Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Jean Giraud'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία έργα της 9ης Τέχνης, «Το Ινκάλ» επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis και μας εισάγει εκ νέου στον επικό κόσμο των Jodorowsky και Moebius. Ήδη από τις υπογραφές των δημιουργών στο εξώφυλλο, ο αναγνώστης προδιαθέτεται με προσδοκίες για ένα ανάγνωσμα με ισχυρό καλλιτεχνικό αντίκτυπο. Άλλωστε, τόσο ο Alejandro Jodorowsky όσο και ο Moebius – κατά κόσμον Jean Giraud – έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία της Τέχνης, ωθώντας τη διαρκώς σε νέα καλλιτεχνικά, εικαστικά και αφηγηματικά μονοπάτια, εφευρίσκοντας νέους τρόπους να εκφράσουν τις πρωτοποριακές ιδέες τους και τολμώντας να παρουσιάσουν και να εξερευνήσουν το νέο, το άγνωστο. Αφετηρία για τη δημιουργία του «Ινκάλ» στάθηκε η απόπειρα του Jodorowsky να μεταφέρει το 1974 στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο επικής επιστημονικής φαντασίας του Αμερικανού συγγραφέα Frank Hebert, «Dune» (1965). Στο ντοκιμαντέρ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 2013 με τίτλο «Jodorowsky ’s Dune», παρουσιάζεται λεπτομερώς η μεγαλεπήβολη πρόταση του Γάλλοχιλιανού δημιουργού: μεταξύ του καστ συγκαταλέγονταν ονόματα όπως ο Salvador Dalí, ο Orson Welles, ο Mick Jagger και η Amanda Lear, ενώ τη μουσική επρόκειτο να επιμεληθούν τα συγκροτήματα Pink Floyd και Magma. Η απύθμενη έμπνευση του Jodorowsky ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το έργο έμεινε ανολοκλήρωτο, για να ολοκληρωθεί τελικά μία δεκαετία αργότερα, όταν το 1984 κυκλοφόρησε τελικά η ταινία σε σκηνοθεσία David Lynch. Η απαγορευτική διάρκεια της ταινίας, η οποία υπολογιζόταν σε 10 με 14 ώρες, καθώς και ο απαιτητικός προϋπολογισμός (μόνο ο Σαλβαδόρ Νταλί ζητούσε 100.000 δολάρια την ώρα για να συμμετάσχει) λειτούργησαν ανασταλτικά για την παραγωγή μιας ταινίας, η οποία θα άφηνε ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου – άλλωστε, το κατάφερε και χωρίς να ολοκληρωθεί. Το υλικό αναφοράς, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν τα σχέδια του Moebius για ένα στόριμπορντ τριών χιλιάδων σελίδων, επηρέασε τελικά την παραγωγή πολλών μεταγενέστερων κινηματογραφικών παραγωγών επιστημονικής φαντασίας, μεταξύ των οποίων οι σειρές ταινιών «Star Wars», «Terminator» και «Alien». Στην παραγωγή του Alien άλλωστε εργάστηκε σχεδόν σύσσωμη η ομάδα του Jodorowsky, όταν πλέον το όνειρό του για τη μεγαλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου είχε καταρρεύσει. Το υλικό όμως υπήρχε. Το ίδιο και η ανάγκη των καλλιτεχνών να επινοήσουν έναν πρωτότυπο φανταστικό κόσμο και να τον εξερευνήσουν σε βάθος, σε μία διαστημική οδύσσεια γεμάτη επιστημονική φαντασία και τεχνολογία, πολιτική ίντριγκα και συνωμοσίες, μυστικιστικές και ψυχεδελικές εσωτερικές αναζητήσεις, δράση, έρωτα, σάτιρα. Κι έτσι γεννήθηκε «Το Ινκάλ». Κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στο γαλλικό περιοδικό «Métal Hurlant» το 1980, η ιστορία δημοσιεύτηκε σε συνέχειες και ολοκληρώθηκε το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό «Μικρό Παρά Πέντε» τη δεκαετία του ’80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ, ακολουθώντας την επίσημη διαίρεση σε κεφάλαια της εκδοτικής εταιρείας Les Humanoides Associes. Η έκδοση της Anubis, «Το Ινκάλ – Μέρος Πρώτο» παρουσιάζει τα τρία κεφάλαια, συστήνοντάς μας σε αυτό το διαγαλαξιακό έπος απ’ την αρχή. Ο Τζον Ντιφούλ, ένας ντετέκτιβ κλάσης «Ρ» σε έναν εκφυλισμένο, δυστοπικό κόσμο, βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται όταν ανακαλύπτει ένα αρχαίο μυστικιστικό τεχνούργημα που ονομάζεται «Ινκάλ». Οι περιπέτειες του Ντιφούλ θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον μεγαλύτερο πολεμιστή του γαλαξία, τον Μεταβαρόνο, αλλά και αντιμέτωπο με τις φοβερές δυνάμεις του Τεχνοποντίφικα. Αυτές οι αναμετρήσεις είναι λίγες από τις πολλές που συνθέτουν μια ιστορία κωμικών και κοσμικών διαστάσεων, όπου ο Ντιφούλ θα χρειαστεί να παλέψει όχι μόνο για τη δική του επιβίωση αλλά και για εκείνη ολόκληρου του σύμπαντος. Οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει το ηρωικό και ηθικό στερεότυπο του «εκλεχτού» που συναντάται σε αυτού του είδους τις επικές αφηγήσεις, χαρακτηρίζονται από μία εκ πρώτης όψεως αφαιρετική, συνειρμική πορεία, δίχως να γίνεται αντιληπτό το διακύβευμα και ο ρόλος του Τζον σε αυτό. Βουτηγμένος στα πάθη, στις εξαρτήσεις και στην… ανεμελιά, ο Τζον δείχνει με κάθε ευκαιρία πόσο δειλός και φυγόπονος είναι, αναζητώντας βοήθεια για να ξεπεράσει τις διαρκείς προκλήσεις που εμφανίζονται στο διάβα του από τρίτους ή από το Ινκάλ, το οποίο παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο στην αλλόκοτη και συνάμα σαγηνευτική ιστορία των δύο τεράστιων καλλιτεχνών. Εκτός από την κεντρική ιστορία, η οποία θα ολοκληρωθεί με τον δεύτερο τόμο, «Το Ινκάλ» πλαισιώνεται από τις ιστορίες «Πριν το Ινκάλ» (Jodorowsky – Zoran Janjetov), «Μετά το Ινκάλ» (Jodorowsky – Moebius) και «Το Τελευταίο Ινκάλ» (Jodorowsky – José Ladrönn), καθώς και μερικές spin-off σειρές μεταξύ των οποίων «Το Έπος των Μεταβαρόνων», το οποίο έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά μέσω του περιοδικού «9» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία». Νέες εκδόσεις Εκτός από το «Ινκάλ», του οποίου ο δεύτερος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός Νοεμβρίου, από τις εκδόσεις Anubis επανακυκλοφορούν τα εμβληματικά κόμικς «V for Vendetta» των Alan Moore και David Lloyd και «Joker» του Brian Azzarello, αλλά και η ολόφρεσκη ιστορία «Spider-Men» του Brian Michael Bendis και της Sara Pichelli, όπου ο κλασικός, φιλικός Σπάιντερ-Μαν της γειτονιάς Πίτερ Πάρκερ συναντάται με τη νέα, Ultimate εκδοχή του, την οποία ενσαρκώνει ο νεαρός Μάιλς Μοράλες. Και το σχετικό link...
  2. Ένας σκηνοθέτης παράξενων καλτ ταινιών και συγγραφέας πολυεπίπεδων σεναρίων με μεταφυσικά και θρησκευτικά στοιχεία και ένας από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικς συνεργάζονται σε μια ιστορία που ξεκινά με τις διαλέξεις ενός καθηγητή στα αμφιθέατρα της Σορβόνης και καταλήγει στην Κολομβία με τη «γέννηση» του Αγίου Ιωάννη. Οι ταινίες του Χιλιανού σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky (γενν. 1929) όπως το «Santa Sangre», το «El Topo» και το «Ιερό Βουνό» θεωρούνται σήμερα καλτ και προβάλλονται ξανά και ξανά σε εναλλακτικά και underground φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Βουτηγμένες στον σουρεαλισμό και τον μυστικισμό και συχνά ποτισμένες από ωμή βία, έχουν γίνει αντικείμενα λατρείας από μια μερίδα οπαδών του εναλλακτικού κινηματογράφου. Παράλληλα με την καριέρα του στον κινηματογράφο, ο Jodorowsky έχει γράψει τα σενάρια πολλών κόμικς με πιο γνωστό από αυτά το «Ίνκαλ», μια εξαιρετικά πολύπλοκη και πολύτομη σειρά η οποία μετά την τεράστια επιτυχία της γνώρισε ένα σίκουελ («After the Incal»), ένα πρίκουελ («Before the Incal» σε σχέδια του Zoran Janjetov), έναν επίλογο («Final Incal» σε σχέδια του Jose Ladronn) και διάφορα spin-offs μεταξύ των οποίων και το «Έπος των Μεταβαρόνων» σε σχέδια του Juan Gimenez. Το Ίνκαλ αποτέλεσε την πιο μακρόχρονη συνεργασία του Jodorowsky με τον Moebius και γνώρισε πολλά σίκουελ, πρίκουελ και spin-offs με άλλους σχεδιαστές. Στο πρώτο Incal (1980-1988) καθώς και στο After the Incal (2000) ο Jodorowsky συνεργάστηκε με τον μεγάλο Moebius (1938-2012), γνωστό και ως Jean Giraud, έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικς της γαλλοβελγικής σχολής με τεράστια θητεία στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ πάνω σε μια μεγάλη ποικιλία ειδών, με πιο συχνά από αυτά στο έργο του το γουέστερν («Blueberry») και την επιστημονική αλλά και υπερηρωική φαντασία («Arzach, «The Airtight Garage», «Silver Surfer» κ.ά.). Εκτός από το Ίνκαλ όμως, που αποτελεί και την πιο γνωστή συνεργασία μεταξύ Alejandro Jodorowsky και Moebius, οι δυο φίλοι συνδημιούργησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ακόμη ένα βιβλίο με θεματολογία που δεν έχει καμιά σχέση με την επιστημονική φαντασία. «Η Τρελή της Σακρέ-Κερ» (εκδόσεις Μαμούθ, 190 σελίδες) είναι μια συλλογή τριών διαφορετικών άλμπουμ («Η Τρελή της Σακρέ-Κερ», «Η Παγίδα του Παραλόγου», «Ο Τρελός της Σορβόνης») που όλα μαζί συνθέτουν μια ιστορία σε αρκετά διαφορετικό ύφος από πρότερες δουλειές του Jodorowsky αλλά διατηρώντας τα στοιχεία του παράλογου, του μυστικιστικού, του θρησκευτικού, του χιουμοριστικού. Δεν υπάρχουν αλλόκοτα πλάσματα από μακρινούς πλανήτες, δεν υπάρχουν εξωγήινοι και πανίσχυρα υπερόπλα, δεν υπάρχουν πόλεμοι και καταστροφές. Η ιστορία ξεκινά από τα αμφιθέατρα του ιστορικού Πανεπιστημίου της Σορβόνης και ένα μεγάλο μέρος της εξελίσσεται στο σύγχρονο Παρίσι με πρωταγωνιστή τον Αλέν Μανζέλ, έναν καθηγητή φιλοσοφίας με πολλά, σύμφωνα με όσα έχουν γραφτεί και έχει αποδεχθεί ο Jodorowsky, αυτοβιογραφικά χαρακτηριστικά του συγγραφέα. Ο Μανζέλ είναι ένας πολύ επιτυχημένος πανεπιστημιακός δάσκαλος που κατορθώνει να συγκεντρώνει στα μαθήματά του εκατοντάδες φοιτητές αλλά και πολλούς ακροατές που γεμίζουν ασφυκτικά τις αίθουσες για να τον ακούσουν. Η προσωπολατρία προς τον Μανζέλ είναι τόσο μεγάλη που οι «πιστοί» του έχουν δημιουργήσει μια οιονεί αίρεση: ντύνονται με συγκεκριμένο τρόπο, διαβάζουν ό,τι προτείνει ο καθηγητής, είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να ακολουθήσουν τις ηθικές «εντολές» του και τις «προσταγές» του χωρίς αμφισβητήσεις. Κι αυτός διογκώνει τη φιλαυτία του προσθέτοντας όλο και περισσότερες διδαχές που αναμιγνύουν στοιχεία φιλοσοφίας και θρησκείας και προτείνοντας την πνευματική προσήλωση και αφοσίωση στα θεία καθώς και την αποστασιοποίηση από την υλική ζωή: «Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν έχει λόγο ν’ ασχολείται με την πολιτική! Πρέπει να νοιάζεται για την ηθική!» αγορεύει σε κατάμεστες αίθουσες. «Πριν με κρίνετε, θα σας πω ένα ρητό, του οποίου την πηγή δεν είστε άξιοι να μάθετε: “Δεν υπάρχει ούτε καλό, ούτε κακό. Υπάρχει μόνο θεία παρουσία που απλώς αλλάζει μορφή”». Με τέτοιες ασυναρτησίες ο Μανζέλ θεωρείται από τους οπαδούς του κάτι σαν μοντέρνος προφήτης, μέχρι που μια οικογενειακή κρίση φουντώνει τις αντιδράσεις εναντίον του, οδηγεί σε αμφισβητήσεις των θεωριών του και το αμφιθέατρο παίρνει κυριολεκτικά φωτιά: «Αρκετά, συνάδελφοι! Σε ανώτατη σχολή είμαστε, όχι σε συναγωγή» φωνάζει ένας από τους φοιτητές του και πρώην γκρούπι του καθηγητή-σταρ. Και συνεχίζει: «Βαρέθηκα τα μυστικιστικά σας αλαμπουρνέζικα κύριε Μανζέλ! Η εμπειρία μου να σας ακούω να παπαγαλίζετε τα λόγια του Εβραίου “φιλοσόφου” Λεβινάς, μαθητή του ναζί Χάιντεγκερ, με οδήγησε στην αγανάκτηση. Μα την πίστη μου, ούτε σε σχολή του Μεσαίωνα να ήμασταν! Παρατήστε τη φιλοσοφία, κύριε Μανζέλ! Πηγαίνετε καλύτερα να παριστάνετε τον προφήτη στα σκαλιά! Αλλά όχι εδώ! Δεν αγγίζετε την πολιτική, που είναι η μόνη και απόλυτη πραγματικότητα! Καλύτερα να δουλέψετε για να ταΐσετε τον κόσμο!». Κάτι προσπαθεί να ψελλίσει ο καθηγητής για να περισώσει την αξιοπρέπεια και τη φήμη του αλλά το κύμα της απόρριψης θα τον καταπιεί: «Αυτό το παραλήρημα δεν έχει καμιά σχέση με διάλεξη από πανεπιστημιακή έδρα! Οι “θεϊκές θεωρίες” αυτού του παλιάτσου για την αγάπη του πλησίον δεν τον έσωσαν από το μίσος της ίδιας του της γυναίκας! Εγώ φεύγω! Όσοι συμφωνούν μαζί μου ας μ’ ακολουθήσουν!» φωνάζει ο εξεγερμένος φοιτητής. Όλοι τον ακολουθούν. Με μοναδική εξαίρεση την Ελιζαμπέτ, μια όμορφη, πιστή και απολύτως παρανοϊκή φοιτήτρια που είναι ερωτευμένη με τον καθηγητή και πιστεύει ότι είναι προορισμένη να γεννήσει τον προφήτη Ιωάννη! «Στο τελευταίο σου μάθημα είδα κάτι σαν όραμα… Εσένα κι εμένα, ως τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ της Βίβλου, να γεννάμε ένα παιδί, έναν προφήτη, και να το ονομάζουμε Ιωάννη. Αυτόν που θα δείξει στον κόσμο τον δρόμο που οδηγεί στον νέο Χριστό… Μας περιμένει μια θαυμαστή αποστολή Αλέν! Ένα μέλλον γεμάτο δόξα!». Κι εδώ αρχίζει η κατάδυση του Αλέν στην παραφροσύνη, στις αμφιβολίες, σε έναν κόσμο που ποτέ δεν φανταζόταν ότι υπάρχει. Θα αναμετρηθεί επώδυνα με τον νεότερο εαυτό του, θα κάνει σεξ με την Ελιζαμπέτ μέσα στον ναό της Σακρέ-Κερ, τον δεύτερο μεγαλύτερο ναό του Παρισιού μετά την Παναγία των Παρισίων, θα χρεοκοπήσει, θα πάρει μέρος σε ομαδικά όργια με ουσίες, προσευχές και παράδοξα θρησκευτικά αντικείμενα και σύμβολα, θα γίνει συνεργός σε δολοφονίες, θα ξεχυθεί γυμνός στη φύση σε ασκήσεις αυτογνωσίας, θα καταβυθιστεί στα σκοτεινότερα (ή φωτεινότερα;) μονοπάτια της ύπαρξής του, θα ταξιδέψει άθελά του στην Κολομβία για να αναγεννηθεί απαλλαγμένος από το παρελθόν του και να γίνει πατέρας ενός παιδιού που, ενάντια σε κάθε λογική, μπορεί τελικά να είναι και ο πολυαναμενόμενος Προφήτης. Στο πνεύμα του συνόλου του έργου του Jodorowsky, το απρόσμενο, το αναπάντεχο, το λυτρωτικό και το παράλογο γίνονται πραγματικά και μια μεταμόρφωση, κυριολεκτική ή μεταφορική, οδηγεί στη λύση. Ο αποσβολωμένος αναγνώστης προσπαθεί να καταλάβει τι από όλα αυτά που διαβάζει μπορεί να έχει συμβεί στην πραγματικότητα και τι στη φαντασία και στον διαταραγμένο ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή. Αλλά στην Τρελή της Σακρέ-Κερ, χαρακτηριστικό δείγμα ενός μαγικού νεο-ρεαλισμού που ακριβώς γι’ αυτό και για να τον τιμήσει ολοκληρώνεται στη Νότια Αμερική, δεν υπάρχουν απαντήσεις. Υπάρχουν μόνο εξουσίες υπό διαρκή αμφισβήτηση, υπάρχουν θέσφατα, δόγματα και αξίες που γκρεμίζονται με πάταγο και με χιούμορ, χωρίς όμως να δίνουν τη θέση τους σε κάποια υποτιθέμενη αντικειμενική και κοινώς παραδεκτή λογική, αλλά σε άλλες αξίες εξίσου αμφισβητούμενες που, όπως σωστά μπορεί να υποθέσει ο αναγνώστης, με τη σειρά τους θα εκπέσουν κι αυτές κ.ο.κ. Υπό την καθοδήγηση ενός θηλυκού Ιησού που αυτοαποκαλείται «Ιησούσα» και παραδόξως έχει πολλούς πιστούς, ο καθηγητής θα αμφισβητήσει πρώτα και πάνω απ’ όλα τον εαυτό του: «Τώρα βλέπω από πού έρχονται η κούραση κι ο φόβος μου… Έχω δηλητηριαστεί! Και μάλιστα από τι; Από το ίδιο μου το εγώ!». Κι έτσι, μια ιστορία που ξεκίνησε από τη Σορβόνη και συνεχίστηκε στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου και του μυαλού, τελειώνει και πάλι σχεδόν εκεί απ’ όπου ξεκίνησε χωρίς τίποτα να είναι ίδιο με πριν. Εκτός ίσως από την, εμμονική για τον Jodorowsky, παρουσία τού θείου που ενώ απουσιάζει όταν όλοι το προσμένουν, εμφανίζεται όταν όλοι το έχουν πια απορρίψει. Και το σχετικό link...
  3. GeoTrou

    GIRAUD JEAN (MOEBIUS/GIR) [ (1938-2012) ]

    Μια απέραντη, βραχώδης έρημος. Στον ορίζοντα κάτι φτεροκοπάει αργά-αργά... είναι ένας πτεροδάκτυλος και πάνω του διακρίνεται ένας περίεργος αναβάτης. Φοράει καουμπόικο καπέλο και, καθώς έρχεται πιο κοντά, φαίνεται πως στο ένα χέρι κρατάει ένα πενάκι και στο άλλο -ή μάλλον πάνω από την ανοιχτή του παλάμη - αιωρείται ένας κρύσταλλος. Χαμογελάει και λέει «Bonjour. Je m’ apelle Jean. Ou Gir. Ou Moebius». Ο Jean Giraud, γνωστός και με τα ψευδώνυμα Gir και (κυρίως) Moebius, ήταν Γάλλος δημιουργός κόμικς. Σύμφωνα με κάποιους, ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος της γαλλοβελγικής σχολής μετά τον Hergé. Ας μου επιτραπεί να τοποθετήσω την τελεία πριν το «μετά», ακριβώς δίπλα στο «σχολής». Όμως αυτό είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Ο Jean Henri Gaston Giraud, όπως είναι το πλήρες του όνομα, γεννήθηκε το 1938 στο Nogent-sur-Marne, ένα ανατολικό προάστιο του Παρισιού. Όταν ήταν τριών ετών, οι γονείς του χώρισαν και ως εκ τούτου ανατράφηκε κυρίως από τους παππούδες του. Στην αυτοβιογραφία του αναφέρει ότι το δίπολο «πατέρας-μητέρα», του άφησε ανεξίτηλο ψυχικό σημάδι και ήταν ο βασικός λόγος που τον οδήγησε στη χρήση διαφορετικών ψευδωνύμων, καθώς προσπαθούσε να γεφυρώσει το χάσμα των δύο αυτών κόσμων. Το ταλέντο του νεαρού Giraud, που περνούσε τις ώρες του διαβάζοντας κόμικς και βλέποντας αμερικάνικα western, φάνηκε από μικρή ηλικία. Είχε σημαντική ενθάρρυνση από τη μητέρα του και στα δεκαέξι του ξεκίνησε σπουδές στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών Duperré, στην οποία γνώρισε τον Jean-Claude Mézières. Παράτησε τη σχολή το 1956 και ακολούθησε τη μητέρα του στο Μεξικό, όπου ζούσε με νέο σύζυγο. Παρότι έμεινε εκεί για οχτώ μόνο μήνες, υπήρξε καθοριστική εμπειρία για τον Giraud: αντίκρισε το σκληρό μεγαλείο της ερήμου, που τόσο καιρό έβλεπε μόνο στην οθόνη ή στις σελίδες, και έκανε για πρώτη φορά (αλλά όχι και τελευταία) χρήση παραισθησιογόνων ουσιών. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, σχεδίασε πολλές μικρές ιστορίες για διάφορα έντυπα, μεταξύ των οποίων το πρώτο προσωπικό του κόμικ, Frank et Jérémie, για το περιοδικό Far West. Εξέτισε τη στρατιωτική του θητεία στην Αλγερία και στη Γερμανία και τελειώνοντας, το 1961, έγινε βοηθός του Jijé, ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής. Για τον Jijé, ο Giraud έκανε, μεταξύ άλλων, το μελάνωμα για ένα τεύχος του περίφημου Jerry Spring, μαθαίνοντας παράλληλα τα μυστικά της τέχνης. Η διαρκής εξέλιξη του σχεδίου του Giraud από το πρώτο (1965), στο ένατο (1971) και στο εικοστό δεύτερο άλμπουμ (1986) του Blueberry Το 1963, ύστερα από πρόταση του μεγάλου Βέλγου, ο Giraud άρχισε τη συνεργασία με τον σεναριογράφο Jean-Michel Charlier για τη δημιουργία μια νέας σειράς western, για λογαριασμό του περιοδικού Pilote. Στη σειρά αυτή, ονόματι Fort Navajo, πρωτοεμφανίστηκε ο Blueberry, ο οποίος όμως ήταν απλώς ένας από τους πολλούς πρωταγωνιστές της πρώτης ιστορίας. Στη συνέχεια, ο υπολοχαγός του αμερικανικού ιππικού έγινε ο πρωταγωνιστής της σειράς που πήρε τ' όνομά του, ενώ παράλληλα το στυλ του Giraud απομακρυνόταν από αυτό του μέντορά του και ωρίμαζε. Το Blueberry, όπου βλέπουμε την «Gir πλευρά» του Giraud, είναι κατά κοινή ομολογία ο σπουδαιότερος western τίτλος των γαλλόφωνων κόμικς. Ήδη από 1963 είχε κάνει την εμφάνισή της η δεύτερη και γνωστότερη περσόνα του Giraud καλλιτέχνη. Ο Moebius (αναφορά στον Γερμανό μαθηματικό του 19ου αιώνα August Ferdinand Möbius) «υπέγραψε» για πρώτη φορά σε στριπάκια για ένα πολύ σημαντικό σατιρικό περιοδικό, το Hara-Kiri, με το οποίο συνεργάστηκε για αρκετά τεύχη. Το ψευδώνυμο αυτό, όμως, με το οποίο είναι περισσότερο γνωστός ο Giraud, θα έμενε για αρκετά χρόνια σε αχρηστία. Spread από την τέταρτη ιστορία του Arzach Το 1974 ίδρυσε μαζί με τους Jean-Pierre Dionnet, Philippe Druillet και Bernard Farkas τον εκδοτικό οίκο Les Humanoïdes Associés, με κύριο σκοπό την κυκλοφορία του Métal Hurlant. Για το περιοδικό αυτό, ο Moebius σχεδίασε το Arzach, πέντε σύντομες, βουβές ιστορίες, ένα παράξενο κράμα επιστημονικής φαντασίας και fantasy. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι ο πολεμιστής Arzach είναι μια πολύ προσωπική δημιουργία. Πράγματι, η ελεύθερη, ονειρική ροή είναι χαρακτηριστικό σε πολλά κόμικς του Moebius, ο οποίος πειραματιζόταν έντονα και ήταν η αιχμή του δόρατος της «ενηλικίωσης» του μέσου στη Γαλλία. Το 1976 έκανε το ντεμπούτο της, και πάλι στο Métal Hurlant, η σειρά Le Garage Hermétique. Αν και λιγότερο γνωστό σε σχέση με άλλα έργα του, το κόμικ αυτό είναι από τα πλέον πειραματικά του Moebius. Αριστερά: κουστούμια του Moebius για το Dune Δεξιά: ο Jodorowsky και ο Giraud, παρέα μ' έναν Σάρντωκαρ, στα γυρίσματα του Dune Το 1970 ήταν η αρχή μιας πολύχρονης συνεργασίας και φιλίας με τον Alejandro Jodorowsky, όταν ο Giraud φιλοτέχνησε την αφίσα της ταινίας του El Topo. Το 1974, ο Giraud ανέλαβε το ρόλο του concept artist για τη εξαιρετικά φιλόδοξη κινηματογραφική μεταφορά του Dune, αλλά η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Οι υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις του Jodorowsky οδήγησαν σε διακοπή της παραγωγής και έτσι «γεννήθηκε» μια από τις καλύτερες ταινίες που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Η κοινή τους πορεία στην 9η τέχνη ξεκίνησε το 1978 με το ιδιαίτερο και υποτιμημένο Les Yeux du Chat, όπου γινόμαστε μάρτυρες ενός ελαφρώς διαφορετικού σχεδιαστικού στυλ. Δισέλιδο από το Les Yeux du Chat Λίγο αργότερα, έφτασαν στο αποκορύφωμά τους με το L’Incal (1980-1985). Η σειρά αυτή θεωρείται το κορυφαίο δημιούργημα του Jodorowsky και το πλέον τυπικό, από άποψη σκίτσου τουλάχιστον, έργο του Moebius. Πρόκειται για μία μεγάλων διαστάσεων space opera, μια διαστημική σούπα (πεντανόστιμη αν με ρωτάτε) με δράση, μυστικισμό, χιούμορ και ρομάντζο, που σήμερα καταλογίζεται στα διαμάντια του γαλλόφωνου sci-fi. Δύο από τα εντυπωσιακότερα μονοσέλιδα του L'Incal Τα επόμενα χρόνια, ο Giraud Moebius, ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την επιστημονική φαντασία. Ξεχωρίζει το Le Monde d'Edena (1983-2001), το οποίο ξεκίνησε ως μια διαφήμιση για τη Citroën, αλλά κατέληξε σ’ ένα αξιόλογο έργο πέντε άλμπουμ. Αποτελεί ένα από τα πιο ψυχεδελικά κόμικς του Moebius και φαίνονται πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλο οι επιρροές του από την πνευματικότητα του New Age και ιδιαίτερα τις διδαχές του Γάλλου γκουρού του κινήματος, Jean-Paul Appel-Guéry. Συνεχίζεται...
  4. Σχεδόν 6 χρόνια μετά τον θάνατο του Moebius, κατά κόσμον Jean Giraud, δηλαδή ενός από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στην ιστορία των comics, η Dark Horse επιτέλους μεταφράζει και εκδίδει στα αγγλικά τον πρώτο τόμο από το ογκώδες αυτοβιογραφικό του έργο Inside Moebius – την τελευταία ουσιαστικά μεγάλη δουλειά του πριν εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο. Στις σελίδες του Inside Moebius, ο Giraud σκιτσάρει και βάζει τον εαυτό του να συνομιλήσει με τους αγαπημένους χαρακτήρες που δημιούργησε – όπως οι Mike Blueberry, Arzak και Major Grubert – αναστοχαζόμενος πάνω στην ίδια την δημιουργική διαδικασία και το πώς ο εξωτερικός κόσμος επικοινωνεί με το τεράστιο έργο του. Ο Moebius γεννήθηκε στην Γαλλία στις 8 Μαΐου του 1938 και για πολλές δεκαετίες σημάδεψε όσο λίγοι την κουλτούρα των comics με το αφηρημένο και υπερρεαλιστικό στυλ του, δουλεύοντας κυρίως πάνω σε sci-fi και fantasy ύφος. Πέρα από το κλασικό του έργο, το αλλόκοτο western Blueberry, ο Moebius μας χάρισε επίσης τα Arzach και Airtight Garage – αλλά και το αριστούργημα The Incal σε συνεργασία με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Alejandro Jodorowsky. Τέλος, η σχέση του Giraud με τον κινηματογράφο κινήθηκε παράλληλα με την αγάπη του για τα comics, αφού πέρα από την υπέροχα αποτυχημένη απόπειρά του με τον Jodorowsky να κινηματογραφήσουν το Dune στα 70s, εργάστηκε επίσης σε κλασικές ταινίες, όπως τα Alien, Tron και Fifth Element. ^-|''|-^ Πηγή Παρουσίαση του κόμικ στο GC
  5. GeoTrou

    ARZACH [ MOEBIUS ]

    Το εξώφυλλο της πρώτης γαλλικής συγκεντρωτικής έκδοσης (1976) Arzach ονομάζεται μια συλλογή τεσσάρων sci-fi/fantasy ιστοριών του Jean "Moebius" Giraud, χωρίς διαλόγους. Πρωτοδημοσιεύτηκαν μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Métal Hurlant το 1975 κι έκτοτε έχουν συγκεντρωθεί σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις από την Les Humanoïdes Associés. Στο αμερικανικό κοινό έφτασε λίγο αργότερα μέσω του περιοδικού Heavy Metal, ενώ το 1987 εκδόθηκε ένας τόμος από την Epic Comics. Στην Ελλάδα έχουμε δει τις δύο πρώτες ιστορίες στη Βαβέλ. Οι ιστορίες είναι αρκετά σύντομες, οπότε δεν υπάρχει κάποιος λόγος να πούμε τι γίνεται σε κάθε μία. Ο ομώνυμος χαρακτήρας είναι ένας σιωπηλός πολεμιστής που τριγυρίζει σ’ έναν αλλόκοτο κόσμο, πετώντας πάνω σ’ ένα πλάσμα που μοιάζει με πτεροδάκτυλο. Το όνομα αλλάζει και από Arzach γίνεται διαδοχικά Harzak, Arzak και Harzakc, χωρίς να μαθαίνουμε ποτέ γιατί αλλάζει ή τι σημαίνει. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εκδοτική πορεία των ιστοριών αυτών και οι μεταγενέστερες εμφανίσεις του χαρακτήρα. Το 1987 ο Arzach επέστρεψε σε μια ιστορία με λόγια, η οποία συνδέεται με το φαινομενικά ασύνδετο La Déviation, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1973. Πολλά χρόνια αργότερα, τo 2009, o Moebius αποφάσισε να μας δώσει μια space opera τριλογία με το Arzak, αλλά ο θάνατός του το 2012 έσβησε το όραμά του. Στην Γαλλία έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς γύρω στους δέκα διαφορετικοί τόμοι και οι περισσότεροι περιλαμβάνουν τις τέσσερις αυθεντικές ιστορίες, καθώς και τις άλλες σύντομες εμφανίσεις του Arzach. Η ιστορική και καλλιτεχνική του αξία είναι τεράστια και αποτελεί ένα από τα γνωστότερα δημιουργήματα του Moebius. Ο σπουδαίος Γάλλος έφερε επανάσταση στα κόμικς της εποχή του, αποφασίζοντας να μη χρησιμοποιήσει μπαλονάκια. Το Arzach είχε ιδιαίτερη απήχηση στην Ιαπωνία και πολλοί μανγκάκα έχουν επηρεαστεί από αυτό και άλλα κόμικς του Moebius. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτές τις ιστορίες έγινε για πρώτη φορά χρήση του ψευδώνυμου με το οποίο είναι σήμερα γνωστός ο μεγάλος αυτός δημιουργός.
  6. «Dune», η μεγάλη ταινία που δεν είδαμε "Εικαστική απεικόνιση για το «Dune», που δεν γυρίστηκε ποτέ, του Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι. Το γύρισε όμως ο Ντέιβιντ Λιντς ― «και ήταν απαίσιο» κατά τον Γιοντορόφσκι." Πριν από χρόνια ο Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι θέλησε να μεταφέρει το κλασικό έπος «Dune» στον κινηματογράφο και να γυρίσει τη σπουδαιότερη ταινία επιστημονικής φαντασίας, την ταινία που θα γινόταν σημείο αναφοράς, που θα άλλαζε τα δεδομένα. Κατέθεσε και την ψυχή του σε αυτό το εγχείρημα. Επιστράτευσε τους καλύτερους, ονόματα που στο άκουσμά τους και μόνο προκαλούν δέος. Τελικά δεν τα κατάφερε. Τα γυρίσματα της ταινίας δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Και το πρόσφατο ντοκιμαντέρ «Jodorowsky’s Dune» μας φέρνει στο μυαλό τον εμπνευστή αυτής της ταινίας που δεν ευτύχησε ποτέ να τη δει να ολοκληρώνεται. Το «Jodorowsky’s Dune», σε σκηνοθεσία του Frank Pavich και βασικό αφηγητή τον ίδιο τον Γιοντορόφσκι, είναι το χρονικό της προσπάθειας να γυριστεί η πιο μεγάλη, πιο φαντασμαγορική, πιο πρωτοποριακή ταινία· από την έμπνευση μέχρι την αποτυχία. Ο σημαντικός Χιλιανός σκηνοθέτης, κινηματογραφιστής και σεναριογράφος κόμικς, στα 86 του πλέον χρόνια, στέκεται μπροστά στην κάμερα και μιλάει με νοσταλγία. «Ηθελα να κάνω μια ταινία που να έχει τα ίδια αποτελέσματα με το να παίρνει κάποιος LSD. Ηθελα να δημιουργήσω έναν προφήτη για να αλλάξω τα μυαλά των νέων. Για μένα το “Dune” θα ήταν ο ερχομός ενός θεού, ενός κινηματογραφικού, καλλιτεχνικού θεού». Ο Γιοντορόφσκι, αυτός ο άνθρωπος με την τρομακτική φαντασία, ξεκίνησε το 1968 κάνοντας θέατρο, αργότερα πήγε στον χώρο του κινηματογράφου όπου γύρισε τις υπερρεαλιστικές ταινίες «El Topo» (1970) και «The Holy Mountain» (1973), και μετά τις επιτυχίες αυτών των έργων, το 1975, αποφάσισε να μεταφέρει στον κινηματογράφο το «Dune» του Φανκ Χέρμπερτ, αυτό το σπουδαίο και θεμελιώδες βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Αυτό που ο Γιοντορόφσκι ήθελε να κάνει με την ταινία ήταν να ξεπεράσει κάθε όριο. Βγήκε στη γύρα και άρχισε να επιστρατεύει τους καλύτερους. «Είχα το σενάριο και έπρεπε να βρω τους πολεμιστές. Οσοι θα δούλευαν για αυτήν την ταινία θα ήταν πνευματικοί πολεμιστές». Το storyboard το δούλεψε μαζί με τον Moebius, κατά κόσμο Jean Giraud, τον σπουδαίο Γάλλο κομίστα (1938-2012), αφού αναγνώρισε την ιδιοφυΐα του από καουμπόικο κόμικ του «Blueberry». Ο Γιοντορόφσκι αφηγούνταν και ο Moebius σχεδίαζε με ασύλληπτη ταχύτητα, και ήταν τα σχέδια όπως ο σκηνοθέτης τα οραματιζόταν, «αυτός ο άνθρωπος ήταν η κάμερά μου». Για το soundtrack της ταινίας αναζήτησε και έκλεισε τους Pink Floyd, που μόλις είχαν δημιουργήσει το «Dark Side of the Moon». Ο Chris Foss, που είχε φιλοτεχνήσει με ιδιαίτερο ύφος εξώφυλλα βιβλίων sci-fi, και ειδικά έργα του Ισαάκ Ασίμοφ, θα σχεδίαζε τα διαστημόπλοια, ενώ τα σκηνικά των κακών θα σχεδίαζε ο πρόσφατα χαμένος H.R. Giger (1940-2014), ένας πασίγνωστος πλέον καλλιτέχνης για το σκοτεινό, εφιαλτικό του ύφος. Ρόλους θα μοιράζονταν ο Ντέιβιντ Κάρανταϊν, που εκείνην την εποχή είχε πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική σειρά «Kung Fu», ο Μικ Τζάγκερ των Rolling Stones, ο καλοφαγάς Ορσον Γουέλς, που για να δεχτεί προσλήφθηκε και ο αγαπημένος του σεφ, ακόμη και ο γιος Γιοντορόφσκι, που ξεκίνησε εξοντωτική προπόνηση στις πολεμικές τέχνες για τις απαιτήσεις της ταινίας. Και για τον τρελό αυτοκράτορα του γαλαξία, ο σκηνοθέτης οραματίστηκε τον Νταλί! Σε αναγνωριστικό δείπνο στο Παρίσι ο ζωγράφος ρώτησε τον Γιοντορόφσκι: «Οταν ήμουν νέος, εγώ και ο Πικάσο πηγαίναμε στην παραλία. Ανοίγαμε την πόρτα του αυτοκινήτου και πάντα στην άμμο βρίσκαμε ένα ρολόι. Βρήκες ποτέ στη ζωή σου ένα ρολόι στη άμμο;». Ο Γιοντορόφσκι δεν ήξερε τι να απαντήσει για να κερδίσει την εύνοια του Νταλί: «Εάν έλεγα βρίσκω συνέχεια ρολόγια, θα ήμουν ένας άνθρωπος ματαιόδοξος, γελοίος. Αν έλεγα ποτέ δεν έχω βρει ρολόι, θα ήμουν ένας κακόμοιρος. Και ξαφνικά, μου ήρθε η ιδέα και είπα: Ποτέ δεν βρήκα ρολόι, αλλά έχω χάσει πολλά». Ο Νταλί ενθουσιάστηκε με την απάντηση και ανανέωσε τον ραντεβού τους στη Βαρκελώνη για να συζητήσουν τα καθέκαστα, όπου ο Γιοντορόφσκι βρέθηκε μπροστά σε τρελή απαίτηση του ζωγράφου: ζήτησε ένα αστρονομικό ποσό για να είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός του πλανήτη. Μια καινούρια πρόκληση που έπρεπε να χειριστεί για να μην ξεφύγει από το μπάτζετ και τα κατάφερε με κάποιο άλλο τρικ... Και αφού επιστράτευσε τους «πολεμιστές» και ήταν η ώρα της «μάχης», το Χόλιγουντ διαφώνησε με το όραμα του Γιοντορόφσκι. Σύμφωνα με τον Χιλιανό, ήθελαν κάτι πιο απλοϊκό, εύπεπτο και με λιγότερη διάρκεια, 90 λεπτά ίσως. Ο Γιοντορόφσκι όμως ήταν ανένδοτος και συζητούσε ακόμη και 20 ώρες! Και καμία συμφωνία ανάμεσα στον Γιοντορόφσκι και σε στούντιο παραγωγής δεν επιτεύχθηκε. Κι όμως, αυτή η παρά λίγο ταινία, αυτή η προσπάθεια που δεν τελεσφόρησε, έγινε μαγιά. Το Χόλιγουντ ξεκίνησε να χρησιμοποιεί τη σούπερ ομάδα. Στοιχεία από το «Dune» του Γιοντορόφσκι υπάρχουν στα μετέπειτα κινηματογραφικά «Star Wars», «Flash Gordon», «Contact», «Prometheus». Το έργο του Giger ξεχώρισε στα «Alien». Κι ο ίδιος ο Γιοντορόφσκι βρήκε στα κόμικς την ελευθερία. Και με τον Moebius να σχεδιάζει, δημιούργησε το σπουδαίο γκράφικ νόβελ «Ινκαλ», ενώ σε εικονογράφηση του Gimenez αφηγήθηκε το «Επος των μεταβαρώνων», και τα δύο με έντονες επιρροές από το σύμπαν του ανολοκλήρωτου «Dune». Και όταν κάποτε ο Γιοντορόφσκι πήγε να δει το «Dune» του David Lynch, η καρδιά του, λέει ο ίδιος στο ντοκιμαντέρ, χτυπούσε σαν τρελή. Τον θεωρούσε τον μόνο που θα το κατάφερνε και ίσως καλύτερα από αυτόν. Αλλά αυτό που είδε τον... λύτρωσε, γιατί το θεώρησε αποτυχία: «Εγινα πανευτυχής, γιατί η ταινία ήταν απαίσια». ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
  7. Ήταν ένας μοναχικός ήρωας καβάλα σε ένα πτεροειδές είδος πτεροδακτύλου, εν μέρει μηχανικό και εν μέρει οργανικό. Το ενδυματολογικό του look χαρακτήριζε ο κωνοειδής σκούφος που φορούσε και ένας μανδύας, που ανέμιζε όταν πετούσε στην επιφάνεια ενός άγνωστου πλανήτη με πολεμοχαρείς κατοίκους και απομεινάρια ξεχασμένων πολιτισμών. Αυτός ήταν ο Arzach, δημιούργημα του διάσημου Γάλλου σεναριογράφου και σχεδιαστή Moebius (ψευδώνυμο του Ζαν Ζιρό). Πρωταγωνιστής σ' ένα κόμικ επιστημονικής φαντασίας που έγραψε ιστορία, ο ήρωας συμπλήρωσε εφέτος 40 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση στις σελίδες του γαλλικού περιοδικού Métal Hurlant. Μια εμφάνιση που αποδείχθηκε σημαδιακή. Ο Arzach αποτέλεσε πραγματική επανάσταση στα κόμικς της εποχής, τόσο σε εικονογραφικό όσο και σε αφηγηματικό επίπεδο. Δεν είχε ίχνος διαλόγων, ούτε κάποια στρωτή γραμμική εξιστόρηση όπως επέβαλαν οι μέχρι τότε κανόνες. Οι σιωπηλές εικόνες και οι γοητευτικές στο μυστήριό τους ιστορίες που έπλαθε ο Moebius, παρέπεμπαν ευθέως στα όνειρα και στο υποσυνείδητο. Όσο για το όνομα του ήρωα, άλλαζε τρόπο γραφής από επεισόδιο σε επεισόδιο (Arzach, Harzak, Harzack, Arzak, Harzach), χωρίς να εξηγήσει ποτέ ο δημιουργός του τι ακριβώς σήμαινε αυτή η λέξη - και προς τι οι τόσες μεταβολές. Μετά από μια σύντομη, αλλά επιτυχημένη πορεία εντός και εκτός γαλλικών συνόρων (στην Αμερική παρουσιάστηκε από το Heavy Metal και στην Ελλάδα έγινε γνωστός από τη Βαβέλ), ο ήρωας αποσύρθηκε από το προσκήνιο. Επανήλθε το 1987 με τον «Θρύλο του Arzach», όπου έγινε για πρώτη φορά χρήση διαλόγων, ενώ το 2009 ο εκδοτικός οίκος Glénat κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Arzak l’ Aprenteur» (Ο Τοπογράφος). Ο Moebius έδωσε σε αυτό το κόμικ τις διαστάσεις μιας όπερας του διαστήματος, έχοντας σκοπό να δημιουργήσει μια τριλογία που θα φώτιζε την προέλευση του ήρωα. Δυστυχώς, ο θάνατός του τον Μάρτιο του 2012, άφησε ανολοκλήρωτη την προσπάθεια. Με αποτέλεσμα να μείνει άγνωστη, διά παντός, η καταγωγή αυτού του άχρονου ήρωα. Πηγή
  8. Ο Αλέκος Παπαδάτος γράφει τη νεκρολογία του Moebius για τη λογοτεχνική εφημερίδα. Και πάλι δεν χωρούσε στο σκάνερ, οπότε έκανα ξανά μια μικρή πατέντα. Δεν έχει χαθεί απολύτως τίποτα από το άρθρο.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.