Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Charlie Hebdo'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. leonidio

    CHARLIE HEBDO

    Το τι συνέβη το ξέρουμε όλοι μας. Η φρίκη και η αποστροφή δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια. Η ζωή όμως - ευτυχώς - συνεχίζεται και όλα συγχωρούνται ( ; ). Το ήδη θρυλικό "τεύχος των επιζώντων", όπως αποκλήθηκε, που από την επομένη της κυκλοφορίας του υπερτιμήθηκε ανηλεώς στο Διαδίκτυο (οι φανατικοί δεν χρειάζονται πάντοτε όπλα), κυκλοφορεί και στα Ελληνικά ως ένθετο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Πολλά μπράβο στους συντάκτες της εφημερίδας, στους μεταφραστές και στους επιμελητές της έκδοσης που τόλμησαν να εκδώσουν την εφημερίδα στα ελληνικά και που παρέδωσαν μια γλωσσικά άψογη έκδοση. Η πρωτοβουλία τους είναι αξιέπαινη και έχει τεράστια ηθική αξία και πιστεύω ότι θα μνημονεύεται ως χρυσή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού τύπου. Ο,τιδήποτε άλλο γράψω για τη συγκεκριμένη έκδοση είναι παντελώς ανούσιο και δεν νομίζω να ενδιαφέρει κανέναν. Εξάλλου, είμαι σίγουρος ότι οι συντάκτες του Charlie Hebdo δεν επιζήτησαν ποτέ τους κολακείες και διθυράμβους. Τιμή: 2 Ευρώ (ως ένθετο εφημερίδας) Ευχαριστώ πάρα πολύ τον Dr. Paingiver, ο οποίος αγόγγυστα επεξεργάστηκε το εξώφυλλο το οποίο ανεβάζω. Αν όμως υπάρχει κανείς, που να μπορεί να ανεβάσει το εξώφυλλο σε καλύτερη εκδοχή, σας παρακαλώ, μη διστάσει αν το κάνει.
  2. Τέλος εποχής για τον Plantu και τον Willem, τους κορυφαίους καρτουνίστες των γαλλικών εφημερίδων «Le Monde» και «Liberation», που έπειτα από δεκαετίες λένε αντίο στα εμβληματικά έντυπά τους. Ο ένας, ο Plantu, έκλεισε την περασμένη εβδομάδα τα 70. Ο άλλος, ο Willem, κλείνει αύριο τα 80. Διαφορετικοί σε στυλ και χαρακτήρα αλλά εξίσου χαρισματικοί σκιτσογράφοι, συνέδεσαν τη ζωή και το όνομά τους με δύο από τις σπουδαιότερες γαλλικές εφημερίδες: τη «Le Monde» ο Plantu, εδώ και μισό αιώνα, τη «Libération» ο Willem, εδώ και σαράντα χρόνια. Η ζωή τα έφερε έτσι που ο αποχαιρετισμός τους συνέπεσε, και τα αγαπημένα τους έντυπα τους τίμησαν ως τους αξίζει, με πολυσέλιδα αφιερώματα και μεγάλες συνεντεύξεις. Γιατί σταματούν όμως; Αφού λένε και οι δύο το ίδιο, πως αυτό που κάνουν «δεν είναι ένα επάγγελμα, είναι μια ζωή», πως τα σκίτσα είναι το «οξυγόνο» τους. Αποδεικνύεται πως έχουν και οι δύο τον ίδιο φόβο: να μην κάνουν το «παραπανίσιο σκίτσο». «Φοβάμαι μήπως πουν: γαντζώνεται, αλλά είναι κουρασμένος, δεν ανανεώνεται, γιατί είναι ακόμα εδώ;» εξηγεί ο Plantu. «Δεν νιώθω άνετα με όλα αυτά τα ψηφιακά. Όλα αυτά τα συνθηματικά, τους κωδικούς… χάνομαι», λέει ο Willem. Τέλος εποχής λοιπόν, αλλά οι απανταχού λάτρεις των σκίτσων τους μπορούν να παρηγορηθούν με την ιδέα πως αμφότεροι αφήνουν στο πόστο τους άξιους συνεχιστές – και επίσης, πως θα είναι μερική μόνο η σύνταξή τους, ο Plantu έχει «χίλιες ιδέες» και ο Willem θα συνεχίσει να συνεργάζεται με τη δεύτερη μεγάλη του αγάπη, το σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo». «Πάνε δέκα χρόνια που ζητάω από τους διευθυντές της "Monde" να με αντικαταστήσουν με κάποιον/α νεότερο/η. Φανταστείτε τη χαρά μου που με διαδέχονται οι σκιτσογράφοι της Cartooning for Peace», επισημαίνει ο Plantu αναφερόμενος στη διεθνή κολεκτίβα που ίδρυσε ο ίδιος από κοινού με τον πρώην γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν το 2006, και η οποία συνασπίζει συνολικά 220 σκιτσογράφους από 54 χώρες: ένα επιλεγμένο σκίτσο κάποιου ή κάποιας από αυτούς θα δημοσιεύει εφεξής καθημερινά η «Monde» στο πρωτοσέλιδό της, στη θέση του δικού του. Όσο για τον Willem, αυτός παραδίδει, στη «Libération», τη σκυτάλη στην 38χρονη Coco, μία από τους επιζήσαντες της σφαγής στο «Charlie Hebdo» – και είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει γυναίκα τη θέση τού επίσημου, τρόπον τινά, σκιτσογράφου σε μια μεγάλη γαλλική εφημερίδα. «Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ αγαπημένε μου Willem. Θα δουλέψω, θα καλλιεργηθώ, θα τολμήσω, θα διασκεδάσω. Και κυρίως: θα είμαι ελεύθερη και θα σκιτσάρω», διαμήνυσε η Coco σε αυτή την «ιδιοφυΐα του σκίτσου». Γιατί δεν ζει στο Παρίσι ο Willem, εδώ και δέκα χρόνια έχει εγκατασταθεί μαζί με την αγαπημένη του Μεντί, τη νορβηγίδα καλλιτέχνιδα που γνώρισε και ερωτεύτηκε μια μέρα του 1969 στο Παρίσι, στο νησί Γκρουά, ανοιχτά των ακτών της Βρετάνης: εκεί ταξίδεψαν, με όλες τις δυσκολίες της πανδημίας, προκειμένου να του πάρουν συνέντευξη, μια ομάδα δημοσιογράφων της «Libération»: τους ομολόγησε πως τον τρομάζει λίγο ο χωρισμός του από την εφημερίδα, αναρωτήθηκε μάλιστα μήπως ένα πρόβλημα που διαπίστωσε πρόσφατα στην ακοή του «οφείλεται σε αυτό, μήπως είναι ψυχοσωματικό… Υπάρχουν ακόμα τόσα πράγματα που θέλω να παρακολουθήσω», πρόσθεσε. Willem Δεν είναι γεννημένος Γάλλος ο Willem, στο Έρμελο της Ολλανδίας γεννήθηκε το 1941, ως Μπέρνχαρντ Βίλεμ Χόλτροπ, ο μικρότερος πέντε παιδιών: από τον γιατρό και αντιστασιακό πατέρα του κληρονόμησε τον αντιμιλιταρισμό του – και το μίσος για τους Ναζί. «Σκράπας», κατά δική του δήλωση, στο σχολείο, αγαπούσε μόνο το σκίτσο και την ιστορία, το πρώτο σκίτσο που δημοσίευσε όμως το 1966 δεν του βγήκε σε καλό, απεικόνιζε τη βασίλισσα Τζουλιάνα της Ολλανδίας σαν ιερόδουλη, και ήταν η αφορμή για να κατασχεθεί το μικρό σατιρικό περιοδικό που είχε ιδρύσει, συμμετέχοντας στο ολλανδικό αναρχοκαλλιτεχνοοικολογικό κίνημα Provo. Στη Γαλλία κατέφθασε το 1968, σε ένα Παρίσι σε πλήρη αναβρασμό. Συνδέθηκε με τον σουρεαλιστή καλλιτέχνη Ρολάν Τοπόρ και τον σκιτσογράφο Siné, εργάστηκε για το σατιρικό περιοδικό «L' Enragé», κατόπιν για το θρυλικό «Hara-Kiri», τον πρόδρομο του «Charlie Hebdo». Έγινε ένας μετρ της πρόκλησης και της καυστικής σάτιρας – στη «Libération» από το 1982, στο «Charlie Hebdo» από το 1992. Για την τζιχαντιστική επίθεση που κόστισε τη ζωή σε τόσους αγαπημένους συναδέλφους του στο περιοδικό, τον Ιανουάριο του 2015, δεν του αρέσει να μιλάει δημοσίως, τους μνημονεύει όμως καθημερινά στις ιδιωτικές του συζητήσεις με τη Μεντί. «Τους φανατικούς δεν τους αγαπώ πολύ. Οι άνθρωποι που έχουν τη θρησκεία τους και δεν μιλούν για αυτή, μια χαρά», λέει απλά. Δεν του παίρνεις εύκολα λόγια του Willem, γι' αυτό πήγαν τέσσερις δημοσιογράφοι να τον βρουν στο Γκρουά, είναι ένας άνθρωπος μοναχικός και λιγομίλητος, εκφράζεται μέσα από τα σκίτσα του. Plantu Ο Plantu, κατά κόσμον Ζαν Πλαντιρέ, έχει άλλο χαρακτήρα, άλλο ύφος – ας πούμε πως ο καθένας βρήκε την εφημερίδα που του ταίριαζε. Οι γονείς του τον προόριζαν για γιατρό, έπειτα από δύο χρόνια στην ιατρική σχολή όμως εκείνος τα παράτησε και πήγε στις Βρυξέλλες να σπουδάσει σχέδιο στη σχολή Saint-Luc. Αναγκάστηκε ωστόσο να την εγκαταλείψει έπειτα από τρεις μήνες λόγω έλλειψης χρημάτων (είχε τσακωθεί με τον πατέρα του), «δεν πήρα καν τις βάσεις» λέει και επιμένει πως «εξακολουθεί να μην τις έχει», πως του λείπει η τεχνική – «ψαρεύετε κομπλιμέντα τώρα!» του αντέτεινε η δημοσιογράφος. Αλλά όχι, μοιάζει ειλικρινής ο Plantu όταν εξηγεί πόσο απίστευτο του φαινόταν όταν άρχισε να σκιτσάρει για τη «Monde» το 1972, να πληρώνεται «για να κάνει το κέφι του». Το πρώτο του πρωτοσέλιδο σκίτσο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το 1978, το ραντεβού έγινε καθημερινό από το 1985 – μέχρι και χθες, οπότε το αγαπημένο του ποντικάκι, που έβρισκε καθημερινά τρόπο να τρυπώνει στις γελοιογραφίες του, κούνησε το μαντίλι στους αναγνώστες. «Α, το ποντικάκι μου! Το δημιούργησα μια μέρα θυμού με μια καλλιτεχνική διευθύντρια που είχε ξαποστείλει δύο σκιτσογράφους και αρνιόταν κάθε διάλογο. Το ποντικάκι μου, ανεξέλεγκτο και αλλόκοτο, είχε λοιπόν ως στόχο να της βγάλει, τρόπον τινά, τη γλώσσα. Κι έπειτα οι αναγνώστες το αγάπησαν και έγινε ο συνεργός μου, ο έμπιστός μου, η εκτόνωσή μου» αποκαλύπτει. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» Plantu, Willem, από τους απανταχού γαλλόφιλους. Και το σχετικό link...
  3. Πώς να δουλεύεις, να γελάς, να ζεις, να πεις σ' αγαπώ, με τόσο μίσος... «Τρία χρόνια στην κονσέρβα», γράφει ο υπέρτιτλος στο εξώφυλλο του νέου τεύχους του Charlie Hebdo. «Το ημερολόγιο του “Ισλαμικού Κράτους”; Δώσαμε», λέει πίσω από τη σιδερένια πόρτα ένας εργαζόμενος του περιοδικού Συντάκτης: Ανζελίκ Κουρούνη* Πώς μπορείς να γράφεις, να σκιτσάρεις, να δουλεύεις σε ένα χώρο που μοιάζει με πολεμικό καταφύγιο, ο οποίος είναι στη κυριολεξία έτσι; Που σου θυμίζει κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου ότι απειλείται η ζωή σου; Λες ότι δεν το βάζεις κάτω, λες ότι για το γαμώτο της ιστορίας, για όσους δεν είναι πια εδώ, θα συνεχίσεις να γελάς, να ειρωνεύεσαι, να ζεις. Αλλά να, δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις, είναι και τα μηνύματα στην ιστοσελίδα μας και στους προσωπικούς λογαριασμούς στο Twitter. Αυτά που σου λένε ότι θα έρθουν άλλοι, σύντομα, να τελειώσουν τη δουλειά τον αδερφών Κουασί. Δεν είναι ένα ή δυο. Δεν είναι μία η δυο φορές. Είναι πολλά και είναι καθημερινά. Εκεί μπαίνεις σε σκέψεις. Γιατί; Γιατί έπειτα από τρία χρόνια, έπειτα από 12 νεκρούς, ένα ΜΜΕ μίας δημοκρατικής χωράς λαμβάνει ακόμη τέτοια μηνύματα; Γιατί στον 21ο αιώνα δημοσιογράφοι μιας ευρωπαϊκής χώρας, και μάλιστα όλο και πιο πολλοί, ζουν υπό την απειλή θανάτου, επειδή έκαναν τη δουλειά τους όπως θεωρούν ότι πρέπει να την κάνουν; Διαφωνείς; Εχεις το δικαίωμα. Μην αγοράζεις την εφημερίδα, γράψε κάπου την αντίθετη γνώμη σου, κάνε δικά σου σκίτσα, όπως έκανε και η βασίλισσα της Ιορδανίας όταν διαφώνησε με το σκίτσο του Ρις για τον μικρό Αϊλάν. Κινήσου δικαστικά, η Δημοκρατία σού δίνει και το δικαίωμα και την ευκαιρία και δεν είναι λίγοι αυτοί που το επιχείρησαν. Αλλες φορές κερδίσαμε, άλλες χάσαμε. Ετσι γίνεται διάλογος. Ο καθένας μπορεί να παρουσιάσει τα επιχειρήματά του, αν έχει, και η Δικαιοσύνη αποφασίζει. Οταν όμως σκοτώνεις τον άλλο, πού είναι ο διάλογος; Πού είναι τα επιχειρήματά σου; Σκοτώνεις επειδή δεν ήθελες να ακούσεις τον άλλο, μήπως και έχει δίκιο; Μήπως και ταρακουνήσει τα πιστεύω σου; Μα τότε, αν τα δικά σου επιχειρήματα δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα δικά μου, πάει να πει ότι τελικά έχει ήδη χάσει τη μάχη του διαλόγου. Kαι τι σου μένει αν δεν δέχεσαι την ήττα σου; Τίποτα, μόνο να κάνεις τον άλλο να σιωπήσει, όπως και έγινε. Αυτός ο διάλογος έχει και μία άλλη ονομασία: ελευθερία του Τύπου, βασική αρχή τις Δημοκρατίας. Αλλοι μάλιστα ονομάζουν τον Τύπο τέταρτη εξουσία. Χωρίς ελευθερία του Τύπου δεν υπάρχει Δημοκρατία, χωρίς αυτή το γνωστό ελληνικό σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» αποκτά όλη του τη σημασία. Εμείς στο Charlie Hebdo λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Το κάνουμε με κέφι, με γέλιο, ακόμη και τώρα. Αλλοι το κάνουν με σκίτσα, άλλοι με τις λέξεις, λίγοι και με τα δυο. Ο Charb ήταν ένας από αυτούς. Σκίτσαρε τα απίστευτα κίτρινα ανθρωπάκια που έλεγαν τις αλήθειες, που συχνά δεν θέλεις να ακούσεις, με το καυστικό του χιούμορ, αλλά έγραφε και βιβλία, τα γνωστά Fatwa του Charb - αυτό και αν είναι χιούμορ. Πέθανε όρθιος με το μολύβι στο χέρι του, πιθανόν και με το «κωλοδάκτυλό» του υψωμένο. Λίγα χρόνια πριν, όταν είχαν κάψει πρώτη φορά την εφημερίδα, είχε βγει από τα γραφεία -που ακόμη «κάπνιζαν»- με το φύλλο της εφημερίδας με το σκίτσο του Μωάμεθ, που είχε εξοργίσει ορισμένους φανατικούς πιστούς. Δεν το έβαλε κάτω, ούτε και αυτοί που επέζησαν, αν και η ζωή τους έχει γίνει κόλαση όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Πολλοί ζουν υπό 24ωρη προστασία, περιτριγυρισμένοι από αστυνόμους βαριά οπλισμένους, ακόμη και στις πιο ιδιαίτερες οικογενειακές στιγμές ή σε διακοπές. Αντε να πεις στον άνθρωπό σου «σ' αγαπώ μωρό μου» με πέντε μπάτσους δίπλα να φυλάνε, όσο διακριτικοί και να 'ναι, που δεν είναι, διότι δεν είναι η δουλειά τους να είναι διακριτικοί. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, το τομάρι τους παίζουν κορόνα-γράμματα για τα «πιστεύω» άλλων, με τα οποία πιθανόν όχι μόνο δεν συμφωνούν, αλλά και διαφωνούν. Εχουν τα κότσια να το κάνουν γιατί, μαζί με τους δημοσιογράφους υπό την απειλή θανάτου, είναι και αυτοί κινούμενοι στόχοι. Αντε να προγραμματίσεις κοινωνική έξοδο με τεθωρακισμένα αυτοκίνητα, χώρια ότι στο εστιατόριο μόνος/η στη τουαλέτα δεν πας. Η καθημερινότητα είναι Γολγοθάς. Και εδώ ξεσπά η οργή διότι, μετά από όλα αυτά, στο Charlie Hebdo δεν έχουμε μόνο να αντιμετωπίσουμε τους δηλωμένους εχθρούς, αλλά και το τσούρμο των «ναι, συμπαραστέκομαι στο Charlie, αλλά... ». Είναι σαν να λες «κακώς τη βίασαν, αλλά... ». Δεν υπάρχει αλλά, υπάρχει μια απαραβίαστη ελευθερία του Τύπου, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος στη βλασφημία. Ο νόμος, τουλάχιστον στη Γαλλία, δίνει το δικαίωμα στην ελεύθερη κριτική των ιδεών και των θρησκευτικών πρακτικών. Οχι όμως των πιστών. Εκεί είναι η διαφορά και είναι δυσκολοχώνευτο να πρέπει, ακόμη και τώρα, έπειτα από τόσους νεκρούς, μετά από τόσους τραυματισμένους -από τους οποίους πολλοί έχουν ακόμη βαριές αναπηρίες- να πρέπει να κάτσεις να εξηγείς τι θα πει σάτιρα, τι είναι σατιρικό σκίτσο, τι είναι ελευθερία του Τύπου, τι είναι Δημοκρατία, τι είναι κοσμικό κράτος. Το να λες «είμαι Charlie», το περιβόητο «Je suis Charlie» δεν πάει να πει ότι συμφωνείς με το τι γράφεται στο Charlie, αλλά ότι είσαι οπαδός αυτής της ελευθερίας της υπέρβασης. Και όχι μόνο. Για μένα είναι και μια ώθηση για ζωή έναντι του κάθε φασισμού -πολιτικού, θρησκευτικού και κοινωνικού- είναι μία στάση ζωής έναντι στον καθωσπρεπισμό, στο περιβόητο politically correct («πολιτικά ορθό») που μας παραλύει κάθε μέρα περισσότερο, είναι μία μάχη για μία κοσμική κοινωνία. Εδώ απέχουμε πολύ από τη νίκη, αλλά συνεχίζουμε, με όποιο κόστος. *συντάκτρια Charlie Hebdo Πηγή
  4. Σκιτσάροντας τη σκοτεινή πλευρά της ζωής «Ιδού, το ανοσοποιητικό σύστημα της ανθρώπινης ψυχής: Oι υπερήρωες, οι εξερευνητές του Διαστήματος, οι κα- ουμπόηδες του χρόνου, όλοι τους είναι κάτι σαν τα… κύτταρα του πνεύματος. Ηταν πάντα εδώ για να μας σώσουν. Τους κάναμε να μας σώσουν», γράφει ο Μπομπ Πρελ στη νου- βέλα του «A Hundred Thousand Worlds», εξυμνώντας την «ιαματική» δράση των κόμικς στην ψυχοσύνθεσή μας. Σύντροφοι της παιδικής μας ηλικίας αλλά και της ενήλικης ζωής, τα σκίτσα, οι γελοιογραφίες και οι ήρωες με τις υπερφυσικές ιδιότητες απο κτούν… αυξημένες αρμοδιότητες, σε εποχές κρίσης και αναταραχής. Οι πνευματικοί τους γονείς, ενίοτε με κίνδυνο της ζωής τους σε χώρες με ανελεύθερα, δεσποτικά καθεστώτα, τους επιστρατευουν πλέον για να απαλύνουν τον πόνο αλλά και να εξηγήσουν κατά κάποιον τρόπο τα δεινά της σύγχρονης εποχής, από τον πόλεμο στη Συρία και το προσφυγικό μέχρι την οικονομική κρίση και τους κινδύνους που εγκυμονεί το Brexit. Η τελευταία ηρωίδα ενός κόμικ της εταιρίας Marvel, λόγου χάρη, είναι μια μητέρα πέντε παιδιών από την πόλη Μαντάγια της Συρίας και όχι ένας ακόμη υπερήρωας που πολεμά- ει το έγκλημα σε έναν κόσμο φανταστικό, μακριά από τη Γη. Η «Madaya Mom» μιλάει για την προσπάθειά της να επιβιώσουν η ίδια και η οικογένειά της, σε μια πόλη πολιορκημένη και κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Το έργο, δημιουργία του επαγγελματία κομίστα Ντάλιμπορ Ταλατζίτς από την Κροατία, βασίζεται στα πραγματικά μηνύματα και την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το δίκτυο ABC με μία πραγματική ηρωίδα από τη Μαντάγια. H πείνα, το υπερβολικό ψύχος, οι ακρωτηριασμοί φίλων και γειτόνων, «ο καθημερινός τρόμος» έδωσαν έμπνευση στο σκιτσογράφο, που ήθελε, όπως λέει, να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να δώσουν προσοχή στην τραυματική πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο λαός της Συρίας. «Είναι κάπου εκεί έξω στις τηλεοράσεις μας, σε έναν κόσμο πολύ μακρινό στον οποίο δεν ανήκουμε», είπε στο ABC News. Την πένα των σκιτσογράφων… οδηγεί επίσης εδώ και μήνες η χειρότερη προσφυγική κρίση από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Αϊλάν Κουρντί, λόγου χάρη, ο τρίχρονος Σύρος που γεννήθηκε εν μέσω του εμφυλίου και άφησε την τελευταία του πνοή στα παράλια της Τουρκίας το φθινόπωρο του 2015, έγινε «καρφί» στη συνείδηση της Δύσης και γέμισε τις σελίδες εφημερίδων και περιοδικών. Ο μικρός -μόνος εναντίον όλων – ενεπνευσε θλιβερές γελοιογραφίες, έγινε πολύχρωμη φιγούρα, απέναντι σε μια ασπρόμαυρη, ανάλγητη Ευρώπη και έβγαλε φτερά για να πετάξει για έναν κόσμο καλύτερο… Το ίδιο και τα καραβάνια των απελπισμένων που φθάνουν στις ακτές της Ευρώπης, την ώρα που οι ισχυροί νίπτουν τας χείρας τους και εξακολουθούν να ορθώνουν τείχη και να σκληραίνουν τη ρητορική τους. Η επικαιρότητα από το Brexit μέχρι τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ δίνει επίσης τροφή στους γελοιογράφους του κόσμου. Πριν παραλάβει λοιπόν και επίσημα το κλειδί του Λευκού Οίκου ο Ντόναλντ Τραμπ πόζαρε ως καταζητούμενος για τη «δολοφονία της δημοκρατίας», ως δικτατορίσκος που αρνείται προκαταβολικά το αποτέλεσμα της κάλπης και άλλοτε ως διαγωνιζόμενος σε καλλιστεία… φανατικών που στα δυνατά του σημεία περιλαμβάνει τις απολύσεις και την υποτίμηση των Μεξικανών. Η ελληνική κρίση Αλλά και στο γκρίζο της κρίσης που ταλανίζει την ευρωζώνη τα τελευταία χρόνια, το χιούμορ φώτισε πολλές φορές το δρόμο προς την έξοδο. Ακόμη και όταν γίνεται κατά καιρούς «μπλακ» και στο επίκεντρο της κριτικής βρίσκονται η Ελλάδα και η σκληρή λιτότητα, το χαμόγελο γίνεται λυτρωτικό. Ενας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με την Αθήνα ήταν τα προηγούμενα χρόνια ο διάσημος Γάλλος γελοιογράφος Plantu. Στα πρωτοσέλιδα σκίτσα του στη «Le Monde» σχολίασε με το δικό του τρόπο τα δεινά των Ελλήνων, ντύνοντάς τους συνήθως τσολιάδες με φόντο την Ακρόπολη. Στην άλλη πλευρά της Μάγχης τα λόγια εί- ναι περιττά και το χιούμορ φλεγματικό. Ο Ντέιβ Μπράουν στη βρετανική «Independent» προκά- λεσε συζητήσεις, παρουσιάζοντας την Ανγκελα Μέρκελ να… καταβροχθίζει την Ελλάδα. Με την ελληνική σημαία στο λαιμό για να μη λερωθεί (!) η Γερμανίδα καγκελάριος κατασπαράζει ένα σώμα, την ώρα που η Αθήνα καίγεται. Για πολλοστή φορά, ο Βρετανός σκιτσογράφος άντλησε έμπνευση από το έργο του Ισπανού ζωγράφου Φρανθίσκο Γκόγια «Ο Κρόνος τρώει το γιο του». Αναφέρεται στον ελληνικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Τιτάνας Κρόνος έφαγε όλα τα παιδιά του μόλις γεννήθηκαν, φοβούμενος ότι θα τον εκθρονίσουν. Στο παρελθόν είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις, παρουσιάζοντας τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Αριέλ Σαρόν, να «τρώει» μωρά Παλαιστινίων… Η άλυτη ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, εξάλλου, έχει την τιμητική της στις γελοιογραφίες, μέσα από τα μάτια των δημιουργών της περιοχής, και όχι μόνο, που εδώ και χρόνια ζωγραφίζουν… την ειρήνη. Κάθε εποχή, άλλωστε, αλλά και κάθε περιοχή έχει τα σκίτσα που της ταιριάζουν. Η Ινδία, λόγου χάρη, που δίνει μάχη τα τελευταία χρόνια με τη σεξουαλική βία, σε μια κοινωνία πατριαρχική έχει πλέον τη δική της φεμινίστρια, σούπερ-ηρωίδα κόμικ, τη διάσημη πλέον Πρίγια. Το κόμικ «Priya’s Shakti» διηγείται την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού, όπως την εμπνεύστηκε ο Ινδοαμερικα- νός κινηματογραφιστής Ραμ Ντενιβένι το 2012. Ηταν η εποχή που ολόκληρη η Ινδία διαδήλωνε σοκαρισμένη από τον άγριο ομαδικό βιασμό μιας φοιτήτριας μέσα σε λεωφορείο. Στο πολύχρωμο βιβλιαράκι που ρίχνει φως στα σκοτεινά ένστικτα μιας ολόκληρης κοινωνίας, οι άνδρες στο χωριό της Πρίγια θεώρησαν ότι το σάρι της που αφήνει ακάλυπτη την κοιλιά ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό και μαζί τους συμφώνησε και ο πατέρας της. «Ντρόπιασες την οικογένειά μας» εμφανίζεται να της λέει, απηχώντας μια παράδοση που αντιμετωπίζει με καχυποψία και εξοστρακίζει το ίδιο το θύμα. Στο δημοφιλές κόμικ, η Πρίγια κατατροπώνει τους εχθρούς της με τη βοήθεια της αγαπημένης της τίγρης, αλλά και με λίγη «θεϊκή» βοήθεια… Ο δεύτερος τόμος του κόμικ, που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι αφιερωμένος στις γυναίκες που δέχονται επίθεση με οξύ και χρηματοδοτήθηκε από την ίδια την Παγκόσμια Τράπεζα! ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΦΑΝΑΤΙΚΩΝ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Jyllands-Posten» της Δανίας είναι η πρώτη που δημοσίευσε σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ το 2005. Στις ταραχές που ξέσπασαν τους επόμενους μήνες σε χώρες από τη Μέση Ανατολή έως την Αφρική και την Ασία, 50 και πλέον άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. ΣΤΙΣ 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ του 2015, το γαλλικό σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» γίνεται στόχος τρομοκρατικής επίθεσης με 12 νεκρούς. Οι τζιχαντιστές έπληξαν το «βλάσφημο» έντυπο για τα σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ που δημοσίευε. Οι συνάδελφοί τους σε όλο τον κόσμο «απάντησαν» μαζικά με την πένα τους. ΣΤΙΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ του 2017, ο Ιορδανός συγγραφέας Νάχεντ Χατάρ δολοφονήθηκε μπροστά από δικαστήριο του Αμάν όπου θα δικαζόταν για ένα σκίτσο «προσβλητικό» για το Ισλάμ. Παρουσίαζε ένα γενειοφόρο άνδρα στον Παράδεισο να καπνίζει ανάμεσα σε γυναίκες και να ζητά από τον Θεό να… του φέρει κρασί και φιστίκια. Ο ΜΑΡΟΚΙΝΟΣ γελοιογράφος Χαλίντ Γκεντάρ αναδημοσίευσε λίγες ημέρες μετά σκίτσο του εκλιπόντος και δέχθηκε απειλές θανάτου. Ο διευθυντής του σατιρικού περιοδικού «Baboubi» ζήτησε άμεσα αστυνομική προστασία. Πηγή
  5. Ένα σατιρικό κόμικ αποκαλύπτει την "σκοτεινή πλευρά της Λεπέν" Στόχος, να τη "συστήσει" στους νέους ψηφοφόρους που δεν τη γνωρίζουν Ένα νέο σατιρικό περιοδικό κόμικς κυκλοφόρησε στην Γαλλία με τίτλο: «Η σκοτεινή πλευρά της Μαρίν Λεπεν», οι συγγραφείς του οποίου δηλώνουν πως ελπίζουν να διαφωτίσει τους νέους ανθρώπους για το πραγματικό πρόσωπο του Εθνικού Μετώπου (FN), καθώς το ακροδεξιό κόμμα επιδιώκει να εγκαθιδρύσει την εικόνα ενός κεντρώου κόμματος. Η πρόεδρος του FN, Μαρίν Λεπεν επιχειρεί να ρίξει τους τόνους με την ελπίδα να προσελκύσει κεντροδεξιούς ψηφοφόρους, προς την υποψηφιότητα της για τις προεδρικές εκλογές του επόμενου χρόνου, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την απογοήτευση των πολιτών με την μεταναστευτική πολιτική και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά ο Riss, ένας σκιτσογράφος στη γαλλική σατιρική εφημερίδα Σαρλί Εμπντό, που είναι μια εκ των εκδοτών του νέου κόμικς, δηλώνει πως όσοι ψηφίζουν για πρώτη φορά μπορεί να μην αντιληφθούν αυτό που θεωρεί ως τον πυρήνα του εξτρεμισμού του FN. Εδώ κάνει την εμφάνιση της «η σκοτεινή πλευρά της Μαρίν Λεπεν». «Ο χρόνος περνάει και εμφανίζεται μια νέα γενιά ψηφοφόρων. Αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει μια νέα γενιά ψηφοφόρων που δεν είναι πολύ απαιτητικοί σε ιδεολογικά ζητήματα και που κάποιες φορές δεν γνωρίζουν ούτε την ιστορία του Εθνικού Μετώπου. Οπότε το περιοδικό είναι ένας τρόπος υπενθύμισης στους ανθρώπους τι είναι πραγματικά αυτό το κόμμα, τι εξακολουθεί να είναι», τόνισε ο σκιτσογράφος. «Είναι πράγματι αντίθετη με τις παραδοσιακές εξτρεμιστικές ιδεολογίες του κόμματος της; Μερικές φορές το αμφιβάλλω», υποστήριξε ο Riss, αναφερόμενος στην Λεποεν. Ένας εκπρόσωπος του FN δήλωσε πως αμφιβάλει αν η Λεπεν διαβάσει το περιοδικό. «Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον σε μας», σχολίασε. Η γελοιογραφία του εξωφύλλου του περιοδικού εμφανίζει την Λεπεν να φορά ένα σηκωμένο λευκό φόρεμα, να στέκεται πάνω από ένα σύστημα εξαερισμού, με ένα τσιγάρο να κρέμεται από το στόμα της, σε μια παρωδία της εμβληματικής φωτογραφίας της Μέριλιν Μονρόε. «Δεν είναι ένας τέρας από το πρωί ως το βράδυ, αλλά προκαλεί ανησυχία», τόνισε ο συνδημιουργός του κόμικ Ρίσαρντ Μάλκα, ένας δικηγόρος και σεναριογράφος. «Και αν την δαιμονοποιήσεις, οι άνθρωποι δεν θα σε ακούσουν. Θέλουμε να δείξουμε ποια πραγματικά είναι, μαζί με την σκοτεινή και την φωτεινή πλευρά της», πρόσθεσε. Πηγή
  6. ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ Το γνωστό σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» αρέσκεται στο να προκαλεί αντιδράσεις με τα αμφιλεγόμενα σκίτσα του, γεγονός που το «πλήρωσε» με την αιματηρή επίθεση στα γραφεία του στις 7 Ιανουαρίου 2015...! Αυτή τη φορά, ασχολήθηκε με τον φονικό σεισμό στην Ιταλία από τον οποίο εκατοντάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά έχασαν τη ζωή τους...! Στο σκίτσο, που δημοσίευσε στην τελευταία του σελίδα, απεικονίζονται δύο αιματοβαμμένοι τραυματίες, με τις λεζάντες από πάνω να γράφουν: «Πέννες με σάλτσα τομάτας» και «πέννες ογκρατέν». Δίπλα τους υπήρχαν συντρίμμια σε στρώσεις, έχοντας ανάμεσά τους πτώματα, «λαζάνια» έγραψε το περιοδικό...! Τίτλος αυτού του σκίτσου: «Σεισμός α λα ιταλικά»...! Το θέμα αναφέρθηκε στο φωταχτόκουτο από τον Tightwad,αλλά είπα να φτιάξω το thread για να διαβαστεί από περισσότερα άτομα,όχι για διαφήμιση,αλλά για να δούμε μέχρι που φτάνουν τα όρια της σάτιρας και που αρχίζει η ευγένεια και η ανθρωπιά...! Τα συμπεράσματα δικά σας...! ΠΗΓΗ
  7. Λεπτομέρεια του σκίτσου του Brito για το Protagon. Θα δεχόταν, άραγε, το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής ο Cabu αν ήταν ζωντανός – και αιχμηρός, όπως πάντα; Ο φίλος και συνάδελφός του Brito στέλνει στο Protagon το σκίτσο που σχολιάζει αυτήν την αντινομία – ανάμεσα στα πιστεύω του θρυλικού σκιτσογράφου του Charlie Hebdo και τη μετά θάνατον ανακήρυξή του σε ιππότη «Δεν σκέφτομαι το τέλος και όλα αυτά… Δεν είμαι συνταξιούχος! Αν κάποια μέρα δεν έχω ιδέες, θα σταματήσω. Το χειρότερο απ’ τα χειρότερα για μένα, θα ήταν να σπάσω το χέρι μου, να μην μπορώ πια να σκιτσάρω». Αυτά έλεγε ο γάλλος σκιτσογράφος Cabu (κατά κόσμο Ζαν Καμπύ), σε μια συνέντευξή του. Την τελευταία που έμελε να δώσει, λίγες μέρες προτού πέσει νεκρός μαζί με άλλους συναδέλφους του, από το τρομοκρατικό χτύπημα στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo, πέρυσι τον Ιανουάριο. Μοιάζει με ειρωνεία το βίαιο τέλος της ζωής του. Τουλάχιστον σε σχέση με όσα έλεγε σε εκείνη την «ανύποπτη» συνέντευξη. Το ίδιο ειρωνική, κατά μία έννοια, μπορεί να θεωρηθεί η μετά θάνατον ανακήρυξή του σε ιππότη, από τη Λεγεώνα της Τιμής. Μια βράβευση που ανακοινώθηκε στις αρχές Ιανουαρίου, συμπεριλαμβάνοντας στη λίστα των απονομών και τα υπόλοιπα μέλη της συντακτικής ομάδας που σκοτώθηκαν σε εκείνη την επίθεση. Ο Cabu που στάθηκε σε όλη τη ζωή του απέναντι σε ό,τι όριζε τους θεσμούς και την καθεστηκυία τάξη, έλαβε μετά θάνατον το μετάλλιο με την τρικολόρ κορδέλα της Λεγεώνας της Τιμής. Την υψηλότερη από τις εθνικές τιμητικές διακρίσεις στην Γαλλία, που ιδρύθηκε το 1802 από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εναν θεσμό, τον οποίο είχε σατιρίσει ανελέητα τα χρόνια που δημοσίευε σκίτσα του στον άλλο πυλώνα του «ασεβούς», «ανόητου» και «κακού» χιούμορ, το περιοδικό Hara–Kiri. Θα δεχόταν, άραγε, αυτή τη διάκριση ο Cabu αν ήταν ζωντανός – και αιχμηρός, όπως πάντα; Μάλλον δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι, έχοντας σημαδευτεί από τον πόλεμο της Αλγερίας, αντιπαθούσε σφόδρα τους στρατιωτικούς. Και από αυτούς υπάρχουν πολλοί, στα 93.000 μέλη που αριθμεί η Λεγεώνα. Σε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ του France 5 με τίτλο «Μη έγκυρη πολιτική;», που προβλήθηκε το 2006 και ήταν αφιερωμένο στον μεγάλο σκιτσογράφο, ο Cabu είχε τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην σάτιρα και την «άνωθεν» εξουσία: ανάμεσα στις θεσμοθετημένες αξίες και την – επιβαλλόμενη, κατ’ αυτόν – αμφισβήτησή τους. Θεωρούσε, μάλιστα, ότι ένα σκίτσο δεν έχει τη δύναμη ενός άρθρου: «Σε ένα κείμενο, μπορούν να εμφανιστούν περισσότερες αποχρώσεις. Η γελοιογραφία συστρέφει την πραγματικότητα, προκειμένου να την κάνει πιο αληθινή από την αληθινή». Σχολιάζοντας αυτή την αντινομία – ανάμεσα στα πιστεύω του Cabu και τη μετά θάνατον ανακήρυξή του σε ιππότη – ο Κάρλος Μπρίτο (Carlos Brito) καλός φίλος και συνάδελφός του από τα παλιά, μας έστειλε ένα… εικονογραφημένο μήνυμα. Γνωστός από παλαιότερες αναρτήσεις σκίτσων του στο Protagon, ο Brito δίνει αυτή τη φορά την πικρή εκδοχή του για το – επίζηλο, κατά τα άλλα – βραβείο. Το μετάλλιο εδώ είναι απλώς μια συνέχεια στις τρύπες που άφησαν οι σφαίρες στο σώμα του αδικοχαμένου φίλου του. «Ο Cabu είχε κάνει παλαιότερα ένα σκίτσο για το εξώφυλλο του Charlie Hebdo», μας γράφει στο συνοδευτικό σημείωμα. «Εδειχνε τον Μωάμεθ να λέει με δάκρυα στα μάτια: “Είναι σκληρό να σε αγαπούν μαλάκες”. Εγώ θα ήθελα να σκιτσάρω τον εαυτό μου να λέει: “Είναι σκληρό να σε τιμούν, αδιαφορώντας για την γνώμη σου”». Πηγή
  8. Charlie Hebdo: ««Αυτοί έχουν τα όπλα. Εμείς έχουμε σαμπάνια» Το εξώφυλλο με το οποίο θα κυκλοφορήσει το Charlie Hebdo την Τετάρτη, το πρώτο τεύχος μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου «Αυτοί έχουν τα όπλα. Γαμ… Εμείς έχουμε σαμπάνια». Με αυτό το μήνυμα, τη «μοναδική απάντηση που μπορούν να δώσουν οι Γάλλοι στους τρομοκράτες», κυκλοφορεί το σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo, την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου. Στην πρώτη του απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις του Παρισιού, το γαλλικό περιοδικό που τον περασμένο Ιανουάριο έγινε ο πρώτος στόχος του Ισλαμικού Κράτους στο Παρίσι, κυκλοφορεί με ένα σκίτσο της Coco: έναν κατατρυπημένο από τις σφαίρες άνδρα, από τις πληγές του οποίου ρέει άφθονη η σαμπάνια. «Δίχως να το καταλάβουν, οι Παριζιάνοι το 2015 έγιναν σαν τους Λονδρέζους το 1940, αποφασισμένοι να μην ενδώσουν στον φόβο, ό, τι και να γίνει. Είναι η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στους τρομοκράτες», σχολιάζει ο διευθυντής του Charlie Hebdo Λοράν Σουρισό, που υπογράφει τα σκίτσα του ως Ρις. Μέχρι στιγμής, από το γαλλικό περιοδικό υπήρχε μόνο η μεμονωμένη αντίδραση του σκιτσογράφου Τζοαν Σφαρ, ο οποίος ανέβασε ένα παρόμοιου τύπου μήνυμα στο Instagram: «Φίλοι από όλο τον κόσμο, ευχαριστούμε που προσεύχεστε για το Παρίσι, αλλά δεν χρειαζόμαστε άλλη θρησκεία! Πιστεύουμε στη μουσική! Τα φιλιά! Τη ζωή! Τη σαμπάνια και τη χαρά! Το Παρίσι είναι ζωή». «Όχι» στο #prayforparis Εξάλλου το γαλλικό σατιρικό περιοδικό αντέδρασε στο hashtag #prayforparis που χρησιμοποιείται στα κοινωνικά δίκτυα μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, λέγοντας μέσα από ένα σκίτσο ότι δεν χρειαζόμαστε περισσότερη θρησκεία. Αν αυτού προτείνει το #Parisisaboutlife (Το Παρίσι είναι τρόπος ζωής). «Φίλοι από όλο τον κόσμο, ευχαριστούμε για την #προσευχή_για_το_Παρίσι (#prayforparis), αλλά δεν χρειαζόμαστε περισσότερη θρησκεία! Η πίστη μας είναι στη μουσική! Στα φιλιά! στη ζωή! Τη σαμπάνια και τη χαρά! #Parisisaboutlife (Το Παρίσι είναι τρόπος ζωής)» λέει ο οργισμένος παριζιάνος που εμφανίζεται στο σκίτσο. Πηγή
  9. Δεν θα ξαναδημοσιεύσει γελοιογραφίες που αναπαριστούν τον προφήτη Μωάμεθ το γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo. Αυτό, τουλάχιστον, ανακοίνωσε πριν από μερικές ημέρες ο Λοράν Σουρισό, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού, σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Stern. «Προχωρήσαμε με τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ, για να υπερασπιστούμε την αρχή της ελευθερίας της έκφρασης, ότι, δηλαδή, οποιοσδήποτε μπορεί να ζωγραφίζει οτιδήποτε θέλει», τόνισε ο Σουρισό, ο οποίος ως σκιτσογράφος είναι γνωστός ως «Riss». Ταυτόχρονα, τόνισε ότι το περιοδικό ουδέποτε θέλησε να ασκήσει κριτική στη μουσουλμανική θρησκεία. «Τα λάθη που κάποιος μπορεί να καταλογίσει στο Ισλάμ μπορεί να τα βρει και στις υπόλοιπες θρησκείες», είπε χαρακτηριστικά. Στις αρχές της χρονιάς, στις 7 Ιανουαρίου, δύο ένοπλοι ισλαμιστές εισέβαλαν στα γραφεία του περιοδικού στο Παρίσι και εκτέλεσαν 12 δημοσιογράφους και γελοιογράφους. Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε η Αλ Κάιντα της Υεμένης, λέγοντας ότι τιμώρησε το περιοδικό για τη δημοσίευση σκίτσων που απεικόνιζαν τον προφήτη Μωάμεθ, κάτι που θεωρείται βλασφημία. Δακρυσμένος Προφήτης Το πρώτο εξώφυλλο του περιοδικού, μετά την επίθεση, απεικόνιζε και πάλι έναν δακρυσμένο προφήτη Μωάμεθ, ο οποίος έλεγε: «Ολα συγχωρήθηκαν». Η συγκεκριμένη έκδοση πώλησε οκτώ εκατομμύρια αντίτυπα σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν είναι, όμως, ο Σουρισό ο πρώτος που μιλάει για τον τερματισμό των δημοσιεύσεων αυτών. Πριν από μερικούς μήνες, ο σκιτσογράφος Ρενάλντ Λουζιέ, γνωστός ως «Luz», ο οποίος είναι και ο δημιουργός του σκίτσου του δακρυσμένου Μωάμεθ, είχε δηλώσει σε γαλλικό περιοδικό ότι δεν τον ενδιέφερε πια να σχεδιάζει τον Προφήτη. «Με έχει κουράσει, όπως με κούρασε να σχεδιάζω τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί. Δεν πρόκειται να δαπανήσω τη ζωή μου στα ίδια σκίτσα», είχε πει. Δύο μήνες αργότερα, ο σκιτσογράφος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από το Charlie Hebdo, λέγοντας ότι νιώθει υπερβολικά κουρασμένος καθώς «η δημιουργία κάθε φύλλου χωρίς τους φίλους που σκοτώθηκαν στην επίθεση είναι ένα πραγματικό βασανιστήριο». Υπό αστυνομική προστασία Ολοι οι εργαζόμενοι που επιβίωσαν της επίθεσης ζουν υπό συνεχή αστυνομική προστασία. Πολλοί είναι, εξάλλου, αυτοί που αποφάσισαν να μιλήσουν στα ΜΜΕ για το διανοητικό στρες στο οποίο υποβάλλονται κάθε φορά που ετοιμάζουν την επόμενη έκδοση του περιοδικού. Μάλιστα, όπως αναφέρει δημοσίευμα της Washington Post, έχουν επέλθει ρήξεις μεταξύ του προσωπικού όσον αφορά τον ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει το περιοδικό, όπως και σχετικά με τη διάθεση των πολλών εκατομμυρίων ευρώ που εισέρρευσαν στα ταμεία του μετά την επίθεση. Ο Σουρισό, ο οποίος κατέχει το 40% των μετοχών του περιοδικού, κατηγορείται ότι ιδιοποιήθηκε μεγάλο μέρος των κερδών. «Το πιο σημαντικό είναι να προσπαθείς να βγάζεις κάθε εβδομάδα το περιοδικό», είχε δηλώσει στον βρετανικό Guardian πριν από μερικούς μήνες. «Το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι μας παρακολουθούν σε ολόκληρο τον κόσμο, μας κάνει να φοβόμαστε λιγότερο». Ο εκδότης κατάφερε να σωθεί από την επίθεση προσποιούμενος ότι ήταν νεκρός. «Οταν τελείωσε η επίθεση, δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος. Καμία κραυγή ή κλάμα. Τότε κατάλαβα ότι οι περισσότεροι συνάδελφοί μου ήταν νεκροί», δήλωσε στο Stern. πηγή.
  10. Το βραβείο PEN στο Charlie Hebdo ανάβει (αναπάντεχα) τα αίματα Ο Σάλμαν Ρουσντί στράφηκε εναντίον συναδέλφων του που διαφώνησαν με τη βράβευση του περιοδικού. Πόλεμος έχει ξεσπάσει ανάμεσα στον διάσημο συγγραφέα Σάλμαν Ρούσντι και σε έξι συναδέλφους, σχετικά με τη στάση των τελευταίων απέναντι στην απόφαση της παγκόσμιας εταιρείας λογοτεχνών, PEN American Center, να βραβεύσει το Charlie Hebdo για το θάρρος που επέδειξαν οι συντάκτες του, υπερασπιζόμενοι την ελευθερία της έκφρασης. Συγκεκριμένα, σε ειδική τελετή που θα πραγματοποιηθεί στις 5/5/2015, στη Νέα Υόρκη, το PΕΝ, οργανισμός που προάγει τη λογοτεχνία και τα δικαιώματα των συγγραφέων παγκοσμίως με κεντρικό άξονα την ελευθερία λόγου, πρόκειται να απονείμει στον αρχισυντάκτη του Charlie Hebdo το Freedom of Expression Courage Award. Η απονομή του βραβείου στο Charlie Hebdo από έναν οργανισμό που προάγει την ελευθερία των συγγραφέων μοιάζει αυτονόητη. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, όχι για όλους. Σύμφωνα με προχθεσινή ανακοίνωση του PEN, υπάρχουν συγγραφείς, ανάμεσά τους και ορισμένοι που επρόκειτο να παρουσιάσουν βραβεία στο γκαλά, οι οποίοι με επιστολές που έστειλαν καταδικάζουν τη βράβευση του Charlie Hebdo και αρνούνται να συμμετάσχουν στην εκδήλωση. Μία από αυτούς, η Αμερικανίδα συγγραφέας Φρανσίν Πρόουζ, η οποία έχει στο παρελθόν διατελέσει πρόεδρος του PEN, δήλωσε στο Associated Press: «Παρότι είμαι υπέρμαχος της ελευθερίας του λόγου χωρίς περιορισμούς [...] δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου ανάμεσα στο κοινό τη στιγμή που θα χειροκροτούν όρθιοι το Charlie Hebdo». Αλλοι συγγραφείς που ενημέρωσαν ότι δεν θα παρευρεθούν είναι ο Καναδός Μάικλ Οντάατζε, γνωστός από το διήγημά του «Αγγλος ασθενής», ο βραβευμένος με δύο Booker Αυστραλός Πίτερ Κάρεϊ, η Ρέιτσελ Κούσνερ, η Τάιε Σελάσι και ο Νιγηριανός Teju Cole. Ο λόγος κοινός: διαφωνούν με τη γελοιοποίηση του Μωάμεθ, την οποία αντιλαμβάνονται ως προσβολή της ισλαμικής πίστης και ως προσπάθεια περιθωριοποίησης των μουσουλμάνων. Ο Σάλμαν Ρούσντι, ένας συγγραφέας που έχει στοχοποιηθεί όσο λίγοι από φανατικούς ισλαμιστές, για το βιβλίο του Σατανικοί Στίχοι, άσκησε σκληρή κριτική στους έξι λογοτέχνες για τη στάση τους, πρώτα σε δήλωσή του στην εφημερίδα New York Times, και κατόπιν, χθες, μέσω twitter, όπου έγραψε: «Το βραβείο θα δοθεί. Το PEN κρατάει γερά. Πρόκειται για έξι κότες. Εξι συγγραφείς σε αναζήτηση προσωπικότητας». Φυσικά, επακολούθησε καταιγισμός αντιδράσεων, θετικών και αρνητικών, από άλλους χρήστες της πλατφόρμας, σε πολλούς από τους οποίους ο Ρούσντι απαντούσε, και οι λεκτικοί διαξιφισμοί διήρκεσαν αρκετές ώρες. «Αυτό που θέλω να πω στον Πίτερ, τον Μάικλ και τους υπόλοιπους είναι πως ελπίζω να μην τους τύχει ποτέ να πέσουν θύματα καταδίωξης». Εξάλλου, σε επιστολή του προς το PEN, γράφει: «Το PEN κάνει πολύ καλά που τιμάει την αυτοθυσία του [Charlie Hebdo] και καταδικάζει τους φόνους, χωρίς τα συνηθισμένα απεχθή “αλλά”». Ο πρόεδρος του PEN, συγγραφέας Αντριου Σόλομον, σε επιστολή του προς τα μέλη, σημειώνει ότι δεν είναι απαραίτητο «να ενστερνιζόμαστε το περιεχόμενο των γελοιογραφιών τού Charlie Hebdo για να μπορούμε να υπερασπιζόμαστε τις αρχές που αντιπροσωπεύει ή για να επικροτούμε τη γενναιότητα των συντακτών του, που δεν έκαναν πίσω παρά τις απειλές κατά της ζωής τους». Πηγή (αν πάει περισσότερο για Διεθνή Νέα, παρακαλώ να αλλαχθεί η κατηγορία)
  11. Το εξώφυλλο από το μικρό βιβλιαράκι «Σκέψεις» του Βολίνσκι (που πρόσφατα επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Ροές και εντάσσεται στην καλαίσθητη σειρά μίνι βιβλίων microMEGA) σε κάνει να ανατριχιάζεις: ένα λιτό σκιτσάκι ενός άντρα που στο ένα χέρι κρατάει ένα τουφέκι και στο άλλο ένα πλακάτ που αναγράφει: «Θάνατος σε όσους δεν έχουν τις ίδιες ιδέες με μένα». Το μυαλό ταξιδεύει ιλιγγιωδώς στα θλιβερά γεγονότα της 7ης Ιανουαρίου όταν φανατικοί ισλαμιστές εισέβαλαν με καλάσνικοφ στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι. Τα όσα ακολούθησαν είναι πλέον γνωστά. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν ο σπουδαίος κομίστας Βολίνσκι. Ο οποίος, πόσο τραγικό, στις «Σκέψεις» έγραφε: «Η μόνη μου ευτυχία σ’ αυτή τη θλιβερή ζωή είναι να διαβάζω το Charlie Hebdo, περιοδικό γεμάτο χιούμορ και εικονογραφημένες ιστορίες (πωλείται παντού)». Ο αιχμηρός και ανένταχτος Βολίνσκι επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη σκιτσογραφική σάτιρα. «Για μας ήταν δάσκαλος και πατέρας μας», έλεγε γι’ αυτόν ο δικός μας Soloup. Ο Ζορζ Βολίνσκι γεννήθηκε το 1934 στην Τύνιδα και, εγκαταλείποντας τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική στο Παρίσι, άρχισε το 1960 να συνεργάζεται με το θρυλικό σατιρικό περιοδικό Hara-Kiri που μετεξελίχθηκε σε Charlie Hebdo. Εζησε έντονα τον Μάη του ’68, όταν τα σχέδιά του πήραν συγκεκριμένη πολιτική θέση και συχνά επέστρεφε εκεί με πικρία. Υπήρξε ένας σκιτσογράφος αθυρόστομος, βλάσφημος, προκλητικός, ασεβής, στο άκομψο ύφος του Altan, του Edika, του Reiser, όπου το εκ πρώτης όψεως χοντροκομμένο αστείο κρύβει το έναυσμα για σοβαρές σκέψεις. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε μέσα από τα περιοδικά «Πάρα Πέντε», «Βαβέλ», «Κολούμπρα» και «Μαμούθ». Υπέρ της... αδικίας Το βιβλίο «Σκέψεις», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του ’80, είναι μια συλλογή αφορισμών του Βολίνσκι συνοδευόμενων με λίγα σκιτσάκια, που αφήνει να φανούν οι πολλές πτυχές του δημιουργού. Πτυχές εκ διαμέτρου αντίθετες και σκέψεις που αλληλοσυγκρούονται. Ο Βολίνσκι έχει ενοχλητικά κοινωνικά σχόλια: «Είμαι υπέρ της αδικίας διότι η κοινωνία μας στηρίζεται σ’ αυτήν. Εξαφανίστε την αδικία και η κοινωνία μας θα καταρρεύσει». Φιλοσοφεί για την ευτυχία: «Προτιμώ να είμαι δυστυχισμένος κατά διαστήματα, επειδή δεν κατορθώνω να αποκτήσω αυτό που επιθυμώ, παρά όλον τον χρόνο ευτυχισμένος επειδή δεν επιθυμώ τίποτα!». Είναι εριστικός και αδαής: «Μου αρέσει πολύ να χώνω τη μύτη μου σε θέματα που δεν γνωρίζω καθόλου. Είναι έτσι εύκολο να λέω οτιδήποτε». Μισάνθρωπος, αλλά ελπίζει στην αγάπη: «Οι άνθρωποι με αηδιάζουν. Τους προτιμώ ωστόσο από τα πράγματα. Για παράδειγμα, μου αρέσει το τυρί, αλλά το τυρί δεν θα με αγαπήσει ποτέ, ενώ, αν αγαπήσω μια γυναίκα, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να με αγαπήσει μια μέρα». Αθεος, αλλά έχει και τις αμφιβολίες του: «Αν δεν πιστεύει κανείς σε τίποτα, η ζωή δεν έχει νόημα και, αν η ζωή δεν έχει νόημα, εγώ δεν μπορώ να ζω. Πρέπει λοιπόν να πιστέψω σε κάτι και, αφού πρέπει να πιστέψω σε κάτι, γιατί όχι στον Θεό;». Εγωιστής: «Θα ’θελα να ήμουν γυναίκα και να αγαπούσα έναν άντρα σαν κι εμένα», και φαλλοκράτης: «Πρέπει να βελτιώσουμε τη μοίρα των γυναικών. Οι κουζίνες παραείναι μικρές, οι νιπτήρες παραείναι χαμηλοί και τα χερούλια των κατσαρολικών δεν έχουν καλή μόνωση». Και για τα κόμικς και τους αναγνώστες τους λέει: «Τα κόμικς δεν θα γίνουν ποτέ τόσο ηλίθια όσο οι φανατικοί αναγνώστες τους». Ο Βολίνσκι ξεγυμνώνεται. Δοκιμάζει τα όρια, παίζει με τις αντιθέσεις, αναιρεί τα στερεότυπα και τις συμβάσεις, προσβάλλει. Οι αφορισμοί του θυμίζουν τον μετρ του είδους Οσκαρ Ουάιλντ, πυκνά δομημένες φράσεις, συχνά αυτοαναιρούμενες, που συμπυκνώνουν προβληματισμούς για ατελείωτες συζητήσεις και καβγάδες. Tweets που σήμερα θα γίνονταν viral και θα ακολουθούσαν κατεβατά απαντήσεων. Και είναι σκέψεις διαχρονικές και επίκαιρες. Tο λινκ εδώ Η παρουσίαση του βιβλίου εδώ. Το άρθρο αναφέρεται στην πρόσφατη επανέκδοση του βιβλίου από τις εκδόσεις Ροές (με αφορμή, δυστυχώς, το γνωστό τραγικό συμβάν). Το καινούριο εξώφυλλο είναι αυτό εδώ (δεν είναι δικό μου το σκανάρισμα, από το Ίντερνετ το βρήκα):
  12. Γαλλία: 150.000 ευρώ από τον Αστερίξ για τα θύματα του Charlie Hebdo Σε μία σπάνια κίνηση, με μοναδικό σκοπό τη στήριξη των οικογενειών των θυμάτων του περιοδικού Charlie Hebdo προχώρησε ο συνδημιουργός του Αστερίξ, Αλμπέρ Ουντερζό. Ο διάσημος καρτουνίστας, ο οποίος έχει αποσυρθεί από το 2013, παραχώρησε στον οίκο Christies μία αυθεντική σελίδα των διάσημων σχεδίων του, η οποία δημοπρατήθηκε στο Παρίσι έναντι 150.000 ευρώ. Σύμφωνα με το BBC, όλα τα χρήματα θα δοθούν στις οικογένειες των θυμάτων. Πρόκειται για μία σελίδα από το τεύχος «Οι δάφνες του Καίσαρα», που κυκλοφόρησε το 1971. Πάνω στη σελίδα υπάρχει η ιδιόχειρη σημείωση του Ουντερζό που επαναλαμβάνει «Είμαι και εγώ Charlie». πηγή
  13. leonidio

    Και ο Μίκυ είναι Charlie

    Άρθρο του Δημήτρη Δημακόπουλου από την ιστοσελίδα της The Books' Journal Το εξώφυλλο του περιοδικού Τopolino (το ιταλικό Μίκυ Μάους), τχ. 3089, που σχεδίασε ο Στέφανο Τουρκόνι Για το εξώφυλλο του Topolino 3089 που θα κυκλοφορήσει στην Ιταλία στις 4 Φεβρουαρίου, ο Στέφανο Τουρκόνι σχεδίασε τον Μίκυ Μάους, τον Ντόναλντ Ντακ και ένα πολύχρωμο πλήθος γονιών και παιδιών με μολύβια στο χέρι, σαν φόρο τιμής στα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στα γραφεία του Charlie Hebdo στο Παρίσι.Αν τελικά δημοσιευθεί, το εξώφυλλο αυτό δεν θα είναι η μοναδική αναφορά του παλαιότερου περιοδικού κόμικς στην Ευρώπη και των συνεργατών του, στην τραγωδία της 7ης Ιανουαρίου. Σε πρόσφατο τεύχος, η διευθύντρια Βαλεντίνα ντε Πόλι είχε αφήσει κενή τη σελίδα που φιλοξενούσε το εβδομαδιαίο της εντιτόριαλ για να εκφράσει τη θλίψη της. Από την πλευρά του, ο Στέφανο Τουρκόνι συμμετέχει στον συλλογικό τόμο La BD est Charlie, που θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου σε συμπαραγωγή των κυριότερων γαλλικών εκδοτικών οίκων κόμικς. Το σχέδιο αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή ο Μίκυ είχε υπερασπιστεί την ελευθερία του Τύπου ήδη από την εποχή που έκανε τα πρώτα του βήματα στα κόμικς. Στην ιστορία Editor-in-grief του Φλόυντ Γκότφρεντσον, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στις ΗΠΑ από τον Μάρτιο ώς τον Ιούνιο του 1935, ο Μίκυ αγοράζει μια εφημερίδα από τον γερασμένο ιδιοκτήτη της, ο οποίος δεν αντέχει άλλο να τα βάζει με τους διεφθαρμένους τοπικούς άρχοντες και τους κακοποιούς που ελέγχουν την πόλη. Η ιστορία είναι πιο κοντά στο κλίμα των γκανγκστερικών ταινιών της δεκαετίας του 1930 που προαναγγέλουν το κλασικό φιλμ νουάρ και απέχει παρασάγγας από τις σύγχρονες παθολογίες που οδήγησαν στην επίθεση στο Charlie Hebdo. Κι όμως, ογδόντα χρόνια αργότερα, εκείνο το καρέ με τους γκάνγκστερ να γαζώνουν τα γραφεία της εφημερίδας με τα αυτόματα τους, ευτυχώς χωρίς θύματα, φαντάζει σήμερα πολύ πιο τραγικό από όσο θα μπορούσε να φανταστεί ο δημιουργός του. Η περιπέτεια του Φλόυντ Γκότφρεντσον κυκλοφόρησε στην Ιταλία παράλληλα με την πρώτη της δημοσίευση στις αμερικάνικες εφημερίδες και, την επόμενη χρονιά, εκδόθηκε και σε αυτοτελή μορφή σε άλμπουμ με τίτλο Topolino Giornalista. Όπως σημειώνει ο Ουμπέρτο Έκο στη Μυστηριώδη φλόγα της βασίλισσας Λοάνα, είναι απορίας άξιον το πώς ένα τέτοιο εγκώμιο της ελευθερίας του Τύπου ξέφυγε από τους λογοκριτές του φασιστικού καθεστώτος: θα πρέπει να έκριναν ότι κάτι τέτοιες ιστορίες με ζωάκια ήταν απολύτως ανώδυνες. Γι’ αυτό ακριβώς η περιπέτεια αυτή έχει ιδιαίτερη θέση στη μνήμη της γενιάς των ιταλών φίλων των κόμικς που μεγάλωσαν στα χρόνια του μεσοπολέμου: κανείς άλλος δεν είχε μιλήσει ως τότε στον συγγραφέα και τον ήρωά του, για «έναν τύπο ελεύθερο, ικανό να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο». Ανεξάρτητα από αυτόν τον αναπόφευκτο συνειρμό, το σχέδιο του Στέφανο Τουρκόνι δεν παραπέμπει ούτε στην παλιά ιστορία του Φλόυντ Γκότφρεντσον, ούτε στις παιδικές αναμνήσεις της γενιάς του Ουμπέρτο Έκο και του ήρωά του. Παραπέμπει όμως στη στενή σχέση ανάμεσα στο σχέδιο και την παιδικότητα και, κατ’ επέκταση, ανάμεσα στην αφήγηση με σχέδια και τη νοσταλγία για την παιδική ηλικία. Η σχέση αυτή, με τη σειρά της, φαίνεται πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένη τόσο με την πρόσληψη των κόμικς, όσο και, κυρίως, με την ίδια την δημιουργία: τα τελευταία χρόνια, οι κατάλογοι των εκδοτικών οίκων κόμικς περιλαμβάνουν πολυάριθμες επανεκδόσεις και αναβιώσεις παλιών σειρών, καθώς και εικονογραφημένα αφηγήματα αυτοβιογραφικής έμπνευσης που, ακριβώς επειδή αποφεύγουν τον διπλό σκόπελο του νοσταλγικού φολκλόρ ή της ομφαλοσκόπησης, έχουν συχνά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και επίκαιρες προεκτάσεις. Για να περιοριστούμε σε δυο πρόσφατα παραδείγματα, αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε τον πρώτο τόμο του L’Arabe du futur, που χάρισε στον Ριάντ Σατούφ, το φετινό βραβείο του καλύτερου άλμπουμ στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, όπου ο δημιουργός, που είχε συνεργαστεί και με το Charlie Hebdo, ανακαλεί την παιδική του ηλικία στη Λιβύη και τη Συρία (Allary, 2014) ή το Une si jolie petite guerre με τις αναμνήσεις του Μαρσελίνο Τρουόνγκ από τη Σαϊγκόν των αρχών της δεκαετίας του 1960 (Denoël Graphic, 2012). Το σχέδιο για το εξώφυλλο του Topolino δεν λέει κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που δήλωσε ο Λούις Τροντχάιμ, ένας από τους πρωτεργάτες της ανανέωσης του γαλλόφωνου κόμικς στην δεκαετία του 1990, στην Monde des Livres της 29ης Ιανουαρίου, παρακινώντας τους αναγνώστες να πιάσουν τα μολύβια τους και κυρίως αναδεικνύοντας μια διαφορετική διάσταση της τραγωδίας: όλοι σχεδιάζουν, πριν καν μάθουν να γράφουν, και μετά σταματούν όταν φτάνουν στην εφηβεία ή λίγο πριν, επειδή νομίζουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι άξιο των προσδοκιών τους. Αυτά τα γεγονότα άγγιξαν μέσα μας ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας, ένα μείγμα αφέλειας και τρυφερότητας, κάτι σαν έναν πρώτο βαθμό έκφρασης που είναι κρυμμένος βαθιά στο ασυνείδητό μας. Εδώ το link
  14. Πολλά γράφτηκαν τις μέρες που ακολούθησαν την επίθεση των φασιστών τζιχαντιστών στο περιοδικό Charlie Hebdo που είχε αποτέλεσμα τον θάνατο 12 ανθρώπων, πέντε εκ των οποίων ήταν σκιτσογράφοι. Στην «Εφ.Συν.» δημοσιεύτηκαν σκίτσα και γελοιογραφίες Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, φιλοξενήθηκαν απόψεις, γράφτηκαν αναλύσεις, έγιναν αποτιμήσεις και προβλέψεις. Η συζήτηση μόλις τώρα ανοίγει και θα έχει μέλλον καθώς το θέμα της ωμότητας, της βίας, του θρησκευτικού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας απέναντι στο χιούμορ, τη σάτιρα, τα σκίτσα, απ’ ό,τι φαίνεται θα μας απασχολεί για πολύ ακόμη. Το «καρέ καρέ» σήμερα, αφήνει στην άκρη τα πολλά λόγια και αφιερώνει τον περιορισμένο χώρο του στο έργο του Georges Wolinski, σκιτσογράφου, δημιουργού κόμικς, συγγραφέα, συνεργάτη και πρώην διευθυντή του Charlie που σε ηλικία 80 ετών έπεσε νεκρός από τις σφαίρες κάποιων μαυροφορεμένων κουκουλοφόρων με μηδενική ανεκτικότητα απέναντι στη διαφορετικότητα, την πολυμορφία, το γέλιο. Αλλωστε, όλοι περαστικοί είμαστε απ’ αυτή τη ζωή. Αν μένει κάτι πίσω είναι οι πράξεις για τις οποίες πιθανώς θα μας θυμούνται και το έργο που αφήνουμε. Το έργο του Wolinski, παρά τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να εκφράσει κάποιος για τις απόψεις του των τελευταίων ετών, ήταν σπουδαίο και μεγάλο. Και δεν σβήνεται ούτε με σφαίρες. Γελοιογραφία του Wolinski από το βιβλίο του «Σκέψεις» (εκδ. Ροές). Στο βιβλίο αυτό, με τη μορφή αποφθεγμάτων, αφορισμών και σκίτσων, ο Γάλλος δημιουργός «συνοψίζει» με χιούμορ και πικρία τη στάση του απέναντι στη ζωή Βλάσφημος και ανατρεπτικός μέχρι τέλους «Σκέψεις του Georges Wolinski» ■ «Είμαι μαλάκας, αλλ’ όταν βλέπω πώς έχουν κάνει τον κόσμο οι σωστοί…» ■ «Καλύτερα είναι να είσαι αποτυχημένος ως έξυπνος παρά επιτυχημένος ως μαλάκας» ■ «Αν έριχναν μια ατομική βόμβα στη Διάσκεψη Κορυφής του Ελσίνκι τη στιγμή που οι 35 ηγέτες συνυπέγραφαν τη Διακήρυξη για την Ασφάλεια, θα αισθανόμουν πιο ασφαλής» ■ «Πριν από τον Μάη του ’68 οι άνθρωποι δεν αισθάνονταν την ανάγκη να πουν ότι δεν έχουν να πουν τίποτα» ■ «Ο μαλάκας δεν ξέρει πως είναι μαλάκας, ενώ ο υποκριτής ξέρει πως είναι υποκριτής, και μάλιστα ότι είναι υποκριτής επειδή γι’ αυτόν είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο όπου οι υποκριτές βοηθούν τους μαλάκες να εμποδίσουν άλλους υποκριτές να τους πάρουν την εξουσία» ■ «Μια κοινωνία στην οποία όλα τα άτομα θα είχαν χιούμορ, θα μπορούσε εύκολα να ζήσει και χωρίς τους ευθυμογράφους. Αυτός είναι ο λόγος που οι ευθυμογράφοι είναι τόσο πικραμένοι, τόσο απελπισμένοι. Για να υπάρχουν έχουν ανάγκη από μαλάκες, όπως ο μπάτσος χρειάζεται τον εγκληματία, ο στρατιωτικός τον πόλεμο, ο γιατρός την αρρώστια και ο ηφαιστειολόγος το ηφαίστειο» ■ «Ο παράδεισος είναι γεμάτος από ηλίθιους που πιστεύουν ότι υπάρχει» Από το βιβλίο «Σκέψεις» (εκδ. Ροές) ■ «Η μόνη μου ευτυχία σ’ αυτή τη θλιβερή ζωή είναι να διαβάζω το Charlie Hebdo, περιοδικό γεμάτο χιούμορ και εικονογραφημένες ιστορίες. (Πωλείται παντού)» ■ «Τσακώνονται για τις ιδέες τους. Δεν τσακώνονται για τις εμμονές τους. Αυτή η ιδέα μού έχει γίνει εμμονή» ■ «Το πραγματικό πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι πρώτον ότι δεν αγγίζουμε τα πραγματικά προβλήματα. Δεύτερον, ότι και να αγγίζαμε τα πραγματικά προβλήματα δεν θα ξέραμε πώς να τα λύσουμε. Και τρίτον, ότι δεν ξέρουμε ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα» ■ «Τι είναι αυτό που δέχεται κανείς χωρίς να το ζητήσει, που κατέχει χωρίς να ξέρει το πώς και χάνει χωρίς να ξέρει το γιατί; Η ζωή» ■ «Αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα είναι πως τα ζώα δεν είναι υποχρεωμένα να προσπαθούν συνεχώς να μη φέρονται ως άνθρωποι» ■ «Τα κόμικς δεν θα γίνουν ποτέ τόσο διεφθαρμένα όσο οι φανατικοί αναγνώστες τους» ■ «Τρώμε ήδη στη μάπα τους παπάδες, τους ραβίνους, τους πάστορες και σε λίγο έχουν σειρά οι ιμάμηδες, τα μέντιουμ, οι μάγοι και οι χαρτορίχτρες! Οσο σκέφτομαι ότι επιστήμονες άνθρωποι εφεύραν ένα τόσο υπέροχο πράγμα σαν την τηλεόραση για να μεταδίδει τέτοιες μαλακίες μου τη δίνει» Από το βιβλίο «Σκέψεις» (εκδ. Ροές) ■ «Για να δουλέψεις στην τηλεόραση, δεν αρκεί πια να μην είσαι κομμουνιστής. Πρέπει να είσαι αντικομμουνιστής» ■ «Αγαπώ με πάθος τους ανθρώπους που παθιάζονται∙ είναι το μόνο μου πάθος, μαζί με τα δέντρα και τα μικρά πουλιά∙ μου αρέσουν και τα κόμικς, αλλ’ αντιπαθώ όσους ασχολούνται μόνο με αυτά και τίποτα άλλο∙ υπάρχουν τύποι που όλη τους η κουλτούρα είναι τα κόμικς, υπάρχουν περιοδικά κόμικς φτιαγμένα από τύπους που ποτέ τους δεν έχουν διαβάσει κάτι άλλο από περιοδικά κόμικς φτιαγμένα από τύπους που διαβάζουν μόνο κόμικς κ.ο.κ. Αυτά με φοβίζουν, τα πουλιά δεν κάνουν τσίου – τσίου, το φιλί δεν κάνει μουτς, ο έρωτας δεν κάνει φλοπ - φλοπ» ■ Διαβάζετε Charlie, το περιοδικό των ανθρώπων που τους αρέσει κάπου - κάπου να διαβάζουν κόμικς» ■ «Η κρίση είναι σαν τον κυκλώνα. Αφού περάσει, η κυβέρνηση θα πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να προστατεύσει την περιουσία όσων μπόρεσαν να την αποφύγουν απέναντι στην εκδικητικότητα όσων δεν έχουν τίποτα πια» Από το βιβλίο του Georges Wolinski «Σκέψεις» (μετάφραση Γ. Ξ.), εκδόσεις Ροές, 1986. Από το τεύχος 13 της «Βαβέλ» (Μάρτιος 1982) Και το σχετικό link...
  15. Στην Ελλάδα, από την αρχαιότητα ήδη είναι γνωστό το θεώρημα της μέγιστης παπάτζας: Όσο πιο μακριά δηλαδή είναι αυτό για το οποίο πας να πεις την παπάτζα, τόσο μεγαλύτερη παπάτζα θα πεις. (Επί έναν σταθερό συντελεστή παπατζή). H σπουδαία αυτή ανακάλυψη μας βοηθάει να ξέρουμε γιατί το ΚΚΕ κάνει εξέγερση στην Οαχάκα και αλυσίδες στα εξάρχεια, γιατί δε θα δουλέψει ποτέ η σχέση σου εξ αποστάσεως (χώρισε τον) και γιατί ο Τάρας Μπούλμπα των παπατζήδων Άδωνις Γεωργιάδης μπορεί να βγαίνει και να λέει τέτοιες παπάτζες. Διαβάσαμε αυτή την προκλητική ανάρτηση χθες: Vassilis Konstandopoulos National and Kapodistrian University of Athens· 17 followers· January 7 at 2:43pm · "Λοιπόν: Επειδή λυσσάξαμε στην αγανάκτηση και τη συμπαράσταση στο Charlie Hebdo. Για να αποδείξουμε την ανωτερότητά μας ως διαφωτισταί και δεν ξέρω τι, συμφωνούμε να αναπαράγουμε την παρούσα αναπαράσταση της Αγίας Τριάδος (με ελληνικές λεζάντες) σε φωτό προφίλ, εξώφυλλα προοδευτικών εκδόσεων κ.ο.κ.; Κωλόνουμε μήπως γιατί είναι υπερβολικό κι ίσως μας κοστίσει τίποτις αναγνώστας και αγωγάς από το χριστεπώνυμον πλήθος; Αμ' έπος, αμ' έργον." Σήμερα λοιπόν το Luben έρχεται με ντελίβερι. Πώς θα ήταν αν το περιοδικό για το οποίο απο χθες κόβεται ο Τζήμερος και όλη η πτέρυγα του ελληνικού χριστιανοδιαφωτισμού έβγαινε στα ελληνικά περίπτερα για 30 χρόνια; Αν έβγαζε τεύχος για τον Τεμπονέρα; Αν είχε εξώφυλλο για τη Λιάνη; Πόσες παρτούζες με τραγόπαπες θα χρειαζόσουν να δεις γατάκι Έλληνα πριν ο Παναγιώταρος και 500 άγγελοι της ελληνικής τζιχάντ επιτεθούν αυτοί πρώτοι στα γραφεία του Charlie Hebdo για να κάνουν τους άπιστους να το βουλώσουν; Θα έκλεινε δυο τεύχη ή θα έκλειναν κάσες πριν την ώρα τους; Πήραμε μερικά τυχαία εξώφυλλα και τα σκεφτήκαμε ελληνικά. Δες, φαντάσου και πες μας. Και το σχετικό link...
  16. Με αφορμή το αδιανόητο εγκληματικό περιστατικό στα γραφεία της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας «Charlie Hebdo», που είχε ως αποτέλεσμα την εκτέλεση δώδεκα ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους και οι σκιτσογράφοι-κομίστες του εντύπου Cabu, Tignous, Charb και Wolinski, θυμήθηκα, ανάμεσα σε άλλα, την περίπτωση ενός ελληνικού περιοδικού, που κυκλοφόρησε για λίγο διάστημα, πριν 40-41 χρόνια, και το οποίο ήταν επηρεασμένο από το «Charlie Hebdo». Επιζητούσε δηλαδή να μεταφέρει στην Ελλάδα των τελευταίων ημερών της δικτατορίας και των πρώτων της μεταπολίτευσης ένα πνεύμα «αμφισβήτησης» μέσω κειμένων, ποιημάτων, σκίτσων και κόμιξ, σχολιάζοντας και καυτηριάζοντας γεγονότα της περιόδου. Ο τίτλος εκείνου του περιοδικού ήταν «Χαρακίρι», εκδιδόταν από την Ελένη Κουκόλη κι είχε ως αρχισυντάκτη τον γνωστό και σήμερα (από τα διάφορα παράξενα «λεξικά» του) Νίκο Πλατή. Το «Χαρακίρι» πρέπει να κυκλοφόρησε έξι τεύχη στο δεύτερο μισό του ’74, μεταξύ των οποίων κι ένα εκτός σειράς – το υπ’ αριθμόν 4α από τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς. Ο τίτλος του, μάλιστα, φαίνεται πως ήταν δανεισμένος από το αντίστοιχο γαλλικό «Hara-Kiri», που τύπωναν περίπου οι ίδιοι άνθρωποι –εκείνοι που τύπωναν και το «Charlie Hebdo» εννοώ– στα sixties. Το «Hara-Kiri» ήταν μηνιαίο έντυπο κι είχε ξεκινήσει να εκδίδεται στη Γαλλία το 1960. Το 1969 όμως, και καθώς γινόταν εβδομαδιαίο, αποκτά νέο τίτλο –θα λεγόταν πλέον «L’ HEBDO hara-kiri» (Το Εβδομαδιαίο Χαρακίρι)– έχοντας στην ταυτότητά του σπουδαία ονόματα σκιτσογράφων (Topor, Cabu, Reiser, Wolinski, Moebius κ.ά.). Την ίδια εποχή, και παράλληλα με το «L’ HEBDO hara-kiri», σκάει (σε μηνιαία βάση) και το «Charlie Mensuel». Charlie Hebdo, το πρώτο τεύχος της 23/11/1970 Την 1η Νοεμβρίου 1970 η Γαλλία συγκλονίζεται από ένα αποτρόπαιο περιστατικό. 146 νέοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σ’ ένα νάιτ-κλαμπ μιας μικρής πόλης (Saint-Laurent-du-Pont) στα ΝΑ της χώρας ύστερα από φωτιά. Λίγες μέρες αργότερα, την 9/11/1970, πεθαίνει ο Σαρλ ντε Γκωλ. Τη Δευτέρα 16/11/1970 το «L’HEBDO hara-kiri» θα κυκλοφορήσει με τον προβοκατόρικο τίτλο… «Bal Tragique A Colombey – 1 Mort», δηλαδή «Τραγικός Χορός στο Colombey – 1 Νεκρός». (Το Colombey ήταν/είναι ένα χωριό στην ΒΑ Γαλλία, τόπος διαμονής του ντε Γκωλ). Ο… ασεβής τίτλος ήταν αρκετός για να προκύψει θέμα. Το έντυπο σφραγίζεται, για να ξανανοίξει όμως την επόμενη εβδομάδα (23/11/1970), αλλά με άλλον τίτλο. Οι… ασεβείς Γάλλοι, που είναι έξυπνοι και… αδιόρθωτοι, έχουν έτοιμο τώρα το πρώτο τεύχος του «Εβδομαδιαίου Charlie» (Charlie Hebdo), που παραπέμπει από τη μια μεριά στο όνομα του ντε Γκωλ, αλλά από την άλλη και στον «Μηνιαίο Charlie» (Charlie Mensuel) που κυκλοφορούσε ήδη κανονικά. Το ελληνικό αδελφάκι «Χαρακίρι» παραμονές των πρώτων εκλογών της Μεταπολίτευσης που θα διεξήγοντο την 17/11/1974 (με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή επικεφαλής της ΝΔ), και ακολουθώντας την προκλητική γραμμή των γαλλικών περιοδικών, κυκλοφορεί με τίτλο «Οι νόθες εκλογές του 1961» (είναι οι «καραμανλικές» εκλογές της βίας και της νοθείας). Πρόκειται για το τεύχος εκτός σειράς 4α, που έχει εξώφυλλο… «διασκευασμένο από το Charlie», όπως αναφέρεται εντός. Η ύλη; Απόσπασμα από το εξαντλημένο (τότε) βιβλίο του Γιώργου Καρανικόλα «Νόθες Εκλογές στην Ελλάδα». Η αποχουντοποίηση κινείται με αργούς ρυθμούς, αν δεν είναι στάσιμη, και ο Νίκος Πλατής στον πρόλογο δεν μασάει τα λόγια του: «Σήμερα (σ.σ. τον Οκτώβρη του ’74) μετά την αλλαγή του περασμένου Ιούλη (σ.σ. την πτώση της χούντας Ιωαννίδη) δημιουργήθηκε οπωσδήποτε μία καινούργια πραγματικότητα (έστω κι αν αυτή είναι διαφορετική από την προηγούμενη μόνο στα χαρτιά και στα λόγια) που μόνο την λήθη δεν δικαιολογεί.(…) Ο κόσμος πρέπει να μάθει, πρέπει να θυμηθεί». Σ’ ένα άλλο τεύχος που διαθέτω, το υπ’ αριθμόν 2 από τον Αύγουστο του 1974, το «Χαρακίρι» κυκλοφορεί μ’ ένα… αντιαμερικανικό εξώφυλλο του γάλλου σκιτσογράφου Siné, που συνεργαζόταν τότε με το «Charlie Hebdo». Στο τεύχος αυτό διαβάζουμε ποίηση (Ελένη Βακαλό, Μίλια Ροζίδη, Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκι), κείμενα που αφορούν στην επικαιρότητα της εποχής, ενώ παρεμβάλλονται και σελίδες κόμιξ του Reiser και της Claire Bretécher, που τότε, και αυτοί, δούλευαν για το γαλλικό περιοδικό. Ειδικά για τον Reiser (1941-1983) που είναι πολύ αγαπητός στην Ελλάδα, αυτό που βλέπουμε δημοσιευμένο στο «Χαρακίρι» (εννοώ την ιστορία «Μια ζωή με κοπανιστό αέρα») είναι κατά πάσα πιθανότητα το πρώτο δημοσιευμένο κόμικ του στη χώρα μας. Αργότερα, βεβαίως, τον απολαύσαμε και σε άλλα ελληνικά περιοδικά, όπως στο «Tarkidi», στην «Πράσινη Γάτα» και βεβαίως στη «Βαβέλ». Στη «Βαβέλ» απολαμβάναμε ανελλιπώς και τον Wolinski, φυσικά, που έφυγε από τη ζωή μόλις χθες κατά τη δολοφονική επίθεση στα γραφεία του «Charlie Hebdo». Και το σχετικό link...
  17. Wolinski Όσοι διάβαζαν Βαβέλ και Παρά Πέντε έχουν σίγουρα δει τα σκίτσα του. Για τους Γάλλους όμως, ο Ζωρζ Βολινσκί είναι μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές του σατυρικού (και σατιρικά ερωτικού) σκίτσου. Ήταν 80 ετών. Οι ερωτικές συνήθειες των Γάλλων ήταν ένα από τα αγαπημένα του μοτίβα. Του άρεσε να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται για τις ερωτικές επιθυμίες, τα ταμπού αλλά και την αγαρμπιά της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ήμουν ένας βρωμερός φαλλοκράτης Το Μάιο του 68, συνιδρύει με τον Σινέ το περιοδικό L'Enragé (ο οργισμένος) Από τότε συχνά αυτοσαρκαζόταν για τη συνήθεια του να επαναπαύεται στις «επαναστατικές δάφνες» του παρελθόντος. - Όταν σκέφτομαι ότι πριν 40 χρόνια ήμουν στα οδοφράγματα... - Προσπάθησε να το ξεπεράσεις μπαμπά Σκίτσο για την γαλλική ακροδεξιά και την «ανοχή» που επιδεικνύει η γαλλική αστυνομία Αστυνομικός: Πιο αργά, γιατί θα υποχρεωθούμε να τους συλλάβουμε Δράστης: Πιο γρήγορα γιατί θα υποχρεωθούν να μας συλλάβουν Cabu O Καμπύ ήταν επίσης ιστορική μορφή του γαλλικού σκίτσου. Ξεκίνησε να σκιτσάρει όταν ήταν στρατιώτης στην Αλγερία. Εκδίδει τότε την «κόρη του Συνταγματάρχη», που κυκλοφορεί σε συνέχειες. Ο Cabu δηλώνει αντιμιλιταριστής και αναρχικός. Έχει περάσει από όλα τα ιστορικά γαλλικά περιοδικά, τον «Oργισμένο», το Hara Kiri, το Canard Εnchaine. Δεν έκανε μόνο κόμιξ και γελοιογραφίες. O Cabu ήταν αυτός που σχεδίασε τα σκίτσα για την ταινία traffic του Τατί Σατύριζε ανελέητα όχι μόνο το Ισλάμ αλλά και την ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Ο θεός δεν υπάρχει... Εδώ καυτηριάζει τις αποκαλύψεις για την παιδοφιλία ανώτερων κληρικών της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. O αγαπημένος του ήρωας, ήταν ένας 17άρης μαθητής λυκείου. O grand Duduche. Charb Ήταν ο διευθυντής του Charlie Hebdo, κι ένας από τους πιο χαρισματικούς, προκλητικούς και συχνά εξοργιστικούς σκιτσογράφους της γενιάς του. Ο Charb αρνούνταν πεισματικά και πολλές φορές οριακά, κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Μα ποιοι θέλουν τους Άγγλους στην Ευρώπη; Είχε προκαλέσει την μήνη των γάλλων μουσουλμάνων από το 2006, όταν επέλεξε να αναδημοσιεύσει τα σκίτσα για τον Μωάμεθ, του Δανού σκιτσογράφου. Το Νοέμβριο του 2011 το περιοδικό κυκλοφορεί με αλλαγμένο ακόμα και τον τίτλο: Αντί για τον «εβδομαδιαίο Τσάρλι» κυκλοφορεί ως «εβδομαδιαία σαρία», με πρωτοσέλιδο και πάλι μια γελοιογραφία του Μωάμεθ. Δέχεται απειλές και κυκλοφορεί με αστυνομική προστασία. Σε συνέντευξη του μάλιστα στη Monde λέει πως μιας και δεν έχει παιδιά, σκυλιά, δεν τον απασχολεί αν θα του επιτεθούν, «καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός». Πριν από κάποιους μήνες, ο Charb κυκλοφόρησε αυτό το προφητικό σκίτσο, με τίτλο «δεν έχουν γίνει ακόμα επιθέσεις στη Γαλλία, και τον μαχητή να απαντάει «περιμένετε μέχρι το τέλος Ιανουαρίου». Ο Charb αρνούνταν πεισματικά και πολλές φορές οριακά, κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Είχε κατηγορηθεί ως ρατσιστής γιατί προκαλούσε. Όταν στην γαλλική επικαιρότητα κυριαρχούσε το θέμα του γάμου των ομοφυλόφιλων, ο Charb ζήτησε γάμο για όλους Σε αυτό το σκίτσο μιλά για τον τσιγγάνικο κίνδυνο. «Ήρθαν να κλέψουν τα γαλλικά φρύδια». Tignous O Tignous, ήταν ο πιο παθιασμένος με την επικαιρότητα και το πολιτικό σκίτσο. Ήταν 47 ετών. Ένα από τα αγαπημένα του θύματα ήταν ο Σαρκοζί, για τον οποίο εδώ γράφει «5 χρόνια Σαρκοζί, βλάπτουν σοβαρά την υγεία». Τα σκίτσα του ήταν πάντα εξαιρετικά δεικτικά, όπως όταν «σχολίαζε» τα αστυνομικά μέτρα που επιβλήθηκαν στο Ρίο για το Μουντιάλ. Το Μουντιάλ τελείωσε, το ίδιο και το απαρτχάιντ Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.