Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ένα μήνα πριν αναφέρθηκα στο σχέδιο και την δημιουργία του κεντρικού κακού του επόμενου άλμπουμ με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μας Γαλάτη. Μιας και βρίσκομαι αυτό το καιρό σε γαλλόφωνη περιοχή, το μόνο που έχω να αναφέρω είναι ο χαμός που γίνεται παντού με το καινούργιο άλμπουμ (μοιράζουν ακόμα και δωρεάν μικρές αφίσες με σκίτσο εμπνευσμένο από το κόμικ από τις οποίες προμηθεύτηκα σημαντικό αριθμό). το εξώφυλλο της Αγγλικής έκδοσης Ο τίτλος του άλμπουμ στην αρχική έκδοση είναι Asterix et Le Papyrus de César (Asterix and the missing scroll), είναι στο κλασσικό μέγεθος των 48 σελίδων σε σενάριο Jean-Yves Ferri και σχέδιο Didier Conrad στην δεύτερή τους προσπάθεια στο σύμπαν του Αστερίξ μετά το "Ο Αστερίξ στους Πίκτους". Κεντρικό θέμα έχει την διαμάχη για τον έλεγχο της πληροφορίας και τον διαμοιρασμό της, με έναν κύριο χαρακτήρα εμπνευσμένο από την γνωστή φιγούρα του Wikileaks, τον Julian Assange. Αρχικά θα τυπωθούν 4 εκατ. αντίτυπα, 2 στα Γαλλικά και 2 σε υπόλοιπες γλώσσες. Προσθέτοντας και μια προσωπική εμπειρία όπως είπα και παραπάνω, το τι γίνεται στο εξωτερικό (Γενεύη, Λωζάνη και λοιπά Ελβετο-γαλλικά μέρη) από άποψη προώθησης δεν περιγράφεται. Μέχρι και ηθοποιούς ντυμένους Αστερίξ και Οβελίξ έξω από γνωστά βιβλιοπωλεία να διαφημίζουν το άλμπουμ του οποίου η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας ορίστηκε στις 22 Οκτωβρίου. Το σκίτσο στο αφισετάκι. Αν θέλει κανένας αντίτυπο ας μου το πει να φέρω τον επόμενο μήνα που θα γυρίσω Αθήνα

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Να σημειώσω ότι είναι τίγκα στα σπόιλερ. Άρα άμα είστε πάνω από 17 και δεν έχετε ήδη διαβάσει το κόμικ, σβήστε τον λ/σμο σας στο φόρουμ και πηγαίντε αυτοκτονήστε Οι κάτω από 17 δικαιολογήστε καθαρά λόγω οικονομικών πόρων well.... μη βγείτε το επόμενο ΣΚ και με τα λεφτά που θα γλυτώσετε, πάντε αγοράστέ το Αυτό εδώ αφορά το Αστερίξ στους Βρετανούς. λινκ στο άρθρο "Με μια δόση υπερβολής θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι 24 τόμοι του Αστερίξ, του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό, είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόφωνα. Βέβαια, στην Ελλάδα ο Αστερίξ είχε έρθει και νωρίτερα, γύρω στο 1969, όταν κυκλοφόρησε το περιοδικό Αστερίξ από τις εκδόσεις Σπανός, που είχε την ύλη του γαλλικού Pilote, με γαλλικά κόμικς σε συνέχειες: Αστερίξ, Ιζνογκούντ, Κοκκινογένης, Τανγκύ και Λαβερντύρ, κάποιο καουμπόικο, Αχιλλέας Ταλόν και άλλα που δεν θυμάμαι. Το περιοδικό το αγόραζα ανελλιπώς αλλά δεν έχω κρατήσει κανένα τεύχος του. Κυκλοφόρησε επί καναδυό χρόνια και παρουσίασε κάπου οχτώ περιπέτειες του Αστερίξ. Μετά, τα δικαιώματα τα πήρε ο Ψαρόπουλος και άρχισε από το 1978 να δημοσιεύει τις περιπέτειες σε αυτοτελή άλμπουμ, ένα τον μήνα. Αυτό κράτησε δυο χρόνια, ώσπου να εκδοθούν και οι 24 τόμοι. (Τόσους είχαν προλάβει να φτιάξουν ο Γκοσινί και ο Ουντερζό μέχρι τον πρόωρο θάνατο του πρώτου. Αργότερα, ο Ουντερζό κυκλοφόρησε καμιά δεκαριά τόμους σε δικό του κείμενο και σκίτσα, αλλά κατά γενική ομολογία ή έστω κατά τη γνώμη μου αυτοί οι μεταγενέστεροι τόμοι υστερούν κατά πολύ. Φέτος κυκλοφόρησε και ο Αστερίξ στους Πίκτους, η πρώτη περιπέτεια στην οποία δεν συμμετέχει κανείς από τους αρχικούς δημιουργούς). Τους αγόρασα όλους στην εποχή τους, αλλά αμφιβάλλω αν έχω κρατήσει κανένα τεύχος. Από το 1989 αν δεν κάνω λάθος ο Αστερίξ άρχισε να εκδίδεται από τις εκδόσεις Μαμούθ. Κυκλοφόρησαν και οι 24 αρχικές περιπέτειες καθώς και όλες οι μεταγενέστερες, ενώ επίσης κυκλοφόρησαν αρκετοί τόμοι στα αρχαία ελληνικά, τα ποντιακά και τα κρητικά. Στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα βρίσκει κανείς μόνο τις εκδόσεις Μαμούθ, του Ψαρόπουλου μόνο σε παλαιοβιβλιοπωλεία. Στη σειρά του Ψαρόπουλου τη μετάφραση των δυο πρώτων περιπετειών (Αστερίξ και ο Μάγος. Η κατοικία των θεών) την είχε κάνει ο Κώστας Ταχτσής. Μετά ανέλαβε ο ποιητής Αργύρης Χιόνης, μακαρίτης κι αυτός πια. Στις εκδόσεις Μαμούθ νομίζω ότι δεν γράφεται το όνομα του μεταφραστή (διορθώστε με αν κάνω λάθος). Έχω συνηθίσει την πρώτη μετάφραση και τη θεωρώ καλύτερη. Μπορεί όμως να είναι και συνήθεια. Από την άλλη, ο δεύτερος μεταφραστής βρίσκεται σε δύσκολη θέση, διότι ίσως αισθάνεται αναγκασμένος να αποφύγει τα λογοπαικτικά ευρήματα του πρώτου. Στα κατεβασάδικα του Διαδικτύου βρίσκει κανείς σε ηλεμορφή τον Αστερίξ της έκδοσης Μαμούθ, αλλά, απ’ όσο ξέρω και έψαξα, όχι την έκδοση Ψαρόπουλου. Από καλή τύχη (στον ουρανό τον έψαχνα και στη γη τον βρήκα) ένας καλός φίλος, συνομήλικος περίπου, έχει στη βιβλιοθήκη του πεντέξι τόμους από τότε, και σκέφτηκα σήμερα να παρουσιάσω μια περιπέτεια, κι αν είμαστε καλά κι έχει ενδιαφέρον θα συνεχίσω. Πριν από τεσσεράμισι χρόνια, σε ένα άρθρο για μια λατινική φράση, τα σχόλια εκτράπηκαν κατά συντεταγμένο τρόπο στη συζήτηση των λογοπαιγνίων του Αστερίξ και σε σύγκριση μεταφράσεων. Τότε είχαμε κορφολογήσει στοιχεία από όλες τις περιπέτειες, τώρα όμως θα περιοριστούμε σε μία, στον Αστερίξ στους Βρετανούς. Την έκδοση του Ψαρόπουλου τη σκανάρισα και την έχω ανεβάσει εδώ (με τη βοήθεια του Στάζιμπου για την ηλεβιβλιοδεσία) όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν -ή να την κατεβάσετε από εδώ. Κάπως αχνά βγήκαν τα χρώματα, να με συμπαθάτε. Θα λεξιλογήσω για τον Αστερίξ στους Βρετανούς, παρόλο που αυτά που θα πω μπορεί κανείς να τα βρει σε πολλούς αστεριξολογικούς ιστότοπους. Δεν θα διηγηθώ την υπόθεση αναλυτικά, την ξέρετε ή μπορείτε να τη μάθετε διαβάζοντας το κόμικς. Καταρχάς, ο τίτλος. Στο πρωτότυπο είναι Astérix chez les Bretons, δηλαδή «στους Βρετόνους», τους κατοίκους που είχε η νότια Βρετανία την εποχή του Αστερίξ. Ο Ψαρόπουλος είχε τίτλο «Ο Αστερίξ στη χώρα των Βρετανών», το Μαμούθ «Ο Αστερίξ στους Βρετανούς». H περιπέτεια αυτή, που κατά τη γνώμη του Ουντερζό ήταν η καλύτερη που έγραψε ο Γκοσινί, βασίζει τη σάτιρά της σε δυο άξονες. Πρώτον, σατιρίζει τα στερεότυπα για τους Βρετανούς, και δεύτερον βάζει τους Βρετανούς να μιλούν αγγλοπρεπή γαλλικά -κάτι που δεν είναι πάντοτε εύκολο να φανεί στη μετάφραση. Ονόματα ηρώων Με τη σειρά που εμφανίζονται στο κόμικς. Οι παραπομπές γίνονται με αριθμό «καθαρής» σελίδας και καρέ (ο αριθμός αυτός φαίνεται σε ένα μικρό τετραγωνάκι στο κάτω δεξιά καρέ κάθε σελίδας), π.χ. 2.3 σημαίνει δεύτερη σελίδα, τρίτο καρέ. Αρχηγός των Βρετανών όταν έκαναν επίθεση οι Ρωμαίοι (2.3) ήταν ο Cassivellaunos. Αυτός είναι ιστορικό πρόσωπο, που βέβαια είναι άγνωστο στον Έλληνα αναγνώστη. Ο Χιόνης το απέδωσε Μπαστουνόρθιος, εξαιτίας της ευθυτενούς στάσης του. Ο μεταφραστής του Μαμούθ το τροποποίησε σε Μπαστουνοκατάπιος. Ο αρχηγός του βρετανικού χωριού που αντιστέκεται, λέγεται Zebigbos (3.1), που είναι η γαλλική προφορά του The big boss. Στις δυο ελληνικές μεταφράσεις έχει αποδοθεί Δεμπιγκμπος. Στα αγγλικά έχει αλλάξει: Mykingdomforanos, το βασίλειό μου για ένα- και η κέλτικη κατάληξη -os. Στο χωριό έχουν συγκεντρωθεί όχι μόνο Βρετανοί, αλλά και Ιβέρνιοι (Ιρλανδοί) και Καληδόνιοι (Σκοτσέζοι). Έτσι, συναντάμε (3.2) τον O’torinolaringologix, με το ιρλανδικό Ο’, που αποδίδεται βεβαίως Ο’τορινολαρυγγολογίξ από τον Χιόνη, αλλά χωρίς την απόστροφο (Οτορινολαρυγγολογίξ) στο Μαμούθ, και τον Mac anotérapix, που αποδίδεται Μακ Ανωθεραπίξ (Χ.) και Μακανωθεραπίξ (Μ). Εδώ έχουμε τυχερό λογοπαίγνιο. Στα γαλλικά, το mac anotérapix είναι υπαινιγμός για την mécanothérapie, που είναι είδος κινησιοθεραπείας, αλλά στα ελληνικά ταίριαξε καλά με το «Μα κάνω θεραπεία». Στα αγγλικά: Ο’veroptimistix και Mac Anix. Ο κεντρικός ήρωας από πλευράς Βρετανών είναι ο Jolitorax (3.2), λογοπαίγνιο με τις λέξεις joli-όμορφος και thorax-θώρακας. Ωραιοθωράξ (Χ.) και Ομορφοθωράξ (Μ.), Anticlimax στα αγγλικά, ωραίο λογοπαίγνιο. Ο Ωραιοθωράξ είναι ξάδερφος του Αστερίξ και πηγαίνει στο γαλατικό χωριό να ζητήσει βοήθεια. Αστερίξ και Οβελίξ τον συνοδεύουν πίσω στη Βρετανία με το μαγικό ποτό. Καθώς πηγαίνουν προς τη Βρετανία, οι δυο Γαλάτες με τον Βρετανό συναντούν (7.8) μια ρωμαϊκή γαλέρα, που μεταφέρει τον εκατόνταρχο Tullius Stratocumulus. H δεύτερη λέξη είναι μετεωρολογικός όρος, είδος νεφών. Τούλιους Στρατοκούμουλους και στις δυο ελληνικές μεταφράσεις. Ο κυβερνήτης στο Λονδίνο (15.2) ονομάζεται Caius Roideprus (βασιλιάς της Πρωσίας), που αποδίδεται Κάιους Παχύδερμους (Χ.) / Κάιους Μουστοξύδιους (Μ.) και στα αγγλικά Encyclopaedicus Britannicus. Ο ταβερνιάρης που τους κρύβει (16.3) λέγεται Relax, Ρηλάξ στα ελληνικά. Αυτός έχει έναν ξάδερφο (28.1) που λέγεται Surtax (πρόσθετος φόρος). Σιγουράξ από τον Χιόνη, Μπουρμπουράξ στο Μαμούθ. Στον αγώνα ράγκμπι που ακολουθεί (35.8) ο αστέρας της μιας ομάδας λέγεται Ipipourax, που είναι εκγαλλισμός του επιφωνήματος Hip hip hourra. Στα ελληνικά, φυσικά, Χιπχιπουράξ. Αγγλισμοί Το γαλλικό κείμενο είναι γεμάτο αγγλισμούς, που δεν αποδίδονται πάντα στη μετάφραση. Έτσι, όταν ο Ωραιοθωράξ συναντάει τον Αστερίξ (4.5), όλα του τα λόγια είναι αγγλισμοί: I say. This is a bit of luck. (…) Let’s shake hands. Ω τι εκλεκτή τύχη, θα έλεγα (…) Ας κουνήσουμε τα χέρια (Χιόνης) και «Θα έλεγα, αυτή είναι μια μοναδική τύχη (…) Ας κουνήσουμε τα χέρια». Ο άγγλος μεταφραστής βάζει και λίγο παραπάνω στα κλισέ: Oh, I say, what a bit of luck! (…) Let’s shake hands, old boy. Οι τέτοιου είδους αγγλισμοί, που θυμίζουν το slow the very much oil, είναι πολλοί σε όλο το βιβλίο. Θα παραθέσω δυο χαρακτηριστικούς. Σε ένα σημείο που ο Οβελίξ είναι φυλακισμένος και σηκώνεται να φύγει (26.4) ο συγκρατούμενός του, που αγνοεί την υπερφυσική του δύναμη, λέει Il est devenu absolument noix που είναι κατά λέξη μετάφραση του He is going nuts, ενώ λίγο νωρίτερα, ο Ωραιοθωράξ για να εμψυχώσει τον Αστερίξ, που είναι περίλυπος για τη σύλληψη του Οβελίξ, του λέει Gardez votre lèvre supérieure rigide, που είναι κατά λέξη μετάφραση του Keep a stiff upper lip. Αυτά φυσικά δεν μπορούν να αποδοθούν στη μετάφραση -όπου ο Έλληνας μεταφραστής διαλέγει μιαν αντίστοιχη ελληνική έκφραση, π.χ. έχασε και το λίγο που είχε / του έχει στρίψει τελείως (Μ.) Αλλά το αποκορύφωμα του γλωσσικού χιούμορ είναι η αντιστροφή της σειράς επίθετου και ουσιαστικού. Οι Γάλλοι βάζουν (συνήθως) το επίθετο μετά το ουσιαστικό, αντίθετα με τα αγγλικά ή τα ελληνικά, οπότε ο Γκοσινί βαζει τους Βρετανούς να μιλάνε με αντεστραμμένη τη σειρά, να μιλάνε ανάποδα όπως λέει ο Οβελίξ. Αυτό το εύρημα μεταφράζεται εύκολα και αποτελεσματικά. Ο Ωραιοθωράξ από την αρχή της επίσκεψής του (5.2) λέει: Μας χρειάζεται φίλτρο μαγικό για να πολεμήσουμε το στρατό ρωμαϊκό. (Χιόνης). Στα γαλλικά είναι: Il nous faut de la magique potion pour combattre les romaines armées. (Δηλαδή ο Γάλλος ακολουθεί το ελληνικό συντακτικό και ο Έλληνας το γαλλικό, θα λέγαμε). Περιέργως, ο μεταφραστής του Μαμούθ δεν κάνει την αντιστροφή και δίνει ένα εντελώς άνευρο μετάφρασμα: Ο μαγικός σας ζωμός είναι ό,τι χρειαζόμαστε για να πολεμήσουμε τους Ρωμαίους. Αλλά και ο Άγγλος μεταφραστής παραιτείται από το λογοπαίγνιο -μάλιστα, θα έλεγε κανείς ότι ο Μαμούθ μεταφράζει τον Άγγλο: Your magic potion is just what we need to help us fight the Romans, what! Ο Οβελίξ εντυπωσιασμένος που οι Βρετανοί «μιλάνε ανάποδα» τους μιμείται. Vous avez vu mon chien petit? ρωτάει τον Ωραιοθωράξ (5.6). Είδατε το σκύλο μου μικρό; μεταφράζει θαυμάσια ο Χιόνης -το έβαλα στον τίτλο επειδή η μεγαλειώδης αυτή ατάκα μάς άρεσε πολύ και τη συνήθιζε ένας αδερφικός φίλος που δυστυχώς έφυγε πολύ νωρίς. Η καλύτερη όμως ατάκα αυτού του είδους είναι πιο κάτω (23.2), όταν ο μεθυσμένος Οβελίξ ρίχνεται πάνω σε μια ρωμαϊκή περίπολο, φωνάζοντας (στα γαλλικά, οπου το παχύ ch αντί για s μπήκε για να δείξει την ομιλία του μεθυσμένου): Echpèche de romaine patrouille qui veut faire du mal à mon Achtérix ami! ή, κατά τον Χιόνη, Παλιοπερίπολος ρωμαική που θέλει να κάνει κακό στον Αστερίξ μου φίλο! Χιπς! Το Μαμούθ κάνει την αντιστροφή εδώ, αλλά όχι με τόσο γούστο: Παλιοπερίπολο ρωμαϊκό, που χιέλει να κάνει κακό χτιον Αχτιερίχ (σικ) φίλο μου! Η ιδέα να βάλουν το χ αντί για σ δεν λειτουργεί καλά. Ο Άγγλος μεταφραστής δεν κάνει την αντιστροφή, μόνο κρατάει το παχύ σ (sh). Ένα άλλο αστείο γλωσσικό εύρημα που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι είναι ότι ο Γκοσινί βάζει στο στόμα των Βρετανών φράσεις από τις μεθόδους εκμάθησης αγγλικής άνευ διδασκάλου. Η πρώτη μέθοδος Assimil για εκμάθηση της αγγλικής, που κυκλοφόρησε το 1929, ξεκινούσε με τη φράση My tailor is rich (ο ράφτης μου είναι πλούσιος), που έχει γίνει παροιμιακή και έχει παρωδηθεί πολλές φορές. Οπότε, εδώ (5.9) ο Γκοσινί βρίσκει μιαν αφορμή (το καλό ύφασμα τουήντ του Βρετανού) να την εντάξει στον διάλογο. Φυσικά η μετάφραση δεν έχει κάποια δυσκολία. Ένα άλλο γνώρισμα των παλιών μεθόδων άνευ διδασκάλου ήταν ότι απαντούσαν στις ερωτήσεις προσθέτοντας κι άλλες πληροφορίες, για να διδαχτεί κι άλλες λέξεις ο μαθητής, ας πούμε: Έχετε τον μολυβδοκόνδυλον της θείας σας; Όχι, αλλά έχω το τετράδιον της εξαδέλφης μου. Τέτοιες φράσεις εμφανίζονται δυο φορές στο κόμικς. Ο Ωραιοθωράξ λέει για τη βάρκα του (11.5-6): Είναι πιο μικρή απ’ τον κήπο του θείου μου, αλλά πιο μεγάλη απ’ το κράνος του ανεψιού μου. Πιο μετά, ένας Βρετανός εμποδίζει τους λεγεωνάριους να πατήσουν στο γκαζόν του (14.7) λέγοντάς τους: Μπορεί ο κήπος μου να είναι πιο μικρός από τη Ρώμη, αλλά το δόρυ μου είναι πιο γερό απ’ το στέρνο σας (Χιόνης). Στο πρωτότυπο χρησιμοποιούνται και λατινικά: Mon jardin est plus petit que Rome, mais mon pilum est plus solide que votre sternum. Η μετάφραση του Μαμούθ κρατάει τα λατινικά και τα επεξηγεί σε υποσημείωση: Ο κήπος μου είναι μικρότερος από τη Ρώμη, αλλά το pilum μου είναι πιο σκληρό από το sternum σας. Ακόμα κι εγώ που είμαι λάτρης των υποσημειώσεων εδώ θα ακολουθούσα τη λύση του Χιόνη. Οι λεγεωνάριοι κάνουν δοκιμή στα κατασχεμένα βαρέλια και βέβαια σε λίγο έχουν γίνει τύφλα στο μεθύσι και τραγουδάνε (19.8): Vive la Rome, vive la Rome, vive l’arome du bon vin (Ζήτω η Ρώμη, ζήτω η Ρώμη, ζήτω το άρωμα του καλού κρασιού, κατά λέξη). Ο Χιόνης: Όταν δεν πίνω είμαι Ρωμαίος κι όταν πίνω ρωμαλέος. Ο Μαμούθ: Ζήτω η Ρώμη, ζήτω η Ρώμη, εμείς δε μασάμε βρώμη! Ο ένας μένει πιο κοντά στο θέμα, ο άλλος κάνει καλύτερη ρίμα. Ο Άγγλος, πιο λακωνικός, Roll out the barrel! Ο Γκοσινί βέβαια εκμεταλλεύεται και τα στερεότυπα για τους Βρετανούς. Η βρετανική μπίρα είναι χλιαρή (μυστικό όπλο, λέει ένας λεγεωνάριος), το αγριογούρουνο όχι ψητό αλλά βραστό με σάλτσα μέντας (καημένο ζωντανό, αναφωνεί ο Οβελίξ) και βέβαια στις 5 το απόγευμα κάθε μέρα διακόπτουν τα πάντα και πίνουν… ζεστό νερό. (Άλλωστε αυτό εκμεταλλεύτηκε κι ο Καίσαρας για να τους κατακτήσει). Στην εικόνα αριστερά (2.6) ο Γκοσινί σατιρίζει και την αγγλική ευγένεια: – Θα ήθελα και μια σταγόνα γάλα, παρακαλώ. – Παρακαλώ, πάρτε μόνος σας. και – Θα μπορούσα να έχω μαρμελάδα για τις φρυγανιές μου; – Φυσικά, θα μπορούσατε [μτφρ. Χιόνης] Να προσεχτεί εδώ το γαλλικό les roties, που είναι ειρωνικός αγγλισμός του Γκοσινί, που μεταφράζει κατά λέξη το toast. Οι Βρετανοί λοιπόν σε όλο το κόμικς πίνουν φάιβ ο κλοκ βραστό νερό. Προς το τέλος, οι ήρωές μας βρίσκονται στο ανυπόταχτο (βρετανικό) χωριό και περιμένουν την επίθεση των Ρωμαίων, αλλά έχουν χάσει το βαρέλι με το μαγικό ποτό. Ο Αστερίξ για να εμψυχώσει τους Βρετανούς, βγάζει από την τσέπη του κάτι βότανα που του είχε δώσει ο δρυίδης Πανοραμίξ όταν έφευγαν, και προσποιείται ότι ξέρει να φτιάχνει το μαγικό ποτό. Το μοιράζει στους Βρετανούς και το πλασέμπο δουλεύει μια χαρά: όταν το πίνουν παίρνουν θάρρος και κατατροπώνουν τους Ρωμαίους (βοήθησε και ο παντός καιρού Οβελίξ). Όταν οι ήρωές μας γυρίζουν στο χωριό τους, στο παραδοσιακό εορταστικό τσιμπούσι, ο Αστερίξ ρωτάει τον Πανοραμίξ τι είδους βότανα ήταν αυτά, κι εκείνος του απαντάει πως είναι ένα φυτό που έρχεται από μακρινές βαρβαρικές χώρες. Και πώς λέγεται; ρωτάει πάλι ο Αστερίξ. -Τσάι, απαντάει ο Πανοραμίξ. Κι έτσι έγινε μόδα το τσάι στη Βρετανία. Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα, αλλά μάλλον σας έχω κουράσει, οπότε το σταματάω εδώ. Αν βρω καιρό και όρεξη, σε κανα δίμηνο θα ανεβάσω ανάλογο άρθρο για κάποιαν άλλη από τις 24 περιπέτειες του Αστερίξ. "

http://www.mixanitouxronou.gr/merikes-istorikes-alithies-piso-apo-ta-komix-tou-asterix-i-romei-legeonarii-etreman-tis-peripolies-sta-galatika-dasi-ta-technasmata-ton-galton-ke-i-sotiries-angaries-ton-legeonarion/ " Η καθημερινή ζωή των Ρωμαίων δεν έμοιαζε από καμία άποψη με αυτή των άλλων κατοίκων της Γαλατίας. Οι κανονικοί Γαλάτες και οι γαλλο-ρωμαίοι συμπατριώτες τους έβγαζαν το ψωμί τους καλλιεργώντας τη γη και ζούσαν με την οικογένειά τους, ο καθένας στο σπίτι του. Οι ρωμαίοι στρατιώτες δεν χρειαζόταν να φροντίσουν για την επιβίωσή τους και ήταν μόνο άνδρες. Οι υποχρεώσεις τους βρίσκονταν σε άλλο τομέα. Οι περιπολίες στα δάση Στα τεύχη του Αστερίξ απεικονίζονται διάφορες πτυχές της στρατιωτικής ζωής. Βλέπουμε Ρωμαίους να γυαλίζουν τα όπλα τους, να φυλάνε σκοπιά, να πλένουν τα ρούχα τους, να σκουπίζουν και να διασκεδάζουν. Μπορούμε όμως να παρακολουθήσουμε και την πιο σκληρή πλευρά της ζωής τους, όπως το να κάνουν περιπολία στο δάσος. Επειδή οι περισσότερες περίπολοι γίνονταν λίγο πολύ αντιληπτές, οι ρωμαίοι στρατιώτες έπεφταν πάνω σε Γαλάτες που είχαν βγει κυνήγι, συχνότερα απ’ ότι θα ήθελαν. Παρά τη θέλησή τους, οι άνδρες της περιπόλου ήταν αναγκασμένοι να αναφέρουν στον διοικητή τους χωρίς κράνος, με σπασμένο ακόντιο, με μπλαβισμένο μάτι και γεμάτοι καρούμπαλα και γρατζουνιές. Συνήθως αυτά τα προκαλούσε μια μειοψηφία καταδρομέων Γαλατών. Στην πραγματικότητα, και οι Ρωμαίοι της εποχής του Καίσαρα δεν ενθουσιάζονταν με τα δάση, εξαιτίας της άσχημης εμπειρίας από εχθρούς που τους επιτίθονταν ή τους έστηναν ενέδρα μέσα από άγριες και παρθένες δασικές εκτάσεις. Η ενέδρα με τους κορμούς των δένδρων Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η διήγηση του Λίβιου για την καταστροφική κατάληξη που είχε μια πορεία ρωμαίων στρατιωτών μέσα από ένα γαλατικό δάσος:... «Ο Λεύκιος Ποστούμιος επρόκειτο να διασχίσει με τον στρατό του ένα απέραντο δάσος στη Γαλατία (Λιτανό το έλεγαν οι Γαλάτες). Σ’ αυτό το δάσος, οι Γαλάτες δεξιά και αριστερά από το δρόμο, έκοψαν με τέτοιο τρόπο τα δέντρα, ώστε να στέκουν όρθια, αλλά με το παραμικρό σπρώξιμο να πέφτουν. Ο Παστούμιος είχε δύο ρωμαϊκές λεγεώνες και από την Αδριατική είχε στρατολογήσει τόσους συμμάχους, ώστε εισέβαλε στο εχθρικό έδαφος με 25 χιλιάδες άνδρες. Οι Γαλάτες είχαν πάρει θέση στις παρυφές του δάσους και μόλις η ρωμαϊκή φάλαγγα εισχώρησε στο δάσος, δίνουν ένα σπρώξιμο στα πρώτα μισοκομμένα δέντρα. Τότε το ένα δέντρο έπεφτε πάνω στο άλλο, που κι αυτό μόλις που έστεκε στη θέση του. Έτσι πέφτοντας κι από τις δύο μεριές τα δέντρα καταπλάκωσαν όπλα, άνδρες και άλογα που ήταν στη μέση. Μόλις δέκα άνθρωποι γλύτωσαν: γιατί οι πιο πολλοί ξεψύχησαν χτυπημένοι από τους κορμούς των δέντρων και τα σπασμένα κλαδιά, και τους υπόλοιπους, κατατρομαγμένους από το αναπάντεχο κακό, τους σκότωσαν οι Γαλάτες που περίμεναν με τα όπλα τους σε ολόκληρο το δάσος τριγύρω».... Κι ένας υποδιοικητής του Καίσαρα έπεσε σε ενέδρα που του έστησαν Γαλάτες μέσα στο δάσος με όλες τις γνωστές συνέπειες: «Όταν οι εχθροί κατάλαβαν από τον νυχτερινό θόρυβο και τους φρουρούς ότι οι Ρωμαίοι στρατιώτες σχεδιάζουν να φύγουν, χωρίστηκαν στα δύο και έστησαν ενέδρες μέσα στα δάση σε κατάλληλο κρυφό τόπο, στα δυο χιλιάδες ρωμαϊκά βήματα (3 χλμ. περίπου) και περίμεναν τους Ρωμαίους να περάσουν. Όταν λοιπόν το μεγαλύτερο μέρος του στρατού των Ρωμαίων κατέβηκε στη μεγάλη χαράδρα, πρόβαλαν ξαφνικά οι Γαλάτες και από τα δύο μέρη αυτής της κοιλάδας και άρχισαν να χτυπούν τους οπισθοφύλακες και να εμποδίζουν την εμπροσθοφυλακή να βγει, και έτσι άρχισε μια μάχη σε έναν τόπο τελείως ανάποδο για τους δικούς μας. Οι λίγοι που γλύτωσαν από τη μάχη έφτασαν από δύσκολα μονοπάτια μέσα στα δάση στον Τίτο Λαβιηνό τον διοικητή στο χειμερινό στρατόπεδο και του ανέφεραν τι είχε συμβεί».... Οι αγγαρείες Οι λεγεωνάριοι του Ακουάριουμ, του Μπαμπάορουμ, του Λάβδανουμ και του Πετίμπονουμ είχαν λοιπόν κάθε λόγο να φοβούνται το δάσος και να αποφεύγουν τις αποστολές ανίχνευσης. Προτιμούσαν να μένουν μέσα και δίνουν την εντύπωση ότι αντάλλαζαν ευχαρίστως την περιπολία με δουλειά ρουτίνας μέσα στο στρατόπεδο. Στα περισσότερα τεύχη, οι καθημερινές αγγαρείες γίνονται ουσιαστικά με μεγάλη προθυμία. Ο στρατιώτης γυαλίζει την ασπίδα του μέχρι να λάμψει σαν καθρέφτης και φαίνεται να το ευχαριστιέται. Και οι άνδρες που φυλάνε σκοπιά ή βρίσκονται στο παρατηρητήριο, συνήθως δεν φαίνονται δυσαρεστημένοι, τουλάχιστον όσο ξέρουν ότι δεν χρειάζεται να βγουν έξω από το στρατόπεδο.... Πρόκειται για υποχρεώσεις που είχαν ιστορική βάση. Στην Αίγυπτο βρέθηκαν ίχνη του ημερήσιου προγράμματος υπηρεσίας για τις πρώτες δέκα μέρες του Οκτωβρίου το έτος 87 μ.Χ. Σ’ αυτό αναφέρονται συνοπτικά οι καθημερινές αγγαρείες μερικών ρωμαίων λεγεωνάριων: Γάιος Αιμίλιος Βάλενς: τη στολή του (εκατόνταρχου) Έλιου Πόπλιου Κλαύδιος Σεκούντος: τα υποδήματα του Έλιου Γάιος Ιούλιος Λο: σκοπιά στο παρατηρητήριο Μάρκος Αντώνιος Κρίσπος: κανονική ενδυμασία Γάιος Βαλέριος: συνοδεία του εκατόνταρχου Γάιος Κερφίκιος Φούσκος: σκοπιά στην πύλη Κόιντος Άννιος: σκούπισμα Απ’ αυτές τις σύντομες οδηγίες μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι στρατιώτες έπρεπε να φροντίζουν τα όπλα και τα υποδήματα του εκατόνταρχου, να φυλούν σκοπιά και να βρίσκονται στο παρατηρητήριο, να πλένουν τα ρούχα τους και να σκουπίζουν το στρατόπεδο. Στο πρόγραμμα αναφέρονταν αρχικά τα καθήκοντα 36 στρατιωτών. Είναι κρίμα που αυτή η καταγραφή πάνω σε πάπυρο διασώθηκε αναλλοίωτη μόνο κατά ένα πολύ μικρό μέρος. Ό,τι όμως αναφέρεται είναι αρκετό για να θεωρήσουμε την παρουσίαση της στρατιωτικής ζωής στα οχυρά Ακουάριουμ, Μπαμπάορουμ, Λάβδανουμ και Πετίμπονουμ ως ιστορικά τεκμηριωμένη. ΠΗΓΗ: ASTERIX ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ, RENE VAN ROYEN – SUNNYVA VAN DER VEGT, ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ... "

Trailer Επειδή δεν υπάρχει μια καλή ιστορία χωρίς κάποιον κακό, στο επόμενο άλμπουμ του Αστερίξ θα γνωρίσουμε ένα απελπισμένο σύμβουλο του Καίσαρα ο οποίος θα προσπαθήσει να ματαιώσει τα σχέδια των αγαπημένων μας Γαλατών. Ο τίτλος της 36ης περιπέτειας του μικρού Γαλάτη έχει τίτλο "Ο Πάπυρος του Καίσαρα" και θα είναι διαθέσιμη στις 22 Οκτωβρίου, ωστόσο η Le HuffPost θα σας αποκαλύψει το όνομα και το πως μοιάζει ο κακός στο νέο κόμικ. Και κάποια άλλα στοιχεία... Ο κακός της ιστορίας ονομάζεται λοιπόν... Bonus Promoplus. "Από τη στιγμή που δεν είναι έθιμο, το όνομά του έχει σχέση με το επάγγελμά του" αναφέρει ο Jean-Yves Ferri, συγγραφέας του κόμικ ο οποίος είχε γράψει και το προηγούμενο τεύχος του κόμικ, "Ο Αστερίξ στους Πίκτους". Ο κακός του Γαλατικού χωριού έχει όλες τις δυνατότητες να εργαστεί στους τομείς του μάρκετινγκ, της διαφήμισης, της επικοινωνίας ... Το κόμικ έχει μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες. Έτσι λοιπόν ο Promoplus θα ονομάζεται Blockbustus στα Αγγλικά, Promoplús στα Ισπανικά, Bestsellerusστα Ιταλικά, Syndicus στα Γερμανικά, Vendetudus στα Πορτογαλικά καιPromocionus στα Βραζιλιάνικα. Με ποιον μοιάζει; Είναι Η ερώτηση που γίνεται κάθε φορά που βγαίνει ένα κόμικ του Αστερίξ. Bernard Blier, Lino Ventura, Jacques Chirac, Pierre Tchernia και Sean Connery είναι ορισμένα πρόσωπα που είχαν τέτοια χαρακτηριστικά στο παρελθόν. (Βλέπε παρουσίαση στο τέλος του άρθρου) Ο συγγραφέας Jean-Yves Ferri και ο σχεδιαστής Didier Conrad, δεν το έκρυψαν: εμπνεύστηκαν από τον Jacques Séguéla, τον διάσημο ιδρυτή της γαλλικης διαφημιστικής εταιρείας Euro RSCG (τώρα Havas Advertising). Αν και ο ίδιος γιόρτασε τα 50 του χρόνια, το 2009, ο Αστερίξ δεν έχει ακόμη Rolex ... Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο jacques seguela έχασε τη ζωή του. Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο ότι δεν είναι μια καρικατούρα του συγγραφέα της προεκλογικής εκστρατείας του Μιτεράν το 1981. Μόνο μια πηγή έμπνευσης, ένα βασικό μοντέλο. "Ξέρει τον τρόπο λειτουργίας της εξουσίας. Αυτός ο χαρακτήρας είναι ένας σκιώδης σύμβουλος, αλλά παράλληλα είναι άνετος. Έπρεπε να μεταφερθεί η διπροσωπία στο πρόσωπο." Τα πρώτα σκίτσα του Promoplus (πριν από το "ίσιωμα" της μύτης) ... Ωστόσο ο Jacques Séguéla δεν ήταν η μόνη πηγή έμπνευσης των δύο δημιουργών, τουλάχιστον από την άποψη χαρακτήρα. Η προσωπικότητά του είναι επίσης εμπνευσμένη από πολιτικούς όπως Patrick Buisson ή ο Henri Guaino, ο οποίος έγραφε τις ομιλίες του Nicolas Sarkozy κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. "Αρχικά, ήθελα να βάλω τον Καίσαρα στην πρώτη γραμμή, θυμάται ο Jean-Yves Ferri. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα με τον Ιούλιο Καίσαρα. Έπρεπε να βρούμε κάποιον ο οποίος επρόκειτο να "φάει" τα χαστούκια στη θέση του ... Τότε σκέφτηκα έναν "σκιώδη" άνθρωπο, έναν απόκρυφο σύμβουλο. Έναν Patrick Buisson". 'Έχει εμπνεύσει στο παρελθόν ο Promoplus κάποιον άλλο Αστερίξ; Όχι, σύμφωνα με τον Albert Uderzo: "Θα έχει τη δική του προσωπικότητα και είναι πολύ διαφορετικός από τους άλλους κακούς. Οι κακοί έρχονται για μια φορά σε κάθε κόμικ με αποτέλεσμα να είναι αναγκαιο να εφεύρουμε κάθε φορά μια διαφορετική προσωπικότητα." Πηγή

Με αφορμή το αφιέρωμα στον Μίκυ Μάους που ανάρτησε η Χριστίνα εδώ, ποστάρω αυτό το θέμα της ίδιας σειράς για τον αγαπημένο Αστερίξ. Το 50 π.Χ., όλη η Γαλατία έχει κατακτηθεί από του Ρωμαίους. Όλη; Όχι όλη! Ένα μικρό χωριό συνεχίζει να είναι ελεύθερο και να αντιστέκεται στον κατακτητή. Όλοι οι κάτοικοι του μικρού χωριού είναι ήρωες. Αυτός όμως που ξεχωρίζει είναι ο ξακουστός Αστερίξ ο Γαλάτης. Και αυτή είναι η ιστορία του. Όπως έχουμε δει και σε άλλες ιστορίες διάσημων κόμιξ, χρειάστηκε και στην περίπτωση του Αστερίξ η συνεργασία 2 χαρισματικών ανθρώπων για τη δημιουργία ενός διάσημου χαρακτήρα. Στην περίπτωση μας οι δύo αυτοί άνθρωποι ήταν ο συγγραφέας και εκδότης ιστοριών κόμικ René Goscinny και ο σκιτσογράφος αλλά και επίσης συγγραφέας ιστοριών κόμικ Alberto Aleandro Uderzo. Οι Goscinny και Uderzo. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι δυό τους ένωναν δυνάμεις για να δημιουργήσουν ένα κόμικ. Είχε προηγηθεί η συνεργασία τους στη σειρά κόμικ Oumpah-pah le Peau-Rouge (Ούμπα –Πα ο ερυθρόδερμος) η οποία εμφανίστηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό Tintin (Τεν Τεν) το 1958. Την ίδια χρονιά ο Uderzo ξεκίνησε να σχεδιάζει τον πρώτο Αστερίξ. Στα πρώτα αυτά σχέδια ο συμπαθής Γαλάτης ήταν ένας τραχύς μεγαλόσωμος Γαλάτης πολεμιστής. Ο Goscinny όμως είχε μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό του για το νέο τους ήρωα. Τον φανταζόταν ως ένα μικρόσωμο πολεμιστή ο οποίος θα στηριζόταν κυρίως στην ευστροφία του παρά στη σωματική του ρώμη. Έτσι και έγινε. Όμως ο Uderzo ήθελε κάποιος να συνοδεύει και να συμπληρώνει τον μικρό τους ήρωα. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο αχώριστος φίλος του Αστερίξ ο Οβελίξ. Ο Uderzo επι τω έργω. Το ντεμπούτο του Αστερίξ Η πρώτη εμφάνιση του Αστερίξ, έγινε στις 29 Οκτωβρίου 1959 στο περιοδικό Pilote . Η πρώτη φορά που εκδόθηκαν ανεξάρτητα οι ιστορίες του Αστερίξ ήταν το1961. Πούλησε μόλις 6000 αντίτυπα. Την επόμενη χρονιά οι πωλήσεις έφτασαν τις 20.000. Μέσα σε 4 χρόνια η δημοτικότητα του κόμικ είχε εκτοξευθεί και έτσι το 1967 η 9η ιστορία που εκδόθηκε με τίτλο "Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί" πούλησε 1,2 εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί. Η δύο δημιουργοί συνέχισαν το έργο του μέχρι το 1977, χρονιά που ο René Goscinny πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 51 ετών. Αν και η επιθυμία του Uderzo ήταν να σταματήσει, η πίεση από τους θαυμαστές τον ανάγκασε να συνεχίσει μόνος του την έκδοση του Αστερίξ. Ίδρυσε μάλιστα τη δική του εκδοτική εταιρία που εξέδιδε τις ιστορίες που έγραφε και εικονογραφούσε ο ίδιος. Συνέχισε μέχρι το 2009 οπότε και πούλησε τα δικαιώματα της έκδοσης. Μέχρι το 2013, είχαν κυκλοφορήσει μόνο 35 τεύχη με τις περιπέτειες του Αστερίξ. Τον Ιανουάριο του 2015, μετά την επίθεση στο σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo, ο Uderzo επανήλθε και δημιούργησε 2 σκίτσα του Αστερίξ σχετικά με το γεγονός. Επιπλέον πληροφορίες Κύριο χαρακτηριστικό του κόμικ, είναι η ονοματοδοσία των χαρακτήρων. Τα ονόματα των Γαλατών τελειώνουν όλα με την κατάληξη –ιξ λόγω ενός υπαρκτού ιστορικού προσώπου. Του Γαλάτη αρχηγού Vercingetorix (Βερσινζετοριξ) ο οποίος νικήθηκε από το στρατό του Ιουλίου Καίσαρα. Επίσης πολλά ονόματα είναι λογοπαίγνια είτε λόγω της σημασίας τους στα Λατινικά είτε σε συνδυασμό με τη γαλλική προφορά. Όπως λ.χ. τα τέσσερα στρατόπεδα που βρίσκονται γύρω από το γαλατικό χωριό και ονομάζονται Petibonum (petit bonhomme, ανθρωπάκος στα γαλλικά), Babaorum (baba au rhum, το γλυκό μπαμπάς με ρούμι), Aquarium(ενυδρείο) και Laudanum (το βότανο λάβδανο). Ο Αστερίξ στα αρχαία Ελληνικά. Οι 35 τόμοι που έχουν εκδοθεί, έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 100 διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους. Οι περισσότεροι τόμοι έχουν μεταφραστεί στα Λατινικά και στα Αρχαία Ελληνικά με την συνοδεία εκπαιδευτικών οδηγών ως ένας τρόπος διδασκαλίας αυτών των αρχαίων γλωσσών. Στην Ελλάδα ο Αστερίξ πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίες του 60' από τις εκδόσεις Σπανός. Πηγή

Ο Αστερίξ και η παρέα του έρχονται Κομοτηνή! – Έκθεση-προάγγελος της μεγάλης επικείμενης έκθεσης της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ροδόπης, με θέμα τη Ρωμαϊκή Κομοτηνή. «50 χρόνια Αστερίξ», είναι ο τίτλος της έκθεσης που θα φιλοξενήσει το Αρχαιολογικό Μουσείο Κομοτηνής από τις 17 Μαΐου έως τις 17 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο της συμμετοχής της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ροδόπης στον φετινό εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων (18/5), και σε συνεργασία με το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης και τις εκδόσεις «ΜΑΜΟΥΘ Comix». Η έκθεση διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 2009 για την επέτειο των 50 ετών από την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους του Αστερίξ, και περιλαμβάνει πλάκες σχεδιασμού σε κάδρα, καμβάδες με γενικά στοιχεία για το κόμικ, ειδική κατασκευή με δραστηριότητες για παιδιά, και φιγούρες των ηρώων του κόμικ με δίγλωσσα κείμενα στα ελληνικά και στα γαλλικά που έχουν ενσωματωθεί στις αίθουσες της μόνιμης έκθεσης του Αρχαιολογικού Μουσείου Κομοτηνής ώστε να συνδεθούν με σχετικά εκθέματα της ρωμαϊκής εποχής. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 17 Μαΐου ημέρα Κυριακή και ώρα 20:00 στην αίθουσα των περιοδικών εκθέσεων του Αρχαιολογικού Μουσείου Κομοτηνής. Διεθνής Ημέρα Μουσείων «Μουσεία για μια κοινωνία με προοπτικές», είναι ο τίτλος της φετινής Διεθνούς Ημέρας Μουσείων, και το συνοδευτικό κείμενο των σχετικών εκδηλώσεων, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Η μετεξέλιξη της κοινωνίας μας σε μια κοινωνία με όραμα τη βιώσιμη ανάπτυξη, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής μας. Τα μουσεία ως ζωντανοί οργανισμοί πρέπει και μπορούν να έχουν καθοριστικό ρόλο, έχοντας την δυνατότητα να προτείνουν και να προβάλλουν πρότυπα για μια κοινωνία λιγότερο καταναλωτική, πιο ανοιχτή σε συνεργασίες, με σεβασμό στα οικοσυστήματα· μια κοινωνία με προοπτικές». Η είσοδος στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κομοτηνής κατά τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων, τη Δευτέρα 18 Μαΐου, θα είναι ελεύθερη για όλους. Ωράριο λειτουργίας Αρχαιολογικού Μουσείου Κομοτηνής: 08:00 – 15:00 καθημερινά πηγή

Ο Αλμπέρ Ουντερζό στέκεται μπροστά σε αφίσα με τους ήρωες της σειράς, που δημιούργησε, στην έκθεση της Αλέσια. ΑΛΕΣΙΑ. «Ευτυχώς που δεν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι ο Αστερίξ θα γνώριζε παγκόσμια επιτυχία, αλλιώς θα ήμασταν δέσμιοι της ιστορικής πραγματικότητας» αναφέρει ο Αλμπέρ Ουντερζό, ένας από τους δύο δημιουργούς του θρυλικού Γαλάτη, καθώς προσερχόταν χθες στα επίσημα εγκαίνια της έκθεσης με θέμα τον Αστερίξ και την εποχή του στο Μουσείο-Πάρκο της Αλέσια στον νομό της Κοτ-Ντ’Ορ, στη Βουργουνδία της ανατολικής Γαλλίας. Ο σκιτσογράφος της σειράς Ουντερζό, με τον σεναριογράφο Ρενέ Γκοσινί, που πέθανε το 1977, δημιούργησαν τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και την παρέα τους, το 1959, για λογαριασμό του νεανικού περιοδικού «Pilote». «Ουδέποτε είχαμε σκοπό να αποτυπώσουμε την πραγματική ιστορία των Γαλατών, αν και συμβουλευθήκαμε κάποια ιστορικά βιβλία για να δημιουργήσουμε τον κόσμο του Αστερίξ» λέει ο 88χρονος σκιτσογράφος, καθώς επισκεπτόταν την έκθεση που έχει ακριβώς αυτή την αποστολή: να ξεχωρίσει τον μύθο του Αστερίξ από την ιστορική αλήθεια. «Στο κόμικ, ο Βερσιγκετορίξ πετά τα όπλα του στα πόδια του Καίσαρα, κάνοντας τον Ρωμαίο αυτοκράτορα να ουρλιάξει από πόνο. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, ενώ οι Γαλάτες ουδέποτε φόρεσαν κράνη με φτερά πουλιών ούτε και κυνήγησαν αγριογούρουνο. Στη μάχη της Αλέσια, το 52 μ.Χ., ο Βερσιγκετορίξ οδηγήθηκε μπροστά στον Καίσαρα δεμένος χειροπόδαρα και άοπλος» λέει ο ιστορικός Ζαν-Λουί Βουαζέν. Το μικρό γαλατικό χωριό της σειράς δεν έχει, επίσης, καμιά σχέση με την πραγματικότητα. «Δεν επρόκειτο για μικρά χωριά, αλλά για πραγματικές κωμοπόλεις, χτισμένες γύρω από κεντρική αγορά, με αγροκτήματα στην περιφέρειά τους, όπου συνδυαζόταν η κτηνοτροφία και η καλλιέργεια μεγάλης ποικιλίας λαχανικών» λέει ο αρχαιολόγος Βενσάν Γκισάρ. «Ο Ιούλιος Καίσαρας ουδέποτε υπήρξε αυτοκράτορας. Εφερε τον τίτλο Imperator, τον οποίο απένειμαν σε πολυνίκες στρατηγούς οι ίδιοι τους οι στρατιώτες» λέει η καθηγήτρια Ιστορίας, Ανί Κολονά-Μπαρές. «Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα απασχολούσα την επιστημονική κοινότητα. Μόνη μας φιλοδοξία, με τον Ρενέ, ήταν να δημιουργήσουμε ένα χιουμοριστικό κόμικ» λέει ο Ουντερζό. Η σειρά του Αστερίξ κατέχει την πρώτη θέση στις παγκόσμιες πωλήσεις κόμικς, με 355 εκατομμύρια τεύχη, ενώ έχει καταρρίψει και κάθε ρεκόρ στον αριθμό των γλωσσών, στις οποίες έχει μεταφρασθεί, με 111 γλώσσες και διαλέκτους. Το τελευταίο τεύχος εκδόθηκε το 2013 κι έχει τίτλο «Ο Αστερίξ στους Πίκτους», την αρχαία εθνότητα των βρετανικών νήσων. Το επεισόδιο αυτό είναι και το πρώτο που δεν φέρει καμιά από τις δύο υπογραφές των ιστορικών δημιουργών του μικρόσωμου Γαλάτη. Εκπληκτος δηλώνει, ωστόσο, ο Ουντερζό από τα συγχαρητήρια αρχαιολόγων, που τον επαινούν για το πόσο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα υπήρξαν κάποιες από τις απεικονίσεις του: «Παρά τις κριτικές που μου έχουν απευθύνει για “ελευθερίες” στην ερμηνεία, πρόσφατα αρχαιολόγος με συνεχάρη που σχεδίασα κυκλικά γαλατικά σπίτια, καθώς περσινή ανασκαφή έδειξε ότι ήταν διαδεδομένα». Πηγή

ειδα διαφημιση στην TV οτι απο αυτη την Κυριακη 22/3 ξεκινανε να δινουν νεα τευχη Asterix, δλδ τευχη που δεν εχουν ξαναβγαλει σε προσφορα στο παρελθόν. αυτη την Κυριακη θα εχει το "o Αστερίξ στην Κορσική"

Στο δρόμο των Βρυξελλών... Το Βέλγιο δεν είναι μόνο η χώρα της μπύρας, της σοκολάτας και του Eurogroup. Είναι και των κόμικ. Στην πόλη των Βρυξελλών, σε μία διαδρομή 6 περίπου χιλιομέτρων γνωστή ως Brussels' Comic Book Route, ξεδιπλώνονται καρέ από τα πιο διάσημα και δημοφιλή κόμικ. Το έργο ξεκίνησε το 1991 με πρωτοβουλία των τοπικών αρχών της πόλης των Βρυξελλών, σε συνεργασία με τo "Belgian Comic Strip Center" με σκοπό να εξωραΐσει τους άδειους τοίχους των κτηρίων της πόλης. Στη συνέχεια έγινε μια ευκαιρία να μάθουμε ότι πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες κόμικ απ' όλο τον κόσμο γεννήθηκαν ή συνδέθηκαν με την πρωτεύουσα του Βελγίου, η οποία ισχυρίζεται, δικαίως, πως είναι η πρωτεύουσα των "κόμικ". Ο Hergé, Βέλγος δημιούργός του Tintin. O Βέλγος Morris που δημιούργησε το Lucky Luke το 1964 για το γαλλο-βελγικό περιοδικό κόμικ Spirou. O René Goscinny και o Albert Uderzo που το 1959 δημιούργησαν τον Asterix για το πρώτο τεύχος του επίσης γαλλο-βελγικού περιόδικου Pilote. Ακόμη και ο πατέρας του Corto Maltese, ο Ιταλός Hugo Pratt ο οποίος για ένα διάστημα εργάστηκε για το γαλλο-βελγικό περιοδικό Casterman. Από το 1993 υπέυθυνη για την σύλληψη και εκτέλεση των τοιχογραφιών είναι η ιδρυθέισα το 1984 βελγική ένωση «Art Mural» με στόχο την παραγώγη τριών τοιχογραφιών τον χρόνο. Ο Georgios Oreopoulos και ο David Vandegeerde είναι τα μόνα εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη με συμμετοχή σε όλες τις τοιχογραφίες... Στο μονοπάτι σήμερα υπάρχουν περίπου 50 τοιχογραφίες. πηγή

O «μπαμπάς» του Αστερίξ, Ρενέ Γκοσινί Ο γάλλος συγγραφέας που υπέγραψε τον γαλάτη ήρωα, τον Λούκι Λουκ και τον Ιζνογκούντ! Ο άνθρωπος που ευχόταν να μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι έμελλε να γίνει ένας από τους πλέον λαμπρούς σεναριογράφους κόμικς ή επαγγελματίας χιουμορίστας αν προτιμάτε (κατά δήλωσή του πάντα!). Με τον Αστερίξ του να δέρνει εκατόνταρχους εδώ και μισό αιώνα, τον Λούκι Λουκ να τσακώνει τους Ντάλτον για άλλα τόσα χρόνια και τον Ιζνογκούντ να προσπαθεί μάταια να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο Γκοσινί συνεχίζει να χαρίζει άπλετο γέλιο σε μικρούς και μεγάλους, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έχει φύγει πια από τη ζωή. «Πάντα ήθελα να γίνω χιουμορίστας. Ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει, αλλά δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Στο βάθος όμως έψαχνα πάντα έναν τρόπο για να απευθυνθώ στο κοινό. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κόμικς και αργότερα με το σενάριο ιστοριών», έλεγε ο σπουδαίος σεναριογράφος ιστοριών κόμικς που βάλθηκε να φέρει πλατιά χαμόγελα στις μάζες του πλανήτη. Ταυτοχρόνως βέβαια ο Γκοσινί έκανε και κάτι ακόμα: προσέδωσε βάθος, φαντασία και πολιτική χροιά στα ευρωπαϊκά κόμικς, περιβάλλοντας τους ήρωές του με το κύρος ακριβώς που χρειαζόταν η σύγχρονη γραφή. «Κάποιος που προκαλεί γέλιο μόνο στον εαυτό του είναι είτε ηλίθιος είτε πρωτοπόρος. Κάποιος που προκαλεί γέλιο σε μια ομάδα ανθρώπων είναι ένας κύριος που χαίρεσαι να προσκαλείς. Αλλά εκείνος που έχει την τύχη να προκαλεί γέλιο σε πολλούς ανθρώπους είναι ένας επαγγελματίας», έλεγε ο Γκοσινί για τη δουλειά του, το «πιο ευχάριστο επάγγελμα του κόσμου»! Ο παγκοσμίως αναγνωρισμένος δημιουργός με το βιτριολικό και πολυεπίπεδο χιούμορ μπορεί πλέον να μας έχει αφήσει, αλλά το μικρό γαλατικό σύμπαν του συνεχίζει να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση, ακόμα και στο ανηλεές πέρασμα του χρόνου. Και ακριβώς έτσι δηλαδή μένει στην Ιστορία και ο ίδιος ο δημιουργός. Ο Αστερίξ έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες και από την πρώτη εμφάνιση (1959) μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 18 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον πλανήτη. Μα τον Τουτάτις! Πρώτα χρόνια Ο Ρενέ Γκοσινί γεννιέται στις 14 Αυγούστου 1926 στο Παρίσι της Γαλλίας ως το μικρότερο από τα δυο παιδιά μιας οικογένειας πολωνών εμιγκρέδων εβραϊκής καταγωγής. Δύο χρόνια αργότερα όμως ο πατέρας, χημικός μηχανικός στο επάγγελμα, θα βρει δουλειά στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, παίρνοντας μαζί τη φαμίλια του. Εκεί θα περάσει την ήρεμη παιδική ηλικία του ο Ρενέ, με το πηγαίο του χιούμορ να κάνει από νωρίς την εκδήλωσή του, μια στρατηγική που χρησιμοποιούσε το νεαρό αγόρι για να κρύψει τη φυσική συστολή του, όπως θα δηλώσει αργότερα. Σε ηλικία 17 ετών χάνει όμως τον πατέρα του και υποχρεώνεται να δουλέψει για να συμβάλει στο πενιχρό πια οικογενειακό εισόδημα. Αφού περάσει από μια σειρά δουλειές του ποδαριού, θα προσληφθεί το 1943 από διαφημιστική εταιρία ως μαθητευόμενος κειμενογράφος. Τα πήγαινε μάλιστα καλά στα νέα του καθήκοντα, αν και ήταν σαφές ότι δεν ήταν αυτή η κλίση του. Το 1945 θα βρει την οικογένεια στις ΗΠΑ, όπου μετανάστευσαν για το όνειρο μιας καλύτερης ζωής που υποσχόταν τότε ο Νέος Κόσμος. Μόνο έτσι δεν ήταν όμως και σύντομα ο Γκοσινί, για να αποφύγει τη στράτευση στη νέα του πατρίδα, θα επιστρέψει στη Γαλλία, όπου θα κάνει τη θητεία του στον γαλλικό στρατό, υπηρετώντας μάλιστα ως επίσημος εικονογράφος του στρατεύματος, καθώς το χέρι του έπιανε και στο σκίτσο! Στη Γαλλία δημοσίευσε το πρώτο του κόμικς, αν και πέρασε σχετικά απαρατήρητο. Κι έτσι επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1947 προσπάθησε να ενταχθεί στο δυναμικό κάποιου στούντιο, ελπίζοντας πως η δουλειά του θα του άνοιγε τις πόρτες. Μόνο έτσι δεν ήταν όμως για άλλη μια φορά, εγκαινιάζοντας έτσι τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής του: ήταν άνεργος, μόνος και παντελώς άγνωστος. Κερασάκι στην τούρτα, το εμφατικό «όχι» που του είπαν στην Ντίσνεϊ όταν πήγε να ζητήσει δουλειά. Την επόμενη χρονιά ωστόσο η τύχη τού χαμογέλασε και προσλήφθηκε ως καρτουνίστας στο ανερχόμενο εργαστήριο των Harvey Kurtzman, Will Elder και John Severin, το οποίο θα εξέδιδε αργότερα ένα από τα πλέον περίφημα αμερικανικά περιοδικά της εποχής («MAD»). Τα πράγματα είχαν αρχίσει να πάνε ολοένα προς το καλύτερο: γνωρίστηκε με μια σειρά δημιουργών κόμικς, όπως τον σπουδαίο Μορίς ντε Μπεβέρ (γνωστός απλώς ως Μόρις), τον μετέπειτα σκιτσογράφο του αθάνατου Λούκι Λουκ, παρουσιάζοντας ταυτοχρόνως ιστορίες με τη δική του συγγραφική υπογραφή. Καθοριστική στιγμή θα είναι το 1951, όταν θα επιστρέψει στη Γαλλία για να δουλέψει για λογαριασμό του πρακτορείου World Press, αναλαμβάνοντας διευθυντική θέση ως υπεύθυνος του δημιουργικού ατελιέ! Εκεί θα ξεκινήσει τη μακρά συνεργασία του με τον συνδημιουργό αργότερα του Αστερίξ, Αλμπέρ Ουντερζό, γράφοντας το σενάριο για το κόμικς «Junior», που έτρεξε από το 1954 ως το 1957. Το συγγραφικό του ταλέντο, τόσο σε επίπεδο αφήγησης όσο και κωμικής φιλοσοφίας, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και σύντομα θα γινόταν διάσημος στα πέρατα της οικουμένης… Ο Λούκι Λουκ Η βαθιά φιλία του Γκοσινί με τον Μόρις απέδωσε καρπούς το 1955, όταν ο σχεδιαστής κάλεσε τον συγγραφέα να συνεργαστούν στην έκδοση ενός φτωχού και μόνου καουμπόι! Ο Λούκι Λουκ παρουσιάζεται στο περιοδικό «Spirou» (τεύχος 906), με τις περιπέτειες του τιμωρού και της καλής του φοραδίτσας να σημειώνουν τεράστια επιτυχία από την πρώτη στιγμή! Η συνεργασία τους κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια (1955-1977), στη διάρκεια των οποίων ο Γκοσινί υπέγραψε 70 σενάρια, σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή του Λούκι Λουκ. Ο Μόρις έλεγε για τον μακροχρόνιο συνεργάτη του: «Υπήρξε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος … ο Γκοσινί είχε το χάρισμα να γράφει το σενάριο σε δύο διαφορετικά επίπεδα: το πρώτο ήταν για τα παιδιά, στο δεύτερο όμως έκλεινε το μάτι στην επικαιρότητα. Αυτό ήταν για τους ενήλικες. Πρόσφερε έτσι το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορέσουμε να αυξήσουμε το κοινό των κόμικς»… Μέχρι και σήμερα ο Λούκι Λουκ αποτελεί μια από τις δημοφιλέστερες σειρές κόμικς της υφηλίου, από κοινού με τον Αστερίξ και τον Τεν Τεν… Ο Αστερίξ Αφού δούλεψε για λογαριασμό του «Περιοδικού Τεν-Τεν» (1956), αφού γέννησε άλλον έναν σπουδαίο ήρωα, τον Μικρό Νικολά (1959 - υπογράφοντας με ψευδώνυμο ως Αγκοστίνι), που θα κυκλοφορούσε για τα επόμενα 10 χρόνια, ίδρυσε το 1959 με τον Ουντερζό και μια σειρά ακόμα από κομίστες το δικό τους εβδομαδιαίο περιοδικό, το φοβερό και τρομερό «Pilote». Και ήταν ακριβώς εκεί που θα παρουσιαζόταν για πρώτη φορά στο κοινό ο σπουδαίος Αστερίξ ο Γαλάτης, το αρχέτυπο του γάλλου ήρωα (όπως τον ήθελαν τουλάχιστον οι δύο δημιουργοί του) στο πρώτο μάλιστα τεύχος του νέου περιοδικού. Το πρώτο τεύχος του Pilote κυκλοφόρησε στην αγορά στις 29 Οκτωβρίου 1959 και στη σελίδα Νο 20 οι αναγνώστες βρήκαν την παρθενική ιστορία του γαλάτη ήρωα. Η επιτυχία ήταν το λιγότερο τρομακτική: το πειραματικό περιοδικό αναδημοσιεύτηκε μπόλικες φορές, αγγίζοντας τα 300.000 αντίτυπα! Ω, μα τον Τουτάτις, είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες! Ο Ιζνογκούντ Ο πολυγραφότατος Γκοσινί γέννησε πολλές ακόμα ιστορίες, αν και δεν έμελλε να επιβιώσουν όλες ως τις μέρες μας. Παρά ταύτα, το γεγονός παρέμενε: ο σπουδαίος χιουμορίστας χάρισε σε κάθε του δουλειά μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα στους ήρωές του, μία μόνο ένδειξη του πολυδιάστατου ταλέντου του. Ο Αστερίξ βασιζόταν περισσότερο στα λογοπαίγνια, ο Λούκι Λουκ αναδείκνυε το χιούμορ του παραδοσιακού γουέστερν και ο Μικρός Νικολά, ένα έργο ιδιαίτερο στην καλλιτεχνική διαδρομή του Γκοσινί, σχολίαζε με αφοπλιστική αμεσότητα την παιδική καθημερινότητά του. Τελευταίος μεγάλος σταθμός του παραγωγικότατου Γκοσινί, ο σκοτεινός βεζίρης που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη! Ο Ιζνογκούντ παρουσιάζεται επίσης στο σπουδαίο περιοδικό των Γκοσινί και Ουντερζό «Pilote», φέρνοντας την πένα του συγγραφέα στην αρχαία Περσία των Αραβικών Νυχτών… Τελευταία χρόνια Ο συγγραφέας Γκοσινί και ο σκιτσογράφος Ουντερζό, με τον τελευταίο να λατρεύει μάλιστα τόσο πολύ τον Αστερίξ τους που να εγκαταλείπει σταδιακά όλα τα άλλα projects του για χάρη του τρελού Γαλάτη, ίδρυσαν το 1977 ένα κινηματογραφικό στούντιο καρτούν (Studio Idefix). Ήταν πια στην κορυφή των ευρωπαϊκών κόμικς και από το περιοδικό τους ξεπήδησε όλη η μετέπειτα γενιά των νέων δημιουργών, αποτελώντας πραγματική σχολή για μια ολόκληρη δημιουργική περίοδο. Τέτοια ήταν η επιτυχία του περιοδικού που μεγάλωσε γενιές και γενιές μικρότερων και μεγαλύτερων παιδιών που όταν διέκοψε την έκδοσή του για τρεις εβδομάδες τον Μάιο του 1968, στη Γαλλία αναστατώθηκαν οι πάντες! Και ήταν ακριβώς στο απόγειο της ακμής του που θα χτυπούσε η συμφορά. Έχοντας ήδη μικροπροβλήματα με την καρδιά του, ο Γκοσινί υποβάλλεται σε τεστ κοπώσεως στις 5 Νοεμβρίου 1977 και πεθαίνει κατά τη διάρκεια του τσεκ-απ από οξύ καρδιακό επεισόδιο. Ήταν μόλις 51 ετών και στο αποκορύφωμα της δημιουργικότητάς του. Μετά τον θάνατό του άρχισαν σφοδρές δικαστικές διαμάχες για τα δικαιώματα των ηρώων του, με τον παντοτινό του συνεργάτη και καρδιακό του φίλο Αλμπέρ Ουντερζό να κερδίζει πολλές για λογαριασμό του εκλιπόντος. Τα δικαιώματα του συγγραφέα διαχειρίζεται σήμερα η κόρη του Άννα, πάντα σε συνεργασία με τον σκιτσογράφο: ο Γκοσινί παντρεύτηκε το 1967 μια κατά 18 χρόνια νεότερή του κοπέλα, με την οποία απέκτησαν μια κόρη. Και βέβαια ο επίλογος της ζωής του σπουδαίου κομίστα δεν θα μπορούσε να μην έχει τη σφραγίδα του απαράμιλλου χιούμορ του: λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατό του, ο γιατρός τού συνταγογράφησε χάπια, διευκρινίζοντας ότι έπρεπε να παίρνει ένα την ημέρα μέχρι το τέλος της ζωής του. Και ο Γκοσινί τον ρώτησε τότε γελώντας: «Φαντάζομαι γιατρέ ότι μπορώ τότε να αγοράσω δύο κουτιά, ε;»… Να και το λινκ. Εξίσου χορταστικά αφιερώματα του newbeast.gr στους Peyo , Jerry Siegel και Carl Barks.

Δυό μικρά βιβλιαράκια για μικρά παιδάκια που ψώνισα προχτές Ουσιαστικά σε μια σελίδα υπάρχει ένα έγχρωμο σχέδιο με τους αντίστοιχους ήρωες (μαζί με μια μικρή λεζάντα) και στην απέναντι σελίδα το ίδιο σχέδιο είναι ασπρόμαυρο (χωρίς μικρή λεζάντα), ώστε το παιδάκι να το χρωματίσει. Εκτός από την εκδοτική Sirius (είναι άραγε σοβαρή εκδοτική; ) τα τευχάκια δεν αναγράφουν τίποτις άλλο. Για διακαιώματα και τα τοιαύτα ας μην μιλησομε καλύτερα. Τα σχέδια μου φαίνεται πιθανότερο να έγιναν από κάποιον ντόπιο καλλιτέχνη. Τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς δεν έχουν και τόσο μεγάλη σχέση με τα κόμικς. Να κι ένα οπισθόφυλλο. Εγώ πάντως τα πήρα γιατί μου άρεσε ο τίτλος: Θάντερκατς!

Σίγουρα στο παρελθόν έχει γίνει δημοσκόπηση για το ποιο είναι το "καλύτερο" (βαριέμαι να την ψάχνω ). Θεωρώ όμως ότι ένα τέτοιο ερώτημα είναι "παγίδα". Πως μπορείς να διαλέξεις μόνο ένα? ... Και άμα το ένα το βαθμολογείς με 9,9999 στα 10 και το άλλο με 9,9998 στα 10, δεν είναι λίγο χαζό να μην μπορείς να ψηφίσεις και τα δύο? Δεν είναι λίγο "άτοπο" επίσης το να θεωρούμε όλοι πως το τεύχος Χ είναι το δεύτερο καλύτερο, αλλά να μην παίρνει κανέναν ψήφο και ταυτόχρονα ως πρώτο καλύτερο να θεωρούμε διαφορετικό τεύχος ο κάθε ένας μας? Οπότε να παίρνει 5 ψήφους το Ψ (που οι υπόλοιποι το θεωρούν μάπα), 5 ψήφους το Ζ (που οι υπόλοιποι το θεωρούν μάπα) και κανέναν ψήφο το Χ (που όλοι το θεωρούν ως πολύ καλό)? Θα μπορούσαμε να πούμε ένα "διαλέξτε τότε τα 5 καλύτερα".... Και ποιος θα κάτσει να τα μετρήσει? Προσωπικά βαριέμαι Άσε δε που παντού υπάρχει ένας μύθος και κάποιοι θα ψηφίσουν 25.... Οπότε ας το πάμε διαφορετικά. Είναι και ένας τίτλος που προσωπικά θεωρώ ότι έχει πάρα μα πάρα πολλά εξαιρετικά άλμπουμ (και παρεμπιπτόντως έχω δίκιο ). Ας ψηφίσουμε λοιπόν με ένα "αυτά είναι καλά" (άρα τα άλλα δεν είναι καλά.... είναι ή κακά ή μέτρια). Και ας δούμε στο τέλος ποια θα μαζέψουν τις περισσότερες ψήφους και ποια τις λιγότερες Το τι είναι καλό, τι κακό και τι μέτριο, είναι και υποκειμενικό Κάποιοι θα πούνε ότι για να το πω καλό θα πρέπει να το βαθμολογώ ως τουλάχιστον 9 στα 10. Κάποιοι θα πούνε τουλάχιστον 7/10.... oh well.... τίποτα δεν είναι τέλειο αβάντι λοιπόν Τα τεύχη τα έχω παραθέσει με την αυθεντική σειρά που βγήκαν στην Γαλλία. Το 32 φυσικά έχει και παλιές ιστορίες. Αλλά συγκεντρωμένες όλες μαζί βγήκαν σχετικά πρόσφατα

Τίτλος: ALEA JACTA EST! Δημιουργός: A.UDERZO Μετάφραση: Anthea Bell-Derek Hockridge Εκδοτική: Hodder & Stoughton Πρώτη έκδοση: 1989-1991 Τεύχη: 3 Σελίδες: 72 Διαστάσεις: 21,5x28,5 Χρώμα: Έγχρωμο Τιμή: £ 3.99 ISBN: 1. ----- 2. 0-340-51422-1 3.0-340-51423-X Κείμενα: R.Goscinny Πρόκειται για την απόδοση στην αγγλική τριών εκ των τεσσάρων τευχών της πρωτότυπης γαλλικής σειράς. Στη Γαλλία κυκλοφόρησαν τα τεύχη: Le Rendez-vous du chef (1988)-The Meeting of the Chieftans (1989) La vedette Armoricaine (1988)-The Idol of the Gauls (1990) L'affaire des faux menhirs (1988)-The Roman Conspiracy (1991) Le grand jeu (1988)-(δεν μεταφράστηκε στην αγγλική) Τα βιβλία δεν είναι κόμικς, περιέχουν βέβαια μεμονωμένα σκίτσα και κόμικς στο ύφος των πρωτότυπων ιστοριών του περιοδικού Asterix, αλλά κατά κύριο λόγο είναι παιχνίδια, στα οποία ο αναγνώστης μπαίνει στη θέση του ήρωα και παίζει (με αυστηρούς κανόνες), μετακινούμενος από παράγραφο σε παράγραφο, ανάλογα με την τύχη του και τις επιλογές του, μέχρι να φτάσει στο τέλος της περιπέτειας. Το παιχνίδι του δεύτερου τεύχους στηρίζεται στο επεισόδιο “Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί” ενώ ήρωας στα υπ΄ αριθμ. 2 και 3 τεύχη είναι ο νεαρός με το αγγλικό όνομα Justforkix (ο γνωστός μας Γιεγιεδίξ1). Τα βρίσκω αρκετά ενδιαφέροντα σχεδιαστικά και εκτυπωτικά. Το εξώφυλλο είναι μαλακό χαρτόνι πλαστικοποιημένο, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί ειδικό χαρτί άριστης ποιότητας. Τα παιχνίδια είναι αρκετά περίπλοκα· να σημειώσω ότι το πρώτο έχει 216 στάσεις-περάσματα για τον παίχτη και το δεύτερο 338!. ---------------------- 1 Ευχαριστώ dionik για τη βοήθεια vaios/17-1-2010

Προκειται για τις περιπετειες του μικρου φιλαρακου του Οβελιξ. Αυτο το χαριτωμενο ασπρο σκυλακι, o Ιντεφιχ. Σιγουρα εχει παιξει και αυτο το ρολο του στις περιπετειες του Αστεριξ. Στην ουσια η σειρα ειναι περισσοτερο picture book, καθως στις περισσοτερες σελιδες υπαρχουν 1-3 εικονες. Επισης με εξαιρεση τους 2 τελευταιους τομους που εχουν σχετικα κανονικο μεγεθος, οι πρωτοι τομοι αποτελουνται απο 12-20 σελιδες. Το σεναριο ειναι, κλασικα, του κορυφαιου René Goscinny και τα σχεδια, φυσικα, του Albert Uderzo. Η κυκλοφορια της σειρας εγινε απο την Editions du Lombard, την Dargaud και Editions Albert Rene. Οι τομοι που κυκλοφορησαν στη σειρα ειναι (η αριθμηση δεν ειναι σιγουρη, υπαρχουν αντικρουομενες πληροφοριες μεταξυ bedetheque, wikipedia και οπισθοφυλλων των τομων!): 1η περιοδος ('73-'74) 1 Idéfix fait du sport 2 Idéfix et la petite fille 3 Idéfix au cirque 4 Une folle poursuite 5 Idéfix se fait un ami 6 La chasse au sanglier 7 L'orage 8 Un goûter bien mérité 9 Idéfix et le bébé 10 Et le poisson clown 11 L'anniversaire d'Idéfix 12 Idéfix à la neige 13 Idéfix magicien 14 Idéfix et le perroquet 15 Idéfix s'en va-t'en guerre 16 Idéfix et le petit lapin 2η περιοδος ('82-'83) 1 Idéfix et le vilain petit Aiglon 2 Idéfix et la grande fringale Για ελληνικη εκδοση καποιων απο τα παραπανω δεν γνωριζω.