Αναζήτηση στην Κοινότητα

Μετά από την έντονη ανταπόκριση σας στα δύο άρθρα για μερικές από τις καλύτερες, ξεχασμένες ιστορίες του Batman και ζώντας σε ρυθμούς Joker, με φόντο τη νέα κινηματογραφική ταινία αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε φθάνοντας σε… τριλογία με ένα άρθρο για τον μεγαλύτερο αντιήρωα της ιστορίας των κόμικς, τον “κακό ” που άλλοι μισούν αβυσσαλέα, ενώ άλλοι λατρεύουν θεωρώντας τον μια φιγούρα πολύ πιο λογική από το Μπάτμαν σαν ύπαρξη αλλά και ένα θύμα της κοινωνικοπολιτικής πλάνης. Για αυτό άλλωστε λέγεται και πρίγκηπας, γιατί πυροδοτεί έντονα συναισθήματα σε όλους. Εδώ θα ξεκινήσουμε από το 1990 για να φθάσουμε στο τώρα, ρίχνοντας ξανά μια (πολύ βαθιά) ματιά σε 5+1 από τις καλύτερες ιστορίες του πέρα από τα Κilling Joke, Endgame, the Βatman Who Laughs και The Joker. Θα υπάρξουν spoilers σε όλες τις ιστορίες αλλά με κεντρικό άξονα το συναίσθημα που μας άφησε η καθεμία όπως πάντα ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα μας με ένα ζουμερό τρίτο μέρος που εστιάζει στην ύπαρξη του Joker στις ζωές των “καλών”. Joker’s Night Lunacy Batman adventures #3 Burchett-templeton /1992 Η πρώτη εμφάνιση του “κινούμενου” Joker στα comics σε μια από τις καλύτερες stand alone ιστορίες που γράφτηκαν ποτέ στα 90s, χαρακτηριστικό του επιπέδου της σειράς που σε πολλούς από εμάς τους τότε πολύ μικρούς μας έμαθε τα κόμικς. Χωρίς φλυαρία και λεπτομέρειες, ο Joker εδώ κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από όλους, καταλαμβάνει τον έλεγχο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (στην προκειμένη ήταν η τηλεόραση) και έχει ένα στόχο χωρίς μορφή, χωρίς αρχή και τέλος, το χάος και να πετύχει να φωλιάσει καλά στους κατοίκους της Γκόθαμ την ιδέα ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό. Λίγες αλλά δυνατές σκηνές δράσης σε μια ιστορία απλή που δείχνει μέσα από λίγα μόλις καρέ την αιώνια αντιπαλότητα μεταξύ του Τζόκερ και του ανθρώπου Νυχτερίδα, ενώ το τέλος είναι χαρακτηριστικό αυτού που πλέον σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα θεωρούμε δεδομένο και για κάποιο λόγο δε λέμε να το χορτάσουμε: ότι δεν υπάρχει τέλος μεταξύ αυτών των δύο που θυμίζοντας περισσότερο επαναλαμβανόμενα μοτίβα καλού, κακού και αμφισβήτησης, παρά ανθρώπινες οντότητες θα μάχονται αιώνια. Στα πολύ ευχάριστα αλλά και ιστορικής σημασίας σημεία είναι επίσης η πρώτη επίσης χάρτινη εμφάνιση του κινούμενου Harvey Dent πριν ακόμα γίνει ο Διπρόσωπος. Όλες οι ιστορίες που εστιάζουν στα χρόνια της νιότης του Batman είχαν πάντα ενδιαφέρον, από τα κορυφαία Batman Adventures και τα Legends Of The Dark Knight, μέχρι τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν δεκαετίες αργότερα με ιστορίες όπως το Gates Of Gotham και φυσικά το Court Of Owls. Συλλογή : The Batman Adventures volume 1 Οι λάτρεις ρομαντισμού προσπαθήστε να βρείτε το τεύχος για να αφιερώσετε λίγο χρόνο να διαβάσετε την αξέχαστη στήλη αλληλογραφίας της εποχής στο τέλος του περιοδικού με γράμματα από αναγνώστες κάθε ηλικίας. Ο ρομαντισμός του χθες στα καλύτερα του. Δείτε επίσης: Batman & Robin Adventures Επίσης μια ιστορία που βαθμολογείται με 10 αν λάβει κανένας κατά νου πόσα πολλά εκτυλίσσονται σε μόλις 22 σελίδες. Φοβερή, χριστουγεννιάτικη περιπέτεια με το Joker στο ρόλο του κεντρικού κακού να αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι όταν θέλει μπορεί να πάρει τον έλεγχο μιας ολόκληρης κοινωνίας και των μηχανισμών της και τα αστεία να δώσουν τη θέση τους στη σύγχυση και στον τρόμο . Wildcard Wolfman-James Aparo Batman #450-451 /1990 Το αφιέρωμα εδώ συνεχίζει από το σημείο που είχε ξεκινήσει το πρώτο μέρος του “Batman! Οι άλλες νυχτερίδες”. Με τη στιγμή που στα αλήθεια τρόμαξε ο Joker. 1990 λοιπόν και οι θρυλικοί και συνάμα υπεύθυνοι για πολλές κλασσικές και γοητευτικά απλές ιστορίες όπως αυτοί εδώ, Wolfman και Aparo, συγγράφουν την επιστροφή του Joker έπειτα από το “A Death in the Family” όπου ο κλόουν πρίγκηπας του εγκλήματος σκότωσε το Robin-Jason Todd με ένα λοστό και βύθισε τον Batman στην εσωστρέφεια αφού ήρθε αντιμέτωπος με την πρώτη του αληθινή αποτυχία. Εδώ, περίπου ένα χρόνο μετά έχει κλείσει έναν κύκλο αυτοκαταστροφής, στη συνέχεια έχει συναντηθεί με τον Tim Drake, ο οποίος διεκδικώντας μανιασμένα το πέπλο του κοκκινολαίμη, το κέρδισε πέρα από τους φόβους του Μπρους ότι η ιστορία θα επαναληφθεί και τα πράγματα έχουν μια φυσιολογική ροή ξανά στο Μέγαρο Γουέιν. Όλα αυτά μέχρι το άκουσμα της επιστροφής του Τζόκερ που αρχίζει με το κρέμασμα ενός εισαγγελέα και όλα έχουν αλυσιδωτή αντίδραση. Ο James Gordon νιώθει το μετατραυματικό στρες στη ράχη του πιο έντονα από ποτέ αφού σε κάθε πράξη του Τζόκερ βλέπει και πάλι την παράλυση της κόρης του (The Killing Joke) ενώ ο Batman νιώθει επίσης ένα ρίγος φόβου να διαπερνά το σώμα του καθώς αναρωτιέται αν με την επιστροφή του Τζόκερ, που στο τέλος του “A Death in the Family” είναι αγνοούμενος, έπραξε σωστά που έβαλε και πάλι ένα έφηβο στο μονοπάτι του κινδύνου. Δεν είναι οι μόνοι που μετρούν τις δυνάμεις τους όμως. Ο Τζόκερ φοβάται και αναζητεί και εκείνος τις ρίζες της ύπαρξης του ενώ υπάρχουν στιγμές που κλαίει γοερά, καθώς νιώθει ένα κενό σε όλα όσα κάνει. Τότε θα συμβεί κάτι πραγματικά αναπάντεχο, οι πράξεις ενός υποτιθέμενου Τζόκερ δείχνουν ότι δεν είναι ο αυθεντικός, όχι εκείνος που ευθύνεται για το φόνο του Robin και την παράλυση της Barbara Gordon, αλλά ένας ακόλουθος το ίδιο ψυχασθενής και επικίνδυνος. Ο δεύτερος στήνει μια ενέδρα θανάτου στο τέλος του δεύτερου μέρος της ιστορίας στον τόπο όπου γεννήθηκε ο πρώτος Τζόκερ ύστερα από την πτώση του σε χημικά απόβλητα. Εκεί ξεκινάει ένα μακελειό που καταλήγει στο θάνατο (;) του wannabe Joker ενώ ο αυθεντικός συλλαμβάνεται και οδηγείται ξανά στο Άρκαμ γελώντας ευτυχής αφού θεωρεί ότι σε ένα μέρος τόσο οικείο σε αυτόν πλέον θα ξαναβρεί τον εαυτό του. Από ιστορικής πλευράς το Wildcard εν έτει 2019 παρουσιάζει μοναδικό ενδιαφέρον αφού η DC ανακοίνωσε ότι στα προσεχώς υπάρχει η ιστορία “The Three Jokers” από το νέο imprint Black label στο οποίο μας υπόσχεται να πέσει φως στο μυστήριο του αν όλα αυτά τα χρόνια έχουμε να κάνουμε με τρία πρόσωπα πίσω από το μακιγιάζ και το κραγιόν και όχι μόνο ένα. Διαβάζοντας ξανά την ιστορία αναρωτηθήκαμε αν εδώ είχαμε μια πρώτη συσχέτιση. Ο σφετεριστής τζόκερ μας δείχνει το πρόσωπο του για μια στιγμή αλλά μέχρι και την τελευταία σελίδα δεν έχουμε άλλη πληροφορία ενώ ο θάνατος του επίσης υπονοείται και δεν τον βλέπουμε οι ίδιοι σε κάποιο καρέ (συγχωρέστε μου αν μου διαφεύγει κάτι άλλο σε μετέπειτα ιστορίες). Στα αρνητικά, υπάρχει ένα πολύ φτωχό θα λέγαμε σημείο όπου ο Batman κρατώντας στο τέλος τον Τζόκερ, ρωτάει τον επιθεωρητή Γκόρντον τι επιθυμεί να κάνουν μαζί του. Η απόδοση εδώ συγγραφικά είναι άχρωμη, άοσμη και άγευστη σε μια ιστορία που όμως άφησε ένα αρκετά θετικό στίγμα. Συλλογή : The caped Crusader volume 3. Δείτε επίσης: Robin II: Τhe Joker’s wild ! Αρκετά καλή μίνι σειρά με την πρώτη ουσιαστικά συνάντηση του Robin -Tim Drake με το Joker ο οποίος στην πρώτη τους αναμέτρηση φθάνει στα όρια νευρικού κλονισμού βλέποντας το Robin ζωντανό,σκεπτόμενος ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του έχει αναιρεθεί ,για να ανακαλύψει αργότερα ότι πίσω από τη μάσκα κρύβεται κάποιος άλλος και εκεί αρχίζει ένα λυσσασμένο κυνήγι . No man’s land Endgame part 3: Rest in Heavenly Peace Detective comics #741/2000 Greg Ruccka, Devin Grayson-Damion, Scott-Dave Eaglesham Εδώ συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει στο αφιέρωμα για τις καλύτερες πιο underground ιστορίες του Batman που χάθηκαν στο χρόνο. Η εποχή της No Man’s Land ήταν η πρώτη συμπαγής περίοδος που θα σήκωνε ένα τεράστιο Μπατ σινιάλο για τη γραμμή αμέτρητων πανίσχυρων ιστοριών που θα κυκλοφορούσαν μέχρι και σήμερα. Η φυσική καταστροφή στο cataclysm storyline έφερε σαν αποτέλεσμα να αποκοπεί η Γκόθαμ από τις ΗΠΑ και στη συνέχεια μέσα στο χάος και στον κίνδυνο παρέμειναν μόνο οι τολμηροί που το έβλεπαν σαν μια μεγάλη περιπέτεια, οι γκάνγκστερ και ακόμα και ο Μπάτμαν αποχωρεί για λίγο συντετριμμένος από τις ενοχές του που δεν κατάφερε να σώσει την πολιτική παρτίδα της υπόθεσης ως Μπρους Γουέιν (the road to no man’s land-prelude). Πολιτικά παιχνίδια με δεκάδες μέτωπα, στο ένα ο γνωστός και μη εξαιρετέος scavenger, Lex Luthor, από την άλλη μεριά ο Bane και μέσα σε όλα αυτά ο Batman αποδεχόμενος όπως πάντα οποιαδήποτε συνθήκη κινείται με νέους κανόνες και τακτικές που δε συνήθιζε. Ας πάμε όμως τώρα στο Joker. O Joker έμεινε κρυμμένος το μεγαλύτερο διάστημα για να αποφασίσει να κάνει μια δυνατή και αιματηρή επανεμφάνιση προκειμένου να κλέψει δημοσιότητα όπως αγαπάει πάντα. Αφού ξεπάστρεψε το μισό GCPD και ξυλοφόρτωσε τη Huntress αφήνοντας τη μισοπεθαμένη για να τη μεταφέρει στο νοσοκομείο, ο διαχρονικός της πόθος, ο Nightwing, στη συνέχεια απαγάγει μωρά από τη Γκόθαμ. Μετά από μια επιτυχημένη παγίδα που έστησε στον νυχτερίδα με τη βοήθεια της Harley Quinn, που έκανε τον απαραίτητο αντιπερισπασμό τελικά δολοφονεί εν ψυχρώ τη σύζυγό του James Gordon, η Sarah σε μια από τις πιο θλιβερές στιγμές στη φιλία των Batman και Jim (βλέπε batman, οι άλλες νυχτερίδες-μέρος δεύτερο). Στις τελευταίες, δραματικές σελίδες θα αντικρίσουμε πράγματα που σαν αναγνώστες δε τα έχουμε ξαναδεί. Ο σκοτεινός ιππότης που ποτέ του δε θέλει να χάνει τον έλεγχο σε οτιδήποτε, δηλώνει ειλικρινέστατα ότι μέσα από όσα έχουν λάβει χώρα όλοι έφτασαν μακριά από τα όρια και αντί να σταματήσει τον Γκόρντον την ώρα που εκείνος σημαδεύει με πιστόλι τον Τζόκερ του λέει απλά “δε θα σε σταματήσω “. Ο Γκόρντον τον πυροβολεί και του αχρηστεύει το γόνατο και στη συνέχεια χάνει την ισορροπία του στα σκαλοπάτια και ξεσπάει σε κλάματα αγορεύοντας τις κατηγορίες φόνου για τα πρακτικά. Ο Batman τον αγκαλιάζει κρατώντας τα δικά του δάκρυα. Σε αυτή την ιστορία που τα γεγονότα της λαμβάνουν μέρος την παραμονή Χριστουγέννων έχουμε οικογενειακά σύμβολα παντού. Η bat family και ο σκληρός πυρήνας της πιο δεμένη από ποτέ (η σημασία του no man’s land είναι ουσιαστικά η γέννηση της περισσότερο από καθετί άλλο), ο Γκόρντον με τη δική του οικογένεια ευτυχής στο σαλόνι του σπιτιού πριν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το φόνο της συζύγου του και ο κλόουν πρίγκηπας του εγκλήματος έχει μια φοβερή εναλλαγή συναισθημάτων στις τελευταίες τρεις σελίδες, από την ατέλειωτη ηδονή στη μελαγχολία και ξανά πίσω και κάπου εκεί αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει τεράστιο λάθος που κατά καιρούς σκέφτηκες ότι ίσως τελικά τον συμπαθείς και ότι είναι απλώς ένας σκατόψυχος φονιάς και όχι ένα θύμα ενός συστήματος που δεν καταλαβαίνουμε. Ο φθόνος για τις οικογένειες των Μπρους και Τζέιμς ίσως ήταν μεγαλύτερο κίνητρο ακόμα και από την πιο αβυσσαλέα του αγάπη, την αυτοπροβολή. Και η γλυκιά ειρωνεία της υπόθεσης: ο θάνατος της Sarah Gordon αποτέλεσε τον προθάλαμο για την πρώτη φορά που η εμπιστοσύνη μεταξύ bats και Jimbo μπήκε πλέον σε στέρεα θεμέλια. Duty C.J. Henderson- Trevor Von Ceden /1998 Legends of the Dark Knight #104-105 Ανέκαθεν ένα θέμα προβληματισμού και αμφισβήτησης είναι η κλιμάκωση που δημιουργεί η παρουσία του Μπάτμαν και του Τζόκερ στη Γκόθαμ. Όσο ο πρώτος επιμένει και σφίγγει τον κλοιό της αντιδραστικής βίας απέναντι στο έγκλημα , τόσο ο δεύτερος αναζητεί το φιάσκο, την τρομοκρατία και τον τρόμο στα μάτια των άλλων. Η ιστορία αυτή μας πάει πίσω στον πρώτο ή δεύτερο χρόνο ζωής του Μπάτμαν και μας δείχνει υπό το οπτικό πρίσμα των αγαπημένων μας αστυνομικών, Jim Gordon και Harvey Bullock (αυτούς τους δύο αγαπήσαμε σε όλοι μας τη ζωή μόνο και τον ταξίαρχο Θεοχάρη, μη μας παρεξηγήσετε) πως αλλάζει πλήρως ξαφνικά μια ολόκληρη μητρόπολη δίχως αυτόν. Ο Batman δεν ανταποκρίνεται στο σινιάλο και καθώς ο Γκόρντον μονολογεί παραδέχεται στον εαυτό του ότι η χρονική στιγμή που ο Μπάτμαν δεν είναι παρών είναι η χειρότερη δυνατή, καθώς έχει επανεμφανιστεί ο Τζόκερ, που κανένας άλλος ρεαλιστικά δε μπορεί να αναμετρηθεί με τις μεθόδους του. Ο Bullock παίρνει πατριωτικά το ζήτημα και θέλει να αποδείξει ότι η αστυνομία μπορεί και χωρίς εκείνον. Όλα έχουν να κάνουν με ισορροπία και είτε το θέλουμε είτε όχι εδώ χωρίς έναν Μπάτμαν και έναν Τζόκερ εκείνη δεν είναι ποτέ αυτή που ξέρουμε, σαν μια σχέση σου που ξαφνικά περνά κρίση και σαν μια κακή περίοδο στην εργασία σου που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι όσο γερά και να νιώθεις ότι πατάς στα πόδια σου η παραμικρή αλλαγή είναι τελικά μια μοιραία αλλαγή στον πύργο της Τζένγκα. Περσόνες όπως ο δήμαρχος ουρλιάζει στο Γκόρντον να βρει το μασκοφόρο φρικιό του, ο Τζόκερ ξεκινάει ένα μεγάλο παραλήρημα όταν ενώ ολόκληρη η Γκόθαμ γνωρίζει ότι η βόμβα που θα σκάσει εντός ολίγου είναι αρκετή για να την εξαφανίσει στο μισό της, αλλά ο Μπάτμαν δεν εμφανίζεται και ο Τζόκερ φωνάζει ότι θέλει να χορέψει με τον άνδρα του και δε τον νοιάζει τίποτα άλλο παρά να υπάρχει αυτός τριγύρω. Στο κομμάτι της αισθητικής ξεχωρίζει η έκφραση πανικού στο πρόσωπο ενός συνεργάτη του Τζόκερ όταν εκείνος έχει συλληφθεί καθώς και η ρετρό αισθητική του κλόουν, το κουστούμι και το χτένισμα είναι ονείρωξη των vintage lovers εδώ . Η ιστορία είναι απαραίτητη για όσους αγαπούν τις ιστορίες… Μπάτμαν χωρίς Μπάτμαν και για όσους θέλουν να δουν το Τζόκερ να τρομάζει αληθινά πίσω από τα φονικά αστεία και το ντελίριο. Δείτε επίσης: Gotham Central Για τους οπαδούς των ιστοριών Μπάτμαν δίχως Μπάτμαν και αυτό . A black and white world Batman black & white #2 Neil Gaiman-Simon Brisket/1996 Εδώ σε σχέση με τις προηγούμενες ιστορίες που εξετάζουμε, είμαστε μακριά από το continuity και τη… σοβαροφάνεια, κρατάμε μόνο τους συμβολισμούς και πάμε… σουρεαλιστικά και με χαμόγελο (;). Το τελευταίο είναι σχετικό αφού εδώ τα σκοτεινά παραμύθια με τη δόση τρόμου και κωμικοτραγικού στοιχείου του Neil Gaiman ενώνονται με το Simon Bisley, κορυφαίο σχεδιαστή του -για γέλια και για κλάματα – Lobo. Ιδανικό ντουέτο για μια ιστορία καυστική με γαργαλιστικές λεπτομέρειες, όπου οι Τζόκερ και Μπάτμαν σαν να είναι ο Deadpool της Marvel, γνωρίζουν ότι είναι χαρακτήρες κόμικς και είναι η δουλειά από την οποία βιοπορίζονται. Πάνε το πρωί στο κοινό τους γραφείο, γκρινιάζουν, πίνουν καφέ και μαλώνουν μεταξύ τους για το πόσο άδικη και προβλέψιμη είναι η εργασία τους αφού πάντα ο ένας παίρνει πιο εντυπωσιακές ατάκες και σκηνές στο ρόλο του από τον άλλο και στο τέλος πάντα συμφωνούν ότι αφού και οι δύο δεν είναι άνεργοι …δόξα τω θεώ να λένε κιόλας. Μας αρέσει πολύ να ανακαλύπτουμε ιστορίες που μπήκαν σε μια κρυψώνα του χρόνου και εδώ είναι μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση. Η πρώτη σειρά Batman Black & white κυκλοφόρησε το 1996 και στο τεύχος 2 συμπεριλήφθηκε αυτή η μικρή ιστορία σαν γκραν φινάλε του συγκεκριμένου τεύχους. Μέσα από ένα αστείο σουρεάλ παραμυθάκι (με πολύ πιο hardcore σχέδιο) στο τέλος θα αναρωτηθούμε αν ο Μπάτμαν, ο Joker και τα κόμικς είναι ο,τι πιο αστείο και προβλέψιμο συναντήσαμε ποτέ και δε το παραδεχόμαστε στον εαυτό μας γιατί μια ολόκληρη πορεία ζωής θα είναι πια μια φάρσα και μια εμπορική πλάνη… ευτυχώς υπάρχουν κόμικς σαν το Dark Victory ( batman! Οι άλλες νυχτερίδες μέρος πρώτο ) για να διώχνουν τέτοιες σκέψεις μακριά. Η σειρά πήρε βραβείο Eisner για την αισθητική της, έχει φθάσει μέχρι και σε volume 4 προς το παρόν ενώ ακόμα και σήμερα, 23 χρόνια μετά ενώ η αναφορά στο κόμικ δεν είναι τόσο συχνή, η επιρροή της στη βιομηχανία των κόμικς related είναι πανίσχυρη αφού φιγούρες και αγαλματίδια και τυχερά σακουλάκια με μικρότερες φιγούρες υπό τον τίτλο Batman Black and white βασισμένες στα σχέδια της σειράς κυκλοφορούν διαρκώς. Συλλογή : Batman black & white ( πολύ όμορφη oversized έκδοση) The Dark Knight Returns: The Last Crusade One shot- prestige format Frank Miller – John Romitta Jr./2016 Αφήσαμε για το τέλος μια ιστορία πιο πρόσφατη από τις άλλες και μακράν πιο αμφιλεγόμενη και παρεξηγημένη. Το 2016 με αφορμή τη συμπλήρωση των τριάντα χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία της καλύτερης ιστορίας κόμικς όλων των εποχών, του The Dark Knight Returns, ο Frank Miller με τη βοήθεια του John Romitta jr. Κυκλοφορεί ένα επετειακό πρελούδιο με τίτλο The last crusade , στην οποία όπως αποδεικνύει και ο τίτλος θεωρητικά θα ανακαλύπταμε την αιτία που ο Bruce Wayne αποσύρθηκε στα 45 του χρόνια για να επανέλθει δέκα χρόνια μετά στο The dark knight returns. Ουσιαστικά δε μαθαίνουμε κάτι που δε γνωρίζαμε πλήρως, αφού τα υπονοούμενα για το θάνατο του Jason Todd υπήρχαν ήδη στην original ιστορία. Η ιστορία σε μια εποχή που ο Miller εξιλεωνόταν για τις απαράδεκτες ιστορίες του, χτισμένες σε φασιστικά πρότυπα από το 2002 και μετά με το Dark Knight III: The master race (με μεγάλη δόση καχυποψίας όμως καθώς στο σενάριο τον στήριζε ο Brian Azzarello, ο οποίος κατά πολλούς περιμάζεψε την ανεξέλεγκτη πλέον παράνοια του Miller και απέδωσε ένα πολύ καλό graphic novel), εδώ αποδοκιμάστηκε από πολλούς ότι η ιστορία απλά αναπαράγει κάτι που ήδη μας είναι γνωστό για να εξαργυρώσει απλά την επέτειο του Dkr. Ίσως ισχύει, αλλά εμείς θα εστιάσουμε στα θετικά της και προφανώς στο Joker. Ο ψυχοπαθής κλόουν εδώ είναι σε μια από τις πιο εύστοχες αποδόσεις του: μεσήλικας πλέον και αυτός όπως και ο Μπρους Γουέιν που δε λέει να παραιτηθεί από άνθρωπος νυχτερίδα δε σταματά σαν τη νέμεση του και αυτός να ηδονίζεται με την αιώνια διαμάχη τους καθώς οι αποδράσεις από το άσυλο Arkham δίνουν και παίρνουν ενώ κατά τη διάρκεια της τελευταίας ο Robin-Jason τον παγιδεύει πανηγυρικά. Από εκεί και ύστερα το νοσταλγικό Μίλλερ κύμα είναι χορταστικό \. Πολύ καλά δομημένη ιστορία με τα γνωστά πάνελ των ειδήσεων και τα ρεπορτάζ να στοχοποιούν τον Μπάτμαν για τη βία κατά παιδιών και τη χρήση άλλων για τον Άγιο πόλεμο του, ενώ άλλες φορές τον ηρωοποιούν. Ο John Romitta jr πιστός στο ύφος του Miller είναι στα καλύτερά του (ο δημιουργός αυτός πραγματικά όσο μεγαλώνει …μικραίνει) αλλά και ο Joker δεν πάει πίσω. Σε ελάχιστες ιστορίες έχουμε δει τον κλόουν με τόσο παρανοϊκό και επιθετικό βλέμμα που μας κάνει να αναφωνούμε “ο JOker όπως έπρεπε ” και οι μονόλογοι του στο Άρκαμ με κλασσικό θυμωμένο αλλά σίγουρο μιλερικό ύφος μας κάνουν να μη χορταίνουμε να τον παρατηρούμε στα καρέ, ειδικά στις σκηνές που παίζει πόκερ με κάποιον άλλο. Οι ποιητικές του αναφορές γεμάτες φονικά σημεία για το Ρόμπιν καθώς και η διαολεμένη του σιγουριά μας καθηλώνουν και μας κάνει να αγωνιούμε πριν έρθει ένα τραγικό τέλος που ενώ γνωρίζουμε δε σταματά να μας κρατάει σε αγωνία με αυτό τον τρόπο. Ποιητικός αν και νοσηρά ο τρόπος με τον οποίο στο τέλος ο Joker “τελειώνει ” τον Τζέισον ο οποίος εδώ είναι παρορμητικός και ανυπάκουος όπως ήταν ανέκαθεν. Ναι, ο Μίλλερ δύσκολα θα συγχωρεθεί που προσέβαλλε αγαπημένους μας ήρωες και που το πολύ δημοκρατικό ξεκίνημα με το Daredevil έγινε ένα ναζιστικό παραλήρημα από την 11η Σεπτεμβρίου και έπειτα. Ναι, διαβάζουμε για μια ακόμη φορά θυμωμένες στα πρόθυρα κρίσης εκδοχές των λατρεμένων μας χαρακτήρων , αλλά ο Τζόκερ αποδίδεται όπως του αξίζει είτε μας αρέσει είτε όχι και δίνει ματωμένο τέλος στη ζωή που λίγες σελίδες πριν το κλείσιμο της ιστορίας ονειρεύεται ο Μπρους Γουέιν σε ένα διάλογο που έχει με τον Άλφρεντ. Όπως πάντα θα υπάρχει ο Batman, έτσι θα υπάρχει και ο Τζόκερ, με χίλιους διαφορετικούς τρόπους και σε χίλιες διαφορετικές ιστορίες και εκδοχές μέσα και έξω από το continuity. Δείτε: the dark knight returns: the last crusade /deluxe edition Αξίζει καθώς είναι πανέμορφη έκδοση με σκληρό εξώφυλλο ,οικονομική και λίγο μεγαλύτερη από το σύνηθες μέγεθος των κόμικς. Δείτε επίσης: Citizen Wayne Michael Bendis first batman story ever . Batman Chronicles #21 /2000 Reprint: Pearl #1 / 2019 Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μια πολύ μικρή ιστορία με τον Τζόκερ να εμφανίζεται για μια στιγμή βάζοντας παρακαταθήκη αυτό που αναφέρουμε πιο πάνω ,ότι χωρίς τον ένα δεν υφίσταται μόνος στο λόγο ούτε και ο άλλος. Σε ιστορίες παράλληλης πραγματικότητας, σε ιστορίες για το μέλλον, παντού . Αποχαιρετούμε το άρθρο που μοιράστηκε σε τρία μέρη θέλοντας να σας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας προτρέψατε, χωρίς να το γνωρίζετε να ανατρέξουμε στη βιβλιοθήκη μας, για να διαβάσουμε και πάλι ιστορίες που είχαμε αφήσει πίσω μας για χρόνια. Μαζί τους επέστρεψαν οι αναμνήσεις από τις βόλτες στα κομιξάδικα πίσω στα 00s που μας κάνει να μη μετανιώνουμε ούτε στιγμή που εξακολουθούμε να στηρίζουμε το έντυπο και μας δίνει την ελπίδα ότι για κάτι τέτοιες αναμνήσεις και καθημερινές, μικρές περιπέτειες είναι που πάντα έχει πιθανότητες να επιβιώνει στο χρόνο. Σας αφήνουμε με ένα δώρο από την αξέχαστη βραδιά Batman 80 years at Death Disco οπού ο Μπρους Γουέιν και ο Τζόκερ πήραν σάρκα και οστά στη σκηνή του χώρου από το σκηνοθέτη Γιώργο Λουριδά και τους ηθοποιούς Γιάννης Οιχαλιώτη και Χρήστο Χριστακόπουλο Μαυράκη. Καλό Φθινόπωρο και επίσημα και θα τα λέμε πολύ σύντομα φέτος όπως ήδη έχετε καταλάβει με περισσότερα αφιερώματα για το χθες αλλά και για όσα έρχονται στα προσεχώς.

Παρακολουθώ εδώ και καιρό τις εξαιρετικές παρουσιάσεις που γίνονται, οπότε είπα να ετοιμάσω κι εγώ μία. Η παρουσίαση θα αφορά τον Scott Snyder, έναν συγγραφέα που παρακολουθώ και μου αρέσει πολύ. Η ζωή του και οι επιρροές του Ο Scott Snyder γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη την Πρωτοχρονιά του 1976. Σε ηλικία εννιά χρονών σε μία καλοκαιρινή κατασκήνωση, ήρθε σε πρώτη επαφή με το The Eyes of The Dragon του Stephen King, ιστορία που τον κέρδισε αμέσως και τον έκανε να αγαπήσει το storytelling. Έχει αναφέρει ως επιρροές του στο γράψιμο τους Denis Johnson, Raymond Carver, Rick Bass, Joy Williams, Elizabeth McKracken, Stephen King, Tobias Wolff και George Saunders, ενώ από συγγραφείς κόμικ λατρεύει τον Frank Miller και τον Alan Moore. Στο section περί αγαπημένων βιβλίων στην προσωπική του σελίδα στο Facebook αναφέρει ότι τα αγαπημένα του βιβλία είναι πάρα πολλά για να τα απαριθμήσει! Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Brown με πτυχίο στη δημιουργική γραφή και εργάστηκε για ένα χρόνο στο πάρκο της Disney στη Florida. Το διάστημα αυτό τον επηρέασε, αφού όπως αναφέρει, πολλά θέματα με τα οποία καταπιάστηκε στα κόμικ του όπως ο φόβος της δέσμευσης και του να μεγαλώνεις, ο φόβος της απώλειας αγαπημένων προσώπων, το θαύμα και ταυτόχρονα ο τρόμος του να ερωτευτείς, όλα αυτά τα θέματα ήδη απεικονίζονταν στον κόσμο της Disney με έναν περίεργο και πιο καρτουνίστικο τρόπο. Η αρχή με το Voodoo Heart Το 2006 εκδίδεται η πρώτη του συλλογή με ιστορίες, το Voodoo Heart, το οποίο λαμβάνει πολύ καλές κριτικές και κερδίζει το βραβείο καλύτερου ντεμπούτου από το Kirkus Reviews. Μάλιστα, δύο ιστορίες του βιβλίου επιλέγονται από το Stephen King για την ανθολογία The Best American Short Stories του 2007. Το 2008 γράφει το The Thirteenth Egg για την ανθολογία Who Can Save Us Now? Brand-New Superheroes and Their Amazing (Short) Stories. Εισαγωγή στον κόσμο των κόμικ με τη Marvel Ξεκινάει το ταξίδι του στα κόμικ το 2009 στη Marvel με ένα one-shot για τον πρώτο Human Torch με αφορμή την επέτειο για τα 70 χρόνια της Marvel και συνεχίζει με τη μίνι σειρά Iron Man: Noir το 2010. Το κεφάλαιο American Vampire Το 2010 ξεκινάει η έκδοση του American Vampire από τη Vertigo και είναι η πρώτη σειρά του Scott Snyder. Τα πρώτα 5 τεύχη περιλαμβάνουν μία καινούρια ιστορία από τον Stephen King και μία από τον Snyder που αναλαμβάνει να συνεχίσει μόνος του από το 6ο τεύχος. Η ιστορία όπως καταλαβαίνετε και από τον τίτλο έχει να κάνει με βαμπίρ και συγκεκριμένα με μία κοινωνία από διαφορετικά είδη βαμπίρ, την εξέλιξη τους κατά τη διάρκεια της ιστορίας και τις κόντρες μεταξύ των διαφορετικών ειδών. Στο επίκεντρο ανήκει ένα νέο είδος βαμπίρ, το οποίο γεννιέται στην Αμερικάνικη Δύση και πρώτος αυτών ο Skinner Sweet που αφού μολυνθεί, ανακαλύπτει πως είναι γρηγορότερος και δυνατότερος από τα άλλα είδη, δεν τον βλάπτει ο ήλιος και έχει καινούριες δυνάμεις, αλλά και αδυναμίες σε σχέση με τους υπόλοιπους. Η πρώτη σειρά ολοκληρώθηκε το 2013 και κράτησε για 34 τεύχη. Από το 2014 έως το 2015 υπήρξε και μία δεύτερη σειρά, το American Vampire: Second Cycle που έτρεξε για 11 τεύχη. Μετά το τέλος των εκδόσεων Vertigo, το 2020 o Snyder δήλωσε πως η σειρά θα συνεχίσει από το Black Label της DC. Το American Vampire βραβεύεται το 2011 από τα βραβεία Eisner και τα βραβεία Harvey ως η καλύτερη νέα σειρά. Στο δυναμικό της DC To 2011 είναι πολύ σημαντική χρονιά για τον Snyder, αφού ξεκινά να γράφει για τη DC και μάλιστα σε μερικούς από τους σημαντικότερους τίτλους της. Toν Ιανουάριο το τεύχος 871 του Detective Comics και το Μάιο τη μίνι σειρά Batman: Gates of Gotham μαζί με τον Kyle Higgins. To Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, το relaunch των τίτλων της DC ξεκινά με το New 52 και ο Snyder αναλαμβάνει τη συγγραφή του Batman σε σχέδιο του Greg Capullo και του Swamp Thing. Το πρώτο θα εκτοξεύσει τη δημοτικότητα του, ενώ στο δεύτερο θα κάτσει για λίγο καιρό. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικά τι έκανε... Το run στο Batman του New 52 Κατά πολλούς το Batman των Snyder-Capullo αποτελεί τον καλύτερο τίτλο του New 52 (μεταξύ αυτών και του γράφοντος), αφού πολλές από τις ιστορίες του διδύμου μένουν κλασικές, επαναπροσδιορίζοντας τον ήρωα σε πολλά επίπεδα και εμπνέοντας την ποπ κουλτούρα και άλλα μέσα που είχαν να κάνουν Batman να καταπιαστούν ως ένα βαθμό με τις ιστορίες του διδύμου με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σειρά Gotham. O Bruce Wayne επιστρέφει 5 χρόνια νεότερος και δίπλα του βρίσκονται ο Dick Grayson ως Nightwing, o Tim Drake ως Red Robin και ο Damian Wayne ως Robin. H πρώτη ιστορία έχει να κάνει με το Court of Owls και την ανακάλυψη της ύπαρξης του από τον ήρωα, καθώς και τους πολέμους μεταξύ των Talons, πρακτόρων του Court of Owls, και του προγόνου του, Alan Wayne από την εποχή της ίδρυσης του Gotham. Είναι μία φανταστική ιστορία που μάλιστα ενέπνευσε το πρώτο μεγάλο Crossover του New 52, το Night of the Owls. To δίδυμο συνεχίζει με το Death of the Family (εμπνευσμένο από την κλασική ιστορία A Death In The Family) και αφορά την επιστροφή του Joker. Ό,τι και να πούμε και για αυτήν την ιστορία είναι λίγο, αφού ο Joker προσπαθεί να σπάσει ψυχολογικά τον Batman και να καταστρέψει όλα τα μέλη της Bat Family. Αυτό το κόμικ εμπεριέχει μερικές από τις πιο δυνατές και συγκλονιστικές στιγμές που έχω δει όσα χρόνια διαβάζω Batman και προτείνω σε όλους να το διαβάσουν. Να πούμε φυσικά ότι αυτό το storyline ενέπνευσε την κλασική πλέον μάσκα με το σκισμένο πρόσωπο του Joker. Δε σταματάνε να πατάνε το γκάζι και με το επόμενο arc που αφορά το Zero Year. Χωρίζεται σε 3 μέρη, το Secret City, το Dark City και το Savage City. Σε αυτήν την ιστορία γυρίζουμε πίσω στο χρόνο και βλέπουμε το πως ο Bruce Wayne έγινε ο Batman. Αν και στις ταινίες, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε το συγκεκριμένο storyline, στα κόμικ αυτό είχε να συμβεί από το Year One του Frank Miller και ο Snyder αντλώντας επιρροές από το κλασικό κόμικ, δίνει μία φρέσκια πνοή στην όλη ιστορία. Η ατμόσφαιρα του κόμικ είναι αποπνικτική και παρά το γεγονός ότι ο αναγνώστης ξέρει πως ο Batman θα βρει τρόπο να νικήσει, διακατέχεται από συνεχή αγωνία. Κύριοι κακοί ο πρώτος Red Hood και φυσικά ο Riddler. Γράφονται πολλά tie-ins, ενώ στην ιστορία συμμετέχει ο (πολύ γνωστός για τις ιστορίες του με Batman) James Tynion IV και στο σχέδιο ο Rafael Albuquerque (σχεδιαστής και του American Vampire). Δε σταματάμε όμως εκεί. Σειρά έχει το Endgame που επαναφέρει τον Joker με ένα εντελώς καινούριο look και φυσικά με ένα ακόμα σατανικό σχέδιο. Η μάχη είναι πιο ακραία και έντονη από ποτέ και το τέλος της είναι πραγματικά συναρπαστικό. Σίγουρα μεταξύ των καλύτερων ιστοριών Joker, αλλά δε θέλω να δώσω περισσότερα στοιχεία. Στη συνέχεια, ο Jim Gordon γίνεται ο Batman και κεντρικός χαρακτήρας της σειράς και όσο και αν φαίνεται αδιάφορο, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, αφού οι Snyder-Capullo δημιουργούν τον Mr. Bloom, έναν καινούριο ενδιαφέροντα κακό και ταυτόχρονα απεικονίζουν άψογα την επαναφορά του Bruce Wayne από έναν άνθρωπο που δε θυμάται τίποτα από το παρελθόν του στον Batman. Ένα υπέροχο τέλος σε ένα εξαιρετικό run, το οποίο τελειώνει με το Rebirth και την ιστορία αναλαμβάνει ο Tom King σε σχέδιο του Dave Finch. Άλλες δουλειές με τη DC O Snyder σταματάει να γράφει για το Swamp Thing στο 18ο τεύχος της σειράς. Από το 2013 ως το 2014 γράφει το Superman: Unchained σε σχέδιο του Jim Lee με τις κριτικές να είναι πάρα πολύ θετικές. O Snyder είχε σκοπό να βρει ό,τι του άρεσε και αγαπούσε στον Superman και να προσπαθήσει να ανοικοδομήσει την εικόνα του βασιζόμενος σε όλα αυτά τα στοιχεία καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Το 2014 συγγράφει το The Wake για τη Vertigo σε σχέδιο του Sean Murphy. H σειρά κρατά 10 τεύχη και ακολουθεί την ιστορία του θαλάσσιου βιολόγου Lee Archer, ο οποίος μαζί με το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, ανακαλύπτει μια πιθανή απειλή για την ανθρωπότητα που μπορεί να περιλαμβάνει περίεργα, ανθρωποειδή πλάσματα που κατοικούν στα βάθη των ωκεανών. Επίσης ανήκει στη συγγραφική ομάδα του Batman: Eternal μαζί με πάρα πολλούς άλλους writers. Μετά το Rebirth, ο Snyder δε σταματάει να ασχολείται με τον Batman και αναλαμβάνει μία νέα, δική του σειρά, το All Star Batman. Συνεργάζεται με τον John Romita Jr, τον Rafael Albuquerque και πολλούς ακόμα σχεδιαστές με αρκετές ιστορίες του να διακρίνονται ξανά για την ποιότητα τους, αλλά και κάποιες που δε σου μένουν στο μυαλό. Τα τελευταία χρόνια Το 2017 ο Snyder επανασυνδέεται με τον Capullo και ξεκινά τη limited σειρά Dark Nights: Metal, η οποία κερδίζει ξανά κοινό και κριτικούς. Σε αυτήν την ιστορία ο Batman ανακαλύπτει ένα καινούριο multiverse που συνδέεται με το κύριο σύμπαν της DC. Με τον, μακροχρόνια συνεργάτη του, Rafael Albuquerque γράφει μία ιστορία για το ιστορικό Action Comics #1000. Μαζί με τους Joshua Williamson και James Tynion IV και σε σχέδιο του Francis Manapul, δίνουν το Justice League: No Justice. O Snyder αναλαμβάνει το relaunch της κύριας σειράς Justice League της DC το 2018, μετά το μάλλον χλιαρό relaunch της στο Rebirth και με τους Jim Cheung και Jorge Jimenez στο σχέδιο φέρνει έναν φρέσκο αέρα στην ομάδα. Η ιστορία ολοκληρώνεται τον Ιανουάριο του 2020. To 2019 για το Black Label της DC, εκδίδεται το Batman: Last Knight on Earth ξανά σε συνεργασία με τον Greg Capullo. Μελλοντικά πλάνα Με την ολοκλήρωση του Justice League, o Snyder δηλώνει πως θα σταματήσει να γράφει ongoing ιστορίες για τη DC, χωρίς φυσικά να σταματήσει να γράφει γενικά για την εταιρεία. Ετοιμάζει τον πνευματικό διάδοχο του Dark Nights: Metal μαζί με τον Capullo και έχει δηλώνει πως έρχεται κάτι μεγάλο σε συνεργασία με τον Jorge Jimenez, το οποίο θα ήθελε να το δει να εξελίσσεται σε ongoing σειρά. Ο διάδοχος του Metal, θα λέγεται Death Metal, θα αφορά αρκετούς ήρωες σε διαφορετικές περιόδους του χωροχρόνου και θα δούμε διαφορετικές versions του Batman με υπόνοιες για έναν Batman-μάγο και έναν εξωγήινο Batman. Επίσης ο Snyder θέλει να δώσει βάση σε περισσότερες creator-owned δουλειές όπως το American Vampire, κάτι που ξεκίνησε με το Undiscovered Country για την Image Comics. Επιπλέον όπως προανέφερα μέσα στο 2020 θα επιστρέψει το American Vampire. O Snyder θεωρεί πως με αυτά τα projects και φυσικά όλα τα events που τρέχει για τη DC, το 2020 με 2021 θα αποτελέσει μία ιδιαίτερα παραγωγική και γόνιμη περίοδο για τον ίδιο. Αυτό μένει να το δούμε αποτυπωμένο στο χαρτί φυσικά! Βιβλιογραφία: https://en.wikipedia.org/wiki/Scott_Snyder https://www.bleedingcool.com/2020/02/03/metal-2-death-metal-scott-snyder-greg-capullo/ https://imagecomics.com/creators/scott-snyder https://www.newsarama.com/48076-scott-sndyer-looks-back-his-career-that-it-all-matters-batman-justice-league-dark-nights-metal-wytches.html https://www.facebook.com/ComicWriterScottSnyder/ Και φυσικά όλες τις σελίδες για κάθε κόμικ που έχει κάνει ο Snyder και αναφέρεται στην παρουσίαση. Είναι η πρώτη παρουσίαση που φτιάχνω και ελπίζω να σας άρεσε

Νομίζω η ερώτηση είναι ξεκάθαρη. Μπορείτε να επιλέξετε και μία μόνο ιστορία, χωρίς να έχετε διαβάσει τις υπόλοιπες τρεις. Ή και παραπάνω από μία, αν σας άρεσαν βέβαια Προσωπικά επιλέγω Σούπερμαν. Την ξαναδιάβασα και την απόλαυσα πλήρως, από πλευράς και σεναρίου και σκίτσου. Τα Μπάτμαν με κούρασαν με τους τεράστιους διαλόγους και τις πολυπληθείς λεπτομέρειες. Γκριν Άροου δεν έχω γνώμη, επειδή δεν το διάβασα. Για να δούμε ποια ιστορία θα αναδειχθεί στην κορυφή

link O Μπάτμαν θεωρείται - δικαίως - η πιο σκοτεινή persona του σύμπαντος των χάρτινων, comic, υπερηρώων και ο πιο «αληθινός», ο πιο ανθρώπινος. Διότι δεν έχει καμία υπερφυσική ή μεταφυσική υπερδύναμη. Ούτε καν μια επιστημονικοφανή. Δηλαδή δεν τον τσίμπησε καν ραδιενεργή αράχνη μεταφέροντάς του, μεγεθυμένες, τις δυνάμεις της, όπως συνέβη με τον Spider-Man. Ούτε είναι ένας τυχεράκιας εξωγήινος που στο περιβάλλον της Γης, η φυσιολογία του απλώς τον μετατρέπει σε υπεράνθρωπο, όπως ο Superman. Ο Μπάτμαν βασίζεται στην εξαιρετική φυσική του κατάσταση - αποτέλεσμα εντατικής γυμναστικής - και στην εντυπωσιακή οικονομική του επιφάνεια, την οποία κληρονόμησε και δεν φαίνεται να κάνει και πολλά για να την αβγατίσει, που του επιτρέπει να δημιουργεί και να εξελίσσει φουτουριστικά gadget και επίγεια και εναέρια οχήματα, τα οποία τον βοηθούν στην αέναη σταυροφορία του εναντίον του εγκλήματος. Ενώ ο δυϊσμός του, αν και βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων υπερηρώων, στον Μπάτμαν - κατά κόσμον ο βαθύπλουτος Μπρους Γουέιν - προκύπτει από την βαθιά του κατάθλιψη λόγω του βίαιου θανάτου των γονιών του, τον οποίο δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Στην πραγματικότητα, ο Μπάτμαν, περισσότερο ακόμη και από «σκοτεινός ιππότης» - όπως παρουσιάζεται - είναι ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ με κάπως εξεζητημένη εμφάνιση, μεγάλα ψυχολογικά ζητήματα και τρελά λεφτά, που του επιτρέπουν να έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι, εν πολλοίς, εκείνα που κατέστησαν τον Μπάτμαν έναν εκ των διαχρονικότερων υπερηρώων, απολαμβάνοντας, μέχρι και σήμερα, από το μακρινό 1939 που πρωτοεμφανίστηκε, ανεξάντλητης δημοφιλίας, αναγνωρισιμότητας και εμπορικής επιτυχίας. Ντα Βίντσι και Ζορό Το μυαλό, η ψυχή, το δημιουργικό δαιμόνιο πίσω από αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι ο Μπομπ Κέιν, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου του 1915, στην Νέα Υόρκη. Την πόλη στην οποία παραπέμπει απευθείας η Γκόθαμ, το νοσηρό αστικό σκηνικό δράσης του Μπάτμαν. Τους διαλόγους υπέγραψε ο Μπιλ Φίνγκερ. Ίσως δεν έχει χυθεί τόσο μελάνι για την ανάλυση της προσωπικότητας ενός φανταστικού ήρωα - ακόμη και από το λογοτεχνικό σύμπαν - όσο αυτό που χύθηκε για τον Μπάτμαν. Από αυτή την άποψη, το ενδιαφέρον για τον δημιουργό του είναι εύλογο. Κυρίως, για το πώς «γεννήθηκε» στο μυαλό του ο Μπάτμαν. Από όσα είπε πολλές δεκαετίες αργότερα ο ίδιος ο Κέιν προκύπτει, ότι ο Μπάτμαν είναι το αποτέλεσμα ενός μίγματος επιρροών, από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Ζορό, σε συνδυασμό… με την υπόσχεση μεγαλύτερης αμοιβής από την DC Comics. «Υποθέτω ότι εξαρχής είχα μελάνι στις φλέβες μου αντί για αίμα» έλεγε για την παιδική ηλικία του. Από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα ένα μολύβι στο χέρι μου. Όταν ήμουν δέκα, ο μπαμπάς μου ήταν τυπογράφος στη New York Daily News και έφερνε στο σπίτι όλα τα κόμικς της εφημερίδας και τα αντέγραφα αμέσως. Τα έκανα σχεδόν τόσο τέλεια όσο τα πρωτότυπα». Αυτή η άτυπη εκπαίδευση οδήγησε τον νεαρό Κέιν στο να δημιουργήσει τα δικά του κόμικς και μέχρι το 1938 πωλούσε χιουμοριστικές μικρές ιστορίες στην DC Comics, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών «Professor Doolittle» και «Ginger Snapp». Εκείνη την χρονική στιγμή θα εμφανιζόταν ο Μπάτμαν. Σε συνέντευξή του τον Ιούνιο του 1989, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον, με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του υπερήρωα και έναν γκροτέσκα δαιμονικό Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ, αναφέρει σχετικά: «’Ηταν η χρονιά μετά την εμφάνιση του Superman το 1938. Ήμουν 18 ετών. Έπινα ένα ποτό με τον Βίνσετ Σάλιβαν (σσ. πρωτοπόρος επιμελητής και εκδότης κόμικ, η ψυχή της εμβληματική DC Comics στα πρώτα της βήματα) και μου λέει, “μπορείς να μου βρεις έναν άλλο χαρακτήρα υπερήρωα, γιατί ψάχνουμε έναν;”. Λέω, πόσα βγάζουν ο (Τζέρι) Σίγκελ και ο (Τζο) Σούστερ; (σσ. δημιουργοί του Superman). Έβγαζαν λοιπόν περίπου 800 δολάρια την ιστορία, δηλαδή 1.600 δολάρια την εβδομάδα. Και εγώ έκανα cartoons για την DC βγάζοντας όχι παραπάνω από 30 δολάρια την εβδομάδα. Του λέω “άκου, αν πρόκειται να βγάζω 1.500 δολάρια την εβδομάδα, μπορώ να ζωγραφίσω τα πάντα!”. Λοιπόν, πιστέψέ το, ήταν Παρασκευή και λέω, “την Δευτέρα θα έχετε έναν νέο υπερήρωα”. Αυτή είναι η αλήθεια». Μπάτμαν θεωρείται - δικαίως - η πιο σκοτεινή persona του σύμπαντος των χάρτινων, comic, υπερηρώων και ο πιο «αληθινός», ο πιο ανθρώπινος. Διότι δεν έχει καμία υπερφυσική ή μεταφυσική υπερδύναμη. Ούτε καν μια επιστημονικοφανή. Δηλαδή δεν τον τσίμπησε καν ραδιενεργή αράχνη μεταφέροντάς του, μεγεθυμένες, τις δυνάμεις της, όπως συνέβη με τον Spider-Man. Ούτε είναι ένας τυχεράκιας εξωγήινος που στο περιβάλλον της Γης, η φυσιολογία του απλώς τον μετατρέπει σε υπεράνθρωπο, όπως ο Superman. Ο Μπάτμαν βασίζεται στην εξαιρετική φυσική του κατάσταση - αποτέλεσμα εντατικής γυμναστικής - και στην εντυπωσιακή οικονομική του επιφάνεια, την οποία κληρονόμησε και δεν φαίνεται να κάνει και πολλά για να την αβγατίσει, που του επιτρέπει να δημιουργεί και να εξελίσσει φουτουριστικά gadget και επίγεια και εναέρια οχήματα, τα οποία τον βοηθούν στην αέναη σταυροφορία του εναντίον του εγκλήματος. Ενώ ο δυϊσμός του, αν και βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων υπερηρώων, στον Μπάτμαν - κατά κόσμον ο βαθύπλουτος Μπρους Γουέιν - προκύπτει από την βαθιά του κατάθλιψη λόγω του βίαιου θανάτου των γονιών του, τον οποίο δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Στην πραγματικότητα, ο Μπάτμαν, περισσότερο ακόμη και από «σκοτεινός ιππότης» - όπως παρουσιάζεται - είναι ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ με κάπως εξεζητημένη εμφάνιση, μεγάλα ψυχολογικά ζητήματα και τρελά λεφτά, που του επιτρέπουν να έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι, εν πολλοίς, εκείνα που κατέστησαν τον Μπάτμαν έναν εκ των διαχρονικότερων υπερηρώων, απολαμβάνοντας, μέχρι και σήμερα, από το μακρινό 1939 που πρωτοεμφανίστηκε, ανεξάντλητης δημοφιλίας, αναγνωρισιμότητας και εμπορικής επιτυχίας. Ντα Βίντσι και Ζορό Το μυαλό, η ψυχή, το δημιουργικό δαιμόνιο πίσω από αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι ο Μπομπ Κέιν, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου του 1915, στην Νέα Υόρκη. Την πόλη στην οποία παραπέμπει απευθείας η Γκόθαμ, το νοσηρό αστικό σκηνικό δράσης του Μπάτμαν. Τους διαλόγους υπέγραψε ο Μπιλ Φίνγκερ. Ίσως δεν έχει χυθεί τόσο μελάνι για την ανάλυση της προσωπικότητας ενός φανταστικού ήρωα - ακόμη και από το λογοτεχνικό σύμπαν - όσο αυτό που χύθηκε για τον Μπάτμαν. Από αυτή την άποψη, το ενδιαφέρον για τον δημιουργό του είναι εύλογο. Κυρίως, για το πώς «γεννήθηκε» στο μυαλό του ο Μπάτμαν. Από όσα είπε πολλές δεκαετίες αργότερα ο ίδιος ο Κέιν προκύπτει, ότι ο Μπάτμαν είναι το αποτέλεσμα ενός μίγματος επιρροών, από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Ζορό, σε συνδυασμό… με την υπόσχεση μεγαλύτερης αμοιβής από την DC Comics. «Υποθέτω ότι εξαρχής είχα μελάνι στις φλέβες μου αντί για αίμα» έλεγε για την παιδική ηλικία του. Από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα ένα μολύβι στο χέρι μου. Όταν ήμουν δέκα, ο μπαμπάς μου ήταν τυπογράφος στη New York Daily News και έφερνε στο σπίτι όλα τα κόμικς της εφημερίδας και τα αντέγραφα αμέσως. Τα έκανα σχεδόν τόσο τέλεια όσο τα πρωτότυπα». Αυτή η άτυπη εκπαίδευση οδήγησε τον νεαρό Κέιν στο να δημιουργήσει τα δικά του κόμικς και μέχρι το 1938 πωλούσε χιουμοριστικές μικρές ιστορίες στην DC Comics, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών «Professor Doolittle» και «Ginger Snapp». Εκείνη την χρονική στιγμή θα εμφανιζόταν ο Μπάτμαν. Σε συνέντευξή του τον Ιούνιο του 1989, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον, με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του υπερήρωα και έναν γκροτέσκα δαιμονικό Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ, αναφέρει σχετικά: «’Ηταν η χρονιά μετά την εμφάνιση του Superman το 1938. Ήμουν 18 ετών. Έπινα ένα ποτό με τον Βίνσετ Σάλιβαν (σσ. πρωτοπόρος επιμελητής και εκδότης κόμικ, η ψυχή της εμβληματική DC Comics στα πρώτα της βήματα) και μου λέει, “μπορείς να μου βρεις έναν άλλο χαρακτήρα υπερήρωα, γιατί ψάχνουμε έναν;”. Λέω, πόσα βγάζουν ο (Τζέρι) Σίγκελ και ο (Τζο) Σούστερ; (σσ. δημιουργοί του Superman). Έβγαζαν λοιπόν περίπου 800 δολάρια την ιστορία, δηλαδή 1.600 δολάρια την εβδομάδα. Και εγώ έκανα cartoons για την DC βγάζοντας όχι παραπάνω από 30 δολάρια την εβδομάδα. Του λέω “άκου, αν πρόκειται να βγάζω 1.500 δολάρια την εβδομάδα, μπορώ να ζωγραφίσω τα πάντα!”. Λοιπόν, πιστέψέ το, ήταν Παρασκευή και λέω, “την Δευτέρα θα έχετε έναν νέο υπερήρωα”. Αυτή είναι η αλήθεια». Εντάξει, όχι όλη. Διότι, ναι μεν ο «τοκετός» μιας ιδέας είναι στιγμιαίος, αλλά η «ζύμωσή» της είναι το αποτέλεσμα μακρόχρονης διαδικασίας. Ο Κέιν, φυσικά, το παραδέχθηκε: «Στην πραγματικότητα, όλοι έχουμε επηρεαστεί από πολλές επιρροές στην ζωή μας. Και σε ό,τι κάνεις μετά, βάζεις πολλά από την δική σου προσωπικότητα. Το θέμα είναι ότι όλοι βλέπουμε τα ίδια πράγματα ταυτόχρονα, αλλά τα ερμηνεύουμε με τον δικό μας τρόπο. Όταν ήμουν, 12 ή 13 ετών είδα ένα βιβλίο με εφευρέσεις του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Και, όπως γνωρίζετε, ήταν εκείνος που άνοιξε τους δρόμους στις περισσότερες από τις εφευρέσεις που έχουμε σήμερα. Προέβλεψε την πτήση του ανθρώπου, το ελικόπτερο, το πολυβόλο, την ατμομηχανή. Ένα όμως τράβηξε πραγματικά την προσοχή μου τότε και αυτό ήταν ένας άνθρωπος πάνω σε έλκηθρο με μεγάλα φτερά νυχτερίδας. ‘Ηταν το πρώτο ανεμόπτερο σε πτήση, 500 χρόνια πριν. Και ο Ντα Βίντσι είχε γράψει ότι “το πουλί δεν θα έχει κάτι άλλο για μοντέλο, από την νυχτερίδα”. Ετσι, κοιτώντας αυτά τα μεγάλα φτερά και διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, ήταν σαν να “φυτεύτηκε” ο Μπάτμαν στο μυαλό μου. Αλλά δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να δημιουργήσω τον Μπάτμαν, τον έβαλα στην άκρη και πήγα στις ταινίες. Είδα το “Σημάδι του Ζορό” με τον Νταγκλας Φέρμπανκς, ο οποίος ήταν το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων, ενός παιδιού της Νέας Υόρκης, του Μπρονξ συγκεκριμένα. Ο Ζορό ήταν ο πιο τολμηρός διάβολος που είχα δει στη ζωή μου. Ήταν χιλιάδες φορές λιγότερο ακροβατικός από τον Μπάτμαν, αλλά μου έδωσε την ιδέα της διπλής ταυτότητας. Τη μέρα ήταν ο βαρετός δανδής Δον Ντιέγκο Βέγκα, γιος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες στο Μεξικό, γύρω στο 1820. Ήταν όμως η εποχή που κυριαρχούσαν οι Ισπανοί κατακτητές, που προκαλούσαν όλων των ειδών τις τρομερές αδικίες εναντίον των φτωχών. Και ο Δον Ντιέγκο συνέβαινε να είναι πολύ αλτρουιστής και αποφάσισε να γίνει διώκτης του εγκλήματος. Ετσι, τη νύχτα, φορούσε τη μάσκα, ένα μαντήλι με σχισμές στα μάτια, έδενε την θήκη ενός αξιόπιστου σπαθιού στο πλευρό του και εφορμούσε από μια σπηλιά πάνω σε ένα μαύρο άλογο που νομίζω ότι το έλεγαν Θύελλα. Πραγματικά εδώ μπορείτε να δείτε την αναφορά όπου πολλά χρόνια αργότερα μετουσιώθηκε στην ιδέα ενός σπηλαίου νυχτερίδας και του αυτοκινήτου-νυχτερίδα, αντί του αλόγου. Ήταν μια βαθιά επιρροή αυτή για μένα η διπλή ταυτότητα. Υπήρχαν και άλλα παραδείγματα διπλής ταυτότητας, αλλά εμπνεύστηκα τη δική μου από τον Ζορό». Ακόμη μία επιρροή ήταν ο χαρακτήρας του Phantom που εμφανίστηκε το 1934. «Ηταν ένας διώκτης του εγκλήματος από την Αφρική» λέει ο Κέιν. «Φορούσε μια γκρίζα στολή με μάσκα και κάτι πήρα από αυτό. Στο πρώτο εξώφυλλο του Batman το 1939, ήταν απλά μια γκρίζα φιγούρα με κουκούλα και είχε άκαμπτα πτερύγια νυχτερίδας που ήταν κάπως στερεωμένα στο πίσω μέρος των χεριών του. Ο λόγος που αναθεώρησα αυτό το κομμάτι ήταν ότι κατάλαβα πως θα ήταν πολύπλοκο να πολεμά έτσι. Οπότε έκανα αλλαγές στην εμφάνιση σε κάθε ιστορία. Πραγματικά, ο Μπάτμαν άρχισε να ωριμάζει πολύ γρήγορα, μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Τα σχέδια γίνονταν καλύτερα, τα φτερά της νυχτερίδας έρεαν καλύτερα κλπ.». Το όνομα του Μπρους Γουέιν εμπνεύστηκε από τον Ρόμπερτ Μπρους ή Ροβέρτο τον Α’ της Σκωτίας, τον θρυλικό ηγέτη του Μεσαίωνα και διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας. Ο θρίαμβος του «Σκοτεινού Ιππότη» Η πρώτη ιστορία του Μπάτμαν στο Detective Comics ήταν μόλις έξι σελίδες αλλά αμέσως τράβηξε το ενδιαφέρον του κοινού. Από την δεύτερη εμφάνιση άρχισε να πουλάει καλά. «Πολύ καλύτερα ακόμη και από την πρώτη φορά που σύστησα τον Ρόμπιν». Ο Ρόμπιν, ένα αγόρι υπερήρωας, μπαίνει στην ζωή του Μπάτμαν το 1940 και για τον Κέιν αποτελεί ένα «σπουδαίο άγγιγμα ιδιοφυίας», διότι έδωσε τη δυνατότητα να ταυτιστούν τα παιδιά με έναν συνομήλικό τους υπερήρωα που παλεύει δίπλα στο ίνδαλμα τους. Ο Μπάτμαν κατάκτησε νωρίς το Χόλιγουντ, επισφραγίζοντας την επιτυχία του. Η πρώτη σειρά με τις περιπέτειές του γυρίστηκε το 1943 από την Columbia. Ο Κέιν θυμάται την φτωχή παραγωγή και την έκπληξη του όταν είδε ένα μικρό γκρι αυτοκίνητο που προοριζόταν για Batmobile. «’Ηξερα ότι ήταν χαμηλός ο προϋπολογισμός αλλά αυτό ήταν γελοίο» έλεγε αργότερα. Τότε είπε στον σκηνοθέτη να πάρει μια μαύρη λιμουζίνα, να της κολλήσει ένα πτερύγιο που να μοιάζει με φτερό νυχτερίδας και θα είχε ένα αξιοπρεπές Batmobile. Ο Κέιν συνέχισε να σκιτσάρει τις περιπέτειες του Μπάτμαν μέχρι και το 1943 και μετά αφοσιώθηκε στο καθημερινό κόμικ «Μπάτμαν και Ρόμπιν» για τις εφημερίδες. Επέστρεψε στην δημιουργία μεγάλων ιστοριών του Μπάτμαν το 1946 και εξακολουθούσε να έχει ενεργητική συμβολή στην δημιουργία του μέχρι που αποσύρθηκε από την ενεργό καλλιτεχνική δράση το 1968. Η επιτυχία της τηλεοπτικής μεταφοράς του Μπάτμαν το 1966 άνοιξε νέο κύκλο δημοφιλίας του ήρωα και του δημιουργού του σε ένα νέο κοινό. Η δουλειά του μπήκε στις αίθουσες τέχνης και στα μουσεία, επηρεάζοντας το ρεύμα της pop art. Ο Κέιν συνέβαλε ως καλλιτεχνικός σύμβουλος και στις πρώτες τρεις ταινίες του Μπάτμαν από το 1989. Έφυγε από την ζωή στις 3 Νοεμβρίου του 1998. Ο Μπάτμαν αιχμαλώτισε τις καρδιές και τα μυαλά των νέων γενιών επί επτά δεκαετίες και εξακολουθεί να το κάνει. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» έχει καταστεί ένας μύθος που ξεπερνά σε επιρροή τις εκδόσεις και τις μεταφορές του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού των Αμερικανών και έγινε αποδεκτός από όλες τις τάξεις και τα πνευματικά επίπεδα συμβάλλοντας εντυπωσιακά στην αποενοχοποίηση της τέχνης των κόμικ από την «ρετσινιά» του προϊόντος της «υποκουλτούρας». Αν και ο Μπάτμαν δεν υπονόησε αντισυστημικές οπτικές, ωστόσο, ο κόσμος του είναι ένα νοσηρό «περιβόλι» στο οποίο «ανθίζουν» η βία, το έγκλημα, η πολιτική και οικονομική διαφθορά, η παρακμή κάθε αξίας του αστικού κόσμου. Ο μανιχαϊσμός του είναι δηλωμένος αλλά στην πράξη γίνεται ασαφής. Το αίσθημα και η ανάγκη για δικαιοσύνη δεν ξεφεύγει από την προσωπική, ωμή οριοθέτηση της εκδίκησης και σε συνδυασμό με την κυριαρχία του αρχετυπικού «μοναχικού τιμωρού», του φοβικού έστω και στην υποψία συνεργατικής δράσης - ο Ρόμπιν θα είναι πάντα ένα ανείπωτο βάρος - οδηγεί σε ένα αίσθημα ματαιότητας. Στην Γκόθαμ, η οποία θα μπορούσε άνετα να είναι η επιτομή της καπιταλιστικής μητρόπολης, εντελώς διαφορετική από την Μητρόπολη του Superman που αφήνει περιθώρια στην ψευδαίσθηση του θριάμβου του Καλού, τα όρια ανάμεσα στο Καλό και το Κακό είναι τόσο δυσδιάκριτα, όσο εκείνα της τυχαιότητας με την οποία αποφασίζει την τύχη των θυμάτων του, στρίβοντας ένα κέρμα, ο επίσης διχασμένος, πρώην εισαγγελέας - άγγελος της Κάθαρσης, Χάρβεϊ Ντεντ, που ένα ατύχημα θα τον μετατρέψει στον επικίνδυνο εγκληματία Two-Face. ‘Η όπως η επίσης σκοτεινή Σέλινα Κάιλ, η Catwoman. Ακόμη και ο Τζόκερ, ο πλέον αμοραλιστής εχθρός του Μπάτμαν, λειτουργεί ως ένα ιδιότυπο alter ego για έναν υπερήρωα ο οποίος υπάρχει μέσα από την ύπαρξη του απόλυτου Κακού. Παρά τις συνεχείς, αντικειμενικές προσαρμογές του στην αισθητική κάθε εποχής, την πρόσκαιρη «ελαφρότητα» του χαρακτήρα του από την στιγμή της εμφάνισης του «πολύχρωμου» Ρόμπιν, τους διαφορετικούς καλλιτέχνες και συγγραφείς που πήραν την σκυτάλη των ιστοριών του στο πέρασμα του χρόνου, ο Μπάτμαν εξακολουθεί να κοιτά μέσα από την μάσκα του κατευθείαν στην ψυχή μας, στις μύχιες σκέψεις και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας, στην «σκοτεινή» μας πλευρά. Ίσως επειδή έρχεται από πολύ μακριά. Από το αναγεννησιακό πνεύμα που όμως γεννήθηκε μέσα από την «σκοτεινιά» του Μεσαίωνα και τον κουβαλά. Ίσως γι’ αυτό ο Κέιν έλεγε με κάθε ευκαιρία: «Και τώρα κλείνοντας θέλω να πω, σ’ ευχαριστώ Λεονάρντο, όπου κι αν βρίσκεσαι!»

Σύνοψη βιβλίου: Σχολιασμός: Πρόκειται για μια αυτοτελή έκδοση της Justice League of America, με την υπογραφή του Alex Ross, όπου κυκλοφόρησε αρχικά σε 12 τεύχη από το 2005 μέχρι το 2007. Στην ιστορία βλέπουμε τους αγαπημένους μας ήρωες να έρχονται σε σύγκρουση με την Legion of Doom. Το σχέδιο είναι πανέμορφο, κάτι αναμενόμενο αφού είναι αυτού του σπουδαίου σχεδιαστή. Η ιστορία πολύ ωραία και διαβάζεται ευχάριστα. Η έκδοση είναι στα ποιοτικά δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Αν αγαπήσατε το Marvels, η αγορά επιβάλλεται!

Σύνοψη βιβλίου: Απ’ όταν ξεκίνησε να τιμωρεί το έγκλημα, ο Μπάτμαν πρόλαβε γρήγορα να δει μεγάλο μέρος της σκοτεινής πλευράς της ανθρωπότητας – αν και δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ αυτό που βγαίνει τώρα απ’ τις σκιές γελώντας φωναχτά: μια χαμογελαστή μορφή με πρόσωπο λευκό σαν κιμωλία, που η τρέλα της απειλεί να σαρώσει ό,τι βρεθεί στο διάβα της. Για τον υπερασπιστή του Γκόθαμ Σίτι, η πρώτη επαφή με το πλάσμα που λέγεται Τζόκερ θα είναι η απόλυτη δοκιμασία – μια μάχη που θα κρίνει τον διαρκή αγώνα του ενάντια στις δυνάμεις του χάους και της παράνοιας. Χρόνια αργότερα, οι ίδιες δυνάμεις εξαπολύονται ξανά από ένα εντελώς αναπάντεχο μέρος – και φαντάσματα του παρελθόντος, καλά και κακά, θα έρθουν αντιμέτωπα με το σκληρό φως αμείλικτων ερωτημάτων πριν μπορέσουν τελικά να αναπαυθούν. Ο κάτοχος των βραβείων Eisner και Harvey (GOTHAM CENTRAL, Captain America) επιστρέφει στους κακόφημους δρόμους του Γκόθαμ για δύο καθηλωτικές ιστορίες του Μεγαλύτερου Ντετέκτιβ του Κόσμου, παρέα με τους αγαπημένους σχεδιαστές Doug Mahnke (JLA, The Mask), Patrick Zircher (NIGHTWING, Iron Man) και Aaron Sowd (THE BATMAN CHRONICLES, The Uncanny X-Men). Σχολιασμός: Πρόκειται για μια αυτοτελή έκδοση του Batman, με την ιστορία The Man Who Laughs του Ed Brubaker, όπου κυκλοφόρησε αρχικά το 2005 σε συνέχεια του Batman: Year One. Στην ιστορία βλέπουμε την πρώτη συνάντηση του Batman με τον Joker, συμβαδίζοντας με την πρωτότυπη ιστορία της συνάντησης στο Batman #1 (1940). Ο τίτλος είναι φόρος τιμής στο ομόνυμο μυθιστόρημα του Βίκτορ Ουγκό, μιας και οι δημιουργοί του Τζόκερ είχαν εμπνευστεί αρχικά από τον πρωταγωνιστή της. Η έκδοση συμπεριλαμβάνει και την ιστορία Made of Wood από το Detective Comics #784-786. Μια όμορφη έκδοση που διαβάζεται ευχάριστα. Η έκδοση είναι στα ποιοτικά δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Σας το προτείνω!

Το «Scooby-Doo! & Batman: The Brave and the Bold» είναι αμερικανική ταινία κινουμένων σχεδίων σε παραγωγή της Warner Bros. Animation. Η ταινία αποτελεί crossover χαρακτήρων των σειρών «Scooby-Doo» και «Batman: The Brave and the Bold», έκανε πρεμιέρα την 6η Ιανουαρίου του ’18 στο TCL Chinese Theatre και κυκλοφόρησε σε DVD και ψηφιακά την 9η Ιανουαρίου του αυτού έτους. Στην Ελλάδα πρωτοπροβλήθηκε μεταγλωττισμένη μέσα από την τηλεοπτική συχνότητα του STAR Channel την 3η Μαρτίου 2019, ανήμερα της Κυριακής των Απόκρεω. Πλοκή: Ο Σκούμπυ-Ντου και η Εταιρία Μυστηρίου γίνονται δεκτοί ως μέλη των Αναλυτών Μυστηρίου του Γκόθαμ. Τα πράγματα, όμως, παίρνουν μια περίεργη τροπή όταν μια υπόθεση από το παρελθόν του Μπάτμαν, επανέρχεται για να τον στοιχειώσει. Τώρα είναι στα χέρια του Σκούμπυ και της παρέας του να φτάσουν στην άκρη του νήματος και να σώσουν την κατάσταση. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σκούμπυ-Ντου και η "συμμορία" διασταυρώνουν τον δρόμο τους με τον Σταυροφόρο με την Κάπα. Η πρώτη φορά ήταν το '72 στα πλαίσια της σειράς "The New Scooby-Doo Movies", στα επεισόδια "The Dynamic Scooby-Doo Affair" και "The Caped Crusader Caper". Και πρόσφατα ξανασυναντήθηκαν στο επεισόδιο "What a Night For a Dark Knight!" της νέας σειράς "Scooby-Doo and Guess Who?", με τη φωνή του μεγάλου Kevin Conroy στο ρόλο του Μπάτμαν!! Και φυσικά ας μην ξεχνάμε την σειρά κόμικ "Scooby-Doo! Team-Up", που θα ήταν ευχής έργον να βλέπαμε κάποτε μεταφρασμένη στη γλώσσα μας. Ακούγονται οι φωνές: Εξωτερικοί Σύνδεσμοι: Wikipedia IMDB [imdb=tt7578566]

Μετά την ολοκλήρωση του "Batman - Ο θάνατος της οικογένειας", οι εκδόσεις Οξύ, σε συνεργασία πάντα με την εφημερίδα Έθνος της Κυριακής, μας προσφέρει το "Batman - Endgame". Πρόκειται για το αντίστοιχο story arc που εκδόθηκε από την DC το 2014, το οποίο ακολουθεί το "Death of the Family" και ολοκληρώθηκε σε 6 τεύχη. Η ελληνική έκδοση, θα ολοκληρωθεί σε 3 μέρη, αρχίζοντας από αυτή την Κυριακή (29/9) με το πρώτο μέρος. Η ιστορία ξεκινά με τον Batman να αναρρώνει, ύστερα από μια μάχη με τον Scarecrow, όταν ξαφνικά, δέχεται επίθεση από τα μέλη της Justice League, τα οποία έχουν επηρεαστεί από ένα τοξικό αέριο. Αφού καταφέρνει να εξουδετερώσει, με την βοήθεια μιας ειδικής στολής, που ακούει στο Fenrir, όλα τα μέλη της JL, ο Batman έρχεται αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο ορκισμένο εχθρό του, τον Joker! Ο Joker, έχει ένα πράγμα μόνο στο μυαλό του, να πληγώσει αυτό που ο Σκοτεινός Ιππότης αγαπάει περισσότερο, το Gotham! Για την έκδοση δεν έχω να προσθέσω κάτι, είναι στα γνωστά στάνταρ της Οξύ.

Ο JOKER, ο σατανικός κλόουν πρίγκιπας του εγκλήματος, επέστρεψε στο ΓΚΟΘΑΜ πιο μοχθηρός και θανάσιμα ψυχωτικός από ποτέ. Αυτή τη φορά δεν είναι στόχος του ο ΒΑΤΜΑΝ αλλά οι σύντροφοι του. Την μόνη οικογένεια που έχει απομείνει του BRUCE WAYNE, θα μπορέσει ο Σκοτεινός Ιππότης να τον σταματήσει; ή αυτή την φορά θα νικήσει ο ψυχοπαθής με το μόνιμο χαμόγελο. Σε ένα υπέροχο σχέδιο που αποπνέει σκοτάδι και πεσιμισμό οι εκδόσεις ΟΞΥ συνεχίζουν την συνεργασία τους με το ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ προσφέροντας για πρώτη φορά άλμπουμ της D.C. -σαν ένθετο - τον ΒΑΤΜΑΝ με βασικό πρωταγωνιστή τον JOKER που σε λίγες μέρες θα προβληθεί στους κινηματογράφους η ταινία με εκείνον πρωταγωνιστή. Η σειρά θα ολοκληρωθεί σε τρια άλμπουμ. ΚΑΛΗ ΜΠΑΤΜΑΝΑΝΑΓΝΩΣΗ Υ.Γ. Από το Σάββατο το βράδυ το έχω και δεν το ανεβάζω μπας και το ανεβάσει κανείς πιο γνώστης στα ντισι από μένα και εσείς τίποτα, και μετα ο Κώστας βιάζεται που είναι τώρα. Όλο φωνές αλλά τον Μπάτμαν δεν τον ανεβάζει... Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον Indian.

Γεια σας φιλτατοι. Νεο μελος εδω και ηδη εχω συστηθει στην καταλληλη ενοτητα. Ο λογος που γραφτηκα εδω, ειναι διοτι οντας ασχετος με το αντικειμενο - και παρακαλω μην με κρινετε οταν καταλαβετε την ασχετοσυνη μου - θελησα να παρω γνωσεις απο τους εμπειρους του χωρου, και να μαθω 2-3 βασικα πραγματα για αυτον. Οχι δηλαδη να γινω ειδημων οπως αρκετοι θα 'στε εδω μεσα. Ευχαριστω εκ των προτερων για τις γνωσεις σας, και ζητω συγνωμη για το μακροσκελες ποστ μου, αλλα θελω να μαι οσο πιο αναλυτικος γινεται ετσι ωστε να παρω οσο το δυνατον ακριβεστερες απαντησεις. Ξεκιναω: Κατ αρχας να πω πως με ενδιαφερει να μαθω καποια βασικα πραγματα συγκεκριμμενα μονο για τους ηρωες των παιδικων μου χρονων και οχι για καποιους νεοτερους (οπως deadpool) ή αλλους, ναι μεν παλιους και δημοφιλεις αλλα όχι τόσο δημοφιλεις οσον αφορα την δικη μου παιδικη ηλικια (οπως captain America). Οι ηρωες αυτοί ειναι: Batman, Superman, Spider-man. Η βασικη μου ερωτηση και απορια χρονια τωρα ειναι αυτη: Οταν ξεκινησαν να εμφανιζονται αυτοι οι ηρωες, πολλες δεκαετιες πριν, φανταζομαι ξεκινησαν με τα τευχη τους να ονομαζονται απο τα ονοματα τους. Παραδειγμα Spider-man #1, μετα απο καποιο διαστημα Spider-man #2 κτλ. Και θα ειχαν μια συνεχεια. Οταν λοιπον αυτη η συγκεκριμμενη εκδοση/σειρα τευχων σταματησε για καποιον λογο αργοτερα φανταζομαι - δεν γνωριζω κατι, απλα αυτο υποθετω, γ αυτο ειμαι εδω για να μου μαθετε πώς εγινε - θα ξεκίνησε μια αλλη εκδοση/σειρα τευχων με ισως ενα ΑΛΛΟ ονομα και με αριθμηση και παλι απο την αρχη #1, #2 κτλ μεχρι και αυτη για τον α) ή β) λογο να καταργηθει και να ξεκινησει μια καινουρια. Και ετσι, σιγα σιγα, με το περασμα των δεκαετιων, να φτασουμε στις μερες μας οπου φανταζομαι θα υπαρχουν εκδοσεις/σειρες τευχων συγχρονες με την δικη τους αριθμηση και την δικη τους ιστορια η οποια θα συνεχιζεται σε καθε τευχος. Ειμαι σε κατι λαθος σε αυτα που λεω παραπανω; Εγιναν τα πραγματα διαφορετικα; Πολυ πιθανον ναι, και ελπιζω στη δικη σας αποσαφηνηση. Τωρα, περα απο αυτο, θα ηθελα και κατι ισως αρκετα δυσκολο, το οποιο βεβαια δε ξερω κατα ποσο ειναι δυνατον. Αλλα δεν χανω κατι να το προσπαθησω. Υπαρχει αραγε καμια λιστα η οποια δειχνει ολα τα τευχη που εχουν βγει ποτε, καθως και ολες τις εκδοσεις/σειρες τευχων που χουν βγει κατα καιρους; Μιλαω συγκεκριμμενα βεβαια για αυτους τους 3 ηρωες. Δε με ενδιαφερει καποια σειρα που να εχει μεσα σαν "γκεστ σταρ" εναν απο αυτους τους ηρωες. Μιλω συγκεκριμμενα για comics τα οποια εχουν φτιαχτει εξ ολοκληρου πανω στον ηρωα (πχ the amazing spider-man). Να διευκρινίσω κατι: Μπορει να αναφερω συνεχως των spider-man, αλλα αυτο το κανω επειδη εχω την εντυπωση πως ειναι ισως ο πιο δημοφιλης ηρωας comic! Στη πραγματικοτητα με τον batman εχω τρελο κολλημα, και αν ειναι τεραστιος κοπος να μου δειξει καποιος την λιστα και των 3 ηρωων με τα τευχη απο τα "αρχαια" χρονια μεχρι σημερα (αν υπαρχει βεβαια κατι τετοιο, γιατι νομιζω πως πολλα ζηταω), τοτε απλα και μονο η λιστα με τα τευχη του batman θα ηταν για μενα ονειρικο! Ευχαριστω πολυ και παλι, ανυπομωνω πραγματικα να δω τις απαντησεις σας, και ευχομαι να απαντηθουν τα ερωτηματα μου. Ειναι πολυ ωραιο συναισθημα που σας βρηκα και μπορω πλεον να μοιραστω τις σκεψεις/αποριες μου με εμπειρα ατομα του χώρου!

Μετά το τέλος του "Hush", που έτρεξε στα τεύχη 608-619 του Batman, οι ιθύνοντες παρέδωσαν τον υπερασπιστή της Γκόθαμ στη δημιουργική ομάδα του (εν εξελίξει τότε) 100 Bullets, ήτοι Brian Azzarello (σενάριο), Eduardo Risso (σχέδιο), Patricia Mulvihill (χρωματισμός), Clem Robins (lettering) και Dave Johnson (εξώφυλλα). Το αποτέλεσμα ήταν το story arc "Broken City", που ολοκληρώθηκε στο τεύχος 625. Ο Batman ερευνά τον βίαιο θάνατο της Elizabeth Lupo. Τα σημάδια στο σώμα της δείχνουν Killer Croc, αλλά με την ανάκριση το μόνο που καταφέρνει είναι να σπάσει τα καινούργια δόντια του. Μέσω της όμορφης Margo, οδηγείται στον Angel Lupo, αδερφό του θύματος. Εκείνος το σκάει από το παράθυρο ενός ακατοίκητου σπιτιού και, ενώ τρέχει στο σκοτεινό σοκάκι από κάτω, σκοτώνει ένα αντρόγυνο, αφήνοντας το αγοράκι τους ορφανό. Συγκλονισμένος από την ομοιότητα με τη δολοφονία των δικών του γονιών, ο Batman το παίρνει προσωπικά. Μέχρι να καταλήξει στην αλήθεια, θα συνομιλήσει με τον Penguin, τον Ventriloquist και δυο καινούργιους παίχτες που χρησιμοποιούν ανατριχιαστικά ψευδώνυμα: Fatman και Little Boy... Ο Azzarello δίνει μια πιο νουάρ αίσθηση σε αυτή την ιστορία, βασιζόμενος λιγότερο στο ξύλο (όχι πως ο Batman δεν ανταλλάσσει μπουνιές) και περισσότερο στο υποτιθέμενο δυνατό του σημείο, το μυαλό. Η ιστορία δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι εξαιρετικό, παρόλα αυτά ο Azzarello τη χρησιμοποιεί για να διερευνήσει την ψυχοσύνθεση του ήρωα. Και το κάνει με τρόπο που ελάχιστοι (imho) έχουν κάνει. Στα συν, επίσης, η πολύ καλή και απαιτητική χρήση της γλώσσας, ένα σημείο που πολλοί σύγχρονοι σεναριογράφοι ξεχνούν. Από τη μεριά του, ο Risso κάνει καλή δουλειά, αλλά όχι στο 100% των δυνατοτήτων του. Σε αρκετά σημεία, μάλιστα, η γραμμή του μου θύμισε τον σημερινό, κακογερασμένο Frank Miller. Συνολικά, μιλάμε για ένα κόμικ, το οποίο απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη και καταφέρνει να τον κρατήσει στην ατμόσφαιρά του. Ίσως δε θα το πρότεινα σε όσους πρωτογνωρίζονται με τον Σκοτεινό Ιππότη, αλλά εν πάση περιπτώσει αποτελεί μία ακόμη ενδιαφέρουσα προσθήκη στον μύθο του.

Τον Δεκέμβριο του '15, η DC Comics σε συνεργασία με την IDW Publishing κυκλοφόρησαν την μίνι-σειρά έξι τευχών «Batman/Teenage Mutant Ninja Turtles», σε σενάριο του James Tynion IV (Batman Eternal, The Woods) και σχέδιο του Freddie Williams II (Robin, JSA All-Stars). Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την πετυχημένη απόπειρα του Στρατηγού Κρανγκ να τηλεμεταφέρει τα Χελωνονιντζάκια και τον Σρέντερ σε μια άλλη διάσταση, προκειμένου να τους ξεφορτωθεί για πάντα. Χαμένοι στους επικίνδυνους δρόμους της Γκόθαμ, τα Χελωνονιντζάκια συναντούν για πρώτη φορά τον Μπάτμαν, που είναι και η μόνη τους ελπίδα για να γυρίσουν πίσω στη διάστασή τους. Όχι όμως προτού μοιράσουν λίγο ξύλο παρέα με τον Σκοτεινό Ιππότη σε μερικούς από τους πιο γνωστούς villains της DC. ΠΗΓΗ Η επιτυχία της σειράς, οδήγησε τον Νοέμβριο του '16 σε ένα δεύτερο κόμικ crossover με τίτλο «Batman/TMNT Adventures» δια χειρός των Matthew K. Manning και Jon Sommariva. Ένα μήνα νωρίτερα, το «We Got This Covered» κυκλοφορούσε την φήμη ότι η Warner Bros. σε συνεργασία με το Nickelodeon προσανατολίζονταν να μεταφέρουν το κόμικ σε μια απευθείας-σε-dvd ταινία κινουμένων σχεδίων. Τον Φεβρουάριο του '19, ήρθε και η επίσημη ανακοίνωση προς τέρψιν του φιλοθεάμονος νυχτεριδο-χελωνόφιλου κοινού. Η ταινία αναμένεται να κυκλοφορήσει σε ψηφιακή μορφή στις 14 Μαΐου και σε DVD, Blu-ray και 4K Blu-ray την 6η Ιουνίου. Παρακάτω μπορείτε να απολαύσετε το φρεσκοσπαρταριστό τρέιλερ: Ακούγονται οι φωνές: Εξωτερικοί Σύνδεσμοι: Wikipedia IMDB Επίλογος: Ως πωρωμένος Μπατ-φαν, αλλά και παιδιόθεν τρελός Χελωνό-φαν, θα έλεγα ότι αυτό το crossover ήταν κάτι που πάντα ήθελα, αλλά ποτέ δεν το είχα φανταστεί. Το τρέιλερ με άφησε πραγματικά με τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο σε σχεδιαστικό επίπεδο, όσο και σε θέμα δράσης/ιστορίας. Μακάρι να αποδειχθεί άξια των προσδοκιών και εύχομαι κάποιος εκεί έξω να κάνει την ανατροπή και να την φέρει και στην Ελλάδα!! Αν όχι, υπάρχει πάντα η δυνατότητα, αλλά και διάθεση υποτιτλισμού της... [imdb=tt9775360]

Τιμή καταλόγου: 14,90€ Ένα "ευρωπαϊκό" Batman, μια εξαιρετική συνεργασία της Dargaud με την DC που προσωπικά με εξέπληξε. Ατμόσφαιρα, σχέδιο, πλοκή, εξαιρετικά. Η ιστορία τοποθετείται έξω από το continuity των σειρών του Μπάτμαν και η ελευθερία που είχε ο δημιουργός φαίνεται. Ο άψογης ποιότητας τόμος του Graphic Novel περιέχει και 11 σελίδες με σχέδια και προσχέδια χαρακτήρων. Αξίζει να κερδίσει μια περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη σας!

Τιμή καταλόγου: 23,00€ --------------------------------------------- Μια ιστορία αναγνωρισμένης αξίας που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, με εκπληκτική εικονογράφηση, στα γνωστά υψηλά standards των εκδόσεων Οξύ. Οι 232 σελίδες (!) περιέχουν τα 8 τεύχη του ομώνυμου mini series και πλούσιο έξτρα υλικό: 10 σελίδες με εναλλακτικά εξώφυλλα και 7 σελίδες με σχέδια και προσχέδια χαρακτήρων. Η τιμή παρότι φαινομενικά υψηλή, είναι πραγματικά πολύ καλή για το υλικό που προσφέρεται. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Τα ‘Origin Stories’ αποτελούν ζόρικη υπόθεση. Πως μπορεί ένας δημιουργός να δώσει στο κοινό του την ιστορία της ‘γέννησης‘ ενός αγαπημένου ήρωα ή χαρακτήρα και να κατορθώσει να κεντρίσει το ενδιαφέρον και να ενθουσιάσει ακριβώς το ίδιο κοινό που εδώ και δεκαετίες έχει δει και διαβάσει ακριβώς την ίδια ιστορία, ξανά και ξανά ? Πολύ απλά φροντίζεις να προσεγγίσεις αυτό το κεφάλαιο μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα. Επιλέγεις να εξερευνήσεις νέες πτυχές του και να αναδείξεις εκείνα τα στοιχεία του κεντρικού σου ήρωα τα οποία μέχρι πρότινος τα αγνοούσαμε ή δεν τους είχε δοθεί και τόσο μεγάλη βάση. Κάποτε ο σεναριογράφος των BATMAN και BATMAN : Returns , Sam Hamm, είχε δηλώσει : ‘Καταστρέφεις ολοκληρωτικά την αξιοπιστία σου αν επιλέξεις να δείξεις στο κοινό την διαδικασία της μεταμόρφωσης του Bruce Wayne σε Batman’. Το 2005 o σκηνοθέτης Christopher Nolan όχι μόνο πήγε κόντρα σε αυτά τα λεγόμενα αλλά φρόντισε μάλιστα να τα καταρρίψει ολοσχερώς. Ο Nolan ‘γκρέμισε‘ τον ισχυρισμό του Hamm και αυτό το κατόρθωσε ‘χτίζοντας‘ ένα ‘Origin‘ για τον εμβληματικό ήρωα του Gotham το οποίο ναι μεν είχε χωμένες βαθιά τις ρίζες του στο παρελθόν του Batman όμως παράλληλα είχε τις κοχόνες να αναδείξει και την άλλη πλευρά του : Εκείνη του εκατομμυριούχου – ορφανού Bruce Wayne που έχοντας ως ‘όπλο’ το τραύμα μιας άδικης και ύψιστης απώλειας ανέλαβε να γίνει ο βλοσυρός και μοναχικός υπερασπιστής μιας ολόκληρης πόλης η οποία μαστίζονταν από κάθε λογής Καθάρματα. Στο BATMAN : Begins ο Nolan προσπάθησε να μελετήσει και να ορίσει , για πρώτη φορά στην κινηματογραφική οθόνη, τον θνητό άνθρωπο που κρύβεται πίσω από μια ‘αθάνατη‘ και εμβληματική μάσκα. Και το εγχείρημα αυτό στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. ‘And why do we fall, Bruce? So we can learn to pick ourselves up.’ Σε όλη την διάρκεια του Begins τα λόγια του μακαρίτη Thomas Wayne αντηχούν μέσα στο κεφάλι του γιου του Bruce. Ως παιδί ο Bruce έγινε μάρτυρας της δολοφονίας των γονιών του από το χέρι του αδίστακτου Joe Chill . Ένα μαργαριταρένιο κολιέ και μια παράσταση όπερας η οποία τρομοκράτησε τον μικρό Bruce στάθηκαν η αιτία ώστε μπροστά στα μάτια του να εξελιχθεί μια ανείπωτη τραγωδία. Τα χρόνια πέρασαν όμως ο Bruce ποτέ του δεν ξέχασε αλλά ούτε και συγχώρεσε. Δεν συγχώρησε τον φονιά των γονιών του για την αισχρή του πράξη όμως ούτε και τον ίδιο του τον εαυτό για την ‘δειλία‘ που επέδειξε εκείνη την νύχτα. Και κάπως έτσι δεκατέσσερα χρόνια μετά ο Bruce αποφασίζει να πάρει ένα περίστροφο και να τιμωρήσει με αυτό τον άντρα που του στέρησε τους γονείς του και τον οποίο το δικαστικό σύστημα ετοιμάζεται να αφήσει ελεύθερο. Και όμως τελευταία στιγμή ο νεαρός Wayne αλλάζει γνώμη και αφήνει τον φονιά να ζήσει. Επάνω σε μια στιγμή θυμού και απερισκεψίας αποφασίζει να βρει τον άνθρωπο που κινεί όλους τους ‘Joe Chill’ της πόλης του και να τον αντικρίσει κατάμουτρα. Όμως ο αρχηγός της Μαφίας του Gotham, Carmine Falcone, είναι ένας σκληρός , πανίσχυρος και ανελέητος άνθρωπος που δεν γνωρίζει τι θα πει ‘φόβος‘. Αντίθετα είναι εκείνος που φέρνει τον φόβο στις καρδιές των θυμάτων του. Και ακριβώς ένα μάθημα ‘φόβου‘ είναι που δίνει αυτός ο άντρας στον Bruce… Όταν ο Bruce Wayne συνειδητοποιεί πως για να καταπολεμήσει το έγκλημα και την αδικία πρέπει πρώτα να μάθει να τα κατανοεί αποφασίζει να μπαρκάρει στο πρώτο καράβι που βρίσκει μπροστά του. Απαρνείται την περιουσία και την κληρονομιά του και βάζει πλώρη για εξωτικούς και άγριους προορισμούς με σκοπό να συλλέξει γνώσεις, δύναμη και εμπειρίες ώστε μια μέρα να μπορέσει να επιστρέψει στην πόλη του και να τα εφαρμόσει όλα αυτά σε έναν ύψιστο σκοπό : Την προστασία των αθώων από όλους εκείνους που τους εκμεταλλεύονται και τους πονούν. Όμως για να μπορέσει να το κάνει αυτό ο Bruce Wayne το ξέρει καλά ότι πρέπει πρώτα να μεταμορφωθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν θνητό άνθρωπο. Πρέπει να εξελιχθεί σε ένα ‘σύμβολο‘ δικαιοσύνης και φόβου και να μεταφέρει ακριβώς αυτόν τον φόβο στις καρδιές των εγκληματιών που μαστίζουν την πόλη του Gotham… Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται σήμερα, το 2005 μια ταινία ‘BATMAN‘ ήταν κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε ξανά στις κινηματογραφικές οθόνες. Το Begins αποδείχτηκε μια ταινία με απρόσμενο βάθος και υποδειγματικό χτίσιμο χαρακτήρων η οποία απείχε έτη φωτός από τα απαράδεκτα ‘Forever’ και ‘Batman & Robin’ του Joel Schumacher, τα οποία επάνω στην επιθυμία των παραγωγών να πουλήσουν περισσότερα παιχνίδια κόντεψαν να ρίξουν την κινηματογραφική εκδοχή του ήρωα για πάντα στο απέραντο σκοτάδι. Οι δυο ταινίες του Joel το μόνο που κάνανε ήταν να πάρουν τις βάσεις των λατρεμένων ταινιών του Tim Burton και να τις διαστρεβλώσουν σε κάτι που θα ήταν πιο ‘προσιτό‘ και εμπορικό. Το τελικό αποτέλεσμα εξελίχθηκε στην απόλυτη παρωδία. Και οι δυο ταινίες ήταν τόσο προσηλωμένες στο να πουλήσουν στο ευρύ κοινό μια εύπεπτη και αποστειρωμένη ψυχαγωγία που επάνω σε αυτή τους την προσπάθεια αμέλησαν παντελώς να εξελίξουν έστω και λίγο τον κεντρικό τους ήρωα. Εδώ ο Batman δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά μια macho και σκοτεινή φιγούρα η οποία χρησίμευε μονάχα για να σπάει στο ξύλο τον εκάστοτε νέο και γραφικό Villain που έκανε την εμφάνιση του στο Gotham. Ευτυχώς ο Nolan φρόντισε να απομακρυνθεί εντελώς από αυτή την προσέγγιση και κατόρθωσε να μας δώσει μια ώριμη και σκεπτόμενη ταινία που όχι μόνο θα κινούνταν γύρω από την ηρωική μορφή του Batman αλλά και που παράλληλα θα τολμούσε να εξετάσει την ψυχοσύνθεση του τραγικού ανθρώπου που κρυβόταν πίσω από την μάσκα και την κάπα. Ο Batman του Nolan ΔΕΝ είναι ένας ‘Superhero‘. Αντίθετα είναι ένας εκδικητής που δίνει έμφαση στην θεατρικότητα και την παραπλάνηση και μέσω αυτών των δυο στοιχείων κατορθώνει να εμφυσήσει τον φόβο στους αντιπάλους του και να τον χρησιμοποιήσει έτσι ώστε να τους νικήσει. Και όμως παρά τις εντυπωσιακές του ικανότητες και τα θεαματικά του γκάτζετ ποτέ του εδώ δεν παύει να φαντάζει τρωτός. Εδώ θα τον δεις να τρώει τα μούτρα του προσπαθώντας να πηδήξει από την μια ταράτσα στην άλλη, να τρώει ξύλο, να αρπάζει φωτιά , ακόμη και να αμφισβητεί τις ίδιες του τις πράξεις και την ύπαρξη του… Στο Begins γινόμαστε μάρτυρες της παράτολμης και επίπονης προσπάθειας ενός άντρα να σφυρηλατήσει την θνητή του ύπαρξη σε κάτι το πανίσχυρο και ακλόνητο αλλά για να το κατορθώσει αυτό θα πρέπει να ξεπεράσει τους φόβους του και να μάθει να τους ελέγχει προς όφελος του. Ο φόβος αποτελεί βασικό κομμάτι της θεματολογίας του Begins τόσο από την μεριά του ήρωα όσο και από εκείνη των εχθρών του. Παράλληλα ο σκηνοθέτης φροντίζει πιο πριν να μας δείξει τους κόπους αυτής της προσπάθειας. O Nolan στέλνει τον Bruce Wayne του στην Ανατολική Ασία και τον βάζει να ζει ως κακοποιός με σκοπό να του διδάξει πως δημιουργούνται, σκέφτονται και συμπεριφέρονται οι ίδιοι εγκληματίες τους οποίους ο Bruce θέλει σαν τρελός να τους τιμωρήσει. Φυσικά πέρα από την αντίληψη του εχθρού του ο Bruce πρέπει να διδαχτεί και τις μεθόδους της τιμωρίας του. Και αυτές οι μέθοδοι έρχονται μέσα από τις διδαχές του μέντορα του ‘Henry Duckard’ aka Ra’s Al Ghul και της μυστηριώδους οργάνωσης του, League Of Shadows . Βάζοντας τον Bruce να εκπαιδεύεται με αυτούς τους ανελέητους νίντζα – τιμωρούς ο Nolan χτίζει τον ήρωα του ενώ ταυτόχρονα του χαρίζει τον πρώτο του μεγάλο εχθρό. Bruce και Ra’s μπορεί να μοιράζονται έναν παρόμοιο σκοπό, την εξάλειψη της αδικίας και του εγκλήματος, όμως είναι η διαφορά στις μεθόδους τους εκείνη που τους καθιστά σε δυο αντιπάλους. Ο Ra’s για να εκπληρώσει τον σκοπό του δεν θα διστάσει να ‘κάψει‘ πόλεις ολόκληρες. Για εκείνον η διαφθορά είναι ένα στοιχείο που συναντάται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας και δεν κάνει διακρίσεις. Ο Ra’s βλέπει το Gotham ως μια σύγχρονη Βαβέλ εγκληματικότητας και παρακμής και αποφασίζει να καταστρέψει ολοσχερώς την πόλη ώστε να επανέλθει η τάξη. Αντίθετα ο Bruce Wayne είναι πεπεισμένος ότι μέσα στις καρδιές των κατοίκων της πόλης του υπάρχουν ακόμη η ηθική και το καλό και πως μονάχα μέσα από αυτά υπάρχει ελπίδα για σωτηρία. ‘When a forest grows too wild, a purging fire is inevitable and natural.’ ακούμε σε μια φάση τον Ra’s να δηλώνει στον ήρωα και βλέποντας τις εκφράσεις τους το ξέρεις κατευθείαν ότι οι δυο αυτοί άντρες παρά το γεγονός ότι μοιράζονται έναν κοινό, απώτερο, σκοπό είναι προορισμένοι να πολεμήσουν ο ένας τον άλλον μέχρι θανάτου. Σε επίπεδο εικόνας στο Begins ο Nolan παντρεύει τον ρεαλισμό και την ουσία με το θέαμα και το στιλ. Απομακρύνεται αρκετά από την comic αισθητική των προηγούμενων ταινιών και κάνει μετρημένη χρήση των ειδικών εφέ , δίνοντας στον ήρωα του ένα πιο ‘στρατιωτικό‘ ύφος, όμως παράλληλα ποτέ του δεν ξεχνάει να αναδείξει όλα τα στοιχεία που έκαναν τον Batman έναν τόσο σπουδαίο και λατρεμένο χαρακτήρα. Αναδεικνύει την τραγικότητα του ήρωα του και αρνείται πεισματικά να τον βάλει να σκοτώνει τους αντιπάλους του. Από την άλλη δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να τον αφήσει να μείνει άπραγος μπροστά στον χαμό του εχθρού του. ‘I won’t kill you, but I don’t have to save you,’ τον ακούμε να… γρυλίζει στον Ra’s και βλέπουμε να τον αφήνει σε βέβαιο θάνατο. Και κάπως έτσι ο Nolan προσθέτει μερικές παχιές, έξτρα, στρώσεις σκοταδιού αλλά και γαματοσύνης στον Σκοτεινό Ιππότη του. Μιλώντας για ‘γρυλίσματα‘ ομολογώ ότι τόσο το περίφημο Bat-Voice του πρωταγωνιστή Christian Bale όσο και η στολή που έχει εδώ ο ήρωας του δεν μου κάθισαν ποτέ καλά από επίπεδο αισθητικής. Ναι ο Nolan εδώ ποντάρει στον ρεαλισμό της εξωτερικής εμφάνισης όμως ίσως να μην έβλαπτε αν αφηνόταν λιγάκι παραπάνω στην αισθητική των comics. Πάντως ο Bale κάνει σε γενικές γραμμές άρτια δουλεία. Μας δίνει έναν Batman που μοιάζει λες και είναι βγαλμένος από την αληθινή ζωή όμως εκεί που πραγματικά διαπρέπει είναι στην απεικόνιση της κλονισμένης, διχασμένης αλλά και υπέρμετρα ηρωικής ψυχοσύνθεσης του Bruce Wayne. Στον αντίποδα οι Liam Neeson και Cillian Murphy κάνουν αξιόλογη δουλειά ενσαρκώνοντας τους Ra’s και Scarecrow αντίστοιχα στις πιο ‘θνητές‘ και ‘σοβαρές‘ εκδοχές τους. Λίρα εκατό αποδείχτηκε και ο Gary Oldman ως επιθεωρητής Gordon μιας και αποτυπώνει υπέροχα τον ψυχισμό και την αποφασιστικότητα του αδέκαστου αυτού μπάτσου. Από την άλλη δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο και για την Rachel της Katie Holmes που πάντα μου φάνταζε ως ένα αχρείαστο Love Story αλλά και ως ένα φτηνό μέσο που θέτει τα ζητήματα ηθικής που αφορούν την παρουσία του Batman και των αμφιλεγόμενων πράξεων του. ‘It’s not who I am underneath… but what I *do*… that defines me.’ ακούμε σε μια φάση τον Batman/Bruce να επαναλαμβάνει τα λόγια που κάποτε του είπε η Rachel όμως το θέμα είναι ότι για μένα ο συγκεκριμένος ήρωας ποτέ του δεν είχε την ανάγκη να μάθει αυτά τα λόγια από κάποιο άλλο πρόσωπο. Η διδαχή αυτή έπρεπε να πηγάζει κατευθείαν μέσα από τον ίδιο. Εδώ η Rachel δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια αχρείαστη φωνή της ηθικής που πνίγεται μέσα στο ανελέητο σκοτάδι του Gotham. Ευτυχώς δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο και για τον Michael Caine που εδώ δίνει στον ήρωα το στήριγμα που χρειάζεται , τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, ως ο πιστός μπάτλερ Alfred Pennyworth. Μάχιμη δουλεία έχει γίνει στις σκηνές μάχης που εκπέμπουν ρεαλισμό αν και ίσως σε ορισμένα σημεία να στερούνται ψυχαγωγικού θεάματος. Υπέροχη είναι και η μουσική των Zimmer και Howard που τσοντάρει τα μέγιστα στην σκοτεινή και ηρωική ατμόσφαιρα ενώ αξίζουν και έξτρα εύσημα στον Nolan για εκείνη την τρομαχτική – γαμάτη – σουρεαλιστική σκηνή όπου ο Batman δίνει στον Scarecrow να δοκιμάσει το ίδιο του το ‘φάρμακο΄…. To Begins βγήκε στις αίθουσες τον Μάη του 2005 , ‘πέταξε‘ θεαματικά πάνω από το Box Office, επανέφερε τον Batman στο κινηματογραφικό πανί όμως το πιο σημαντικό είναι ότι μας έδειξε ότι μπορούμε να έχουμε comic ταινίες που πέρα από το να μας ψυχαγωγήσουν αποτελεσματικά μπορούν ταυτόχρονα να μας δώσουν σωστά δομημένους και πολύπλευρους χαρακτήρες και ιστορίες που θα μας προβληματίσουν και που θα μας κάνουν να θέλουμε να τους μελετήσουμε και να τους ερμηνεύσουμε με διάφορους τρόπους. Με αυτό το φιλμ ο Nolan μας απέδειξε ότι μπορείς να πάρεις εμπορικούς ήρωες και ταινίες και να πάρεις δημιουργικά ρίσκα με τα οποία θα χτίσεις κάτι το διαφορετικό και το σπουδαίο και όλα αυτά ενώ ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι σκηνοθέτες δεν φαίνεται να έχουν τα αρχίδια να κάνουν κάτι το ‘δικό τους’ με όλους αυτούς τους Σούπερ – ήρωες που κατακλύζουν τις οθόνες μας τα τελευταία χρόνια. Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και το συναρπαστικό φινάλε όπου ο Gordon ανάβει για πρώτη φορά το Bat-Signal, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για το Gotham, και δείχνει στον Batman το τραπουλόχαρτο που αποτελεί την ‘κάρτα’ ενός νέου εγκληματία που επίσης φαίνεται να έχει μια έφεση στην θεατρικότητα και τον εντυπωσιασμό. Εδώ είναι που ο Nolan αρχίζει να θίγει το ζήτημα της απρόσμενης εμφάνισης και παρουσίας αυτού του εκδικητή στον κόσμο μας και τις αναπόφευκτες συνέπειες της. Όμως οι επιπτώσεις των ιδεολογιών και των μεθόδων του ήρωα θα εξετάζονταν πολύ πιο εξονυχιστικά και λαμπρά στο δεύτερο και ανυπέρβλητο κομμάτι της τριλογίας. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι με αυτό το τολμηρό ‘ξεκίνημα’ οι Bale και Nolan μας θύμισαν με τον πιο άμεσο και υπέροχο τρόπο ποίος ακριβώς είναι ο Bruce Wayne, το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τον μεγαλύτερο comic ήρωα : Ένας πονεμένος αλλά και εξαιρετικά αποφασισμένος άντρας που παίρνει μια εις βάρος του αδικία και την μετατρέπει στο εργαλείο που θα του επιτρέψει να μας προστατεύει από όλα εκείνα τα Καθάρματα που μας δυναστεύουν. Ένας τραγικός αντιήρωας που κάθε νύχτα θυσιάζει ένα μεγάλο μέρος τόσο του σώματος όσο και της ψυχής του ώστε να κάνει την κοινωνία μας ένα καλύτερο μέρος στο οποίο ως πολίτες θα τολμούμε να διασχίζουμε σκοτεινά σοκάκια τις νύχτες και χωρίς να φοβόμαστε ότι μοχθηροί άντρες με όπλα θα εμφανιστούν μέσα από το σκοτάδι και θα μας πάρουν δια της βίας τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Στο BATMAN : Begins δεν έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμη , ανίκητο, macho Σούπερ Ήρωα αλλά έναν πληγωμένο ιδεαλιστή που με όπλο τις γροθιές αλλά και το μυαλό του προσπαθεί να κάνει εκείνο που θεωρεί σωστό μέσα σε μια πόλη που μαστίζεται από τον φόβο. Ο Batman εδώ φροντίζει να μην ξεχάσουμε ποτέ μας ότι σε αυτόν τον βίαιο και παράλογο κόσμο που ζούμε οι ‘πτώσεις’ που θα υποστούμε θα είναι πολλές και σκληρές. Το αν θα βρούμε την δύναμη να σταθούμε ξανά στα δυο πόδια μας και να κάνουμε κάτι για αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους και την δυνατότητα μας να αντιμετωπίσουμε και να ελέγξουμε τις ίδιες μας τις φοβίες. Και αυτό είναι τρομαχτικό αλλά και εξαιρετικά συναρπαστικό και ρομαντικό ταυτόχρονα. batcountrysite.wordpress.com

Τιμή καταλόγου: 10€ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ ΤΩΝ NEW YORK TIMES Κυκλοφόρησε και ο τρίτος τόμος της νεανικής και όχι μόνο σειράς Secret Hero Society! Περιγραφή αυτού του τόσο ζεστού και συμπαθητικού κόμικ θα βρείτε στο θέμα του πρώτου τόμου. Και εδώ ένας σύνδεσμος προς το θέμα του δεύτερου τόμου. Πλέον έχουν βγει κι εδώ όσα έχουν κυκλοφορήσει και στο εξωτερικό... (Ο 4ος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει στο εξωτερικό τον Δεκέμβριο του 2019)

Μπάτμαν: Η pop εκδοχή της αναγεννησιακής αντίφασης Ο Μπάτμαν θεωρείται - δικαίως - η πιο σκοτεινή persona του σύμπαντος των χάρτινων, comic, υπερηρώων και ο πιο «αληθινός», ο πιο ανθρώπινος. Διότι δεν έχει καμία υπερφυσική ή μεταφυσική υπερδύναμη. Ούτε καν μια επιστημονικοφανή. Δηλαδή δεν τον τσίμπησε καν ραδιενεργή αράχνη μεταφέροντάς του, μεγεθυμένες, τις δυνάμεις της, όπως συνέβη με τον Spider-Man. Ούτε είναι ένας τυχεράκιας εξωγήινος που στο περιβάλλον της Γης, η φυσιολογία του απλώς τον μετατρέπει σε υπεράνθρωπο, όπως ο Superman. Ο Μπάτμαν βασίζεται στην εξαιρετική φυσική του κατάσταση - αποτέλεσμα εντατικής γυμναστικής - και στην εντυπωσιακή οικονομική του επιφάνεια, την οποία κληρονόμησε και δεν φαίνεται να κάνει και πολλά για να την αβγατίσει, που του επιτρέπει να δημιουργεί και να εξελίσσει φουτουριστικά gadget και επίγεια και εναέρια οχήματα, τα οποία τον βοηθούν στην αέναη σταυροφορία του εναντίον του εγκλήματος. Ενώ ο δυϊσμός του, αν και βασικό χαρακτηριστικό των περισσότερων υπερηρώων, στον Μπάτμαν - κατά κόσμον ο βαθύπλουτος Μπρους Γουέιν - προκύπτει από την βαθιά του κατάθλιψη λόγω του βίαιου θανάτου των γονιών του, τον οποίο δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Στην πραγματικότητα, ο Μπάτμαν, περισσότερο ακόμη και από «σκοτεινός ιππότης» - όπως παρουσιάζεται - είναι ένας ιδιωτικός ντεντέκτιβ με κάπως εξεζητημένη εμφάνιση, μεγάλα ψυχολογικά ζητήματα και τρελά λεφτά, που του επιτρέπουν να έχει άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι, εν πολλοίς, εκείνα που κατέστησαν τον Μπάτμαν έναν εκ των διαχρονικότερων υπερηρώων, απολαμβάνοντας, μέχρι και σήμερα, από το μακρινό 1939 που πρωτοεμφανίστηκε, ανεξάντλητης δημοφιλίας, αναγνωρισιμότητας και εμπορικής επιτυχίας. Ντα Βίντσι και Ζορό Το μυαλό, η ψυχή, το δημιουργικό δαιμόνιο πίσω από αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι ο Μπομπ Κέιν, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου του 1915, στην Νέα Υόρκη. Την πόλη στην οποία παραπέμπει απευθείας η Γκόθαμ, το νοσηρό αστικό σκηνικό δράσης του Μπάτμαν. Τους διαλόγους υπέγραψε ο Μπιλ Φίνγκερ. Ίσως δεν έχει χυθεί τόσο μελάνι για την ανάλυση της προσωπικότητας ενός φανταστικού ήρωα - ακόμη και από το λογοτεχνικό σύμπαν - όσο αυτό που χύθηκε για τον Μπάτμαν. Από αυτή την άποψη, το ενδιαφέρον για τον δημιουργό του είναι εύλογο. Κυρίως, για το πώς «γεννήθηκε» στο μυαλό του ο Μπάτμαν. Από όσα είπε πολλές δεκαετίες αργότερα ο ίδιος ο Κέιν προκύπτει, ότι ο Μπάτμαν είναι το αποτέλεσμα ενός μίγματος επιρροών, από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Ζορό, σε συνδυασμό… με την υπόσχεση μεγαλύτερης αμοιβής από την DC Comics. «Υποθέτω ότι εξαρχής είχα μελάνι στις φλέβες μου αντί για αίμα» έλεγε για την παιδική ηλικία του. Από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, είχα ένα μολύβι στο χέρι μου. Όταν ήμουν δέκα, ο μπαμπάς μου ήταν τυπογράφος στη New York Daily News και έφερνε στο σπίτι όλα τα κόμικς της εφημερίδας και τα αντέγραφα αμέσως. Τα έκανα σχεδόν τόσο τέλεια όσο τα πρωτότυπα». Αυτή η άτυπη εκπαίδευση οδήγησε τον νεαρό Κέιν στο να δημιουργήσει τα δικά του κόμικς και μέχρι το 1938 πωλούσε χιουμοριστικές μικρές ιστορίες στην DC Comics, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών «Professor Doolittle» και «Ginger Snapp». Εκείνη την χρονική στιγμή θα εμφανιζόταν ο Μπάτμαν. Σε συνέντευξή του τον Ιούνιο του 1989, με αφορμή τα γυρίσματα της ταινίας «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον, με τον Μάικλ Κίτον στον ρόλο του υπερήρωα και έναν γκροτέσκα δαιμονικό Τζακ Νίκολσον στον ρόλο του Τζόκερ, αναφέρει σχετικά: «’Ηταν η χρονιά μετά την εμφάνιση του Superman το 1938. Ήμουν 18 ετών. Έπινα ένα ποτό με τον Βίνσετ Σάλιβαν (σσ. πρωτοπόρος επιμελητής και εκδότης κόμικ, η ψυχή της εμβληματική DC Comics στα πρώτα της βήματα) και μου λέει, “μπορείς να μου βρεις έναν άλλο χαρακτήρα υπερήρωα, γιατί ψάχνουμε έναν;”. Λέω, πόσα βγάζουν ο (Τζέρι) Σίγκελ και ο (Τζο) Σούστερ; (σσ. δημιουργοί του Superman). Έβγαζαν λοιπόν περίπου 800 δολάρια την ιστορία, δηλαδή 1.600 δολάρια την εβδομάδα. Και εγώ έκανα cartoons για την DC βγάζοντας όχι παραπάνω από 30 δολάρια την εβδομάδα. Του λέω “άκου, αν πρόκειται να βγάζω 1.500 δολάρια την εβδομάδα, μπορώ να ζωγραφίσω τα πάντα!”. Λοιπόν, πιστέψέ το, ήταν Παρασκευή και λέω, “την Δευτέρα θα έχετε έναν νέο υπερήρωα”. Αυτή είναι η αλήθεια». Εντάξει, όχι όλη. Διότι, ναι μεν ο «τοκετός» μιας ιδέας είναι στιγμιαίος, αλλά η «ζύμωσή» της είναι το αποτέλεσμα μακρόχρονης διαδικασίας. Ο Κέιν, φυσικά, το παραδέχθηκε: «Στην πραγματικότητα, όλοι έχουμε επηρεαστεί από πολλές επιρροές στην ζωή μας. Και σε ό,τι κάνεις μετά, βάζεις πολλά από την δική σου προσωπικότητα. Το θέμα είναι ότι όλοι βλέπουμε τα ίδια πράγματα ταυτόχρονα, αλλά τα ερμηνεύουμε με τον δικό μας τρόπο. Όταν ήμουν, 12 ή 13 ετών είδα ένα βιβλίο με εφευρέσεις του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Και, όπως γνωρίζετε, ήταν εκείνος που άνοιξε τους δρόμους στις περισσότερες από τις εφευρέσεις που έχουμε σήμερα. Προέβλεψε την πτήση του ανθρώπου, το ελικόπτερο, το πολυβόλο, την ατμομηχανή. Ένα όμως τράβηξε πραγματικά την προσοχή μου τότε και αυτό ήταν ένας άνθρωπος πάνω σε έλκηθρο με μεγάλα φτερά νυχτερίδας. ‘Ηταν το πρώτο ανεμόπτερο σε πτήση, 500 χρόνια πριν. Και ο Ντα Βίντσι είχε γράψει ότι “το πουλί δεν θα έχει κάτι άλλο για μοντέλο, από την νυχτερίδα”. Ετσι, κοιτώντας αυτά τα μεγάλα φτερά και διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, ήταν σαν να “φυτεύτηκε” ο Μπάτμαν στο μυαλό μου. Αλλά δεν ήμουν ακόμα έτοιμος να δημιουργήσω τον Μπάτμαν, τον έβαλα στην άκρη και πήγα στις ταινίες. Είδα το “Σημάδι του Ζορό” με τον Νταγκλας Φέρμπανκς, ο οποίος ήταν το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων, ενός παιδιού της Νέας Υόρκης, του Μπρονξ συγκεκριμένα. Ο Ζορό ήταν ο πιο τολμηρός διάβολος που είχα δει στη ζωή μου. Ήταν χιλιάδες φορές λιγότερο ακροβατικός από τον Μπάτμαν, αλλά μου έδωσε την ιδέα της διπλής ταυτότητας. Τη μέρα ήταν ο βαρετός δανδής Δον Ντιέγκο Βέγκα, γιος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες στο Μεξικό, γύρω στο 1820. Ήταν όμως η εποχή που κυριαρχούσαν οι Ισπανοί κατακτητές, που προκαλούσαν όλων των ειδών τις τρομερές αδικίες εναντίον των φτωχών. Και ο Δον Ντιέγκο συνέβαινε να είναι πολύ αλτρουιστής και αποφάσισε να γίνει διώκτης του εγκλήματος. Ετσι, τη νύχτα, φορούσε τη μάσκα, ένα μαντήλι με σχισμές στα μάτια, έδενε την θήκη ενός αξιόπιστου σπαθιού στο πλευρό του και εφορμούσε από μια σπηλιά πάνω σε ένα μαύρο άλογο που νομίζω ότι το έλεγαν Θύελλα. Πραγματικά εδώ μπορείτε να δείτε την αναφορά όπου πολλά χρόνια αργότερα μετουσιώθηκε στην ιδέα ενός σπηλαίου νυχτερίδας και του αυτοκινήτου-νυχτερίδα, αντί του αλόγου. Ήταν μια βαθιά επιρροή αυτή για μένα η διπλή ταυτότητα. Υπήρχαν και άλλα παραδείγματα διπλής ταυτότητας, αλλά εμπνεύστηκα τη δική μου από τον Ζορό». Ακόμη μία επιρροή ήταν ο χαρακτήρας του Phantom που εμφανίστηκε το 1934. «Ηταν ένας διώκτης του εγκλήματος από την Αφρική» λέει ο Κέιν. «Φορούσε μια γκρίζα στολή με μάσκα και κάτι πήρα από αυτό. Στο πρώτο εξώφυλλο του Batman το 1939, ήταν απλά μια γκρίζα φιγούρα με κουκούλα και είχε άκαμπτα πτερύγια νυχτερίδας που ήταν κάπως στερεωμένα στο πίσω μέρος των χεριών του. Ο λόγος που αναθεώρησα αυτό το κομμάτι ήταν ότι κατάλαβα πως θα ήταν πολύπλοκο να πολεμά έτσι. Οπότε έκανα αλλαγές στην εμφάνιση σε κάθε ιστορία. Πραγματικά, ο Μπάτμαν άρχισε να ωριμάζει πολύ γρήγορα, μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Τα σχέδια γίνονταν καλύτερα, τα φτερά της νυχτερίδας έρεαν καλύτερα κλπ.». Το όνομα του Μπρους Γουέιν εμπνεύστηκε από τον Ρόμπερτ Μπρους ή Ροβέρτο τον Α’ της Σκωτίας, τον θρυλικό ηγέτη του Μεσαίωνα και διακρίθηκε στους πολέμους της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας. Ο θρίαμβος του «Σκοτεινού Ιππότη» Η πρώτη ιστορία του Μπάτμαν στο Detective Comics ήταν μόλις έξι σελίδες αλλά αμέσως τράβηξε το ενδιαφέρον του κοινού. Από την δεύτερη εμφάνιση άρχισε να πουλάει καλά. «Πολύ καλύτερα ακόμη και από την πρώτη φορά που σύστησα τον Ρόμπιν». Ο Ρόμπιν, ένα αγόρι υπερήρωας, μπαίνει στην ζωή του Μπάτμαν το 1940 και για τον Κέιν αποτελεί ένα «σπουδαίο άγγιγμα ιδιοφυίας», διότι έδωσε τη δυνατότητα να ταυτιστούν τα παιδιά με έναν συνομήλικό τους υπερήρωα που παλεύει δίπλα στο ίνδαλμα τους. Ο Μπάτμαν κατάκτησε νωρίς το Χόλιγουντ, επισφραγίζοντας την επιτυχία του. Η πρώτη σειρά με τις περιπέτειές του γυρίστηκε το 1943 από την Columbia. Ο Κέιν θυμάται την φτωχή παραγωγή και την έκπληξη του όταν είδε ένα μικρό γκρι αυτοκίνητο που προοριζόταν για Batmobile. «’Ηξερα ότι ήταν χαμηλός ο προϋπολογισμός αλλά αυτό ήταν γελοίο» έλεγε αργότερα. Τότε είπε στον σκηνοθέτη να πάρει μια μαύρη λιμουζίνα, να της κολλήσει ένα πτερύγιο που να μοιάζει με φτερό νυχτερίδας και θα είχε ένα αξιοπρεπές Batmobile. Ο Κέιν συνέχισε να σκιτσάρει τις περιπέτειες του Μπάτμαν μέχρι και το 1943 και μετά αφοσιώθηκε στο καθημερινό κόμικ «Μπάτμαν και Ρόμπιν» για τις εφημερίδες. Επέστρεψε στην δημιουργία μεγάλων ιστοριών του Μπάτμαν το 1946 και εξακολουθούσε να έχει ενεργητική συμβολή στην δημιουργία του μέχρι που αποσύρθηκε από την ενεργό καλλιτεχνική δράση το 1968. Η επιτυχία της τηλεοπτικής μεταφοράς του Μπάτμαν το 1966 άνοιξε νέο κύκλο δημοφιλίας του ήρωα και του δημιουργού του σε ένα νέο κοινό. Η δουλειά του μπήκε στις αίθουσες τέχνης και στα μουσεία, επηρεάζοντας το ρεύμα της pop art. Ο Κέιν συνέβαλε ως καλλιτεχνικός σύμβουλος και στις πρώτες τρεις ταινίες του Μπάτμαν από το 1989. Έφυγε από την ζωή στις 3 Νοεμβρίου του 1998. Ο Μπάτμαν αιχμαλώτισε τις καρδιές και τα μυαλά των νέων γενιών επί επτά δεκαετίες και εξακολουθεί να το κάνει. Ο «Σκοτεινός Ιππότης» έχει καταστεί ένας μύθος που ξεπερνά σε επιρροή τις εκδόσεις και τις μεταφορές του στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού των Αμερικανών και έγινε αποδεκτός από όλες τις τάξεις και τα πνευματικά επίπεδα συμβάλλοντας εντυπωσιακά στην αποενοχοποίηση της τέχνης των κόμικ από την «ρετσινιά» του προϊόντος της «υποκουλτούρας». Αν και ο Μπάτμαν δεν υπονόησε αντισυστημικές οπτικές, ωστόσο, ο κόσμος του είναι ένα νοσηρό «περιβόλι» στο οποίο «ανθίζουν» η βία, το έγκλημα, η πολιτική και οικονομική διαφθορά, η παρακμή κάθε αξίας του αστικού κόσμου. Ο μανιχαϊσμός του είναι δηλωμένος αλλά στην πράξη γίνεται ασαφής. Το αίσθημα και η ανάγκη για δικαιοσύνη δεν ξεφεύγει από την προσωπική, ωμή οριοθέτηση της εκδίκησης και σε συνδυασμό με την κυριαρχία του αρχετυπικού «μοναχικού τιμωρού», του φοβικού έστω και στην υποψία συνεργατικής δράσης - ο Ρόμπιν θα είναι πάντα ένα ανείπωτο βάρος - οδηγεί σε ένα αίσθημα ματαιότητας. Στην Γκόθαμ, η οποία θα μπορούσε άνετα να είναι η επιτομή της καπιταλιστικής μητρόπολης, εντελώς διαφορετική από την Μητρόπολη του Superman που αφήνει περιθώρια στην ψευδαίσθηση του θριάμβου του Καλού, τα όρια ανάμεσα στο Καλό και το Κακό είναι τόσο δυσδιάκριτα, όσο εκείνα της τυχαιότητας με την οποία αποφασίζει την τύχη των θυμάτων του, στρίβοντας ένα κέρμα, ο επίσης διχασμένος, πρώην εισαγγελέας - άγγελος της Κάθαρσης, Χάρβεϊ Ντεντ, που ένα ατύχημα θα τον μετατρέψει στον επικίνδυνο εγκληματία Two-Face. ‘Η όπως η επίσης σκοτεινή Σέλινα Κάιλ, η Catwoman. Ακόμη και ο Τζόκερ, ο πλέον αμοραλιστής εχθρός του Μπάτμαν, λειτουργεί ως ένα ιδιότυπο alter ego για έναν υπερήρωα ο οποίος υπάρχει μέσα από την ύπαρξη του απόλυτου Κακού. Παρά τις συνεχείς, αντικειμενικές προσαρμογές του στην αισθητική κάθε εποχής, την πρόσκαιρη «ελαφρότητα» του χαρακτήρα του από την στιγμή της εμφάνισης του «πολύχρωμου» Ρόμπιν, τους διαφορετικούς καλλιτέχνες και συγγραφείς που πήραν την σκυτάλη των ιστοριών του στο πέρασμα του χρόνου, ο Μπάτμαν εξακολουθεί να κοιτά μέσα από την μάσκα του κατευθείαν στην ψυχή μας, στις μύχιες σκέψεις και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας, στην «σκοτεινή» μας πλευρά. Ίσως επειδή έρχεται από πολύ μακριά. Από το αναγεννησιακό πνεύμα που όμως γεννήθηκε μέσα από την «σκοτεινιά» του Μεσαίωνα και τον κουβαλά. Ίσως γι’ αυτό ο Κέιν έλεγε με κάθε ευκαιρία: «Και τώρα κλείνοντας θέλω να πω, σ’ ευχαριστώ Λεονάρντο, όπου κι αν βρίσκεσαι!». Πηγή

Άρθρο του Κώστα Βασιλάκη, από το περιοδικό PIXEL, τευχος 51, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1989.

Τι θα γινόταν αν ο Τζόκερ ανακτούσε την ψυχική του υγεία; Αν λογικευόταν πλήρως και χρησιμοποιούσε όσα μέσα έχει για να κερδίσει τους ανθρώπους του Gotham και να τους δείξει ότι αυτός και ο Batman δεν διαφέρουν τόσο; Αυτό, μαζί με πολλά άλλα στοιχεία από τον μύθο του Batman/Joker πραγματεύεται ο Sean Gordon Murphy στο Batman: White Knight. Έχουμε μια ιστορία εναλλακτικής πραγματικότητας όπου ο Batman, λόγω προσωπικών προβλημάτων, έχει αρχίσει να ξεφεύγει, να εκμεταλλεύεται την ανοχή που του δείχνει ο νόμος, όντας απερίσκεπτος και βίαιος. Ταυτόχρονα, ο Joker - που θεραπεύεται και πλέον αποκτά το όνομα Jack Napier - δουλεύει προς την αθώωση του και αρχίζει να στρέφει το Gotham εναντίον του Batman, δείχνοντάς του τη δική του οπτική της ιστορίας τους. Δεν είναι τόσο πολύ κόμικ για τον Batman (White Knight άλλωστε δεν είναι αυτός). Ο ίδιος, αν και προφανώς παίζει σημαντικό ρόλο, δεν έχει την ευκαιρία να αναπτυχθεί ιδιαίτερα σαν χαρακτήρας. Ο Murphy, βασισμένος στον μύθο που ήδη γνωρίζουμε για τον Σκοτεινό Ιππότη, καταπιάνεται περισσότερο με τη σχέση του Joker με το Gotham, την Harley Quinn και τον Batman. Και θα έλεγα πως αυτά είναι τα τέσσερα πράγματα με τα οποία ασχολείται αυτό το κόμικ. Φυσικά συναντάμε όλους τους γνωστούς χαρακτήρες του Gotham, το Batman Family, το GCPD, όλους τους κακούς, αλλά και έναν νέο (σχέδον) χαρακτήρα (και δεν εννοώ τον Jack Napier...). Τα πρώτα τεύχη είναι κάπως πιο φορτωμένα, με αναφορές στην πολιτική και τα media, νομικά κόλπα και τρικ δημοσιότητας, και ενώ τα βρήκα πολύ ταιριαστά για εισαγωγή, μπορεί κάποιους να τους απωθήσουν. Είναι πυκνογραμμένη σειρά, σε κάθε τεύχος γίνονται πολλά πράγματα και κρατάει ρυθμό μέχρι το τέλος. Πολύ σύντομα, όταν ο Murphy έχει χτίσει τα γερά θεμέλια που θέλει για την ιστορία του, αρχίζει η δράση, οι καταδιώξεις, η ένταση. Αν και το σενάριο μου άρεσε πάρα πολύ, μια σημαντική ένσταση που ίσως να έχουν όσοι ισχυριστούν το αντίθετο είναι το πόσο πειστικά είναι όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόμικ, πόσο ταιριάζουν στα κίνητρα και το ύφος των χαρακτήρων. Η αλήθεια είναι πως το γράψιμο του Murphy σηκώνει λίγο ακόνισμα. Δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στο τι θέλει να πει παρά στο να το κάνει να φαίνεται οργανικά δεμένο με την υπόθεση. Έτσι, κάποιοι χαρακτήρες καταλήγουν να λυγίζουν κάτω από το βάρος της υπόθεσης. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι ιδιαίτερα συχνό στην έκταση του κόμικ, αλλά καταλαβαίνω γιατί θα μπορούσε να απωθήσει μεγάλη μερίδα Μπατμανικών και όχι μόνο. Πάντως για εμένα, που σίγουρα δεν είμαι παιδεμένος με τα κόμικ του Batman, δούλεψε πολύ καλά. Το σχέδιο του, ωστόσο, είναι άψογο! Μαζί με το εξαιρετικό χρώμα του Matt Hollingsworth του δίνω ένα 10/10 και θεωρώ πως είναι από μόνο του λόγος να ασχοληθείς με το κόμικ. Το χαρακτηριστικό του σχεδιαστικό στυλ ταιριάζει απόλυτα με την αισθητική του Gotham. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Murphy ξέρει να σχεδιάζει πολύ καλά και φροντίζει να το δείξει από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τους χαρακτήρες, τα πρόσωπα, τα τοπία και τη δράση μέχρι τα κτήρια και τα οχήματα (από το κόμικ παρελαύνουν τουλάχιστον τέσσερα Batmobiles και άλλα αυτοκίνητα, μηχανές και... πύραυλοι), είναι όλα σαν να βγήκαν από προσεγμένο artbook με θέμα το Gotham. Κάτι άλλο που θέλω να σχολιάσω είναι τα ηχητικά εφέ. Δεν γνωρίζω αν είναι πρωτότυπα ή αν χρησιμοποιεί κάποια έξυπνη τακτική, αλλά πρώτη φορά κάθισα και παρατήρησα τόσο πολύ τα ηχητικά εφέ ενός κόμικ. Τα εξώφυλλα είναι επίσης πανέμορφα, ιδιαίτερα τα Variants. Έχει τα χαρακτηριστικά να γίνει "κλασσικό". Δεν ξέρω αν θα γίνει, αυτό θα το αποφασίσει ο χρόνος. Ελπίζω ότι αργά ή γρήγορα θα το δούμε και στα Ελληνικά. Το κόμικ ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2017 και ολοκληρώθηκε τον περασμένο Μάιο με 8 τεύχη. Τον ερχόμενο Οκτώβριο θα συλλεχθεί σε τόμο. Περισσότερος Sean Gordon Murphy: PUNK ROCK JESUS THE WAKE

«Τα νέα διαδόθηκαν από τα σοκάκια ως τις λέσχες των πλουσίων. Από τα μέρη όπου τα πάντα ήταν προς πώληση μέχρι τα εξομολογητήρια όπου όλα πληρώνονταν. Εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά. Ή καλύτερα σαν επιδημία. Αυτό είναι θαρρώ μια αρρώστια που μόλυνε το Γκόθαμ. Μια αρρώστια ανίατη. Εκείνος όμως έπασχε από μια αρρώστια από την οποία -είτε Θεού θέλοντος είτε εξαιτίας του Διαβόλου- οι γιατροί του είχαν πειστεί πως δεν τον βασάνιζε πια. Τα νέα μαθεύτηκαν. Δεν ξέρω λεπτομέρειες. Ακόμα δεν γνωρίζω το λόγο αλλά… ο Τζόκερ έπαιρνε εξιτήριο από το άσυλο του Άρκαμ». Και κάπως έτσι ξεκινάει το graphic novel του Μπράιαν Ατζαρέλο και του Λι Μπερμέχο για τον λεγόμενο «Πρίγκιπα του Εγκλήματος» στο σύμπαν της Γκόθαμ Σίτι, τον αιώνιο και μεγαλύτερο εχθρό του Μπάτμαν, τον θρυλικό Τζόκερ. Ήταν 2008 όταν αυτό το -ιστορικό πλέον- κόμικ κυκλοφόρησε με τον λιτό αλλά πέρα για πέρα περιεκτικό τίτλο: «Joker». Ήταν μόλις λίγους μήνες αφού ο Τζόκερ είχε γράψει κινηματογραφική ιστορία μέσω του Χιθ Λέντζερ στο «Dark Knight» και η όψη του «χάρτινου» Τζόκερ σε αυτό το έπος των Ατζαρέλο και Μπερμέχο ήταν φανερά επηρεασμένη από την όψη που είχε στην ταινία του Νόλαν. Κατά τα άλλα, το στόρι ήταν εντελώς πρωτότυπο και αποτελεί το πιο βαθύ ψυχογράφημα που έχει γίνει μέχρι στιγμής σε αυτόν τον τρομακτικό κλόουν. Ο Τζόκερ εδώ είναι ένας διαταραγμένος μαφιόζος. Δεν είναι το χάος ή η τρέλα του που τον καθοδηγούν, αυτά είναι απλά στοιχεία του χαρακτήρα του και είναι φυσικά κομβικά αλλά όχι περισσότερο από τα αμιγώς γκαγκστερικά κίνητρά του: σε αυτή την ιστορία, ο Τζόκερ δικαιώνει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού τον χαρακτηρισμό του «Πρίγκιπα του Εγκλήματος». Δέκα χρόνια μετά από εκείνη την εκδοχή του Τζόκερ (και ενώ έχει μεσολαβήσει μια παντελώς αποτυχημένη επιστροφή του στον κινηματογράφο μέσα από τον Τζάρεντ Λέτο που θα θέλαμε να ξεχάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται), τα νέα ανάμεσα στους οπαδούς του σύμπαντος της Γκόθαμ Σίτι, «εξαπλώθηκαν σαν πυρκαγιά»: ο Τζόκερ επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη για μια ολόδικιά του ταινία, με πρωταγωνιστή τον ίδιο και μόνο τον ίδιο και οι πρώτες λεπτομέρειες είναι ασύλληπτα πριζωτικές. Μπορεί σκηνοθέτης να έχει αναλάβει ο (αδιάφορος) Φίλιπ Τόντ, αλλά ο γενικός σχεδιασμός και η παραγωγή της ταινίας θα είναι του Μάρτιν Σκορτσέζε. Ο Χοακίν Φίνιξ, που αντικειμενικά βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της καριέρα του, έχει ήδη επιλεχθεί ως ο νέος Τζόκερ, η ταινία θα είναι αυτόνομη και θα εξελίσσεται μακριά από το ενιαίο κινηματογραφικό σύμπαν της DC (ευτυχώς…), θα είναι απόλυτα επικεντρωμένη στον Τζόκερ (ενδεχομένως να μην εμφανιστεί καν ο Μπάτμαν) και ίσως, σε κάποιο ρόλο, να παίζει και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο! Ας μας συγχωρήσει η ανώτερη δύναμη των geek που θα το πούμε αλλά εδώ υπάρχουν όλες οι προοπτικές για να βγει μια ταινία που θα συναγωνίζεται ευθέως σε αξία το «Dark Knight» του 2008. Φυσικά, αυτό δεν πρόκειται να το μάθουμε πριν το 2020, αλλά τα νέα είναι τόσο σημαντικά που βρισκόμαστε ήδη σε αναμμένα κάρβουνα. Εξ’ ου και το ότι το «Joker» των Ατζαρέλο και Μπερμέχο μοιάζει τόσο μα τόσο επίκαιρο. Άλλωστε, το πάντρεμα των ονομάτων του Σκορτσέζε και του Τζόκερ δεν θα μπορούσε να παραγάγει καλύτερο αποτέλεσμα από το «Joker»: η ιστορία αυτή είναι φανερά επηρεασμένη από το κλίμα των μαφιόζικων ταινιών που περήφανα έχει υπογράψει στο παρελθόν ο ιταλογενής σκηνοθέτης. Ορισμένα καρέ και ορισμένες σεκάνς μάλιστα, είναι όχι απλά σαν να ξεπήδησαν απευθείας από τις πιο ιστορικές μαφιόζικες δημιουργίες του όπως τα «Καλά Παιδιά» και το «Καζίνο» αλλά σαν να αποτελούν ξεκάθαρους φόρους τιμής. Η τήρηση όλων των κανόνων του γκανγκστερικού είδους, στο «Joker» γίνεται ευλαβικά αλλά και ασύλληπτα εύστοχα: η προσπάθεια του βασικού πρωταγωνιστή, Τζόκερ να κερδίσει πίσω την επιρροή που έχασε όσο ήταν φυλακισμένος, η προσπάθειά του να ξανακάνει δική του την Γκόθαμ, τα μαγαζιά της, τις ναρκωπιάτσες της, τους οίκους ανοχής της, είναι μια προσπάθεια που υπηρετεί στο έπακρο τις καλύτερες μαφιόζικες παραδόσεις της ποπ κουλτούρας. Και δεν είναι μόνο ο Τζόκερ. Κάθε παραδοσιακός χαρακτήρας που εμφανίζεται εδώ ως υποστηρικτικός ρόλος στην προσωπική περιπέτεια του Πρίγκηπα είναι τέλεια προσαρμοσμένος στο κλίμα. Ο Διπρόσωπος, ο Πιγκουίνος, ο Γρίφος, ακόμα και η Χάρλεϊ Κουίν είναι φιγούρες που μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε. Και εδώ που τα λέμε, ίσως να μην μπορούσε να γίνει αλλιώς: έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία από τον υπόκοσμο της Γκόθαμ Σίτι άλλωστε, της πιο βρόμικης, διεφθαρμένης και εγκληματικής πόλης του κόσμου. Ποια αισθητική, αν όχι εκείνη του Σκορτσέζε, μπορεί να αποτυπώσει καλύτερα έναν τέτοιο κόσμο; Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο μεγάλος σκηνοθέτης. Αλλά επειδή έχουμε μεγαλώσει με τις γκανγκστερικές δημιουργίες του και επειδή πάντα πιστεύαμε πως το σύμπαν του Μπάτμαν είναι πολύ πιο κοντά στο crime drama στοιχείο και λιγότερο στην fantasy ατμόσφαιρα όλων των υπόλοιπων υπερηρώων, είμαστε ενώπιον της μεγαλύτερης ευκαιρίας να δούμε μια ταινία ακριβώς έτσι όπως πάντα την περιμέναμε. Και επειδή μέχρι να επιβεβαιωθούν πανηγυρικά (ή να διαψευστούν – αλλά μάλλον δεν θα γίνει αυτό…) οι προσδοκίες μας, ο χρόνος θα μοιάζει αιώνας, το «Joker» είναι αφενός το καλύτερο υποκατάστατο και αφετέρου η τέλεια βάση για την ταινία που θα δούμε δια χειρός (ας μην γελιόμαστε) Σκορτσέζε. Γι’ αυτό και έχει να πέσει πολύ μελέτη πάνω του… Και το σχετικό link...

Λιγότερη έμφαση στο κόμικ σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της σειράς Secret Hero Society και περισσότερη στις κάθε είδους γραφικές παραστάσεις. Επίσης και το σκίτσο των κόμικ έχει απλοποιηθεί και μοιάζει με αυτό που θα ζωγράφιζε ένα παιδί μικρής ηλικίας (που έχει χάρισμα στη ζωγραφική όμως)! Αν σας άρεσε το πρώτο, πιστεύω πως θα σας αρέσει και το δεύτερο... και πλέον περιμένουμε να δούμε και το τρίτο! EDIT: Βγήκε και ο 3ος τόμος!

Τιμή καταλόγου: 16,50€ Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε η ιστορία στο Σύγκρουση στο Γκόθαμ και λαμβάνοντας χώρα πριν τα γεγονότα της Κονκάρδας, ο Μπάτμαν αναγκάζεται να ακολουθήσει το μοτίβο της Αμάντα Γουόλερ και να φτιάξει μια ομάδα αυτοκτονίας, αποτελούμενη από τρόφιμους του άσυλου Άρκαμ, συν την Κάτγουμαν, για να αντιμετωπίσει τον Μπέιν, το άτομο που του είχε σπάσει την πλάτη στο παρελθόν. Συνεχίζεται λοιπόν και η κάλυψη του run του Tom King, με ανεβασμένους ρυθμούς, σε σύγκριση με την αντίστοιχη κάλυψη του run του Snyder. Κάτι μου λέει πως μέχρι το τέλος της χρονιάς θα έχουμε δει και το I Am Bane. Ο παρόν τόμος έκανε πρεμιέρα στο Comicdom Con Athens 2018. Ο τόμος είναι στα γνωστά στάνταρ της Anubis για τα τελευταία 2+ χρόνια.

Από χθες (27/2/2018) βρίσκεται στη γνωστή πλατφόρμα crowdfunding, Kickstarter το επιτραπέζιο Batman:Gotham City Chronicles της εταιρίας Monolith. Σε λιγότερο από 24 ώρες έχει πιάσει σχεδόν τα 2 εκατομμύρια (τη στιγμή που γράφω είναι πάνω από 1,9) και η εμπειρία μου λέει ότι θα χτυπήσει το παγκόσμιο ρεκόρ των $12εκ. Το παιχνίδι είναι τούμπανο μεν, πανάκριβο δε. Με την εξευτελιστική τιμή των ΜΟΝΟ $140 (115 ευρώ σήμερα) παίρνετε τα παρακάτω καλούδια: συν τα stretch goals που αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι (μεταξύ άλλων) μινιατούρες του Πιγκουΐνου, του Robin (Damian Wayne), o Red Hood, o Deathstroke, Cassandra Cain κλπ Υπάρχει βέβαια και η ταπεινή εκδοχή να ξηλωθεί κάποιος $320 (σήμερα 262 ευρώ) που θα πάει σχεδόν στα 300 ευρώ μαζί με τα μεταφορικά. Με το ευτελές λοιπόν ποσό των 300 ευρώ, θα πάρει κάποιος και τις επεκτάσεις Wayne Manor (περιέχει εξτρά ήρωες - Bruce Wayne, Alfred, Oracle, Red Robin, Batwing etc - σενάρια, χάρτες κλπ), Arkham Manor (περιέχει έξτρα villains - Joker, Clayface Joker, Jervis Tetch - σενάρια, χάρτες κλπ), το Versus Mode (θα εξηγήσω παρακάτω), το Batmobile (με έξτρα χάρτες, σενάρια κλπ) και ένα σετ ζάρια. Το παιχνίδι πατάει πάνω στον Conan της ίδιας εταιρίας για το οποίο θα ακολουθήσει παρουσίαση κάποια στιγμή στο μέλλον. Δηλαδή είναι σενάρια μαχών, σε mode 1 vs many ή αλλιώς Against Overlord. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε σενάριο θα έχει έναν κακό ή έναν παίκτη που θα ελέγχει τους κακούς (πχ τον Τζόκερ και όλα του τα τσιράκια) και όλοι οι άλλοι θα είναι οι ήρωες και υπερήρωές μας (μαζί με ενδεχόμενα sidekicks - δεν έχω δει τα σενάρια) που θα προσπαθούν να σώσουν το Γκόθαμ (για σήμερα - γενικώς δε σώζεται με τίποτα). Η μάχη και η κίνηση γίνεται με action point allocation ή έστω το αντίστοιχο σύστημα που έχει εξελίξει η Monolith. Ο κάθε ήρωας έχει μία κάρτα που δηλώνει τι μπορεί να κάνει και πόσο κοστίζει η κάθε του ενέργεια και κάποια gems που είναι το νόμισμα στο οποίο μετριέται αυτό το κόστος. Τα τραύματά μας μειώνουν και τα διαθέσιμα gems, άρα σιγά σιγά έρχεται και η φθορά του ήρωα και η ενδεχόμενη ήττα. Στο Versus Mode υποθέτω ότι πλέον θα μπορεί να γίνει μάχη επί ίσοις όροις μεταξύ Καλών και Κακών, να πέσει επιτέλους και λίγο τίμιο ξύλο που λείπει από τον Κόναν. Αυτά τα ολίγα, θα σας κρατάω ενήμερους, προβλέπω το project να σαρώνει.

Πλοκή: Το Γκόθαμ Σίτυ, στα τέλη του 19ου αιώνα, βιώνει μια χρυσή εποχή βιομηχανικών ανακαλύψεων. Αλλά στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης, ένας δολοφόνος έχει βγει παγανιά. Κυνηγώντας απροστάτευτες γυναίκες, αυτός ο δολοφόνος είναι τόσο ακριβής όσο και αδίστακτος. Ο διοικητής της αστυνομίας, Τζέημς Γκόρντον, προσπαθεί να καθησυχάσει τους φόβους των πολιτών για τον «χασάπη» που αυτοαποκαλείται Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Την ίδια ώρα ο μασκοφόρος εκδικητής Μπάτμαν διεξάγει την δική του έρευνα. Γίνετε μάρτυρες ενός κόσμου πνιγμένου στις φλόγες, καθώς η ελεγχόμενη αγριότητα του δολοφόνου συναντά την επιδεξιότητα του Σκοτεινού Ιππότη! Πρόσθετες Πληροφορίες: Το «Batman: Gotham by Gaslight» έκανε πρεμιέρα την 12η Ιανουαρίου 2018 σε μια ειδική προβολή στο μουσείο δημοσιογραφίας «Newseum» στην Ουάσινγκτον, στα πλαίσια της εκδήλωσης «DC in D.C.», κι έγινε διαθέσιμο για κατέβασμα σε ψηφιακή μορφή την 23η Ιανουαρίου, προτού να κυκλοφορήσει σε DVD και Blu-Ray την 6η Φεβρουαρίου. Είναι εμπνευσμένο από την ομότιτλη εικονογραφημένη νουβέλα της DC Comics, που κυκλοφόρησε το 1989. Τα κείμενα της ιστορίας ήταν του Μπράιαν Αγκούστιν και η εικονογράφηση του Μάικ Μινιόλα, δημιουργού του Hellboy. Με αυτό το κόμικ η εταιρεία ξεκίνησε και επίσημα τις ιστορίες Elseworlds, όπου οι αγαπημένοι ήρωες μεταφέρονται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και εναλλακτικές πραγματικότητες. Το 1991 κυκλοφόρησε η συνέχεια με τον τίτλο «Master of the Future», σε κείμενα και πάλι του Αγκούστιν και εικονογράφηση του Εντουάρντο Μπαρέτο, χωρίς όμως την ανάλογη επιτυχία. Συντελεστές κ.ά.: Αυθεντικός Τίτλος : Batman: Gotham by Gaslight Tagline : As the Ripper stalks Gotham City, the Dark Knight reveals the face of terror Catching a legendary killer takes a legendary hero Κατηγορία : Κινούμενα Σχέδια | Δράσης | Περιπέτεια | Μυστηρίου | Ατμοπάνκ Χαρακτηρισμός Καταλληλότητας : Rated R for some violence Σκηνοθεσία : Σαμ Λιού Παραγωγή : Σαμ Λιού Σενάριο : Τζέημς Κριγκ Μουσική : Φρέντερικ Γουίντμαν Εταιρίες Παραγωγής : Warner Bros. Animation, DC Entertainment Εταιρία Διανομής : Warner Bros. Home Entertainment Εταιρία διανομής (Ελλάδα) : ------- Πρεμιέρα : 12 Ιανουαρίου 2018 (Newseum, ΗΠΑ) Ημερομηνία Κυκλοφορίας (Digital Download) : 23 Ιανουαρίου 2018 Ημερομηνία Κυκλοφορίας (DVD/Blu-Ray) : 6 Φεβρουαρίου 2018 Διάρκεια : 77 λεπτά Γλώσσα : Αγγλικά Ενδεικτικά Screenshots: Ακούγονται οι φωνές: Εξωτερικοί Σύνδεσμοι: Wikipedia Rotten Tomatoes Προσωπικά σχόλια: Εάν κάποιος περιμένει να δει μια πιστή μεταφορά του graphic novel, δίχως αμφιβολία θα απογοητευτεί. Το «Batman: Gotham by Gaslight» μένει πιστό στην κεντρική ιδέα και το πνεύμα μυστηρίου που διακατέχει το ομώνυμο κόμικ, αλλά δεν δεσμεύεται από την ιστορία του Augustyn. Δανειζόμενο στοιχεία από την μυθολογία του Σκοτεινού Ιππότη, αλλά και ορισμένες πινελιές από το «Master of the Future», μας παρουσιάζει τον βικτοριανό Άνθρωπο-Νυχτερίδα και την αναμέτρησή του με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη μέσα από μια διαφορετική οπτική. Σε προσωπικό επίπεδο αυτή η διαφορετικότητά του από το κόμικ, όχι μόνο δεν με χάλασε, αλλά θα έλεγα ότι με ικανοποίησε περισσότερο. Ο λόγος απλός, το παραλλαγμένο σενάριο βοήθησε αφενός στο να «τραβηχτεί» η ιστορία σε διάρκεια, κάτι που θεωρώ απαραίτητο για animated μεταφορά, και αφετέρου στο να διατηρηθεί το μυστήριο γύρω από την πραγματική ταυτότητα του Τζακ. Σίγουρα τη συνιστώ στους νυχτεριδόφιλους και θα τολμήσω να πω ότι την συγκαταριθμώ μεταξύ των καλύτερων ταινιών κινουμένων σχεδίων του Μπάτμαν. [imdb=tt7167630]

Τιμή καταλόγου: 10€ "Φανταστείτε πως ήταν ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν και η Γουάντερ Γούμαν μαθητές στο σχολείο! Καλωσήλθατε σε μια βόλτα στον υπερηρωικό κόσμο της DC όπως δεν τον έχετε ξαναδεί! Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν, η Γουόντερ Γούμαν, σας καλούν να τους κάνετε παρέα σε μια εποχή πριν γίνουν οι ήρωες που όλοι αγαπάμε σήμερα. Στον πρώτο τόμο της σειράς, Η παρέα της δικαιοσύνης, θα συντροφεύσετε τους ήρωές μας στην πρώτη τους μέρα στο καινούργιο σχολείο, θα δείτε πως η τριάδα της DC (Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και η Γουόντερ Γούμαν), συναντήθηκε για πρώτη φορά και θα βιώσετε μαζί τους την πρώτη τους περιπέτεια, καθώς ανακαλύπτουν ένα τρομερό μυστικό για το νέο τους σχολειό. Σε σενάριο του Derek Fridolfs και σχέδιο του Dustin Nguyen (και οι δύο προτεινόμενοι για βραβείο Eisner για τη δουλειά τους στο Lil’ Gotham), η σειρά DC SECRET HERO SOCIETY χρησιμοποιεί κλασσικό σχέδιο κόμικ, αλλά και ημερολογιακές εισαγωγές, doodles και πολλά άλλα ευρήματα για να επαναπροσδιορίσει τους κλασσικούς ήρωες για ένα νεότερο κοινό. Τα DC SECRET HERO SOCIETY είναι το ιδανικό εφαλτήριο για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα παιδιά τον κόσμο των κόμικς και να μάθουν πως είναι να μπορείς να έχεις τη δύναμη να πετάς ή να λύνεις το οποιοδήποτε μυστήριο αλλά να παραμένεις παιδί." Από το οπισθόφυλλο: "Ο Μπρους Γουέιν γίνεται δεκτός στην Ακαδημία Ντουκάρντ, ένα ιδιωτικό γυμνάσιο που αναλαμβάνει την εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών. Γρήγορα όμως διαπιστώνει πως κάτι δεν πάει καλά: οι συμμαθητές του έχουν υπερφυσικές ικανότητες, και το σχολείο όχι μόνο ενθαρρύνει την κακή συμπεριφορά αλλά την ανταμείβει κιόλας! Ο Μπρους κάνει παρέα με τον Κλαρκ Κεντ και την Νταϊάνα Πρινς, που είναι κι αυτοί καινούριοι στο σχολείο και εξίσου προβληματισμένοι. Οι τρεις τους θα δημιουργήσουν μια ομάδα για να ανακαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά... -------------- Γεμάτο με ωραία θεματάκια, π.χ. Αγώνας Κλαρκ Κεντ εναντίον Λεξ Λούθορ για Πρόεδρος της τάξης! Πολύ συμπαθητικό βιβλιαράκι, μικρού μεγέθους αλλά αρκετά χοντρό, ασπρόμαυρο, μου θυμίζει κάπως τις εκδόσεις τύπου "Το ημερολόγιο ενός Σπασίκλα" μόνο που εδώ η ιστορία προχωράει με κόμικς αντί με κείμενο, που τα χωρίζουν φωτογραφιούλες, καρικατούρες, σημειώσεις, γράμματα, χάρτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αν το είχα όταν ήμουν παιδί θα είχα ξετρελαθεί με κάτι τέτοιο! EDIT: Βγήκε και 2ος τόμος! EDIT: Βγήκε και 3ος τόμος!