Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες '2022'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ο Charlie Βrown, o Snoopy και οι φίλοι τους είναι η παρέα με την οποία θα ταυτιζόμαστε, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Στον κόσμο των Peanuts, οι ενήλικες υπάρχουν μεν, αλλά σπάνια φαίνονται. Ίσως γι’ αυτό να έχουν αγαπηθεί τόσο τα κόμικς του Charles Schulz και οι χαρακτήρες που δημιούργησε – αν και είναι παιδιά, μπορεί κανείς να ταυτιστεί μαζί τους, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Όλοι τους, έχουν ολοκληρωμένες και πολύπλευρες προσωπικότητες, ενώ η μεταξύ τους σχέση παραμένει διαχρονική. Άλλωστε, σ’ αυτήν επικεντρώθηκε ο καλλιτέχνης. Όπως έχει δηλώσει, αντιμετωπίζει το κόμικ «σαν το πληκτρολόγιο του πιάνο: αν παίζεις την ίδια νότα ξανά και ξανά, σύντομα θα καταντήσει βαρετό, αλλά αν χρησιμοποιείς όλα τα πλήκτρα, μπορείς να παράγεις ένα μεγάλο εύρος μελωδιών». Ο Snoopy, ο Charlie Brown, η Lucy Van Pelt και η παρέα τους, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1950 και, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να μοιράζουν χαρά στους αναγνώστες. Όλοι τους σε κάνουν να νιώθεις οικεία, ίσως εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζονται τις καταστάσεις, ίσως λόγω των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς τους. Στο πρόσωπό τους βλέπεις είτε τον εαυτό σου, είτε κάποιον γνωστό, φίλο ή συγγενή σου. Ο Charlie Brown κάνει τα πάντα για να είναι καλά ο σκύλος του, ο Snoopy. Είναι αποφασιστικός κι επίμονος, δεν τα παρατά ποτέ, ακόμη κι αν θα έπρεπε. Ο πατέρας του είναι κουρέας – ακριβώς όπως κι εκείνος του Schulz. Είναι πραγματικός φίλος και του αρέσει να βοηθά τους άλλους - παρόλα αυτά, όσο κι αν προσπαθεί, συχνά δεν μπορεί να βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό. O Snoopy, από την πλευρά του, είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό beagle. Του αρέσει να διαβάζει βιβλία - κάθε μέρα, διαβάζει μία λέξη του «Πόλεμος και Ειρήνη» του Tolstoi, είναι συλλέκτης έργων τέχνης και η φαντασία του τον καθιστά ασταμάτητο – ωστόσο, δεν αγαπά τίποτα περισσότερο από τον ύπνο στο σκυλόσπιτό του. Η Lucy είναι η φεμινίστρια της παρέας και βιώνει παρόμοιες καταστάσεις με τη σύγχρονη γυναίκα. Tην αποκαλούν αυταρχική επειδή έχει αυτοπεποίθηση, υπερασπίζεται τις απόψεις της και είναι δυναμική. Μιλά συχνά για τα δικαιώματα των γυναικών και ελπίζει πως μία μέρα, θα γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ, ή Βασίλισσα. Ο Linus είναι η φωνή της λογικής σ’ αυτήν την παρέα. Του αρέσει η φιλοσοφία και, παρότι έχει πάντα μαζί του την κουβέρτα του και πιπιλά το δάχτυλό του, είναι πραγματικά σοφός. Εξίσου έξυπνος, σε ό,τι αφορά στη μουσική αυτήν τη φορά, είναι o Schroeder. Λατρεύει το πιάνο – παίζει από πάντα, πριν καν μάθει να περπατά. Είδωλό του, είναι ο Beethoven – κι αυτό γιατί ο Shultz πίστευε ότι οι λέξεις που ξεκινούν με το λατινικό «Β» είναι αστείες. Επειδή περιέργεια και η φαντασία του Snoopy ξεπερνάει τα όρια του πλανήτη Γη, είναι διαχρονική πλέον η συνεργασία των Peanuts με τη NASA. Η μεταξύ τους σχέση, μάλιστα, ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 με τον Snoopy να συνοδεύει τις αποστολές «Apollo» και συνεχίζεται ως τώρα, με την «Artemis». Γεννήθηκαν ως ημερίσιο κόμικ, έγιναν εβδομαδιαίο και, τελικά, οδηγήθηκαν στο Apple TV+. Εκεί, πέρα από το παλιό content των Peanuts, μπορείς να βρεις και τις νέες ιστορίες τους, οι οποίες απευθύνονται σε όλη την οικογένεια. Ανάμεσά τους, θα συναντήσεις και τις καινούργιες σειρές «ΤΟ ΣΟΟΥ ΤΟΥ SNOOPY» και «Ο SNOOPY ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ», που έχουν κερδίσει υποψηφιότητες για βραβεία Emmy, ενώ προβάλλονται σε τουλάχιστον 100 χώρες, μεταγλωττισμένες ή υποτιτλισμένες σε 61 γλώσσες. Η παγκόσμια απήχηση του κόμικ, οδήγησε κορυφαία brands στη δημιουργία των δικών τους προϊόντων Peanuts, όπως οι Zara, Levi's και Swatch. Όσον αφορά στην Ελλάδα, πρωτοπόροι είναι εδώ και πολλά χρόνια η Nef Nef, που συνεχώς ανανεώνει την υψηλής ποιότητας βρεφική και παιδική σειρά λευκών ειδών που διαθέτει αλλά και τα καταστήματα Jumbo με βρεφική και γυναικεία ένδυση. Από το 2020 μέχρι και σήμερα έχει αναπτυχθεί μία σειρά νέων συνεργασιών που όλο και διευρύνεται. Χάρη στις εκδόσεις της Καθημερινής όλοι οι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους μας επανασυστήνονται μέσα από μια ολοκληρωμένη σειρά βιβλίων, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά για πρώτη φορά τον Ιανουάριο 2022, και έχει μέλλον ακόμη. Παράλληλα, o Snoopy και τα Peanuts έχουν γίνει πρόσωπα προϊόντων στο myikona, όπου θα βρεις από κούπες και ρούχα, μέχρι planners, πίνακες σε καμβά, ημερολόγια, τετράδια, σημειωματάρια και planners. Στην Alouette μπορεί να βρει κάποιος ρούχα, αξεσουάρ για την παραλία, σακίδια, κασετίνες και παγούρια. Η Rachel, από την πλευρά της, έχει Snoopy πιτζάμες και homewear για όλη την οικογένεια, ενώ οι Snoopy παντόφλες της Parex καλύπτουν κάθε προτίμηση. To Backmeup.gr κυκλοφόρησε μοναδικά σχολικά αξεσουάρ Peanuts, και η Stamion, παιδικά καπέλα, σαγιονάρες, πετσέτες θαλάσσης αλλά και ρούχα, σκουφιά και γάντια – κάτι για κάθε εποχή του χρόνου. Δεν κάνει ακόμη συχνά τις εμφανίσεις του αλλά η φιλοξενία της μασκότ του Snoopy τον Απρίλιο 2022 στο Museum of Illusions, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα είχε εντυπωσιακή αποδοχή και ενθουσιασμό από μικρούς και μεγάλους. Τα Peanuts ήταν, είναι και θα παραμείνουν η αγαπημένη κόμικ παρέα όλων μας. Το μόνο που μένει, είναι να μάθουμε τι σχεδιάζει για την επέτειο των 75 χρόνων της, το 2025. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τα Peanuts εδώ ΠΗΓΗ
  2. Δύο νέοι δημιουργοί, ο Κώστας Φιριππίδης και η Ναταλία Κοκώση, στις αρχές του 2022, έδωσαν στο αναγνωστικό κοινό μια ωδή στο… σιχαμερό! Ο λόγος για το "Οι Λος Σαχλαδόρες και η αναζήτηση του ιερού κωλόχαρτου", μία περιπέτεια σε μορφή αυτοέκδοσης, στην οποία πρωταγωνιστούν δύο παιδιά, ο Κάρφας και η Φράτζα. Όλα ξεκινούν όταν ο Κάρφας πηγαίνει στην τουαλέτα για να ενεργηθεί κι όταν τελειώνει με την ανάγκη του, διαπιστώνει ότι το χαρτί υγείας έχει τελειώσει! Ρωτάει την Φράτζα, λοιπόν, αν υπάρχουν άλλα χαρτιά στο σπίτι, για να πάρει αρνητική απάντηση. Η επόμενη λύση, που είναι να κάνει μπάνιο, καταρρίπτεται, επειδή έχει στερέψει και το νερό! Αφού φοράει προσωρινά μια μεγάλη πάνα, φεύγουν και οι δύο για να πάνε ν' αγοράσουν χαρτιά. Δυστυχώς και πάλι η ατυχία τους χτυπά αλύπητα, καθώς το μαγαζί που τα πουλάει είναι κλειστό. Ούτε ο Ντόναλντ τέτοια τύχη! Αποφασίζουν, λοιπόν, να προβούν στην ύστατη ενέργεια, που είναι να κλέψουν το ιερό χαρτί, που έχει στην κατοχή του ο γερο-Τζένκινς, ένας μονόχνοτος άνθρωπος, που με το μόνο που καταπιάνεται είναι οι επισκέψεις στην τουαλέτα! Για να φτάσουν, όμως, στο ιερό χαρτί υγείας, θα πρέπει να περάσουν από τρεις μεγάλες δοκιμασίες, εξίσου σιχαμερές! Όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για ένα κόμικ το οποίο απευθύνεται σε γερά στομάχια, καθώς περιέχει πολλές σκηνές κι εκφράσεις, που ίσως να φέρουν αναγούλα ή και δυσφορία στους ευαίσθητους. Το σενάριο, μπορεί να είναι υπερβολικό, τονίζοντας πολύ τον συγκεκριμένο τομέα, παρόλα αυτά μας χαρίζει μια κλιμακωτή ροή σκηνών περιπέτειας και δράσης. Η πλοκή, θυμίζει βιντεοπαιχνίδι, όπου οι πρωταγωνιστές καλούνται να περάσουν την μία πίστα μετά την άλλη, και μάλιστα με εκθετικά αυξανόμενη δυσκολία. Στους διαλόγους κρύβονται πολλά λογοπαίγνια (επάνω στην ίδια θεματολογία), όχι πάντα εύστοχα. Η σκηνοθεσία μου άρεσε, καθώς δένει αξιόλογα την πλοκή. Το φινάλε το βρήκα κάπως απλοϊκό σεναριακά, αλλά η στάση του villain με άφησε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Εν κατακλείδι, κρατάω την έξυπνη σεναριακή ιδέα των παιδιών, την οποία θα ήθελα να την διοχέτευαν σε κάτι λιγότερο… μυρωδάτο! Το σχέδιο θα το χαρακτήριζα άγουρο και κάπως επίπεδο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν εκτίμησα την προσπάθεια. Τα καρέ ήταν καθαρά και δεν μπέρδευαν τον αναγνώστη, ενώ και η φαντασία σε πολλά σημεία παρέμενε… αχαλίνωτη (όπως πχ στην σύλληψη του σχεδιασμού των "ποπομυριστών")! Ο χρωματισμός, από την άλλη ομολογώ ότι μου άρεσε περισσότερο. Τα χρώματα ήταν πολλά κι έντονα, αλλά όχι μόνο δεν κούρασαν το μάτι, απεναντίας έδιναν μια νότα αισιοδοξίας! Πρωτότυπο ήταν και το γέμισμα των καρέ, καθώς μοιάζει να έχει περαστεί με μαρκαδόρο, αφήνοντας άσπρα σημεία χωρίς να έχουν χρωματιστεί. Από την στιγμή που δεν είναι σε λίγα καρέ, αλλά στο σύνολο του κόμικ, εικάζω ότι πρόκειται για την σχεδιαστική τεχνοτροπία της καλλιτέχνιδας. Προσωπικά μου άρεσε αυτή η προσέγγιση. Η έκδοση ποιοτικά ξεπερνάει τα χαμηλά επίπεδα που έχουν συνήθως τα φανζίν. Έχει κόλληση στην ράχη, το εξώφυλλο είναι παχύ, ενώ στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου βλέπουμε διάφορα σχέδια των δύο πρωταγωνιστών, όπως στα κόμικς της Μαμούθ. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι εξαιρετικής υφής κι εκτύπωσης, ενώ από έξτρα υλικό βρίσκουμε μόνο τα credits στην αρχή και μια σελίδα στο τέλος με δύο QR codes, που παραπέμπουν στα social medias των "Λος Σαχλαδόρες"! Όλε! Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους!
  3. nikolas12

    FEAR FUTURE

    Σύνοψη από την εκδοτική: Ένα καινούργιο, δυστοπικό αλλά ταυτοχρόνως χιουμοριστικό άλμπουμ με το μοναδικό ύφος του δημιουργού του «The Working Dead» και του «Scary Tales»! «Εμείς κι Αυτοί, οι Πολλοί και οι Λίγοι κι ένα ψηλό τοίχος που μας χωρίζει. Α, κι ένας θανατηφόρος ιός που καταφέρνει να μαυρίσει λίγο περισσότερο ένα απολύτως μαύρο κοντινό μέλλον». Σχολιασμός της έκδοσης: Τα στριπς του Πάνου Ζάχαρη από το The Working Dead μέχρι και σήμερα έχουν κερδίσει πολύ κόσμο στα social media και νομίζω αυτή η συλλογή θα κάνει ακόμα περισσότερους να ψαχτούν. Με αφορμή λοιπόν τα τελευταία χρόνια και όσα ζήσαμε σε όλα τα επίπεδα με την πανδημία, τα εργασιακά και τις αλλαγές στη ζωή μας σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ο Πάνος Ζάχαρης φτιάχνει μερικά φανταστικά στριπς όπου οραματίζεται μια δυστοπική κοινωνία όπου όλα αυτά παρουσιάζονται σε ακόμα πιο υπερβολικό βαθμό. Διαλυμένα νοσοκομεία, αστυνομοκρατία, τρόμος, όλα αυτά έγραψε και σχεδίασε στη διάρκεια της τηλεργασίας του ο Πάνος και πραγματικά είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ που σας το προτείνω οπωσδήποτε. Καλό διάβασμα σε όλους
  4. albert

    QUATTRORUOTE LEGEND CARS

    Μην χάσετε το συλλεκτικό τεύχος Quattroruote – Legend Cars που κυκλοφορεί σε επιλεγμένα σημεία πώλησης. Στο τεύχος που κυκλοφορεί: 26 θρυλικά αυτοκίνητα, που μεγάλωσαν 3 γενιές (CITROEN 2CV – MINI – VW BEETLE – FIAT 500) Γερμανική στιβαρότητα (BMW 1502/1602/1802/2002) – ιταλική φινέτσα (LANCIA BETA) – γαλλική άνεση (RENAULT 5) – ιαπωνική αξιοπιστία (TOYOTA CELICA) Οι καινοτομίες που έφεραν στους δρόμους (CITROEN DS – ALFASUD & SPRINT) Τα οδηγήσαμε, τα αγαπήσαμε, τα νοσταλγούμε (AUTOBIANCHI Α112 και άλλα) Τα μοντέλα που φτιάχνονταν στην Ελλάδα (NAMCO CITROEN PONY – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ) https://www.youtube.com/watch?v=R06SugWups4&ab_channel=AutotyposbyQuattroruote
  5. Indian

    ΜΟΝΟΧΡΩΜΑ

    Η Χρύσα Χαρτσά ξεκινάει την πορεία της στον χώρο της Ένατης Τέχνης, στο Comicdom Con Athens 2022, παρουσιάζοντας το πρώτο της κόμικ, που φέρει τον τίτλο “Μονόχρωμα”. Το εν λόγω κόμικ, που μας έρχεται υπό την μορφή αυτοέκδοσης, επιχειρεί να μας εισάγει σε μία δυστοπική πόλη, στην οποία τα πάντα είναι λευκά κι οποιοδήποτε άλλο χρώμα διώκεται ποινικά. Εννοείται ότι οι λευκοί αποτελούν την άρχουσα φυλή και την καθεστηκυία τάξη, με αποτέλεσμα οι σκουρόχρωμοι άνθρωποι να είναι σκλάβοι και κατατρεγμένοι. Ένας τέτοιος άνθρωπος γλίτωσε ένα λευκό παιδί από βέβαιο θάνατο, όταν κινδύνευσε να συγκρουστεί με ένα αυτοκίνητο. Μία τέτοια κίνηση, όμως, (όπως είναι απόλυτα φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις) παρεξηγείται κι έτσι ο σωτήρας καταδικάζεται επειδή θεωρείται αυτουργός του τραυματισμού του παιδιού. Για να γλιτώσει από την δαμόκλειο σπάθη του νόμου, που θέλει να εξαντλήσει όλη του την αυστηρότητα, οι λογικές φωνές ενώνονται και υψώνονται και μία εξέγερση ξεκινά. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η Χρύσα, δημιουργεί μία ιστορία που βρίθει αλληγορικών στοιχείων, που (πολύ δυστυχώς) δεν απέχουν από την σκληρή πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε. Προσωπικά θεωρώ τον τρόπο που χειρίστηκε την πλοκή αριστοτεχνικό, το ίδιο και την σύλληψη της ιδέας, με το χρώμα να επέχει την θέση του ρατσισμού και της φοβίας για το κάθε τι “διαφορετικό”. Σε αυτό που θα έλεγα ότι δυσφόρησα λίγο είναι η σκηνοθεσία, η οποία είχε πολλές εναλλαγές σκηνών και χρονικών στιγμών, που νομίζω ότι κουράζουν το μάτι. Μικρό το κακό, πάντως. Εν κατακλείδι, είναι ευτυχές κι ελπιδοφόρο, να βλέπουμε νέα ταλέντα του χώρου να έχουν κοινωνικές ανησυχίες και να τις εκφράζουν με όμορφο, αλλά καυστικό τρόπο. Δίνουν, με αυτόν τον τρόπο, μία αχτίδα αισιοδοξίας, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο μέλλον. Ο εικαστικός τομέας λειτουργεί επιδραστικά στο σενάριο, καθώς είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της κεντρικής ιδέας. Οι εναλλαγές του λευκού και του πολύχρωμου δίνουν μία σωστή αρμονία και τονίζουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας που περιγράφεται στην αφήγηση. Ακόμα μία καλλιτεχνική κατάκτηση της δημιουργού. Το χρώμα, από καλλιτεχνική άποψη, δημιουργεί όμορφους τόνους του μωβ, του μπλε και του ροζ, με αποτέλεσμα να βγαίνει μία γλυκάδα για το μάτι. Όπως καταλάβατε, λοιπόν, ευχαριστημένος ένιωσα κι από τον οπτικό τομέα της ιστορίας. Εκδοτικά το κόμικ έχει μικρές διαστάσεις, αλλά τίμιας ποιότητας χαρτί. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ η εκτύπωση των σχεδίων και των χρωμάτων, εμφανίζει μία πιστότητα. Το πάχος του εξώφυλλου με ικανοποίησε, αλλά θα κάνω (κι εδώ) τα γνωστά μου παράπονα, όσον αφορά τα… εξτραδάκια! Δυστυχώς, το μόνο που επέχει την θέση συνοδευτικού υλικού είναι ένα βιογραφικό της δημιουργού, το οποίο είναι τόσο σύντομο και περιληπτικό, που άνετα θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ημιτελές…! Κι αφού δεν μπήκε στον κόπο εκείνη να βάλει κάτι έξτρα, ας το κάνω εγώ και να προσθέσω μία συνέντευξη που παρέθεσε, μαζί με άλλους τέσσερις νέους δημιουργούς, στα πλαίσια του Comicdom Con Athens 2022. Επίσης, οφείλουμε ν’ αναδείξουμε και τις φιλοζωικές ευαισθησίες της. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  6. Indian

    ΣΤΟΙΧΕΙΟ

    Ένα μικρό αγόρι τρέχει στον αγρό, με κατεύθυνση τον αχυρώνα, όπου παίρνει στα χέρια του ένα δρεπάνι. Αν και τρομαγμένο, ο λόγος που το χρειάζεται είναι για να σώσει τον φίλο του, ο οποίος βρίσκεται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, κοντά στην λίμνη, το οποίο το έχει καταλείψει μία σκοτεινή κι άκρως σατανική οντότητα, που ψυχαγωγείται με το να προκαλεί πόνο κι αρέσκεται να τρώει ανθρώπινη σάρκα! Αν μη τι άλλο, του παιδιού το λέει η καρδιά του. Θα καταφέρει, όμως, να σώσει τον φίλο του και προπαντός να μείνει κι εκείνος ζωντανός? Όπως και να το κάνουμε, με το να τα βάζει κάποιος με έναν δαίμονα, που έρχεται από τα τρίσβαθα της κόλασης, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ο Γιώργος Κόλλιας, πιστός στο ραντεβού του με το Comicdom Con Athens, δίνει και πάλι το συγγραφικό του “παρών”, με το κόμικ του “Στοιχειό”, το οποίο έκανε ντεμπούτο τον Απρίλιο του 2022. Ο δημιουργός μένει προσηλωμένος σε μία θεματολογία, που μάλλον είναι και η αγαπημένη του. Γι’ ακόμα μία φορά το μεταφυσικό στοιχείο είναι στην ημερήσια διάταξη, μόνο που αυτή την φορά έχω την εντύπωση ότι η δομή του είναι περισσότερο horror από τις προηγούμενες δουλειές του (αναφέρομαι στα “An I for an Eye” και “Unseen Vision”). Ίσως γι’ αυτό, άλλωστε, στο εξώφυλλο υπάρχει ο χαρακτηρισμός “+15”. Η ιδέα, πάνω στην οποία στηρίχθηκε το “Στοιχειό” σίγουρα δεν είναι σημερινή, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να με κρατήσει στις σελίδες του κόμικ. Αν και σύντομη, η ιστορία, αποτυπώνει τίμια τον θρίλερ χαρακτήρα της και δημιουργεί αρκετές δυνατές σκηνές, δομημένες με μία πολύ ικανοποιητική σκηνοθεσία. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες (το παιδί κι ο δαίμονας) έχουν ισχυρές προσωπικότητες και είναι καλοδουλεμένοι. Δυστυχώς, ο σύντομος χαρακτήρας της ιστορίας στέκεται τροχοπέδη στο να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί αρτιότερα η πλοκή, με αποτέλεσμα στο φινάλε να διακρίνουμε μία μικρή βιασύνη. Αν είχε περισσότερες σελίδες στην διάθεσή της, πιστεύω ότι ο δημιουργός έχει τα φόντα για να εμπνευστεί και να φτιάξει κάτι πολύ κοντά σε ένα μεστό graphic novel. Το φινάλε, είναι ακόμα μία απόδειξη της ευφυούς σκηνοθετικής άποψης, καθώς καταφέρνει να πει στον αναγνώστη ότι όλα τα γεγονότα που διάβαζε μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν συνέβησαν στον παρόντα χρόνο, αλλά… στο μακρινό παρελθόν. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα κόμικ που ανεβάζει εκθετικά την δημιουργική ωρίμανση του καλλιτέχνη και πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους των horror κόμικς. Δεν έχει τον πλουραλισμό των σκηνών και των ανατροπών που θα σας αφήσει με ανοιχτό το στόμα, αλλά σίγουρα έχει αυτό το κάτι, που θα σας κάνει να εκτιμήσετε την προσπάθεια. Αυτό που αλλάζει στον εικαστικό τομέα, σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα κόμικς του δημιουργού, είναι ότι εδώ έχουμε μία πολύχρωμη παλέτα κι όχι τους κλασικούς τόνους του άσπρου και του μαύρου. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά μου σχηματίστηκε η εντύπωση ότι το σχέδιο “έπεσε” κάπως σε απόδοση. Σε καμία περίπτωση δεν είναι άσχημο, αλλά νομίζω ότι ο Κόλλιας ξετυλίγει καλύτερα το εικαστικό του ταλέντο, όταν σχεδιάζει με “ασπρόμαυρη” φιλοσοφία κι όμορφο μελάνωμα. Εδώ, διέκρινα πολλές γωνίες και ίσως λιγότερες λεπτομέρειες. Όπως και να έχει, πάντως, δεν ήταν και το πεταματού. Η έκδοση, για φανζίν, είναι καλή ποιοτικά, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα κόμικ. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι πολυτελές, ενώ και το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ, με αποτέλεσμα το έντυπο να αντέχει σε πολλές αναγνώσεις. Ένα μικρό παράπονο διατηρώ για τα διάφορα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη που γίνονται εύκολα αντιληπτά, ακόμα και με μία φευγαλέα ανάγνωση. Μία καλύτερη επιμέλεια, στον συγκεκριμένο τομέα, κρίνεται επιτακτική. Το συνοδευτικό υλικό όσο πάει και λιγοστεύει από κόμικ σε κόμικ. Εδώ, το μόνο που έχουμε είναι μία διαφήμιση των δύο προηγούμενων πονημάτων του δημιουργού, καθώς και δύο QR codes, που παραπέμπουν στους λογαριασμούς του στα social media. Μην ψάχνετε γι’ άλλο εξτραδάκι. Θα χάσετε τον καιρό σας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  7. nikolas12

    Η ΓΚΡΑΝ'ΑΟΡ ΚΑΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

    Σύνοψη από το οπισθόφυλλο: Η Αβιτέρρα είναι μία γη γεμάτη μαγεία, παράξενα πλάσματα και πονεμένο παρελθόν. Μέσα στα δάση της βρίσκεται η Ακαδημία Ιπποτών Γκρανάορ, ταγμένη να την προστατεύει από κάθε κίνδυνο... Η άφιξη ενός φλεγόμενου δράκου και ενός αλλόκοτου πολεμιστή που πέφτει από τα αστέρια θα αποκαλύψει μια συνωμοσία που θέλει να βοηθήσει όλη την Αβιτέρρα στο σκοτάδι και το ψύχος... Η έκδοση: Τον Γιάννη Οιχαλιώτη έτυχε να τον γνωρίσω πριν από περίπου τρία χρόνια σε μια εκδήλωση για τον Batman που παρουσίαζα και ο ίδιος έπαιζε ως ηθοποιός σε μια παράσταση της εκδήλωσης, μια εναλλακτική ιστορία του Killing Joke. Μάλιστα ως Joker δε βγήκε καθόλου από το ρόλο, αντιθέτως όσο μιλήσαμε, ήταν in character! Δε γνώριζα όμως ότι εκτός από ηθοποιός, ήταν και φοιτητής Καλών Τεχνών και αυτό το πρώτο του κόμικ είναι ένας κόσμος που έχτιζε πάρα πολύ καιρό και μάλιστα παρουσίασε ως πτυχιακή εργασία. Η Γκρανάορ και ο Ιππότης των Ουρανών είναι ένα κόμικ που ανήκει στο είδος της φαντασίας και διαδραματίζεται όχι μόνο στη γη της Αβιτέρρα, αλλά και σε κοντινούς πλανήτες όπως ο Ναβόρ. Στην Αβιτέρρα η μαγεία θεωρούνταν ένα ύψιστο αγαθό και η ζωή στις πόλεις εξαφαλιζόταν από τους Αρχιμάγους. Σύντομα όμως προέκυψαν διαφορές και άλλοι μάγοι κηρύχθηκαν έκπτωτοι. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, οι έκπτωτοι μάγοι έφεραν κάποια πλάσματα τους Ερέβαρχους καθώς και τους Νεκρομάντες, οι οποίοι μάχονταν απέναντι στους Αρχιμάγους. Το τάγμα της Γκρανάορ αποτελούσε ουσιαστικά την πρώτη γραμμή άμυνας απέναντι στα πλάσματα του Χάους, αλλά ο χρόνιος πόλεμος οδήγησε σε μια δαιμονοποίηση της μαγείας από τους κατοίκους της Αβιτέρρα και πολλοί ιππότες της Γκρανάορ αποτραβήχτηκαν από τα κοινά. Μεταξύ άλλων ιστοριών υπάρχει και η ιστορία του ιππότη Βιδουάγο του τάγματος των Βανούα, ο οποίος προέρχεται από τον πλανήτη Ναβόρ, έναν πλανήτη που εξουσιάζει ένας από τους σημαντικότερους χαρακτήρες του βιβλίου, ο πύρινος δράκος Ντουάγκανορ. Πρόκειται για μια ιστορία με πολλή φαντασία για έναν καινούριο κόσμο, μια ιστορία που σπάει σε αρκετά κεφάλαια με πολλούς πρωταγωνιστές, προσφέροντας μας ένα συνολικό όραμα για ένα μεγάλο σύμπαν. Βλέπουμε σε παράρτημα διάφορες φάσεις του σχεδίου, από την πρώτη φορά που σκέφτηκε ο δημιουργός μέχρι και την πτυχιακή του εργασία σε μια πορεία 11 χρόνων. Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε κάπως στατικό, κυρίως γιατί έχει αρκετές επιρροές από ζωγραφική. Οι λεπτομέρειες δεν είναι πολλές και τα μελάνια λίγα, μοιάζει σαν να πέρασε τα χρώματα με χρωματιστά μολύβια απευθείας μετά τα μολύβια του σχεδίου. Όπως και να 'χει μια ενδιαφέρουσα έκδοση από τον κόσμο της φαντασία και τις εκδόσεις Λυκόφως, αρκετά προσεγμένη με ράχη και έξτρα πληροφορίες.
  8. Indian

    ΕΓΩ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

    Το "Εγώ στα όνειρά μου" είναι μια ακόμα αυτοέκδοση του Ιωσήφ Φαντέλ, ο οποίος μας έχει χαρίσει και το πολύ ωραίο κόμικ με τίτλο "Η ζωή των ανθρώπων". Ουσιαστικά πρόκειται για μία ανθολογία που αποτελείται από εξαιρετικά σύντομες ιστορίες, τέσσερις τον αριθμό, οι οποίες είναι εμπνευσμένες από τα όνειρα και τους μύθους. Αυτές φέρουν τους εξής τίτλους: ● "Ψυχοστασία" ● "Κάποτε στην Αμερική" ● "Η Γαλάτεια" ● "Τα γενέθλια" (από την οποία είναι φιλοτεχνημένο το εξώφυλλο) Η κάθε μια τους έχει διαφορετική θεματολογία κι εποχή (η τρίτη αναφέρεται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η δεύτερη στο Far West, η τέταρτη στην σημερινή εποχή, ενώ η πρώτη δεν έχει κάποιο σαφές χρονολογικό πλαίσιο), αλλά αυτό που επικρατεί είναι το μεταφυσικό και το μυστηριώδες. Λογικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, μιας και μιλάμε για… όνειρα και μύθους. Με εξαίρεση την δεύτερη (που μαζί με την τελευταία είναι και οι πιο "γήινες"), η οποία δημιουργήθηκε από την συνεργασία του Ιωσήφ με την Βέρα Καρτάλου (που επιμελήθηκε το σενάριο), οι υπόλοιπες είναι εξ ολοκλήρου γεννήματα της φαντασίας του δημιουργού. Προσωπικά μου άρεσε η συγκεκριμένη ανθολογία κι όλες τις ιστορίες που την απαρτίζουν τις βρήκα ενδιαφέρουσες. Το αρνητικό είναι ότι όλες έχουν σύντομη διάρκεια, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν να χτίσουν τον μύθο με άνεση. Δεν είναι βιαστικές ή αφήνουν τον αναγνώστη με απορία, απλά έχουν γρήγορη πλοκή. Σίγουρα, λοιπόν, αν είχαν (όλες τους) περισσότερες σελίδες στην διάθεσή τους, θα μιλούσαμε σε άλλη βάση. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, αλλά όχι τέλειο. Έχει δοθεί η απαραίτητη λεπτομέρεια τόσο στα backgrounds, όσο και στους χαρακτήρες, με δυνατότερο σημείο την εστίαση στα πρόσωπα. Καλή δουλειά έχει γίνει στις σκιάσεις, ενώ και το χρώμα αποτελείται από μία μεστή παλέτα, κατάλληλη για το εκάστοτε σενάριο. Το αρνητικό που βρήκα εδώ είναι ο πολύ μουντός φωτισμός που υπάρχει σχεδόν σε όλο το κόμικ και κουράζει λίγο το μάτι του αναγνώστη. Η έκδοση, με εξαίρεση το πέραν του δέοντος, λεπτό εξώφυλλο, είναι πολύ τίμια. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι καλή ποιότητας και η εκτύπωση είναι ιδανική. Σαν συνοδευτικό υλικό έχουμε μία σελίδα που αποτελεί το βιογραφικό του δημιουργού (το οποίο είναι μεν χαριτωμένο και χιουμοριστικό, αλλά δεν θα το αποκαλούσαμε λεπτομερές), καθώς κι ένα ολοσέλιδο σχέδιο της Δάφνης Κεσκινίδου. Το κόμικ θα κλείσει με την διαφήμιση της "Ζωής των ανθρώπων". Τέλος, να σημειώσουμε ότι στο εξώφυλλο αναγράφεται ένα “Edition 2” το οποίο με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για δεύτερη έκδοση του φανζίν. Γι’ αυτό τον λόγο το ανεβάζω στην βάση σαν Β’ έκδοση. Αν υπάρξει κάποια άλλη πληροφορία, το συζητάμε. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  9. Ακόμα και στην Ελλάδα, ο Σκουμπι Ντου έχει φανατικούς θαυμαστές. Warner Bros και Airbnb συνεργάζονται για να προσφέρουν μια μοναδική νύχτα στους φαν της σειράς κινουμένων σχεδίων και της ταινίας. Η σειρά κινουμένων σχεδίων Σκούμπι Ντου απέκτησε φανατικούς θαυμαστές τη δεκαετία του ’90 στην Ελλάδα, ενώ έχει γυριστεί και ταινία με τους ίδιους ήρωες. Για να γιορτάσουν την εικοστή επέτειο από την ταινία, Warner Bros. και Airbnb συνεργάστηκαν για να προσφέρουν τη δυνατότητα διανυκτέρευσης στο «Mystery Machine», το αγαπημένο φορτηγάκι με το οποίο ταξίδευαν οι ήρωες της σειράς. Μάλιστα, ο ηθοποιός Μάθιου Λίλαρντ, που έπαιζε τον φοβερό και τρομερό Σάγκι, θα υποδέχεται τους επισκέπτες στο εμβληματικό φορτηγάκι, το οποίο θα σταθμεύσει στην ακτή του Μαλιμπού στη νότια Καλιφόρνια για τρεις διανυκτερεύσεις στις 24, 25 και 26 Ιουνίου. «Zoinks! Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που έπαιξα τον Σάγκι στην πρώτη ταινία «Scooby-Doo» της Warner Bros., αλλά το πνεύμα του είναι μαζί μου από τότε», ανέφερε ο Λίλαρντ στην καταχώρηση της Airbnb. «Για να το γιορτάσω, γυρνάω στο 2002 με μια εντελώς groovy διαμονή στην αγαπημένη Mystery Machine της συμμορίας, χωρίς τέρατα», σημείωσε. Οι τυχεροί επισκέπτες θα λάβουν έναν ειδικό εικονικό χαιρετισμό από τον Λίλαρντ κατά την άφιξή τους. Στο εσωτερικό του βαν θα βρουν μια λάμπα λάβας, παιχνίδια μυστηρίου, ακόμα και μια ρετρό τηλεόραση για να ξαναδούν την ταινία. Θα υπάρχουν επίσης πολλά Scooby Snacks για να τα απολαύσουν. Έχει επίσης κανονιστεί δείπνο. Θα περιλαμβάνει όλα τα αγαπημένα φαγητά του Σάγκι και του Σκούμπι, όπως χοτ ντογκ και μπιφτέκια μελιτζάνας... Θυμηθείτε τη σειρά των κινουμένων σχεδίων και αναπολήστε ΠΗΓΗ
  10. Ο χοντρός αγαπημένος γάτος γίνεται 44 χρόνων. Ποιος θα το έλεγε ότι ένας χοντρός και τεμπέλης γάτος θα γινόταν κάποτε σταρ παγκοσμίου φήμης. Πριν από 44 χρόνια, στις 19 Ιουνίου 1978, ο πυρόξανθος γάτος του Αμερικανού Τζιμ Ντέιβις είδε το φως της δημοσιότητας. Περίπου 40 εφημερίδες τύπωσαν τις ιστορίες του. Μάλιστα όταν μια εφημερίδα από το Σικάγο αποφάσισε μετά από λίγο καιρό να μην τις δημοσιεύει πια, οι αντιδράσεις των αναγνωστών ήταν τόσο έντονες που γρήγορα οι υπεύθυνοι άλλαξαν γνώμη. Καθημερινά οι ιστορίες του Γκάρφιλντ τυπώνονται σε περίπου 2600 εφημερίδες σε 80 χώρες και 40 γλώσσες, δίνοντάς του ένα κοινό περίπου 200 εκατομμυρίων ανθρώπων. Το 2002 μπήκε και στο βιβλίο Γκίνες εξαιτίας της μεγάλης του επιτυχίας. Την ίδια επιτυχία είχαν και τα βιβλία του χοντρού γάτου Τα βιβλία έχουν πουλήσει 200 εκ. αντίτυπα. Πριν από δέκα χρόνια ξεκίνησε και η σειρά «Garfield Show» -αρχικά στη Γαλλία και στη συνέχεια ακολούθησαν 130 χώρες σε όλο τον κόσμο. Την επιτυχία του γάτου, που λατρεύει τα λαζάνια, ολοκληρώνουν οι κινηματογραφικές ταινίες και τα προϊόντα merchandising, όπως μπλουζάκια, καπέλα, φλιτζάνια, μπρελόκ, κουμπαράδες κλπ. Συνολικά πωλούνται πάνω από 5.000 προϊόντα με τη φάτσα του Γκάρφιλντ. Ο πνευματικός πατέρας του γάτου ο Τζιμ Ντέιβις Μεγάλωσε σε μια φάρμα στην επαρχία της Ιντιάνα στις ΗΠΑ. Εκεί ζούσε με τους γονείς, το νεότερο αδερφό του και περίπου 25 γάτες – κάτι που προφανώς τον επηρέασε. Συχνά έπρεπε να μένει μέσα στο σπίτι γιατί έπασχε από άσθμα. Και έτσι, για να περνά την ώρα του, σχεδίαζε. Το πρώτο του κόμικ κυκλοφόρησε το 1972 με τίτλο «Gnorm Gnat» – πρωταγωνιστής ήταν ένα κουνούπι. Δυστυχώς για εκείνον το κόμικ αυτό δεν πήγε πολύ καλά. Εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλά καρτούν με σκύλους και μια και είχε μεγαλώσει με γάτες δημιούργησε μια ιστορία με έναν έξυπνο και χοντρό γάτο. Το όνομά του προέκυψε από τον παππού του σχεδιαστή, Τζέιμς Γκάρφιλντ Ντέιβις. «Ο Γκάρφιλντ είναι ένας αντιήρωας» είχε πει κάποτε ο Ντέιβις. «Λέει και κάνει όλα αυτά που θα ήθελαν να πουν και να κάνουν όλοι αν ήξεραν ότι δεν θα υπάρξουν συνέπειες». Όποιος αγαπά λοιπόν τον Γκάρφιλντ, αγαπά και τον εαυτό του. ΠΗΓΗ
  11. nikolas12

    BATMAN: Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΙΠΠΟΤΗ

    Σύνοψη από την εκδοτική: TΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΑΖΡΑΗΛ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ! Η αστική ζούγκλα, το Γκόθαμ Σίτι, κατασπαράζεται από τον πόλεμο ανάμεσα στον Μπάτμαν και τον Τζόκερ — ένας πόλεμος στον οποίο η διαφορά μεταξύ ήρωα και εγκληματία έχει γίνει ανυπόφορα δυσδιάκριτη. Τώρα, με την προσωπικότητα του καλοπροαίρετου Τζακ Νέιπιερ βυθισμένη βαθιά κάτω από έναν κυρίαρχο Κλόουν Πρίγκιπα του Εγκλήματος, ο Τζόκερ ετοιμάζεται να πάει αυτόν τον πόλεμο στο επόμενο επίπεδο — και ο στρατός έχει έναν καινούργιο νεοσύλλεκτο. Κραδαίνοντας ένα φλεγόμενο σπαθί και φέρων το βάρος εκατοντάδων χρόνων ιστορίας στους ώμους του, ο Αζραήλ είναι ο σκοτεινότερος ιππότης που έχει δει ποτέ το Γκόθαμ. Ένας ένας, οι εχθροί του Μπάτμαν θα πέσουν από τη λεπίδα του — και λίγο λίγο, αυτός ο νέος σταυροφόρος θα ξαναφτιάξει το Γκόθαμ Σίτι στη δική του εκδοχή του παραδείσου επί της Γης. Μόνο ο Μπάτμαν και οι αποξενωμένοι του σύμμαχοι μπορούν να τον σταματήσουν — αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ τους είναι βαθιά. Και όταν ο Τζόκερ και ο Αζραήλ αποκαλύψουν την κρυφή ιστορία της οικογένειας Γουέιν, κάθε πίστη στον Σκοτεινό Ιππότη μπορεί να κλονιστεί για πάντα. Πως προέκυψε το Batman: Curse of the White Knight Το ημερολόγιο λέει Οκτώβριος 2017. Το DC Black Label έχει ξεκινήσει ως imprint, αλλά στα σπάργανα βρίσκεται ένα κόμικ, το οποίο έμελλε να είναι τόσο ρηξικέλευθο, τόσο καινοτόμο που θα ξεκινούσε ένα δικό του καινούριο σύμπαν. Το Batman: White Knight σε σενάριο και σχέδιο Sean Murphy κερδίζει αμέσως κοινό και κριτικούς, καθώς φέρνει μια καινούρια πρόταση. Πως θα ήταν αν ο Joker εγκατέλειπε τη ζωή του εγκληματία και ως πολιτικός πλέον ονόματι Jack Napier προσπαθούσε να πείσει το Gotham ότι ο πραγματικός κακός μεταξύ των δύο είναι ο Batman; Η ιδέα ήταν τόσο καλή και άρεσε αρκετά, ώστε λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της σειράς, ανακοινώθηκε το sequel Curse of the White Knight. Μικρό spinoff μέσα στην παρουσίαση: Το Curse of the White Knight αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου σύμπαντος Προκειμένου να σας βοηθήσω να κατανοήσετε περισσότερο το κόμικ, θα σας βάλω χρονολογικά που τοποθετείται το Curse of the White Knight. Η συγκεκριμένη σειρά ανήκει σε ένα ενιαίο, καινούριο σύμπαν που δεν έχει καμία σχέση με το DC Black Label που λέγεται Murphyverse με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει σενάριο και σχέδιο, αλλά και την επίβλεψη όλων των τίτλων που θα βγουν υπό το δικό του σύμπαν. Το Batman: White Knight είναι ο τίτλος που τα ξεκίνησε όλα και ακολούθησε το Batman: White Knight Presents Von Freeze, ένα one-shot τεύχος που προηγείται του Curse. Μάλιστα η έκδοση της Οξύ συμπεριλαμβάνει το one-shot του Von Freeze στην έκδοση του Curse of the White Knight. Σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται η κυκλοφορία του Batman: White Knight Presents: Harley Quinn σε σενάριο Murphy και Katana Collins και σχέδιο Matteo Scalera. Στα τέλη Μαρτίου ξεκινάει στην Αμερική η κυκλοφορία του Batman: Beyond the White Knight που αποτελεί το τρίτο μέρος της ιστορίας του Λευκού Ιππότη με τον Sean Murphy να έχει αναλάβει τα πάντα ξανά, θα τρέξει και αυτό για οχτώ τεύχη και φαντάζομαι θα το δούμε να εκδίδεται μελλοντικά. Εντός του 2022 ετοιμάζεται και το Batman: White Knight: Red Hood, ενώ στο στάδιο της παραγωγής είναι σειρές για την Justice League, τον Nightwing και την Batgirl! Τέλος να σας πω κάτι ενδιαφέρον για τα White Knight. O Murphy έχει θέσει έξι κανόνες σε όλους τους συγγραφείς: 1. Όποιος πεθαίνει, δεν ανασταίνεται. 2. Όχι εσωτερικοί μονόλογοι στο σενάριο. 3. Όχι βιασύνες στην ολοκλήρωση της σειράς. 4. Κύριος στόχος να ικανοποιήσουμε τους αναγνώστες 5. Τουλάχιστον ένα όχημα να εμφανίζεται στη σειρά. 6. Καμία σειρά δεν μπορεί να κάνει crossover με άλλη σειρά του Murphyverse. Η ιστορία του Curse of the White Knight Αφού σας είπα λίγα πράγματα για το σύμπαν που λαμβάνει χώρα η ιστορία, ας πούμε για το Curse of the White Knight. Στην ιστορία μας αυτή, τα πράγματα ξεκινούν στο τέλος της προηγούμενης. Η δεύτερη Harley Quinn ή Neo Joker έχει πλέον ηττηθεί, αλλά ο Napier δεν καταφέρνει να μείνει σώφρων και εν τέλει μετατρέπεται ξανά μόνιμα στον Joker και οδηγείται ξανά στο Arkham. Αποτέλεσμα της ζημιάς που έκανε ο Napier στον Batman είναι ο τελευταίος να πρέπει να ξανακερδίσει την πόλη του, αποκαλύπτοντας αρχικά στον Gordon ότι είναι ο Bruce Wayne. Στο Curse of the White Knight λοιπόν ο Napier έχει αποδεχθεί ότι πλέον θα είναι μόνο ο Joker, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ένας ολοκαίνουριος αντίπαλος, ο Azrael ο οποίος θέλει να μετατρέψει τη Gotham σε μια δική του πόλη. Ο Jean-Paul Valley ή αλλιώς Azrael παρουσιάζεται συχνά ως αντιήρωας, αλλά σε αυτό το κόμικ θα είναι εχθρός του Batman και μάλιστα ο σκοπός του Murphy είναι διαρκώς να οδηγεί τους δύο ήρωες στα άκρα της αντιπαράθεσης και να τους δώσει μια πάρα πολύ εντυπωσιακή, coming of age τελική μάχη προκειμένου να δούμε ποιος τελικά θα κουβαλήσει την κληρονομιά του Gotham. Μια κληρονομιά που στο Curse of the White Knight συνεχώς δοκιμάζεται χάρη στις ενέργειες του Joker. Μαζί λοιπόν με τον Azrael κάνουν μία ακόμα προσπάθεια να σπιλώσουν την εικόνα του ήρωα και να τον φέρουν ξανά αντιμέτωπο με τη δημόσια κατακραυγή. Αποκαλύπτουν όλη την ιστορία του Gotham από τη μέρα που δημιουργήθηκε μέχρι το σήμερα, αποκαλύπτοντας το βρώμικο ρόλο και τα κρυμμένα μυστικά της οικογένειας Wayne όλα αυτά τα χρόνια και όλες τις ενέργειες που ζημίωσαν τη Gotham. Αυτή λοιπόν είναι η Κατάρα που αναφέρεται στον τίτλο. Ο Napier και ο Azrael δείχνουν ότι η Κατάρα της Gotham είναι για πάντα να είναι μια πόλη που θα μαστίζεται από την εγκληματικότητα και τους κακοποιούς και θα μαστίζεται ακριβώς επειδή η οικογένεια Wayne έχει βάλει το χέρι της. Θέλουν να δείξουν πως ο Bruce Wayne ή ο Batman είναι όντως ο κακός της ιστορίας, αυτός που το όραμα του δε θα οδηγήσει σε μια καλύτερη εκδοχή της πόλης, αλλά θα συνεχίσει να τη βυθίζει στον όλεθρο. Και αυτό θα κληθεί να κάνει ο Batman σε αυτό το κόμικ. Να πάρει στις πλάτες του τα κακώς κείμενα και την κληρονομιά της οικογένειας του, να συνεργαστεί με τους συμμάχους που δείχνουν ξεκάθαρη δυσπιστία στο πρόσωπο του και να οδηγήσει την πόλη του σε ένα καλύτερο μέλλον. Το αν θα τα καταφέρει; Θα το περιμένω στις δικές σας κριτικές Το χαρακτηριστικό σχέδιο του Sean Murphy Ο Sean Murphy πέραν από αρχιτέκτονας του White Knight σεναριακά (μετά το Curse είπε ότι έχει προγραμματίσει ακόμα δύο συνέχειες, η μία προφανώς είναι το Beyond που αναφέραμε πιο πάνω), είναι και ένας πάρα πολύ καλός σχεδιαστής. Κάνει όμορφα redesigns στους Batman κακούς και το σχέδιο του είναι αρκετά σκοτεινό, με έντονα μελάνια για άλλη μια φορά. Να δείξετε προσοχή και στους χρωματισμούς, στο πρώτο κόμικ δόθηκε έμφαση για προφανείς λόγους στο λευκό και το μαύρο, εδώ ο Azrael φέρνει αρκετές αποχρώσεις κόκκινου και ο Joker λευκού και μπλε. Δεν ξέρω αν είναι για όλους, αλλά δε θα μπορούσα να φανταστώ ποιο ταιριαστό στυλ σχεδίου για τη σειρά. Η έκδοση, τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Για μένα το Murphyverse είναι μακράν το πιο ενδιαφέρον Batman project που τρέχει εδώ και καιρό στα αμερικάνικα κόμικς. Πιο πάνω και από τη main σειρά το βάζω. Έχει εξαιρετικά βαθύ σενάριο και πολύπλοκους χαρακτήρες. Αν σας άρεσε η ιδιαιτερότητα του πρώτου, τότε να πάρετε κι αυτό ασυζητητί. Η έκδοση της Οξύ είναι στο κλασικό της μέγεθος, με ωραίο χαρτί, όμως το τεράστιο μέγεθος του τόμου, οδηγεί ξανά σε ένα θέμα που έχει αναφερθεί στο παρελθόν. Αρκετά μπαλονάκια που βρίσκονται πιο κεντρικά στις δύο σελίδες, θα σας δυσκολέψουν λίγο στο διάβασμα. Από εκεί και πέρα ανταποκρίνεται στα ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής και μπράβο τους που κάνουν μια προσπάθεια πάρα πολύ καλή με το Murphyverse, μακάρι να τη συνεχίσουν. Η τιμή είναι λίγο αλμυρή, αλλά δυστυχώς όποιος βρίσκεται στην αγορά ξέρει για τις ανατιμήσεις σε πρώτες ύλες και το χαρτί έχει πάει στο Θεό. Δυστυχώς πολλά κόμικς που είχαμε συνηθίσει σε συγκεκριμένο πλαίσιο τιμών, θα ακριβύνουν δυστυχώς. Ελπίζω να σας άρεσε το αφιέρωμα μου, καθώς μου πήρε αρκετή ώρα και έβαλα όσο περισσότερη πληροφορία γίνεται για να σας ξεδιαλύνω απορίες. Καλό διάβασμα σε όλους
  12. germanicus

    ΜΠΑΙΝΕΙ ΕΝΑΣ Σ' ΕΝΑ ΜΠΑΡ

    Επιλογή από τα στριπάκια Πλασματικά Νούμερα του Θανάση Πετρόπουλου που είχαν δημοσιευθεί στο παρελθόν στο ίντερνετ. Κάποια είχαν δημοσιευθεί στη σελίδα του Comicdom, κάποια υπάρχουν ακόμα στο so-comic.gr . Εάν καταλαβαίνω καλά είναι όλα όσα συσχετίζονταν με μπαρ καθώς και μια επιλογή από τα υπόλοιπα. Κάποια από αυτά είχαν δημοσιευθεί στο Πλασματικά Νούμερα της Comicdom Press το 2013. Από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνω πως εκείνο εκεί είχε υλικό μόνο από αυτά που είχαν δημοσιευθεί στη σελίδα του Comidom ενώ αυτό περιέχει υλικό και από τα 2 σάητ. Φαντάζομαι πως όλα έχουν φτιαχτεί πριν το 2017. Το Πλασματικά Νούμερα ως έκδοση είναι καταχωρημένο στις Γελοιογραφίες. Επειδή όμως εδώ έχει και 1-2 ολοσέλιδες ιστοριούλες ως κόμικ, επέλεξα, καλώς ή κακώς, να το παρουσιάσω στην ενότητα των Κόμικς. Παραθέτω μερικά από τα στριπς για να πάρετε γεύση όπως τα αλίευσα στο σάητ του so-comic. Σε αυτή εδώ την έκδοση παρουσιάζουνται χωρίς το κίτρινο πλαίσιο. για να αντιγράψω από το φβ του, είναι έτσι προσωπικά χαμογέλασα πολλές φορές και σε κανά δυο ψιλογέλασα φωναχτά δεν μετάνοιωσα την αγορά του
  13. Μία μεγάλη και πικρή αλήθεια έρχεται να τονίσει στο κοινό του ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος με το νέο του πόνημα που φέρει τον ευφάνταστο τίτλο: “Δουλειά στα καπάκια: Ένα αντικαπιταλιστικόμικ χωρίς στρογγυλέματα”. Ο ταλαντούχος κομίστας θα μας μιλήσει για τα απάνθρωπα ωράρια και τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες δουλεύουν πολλοί εργαζόμενοι στο τομέα της μαζικής παραγωγής και των απρόσωπων εργοστασίων, που ζητούν μόνο ασταμάτητη απασχόληση, με το ελάχιστο έξοδο. Σε αυτούς τους εργάτες αφιερώνεται και το συγκεκριμένο κόμικ. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ένας ανειδίκευτος εργάτης, που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο παραγωγής πλαστικών μπουκαλιών, ο οποίος έχει σπουδάσει στο εξωτερικό και διετέλεσε και πρώην ελεύθερος επαγγελματίας, πριν οι συνθήκες που όλοι βιώσαμε (κι εξακολουθούμε να βιώνουμε) τα προηγούμενα χρόνια τον αναγκάσουν να χτυπήσει την πόρτα του. Ο συγκεκριμένος εργάτης, αν και λίγες μόνο ημέρες στο πόστο του, θα συνειδητοποιήσει πόσο σκληρή κι απάνθρωπη είναι η συγκεκριμένη δουλειά, μιας και δεν προλαβαίνει να βρει ούτε δύο λεπτά να πάρει μία ανάσα (μέσα στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού ), καθώς η βάρδια έχει λίγα άτομα και οι εργασίες που πρέπει να γίνουν είναι πάμπολλες, από την στιγμή που τα μηχανήματα στην γραμμή παραγωγής δεν σταματούν καθόλου ν’ απαιτούν την προσοχή τους. Απηυδισμένος από την όλη κατάσταση, θ΄ αποφασίσει να μιλήσει με τον Διευθυντή του εργοστασίου και μάλιστα εκ μέρους μίας μεγάλης μερίδας συναδέλφων του. Θα καταφέρει, άραγε, να κερδίσει έστω και το ελάχιστο και στοιχειώδες που θα τους διευκολύνει στην απασχόλησή τους ή θα μιλήσει εις ώτα μη ακουόντων? Η αλήθεια είναι ότι ο Κλήμης ποτέ δεν μας απογοητεύει και είναι από τους λίγους δημιουργούς που έχουν ένα σταθερό (ίσως κι αυξανόμενο) αναγνωστικό κοινό. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει το ταλέντο του, τόσο στην εμπνευσμένη συγγραφή, όσο και στο καλαίσθητο σχέδιό του. Έτσι και το παρόν πόνημα, με άφησε ικανοποιημένο κι ας στηρίζεται σε μία θεματολογία, που είναι άκρως θλιβερή για όποιον την έχει ζήσει ή έχει την ελάχιστη συνείδηση. Ο δημιουργός παρουσιάζει μέσα στο εργοστάσιο, αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία με βασικότερο από όλα την κλειστή κοινωνία που υπάρχει σε τέτοια μέρη. Θα βρούμε, λοιπόν, άτομα που κάνουν τον χαβαλέ του, άτομα που είναι πιο σοβαρά, τσαντίλες, τα κλασικά λαμόγια και τους επονομαζόμενους “γλείφτες”, καθώς επίσης και τους “κουρασμένους” τύπους, που έχουν περάσει όλη τους την ζωή δίπλα στις μηχανές. Στο αντίποδα με τις συνθήκες εργασίας, θα δούμε τον Προϊστάμενο να κάθεται αναπαυτικά μπροστά από ένα υπολογιστή και με το air condition στο φουλ, να του παρέχει την ανάσα δροσιάς, που τόσο πολύ επιζητούν οι κάθιδροι εργαζόμενοι στην παραγωγή. (emoji βεντάλιας) Κι ενώ σίγουρα έρχονται στιγμές που συμπονούμε τον πρωταγωνιστή γι’ αυτά που τραβάει, ο Κλήμης φροντίζει να δώσει μερικά στοιχεία ποιοτικού χιούμορ (στα οποία στηρίζονται, κατά κύριο λόγο μερικοί διάλογοι), οι οποίοι μας φέρνουν ένα ενοχικό χαμόγελο στα χείλη. Το φινάλε, μπορεί να βγάζει ένα έντονο κωμικό στοιχείο, σίγουρα, όμως, δεν θα το χαρακτηρίζαμε ευτυχές, ακόμα μία απόδειξη ενός ρεαλιστικού κόσμου. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που αξίζει να διαβαστεί, όχι μόνο από τους υποστηρικτές του δημιουργού, αλλά κι από όλους όσοι συντάσσονται με το δίκιο του εργαζομένου. Όπως μας αποκαλύπτει, άλλωστε κι ο ίδιος ο Κλήμης, το παρόν κόμικ στηρίζεται αποκλειστικά σε πραγματικά γεγονότα και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας του. Αυτό που μένει να εξακριβώσουμε είναι για το αν μιλάει εξ’ ονόματός του ή αν ήταν αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας. Ο εικαστικός τομέας με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Το σχέδιο του Κλήμη είναι χαρακτηριστικό και δίνει ακόμα και μόνο του το απαραίτητο χιουμοριστικό υλικό που είναι απαραίτητο για ένα κόμικ. Βρίθει λεπτομερειών, που δίνουν ένα ρεαλιστικό νόημα στην κίνηση και την πλαστικότητα των χαρακτήρων και το στυλ που έχει υιοθετηθεί (αν και φοβάμαι ότι θα με κατηγορήσετε για ιεροσυλία ) προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τις σχεδιαστικές μανιέρες που υπάρχουν στα Αστερίξ και Ιζνογκούντ. Όσον αφορά το χρώμα, αυτό είναι μουντό και στηρίζεται στους τόνους του γκρι. Αν και θα περίμενα να με πειράξει, εντούτοις δεν το έκανε. Η συγκεκριμένη χρωματική παλέτα συνέβαλε στην οπτική αποτύπωση του θλιβερού κλίματος που υπάρχει στο εργοστάσιο. Πολλά μπράβο, λοιπόν, και σε αυτόν τον τομέα. Η έκδοση δεν προέρχεται από κάποιον εκδοτικό οίκο, αλλά μας έρχεται με την μορφή αυτοέκδοσης, αρκετά ποιοτικής, θα συμπλήρωνα. Το χαρτί που χρησιμοποιήθηκε είναι ματ κι αρκετά παχύ, ενώ το δέσιμό του έχει γίνει με την καθιερωμένη καρφίτσα. Στο συνοδευτικό υλικό θα βρούμε έναν πρόλογο του δημιουργού, στον οποίο αφιερώνει το πόνημά του στους απανταχού εργάτες που “συμπάσχουν” και στην συνέχεια θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε ένα πρωτότυπο μονοσέλιδο (για κόμικ), στο οποίο ο Κλήμης θα μας χαρίσει (σχετικά αναλυτικά) ένα επεξηγηματικό διάγραμμα με τα στάδια παραγωγής πλαστικών μπουκαλιών και καπακιών, το οποίο καταλήγει με μία εξομολόγηση, που με έκανε να σκάσω από τα γέλια. Δεν την αναφέρω για να μην χαλάσω το mood. Τέλος, θα πρέπει να τονίσουμε ότι το παρόν κόμικ απευθύνεται σε άτομα άνω των 18 ετών (όπως πολύ σωστά αναφέρεται και στο εξώφυλλο), καθώς χρησιμοποιείται αγοραία γλώσσα, που συνήθως ομιλείται σε ανδροκρατούμενους εργασιακούς χώρους. Και σαν τελευταία πληροφορία, να πούμε ότι η ιδέα για την “Δουλειά στα καπάκια” συνελήφθη το 2021 (από γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι της συγκεκριμένης χρονιάς), ενώ δημιουργήθηκε και βρήκε τον δρόμο για το τυπογραφείο το σωτήριον έτος 2022. Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook
  14. Το σημειωματάριο του Καλοκαιριού! Με 80 ξεκαρδιστικά σκίτσα! Ένα συλλεκτικό σημειωματάριο με τις πιο εμβληματικές δημιουργίες του κορυφαίου Έλληνα κομίστα: Επικίνδυνα νερά, Ζευγάρια, Περιμένοντας τη βροχή, Μήνες, Θανασάκης! Αυθόρμητο χιούμορ και απολαυστικές ατάκες σε ένα σπιράλ σημειωματάριο, 160 σελίδων που περιλαμβάνει: ετήσιο ημερολόγιο, παγκόσμιες ημέρες, εορτολόγιο, χρήσιμα τηλέφωνα. Το αυθεντικό χιούμορ είναι πιο σπάνιο από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Το δημιουργικό χιούμορ, εκείνο δηλαδή που λαμβάνει και καλλιτεχνική μορφή, αναγνωρίσιμη και δημοφιλή, είναι ακόμη σπανιότερο. Αυτό ακριβώς το πολυδιάστατο πράγμα ενσαρκώνει ο Αρκάς τα τελευταία σαράντα χρόνια. Γέλιο και προβληματισμός γεννιούνται αδιαχώριστα και εκρηκτικά μέσα από το χιούμορ του Αρκά, αυτό το πολύτροπο, ανελέητο, δηκτικό και πνευματώδες χιούμορ. Κανένας άλλος δεν μας επιτρέπει, όπως ο Αρκάς, να ξεκαρδιστούμε τόσο απελευθερωτικά με τα ανθρώπινα, από την ανοησία και την αυταρέσκεια μέχρι την απελπισία και τον θάνατο. Το χιούμορ του Αρκά μπορεί να εκκινεί από το καθημερινό, το τετριμμένο και μπορεί να αγγίξει το υπαρξιακό, το μεταφυσικό. Ο Αρκάς είναι, αναμφίβολα, μια μοναδική περίπτωση για τα ελληνικά δεδομένα. Η διάρκειά του και η εμπιστοσύνη που επιδεικνύουν προς το (αφανές) πρόσωπό του διαφορετικές γενιές επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Ας θυμηθούμε, τέλος, τι έχει πει η ποιήτρια Κική Δημουλά για τον Αρκά, ότι «μας βοηθάει να ανοίγουμε και να κλείνουμε το πικρό τετράδιο της μέρας με την άλλη όψη του δραματικού: το υπέροχα κωμικό». ΠΗΓΗ
  15. nikolas12

    AMORABILIA

    Από το οπισθόφυλλο: Η Δάφνη και ο Μίλτος γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, χώρισαν, έθαψαν τα συναισθήματα τους. Το “Amorabilia” είναι μία ιστορία για το πώς η επιστήμη της αρχαιολογίας – ναι, καλά διαβάσατε – τους βοήθησε να προχωρήσουν. Στον κόσμο της Δάφνης και του Μίλτου, οι αρχαιολόγοι έρχονται σπίτι σου, μελετούν τα υλικά κατάλοιπα και τα συναισθηματικά αποτυπώματα που έχεις αφήσει σε αυτά, τα ταξινομούν σε περιόδους, εν ολίγοις, βάζουν σε τάξη το παρελθόν σου. Θα πάρει τελικά η Δάφνη τις απαντήσεις που αναζητά για το χωρισμό της; Ή μήπως η αρχαιολογία θα της δώσει μια απροσδόκητη ερμηνεία, διαφορετική από αυτή που θα περίμενε; Η ιστορία: Μια από τις πιο ιδιαίτερες ιστορίες που έπιασα πρόσφατα, το Amorabilia είναι μια δουλειά νέων δημιουργών που μάλιστα βρισκόμαστε σε παρόμοια ηλικία και την εκτίμησα πάρα πολύ. Αρχικά τι σημαίνει Amorabilia; Ο ορισμός που δίνεται στην πρώτη σελίδα είναι ο εξής: Αναμνηστικά αντικείμενα ταυτισμένα με το συναίσθημα του έρωτα, που έχουν φυλαχθεί ή συλλεχθεί λόγω της σύνδεσής τους με αξιομνημόνευτους ανθρώπους ή γεγονότα. Κοινώς τα αντικείμενα που μας έμειναν από ανθρώπους που χώρισαν οι δρόμοι μας, αλλά έχουν ακόμα συναισθηματική αξία για εμάς. Η ιστορία μας ξεκινάει στο σπίτι της Δάφνης, η οποία έχει χωρίσει σχετικά πρόσφατα με τη σχέση της, τον Μίλτο. Τη στιγμή που πάει να ταΐσει τη γάτα της, χτυπούν την πόρτα η Δρ. Κυβέλη Δημητράκη και ο Δρ. Άγγελος Θεωδορόπουλος από το Τμήμα Συναισθημάτων της Εθνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Σε αυτό το σύμπαν λοιπόν οι χωρισμένοι δέχονται επισκέψεις από ειδικούς Δόκτορες που είναι υπεύθυνοι να βρουν όλα τα αντικείμενα που είχαν συναισθηματική αξία για αυτούς και την πρώην σχέση τους. Μέσα από όλο αυτό λοιπόν η ιστορία σπάει σε ολιγοσέλιδα κεφάλαια, όπου οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν κάποιο αντικείμενο και ανατρέχουν στο ποιο σημείο της σχέσης έπαιξε ρόλο, αλλά και πως δέθηκε η Δάφνη και ο Μίλτος μαζί του. Ουσιαστικά αυτό που βλέπουμε είναι μια αναδρομή από το χωρισμό στο πως χάλασε η σχέση, που πήγαν στραβά τα πράγματα, αλλά και πως όλη αυτή η σχέση ξεκίνησε και πως αγαπήθηκαν αυτοί οι δύο άνθρωποι. Μια γνωριμία που δεν ξεκίνησε καλά, μια σχέση που επισημοποιήθηκε δύσκολα, μια εξιστόρηση ιστορίας αγάπης που έληξε άδοξα. Έκαναν το σωστό τελικά οι δύο νέοι; Οι αρχαιολόγοι μιλούν με τη Δάφνη και βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα και έτσι όταν οι δρόμοι των δύο παιδιών χωρίζουν και από θέμα απόστασης καθώς η Δάφνη μετακομίζει για σπουδές, εκείνη μαζί με το Μίλτο καταλήγουν στο γιατί τελείωσε και προετοιμάζονται για κάτι καινούριο. Το δέσιμο της ομάδας δημιουργών είναι προφανές αφού στο εσωτερικό της έκδοσης βλέπουμε ότι η Όλια Ντακογιάννη που είναι συντελεστής στο σενάριο και στο σχέδιο έχει διατηρήσει μια πολυετή φιλία με κάθε έναν εκ των συνδημιουργών της, δηλαδή τη Μυρτώ Κοκκαλιά στο σενάριο και τον Theodore Duck στον χρωματισμό. Όλο το concept βασίζεται σε προσωπικά τους βιώματα και έχει εμπλουτιστεί με όμορφα στοιχεία από τις επιρροές τους. Το σχέδιο είναι πάρα πολύ όμορφο, θα έλεγα μια μίξη ελληνικού στυλ με αρκετές δόσεις από ξένο underground ή εναλλακτικό κόμικ αμερικάνικο τύπου Sex Criminals που έχει βγει από την Image. Ο χρωματισμός επίσης είναι έντονος και πολύ σύγχρονος. Η έκδοση: Πιθανότατα από τις πιο ωραίες αυτοεκδόσεις που έχω πιάσει ποιοτικά. Ράχη με μαλακό εξώφυλλο, "αυτάκια" στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο (εκεί πληροφορούμαστε για τις σχέσεις των δημιουργών), αναγραφή των συντελεστών από την πρώτη σελίδα, ωραίο χαρτί, όμορφο εξώφυλλο, πολύ δυνατά χρώματα, ειλικρινά πάρα πολύ καλή και προσεγμένη δουλειά. Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την παροχή του τεύχους.
  16. Indian

    ΟΥΝΤΙΝ: ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ

    Το σωτήριο έτος 1534, η Ουντίν είναι μια νεαρή μάγισσα η οποία φαίνεται να απολαμβάνει την καθημερινότητά της στο μέρος όπου ζει. Παρέα με τον πιστό της φίλο, τον βάτραχο Γουίλεμ δείχνουν πολύ χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Την ίδια ώρα, αρκετά μίλια μακριά, η Λάουρα, η φίλη της Ουντίν, πέφτει σε μια καλοστημένη παγίδα, καθώς μία μάγισσα μεταμφιεσμένη σε ζητιάνα, την καταδιώκει. Λίγο πριν την πιάσει, η Λάουρα καταφέρνει να μπει στο κάστρο της και μέσω ενός καθρέφτη χειρός, επικοινωνεί με την Ουντίν και της λέει να εγκαταλείψει το σπίτι της, να πάει στο δάσος και να συναντήσει μια μάγισσα, η οποία θα της δώσει περαιτέρω οδηγίες. Όπως είναι φυσικό, αυτά τα λόγια αναστατώνουν την πρωταγωνίστρια, αλλά έχοντας εμπιστοσύνη στην φίλη της, υπακούει στις εντολές της και μαζί με τον Γουίλεμ ξεκινούν το ταξίδι τους μέσα στο άγνωστο κι αφιλόξενο δάσος. Την ίδια ώρα η Λάουρα, φαίνεται ότι περνάει δύσκολες στιγμές, καθώς αιχμαλωτίζεται τελικά από την μοχθηρή μάγισσα… Έτσι ξεκινάει την ιστορία της η Μαρία Τζανάκη, στο κόμικ της, το οποίο κυκλοφόρησε το 2021. Η Μαρία δημιούργησε έναν ενδιαφέροντα κόσμο μεταφυσικού, που τοποθετείται στον Μεσαίωνα και φέρνει στο προσκήνιο δύο ηρωίδες, αλλά κι άλλα πρόσωπα του cast που διαδραματίζουν κομβικούς ρόλους. Στο πρώτο αυτό μέρος, δεν έχουμε ανούσιες μακρηγορίες, αλλά η πλοκή μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, χωρίς όμως να εμφανίζει σημάδια βιασύνης. Υπάρχει ένταση και δυναμισμός στην ατμόσφαιρα, ενώ αφήνει τον αναγνώστη με πολλές (αλλά εποικοδομητικές) απορίες, καθώς κι αγωνία για την συνέχεια. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το παρόν φανζίν με κράτησε στις σελίδες του και τολμώ να πω ότι με εξέπληξε ευχάριστα με το σενάριό του. Αν με ρωτήσετε, λοιπόν, αν θα ήθελα να διαβάσω το δεύτερο μέρος, η απάντηση μου θα είναι ολοκληρωτικά καταφατική. Προτείνεται σε όλους τους φαν των κόμικς, που πραγματεύονται την συγκεκριμένη εποχή και κουλτούρα. Το σχέδιο δεν μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε, αλλά το βρήκα κατώτερο του σεναρίου. Στα δικά μου μάτια μου φάνηκε κάπως άκαμπτο κι επίπεδο. Ένα άλλο ψεγάδι (για εμένα) που εντόπισα είναι το ότι σε κάθε σελίδα εγκλωβίζονται πολλά σκόρπια καρέ κι έτσι έχουμε ένα τελικό αποτέλεσμα πέραν το δέοντος… μπουκωμένο. Όσον αφορά τον χρωματισμό, αυτός πιστεύω ότι αποτελεί το δυνατότερο σημείο του εικαστικού τομέα. Το κόμικ διαθέτει μία μεγάλη ποικιλία από φωτεινά χρώματα, τα οποία αλλάζουν όταν η πλοκή αλλάζει τις σκηνές της. Πραγματικά μία απολαυστική πανδαισία! Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό, σε διαστάσεις, τεύχος, το δέσιμο του οποίου έχει γίνει με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι πολυτελές και γυαλιστερό κι έτσι η εκτύπωση των χρωμάτων είναι πολύ ζωντανή. Το (πολύ όμορφο κι εμπνευσμένο) εξώφυλλο έχει ένα αρκετά τίμιο πάχος, αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να στραβώνει στις άκρες του με την παραμικρή υγρασία ή τις συχνές αναγνώσεις (μην ανησυχείς Νίκο, δεν στο έχω χαλάσει! ). Γενικά, πάντως, δεν απογοητεύει. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μία σελίδα, που περιγράφει τις ιδιότητες ενός λουλουδιού, το οποίο αναφέρεται στο κόμικ. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  17. Εν έτει 2022, δύο γενιές καλλιτεχνών συνάσπισαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν ένα πρωτότυπο κόμικ. Ο λόγος για το "ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ!", μία δημιουργία του ολόφρεσκου (όπως εύστοχα αναφέρει η Jemma στην παρουσίαση του κόμικ στην ιστοσελίδα της) Γιάννη Στύλου, ο οποίος επιμελήθηκε το σχέδιο και του βετεράνου συγγραφέα Νίκου Πλατή, ο οποίος έγραψε τα κείμενα. Το συγκεκριμένο κόμικ έχει μία όμορφη πρωτοτυπία, που σίγουρα το ξεχωρίζει από την συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων. Αυτή έγκειται στο γεγονός ότι πρώτα δημιουργήθηκαν οι εικόνες (και μάλιστα αρκετά χρόνια πριν) και στην συνέχεια ο κ. Πλατής τις έφερε ξανά στην επιφάνεια και προσάρμοσε επάνω τους μία ιστορία, εμπνευσμένη από την κάθε μία από αυτές. Πανέξυπνη ιδέα και κίνηση, αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη. Εδώ μην περιμένετε να βρείτε την κλασική διάταξη που χαρακτηρίζει ένα σύγχρονο εικονογραφημένο έντυπο, καθώς δεν υπάρχουν τα κλασικά "μπαλονάκια" με διαλόγους. Σπάνια συναντάμε ελάχιστες λεζάντες επεξήγησης. Όλο το "ζουμί" του κειμένου συνοψίζεται στις δεξιές σελίδες, με τις εικόνες να λαμβάνουν θέση στις αριστερές. Το κείμενο του κ. Πλατή είναι καλοδουλεμένο και την χρήση της Ελληνικής γλώσσας άνετα θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε υποδειγματική. Οι μικρές ιστορίες που παρατίθενται εννοείται ότι δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, αλλά συνδέονται μόνο με την εκάστοτε εικόνα τους. Γι' αυτό τον λόγο υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στην ποιότητά τους, κάτι που θα έπρεπε να περιμένουμε. Όσον αφορά το κωμικό στοιχείο, δεν μας δείχνει πολλά σημεία ζωής. Αντί αυτού, έχουμε μία καυστική γλώσσα, που παίζει στα όρια της ειρωνείας και θα μπορούσαμε να πούμε ότι σχολιάζει τα κακώς κείμενα της εποχής μας. Συμπερασματικά να πούμε ότι είναι μία περίεργη (με την έννοια της πρωτοτυπίας) δουλειά, που μπορεί να ξενίσει κάποιους, αλλά πιστεύω ότι θα αποκτήσει το κοινό της. Προτείνεται στους ανοιχτόμυαλούς και σε αυτούς που αναζητούν να διαβάσουν κάτι πιο... εναλλακτικό κι έξω από τα κλασικά μοτίβα. Το σχέδιο του Στύλου είναι κάπως αφηρημένο, αλλά εύστοχο. Έχει τον δικό του χαρακτήρα και ξέρει να "μιλάει", ακόμα και χωρίς λόγια. Δεν είναι το κλασικό "κομιξικό" σχέδιο, αλλά κάτι πιο μοντέρνο. Φανερώνει, λοιπόν, ότι το κόμικ δεν είναι η ακριβής απασχόληση του δημιουργού, ο οποίος καλλιτεχνεί εικονογραφημένα παιδικά παραμύθια, καθώς επίσης είναι υπεύθυνος για το σχεδιασμό mobile apps. Ο χρωματισμός μού άρεσε, αλλά το μαύρο και το μουντό επικρατούσαν στην πλειοψηφία των σχεδίων. Νομίζω, λοιπόν, ότι λίγο περισσότερο χρώμα και φως, θα ήταν καλύτερα. Η έκδοση της JEMMA έχει στενόμακρο φορμάτ, γεγονός που δικαιολογείται, αν αναλογιστούμε την φιλοσοφία που διέπει το κόμικ (αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι). Τόσο οι σελίδες στο εσωτερικό, όσο και τα εξώφυλλα, ακόμα και η στιβαρή κόλληση στην ράχη, αποδεικνύουν, για πολλοστή φορά, τα υψηλά επίπεδα που έχει θέσει (χρόνια τώρα) η εκδοτική για τα προϊόντα της. Το συνοδευτικό υλικό, μας τα χαλάει λίγο, καθώς το μόνο που υπάρχει είναι δύο εξαιρετικά σύντομες βιογραφίες των συντελεστών, τις οποίες μπορούμε να τις βρούμε στα "αυτάκια" του εντύπου. Να αναφέρουμε ότι το συγκεκριμένο κόμικ μπορείτε να το προμηθευτείτε κι από την Λέσχη Φίλων Κόμικς.
  18. nikolas12

    ΟΙ 6 ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΕΚΕΙ

    Από το οπισθόφυλλο: Ένα στοιχειωμένο, λαϊκό παραμύθι των Εσκιμώων συναντά την σκληρή πραγματικότητα, ένας πεζοπόρος "χάνεται" για πάντα στα φαράγγια των Χανίων, κάποιος ψάχνει τη δροσιά στον καύσωνα όπως ένας κοσμοναύτης το μεγάλο μυστικό του σύμπαντος, μια βιβλική μάχη μαίνεται σε ουρανό και σάρκα, δύο (;) άνθρωποι εξερευνούν συζητώντας σε δύο δωμάτια και μια γυναίκα παίρνει έναν υπνάκο για λίγο ή για πάντα. Οι 6 ιστορίες αυτής της αυτοέκδοσης έχουν σαν γενική θεματική την ρευστότητα της πραγματικότητας και την υποκειμενικότητα της ανθρώπινης αντίληψης. Δημιουργήθηκαν με προοπτική την εξερεύνηση των ορίων του μέσου και την ενδεχόμενη ανακάλυψη μίας προσωπικής, ανά περίπτωση, εμπειρίας. Σχολιασμός έκδοσης: Η συγκεκριμένη αυτοέκδοση είναι η νέα δουλειά του Δανιήλ Γουδέλη και περιέχει έξι πολύ περίεργες και πολύ διαφορετικές ιστορίες. Σε κάποιες εξ αυτών συμμετέχει και κάποιος συγγραφέας. Επίσης κάποιες από αυτές τις ιστορίες αναφέρεται ότι έχουν δημιουργηθεί και για άλλα μέσα όπως το LA Comics Festival και το περιοδικό Comic Cultura. Άλλες ιστορίες είναι μεγαλύτερες σε μέγεθος, άλλες μικρότερες και όπως αναφέρει ο Δανιήλ Γουδέλης στο οπισθόφυλλο, θέλει πολύ να εξερευνήσει τα όρια του μέσου των κόμικς. Χαρακτηριστική τέτοια ιστορία είναι οι Περσείδες, όπου ουσιαστικά βρίσκεται στη μέση του κόμικ και έχει εκτυπωθεί έτσι ώστε οι σελίδες να ανοίγουν διάπλατα και να βλέπουμε τέσσερις σελίδες που αποκαλύπτουν ένα πολύ μεγάλο πάνελ, στα οποία μπαίνουν τα μπαλονάκια, οπότε η ιστορία εξιστορείται σε μια και μόνο μεγάλη εικόνα. Έχουμε τα Μπλουζ της Ακτής Σκελετού που δημοσιεύθηκε στο Comic Cultura, το Χανιά & Φαράγγια για το Chaniartoon International Comics & Animation Festival, την Καρκαμπίλα για το LA Comics Festival, την προαναφερόμενη Περσείδες, την Επιστροφή και τον Υπνάκο. Η τελευταία είναι και η μόνη ιστορία που είναι ασπρόμαυρη, ενώ προσωπική μου αγαπημένη η Επιστροφή όπου σε τρία καρέ ανά σελίδα και με το κάθε καρέ να χωρίζεται στα δύο, δύο άνθρωποι μοιράζονται τις σκέψεις τους, αλλά είναι πραγματικά δύο; Όσον αφορά το σχέδιο, είναι αρκετά πολύχρωμο και ιδιαίτερα αφαιρετικό, όποτε θέλει να προσδώσει λεπτομέρειες το κάνει, αλλά γενικότερα ο εικαστικός τομέας θυμίζει λίγο πίνακα και δείχνει ότι σκοπός του συγγραφέα είναι να παρέχει ροή στο σενάριό του και δεν είναι αυτοσκοπός το σχέδιο να βγαίνει μπροστά, αλλά να τονίζει τα μηνύματα και όσα θέλει να περάσει η κάθε ιστορία. Μπορείτε να βρείτε τον Δανιήλ Γουδέλη εδώ: Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100063368401533 Instagram: https://www.instagram.com/danielgoudelis/ Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την παροχή του τεύχους.
  19. nikolas12

    ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΓΗΣ

    Από το οπισθόφυλλο: Μια γωνιά της Αθήνας στο πέρασμα του χρόνου. Η πόλη αλλάζει όπως και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή. Ο ερχομός των προσφύγων από τη Μικρά Ασία, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η σύγχρονη πόλη, αποτυπώνονται σε μία χούφτα γης. Το ανακάτεμα του «παλιού» με το «νέο», ο φόβος και ο δισταγμός απέναντι στο διαφορετικό, η αντιμετώπιση του «ξένου» από τον «ντόπιο», όλα αυτά που δείχνουν πως μας χωρίζουν είναι τελικά όσα μας ενώνουν. Και απέναντί τους απάντηση: η ανθρωπιά, αλληλεγγύη, η φιλία και το χέρι που απλώνεται. Σχολιασμός της έκδοσης: Η συγκεκριμένη δουλειά είναι η πρώτη του Γιώργου Τσαρδανίδη με την Comicdom Press και κυκλοφόρησε στο Comicdom που μας πέρασε. Όπως αναφέρει στο βιογραφικό του, ο δημιουργός ζει στην Αθήνα και μετά από διάφορες αυτοεκδόσεις που έχει κάνει, αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα κόμικ που αφορά τη συγκεκριμένη πόλη, ρίχνοντας έτσι μια πιο προσωπική ματιά. Το Μια Χούφτα Γης λοιπόν λαμβάνει χώρα σε μια γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας. Η γειτονιά αυτή αποτελεί κοινή αναφορά, αφού ο δημιουργός μας παρουσιάζει τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, όλες όμως βρίσκονται στην ίδια γειτονιά και κάθε μία έχει κάποια σχέση με την προηγούμενη από άποψη προσώπων. Η κάθε ιστορία διαδραματίζεται σε μια διαφορετική, αλλά πολύ χαρακτηριστική περίοδο για τη ζωή της χώρας και της πόλης. Η πρώτη ιστορία έχει ως θέμα τη Μικρασιατική Καταστροφή και τους πρόσφυγες, η δεύτερη τον Εμφύλιο Πόλεμο μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, η τρίτη τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η τέταρτη τη σύγχρονη Αθήνα. Μέσα από αυτή τη μικρή χούφτα γης, ο Γιώργος Τσαρδανίδης μας παρουσιάζει διάφορα θέματα που χαρακτήριζαν την αστική κοινωνία της εκάστοτε εποχής καθώς και το πως αντιμετώπιζαν πολλές καταστάσεις. Μέσα από τα μάτια του βλέπουμε τον ρατσισμό, τον πόλεμο, την αλληλεγγύη, την κοινωνικότητα, τη συντροφικότητα και την αλληλοπροστασία υπό ένα πραγματικά όμορφο πρίσμα. To σχέδιο είναι αρκετά κοντά σε αυτό που λέμε αφαιρετικός πίνακας, δίνεται έμφαση στο πρόσωπο και τις εκφράσεις των πρωταγωνιστών και όχι τόσο στο φόντο, τα τοπία ή τα κτήρια που εμφανίζονται αρκετά πιο θολά. Πρέπει να πω ότι η τεχνοτροπία μου θύμισε λίγο Θανάση Πέτρου, λεπτές γραμμές και ελάχιστα έως καθόλου μελάνια. Νομίζω ότι ταιριάζει πολύ σε αυτό που θέλει να περάσει ο Γιώργος Τσαρδανίδης στην ιστορία του. Ευχαριστούμε τον @ nikos99 για την παροχή του τεύχους.
  20. Ion

    ΓΙΑ ΣΕ, ΑΡΑ PHAT

    Το 4ο μέρος με τις περιπέτειες των καραφλών ανθρώπων που κάνουν αστεία λογοπαίγνια κυκλοφόρησε στο Comicdom Con 2022 σε 150 αντίτυπα. Να υπενθυμίσω ότι είχαν προηγηθεί 2 άλμπουμ Full Phat από τη Jemma Press το 2016 & 2017, και ένα άλμπουμ The Phatrix από την Phat Entertainment το 2019. To 4o μέρος είναι αρκετά πιο προχειροφτιαγμένο από τα προηγούμενα, καθώς έχει μικρότερο μέγεθος, λιγότερες σελίδες, και είναι δεμένο με καρφίτσα. Αυτό που παραμένει αναλλοίωτο είναι το χιούμορ.
  21. Indian

    ΑΠΟΠΛΟΥΣ

    Η Erinto, κατά κόσμον Αικατερίνη Σαραντινού, με το παρόν της κόμικ (το οποίο κυκλοφόρησε στα πλαίσια του 16ου Comicdom Con Athens 2022) θα μας συστήσει τον νεαρό Γκρίφιν, ο οποίος κατοικεί σε ένα μικρό χωριό κι ασχολείται με τις διάφορες κοπιαστικές αγροτικές εργασίες, που του εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Ο φίλος μας, μπορεί να ζει μία φαινομενικά λιτή ζωή μέσα στην φύση, φαίνεται όμως ότι η ευτυχία έχει χαθεί από την καρδιά του. Έτσι, θα πάρει την μεγάλη απόφαση. Να εγκαταλείψει το χωριό και να ανοίξει τα φτερά του στον έξω κόσμο, προκειμένου να βιώσει νέες εμπειρίες, αλλά και να γίνει (ξανά) ο κυρίαρχος του εαυτού του. Για να το πετύχει αυτό, θα πρέπει να περάσει μέσα από ένα τεράστιο φράγμα και να κινδυνεύσει να χαθεί στην απέραντη θάλασσα. Αξίζει, άραγε, αυτό το ρίσκο? Και ποια θα είναι η κατάληξη για τον πρωταγωνιστή? Όπως καταλάβατε, έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά, η οποία προσφέρεται περισσότερο για προβληματισμό, παρά έχει σαν βάση μία απλή αφήγηση κάποιων γεγονότων και καταστάσεων. Η δημιουργός, φροντίζει να περάσει διάφορα αλληγορικά μηνύματα περί ύπαρξης, αλλά κι ευτυχίας. Όπως εγώ το κατάλαβα, ένιωσα ότι το όλο πόνημα επικεντρώνεται στο συμπέρασμα ότι για να αλλάξεις την ζωή σου προς το καλύτερο, θα πρέπει να ρισκάρεις. Αρκετά “ψαγμένη” φιλοσοφία, αν αναλογιστούμε ότι προέρχεται από ένα νεαρό κορίτσι. Για να πούμε και δύο λόγια και για το κόμικ γενικότερα, νομίζω ότι διακατέχεται από μία βιασύνη, που αλλοίωνε το τελικό αποτέλεσμα. Δεν έχουμε μία αξιόλογη εισαγωγή, δεν έχουμε μία περιγραφή του χωριού, των κατοίκων και γενικά του σκηνικού, καθώς επίσης δεν υπάρχει κι ένα συγγραφικό “στήσιμο” του χαρακτήρα, που να μας εισάγει καλύτερα στον μύθο. Δεν λέω ότι κι έτσι το κόμικ δεν περνάει τα νοήματα που επιχειρεί, απλώς προσωπικά θα ήθελα να υπήρχε μεγαλύτερη συγγραφική ποικιλία και γλαφυρότητα. Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με ένα βαθυστόχαστο πόνημα, που ενδείκνυται σε εκείνους που αρέσκονται σε τέτοια. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι καλά θα κάνουν να προσπεράσουν. Ο εικαστικός τομέας μαρτυράει περίτρανα ότι η Erinto είναι μία καλή φοιτήτρια Γραφιστικής. Το σχέδιό της είναι ιδιαίτερο και τα καρέ της θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής. Ίσως από το κόμικ να λείπει η μεγάλη πλαστικότητα και η κίνηση, αλλά μας αποζημιώνει με μερικά καρέ, που έχουν τίμιες λεπτομέρειες, επικεντρωμένες περισσότερο στην περιγραφή των προσώπων και των σωμάτων των χαρακτήρων. Η εναλλαγή των καρέ γίνεται με όμορφο τρόπο, συμβάλλοντας έτσι στην εξαιρετική σκηνοθεσία του κόμικ. Το χρώμα είναι γλυκό, με συμπαθητικές αποχρώσεις του μελιού. Δυστυχώς, όμως, το βρήκα πολύ σκουρόχρωμο καθ όλη την διάρκεια της ιστορίας. Η έκδοση, δεν θυμίζει σε τίποτα φανζίν. Είναι μεγάλη σε μέγεθος, η ράχη έχει γερή κόλληση και γενικά η συνολική κατασκευή της μου έφερε στο μυαλό τα τεύχη του Κόρτο, αλλά και τα διάφορα παραμύθια που κυκλοφορούν, κατά καιρούς, οι εκδόσεις “Μικρός Ήρως” με την Εφημερίδα των Συντακτών. Πολλά μπράβο σε αυτόν τον τομέα. Το χαρτί τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στις εσωτερικές σελίδες είναι άριστο και η εκτύπωση αποδίδει το σχέδιο και τα χρώματα στην εντέλεια. Στο συνοδευτικό υλικό δεν θα βρούμε πολλά. Θα ξεκινήσουμε με μία σελίδα, όπου η δημιουργός θα δώσει τις ευχαριστίες της και θα ακολουθήσει ακόμα μία σελίδα, όπου θα μας παραθέσει ένα link για την εφαρμογή του Spotify, στο οποίο περιέχεται μία playlist, που άκουγε η Erinto κατά την διάρκεια της δημιουργίας του “Απόπλου”. Τα εξτραδάκια θα κλείσουν με ένα εξαιρετικά σύντομο βιογραφικό της δημιουργού, που θα βρούμε μετά το πέρας της ιστορίας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  22. Indian

    ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

    Το κόμικ της Άννας Μπότσου, που κυκλοφόρησε στο 16ο Comicdom Con Athens, τον Απρίλιο του 2022, αναφέρεται σε ένα “Γράμμα”, το οποίο στέκεται η αφορμή να έρθουν πιο κοντά δύο άνθρωποι εντελώς άγνωστοι και να ερωτευθούν, που σε αντίθετη περίπτωση, ούτε που θα γνώριζε ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Όλα ξεκινούν, όταν ο ταχυδρόμος αφήνει ένα γράμμα στο σπίτι, που έμενε παλαιότερα η Ισμήνη Ριντ. Η νέα ιδιοκτήτρια, σαστισμένη, αποφασίζει να βρει την παραλήπτρια και να της το δώσει. Έκπληκτη θα διαπιστώσει ότι η δεσποινίς Ριντ είναι πλέον κυρία και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τον αποστολέα του γράμματος, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η σχέση μεταξύ τους έχει τελειώσει άσχημα, μάταια κι άδοξα. Οι ημέρες περνούν και η κοπέλα που έχει, πλέον, το γράμμα, αποφασίζει να το ανοίξει και να το διαβάσει. Μετά την ανάγνωση, παίρνει ακόμα μία απόφαση, περισσότερο αδιάκριτη από την προηγούμενη. Παίρνει μολύβι και χαρτί και γράφει εκείνη στον νεαρό, για να του ανακοινώσει τις προθέσεις της κυρίας Ριντ, αλλά και την συμπαράστασή της προς το πρόσωπό του. Ο ευγενικός νεαρός, αν και βρίσκεται στον πόλεμο, καθώς έχει στρατευθεί, της απαντά, εκείνη ανταπαντά και το ένα γράμμα διαδέχεται το άλλο. Οι δύο άγνωστοι, γνωρίζονται μέσα από τις γραμμές και μία αρχική συμπάθεια, δίνει την θέση της σε έναν πλατωνικό έρωτα. Εκτός, όμως, από το πρόβλημα της απόστασης, η συγκεκριμένη σχέση, δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο, καθώς ο νεαρός θα πρέπει να φύγει για το μέτωπο, προκειμένου να πολεμήσει, με αποτέλεσμα το μέλλον του να κρίνεται εξαιρετικά αβέβαιο. Η δεσποινίς Μπότσου, με το πόνημά της αυτό, επιχειρεί να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα εποχής, όπου ο έρωτας ήταν αγνός και οι άνθρωποι ευγενείς, ακόμα κι αν είχαν να διαχειριστούν δύσκολες κι άσχημες καταστάσεις στις ζωές τους. Αυτό το κλίμα, πιστεύω, ότι το πετυχαίνει στην εντέλεια. Μοναδική παραφωνία, που αποστασιοποιείται από την συγκεκριμένη εποχή είναι η… ταμπελίτσα με το σύμβολο του Ευρώ (“€”), που βλέπουμε στην σελίδα 16. Μικρό το κακό πάντως. Σε αντίθεση με άλλα φανζίν (που είναι δυστυχώς τα περισσότερα) που εμμένουν να πραγματεύονται κλισέ της επιστημονικής φαντασίας, μακάβριο horror κι άκρατο πεσιμισμό, έρχεται το παρόν κόμικ να μας δώσει μία μεστή υπόθεση, με καλοστημένη πλοκή και ρομαντισμό. Και πάνω από όλα… ένα ευτυχές τέλος. Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ!!! Καιρό είχα να δω happy end σε φανζίν και μάλιστα δεν κρύβω ότι εξεπλάγην με την κατάληξη αυτή! Εν κατακλείδι, είναι ένα κόμικ που μου άρεσε, αλλά πιστεύω ότι θα κερδίσει περισσότερο το γυναικείο αναγνωστικό κοινό, που αρέσκεται σε ρομαντικά στοιχεία. Εμείς τα αγοράκια, όπως και να το κάνουμε, αποζητούμε πιο… βάρβαρες καταστάσεις. Ο εικαστικός τομέας μου ήταν συμπαθής, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μ’ ενθουσίασε. Ενώ στο σύνολό τους έχουμε μία αξιόλογη εναλλαγή των σκηνών και μία πολύ καλή σκηνοθεσία, τα καρέ μεμονωμένα ήταν άκαμπτα και χωρίς μεγάλη ζωντάνια. Πολλές φορές διακρίνεται το αρχικό περίγραμμα που έχει γίνει με μολύβι, ενώ και τον χρωματισμό τον βρήκα κάπως μονότονο, με αυτές τις αποχρώσεις του… μουσταρδί! Για να μην με χαρακτηρίσετε, όμως, γκρινιάρη, να πω ότι είχε και τις στιγμές του. Κι αυτές είναι οι όμορφες περιγραφές των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών, όπως εκείνες αποτυπώνονται στο βλέμμα τους. Και φυσικά θα πρέπει να βγάλουμε το καπέλο και στο πανέμορφο κι εμπνευσμένο σχέδιο στο εξώφυλλο, το οποίο περιγράφει παραστατικά και λακωνικά μία μικρή περίληψη του σεναρίου. Με το που πιάνουμε στα χέρια μας ένα αντίτυπο, αμέσως καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φανζίν. Καλοφτιαγμένο μεν, φανζίν δε. Το χαρτί στο εσωτερικό προσφέρει μία κάποια ποιότητα, που κάνει την ανάγνωση εύκολη, αλλά το εξώφυλλο είναι πέραν του δέοντος, λεπτό, με αποτέλεσμα να τσαλακώνεται ακόμα και με το βλέμμα! Μένοντας στο εξώφυλλο, να πούμε ότι δεν έχει και την καλύτερη δυνατή γραφιστική επιμέλεια, αλλά κινείται σε σχετικά minimal ρυθμούς. Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα συμπαθητικό τευχάκι κι από πλευράς ποιότητας. Το έξτρα υλικό απουσιάζει επιδεικτικά. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  23. Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της εποχής είναι ο Αρκάς. Τον τελευταίο καιρό άπειρος τόνος διαδικτυακής μελάνης έχει χυθεί ασκώντας κριτική, αποθεώνοντας ή και καταρρίπτοντας το μύθο του μέχρι πρότινος αγαπητού από όλους μας ευθυμογράφου. Το κείμενο αυτό δεν γράφεται με σκοπό να παραθέσει απόψεις σχετικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις του Άρη Καστρινού-όνομα το οποίο του αποδίδεται καθώς τα αρχικά του συμπληρώνουν το ίσως αρκτικόλεξο όνομα του. Το κείμενο αυτό επίσης δεν έχει σκοπό να διαδώσει τις ομολογουμένως σπαρταριστές θεωρίες συνωμοσίας που συνδέονται με τη καλλιτεχνική φύση του πνευματικού πατέρα του «Ζωή Μετά». Δεν έχουμε σκοπό να αναφέρουμε πως ακούγεται πως ο Αρκάς έχει «πουλήσει» τον χαρακτήρα του σε κάποιον και κάνει διακοπές σε εξωτικά νησιά. Η αλήθεια είναι πως όσοι λένε πως ο Αρκάς έχει χάσει το παλιό, καλό και φλεγματικό του χιούμορ έχουν δίκιο. Είναι άσχημο να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου να καταρρέει καλλιτεχνικά ο άνθρωπος που σε έκανε σαν πιτσιρικά να γελάς, να προβληματίζεσαι, να ψυχαγωγείσαι και γιατί όχι, ακόμα και να συγκινείσαι όσο παράλληλα χτίζεις χαρακτήρα. Ξέρουμε όλοι πως δεν μας είναι εύκολο να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας τη «πτώση» των μύθων που μας μεγάλωσαν. Ίσως γιατί νιώθουμε πως μαζί τους παίρνουν και ένα κομμάτι μας, κάτι δικό μας το οποίο τους εμπιστευτήκαμε. Όπως και να έχει, ο μύθος του Αρκά συντηρείται και θα μας απασχολεί για όσο καιρό αποφασίζει εκείνος- όποιος είναι αυτός- να σκιτσογραφεί. Ο λόγος που τον κάνει τόσο ξεχωριστό όλα αυτά τα χρόνια είναι πως δεν έχουμε δει ποτέ την πραγματική του εικόνα. Ποτέ; Κι όμως αυτό δεν ισχύει μιας και το 1982, οι αναγνώστες του «Βαβέλ» μετά από έντονες πιέσεις, αποζημιώθηκαν. Έτσι, οι άνθρωποι του περιοδικού ζήτησαν από τον διάσημο σκιτσογράφο να σχεδιάσει τον εαυτό του. Το σχόλιο του περιοδικού ήταν το εξής « Πολλοί αναγνώστες μας ζήτησαν επίμονα μια παρουσίαση του Αρκά, πιστεύοντας πως μετά από έναν χρόνο και ένα μήνα ζωής στις σελίδες της Βαβέλ είναι καιρός να γίνουν οι συστάσεις. Εμείς πιστεύουμε πως το αίτημα είναι λογικό και δίκαιο. Όμως ο Αρκάς είναι τύπος εξαιρετικά συνεσταλμένος γα να δεχτεί οποιαδήποτε προβολή του. Χρειάστηκε ιδιαίτερη επιμονή για να υπερνικήσουμε αυτή την έμφυτη σεμνότητα και ιδού το αποτέλεσμα.» Ο ίδιος αποτύπωσε τον εαυτό του ως έναν ψηλό γεροδεμένο, γενειοφόρο άνδρα. Να είναι άραγε έτσι; Πάντως έχει πολύ ενδιαφέρον αν σκεφτείς πως ενώ σχολιάζεις, γελάς, ξεκαρδίζεσαι, κατηγορείς τον Αρκά, μπορεί το μεσημέρι να του παραχώρησες τη σειρά σου στο σούπερ μάρκετ χωρίς να έχεις ιδέα…. ΠΗΓΗ
  24. Indian

    CAFE IN SITU

    Βρίσκονται σχεδόν σε κάθε γωνία της πόλης, προσφέρουν θαλπωρή και την εκτόνωση που είναι απαραίτητη στους ανθρώπους, για να αντιμετωπίσουν τα πολλά τους προβλήματα και υποχρεώσεις. Ο λόγος για τις καφετέριες, τα μέρη, όπου ο καθένας μπορεί ν΄ απολαύσει το καφεδάκι του, να αλληλεπιδράσει με τον διπλανό του ή ακόμα και να κάνει την αυτοκριτική του. Ένα τέτοιο καφέ, μας παρουσιάζει η Διονυσία Δεδούση στο φανζίν της, με τίτλο “Cafe in Situ”, που κυκλοφόρησε στα πλαίσια του Comicdom Con Athens 2022. Στο παρόν κόμικ, ο αναγνώστης θα μπορέσει να “παρεισφρήσει” εικονικά στις διάφορες συζητήσεις που γίνονται σε μία συμπαθητική και cozy καφετέρια και να αφουγκραστεί τα προβλήματα, αλλά και τις χαρές των πελατών, που γίνονται παρέα με μία κούπα αχνιστό καφέ. Πρωταγωνιστές είναι καθημερινοί άνθρωποι, χωρίς υπερδυνάμεις και ιδιαίτερες ικανότητες. Άνθρωποι σαν όλους εμάς, σαν εκείνους που πηγαίνουν στις καφετέριες και ζουν μία φυσιολογική (πλην κουραστική τις περισσότερες φορές) καθημερινότητα. Το κόμικ, λοιπόν, δεν περιλαμβάνει μία ενιαία ιστορία, αλλά χωρίζεται σε αρκετά “σκετσάκια” ενός ή δύο ατόμων, πάντα όμως, με τοπικό πλαίσιο το καφέ. Προσωπικά μού άρεσε η συγκεκριμένη δουλειά. Βγάζει ρεαλισμό, αλλά και βρίσκεται μακριά από τα απαισιόδοξα - μακάβρια - Sci-Fi σενάρια, που είναι της μόδας στις τάξεις των φανζινάδων. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, έχουμε ένα σχέδιο ικανοποιητικό, αλλά σίγουρα επιδέχεται πολλών βελτιώσεων. Χωρίς να είμαι ο ειδήμων του χώρου, νομίζω ότι το βρήκα κάπως επίπεδο και χωρίς μεγάλο βάθος. Ήταν περισσότερο 2D. Εννοείται, πάντως, ότι ήταν ευχάριστο στο μάτι και δεν αντιμετώπισα πρόβλημα με την ανάγνωση. Πολύ ωραίο βρήκα τον χρωματισμό, ο οποίος περιέχει μία πολύχρωμη παλέτα απαλών χρωμάτων, που φέρνουν γαλήνη! Η έκδοση είναι αρκετά τίμια για φανζίν. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι γυαλιστερό και η εκτύπωση ποιοτικότατη. Παράπονο έχω από το εξώφυλλο, το οποίο είναι λεπτό, με αποτέλεσμα το τευχάκι να είναι επιρρεπές στα τσαλακώματα και τα “στραβώματα” λόγω υγρασίας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το κόμικ κυκλοφόρησε σε 150, αριθμημένα αντίτυπα. Στο συνοδευτικό υλικό θα βρούμε μερικά fan arts καθώς και μία κάτοψη της καφετέριας. Μάλιστα ένα από τα σχέδια αυτά, ανήκει στον Βαγγέλη Χατζηδάκη, γνωστό από την δουλειά του στα Phat Comicz, με τον οποίο η Διονυσία έχει συνεργαστεί στα κόμικς: “Μπαλανταφάν, ροκφόρ και σαλμονέλα” και “Ιστορίες για σιέστα”. Τα εξτραδάκια θα κλείσουν με ένα σύντομο, αλλά περιεκτικό βιογραφικό σημείωμα (που συνοδεύεται και με φωτογραφία) της δημιουργού. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.