Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες '2021'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Tsaklas

    SPIDER-MAN: Η ΖΩΗ ΜΟΥ

    Περιγραφή από το σάιτ της εκδοτικής: O ΣΠΑΙΝΤΕΡ-ΜΑΝ ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ! Το 1962, στο AMAZING FANTASY #15, μια ραδιενεργή αράχνη δάγκωσε τον δεκαπεντάχρονο Πίτερ Πάρκερ, ο οποίος έγινε ο μοναδικός Σπάιντερ-Μαν! Πενήντα επτά χρόνια έχουν περάσει στον πραγματικό κόσμο από εκείνο το συμβάν – οπότε, τι θα συνέβαινε, αν κυλούσε κανονικά το ίδιο χρονικό διάστημα και για τον Πίτερ; Για τον εορτασμό των ογδόντα χρόνων ζωής της Marvel, οι Chip Zdarsky και ο θρυλικός εικονογράφος του ήρωα Μark Bagley ενώνουν τις δυνάμεις τους για να υφάνουν μια μοναδική ιστορία, καθώς αφηγούνται όλη την ιστορία της ζωής του ήρωα από την αρχή ως το τέλος, με σκηνικό τα σημαντικότερα γεγονότα των δεκαετιών που έζησε. Από τον πόλεμο του Βιετνάμ, στους Μυστικούς Πολέμους και τον Εμφύλιο των υπερηρώων, μέχρι την τελευταία αποστολή ενός εβδομηντάχρονου Σπάιντερ-Μαν, θα παρακολουθήσετε τον Πίτερ Πάρκερ να μεγαλώνει μέσα σε αυτές τις πέντε δεκαετίες της μοναδικής του ιστορίας και θα μάθετε τι συμβαίνει σε αυτόν και σε όσους αγαπάει περισσότερο στον κόσμο! Δύο λόγια για την ιστορία και την έκδοση: Πρόκειται κατά γενική ομολογία για μια από τις καλύτερες σύγχρονες ιστορίες του Spider-Man, με ενδιαφέρον και πρωτότυπο κόνσεπτ, γεμάτο easter eggs για τους φανατικούς αλλά και συνολικά μια όμορφη ιστορία για όλους. O Zdarsky δικαίως θεωρείται από τους τοπ σημερινούς δημιουργούς εμπορικών κόμικς. Το σχέδιο του Bagley είναι πανέμορφο και εξυψώνει το ήδη πολύ δυνατό σενάριο στα ύψη. Προσωπικά ήθελα καιρό να την διαβάσω την ιστορία και ήμουν έτοιμος να αγοράσω κάποια ξένη έκδοση αλλά η Anubis έκανε το θαύμα της. Όταν το διαβάσω αναλυτικά θα επανέλθω με μια πλήρη γνώμη. Η έκδοση είναι στα γνωστά της στάνταρ, το εξώφυλλο δίνει κιόλας μια αίσθηση "γυαλιστερού" πάνω στο σχέδιο του Σπάιντι που πιάνει το μεγαλύτερο μέρος του.
  2. Indian

    ΠΑΛΙΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ

    Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο Είμαι σίγουρος ότι και μόνο στο άκουσμα του τίτλου το μυαλό σας πήγε στο πονηρό. Τουλάχιστον το δικό μου εκεί πήγε. Κι ενώ περίμενα να διαβάσω το όνομα κάποιου άλλου κόμιστρα στο εξώφυλλο (πχ του Κιουτσιούκη) βλέπω να φιγουράρει φαρδύ πλατύ εκείνο του Σπύρου Δερβενιώτη (aka @ derveniotis )! Όπως και να το κάνουμε επήλθε μία αρχική σύγχυση, αλλά τελικά όλα μπήκαν στην σωστή τους θέση. Το παρόν άλμπουμ είναι, λοιπόν, το νέο πόνημα του βετεράνου κι αγαπημένου δημιουργού, ο οποίος επιστρέφει κι επιχειρεί να ρίξει χιουμοριστικό φως σε πολλές πτυχές του πολιτικού σκηνικού που έφερε η έλευση του 20ου αιώνα. Πρωταγωνιστές σε αυτό το ταξίδι είναι τα μέλη μίας οικογένειας, από αυτές που θα τις χαρακτηρίζαμε από τζάκι και πάντα βρισκόταν στα κατάλληλα σημεία του πολιτικού ενδιαφέροντος. Γινόμαστε, λοιπόν, μάρτυρες της πορείας της συγκεκριμένης οικογένειας και την θέση που εκείνη επέχει σε πολλά μεγάλα γεγονότα του αιώνα που μας πέρασε και μέσω αυτής καταλαβαίνουμε τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική στην πιο αηδή της μορφή. Το κόμικ είναι δομημένο με την μορφή μονοσέλιδων ή δισέλιδων στριπ, τα οποία είχαμε γνωρίσει στο περιοδικό "Unfollow" και που τώρα οι καιροί ωρίμασαν, ώστε να έχουμε μία αυτόνομη έκδοση, η οποία περιέχει 90% καινούργιο υλικό, δημοσιευμένο για πρώτη φορά. Όλα ξεκινούν το 2021, όταν ο γιος του Ερμόλαου Κολετζντήρη παρουσιάζει μερικές φωτογραφίες από το οικογενειακό άλμπουμ κι έτσι οι αναπολήσεις ξεκινούν, αρχής γενομένης από το μακρινό 1821. Έπειτα ο αναγνώστης θα ακολουθήσει μία πορεία στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, η οποία δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Το αντίθετο θα έλεγα. Θα δούμε σκηνές από την μικρασιατική καταστροφή, από το Β' Παγκόσμιο, από τον Εμφύλιο, για να συνεχίσουμε με τις δεκαετίες του 1950 και 1960, την χούντα, την έλευση του Καραμανλή, την δημιουργία του ΠΑΣΟΚ, το σκάνδαλο Κοσκωτά, την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης, το βαλκανικό ζήτημα, τους ολυμπιακούς αγώνες, τα εγκαίνια του Μετρό, το κλείσιμο της ΕΡΤ και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα μνημόνια, η ομοφοβία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός και το προσφυγικό. Όλα τοποθετημένα σε μια ευθεία χρονική γραμμή. Το χιούμορ του Δερβενιώτη είναι βιτριολικό κι αριστοτεχνικά δίνει μία κωμική και συνάμα ειρωνική υφή, που μας κάνει να χαμογελάμε και να προβληματιζόμαστε. Κι αυτό γιατί μπορεί να είναι μία απλή σάτιρα, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι από το συγκεκριμένο είδος κόμικ βγαίνουν οι μεγαλύτερες αλήθειες. Κι ο βετεράνος δημιουργός αποτελεί εγγύηση σε αυτό. Μέσα από τις σελίδες του κόμικ, ο παλιός αναγνώστης θα θυμηθεί τις “μεγάλες” στιγμές του έθνους μας, ενώ ο μικρότερος ηλικιακά, θα πάρει τροφή για σκέψη και περαιτέρω έρευνα. Εν κατακλείδι, η παρούσα δουλειά πιστεύω ότι θα αρέσει στους φανατικούς φίλους του δημιουργού, στους λάτρεις της πολιτικής διακωμώδησης και τους…ανοιχτόμυαλους. Αντενδείκνυται στους ομοφοβικούς και τους Χρυσαυγίτες. Ο εικαστικός τομέας είναι άμεσα συνυφασμένος με το κλίμα της σάτιρας του σεναρίου, με αποτέλεσμα να αναδίδει αρώματα καρικατούρας, που συμπληρώνουν εύστοχα το τελικό αποτέλεσμα. Ο χρωματισμός κυμαίνεται στην κλίμακα του μαύρου και του λευκού, στον οποίο επικρατεί ένα σκούρο φόντο, που όμως δεν κουράζει τα μάτια, δεδομένου ότι το μελάνωμα είναι αρκετά ήπιο. Σαν λάτρης του ασπρόμαυρου, μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε η συγκεκριμένη τεχνοτροπία. Η έκδοση είναι τίμια, με διαστάσεις που αναδεικνύουν το σχέδιο, χωρίς ν’ απαιτείται μεγαλύτερο μέγεθος. Το δέσιμο είναι στιβαρό, ενώ το χαρτί είναι πολυτελές και πέραν του δέοντος παχύ. Στον τομέα του έξτρα υλικού, έχουμε έναν πρόλογο, επιμελημένο από τον Αυγουστίνο Ζενάκο, τον πρώην υπεύθυνο σύνταξης του περιοδικού “Unfollow”, ο οποίος μπορεί να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα με δεξιοτεχνία, αλλά προσωπικά αδυνατούσα να τον κατανοήσω σε όλα τα σημεία του. Επίσης, υπάρχει και μία μικρή εισαγωγή από τον ίδιο τον δημιουργό. Και μετά από μία σελίδα που περιγράφει, σχεδιαστικά, τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν, μπαίνουμε κατευθείαν στο κόμικ. Αφιέρωμα στον Σπύρο Δερβενιώτη Κι ένα βίντεο, αλιευμένο από το YouTube που αφορά το κόμικ
  3. nikolas12

    ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ: ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ

    Η ιστορία και η αφήγηση Το Superman θεωρήθηκε από τους δημιουργούς τους σαν μία προσπάθεια σαν μία αυτόνομη ιστορία η οποία μπορεί να διαβαστεί και μόνη της εκείνη την εποχή το origin story του ήρωα ήταν το Man of Steel του John Byrne και οι δημιουργοί αποτυπώνουν αρκετά από τα γεγονότα αυτά στο κόμικ. Η ίδια ιστορία όμως δεν αποτελεί origin story, αλλά μια αυτόνομη περιπέτεια γύρω από τον Superman. Σημείο κλειδί είναι και η αφήγηση της ιστορίας. Ο Loeb δεν ήξερε πώς ακριβώς ήθελε να είναι η αφήγηση της ιστορίας. Δεν ήθελε σίγουρα να είναι αφηγητής ο Superman κάτι που έχει κάνει σε άλλες ιστορίες με τους πρωταγωνιστές του. Έτσι σκέφτηκε να βάζει αφηγητή κάποιον από το περιβάλλον του ήρωα, κάποιον που ζει τα γεγονότα του τεύχους και θέλει να μιλήσει για αυτά και να αναλύσει μέσω αυτών τη θεματική τους. Έτσι ο κάθε χαρακτήρας αναλαμβάνει και μία εποχή. Στην αρχή λοιπόν έχουμε τον πατέρα του Clark να μιλάει για το πώς είναι η ανατροφή ενός υπερήρωα γιου και να αναλύει το πώς μπορεί να μην ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά να είναι σίγουρος ότι ο γιος του θα είναι καλά. Σε αυτό άντλησε έμπνευση από τη σχέση με το δικό του γιο που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή μετά από λίγα χρόνια. Συνεχίζουμε με τη Lois Lane να μιλάει για τη σχέση του Superman με τη Metropolis και το πώς ο Superman αποτελεί ιδέα. Τη σκυτάλη παίρνει ο μεγάλος εχθρός του Superman, Lex Luthor λέγοντας το πώς η κόντρα του με τον ήρωα εξελίχθηκε σε μια σχέση αγάπης μεταξύ εκείνου και της Metropolis. Τέλος έχουμε τη Lana Lang η οποία βοηθάει τον Clark να ισορροπήσει τις δύο ζωές του, αυτή του ρεπόρτερ Clark Kent και αυτή του Superman. Το σχέδιο O Loeb ανέλυσε ότι ήθελε με το σχέδιο να απεικονίζεται το μεγαλείο του Superman και αυτό περίμενε από τον Sale που είχαν συνεργαστεί και παλαιότερα. Έτσι δόθηκε έμφαση στο σχεδιασμό δισελιδων πάνελ και μεγάλων καρέ που δείχνουν τον ουρανό. Από εκεί και πέρα το σχέδιο έχει το γνωστό, αφαιρετικό στυλ του Sale χωρίς τις άπειρες λεπτομέρειες, αλλά είναι αυτό που ταιριάζει στην ιστορία. Δεν είναι ίσως το καλύτερο δείγμα γραφής του σχεδιαστή, αλλά νομίζω ότι τα δισέλιδα του ταιριάζουν περισσότερο από πολλά, μικρά καρέ που θέλουν λεπτομέρεια όπως στο Daredevil: Yellow. Ο χρωματισμός του Bjarne Hansen έχει προταθεί για βραβείο Eisner, είναι αρκετά ήπιος και μελαγχολικός και ταιριάζει με τις λεπτές γραμμές του Sale. Η έκδοση Θα βγει σε τέσσερα μέρη, ένα για κάθε εποχή και όλα θα κυκλοφορήσουν με την εφημερίδα Τα Νέα ως ένθετα για κάθε Σάββατο του Ιουνίου. Η έκδοση όπως την έπιασα είναι διαφορετική από αυτές που έκανε η Οξύ με το Έθνος. Το εξώφυλλο είναι πιο γυαλιστερό και το χαρτί μου φάνηκε αισθητά καλύτερο. Το μέγεθος είναι λίγο διαφορετικό, η έκδοση με τα Νέα είναι περίπου δύο εκατοστά μικρότερη σε ύψος και μισό εκατοστό σε μήκος. Παραθέτω δύο πρόχειρες συγκριτικές φωτό με το Green Arrow: Year One. Συνολικά λοιπόν μια εξαιρετική επιλογή ιστορίας για τις εκδόσεις Οξύ για να βγει μαζί με εφημερίδα και η έκδοση με άφησε ικανοποιημένο προσωπικά. Update: Δυστυχώς στις 19 Ιουνίου κοινοποιήθηκε από τα Νέα ότι δε θα βγει άλλο τεύχος της σειράς προς το παρόν, προκαλώντας ποικίλα αρνητικά σχόλια για τον αντιαπεγγελματισμό της κίνησης και για τη μη ολοκλήρωση της σειράς.
  4. Indian

    ΜΙΚΑ & ΒΑΛΚΑ

    Ο Μίκα, ένα μικρό παιδί, έχει αναγκαστεί από την μοίρα κι από την αναλγησία των πολιτικών, να αφήσει την χώρα του και να μεταναστεύσει στην Ακαταλαβούπολη, μία πόλη, που έχει μεγάλες ομοιότητες με την Αθήνα (δυστυχώς) κι όπως είναι φυσικό γνωρίζει την κοινωνική αποξένωση και περιθωριοποίηση. Μόνος του, χωρίς γονείς και με μόνη του συντροφιά τον σκύλο του τον Βάλκα, θα γνωριστεί με τον Φειδία, έναν καλλιτέχνη του δρόμου, ο οποίος θα τον βοηθήσει να πάρει κάποιες απαντήσεις στα διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα κι ανησυχίες που τον ταλανίζουν και θα του μάθει, με έναν αισιόδοξο τρόπο, το τι χρειάζεται για να επιβιώσει ένας παρίας, σε μία αφιλόξενη και δυστοπική πόλη. Το κόμικ αυτό, λοιπόν, μας έρχεται δια χειρός Λάζαρου Αλεξάκη, ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο και Κλήμη Κεραμιτσόπουλου που έχει αναλάβει την οπτική αποτύπωσή του. Αμφότεροι οι δημιουργοί με το παρόν πόνημά τους επιχειρούν ν΄ αποτυπώσουν με χιουμοριστικό (??) τρόπο τα κακώς κείμενα που διέπουν την εποχή μας, όσον αφορά το μεταναστευτικό, αλλά παράλληλα να δώσουν τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Και πιστεύω ότι το πετυχαίνουν όχι απλά στην εντέλεια, αλλά ακόμα περισσότερο. Ο χαρακτήρας του Μίκα, ενός παιδιού ορφανού, είναι ο ορισμός της εγκατάλειψης και της δυστυχίας, την ίδια ώρα που ο Φειδίας, σαν άλλος φιλόσοφος του δρόμου, προσπαθεί να του δώσει τα εφόδια για την νέα (κι επώδυνη) πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει από εδώ και στο εξής. Μέσα από τα ολοσέλιδα στριπ βγαίνουν μεγάλες αλήθειες στην επιφάνεια για τον τρόπο που η πλειοψηφία του κόσμου αντιδρά με τους ανθρώπους που δεν έχουν την “πολυτέλεια” μίας πατρίδας και μίας αξιοπρεπούς διαβίωσης κι όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι αλήθειες αυτές… πονάνε… Κάθε μικρή ιστορία που πραγματεύονται οι σελίδες, είναι εξαιρετική, καμία δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους και στο τέλος πιστεύω ότι θα κάνει τον αναγνώστη να αφήσει το κόμικ με μία γλυκιά θλίψη. Προσωπικά το “Μίκα & Βάλκα” το βρήκα ένα εξαιρετικό κόμικ για την θεματολογία του και για τον τρόπο που την παραθέτει, ενώ υπήρχαν και κάποια καρέ (που αν και σαραντάρης πλέον), λόγω του πρόσφατου χαμού των γονιών μου, μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ομολογώ ότι είχε ΠΟΛΛΑ χρόνια να με επηρεάσει συναισθηματικά ένα κόμικ σε τέτοιο βαθμό. Πολλά μπράβο στους δημιουργούς. Εννοείται ότι προτείνεται σε όλους τους φιλελεύθερους κι ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν. Αυτό δεν κάνουν, άλλωστε? Ο εικαστικός τομέας φέρει την υπογραφή του έμπειρου κομίστα Κλήμη, επομένως ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα απολαύσουμε ένα αξιόλογο σχέδιο, όπως κι έγινε. Όλα τα καρέ χαρακτηρίζονται από μεγάλη πλαστικότητα κινήσεων, ενώ αποτυπώνονται αριστοτεχνικά τα συναισθήματα του μικρού μας πρωταγωνιστή (τρόμος, ευχαρίστηση, απορία, θλίψη). Οι γραμμές του είναι καθαρές και οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου, δένουν άψογα με το σχέδιο. Εντυπωσιασμένος έμεινα κι από το μελάνωμα. Συμπερασματικά, λοιπόν, έχουμε ένα άρτιο δέσιμο σεναρίου και σχεδίου! Η έκδοση είναι λιτή, αλλά συμπαθητική. Το φορμάτ της είναι στενόμακρο και το λευκό χρώμα επικρατεί κατά κόρον στο εξώφυλλο, με μοναδική εξαίρεση ένα κόκκινο μπαλόνι, που κι αυτό έχει τον συμβολισμό του. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο τα social media του κόμικ και των δημιουργών, που βρίσκονται στο οπισθόφυλλο. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους. Το “Μίκα & Βάλκα” στο Facebook Ο Λάζαρος Αλεξάκης στο Facebook Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook
  5. Μια εικόνα, 278 λέξεις Ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα. Μπορεί να είναι λίγο καθυστερημένη η αναφορά, καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να εκθειάσεις μια πολύ καλή δουλειά. Και το «Μίκα και Βάλκα», αυτοέκδοση σε σενάριο του Λάζαρου και σχέδια του Κλήμη, είναι πράγματι μια πολύ καλή δουλειά! Από κάθε άποψη. Πρωταγωνιστής είναι ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα, αναζητώντας ζεστασιά, τροφή, μια προσωρινή κρυψώνα μα πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη επαφή. Αλλά δυστυχώς είναι ανεπιθύμητος παντού. Όλοι τον διώχνουν από πεζοδρόμια, εισόδους κτιρίων και μαγαζιών, βιτρίνες. Εκτός από έναν άλλον άστεγο, τον Φειδία, καλλιτέχνη του δρόμου και μόνο άνθρωπο που έχει τον χρόνο, τη διάθεση και την ανθρωπιά να πει δυο κουβέντες με ένα παιδί και να του προσφέρει λίγη αγάπη. Με ένα τέτοιο θέμα, το «Μίκα και Βάλκα» ακούγεται δραματικό, «βαρύ κι ασήκωτο» αλλά δεν είναι. Μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά και τις επικίνδυνες περιπλανήσεις του μικρού αγοριού σε μια εχθρική πόλη, με τους χρυσαυγίτες να απειλούν και τους «καθωσπρέπει» πολίτες να ξεσπούν εναντίον των «λαθρομεταναστών», υπάρχουν και αχτίδες αισιοδοξίας: ένα κόκκινο μπαλόνι, μια κουβέρτα που την πήρε ο αέρας, λίγοι πεταμένοι μαρκαδόροι, οι χαρούμενες φωνές από άλλα παιδιά. Με τις έξυπνες ατάκες του Λάζαρου και τα γλυκύτατα και τρυφερά σχέδια του Κλήμη, το «Μίκα και Βάλκα» είναι ένα ευχάριστο και απαραίτητο, χωρίς διδακτισμούς, μάθημα προς όσους στρέφουν το βλέμμα από αυτά τα παιδιά. Με μικρές δόσεις απελευθερωτικού χιούμορ και ορισμένες σπαρακτικές σκηνές. Όπως αυτή με τον μικρό Μίκα, κοιμισμένο σε ένα παγκάκι, να δέχεται απαλά στο κεφάλι του ένα φθινοπωρινό φύλλο που τον ξυπνά. Για να ανοίξει αυτός τα μάτια του και να ψιθυρίσει: «Μαμά...;»
  6. Βασιλεύς των κόμικς

    NON-STOP COMICS

    Ενα πείραμα του Λεοκράτη Ανεμοδουρά σήμερα ολοκληρώνεται με την ευρεία διανομή σε περίπτερα , του νέου περιοδικού ,που μέχρι τώρα το έβρισκες ή στην καινουργια εκδήλωση ή απο τις 20/7 προπαραγγελνωντας στο site. Το πείραμα απλό να χωριστούν οι παλιοί αναγνώστες με το ΜΠΛΕΚ και τούς νέους με το ΝΟΝ-STOP .Να δούμε ποιός θα κερδίσει .ελπιζω και οι δύο. Το νέο περιοδικό είναι σε μεγάλο σχήμα για να αναδυκνέιονται οι ιστορίες που έχει.Σχεδιασμός ,χρωματισμος άψογος ,μία αξιοσέβαστη έκδοση. Στο πρώτο τεύχος θα διαβάσουμε ,συνέντευξη στο Γ.Τομπαλίδη με τους BRUBAKER-PHILLIPS, τις στήλες ποπ κορνερ,ο παπιός ο παλιός και ο αλλιώς ,διεθνή και ντοπια νέα και τα κομικς τo KILL OR BE KILLED ,ΛΑΡΓΚΟ ΓΟΥΙΝΤΣ ,ΣΤΟΡΜ,ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΝΤΡΕΝΤ ΓΑΙ ΤΟ G.C. ΒΑΣΙΛΕΥΣ των ΚΟΜΙΚΣ ΚΑΛΗ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
  7. Loss

    ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΑΠΑΝΗ

    Από την εκδοτική Όλοι μας βλαστημάμε όταν πρέπει να περάσουμε έστω και μισό λεπτό σε δημόσια υπηρεσία. Φανταστείτε ο Νίκος που δούλευε εκεί. Ο Νίκος δεν ήθελε να είναι Δημόσιος Υπάλληλος αλλά καμία δουλειά δεν είναι ντροπή -ή σχεδόν καμία- αλλά κάποια πράγματα ήταν ξεκάθαρα πάνω από τις δυνάμεις του. Η ιστορία αυτή που ζωντανεύει τις ιστορίες του Γιάννη Νικολούζου μέσα από τα σκίτσα του Γιώργου Κομιώτη, περιγράφει μια μέρα στην ζωή ενός Δημοσίου Υπαλλήλου με σουρεαλιστική ειλικρίνια και τρόπο που μπορεί να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας μέσα. Μπροστά ή πίσω από τον γκισέ. Το κόμικ αυτό, είναι μια συνεργασία του Γιώργου Κομιωτή και Γιάννη Νικολούζου σε 68 ασπρόμαυρες σελίδες μεγέθους 24 x 16.5 το οποίο διακωμωδεί μία γεμάτη μέρα μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες. Διαβάζοντάς το, είναι εύκολο κανείς να ταυτιστεί με τον Γιάννη και να γελάσει με την τρέλα που αντιμετώπιζει ο μέσος Δημόσιος Υπάλληλος στην καθημερινότητα του. Ένα πολύ ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο κόμικ απο τις εκδόσεις Nerdula με ονομαστική τιμή 11.00€ Μια σελίδα για το σχέδιο
  8. nikolas12

    ΑΙΩΝΙΟΙ

    Σύνοψη από την εκδοτική Ποιος είναι ο Μάρκο Κράλιεβιτς; Σε όσους έχουν μια εικόνα της ιστορίας και της προφορικής λαϊκής παράδοσης των Βαλκανίων είναι πολύ πιθανό το όνομα να είναι οικείο. Ο Πρίγκιπας Μάρκο ή Μάρκος Μρνιάβτσεβιτς ή και Μάρκος Κράλης, όπως είναι γνωστότερος στην Ελλάδα, είναι μια ιστορική φιγούρα που έγινε μυθική και πέρασε από γενιά σε γενιά μέσα από τις ιστορίες και τα παραμύθια. Μια φιγούρα για τους σλαβόφωνους αντίστοιχη με τον δικό μας Διγενή Ακρίτα! Τη φιγούρα αυτή δανείζεται ο Marko Stojanovic σε αυτόν τον πρώτο τόμο της σειράς “Αιώνιοι” για να μας μεταφέρει στη Βιέννη του 1791 και να μας αφηγηθεί μια ιστορία γεμάτη με άναιμα βαμπίρ, δολοπλόκους ευγενείς, αθάνατους πολεμιστές, τον Μότσαρτ και φυσικά με τον ίδιο τον Μάρκο Κράλιεβιτς! Η ιστορία των Αιώνιων Πρόκειται για μια σειρά φτιαγμένη από Σέρβους δημιουργούς γύρω από την ιστορία Μάρκου Κράλιεβιτς. Διαδραματίζεται στη Βιέννη του 18ου αιώνα και όντως το setting σε προϊδεάζει για κάτι θετικό. Παρ' όλα αυτά και για να μη μπερδευτεί κάποιος, δεν πρόκειται για ένα ιστορικό κόμικ με τις περιπέτειες μιας ιστορικής προσωπικότητας. Αντιθέτως αφορά τον πόλεμο που έχουν οι Αιώνιοι, συνεπώς μιλάμε κυρίως για βαμπίρ και πρόσωπα που είναι επιφανή για τη ζωή της Βιέννης, τα οποία έρχονται σε κόντρα με τον Κράλιεβιτς. Η έκδοση Το κόμικ προλογίζει τόσο ο συγγραφέας του Marko Stojanovic όσο και ο Αμερικάνος D.J Kirkbride, συγγραφέας του Errand Boys που σχεδίασε ο Νίκος Κούτσης και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Όπως φαίνεται και από την αρίθμηση, το Ρέκβιεμ είναι το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας των Αιωνίων. Επίσης το κόμικ έχει κυκλοφορήσει και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων και πρέπει να πω ότι το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης είναι μακράν το ομορφότερο. Το μέγεθος είναι το κλασικό μεγάλου μεγέθους της Jemma, δηλαδή όσο είναι το 1800 και βοηθάει φυσικά το σχέδιο να αναδειχθεί. Η δική μου γνώμη Αποφεύγω συνήθως στις παρουσιάσεις να γράφω τη γνώμη μου, αλλά τώρα λέω να το κάνω. Όταν είδα τους Αιώνιους μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και δοκίμασα να το αγοράσω, δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το τελικό αποτέλεσμα. Το σχέδιο είναι πολύ συμπαθητικό, κάπως άνισο, αλλά έχει και κάποια πολύ λεπτομερή καρέ και αποδίδεται άριστα η σκοτεινή ατμόσφαιρα της Βιέννης με τα βαμπίρ. Το ίδιο ισχύει και για τη χρωματική παλέτα Από την άλλη το σενάριο το βρήκα προβληματικό. Όταν θες να ξεκινήσεις μια ιστορία με ένα τέτοιο trade, καλό είναι να έχει εισαγωγικό χαρακτήρα όπως του Λανφέστ. Εδώ ένιωσα σε πολλά σημεία μπλεγμένος λες και έχουν συμβεί πράγματα που έπρεπε να τα ξέρω ή δεν έβρισκα λόγο για επιλογές και αποφάσεις. Θα το ξαναδιαβάσω σίγουρα και ίσως αλλάξω γνώμη. Από εκεί και πέρα καλή ανάγνωση σε όλους.
  9. germanicus

    ΠΟΥΛΙΑ

    Φανζινάκι δια χειρός Κλήμη. Χιουμοριστικά μονοσέλιδα (ως επί το πλείστον) με ιστορίες πουλιών. Ο λατρεμένος Κλήμης έχει από τα πιο γλυκά BD σχέδια έβερ. Έχει επίσης και γλυκό σενάριο. Ακόμα και στα πιο κάφρικά του, βγαίνει μια γλύκα. Σε αυτό μπορώ να πω ότι μου φέρνει στο νου τον Στάθη (Σταυρόπουλο βεβαίως βεβαίως. Τον γελοιογράφο. Στο GC βρισκόμαστε ) Δεν είναι εξαίρεση αυτό το κομιξάκι. Αναρωτιέμαι επίσης εάν τα γαλλοβελγικά χιουμοριστικά δεν κάνουν τόση αίσθηση διότι βασίζονται σε γαλλοβελγικές καταστάσεις ή διότι έχουν τόσες σελίδες που δε γίνεται να είναι όλες αστείες. Εδώ, έχουμε λίγες σελίδες (δυστυχώς) και ένα χιούμορ που ίσως να είναι πιο Ελληνικό. Δεν χέζουν τα πάντα τα περιστέρια στο Παρίσι? Well. Πιθανότατα ναι. Αλλά εδώ είναι έτσι φτιαγμένο, δεν έχω δει (δεν έχει μεταφραστεί πιθανότατα) κάτι αντίστοιχο ΓΒ, που αυτό εδώ αποπνέει Ελλαδάρα. Δείγμα από το εσωτερικό. Αφιερωμένο στον @ Dr Paingiver Αν και νομίζω πως του το έχω ξανααφιερώσει... O Κλήμης στο φβ για να παρακολουθείτε το πότε βγάζει τι
  10. Argail

    ΘΥΕΛΛΑ PREQUEL

    Από τον εκδότη "«ΘΥΕΛΛΑ prequel»: Ένα άλμπουμ-κόμικ με πρωταγωνίστρια την «Καπετάνισσα», παιδί της οικονομικής κρίσης, που κουβαλάει μέσα της μια βαριά οικογενειακή κληρονομιά. Η «Καπετάνισσα» ζει ανάμεσα σε εξωγήινους κατάδικους που μαθαίνει να τους αγαπά και σε έναν κόσμο που μοιάζει να έχει χάσει τα ιδανικά του. Η πειρατική της δράση όμως καταφέρνει να εμπνεύσει επαναστάσεις σε ολόκληρο τον γαλαξία!" Το Τελευταίο κόμικ του Νίκου Καμπασελέ που έπεσε στα χέρια μου, πρόκειται για Prequel της Θύελλας που βγήκε πριν 2 χρόνια. Και πάλι το μέγεθος είναι μεγάλο, η ποιότητα υπερβολικά καλή, πολύ χοντρό γυαλιστερό χαρτί, εδώ και έγχρωμο. Το άλμπουμ έχει 10 σελίδες κόμικ και 6 σελίδες με προσχέδια. Η ιστορία είναι λίγο ενδιαφέρουσα για όσους έχουν διαβάσει την Θύελλα, δεν είναι όμως και κάτι το τρομερό, σε δέκα σελίδες τι να κάνεις κι όλας. Και εδώ κατά την άποψη μου η τιμή είναι πολύ υψηλή για την έκδοση.
  11. Από τον εκδότη "Καλωσήρθατε στον κόσμο του Σκελε-τούλη! Βρισκόμαστε στο κάστρο ενός σχετικά αποτυχημένου Άρχοντα βαμπίρ. Αποτυχημένου με την έννοια ότι δεν προσπαθεί καθόλου να αυξήσει την εξουσία του ή να εξαπολύσει καταστροφές στους ζωντανούς, όπως θα έκανε ίσως ένας συνηθισμένος, αξιοπρεπής, σκοτεινός Άρχοντας. Ο Τούλης ο Σκελε-τούλης είναι ο υπηρέτης του Άρχοντα του κάστρου. Μιας και όλες οι υπηρεσίες που προσφέρουν συνήθως οι υπηρέτες των ζωντανών είναι αχρείαστες, ο Τούλης φροντίζει κυρίως να υπομένει τις παραξενιές του Άρχοντα. Στο ίδιο κάστρο ζει επίσης και η Μύριαμ, η πρώην σύζυγος του Τούλη, που θέλει πλέον να παραμείνουν φίλοι, αλλά και ο Γιουρούμπας, ένα πολεμικό πνεύμα που διώχτηκε από την πατρίδα του, την Κεντρική Αφρική. Ξαφνικά, έρχεται και ο Πόνος, ο μακρινός ξάδερφος του Άρχοντα του κάστρου, ο οποίος με την επίσκεψή του αναστατώνει τα πάντα και τους πάντες!" Άλλο ένα κόμικ του Νίκου Καμπασελέ από τις εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης. Είναι μία συλλογή ιστοριών με τον Τούλη τον Σκελετούλη, 7 μικρές ιστορίες περιέχονται στις 20 σελίδες με κόμικς που έχει το άλμπουμ. Και εδώ η έκδοση είναι μεγάλη, και υπερβολικά καλό το χαρτί μέσα, πολύ χοντρό γυαλιστερό. Η ιστορίες δεν μου είπαν σχεδόν τίποτα από σενάριο, το σχέδιο είναι αρκετά καλό, όμως κατά την άποψη μου η τιμή είναι πολύ υψηλή.
  12. Indian

    ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ

    Πρόκειται για μία δουλειά της Αικατερίνης Σαραντινού, ή Erinto, όπως είναι το nickname της, προγενέστερη του “Απόπλου”. Στο παρόν κόμικ η δημιουργός θα αντλήσει την έμπνευσή της από μία ιστορία που διαδραματίζεται στον ευρύτερο κόσμο της σειράς επιτραπέζιων παιχνιδιών ρόλων του Μάριου Σαβοριανάκη, με τίτλο “World of Darkness”. Η Ολίβια, ο πατέρας της ο Βίκτωρ κι ο Χένρι, τρεις επιστήμονες παίρνουν μαζί το πρωινό τους και συζητούν για εφευρέσεις. Κάποια στιγμή η Ολίβια συνειδητοποιεί ότι η βάφλα που τρώει έχει μία περίεργη μεταλλική γεύση. Μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, πέφτει σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο πάτωμα, βγάζοντας αίμα από την μύτη και το στόμα. Ο πατέρας της τρέχει να βρει μία ένεση, παραγωγής του ιδρύματος Dawson Industries, που περιέχει ένα μυστηριώδες μοβ υγρό και μόλις την βρίσκει, της την κάνει στο μπράτσο. Η “κάμερα” θα αλλάξει τοποθεσία και θα εστιάσουμε στο έτος 2120, όπου η Γη πλέον έχει εκκενωθεί και την όλη λειτουργία παραγωγής ενέργειας και θρέψης του πληθυσμού την επιμελείται το Ίδρυμα Dawson, το οποίο διαφημίζει περήφανα τα επιτεύγματά του. Την ίδια ώρα, οι πρωταγωνιστές ψάχνουν συντονισμένα, αλλά κι απεγνωσμένα, να βρουν κάποιους σπόρους που θα τους επιτρέψουν να τραφούν σωστά και να δημιουργήσουν πάλι το εύφορο κλίμα του πλανήτη τους. Εκτίμησή μου είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία που προσωπικά με μπέρδεψε στην αρχή, ενώ στην πορεία κατάλαβα που το πηγαίνει πάνω - κάτω. Η βασική ιδέα αναφέρεται στα διάφορα δυστοπικά σενάρια, που μπορεί να επαληθευτούν αν ο κόσμος δεν προσέξει και δεν έχει την απαραίτητη οικολογική συνείδηση. Νομίζω ότι είναι περιττό, λοιπόν, να πούμε ότι προσφέρεται για άπλετο προβληματισμό. Μου άρεσε, επίσης και η έντονη ειρωνική διάθεση που υπάρχει όταν η πλοκή εστιάζει στα επιτεύγματα του ιδρύματος, σε σχέση με την συνολική κατάσταση του κλίματος. Πολύ εύστοχη κίνηση, κατά την γνώμη μου. Από εκεί και πέρα βλέπουμε μία σκηνοθεσία που αλλάζει απότομα τις σκηνές της πλοκής και δεν δίνει τον χρόνο στον αναγνώστη να καταλάβει τα πώς και τα γιατί. Αν αναλογιστούμε και το βιαστικό στυλ που έχει υιοθετηθεί, το τελικό αποτέλεσμα νομίζω ότι θέλει να πει πολλά, αλλά καταλήγει να τα λέει μαζεμένα και να μπερδεύει κάπως τα αμύητα μάτια. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα κόμικ που θα πρέπει να διαβαστεί περισσότερο από μία φορά και θα ήταν προτιμητέο να υπάρχει και το απαραίτητο υπόβαθρο γνώσης του επιτραπέζιου παιχνιδιού, επάνω στο οποίο στηρίχθηκε. Προσωπικά μου άρεσε, αν και θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη φροντίδα κι έκταση. Προτείνεται στους ανοιχτόμυαλους, τα ανήσυχα πνεύματα και φυσικά στους λάτρεις του “World of Darkness”. Ο εικαστικός τομέας είναι από τα δυνατότερα χαρτιά του κόμικ κι αποδεικνύει ότι η Enrito διαθέτει ταλέντο τόσο στην συγγραφή, όσο και στο σχέδιο. Κάθε καρέ είναι προσεγμένο, ενώ έχει υιοθετηθεί η καθαρή γραμμή στην πλειοψηφία του κόμικ, χωρίς φυσικά να παραλείπονται και οι απαραίτητες λεπτομέρειες, όπου κι όταν εκείνες χρειάζονται. Μοναδικό μου παράπονο είναι η έλλειψη πλαστικότητας στην κίνηση των χαρακτήρων. Ο χρωματισμός διαθέτει ποικιλία, ενώ κυριαρχούν έντονοι και χαρούμενοι τόνοι, γεγονός που ίσως να θέλει να δείξει την αισιόδοξη αντίθεσή του, σε σχέση με την απαισιόδοξη άποψη που περνάει το σενάριο. Η έκδοση, μπορεί να είναι υποδεέστερη του “Απόπλου”, αλλά δεν θα την χαρακτηρίζαμε άσχημη, για φανζίν. Είναι μικρή στο μέγεθος, ενώ το δέσιμο έχει πραγματοποιηθεί με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό έχει ωραία υφή και η εκτύπωση είναι καθαρή. Το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ και υπόσχεται να μην τσαλακωθεί, αν φυσικά του φερθούμε με αγάπη. Στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, η Enrito θα μας εκμυστηρευτεί ότι το παρόν κόμικ δημιουργήθηκε σαν εργασία στο ΣΤ’ Εξάμηνο της Σχολής της. Στην απέναντι σελίδα (και λίγο πριν αρχίσει η ιστορία να ξετυλίγεται) θα έχουμε την δυνατότητα να διαβάσουμε ένα συντομότατο κι άκρως λιτό βιογραφικό της. Μετά το τέλος της ιστορίας, θα δοθούν ευχαριστίες στον εμπνευστή του “World of Darkness” και θα δοθούν στον αναγνώστη μερικές εικονογραφήσεις και σκίτσα. Μην φανταστείτε, όμως, πολλά. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  13. Indian

    Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

    Πρόκειται για ένα πόνημα σε σενάριο του Χάρη Γιουλάτου (γνωστού για την συμμετοχή του στον “Νηφάλιο Νάνο” και τον “Μυθομάχο”) και σχέδιο του Ιωσήφ Φαντέλ, το οποίο βρήκε τον δρόμο για το τυπογραφείο, κάπου μέσα στο 2021. Το συγκεκριμένο κόμικ πραγματεύεται, σε μία πρώτη ανάγνωση, την καθημερινότητα δύο γατών, μέσα σε μία πολύβουη, απρόσωπη κι επικίνδυνη μεγαλούπολη. Η γνωριμία τους ξεκίνησε εντελώς συμπτωματικά κι εξελίχθηκε σε μία δυνατή σχέση φιλίας (ή κι έρωτα), που δυστυχώς η κατάληξή της ήταν άκρως θλιβερή κι άδοξη… Όταν λέω σε πρώτη ανάγνωση, εννοώ ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία απλή δημιουργία, αλλά (πιστεύω) το νόημα είναι βαθύτερο και με έναν όμορφα αλληγορικό τρόπο, μεταφέρεται και στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Προσωπικά, ήταν ένα κόμικ που με κράτησε, με συγκίνησε και μου χτύπησε ευαίσθητες χορδές. Έχει μία άρτια ροή στην πλοκή, η οποία είναι κλιμακούμενη και σε πολλά σημεία, διακρίνεται δράση κι ένταση, μέχρι φυσικά το φινάλε, το οποίο βρίθει συναισθημάτων και συγκίνησης. Πολλά εύσημα, πιστεύω, ότι θα πρέπει να πάρει η σκηνοθετική άποψη, επάνω στην οποία στηρίχθηκε το κόμικ. Η ιστορία ξεκινάει με αναφορές στους ανθρώπους και την μοναξιά τους, για να μονοπωλήσει, στην συνέχεια, το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε δύο χαριτωμένα αιλουροειδή και στο τέλος να γίνει μία άψογη σύνδεση αυτών των δύο… κόσμων. Μία προσέγγιση, που άνετα θα χαρακτηρίζαμε δεξιοτεχνική! Εν κατακλείδι, προτείνω το κόμικ σε όλους τους φιλόζωους, αλλά και σ’ εκείνους που τους αρέσει να προβληματίζονται και να αναζητούν κάτι βαθύτερο. Εσείς, είμαι 100% σίγουρος, ότι θα αφήσετε το τεύχος στο κομοδίνο σας, με βουρκωμένα μάτια. Το ίδιο αξιόλογη δουλειά έχει γίνει και στον εικαστικό τομέα. Έχουμε να κάνουμε με ένα σχέδιο απολαυστικό, καθώς τα ρεαλιστικά στοιχεία που περιέχει, είναι πολλά. Ειδικά η απόδοση των γατών είναι πανέμορφη! Ο χρωματισμός είναι ζωηρός κι έντονος, αλλά παράλληλα τον βρήκα, πέραν του δέοντος, μουντό. Οι τόνοι που έχουν χρησιμοποιηθεί, τείνουν περισσότερο προς το μαύρο, ενώ οι πολλές σκιές και το μαύρο χρώμα που καλύπτει τα περιγράμματα των καρέ, “σκουραίνουν” επικίνδυνα την συνολική εικόνα. Εννοείται ότι δεν αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα κατά την ανάγνωση, αλλά θα ένιωθα πιο βολικά αν ήταν πιο φωτεινές οι σελίδες. Η έκδοση μάς δίνει ένα μικρό, προς μέτριο σε διαστάσεις τεύχος, το οποίο φέρει γυαλιστερό χαρτί και πιστή εκτύπωση. Δυστυχώς, όμως, το εξώφυλλο είναι λεπτοκαμωμένο και κατά συνέπεια, επιρρεπές στα τσαλακώματα. Το δέσιμο έχει γίνει με την γνωστή μας καρφίτσα, ενώ σαν συνοδευτικό υλικό, ο αναγνώστης το μόνο που θα βρει είναι τα σύντομα βιογραφικά των δύο δημιουργών. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  14. nikolas12

    ΓΥΜΝΑ ΟΣΤΑ

    Σύνοψη από την εκδοτική Ένας πλανήτης «αμετάκλητα απολεσθείς» για την ανθρωπότητα, μια πραγματικότητα που μάχεται κάθε ιδέα αρετής, κάθε διαχωρισμό ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στον άνθρωπο και στη μηχανή. Ένας κόσμος που το σώμα του το έχει καταφάει η σήψη, ένας κόσμος συναρμολογημένος από γυμνά οστά. Σε αυτόν τον κόσμο ένας άνθρωπος και μια μηχανή αναπτύσσουν μια απρόσμενη, συμβιωτική σχέση, για να αντιμετωπίσουν τη φρίκη της ραδιενέργειας και των άλλων ανθρωποφάγων μηχανών. Αδίστακτοι κυνηγοί οι δυο τους, απελπισμένοι νεκροφάγοι σε ένα περιβάλλον όπου η επιβίωση είναι μια διαρκής άσκηση στη βία και τη σκληρότητα. Ωστόσο, η έλευση ενός ξένου θα θέσει σε αμφισβήτηση την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, γιατί θα τους φέρει αντιμέτωπους με κάτι που πίστευαν πως έχει οριστικά χαθεί – με την ελπίδα. Είναι, όμως, αυτός ο ξένος και όσα υπόσχεται ικανά να τους οδηγήσουν έξω από την επικράτεια του θανάτου, ή θα τους σπρώξουν βαθύτερα σε αυτήν; Το σενάριο και οι έννοιες που πραγματεύεται Μου κίνησε το ενδιαφέρον απευθείας αυτή η έκδοση, καθώς ο Kanellos Cob μου αρέσει πολύ σαν σχεδιαστής και το concept φαινόταν πολύ ενδιαφέρον. Τα Γυμνά Οστά είχαν ξεκινήσει από τον Δημοσθένη Παπαμάρκο σε μορφή επεισοδίων για τον Μπλε Κομήτη με σχεδιαστές το Μιχάλη Διαλυνά και τον Δημήτρη Κ. Πανταζή, ωστόσο μετά και το τέλος του Κομήτη, ο συγγραφέας αποφάσισε να πάρει την ιδέα, να την αναπτύξει πολύ παραπάνω, ώστε να είναι μία ενιαία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Ταυτόχρονα αποφασίζει να αλλάξει τη λογική και τη σχολή του σχεδίου. Έτσι μπαίνει στο παιχνίδι ο Kanellos Cob. Από εκεί και πέρα η ιστορία διαδραματίζεται σε μία post-apocalyptic εκδοχή της Γης και σύμφωνα με τους δημιουργούς, τοποθετείται στην Πελοπόννησο σε 2000 χρόνια από τώρα. Μέσα στις 125 σελίδες του ο Παπαμάρκος καταπιάνεται με διάφορα ζητήματα και οραματίζεται μία μελλοντική κοινωνία, στην οποία δεν τηρούνται πλέον οι νόμοι της ρομποτικής, οι οποίοι μάλιστα αναφέρονται πριν την έναρξη της ιστορίας. Ένας πυρηνικός πόλεμος έχει καταστρέψει τελείως τον πλανήτη και για τη συνέχισή του οι άνθρωποι καταλήγουν στο να ενωθούν με τα ρομπότ και να δημιουργήσουν υβρίδια, τα οποία ωστόσο παίρνουν τελικά το πάνω χέρι. Τα ρομπότ πλέον καταναλώνουν ανθρώπους για να πάρουν ενέργεια, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε κανίβαλους. Η όλη ιστορία συνεχίζεται με την απεσταλμένη της διαπλανητικής ομοσπονδίας, η οποία καταφθάνει για να δει τι γίνεται στον πλανήτη και δε λαμβάνουν σήματα για να έρθει σε επαφή με το δίδυμο των πρωταγωνιστών, ένα πολύ εξελιγμένο ρομπότ και έναν άνθρωπο, ο οποίος όμως δεν καταναλώνεται από εκείνο, αφού έχουν αναπτύξει σχέσεις αλληλεπίδρασης. Γενικότερα το σενάριο είναι πολύ καλό, στην αρχή σε αφήνει να μπεις στον κόσμο και στη συνέχεια αρχίζει να σου δίνει διάφορες σημαντικές έννοιες και να σου εξηγεί τι γίνεται ακριβώς. Πρόκειται για κόμικ που παρουσιάζει πολλές και διαφορετικές επιρροές και ο Δημοσθένης Παπαμάρκος το χειρίζεται πολύ σωστά. Η βάση βρίσκεται στην επιστημονική φαντασία, το sci-fi και γενικότερα στα ρομπότ και το artificial intelligence, αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε πόλεμο, πυρηνική εποχή, δυστοπία και όλα αυτά συνδυάζονται για ένα όμορφο τελικό αποτέλεσμα. Όπως δηλώνουν στις συνεντεύξεις τους, έχουν κάνει αρκετή μελέτη και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις του κόμικ. Σχέδιο γαλλοβελγικής σχολής Ο Kanellos Cob είναι γνωστό πως είναι πολύ επηρεασμένος από τη γαλλική σχολή, φαίνεται στο βιογραφικό του, αλλά φαίνεται και σε κάθε καρέ που σχεδιάζει. Τον είχα ξεχωρίσει από διάφορα σχέδια του στα social media και εξελίσσεται συνεχώς σε πολύ αγαπημένο μου σχεδιαστή. Έχει μελετήσει πολύ το κομμάτι της αρχιτεκτονικής και όσα πλάνα έχει με κτήρια θυμίζουν πάρα πολύ τον Moebius. Ταυτόχρονα όμως έχει μελετήσει πάρα πολύ και ανατομία του ανθρώπινου σώματος, σχεδιαστικά σου βγάζει κάτι το ανατριχιαστικό και το λεπτομερές, τα πρόσωπα είναι εκφραστικά, οι σκηνές που έχουν gore ή πτώματα είναι εξαιρετικά αληθοφανείς, μιλάμε για εξαιρετικό δείγμα γραφής και κυρίως σελίδες που μπορείς χαλαρά να τις χαζεύεις. Εκτός αυτού ο χρωματισμός είναι κι αυτός πάρα πολύ καλός, πολύ πλούσιος με χρώματα που χρησιμοποιούνται σε ανοιχτές αποχρώσεις που βοηθούν σε ανάδειξη μικρολεπτομερειών στο σχέδιο, εμπνέει ανά σημεία τον απαραίτητο σουρεαλισμό και ταυτόχρονα εξυπηρετεί 100% το είδος της επιστημονικής φαντασίας όπως θέλουν οι δημιουργοί του. Η έκδοση και τελικός απολογισμός Γενικά οι εκδόσεις της Polaris είναι εξαιρετικές. Μεγάλο μέγεθος 21 x 29 για να αναδείξει όλες τις πτυχές του Kanellos Cob, όμορφο εξώφυλλο με “αυτάκια” και ωραίο και στην αίσθηση, είναι γενικότερα μία έκδοση προσεγμένη και που φαίνεται ότι ανταποκρίνεται στο όραμα των δημιουργών της. Σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω, καθώς θεωρώ ότι και οι δύο έχουν πολύ βαθύτερα πράγματα να πουν και να δείξουν σε σχέση με όσα πιάνει κανείς σε μια πρώτη ανάγνωση, το σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα είναι όμορφο και προσωπικά μου άρεσε. Καλή ανάγνωση σε όλους
  15. germanicus

    ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

    Το 3ο φανζινάκι από την Κατερίνα Μεραμβελιωτάκη που βγήκε τον Σεπτέμβρη του 2021 στο Comicdom. Πάντα με ιππότες και μεσαίωνα Σεναριακά δεν είμαι σίγουρος τι συμβαίνει Έχουμε ένα μεσαιωνικό πανηγύρι, έχουμε κάποιες που ψάχνουν για ένα πάγκο με γλυκά, έχουμε γελωτοποιούς, σκιάχτρα και ιππότες. Έχουμε και φεγγάρια που μας κλείνουν το μάτι. Έχουμε φιλιά, έχουμε μετεφηβική χιουμοριστική αμηχανία πάνω από ένα φλιτζάνι τσάι, που θα μπορουσε να είχε υπάρξει, αλλά φευ το πήρε η Μπλανς Επίφανι όσο ήταν όμως ακόμα παιδούλα και πριν αρχίσει ω μον Ντιέ το κάπνισμα (αλλά σίγουρα ήδη κατουρούσε). Αυτή η πρόταση ελπίζω να μη βγάζει νόημα, αλλά να βγάζει μια ατμόσφαιρα κι ένα συναίσθημα, πράγμα που ίσως να την κάνει τελείως πιστή στο σενάριο (και όχι μόνο) του κόμικ που μάλλον στοχεύει σε κάτι τέτοιο ποιητικό και εγώ είμαι ένας βάρβαρος με τους αφρούς της μπύρας στο μουστάκι και στα μούσια μου, που δεν ισχύει γιατί δεν κάνει να πίνω αλκοόλ λόγω σακχάρου, αλλά αυτό δεν θα με εμποδίσει να σκουπίσω με την ανάστροφη τις τρίχες αφού πληκτρολογήσω την επερχόμενη τελεία. Επιστροφή επί τω έργω. Εικαστικά. Κάνει πολλά και διάφορα. Αλλού είναι μπαρόκ σαν τις σελίδες του Willingham στο Fables, αλλού είναι λιτή και αφαιρετική. Αλλού έχει ένα λεπτό πενάκι, αλλού έχει ένα πιο χοντρό μαρκαδοράκι. Έχει σίγουρα φόρους τιμής σε κάποια πράγματα, μόνο που δεν μου έρχεται το που. Να είναι το φεγγάρι φόρος τιμής στην ταινια του 1902 A Trip to the Moon του Meliers? (θυμίζω το βίντεο κλιπ του Tonight των Smashing Pumpkins). Να είναι σε φόρος τιμής σε κάτι άλλο που πήγασε εικονογραφικά από αυτό? Ο γελωτοποιός κάτι μου θυμίζει. Κάποιο logo? κάποιο πίνακα? Σχετίζεται ο ιππότης με τον άνθρωπο που γελά? Είναι ένας τζόκερ σε πανοπλία? Δεν ξέρω τι από όλα αυτά και τι από τα υπόλοιπα που και γιατί. Οπότε. Τι κατάλαβα? Τίποτα Νομίζω όμως πως είναι προφανές ότι διασκέδασα. Γιατί? Δεν ξέρω. Ατμόσφαιρα και συναίσθημα ίσως Ετσιμπήθη διότι είχα περάσει καλά με τους Πότες Ιππότες Τσίμπησα και τους Πότες της Λάσπης που είχαν βγει το 19 και δεν τους είχα πάρει χαμπάρι. Θα το διαβάσω μετά. Πιθανολογώ ότι έβγαλε άλλο ένα στο Comicdom που μόλις τέλεψε (2022) και ηλιθιωδώς δεν το πήρα? Μάλλον. Διότι είμαι ηλίθιος. (εγώ μπορώ να το ισχυρίζομαι, εσείς δεν μπορείτε. Όχι δημόσια ) Εσωτερική σελίδα: ένα από τα πολλά στυλ που χρησιμοποιεί. Όχι. Το χέρι δεν είναι δικό μου. Δεν έχω δαχτυλίδια. Απλώς (α) βαριέμαι να σκανάρω (και μετά να κάθομαι να επεξεργάζομαι στον GIMP) και (β) μου δινεται η ευκαιρία να λινκάρω στο instagram της διότι το τσίμπησα εδώ και (γ) μπορείτε να πάτε να δείτε ποιο είναι το γενικό στυλ της (δ) δεν έχει δ, απλώς ευχαριστώ για τα ψάρια. the world is a vampire
  16. germanicus

    21: Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

    Ένα έργο του Soloup γύρω από τον Πόλεμο Ανεξαρτησίας του 1821. Αντιγράφω από το εσωτερικό: "Το βιβλίο αποτελείται από 21 σπονδυλωτά κεφάλαια, χωρισμένα σε 5 μεγάλες ενότητες. Σε αυτά παρεμβάλλονται 21 ιστορίες σε αφηγήσεις και κείμενα ανθρώπων που έζησαν ή μελέτησαν την Επανάσταση, καθώς και μια σειρά από ένθετα πορτραίτα "ηρώων" και "αντιηρώων". Στο Παράρτημα αναλύεται το σκεπτικό της συγγραφής του βιβλίου και φωτίζονται πρόσωπα και γεγονότα της Ιστορίας, ενώ παρατίθενται και οι πηγές στις οποίες βασίστηκε το graphic novel" Με λίγο πιο διαφορετικά Ελληνικά (από εμένα ): Αφηγείται την Επανάσταση του 1821 με μεγάλη ποικιλία τεχνικών. Κατά κύριο λόγο ένας άστεγος στην πλατεία Κολοκοτρώνη μπροστά από την Παλιά Βουλή και το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, εξιστορεί σε μια νεαρή γυναίκα την Επανάσταση. Ο Soloup αλλού βάζει τον άστεγο να εξιστορεί τα γεγονότα, αλλού βάζει κάποιον που ήταν παρών, αλλού κάποιον που έχει μελετήσει τα συμβάντα. Αλλού βάζει να μιλούν Έλληνες, αλλού Τούρκοι, αλλού ξένοι. Αλλού αφηγείται πράγματα που ξέρουμε όλοι, αλλού αφηγείται μικρά παραλειπόμενα. Ως εικονογράφηση το 90% είναι καθαρά Σολούπ. Ένα 10% όμως είναι φωτογραφίες, γκραβούρες, αντιγραφές πινάκων. Παραθέτω υλικό που έκανε διαθέσιμο στο issuu ο εκδότης. Έβαλα 15 σελίδες. Σε άλλες εκδόσεις αυτό είναι το μισό κόμικ. Εδώ είναι περίπου το 2% Οι 620 σελίδες είναι κόμικ, οι υπόλοιπες 130 είναι κείμενα και βιβλιογραφία. Όπως λέει ο εκδότης "Ακολουθώντας τα κείμενα πάνω από 30 συγγραφέων, αλλά και τις εικαστικές δημιουργίες περισσότερων από 50 ζωγράφων και χαρακτών, το βιβλίο αποτελεί ένα παζλ υποκειμενικών προσεγγίσεων για τις μάχες και τα πρόσωπα του Αγώνα, τα γεγονότα και τις ιδέες της Επανάστασης. Το παράρτημα του βιβλίου, με γλωσσάρι, χρονολόγιο, βιογραφικά, αλλά και κατατοπιστικά κείμενα και αναφορές σε πηγές, προσφέρεται για μια πολυεπίπεδη ανάγνωση." Δεν μου αρέσει να κοπιάρω τα Δελτία Τύπου και τις επίσημες ανακοινώσεις, αλλά ρε φίλε, εδώ πολύ απλά λέει την εντυπωσιακή αλήθεια Πρώτο πράμα που έκανα πριν το αρχίσω ήταν να το ζυγίσω γιατί εντυπωσιάστηκα από το βάρος του στο χέρι. 1831-1832 γραμμάρια Για 10 γραμμάρια θα χτύπαγε το συμβολικό νούμερο Δεν ξέρω άμα τους έκατσε ή άμα ήταν σχεδιασμένο. Αμφότερες εξηγήσεις μου κάνουν Το ξεκίνησα με ένα τουπέ. Με παρότρυναν και κάποια προσωπικά σχόλια του Manitou για την ποιότητά του. Το έχω αυτό με τα ιστορικά κόμικ. Πάντα πιστεύω ότι ξέρω περισσότερα από τον δημιουργό ή, ειδικά για κομβικά σημεία της ιστορίας μας, ότι θα πέσω στα κοινότυπα και τα τετριμμένα. Μου άλλαξαν όμως τη διάθεση δυο πράγματα που συνέβησαν αρκετά νωρίς. Το ένα ήταν η χρήση POV (point of view) από Τούρκους. Ένα φιρμάνι του Σουλτάνου και μια αφήγηση ενός στρατιωτικού διοικητή. Πάντα είχα την περιέργεια του πως έχουν δει οι Τούρκοι αυτή την Ιστορία και είναι κάτι που το ψιλοψάχνω (αλλά δεν έχω βρει ). Το άλλο ήταν η αφήγηση των συμβάντων στην Πόλη την Άνοιξη του 21. Εκεί απλά σταμάτησα την ανάγνωση προκειμένου να συνέλθω. Η συνέχεια ήταν αέρα πατέρα. Παρά τον τεράστιο όγκο του, παρά το ότι μέσες άκρες ήξερα την ιστορία, δεν βαρέθηκα χιλιοστό. Βοήθησε το ότι ήταν χωρισμένο σε κεφάλαια, το ότι αλλού μιλούσε ο ένας, αλλού ο άλλος, το ότι διανθιζόταν με κειμενάκια, το ότι αλλού μίλαγε για τα μεγάλα και τα τρανά, αλλού για τα μικρά και τα επι μέρους, το ότι σε διάφορα σημεία έχει ενσωματώσει φωτογραφίες, πίνακες, γκραβούρες. Τις 100+ σελίδες κείμενο στο τέλος δεν τις άγγιξα ακόμα. Επί του παρόντος ήθελα να διαβάσω κόμικ. Είναι πασιφανέστατο από την ανάγνωση ότι ο Soloup έκατσε και διάβασε, έκατσε και μίλησε με ιστορικούς. Φαίνεται. Είναι επίσης προφανές το γιατί του πήρε 3 χρόνια Υπάρχουν σημεία που ίσως να έχω μια διαφορετική ματιά για τα γεγονότα. Οι γνώσεις μου όμως για το 21 είναι τρομερά επιδερμικές, προέρχονται κυρίως ως "και γιατί ο τάδε ιστορικός λέει κάτι το διαφορετικό για αυτό εκεί?" και συν τοις άλλοις το λέει ξεκάθαρα ο εκδότης. Μια υποκειμενική ματιά Λέει όμως ξεκάθαρα κι όλας ότι όλο αυτό έχει ως στόχο το να γίνει συζήτηση Καραπροτείνεται. Απέχει αιώνες από τις φουστανέλα-γιούχου-πανηγυρικός του γυμνασιάρχη στα 60ς προσεγγίσεις που τόσο εκνευρίζουν Δεν είναι για μικρά παιδιά. Ειδικά κάποια σημεία, πολύ μακριά από αυτά. Έχει πολύ ρεαλισμό σε κάποια σημεία... Χάρηκα πολύ που το διάβασα Καλοτάξιδο γιατί του αξίζει εδιτ Υπάρχει και επίσημο site του comic αφού φιλοδοξεί να είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό κόμικ, αλλά θέλει να είναι μια πολυεπίπεδη εμπειρία
  17. Πρόκειται για μία δημιουργία, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2021, η οποία είναι σίγουρο ότι θα μιλήσει στις καρδιές των απανταχού πιστών υποστηρικτών της Πράσινης Αθηναϊκής ομάδας, αλλά (θέλω να πιστεύω) και σε όλους τους γνήσιους φιλάθλους. Με το σενάριο να το έχει επιμεληθεί ο Ανδρέας Οικονόμου και την εικονογράφηση να ανήκει στον Πέτρο Μπάλτα, η ιστορία που αφηγούνται οι δύο δημιουργοί μάς πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στις 22 Απριλίου 1928, όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε εντός έδρας με την Σέρβικη Μπεογκράτσκι. Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, ήταν βαρύ για την ελληνική ομάδα, η οποία ηττήθηκε με σκορ 4-0, σε ένα ματς που όλα λειτούργησαν εναντίον της. Παρά το βαρύ σκορ, όμως, ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν (ένας από τους πολλούς) που σφυρηλάτησαν την στόφα της ομάδας και την νοοτροπία της. Μέσα από τις σελίδες του κόμικ γίνεται αναφορά σε σημαντικές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες της εποχής, με προεξάρχουσα εκείνη του Απόστολου Νικολαΐδη. Μετά την ανάγνωση, μπορώ να πω ότι η πλοκή μού θύμισε κάτι από τα κλασικά ποδοσφαιρικά κόμικ που κυκλοφόρησαν κυρίως στην Μεγάλη Βρετανία, με την διαφορά ότι εδώ υπήρχαν δόσεις μίας ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης. Σκηνοθετικά έχουμε μία αξιόλογη αφηγηματική ροή, δοσμένη με την απαραίτητη γλαφυρότητα και μία συγκινησιακή υπερβολή. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα πόνημα, το οποίο σίγουρα θα πρέπει να κοσμεί τις βιβλιοθήκες (τουλάχιστον) των φίλων της συγκεκριμένης ομάδας. Ο εικαστικός τομέας είναι αρκετά προσεγμένος, την ώρα που το ασπρόμαυρο χρώμα είναι το καταλληλότερο για ένα τέτοιο κόμικ. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι βοηθάει τον αναγνώστη να εμβαθύνει καλύτερα στην αναδρομή στο παρελθόν. Τα καρέ είναι καθαρά και βγάζουν τον απαραίτητο ρεαλισμό. Η έκδοση είναι μικρή το δέμας, αλλά αρκετά στιβαρή κι αυτό οφείλεται στο παχύ εξώφυλλο, αλλά και στις εξίσου παχιές εσωτερικές σελίδες του ματ χαρτιού. Σαν συνοδευτικό υλικό θα μπορούσαμε να εντάξουμε έναν δισέλιδο πρόλογο για το κόμικ, ο οποίος (συν τοις άλλοις) αποτελεί κι ένα είδος περίληψής του. Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι η Μαργαρίτα Κωτσίνη, η Μαρία Τσιουράκη κι ο Άγγελος Σκλαβουνάκης έδωσαν τις συμβουλές τους για την παρούσα έκδοση, ενώ η καλλιτεχνική επιμέλεια και η σελιδοποίηση ανήκει στην Πένια Παππά. Τέλος να πούμε ότι μέσα στην έκδοση περιέχεται και μία συλλεκτική κάρτα, εμπνευσμένη από το βιβλίο “Έντεκα εμείς”, το οποίο αναφέρεται στην πορεία του Παναθηναϊκού στο Wembley. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.
  18. Indian

    Η ΜΙΚΡΗ GOTH ΓΟΡΓΟΝΑ

    Όλοι ξέρουμε τους μύθους και τους θρύλους που έχουν γραφτεί για τις γοργόνες, τα πανέμορφα πλάσματα που έχουν από την μέση και πάνω γυναικεία μορφή κι από την μέση και κάτω ουρά ψαριού. Μάλιστα ένα ανέκδοτο αναφέρει ότι είναι τα πιο άχρηστα πλάσματα γιατί… τέλος πάντων, δεν είναι της παρούσης. Μία μοντέρνα εκδοχή της γοργόνας, λοιπόν, μας έρχεται από το χέρι της Fokshee. Ο λόγος για μία γκοθ εκδοχή μίας γοργόνας, η οποία είναι ένα ον απελευθερωμένο από τα κλισέ και τις συμβάσεις. Χορεύει στα μπαράκια, ακούει ιδιαίτερη μουσική κι όταν ο φουκαράς ο Μανώλης της κάνει απροκάλυπτο φλερτ, με σκοπό να την προσεγγίσει, η προσπάθειά του πέφτει στο κενό. Η φίλη μας δεν ενδιαφέρεται, πρώτον γιατί έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και δεύτερον γιατί στέκεται φύσει αδύνατο να έρθουν αυτοί οι δύο σε πιο… στενή σχέση. Ένα ιδιαίτερο φανζινάκι, λοιπόν, μας έρχεται από την Συμπρωτεύουσα, το σενάριο του οποίου βασίζεται σε μία πρωτότυπη ιδέα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι με κάλυψε. Η πλοκή αποτελείται από στριπάκια, η εναλλαγή των οποίων γίνεται άτσαλα σκηνοθετικά, με αποτέλεσμα να χάνεται η ομαλή ροή της. Ο λόγος που χρησιμοποιείται είναι κάπως αγοραίος κι έτσι δεν θα το πρότεινα στους μικρούς αναγνώστες. Γενικά θα προτιμούσα να υπήρχε περισσότερη φροντίδα στο παρόν πόνημα, το οποίο με περισσότερες σελίδες στην διάθεσή του, ίσως να είχε καλύτερο αποτέλεσμα. Το σχέδιο αποδίδει σε πολύ καλό βαθμό τον ρεαλισμό των προσώπων και των κινήσεων, ενώ κι από τα backgrounds (όπου υπάρχουν) δεν έχω μεγάλο παράπονο. Το χρώμα, μοιάζει να έχει επεξεργαστεί με την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, αλλά αυτό δεν το επηρεάζει αρνητικά. Η αλήθεια είναι ότι επικρατεί μία μουντάδα, η οποία, όμως, νομίζω ότι δεν είναι υπερβολική. Απεναντίας, ένιωσα ότι ταιριάζει. Η έκδοση είναι αυτή που πρέπει να έχει ένα τίμιο φανζινάκι. Μιλάμε για ένα μικρό έντυπο, δεμένο με καρφίτσα, αλλά αρκετά στιβαρό, τολμώ να πω. Η ποιότητα του χαρτιού είναι σε υψηλά επίπεδα (γυαλιστερό και παχύ) και η εκτύπωση είναι πιστή. Όπως μας αποκαλύπτει η ίδια η δημιουργός, το παρόν project δημιουργήθηκε μέσα στην καραντίνα, την Άνοιξη του 2021, ενώ πήρε τον δρόμο για το τυπογραφείο τον Αύγουστο του 2021, με την πρώτη του έκδοση να αριθμεί 50 αντίτυπα. Στο έξτρα υλικό βρίσκουμε τις μονοσέλιδες δημιουργίες τριών συναδέλφων της Fokshee κι αυτοί είναι οι: Μαρία Καιρίδου, Μάρκος Ευλογημένος κι ο Μάνος Κοτσιφάκης. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους. Η σελίδα της δημιουργού στο Facebook Η σελίδα της δημιουργού στο Devian Art
  19. Indian

    ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ

    Το κόμικ “Διακοπές στην ακτή” είναι μία δημιουργία του Ευάγγελου Ανδρουτσόπουλου και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2021, από την Comicdom Press. Το σενάριο αφηγείται δύο αδέλφια, τα οποία προετοιμάζονται να ταξιδέψουν με το τραίνο για να επισκεφτούν ένα πρόσωπο (που μάλλον έχει γενέθλια), το οποίο όμως τους προκαλεί αμηχανία, ίσως και θυμό. Σε όλη την διάρκεια της αφήγησης, αυτά τα συναισθήματα αποτυπώνονται απόλυτα στο χαρτί. Οι χαρακτήρες έχουν βάθος και μοιάζει να κουβαλούν ένα κοινό παρελθόν, που αμφότεροι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Δυστυχώς, όμως, το σενάριο αφήνει πολλά σημεία χωρίς επεξήγηση, με αποτέλεσμα να βγάζει έναν δύστροπο χαρακτήρα και να γίνεται αρκετά δυσνόητο, τουλάχιστον σε εμένα. Πολλά είναι εκείνα που εννοούνται και βάζουν τον αναγνώστη να τα μαντέψει, χωρίς όμως να δίνονται επαρκή στοιχεία για… έρευνα. Το φινάλε με έκανε να κλείσω την ιστορία με το αίσθημα του ανικανοποίητου και με πολλές απορίες. Προτείνεται, λοιπόν, μόνο σε εκείνους που αναζητούν κάτι περισσότερο από ένα “ρηχό” κόμικ και σίγουρα είναι μία δουλειά που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Το σχέδιο, ενώ στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, φαίνεται αξιοπρεπές, στο κύριο σώμα του κόμικ είναι άτσαλο κι άκαμπτο. Οι πρόχειρες γραμμές και το ελλιπές μελάνωμα, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα, όχι και τόσο θετικό στο μάτι, την ίδια ώρα που υπάρχουν πολλές σελίδες με απλά σκίτσα, που δεν έχουν ουσιαστική προσφορά στην εξέλιξη του μύθου ή τουλάχιστον δεν επηρεάζουν την πλοκή. Για να μην γίνομαι κακός και για να είμαι ειλικρινής, επειδή δεν γνωρίζω την ηλικία του δημιουργού, θα κρατήσω μία επιφύλαξη, όσον αφορά την μελλοντική του εξέλιξη. Η έκδοση είναι αρκετά προσεγμένη, έχει κόλληση στην ράχη της, ενώ το χαρτί είναι ματ και σχετικά παχύ. Σαν έξτρα υλικό θα βρούμε μία εξομολόγηση του δημιουργού, ο οποίος μας πληροφορεί ότι ξεκίνησε να γράφει το συγκεκριμένο πόνημα το 2015, το οποίο κυκλοφόρησε με την μορφή αυτοέκδοσης το 2016. Επίσης, μαθαίνουμε ότι η ιστορία είναι μεταφρασμένη στα ελληνικά. Το κείμενο ολοκληρώνεται με μερικές ευχαριστίες του. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.
  20. Indian

    MUSICOMA: ΤΟ ΚΟΜΙΚ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

    Μία ευχάριστη έκπληξη μάς επιφύλαξε η Μαρία - Όλια Ντακογιάννη στο δεύτερο κόμικς της, το οποίο φέρει τον τίτλο “Musicoma”. Το συγκεκριμένο πόνημα είναι ένα κόμικ που συνδυάζει τα στοιχεία ενός καλοδουλεμένου μιούζικαλ, με άμεσες επιρροές από την jazz σκηνή. Το σενάριο μάς γνωρίζει την Άλι Μπράουν, μία τραγουδίστρια της jazz μουσικής, που την δεκαετία του ’50 γνώρισε την αποθέωση για το ταλέντο της και η οποία δέχτηκε μία άνανδρη επίθεση, που την άφησε ημιθανή. Τότε ο μεγάλος μέντοράς της, ο Charlie “Bird” Parker, αποφασίζει να την μεταφέρει νοητά στον “Παράδεισο” της jazz, την πόλη Musicoma (που μοιάζει με την Νέα Υόρκη της εποχής), προκειμένου να την γλιτώσει από τον ψυχικό της θάνατο. Εκεί θα νιώσει χαρούμενη κι ευτυχισμένη, παρέα με θρυλικές μορφές της μουσικής που λάτρεψε. Τα χρόνια περνούν κι ενώ νόμιζε ότι τίποτα δεν πρόκειται να την κάνει να νιώσει περισσότερο χαρούμενη, έρχεται ο Κάμερον, ένας νεαρός, που δουλεύει σε μπαρ, δεν τα πάει καλά με τον πατέρα του κι έχασε πρόσφατα την μητέρα του, να της θυμίσει πώς είναι να ερωτεύεται κανείς και να την κάνει να αναθεωρήσει κάποιες από τις απόψεις της περί ειλικρινούς και πραγματικής ευτυχίας. Οι δύο τους θα περπατήσουν στα μονοπάτια του έρωτα και θα διαπιστώσουν ότι το συναίσθημα δεν μπορεί να συμβαδίσει με την λογική. Προσωπική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για μία υπόθεση, που άνετα θα την χαρακτηρίζαμε “ψαγμένη”. Η δημιουργός, εμφανώς επηρεασμένη από την αγάπη της για την jazz, έχει συνθέσει έναν ολόκληρο κόσμο και τον έχει αφιερώσει στην συγκεκριμένη μουσική, ενώ έχει εντάξει σε αυτόν μία ρομαντική ιστορία αγάπης. Οι πρωταγωνιστές αποτελούν καλοδουλεμένες προσωπικότητες, έχουν βάθος κι ο καθένας διαδραματίζει τον δικό του μοναδικό ρόλο στην εξέλιξη του μύθου. Εννοείται φυσικά ότι μέσα από τις σελίδες του κόμικ, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα ιερά τέρατα του χώρου της jazz, όπως ο Charlie “Bird” Parker, ο “Dizzy” Gillespie, η Sheila Jordan, ο Thelonious Monk, ο Charles Mingus, ο Miles Davis και πολλοί άλλοι. Η αίσθησή μου, λοιπόν, είναι ότι μιλάμε για μία αξιέπαινη δουλειά, όσον αφορά την ιδέα, αλλά και την εκτέλεση, ενώ μόνο λίγα είναι τα αρνητικά (αν και δεν μου ακούγεται σωστός ως όρος) που εντόπισα. Το βασικότερο έγκειται στην σκηνοθεσία, η οποία δημιουργεί μερικές απότομες εναλλαγές σκηνών και καρέ, με αποτέλεσμα να μπερδεύει κάπως η μαγεία των ονειρικών παραισθήσεων που θέλει να περάσει η δημιουργός. Κι αν νομίζατε ότι μέχρι εδώ τα έχετε διαβάσει όλα, απλά κάνετε λάθος. Βλέπετε, στο κόμικ υπάρχουν μερικές σελίδες με αγγλικό κείμενο και ουσιαστικά παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές να “τραγουδούν” τους στίχους κάποιων jazz κομματιών, που έχουν συντεθεί ειδικά για το συγκεκριμένο κόμικ! Μάλιστα, τα τραγούδια αυτά παίρνουν κι ακουστική υπόσταση, μιας κι έχουν ενορχηστρωθεί, ηχογραφηθεί και υπάρχουν μέσα σε ένα CD, που βρίσκεται στο μέσα μέρος του οπισθόφυλλου! Έτσι ο αναγνώστης, μπορεί να ακούσει το εκάστοτε τραγούδι την ώρα που διαβάζει την αντίστοιχη σκηνή κι αυτό είναι κάτι που το προτείνει η ίδια η δημιουργός, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο κι έναν χαρακτήρα διαδραστικό στο έργο της. Στις τρεις και πλέον δεκαετίες που ασχολούμαι με τα κόμικς, δεν έχω συναντήσει μεγαλύτερη πρωτοτυπία! Ειλικρινά αξίζουν πολλά μπράβο στην δημιουργό και σε αυτούς που συνέβαλαν στην συγκεκριμένη σύλληψη! Εννοείται ότι προτείνεται στους λάτρεις της jazz μουσικής και είμαι σίγουρος ότι κι εκείνοι που δεν είχαν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο είδος, θα μπουν στο mood να το ψάξουν. Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα! Ο εικαστικός τομέας έχει κι εκείνος την δική του ομορφιά. Το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι αρκετά ικανοποιητικό, αν και οι χαρακτήρες εμφανίζονται κάπως στατικοί και χωρίς μεγάλη πλαστικότητα στις κινήσεις τους. Ακόμα ένα μικρό παράπονο που έχω από το κόμικ, λοιπόν. Από εκεί και πέρα ο σχεδιασμός είναι τίμιος, χωρίς όμως να μιλάμε για αριστούργημα, ενώ το δυνατότερο σημείο του πιστεύω ότι είναι ο χρωματισμός, τον οποίο επιμελήθηκε ο Theodore Duck. Τα χρώματα, μουντά όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις κι έντονα σε άλλες περιπτώσεις, αλλά πάντα σε μία γλυκιά παλέτα, έδιναν έναν καλαίσθητο ρυθμό, που έκανε τα μάτια να χαίρονται. Η έκδοση, αν και μικρή σε διαστάσεις, διαθέτει μία ανεπανάληπτη στιβαρότητα, που την κάνει εφάμιλλη ποιοτικών βιβλίων. Όλο το χαρτί, από το οποίο αποτελείται, είναι καλής ποιότητας, γυαλιστερό και με πιστή απόδοση των χρωμάτων στην εκτύπωση. Η ράχη έχει μία κόλληση τόσο γερή που δεν νομίζω να χαλάσει ποτέ, ενώ στο πίσω μέρος του οπισθόφυλλου έχει το μεγαλύτερο συνοδευτικό υλικό που θα μπορούσαμε να δούμε σε κόμικ, ένα CD με τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για το κόμικ αυτό, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την απίστευτη δουλειά που έχει εκπονηθεί και μάλιστα σε όλους τους τομείς! Αλλά δεν μένουμε μόνο σε αυτό το συνοδευτικό υλικό, καθώς υπάρχει και σε… έντυπη μορφή. Θα ξεκινήσουμε με τρεις σελίδες (!!!), στις οποίες η δημιουργός δίνει τις ευχαριστίες της και θα συνεχίσουμε με ένα δισέλιδο πρόλογο από τον Ανδρέα Παπαγιαννακόπουλο, jazz κιθαρίστα, συνθέτη και δάσκαλο της δημιουργού, που φέρει τον τίτλο “Το όνειρο ανεστραμμένο”. Μία σελίδα πριν ξεκινήσει η ιστορία η δημιουργός θα μας δώσει τις απαραίτητες προτάσεις της για τον τρόπο που θα πρέπει να διαβάσουμε – ακούσουμε καλύτερα το κόμικ. Όταν η ιστορία ολοκληρωθεί, θα δοθεί στον αναγνώστη ένα παράρτημα με όλους τους καλλιτέχνες που παρατέθηκαν σε αυτήν, αλλά και στις εξειδικευμένες λέξεις της jazz που σε εμάς τους αμύητους μας φαίνονται παράξενες. Με αυτή την κίνηση η δημιουργός γεφυρώνει το κόμικ της με εκείνους που δεν γνωρίζουν πολλά από jazz και το κάνει περισσότερο προσιτό για όλους. Στην συνέχεια θα ακολουθήσουν οι στίχοι όλων των τραγουδιών που ενορχηστρώθηκαν για τις ανάγκες του παρόντος πονήματος (εννοείται φυσικά μαζί με τα στοιχεία των δημιουργών και των συμμετεχόντων μουσικών) κι ο τόμος θα ολοκληρωθεί με το εντυπωσιακό (για την ηλικία της) βιογραφικό της δημιουργού, η οποία μας πληροφορεί ότι το ντεμπούτο της στην Ένατη Τέχνη το έκανε στην Λέσχη μας, με το κόμικ “Starman” στα πλαίσια του 3ου Comic – Zine Weekend που διοργάνωσε η ΛΕΦΙΚ! Αυτά τα ολίγα. Πωρώθηκα τώρα! Πάω να ξαναδώ το “Wiplash”! Ευχαριστούμε το μέλος @ nikos99 για την παράθεση του κόμικ. Το κόμικ στο site της εκδοτικής Η σελίδα του “Musicoma” στο Facebook Η σελίδα της δημιουργού στο Facebook Το κανάλι του κόμικ στο YouTube
  21. Indian

    ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

    Ο λόγος για ένα γελοιογραφικό φανζινάκι, εμπνευσμένο από την πένα του Κωνσταντίνου Κάτσου, γνωστού για την παλαβή την “Πριγκίπσσά” του. Το σενάριο περιγράφει, με απόλυτα γλαφυρό τρόπο, δύο αστροναύτες, μέλη μίας ερευνητικής αποστολής, οι οποίοι προσεδαφίστηκαν στην Σελήνη αλλά κατά μία τραγική απερισκεψία (ή μάλλον πολλές ) το διαστημόπλοιό τους χάθηκε στο διάστημα κι ανατινάχθηκε! Έτσι έχουν μείνει άπρακτοι μακριά από τον πλανήτη μας, με συντροφιά τους… θρυλικούς τσακωμούς τους. Βλέπετε, ο ένας (που ονομάζεται ΕΝΑ) είναι σχετικά έξυπνος, ενώ για τον άλλο (που τον λέμε ΔΥΟ) θα λέγαμε ότι μάλλον ήταν μία ατυχής επιλογή γι’ αυτή την αποστολή. Προσωπικά, το συγκεκριμένο δίδυμο μού έφερε στο μυαλό την χημεία που έχουν μεταξύ τους ο Pinky και ο Brain. Η ώρα περνάει, λοιπόν, λύση στο πρόβλημά τους δεν φαίνεται να βρίσκεται εύκολα, το οξυγόνο τελειώνει και οι παραισθήσεις αρχίζουν. Όταν, κάποια στιγμή, ο ΔΥΟ εξαφανίζεται μυστηριωδώς, κατά την διάρκεια της έρευνας για τον εντοπισμό του, θα αποκαλυφθεί κάτι που θα τους αφήσει με ανοιχτό το στόμα! Δύο στα δύο, λοιπόν, για τις δουλειές του Κάτσου, όσον αφορά το χιούμορ. Ο δημιουργός, όπως και στην “Πριγκίππσα”, παίρνει ένα απλό και “φορεμένο” story και το οδηγεί σε σατιρικά μονοπάτια και μάλιστα σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό. Εδώ έχουμε μία ιστορία με σωστή ροή, ενώ παράλληλα δημιουργούνται γκαγκ, που μοιάζουν με στριπ και τα περισσότερα με διασκέδασαν. Το φινάλε ανοίγει την όρεξή μας και μας υπενθυμίζει ότι η ιστορία δεν έχει μόνο μία στείρα παράθεση κωμικών σκετς, αλλά έχει και υπόθεση. Η λέξη “Συνεχίζεται” στο τελευταίο καρέ, υπόσχεται και δεύτερο μέρος, το οποίο φαίνεται να έχει κάποιο ενδιαφέρον. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα τίμιο τευχάκι, που το απόλαυσα. Ο εικαστικός τομέας, αυτή την φορά, είναι κάπως ατημέλητος, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μεγαλύτερο πάτημα στο σενάριο να δείξει τι αξίζει. Τα καρέ είναι κάπως ατσούμπαλα, αλλά αυτό δεν επηρεάζει την ανάγνωση. Αυτό που επικρατεί είναι οι ασπρόμαυροι τόνοι, τους οποίους προσωπικά τους βρήκα του γούστου μου. Η έκδοση είναι υποδεέστερη σε σχέση με την “Πριγκίππσα”. Έχει μικρό μέγεθος και δέσιμο με καρφίτσα. Το χαρτί είναι ματ, αλλά τόσο οι εσωτερικές σελίδες, όσο και τα εξώφυλλα είναι αρκετά παχιά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μεγάλο πρόβλημα τσαλακώματος. Κι εδώ το συνοδευτικό υλικό απουσιάζει, με μοναδική εξαίρεση (αν και δεν νομίζω να θεωρείται συνοδευτικό υλικό αυτό ) μερικές χαριτωμένες ατάκες, στο οπισθόφυλλο, μία πρακτική που μου θυμίζει τα φανζίν του Ρουμπούλια. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.
  22. hudson

    FIGHT CLUB 3

    Η "Οξύ" μετά την επιτυχία;;; του Fight Club 2 προχώρησε στη έκδοση του του Fight Club 3. Αυτή τη φορά όχι σε τευχάκια, αλλά συγκεντρωτικά σε ένα τόμο και τα δώδεκα κεφάλαια. Από το οπισθόφυλλο Η Μάρλα Σίνγκερ ετοιμάζεται να γεννήσει το δεύτερο παιδί της, αλλά ο μπαμπάς δεν είναι ο σύζυγος της, είναι ο Τάιλερ Ντέρντεν, ο οποίος ποντάρει πολλά στο διάδοχο του και στον κόσμο που θα κληρονομήσει. Η Μάρλα μένει μαζί με τον πρωτότοκο γιο της και τον σύζυγο της, το ανώνυμο αφηγητή του μυθιστορήματος, ο οποίος τώρα ονομάζεται Μπαλτάζαρ, σε ένα ερειπωμένο μοτέλ με ύποπτους γείτονες. Στο graphic novel Fight Club 2, ο Τάιλερ μετέτρεψε το Μακελειό σε Εξέγερση ή Θάνατος. Τώρα, καθώς παρουσιάζεται ένας δρόμος για τον παράδεισο, μια νέα ομάδα έχει θέσει σε εφαρμογή ένα ανελέητο και διεστραμμένο σχέδιο για να ρυθμίσει κάποιος λεπτομέρειες στην ανθρωπότητα, με αποτέλεσμα ο Μπαλτάζαρ να συνάψει απρόσμενα συμμαχία... με τον Τάιλερ Ντέρντεν. Προσωπική άποψη Λοιπόν, τώρα κατάλαβα γιατί εδώ και ένα χρόνο που έχει κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο κόμικ, δεν έχει γίνει παρουσίαση από κανέναν, δεν είναι για όλους. Στα της έκδοσης Το εξώφυλλο είναι χαρτονένιο τύπου σαγρέ και οι σελίδες γυαλιστερές. Στην αρχή υπάρχει μια εισαγωγή από τον ΊΡβιν Γουέλς. Στο τέλος μια σελίδα με λίγα λόγια για τους δημιουργούς. Ένα κόμικ πολύ διαφορετικό από τα άλλα. Καλή ανάγνωση σε όσους....
  23. albertus magnus

    DRIVE: 25 ΧΡΟΝΙΑ

    DRIVE 25 ΧΡΟΝΙΑ μια ειδική έκδοση του περιοδικού DRIVE (παρουσίαση εδώ) που κυκλοφόρησε Δεκέμβριο του 2021.
  24. albertus magnus

    DRIVE: TOP CARS 2021

    DRIVE TOP CARS 2021 μια ειδική έκδοση του περιοδικού DRIVE (παρουσίαση εδώ) που κυκλοφόρησε Ιούλιο του 2021.
  25. Indian

    Η ΠΡΙΓΚΙΠΣΣΑ

    Σίγουρα όλοι μας έχουμε διαβάσει ή ακούσει ιστορίες από τον μακρινό Μεσαίωνα, όπου οι ατρόμητοι ιππότες σώζουν τις ανυπεράσπιστες πριγκίπισσες. Μία ωραία εποχή άκρατου ρομαντισμού, αλλά και ηρωικών κατορθωμάτων. Αυτή την εποχή, λοιπόν, έρχεται να σατιρίσει μέχρι τελικής πτώσης, ο Κωνσταντίνος Κάτσος με το κόμικ του “Η Πριγκίπσσα”. Όχι, μην νομίζετε ότι υπάρχει κάποιο λάθος στην ορθογραφία της λέξης. Ο δημιουργός αποφάσισε να τιτλοφορήσει με αυτόν τον τρόπο το κόμικ του, δίνοντας από την πρώτη κιόλας εντύπωση τον χαρακτήρα που θέλει ν΄ αποδώσει σε αυτό. Το σενάριο πραγματεύεται την ιστορία μίας νεαρής πριγκίπισσας, με πολύ πυκνά και μακριά κόκκινα μαλλιά, η οποία είναι φυλακισμένη μέσα σε έναν πύργο, με μοναδική της συντροφιά μερικά βιβλία, αλλά κι ένα αντρόγυνο ποντικιών, με το αρσενικό να αντιδρά στην φασαρία και να έχει καρδιολογικά προβλήματα. Μέσα στην ανία της και την προσμονή να γίνει ένα θαύμα και να ελευθερωθεί από τα δεσμά της, εμφανίζεται ένα γενναίο παλικάρι, το οποίο τηρεί την παράδοση κι αποφασίζει να την βοηθήσει να εγκαταλείψει το κάστρο-φυλακή της. Σε αντίθεση, όμως, με τα υπόλοιπα παραμύθια αντίστοιχης θεματολογίας, αυτό φαίνεται να είναι αρκετά δύσκολο. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η συγκεκριμένη ιστορία με διασκέδασε σε μεγάλο βαθμό και μάλιστα πολλές ήταν οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να γελάει δυνατά με τα παθήματα των δύο επίδοξων εραστών. Τα περισσότερα γκαγκ έχουν σαν βάση την ασυνεννοησία των δύο πρωταγωνιστών να συντονιστούν στην αποφυλάκιση, βγάζοντας ένα έντονο σατιρικό και κωμικό στοιχείο, καλής ποιότητας. Σημαντικό ρόλο στο χιούμορ έπαιξε κι ο… Χαρίλαος, το αρσενικό ποντίκι, ο οποίος χάνει συχνά την ψυχραιμία του κι αυτό δεν είναι καλό, γιατί πάσχει από την καρδιά του, με την γυναίκα του μάταια να προσπαθεί να τον επαναφέρει στην ηρεμία. Το φινάλε, με μία πρώτη ανάγνωση φαίνεται να είναι ευτυχές, αλλά έρχεται το τελευταίο, ολοσέλιδο καρέ να μας κάνει να κλείσουμε το άλμπουμ με ένα τρανταχτό γέλιο. Γενικά την βρήκα μία αξιόλογη δουλειά στον τομέα της, που αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις των αντίστοιχων ιστοριών και του καλού χιούμορ. Τον εικαστικό τομέα σίγουρα δεν θα τον χαρακτηρίζαμε το δυνατότερο στοιχείο της ιστορίας. Το σχέδιο είναι τίμιο, απαντά στις κωμικές επιταγές του σεναρίου, αλλά πιστεύω ότι δεν στέκεται ικανό να υπερκεράσει το ίδιο το σενάριο. Το χρώμα είναι αρκετά έντονο και διαχειρίζεται με καλό τρόπο το πράσινο, το κίτρινο, το κόκκινο και το μπλε, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία αισιόδοξη (για το μάτι) νότα στην ανάγνωση. Η έκδοση είναι αρκετά ποιοτική και μιας και δεν αναφέρεται το αντίθετο, εικάζω ότι πρόκειται για φανζίν. Οι διαστάσεις της είναι μεγάλες, το χαρτί είναι γυαλιστερό κι αρκετά παχύ και η θερμοκόλληση στην ράχη υπόσχεται πολλές αναγνώσεις. Σίγουρα είναι ένα έντυπο που ανταγωνίζεται επάξια επαγγελματικές εκδόσεις του χώρου. Το συνοδευτικό υλικό είναι εντελώς ανύπαρκτο. Μετά το εξώφυλλο έχουμε την ιστορία, η οποία μόλις τελειώνει, έρχεται το οπισθόφυλλο. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παράθεση του κόμικ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.