Αναζήτηση στην Κοινότητα

Σοσιαλίστρια, φεμινίστρια και στη συνέχεια αναρχική, η Λουίζ Μισέλ (1830-1905) αγωνίστηκε για την ελευθερία υπηρετώντας ένα όραμα ουτοπίας μέχρι τον θάνατό της. Οι Mary και Bryan Talbot φιλοτεχνούν μια υπέροχη βιογραφία σε κόμικς για τη γυναίκα που έμεινε στην Ιστορία ως η Κόκκινη Παρθένα. «Οι φτωχές συνοικίες στον Βορρά –Μον­µάρτρη, Μπελβίλ, Λα Βιγέτ– ονειρεύονταν χρόνια την Κοινωνική Επανάσταση. Η επιθυμία ξαναζωντάνεψε τον Σεπτέμβρη του 1870, όταν οι Πρώσοι συνέλαβαν τον Ναπολέοντα. Η Αυτοκρατορία είχε καταρρεύσει! Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι σχημάτισαν Κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας και κήρυξαν τη Δημοκρατία! Η αλλαγή πλησίαζε! Μα η πολιορκία συνεχίστηκε». Μετά από μια σύντομη εισαγωγή του ζεύγους Talbot στο ποιόν της Λουίζ Μισέλ μέσω των αναμνήσεων δύο εντελώς διαφορετικών γυναικών με φόντο την κηδεία της το 1905, ξεκινά η περιγραφή της συγκλονιστικής ζωής μιας δασκάλας, φεμινίστριας και συνεπούς επαναστάτριας που σκαρφάλωσε στα οδοφράγματα του Παρισιού, εξορίστηκε, ταξίδεψε στον κόσμο με το όραμα της κοινωνικής επανάστασης και της καθολικής απελευθέρωσης από τα δεσμά κάθε εξουσίας. Μια περιγραφή που δίνεται με συναρπαστικό τρόπο μέσω των καταπληκτικών σχεδίων του Bryan Talbot και της εμπεριστατωμένης, πλήρως τεκμηριωμένης πολυετούς έρευνας (δείγματα της οποίας περιλαμβάνονται στις κατατοπιστικές Σημειώσεις της έκδοσης) της ακαδημαϊκού και συγγραφέως σε θέματα γλώσσας και φύλου, Mary Talbot. Η «Κόκκινη Παρθένα και το Όραμα της Ουτοπίας» (εκδόσεις Angelus Novus, μετάφραση: Μπέλλα Σπυροπούλου) δεν είναι το μόνο βιβλίο που έχει προκύψει από τη συνεργασία του ζεύγους Talbot. Εχουν προηγηθεί τα «Dotter of Her Father ’s Eyes» (2012) για τη ζωή της Lucia Joyce, κόρης του μοντερνιστή συγγραφέα James Joyce, και «Sally Heathcote: Suffragette» για το κίνημα των Σουφραζετών (2014). Στην «Κόκκινη Παρθένα» ο πολυβραβευμένος Bryan Talbot, ένας ζωντανός θρύλος των κόμικς (στα ελληνικά κυκλοφορούν «Οι Περιπέτειες του Λούθερ Αρκράιτ» και «Grandville» από τις εκδόσεις Jemma Press), έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει χωρίς περιορισμούς κάθε πτυχή του σπάνιου ταλέντου του, ιδιαίτερα όταν αναπαριστά με τον δικό του τρόπο τις σκηνές των μαχών στους δρόμους του Παρισιού, μόνο με κόκκινο και μαύρο χρώμα, σε ένα ζοφερό πολιτικό κλίμα, και τους πολίτες εξεγερμένους, πολιορκημένους από τους Πρώσους και προδομένους από την κυβέρνησή τους. «Κάντε τόπο στον λαό! Κάντε τόπο στην Κομμούνα» κραυγάζει η Λουίζ Μισέλ παροτρύνοντας τους συναγωνιστές της να ξεσηκωθούν. Η γαλλική κυβέρνηση, αντίθετα από το λαϊκό αίσθημα, όμως, συνθηκολόγησε με τους κατακτητές της βγάζοντας ακόμη περισσότερο κόσμο στους δρόμους και στα οδοφράγματα. Το 1871 οι εξεγερμένοι ύστερα από δημοκρατικές εκλογές σχηματίζουν την πρώτη κυβέρνηση εργατών και στις 28 Μαρτίου, στις Βερσαλίες, κηρύσσεται επισήμως η Παρισινή Κομμούνα. Κατά τους Talbot, «στις 16 Απριλίου η Κοµµούνα αποφάσισε την κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας. Εγκαταλειμμένα εργαστήρια επιτάχθηκαν και μετατράπηκαν σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Το εργοστάσιο στη μεγάλη στοά του Λούβρου, όπου κατά τη διάρκεια του πολέμου µε τους Πρώσους κατασκευάζονταν πυρομαχικά, πέρασε στα χέρια των εργατών. Τα άδεια διαμερίσματα επιτάχτηκαν για να στεγάσουν τους άστεγους. Τα περισσότερα όρνεα –έτσι αποκαλούσαν τους ιδιοκτήτες– είχαν εγκαταλείψει την πόλη µετά την πολιορκία. Ο κλήρος εκδιώχθηκε από τα νοσοκομεία και τα σχολεία και αντικαταστάθηκε από λαϊκό προσωπικό». Ο ενθουσιασμός, όμως, κράτησε λίγο. Στα τέλη του Μαΐου ο πάνοπλος κυβερνητικός στρατός αντεπιτίθεται και εισβάλλει στο Παρίσι για να διώξει τους εξεγερμένους. Με λυσσαλέα βία σφαγιάζονται περισσότεροι από 30 χιλιάδες άνθρωποι, πολλές χιλιάδες τραυματίζονται, όσοι μπορούν διαφεύγουν εκτός πόλης. Η Λουίζ, σοκαρισμένη από την κτηνωδία του στρατού, κρύβεται αλλά αναγκάζεται να παραδοθεί όταν την εκβιάζουν με εκτέλεση της μητέρας της. «Αφού κάθε καρδιά που πάλλεται για την ελευθερία δικαιούται μονάχα ένα μολυβένιο βόλι, απαιτώ το μερίδιό μου. Αν µε αφήσετε να ζήσω, δεν θα πάψω να κραυγάζω για εκδίκηση και θα παραδώσω τους δολοφόνους του Συμβουλίου Χάριτος στην εκδίκηση των αδερφών µου […] Αν δεν είστε δειλοί, σκοτώστε µε», λέει με απαράμιλλο θάρρος κατά την απολογία της στο πολεμικό στρατοδικείο. Για να μην ηρωοποιηθεί περαιτέρω αν θανατωθεί, καταδικάζεται σε εκτόπιση και οδηγείται στο κάτεργο του Ομπερίβ όπου μένει δύο χρόνια υπό άθλιες συνθήκες. Το 1873, αλυσοδεμένη μαζί με χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, εξορίζεται στη Νέα Καληδονία όπου συγκλονίζεται από τη θηριωδία των αποικιοκρατών ενάντια στον ντόπιο πληθυσμό. Φυσικά παίρνει για άλλη μια φορά το μέρος των καταπιεσμένων. Το 1880 δίνεται αμνηστία στους Κομμουνάρους και η Λουίζ επιστρέφει στο Παρίσι όπου έχει στηθεί μια συγκινητική υποδοχή από τους συμπολίτες της. Κατά τους Talbot: «Με το που επέστρεψε, ξαναρίχτηκε στη μάχη. Μπαινόβγαινε στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής της. Η καημένη η μητέρα της δεν την κατάλαβε ποτέ». Η ίδια όμως δεν το έβαλε κάτω ούτε λεπτό, παρά τις κακουχίες, τις απειλές, μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον της, τις δίκες, τις φυλακίσεις. «Θέλουμε ελεύθερο γάμο, ώστε οι άντρες να πάψουν να µας θεωρούν ιδιοκτησία τους. Θέλουμε ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση. Ούτε Θεούς, ούτε αφέντες! Εμπρός για την Κοινωνική Επανάσταση! Κληρωτοί, απεργήστε!» φαίνεται να λέει προς την κυβέρνηση, τους δικαστές, την εξουσία, ανεμίζοντας μια τεράστια κατάμαυρη σημαία. Τη σημαία της αναρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης που υποστήριξε με πάθος σε όλη τη ζωή της. «Ε, λοιπόν, ναι, κι εγκληματίες και πόρνες έχω δει και τους έχω μιλήσει. Έτσι λέτε να ’χουν γεννηθεί; Ράκη να σέρνονται στις λάσπες και στο αίμα, μιας μοίρας προγραμμένης γέννα; Όχι. Για ότι σήμερα είναι αυτοί, ευθύνη έχετε εσείς, γιατί βορά σας είμαστε όλοι». Απόσπασμα ποιήματος της Λουίζ Μισέλ, γραμμένο μετά την καταδίκη της από το πολεμικό στρατοδικείο το 1871. Και το σχετικό link...

Γυναίκες που έγραψαν Ιστορία Η «Κόκκινη Παρθένα» Louise Michel που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην παρισινή Κομμούνα του 1871 είναι το κεντρικό πρόσωπο στο «The Red Virgin» and the «Vision of Utopia» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Αυτή είναι ακαδημαϊκός με επιστημονικό αντικείμενο τη σχέση φύλου και γλώσσας. Αυτός είναι ένας από τους πιο διάσημους Βρετανούς δημιουργούς κόμικς. Είναι ζευγάρι σχεδόν μισό αιώνα. Μόλις πρόσφατα ένωσαν τις καριέρες τους για να αφηγηθούν ιστορίες με σπουδαίες γυναίκες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. H Mary Talbot και ο Bryan Talbot έχουν κυκλοφορήσει τρία βιβλία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Και είναι όλα εξαιρετικά Δραστήριος και παραγωγικός, εξέχων εκπρόσωπος της νέας βρετανικής σκηνής, ο εξηνταπεντάχρονος σήμερα Bryan Talbot έχει μια καριέρα ζηλευτή και διανθισμένη με κόμικς ποικίλων ειδών. Εχει συνεργαστεί με σεναριογράφους όπως ο Neil Gaiman, ο Pat Mills, o John Wagner, ο Alan Grant, έχει υπογράψει τα σχέδια σε εμβληματικά έργα όπως τα «Judge Dredd», «Slaine», «Hellblazer», «Fables», «Sandman», «Batman: Dark Legends» κ.ά. και έχει αποσπάσει δεκάδες βραβεία σε πολλές χώρες του κόσμου. Από τα πιο γνωστά έργα που έχει δημιουργήσει σε δικά του σενάρια είναι το «The Adventures of Luther Arkwright», μια δυστοπία πολιτικής φαντασίας που είχε ως σίκουελ το «Heart of Empire», το «The Tale of One Bad Rat», μια αλληγορική ιστορία για την παιδική κακοποίηση, η σειρά «Grandville», ένα steampunk θρίλερ σε μια εναλλακτική εκδοχή της μπελ επόκ με πρωταγωνιστές ανθρωπόμορφα ζώα, και το «Alice in Sunderland», ένα ονειρικό και ψυχεδελικό προσκύνημα στην επαρχιακή αγγλική πόλη με όχημα την ιστορία της και την ιστορία των κόμικς. Η σύζυγός του, Mary Talbot, ακολούθησε μια εντελώς διαφορετική διαδρομή. Πανεπιστημιακός και φεμινίστρια με κύριο αντικείμενό της την αλληλεπίδραση γλώσσας και φύλου έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων με τίτλους όπως: «Ο λόγος των μέσων: αναπαράσταση και αλληλεπίδραση», «Γλώσσα, διακειμενικότητα και υποκειμενικότητα: απόψεις για την κατασκευή της καταναλωτικής θηλυκότητας» κ.ά. Οι δυο τους ξεκίνησαν να συνεργάζονται επαγγελματικά το 2014, έπειτα από 42 χρόνια κοινής ζωής. Και το έκαναν εντοπίζοντας τα κοινά ενδιαφέροντά τους και παρουσιάζοντάς τα σε ένα υπέροχο αποτέλεσμα: σε τρία (μέχρι στιγμής) κόμικς με σημαντικές γυναίκες πρωταγωνίστριες (όλα από τις εκδόσεις Dark Horse). Η πρώτη κοινή τους δουλειά ήταν το «Dotter of Her Father’s Eyes» (2012), ένα βιβλίο-υβρίδιο μεταξύ βιογραφίας της Lucia Joyce, κόρης του μεγάλου μοντερνιστή Ιρλανδού συγγραφέα Τζέιμς Τζόις και αυτοβιογραφίας της ίδιας της συγγραφέως του, κόρης ακαδημαϊκού με ειδικότητα στο έργο του Τζόις, μέσω των αναμνήσεων από τα παιδικά και νεανικά της χρόνια. Οι μαχητικές διαδηλώσεις των Σουφραζέτων και οι αγώνες, μεταξύ άλλων, για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών αποδίδονται ιδανικά στο Sally Heathcote - Sufragette Το επόμενο βιβλίο τους, όμως, με τίτλο «Sally Heathcote – Suffragette» (2014) απογείωσε τη συνεργασία τους, τόσο θεματικά όσο και εικαστικά. Στις 160 σελίδες του, άλλοτε ασπρόμαυρες, άλλοτε δίχρωμες και άλλοτε έγχρωμες, ανάλογα με τις σεναριακές απαιτήσεις και με τη σχεδιαστική συμβολή της Kate Charlesworth, φιλοτεχνείται η ζωή μιας υπηρέτριας στην εδουαρδιανή Αγγλία των αρχών του εικοστού αιώνα και η σταδιακή συνειδητοποίηση της ταξικής και κοινωνικής θέσης της αλλά, πάνω απ’ όλα, η ανάγκη της για χειραφέτηση όταν αντιλαμβάνεται τις διακρίσεις που υφίσταται λόγω του φύλου της. Με επίκεντρο τη ζωή της τολμηρής Sally, παρουσιάζεται η προϊούσα αγανάκτηση των γυναικών, η οργάνωσή τους στο κίνημα των σουφραζετών, οι διαδηλώσεις και οι μαχητικές κινητοποιήσεις τους, οι απεργίες πείνας, αλλά και η καταστολή εναντίον τους, η κρατική βία, η εχθρική στάση μεγάλου μέρους του ανδρικού πληθυσμού. Και μπορεί να είναι φανταστικό πρόσωπο η πρωταγωνίστρια του βιβλίου αλλά τα περιστατικά που καταγράφονται και περιγράφονται προέκυψαν μετά από πολυετή έρευνα της Talbot και είναι απολύτως ακριβή και πραγματικά, όπως τεκμηριώνεται και στο πλούσιο χρονολόγιο που παρατίθεται. Μετά τη μεγάλη επιτυχία του βιβλίου και την αποδοχή από κοινό και κριτικούς, οι Talbot δεν επαναπαύτηκαν. Προχώρησαν στην επόμενη συνεργασία τους και πριν από λίγους μήνες παρουσίασαν το «The Red Virgin and the Vision of Utopia».Το ψευδώνυμο του τίτλου αναφέρεται σε πραγματικό πρόσωπο που δεν είναι άλλο από την εμβληματική Louise Michel, την Κόκκινη Παρθένα της Μονμάρτρης, αναρχική, φεμινίστρια, οραματίστρια, δασκάλα και ποιήτρια, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Γαλλίας των τελών του δέκατου ένατου αιώνα και κυρίως στην εξέγερση που οδήγησε στα γεγονότα της Παρισινής Κομμούνας του 1871. Μπορεί η Κομμούνα να μην είχε αίσιο τέλος, καθώς η λαϊκή επανάσταση πνίγηκε στο αίμα από τα γαλλικά στρατεύματα, αλλά το όραμα της κοινωνικής επανάστασης έμεινε ζωντανό. Γι’ αυτό και στην πρώτη σελίδα του βιβλίου, οι Talbot παραθέτουν τα απολύτως ταιριαστά αποφθέγματα του Οσκαρ Ουάιλντ («Ενας παγκόσμιος χάρτης που δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία δεν αξίζει ούτε μια ματιά») και του Σάμιουελ Μπέκετ («Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα»). Οχυρωμένη στη Μονμάρτη οι εξεγερμένοι της Κομμούνας περίμεναν τον στρατό για την τελική μάχη. Την έχασαν αλλά με ψηλά το κεφάλι Η Michel πασχίζει για την Ουτοπία με όλα της τα μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικά εχθρικό και εν μέσω του γαλλοπρωσικού πολέμου που δεν προοιωνίζεται κάτι θετικό. Αλλά επειδή ο πολιτικός βολονταρισμός και η πίστη στα ιδανικά χωρίς εκπτώσεις κάποιες φορές ανταμείβονται, ο αγώνας της ανυποχώρητης επαναστάτριας ευοδώνεται. Και φυσικά δεν είναι ατομικός αλλά συλλογικός. Στα οδοφράγματα, οι λαϊκές πολιτοφυλακές πέτυχαν τη χειραφέτησή τους και οι αμεσοδημοκρατικές διεργασίες υπερίσχυσαν του φόβου. Το όνειρο έζησε μόλις δύο μήνες και έσβησε με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και πολλούς εκτοπισμένους. Οι σκηνές των μαχών και των εκτελέσεων που φιλοτεχνεί ο Talbot είναι ανατριχιαστικές και σκληρές. Και το επιτυγχάνει μεταξύ άλλων σε μια κατεξοχήν ασπρόμαυρη εικονογράφηση, με την περιορισμένη και επιλεκτική χρήση του κόκκινου χρώματος, που δεν εφαρμόζεται για να τονίσει το αίμα που ρέει αλλά τις κόκκινες σημαίες και τα κόκκινα μαντίλια των εξεγερμένων, όπως και τα κόκκινα μέρη των στολών του τακτικού στρατού. Η Louise Michel δεν πέθανε σε μάχη. Συνελήφθη, βασανίστηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στη Νέα Καληδονία, εκεί όπου βίωσε ένα ακόμη ουτοπικό «όραμα» αντικρίζοντας τον τροπικό, φυσικό παράδεισο. Με την αμνηστία του 1880 επέστρεψε στη Γαλλία («Ζήτω η Κομμούνα», «Ζήτω η κοινωνική επανάσταση», «Ζήτω η ανθρωπότητα» πανηγυρίζουν τα πλήθη που την υποδέχονται) και παρέμεινε συνεπής στις ιδέες της δίνοντας διαλέξεις και παρεμβαίνοντας στον δημόσιο διάλογο με όλες τις δυνάμεις της, αλλά και μπαινοβγαίνοντας στη φυλακή για αυτές ακριβώς τις ιδέες μέχρι τον θάνατό της στις 22 Ιανουαρίου του 1905. Την ίδια μέρα που βάφτηκε στο αίμα η εξέγερση των εργατών, λες και είχαν πάρει τη σκυτάλη από την Κόκκινη Παρθένα, ενάντια στην τσαρική καταπίεση στην Αγία Πετρούπολη. Μια σκυτάλη που δίνεται ξανά και ξανά για εξεγέρσεις που μπορεί να αποτυγχάνουν αλλά κάτι αφήνουν. Μέχρι την επόμενη. Και μέχρι το επόμενο βιβλίο της Mary και του Bryan Talbot για μια εξέγερση που ίσως ακόμα δεν μπορούμε να φανταστούμε. -------------------- Τον περασμένο Δεκέμβριο συμμετείχα σε ένα συνέδριο κόμικς στο Μπράιτον της Αγγλίας. Ανάμεσα στους επίσημους καλεσμένους βρισκόταν και το ζεύγος Talbot. Μετά την ομιλία του Bryan τον πλησίασα δειλά. Είχαμε γνωριστεί πριν από χρόνια όταν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα καλεσμένος της Jemma Press. Δεν ήμουν σίγουρος αν με θυμάται. Μόλις με είδε, έλαμψε το πρόσωπό του. Σταμάτησε να υπογράφει τα βιβλία του, σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει δυνατά σε όλους: «Αυτός εδώ είναι Ελληνας. Από τη χώρα που έχει κυκλοφορήσει την καλύτερη και πιο πολυτελή έκδοση του "Luther Arkwright" στον κόσμο. Από την Ελλάδα. Από τον Λευτέρη…». Και πράγματι, η ελληνική έκδοση του «The Adventures of Luther Arkwright» (εκδ. Jemma Press) είναι μοναδική παγκοσμίως. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει επίσης και το «Grandville» από τις ίδιες εκδόσεις. Ελπίζω σύντομα να κυκλοφορήσουν και τα τρία βιβλία της συνεργασίας του Bryan με τη Mary Talbot. Πηγή

Τρισέλιδο χορταστικό αφιέρωμα στους καλεσμένους του 3ου Comicdom Con, το 2008:

Η ΣHΡΑΓΓΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ Στις 5 Ιουλίου 1980 στο τεύχος 167 του βρετανικού περιοδικού κόμικ 2000AD ξεκινάει μια νέα σειρά κόμικ με τον τίτλο Comic Rock που σκοπό είχε να δημοσιεύει αυτοτελείς ιστορίες κόμικ που είχαν πηγή έμπνευσης δημοφιλή ροκ τραγούδια. Αν και τελικά η σειρά δε συνεχίστηκε, η πρώτη ιστορία που δημοσιεύτηκε ήταν βασισμένη στο κομμάτι “Going Underground” των “The Jam”, και είχε τον τίτλο “Terror Tube”. Συγγραφέας της ιστορίας αυτής ήταν ο Pat Mills και σχεδιαστής ο Kevin O’Neill. Στην ιστορία αυτή πρωταγωνιστές είναι ο Τορκουεμάντα, αρχηγός της αστυνομίας της σύραγγας, και ο Νέμεσις, αρχηγός της οργάνωσης Κρέντο (Credo) που θέλει να ανατρέψει το τυραννικό καθεστώς. Τα περιστατικά διαδραματίζονται στην Τερμιτούπολη (Termight), την πρωτεύουσα μιας γαλαξιακής αυτοκρατορίας, στην οποία η επιφάνεια είναι έρημη εξαιτίας ενός πυρηνικού πολέμου, oπότε όλα κινούνται υπογείως. Το όνομα του Τορκουεμάντα προέρχεται από τον ισπανό ιεροεξεταστή Tomas de Torquemada, καθιστώντας σαφές απ’ την αρχή ποιος είναι ο “κακός” της υπόθεσης. Στη χώρα μας η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε στο Βαβούρα Α΄ # 26 την 1η Ιουλίου 1982 και μεταφράστηκε ως “Η Σήραγγα του Τρόμου”. Αν και η ιστορία είναι 6σέλιδη, στο Βαβούρα έχει προστεθεί μία σελίδα ακόμα που προφανώς είναι παρμένη από κάποια συνέχειά της. ΚΑΛΩΔΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ Παρόλο που η σειρά Comic Rock δε συνεχίστηκε, οι δημιουργοί έφτιαξαν μία ακόμα ιστορία ως συνέχεια του Terror Tube. Χωριζόταν σε δύο μέρη και είχε τον τίτλο Killer Watt (Καλώδιο Θανάτου). Στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Βαβούρα Α΄ # 28 την 1η Αυγούστου 1982. ΝΕΜΕΣΙΣ Και επειδή και αυτή η ιστορία αποδείχτηκε αρκετά δημοφιλής, οι δύο καλλιτέχνες προχώρησαν στη δημιουργία ολόκληρης σειράς με τον τίτλο Nemesis the Warlock που δημοσιευόταν κάθε εβδομάδα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εμπλουτιστεί το περιβάλλον της σειράς με νέους χαρακτήρες αλλά και να υπάρξουν κάποιες διευκρινήσεις όπως ότι στην πραγματικότητα τα γεγονότα διαδραματίζονται στη Γη και ότι ο Torquemada έγινε ο Grand Master της Termight με μοναδικό του στόχο την εξάλειψη κάθε εξωγήινης φυλής. Επίσης μας αποκαλύπτεται ότι ο Nemesis που προσπαθεί να ρίξει τον Torquemada από την ηγεσία είναι ένας δαιμονικός εξωγήινος της φυλής των Warlock. Αν και συγγραφέας της σειράς έμεινε σταθερά ο Pat Mills, στο σχέδιο πέρασαν αρκετοί δημιουργοί όπως οι Jesus Redondo, Bryan Talbot, Tony Luke, John Hicklenton, David Roach, Clint Langley και Henry Flint. Διήρκησε ως τον Δεκέμβριο του 1999. Αν και το Βαβούρα δε συνήθιζε να δημοσιεύει ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, οι συγκεκριμένες ήταν αρκετά σαρκαστικές και μάλλον κάπως έτσι συμπεριλήφθησαν στην ύλη. Ή ίσως να φταίει ότι ως τα τεύχη 26 και 28 το Βαβούρα ήταν ακόμα αρκετά “φρέσκο” και προσπαθούσε να βρει το δρόμο του. Πάντως δε νομίζω ότι δημοσιεύτηκε σε επόμενο τεύχος κάποιο επεισόδιο της σειράς Nemesis the Warlock. Ιστορίες με τον τίτλο Νέμεσις δημοσιεύτηκαν το 1989 και στο περιοδικό Αγόρι Γ’ Περιόδου. Σίγουρα στα τεύχη 134 - 137 όπως επισημαίνει ο x_for_xepeta, με το τεύχος 134 να το αναφέρει και στο εξώφυλλο. Πηγές: Wikipedia TVtropes