Search the Community

Τιμή καταλόγου: 14,99€ Προβοκατόρικος τίτλος, έτσι; Ιδίως αν δει κανείς ποιος είναι ο Αγγλικός. Η παρούσα έκδοση είναι κόμικ. Δεν τις φαίνεται, ούτε στο στήσιμο ούτε θεματολογικά. Σχεδιαστικά είναι ανεπαρκές, ενώ καταστρατηγεί οποιοδήποτε κανόνα του είδους, σεναριακά και σχεδιαστικά και στο στήσιμο πολλές φορές θυμίζει απλό εικονογραφημένο διήγημα. Αλλά... Σεναριακά έχει κάτι να πει. Ο τίτλος μιλάει για το τρέξιμο και την ιεροτελεστία του πράγματος, αλλά δεν γράφτηκε για το κοινό του γυμναστηρίου και τους τρέντυ χιπστεράδες που το παίζουν δρομείς. Αντίθετα είναι μια αυτοβιογραφική ματιά του δημιουργού, στο τρέξιμο. Στο γιατί ξεκίνησε να τρέχει και στο γιατί συνεχίζει να το κάνει. Το τι έμαθε ως άτομο για τον εαυτό του κάνοντας το. Στο πως, παρόλο το πόνο που προκαλεί, είναι προτιμότερο από το να κάθεται να απλά να χλαπακιάζει. Το ότι συνεχίζει να χλαπακιάζει παρόλο την σοβαρή ενασχόληση του με το τρέξιμο και τους κάθε λογής μαραθώνιους. Χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα αλλά με μπόλικο χιούμορ, αυτό το βιβλίο απευθύνεται στο καθημερινό άνθρωπο, δρομέα ή όχι. Και αξίζει να του ρίξετε μια ματιά και να μην το κρίνετε από το φαίνεσθαι. Παρόλο που το φαίνεσθαι δεν μπορεί να τραβήξει ένα κανονικό αναγνώστη κόμικ χωρίς παρότρυνση, σε αντίθεση με τους κάζουαλ αναγνώστες που δεν πιστεύω να έχουν τέτοια προβλήματα Και φυσικά θα μάθετε πολλά αχρείαστα (να είναι) εγκυκλοπαιδικά στοιχεία για τις Ιαπωνικές σφήκες και μέλισσες. Σελίδες δείγμα (στα Αγγλικά) από το σάιτ του δημιουργού. Υ.Γ. Το κόμικ βγήκε στις αρχές του Οκτώβρη, παρόλο που μέσα στην έκδοση αναφέρει πως βγήκε τον Σεπτέμβρη.

JP Ahonen: Αν αφαιρέσεις όλη τη φάση του σατανικού black metal, θα βρεις μια αγαπημένη οικογένεια στο Belzebubs Με αφορμή το νέο album Belzebubs(στα ελληνικά από την Jemma Press), για τα καθημερινά ευτράπελα μιας οικογένειας…blackmetal-άδων, αλλά και την παρουσία του στο φετινό AthensCon, το Smassing Culture βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει με τον δημιουργό JP Ahonen για την οικογένεια, τα comics, ελληνικά, φιλανδικά και διεθνή αλλά και τι θα δούμε στο μέλλον… 1)Η ιδέα της μείξης του extreme black metal ήχου με τις χιουμουριστικές καταστάσεις μιας οικογένειας είναι αρκετά συναρπαστική και παράδοξη. Πως οδηγήθηκατε σε αυτή; Το Belzebubs ξεκίνησε περίπου σαν ατύχημα, καθώς έφτιαχνα αυτοσχέδια μικρά gags για το Inktober πριν λίγα χρόνια. Υπέφερα από burnout και κατάθλιψη εκείνη την περίοδο και χρησιμοποιούσα την πρόκληση του Inktober για να χαλαρώσω σαν καλλιτέχνης και συγγραφέας. Νομίζω ότι οι black metal χαρακτήρες προήλθαν από το graphic novel μου Sing No Evil (Perkeros,στα Φιλανδικά), που επίσης περιείχε μια metal μπάντα. Είχα διασκεδάσει πολύ σχεδιάζοντας αυτούς τους απλούς ασπρόμαυρους χαρακτήρες και το έκανα ένα χαλαρό θέμα για τον υπόλοιπο μήνα. Δεν κατάφερα να τελειώσω το Inktober ( νομίζω έκανα περίπου 20 σκίτσα ή κάτι τέτοιο) αλλά οι χαρακτήρες και το concept started συνέχισαν να με «ενοχλούν» και έτσι το σκέφτηκα λίγο παραπάνω την άνοιξη που ακολούθησε. Δεν είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ webcomics, οπότε απλά σκέφτηκα να κρατήσω το Belzebubs σαν ένα διασκεδαστικό side project για αυτοθεραπεία, ξέρεις, και έτσι ξεκίνησα να δημοσιεύω κάποια επανασχεδιασμένα σκίτσα κάθε Παρασκευή. 2) Έχουμε ξαναδεί παρέα φίλων ως διάσημη black metal μπάντα πριν, αλλά όχι μια οικογένεια. Σαν δημιουργός, ποιες είναι οι δυναμικές που βλέπετε να δημιουργούνται στο έργο; Το concept υπήρχε από την αρχή. Μου άρεσε η αντίθεση του να βάζω αυτούς τους σκυθρωπούς τύπους σε εντελώς καθημερινές, βαρετές καταστάσεις και ακόμα διασκεδάζω πολύ με αυτές τις σκηνές. Τα comics μου πάντα είχαν έναν ισχυρό indie/slice-of-life τόνο και αυτό υποθέτω πως είναι κομμάτι του στυλ μου. Κοιτώντας πίσω όλα τα projects που έχω κάνει τα τελευταία 20 χρόνια, είναι εύκολο να εντοπίσω πως δημιουργήθηκε αυτό και φαίνεται παράξενο πως τελικά πήρε τόσο πολύ να εκδηλωθεί. Αφού ειπώθηκε αυτό, είμαι πολύ χαρούμενος που κάνω κάτι τέτοιο τώρα και όχι 15 χρόνια πριν 3)Τι αντιδράσεις περιμένεις από χώρες με μια πιο συντηρητική ή ακόμα και οπισθοδρομική άποψη πάνω στις οικογενειακές αξίες, όπως η Ελλάδα; Λοιπόν, αν αφαιρέσεις όλη τη φάση του σατανικού black metal , θα βρεις μια αγαπημένη οικογένεια στο Belzebubs, έτσι δεν είναι; 4) Ποιες είναι οι σκέψεις σου για την ελληνική black metal σκήνή? Δεν έχω πολλές γνώσεις για τις ελληνικές μπάντες, αλλά ακούω A Diadem of Dead Stars αρκετά συχνά τελευταία. Μου αρέσει αυτό που κάνουν 5) Και για την ελληνική σκηνή κόμικ; Ξέρω λίγους καλλιτέχνες, αλλά ανυπομονώ να βρω νέα πράγματα όταν έρθω για το AthensCon! Αυτό είναι και μέρος της γοητείας του να πηγαίνεις σε συνέδρια και φεστιβάλ στο εξωτερικό, βρίσκεις νέα στυλ, καλλιτέχνες και ιστορίες που δεν θα έβρισκες διαφορετικά. Πρέπει να αναφέρω εδώ ότι αγαπώ την δουλειά του Kώστα Κυριακίδη, τον οποίο ξέρω από την ανθολογία Flight, πάνω στην οποία συνεργαστήκαμε. 6) Εσύ, σαν καλλιτέχνης, έχεις κάποια αγαπημένα (black) metal comics; Προσπαθώ να κρατώ το κεφάλι μου χαμηλά και να εστιάζω στα δικά μου πράγματα, έτσι δεν ψάχνω άλλους δημιουργούς που υπάρχουν στο είδος. Θυμάμαι να διαβάζω το πρώτο volume του Black Metal από τους Chuck BB & Rick Spears όταν είχε πρωτοβγεί, οπότε μάλλον πρέπει να το αναφέρω αυτό εδώ. Βασικά τώρα θυμήθηκα ότι πρέπει να τσεκάρω και τα υπόλοιπα volumes. 7) Στην διεθνή σκηνή comic ποιοι καλλιτέχνες σε έχουν επηρεάσει περισσότερο; Ω, υπάρχουν πάρα πολλοί! Θαυμάζω τους επίσης Flight artists Tony Cliff, Becky Cloonan, και Vera Brosgol, πολύ, για να αναφέρω μερικούς, . Και μετά υπάρχουν φυσικά οι Jeff Smith, Steve Purcell, Mike Mignola κτλπ. Από την φιλανδική σκηνή θα αναφέρω τους Tiitu Takalo, Ville Pirinen, Tommi Musturi, Anni Nykänen και Emmi Nieminen για παράδειγμα. Αλλά αφήνω απέξω πολλούς, η λίστα είναι τεράστια. . Επίσης να αναφέρω πως η μουσική έχει επηρεάσει πολύ την τέχνη και τον τρόπο σκέψης μου τόσο όσο το σχέδιο και τα comics (ίσως και ακόμα παραπάνω). 8) Τι επιφυλάσσει το μέλος για τους Βelzebubs; Άλλα project σε αναμονή? Λοιπόν, προς το παρόν προσπαθώ να συναρμολογήσω το επόμενο μουσικό βίντεο και το art work για το full-length album , οπότε, αν όλα πάνε καλά, θα τα δούμε και τα δύο από αρχές του χρόνου. Θα κάνω πολλές περιοδείες το 2019, καθώς το βιβλίο θα κυκλοφορήσει σε ΗΠΑ, Ιταλία και Νορβηγία. Πέρα από το Belzebubs, θα ασχοληθώ και με ένα άλλο strip, το οποίο δημοσιεύεται σε μια τοπική εφημερίδα στην Φιλανδία, το οποίο μάλιστα τρέχει 15 χρόνια τώρα, οπότε θα με κρατήσει αρκετά απασχολημένο. https://youtu.be/sxzb00dqNg4 Πηγή

Ο Συλλέκτης- Μια πολυπρισματική ιστορία για το υφαντό της οικογένειας Ένας φίλος, αναφερόμενος στο Αϊβαλί, είπε πως είναι δύσκολο να κρίνεις τον Soloup ως καλλιτέχνη, γιατί σε αυτόν καταφεύγουμε για να μάθουμε, ενθυμούμενος την μελέτη του ίδιου για τα ελληνικά comic. Διαβάζοντας τον Συλλέκτη (εκδόσεις Ίκαρος), κατάλαβα για άλλη μια φορά ότι η δήλωση αυτή περιείχε ένα μεγάλο ποσοστό αλήθειας, κυρίως γιατί ο Συλλέκτης είναι μια πολυπρισματική απεικόνιση 5 ιστοριών και ενός παραμυθιού, τα οποία όλα μαζί αφηγούνται μια ιστορία για την απώλεια της (κατά βάση πατρικής) αγάπης και το παλίμψηστο της οικογένειας σε μια χώρα η οποία βασίστηκε σε (και βασανίστηκε από) αυτή. Ο Soloup ως καλλιτέχνης δεν καταφεύγει σε νεωτερικές αφηγήσεις, ούτε κρίνει αυστηρά. Αντίθετα, δεν κρίνει καθόλου. Αντίθετα, όντας γνώστης της ελληνικής συνθήκης, μας δίνει μια πολύπλευρη ιστορία σε 6 κομμάτια για το γύρω, το πίσω, το μπροστά, τη βάση και το εποικοδόμημα της οικογένειας, χωρίς να μας δίνει και την λύση του παζλ που τίθεται στις σελίδες του κόμικ. Γνώριμα πρόσωπα της ελληνικής καθημερινότητας, αστικής και επαρχιακής, των ίδιων των παραμυθιών αλλά και των πολλαπλών μετά- αφηγήσεων αποτελούν τους πρωταγωνιστές των ιστοριών που συναντούμε στις σελίδες του Συλλέκτη. Όλοι παίζουν τον ρόλο τους και έναν ακόμα, πολύπλευροι πρωταγωνιστές και αφηγητές ταυτόχρονα. Μέσα από τις πράξεις αλλά και τις συζητήσεις τους ο Soloup βρίσκει την ευκαιρία να αναμείξει είδη εξιστόρησης και στυλ σχεδίου για να πει την ιστορία, τελικά, ενός πατέρα που τον χώρισαν από το παιδί του. Και, σε αντίθεση με άλλους χαρακτήρες του κόμικ, δεν τον χώρισε ο πόλεμος, ο θάνατος ή το παράπονο. Τον χώρισαν οι αποφάσεις των γύρω του, η δικαιοσύνη και οι συνθήκες που διαλύουν το δεσμό μεταξύ των οικογενειών, χωρίς να φροντίσουν να δημιουργήσουν κάτι ουσιαστικότερο, ή έστω ανεκτό, στη θέση τους. Γιατί πράγματι η ελληνική οικογένεια είναι υπεύθυνη για πολλά δεινά που αντιμετωπίζουμε στην ψυχολογική μας ζωή, ωστόσο είναι και ένα δίχτυ προστασίας απέναντι σε άλλα. Κόβοντας αυτό το δίχτυ απερίσκεπτα δεν απελευθερώνεται κανείς από τα πρώτα, αλλά πέφτει στα δόντια των δεύτερων. Και αυτά δεν είναι τα δόντια του (καλού τελικά, όπως του Αρκά) λύκου, αλλά ο πόνος του ψυχολογικού κενού, η μοναξιά, οι τύψεις, και η συνεχής απόπειρα να συμφιλιωθείς ή να αντιπαλέψεις μάταια μια φαντασιακή εικόνα χωρίς να γνωρίσεις τους ανθρώπους από πίσω της. Ο Συλλέκτης μας δίνεις ακριβώς αυτήν την εικόνα, πίσω από τις αλληλοδιαπλεκόμενες ιστορίες του: του ανθρώπου πίσω από τον μύθο του Πατέρα, του πόνου πίσω από τον Μεγάλο Άλλο του Νόμου και της Τάξης που διαλύουν στα γρανάζια τους ακόμα και τα άτομα που υποτίθεται ότι προστατεύουν περισσότερο. Το αμάλγαμα της θεματικής αποδίδεται από τον Soloup με μια σειρά νοηματικών εργαλείων. Μεταπλάθει μύθους όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ακόμα και φιλοσοφικές ιστορίες, όπως το πλατωνικό σπήλαιο παραμυθικά. Ταυτόχρονα ο καλλιτέχνης ανοίγει και έναν έμμεσο διάλογο με την Δίκη του Κάφκα, με το πρόλογο και τον επίλογο του. Πράγματι, ο Διονύσης, όπως και ο Γιόζεφ Κ. παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες, αφού κατηγορούνται για κάτι που δεν ξέρουν και τελικά, κρίνονται από όλους ένοχοι, χωρίς να φταίνε. «Σαν το σκυλί, μες στην ντροπή» λέει ο μεγάλος συγγραφέας και, προσθέτει ο Soloup, «σαν συλλέκτης» στιγμών, απογοητεύσεων και μικρών, καθημερινών, αριθμητικών θανάτων. Ο ρυθμός του είναι καλά κρατημένος, αυστηρός και προσωπικός, με τον ακανόνιστο αριθμό των καρέ και τις μεγάλες ολοσέλιδες εμφάσεις ως τελείες στα σημεία που θέλει να κάνει μια παύση ο αφηγητής. Σε αυτές τις εναλλαγές καρέ πρέπει να προστεθεί και η ανακολουθία ασπρόμαυρου (ή καλύτερα γκριζοασπρόμαυρου) και έγχρωμου, αλλά και τεχνοτροπιών. Πίσω από φαινομενικά απλά σκίτσα, ο Soloup μας ταξιδεύει σε μια πολύ καλή και διακριτική επισκόπηση διάφορων σύγχρονων καλλιτεχνικών ρευμάτων που έχουν βρει μέσο έκφρασης στα κόμικ, όπως ο φωτορεαλισμός, αλλά και ρεύματα της παραδοσιακής ζωγραφικής, ο φοβισμός αλλά και ο κυβισμός. Μέσα από αυτά, πάντοτε εστιάζοντας στα πρόσωπα των ηρώων του, ο δημιουργός εντείνει την τάση ενδοσκόπησης του κόμικ μέσα σε ρεαλιστικές και καθημερινές συνθήκες. Ο Συλλέκτης του Soloup, με ένα θέμα δύσκολο και συχνά απορριπτέο από τον σημερινό δημόσιο διάλογο, ξαναφέρνει στο προσκήνιο την οικογένεια και την θέση του πατέρα σε αυτή. Διαφορετικά από ότι έχουμε μάθει ή συνηθίσει, μας θυμίζει ότι μπορεί κάθε παραμύθι (Φαντασιακό) να χρειάζεται κακό (Συμβολικό), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτός ο κακός είναι πράγματι έτσι. Αυτό σίγουρα μπερδεύει τα πράγματα για πολλούς, αλλά τα παραμύθια τελικά εδώ χρησιμεύουν. Να κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη και, τελικά, πιο αληθινή. Πηγή

Το Τρέξιμο: Το Μαρτύριο και η Ηδονή – Μια κόμικ δικαιολογία για να πάρετε τα βουνά Εάν το μοναδικό έργο που σας έρχεται στο μυαλό σχετικά με το τρέξιμο είναι το «Η Μοναξιά του Δρομέα Μεγάλων Αποστάσεων» (είτε στη μορφή διηγήματος από τον Alan Sillitoe, είτε ταινίας από τον Tony Richardson, είτε metal ύμνου από τους Iron Maiden) ετοιμαστείτε να προσθέσετε και το Τρέξιμο: Το Μαρτύριο και η Ηδονή, (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Braidfood) του δημοφιλούς και βραβευμένου με Eisner Ιnman Mathew (ίσως τον ξέρετε ως Oatmeal), ένα κόμικ όπου, με χιουμοριστικό τρόπο προσπαθεί να δικαιολογήσει την χαρά που νιώθουν κάποιοι με το βγαίνουν και να τρέχουν. Η αλήθεια είναι πως το τρέξιμο και, κατά επέκταση η εμπορική και εταιρικά καλλιεργημένη κουλτούρα γύρω από αυτό μπορεί να μην είναι ξένη στην media-κή και social media-κή μας καθημερινότητα, είναι όμως κάτι παράδοξο για τα ελληνικά δεδομένα, το οποίο αγγίζει τα όρια του οξύμωρου. Προς τι τελικά η όλη τρέλα για το τρέξιμο, προς τι οι μαραθώνιοι, η ήμιμαθαρώνιοι και τα δεκάδες events που μας πολιορκούν συχνά-πυκνά; Τι εξυπηρετούν πέρα από την αυταρέσκεια του καθενός και, τελικά, την δημιουργία κοινού για τα προϊόντα των αθλητικών εταιρειών; Ο Ιnman αποπειράται να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα με μια απόπειρα χιούμορ. Υποτιμά τις αντιρρήσεις, σαρκάζει τον εαυτό του και τον Χ’ δρομέα στον οποίο αναφέρεται, για να κερδίζει στην χαμηλωμένη αντίσταση του μη-δρομέα. Αναμετριέται με τα στερεότυπα, άλλοτε ξεπερνώντας τα άλλοτε αναπαράγοντας τα, ωστόσο μέσα σε αυτά καταφέρνει να περιγράψει έναν άνθρωπο που δεν μοιάζει σε αυτό που βλέπουμε στις διαφημίσεις ή στους δρομείς- πρόσωπα των εν λόγω events. Ο σχεδιαστής, με αυτή την ειλικρίνεια με την οποία μπορεί ένας απλός άνθρωπος να αγαπά ένα προϊόν, σαν γνήσιος nerd, αλλά του τρεξίματος, καταφέρνει και τελικά μας δίνει μια εικόνα καθημερινή και, όσο πιο κοντά μπορεί στην διαθλασμένη μας πραγματικότητα. Η μη γραμμικότητα, η αυτοαναφορικότητα και η αμεσότητα που αυτή κερδίζει είναι έντονα παρούσες στο κόμικ και είναι αυτές που κερδίζουν τον αναγνώστη, είτε πειστεί να πάρει τα βουνά, κυνηγώντας τις ενδορφίνες της άσκησης, είτε όχι. Αυτά ο δημιουργός όμως τα αποδίδει με ένα διεκπαιρεωτικό σχέδιο, το οποίο όμως το έχουμε συνηθίσει στα διάφορα listicles του Διαδικτύου και, κυρίως, στις παλαιότερες δουλειές του Oatmeal, ο οποίος έχει μακρά θητεία στο απαιτητικό μετερίζι του webcomic. Ωστόσο, όσο καλά και αν ανταποκρίνεται το στυλ αυτό στον πεινασμένο για relevance διαδικτυακό τρόπο προσέγγισης, στο γραπτό, στο οποίο ο αναγνώστης έχει όλη την άνεση να διαθέσει χρόνο για την πολυτέλεια της λεπτομέρειας, η λογική του webcomic κάποιες φορές δεν ευδοκιμεί. Το Τρέξιμο: Το Μαρτύριο και η Ηδονή, μπορεί να μην ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτό που υπόσχεται και είναι ίσως αμφίβολο αν μπορούσε να το κάνει εξ αρχής. Ωστόσο, πλέον, στους κύκλους μας όλοι έχουμε έναν δρομέα ή και παραπάνω, ο οποίος ίσως καταφέρει το χρησιμοποιήσει σαν συμπλήρωμα του βιώματος του. Για αυτόν θα είναι ένα καλό δώρο, ενόψει μάλιστα και εορτών. Πηγή

Νύχτες με Αέρα – Η ανατρεπτική ποίηση συναντά το πολιτικό comic Οι τέχνες συχνά συνομιλούν μεταξύ τους και συνήθως όταν το κάνουν αυτό μας προσφέρουν μαγευτικά αποτελέσματα. Η συχνότερη και πιο δημοφιλής επικοινωνία είναι αυτή μεταξύ της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου. Όμως και άλλες τέχνες, που βασίζονται στην εικόνα εμπνέονται συχνά απ’ τη λογοτεχνία. Από αυτές δεν θα μπορούσε να λείπει και η τέχνη των comics. Όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και το ελληνικό comic (το οποίο βρίσκεται σε φάση ποιοτικής και ποσοτικής ανάπτυξης) να εμπνέεται από λογοτεχνικά κείμενα όλων των ειδών. Χαρακτηριστικότερη, ίσως, είναι η περίπτωση της comic μεταφοράς του Ερωτόκριτου απ’ τους Γούση, Παπαμάρκο και Ράγκο, αλλά και η comic απόδοση της Πάπισσας Ιωάννας, από τον Λευτέρη Παπαθανάση. Αλλά και πολλά ακόμα έργα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας έχουν εμπνεύσει τους έλληνες κομίστες τα τελευταία χρόνια, ενώ μια ενδιαφέρουσα απόδειξη του υπαρκτού ενδιαφέροντος για συνομιλία, από την πλευρά του ελληνικού comic, είναι η συχνή παρουσία ποιημάτων σε comic μεταφορά απ’ τον Μπλέ Κομήτη, ένα περιοδικό που φιλοδοξεί τον τελευταίο χρόνο μέσα από τις σελίδες του να αναδείξει το ταλέντο και τις τάσεις της ελληνικής comic σκηνής. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και το έργο του Κυριάκου Μαυρίδη, τον οποίο γνωρίσαμε πριν λίγα χρόνια, απ’ τις εκδόσεις ΚΨΜ, με τις comic μεταφορές ποιημάτων του Νίκου Καββαδία στο «Ο θάνατος του William George Allum». Συνεχίζοντας σε παρόμοιο ύφος ο Μαυρίδης στις «Νύχτες με Αέρα», πάλι απ’ τις εκδόσεις ΚΨΜ, εικονογραφεί 5 ποιήματα, τα οποία αναμετρώνται -με διαφορετικό τρόπο το καθένα- με εκφάνσεις του φασισμού. Ο Ναζίμ Χικμέτ και ο Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα είναι ανάμεσα στους ποιητές, που εμπνέουν τον Μαυρίδη και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο… Οι ιστορίες που εικονογραφεί ο Μαυρίδης ασχολούνται με θέματα όπως οι πρόσφυγες και ο ρατσισμός, ο ισπανικός εμφύλιος και η αντιφασιστική πάλη, αλλά και οι μετανάστες στη σύγχρονη εργασιακή καπιταλιστική εκμετάλλευση. Έτσι, στις ιστορίες του comic του αλληλοδιαπλέκονται ο ιστορικός προβληματισμός με την σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, καταδεικνύοντας τους υπαίτιους για την κατάσταση των πρωταγωνιστών, δείχνοντας ότι φταίνε από κοινού οι ρατσιστικές – αντιμεταναστευτικές πολιτικές, οι φασίστες και τελικά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Με αυτό τον τρόπο το comic του Κυριάκου Μαυρίδη δεν μένει μόνο στον αντιφασισμό, αλλά μέσα στις σελίδες του ασκεί κριτική συνολικά στο καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει. Πέρα από τα ποιήματα, τα οποία αποτελούν το κέντρο των ιστοριών του comic, ο Μαυρίδης αναφέρει και τις άλλες πηγές απ’ τις οποίες εμπνεύστηκε, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν πολιτικά βιβλία, όπως ο «Έβδομος άνθρωπος» των Τζων Μπέργκερ και Τζην Μορ, που κυκλοφορεί στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Antifa Scripta και αφορά την εμπειρία της μετανάστευσης πριν το 1975. Μάλιστα, ένα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά δισέλιδα του comic προέρχεται από μια φωτογραφία του συγκεκριμένου βιβλίου, την οποία εικονογράφησε και η οποία παρουσιάζει μετανάστες σε αλυσίδες έτοιμους να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Η εικονογραφημένη αποτύπωση της ριζοσπαστικοποίησης των μεταναστών συνοδεύεται και από ένα δυνατό παράθεμα του βιβλίου των Μπέργκερ και Μορ σχετικό με την πολιτικοποίηση των μεταναστών – εργατών: «Στη ζωή του ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο -και πάντοτε αρνητικά- με το όλο σύστημα. Τα στάδια της σκέψης του διευρύνονται, ανάλογα γίνονται πολύ πιο πλατιά απ’ αυτά των θεωρητικών μέσα στο σύστημα. Έτσι, πολύ λίγοι μετανάστες, μια χούφτα ίσως, γίνονται επαναστάτες.» Το σχέδιο του Κυριάκου Μαυρίδη είναι ιδιαίτερο. Το comic του σε καμία περίπτωση δεν έχει τις καρτουνίστικες απεικονίσεις που συναντάμε συχνά στα δημοφιλή comic της μαζικής κουλτούρας. Αντίθετα, ο Μαυρίδης πειραματίζεται με διάφορες τεχνοτροπίες. Χαρακτηριστικότερη ιστορία για το επίπεδο του πειραματισμού του καλλιτέχνη είναι η εικονογράφηση του ποιήματος «Let us describe», στο οποίο συνδυάζει το comic με το κυβιστικό στυλ, δίνοντας ένα αρκετά πρωτότυπο αποτέλεσμα. Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, η εικονογράφηση του Μαυρίδη θα μας θυμίσει λιγότερο comic και περισσότερο μικρούς ζωγραφικούς πίνακες, εμπλουτισμένους με ποιητικούς στίχους. Τέλος, σημαντικό είναι ότι στην τελευταία σελίδα κάθε εικονογραφημένου ποιήματος βρίσκουμε τα σχόλια του σχεδιαστή, ο οποίος προσπαθεί να μας ξεναγήσει στο καλλιτεχνικό του εργαστήρι. Άλλες φορές μιλάει για τις πηγές απ’ τις οποίες εμπνεύστηκε την εικονογράφηση, ενώ άλλες φορές σχολιάζει το ποίημα που επέλεξε να εικονογραφήσει. Σε κάθε περίπτωση τα σχόλια του Μαυρίδη είναι ιδιαίτερα εύστοχα, προκειμένου να αναστοχαστούμε τις προηγούμενες σελίδες του comic και ίσως να ξαναγυρίσουμε σε αυτές και να τις ξαναδιαβάσουμε υπό το πρίσμα των όσων μας επισήμανε ο σχεδιαστής. Αυτή είναι άλλη μια ιδιαίτερη πινελιά σε ένα διαφορετικό comic, από αυτά που μας έχουν συνηθίσει εδώ και πολλά χρόνια οι εκδόσεις ΚΨΜ, δηλαδή τα comics με κοινωνικό και πολιτικό προβληματισμό. Πηγή

Ένα από τα γνωστότερα και κατά τη γνώμη μου καλύτερα run του Μαύρου Πάνθηρα κυκλοφορεί και στη χώρα μας. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, όπου ο διάσημος υπερήρωας υπερασπίζεται τη χώρα του απέναντι σε μια πολυεθνική συμμαχία κακοποιών, που θέλουν τα πλούτη της χώρας του. Με δεδομένο το πότε δημοσιεύτηκε το κόμικ στις ΗΠΑ (2005) μπορούμε να μιλήσουμε για μια αλληγορία του πολέμου και της εισβολής στο Ιράκ, ενώ ταυτόχρονα μπορούμε να το δούμε και ως απροκάλυπτη κριτική απέναντι στην αποικιοκρατία, τόσο την παλιά, αλλά και τη σύγχρονη, που κρατά δέσμιες πολλές χώρες της Αφρικής. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, πρόκειται για ένα πολιτικά φορτισμένο κόμικ και αυτό είναι που ίσως το κάνει ενδιαφέρον και σε αναγνώστες που δεν τρελαίνονται για υπερηρωικά κόμικ. Δεν θα χάσετε καθόλου χρόνο να του ρίξετε μια ματιά, όταν το βρείτε. Με εντυπωσίασε και ο επίλογος του συγγραφέα, ο οποίος είναι τόσο πολύ φορτισμένος πολιτικά και με τόσες πολλές βωμολοχίες, (αλλά και με αρκετή έπαρση) που ειλικρινά απορώ πώς του επέτρεψε η Marvel να τον δημοσιεύσει. Το μόνο αρνητικό του κόμικ είναι ότι το σχεδιάζει ο John Romita Jr. Ζητώ συγγνώμη από τους θαυμαστές του, αλλά δεν κρατήθηκα να μην το γράψω Η έκδοση και η μετάφραση είναι πολύ καλή, όπως μας έχει συνηθίσει η εκδοτική. Για τους φίλους των υπερηρωικών είναι απαραίτητο ανάγνωσμα.

Το αφιέρωμα της εκδοτικής "Μικρός Ήρως", σε συνεργασία με την αθλητική εφημερίδα "Φως το σπορ", στο κουαρτέτο των μεγάλων μορφών του ποδοσφαίρου ολοκληρώθηκε την πρώτη Ιουνίου με την βιογραφία του βετεράνου αθλητή Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο θρυλικός μπαλαδόρος, μετά τον Μέσι,τον Μπέκαμ και τον Ρονάλντο, μας φανερώνει άγνωστες και γνωστές πτυχές της πολυτάραχης ζωής του. Η έκδοση έχει σχετικά μικρό μέγεθος όπως και οι προηγούμενες εκδόσεις, έχει γυαλιστερό χαρτί και το δέσιμο γίνεται με συνδετήρες. Στο εσωτερικό ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να διαβάσει ένα δισέλιδο αφιέρωμα με τίτλο "Το χέρι (και το πόδι...) του Θεού!", γραμμένο από τον Κώστα Μαστοράκη. Επίσης υπάρχουν και δύο ολοσέλιδες αφίσες του ποδοσφαιριστή την ώρα της δράσης αλλά και διάφορες μικρότερες φωτογραφίες του. Γι'ακόμα μία φορά το σχέδιο δεν θα λέγαμε ότι είναι στα καλύτερά του. Και μία σελίδα από το εσωτερικό για να πάρετε μία γεύση.

Οι εκδόσεις "Μικρός Ήρως" συνεχίζουν την συνεργασία τους με την αθλητική εφημερίδα "Φως των σπορ" και μας προσφέρουν την δεύτερη βιογραφία ποδοσφαιριστή, που έχει αφήσει ανεξίτηλα το στίγμα του στο άθλημα. Στο δεύτερο τεύχος της σειράς την σκυτάλη παίρνει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Η έκδοση κυμαίνεται ακριβώς στα ίδια επίπεδα με αυτήν του Μέσι. Ίδια ποιότητα εκτύπωσης και χαρτιού, ίδια βιβλιοδεσία και ίδιο μέγεθος. Στο οπισθόφυλλο αναγράφεται ονομαστική τιμή, που σημαίνει ότι το τεύχος θα το δούμε κάποια στιγμή στα περίπτερα ως αυτόνομο. Στην εσωτερική πλευρά του εξώφυλλου ο αναγνώστης θα βρει ένα άρθρο του Θανάση Τζιμούρτα, για τον ποδοσφαιριστή. Ένα ολοσέλιδο κείμενο που περιέχει την βιογραφία του, πριν ξεκινήσει η βιογραφία σε κόμικ. Και μία εσωτερική σελίδα.

Την Παρασκευή 25/05/18, οι εκδόσεις "Μικρός Ήρως" κυκλοφόρησαν σε συνεργασία με την αθλητική εφημερίδα "Φως των σπορ" το τρίτο άλμπουμ της σειράς με τις βιογραφίες των θρύλων του ποδοσφαίρου. Αυτή την φορά την τιμητική του έχει ένας εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, από τους καλύτερους που έχουν περάσει στους αιώνες από το άθλημα και δεν είναι άλλος από τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Οι άλλες τρεις βιογραφίες αφορούν τους Λιονέλ Μέσι, Ντέιβιντ Μπέκαμ, ενώ την Παρασκευή 01/06 θα κυκλοφορήσει κι αυτή του μεγάλου Μαραντόνα. Η έκδοση δεν διαφέρει από τις προηγούμενες. Έχει καλής ποιότητας γυαλιστερό χαρτί και μικρό μέγεθος. Το δέσιμό της έχει γίνει με συνδετήρες ενώ υπάρχει κι ένα δισέλιδο έξτρα αφιέρωμα στον ποδοσφαιριστή, που επιμελήθηκε ο Γιώργος Σγούτας. Στην τελευταία σελίδα πριν το οπισθόφυλλο το τεύχος μάς χαρίζει και μία αφίσα του Ρονάλντο να πανηγυρίζει μέσα στην βροχή,προφανώς κάποιο γκολ του. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το σχέδιο σε αυτό το άλμπουμ είναι πολύ αδύναμο και σε μερικά σημεία κάτω του μετρίου. Και μία σελίδα από το εσωτερικό. Κουράγιο,ένα άλμπουμ ακόμα έμεινε.

Για άλλη μια φορά οι εκδόσεις Μικρός Ηρως κάνουν μια συνεργασία με εφημερίδα, αυτή την φορά με αθλητική, την ''ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ'' για να προσφέρουν για τρίτη συνεχόμενη φορά ποδοσφαιρικά κόμικς. Βιογραφίες διασήμων μετρ του αθλήματος που έγραψαν ιστορία. Στην συνέχεια και για τις τρείς Παρασκευές του Μαΐου θα κυκλοφορήσουν οι εξής βιογραφίες : Μπέκαμ, Ρονάλντο, Μαραντόνα . Η έκδοση είναι καλαίσθητη με χοντρό ιλουστρασιόν -γυαλιστερό- φύλλο, άξιο να σταθεί σε μια κομιξοθήκη. Προορίζεται και για φαν των αθλητών που δεν διαβάζουν κόμικς. Για πρώτη φορά στα περιοδικά του Λεωκράτη δεν έχουμε άρθρο του Λ.Ταρλανντέζου αλλά του Κώστα Μαστοράκη με αφιέρωμα για τον Μέσι. Ενώ είχα σκοπό να μην κάνω αυτή την παρουσίαση και να την αφήσω σε κάποιον ''ειδικό'' του αθλήματος, είδα ότι πέρασε μια ολάκερη μέρα και εσείς τίποτα. Και μία που μου έχει κολλήσει το μικρόβιο της παρουσιάσεως δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Σελίδα δείγμα : H εκδοση βασίζεται στην αμερικάνικη εκδοτική εταιρία: TIDALWAVE PRODUCTIONS ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ και ΚΑΛΑ ΓΚΟΛ

Το "Marvel Platinum: The Definitive Thanos", είναι το πιο πρόσφατο συλλογικό έργο της Panini Comics, από την σειρά "Marvel Platinum". Μέσα σε 296 σελίδες, συγκεντρώνει μερικές από τις πιο κλασικές ιστορίες του Θάνου, του Τρελού Τιτάνα, γραμμένες από ονόματα όπως: Jim Starlin, Dan Jurgens, Steve Englehart, Jeff Lemire και Donny Cates. Σχεδιαστικα εχουμε ονοματα οπως: John Romita JR, Ron Lim, Mike Deodato και German Peralta. Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται είναι οι εξής... The Invincible Iron Man #55: Beware the Blood Brothers (πρώτη εμφάνιση του Θάνου) Captain Marvel #31: The Beginning of the End Captain Marvel #32: Thanos the Insane God Captain Marvel #33: The God Himself Silver Surfer#34: Even Demigods Must Dream! Silver Surfer#35: The Name is Thanos!! Silver Surfer#44: Epiphany Silver Surfer#45: Thanos vs Mephisto The Mighty Thor #25: The Final Morning Thanos Vol. 2 #1: Thanos Returns Thanos Vol. 2 #11 Thanos Vol 2 #12 Thanos #13: Thanos Wins Η εκδοσή είναι αρκετά στιβαρή - με βάρος κοντά στο 1kg (!), διαστάσεων 17.0 x 26.0, με χοντρό illustration χαρτί και με μπόλικo εξτρά υλικό, το οποίο περιλαμβάνει, τα original εξώφυλλα (που λειτουργούν ως φυσικοί σελιδοδείκτες), εναλλακτικά εξώφυλλα των Infinity και Thanos Rising, ενώ οι τελευταίες 14 σελίδες, είναι αφιερωμένες στο βιογραφικό και στο origin του Τρελού Τιτάνα. Προσωπικά, με κέρδισαν οι ιστορίες δια χειρός Jim Starlin καθώς και η ιστορία με τον Thor, των Jurgens/Romita JR. Αν το βαθμολογούσα....Ε, ένα 10αρακι, για ευνόητους λόγους, θα το έβαζα χαλαρά!

Παραθέτω παρακάτω κείμενό μου - κριτική στο comic για το Smassing Culture: Ο Frank Castle «κανονίζει» το κύκλωμα των εμπόρων λευκής σαρκός Οι Marvel σειρές του Netflix αποτελούν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το superhero είδος τηλεοπτικών σειρών (με εξαίρεση το φανταστικό Legion). Στον απόηχο του ντόρου που έχει κάνει αυτό τον καιρό η 3η σεζόν του Daredevil, οι εκδόσεις Οξύ επέλεξαν να γυρίσουν λίγο πίσω το χρόνο και να ξανασυστήσουν στο ελληνικό κοινό έναν παλιό γνώριμο, τον Punisher, έναν anti-hero που εντυπωσιάζει με τον ηθικό του κώδικα, είτε τον συμπαθεί, είτε τον αντιπαθεί κανείς. Τον Punisher (τηλεοπτικά) τον είχαμε δει παλιότερα στη 2η σεζόν του Daredevil, αλλά και πιο πρόσφατα στη δικιά του solo σειρά, η οποία γρήγορα κέρδισε τις εντυπώσεις. Το comic, το οποίο επιλέγουν να μεταφράσουν στα ελληνικά οι εκδόσεις Οξύ ονομάζεται «Δουλέμποροι» και αποτελεί μέρος του πολύ δυνατού run του Garth Ennis, του σεναριογράφου του θρυλικού Preacher, αλλά και άλλων πολύ αξιόλογων comics, όπως τα The Boysκαι του Ghost Rider (απ’ τον κόσμο της Marvel).Συγκεκριμένα, ο τόμος «Δουλέμποροι» εμπεριέχει μία ολοκληρωμένη ιστορία, η οποία εκτυλίσσεται στα τεύχη 25-30 εκείνης της περιόδου του ήρωα της Marvel, η οποία μέτρησε συνολικά 60 τεύχη και έχει σημαδέψει την πορεία του χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα το comic προέρχεται από μια περίοδο όπου ο Garth Ennis είχε ασχοληθεί συστηματικά με τον ήρωα της Marvel για 8 ολόκληρα χρόνια. Είχε ξεκινήσει το 2000δημιουργώντας τον τίτλο «Marvel Knights: The Punisher», τον οποίο διαδέχτηκαν άλλοι τίτλοι όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι και το 2008. Η σειρά απ’ την οποία προέρχεται το συγκεκριμένο comic είναι η «Punisher MAX», η οποία εκδιδόταν απ’ το 2004 έως το 2008. Μέσω αυτής ο Ennis αναδιαμόρφωσε τον Frank Castle δίνοντας πολλά νέα στοιχεία στον σκληροτράχηλο ήρωα, τα οποία τον χαρακτηρίζουν μέχρι και σήμερα. Ο Punisher είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση anti-hero. Ο Frank Castle έχοντας χάσει την οικογένειά του αποφασίζει να αντιμετωπίσει το άδικο αποτελεσματικότερα απ’ την αστυνομία και τους «νομοταγείς» superheroes. Βασισμένος στον προσωπικό του ηθικό κώδικα επιλέγει να πολεμήσει τη φωτιά με φωτιά και να αντιμετωπίσει με τον πιο σκληρό τρόπο την εγκληματικότητα. Έτσι, στο ηθικό δίλημμα που έχει ταλανίσει κατά καιρούς κάθε αξιοπρόσεκτο superhero, το οποίο είναι αν θα θέσει σαν όριο στη δράση του την αφαίρεση της ζωής του αντιπάλου τους, ο Castle απαντά αρνητικά. Ο Punisher προτίθεται να τιμωρήσει με τον πιο σκληρό τρόπο το έγκλημα. Φυσικά, αυτή η απόφαση του Castle είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενη, τόσο στον πραγματικό κόσμο, όσο και στον φανταστικό κόσμο των superheroes. Δεν είναι τυχαίο ότι το ερώτημα αν οιsuperheroes μπορούν να σκοτώνουν έχει αποτελέσει τη βάση ιστοριών, ορισμένες απ’ τις οποίες θεωρούνται απ’ τα αριστουργήματα των comics, όπως το Injustice: Gods among us, στο οποίο ο Superman εγκαθιστά τη δικιά του τάξη πραγμάτων, στην οποία απειλεί τους εχθρούς του ακόμα και με θάνατο. Αντίστοιχα διλήμματα έχουν προβληματίσει κατά καιρούς και άλλους superheroesπρώτης γραμμής, όπως ο Batman, ο Arrow και ο Daredevil. Βέβαια υπάρχουν απ’ την άλλη και anti-heroes όπως ο Deadpool, αλλά και οι Kick-Ass και Hit Girl, οι οποίοι χρησιμοποιούν σκληρή βία στις περιπέτειές τους και γι’ αυτό τα comics τους απευθύνονται κυρίως στο ενήλικο κοινό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αδιανόητη βία με την οποία ο Deadpool είχε εξαφανίσει ολόκληρο το Marvel Universe; Οι «Δουλέμποροι» είναι μια χαρακτηριστική ιστορία ενήλικου comic. Είναι χαρακτηριστική του brandname «Max Comics», το οποίο συνοδεύει τον τίτλο και δόθηκε απ’ τους δημιουργούς για να τονίσει τη διαφορά σε σχέση με τη συνηθισμένη λογική των Marvel Comics. Με τα «Max Comics» η Marvel ήθελε να εγκαινιάσει μια ενήλικη comic σειρά με πολύ περισσότερη βία, αλλά και πιο κοινωνική θεματολογία. Ήταν μια αντίστοιχη προσπάθεια με εκείνη της DC που είχε ιδρύσει τα comics Vertigo, η οποία (πριν αυτονομηθεί) ήδη μας είχε χαρίσει φοβερές στιγμές, όπως το Preacher και το Transmetropolitan. Το συγκεκριμένο comic αφορά ειδικότερα μια δραματική ιστορία εμπνευσμένη απ’ την πιο σκληρή πραγματικότητα του εγκληματικού κόσμου, απ’ το εμπόριο λευκής σαρκός. Θύματα της ιστορίας είναι νεαρές αλλοδαπές, προερχόμενες απ’ την Ευρώπη, τις οποίες δουλέμποροι τις εξαπατούν υποσχόμενοι ένα καλύτερο μέλλον στην Αμερική, στην οποία με το που φτάνουν τις παγιδεύουν σε σπίτια και τις αναγκάζουν με τις πιο βάναυσες μεθόδους να εκπορνευτούν. Οι εγκληματίες που διευθύνουν το συγκεκριμένο κύκλωμα έχουν επιρροή στα υψηλά κλιμάκια της αστυνομίας, η οποία την ίδια περίοδο ξεκινά να καταδιώκει τον Punisher σκηνοθετώντας δήθεν επιθέσεις του σε αστυνομικούς, προκειμένου να προστατευτούν οι μαφιόζοι. Πρόκειται για μια πολύ σκοτεινή υπόθεση, η οποία γίνεται ακόμα πιο θλιβερή αν σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στο comic λίγο μόνο απέχουν απ’ την πραγματικότητα του εγκληματικού κόσμου. Σε αυτό το σημείο είναι αναγκαίο να σημειωθεί, ότι το χαρακτήρα της ενήλικης θεματολογίας ακολουθούν τόσο οι βίαιες σκηνές, όσο και η σκληρή γλώσσα του comic. Εδώ πάντα δημιουργείται ο κίνδυνος για τον μεταφραστή, ο οποίος καλείται να μεταφράσει στα ελληνικά την αμερικάνικη αργκό και αν δεν βρει τον κατάλληλο τρόπο να το κάνει κινδυνεύει πάντα να δημιουργήσει ένα παιδιάστικο αποτέλεσμα. Γνωρίζοντας, προφανώς αυτούς του κινδύνους ο Σάββας Αργυρού μας προσφέρει μια εξαιρετική απόδοση του ύφους του πρωτότυπου κειμένου, η οποία είναι εμφανώς δουλεμένη και προσεγμένη, όπως μας έχουν συνηθίσει με τα comics τους οι εκδόσεις Οξύ (και που δυστυχώς δεν είναι πάντα δεδομένο για ελληνικές μεταφράσεις comics, αφού όλοι έχουμε συναντήσει το φαινόμενο να μην δίνεται η απαραίτητη επιμέλεια και σημασία στο κείμενο ορισμένων comics από άλλους εκδοτικούς οίκους). Επιστρέφοντας στο σχολιασμό του σεναρίου, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι το σκηνικό που στήνει ο Garth Ennis είναι ιδανικό για να δοκιμαστούν και να νομιμοποιηθούν κοινωνικά οι αμφιλεγόμενες μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο Punisher. Σίγουρα κανένας δεν θα κλάψει για τους αιμοσταγείς δουλέμπορους και αυτό δίνει το πλεονέκτημα στον Punisher να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, όσο βάρβαρο κι αν είναι, προκειμένου να εξοντώσει την συμμορία τους και να προστατέψει τα θύματά τους. Ο Garth Ennis χειρίζεται εξαιρετικά την ιστορία του, βυθίζοντάς μας στον σκοτεινό κόσμο της εγκληματικότητας, της διαπλοκής της αστυνομίας, αλλά και στην αιματηρή πορεία εκδίκησης του Frank Castle. Ο Ennis, ο οποίος έχει μακρά θητεία στα comics με ενήλικη και κοινωνική θεματολογία, μας διηγείται μια σκληρή ιστορία, βυθισμένη στο σκοτάδι των πιο βάρβαρων ενστίκτων της ανθρωπότητας, η οποία μάλιστα είναι απ’ τις κλασσικότερες ιστορίες του Punisher. Βέβαια, αξίζει ένας περαιτέρω προβληματισμός στο συγκεκριμένο comic. Αν προσπαθήσουμε να εκλογικεύσουμε τον ηθικό κώδικα του Punisher και να τον εντάξουμε στις συνθήκες της πραγματικής ζωής, θέτοντας τον προβληματισμό για τα όρια των αντεγκληματικών μεθόδων (εν προκειμένω για τα όρια της δράσης των superheroes), μάλλον θα πρέπει να συμφωνήσουμε περισσότερο με τον Batman (ή τον Captain America) και όχι με τον Punisher. Ο Frank Castle, θυμίζει με τη δράση του διάφορους άλλους αυταρχικούς χαρακτήρες, οι οποίοι υπηρετούν συνήθως ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως είναι ο Judge Dredd ή ο Superman του Injustice. Πράγματι, μπορεί εύκολα να εξοργιζόμαστε όλοι και να επιζητούμε εκδίκηση από ειδεχθείς εγκληματίες, όπως οι δουλέμποροι του εμπορίου λευκής σαρκός. Όμως πώς θα κρίναμε τις σκληρές μεθόδους του Punisher απέναντι σε διαφορετικούς τύπους εγκλημάτων; Με βάση ποιανού το συμφέρον κρίνεται το πόσο σοβαρό είναι ένα έγκλημα; Λογικά του κράτους, το οποίο θέλει να επιβάλλει το νόμο (του) και την τάξη. Όμως, πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ο Punisher «εγκληματίες» για παράδειγμα σαν αυτούς του Casa de Papel, οι οποίοι θέλουν να στείλουν ένα κοινωνικό μήνυμα με το σχέδιό τους, που (κατά τα άλλα) χτυπά στην καρδιά του το κράτος; Ή αλλιώς η μηδενική ανοχή του Punisher θα ήταν εξίσου νομιμοποιημένη αν αντιμετώπιζε τη νεανική παραβατικότητα ή αν ενίσχυε την αστυνομία στις επιθέσεις της σε κινήματα, όπως το Black Lives Matter (που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας δολοφονικών επιθέσεων της ίδιας της αστυνομίας); Και τι γίνεται με τους πολέμους που εξαπολύουν ανά τον κόσμο οι ΗΠΑ (σε αυτό το ζήτημα μας έχει δώσει κάποιες απαντήσεις με άλλη ευκαιρία ο Venom); Οι απαντήσεις σε αυτά δεν μπορούν να δοθούν με την ευκολία του άσπρου – μαύρου. Γι’ αυτό και ο Punisher είναι ένας πολύ ιδιαίτερος anti-hero. Οι «Δουλέμποροι» είναι μια ιστορία που έχει γραφτεί ακριβώς στα μέτρα του από τον Garth Ennis, ο οποίος αναδεικνύει τα δυνατά χαρτιά του ηθικού κώδικα που ακολουθεί ο Frank Castle. Όμως δεν είναι κάθε ιστορία του Punisher ιδανική για να εφαρμοστούν οι πεποιθήσεις του. Σε άλλες συνθήκες (οι οποίες είναι και οι συνηθέστερες) δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα και έτσι εξηγείται για παράδειγμα η στάση του Frank Castle στα γεγονότα του Secret Empire, όπου έγινε εύκολα εκτελεστικό όργανο του Captain America/Hydraκαι τότε αυτή η συστράτευση δεν είχε εκπλήξει κανέναν μας (όπως αντίστοιχα δεν μας είχε παραξενέψει και η -ότι να ‘ναι- λογική με την οποία διάλεξε στρατόπεδο ο έτερος αιμοσταγής ήρωας, ο Deadpool). Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Garth Ennis, πρώτος ο ίδιος αναμετράται στα comics του, με πρωταγωνιστή τον Punisher, με αυτά τα ερωτήματα. Γι’ αυτό είναι δεδομένη η επιθυμία μας οι εκδόσεις Οξύ να συνεχίσουν με την έκδοση και της υπόλοιπης σειράς του Punisher, δια χειρός Garth Ennis, προκειμένου να αποκτήσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα ενός απ’ τα κλασσικότερα runτου θρυλικού anti-hero της Marvel. Όμως, παρά τα όποια μελλοντικά σχέδια, είναι σαφές ότι οι «Δουλέμποροι» είναι μια εξαιρετική έκδοση ενός κλασσικού ενήλικου comic, το οποίο αποτελεί μια πολύ ψαγμένη και αξιέπαινη πρόταση απ’ τις εκδόσεις Οξύ.

Η 17η έκθεση Comic 'N' Play έρχεται με "Σιγή Ασυρμάτου" Η μακροβιότερη έκθεση Ελλήνων δημιουργών κόμικς και επιτραπέζιων παιχνιδιών στρατηγικής και φαντασίας επιστρέφει για 17η χρονιά! Εκδόσεις & έργα κόμικς - παιχνίδια ρόλων & φαντασίας - προσκεκλημένοι δημιουργοί - κληρώσεις δώρων - bazaar εκθετών - εργαστήρια - ομιλίες - προβολές ταινιών - cosplay - αυτοεκδόσεις Από τις 9 έως τις 11 Νοεμβρίου στην γκαλερί του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης! Είσοδος ελεύθερη! Links: comic-n-play.gr - facebook.com/comicnplay.gr

Ένα οδυνηρό παραμύθι Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στα παραμύθια οι «κακοί» παρουσιάζονταν και έπρεπε να φαίνονται ως πραγματικοί κακοί. Και ο Κακός Λύκος είναι ένας από τους διασημότερους τέτοιους κακούς των παραμυθιών. Στο νέο βιβλίο του ο Soloúp σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός σύγχρονου «κακού λύκου» με τα μάτια των άλλων. Που τελικά δεν είναι και τόσο κακός. Οσο κι αν η ελληνική δικαιοσύνη επιμένει να τον θεωρεί και να τον αντιμετωπίζει ως τέτοιον. Ανέκαθεν τα κόμικς μπορούσαν –και το έκαναν– να αφηγηθούν μεγάλες ιστορίες κοινωνικού περιεχομένου που απευθύνονταν αποκλειστικά σε ενήλικο κοινό. Τις τελευταίες δεκαετίες, από τότε που τα graphic novels καθιερώθηκαν ως αυτόνομες ενιαίες εκδόσεις, στοχεύοντας σε έμπειρους και «ώριμους» (ίσως η λέξη να μην είναι η κατάλληλη αλλά, χάριν συμβάσεως και για την οικονομία του λόγου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί – άλλωστε και οι Αμερικανοί αναφέρονται σε «mature readers») αναγνώστες, με ακόμα πιο εμφατικό τρόπο η θεματολογία των κόμικς έχει απλωθεί σε κάθε κοινωνική και πολιτική πτυχή. Τα κόμικς που αγγίζουν ευαίσθητες πλευρές των εύθραυστων ανθρώπινων σχέσεων, είτε ως μυθοπλασίες είτε ως απομνημονεύματα και αυτοβιογραφίες, αποτελούν μια διακριτή τάση με θαυμαστά δείγματα έως τώρα και απ’ ό,τι φαίνεται με μεγάλη δυναμική και πλούσιο μέλλον. Τέτοιο δείγμα είναι και «Ο Συλλέκτης» του Soloup με υπότιτλο «έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο» (εκδόσεις Ικαρος) που δομείται ως μια σπονδυλωτή ιστορία με κεντρικό πρόσωπο τον Διονύση, έναν πατέρα που βυθίζεται στην άβυσσο της γραφειοκρατίας πασχίζοντας απελπισμένα να ξαναδεί το παιδί του. H «σιωπηλή κραυγή» ενός «κακού λύκου» Με τη χρήση εναλλακτικών εκδοχών γνωστών παραμυθιών όπως η «Κοκκινοσκουφίτσα» και η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», με αλληγορίες όπως το «Σπήλαιο» του Πλάτωνα και με τις διαφορετικές οπτικές γωνίες από τις οποίες ο αναγνώστης μαθαίνει τα γεγονότα, ο Soloup δημιουργεί ένα συγκινητικό έργο που διαβάζεται σαν παραμύθι. Οι διαφορετικές σχεδιαστικές τεχνοτροπίες που εφαρμόζει ο δημιουργός, η επιλογή άλλοτε ασπρόμαυρων σχεδίων και άλλοτε έγχρωμων εικόνων, οι εναλλαγές σε διάφορους χρόνους εντός των οποίων εκτυλίσσονται οι αριστοτεχνικά συνδεδεμένες μεταξύ τους ιστορίες και η απόδοση του πρώτου λόγου στην αφήγηση σε διαφορετικά πρόσωπα σε κάθε κεφάλαιο, συνθέτουν ένα έργο που το θέμα του αποκαλύπτεται σιγά – σιγά κρατώντας τον αναγνώστη σε μια βασανιστική στάση αναμονής. Οταν πλέον ξετυλιχτεί η υπόθεση και περιγραφεί μέσω πολλαπλών οπτικών γωνιών η δυσάρεστη οικογενειακή κατάσταση του πρωταγωνιστή, γίνεται ξεκάθαρο με δραματικό τρόπο και το γιατί από ένας ευτυχισμένος πατέρας και σύζυγος, ο Διονύσης αυτοπροσδιορίζεται ως «συλλέκτης» καθώς και το τι ακριβώς «συλλέγει». Τα παραμύθια και οι αλληγορίες που ιδιοποιείται, προσαρμόζει και τροποποιεί ο Soloup αποκτούν τότε νόημα και «ηθικό δίδαγμα». Καθιστώντας το δικό του «παραμύθι» μια οδυνηρή παραβολή για τις οικογενειακές σχέσεις και το πώς αυτές, όταν «στραβώσουν», μπορούν να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε «Συλλέκτες» και «Κοκκινοσκουφίτσες». Βιβλιοπαρουσίαση Την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου στο βιβλιοπωλείο Public της Πλατείας Συντάγματος, στο Public Café (5ος όροφος), θα γίνει η πρώτη επίσημη παρουσίαση του νέου βιβλίου του Soloúp «O Συλλέκτης - Εξι διηγήματα για έναν κακό λύκο» (εκδόσεις Ικαρος). Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο ιστορικός τέχνης Γιάννης Κουκουλάς, ο δικηγόρος και μέλος του Δ.Σ. του International Council on Shared Parenting (ICSP), Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, και ο δημιουργός του «Συλλέκτη». Μετά τις ομιλίες και τη συζήτηση με το κοινό, θα παρουσιαστεί πρωτότυπη μουσική σύνθεση, γραμμένη ειδικά για τον «Συλλέκτη», από τους «Drums & Voice Jazztronica Duet», ένα πρότυπο Nu Jazz ντουέτο τυμπάνων-φωνής, από την Αγγελική Τουμπανάκη και τον Ηλία Δουμάνη. Πηγή Συνέντευξη του Soloup στο Γιάννη Κουκουλά για την Εφημερίδα των Συντακτών Μην ξεχάσετε την παρουσίαση του κόμικ

Ένα ελληνικό κόμικ με θέμα τη ζωή του γνωστού αστροφυσικού. Αξιοπρεπέστατο. Δύσκολα να σκανάρω εσωτερική σελίδα λόγω του δεσίματος του. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Οι φυσικές θεωρίες -από τις θεμελιώδεις τους έννοιες, μέχρι τις τελικές διατυπώσεις τους- είναι εν γένει μαθηματικές θεωρίες. Τούτο σημαίνει ότι η γλώσσα της θεωρητικής φυσικής είναι τα μαθηματικά. Ωστόσο, δεν είναι αμελητέα η συνεισφορά της φιλοσοφίας στη φυσική και αντίστροφα. Ο Γαλιλαίος είναι η πρωτοπόρα φυσιογνωμία της σύγχρονης φυσικής, ο πρώτος φυσικός με τη σύγχρονη έννοια του όρου: αυτός που μέσω του πειράματος σε συνδυασμό με την αντίστοιχη μαθηματική διατύπωση έδωσε την ώθηση στην ανάπτυξη αυτής της επιστήμης. Ήταν εκείνος, ο πρώτος φυσικός και αστρονόμος που παρατήρησε με το τηλεσκόπιό του "αόρατα" με το γυμνό μάτι άστρα στον έναστρο ουρανό, αλλά και ταυτόχρονα αυτός που οριοθέτησε τον κλάδο της μηχανικής. Ακολουθώντας τα βήματα του νεαρού Γαλιλαίου, ο συγγραφέας Κωστής Παπαϊωάννου σε συνεργασία με τη σκιτσογράφο Ελένη Τσάμπρα μάς οδηγούν πίσω στην Τοσκάνη, στην Πίζα, στη Ρώμη και στη Φλωρεντία της Αναγέννησης. Μέσα από την ένταση των συναισθημάτων του, των αποριών του, αλλά και της θέλησής του για μάθηση, διδασκόμαστε κι εμείς την εξήγηση των διαφόρων φυσικών φαινομένων. Ας εμπλουτίσουμε λοιπόν τις γνώσεις μας, διαβάζοντάς το... (Για την εκδοτική ομάδα της Ε.Ε.Φ. Ο Πρόεδρος Στράτος Θεοδοσίου, Αστροφυσικός - Ο Αντιπρόεδρος Παναγιώτης Φιλντίσης, Εκπαιδευτικός) Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει υπόμνημα 26 σελίδων με πληροφορίες για τη ζωή του και το έργο του.

Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός: Η νέα εποχή και το ιστορικό πνεύμα του Αστερίξ Οι περιπέτειες του Αστερίξ έχουν μπει για τα καλά σε μία νέα εποχή. Ο «Υπεριταλικός» είναι το τρίτο τεύχος που μας έρχεται, πάντα στις εκδόσεις Μαμούθκομιξ, από τους νέους δημιουργούς, Ντιντιέ Κονράντ (σχέδιο) και Ζαν-Υβ Φερί (σενάριο), μετά το «ο Αστερίξ στους Πίκτους» και τον «Πάπυρο του Καίσαρα». Καθώς η χρονική απόσταση μεταξύ των τευχών μικραίνει, δημιουργούνται ελπίδες για μία νέα πορεία, γεμάτη πολλές νέες ιστορίες από τους αγαπημένους Γαλάτες. Όπως και πολλές άλλες περιπέτειες, ο «Υπεριταλικός» ξεκινάει στη ρωμαϊκή σύγκλητο όπου ο συγκλητικός Λάκτους Μπίφιδους υπεύθυνος για το οδικό δίκτυο, βρίσκεται να κατηγορείται από τους πολιτικούς αντιπάλους του για την κατάσταση των δρόμων. Βρίσκει διέξοδο στα θεάματα, στη διοργάνωση ενός μεγάλου αγώνα με άρματα που θα περάσει από όλη την ιταλική χερσόνησο. Η συμμετοχή στον αγώνα είναι ανοιχτή για όλους τους λαούς και το κάλεσμα φτάνει. Ο αγώνας προσελκύει το ενδιαφέρον του Καίσαρα που τον βλέπει ως ευκαιρία να αναδειχθεί, ακόμα μία φορά, η ρωμαϊκή ανωτερότητα απέναντι στους «βάρβαρους» αλλά και η υπακοή των λαών της ιταλικής χερσονήσου στην εξουσία της Ρώμης. Όμως, το κάλεσμα θα φτάσει μέχρι τη Γαλατία και το ανυπότακτο χωριό όπου ο Οβελίξ θα αποφασίσει να γίνει ηνίοχος, παίρνοντας τον Αστερίξ για συνοδηγό του. Για τους φανατικούς αναγνώστες Αστερίξ –αμφιβάλλω αν υπάρχει και άλλη κατηγορία-, η ιστορία θυμίζει ένα μείγμα «Γύρου της Γαλατίας», «Ολυμπιακούς αγώνες» με μία μικρή δόση από «Κορσική». Τα μεγάλα ταξίδια, οι διαγωνισμοί –που έχουν πάντα ασαφείς κανόνες σχετικά με τις μπούφλες, όπως τονίζει ο Οβελίξ- και η ενότητα όσων καταπιέζονται από τους Ρωμαίους είναι κλασικές θεματικές. Ο Φερί της αξιοποιεί για να δώσει μία νέα ιστορία που θα κινείται στο μήκος κύματος των ιστοριών του Γκοσινύ που έκαναν εκατομμύρια ανθρώπους να αγαπήσουν τους ανυπόταχτους Γαλάτες. Οι ιστορίες του Αστερίξ πάντα μεγαλουργούν όταν καταφέρουν να συνδυάσουν μαθήματα ιστορίας, μυθοπλασία και αναχρονισμούς. Περνώντας μέσα από την ιταλική χερσόνησο, πολλούς αιώνες προτού αποτελέσει ενιαίο ιταλικό κράτος, οι Αστερίξ και Οβελίξ θα γνωρίσουν τους λαούς που ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους στα πρώτα χρόνια της συγκρότησης της αυτοκρατορίας και δίνουν τους δικούς τους αγώνες ακόμα. Πλάι σε αυτούς είναι πλήθος λαών του αρχαίου κόσμου, καθώς Βρετανοί, Γότθοι, Σκανδιναβοί και πολλοί ακόμα συμμετέχουν στην αρματοδρομία, για να αποτινάξουν τον τίτλο του βαρβάρου και να ταπεινώσουν τους ρωμαίους. Αποδίδονται, όπως επιβάλλει η παράδοση του Αστερίξ, με δικές τους γραμματοσειρές στους διαλόγους και με έμφαση σε διάφορα στερεότυπα –οι Βρετανοί αντιμετωπίζουν φλεγματικά τη διάλυση του άρματος τους- χωρίς ίχνος ρατσισμού. Μέσα στην πορεία της αρματοδρομίας, θα εμφανιστούν στον αρχαίο κόσμο στιγμιότυπα της μεταγενέστερης ιταλικής χερσονήσου. Η Μόνα Λίζα, ο πύργος της Πίζας, η Βενετία που βυθίζεται και πολλά ακόμα είναι παρόντα στην πορεία των Γαλατών και θα προσφέρουν ευκαιρίες για διάφορα αστεία, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα. Κομμάτι των αναχρονισμών είναι και η κριτική σε σύγχρονα φαινόμενα. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν σπόντες στην αξιοποίηση του αθλητισμού για τις επιδιώξεις της πολιτικής εξουσίας αλλά και για την εμπορευματοποίηση της εικόνας των αθλητών, η οποία θα παρασύρει ακόμα και τους ανατρεπτικούς πρωταγωνιστές σε μία συμφωνία με το βασικό χορηγό της αρματοδρομίας. Τίποτα από αυτά δεν ξενίζει, αντιθέτως συνεχίζει την παράδοση όσων στοιχείων έκαναν τόσο αγαπητό τον Αστερίξ και την εικόνα του ανυπότακτου Γαλάτη που τα βάζει με έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με τον δικό μας. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι μπούφλες στους Ρωμαίους και όλα τα σχετικά γκαγκ. Οι λεγεωνάριοι παρατάσσονται κατά μήκος της αρματοδρομίας με διπλό ρόλο: οπαδοί του Ρωμαίου αρματοδρόμου αλλά και σαμποτέρ στην προσπάθεια των υπολοίπων. Θα εκπληρώσουν το ρόλο τους, κάνοντας την ψυχή του Οβελίξ να αγαλλιάσει, ο οποίος, κουρασμένος από τις συναντήσεις με τους άλλους λαούς που κατοικούν στη χερσόνησο, θα αναφωνήσει « Αληθινοί Ρωμαίοι, όπως στη Γαλατία!» Ο «Υπεριταλικός» είναι μακράν το καλύτερο τεύχος της νέας περιόδου. Από αυτό και μόνο δημιουργούνται προσδοκίες για τη συνέχεια αφού οι νέοι δημιουργοί βρίσκουν σταδιακά τα πατήματα τους. Ωστόσο, ισχύει ό,τι γράφαμε για τον «Πάπυρο του Καίσαρα». Υπάρχει ακόμα κάποια απόσταση από τις καλύτερες στιγμές του Αστερίξ, τα αριστουργήματα του Γκοσινύ. Ο κόσμος του Αστερίξ προσφέρεται για νέες προσπάθειες, για απρόσμενα αστείους και έξυπνους συνδυασμούς του αρχαίου κόσμου με τον σύγχρονο. Οι Φερί και Κονράντ, για να φτάσουν να γράψουν τη δική τους ιστορία, ίσως πρέπει να αναπτύξουν δικές τους θεματικές και να μην αρκεστούν σε ό,τι τους έχει κληρονομηθεί. Έχουν αποδείξει, εξάλλου, ότι έχουν αυτή τη δυνατότητα και το μέλλον τους ανήκει. Πηγή

Κυκλοφόρησε και φέτος ημερολόγιο...

Ζήσε τώρα το έπος! Η Γουόντερ Γούμαν, η Μπάμπλμπι, η Μπάτγκερλ, η Σούπεργκερλ, η Πόιζον 'Aιβι, η Κατάνα και η Χάρλεϊ Κουίν στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής τους! Στο Σχολείο των Υπερηρώων μελετούν την ΟΔΥΣΣΕΙΑ, όταν ο φιλόλογος εξαφανίζεται μυστηριωδώς! Οι νεαρές υπερηρωίδες θα αναλάβουν να τον βρουν και στην αναζήτησή τους θα συναντήσουν Κύκλωπες, μάγισσες, Σειρήνες, ακόμη και αυτόν τον άρχοντα του Κάτω Κόσμου! Θα σώσουν τελικά οι υπερηρωίδες μας τον καθηγητή τους; Θα βρουν το χαμένο Μπατ-σκάφος; Ή θα ζήσουν μια... ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ; Άλλο ένα πολύ χαρούμενο και πολύχρωμο κόμικ! Πολυτελής έκδοση, λίγο πιο μικρή σε μέγεθος από τα συνηθισμένα υπερηρωικά της Anubis. Παρόλο που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε μετά το ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, στην Αμερική κυκλοφόρησε πριν από αυτό και προηγείται χρονικά, μάλιστα θεωρείται Graphic Novel. Το όλο franchise βασίζεται στην ομώνυμη σειρά κινουμένων σχεδίων που έχει ήδη φτάσει στον 5ο κύκλο, ενώ έχουν βγει και 5 ταινίες direct-to-video. Μέχρι στιγμής στην Αμερική έχουν βγει 7 Graphic Novels, όλα γραμμένα από τη Shea Fontana: Τίτλος - Ημ/νια κυκλοφορίας Finals Crisis - 5 July 2016 Hits and Myths - 1 November 2016 Summer Olympus - 11 July 2017 Past Times at Super Hero High - 26 September 2017 Date with Disaster - 31 January 2018 Out of the Bottle - 7 August 2018 Search for Atlantis - 26 September 2018

Τιμή Εφημερίδος: 4,25€ Οι δημιουργοί Pierre Veys και Nikolas Barral διασκεύασαν (και το διασκέδασαν) με μια εύθυμη ματιά τούς κλασικούς λογοτεχνικούς και πασίγνωστους ήρωες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Σέρλοκ Χολμς και Ουάτσον, φτιάχνοντας 5 άλμπουμ. Το χιούμορ με το οποίο διακατέχονται οι ιστορίες είναι, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, κάπως ιδιότροπο. Έτσι σε άλλους μπορεί να αρέσει αρκετά και σε άλλους καθόλου. Μπορείτε να δείτε γνώμες αλλά και την παρουσίαση του εξαίρετου μέλους του G.C. Ίωνα, εδώ. Η σύγχρονη έκδοση της «ΡΕΥΜΑΤΑ Α.Ε.» δεν έχει αρίθμηση, κάτι που συνηθίζεται τώρα τελευταία σε διάφορους τίτλους και δεν μου αρέσει καθόλου. Το εξώφυλλο της ΜΑΜΟΥΘ αν θυμάμαι καλά ήταν ''σαγρέ'' και πιο χονδρό από της νέας που είναι ιλουστρασιόν και πιο λεπτό. Ξεκινά από το δεύτερο άλμπουμ, ενώ στο εξώφυλλο και στο οπισθόφυλλο γράφει ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ, μέσα στην ταυτότητα γράφει ότι για αυτήν την συγκεκριμένη έκδοση τα δικαιώματα ανήκουν στην «ΡΕΥΜΑΤΑ Α.Ε.» ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Οι περιπέτειες του Conan επιστρέφουν στα ελληνικά με την καινούργια αυτή έκδοση της Anubis. Εδώ, βρίσκουμε τον Κόναν αρχηγό των Αφγκούλι, των οποιών οι φύλαρχοι έχουν αιχμαλωτιστεί από το βασίλειο της Βεντγια. Στην προσπάθεια του να τους απελευθερώσει θα βρεθεί μπλεγμένος στις μηχανορραφίες διάφορων ομάδων που εποφθαλμιούν τον θρόνο της Βεντγια, τώρα που ο βασιλιάς αργοπεθαίνει. Να πω την αλήθεια, μεγάλος φαν δεν ήμουν ποτέ του Κόναν και όμως αγόρασα την έκδοση αυτή για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι θυμάμαι ότι είχα διασκεδάσει αρκετά με διάφορες από τις ιστορίες που είχαν κυκλοφορήσει, ξανά από την Anubis, με συντελεστές μεγαθήρια του χώρου όπως ο Kurt Busiek και ο MIke Mignola (δες και την παρουσίαση στο φόρουμ) και έτσι ήμουν θετικά διακείμενος, παρά το γεγονός ότι δεν γνωρίζω παλαιότερες δουλειές των δημιουργών. Ο δεύτερος λόγος είναι... για να κάνω την παρουσίαση (πράγμα που έχω πολυυύ καιρό να κάνω). Η συγκεκριμένη ιστορία είναι μεταφορά σε κόμικ του ομώνυμου διηγήματος του Robert E. Howard. Σαν κλασική ιστορία φαντασίας έχει από όλα και μάγους και βασιλιάδες και φυσικά μάχες. Προσωπικά, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Ας μας πουν οι φανς του ήρωα πως την βρήκαν. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε από την Dark Horse σε 4 τεύχη το όχι και τόσο μακρινό 2013. Η ελληνική έκδοση θα ολοκληρωθεί σε δυο τεύχη, καθένα από τα οποία περιλαμβάνει δυο τεύχη της Dark Horse. Το επόμενο τεύχος στο οποίο η ιστορία ολοκληρώνεται, αναμένεται στις 5/7. Επίσης, όπως βλέπουμε από το οπισθόφυλλο αναμένεται η έκδοση του κόμικ "Η Κατάρα Των Κορακιών" εμπνευσμένο από την σειρά videogames The Witcher. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του 2ου τεύχους τον Indian.

Το γνωστό βιβλίο κυκλοφόρησε φέτος (2018) και αγγλιστί. Για την ελληνική έκδοση παρακαλώ πατήστε εδώ.

Ένα κόμικ που ξεκινάει από ένα φαινομενικό one-night stand και καταλήγει σε μια μεταφυσική αλληγορία για το ταξίδι της αρετής ή της καταδίκης. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση αν και θα μπορούσε να έχει εμπλουτιστεί με μερικά ακόμα στοιχεία για να έχει την επίδραση που ήθελε να έχει στον αναγνώστη. Όπως είναι τώρα, απλά δεν πάει παραπέρα από ένα σύντομο ανασήκωμα του δεξιού φρυδιού.

Αν υποψιαζόσασταν πως ένα κόμικ με αυτόν τον τίτλο θα είχε σχέση με τους μύθους του Αισώπου, τότε πέσατε μέσα. Μόνο που εδώ όλα τα ηθικά διδάγματα αναιρούνται και οι ακόλαστοι, κοπρόσκυλοι, ρέμπελοι, μαστούρηδες χαρακτήρες έχουν το πάνω χέρι, με τους ηθικά ακέραιους χαρακτήρες να κουρελιάζονται κυριολεκτικά και μεταφορικά! Θεματολογικά λοιπόν το κόμικ έχει ενδιαφέρον ή, θα έπρεπε να πω, θα είχε ενδιαφέρον, αλλά δυστυχώς η εκτέλεση του μου φάνηκε ανέμπνευστη. Σαν να εξαντλήθηκε όλη η έμπνευση στην αρχική ιδέα. Κρίμα. Σχεδιαστικά επίσης μπορεί να μην είναι τίποτε σπουδαίο αλλά ταιριάζει στο όλο κλίμα, κάτι που θεωρώ από τα θετικά της έκδοσης.

Τιμή καταλόγου: 7,50 Η νέα εκδοτική προσπάθεια του, προφανώς, ακούραστου Αρκά έχει ως πρωταγωνιστή το γνωστό και συμπαθή (: ) σκύλο Ζαχαρία από τους Συνομήλικους. Το άλμπουμ περιέχει κάποια στριπάκια, που μάλλον δεν χώρεσαν στους Συνομήλικους, και αρκετές γελοιογραφίες με το Ζαχαρία να σχολιάζει κάποιες από τις πτυχές της καθημερινότητας. Διαβάζοντας το άλμπουμ, μου φάνηκε πόσο μεγάλη είναι η διαφορά από τους Συνομήλικους μέχρι το σημερινό Αρκά. Σε γενικές γραμμές, δεν βρήκα το άλμπουμ αστείο, ούτε καν τόσο κυνικό όσο περίμενα. Ακόμα κι έτσι βέβαια, υπάρχουν μερικές καλές στιγμές, αφού, όπως φαίνεται το χιούμορ του Αρκά δεν έχει εξαντληθεί ακόμα. Περιμένω να διαβάσω και άλλες απόψεις από όσους το διαβάσουν. Ορίστε ένα μικρό δείγμα από το Ίντερνετ:

Μια βιογραφική προσέγγιση για τον Ντέιβιντ Μπόουι και την περσόνα του Ziggy Stardust από την νεόκοπη στο χώρο των κόμικς Μαρία-Όλια Ντακογιάννη. Δεν είναι το είδος του κόμικ που με ενδιαφέρει (μουσικές βιογραφίες, και ο ίδιος ο καλλιτέχνης που βιογραφείται) οπότε θα αφήσω τα σχόλια για τους γνωρίζοντες. Η δημιουργός προσεγγίζει το κόμικ ως τριλογία, οπότε αυτό είναι το πρώτο μέρος.