πολυτελή γειτονιά που δεν τον έχει ανάγκη, θα «ξεριζώσει» τον Daredevil απ' το Hell's Kitchen και θα τον στείλει να κάνει τον γύρο του κόσμου. Η νέα σειρά του Netflix θα άξιζε έναν έπαινο για τον τρόπο με τον οποίον υπερέβη το πρόβλημα του ρεαλισμού, συνθέτοντας το παλιό Hell's Kitchen απ' τα απομεινάρια του στη σημερινή Νέα Υόρκη. Η σκηνοθετική προσέγγιση των δημιουργών, πέρα από απλό επίτευγμα, συνιστά και μια ισχυρή δήλωση: η ατμόσφαιρα της σειράς είναι επιβλητική και το πορτραίτο του παλιού Μανχάταν που προκύπτει, προβάλλει μακριά από εξιδανικεύσεις τα πολεοδομικά στοιχεία που ισοπεδώθηκαν για χάρη ενός άχαρου εκσυγχρονισμού χωρίς ταυτότητα. Όμως οι δημιουργοί δεν σταμάτησαν εκεί. Στον πρώτο κύκλο του Daredevil, η υπόθεση αφορά την ίδια τη διαδικασία «εξευγενισμού» και ο κεντρικός χαρακτήρας δεν είναι άλλος ένας μασκοφόρος εκδικητής που εφαρμόζει έναν αφηρημένο νόμο δρώντας έξω απ' τα όριά του, αλλά ο υπερασπιστής της κοινότητας που απειλείται από ένα σύμπλεγμα κατασκευαστικών σχεδίων και οργανωμένου εγκλήματος. Αν το Netflix δεν ήταν συνδρομητική υπηρεσία, αλλά τηλεοπτικό κανάλι, θα ήταν μάλλον απίθανο να φτάσει ένα τόσο ηχηρό σχόλιο στο πρόγραμμά του. Το έγκλημα που απειλεί την καθημερινή ζωή των κατοίκων, από τα ναρκωτικά ως τις δολοφονίες, δεν είναι απότοκο της φτώχειας, αλλά ένα σύνολο δραστηριοτήτων στο πλαίσιο των βλέψεων των εκατομμυριούχων μαφιόζων στην περιοχή. Οι κατοικίες υποβαθμίζονται βάσει σχεδίου, ενώ τις συνέπειες τις πληρώνουν οι μειονότητες που ζουν σ' αυτές. Στον λόγο του «αρχι-κακού», η φτώχεια είναι μια παθογένεια που πρέπει να διαλυθεί, όχι μέσα απ' την άρση ή την υπονόμευση των κοινωνικοταξικών ανισοτήτων, αλλά απ' τον διωγμό των φτωχών και την αντικατάστασή τους από τους νέους, πλούσιους κατοίκους που θα τρέξουν στις πολυτελείς κατοικίες υπό ανέγερση. Συνέταιροι σ' αυτή την επιχείρηση είναι αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, δικαστές και πολιτικοί, όλοι υπόλογοι στον δισεκατομμυριούχο που έχει αναλάβει την αναμόρφωση της περιοχής. Καθώς δεν έχει ανάγκη να ακολουθήσει τον ρυθμό των τηλεοπτικών σειρών, το Daredevil καταφέρνει να ξεδιπλώσει με τους δικούς του όρους την αφήγηση αυτής της σύγκρουσης. Στοιχειοθετεί τους χαρακτήρες του ως «παιδιά της γειτονιάς», διαμορφώνει τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα ως πεδία εσωτερικών συγκρούσεων και επενδύει ένα μεγάλο μέρος της πλοκής του στο να χτίσει την ανθρώπινη υπόσταση των εξευγενιστών. Τα όποια ηθικά ερωτήματα δεν τίθενται με διδακτισμό, αλλά –μέσα από μια εκδοχή της θρησκευτικότητας που παραπέμπει στις χειραφετητικές «αιρέσεις» των καταπιεσμένων της Ιστορίας– ως καταλύτες της πλοκής. Το Daredevil, μάλιστα, διέπεται από έναν ιδιότυπο ηθικό σχετικισμό, που συνθλίβει την αυτενέργεια των χαρακτήρων –αυτό το φριχτό συνήθειο του φιλελεύθερου κινηματογράφου– κάτω απ' το βάρος των αντιμαχόμενων θελήσεων για τη μοίρα του Hell's Kitchen. Αυτό που μένει στο τέλος, παρά τις αμφιβολίες των πρωταγωνιστών, είναι η θέληση ενός ανεξέλεγκτου και διεφθαρμένου κεφαλαίου να εξευγενίσει («με πλούσια σπίτια όπου δεν θα μένει κανείς») ενάντια στη θέληση μιας κοινότητας να ζήσει. Συχνά στην προσπάθεια να αποκρυπτογραφηθούν τα παράγωγα της ποπ κουλτούρας, υπάρχει μια τάση να αποδίδονται σ' αυτά, ιδιότητες που δεν έχουν. Τα στοιχεία του Daredevil, ωστόσο, παραείναι συνεκτικά για να μην θεωρηθούν εμπρόθετα. Όταν η νέμεσις του πρωταγωνιστή, ο Γουίλσον Φισκ (σε απρόσμενα καλή ερμηνεία του Βίνσεντ Ντ' Ονόφριο), προσπαθεί να εντοπίσει την ιδιότητα του εχθρού του που τον καθιστά υπολογίσιμο ως κίνδυνο, καταλήγει ότι μεγαλύτερη απειλή απ' την επιμονή και τις δυνάμεις του, είναι η ιδεολογία του, μια λέξη που σπάνια ακούγεται πια στον αμερικάνικο κινηματογράφο. Αν συνυπολογίσουμε, δε, τα ρεύματα σκέψης τα οποία τιμούν αυτή τη λέξη, την υπόθεση της σειράς και την κυριαρχία των μεταφορών κόμικς στο mainstream, μέσα απ' τη μεταγραφή ενός ευτελούς δημιουργήματος (ενός υπερήρωα) σε ένα ευτελές μέσο (την τηλεόραση), καταλήγουμε σε μια παράδοξη συγγένεια με τη «χρυσή εποχή» του αμερικάνικου κινηματογράφου. Τότε που αξιοποιούσε την επιβλητικότητα του σέλιλοϊντ για να θίξει τα κακώς κείμενα της αμερικάνικης κοινωνίας, μέχρι οι δημιουργοί του να εξολοθρευτούν απ' τον μακαρθισμό. Διαβάστε: * Jorn Ahrens & Arno Meteling, Comics and the City: Urban Space in Print, Picture and Sequence: Συλλογή άρθρων για την κατασκευή των φανταστικών και τη μεταγραφή των υπαρκτών πόλεων στην ένατη τέχνη. * Grant Morrison, Supergods: What Masked Vigilantes, Miraculous Mutants, and a Sun God from Smallville Can Teach Us About Being Human: Η πραγματεία ενός απ' τους πιο πολύπτυχους δημιουργούς κόμικς για τον σύγχρονο μύθο του υπερήρωα. * Samuel Delaney, Times Square Red, Times Square Blue: Αναμνήσεις από τη θρυλική περιοχή της Νέας Υόρκης που καταστράφηκε στον βωμό του εξευγενισμού. * «Ένδοξοι Μπάσταρδοι: Από τον Superman στον Donny the Bear, υπερήρωες ενάντια στον φασισμό και τον αντισημιτισμό», στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Antifa Negative. Πηγή Παρουσίαση, απόψεις και ειδήσεις για τη σειρά.

Spin-off σειρά από την ταινία ''Turbo'' της Dreamworks, θα προβληθει στο Netflix απο τον Δεκέμβριο του 2013. Ο τίτλος της σειράς θα είναι ''Turbo: F.A.S.T.'' (Fast Action Stunt Team). Παραγωγή από Titmouse Animation Studio και σκηνοθέτης ο Mike Roush (Superjail, Motor City). Το τρέιλερ Turbo: F.A.S.T. Trailer (2013) πηγή: indiewire