Αναζήτηση στην Κοινότητα

Η σημειωτική των κόμικς Η σημειωτική των κόμικς είναι ένα πεδίο το οποίο έχει εξετασθεί ελάχιστα. Αυτό το βιβλίο θέτει τις βάσεις της έρευνας, ξεκινώντας από τις κλασικές έννοιες της εκφοράς και της αφηγηματικότητας, για να συμπεριλάβει το ιδιαίτερο νόημα της αφήγησης μέσω των κόμικς. Το κάνει μέσα από τις αναλογίες και τις αντιπαραθέσεις που προκύπτουν από τη σύγκριση με τον κινηματογράφο και το μυθιστόρημα. Στη συνέχεια ερευνά τα γραφικά χαρακτηριστικά των κόμικς στην ιδιόμορφη αλληλεπίδραση που αναπτύσσεται μεταξύ εικόνας και γραφής. Καταλήγει με τη δημιουργία του ρυθμού, τη διαχείριση της προσοχής του αναγνώστη και τις τεχνικές καθοδήγησης των αφηγηματικών εντάσεων, που ίσως είναι κοινές σε όλα τα αφηγηματικά είδη, αλλά παρ’ όλα αυτά αποδεικνύονται διαφορετικές ανά περίπτωση. Το βιβλίο ―που απευθύνεται σε επαρκείς αναγνώστες και ειδικούς― προσπαθεί να αντιμετωπίσει με έναν απλό τρόπο ιδιαιτέρως πολυσύνθετα προβλήματα, αντιπαραβάλλοντας μια θεωρία του κειμένου σε μορφή κόμικς με τις υπάρχουσες θεωρίες του κινηματογράφου, του μυθιστορήματος και του ποιητικού κειμένου. Ο Ντανιέλε Μπαρμπιέρι είναι ένας από τους σημαντικότερους μελετητές των κόμικς στην Ιταλία. Σπούδασε φιλοσοφία και σημειωτική με καθηγητή τον Ουμπέρτο Έκο. Ως σημειολόγος, το αντικείμενό του είναι η οπτική επικοινωνία, επίσης όμως ασχολείται με την ποίηση και τη μουσική. Γύρω από αυτά τα θέματα έχει εκδώσει μέχρι στιγμής 22 βιβλία και έχει γράψει περισσότερα από 400 άρθρα. Διδάσκει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια, στο Πανεπιστήμιο ISIA του Ουρμπίνο και στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και πορτογαλικά. Του Daniele Barbieri Μετάφραση: Γιάννης Μιχαηλίδης Επιμέλεια έκδοσης: Δημήτρης Αρβανίτης Εικονογράφηση εξωφύλλου: Tasmar 192 Σελ. Μ/Α Τιμή: 15,50 € ISBN: 978-618-5623-38-8 Το βιβλίο θα παρουσιαστεί, παρουσία του συγγραφέα του, στις 23 Σεπτεμβρίου, στις 21.00, στο 7ο Chaniartoon - International Comic & Animation Festival, στα Χανιά, στο θέατρο "Μίκης Θεοδωράκης". DIABOLIK – Το όνομα μου είναι Ντιαμπόλικ Στον τόμο «Diabolik - Τα νεανικά χρόνια» ανακαλύψαμε τα πρώτα βήματα του νεαρού Ντιαμπόλικ στο νησί του Κινγκ, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον επηρέασαν θέτοντας τα θεμέλια της εγκληματικής «σταδιοδρομίας» του! Γνωρίζουμε πως το όνομα του έγινε συνώνυμο του «Άρχοντα του Τρόμου». Αυτό που αγνοούσαμε μέχρι σήμερα, ήταν το πότε και το πώς εξαπλώθηκε η φήμη του και το πως έκανε τα πρώτα του βήματα σε ένα μέρος που του ήταν τελείως άγνωστο: το Κλέρβιλ. Τώρα, ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί και αυτό το μυστήριο! Μια ιδέα του Mario Gomboli & Tito Faraci Σενάριο: Tito Faraci Σχέδιο & εικόνα εξωφύλλου: Giuseppe Palumbo Σχέδιο στις σελίδες 7-10 & 171-176: Enzo Facciolo Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης 176 Σελ. Μ/Α Τιμή:13,50 € ISBN: 978-618-5623-39-5

Μετά την ακύρωση της μεταφοράς της πολυβραβευμένης σειράς κόμικς «Bone» σε τηλεοπτική σειρά από το Netflix, οι ήρωες της Μπόουνβιλ θα συναντήσουν το κοινό τους στα παλιά χάρτινα λημέρια των κόμικς. Περισσότερο από δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του γκράφικ νόβελ «Tall Tales», στο οποίο ο Σμάιλι Μπόουν διηγείται ιστορίες από το παρελθόν της Μπόουνβιλ σε μια παρέα νεαρών προσκόπων, ακόμα μία συνέχεια της πολυβραβευμένης σειράς κόμικς «Bone» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press) κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο του 2023. Ο λόγος για το «More Tall Tales: A Graphic Novel». Στη νέα έκδοση, ο Σμάιλι Μπόουν, ο Φόουν Μπόουν και ο φιλικός Αγριοπόντικας Μπάρτλεμπι συνοδεύουν τους νεαρούς προσκόπους σε ένα θρυλικό μνημείο, το οποίο τα ξαδέρφια Μπόουν είχαν ανακαλύψει όταν ήταν παιδιά. Για ακόμη μια φορά διηγούνται ιστορίες γύρω από τη φωτιά, τις οποίες έγραψαν ο Τζεφ Σμιθ και ο Τομ Σνιεγκόσκι και εικονογράφησαν οι Τζεφ Σμιθ, Σταν Σακάι, Κάτι Κουκ, Ματ Σμιθ και Σκοτ Μπράουν. Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του… προγόνου του «Bone», της σειράς κόμικς «Thorn» που φιλοτέχνησε ο Σμιθ για την εφημερίδα του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο «The Lantern» κατά τη διάρκεια των σπουδών του, την περίοδο 1982-1986. Τα κόμικς στριπ της νεανικής ηλικίας του Τζεφ Σμιθ, τα οποία αποτέλεσαν τη βάση για το magnum opus που σφράγισε την ιστορία της 9ης Τέχνης, κυκλοφορούν για πρώτη φορά σε μια πλήρη έκδοση η οποία, εκτός από το σύνολο της σειράς, θα περιλαμβάνει και επιπλέον αδημοσίευτο υλικό, πρωτόλεια σχέδια των χαρακτήρων του «Bone», συνεντεύξεις και σχετικά άρθρα. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που τα συγκεκριμένα στριπ βλέπουν το φως της δημοσιότητας μετά την αρχική τους δημοσίευση στην πανεπιστημιακή εφημερίδα του Οχάιο. Μερικά εξ αυτών είχαν δημοσιευτεί σε βιβλίο με τίτλο «THORN: Tales from The Lantern» το 1983, ενώ το 2008 είχαν κυκλοφορήσει μερικά ακόμη στο πλαίσιο έκδοσης του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο για την επέτειο των 25 ετών της σειράς, με τίτλο «Before BONE». Αμφότερες οι εκδόσεις είχαν κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν συλλεκτική αξία, η οποία σε πρόσφατη δημοπρασία ξεπέρασε τα 13.000 δολάρια. Ο Τζεφ Σμιθ σχολιάζει με σκωπτικό τρόπο τα αλλεπάλληλα ναυάγια της μεταφοράς του κόμικς του στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη, μετά την τελευταία ακύρωση, αυτήν τη φορά από το Netflix. Η συλλεκτική έκδοση αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός του 2024 από την εκδοτική εταιρεία του Τζεφ Σμιθ, Cartoon Books, χρηματοδοτούμενη από τους αναγνώστες μέσω της πλατφόρμας του Kickstarter. Η σχετική καμπάνια θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο του 2023. ♦ Εκτός από τα ευχάριστα νέα της εκδοτικής δραστηριότητας του κορυφαίου Αμερικανού δημιουργού κόμικς, την προηγούμενη εβδομάδα ενημερωθήκαμε πως ο Τζεφ Σμιθ υπέστη ένα ήπιο καρδιακό επεισόδιο, το οποίο επέβαλε και την ακύρωση των προγραμματισμένων εμφανίσεών του στις ΗΠΑ για το υπόλοιπο του έτους. Η ομάδα του «Καρέ Καρέ» εκφράζει τις ειλικρινείς ευχές της για ταχεία ανάρρωση. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: Ένας συγκεντρωτικός τόμος που περιλαμβάνει όλες τις περιπέτειες του Καπετάν Νυχτερίδα που έχει γράψει και σχεδιάσει ο Πέτρος Χριστούλιας! Αναλυτικά περιλαμβάνονται τα: “Γυρνώ σαν Νυχτερίδα”, “ Τριγυρνώ μες στην Αθήνα”, “ Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ”, το αδημοσίευτο “Η Νυχτερίδα της ασφάλτου”, αρχειακό υλικό και επίλογος από τον δημιουργό της σειράς, καθώς και fan-art από τους: Ηλία Κυριαζή, Αγγελική Σαλαμαλίκη, Γιάννη Ρουμπούλια, Παύλο Κιζιρίδη και Θανάση Πέτρου! Μια από τις καλύτερες ελληνικές κόμικς σειρές της τελευταίας δεκαετίας, μαζεμένη σε έναν τόμο! Λίγα λόγια για την έκδοση: Μετά το Μπάτμαν αυτή η Αδερφή 2 του Πέτρου Χριστούλια, η σειρά του Έλληνα δημιουργού φιλοξενήθηκε στο socomic.gr και στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, η Jemma ξεκίνησε να εκδίδει άλμπουμ σχετικά με τη σειρά. Κατά την προσφιλή της τακτική τελευταία (και κατά τη γνώμη μου ολόσωστα), η εκδοτική προχωράει σε έκδοση και των τριών άλμπουμ μαζί με αδημοσίευτο υλικό και fan art που αφορούν τον Κάπτεν Νυχτερίδα. Κάθε άλμπουμ διαθέτει τέσσερα κεφάλαια και πιο συγκεκριμένα: 1. Γυρνώ σαν Νυχτερίδα: - Αυτή η αδερφή - Ο ζητιάνος της αγάπης - Που να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό; - Όταν μπουκάρω στον τεκέ 2. Τριγυρνώ μες στην Αθήνα - Ου γαρ έρχεται μόνον - Ο γάμος του Καραγκιόζη - Το είπε το φλιτζάνι - Εκείνο το κρύο πρωινό 3. Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ - Για ένα καθαρό κούτελο - Εμπορική πανήγυρις - Βραδινή παράσταση - Ρουφιανιά και κουτσομπολιό Η έκδοση είναι στα πρότυπα του Τέζα Omnibus, ένα ωραίο βιβλίο με ασπρόμαυρο σχέδιο και τις περιπέτειες του Καπετάν Νυχτερίδα που είναι πολύ διασκεδαστικές, ενώ είναι χορταστικότατη αφού περιέχει 280 σελίδες. Μερικοί ακόμα σύνδεσμοι για το κόμικ στο φόρουμ: Αφιέρωμα στον Πέτρο Χριστούλια Παρουσίαση του Γυρνώ σαν Νυχτερίδα Παρουσίαση του Τριγυρνώ μες στην Αθήνα Παρουσίαση του Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ Το Κανάλι του Νυχτερίδα στο Youtube με making of της σειράς και άλλα βίντεο Καλό διάβασμα σε όλους

Ο δημοσιογράφος του Star μιλάει για τη metal και τα κόμικς που σχεδιάζει. Αυτό που κάνει τον Άρη να ξεχωρίζει, εκτός από την εργατικότητα και την αφοσίωση του να φέρνει εις πέρας κάθε δημοσιογραφική αποστολή, είναι η άλλη του πλευρά, η γεμάτη ευαισθησίες, την οποία και θαυμάζω. Και βέβαια οι καλλιτεχνικές του ευαισθησίες είναι αυτές που σφραγίζουν τον χαρακτήρα του. Σχεδιάζει και γράφει σενάρια για κόμικς, τραγουδάει σε μέταλ συγκροτήματα κι όλα αυτά καλύπτοντας ταυτόχρονα την επικαιρότητα πάντα στην πρώτη γραμμή. Πάμε να γνωρίσουμε τον καλλιτέχνη Άρη Λάμπο. – Πότε ξεκίνησες να σχεδιάζεις το πρώτο σου comic; Τι ήταν αυτό που σε κέντρισε; Το πρώτο μου κόμικ το ξεκίνησα το καλοκαίρι της πρώτης γυμνασίου στην κατασκήνωση. Ούτε που θυμάμαι πόσων ετών ήμουν. Μέχρι τότε διάβαζα τα κλασσικά Λούκυ Λουκ, Αστερίξ και Μίκυ Μάους. Όμως τότε ήταν που ήρθα σε επαφή με τους υπερήρωες της Μάρβελ. Σπάιντερμαν κλπ. Οπότε ήθελα να φτιάξω (όπως τα περισσότερα παιδιά υποθέτω) τον δικό μου υπερήρωα. Ήταν κάτι ανάμεσα σε Hulk με Spider Man και τον έλεγαν Chemi Man επειδή έπεσε σε χημικά και απέκτησε δυνάμεις. Τότε μου φαινόταν τρομερή ιδέα. Ευτυχώς μεγάλωσα! Πάντα σχεδίαζα, ωστόσο δεν είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να φτιάξω κόμιξ. Αυτό που με κέντρισε ήταν, εκτός από τα κόμιξ της Marvel, ένας heavy metal δίσκος που άκουγα πολύ τότε με το όνομα Chemical Wedding και ήθελα να φτιάξω τη δική μου ιστορία για αυτό που με ενέπνεε. Από τότε φαινόταν ότι τα Comics και το heavy metal θα ήταν για μένα έννοιες αναπόσπαστες... – Πώς προέκυψε η σειρά «Μεταλλάδες»; Αρχικά μου είχε έρθει η ιδέα να φτιάξω μια σειρά κινουμένων σχεδίων με αστείες ιστορίες στις οποίες να πρωταγωνιστούν οι οπαδοί του σκληρού ήχου. Ωστόσο επειδή η παραγωγή ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι υπερβολικά σύνθετη και χρονοβόρα, δύο πολύ καλές μου φίλες με μεγάλη εμπειρία στα ελληνικά comics, η Μυρτώ και η Άννα Τριανταφύλλου, με συμβούλευσαν ότι το να κάνω κόμιξ θα ήταν πολύ πιο εφικτό. Είχα άλλωστε περισσότερη εμπειρία στα strips. Οπότε τις ευχαριστώ που μου άνοιξαν τα μάτια. Εκείνη την εποχή η ION «έτρεχε» το SoComic όπου φιλοξενούσε αρκετούς καλλιτέχνες. Επικοινώνησα τη δουλειά μου στην «ψυχή» του SoComic, τη Ντορίτα Καλούδη, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Κάθε Πέμπτη δημοσίευα τους «Μεταλλάδες» για πάνω από 3 χρόνια με το moto «Πέμπτη η μέρα του Θωρ». Πέμπτη δηλαδή Thursday, που προέρχεται από το Thor 's Day, και ο Θωρ ο θεός του κεραυνού στη σκανδιναβική μυθολογία είναι «σύμβολο» για τους απανταχού μεταλλάδες. Έτσι ξεκίνησε η διαδικτυακή σειρά και στη συνέχεια με πρωτοβουλία του Λευτέρη Σταυριανού, υπεύθυνου των εκδόσεων Jemma Press, είχαμε το πρώτο τεύχος στα χέρια μας. – Διαβάζοντας τους Μεταλλάδες ο αναγνώστης διακρίνει την καυστική και χιουμοριστική σου διάθεση, αλλά φαίνεται και η ανάγκη σου να πεις ότι όσοι ασχολούνται με την metal μουσική έχουν κατά βάθος μια ευαίσθητη καρδιά. Ήταν αυτή η πρόθεση σου από την αρχή; Σε ένα μεγάλο βαθμό οι ιστορίες είναι αυτοσαρκαστικές, αφού στην πλειοψηφία τους βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και σκηνικά. Η αφοσίωση με την οποία οι μεταλλάδες προσεγγίζουμε τη μουσική μας σίγουρα σηκώνει πολλή πλάκα. Όσο για την ευαίσθητη καρδιά, νομίζω ότι δεν ήταν κάτι εσκεμμένο αλλά αναπόφευκτο. Σκεφτείτε ότι στο κάτω κάτω της γραφής μιλάμε για ανθρώπους που είναι συναισθηματικά δεμένοι μέχρι τέλους με μια τέχνη. Πώς γίνεται να μην είναι ευαίσθητοι; – Μετά τους «Μεταλλάδες» ακολούθησε και δεύτερο τεύχος, «Οι Μεταλλάδες encore». Μίλησε μας για τη νέα αυτή έκδοση. Τα επεισόδια των Μεταλλάδων είναι αυτοτελείς μονοσέλιδες ιστοριούλες, οι οποίες φάνηκε ότι έγιναν αρκετά δημοφιλείς σε μια μερίδα του κοινού των comics. Η σελίδα στο Facebook συγκέντρωσε πάνω από 9.000 ακόλουθους, ενώ το πρώτο τεύχος εξαντλήθηκε και δε μπορεί πια να το βρει κανείς πουθενά. Οπότε ήταν μονόδρομος να βγάλουμε το δεύτερο τεύχος. Το encore στις metal συναυλίες είναι όταν φαινομενικά έχει τελειώσει το live και το κοινό φωνάζει «κι άλλο, κι άλλο». Οπότε από εκεί εμπνευστήκαμε τον τίτλο. – Πόσο χρόνο χρειάζεται για να σκιτσάρεις ένα comic; Μία σελίδα όπως αυτές των «Μεταλλάδων» απαιτεί τουλάχιστον 8 ώρες. Να σκεφτείς την ιδέα, να σκιτσάρεις με μολύβι, να περάσεις μελάνι, να σκανάρεις το χαρτί, να χρωματίσεις το τελικό αρχείο. Καμιά φορά αν δε σου βγαίνει το αστείο μπορεί να πάρει περισσότερο ή αν έχεις κάποιο πάνελ με πολύπλοκα σχέδια όπως π.χ. μια πόλη. Το αστείο είναι ότι δαπανάς ώρες ολόκληρες για να αρπάξεις τον άλλον σε ένα με δύο δευτερόλεπτα που χρειάζονται για να διαβάσει το στριπάκι. Από εκεί και πέρα σκεφτείτε ότι ένα πιο πολυσέλιδο κόμιξ που αφηγείται μια ολοκληρωμένη ιστορία απαιτεί μήνες ολόκληρους, μπορεί και πάνω από ένα χρόνο. – Διάβασα το «Μαύρο Φως», σε σενάριο του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου και εικονογράφηση δική σου. Πόσο δύσκολο είναι να αποδόσεις ένα σενάριο άλλου δημιουργού; Όταν δουλεύεις αμιγώς επαγγελματικά μοιραία θα βρεθείς και μπροστά σε ιστορίες που δε σε εμπνέουν. Αυτό σημαίνει ότι ίσως είναι δύσκολο να καλουπωθείς σε σενάριο άλλου. Στη δική μου περίπτωση αυτό δε συνέβη. Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου και εγώ έχουμε πολύ παρόμοια αισθητική όσον αφορά τις ιστορίες τρόμου και μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις ως προς το πως πρέπει να αποτυπώνονται. Οπότε ήταν σαν βρισκόμαστε ο ένας στο κεφάλι του άλλου. Σχεδιάζοντας λοιπόν το «Μαύρο Φως» ένιωσα μια πολύ έντονη καλλιτεχνική ελευθερία και «έπαιξα» με τεχνικές όπως ακριβώς ήθελα. Μετά από τόσα χρόνια είμαι ακόμα πολύ περήφανος για αυτή τη δουλειά, η οποία επίσης εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί. – Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σου comic με τίτλο «Dread Fools». Είναι αρκετά διαφορετικό από τ' άλλα έργα σου. Τι ήταν αυτό που θέλεις να κρατήσει ο αναγνώστης σου; Θέλω να γελάσει με τα σκοτεινά και μακάβρια αστεία της σειράς. Το Dread Fools ξεκίνησε σαν προσωπική μου αποσυμπίεση. Συνδυάζει τα δύο αγαπημένα μου στοιχεία. Τον γοτθικό τρόμο με το μαύρο χιούμορ. Κάτι που διέπει πιστεύω σχεδόν όλα μου τα σχέδια ανεξαρτήτως του που τοποθετούνται. Ο σκοπός αυτού του βιβλίου ήταν να απολαύσω τη δημιουργική διαδικασία χωρίς πίεση. Και το πέτυχα. Επίσης θέλω να απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό και για αυτό είναι γραμμένο στα αγγλικά. – Πιστεύεις ότι τα comics απευθύνονται πλέον σε μεγαλύτερη μερίδα κοινού; Το πιστεύω. Κυρίως λόγω των ταινιών και των σειρών που βγαίνουν τελευταία οι οποίες είναι συνήθως βασισμένες σε comic ήρωες. Έτσι το κοινό διευρύνεται. Ωστόσο δε θεωρώ ότι ακόμα η αγορά στην Ελλάδα έχει το μέγεθος που χρειάζεται για να κάνει τη δραστηριότητα βιώσιμη όσον αφορά τους καλλιτέχνες. Αν θες να ζεις από τα κόμιξ πρέπει συνήθως να δουλεύεις για το εξωτερικό ή να είσαι ο Αρκάς. Ελπίζω αυτό να αλλάξει. Και νομίζω ότι κάποιοι καλλιτέχνες το πετυχαίνουν με το να τους χρηματοδοτεί απευθείας το κοινό τους. – Είσαι λάτρης της metal μουσικής. Τραγουδούσες στους Deathcrop Valley και τα τελευταία χρόνια στους Dragon Skull. Πόσο σπουδαία είναι η εμπειρία αυτή στη ζωή σου; Και πιο πριν στους System Decay. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Ακόμα και να μην ήμουν σε κανένα συγκρότημα θα έγραφα κομμάτια και στίχους και θα τραγουδούσα ακόμα και αν το έκανα κλεισμένος στο δωμάτιό μου. Σίγουρα η ανάμειξη με συγκροτήματα έχει δώσει πλήθος ιδεών για τα κόμιξ μου αλλά η σημασία της δεν περιορίζεται εκεί. Η ίδια η μουσική έχει φερθεί με περίσσια γενναιοδωρία απέναντί μου κάνοντάς με να νιώσω πολύ έντονα και όμορφα σε αμέτρητες πτυχές της ζωής μου. – Μου αρέσει πολύ το τραγούδι «Sons of the Brave». Μίλησε μας γι' αυτό και με ποιο τρόπο συνδέεσαι με τους στίχους του. Λοιπόν αυτό που λατρεύω στο εν λόγω κομμάτι είναι το ότι γράφτηκε σα να ήταν πάντα εκεί. Δηλαδή κυριολεκτικά μια μέρα πήρα την κιθάρα και άρχισα να παίζω αυτοσχεδιαστικά συνθέτοντάς το σχεδόν μονομιάς. Ήθελα πάντα να γράψω ένα επικό τραγούδι που να είναι σκληρό χωρίς όμως να χρειάζεται παραμορφωμένες κιθάρες και δυνατές φωνές. Το Sons of the brave είναι μια ωδή στη γενναιότητα. Ελπίζω να το πέτυχα. – Διάβασα κάπου ότι οι λάτρεις της metal μουσικής έχουν το ίδιο ψυχολογικό προφίλ με τους οπαδούς της κλασικής μουσικής. Ποια είναι η γνώμη σου; Δεδομένου του ότι υπάρχουν πολλά υποείδη στο Μέταλ που εμποτίζουν το σκληρό ήχο με συμφωνικές ορχήστρες μπορώ να το καταλάβω. Συν τοις άλλοις υπάρχουν genre που έχουν τόσο μαθηματική προσέγγιση στη σύνθεση που μπορώ να καταλάβω τη σύνδεση με την κλασική. Γνωρίζω πολλούς μεταλλάδες που λατρεύουν την κλασική μουσική. Δεν ξέρω αν οπαδοί της κλασικής μουσικής λατρεύουν τη Μέταλ. – Ασχολείσαι επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Πώς τα συνδυάζεις; Με πολύ κόπο!!! Γνωρίζεις πολύ καλά τις απαιτήσεις της δουλειάς μας. Παλιότερα κουβάλαγα όλα τα καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Τώρα κάθομαι και απολαμβάνω το καρπούζι με την ησυχία μου. Έχω αφαιρέσει την επαγγελματική πλευρά του σχεδίου από τη ζωή μου και φροντίζω ό,τι κάνω όσον αφορά τη μουσική και τα κόμιξ να παίρνει από μένα την πλήρη καλλιτεχνική φροντίδα που του αξίζει. Παλιότερα έκανα εκπτώσεις. Τώρα κατάλαβα ότι για να μου προσφέρει πρέπει να του προσφέρω. – Όλη αυτή η καλλιτεχνική σου δραστηριότητα πόσο σε βοηθάει στις καθημερινές επάλξεις της δουλειάς; Θέλω να πιστεύω ότι με βοηθάει στο να καλλιεργώ μια αισθητική την οποία σίγουρα χρειάζεται η τηλεοπτική δημοσιογραφία. Είναι αλληλοτροφοδοτούμενα. Η δουλειά με προσγειώνει και με βοηθάει να καταλαβαίνω πως λειτουργεί ο κόσμος γύρω μου και η τέχνη να τον προσαρμόζω στο πως θα ήθελα να δουλεύει. – Και κάτι πρακτικό για τους αναγνώστες μας. Είναι αλήθεια ότι η ακρόαση heavy metal μπορεί να μειώσει τα επίπεδα θυμού; Σίγουρα! Αφού εκτονώνεσαι. Κάντε ένα πείραμα. Την επόμενη φορά που θα θέλετε να τα σπάσετε όλα βάλτε να ακούσετε Slayer. Δουλεύει. Λίγα λόγια για τον Άρη Λάμπο Ο Άρης Λάμπος αν δεν ήταν άνθρωπος θα προτιμούσε να είναι Gargoyle. Αν δε ζούσε στο σήμερα θα προτιμούσε να ζει στο χθες. Το πολύ χθες. Ή το πολύ αύριο. Αυτοί οι υπαρξιακοί προβληματισμοί αντανακλώνται στα σχέδιά του. Είναι υπεύθυνος για τα comics «Μεταλλάδες» και «Mr. Bleak» ενώ είναι υπαίτιος για την εικονογράφηση του κόμιξ «Μαύρο Φως» και των διηγημάτων «Ο εθισμός του Κριστιάν Αμπρόζ» και «Γεννημένος στο σκοτάδι». Εργάζεται ως δημοσιογράφος σε τηλεοπτικό σταθμό και ακούει–παίζει–ξυπνάει–κοιμάται με heavy metal. Και το σχετικό link...

Δύο καινούργια ελληνικά κόμικς από νέους δημιουργούς, τα «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ», πραγματεύονται την αναζήτηση του έρωτα με φόντο τη σκληρή ελληνική πρωτεύουσα. H αναζήτηση του άλλου μισού ήταν πάντα ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα – αν όχι το θεμελιώδες – της ανθρώπινης ύπαρξης, γι’ αυτό και υπήρξε η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για όλες τις μορφές τέχνης. Η επιδίωξη, δε, της αγάπης μέσα σε μια μεγαλούπολη που καλλιεργεί τη μοναξιά και τη βαρβαρότητα, κάνει την αναζήτηση ακόμα πιο δύσκολη και μάταιη. Με θέμα την αναζήτηση αγάπης σε μια τέτοια πόλη, όπως η Αθήνα του 21ου αιώνα, κυκλοφόρησαν τα δύο νέα κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» του Jimmy-Chris Agarai (εκδ. Jemma Press) και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» του Άρη Τ. (αυτοέκδοση). Τα έργα των δύο νέων σε ηλικία δημιουργών ντεμπούταραν στα πρόσφατα φεστιβάλ κόμικς και τραβούν την προσοχή με την υπόθεση, τη σκηνοθεσία και τα μηνύματά τους. Καρέ από το κόμικς «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» Ο «Σύμβουλος» πρωτοδημοσιεύτηκε το 2016 από τον δημιουργό του σε μορφή αυτοέκδοσης με λιγότερες σελίδες (η 1η αυτή εκδοχή είχε μάλιστα σχολιαστεί στο ένθετό μας από τον Γιάννη Κουκουλά). Φέτος, η ιστορία κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Jemma Press επαναδιατυπωμένη, με νέο σχέδιο και περισσότερες σελίδες. Ο πρωταγωνιστής Σεβαστιανός Κανελάς επαγγέλλεται «σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» και κάνει τα πάντα δυνατά ώστε ο πελάτης του να τα φτιάξει με το υποκείμενο του πόθου του: ρυθμίζει συνθήκες, στήνει καταστάσεις, κατασκοπεύει, υπονομεύει τρίτους. Στο τέλος, όλοι οι πελάτες του ταιριάζουν με τον έρωτά τους, αρκεί να διαθέτουν υπομονή και χρήματα. Ο ίδιος ο Σεβαστιανός είναι μοναχικός και αντιμετωπίζει τον έρωτα κυνικά: είναι απλά μια δουλειά. Η αληθινή πρόκληση όμως, έρχεται όταν ο επόμενός του πελάτης, ένας ισχυρός άνθρωπος της νύχτας, του ζητά να ταιριάξει με τη Νεφέλη, την πρώτη και αληθινή του αγάπη. Στον «Σύμβουλο», ο αλβανικής καταγωγής Agarai στήνει προσεκτικά ένα νουάρ κόμικς που λειτουργεί ταυτόχρονα σαν ψυχογράφημα και ηθογραφία. Ο πρωταγωνιστής, άνθρωπος τραυματισμένος από οικογενειακά και κοινωνικά «πρέπει», υποχρεώνεται να αλλοτριωθεί, να προσαρμοστεί και να δουλέψει για ισχυρούς και διεφθαρμένους. Όσο μελοδραματικό κι αν φαίνεται ή εφαρμόζεται μερικές φορές στο κόμικς, μονάχα αποδεχόμενοι την αγάπη οι ήρωες βρίσκουν την ευτυχία στη μίζερη, ασπρόμαυρη πολιτεία. Το ψυχογράφημα των χαρακτήρων με χρήση εσωτερικών μονολόγων είναι εξαιρετικό, όπως και το ψυχογράφημα της πόλης: φοβισμένοι μετανάστες, νεοναζί μπράβοι (που παρά τη γιγαντιαία σβάστικα-τατουάζ στο κεφάλι αρνούνται τη σύνδεση με τον ναζισμό), διμοιρίες ματ που δέρνουν καταμεσής των δρόμων, υπόκοσμος, ορίζοντες ατελείωτων πολυκατοικιών, η Ερμού, το Θησείο, το γλυπτό «Φάρος» στα Κάτω Πατήσια. Όλα υπό τον φωτισμένο Παρθενώνα που μοιάζει να φλέγεται μέσα στη νύχτα. Το σχέδιο του Agarai είναι ασπρόμαυρο με μεγάλες αναφορές στα manga, έντονες εκφράσεις και άγρια γραμμή που αποτυπώνει τα συναισθήματα των χαρακτήρων αλλά και τη δράση και τη βία όταν εκδηλώνονται στο έργο. Σελίδα από το κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» Σε χαμηλότερους τόνους και σε πιο ήσυχα κύματα πλέει το «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» του Άρη Τ. Δεν πρόκειται για ένα αναρχικό κολάζ φόρο τιμής στο κίνημα του Νταντά, όπως μας προϊδεάζει (και εξαπάτησε και εμένα) ο τίτλος. Μέσα σε αυτό το ασπρόμαυρο χορταστικό βιβλιαράκι, ένας νεαρός, περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου, συναντά ένα γιγάντιο χάρτινο καραβάκι. Επιβιβάζεται πάνω του. Είναι το γράμμα χωρισμού της κοπέλας του, Νεφέλης. Ο αναγνώστης παρακολουθεί στη συνέχεια την άνοδο και την πτώση της ερωτικής σχέσης ανάμεσα στον Άρη και στη Νεφέλη, έναν έρωτα που έσμιξαν, κράτησαν και χώρισαν το σινεμά και η τέχνη. Το κόμικς «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Jemma Press. Το αυτοαναφορικό (;) αυτό κόμικς θα μπορούσε να είναι μια ταινία του Γούντι Άλεν γυρισμένη στην Κυψέλη. Από το Café Voltaire (αναφορά στο διάσημο καλλιτεχνικό καφέ του Παρισιού), όπου το ζευγάρι γνωρίζεται, μέχρι τα βίντεο κλαμπ και τα θερινά σινεμά του αθηναϊκού κέντρου, οι πρωταγωνιστές γνωρίζονται, ερωτεύονται και επικοινωνούν συνειδητά με κινηματογραφικές ατάκες και αναφορές στο θέατρο και στις εικαστικές τέχνες. Η αγάπη του Άρη Τ. για το σινεμά δεν κρύβεται. Τα σκηνοθετικά τρικ με τα καρέ, τα σκίτσα και τα κολάζ κινηματογραφικών σκηνών κάνουν το «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» από ένα φλερτ ανάμεσα σε δύο νέους σε ένα φλερτ ανάμεσα σε 7η και 9η Τέχνη. Το σχέδιο είναι εκ πρώτης όψεως απλό, ασπρόμαυρο σκίτσο με έντονες παχιές πινελιές μελανιού που θυμίζει αντίστοιχα alternative αμερικανικά και ευρωπαϊκά κόμικς. Το διακριτικό χιούμορ και η ποιητική μελαγχολία (το προαναγγελθέν τέλος της σχέσης) σκεπάζουν το κόμικς σαν παχιά σκιά από μελάνι, σαν αυτές που γκριζάρουν τους χαρακτήρες, τις πολυκατοικίες, τις στάσεις και τα βαγόνια του μετρό. Ο αναγνώστης ταξιδεύει σε μια μοναχική Αθήνα μαγικού ρεαλισμού, όπου ακόμα και οι αγαλμάτινοι ερωτιδείς της πλατείας Εξαρχείων μπορούν να μιλήσουν. Το κόμικς «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» κυκλοφορεί στα καταστήματα κόμικς Comicstrip, Solaris και Relax your soul. Τα «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων» και «Ντανταϊστικό Κοκτέιλ» είναι δύο αξιοπρόσεκτα νουάρ κόμικς, δύο ερωτικά γράμματα στην αναγκαιότητα του έρωτα. Μα – εκτός από την άθελη χρήση του ονόματος «Νεφέλη» ως ερωτικού υποκείμενου των πρωταγωνιστών τους – έχουν κι ένα ακόμα θεμελιώδες κοινό: οι δημιουργοί τους ανήκουν στην ίδια γενιά. Γεννημένοι και οι δύο στη δεκαετία του ’90 (όπως και ο γράφων) έζησαν την παιδική ηλικία στον νεοπλουτισμό της δεκαετίας του 2000 και πέρασαν την εφηβεία στη δεκαετία του 2010, των μνημονίων και της χρηματοπιστωτικής τιμωρίας. Μέσα από τα μάτια τους, τα μάτια της γενιάς που μεγάλωσε στην ψεύτικη αφθονία και ενηλικιώθηκε στις κρίσεις, μας παρουσιάζουν την Αθήνα που ζουν, την Αθήνα τού τώρα. Ο Agarai αποτυπώνει το βρόμικο πρόσωπό της, ο Άρης Τ. εκείνο που κρύβει ακόμα λίγη ποίηση. Και οι δύο τους – ίσως και ασυνείδητα – αποτυπώνουν την αγωνία μιας ολόκληρης γενιάς. Οι ήρωές τους δεν αναζητούν απλώς την αγάπη στην τσιμεντούπολη. Αναζητούν την ελπίδα σε μια χώρα που παραπαίει, λίγο χρώμα και ομορφιά που μοιάζει μοναδική σωτηρία – έστω προσωπική – σε μια πόλη που γίνεται όλο και πιο απρόσωπη, που γεμίζει με διαφθορά, υποκρισία και φασισμό. Γιατί τι είναι η αναζήτηση της αγάπης αν όχι η αναζήτηση λίγου φωτός μέσα στο σκοτάδι; Και το σχετικό link...

Ο Μαξ Φρίντμαν το 1938, στην κόλαση του μετώπου στον Ισπανικό Εμφύλιο, αναζητά τον αγαπημένο του σύντροφο Τρέβες. Είχαμε γράψει για τον γνωστό Ιταλό κομίστα Βιτόριο Τζιαρντίνο με αφορμή το πρώτο μέρος της τριλογίας «No Pasarán» (Εκδ. Jemma Press). Ο Μπολονέζος δημιουργός μιλά για τον Ισπανικό Εμφύλιο με εξαιρετική αναλυτική ικανότητα μέσα από την περίπτωση του Γαλλοεβραίου Μαξ Φρίντμαν, πρώην πράκτορα της γαλλικής αντικατασκοπείας. Στο πρώτο ομώνυμο μέρος, ο Μαξ ζει με την οικογένειά του στη Γενεύη της Ελβετίας. Προηγουμένως είχε πολεμήσει με τους Δημοκρατικούς στην εμφύλια σύρραξη. Εκεί τον επισκέπτεται η γυναίκα του συμπολεμιστή του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες για να τον πληροφορήσει για την εξαφάνισή του, μήνες τώρα, εκ Βαρκελώνης. Έτσι, ο Μαξ πείθεται να επιστρέψει στην Ισπανία προς αναζήτησή του. Βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1938 και ενώ έχει υπογραφεί η Συμφωνία του Μονάχου, με την οποία δυστυχώς οι δημοκρατικές χώρες εγκρίνουν την προσάρτηση μέρους της Τσεχοσλοβακίας, δηλώνοντας την ουδετερότητά τους στον πόλεμο της Ιβηρικής με τη διάλυση των Διεθνών Ταξιαρχιών και την αποχώρηση των αντιφασιστών, όχι όμως των τεθωρακισμένων μεραρχιών των Ιταλών και της γερμανικής αεροπορίας. Μάλιστα, οι φαλαγγίτες ενισχύονται με πυρομαχικά και βαρέα όπλα από τους ναζί καθώς ο Φράνκο παραχωρεί στον Χίτλερ σχεδόν πλήρη δικαιώματα εξόρυξης στα ορυχεία πολύτιμων μετάλλων για την πολεμική του βιομηχανία. Και ενώ οι διεθνείς μαχητές αποχωρούν, ο Μαξ επιστρέφει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Εκεί μαθαίνει πως ο Τρέβες, όντας σε δυσμένεια, αναχώρησε για το μέτωπο. Ο πρώην μυστικός βρίσκει ξανά φίλους και εχθρούς ενώ τον παρακολουθεί η Σεγουριδάδ, καθώς τον συκοφαντούν πως είναι ξένος πράκτορας. Εντάσσεται στην ομάδα δημοσιογράφων – μαζί με τη γενναία Κλερ που ήδη γνωρίσαμε – και ταξιδεύουν προς κάλυψη της άνισης, πλέον, μάχης. Από εδώ άρχεται το δεύτερο μέρος με τίτλο «Rio de Sangre» – σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη, πάλι από την Jemma Press. Στην κόλαση του πολέμου Είμαστε πλέον στον Νοέμβριο του 1938 και το μέτωπο που δεσπόζει είναι αυτό του ποταμού Έβρου. Φτάνοντας στην πρώτη γραμμή του πυρός μαθαίνει πως το μέτωπο του ποταμού υποχωρεί εις βάρος των Δημοκρατικών λόγω υπεροπλίας γερμανικών αεροπλάνων. Ο Μαξ και η Κλερ δεν πηγαίνουν από ασφαλείς δρόμους μαζί με τους συναδέλφους τους, παρά επιλέγουν να συμπορευτούν με το στράτευμα. Κάποια στιγμή γνωρίζουν τον θρυλικό στρατηγό Λίστερ. Στο μεταξύ η Σεγουριδάδ μαθαίνει διαρκώς τις κινήσεις του Μαξ, μιας και ο οδηγός στο αυτοκίνητο Τύπου καθοδηγείται από την Ασφάλεια. Σκηνές αυτοθυσίας αποτυπώνονται στα γραφήματα του Giardino, με ανατινάξεις γεφυρών και θαρραλέας αντίστασης εκ μέρους των μαχητών. Στις βαριά χιονισμένες εκτάσεις ο Μαξ τραυματίζεται κατά λάθος στο χέρι από φίλια πυρά, αλλά περιποιούνται την πληγή στο κινητό στρατιωτικό ιατρείο. Με τα ίχνη του φίλου του Τρέβες να τον στέλνουν όλο και πιο βαθιά στην κόλαση του πολέμου, ο ήρωάς μας και η φίλη του ενώνονται με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους, που γι’ αυτούς είναι απλά ακόμη μια επαγγελματική ανταπόκριση χωρίς κανένα ανθρωπιστικό ενδιαφέρον. Στον δρόμο της επιστροφής στη Βαρκελώνη... αναμένουμε το τελικό επεισόδιο χωρίς ψευδαισθήσεις, «Sin ilusión». Vittorio Giardino «Rio de Sangre» Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 56 Τιμή: 11,66 ευρώ Και το σχετικό link...

Ο Βιτόριο Τζιαρντίνο σκιαγραφεί με γκρίζα χρώματα την περίπλοκη κατάσταση που επικρατεί στις γραμμές των Δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο. Όπου συναντάμε ξανά τον σπουδαίο Ιταλό κομίστα Βιτόριο Τζιαρντίνο στο τρίτο και τελευταίο μέρος του «No pasaran!». Πολυγραφότατος του graphic novel και πολυβραβευμένος, έχει δημιουργήσει πολλούς δυναμικούς χαρακτήρες σε διάφορα είδη και εν προκειμένω αυτόν του Γαλλοεβραίου Μαξ Φρίντμαν, πρώην πράκτορα της γαλλικής αντικατασκοπείας. Ύστατο μέρος της τριλογίας, το «Sin ilusion» (εκδόσεις Jemma Press, σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη) αναφέρεται φυσικά στον Ισπανικό Εμφύλιο. Στην πρώτη πράξη του δράματος ο Μαξ επιστέφει στη φλεγόμενη Ισπανία ύστερα από προτροπή της γυναίκας του συμπολεμιστή του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες, καθώς τον πληροφορεί για την εξαφάνισή του, μήνες τώρα, από τη Βαρκελώνη. Είναι Οκτώβρης του 1938, έχει ήδη υπογραφτεί η Συμφωνία του Μονάχου με αποτέλεσμα την ουδετερότητα των δυτικών δυνάμεων στον πόλεμο και τη διάλυση των Διεθνών Ταξιαρχιών. Οι αντιφασίστες αποχωρούν, όχι όμως και τα τανκ των Ιταλών και τα αεροπλάνα των ναζί. Παράλληλα, ο Φράνκο ενισχύεται με βαρέα όπλα και πυρομαχικά. Στη Βαρκελώνη ο Μαξ μαθαίνει ότι ο Τρέβες έχει αναχωρήσει για το μέτωπο. Παράλληλα, οι μυστικοί της Σεγουριδάδ τον παρακολουθούν καθώς ακούγεται πως είναι ξένος πράκτορας. Με τη βοήθεια της νεαρής Βελγίδας Κλερ Μπλον πηγαίνει τον Νοέμβριο του 1938 στο μέτωπο του ποταμού Έβρου. Οι Δημοκρατικοί υποχωρούν σταδιακά λόγω υπεροπλίας γερμανικών αεροπλάνων. Στιγμές αυτοθυσίας και ηρωικής αντίστασης εκ μέρους των μαχητών, ενώ ο Μαξ τραυματίζεται στο χέρι κατά λάθος από συμπολεμιστές του. Ο Γκουίντο Τρέβες παραμένει άφαντος. Στρατεύματα υποχωρούν και επιστρέφουν στη Βαρκελώνη. Τώρα, η τρίτη συνέχεια μας βρίσκει στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Είναι Δεκέμβριος του 1938. Τα στρατεύματα των φαλαγγιτών προελαύνουν. Υπό την παρακολούθηση της Σεγουριδάδ και του συνταγματάρχη Λόπες, ο Φρίντμαν πληγωμένος και εξουθενωμένος συνεχίζει να ψάχνει τον φίλο του. Ο βασικός χαρακτήρας ξαναβρίσκεται με τον Ιρλανδό αντιφασίστα Έντι Κορκ και τον στρατιωτικό Κάρλο Ντελγάδο, από τον οποίο μαθαίνουν ότι ο Τρέβες θεωρείται πλέον λιποτάκτης από τους κομμουνιστές. Ο Φράνκο κερδίζει τις μάχες και η Βαρκελώνη πλημμυρίζει με 1 εκατομμύριο πρόσφυγες από τις κατακτημένες περιοχές. Οι βομβαρδισμοί συνεχείς. Αποθήκες πυρομαχικών του Δημοκρατικού Στρατού ανατινάσσονται. Είναι τότε που η Κλερ και ο Μαξ προκειμένου να προστατευτούν αγκαλιάζονται και έρχονται, συναισθηματικά, πολύ κοντά. Ανανεωμένος με πλήθος πολεμοφοδίων – χάριν της παράδοσης των ορυχείων στους ναζιστές –, ο φρανκικός στρατός προχωρά ακάθεκτος προς τη γη της ελευθερίας, την ένδοξη Καταλονία. Εν τω μεταξύ, η επερχόμενη ήττα φέρνει διάσπαση στις τάξεις του αριστερού πολιτικού μπλοκ και υπάρχουν φήμες για λίστες προγραφών των κομμουνιστών. Η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον Μαξ έχει ως αποτέλεσμα τον επιπόλαιο τραυματισμό τού συντρόφου του Έντι στο πόδι. Η Σεγουριδάδ χρησιμοποιεί τους δύο φίλους ως δόλωμα για να συλλάβει τους φασίστες μυστικούς που λίγο έλειψε να τους σκοτώσουν. Γίνεται γνωστό ότι στις τάξεις του λαϊκού στρατού δρα χαφιές υπό το ψευδώνυμο «Κοκορίτο». Θα προλάβουν άραγε να τον ξεσκεπάσουν; Vittorio Giardino No pasaran! III, Sin Ιlusiοn Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 70 Τιμή: 12,55 ευρώ Και το σχετικό link...

Ο εικονογράφος κομίστας Vittorio Giardino αναφέρεται στο τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου, με τον ήρωά του Μαξ Φρίντμαν να ψάχνει την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα. O Μπολονέζος κομίστας Βιτόριο Τζιαρντίνο θεωρείται μετρ του είδους, γι’ αυτό και έχει βραβευτεί πολλάκις, αφότου παράτησε στα 31 του μια επιτυχημένη καριέρα τεχνικού ηλεκτρονικών υπολογιστών για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το γκράφικ νόβελ. Ακολουθεί επισταμένη ιστορική έρευνα, αλλά και επιμονή στη λεπτομέρεια της εικόνας και στο βάθος της. Επιρροές του αποτέλεσαν τόσο τα hard boiled αστυνομικά των Χάμετ, Τσάντλερ, αλλά και ο Ντόναλντ Ντακ του Καρλ Μπαρκς, ο Μίκυ Μάους του Φλόιντ Γκότφρεντσον. Μέντοράς του, ο μεγάλος Ούγκο Πρατ. Διάφοροι χαρακτήρες περιλαμβάνονται στην εικονογραφία του: ο Σαμ Πέτζο απ’ τα αμερικανικά αστυνομικά φιλμ, ο Τζόνας Φινκ που δρα στον λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό, η λάγνα και αφελής Λιτλ Έγκο και, βεβαίως, ο πιο δυναμικός Μαξ Φρίντμαν του Μεσοπολέμου. Τώρα, ο Γαλλοεβραίος Φρίντμαν, πρώην πράκτορας της γαλλικής αντικατασκοπείας, πρωταγωνιστεί στο «No pasaran» (εκδόσεις Jemma Press) σε μετάφραση του Γαβριήλ Τομπαλίδη, το πρώτο βιβλίο της αφιερωμένης στον Ισπανικό Εμφύλιο τριλογίας. Τον γνωρίσαμε στην «Ουγγρική ραψωδία» (εκδόσεις Βαβέλ). Εδρεύει, πλέον, στα περίχωρα της Γενεύης με την οικογένειά του. Τον Οκτώβριο του 1938 τον επισκέπτεται η γυναίκα ενός αγαπημένου συντρόφου που πολέμησαν μαζί ως εθελοντές για την κοινωνική δημοκρατία και έσωσαν αλλήλους μέσα στην κόλαση της αιματηρής σύγκρουσης. Είναι η Άντα, του φίλου του ταγματάρχη Γκουίντο Τρέβες, του οποίου τα ίχνη έχουν χαθεί εδώ και δυο μήνες. Μαθαίνουμε πως ο τελευταίος έχει έλθει σε σύγκρουση με τον κομματικό μηχανισμό και γι’ αυτό έχει προγραφτεί. Προφανώς η εξαφάνισή του σχετίζεται με αυτό το γεγονός. Ο Φρίντμαν πείθεται από την απελπισμένη γυναίκα και ταξιδεύει με τρένο στη Βαρκελώνη. Η κατάσταση εκεί είναι πολύ δύσκολη. Μόλις έχει υπογραφεί η Συμφωνία του Μονάχου, με την οποία – προς κατευνασμό του Χίτλερ – οι Δημοκρατίες εγκρίνουν την προσάρτηση μέρους της Τσεχοσλοβακίας, δηλώνοντας την ουδετερότητά τους στον Πόλεμο της Ιβηρικής. Ούτως, οι Διεθνείς Ταξιαρχίες διαλύονται και οι αντιφασίστες αποχωρούν, όχι όμως οι Γερμανοί και οι Ιταλοί στρατιώτες. Στο τρένο γνωρίζει τη νεαρή και λαλίστατη δημοσιογράφο Κλερ Μπλον. Καταλύουν στο περίφημο ξενοδοχείο Αουρόρα. Στο ρεστοράν ο Φρίντμαν συναντά τον θρυλικό Σοβιετικό στρατηγό Πάβελ Γκάσκιν, γνωστό με το ψευδώνυμο «Γκάλγκο», που έλαβε μέρος στην κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων της Πετρούπολης. Τον γνωρίζει στην Μπλον και η αφελής Γαλλίδα αναφέρει τη συνάντησή τους με τον φίλα προσκείμενο στους τροτσκιστές Βίκτορ Σερζ – κόκκινο πανί για τους σταλινικούς! Ο συνταγματάρχης Λόπεζ της Ασφάλειας παρακολουθεί τον ήρωά μας συνεχώς. Στο μεταξύ η αεροπορία του Άξονα βυθίζει, ανοιχτά των Βαλεαρίδων, δυο ρωσικά πλοία φορτωμένα με πυρομαχικά και όπλα. Ο κομισάριος Ρουμπίτζοφ πείθει τον «Γκάλγκο» πως ο Φρίντμαν είναι ξένος πράκτορας. Σκηνοθετούν μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και τον πάνε στο τμήμα. Παρόλο που ο Μαξ επιθυμεί να κρατήσει ουδέτερη στάση, γνωρίζοντας από παλιά εχθρούς και φίλους, αναγκάζεται γρήγορα να εμπλακεί. Με τη βοήθεια του Ιρλανδού διεθνιστή Έντι Κορκ μαθαίνει πως ο Τρέβες είναι στο μέτωπο. Και εκεί αποφασίζει να πάει. Η συνέχεια έπεται. Vittorio Giardino «No pasaran» Εκδόσεις Jemma Press Σελίδες: 56 Τιμή: 11,66 ευρώ Και το σχετικό link...

Ο Θανάσης Καραμπάλιος και ο Νίκος Σταυριανός συμπράττουν δημιουργικά και με τη γλώσσα των κόμικς μάς αφηγούνται ιστορίες της θεσσαλικής ΄ενδοχώρας΄. Όταν πληροφορηθήκαμε τη δημιουργική σύμπραξη του Θανάση Καραμπάλιου (σεναριογράφου και σχεδιαστή της εξαιρετικής σειράς «1800») και του Νίκου Σταυριανού (ανερχόμενου και πολλά υποσχόμενου νέου δημιουργού), δεν βλέπαμε την ώρα να πιάσουμε στα χέρια μας τον καρπό αυτής της συνεργασίας. Πόσο μάλλον όταν η δουλειά αυτή έχει να μας αφηγηθεί ιστορίες και θρύλους από τα χωριά της Ελασσόνας. «Στη σκιά του Ολύμπου» τιτλοφορείται το κόμικς των Καραμπάλιου και Σταυριανού (σε κείμενα του πρώτου και σχέδια του δεύτερου), το οποίο αποτελεί μια συλλογή τεσσάρων ιστοριών από τα χωριά της Ελασσόνας: του Γιώργη Βαϊνά που παρακαλούσε θεούς και νύμφες για έναν απόγονο, για τη μακάβρια προέλευση της ονομασίας «Κεφαλόβρυσο», για τη ματωμένη μάχαιρα ενός ιερέα, για την αιματηρή κατάληξη του προδότη Μπαμπέλη. Ο κόσμος «στη σκιά του Ολύμπου» είναι ένας κόσμος αρχαϊκός, χθόνιος, κατάφορτος από παγανιστικές δοξασίες και μαγικές πρακτικές. Ένας κόσμος γεμάτος νεράιδες, νύμφες, στοιχειά και αρχαίες ειδωλολατρικές συνήθειες που εξακολουθούν να επιβιώνουν, είτε φανερά είτε συγκεκαλυμμένα, στο μεταίχμιο μεταξύ προνεωτερικότητας και επικράτησης του σύγχρονου καταναλωτικού μοντέλου. Πρόκειται για τον κόσμο που μας διέσωσε στις «Παραδόσεις» του ο πατέρας της λαογραφικής επιστήμης Νικόλαος Πολίτης. Είναι ο κόσμος που άλλοτε θάλλει υπό το φως του ήλιου κι άλλοτε κρύπτεται σε σπήλαια ανήλιαγα· εκεί όπου το πραγματικό και το φανταστικό συναντιούνται, δημιουργώντας για τους θνητούς ένα περιβάλλον εφιαλτικό. Για τον Καραμπάλιο, αυτός ο κόσμος είναι οικείος: «Είχα την τύχη από μικρός να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που τους άρεσε να διηγούνται ιστορίες αλλά και να τις ακούνε. […] Τα έφερε έτσι η ζωή μου να λέω κι εγώ ιστορίες και να έχω την τύχη να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να τις διαβάσουν», μας αναφέρει στο προλογικό του σημείωμα. Για καλή του τύχη – αλλά και δική μας – ο Καραμπάλιος βρήκε στον Σταυριανό τον ιδανικό καλλιτέχνη για να αποδώσει με τις έντονες σχεδιαστικές του γραμμές και τις κοντράστ φόρμες του το γκροτέσκο ύφος των ιστοριών του: «Το σκίτσο σε ένα κόμικς είναι ακόμα ένα μέσο για να πεις μια ιστορία. Και υπάρχουν σκίτσα που όταν τα βλέπεις είναι λες και σου φωνάζουν οι ιστορίες στο κεφάλι σου “αυτό μας ταιριάζει”! Σαν κάλεσμα απόκοσμης φωνής που βγαίνει από σπήλαιο βαθύ και σε υπνωτίζει, κάνοντάς σε να φανταστείς κάτι καθαρά, πριν καν αυτό δημιουργηθεί. Έτσι ένιωσα όταν είδα τα σχέδια του Νίκου Σταυριανού. Ήταν ο ιδανικός για να αποδώσει, να γίνει κι αυτός παραμυθάς και με τα μελάνια του να σας πει τις ιστορίες μου». Και το σχετικό link...

Μια σκληρή ποιητική αλληγορία που πραγματεύεται τα ζητήματα της κακοποίησης, της γυναικείας σεξουαλικής ηδονής, αλλά και της αυτοκτονίας. «Λένε πως ο έρωτας είναι υπέροχος, αλλά αυτό δεν ισχύει…! Είναι ψεύτης, κακιασμένος και εγωιστής…! Ξέρω πως θα έπρεπε κάποτε να ερωτευτώ, αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω…! Και από τη στιγμή που έχω αφεθεί να ζω σαν μια άθλια πουτάνα, προτιμώ να δώσω ένα τέλος!». Με αυτά τα λόγια η Ιλόνα, η νεαρή ηρωίδα του «Ένας μικρός θάνατος», απευθύνεται στη Σουσπίρια, τη χυμώδη και σαγηνευτική διαβολική θεότητα, προσωποποίηση της αιώνιας θηλυκότητας. Σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της σειράς Suspiria, επισκεπτόμαστε ξανά τον άγριο, αισθησιακό, απόκοσμα τρομακτικό κόσμο του Ιταλού δημιουργού Luca Laca Montagliani, σε σχέδιο Andrea Bulgarelli. Μια σκληρή ποιητική αλληγορία που πραγματεύεται τα ζητήματα της κακοποίησης, της γυναικείας σεξουαλικής ηδονής, αλλά και της αυτοκτονίας. Ένα άλμπουμ στα πρότυπα των κλασικών ερωτικών fumetti τρόμου των δεκαετιών του ’60 και του ’70, κατάλληλο για ηλικίες 18+. Το κόμικς «Suspiria – Βασίλισσα του Νεκρόκοσμου: Ένας μικρός θάνατος» κυκλοφορεί σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη, από τις εκδόσεις Jemma Press. Και το σχετικό link...

Πίσω στο μακρινό Φθινόπωρο του 2007, τα Κουραφέλκυθρα ξεκίνησαν να δημοσιεύονται στο portal του comicdom.gr. Ένα εκ των δημοφιλέστερων, αν όχι το πλέον, ελληνικών webcomics, που δεν άργησε να αποκτήσει καλτ διαστάσεις και κοινό. Σχέδιο με χαρακτήρα που παραπέμπει σε παιδικό, κατά κάποιους δε ερασιτεχνικό. Ανατρεπτικά σενάρια, εντελώς σουρεάλ χαρακτήρες κι επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Ο Κλέαρχος με το πάντοτε άκαιρο εκφραστικό του τικ, η οικογένεια Δαπόντε με τις επισκέψεις των εκκεντρικών μνηστήρων της νεαράς κορασίδας, η Ζοζεφίνα με τις απρόβλεπτες απορίες της κλπ. Η Jemma παίρνει την πρωτοβουλία να εκδόσει μια συλλογή, που περιλαμβάνει όλα τα Κουραφέλκυθρα (γύρω στα 260) με σχολια από το δημιουργό, 17 σελίδες αδημοσίευτου υλικού, καθώς και τα 40 πρώτα Κολυμπηθρόξυλα, της επόμενης σειράς του Αντώνη Βαβαγιάννη. Κατα τη γνώμη μου, η πεμπτουσία της φετινής φουρνιάς εκδόσεων του Comicdom. Το χιούμορ του Βαβαγιάννη καμμένο, αλλά ευφυέστατο, ενώ το απλοϊκό σχέδιο δένει απροσδόκητα καλά με το ύφος των ιστοριών. Όσον αφορά τα της έκδοσης, στα συν η αναλογία τιμής - σελίδων (έγχρωμες), ενώ στα αρνητικά το γεγονός ότι τα χρώματα είναι κάπως άτονα σε σχέση με την ηλεκτρονική μορφή των στριπς. Δε ξέρω αν έμειναν απούλητα αντίτυπα. Αν ναι, δεν προτείνεται απλά ανεπιφύλακτα. Επιβάλλεται! Ακόμα κάθεσαι; Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Ion & Θρηνωδός.

Στο ComicDom 2017,η JEMMA κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της δουλειάς φαντασίας της Αγγελικής Σαλαμαλίκη,με τίτλο "Η μητρόπολη του χρυσού"...!Το τεύχος αυτό φέρει τον τίτλο "Ο Σκλάβος"...! Εντύπωση κάνει το λιγοστό κείμενο που υπάρχει στις σελίδες ,ενώ οι σκηνές μάχης είναι χορταστικές...!Το σχέδιο είναι πολύ εκφραστικό και με πολλές γωνίες...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Να θυμίσουμε ότι η δημιουργός,πρόσφατα κατάφερε να εκδώσει,μέσω crowdfunding το έργο της MONSIEUR CHARLATAN...! Αφιέρωμα στην Αγγελική Σαλαμαλίκη Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Βασιλεύς των Κόμικς & albertus magnus.

Μετά τις Ψηφίδες τρόμου, η JEMMA συνεχίζει την εκδοτική της πορεία στον κόσμο των manga με το δεύτερο κατά σειρά κόμικ της, που φέρει τον τίτλο Σεληνιασμένοι εραστές. Η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί μία ανθολογία δημιουργημένη από τον Suehiro Maruo, η οποία περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες: "Ο ηδονοβλεψίας στην σοφίτα" "Χοΐτσι ο κουφός – Α’ μέρος" "Χοΐτσι ο κουφός – Β’ μέρος" "Δωμάτιο στον Παράδεισο" "Κόκκινα φρύδια" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 1" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 2" "Η παθητική υπακοή της πόλης" Η θεματολογία επάνω στην οποία κινούνται τα συγκεκριμένα σενάρια, όπως εύστοχα κι εύλογα μας προειδοποιεί το οπισθόφυλλο, ανήκουν στην σφαίρα της ακραίας φρίκης, η οποία αγγίζει τα όρια της παρανοϊκής διαστροφής. Ο Maruo, θιασώτης κι ένας από τους πρωτοπόρους του είδους (των manga ero-guro, όπως αυτά αποκαλούνται) έχει σαν τοπικό πλαίσιο την Ιαπωνία του προηγούμενου αιώνα και τα πολιτικά γεγονότα που την επηρέασαν και μέσα από αυτά περιγράφει στον αναγνώστη και τον τρόπο ζωής της πατρίδας του εκείνη την περίοδο. Μέσα από εκεί, λοιπόν, γεννιούνται ερωτικές καταστάσεις, που μετατρέπονται σε μακάβριες σκηνές, αρκετές μάλιστα από αυτές να είναι για γερά… στομάχια. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν με κάλυψε και δεν με διασκέδασε στο ελάχιστο. Δεν ξέρω αν είμαι πουριτανός ή αν απλά δεν αρέσκομαι σε τέτοιου είδους αναγνώσματα. Θεωρώ ότι ο δημιουργός δεν θέλει απλά να αποτυπώσει στο χαρτί το αποκύημα της φαντασίας του, αλλά αυτό που επιζητεί είναι να σοκάρει στον υπερθετικό βαθμό το κοινό του και να προκαλέσει. Γι΄ αυτό και στην πλειοψηφία των ιστοριών που παρατίθενται, αυτό που μου έμεινε είναι οι φρικιαστικές σκηνές κι όχι μία horror πλοκή με εντάσεις κι αγωνία. Πολλά σημεία των πλοκών είναι ασύνδετα μεταξύ τους, τόσο στον τομέα του σκίτσου, όσο και των διαλόγων, με αποτέλεσμα να νιώσω ότι ο συγγραφέας δεν εστίαζε και πολύ σε αυτούς. Εν κατακλείδι, αν και μου αρέσει το horror στοιχείο στα κόμικς, στις σειρές και στην ταινίες, εντούτοις, το παρόν κόμικ δεν με κάλυψε με την συγκεκριμένη φιλοσοφία που υιοθέτησε. Προτείνεται εξολοκλήρου στους λάτρεις των ero-guro manga κι εκείνους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από την πεπατημένη. Οι υπόλοιποι να κάνουν αυτό που προτρέπει το οπισθόφυλλο. Να αφήσουν το κόμικ στο ράφι. Αν και το αναγράφει κι επάνω στο κόμικ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να τονίζουμε ότι η συγκεκριμένη δουλειά ΔΕΝ απευθύνεται σε παιδιά. Ο εικαστικός τομέας σχεδιαστικά είναι πολύ καλός, αλλά φοβάμαι ότι ο σουρεαλισμός του σεναρίου δεν τον έχει αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλά από τα καρέ δεν έχουν μεγάλη συνοχή μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, μέσα από την αχαλίνωτη φαντασία, να χάνεται η ουσία και η πορεία που προσπαθεί να χαράξει η πλοκή της κάθε ιστορίας. Παρόλα αυτά μου άρεσε περισσότερο από τα σενάρια. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι είναι το ιδανικότερο για το είδος. Η έκδοση της JEMMA είναι αρκετά τίμια κι έχει κρατήσει την φιλοσοφία των manga. Το τεύχος διαβάζεται “ανάποδα” από τα δυτικά κόμικς, έχει μεσαίο (προς μικρό) μέγεθος και ματ χαρτί, κάπως λεπτό. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, η οποία είναι αρκετά ανθεκτική και υπόσχεται πολλά ξεφυλλίσματα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο πάχος του χαρτιού ή στην ποιότητά του, αλλά το τεύχος είναι αρκετά ελαφρύ για τον αριθμό των σελίδων που περιέχει. Αν θα μπορούσαμε να το πούμε συνοδευτικό υλικό, αυτό θα ήταν ένας δισέλιδος επίλογος, επιμελημένος από την Μυρτώ Τσελέντη, στον οποίο επιχειρείται μία αναφορά στην βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια για τα ero-guro κόμικς. Αφιέρωμα στην εκδοτική

Ο Τεξ Γουίλερ, ο ήρωας του Sergio Bonelli που γνωρίσαμε στα Ροκ και Ροντέο, επιστρέφει με 240 α/μ σελίδες χάρη στη Jemma Press. Έκδοση του 2007, 17χ24 εκ. σε σενάριο του Nizzin (που έχει γράψει παλαιότερα Tex αλλά και Mister No), σκίτσο του θρυλικού Joe Kubert (ναι... του Fax from Serajevo Joe Kubert (και όχι μόνο)) και μετάφραση Μπέλλα Σπυροπούλου. Χορταστικό σε μέγεθος, ενδιαφέρον σε πλοκή, πολύ καλό ρεαλιστικό σκίτσο (λες και υπήρχε αμφιβολία). Δεν μου έκανε το τρελλό κλικ, αλλά κι από την άλλη το ρούφηξα μονοκοπανιάς και δεν έκλαψα τα λεφτά μου (τιμή στο εξώφυλλο 15 γιούρια) Τίτλος πρωτότυπου Tex - The Lonesome Rider

Ο Αδριανός Σταγγίδης, γνωστός για τα πολύ όμορφα φανζίν του “Ψαράκια” και “Νερόκοτα: 10+1 ιστορίες αφροσύνης και μωρίας”, μπαίνει στα σαλόνια των επαγγελματικών εκδόσεων και τίθεται υπό την εκδοτική αιγίδα της JEMMA. Το νέο του πόνημα, στο οποίο έχει επιμεληθεί το σενάριο και το σχέδιο, ονομάζεται “Ο Λάθος Ήρως: Η πριγκίπισσα και ο εραστής” και στο οποίο γνωρίζουμε τον Τζίμι Καμάκη, έναν ριψοκίνδυνο χαρακτήρα, που όμως δεν είναι κι ο καλύτερος στις φιλοφρονήσεις προς το γυναικείο φύλλο. Το αντίθετο θα λέγαμε. Είναι ένας λίγδας πέφτουλας! Ο Τζίμις, λοιπόν, καλείται από τον Δήμαρχο της περιοχής “Δέκα Κατσίκια” (ο οποίος γνωρίζει τον πατέρα του) για να τον βοηθήσει σε μία τραγική περίπτωση. Η Ροσελία, κόρη του Εσμεράλδου Φον Γουέλινγκτον, μεγάλου ονόματος στην περιοχή, έχει πέσει θύμα απαγωγής. Ο πλούσιος πατέρας της δίνει όσα-όσα για να την ελευθερώσει και να τιμωρήσει τον απαγωγέα. Επιστρατεύεται, λοιπόν, ο Τζίμις και ξεκινάει, μαζί με τον πιστό του Κορνήλιο (μία γιγαντιαία χελώνα) για το εξοχικό της οικογένειας Γουέλινγκτον, όπου ο απαγωγέας έχει κάνει κατάληψη. Και η περιπέτεια αρχίζει… Έχοντας διαβάσει το πειρατικό του κόμικ “Ψαράκια”, που μου άφησε θετικότατες εντυπώσεις, ξεκίνησα να διαβάζω το παρόν κόμικ με καλή διάθεση κι ομολογώ ότι δεν με απογοήτευσε. Έχουμε ένα σενάριο, που στηρίζεται επάνω στο κωμικό στοιχείο, αλλά δεν αφήνεται μόνο στο αστείο και χτίζει μία ενδιαφέρουσα πλοκή, με αξιόλογη αφήγηση, καλοστημένους χαρακτήρες, ενώ δεν λείπει και το αναπάντεχο plot twist όσο πλησιάζουμε στο φινάλε. Η ένταση ανεβαίνει εκθετικά όσο πλησιάζουμε στην τελική αναμέτρηση, ενώ δεν λείπουν και οι σκηνές δράσης και μάχης. Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι είναι ένα κόμικ που πολλοί αναγνώστες θα το βρουν του γούστου τους, καθώς συνδυάζει το χιούμορ με την δράση και την έξυπνη πλοκή. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Ο εικαστικός τομέας φέρνει πολύ σε manga, ενώ το όλο σουλούπι του κεντρικού πρωταγωνιστή μού έφερε στο μυαλό κάτι από την “Μαύρη Φουστανέλα”, του Χρήστου Σταμπουλή. Ίσως ο Αδριανός να άντλησε την έμπνευσή του από εκεί. Ποιος ξέρει? :thinking: Τα καρέ έχουν πολλές λεπτομέρειες και καλό μελάνωμα. Δυνατό σημείο, αν αναλογιστούμε ότι επικρατούν μόνο οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και καρέ που είναι παραφορτωμένα και αλλοιώνουν λίγο το τελικό αποτέλεσμα. Σε γενικές γραμμές, πάντως και το σχέδιο ακολουθεί την πορεία του σεναρίου. Αυτή προς το θετικό πρόσημο. Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό προς μεσαίο έντυπο, το οποίο φέρει ματ και παχύ χαρτί στο εσωτερικό. Για την εκτύπωση διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, μιας και το μελάνωμα μού φάνηκε πολύ άτονο και ξεθωριασμένο. Δεν γνωρίζω αν μιλάμε για αστοχία του τυπογραφείου ή αν πρόκειται για κάποια τεχνοτροπία του καλλιτέχνη. Το εξώφυλλο έχει ικανοποιητικό πάχος, ενώ την κόλλα στην ράχη την βρήκα ανθεκτική. Δυστυχώς αυτός που θέλει τα κόμικς του να έχουν κάποιο εξτραδάκι (όπως η αφεντιά μου) θα απογοητευτεί οικτρά. Το τεύχος δεν… αποκλίνει ούτε μία μοίρα από την απλή παράθεση του κόμικ. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram Αφιέρωμα στην εκδοτική

Τα Μυστήρια Πράματα του Θανάση Πετρόπουλου ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2018, στο socomic.gr, και ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του επόμενου χρόνου. Το κόμικ ανήκει στο είδος του υπερφυσικού τρόμου. Πρωταγωνιστές είναι ο Φιλήμων Καρτέρης και ο Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον -Έλληνας ακαδημαϊκός και Ιρλανδός περιηγητής αντίστοιχα-, οι οποίοι σαν άλλοι πράκτορες του BPRD, τα βάζουν με καταχθόνια πλάσματα στην ελληνική ύπαιθρο του 19ου αιώνα. Η φυσική μορφή του κόμικ, από τις εκδόσεις Jemma Press, περιλαμβάνει δύο ιστορίες από τις τρεις που έχουν δημοσιευτεί στην πλατφόρμα. Για εμένα προσωπικά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ο Πετρόπουλος έκανε κάτι τελείως έξω από αυτά που τον έχουμε συνηθίσει. Μπορεί το σχέδιό του να μην προϊδεάζει για horror, αλλά το έχει τροποποιήσει αρκετά ώστε -τουλάχιστον για εμένα- να εξυπηρετεί το σενάριο, ακόμη και στις πιο gory στιγμές του. Το δυνατό σημείο βεβαια είναι σενάριο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το ελληνικό φολκλόρ είναι πλούσιο και ανεκμετάλλευτο και ο Πετρόπουλος το διαχειρίζεται πολύ καλά. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι συμπαθέστατοι και έχουν χημεία, αν μπορεί να ειπωθεί αυτό για ένα κόμικ. Και μέσα σ' όλα δε λείπει το χιούμορ, προερχόμενο κυρίως από την φλεγματική ιδιοσυγκρασία του Νίκολσον. Η έκδοση είναι απλή αλλά καλαίσθητη και περιέχει επίσης pin-ups από τους Αγγελική Σαλαμαλίκη, Δημήτρη Καμένο, Αλέξια Οθωναίου, PanPan, Έφη Θεοδωροπούλου, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Αδαμοπούλου και Δημήτρη Κάσδαγλη. Συνολικά, θα έλεγα ότι είναι ένα απρόσμενα διασκεδαστικό τομάκι. Ίσως «λίγο», αλλά που αξίζει να διαβάσουν όσοι αρέσκονται σε τέτοιες θεματολογίες. +.||.+ Παρουσίαση του webcomic Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους germanicus & albertus magnus.

Τον Απριλιο του 2006, και παραλληλα με την εμφανιση του δημιουργου στην Ελλαδα, η JEMMA PRESS Κυκλοφορησε τον τομο Dawn, Η Αλως Του Εωσφορου, του Joseph Michael Linsner.Πολυτελης εκδοση 208 σελιδων (+4 με τα εξωφυλλα),αναγλυφα γραμματα οπως και αναγλυφη εικονα του οπισθοφυλλου με τιμη 19,90 ευρω, στο μονο που μειονεκτει ειναι οτι η ραχη δεν κραταει και πολυ καλα τις σελιδες στην θεση τους,σε αντιθεση με τις αλλες εκδοσεις της εταιριας. Οσο αφορα την Dawn τωρα, η πρωτη της εμφανιση εγινε στο Cry For Dawn 01 του Δεκεμβριου του 1989, οπου η χαρακτηρας ειχε ενα αντιστοιχο με του ΦΥΛΑΚΑ ΤΗΣ ΚΡΥΠΤΗΣ ρολο οπως ευστοχα αναφερει ο Linsner στην εισαγωγη του τιτλου. Παρολα αυτα μπορουμε να πουμε οτι η χαρακτηρας ειναι η (καλως εννοουμενη) εμμονη του δημιουργου και χαρακτηριζει ολο του το εργο και τον ιδιο, καθως με διαφορες παραλλαγες (χρωμα μαλλιων ,σωματοτυπο,ρουχα, κ.τ.λ.) συνανταται στο συνολο του εργου του.Η Μουσα του θα μπορουσε να πει κανεις... Πρωτη σχεδιαση της <<παιζει>> να ειναι αυτη: Για την υποθεση δεν θα αναφερω τιποτα παραπανω απο αυτα που θα διαβασετε στο οπισθοφυλλο.Μπορει να μην ειναι πολλα, αλλα θεωρω οτι ειναι ακριβως οσα χρειαζεται να ξερετε.Σε ενα βαθια αλληγορικο εργο οπως αυτο , ο καθενας πρεπει να μπαινει με τις δικες του αποσκευες... Το εξωφυλλο αποτελει αποκλειστικη σχεδιαση του Linsner για την Ελληνικη εκδοση, κατι το οποιο μαλλον γινεται για πρωτη φορα στα μερη μας! Dawn @ Comicvine

“Για την πριγκίπισσα θα πω από την Ολαρτάνη, Που ο νους σου δεν τα βάνει, Τα βάσανα που πέρασε Σε τόπους και ταξίδια Και όσους άντρες γνώρισε, Ήτανε όλοι γίδια...” Ο Σταύρος Κιουτσιούκης (“Yellow Boy”, “Έγκλημα στο πάρτι ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων”, “Χυλόπιτα”) αφήνει για λίγο το αγαπημένο του φετίχ (τα… “Πατουσάκια”) και σε συνεργασία με την Έφη Θεοδωροπούλου (“Η τσαλακωμένη ουρά”, “The 3isters”, “The very closed circle”), που έχει επιμεληθεί τον εικαστικό τομέα, δημιουργεί “Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης”. Πρωταγωνίστρια του έργου είναι μία πριγκίπισσα από την μακρινή Ολαρτάνη, η οποία από τις πρώτες κιόλας στιγμές της νιότης της φαινόταν ότι είναι ασυμβίβαστη κι ελεύθερο πνεύμα. Μάταια οι γονείς της προσπαθούσαν να την συνετίσουν να αποδεχτεί την θέση της τόσο ως γυναίκα (εκείνη την εποχή), όσο κι ως μέλος της βασιλικής οικογένειας. Τα χρόνια πέρασαν, οι γονείς της γέρασαν κι όλα τα αδέλφια της, εκτός από τον Ροσιμπάλδο (ο οποίος υπολειπόταν πνευματικά), έφυγαν για έναν πόλεμο, με σκοπό να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν να επιστρέψουν… Έτσι, από την στιγμή που η μοίρα έπαιξε αυτό το φοβερό παιχνίδι και την έχρισε μελλοντική βασίλισσα, το πρωτόκολλο πρόσταζε να παντρευτεί. Η γλυκύτατη Δόνα, λοιπόν, ξεκινάει ένα ταξίδι, παρέα με το άλογό της και τον πιστό της γάτο σε όλα τα μέρη που είναι κοντά στην Ολαρτάνη, προς αναζήτηση του ιδανικότερου άνδρα που θα την αγαπήσει και θα δεχτεί να σταθεί στο πλάι της ως άνακτας. Κάτι τέτοιο, όμως, αποδείχθηκε τρομερά δύσκολο. Εκτός από την ιστορία, η οποία είναι γλυκιά κι εύπεπτη, το πρώτο πράγμα που εντοπίζει ο αναγνώστης είναι ο έμμετρος στίχος, επάνω στον οποίο είναι γραμμένο ολόκληρο το σενάριο. Ένας στίχος χωρίς υπερβολές, με όμορφη ομοιοκαταληξία, με αρκετό χιούμορ, ο οποίος παραθέτει μία εύστοχη αφήγηση και δεν μας κάνει να βαρεθούμε σε κανένα σημείο του. Αυτό και μόνο δίνει έξτρα πόντους στην πλοκή (η οποία δανείζεται, τουλάχιστον προς το τέλος, κάτι από την “Οδύσσεια” του Ομήρου) και μας κάνει να υποκλιθούμε στο ταλέντο του Σταύρου, ο οποίος αποδεικνύει περίτρανα ότι το έχει με όλα τα σεναριακά (τουλάχιστον) μοτίβα. Πάντα τον εκτιμούσα τόσο σαν καλλιτέχνη, όσο και σαν άνθρωπο, αλλά με αυτή του την δουλειά με εξέπληξε στον υπερθετικό βαθμό, εννοείται ευχάριστα. Επίσης, το έργο είναι χωρισμένο σε ενότητες, οι οποίες αποκαλούνται πράξεις, σαν αυτές που βρίσκουμε στις θεατρικές παραστάσεις. Ακόμα μία έξυπνη πρωτοτυπία της αφήγησης. Όσον αφορά την υπόθεση, βγάζει μία όμορφη παιδικότητα κι αθωότητα και το χρονικό πλαίσιο, επάνω στο οποίο βασίζεται, βοηθάει στο να καλπάσει η φαντασία του αναγνώστη. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτή η συγγραφική ιδιαιτερότητα που περιέγραψα πιο πάνω, να έχανε κάπως, μιας και δεν περιγράφει κάτι που δεν έχει γραφτεί ξανά σε βιβλία, περιοδικά και λαϊκά αναγνώσματα. Εν κατακλείδι, προτείνεται πρωτίστως σε εκείνους που έχουν περιέργεια να δουν μία άλλη πλευρά του Θεσσαλονικιού Φαρμακοποιού δημιουργού, αλλά και στους λάτρεις τον ρομαντικών (με αρκετές δόσεις ποιοτικού χιούμορ) ιστοριών της Μεσαιωνικής και της Ιπποτικής εποχής. Ο εικαστικός τομέας θεωρώ ότι έρχεται δεύτερος σε σχέση με το σενάριο. Το σχέδιο λειτουργεί υποστηρικτικά κι απλά κάνει σε κάθε σελίδα (συνήθως στις δεξιές) μία περίληψη του κειμένου (που το συναντούμε στις αριστερές). Ουσιαστικά δεν έχουμε μία ενιαία δουλειά που θα μπορούσε να διαβαστεί και μόνη της, σε αντίθεση με το κείμενο, το οποίο άνετα θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτόνομα. Όσον αφορά την ποιότητά του, μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε χωρίς όμως να με ενθουσιάσει. Το βασικό του “ελάττωμα” έγκειται στην έλλειψη ρεαλισμού και στις πολλές γωνίες που είχε. Ο χρωματισμός είχε κι εκείνος την μονοτονία του, καθώς αποτελούνταν αποκλειστικά από τόνους του γκρι και του κόκκινου. Κι εδώ δεν μπορώ να πω ότι δεν ικανοποιήθηκα, αλλά και πάλι δεν θα τον χαρακτήριζα αριστουργηματικό. Η έκδοση της JEMMA είναι μετρίου μεγέθους και με γερή κόλληση στην ράχη. Το χαρτί από το οποίο αποτελείται το εσωτερικό είναι ματ, αλλά με καλή απόδοση των χρωμάτων, ενώ το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή και πάχος ικανό να αποτρέψει οποιαδήποτε ήπια κακομεταχείριση. Το έντυπο περιέχει “αυτάκια” τα οποία φέρουν τις βιογραφίες των δημιουργών στο εξώφυλλο (του Κιουτσιούκη) και στο οπισθόφυλλο (της Θεοδωροπούλου). Αυτό που με παραξένεψε είναι ότι στην βιογραφία του Κιουτσιούκη έχουν γραφτεί δύο αράδες όλες κι όλες, σε αντίθεση με την Θεοδωροπούλου, που οριακά έφτασε ο χώρος! Μην περιμένετε κανένα άλλο εξτραδάκι. Αφιέρωμα στην εκδοτική Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη Αφιέρωμα στην Έφη Θεοδωροπούλου

Από το σημείωμα των συγγραφέων: Ενδιαφέρουσα ιστορία με πολύ ωραία εικονογράφηση, με αρκετά χιουμοριστικά στοιχεία που παράλληλα όμως σου αφήνει μια μελαγχολία. Αφιέρωμα στον Τάσο Ζαφειριάδη - Αφιέρωμα στον Θανάση Πέτρου _________________________________ Στα Comicdom Awards 2012, ο Θανάσης Πέτρου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Εξωφύλλου για το Πτώμα

Κυκλοφόρησε το τρίτο Omnibus του Α. Βαβαγιάννη με εισαγωγή του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη και με το πιο μινιμαλιστικό εξώφυλλο. Τα κόμικς είναι μια αφηγηματική τέχνη. Ο δημιουργός τους δεν μπορεί να κρίνεται με αποκλειστικό κριτήριο ούτε τη σχεδιαστική του «δεινότητα», λέξη που δεν σημαίνει τίποτα αποκομμένη από το πλαίσιο εντός του οποίου πραγματώνεται, ούτε τη γλωσσοπλαστική του ικανότητα. Λόγια και εικόνες συνδυάζονται και πλάθουν ιστορίες. Αν η ιστορία υπηρετείται από έναν συγκεκριμένο συνδυασμό, ο αναγνώστης δεν χρειάζεται να τοποθετήσει το έργο στο ανατομικό τραπέζι, να το τεμαχίσει στα συστατικά του και να το κρίνει κομμάτι-κομμάτι. Το κρίνει ως όλον. Τα πιο πετυχημένα κόμικς δεν είναι ούτε αυτά που σε θαμπώνουν με το «τέλειο» σχέδιό τους ούτε αυτά που τα θαυμάζεις για τις γλωσσικές τους αρετές. Είναι αυτά που απολαμβάνεις να τα ξεφυλλίζεις χωρίς να χρειαστεί να τα αποσυνθέσεις για να συντεθεί η αφηγηματική διάστασή τους. Και ένας από τους πιο πετυχημένους, κατά τεκμήριο, Έλληνες δημιουργούς που ακολουθεί αυτή την απολαυστική (μη) συνταγή εδώ και πολλά χρόνια είναι ο Αντώνης Βαβαγιάννης με τη σειρά «Κουραφέλκυθρα» (εκδόσεις Jemma Press). Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το τρίτο Omnibus με εισαγωγή του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη και με το πιο μινιμαλιστικό εξώφυλλο, τη σπειροειδή και μοναδική τρίχα του Κυρίου Κλιάφα, ενός από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες της υπερδεκαπενταετούς σειράς μαζί με τον Θείο Αιμίλιο, τη Ζοζεφίνα, τον Λούθερ, την οικογένεια Δαπόντε κ.ά. Ο Βαβαγιάννης, που εδώ και μερικούς μήνες απέκτησε τη δική του βάση στην πλατφόρμα του patreon προσκαλώντας τους αναγνώστες του, παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια είναι τραγουδιστής, ραδιοφωνικός παραγωγός και γενικώς «δεν βάζει κώλο κάτω», παραμένοντας όμως πάντα συνεπής στα «Κουραφέλκυθρα». Οι εκδόσεις του εξαντλούνται και ανατυπώνονται συνεχώς, οι δεκάδες χιλιάδες followers του διαρκώς αυξάνονται, στα φεστιβάλ των κόμικς οι ουρές γύρω από τον πάγκο του είναι πελώριες. Συχνά τον αντιγράφουν, πολλές φορές χρησιμοποιούν τα έργα του χωρίς να ζητήσουν καν την άδειά του ή να αναφέρουν το όνομά του κι αυτός αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση με χιούμορ και συγκατάβαση. Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, χωρίς να είναι ένας «βιρτουόζος» σχεδιαστής (πριν από λίγα χρόνια συμμετείχε σε μια ομιλία με τον άστοχο τίτλο «Πώς να φτιάξεις κόμικς αν δεν μπορείς να σχεδιάσεις κόμικς») είναι ένας σπάνιος αφηγητής, ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης που πρέπει, αν μπορούμε, να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο! Και το σχετικό link...

Στη σκιά του Ολύμπου - ιστορίες & θρύλοι απ ́ τα χωριά της Ελασσόνας Μια αναπάντεχη συνάντηση χαρίζει στον Γιώργη Βαϊνά αυτό που ποθούσε, όμως ταυτόχρονα του στερεί τα πάντα. Το νερό της λίμνης είναι κρυστάλλινο αλλά μια κόκκινη κηλίδα το λεκιάζει. Ο ιερέας κάτω από την αγάπη του για τους πιστούς κρύβει μια ματωμένη μαχαίρα. Ο Μπαμπέλης, πλέον σκελετός, ακούει τα κοράκια να τρέφονται με τη σάρκα του, μα δεν μπορεί να τους απαντήσει. Μια συλλογή τεσσάρων ιστοριών από τα χωριά της Ελασσόνας, στη σκιά του Ολύμπου. Εκεί όπου οι θρύλοι έχουν ρίζες βαθιές και με φωνές χωμάτινες και αρχαίες, προειδοποιούν και μαγεύουν.. Ιστορίες: Θανάσης Καραμπάλιος Σχέδια: Νίκος Σταυριανός ISBN: 978-618-5623-30-2 64 σελίδες. Μ/Α Μεγάλο σχήμα Τιμή: 10,95 € Λάθος Ήρως - Η Πριγκίπισσα και ο Εραστής Η Ροσελία, κόρη του Εσμεράλδου Φον Γουέλινγκτον, έχει πέσει θύμα απαγωγής και ο πλούσιος πατέρας της πληρώνει όσο-όσο για έναν πραγματικό ήρωα που θα αναλάβει την επικίνδυνη αποστολή να ελευθερώσει την κόρη του και να τιμωρήσει τον απαγωγέα... Κάπου εδώ εισέρχεται ο Τζίμις Καμάκης, ήρως από κούνια. Τα χρήματα γι αυτόν δεν είναι δέλεαρ, όσο η δόξα αλλά και η προοπτική να κατακτήσει την καρδιά και το κρεβάτι της εκθαμβωτικής Ροσελίας! Όμως η μοίρα, του επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις γιατί ο απαγωγέας της ευκατάστατης καλλονής δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «συνηθισμένος» τύπος… Σενάριο & Σχέδιο: Αδριανός Σταγγίδης ISBN: 978-618-5623-29-6 80 σελίδες. Μ/Α Τιμή: 7,50 € Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης «Για την πριγκίπισσα θα πω από την Ολαρτάνη, Που ο νους σου δεν τα βάνει, Τα βάσανα που πέρασε Σε τόπους και ταξίδια Και όσους άντρες γνώρισε, Ήτανε όλοι γίδια...» Ένα χιουμοριστικό επικό ταξίδι σε «υβριδική» μορφή, ποίημα-κόμικς από δυο μεγάλα ταλέντα της ελληνικής κόμικς σκηνής! Κείμενο: Σταύρος Κιουτσιούκης Σχέδιο: Έφη Θεοδωροπούλου ISBN: 978-618-5623-31-9 104 σελίδες. Διχρωμία Τιμή: 12,95 € Κουραφέλκυθρα Omnibus III Αν αποσυνθέσεις αυτό το όμνιμπους θα μείνεις με ΟΛΑ τα Kουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν από το 2019 έως και τους πρώτους μήνες του 2023, ένα φωτορομάντζο (αντί εισαγωγής) με τον Γιάννη Οικονομίδη, έξτρα στριπάκια που δεν έχει ξαναδεί ανθρώπινο μάτι και σχολιασμό για τα αγαπημένα σας στριπ. Που σημαίνει με άλλα τόσα το ξαναφτιάχνεις. Οπότε καλύτερα μην το αποσυνθέσεις, απλά διάβασέ το. Κείμενα & Σχέδια: Αντώνης Βαβαγιάννης ISBN: 978-618-5623-33-3 240 σελίδες. Τετράχρωμο Τιμή: 16,50 € Σεληνιασμένοι Εραστές Τίποτε δεν σας έχει προετοιμάσει για το έργο του Σουεχίρο Μαρούο! O τόμος που βλέπετε είναι μια ανίερη βουτιά στο διαστροφικό σύμπαν του κύριου εκφραστή του Ero-guru στα manga, ένα είδος που ακροβατεί ανάμεσα στον ερωτισμό και τον αποτροπιασμό, ανάμεσα στο όμορφο και το γκροτέσκο! Αν οι ιστορίες ακραίας φρίκης δεν είναι του γούστου σας, αν σοκάρεστε ή ενοχλείστε εύκολα, τότε καλύτερα να προσπεράσετε αυτό το manga. Κείμενα & Σχέδια: Σουεχίρο Μαρούο Μετάφραση: Kasumi Mori Επιμέλεια έκδοσης: Μυρτώ Τσελέντη ISBN: 978-618-5623-35-7 208 σελίδες. Μ/Α και μερικώς δίχρωμο Τιμή: 13,50 € Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων O Σεβαστιανός Κανελάς είναι «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων». Τι είναι αυτό; Όχι δεν κάνει date coaching, ούτε έχει γραφείο γνωριμιών ή κάτι τέτοιο. Ο Σεβαστιανός αναλαμβάνει να κάνει τον ερωτικό σας «στόχο» πραγματικότητα, αρκεί να έχετε υπομονή, θέληση και φυσικά λεφτά. Μια μέρα όμως, την πόρτα του θα χτυπήσει ένας μυστηριώδης τύπος του υποκόσμου, με μια υπόθεση που θα αναγκάσει τον Σεβαστιανό να «βουτήξει» στη μνήμη του και να επιστρέψει στα εφηβικά του χρόνια και τον πρώτο του έρωτα. Μια υπόθεση που όχι μόνο μπορεί να σημάνει το τέλος της επαγγελματικής του καριέρας άλλα και της ίδιας του της ζωής.. Σενάριο & Σχέδιο: Jimmy-Chris Agarai ISBN: 978-618-5623-32-6 104 σελίδες. Μ/Α και μερικώς έγχρωμο Μεγάλο σχήμα Τιμή: 12,95 € Μυστήρια Πράματα - Σκυλιά Μαύρα Ανατολική Αγγλία, 1879. Ο διδακτορικός φοιτητής Φιλήμων Καρτέρης φθάνει εν μέσω καταιγίδας στο Κάστρο του Μπάνγκεη, προσκεκλημένος του Δούκα του Σάφφολκ για να μελετήσει τους τοπικούς θρύλους και τις δοξασίες. Εκεί θα γνωρίσει για πρώτη φορά έναν μυστηριώδη Ιρλανδό κυνηγό μυστήριων πραγμάτων και πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι οι θρύλοι και οι δοξασίες δαγκώνουν... Αυτό είναι ένα κόμικς για τα μυστήρια πράματα, γι’ αυτούς που τα είδαν με τα μάτια τους και γι’ αυτούς που τα ‘βαλαν μαζί τους. Κείμενα & Σχέδια: Θανάσης Πετρόπουλος ISBN: 978-618-5623-34-0 48 σελίδες. Τετράχρωμο Τιμή: 7,95 € Suspiria - Βασίλισσα του Νεκρόκοσμου: Ένας μικρός θάνατος Η Ιλόνα δεν αντέχει άλλο αυτή τη ζωή. Μια ζωή εκμετάλλευσης και κακοποίησης, μια ζωή ανελέητης σκληρότητας. Θέλει να θέσει ένα τέλος, όμως η απόγνωσή της θα κινήσει το ενδιαφέρον της Σουσπίρια, της Βασίλισσας του Νεκρόκοσμου, η οποία θα εμφανιστεί στην πολύπαθη Ιλόνα προκειμένου να την βοηθήσει… Ένα άλμπουμ στα πρότυπα των κλασικών ερωτικών fumetti τρόμου των δεκαετιών του ’60 και ’70 Σενάριο: Luca Laca Montagliani Σχέδιο: Andrea Bulgarelli Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης ISBN: 978-618-5623-36-4 96 σελίδες. Μ/Α Τιμή: 9,95 € Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών HARD ROCK VOL2 #6 Στην έκτη συνέχεια του δεύτερου κύκλου του «Hard Rock», επιστρέφουμε στη Σύρο μετά από καιρό! Και ο Μάρκος επιστρέφει σε κάποιες γνώριμες καταστάσεις και επανασυνδέσεις με αγαπημένους χαρακτήρες από τον πρώτο κύκλο. Μα δεν μπορούμε να σας πούμε περισσότερα... τα spoiler καραδοκούν! Επομένως σπεύσατε για να διαβάσετε το καινούργιο τεύχος! Κείμενα & Σχέδια: Tasmar ISBN:978-618-5623-28-9 32 σελίδες. Μ/Α Τιμή: 5,50 €

Τι νέο ετοιμάζει ο σχεδιαστής κόμικς Θανάσης Καραμπάλιος μετά το «1800»; Για περισσότερα από τέσσερα χρόνια ο σχεδιαστής κόμικς Θανάσης Καραμπάλιος μας παίρνει από το χέρι και μέσα από τις σελίδες της σειράς κόμικς «1800» (εκδόσεις Jemma Press) μας ταξιδεύει στον θεσσαλικό κάμπο και τα χωριά της Ελασσόνας. Στη σειρά που χωρίζεται σε 6 απολαυστικά μέρη-άλμπουμ, μεταφερόμαστε στο 1800 λίγο πριν την Ελληνική Επανάσταση, εποχή της φουστανέλας, των καπεταναίων, των κλεφτών και αρματολών. Το «1800» είναι ένα διαφορετικό «αγροτικό western», γεμάτο δράση και μοναδικούς χαρακτήρες χωρίς να λείπει ο ρεαλισμός. Ο Θανάσης Καραμπάλιος γνωρίζει καλά την Ελασσόνα και τη θεσσαλική γη. Το 2019 βραβεύτηκε ως ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης από την ακαδημία Ελληνικών κόμικς για το πρώτο μέρος της σειράς «1800». Λίγες ώρες πριν από το φεστιβάλ κόμικς της Αθήνας Comicdom Con που φέτος διεξάγεται στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στις 12, 13 & 14 Μαΐου, ο Θανάσης Καραμπάλιος παίρνει τη θέση του στο Artist Alley, σας περιμένει όλους και απαντάει στις ερωτήσεις του Platform. - Τι νέο να περιμένουμε από εσένα στο φετινό Comicdom Con; Πώς πήρε σάρκα και οστά η «Σκιά του Ολύμπου» και πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Νίκο Σταυριανό; Πολλές ερωτήσεις και πρέπει να απαντηθούν μία μία με τη σειρά. Φέτος θα έχω δύο νέες εκδόσεις στο Comicdom Con, το «Στη σκιά του Ολύμπου» από τις εκδόσεις Jemma Press και μία αυτοέκδοση που έβγαλα σε περιορισμένα αριθμημένα αντίτυπα, το «Mousetrap». Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο λοιπόν, το «Στη σκιά του Ολύμπου» είναι ιστορίες που άκουγα από παιδί στο χωριό μου αλλά και στην περιοχή που μεγάλωσα από τους παππούδες μου, τη μεγάλη νονά μου και ανθρώπους που οι περισσότεροι δεν είναι πια στη ζωή. Με απασχολούσε ότι αυτοί οι άνθρωποι μιας άλλης εποχής με το φευγιό τους θα «πάρουν» μαζί τους και τις ιστορίες τους. Το συζήτησα μαζί με τον εκδότη μου, του άρεσε ως ιδέα αλλά ήθελα εξ’ αρχής το σχέδιο να το κάνει ο Νίκος. Πίστευα ότι θα «έλεγε» καλύτερα την ιστορία από εμένα, γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη ο σχεδιαστής παίρνει ένα σενάριο και το αφηγείται και αυτός αναγεννημένο μέσα από τη δικιά του ματιά. Έχοντας πλέον στα χέρια μου το βιβλίο μπορώ να το πω με σιγουριά ότι ο Νίκος το σχεδίασε καλύτερα από ότι θα το είχα κάνει εγώ και θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη επιλογή. Όσον αφορά την αυτοέκδοση τώρα. Θέλησα να κάνω μια ιστορία για ένα μικρό ποντίκι μέσα στον Μεγάλο Πόλεμο και καθώς τα ποντίκια δε μιλάνε είναι μία ιστορία χωρίς λόγια. Έτσι σε ένα βιβλιαράκι μικρό των 22 σελίδων δεν υπάρχει ούτε μία λέξη. Ήταν ένα στοίχημα και πείραμα ταυτόχρονα για μένα, τόσο σχεδιαστικά όσο και αφηγηματικά. Θέλω να πιστεύω ότι πέτυχε, θα περιμένω το feedback από τους αναγνώστες που θα το πάρουν. - Είναι ιστορίες με έμπνευση από τη λαογραφία και την παράδοση της Θεσσαλίας; Είναι ιστορίες από τα χωριά της Ελασσόνας, της επαρχίας του Νομού Λάρισας που είναι κυκλωμένη από τον Όλυμπο, τα Χάσια και τη Μελούνα. Είμαι από εκεί καθώς και η σύντροφός μου, που είναι και ο άνθρωπος με τον οποίο συζητάω και με βοηθάει περισσότερο από τον καθένα να αντλήσω έμπνευση. Η κάθε ιστορία είναι αυτοτελής και παίρνει το όνομα της από το χωριό στο οποίο διαδραματίζεται. Έτσι μία αφορά το χωριό μου, το Παλιόκαστρο, και μία άλλη την Καρυά που είναι ένα από τα χωριά καταγωγής της συντρόφου μου. - Γιατί επέλεξες να γράψεις τις ιστορίες του βιβλίου αλλά όχι να τις σχεδιάσεις; Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν προλαβαίνω να σχεδιάσω όλες τις ιστορίες που έχω μέσα μου και πραγματικά θέλω να τις βγάλω προς τα έξω. Έτσι έχω αποφασίσει να δίνω σενάρια σε άλλους και κάποια βρίσκονται ήδη στο δρόμο. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι θεώρησα ότι ο Νίκος Σταυριανός θα έλεγε την ιστορία καλύτερα από εμένα. Κάποιες ιστορίες διαλέγουν το σχέδιο τους και κάποιες φορές το σχέδιο διαλέγει τις ιστορίες. Ο σχεδιαστής δεν είναι εκτελεστικό όργανο του σεναριογράφου, σαφώς θα υπάρξουν κάποιες οδηγίες και γραμμές αλλά ως εκεί. Το σενάριο όταν θα φύγει από τα χέρια σου παίρνει σάρκα και οστά από τον σχεδιαστή. Τουλάχιστον, εγώ πατώντας και στις δύο «βάρκες» το βλέπω έτσι. - Πηγαίνοντας πίσω, πότε άρχισες να σχεδιάζεις κόμικς και πώς εξελίχθηκε αυτό στη συνέχεια; Έμαθα να διαβάζω μέσα από τα κόμικς, πολύ μικρός μαζί με τον δίδυμο αδερφό μου. Μαζί ξεκινήσαμε να σκιτσάρουμε και να προσπαθούμε να κάνουμε τα δικά μας κόμικς σε παλιά σημειωματάρια. Δεν σταμάτησα να διαβάζω κόμικς ποτέ στη ζωή μου και πάντα σχεδίαζα. Δούλευα για χρόνια στην εστίαση και σε μπαρ, οπότε τα πρωινά μου και τα μεσημέρια μου ήταν ελεύθερα. Κάπως έτσι έβρισκα χρόνο και σχεδίαζα. Κάποια στιγμή το 2008 μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη και βρέθηκα στη σχολή COMINK του Βαγγέλη Ματζίρη για ένα χρόνο. Αυτό με βοήθησε πολύ και με έφερε σε επαφή με την ελληνική σκηνή. Για να μη μακρηγορώ, 10 χρόνια αργότερα, το 2018, εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο του 1800. - Η πρώτη σου μεγάλη δουλειά ήταν το «1800». Τι σου άφησε αυτή η δουλειά; Ολοκληρώθηκε ο κύκλος ή να περιμένουμε κάποια συνέχεια στο μέλλον; Το «1800» δεν ήταν η πρώτη μου μεγάλη δουλειά... ήταν η πρώτη μου δουλειά. Πριν από αυτό δεν είχα ξαναεκδώσει τίποτα και δεν με ήξερε κανένας. Και χρωστάω πολλά στον Λευτέρη Σταυριανό της Jemma Press που ήταν αρκετά τρελός για να ποντάρει πάνω μου. Πήγα με το πρώτο βιβλίο ολοκληρωμένο και τίποτα άλλο, του είπα θέλω να κάνω άλλα πέντε για να ολοκληρωθεί η ιστορία και αυτός είπε απλά «Nαι! Θα το βγάλω» και έτσι ξεκίνησε. Το «1800» μου άλλαξε τη ζωή. Από σερβιτόρος (και δε το λέω καθόλου υποτιμητικά, ήταν η δουλειά μου για 17 χρόνια και μου άρεσε πραγματικά) έγινα δημιουργός κόμικς. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που δεν θα μπορούσα να γνωρίσω αλλιώς και έκανα καινούριες φιλίες. Ο πρώτος κύκλος του «1800» ολοκληρώθηκε και φυσικά και θα συνεχίσει με νέο άλμπουμ του 2ου κύκλου. Τον χειμώνα λοιπόν θα κυκλοφορήσει το έβδομο βιβλίο του «1800». - Ποια ήταν η έμπνευση για τη δημιουργία του «1800»; Έκανες κάποιου είδους έρευνα για το σενάριο, ιστορικά γεγονότα, τις ενδυμασίες της εποχής; Η έμπνευση ήρθε από την αγάπη μου για την ιστορία. Καθώς και από την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα το 2012-14. Με πείραζε που ότι πιο σιχαμένο και δειλό είχε καπηλευτεί τα σύμβολα και τους αγώνες του λαού μας, που είχαμε φτάσει στο σημείο αυτός που ενδιαφέρεται για την ιστορία της πατρίδας του και μελετάει την παράδοση να ταυτίζεται με το φασίστα. Θεωρώ ότι τόσο η ιστορία μας όσο και η παράδοση είναι τόσο γοητευτικές που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από ιστορίες π.χ. με Βίκινγκς, με ιππότες ή καουμπόηδες. Και σαφώς πρέπει να τις δούμε καθαρά, χωρίς εθνικιστικές και μισαλλόδοξες παρωπίδες. Όσον αφορά την έρευνα, από το 2013 έως και σήμερα συνεχίζω χωρίς να έχω σταματήσει. Έχω διαβάσει την βιβλιογραφία που παραθέτω σε κάθε άλμπουμ του «1800», και συνεχίζω προσπαθώντας κάθε φορά να διασταυρώσω πηγές για να είμαι όσο το δυνατό πιο ακριβής, γιατί αντικειμενικός στην ιστορία δεν υπάρχει. Τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα αλλά η ερμηνεία τους είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό. Π.χ. όταν ένας ακροδεξιός ιστορικός βλέπει την «άλωση» της Τριπολιτσάς σαν μεγάλο επίτευγμα εγώ βλέπω μία, αν και αναγκαία, σφαγή αμάχων γυναικόπαιδων. - Μέσα από το «1800» ανακάλυψες – και ανέδειξες – στοιχεία από την αθέατη πλευρά της ιστορίας. Τι σου έκανε μεγάλη εντύπωση και δεν έχει γραφτεί στα σχολικά βιβλία; Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες, αλλά ας πω ένα στοιχείο που όντως με συγκλόνισε. Το πως αυτός ο τόπος υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμών και δεχόταν και αφομοίωνε πολιτισμούς και εξελισσόταν πάντα σε κάτι καλύτερο, πάντα προς τα μπροστά, όχι πάντα δίκαια ούτε χωρίς πισωγυρίσματα, αλλά προχωρούσε αφομοιώνοντας και συμπεριλαμβάνοντας το νέο και διαφορετικό. Χωρίς κέντρα «φιλοξενίας» στα νησιά και περιπολίες στις θάλασσες που εξαφανίζουν φουκαράδες. - Υπάρχει κάποιο βιβλίο που διάβασες τελευταία, ακόμα και αν δεν είναι κόμικς, και σου έκανε εντύπωση; Σε ενδιαφέρει το κομμάτι της ιστορίας και της λαογραφίας; Το 2021 η σύντροφός μου και εγώ δώσαμε πανελλήνιες εξετάσεις ξανά μετά από 20 χρόνια, και πλέον είμαστε περήφανοι φοιτητές του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο Βόλο. Νομίζω ότι από αυτό μπορείτε να καταλάβετε πόσο με ενδιαφέρει η ιστορία και η λαογραφία, και η συγκεκριμένη σχολή προσφέρει πολλές δυνατότητες για ουσιαστική εμβάθυνση στο αντικείμενο. Όσον αφορά το βιβλίο που διάβασα τελευταία, πριν από μια βδομάδα τελείωσα το «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» του Πρίμο Λέβι και πριν από αυτό είχα διαβάσει στα πλαίσια της εξεταστικής το «Οι Ρίζες της Ναζιστικής Βίας» του Έντσο Τραβέρσο. Η αίσθηση φρίκης που μου αφήσαν και τα δύο βιβλία με κάναν να πάρω μία απόφαση, ως άνθρωπος, ως πατέρας, ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Και το σχετικό link...

Λίγες ώρες πριν την έναρξη του Comicdom CON Athens 2023, μια απολαυστική συνέντευξη με τον δημιουργό του "Μυστήρια Πράγματα" γύρω από την 9η τέχνη, τον Αστερίξ, τον Ισοβίτη του Αρκά, το Βαβέλ, το Netflix, τις ταινίες τρόμου, το θέατρο, το ραδιόφωνο, τη μαγεία του κινηματογράφου και πολλά άλλα. Με τον Θανάση Πετρόπουλο, ηθοποιό, δημιουργό comics και ραδιοφωνικό παραγωγό μεταξύ άλλων, βρεθήκαμε ένα απόγευμα στα Εξάρχεια για να μιλήσουμε για τη νέα του δουλειά «Μυστήρια Πράματα – Σκυλιά Μαύρα», η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press. Αρκετές μπύρες αργότερα η κουβέντα πήγε στον Αρκά, στον Goscinny, στο Jaws, στον John Carpenter, στην Comicdom, στο Netflix, στη μέθοδο του Stanislavski, στα φοιτητικά χρόνια, στους κινηματογράφους Άστορ και Ιντεάλ, στην ελληνική σκηνή comics και φυσικά στον Simon Pegg. Αρχίζοντας απολύτως αναμενόμενα λοιπόν την κουβέντα μας, πότε ξεκίνησε η σχέση σου με τα comics; Κοίτα, οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολούνται με τον χώρο των comics, είτε αυτοί που τα δημιουργούν είτε εκείνοι που τα συλλέγουν, θα πούνε ότι άρχισαν την ενασχόλησή τους αυτή πριν αρχίσουν καν να μάθουν να διαβάζουν – ειδικά αυτοί που σχεδιάζουν. Εγώ νομίζω ότι πρώτα ξεκίνησα να σχεδιάζω και μετά άρχισα να γράφω – θυμάμαι όμως περιπτώσεις μικρότερος όπου μπορεί να έκανα ένα τύπου comic, στο οποίο δεν μπορούσα να γράψω μέσα κάτι, γιατί δεν ήξερα ακόμα να γράφω! Οι βασικές σου επιρροές μεγαλώνοντας; Δεν θα πρωτοτυπήσω εδώ γιατί για εμάς, την γενιά των τωρινών σαραντάρηδων, δεν υπήρχε μέχρι τα 18 εύκολη πρόσβαση σε μεγάλα ξένα περιοδικά του χώρου. Είχες μια επιλογή αρχικά στα κλασσικά «Μίκυ Μάους» και τα συναφή της Disney, με ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο να αποτελεί το περιοδικό «Κόμιξ»: εκεί, οι ιστορίες του Carl Barks και μετά του Don Rosa με ενέπνευσαν και με επηρέασαν πάρα πολύ. Σκέψου ότι όταν διάβαζα το «Κόμιξ» είχα φτιάξει μια ιστορία-αντιγραφή μιας περιπέτειας της οικογένεια των Duck, με τη διαφορά ότι οι δικοί μου ήρωες ήταν απλώς… κουνάβια αντί πάπιες. Δηλαδή υπήρχε ο ζάμπλουτος Σκωτσέζος θείος ή ο οξύθυμος ανιψιός, με τα ίδια ρούχα και αξεσουάρ, απλώς ήταν κουνάβια – δεν ξέρω πως θα πήγαινε αυτό τώρα με τα copyright (γέλια)! Από τη στιγμή βέβαια που καταλάβαινες ότι αυτό το πράγμα σου αρέσει πάρα πολύ, η κατανάλωση των comics γινόταν πάρα πολύ γρήγορα. Δεν μπορώ να μην αναφέρω στη συνέχεια τον Lucky Luke, τον Asterix και γενικότερα τα comics της Μαμούθ κόμιξ. Τελείωνες τα Lucky Luke και πήγαινες γρήγορα στον Αχιλλέα Ταλόν, στον Tin Tin, στον Iznogoud, Blake and Mortimer κ.ο.κ. Είχα μεγάλη αδυναμία από τότε στον Goscinny και παρά το φοβερό πενάκι πχ. του Morris (από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες), η άποψή μου παραμένει μέχρι και σήμερα ότι η ιστορία είναι ένα τσικ παραπάνω σε σημασία από το σχέδιο. Αυτά που έγραψε ο Goscinny για τον Asterix και τον Lucky Luke δεν υπήρχε περίπτωση να μην σε τραβήξουν. Πάρε για παράδειγμα ιστορίες σαν την «Κατοικία των Θεών» και το σχόλιο για την καταστροφή του περιβάλλοντος ή την αστικοποίηση. Αυτά δεν έχουν ηλικία, είναι τόσο αριστουργηματικά γραμμένα που δεν τα αγγίζει ο χρόνος. Στη συνέχεια δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Αρκά. Ο «Ισοβίτης», το αγαπημένο μου μάλλον έργο του, καταπιάνεται πετυχημένα με ένα σωρό θέματα όπως η ελευθερία, η καταπίεση και η εξουσία, ενώ δεν θεωρώ ότι έχει ξεπεραστεί από καμία άλλη δική του δουλειά. Υπάρχει ένα θέμα στο πως εξελίχθηκε – ή στο πως ίσως δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό που εμείς περιμέναμε από εκείνον – αλλά παραμένει ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο και δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος της γενιάς μας που να ασχολείται με τα comics και να μην έπεσε με τα μούτρα στο έργο του – γιατί το χιούμορ του Αρκά είναι πιο ενήλικο από τα προαναφερθέντα έργα του Carl Barks, τον Lucky Luke, τoν Asterix ή τον Tin Tin. Στην εφηβεία τώρα, αρχίζαμε να κρυφοκοιτάζουμε τα Βαβέλ και Παρά Πέντε. Δεν θα πρωτοτυπήσω πάλι γιατί δεν μπορώ κιόλας, όπως είπαμε και αρχικά η πρόσβασή μας σε ευρύτερο υλικό ήταν κάπως περιορισμένη. Όλα αυτά όμως ήταν μια ωραία μετάβαση που μας άνοιξε και την όρεξη για να πάμε στο επόμενο βήμα – ενδεικτικά αναφέρω και τους Charles Schulz ή τον Bill Waterson, οι οποίοι ήρθαν μετά. Έχεις κάνει άπειρα πράγματα («Ζουλάπια», «Καμένα Βούρλα», «Προτελευταίοι», «Πλασματικά Νούμερα», «Μπαίνει ένας σε ένα Μπαρ», «Μυστήρια Πράγματα») και συνεχίζεις ακάθεκτος. Είναι κάποιο από αυτά που θα το χαρακτήριζες ως πιο προσωπική δουλειά ή που για κάποιο δικό σου λόγο αγαπάς περισσότερο; Θα σου πω εξαρχής ότι εγώ προσωπικά έχω ένα soft spot για τα «Καμένα Βούρλα». Θα πω τα Βούρλα και εγώ, το θεωρώ πάρα πολύ δικό μου – και τα άλλα βέβαια δικά μου είναι (γέλια). Αυτό είναι όμως ένα βιβλίο που στις τελευταίες του σελίδες με πιάσανε τα κλάματα. Δεν είχα αμφιβολία, από την αρχή που ξεκίνησε αυτό το strip, τι θα γίνει στο φινάλε και το έχτιζα έτσι μέχρι αυτό το τέλος. Παρ’ όλα αυτά, όταν έφτασαν οι μέρες που σχεδίασα τις τελευταίες σελίδες – που δεν είναι και κάτι τρομερό σχεδιαστικά – δεν μπορείς να καταλάβεις… Έχω θέμα με τους αποχωρισμούς και την απώλεια και το comic αυτό μου χτύπησε μια πολύ ευαίσθητη χορδή – και για αυτό το έκανα δηλαδή. Ήταν μετά τα 30 όταν το ξεκίνησα, γιατί με απασχολεί πολύ το κομμάτι του πώς περνά ο χρόνος πάνω από εσένα αλλά και πάνω από τους ανθρώπους που αγαπάς. Και επίσης είχε άλλο ένα στοιχείο το οποίο το βάζω πολύ στα comic μου, εκείνο της φιλίας. Οπότε ναι, θα σου πω αυτό! Αναφορικά τώρα με τα «Μυστήρια Πράγματα», είναι εμφανής ο τρόπος με τον οποίο ενσωμάτωσες τις επιρροές σου (Χ-files, Sherlock Holmes, Νικόλαος Πολίτης και Hellboy μεταξύ άλλων) σε ένα πιο προσωπικό αφηγηματικό ύφος, φέρνοντας με τις περιπέτειες των Φιλήμονα Καρτέρη και Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον μια φρέσκια πρόταση στο κομμάτι του λαογραφικού comic με στοιχεία τρόμου. Ισχύει το ίδιο και στη νέα σου δουλειά; Πες μας δύο λόγια για αυτήν και πως συνεχίζει την ιστορία των προκατόχων της. Οι επιρροές αυτές υπάρχουν και δεν τις κρύβω κιόλας. Μπορεί να θέλεις να κάνεις κάτι και να μην μοιάζει με οτιδήποτε άλλο – κάτι πάρα πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον – αλλά μπορεί και να μην θέλεις να φαίνεται καμία σου επιρροή. Στο τέλος όμως θεωρώ θα φανεί, γιατί το μέσα σου είναι ένα σύνολο ερεθισμάτων που έχεις πάρει από εδώ και από εκεί. Δεν θα πω το κλασσικό με την παρθενογένεση αλλά είναι αλήθεια. Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να ξεκινήσω αυτό το comic εάν δεν «έφτιαχνα» τους χαρακτήρες. Kαι για εμένα, από τότε που μπήκα στη δραματική σχολή και κάναμε τη μέθοδο του Stanislavski, για να φτάσεις να παίξεις ένα χαρακτήρα πρέπει να φτάσεις να τον ξέρεις μέσα έξω. Να κάνεις τον «φάκελο» του ρόλου. Όταν φτάσεις στο σημείο να ολοκληρώσεις αυτό το κομμάτι και αρχίζεις να παίζεις, αυτό είναι ένας δείκτης για να σε προστατεύει από παντού και να είσαι αληθινός. Αυτό μου έμεινε από το θέατρο και όταν άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία να δημιουργώ χαρακτήρες για comics, το είχα πάντα στο μυαλό μου. Aν καταφέρεις λοιπόν να φτιάξεις τους χαρακτήρες σου πριν αρχίσει η ιστορία και να ξέρεις ο κάθε ένας από αυτούς π.χ. πως μεγάλωσε, που πήγε σχολείο, με ποιους έκανε παρέα, πότε και αν ερωτεύτηκε, πως έχει φτάσει στο σημείο που ξεκινά η ιστορία, τους κάνεις δηλαδή τον φάκελο που προ-ανέφερα και τους ολοκληρώνεις στο μυαλό σου, η ιστορία που θα τους πετάξεις μετά μπορεί να είναι απλά ένας σκελετός. Αν έχουν σάρκα και οστά και είναι πλέον πραγματικοί άνθρωποι, θα σε πάρουν από το χέρι, θα σε περπατήσουν αυτοί και θα σου πουν εκείνοι τι θα έκαναν. Είναι λίγο αναρχικός ο τρόπος που κάνω ιστορίες γιατί βρίσκω την ιδέα, έναν βασικό σκελετό και πετάω μέσα τους χαρακτήρες. Αυτούς τους χαρακτήρες όμως, τους ξέρω τόσο καλά, γνωρίζω πως θα αντιδρούσαν ανά πάσα στιγμή και περίπτωση και με πάνε αυτοί. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρω είναι η αρχή η μέση και το τέλος – που και αυτό καμιά φορά το αφήνω φλου, αν και συνήθως ξέρω την κατάληξη. Δεν με ενδιαφέρει τόσο το «τέρας» που θα κυνηγάνε κάθε φορά, με ενδιαφέρουν και αυτοί να μην μείνουν στάσιμοι – με κάθε περιπέτεια να μαθαίνεις σαν αναγνώστης όλο και περισσότερα για αυτούς. Το τρίτο βιβλίο λοιπόν περιλαμβάνει μια περιπέτεια – αν και αρχικά ήθελα να είναι δύο – η οποία έχει κάτι το καινούριο, το οποίο το φοβάμαι: δεν είναι περιπέτεια που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα. Το φοβόμουν από την αρχή γιατί είναι μια σειρά η οποία βασίζεται στην Ελληνική λαογραφία – και αυτή ήταν η αρχική της έμπνευση. Αποφάσισα στη νέα περιπέτεια το βάρος να πέσει στο πως γνωρίστηκαν αυτοί οι δύο. Η αρχική ιδέα ήταν να εκτυλίσσεται το μισό βιβλίο στο εξωτερικό και μετά να γίνει ένα flash-forward εκεί που τους είχαμε αφήσει στη τελευταία τους περιπέτεια, ξανά εντός του ελληνικού χώρου. Δεν είχα όμως ούτε τον χρόνο ούτε τον χώρο να τα κάνω και τα δύο, οπότε είπα να «θυσιάσω» – όχι απόλυτα – το ελληνικό κομμάτι και να πάω 15 χρόνια πίσω, στο πώς συναντήθηκαν για πρώτη φορά και πώς κατέληξαν να είναι στην Ελλάδα και να κάνουν αυτό που κάνουν. Κρατάω προφανώς πάλι το λαογραφικό στοιχείο τρόμου και αυτή τη φορά έχει να κάνει το Αγγλικό folklore. Ουφ, ευτυχώς δεν είπες Νορβηγία, γιατί αν άκουγα πάλι για Vikings, Thor, Loki και σφυριά θα τρελαινόμουν! (γέλια) Είπα να είναι εκεί γιατί ήθελα να τους βάλω σε ένα ουδέτερο έδαφος: ο ένας είναι Έλληνας, ο άλλος Ιρλανδός και δεν ήθελα κανένας από τους δύο να παίζει στην έδρα του. Ο ένας βέβαια είναι λίγο πιο κοντά και μιλάει τη γλώσσα – όλη η ιστορία εκτυλίσσεται στα Αγγλικά τα οποία έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά για τον αναγνώστη. Η ιστορία λοιπόν αυτή ρίχνει το βάρος στους χαρακτήρες και πως γνωρίστηκαν. Με πρόλαβες πάντως νωρίτερα όσο αφορά τους χαρακτήρες, μιας και πέρα από το στοιχείο του horror, στα «Μυστήρια Πράγματα» αναδεικνύεται το folklore στοιχείο μιας γεωγραφικής περιοχής όπως στα έργα του Carl Barks, του Don Rosa αλλά και του μεγάλου Hugo Pratt, ως μέσο ανάπτυξης κάποιων πτυχών της προσωπικότητας των ηρώων. Όλο αυτό το setting είναι αφορμή για τους χαρακτήρες. Η άποψή μου είναι ότι αν δεν σε ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες – που είναι το Α και το Ω μιας ιστορίας – η ιστορία δεν κινείται με τον ίδιο τρόπο, ούτε σαν αναγνώστης την διαβάζεις με το ίδιο ενδιαφέρον. Πρέπει να σε ενδιαφέρει όχι τι θα γίνει τώρα, αλλά τι θα πει, τι θα κάνει, πως θα αλληλοεπιδράσει με κάτι ο πρωταγωνιστής. Πρέπει να είναι τρισδιάστατοι, με βάθος και σάρκα και οστά. Ένας γνώμονας που έχω στο μυαλό μου πάντα είναι να μην μπορείς να σκεφτείς την ιστορία με άλλους χαρακτήρες. Αν στη θέση π.χ. του Καρτέρη μπορείς να σκεφτείς τον Indiana Jones, κάτι δεν πάει καλά. Το ίδιο και με τις ιστορίες του Hugo Pratt. Δεν μπορείς να δεις κάποιον άλλον σε αυτές πέρα του Corto Maltese. Ειδικά στις τελευταίες του περιπέτειες, όπως π.χ. «Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης» που είναι τεράστιο σε όγκο, στο τέλος όταν βρίσκουν τον θησαυρό είναι ελάχιστες σελίδες στην ουσία. Αυτό είναι από εκείνα τα πράγματα που με ιντριγκάρουν πάρα πολύ: σημασία δεν έχει ο «τίτλος», αλλά τι θα γίνει όταν φτάσει εκεί ο χαρακτήρας – και ο Corto είναι τόσο σύνθετος χαρακτήρας που είσαι μαζί του συνεχώς. Έχω παρεμπιπτόντως τόση αγάπη για αυτόν τον χαρακτήρα, που υπάρχουν τόσες επιρροές του στο δικό μου έργο μου τις οποίες ασυνείδητα τοποθετώ και δεν το αντιλαμβάνομαι τη στιγμή που γράφω ή σχεδιάζω (π.χ. ο τρόπος που καπνίζει το τσιγάρο του ο Νίκολσον). Ο folklore-ικός τρόμος είναι διαχρονικά ένα από τα πιο γοητευτικά sub-genres του horror σε κάθε μέσο. Πρόσφατα δε στον κινηματογράφο με ταινίες σαν τα The Witch ή το Midsommar, ο τρόμος που πηγάζει από τα παραδοσιακά λαϊκά στοιχεία ενός τόπου δείχνει να έχει επιστρέψει δριμύτερος. Τι είναι εκείνο θεωρείς το οποίο κάνει τις τρομακτικές τοπικές δοξασίες και ιστορίες να ασκούν τέτοια έλξη στο κοινό; Είμαι τρελός θριλεράκιας και θα τις δω όλες αυτές τις ταινίες – αρκετές από αυτές παραπάνω από μία φορά. Το κοινό τους έχει αυξηθεί, αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως τόσο μεγάλο ή εμείς είμαστε θριλεράκηδες και το βλέπουμε έτσι. Πλέον όμως γίνεται όντως ένα buzz παραπάνω, ενώ μπαίνουν σε αυτές τις παραγωγές και μεγάλοι ηθοποιοί, όπως στο Lighthouse καλή ώρα, το οποίο ξεχώρισε συν τοις άλλοις και για δύο πολύ σπουδαίες ερμηνείες – τον Dafoe τον ξέραμε, ενώ για τον Pattinson ήταν άλλη μια από τις ταινίες που είπαμε «ώπα, τι γίνεται εδώ». Εννοείται λοιπόν ότι έχει μεγαλώσει το κοινό τους, αλλά δεν νομίζω να φτάσει στον ίδιο βαθμό που είναι το κοινό που περιμένει π.χ. ένα νέο Halloween – και αυτά τα κλασσικά slasher έχουν το βάρος τους. Για το folk horror, το στοιχείο που για εμένα το κάνει τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι είναι λίγο πιο down to earth, πιο «επίγειο». Έχει να κάνει με δυνάμεις οι οποίες είναι μεν στο σκοτάδι, αλλά δεν είναι τόσο εξωπραγματικές όπως π.χ. ο Freddy Krueger. Έχει μέσα του ένα αρχέγονο πράγμα, ένα σκοτάδι που υπήρχε σε περιόδους της ανθρωπότητας η οποία τότε είχε πολλές προκαταλήψεις – για αυτό και τα «Μυστήρια Πράγματα» εκτυλίσσονται αυτή την περίοδο της ιστορίας. Με ιντριγκάρει πώς έχει παντρευτεί αυτό με το κομμάτι της Ελληνικής Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού. Στα «Μυστήρια Πράγματα» υπάρχει μια κοινή γραμμή που δεν ξέρω πόσο ορατή είναι – συνήθως το τέρας των ιστοριών δεν είναι κάτι πολύ μακριά μας αλλά δίπλα μας. (προσοχή – ακολουθούν spoilers) Στην πρώτη ιστορία είναι ο παππούς μας, στη δεύτερη ο παπάς της ενορίας, στην τρίτη ιστορία είναι αυτοί που έχουν το πανδοχείο στο βουνό (τέλος των spoilers). Δεν έχω κάνει τυχαία το πόσο κοντά μας είναι αυτό το κακό – σε σχέση με το πόσο «κοντά» μας είναι ένας εξωγήινος ή ένα ζόμπι. Μου αρέσει το κομμάτι του πως προσπαθούσαν τότε να καλύψουν κάποια άλλα πράγματα μέσω μιας δοξασίας. Είναι πολύ πιο κοντινά σε εμάς όπως είπα, αλλά έχουν και μια απλότητα. Το «χωριάτικο», το λίγο πιο «χοντροκομμένο» και όχι το τόσο περίπλοκο είναι συνήθως πιο άμεσο. Πολλά ελληνικά comics έχουν άμεσες παραπομπές στην ελληνική πραγματικότητα, με τρόπο όμως που μια πιθανή έκδοση τους στο εξωτερικό ίσως δεν λειτουργήσει απόλυτα υπέρ τους. Από την άλλη, τα «Μυστήρια Πράγματα» είναι νομίζω σε μια θέση που μπορούν να αναδείξουν εξίσου πετυχημένα το υλικό τους και σε μια άλλη γλώσσα. Έχει περάσει από το μυαλό σου η σκέψη του να κάνεις το εκτός έδρας βήμα με την σειρά; Αυτό το έχω σκεφτεί, αλλά έχει να κάνει και με τον εκδότη – το έχει και αυτός κατά νου για δουλειές που θεωρεί ότι μπορούν να διαβαστούν από κάποιον ξένο αναγνώστη. Δεν έχει γίνει κάποια κίνηση, αλλά στο μυαλό υπάρχει. Ειδικά όμως για την Ευρωπαϊκή σκηνή comics και τις μεγάλες αγορές, με μια τεράστια παράδοση στο χώρο – π.χ. Γαλλία, Βέλγιο ή Ιταλία- αν πεις ότι θα βγεις προς τα εκεί, υπάρχει ο φόβος της «σταγόνας στον ωκεανό». Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι κάτι απίθανο, αλλά έχω κάποιες επιφυλάξεις του κατά πόσο μπορεί να περπατήσει εκτός, λόγω του μεγέθους των αγορών. Θεωρώ παρ’ όλα αυτά σαν αναγνώστης ότι το Ευρωπαϊκό στυλ – στο σενάριο και στο σκίτσο – είναι πιο κοντά σε εμένα και τη δουλειά μου από π.χ. το Αμερικάνικο. «Μυστήρια Πράγματα» σε τηλεοπτική σειρά; Έχω δει στο όνειρό μου ότι το παίρνει το Netflix και βάζω ρήτρα στο συμβόλαιο μου ότι πρέπει να παίξω έναν από τους δύο χαρακτήρες (γέλια)! Και όλοι ξέρουμε ποιον, ξεκάθαρα Νίκολσον! Ο Νίκολσον όμως είναι γίγαντας και εγώ 1,75 (γέλια)! Πάντως και στα «Μυστήρια Πράγματα» και στα «Καμένα Βούρλα», επειδή μου αρέσει να δουλεύω με δυάδες χαρακτήρων, έχουν στοιχεία του εαυτού μου και οι δύο πρωταγωνιστές. Αν μου δινόταν όμως όντως η ευκαιρία ναι, θα ήθελα να γίνει σειρά και να παίζω τον Νίκολσον εγώ (γέλια)! Πάμε λοιπόν στον «άλλο» Θανάση τώρα, τον ηθοποιό του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Μπορείς να μας πεις μερικά λόγια για τις μέχρι τώρα δουλειές σου και πως προέκυψε η ενασχόλησή σου και με αυτό το κομμάτι; Ασχολήθηκα ουσιαστικά με το κομμάτι αυτό στο πανεπιστήμιο. Μπήκα στη σχολή μου, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Ε.Κ.Π.Α, γιατί με ενδιέφερε η σκηνοθεσία και το σινεμά. Τότε όταν δίναμε εξετάσεις δεν υπήρχε ακόμα το τμήμα Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. και οι πιο κοντινές σχολές σε σκηνοθεσία ήταν τα Μ.Μ.Ε. Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Πέρα από τα μαθήματα ταινιών μικρού μήκους που είχαμε – και στα οποία συμμετείχα σαν ηθοποιός – «έμπλεξα» παράλληλα με δύο θεατρικές ομάδες – και από εκεί κόλλησα το «μικρόβιο». Πριν καλά-καλά ορκιστώ, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού για δραματική σχολή και πήγα με υποτροφία στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου του Γ. Αρμένη. Έφτασα λοιπόν να παίζω στο θέατρο πριν πάρω το πτυχίο. Από εκεί και μετά, από το 2004 μέχρι και 2013-2014 έπαιζα συνεχόμενα στο θέατρο. Μετά ήρθε η κρίση και κάπως όλα αυτά μπήκαν στον «πάγο». Να γίνει μια αναφορά εδώ και στη συμμετοχή σου στο Όντως Φιλιούνται του 2016 σε σκηνοθεσία Γιάννη Κορρέ, το οποίο ταξίδεψε σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο και εσύ απέσπασες το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού στο 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας. Για την ταινία κάναμε σχεδόν 6 μήνες πρόβες – δεν έκανα κάτι στο θέατρο τότε. Μετά από αυτό υπήρξαν κάποιες συμμετοχές σε ταινίες ή τηλεοπτικές παραγωγές, όχι όμως κάτι θεατρικό, κυρίως γιατί απαιτούσε πολύ χρόνο και οι απολαβές ήταν αρκετά χαμηλές. Το Ελληνικό κράτος δείχνει ότι συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες σε μεγάλο βαθμό ως χομπίστες και όχι επαγγελματίες. Πώς βιώνεις γενικότερα εσύ την κατάσταση στο χώρο τα τελευταία χρόνια; Ο τρόπος που αντιμετωπίζει το κράτος τους καλλιτέχνες φάνηκε ακόμα περισσότερο στα χρόνια της πανδημίας και ιδιαίτερα κάτω από τη τωρινή Κυβέρνηση. Στο χώρο του θεάτρου, επειδή έχω μια απόσταση τα τελευταία χρόνια, δεν βιώνω απόλυτα την τρέχουσα κατάσταση. Βλέπω όμως δυστυχώς από φίλους ότι το επίπεδο δυσκολίας έχει πολλαπλασιαστεί. Παράλληλα βέβαια υπάρχει κοινό που στηρίζει και κόσμος που θέλει να δει παραστάσεις. Στο κομμάτι του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, πάλι βλέπω ότι μετά την πανδημία γίνονται πολλά πράγματα και πάλι ο κόσμος στηρίζει όσο μπορεί! Δεν στηρίζει το κράτος όμως. Δες και για παράδειγμα τι γίνεται όλο αυτό το διάστημα, με την περίπτωση των ιστορικών κινηματογράφων του κέντρου. Δεν στηρίζει αλλά δεν ξέρω και πότε στήριζε. Επειδή ανέφερα πριν τα τελευταία τέσσερα χρόνια και τη συγκεκριμένη Κυβέρνηση, με την αντιμετώπιση που έχει προς τους καλλιτέχνες έχει γίνει τώρα ακόμα πιο εξόφθαλμο το πόσο λίγη αξία δίνουν στους ανθρώπους που αυτή είναι η δουλειά τους, το πόσο λίγο θεωρούν αυτό το πράγμα εργασία και περισσότερο ως ένα χόμπι πλουσίων. Χωρίς να το έχω ψάξει ως προς το διαδικαστικό του κομμάτι, θεωρώ ότι όταν είσαι Κυβέρνηση ή Δημαρχεία Αθηναίων, αν θες να γίνει κάτι το κάνεις. Για τους κινηματογράφους συγκεκριμένα, βγήκαν οι πάντες και λέγαν ότι δεν πρέπει να χαθούν αυτές οι ιστορικές αίθουσες. Ποιος είναι πάνω από αυτούς και δεν μπορούν να λήξουν αυτό το ζήτημα υπέρ των αιθουσών άμεσα; (σημείωση: η συνέντευξη έγινε μερικές ώρες πριν βγει η απόφαση του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τους κινηματογράφους Άστορ και Ιντεάλ) Άλλη μια από τις πολλές σου ενασχολήσεις, είναι και εκείνη με το ραδιόφωνο. Μπορείς να μας πεις μερικά λόγια και για αυτό; Ραδιόφωνο έκανα για αρκετά χρόνια. Στην αρχή είχαμε μια εκπομπή στο CR radio τρία άτομα, το «Προτελευταίοι». Τα δύο σταδιακά αποχώρησαν λόγω δουλειάς και έμεινα μόνος μου για 2-3 χρόνια. Επειδή λοιπόν δεν μου άρεσε να κάνω μόνος εκπομπή, συχνά έφερνα κόσμο. Μερικές φορές είχα φέρει τον Αντώνη τον Βαβαγιάννη – με τον οποίο γνωριζόμασταν από αρχές 2000. Έγινε και σε εκείνον πρόταση για εκπομπή και μιας και ούτε αυτός ήθελε να κάνει μόνος του, είπαμε να κάνουμε παρέα τους «Προτελευταίους». Τελευταία εκπομπή ήταν το 2019, όπου διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις και η πανδημία της έβαλαν φρένο. Αυτή τη στιγμή το CR radio δεν λειτουργεί, αλλά όλες οι εκπομπές υπάρχουν ανεβασμένες online στο mixcloud ως «Προτελευταίοι». Από αυτή την κοινή μας εμπειρία με τον Αντώνη προέκυψαν και δύο συλλογές comic, οι… «Προτελευταίoι» που βασίζεται σε μικρές καθημερινές ιστορίες από την εκπομπή, από φίλους, δικές μας κτλ, όλες αληθινές. Ξέρω και πολύ κόσμο οι οποίοι μου έστελναν ότι στην πρώτη καραντίνα που ήμασταν όλοι κλεισμένοι περάσανε την περίοδο με ένα επεισόδιο ανά μέρα. Θα ήθελα να ξανακάνω ραδιόφωνο γιατί μου έχει λείψει πολύ, αλλά νομίζω λειτουργώ καλύτερα με παρέα – λίγο βαριέμαι μόνος μου. Ανάμεσα σε όλες σου τις ιδιότητες, τι προτιμάς εν τέλει περισσότερο; Η κάθε μια έχει τη δική της ομορφιά και παίρνω πολύ μεγάλη ικανοποίηση όταν κάνω κάτι από αυτά τα πράγματα, γιατί είναι διαφορετικοί τρόποι επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Επειδή το comic μου πήρε πολύ χρόνο τελευταία, παρότι μου αρέσει, μου είναι και ζόρικο επειδή είναι πολύ μοναχικό. Την ευχαρίστηση δεν την παίρνω τόσο όσο σχεδιάζω, αλλά περισσότερο στη φάση πριν ξεκινήσω – όταν αρχίζει η δημιουργική διαδικασία και το brainstorming με τον εαυτό μου – και όταν μετέπειτα τυπωθεί, το πάρει ο αναγνώστης να το διαβάσει και έρθει να το συζητήσουμε. Εγώ παρότι είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο είμαι και πολύ κοινωνικός ταυτόχρονα και όλο αυτό το θεωρώ λίγο «βαρύ». Είναι ένα δύσκολο κομμάτι για εμένα, γιατί είσαι εσύ με τον εαυτό σου και υπάρχει μεγάλη απομόνωση. Εσύ με το χαρτί, για πολύ καιρό και αυτό – άντε και με μια μουσική. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση είναι άλλες «πίστες». Έχεις να κάνεις με ανθρώπους και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι και ο λόγος που ασχολήθηκα εξαρχής με το θέατρο – αλλά και με το ραδιόφωνο στη συνέχεια – ότι έχεις δηλαδή ένα μόνιμο interaction για να πραγματοποιηθούν αυτά. Και στο σινεμά ακόμα περισσότερο. Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα, αλλά το σινεμά είναι ακόμα περισσότερο γιατί μέσα σε αυτό μπαίνει και το συνεργείο – το οποίο είναι άλλη φάση. Γενικά λατρεύω ούτως ή άλλως το σινεμά αλλά εδώ έχεις ηθοποιούς, ενδυματολόγους, υπεύθυνους για τα σκηνικά, μακιγιέρ, φωτιστές, σκηνοθέτες, κάμεραμεν, ηχολήπτες, φωτογράφους κτλ, μια ορχήστρα που δουλεύουν όλοι για τον ίδιο στόχο. Υπάρχουν άτομα που δεν φαίνονται – με το όνομά τους μόνο στα credits – που χωρίς αυτούς δεν γίνεται η δουλειά. Το σινεμά έχει «πίσω» του περισσότερους ανθρώπους από ότι το θέατρο και μπορώ να πω ότι από τα πιο ωραία και με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου είναι άτομα του κινηματογραφικού συνεργείου. Αν βάλεις π.χ. μια ταινία μεσαίου budget στο Netflix διάρκειας 1 ώρας και 40 λεπτών, στην 1 ώρα και 30 λεπτά θα έχει τελειώσει και θα μείνουν δέκα λεπτά τίτλοι τέλους. Οι ηθοποιοί σε αυτούς θα είναι στην καλύτερη το πρώτο λεπτό, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα είναι ένα σωρό άνθρωποι που δούλεψαν από πίσω. Για αυτό μου αρέσει το σινεμά, γιατί δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί. Δεν είναι μόνο ο σκηνοθέτης. Είναι ένα αποτέλεσμα ορχήστρας, είναι σαν μουσική – την οποία θεωρώ την υπέρτατη μορφή τέχνης και μακάρι να μπορούσα να παίξω. Ως ηθοποιός τρέφω τεράστιο σεβασμό για αυτούς τους ανθρώπους – γιατί βρίσκονται εκεί, με όλα τα «εργαλεία» για να φανείς εσύ μπροστά όσο το δυνατόν καλύτερος γίνεται. Οπότε θα διαλέξω το σινεμά. Γεφυρώνοντας λοιπόν με έναν απόλυτα κλισέ τρόπο την κουβέντα που ξεκινήσαμε παραπάνω για τα «Μυστήρια Πράγματα» και το σινεμά, 5 αγαπημένες ταινίες τρόμου; Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες τρόμου όλων των εποχών – αν και ίσως κάποιοι δεν το κατατάσσουν στην κατηγορία αυτή – είναι το Jaws. Τη θεωρώ μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ, την καλύτερη ταινία του Spielberg και γενικότερα μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Και σχετικά με αυτό που λέγαμε νωρίτερα για τον Hugo Pratt και το «Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης», το κάνει και ο Spielberg εδώ και το έχω προσπαθήσει και εγώ στο καινούριο comic: είναι μια ταινία 2 ωρών και το βασικό element της ταινίας, τον καρχαρία δηλαδή, τον βλέπεις δέκα λεπτά στο τέλος. Αυτό το θεωρώ μια από τις επιτομές του thriller, το πως τα έχεις κάνει πάνω σου και το τέρας το βλέπεις για λίγο και προς το φινάλε. Θα πω στη συνέχεια το The Thing του Carpenter, μια ταινία την οποία όποτε βλέπω μου δημιουργεί ένα τέτοιο περίεργο αίσθημα αμφιβολίας και κλειστοφοβίας, ενώ έχει επίσης και κάτι που αναφέραμε νωρίτερα όταν μιλούσαμε για το folklore στοιχείο του horror, ότι δηλαδή το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτός που είναι δίπλα σου μπορεί να είναι το «τέρας». Θα πω μετά το Shining του Kubrick γιατί ο Jack Nicolson είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός και αυτό που κάνει εκεί είναι φανταστικό. Και επίσης για ένα περίεργο λόγο, η Λάμψη (όπως βασικά και οι άλλες δύο ταινίες παραπάνω) είναι στην κατηγορία εκείνη των comfort movies μου, παρότι αρκετά disturbing. Το Wicker Man είναι επίσης ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες τρόμου που αγαπώ. Το είχα δει αρκετά μικρός, κάπου στο Λύκειο και μη εξοικειωμένος με τέτοιου είδους θεάματα – αγγλικό θρίλερ στα 70s – με είχε ξενίσει αρκετά, όπως και τους Άγγλους τότε που δεν ήξεραν αρχικά που να την κατατάξουν. Με είχε ξενίσει όλο αυτό το περίεργο, που τα πάντα είναι εξωτερικά φυσιολογικά αλλά γίνεται κάτι σε κάθε σκηνή που λες «εδώ κάτι δεν πάει καλά». Όλη αυτή η αίσθηση του αμήχανου που παράλληλα είναι και πολύ οικείο, με καθημερινούς ανθρώπους που κάνουν φυσιολογικά πράγματα αλλά ξαφνικά αποκτούν αυτήν την αίσθηση του άβολου που σε κάνει να τρομάζεις. Τέλος από τα κλασσικά, πάλι Carpenter και το original Halloween του 1978. Ξαναγυρνώντας στο κομμάτι της 9ης Τέχνης, μιας και νομίζω έχουμε ζήσει με τον ίδιο τρόπο το «ξεπέταγμα» του ελληνικού comic των αρχών του 2000 μέχρι σήμερα, πώς βλέπεις πλέον την εγχώρια σκηνή, τόσο από εμπορικής σκοπιάς όσο και από καλλιτεχνικής; Από την εποχή του «9» της Ελευθεροτυπίας και ειδικά τα δέκα τελευταία χρόνια η Ελληνική σκηνή comics υπάρχει, είναι πάρα πολύ δυνατή και έχει πολλούς ανθρώπους των οποίων οι δημιουργίες θεωρώ, σαν αναγνώστης, ότι θα μπορούσαν άνετα να σταθούν στο εξωτερικό. Το ότι υπάρχει βέβαια σκηνή και μάλιστα ζωντανή και πολύπλοκη το καταλαβαίνεις και από ένα άλλο πράγμα, εκτός από τις πολλές εκδόσεις και το πλήθος των καλλιτεχνών: την ποικιλία στο στυλ και στο περιεχόμενο των ιστοριών των νέων καλλιτεχνών. Όταν μπορείς να διαλέξεις μόνο ανάμεσα σε ελληνικά comics το είδος που σου αρέσει, αυτό κάτι δείχνει και κάτι σημαίνει. Πριν κάμποσα χρόνια δεν υπήρχε αυτό, ενώ πλέον τα άτομα που δημιουργούν comics είναι ένα μεγάλο πολύχρωμο ψηφιδωτό όλων των ηλικιών και υφών. Το θέμα είναι πόσο αυτό μπορεί να απορροφηθεί από τους Έλληνες αναγνώστες. Θεωρώ ότι υπάρχει κοινό, έχει αυξηθεί πολύ, αλλά και πάλι δεν είναι στο επίπεδο που θα βοηθήσει να βιοποριστούν όλοι όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν με το comic στην Ελλάδα. Κλείνοντας σιγά-σιγά, Comicdom CON Athens 2023: Υπάρχουν κάποιοι νέοι καλλιτέχνες, που έχεις ξεχωρίσει προσωπικά και θέλεις να διαβάσεις τις νέες τους δουλειές; Είναι πάρα πολλοί και όσες φορές κάνω βόλτα στις αυτοεκδόσεις βλέπω απίστευτα πράγματα. Είναι π.χ. άτομα είκοσι χρόνια μικρότερα από εμένα στα οποία βλέπω τεράστιο ταλέντο. Όχι ότι δεν το βλέπω αυτό και στους μεγαλύτερους ηλικιακά καλλιτέχνες, αλλά αναφέρω τους πιο μικρούς γιατί αυτοί είναι που έρχονται με φόρα. Δεν μπορώ να αναφέρω ονομαστικά κάποιον, γιατί δεν έχω προλάβει να τελειώσω το διάβασμα πάρα πολλών comic που αγοράζω από κόσμο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον η δουλειά του και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Θα πω μόνο ότι είναι πολλά τα άτομα και έρχονται δυνατά. Πώς ερμηνεύεις αυτό το ολοένα αυξανόμενο καλλιτεχνικό επίπεδο των νέων δημιουργών comics; Εμείς, όπως είπαμε και νωρίτερα, αν κάτσουμε πέντε 40άρηδες θα πούμε κοινά ερεθίσματα. Η νέα γενιά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Πλέον έχεις είδη μέσα στα είδη, ελληνικά manga, ελληνικά horror, ελληνικά υπέρ-ηρωικά, comics που έχουν να κάνουν με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, φεμινιστικά, συμπεριληπτικά, πολιτικά κτλ. Αν θες να βρεις κάτι συγκεκριμένο υπάρχουν πολλές επιλογές. Υπάρχει μεγαλύτερη πρόσβαση σε άπειρη πληροφορία για αυτά τα παιδιά – κάτι που εμείς δεν είχαμε επουδενί, ένα Βαβέλ ήθελες μικρός και συνήθως έπρεπε να κάνεις τον ανθρακωρύχο για να το ανακαλύψεις σε κάποιο περίπτερο. Πιο μικροί ειδικά, Βαβέλ και Παρά Πέντε π.χ. έπρεπε να τα κρύψεις κιόλας γιατί μπορεί να νόμιζαν οι γονείς σου ότι είναι και τσόντες (γέλια). Τελευταία ερώτηση και πιο κρίσιμη όλων: αγαπημένη ταινία Simon Pegg; (Σ.σ.: ο Θανάσης εμφανισιακά μοιάζει εντυπωσιακά στον Βρετανό κωμικό.) Μου βάζεις δύσκολα, αλλά δεν θα πω το Shawn of the Dead – η πρώτη που τον θυμάμαι – και θα πω το World ’s End. Ο χαρακτήρας του εκεί νιώθω ότι έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον δικό μου χαρακτήρα και θυμάμαι όταν το είχα πρωτοδεί με φίλους, στα πρώτα 15 λεπτά γυρίζουν και μου λένε «Θανάση, το βλέπεις ότι είσαι αυτός έτσι;» (γέλια). Όταν μαζεύει τους παλιούς του φίλους να κάνουν αυτό το pub crawl ταυτίστηκα, γιατί και εμένα οι περισσότεροι μου φίλοι έχουν μεγαλώσει – λες και εγώ δεν έχω (γέλια) – και έχουν μπει σε μια άλλη φάση, ενώ εγώ νιώθω καμιά φορά ότι έχω πατήσει ένα pause και είμαι σαν αυτόν τον χαρακτήρα στη ταινία. Ενώ τα άλλα δύο είναι πιο fun, αυτό έχει εκείνο το στοιχείο που λέγαμε στην αρχή για τα «Καμένα Βούρλα», μιλάει για το πέρασμα του χρόνου, το πως έχουν μεγαλώσει όλοι πια, έχει περάσει ο χρόνος από πάνω τους και ο ήρωας είναι ο ίδιος σαν να είναι ακόμα στα 20 – και φαίνεται κάτι ξεπερασμένο στα μάτια τους, σε σημείο που κάποιες φορές βγάζει μια θλίψη. Στο Hot Fuzz από την άλλη ενώ μου αρέσει πάρα πολύ, δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές είναι μπάτσοι (γέλια). Θανάση σε ευχαριστούμε πολύ, καλή επιτυχία με την νέα σου δουλειά και ραντεβού στο Comicdom CON Athens 2023! Tο Comicdom CON Athens, το μακροβιότερο διεθνές φεστιβάλ της χώρας για την τέχνη των comics, επιστρέφει στις 12, 13, 14 Μαΐου, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Τα comics του Θανάση Πετρόπουλου κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις JEMMA PRESS. Περισσότερα για το Comicdom CON Athens 2023 εδώ. Και το σχετικό link...

Γ.Π.Ε.Α. ( Γραφείο Παραφυσικής Έρευνας Και Αμύνης ) Η ιστορία ξεκινάει από το τέλος του ''Conqueror Worm''. Ο Hellboy έχει εγκαταλείψει το Γ.Π.Ε.Α. και η υπόλοιπη ομάδα οδηγείται στην ''κούφια γη'', προκειμένου να φέρει σε πέρας την αποστολή της. Εκεί, εκτός από το υπερφυσικό, συναντά και ναζιστική τεχνολογία. Πολύ καλή ιστορία του Hellboy, που σίγουρα θα αρέσει στους φαν του, αλλά και γενικότερα στους φίλους αυτού του τομέα των κόμικς. Δελτίο τύπου και ενημέρωση εδώ από τον germanicus19. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο τον GreekComicFan.

Ίσως το δημοφιλέστερο ελληνικό webcomic, τα «Κουραφέλκυθρα» του Αντώνη Βαβαγιάννη γνωρίζουν μια θεαματική επιτυχία η οποία δεν περιορίζεται μόνο στα κόμικς. Τα «Κουραφέλκυθρα» αποτελούν ίσως την πιο ιδιόμορφη περίπτωση ελληνικών κόμικς. Δεν είναι καν λέξη, είναι όμως πολλά περισσότερα: εκτός από τη σταθερή παρουσία τους στο διαδίκτυο σε διαρκώς εναλλασσόμενες στέγες και μια επιτυχημένη εκδοτική πορεία με δέκα εξαντλημένες εκδόσεις, έχουν γίνει ραδιοφωνική εκπομπή, μπίρα (!), ενώ υπάρχουν βλέψεις για κινηματογραφική μεταφορά σε ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, σε συνεργασία με το Cinobo, αλλά και… επιτραπέζιο! Ο… «πολυατάλαντος», όπως είναι ο τίτλος της πρόσφατης ομιλίας που παραχώρησε στο TEDx μιλώντας ακριβώς για την πολυδιάστατη φύση του, ο δημιουργός της σειράς Αντώνης Βαβαγιάννης, ο άνθρωπος πίσω από το σουρεάλ ξεκαρδιστικό πανδαιμόνιο αλλόκοτων και παράλογων καταστάσεων και χαρακτήρων, μιλάει στο καρέ καρέ με αφορμή τη μεταπήδηση στη συνδρομητική πλατφόρμα τού patreon και την κυκλοφορία του τρίτου συγκεντρωτικού τόμου με τις ιστορίες της Ζωζεφίνας, του Θείου Αιμίλιου, του κυρίου Κλιάφα και του υπόλοιπου αλλοπρόσαλλου καστ. ● Γεννήθηκες το ’81, ανδρώθηκες τη δεκαετία του ’90 και ανήκεις στη γενιά που κλήθηκε να κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα κατά τη διάρκεια της κρίσης. Τι αποτύπωμα είχαν τα παραπάνω βιώματα στο έργο σου; Η δεκαετία που διαμόρφωσε καθοριστικά το γούστο μου σε πολλά πράγματα ήταν του ’90. Είναι η εποχή που ανακάλυψα ως έφηβος τους Simpsons και τους Monty Python, τον Αρκά, τα ακούσματα της ανεξάρτητης ροκ. Όλα αυτά και πολλά ακόμη με τον καιρό μετασχηματίστηκαν στα «Κουραφέλκυθρα», τα οποία ακολουθούν μια παράλληλη πορεία αγκαλιά με την κρίση. Ξεκίνησαν το 2007, λίγο πριν από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, ακριβώς πριν στραβώσει πολύ η κατάσταση. Παρ’ όλα αυτά επέλεξα συνειδητά να αποφεύγω την επικαιρότητα. Κάποιες φορές βιώματά μου αντανακλώνται ασυνείδητα στη δουλειά μου, αλλά δεν το επιδιώκω απαραίτητα. ● Οι πολλαπλές καλλιτεχνικές και επαγγελματικές ταυτότητες, όπως αυτή του δημιουργού κόμικς, του μουσικού, του ραδιοφωνικού παραγωγού, του δασκάλου μέχρι πρότινος, πηγάζουν από τις πολυδιάστατες καλλιτεχνικές ανησυχίες σου ή σχετίζονται με σκοπούς πιο ταπεινούς, όπως η οικονομική επιβίωση; Σίγουρα δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα συντηρούμαι οικονομικά από τα κόμικς – για τη μουσική δεν το συζητώ, με αμιγώς οικονομικούς όρους ίσως να «έμπαινα μέσα». Ευτυχώς, μετά από 16 χρόνια που κάνω ασταμάτητα το ίδιο πράγμα, με προσήλωση και αφοσίωση, ίσως επιτέλους αχνοφαίνεται η δυνατότητα επιβίωσης με κύρια απασχόληση τα κόμικς μου. Και πάλι όχι τόσο από το ίδιο το καλλιτεχνικό δημιούργημα, αλλά από τις ευκαιρίες που ανοίχτηκαν χάρη σε αυτό, όπως η ραδιοφωνική εκπομπή και οι γελοιογραφίες. Αμφότερα προέκυψαν από προτάσεις τρίτων, τις οποίες αποδέχτηκα όχι μόνο λόγω της όποιας οικονομικής ενίσχυσης συνεπάγονταν, αλλά κυρίως διότι μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω νέες προκλήσεις και διαφορετικά πράγματα. ● Η γελοιογραφία είναι συγγενής με τη βασική σου ιδιότητα ως σχεδιαστή κόμικς, αλλά ποια είναι η απόσταση μεταξύ τους; Προσπαθώ να εισάγω και στις γελοιογραφίες μου την σουρεαλιστική ματιά που προϋπήρχε στη δουλειά μου, όχι μόνο σαν καλλιτεχνική άποψη, αλλά γιατί ως νέος στο πολιτικό σκίτσο νιώθω πιο οικεία. Η βασική διαφορά είναι πως στα κόμικς μου απουσιάζει το στοχευμένο κοινωνικοπολιτικό μήνυμα, ενώ όταν σχολιάζεις την πολιτική επικαιρότητα νομοτελειακά μεταφέρεις το δικό σου ιδεολογικό υπόβαθρο, την ματιά σου για τον κόσμο. Αντίστοιχα, η γελοιογραφία ως σχόλιο της επικαιρότητας μπορεί να έχει εφήμερη δράση, ενώ στα «Κουραφέλκυθρα» επιλέγω θεματικές τις οποίες θα μπορεί να απολαύσει ο αναγνώστης ακόμα και δέκα χρόνια μετά, έστω κι αν κάποια αστεία μπορεί να είναι ελαφρώς ξεπερασμένα. ● Ποιο είναι το συστατικό εκείνο που ξεχωρίζει τα «Κουραφέλκυθρα» τόσο ώστε να αποτελούν σήμερα, εκτός των άλλων, έναν μικρό πυλώνα συλλογικού χιούμορ για μια όλο και μεγαλύτερη διαδικτυακή κοινότητα; Πρώτα απ’ όλα, όταν ξεκινούσα δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έβρισκε τόσο μεγάλη απήχηση. Δεν θα μπορούσα να περιμένω ότι θα υπάρχει μια παρέα εκτός από τη δική μου στην οποία κάποιος θα αναφωνούσε «Αχ το Μαριώ», όπως ο Θείος Αιμίλιος, και όλοι θα καταλάβαιναν πού αναφέρεται. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που μεγάλο μέρος του κοινού το αγαπάει τόσο. Προσπαθώ όμως πάντα να μην ξεχνώ πως συμβαίνει σε μια μικρή μερίδα του κόσμου. Εξακολουθεί να είναι underground – το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι στον ευρύτερο κύκλο μας το γνωρίζουν δεν σημαίνει ότι έχει τον μαζικό αντίκτυπο και τη διεισδυτικότητα π.χ. του Αρκά. Αλλά αυτό για να είμαι ειλικρινής δεν με πολυενδιαφέρει κιόλας. Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό το κοινό που μπορεί να του αρέσει αυτό το κόμικς είναι πολύ συγκεκριμένο και το έχει ήδη ανακαλύψει. Ταυτόχρονα και εγώ απευθύνομαι σε συγκεκριμένο κοινό, δίχως να με απασχολεί το mainstream στοιχείο. Η κοινότητα που το έχει αγκαλιάσει δεν είναι τυχαίοι περαστικοί στα social media. Μου στέλνουν μηνύματα, έρχονται στα φεστιβάλ να με γνωρίσουν, αγοράζουν τα βιβλία, εσχάτως χρηματοδοτούν άμεσα το εγχείρημα στο patreon. Από την αρχή που το διάβαζαν 20 άτομα μέχρι σήμερα που το διαβάζουν 80.000, το κριτήριο είναι απλό: να μου αρέσει και να γελάω με αυτό. Η αυθεντικότητα είναι ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί η συνοχή της σειράς και το μόνο που μπορώ να ελέγξω. Το αποτέλεσμα είναι πάντα απρόβλεπτο. Πολύ συχνά κάτι που θεωρούσα φοβερά αστείο δεν είχε την ανταπόκριση που περίμενα, ενώ κάτι που δεν με ενθουσίαζε έκανε θραύση. Σκίτσο δημοσιευμένο στο news247.gr ● Θυμάσαι παραδείγματα; Στην πρώτη περίπτωση ανήκει ένα με τον Ιουστινιανό και την Αγία Σοφία – όταν το είχα σκεφτεί μου είχε φανεί τόσο αστείο, ακόμα και το σχέδιο είναι πολύ πιο προσεκτικό. Του δείχνουν την κρήνη και του λένε πως υπάρχει ένα μήνυμα που διαβάζεται το ίδιο και από τα δεξιά και από τα αριστερά, πρόκειται για το «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν». Το κοιτάζει και λέει «παπαπ», μου είχε φανεί τόσο απλοϊκά αστείο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα απρόσμενης επιτυχία είναι αυτό με τον βασιλιά στο πολιορκούμενο κάστρο, που του λένε «Κοίτα βασιλιά μου, τοξότες!» κι εκείνος απαντάει «Πού κατάλαβες το ζώδιό τους από τόσο μακριά;». Το είχα στο συρτάρι για εβδομάδες και δεν το ανέβαζα επειδή μου φαινόταν πως δε θα γελούσε κανείς, ωστόσο πήγε ανέλπιστα καλά. ● Χαρακτηριστικό της επιτυχίας των «Κουραφέλκυθρων» είναι ότι βρίσκουν ανταπόκριση σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο σε σχέση με τα παραδοσιακά ελληνικά κόμικς. Αλήθεια είναι αυτό, αν και για πολλά χρόνια δεν ήταν έτσι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αρκετοί νέοι δημιουργοί να παραδειγματίζονται επιλέγοντας το συγκεκριμένο μέσο για να εκφραστούν, αντί ενδεχομένως να φτιάχνουν memes. Ελπίζω αυτό να λειτουργεί προωθητικά για το σύνολο της ελληνικής κοινότητας κόμικς, κάτι που εισπράττω π.χ. από την επικοινωνία με όσους έρχονται σε φεστιβάλ κόμικς για να με συναντήσουν και να ζητήσουν υπογραφές. Είναι κι άλλοι δημιουργοί που το έχουν καταφέρει αυτό, όπως ο Σταύρος Κιουτσιούκης και η Δήμητρα Αδαμοπούλου. Στη δική μου περίπτωση σχετίζεται με τη μικρή έκταση που τα καθιστά εύκολα στην ανάγνωση. Ενίοτε όμως το κείμενο είναι αρκετά πυκνό και πιστεύω πως δεν θα διαβαζόταν αν δεν είχε φτιάξει ήδη με τα χρόνια ένα πιστό κοινό. Το άλμπουμ «Κουραφέλκυθρα Omnibus III» (εκδόσεις Jemma Press) κυκλοφορεί στο Comic Con Θεσσαλονίκης (5-7 Μαΐου) και στο Comicdom Con (12-14 Μαΐου). ● Vamvax.gr, comicdom.gr, socomic.gr, Nerdcult (luben.tv) και εσχάτως στο patreon. Θα είναι αυτή η τελευταία μετακόμιση; Κάθε συνεργασία απέδωσε στο μέγιστο δεδομένων των συνθηκών κάθε εποχής. Ειδικά οι άνθρωποι του socomic ενίσχυσαν σημαντικά τα ελληνικά κόμικς σε μια δύσκολη περίοδο. Με το Luben είχα συνεργαστεί ήδη πολλά χρόνια πριν, όταν τα «Κουραφέλκυθρα» δεν υπήρχαν ακόμα. Η συνεργασία μας έληξε σε μια περίοδο που ήδη σκεφτόμουν τη μετάβαση στο patreon, δεδομένου πως αποτελεί την πιο αδιαμεσολάβητη μορφή οικονομικής υποστήριξης των καλλιτεχνών από το κοινό τους. Μετά τις μεγάλες εταιρείες και το crowdfunding, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τρόπους χρηματοδότησης στο εξωτερικό, ειδικά για τα αμερικανικά κόμικ στριπς. Προσωπικές ανασφάλειες σε συνδυασμό με την ξένη για την ελληνική πραγματικότητα συνδρομητική κουλτούρα του εγχειρήματος με απέτρεπαν να το τολμήσω. Η ανταπόκριση του κόσμου όμως ήταν συγκινητική, γι’ αυτό πιστεύω πως δεν θα αλλάξει. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον καλύτερο τρόπο συνεργασίας από το να σε στηρίζουν άμεσα οι αναγνώστες σου. Το κόμικς θα διατίθεται δωρεάν στα social media που χειρίζομαι, αλλά όσοι χρηματοδοτούν το εγχείρημα θα λαμβάνουν αποκλειστικό περιεχόμενο και δώρα, ενώ ορισμένοι εξ αυτών θα δουν τον εαυτό τους να συμπρωταγωνιστεί σε μελλοντικά «Κουραφέλκυθρα» που θα σχεδιάσω. ● Επιστρέφοντας στην αρχή της καριέρας σου, έχουμε τον «Φωτογράφο» και το «AVPD», όπου υπογράφεις μόνο το σενάριο. Υπάρχουν σκέψεις να επιστρέψεις ως σεναριογράφος ή να γράψεις πάλι κάτι αυτοτελές ασχέτως ποιος θα το σχεδιάσει; Πράγματι, αρχικά υπογράφω μόνο το σενάριο. Αν και αμφότερα τα είχα ξεκινήσει στο site μου σαν κόμικς. Κάποια στιγμή ο Σπύρος Δερβενιώτης είχε δει τον «Φωτογράφο» και ήθελε να τον σχεδιάσει, βάζοντάς με έτσι στον χώρο σαν επαγγελματία δημιουργό κόμικς. Πλέον είναι συλλεκτικό τεύχος, καθώς ο εκδοτικός οίκος έχει κλείσει και το τιράζ ήταν μικρό. Το «AVPD» έγινε σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Φουτσίδη, τον οποίο δεν έχω ξαναδεί έκτοτε. Από εκεί και πέρα, για το στυλ που υπηρετώ προτιμώ το δικό μου ατελές σχέδιο παρά κάτι πιο τεχνικά άρτιο. Παρά τις όποιες σχεδιαστικές αδυναμίες, μπορώ να το εξυπηρετήσω καλύτερα γιατί είναι δικό μου. Θα με ενδιέφερε μόνο αν ήθελα να κάνω κάτι πιο σοβαρό και ρεαλιστικό, μια ανάγκη που δεν έχει γεννηθεί ως τώρα. Κατά καιρούς έχω ξεκινήσει διάφορες σκέψεις και πρότζεκτ, αλλά δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα κάτι ολοκληρωμένο. Αυτήν την περίοδο κάνω πράγματα που δεν περίμενα, ενώ τα περισσότερα απ’ όσα σκεφτόμουν γίνονται ταυτόχρονα: ● Για πρώτη φορά θα σχεδιάσω ιστορίες σε σενάριο άλλου! Πρόκειται για μία σειρά από αληθινές ιστορίες της ροκ μουσικής, σε συνεργασία με τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Τσάβαλο. ● Στο σύντομο μέλλον πρόκειται να κυκλοφορήσει σε συνεργασία με το Cinobo η πρώτη animated εκδοχή των «Κουραφέλκυθρων». Έχω ήδη γράψει το σενάριο, το οποίο αποτελεί στην πραγματικότητα συρραφή μερικών αγαπημένων στριπ. ● Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να φτιάξω ένα επιτραπέζιο παιχνίδι! Σκοπός είναι να συνδέεται με τα «Κουραφέλκυθρα» δίχως να στερεί κάτι από όσους δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. ● Το animation είναι κάτι που σε ενδιαφέρει; Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι είδος υπό εξαφάνιση. Ξέρεις πόσο ακριβό είναι; Γι’ αυτό και η μεταφορά των «Κουραφέλκυθρων» θα έχει διάρκεια περί τα 5 λεπτά. Σιγά-σιγά μαθαίνω κι εγώ κάποια πράγματα, μήπως μπορέσω να το κάνω μεγαλύτερο, αλλά κατά τα άλλα βρισκόμαστε σε συζητήσεις για την παραγωγή. Εκτός από μεγάλο κόστος είναι και πολύ χρονοβόρα διαδικασία – ελπίζω να μη μας πάρει περισσότερο από ένα χρόνο να το ετοιμάσουμε. Κατά τ’ άλλα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει το κοινό που θα έφερνε τις διαφημίσεις ώστε να καλύψει το κόστος. Μάλλον αυτό απέτρεψε ή σταμάτησε παραγωγές όπως το «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», γιατί η τηλεόραση έχει διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο κοινό και πλέον απευθύνεται μόνο σε αυτό δίχως να τολμά να απευθυνθεί αλλού. Για το ευρύ ελληνικό κοινό το animation παραμένει «μικυμάου για παιδιά», επικρατεί αυτή η γενιά και η λογική. Εδώ η τεράστια και ζωηρή stand up σκηνή στην Ελλάδα δεν έχει δουλειά στην τηλεόραση, δεν υπάρχει κωμωδία. ● Η μουσική αποτελεί επίσης ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου. Ξεκίνησα με το συγκρότημα «Empty Frame», αλλά πλέον αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει. Τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν και τους παρακολουθώ από απόσταση πλέον με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν έχω την αφοσίωση και το χρόνο που απαιτούσα από τον εαυτό μου για να νιώθω καλά με τη συμμετοχή μου σε ένα κοινό πρότζεκτ. Έκανα κάποιες περισσότερο προσωπικές ηχογραφήσεις στο πλαίσιο του «Other Me» ηχογραφώντας κάποια κομμάτια που είχα στο μυαλό μου, δυστυχώς όμως κι αυτό έμεινε πίσω. Το μουσικό μικρόβιο το ικανοποιώ πλέον μέσω της ραδιοφωνικής εκπομπής όπου παίζω και μιλώ για μουσική – κάποια στιγμή όμως θα επανέλθει και η όρεξη να γράψω, δε φεύγει ποτέ εντελώς. Ακόμα και για το soundtrack της ταινίας των «Κουραφέλκυθρων» μάλλον θα χρησιμοποιούσα κάτι ήδη γραμμένο, αλλιώς θα έπρεπε να το μειώσουμε στα 2 λεπτά. ● Στη ραδιοφωνική σου εκπομπή έχεις ξεκινήσει μία ραδιοφωνική σταυροφορία για να ανακαλύψεις τον «υπεύθυνο»… Έχω ξεκινήσει δύο σταυροφορίες. Η μία είναι ερευνητική: αναζητώ ποιοι είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη φράση «κάνω υπεύθυνος» αντί για το κλασικό «μπει δε μπει» για να αποφασίσουν ποιος θα παίξει πρώτος στο μονό παιχνίδι στο μπάσκετ. Είναι ελάχιστα άτομα και πολύ διασκορπισμένα, αλλά υπάρχουν εκεί έξω. Πρώτη φορά το άκουσα μικρός από ένα παιδί στα Χανιά και νόμιζα ότι εκεί το λένε έτσι. Πράγματι, υπάρχει μία συγκέντρωση στην Κρήτη, αλλά το συγκλονιστικό είναι ότι μετά γνώρισα κόσμο στα Χανιά και και με κοιτούσαν σαν εξωγήινο όταν τους ρωτούσα, το ακούγανε για πρώτη φορά ενώ είχαν την ίδια ηλικία περίπου. Άλλοι βέβαια το αντιμετωπίζουν σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό. Υπάρχει ένα τεράστιο μυστήριο. Στη δεύτερη σταυροφορία δεν αναζητώ απαντήσεις αλλά προσπαθώ να δώσω. Ο σκοπός είναι να καταργηθεί το μολύβι από το «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί». Είναι απλά κακά μαθηματικά, κακός σχεδιασμός, είναι μια ελληνική εφεύρεση, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης γιατί κάνει ό,τι κάνει το ψαλίδι, απλά χάνει και από το ψαλίδι, επομένως δεν έχεις κανένα λόγο να το διαλέξεις. Δε θα ησυχάσω μέχρι να εξαφανιστεί. 📌 Τον διαβάζετε: Facebook: https://www.facebook.com/Kouraphelkythra Instagram: @kourafelkythros News247: https://www.news247.gr/skitsa/ Patreon: https://www.patreon.com/kourafelkythra/ Οι εκδόσεις του κυκλοφορούν από τη Jemma Press. Τον ακούτε: Nostos Radio 100.6: καθημερινά 11.00-12.00 Spotify: Κουραφέλκυθρα – Δεν είναι καν Podcast Και το σχετικό link...