Search the Community

Έχετε αναλογιστεί πώς θα ήταν η αφήγηση των παραμυθιών που μας μεγάλωσαν αν προσαρμόζονταν στα σημερινά δεδομένα και την εποχή? Αυτή η ιδέα είχε καρφωθεί στο μυαλό της Γεωργίας Παραρά κι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου (και η βοήθεια των εκδόσεων Ρενιέρη) να αποτυπωθεί στο χαρτί. Η Γεωργία, λοιπόν, επιλέγει τρεις πασίγνωστες πρωταγωνίστριες, όπως η Ραπουνζέλ, η Χιονάτη και το κοριτσάκι με τα σπίρτα κι επανασχεδιάζει τα κλασικά παραμύθια τους στο σήμερα, χρησιμοποιώντας σύγχρονη γλώσσα και νοοτροπία. Τα σενάρια είναι αρκετά σύντομα, αναδύουν αρώματα χιούμορ, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα να είχαν μεγαλύτερη έκταση για να μπορέσει να “πατήσει” καλά η πλοκή και να μην είναι βιαστική. Κάθε υπόθεση έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Άλλη δανείζεται στοιχεία από την καθημερινότητα (όπως το πρόσφατο lockdown), άλλη έχει στοιχεία ήπιου αισθησιασμού κι άλλη φτάνει να έχει υφές horror κι επιστημονικής φαντασίας! Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, η ύλη του συγκεκριμένου άλμπουμ είναι πολυποίκιλη και πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει κάθε πιστό οπαδό των αντίστοιχων θεματολογιών. Πάντως, σας εφιστώ την προσοχή ότι μπορεί τα σενάρια να βγάζουν έναν όμορφο δυναμισμό, παρόλα αυτά εμφανίζουν κι έναν άγουρο χαρακτήρα. Προσωπικά μου άφησαν μία καλή επίγευση, αλλά σίγουρα δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει. Ο εικαστικός τομέας είναι μία ευγενική προσφορά του Κωνσταντίνου Γαλάτη, ο οποίος εδώ έχει υιοθετήσει το γνωστό στυλ των manga. Τα καρέ του είναι μεγάλα, οπτικοποιούν στην εντέλεια την ένταση που αποζητά το σενάριο, ενώ η λεπτομέρεια των backgrounds είναι εξαιρετική. Για να κάνω, όμως, και το παράπονό μου, θα έλεγα ότι είναι παραφορτωμένα σε βαθμό να δυσκολεύομαι να διακρίνω με την πρώτη τι βλέπω σε μερικά από αυτά. Σίγουρα, πάντως, δεν αλλοιώνουν σε μεγάλο βαθμό την ουσία του σχεδίου. Το μελάνωμα, που θα έπρεπε να επικρατεί σε μία ασπρόμαυρη δουλειά, είναι πολύ καλό και προσωπικά οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου εδώ δένουν πανέμορφα. Η έκδοση έχει μέγεθος Α4, ενώ το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με την κλασική καρφίτσα. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι γυαλιστερό ενώ το εξώφυλλο έχει το πάχος αυτό ενός τυπικού περιοδικού. Από αυτά τα γραφόμενα, λοιπόν, συμπεραίνουμε ότι δεν κρύβει κάποια έκπληξη που να μας κάνει να την θεωρούμε αξιομνημόνευτη. Από συνοδευτικό υλικό έχουμε μόνο μία σελίδα αποτυπώνει δύο λόγια για τους δημιουργούς. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Βαδίζουμε προς το τέλος του καλοκαιριού του 2021 όταν κυκλοφορεί ένα περιοδικό που φέρει τον περίεργο τίτλο ΠΕΧΡΑ κι ένα ακόμα πιο περίεργο περιεχόμενο. Μπροστάρης αυτής της προσπάθειας είναι ο Φώτης Τσελεπατιώτης. Το εν λόγω περιοδικό αποτελεί μία ανθολογία με κόμικς που δημιούργησαν νέοι καλλιτέχνες στον χώρο, τα οποία σίγουρα προορίζονται για αναγνωστικό κοινό άνω των 18 ετών, όπως δικαιολογημένα μας προειδοποιεί και το εξώφυλλο. Ο χαρακτήρας που επιχειρεί να κρατήσει το περιοδικό είναι αυτός του λεγόμενου underground. Γι’ αυτόν τον λόγο τα κόμικς που περιέχονται είναι σκοτεινά, σουρεαλιστικά, ενώ και το χιούμορ τους είναι κάπως εξεζητημένο και σίγουρα όχι για όλους. Η θεματολογία ποικίλει, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της αντλείται από την καθημερινότητα και βγάζει την αναμενόμενη υπερβολή, προκειμένου μέσα από την σάτιρα να πραγματοποιηθεί η ζητούμενη διακωμώδηση. Οι ιστορίες εκτείνονται από δύο μέχρι τέσσερις σελίδες, ενώ υπάρχουν και γελοιογραφικά καρέ της μίας σελίδας. Προσωπικά δεν δηλώνω φίλος της συγκεκριμένης σκηνής, αλλά δεν μπορώ να μην καλωσορίσω αυτή την προσπάθεια, η οποία φαίνεται να έχει βρει το κοινό της, αν αναλογιστούμε ότι σε δύσκολες εποχές, όπως αυτές που διανύουμε και χωρίς κάποιο σημαντικό εκδοτικό μπουστάρισμα, κατάφερε (μέχρι στιγμής) να κυκλοφορήσει τέσσερα τεύχη. Ελπίζω, λοιπόν, να συνεχίσει να είναι καλοτάξιδη και να διασκεδάζει τους θαυμαστές της. Το σχέδιο, στην προσπάθειά του να είναι κωμικό, μου έβγαλε μία θλίψη. Ο λόγος που το εξέλαβα με αυτόν τον τρόπο στηρίζεται στο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με κάπως άτσαλα και πολλές φορές παραφορτωμένα καρέ, στα οποία επικρατεί το μαύρο χρώμα και το μελάνωμα είναι πέραν του δέοντος βαρύ. Όλο αυτό κούρασε κάπως τα μάτια μου. Ομολογώ, όμως, ότι υπήρχαν και καρέ (ιδίως εκείνα που εκτείνονται σε μία σελίδα) που τα βρήκα καλαίσθητα κι ας περιγράφουν μία ιδέα κάπως… αντισυμβατική! Εκδοτικά το κάθε τεύχος στέκεται επάξια και σίγουρα βάζει κάτω πολλά από τα φανζίν που φιγουράρουν στα διάφορα conventions. Διαθέτει μεγαλούτσικο σχήμα και η υφή του χαρτιού είναι ματ σε όλα τα σημεία της, ενώ το δέσιμο έχει πραγματοποιηθεί με καρφίτσα. Από το χαρτί στο εσωτερικό δεν έχω κάποιο παράπονο, αλλά το πάχος του εξώφυλλου θα το ήθελα λίγο πιο ενισχυμένο. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση των τευχών #03, 04.

Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το επάγγελμα του περιπτερούχου είναι ιδιαιτέρως κουραστικό, επικίνδυνο και κυρίως ανθυγιεινό για την ψυχολογία. Το τελευταίο οφείλεται στους απανταχού περίεργους πελάτες, τους οποίους είναι αναγκασμένοι να διαχειρίζονται οι περιπτεράδες. Μερικές από τις κατηγορίες αυτών των μυστήριων πελατών είχε την ιδέα να παραθέσει ο Κωνσταντίνος Παππάς, στο πόνημά του “Le Περιπτεράς”. Ο δημιουργός, με περίσσεια ειλικρίνεια, αλλά και… καφρίλα, περιγράφει ένα καθημερινό οκτάωρο ενός τέτοιου επαγγελματία, τους διαλόγους που έχει με το κοινό και φυσικά τα ευτράπελα που ακολουθούν. Εννοείται ότι έχουμε να κάνουμε με σκηνές υπερβολής, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι εντελώς αναληθείς. Όπως και να έχει, πάντως, διαθέτουν χιούμορ. Το σχέδιο έχει λεπτομέρεια και οι γραμμές λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μου άρεσε αρκετά, αλλά ακόμα περισσότερο μου άρεσαν τα backgrounds και η απόδοση των γειτονιών της Αθήνας. Το ασπρόμαυρο χρώμα είναι, πιστεύω, το καταλληλότερο για μία τέτοια δουλειά, ενώ και η χειρόγραφη γραμματοσειρά είναι πολύ ταιριαστή. Η έκδοση είναι μικρή το δέμας και δεμένη με καρφίτσα. Δεν κρύβει κάποια μεγάλη πολυτέλεια, αλλά σίγουρα έχει γίνει με κέφι και μεράκι. Οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ματ και με ικανοποιητικό πάχος, το ίδιο και το εξώφυλλο. Στην εσωτερική πλευρά του εξώφυλλου ο δημιουργός ευχαριστεί τους αναγνώστες που επένδυσαν στο κόμικ του, ενώ στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου έχουμε τα στοιχεία επικοινωνίας του. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Λένε πως όποιο δάχτυλο χτυπήσεις, τον ίδιο πόνο θα έχεις. Αυτό, όμως, δεν φαίνεται να παραδέχονται τα δάχτυλα ενός χεριού, τα οποία έχουν την δική τους μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και νομίζουν ότι μπορούν να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, μιας και θεωρούν ότι διαθέτουν μοναδικά χαρίσματα! Μέσα σε αυτόν τον παροξυσμό αρχίζουν οι μεταξύ τους διαμάχες κι αναπόφευκτα ξεκινούν και οι ειρωνείες και τα κακεντρεχή σχόλια για τις διαστάσεις τους. Η φωνή της λογικής μέσα σε αυτόν τον (κατά τα άλλα χιουμοριστικό) χαμό είναι η μητέρα τους, που δεν είναι άλλη από την… παλάμη, η οποία τους θυμίζει την αξία της συνεργασίας και της ισότητας, προκειμένου να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος. Ο γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό Γιάννης Σερβετάς βάζει στο χαρτί μία ιδέα που του γεννήθηκε σε μία επίσκεψή του στο Επαγγελματικό Γυμνάσιο-Λύκειο Χαλκίδας και σε συνεργασία με τον ταλαντούχο καλλιτέχνη, τον Mr. Κουλούρι, Τόμεκ Γιοβάνη, ο οποίος ανάλαβε την οπτική μεταφορά αυτής της ιδέας, δημιουργούν μία ιστορία που μιλάει για ένα μεγάλο κοινωνικό φαινόμενο της εποχής μας. Ο λόγος για το bullying, μία μάστιγα που δεν ταλανίζει μόνο τους μαθητές στα σχολεία, αλλά και πολλούς από τους ενήλικους στην καθημερινή τους ζωή. Το σενάριο της ιστορίας επικεντρώνεται εξολοκλήρου στα πέντε δάκτυλα του ενός χεριού, που μπορεί το καθένα να εκτελεί τουλάχιστον μία εργασία που δεν την εκτελούν τα υπόλοιπα, όλα μαζί όμως δίνουν απεριόριστη βοήθεια στο χέρι και το ανθρώπινο σώμα γενικότερα. Μέσω αυτού του τρόπου αφήγησης, επιχειρείται μία πανέξυπνη αλληγορία για την ισότητα που διέπει τους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν διαφορετικές δεξιότητες και μορφή, όλοι τους όμως έχουν αυτό που λείπει από τους υπόλοιπους σε μία ομάδα. Προσωπικά, λοιπόν, θεωρώ το παρόν κόμικ ένα εξαιρετικό δώρο για ένα μικρό παιδί (κι όχι μόνο), καθώς η χιουμοριστική πένα του Σερβετά, νουθετεί και διαπαιδαγωγεί με καθόλου “δασκαλίστικο” τρόπο, την ίδια ώρα που η οπτικοποίηση του Τόμεκ, είναι εύστοχη (κι επίσης χιουμοριστική) και συμπληρώνει στην εντέλεια αυτό το όμορφο αποτέλεσμα. Προτείνεται σε όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας, ύψους, πλάτους ή χρώματος. Και μιας κι αναφέρθηκα στο σχέδιο, να πούμε ότι όποιος αναγνωρίζει το εικαστικό στυλ του δημιουργού, άνετα θα καταλάβει ότι είναι δικό του. Τα μονοσέλιδα καρέ βρίθουν από λεπτομέρειες, ενώ το χιούμορ είναι πανταχού παρόν σε κάθε σελίδα. Το χρώμα είναι ζωηρό, αν και τα backgrounds μου φάνηκαν κάπως μονότονα χρωματικά. Μικρό το κακό πάντως. Η έκδοση έχει σχετικά μικρό μέγεθος και οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ματ. Η εκτύπωση είναι τιμιότατη, χωρίς όμως να είναι κι ό,τι καλύτερο έχουν δει τα όμορφά μου μάτια! Η κόλληση στην ράχη φαίνεται ανθεκτική, αλλά δεν ξέρω το κατά πόσο θα αντέξει σε συχνή χρήση ή κάποια κακομεταχείριση. :thinking: Το… τρελούτσικο εξώφυλλο μου άρεσε αρκετά, ενώ ερωτεύτηκα την γραμματοσειρά στο εσωτερικό, την οποία και βρήκα υπέροχη! Μετά το τέλος της ιστορίας βρίσκουμε μερικές σελίδες που έχουν μόνο κείμενο, στο οποίο γίνονται πιο “σοβαρές” αναφορές στο φαινόμενο του bullying και δίνονται όμορφες συμβουλές για την αποφυγή του. Τέλος, νομίζω ότι αξίζει να αναφέρουμε ότι “Τα πέντε αδέρφια” έχουν βραβευτεί με το Βραβείο Public στην κατηγορία “Ελληνική Παιδική Λογοτεχνία”. Αφιέρωμα στον Τόμεκ Η επίσημη ιστοσελίδα του Τόμεκ Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Το πρώτο graphic novel που αποτίνει φόρο τιμής σε μια από τις σπουδαιότερες μορφές που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος της μουσικής Ένα νέο μυθιστόρημα – κόμικ θα αφηγηθεί την ιστορία του Φρέντι Μέρκιουρι, αείμνηστου αρχηγού των Queen με τα δικά του λόγια, από την παιδική του ηλικία στη Ζανζιβάρη έως τα χρόνια του ως διάσημου ροκ σταρ. H Z2 Comics ενώνει τις δυνάμεις της με την Universal Music Group και τη Mercury Songs Ltd για το «Freddie Mercury: Lover of Life, Singer of Songs» το οποίο περιγράφει ως «το πρώτο graphic novel που αποτίνει φόρο τιμής σε μια από τις σπουδαιότερες μορφές που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος της μουσικής». https://www.facebook.com/watch/?v=873252830072284 Γραμμένο από τον Τρες Ντιν, το μυθιστόρημα – κόμικ θα δίνει όπως αναφέρει σχετικά το ΑΠΕ, μια πραγματική εικόνα των πολλών εμπειριών που βοήθησαν στη διαμόρφωση του νεαρού Φαρόχ Μπουλσάρα και της συναρπαστικής του ύπαρξης, τόσο εντός όσο και εκτός σκηνής. Το βιβλίο θα είναι ένα ταξίδι από τη Ζανζιβάρη και την Ινδία, όπου ο τραγουδιστής, συνθέτης και πιανίστας των Queen πέρασε τα παιδικά του χρόνια, στην Αγγλία, όπου διαμορφώθηκε ως προσωπικότητα και έγινε ροκ σταρ, τον οποίο αγάπησαν εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι των Kyla Smith, Robin Richardson, Safiya Zerrougui, Tammy Wang και Amy Liu και το εξώφυλλο του David Mack. Ο Φρέντι Μέρκιουρι, ο οποίος είχε προσβληθεί από AIDS, πέθανε το 1991 από πνευμονία. Το βιβλίο «Freddie Mercury: Lover of Life, Singer of Songs» που είναι διαθέσιμο για προπαραγγελία θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο (2021). ΠΗΓΗ

Ο Zgur γνωστός για την δουλειά του στο “Alcoholy Nights” έρχεται με ακόμα μία δημιουργία του, που φέρει τον τίτλο “1312”. Το “1312” πρόκειται για μία σειρά από γελοιογραφίες οι οποίες έχουν λόγο ύπαρξης στο να σατιρίζουν την καθεστηκυία τάξη και ειδικότερα τη Αστυνομία. Στο στόχαστρο, λοιπόν, μπαίνουν τα όργανα της τάξης κι ο… υπερβάλλων ζήλος που καμιά φορά επιδεικνύουν. Η πένα του δημιουργού είναι ιδιαίτερα καυστική, αιχμηρή και σίγουρα θα κάνει τους ένστολους και τους θετικά προσκείμενους στο έργο της Αστυνομίας να νιώσουν προσβεβλημένοι, οπότε καλό θα είναι αυτές οι κατηγορίες αναγνωστών να προσπεράσουν. Το σχέδιο έχει γελοιογραφική υφή, αλλά δεν θα το λέγαμε απλά διεκπαιρεωτικό. Απεναντίας, είναι προσεγμένο, έχει λεπτομέρεια και ζωντάνια, αν και φαίνεται ότι έχει βάλει το χεράκι της και η νέα τεχνολογία. Ο χρωματισμός διαθέτει πλουραλισμό και ζωηράδα. Μου άρεσε πολύ. Η έκδοση, αν κι έχει μικρό μέγεθος, είναι αρκετά προσεγμένη, με κόλληση στην ράχη και καλής υφής γυαλιστερό χαρτί. Να πούμε, τέλος, ότι ο τίτλος του παρόντος κόμικ αποτελείται από τέσσερις αριθμούς, οι οποίοι αν μεταφραστούν σε γράμματα, σχηματίζουν την λέξη ACAB που αποτελεί ακρωνύμιο ενός Αγγλικού συνθήματος κατά της άλογης αστυνομικής βίας. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Ένα κόμικ το οποίο έχει διττό ρόλο, τόσο εκπαιδευτικό, όσο και χιουμοριστικό, δίνει στο αναγνωστικό κοινό η Κατερίνα Μποτίνη. Ο λόγος για το “Take it slowww”, μία αυτοέκδοση που έχει για πρωταγωνιστή τον Χοσέ, έναν νεαρό βραδύποδα, ο οποίος περνώντας την φιλοσοφία που διέπει το είδος του, μας ξεναγεί στο φυσικό του περιβάλλον, την ζούγκλα, και μας περιγράφει διάφορες ευτράπελες καταστάσεις, αλλά και την συμβίωσή του με τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου. Συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι είναι διάφορα ζώα της περιοχής, με επικεφαλής τον Καρλίτο, έναν γουρλομάτη τάρσιο και τον Τίτο, έναν αιμοσταγή, αλλά παρεξηγημένο ιαγουάρο. Εννοείται, βέβαια, ότι βασικό ρόλο παίζει και η… τύχη, η οποία δείχνει απλόχερα την εύνοιά της στον Χοσέ, σε σημείο ο φίλος μας να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με ένα γνωστό μας παπί. Η Κατερίνα, ντύνει το κόμικ της με χιουμοριστικά γκαγκ, αλλά παράλληλα δεν παραλείπει να παρουσιάζει και στοιχεία επιμορφωτικά, καθώς πραγματοποιούνται πολλές αναφορές στην δημιουργία και την ζωή αυτών των θηλαστικών, τα οποία θα τα βρείτε ενδιαφέροντα (αν δεν τα έχετε ήδη) όταν το διαβάσετε. Στον αντίποδα των εντυπώσεων, έχουμε να κάνουμε με πυκνογραμμένα καρέ (ακόμα και 13 στην σελίδα!), που μερικές φορές φέρνουν δυσκολία κατά την ανάγνωση, ενώ το κόμικ δεν διαθέτει μία σταθερή ομοιομορφία, καθώς ενώ ξεκινάει ένα γκαγκ, διακόπτεται στην επόμενη σελίδα, για να συνεχίσει στην μεθεπόμενη! Γενικά την βρήκα μία καλή και πρωτότυπη δουλειά, που ψυχαγωγεί και ταυτόχρονα μαθαίνει τον αναγνώστη. Σίγουρα, όμως, θα της άξιζε λίγη περισσότερη φροντίδα. Το σχέδιο είναι πολύ εκφραστικό, αν κι έχει κι αυτό τις ατέλειές του. Διαθέτει πολλές λεπτομέρειες, που δείχνουν πανέμορφες στα μεγάλα καρέ, αλλά στα μικρά ασφυκτιούν και είναι αρκετές οι φορές που κουράζουν το μάτι. Τα φανταχτερά χρώματα είναι πανταχού παρόντα κι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εικαστικού τομέα. Μου άρεσαν πάρα πολύ, αλλά ίσως δεν θα τα ήθελα τόσο ζωντανά, τουλάχιστον σε ένα κόμικ. Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα έντυπο που έχει στενόμακρο φορμάτ, κόλληση στην ράχη και πολύ καλής ποιότητας γυαλιστερό χαρτί στο εσωτερικό. Η εκτύπωση είναι εξαιρετική, αλλά η γραμματοσειρά που έχει χρησιμοποιηθεί… ζαλίζει! Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι το παρόν κόμικ κυκλοφορεί τόσο στην Ελληνική, όσο και στην Αγγλική γλώσσα. Ας παραθέσουμε κι ένα άρθρο για το κόμικ, αλιευμένο από το Smassing Culture. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Tον Γεναρη του 2021 κυκλοφορησε ενθετο μαζι με το Χριστιανικο περιοδικο "Προς τη ΝΙΚΗ" ενα εντυπο που προοριζοταν για τους μικρους φιλους. Περιελαμβανε διηγηματα (Οι περιπετειες του Πετρου και της Παυλινας),κομικ,και διαφορα παιχνιδια με την μορφη ασκησεων. Η μορφη του εντυπου ειναι ενα διπλωμενο τετρασελιδο διπλασιο απο το μεγεθος του βασικου περιοδικου. Τα τευχη 3 και 21 που ανεβαζω κυκλοφορησαν μαζι με τα τευχη του περιοδικου "Προς τη ΝΙΚΗ" νο 851 και 869 αντιστοιχα.. Για την παρουσιαση του περιοδικου "Προς τη ΝΙΚΗ" ακολουθηστε τον παρακατω συνδεσμο: https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/39805-προσ-τη-νικη-προσ-την-νικην/ Ευχαριστούμε τον φίλο @ rotagiatipino για την διάθεση των υπόλοιπων τευχών.

Είχε κυκλοφορήσει (αν θυμάμαι καλά) σαν αυτόνομο ένθετο με την εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", συνέχισε την πορεία του κολλημένο επάνω στο περιοδικό "ΚΑΠΠΑ" κι από το 2021 αποφάσισε να χωρίσουν οι δρόμοι τους και να επιστρέψει στην αυτονομία του. Ο λόγος για το περιοδικό "ΤΑΞΙΔΙΑ", που (όπως αποκαλύπτει κι ο τίτλος του) αναλαμβάνει να ξεναγήσει τον αναγνώστη σε όλες τις μεριές της Γης. Μέσα από τις σελίδες του παρελαύνουν πάμπολλοι προορισμοί από την Ελλάδα, αλλά κι από το εξωτερικό και τα άρθρα που φιλοξενούνται είναι περιεκτικότατα, πλαισιωμένα με πανέμορφες φωτογραφίες τοπίων, αξιοθέατων, αλλά και λαχταριστών εδεσμάτων που έχει να σερβίρει η κάθε περιοχή. Η έκδοση είναι πολυτελής και σχετικά μεγάλη σε μέγεθος, ενώ το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα. Οι σελίδες είναι καλοτυπωμένες, κάτι πολύ σημαντικό για ένα έντυπο που φιλοξενεί φωτογραφίες. Το παράπονό μου έγκειται στο γεγονός ότι το πάχος των σελίδων είναι αρκετά λεπτό, κάτι που ενδέχεται να αποβεί πρόβλημα στο μέλλον. Γενικά, πάντως, και για έκδοση που διανέμεται σαν ένθετο, πιστεύω ότι αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά του. Συμπερασματικά, λοιπόν, είναι ένας τίτλος με παρελθόν, αλλά με φρέσκο αέρα ανανέωσης, που σίγουρα δεν πρέπει να λείπει από τις βιβλιοθήκες των απανταχού... ταξιδιάρηδων! Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον albertus magnus.

Στις 28 Ιουνίου του 1914 δολοφονήθηκε ένας άντρας. Όμως δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε άντρας, αλλά ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερνιδάνδος, και η δολοφονία του πυροδότησε έναν από τους πιο φονικούς πολέμους που έχει ζήσει η ανθρωπότητα, παρασέρνοντας στη δίνη του χώρες από όλο τον κόσμο. Ήταν ένα γεγονός που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Ξεφυλλίζοντας το Σαν Σήμερα στην Ιστορία θα ανακαλύψετε άλλες 365 μέρες σαν κι αυτήν. Μέρες που αποκάλυψαν το ανθρώπινο μεγαλείο αλλά και το βαθύ σκοτάδι που κρύβει μερικές φορές η ανθρώπινη ύπαρξη. Μέρες που ήρθαν στη ζωή ή έφυγαν από τον μάταιο τούτο κόσμο προσωπικότητες που άφησαν το σημάδι τους για πάντα. Μέρες που ξημέρωσαν τις πιο αιματηρές μάχες, τους μεγαλύτερους θριάμβους και τις πιο πικρές ήττες. Αν λοιπόν θέλετε να ζήσετε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι στον χρόνο, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να γυρίσετε σελίδα… Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζεται στο αναγνωστικό κοινό το περιοδικό "Σαν σήμερα στην ιστορία", μία δουλειά που προήλθε από την γνωστή σε όλους τους κομιξόφιλους, "ΟΞΥ" και κυκλοφόρησε μέσω της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ". Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το βιβλίο είναι ένα σύγχρονο αλμανάκ, το οποίο παραθέτει κατά μήνα, όλα τα γεγονότα που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στα χρόνια που αφήσαμε πίσω. Τα άρθρα είναι σύντομα, αλλά άκρως ενημερωτικά, ενώ περιέχονται και φωτογραφίες από το κάθε γεγονός. Η έκδοση στέκεται γενναιόδωρη με το φορμάτ της, το οποίο είναι αρκετά μεγάλο, ενώ η κόλληση των σελίδων είναι ανθεκτική. Το εξώφυλλο είναι σχετικά παχύ, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει και πιο στιβαρά. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την εσωτερική της δομή, η οποία αποτελείται από πολύ λεπτό χαρτί, επιρρεπές στα σκισίματα κι ευαίσθητο στην ταλαιπωρία. Άγνωστο αν έχουν κυκλοφορήσει κι άλλα τέτοια τεύχη.

Στο τέλος του 2021, η εφημερίδα "Παραπολιτικά" κυκλοφόρησε σαν ένθετο ένα περιοδικό, που προσωπικά το θεωρώ πολύ χρήσιμο για τους απανταχού ερασιτέχνες μάστορες. Ο λόγος για το "LAROUSSE: ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣΤΟΡΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ", έναν οδηγό, που περιέχει πολλές πληροφορίες για ποικίλες επιδιορθώσεις που απαιτούνται να γίνουν στα σπίτια μας. Έτσι, μετά τις πρώτες σελίδες που περιέχουν οδηγίες για την προετοιμασία, στην συνέχεια βρίσκουμε θεματικές ενότητες που περιέχουν συμβουλές για τον ελαιοχρωματισμό, την πλακόστρωση, τις ταπετσαρίες, τις μοκέτες και την διακόσμηση. Ο επίδοξος μάστορας, λοιπόν, θα ενημερωθεί για τους συγκεκριμένους τομείς, τόσο μέσω ενός σωστού κι άκρως κατανοητού επεξηγηματικού κειμένου, όσο κι από το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, αλλά και σχέδιο. Συν τοις άλλοις, αξίζει να τονίσουμε ότι παρατίθενται και σελίδες που περιγράφουν τα εργαλεία που χρειάζονται στην κάθε περίσταση. Η έκδοση είναι τίμια και δεμένη με κόλλα. Το εξώφυλλο είναι αρκετά λεπτό, ενώ το χαρτί από το οποίο αποτελούνται οι εσωτερικές σελίδες είναι μεν γυαλιστερό και με καλή εκτύπωση του χρώματος, αλλά δεν θα το χαρακτηρίζαμε και σαν το καλύτερο που έχουν πιάσει τα χεράκια μας. Να πούμε ότι το συγκεκριμένο αποτελεί την ελληνική μεταφορά του αντίστοιχου εγχειριδίου "Du sol au plafond: Réussir tous les revêtements de la maison", που κυκλοφόρησε το 2006 από τις εκδόσεις "Larousse". Επίσης, έχει κυκλοφορήσει και παλαιότερα σαν εμπορική έκδοση.

Και ποιος δεν γνωρίζει τον λεγόμενο "Θηλυκό Τσελεμεντέ", την μαγείρισσα Χρύσα Παραδείση. Η εφημερίδα "On Time Σαββατοκύριακο", λοιπόν, έδινε σαν ένθετο μία έκδοση με τις πιο αγαπημένες συνταγές, που σίγουρα δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν λάτρη του καλού φαγητού. Οι καλοφαγάδες έχουν την δυνατότητα να διαβάσουν πάρα πολλές (για ένα τεύχος) συνταγές, οι οποίες περιλαμβάνουν τα υλικά που χρειάζονται, καθώς και την εκτέλεση. Επίσης, περιλαμβάνονται και μικρές φωτογραφίες, οι οποίες όμως δεν είναι κι ότι καλύτερο έχουμε δει σε, αντίστοιχης θεματολογίας, περιοδικό. Δυστυχώς πολλές από αυτές είναι πιξελιασμένες και πολύ μικρές για να δελεάσουν τον αναγνώστη. Το περιοδικό περιλαμβάνει πίνακα περιεχομένων, ενώ χωρίζει το τεύχος σε θεματικές ενότητες, ανάλογα με την πρώτη ύλη. Η έκδοση είναι κάτι περισσότερο από τίμια, τόσο σε ποιότητα χαρτιού, όσο και στην κόλληση της ράχης. Με μία μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο, ανακάλυψα ότι έχουν κυκλοφορήσει 4 τόμοι, οι οποίοι είναι οι εξής: Τόμος Α': Ορεκτικά και νηστίσιμα πιάτα Τόμος Β': Κουλουράκια, γλυκά ταψιού, μαρμελάδες και παγωτά Τόμος Γ': Ορεκτικά, σαλάτες και κρεατικά Τόμος Δ': Ψάρια, πουλερικά και όσπρια

Η ελληνική ιστορία μέσα από το graphic novel του Soloúp Πέγκυ Κεκέ Πηγή: elculture.gr Σημαιάκια, παρελάσεις, σχολικές γιορτές, τραγούδια και ποιήματα· σε τέτοιο κλίμα κυμαίνεται η καθημερινότητα του ελληνικού λαού δύο φορές τον χρόνο, με την μια από αυτές να πλησιάζει. Με τον ερχομό της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου του 1940, μικροί και μεγάλοι έχουν την ευκαιρία να βρεθούν πιο κοντά σε μια πτυχή της ιστορίας του ελληνικού κράτους, σε μια πτυχή δηλαδή της ιστορίας τους, αναπολώντας τα τρανταχτά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κυρίως δίνοντας έμφαση στον ρόλο που διαδραμάτισε η ίδια η χώρα σε αυτόν. Στο πλαίσιο της εθνικής αφύπνισης και της ενθύμησης της πολιτιστικής κληρονομιάς της ελληνικής πραγματικότητας, βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω για ένα έργο το οποίο, με τρόπο ιδιαίτερο και προσιτό, περικλείει όλες αυτές της αξίες και τα ιδανικά που ο ελληνικός λαός με τόσο σθένος προβάλει τις παραμονές των εθνικών επετείων. Ο λόγος γίνεται για το graphic novel του ταλαντούχου πολιτικού γελοιογράφου Soloúp, με το όνομα «21: Η μάχη της πλατείας», μέσα στο οποίο παρουσιάζονται γεγονότα της άλλης μεγάλης εθνικής εορτής, του Αγώνα για την σύσταση του νέου ελληνικού κράτους, του 1821. Λίγα λόγια για τον Soloúp Πηγή: culturenow.gr Ο διακεκριμένος σκιτσογράφος, πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς, Αντώνης Νικολόπουλος είναι πλέον περισσότερο γνωστός με το όνομα Soloúp, με το οποίο υπογράφει τα έργα του ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια. Με σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και αισθητή παρουσία στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου ως διδάκτωρ μα και μεταδιδακτορικός ερευνητής, ο Soloúp μετρά μια σημαντική σειρά από κόμικς και γελοιογραφίες σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες, μα και graphic novels, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και το «Αϊβαλί», ένα μεγάλης εμβέλειας έργο που πραγματεύεται με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής, δημοσιευμένο το 2014 από τις εκδόσεις Κέδρος, και στο οποίο απονέμεται σημαντικός αριθμός βραβείων. Το βασικό στοιχείο των έργων του βασίζεται γύρω από την παρουσίαση της πραγματικότητας μέσω εικόνων, φωτογραφιών και σκίτσων, εντάσσοντάς την σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μυθοπλασίας, όπως βλέπουμε στο «Αϊβαλί» (Κέδρος, 2014), στο «Ο Συλλέκτης: Έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο» (Ίκαρος, 2018) και στο «21: Η μάχη της πλατείας» (Ίκαρος, 2021). Μερικά ακόμη από τα έργα του είναι: Τα ελληνικά comics (Τόπος, 2012), Βαβέλ, Γαλέρα (κόμικς) κ.ά. «21: Η μάχη της πλατείας» Πηγή: www.kathimerini.gr Πόσα ξέρουν οι Έλληνες για τον Αγώνα του ’21; Πώς οι γνώσεις αυτές θα μεταφερθούν στις επόμενες γενιές και πώς η ελληνική ιστορία θα γίνει πιο προσιτή σε μικρούς και μεγάλους; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που έθεσαν τις βάσεις για τη δημιουργία του graphic novel που με τόση επιτυχία εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ίκαρος το 2021, στα πλαίσια των διακοσίων χρόνων από την ελληνική επανάσταση. Η ιδέα έπεσε στο τραπέζι ήδη από το 2017 οπότε και ξεκίνησαν οι διεργασίες για το σημαντικό αυτό έργο, το οποίο πήρε τεράστιες διαστάσεις. Μέσα από διεξοδικές έρευνες, σε ένα πεδίο αχανές, μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν την επανάσταση και άλλων που την μελέτησαν με προσοχή, μέσα από ομιλίες, εικόνες και κάθε είδους πηγή που είναι προσιτή, ο Soloúp με την σημαντική βοήθεια των συνεργατών του, φρόντισαν να μη λείψει κανείς από το βιβλίο· ήρωες, αντιήρωες, φιλέλληνες και οπλαρχηγοί, Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες, Έλληνες, Τούρκοι και όσοι άλλοι πήραν μέρος στα γεγονότα, απλώνονται στις σελίδες αυτού του graphic novel και παρουσιάζουν την ιστορία με μια αλλιώτικη μορφή. Πηγή: elculture.gr Σκοπός των δημιουργών ήταν να γίνει μια άρρηκτη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν, να μπορέσει κανείς να δει τα γεγονότα υπό το πρίσμα του σήμερα ώστε να αποκτήσει μια πιο σφαιρική άποψη για την ιστορία. Για το λόγο αυτό, η αφήγηση ξεκινά σε παροντικό χρόνο, στην πλατεία μπροστά από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, από έναν γέρο άστεγο ο οποίος μιλά για τα γεγονότα του 1821, και με αποδέκτη ένα νεαρό κορίτσι, στα μάτια του οποίου ζωντανεύουν οι μορφές, οι μάχες και τα γεγονότα. Το βιβλίο χωρίζεται σε 21 κεφάλαια, τα οποία εντάσσονται σε 5 ευρύτερες κατηγορίες (Πλατεία, Χατζάρια, Σεργούνι, Ήρωες, Γκιλοτίνα), ενώ στο παράρτημά του μπορεί κανείς να βρει τη διαδικασία εκπόνησης του έργου, τη σκέψη γύρω από τη δημιουργία του, καθώς και σημαντικά στοιχεία για κάθε μια από τις ιστορίες που συμπεριλαμβάνονται. Έχοντας τεθεί υπό την αιγίδα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, μα και με την αμέριστη υποστήριξη του Ελληνικού Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας και τη συμβολή του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, πρόκειται για ένα graphic novel πολλά υποσχόμενο και δικαίως διαδεδομένο. «Ιστορίες πολλών ανθρώπων, η Ιστορία μας.» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Πηγή: www.kathimerini.gr Η ανδρεία και η ρωμιοσύνη των Ελλήνων προβάλλεται με κάθε ευκαιρία από τον λαό, με κύριους φορείς τις εθνικές μας επετείους· οι δυο αυτές ημερομηνίες (25 Μαρτίου 1821 και 28 Οκτωβρίου 1940) είναι χαραγμένες στην ψυχή και στο μυαλό κάθε ανθρώπου ήδη από την νηπιακή μας ηλικία. Ωστόσο, σε τελική ανάλυση, είναι χρέος μας ως άνθρωποι να κάνουμε ένα βήμα πίσω προκειμένου να δούμε τα πράγματα με σφαιρικότητα και αμεροληψία, λαμβάνοντας υπόψη μια μαζική μορφή της ιστορίας, ένα διευρυμένο όλον και όχι τα μερικά και συχνά διαδεδομένα μέρη. Η ιστορία μας, ή μάλλον καλύτερα η ιστορία ολόκληρου του κόσμου, είναι μια συνέπεια συλλογικής προσπάθειας, σειρές από γεγονότα, αμέτρητοι άνθρωποι, μάχες, τραγούδια και πολιτισμοί, στο πέρασμα των χρόνων συναντιούνται και μπερδεύονται. Το να περιορίσει λοιπόν κανείς την ιστορία σε μια μόνο πλευρά της μπορεί μονάχα να τη φθείρει και να την υπονομεύσει, άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως «Ιστορίες πολλών ανθρώπων είναι η Ιστορία μας». Πηγούλα

Όσοι ξέρετε τον Ηρακλή Πουαρό, την Μις Μαρπλ και τον Σέρλοκ Χολμς ξεχάστε τους, διότι ένας νέος ερευνητής κάνει την εμφάνιση του και υπόσχεται να μας καθηλώσει. Ο λόγος για τον Τζερόνιμο Στίλτον, έναν δαιμόνιο ποντικόμορφο δημοσιογράφο που εργάζεται στην εφημερίδα "Ηχώ των τρωκτικών", ο οποίος μαζί με ένα επιτελείο ικανών συντρόφων, από τους οποίους η πλειοψηφία είναι συγγενείς του, ερευνούν διάφορες μυστήριες υποθέσεις, που φαινομενικά φαίνονται αδύνατο να λυθούν. Ο βασικός πρωταγωνιστής, σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους του, είναι οπαδός της ησυχίας, της ραστώνης και της θαλπωρής που προσφέρει η οικιακή στέγη. "Μπλέκεται" όμως σε διάφορες περιπέτειες, έπειτα από παρότρυνση των φίλων του και πάντα με το αίσθημα του δικαίου και με τον αλτρουισμού που τον διακρίνει. Όλοι οι συμμετέχοντες αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους, όσον αφορά τον τρόπο που ενεργούν σε κάθε υπόθεση, τονίζοντας, μάλιστα το αίσθημα της συναδελφικής αλληλεγγύης, αλλά και της οικογένειας. Όσον αφορά το σενάριο της ιστορίας (η οποία προέρχεται από την ομότιτλη σειρά λογοτεχνικών βιβλίων) που έπεσε στα χέρια μου (το τεύχος #04), αποτελεί μία άρτια προσπάθεια, που συνδυάζει το αστυνομικό μυστήριο, με την χαριτωμένη υφή που συνήθως έχουν τα αναγνώσματα που προορίζονται σε μικρούς αναγνώστες. Προσωπικά η πλοκή μου έφερε στο μυαλό τις αντίστοιχες περιπέτειες του "Scooby Doo". Ξεκινάει με ένα δυνατό μυστήριο και συνεχίζει κλιμακωτά να ξεδιπλώνει και να αποκαλύπτει τα στοιχεία άρτια σκηνοθετικά, μέχρι το φινάλε, το οποίο μπορεί να είναι λίγο αναμενόμενο, δεν παύει όμως να ολοκληρώνει την ιστορία με θετικό πρόσημο. Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα κόμικ που απευθύνεται σε παιδιά, αλλά νομίζω ότι κάλλιστα θα περάσουν όμορφα μαζί του και οι πιο "ψημένοι" αναγνώστες. Προσωπικά την ευχαριστήθηκα, αποτέλεσε ένα πρώτης τάξης διάλειμμα από τα πιο ενήλικα κόμικς και σίγουρα θα ήθελα να διαβάσω και τα προηγούμενα (ή τα επόμενα) βιβλία της σειράς. Ο εικαστικός τομέας κυμαίνεται κι αυτός σε πιο ανάλαφρα πλαίσια, χωρίς βέβαια αυτό να κρίνεται απαραίτητα κακό. Το σχέδιο είναι όμορφο κι εκφραστικό, αλλά μοιάζει πολύ "κομπιουτερίστικο", δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την αίσθηση ότι βλέπουμε cartoon στην τηλεόραση. Το χρώμα είναι ζωηρό, χωρίς να κουράζει το μάτι, ενώ κι αυτό μαρτυρά ότι έχει υποστεί μεγάλη επεξεργασία με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Γενικά, πάντως, το βρήκα αρκετά τίμιο κι αυτό. Η έκδοση είναι εξαιρετική κι άκρως καλαίσθητη. Το πρώτο που γίνεται αντιληπτό και μας ενθουσιάζει είναι ότι μιλάμε για σκληρόδετο έντυπο, το οποίο κρύβει στο εσωτερικό του πολυτελές χαρτί, που αποδίδει τα μέγιστα στην εκτύπωση των καρέ και ιδίως των χρωμάτων. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, με μοναδική εξαίρεση, μία σελίδα που μας παρουσιάζει τα προηγούμενα τεύχη της σειράς. Τέλος να πούμε ότι τα κόμικς του Τζερόνιμο Στίλτον είναι εμπνευσμένα από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους #04.

Ο Παναγιώτης Λιάκος, άφησε για λίγο την ακαδημαϊκή καριέρα του διδάκτορα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κι εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή της Ένατης Τέχνης, με την προσωπική του δουλειά που ακούει στο όνομα “Νεκρικοί Διάλογοι”. Το εν λόγω πόνημα, το οποίο κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2021 υπό την μορφή αυτοέκδοσης, είναι γελοιογραφικού και συνάμα μακάβριου χαρακτήρα, που προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τα “Μαύρα” του βετεράνου Αρκά. Στο τιμόνι ή μάλλον στο πηδάλιο του πρωταγωνιστή βρίσκεται ο Χάρος, ο οποίος με την βάρκα του διασχίζει αιώνια τον Αχέροντα πηγαίνοντας τις ψυχές των νεκρών μέχρι τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Ο αναγνώστης, λοιπόν, θα γνωρίσει επτά από αυτές τις χαμένες ψυχές, ανθρώπων με ιδιαίτερο χαρακτήρα, που επιβεβαιώνουν το δημώδες ρητό που λέει ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Αυτές οι ψυχές, λοιπόν, ανήκουν στα εξής άτομα: ● Σμαράγδα Σελφάκη: Μία κοπέλα κολλημένη με τις selfies και τα social media. ● Χάρης Σαμπρέλας: Ένας τύπος κολλημένος με το σώμα του, την γυμναστική και την χρήση αναβολικών. ● Νεοκλής Ταριφίδης: Ένας παλαίμαχος οδηγός ταξί, ο οποίος φερόταν εντελώς αντιεπαγγελματικά και παράνομα. ● Χρυσή Ακάματου: Μία πλούσια κληρονόμος που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή της και το μόνο που κάνει καλά είναι να δίνει διαταγές στους υφισταμένους της. ● Μάνος Κουβάς: Ένας αμετανόητος και εθισμένος στον τζόγο παίκτης, που δεν δίστασε να παίξει (και να χάσει) ακόμα και το πατρικό του σπίτι. ● Μιλτιάδης Β. Λαδωμένος: Δήμαρχος ενός μικρού χωριού, που προέρχεται από τζάκι και με μεγάλη ικανότητα στην οικειοποίηση των χρημάτων των ψηφοφόρων του. ● Σεβαστή Μπουρλοτιέρη: Μία γριά, μέλος μίας αίρεσης, που σκοπό έχει τον προσηλυτισμό για την απόσπαση χρημάτων από τους ανυποψίαστους κι αφελείς πιστούς. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, μετά τον θάνατό τους, βρίσκονται (ένας κάθε φορά) στην βάρκα του μεταφορέα των ψυχών και του κάνουν τον βίο αβίωτο στην κυριολεξία. Από αυτήν τους την συνάντηση, δημιουργούνται έξυπνοι διάλογοι, που συχνά (αλλά όχι πάντα) καταλήγουν σε χιουμοριστικές κι άκρως καυστικές ατάκες, με τον Χάρο να επιστρατεύει ατάκες από την “Θεία Κωμωδία” του Δάντη. Η πρώτη απόπειρα στα κόμικς του κ. Λιάκου, λοιπόν, νομίζω ότι αποκτά θετικό πρόσημο. Έχουμε να κάνουμε με μία συμπαθητική δουλειά, που μπορεί να μην κάνει τον αναγνώστη να πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια, διαθέτει όμως χαριτωμένο σενάριο, με έξυπνες ατάκες και χαρακτήρες με ρεαλιστικά στοιχεία… δυστυχώς. Ο δημιουργός είναι απόλυτα λογικό ότι δεν διαθέτει την εμπειρία του Αρκά, αλλά δεν νομίζω ότι το επιζητεί κιόλας. Εύχομαι, πάντως, να διαβάσω κι άλλες δουλειές του. Προτείνεται σε όλους εκείνους που αρέσκονται να διαβάζουν παρόμοιες δουλειές και είμαι σίγουρος ότι δεν θ’ απογοητευτούν. Το σχέδιο, το οποίο είναι του ίδιου, θα το χαρακτηρίζαμε διεκπεραιωτικό και δίνει περισσότερο βήμα για ν΄ αναδειχθεί το κωμικό μέρος του σεναρίου. Ο δημιουργός μάς εξομολογείται ότι τα καρέ έχουν φτιαχτεί με την χρήση λογισμικού ανοιχτού κώδικα. Χαρακτηρίζονται από στατικότητα κι απλοϊκή αποτύπωση των χαρακτήρων και των backgrounds. Γενικά δεν ήταν άσχημο, αλλά σίγουρα το κόμικ δεν θα γίνει γνωστό από αυτό. Το χρώμα είναι κι αυτό κάπως μονότονο και μουντό, αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα έτσι θα έπρεπε να ήταν, αφού έχει να διαχειριστεί μία τέτοια θεματολογία. Η έκδοση, αν και πρόκειται για φανζίν, είναι αρκετά τίμια και με εξαιρετική ποιότητα χαρτιού. Οι σελίδες έχουν ιδανικό πάχος, ενώ και το εξώφυλλο είναι ό,τι πρέπει, με αποτέλεσμα το έντυπο να έχει ένα αξιόλογο βάρος. Μετά το πέρας του κύριου κόμικ, το τεύχος αφιερώνει μερικές ακόμα σελίδες με extras από τις περιπέτειες του Χάρου. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ σαν συνοδευτικό υλικό συγκαταλέγεται μία σύντομη (αλλά αξιοσημείωτη) βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια από εκείνον για το έργο του. Ο κ. Λιάκος ενημερώνει ότι ο τίτλος, αλλά και η θεματολογία που επέλεξε είναι εμπνευσμένα από τους “Νεκρικούς Διαλόγους” του Λουκιανού. Επίσης, δίνει τις ευχαριστίες του στην Δήμητρα Αδαμοπούλου για την πολύτιμη βοήθειά της. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Νομίζω ότι όλοι έχουμε ακουστά την Πάπισσα Ιωάννα, τόσο από το μυθικό πρόσωπο, όσο κι από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Ροΐδη. Ε, ήρθε η ώρα να μάθουμε και για την… Πάνκισα Ιωάννα! Ο λόγος για ένα κόμικ που κυκλοφόρησε, υπό την μορφή αυτοέκδοσης, τον Ιούνιο του 2021 κι αριθμούσε 120 αντίτυπα, ενώ επανεκδόθηκε και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς σε 100 αριθμημένα αντίτυπα. Η πλοκή εκτυλίσσεται (πρωτίστως) στην Αθήνα του 2137 μ.Χ. όπου όλα δείχνουν να έχουν μετατραπεί σε ένα δυστοπικό τοπίο. Δύο φίλοι συζητάνε και η κουβέντα έρχεται στην Πάνκισα Ιωάννα, μία γυναίκα που ξεσήκωσε τα πλήθη και ξεκίνησε μία ολόκληρη επανάσταση, προκειμένου να εξαλειφθούν οι ανισότητες, οι παρωπίδες και οι σκουριασμένες απόψεις. Η “κάμερα” της αφήγησης, λοιπόν, επιστρέφει στο 2027, όπου ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δει την πρωταγωνίστρια εν τη γενέσει της και σε πλήρη δράση, έπειτα από τον χαμό ενός φίλου και συμμαθητή της. Το σενάριο του πρώτου τεύχους, δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τον υπότιτλο που υπάρχει στο εξώφυλλο. Πρόκειται για ένα δυστοπικό μελόδραμα, με δόσεις συγκίνησης, αλλά κι αγανάκτησης για τα τεκταινόμενα και το κατεστημένο. Οι πρωταγωνιστές αποτελούν την λεγόμενη “μειοψηφία”, που δεν είναι αρεστή από τους υπόλοιπους ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς “φυσιολογικούς”. Η πλοκή δεν χαϊδεύει αυτιά, βλέπει τα γεγονότα από την πλευρά των μειονοτήτων, ενώ παράλληλα διαθέτει δυνατές σκηνές κι ένταση. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι στην προσπάθεια να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, η ιστορία βγάζει λίγη περισσότερη υπερβολή από όσο πιστεύω ότι θα έπρεπε. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι πετυχαίνει τον σκοπό της, που είναι η απόπειρα της αφύπνισης των μαζών. Ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να θίξουμε είναι η περιγραφή των συνηθειών και του τρόπου ζωής της Ιωάννας και γενικά των μελών της Πανκ κοινότητας, που γίνεται από το σενάριο. Όπως κάθε εποχή έχει και τα αποκαλούμενα Μποέμ στοιχεία, έτσι κι εδώ περιγράφεται η ανέμελη κι “αλήτικη” καθημερινότητά τους. Κι όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτές οι συνήθειες έρχονται σε αντίθεση με τους “καθωσπρέπει” ανθρώπους. Η σκηνοθεσία χωρίζει την ιστορία σε άτυπα κεφάλαια, τα οποία έχουν κλιμακούμενη ροή, η οποία μέχρι την κορύφωσή της χαρίζει στον αναγνώστη σκηνές συγκίνησης κι αγανάκτησης. Στο φινάλε, όμως, έχουμε μία περίεργη ανατροπή, γνωρίζουμε ένα μέλος της οικογένειας της Ιωάννας (που από το οποίο μάλλον κληρονόμησε τα γονίδια της ανυποταξίας ), η πλοκή γίνεται πιο κωμική κι ολοκληρώνει το πρώτο μέρος, αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς και υποσχέσεις για ένα δεύτερο τεύχος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα πόνημα που απευθύνεται στην Πανκ κοινότητα, αλλά και στα… ανοιχτά μυαλά. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι θα νιώσουν κάπως άβολα κατά την ανάγνωση. Ο εικαστικός τομέας είχε τις στιγμές του, αλλά στην πλειοψηφία του θα τον χαρακτήριζα άγουρο. Οι περιγραφές που δίνονται στους θιασώτες της Πανκ κοινότητας νομίζω ότι έχουν ρεαλισμό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει στατικότητα κι ανομοιομορφία στην απόδοση των σωμάτων και των λοιπών χαρακτηριστικών. Το χρώμα είναι ασπρόμαυρο και το μελάνωμα το βρήκα καλό. Όσον αφορά την έκδοση, αυτή μάλλον φαίνεται να τα έχει πάει καλά, αν κρίνουμε ότι το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στην αρχή σε 120 αντίτυπα, τα οποία εξαντλήθηκαν κι ακολούθησε και δεύτερη έκδοση, που αριθμούσε άλλα 100. Οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν καλή υφή, ενώ εκείνες που αποτελούν τα εξώφυλλα είναι πέραν του δέοντος λεπτές, με αποτέλεσμα το τεύχος να είναι επιρρεπές στα τσαλακώματα. Βέβαια, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε πολλές απαιτήσεις από μία αυτοέκδοση. Η βιβλιοδεσία έχει γίνει με καρφίτσα. Το συνοδευτικό υλικό επικεντρώνεται στις διαφημίσεις της επονομαζόμενης εταιρίας “Blessed Zines”, αλλά και του περιοδικού που φέρει τον τίτλο “Έτερον Εκάτερον”. Στο εσωτερικό μέρος του οπισθόφυλλου αναφέρεται ότι θα κυκλοφορήσει και δεύτερο τεύχος της “Πάνκισας Ιωάννας”, καθώς επίσης περιέχονται και οι λογαριασμοί των social medias των συντελεστών. Τέλος, να πούμε ότι το logo της Πάνκισας Ιωάννας το φιλοτέχνησε ο Kamaris Junk (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε ). Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Κυκλοφόρησε στην Ερμούπολη στις 28 Αυγούστου 2021, στο πλαίσιο του 9ου Φεστιβάλ Τζαζ Σύρου. Σελιδοποιήθηκε στην Runaway και εκτυπώθηκε στην Τυποκυκλαδική, σε 1.000 αντίτυπα, για λογαριασμό της Resolution AMKE. Παρουσιάστηκε στο κοινό την ίδια μέρα, στο Daidadi, και διανεμήθηκε δωρεάν στους θεατές των συναυλιών. Κάθε δημιουργός έχει αναλάβει από ένα μικρό κομμάτι της σουρεαλιστικής ιστορίας, με αποτέλεσμα αυτή να παρουσιάζει ποικιλομορφία στο ύφος τόσο του σεναρίου όσο και του σχεδιου. Κοινός παρονομαστής, ο Μαρίνος Ρούσσος και η τρομπέτα του σε διάφορες περιπέτειες που εμπλέκουν τερατόμορφα όντα, εξωγήινους δεινόσαυρους, αγγέλους και δαίμονες. Όσο για το πώς επιλέχθηκε το όνομα του πρωταγωνιστή, σε αυτόν τον ομολογουμένως περίεργο τίτλο: «Tο Ρούσσος είναι το πιο κοινό συριανό επίθετο. Περίπου 1.000 στους 23.000 κατοίκους του νησιού έτσι λέγονται. Για αυτό και έχουν σχεδόν όλοι παρατσούκλια!» τονίζει ο Νίκος Αλμπανόπουλος που συντόνισε την έκδοση. https://isbn.nlg.gr/index.php?lvl=publisher_see&id=42112

O "μικρος Νικολας σε νεες περιπετειες" επανεκδιδεται αυτην την φορα απο τις εκδοσεις Πατακη τον Μαρτιο του 2021 Παρουσιαση 1ης εκδοσης εδω: https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/42885-ο-μικροσ-νικολασ-σε-νεεσ-περιπετειεσ/ «…Μετά το μάθημα, η δασκάλα με κράτησε για λίγο στην τάξη και μου είπε πως δεν είχα λύσει σωστά το πρόβλημα της αριθμητικής. Πρέπει να θυμηθώ να πω στον μπαμπά να είναι πιο προσεχτικός». Ένας τόμος λογοτεχνικός θησαυρός από ογδόντα περιπέτειες με το ανεπανάληπτο χιούμορ του Ρενέ Γκοσιννύ (δημιουργού του Αστερίξ και του Λούκυ Λουκ) και τα μοναδικά σκίτσα του Ζαν-Ζακ Σενπέ. Μέσα από τις σκανταλιές της πιο απίθανης τρελοπαρέας, τα παιδιά ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και οι μεγάλοι ξαναθυμούνται δικές τους αγαπημένες ιστορίες, γιατί κατά βάθος όλοι κρύβουμε έναν μικρό Νικόλα μέσα μας. Ο δεύτερος τόμος του μικρού Νικόλα σε νέες περιπέτειες με σαράντα πέντε ιστορίες των Γκοσιννύ και Σενπέ που ξεδιπλώνουν μπροστά στα μάτια μας απίστευτες περιπέτειες και διασκεδαστικές σκανταλιές της πιο τρυφερής κι ευφάνταστης ηλικίας. Θα παρακολουθήσουμε τα παιδιά να εξεγείρονται απέναντι στην άδικη απόφαση του Γουρλομάτη, θα δούμε τον Κλοταίρ να σημειώνει πρόοδο και να μην είναι πια ο τελευταίος της τάξης, αλλά ο προτελευταίος, και τη γιαγιά σε μια νέα δυναμική εμφάνιση. Ο Νικόλας και η παρέα του θα μας περιφέρουν από την αυλή του σχολείου στην αλάνα και στο πάρκο, μαγεύοντάς μας με την αστείρευτη ευρηματικότητά τους, χαρίζοντάς μας τη μία έκπληξη μετά την άλλη. «– Ε, Αλσέστ! Κοίτα! Χιονίζει! ψιθύρισα στον Αλσέστ, που σκούντησε τον Μεξάν, που έκανε νόημα στον Ζοακίμ, που έδωσε μια αγκωνιά στον Ζοφρουά, που το είπε στον Εντ, που ξύπνησε τον Κλοταίρ, που σηκώθηκε να πάει στον πίνακα, γιατί νόμιζε πως τον φώναζαν να πει μάθημα». Goscinny René Ο Rene Goscinny γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1926 στο Παρίσι. Είναι ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους Γάλλους συγγραφείς στον κόσμο. Μόνον από τις περιπέτειες του "Αστερίξ", που έχουν μεταφραστεί Ζαν Ζακ Σανπέ Γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1932 στο Μπορντό. Μετά από μάλλον μέτριες σπουδές και διάφορες μικροδουλειές ανεβαίνει σε ηλικία 18 ετών στο Παρίσι. Υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία ψάχνει παράλληλα για δουλειά σαν σκιτσογράφος. Το 1951 πουλάει το πρώτο του σκίτσο στην εφημερίδα Sud Ouest και ακολουθούν άλλα έντυπα όπως τα Le Rire, Noir et Blanc, Ici Paris. Γνωρίζεται με τον Ρενέ Γκοσινί και συνυπογράφουν τις πολυδιαβασμένες περιπέτειες του μικρού Νικόλα.

Σε μία πρόσφατη εξόρμηση στο περίπτερο της γειτονιάς μου, έπεσε το μάτι μου σε ένα μικρό πακέτο, στο οποίο φιγουράριζε ένα μικρό μπλε ανθρωπάκι. Κοιτώντας το καλύτερα, διαπίστωσα ότι το εν λόγω πακέτο, περιλάμβανε ένα μικρό βιβλίο, που περιείχε ασπρόμαυρα σχέδια των Στρουμφ, προκειμένου να χρωματιστούν από τους μικρούς μας (κι όχι μόνο) φίλους, καθώς επίσης (που αυτό είναι και το σημαντικότερο) συνοδευόταν από μία φιγούρα από κάποιο Στρουμφάκι. Αν και η τιμή είναι κάπως τσιμπημένη για την εποχή που διανύουμε, εντούτοις υπέπεσα στον πειρασμό και πήρα το τεύχος (το οποίο είχε αρίθμηση #02). Το βιβλίο είναι αρκετά απλό, αλλά με παχιές σελίδες, οι οποίες υπόσχονται να αντέξουν κάθε είδους χρωματική τεχνοτροπία αποφασίσουν να κάνουν οι πιτσιρικάδες (από μαρκαδόρο και κηρομπογιά, μέχρι κι ακουαρέλα). Η φιγούρα (που σε εμένα μου έτυχε ο Γκρινιάρης) έχει καλή ποιότητα πλαστικού, είναι σχετικά εύκαμπτη κι έρχεται με μία αποσπώμενη βάση, η οποία όμως δεν απαιτείται για να στηριχθεί, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία που παραθέτω. Άγνωστο το πόσα τεύχη έχουν κυκλοφορήσει συνολικά. Συμπερασματικά, πρόκειται για μία απλή έκδοση, που δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας και που αξίζει μόνο για την φιγούρα. Εξάλλου, εκεί έξω υπάρχουν άπειρα βιβλία ζωγραφικής για τους μικρούς μας φίλους. Προσωπικά θεωρώ ότι όλη η φιλοσοφία αυτής της έκδοσης έχει δανειστεί το εικαστικό μέρος ΑΥΤΗΣ της κυκλοφορίας (χωρίς να αποτελεί αντιγραφή), δίνοντας την φιγούρα ΑΥΤΗΣ της σειράς. Ας παραθέσουμε και δύο σελίδες από το εσωτερικό για να έχετε μία ιδέα. Ευχαριστούμε τον Ion για την διάθεση του τευχών #01, 03.

Το “Unseen Vision” είναι μία ακόμα προσωπική δημιουργία του Γιώργου Κόλλια και ουσιαστικά πρόκειται για το άτυπο sequel του “An I for an Eye”. Κυκλοφόρησε τον αμέσως επόμενο χρόνο από αυτό, δηλαδή το 2021, στα πλαίσια του Comicdom Con Athens, το οποίο διοργανώθηκε τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το σενάριο μάς περιγράφει την κατάσταση που έχει επέλθει ο στρατιώτης που τον είχαμε δει στο προηγούμενο κόμικ, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα κι αντιμετωπίζει πάμπολλα προβλήματα, ψυχικής φύσης. Ο συγκεκριμένος στρατιώτης, ένας από τους πολλούς που είδαν τον συγκεκριμένο και ουρανοκατέβατο “οφθαλμό”, πάσχει από πολλές παραισθήσεις, τις οποίες διαπιστώνει κι ο αναγνώστης, έχει ξεχάσει ακόμα και το όνομά του, ενώ αυτό που θυμάται καλά είναι ότι ευθύνεται για την στυγερή δολοφονία της όμορφης φίλης του. Μάταια οι θεράποντες ιατροί προσπαθούν να του πουν ότι όχι μόνο δεν είναι δολοφόνος, αλλά… δεν έχει καν κορίτσι! Μέσα σε όλη αυτή την παράνοια, όμως, κάτι εξωγήινο παραμονεύει στις σκιές κι έχει μεγάλη όρεξη για παιχνίδια, αλλά και πολυσυμπαντικά πλάνα (όπως εκείνο αναφέρει)… Η παρούσα ιστορία, λοιπόν, κι από την στιγμή που πρόκειται για sequel, λογικό είναι να έχει παρόμοια θεματολογία με το προηγούμενο κόμικ. Το μεταφυσικό στοιχείο, με σωστά ποσά φαντασίας βρίσκεται σε όλες τις σελίδες της πλοκής, η οποία εμφανίζεται άρτια σκηνοθετικά, καθώς δημιουργεί σκηνές με ανατροπές κι ένταση. Σε σχέση με το “An I for an Eye”, εδώ έχουμε μία πιο μεστή ροή, χωρίς να κάνει κοιλιά, ενώ το φινάλε δείχνει προς τα που θέλει ο δημιουργός να κατευθυνθεί. Από το τέλος, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι θα ακολουθήσει και τρίτο μέρος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που δεν θα χάσετε τον καιρό σας αν την διαβάσετε, όλοι εσείς οι φίλοι των Sci-Fi σεναρίων, ενώ και οι φίλοι του Κόλλια, σίγουρα θα διαπιστώσουν μία συγγραφική ωρίμανση, σε σχέση με έναν χρόνο πριν. Τουλάχιστον εγώ αυτό αντιλήφθηκα. Σχεδιαστικά η ιστορία κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη, τα οποία είναι αρκετά αξιόλογα. Για την ακρίβεια, πέραν του δέοντος! Το σχέδιο αποδίδει με μεγάλο ρεαλισμό τους χαρακτήρες, αλλά και τις σκηνές, ενώ συμβάλλει τα μέγιστα στην σωστή σκηνοθεσία και την εναλλαγή των σκηνών. Κι αν στο “An I for an Eye” ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, εδώ κοντράρεται στα ίσια με το σενάριο, όχι γιατί είναι λιγότερο καλό, αλλά επειδή το σενάριο, δείχνει καλύτερο σε αυτή την ιστορία. Εννοείται, φυσικά, ότι το ασπρόμαυρο χρώμα συμπληρώνει άξια τον εικαστικό τομέα. Κι εδώ ο ποικίλος χρωματισμός, πιστεύω ότι θα ήταν περιττός. Η έκδοση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη δουλειά του δημιουργού. Το εξώφυλλο είναι καλαίσθητο και με όμορφες διαβαθμίσεις του πράσινου και για να πω την αλήθεια, στην αρχή μού φάνηκε ότι ο τύπος ήταν ο Green Lantern! Χαρτί κι εκτύπωση ήταν αξιόλογα γι’ αυτοέκδοση, ενώ για έξτρα υλικό δεν θα βρούμε τίποτα, εκτός από μία σελίδα με ευχαριστίες του δημιουργού. Υπάρχουν, όμως, και τρεις απολύτως λευκές σελίδες, που μάλλον μπήκαν για να διατηρήσει το τεύχος τον σωστό αριθμό. Χτυπούν περίεργα (όχι, όμως, άσχημα) στο μάτι, αλλά τουλάχιστον μπορεί να χρησιμοποιηθούν για κάποιο fan art του δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.

Τον Νοέμβριο του 2021, μία μεγάλη συνεργασία λαμβάνει χώρα στον τομέα των εκδόσεων. Ο λόγος για την εφημερίδα "Τα Νέα", η οποία ξεκινά να φιλοξενεί με το Κυριακάτικο φύλλο της το μηνιαίο περιοδικό "National Geographic Traveller". Ο σκοπός ύπαρξης του συγκεκριμένου τίτλου είναι να πληροφορήσει τον αναγνώστη για διάφορους ταξιδιωτικούς προορισμούς τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Μέσα από τους οδηγούς του μαθαίνουμε πολλά και χρήσιμα πράγματα για την αρθρογραφούμενη πόλη τόσο στον τομέα του σύγχρονου προορισμού, όσο και στο ιστορικό-αρχαιολογικό υπόβαθρό της, αλλά και την κουλτούρα της. Και φυσικά με όλα αυτά να γίνονται υπό την αιγίδα του πρώτου και καλύτερου καθ’ ύλην αρμόδιου σε τέτοια θέματα, του "National Geographic"! Εν κατακλείδι, το "National Geographic Traveller" διαθέτει όλα εκείνα που μπορούν να σαγηνεύσουν τον… ταξιδιάρη αναγνώστη, αλλά κι εκείνον που θέλει να πάρει μια γεύση από προορισμούς που δεν δύναται να επισκεφθεί. Είμαι σίγουρος ότι κανείς από τους δύο δεν θα αφήσει από τα χέρια του το περιοδικό απογοητευμένος. Όσον αφορά την έκδοση, την βρήκα αξιοπρεπή. Το μεγάλο μέγεθος είναι το ιδανικότερο για ένα περιοδικό που φιλοξενεί πολλές εικόνες και φωτογραφίες, ενώ και η κόλληση των σελίδων φαίνεται να αντέχει πολλές αναγνώσεις ή ακόμα κι αρχειοθέτηση. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι καλής ποιότητας κι ωραίο στην υφή, ενώ το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ κι ανθεκτικό.

Μια εικόνα, 278 λέξεις Ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα. Μπορεί να είναι λίγο καθυστερημένη η αναφορά, καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να εκθειάσεις μια πολύ καλή δουλειά. Και το «Μίκα και Βάλκα», αυτοέκδοση σε σενάριο του Λάζαρου και σχέδια του Κλήμη, είναι πράγματι μια πολύ καλή δουλειά! Από κάθε άποψη. Πρωταγωνιστής είναι ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα, αναζητώντας ζεστασιά, τροφή, μια προσωρινή κρυψώνα μα πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη επαφή. Αλλά δυστυχώς είναι ανεπιθύμητος παντού. Όλοι τον διώχνουν από πεζοδρόμια, εισόδους κτιρίων και μαγαζιών, βιτρίνες. Εκτός από έναν άλλον άστεγο, τον Φειδία, καλλιτέχνη του δρόμου και μόνο άνθρωπο που έχει τον χρόνο, τη διάθεση και την ανθρωπιά να πει δυο κουβέντες με ένα παιδί και να του προσφέρει λίγη αγάπη. Με ένα τέτοιο θέμα, το «Μίκα και Βάλκα» ακούγεται δραματικό, «βαρύ κι ασήκωτο» αλλά δεν είναι. Μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά και τις επικίνδυνες περιπλανήσεις του μικρού αγοριού σε μια εχθρική πόλη, με τους χρυσαυγίτες να απειλούν και τους «καθωσπρέπει» πολίτες να ξεσπούν εναντίον των «λαθρομεταναστών», υπάρχουν και αχτίδες αισιοδοξίας: ένα κόκκινο μπαλόνι, μια κουβέρτα που την πήρε ο αέρας, λίγοι πεταμένοι μαρκαδόροι, οι χαρούμενες φωνές από άλλα παιδιά. Με τις έξυπνες ατάκες του Λάζαρου και τα γλυκύτατα και τρυφερά σχέδια του Κλήμη, το «Μίκα και Βάλκα» είναι ένα ευχάριστο και απαραίτητο, χωρίς διδακτισμούς, μάθημα προς όσους στρέφουν το βλέμμα από αυτά τα παιδιά. Με μικρές δόσεις απελευθερωτικού χιούμορ και ορισμένες σπαρακτικές σκηνές. Όπως αυτή με τον μικρό Μίκα, κοιμισμένο σε ένα παγκάκι, να δέχεται απαλά στο κεφάλι του ένα φθινοπωρινό φύλλο που τον ξυπνά. Για να ανοίξει αυτός τα μάτια του και να ψιθυρίσει: «Μαμά...;»

Από τον εκδότη "«ΘΥΕΛΛΑ prequel»: Ένα άλμπουμ-κόμικ με πρωταγωνίστρια την «Καπετάνισσα», παιδί της οικονομικής κρίσης, που κουβαλάει μέσα της μια βαριά οικογενειακή κληρονομιά. Η «Καπετάνισσα» ζει ανάμεσα σε εξωγήινους κατάδικους που μαθαίνει να τους αγαπά και σε έναν κόσμο που μοιάζει να έχει χάσει τα ιδανικά του. Η πειρατική της δράση όμως καταφέρνει να εμπνεύσει επαναστάσεις σε ολόκληρο τον γαλαξία!" Το Τελευταίο κόμικ του Νίκου Καμπασελέ που έπεσε στα χέρια μου, πρόκειται για Prequel της Θύελλας που βγήκε πριν 2 χρόνια. Και πάλι το μέγεθος είναι μεγάλο, η ποιότητα υπερβολικά καλή, πολύ χοντρό γυαλιστερό χαρτί, εδώ και έγχρωμο. Το άλμπουμ έχει 10 σελίδες κόμικ και 6 σελίδες με προσχέδια. Η ιστορία είναι λίγο ενδιαφέρουσα για όσους έχουν διαβάσει την Θύελλα, δεν είναι όμως και κάτι το τρομερό, σε δέκα σελίδες τι να κάνεις κι όλας. Και εδώ κατά την άποψη μου η τιμή είναι πολύ υψηλή για την έκδοση.

Από τον εκδότη "Καλωσήρθατε στον κόσμο του Σκελε-τούλη! Βρισκόμαστε στο κάστρο ενός σχετικά αποτυχημένου Άρχοντα βαμπίρ. Αποτυχημένου με την έννοια ότι δεν προσπαθεί καθόλου να αυξήσει την εξουσία του ή να εξαπολύσει καταστροφές στους ζωντανούς, όπως θα έκανε ίσως ένας συνηθισμένος, αξιοπρεπής, σκοτεινός Άρχοντας. Ο Τούλης ο Σκελε-τούλης είναι ο υπηρέτης του Άρχοντα του κάστρου. Μιας και όλες οι υπηρεσίες που προσφέρουν συνήθως οι υπηρέτες των ζωντανών είναι αχρείαστες, ο Τούλης φροντίζει κυρίως να υπομένει τις παραξενιές του Άρχοντα. Στο ίδιο κάστρο ζει επίσης και η Μύριαμ, η πρώην σύζυγος του Τούλη, που θέλει πλέον να παραμείνουν φίλοι, αλλά και ο Γιουρούμπας, ένα πολεμικό πνεύμα που διώχτηκε από την πατρίδα του, την Κεντρική Αφρική. Ξαφνικά, έρχεται και ο Πόνος, ο μακρινός ξάδερφος του Άρχοντα του κάστρου, ο οποίος με την επίσκεψή του αναστατώνει τα πάντα και τους πάντες!" Άλλο ένα κόμικ του Νίκου Καμπασελέ από τις εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης. Είναι μία συλλογή ιστοριών με τον Τούλη τον Σκελετούλη, 7 μικρές ιστορίες περιέχονται στις 20 σελίδες με κόμικς που έχει το άλμπουμ. Και εδώ η έκδοση είναι μεγάλη, και υπερβολικά καλό το χαρτί μέσα, πολύ χοντρό γυαλιστερό. Η ιστορίες δεν μου είπαν σχεδόν τίποτα από σενάριο, το σχέδιο είναι αρκετά καλό, όμως κατά την άποψη μου η τιμή είναι πολύ υψηλή.

Από τον Εκδότη "Τι κρύβεται άραγε στο πυκνό δάσος της Σταυρούπολης Όταν ο κλήρος πέφτει σε έναν νεαρό που αποφάσισε να κάνει την πρακτική του στον στρατό θα τολμήσει να το αντιμετωπίσει Ένα κόμικ για τον στρατό? αλλιώς, που τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται?" Ο Νίκος Καμπασελέ που είχε κάνει την Θύελλα φαίνεται να βρήκε στέγη στις εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης, έχουν ήδη κυκλοφορήσει 4 κόμικ του, 2 της Σταυρούπολης και άλλα 2 (Θύελλα Prequel και Σκέλε-Τούλης) που θα παρουσιάσω σε λίγο. Στην Σταυρούπολη έχουμε μία μικρή ιστορία που εκτυλίσσεται σε 14 σελίδες(έχει κομικ και στην μέσα πλευρά εξώφυλλου-οπισθόφυλλου). Μία ιστορία μυστηρίου που δεν κάνει καμία φοβερή έκπληξη. Δεν έχω πάρει το 2ο οπότε προς το παρών εξώφυλλο - οπισθόφυλλο 1ου. Η αλήθεια είναι δεν είχα ιδέα πόσες σελίδες είναι, δεν αναφέρεται στο site του εκδότη και τα πήρα λίγο τυφλά αυτό και τα άλλα 2. Απογοητεύτηκα, το κόστος είναι πολύ μεγάλο για 16 σελίδες. Το φορμάτ είναι μεγάλο, οριακά χώρεσε στο σκάνερ μου, και η ποιότητα του χαρτιού υπερβολικά καλή, πολύ χοντρό γυαλιστερό. Πιο πολύ μοιάζει με πολυτελές φανζίν.