Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Kraven’s Last Hunt'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Φτάνει πια με το (υπερτιμημένο) αριστούργημα: 10 superhero graphic novels πολύ καλύτερα από το «Watchmen» Εντάξει, ναι: Το “Watchmen” είναι ένα χάρτινο διαμάντι σπάνιας ομορφιάς. Είναι, όμως, το πιο «εκτυφλωτικό» όλων; Χμ… Ένα χτύπημα με το βούρδουλα στο πρόσωπο- κάτι σπάει μέσα στο στόμα σου, κρακ. Αίμα στο πάτωμα, το οποίο αρχίζει να σχηματίζει μια λίμνη. Η λίμνη σταδιακά μεγαλώνει, παίρνοντας υγρή προαγωγή κόκκινου χρώματος: από Μικρή Πρέσπα γίνεται Μεγάλη Πρέσπα.Οι φαιοχίτωνες απέναντί σου επικροτούν. «Μπράβο, μπράβο!», «Ρίξ’ του και με το μπαστούνι του μπέιζμπολ να δούμε λίγο κάτι!», «Βάλ’ του ν’ ακούσει όλα τα τραγούδια της Πάολα στη διαπασών!» και πολλά, σαδιστικής «υφής», ακόμα.Τρως μια εκκωφαντικών διαστάσεων κλοτσιά στην κοιλιά και τότε τα πάντα καλύπτονται από ερεβώδες μαύρο- αυτό ήταν, λιποθύμησες. Με την ακροτελεύτια ανάσα σου, ωστόσο, προλαβαίνεις να ψελλίσεις λίγες λέξεις. Είναι «Εντάξει, το παίρνω πίσω. Το Watchmen είναι το κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών!».Αυτή είναι, μέσες-άκρες, η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει κανείς αν τολμήσει έστω και να διανοηθεί- πόσω μάλλον να το διατυπώσει φωναχτά- πως το δημιούργημα του Alan Moore και του Dave Gibbons δεν αποτελεί το κορυφαίο superhero comic όλων των εποχών.Είναι σα να ισχυρίζεσαι πως ο Michael Jordan δεν είναι ο GOAT στο μπάσκετ (συζητήσιμο) ή ο Leo Messi στο ποδόσφαιρο (αυτό κι αν είναι συζητήσιμο…)- οι απανταχού ειδήμονες θα πέσουν να σε φάνε, προτάσσοντας ακράδαντα επιχειρήματα του στυλ «Τι λες βρε αρχιμ@λάκα!». Μόνο που… Μόνο που, ξέρετε, υπάρχει και η (αντικειμενικά υποκειμενική) αντίθετη γνώμη: το Watchmen δεν αποτελεί καν την κορυφαία δουλειά του ίδιου του Moore– αν έχετε διαβάσει το πυκνογραμμένο, ελαφρώς δυσνόητο σε σημεία, μα λυρικά αξεπέραστο “From Hell”, ξέρετε. Όπως και ότι υπάρχουν τουλάχιστον 10 superhero graphic novels τα οποία στέκονται μισό σκαλί ψηλότερα από το (εκπληκτικό, δε χωρά αμφιβολία επί τούτου) “Watchmen”.Βέβαια, αν μας στριμώξει και πάλι η Ιερά Εξέταση, θα μιμηθούμε εντέχνως τον Γαλιλαίο και θα παραδεχτούμε πως η γη δε γυρίζει- μα τι στο καλό είχαμε καπνίσει και λέγαμε αιρετικές αρλούμπες; Όταν, όμως, γυρίσουμε την πλάτη μας στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία των comics, τότε ίσως βρούμε το θάρρος να πούμε 3 «τηλαυγείς» λέξεις και να διαλύσουμε το σκοτάδι: Κι όμως, γυρίζει. Τι λέτε, πάμε να δούμε 10 graphic novels που αποδεικνύουν γιατί γυρίζει; 10. «The Death of Superman» (1992) των Dan Jurgeins & Brett Breeding Από τα τελευταία χρόνια των 80s και στις αρχές των 90s τα superhero comics είχαν αρχίσει να παίρνουν έναν πιο σκούρο τόνο («ελέω», κυρίως, Frank Miller) και ο, υπέρ το δέον «φωτεινός», Superman έμοιαζε σαν κόκκινο/μπλε ψάρι έξω από το εκτυπωμένο νερό. Οι άνθρωποι της DC, λοιπόν, πήραν την πιο γενναία απόφαση που έχει παρθεί ποτέ στην ιστορία της 9ης τέχνης, σκοτώνοντας τον «Άνθρωπο από Ατσάλι». Σύμφωνοι: το «Ο Θάνατος του Σούπερμαν» δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ σε σεναριακό επίπεδο (για όνομα του Κρύπτον, δεν μπορούσατε να βρείτε έναν καλύτερο τρόπο να φέρετε τον Doomsday στο προσκήνιο;), όμως το σχέδιο είναι εξαιρετικό και, κυρίως, η ιδέα πως ο άφθαρτος, ανίκητος Superman θα ξεψυχήσει σε μια μάχη σώμα με σώμα ήταν αρκετή για να ταρακουνήσει το αρραγές, ως τότε, οικοδόμημα των χάρτινων ηρώων. Ο «Άνθρωπος από Ατσάλι» αλληλοσκοτώνεται με τον Doomsday και ο κόσμος γίνεται- μέσω μίας, μόλις, εικόνας- απείρως πιο σκοτεινός. Και τότε, πάνω στην στιγμή της ύψιστης απελπισίας, άπαντες αντιλαμβάνονται πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε Superman, η ανθρωπότητα θα όφειλε να τον δημιουργήσει. Όταν κατακάθισε η σκόνη από την επική μάχη, άπαντες έμειναν αποσβολωμένοι και περίμεναν ένα μονάχα πράγμα: την «ανάσταση» του ήρωα. Το “The Return of Superman” επανέφερε την τάξη και ένα ζεστό, άυλο χέρι αγκάλιασε και πάλι την ψυχή των αναγνωστών. Ο τύπος δεν είναι, βλέπετε, πουλί. Δεν είναι καν αεροπλάνο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. 9. «Old Man Logan» (2009) των Mark Millar & Steve McNiven Στέκεται αγέρωχος μπροστά στο- κινούμενο με 350 χιλιόμετρα- μοιραίο. Τσακισμένος, ψυχικά εξουθενωμένος, έχοντας πιει το ποτήρι του νιχιλισμού μέχρι το τέλος του. Το τραίνο τον χτυπάει, τον συνθλίβει, του τσακίζει τα κόκκαλα. Νεκρός. Όχι ο ίδιος ο Logan, όμως το άλλο του, εξόχως άγριο, μισό: ο Wolverine αφήνει τον ηθελημένο επιθανάτιο ρόγχο του, έχοντας παραιτηθεί από τη ζωή μετά την απώλεια των φίλων του, και με μηδενική διάθεση να συνεχίσει. Πίσω στο 2009 ο υπερταλαντούχος (αν κι ελαφρώς «άνισος») Mark Millar έστησε μια «εναλλακτική» ιστορία του πιο διάσημου X-Man στην Earth-807128, και- εκμεταλλευόμενος το υπέροχο σκίτσο του Steve McNiven- ξεδίπλωσε μπροστά μας την πιο πένθιμη σονάτα του γερασμένου Wolverine. Ο άδειος ψυχικά Logan παλεύει να σκοτώσει το θηρίο μέσα του, θέλει να τερματίσει βίαια την ίδια του την ύπαρξη, όμως κάπου εκεί ανακαλύπτει ποιος και τι κρύβεται πίσω από την ανείπωτη τραγωδία που βιώνει και αναλαμβάνει ξανά δράση, επιχειρώντας να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού προς την αντίθετη φορά. Λίγο πριν ρίξει οριστικά και αμετάκλητα την προσωπική του αυλαία, ο Old Man Logan έχει μια τελευταία αιμάτινη δουλειά να φέρει εις πέρας. Γι’ αυτό, το γέρικο δέρμα του σκίζεται. Τα άσπρα του μαλλιά ορθώνονται. Οι φλέβες των μυών του διογκώνονται. Έι, κοιτάξτε: νύχια από αδαμάντιο δεν είναι αυτά που φυτρώνουν στα χέρια του; 8. «Batman: The Long Halloween» (1996) των Jeph Loeb & Tim Sale Ο Batman συνεργάζεται με τον επιθεωρητή Gordon και τον Harvey Dent προκειμένου να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης τον πιο διάσημο αρχηγό Μαφίας της Gotham, τον Carmine Falcone, όμως τα σχέδιά του ανατρέπονται πλήρως από τον Holliday Killer- έναν δολοφόνο που σκοτώνει μόνο σε γιορτινές μέρες. Το “Long Halloween” μοιάζει να είναι η κόμικ εκδοχή του «Νονού», καθώς δανείζεται πολλά στοιχεία από το έπος του Κόπολα. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα “whodunit”, με τον Loeb να πειράζει ασταμάτητα το μυαλό των αναγνωστών, που προσπαθούν μάταια να λύσουν το, α λα Agatha Christie, μυστήριο. O Tim Sale παραδίδει εδώ την καλύτερη δουλειά της, πασπαλισμένης με χρυσόσκονη, καριέρας του, ενώ η ιστορία της αλλαγής του Dent σε Two- Face αποτελεί κορυφαίο δείγμα «μεταβολής» πειραγμένου ψυχισμού. Από τις σελίδες των 13 τευχών περνάνε όλοι οι μεγάλοι villains του Batman, την στιγμή που τα πτώματα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Ο Holliday Killer βγάζει επιδεικτικά την γλώσσα του στον Dark Knight, όμως δείχνει να ξεχνάει ότι πίσω από την μάσκα κρύβεται ο κορυφαίος ντετέκτιβ του κόσμου. Το υπέροχο “Long Halloween” είναι αρκετά «μακρύ», όμως όταν φτάσετε στην τελευταία σελίδα, θα πιάσετε τον εαυτό σας να εύχεται να διαρκούσε για λίγο ακόμα. Διάολε, έστω και για ένα μόνο κακοφωτισμένο κάδρο. 7. «Marvels» (1994) των Kurt Busiek & Alex Ross Αρκεί μονάχα μια στιγμή- κλικ: ο Green Goblin πετάει στο κενό την Gwen Stacy κι εμείς βλέπουμε τα πάντα μέσα από το, μνημειωδώς καδραρισμένο, μάτι του Spiderman. Η πρόσκρουση στο έδαφος σκοτώνει την Gwen, ο ανήμπορος ν’ αντιδράσει Peter Parker την κρατά στην αγκαλιά του κι εμείς ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε το νήμα της κομμένης μας ανάσας. Το 1994 ο Kurt Busiek σκάρωσε ένα εκπληκτικό κόλπο: αποφάσισε να πει εκ νέου τις πιο διάσημες ιστορίες στο σύμπαν της Marvel, όπως τις βλέπει ένας «κανονικός» άνθρωπος (εν προκειμένω ο φωτογράφος Phil Sheldon) σ’ ένα κόσμο γεμάτο από αλλόφρονες υπερήρωες. Η καινοφανής του ιδέα απογειώνεται μ’ αρμονικό τρόπο χάρη στο ασύλληπτο σχέδιο του πρωτοπόρου Alex Ross, ο οποίος με την γνωστή υπερρεαλιστική του μέθοδο κάνει τους αναγνώστες να πιστεύουν πως από στιγμή σε στιγμή οι ήρωες θα βγουν από το χαρτί και θα ζήσουν στο εδώ και το τώρα. Μπορεί το “Marvels” ν’ απαιτεί να γνωρίζεις ορισμένα πράγματα από το Universe της Marvel (όχι να είσαι μετεμψύχωση του Stan Lee, αλλά έστω τα βασικά), όμως μόλις αφεθείς στη μαγεία του είναι δεδομένο πως θα βρει τον τρόπο να ξεκλειδώσει την καρδιά σου και θα φωλιάσει εκεί για πάντα, σαν… σαν… Σαν ένα γλυκό κι αγαπημένο θαύμα. 6. «All-Star Superman» (2006) των Grant Morrison & Frank Quitely Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το “Whatever Happened to the Man of Tomorrow?”, ο Grant Morrison έρχεται για να γράψει τη δική του εκδοχή της ακροτελεύτιας ιστορίας για τον «Τελευταίο γιο του Κρύπτον»- και το κάνει αρκετά καλύτερα από τον Moore (μην στενοχωριέσαι Alan, εσύ έκανες το V for Vendetta και το From Hell. Α, ναι: και το Watchmen). Ο Superman εκτίθεται σε ηλιακή ραδιενέργεια και, όπως αποκαλύπτει η μεγάλη του Νέμεσις, ο Lex Luthor, του μένουν μόλις 12 μήνες ζωής. Σ’ αυτό το διάστημα ο “Supes”- σαν σύγχρονη εκδοχή του Ηρακλή- καλείται να κάνει 12 άθλους, ενώ ενδιάμεσα αποκαλύπτει στην αγαπημένη του Lois Lane πως ο Superman και Clark Kent είναι το ίδιο πρόσωπο. Με κάθε ένα από τα 12 τεύχη του “All-Star Superman” η κλεψύδρα αδειάζει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που φτάνει η καταληκτική ημερομηνία και ο “Big Blue” σώζει για μια τελευταία φορά τη μέρα, πριν χαθεί, κυριολεκτικά, ψηλά στον ουρανό. Όταν αυτό το ελεγειακό παραμύθι φτάνει στο τέλος του, οι άνθρωποι της Daily Planet- όπως και σύσσωμος ο πλανήτης- σηκώνουν το βλέμμα και κοιτάζουν με νόημα τον ήλιο. Στην περίπτωση που ο προστάτης τους γυρίσει, οι παλιοί του φίλοι θα είναι έτοιμοι να τον υποδεχτούν. Κοιτάξτε και μόνοι σας: ολόκληρη η Metropolis έχει καλυφθεί από ένα και μόνο γράμμα. Το “S”. 5. «Kraven’s Last Hunt» (1987) των J.M. DeMatteis & Mike Zeck Ένα βελάκι στο λαιμό, έπειτα ξύλο μέχρι (φαινομενικού) θανάτου, μετά σκάψιμο ενός τάφου, το άψυχο σώμα «βυθίζεται» βουβά στην στοργική αγκάλη της αδηφάγου γης και μετά, από πάνω, πέφτει θορυβωδώς η ταφόπλακα: Spiderman. Πριν από 30+ χρόνια ο J.m. DeMatteis, αφού εισέπραξε αρχικά σωρεία αρνητικών απαντήσεων, κατάφερε να πείσει, επιτέλους, τη Marvel να του δώσει την ευκαιρία να ποτίσει με κατάμαυρο μελάνι τον εκτυφλωτικά φανταχτερό Spidey- και το αποτέλεσμα ήταν απλά μυθικό. O κυνηγός Kraven μπορεί να μην ανοίγει στην ελίτ των αντιπάλων του Ανθρώπου-Αράχνη, όμως σ’ αυτήν την διεστραμμένα απολαυστική ιστορία πετυχαίνει κάτι που ελάχιστοι έχουν καταφέρει στα χρονικά της 9ης τέχνης: στο τέλος ο κακός κερδίζει- έστω και μ’ έναν τρόπο που θυμίζει έντονα ερμαφρόδιτη ήττα. Το στόρι θέλει τον Kraven να θάβει ζωντανό τον Spiderman, αφού πρώτα τον ρίχνει σε κώμα, και να φοράει την στολή του καταπολεμώντας το έγκλημα. Ο στόχος του, σαφής: θέλει ν’ αποδείξει σε όλους πως είναι καλύτερος του «προκατόχου» του. Τα πάντα, όμως, αλλάζουν όταν ένα εκνευρισμένο χέρι «φυτρώνει» μέσα από το χώμα στον τάφο του Spiderman. Ο Peter Parker ξυπνάει και μετά τα πράγματα οδηγούνται με φρενήρεις ρυθμούς σε μια κορύφωση που φοράει το προσωπείο του θανάτου- ενός θανάτου που κράτησε 23 ολόκληρα χρόνια. Σσσσς, ακούστε: μπαμ! Έπειτα, ένα πτώμα. Ποιος να είναι, άραγε; 4. «Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth» (1989) των Grant Morrison & Dave McKean Το κόνσεπτ σχετικά απλό: οι τρόφιμοι του Arkham (του μέρους που καταλήγουν όλοι οι διαταραγμένοι κακοποιοί της Gotham) με πρωτοστάτη τον Joker εξεγείρονται και καταλαμβάνουν το άσυλο. Κρατώντας ως ομήρους όλο το προσωπικό, ζητούν να τους παραδοθεί ο Batman. Ο «Άνθρωπος- Νυχτερίδα» δέχεται, κλείνεται μαζί με τους μεγάλους αντιπάλους του και καλείται ν’ ανταπεξέλθει τόσο στις σωματικές δοκιμασίες (παλεύει σχεδόν με τους πάντες), όσο- κυρίως- στις ψυχολογικές. Χάρη στο χαοτικό σκίτσο του McKean, η ατμόσφαιρα βάφεται με το σκούρο μαύρο χρώμα ενός πρωτοφανούς νουάρ τρόμου και ο Morrison σκαρώνει το υπερηρωικό απαύγασμα της καριέρας του. Ο Batman αρχίζει ν’ αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, ο Joker- μια μόνιμη πηγή ευφυούς τρέλας- τον ωθεί στα άκρα και η κορύφωση του δράματος έρχεται με τον Two- Face να μην υποτάσσεται για πρώτη φορά στο τυχερό του νόμισμα. Η θέση του Σκοτεινού Ιππότη είναι, τελικά, μαζί με τους υπόλοιπους τροφίμους στο Arkham: «Αν δεν αντέχεις το Άσυλο», του λέει- εννοώντας τον έξω κόσμο- ο Πρίγκιπας του Εγκλήματος με τα πράσινα μαλλιά και τα παρανοϊκά μάτια, «εδώ μέσα θα υπάρχει πάντα μια θέση για σένα». Καθώς ο Batman χάνεται στο βάθος, το μόνο που κυριαρχεί είναι ένα απάνθρωπο γέλιο. Χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα. 3. «Daredevil: Born Again» (1986) των Frank Miller & David Mazzucchelli Τρέμει ανεξέλεγκτα. Κρυώνει. Κάθε πόρος του κορμιού της ζητά εκείνη την ουσία που θα μπορέσει να δώσει ένα τέλος σ’ αυτό το μαρτύριο- ένα μικρό τσίμπημα είναι αρκετό για να διώξει μακριά τους ατελεύτητους εφιάλτες. Την λένε Karen Page, είναι η πρώην φίλη του Matt Murdock, και προτίθεται να προδώσει τη μυστική ταυτότητα του δικηγόρου προκειμένου να «φτιαχτεί» για μια έσχατη φορά. Ο Kingpin της υπόσχεται πως θα την οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας των ναρκομανών, αρκεί να του πει ό,τι ξέρει. Του λέει. Κι έπειτα στο Hell’s Kitchen ξεσπάει μια πρωτοφανής κόλαση- τουλάχιστον για τον Matt, που βλέπει ολόκληρη την ζωή του να καταστρέφεται σαν χάρτινος πύργος καμωμένος από ελαττωματικά τραπουλόχαρτα. Το 1986, μια χρονιά-ορόσημο για τον ίδιο αλλά και για τον κόσμο των comics εν γένει, ο Frank Miller αποφάσισε να ξεδιπλώσει σε όλο του το μεγαλείο το απύθμενο ταλέντο του και, όταν άφησε κάτω την γραφίδα, ανάγκασε τους πάντες να του υποκλιθούν. Το “Born Again” αποτελεί την τελευταία ιστορία του Daredevil από τον Miller, που συνεργάστηκε άψογα με τον Mazzucchelli (με τον οποίον, σκάρτη μια διετία αργότερα, θα έφτιαχναν το σπουδαίο “Year One” του Batman), και αποτελεί ό,τι καλύτερο μπορεί να διαβάσει κανείς για τον “Man without fear”. Ο εκκεντρικός δημιουργός αρπάζει τον DD από το λαιμό και τον σέρνει στις λάσπες, την καταστροφή και την ανείπωτη οδύνη, πριν τον ανυψώσει, μαεστρικά, στην επιφάνεια, προκειμένου να βροντοφωνάξει “The End” με τους δικούς του όρους. Στο “Born Again” ο Daredevil αναγεννά το θνησιμαίο του σαρκίο, το φέρνει αντιμέτωπο με τον σαδιστή Kingpin και στο τέλος φροντίζει οι ψυχικές του ουλές να γιατρευτούν με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνη τη μέρα, το γνωρίζουμε καλά πλέον, η κόκκινη στολή του «Διαβόλου» πέθανε. Και η αγάπη, που να πάρει, την έθαψε για πάντα. 2. «Kingdom Come» (1996) των Mark Waid & Alex Ross Ο Superman στην αυτο-εξορία. Η Wonder Woman και τα υπόλοιπα μέλη της Justice League ν’ απέχουν διακριτικά από την ενεργό δράση για σχεδόν μια δεκαετία-την περίοδο, δηλαδή, που μια νέα γενιά υπερανθρώπων λυμαίνεται τη γη, έχοντας μετατρέψει σε πεδίο μάχης τους δρόμους και με την απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής να κρέμεται σα Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια των πάντων. Όσο για εκείνον… Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Μη χάνετε την ελπίδα σας. Όχι όσο υπάρχει ο Batman, τουλάχιστον. Ο αξεπέραστος Alex Ross συνέλαβε την ιδέα της «απόλυτης» πλοκής για το DC Universe όταν δούλευε πάνω στο (παρεμφερές) “Marvels”. Η ιστορία, λοιπόν, εξελίσσεται κατά παρόμοιο τρόπο με το αριστούργημα της Marvel, μόνο που τούτη τη φορά τα πάντα γίνονται ελαφρώς καλύτερα, χορεύοντας ονειρεμένο βαλς με την τελειότητα στο φεγγαρόφως. Με τον συγγραφέα Mark Waid να κάνει αρχιμανδρίτες (τους παπάδες τους ξεπέρασε προ πολλού) και τον Ross να παραδίδει το αψεγάδιαστο, ολοζώντανο σχέδιό του γι’ ακόμα μια φορά, το Kingdom Come- μια συμβολική ιστορία για την ανθρωπότητα εν γένει, ιδωμένη από την σκοπιά ενός πάστορα- φέρνει μ’ εκτυφλωτικό τρόπο στο προσκήνιο όλα τα πλεονεκτήματα της DC, η οποία σαν Universe μπορεί να υπολείπεται της Marvel, όμως διαθέτει απείρως πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η Justice League, έστω και «τραυματισμένη», επιστρέφει, ο Superman φοράει και πάλι την στολή του και η υπέρτατη μάχη για την σωτηρία του σύμπαντος ξεκινά, με τον Lex Luthor να βυσσοδομεί στο παρασκήνιο. Μόνο που εκείνος τον βλέπει. Όταν «ξεμπερδέψει» κανείς με το, έμπλεο θρησκευτικών αναφορών, Kingdom Come, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει μια μεταλλική γεύση στο στόμα. Αν αφήσει τον Χρόνο να τρέξει για λίγο στο πλάι του, όμως, μια ανέλπιστη γλύκα θ’ ανθίσει και θα καλύψει τα πάντα. DC, ελθέτω η Βασιλεία σου, λοιπόν. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Αμήν. 1. «The Dark Knight Returns» (1986) του Frank Miller «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ… Στα χρόνια που θα έρθουν… Στις πιο προσωπικές σου στιγμές… Θέλω να θυμάσαι το χέρι μου στο λαιμό σου… Θέλω να θυμάσαι αυτόν που σε νίκησε». Πριν από αυτό το ανυπέρβλητο χάρτινο αριστούργημα, ο Batman ήταν μονάχα κατ’ ευφημισμόν «Σκοτεινός Ιππότης». Το 1986 ο Frank Miller- που μια φορά κι ένα κάποτε, πριν αφήσει τον ακροδεξιό εαυτό του ν’ αναδυθεί στην επιφάνεια, ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος κομίστας στον κόσμο- παρουσίασε το “The Dark Knight Returns”, σέρνοντας τον Batman στα πιο ερεβώδη μονοπάτια που είχε περιηγηθεί ποτέ.Βαδίζοντας πλέον στα 60 του και έχοντας από καιρό κρεμάσει την στολή, ο Bruce Wayne γυρίζει στη Gotham, που έχει βουτηχτεί στα ελώδη νερά ενός αστικού βούρκου. Μια βόλτα στο στενό που σκοτώθηκαν οι γονείς του και η προσπάθεια δύο αδαών να τον ληστέψουν αρκούν για ν’ ανάψει και πάλι η (άσβεστη) φλόγα και να κατακάψει τους πάντες στο πύρινο διάβα της.Ο Bruce επιστρέφει- σαν ηρωινομανής που δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά από τη δόση του- στη θαλπωρή που του προσφέρει η νυχτεριδόμορφη κάπα και ετοιμάζεται για την ύστατη μάχη, με τη βοήθεια ενός 13χρονου κοριτσιού- της θηλυκής εκδοχής του Robin, δηλαδή.Αυτός ο Batman είναι πιο βίαιος από ποτέ και το πενάκι του Miller κάνει το ένα δισέλιδο θαύμα πίσω από το άλλο, ενώ το σχέδιο (και πάλι δικό του) είναι υποβλητικό, απαισιόδοξο, ατόφια- σχεδόν απτά- ζοφερό.Το “Dark Knight Returns” άλλαξε ριζικά τον τρόπο που γράφονται τα superhero comics, τα οποία αίφνης άφησαν πίσω τους τον χαζοχαρούμενο εαυτό τους (εκεί που οι ήρωες δε γερνούσαν ποτέ και ζούσαν στη δική τους φούσκα, χωρίς να επηρεάζονται από τις εξωτερικές συνθήκες) και μεγάλωσαν απότομα. H σκηνή, φυσικά, που κλέβει την παράσταση στο κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών είναι η ευθεία σύγκρουση του Σκοτεινού Ιππότη με τον Άνθρωπο-Ατσάλι: «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ, τον μοναδικό άνθρωπο που σε νίκησε», λέει ο Bruce στον αιμόφυρτο Clark, λίγο πριν προδοθεί «οικειοθελώς» από την υπέργηρη καρδιά του.Ο Batman δε μένει πια εδώ, ωστόσο αυτή είναι απλά μια ρηχή, επιφανειακή προσέγγιση. Ο Χρόνος μοιάζει να τον νίκησε, όμως, παρ’ όλ’ αυτά, ηττήθηκε κατά κράτος. Αν ψάξει κανείς κάτω από την έπαυλη των Wayne, εκεί που το μέλλον αγκαλιάζει το παρελθόν, θα καταλάβει το γιατί: οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ.Το σήμα που φέγγει ακόμα και τώρα στον βραδινό ουρανό της Gotham είναι η καλύτερη απόδειξη: αποτελείται από ένα λευκό πλαίσιο, μ’ ένα ιδιαίτερο σχήμα στο κέντρο του. Το βλέπετε. Το βλέπουμε κι εμείς. Χαμογελάμε με νόημα για το χθες, στο σήμερα, το αύριο, το πάντα.Είναι μια Νυχτερίδα. Πηγή
  2. 10 απαραίτητες ιστορίες Spider-Man για να αντέξουμε άλλη μία ταινία που είναι μαθητής Γράφει ο Ηλίας Καλτσάς Ο χαρακτήρας του Spider-Man που εμφανίζεται στις ταινίες ως τώρα αδικείται τρομακτικά. Ένα επαναλαμβανόμενο origin story πιο γνωστό κι απ’του Batman, ένα ρόστερ κακών που, με την εξαίρεση ίσως του Green Goblin, αξιοποιείται στο μίνιμουμ, μια προσκόλληση σε ηλικία συναισθηματικής ανωριμότητας και σενάρια τόσο γεμάτα κλισέ, που μάλλον προκαλούν το ερώτημα για το κατά πόσον η δημοφιλία του υπερήρωα οφείλεται τελικά στα ιδιαίτερα υποκειμενικά χαρακτηριστικά του και μόνο. Η απάντηση, όμως, είναι ένα κατηγορηματικό όχι. Ο χαρακτήρας έχει πρωταγωνιστήσει σε μερικά από τα καλύτερα υπερηρωϊκά storylines όλων των εποχών και έχει τόσους καλούς τίτλους που είναι αδύνατον να τους απαριθμήσουμε όλους. Αυτοί που τελικά επιλέχθηκαν για το παρόν άρθρο δεν είναι απαραίτητα οι καλύτεροι εξ’αυτών, αλλά είναι πιο πολύ ενδεικτικοί της πορείας του Spider-Man μέσα στο χρόνο. Άλλωστε, ένα από τα πιο ελκυστικά του χαρακτηριστικά ήταν ακριβώς η εντύπωση που έμενε στον αναγνώστη ότι ο Spider-Man μεγάλωνε μαζί του, με κάθε σημαντικό γεγονός στην πορεία του να αφήνει ένα ιδιαίτερο χνάρι πάνω του. Για τον ίδιο λόγο, η σειρά αναφοράς είναι κατά το δυνατόν χρονολογική και όχι ποιοτική. The Night Gwen Stacy Died Δεν ξέρουμε γιατί η Marvel αποφάσισε να σποϊλάρει ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία των κόμικς από τον τίτλο της ιστορίας, αλλά ο θάνατος της πρώτης αγάπης του Spider-Man, της Gwen Stacy, κατά τη διάρκεια μάχης με τον αρχιεχθρό του, τον Green Goblin, άντεξε στο βάθος του χρόνου ως μια ιστορία που καθόρισε τον ήρωα και το αναγνωστικό του κοινό διά παντός. Αν ο θάνατος του θείου Ben είναι το αποτέλεσμα της αποφυγής της ευθύνης της ισχύος, ο θάνατος της Gwen είναι το όριο αυτής της ευθύνης: ο Spider-Man ανακαλύπτει με το σκληρότερο τρόπο ότι δε μπορεί να σώσει τους πάντες και ότι η ίδια του η ύπαρξη θα έχει για πάντα συνέπειες στα κοντινά του πρόσωπα. Η μάχη που ακολούθησε ήταν λιγότερο με το Green Goblin και περισσότερο με την οργή, τον πόνο και την αίσθηση ανικανότητας του ήρωα. Ακόμα δεν είναι σαφές το αν η Gwen ήταν ήδη νεκρή από το σοκ της πτώσης από τη γέφυρα ή αν πέθανε από τον ίδιο τον ιστό που εξαπολύθηκε για να τη σώσει, αλλά όπως και να χει το βάρος της υπαιτιότητας κυνηγά τον Spider-Man μέχρι και σήμερα. Το γεγονός άφησε τόσο μεγάλο χνάρι στα υπερηρωϊκά κόμικς που πολλοί την αναγνωρίζουν ως την ιστορία που έδωσε τέλος στη Silver Age of Comics και εγκαινίασε την Bronze. Τhe Alien Costume Saga / Venom Μετά τα γεγονότα του πρώτου Secret Wars, ο Spider-Man γυρίζει από το Battleworld με ένα νέο μαύρο κουστούμι. Εν μέσω αντιδράσεων από τους φαν του υπερήρωα, που εξεγέρθηκαν από την αλλαγή γιατί θεωρούσαν το κουστούμι του Spider-Man εξίσου εικονικό με αυτό του Superman, εκτιλύχθηκε ένα εξαιρετικό storyline: το κουστούμι ήταν ζωντανός συμβιωτικός οργανισμός που χάριζε επιπλέον δυνάμεις στον Spider-Man, αλλά ταυτόχρονα έφερνε στην επιφάνεια τα πιο άγρια ένστικτά του. Η ιστορία απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη σημασία όταν, μερικά χρόνια αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι το εικονικό τέλος της πρώτης ιστορίας, όπου ο Spider-man απαλλάσσεται από το κουστούμι (που έχει ευαισθησία στους ήχους υψηλής έντασης) μέσω του καμπαναριού μιας εκκλησίας, ακολουθήθηκε από την ένωση του μίσους του κουστουμιού και του δημοσιογράφου Eddie Brock για τον Spider-man και τη δημιουργία ενός από τους πιο δημοφιλείς κακούς/αντιήρωες όλων των εποχών: του Venom. Η πρώτη του εμφάνιση είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά καρέ που έχουν σχεδιαστεί σε υπερηρωϊκό κόμικ-και μιλάμε για τον ίδιο σχεδιαστή που δημιούργησε τον Spawn (Todd McFarlane). The Death of Jean DeWolff Η δολοφονία της αστυνομικού και φίλης του Spider-Man, Jean DeWolff, είναι το σημείο αφετηρίας και όχι η κατάληξη αυτού του storyline. Η ιστορία, εγκαινιάζοντας μια πορεία που διατηρήθηκε για κάποια χρόνια, ακολουθεί πιο σκοτεινά, noir μοτίβα και γειώνει πιο πολύ σε street-level heroism, ακολουθώντας έναν Spider-man εκτός εαυτού, με τις λανθάνουσες τύψεις από το θάνατο του Ben και της Gwen να βγαίνουν στην επιφάνεια υπό τη μορφή ασίγαστης οργής, που μόνο η παρουσία του Daredevil καταφέρνει να συγκρατήσει και να επανακατευθύνει μερικώς. Αυτό το team-up αποδείχθηκε ένα από τα πιο αποτελεσματικά, καθώς οι αλληλοσυμπληρούμενες ιδιότητες και τα προσωπικά χαρακτηριστικά των δύο απέδειξαν ότι δημιουργούν εξαιρετική χημεία. Kraven’s Last Hunt Ένα σενάριο που προοριζόταν (μάλλον εμφανώς) για τη DC και με πρωταγωνιστές τον Batman και τον Joker, εξελίχθηκε τελικά στην κατά πολλούς καλύτερη ιστορία Spider-man όλων των εποχών. Η ιστορία ακολουθεί τον Kraven τον Κυνηγό, που έχει καταστρώσει το ιδανικό σχέδιο για να κατατροπώσει τον Spider-man αλλά και να αποδείξει οριστικά την ανωτερότητά του: να τον σκοτώσει και να γίνει ο ίδιος Spider-man στην θέση του, καλύτερος από τον προκάτοχό του. Εκκινώντας από ένα απλό ερώτημα, το “τι θα γινόταν αν ένας supervillain εκπληήρωνε το στόχο ζωής του;” η ιστορία χρησιμοποιεί ψυχολογικές θεματικές όπως τις εμμονές, τις νευρώσεις και το συμβολικό θάνατο, φτάνοντας σε ένα θεαματικό τέλος που απέχει πολύ από τη λύτρωση ή έστω το συμβιβασμό, όπου συνήθως καταλήγουν τα υπερηρωϊκά storylines. Ο Todd McFarlane επέστρεψε στο θέμα της ιστορίας μερικά χρόνια αργότερα στο storyline Torment, με μικρότερη σεναριακή επιτυχία ίσως, αλλά με εμπνευσμένη βία και εξαιρετικό σχέδιο, συνυφασμένα εκείνη την εποχή με την επιτυχία του Spawn. Return of the Sinister Six Εκ πρώτης όψεως, αυτή η ιστορία είναι ένα χιλιοπαιγμένο υπερηρωϊκό κλισέ. Mastermind κακός, εδώ ο Doctor Octopus, μαζεύει κι άλλους κακούς (Electro, Mysterio, Sandman, Vulture και Hobgoblin) και φτιάχνει team κακών για να νικήσουν μαζί τον καλό και να κατακτήσουν τον κόσμο. Το γκρουπ εγωπαθών όμως καταρρέει λόγω εσωτερικών αντιθέσεων και ο καλός εν τέλει κερδίζει. Το σημαντικό σε αυτή την ιστορία είναι περισσότερο τα δύο subplots που τη συνοδεύουν. Το ένα αφορά τον Sandman: έχοντας βγει από την φυλακή, προσπαθεί να αφήσει πίσω του τις μέρες που ήταν εγκληματίας αλλά ο κόσμος τριγύρω αρνείται να αναγνωρίσει τη μεταμέλειά του και η παλιά του συμμορία, απειλώντας κοντινά του πρόσωπα, τον ξανασέρνει βίαια στην παλιά του ζωή. Το δεύτερο αφορά τη σχέση της May με τον Nathan Lubensky, υπερήλικα με αδύναμη καρδιά και πρόβλημα με τον τζόγο, αλλά καλό στον πυρήνα του άνθρωπο που την αγαπούσε στ’αλήθεια. Ο θάνατός του όταν επιχείρησε να σταματήσει τον Vulture από το να απαγάγει τη May οδήγησε την τελευταία να βιώσει την απώλεια για δεύτερη φορά, ακριβώς όταν είχε ξαναβρεί άνθρωπο που μπόρεσε να ερωτευτεί, και τον Peter να προσθέσει ακόμα ένα κοντινό πρόσωπο στη μακριά λίστα με κόσμο που δεν κατάφερε να σώσει. Δύο ανθρώπινες ιστορίες με αντίκρυσμα στην καθημερινή ζωή και εν τέλει μεγαλύτερη βαρύτητα και προεκτάσεις από το κυρίως στόρι. A Web of Spiders (Carnage) / Maximum Carnage Ο Cletus Kasady ήταν ένας μανιακός δολοφόνος που για λίγο καιρό συνυπήρξε στη φυλακή με τον Eddie Brock. Ο συμβιωτικός οργανισμός που επέστρεψε στον ξενιστή του, τον μετέτρεψε ξανά στον Venom και τον βοήθησε να αποδράσει, εκκίνησε σιωπηλά τη διαδικασία ασεξουαλικής αναπαραγωγής του, δημιουργώντας ένα νέο συμβιωτικό που, συνδυάζοντας κάποιες ιδιότητες του Venom και την ψυχασθένεια του ξενιστή που βρήκε στο πρόσωπο του Kasady, δημιούργησε έναν από τους πιο αιμοσταγείς και επικίνδυνους εχθρούς του Spider-man: τον Carnage. Τόσο ο χαρακτήρας όσο και τα δύο storyline, όμως, χρησιμεύουν πρώτα και κύρια επειδή δίνουν χώρο αφενός στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του Venom, καθώς ο Carnage αντιπροσωπεύει μια ακραία εκδοχή του αφήνοντας ενδιάμεσα χώρο για την ωρίμανσή του, και αφετέρου στην εξερεύνηση της σχέσης του Venom και του Spider-man. Αρχικά, ο Spider-man αναγκάζεται να αποκαλύψει ότι είχε σκηνοθετήσει το θάνατό του για να απαλλαχθεί από τον Venom προκειμένου να τον επαναφέρει στη Νέα Υόρκη για να τον αντιμετωπίσουν μαζί. Η ανίερη συμμαχία καταφέρνει να τον ξανακλείσει στη φυλακή, αλλά αναγκάζεται να ξανασυναφθεί όταν αποδρά εκ νέου και συγκροτεί ομάδα μανιακών δολοφόνων που σπέρνει τον όλεθρο στην πόλη. Τα δύο storyline βαθαίνουν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση χαρακτήρων, που καταλήγει να τονίζει τις διαφορές τους την ίδια στιγμή που θολώνει τα όρια ανάμεσά τους. Clone Saga Μέχρι το πρόσφατο Clone Conspiracy, μια μάλλον αχρείαστη επιστροφή στο συγκεκριμένο storyline, το Clone Saga αποτελείτο από δύο μέρη. Το πρώτο έλαβε χώρα λίγο μετά το θάνατο της Gwen, στο οποίο ο supervillain Jackal κλωνοποιεί την Gwen και τον Peter, ανακαλύπτοντας έτσι και την κρυφή του ταυτότητα, και σπρώχνει τον Peter και τον κλώνο του σε μάχη, ενόσω και οι δύο νομίζουν ότι είναι ο ορίτζιναλ. Η ιστορία λήγει με τον υποτιθέμενο θάνατο των δύο κλώνων και του Jackal. Μετά από περίπου 20 χρόνια σε πραγματικό χρόνο μετά, αποκαλύπτεται ότι ο κλώνος είναι ζωντανός, χρησιμοποιεί το όνομα Ben Reilly (μίξη του θείου Ben και του πατρικού ονόματος της May) και επιστρέφει στη Νέα Υόρκη, έχοντας υιοθετήσει τον τίτλο του Scarlet Spider και δομώντας μια αδερφική σχέση με τον Peter. Σε μια πορεία γεγονότων που κράτησε μάλλον παραπάνω απ’όσο θα πρεπε, ο Peter χάνει τις δυνάμεις του και μαθαίνει πως τελικά είναι εκείνος ο κλώνος, αποσύρεται από την ενεργό δράση για να αφοσιωθεί στην πλέον έγκυο Mary Jane και ο Ben αναλαμβάνει τον τίτλο του Spider-man. Τελικά, η Mary Jane αποβάλλει, αποκαλύπτεται εκ νέου ότι ο Peter είναι ο πραγματικός και ο Ben πεθαίνει με το σώμα του να αποσυντίθεται, αποδεικνύοντας οριστικά ότι εκείνος ήταν ο κλώνος. Η σειρά, παρόλο που πήγε πολύ καλά σε πωλήσεις, παραμένει πολύ αμφιλεγόμενη για το μέγεθός της, για το γεγονός πως επισκιάστηκε από το επόμενο event της Marvel (το εξαιρετικό Onslaught) ενόσω αυτή ήταν ήδη εν εξελίξει και για την κατάληξή της, που τράβηξε την προσοχή από τον ορίτζιναλ κακό Jackal σε έναν άλλο, που αποκαλύφθηκε πως ενορχήστρωσε τα πάντα. Ωστόσο, μας άφησε με έναν επάξιο αν και βραχύβιο αντικαταστάτη του Spider-man στο πρόσωπο του Bill Reilly, που αποτέλεσε αναπάντεχα δυνατό χαρακτήρα, ενώ εισήγαγε σε μεγαλύτερης σημασίας χαρακτήρα τον αποτυχημένο κλώνο Κaine. Συν τοις άλλοις, είχε κάποιες συγκλονιστικές στιγμές: τη θλίψη για το θάνατο του μωρού, την αποκάλυψη ότι ο Peter ζούσε σε ένα ενορχηστρωμένο ψέμα για καιρό, την παραδοχή της θείας May πως ήξερε ανέκαθεν την μυστική ταυτότητα του Peter και το θάνατο του Ben Reilly. Το σκίτσο του John Romita Jr στα τέλη του storyline έδωσε πνοή ακόμα και στα αδύναμα σημεία του σεναρίου του. Όσο για το Clone Conspiracy, ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές, τελικά δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη λογική αναμασήματος στην οποία έχει υποπέσει η Marvel εν γένει, με τον Spider-man να είναι ίσως το σημαντικότερο θύμα της κρίσης που περνάει η εταιρεία τελευταία. Coming Home / The Other / Spider-Verse Αν και διακριτά storyline, είναι μάλλον αδύνατο να διαχωριστούν, δεδομένου ότι πρωτοπαρουσιάζουν, αναπτύσσουν και φέρνουν στο οριακό τους σημείο το κεντρικό κόνσεπτ του ύστερου Spider-man: το μυστικιστικό στοιχείο των δυνάμεών του. Ίσως στην πιο ενδιαφέρουσα τροπή της ύστερης εποχής του υπερήρωα, αποκαλύπτεται ότι η ραδιενέργεια της αράχνης που τον τσίμπησε δεν ήταν η αιτία των δυνάμεών του. Στην πραγματικότητα τόσο ο Peter Parker της Earth-616 (το κυρίως σύμπαν της Marvel) όσο και κάθε εκδοχή του στο Multiverse είναι ενσάρκωση ενός υπερφυσικού φορέα δύναμης, του Web of Life and Destiny, και κάθε Spider-man, Spider-girl, Spiderwoman κτλ είναι σε κάποιο βαθμό φορέας του Spider-Totem, της συμπύκνωσης αυτής της κοσμικής ενέργειας. Αυτή η τροπή έβαλε το χαρακτήρα σε νέα θέση εντός της μυστικιστικής πλευράς της Marvel, δίνοντας και νέα πνοή στη σχέση του με χαρακτήρες μαγικής χροιάς όπως ο Dr Stange. Ταυτόχρονα, εισήγαγε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες αντιπάλους του, τον Morlun, οντότητα που τρέφεται από ενσαρκώσεις Totem, ενώ εξερεύνησε από νέα οπτική τις διάφορες εκδοχές του Spider-man στο Multiverse. Ειδικά το storyline του Spider-Verse, που βρίσκει τον Morlun να κυνηγάει κάθε ενσάρκωση του Spider-Totem σε όλα τα σύμπαντα, προσέφερε πολύ ενδιαφέρουσες οπτικές όλων των αραχνοχαρακτήρων, αναβαθμίζοντας υπάρχοντες όπως o Kaine και η Silk και εισάγοντας νέους όπως η Spider-Gwen. Νο One Dies Μέρος του γενικότερου storyline “Big Time”, το No One Dies ακολουθεί και δίνει κατάληξη στα γεγονότα μετά το θάνατο της Marla Jameson. Το πραγματικά σημαντικό στοιχείο της ιστορίας, όμως, είναι ο εφιάλτης στον οποίο ο Peter έρχεται αντιμέτωπος με κάθε νεκρό που σχετιζόταν μαζί του ή πέθανε με ευθύνη του. Το συγκλονιστικό καρέ στο οποίο συναντά τους γονείς του, οι οποίοι έχουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους κενά, λέγοντάς του ήρεμα ότι δε τους θυμάται και δε τους θεωρεί πια γονείς του γιατί τον μεγάλωσαν οι θείοι του, μένει στο κεφάλι του αναγνώστη για πολύ καιρό αφού το δει. Στο κόμικ ο Spider-man θέτει ακόμα ένα ψυχαναγκαστικά υψηλό στόχο για τον εαυτό του. No one dies: κανείς δε θα ξαναπεθάνει όσο εκείνος είναι εκεί να το εμποδίσει. Σχεδόν μαζοχιστικά, ο στόχος τίθεται περισσότερο για να οξύνει το αίσθημα της πρότερης ευθύνης για τους θανάτους που προϋπήρξαν παρά για να αποτρέψει νέους. Για ακόμα μια φορά, η θεματική της ευθύνης και του ήρωα που έχει “το βάρος του κόσμου στους ώμους του” αποδεικνύεται μια από τις πιο αποτελεσματικές στην ανανέωσή τους. The Superior Spider–man Ακόμα μία αμφιλεγόμενη σειρά, το Superior Spider-man βρίσκει τον Dr Octopus να έχει παρεισφρήσει νοητικά στο σώμα του Peter Parker και τον Peter Parker να “πεθαίνει” στο σώμα του πρώτου. Μετανοημένος και επηρεασμένος από τις αναμνήσεις του Peter, αποφασίζει να γίνει καλύτερος Spider-man από τον προκάτοχό του. Τo storyline θάφτηκε από τους φαν του ήρωα, που θεώρησαν ότι “πούλησε” κεντρικές πτυχές του, αλλά επί της ουσίας θέτει μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική: τι θα γινόταν αν ο Spider-man δεν λειτουργούσε με το δόγμα της ευθύνης που έρχεται με την ισχύ. Εξίσου ιδιοφυής, αλλά σκληρότερος, ανάλγητος και αδίστακτος, ο Dr Octopus έφερε μια διαφορετική ματιά στην ίδια την ουσία του υπερήρωα, μέχρι -αναπόφευκτα- την επιστροφή του Peter και την πλήρη λήξη της ιστορίας στο Spider-Verse και το Clone Conspiracy. Παράρτημα: Civil War και εναλλακτικές εκδοχές Αν ξεκινούσαμε να γράφουμε τιμητικές αναφορές σε ιστορίες που δεν μπήκαν στη δεκάδα, δε θα τελειώναμε ποτέ, αλλά αξίζει να αναφερθούμε πρώτα απ’όλα στο πρώτο Civil War. Το συγκεκριμένο storyline σε επανεξέταση έχει πολύ σημαντικά κενά. Επιπλέον, δεν είναι επικεντρωμένο στον Spider-man, αλλά μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως ο ρόλος του ήταν ο σημαντικότερος. Έχοντας τα πιο ανθρώπινα συναισθήματα απ’όλους, με την αλλαγή πλευράς από τον Tony Stark στον Captain America είναι αυτός που στην πραγματικότητα έδωσε στην ομάδα του δεύτερου το ηθικό πλεονέκτημα, που ως τότε ήταν αμφιλεγόμενο. Πράγματι, ένας χαρακτήρας με ηθική πυξίδα το αίσθημα ευθύνης, δε μπορούσε παρά να συμφωνήσει στο ότι οι υπερήρωες, ανεξέλεγκτοι, αποτελούν κίνδυνο, αλλά και να αηδιάσει από τα εγκλήματα πολέμου απέναντι στην αντίθετη άποψη. Είναι ανθρώπινο, και είναι ακριβώς αυτό που δικαιολογεί την άποψη που εκφράζεται στο ίδιο κόμικ: πως μπορεί να είναι ο νεότερος, αλλά και ο σπουδαιότερος από τους εμπλεκόμενους υπερήρωες. Αξίζει επίσης τον κόπο να αναφερθούν κάποιες εκ των πολλών άλλων εκδοχών του Spider-man που έχουν εμφανιστεί ανά τα χρόνια. O Miguel O’Hara, η εκδοχή του που είναι γνωστή ως Spider-man 2099, αποτελεί μια απ’τις πρώτες εναλλακτικές παρουσιάσεις του υπερήρωα σε μια εποχή που φουτουριστικές εκδοχές δημοφιλών χαρακτήρων ήταν συνηθισμένη πρακτική – και αυτή ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες εφαρμογές της. Το Spider-man Noir, μέρος της σειράς Marvel Noir, εισάγει μια εκδοχή του υπερήρωα στην εποχή του Great Depression. Όντας και σε αυτό το σύμπαν ενσάρκωση του Spider-Totem, παρουσιάζει ωστόσο σοσιαλιστικές κοινωνικές ευαισθησίες και μια noir αποφασιστικότητα που ο ορίτζιναλ χαρακτήρας δε διαθέτει. Η Spider-Gwen είναι μια πρόσφατη προσθήκη που ακολουθεί ένα σύμπαν στο οποίο ο Peter Parker είναι νεκρός και η Gwen το Spider-Totem. Η δημοφιλία της κατά το Spider-Verse οδήγησε στην εμφάνισή της σε δική της σειρά, καθώς και στο πλευρό των Silk και Spider-Woman και αποτέλεσε τελικά μια απ τις ελάχιστες επιτυχημένες εισαγωγές χαρακτήρα της ύστερης Marvel. Τέλος, η εκδοχή του ήρωα που φαίνεται να είναι και πιο κοντά στο επερχόμενο Homecoming, ο Ultimate Spider-Man, προσέφερε έναν εξαιρετικό επαναπροσδιορισμό του ήρωα στις σύγχρονες συνθήκες. Το τέλος της είδε το θάνατο του Peter Parker και την ανάληψη του λάβαρου του Spider-man από τον Miles Morales, ο οποίος πλέον είναι επάξια μέλος του κυρίως σύμπαντος της Marvel-και των νέων Avengers. Για τον γράφοντα, η περιοδολόγηση του χαρακτήρα και των ιστοριών του Spider-Man ήταν εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία. Το πόσα στόρι θα μπορούσαν να μπουν στη θέση των υπαρχόντων, το πόσα λόγια, περισσότερα ή και εντελώς διαφορετικά, θα μπορούσαν να περιγράψουν το καθένα από όσα όντως μπήκαν, το πόσες διαφορετικές ιεραρχήσεις θα μπορούσαν να γίνουν, όλα φαίνονταν σαν βουνό. Όντας ένας από τους χαρακτήρες των οποίων τις ιστορίες είχαμε την τύχη να δούμε μεταφρασμένες σε καλό ποσοστό τα χρόνια που μεγαλώναμε, το να γίνει διαλογή με κατά το δυνατόν αντικειμενικά κριτήρια προσέκρουε στο σκόπελο των συναισθημάτων. Από τις εκδόσεις Καμπανά και τις απαράδεκτες μεταφράσεις τους στις υπέρμετρες αντίστοιχες της Μαμούθ και τον εκμοντερνισμό που πράγματι έφεραν οι Modern Times, η αγάπη για το χαρακτήρα είναι μάλλον συνυφασμένη με τη νοσταλγία για την εποχή που οι ιστορίες του απείχαν πολύ περισσότερο από ένα κλικ, τόσο σε χρήματα όσο και σε φυσική απόσταση. Όλα αυτά λέγονται για να καταδειχθεί το ότι η αποφυγή της κατάταξης με βάση την ποιοτική ιεράρχηση των ιστοριών ήταν σκόπιμη, γιατί δε θα μπορούσε να μη διαμεσολαβείται από το προσωπικό στοιχείο. Ωστόσο, με το πιστόλι στον κρόταφο, το Kraven’s Last Hunt μάλλον δικαιώνει την αποθέωση που απολαμβάνει, όντας η πιο πλήρης, συγκροτημένη και βαθιά ιστορία που έχει ειπωθεί για τον άνθρωπο και για την αράχνη ξεχωριστά, σε μια εποχή που ο διαχωρισμός τους δεν ήταν τόσο έντονος όσο τα επόμενα χρόνια. Κάθε διαφωνία, αντιπαράθεση, βρίσιμο για το θέμα είναι παραπάνω από θεμιτή. Από μικρά παιδιά το κάνουμε άλλωστε. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.