Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'David Lloyd'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. V for Vendetta: Η κορυφαια συναντηση comic και πολιτικής Ο Alan Moore αποτελεί, μαζί με τον Neil Gaiman και τον Frank Miller την μεγάλη Τριάδα των σπουδαιότερων δημιουργών της 9ης Τέχνης και επηρέασαν, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, την μαζική κουλτούρα περισσότερο από όσο φανταζόμαστε. Ο Moore, σε αντίθεση με τον σκοτεινό και gritty ρεαλιστή Miiller και τον ψυχαναλυτικό ονειρισμό του Gaiman, επέλεξε μια πιο πλουραλιστική προσέγγιση, η οποία, ακόμα και όταν έγραφε υπερηρωικές ιστορίες, όπως το Killing Joke, πάντα ήταν από μια πλευρά που το κοινωνικό είχε βαρύνουσα σημασία, πολλές φορές επισκιάζοντας την πλοκή αυτή καθεαυτή. Όταν λοιπόν αυτό το κοινωνικό και πολιτικό στοιχείο ήταν ελεύθερο να αναπτυχθεί χωρίς συμβάσεις, τότε το έργο του Moore εξελισσόταν σε κάτι εντελώς μοναδικό, βαθύ και πραγματικα αριστουργηματικό. Το V for Vendetta (1988) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το παραπάνω. Μπορεί να παρουσιάζει έναν ήρωα με δυνάμεις πάνω από το κανονικό, ωστόσο δεν είναι κατα βάση ένα υπερηρωικό comic. Μάλιστα, δεν διστάζει να αναφερθεί με μια ελαφριά υποτίμηση στο υπερηρωικό είδος, τουλάχιστον σε κάποιες πλευρές του που ο Moore βίωσε πολύ καλά δουλεύοντας για τις μεγάλες εταιρίες τους χώρου. Aντίθετα, αποτελεί ένα έργο το οποίο εξερευνά ζητήματα πολιτικής, κοινωνικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, το οποίο προκάλεσε (μέσω μιας ιδιαίτερης κινηματογραφικής αναφοράς) αντιδράσεις και στον πραγματικό κόσμο, πολλές από αυτές θετικές. Οι ιστορίες των ανθρώπων που μας παρουσιάζονται μέσα στις σελίδες, του V, της Evey Hammond, ακόμα και του Eric Finch είναι η ιστορία μιας κοινωνίας που βυθίστηκε στον πόλεμο και την καταστροφή για χάρη των εθνικισμών και των συμφερόντων και μετά, τα ίδια ακριβώς συμφέροντα και εθνικισμοί επανήλθαν στο προσκήνιο, πιο επιθετικά και πεινασμένα από ποτέ για να τραφούν από τα απομεινάρια των κοινωνιών που οι ίδιοι κατέστρεψαν. Μέσα από το αλληγορικό σχήμα των Norsefire γινόμαστε μάρτυρες της απανθρωποίησης μιας κοινωνίας. Βλέπουμε πως η πείνα και η απόγνωση εξαθλιώνει ολόκληρα κομμάτια που πληθυσμού, πως ο φασισμός, παρόλη την τεχνολογική του ανάπτυξη, δεν παύει ποτέ να είναι ένα σύστημα που καθιστά το άτομο κτήνος, ένα απάνθρωπο και απρόσωπο τέρας που νοιάζεται περισσότερο για αριθμούς παρά για ζωές. Και εδώ τίθεται το δίλημμα: Είναι χειρότερο πράγμα μια τέτοια κτηνώδης πολιτική βρισκει συνεχώς πρόθυμους συνεργούς και ζηλωτές για να το πετύχει, άτομα που δείχνουν με το δάχτυλο (fingermen) τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, ή πως οι κοινωνίες πολλές φορές όχι μόνο το ανέχονται, αλλά το επιθυμούν κιόλας; Ο Μοοre σκιαγραφεί,με έναν έντονο αέρα noir και τρομερή γλαφυρότητα ένα τέτοιο σύστημα, απάνθρωπο και ανίκανο να συνεργαστεί ακόμα και με τον εαυτό του. Μεγάλο μέρος του comic αφιερώνεται, τις προδοσίες και την πάλη των κομματιών του Κεφαλιού μεταξύ τους για μια καλύτερη και πιο κεντρική θέση το πλέγμα εξουσίας. Περνά μέσα από το μικροσκόπιο ανθρώπους που στελεχώνουν τις κρατικές μηχανές και μας αποκαλύπτει πως την φρίκη που ήδη βλέπουμε να μας κυβερνά: Παιδεραστές να κρύβονται πίσω από την θρησκεία, βασανιστές να βαυκαλίζονται με το life style αποτελούν τους ηγέτες. Οι άνθρωποι που τους ακολουθούν όμως δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο αποτρόπαιοι από τον άνθρωπο που στέκεται δίπλα μας. Καθημερινοί άνθρωποι, που ¨κάνουν απλά την δουλειά τους». Θα ήταν ταιριαστό για ένα απρόσωπο σύστημα να υποταχθεί σε έναν απρόσωπο άνθρωπο. Ο V δεν έχει πρόσωπο, ούτε όνομα ( κεντρική ιδέα που έμπνευσε τους Anonymous χρόνια αργότερα), έχει όμως μίσος απέναντι στον φασισμό. Η εκδίκηση του είναι προσωπική ταυτόχρονα όμως και πολιτική, καθώς κατευθύνεται σε πρόσωπα δημόσια, σύμβολα και ιδέες.Την ίδια στιγμή δεν αποσκοπεί μόνο στο να λύσει μια προσωπική βεντέτα, αλλά στο να πρωτοστατήσει σε ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής, να γίνει η πρωτοπορία που θα αντιπαλέψει την βία και την καταπίεση του κράτους. Και ως πρωτοπορία δομείται και ο χαρακτήρας του. Πείραμα των φυλακών, καλλιτέχνης,αναρχικός. transexual (στις πρώτες εκδοχές της ιστορίας) θεατρίνος, (οι περισσότερες ατάκες του είναι σε σαιξπηρικό ιαμβικό πεντάμετρο), αποτελεί ουσιαστικά το αμάλγαμα πολλών και αντιθετικών μεταξύ τους επιρροών, από τον Orwell και τον Max Ernst μέχρι τον… Judge Dredd και τον Vincent Price, τις οποίες ο Moore και οι συνεργάτες συνέθεσαν σε έναν μοναδικό και ταυτόχρονα κοινό χαρακτήρα. Ο V χρησιμοποιεί βία και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό του για την ορθότητα των πράξεων του. Δρα ως πρωτοπορία, όχι όμως ως ηγέτης, Προτάσσει έναν βαθύ ατομικισμό, πολύ κοινό στην αγγλική παραδοσιακή λογοτεχνία και απόλυτα ταιριαστό με τον αναρχισμό του. Είναι ο συνοδοιπόρος και ο βοηθός, έναν ρόλο που μετά την αυτοθυσία του, αναλαμβάνει η Evey. Τεχνικά, στο V for Vendetta κυριαρχούν οι λογοτεχνικές αναφορές, η ποίηση, η μουσική, η ιστορία. Ακόμα και στα καρέ που κυριαρχούν τα υπερηρωικά κατορθώματα και δράση, ο Moore τα στολίζει με αποσπάσματα από τον Σαίξπηρ και διάφορους άλλους ποιητές, δημιουργώντας έναν ακατάπαυστο ρυθμό και συνέχεια που διαπνέει όλο το έργο. Από την άλλη, οι διάλογοι είναι άμεσοι, δυναμικοί και ζωντανοί και εμποδίζουν το comic να χαθεί σε μονοπάτια μονομανίας και αυτοαναφορικότητας. Προσδίδουν μια τρομερή πλαστικότητα και υφή στο σχέδιο των χαρακτήρων, κάνοντας τον αναγνώστη να βιώνει τις ιστορίες, τον πόνο και τον ρόλο τους μέσα στην πλοκή, η οποία με την σειρά της αποτελείται από πολλά μικρότερα subplots, που όλα μαζί οδηγούν στο μεγάλο φινάλε. Το V for Vendetta δεν θα ήταν πραγματικότητα αν δεν υπήρχε ο έτερος μεγάλος καλλιτέχνης, ο David Lloyd, που ανέλαβε το εικαστικό κομμάτι και ήταν και η αφορμή για ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας. Ο Lloyd, μαθημένος από την εμπειρία του στο κλασσικό και τρομερά υποτιμημένο Night Raven και βαθιά επηρεασμένος από τους pulp χαρακτήρες της δεκαετίας του 1930, δίνει έναν σκοτεινό αλλά συγχρόνως πολύχρωμο χαρακτήρα στο comic. Κυριαρχούν οι απλοί συνδυασμοί χρωμάτων, οι έντονες σκιές και περιγράμματα, ενώ το εκρηκτικό μοντάζ του έργου το κάνει να φαίνεται πως όλα ρέουν, όλα αλλάζουν γύρω από τους χαρακτήρες, μια αίσθηση που θυμίζει την δουλειά τoυ Moore στο Swamp Thing. Επιπλέον, ο Lloyd κατάφερε να αυξομειώνει την ένταση των καρέ του, πότε τονίζοντας τις λεπτομέρειες και πότε αφήνοντας την φαντασία του αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά, αποδίδοντας έτσι μια πανέμορφη ατμόσφαιρα μυστηρίου την οποία, ανά σημεία, θαρρείς πως μπορείς να κόψεις με το μαχαίρι… Το V for Vendetta, παρά την απόπειρα απολιτικοποίηση του από την ταινία, ήταν και θα παραμείνει ένα κορυφαίο αριστούργημα πολιτικού ύφους και χαρακτήρα, ένα έναυσμα για παραγωγικές συζητήσεις, τσακωμούς και συγκρούσεις, και, πάνω από όλα, μια αφορμή για τον κόσμο να σκεφθεί και, ίσως, να αποτρέψει την ρήση του ίδιου του Moore: Όσο οι άνθρωποι γίνονται πιο απελπισμένοι, η ιστορία δείχνει πως θα εξεγερθούν σε μια μεγάλη, προλεταριακή παλίρροια που θα συνθλίψει τους καταπιεστές τους. Θα στραφούν ο ένας ενάντια στον άλλον… Πηγή Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης
  2. Τρισέλιδο χορταστικό αφιέρωμα στους καλεσμένους του 3ου Comicdom Con, το 2008:
  3. x for xepeta

    OCCUPY COMICS

    Ένα κόμικ της εταιρίας Black Mask. Η εκδοση χρηματοδοτήθηκε με τη μέθοδο Kickstarter. Έχω στα χέρια μου το πρώτο τεύχος, και νομίζω έχει κυκλοφορήσει ένα ακόμη. Συλλογή από ιστορίες καλλιτεχνών εμπνευσμένες από το κίνημα OCCUPY. Ένα κίνημα που προσπαθεί να αντιταχτεί στα τεχνητά οικονομικά προβλήματα που φορτώνονται τα τελευταία χρόνια στους λαούς του κόσμου. Με βάση τις ουμανιστικές ανησυχίες που χαρακτηρίζουν έναν καλλιτέχνη, ή μάλλον που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν, ή ακόμη που θα προσδοκούσαμε να τον χαρακτηρίζουν, παρουσιάζονται ιδέες, γνώμες, αλήθειες για το συγκεκριμένο θέμα. Είναι ένα τευχάκι-απόδειξη του μεγαλείου της 9ης Τέχνης. Με λιτούς οικονομικούς τρόπους παρουσιάζονται δουλειές ανθρώπων που κυριολεκτικά προσπαθούν να μας ξεστραβώσουν και να μας κινητοποιήσουν σε ένα παρών που δεν έχει όμοιό του. Χαίρομαι να βλέπω τέτοια πονήματα γιατί γράφονται από ψυχής και όχι από άλλα κριτήρια. Ας σχολιάσω τις σελίδες που μιλούν για την Ελλάδα. Την περίοδο του Περσικού Πολέμου ένας ανόητος αμερικάνος Αξιωματούχος παρουσίασε μπροστά στις κάμερες μια τράπουλα με 52 χαρτογραφημένους "κακοποιούς" του ΙΡΑΚ. Ο φαιδρά θεατρινίστικος τρόπος χρησιμοποιείται και εδώ για να μας δείξει πρόσωπα και ιστορικά στοιχεία ανθρώπων με δύναμη που έχτισαν τα νέα θέματα και το οικονομικό τους υπόβαθρο. Εκεί κάπου αναφέρει και την αρχή του δικού μας προβλήματος. Αν το βρείτε μην το προσπεράσετε. Some of the biggest names in independent and mainstream comics have come together for a social-networking funded comic book anthology to tell the story of the Occupy Wall Street protest that sidesteps the 24 hour news media’s desire for sensationalism. The money raised will pay the creators for their work – and they will then donate all that money to the Occupy movement, especially through the coming winter months. Alan Moore, David Lloyd, Mike Allred, Charlie Adlard, Art Spiegelman, Molly Crabapple, Joshua Hale Fialkov, Ben Templesmith, Ronald Wimberly, J.M. DeMatteis, Mike Cavallaro, Joshua Dysart, Matt Bors, Douglas Rushkoff, Dean Haspiel, Tyler Crook, Allen Gladfelter, Joe Infurnari, Ales Kot, Matt Pizzolo, Ayhan Hayrula. Πληροφορίες για τον εκδοτικό οίκο εδώ. Σελίδα του κόμικ στο Wikipedia εδώ.
  4. Αφιέρωμα στο φεστιβάλ της Βαβέλ Τα κόμικ αντέχουν 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικ - η επιστροφή Παναγιώτης Μένεγος «Αντοχή υλικών» είναι ο τίτλος με την τόσο συμβολική σημασία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικ της Αθήνας, που επιβιώνει και επιστρέφει μετά από τρία χρόνια απουσίας σε καινούργιο χώρο («Διπλάρειος Σχολή», πλατεία Θεάτρου). Από 2 έως 11 Νοεμβρίου, με «μεγάλο καλεσμένο» τον David Lloyd (συνδημιουργό του «V for Vendetta»), Diabolikή άφιξη τον Giuseppe Palumbo, το ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας αφιέρωμα στον Λάζαρο Ζήκο και πολύ, ακόμα, πλούσιο πρόγραμμα (διάβασε αναλυτικά το πρόγραμμα εδώ). Στη μεγάλη γιορτή των κόμικ συμμετέχουν και δύο «δικοί μας άνθρωποι», αγαπημένοι εικονογράφοι: ο Sotos Anagnos και ο Θοδωρής Μπαργιώτας. Τους ανακρίναμε λιγάκι… «Είμαι ο Sotos Anagnos, εικονογράφος (χα, την πατήσατε, όχι "κανονικός" κομίστας) και μου αρέσει να "κλέβω", να αποδομώ, να καταστρέφω και να ξαναδημιουργώ εικόνες». Το έργο σου για το φεστιβάλ: "Doppelganger". Ποια είναι η ιδέα του; Βάφτισα έτσι το έργο γιατί μου άρεσε η λέξη. Σύμφωνα με τους αγγλοσαξονικούς μύθους έχει διάφορες ερμηνείες. Έμεινα σε αυτή που έλεγε πως είναι ο προάγγελος του κακού (οιωνός θανάτου). Οι βασικότερες επιρροές σου, εντός κι εκτός των κόμικ; Οι περισσότερες εκτός. Μουσική: Έχω χοντρό κόλλημα με τους Pink Floyd, αλλά ακούω τα πάντα εκτός λαϊκοπόπ. Σινεμά: Είμαι Κιουμπρικός, στους συγγραφείς Μπουκοφσκικός, αλλά και στιγματισμένος από την beat γενιά. Στα κόμικ αγάπησα Pratt, Munoz, Pazienza κ.ά. αλλά τελικά με κέρδισαν οι βόρειοι Andersson, Bastian... Από την τρέχουσα επικαιρότητα τι σε κάνει να θες να φτιάξεις μια κόμικ ιστορία; Πλέον, από την ώρα που θα ξυπνήσεις τα πάντα είναι τραγελαφικά, δεν χρειάζεται να ψάξεις. Ζούμε καταστάσεις τρανς (και πού' σαι ακόμα). Ποιος Έλληνας πολιτικός θα μπορούσε να είναι κόμικ ήρωας; Όλοι, αλλά στο δικό μου freak character set είναι ο Βενιζέλος. Τι βουλιμικό αδηφάγο βλέμμα είναι αυτό! I love it! Πώς αποφορτίζεσαι από την πίεση της καθημερινότητας στο ατελιέ της Athens Voice κι αφοσιώνεσαι στα καλλιτεχνικά σου πρότζεκτ; Το παν είναι να έχεις καλό φαρμακοποιό (ευχαριστώ, Αλεξάνδρα). Ποιος υπερήρωας ταιριάζει στην Αθήνα της κρίσης; "NOMORE HEROES ANY MORE"... just you and me, baby. Μερικοί Έλληνες κομίστες που εκτιμάς... Δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα πια, ειδικά από τότε που έκλεισε το βιβλιοπωλείο της "Βαβέλ" κι έχασα την επαφή με τα fanzines. Μου αρέσουν όμως ο Κυριακάκης και ο Γούσης. Και οι δύο δένουν πολύ καλά τα σχέδια με το σενάριό τους. Τι ξεχωρίζεις/περιμένεις από το φετινό φεστιβάλ; Τον David Lloyd. Γενικά, όμως, επειδή επανέρχεται μετά από 3 χρόνια κενό σε νέο χώρο με περισσότερες μέρες και αλλιώς διαμορφωμένο πρόγραμμα, το περιμένω με έντονο ενδιαφέρον. Τι άλλο ετοιμάζεις; Μόνο sketchbooks. Και μόλις έφυγε για τυπογραφείο το δεύτερο και εξαντλημένο βιβλίο του Κωστάκη Ανάν "Τελική λήθη" (εκδ. babelart) με καινούργια σκληροπυρηνικά εξώφυλλα. Τι κόμικ διαβάζεις στο αγοράκι σου; Δεν γουστάρει τίποτα, βλέπει μόνο Μπομπ Σφουγγαράκη φανατικά. Παλιότερα, ο "συνάδελφος" Λέανδρος μου είχε πει πως ο Μπομπ έχει βαθύτερα νοήματα. Το ότι ο Kaz είναι πίσω από τη δημιουργική ομάδα πολλών επεισοδίων δεν είναι τυχαίο, κύριες και κύριοι. Θοδωρής Μπαργιώτας Ήμουν δικηγόρος με Κουστούμι και Μεταπτυχιακό. Όταν μια μέρα στην Ευελπίδων είδα ένα περιστέρι να ψοφάει στον αέρα και να πέφτει στα πόδια μου, το εξέλαβα ως οιωνό, παράτησα τη δικηγορία και ξεκίνησα να γράφω το "Pernilongo". Πλέον, φοιτητής της Καλών Τεχνών, εικονογραφώ και σχεδιάζω κόμικ που αφήνουν την υφήλιο άναυδη. Στον ελεύθερό μου χρόνο παρακολουθώ τα ηλιοτρόπιά μου να μεγαλώνουν, αναπολώντας τον Νότο της Αμερικής όπου πέρασα δέκα τέλεια χρόνιαÈ. Γιατί χρειάστηκες 160 σελίδες για να μιλήσεις για ένα κουνούπι; Pernilongo είναι το κουνούπι στα πορτογαλικά (της Βραζιλίας) και το όνομα μιας (φανταστικής αρχαίας φυλής του Αμαζονίου, που θα γνωρίσουμε στο βιβλίο. Προφανώς και έχει συμβολική διάσταση, ιδίως όταν οι μυστικιστικές συνήθειες της φυλής έρχονται σε επικοινωνία με την Ελλάδα του 2012. Έκαστος αναγνώστης θα τη μεταφράσει σε διάφορα επίπεδα: πολιτική, ύπαρξη, έρωτας, μοναχισμός, δικαιοσύνη, αγάπη ή και μια απλή ιστορία ενώ πίνεις καφέ... Αν το "Pernilongo" ήταν φαγητό ποια θα ήταν τα υλικά του βάση των επιρροών σου; Moebius, Mike Mignola ("Hellboy"), Katsuhiro Otomo ("Akira"), Jeff Smith ("Bone"), Hayao Miyazaki, Milo Manara, Hugo Pratt, Edmond Baudoin από κόμικ. Melville, Nabokov, Golding, Twain, Celine, Καζαντζάκης, Nathanael West, Salinger από λογοτεχνία. Δεν ξεκινάω απαρίθμηση ζωγράφων, δατ γουντ τέικ ολ ντέι. Oποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις στο "Pernilongo" είναι στ' αλήθεια "συμπτωματική"; Όσο συμπτωματική είναι η κόλαση που ζει η ανθρωπότητα στον πλανήτη. Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος; Πρώτα έρχεται η ιστορία ή το σχέδιο; Η ιστορία. Είναι η ουσία/προορισμός και το σχέδιο το όχημα. Χρειάζεται βέβαια να έχει λείους τροχούς και λαδωμένα γρανάζια. Νομικό υπόβαθρο και σχεδιαστικό ταλέντο. Σε τι βοηθάει το ένα το άλλο; Δεν μετεωρίζομαι μεταξύ τους καθόλου. Η ενασχόλησή μου με τη δικηγορία με έφερε σε συνουσιακή επαφή με τη χώρα που ζούμε, τη γραφειοκρατία, τους άθλιους, τους μίζερους, τους κακούς, τη διαφθορά, τη ματαιότητα, το απόλυτο μηδέν. Εξού και τη μούντζωσα με όλη μου την ψυχή και θα προσπαθήσω να απολυμανθώ, να πάψω να είμαι καταστροφέας. Ποιος υπερήρωας ταιριάζει στην Αθήνα της κρίσης; Λυπάμαι που το λέω αλλά θέλει Judge Dredd η κατάσταση, κι ας με κρίνει κι εμένα ένοχο. Eναλλακτικά, η χώρα (και ο πλανήτης) θέλει σούπερ πυρηνικό ολοκαύτωμα και μετά ψέκασμα με coca-cola μήπως έχει επιζήσει τίποτα. 2-3 Έλληνες κομίστες που εκτιμάς ιδιαίτερα; Αποδίδω εύσημα στον Αρκά γιατί κατόρθωσε να απεικονίσει την Ελλάδα της μεταπολίτευσης μέσα από τους κόκορες, τους ισοβίτες και τα γουρούνια. Δεν γελάω ιδιαίτερα με τις εξυπνάδες των ηρώων, αλλά το σχέδιο είναι ακομπλεξάριστο και ευθύ. Εκτιμώ oποιονδήποτε καθίσει σε ένα τραπέζι με μολύβι, χαρτί, σινική, photoshop κ.λπ. και μια ιστορία στο εσωτερικό της κεφαλής του, παλεύοντας σε μια χώρα όπου ελάχιστοι θα ασχοληθούν με το έργο του. Ένα DO κι ένα DON'T, αν βρεθούμε ποτέ στο Τενεσί; Do: Να γίνετε χάλια με το χύμα ουίσκι και να έρθετε στα καλά σας με μερικά pancakes με βατόμουρο και αυγά σκραμπλ. Don't: Μην πάτε Κυριακή πρωί στην Εκκλησία των Βαπτιστών του Bean Station, αν δεν είστε έτοιμοι να τραγουδήσετε. Τι όνειρα βλέπεις αυτό τον καιρό; Ετοιμάζω στον ύπνο μου διάφορα, αλλά όλο τα ξεχνάω με το που ξυπνάω... Ο Θ.Μ. θα υπογράφει αντίτυπα του "Pernilongo" (εκδ. Jemma Press, στα βιβλιοπωλεία από 16/11) στις 3, 4, 10 & 11 Νοεμβρίου 12.00-14.00 & 17.00-19.00 Εδώ το λινκ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.