Αναζήτηση στην Κοινότητα

Στο τέλος του 2021, η εφημερίδα "Παραπολιτικά" κυκλοφόρησε σαν ένθετο ένα περιοδικό, που προσωπικά το θεωρώ πολύ χρήσιμο για τους απανταχού ερασιτέχνες μάστορες. Ο λόγος για το "LAROUSSE: ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣΤΟΡΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ", έναν οδηγό, που περιέχει πολλές πληροφορίες για ποικίλες επιδιορθώσεις που απαιτούνται να γίνουν στα σπίτια μας. Έτσι, μετά τις πρώτες σελίδες που περιέχουν οδηγίες για την προετοιμασία, στην συνέχεια βρίσκουμε θεματικές ενότητες που περιέχουν συμβουλές για τον ελαιοχρωματισμό, την πλακόστρωση, τις ταπετσαρίες, τις μοκέτες και την διακόσμηση. Ο επίδοξος μάστορας, λοιπόν, θα ενημερωθεί για τους συγκεκριμένους τομείς, τόσο μέσω ενός σωστού κι άκρως κατανοητού επεξηγηματικού κειμένου, όσο κι από το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, αλλά και σχέδιο. Συν τοις άλλοις, αξίζει να τονίσουμε ότι παρατίθενται και σελίδες που περιγράφουν τα εργαλεία που χρειάζονται στην κάθε περίσταση. Η έκδοση είναι τίμια και δεμένη με κόλλα. Το εξώφυλλο είναι αρκετά λεπτό, ενώ το χαρτί από το οποίο αποτελούνται οι εσωτερικές σελίδες είναι μεν γυαλιστερό και με καλή εκτύπωση του χρώματος, αλλά δεν θα το χαρακτηρίζαμε και σαν το καλύτερο που έχουν πιάσει τα χεράκια μας. Να πούμε ότι το συγκεκριμένο αποτελεί την ελληνική μεταφορά του αντίστοιχου εγχειριδίου "Du sol au plafond: Réussir tous les revêtements de la maison", που κυκλοφόρησε το 2006 από τις εκδόσεις "Larousse". Επίσης, έχει κυκλοφορήσει και παλαιότερα σαν εμπορική έκδοση.

Και ποιος δεν γνωρίζει τον λεγόμενο "Θηλυκό Τσελεμεντέ", την μαγείρισσα Χρύσα Παραδείση. Η εφημερίδα "On Time Σαββατοκύριακο", λοιπόν, έδινε σαν ένθετο μία έκδοση με τις πιο αγαπημένες συνταγές, που σίγουρα δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν λάτρη του καλού φαγητού. Οι καλοφαγάδες έχουν την δυνατότητα να διαβάσουν πάρα πολλές (για ένα τεύχος) συνταγές, οι οποίες περιλαμβάνουν τα υλικά που χρειάζονται, καθώς και την εκτέλεση. Επίσης, περιλαμβάνονται και μικρές φωτογραφίες, οι οποίες όμως δεν είναι κι ότι καλύτερο έχουμε δει σε, αντίστοιχης θεματολογίας, περιοδικό. Δυστυχώς πολλές από αυτές είναι πιξελιασμένες και πολύ μικρές για να δελεάσουν τον αναγνώστη. Το περιοδικό περιλαμβάνει πίνακα περιεχομένων, ενώ χωρίζει το τεύχος σε θεματικές ενότητες, ανάλογα με την πρώτη ύλη. Η έκδοση είναι κάτι περισσότερο από τίμια, τόσο σε ποιότητα χαρτιού, όσο και στην κόλληση της ράχης. Με μία μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο, ανακάλυψα ότι έχουν κυκλοφορήσει 4 τόμοι, οι οποίοι είναι οι εξής: Τόμος Α': Ορεκτικά και νηστίσιμα πιάτα Τόμος Β': Κουλουράκια, γλυκά ταψιού, μαρμελάδες και παγωτά Τόμος Γ': Ορεκτικά, σαλάτες και κρεατικά Τόμος Δ': Ψάρια, πουλερικά και όσπρια

Η ελληνική ιστορία μέσα από το graphic novel του Soloúp Πέγκυ Κεκέ Πηγή: elculture.gr Σημαιάκια, παρελάσεις, σχολικές γιορτές, τραγούδια και ποιήματα· σε τέτοιο κλίμα κυμαίνεται η καθημερινότητα του ελληνικού λαού δύο φορές τον χρόνο, με την μια από αυτές να πλησιάζει. Με τον ερχομό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου του 1940, μικροί και μεγάλοι έχουν την ευκαιρία να βρεθούν πιο κοντά σε μια πτυχή της ιστορίας του ελληνικού κράτους, σε μια πτυχή δηλαδή της ιστορίας τους, αναπολώντας τα τρανταχτά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κυρίως δίνοντας έμφαση στον ρόλο που διαδραμάτισε η ίδια η χώρα σε αυτόν. Στο πλαίσιο της εθνικής αφύπνισης και της ενθύμησης της πολιτιστικής κληρονομιάς της ελληνικής πραγματικότητας, βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω για ένα έργο το οποίο, με τρόπο ιδιαίτερο και προσιτό, περικλείει όλες αυτές της αξίες και τα ιδανικά που ο ελληνικός λαός με τόσο σθένος προβάλει τις παραμονές των εθνικών επετείων. Ο λόγος γίνεται για το graphic novel του ταλαντούχου πολιτικού γελοιογράφου Soloúp, με το όνομα «21: Η μάχη της πλατείας», μέσα στο οποίο παρουσιάζονται γεγονότα της άλλης μεγάλης εθνικής εορτής, του Αγώνα για την σύσταση του νέου ελληνικού κράτους, του 1821. Λίγα λόγια για τον Soloúp Πηγή: culturenow.gr Ο διακεκριμένος σκιτσογράφος, πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς, Αντώνης Νικολόπουλος είναι πλέον περισσότερο γνωστός με το όνομα Soloúp, με το οποίο υπογράφει τα έργα του ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια. Με σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και αισθητή παρουσία στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου ως διδάκτωρ μα και μεταδιδακτορικός ερευνητής, ο Soloúp μετρά μια σημαντική σειρά από κόμικς και γελοιογραφίες σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες, μα και graphic novels, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και το «Αϊβαλί», ένα μεγάλης εμβέλειας έργο που πραγματεύεται με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής, δημοσιευμένο το 2014 από τις εκδόσεις Κέδρος, και στο οποίο απονέμεται σημαντικός αριθμός βραβείων. Το βασικό στοιχείο των έργων του βασίζεται γύρω από την παρουσίαση της πραγματικότητας μέσω εικόνων, φωτογραφιών και σκίτσων, εντάσσοντάς την σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μυθοπλασίας, όπως βλέπουμε στο «Αϊβαλί» (Κέδρος, 2014), στο «Ο Συλλέκτης: Έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο» (Ίκαρος, 2018) και στο «21: Η μάχη της πλατείας» (Ίκαρος, 2021). Μερικά ακόμη από τα έργα του είναι: Τα ελληνικά comics (Τόπος, 2012), Βαβέλ, Γαλέρα (κόμικς) κ.ά. «21: Η μάχη της πλατείας» Πηγή: www.kathimerini.gr Πόσα ξέρουν οι Έλληνες για τον Αγώνα του ’21; Πώς οι γνώσεις αυτές θα μεταφερθούν στις επόμενες γενιές και πώς η ελληνική ιστορία θα γίνει πιο προσιτή σε μικρούς και μεγάλους; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που έθεσαν τις βάσεις για τη δημιουργία του graphic novel που με τόση επιτυχία εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ίκαρος το 2021, στα πλαίσια των διακοσίων χρόνων από την ελληνική επανάσταση. Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι ήδη από το 2017 οπότε και ξεκίνησαν οι διεργασίες για το σημαντικό αυτό έργο, το οποίο πήρε τεράστιες διαστάσεις. Μέσα από διεξοδικές έρευνες, σε ένα πεδίο αχανές, μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν την επανάσταση και άλλων που την μελέτησαν με προσοχή, μέσα από ομιλίες, εικόνες και κάθε είδους πηγή που είναι προσιτή, ο Soloúp με την σημαντική βοήθεια των συνεργατών του, φρόντισαν να μη λείψει κανείς από το βιβλίο· ήρωες, αντιήρωες, φιλέλληνες και οπλαρχηγοί, Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες, Έλληνες, Τούρκοι και όσοι άλλοι πήραν μέρος στα γεγονότα, απλώνονται στις σελίδες αυτού του graphic novel και παρουσιάζουν την ιστορία με μια αλλιώτικη μορφή. Πηγή: elculture.gr Σκοπός των δημιουργών ήταν να γίνει μια άρρηκτη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν, να μπορέσει κανείς να δει τα γεγονότα υπό το πρίσμα του σήμερα ώστε να αποκτήσει μια πιο σφαιρική άποψη για την ιστορία. Για το λόγο αυτό, η αφήγηση ξεκινά σε παροντικό χρόνο, στην πλατεία μπροστά από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, από έναν γέρο άστεγο ο οποίος μιλά για τα γεγονότα του 1821, και με αποδέκτη ένα νεαρό κορίτσι, στα μάτια του οποίου ζωντανεύουν οι μορφές, οι μάχες και τα γεγονότα. Το βιβλίο χωρίζεται σε 21 κεφάλαια, τα οποία εντάσσονται σε 5 ευρύτερες κατηγορίες (Πλατεία, Χατζάρια, Σεργούνι, Ήρωες, Γκιλοτίνα), ενώ στο παράρτημά του μπορεί κανείς να βρει τη διαδικασία εκπόνησης του έργου, τη σκέψη γύρω από τη δημιουργία του, καθώς και σημαντικά στοιχεία για κάθε μια από τις ιστορίες που συμπεριλαμβάνονται. Έχοντας τεθεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, μα και με την αμέριστη υποστήριξη του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας και τη συμβολή του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, πρόκειται για ένα graphic novel πολλά υποσχόμενο και δικαίως διαδεδομένο. «Ιστορίες πολλών ανθρώπων, η Ιστορία μας.» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Πηγή: www.kathimerini.gr Η ανδρεία και η ρωμιοσύνη των Ελλήνων προβάλλεται με κάθε ευκαιρία από τον λαό, με κύριους φορείς τις εθνικές μας επετείους· οι δυο αυτές ημερομηνίες (25 Μαρτίου 1821 και 28 Οκτωβρίου 1940) είναι χαραγμένες στην ψυχή και στο μυαλό κάθε ανθρώπου ήδη από την νηπιακή μας ηλικία. Ωστόσο, σε τελική ανάλυση, είναι χρέος μας ως άνθρωποι να κάνουμε ένα βήμα πίσω προκειμένου να δούμε τα πράγματα με σφαιρικότητα και αμεροληψία, λαμβάνοντας υπόψη μια μαζική μορφή της ιστορίας, ένα διευρυμένο όλον και όχι τα μερικά και συχνά διαδεδομένα μέρη. Η ιστορία μας, ή μάλλον καλύτερα η ιστορία ολόκληρου του κόσμου, είναι μια συνέπεια συλλογικής προσπάθειας, σειρές από γεγονότα, αμέτρητοι άνθρωποι, μάχες, τραγούδια και πολιτισμοί, στο πέρασμα των χρόνων συναντιούνται και μπερδεύονται. Το να περιορίσει λοιπόν κανείς την ιστορία σε μια μόνο πλευρά της μπορεί μονάχα να τη φθείρει και να την υπονομεύσει, άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως «Ιστορίες πολλών ανθρώπων είναι η Ιστορία μας». Πηγούλα

Όσοι ξέρετε τον Ηρακλή Πουαρό, την Μις Μαρπλ και τον Σέρλοκ Χολμς ξεχάστε τους, διότι ένας νέος ερευνητής κάνει την εμφάνιση του και υπόσχεται να μας καθηλώσει. Ο λόγος για τον Τζερόνιμο Στίλτον, έναν δαιμόνιο ποντικόμορφο δημοσιογράφο που εργάζεται στην εφημερίδα "Ηχώ των τρωκτικών", ο οποίος μαζί με ένα επιτελείο ικανών συντρόφων, από τους οποίους η πλειοψηφία είναι συγγενείς του, ερευνούν διάφορες μυστήριες υποθέσεις, που φαινομενικά φαίνονται αδύνατο να λυθούν. Ο βασικός πρωταγωνιστής, σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους του, είναι οπαδός της ησυχίας, της ραστώνης και της θαλπωρής που προσφέρει η οικιακή στέγη. "Μπλέκεται" όμως σε διάφορες περιπέτειες, έπειτα από παρότρυνση των φίλων του και πάντα με το αίσθημα του δικαίου και με τον αλτρουισμού που τον διακρίνει. Όλοι οι συμμετέχοντες αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους, όσον αφορά τον τρόπο που ενεργούν σε κάθε υπόθεση, τονίζοντας, μάλιστα το αίσθημα της συναδελφικής αλληλεγγύης, αλλά και της οικογένειας. Όσον αφορά το σενάριο της ιστορίας (η οποία προέρχεται από την ομότιτλη σειρά λογοτεχνικών βιβλίων) που έπεσε στα χέρια μου (το τεύχος #04), αποτελεί μία άρτια προσπάθεια, που συνδυάζει το αστυνομικό μυστήριο, με την χαριτωμένη υφή που συνήθως έχουν τα αναγνώσματα που προορίζονται σε μικρούς αναγνώστες. Προσωπικά η πλοκή μου έφερε στο μυαλό τις αντίστοιχες περιπέτειες του "Scooby Doo". Ξεκινάει με ένα δυνατό μυστήριο και συνεχίζει κλιμακωτά να ξεδιπλώνει και να αποκαλύπτει τα στοιχεία άρτια σκηνοθετικά, μέχρι το φινάλε, το οποίο μπορεί να είναι λίγο αναμενόμενο, δεν παύει όμως να ολοκληρώνει την ιστορία με θετικό πρόσημο. Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα κόμικ που απευθύνεται σε παιδιά, αλλά νομίζω ότι κάλλιστα θα περάσουν όμορφα μαζί του και οι πιο "ψημένοι" αναγνώστες. Προσωπικά την ευχαριστήθηκα, αποτέλεσε ένα πρώτης τάξης διάλειμμα από τα πιο ενήλικα κόμικς και σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω και τα προηγούμενα (ή τα επόμενα) βιβλία της σειράς. Ο εικαστικός τομέας κυμαίνεται κι αυτός σε πιο ανάλαφρα πλαίσια, χωρίς βέβαια αυτό να κρίνεται απαραίτητα κακό. Το σχέδιο είναι όμορφο κι εκφραστικό, αλλά μοιάζει πολύ "κομπιουτερίστικο", δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την αίσθηση ότι βλέπουμε cartoon στην τηλεόραση. Το χρώμα είναι ζωηρό, χωρίς να κουράζει το μάτι, ενώ κι αυτό μαρτυρά ότι έχει υποστεί μεγάλη επεξεργασία με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Γενικά, πάντως, το βρήκα αρκετά τίμιο κι αυτό. Η έκδοση είναι εξαιρετική κι άκρως καλαίσθητη. Το πρώτο που γίνεται αντιληπτό και μας ενθουσιάζει είναι ότι μιλάμε για σκληρόδετο έντυπο, το οποίο κρύβει στο εσωτερικό του πολυτελές χαρτί, που αποδίδει τα μέγιστα στην εκτύπωση των καρέ και ιδίως των χρωμάτων. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, με μοναδική εξαίρεση, μία σελίδα που μας παρουσιάζει τα προηγούμενα τεύχη της σειράς. Τέλος να πούμε ότι τα κόμικς του Τζερόνιμο Στίλτον είναι εμπνευσμένα από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους #04.

Ο Παναγιώτης Λιάκος, άφησε για λίγο την ακαδημαϊκή καριέρα του διδάκτορα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κι εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή της Ένατης Τέχνης, με την προσωπική του δουλειά που ακούει στο όνομα “Νεκρικοί Διάλογοι”. Το εν λόγω πόνημα, το οποίο κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2021 υπό την μορφή αυτοέκδοσης, είναι γελοιογραφικού και συνάμα μακάβριου χαρακτήρα, που προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τα “Μαύρα” του βετεράνου Αρκά. Στο τιμόνι ή μάλλον στο πηδάλιο του πρωταγωνιστή βρίσκεται ο Χάρος, ο οποίος με την βάρκα του διασχίζει αιώνια τον Αχέροντα πηγαίνοντας τις ψυχές των νεκρών μέχρι τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Ο αναγνώστης, λοιπόν, θα γνωρίσει επτά από αυτές τις χαμένες ψυχές, ανθρώπων με ιδιαίτερο χαρακτήρα, που επιβεβαιώνουν το δημώδες ρητό που λέει ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Αυτές οι ψυχές, λοιπόν, ανήκουν στα εξής άτομα: ● Σμαράγδα Σελφάκη: Μία κοπέλα κολλημένη με τις selfies και τα social media. ● Χάρης Σαμπρέλας: Ένας τύπος κολλημένος με το σώμα του, την γυμναστική και την χρήση αναβολικών. ● Νεοκλής Ταριφίδης: Ένας παλαίμαχος οδηγός ταξί, ο οποίος φερόταν εντελώς αντιεπαγγελματικά και παράνομα. ● Χρυσή Ακάματου: Μία πλούσια κληρονόμος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή της και το μόνο που κάνει καλά είναι να δίνει διαταγές στους υφισταμένους της. ● Μάνος Κουβάς: Ένας αμετανόητος και εθισμένος στον τζόγο παίκτης, που δεν δίστασε να παίξει (και να χάσει) ακόμα και το πατρικό του σπίτι. ● Μιλτιάδης Β. Λαδωμένος: Δήμαρχος ενός μικρού χωριού, που προέρχεται από τζάκι και με μεγάλη ικανότητα στην οικειοποίηση των χρημάτων των ψηφοφόρων του. ● Σεβαστή Μπουρλοτιέρη: Μία γριά, μέλος μίας αίρεσης, που σκοπό έχει τον προσηλυτισμό για την απόσπαση χρημάτων από τους ανυποψίαστους κι αφελείς πιστούς. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, μετά τον θάνατό τους, βρίσκονται (ένας κάθε φορά) στην βάρκα του μεταφορέα των ψυχών και του κάνουν τον βίο αβίωτο στην κυριολεξία. Από αυτήν τους την συνάντηση, δημιουργούνται έξυπνοι διάλογοι, που συχνά (αλλά όχι πάντα) καταλήγουν σε χιουμοριστικές κι άκρως καυστικές ατάκες, με τον Χάρο να επιστρατεύει ατάκες από την “Θεία Κωμωδία” του Δάντη. Η πρώτη απόπειρα στα κόμικς του κ. Λιάκου, λοιπόν, νομίζω ότι αποκτά θετικό πρόσημο. Έχουμε να κάνουμε με μία συμπαθητική δουλειά, που μπορεί να μην κάνει τον αναγνώστη να πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια, διαθέτει όμως χαριτωμένο σενάριο, με έξυπνες ατάκες και χαρακτήρες με ρεαλιστικά στοιχεία… δυστυχώς. Ο δημιουργός είναι απόλυτα λογικό ότι δεν διαθέτει την εμπειρία του Αρκά, αλλά δεν νομίζω ότι το επιζητεί κιόλας. Εύχομαι, πάντως, να διαβάσω κι άλλες δουλειές του. Προτείνεται σε όλους εκείνους που αρέσκονται να διαβάζουν παρόμοιες δουλειές και είμαι σίγουρος ότι δεν θ’ απογοητευτούν. Το σχέδιο, το οποίο είναι του ίδιου, θα το χαρακτηρίζαμε διεκπεραιωτικό και δίνει περισσότερο βήμα για ν΄ αναδειχθεί το κωμικό μέρος του σεναρίου. Ο δημιουργός μάς εξομολογείται ότι τα καρέ έχουν φτιαχτεί με την χρήση λογισμικού ανοιχτού κώδικα. Χαρακτηρίζονται από στατικότητα κι απλοϊκή αποτύπωση των χαρακτήρων και των backgrounds. Γενικά δεν ήταν άσχημο, αλλά σίγουρα το κόμικ δεν θα γίνει γνωστό από αυτό. Το χρώμα είναι κι αυτό κάπως μονότονο και μουντό, αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα έτσι θα έπρεπε να ήταν, αφού έχει να διαχειριστεί μία τέτοια θεματολογία. Η έκδοση, αν και πρόκειται για φανζίν, είναι αρκετά τίμια και με εξαιρετική ποιότητα χαρτιού. Οι σελίδες έχουν ιδανικό πάχος, ενώ και το εξώφυλλο είναι ό,τι πρέπει, με αποτέλεσμα το έντυπο να έχει ένα αξιόλογο βάρος. Μετά το πέρας του κύριου κόμικ, το τεύχος αφιερώνει μερικές ακόμα σελίδες με extras από τις περιπέτειες του Χάρου. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ σαν συνοδευτικό υλικό συγκαταλέγεται μία σύντομη (αλλά αξιοσημείωτη) βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια από εκείνον για το έργο του. Ο κ. Λιάκος ενημερώνει ότι ο τίτλος, αλλά και η θεματολογία που επέλεξε είναι εμπνευσμένα από τους “Νεκρικούς Διαλόγους” του Λουκιανού. Επίσης, δίνει τις ευχαριστίες του στην Δήμητρα Αδαμοπούλου για την πολύτιμη βοήθειά της. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Νομίζω ότι όλοι έχουμε ακουστά την Πάπισσα Ιωάννα, τόσο από το μυθικό πρόσωπο, όσο κι από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Ροΐδη. Ε, ήρθε η ώρα να μάθουμε και για την… Πάνκισα Ιωάννα! Ο λόγος για ένα κόμικ που κυκλοφόρησε, υπό την μορφή αυτοέκδοσης, τον Ιούνιο του 2021 κι αριθμούσε 120 αντίτυπα, ενώ επανεκδόθηκε και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς σε 100 αριθμημένα αντίτυπα. Η πλοκή εκτυλίσσεται (πρωτίστως) στην Αθήνα του 2137 μ.Χ. όπου όλα δείχνουν να έχουν μετατραπεί σε ένα δυστοπικό τοπίο. Δύο φίλοι συζητάνε και η κουβέντα έρχεται στην Πάνκισα Ιωάννα, μία γυναίκα που ξεσήκωσε τα πλήθη και ξεκίνησε μία ολόκληρη επανάσταση, προκειμένου να εξαλειφθούν οι ανισότητες, οι παρωπίδες και οι σκουριασμένες απόψεις. Η “κάμερα” της αφήγησης, λοιπόν, επιστρέφει στο 2027, όπου ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δει την πρωταγωνίστρια εν τη γενέσει της και σε πλήρη δράση, έπειτα από τον χαμό ενός φίλου και συμμαθητή της. Το σενάριο του πρώτου τεύχους, δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τον υπότιτλο που υπάρχει στο εξώφυλλο. Πρόκειται για ένα δυστοπικό μελόδραμα, με δόσεις συγκίνησης, αλλά κι αγανάκτησης για τα τεκταινόμενα και το κατεστημένο. Οι πρωταγωνιστές αποτελούν την λεγόμενη “μειοψηφία”, που δεν είναι αρεστή από τους υπόλοιπους ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς “φυσιολογικούς”. Η πλοκή δεν χαϊδεύει αυτιά, βλέπει τα γεγονότα από την πλευρά των μειονοτήτων, ενώ παράλληλα διαθέτει δυνατές σκηνές κι ένταση. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι στην προσπάθεια να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, η ιστορία βγάζει λίγη περισσότερη υπερβολή από όσο πιστεύω ότι θα έπρεπε. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι πετυχαίνει τον σκοπό της, που είναι η απόπειρα της αφύπνισης των μαζών. Ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να θίξουμε είναι η περιγραφή των συνηθειών και του τρόπου ζωής της Ιωάννας και γενικά των μελών της Πανκ κοινότητας, που γίνεται από το σενάριο. Όπως κάθε εποχή έχει και τα αποκαλούμενα Μποέμ στοιχεία, έτσι κι εδώ περιγράφεται η ανέμελη κι “αλήτικη” καθημερινότητά τους. Κι όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτές οι συνήθειες έρχονται σε αντίθεση με τους “καθωσπρέπει” ανθρώπους. Η σκηνοθεσία χωρίζει την ιστορία σε άτυπα κεφάλαια, τα οποία έχουν κλιμακούμενη ροή, η οποία μέχρι την κορύφωσή της χαρίζει στον αναγνώστη σκηνές συγκίνησης κι αγανάκτησης. Στο φινάλε, όμως, έχουμε μία περίεργη ανατροπή, γνωρίζουμε ένα μέλος της οικογένειας της Ιωάννας (που από το οποίο μάλλον κληρονόμησε τα γονίδια της ανυποταξίας ), η πλοκή γίνεται πιο κωμική κι ολοκληρώνει το πρώτο μέρος, αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς και υποσχέσεις για ένα δεύτερο τεύχος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα πόνημα που απευθύνεται στην Πανκ κοινότητα, αλλά και στα… ανοιχτά μυαλά. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι θα νιώσουν κάπως άβολα κατά την ανάγνωση. Ο εικαστικός τομέας είχε τις στιγμές του, αλλά στην πλειοψηφία του θα τον χαρακτήριζα άγουρο. Οι περιγραφές που δίνονται στους θιασώτες της Πανκ κοινότητας νομίζω ότι έχουν ρεαλισμό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει στατικότητα κι ανομοιομορφία στην απόδοση των σωμάτων και των λοιπών χαρακτηριστικών. Το χρώμα είναι ασπρόμαυρο και το μελάνωμα το βρήκα καλό. Όσον αφορά την έκδοση, αυτή μάλλον φαίνεται να τα έχει πάει καλά, αν κρίνουμε ότι το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στην αρχή σε 120 αντίτυπα, τα οποία εξαντλήθηκαν κι ακολούθησε και δεύτερη έκδοση, που αριθμούσε άλλα 100. Οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν καλή υφή, ενώ εκείνες που αποτελούν τα εξώφυλλα είναι πέραν του δέοντος λεπτές, με αποτέλεσμα το τεύχος να είναι επιρρεπές στα τσαλακώματα. Βέβαια, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε πολλές απαιτήσεις από μία αυτοέκδοση. Η βιβλιοδεσία έχει γίνει με καρφίτσα. Το συνοδευτικό υλικό επικεντρώνεται στις διαφημίσεις της επονομαζόμενης εταιρίας “Blessed Zines”, αλλά και του περιοδικού που φέρει τον τίτλο “Έτερον Εκάτερον”. Στο εσωτερικό μέρος του οπισθόφυλλου αναφέρεται ότι θα κυκλοφορήσει και δεύτερο τεύχος της “Πάνκισας Ιωάννας”, καθώς επίσης περιέχονται και οι λογαριασμοί των social medias των συντελεστών. Τέλος, να πούμε ότι το logo της Πάνκισας Ιωάννας το φιλοτέχνησε ο Kamaris Junk (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε ). Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Κυκλοφόρησε στην Ερμούπολη στις 28 Αυγούστου 2021, στο πλαίσιο του 9ου Φεστιβάλ Τζαζ Σύρου. Σελιδοποιήθηκε στην Runaway και εκτυπώθηκε στην Τυποκυκλαδική, σε 1.000 αντίτυπα, για λογαριασμό της Resolution AMKE. Παρουσιάστηκε στο κοινό την ίδια μέρα, στο Daidadi, και διανεμήθηκε δωρεάν στους θεατές των συναυλιών. Κάθε δημιουργός έχει αναλάβει από ένα μικρό κομμάτι της σουρεαλιστικής ιστορίας, με αποτέλεσμα αυτή να παρουσιάζει ποικιλομορφία στο ύφος τόσο του σεναρίου όσο και του σχεδιου. Κοινός παρονομαστής, ο Μαρίνος Ρούσσος και η τρομπέτα του σε διάφορες περιπέτειες που εμπλέκουν τερατόμορφα όντα, εξωγήινους δεινόσαυρους, αγγέλους και δαίμονες. Όσο για το πώς επιλέχθηκε το όνομα του πρωταγωνιστή, σε αυτόν τον ομολογουμένως περίεργο τίτλο: «Tο Ρούσσος είναι το πιο κοινό συριανό επίθετο. Περίπου 1.000 στους 23.000 κατοίκους του νησιού έτσι λέγονται. Για αυτό και έχουν σχεδόν όλοι παρατσούκλια!» τονίζει ο Νίκος Αλμπανόπουλος που συντόνισε την έκδοση. https://isbn.nlg.gr/index.php?lvl=publisher_see&id=42112

O "μικρος Νικολας σε νεες περιπετειες" επανεκδιδεται αυτην την φορα απο τις εκδοσεις Πατακη τον Μαρτιο του 2021 Παρουσιαση 1ης εκδοσης εδω: https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/42885-ο-μικροσ-νικολασ-σε-νεεσ-περιπετειεσ/ «…Μετά το μάθημα, η δασκάλα με κράτησε για λίγο στην τάξη και μου είπε πως δεν είχα λύσει σωστά το πρόβλημα της αριθμητικής. Πρέπει να θυμηθώ να πω στον μπαμπά να είναι πιο προσεχτικός». Ένας τόμος λογοτεχνικός θησαυρός από ογδόντα περιπέτειες με το ανεπανάληπτο χιούμορ του Ρενέ Γκοσιννύ (δημιουργού του Αστερίξ και του Λούκυ Λουκ) και τα μοναδικά σκίτσα του Ζαν-Ζακ Σενπέ. Μέσα από τις σκανταλιές της πιο απίθανης τρελοπαρέας, τα παιδιά ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και οι μεγάλοι ξαναθυμούνται δικές τους αγαπημένες ιστορίες, γιατί κατά βάθος όλοι κρύβουμε έναν μικρό Νικόλα μέσα μας. Ο δεύτερος τόμος του μικρού Νικόλα σε νέες περιπέτειες με σαράντα πέντε ιστορίες των Γκοσιννύ και Σενπέ που ξεδιπλώνουν μπροστά στα μάτια μας απίστευτες περιπέτειες και διασκεδαστικές σκανταλιές της πιο τρυφερής κι ευφάνταστης ηλικίας. Θα παρακολουθήσουμε τα παιδιά να εξεγείρονται απέναντι στην άδικη απόφαση του Γουρλομάτη, θα δούμε τον Κλοταίρ να σημειώνει πρόοδο και να μην είναι πια ο τελευταίος της τάξης, αλλά ο προτελευταίος, και τη γιαγιά σε μια νέα δυναμική εμφάνιση. Ο Νικόλας και η παρέα του θα μας περιφέρουν από την αυλή του σχολείου στην αλάνα και στο πάρκο, μαγεύοντάς μας με την αστείρευτη ευρηματικότητά τους, χαρίζοντάς μας τη μία έκπληξη μετά την άλλη. «– Ε, Αλσέστ! Κοίτα! Χιονίζει! ψιθύρισα στον Αλσέστ, που σκούντησε τον Μεξάν, που έκανε νόημα στον Ζοακίμ, που έδωσε μια αγκωνιά στον Ζοφρουά, που το είπε στον Εντ, που ξύπνησε τον Κλοταίρ, που σηκώθηκε να πάει στον πίνακα, γιατί νόμιζε πως τον φώναζαν να πει μάθημα». Goscinny René Ο Rene Goscinny γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1926 στο Παρίσι. Είναι ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς στον κόσμο. Μόνον από τις περιπέτειες του "Αστερίξ", που έχουν μεταφραστεί Ζαν Ζακ Σανπέ Γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1932 στο Μπορντό. Μετά από μάλλον μέτριες σπουδές και διάφορες μικροδουλειές ανεβαίνει σε ηλικία 18 ετών στο Παρίσι. Υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία ψάχνει παράλληλα για δουλειά σαν σκιτσογράφος. Το 1951 πουλάει το πρώτο του σκίτσο στην εφημερίδα Sud Ouest και ακολουθούν άλλα έντυπα όπως τα Le Rire, Noir et Blanc, Ici Paris. Γνωρίζεται με τον Ρενέ Γκοσινί και συνυπογράφουν τις πολυδιαβασμένες περιπέτειες του μικρού Νικόλα.

Σε μία πρόσφατη εξόρμηση στο περίπτερο της γειτονιάς μου, έπεσε το μάτι μου σε ένα μικρό πακέτο, στο οποίο φιγουράριζε ένα μικρό μπλε ανθρωπάκι. Κοιτώντας το καλύτερα, διαπίστωσα ότι το εν λόγω πακέτο, περιλάμβανε ένα μικρό βιβλίο, που περιείχε ασπρόμαυρα σχέδια των Στρουμφ, προκειμένου να χρωματιστούν από τους μικρούς μας (κι όχι μόνο) φίλους, καθώς επίσης (που αυτό είναι και το σημαντικότερο) συνοδευόταν από μία φιγούρα από κάποιο Στρουμφάκι. Αν και η τιμή είναι κάπως τσιμπημένη για την εποχή που διανύουμε, εντούτοις υπέπεσα στον πειρασμό και πήρα το τεύχος (το οποίο είχε αρίθμηση #02). Το βιβλίο είναι αρκετά απλό, αλλά με παχιές σελίδες, οι οποίες υπόσχονται να αντέξουν κάθε είδους χρωματική τεχνοτροπία αποφασίσουν να κάνουν οι πιτσιρικάδες (από μαρκαδόρο και κηρομπογιά, μέχρι κι ακουαρέλα). Η φιγούρα (που σε εμένα μου έτυχε ο Γκρινιάρης) έχει καλή ποιότητα πλαστικού, είναι σχετικά εύκαμπτη κι έρχεται με μία αποσπώμενη βάση, η οποία όμως δεν απαιτείται για να στηριχθεί, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία που παραθέτω. Άγνωστο το πόσα τεύχη έχουν κυκλοφορήσει συνολικά. Συμπερασματικά, πρόκειται για μία απλή έκδοση, που δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας και που αξίζει μόνο για την φιγούρα. Εξάλλου, εκεί έξω υπάρχουν άπειρα βιβλία ζωγραφικής για τους μικρούς μας φίλους. Προσωπικά θεωρώ ότι όλη η φιλοσοφία αυτής της έκδοσης έχει δανειστεί το εικαστικό μέρος ΑΥΤΗΣ της κυκλοφορίας (χωρίς να αποτελεί αντιγραφή), δίνοντας την φιγούρα ΑΥΤΗΣ της σειράς. Ας παραθέσουμε και δύο σελίδες από το εσωτερικό για να έχετε μία ιδέα. Ευχαριστούμε τον Ion για την διάθεση του τευχών #01, 03.

Το “Unseen Vision” είναι μία ακόμα προσωπική δημιουργία του Γιώργου Κόλλια και ουσιαστικά πρόκειται για το άτυπο sequel του “An I for an Eye”. Κυκλοφόρησε τον αμέσως επόμενο χρόνο από αυτό, δηλαδή το 2021, στα πλαίσια του Comicdom Con Athens, το οποίο διοργανώθηκε τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το σενάριο μάς περιγράφει την κατάσταση που έχει επέλθει ο στρατιώτης που τον είχαμε δει στο προηγούμενο κόμικ, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα κι αντιμετωπίζει πάμπολλα προβλήματα, ψυχικής φύσης. Ο συγκεκριμένος στρατιώτης, ένας από τους πολλούς που είδαν τον συγκεκριμένο και ουρανοκατέβατο “οφθαλμό”, πάσχει από πολλές παραισθήσεις, τις οποίες διαπιστώνει κι ο αναγνώστης, έχει ξεχάσει ακόμα και το όνομά του, ενώ αυτό που θυμάται καλά είναι ότι ευθύνεται για την στυγερή δολοφονία της όμορφης φίλης του. Μάταια οι θεράποντες ιατροί προσπαθούν να του πουν ότι όχι μόνο δεν είναι δολοφόνος, αλλά… δεν έχει καν κορίτσι! Μέσα σε όλη αυτή την παράνοια, όμως, κάτι εξωγήινο παραμονεύει στις σκιές κι έχει μεγάλη όρεξη για παιχνίδια, αλλά και πολυσυμπαντικά πλάνα (όπως εκείνο αναφέρει)… Η παρούσα ιστορία, λοιπόν, κι από την στιγμή που πρόκειται για sequel, λογικό είναι να έχει παρόμοια θεματολογία με το προηγούμενο κόμικ. Το μεταφυσικό στοιχείο, με σωστά ποσά φαντασίας βρίσκεται σε όλες τις σελίδες της πλοκής, η οποία εμφανίζεται άρτια σκηνοθετικά, καθώς δημιουργεί σκηνές με ανατροπές κι ένταση. Σε σχέση με το “An I for an Eye”, εδώ έχουμε μία πιο μεστή ροή, χωρίς να κάνει κοιλιά, ενώ το φινάλε δείχνει προς τα που θέλει ο δημιουργός να κατευθυνθεί. Από το τέλος, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι θα ακολουθήσει και τρίτο μέρος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που δεν θα χάσετε τον καιρό σας αν την διαβάσετε, όλοι εσείς οι φίλοι των Sci-Fi σεναρίων, ενώ και οι φίλοι του Κόλλια, σίγουρα θα διαπιστώσουν μία συγγραφική ωρίμανση, σε σχέση με έναν χρόνο πριν. Τουλάχιστον εγώ αυτό αντιλήφθηκα. Σχεδιαστικά η ιστορία κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη, τα οποία είναι αρκετά αξιόλογα. Για την ακρίβεια, πέραν του δέοντος! Το σχέδιο αποδίδει με μεγάλο ρεαλισμό τους χαρακτήρες, αλλά και τις σκηνές, ενώ συμβάλλει τα μέγιστα στην σωστή σκηνοθεσία και την εναλλαγή των σκηνών. Κι αν στο “An I for an Eye” ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, εδώ κοντράρεται στα ίσια με το σενάριο, όχι γιατί είναι λιγότερο καλό, αλλά επειδή το σενάριο, δείχνει καλύτερο σε αυτή την ιστορία. Εννοείται, φυσικά, ότι το ασπρόμαυρο χρώμα συμπληρώνει άξια τον εικαστικό τομέα. Κι εδώ ο ποικίλος χρωματισμός, πιστεύω ότι θα ήταν περιττός. Η έκδοση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη δουλειά του δημιουργού. Το εξώφυλλο είναι καλαίσθητο και με όμορφες διαβαθμίσεις του πράσινου και για να πω την αλήθεια, στην αρχή μού φάνηκε ότι ο τύπος ήταν ο Green Lantern! Χαρτί κι εκτύπωση ήταν αξιόλογα γι’ αυτοέκδοση, ενώ για έξτρα υλικό δεν θα βρούμε τίποτα, εκτός από μία σελίδα με ευχαριστίες του δημιουργού. Υπάρχουν, όμως, και τρεις απολύτως λευκές σελίδες, που μάλλον μπήκαν για να διατηρήσει το τεύχος τον σωστό αριθμό. Χτυπούν περίεργα (όχι, όμως, άσχημα) στο μάτι, αλλά τουλάχιστον μπορεί να χρησιμοποιηθούν για κάποιο fan art του δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Τον Νοέμβριο του 2021, μία μεγάλη συνεργασία λαμβάνει χώρα στον τομέα των εκδόσεων. Ο λόγος για την εφημερίδα "Τα Νέα", η οποία ξεκινά να φιλοξενεί με το Κυριακάτικο φύλλο της το μηνιαίο περιοδικό "National Geographic Traveller". Ο σκοπός ύπαρξης του συγκεκριμένου τίτλου είναι να πληροφορήσει τον αναγνώστη για διάφορους ταξιδιωτικούς προορισμούς τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Μέσα από τους οδηγούς του μαθαίνουμε πολλά και χρήσιμα πράγματα για την αρθρογραφούμενη πόλη τόσο στον τομέα του σύγχρονου προορισμού, όσο και στο ιστορικό-αρχαιολογικό υπόβαθρό της, αλλά και την κουλτούρα της. Και φυσικά με όλα αυτά να γίνονται υπό την αιγίδα του πρώτου και καλύτερου καθ’ ύλην αρμόδιου σε τέτοια θέματα, του "National Geographic"! Εν κατακλείδι, το "National Geographic Traveller" διαθέτει όλα εκείνα που μπορούν να σαγηνεύσουν τον… ταξιδιάρη αναγνώστη, αλλά κι εκείνον που θέλει να πάρει μια γεύση από προορισμούς που δεν δύναται να επισκεφθεί. Είμαι σίγουρος ότι κανείς από τους δύο δεν θα αφήσει από τα χέρια του το περιοδικό απογοητευμένος. Όσον αφορά την έκδοση, την βρήκα αξιοπρεπή. Το μεγάλο μέγεθος είναι το ιδανικότερο για ένα περιοδικό που φιλοξενεί πολλές εικόνες και φωτογραφίες, ενώ και η κόλληση των σελίδων φαίνεται να αντέχει πολλές αναγνώσεις ή ακόμα κι αρχειοθέτηση. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι καλής ποιότητας κι ωραίο στην υφή, ενώ το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ κι ανθεκτικό. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον albertus magnus.

Μια εικόνα, 278 λέξεις Ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα. Μπορεί να είναι λίγο καθυστερημένη η αναφορά, καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να εκθειάσεις μια πολύ καλή δουλειά. Και το «Μίκα και Βάλκα», αυτοέκδοση σε σενάριο του Λάζαρου και σχέδια του Κλήμη, είναι πράγματι μια πολύ καλή δουλειά! Από κάθε άποψη. Πρωταγωνιστής είναι ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα, αναζητώντας ζεστασιά, τροφή, μια προσωρινή κρυψώνα μα πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη επαφή. Αλλά δυστυχώς είναι ανεπιθύμητος παντού. Όλοι τον διώχνουν από πεζοδρόμια, εισόδους κτιρίων και μαγαζιών, βιτρίνες. Εκτός από έναν άλλον άστεγο, τον Φειδία, καλλιτέχνη του δρόμου και μόνο άνθρωπο που έχει τον χρόνο, τη διάθεση και την ανθρωπιά να πει δυο κουβέντες με ένα παιδί και να του προσφέρει λίγη αγάπη. Με ένα τέτοιο θέμα, το «Μίκα και Βάλκα» ακούγεται δραματικό, «βαρύ κι ασήκωτο» αλλά δεν είναι. Μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά και τις επικίνδυνες περιπλανήσεις του μικρού αγοριού σε μια εχθρική πόλη, με τους χρυσαυγίτες να απειλούν και τους «καθωσπρέπει» πολίτες να ξεσπούν εναντίον των «λαθρομεταναστών», υπάρχουν και αχτίδες αισιοδοξίας: ένα κόκκινο μπαλόνι, μια κουβέρτα που την πήρε ο αέρας, λίγοι πεταμένοι μαρκαδόροι, οι χαρούμενες φωνές από άλλα παιδιά. Με τις έξυπνες ατάκες του Λάζαρου και τα γλυκύτατα και τρυφερά σχέδια του Κλήμη, το «Μίκα και Βάλκα» είναι ένα ευχάριστο και απαραίτητο, χωρίς διδακτισμούς, μάθημα προς όσους στρέφουν το βλέμμα από αυτά τα παιδιά. Με μικρές δόσεις απελευθερωτικού χιούμορ και ορισμένες σπαρακτικές σκηνές. Όπως αυτή με τον μικρό Μίκα, κοιμισμένο σε ένα παγκάκι, να δέχεται απαλά στο κεφάλι του ένα φθινοπωρινό φύλλο που τον ξυπνά. Για να ανοίξει αυτός τα μάτια του και να ψιθυρίσει: «Μαμά...;»

Από τον εκδότη "«ΘΥΕΛΛΑ prequel»: Ένα άλμπουμ-κόμικ με πρωταγωνίστρια την «Καπετάνισσα», παιδί της οικονομικής κρίσης, που κουβαλάει μέσα της μια βαριά οικογενειακή κληρονομιά. Η «Καπετάνισσα» ζει ανάμεσα σε εξωγήινους κατάδικους που μαθαίνει να τους αγαπά και σε έναν κόσμο που μοιάζει να έχει χάσει τα ιδανικά του. Η πειρατική της δράση όμως καταφέρνει να εμπνεύσει επαναστάσεις σε ολόκληρο τον γαλαξία!" Το Τελευταίο κόμικ του Νίκου Καμπασελέ που έπεσε στα χέρια μου, πρόκειται για Prequel της Θύελλας που βγήκε πριν 2 χρόνια. Και πάλι το μέγεθος είναι μεγάλο, η ποιότητα υπερβολικά καλή, πολύ χοντρό γυαλιστερό χαρτί, εδώ και έγχρωμο. Το άλμπουμ έχει 10 σελίδες κόμικ και 6 σελίδες με προσχέδια. Η ιστορία είναι λίγο ενδιαφέρουσα για όσους έχουν διαβάσει την Θύελλα, δεν είναι όμως και κάτι το τρομερό, σε δέκα σελίδες τι να κάνεις κι όλας. Και εδώ κατά την άποψη μου η τιμή είναι πολύ υψηλή για την έκδοση.

Από τον εκδότη "Καλωσήρθατε στον κόσμο του Σκελε-τούλη! Βρισκόμαστε στο κάστρο ενός σχετικά αποτυχημένου Άρχοντα βαμπίρ. Αποτυχημένου με την έννοια ότι δεν προσπαθεί καθόλου να αυξήσει την εξουσία του ή να εξαπολύσει καταστροφές στους ζωντανούς, όπως θα έκανε ίσως ένας συνηθισμένος, αξιοπρεπής, σκοτεινός Άρχοντας. Ο Τούλης ο Σκελε-τούλης είναι ο υπηρέτης του Άρχοντα του κάστρου. Μιας και όλες οι υπηρεσίες που προσφέρουν συνήθως οι υπηρέτες των ζωντανών είναι αχρείαστες, ο Τούλης φροντίζει κυρίως να υπομένει τις παραξενιές του Άρχοντα. Στο ίδιο κάστρο ζει επίσης και η Μύριαμ, η πρώην σύζυγος του Τούλη, που θέλει πλέον να παραμείνουν φίλοι, αλλά και ο Γιουρούμπας, ένα πολεμικό πνεύμα που διώχτηκε από την πατρίδα του, την Κεντρική Αφρική. Ξαφνικά, έρχεται και ο Πόνος, ο μακρινός ξάδερφος του Άρχοντα του κάστρου, ο οποίος με την επίσκεψή του αναστατώνει τα πάντα και τους πάντες!" Άλλο ένα κόμικ του Νίκου Καμπασελέ από τις εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης. Είναι μία συλλογή ιστοριών με τον Τούλη τον Σκελετούλη, 7 μικρές ιστορίες περιέχονται στις 20 σελίδες με κόμικς που έχει το άλμπουμ. Και εδώ η έκδοση είναι μεγάλη, και υπερβολικά καλό το χαρτί μέσα, πολύ χοντρό γυαλιστερό. Η ιστορίες δεν μου είπαν σχεδόν τίποτα από σενάριο, το σχέδιο είναι αρκετά καλό, όμως κατά την άποψη μου η τιμή είναι πολύ υψηλή.

Από τον Εκδότη "Τι κρύβεται άραγε στο πυκνό δάσος της Σταυρούπολης Όταν ο κλήρος πέφτει σε έναν νεαρό που αποφάσισε να κάνει την πρακτική του στον στρατό θα τολμήσει να το αντιμετωπίσει Ένα κόμικ για τον στρατό? αλλιώς, που τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται?" Ο Νίκος Καμπασελέ που είχε κάνει την Θύελλα φαίνεται να βρήκε στέγη στις εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης, έχουν ήδη κυκλοφορήσει 4 κόμικ του, 2 της Σταυρούπολης και άλλα 2 (Θύελλα Prequel και Σκέλε-Τούλης) που θα παρουσιάσω σε λίγο. Στην Σταυρούπολη έχουμε μία μικρή ιστορία που εκτυλίσσεται σε 14 σελίδες(έχει κομικ και στην μέσα πλευρά εξώφυλλου-οπισθόφυλλου). Μία ιστορία μυστηρίου που δεν κάνει καμία φοβερή έκπληξη. Δεν έχω πάρει το 2ο οπότε προς το παρών εξώφυλλο - οπισθόφυλλο 1ου. Η αλήθεια είναι δεν είχα ιδέα πόσες σελίδες είναι, δεν αναφέρεται στο site του εκδότη και τα πήρα λίγο τυφλά αυτό και τα άλλα 2. Απογοητεύτηκα, το κόστος είναι πολύ μεγάλο για 16 σελίδες. Το φορμάτ είναι μεγάλο, οριακά χώρεσε στο σκάνερ μου, και η ποιότητα του χαρτιού υπερβολικά καλή, πολύ χοντρό γυαλιστερό. Πιο πολύ μοιάζει με πολυτελές φανζίν.

Πρόκειται για μία δουλειά της Αικατερίνης Σαραντινού, ή Erinto, όπως είναι το nickname της, προγενέστερη του “Απόπλου”. Στο παρόν κόμικ η δημιουργός θα αντλήσει την έμπνευσή της από μία ιστορία που διαδραματίζεται στον ευρύτερο κόσμο της σειράς επιτραπέζιων παιχνιδιών ρόλων του Μάριου Σαβοριανάκη, με τίτλο “World of Darkness”. Η Ολίβια, ο πατέρας της ο Βίκτωρ κι ο Χένρι, τρεις επιστήμονες παίρνουν μαζί το πρωινό τους και συζητούν για εφευρέσεις. Κάποια στιγμή η Ολίβια συνειδητοποιεί ότι η βάφλα που τρώει έχει μία περίεργη μεταλλική γεύση. Μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, πέφτει σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο πάτωμα, βγάζοντας αίμα από την μύτη και το στόμα. Ο πατέρας της τρέχει να βρει μία ένεση, παραγωγής του ιδρύματος Dawson Industries, που περιέχει ένα μυστηριώδες μοβ υγρό και μόλις την βρίσκει, της την κάνει στο μπράτσο. Η “κάμερα” θα αλλάξει τοποθεσία και θα εστιάσουμε στο έτος 2120, όπου η Γη πλέον έχει εκκενωθεί και την όλη λειτουργία παραγωγής ενέργειας και θρέψης του πληθυσμού την επιμελείται το Ίδρυμα Dawson, το οποίο διαφημίζει περήφανα τα επιτεύγματά του. Την ίδια ώρα, οι πρωταγωνιστές ψάχνουν συντονισμένα, αλλά κι απεγνωσμένα, να βρουν κάποιους σπόρους που θα τους επιτρέψουν να τραφούν σωστά και να δημιουργήσουν πάλι το εύφορο κλίμα του πλανήτη τους. Εκτίμησή μου είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία που προσωπικά με μπέρδεψε στην αρχή, ενώ στην πορεία κατάλαβα που το πηγαίνει πάνω - κάτω. Η βασική ιδέα αναφέρεται στα διάφορα δυστοπικά σενάρια, που μπορεί να επαληθευτούν αν ο κόσμος δεν προσέξει και δεν έχει την απαραίτητη οικολογική συνείδηση. Νομίζω ότι είναι περιττό, λοιπόν, να πούμε ότι προσφέρεται για άπλετο προβληματισμό. Μου άρεσε, επίσης και η έντονη ειρωνική διάθεση που υπάρχει όταν η πλοκή εστιάζει στα επιτεύγματα του ιδρύματος, σε σχέση με την συνολική κατάσταση του κλίματος. Πολύ εύστοχη κίνηση, κατά την γνώμη μου. Από εκεί και πέρα βλέπουμε μία σκηνοθεσία που αλλάζει απότομα τις σκηνές της πλοκής και δεν δίνει τον χρόνο στον αναγνώστη να καταλάβει τα πώς και τα γιατί. Αν αναλογιστούμε και το βιαστικό στυλ που έχει υιοθετηθεί, το τελικό αποτέλεσμα νομίζω ότι θέλει να πει πολλά, αλλά καταλήγει να τα λέει μαζεμένα και να μπερδεύει κάπως τα αμύητα μάτια. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα κόμικ που θα πρέπει να διαβαστεί περισσότερο από μία φορά και θα ήταν προτιμητέο να υπάρχει και το απαραίτητο υπόβαθρο γνώσης του επιτραπέζιου παιχνιδιού, επάνω στο οποίο στηρίχθηκε. Προσωπικά μου άρεσε, αν και θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη φροντίδα κι έκταση. Προτείνεται στους ανοιχτόμυαλους, τα ανήσυχα πνεύματα και φυσικά στους λάτρεις του “World of Darkness”. Ο εικαστικός τομέας είναι από τα δυνατότερα χαρτιά του κόμικ κι αποδεικνύει ότι η Enrito διαθέτει ταλέντο τόσο στην συγγραφή, όσο και στο σχέδιο. Κάθε καρέ είναι προσεγμένο, ενώ έχει υιοθετηθεί η καθαρή γραμμή στην πλειοψηφία του κόμικ, χωρίς φυσικά να παραλείπονται και οι απαραίτητες λεπτομέρειες, όπου κι όταν εκείνες χρειάζονται. Μοναδικό μου παράπονο είναι η έλλειψη πλαστικότητας στην κίνηση των χαρακτήρων. Ο χρωματισμός διαθέτει ποικιλία, ενώ κυριαρχούν έντονοι και χαρούμενοι τόνοι, γεγονός που ίσως να θέλει να δείξει την αισιόδοξη αντίθεσή του, σε σχέση με την απαισιόδοξη άποψη που περνάει το σενάριο. Η έκδοση, μπορεί να είναι υποδεέστερη του “Απόπλου”, αλλά δεν θα την χαρακτηρίζαμε άσχημη, για φανζίν. Είναι μικρή στο μέγεθος, ενώ το δέσιμο έχει πραγματοποιηθεί με καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό έχει ωραία υφή και η εκτύπωση είναι καθαρή. Το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ και υπόσχεται να μην τσαλακωθεί, αν φυσικά του φερθούμε με αγάπη. Στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου, η Enrito θα μας εκμυστηρευτεί ότι το παρόν κόμικ δημιουργήθηκε σαν εργασία στο ΣΤ’ Εξάμηνο της Σχολής της. Στην απέναντι σελίδα (και λίγο πριν αρχίσει η ιστορία να ξετυλίγεται) θα έχουμε την δυνατότητα να διαβάσουμε ένα συντομότατο κι άκρως λιτό βιογραφικό της. Μετά το τέλος της ιστορίας, θα δοθούν ευχαριστίες στον εμπνευστή του “World of Darkness” και θα δοθούν στον αναγνώστη μερικές εικονογραφήσεις και σκίτσα. Μην φανταστείτε, όμως, πολλά. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Πρόκειται για ένα πόνημα σε σενάριο του Χάρη Γιουλάτου (γνωστού για την συμμετοχή του στον “Νηφάλιο Νάνο” και τον “Μυθομάχο”) και σχέδιο του Ιωσήφ Φαντέλ, το οποίο βρήκε τον δρόμο για το τυπογραφείο, κάπου μέσα στο 2021. Το συγκεκριμένο κόμικ πραγματεύεται, σε μία πρώτη ανάγνωση, την καθημερινότητα δύο γατών, μέσα σε μία πολύβουη, απρόσωπη κι επικίνδυνη μεγαλούπολη. Η γνωριμία τους ξεκίνησε εντελώς συμπτωματικά κι εξελίχθηκε σε μία δυνατή σχέση φιλίας (ή κι έρωτα), που δυστυχώς η κατάληξή της ήταν άκρως θλιβερή κι άδοξη… Όταν λέω σε πρώτη ανάγνωση, εννοώ ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία απλή δημιουργία, αλλά (πιστεύω) το νόημα είναι βαθύτερο και με έναν όμορφα αλληγορικό τρόπο, μεταφέρεται και στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Προσωπικά, ήταν ένα κόμικ που με κράτησε, με συγκίνησε και μου χτύπησε ευαίσθητες χορδές. Έχει μία άρτια ροή στην πλοκή, η οποία είναι κλιμακούμενη και σε πολλά σημεία, διακρίνεται δράση κι ένταση, μέχρι φυσικά το φινάλε, το οποίο βρίθει συναισθημάτων και συγκίνησης. Πολλά εύσημα, πιστεύω, ότι θα πρέπει να πάρει η σκηνοθετική άποψη, επάνω στην οποία στηρίχθηκε το κόμικ. Η ιστορία ξεκινάει με αναφορές στους ανθρώπους και την μοναξιά τους, για να μονοπωλήσει, στην συνέχεια, το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε δύο χαριτωμένα αιλουροειδή και στο τέλος να γίνει μία άψογη σύνδεση αυτών των δύο… κόσμων. Μία προσέγγιση, που άνετα θα χαρακτηρίζαμε δεξιοτεχνική! Εν κατακλείδι, προτείνω το κόμικ σε όλους τους φιλόζωους, αλλά και σ’ εκείνους που τους αρέσει να προβληματίζονται και να αναζητούν κάτι βαθύτερο. Εσείς, είμαι 100% σίγουρος, ότι θα αφήσετε το τεύχος στο κομοδίνο σας, με βουρκωμένα μάτια. Το ίδιο αξιόλογη δουλειά έχει γίνει και στον εικαστικό τομέα. Έχουμε να κάνουμε με ένα σχέδιο απολαυστικό, καθώς τα ρεαλιστικά στοιχεία που περιέχει, είναι πολλά. Ειδικά η απόδοση των γατών είναι πανέμορφη! Ο χρωματισμός είναι ζωηρός κι έντονος, αλλά παράλληλα τον βρήκα, πέραν του δέοντος, μουντό. Οι τόνοι που έχουν χρησιμοποιηθεί, τείνουν περισσότερο προς το μαύρο, ενώ οι πολλές σκιές και το μαύρο χρώμα που καλύπτει τα περιγράμματα των καρέ, “σκουραίνουν” επικίνδυνα την συνολική εικόνα. Εννοείται ότι δεν αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα κατά την ανάγνωση, αλλά θα ένιωθα πιο βολικά αν ήταν πιο φωτεινές οι σελίδες. Η έκδοση μάς δίνει ένα μικρό, προς μέτριο σε διαστάσεις τεύχος, το οποίο φέρει γυαλιστερό χαρτί και πιστή εκτύπωση. Δυστυχώς, όμως, το εξώφυλλο είναι λεπτοκαμωμένο και κατά συνέπεια, επιρρεπές στα τσαλακώματα. Το δέσιμο έχει γίνει με την γνωστή μας καρφίτσα, ενώ σαν συνοδευτικό υλικό, ο αναγνώστης το μόνο που θα βρει είναι τα σύντομα βιογραφικά των δύο δημιουργών. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Το 3ο φανζινάκι από την Κατερίνα Μεραμβελιωτάκη που βγήκε τον Σεπτέμβρη του 2021 στο Comicdom. Πάντα με ιππότες και μεσαίωνα Σεναριακά δεν είμαι σίγουρος τι συμβαίνει Έχουμε ένα μεσαιωνικό πανηγύρι, έχουμε κάποιες που ψάχνουν για ένα πάγκο με γλυκά, έχουμε γελωτοποιούς, σκιάχτρα και ιππότες. Έχουμε και φεγγάρια που μας κλείνουν το μάτι. Έχουμε φιλιά, έχουμε μετεφηβική χιουμοριστική αμηχανία πάνω από ένα φλιτζάνι τσάι, που θα μπορουσε να είχε υπάρξει, αλλά φευ το πήρε η Μπλανς Επίφανι όσο ήταν όμως ακόμα παιδούλα και πριν αρχίσει ω μον Ντιέ το κάπνισμα (αλλά σίγουρα ήδη κατουρούσε). Αυτή η πρόταση ελπίζω να μη βγάζει νόημα, αλλά να βγάζει μια ατμόσφαιρα κι ένα συναίσθημα, πράγμα που ίσως να την κάνει τελείως πιστή στο σενάριο (και όχι μόνο) του κόμικ που μάλλον στοχεύει σε κάτι τέτοιο ποιητικό και εγώ είμαι ένας βάρβαρος με τους αφρούς της μπύρας στο μουστάκι και στα μούσια μου, που δεν ισχύει γιατί δεν κάνει να πίνω αλκοόλ λόγω σακχάρου, αλλά αυτό δεν θα με εμποδίσει να σκουπίσω με την ανάστροφη τις τρίχες αφού πληκτρολογήσω την επερχόμενη τελεία. Επιστροφή επί τω έργω. Εικαστικά. Κάνει πολλά και διάφορα. Αλλού είναι μπαρόκ σαν τις σελίδες του Willingham στο Fables, αλλού είναι λιτή και αφαιρετική. Αλλού έχει ένα λεπτό πενάκι, αλλού έχει ένα πιο χοντρό μαρκαδοράκι. Έχει σίγουρα φόρους τιμής σε κάποια πράγματα, μόνο που δεν μου έρχεται το που. Να είναι το φεγγάρι φόρος τιμής στην ταινια του 1902 A Trip to the Moon του Meliers? (θυμίζω το βίντεο κλιπ του Tonight των Smashing Pumpkins). Να είναι σε φόρος τιμής σε κάτι άλλο που πήγασε εικονογραφικά από αυτό? Ο γελωτοποιός κάτι μου θυμίζει. Κάποιο logo? κάποιο πίνακα? Σχετίζεται ο ιππότης με τον άνθρωπο που γελά? Είναι ένας τζόκερ σε πανοπλία? Δεν ξέρω τι από όλα αυτά και τι από τα υπόλοιπα που και γιατί. Οπότε. Τι κατάλαβα? Τίποτα Νομίζω όμως πως είναι προφανές ότι διασκέδασα. Γιατί? Δεν ξέρω. Ατμόσφαιρα και συναίσθημα ίσως Ετσιμπήθη διότι είχα περάσει καλά με τους Πότες Ιππότες Τσίμπησα και τους Πότες της Λάσπης που είχαν βγει το 19 και δεν τους είχα πάρει χαμπάρι. Θα το διαβάσω μετά. Πιθανολογώ ότι έβγαλε άλλο ένα στο Comicdom που μόλις τέλεψε (2022) και ηλιθιωδώς δεν το πήρα? Μάλλον. Διότι είμαι ηλίθιος. (εγώ μπορώ να το ισχυρίζομαι, εσείς δεν μπορείτε. Όχι δημόσια ) Εσωτερική σελίδα: ένα από τα πολλά στυλ που χρησιμοποιεί. Όχι. Το χέρι δεν είναι δικό μου. Δεν έχω δαχτυλίδια. Απλώς (α) βαριέμαι να σκανάρω (και μετά να κάθομαι να επεξεργάζομαι στον GIMP) και (β) μου δινεται η ευκαιρία να λινκάρω στο instagram της διότι το τσίμπησα εδώ και (γ) μπορείτε να πάτε να δείτε ποιο είναι το γενικό στυλ της (δ) δεν έχει δ, απλώς ευχαριστώ για τα ψάρια. the world is a vampire

Πρόκειται για μία δουλειά, επιμελημένη από την Δήμητρα Νικολαΐδη, η οποία μας έρχεται με την μορφή αυτοέκδοσης. Το χρονικό πλαίσιο του σεναρίου είναι ο Μεσαίωνας κι ο τόπος είναι ένα παραμυθένιο βασίλειο, στο οποίο όλοι είναι ευτυχισμένοι και δεν λείπει τίποτα από κανέναν. Αυτή την ησυχία κι ευημερία, θα ταράξει ένας αιμοβόρος δαίμονας, ο οποίος προκαλεί πολλές καταστροφές. Ένα πριγκιπόπουλο, λοιπόν, αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει σε μία μάχη σώμα με σώμα, αλλά δυστυχώς ηττάται… Ο δαίμονας, τότε “γλυκαίνεται” στο βασιλικό αίμα και τους ανακοινώνει πως αν δεν τον ταΐζουν, κάθε τόσο, ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας, θα καταστρέψει ολόκληρο το βασίλειο! Η μακάβρια συμφωνία κλείνει, οι άρχοντες κλειδώνονται στο παλάτι για να μην βλέπουν το τέλος των απογόνων τους και οι υφάντρες πλέκουν το πέπλο για την θυσία. Μία από αυτές τις υφάντρες, η Μελυσίνη, θα διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, αποζητώντας διακαώς να ξεφύγει από τα δεσμά της και να ελευθερωθεί από αυτή της την υποχρέωση. Ο δρόμος της, λοιπόν, θα την οδηγήσει στο παλιό παλάτι, εκεί όπου κείτεται το σκήνωμα του πρώτου πρίγκιπα που θυσιάστηκε… Ομολογώ ότι οι πρώτες σελίδες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να μου εξάψουν το ενδιαφέρον. Η Νικολαΐδη έχει καταθέσει μεγάλα ποσά φαντασίας κι έχει “χτίσει” μία όμορφη υπόθεση, που μπαίνει κατευθείαν στο ζητούμενο, χωρίς να χρονοτριβεί, αλλά ούτε και να βιάζεται. Εύσημα θα πρέπει να δώσουμε στον κεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας, τον οποίο θα τον χαρακτηρίζαμε “σφιχτοδεμένο” και με δυναμική προσωπικότητα, ένα γεγονός σπάνιο για τον ρόλο της γυναίκας, χαμηλής τάξης, σε τέτοιους καιρούς… Δυστυχώς έχω παράπονα από την διαχείριση της πλοκής, από την μέση και μετά. Ένιωσα ότι δημιουργείται μία “κοιλιά” και σε αρκετά σημεία η σκηνοθεσία και οι εναλλαγές των σκηνών με μπέρδεψαν. Το παραμύθι μπλέκεται άτσαλα με το μεταφυσικό στοιχείο και βγάζουν ένα αποτέλεσμα, σίγουρα όχι κατάλληλο των προσδοκιών που είχα χτίσει διαβάζοντας την αρχή. Παραδέχομαι, πάντως, ότι η πλοκή περιέχει το απαραίτητο μυστήριο, που αφήνει θετικές υποσχέσεις για την συνέχεια. Βλέπετε, μιλάμε για το Α’ μέρος. Εν κατακλείδι, προτείνεται στους φανατικούς παρόμοιας θεματολογίας ιστοριών. Σχεδιαστικά μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό. Τα καρέ αποτυπώνονται καθαρά, χωρίς όμως, να στερούνται του ρεαλιστικού στοιχείου, με περισσότερη μαεστρία να έχει κατατεθεί στην απόδοση των χαρακτήρων, οι οποίοι εμφανίζουν φυσικές κινήσεις και περιγράφουν άψογα μία ευρεία γκάμα συναισθημάτων. Ικανοποιημένος δηλώνω κι από τον χρωματισμό. Αν και θα τον ήθελα έναν τόνο πιο φωτεινό (όπου χρειάζεται), εντούτοις έχουμε μία παλέτα, που αποτελείται από “γλυκά” χρώματα που δένουν όμορφα με το σχέδιο. Η έκδοση είναι μικροκαμωμένη, αλλά έχει πολυτέλεια. Η κόλληση στην ράχη φαίνεται να είναι στιβαρή, ενώ το γυαλιστερό χαρτί αποτυπώνει τέλεια το σχέδιο. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, εκτός από τους λογαριασμούς της δημιουργού στα social media. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.

Όλοι ξέρουμε τους μύθους και τους θρύλους που έχουν γραφτεί για τις γοργόνες, τα πανέμορφα πλάσματα που έχουν από την μέση και πάνω γυναικεία μορφή κι από την μέση και κάτω ουρά ψαριού. Μάλιστα ένα ανέκδοτο αναφέρει ότι είναι τα πιο άχρηστα πλάσματα γιατί… τέλος πάντων, δεν είναι της παρούσης. Μία μοντέρνα εκδοχή της γοργόνας, λοιπόν, μας έρχεται από το χέρι της Fokshee. Ο λόγος για μία γκοθ εκδοχή μίας γοργόνας, η οποία είναι ένα ον απελευθερωμένο από τα κλισέ και τις συμβάσεις. Χορεύει στα μπαράκια, ακούει ιδιαίτερη μουσική κι όταν ο φουκαράς ο Μανώλης της κάνει απροκάλυπτο φλερτ, με σκοπό να την προσεγγίσει, η προσπάθειά του πέφτει στο κενό. Η φίλη μας δεν ενδιαφέρεται, πρώτον γιατί έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και δεύτερον γιατί στέκεται φύσει αδύνατο να έρθουν αυτοί οι δύο σε πιο… στενή σχέση. Ένα ιδιαίτερο φανζινάκι, λοιπόν, μας έρχεται από την Συμπρωτεύουσα, το σενάριο του οποίου βασίζεται σε μία πρωτότυπη ιδέα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι με κάλυψε. Η πλοκή αποτελείται από στριπάκια, η εναλλαγή των οποίων γίνεται άτσαλα σκηνοθετικά, με αποτέλεσμα να χάνεται η ομαλή ροή της. Ο λόγος που χρησιμοποιείται είναι κάπως αγοραίος κι έτσι δεν θα το πρότεινα στους μικρούς αναγνώστες. Γενικά θα προτιμούσα να υπήρχε περισσότερη φροντίδα στο παρόν πόνημα, το οποίο με περισσότερες σελίδες στην διάθεσή του, ίσως να είχε καλύτερο αποτέλεσμα. Το σχέδιο αποδίδει σε πολύ καλό βαθμό τον ρεαλισμό των προσώπων και των κινήσεων, ενώ κι από τα backgrounds (όπου υπάρχουν) δεν έχω μεγάλο παράπονο. Το χρώμα, μοιάζει να έχει επεξεργαστεί με την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, αλλά αυτό δεν το επηρεάζει αρνητικά. Η αλήθεια είναι ότι επικρατεί μία μουντάδα, η οποία, όμως, νομίζω ότι δεν είναι υπερβολική. Απεναντίας, ένιωσα ότι ταιριάζει. Η έκδοση είναι αυτή που πρέπει να έχει ένα τίμιο φανζινάκι. Μιλάμε για ένα μικρό έντυπο, δεμένο με καρφίτσα, αλλά αρκετά στιβαρό, τολμώ να πω. Η ποιότητα του χαρτιού είναι σε υψηλά επίπεδα (γυαλιστερό και παχύ) και η εκτύπωση είναι πιστή. Όπως μας αποκαλύπτει η ίδια η δημιουργός, το παρόν project δημιουργήθηκε μέσα στην καραντίνα, την Άνοιξη του 2021, ενώ πήρε τον δρόμο για το τυπογραφείο τον Αύγουστο του 2021, με την πρώτη του έκδοση να αριθμεί 50 αντίτυπα. Στο έξτρα υλικό βρίσκουμε τις μονοσέλιδες δημιουργίες τριών συναδέλφων της Fokshee κι αυτοί είναι οι: Μαρία Καιρίδου, Μάρκος Ευλογημένος κι ο Μάνος Κοτσιφάκης. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους. Η σελίδα της δημιουργού στο Facebook Η σελίδα της δημιουργού στο Devian Art

Το κόμικ “Διακοπές στην ακτή” είναι μία δημιουργία του Ευάγγελου Ανδρουτσόπουλου και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2021, από την Comicdom Press. Το σενάριο αφηγείται δύο αδέλφια, τα οποία προετοιμάζονται να ταξιδέψουν με το τραίνο για να επισκεφτούν ένα πρόσωπο (που μάλλον έχει γενέθλια), το οποίο όμως τους προκαλεί αμηχανία, ίσως και θυμό. Σε όλη την διάρκεια της αφήγησης, αυτά τα συναισθήματα αποτυπώνονται απόλυτα στο χαρτί. Οι χαρακτήρες έχουν βάθος και μοιάζει να κουβαλούν ένα κοινό παρελθόν, που αμφότεροι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Δυστυχώς, όμως, το σενάριο αφήνει πολλά σημεία χωρίς επεξήγηση, με αποτέλεσμα να βγάζει έναν δύστροπο χαρακτήρα και να γίνεται αρκετά δυσνόητο, τουλάχιστον σε εμένα. Πολλά είναι εκείνα που εννοούνται και βάζουν τον αναγνώστη να τα μαντέψει, χωρίς όμως να δίνονται επαρκή στοιχεία για… έρευνα. Το φινάλε με έκανε να κλείσω την ιστορία με το αίσθημα του ανικανοποίητου και με πολλές απορίες. Προτείνεται, λοιπόν, μόνο σε εκείνους που αναζητούν κάτι περισσότερο από ένα “ρηχό” κόμικ και σίγουρα είναι μία δουλειά που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Το σχέδιο, ενώ στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, φαίνεται αξιοπρεπές, στο κύριο σώμα του κόμικ είναι άτσαλο κι άκαμπτο. Οι πρόχειρες γραμμές και το ελλιπές μελάνωμα, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα, όχι και τόσο θετικό στο μάτι, την ίδια ώρα που υπάρχουν πολλές σελίδες με απλά σκίτσα, που δεν έχουν ουσιαστική προσφορά στην εξέλιξη του μύθου ή τουλάχιστον δεν επηρεάζουν την πλοκή. Για να μην γίνομαι κακός και για να είμαι ειλικρινής, επειδή δεν γνωρίζω την ηλικία του δημιουργού, θα κρατήσω μία επιφύλαξη, όσον αφορά την μελλοντική του εξέλιξη. Η έκδοση είναι αρκετά προσεγμένη, έχει κόλληση στην ράχη της, ενώ το χαρτί είναι ματ και σχετικά παχύ. Σαν έξτρα υλικό θα βρούμε μία εξομολόγηση του δημιουργού, ο οποίος μας πληροφορεί ότι ξεκίνησε να γράφει το συγκεκριμένο πόνημα το 2015, το οποίο κυκλοφόρησε με την μορφή αυτοέκδοσης το 2016. Επίσης, μαθαίνουμε ότι η ιστορία είναι μεταφρασμένη στα ελληνικά. Το κείμενο ολοκληρώνεται με μερικές ευχαριστίες του. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.

Μία ευχάριστη έκπληξη μάς επιφύλαξε η Μαρία - Όλια Ντακογιάννη στο δεύτερο κόμικς της, το οποίο φέρει τον τίτλο “Musicoma”. Το συγκεκριμένο πόνημα είναι ένα κόμικ που συνδυάζει τα στοιχεία ενός καλοδουλεμένου μιούζικαλ, με άμεσες επιρροές από την jazz σκηνή. Το σενάριο μάς γνωρίζει την Άλι Μπράουν, μία τραγουδίστρια της jazz μουσικής, που την δεκαετία του ’50 γνώρισε την αποθέωση για το ταλέντο της και η οποία δέχτηκε μία άνανδρη επίθεση, που την άφησε ημιθανή. Τότε ο μεγάλος μέντοράς της, ο Charlie “Bird” Parker, αποφασίζει να την μεταφέρει νοητά στον “Παράδεισο” της jazz, την πόλη Musicoma (που μοιάζει με την Νέα Υόρκη της εποχής), προκειμένου να την γλιτώσει από τον ψυχικό της θάνατο. Εκεί θα νιώσει χαρούμενη κι ευτυχισμένη, παρέα με θρυλικές μορφές της μουσικής που λάτρεψε. Τα χρόνια περνούν κι ενώ νόμιζε ότι τίποτα δεν πρόκειται να την κάνει να νιώσει περισσότερο χαρούμενη, έρχεται ο Κάμερον, ένας νεαρός, που δουλεύει σε μπαρ, δεν τα πάει καλά με τον πατέρα του κι έχασε πρόσφατα την μητέρα του, να της θυμίσει πώς είναι να ερωτεύεται κανείς και να την κάνει να αναθεωρήσει κάποιες από τις απόψεις της περί ειλικρινούς και πραγματικής ευτυχίας. Οι δύο τους θα περπατήσουν στα μονοπάτια του έρωτα και θα διαπιστώσουν ότι το συναίσθημα δεν μπορεί να συμβαδίσει με την λογική. Προσωπική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για μία υπόθεση, που άνετα θα την χαρακτηρίζαμε “ψαγμένη”. Η δημιουργός, εμφανώς επηρεασμένη από την αγάπη της για την jazz, έχει συνθέσει έναν ολόκληρο κόσμο και τον έχει αφιερώσει στην συγκεκριμένη μουσική, ενώ έχει εντάξει σε αυτόν μία ρομαντική ιστορία αγάπης. Οι πρωταγωνιστές αποτελούν καλοδουλεμένες προσωπικότητες, έχουν βάθος κι ο καθένας διαδραματίζει τον δικό του μοναδικό ρόλο στην εξέλιξη του μύθου. Εννοείται φυσικά ότι μέσα από τις σελίδες του κόμικ, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα ιερά τέρατα του χώρου της jazz, όπως ο Charlie “Bird” Parker, ο “Dizzy” Gillespie, η Sheila Jordan, ο Thelonious Monk, ο Charles Mingus, ο Miles Davis και πολλοί άλλοι. Η αίσθησή μου, λοιπόν, είναι ότι μιλάμε για μία αξιέπαινη δουλειά, όσον αφορά την ιδέα, αλλά και την εκτέλεση, ενώ μόνο λίγα είναι τα αρνητικά (αν και δεν μου ακούγεται σωστός ως όρος) που εντόπισα. Το βασικότερο έγκειται στην σκηνοθεσία, η οποία δημιουργεί μερικές απότομες εναλλαγές σκηνών και καρέ, με αποτέλεσμα να μπερδεύει κάπως η μαγεία των ονειρικών παραισθήσεων που θέλει να περάσει η δημιουργός. Κι αν νομίζατε ότι μέχρι εδώ τα έχετε διαβάσει όλα, απλά κάνετε λάθος. Βλέπετε, στο κόμικ υπάρχουν μερικές σελίδες με αγγλικό κείμενο και ουσιαστικά παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές να “τραγουδούν” τους στίχους κάποιων jazz κομματιών, που έχουν συντεθεί ειδικά για το συγκεκριμένο κόμικ! Μάλιστα, τα τραγούδια αυτά παίρνουν κι ακουστική υπόσταση, μιας κι έχουν ενορχηστρωθεί, ηχογραφηθεί και υπάρχουν μέσα σε ένα CD, που βρίσκεται στο μέσα μέρος του οπισθόφυλλου! Έτσι ο αναγνώστης, μπορεί να ακούσει το εκάστοτε τραγούδι την ώρα που διαβάζει την αντίστοιχη σκηνή κι αυτό είναι κάτι που το προτείνει η ίδια η δημιουργός, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο κι έναν χαρακτήρα διαδραστικό στο έργο της. Στις τρεις και πλέον δεκαετίες που ασχολούμαι με τα κόμικς, δεν έχω συναντήσει μεγαλύτερη πρωτοτυπία! Ειλικρινά αξίζουν πολλά μπράβο στην δημιουργό και σε αυτούς που συνέβαλαν στην συγκεκριμένη σύλληψη! Εννοείται ότι προτείνεται στους λάτρεις της jazz μουσικής και είμαι σίγουρος ότι κι εκείνοι που δεν είχαν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο είδος, θα μπουν στο mood να το ψάξουν. Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα! Ο εικαστικός τομέας έχει κι εκείνος την δική του ομορφιά. Το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι αρκετά ικανοποιητικό, αν και οι χαρακτήρες εμφανίζονται κάπως στατικοί και χωρίς μεγάλη πλαστικότητα στις κινήσεις τους. Ακόμα ένα μικρό παράπονο που έχω από το κόμικ, λοιπόν. Από εκεί και πέρα ο σχεδιασμός είναι τίμιος, χωρίς όμως να μιλάμε για αριστούργημα, ενώ το δυνατότερο σημείο του πιστεύω ότι είναι ο χρωματισμός, τον οποίο επιμελήθηκε ο Theodore Duck. Τα χρώματα, μουντά όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις κι έντονα σε άλλες περιπτώσεις, αλλά πάντα σε μία γλυκιά παλέτα, έδιναν έναν καλαίσθητο ρυθμό, που έκανε τα μάτια να χαίρονται. Η έκδοση, αν και μικρή σε διαστάσεις, διαθέτει μία ανεπανάληπτη στιβαρότητα, που την κάνει εφάμιλλη ποιοτικών βιβλίων. Όλο το χαρτί, από το οποίο αποτελείται, είναι καλής ποιότητας, γυαλιστερό και με πιστή απόδοση των χρωμάτων στην εκτύπωση. Η ράχη έχει μία κόλληση τόσο γερή που δεν νομίζω να χαλάσει ποτέ, ενώ στο πίσω μέρος του οπισθόφυλλου έχει το μεγαλύτερο συνοδευτικό υλικό που θα μπορούσαμε να δούμε σε κόμικ, ένα CD με τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για το κόμικ αυτό, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την απίστευτη δουλειά που έχει εκπονηθεί και μάλιστα σε όλους τους τομείς! Αλλά δεν μένουμε μόνο σε αυτό το συνοδευτικό υλικό, καθώς υπάρχει και σε… έντυπη μορφή. Θα ξεκινήσουμε με τρεις σελίδες (!!!), στις οποίες η δημιουργός δίνει τις ευχαριστίες της και θα συνεχίσουμε με ένα δισέλιδο πρόλογο από τον Ανδρέα Παπαγιαννακόπουλο, jazz κιθαρίστα, συνθέτη και δάσκαλο της δημιουργού, που φέρει τον τίτλο “Το όνειρο ανεστραμμένο”. Μία σελίδα πριν ξεκινήσει η ιστορία η δημιουργός θα μας δώσει τις απαραίτητες προτάσεις της για τον τρόπο που θα πρέπει να διαβάσουμε – ακούσουμε καλύτερα το κόμικ. Όταν η ιστορία ολοκληρωθεί, θα δοθεί στον αναγνώστη ένα παράρτημα με όλους τους καλλιτέχνες που παρατέθηκαν σε αυτήν, αλλά και στις εξειδικευμένες λέξεις της jazz που σε εμάς τους αμύητους μας φαίνονται παράξενες. Με αυτή την κίνηση η δημιουργός γεφυρώνει το κόμικ της με εκείνους που δεν γνωρίζουν πολλά από jazz και το κάνει περισσότερο προσιτό για όλους. Στην συνέχεια θα ακολουθήσουν οι στίχοι όλων των τραγουδιών που ενορχηστρώθηκαν για τις ανάγκες του παρόντος πονήματος (εννοείται φυσικά μαζί με τα στοιχεία των δημιουργών και των συμμετεχόντων μουσικών) κι ο τόμος θα ολοκληρωθεί με το εντυπωσιακό (για την ηλικία της) βιογραφικό της δημιουργού, η οποία μας πληροφορεί ότι το ντεμπούτο της στην Ένατη Τέχνη το έκανε στην Λέσχη μας, με το κόμικ “Starman” στα πλαίσια του 3ου Comic – Zine Weekend που διοργάνωσε η ΛΕΦΙΚ! Αυτά τα ολίγα. Πωρώθηκα τώρα! Πάω να ξαναδώ το “Wiplash”! Ευχαριστούμε το μέλος @ nikos99 για την παράθεση του κόμικ. Το κόμικ στο site της εκδοτικής Η σελίδα του “Musicoma” στο Facebook Η σελίδα της δημιουργού στο Facebook Το κανάλι του κόμικ στο YouTube

Η "Οξύ" μετά την επιτυχία;;; του Fight Club 2 προχώρησε στη έκδοση του του Fight Club 3. Αυτή τη φορά όχι σε τευχάκια, αλλά συγκεντρωτικά σε ένα τόμο και τα δώδεκα κεφάλαια. Από το οπισθόφυλλο Η Μάρλα Σίνγκερ ετοιμάζεται να γεννήσει το δεύτερο παιδί της, αλλά ο μπαμπάς δεν είναι ο σύζυγος της, είναι ο Τάιλερ Ντέρντεν, ο οποίος ποντάρει πολλά στο διάδοχο του και στον κόσμο που θα κληρονομήσει. Η Μάρλα μένει μαζί με τον πρωτότοκο γιο της και τον σύζυγο της, το ανώνυμο αφηγητή του μυθιστορήματος, ο οποίος τώρα ονομάζεται Μπαλτάζαρ, σε ένα ερειπωμένο μοτέλ με ύποπτους γείτονες. Στο graphic novel Fight Club 2, ο Τάιλερ μετέτρεψε το Μακελειό σε Εξέγερση ή Θάνατος. Τώρα, καθώς παρουσιάζεται ένας δρόμος για τον παράδεισο, μια νέα ομάδα έχει θέσει σε εφαρμογή ένα ανελέητο και διεστραμμένο σχέδιο για να ρυθμίσει κάποιος λεπτομέρειες στην ανθρωπότητα, με αποτέλεσμα ο Μπαλτάζαρ να συνάψει απρόσμενα συμμαχία... με τον Τάιλερ Ντέρντεν. Προσωπική άποψη Λοιπόν, τώρα κατάλαβα γιατί εδώ και ένα χρόνο που έχει κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο κόμικ, δεν έχει γίνει παρουσίαση από κανέναν, δεν είναι για όλους. Στα της έκδοσης Το εξώφυλλο είναι χαρτονένιο τύπου σαγρέ και οι σελίδες γυαλιστερές. Στην αρχή υπάρχει μια εισαγωγή από τον ΊΡβιν Γουέλς. Στο τέλος μια σελίδα με λίγα λόγια για τους δημιουργούς. Ένα κόμικ πολύ διαφορετικό από τα άλλα. Καλή ανάγνωση σε όσους....

DRIVE 25 ΧΡΟΝΙΑ μια ειδική έκδοση του περιοδικού DRIVE (παρουσίαση εδώ) που κυκλοφόρησε Δεκέμβριο του 2021.

DRIVE TOP CARS 2021 μια ειδική έκδοση του περιοδικού DRIVE (παρουσίαση εδώ) που κυκλοφόρησε Ιούλιο του 2021.