Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Mickey Mouse'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Διαθέσιμος προς χρήση και πώληση από κάθε ενδιαφερόμενο θα είναι από την 1η Ιανουαρίου 2024 ο πρώτος Μίκυ Μάους της Ντίσνεϊ, καθώς τα πνευματικά δικαιώματα που τον προστάτευαν επί 95 χρόνια παύουν να ισχύουν. Η εξέλιξη δεν αφορά την παγκοσμίως διαδεδομένη εκδοχή του διάσημου ποντικού, αλλά εκείνη που πρωτοεμφανίστηκε στην ασπρόμαυρη ταινία κινουμένων σχεδίων «Steamboat Willie» που σκηνοθέτησαν το 1928 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ο Ουμπ Άϊβερκς. Στιγμιότυπο από τη «Steamboat Willie» που σκηνοθέτησαν το 1928 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ο Ουμπ Άϊβερκς. Η απώλεια της αποκλειστικότητας του αρχικού Μίκυ δεν αναμένεται να κλονίσει συθέμελα την Ντίσνεϊ. Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Guardian, είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η εταιρεία έκανε εδώ και δεκαετίες νομικούς ελιγμούς, με στόχο να διατηρήσει τα πνευματικά δικαιώματα της αρχικής μορφής του διασημότερου ήρωά της. Ενδεικτικά, το 1998 η Ντίσνεϊ άσκησε τέτοιες πιέσεις στο νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ προκειμένου να επεκταθεί χρονικά η ισχύς των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, που ο σχετικός νόμος έμεινε γνωστός ως «Mickey Mouse Protection Act». Το 1989 η εταιρεία είχε απειλήσει τρεις παιδικούς σταθμούς στη Φλόριντα ότι θα κινηθεί νομικά αν δεν αφαιρούσαν αυτοσχέδια πορτρέτα των ηρώων της από τους τοίχους τους. Ενώ επίσης η Ντίσνεϊ συμπλήρωσε το 2023 εκατό χρόνια ζωής, η επέτειος τη βρήκε να αντιμετωπίζει προβλήματα όπως απώλειες εσόδων από την πλατφόρμα Disney+, φιλμ με χαμηλές εισπράξεις, εντάσεις με πολιτικούς που δεν καλοβλέπουν το συμπεριληπτικό χαρακτήρα των ταινιών της κ.ά. Όσον αφορά τις νέες πιθανές χρήσεις του παλιού Μίκυ, το στούντιο Fumi κυκλοφόρησε ήδη το τρέιλερ ενός βίντεο γκέιμ με τίτλο «Mouse», όπου μια παρόμοια φιγούρα παρουσιάζεται ως αιμοδιψής γκάνγκστερ. Η ίδια η Ντίσνεϊ ανακοίνωσε ότι «οι πιο σύγχρονες εκδοχές του Μίκυ θα παραμείνουν ανεπηρέαστες από τη λήξη των πνευματικών δικαιωμάτων του «Steamboat Willie» και ο Μίκυ θα συνεχίσει να έχει ηγετικό ρόλο ως παγκόσμιος πρεσβευτής της Walt Disney Company στις αφηγήσεις μας, τα θεματικά πάρκα και τα προϊόντα μας». Και το σχετικό link...
  2. Η Fiat συνεργάστηκε με την Disney για τη δημιουργία πέντε συλλεκτικών εκδόσεων του οχήματος μικροκινητικότητας. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της Disney, της πρωτοπόρου εταιρείας στο αμερικάνικο animation. Συμμετέχοντας στους εορτασμούς για τα γενέθλια της Disney, η Fiat δημιούργησε πέντε μοναδικά Topolino. Πρόκειται για την παραλλαγή του Citroen Ami, με το σήμα της ιταλικής μάρκας. Το ιδιαίτερο με το Topolino είναι ότι στα ιταλικά σημαίνει «ποντικάκι» και έτσι αποκαλούν στη χώρα τον Μίκι Μάους, τον πιο γνωστό ήρωα της Disney. Επίσης, οι Ιταλοί αποκαλούσαν «Τοπολίνο» το πρώτο Fiat 500. Τα τέσσερα συλλεκτικά Topolino δημιουργήθηκαν από τους σχεδιαστές της Fiat με έμπνευση από τα Disney Creatives, ενώ το πέμπτο δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη της Disney Τζιόρτζιο Καβατζάνο. Το παρών στην εκδήλωση έδωσαν ο Πρόεδρος της Stellantis Τζον Έλκαν (είναι ο εγγονός του Τζιάνι Ανιέλι), ο Διευθύνων Σύμβουλος της Fiat Ολιβιέ Φρανσουά, ο διευθυντής της Disney Ιταλίας Ντανιέλ Φρίγκο και ο Καβατζάνο. Τα πέντε Topolino θα εκτίθενται στην ιστορικό έδρα Lingotto της Fiat, στο Τορίνο. Και το σχετικό link...
  3. Ο Μίκυ Μάους, το διασημότερο ποντίκι του κόσμου γίνεται 93 ετών! Αχαιοί μιλούν στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» για ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του αμερικανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Ο Μίκυ Μάους γίνεται 93 ετών σήμερα Παρασκευή 13/01/2023 και δεν έχει γκρίζα μαλλιά στο κεφάλι του. Σίγουρα, είναι λίγο πιο σκανδαλιάρης και φοράει τα ίδια ρούχα εδώ και δεκαετίες, αλλά η γενική του εικόνα είναι σχεδόν ίδια! Η ιστορία του Μίκυ ωστόσο ξεκινά με ένα κουνέλι το 1927, όταν ο Walt Disney δημιούργησε έναν χαρακτήρα που ονομάζεται «Oswald the Lucky Rabbit». Με το στρογγυλό, λευκό πρόσωπό του, τη μεγάλη μύτη του με κουμπιά και τα μαύρα μακριά αυτιά του, ο χαμογελαστός Oswald έγινε αμέσως επιτυχία και η Universal «παρήγγειλε» μια σειρά από σορτς. Όταν τα στελέχη της Disney συναντήθηκαν μίκρυναν λίγο τα αφτιά, προσέθεσαν επιπλέον επένδυση γύρω από τη μέση και μετέτρεψαν το κουνέλι σε ποντίκι. Ονομάστηκε Mortimer. Το παρατσούκλι δεν κράτησε. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που προσπαθούν να εξηγήσουν πώς και γιατί – η πιο δημοφιλής είναι ότι η γυναίκα του Disney μισούσε το όνομα και πρότεινε την αντικατάστασή του – σύντομα ήταν έτοιμος για το ντεμπούτο του ως Μίκυ. Ο Μίκυ γεννήθηκε στην Αμερική την εποχή της κατάθλιψης, έγινε – και διαμορφώθηκε για να γίνει – ένας ήρωας για τον απλό άνθρωπο, ένας αισιόδοξος ποντικός που αντιμετώπιζε χαρούμενα τις δυσκολίες που έρχονταν στον δρόμο του και ως χαρούμενο καρτούν κατακτούσε τις αντιξοότητες. Ένα ποντίκι, ντυμένο σαν τον αεροπόρο Τσαρλς Λίντμπεργκ, κατασκευάζει ένα αεροπλάνο και ονειρεύεται να γίνει σπουδαίος πιλότος. Παίρνει μαζί του την κοπέλα του στην πρώτη του πτήση. Αλλά μετά έρχεται εμπόδιο μετά από εμπόδιο – η κοπέλα του παρασύρεται και απομακρύνεται, πλησιάζει μια καταιγίδα και το ποντίκι καταλήγει σε ένα έρημο νησί, όπου οι ντόπιοι αποφασίζουν να τον μαγειρέψουν. Ο Μίκυ τούς πολεμά όλους μόνος του. Αυτό ήταν το πρώτο κόμικ του Μίκυ Μάους, που τυπώθηκε στο «The New York Daily Mirror» πριν από 93 χρόνια, στις 13 Ιανουαρίου 1930. Παρόλο που το «Steamboat Willie», η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με το ποντίκι, έκανε το ντεμπούτο στη Walt Disney το 1928, το κόμικ στριπ ήταν αυτό που προκάλεσε διεθνή φήμη για τον Μίκυ Μάους – κυρίως λόγω της πολύ περιορισμένης εμβέλειας των ταινιών τότε. Το κουβάρι του απόλυτου μύθου των κινουμένων σχεδίων ξετυλίγεται σήμερα στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» από τρεις αχαιούς συμπολίτες που έχουν να πουν ο καθένας τη δική του ιστορία για το απόλυτο σύμβολο της αμερικανικής αισιοδοξίας, επινοητικότητας και ενεργητικότητας: Κώστας Γιαννακόπουλος, διευθυντής mycomics.gr - συλλέκτης: «Ο Μίκυ είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού» Ο Μίκυ Μάους είναι ο πιο διάσημος χαρακτήρας κόμικς. Και δεν το λέει αυτό όποιος-όποιος, αλλά η ίδια η Google, καθώς μέσα σε ένα χρόνο έγιναν πάνω από 34 εκατομμύρια αναζητήσεις για αυτόν. Χιλιάδες καλλιτέχνες έχουν δημιουργήσει ιστορίες με τον Μίκυ. Αυτές οι ιστορίες έχουν εκδοθεί σε πάνω από 120 χώρες στον κόσμο. Στην Ελλάδα μόνο, συνολικά, υπάρχουν καταγεγραμμένες πάνω από 260 εκδόσεις με ιστορίες χαρακτήρων της Ντίσνεϋ προεξάρχοντος του Μίκυ. Είναι απλά αδύνατο κάποιος αναγνώστης τους να μην βρει μια έστω ιστορία που μεγαλώνοντας θα έχει να την θυμάται ως την «αγαπημένη» του ιστορία. Στην πραγματικότητα όμως ο Μίκυ Μάους δεν είναι ένας ήρωας. Ο Μίκυ είναι δεκάδες διαφορετικοί χαρακτήρες που απλά μοιάζουν στην εμφάνιση του Μίκυ. Το κατόρθωμα της Ντίσνεϋ είναι ότι μπόρεσε να μετατρέψει το μικρό σκανδαλιάρικο ποντίκι των πρώτων σχηματικών ταινιών κινουμένων σχεδίων σε ένα χαρακτήρα ήρωα για όλες τις εποχές και όλους τους αναγνώστες. Πιστεύω πως όλοι όσοι είστε τώρα μαζί μας σε αυτή σελίδα έχετε διαβάσει ιστορίες με τον Λούκυ Λουκ, Τον Αστερίξ, τον Τεν Τεν, τον Ποπάυ, τον Σπάιντερ Μαν. Όλοι αυτοί οι πετυχημένοι ήρωες πρακτικά κάνουν μόνο μια δουλειά. Την κάνουν σίγουρα καλά για αυτό και είναι διάσημοι στο αντικείμενό τους (!) αλλά είναι και στην ουσία μονοδιάστατοι. Έχουν έναν τυποποιημένο χαρακτήρα και χαρακτηριστικά και πάνω σε αυτά χτίζονται οι ιστορίες τους. Αντίθετα, ο Μίκυ στην καριέρα του έχει κάνει σχεδόν τα πάντα – έχει παρουσιαστεί με διαφορετικούς χαρακτήρες, ιδιότητες και ασχολίες. Αυτό βέβαια, εξαιτίας των χιλιάδων δημιουργών και εκδόσεων που όπως είπαμε έχουν δημιουργήσει και δημοσιεύσει ιστορίες με τον Μίκυ. Ο Μίκυ, ανάλογα την ιστορία, μπορεί να παρουσιαστεί σαν ξεροκέφαλος, τεμπελάκος, γενναίος, επιπόλαιος, ο πιστός φίλος του Γκούφη, αιώνιος αρραβωνιαστικός της Μίνι Μάους (συνεπωνυμία απλή), ο πιστός θείος στα ανίψια του και το αγαπημένο αφεντικό του σκύλου του Πλούτο. Στην Ελλάδα, η πιο γνωστή ίσως περσόνα του Μίκυ είναι αυτή του κυνηγού της περιπέτειας. Οι ελληνικές εκδόσεις, καθοδηγούμενες από αλάνθαστο ένστικτο ή… τύχη επέλεξαν και πρόσφεραν στους αναγνώστες μερικές από τις πιο καλογραμμένες και σχεδιασμένες ιστορίες κόμικς με τον Μίκυ. Σε αυτές, ο ήρωάς μας είναι ντετέκτιβ που λύνει τα πιο σκοτεινά μυστήρια και καταδιώκει άπιστους εγκληματίες. Περιστασιακά γίνεται εξερευνητής αρχαιολόγος (τρέμε Ιντιάνα Τζόουνς) μέχρι και σερίφης στην άγρια Δύση. Δεν υπάρχει περίπτωση το παιδί αναγνώστης να μην βρει μια πλευρά με την οποία θα ταυτιστεί. Αρκεί το παιδί να βρει χρόνο, κίνητρο και όρεξη να ασχοληθεί με την ανάγνωση των κόμικς. Κάτι που δυστυχώς πλέον σπάνια συμβαίνει με τα παιδιά. Η κατάληξη είναι σήμερα στην εποχή του Internet και του tiktok οι αναγνώστες να είναι κυρίως μεσήλικες που προσπαθούν να επαναφέρουν κομμάτια του παρελθόντος τους και αγαπημένες αναμνήσεις. Η ανάγνωση των κόμικς έχει μετασχηματιστεί σε συλλογή κόμικς. Ακόμα και έτσι όμως ο Μίκυ είναι και εδώ ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, καθώς τα τεύχη του Μίκυ Μάους είναι τα πιο συλλεκτικά και ακριβά ανάμεσα στις ελληνικές εκδόσεις. Αυτή είναι μια ωραία ιστορία που θα αναλύσουμε ίσως σε ένα προσεχές αφιέρωμα. Δήμητρα Φραγκούλη, συγγραφέας: «Ο νους μου τρέχει σ’ εκείνο το μικρό κορίτσι με τον αγαπημένο φίλο τον Μίκυ» Μεσημέρι Αυγούστου 1989. Στο ενοικιαζόμενο επικρατεί ησυχία. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι ο ελαφρύς κυματισμός της θάλασσας καθώς σκάει στο ακρογιάλι. Ένα απαλό αεράκι μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο και κουνώντας την κουρτίνα, προσπαθεί να σπάσει για λίγο τη ζέστη που επικρατεί. Η μαμά και ο μπαμπάς έχουν ξαπλώσει, αλλά εγώ όχι, δε θέλω να κοιμηθώ. Τα μαλλιά μου είναι ακόμα βρεγμένα από το λούσιμο – η μαμά μάς λούζει πάντα μετά τη θάλασσα. Βάζω ένα μαξιλάρι στην πλάτη του κρεβατιού και μισοξαπλώνω. Πάνω στο ξύλινο, χαμηλό κομοδίνο είναι ακουμπισμένα τα δύο τελευταία τεύχη του Μίκυ Μάους. Ένα από χθες και ένα από την περασμένη Παρασκευή που δεν είχα προλάβει να πάρω. Τα έφερε ο μπαμπάς το πρωί από την Πάτρα. Πιάνω στα χέρια το πρώτο τεύχος, αυτό της περασμένης εβδομάδας. Η ανυπομονησία δεν περιγράφεται. Απ’ έξω με κοιτάζει ο Μίκυ με ένα τεράστιο χαμόγελο, μέσα στο μπλε αμάξι του, υποσχόμενος μεγάλες περιπέτειες. Ανοίγω την πρώτη σελίδα, την έγχρωμη. Με τις γνώσεις της απόφοιτου της Α’ δημοτικού, χώνομαι συλλαβιστά μέσα στην ιστορία. Ο Μίκυ είναι ντετέκτιβ! Προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μιας πολύ περίεργης ληστείας. Τα μάτια μου πετάνε στα συννεφάκια με τα γράμματα, και από εικόνα σε εικόνα, γίνομαι μέλος της ομάδας. Γυρίζω σελίδα, είναι το ασπρόμαυρο μέρος της ιστορίας. Έτσι είναι όλες οι ιστορίες, μια χρωματιστές, μια ασπρόμαυρες. Τις βαρετές Κυριακές του χειμώνα, όταν τελειώνω το διάβασμα, βάζω χρώμα με τις ξυλομπογιές μου και σε αυτές τις σελίδες. Τώρα όμως δε με νοιάζει. Να και ο Γκούφη, που τον βοηθάει στη λύση του μυστηρίου. Η μια ιστορία διαδέχεται την άλλη καθώς τα μάτια μου γίνονται βαριά και το κεφάλι γέρνει στο μαξιλάρι. Ο ύπνος έρχεται κι εγώ παίρνω μαζί μου τον αγαπημένο ήρωα με την παρέα του, στον κόσμο των ονείρων. Μετά τις διακοπές, τα τεύχη του Μίκυ Μάους τοποθετούνται με ευλάβεια στο μεγάλο κουτί πίσω από το κρεβάτι, μαζί με πολλά άλλα. Από πάνω τους ένα λούτρινο ζευγάρι, ο Μίκυ και η Μίνι, στέκονται φύλακες των αξέχαστων εικονογραφημένων ιστοριών. Με τα χρόνια, και προσπαθώντας να το παίξω μεγάλη, αδιαφόρησα για το ποντίκι με τα λευκά γάντια και δυστυχώς η συλλογή του Μίκυ Μάους χάθηκε. Πολλά δόθηκαν, άλλα πετάχτηκαν, ελάχιστα έμειναν. Ύστερα ήρθε η σκληρή εκλογίκευση της ενηλικίωσης. Τα ποντίκια δε μιλούν, δε φορούν γάντια και κόκκινο σορτσάκι, είναι μόνο μικρά, βρομερά τρωκτικά. Καμιά φορά όμως, ο νους μου τρέχει σ’ εκείνο το μικρό κορίτσι με τη μεγάλη φαντασία και τον αγαπημένο φίλο. Και παραμένει εκεί, καθώς τοποθετώ τον λούτρινο φίλο μου με το κορίτσι του, δίπλα από μερικά – κλασικά πλέον – Μίκυ Μάους, στο δωμάτιο των παιδιών μου. Κώστας Νταλιάνης, σκηνοθέτης - συλλέκτης: «Ο Μίκυ Μάους αντιπροσωπεύει όλα όσα ήθελε να εκφράσει ο Γουόλτ Ντίσνεϋ» «Ο Μίκυ Μάους είναι, για μένα, ένα σύμβολο ανεξαρτησίας. Ήταν ένας τρόπος για την εξάλειψη όλων των δυστυχιών», απάντησε ο Γουώλτ Ντίσνεϋ, όταν ρωτήθηκε τι σήμαινε ο Μίκυ για αυτόν.Το ποντίκι του Ντίσνεϋ έγινε το κυρίαρχο σύμβολο της εταιρείας «Γουώλτ Ντίσνεϋ», αποτελώντας την μασκότ της. Το χαρούμενο πρόσωπό του παραμένει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες εικόνες στον κόσμο, ξεπερνώντας ακόμη και τον Άγιο Βασίλη. Ο Ντίσνεϋ τον δημιούργησε το 1928. Το ενδιαφέρον παρασκήνιο έγκειται στο ότι πριν δημιουργήσει τον Μίκυ Μάους, ο Ντίσνεϋ σχεδίασε τον Όσβαλντ, το τυχερό κουνέλι. Αλλά κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας με τον επιχειρηματικό του συνεργάτη στην εταιρία «Γιουνιβέρσαλ», ο Ντίσνεϋ έχασε τα πνευματικά δικαιώματα του Όσβαλντ. Το 1932 ο Ντίσνεϋ έλαβε ένα ειδικό βραβείο από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών για τη δημιουργία του Μίκυ Μάους. Ο Μίκυ έχει λάβει δέκα υποψηφιότητες για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων μικρού μήκους και αποτέλεσε τον πρώτο χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων που κέρδισε ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ. Τα αφτιά του εξακολουθούν να είναι μια από τις πιο διάσημες πολιτιστικές εικόνες του 20ού και 21ου αιώνα. Επίσης, κατέχει την πρωτοπορία στο να είναι ο πρώτος χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων που μίλησε ποτέ στην οθόνη. Η περίφημη ντροπαλή, φαλτσέτο φωνή του αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά χαρακτηριστικά του. Μάλιστα, ο ίδιος ο Ντίσνεϋ δάνεισε τη φωνή του στον Μίκυ, πράγμα για το οποίο ο δημιουργός του ένιωθε ξεχωριστή περηφάνια. Ο Μίκυ Μάους αντιπροσωπεύει όλα όσα ήθελε να εκφράσει ο Γουώλτ Ντίσνεϋ – ευτυχία, διασκέδαση, όνειρα και την ικανότητα να φέρει κοντά τις οικογένειες. Ο Μίκυ έχει τη δύναμη να προκαλεί θετικά συναισθήματα και να δημιουργεί αξέχαστες εμπειρίες, διαμορφώνοντας έτσι ένα ισχυρό και διαχρονικό παγκόσμιο σύμβολο. Η στενή σχέση του Μίκυ με τα παιδιά επέβαλλε να παραμείνει πάντα σεβαστός και ηθικός. Με το πέρασμα του χρόνου, ο Μίκυ Μάους μετατράπηκε από καρτούν σε αναντικατάστατο κομμάτι της παιδικής ηλικίας όλων. Και το σχετικό link...
  4. Γιατί πάντα υπάρχει χώρος για ένα ακόμη ρολόι με τον πιο δημοφιλή ήρωα της Disney. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων εκεί έξω που επιμένει να φορά ρολόι με τον Mickey Mouse παρ’ ότι έχει αφήσει για τα καλά πίσω την τρυφερή παιδική ηλικία. Υπάρχουν και αυτοί που κάνουν συλλογή από ρολόγια με τον πιο δημοφιλή ήρωα της Disney στο καντράν. Και βέβαια, υπάρχουν εκείνοι που παρακολουθούν φανατικά ποδόσφαιρο και τις μέρες του Μουντιάλ του Κατάρ θέλουν να έχουν στον καρπό τους κάτι σχετικό. Τι γίνεται λοιπόν όταν οι παραπάνω κατηγορίες τέμνονται; Τη λύση δίνει η Bvlgari, σε συνεργασία με τον οίκο Gerald Genta. Ο θρυλικός σχεδιαστής ήταν ο πρώτος που έβαλε τον Mickey Mouse σε καντράν μοντέλου της υψηλής ωρολογοποιίας, πίσω στο 1969. Ο Gerald Genta δεν είναι απλά ο εμπνευστής μερικών από τα πιο εμβληματικά ρολόγια που σχεδιάστηκαν ποτέ, όπως το Nautilus της Patek Philippe ή το Royal Oak της Audermars Piguet, αλλά ήταν κι ένα ευρηματικός και αντισυμβατικός καλλιτέχνης, που δεν δίσταζε να παίξει με μερικά «κλισέ» της ωρολογοποιίας, όπως ήταν η φιγούρα του Μίκυ πάνω στα παιδικά ρολόγια. Μουντιαλικός Mickey Mouse Το ρολόι που κυκλοφόρησε η Bvlgari βέβαια, κάθε άλλο παρά παιδικό είναι. Με την ώρα να εμφανίζεται σε παράθυρο – όπως συνήθως βλέπουμε την ημερομηνία στα περισσότερα ρολόγια – και τα λεπτά και την ημερομηνία να παρουσιάζονται με retrograde δείκτες, κινείται από τον μηχανισμό Calibre BVL300, που διαθέτει 42 ώρες αυτονομία κουρδίσματος. Φιλοξενείται σε μια κάσα 41 χιλιοστών από ατσάλι, που είναι στεγανή σε βάθος 100 μέτρων, και συνοδεύεται από ένα κόκκινο, υφασμάτινο λουράκι. Αυτό που ξεχωρίζει βέβαια, είναι η φιγούρα του Mickey να παίζει μπάλα στο mother-of-pearl καντράν, με τον ήρωα της Disney να έχει ενσωματωθεί με διάφορες τεχνικές βαφής και γυαλίσματος ώστε να δείχνει πιο φανταχτερός και να ξεχωρίζουν αρκετές λεπτομέρειες (όπως για παράδειγμα το δεξί του χέρι που είναι ταυτόχρονα και ο δείκτης των λεπτών, όπως συνηθίζεται στα ρολόγια Mickey Mouse). Στο καντράν υπάρχει το λογότυπο μόνο της Gerald-Genta, ένας φόρος τιμής στον άνθρωπο που πρώτος έδωσε στο Μίκυ ένα τέτοιο ρόλο στα πολυτελή ρολόγια. Το μοντέλο είναι φυσικά συλλεκτικό αφού βγαίνει σε μια περιορισμένη έκδοση 200 κομματιών και κοστίζει 24.000 ευρώ. Και το σχετικό link...
  5. Φέτος, ολόκληρος ο κόσμος γιόρτασε διαφορετικά την αλλαγή του χρόνου. Μπορεί αυτές οι μέρες αλληλεγγύης και αγάπης να μας βρήκαν όλους κλεισμένους στο σπίτι, αλλά η ανθρωπότητα δεν παραιτήθηκε! Τα Χριστούγεννα μπήκαν στις καρδιές μας φέρνοντας την αισιοδοξία και την ελπίδα ότι σύντομα θα έρθουν καλύτερες μέρες… Και η μέρα της Πρωτοχρονιάς πέρασε ήρεμα, με λίγα άτομα στο τραπέζι, μια καλή ταινία και το αγαπημένο μας κατοικίδιο στην αγκαλιά μας. Προς μεγάλη μας αγαλλίαση, σχεδόν όλα τα ιδιωτικά κανάλια είχαν εντάξει στο πρόγραμμά τους κλασικές ταινίες της Ντίσνεϊ! Έτσι, με φόντο το χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα φωτάκια του, η Ντίσνεϊ μας έβαλε σ’ έναν κόσμο γεμάτο υπέροχα σχέδια, χαρακτήρες, τραγούδια που τα γνωρίζουν μικροί και μεγάλοι, χρωματιστά τοπία, σε κόσμους γεμάτους μαγεία και… happy end! Η Ντίσνεϊ που ιδρύθηκε στις 16 Οκτωβρίου του 1923 από τους αδερφούς Walt και Roy Disney, υπό την επωνυμία Disney Brothers, άλλαξε αρκετές φορές όνομα και το 1986 κατέληξε στο γνωστό μας πλέον The Walt Disney Company, με έδρα την Αμερική. Μέχρι το 1928, η Ντίσνεϊ και ο ιδιοφυής Γουώλτ ανακάλυπταν την ταυτότητά τους και τον χαρακτήρα των ταινιών τους, ενώ έγιναν πειραματισμοί και με τον βουβό κινηματογράφο. Η εκτόξευση στην κορυφή έγινε με το γνωστό και αγαπημένο σε όλους μας ποντίκι, τον Μίκυ Μάους, που «γεννήθηκε» το 1928. Έκτοτε, ο Γουώλτ Ντίσνεϊ έδωσε ζωή στις πανέμορφες πριγκίπισσες των παραμυθιών, έδωσε φωνή στα ζώα, χάρισε μιαν ανεπανάληπτη καλλιτεχνική ποιότητα στην παγκόσμια κινηματογραφία. Έπειτα από τα τραγικά επεισόδια στην Αμερική με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και τη θύελλα αντιδράσεων που προκλήθηκε κατά της ρατσιστικής βίας, αρκετές εταιρείες αναγκάστηκαν να επανεξετάσουν κάποιες αναφορές στις ιστορικές τους ταινίες για υποτιθέμενες ρατσιστικές αιχμές. Τρανταχτό παράδειγμα, το «Όσα παίρνει ο άνεμος», ταινία την οποία κατέβασε από την πλατφόρμα της η HBO για μικρό χρονικό διάστημα εξαιτίας «ρατσιστικών» – όπως κρίθηκαν – αναφορών. Ανάμεσα σ’ αυτές τις εταιρείες ήταν και η Ντίσνεϊ, η οποία από τον Οκτώβριο προσέθεσε επεξηγηματικό μήνυμα πριν από την έναρξη ορισμένων ταινιών της. Υπεύθυνοι της εταιρίας διευκρινίζουν πως δεν έχει αλλαχθεί κάτι στις ταινίες, όμως μπορεί να εμπεριέχονται ξεπερασμένες πολιτικές αναφορές. Έτσι, με μια επισήμανση, ο τηλεθεατής ενημερώνεται για τυχόν αρνητικές απεικονίσεις άλλων πολιτισμών ή αναφορές σε «μη πολιτικώς ορθά» στερεότυπα. Τέτοιες επισημάνσεις έγιναν στις ταινίες Ντάμπο (1941), Πήτερ Παν (1953), Η Λαίδη κι ο Αλήτης (1955), Το βιβλίο της Ζούγκλας (1967) και Αριστόγατες (1970). Πολλές ταινίες της Ντίσνεϊ είναι πάνω από 70 ετών και όπως γνωρίζουμε, τα παραμύθια αποτελούν συμπύκνωμα αντιπροσωπευτικών πολιτισμικών και ιστορικών στοιχείων της εποχής στην οποία δημιουργήθηκαν. Με σημαία την πολιτική ορθότητα όμως, ένα κύμα λογοκρισίας σαρώνει όπως φαίνεται κι αυτά τα αριστουργήματα. Η τέχνη, ακόμα κι εκείνη του παρελθόντος, δεν έχει το δικαίωμα να είναι ελεύθερη, πρέπει να είναι πολιτικά ορθή! Τα κινούμενα σχέδια της Ντίσνεϊ ήταν και θα είναι πάντα κλασικά αριστουργήματα. Τα μηνύματα τα οποία διαπερνούν κάθε μια από τις ιστορικές της ταινίες, είναι πολύ πιο ισχυρά από μιαν αναφορά που μπορεί να μην εκλαμβάνεται ως πολιτικώς ορθή. Όλοι οι ήρωές της μπορεί να είναι καλοί, αλλά κάνουν λάθη, οι κακοί μερικές φορές αλλάζουν αν τους δοθεί η ευκαιρία, μια πανέμορφη γυναίκα μπορεί να ερωτευτεί ένα τέρας, η καλοσύνη ανταμείβεται, η κακομεταχείριση όλων των πλασμάτων καταγγέλλεται, οι ήρωες απελπίζονται αλλά δείχνουν υπομονή, κουράγιο και γενναιότητα και οι πιο απλοί και ταπεινοί χαρακτήρες αποθεώνονται στο τέλος! Ο Γουώλτ Ντίσνεϊ είναι ο πρώτος δημιουργός που έδωσε φωνή και ανθρώπινα χαρακτηριστικά στα ζώα, ευαισθητοποιώντας γενιές παιδιών και ενηλίκων εναντίον της κακοποίησης των ζώων και δίνοντας τεράστια ώθηση παγκοσμίως στην ζωοφιλία. Εδώ και αρκετόν καιρό η Ντίσνεϊ έχει εντάξει ομοφυλοφιλικούς χαρακτήρες στις ταινίες της. Ο Λι Σανγκ από τη Μουλάν λόγου χάρη, μπορεί να χαρακτηριστεί ως bisexual, υπάρχει κάποιο φλερτ ανάμεσα στον Λε Φου και τον Γκαστόν στο έργο «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», στην ταινία Finding Dory κάνει μια γρήγορη εμφάνιση ένα ομόφυλο ζευγάρι, ενώ τώρα στην ταινία Onward εισάγεται ο πρώτος καθαρά γκέι χαρακτήρας. Εν ολίγοις, η ιστορία είναι αυτή που έχτισε τον κόσμο του σήμερα και η τέχνη που είναι μία αναπαράσταση, ένας καθρέφτης των ιστορικών εξελίξεων δεν μπορεί να υπόκειται σε λογοκρισία. Οι σπασμωδικές καταδίκες έργων τέχνης ή ταινιών στον αντίκτυπο φρικτών εγκλημάτων, δεν αφορούν το πραγματικό πρόβλημα.. Αντίθετα, ελλοχεύει ο κίνδυνος, το «φάρμακο» του πολιτικώς ορθού να γίνει μια καινούργια και πολύ ισχυρή μορφή καταπίεσης της ελεύθερης έκφρασης. Και το σχετικό link...
  6. alexoni97

    #MICKEY90: ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ

    Ένας κατάλογος με αφορμή τα 90 χρόνια του Μίκυ Μάους το 2018, ο οποίος μοιραζόταν δωρεάν στο σταντ της Ντίσνεϋ, στο Athens Con 2018. Οι λοιπές πληροφορίες είναι άγνωστες, αφού δεν γράφει ούτε εκδότης ούτε οτιδήποτε άλλο. Ήταν αρκετά δυσεύρετο, αφού είχα δει εξαιρετικά λίγα κομμάτια στον πάγκο. Το περιεχόμενο είναι κυρίως πληροφοριακό, με διάφορες λεπτομέρειες για τον Μίκυ και το σύμπαν του. Για όποιον θέλει να το διαβάσει παραθέτω το σκαναρισμένο αρχείο: #Mickey90 (01-12-2018).cbz
  7. 13 Μαρτίου, 1928. Ο Walt Disney ετοιμάζεται να επιστρέψει στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη. Πριν φύγει πρέπει να προλάβει να στείλει ένα τηλεγράφημα στον ανήσυχο αδερφό του. Του είχε μιλήσει στο τηλέφωνο την προηγούμενη μέρα και εκείνος ως μεγαλύτερος τον είχε συμβουλεύσει να μην τσακωθεί με κανέναν εκεί που ήταν. «Μην ανησυχείς», έγραφε το σύντομο μήνυμα. «Όλα καλά. Θα σου πω λεπτομέρειες όταν γυρίσω». Τίποτα δεν ήταν καλά. Ο ‘δεύτερος μήνας του μέλιτος’ όπως είχε ονομάσει ενθουσιασμένος το ταξίδι μετά της συζύγου του στο Big Apple, είχε αποδειχθεί φιάσκο. Η τεταμένη σχέση του με τον Charles Mintz, τον διανομέα της σειράς ταινιών μικρού μήκους ‘Alice Comedies’ που δημιουργούσε εκείνον τον καιρό, μάλλον θα έπρεπε να τον είχε προϊδεάσει. Η αρχική συμφωνία των δύο αδελφών για την ‘Alice’ είχε γίνει με την Margaret J. Winkler. H Winkler ήταν η πρώτη γυναίκα που ασχολήθηκε με το βωβό animation και η πρώτη που θα γινόταν μέλος στην Ένωση Παραγωγών (για να μην αποκαλυφθεί το φύλο της υπέγραφε ως M. J. Winkler). Η συνεργασία μαζί της ήταν εξαιρετικά ομαλή μέχρι που έμεινε έγκυος. Την εταιρεία της θα αναλάμβανε ο άντρας της, Charles. Ο Mintz είχε τις δικές του ιδέες για την ‘Alice’, οι περισσότερες πιο ακριβές απ’ ότι άντεχε το στούντιο των Disney. Το δεσμευτικό τους συμβόλαιο όμως δεν τους επέτρεπε να κάνουν πίσω. Ακόμα κι αν ο Walt ήθελε να απομακρυνθεί πια από τον συνδυασμό live-action/animation που επιστράτευαν οι συγκεκριμένες κωμωδίες και να αφοσιωθεί εντελώς στην εικονογράφηση. Στην πορεία ο Mintz, δυσαρεστημένος με τα υψηλά κόστη της ‘Alice’ και με αφορμή τη νέα συνεργασία του με τη Universal Pictures, ζήτησε από τον Disney να δημιουργήσει έναν νέο χαρακτήρα. Το αίτημα μεταμορφώθηκε γρήγορα στον Oswald the Wild Rabbit. Κάρτα του Walt Disney σε έναν από τους ιδρυτές της Universal, Carl Laemmle Επιθυμία του Walt ήταν να μην εξαντληθεί μαζί του μονάχα σε γρήγορες φαρσοκωμωδίες, όπως ήταν η μόδα της εποχής. Ήθελε έναν ενεργό χαρακτήρα που θα υποκινούσε την πλοκή. Το χιούμορ θα ερχόταν επειδή θα προκαλούσε ο ίδιος τις αστείες καταστάσεις αντί απλώς να αντιδρά σ’ αυτές. Και πράγματι, η προσέγγιση αυτή έκανε τον Oswald να πετύχει. Αρκετά για να δώσει στα δυο αδέλφια από ένα νέο σπίτι και στη Disney Brothers τριπλασιασμό υπαλλήλων και τα νέα τους - τότε - γραφεία στην Hyperion Avenue. Μόνο που ο Mintz είχε άλλα πλάνα όταν καλούσε τον Walt στη Νέα Υόρκη. Αφού του έκλεισε δωμάτιο σε πολυτελές ξενοδοχείο όπου σύχναζαν επιφανείς άνθρωποι της βιομηχανίας, και αφού φρόντισε να τον συστήσει ως πετυχημένο animator σε όσους τους διέκοπταν στο μεσημεριανό τους, ο Mintz του ζήτησε να περάσει από το γραφείο του την επόμενη ημέρα. Ο καλύτερός του φίλος και βασικός animator του Disney, Ub Iwerks, τον είχε προειδοποιήσει λίγες μέρες νωρίτερα ότι ο ευεργέτης τους τον είχε πλησιάσει για να του προτείνει διαφορετική δουλειά. Ο αφελής τότε Disney είχε συγχύσει τον φίλο του. Δεν είχε πάρει στα σοβαρά τους φόβους του και μάλιστα έφυγε για το ραντεβού με σκοπό να ζητήσει παραπάνω χρήματα για τα shorts του Oswald. Ο Mintz τελικά θα του ανακοίνωνε ότι είχε σκοπό να ανοίξει δικό του στούντιο animation στο Χόλιγουντ και, προφανώς, θα έπαιρνε τον Oswald μαζί του. Ή θα ακολουθούσε μαζί με τον αδερφό του έναντι ικανοποιητικών μισθών, ή θα ξέμενε στα αζήτητα. Α ναι, και οι animators του είχαν ήδη υπογράψει μαζί του. Πάρε τηλέφωνο και ρώτα, του είπε δίνοντάς του το ακουστικό, δες σε ποιους ανήκουν οι δημιουργοί σου. Ο Disney δεν το περίμενε. Ήταν φίλος με τους υπαλλήλους του. Τους περισσότερους τους είχε προσλάβει κατευθείαν από τη σχολή τους. Αφού άλλαξε δέκα χρώματα και προειδοποίησε τον Mintz ότι θα κάνουν τον ίδιο και σ’ αυτόν, έφυγε βροντώντας την πόρτα. Μόλις είχε χάσει τα δικαιώματα του βασικού του χαρακτήρα και όλους τους animators τους εκτός από Iwerks και δύο βοηθούς. Εάν αποτύγχανε και η Disney Brothers, το δεύτερο στούντιό τους μετά τη χρεοκοπία του αρχικού Laugh-O-Gram Studio, τα δυο αδέρφια θα χρειαζόταν να ξεκινήσουν για τρίτη φορά από την αρχή. Έπρεπε να βρει έναν ήρωα και γρήγορα. Ο Walt και η Lillian ποζάρουν με τον Mickey Mouse στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1935. Το ζευγάρι γιόρτασε εκεί τα 10 χρόνια γάμου του. Η σύζυγός του, Lillian, τον είχε παρομοιάσει με ‘μαινόμενο λιοντάρι’ στη διαδρομή της επιστροφής. Επαναλάμβανε σε τόσο έξαλλη κατάσταση και για τόσες πολλές ώρες ότι δεν θα ξαναδούλευε για κανέναν όσο ζούσε, που την είχε τρομάξει. Κάπου μέσα στους μονολόγους, τη μουρμούρα και τις φωνές, η Lillian θα θυμόταν ότι ο άντρας της άρχισε να της μιλάει για ένα ποντίκι και ένα αεροπλάνο. Η έκρυθμη συμπεριφορά του την είχε βάλει σε κατάσταση σοκ κι έτσι δεν μπορούσε να συγκρατήσει τίποτα απ’ όσα της έλεγε. Τίποτα εκτός από το όνομα του χαρακτήρα που σκεφτόταν - το Mortimer. Το βρήκε τόσο αποκρουστικό για ποντίκι, που το άκουσμά του διαπέρασε τις παρωπίδες της. Προφανώς το Mortimer θα ζούσε και θα πέθαινε σε εκείνο το βαγόνι. Γιατί το όνομα αυτού θα ήταν τελικά Mickey Mouse. Ο Disney, ως μέγας πωλητής, δεν ήταν ποτέ εκείνος που θα αρνιόταν ένα καλό τσιτάτο στον Τύπο. Ήξερε τι θα έκανε μια ιστορία πιασάρικη και κακομάθαινε με τέτοιες το κοινό του. Γι’ αυτό και η σύλληψη του Mickey πήρε με τα χρόνια διαστάσεις αστικού μύθου. Τον εμπνεύστηκε από ένα ποντίκι που είχε μικρός; Τον σκέφτηκε όταν είδε ένα ποντίκι να σέρνει μια κονσέρβα και τον έκανε να γελάσει; Είχε εκπαιδεύσει ποντικάκια να παίζουν στο drawing board του και τον διαμόρφωσε σύμφωνα με αυτά; Τον σχεδίασε επιτόπου στο τρένο; Η πιο κοντινή στην πραγματικότητα βερσιόν της αλήθειας ήρθε χωρίς στολίσματα από το στόμα του, στο American Magazine το 1931. Ο Mickey πράγματι γεννήθηκε στο τρένο και η Lillian όντως ανατρίχιασε με το Mortimer. Ο Walt όμως θα περίμενε να φτάσει στην Καλιφόρνια για να τον βάλει μπροστά. Μαζί με τον αδερφό του και τον Iwerks, κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι και απέκλεισαν τα ανθρωπόμορφα ζώα που κυριαρχούσαν τότε (οι γάτες, ας πούμε, είχαν καπαρωθεί από κάμποσα στούντιο). Κατέληξαν στην αρχική ιδέα του Disney και ο Iwerks άρχισε να τη σχεδιάζει. Τις περισσότερες φορές κρυφά κιόλας. Απέμεναν τρεις ταινίες ‘Alice’ στο συμβόλαιό τους και έτσι μέχρι να τις τελειώσουν έπρεπε να συνεργαστούν σε ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα με τους animators που είχαν υπογράψει με τον Mintz. O Iwerks δούλευε πάνω στον Mickey και κάλυπτε τις ζωγραφιές του με ζωγραφιές του Oswald. «Όταν ο Mickey ήρθε στον Walt σ’ εκείνο το ταξίδι με το τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες, νομίζω πως έψαχνε έναν ήρωα. Για εκείνον, όπως και για πολλούς αργότερα, θα ήταν μια δημιουργία που θα έφερνε έμπνευση, καινοτομία και επινοητικότητα», μοιράστηκε μαζί μας η Elizabeth Spatz. Είναι αρχειονόμος και επικεφαλής του τμήματος Consumer Products της Disney. Δεν ξέρω πόσο πιο βαρετή μπορεί να φαντάζεσαι μια δουλειά και πόσο πιο έξω μπορείς να πέσεις. Μαζί με τη Becky Cline, τη διευθύντρια των Walt Disney Archives - των παλαιότερων αρχείων ψυχαγωγίας του πλανήτη - και τον Fox Carney, διευθυντή της Animation Research Library όπου φυλάσσεται όλο το art του στούντιο, είναι οι πραγματικοί κλειδοκράτορες της Disney. Οι last men standing αν η εταιρεία ανακοινώσει αύριο λουκέτο. «Το πρώτο καρτούν με τον Mickey λεγόταν ‘Plane Crazy’ και φτιάχτηκε αποκλειστικά από τον Walt και τον Ub. Όπως και το δεύτερο όμως, το ‘Gallopin’ Gaucho’, δεν κυκλοφόρησε στις αίθουσες», τόνισε η Cline. Ο Mickey είχε παρουσιαστεί σε πριβέ προβολές σε διάφορους διανομείς, αλλά δεν τους είχε πείσει ότι θα κέρδιζε το κοινό. Δεν ξέρουν εσένα και δεν ξέρουν το ποντίκι σου, έλεγαν στον Disney. «Εκείνη την περίοδο τα καρτούν ήταν ακόμη βωβά. Αλλά κάτι σημαντικό συνέβη το 1927. Κυκλοφόρησε το ‘Jazz Singer’ της Warner Bros. και οι ταινίες απέκτησαν ήχο. Ο Walt είπε, ξέρετε κάτι; Λέω να βάλουμε ήχο στο επόμενο καρτούν του Mickey. Και το σχεδίασαν συγκεκριμένα για να αναδείξουν τον ήχο. Το έκαναν μιούζικαλ με πολλά ηχητικά εφέ - ήχους ζώων, τραγούδι, ντραμς. Ήθελαν να παρουσιάσουν τη νέα τους τεχνολογία. Έτσι το ‘Steamboat Willie’ κυκλοφόρησε και μέσα σε μια νύχτα έκανε πάταγο». Η Becky Cline ανοίγει προσεκτικά το πρωτότυπο σενάριο του ‘Steamboat Willie’ (Walt Disney Archives) «Αυτό είναι το πρωτότυπο σενάριο, τυπογραφημένο από τον ίδιο τον Walt, εικονογραφημένο από τον Ub Iwerks. Ο λόγος που το έχουμε είναι επειδή ο Walt το κρατούσε στο πρώτο συρτάρι στο γραφείο του. Ήταν μεγάλης συναισθηματικής αξίας γι’ αυτόν. Είναι το πιο εμβληματικό κειμήλιό μας από τον Mickey Mouse». Αν αναλογιστεί κανείς ότι το σενάριο φυλάσσεται στα Walt Disney Archives μαζί με εκατομμύρια άλλα αρχεία, όλα τους αρκετά σημαντικά για να έχουν περάσει το τεστ αξιολόγησης που τα καθόρισε άξια να φυλαχτούν μακριά από το ευρύ κοινό, αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμο είναι. Εάν δεν δουλεύεις στη Disney, εάν δεν είσαι εκεί στα πλαίσια κάποιου συγκεκριμένου event και εάν δεν κάνεις κάποιο σχετικό ντοκιμαντέρ ή βιβλίο, δεν θα το δεις ποτέ. «Σε live action ταινίες, σε κινούμενα σχέδια, σε διαφημίσεις, σε πλάνα για θεματικά πάρκα - οτιδήποτε έχει κάποια αφήγηση πίσω του γίνεται storyboard.Με αυτό το χαρτί, το Walt Disney Studio επινόησε την τέχνη του storyboarding που χρησιμοποιείται στα πάντα σήμερα». H Cline είναι με τη Disney εδώ και 30 χρόνια, αλλά τα Walt Disney Archives είχαν ξεκινήσει πριν τη δική της πρόσληψη. Η Spatz, πάλι, είχε έναν άθλο μπροστά της. Το τμήμα αρχείων για τα Consumer Products που ανέλαβε να στήσει πριν 12 χρόνια έπρεπε να αποκτήσει σιγά-σιγά όσα περισσότερα προϊόντα είχε παράξει το στούντιο, με κριτήριο την ιστορικότητα και μοναδικότητά τους. Εκτός από τα χειροπιαστά αντικείμενα που μας έχουν κρατήσει παρέα ανά τις δεκαετίες, από τη λούτρινη κούκλα που παίρναμε αγκαλιά το βράδυ μέχρι το DVD που χαζεύαμε μετά το μεσημεριανό, η Spatz πρέπει να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει αν κάποια ατάκα ταινίας, σειράς ή κόμικ της εταιρείας είναι αυθεντική. Ακόμη και ποιες φράσεις από τις άπειρες ψεύτικες που κυκλοφορούν (βλ. “If we can dream it, we can do it’) είπε όντως ο Walt Disney ή άλλοι επιφανείς εργαζόμενοι της εταιρείας. Δεν είναι μόνο τα σημερινά εμπορεύματα του στούντιο που κρέμονται από τη δουλειά της, αλλά η ιστορία της δημιουργίας ενός κολοσσού. «Το τμήμα των Consumer Products δεν είχε κάποιον να βουτήξει στον σκελετό του, την ιστορία του. Οι περισσότεροι ξέρουν το τμήμα του animation, τους Nine Old Men ας πούμε, τους ανθρώπους που έπλασαν τις ταινίες του στούντιο. Και οι λάτρεις των θεματικών πάρκων γνωρίζουν εκείνους που σχεδίασαν και κατασκεύασαν όλες τις ατραξιόν, όπως τον Bob Gurr ή τον Mark Davis. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θρύλοι αλλά κανείς δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτούς που έφτιαξαν τα προϊόντα μας. Αν ρωτήσω ποιος έφτιαξε το αγαπημένο σου παιχνίδι της Disney, τον γνωρίζεις; Οπότε όταν ήρθα έπρεπε να κατανοήσω πώς διαμορφώθηκε το επιχειρηματικό μοντέλο μας. Ποιοι ήταν οι επιδραστικοί ηγέτες, ποια ήταν τα μεγάλα πρότζεκτ, πώς πήγαν οι χαρακτήρες μας από το τίποτα σε αυτό που είναι σήμερα». Τα Mickey gloves είναι παράδοση ανάμεσα στους αρχειοθέτες της Disney Φανατική της Disney από μικρή - η μητέρα της την πήγαινε στη Disneyland τουλάχιστον τέσσερις φορές τον χρόνο - η Spatz κάνει συνεχώς συνεντεύξεις με δημιουργούς εμπορευμάτων και συλλέκτες προϊόντων, τριγυρνάει στο Ίντερνετ και σε παγκόσμιες εκθέσεις αναζητώντας αυτά που της έχουν ξεφύγει και είναι επιλεκτική σε αυτά που τελικά αγοράζει για να μπουν στη συλλογή των αρχείων. Στην πραγματικότητα, η ζωή της είναι ένα λουτρό νοσταλγίας Disney. Και ο ρόλος της είναι αυτός της αφηγήτριας σε μια βιομηχανία όπου τα πάντα γυρίζουν γύρω από την αφήγηση. Κάθε μέρα εξυπηρετεί 60 με 80 άτομα της εταιρείας. Δημιουργούς που ψάχνουν την έμπνευση της επόμενης μεγάλης καμπάνιας. «Προσωπικά το σκέφτομαι σαν να κοιτάς το μέλλον κοιτώντας το παρελθόν», εξήγησε φορώντας τα λευκά της γάντια. Λευκά μέχρι να προσέξεις τις μαύρες γραμμές που έχουν ζωγραφιστεί ανάμεσα στα δάχτυλά της. Τα γάντια Mickey όπως τα ονομάζει χαϊδευτικά, είναι παράδοση ανάμεσα στους αρχειοθέτες της εταιρείας. Θα τα χρειαστεί γιατί πολλά από αυτά που θα μας παρουσιάσει φλερτάρουν επικίνδυνα με τη διάλυση. Όπως οι διάσημες κούκλες Mickey της Charlotte Clark. «Τις έφτιαξε μόνη της. Είχε γείτονα ένα αγόρι, τον Bob Clampett. Ο Bob θα γινόταν animator, αλλά το 1930 ήταν ακόμη στο Λύκειο. Ο μικρός πήγε στο τοπικό του σινεμά, πήρε ένα τετράδιο, ζωγράφισε τον Mickey Mouse και τον έδειξε στην Charlotte. Εκείνη τον έκανε πατρόν και έφτιαξε μια κούκλα. Αυτή, ο Bob και ο πατέρας του μπήκαν στ’ αμάξι, έφτασαν στο στούντιο που τότε ήταν ακόμα στη λεωφόρο Hyperion και ζήτησαν να μιλήσουν με τον Disney». Το Hyperion Bungalow σήμερα Τα στούντιο στη Hyperion είναι πια ιστορικά. Και την εποχή εκείνη πολύ μικρά. Τα λίγα τους κτίρια ήταν καλιφορνέζικα μπάνγκαλοου και απόλυτα προσβάσιμα. Ένα από αυτά, το Hyperion Bungalow, επιβιώνει ακόμα στα γραφεία της εταιρείας στο Burbank που επισκεφθήκαμε και διατηρείται ως το τελευταίο δείγμα της κλασικής αρχιτεκτονικής που απέμεινε από τα πρώτα χρόνια της Disney. Υπήρξε animation studio, music studio, γραφείο Τύπου, λογιστήριο και ταχυδρομείο, και - μονάχα για τη διάρκεια της επίσκεψής μας - χώρος φιλοξενίας και εστίασης αλά 1930s. Τη μέρα που η Clarke αποφάσισε να δελεάσει τα αδέρφια Disney με την κούκλα της, το μπάνγκαλοου θα φιλοξενούσε μια ιδέα που, σε συνδυασμό με την τρομακτική δημοτικότητα του Mickey, θα έκανε ποδαρικό σε μια αυτοκρατορία. «Όταν o Roy και ο Walt είδαν την κούκλα είπαν, αυτή είναι! Είχαν μια συμφωνία με μια εταιρεία, τη George Borgfeldt, και προσπαθούσαν να φτιάξουν κούκλες αλλά το προϊόν δεν αποτύπωνε την ουσία του Mickey που οραματίζονταν. Χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν δική τους μεγάλη παραγωγή, σκέφτηκαν να δώσουν απλά το πατρόν στη McCall’s (εταιρεία που πουλά πατρόν) για να μπορεί όποιος θέλει να κάνει το ράψιμο στο σπίτι του. Τα πατρόν πάνω γράφουν ‘μόνο για ράψιμο’. H έμφαση αυτή έδειχνε ότι δεν κοίταζαν να κλείνουν συμβόλαια, ήθελαν απλά να φτάσει ο Mickey στους φαν του». Όσο ήταν ακόμα δημοφιλές το ‘Steamboat Willie’ και τα πρώτα, απορριφθέντα καρτούν του Mickey κυκλοφορούσαν πια με ήχο, η βρετανική εταιρεία Dean Rag Book Co. θέλησε να φτιάξει δικές της κούκλες. Απρόθυμοι να περιμένουν μέχρι να φτάσει σ’ αυτούς το πατρόν από τους Disney, έστειλαν κάποιον στο σινεμά για να δει και να σχεδιάσει τον ήρωα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο καλύτερος χειρότερος εφιάλτης στην ιστορία του merchandising. Μέχρι τα δύο αδέρφια να τους πείσουν να σταματήσουν την παραγωγή έως ότου να φτάσει το σωστό πατρόν στα χέρια τους, οι αλλόκοτες κούκλες είχαν γίνει ένα από τα πιο ευπώλητα παιχνίδια στη Μεγάλη Βρετανία για το 1932. Είχαν μάλιστα και μια καινοτομία - με τη βοήθεια ενός σύρματος που ξεκινούσε από το πέλμα και έφτανε μέχρι το σβέρκο του Mickey, μπορούσες να τον ενώσεις με το αγαπημένο σου βινύλιο και να τον βλέπεις να χορεύει πάνω του όσο έπαιζε το γραμμόφωνο. Οι κούκλες της Charlotte Clark (αριστερά) πέτυχαν, αλλά το ίδιο και οι ατυχείς κούκλες της Dean Rag Book Co. (δεξιά). Η πραγματική δύναμη κρυβόταν απλά στην εμπορική ισχύ του Mickey Mouse. Όσο για τις κούκλες της Clark, αυτές έγιναν τόσο δημοφιλείς μέσω του πατρόν που η δημιουργός τους, ακόμα κι αν άνοιγε επιχείρηση, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στη ζήτηση. Ο Walt τής έστησε έναν χώρο ειδικά για να κατασκευάζει κούκλες που δίνονταν στους VIP καλεσμένους του στούντιο, αλλά όταν η Disney βρήκε τους κατάλληλους συνεργάτες για να κάνουν μαζική παραγωγή, η Clark θα επέβλεπε την κατασκευή των δικών τους Mickey για τα επόμενα 30 χρόνια της επαγγελματικής της καριέρας. Οι διάσημες κούκλες της όμως δεν ήταν το πρώτο επίσημο προϊόν της Disney. Την ίδια χρονιά, ένας άντρας αναζήτησε τον Walt Disney σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης και έτρεξε καταπάνω του στο λόμπι με 300 δολάρια στο χέρι. Άσε με να βάλω τον Mickey σε ένα σχολικό σημειωματάριο, του είπε, και τα λεφτά είναι δικά σου επιτόπου. Ο Disney μέχρι τότε, παρότι ήταν αφοσιωμένος στις ταινίες, είχε σύντομα αντιληφθεί τις δυσκολίες που ακολουθούσαν όταν βασιζόσουν καθαρά και μόνο στο box office. Είπε αμέσως ναι και πήρε τα χρήματα την ίδια στιγμή. Αυτή θα ήταν και η έναρξη του Mickey ως φίλος, ή σύντροφος ακόμα καλύτερα, των παιδιών έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Αυτή την περίοδο, ένας νεαρός πωλητής καπέλων από τη Βαλτιμόρη είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά τη μεταπήδησή του στη διαφήμιση ως επόμενό του βήμα. Δύο χρόνια μετά, ο Kay Kaymen αποφάσισε να κάνει ένα τηλεφώνημα στον Walt Disney. Δεν είχε τίποτα να χάσει. Και ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να πουλήσει τον Mickey με τρόπους εκτός των τετριμμένων επιχειρησιακών πλάνων. Μαζί με τον συνεργάτη του, Streeter Blair, πήραν το τρένο για την Καλιφόρνια. Λίγες μέρες μετά θα υπέγραφαν ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με τον Roy Disney, ως οι μοναδικοί licensing εκπρόσωποι της εταιρείας. Μέσα στα επόμενα χρόνια, οι συμφωνίες που θα πετύχαιναν οι τρεις τους, θα μετέτρεπαν τους ήρωες της Disney σε megastars. Ο πρώτος απ’ αυτούς βέβαια που θα ίδρωνε τη φανέλα, ήταν ο Mickey. Η διείσδυση του χαρακτήρα ήταν τέτοια που θα έσωζε κυριολεκτικά εταιρείες από το φαλίρισμα. Ένα από τα πρώτα Ingersoll Mickey Mouse ρολόγια Η αρχή έγινε με την εταιρεία ρολογιών Ingersoll Waterbury και την υλοποίηση της πρώτης υπερπετυχημένης πρότασης του Kaymen. Το 1933, στην έκθεση Chicago World’s Fair με θέμα το αμερικανικό εμπόριο, η Ingersoll που τότε είχε φτάσει στα κόκκινα κατασκεύασε ένα ρολόι Mickey για το περίπτερό της. Μπορούσες μάλιστα να το κάνεις και πιο προσωπικό, διακοσμώντας το με μικρά γούρια. Μέχρι το τέλος της έκθεσης τα ρολόγια είχαν εξαντληθεί και ήταν εμφανές ότι θα έπρεπε να προσλάβουν νέους υπαλλήλους για να συνεχίσουν την παραγωγή τους (το κεντρικό κατάστημα των Macy’s στη Νέα Υόρκη πούλησε 11.000 κομμάτια σε μία ημέρα και το εργοστάσιο της Ingersoll πήγε από 300 άτομα σε 3.000). Η δεύτερη εκδοχή του ρολογιού - πήρε 10 χρόνια στη Spatz να το εντοπίσει και να το εντάξει στην συλλογή των αρχείων - είχε κάποιες μικροαλλαγές στη φιγούρα του Mickey και ένα διαφορετικό κουτί που ενίσχυε την αναγνωρισιμότητα της σχέσης των δύο εταιρειών. Μέχρι το τέλος της χρονιάς είχαν πουληθεί πάνω από 900.000 ρολόγια. Μέχρι το τέλος της δεύτερης χρονιάς πάνω από 2.5 εκατομμύρια. To 1948 ο Kaymen θα έδινε τιμητικά στον Disney το ρολόι που έκλεινε τις 5 εκατομμύρια πωλήσεις. Η Ingersoll δεν είχε σωθεί απλά. Υπάρχει ακόμα και εξακολουθεί να συνεργάζεται με τη Disney. Άλλος ένας σημερινός συνεργάτης της Disney που χρωστά την επιβίωσή του στο τρωκτικό είναι η Lionel Train Company. «Το 1933 ήταν πολύ κοντά στη χρεοκοπία. Τους πλησίασε τότε ο Kaymen και τους είπε, κοιτάξτε την επιτυχία που είχαμε με το ρολόι. Γιατί δεν φτιάχνετε ένα τρενάκι; Θα ήταν η τελευταία προσπάθεια της εταιρείας. Το διαφήμισαν στον χριστουγεννιάτικό τους κατάλογο και μέχρι τα Χριστούγεννα του ‘34 είχαν αποφύγει την πτώχευση, είχαν πληρώσει το χρέος του που υπερέβαινε τα 125.000 δολάρια, είχαν βγάλει όλα τα λεφτά τους πίσω και είχαν αποφασίσει να φτιάξουν άλλο ένα τρενάκι. Είχε έναν Άη Βασίλη και από τον σάκο του ξεπρόβαλε το κεφαλάκι μιας κούκλας Mickey. Ο Mickey τους έστρωσε πραγματικά το χαλί της επιτυχίας τους», μας εξηγούσε η Spatz με το δικό της συλλεκτικό ρολόι Mickey να κοσμεί τον καρπό της. Η αξία του ρολογιού όμως, και κάθε μικρού παιχνιδιού της εποχής, δεν εστιαζόταν μόνο την τιμή πώλησής του. Ως προϊόντα της Μεγάλης Ύφεσης, συμβόλιζαν και κάτι παραπάνω. Στο ιστορικό του πλαίσιο, το ρολόι του Mickey κόστιζε περισσότερο από ένα μπουκάλι γάλα. Περισσότερο από μια φραντζόλα ψωμί. Περισσότερο από τις οικονομίες μίας εβδομάδας. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς για τα 3 δολάρια και 75 σεντς που ήταν η αρχική του τιμή (ακόμα και για τη δεύτερη, μειωμένη τιμή του στα $2.95), αλλά αυτές οι γνώριμες θυσίες γονιών σε δυσχερέστατες οικονομικά συνθήκες έβρισκαν ανταπόδοση στην ίδια την ψυχολογία των παιδιών τους. Τα δημητριακά Post Toasties έκαναν θραύση με τον Mickey και τη Minnie στο κουτί τους Στην κορύφωση της κρίσης το 1934, η General Foods έδωσε στη Disney το πρώτο της συμβόλαιο του 1 εκατομμυρίου δολαρίων για να βάλει τον Mickey στο πίσω μέρος των Post Toasties δημητριακών τους. Τα παιδιά μπορούσαν να κόψουν τη μορφή του και να τη χρησιμοποιήσουν ως παιχνίδι, ή και να την κολλήσουν κάπου ως διακοσμητική. Μπορούσαν επίσης να φτιάξουν δικά τους σενάρια, να απαντήσουν σε κουίζ, να φτιάξουν παζλ και να μαθαίνουν φρέσκα trivia για τον αγαπημένο τους ήρωα. Εάν είχες να διαλέξεις μεταξύ δύο brands δημητριακών παρόμοιας τιμής, το ένα με τον Mickey και το άλλο χωρίς, ποια θα διάλεγες για το παιδί σου; Η κάπως αυτονόητη απάντηση επιβεβαιώθηκε και σε μια μεταγενέστερη, παγκόσμια καμπάνια του Kaymen κάπου μεταξύ του ‘36 και του ‘37. Η προσέγγισή του αφορούσε αποκλειστικές συμφωνίες licensing για φούρνους και γαλακτοπωλεία τις οποίες φρόντιζε να κλείνει ο ίδιος με ένα τηλέφωνο στο χέρι, αλλά και με επισκέψεις από πόρτα σε πόρτα στην αμερικανική και όχι μόνο επαρχία. «Αν ήσουν φούρναρης ή γαλακτοπώλης, είχες την ευκαιρία να είσαι ο μοναδικός επιχειρηματίας στην περιοχή σου με την άδεια της Disney να βάζεις τον Mickey στα προϊόντα σου. Τα παιδιά μπορούσαν να γραφτούν στο newsletter του καταστήματός σου και έπαιρναν ένα γράμμα, μία κονκάρδα και έναν χάρτη. Μετά πήγαιναν στο κατάστημα για να βρουν τα συλλεκτικά κομμάτια του χάρτη που έδειχνε τον Mickey να τρέχει μακριά από τον Κακό Λύκο. Τα έβαζες στον χάρτη και ακολουθούσες τον Mickey στην Ινδία καβάλα σε γαϊδούρι, σε καμήλα στην Αίγυπτο και ούτω καθεξής, με πληροφορίες για τις τοποθεσίες και τις δραστηριότητές του. Ήταν τόσο δημιουργικό και τα παιδιά το ζωγράφιζαν. Όταν ένας γονιός πηγαίνει στον φούρνο και έχει την επιλογή μιας φραντζόλας χωρίς τον Mickey και μία με τον Mickey που εισάγει τα παιδιά στη γεωγραφία, στην αφήγηση, σε έναν χαρακτήρα με ηθικές αξίες - η επιλογή είναι εύκολη. Σε δύσκολους καιρούς, προσπαθείς να κάνεις όσο καλύτερες επιλογές μπορείς». Μια ακόμη καλή επιλογή ήταν και τα μικρά αγαλματίδια με τον Mickey που φτιάχνονταν από σελουλόιντ στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια των ‘30s. Ήταν τρομερά δημοφιλή, αλλά υπάρχει άραγε χειρότερο υλικό για τα χέρια ενός παιδιού; Δεν επιβιώνει κανένα μέχρι στιγμής στα αρχεία. Οι χώροι όμως ήταν γεμάτοι από άλλες καλές επιλογές. Εύθραυστα παιδικά βιβλία της Whitman Publishing, κιτρινισμένα, ραγισμένα στο εξώφυλλο, με σπασμένη ράχη. Ίσως θα είχαν καλύτερη τύχη σε κάποια ειδική αποθήκη, αλλά τα αντικείμενα στο ιερό της Spatz είναι εκεί για να εμπνεύουν αυτούς που αναζητούν ιδέες και όχι για να μένουν στο σκοτάδι. Έπειτα κι άλλες κούκλες, τρενάκια, κουτιά από δημητριακά. Ακόμα και ένα κυπελάκι παγωτού των Southern Dairies Ice Creams από το καλοκαίρι του ‘33 με τον Mickey στο καπάκι. «Ένας θεός ξέρει υπό ποιες συνθήκες επιβίωσε τούτο!», αναρωτιέται γελώντας η Spatz. Μια συνοδευτική φωτογραφία δείχνει τους υπαλλήλους της Disney να απολαμβάνουν το παγωτό τους στον προαύλιο χώρο των παλιών γραφείων. Η Southern Dairies θα πουλούσε 10 εκατομμύρια τέτοια κυπελάκια. Ορίτζιναλ Mouseketeer cap Και φυσικά σε περίοπτη θέση, τα Mickey Mouse caps. Τα συγκεκριμένα καπέλα βλέπουν ακόμη παραλλαγές τους να πωλούνται στα πάρκα ανά εκατοντάδες χιλιάδες τον χρόνο. Κι αυτά χώρια από τους απογόνους τους - τα κλασικά αυτιά του Mickey που έχουν βγει σε κυριολεκτικά χιλιάδες εκδοχές και φοριούνται από νεογνά μέχρι υπερήλικες. Η καταγωγή τους όμως ήταν πιο ταπεινή. Και όπως οι περισσότερες ευφυείς συλλήψεις, ήταν όσο απλή χρειαζόταν για να εξαπλώσει επιδημία. Το 1930, στη Venice της Καλιφόρνια, ο μάνατζερ του Fox Dom Theater, Roy Williams, βλέποντας τα παιδιά να μαζεύονται κάθε απόγευμα στην αίθουσά του για να δουν τα καρτούν του Mickey, κοντοστάθηκε. Γιατί να μην έχουμε ένα σταθερό ραντεβού με τα παιδιά; Ένα κλαμπ με πιστοποιητικά για τα παιδιά, κονκάρδες, δραστηριότητες, μάσκες, θεματικά events και δωράκια. Όσο δούλευε την ιδέα ενός Mickey Mouse Club στο μυαλό του, χώθηκε σε μία από τις προβολές του ‘Karnival Kid’. Το συγκεκριμένο short έγινε διάσημο γιατί είναι το πρώτο όπου ακούγεται η φωνή του Mickey. Η φωνή του Walt Disney στην πραγματικότητα - ο δημιουργός θα τη δάνειζε στην αγαπημένη του δημιουργία μέχρι και το 1957. Το μόνο που θα τον ακούγαμε να λέει ως ιδιοκτήτης πλανόδιου street cart ήταν ‘Hot dogs! Hot dogs!’. Η στιγμή που εντυπώθηκε όμως στον Williams ήταν η μικρή υπόκλιση του Mickey σε ένα πελάτη του. Το ποντίκι τον ευχαρίστησε με χάρη, βγάζοντας το καπέλο του. Δηλαδή τα αυτιά του. Η κίνηση αυτή του έδωσε την ιδέα των caps. Και οργάνωσε το μικρό του κλαμπ, αλλά το είδε να μεγαλώνει τόσο γρήγορα που σκέφτηκε να ενημερώσει τους Disney. Όταν τους βρήκε στο τηλέφωνο και τους εξήγησε το όραμά του, ο Roy τον κάλεσε να δουλέψει μαζί τους. Μέσα στα επόμενα 5 χρόνια τα Mickey Mouse Clubs θα ξετρύπωναν σε κάθε γωνιά της Αμερικής. Το 1932, την κορύφωσή τους, μετρούσαν πάνω από 1 εκατομμύριο μέλη, ξεπερνώντας σε αριθμούς τους προσκόπους. «Τα αγαπημένα μου ευρήματα είναι συνήθως αυτά που σχετίζονται με λέσχες», εκμυστηρεύτηκε η Spatz κάπως ένοχα. Θα νόμιζες ότι της είχαμε ζητήσει να διαλέξει ανάμεσα στα παιδιά της. «Μία κονκάρδα, ένα γιλεκάκι, ένα καπέλο. Γιατί είναι όλα τόσο συνδεδεμένα με ένα γεγονός και ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Κάποιος τα φορούσε τα απογεύματα του Σαββάτου που πήγαινε να δει τα αγαπημένα του καρτούν στο τοπικό σινεμά. Λατρεύω τις ιστορίες τους, αυτές είναι που με αγγίζουν. Όλοι αυτοί οι θησαυροί που θα ονόμαζε premium κανείς. Ταχυδρόμησέ μας αυτό το καπάκι και θα πάρεις πίσω μια κονκάρδα, ας πούμε. Λατρεύω τα αντικείμενα που παράχθηκαν με σκοπό ένα διαφορετικό εύρος δέσμευσης. Υπήρχε στη Μεγάλη Βρετανία ένα κλαμπ, το 1936 νομίζω ήταν, όπου αν ήσουν μέλος ονομαζόσουν Mickey Mouse Chum. Οι Chums, λοιπόν, είχαν τις δικές τους καρφίτσες, το δικό τους εβδομαδιαίο περιοδικό, τις δικές τους χάρτινες φιγούρες που τις έκοβαν και έφτιαχναν το δικό τους μικρό θέατρο. Τόσο μεγάλο μέρος από αυτές τις δραστηριότητες έχει καταστραφεί. Γιατί είναι πολύ σπάνιο για ένα παιδί που θα πει θέλω αυτό το πράγμα και θα το αποκτήσω, αλλά θα το κρύψω κάπου και δεν θα το αγγίξω για να μην το χαλάσω, και αργότερα κάποιος θα με εκτιμήσει που το κράτησα (γέλια). Έχω βρει όμως ένα set από Mickey Mouse Chum και το λατρεύω. Τα αγαπώ όλα αυτά για το πλαίσιο και την αφήγηση που παρέχουν». Αυτά τα κλαμπ έδωσαν αργότερα ζωή στο τηλεοπτικό Mickey Mouse Club που έκανε πρεμιέρα το 1955, αλλά και στις παγκόσμιες βερσιόν του που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Έτσι έμαθε και η Spatz να λέει την ώρα. Η εκπομπή ξεκινούσε στις 3 το μεσημέρι κι εκείνη έπρεπε να έχει το νου της στο ρολόι και τους δείκτες του. Το παιδικό καστ του Mickey Mouse Club ετοιμάζεται για τα ιδιαίτερα μαθήματά του στο σετ (1955) Ο Disney ήταν ο πρώτος από τους μεγάλους κινηματογραφικούς παραγωγούς που αγκάλιασε την τηλεόραση όταν οι υπόλοιποι τη μάχονταν. Ήταν το νέο μέσο που θα τους στερούσε εισιτήρια. Ή, όπως είχε ο ίδιος εικάσει διστακτικά, θα ήταν το μέσο που θα έβαζε τις δημιουργίες τους σε κάθε σπίτι. Το Mickey Mouse Club εκτός από τα caps επιστράτευσε και ορίτζιναλ τραγούδια, παρτιτούρες για να τα παίζεις μόνος σου και κιθάρες ειδικά σχεδιασμένες για το show. Ως πρώτο τηλεοπτικό στοίχημα της Disney έφερε πίσω ένα μεγάλο συμβόλαιο με τη Mattel για παιχνίδια εμπνευσμένα από την εκπομπή. Δεν ήταν μόνο τα παιδιά όμως που ήθελαν να έχουν κάτι από τον Mickey. Ο Disney ήθελε ο χαρακτήρας του να αγγίζεις τους πάντες, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Εμπορικά βοήθησαν από νωρίς σε αυτό τεράστιοι παίκτες όπως Macy’s, Cartier, Levi’s και Coca Cola. Brands που επέτρεπαν στους ενήλικες πελάτες τους να τα βρουν με το παιδί μέσα τους. «Ήταν εύκολο για τις μάρκες αυτές να ενσωματώσουν τον Mickey στα προϊόντα τους, γιατί τον αγαπούσαν πάντα και οι μεγάλοι», τόνισε η Spatz. «Μάλλον γιατί δεν άλλαξε ποτέ. Αυτή η σταθερότητα, η γνώση, η παρηγοριά κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γιατί. Κάθε γενιά έχει μια σύνδεση με τον Mickey που φτιάχτηκε όσο μεγάλωνε. Έχεις την ίδια που έχουν και οι υπόλοιποι της γενιάς σου, αλλά μπορείς να βρεις τη γοητεία και στον Mickey κάποιας άλλης γενιάς». Πριν από τα περισσότερα απ’ τα παραπάνω όμως, είχε προηγηθεί ένα παλαβό στοίχημα που, χωρίς εύκολες υπερβολές, θα άλλαζε το σινεμά και το marketing τελείως και για πάντα. Μέχρι το 1937, το επιχειρηματικό μοντέλο έλεγε πως έβγαζες την ταινία σου και αν πήγαινε καλά, τότε έβγαζες και κάποια προϊόντα στα ράφια για να ενισχύσουν τον κουμπαρά. Βέβαια μέχρι το 1937, δεν υπήρχαν και μεγάλου μήκους ταινίες animation. Σύντομα η ‘Χιονάτη’ θα γελούσε χαρακτηριστικά για όλα αυτά. Όταν ο Disney ανακοίνωσε την παραγωγή της στους New York Times το 1934, το εγχείρημά του θα μετονομαζόταν στους κύκλους της βιομηχανίας σε ‘παράνοια του Disney’. Ποιος θα έφτιαχνε μεγάλου μήκους ταινία με σχεδιάκια και ζωγραφιές; Και ποιος γνωστικός άνθρωπος θα φανταζόταν πως κάτι τέτοιο θα πετύχαινε; Ο Walt αντιστάθηκε στον αδερφό και τη σύζυγό του που προσπαθούσαν να τον πείσουν να μην το προχωρήσει και έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να χρηματοδοτήσει την ταινία. Το αρχικό εκτιμώμενο κόστος των 250.000 δολαρίων - που ήταν ήδη 10 φορές μεγαλύτερο από το μπάτζετ του μέσου short στα ‘Silly Symphonies’ - τελικά εκτινάχθηκε στο αδιανόητο για την εποχή κόστος του 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων. Η ‘Χιονάτη’ θα έφερνε τελικά πίσω τέσσερις φορές τα έσοδα της αμέσως μεγαλύτερης live action ταινίας της χρονιάς (Maytime, Robert Z. Leonard). Θα γινόταν επίσης η πιο επιτυχημένη ταινία με ήχο, λατρεία όλων των κριτικών, και νικήτρια ενός τιμητικού Όσκαρ ως ‘καινοτομία που γοήτευσε εκατομμύρια θεατές εγκαινιάζοντας ένα νέο πεδίο στην ψυχαγωγία’. O Walt Disney στο εξώφυλλο του TIME με έναν χαμογελαστό Γκρινιάρη Η εκρηκτική της πορεία πυροδότησε την ολοκλήρωση της παραγωγής του ‘Πινόκιο’ και της ‘Φαντασίας’, αλλά και την έναρξη της παραγωγής των ‘Dumbo’, ‘Bambi’, ‘Alice in Wonderland’ και ‘Peter Pan’. Το μαγικό της χέρι όμως είχε φτάσει στα καταστήματα πριν την πρεμιέρα της. «Ο Kaymen αποφάσισε να βάλει εμπόρευμα στα ράφια πριν τη ‘Χιονάτη’. Ένα από τα πιο συλλεκτικά υλικά της ταινίας είναι τα αγαλματίδια των Επτά Νάνων που έφτιαξε η Seiberling Company, μια εταιρεία που έκανε κυρίως λάστιχα αυτοκινήτων. Οι Νάνοι ήταν ζωγραφισμένοι στο χέρι, φτιαγμένοι από γύψο με έγχυση καουτσούκ. Οι ζωγραφιές που θα δίνονταν ως παραδείγματα στη Seiberling φτιάχτηκαν από τον Sowell. Αλλά δεν μπορούσε να βρει καλή φωτογραφία του Γκρινιάρη. Προσπάθησε να τον κάνει όσο καλύτερα μπορούσε, αλλά η ταινία δεν είχε βγει ακόμη και του είχαν δώσει μόνο κάποια stills. Έφτιαξε κάποια mock-ups και όταν πέρασε ο Walt για επίσκεψη, είδε τι είχε φτιάξει και πρόσεξε ότι ο Γκρινιάρης χαμογελούσε. Ρώτησε τι στο καλό συμβαίνει και ο Sowell του ζήτησε συγνώμη, απλά δεν είχε το σωστό artwork. Μήνες αργότερα επισκέφθηκε τον Walt και έφερε τα επτά κουκλάκια με ένα σημείωμα που έλεγε: ‘Συγνώμη που είναι έτσι ο Γκρινιάρης, αλλά σκέφτηκα ότι ίσως τον θες. Τον έχω διορθώσει τώρα’. Κάποια στιγμή χάζευα το εξώφυλλο του Walt στο περιοδικό TIME αγκαλιά με τους Νάνους και αν το κοιτάξεις από πολύ κοντά, θα δεις ότι ο Γκρινιάρης χαμογελάει. Τον ήθελε κι αυτόν στη φωτογραφία. Το επίτευγμα όμως ήταν η προώθηση προϊόντων πριν την ταινία. Το χτίσιμο της αναμονής, του hype, του awareness. Αυτό άλλαξε εντελώς τη βιομηχανία». Η ‘Χιονάτη’ έδωσε στους Disney τη δυνατότητα να αγοράσουν μια τεράστια έκταση στο Burbank όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα η εταιρεία. Στην ανακαίνιση του 1985, το κεντρικό κτίριο ονομάστηκε Team Disney και σχεδιάστηκε προς τιμήν της ταινίας, υπό την επίβλεψη του John Hench. Από τότε οι Επτά Νάνοι κρατούν όρθιο το στούντιο. Ο John Hench ήταν animator, σχεδιαστής, γραφιάς, δάσκαλος των μικρότερων εικονογράφων της εταιρείας και στην πορεία αντιπρόεδρος του Imagineering (δημιουργία, σχεδιασμός, κατασκευή των πάρκων). Ως μαθητής του Disney ακολουθούσε τη συμβουλή του μέντορά του και επισκεπτόταν τα πάρκα δυο φορές τον μήνα. Έμπαινε από τη μπροστινή πόρτα, παρίστανε τον επισκέπτη, καθόταν στις ουρές και παρατηρούσε τους υπόλοιπους. Όταν γυρνούσε στο γραφείο του είχε πάντα ένα τετράδιο γεμάτο σημειώσεις. «Δες πώς αντιδρά ο κόσμος στη δουλειά που έχεις κάνει», του έλεγε ο Disney και μέχρι τον θάνατό του ο Hench δεν είχε σταματήσει στιγμή. Στην πορεία έγινε και επίσημος ζωγράφος των πορτρέτων του Mickey στις επετείους του χαρακτήρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Disney διάλεγε κάποιον αγαπημένο του για να εμπιστευτεί τον Mickey. Λίγα χρόνια νωρίτερα - και αφού είχε αποδείξει τις δυνάμεις του με το animation των Επτά Νάνων - το φρέσκο, φυσικό ταλέντο του Fred Moore είχε αναλάβει να επανασχεδιάσει το τρωκτικό που τα ξεκίνησε όλα. Ο δικός του Mickey των ‘30s απέκτησε τη ρευστότητα και την κίνηση που αντιπροσωπεύει και σήμερα την ουσία του animation. Έπειτα ο Floyd Gottfredson, ο άνθρωπος πίσω από τα κόμικ της Disney, θα γινόταν ο αφανής ήρωας που θα διατηρούσε αναλλοίωτη την προσωπικότητά του ποντικού στο χαρτί όταν στην οθόνη έχανε σιγά-σιγά τη νοστιμάδα του. Ο Mickey είχε αποκτήσει τους δικούς του Avengers. Και ως υπερήρωας μπορούσε να σώσει και ζωές καμιά φορά. «Ο John Hench μου είχε πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που του είχε πει ο Walt», θυμήθηκε η Cline. «Υπήρχε ένας άνδρας, ο Dr. Tom Dooley (Thomas Anthony Dooley III), γιατρός και φιλάνθρωπος. Πήγαινε στις ζούγκλες της Ινδοκίνας και εμβολίαζε τα παιδιά εκεί για βαριές ασθένειες. Του ήταν πάρα πολύ δύσκολο όμως να πείσει τα παιδιά αυτά να βγουν από τους ποταμούς και την πυκνή βλάστηση. Ήταν φοβισμένα. Δεν είχαν ξαναδεί κάποιο μεγάλο, λευκό καράβι με έναν κόκκινο σταυρό πάνω σαν του Ερυθρού Σταυρού. Και δεν ήξερε τι να κάνει. Ήθελε να τα βγάλει έξω αλλά ήταν κατατρομαγμένα. Οπότε έγραψε στον Walt και του ζήτησε την άδεια να βάλει το πρόσωπο του Mickey στα πλαϊνά του πλοίου. Ο Walt, φυσικά, είπε ναι. Ο Dooley του είπε αργότερα πως όταν τα πλοία έφταναν σε απόμερες περιοχές που κανείς δεν είχε δει τον Mickey Mouse, τα παιδιά ερχόντουσαν τρέχοντας. Ήθελαν να δουν τον Mickey και να βρεθούν κοντά του. Οπότε δεν μιλάμε απλά για την αναγνωρισιμότητα ενός brand - και εδώ μιλάμε για ένα από τα πιο αναγνωρισμένα brands στον κόσμο. O Mickey είναι έμφυτα ελκυστικός. Από το μικρότερο παιδί που τον ψάχνει στα πάρκα μας, μέχρι εκείνα τα παιδιά που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους πλοίο». Ο Mickey έγινε από νωρίς σύντροφος των παιδιών Όταν πλησιάζοντας στα ‘50s η λογοκρισία και η γιγαντιαία δημοτικότητά του ανέβασαν τον Mickey στο βάθρο του συμβόλου, ο Disney απογοητευόταν όταν δεν μπορούσε να του βρει πια ιστορίες που θα τον τσαλάκωναν λίγο παραπάνω. Πέρα από οτιδήποτε άλλο που μπορεί να αντιπροσώπευε για τους θεατές, για τον ίδιο συμβόλιζε την ανεξαρτησία. Τον είχε βρει στο χειρότερο σημείο της καριέρας του και του έδωσε τα εργαλεία για να φτιάξει μια αυτοκρατορία. Η ευγνωμοσύνη του αποτυπώθηκε καλύτερα στην έκδοση του περιοδικού Modern Screen το 1948, σε ένα άρθρο του με τίτλο ‘Τι Σημαίνει για Μένα ο Mickey’. Για μας θα είναι ο ιδανικός επίλογος: «Γεννημένος από τις ανάγκες μας, ο μικρός φίλος μας απελευθέρωσε από τις πιο άμεσες ανησυχίες μας και μας παρείχε τα μέσα για να διευρύνουμε τον οργανισμό μας στις σημερινές του διαστάσεις και να επεκτείνουμε το μέσο του animation σε νέα επίπεδα ψυχαγωγίας [...] Εξαρχής τον είχα συλλάβει ως μια ξεχωριστή μονάδα, όχι απλά ένα καρτούν για κωμικές ρουτίνες. Τον κράτησα μακριά από τους συνηθισμένους συμβολισμούς και καταστάσεις. Τον εκθέσαμε σε κοντινά πλάνα. Αντί να χρησιμοποιήσουμε την ταχύτητα που ήταν τότε στη μόδα, δεν φοβηθήκαμε να ρίξουμε τους ρυθμούς και να τον αφήσουμε να δείξει συναίσθημα. Ο Mickey έφτασε σύντομα σε στάδιο όπου έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όσα τον αφήναμε να κάνει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αρουραίος. Ήταν ήρωας στα μάτια του κόσμου και ειδικά των παιδιών [...]. Όπως είναι φυσικό, είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη διαρκή δημοτικότητά του, εδώ και στο εξωτερικό. Με την εκτίμηση που έχει κερδίσει ως όνομα στην ψυχαγωγία, σε νέους και μεγαλύτερους. Με τις τιμές που έφερε στο στούντιό μας. Με την υψηλότατη φιλοφρόνηση που του απονεμήθηκε όταν το όνομά του επιλέχθηκε ως κωδικός για την επιδρομή στη Γαλλία και με την επιλογή του ως έμβλημα σε τόσα μαχητικά στη διάρκεια του πολέμου. Αυτοί είναι φόροι τιμής που δεν περιγράφονται με λόγια [...] Ο Mickey ήταν το παιδί θαύμα του στούντιο και το κατοικίδιό μας. Και του φερθήκαμε ανάλογα [...] Μιλάει ακόμα με τη δική μου φωνή, όπως έκανε εξαρχής [...] Καμιά φορά εκπλήσσομαι ακόμα με όσα ειπώνονται για τον τρομερό μας Mickey, που δεν ήταν ποτέ πραγματικά ένα ποντίκι, ποτέ του όμως και άνθρωπος - πάντα όμως ανθρώπινος. Ψυχαναλυτές τον εξέτασαν. Σοφοί τον επεξεργάστηκαν. Αρθρογράφοι έσπασαν πλάκα μαζί του. Θαυμαστές τον χαιρέτιζαν. Η Κοινωνία των Εθνών του έδωσε μετάλλιο ως σύμβολο παγκόσμιας καλής θελήσεως. Ο Hitler τον μίσησε και απαγόρευσε εκκωφαντικά στους ανθρώπους του να φορούν την καρφίτσα του στο πέτο τους αντί της σβάστικας. Αλλά εμείς το μόνο που θέλαμε γι’ αυτόν ήταν να κάνει τον κόσμο παντού να γελάσει με αυτόν και μαζί του [...] Νιώθω μεγάλη νοσταλγία μέσα σε αυτές μου τις σκέψεις [...] Η ζωή και οι εκστρατείες του είναι πολύ στενά δεμένες με την προσωπική και επαγγελματική ζωή μου. Είναι κατανοητό λοιπόν ότι θα είχα μια συναισθηματική εξάρτηση από αυτήν την προσωπικότητα που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην πορεία της Disney Productions και που έχει ζήσει την αποδοχή τόσο ζεστά ως διασκεδαστικός φίλος οπουδήποτε στον κόσμο έχουν προβληθεί οι ταινίες του [...] Κατά κάποιον τρόπο, δεν ήταν ποτέ του μικρός. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μεγαλώνει ποτέ στα μάτια μας». Το άγαλμα Partners στη Disney Legends Plaza Στον προαύλιο χώρο των γραφείων της Disney, στον γνωστό και ως Legends Plaza, στέκεται επιβλητικά ένα μπρούτζινο άγαλμα που ονομάζεται Partners. Αναπαριστά εύστοχα τον Disney να κρατά το χέρι του Mickey. Τα τέσσερα αντί για πέντε δάχτυλα που έχει ο ποντικός, είχαν ζορίσει τη γλύπτρια όσο το κατασκεύαζε. Τελικά όμως κατάφερε να τα πλέξει με αυτά του δημιουργού του. Ο Walt δεν θα τα άφηνε ποτέ. *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  8. Για βιομηχανία που λατρεύει να αναπολεί τις χρυσές της εποχές, το Χόλιγουντ βιάζεται πολύ να ξεφορτωθεί τα ασημικά του. Με εξαίρεση ελάχιστα κομμάτια που επιβιώνουν είτε σε μουσεία και πριβέ συλλογές, είτε ως επισκέψιμες τουριστικές τοποθεσίες, μετά το πέρας των γυρισμάτων τα κινηματογραφικά σετ υποκύπτουν στην εφήμερη ζωή τους. Και τίποτα δεν μισούν περισσότερο οι σκηνογράφοι από τη στιγμή που πρέπει να αποσύρουν όσα ξόδεψαν ιδρώτα και αμέτρητες εργατοώρες για να δημιουργήσουν. Υπάρχει όμως ένα μέρος στον πλανήτη που δεν θα τους χαλούσε χατίρι. Κάτω από τις αυλές, τα κτίρια και τους δρόμους που διαμορφώνουν τη λιλιπούπολη των γραφείων της Disney στην Καλιφόρνια, υπάρχει ένας λαβύρινθος που φτιάχτηκε για να φιλοξενεί τα υδραυλικά και ηλεκτρικά συστήματα ενός μικρόκοσμου που δεν σβήνει ποτέ τα φώτα. Οι χαμηλοτάβανοι, φιδωτοί διάδρομοί του φωτίζονται από νοσοκομειακές λάμπες. Οι σκουρόχρωμοι τοίχοι του κρύβουν επιμελώς τα κρυφά δωμάτια που τους συνδέουν. Οι σωλήνες που προσγειώνονται απότομα στο κεφάλι σου ολοκληρώνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από τη φαντασία κάποιου σίριαλ κίλερ. Δεν είναι να απορείς δηλαδή που ενίοτε χρησιμοποιείται ακριβώς ως τέτοιο για τις ανάγκες γυρισμάτων. Εκεί, κάτω από το υπεράνω πάσης υποψίας κτίριο του Ink & Painting, πίσω από μια πόρτα σαν όλες τις άλλες, έκρυβε επί δεκαετίες το όπλο του ο Walt Disney. Η ταμπέλα έγραφε Νεκροτομείο. (Credit: Rebloggy/Tumblr) Στο Νεκροτομείο της Disney όμως, η τέχνη δεν πήγε ποτέ για να πεθάνει. «Είμαστε το καταφύγιο όλης της τέχνης του animation που ανήκει στη Disney, από τα 1920s μέχρι και σήμερα. Μιλάμε πραγματικά για τον κρυμμένο θησαυρό της κληρονομιάς του Disney animation», μας ενημέρωσε ο Fox Carney όσο φορούσε τα λευκά του γάντια. Όταν διέκρινε ότι προσπαθούσαμε να μη γελάσουμε, γέλασε πρώτος. Τα γάντια του σε συνδυασμό με το μαύρο κοστούμι του, ήταν αναμφίβολα ταιριαστά με την περίσταση. «Είμαι σαν εργολάβος κηδειών, έτσι;» Fox Carney, Animation Research Library Manager Ο Carney μας υποδέχτηκε στο βασίλειό του με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο πρώτος bona fide σταρ του στούντιο. Χωρίς τον Mickey Mouse η αυτοκρατορία της Disney θα είχε μείνει απλώς ένα μεγαλεπήβολο όραμα στο μυαλό του δημιουργού του. Το τρωκτικό συνέβη όμως, και μαζί του έφερε εκατοντάδες εκατομμύρια έργα animation art που φυλάσσονται μακριά από επισκέψεις και δημοσιότητα. «Ακούγεται κάπως φρικιαστικό, αλλά αυτό το τμήμα λεγόταν Νεκροτομείο τον παλιό καιρό. Οι καλλιτέχνες του στούντιο είδαν την αξία της διατήρησης του υλικού αυτού. Οι νέοι μας artists και όποιος άλλος δουλεύει στην εταιρεία μπορεί να το επισκεφτεί για λόγους εκμάθησης ή έμπνευσης. Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και για λόγους επαναχρησιμοποίησης του art. Έχουμε ζωγραφιές από τον Oswald the Rabbit που προηγήθηκε του Mickey. Έχουμε ακόμα και μερικές ζωγραφιές από τις κωμωδίες ‘Alice’ που έκαναν οι Disney πριν κι από τον Oswald. Είναι τεράστια τιμή να συντηρούμε τέτοιο κληροδότημα». Μιλάμε για όπλο τέτοιας ισχύος που δεν θα μπορούσε να είχε μείνει κρυφό για πολύ. «Αυτή τη στιγμή η Dreamworks και άλλες εταιρείες διατηρούν το artwork τους. Αλλά κάποτε στη Warner Bros. ας πούμε, κάποιος που δεν θα αναφέρω με το όνομά του είχε ρωτήσει πόσο θα κόστιζε η αποθήκευση μιας τέτοιας ποσότητας υλικού. Αποφάσισε τελικά να το ξεφορτωθούν. Νομίζω ήταν στα ‘70s ή νωρίς στα ‘80s. Τώρα μιλάμε για πληροφορίες που ακούς γύρω-γύρω, για θρύλους της βιομηχανίας κατά κάποιον τρόπο. Αλλά ναι, ξεφορτώθηκαν πάρα πολλά. Τα μοναδικά που επιβιώνουν είναι μέρος της περιουσίας μεγάλων καλλιτεχνών που τα πήραν σπίτι τους». Ο Walt Disney μας υποδέχεται στο Νεκροτομείο μέσα από τη τηλεοπτική σειρά ‘Disneyland’ το 1957 Το σεντούκι του Carney μετράει 65 εκατομμύρια χειροπιαστά κομμάτια - σκετς, storyboards, animation concepts, μακέτες, γλυπτά, test paints, μαριονέτες και set pieces. Μέχρι και γυάλινες επιφάνειες που χρησιμοποιούνταν κάποτε στη multiplane camera - μια καινοτομία του Ub Iwerks, συνδημιουργού του Mickey, συνεργάτη και καλύτερου φίλου του Walt Disney, που κατάφερε να εξασφαλίσει το βάθος και την προοπτική ενός tracking shot στο animation. Αυτά χώρια από τα δεκάδες εκατομμύρια κομμάτια που αποκτώνται ετησίως μέσω του τμήματος του σημερινού animation της Disney και της Pixar. Συνολικά μιλάμε για μια συλλογή άνω των 100 εκατομμυρίων κομματιών που κάθε χρόνο γιγαντώνεται. Δεν θα είχε επιβιώσει όμως στο σύνολο και στην ποιότητά της, αν δεν είχε μεσολαβήσει μια δραστική αλλαγή στις αρχές των ‘90s. Η πρόσληψη του Carney - που ως τελειόφοιτος με πτυχίο film production βρέθηκε να κάνει pitch μια ιδέα για την τηλεοπτική Άριελ στη Disney - συνοδεύτηκε με τη μεταφορά του Νεκροτομείου εκτός του γκροτέσκ υπογείου. Εκείνη την εποχή και για όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, οι εργαζόμενοι της Disney μπορούσαν απλά να περάσουν από το Νεκροτομείο και να δανειστούν όποιο art θα τους ήταν χρήσιμο για το πρότζεκτ τους. Τα προστατευτικά γάντια δεν ήταν καν φευγαλέα σκέψη. Το υλικό πήγαινε από χέρι σε χέρι, παραχωνόταν σε συρτάρια, γινόταν ένα με βουνά από φρέσκο art, και κιτρίνιζε κάτω από τα άγρυπνα φώτα των animators. Κάθε κόκκος αστερόσκονης στη ‘Σταχτοπούτα’ έμπαινε σε ξεχωριστό καρέ για να δημιουργηθεί το εφέ της σταδιακής λάμψης Στην ίδια κίτρινη απόχρωση περίπου κινήθηκε και ο ίδιος ο Carney όταν μας περιέγραφε την πρότερη κατάσταση και διαχείριση της συλλογής. Με κάθε ανάμνηση που μοιραζόταν, οι φλέβες στο μέτωπό του προετοίμαζαν κάποια επικείμενη συμφόρηση. «Όσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιείς ότι όσο πιο πολλοί άνθρωποι χειρίζονται το art, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να καταστραφεί. Η αποστολή μας εδώ είναι να το διατηρήσουμε όσο καλύτερα γίνεται και ταυτόχρονα να το κρατάμε προσβάσιμο. Οπότε τα τελευταία 20 με 25 χρόνια το διαχειριζόμαστε σε στάνταρντ μουσείου. Αυτή τη στιγμή φοράω βαμβακερά γάντια για παράδειγμα, ενώ για άλλου τύπου κομμάτια πρέπει να φοράω λαστιχένια γάντια χωρίς λάτεξ γιατί ακόμα και το βαμβάκι μπορεί να τα ενοχλήσει. Ψηφιοποιούμε τη συλλογή ώστε να μπορεί κανείς να απευθυνθεί στα ψηφιακά αρχεία. Τη σκανάρουμε, τη σταθεροποιούμε και δημιουργούμε και το εφέ του ξεφυλλίσματος για να μη χρειάζεται να την πιάνουν συνεχώς οι artists μας». Η Disneyland ανοίγει για πρώτη φορά και οι επισκέπτες τρέχουν προς τις πύλες. Όσοι ήθελαν μπορούσαν να αγοράσουν σελιλόιντ των ταινιών έναντι 1,5 δολαρίου. Λίγα ακόμα χρόνια από τη ζωή του έχασε και όταν αναλογίστηκε τα κενά της συλλογής. «Μέχρι και ο Walt συνήθιζε να δωρίζει artwork. Αν μπορούσα θα του έλεγα, Walt! Άνθρωπέ μου, μην τα χαρίζεις! Ή στα εγκαίνια της Disneyland το ‘55 ας πούμε, μπορούσες να αγοράσεις ένα κομμάτι σελιλόιντ για 1,5 δολάριο. Άλλες φορές μιλάμε για πράγματα που απλώς καταστράφηκαν. Ακούμε ιστορίες για σωλήνες που έσταζαν στο υπόγειο από το κτίριο του Ink & Painting. Τι να τα κάνουμε τώρα που βράχηκαν, σκέφτονταν. Και τα πετούσαν. Κάποιες φορές όμως μπορεί να δουλεύουμε σε κάποιο πρότζεκτ και να ψάχνουμε για κάτι συγκεκριμένο, αλλά να βρίσκουμε κάτι άλλο που μας εκπλήσσει και δεν ξέραμε καν ότι είχαμε. Δεχόμαστε και τηλεφωνήματα για artwork που ανακαλύφθηκε κάπου και, παρότι θα θέλαμε πολύ να μας κάνουν δωρεές, κατανοούμε απολύτως το γεγονός ότι οι περισσότεροι περιμένουν χρήματα ως αντάλλαγμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε και δωρεές. Έξι περίπου χρόνια πριν, μας ήρθε ένα πακέτο. Χωρίς διεύθυνση. Μέσα υπήρχαν πράγματα από τη ‘Χιονάτη’, μέχρι κομμάτια παραγωγής του ‘Winnie the Pooh’ στα ‘60s. Θεέ μου, σκεφτήκαμε, από πού ήρθαν αυτά; Και τι είναι αυτά; Γιατί έπρεπε να επιβεβαιώσουμε ότι ήταν δικά μας. Ήταν όλα αυθεντικά. Δεν μάθαμε ποτέ ποιος τα έστειλε». Τώρα πια, βέβαια, το Νεκροτομείο δεν χρειάζεται να ανησυχεί για σωλήνες. Οι εγκαταστάσεις του έχουν μεταφερθεί στον κόσμο των θνητών. Συγκεκριμένα στο πρώην animation studio που δημιουργήθηκε η ‘Μικρή Γοργόνα’. Στο φωτεινό lobby του χώρου βρίσκεις το πιάνο όπου έγραφαν τα τραγούδια τους συχνά οι Αδελφοί Sherman, την Αλίκη ζωγραφισμένη στον τοίχο να πέφτει ξανά και ξανά στη Χώρα των Θαυμάτων, διάφορα αντίγραφα από ορίτζιναλ artwork κρεμασμένα, και το γεμάτο σκαλισμένες σημειώσεις και ζωγραφιές γραφείο του Pres Romanillos σε προνομιακή θέση. Ο Romanillos έχασε τη μάχη του με τη λευχαιμία μόλις στα 47 του, αλλά ως τότε είχε προλάβει να δώσει πνοή ως animator σε χαρακτήρες των ‘Pocahontas’, ‘Η Παναγία των Παρισίων’, ‘Mulan’ και ‘Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος’. Και να αφήσει επίσης πίσω του σκαλισμένη μία συμβουλή. «Το ζητούμενο δεν είναι οι όμορφες ζωγραφιές. Είναι οι δυνατές ιδέες. Οι δυνατές ιδέες γίνονται δυνατές ζωγραφιές». Priscillano ‘Pres’ Antonio Romanillos (1963-2010) Στο κτίριο όπου φιλοξενούνται τα 11 θησαυροφυλάκια του Νεκροτομείου, το προσωπικό συντηρεί τη συλλογή, ταξιδεύει μαζί της σε όλη την υδρόγειο για παγκόσμιες εκθέσεις (εκτός από τις αμερικανικές εκθέσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή με αφιέρωμα στον Mickey Mouse, έτρεξαν φέτος εκθέσεις σε Ισπανία και Ιαπωνία), εξυπηρετεί όσους χρειάζονται βοήθεια με την έρευνά τους και ψηφιοποιεί τα αρχεία. Σε μια πολύ καλή τους ημέρα, οι φωτογράφοι του τμήματος φωτογραφίζουν 1.000 περίπου κομμάτια πριν τα στείλουν για ψηφιοποίηση - 400 αν μιλάμε για τα κατά κανόνα μεγαλύτερα backgrounds και storyboards. Τα τελευταία 9 χρόνια έχουν ψηφιοποιηθεί περίπου 1,2 εκατομμύρια art pieces. Δεν χρειάζεται κανείς μαντικές ιδιότητες για να προβλέψει ότι έχουν πολύ, μα πολύ μέλλον μπροστά τους. Πριν τον ερχομό του Carney όμως, είχε γίνει ακόμα μία επίσημη αλλαγή. Αντίο Νεκροτομείο, καλώς ήρθες Animation Research Library. «Στα ‘70s αλλάξαμε ονομασία. Αρέσει στον Don Hahn, τον παραγωγό της ‘Πεντάμορφης’ και του ‘Lion King’, να παίρνει τα εύσημα για το καινούριο όνομα - το Animation Research Library (ARL). Μία από τις πρώτες του δουλειές ήταν στο Νεκροτομείο, οπότε έπρεπε κάπως να εξηγήσει στην οικογένειά του τι ακριβώς κάνει χωρίς να ακούγεται τόσο ανατριχιαστικό. Τον ρωτούσαν, πού δουλεύεις; Δουλεύω σε ένα μέρος, έλεγε, που μοιάζει με βιβλιοθήκη για ανθρώπους που κάνουν έρευνα για animation. Εμείς όμως έχουμε βρει έγγραφα από τα ‘50s όπου υπήρχε ο όρος και αναφερόταν κυρίως στη δημιουργία καινούριου animation για τηλεοπτικές σειρές». Τώρα, οι πιο προσωπικές υποθέσεις του Carney με τη Disney είναι το ‘Βιβλίο της Ζούγκλας’ - η πρώτη ταινία που θυμάται να βλέπει - και η ‘Mary Poppins’. Τον Μόγλη τον είδε σε drive-in γιατί τον έσυραν μαζί οι γονείς του που, ως φαν του swing, ήθελαν να ακούσουν τον Louis Prima. Τη Mary την εκτίμησε λίγο αργότερα, όταν κατάλαβε ότι η ιστορία της δεν αφορούσε τη σωτηρία των παιδιών αλλά του πατέρα τους. Μετά την πρόσληψή του όμως, και παρότι έπεσε πάνω στην επαναφορά του εισπρακτικού θριάμβου του στούντιο, δεν ήταν ούτε οι αγαπημένες του ταινίες, ούτε η πιο πρόσφατη ιστορία της Disney που τον έριξε στο ψάξιμο στη βιβλιοθήκη. Η περιέργειά του τον οδήγησε πολύ πιο πίσω. Όταν λίγο αργότερα θα μας οδηγούσε σε δύο από τα θησαυροφυλάκια της ARL, όσο πλησίαζε τους μοχλούς που θα ίδρωνε για να γυρίσει, το βήμα του ελάφραινε. «Ο Einstein λέει πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στον χρόνο», μας είπε προετοιμάζοντας τη μικρή του παράσταση που έχει σπάνια την ευκαιρία να δώσει σε επισκέπτες εκτός Disney. «Εγώ μπορώ να το κάνω γυρνώντας απλά έναν μοχλό». «Όταν πρωτοήρθα άρχιζα να σκαλίζω τα backgrounds των shorts που είχαν γίνει στα 1950s. Τα κοιτούσα και σχεδόν φωσφόριζαν. Ήταν τόσο στυλιζαρισμένα. Όπως στο ‘Pigs Is Pigs’, ας πούμε. Αν ποτέ δείτε αυτό το short, είναι ουσιαστικά ένα κατηγορητήριο κατά της εταιρικής κουλτούρας. Αυτή προσπαθεί να αποφασίσει αν τα ινδικά χοιρίδια είναι γουρούνια ή απλώς κατοικίδια, λίγο πριν κάποια μεταφερθούν με τρένο. Από την απόφαση αυτή θα εξαρτηθεί η χρέωση που θα επιβάλλει ο υπάλληλος της σιδηροδρομικής γραμμής. Μέχρι να αποφασίσουν όμως, τα χοιρίδια έχουν πολλαπλασιαστεί σε κάποιες χιλιάδες. Έχεις συνηθίσει τόσο πολύ το στιλ της ‘Χιονάτης’, αυτό το παραμυθένιο στιλ, που σκέφτεσαι… η Disney το έκανε αυτό; Είναι η ίδια εταιρεία που έκανε το ‘Πινόκιο’. Ανοίγει το μυαλό σου κατά κάποιον τρόπο. Και την εποχή εκείνη που δεν υπήρχαν DVD και Blu-ray το χρώμα δεν περνούσε σωστά στο VHS. Ήταν όλα κοκκώδη και επίπεδα. Οπότε αυτό έκανα στην αρχή, τριγυρνούσα στα θησαυροφυλάκια, άνοιγα backgrounds και έμενα με το στόμα ανοιχτό». Πράγματι τίποτα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη μεγαλοπρέπεια που έχει από κοντά ακόμα και του μικρότερο κομμάτι artwork. Απόδειξη οι κομμένες ανάσες που ακούστηκαν όταν ξετύλιξε ένα background του ‘Πινόκιο’ με το εργαστήριο του Τζεπέτο. Βρισκόμασταν στο Θησαυροφυλάκιο 11. Εκεί όπου φυλάσσεται στους 15°C το υλικό των ταινιών που δημιουργήθηκαν από το 1937 έως το 1967 - από τη ‘Χιονάτη’ μέχρι το ‘Βιβλίο της Ζούγκλας’. Όσο δηλαδή ήταν ακόμη ζωντανός ο Disney. Ο χώρος ονομάζεται εναλλακτικά και Walt’s Vault. Η μορφή του μεγάλου αφεντικού ορθώνεται χάρτινη πίσω από την πόρτα. Το βλέμμα του είναι αυστηρό και το δάχτυλό του προτάσσεται επιτακτικά προς το μέρος σου. Μοιάζει να σε προειδοποιεί. Κάνε πως του ανακατεύεις τα χαρτιά. Χάθηκες. O Carney τακτοποίησε τον ‘Πινόκιο’ και μας έβγαλε προσεκτικά μια ορίτζιναλ ζωγραφιά της ‘Χιονάτης’. Κάθε κομμάτι καταχωρείται με την ταυτότητα παραγωγής του και την περιγραφή της αντίστοιχης σκηνής. Εάν λοιπόν κάποιος αναζητά τη Χιονάτη να ρωτά διστακτικά ‘maybe you know where I can stay?’, το προσωπικό θα βρει αυτήν ακριβώς τη σκηνή χωρίς να ταλαιπωρήσει τα αρχεία. “Maybe you know where I can stay?” Κάπου εκεί δοκίμασα να ζητήσω να δούμε κάποιο από τα backgrounds της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’. Ήταν η μοναδική ταινία που θυμάμαι να πατάω pause, συγκεκριμένα για να χαζέψω το περιβάλλον της. Το κοκκώδες, επίπεδο έστω, περιβάλλον που μου εξασφάλιζε η βιντεοκασέτα. Αφού μου είπε ότι θα ήθελε πολύ να υπήρχε αρκετός χρόνος για κάτι τέτοιο και έκανε μερικά βήματα προς τον διπλανό διάδρομο, γύρισε πίσω. ‘What the hell, θα στο δείξω!’. Σύντομα σήκωνε ένα τεράστιο background από τις σκηνές στο δάσος. «Έχουν δοκιμαστεί τόσα διαφορετικά αισθητικά στιλ στη Disney. Όταν μιλάς για τη ‘Χιονάτη’ ή το ‘Πινόκιο’, σκέφτεσαι παραμύθι. Όταν μιλάς για την ‘Αλίκη’ ή τον ‘Πίτερ Παν’, σκέφτεσαι χαρούμενη, καρτουνίστικη εικονογράφηση. Όταν μιλάς για την ‘Ωραία Κοιμωμένη’, σκέφτεσαι πολύπλοκες, περίτεχνες εικονογραφήσεις επηρεασμένες από πομπώδεις ταπετσαρίες και περσική τέχνη. Ένα μέσο background έπαιρνε περίπου 2 μέρες για να φτιαχτεί. Της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’ πήραν 10 μέρες το καθένα». Όταν το στούντιο έλαβε ανάμικτες κριτικές για το ‘Πίτερ Παν’ και το ‘Η Λαίδη και ο Αλήτης’, ο Disney σκέφτηκε ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει στα princess movies. Κατέληξε στο γνωστό κλασικό παραμύθι με την ελπίδα ότι το αδράχτι του θα υπνώτιζε τους θεατές όσο και την ηρωίδα του. Σε αυτό όμως θα έπαιζε ρόλο και μια διαφορετική αισθητική προσέγγιση.Σε εκείνη τη φάση ήξερε ότι θα απομακρυνόταν από τις Rococo επιρροές της ‘Σταχτοπούτας’, η αρχική ιδέα όμως ήρθε από τον John Hench. Ο Hench, animator, imagineer και μακροβιότερος υπάλληλος του στούντιο ως τον θάνατό του το 2004, τα ‘χασε μπροστά στις Unicorn Tapestries του Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης και αγόρασε αντίγραφά τους για να τις παρουσιάσει στον Disney. Είχαν μόλις βρει το στιλ της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’. Τη σκυτάλη από τον Hench θα έπαιρνε ο Eywind Eale, καλλιτέχνης του στούντιο με επιβλητικές επιρροές από τις γκόθικ και μεσαιωνικές τέχνες. Για την ‘Ωραία Κοιμωμένη’ συγκεκριμένα, εμπνεύστηκε από την Ιταλική Αναγέννηση, την περσική τέχνη και διάφορα ιαπωνικά prints. Όλοι οι καλλιτέχνες που θα δούλευαν στα backgrounds της ταινίας εκπαιδεύτηκαν από τον Eale και υιοθέτησαν το στιλ του. Η έμφασή του στα backgrounds ήταν τέτοια που τελικά οδήγησε σε δημιουργικές διαφορές με τον σκηνοθέτη, Clyde Geronimi, και στην αποχώρηση του Eale από το πρότζεκτ. Ο Geronimi ένιωθε ότι τα backgrounds των σκηνών είχαν αρχίσει να γίνονται πιο σημαντικά κι από το animation. Ήταν φανταστικά, αλλά ποιος θα τα κοιτούσε; ‘Εγώ από τη βιντεοκασέτα μου’, θα μπορούσε να λέει μία σχετική απάντηση. Μόνο που σε αντίθεση με τον Carney εγώ δεν διαθέτω χρονομηχανή. Original painting της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’, Eywind Eale Μετά την απομάκρυνση του Eale η μεσαιωνική διάσταση των backgrounds μαλάκωσε, χωρίς όμως να χάσει την ευδιάκριτη λάμψη της. Η ταινία θα έπαιρνε εννέα χρόνια να τελειώσει. «Η ποσότητα του art που έχουμε από κάθε ταινία - και συνήθως μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες κομμάτια ανά ταινία- εξαρτάται από το ίδιο το φιλμ και το πόσο πολύπλοκο είναι. Ο ‘Dumbo’ ας πούμε έγινε μέσα σε 18 μήνες. Χρειάστηκε να κάνουν κάτι γρήγορα και φθηνά γιατί η ‘Fantasia’ και ο ‘Πινόκιο’ δεν είχαν φέρει χρήματα πίσω. Αλλά ταινίες όπως η ‘Ωραία Κοιμωμένη’ μπορεί να πάρουν 7, 8, 9 χρόνια. Κάποιες δεν κυκλοφορούν και ποτέ. Έχουμε συλλογές από ταινίες που δεν προχώρησαν ποτέ στην παραγωγή. Τις δούλεψαν αλλά δεν ένιωσαν πως έβγαινε το πράγμα και τις έβαλαν στο συρτάρι. Εάν κάποιος θέλει ποτέ να το ξανασκεφτεί, εμείς είμαστε εδώ». O Richard Anthony δουλεύει πάνω στα backgrounds του ‘Bambi’ με ελαιοχρώματα Δεν είναι ανεδαφική ως προοπτική η τελευταία. Μια τέτοια παρατημένη, άλλωστε, ταινία είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνη για τη δεύτερη νιότη του στούντιο. Την Αναγέννηση της Disney. «Η ‘Μικρή Γοργόνα’ ξεκίνησε ως κόνσεπτ το 1938 ως μέρος ενός πακέτου live action/animation που είχε κλείσει το στούντιο για μια βιογραφία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το 1940 ο Kay Nielsen (σημείωση: Δανός illustrator, διάσημος στις αρχές του 20ου αιώνα) έκανε κάποια σκετς γι’ αυτήν, αλλά τα έβαλαν στο ράφι. Τα έβγαλαν το 1956, τα έστησαν σε boards, τα ξαναέβαλαν πίσω στο ράφι. Κάποια στιγμή νωρίς στη δεκαετία του ‘80, ο Ron Clements χάζευε σε ένα βιβλιοπωλείο και έπεσε πάνω σε μια συλλογή παραμυθιών του Άντερσεν. Την ξεφύλλισε, την αγόρασε και σκέφτηκε, κάτσε, γιατί δεν κάνουμε κάτι σχετικό; Η δική του εκδοχή βέβαια, ήταν μια καθολικού ενδιαφέροντος οικογενειακή ιστορία, μια ιστορία πατέρα-κόρης. Και έδεσε. Μέλη της ομάδας των εφέ από την παραγωγή επισκέφτηκαν τη βιβλιοθήκη και μελέτησαν τα σκετς του Kay Nielsen από τη σκηνή της καταιγίδας. Τα σκετς αυτά επηρέασαν τρομερά την τελική σεκάνς της ταινίας. Κάτι που ζωγράφισε κάποιος το ‘40 δηλαδή, έφτασε να εμπνεύσει κάποιους άλλους 40 χρόνια μετά. Γι’ αυτό κρατάμε το artwork. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης». Concept art, The Little Mermaid, Kay Nielsen (1940) Περνώντας στο Θησαυροφυλάκιο 5, ο Carney αστειεύτηκε ότι είναι ο μοναδικός χώρος του Νεκροτομείου όπου επιτρέπει τη μούχλα. Αναφέρεται στα γύψινα καλούπια που μας περιτριγυρίζουν. Όσο σκύβουμε για να δούμε την Άριελ και τον Έρικ να μας κοιτούν παιχνιδιάρικα, ο ενήλικος Σίμπα στο επάνω ράφι αιφνιδιάζεται και ετοιμάζεται να επιτεθεί. Και σήμερα θα βρεις καλούπια πάνω στα γραφεία των animators. Τους βοηθούν να αποδώσουν μια πιο σωματική διάσταση στους χαρακτήρες τους. Στα 95 χρόνια του, το στούντιο έχει προσλάβει πολλούς γλύπτες. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, οι δουλειές τους έδιναν πέρα από έμπνευση και πρακτικές λύσεις. Για παράδειγμα, ανάμεσα στα μοντέλα του θησαυροφυλακίου, μπορείς να εντοπίσεις τη βάρκα της Madam Medusa από το ‘Μπερνάρ και Μπιάνκα’ (1977). Κατά την παραγωγή της ταινίας, οι animators την έσυραν σε πραγματικό νερό και την αποτύπωσαν σε υψηλής αντίθεσης φιλμ για να μπορέσουν αργότερα να εκτυπώσουν τα καρέ και να τα μεταφέρουν στο σελιλόιντ. Είχαν βρει έναν τεχνικό τρόπο να απεικονίζουν κατασκευές πριν την εποχή του digital animation. «Ζούμε στον κόσμο του digital animation πλέον, αλλά κι αυτοί οι καλλιτέχνες προσπαθούν να συγχωνεύσουν το παραδοσιακό animation με τη δική τους δουλειά. Οι computer animators προσπαθούν να αναπαράξουν τα pencil tests και τα ορίτζιναλ exposure sheets με βάση το υλικό μας εδώ. Μαθαίνουν πώς συγχρόνιζαν οι παραδοσιακοί animators τους χαρακτήρες τους. Κοιτούν τις γραμμές και μελετούν τις βασικές αρχές του animation, όπως squash and stretch ή το secondary action. Γι’ αυτό και για πολύ καιρό αυτό το τμήμα ήταν γνωστό στη βιομηχανία ως ‘το κρυφό όπλο της Disney’. Γιατί κρατούσαμε τη δουλειά μας και μπορούσες πάντα να την αναζητήσεις. Αν η μοναδική σου αναφορά είναι οι ταινίες, έχεις τη μισή εικόνα. Εδώ οι καλλιτέχνες μπορούν να δουν τα μολύβια, τις σκιές, τα highlights, τις μπογιές. Βλέπεις τη διαδικασία, τους λόγους που αποφάσιζαν τι λειτουργούσε και τι όχι, και αυτό είναι το πιο σημαντικό για τον σημερινό artist. Είναι πολυτιμότερο από κάποιο τελικό καρέ σε μια οθόνη». Για τον Byron Howard, τον σκηνοθέτη του οσκαρικού ‘Zootopia’, διάφορα σχέδια από το ‘Robin Hood’ έγιναν για μια περίοδο το δεξί του χέρι. Για τους παραγωγούς του ‘Wreck-it Ralph Breaks the Internet’ που κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες, ο Carney ανέσυρε σκετς με close-ups από τις πριγκίπισσες της Disney για να βοηθήσει την πολυαναμενόμενη κοινή σκηνή τους με προτάσεις. Και στο ‘Mary Poppins Returns’ που θα μας σερβίρει άλλη μια κουταλιά ζάχαρη αυτά τα Χριστούγεννα, η ομάδα του live action συμβουλεύτηκε την ψηφιακή βιβλιοθήκη για φωτογραφίες της ταινίας του ‘64, ενώ η ομάδα του animation μελέτησε τα σχέδια της διάσημης σκηνής των πιγκουίνων που χάρισε στην ταινία ένα Όσκαρ για τα εφέ της. Vault 11 - Animation Research Library «Ο Glen Keane (Pocahontas, Tarzan, Dear Basketball) συνήθιζε να πηγαίνει στο Νεκροτομείο και να κοιτάει τα σχέδια του Fred Moore. Ο Moore έκανε το πρώτο redesign του Mickey Mouse στο τέλος των ‘30s και ήταν πολύ καλός στο να δίνει όγκο και γοητεία στους χαρακτήρες του. Το ίδιο έκανε και για τον Mickey. Ο Glen λοιπόν, έπαιρνε 3-4 σχέδιά του, τα έβαζε στο board του, τοποθετούσε πάνω τους ένα κομμάτι χαρτί και προσπαθούσε να μαντέψει την επόμενη κίνηση του Moore». Μέσα από την περιβόητη διαδικασία των παλιών όμως, δεν αποκωδικοποιείς μονάχα τα τρικ τους. Ανοίγεται μπροστά σου και μια πραγματική κλειδαρότρυπα. «Επειδή πολύ από το υλικό που φωτογραφίζουμε ανήκε κάποτε στη φάση της επεξεργασίας, βρίσκεις πάνω του και διάφορα μικρά διαμαντάκια. Μια φορά φωτογραφίζαμε μια εικόνα και στη γωνία της είδαμε μια πολύ μικρή μαύρη τελίτσα. Στην επόμενη ζωγραφιά η τελίτσα μεγάλωνε. Στην επόμενη ακόμη περισσότερο. Μεγάλωνε, και μεγάλωνε, και μεγάλωνε. Ήταν κάψιμο από τσιγάρο! Και σε ένα από σχέδια αυτά υπήρχε μια σημείωση με κεφαλαία: DO NOT INK THIS. Δηλαδή μην το μεταφέρεις στο σελιλόιντ γιατί θα καταλήξει στην ταινία! Άλλες φορές βλέπεις κάποιον αριθμό και μια σημείωση που λέει ‘hey, πάρε με τηλέφωνο’». Το τελευταίο είναι δείγμα ενός κοινού μυστικού που μάλλον μοιράζονται όλες οι εταιρείες του πλανήτη, αλλά ας κάνουμε ότι το αποκαλύπτουμε. Οι γυναίκες animators είναι γνωστό ότι σπάνιζαν στο στούντιο και στη βιομηχανία γενικότερα. Εξαιρέσεις όπως η Retta Scott (Bambi, Dumbo, Fantasia) έκαναν απλώς πιο βροντερό τον κανόνα. Ο Disney πίστευε ότι μέχρι να τις εκπαιδεύσει θα εγκατέλειπαν τη δουλειά για να κάνουν οικογένεια. Οι inkers και οι painters όμως ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου γυναίκες. Η δική τους διαδικασία, αυτή που απαιτούσε πειράματα, χημικές φόρμουλες αναλόγως την εποχή και τον καιρό, το κόψιμο του ποτού, του τσιγάρου, ακόμη και του bowling ή οποιασδήποτε δραστηριότητας θα μπορούσε να προκαλέσει τρέμουλο στα χέρια τους, αυτή η διαδικασία που έπαιρνε ως δεδομένη την εμμονή σου με την ακρίβεια γιατί αλίμονο αν σου ξέφευγε κάποιο από τα 27 (κι όμως!) χρώματα του Jiminy Cricket όταν περνούσες τα σχέδια στο σελιλόιντ πριν πάνε στο στάδιο του Technicolor, ήταν για πολλούς το υπόλειμμα. Τα αναλώσιμα υλικά. Η φύρα πίσω από το τμήμα των animators. Σ’ αυτές τις αφανείς ηρωίδες όμως χρωστάει η πλούσια παλέτα της Disney την έντασή της, και στην αλχημεία που έδεσε τη δική τους δουλειά με αυτή των animators. Και μπορεί τυπικά να υπήρχε ο άγραφος κανόνας στο στούντιο που έλεγε ‘μη βουτάς την πένα σου στο μελάνι της εταιρείας’ (όχι αλήθεια, αυτή ήταν η προειδοποίηση), αρκετοί animators όμως κατέληξαν παντρεμένοι με μία από τις κοπέλες από το τμήμα του Ink & Painting. Ο Ward Kimball. Ο Ollie Johnston. Ο ίδιος ο Walt Disney. Το φλερτ μεταξύ των δύο τμημάτων γινόταν συνήθως με ραβασάκια. Ή, όπως αποδείχτηκε, και με σημειώσεις πάνω σε σκετς που μετακόμιζαν από δωμάτιο σε δωμάτιο. «Υπάρχουν σημειώσεις τύπου ‘ουπς, σόρι’ αν κάπου έχει χυθεί μπογιά. Στο ‘Μπερνάρ και Μπιάνκα 2’ υπάρχει μια σκηνή με τον Marahute the Eagle όπου τα φτερά του απλώνουν και σηκώνονται. Πάνω στα σκετς της σκηνής, οι animators είχαν δώσει όνομα σε κάθε φτερό. Τότε είναι που σκέφτεσαι ότι η τέχνη είναι μεν απίθανη, αλλά έχει δημιουργηθεί από τους χιλιάδες καλλιτέχνες που έχουν βρεθεί στο στούντιο μέσα στα χρόνια. Τη χάνουμε την αίσθηση αυτή καμιά φορά. Βλέπουμε ένα short και ξεχνάμε ότι το έφτιαξαν άνθρωποι». Υπάλληλος του Ink & Paint δουλεύει πάνω στην ‘Αλίκη’ Στον πάπυρο των ατέλειωτων trivia που είναι ικανός να απλώσει ο Carney στο τραπέζι, ανήκει και ένα φανταστικό ντοκουμέντο από τα ‘90s. Τα McDonald’s έτρεχαν τότε τον δικό τους διαγωνισμό με trivia της Disney. Οι νικητές κέρδιζαν δώρα από το στούντιο και εισιτήρια για τη Disneyland. Για μερικές εβδομάδες το προσωπικό της βιβλιοθήκης είχε βαρεθεί να απαντάει σε τηλέφωνα ερωτήσεων που ξεκινούσαν κάπως έτσι: Ναι, καλησπέρα σας, έχω μια μερίδα πατάτες μπροστά μου και έχω σπάσει το κεφάλι μου, μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε σε κάτι; «Είναι όμως τόσο μεγάλη χαρά όταν βλέπεις ότι βρήκες αυτό που έψαχνε κάποιος. Έχω δει συγγραφείς και animators να κλαίνε επειδή βρήκαν αυτό ακριβώς που ήθελαν». Άλλα πρότζεκτ του τμήματος περιλαμβάνουν βιβλία της Taschen και, σαφώς, τα Blu-ray. Η κυκλοφορία ενός Blu-ray συνήθως σημαίνει 1.000 περίπου εικόνες από τη συλλογή. Μέχρι και για επετειακά γραμματόσημα πρέπει να βρίσκουν τους κατάλληλους χαρακτήρες, στις κατάλληλες πόζες, στο κατάλληλο μέγεθος. Στην επερχόμενη, δε, streaming πλατφόρμα της Disney, είναι σίγουρο ότι θα βρουν τον δρόμο τους μικρές βινιέτες με behind-the-scenes υλικό που θα ξεθάψει το προσωπικό. Τώρα απλώνονται μπροστά μας τα πραγματικά βαρύτιμα κειμήλια του στούντιο. Ο Mickey του ‘Plane Crazy’ - το πρώτο short του χαρακτήρα που απέρριψαν οι διανομείς. Ο Mickey του Freddie Moore - ανανεωμένος, ρευστός, στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Ο Mickey της ‘Φαντασίας’ - θρασύς, δημιουργικός, λουσμένος στην αστερόσκονη. «Μας αρέσει να λέμε ότι κάθε εικόνα είναι σημαντική», αναλογίστηκε κλείνοντας ο Carney. «Όταν όμως σκέφτεσαι πώς ξεκίνησαν όλα, το μυαλό σου σε αυτά θα πάει. Βλέπεις τα σχέδια από το ‘Plane Crazy’ και αναρωτιέσαι, πόσα χρόνια είπαμε έχουν περάσει από τότε; Ενενήντα; Δεν μοιάζουν τόσα πολλά». *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  9. Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Μίκυ Μάους. Το γεγονός γιορτάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο με σειρά εκδηλώσεων προς τιμήν του δημοφιλούς ποντικού. Ο Μίκυ, όμως, εκτός από αμέτρητους φίλους είχε και αρκετούς «εχθρούς» που τον έβαλαν στο στόχαστρο και τον παρώδησαν ανελέητα. Εδώ και 90 χρόνια αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες των κόμικς και των κινουμένων σχεδίων. Πρωτοεμφανίστηκε τον Νοέμβριο του 1928 στην ταινία «Steamboat Willie», μια χιουμοριστική προσαρμογή της κινηματογραφικής ταινίας «Steamboat Bill, Jr» με τον Μπάστερ Κίτον και από τότε οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη. O Μίκυ Μάους έγινε το σήμα κατατεθέν του Ντίσνεϊ, γυρίστηκαν αμέτρητες ταινίες, μεταφέρθηκε σε κόμικς που δημοσιεύονταν σε εφημερίδες και περιοδικά, λατρεύτηκε από μικρούς και μεγάλους για την τσαχπινιά και τη χαριτωμένη φατσούλα του. Σύντομα μετατράπηκε σε ένα πανίσχυρο brand name ενός συγκεκριμένου προτύπου ψυχαγωγίας και διασκέδασης και ταυτόχρονα σύμβολο της ολοένα αυξανόμενης αμερικανικής διείσδυσης στο παγκόσμιο πολιτιστικό γίγνεσθαι. Οι αντιδράσεις δεν άργησαν. Tijuana Bibles Από τη δεκαετία του 1930 κιόλας, ο Μίκυ πρωταγωνίστησε στα «βρόμικα» κόμικς των Tijuana Bibles, απολύτως παράνομα αλλά ευρέως διαδεδομένα αναγνώσματα με σεξουαλικές συνευρέσεις σταρ του Χόλιγουντ, προσωπικοτήτων της εποχής, πολιτικών προσώπων και διάσημων χαρακτήρων της ένατης τέχνης. Στην ιστορία «Μίκυ και Ντόναλντ», αγνώστου δημιουργού, ο Ντόναλντ μπαίνει απρόσμενα στο σπίτι του Μίκυ την ώρα που αυτός κάνει σεξ με τη Μίνι. Ο καβγάς που πάει να δημιουργηθεί τελειώνει αμέσως με την προθυμία της Μίνι να κάνει σεξ και με τον Ντόναλντ ώστε να του κατευνάσει τον θυμό. Και ο απατημένος ποντικός μένει εμβρόντητος μπρος σ’ αυτή τη συζυγική απιστία. Eduardo Paolozzi Αν τέτοιου είδους παρωδίες είχαν χιουμοριστικό περιεχόμενο και λειτουργούσαν και ως μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, πολλοί εικαστικοί καλλιτέχνες που ακολούθησαν, προχώρησαν σε πιο βαθείς πολιτικούς σχολιασμούς. Ο Eduardo Paolozzi ήταν ένας από τους πρώτους που από τη δεκαετία του 1940 φιλοτέχνησε κολάζ με καταναλωτικά προϊόντα, ένα εκ των οποίων ήταν και ο Μίκυ, μια πρακτική που αποθέωσε αργότερα ο Andy Warhol με τα πολλαπλά πορτρέτα προσώπων όπως ο χαμογελαστός ποντικός. Harvey Kurtzman - Will Elder Το περιοδικό «MAD», ένα έντυπο καθ’ ολοκληρίαν αφιερωμένο στην παρωδία, συχνά-πυκνά «στοχοποιούσε» τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ τοποθετώντας τους σε ανοίκεια περιβάλλοντα και προσδίδοντάς τους λιγότερο αθώες από τις συνηθισμένες συμπεριφορές. Στην ιστορία «Mickey Rodent» των Harvey Kurtzman και Will Elder, το 1955, ο Μίκυ παρουσιάζεται αγνώριστος. Αξύριστος και μοχθηρός, εκδικείται τον Ντόναλντ επειδή είναι πιο δημοφιλής από αυτόν και τον κλείνει σε έναν ζωολογικό κήπο με πραγματικές πάπιες. Robert Armstrong Καλλιτέχνες του underground ρεύματος, επηρεασμένοι από τις «διδασκαλίες» του Kurtzman και την ασέβεια του «MAD», στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επόμενης, ασχολήθηκαν αρκετά με τον Μίκυ, κυρίως για να αντιδράσουν στην παντοκρατορία του ντισνεϊκού μοντέλου. Στο «The Disney Memorial Orgy», το 1967, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ντίσνεϊ, o Wally Wood σε μια πολυπληθή σύνθεση παρουσίασε τον Μίκυ ως τοξικομανή με ένα τσιγάρο στο στόμα, να τρυπιέται την ώρα που η Μίνι έκανε σεξ με τον Γκούφυ, ενώ ο Robert Armstrong εγκαινίασε το 1972 τη σειρά «Mickey Rat» με πρωταγωνιστή έναν μισάνθρωπο ποντικό με διεσταλμένο κώδικα ηθικών αξιών που αναζητά μόνο τη βόλεψη και την καλοπέρασή του, υπηρετώντας τα ακριβώς αντίθετα ιδανικά από αυτά που (υποτίθεται πως) πρέσβευε ο Μίκυ Μάους. Lee Savage - Milton Glaser Είχε προηγηθεί η μικρού μήκους ταινία «Mickey Mouse in Vietnam» (1969) των Lee Savage και Milton Glaser, δύο ακτιβιστών του αντιπολεμικού κινήματος. Στην ταινία, ένας χαζοχαρούμενος Μίκυ πείθεται από μια αφίσα να καταταγεί στον στρατό για να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Γεμάτος χαρά, παίρνει τ’ όπλο του, φορά το κράνος του, ταξιδεύει και μόλις αποβιβάζεται τρώει μια σφαίρα στο κεφάλι και πεθαίνει. Η ταινία τελειώνει με το αίμα να κυλά αργά στο πρόσωπό του. Στο ίδιο κλίμα, αφοσιωμένος στον αντιντισνεϊκό αγώνα, ο Dan O’ Neill μαζί με την καλλιτεχνική ομάδα των Air Pirates, επί σειρά ετών τη δεκαετία του 1970, παρωδούσαν τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ σε κάθε ευκαιρία και κυρίως μέσω του περιοδικού «Air Pirates Funnies». Η Disney δεν έμεινε απαθής και οδήγησε τον O’ Neill στα δικαστήρια. Οι καταδίκες ήταν διαδοχικές και ο επίμονος δημιουργός έφτασε να χρωστά εκατομμύρια δολάρια, τα οποία φυσικά ούτε διέθετε ούτε ήταν διατεθειμένος να πληρώσει. Τελικά, αφού οι υπεύθυνοι της εταιρείας του Ντίσνεϊ είδαν κι απόειδαν, απέσυραν τις κατηγορίες, μια και το μόνο που πετύχαιναν ήταν να κάνουν τον O’ Neill όλο και πιο συμπαθή και να «διαφημίζουν» τα βλάσφημα έργα του. Leo Ortolani Λιγότερο παρωδιακός ως προς τον Μίκυ Μάους και περισσότερο ως προς το υπερηρωικό είδος ήταν ο Rat-Man (1989-2017) του Leo Ortolani, με μάσκα που παρέπεμπε στον ντισνεϊκό χαρακτήρα και, φυσικά, ένα λιγότερο δάχτυλο στα χέρια, ενώ ο Rickey Rat στο «Three Fingers» (2002) του Rich Koslowski ήταν μια έντονα κριτική παρωδία του Μίκυ που, γηρασμένος και ξεχασμένος, αναπολεί τα παλαιά μεγαλεία και τις μέρες δόξας που γνώρισε στα χέρια του Dizzy Walters, άμεση παραπομπή στον Γουόλτ Ντίσνεϊ. Rich Koslowski Εξίσου κριτικές και συχνά αιχμηρά πολιτικές είναι οι χρήσεις του Μίκυ από σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες όπως ο Μπάνκσυ. Στο «Napalm» (2004), ο Βρετανός καλλιτέχνης του γκράφιτι συνθέτει ένα κολάζ με το γυμνό κοριτσάκι από τους βομβαρδισμούς στο Βιετνάμ του 1972 δίπλα στον Ronald McDonald, έμβλημα των McDonald's, και τον Μίκυ Μάους ως διαχρονικά πολιτισμικά σύμβολα αυτών που έριχναν τις ναπάλμ. Banksy Ο Ron English, που έχει σχεδιάσει δεκάδες φορές τον Μίκυ σε έργα–παρωδίες, επιλέγει να τον μεταφέρει στην Γκερνίκα και να τον αποδώσει ως πιλότο του βομβαρδιστικού που κατέστρεψε την ισπανική πόλη και έδωσε την έμπνευση στον Picasso για ένα από τα πιο γνωστά έργα της ιστορίας της τέχνης. Ron English Με θρησκευτικές συμπαραδηλώσεις, ο Alexander Savko τοποθετεί τον Μίκυ στη θέση του Ιησού, σε ένα έργο που αντιμετώπισε έντονες αντιδράσεις όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το 2007 στη Ρωσία, ενώ ο Alexander Kosolapov στο «Hero, Leader, God» παρουσιάζει τον Μίκυ ανάμεσα στον Ιησού και τον Λένιν, σε ένα έργο που σε κάνει να αναρωτιέσαι για το ποιος απ’ όλους είναι ο Ήρωας, ποιος ο Ηγέτης και ποιος ο Θεός. Alexander Savko Γιατί ο Μίκυ Μάους, παρά τα 90 του χρόνια, είναι ένας ήρωας των κόμικς, ένας ηγέτης στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας και λατρεύεται ως θεός από εκατομμύρια πιστούς πιτσιρίκους. Ένας ποντικός που όσο κι αν προκαλεί δέος η (ανεξήγητη;) επιτυχία του, άλλο τόσο προκαλεί τους καλλιτέχνες να τον παρωδήσουν και να του τσαλακώσουν έστω και λίγο το διαρκές (και επίσης ανεξήγητο) χαμόγελο. «Hero, Leader, God» του Alexander Kosolopov Και το σχετικό link...
  10. Ο Μίκυ Μάους είναι ίσως η πιο διάσημη φιγούρα κινουμένων σχεδίων στον κόσμο Για πρώτη φορά εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη πριν ακριβώς 90 χρόνια στην επτάλεπτης διάρκειας ταινία «Ατμόπλοιο Γουίλι». Η συγκεκριμένη ταινία ήταν η πρώτη στην ιστορία του κινηματογράφου, ταινία κινουμένων σχεδίων που είχε ήχο. Ο Μίκυ είχε τη μορφή ποντικιού και οι δημιουργοί του ήταν ο Ουώλτ Ντίσνεϋ και ο Ουμπ Άιγουερκς. Ο θρύλος λέει πως ο Ντίσνεϊ συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα ποντίκι ως πρωταγωνιστή ταξιδεύοντας κάποτε με τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Χόλιγουντ μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν. Ο Άιβερκς δημιούργησε επίσης το πρώτο στριπ του Μίκυ ήταν η εκδοχή σε κόμικ της ταινίας κινουμένων σχεδίων Plane Crazy- που εκδόθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1930, καθώς και την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων, για την οποία παρήγε 700 σχέδια την ημέρα. Ο Μίκυ έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 120 ταινίες, οι 5 από τις οποίες ήταν μεγάλου μήκους. Το 1928 πρωταγωνίστησε σε 4 ταινίες, την επόμενη χρονιά σε άλλες 10 και την επόμενη δεκαετία σε 91. Το Όσκαρ Ο Μίκυ Μάους κέρδισε τρεις υποψηφιότητες και ένα ειδικό Όσκαρ, το οποίο απονεμήθηκε στον δημιουργό του, τον Ουώλτ Ντίσνευ (Walt Disney). Ο Μίκυ, ήταν ακόμη γνωστός για τα έγχρωμα κινούμενα σχέδια του και την σειρά κινουμένων σχεδίων - μιούζικαλ, "Silly Symphonies". Στο μικρού μήκους επεισόδιο Μια Μικρή Σοφή Κότα, έκανε πρεμιέρα ο Ντόναλντ Ντακ, ο οποίος αργότερα πρωταγωνιστούσε σε δικά του κινούμενα σχέδια. Ο Μίκυ έγινε αργότερα δημοφιλής για τον ρόλο Του Μαθητευόμενου Μάγου στην Φαντασία του Ουώλτ Ντίσνευ και της Ορχήστρας της Φιλαδέλφιας με τον Λεοπόντ Στοκόφσκι. Αργότερα, συμμετείχε στο μεγάλου μήκους επεισόδιο Το θαύμα των Χριστουγέννων, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς το 1983 και αργότερα στον πρίγκιπα και τον φτωχό, το 1990. Η επιστροφή στην τηλεόραση Το 1999, ο Μίκυ επιστρέφει στην τηλεόραση με την σειρά "Mickey Mouse Works", στην οποία οι χαρακτήρες του Ντίσνευ συμμετέχουν σε μερικά καινούρια επεισόδια. Αν και είχε λίγα επεισόδια, έγινε αμέσως γνωστή σε όλον τον κόσμο, καθώς υπήρχε και στην τηλεόραση της τότε ΕΤ1, στην Ελλάδα. Αργότερα, μερικά επεισόδια της σειράς χρησιμοποιήθηκαν το 2001-2003 για την σειρά " Η παρέα του Μίκυ", μια σειρά με όλους τους επώνυμους χαρακτήρες της Disney και την παρέα του Μίκυ. Το 2000, συμμετείχε στην ταινία Μίκυ: Μια φορά κι έναν Καιρό. Μερικά χρόνια μετά, δημιουργήθηκε η σειρά "Η Λέσχη του Μίκυ", μια προσχολική σειρά, που σήμερα ανήκει στο Disney Junior. Τέλος, μέχρι το 2013, έχουν παιχτεί στο Disney Channel μερικά ολοκαίνουργια 3λεπτα επεισόδια με τον Μίκυ και την παρέα του, καθώς οι χαρακτήρες έχουν μοντέρνα εμφάνιση, η οποία μοιάζει με αυτή του 1928. Η ζωή του Μίκυ Μάους Ο χαρακτήρας του Μίκυ μένει στην ομώνυμη πόλη Μίκυ Σίτυ. Ανήκει στο Mickey Mouse Universe Είναι αρραβωνιασμένος με τη Μίνι, ενώ καλύτερος φίλος του είναι ο Γκούφυ, ένας γκαφατζής και αδέξιος σκύλος. Το κατοικίδιό του είναι ο αγαπημένος του Πλούτο. Δουλεύει σαν ντεντέκτιβ λύνοντας διάφορες μυστηριώδεις αστυνομικές υποθέσεις. Τις υποθέσεις αυτές τις αναθέτει ο Ο' Χάρα, αρχηγός της αστυνομίας. Εχθροί του είναι κυρίως ο Μαύρος Πητ και το Μαύρο Φάντασμα. Ο Μίκυ σχεδιάζεται συνήθως με κοντό κόκκινο παντελόνι, μεγάλα κίτρινα παπούτσια και γιγαντιαία άσπρα γάντια στα χέρια. Το 1941 υπήρξε καθοριστικό έτος για τον Μίκυ ο οποίος, αφού πέρασε τη δεκαετία του 1930 με κοντό παντελόνι, στην ταινία κινουμένων σχεδίων Little Whirlwind άλλαξε ύφος. Μεταξύ 1942 και 1944, στις ταινίες και στα κόμικ, το παντελόνι μάκρυνε και ο Μίκυ άρχισε να φορά επίσης σακάκι, γραβάτα, καπέλο και άλλα αξεσουάρ,που τον έκαναν να φαίνεται πιο μοντέρνος και ώριμος. Ωστόσο, στον 21ο αιώνα, ανάμεσα στους πολυάριθμους σχεδιαστές των ιστοριών του ανά τον κόσμο, ορισμένοι εξακολουθούν να προτιμούν την αλλοτινή του εμφάνιση. Είναι η περίπτωση της δανέζικης σχολής, της οποίας ωστόσο ηγούνται Ισπανοί και Νοτιοαμερικανοί δημιουργοί όπως ο Φρανσίσκο Ροντρίγκες Πεϊνάντο, ο Χόρχε Νταβίντ Ρέντο, ο Χοακίν Κανισάρες Σάντσες, ο Χαβιέ Βίβες Ματέους και ο Σέζαρ Φεριόλι Πελάες, οι οποίοι έως σήμερα σχεδιάζουν συχνά τον Μίκυ με κοντό παντελόνι. Υπογραμμίζουν ότι με την πάροδο του χρόνου, πέρα από τον τρόπο ένδυσης του, έμεινε απαράλλαχτος ο αυθόρμητος και παρορμητικός χαρακτήρας του, και αποτελεί φόρο τιμής στην παράδοση. Πηγή.
  11. Αντιγράφω ένα ενδιαφέρον άρθρο που αλίευσα στο oneman.gr από την Ιωσηφίνα Γριβέα Εντύπωση τεράστια μου έκανε το 9. Με αφορμή τα 90ά γενέθλια του διασημότερου ποντικιού στην ιστορία, το PopCode έφτιαξε τον μοναδικό trivia guide που θα χρειαστείς ποτέ για τον Mickey Mouse. «Εύχομαι μόνο να μην ξεχάσουμε ένα πράγμα - ότι όλα ξεκίνησαν από ένα ποντίκι». Αντίθετα με τις πολλές ψεύτικες δηλώσεις που κυκλοφορούν στο Ίντερνετ για λογαριασμό του Walt Disney η παραπάνω αυθεντική φράση συνοψίζει την αδυναμία, τη φροντίδα και την αγνή αγάπη του δημιουργού σε ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας. Σύμβολο ανεξαρτησίας για τον ίδιον και ελπίδας για τον θεατή, η επίδραση του Mickey δεν είναι μετρήσιμη. Αυτά που μπορούμε να μετρήσουμε είναι τα απαραίτητα fun facts από την ιστορία του δημοφιλέστερου τρωκτικού από γέννησης. TRIVIA: 1. Σύμφωνα με τον Walt Disney, η ιδέα του Mickey Mouse ήρθε στο μυαλό του κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του με τρένο από τη Νέα Υόρκη πίσω στην Καλιφόρνια. Είχε μόλις χάσει τα δικαιώματα του Oswald the Lucky Rabbit, ενός πρωτότυπου χαρακτήρα που δημιούργησε πριν τον Mickey, στη Universal. 2. Το πρώτο όνομα του Mickey ήταν Mortimer, αλλά η σύζυγός του, Lillian, τον έπεισε να τον βγάλει Mickey Mouse γιατί ήταν πιο χαριτωμένο. Το Mortimer της φαινόταν πομπώδες και αχρείαστα επιβλητικό. 3. Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη έγινε με το ‘Steamboat Willie’ στις 18 Νοεμβρίου του 1928 στο Colony Theatre της Νέας Υόρκης. Το short θα γραφόταν στην ιστορία ως το πρώτο καρτούν που κυκλοφόρησε στις αίθουσες με συγχρονισμένο ήχο. 4. Ο τίτλος του short είναι αναφορά στη μικρού μήκους του Buster Keaton ‘Steamboat Bill, Jr.’. 5. Το ‘Steamboat Willie’ ήταν μεν το ντεμπούτο του Mickey, αλλά δεν ήταν το πρώτο του short. Είχαν προηγηθεί το ‘Plane Crazy’ και το ‘Gallopin’ Gaucho’, αλλά ο Disney δεν είχε καταφέρει να εξασφαλίσει διανομέα. Οι δύο ταινίες απέκτησαν ήχο και κυκλοφόρησαν μετά την επιτυχία του ‘Steamboat Willie’. 6. Τα πρώτα λόγια του ακούστηκαν το 1929 στο ‘Karnival Kid’. “Hot dogs, hot dogs!”. Έως τότε είχε μόνο σφυρίξει ή στριγγλίσει. Την ίδια χρονιά θα φορούσε και τα πασίγνωστα λευκά γάντια του για πρώτη φορά στο ‘When the Cat’s Away’. Το χρώμα τους αποφασίστηκε ώστε τα χέρια του να ξεχωρίζουν όταν ακουμπούν στο σώμα του. 7. Το χρώμα πάλι, θα ερχόταν το 1932 στο ‘Parade of the Award Nominees'. 8. Μία από τις εμπνεύσεις του Mickey ήταν ο Charlie Chaplin. Σύμφωνα με τον Disney, «θέλαμε κάτι ευχάριστο και σκεφτήκαμε ένα μικρό ποντικάκι που θα είχε λίγη από τη μελαγχολία του Chaplin - έναν μικρό φίλο που θα προσπαθούσε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε». 9. Στα 90 χρόνια ιστορίας του, μόνο 5 άνδρες έχουν δανείσει τη φωνή τους στον Mickey, με πρώτο τον ίδιο τον Walt Disney. O παραγωγός είχε δοκιμάσει ηθοποιούς, αλλά δεν είχε μείνει ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και έτσι το πήρε πάνω του. Το 1946 τον ανέλαβε ο James Macdonald, με τους Wayne Allwine, Bret Iwan και Chris Diamantopoulos να ακολουθούν. Ο δεύτερος μάλιστα, ήταν παντρεμένος μέχρι τον θάνατό του με τη Russi Taylor, τη φωνή της Minnie Mouse μέχρι και σήμερα. 10. Τα τέσσερα δάχτυλα του Mickey ήταν απόφαση κυρίως αισθητικής (ο Disney θεωρούσε ότι τα πέντε έμοιαζαν με μπανάνες!), αλλά και ταχύτητας στο animation. Walt Disney, Ub Iwerks 11. Ο συν-δημιουργός του χαρακτήρα, Ub Iwerks, έγινε γνωστός για την παραγωγή 700 σκίτσων του Mickey σε μία ημέρα. Δεν έκανε μονάχα ο ίδιος το animation των πρώτων καρτούν, αλλά το ρεκόρ του δεν έχει αγγίξει κανείς έως τώρα. 12. Το πρώτο comic strip σε εφημερίδες με τον Mickey δημοσιεύτηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1930. Τα strips σχεδιάζονταν τις πρώτες εβδομάδες από τον Ub Iwerks. Για τους επόμενους τρεις μήνες από τον βοηθό του, Win Smith. Ο χαρακτήρας θα ερχόταν όμως τελικά στα χέρια του θρυλικού Floyd Gottfredson. Ο Gottfredson θα ζωγράφιζε τα comic strips για τα επόμενα 45 χρόνια. 13. Ο Mickey Mouse έχει εμφανιστεί σε τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες - το ‘Fantasia’ το 1940, το ‘Fun and Fancy Free’ το 1947, το ‘Who Framed Roger Rabbit’ το 1988 και το ‘Fantasia/2000’ το 2000. 14. Η πιο πρόσφατη ταινία μικρού μήκους του που φτιάχτηκε για τις αίθουσες είναι το ‘Get a Horse!’ του 2013. Συνόδευσε το ‘Frozen’, κέρδισε το βραβείο Best Animated Short στα Annie Awards - τα μεγαλύτερα βραβεία στο animation - και βρέθηκε υποψήφιο και στα Όσκαρ του 2014. Ο επικεφαλής του animation της ταινίας, Eric Goldberg, βάσισε τόσο πιστά τον σχεδιασμό του Mickey σύμφωνα με την απεικόνισή του από τα 1930s, που η Disney χρειάστηκε να επιβεβαιώνει στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια των screenings ότι όλο το υλικό της ταινίας ήταν καινούρια παραγωγή. 15. Ο Mickey Mouse έχει εμφανιστεί σε 121 animations και featurettes στο σινεμά, με τα 118 απ’ αυτά να κυκλοφορούν μεταξύ 1928 και 1953. 16. Το διάσημο ποντίκι ονομάζεται Topolino στα ιταλικά (μτφ. μικρό ποντίκι). Ανάμεσα σε πολλές γλώσσες ονομάζεται και Micky Maus (γερμανικά), Mikki Hirri (φινλανδικά), Musse Pigg (σουδικά) και Michael Musculus (λατινικά!). 17. Το 1930 πουλήθηκε το πρώτο προϊόν Mickey με την άδεια της Disney. Ήταν ένα σχολικό σημειωματάριο. 18. Σταθμός στο merchandising του στούντιο ήταν το κλασικό ρολόι με τον Mickey από την εταιρεία Ingersoll-Waterbury. Πουλιόταν αρχικά στα $3.75 και αργότερα στα $2.95. Το ρολόι έχει επανέλθει σε διάφορες εκδοχές έκτοτε, με μια καινούρια να κυκλοφορεί με αφορμή τα 90 χρόνια του χαρακτήρα. 19. Το 1934 ο Mickey εμφανίστηκε ως γιγάντιο μπαλόνι στην παρέλαση των Ευχαριστιών στη Νέα Υόρκη. Από τότε δεν έχει λείψει ποτέ. Αντίθετα, ξεκίνησε μια Disney παράδοση στην παρέλαση, με διάφορους χαρακτήρες του στούντιο να εμφανίζονται κάθε χρονιά. 20. Για τα 50ά γενέθλιά του το 1978, ο Mickey έγινε ο πρώτος εικονογραφημένος χαρακτήρας με δικό του αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. Παρότι η Minnie βρισκόταν στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή στο ‘Steamboat Willie’, το δικό της αστέρι ήρθε μόλις τον Ιανουάριο του 2018. 21. Το 1932 ο Walt Disney απέκτησε ένα από τα πρώτα του Όσκαρ - ένα ειδικό βραβείο για τη δημιουργία του Mickey Mouse. 22. Ο ίδιος ο Mickey έχει βρεθεί υποψήφιος για Όσκαρ 10 φορές. Νίκησε 1 από αυτές για το ‘Lend a Paw’. Έχει επίσης βρεθεί αυτοπροσώπως στα βραβεία - το 1978 παρέα με τον Paul Williams και την Jodie Foster, το 1988 για να δώσει έναν φάκελο στον Tom ‘Μουστάκι’ Selleck και το 2003 για να παρουσιάσει βραβείο με τη Jennifer Garner. Εννοείται ότι η κατηγορία που αναλαμβάνει είναι πάντα η Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους. 23. To χάλκινο άγαλμα Partners της γλύπτριας, imagineer και animator Blaine Gibson αναπαριστά τον Disney χέρι-χέρι με τον αγαπημένο του χαρακτήρα. Για την Gibson, το υψωμένο χέρι του δημιουργού δείχνει τα θεματικά πάρκα και τους επισκέπτες τους, προτρέποντας τον Mickey να δει τι έφτιαξαν μαζί. Το πρώτο άγαλμα τοποθετήθηκε στη Disneyland του Anaheim το 1993, ενώ ακολούθησαν άλλα 4 - ένα στο Walt Disney World Resort, ένα στο Tokyo Disney Resort, ένα στη Disneyland του Παρισιού και, φυσικά, ένα στα κεντρικά του στούντιο στο Burbank. 24. Το πρώτο Mickey Mouse Club οργανώθηκε από τον Harry Woodin, έναν ιδιοκτήτη κινηματογραφικής αίθουσας στην Καλιφόρνια. Ο Woodin αφιέρωνε τα απογεύματα της Κυριακής στην προβολή των shorts του Mickey και σιγά-σιγά αποφάσισε να φτιάξει έναν παιδικό σύλλογο με επίσημο όρκο για τα μέλη του 25. Το τηλεοπτικό, πάλι, Mickey Mouse Club έκανε πρεμιέρα στις 3 Οκτωβρίου του 1955. Η εκπομπή θα κρατούσε 3 σεζόν, θα αναβίωνε στην Αμερική άλλες τρεις φορές και θα γεννούσε παρόμοια προγράμματα σε όλον τον κόσμο. Το ελληνικό Disney Club που προβλήθηκε στο MEGA από το 1993 έως το 2002 είναι ένα από αυτά. 26. Στις αμερικανικές εκλογές, υπάρχει η δυνατότητα ψήφου σε κάποιον υποψήφιο που γράφει ο ίδιος ο ψηφοφόρος στο δελτίο (write-in candidate), με σκοπό τη διαμαρτυρία. Ο Mickey είναι ο write-in υποψήφιος με τις περισσότερες ψήφους στην ιστορία. Όπως το έθεσε το 2012 και η επικεφαλής εκλογών της Effingham County, Gail Whitehead, «ο Mickey πάντα παίρνει ψήφους - αν δεν πάρει έχουμε κακές εκλογές». 27. Ο Mickey έχει γνωρίσει όλους τους Προέδρους της Αμερικής από τον Truman και μετά, με την εξαίρεση του Lyndon B. Johnson και - μέχρι στιγμής - του Donald Trump. O Barack Obama τού έχει ιδιαίτερη αδυναμία και έχει δηλώσει πως πρόκειται για τον «μοναδικό παγκόσμιο ηγέτη με μεγαλύτερα αυτιά από μένα». 28. Ο Mickey δεν πήγε στον πόλεμο, αλλά έκανε κι αυτός το χρέος του. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου, Αμερικανοί αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών χρησιμοποιούσαν το όνομά του για σύνθημα. Φτιάχτηκε επίσης και ένα σκίτσο του για να ενθαρρύνει τα παιδιά να φορούν άφοβα τις μάσκες αερίων τους σε περίπτωση βομβαρδισμού. 29. Το όνομά του χρησιμοποιούταν στα 1930s και ως έκφραση απογοήτευσης όταν κάτι δεν άρεσε. Πήγαινες στο σινεμά και η ταινία ήταν μάπα; Δεν χρειαζόταν να πετάξεις ποπ κορν στην οθόνη. Μπορούσες απλά να εκφράσεις τη δυσαρέσκειά σου με την ατάκα “What! No Mickey Mouse?”. Το 1932 είχε κυκλοφορήσει και τραγούδι από τους Ben Bernie & All the Lads με τη φράση ως τίτλο. “What! No Mickey Mouse? What kind of party is this?” 30. To 1934, έξι μόλις χρόνια μετά το ντεμπούτο του, ο Mickey Mouse έγινε λήμμα της Encyclopedia Britannica. To 1935 θα λάμβανε και ένα μετάλλιο από τη League of Nations, ως πρεσβευτής καλής θελήσεως. 31. Είναι κάπως τρελό να σκεφτεί κανείς τον Mickey ως αμφιλεγόμενο. Κι όμως! Το τρωκτικό της καρδιάς μας έχει απαγορευτεί συνολικά 11 φορές. Μόνο στη Γερμανία τα προβλήματά του ξεκίνησαν το 1929 όταν κόπηκε το short ‘The Banyard Battle’ επειδή τα γερμανικά στρατιωτικά κράνη που φορούσαν οι γάτες του βίντεο θεωρήθηκαν ασέβεια. Συνεχίστηκαν στη ναζιστική Γερμανία οπότε και απαγορεύτηκε ολοσχερώς αλλά επέστρεψε λόγω λαϊκής απαίτησης, απαγορεύτηκε ξανά το 1954 στην Ανατολική Γερμανία ως «αντι-κομμουνιστικός επαναστάτης», και έμπλεξε επίσης και στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988 όταν η Ανατολική Γερμανία διαμαρτυρήθηκε που ο Αμερικανός κολυμβητής Matt Biondi είπε το κλασικό, προσυμφωνημένο με τη Disney “I’m going to Disneyland!” όταν νίκησε (η συγκεκριμένη μαγνητοσκόπηση ακυρώθηκε και πήγε στην Ολυμπιακή Επιτροπή). Έχει επίσης απαγορευτεί για πολιτικούς λόγους στο Ιράν και στη Γιουγκοσλαβία λόγω μεγέθους που θα τρόμαζε τα παιδιά στη μεγάλη οθόνη στη Ρουμανία και από κάβες ποτών στο Σιάτλ (ε ναι!). Αντίθετα επιβίωσε στην Ιταλία του Μουσολίνι το 1938, παρότι ο δικτάτορας είχε απαγορεύσει πολλά καρτούν και αμερικανικές επιρροές. Λέγεται πως τα παιδιά του ήταν τόσο μεγάλοι φαν του Mickey που τον έπεισαν να επιτρέψει την κυκλοφορία του. 32. Υπάρχουν κρυμμένοι Mickeys παντού στη Disneyland και στο Walt Disney World. Για πολλούς φαν, η μεγαλύτερη πρόκληση των πάρκων είναι να τους ανακαλύψουν. 33. H Disney έχει τα πνευματικά δικαιώματα του Mickey Mouse, αλλά η λήξη τους θεωρητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν τελικώς στη συμπερίληψή του στη δημόσια περιουσία. Για να τον προστατεύσει, η Disney έχει κατοχυρώσει το εμπορικό του σήμα (trademark), που πρακτικά σημαίνει ότι θα παραμείνει δικός της, αρκεί να τον χρησιμοποιεί. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν θα εξολόθρευε τον βράχο του το στούντιο; 34. Ο Mickey είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στον κόσμο. Περισσότερο κι από τον Άγιο Βασίλη. *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική. Πηγή: oneman.gr/pop-code
  12. Dimitris L.

    Αναζητήσεις Μίκυ Μάους - Dimitris L.

    Καλησπέρα σας, Θα χρειαστώ την βοήθεια σας σε κάποια τεύχη Μίκυ Μάους. Θα τα ξεχωρίσω σύμφωνα με τα νούμερα τους από τα νεότερα (μεγαλύτερο νούμερο) στο παλαιότερο ( μικρότερο νούμερο) Τεύχη 2400+ 2445,2444,2443,2440,2439,2438,2436,2432,2420,2419,2418,2417,2416,2402,2401 Τεύχη 2300-2399 2398,2396,2395,2394,2387,2383,2381,2379,2378,2377,2376,2375,2369,2368,2366,2365,2361,2360,2352,2351,2345,2344,2343,2334,2313,2312,2305,2300 Τεύχη 2200-2299 2292,2270,2269,2262,2254,2236,2234,2226 Τεύχη 2100-2199 2194,2193,2180,2178,2175,2166,2165,2163,2162,2161,2159,2158,2157,2156,2155,2154,2153,2152,2151,2150,2147,2145,2144,2141,2132,2131,2129,2127,2121,2119,2117,2115,2114,2111,2110,2109,2106,2104,2103,2101,2102 Τεύχη 2000-2099 2097,2092,2047,2046,2035,2008,2007,2006,2005 Τεύχη 1900-1999 1996,1994,1993,1992,1986,1985
  13. Άρθρο του Κώστα Βασιλάκη, από το περιοδικό PIXEL, τευχος 51, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1989.
  14. Από το Μίκυ πυροσβέστης, ένα στριπάκι του Φλόϋντ Γκότφρεντσον. Σωστός ο δικαστής...
  15. adams

    Διαγωνισμός Σχεδίου Disney (ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ)

    Ποιος έχει όρεξη για ένα διαγωνισμό; Με ευκαιρία τις νέες κυκλοφορίες disney από την idw μπορούμε να κάνουμε ένα διαγωνισμό σχεδίου. Υπάρχουν διαθέσιμα τευχάκια με λευκά εξώφυλλα και από τις 3 σειρές (από Donald Duck πολύ περιορισμένος αριθμός και Uncle Scrooge τέλος). Οι συμμετέχοντες μπορούν να δηλώσουν τη συμμετοχή τους σε αυτό το ποστ επιλέγοντας το τεύχος της αρεσκείας τους (μπορούν να συμμετάσχουν και με περισσότερα του ενός). Το κόστος για κάθε τεύχος είναι €2 το οποίο θα καταβληθεί με τη παραλαβή του τεύχους. Η παραλαβή των τευχών θα γίνει από τη Λέσχη για την Αθήνα, από τον Sandman για τη Θεσσαλονίκη και για τους υπόλοιπους ταχυδρομικά στη διεύθυνσή τους (χωρίς επιπλέον κόστος). Τα τεύχη θα έρθουν μέσα Ιουλίου και μέσα Αυγούστου για το Walt Disney COMICS & STORIES #721. Καταληκτική ημερομηνία για τη παρουσίαση των σχεδίων είναι το Σάββατο 31 Οκτωβρίου. Η αξιολόγηση των έργων θα γίνει από τους επισκέπτες του φόρουμ μέσω δημοσκόπησης και από μια 3μελή επιτροπή που θα καθορίσει η ΔΟ σε βαρύτητα 50-50%. (a la eurovision) PRINTS από τα 3 τεύχη με το καλύτερο σχέδιο θα καδραριστούν και θα είναι εκεί να τα καμαρώνουμε. Οι 3 νικητές θα κερδίσουν από ένα σετ βιβλιοστάτες. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν όλα τα μέλη του φόρουμ.
  16. Ο Μίκυ απάτησε τη Μίνι!!!!! Περιοδικό Club!!!
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.