Αναζήτηση στην Κοινότητα

Laika - Nick Abadzis, 2007 Το Laika είναι ένα graphic novel του Νικ Αμπατζή που δίνει μια φανταστική αφήγηση της ζωής και του θανάτου του ομώνυμου σκύλου , του πρώτου ζωντανού πλάσματος που εκτοξεύτηκε σε τροχιακή διαστημική πτήση .Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το graphic novel αφηγείται την ιστορία της Laika από πολλαπλές οπτικές γωνίες: από εκείνη του φιλόδοξου Sergey Korolyov , Αρχιμηχανικού υπεύθυνου για την εκτόξευση και την κατασκευή του Sputnik 2 σε εκείνη της Yelena Dubrovsky, επίσημης εκπαιδεύτριας των σκύλων στο διάστημα και σε αυτήν του Oleg Gazenko , επιστήμονα. και τέλος από τη σκοπιά της ίδιας της Λάικας, που είχε ζήσει ως αδέσποτη στους δρόμους της Μόσχας . Ο Αμπατζής σημειώνει ότι πρόθεσή του ήταν να αποφύγει τον ανθρωπομορφισμό στην απεικόνιση του κεντρικού κυνικού χαρακτήρα. Έτσι, τα χαρακτηριστικά εμπιστοσύνης και προθυμίας της Λάικα να ευχαριστήσει απεικονίζονται μέσω της μη λεκτικής συμπεριφοράς της και των αντιδράσεων των πιο συμπαθητικών ανθρώπων με τους οποίους έρχεται σε επαφή. Κακομεταχειριζόμενη ως νεαρό σκυλί, η Λάικα δείχνει την ανάγκη να κερδίσει την ανθρώπινη στοργή και την έγκριση που την οδηγεί σε ένα σκληρό καθεστώς εκπαίδευσης στον θάνατο στο διάστημα. Ακόμη και η συμπονετική Yelena δέχεται ότι τα ζώα θα πεθάνουν στο διαστημικό πρόγραμμα, αν και λυπάται πικρά που ο «ειδικός σκύλος» της είναι αυτός που θα σταλεί χωρίς ελπίδα επιβίωσης. Πολλά από τα περιστατικά που απεικονίζονται από τον Αμπατζή, όπως η Λάικα που μεταφέρθηκε στο σπίτι από έναν ανώτερο αξιωματικό για να παίξει με τα παιδιά του λίγο πριν την εκτόξευση, καταγράφονται ως πραγματικά συνέβησαν.[2] Το graphic novel ολοκληρώνεται με μια πραγματική δήλωση λύπης από τον Oleg Gazenko, που έγινε το 1998: "Η δουλειά με ζώα είναι πηγή ταλαιπωρίας για όλους μας. Τα αντιμετωπίζουμε σαν μωρά που δεν μπορούν να μιλήσουν. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο Λυπάμαι για αυτό.Δεν μάθαμε αρκετά από την αποστολή για να δικαιολογήσουμε τον θάνατο του σκύλοu" Η Λάικα έτυχε θετικής υποδοχής, με τον Τύπο της Νέας Υόρκης να γράφει ότι ο Αμπατζής "έχει δημιουργήσει ένα συγκλονιστικό και ακριβές πορτρέτο των ζωών που άγγιξε η Λάικα τα τρία χρόνια πριν από την εκτόξευση του Sputnik II. Οι χαρακτήρες του — συμπεριλαμβανομένου του σκύλου — είναι τόσο αληθινοί όσο και οι ιστορία που λέει: κινούμενη με περίπλοκες προσωπικότητες, ελαττώματα, χιούμορ και συναισθήματα». [3] Η Διαστημική Επιθεώρηση το ονόμασε «μια διασκεδαστική αλλά και εκπαιδευτική επισκόπηση της ζωής ενός ασυνείδητου πρωτοπόρου του διαστήματος», [4] ενώ μια άλλη κριτική αναφέρει ότι «η ανάγνωση της Λάικα είναι το είδος της εμπειρίας που δεν θα ξεχάσετε σύντομα ". Επίσης έχει κερδίσει 3 βραβεία : °Κέρδισε το βραβείο Eisner " Καλύτερη δημοσίευση για εφήβους " . °°βραβείο Eisner "Best Reality-Based Work" . °°° Σύλλογος Υπηρεσιών Βιβλιοθηκών Νέων Ενηλίκων "Τα Δέκα Κορυφαία Γραφικά Μυθιστορήματα για Εφήβους"

O Nick Abadzis είναι ένας δημιουργός κόμικς με ελληνική και βρετανική καταγωγή που μπορεί να μην έχει κάνει πολλές και μεγάλες δουλειές, κατάφερε όμως να περάσει από τα γραφεία του περιοδικού 2000 AD και κάποια στιγμή από τη MARVEL και DC Comics. Στη Marvel δοκίμασε την τύχη του στο Children of the Voyager, έναν τίτλο της θυγατρικής MARVEL UK (στην οποία διετέλεσε και editor). Στη Vertigo έγραψε το Millennium Fever, και θα έλεγα ότι και τα δύο πέρασαν απαρατήρητα. Περισσότερο φιλοξενήθηκε σε εφημερίδες, και έγραψε σενάρια στην παιδική εκπομπή Μπομπ ο Μάστορας, χωρίς όμως να αναφέρεται το όνομά του στη σελίδα του IMDB. Η πιο αναγνωρίσιμη δουλειά του είναι το LAIKA, ένα κόμικ άλμπουμ 200 σελίδων αφιερωμένο στη σκυλίτσα που ταξίδεψε στο διάστημα το 1957. Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση κονταροχτυπιόντουσαν ακόμη και στο χώρο των επιστημών, το διάστημα ήταν ένα πεδίο ανεξερεύνητο, ένα πεδίο ό, τι πρέπει για τις φιλοδοξίες τους. Θέλοντας οι σοβιετικοί να δείξουν την ανωτερότητά τους κατασκεύασαν ένα δορυφόρο που θα μετέφερε ένα ζωντανό πλάσμα σε τροχιά γύρω από τη Γη. Μελέτησαν τις αντοχές του, τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά του, ώστε να προετοιμάσουν το έδαφος και για ανθρώπους. Έτσι διαλέχτηκε ένα ικανό σκυλί που τηρούσε κάποια κριτήρια γι’ αυτό το ταξίδι. Μόνο που ήταν χωρίς επιστροφή. Για το άμοιρο πλάσμα δεν προβλεπόταν ασφαλής προσεδάφισή του σε εύλογο χρονικό διάστημα. Ο συγγραφέας αφού μελέτησε πολλά βιβλία για τον Ψυχρό Πόλεμο, βιογραφίες ανθρώπων που σχετίστηκαν με το πείραμα και εφημερίδες της εποχής, επισκέφτηκε τη χώρα, και κατάφερε να δει κάποια πράγματα από κοντά. Το υλικό του το δούλεψε και παρουσίασε τις περιπέτειές της σκυλίτσας, με αρκετά αληθινά και φανταστικά στοιχεία. Ας υποθέσουμε ότι όλες οι λεπτομέρειες ήταν αληθινές. Η ζωή της σκυλίτσας ήταν μια δύσκολη ζωή, αδέσποτο και ανεπιθύμητο, άλλαζε συχνά χέρια, κατάφερνε με τον επίμονο χαρακτήρα του να επιβιώσει από δύσκολες καταστάσεις, και να γίνει αγαπητό από κάποιους ανθρώπους. Άγγιξε ανθρώπους χωρίς να βγάλει ούτε ένα γάβγισμα, και η βασική επιθυμία του ζωντανού να αγαπηθεί και να ανήκει κάπου, μαλάκωνε τις καρδιές των γύρω της. Έτσι βλέπουμε σημαντικούς και ασήμαντους χαρακτήρες τους οποίους γνώρισε, έζησε και ενέπνευσε. Ενώ είναι ο πρωταγωνιστής των περισσότερων σκηνών, παράμενε ένας παρατηρητής των καταστάσεων του περνούσε. Το πείραμα ήταν τόσο σημαντικό που ένα έθνος (που εδώ κάνω ηθελημένα λάθος για τη λέξη έθνος) έχτισε όλες του τις προσδοκίες σε αυτό το πλάσμα. Ενώ από τη μια γεμίζει τόσο χαρά η κατάκτηση του διαστήματος, δεν παύει να φέρνει μια μελαγχολία διότι η σκυλίτσα οδηγούνταν στην αγχόνη. Αρκετά τρυφερό, και γι’ αυτό προτείνεται για έφηβους. Εξάλλου και οι νίκες και οι υποψηφιότητές του αυτό δηλώνουν: Won for "Best Publication for Teens" Eisner Award Nominated for "Best Reality-Based Work" Eisner Award 2008 Young Adult Library Services Association “Top Ten Great Graphic Novels for Teens” Το σκίτσο είναι αφαιρετικό και λιτό, με γήινα μουντά χρώματα. Χρησιμοποιούνται πολύ μικρά καρέ, σχεδόν ψυχαναγκαστικά λιλιπούτεια, τόσο που μου θυμίζει Chris Ware, αν και δε φτάνει τις κλειστοφοβικές του σελίδες. Digest μέγεθος που καταφέρνει να χωρέσει 7 λωρίδες κόμικς σε μια σελίδα! Δίνει όμως μια άνετη ανάγνωση που σε ελάχιστα σημεία με κούρασε. Και συναισθήματα δίνονται και χαρακτήρες παρουσιάζονται πλήρεις, χωρίς να κλέψει. Δούλεψε διάφορες τεχνικές, ακόμη και με ανθρωπόμορφα ζώα που μιλάνε, μέχρι να καταλήξει στην πιο κλασική μορφή. Εκείνο που με δυσανασχέτησε ήταν ο τρόπος που λειτουργούσε το κράτος, που για χάρη του χτισίματος ηρώων έλεγε τα μεγαλύτερα ψέματα. Θα σας αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Ποτέ δεν πίστεψα ότι Γκαγκάριν πέθανε ρίχνοντας το αεροπλάνο σε ασφαλή περιοχή και δεν εκτινάχθηκε νωρίς από το πιλοτήριο προκειμένου να μην πέσει πάνω σε ένα σχολείο. Αξίζει να το διαβάσετε και να το ξαναδιαβάσετε, και, γιατί όχι, να το δωρίσετε και σε κάποιον που δε διαβάζει κόμικς. Έτσι θα δείξετε και τη μεγάλη γκάμα των θεμάτων της 9ης Τέχνης, και να χαρείτε δείχνοντας ότι το μέσο είναι απλά... Υπέροχο! Σελίδα για το κόμικ στο Wikipedia εδώ. Βιογραφία του δημιουργού εδώ.