Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Frank MIller'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής είχαν πολλά σαφή μηνύματα και τα αποτελέσματά τους θα τα αισθανθούμε στις ζωές μας με τον πιο επώδυνο τρόπο. Όσο κι αν διαφέρουν οι ερμηνείες, ένα σαφέστατο και αναμφισβήτητο συμπέρασμα είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς, η κανονικοποίηση του λόγου της και η εκ του αποτελέσματος νομιμοποίησή της εντός ενός κατ’ επίφαση δημοκρατικού συστήματος. Ακόμα χειρότερα, η υιοθέτηση του λόγου και, οσονούπω, των πρακτικών της από ευρεία τμήματα πληθυσμού, τα οποία όχι μόνο επιβράβευσαν καταδικασμένους εγκληματίες, μισαλλόδοξους φανατικούς και θρησκόληπτους ρατσιστές, αλλά φάνηκε σαν να αδημονούσαν για κάτι τέτοιο και μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία την άρπαξαν από τα μαλλιά. Δεν ήταν όμως ένα big bang η έκρηξη της Ακροδεξιάς. Οι σπίθες άναβαν και φούντωναν χρόνια τώρα. Ο Χίτλερ δεν εμφανίστηκε ως παρθενογένεση. Επωάστηκε επί χρόνια και εντός των κατάλληλων συνθηκών. Αυτή τη διαδικασία της γέννησης του φασισμού και πιο εμφατικά της διαμόρφωσης των συνθηκών που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην όχθη της τυφλής βίας, της εκδικητικότητας, του ανορθολογισμού και της επινόησης συλλογικών ενόχων με ποικίλα κριτήρια διαφορετικότητας, περιέγραψαν γλαφυρά και με σπαρακτικό τρόπο δύο κόμικς που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, το 1986, εν μέσω του πιο σκληρού θατσερισμού και ριγκανισμού. Οι μοναχικοί vigilantes των Watchmen των Alan Moore – Dave Gibbons, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον αυτονομημένο Rorschach αλλά και τον διαπλεκόμενο Comedian, και σε πιο δραματικούς τόνους ο ψυχικά κατεστραμμένος Batman του Dark Knight Returns του Frank Miller, υπήρξαν μοναδικά καμπανάκια για τη φασιστικοποίηση των κοινωνιών και των συνθηκών που ευνοούν την απαξίωση του συλλογικού υποκειμένου. Θεωρήσαμε αυτά τα καμπανάκια ενοχλητικό θόρυβο που προκαλούσαν κάποιοι «γραφικοί». Τώρα, οι μισοί με την αυταρέσκεια της ιδεολογικής μας καθαρότητας και οι άλλοι μισοί στρίβοντας διαρκώς δεξιά για να μη στενοχωρήσουμε τα πλήθη, θα λουστούμε Κασιδιάρηδες και Βελόπουλους χωρίς καμιά δικαιολογία. Και το σχετικό link...
  2. Ο Σκοτεινος Ιππότης του Μίλερ επιστρέφει με το τρίτο μέρος της σειράς που πρωτοεκδόθηκε το 1986 με τίτλο ; ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ η οποία συγκαταλέγεται στις 10 καλύτερες ιστορίες του ΒΑΤΜΑΝ. Συνεχίστηκε με το 2ο μέρος οΣ.Ι. ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ. Ο μαυροφορεμένος Ιππότης παρά την κούραση των αρκετών ετών για μια ακόμη φορά τα βάζει με επικίνδυνους αντιπάλους για να σώσει τον κόσμο. Το τεύχος περιέχει και δεύτερη ιστορία με πρωταγωνιστή τον ΑΤΟΜ από το σύμπαν του DARK KNIGHT. ---------- Από τον Απρίλιο του 2018, ξεκίνησε η διανομή των τευχών και σε μορφή τόμων. Η διαφήμιση του δεύτερου τεύχους: Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους leonidio, Indian, Thor77 & ftsgr.
  3. tsironick

    SUPERMAN: YEAR ONE - Η ΑΡΧΗ

    Σύνοψη βιβλίου: Ο Υπεράνθρωπος που Έπεσε στη Γη Από τους καταρρέοντες κρυστάλλινους πύργους του Κρύπτον ως τα βουκολικά τοπία του Κάνσας, από τα υποθαλάσσια θαύματα της Ατλαντίδας στις χαοτικές αίθουσες της Ντέιλι Πλάνετ, η ιστορία του Κλαρκ Κεντ, του τελευταίου απόγονου του Οίκου των Ελ, αγγίζει τα όρια του μύθου. Τώρα, δύο από τους σημαντικότερους δημιουργούς ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μας φέρουν ένα νέο, τολμηρό όραμα για τις αρχές του Ανθρώπου από Ατσάλι. Ο σεναριογράφος Frank Miller (Batman: The Dark Knight Returns, Ronin, Sin City) και ο εικονογράφος John Romita Jr. (Iron Man, The Amazing Spider-Man, Kick-Ass) χρησιμοποιούν το ξεχωριστό τους ταλέντο στην αφήγηση, καθώς επαναπροσδιορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει ο νεαρός Κλαρκ για να βρει τη θέση του στον κόσμο μας. Καθώς μαθαίνει να ισορροπεί τις τεράστιες ευθύνες των δυνάμεών του με τις απεριόριστες δυνατότητες που του χαρίζουν, ο Κλαρκ θα πρέπει επίσης να βρει την ανθρωπιά του – μία σχέση τη φορά. Μεγαλύτερο από μια περιπέτεια με υπερανθρώπους, πιο ισχυρό από μία ιστορία ενηλικίωσης, το Superman: Year One είναι μία εξερεύνηση της θεμελιώδους σημασίας των επιλογών σε αυτό το ταξίδι του εικονικού χαρακτήρα στο να γίνει ένας ήρωας. Σχολιασμός: Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Superman: Year One #1-3 (2019). Άλλη μία ξεχωριστή έκδοση που κυκλοφόρησε στα ελληνικά αυτές τις μέρες, αυτή τη φορά από τις εκδόσεις Anubis και μάλιστα μόλις ένα χρόνο μετά την αμερικανική έκδοση! Για την έκδοση τι να πούμε; Και μόνο που βλέπεις Frank Miller και John Romita Jr. στο εξώφυλλο, ξέρεις ότι πρέπει να το διαβάσεις. Αν και πήρε σχετικά μέτριες κριτικές, θεωρώ ότι αξίζει να το αγοράσετε. Το σχέδιο και τα χρώματα είναι πολύ όμορφα, ενώ και η ιστορία σε κρατάει -ειδικά στο πρώτο μέρος. Στο τέλος της έκδοσης έχει κάποια εναλλακτικά σχέδια εξωφύλλων, καθώς και μία προωθητική εικονογράφηση της σειράς. Επιπλέον, στα αυτιά του βιβλίου υπάρχουν οι βιογραφίες των Frank Miller και John Romita Jr.. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ και σε μέγεθος μεγαλύτερο από το συνηθισμένο.
  4. Τιμή καταλόγου: 16,50€ Μια φορά και ένα καιρό, οι τίτλοι-μακρινάρια χρησιμοποιούνταν για να προσδώσουν επικές διαστάσεις στα σχετικά πολιτιστικά προϊόντα. Αυτούς τους καιρούς φαίνεται πως ζήλεψε ο Μίλερ, όταν επέλεξε το όνομα της συνέχειας του 300. Μετά τις Θερμοπύλες λοιπόν και την δικιά του εικονοκλαστική εκδοχή της ιστορίας, ο Φρανκ Μίλερ έρχεται με την πολύ-αναμενόμενη συνέχεια τους, ρίχνοντας αυτή την φορά μια ματιά στις αυτοκρατορίες των Περσών και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα, αλλά το σχέδιο δείχνει μια επιστροφή του Μίλερ στον παλιό του ακμαίο εαυτό και όχι στα κουρασμένα ορνιθοσκαλίσματα που μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια στα περιστασιακά εξώφυλλα που παρήγαγε. Οπότε οπτικά τουλάχιστον το παρόν άλμπουμ στέκεται επάξια δίπλα στο 300, αν και το χρώμα αυτή την φορά είναι ψηφιακό και ο χρωματισμός του Alex Sinclair δεν έχει την χειροποίητη υφή που προσέδιδε ο χρωματισμός της Lynn Varley. Η κυκλοφορία του Ξέρξης έρχεται 10 μήνες μετά την ολοκλήρωση της σειράς στην Αμερική και 3 μήνες μετά την συλλογή του σε έναν τόμο. Αυτή την φορά όμως δεν είναι σκληρόδετο, αλλά με μαλακό εξώφυλλο, το μόνο αρνητικό που βρήκα στην έκδοση, μιας και σε τέτοια μεγάλα σχήματα, η διαχείριση τους είναι δύσκολη και τα τσαλακώματα εύκολα ακόμα και από τους πιο προσεκτικούς. Ευχαριστούμε τον @constantinople για την παραχώρηση του τεύχους για τις ανάγκες της παρουσίασης.
  5. Είχα κάνει παλιά με τον Alan Moore . Για να δούμε γι αυτόν τώρα Αυτά είναι τα βασικά που έκρινα εγώ καλύτερα και στην πραγματικότητα είναι τα πιο επιτυχημένα Σχολιάστε ποιο πιστεύετε και γιατί Θα κάνω και με άλλους στο μέλλον
  6. GreekComicFan

    DAREDEVIL: FRANK MILLER & KLAUS JANSON

    Τιμή καταλόγου: 24,99€ Δεύτερος τόμος της Οξύ αφιερωμένος στον άνθρωπο χωρίς φόβο και πρώτος γενικά στα Ελληνικά χρονικά αφιερωμένα σε ένα run συγκεκριμένων δημιουργών. Και δεν μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή. Με τον Daredevil να είναι πάλι ιδιαίτερα δημοφιλής λόγω των σειρών του Netflix, τι καλύτερο από την δημοσίευση των ιστοριών που καθόρισαν τον χαρακτήρα τόσο στα κόμικς, όσο και στο τι βλέπουμε στις οθόνες μας; Πρέπει να χαιρόμαστε που ο Φρανκ είχε το νεανικό θράσος να προτείνει το εαυτό του ως αντικαταστάτη του Gene Colan, όταν ο τελευταίος αποχώρησε από τον τίτλο, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Μίλερ στον πρόλογο, μιας και έτσι μετέτρεψε έναν από τους δευτεροκλασάτους χαρακτήρες της Μάρβελ σε αυτό που ξέρουμε σήμερα. Ο τόμος περιέχει 16 ιστορίες: 2 από το Spectacular Spider-Man και 14 από τον τίτλο του Daredevil. Όλες έχουν τον Φρανκ Μίλερ σαν σχεδιαστή και στις τελευταίες αναλαμβάνει και το σενάριο. Από αυτές, μόνο οι επτά έχουν δημοσιευτεί μέσα στο Σπάιντερ-Μαν του Καμπανά. Οι υπόλοιπες (158-161, 163 και 167-170, σύμφωνα με τον eponymus που έκανε την έρευνα), είναι αδημοσίευτες ενώ συχνά-πυκνά ο Καμπανάς της έβαζε στο περιοδικό με ανακατεμένη σειρά. Οπότε, ακόμα και οι παλιοί νοσταλγοί έχουν κάτι να προσμένουν, εκτός από την αναβάθμιση σε χρώμα, μέγεθος και μετάφραση. Συνεχίζω να εκπλήσσομαι από το πόσο καλά είναι τα δεσίματα των τόμων της Οξύ. Ο παρόν τόμος έχει τις περισσότερες σελίδες που έχουν βάλει ως τώρα (340) αλλά το άνοιγμα παραμένει καλό. Απ' ότι βλέπω, έχουν βάλει σπάγκο για ενίσχυση. Μακάρι να πάει καλά ο τόμος για να δούμε και τους άλλους 2 της συλλογής καθώς και το Born Again.
  7. Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...
  8. Dio

    DAREDEVIL: Ο ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ

    Παρουσίαση πρωτότυπου τίτλου ΕΔΩ Από τα Public: Μια φλόγα καίει μέσα βαθιά τον Matt Murdock. Απουσία μητέρας, μεγαλώνει μόνος με τον πατέρα του, έναν over-the-hill μποξέρ με μία τελευταία ευκαιρία να τα καταφέρει, μία ευκαιρία που του κόστισε την ίδια του τη ζωή. Μέσα από βασανιστήρια και τον χλευασμό από άλλα παιδιά καθώς μεγάλωνε, η ζωή του Matt αλλάζει μία και καλή όταν χάνει το φως του από ραδιενεργά υλικά, τη στιγμή που έσωζε τη ζωή ενός ηλικιωμένου ανθρώπου. Το κέρδος μέσα από αυτή την τραγική στροφή που παίρνει ξαφνικά η ζωή του; Άθραυστη θέληση και μοναδική ευφυΐα, αυτοσυγκέντρωση και εστίαση στις νέες του υπερ-αισθήσεις που απέκτησε μετά το ατύχημα. Είναι μία ιστορία αγάπης, πόνου, απογοήτευσης, και δύναμης. Όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες της tour-de-force καταγωγής και προέλευσης του Άνδρα Χωρίς Φόβο, μέσα από την δημιουργική γραφή και πένα θρύλων της βιομηχανίας, Frank Miller στο σενάριο (Sin City, Batman, 300) και John Romita Jr. (X-Men, The Amazing Spider-Man, Iron Man) στο σχέδιο. To ‘Daredevil: The Man Without Fear’ είναι ένα mini series που συγκεντρώνει τα τεύχη #1-5 κάτω από ένα graphic novel, για πολλούς η καλύτερη ιστορία που έχει γραφτεί ποτέ με ήρωα τον Daredevil. Στις μέρες μας, βρισκόμαστε στη μεγάλη αναβίωση του ονόματος του Daredevil, μέσα από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του δικτύου Netflix. Επίσης, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να θαυμάσετε όψη Ηλέκτρας, κάτι ανάμεσα σε ποζερά ροκά των 80'ς και Σάββα Κωφίδη στις δόξες του.. Πλακίτσα κάνω. Οσοι ξέρετε τον Romita Jr. ξέρετε τι θα δείτε. Λιγα λόγια και από τον ίδιο: Οσον αφορά την ποιότητα της έκδοσης, είναι στα προηγούμενα στανταρτς, ίσως και ένα κλικ καλύτερη.
  9. Σπαρτιάτικο λάδι για τους «300» Ο Frank Miller ευχαριστεί το κοινό για τη θερμή υποδοχή που του επιφύλαξε, μετά την κάτι παραπάνω από εγκάρδια αγκαλιά που του έδωσε η Βούλα Πατουλίδου και τα αμέτρητα δωράκια που του πρόσφερε ο αντιδήμαρχος Σπάρτης, σε μια πρωτόγνωρη τελετή βράβευσης Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στο Φεστιβάλ Κόμικς «The Comic Con» στη Θεσσαλονίκη, μια πολύ καλά οργανωμένη εκδήλωση με σημαντικούς καλλιτέχνες και χιλιάδες επισκέπτες, γίναμε μάρτυρες μιας απολαυστικά αστείας βράβευσης Το Καρέ Καρέ και η «Εφ.Συν.» βρέθηκαν από τις 4 έως τις 6 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη για το 4ο Φεστιβάλ Κόμικς «The Comic Con». Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με πολλούς από τους χιλιάδες επισκέπτες που κατέκλυσαν το Βελλίδειο και να ανταλλάξουμε απόψεις για την ένατη τέχνη σε μια άψογη διοργάνωση για τους φαν του είδους, με κάθε λεπτομέρεια φροντισμένη, υπό τη γενική επιμέλεια και οργάνωση του Τάσου Λαζαρίδη, του Λεόντιου Παπαδόπουλου και των συνεργατών τους. Που η πιο αστεία, ακουσίως, στιγμή της ήταν η βράβευση του Frank Miller κατά τη μέρα των εγκαινίων. O Miller, ένας από τους σπουδαιότερους και πιο διάσημους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς («Daredevil», «The Dark Knight Returns», «Sin City», «Ronin» κ.ά.), που χρέωνε πενήντα ευρώ τη φωτογράφιση μαζί του, άλλα πενήντα την υπογραφή του και διακόσια ευρώ για να περάσεις ένα ημίωρο με την αφεντιά του μαζί με άλλους δεκατέσσερις θαυμαστές του, ήταν κατά τα άλλα προσηνής, ευγενικός και με καλή διάθεση να τριγυρίσει στους χώρους, να ξεφυλλίσει τα ελληνικά κόμικς και να συνομιλήσει με τους Ελληνες καλλιτέχνες, με μια κάμερα να τον ακολουθεί κατά πόδας. Εζησε όμως και μια μοναδική «εμπειρία»: τη βράβευσή του από την αντιπεριφερειάρχη και πρόεδρο του Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης, Βούλα Πατουλίδου, και τον αντιδήμαρχο Σπάρτης, Χρήστο Πλειώτα, που μετέτρεψαν την τελετή σε μια κιτς διαδικασία αποικιακού τύπου, βγαλμένη από κάποια παλιά δεκαετία. Και οι δύο Ελληνες επίσημοι, σεληνιασμένοι θαρρείς από το ότι βρέθηκαν στον ίδιο χώρο με κάποιον που έχει φιλοτεχνήσει σε κόμικς την ιστορία της Μάχης των Θερμοπυλών (στο βιβλίο «300», που αποτελεί μια εντελώς ελεύθερη απόδοση του ιστορικού γεγονότος και είναι ένα από τα ελάσσονα έργα του Miller) και βλέποντας ένα πολυπληθές κοινό να περιμένει να δει και να ακούσει τον Αμερικανό καλλιτέχνη, σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν την ύπαρξη ακροατηρίου και αποφάσισαν να δώσουν τα ρέστα τους. Η Πατουλίδου, που αναγκάστηκε να πηδήξει κάποια καλώδια ανεβαίνοντας τα σκαλιά, ξεκίνησε να μιλά υπενθυμίζοντας σε όλους ότι «τα εμπόδια ακόμα τα περνάω» και εν συνεχεία, εντελώς ανερμάτιστα, αναφέρθηκε στο «Θεσσαλονήσι» και τους «Θεσσαλονησιώτες», σ’ αυτούς που ζουν κάτω και πάνω από τον Θερμαϊκό (;), στον Σούπερμαν, τον Σπάιντερμαν, τον Μπάτμαν και το Γκόθαμ, έδωσε τα δώρα της και τελικά αγκάλιασε τον Miller τόσο σφικτά που θα το θυμάται για πάντα. Και πήρε τη σκυτάλη ο αντιδήμαρχος Σπάρτης, που ξεκίνησε συγχαίροντας τους διοργανωτές αλλά και τους δημιουργούς κόμικς, «που έχουν επισκεφθεί τη χώρα σας», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, διαπράττοντας ένα αθώο φραστικό λάθος. Αποκαλώντας τον Frank Miller απλώς «Frank», λες και τους συνδέει μακρόχρονη φιλία, ανακοίνωσε ότι η Σπάρτη τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη της και τον κάλεσε στη Λακωνία. Και σε μια αποθέωση ελληνικής «φιλοξενίας» και extra large γενναιοδωρίας, άρχισε να δίνει και να δίνει και να δίνει. Τι αναμνηστικές πλακέτες με τους «300», τι διακοσμητικά γλυπτά τοίχου, τι μπρελόκ, τι αγαλματίδια από χρησιμοποιημένες βίδες, τι σουβέρ για τον καφέ, τι σκαλισμένη καρφίτσα με το «Λ» που του την καρφίτσωσε κιόλας στο πέτο, τι δαχτυλίδι με «περικεφαλαία πολέμαρχου», τι μενταγιόν, μέχρι και μια μπουκάλα βιολογικό λάδι σπαρτιάτικο του έδωσε! Και αφού το κοινό είχε σκάσει στα γέλια και ο Frank Miller παρακολουθούσε αποσβολωμένος και αμήχανος, κατάλαβε ότι κάπου πρέπει να σταματήσει. Για να μιλήσει επιτέλους και ο τιμώμενος. Που έκπληκτος από όσα είχαν προηγηθεί, δήλωσε πως όταν γυρίσει στην πατρίδα του, αν κάποιος του ζητήσει κάτι από όλα αυτά τα δώρα, θα του πει «Μολών λαβέ»… Σε μια εξαιρετική και πολύ καλά οργανωμένη εκδήλωση που έσφυζε από νεολαία και πάθος για τα κόμικς, με σημαντικούς καλλιτέχνες και χιλιάδες επισκέπτες. Και μια από τις πιο γραφικές και απολαυστικά αστείες βραβεύσεις της Ιστορίας. Στο τραπέζι της «Εφ.Συν.» και του «Καρέ Καρέ» Πηγή
  10. Πώς να βραβεύσετε έναν επίσημο καλεσμένο Ο αμερικανός σχεδιαστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Φρανκ Μίλερ και τα δωράκια που του προσέφεραν για να τον τιμήσουν Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, ως τιμώμενο πρόσωπο του τέταρτου και σταθερά πλούσιου φεστιβάλ κόμικς «Comic Con», ο αμερικανός σχεδιαστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Φρανκ Μίλερ. Για το σύνολο της ντόπιας (αν όχι και της εγγύς βαλκανικής) κομιξόφιλης κοινότητας ήταν ένα σημαντικό γεγονός που θα συζητιέται για λίγο ακόμα. Δεν είναι της παρούσης η ανάλυση του έργου του ανδρός, μια απαρίθμηση όμως των επιτυχιών του, λέει αρκετά: τα πρώτα του σκίτσα στη Marvel και στην DC ανανέωσαν το ενδιαφέρον για τον Spiderman ή τον Daredevil, ενώ η ελληνικής καταγωγής υπερηρωίδα Elektra που εκείνος δημιούργησε, μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε. Το νεο-νουάρ «Sin City» έγινε ταινία που διεκδίκησε Χρυσό Φοίνικα, ενώ η δουλειά του στον Μπάτμαν, αναγέννησε τον «Σκοτεινό Ιππότη». Διασημότερο από όλα βέβαια ίσως είναι το κόμικ «300», μια κάπως πολεμοχαρής προσέγγιση στη μάχη των Θερμοπυλών, που επίσης διασκευάστηκε κινηματογραφικά. Λέγεται ότι εξαιτίας της ταινίας, η Σπάρτη είδε τον τουρισμό της να αυξάνεται κατά τι, ειδικά γύρω από το άγαλμα του Λεωνίδα. Κι ίσως για αυτό, στη βράβευση του Φρανκ Μίλερ στο Comic Con της Θεσσαλονίκης, οι αρχές της πόλης όχι μόνο έδωσαν το «παρών», αλλά κι έκαναν τον καλεσμένο να νιώσει για τα καλά τι εστί ελληνική φιλοξενία. Αφού λοιπόν ανέγνωσε ψήφισμα που ανακήρυσσε τον Μίλερ επίτιμο δημότη της Σπάρτης, ο αντιδήμαρχός της άρχισε να του ενεχειρίζει τα απαραίτητα δώρα. Και τι δώρα: για αρχή, μια περίτεχνη κορνίζα κι ένα μπουκάλι λάδι («βιολογικότατο») από την ευλογημένη γη της Λακωνίας. Ένα μικρό αγαλματίδιο αρχαίου σπαρτιάτη οπλίτη κατασκευασμένο από βίδες («ένα πραγματικό έργο τέχνης») και μια πλακέτα που αποτύπωνε κάποιο καρέ από τους «300». «Δύο σουβεράκια για να πίνει τον καφέ του», διακοσμημένα με το γράμμα «Λ» (εκ της «Λακεδαίμονος»), «και βέβαια, ένα μπρελοκάκι». Το πράγμα όμως δεν τελείωσε εκεί. Σειρά είχαν ασημένιες καρφίτσες και περισσότερα μπρελοκάκια (επίσης με το «Λ»), δαχτυλίδια με την σπαρτιάτικη περικεφαλαία, «αυτή του πολέμαρχου, με το εγκάρσιο λοφίο και τα δόκανα των Διοσκούρων» (μπρρρ…) και για το τέλος, ένα μενταγιόν. Με τα πολλά, το σύνολο των δώρων απαίτησε μια ικανού μεγέθους σακούλα για να μεταφερθεί, ενώ η διαδικασία ολοκληρώθηκε προκαλώντας εκτός από τα χειροκροτήματα του κοινού, και μερικά χάχανα. Επαρχιωτισμός; Πατροπαράδοτη, ασφυκτική περιποίηση; Το εύκολο είναι να μιλήσει κανείς για τέτοια χαρακτηριστικά. Για μια τοπική αρχή, ενθουσιασμένη με το ενδιαφέρον των ξένων για τα κατορθώματα των αρχαίων προκατόχων της, που σπεύδει να ευχαριστήσει τον αμερικανό μουσαφίρη, λούζοντάς τον με πεσκέσια για κάνα δεκάλεπτο -έστω κι αν οι «300» κυκλοφόρησαν είκοσι χρόνια πριν. Δεν είναι σίγουρο αν ο Μίλερ απολάμβανε τα καθέκαστα –ένα πρόβλημα υγείας που φαίνεται να τον ταλαιπωρεί, δεν επέτρεπε ασφαλή συμπεράσματα. Έβαλε πάντως κι ο ίδιος το χεράκι του: το τελευταίο του κόμικ ονομάζεται «Ξέρξης: η πτώση του οίκου των Δαρείων και η άνοδος του Αλέξανδρου». Στο τέλος δε της τελετής, δήλωσε, προς ενθουσιασμό πολλών, ότι αν κάποιος δει τα εν λόγω σουβενίρ στο σπίτι του και τα ποθήσει, εκείνος θα του απαντήσει «Μολών λαβέ». Το κιτς των μπλοκμπάστερ, σε ένα στιγμιότυπο. Ίσως πάλι, να έχουν και λίγο πλάκα όλα αυτά. Ίσως έχουμε να κάνουμε με μια μικρή, τοπική κοινωνία που, μην έχοντας πολλές χαρές έξωθεν, απολαμβάνει την ενασχόληση των διασήμων με τα ανδραγαθήματα όσων, αιώνες πριν, απλώς έζησαν στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος που ζει εκείνη σήμερα. Δικαίωμά της θα πει κάποιος, να καμαρώνει ενώπιον του ξένου καθρέφτη, για όποιες ιδιότητές της επιθυμεί. Άραγε όμως, βλέπει στο είδωλό της κι εκείνα τα φιλοπόλεμα χαρακτηριστικά που έκαναν τους «300» τόσο δημοφιλείς; Αν ναι, τότε το μικρό βουνό με τα δώρα που λογικά θα στρίμωξε στις βαλίτσες του ο Μίλερ, μάλλον είναι από εκείνα που, όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, πρέπει να φοβάται κανείς. Πηγή
  11. 26/4 έβγαλε την ανακοίνωση ο Δήμος ότι στην συνεδρίαση της 30/4/2018 το δεύτερο θέμα της ημερησίας διάταξης θα είναι: "2ο Περί Ανακήρυξης σε Επίτιμο Δημότη Δήμου Σπάρτης του Frank MillerΕισηγητής: κ.Σπυρίδων Μοιράγιας" Το δημοτικό συμβούλιο προφανώς ενέκρινε το ψήφισμα. http://laconialive.gr/επίτιμος-δημότης-σπάρτης-ο-καλλιτέχν/ "Επίτιμος δημότης Σπάρτης ο καλλιτέχνης που δημιούργησε τους “300” Από laconialive.gr - 3 Μάϊου 2018 Στη συνεδρίαση της Δευτέρας 30/4 το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε την ανακήρυξη του Frank Miller σε επίτιμο δημότη Σπάρτης. Πρόκειται για πολυβραβευμένο καλλιτέχνη στο χώρο των κόμικς, ο οποίος έγραψε και σχεδίασε το περίφημο κόμικ των “300”, το οποίο παρουσιάζει τη μάχη των Θερμοπυλών και των γεγονότων που οδήγησαν σε αυτή από την πλευρά του βασιλιά Λεωνίδα. Στο βιβλίο αυτό βασίστηκε και η ομώνυμη αμερικανική ταινία του 2006." Επί του παρόντος δεν βρήκα κάποιο σχετικό δελτίο τύπου στον ιστότοπο του Δήμου.
  12. Daredevil- Ο Frank Miller και η επανεφεύρεση ενός χαρακτήρα Εδώ στο Smassing Culture αγαπάμε τον Frank Miller και δεν το κρύβουμε. Στο Dark Knight Returns, το Sin City και πολλά άλλα έργα του, έθεσε τις βάσεις για μία ριζική αλλαγή στην τέχνη των κόμικ και το πέρασμα της στην πιο ώριμη αλλά και σκοτεινή, περίοδο τους που συνδέθηκε με τη δεκαετία του ‘80. Πρόδρομος αυτών των, κλασικών πλέον, κόμικ υπήρξε η δουλειά του Miller στη Marvel στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ξεκινώντας από σχεδιαστής στο κόμικ Spectacular Spider-Man, πέρασε στη συνέχεια στη σειρά του Daredevil, αρχικά στο σχέδιο και στην πορεία ανέλαβε όλο τον τίτλο. Ο Miller αναβάπτισε τον τυφλό υπερ-ήρωα και από δευτεροκλασάτο χαρακτήρα τον μετέτρεψε σε ήρωα πρώτης γραμμής, δείχνοντας τα πρώτα δείγματα από το τεράστιο ταλέντο του στο σχέδιο και, κατά βάση στο σενάριο. Η ελληνική έκδοση του Daredevil έρχεται από τις εκδόσεις Οξύ για να μας διηγηθεί αυτή την πορεία. Πρόκειται για μία συλλογή 16 τευχών, τα 2 του Spectacular Spider-Man που δούλεψε ο Miller και τα πρώτα 14 που έκανε για τον Daredevil, ξεκινώντας από το ιστορικό τεύχος υπ αριθμόν 158 που κυκλοφόρησε πρώτη φορά τον Μάιο του 1979. Υπάρχουν πολλές ιστορικές «πρωτιές» μέσα σε αυτά τα τεύχη: η πρώτη εμφάνιση της Elektra, η πρώτη εμφάνιση του Kingpin ως βασικού εχθρού του Daredevil και πολλά άλλα. Πρωταγωνιστής όλων των ιστοριών είναι, φυσικά, ο άνθρωπος χωρίς φόβους, ο Daredevil που θα αντιμετωπίσει μία σειρά αντιπάλων από πιο δευτερεύοντες (όπως ο Gladiator) μέχρι παραδοσιακούς εχθρούς του Spider-Man (που ο Miller παραδέχεται ότι προσπαθούσε να κλέψει). Στο επίκεντρο όλων είναι ο Bullseye, ο πληρωμένος δολοφόνος που αναπτύσσει εμμονή με τον Daredevil και προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ανώτερος του. Η παρουσία του συνενώνει με έναν τρόπο όλες τις ιστορίες και θέτει διαρκώς τα πιο δύσκολα διλήμματα στον Daredevil, τον φέρνει στα όρια των δυνάμεων του αλλά και των ηθικών αρχών του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολη η ζωή του κατά τα άλλα. Ο Matt Murdock προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην καριέρα του ως δικηγόρος, τη ζωή του με ανθρώπους που τον βλέπουν ως έναν ανυπεράσπιστο τυφλό και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως Daredevil, προσπαθώντας να προστατεύσει τις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της Νέας Υόρκης. Όσο περισσότερο διαβάζουμε, η πόλη παίρνει τη θέση της ως συμπρωταγωνίστρια. Δεν είναι απλά ένα σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσονται οι περιπέτειες. Ο Miller παίζει συνέχεια με την αντίφαση ανάμεσα στις πολλαπλές πραγματικότητες που συνυπάρχουν μέσα στην αμερικάνικη μεγαλούπολη. Πανοραμικά πλάνα στους ουρανοξύστες και close up στα γκέτο και στις υποβαθμισμένες συνοικίες, εντυπωσιακά κτήρια που στο εσωτερικό τους συνεδριάζουν οι μαφίες της πόλης. Μέσα στις αντιφάσεις και ο ίδιος ο Daredevil: ως Matt Murdock κυνηγάει τη δική του θέση μέσα στην «υψηλή κοινωνία» ενώ οι βραδινές περιπέτειές του του θυμίζουν ότι η πόλη δεν είναι μόνο η βιτρίνα της. Με αυτό τον τρόπο, ο Miller ξεκινάει τη μεγάλη συνάντηση noir αστυνομικού και υπερηρωικού κόμικ, η οποία επηρεάζει βαθύτατα το είδος μέχρι και σήμερα. Ο Daredevil βγάζει τη στολή, γίνεται ντεντέκτιβ μέσα στον υπόκοσμο, γνωρίζει χαρακτήρες και, το κυριότερο, έρχεται μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις όπου τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Το κόμικ κορυφώνεται με την εμφάνιση του Kingpin –ο οποίος εντάσσεται πλέον στις ιστορίες του Daredevil και όχι τόσο του Spider-Man– που φέρνει ανακατατάξεις μέσα στη μαφία. Ο κλασικός «κακός» αποκτά βάθος μέσα από το σενάριο του Miller και μας δίνει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και αντιφατικούς χαρακτήρες της Marvel. Αυτή η ανανέωση του Kingpin τον καθορίζει μέχρι σήμερα και επηρέασε την εξαιρετική ερμηνεία του Vincent d’ Onofrio στην πρώτη σεζόν της σειράς του Daredevil. Ο αναγνώστης θα προσέξει καρέ και γωνίες που μεταφέρθηκαν στη σκηνοθεσία αλλά και λεπτομερείς εκφράσεις του Kingpin που έδωσαν έμπνευση στις πιο δυνατές σκηνές του D’Onofrio (Daredevil, The Magnificent Seven) Συνολικά, το τεύχος του Daredevil είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα πώς έρχεται η αναγέννηση ενός ήρωα και του περιβάλλοντος του και αξιοποιούνται δυνατότητες που δεν είχαν βγει στην επιφάνεια. Στην εισαγωγή που προηγείται των ιστοριών, διαβάζουμε ένα σύντομο κείμενο του Miller που λέει ότι τον ενδιέφερε «ένας τυφλός πρωταγωνιστής σε ένα καθαρά οπτικό μέσο» όπως τα κόμικ. Βρήκε, συνεπώς, μία νέα οπτική για τον ήρωα, την πόλη του και τους αντιπάλους του και δημιούργησε μία επιτυχημένη σειρά που αντηχεί με διαφορετικούς τρόπους μέχρι σήμερα. Έχει πολλά να μάθει από αυτή τη διαδικασία η ίδια η Marvel που ανακοινώνει το ένα relaunch χαρακτήρων μετά το άλλο, υπόσχεται, εναλλάξ, νέα ξεκινήματα και επιστροφές στο παλιό ενώ, κατά βάση, παραμένει εγκλωβισμένη στη μετριότητα. Πηγή
  13. comicos

    300 (ΕΠΙΤΟΜΟ)

    Τιμή καταλόγου: 14,90 € Αρκετά χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία από τη ΜΑΜΟΥΘ - και συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 2012 - η ANUBIS προχωρά σε επανέκδοση της επίτομης έκδοσης, του πασίγνωστου έπους που έγραψε και σχεδίασε ο Frank Miller. Οι καταπληκτικοί χρωματισμοί ανήκουν στην Lynn Varley. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ωραίο μακρόστενο και σκληρόδετο τόμο, παρόμοιο με αυτόν της ΜΑΜΟΥΘ - σε διαφορετική όμως μετάφραση αυτή τη φορά, από τον Ορέστη Μανούσο - όπου μπορούμε να απολαύσουμε συγκεντρωμένα και τα 5 κεφάλαια του κόμικ : ΤΙΜΗ, ΚΑΘΗΚΟΝ, ΔΟΞΑ, ΜΑΧΗ και ΝΙΚΗ. Οι ενδιάμεσες αναδρομές στο παρελθόν και η σταδιακή κλιμάκωση της ιστορίας, είναι τα βασικά στοιχεία που καθηλώνουν τον αναγνώστη. Σε συνδυασμό με το υπέροχο σχέδιο, σε κάνουν να θέλεις να το διαβάζεις ξανά και ξανά! Παρακάτω μια αντιπροσωπευτική σελίδα του κόμικ, που περιέχει μια από τις πλέον κλασικές σκηνές : Διαβάστε ΕΔΩ σχετικά με την ταινία Και ΕΔΩ θα βρείτε την παρουσίαση της έκδοσης των 5 τευχών (αλλά και του αντίστοιχου συγκεντρωτικού τόμου) που είχε βγάλει παλιότερα η ΜΑΜΟΥΘ
  14. TDKR: Είναι τελικά ο Batman φασίστας; Το κείμενο αυτό, με κάποιες αλλαγές, είχε διαβαστεί στο αφιέρωμα των Reflections at Death disco για τα 30 χρόνια μιας από τις σημαντικότερες ιστορίας του Batman, το The Dark Knight Returns του Frank Miller. Αν κάτσει κανένας να δει το BvS, και προσπαθήσει να το δει ως πολιτική αλληγορία, είναι η ιστορία όπου δύο πολυεκατομμυριούχοι προσπαθούν να στοχοποιήσουν και εξοντώσουν έναν πρόσφυγα που έγινε διάσημος γιατί φέρθηκε ηρωικά. ΟΚ, καταλαβαίνω ότι θα πεταχτεί κάποιος ότι είμαι φανμπόης της Μάρβελ και δε θα έλεγα κάτι κακό για τις ταινίες της, ότι ήταν πιστό στα κόμιξ και ότι ο Batman ξεγελάστηκε από τον Lex Luthor. Κάπου εδώ ξέρουμε ότι δεν ξέρει από τα κόμιξ, γιατί είναι δουλειά του Superman να ξεγελιέται για να δείρει τον Batman. Με άλλα λόγια, ο Snyder έκανε τον Batman πιο φασίστα και από τον Frank Miller. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα… Αλλά, μισό λεπτό, είναι φασίστας ο Batman του Frank Miller; Και πιο συγκεκριμένα, ο Batman του παλιου, καλού Frank Miller; Δηλαδή, όχι αυτός ο Frank Miller… Θυμάμαι, όταν το The Dark Knight Returns είχε βγει για δεύτερη φορά στα Ελληνικά, πίσω στο 2008, διάβαζα μία κριτική σε γνωστό περιοδικό για κόμιξ που μπορεί να συνοψιστει ως: “Ο Frank Miller είναι φασίστας αλλά, εντάξει τώρα, το The dark knight returns είναι σημαντικό κόμιξ”. Τόσο σημαντικό που, την πρώτη φορά που βγήκε στα Ελληνικά ήταν από τις εκδόσεις Παρά Πέντε. Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία των Ελληνικών κόμιξ, το Παρά Πέντε ήταν περιοδικό που προέκυψε όταν οι δύο εκδότες της Βαβέλ τα έσπασαν και, αν και πιο προσανατολισμένο στα κόμιξ ως περιοδικό, είχε κι αυτό παρόμοια αριστερή ιδεολογία. Επίσης, διαβάζοντας άρθρα για τα τριάντα χρόνια σε γνωστά geekοσάητ υπήρχε ένα απίστευτο θάψιμο για τον Φρανκ Μίλλερ, σε βαθμό που τον αποκαλούσαν “Αυτός που έκανε τον Batman φασίστα”. Αυτό που με μπερδεύει είναι ότι και ο συγγραφέας του άρθρου και ο Frank Miller είναι Αμερικάνοι. Και, ενώ στην Ευρώπη φασίστες λέμε τους μελανοχιτώνες του Μουσολίνι, στην Αμερική η έννοια αυτή έχει κάποιες σημαντικές διαφορές, όπως εξάλλου και όλη η πολιτική νοοτροπία. Οι διαφορές στο τι θεωρούμε προοδευτικό και τι συντηρητικό είναι τεράστιες σε σχέση με την Ευρώπη. Επίσης, σε μεγάλο βαθμό οι κριτικές για το Dark Knight Returns είναι αναδρομικές, από όλους όσους διαβάσαμε το δεύτερο μέρος της τριλογίας The Dark Knight Strikes Again (που είναι όχι μόνο κατώτερο του πρώτου, αλλά έχει ξεφύγει για τα καλά σε ακροδεξιά μονοπάτια), το All Star Batman ή, ακόμα χειρότερα, το Holy Terror. Είναι κοινή παραδοχή ότι, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ο Miller «ξέφυγε» και, από εκεί που κρατούσε κάποια προσχήματα (να σας θυμίσω ότι είναι ο άνθρωπος που έκανε τους 300) πλέον πέρασε στο άκρο. Ας πάρουμε λοιπόν μοναχά το The Dark Knight Returns και ας το αναλύσουμε κομμάτι-κομμάτι. Ο ρόλος του Batman στο Dark Knight Returns Η βασική διαφορά προόδου και συντήρησης, διάβαζα κάπου, είναι το δίπολο ελπίδα-φόβος. Οι προοδευτικοί ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον και οι συντηρητικοί φοβούνται ότι θα χάσουν αυτά που έχουν. Και στο tdkr δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας. Από την πρώτη μέχρι και σχεδόν την τελευταία σελίδα ο φόβος κυριαρχεί. Υπάρχει η συμμορία των μεταλλαγμένων, που τρομοκρατεί το Gotham, η εγκληματικότητα, η απελπισία και το φάντασμα του ψυχρού πολέμου. Μόνη ελπίδα είναι η επιστροφή του Μπαμπούλα, του ανθρώπου νυχτερίδα που κάνει τους εγκληματίες να τον φοβούνται περισσότερο. Ο οποίος, με τη σειρά του, δεν κάνει τα όσα κάνει από ελπίδα για το μέλλον (αυτό είναι το alter ego του, ο φιλάνθρωπος εκατομμυριούχος Bruce Wayne, που παλεύει να συγκρατήσει το κτήνος μέσα του) αλλά από το φόβο του για το σκοτάδι. O Miller κάνει με τoν Batman ότι έκανε και με τον Daredevil, παίρνει έναν ήρωα και τον μετατρέπει σε έναν φοβισμένο ράκος που ο κόσμος του καταρρέει και αυτός αντιδρά. Αυτή είναι και η σημαντικότερη συμβολή του Miller στο χαρακτήρα του Batman. Το θέμα είναι ότι αυτό το στοιχείο, ο φόβος, ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ταυτότητας του Batman. Στο tdkr ο φόβος του μέσου ανθρώπου για τον Batman είναι αυτό που έκανε τους υπερήρωες να αναγκαστούν να βγουν σε σύνταξη και να κρύβονται. Η ελπίδα όμως… η ελπίδα όχι μόνο δε χωράει στο Gotham, αλλά είναι δηλητήριο. Ο Miller δεν χάνει αφορμή να λοιδωρήσει τους προοδευτικούς για τις απόψεις του. Για παράδειγμα, οι γονείς της Carrie, της καινούριας Robin, δεν εμφανίζονται ποτέ. Είναι μόνο δύο μπαλονάκια από χίπιδες που μαστουρώνουν και σχολιάζουν τα όσα βλέπουν στην τηλεόραση, χωρίς να γνωρίζουν ότι η κόρη τους πολεμάει το έγκλημα. Οι επιτροπές γονέων (που τότε αντιπροσωπεύονταν από τη δημοκρατική Tiper Gore και ζητούσαν λογοκρισία στα κόμιξ) είναι υπεύθυνες για την εξαφάνιση των υπερηρωών (και, στο σενάριο του Robocop 2, που έγραψε ο Miller παίζουν πάλι παρόμοιο ρόλο, αφού δεν αφήνουν με τις παρεμβάσεις τους τον Robocop να κάνει τη δουλειά του). Αλλά η επιτομή του πώς θεωρεί τους προοδευτικούς μάστιγα, που δεν καταλαβαίνουν την Αλήθεια είναι οι δύο ψυχίατροι. Σε ένα από τα πιο έξυπνα καρέ του κόμικ, το γνωστό Άσυλο του Άκραμ έχει μετονομαστεί σε σπίτι για όσους έχουν συναισθηματικά προβλήματα. Οι προοδευτικοί αυτοί ψυχολόγοι αφήνουν έναν-έναν τους εχθρούς του Batman να φύγουν από τα κελιά τους, υποτίθεται θεραπευμένοι. Κάτι που οδηγεί σε εκατόμβες θυμάτων, αφού δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο ο φόβος μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Ακόμα και η νεολαία, που συνήθως αντιπροσωπεύει την ελπίδα, εδώ εμφανίζεται ως η συμμορία των Μεταλλαγμένων, πάνκηδες έφηβοι, εθισμένοι στη βία με ψυχοπαθή, εγκληματική συμπεριφορά. Αφού ο Batman τους κατατρομοκρατεί, πολλοί από αυτούς υιοθετούν την ταυτότητα των γιών της Νυχτερίδας και η τυφλή βία τους στρέφεται κατά του εγκλήματος. Σίγουρα ο Miller καταλαβαίνει πολύ καλά τη νοοτροπία των ακραίων ομάδων. Αλλά και πάλι, η οπτική του είναι τουλάχιστον αντιδραστική. Ακόμα και στο τέλος, που μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι προβάλει μία υποψία ελπίδας, αυτό γίνεται γιατί όλοι οι τρόμοι έχουν πια υλοποιηθεί και δεν υπάρχει να πάμε πιο κάτω. Είναι εμφανές λοιπόν ότι μιλάμε για ένα βαθύτατα συντηρητικό έργο στην καρδιά του, ο φόβος κυριαρχεί. Δηλαδή το The Dark Knight Returns είναι ένα ακροδεξιό σκουπιδόχαρτο; Πιθανότατα να διαβάζετε τόση ώρα και να φαντάζεστε ότι ο εκσκαφέας δουλεύει κανονικά και σε λίγο θα θάψω το graphic novel κάπου στα έγκατα της γης. Για αυτό και οφείλω εδώ να τονίσω κάτι απίστευτα προοδευτικό που έκανε ο Μιλλερ στο tdkr τόσο για την εποχή του και που είναι, δυστυχώς, προοδευτικό ακόμα και σήμερα. Και μιλάω φυσικά για τον χαρακτήρα της Carrie Kelly. Η Carrie λοιπόν είναι μία έφηβη που καταλήγει βοηθός του Batman στον αγώνα του κατά του εγκλήματος. Όμως, σε αντίθεση με ότι περιμένατε, δεν γίνεται η Batgirl αλλά η Robin. ΟΚ, είναι ακόμα κορίτσι, όχι γυναίκα, αλλά δεν υπάρχει στιγμή που θα αμφισβητήσει κανείς ότι είναι η Robin, ανεξαρτήτως φύλου. Ο ίδιος ο Batman σχολιάζει ότι είναι ισάξια με τον Dick Grayson και τον Jason Todd, και όλα αυτά δίχως να την εμφανίζει ούτε σαν αγόρι ή σαν σεξουαλικό αντικείμενο. Την επόμενη φορά που θα διαβάσετε για σεξισμό στα σύγχρονα υπερηρωικά κόμιξ, να θυμάστε ότι υπάρχει ένας «φασίστας» που μάλλον έκανε μάλλον κάτι σωστά πίσω στο 1986. Επίσης, κι εδώ να κάνω άλλη μία παρένθεση: Δε θυμάμαι να υπάρχουν ούτε ρατσιστικά μηνύματα. Αντίθετα, υπάρχει μία στιγμή που σατιρίζει τον ρατσισμό, δείχνοντας μας τη συνέντευξη ενός πολίτη που εύχεται μετά τους εγκληματίες ο Μπατμαν να δείρει και τους ομοφυλόφιλους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουμε για τον φασίστα. Μέχρι που φτάνουμε στον ανδρόγυνο ληστή με τις σβάστικες στις ρόγες… Ή στον εντελώς ανδρόγυνο Joker και μπερδευόμαστε. Ειδικά στον/ην πρώτο/η όμως έχουμε ένα από τα πιο κλασικά τρικ των ακραίων ομάδων (το ίδιο που γίνεται και με τους Μεταλλαγμένους), ο αντίπαλος παρουσιάζεται απάνθρωπος, με σκοπό να δικαιολογήσει τα όσα ο ήρωας θα κάνει για να τον σταματήσει. Δεν είναι πχ τυχαίο που δεξιοί youtubers που μιλάνε για κόμιξ μιλάνε για τους «περίεργους» που προσλαμβάνονται από τη βιομηχανία των κόμιξ (και τα καταστρέφουν για τους «φυσιολογικούς ανθρώπους»). Καλά τα όσα είπαμε υπέρ του Miller, ας ξαναρχίσουμε το θάψιμο. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το πρώτο που πρόσεξα διαβάζοντας το tdkr είναι τα άπειρα μικρά πάνελ. Μιλάμε ο Miller χωράει κάτι 25-δες πάνελ σε κάθε σελίδα με κεφάλια να μιλάνε συνεχώς. Αυτό είναι ένα απίστευτο εφέ, τόσο για να συμπιέσει την ιστορία, όσο και για να μας δείξει μία κοινωνία όπου κυριαρχούν τα τηλεοπτικά παράθυρα, με τα κεφάλια που μιλάνε συνέχεια. Μην ξεχνάμε, μεγάλο μέρος της αφήγησης είναι δελτία ειδήσεων και talk shows. Ταυτόχρονα όμως τα πολλά μικρά πάνελ λειτουργούν και συμβολικά, για ένα από τα κυρίαρχα νοήματα του graphic novel. Αν προσέξετε, τα μεγάλα πάνελ μας τα φυλάει για τον Batman και τον Superman. Γιατί, νοηματικά, το tdkr μιλάει για μεγάλους άντρες, ηρωικούς, πέρα από τους κοινούς φραγμούς, που κάνουν την υπέρβαση. Μία υπέρβαση που χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια, από παρουσιαστές δελτίων, αστυνομικούς μέχρι και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά και της αντιτίθενται ενεργά. Αυτή η ασυμμετρία μικρού και μεγάλου ανθρώπου διατρέχει ολόκληρο το Graphic Novel και, πέρα από το ότι είναι πάγιο θέμα στα υπερηρωικά κόμιξ, είναι κομμάτι της Αμερικάνικης δεξιάς σκέψης, όπως τουλάχιστον αυτή διαμορφώθηκε από τη συγγραφέα Ayn Rand και το κίνημα του Objectivism. Έχουμε δηλαδή έναν αυτόνομο άνθρωπο, εδώ τον Batman, που παίρνει ως ορθολογική απόφαση να αντισταθεί σε ένα, λάθος όπως φαίνεται, σύστημα εξουσίας. Από την άλλη έχουμε ένα σύστημα που παραπαίει. Ο πρόεδρος είναι μία καρικατούρα του Reagan, που θεωρείται ένας από τους πιο αντιδραστικούς προέδρους των ΗΠΑ. Παρουσιάζεται όμως σαν ένα ανδρείκελο που κινείται παρασκηνιακά, όπως και όλος ο κρατικός μηχανισμός. Οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένα και ανίκανα ανθρωπάκια που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τον απλό πολίτη, παρά να παρασιτούν εις βάρος του. Και όλα αυτά υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη ενός πυρηνικού πολέμου. O Batman λειτουργεί εκτός νόμου και, προς το τέλος, καταλήγει να στρατολογεί τους πρώην εχθρούς του ενάντια σε αυτό που θεωρεί μεγαλύτερο κακό. Και συγκρίνετέ το με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν πραγματικές ακραίες ομάδες ανά τον κόσμο για να στρατολογήσουν μέλη. Στο χωρίο μου λένε κάτι για καλύτερες προθέσεις και κόλαση και ο Batman του tdkr είναι ακριβώς αυτό. Διαβάζοντας το tdkr βλέπεις μία διαδρομή όπου ένας φιλελεύθερος άνθρωπος που θέλει να κάνει το καλό εντός του συστήματος (τον Bruce Wayne της αρχής), καταλήγει σε έναν αγαθό τύραννο που αναγκάζεται να πάρει σκληρές αποφάσεις και να κάνει συμβιβασμούς στο τέλος του graphic novel. Και αυτό δεν είναι σάτιρα, είναι ένα γνήσιο character arc που βγάζει απόλυτο νόημα εντός του πλαισίου της ιστορίας. Η παρουσία του Superman, ως αυτού που δουλεύει εντός του συστήματος, τονίζει ακόμα παραπάνω την μετεξέλιξη αυτή. Με άλλα λόγια, ο Batman στο tdkr δεν είναι φασίστας. Καταλήγει φασίστας. Και αυτό το κάνει παίρνοντας μία σειρά από αποφάσεις, τόσο ορθολογικές όσο και συναισθηματικές. Και αυτό είναι που κάνει το tdkr ένα τόσο σημαντικό και επίκαιρό έργο, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μας περιγράφει τον εκφασισμό μιας κοινωνίας που καταρρέει, μας βάζει σε ένα πλαίσιο όπου η αυτοδικία είναι η μόνη λύση ενώ το σύστημα καταρρέει. Είναι ίσως η καλύτερη ιστορία Batman που γράφτηκε ποτέ. Όπως και το Killing Joke, αποδομεί τον ήρωα και ρίχνει φως σε μία διάσταση που υπήρχε ως τότε στο σκοτάδι. Και μιλάω τόση ώρα για μία μόνο πτυχή του ‘έργου – αν αυτό δεν είναι απόδειξη του βάθους που έχει και του πόσο καλό ανάγνωσμα είναι τότε δεν ξέρω τι είναι. Αν δεν το έχετε διαβάσει, ή αν δεν το έχετε διαβάσει πρόσφατα, αξίζει αναμφίβολα μία φρέσκια ανάγνωση. Πηγή
  15. Έξοχα αντανακλαστικά από την Anubis, η οποία όχι μόνο κυκλοφορεί το DK III σχεδόν ταυτόχρονα με την Αμερική, αλλά κυκλοφορεί και ένα one-shot, από το ίδιο σύμπαν, το Dark Knight Returns: The Last Crusade, που θεωρητικά αποτελεί prequel του DK I. Ωραία έκδοση, χορταστική, νομίζω ότι επιβάλλεται να την τιμήσετε. Περιλαμβάνονται και τα εναλλακτικά εξώφυλλα των Romita και Bermejo. Όλα καλά και πάντα τέτοια. Το εξώφυλλο περιέχει διαφήμιση του DK III και δεν το σκανάρισα. Επίσης, παρόλο που το τεύχος γράφει φαρδιά πλατιά στο εξώφυλλο και τον αγγλικό τίτλο, αυτός δεν αναφέρεται μέσα στα στοιχεία της έκδοσης και για αυτό προτίμησα να βάλω μόνο τον ελληνικό.
  16. Indian

    SIN CITY

    Έρχεται τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο «Sin City» Οι παραγωγοί της σειράς θέλουν να εμπλουτίσουν τον ήδη πλούσιο κόσμο του Miller με νέους χαρακτήρες και ιστορίες. Το 2013 είχαν κυκλοφορήσει φήμες για μια τηλεοπτική σειρά βασισμένη στα graphic novels του Frank Miller «Sin City», μετά τις δυο ταινίες του Robert Rodriguez. Μπορεί να πήρε μερικά χρόνια, αλλά φαίνεται πως τα σχέδια έχουν αρχίσει και παίρνουν σάρκα και οστά, με τον Glen Mazzara των The Shield και The Walking Dead να γράφει το σενάριο και τον Len Wiseman να σκηνοθετεί τουλάχιστον ένα επεισόδιο. Για την ώρα ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει γνωστά για την τηλεοπτική μεταφορά του «Sin City», με το Deadline να σημειώνει σε άρθρο του πως θα είναι αρκετά διαφορετική από τις δυο ταινίες του Rodriguez. Οι παραγωγοί της σειράς θέλουν να εμπλουτίσουν τον ήδη πλούσιο κόσμο του Miller με νέους χαρακτήρες και ιστορίες. Η πρόθεση είναι να αντιγράψουν το νουάρ ύφος του Miller, ίσως όχι όσο πιστά αποδόθηκε στις ταινίες του Rodriguez. ΠΗΓΗ
  17. Ένα άρθρο αφιερωμένο στην ταινία και τα "περίεργά" της. Συμφωνώ με τον αρθρογράφο. Η ταινία στη δεύρερη προβολή της ξεφούσκωσε, και τώρα πια μου φαίνεται ένα έκτρωμα. Περισσότερο είναι μια ιστορική ανάλυση και παρουσίαση γεγονότων, προσπαθώντας να απογυμνώσει τους μύθους που χτίστηκαν στα σχολικά βιβλία. Δεν ξεχνά ότι έχει μια ταινία και ένα κόμικ να σχολιάσει, αλλά αυτό το κάνει στο μισό κείμενο. Σελίδα μας για την ταινία εδώ. Σελίδα μας για το κόμικ εδώ, και εδώ.
  18. The_Sandman

    SIENKIEWICZ BILL [ (1958) ]

    Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για τον Bill Sienkiewicz υπάρχουν στο παρακάτω βιντεάκι. Μετά από αυτό, δεν χρειάζεται να διαβάσεις το υπόλοιπο αφιέρωμα. το εν λόγω βιντεάκι Συνέχισες βλέπω, οπότε ας πούμε μερικές έξτρα πληροφορίες: Ο Bill Sienkiewicz γεννήθηκε το 1958 στο Blakely της Pennsylvania. Επηρεασμένος από τα κόμικς του Jack Kirby και Curt Swan αρχίζει να σχεδιάζει τα δικά του από τα τέσσερά του χρόνια. Σε ηλικία 19 ετών, χτυπάει την πόρτα των γραφείων της DC και συγκεκριμένα του art director της εταιρίας Vince Colletta, o οποίος τον παραπέμπει στον super star της εποχής Neal Adams κι αυτός με την σειρά του στον Jim Shooter της Marvel μιας και στην DC “δεν είχαν κάποια δουλειά για μένα, αλλά δεν με πείραζε. Σκεφτόμουν πως αν δεν ασχολούμουν με τα κόμικς θα στρεφόμουν στην διαφήμιση ή την εικονογράφηση.” Σύντομα αναλαμβάνει τον μηνιαίο τίτλο Moon Knight μέσω του οποίου ξεχωρίζει και σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται γνωστός. Τέσσερα χρόνια αργότερα, και μετά από ένα σύντομο πέρασμα 11 τευχών από τους Fantastic Four, αναλαμβάνει τους New Mutants. Το σχέδιο του έχει γίνει πλέον τρομερά αναγνωρίσιμο, πιο εξπρεσιονιστικό, ενώ για τα εξώφυλλα της σειράς αρχίζει και χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους εικονογράφησης, δημιουργώντας κανονικά έργα τέχνης. Με αυτή τη δουλειά του γίνεται ένας από τους επιδραστικότερους σχεδιαστές, ο οποίος επηρέασε ολόκληρη την αμερικάνικη και όχι μόνο σκηνή των κόμικς. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Σύντομα περάσματα από τίτλους όπως Rom, Dazzler και Mighty Thor απλά εκτόξευαν την φήμη του. Και κάπου εκεί, έρχεται η συνεργασία με τον Frank Miller. Και οι δύο στο απόγειο της καριέρας τους με τον Miller να έχει μόλις ολοκληρώσει το κόμικ-σταθμό Dark Knight Returns, δημοσιεύουν αρχικά το Daredevil: Love and War και στην συνέχεια την οκτάτευχη σειρά Elektra: Assassin. Λίγο οι σελίδες - πίνακες ζωγραφικής που παρέπεμπαν σε κόμικς του περιοδικού Heavy Metal, λίγο το βίαιο σενάριο με πολιτικές τις προεκτάσεις, έκαναν την σειρά ακατάλληλη να φέρει το σηματάκι Comics Code Authority, θεωρήθηκε πως απευθύνεται σε πιο ενήλικο κοινό και ανάγκασε την Marvel να το κυκλοφορήσει μέσω του imprint της Epic Comics και να διατίθεται μόνο μέσω συγκεκριμένων καταστημάτων (και όχι σε newsstands όπως τα υπόλοιπα κόμικς της.) Από κει και πέρα ο Sienkiewicz δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Έτσι, το 1988, με την δύναμη που είχε πια το όνομά του, εκδίδει πάλι μέσω της Epic Comics την πρώτη του προσωπική δουλειά, το Stray Toasters. Εσωστρεφές και αρκετά δυσνόητο, δεν κατάφερε να κερδίσει το κοινό, αν και οπτικά αρτιότατο. Το 1990 ακολουθεί άλλη μια συνεργασία, αυτή τη φορά με τον Alan Moore. Το όνομα του νέου πρότζεκτ, Big Numbers. Το αρχικό πλάνο ήταν για ένα graphic novel 500 σελίδων, χωρισμένο σε 12 τόμους από τους οποίους, δυστυχώς, μόνο οι δύο κατάφεραν να εκδοθούν (μέσω της εταιρίας του Moore, Mad Love.) Γίνεται μια προσπάθεια για συνέχεια, αλλά ο φόρτος εργασίας για τον Sienkiewicz ήταν τεράστιος και ναυαγεί. Έτσι η σειρά παραμένει για πάντα ανολοκλήρωτη. Οι δουλειές και οι συμμετοχές του σε μεγάλες αλλά και σε ανεξάρτητες εταιρίες, άπειρες μέχρι και σήμερα (Batman, Sandman: Endless Nights, The Shadow, Superman, Black Widow, Captain America, Daredevil: End of Days, Galactus The Devourer, The Hulk magazine, Spectacular Spider-Man, Uncanny X-Men, Wolverine και πολλά πολλά άλλα), τόσο ως interior όσο και ως cover artist αλλά και inker, αποτελεί έναν από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες των κόμικς και όχι μόνο. Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε εκθέσεις σε διάφορα μουσεία σε όλο τον κόσμο, έχει σχεδιάσει διαφημιστικές καμπάνιες, εξώφυλλα δίσκων και περιοδικών, αφίσες, συλλεκτικές κάρτες, χαρακτήρες για animated σειρές. Το 1995 εικονογραφεί την βιογραφία του Jimi Hendrix, Voodoo Child: The Illustrated Legend of Jimi Hendrix (κείμενα του Martin I. Green) ενώ το 2006 σε συνεργασία με τον Neal Adams δημιουργούν το artwork το οποίο οπτικοποιείται και προβάλλεται ως βίντεο κατά την διάρκεια του τραγουδιού "Leaving Beirut" στις live εμφανίσεις του Roger Waters. Το εξπρεσιονιστικό του στιλ με τις abstract επιρροές και η άνεσή του να χρησιμοποιεί και να συνδυάζει διάφορες μεθόδους εικονογράφησης (από λάδια και νερομπογιές, μέχρι κολάζ και ακρυλικά) που ξέφευγαν από το κλασικό μολύβι-μελάνι των αμερικάνικων κόμικς, τον έκανε εξαιρετικά αναγνωρίσιμο και του χάρισε πολλά βραβεία. website twitter facebook
  19. Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την τηλεοπτική σειρά. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS για όσους δεν έχουν δει τη σειρά. Παρουσίαση, ειδήσεις και απόψεις για τη σειρά. Και άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τη σειρά.
  20. Τα κόμικς που άλλαξαν τα κόμικς Στην «Επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη», ο Batman είναι περισσότερο «σκοτεινός» και λιγότερο «ιππότης» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Είναι πολύ συνηθισμένο να αναφερόμαστε σε έργα τέχνης του παρελθόντος χαρακτηρίζοντάς τα «ιστορικά» ή «ορόσημα», συχνά με μια δόση υπερβολής. Για τον χώρο των κόμικς, όμως, το 1986 ήταν μια χρονιά που, χωρίς καμιά υπερβολή, σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την κυκλοφορία δύο ανεπανάληπτων τίτλων. Που με τη σειρά τους επηρέασαν καθοριστικά το μέλλον της ένατης τέχνης Ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1986, ένας από τους εκατοντάδες τίτλους των μηνιαίων, υπερηρωικών comic books που κυκλοφόρησαν ήταν το πρώτο τεύχος μιας ακόμη εκδοχής του Batman. Το όνομά του δεν τον ξεχώριζε από τον σωρό των ατέλειωτων, συχνά τυποποιημένων περιπετειών με macho αυτόκλητους χαρακτήρες που επιδίδονται σε πράξεις αυτοθυσίας: The Dark Knight Returns. Το περιεχόμενό του, ωστόσο, ήταν για τα δεδομένα της εποχής επαναστατικό. Στους «Watchmen», η δράση της υπερηρωικής ομάδας όχι μόνο δεν αποσοβεί την καταστροφή αλλά σε μεγάλο βαθμό την προκαλεί Ο Batman του Frank Miller διέφερε πολύ από αυτό που οι αναγνώστες των κόμικς είχαν συνηθίσει. Δεν ήταν ο αειθαλής, γενναίος και πάντα ετοιμοπόλεμος, μυώδης και πολυμήχανος διώκτης του εγκλήματος. Ηταν ένας ψυχικά κατεστραμμένος πενηνταπεντάρης, αποσυρμένος από τα εγκόσμια σε μια Gotham που λυμαίνονταν οι κακοποιοί και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Οι αναγνώστες, που αν και ώς τότε είχαν διαβάσει αρκετές υπερηρωικές παρωδίες και ορισμένες «βλάσφημες» εκδοχές των «αρχέγονων» μύθων, δεν είχαν έρθει αντιμέτωποι, σε έναν, κατά τα άλλα, mainstream τίτλο, με την παρακμή του ειδώλου τους, με το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο, με τα αραιωμένα και άσπρα του μαλλιά, με τον εύθραυστο ψυχικό του κόσμο. Και παράλληλα, με μια ιστορία αποδόμησης όλων των πρωταγωνιστών της: με τον Superman να παίζει τον ρόλο του λακέ και του πειθήνιου οργάνου του Αμερικανού προέδρου και την Catwoman-Selina Kyle να είναι προαγωγός και ιδιοκτήτρια πολυτελούς πορνείου που πλασάρει κορίτσια-συνοδούς σε αριστοκράτες. Επιπλέον, οι βίαιες μάχες ακόμα και ανάμεσα στον Batman και τον Superman, η απόλυτη παράνοια του Joker, το ξεμπρόστιασμα της υποκρισίας των media, τα πολιτικά συμφέροντα, η ωμή αστυνομική βία, οι συμμορίες των νεοναζιστών σε κόντρα με τη φασίζουσα κυβέρνηση (του Ρόναλντ Ρέιγκαν) συνέθεταν ένα σκηνικό πρωτόγνωρο στους μύστες του υπερηρωικού είδους. Η σχετική ασφάλεια του καθιερωμένου happy end έδινε τη θέση της σε πιο σύνθετες ερμηνείες, τα μανιχαϊστικά δίπολα ανάμεσα στο καλό και το κακό αποφορτίζονταν ή άλλαζαν πολικότητες, η αμφισημία του νοήματος κυριαρχούσε επί της προκάτ και νομοτελειακής υπερίσχυσης του αδέκαστου πρωταγωνιστή με τον οποίο όφειλες να ταυτιστείς. Η κηδεία του πρώτου νεκρού vigilante στους «Watchmen» γίνεται αφορμή για να σχολιαστεί η φθαρτή και ευάλωτή τους φύση, σε ένα βιβλίο που αμφισβητεί και υποσκάπτει όλα τα υπερηρωικά στερεότυπα Αν, όμως, στο The Dark Knight Returns, ο πρωταγωνιστής Batman και ο άσπονδος φίλος (ή μισητός εχθρός Superman αποκάλυπταν μια αθέατη, ώς τότε, δυνητική πτυχή του χαρακτήρα τους, λίγους μήνες αργότερα μια ολόκληρη ομάδα γκρέμιζε με πάταγο τα θέσφατα και τις παραδόσεις δεκαετιών. Οι Watchmen των Alan Moore-Dave Gibbons τοποθετούσαν νέα όρια στο υπερηρωικό είδος ή, καλύτερα, καταργούσαν τα όρια. Σε μια εναλλακτική εκδοχή της μεταπολεμικής Ιστορίας και μεσούντος του συνεχιζόμενου ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ με πρόεδρο τον, ουδέποτε παραιτηθέντα, Ρίτσαρντ Νίξον ετοιμάζονται για το πυρηνικό ολοκαύτωμα σε μια ισορροπία τρόμου με τη Σοβιετική Ενωση για το ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί. Και οι υπερήρωες άνθρωποι είναι... Πέντε αμφιλεγόμενα πρόσωπα αναλαμβάνουν δράση: ένας μοναχικός τιμωρός που ενδιαφέρεται μόνο για την επιβολή των δικών του ηθικών αξιών (Rorschach), ένας πανέξυπνος ραδιούργος δισεκατομμυριούχος (Ozymandias), ένας απογοητευμένος και αποσυρμένος μεσήλικας με αστεία στολή κουκουβάγιας (Nite Owl), ένας μπλαζέ γίγαντας που πράγματι μπορεί να σώσει την κατάσταση αλλά επιλέγει να αυτοεξοριστεί στον Αρη και να κοιτά αφ’ υψηλού τα προβλήματα της ανθρωπότητας (Dr. Manhattan) και η ερωμένη του, μια γυναίκα-κομπάρσος με μικρές δυνατότητες (Silk Spectre), θορυβημένοι από τη δολοφονία ενός αμοραλιστή, κυνικού και στυγνού δολοφόνου και μέλους παραστρατιωτικών οργανώσεων (Comedian), συνασπίζονται υπό καθεστώς παρανομίας καθώς η υπερηρωική δραστηριότητα είναι διά νόμου απαγορευμένη. Ομως είναι τόσο επιρρεπείς στα ανθρώπινα λάθη και κατακυριευμένοι από τα πάθη τους, τις εμμονές τους, τις φιλοδοξίες τους και τον ανταγωνισμό τους με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη λειτουργούν ως σωτήρες αλλά, αντιθέτως, να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και να γίνονται η αιτία για ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. «Who Watches the Watchmen?», αναρωτιούνται απεγνωσμένα οι Νεοϋορκέζοι και σε ένα flashback φωνάζουν στον Comedian: «Αποκαλείς τον εαυτό σου “κωμικό”; Είσαι γουρούνι και βιαστής». Κι όταν αυτός επιμένει ότι θα «προστατεύσουμε την κοινωνία για όσο χρειαστεί», ο Nite Owl τού απαντά: «Προστασία; Και από ποιον ακριβώς την προστατεύουμε;». Τόσο το The Dark Knight Returns (τέσσερα τεύχη) όσο και οι Watchmen (δώδεκα τεύχη) σημείωσαν μεγάλη επιτυχία που έγινε ακόμα μεγαλύτερη στα χρόνια που ακολούθησαν όταν κυκλοφόρησαν ως ενιαίοι τόμοι, καταφέρνοντας να μπουν στα ράφια γενικών βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών, προσελκύοντας ενήλικο κοινό. Στο επίκεντρό τους βρισκόταν η απομυθοποίηση των υπερηρώων και η διαλεκτική αναψηλάφηση της φύσης και του ρόλου τους. Η απόδοσή τους ως ευάλωτων και φθαρτών προσώπων με ανθρώπινες ατέλειες που υποπίπτουν σε λάθη ήταν ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της αμφισβήτησης των «ιερών τοτέμ» του παρελθόντος. Αυτή η τάση γενικεύτηκε και εξαπλώθηκε στις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Οι υπερήρωες δεν είναι πια οι ίδιοι. Και οι ιστορίες τους δεν είναι, κατά μέσο όρο, τόσο «ασπρόμαυρες» και προβλέψιμες. Γι’ αυτό και είναι ακόμα ενδιαφέρουσες. Γιατί αφορούν όχι μόνο «θεούς» και «ήρωες» αλλά και ανθρώπους. Πηγή
  21. Πριν από πολλά (χμ... σχετικό) έτη, τα Χριστούγεννα του 2002 είχα βρει νομίζω στο flash.gr αλλά δεν παίρνω και όρκο ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Batman με την υπογραφή κάποιου Γιάννη Ιωαννίδη. Το είχα σώσει τότε σε word. Σήμερα σκαλίζοντας κάτι παλιά back up το βρήκα μπροστά μου. Κάνω ένα search, δεν το βρίσκω πια online, βρίσκω όμως πως κάποιος Γιάννης Ιωαννίδης είναι διεθυντής σύνταξης στο περιοδικό Batman της Anubis ! Εν πάσει περιπτώσει , εδώ είναι το τρομερό κείμενό του (με προσθήκη εικόνων από γκουγκλάρισμα) : Β Α Τ Μ Α Ν Στις 26 Ιουνίου 1924, σε ένα στενοσόκακο της Γκόθαμ Σίτι, ο κλέφτης Τζο Τσιλ δολοφονεί τον επιχειρηματία Τόμας Γουέην και τη σύζυγό του, Μάρθα, μπροστά στα μάτια του 8χρονου γιου τους, Μπρους. Το τραγικό περιστατικό, που συνέβη λίγη ώρα μετά την οικογενειακή έξοδο σε σινεμά, για να δουν το «Σημάδι του Ζορρό», στιγμάτισε ανεξίτηλα τη ζωή του μικρού. Καθώς τα χρόνια περνούν, η ζωή του Μπρους στοιχειώνει από την ανάγκη του να εκδικηθεί, να τιμωρήσει το έγκλημα, αυτούς που του στέρησαν τους γονείς του. Ο Μπρους Γουέην ζει σαν ένα ορφανό πλουσιόπαιδο, σπουδάζει νομική κι εγκληματολογία, απολαμβάνει τα υλικά αγαθά, αλλά ξέρει πολύ καλά πως, αν δεν εκδικηθεί για τη δολοφονία των γονέων του, δε θα μπορέσει να ζήσει μια κανονική ζωή. Εκμεταλλευόμενος τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας, εμπνευσμένος ίσως από τον αγαπημένο του Ζορρό, χτίζει τη δική του δεύτερη περσόνα και την κρύβε κι αυτός σε μια σπηλιά -ντυμένος στα μαύρα, με μια μπέρτα ανάλογη με εκείνη του παιδικού του ήρωα, μασκοφόρος, ο Μπρους γίνεται τις νύχτες ο Μπάτμαν, ο Aνθρωπος Νυχτερίδα, ο τιμωρός του εγκλήματος. Την ημέρα, ο Μπάτμαν παύει να υφίσταται. Τη θέση του παίρνει ο Μπρους Γουέην, κύριος μέτοχος της πολυεθνικής «Επιχειρήσεις Γουέην». Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική ταυτότητα του ορκισμένου τιμωρού του εγκλήματος και κανείς δεν πρόκειται να υποψιαστεί τον πετυχημένο επιχειρηματία με το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο. Το καμουφλάζ του Μπάτμαν είναι άψογο -όπως ήταν κάποτε το καμουφλάζ του Ζορρό. Οταν πέσει η νύχτα, ο φιλήσυχος Μπρους Ουέιν, φοράει τη στολή του και μετατρέπεται σε σκοτεινό εκδικητή. Ο Μπρους Ουέιν ως Μπάτμαν Εκπαιδευμένος άριστα τόσα σωματικά όσο και πνευματικά, ο Μπάτμαν είναι ανίκητος σε κάθε είδους προσωπική μονομαχία. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά τα μυστικά των πολεμικών τεχνών, είναι εξαιρετικός ντετέκτιβ και έχει αλάνθαστο ένστικτο. Μετρ των μεταμφιέσεων και ασύγκριτος στις αποδράσεις, σχεδιάζει κάθε του κίνηση στο μυστικό του αρχηγείο, μια σπηλιά που βρίσκεται κάτω από την έπαυλη Γουέιν, την Batcave. Απαραίτητο αξεσουάρ στην εκστρατεία του εναντίον του εγκλήματος είναι η ζώνη του. Εφοδιασμένη με λέιζερς, σχοινιά, κάψουλες αερίων αλλά και το "αγαπημένο" όπλο του Μπάτμαν, το Batarang. Πρόκειται για ένα μοναδικό μπούμερανγκ που γαντζώνει σχεδόν παντού και του επιτρέπει να μετακινείται από οροφή σε οροφή ενώ παράλληλα χρησιμοποιείται και για να ακινητοποιηθεί κάποιος εχθρός. Βασικό μέσο μεταφοράς του είναι ένα ειδικά σχεδιασμένο αυτοκίνητο, το Batmobile. Διαθέτει τουρμπίνες, τις οποίες ενεργοποιεί για να διαφύγει ή να καταδιώξει κάποιον και απίστευτων δυνατοτήτων οπλικά συστήματα. Με αυτό τον εξοπλισμό, την άριστη σωματική του κατάσταση και τους φίλους του πάντα στο πλευρό του, ο Σκοτεινός Ιππότης έσωσε από μεγάλους και συχνούς κινδύνους τη Gotham City. Οι εχθροί της πόλης -κι άρα εχθροί του Μπάτμαν- καταλήγουν πάντα στα χέρια του νόμου και, όταν καταδικαστούν, στο ειδικό άσυλο για υπερ-κακοποιούς, το Aσυλο Αρκαμ. Η προσωρινή λύση Ο Μπρους Ουέιν έδρασε ως Μπάτμαν για περίπου 25 χρόνια. Αναγκάστηκε να βγάλει για πάντα την μπλε και γκρι στολή λόγω προβλημάτων που αντιμετώπισε με την καρδιά του. Σταδιακά, αποχώρησε και από την εταιρία του, την «Γουέιν Εντερπράιζις», πουλώντας τις μετοχές στον Ντέρεκ Πάουερς. Αποσύρθηκε στην έπαυλή του και επί μια εικοσαετία παρακολουθούσε ανήμπορος να αντιδράσει την εγκληματικότητα να αυξάνεται δραματικά στο Γκόθαμ Σίτι. Αρχικά, σε μια προσπάθεια να πατάξει το έγκλημα, ο Μπρους Ουέιν προσέλαβε τον Ζαν Πολ Βάλεϊ αναθέτοντάς του τη δουλειά του Μπάτμαν. Εκπαιδευμένος από την ημέρα που γεννήθηκε, μέσω της μεθόδου του υπνωτισμού, ο Βάλει υπήρξε και πριν φορέσει την μπλε και γκρι στολή του Ανθρώπου-Νυχτερίδας, τιμωρός των παρανόμων. Το όνομά του ήταν Αζραελ. Αν και εξαιρετικά αποτελεσματικός πολεμιστής, η σταδιοδρομία του Βάλεϊ ως Μπάτμαν ήταν πολύ σύντομη. Και αυτό διότι ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του κακοποιού Αρνολντ Έτκαρ/Έτσινσον, γνωστού και ως Αμπατουάρ, ο οποίος «τρεφόταν» με συγγενικά του πρόσωπα. Ο ψυχοπαθής δολοφόνος είχε σκοτώσει 26 μέλη της οικογένειάς του προτού τον κυνηγήσει ο Μπάτμαν. Η καταδίωξη έφτασε στο τέλος της όταν ο Αμπατουάρ, προσπαθώντας να διαφύγει, κρεμάστηκε από μια σωλήνα. Ωστόσο, ο Βάλεϊ δεν τον βοήθησε, αφήνοντάς να γλιστρήσει και να πέσει στο κενό. Εξαιτίας αυτής του της κίνησης, ΄΄χρεώθηκε΄΄ προσωπικά τον θάνατο του περιβόητου εγκληματία. Ως εκ τούτου και με δεδομένο ότι ο Μπάτμαν-Γουέην δεν είχε σκοτώσει ποτέ κανέναν στο παρελθόν, ο Βάλεϊ αναγκάστηκε, μετά από εντολή του Μπρους, να βγάλει για πάντα τη στολή του Ανθρώπου-Νυχτερίδα και να επιστρέψει στο ρόλο του Αζραελ. Η διάδοχη κατάσταση Όλα άλλαξαν όταν ο έφηβος Τέρι ΜακΓκίνις ανακάλυψε κατά τύχη την Batcave και παρακάλεσε τον Μπρους Ουέιν να γίνει και πάλι ο Μπάτμαν. Εκείνος εξήγησε ότι δεν ήταν σωματικά ικανός να το πράξει αλλά του αντιπρότεινε να συνεχίσει αυτός το έργο του, περιορίζοντας τον εαυτό του σε συμβουλευτικό ρόλο. Όπως ήταν φυσικό, ο ΜακΓκίνις δέχτηκε περιχαρής. Μέσω υπερσύγχρονων συστημάτων τηλεπικοινωνίας, ο Μπρους Γουέιν βρίσκεται συνεχώς στο πλάι του νέου Μπάτμαν. Παρακολουθώντας κάθε του κίνηση από την Batcave - μέσω μικροκάμερας που είναι τοποθετημένη στο κεφάλι του ΜακΓκίνις - τον συμβουλεύει και τον καθοδηγεί. Ατίθασος, ισχυρογνώμων και επαναστατικός χαρακτήρας, ο Τέρι ΜακΓκίνις διέφερε από τους υπόλοιπους συνομήλικούς του. Ένα βράδυ, ο πατέρας του τον τιμώρησε σε κατ' οίκον περιορισμό. Εκείνος, αντιδραστικός, όπως πάντα, έφυγε από το σπίτι. Στο δρόμο του επιτέθηκε μια συμμορία μοτοσικλετιστών, οι Τζόκερς, και αναγκάστηκε να καταφύγει στην έπαυλη Γουέιν για να σωθεί. Εκεί, ανακάλυψε το μεγάλο μυστικό που έκρυβε για τόσα χρόνια ο Μπρους Γουέιν αλλά τον περίμενε μια ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Όταν γύρισε σπίτι, το βρήκε διαλυμένο. Διαρρήκτες εισέβαλαν και δολοφόνησαν τον πατέρα του, ο οποίος προσπάθησε να αντισταθεί. Μετά από αυτό το τραγικό συμβάν, ο ΜακΓκίνις ορκίστηκε να τιμωρήσει όσους ήταν υπεύθυνοι για το θάνατο του πατέρα του -κάτι σας θυμίζει; Ο Ι Φ Ι Λ Ο Ι Τ Ο Υ B A T M A N Ο Αλφρεντ Πένιγουορθ είναι ο μόνος κοινός θνητός που ξέρει τη μυστική ταυτότητα του Μπάτμαν. Είναι επί δεκαετίες ο μπάτλερ των Γουέην, κι αυτός που ανάθρεψε τον νεαρό Μπρους, μετά το θάνατο των γονέων του, δίνοντάς του απαραίτητες συμβουλές και καθοδηγώντας τον καθ’ όλη την εφηβεία του. Αφανής αλλά πολύτιμος, πρώην πράκτορας των Αγγλικών Μυστικών Υπηρεσιών, συμβάλει με την ανεκτίμητη εμπειρία του στον αγώνα του Μπάτμαν κατά της παρανομίας. Ως άριστος μηχανικός, ο Αλφρεντ έχει τη δυνατότητα να χειριστεί με ευκολία τα μηχανήματα της Batcave και να βοηθήσει εξ αποστάσεως τον Μπάτμαν, όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν. Ο Ντικ Γκρέισον, υπήρξε μέλος των «Ιπτάμενων Γκρέισονς», μια ομάδας η οποία εκτελούσαν ένα ριψοκίνδυνο ακροβατικό στο τσίρκο Χέιλι. Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, ο εκβιαστής Τόνι Ζούκο, θέλοντας να αποκομίσει οφέλη από τον ιδιοκτήτη του τσίρκου, κόβει το σχοινί και οι γονείς του νεαρού Ντικ Γκρέισον βρίσκουν τραγικό θάνατο. Ανάμεσα σε όσους παρακολουθούσαν το ακροβατικό ήταν και ο Μπρους Γουέην, στον οποίο ζωντάνεψαν οι τραυματικές μνήμες της παιδικής του ηλικίας. Ένιωσε ένα ιδιαίτερο «δέσιμο» με το Νικ και τον πήρε υπό την προστασία του. Του παρείχε πλήρη οικονομική και ηθική υποστήριξη, διδάσκοντάς του τα μυστικά των πολεμικών τεχνών. Σύντομα, ήταν απόλυτα έτοιμος να πολεμήσει στο πλευρό του Μπάτμαν. Έτσι, γεννήθηκε ο Ρόμπιν, πιστός βοηθός και συνεργάτης του μασκοφόρου ήρωα. Αφού αγωνίστηκε μαζί με τον Μπάτμαν εναντίον των παρανόμων για αρκετά χρόνια, ο Ντικ Γκρέισον αποφάσισε να φύγει από το Γκόθαμ Σίτι. Περιπλανήθηκε σχεδόν σε όλο τον κόσμο, διδάχτηκε διάφορες τεχνικές καταπολέμησης του εγκλήματος και έμαθε σε άριστα πολεμικές τέχνες. Στη συνέχεια, επέστρεψε στο Γκόθαμ Σίτι αλλά όχι και στο ρόλο του Ρόμπιν. Προτίμησε, αξιοποιώντας ένα κεφάλαιο που είχε συγκεντρώσει το τσίρκο Χέιλι, να μετακομίσει σε μια παλιά αποθήκη και να «στήσει» εκεί τα δικά του αρχηγεία από όπου θα αντιμετωπίζει τους κακοποιούς. Έτσι γεννήθηκε ο Νάιτουϊνγκ. Τη θέση του Ντικ Γκρέισον ως Ρόμπιν πήρε ο μόλις 13 ετών, Τιμ Ντρέικ. Γιος ενός μικροκακοποιού ονόματι Στίβεν «Σίφτι» Ντρέικ, Τιμ έμεινε μονάχος του όταν ο πατέρας του έκλεψε λεφτά από τον μεγαλοεγκληματία Διπρόσωπο και υποχρεώθηκε να φύγει από το Γκόθαμ Σίτι για να γλιτώσει τη ζωή του. Προσπαθώντας να εντοπίσει τον Στίβεν Ντρέικ, ο Διπρόσωπος κυνηγούσε για αρκετό καιρό τον Τιμ. Τελικώς, όταν κατόρθωσε να τον πιάσει, έμαθε πως ο Στίβεν Ντρέικ δολοφονήθηκε στο Σέντραλ Σίτι από μαφιόζους. Αυτή η είδηση κατέστησε τον Τιμ αχρείαστο στον Διπρόσωπο, ο οποίος διέταξε τους άνδρες του να τον σκοτώσουν. Τον έσωσε ο Μπάτμαν. Αφού τον υιοθέτησε, ο Μπρους Γουέην του έδωσε το ρόλο του Ρόμπιν, τον οποίο εξάλλου ο Τιμ θαύμαζε. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους λίγους αστυνομικούς της Γκόθαμ που χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης του Μπάτμαν. Ο λόγος για τον Επιθεωρητή Τζέιμς Γκόρντον. Αφοσιωμένος, έντιμος και ικανότατος συνεργάζεται συχνά με τον Ανθρωπο-Νυχτερίδα καταστρώνοντας σχέδια για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας. Με το πέρασμα των χρόνων, οι δυο τους ανέπτυξαν μια ξεχωριστή φιλία στηριγμένη στον αλληλοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση. Ένας άλλος εκ των λιγοστών αδιάφθορων αστυνομικών της πόλης είναι ο Χάρβεϊ Μπούλοκ. Αξύριστος, χοντρός και κακοντυμένος, εκ πρώτης όψεως, ο Μπούλοκ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί υπόδειγμα αστυνομικού. Παρά τα ελαττώματά του όμως, ο Μπούλοκ έχει αφιερώσει τη ζωή του στην τήρηση της έννομης τάξης. Αρχικά, ήταν αντίθετος στην ιδέα της επιβολής του νόμου από κάποιον εκτός των αστυνομικών οργάνων, όπως ο Μπάτμαν. Καθώς περνούσε ο καιρός, όμως, ο Μπούλοκ συνειδητοποίησε την αξία του μασκοφόρου ήρωα και πλέον τον καλεί όποτε χρειάζεται την βοήθειά του. Συνεργάτης του Μπούλοκ είναι η επίσης εξαιρετική αστυνομικός Ρενέ Μοντόγια. Πρόκειται για μια από τις πιο αξιόπιστες πηγές του Μπάτμαν μέσα από το αστυνομικό τμήμα του Γκόθαμ. (Η Μοντόγια είναι χαρακτήρας που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες του Batman Animated Series το 1990 και σιγά σιγά πέρασε στο κόμικ, περισσότερα εδώ κι εδώ ) Ενεργό ρόλο στην καταπολέμηση του εγκλήματος έχει και η κόρη του Επιθεωρητή Γκόρντον, Μπάρμπαρα. Κάθε φορά που ο Μπάτμαν χρειάζεται την βοήθειά της, εκείνη φοράει την στολή της Μπάτγκιρλ και τίθεται στη διάθεσή του. Όταν δεν κυνηγάει κακοποιούς, η Μπάρμπαρα, η οποία έχει περίπου την ίδια ηλικία με τον Ντικ Γκρέισον, σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Γκόθαμ Στέιτ. σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι - d o n o t p o s t r e p l i e s
  22. Ενδιαφέρουσα παρουσίαση των 8 πρώτων (!) σελίδων του κόμικ "300". Αναρτήθηκε στο blog της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας (Φ. ΛΕ.ΦΑ. ΛΟ) μάλλον το Δεκέμβριο του 2010, αν κρίνω από τα σχόλια που ακολουθούνε το άρθρο και τα οποία μπορείτε να τα διαβάσετε, όπως και όλο το άρθρο εδώ. Ήταν το έτος 1998, όταν στην αγγλοσαξονική αγορά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Dark Horse η εικονογραφημένη νουβέλα του Frank Miller, που έφερε τον τίτλο «300» και είχε ως θέμα τη μάχη των Θερμοπυλών. Ο Miller ήταν γνωστός ως ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς εικονογραφημένων ιστοριών και η είδηση ότι το εν λόγω έργο αφορούσε ένα σημαντικό γεγονός της ελληνικής ιστορίας είχε δημιουργήσει κλίμα ενθουσιασμού στη μικρή ελληνική κοινότητα του φανταστικού. Η προσδοκία ότι οι «300» θα ικανοποιούσαν το αναγνωστικό κοινό επιβεβαιώθηκε αρχικά από τους τυχερούς που πρόλαβαν να διαβάσουν την αρχική τους έκδοση (στην αγγλική γλώσσα). Όταν, εν τέλει, μεταφράστηκαν από την Αγαθή Πεπεράκη και κυκλοφόρησαν στα ελληνικά τον Απρίλιο του 1999 από τις εκδόσεις Μαμούθ Comics, ήμουν από αυτούς που έσπευσαν άμεσα να αποκτήσουν τα πέντε μηνιαία τεύχη τους. Όπως αποδείχτηκε, έκανα μια από τις πλέον επιτυχημένες επιλογές μου. Τί να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτή την ανεπανάληπτη εικονογραφημένη ιστορία; Μέσα σε πέντε τεύχη (που αργότερα κυκλοφόρησαν και σε ενιαία βελτιωμένη έκδοση) ο Frank Miller, που είχε αναλάβει τα κείμενα και τα σχέδια, καθώς και η Lynn Varley, που είχε προσθέσει τα χρώματα, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ανεπανάληπτο λογοτεχνικό και εικαστικό δημιούργημα, το οποίο ο αναγνώστης δεν κουράζεται να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει. Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει ότι η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Είμαι της γνώμης ότι οι «300» τη δικαίωσαν με τον πλέον σαφή τρόπο! Η επαφή με τις οκτώ πρώτες εισαγωγικές σελίδες τους είναι αρκετή για να υποβάλλει στον αναγνώστη μια αίσθηση βουβού και μεγαλόπρεπου δέους, το οποίο προαναγγέλλει ενστικτικά το δράμα που πρόκειται να επακολουθήσει. Είναι επίσης αρκετή για να ωθήσει το φαντασιακό δυναμικό στη διασάλευση της αίσθησης των ορίων του υλικού του περιβάλλοντος. Ο αναγνώστης, ερχόμενος σε επαφή με τις σελίδες του περιοδικού, βρίσκεται πλέον μέσα στον κόσμο της εικονογράφησης και παρακολουθεί από ένα απόμακρο ύψωμα τους τριακοσίους να προχωρούν. Πώς, όμως, το καταφέρνουν αυτό οι συντελεστές του έργου; Θα δοκιμάσουμε να απαντήσουμε ακολουθώντας το Λεωνίδα και τους άντρες τους στις οκτώ αυτές σελίδες. Στην πίσω κιόλας πλευρά του εξωφύλλου, στο σημείο δηλαδή όπου αναγράφονται τα ονόματα των συντελεστών και ο τίτλος του πρώτου τεύχους, ο αναγνώστης βλέπει τα κύματα μιας θάλασσας αίματος να σκάνε με μανία σε μια βραχώδη ακτή, πάνω από την οποία (και κάτω από έναν νεφελώδη ουρανό) υψώνονται δυο τεράστιοι γήινοι όγκοι που στο ενδιάμεσό τους υπάρχει ένα μικρό πέρασμα. Πρόκειται για τις Θερμοπύλες. Ο συνδυασμός των χρωμάτων της εικόνας, τα περιγράμματα των σχημάτων που είναι συγκεκριμένα και τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους που σβήνονται μέσα στους χρωματικούς συνδυασμούς, δημιουργούν μια σκυθρωπή ατμόσφαιρα ρομαντικής αισθητικής, στην οποία νιώθει κανείς να αιωρείται μια αδιόρατη απειλή. Ακολουθούν δυο σελίδες στις οποίες απλώνεται το πρώτο σκίτσο της πλοκής. Αυτό απεικονίζει μια ομάδα πολεμιστών, τα ολογράμματα των οποίων είναι ζωγραφισμένα με λιτό ύφος, ενώ τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους αχνοφαίνονται και κρύβονται στο ημίφως και κάτω από τους τυλιγμένους μανδύες τους. Ο ουρανός παρουσιάζεται μέσα από μια ανάμιξη μελανών και γκριζοκίτρινων χρωματισμών, γεννώντας την αίσθηση ότι ο αναγνώστης παρατηρεί ένα ωχροκίτρινο ηλιοβασίλεμα που έχει ήδη αρχίσει να παραχωρεί τη θέση του στο σκοτάδι της νύχτας. Η αίσθηση της προοπτικής, που απλώνει τη θέα ως τα πέρατα του ορίζοντα, είναι καταπληκτική. Εκείνο ωστόσο που κάνει εντύπωση μετά από μια δεύτερη ματιά είναι ο συγχρονισμένος βηματισμός των στρατιωτών που κρατούν στρογγυλές ασπίδες, επάνω στις οποίες είναι χαραγμένο το γράμμα Λ. Σε ένα πολύ μικρό ορθογώνιο πλαίσιο, υπάρχει η μοναδική λέξη που συνοδεύει την εικόνα: ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ. Στις δυο σελίδες που ακολουθούν παρουσιάζεται το επόμενο σκίτσο. Τα ίδια χαρακτηριστικά, οι ίδιοι πολεμιστές. Μόνο που αυτή τη φορά, ο αναγνώστης τους βλέπει από το πλάι να κινούνται ανηφορικά σε ένα ύψωμα. Ο βηματισμός εξακολουθεί να είναι συγχρονισμένος. Όπως και στο προηγούμενο σκίτσο, το δεξί πόδι όλων των πολεμιστών πατάει μπροστά. Ωστόσο, τόσο στην προηγούμενη όσο και σ’ αυτή την εικόνα, ο συγχρονισμένος βηματισμός δεν είναι το άμεσο θέαμα που παρατηρεί κανείς. Αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρίσκεται στο νοηματικό υπόβαθρο του σκίτσου και συμβάλει τα μέγιστα στην ανάδειξη της δραματουργικής έντασης που αποπνέει η επιφάνεια της εικόνας. Τα μικρά πλαίσια/κουτάκια με τα κείμενα, αυτή τη φορά είναι τρία και εμφανίζονται κλιμακωτά προς τα κάτω, γράφοντας: «ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΤΉ ΛΑΚΩΝΙΑ», «…ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΣΠΑΡΤΗ…», «ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ». Το επόμενο σκίτσο που καλύπτει επίσης δυο σελίδες, φέρνει τον αναγνώστη να παρακολουθεί τους πολεμιστές από ψηλά, βλέποντας αυτή τη φορά ξεκάθαρα τα σκυθρωπά και αποφασιστικά τους πρόσωπα να διατηρούν μια σιδερένια νηφαλιότητα, η οποία όμως μόλις και μετά βίας συγκρατεί την εκτίναξη των εσωτερικών ορμών τους, όπως αποκαλύπτει η αγριωπή ματιά ενός εκ των πολεμιστών που στρέφεται προς τα πάνω, σα να έχει συλλάβει κάτι ανεπαίσθητο που οι υπόλοιποι δεν έχουν αντιληφθεί. Τα τρία πλαίσια των κειμένων κατεβαίνουν και πάλι κλιμακωτά συνοδεύοντας την εικόνα με τις εξής φράσεις: «ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ», «ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ», «ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ». Το τελευταίο σκίτσο με το οποίο θα καταπιαστούμε στο άρθρο αυτό, ολοκληρώνει την εισαγωγή της εικονογραφημένης ιστορίας, παρουσιάζοντας από μπροστινή και ελαφρώς πλάγια θέση, ολόκληρη την ομάδα των πολεμιστών να περνά έναν βραχώδη και χορταριασμένο λόφο. Ο βηματισμός εξακολουθεί να είναι συγχρονισμένος, τα περιγράμματα των πολεμιστών συγκεκριμένα, αλλά τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους δυσδιάκριτα μέσα από τις περικεφαλαίες και τον υπόλοιπο εξοπλισμό. Οδηγός είναι ένας πολεμιστής που με τον αυλό του κρατά το ρυθμό του βαδίσματος, ενώ μπροστά από την ομάδα των πολεμιστών προπορεύεται η μορφή ενός ασκεπή άντρα που βαδίζει με τον ίδιο βηματισμό και τον ίδιο τρόπο με τους υπολοίπους, αλλά που κάτι στο κόψιμο της κορμοστασιάς του και στην αρχοντική αποφασιστικότητα που αποπνέει η εικόνα του, μαρτυρά σιωπηρά ότι αποτελεί τον αρχηγό της ομάδας. Δηλαδή, το βασιλιά Λεωνίδα. Το σκίτσο συμπληρώνει η απλή αναγραφή μιας ημερομηνίας. 480 π.Χ. Οι Ήρωες Νομίζω ότι θα πρέπει να σταθούμε σε αυτή την εισαγωγή, γιατί αποτελεί ένα μνημειώδες προοίμιο για το έργο. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα σχήματα και τα χρώματα είναι κυριολεκτικά καταπληκτική και δίνει την αίσθηση ότι μόλις ο αναγνώστης ανοίξει το comic, ένα χέρι εξέρχεται μέσα από αυτό και τον τραβά στο εσωτερικό του, κάνοντάς τον να νιώσει ότι βρίσκεται κι αυτός κάπου μέσα στο χώρο, πίσω από τους ογκώδεις βράχους και τους χορταριασμένους λόφους της αρχαίας Ελλάδος. Τα κλασικιστικά στοιχεία των σχεδίων με τις λιτές γραμμές, συμπλέκονται με τη βαριά και σκοτεινή ατμόσφαιρα των χρωμάτων που διαχέονται ελαφρώς το ένα μέσα στο άλλο για να δημιουργήσουν το υπόβαθρο του χώρου. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η συγκρότηση μιας άκρως επιτυχημένης ρομαντικής εικαστικής ολότητας. Η ποιότητα του εικαστικού υπόβαθρου δεν αποτελεί όμως το βασικό στοιχείο της εν λόγω εισαγωγής. Γιατί εκείνο που κυριολεκτικά συνεπαίρνει τον αναγνώστη/παρατηρητή, είναι η όλη κίνηση των πρωταγωνιστών. Με την απεικόνιση της κίνησης αυτής, ο Miller καταφέρνει μέσα από τέσσερα μόλις σκίτσα, να ζωντανέψει την οργανικότητα της στρατιωτικής και αριστοκρατικής κοινωνίας των αρχαίων Σπαρτιατών. Φυσιογνωμίες σκυθρωπές, σημαδεμένες από τις μάχες, σοβαρές και αποφασιστικές, βαδίζουν. Βαδίζουν συγχρονισμένα σα να αποτελούν ένα σώμα, ακόμη και την ώρα που σκαρφαλώνουν σε ανηφοριές. Κοιτάζουν μπροστά έχοντας απόλυτη επίγνωση του σκοπού τους. Δεν συνομιλούν. Κατευθύνονται διαπνεόμενοι από ένα εσωτερικό ρεύμα ενστικτώδους επικοινωνίας. Είναι κυριολεκτικά ένας οργανισμός. Η επιλογή του ωχροκίτρινου ηλιοβασιλέματος και του σούρουπου δεν φαίνεται να είναι τυχαία. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται έχει κάτι το μελαγχολικό, το αρρωστημένο και το αδιόρατα απειλητικό. Η χρήση των συγκεκριμένων χρωμάτων μπορεί να ζωντανεύει το περιβάλλον, αλλά δημιουργεί παράλληλα και μια πυρετώδη ασφυξία στον αναγνώστη. Όμως οι Σπαρτιάτες δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ή να επηρεάζονται καθόλου από τις δυσοίωνες αυτές υποψίες. Απλώς συνεχίζουν να βαδίζουν, αφήνοντας τις όποιες υποβλητικές φοβίες και απειλές εκτός του οπτικού τους πεδίου. Ακολουθούν τον τραγικό δρόμο της ζωής τους ακλόνητοι και ατρόμητοι. Είναι προφανές ότι ο Miller με την εισαγωγή αυτή δεν προετοιμάζει απλά τον αναγνώστη για το τι έπεται στο έργο, αλλά παράλληλα δημιουργεί και έναν έντονο συμβολισμό. Οι πολεμιστές που παρουσιάζει είναι σίγουρα οι 300 του Λεωνίδα που πορεύονται προς τις Θερμοπύλες για να υπερασπιστούν την πατρίδα, ωστόσο δεν είναι μόνο εκείνοι. Κι αυτό γιατί αποτελούν έναν συμβολισμό του διαχρονικού ηρωικού προτύπου, που στη συγκεκριμένη περίπτωση μορφοποιείται με έναν ενδεικτικό τρόπο (δηλαδή τους Σπαρτιάτες). Οι πολεμιστές που βαδίζουν αποτελούν μια συμβολική αναπαράσταση των απανταχού ηρώων της ιστορίας. Εκείνών δηλαδή, που ξεχωρίζοντας από τους πληθυσμούς των απλών ανθρώπων, κατευθύνουν αυτοβούλως την ιστορία. Εκείνων που αυθόρμητα αποφασίζουν να σηκώσουν το βάρος των ευθυνών τους, αλλά και των ευθυνών ολόκληρης της ανθρωπότητας, στους ώμους τους και να πράξουν αυτό που ενδογενώς γνωρίζουν πως πρέπει να πράξουν, χωρίς να το συζητήσουν, χωρίς να το υπολογίσουν και χωρίς να το διαπραγματευθούν. Οι «300» του Miller είναι οι 300 της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, είναι οι συναγωνιστές του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στην προδιαγεγραμμένη ματαιότητα της υπεράσπισης της Κωνσταντινούπολης, είναι ο Ιππότης που απεικονίζει ο πίνακας του Άλμπρεχτ Ντύρερ να αγνοεί τον διάβολο και τον θάνατο που επιτηρούν την πορεία του και να προχωρά αγέρωχα προς τα μπρος, είναι η φωνή του Φρειδερίκου Χέλντερλιν που μας υπενθυμίζει ότι «όλες ακόμα ζουν, οι των ηρώων μητέρες», είναι οι Ήρωες του Τόμας Καρλάιλ και του Ιωάννη Συκουτρή. Οι ήρωες.. αυτοί που οδηγούν την ιστορία. Αυτοί που αψηφώντας το Χάος που τους περιβάλλει προχωρούν εμπρός, δημιουργώντας σχήματα πολιτισμού και γεμίζοντας με νόημα την ανθρώπινη ζωή. Οι Σπαρτιάτες δεν πήγαν να πολεμήσουν για να στεφθούν με επιτυχία. Οι ήρωες δεν επιζητούν την επιτυχία, όπως υποστηρίζει σοφά ο Ιωάννης Συκουτρής στο έργο του «Η φιλοσοφία της ζωής». Η επιτυχία συνδέεται με την εργαλειακή φρόνηση και σημαίνει την προσαρμογή της ψυχής προς τα πράγματα. Επιτυχία σημαίνει πραγματοποίηση ενός σκοπού που βρίσκεται έξω από το Εγώ του ήρωα. Πρόκειται για μια προσαρμογή του Εγώ προς την καθημερινότητα του περιβάλλοντος που συγκροτεί το παρόν. Ωστόσο, ο σκοπός και το νόημα της ύπαρξης των ηρώων βρίσκεται εντός του δικού τους Εγώ. Η αποστολή τους είναι να πολεμήσουν το παρόν, να αναβιβάσουν τα πράγματα προς την ψυχή τους, να τα γεμίσουν με νόημα και να τα κάνουν αντάξιά τους. Οι ήρωες δεν επιτυγχάνουν. Οι ήρωες νικούν. Οι μάχη των Θερμοπυλών για τους 300 ήταν ανεπιτυχής και ταυτοχρόνως νικηφόρα, αφού δεν πέτυχαν τελικά να αποκρούσουν τους Πέρσες αλλά κατάφεραν να νικήσουν, προβάλλοντας ένα διαχρονικό πρότυπο συμπεριφοράς για την ανθρωπότητα, το οποίο συμπυκνώνει το νόημά του γύρω από τις έννοιες της τιμής, της ευθύνης, του πατριωτισμού και της αδιαφορίας μπροστά στο θάνατο προκειμένου να υπερασπιστούν οι υπέρτατες αξίες που παράγουν πολιτισμό και νοηματοδοτούν την ανθρώπινη ζωή. Ο Miller είναι προφανές ότι κατανοεί σε βάθος ετούτο το συλλογισμό, γι’ αυτό και δημιουργεί τον εν λόγω συμβολισμό. Έναν συμβολισμό, που υπενθυμίζει στον αναγνώστη τον προαιώνιο ρόλο του ήρωα στην ανθρώπινη ιστορία και την αναγκαιότητα της εκδίπλωσης του σε κάθε εποχή. Οι «300» του, βαδίζουν μέσα στην αρρωστημένη και απειλητική ατμόσφαιρα, που έχουν δημιουργήσει τα χρώματα της Lynn Varley, προς τη νίκη. Οι ήρωες του παρόντος και του μέλλοντος, οφείλουν να κάνουν το ίδιο στο αρρωστημένο Χάος της Νεωτερικότητας. Σταμάτης Μαμούτος, πρόεδρος Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.
  23. The_Sandman

    ‘Big Damn Sin City’ omnibus από την Dark Horse

    Frank Miller’s Big Damn Sin City HC Frank Miller (W/A/Cover) and Lynn Varley © On sale June 25 b&w/FC, 1344 pages $59.99 HC, 7” x 10” The biggest, baddest Sin City ever is here, just in time for Fall’s Sin City 2: A Dame to Kill For! This imposing volume, suitable for home defense, contains all seven of Frank Miller’s landmark Sin City yarns! In these tales of Marv, Dwight, Gail, Miho, Hartigan, Nancy, and the Yellow Bastard, no corner of Basin City is left unturned, and no bloody deed is left undone. Written with unmatched intensity and drawn in the starkest black and white imaginable, the Sin City books make up the greatest crime saga in comics history, and Big Damn Sin City is the best way to rediscover it! • Every blood-soaked page of Sin City to date! • Over one million Sin City books in print! Επιτέλους! περισσότερες πληροφορίες εδώ!
  24. Blackbeard

    Καλύτερο Daredevil

    Ποιο από τα δύο θεωρείτε ότι είναι καλύτερο και γιατί. Ξέρω πως θα κυριαρχήσει του Μίλλερ. Έχουν περάσει όμως εκείνα τα χρόνια και μάλλον δεν μπορεί να εκτιμηθεί στον ίδιο βαθμό από τους καινούριους αναγνώστες. Συμφωνώ πως ο Waid φαίνεται να έχει επηρεαστεί αρκετά από τον Miller. Το πήγε απλά στο πιο "χαρούμενο". Αν και του Μίλλερ ίσως δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα "σκοτεινό" με τα σημερινά δεδομένα. Θα ήθελα όσο το δυνατόν οι ψηφοφόροι να αποφύγουν, δηλαδή, το σκεπτικό ότι ο Μίλλερ τα έκανε όλα αυτά το '80 και τότε ήταν κάτι διαφορετικό. Ας σκεφτούμε ότι και τα δύο βγήκαν την ίδια εποχή.(Ξέρω ότι έχει σημασία σε ποια εποχή βγήκαν κτλ κτλ. Θέλω, όμως, να τσεκάρω διαφορετικά πράγματα.) Με βάση αυτά ψηφίστε και θα ήθελα πολύ να ακούσω(διαβάσω) και το γιατί.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.