Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Bob Layton, ο δημιουργός που καθόρισε τον Iron Man όπως τον ξέρουμε, βρέθηκε στην Αθήνα, απ’ όπου και ξεκίνησε την πρώτη του παγκόσμια περιοδεία. Γεννημένος το 1953, έμαθε να διαβάζει μέσα από τις σελίδες των αγαπημένων του κόμικς, με τη βοήθεια της μεγαλύτερης αδερφής του Sue. Σύντομα πέρασε στην «άλλη πλευρά», από φανατικός αναγνώστης, εκδίδοντας αυτοεκδόσεις σε συνεργασία με νεαρούς θαυμαστές της 9ης Τέχνης οι οποίοι εξελίχθηκαν, όπως και ο ίδιος, σε σημαντικά ονόματα του χώρου: ο Roger Stern, ο Roger Slifer, ο John Byrne και πολλοί ακόμα. Το βιογραφικό του είναι τόσο πλήρες σε συνεργασίες και ήρωες, εκδοτικά εγχειρήματα όπως η Valiant Comics και, εσχάτως, κινηματογραφικές παραγωγές. Σε μεγάλο βαθμό υπαίτιος για τη δημιουργία τού Marvel Cinematic Universe, ο Bob Layton έθεσε τις βάσεις για τον σημερινό Iron Man. Ανήμερα της επετείου 15 ετών από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, μιλήσαμε για κόμικς, κινηματογράφο, υπερήρωες και επιστημονική φαντασία στο πλαίσιο εκδήλωσης signing του AthensCon στο κατάστημα Limited Edition Comics. ● Οι καλλιτεχνικές επιρροές στο έργο σου είναι πολυάριθμες. Ποιες θα ξεχώριζες; Έμαθα να διαβάζω μέσω των κόμικς. Παρ’ όλο που καταλάβαινα την πλοκή από τις εικόνες λόγω καλής σκηνοθεσίας, ζητούσα βοήθεια από τη μεγαλύτερη αδερφή μου για να μάθω τι έγραφαν τα μπαλόνια. Όλως παραδόξως, ο πρώτος καλλιτέχνης που αγάπησα ήταν ο Wally Wood – γι’ αυτό και αργότερα μαθήτευσα στο πλάι του. Ο μέντοράς μου όμως ήταν σε όλη μου τη ζωή ο Dick Giordano, γνωστός για τη δουλειά του στην ένδοξη περίοδο της DC, εποπτεύοντας έργα όπως το «Watchmen» και ο «Σκοτεινός Ιππότης» του Frank Miller. Έδωσε χώρο τόσο στην καλλιτεχνική όσο και στην επιχειρηματική πλευρά μου, με πίστεψε, ήταν ο πατέρας που δεν γνώρισα. Ως συγγραφέας πάλι επηρεάστηκα από τους μεγάλους της επιστημονικής φαντασίας: Edgar Rice Burroughs, Robert E. Howard και κυρίως Arthur C. Clarke. Από νωρίς αγάπησα τις ιστορίες που αναζητούν έμπνευση και τεκμηρίωση στην πραγματική επιστήμη, κάτι που μετέφερα και στο έργο μου, ιδίως στον Iron Man. Ήθελα τα τεχνολογικά ευρήματα που πλαισιώνουν την κεντρική ιστορία να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αληθοφανή. Εξίσου χαραγμένες μου έμειναν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας της περιόδου ’50-’70, όπως οι «Όταν η Γη σταματήσει» και «Ο άνθρωπος που ζάρωνε». Εκείνη την εποχή η επιστημονική φαντασία στηριζόταν περισσότερο στους χαρακτήρες ελλείψει των θεαματικών οπτικών εφέ που υπάρχουν σήμερα. Το «Alien» για παράδειγμα δε θα μας ενδιέφερε το ίδιο χωρίς τη Ρίπλεϊ – το συναισθηματικό της ταξίδι είναι πολύ πιο ουσιαστικό από το διαστημικό. Ο κινηματογραφικός Iron Man συχνά αντλεί έμπνευση από τα κόμικς του Layton, όπως τη χαρακτηριστική σκηνή στο τεύχος #118. ● Συνεργάστηκες με την Marvel σε μία πολύ δημιουργική και ανατρεπτική περίοδο της εταιρείας. Ξεκίνησα τη συνεργασία με την Marvel σε μία καταπληκτική περίοδο, κατά την οποία έλαβε χώρα μια αλλαγή φρουράς. Ο Kirby και ο Ditko και όλοι όσοι προκαλούσαν μαγικό άνεμο με το έργο τους, ήταν ακόμη εκεί. Την ίδια στιγμή εκεί ήταν και νεαροί αλήτες όπως εγώ, ο John Romita Jr., ο John Byrne, ο Chris Claremont, ο Walt Simonson και ο Frank Miller! Όλα αυτά τα ονόματα που σήμερα είναι μέρος της ιστορίας της Marvel. Αλλά τότε μόλις ξεκινούσαμε. Και αυτό που κάναμε, δίχως να το γνωρίζουμε, ήταν η αναμόρφωση της Marvel Comics για την επόμενη γενιά. Είχαμε τη δυνατότητα να εισάγουμε τις ευαισθησίες μας, επειδή πιστεύω πως όσο προχωρούσαμε θέλαμε πιο ώριμο υλικό. Γι’ αυτόν τον λόγο πήραμε τα εύσημα απίστευτων ιστοριών όπως ο «Daredevil» του Frank Miller ή το δικό μου «Demon In A Bottle», καθώς αντανακλούσαμε τη μερίδα του κοινού που μετασχηματιζόταν από μικρά παιδιά σε νεαρούς ενήλικες. Γι’ αυτό απαιτούσαν πιο σύνθετες ιστορίες. Ήταν απίθανες στιγμές. ● Πριν περάσουμε στον Iron Man, θα ήθελα να σε ρωτήσω με ποιον άλλο ήρωα απολαμβάνεις να δουλεύεις. Από όλους όσους έχω δουλέψει, θα διάλεγα τον Ηρακλή της Marvel – κι αυτό όχι γιατί βρίσκομαι στην Ελλάδα! Η σειρά κόμικς που φιλοτέχνησα με τον συγκεκριμένο ήρωα, με τίτλο «Prince Of Power», είναι ένα από τα πιο δημοφιλή έργα μου για την εταιρεία. Και έβγαζαν μόνο τέσσερα κάθε μερικά χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς. Έχω μια έντονη κωμική πλευρά, θέλω να πιστεύω πως έχω καλή αίσθηση του χιούμορ. Ο Ηρακλής μου επέτρεπε να το εκδηλώσω αυτό στο χαρτί. Ο Iron Man ήταν σοβαρός, ο Daredevil ήταν σοβαρός, όλοι ήταν σοβαροί κι εγώ ήθελα να μπορώ να σαχλαμαρίζω. Ήταν αμέσως μετά το «Star Wars» και σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω διαγαλαξιακά στοιχεία και στις ιστορίες της Marvel. Έτσι πέταξα τον Ηρακλή σε αυτό. Στην Γη είναι Θεός. Είναι ανίκητος και τα σχετικά. Αλλά στο διάστημα, είναι απλά ένα μικροσκοπικό πλάσμα. Απομυθοποιείται. Στην ιστορία μου τον στέλνω εξορία στο διάστημα, βρίσκει μερικούς συντρόφους στην πορεία και μπλέκει σε πολλά ευτράπελα. Αλλά πίνει, κυνηγάει κορίτσια, κάνει σαν μπούφος. Οι αναγνώστες μέχρι και σήμερα λατρεύουν αυτές τις ιστορίες. Ακόμη και τότε, όπως είπα, μου ζήτησαν μία σειρά περιορισμένου μήκους, η οποία έγινε τόσο δημοφιλής που δύο χρόνια μετά μου ζήτησαν και δεύτερη. Και μετά ζήτησαν και ένα γκράφικ νόβελ! Και μερικά χρόνια αργότερα, μετά από μία προσωρινή απόσυρσή μου, βρήκα τον χρόνο να καταπιαστώ και με την τελευταία ιστορία που έγραψα με τον ήρωα. Με λίγα λόγια, πάντοτε λάτρευα την ανεμελιά του. Και μου δίνει τη δυνατότητα να μην εξηγώ τίποτα, γιατί είναι μαγεία, σε συνδυασμό με λίγη επιστήμη. ● Σε πρόσφατη ταινία του Marvel Cinematic Universe υπήρχαν υπόνοιες για συμμετοχή του Ηρακλή σε επόμενη ταινία. Ο Brett Goldstein από το Ted Lasso να παίζει τον Ηρακλή; Όταν οι φαν μου είδαν τη σκηνή, έλαβα αμέτρητα email – και δεν είχα ιδέα! Όλοι ελπίζουν ότι θα μεταφέρουν τις ιστορίες μου, ειδικά εφόσον το «Guardians of the Galaxy» τελείωσε, επομένως δεν υπάρχει κάποια άλλη τύπου «διαστημική σαπουνόπερα». Αν κάνουν τον «Ηρακλή» μου, θα είναι φοβερό. Θα χάσω το μυαλό μου, γιατί είναι ακόμη πιο αστείο και χαζό από τους «Guardians». Βέβαια, ο James Gunn έκανε τρομερή δουλειά με τους ήρωες, το ‘πιασε. Διηγήθηκε μία έντονα περιπετειώδη ιστορία, αλλά σε κάθε ευκαιρία που έβρισκε έβαζε κάτι αστείο. Κι αυτόν τον τόνο έχει και ο «Ηρακλής» μου – γι’ αυτό ελπίζω ότι η Marvel θα επιλέξει να συνεχίσει το ίδιο μοτίβο, συνεχίζοντας να επενδύει σε διαστημικές κωμωδίες τέτοιου τύπου. Αλλά ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εμφανίστηκε ο Ηρακλής. Εύχομαι να το κάνουν. ● Θεωρείσαι ένας από τους δημιουργούς που αναδιαμόρφωσε ριζικά τον Iron Man, δίνοντας φρέσκια πνοή σε έναν ήρωα που σήμερα αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες ολόκληρου του «μαρβελικού» σύμπαντος. Όταν κάποιος τίτλος της Marvel δεν είχε επιτυχία ανέθεταν σε νέα ταλέντα, όπως ήμασταν τότε εμείς, τα υπόλοιπα τεύχη μέχρι το οριστικό κλείσιμο. Αυτό συνέβη και με τον «Iron Man», πριν αναλάβουμε από τύχη και ένστικτο εγώ και ο David Michelinie με την απόλυτη ελευθερία να αλλάξουμε ό,τι θέλαμε δεδομένου του μειωμένου ενδιαφέροντος. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Όδευε για κλείσιμο και κατέληξε στην κορυφαία δεκάδα. Η καριέρα μας απογειώθηκε. Πρακτικά εμπνεύστηκα την εκδοχή τού Tony Stark που ενσάρκωσε ο Robert Downey Jr. Το στιλ του εξυπνάκια ροκ σταρ. Ακόμα εισήγαγα πραγματική επιστήμη στις ιστορίες, προσδίδοντάς τους την αληθοφάνεια που έλειπε – ακόμα και στη σχεδιαστική αποτύπωση της πανοπλίας του. Ήθελα να τον σκέφτομαι σαν έναν σύγχρονο Βασιλιά Αρθούρο. Οι «Stark Industries» ήταν η αυτοκρατορία του, το βασίλειό του. Οι Avengers ήταν οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Ήθελα να είναι ένας βασανισμένος βασιλιάς, γι’ αυτό εισήγαγα το πρόβλημα του αλκοολισμού, δίνοντας περισσότερο βάθος στον ήρωα. Το «Demon In A Bottle» μνημονεύεται μέχρι και σήμερα ως σημείο καμπής για τον υπερήρωα που πλέον κοσμεί το πάνθεον των ηρώων τής Marvel. Μέχρι τότε τον παρουσίαζαν με προβλήματα καρδιάς, ωστόσο τη δεκαετία του ’70 η μεταμόσχευση καρδιάς ήταν διαδεδομένη στην ιατρική πρακτική, επομένως δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο – ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο δεν μπορεί να λύσει ένα σχετικά απλό πρόβλημα υγείας; ● Πώς αποτυπώνεται η επιστημονική φαντασία στο έργο σου; Είμαι ένας από τους ελάχιστους δημιουργούς κόμικς που είχαν τακτική συνδρομή στο «Scientific American». Και το διαβάζω από το εξώφυλλο μέχρι το οπισθόφυλλο. Πάντοτε με κατέπλησσε ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν όλα τα πράγματα στην επιστήμη. Γι’ αυτό ήθελα τουλάχιστον η πανοπλία να φαίνεται πιστευτή. Δεν ήταν ελαστική, δεν ήταν ύφασμα ή κάτι τέτοιο, ήταν μεταλλική, άρα έπρεπε να έχει τις αντίστοιχες ιδιότητες. Μια αλυσόπλεκτη πανοπλία σε μικροσκοπικά μέρη τα οποία ενώνονται μεταξύ τους από ένα μαγνητικό πεδίο, βασικά στοιχεία κυβερνητικής. Καθώς η κίνηση απαιτούσε ελαστικότητα στα χέρια για παράδειγμα, μικρά μαγνητικά πεδία στο σημείο θα χαλάρωναν για να λυγίσουν και να κινηθούν ανάλογα. Έπρεπε να επεξεργαστώ όλες τις πληροφορίες για να καταστήσω την πανοπλία του Iron Man επιστημονικά τεκμηριωμένη, στο βαθμό που θα έπειθε τον αναγνώστη. Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν μόνο δύο πραγματικά καλοί τρόποι να φτιάξεις έναν υπερήρωα: η επιστήμη και η μαγεία. Όλα τα υπόλοιπα είναι αηδίες. Αν σε δαγκώσει ένας ραδιενεργός νεροβούβαλος, δε θα γίνεις ο «Νεροβούβαλος Μαν». Κι ακόμη κι αν γίνεις, πώς ξέρεις ότι έχεις δυνάμεις νεροβούβαλου; Θα χτυπήσεις μετωπικά με το κεφάλι σου ένα διερχόμενο αυτοκίνητο για να διαπιστώσεις αν δουλεύουν; Υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα που θεωρούμε δεδομένα στην προέλευση των δυνάμεων των υπερηρώων, γιατί διαφορετικά δε θα έβγαζαν νόημα. Αλλά για μένα, το κλειδί είναι στην επιστήμη και στη μαγεία, όταν ειδικά αντιμετωπίζεις την τελευταία ως επιστήμη την οποία απλώς δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τα εργαλεία του σήμερα. ● Συμμετείχες καθοριστικά και στην παραγωγή των ταινιών. Κατά κύριο λόγο συμμετείχε το έργο μου. Αποτέλεσε τη βάση για τη σύγχρονη εκδοχή του ήρωα. Στις ιστορίες που φιλοτέχνησα με τον David καθιερώσαμε τη σχέση του με τον Μπρους Μπάνερ, η ιδέα των «Armor Wars» οδήγησε στη δημιουργία τού «Civil War», εμφανίστηκαν ήρωες όπως ο War Machine. Όχι τυχαία, ο επικεφαλής των Marvel Studios, ονόματι David Maisel, ήταν μεγάλος θαυμαστής μου και χωρίς να το γνωρίζω εμπνεύστηκε από τη δουλειά μου καθώς οραματιζόταν την κινηματογραφική μεταφορά του ήρωα, η οποία και έθεσε τις βάσεις για το μεγαλειώδες κινηματογραφικό εγχείρημα που ακολούθησε. Μερικές σκηνές μεταφέρθηκαν ατόφιες, καθώς εξ αρχής είχαν ένα κινηματογραφικό ύφος. Ναι, συμμετείχα στα γυρίσματα των πρώτων δύο ταινιών και απόλαυσα κάθε στιγμή πηγαίου ενθουσιασμού που εισέπραττα απ’ όλους. Ο Robert Downey Jr. ερχόταν κάθε τόσο με τεύχη μου για υπογραφές. Αντίστοιχα συμμετείχα και στις παραγωγές τού «Ant-Man», ακόμη ενός ήρωα που απολάμβανα να σχεδιάζω, χωρίς να μπορώ ποτέ να φανταστώ ότι ένας συνήθως δευτερεύων χαρακτήρας θα κατέληγε σήμερα ένα παγκόσμιο κινηματογραφικό φαινόμενο. ● Τα τελευταία χρόνια ο κινηματογράφος έχει κεντρίσει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον σου ως μέσο αφήγησης ιστοριών. Η αλήθεια είναι ότι ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο με το οποίο έχω βαθιά σχέση. Είχα την τύχη να δω πολλούς από τους χάρτινους ήρωες με τους οποίους δούλεψα να μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη. Δεν θα ξεχάσω την εποχή που οι μόνες νέες ταινίες που προβάλλονταν στον κινηματογράφο, ακριβώς πριν από την πανδημία, βασίστηκαν σε παλαιότερες δουλειές μου: «Birds of Prey» και «Bloodshot». Το αστείο είναι ότι καμία από τις δύο δεν μου άρεσε παρά την εμπορική τους επιτυχία. Έχω στα σκαριά διάφορες εντελώς πρωτότυπες κινηματογραφικές παραγωγές, η πρώτη εκ των οποίων θα είναι η ταινία «Helix», ένα έργο επιστημονικής φαντασίας πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Και το σχετικό link...

Βρισκόμαστε στο 2012 και εδώ και χρόνια έχει ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ της φασιστικής Ενωμένης Ευρώπης και των συμμάχων Αγγλία-ΗΠΑ. Ένας μισθοφόρος προσπαθεί να πουλήσει ένα μυστικό όπλο, το οποίο θα τελειώσει τον πόλεμο, στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Άγγλοι πρέπει να αποτρέψουν αυτήν την συναλλαγή. Αποφασίζουν να στείλουν την καλύτερη αμερικανίδα στρατιωτίνα, την Bloody Mary. Βοηθός της, ένας άγγλος στρατιωτικός, ο Major. Μία από τις μετριότερες δουλείες (που έχω διαβάσει) από τον Garth Ennis (Hellblazer, Preacher, Punisher κ.α.) , με σχέδιο από τον βετεράνο Carlos Ezquerra ( Judge Dredd, Battlefields, Strontium Dog κ.α.). Το σενάριο είναι κλασικό σενάριο action movie, οι διάλογοι είναι κλισαρισμένοι όσο πάει. Το σχέδιο είναι κλασικός Ezquerra, λίγο παλιομοδίτικο πλέον αλλά επαρκές. Η πρώτη ιστορία κυλάει γρήγορα και τελειώνει αναμενόμενα. Η δεύτερη ιστορία είναι παρατραβηγμένη. Γενικά, τα πάντα είναι "πιο 80s πεθαίνεις", παρόλο που κυκλοφόρησε στα τέλη του 90. Κυκλοφόρησε αρχικά από τη Helix, βραχύβιο imprint της DC, σε 4 τεύχη τα οποία ακολούθησαν άλλα 4 με τον τίτλο Lady Liberty. Αργότερα κυκλοφόρησαν και τα 8 τεύχη σε ένα trade από την Vertigo. Γενικά πρόκειται για ένα εύκολο, άκοπο κόμικ το οποίο το διαβάζεις, το ξεχνάς και δεν το ξαναδιαβάζεις. Έχει κάποια καλά σημεία, αλλά τίποτα πρωτότυπο και τίποτα που να μην έχεις ξαναδεί σε άλλα αντίστοιχα κόμικ. 6/10

Προσοχή προσοχή! Η ακόλουθη παρουσίαση ΔΕΝ έχει εγκριθεί από την επιτροπή κεφαλαιαγοράς και τον ΕΦΕ και τον ΕΟΦ, ΠΕΡΙΕΧΕΙ απρε[/w]πές περιεχόμενο, ΔΕΝ συνάδει με κάποια στάνταρ του φόρουμ, και αν η Δ.Ο. ήξερε από πριν τι θα έγραφα, πιθανότατα να μην είχε κάνει δεκτή την εγγραφή μου στο φόρουμ. (όποιος έχει διαβάσει τη σειρά, θα καταλάβει τι παίζει εδώ κάτω…) You have been warned. Proceed at your own risk!{./ew] The following text was written by an uneducated professional orangutan and should not be repeated at home. ΥΓ επαναλαμβάνω ότι κάνω κάτι πολύ συγκεκριμένο εμπνεόμενος από το συγκεκριμένο κόμικ, οπότε μπορεί να ενοχληθείτε αν συνεχίσετε.