Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο αυτοεξόριστος στο Βερολίνο Τούρκος δημοσιογράφος που κυνηγήθηκε από τον Ερντογάν για τις αποκαλύψεις του και τόλμησε να κάνει graphic novel τον… σουλτάνο μιλάει για τις διώξεις και την ελευθερία του Τύπου. Όταν διάβασα το graphic novel «Erdogan: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου» με κείμενα του βραβευμένου δημοσιογράφου Τζαν Ντιουντάρ, αυτοεξόριστου στο Βερολίνο (ο Ερντογάν τον έχει χαρακτηρίσει δημόσια «τρομοκράτη»), καθηλώθηκα από την αφήγηση και την πλούσια εικονογράφηση. Το βιβλίο αφηγείται την πορεία ανόδου του Ερντογάν και περιγράφει λεπτομερώς τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τις τεταμένες σχέσεις με τον πατέρα του, την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, την εμπλοκή του με φανατικές οργανώσεις της ισλαμικής νεολαίας και την πολιτική μεταστροφή του για να καταλάβει την εξουσία. Με αφορμή την κυκλοφορία του graphic novel (προϊόν συνεργασίας του με τον Αιγυπτιοσουδανό καλλιτέχνη κόμικς Ανουάρ) μιλήσαμε τηλεφωνικά με τον Τζαν Ντιουντάρ. Συζητήσαμε αναλυτικά για το βιβλίο, την πολυσύνθετη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Τουρκίας, την ανάγκη για ελευθερία του Τύπου. Είναι ο άνθρωπος που το 2015 αποκάλυψε με ρεπορτάζ ότι η υπηρεσία πληροφοριών της Τουρκίας τροφοδοτούσε παράνομα με βαρύ οπλισμό τζιχαντιστές που δρούσαν στη Συρία. Στη φυλακή «Έχω γράψει δεκάδες άρθρα και ρεπορτάζ που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση και έχω αποκαλύψει πολλές υποθέσεις διαφθοράς. Τα γραπτά μου ήταν “ενοχλητικά” και ο Ερντογάν ζήτησε αρκετές φορές την απόλυσή μου. Όταν ήμουν αρχισυντάκτης της “Cumhuriyet” με συνέλαβαν, με έκλεισαν στη φυλακή και κατά τη διάρκεια της δίκης μου δέχτηκα ένοπλη επίθεση. Αποφάσισα να εγκατασταθώ στην Ευρώπη γιατί δεν υπήρχε κανένας τρόπος να παραμείνω στην Τουρκία και να είμαι ελεύθερος ή να έχω μια δίκαιη δίκη», μου λέει. Αναβάθμιση ποινής Η δίωξή του προκάλεσε πλήθος διαμαρτυριών από οργανώσεις στην Τουρκία και στο εξωτερικό. Ο δημοσιογράφος τελικά κρίθηκε ένοχος για διαρροή απόρρητων κρατικών πληροφοριών και καταδικάστηκε αρχικά σε πέντε χρόνια και δέκα μήνες φυλάκιση, ενώ η ποινή του τελικά αναβαθμίστηκε σε 27 χρόνια φυλάκιση για κατασκοπεία και παροχή βοήθειας σε τρομοκράτες. Tο καλοκαίρι του 2016 αποφάσισε να αυτοεξοριστεί στο Βερολίνο. Πήρε μαζί του μόνο κάποια βιβλία και μια οδοντόβουρτσα. Η ζωή στο Βερολίνο Σήμερα ο Τούρκος δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας συνεργάζεται με τη «Washington Post», διευθύνει την online δημοσιογραφική πλατφόρμα Özgürüz και ζει στη γερμανική πρωτεύουσα – με διακριτική αστυνομική προστασία – υπό τον φόβο νέας επίθεσης υποστηρικτών του Ερντογάν. Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο από τη Royal Shakespeare Company στην Αγγλία, ενώ έχει κάνει μια καλλιτεχνική δράση στο Θέατρο Μαξίμ Γκόρκι του Βερολίνου με θέμα το κελί του στην Τουρκία. Έχει λάβει βραβεία από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα και την Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων CPJ. «Το θάρρος και η γενναιότητα είναι τα βασικά προαπαιτούμενα για να κάνει ένας νέος δημοσιογράφος αυτήν τη δουλειά», είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που σχολιάζει. Ο Τζαν Ντιουντάρ δέχτηκε επιθέσεις από ακροδεξιούς υποστηρικτές τού Ερντογάν και στη Γερμανία. Θυμάται ακόμη τον ήχο των πυροβολισμών και τις φωνές των ανθρώπων δίπλα του τη μέρα που δέχτηκε την επίθεση στην Κωνσταντινούπολη. Τον ρωτάω για την καθημερινότητά του στη Γερμανία όπου βρίσκεται τα τελευταία χρόνια. «Η ζωή μου είναι εντελώς διαφορετική. Κάνω όμως τα ίδια πράγματα. Γράφω μανιωδώς άρθρα, ρεπορτάζ και βιβλία, γυρίζω ντοκιμαντέρ. Ο σκοπός μου είναι να προσεγγίσω ξανά το αναγνωστικό μου κοινό στην Τουρκία, αλλά κυρίως να δείξω στον κόσμο τι συμβαίνει στη χώρα μου. Έχασα το σπίτι μου, τους φίλους μου και τη δουλειά μου. Καλύτερη όμως η εξορία από τη φυλακή». Πιο εθνικιστική από ποτέ Η έρευνα για να ολοκληρωθεί το graphic novel διήρκεσε αρκετά χρόνια, με ενδελεχή μελέτη, διασταύρωση υλικού, συλλογή εκατοντάδων φωτογραφιών. «Έπρεπε να επιβεβαιώσουμε κάθε λεπτομέρεια, να μελετήσουμε κάθε επίσημη βιογραφία του Ερντογάν και να διαβάσουμε όλα τα δημοσιεύματα στον Τύπο. Πήραμε συνεντεύξεις από ανθρώπους και συνεργάτες που φοβήθηκαν να μας μιλήσουν επώνυμα. Παρά την προσωπική μου δίωξη από τον Ερντογάν, προσπάθησα να παρουσιάσω ένα αληθινό και πολύπλευρο πορτρέτο για το πώς κατάφερε να ανέβει τα σκαλοπάτια της εξουσίας και να εγκαθιδρύσει ένα πανίσχυρο καθεστώς» λέει. Και προσθέτει: «Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη διαδρομή που ακολούθησε και τι είδους άνθρωπος είναι, όχι μόνο για το κοινό της Τουρκίας αλλά για να φτάσει αυτή η πληροφορία σε ολόκληρο τον κόσμο. Πάντοτε στη χώρα μου διεξαγόταν μια σημαντική μάχη με αίτημα να υπάρξει περισσότερη και πραγματική δημοκρατία. Ο Ερντογάν χρησιμοποίησε τη θρησκεία για να αποκτήσει δύναμη και τη δύναμη της θρησκείας για να καταλάβει την εξουσία. Η εκτίμησή μου είναι ότι η χώρα είναι πιο εθνικιστική, συντηρητική και ισλαμιστική από ποτέ». «Graphic journalism» Πολλοί γελοιογράφοι και σκιτσογράφοι στην Τουρκία έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί επειδή δημοσίευσαν σκίτσα του Ερντογάν. Αυτό το βιβλίο – σύμφωνα με τους δημιουργούς – είναι και ένα μήνυμα αλληλεγγύης. «Το κόμικς είναι ένας σύγχρονος τρόπος για να δημοσιεύει κανείς ιστορίες, ο οποίος αποκαλείται “graphic journalism”. Έχω δημοσιεύσει ήδη αρκετά βιβλία και τώρα ήθελα να κάνω κάτι καινούργιο με σκοπό να προσελκύσω το νεανικό κοινό. Ήταν εξαιρετική η συνεργασία μου με τον Ανουάρ και παρόλο που το βιβλίο δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στα ράφια των βιβλιοπωλείων της Τουρκίας, έχει εκδοθεί σε πολλές γλώσσες και έχει διαβαστεί από χιλιάδες ανθρώπους». «Ο μεγάλος αδερφός» Τα Χριστούγεννα έτυχε να ταξιδέψω στην Κωνσταντινούπολη – μια πόλη απόλυτα συνδεδεμένη με τις μεταρρυθμίσεις, την πολιτική πορεία και το αποτύπωμα των παρεμβάσεων του Ερντογάν – και έτσι ρώτησα τον Ντιουντάρ για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα ενόψει και των εκλογών. Είναι γνωστό πως πολλοί ακτιβιστές, διανοούμενοι και καλλιτέχνες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν την πόλη και ότι ακόμη και το κοσμοπολίτικο Πέρα (Beyoğlu) σταδιακά έχει αλλάξει χαρακτήρα. «Η Ινσταμπούλ έχει χάσει ένα κομμάτι της γοητείας της και δεν θυμίζει μια δημοκρατική και λειτουργική πόλη. Πολλοί επιλέγουν να φύγουν από το κέντρο και να μετακινηθούν σε περιοχές που αισθάνονται πιο μακριά από τον έλεγχο του καθεστώτος. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου καλά γιατί ο “μεγάλος αδερφός” είναι παντού». Του ζητάω να σχολιάσει κάτι που μου έκανε εντύπωση, ότι η αστυνομική παρουσία δεν ήταν εμφανής στο κέντρο της πόλης. «Όντως δεν υπάρχει αστυνομία στους δρόμους γιατί δεν έχουν απομείνει πολλοί άνθρωποι που αντιστέκονται. Μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις στην πλατεία Ταξίμ το 2013, οι διαμαρτυρίες είναι περιορισμένες και απόλυτα ελεγχόμενες. Οι αντιφρονούντες που βρίσκονται στη φυλακή είναι λιγότεροι σε σχέση με πέντε χρόνια πριν, όχι γιατί υπάρχει περισσότερη δημοκρατία αλλά γιατί ελάχιστοι παίρνουν το ρίσκο να διαμαρτυρηθούν. Πιστέψτε το όμως, αν κάποιος φωνάξει δυνατά εναντίον της κυβέρνησης, οι αστυνομικές δυνάμεις θα κάνουν την εμφάνισή τους σε χρόνο-ρεκόρ». Ο Ερντογάν και οι γυναίκες Ένα κομμάτι του graphic novel εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο ο Ερντογάν εργαλειοποίησε τις γυναίκες προκειμένου να εξασφαλίσει πολιτική υποστήριξη. Ο Ντιουντάρ περιγράφει στο βιβλίο τους χειρισμούς του, από την εποχή που έστελνε γυναίκες χωρίς μαντίλες στις πιο προοδευτικές συνοικίες και γυναίκες με μαντίλες στις πιο συντηρητικές. «Είναι πραγματιστής σε αυτά τα θέματα. Η ιδεολογική του ταυτότητα ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση με την πολιτική που ακολούθησε, όμως η κατάκτηση της εξουσίας ήταν ο πιο σημαντικός στόχος. Τα πρώτα χρόνια δεν δεχόταν ούτε να σφίξει το χέρι μιας γυναίκας, στην πορεία όμως κατάλαβε ότι το γυναικείο κοινό αποτελούσε δεξαμενή ψήφων και προσπάθησε να τις εκμεταλλευτεί. Στην Τουρκία οι περισσότερες γυναίκες βρίσκονται υπό τον έλεγχο του πατέρα, του αδερφού ή του συζύγου. Ο Ερντογάν τους έδωσε μια φαινομενική ελευθερία και τη δυνατότητα να εργαστούν για το κόμμα». «Ισλάμ με γραβάτες» Η φυσιογνωμία της Τουρκίας θεωρεί ότι κατευθύνεται ολοένα και σε πιο συντηρητική και θρησκευτική κατεύθυνση και στο βιβλίο του αναφέρει αρκετές φορές την έκφραση «ισλάμ με γραβάτες και κοστούμια». Ο Ντιουντάρ εξηγεί τι εννοεί όταν χρησιμοποιεί τον συγκεκριμένο όρο: «Ο Ερντογάν ξέρει πολύ καλά να παίζει παιχνίδια με τον τουρκικό λαό, με τον Τύπο, με την Ευρώπη, αλλά και να αναπροσαρμόζεται σε σχέση με το πολιτικό προφίλ που τον συμφέρει να καλλιεργεί κάθε φορά. Είναι φανατικός ισλαμιστής, γνωρίζει όμως ότι αν προωθήσει μια ακραία προσέγγιση γύρω από αυτό το θέμα θα αποτύχει και έτσι προσπαθεί να στρογγυλεύει τις απόψεις του απέναντι στους κοσμικούς και τους ελίτ κύκλους της Ευρώπης και της Αμερικής. Έχει αντιληφθεί ότι χρειάζονται ένα πιο “ήπιο” ισλάμ και αυτή την εκδοχή προσπάθησε να εξυπηρετήσει. Σήμερα εκφράζεται με πιο φανατικό τρόπο και εκτιμώ ότι αυτή η στροφή θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια». Τζαμί, σύμβολο εξουσίας Η κουβέντα πηγαίνει στον ρόλο της θρησκείας στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Υπάρχει όντως φανατισμός; «Εξαρτάται. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο ποσοστό επιζητά μέσω της θρησκείας υποστήριξη, εργασία, κοινωνικότητα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πηγαίνουν καθημερινά να προσευχηθούν όχι από τυφλή πίστη αλλά για να γίνουν κομμάτι μιας γραφειοκρατίας». «Οι μιναρέδες ξιφολόγχες, οι θολωτές στέγες (των τζαμιών) κράνη, τα τζαμιά ο στρατώνας μας, οι πιστοί στρατιώτες» αναφέρουν οι στίχοι ενός ποιήματος που απήγγειλε ο Ερντογάν για πρώτη φορά το 1999 σε μεγάλη πολιτική εκδήλωση. Από τότε έχει χρησιμοποιήσει τα ίδια λόγια αρκετές φορές σε δημόσιες ομιλίες του. Οι παρεμβάσεις του στους δημόσιους χώρους έχουν προκαλέσει έντονες συζητήσεις. Το τζαμί που δεσπόζει στον λόφο Camlica της Κωνσταντινούπολης θεωρήθηκε επίδειξη ισχύος και μεγαλοϊδεατισμού. Το επιβλητικό τζαμί στην πλατεία Ταξίμ – ακριβώς δίπλα βρίσκεται το πάρκο Γκεζί, όπου είχε λάβει χώρα η εξέγερση το 2013 – άλλαξε αρκετά τη φυσιογνωμία της περιοχής, ενώ το καλοκαίρι του 2020 με μια απόφαση που ήγειρε πολλές αντιδράσεις στην Ελλάδα ο Τούρκος πρόεδρος μετέτρεψε το μνημείο της Αγια-Σοφιάς σε λειτουργικό ισλαμικό τέμενος. Ρώτησα τον Ντιουντάρ για όλα τα παραπάνω. «Το τζαμί χρησιμοποιείται σαν σύμβολο εξουσίας από τον Ερντογάν, γιατί θέλει να μετατρέψει για λόγους γοήτρου την Ινσταμπούλ σε πρωτεύουσα του ισλάμ» μου λέει και στο τέλος προσθέτει για τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα: «Ο τρόπος που παρουσιάζονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διαπερνάται από την οπτική του εθνικισμού, αλλά κυρίως καθορίζεται από τις σχέσεις με την Αμερική, τις οποίες ο Ερντογάν χρησιμοποιεί με διαφορετικό τρόπο προκειμένου να στείλει το μήνυμα που επιδιώκει κάθε φορά», καταλήγει. INFO Το graphic novel «Erdogan: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου» σε κείμενο του Τζαν Ντιουντάρ και εικονογράφηση του Ανουάρ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis (μτφρ. Ορέστης Μανούσος). Και το σχετικό link...

Συνέντευξη με τους δημιουργούς του γκράφικ νόβελ «Erdogan – Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου», τον Τούρκο δημοσιογράφο Can Dündar και τον Αιγυπτιο-Σουδανό σχεδιαστή κόμικς Anwar. Η εικονογραφημένη βιογραφία του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Anubis και στάθηκε η αφορμή για μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους δημιουργούς της. ● Πώς αποφασίσατε να αφηγηθείτε τη ζωή του Ερντογάν σε μορφή γκράφικ νόβελ; Dündar: Ως δημοσιογράφος, παρακολουθώ τον Ερντογάν για περισσότερα από 30 χρόνια, από την εποχή της δημαρχίας του. Βρέθηκα στη φυλακή και τώρα είμαι εξόριστος εξαιτίας του. Είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη ζωή μου, όπως και της χώρας μου. Σκέφτηκα επομένως ότι θα είχε ενδιαφέρον να μάθω περισσότερα για εκείνον, να καταλάβω γιατί είναι έτσι όπως είναι σήμερα και να το εξηγήσω στον κόσμο. Υπήρχαν αρκετές βιογραφίες του σε μορφή βιβλίου, επίσημες και ανεπίσημες, γι’ αυτό αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Είχα υπόψη μου διάφορες άλλες βιογραφίες πολιτικών αρχηγών σε μορφή γκράφικ νόβελ, γι’ αυτό μου φάνηκε καλή ιδέα. Πρόκειται για αυτό που αποκαλείται ευρέως «graphic journalism», ουσιαστικά το αντιλαμβάνομαι σαν ντοκιμαντέρ στη μορφή των κόμικς. Το γκράφικ νόβελ σου δίνει τη δυνατότητα να αποτυπώσεις σκηνές τις οποίες γνωρίζεις από περιγραφές και μαρτυρίες, αλλά δεν υπάρχει κάποιο οπτικοακουστικό υλικό, κάποιο βίντεο ή κάποια φωτογραφία τους. Τέλος, το γεγονός ότι δεν του αρέσουν οι γελοιογραφίες και τα κόμικς – έχει βάλει πολλούς γελοιογράφους στη φυλακή – έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα αυτήν την προοπτική. Anwar: Προέρχομαι από τον χώρο της πολιτικής γελοιογραφίας, ωστόσο είχα έντονο ενδιαφέρον για τη δημοσιογραφία και τον συνδυασμό τους υπό τη μορφή του graphic journalism. Είχα εμπλακεί με την παραγωγή μικρότερων έργων τέτοιου τύπου, τίποτα όμως τόσο μεγάλο μέχρι τώρα. Σε αντίθεση με την αμεσότητα και την ταχύτητα των πολιτικών γελοιογραφιών, αυτή η προσέγγιση δίνει περισσότερο χώρο σε βαθύτερη έρευνα και κατανόηση. Ειδικά για εμένα, έναν καλλιτέχνη που δεν περιορίζεται μόνο στην εικονογράφηση αλλά εμπλέκεται με τη δημοσιογραφία και γνωρίζει τους κανόνες της, δίνει μια νέα, ενδιαφέρουσα διέξοδο. Παράλληλα όμως, ως πολιτικός γελοιογράφος, πάντα θα φέρω στις δουλειές μου τις αξίες και την ιδεολογία μου, τις πολιτικές μου συμπάθειες και αντιπάθειες. Από θέμα περιεχομένου, στο παρόν έργο βρήκα την απόλυτη ταύτιση, αφού μπορώ να σχεδιάσω και να καταλάβω τις δυναμικές της πολιτικής στην Τουρκία. Άλλωστε, και στην Αίγυπτο έχουμε έναν δικτάτορα που εργαλειοποιεί το Ισλάμ, αλλά και μια σειρά από ομοιότητες: πολιτικές, πολιτισμικές, γεωγραφικές. Δέχτηκα αμέσως την πρόταση του Can, με τον οποίο επίσης μας συνέδεε το γεγονός ότι βρεθήκαμε εξόριστοι λόγω των καθεστώτων στη χώρα μας. ● Παρά την έντονη προσωπική άποψή σας για τον Ερντογάν, το βιβλίο διατηρεί μια απόσταση και μια αντικειμενική καταγραφή που παραπέμπει σε ντοκιμαντέρ. Σε μερικά σημεία φαίνεται σαν τον «καλό» της ιστορίας, στην οποία άλλωστε πρωταγωνιστεί. Dündar: Ήταν πολύ δύσκολο αλλά αναγκαίο. Δεν ήθελα ο αναγνώστης να εντοπίζει την προσωπική μου άποψη και να ερμηνεύει τις πληροφορίες που μεταφέρω ως αποτέλεσμα κάποιας προσωπικής εμπάθειας. Απέφυγα τον πειρασμό να τον δαιμονοποιήσω. Όσο έγραφα το βιβλίο προφανώς ήρθα αρκετές φορές σε εσωτερικές συγκρούσεις. Από τη μία πλευρά η δημοσιογραφική μου ιδιότητα επέβαλλε την αντικειμενικότητα και την ουδετερότητα, αλλά από την άλλη ως αγωνιστής υπέρ της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, που θέλει μια ελεύθερη και δημοκρατική χώρα, αρκετές φορές δυσκολεύτηκα. Εστίασα στην προσπάθειά μου να τον καταλάβω από το μηδέν, σκεπτόμενος πως αν μπορέσεις να καταλάβεις έναν αυταρχικό δυνάστη, ίσως μπορείς να αποτρέψεις τους επόμενους. Ξεκίνησε ως ένα φτωχόπαιδο με την παιδική του αθωότητα. Στην πορεία της ζωής του όμως, διάφορες συνθήκες διαμόρφωσαν έναν άνθρωπο που κατέληξε μονάρχης. Ποιες ήταν αυτές; Μπορείς να εστιάσεις στην πατρική φιγούρα και την κακοποίηση, στη θρησκευτική εκπαίδευση, στο ποδόσφαιρο και στον φανατισμό, στην εμμονή με την πολιτική. Όταν λαμβάνεις υπόψη σου όλες αυτές τις συνθήκες, οι οποίες συνολικά καταλήγουν να διαμορφώνουν την προσωπικότητά του, μπορείς να τον καταλάβεις καλύτερα. Αν δεις τη βιογραφία του Χίτλερ για παράδειγμα, θα εντοπίσεις αρκετά κοινά. Προβληματική παιδική ηλικία, ανεπιτυχής νεολαία, και όταν ξαφνικά βρήκε τις συνθήκες για να λάβει εξουσία, το έκανε. Νομίζω ότι αυτή η γνώση είναι χρήσιμη για όλους μας. Can Dündar και Anwar Anwar: Προσπάθησα να περάσω αυτήν την ουδετερότητα και στα σχέδια. Στην πολιτική γελοιογραφία, η άποψή σου έχει βαρύτητα για το αποτέλεσμα της δουλειάς σου. Σε ένα δημοσιογραφικό γκράφικ νόβελ, πρέπει να προσκολληθείς όσο το δυνατόν περισσότερο στην πιστότερη αποτύπωση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Στο εικαστικό κομμάτι, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις πολλή έρευνα – ξόδεψα μήνες σε αυτό. Χρειάστηκε να ερευνήσω πολιτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Ελάχιστο οπτικό υλικό, σπάνια πλάνα, κανείς από εμάς δεν ήταν εκεί. Σημαντικός βοηθός υπήρξε το διαδίκτυο, φωτογραφικά αρχεία και βίντεο. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να καταφέρεις να μείνεις πιστός στα πραγματικά γεγονότα, περιβάλλοντα, σκηνικά. Από την άλλη, η μεταφορά των μεγάλων πολιτικών στιγμών για τις οποίες υπήρχε υλικό ήταν πολύ πιο εύκολη. Οι προκλήσεις όμως ήταν πιο ενδιαφέρουσες. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι ο Ερντογάν ζούσε όταν ήταν πέντε χρόνων σε ένα σπίτι κοντά στη Μαύρη Θάλασσα. Πώς έμοιαζε το σπίτι, πώς έμοιαζε η γειτονιά του το ’60; Αναλαμβάνεις ως σχεδιαστής να στήσεις ολόκληρο το σκηνικό, είσαι σκηνοθέτης και σκηνογράφος. Φίλοι που το διάβασαν πρώτη φορά είχαν εντυπωσιαστεί από τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώθηκε το κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Εκεί πράγματι τον παρουσιάζουμε σαν «καλό», γιατί υποθέτουμε πως σε έναν βαθμό… ήταν. Ήταν παιδί! Ένα παιδί που του άρεσε το ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι ενδιαφέρον όχι μόνο από την καλλιτεχνική σκοπιά αλλά και από την πλευρά του αναγνώστη, γιατί τον κάνει να σκεφτεί. Βλέπει ένα φυσιολογικό άτομο, ένα παιδί με όνειρα, να εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο. Τι οδήγησε εκεί; Αν προσπαθείς να δαιμονοποιήσεις, αυτό είναι κλισέ. Και η εικαστική αποτύπωση παίζει κομβικό ρόλο. Δεν είναι μόνο το κείμενο, αλλά και τι βλέπεις μαζί με αυτό το κείμενο, το οποίο επηρεάζει την κατανόησή του. ● Ποια πτυχή της ζωής του Ερντογάν σας εντυπωσίασε περισσότερο; Dündar: Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι το εξής: μετά τον βομβαρδισμό στο κτίριο της νεανικής οργάνωσης όπου συμμετείχε, υπήρχε ένα θύμα και ο Ερντογάν παρευρέθη στην κηδεία του. Υπάρχει μια φωτογραφία του από το νεκροταφείο, μαζί με μερικά νεαρά στελέχη. Τριάντα χρόνια αργότερα, όλοι τους είχαν αξιοποιηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην κυβέρνησή του. Αυτό δείχνει έναν άνθρωπο που λειτουργεί στρατηγικά σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στις ανθρώπινες σχέσεις του. Τους χρησιμοποίησε για τριάντα ή σαράντα χρόνια και τους έδιωξε από κοντά του όταν έπαψαν να είναι χρήσιμοι, αφού ανήλθε στην εξουσία. Είναι εντυπωσιακό. Anwar: Δεν πρόκειται για ένα συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά για μία πτυχή του χαρακτήρα του: η επιμονή του. Δεν σπάει εύκολα. Πρόκειται για ένα γνώρισμα που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για καλό ή για κακό, κι αυτός επιλέγει το δεύτερο. Είναι βαθιά οπορτουνιστής και πραγματιστής και το βλέπεις όταν παρακολουθείς την πορεία του, σε κάθε σκαλί που σκαρφάλωνε προς την εξουσία. Σε αντίθεση με τους ακροδεξιούς λαϊκιστές όπως ο Τραμπ και τα ευρωπαϊκά μορφώματα που αξιοποιούν κυρίως την προπαγάνδα για να ανέλθουν, είναι αληθινός πολιτικός με βάθος. ● Το έργο σταματάει χρονικά στο 2002. Θα υπάρξει συνέχεια; Dündar: Ακόμη δουλεύουμε το δεύτερο βιβλίο. Το πρώτο τελειώνει στο σημείο που αναλαμβάνει την εξουσία. Στο δεύτερο δείχνουμε τη διαδρομή του δύο δεκαετίες στην εξουσία, το διπλό του πρόσωπο, τον αντιδημοκρατικό τρόπο με τον οποίο κυβερνάει, τον έλεγχο στα ΜΜΕ, τον θυμό του. Anwar: Βρισκόμαστε στο στάδιο της έρευνας. Θα παρουσιάσουμε τα σύγχρονα γεγονότα της ιστορίας του, πολλά από αυτά ευρέως γνωστά, σε αντίθεση με τα πρώτα. Όμως είναι ό,τι προηγήθηκε μέχρι τότε που εξηγεί τον χαρακτήρα του και τις μετέπειτα επιλογές του. Και το σχετικό link...

Συγκεντρωτικη συλλογη 5 μηνιαιων τευχων που κυκλοφορησε στην χωρα μας το 2011. Παρουσιαση τευχων του 2011 παρακατω: https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/25197-flashpoint/ Aπο την εκδοτικη: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ Ο ΙΔΙΟΣ. Οι διάσημοι δημιουργοί Geoff Johns (BLACKEST NIGHT) και Andy Kubert (BATMAN) υπογράφουν το FLASHPOINT – μία μοναδική ιστορία που θα φέρει το σύμπαν των υπερηρώων της DC μπροστά σε μια τεράστια αλλαγή! Ο ΜΠΑΡΡΥ ΑΛΛΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ. Προστατεύει τους αθώους και πολεμά το έγκλημα ως ο Φλας – ο ταχύτερος άνθρωπος του κόσμου. Αλλά αυτός δεν είναι ο κόσμος που ήξερε. Αυτός είναι ένας κόσμος όπου η Γουόντερ Γούμαν και ο Άκουαμαν έχουν βυθίσει εκατομμύρια ανθρώπους στο σκοτάδι του πολέμου… όπου κανένας άνθρωπος δεν έχει πάρει το χρίσμα του Γκριν Λάντερν… όπου ο Μπάτμαν έχει τόσο αίμα στα χέρια του όσο και οι εχθροί του… όπου κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ για τον Σούπερμαν…όπου ο Ταχύτερος Άνθρωπος του Κόσμου είναι ένας απλός άνθρωπος. Χωρίς υπερδυνάμεις και συμμάχους, ο Μπάρρυ Άλλεν θυμάται τον κόσμο όπως ήταν άλλοτε. Τώρα πρέπει να πείσει τους άγνωστους, επικίνδυνους ήρωές του -στρεβλές εκδοχές των παλιών συμπολεμιστών του- να τον βοηθήσουν στην προσπάθειά του να επαναφέρει τον κόσμο. Θα χρειαστεί χρόνος, αλλά ο χρόνος είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει. Γιατί είτε πετύχει είτε αποτύχει… “Μια συναρπαστική και πρωτοποριακή ιστορία που χρησιμοποιεί τους υπερήρωες με τρόπους που θα εκπλήξουν τόσο τους νέους αναγνώστες όσο και τους παλιούς θαυμαστές των κόμιξ.” – THE ASSOCIATED PRESS “Τα υπερηρωικά κόμιξ στα καλύτερά τους.” – ENTERTAINMENT WEEKLY / SHELF LIFE “Καταφέρνει να πετύχει το στόχο του, παρά την τεράστια δημοσιότητα και τις προσδοκίες που υπήρχαν πριν από την κυκλοφορία του… [Θυμίζει] μια διεστραμμένη ‘Ζώνη του Λυκόφωτος’ με υπερήρωες.” – TOR

Απο την εκδοτικη: "Mία συναρπαστική ιστορία από την αρχή της σταδιοδρομίας του Σκοτεινού Ιππότη, όπου θα παρελάσουν μερικοί από τους πιο επικίνδυνους και πανούργους αντιπάλους του Μπάτμαν. ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ. ΕΝΑΣ ΕΝΤΙΜΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ. ΚΑΙ ΔΕΣΜΟΙ ΦΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΘΕΤΟΥΝ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΦΟΝΙΚΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ. Με τις υπογραφές των βραβευμένων με Eisner δημιουργών JEPH LOEB και TIM SALE (που συνεργάστηκαν και στα SUPERMAN FOR ALL SEASONS, CATWOMAN: WHEN IN ROME και BATMAN: HAUNTED KNIGHT), έρχεται μία συναρπαστική ιστορία από την αρχή της σταδιοδρομίας του Σκοτεινού Ιππότη, όπου θα παρελάσουν μερικοί από τους πιο επικίνδυνους και πανούργους αντιπάλους του Μπάτμαν, ενώ θα γίνουμε μάρτυρες και της δραματικής προέλευσης του Διπρόσωπου. “Το LONG HALLOWEEN ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια των κόμιξ για να διηγηθεί την επική ιστορία της σταυροφορίας ενός και μόνο ανθρώπου ενάντια σε έναν παρανοϊκό κόσμο.” – Hilary Goldstein (IGN.COM) “Όταν κυκλοφορήσει και το Dark Knight, θα φανεί ξεκάθαρα πως το LONG HALLOWEEN είναι η βάση και για τις δύο ταινίες.” – David Goyer (σεναριογράφος του The Dark Knight Rises) “Υπάρχουν πολλές καλές ιστορίες του Μπάτμαν, αλλά αυτές που συλλαμβάνουν το πνεύμα με εξαιρετική σαφήνεια είναι λίγες. Και μόνο γι’ αυτό, το THE LONG HALLOWEEN συνιστάται ανεπιφύλακτα”. – Danny Graydon (Amazon.com) “Το THE LONG HALLOWEEN είναι κάτι περισσότερο από ένα κόμιξ. Είναι μια τραγωδία επικών διαστάσεων.” – Christopher Nolan (σκηνοθέτης του The Dark Knight Rises)" Ευχαριστούμε τον hudson για τα εξώφυλλα του τεύχους #02.

Το "Dark Crisis" (αργότερα ονομάστηκε "Dark Crisis on Infinite Earths") είναι μια ιστορία κόμικ του 2022 που δημοσιεύτηκε από την DC Comics, που περιλαμβάνει μια ομώνυμη μίνι σειρά 7 κεντρικών τευχών από τον συγγραφέα Joshua Williamson και τον καλλιτέχνη Daniel Sampere, και μια σειρά από συνέργατες που παιρνουν μερος σε καθε ενα απο τα 7 τευχη που κυκλοφόρησαν. Το "πείραμα" ετυχε θετικότατης αποδόχης ,με τους κριτικούς να επαινούν τη γραφή του Williamson, τη συμπερίληψη χαρακτήρων, τέχνης, ιστορίας και δράσης. Η ιστορία διαδραματίζεται προς το τέλος του Infinite Frontier, με το τέλος της σειράς να οδηγεί στο Dawn of DC το 2023. Ο τίτλος της σειράς άλλαξε σε Dark Crisis on Infinite Earths στο και μετά το τεύχος #4, το οποίο έδειξε πώς η σειρά είναι μια άμεση συνέχεια του Crisis On Infinite Earths. Η σειρά έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή του άπειρου πολυσύμπαντος του DCU που καταστράφηκε στην αρχική κρίση το 1986. [..] Πηγη:Wikipedia Από την εκδοτική Η JUSTICE LEAGUE ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ — ΚΑΙ Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΡΙΣΗ ΞΕΚΙΝΑ! Ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν, η Γουόντερ Γούμαν και οι άλλοι ήρωες της Justice League είναι νεκροί. Οι εναπομείναντες ήρωες τώρα αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο να προστατεύσουν τον κόσμο από τις ανελέητες και συνεχιζόμενες επιθέσεις των μεγαλύτερων υπερεγκληματιών! Μπορούν οι νέοι ήρωες να βγουν από τη σκιά των διάσημων ηρώων και να σχηματίσουν μια νέα Justice League; Και θα αποδειχθεί αυτό αρκετό για να εμποδίσουν τη μεγαλύτερη απειλή που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ από το να καταστρέψει τα πάντα; Μία συναρπαστική ιστορία, όπου η νέα γενιά ηρώων της DC ρίχνεται στη δράση! Από το δίδυμο των δημιουργών Joshua Williamson (Infinite Frontier, Superman) και Daniel Sampere (Action Comics, Justice League), αυτή η μοναδική ιστορία συνεχίζει το νήμα της πλοκής του θρυλικού Crisis on Infinite Earths, ενώ παράλληλα ανοίγει το δρόμο για τη νέα εποχή των ηρώων της DC! ------------------------------- -Ακούγεται απο την Anubis πως η 2η συνεχεία θα κυκλοφορησει την Άνοιξη του 2024.. Ιδωμεν.. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα του δεύτερου τόμου τον hudson.

Ιστορικά κόμικς, βιογραφίες, έμπνευση από τη λογοτεχνία, ακόμα και καινούργιος Αστερίξ. Zorμπάς – Πράσινη πέτρα ωραιότατη, Soloup (εκδ. Διόπτρα): Επειδή η επαναφήγηση του Έλληνα κομίστα αφαιρεί τα στερεότυπα που βαραίνουν την πλάτη του εμβληματικού ήρωα. Κάτω ο Χίτλερ! Ή γιατί ο Καρλ δεν ήθελε να γίνει ποδηλάτης, Γιόκεν Βόιτ (εκδ. Ποταμός): Για την ελπίδα που δίνει μια νεανική ιστορία θάρρους ενάντια στον βάρβαρο κόσμο της ναζιστικής Γερμανίας. Η Κόλαση του Δάντη, Πολ και Γκαετάν Μπριζί (εκδ. Οξύ): Γιατί είναι σημαντικό τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας να παίρνουν νέα πνοή, διατηρώντας την αρχική – μεσαιωνική – τους ατμόσφαιρα. Ο κόσμος της σοφίας, Νικομπί & Βενσάν Ζαμπού (εκδ. Μεταίχμιο-Αλεξάνδρεια): Για να ταξιδέψετε στον κόσμο της φιλοσοφίας, όπως τον αφηγήθηκε ο Γιοστέιν Γκάαρντερ, και τον συστήνουν ξανά με τον δικό τους τρόπο δύο κορυφαίοι δημιουργοί των ευρωπαϊκών κόμικς. Κοντά στις ράγιες, Στέλλα Στεργίου & Γεωργία Ζάχαρη (εκδ. Μεταίχμιο): Επειδή οι δύο ταλαντούχες εικονογράφοι μεταφέρουν με μεράκι και φροντίδα άλλο ένα πολυαγαπημένο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη. Καπετάν Μιχάλης, Παναγιώτης Πανταζής (εκδ. Διόπτρα): Για να γνωρίσετε το πλέον επικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη μέσα από το συναρπαστικό πενάκι του Pan Pan. Ερντογάν: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου, Τσαν Ντουντάρ (εκδ. Anubis): Επειδή δεν συναντάμε συχνά μια τόσο πειστική βιογραφία από έναν πολέμιο του βιογραφούμενου προσώπου. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, Φρεντ Φόρντχαμ (εκδ. Οξύ): Γιατί η προσέγγιση θυμίζει Blade Runner, αναδεικνύοντας τις προφητικές σκέψεις του Άλντους Χάξλεϊ. Αστερίξ: Η λευκή ίριδα, Ντιντιέ Κονράν & Φαμπκαρό (εκδ. Μαμούθ κόμιξ): Επειδή σατιρίζει σύγχρονα φαινόμενα τόσο επιτυχημένα, ώστε οι Γκοσινί και Ουντερζό θα ήταν περήφανοι. Το Ινκάλ, Moebius & Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι (εκδ. Anubis): Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν υπάρχει ένα graphic novel εκεί έξω που άλλαξε την ποπ κουλτούρα, τότε είναι αυτό. Και το σχετικό link...

Η βιογραφία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε μορφή κόμικς κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Anubis, κατά μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση, τις ημέρες της επίσκεψης του Τούρκου προέδρου στη χώρα μας. Στο έργο τους, ο Τούρκος δημοσιογράφος Can Dündar και ο Αιγύπτιος-Σουδανός καλλιτέχνης κόμικς Anwar επιχειρούν να ρίξουν φως στην πολυσύνθετη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα της Τουρκίας. Και το σχετικό link...

Αναμφίβολα ένα από τα κορυφαία έργα της 9ης Τέχνης, «Το Ινκάλ» επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis και μας εισάγει εκ νέου στον επικό κόσμο των Jodorowsky και Moebius. Ήδη από τις υπογραφές των δημιουργών στο εξώφυλλο, ο αναγνώστης προδιαθέτεται με προσδοκίες για ένα ανάγνωσμα με ισχυρό καλλιτεχνικό αντίκτυπο. Άλλωστε, τόσο ο Alejandro Jodorowsky όσο και ο Moebius – κατά κόσμον Jean Giraud – έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία της Τέχνης, ωθώντας τη διαρκώς σε νέα καλλιτεχνικά, εικαστικά και αφηγηματικά μονοπάτια, εφευρίσκοντας νέους τρόπους να εκφράσουν τις πρωτοποριακές ιδέες τους και τολμώντας να παρουσιάσουν και να εξερευνήσουν το νέο, το άγνωστο. Αφετηρία για τη δημιουργία του «Ινκάλ» στάθηκε η απόπειρα του Jodorowsky να μεταφέρει το 1974 στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο επικής επιστημονικής φαντασίας του Αμερικανού συγγραφέα Frank Hebert, «Dune» (1965). Στο ντοκιμαντέρ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 2013 με τίτλο «Jodorowsky ’s Dune», παρουσιάζεται λεπτομερώς η μεγαλεπήβολη πρόταση του Γάλλοχιλιανού δημιουργού: μεταξύ του καστ συγκαταλέγονταν ονόματα όπως ο Salvador Dalí, ο Orson Welles, ο Mick Jagger και η Amanda Lear, ενώ τη μουσική επρόκειτο να επιμεληθούν τα συγκροτήματα Pink Floyd και Magma. Η απύθμενη έμπνευση του Jodorowsky ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το έργο έμεινε ανολοκλήρωτο, για να ολοκληρωθεί τελικά μία δεκαετία αργότερα, όταν το 1984 κυκλοφόρησε τελικά η ταινία σε σκηνοθεσία David Lynch. Η απαγορευτική διάρκεια της ταινίας, η οποία υπολογιζόταν σε 10 με 14 ώρες, καθώς και ο απαιτητικός προϋπολογισμός (μόνο ο Σαλβαδόρ Νταλί ζητούσε 100.000 δολάρια την ώρα για να συμμετάσχει) λειτούργησαν ανασταλτικά για την παραγωγή μιας ταινίας, η οποία θα άφηνε ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου – άλλωστε, το κατάφερε και χωρίς να ολοκληρωθεί. Το υλικό αναφοράς, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν τα σχέδια του Moebius για ένα στόριμπορντ τριών χιλιάδων σελίδων, επηρέασε τελικά την παραγωγή πολλών μεταγενέστερων κινηματογραφικών παραγωγών επιστημονικής φαντασίας, μεταξύ των οποίων οι σειρές ταινιών «Star Wars», «Terminator» και «Alien». Στην παραγωγή του Alien άλλωστε εργάστηκε σχεδόν σύσσωμη η ομάδα του Jodorowsky, όταν πλέον το όνειρό του για τη μεγαλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου είχε καταρρεύσει. Το υλικό όμως υπήρχε. Το ίδιο και η ανάγκη των καλλιτεχνών να επινοήσουν έναν πρωτότυπο φανταστικό κόσμο και να τον εξερευνήσουν σε βάθος, σε μία διαστημική οδύσσεια γεμάτη επιστημονική φαντασία και τεχνολογία, πολιτική ίντριγκα και συνωμοσίες, μυστικιστικές και ψυχεδελικές εσωτερικές αναζητήσεις, δράση, έρωτα, σάτιρα. Κι έτσι γεννήθηκε «Το Ινκάλ». Κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στο γαλλικό περιοδικό «Métal Hurlant» το 1980, η ιστορία δημοσιεύτηκε σε συνέχειες και ολοκληρώθηκε το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό «Μικρό Παρά Πέντε» τη δεκαετία του ’80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ, ακολουθώντας την επίσημη διαίρεση σε κεφάλαια της εκδοτικής εταιρείας Les Humanoides Associes. Η έκδοση της Anubis, «Το Ινκάλ – Μέρος Πρώτο» παρουσιάζει τα τρία κεφάλαια, συστήνοντάς μας σε αυτό το διαγαλαξιακό έπος απ’ την αρχή. Ο Τζον Ντιφούλ, ένας ντετέκτιβ κλάσης «Ρ» σε έναν εκφυλισμένο, δυστοπικό κόσμο, βλέπει τη ζωή του να ανατρέπεται όταν ανακαλύπτει ένα αρχαίο μυστικιστικό τεχνούργημα που ονομάζεται «Ινκάλ». Οι περιπέτειες του Ντιφούλ θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον μεγαλύτερο πολεμιστή του γαλαξία, τον Μεταβαρόνο, αλλά και αντιμέτωπο με τις φοβερές δυνάμεις του Τεχνοποντίφικα. Αυτές οι αναμετρήσεις είναι λίγες από τις πολλές που συνθέτουν μια ιστορία κωμικών και κοσμικών διαστάσεων, όπου ο Ντιφούλ θα χρειαστεί να παλέψει όχι μόνο για τη δική του επιβίωση αλλά και για εκείνη ολόκληρου του σύμπαντος. Οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει το ηρωικό και ηθικό στερεότυπο του «εκλεχτού» που συναντάται σε αυτού του είδους τις επικές αφηγήσεις, χαρακτηρίζονται από μία εκ πρώτης όψεως αφαιρετική, συνειρμική πορεία, δίχως να γίνεται αντιληπτό το διακύβευμα και ο ρόλος του Τζον σε αυτό. Βουτηγμένος στα πάθη, στις εξαρτήσεις και στην… ανεμελιά, ο Τζον δείχνει με κάθε ευκαιρία πόσο δειλός και φυγόπονος είναι, αναζητώντας βοήθεια για να ξεπεράσει τις διαρκείς προκλήσεις που εμφανίζονται στο διάβα του από τρίτους ή από το Ινκάλ, το οποίο παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο στην αλλόκοτη και συνάμα σαγηνευτική ιστορία των δύο τεράστιων καλλιτεχνών. Εκτός από την κεντρική ιστορία, η οποία θα ολοκληρωθεί με τον δεύτερο τόμο, «Το Ινκάλ» πλαισιώνεται από τις ιστορίες «Πριν το Ινκάλ» (Jodorowsky – Zoran Janjetov), «Μετά το Ινκάλ» (Jodorowsky – Moebius) και «Το Τελευταίο Ινκάλ» (Jodorowsky – José Ladrönn), καθώς και μερικές spin-off σειρές μεταξύ των οποίων «Το Έπος των Μεταβαρόνων», το οποίο έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά μέσω του περιοδικού «9» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία». Νέες εκδόσεις Εκτός από το «Ινκάλ», του οποίου ο δεύτερος τόμος αναμένεται να κυκλοφορήσει εντός Νοεμβρίου, από τις εκδόσεις Anubis επανακυκλοφορούν τα εμβληματικά κόμικς «V for Vendetta» των Alan Moore και David Lloyd και «Joker» του Brian Azzarello, αλλά και η ολόφρεσκη ιστορία «Spider-Men» του Brian Michael Bendis και της Sara Pichelli, όπου ο κλασικός, φιλικός Σπάιντερ-Μαν της γειτονιάς Πίτερ Πάρκερ συναντάται με τη νέα, Ultimate εκδοχή του, την οποία ενσαρκώνει ο νεαρός Μάιλς Μοράλες. Και το σχετικό link...

Το Ινκάλ (Incal) ήταν σειρά κόμικς επιστημονικής φαντασίας σε σενάριο Αλεχάντρο Χοδορόφσκι και σχέδιο Μόμπιους (Moebius). Θεωρήθηκε μπροστά από την εποχή του και επηρέασε αρκετές γενιές σχεδιαστών και σεναριογράφων. Το κεντρικό πρόσωπο είναι ο Τζον Ντιφούλ (John Difool), ένας ντετέκτιβ τελευταίας κατηγορίας στο πολύ μακρινό μέλλον, που άθελά του μπλέκεται σε μια συνωμοσία γαλαξιακών διαστάσεων και -πάλι ενάντια στη θέλησή του- καλείται να γίνει σωτήρας της ανθρωπότητας. Όλα ξεκινάνε όταν πέφτει στα χέρια του το Ινκάλ, ένας κρύσταλλος με κοσμικές ιδιότητες. Η ένωση του Μαύρου Ινκάλ με το Ινκάλ του Φωτός που έχει ο Ντιφούλ θα δώσει στον κάτοχό τους τα κλειδιά του Σύμπαντος: στους εξωγήινους Μπεργκ την ευκαιρία για εκδίκηση στους ανθρώπους, στους επαναστάτες του Αμόκ την εξουσία και στους Τεχνοπάπες, κάστα που παράγει και διαχειρίζεται την τεχνολογία του Γαλαξία, τη δυνατότητα να καταστρέψουν το Σύμπαν με τα Αυγά της Σκιάς, που σβήνουν το φως των Ήλιων. Ο Ντιφούλ θα γίνει κάτοχος και του Μαύρου Ινκάλ, παίρνοντάς το απ' τους Τεχνοπάπες, και, με την ένωσή τους, θα ξεκινήσει μια περιπέτεια αναμέτρησης με το ίδιο το Σκότος, τη δύναμη που θέλει την καταστροφή του Σύμπαντος. Στα ταξίδια του ο Ντιφούλ έχει πλάι του την Τανάτα και την Άνιμα (δίδυμες αδελφές, φύλακες των Ινκάλ), τον Μεταβαρόνο (τον καλύτερο πολεμιστή του Γαλαξία), τον Σολούν (γύνανδρο παιδί της Άνιμα και του Ντιφούλ, που τελικά αποκαλύπτεται ότι είναι το ίδιο το Ινκάλ), τον "τσιμεντένιο παπαγάλο" Ντίππο (κατοικίδιο του Ντιφούλ που απ' το Ινκάλ απόκτησε το χάρισμα να μιλάει) και τον Κιλ Ντόγκχεντ, στην υπηρεσία της Τανάτα. Μετά από περιπέτειες σε πολλούς κόσμους, μεταφυσικές καταστάσεις, χιλιάδες νεκρούς και πολλές ανατροπές, η ιστορία παίρνει ένα απρόσμενο όσο και μεγαλοπρεπές τέλος. Το σενάριο αναμειγνύει πολλά στοιχεία, όπως τα Ταρώ, τη θρησκεία, την ψυχεδέλεια, τη space opera, τη διαλεκτική, την πολιτική. Συνδυασμένο με το εντυπωσιακό σχέδιο του Μόμπιους, έκανε το Ινκάλ να θεωρείται μια απ' τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες στην ιστορία των κόμικς και πηγή έμπνευσης για γενιές σεναριογράφων και σχεδιαστών. Το Ινκάλ κυκλοφόρησε στη Γαλλία απ' τις εκδόσεις Les Humanoides Associes το 1980 και ολοκληρώθηκε σε έξι τεύχη το 1988. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε συνέχειες στο περιοδικό "Μικρό Παρά Πέντε" τη δεκαετία του '80 και αργότερα εκδόθηκε σε έξι τεύχη (ΜΑΜΟΥΘ 1998) με τίτλους: Το Μαύρο Ινκάλ (L'Incal Noir) - 1981 Το Ινκάλ του Φωτός (L'Incal Lumière) - 1982 Αυτό εκεί κάτω (Ce qui est en bas) - 1984 Αυτό εκεί πάνω (Ce qui est en haut) 1985 Η πέμπτη ουσία - Ο γαλαξίας που ονειρεύεται (La cinquième essence - Galaxie qui Songe) - 1988 Η πέμπτη ουσία - Πλανήτης Ντιφούλ (La cinquième essence - La planète Difool) - 1989 Το 1989 εκδόθηκε απ' τους ίδιους δημιουργούς και το βιβλίο Τα μυστήρια του Ινκάλ, που εξηγούσε μερικά σημεία της πλοκής. Ο Χοδορόφσκι συνέχισε αργότερα τη σειρά των Ινκάλ με άλλους σχεδιαστές. Με τον Zoran Janjetov δημιούργησε την ιστορία του Ντιφούλ πριν το Ινκάλ και με τον Χουάν Χιμένες Το Έπος των Μεταβαρόνων. ( Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν,1997) Στοιχεία απ' την αισθητική και την πλοκή του Ινκάλ υπάρχουν και στην ταινία Το Πέμπτο Στοιχείο του Λυκ Μπεσόν, στην οποία ο Μόμπιους συνεργάστηκε στην καλλιτεχνική επιμέλεια. Πήγή:wikipedia

«Ινκάλ»: Κατά πολλούς, το σημαντικότερο graphic novel επιστημονικής φαντασίας – και αυτό που επηρέασε τους περισσότερους σεναριογράφους, σχεδιαστές και σκηνοθέτες. Κανείς μαθαίνει τα κόμικς, και τα αγαπά, κάπου στην εφηβική του ηλικία, συν-πλην κάποια χρόνια, ανάλογα με τη βιβλιοθήκη που είχαν οι γονείς του, με το πόσο τούς έβλεπε να διαβάζουν και με την πρόσβαση που είχε ο ίδιος σε βιβλία και άλλα βρώσιμα έντυπα. Μπορεί να είναι κάποια υπερηρωικά τα κόμικς που θα μάθει αυτό το παιδί να αγαπά – και που θα του ανοίξουν τον δρόμο προς εκείνα που θα βάλει στο εικονοστάσι του μεγαλώνοντας –, μπορεί να είναι πολεμικά, μαγείας, φραντσάιζ, αντεργκράουντ, καλλιτεχνικά, πολιτικά, ερωτικά, τρόμου, φαντασίας, ο Σπάιντερμαν και ο Μπάτμαν, ο Μπλεκ και ο Ζαγκόρ, ο Κοκομπίλ και ο Αστερίξ, μπορεί να είναι ο Κόναν ο Βάρβαρος – ή να είναι το Ινκάλ. Αν τυχόν είναι το Ινκάλ, να ξέρει ότι η ζωή του σημαδεύτηκε πια για τα καλά. Και πως αυτό είναι καλό, και να μην τον μέλλει. Όλα θα πάνε καλά. Θα είναι παράξενα βέβαια, αλλά κι ΑΥΤΟ είναι καλό. Αν πάλι διαβάσει το Ινκάλ πιο μεγάλος, ναι, προφανώς θα καταλάβει πιο πολλά πράγματα, θα δει πιο βαθιά, θα προβληματιστεί περισσότερο, αλλά κυρίως: θα επιστρέψει ξανά μέσα του σε εκείνη τη μαγική ηλικία. Σε εκείνο που υπήρξε τότε, και που κατά έναν περίεργο τρόπο, εξακολουθεί να είναι, κι ας μην το ξέρει. Κι αυτό είναι επίσης πολύ καλό, όπως μπορεί ο καθένας μας να καταλάβει. Αρκεί να το κάνει μυστικά, και με ένα πονηρό εσωτερικό χαμόγελο. Γιατί έτσι πάνε αυτά. Ο Alejandro Jodorowsky και ο Mœbius έφτιαξαν ένα αριστούργημα, τέτοιο που ξεπέρασε ακόμη και τη συνασπισμένη τους διάνοια. Το Ινκάλ έκτοτε ζει τη δική του ζωή, και συνεχίζει να τρυπώνει στα μυαλά και στις ψυχές των αναγνωστών του, και να πλάθει καλλιτέχνες ανάμεσά τους. (Ένας από αυτούς, από τους πολύ σύγχρονούς μας, ο Taika Waititi, που θα το γυρίσει ταινία – για να μας κόψει την ανάσα). Οι άνθρωποι της ηλικίας μου το διαβάσαμε στα ευλογημένα 80s, στο Μικρό Παρά Πέντε, το κουβαλάγαμε επάνω μας και το βάζαμε κάτω-κάτω στη βιβλιοθήκη μην το δει κανείς και μας το πάρει. Αν και τελικά πάντα το χάναμε, άγνωστο γιατί. Ήταν έξι τεύχη τότε. Μάλλον. Τώρα (κι αυτό είναι η είδηση) το Ινκάλ επανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis σε δύο τόμους, και είναι ώρα να το μάθουν, ή να το ξαναθυμηθούν, όλοι. Ο πρώτος (μετάφραση Χρήστος Τσέλιος, 156 σελίδες, 21x28 εκατοστά) ξεκινά το ταξίδι του σε δέκα μέρες. Πάμε να σώσουμε το σύμπαν, ξανά. Γιατί είμαστε παράξενοι τύποι, όλοι μας. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΞΕΚΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΉΡΩΑ ΤΗΣ MARVEL! Ο ΜΟΡΛΟΥΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ — ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ! ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΑΧΝΟ-ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ο πιο τρομακτικός αντίπαλος του Σπάιντι είναι και πάλι εδώ — και καμία Αράχνη δεν είναι ασφαλής! Κι αυτό ισχύει περισσότερο για την περίπτωση του “εκλεκτού”, του Πίτερ Πάρκερ! Καθώς οι ήρωες με αραχνοδυνάμεις ετοιμάζονται για τη σύγκρουση – και ο ένας μετά τον άλλο γνωρίζει την ήττα — ο Μόρλουν δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα! Η Σάθρα κάνει την επανεμφάνισή της, πιο δυνατή από ποτέ, και στο μυαλό της έχει μόνο ένα σκοπό: να εξοντώσει όλες τις αράχνες! Η επέτειος των 60 χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του Σπάιντι θα μείνει στην ιστορία, καθώς δύο από τους σπουδαιότερους δημιουργούς του, ο σεναριογράφος Dan Slott κι ο εικονογράφος Mark Bagley, συνεργάζονται για πρώτη φορά σε έναν τίτλο του Αραχνάκια! Η ιστορία: Μετά το Spider-Verse: Μάχη Επιβίωσης (παρουσίαση φουλ ιστορίας και εδώ), ο Dan Slott είχε ανοίξει τον ασκό του Αιόλου με το ευφάνταστο Αραχνοσύμπαν. Το 2022 λοιπόν αρκετά χρόνια μετά το τρομερό run του Slott, η Marvel αποφάσισε να εκδώσει την τελευταία ιστορία του Spider-Verse και μάλιστα με σχεδιαστή τον επίσης θρυλικό Mark Bagley του Amazing Spider-Man στα 90s και του Ultimate Spider-Man στα 00s. Ο Slott εδώ δε δίνει τόση σημασία στα διαφορετικά Multiverses ούτε στο να έχει ένα τεράστιο πάνελ χαρακτήρων που να έχει ο καθένας τις στιγμές του. Αντιθέτως εστιάζει στην Earth-616 και μαζί με τον Peter Parker, φέρνει ένα ωραίο καστ χαρακτήρων, τους Miles Morales, Jessica Drew, Silk, Night-Spider (που μοιάζει στην Black Cat), Hunter-Spider (που είναι Kraven the Hunter σε Spider-Man), Sun-Spider και Princess Spinstress. Παράλληλα οι ήρωές μας έχουν την αναπάντεχη στήριξη του Morlun ο οποίος μαθαίνουμε γιατί πολεμάει την Shathra καθώς και το backstory του. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι η Shathra έχει καταλάβει πλήρως της Earth-001 και έχει μετατρέψει σε σφήκες πάρα πολύ γνωστές εκδοχές του Spider-Man που είχαμε δει στην προηγούμενη ιστορία όπως τον Spider-Man Noir, τον Spider-Punk και άλλους, οι οποίοι μάχονται τη μικρή μας ομάδα. Η ιστορία συνεχίζει με περισσότερο βάθος στην ιστορία της Shathra, αποστολές για αντικείμενα που ίσως είναι χρήσιμα και απομακρύνεται από τον βασικό Peter Parker με τους Slott-Bagley να ξαναγράφουν μια εναλλακτική εκδοχή του που έχει ενδιαφέρον. Συνολικά τη βρήκα αρκετά πιο σφιχτή δομικά από το πρώτο Spider-Verse χωρίς όμως να εντυπωσιάζει όσον αφορά το σενάριο και η μεγάλη της δύναμη είναι στο σχέδιο. Το σχέδιο: Για μένα ο Mark Bagley δεν είναι ένας απλά φοβερός σχεδιαστής, αλλά ίσως ο καλύτερος και επιδραστικότερος σχεδιαστής του Αραχνάκια τα τελευταία τριάντα χρόνια και όπως στο Η Ζωή μου, έτσι και εδώ ο Bagley θριαμβεύει με το σχέδιο του σε μια ιστορία με σύγχρονο σχέδιο, τεράστια πάνελ μάχης, εντυπωσιακά καρέ δράσης και φυσικά ένα πραγματικά τεράστιο εύρος από διαφορετικές εκδοχές του Spider-Man να εμφανίζονται και τον σχεδιαστή να τους αποδίδει υπέροχα. Αξίζει πάρα πολύ να το κρατήσετε, να το διαβάσετε και μετά απλώς να χαζέψετε τα καρέ του Bagley ειδικά στο τελευταίο τεύχος. Η έκδοση: Μόλις τέσσερις μήνες μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τεύχους, η Anubis έφερε στα ελληνικά το End of the Spider-Verse, ένα μεστό σεναριακά και άψογο εικαστικά κόμικ, ένα δυνατό κύκνειο άσμα για το Spider-Verse που σκέφτηκε, έχτισε και έγραψε ο Dan Slott. Η έκδοση είναι πολύ καλή στο κλασικό μέγεθος και χαρτί της Anubis και για μένα αν είστε των ιστοριών με πολλούς Spider-Man, της μυθολογίας της Αράχνης και του Multiverse τότε πρέπει να αποτελέσει αγορά σας. Καλό διάβασμα σε όλους

O Κιάνου Ριβς είναι αυτό που λέμε ωραίος τύπος. Με εκατομμύρια ανθρώπους να τον θαυμάζουν σε όλο τον κόσμο κοντά τρεις δεκαετίες τώρα, εκείνος καταφέρνει και παραμένει ταπεινός με τον πιο γοητευτικό τρόπο. Ο αγαπημένος ηθοποιός που γεννήθηκε στη Βηρυτό, με μητέρα από την Αγγλία και πατέρα από τη Χαβάη, πήρε το όνομα Κιάνου που στα χαβανέζικα σημαίνει «ελαφρύ αεράκι στα βουνά». Το 1991 έρχονται οι πρώτες δουλειές του που σημειώνουν επιτυχία και τον κάνουν γνωστό. Το «Point break» και το «My own private Idaho» είναι κάποιες από τις επιτυχίες του εκείνη την εποχή. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Κιάνου Ριβς χρειάστηκε να αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες καταστάσεις – πολλές οικογενειακές απώλειες, ανάμεσά τους και τον θάνατο του νεογέννητου παιδιού του –, το άστρο του όμως δεν θάμπωσε. Ο ηθοποιός έβγαζε πολλά εκατομμύρια δολάρια, αλλά δεν τους έδινε την αξία που κάποιος θα περίμενε. Ο ίδιος μάλιστα έχει δηλώσει πως «τα χρήματα είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι. Θα μπορούσα να ζήσω με αυτά που ήδη έχω για τους επόμενους αιώνες». Το ανατρεπτικό μπεστ σέλερ «BRZRKR» Τον Φεβρουάριο του 2021 εκδόθηκε στην Αμερική το πρώτο τεύχος της σειράς «BRZRKR», πουλώντας 615.000 αντίτυπα με την κυκλοφορία του, με αποτέλεσμα να γίνει το πιο εμπορικό πρωτότυπο βιβλίο κόμικς των τελευταίων τριάντα χρόνων. Ο ήρωας Berzerker, ή αλλιώς BRZRKR, είναι αθάνατος και τριγυρνάει εκατοντάδες χρόνια στη γη. Η αμερικανική κυβέρνηση όμως αποφασίζει να βάλει τέλος στην πλήξη του αναθέτοντάς του διάφορες μυστικές αποστολές. Σύμφωνα με τη σύνοψη: «Ο άντρας που ονομάζεται Berzerker είναι μισός θνητός και μισός θεός, καταραμένος και εξαναγκασμένος σε πράξεις βίας – ακόμη και με διακύβευμα τη λογική του. Όμως, αφότου περιπλανιέται στον κόσμο για αιώνες, ο Berzerker ίσως τελικά βρήκε καταφύγιο – τη συνεργασία με την αμερικανική κυβέρνηση για ν’ αναλαμβάνει μάχες υπερβολικά βίαιες ή επικίνδυνες για οποιονδήποτε άλλο. Σε αντάλλαγμα ο Berzerker θα λάβει το μόνο πράγμα που επιθυμεί, την αλήθεια για την ατέρμονη, αιματοβαμμένη ύπαρξή του και τον τρόπο να της δώσει τέλος». Ο Κιάνου Ριβς εμπνεύστηκε έναν οξύθυμο τύπο που θα απασχολήσει για δώδεκα τεύχη το κοινό. Οι πρώτες εικονογραφήσεις του κόμικς παρουσιάστηκαν στην «USA Today» και ο πρωταγωνιστής έχει τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του Ριβς. Οι δημιουργοί του κόμικς κάνουν λόγο για μια υπερβίαιη επική περιπέτεια. «Τόσο ωμό και αιματοβαμμένο που ούτε μία σταγόνα από κόκκινο μελάνι δεν πάει χαμένη» αναφέρει η «Washington Post». «Απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί αγαπούσα τα κόμικς. Με έχουν επηρεάσει σημαντικά στην καλλιτεχνική μου έκφραση. Η ευκαιρία να δημιουργήσω τον BRZRKR και να συνεργαστώ με θρύλους του είδους, σαν τον συγγραφέα Ματ Κιντ, τον ζωγράφο Αλεσάντρο Βίτι, τους Μπιλ Κράμπτρι, Κλεμ Ρόμπινς, Ραφαέλ Γκραμπά, μαζί με τα σπουδαία παιδιά του Boom! Studios, είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα» δήλωσε ο Κιάνου Ριβς. Τα αρχαία μυστικά της καταγωγής του Το ντεμπούτο του Κιάνου Ριβς ως σεναριογράφου κόμικς ολοκληρώνεται με το επικό φινάλε της αναγνωρισμένης σειράς των Boom! Studios, που έκανε το καλύτερο λανσάρισμα σε πωλήσεις τα τελευταία 30 χρόνια. Στο τεύχος αυτό οι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν τα αρχαία μυστήρια της καταγωγής του Β., ενός άντρα καταραμένου με μια ανείπωτη δίψα για βία, ο οποίος απελευθερώνει την οργή του όταν μια νέα ανακάλυψη υπόσχεται τις απαντήσεις που έψαχνε για αιώνες. Όμως καθώς η ομάδα ταξιδεύει για να ανακαλύψει τα μυστικά της γέννησής του, θα φτάσει ο Β. στον τελικό σκοπό του ή θα αποδειχτεί πως οι αιματοβαμμένες προσπάθειές του ήταν μάταιες; Αυτό το ερώτημα θα απαντηθεί μόνο από εκείνους και εκείνες που θα διαβάσουν τις σελίδες του κόμικς. Η ελληνική έκδοσή του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anubis. Ένα κόμικς για την τηλεόραση Το Netflix αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία ζωντανής δράσης βασισμένη στο κόμικς «BRZRKR» του Κιάνου Ριβς κάνοντας πραγματικότητα ένα μεγάλο του όνειρο, με τον ηθοποιό να μην μπορεί να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του. Τα νέα ανακοινώθηκαν από την πλατφόρμα μέσω Twitter. Ο Κιάνου Ριβς θα είναι παραγωγός, θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία και θα δανείσει τη φωνή του στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα στη διασκευή για την anime σειρά. Σε σενάριο του Κιάνου Ριβς και του επιτυχημένου σεναριογράφου Ματ Κιντ και με εικονογράφηση του βραβευμένου σκιτσογράφου Ρον Γκάρνεϊ ξεκινάει το επικά βίαιο κεφάλαιο της σειράς και στην τηλεόραση. Και το σχετικό link...

Όταν ένας αστέρας του Χόλιγουντ αποφασίζει να ασχοληθεί με έναν καλλιτεχνικό χώρο όπως τα κόμικς, το αποτέλεσμα εκτός από θεαματικό θα είναι και αναμενόμενα διαδραστικό: εκτός από κόμικς, το «BRZRKR» (Boom! Studios, Anubis) θα μεταφερθεί στη μικρή οθόνη ως σειρά κινουμένων σχεδίων anime και στη μεγάλη ως ταινία στο Netflix, ακόμη και σε λογοτεχνικό βιβλίο. Στο San Diego Comic Con 2023 ανακοινώθηκε η μεταφορά του BRZRKR σε ταινία με πρωταγωνιστή τον συνδημιουργό του κόμικς, Keanu Reeves. Με τον τρίτο και τελευταίο τόμο, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Anubis, ολοκληρώνεται η ιστορία του «BRZRKR» με πρωταγωνιστή τον Β, έναν ημίθεο, καταραμένο με μια ανείπωτη δίψα για βία, ο οποίος ομοιάζει εμφανισιακά με τον ηθοποιό Keanu Reeves (The Matrix, John Wick), ο οποίος άλλωστε θα τον ενσαρκώσει στην επικείμενη κινηματογραφική μεταφορά. Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα του διάσημου ηθοποιού στη συγγραφή κόμικς. Με αφορμή την ολοκλήρωση της σειράς στα ελληνικά, συζητήσαμε με δύο εκ των συντελεστών της σειράς, τους πολύπειρους δημιουργούς κόμικς Matt Kindt (σενάριο) και Ron Garney (σχέδιο). ● Όταν ξεκινήσατε να δουλεύετε στη σειρά, φαντάζομαι ότι γνωρίζατε εξαρχής ότι θα μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Αυτή η γνώση επηρέασε ανάλογα τη δική σας σκηνοθεσία; Matt Kindt: Όχι ιδιαίτερα – υπήρχε η συνεννόηση ότι μελλοντικά θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, πέρα από κόμικς. Αλλά ποτέ δεν μιλήσαμε για αυτό – τουλάχιστον όχι μέχρι το σημείο που αποφασίζαμε ποιο από τα πιθανά φινάλε θέλαμε. Όταν είχαμε ήδη φτάσει στο δωδέκατο τεύχος, ανακοινώθηκαν η ταινία και το anime – όλοι μάς περίμεναν να τελειώσουμε για να διαβάσουν το τέλος. Νομίζω ότι αυτό που εκτίμησα περισσότερο δουλεύοντας στο πρότζεκτ ήταν ότι είχαμε την απόλυτη ελευθερία να εργαστούμε για την καλύτερη εκδοχή του πιο τρελού κόμικς που μπορούσαμε να σκαρφιστούμε – καμία εξωτερική παρέμβαση, ώστε να είναι η πιο καθαρή εκδοχή της ιστορίας που θέλαμε να γράψουμε. Ron Garney: Σίγουρα είχα μια ιδέα, θυμάμαι να συζητιέται. Προφανώς, συζητώντας με τον Keanu στην αρχή, υπήρχε αρκετή έμφαση στην ανάγκη ο πρωταγωνιστής να του μοιάζει σε έναν βαθμό. Σε ότι αφορά όμως τη σκηνοθεσία, θα ήταν δύσκολο να με επηρεάσει να σχεδιάζω κάτι με συγκεκριμένο τρόπο, εφόσον δεν υπήρχε ήδη η ταινία σαν σημείο αναφοράς. Γι’ αυτό στηρίχτηκα στην καλλιτεχνική μου φαντασία για να οπτικοποιήσω αυτό που διάβαζα και να σχεδιάσω όσο καλύτερα μου επιτρέπουν οι ικανότητές μου ό,τι έγραψαν σε χαρτί ο Matt και ο Keanu. ● Το «BRZRKR» προσεγγίζει πολλές διαφορετικές θεματικές. Οικογένεια, αγάπη, δύναμη, τη διαρκή αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Ποιος είναι ο πυρήνας και το κεντρικό μήνυμα της ιστορίας για εσάς; Matt Kindt: Δεν μου αρέσει να λέω την άποψή μου για το νόημα της ιστορίας γιατί αυτό θα την έκανε την «επίσημη» εκδοχή. Νομίζω το νόημα πρέπει να προκύπτει από μόνο του, δίχως να χρειάζεται κάποια εξήγηση. Είναι εκεί μέσα. Αν ξεχωρίζεις το νόημα της αγάπης, της δύναμης, του νοήματος της ζωής, ναι, είναι εκεί μέσα. Έχω πολύ συγκεκριμένες ιδέες για το τι αφορά – αλλά μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον ότι ο Keanu μπορεί να έχει διαφορετική ιδέα. Χτίζαμε μαζί αυτό το πράγμα ήσυχα και νομίζω ότι όσο μιλούσαμε για το νόημα πραγμάτων σε σχέση με τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους… ποτέ δεν συζητήσαμε για το «τι αφορά» η μεγάλη εικόνα. Και οι δυο μας είχαμε μια ιδέα και νομίζω ότι ήταν πάνω-κάτω παρόμοια, διαφορετικά ίσως να είχε υπάρξει κάποια τριβή σε ότι αφορά την κατεύθυνση. Αλλά δεν υπήρξε. Ron Garney: Ξέρω πως στην προσέγγισή του, ο Keanu επιχείρησε να κάνει μια γενική δήλωση για την ανθρωπότητα, χρησιμοποιώντας τον Β σαν το υπόδειγμα για την αναζήτηση της αγάπης και πώς αυτό παίζει ρόλο στην αναζήτηση του Β για το νόημα της ζωής και τη ματαιότητα που συνοψίζεται στη φράση «αυτό είμαι όλο κι όλο;», που συχνά όλοι μας μπορεί να έχουμε αναρωτηθεί. Για μένα και ίσως και για τους άλλους – δεν μιλώ εξ ονόματος των υπολοίπων – είναι επίσης μια δήλωση στην αντιπαράθεση της βίαιης φύσης του σύμπαντος και πώς η αγάπη ή η απουσία της μπορεί είτε να αξιοποιηθεί θετικά είτε να εργαλειοποιηθεί σαν δικαιολογία σε περιόδους βίας. Συμβαίνει συχνά όταν η βία θεωρείται το μέσο για έναν σκοπό, όπως να περάσει το μήνυμα σε ανθρώπους οι οποίοι δεν αγαπάνε αρκετά, ή όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα πάσχει σε αυτό. Αλλά να εξαναγκάζουμε τους άλλους να αγαπάνε με τη βία δεν είναι αγάπη. Στην ιστορία, η πιο ειλικρινής αγάπη για μένα ήταν αυτή που έτρεφε η μάνα του Β γι’ αυτόν. Ήθελε να μην υπάρχει βία ή τουλάχιστον ο γιος της να μη χρειάζεται να ζει με αυτήν όλη του τη ζωή. Παρ’ όλα αυτά, ο πατριός του χειραγώγησε αυτήν την αγάπη σε αυτό που τελικά εξελίχθηκε σε διεφθαρμένο σκοπό – τη συγκέντρωση εδαφικής και παγκόσμιας εξουσίας. Θα ήταν ενδιαφέρον να εξερευνήσουμε τον πραγματικό πατέρα του Β ή ποια δύναμη ήταν αυτή που γονιμοποίησε τη μητέρα του, σε ένα βαθύτερο, πνευματικό επίπεδο. Ο τρίτος τόμος μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis (μτφρ. Χρήστος Τσέλιος). ● Τελευταία, ο αριθμός των ταινιών και των τηλεοπτικών σειρών που αντλούν την έμπνευσή τους από τα κόμικς αυξάνεται διαρκώς. Πώς νιώθετε γι’ αυτό ως επαγγελματίες δημιουργοί κόμικς; Εκτός από τα θετικά, υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία; Matt Kindt: Σε ό,τι με αφορά, δεν υπάρχει αρνητικό. Τα διαφορετικά μέσα φέρνουν μια μεγάλη εισροή κεφαλαίου στο μέσο των κόμικς τα οποία μπορούν να φανούν αρκετά χρήσιμα για το ίδιο το μέσο. Το να βιοπορίζεσαι από τις εκδόσεις και τα κόμικς είναι αρκετά δύσκολο. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να τα βγάλεις πέρα. Επομένως, το να έχεις απροσδόκητα έσοδα από διάφορες εναλλακτικές, μεταξύ των οποίων και διασκευές, είναι ζωτικό για να συνεχίζουν οι δημιουργοί. Η ομορφιά αυτής της κατάστασης είναι ότι απολαμβάνουμε τα θετικά στοιχεία καθενός από τους κόσμους που συμπλέκονται: απόλυτη δημιουργική ελευθερία χωρίς επεμβάσεις τρίτων, επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν πολλά χρήματα στα κόμικς, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει η δυνατότητα μερικά χρήματα να έρθουν στα κόμικς «απ’ έξω». Αν υπάρχει ένα αρνητικό, είναι ότι οι δημιουργοί εκτός του χώρου δοκιμάζονται σε αυτόν νομίζοντας ότι είναι ένας εύκολος τρόπος να πουλήσουν μετά την ταινία τους. Αλλά μπορείς να καταλάβεις πότε εμφανίζονται τέτοια επιφανειακά εγχειρήματα – επειδή τα κόμικς δεν είναι εύκολη δουλειά. Είναι δύσκολο να φτιάξεις καλά κόμικς. Δεν είναι μια τέχνη που μπορείς εύκολα να «ξεγελάσεις». Πρέπει να είσαι καλός στην οπτική αφήγηση και στους διαλόγους… δεν είναι σκηνοθεσία και δεν είναι πρόζα. Είναι μια άλλη ιστορία. Ron Garney: Ναι, το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι ο κορεσμός, όπως και η επιχειρηματική πλευρά των πραγμάτων που απαιτεί να ξεζουμίσεις μέχρι και την τελευταία σταγόνα από το σωληνάριο με την οδοντόκρεμα, εκμεταλλευόμενος τις τάσεις της εποχής. Αυτό αφαιρεί πολλή από την έμφαση των ταινιών που εμπνέονται από κόμικς από τα τελευταία ως διακριτή μορφή τέχνης, αφού το αποτέλεσμα συνήθως είναι λιγότερο εντυπωσιακό και σχεδιάζονται απλά για να απευθυνθούν σε ένα κοινό που είναι ήδη μυημένο, δίχως να του προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Οι ιστορίες από κόμικς και οι χαρακτήρες τους οφείλουν να διατηρούν τον μοναδικό και αξιοσημείωτο χαρακτήρα τους, ανεξαρτήτως των απαιτήσεων σε επίπεδο ειδικών εφέ. Από αυτήν την άποψη, η θετική πλευρά είναι ότι ζούμε σε μια εποχή όπου έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργούμε πιστευτές εκδοχές φανταστικών χαρακτήρων και φυσικά πρέπει να το αξιοποιούμε στο έπακρο. Ωστόσο, το πνεύμα τους αλλά και οι μικρές αυτές λεπτομέρειες που τα ξεχωρίζουν από άλλες μορφές τέχνης δεν πρέπει ποτέ να θυσιάζονται – αντίθετα, θα πρέπει να προκαλούν πάντοτε δέος στον θεατή και όχι «νερωμένες» διασκευές. ● Το «BRZRKR» είναι ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο γεμάτο δράση. Δεδομένου ότι ο τρίτος τόμος μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά, τι να περιμένουμε; Matt Kindt: Δεν θέλω να χαλάσω την έκπληξη, αλλά υπάρχει πολύς χώρος και πολύς χρόνος στο τρίτο βιβλίο. Παίρνει μία τρελά απρόσμενη τροπή την οποία ο Keanu μού είχε αναφέρει στην αρχή, μια ιδέα που δεν περίμενα, μια πρωτότυπη προσέγγιση στο θέμα του «αθάνατου μαχητή» που με είχε μαγνητίσει εξαρχής στο πρότζεκτ. Ήξερα ότι θα ήταν κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ ενδιαφέρον σαν αποτέλεσμα. Έχει μία πολύ μελαγχολική τρίτη πράξη. ● Από αφηγηματικής άποψης, χρησιμοποιείς πολλά flashback – ακόμα και μέσα σε άλλα flashback! Matt Kindt: Νομίζω ότι είναι σημαντικό να δείξουμε πώς ο χαρακτήρας μας –με την τέλεια μνήμη– βλέπει τον κόσμο. Έχει περισσότερες αναμνήσεις από όσες μπορούμε να φανταστούμε, τη μία πάνω στην άλλη. Αυτήν την ιδέα προσπαθούσαμε να μεταδώσουμε. Βλέπει μοτίβα και επαναλήψεις στην ανθρώπινη ιστορία και στην εξέλιξη της τεχνολογίας – των οποίων αποτελεί σημαντικό μέρος. Αυτό μας έδωσε έμπνευση και πλήρη ελευθερία να παίξουμε με το χρονικό πλαίσιο. ● Αν δεν απατώμαι, το «BRZRKR» ήταν η πρώτη απόπειρα του Keanu Reeves ως συγγραφέας κόμικς. Θα ήθελα να μας μιλήσεις για τη συνεργασία σας. Πιστεύεις πως κατάφερε να αντιληφθεί τις ιδιαιτερότητες του μέσου, δεδομένης της έλλειψης προηγούμενης εμπειρίας; Matt Kindt: Υπήρξε κάποια αρχική εκμάθηση σε ζητήματα όπως η ορολογία, αλλά ο Keanu είναι γνώστης του αντικειμένου. Πιστεύω πως σε κάθε περίπτωση έφερε μία πολύ λεπτομερή ματιά στο έργο και μια διάσταση εξωτερικού παρατηρητή για το εικαστικό μέρος που προωθούσε ακόμα καλύτερα κάθε σελίδα. Υπάρχουν λίγες τεχνικές διαφορές μεταξύ ενός σεναρίου κόμικς και ενός σεναρίου ταινίας – και έχει διαβάσει χιλιάδες από τα τελευταία. Παράλληλα, το μέσο δίνει μεγαλύτερη ελευθερία, μπορείς να αναπτύξεις και να συγκεκριμενοποιήσεις τις περιγραφές σου πολύ περισσότερο. ● Η ιστορία μπορεί να δίνει χώρο σε σκηνές δράσης και βίας, αλλά ο πυρήνας της σχετίζεται με το «ταξίδι» και την εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα της. Πώς αντιμετώπισες σχεδιαστικά αυτήν την αντίφαση; Ron Garney: Απαιτεί οπτική έμφαση σε ανεπαίσθητους υπαινιγμούς, εκφράσεις προσώπου και στη γλώσσα του σώματος για να δημιουργήσεις το συναίσθημα, την εσωτερική πάλη και τα διλήμματα του χαρακτήρα. Πρέπει να λειτουργώ και λίγο σαν ηθοποιός για να το πετύχω, για καθέναν από τους χαρακτήρες. Μεγάλο κομμάτι αυτού εντοπίζεται εμφανώς στα μάτια και τη στάση του σώματος, αλλά η μετάδοση του πόνου και της αγωνίας που νιώθει μέσα από μία πετυχημένη έκφραση προσώπου, μερικές φορές ανεπαίσθητη, μέσα στην υπερβατική αδυναμία να ελέγξει την πραγματική του φύση, σε έναν βαθμό κάνει τον αναγνώστη να νιώσει συμπάθεια. Και αυτός ο χαρακτήρας το χρειάζεται για να έχει τελικά ζωή και να συνδεθείς μαζί του. Ο Ron Garney και ο Matt Kindt υπογράφουν τη σειρά κόμικς «BRZRKR» σε συνεργασία με τον Keanu Reeves. ● Σαν καλλιτέχνης, προτιμούσες να σχεδιάζεις τις βίαιες σκηνές μάχης με την εντυπωσιακή χορογραφία, τα φουτουριστικά μπακγκράουντ στις σκηνές στο εργαστήριο ή τις πιο αφηρημένες εγκεφαλικές, πνευματικές εξερευνήσεις; Ron Garney: Ήταν όλα υπέροχα! Μπορεί να φαίνεται ότι έχω μία προτίμηση στο ένα ή στο άλλο, όμως είναι όλα διασκεδαστικά όταν εκτελούνται με επιτυχία. Θα πω ότι η βία προϋποθέτει να ανοίξεις τον διακόπτη και να αφήσεις το θηρίο να βγει απ’ το κλουβί. Γίνεται πολύ ενστικτώδες και πρωτόγονο. Οι πνευματικές σκηνές απαιτούν εσωτερική ενδοσκόπηση στις δικές μου προσωπικές και ευαίσθητες εμπειρίες για να αποτυπωθεί το συναίσθημα στο σχέδιο. Όλη η διεργασία είναι μια συμβολική εμπειρία και οφείλω να λειτουργώ έτσι αν θέλω να βγει πιστευτό. Τα δοκιμάζω όλα μέχρι τέλους! Οι εργαστηριακές, τεχνολογικές απεικονίσεις έχουν πλάκα γιατί πρέπει να κάνεις το περιβάλλον και τα διάφορα εξαρτήματα να μοιάζουν σαν να δουλεύουν στ’ αλήθεια. ● Στην ιστορία έπρεπε να σχεδιάσεις σκηνές, ενδυμασίες, όπλα, τεχνολογία και αρχιτεκτονική διαφόρων ιστορικών περιόδων και διαφορετικών πολιτισμών. Παρ’ όλο που είχες δουλέψει ήδη με πολλά διαφορετικά πράγματα, από τον Θορ, τον Σπάιντερ Μαν και τον Σίλβερ Σέρφερ μέχρι τον G.I. Joe και τον Κόναν τον Βάρβαρο, είμαι σίγουρος ότι επρόκειτο για μία απαιτητική πρόκληση να τα εντάξεις όλα μαζί στο ίδιο έργο. Ron Garney: Πράγματι, όλες αυτές οι διαφορετικές χρονικές περίοδοι και σκηνές στους τίτλους που αναφέρεις συναντήθηκαν σε ένα χειμαρρώδες έπος στο «BRZRKR». Νομίζω ή καλύτερα ελπίζω ότι η εμπειρία μου με βοήθησε να τα καταφέρω. Αυτές είναι όμως οι προκλήσεις που απολαμβάνω, και η συγκεκριμένη ήταν σίγουρα μία από αυτές σε πολλά επίπεδα. Μία ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση είναι να πάρεις μία ιστορία που δύο άλλοι καλλιτέχνες προσπαθούν να μεταδώσουν γραπτώς και να την αφήσεις να φιλτραριστεί μέσα από το προσωπικό σου πρίσμα για να δημιουργήσεις μια ικανοποιητική οπτική εμπειρία. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: Aνακαλύψτε άγνωστες και συναρπαστικές πλευρές της ιστορίας του Dune, από την πένα των Brian Herbert και Kevin J. Anderson! Μέρος 1ο: Το Αίμα των Σάρντωκαρ Ο Τζοπάτι Κολόνα είναι ένας από τους Σάρντωκαρ, τους ελίτ πολεμιστές του αυτοκράτορα.Οι Σάρντωκαρ είναι ανίκητοι, απόλυτα αφοσιωμένοι και το όνομά τους σκορπά τον τρόμο στο γαλαξία. Με εντολή του αυτοκράτορα, ο Τζοπάτι αναλαμβάνει να καταλάβει το οχυρό των Ατρειδών στον Ντιουν, αλλά πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα στο καθήκον και στη συγχώρεση. Μέρος 2ο: Ο Ψίθυρος των Ωκεανών του Κάλανταν Στο μεταξύ, καθώς ο Πωλ Ατρείδης συναντά το πεπρωμένο του στη μάχη, ο Λοχίας Βιτ πρέπει να χρησιμοποιήσει το χάρισμα της οικογένειάς του στην αφήγηση ιστοριών για να μεταφέρει τους άντρες του από τη σπηλιά που είναι παγιδευμένοι στην πατρίδα τους, τον πλανήτη Κάλανταν. Θα μπορέσει να τα καταφέρει ο Βιτ και να τους δώσει μια ικμάδα ελπίδας μέσα στο σκοτάδι; Σχολιασμός έκδοσης: Η Anubis βρίσκεται σε εκδοτική φόρμα και έτσι όπως εξέδωσε τα βιβλία του Dune φροντίζει και για τις διασκευές αυτού του υλικού σε μορφή κόμικ. Μετά λοιπόν τα Frank Herbert's Dune και την τριλογία του Οίκου των Ατρειδών, η εκδοτική προχωράει και στις Ιστορίες της Αρρακήν, έναν μικρό τόμο που σπάει σε δύο μέρη. Πρόκειται κυρίως για τόμο υποστηρικτικών ιστοριών με αρκετά πλούσια δράση. Αυτό που βρήκα κάπως άνισο είναι το σχέδιο αφού ξεχνάει αρκετά καλά και με λεπτομέρεια και σιγά σιγά εξελίσσεται σε πιο αφαιρετικό και καταλήγει να σου περνάει 100% αδιάφορο. Νομίζω ότι οι φαν της σειράς θα πρέπει να το αγοράσουν για να είναι πιο πλήρης η συλλογή τους. Κατά τ' άλλα μέγεθος και χαρτί το κλασικό της Anubis και με όμορφο εξώφυλλο. Καλό διάβασμα σε όλους

Τα γηρατειά της πάντα όμορφης πρωταγωνίστριας του Milo Manara παρουσιάζονται στο «Sandman: Endless Nights» του Neil Gaiman. Δίνουν και παίρνουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα, στην ειδησεογραφία, στην καθημερινότητά μας οι ειδήσεις γύρω από την τεχνητή νοημοσύνη και τις εφαρμογές της στην καλλιτεχνική δημιουργία. Πρόκειται κατά κανόνα για ενθουσιώδεις αλλά ρηχότατες διατυπώσεις που αποθεώνουν την τεχνολογική πρόοδο ωσάν αυτή να αποτελεί προϊόν παρθενογένεσης και να μη χειραγωγείται/κατευθύνεται από συγκεκριμένα συμφέροντα τα οποία αποσκοπούν στη διαιώνιση και ενίσχυση της θέσης εξουσίας τους. Λίγες είναι οι αντιδράσεις, οι περισσότερες προερχόμενες από τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά κι αυτές συχνά μπερδεμένες, αντιφατικές, αμυντικές. Δεν λέω, κάποιες από τις εφαρμογές είναι ελκυστικές, ιντριγκάρουν, σε προκαλούν να μπεις στον πειρασμό και να παραδοθείς στα κατορθώματα των μηχανών. Όπως για παράδειγμα η εφαρμογή που σε καλεί να ανεβάσεις μια φωτογραφία σου και να παρακολουθήσεις πώς θα φαίνεται ο εαυτός σου με το πέρασμα του χρόνου μέχρι τα βαθιά γηρατειά σου. Θαυμάζεις τα επιτεύγματα της επιστήμης και ζηλεύεις τον απρόσωπο «κάποιον» που σκέφτηκε να σχεδιάσει και να θέσει σε λειτουργία κάτι τόσο καινοτόμο. Και παντελώς άχρηστο και εφιαλτικό συνάμα. Αδύνατον άλλωστε να αποδειχτεί αν δεν περάσουν μερικές δεκαετίες. Τότε καταλαβαίνεις ότι στην τέχνη αυτές οι hi tech κουτοπόνηρες εφαρμογές και οι εξυπνακίστικοι νεωτερισμοί δεν έχουν θέση. Το πώς γερνάει ο άνθρωπος και πώς μεταμορφώνεται το κορμί του είναι ακόμα, ευτυχώς, απρόβλεπτο. Είναι συνάρτηση του ψυχικού του κόσμου και των συνθηκών εντός των οποίων θα περάσει τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Όπως τα γηρατειά της πάντα όμορφης πρωταγωνίστριας του Milo Manara στο «Sandman: Endless Nights» του Neil Gaiman (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis). Αντί του βιολογικού ντετερμινισμού που χαμογελά χαιρέκακα για τα προδιαγεγραμμένα κακοφορμισμένα γεράματά μας, προτιμώ την ιστορικοποιημένη ερμηνεία της γήρανσης εντός του κοινωνικού πλαισίου. Και αυτή δυσοίωνη είναι, αλλά όχι αμετάκλητα. H ομορφιά, κρυμμένη βαθιά μέσα μας και πάντα έτοιμη να απελευθερωθεί στις συλλογικές μας αξιώσεις, θα επιβιώνει πάντα. Και το σχετικό link...

Ο μεγαλύτερος, ίσως, αντί ήρωας που γέννησε ποτέ ο Οίκος των Ιδεών κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο των manga κι όπως είναι φυσικό η Anubis, με την εμπειρία της στον συγκεκριμένο χώρο, τον φέρνει κοντά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ο διακαής πόθος του Deadpool γίνεται επιτέλους (εν μέρει) πραγματικότητα. Ο Captain America του προτείνει να γίνει μέλος σε ένα παράρτημα των Avengers που δημιουργείται στην Ιαπωνία, για την πάταξη του εκεί εγκλήματος. Έτσι, λοιπόν, ο φίλος μας ταξιδεύει μέχρι την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, γνωρίζεται με το δεύτερο μέλος της οργάνωσης, που είναι η Σακούρα Σπάιντερ (μία πιτσιρίκα που διαθέτει τις ίδιες δυνάμεις με τον Άνθρωπο-Αράχνη) και οι δύο τους ξεκινάνε τα πρώτα επίσημα βήματα στην περιπέτεια. Μέσα σε αυτούς που έχουν να αντιμετωπίσουν συγκαταλέγεται ο Loki, ο Venom (τουλάχιστον στην αρχή), ακόμα κι ο… Thanos! Η προσωπική μου άποψη είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία έξυπνη δουλειά, που φέρει φαρδιά-πλατιά την σφραγίδα του πρωταγωνιστή. Ο Deadpool σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα, με πρώτο και καλύτερο τον εαυτό του, προς τέρψη του αναγνωστικού κοινού. Ομολογώ ότι γέλασα αρκετά με τις καυστικές του ατάκες τόσο προς την Marvel, όσο και με την Jump. Το σενάριο χαρακτηρίζεται από μεγάλη δράση και σκηνές με ένταση, αλλά και χιούμορ. Σχεδόν σε κάθε σελίδα βρίσκουμε μία τέτοια σκηνή να εναλλάσσεται με το κωμικό στοιχείο, ενώ ενίοτε συνυπάρχουν. Τόσο ο Sanshiro Kasama, που επιμελήθηκε το σενάριο, όσο κι ο Hikaru Uesugi, που ανέλαβε να το οπτικοποιήσει, σεβάστηκαν στο έπακρο την ιδιοσυγκρασία του πρωταγωνιστή και δημιούργησαν μια ιστορία στα πρότυπα των αντίστοιχων καθαρόαιμων ιστοριών της Αμερικής. Στα αρνητικά θα μπορούσαμε να συγκαταλέξουμε ένα μοτίβο που είναι σύνηθες σε ιστορία του Deadpool. Η ελαφρότητα του πρωταγωνιστή και η μανία του να είναι διασκεδαστικός καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας, καθιστά την πλοκή κάπως βαριά και δύσκαμπτη, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο λίγη από την σοβαρότητα που θα έπρεπε να έχει μία περιπέτεια. Επίσης, για να είμαι ειλικρινής, αισθάνθηκα κάπως άβολα να διαβάζω μία ιστορία της Marvel σε μικρό φορμάτ και μάλιστα… ανάποδα από τα δυτικά κόμικς. Πάντως, γρήγορα συνηθίζεται. Εν κατακλείδι, η σειρά ξεκινάει με όμορφο τρόπο, κινεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, χωρίς να μιλάμε για το απόλυτο αριστούργημα και θέλω να πιστεύω ότι έχει να μας δείξει περισσότερα στους επόμενους τόμους, τους οποίους ελπίζω να τους κυκλοφορήσει η Anubis και να μην μας αφήσει στην γλύκα κατά την συνήθη φιλοσοφία της. Προτείνεται πρωτίστως στους φαν του Deadpool και στην συνέχεια στους φίλους της Marvel. Ο εικαστικός τομέας διατηρεί τις μανιέρες της Σχολής των manga. Είναι καθαρός, λεπτομερής και οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι νέοι, σφριγηλοί και με μεγάλα μάτια. Εξαίρεση αποτελεί πρωτίστως ο πρωταγωνιστής, για τον οποίο ο σχεδιαστής φρόντισε να τον αποδώσει κατά τα πρότυπα της Marvel. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δημιουργείται ένα Αμερικάνικο σενάριο, το σχέδιο όμως μας θυμίζει και την μακρινή Ιαπωνία. Πάντως, χωρίς να έχω μεγάλη εμπειρία στα manga, σε μία σύγκριση που επιχείρησα να κάνω σε σχέση με το Deathnote, το Deadpool: Σαμουράι, ηττήθηκε με άνεση. Για το ασπρόμαυρο χρώμα νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επεκταθούμε, μιας κι αποτελεί το σήμα κατατεθέν αυτού του είδους των κόμικς. Το βρήκα εξαιρετικό και ταιριαστό. Όπως έγραψα στην αρχή της παρουσίασης, η Anubis διαθέτει εμπειρία στα manga κι αυτή η εμπειρία αποτυπώνεται και στην παρούσα έκδοση. Έχουμε να κάνουμε με ένα τευχίδιο στο μέγεθος της Ιαπωνικής Σχολής, το οποίο (εννοείται ότι) διαβάζεται ανάποδα από τα συνηθισμένα κόμικς. Το δέσιμο έχει γίνει με κόλλα και το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά στιβαρό. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ, με καλή εκτύπωση και ικανοποιητικό πάχος. Το εξώφυλλο, από την άλλη, σαν ψυχαναγκαστικός που είμαι, θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αντέχει τα τσαλακώματα. Έξτρα υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μία μπόνους ιστορία που την βρίσκουμε μετά το τέλος της κανονικής κι έχει για πρωταγωνιστές τον Deadpool και τον Spider-Man. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο κι οπισθόφυλλο του τεύχους #02 τον james768.

Δεσπόζουν οι εικόνες του Alex Ross με τις συγκλονιστικές εκφράσεις των προσώπων, τις μπαρόκ συνθέσεις και τον φρενήρη τεμαχισμό των σελίδων. Τα δυο βιβλία με υπερήρωες που έχουν ασκήσει τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω μου – εξαιρουμένων των Watchmen και The Dark Knight τα οποία δεν είναι αμιγώς υπερηρωικά αλλά μάλλον αντι-υπερηρωικά – είναι σχεδιασμένα από τον ίδιο καλλιτέχνη, τον Alex Ross. Αναφέρομαι σε δυο εμβληματικά έργα των ‘90s, το Marvels σε σενάριο του Kurt Busiek και το Kingdom Come σε σενάριο του Mark Waid. Στο πρώτο, οι δυο δημιουργοί περιγράφουν τη γέννηση του σύμπαντος της Marvel και την εμφάνιση των πρώτων υπερηρώων σε μια σαστισμένη Νέα Υόρκη που παρακολουθεί άφωνη αυτά τα αλλόκοτα πλάσματα με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις και τις εκκεντρικές στολές. Στο δεύτερο, οι αποσυρμένοι και ηλικιωμένοι υπερήρωες της DC επιστρέφουν και αναλαμβάνουν εκ νέου δράση όταν οι επίγονοί τους χάνουν τον έλεγχο και απαρνούνται τις θεμελιώδεις αξίες της πρώτης γενιάς. Και στα δυο έργα δεσπόζουν οι εικόνες του Alex Ross με τις συγκλονιστικές εκφράσεις των προσώπων, τις μπαρόκ συνθέσεις, τον φρενήρη τεμαχισμό των σελίδων, τα χρώματα που συνοδεύουν αρμονικά τις συνειδητές εξάρσεις και υφέσεις του σεναρίου. Μέσω της καριέρας του και των έργων του τα τελευταία 30 χρόνια και στα δύο μεγαθήρια των κόμικς, την Marvel και την DC, ο Alex Ross έχει αποδείξει ότι αν και λατρεύει να σχεδιάζει υπερήρωες, προτιμά να το κάνει με το δικό του στυλ και να προσφέρει εκπλήξεις. Πολλές φορές με κίνδυνο να παρεξηγηθεί. Κάτι που επιβεβαιώνεται και από τη «Μοιραία Συνάντηση» (εκδόσεις Anubis, μετάφραση: Ηλίας Τσιάρας) που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά σε σενάριο και σχέδια του Alex Ross. Η πρόσφατη δουλειά του αποτελεί μια επιστροφή στις ρίζες, έναν ύμνο στους FantastIc Four, τους πρώτους υπερήρωες των Stan Lee και Jack Kirby και ταυτόχρονα ένα ψυχεδελικό πανηγύρι χρωμάτων και σχημάτων που παραπέμπει στη δεκαετία του 1960 και τις απαρχές του σύμπαντος της Marvel. Μπορεί μετά από χρόνια να μη θυμόμαστε τη «Μοιραία Συνάντηση» για το σενάριό της – αποτελεί μια απλή, ίσως και προσχηματική, ιστορία όπως αυτές των πρώτων χρόνων των Fantastic Four – αλλά σίγουρα θα μείνει αξέχαστη για τα σχέδια αυτού του τεράστιου καλλιτέχνη που λέγεται Alex Ross. Και το σχετικό link...

«Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη»: Η επίσημη διασκευή σε graphic novel της ταινίας επιστημονικής φαντασίας του Nicolas Roeg, «The Man Who Fell to Earth» (1976), από τις Εκδόσεις Anubis. Βασισμένο στην καλτ βραβευμένη ταινία του Nicolas Roeg με τον θρυλικό David Bowie, της οποίας αποτελεί επίσημη διασκευή, το graphic novel των Dan Watters (σενάριο) και Dev Pramanik (εικονογράφηση), «Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη» είναι ένα μεγάλο δώρο σε όλους τους θαυμαστές του Μπόουι ανά τον πλανήτη – ή και στο διάστημα. Την υπόθεση την ξέρουμε, ή τη θυμόμαστε πάνω-κάτω όσοι έχουμε δει την ταινία (το ομότιτλο μυθιστόρημα του Walter Tevis στο οποίο βασίζεται, που κυκλοφόρησε το 1963 και εκδόθηκε το 2000 από τον Πατάκη μεταφρασμένο από τη Μαρία-Ρόζα Τραϊκόγλου, είναι εξαντλημένο). Αντιγράφουμε: Ο μυστηριώδης εξωγήινος Τόμας Τζερόμ Νιούτον πέφτει στη Γη σε μια αποστολή να σώσει τον ρημαγμένο από την ξηρασία πλανήτη του Ανθέα από την οικολογική καταστροφή. Αποφασισμένος να βρει έναν τρόπο να μεταφέρει νερό πίσω στον ετοιμοθάνατο κόσμο του, ο Νιούτον αρχίζει να πουλάει πατέντες για προηγμένη τεχνολογία, αλλά η επιτυχία του σύντομα τον κάνει στόχο τόσο της κυβέρνησης όσο και μιας μοχθηρής αντίπαλης εταιρείας. Καθώς η αποστολή του καταλήγει να διαρκεί χρόνια, ο Νιούτον συνειδητοποιεί πως ενδίδει στις υπερβολές του κόσμου μας και επιζητά απελπισμένα να επιστρέψει στην οικογένειά του. Αν και κανείς μπορεί να προσεγγίσει εντελώς υποκειμενικά αυτό το graphic novel, καθώς οτιδήποτε αποτίνει τιμή στον Μπόουι είναι κάτι που «πρέπει» να αγαπήσεις, δεν παύει να είναι μια εξαιρετικά λεπτοδουλεμένη δουλειά που έγινε επίσης με αγάπη, αλλά και με μεγάλη γνώση του μέσου. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις κόμικς μία ταινία (που βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα), καθώς το σενάριο και μόνο χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο για να γίνει και να φτιαχτεί σωστά χωρίς εκπτώσεις, και εδώ ο Γουότερς κάνει μερικά πανέμορφα και πολύ έξυπνα πράγματα. Πραγματικά του βγάζεις το καπέλο για τις λύσεις που βρίσκει. Ο Πράμανικ από την άλλη, καταφέρνει να αποδώσει την εικόνα του Νιούτον όπως αποτυπώθηκε στο ονειρικό, απόκοσμο αριστούργημα του Ρεγκ, αν αυτό δεν ήταν ταινία αλλά κόμικς. Ωραίο ντεκουπάζ, πλούσια αρχιτεκτονική της σελίδας, σαφής και άνετη γραμμή. Η έκδοση (μετάφραση Χρήστος Τσέλιος, 128 σελίδες, 16,5 x 24 εκατ.) που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, περιλαμβάνει επίσης οχτώ σελίδες με προσχέδια χαρακτήρων και εξωφύλλων από το πενάκι του Dev Pramanik, ένα τετρασέλιδο όπου βλέπουμε τα στάδια της μεταφοράς του σεναρίου στην τελική εικονογράφηση, αλλά κυρίως ένα νέο δωδεκασέλιδο άρθρο για την ταινία «The Man Who Fell to Earth» του Stephen Dalton, με εξήντα (60!) αδημοσίευτες μέχρι τώρα φωτογραφίες από τα γυρίσματα. Μεγάλο ατού της έκδοσης, που θα εκτιμηθεί δεόντως από τους φίλους των κόμικς, του σινεμά – και βέβαια του μεγάλου εξωγήινου σταρ. Η παρουσία του Μπόουι, που αποτυπώνεται άψογα, είναι έντονη σε κάθε σελίδα. Οι θαυμαστές της ταινίας και του ίδιου θα απολαύσουν τη νέα οπτική που μας προσφέρεται, ενώ οι νεότερες γενιές θα έρθουν κοντά στην ιστορία των Tevis/Roeg με αυτό το νέο, διαφορετικό μέσο. Και το σχετικό link...

Ο «BRZRKR – Αιώνιος Μαχητής», το σεναριογραφικό ντεμπούτο του Keanu Reeves στα κόμικς, συνιστά ένα πολλά υποσχόμενο franchise δράσης για τους λάτρεις του είδους. Είναι βίαιος. Είναι αιμοδιψής. Και είναι αθάνατος. Αυτό το τελευταίο δεν είναι σχήμα λόγου, καθώς κανένας από τους απειράριθμους τρόπους με τον οποίο ένα ανθρώπινο ον μπορεί να απολέσει τη ζωή του δεν είναι ικανός να τον θανατώσει. Ο λόγος για τον πρωταγωνιστή του νέου κόμικς σε σενάριο Keanu Reeves με τον τίτλο «BRZRKR», το οποίο αποτελεί το ντεμπούτο του 55χρονου δημοφιλούς ηθοποιού ως σεναριογράφου στον χώρο των κόμικς. Ο Berzerker, ο άντρας που είναι γνωστός μόνο ως Β., ξέρει μόνο ένα πράγμα για τον εαυτό του: ότι είναι ημίθεος. Για την ακρίβεια είναι καταραμένος από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του σε μια ανείπωτη δίψα για αίμα, αναγκασμένος να εμπλέκεται σε μάχες και να προβαίνει σε πράξεις ανεξέλεγκτης βιαιότητας. Και τούτο χωρίς πραγματικό κόστος για τον ίδιο καθώς η σάρκα του, οι ιστοί του, τα όργανά του, ολόκληρο το σώμα του μέχρι το τελευταίο του κύτταρο, έχει τη δυνατότητα να αναπλάθεται από μόνο του. Και αυτό συμβαίνει τα τελευταία… ογδόντα χιλιάδες χρόνια, καθώς η γέννησή του ανάγεται στη Μέση Παλαιολιθική εποχή, πολύ πριν από την αυγή της ανθρώπινης Ιστορίας. Προφανώς η «ανορθολογική» εξήγηση περί θεϊκής καταγωγής δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την επιστήμη. Τους τελευταίους αιώνες οι επιστήμονες πασχίζουν με τα εκάστοτε εργαλεία τους να κατανοήσουν την «απέθαντη» φύση του Β., κάνοντας μετρήσεις, αναλύοντας δείγματά του, εφαρμόζοντας κάθε είδους πειράματα. Αλλά εις μάτην. Στη σημερινή εποχή ωστόσο η προσπάθεια αυτή κορυφώνεται. Καθώς ο Β., μετά από αιώνες περιπλανήσεων σε όλον τον κόσμο, εργάζεται για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης λαμβάνοντας μέρος σε επικίνδυνες αποστολές και βίαιες μάχες υπέρ των αμερικανικών πολιτικο-στρατιωτικών συμφερόντων, ζητεί ως αντάλλαγμα ένα και μόνο πράγμα: να μάθει την αλήθεια για την αιματοβαμμένη ύπαρξή του καθώς και τον τρόπο να θέσει τέρμα σε αυτήν. Δηλαδή να γίνει θνητός. Για τον σκοπό αυτό υποβάλλεται σε μια σειρά από ιατρικές μελέτες με διεπιστημονική συνεργασία. Τίποτα όμως δεν θα βοηθήσει τον πολεμιστή να κατανοήσει την αρχέγονη κατάρα του αν εκείνος δεν «ξεκλειδώσει» τη μνήμη του, αν στο μυαλό του δεν ανοιχτούν δίαυλοι ώστε να ανατρέξει, ει δυνατόν, στις πρώτες στιγμές μετά τη γέννησή του. Η 12τευχη σειρά «BRZRKR» του Keanu Reeves, με τη συν-σεναριογραφική πινελιά του Matt Kindt (Folklords, Grass Kings) και την απίστευτη σχεδιαστική γραμμή του διάσημου εικονογράφου Ron Garney (Wolverine, Captain America) κυκλοφόρησε το 2021 από τα Boom! Studios και έχει χαρακτηριστεί ήδη ως εκδοτικό φαινόμενο με εκατομμύρια πωλήσεις στις ΗΠΑ και παγκοσμίως. Στα ελληνικά ο πρώτος τόμος του «Αιώνιου Μαχητή» κυκλοφόρησε σχεδόν αμέσως από τις εκδόσεις Anubis περιλαμβάνοντας τα πρώτα τέσσερα τεύχη, ενώ τώρα στα ράφια των βιβλιοπωλείων μας βρίσκεται και ο δεύτερος τόμος με τα τεύχη #5 έως #8. Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για ένα αιματοβαμμένο κόμικς. Κατέχει τόσο κεντρικό ρόλο το κόκκινο του αίματος, ώστε μετά από λίγη ώρα νιώθεις ότι εθίζεσαι στη βία και την αντιπαρέρχεσαι αδιάφορα, καθώς το ενδιαφέρον σου κεντρίζει σταδιακά η ίδια η υπόθεση, οι κοφτοί διάλογοι, τα φλας μπακ στο προϊστορικό παρελθόν. Διότι πίσω από τη γραφική ωμότητα των σκηνών μάχης κρύβεται ένα συλλογικό υπαρξιακό δράμα. Ένα διαχρονικό σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη Ιστορία και την πτωτική, πολεμοχαρή κατάστασή της, το οποίο συνοψίζεται στη φράση του Berzerker: «Η χώρα σας είναι άλλο ένα σε μια μακρά σειρά από έθνη που λατρεύουν τους πολέμους. Οπότε μην ανησυχείτε για την αφοσίωσή μου. ΠΡΕΠΕΙ να πολεμάω». Και το σχετικό link...

Ο Μίστερ Φαντάστικ, η Αόρατη Γυναίκα, ο Ανθρώπινος Πυρσός και το Πράγμα ταξιδεύουν στην (άκρως επικίνδυνη) Αρνητική Ζώνη. Αν αγαπάς τα κόμικς, δεν μπορείς παρά να αγαπάς τη Marvel. Κι αν αγαπάς τη Marvel, δεν μπορείς παρά να αγαπάς τους Τέσσερις Φανταστικούς, την πρώτη Marvel-οικογένεια. Μάλιστα – για να το συνεχίσουμε –, αν αγαπάς τους Τέσσερις Φανταστικούς, δεν γίνεται παρά να έχεις τον Μπεν Γκριμ, το Πράγμα, στην καρδιά σου. Για πολλούς, αν μη τι άλλο, είναι ο #1 υπερήρωας όλων των εποχών, και μακράν ο πιο κουλ. Π.χ., για τον υπογράφοντα. Έτσι, εάν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, που στην ουσία είναι μία (Αν αγαπάς τα κόμικς), η είδηση ότι κυκλοφορεί ένα ολόκληρο graphic novel με μία νέα, χορταστική, απλωμένη σε 64 σελίδες, περιπέτεια των Τεσσάρων Φανταστικών, δεν μπορεί παρά να σε γεμίζει ευτυχία. Πόσο δε μάλλον όταν τη γράφει και τη σχεδιάζει ένας ζωντανός θρύλος των κόμικς, ο Άλεξ Ρος, κατά την πλειονότητα των κριτικών ο κορυφαίος όλων των εν ζωή κόμικς καλλιτεχνών στο υπερηρωικό πολυσύμπαν – και σίγουρα ένας σχεδιαστής με τόσο χαρακτηριστικό ύφος και τεχνοτροπία, που το όνομά του μοιάζει να είναι τυπωμένο πάνω σε κάθε του πάνελ, σε κάθε του σελίδα – και σε κάθε χαρακτήρα που σχεδιάζει. Ξεκινώντας από τους πρωτοποριακούς «Marvels» τρεις δεκαετίες πίσω (1993, 4 τεύχη, σενάριο Kurt Busiek), πριν πάει στην DC Comics για το «Kingdom Come» και τον Σούπερμαν (1996, 4 τεύχη, σενάριο Mark Waid), τον «Uncle Sam» (1997, 2 τεύχη, σενάριο Steve Darnall, Vertigo) και όλα τα άλλα, ο Ρος έχει «επιβάλει» αυτά τα τριάντα χρόνια διαρκούς και έντονης παρουσίας το προσωπικό του στιλ, που είναι ακριβές, συχνά φωτορεαλιστικό, πάντα εξόχως δυναμικό, και έξοχα χρωματισμένο, με αυτή την υπέροχη γκουάς παλέτα του. Ο Ρος δίνει ανθρώπινο υπόβαθρο στους ήρωές του, κάνοντάς τους ταυτόχρονα απτούς, «καθημερινούς», με έξοχες εκφράσεις δοσμένες με λεπτομέρεια και απλότητα, αλλά και ακραία εκρηκτικούς και «σούπερ δυνατούς» όποτε απαιτείται. Είναι πραγματικά one of a kind. Και φαίνεται. Εδώ τώρα, στο «Fantastic Four – Μοιραία συνάντηση» («Fantastic Four – Full Circle», κυκλοφορία στις ΗΠΑ προ έξι μόλις μηνών), κάνει στ’ αλήθεια ό,τι θέλει. Και αυτό που θέλει το αγαπάμε πολύ – γιατί έχει σημασία. Εδώ λοιπόν, σε ένα graphic novel που το γράφει επίσης αυτός ο ίδιος, παίρνει την απόλυτη ελευθερία να αποτίσει φόρο τιμής στις απαρχές της εποχής των κόμικς που αγαπήθηκε σχεδόν όσο καμία άλλη: της Silver Age (1956-1970). Ανατρέχει, έτσι, στο αρχείο του, ανασύρει το τεύχος #52 των Fantastic Four (Ιούνιος 1966) και διαβάζει εκεί την επική ιστορία «This Man… This Monster» των Stan Lee και Jack Kirby. Και τη διασκευάζει. Και το κάνει τόσο καλά, και με τόσο μεγάλη αγάπη στους μεγάλους δημιουργούς του παρελθόντος, τους πιονέρους. Μάλιστα, κάνει και κάτι ακόμη. Μολονότι αναφερθήκαμε στο σχέδιό του που είναι τόσο διακριτό, εδώ παίρνει μία απόσταση από τον… εαυτό του, ακριβώς για να «συνομιλήσει» με τη Silver Age (και βέβαια με τον Μεγάλο Παλαιό, Jack Kirby). Έτσι, υπό μία έννοια γεφυρώνει το παρελθόν και το παρόν – και το κάνει με έναν τρόπο γεμάτο σεβασμό και συγκίνηση. Ταυτόχρονα, οι διάλογοί του θα μπορούσαν άνετα να είχαν την υπογραφή τού Stan The Man Lee. Και όχι μόνο οι διάλογοι: ο Ρος δεν αφήνεται να παρασυρθεί από τις δυνατότητες (και τη γνώση) του μέσου, προσφέροντας στις νέες γενιές ένα κούφιο υπερθέαμα δράσης, ανατροπών και… εκρήξεων. Αντίθετα, χωρίς να κάνει καμία έκπτωση στην περιπέτεια, βάζει σε πρώτο πλάνο τους Τέσσερις Φανταστικούς: δηλαδή, όπως πάντα ήταν – γι’ αυτό, άλλωστε, τους αγαπήσαμε. Και το κάνει από το πρώτο (για την ακρίβεια: από το δεύτερο) πάνελ. Εκπληκτικό. Τα κόμικς της Marvel είχαν ανέκαθεν ψυχή. Κι αυτή σπαρταράει σε όλες τις σελίδες της «Μοιραίας συνάντησης». Το άλμπουμ (διαστάσεις: 16,5x21) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis, που έχουν μία πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη κόμικς, σε μετάφραση του Ηλία Τσιάρα. Και το σχετικό link...

Το Απρίλιο του 2011 η Anubis φέρνει στον κόσμο ακόμα ένα εκδοτικό παιδί της που είναι αφιερωμένο στην παιδική σαπουνόπερα "Patty". Ο τίτλος του είναι "Patty: Τα νέα επεισόδια". Προηγουμένως είχε προηγηθεί το επίσημο περιοδικό της σειράς, ενώ μετά από 2 μήνες από την κυκλοφορία του παρόντος εντύπου, είχαμε και μία ειδική, καλοκαιρινή έκδοση. Το εν λόγω περιοδικό αποτελεί κι αυτό ειδική έκδοση και στηρίζει την θεματολογία του στον 2ο Κύκλο της σειράς. Φροντίζει, λοιπόν, να ενημερώσει τους θαυμαστές της για το τι μέλλει γενέσθαι σε αυτόν τον Κύκλο, καθώς και να συστήσει τους πρωταγωνιστές, νέους και παλιούς. Υπάρχουν, επίσης, κι αρκετές φωτογραφίες, ενώ στο τέλος του τεύχους φιλοξενείται κι ένα κουίζ για τους σκληροπυρηνικούς τηλεθεατές της σειράς. Η έκδοση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με τις υπόλοιπες που είναι αφιερωμένες στην "Patty". Έχει σχετικά μεγάλο μέγεθος, έντονα χρώματα με μεγάλη ποικιλία και οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν καλή υφή, εκτύπωση και πάχος. Το περιοδικό έδινε σαν δώρο 4 γιγαντοαφίσες της σειράς και 4 κάρτες με τα πορτρέτα των πρωταγωνιστών.

Fortnite X Marvel Zero War Πόλεμος Μηδέν Graphic Novel Η "Anubis" είχε χρόνια να μεταφέρει μια έκδοση περιπτέρου σε graphic novel (συνήθως κάνει τομοποίηση των τευχών). Αυτή τη φορά όμως έβγαλε σε έκδοση βιβλιοπωλείου την ιστορία από τα πέντε τευχάκια που είχε κυκλοφορήσει το περασμένο καλοκαίρι. Αν και στο site της αναφέρει σαν μέγεθος του τόμου το κλασικό 17x26, στην πραγματικότητα είναι 16x24, δλδ στο μέγεθος της έκδοσης περιπτέρου. Στα έξτρα Υπάρχει ένας κωδικός όπου οι φαν του παιχνιδιού θα μπορέσουν να αποκτήσουν τα 5 κοσμητικά αντικείμενα του fortnite καθώς και ένα 6ο. Ακόμα πολλά εναλλακτικά εξώφυλλα Και στο τέλος μια δεκασέλιδη ιστορία (που δεν υπάρχει στα τευχάκια), του Fortnite x Marvel: Nexus War: Thor, που αν κατάλαβα πρέπει να είναι κάτι σαν πρόλογος της 4ης σεζόν του παιχνιδιού.

Από το οπισθόφυλλο ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ… Ένας αντίπαλος αρχαιότερος από τον πλανήτη απειλεί τα πάντα. Η εποχή της τεχνολογίας φτάνει στο τέλος της — και για πρώτη φορά, οι ήρωες που έχουν σώσει τη Γη ξανά και ξανά θα αποδειχτούν εντελώς ανίσχυροι μπροστά του. Οι γενναίοι X-Men και οι Εκδικητές θα ενώσουν τις δυνάμεις τους. Οι ήρωες με αραχνο-δυνάμεις και οι Τέσσερις Φανταστικοί θα συνεργαστούν και οι Ήρωες επί Πληρωμή θα πολεμήσουν στο πλευρό των Προμάχων. Μα δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Τα φώτα του πολιτισμού θα σβήσουν. Ο κόσμος όπως τον ξέραμε… θα τελειώσει. Και μετά το σκοτάδι θα έρθει η Αποκάλυψη! Τίποτα δε σας έχει προετοιμάσει για μία μοναδική ιστορία του Σύμπαντος της Marvel έτσι όπως δεν το έχετε δει ποτέ — από τους βραβευμένους δημιουργούς Tom Taylor και Iban Coello! Η Υπόθεση Βρισκόμαστε στην Eart-TRN891 (σε μια από τις πολλές εναλλακτικές γαίες του κόσμου της "Marvel"), όπου πριν από δέκα δισεκατομμύρια χρόνια δημιουργήθηκε μια έμβια μηχανή, με το όνομα Unmaker, για να καταστρέφει τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Μετά από χιλιάδες χρόνια όμως ο Αφανιστής άλλαξε, επηρεασμένος από το πολύ σκότος που καταβρόχθιζε άρχιζε να καταστρέφει τα πάντα, ολόκληρους κόσμους, γαλαξίες κτλ. Τελικά βρέθηκε κάποιος να τον σταματήσει ο Ζωντανός Δικαστής, ένα πλάσμα που προστατεύει το "Πολυσύμπαν", αλλά επειδή δεν γινόταν να τον καταστρέψει τον φυλάκισε στον πυρήνα ενός νεοσύστατου πλανήτη, της Γης. Έφτασε όμως η ώρα που το πλάσμα άρχισε να ξυπνάει και για να αποτραπεί το ενδεχόμενο μιας καταστροφής του κόσμου από τον Unmaker, αποφασίστηκε να πάει στο κέντρο της γης μια ομάδα ηρώων (το Όραμα, η Κόκκινη Μάγισσα, ο Δρ. Στρέιντζ, η Αόρατη Γυναίκα και το Πράγμα) για να το σταματήσει. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν καλά και παρόλα που κατάφεραν να τον σταματήσουν, δεν πρόλαβαν να αποτρέψουν την καταστροφή του κόσμου. Πέρασαν εφτά χρόνια από τότε και όσοι κατάφεραν να επιζήσουν δημιούργησαν έναν άλλον κόσμο, χωρίς τεχνολογία. Αλλά μια νέα Αποκάλυψη ερχότανε... Η "Anubis" έφερε στα ελληνικά μια πρόσφατη έκδοση του εξωτερικού το Dark Ages του Tom Taylor (πρόσφατα είδαμε στη χώρα μας και άλλο έργο του, το DCEASED από την "Οξύ") Μια ιστορία που συνυπάρχουν πολλοί χαρακτήρες από το σύμπαν της "Marvel", (Αραχνάκιδες, Avengers, X-Men, Fantastic Four, κτλ) Τα γεγονότα μας τα αφηγείται ο ώριμος και οικογενειάρχης (παντρεμένος με την Μέρι Τζέιν και με μια κόρη, τη Μέι) Πίτερ Πάρκερ/Spider-man. Το σενάριο από την πρώτη στιγμή, καταιγιστικό με πολλές ανατροπές και το σχέδιο του Iban Coello νομίζω ότι του ταιριάζει πολύ. Στα της έκδοσης Κανείς δεν μπορεί πλέον να αμφισβητήσει την ποιότητα των εκδόσεων της εταιρίας (και για αυτό πιστεύω ότι οι τιμές της είναι λίγο τσουχτερές), εξώφυλλο και εσωτερικές σελίδες όπως μας έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Επιμέλεια και μετάφραση πολύ καλή. Στα έξτρα έχουμε κάποια προσχέδια του Coello και κάποια εναλλακτικά εξώφυλλα. Από ότι κατάλαβα στο εξωτερικό έχει βγει σε δύο εκδόσεις με δύο, κάπως, διαφορετικά εξώφυλλα. Εμείς έχουμε την Β 'έκδοση Η Α' έκδοση έχει το παρακάτω εξώφυλλο

Το όνομά του είναι BRZRKR και το trademark του είναι η βία. Ο δεύτερος τόμος του σούπερ-επιτυχημένου graphic novel, που μόλις κυκλοφόρησε, επιβεβαιώνει πως οτιδήποτε αγγίξει στα χέρια του ο Keanu μετατρέπεται σε χρυσό. Tι είναι αυτό που μπορεί να επιθυμεί ένας φιλοσοφημένος 58χρονος με προσωπική περιουσία 400 εκ. δολάρια, απέχθεια στα χρήματα (τα μοιράζει σε κάθε ευκαιρία που έχει – όπως έκανε στο προτελευταίο Matrix) και μια βίλα γεμάτη με τα αγαπημένα του παιχνίδια (βλέπε μοτοσικλέτες); Τι άλλο από το να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του 10χρονου εαυτού του και να σχεδιάσει ένα graphic novel. Με τον κεντρικό ήρωα εννοείται να μοιάζει φυσιογνωμικά με τον ίδιο. Τουλάχιστον αυτό είναι η απάντηση αν το όνομά σου είναι Keanu Reeves και σου παρουσιάζεται ξαφνικά η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις αυτό το όνειρο (ως σεναριογράφος) σε συνεργασία με σουπερ-αξιόλογους καλλιτέχνες του είδους (βλέπε Matt Kindt – Folklords, Bang!, Ron Garney – Wolverine, Captain America). Παρότι, όπως είπε ο ίδιος, την πρώτη φορά που μπήκε μέσα στο στούντιο νόμιζε ότι του ζητούν να τους πει απλώς αν έχει κάποια ιδέα για ταινία. Ακόμη, ωστόσο, και ο ίδιος δεν περίμενε ότι το BRZRKR (η ιστορία του οποίου εκτυλίσσεται σε συνολικά 12 τεύχη) θα γινόταν το best seller comic book launch των τελευταίων 30 χρόνων (βλέπε 650.000 τεύχη για το πρώτο τεύχος). Με το Netflix να τρέχει για να κλείσει τη συμφωνία μεταφοράς του στην μικρή οθόνη τόσο με την μορφή ταινίας (την οποία ο Keanu σκέφτεται σοβαρά να σκηνοθετήσει) όσο και full package – κομπλέ με anime spinoff series. Αν δεν έχει τύχει να πιάσεις BRZRKR μέχρι τώρα στο χέρι σου (που κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis με υπότιτλο Αιώνιος Μαχητής), να σου πω ότι πρόκειται για την ιστορία ενός αθάνατου πολεμιστή ηλικίας 80.000 ετών, του Berzerker (εκ των Βίκινγκ πολεμιστών που, στο πεδίο της μάχης, τους έπιανε η τρέλα του αίματος και σκότωναν ότι έβρισκαν μπροστά τους σε μια κατάσταση παροξυσμού) που τριγυρίζει τον κόσμο επί αιώνες πολεμώντας. Ο δικός μας ο Berzerker βρίσκει τελικά καταφύγιο στη «στοργική» αγκαλιά της αμερικάνικης κυβέρνησης. Κάνοντας συμφωνία να αρχίσει να πολεμάει τις μάχες που κανείς άλλος δεν τολμάει με αντάλλαγμα το να τον βοηθήσουν να κατανοήσει την αιματοβαμμένη ύπαρξή του και να βρει ένα τρόπο να βάλει οριστικό τέλος σε αυτή. Το μοναδικό πράγμα δηλαδή, ύστερα από τόσους αιώνες, που λαχταρά. Σχεδιασμένο με μεράκι στο χέρι Ένα graphic novel που, πέρα από το hype της ενεργής συμμετοχής σε αυτό του Keanu, διαθέτει και αυτόνομη καλλιτεχνική αξία και οντότητα. Και είναι προφανώς φτιαγμένο με περίσσιο μεράκι, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι τα πάντα είναι σχεδιασμένα στο χέρι και όχι ψηφιακά σε PC. Προφανώς και το BRZRKR είναι το νέο αγαπημένο παιχνίδι τoυ Reeves, η στενή και μακροχρόνια σχέση του οποίου με τα κόμικς ξεκίνησε με τα κλασικά Archie, Superman, Batman και Spiderman. Πριν ανακαλύψει, στα 12-14 του, τον Frank Miller και έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αν και, όπως δήλωσε στον Jimmy Kimmel – που επίσης έφτιαχνε ως πιτσιρικάς τα δικά του κόμικ – εκείνος ο ήρωας που θα ήθελε ο 10χρονος εαυτός του να τον δει να υποδύεται δεν είναι άλλος από τον Hell Rider. «Προσπαθούμε να έχουμε το φουλ μπουφέ του storytelling και ελπίζουμε το κοινό να συνεχίσει να το βρίσκει ενδιαφέρον. Περιλαμβάνει δράση, δράμα, πάθος, αγάπη και πράγματα που σε κάνουν να σκέφτεσαι την ίδια την ύπαρξή σου». Ένας αιώνιος nerd Διαβάζοντας συνολικά τις συνεντεύξεις των δημιουργών, και όχι μόνο του Keanu, αυτό που συνειδητοποιείς είναι τον βαθμό συνεργατικότητας και πάθους που βρίσκεται στον πυρήνα του project. Με όλους να αφήνουν υπονοούμενα για το πώς τα πρώτα 12 τεύχη (4 σε κάθε graphic novel τόμο) μπορεί να είναι απλώς η αρχή καθώς υπάρχει πολύ υλικό και πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Όπως για το αν υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω σαν τον Berzerker ή αν υπάρχουν περιθώρια για μελλοντικά spin off (που ναι, υπάρχουν). Κάτι που ενδεχομένως και να αποτελεί το μυστικό της επιτυχίας του. Αυτό σε συνδυασμό με το πόσο nerd (με την καλή έννοια και σύμφωνα με δική του δήλωση) ήταν και παραμένει ο Keanu. «Περνάω υπέροχα. Μου αρέσουν τα κόμικ, το storytelling, το να χτίζω χαρακτήρες και να συνεργάζομαι με άλλους». Και το σχετικό link...

H διάσημη τηλεοπτική σειρά Stranger Things από το 2018 έχει αποκτήσει και τα δικά της κόμικς – τρία από αυτά κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis. Τα τελευταία χρόνια, το Χόλιγουντ και η μικρή οθόνη κατακλύζονται όλο και περισσότερο από μεταφορές γνωστών σειρών κόμικς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται και το αντίθετο: δεν είναι λίγες οι φορές που τηλεοπτικές σειρές και ταινίες (όπως το Star Wars, το Dr. Who και το Star Trek) αποκτούν τα δικά τους κόμικς προκειμένου να διευρύνουν το κοινό τους και να συνεχίσουν την παρουσία τους πέραν της οθόνης. Από τα τελευταία παραδείγματα αυτής της τακτικής αποτελούν τα κόμικς της σειράς Stranger Things. Τα εξώφυλλα και των 3 τόμων Stranger Things που κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε μετάφραση Ηλία Τσιάρα και επιμέλεια Χρήστου Τσέλιου To Stranger Things αναμφίβολα αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές της τελευταίας δεκαετίας. Μια παρέα 12χρονων αγοριών στην αμερικανική κωμόπολη Hawkins του 1983 μπλέκονται σε ένα μυστήριο τρόμου όταν ο φίλος τους, Γουίλ, εξαφανίζεται και ένα κορίτσι με υπερφυσικές δυνάμεις κάνει την εμφάνισή του στην πόλη. Η παρέα των αγοριών μαζί με συγγενείς τους και μια πλειάδα νεαρών ηρώων βρίσκονται στη διάρκεια τεσσάρων σεζόν αντιμέτωποι με υπερφυσικά τέρατα από τη διάσταση «Πάνω Κάτω» (Upside Down), κυβερνητικά πειράματα και συγκαλύψεις, δημιουργώντας ένα μεγάλο φανατικό κοινό σε όλο τον κόσμο. Η σειρά συνδυάζει με σφιχτοδεμένο σενάριο τη δράση και το μυστήριο των έργων του Stephen King, του Spielberg και του Carpenter με τη γενική ποπ αισθητική και τη νοσταλγία για τη δεκαετία του ’80. To 2018 ανακοινώθηκε η συνεργασία της εκδοτικής Dark Horse Comics με το Netflix για μια πολύχρονη παραγωγή κόμικς από τη σειρά Stranger Things. Από τον Νοέμβριο του ίδιου έτους που εκδόθηκε το πρώτο κόμικς της συνεργασίας, έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα 7 μίνι σειρές και μερικές ακόμα μικρότερες αυτοτελείς ιστορίες. Τρεις από αυτές τις μίνι σειρές κυκλοφορούν από το 2019 με τη μορφή ολοκληρωμένων τόμων και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis σε μετάφραση Ηλία Τσιάρα και επιμέλεια Χρήστου Τσέλιου. Ο πρώτος τόμος που κυκλοφόρησε στα ελληνικά είναι το «Strangers Things: Η Άλλη Πλευρά». Σε αυτή την ιστορία βλέπουμε τα γεγονότα της 1ης σεζόν της σειράς αλλά από την οπτική του εξαφανισμένου παιδιού Γουίλ Μπάιερς. Ο 12χρονος Γουίλ εξαφανίζεται σε μια παράλληλη διάσταση όπου όλα μοιάζουν με τον πραγματικό κόσμο αλλά σε μια πιο σκοτεινή και παραμορφωμένη εκδοχή του, ενώ ένα αλλόκοσμο τέρας τον καταδιώκει. Ο 1ος αυτός τόμος είναι σκοτεινός, ο αναγνώστης παρακολουθεί ένα φοβισμένο μοναχικό παιδί με μεγάλη φαντασία, που καλείται να επιβιώσει σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον αντιμέτωπο με έναν ύπουλο θηρευτή. Η διαρκής παρουσία αφηγητή και το αβέβαιο τέλος, με τον Γουίλ να μην καταλαβαίνει αν εν τέλει γύρισε στον πραγματικό κόσμο ή όχι, εντείνουν την αγωνία. Ο τόμος μάλιστα πρόσφατα εξαντλήθηκε και προχώρησε στη δεύτερή του έκδοση. Ο 2ος τόμος κυκλοφόρησε το 2021 στην Ελλάδα, το «Strangers Things: Τρόμος στην Κατασκήνωση». Πρόκειται για την ιστορία του Ντάστιν, ενός από τα τέσσερα κεντρικά αγόρια της σειράς, και του καλοκαιριού του στην επιστημονική κατασκήνωση. Τοποθετημένο ενδιάμεσα στη 2η και την 3η τηλεοπτική σεζόν, ο εξυπνότερος των κεντρικών ηρώων, Ντάστιν, περνάει το καλοκαίρι του στην επιστημονική κατασκήνωση με άλλα παιδιά-ευφυΐες ενώ αντιμετωπίζει έναν μυστηριώδη απαγωγέα ομαδαρχών που φορά μάσκα Αϊνστάιν. Ένα κόμικς σε πιο ανάλαφρο τόνο και ρυθμό από την υπόλοιπη σειρά, αποτελεί ευθεία αναφορά στη σειρά θρίλερ της δεκαετίας του ’80 «Παρασκευή και 13» με τον μασκοφόρο δολοφόνο Τζέισον να δολοφονεί έφηβους κατασκηνωτές. Ο τόμος περιλαμβάνει και την κωμική μικρή ιστορία «Η Οδύσσεια της Έρρικα», διαδραματιζόμενη μετά το τέλος της 3ης σεζόν. Ο τρίτος και τελευταίος μέχρι στιγμής τόμος ονομάζεται «Stranger Things και Dungeons & Dragons». Περιλαμβάνει 3 αλληλένδετες ιστορίες που αναφέρονται στη σχέση της παρέας των αγοριών με το Dungeons and Dragons, το επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων που παίζουν και αποτελεί τον κύριο συνδετικό τους κρίκο. Από τη στιγμή που η παρέα μαθαίνει και ξεκινά να παίζει το παιχνίδι, μέχρι τα γεγονότα των τριών πρώτων σεζόν, οι ιστορίες του τόμου δείχνουν πως το Dungeons and Dragons, ακόμα κι αν έμοιαζε με κομμάτι της παιδικής ηλικίας των αγοριών που έπρεπε να αποβάλουν μπαίνοντας στην εφηβεία, εκείνο τους κράτησε ενωμένους και τους έδωσε στήριγμα στις δυσκολίες που βίωσαν κατά τη διάρκεια της σειράς. Και τα τρία έργα αντιμετωπίζουν την πρόκληση να ανταποκριθούν στον υψηλό πήχη που έχει θέσει η τηλεοπτική σειρά. Και όντως τα καταφέρνουν: η σεναριογράφος και των τριών κόμικς, Jody Houser, κατανοεί πλήρως τον κόσμο του Hawkins και απεικονίζει στα σενάριά της όλο το βάθος και την ψυχή των χαρακτήρων ενώ οι διαφορετικοί σχεδιαστές καταφέρνουν τόσο να απεικονίσουν πειστικά το περιβάλλον και τους ήρωες όσο και να φανερώσουν το προσωπικό τους στιλ χωρίς να αντιγράφουν «φωτογραφικά» τους ηθοποιούς της σειράς. Πρόκειται για τρία κόμικς που θα αγαπήσει κάθε φαν της σειράς και που ανοίγουν την όρεξη στον αναγνώστη για μεταφράσεις και των υπόλοιπων κόμικς του περίεργου κόσμου του Stranger Things. Και το σχετικό link...