Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες '2018'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. GreekComicFan

    FANTASTIC FOUR: ΟΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ - JOHN BYRNE

    Τιμή καταλόγου: 19,50€ Όταν η Μαμούθ διέκοψε το περιοδικό X-Men και γενικά τις υπερηρωικές εκδόσεις της το 1994, η ελπίδα που είχαμε για να δούμε κάποια στιγμή δύο από τα πιο διαβόητα runs που είχε αναλάβει ο John Byrne, αυτά των Fantastic Four και του Avengers West Coast, δύο τίτλους που ήδη εξέδιδε αλλά ήταν αρκετά πίσω, έσβησε. Να όμως που ήρθε η Οξύ 24 χρόνια αργότερα για να μας κάνει ένα ανέλπιστο δώρο! Και είναι ανέλπιστο καθώς αυτή την στιγμή οι 4 Φανταστικοί έχουν αφεθεί να μαραζώσουν από την Marvel, οπότε δεν θα περίμενε κανείς να ασχοληθεί Έλληνας εκδότης με αυτούς, και αν το έκανε, θα περίμενε επίσης κάποιος να δημοσιεύσει κάποια νεώτερη ιστορία. Παρόλα αυτά η επιλογή του έργου του Byrne δεν είναι καθόλου άκυρη, μιας και παραμένει το δεύτερο πιο σημαντικό run για τον τίτλο, μετά από την αρχική και μακροχρόνια συνεργασία του Stan Lee με τον Jack Kirby, τροφοδοτώντας τους μεταγενέστερους δημιουργούς με στοιχεία προς μυθιστορηματική εκμετάλλευση, ακόμα και σήμερα. Ο παρόν τόμος συλλέγει τον τόμο 0 της σειράς Visionaries By John Byrne, πιάνοντας το υλικό που είχε δημιουργήσει ο Byrne σε άλλους τίτλους, το οποίο περιείχε εμφάνιση των μελών των 4Φ, συν τα πρώτα του βήματα ως σχεδιαστής του Fantastic Four v1 και καταλήγοντας στα πρώτα τεύχη που ανέλαβε και το σενάριο, πριν αναλάβει πλήρως την σειρά όμως. Στους επόμενους τόμους θα τον δούμε να αναλαμβάνει και το μελάνι. Η έκδοση συμπληρώνεται από τα εξώφυλλα των τίτλων, συν διάφορα εξώφυλλα που έχει κάνει ως φόρο τιμής στο Fantastic Four v1 001. Η έκδοση της Οξυ είναι στα τυπικά υψηλά στάνταρ της, για άλλη μια φορά.
  2. Βασιλεύς των κόμικς

    TRINITY: ΝΕΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

    Το πρώτο υπερηρωικό κόμικς του περιπτέρου του 2018 κυκλοφόρησε στα μέσα του Φεβρουαρίου, και πρόκειται για την συνέχεια της σειράς TRINITY. Mε ήρωες την πασίγνωστη τριάδα ηρώων της D.C. H ιστορία φυσικά συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το τρίτο τεύχος της πρώτης περιόδου και την μαχητική τριάδα να χρειάζεται να αναλάβει δράση καθώς ο δορυφόρος-αρχηγείο της j.l. κινδυνεύει. Το στόρι (και τα τεύχη) ολοκληρώνονται σε δύο τεύχη. Το δεύτερο τεύχος τον Απρίλιο στις 19. Παρουσίαση των πρώτων τευχών εδώ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ . Ευχαριστούμε για το δεύτερο εξώφυλλο τον constantinople.
  3. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΙΚ Venom- Ήμασταν κάποτε (και) στρατιώτες Το Venom από τις εκδόσεις Οξύ είναι ουσιασικά η πρώτη (oλοκληρωμένη) ιστορία του run του Nick Remender με τον εμβληματικό κακό της Marvel, το σχετικά μακρινό πλεόν 2011. Το run αυτό, παρόλο που δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα του ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΥ γεγονότος που διαφημιζόταν, κατάφερε και έδωσε μια διαφορετική, φρέσκια και, κυρίως, πρωτότυπη εκδοχή ενός τόσο αγαπημένου κακού όσο ο Venom, όπου επιτέλους κατάφερε να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό Anti- Spiderman. Ταυτόχρονα, ο Remender προικίζει τον χαρακτήρα του με μια ιδιαίτερα πολιτική χροιά. Η πρωτη ιστορία από αυτή την νέα εποχή δεν είναι η καλύτερη του run, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλή. Είναι μια επαρκής ιστορία. Ωστόσο, η αξία δεν βρίσκεται στην ποιότητα της per se, αλλά στο ότι βρίσκεται στο σημείο καμπής μεταξύ δύο εποχών. Eίναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του τέρατος Venom και του Venom στρατιώτη (Agent Venom). H εποχή του Eddie Brock σε αντιδιαστολή με αυτή του Flash Thompson. Μέσα στην ιστορία, με σύντομα αλλά περιεκτικά panel, flash backs και αλληπεπιδράσεις ο Remender σκιαγραφεί υποδειγματικά τον χαρακτήρα του Flash Thompson ως πρόθυμου στρατιώτη που παλεύει με τρία τέρατα, τον Venom, το παρελθόν του ως αλκοολικό, ως απογοήτευση στους ανθρώπους που τον στηρίζουν, κυρίως την κοπέλα του Betty αλλά και την αναπηρία του. Έτσι βλέπουμε τον Flash να αποτυγχάνει στην πάλη ενάντια και στα 3, άφού για να πολεμήσει το ένα, ζητά βοήθεια από τα άλλα δύο: για να νικήσει τον Venom θυμάται την Betty, για να σώσει την Betty ζητά την βοήθεια του Venom και για την αναπηρία του βρίσκεται στην ανάγκη και των δύο. Ο ίδιος δεν μπορεί να βρει λύση σε αυτό το τρίγωνο αναγκών/ θέλω/ καταστάσεων. Σαν την τέταρτη γωνία ενός τριγώνου, δεν υπάρχει θέση για τον ίδιο ούτε μέσα στην ίδια του την ζωή. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ, εκτός των σκηνών δράσης είναι οι εσωτερικοί του μονόλογοι/ διάλογοι με το τέρας που τον περικλείε. Αυτό είναι άλλωστε, χωρίς αμφιβολία, και το καλύτερο κομμάτι του κόμικ. Ο Flash Thompson είναι ένας εντελώς διαφορετικός φορέας από τον Eddie Brock. Δεν έβαλε την στολή/ συμβιωτικό για να καταστρέψει ή να εκδικηθεί, αλλά για να προστατέψει (ακόμα και ξένες χώρες που δεν το ζήτησαν, πιστός στο ιμπεριαλιστικό δογμα και την θέσπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης που τηρούν οι ΗΠΑ). Έτσι ο δικός του έλεγχος πάνω στο συμβιωτικό οργανισμός είναι εντελώς άλλου τύπου: δεν έχουμε ταύτιση όπως στον Brock, που δεν φορούσε απλά τον Venom, αλλά ήταν ο Venom. Εδώ υπάρχει συνεχόμενη αντίθεση. Αποτελεί μια έξοχη ψυχαναλυτική αναπαράσταση της διαμάχης (ενός) Εγώ να κυριαρχήσει πάνω σε ένα (φαντασιακό) σώμα με ανάγκες και θέλω δικά του, το οποίο αναπλάθεται ελεύθερα βάσει αυτών των διαφορετικών επιθυμιών. Μέσα σε όλο αυτό το ούτως η άλλως περιοριστικό πλαίσιο πάλης, υπάρχει σε σημαντικό ρόλο και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που επιθυμεί να τον ελέγξει συνδιαστικά ως Flash-Venom (ή καλύτερα Agent Venom) ως Υπερεγώ. Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα γίνεται ο φορέας που όχι μόνο διαπλάθει αλλά και διαμορφώνει την ατζέντα του Agent Venom: παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες, παρεμπόριο όπλων, διαμάχες με άλλους ήρωες όπως ο Spiderman είναι πλέον στις δραστηριότητες του άλλοτε πράκτορα της καταστροφής. Μια παγκόσμια κατάσταση εξαίρεσης όπου ο νόμος αναιρείται και δικαιολογείται η χρήση μυστικών όπλων, υπερστρατιωτών πίσως από τις γραμμές ενός (αιώνιου) εχθρού και το πυρ σε πολίτες. Μέσα σε όλο αυτό, η αιτιολογία δίνεται ξεκάθαρα, πίσω όμως από το προσωπείο της τρέλας (άρα με διατήρηση του δικαιώματος αναίρεσης της): Δόξα σοι ο Καπιταλισμός. Όσον αφορά το σχέδιο, ο Tony Moore ( Walking Dead) κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Οι γραμμές του χαρίζουν πλαστικότητα και κίνηση, ενώ καταφέρνει να αποτυπώσει την ρευστότητα (κυριολεκτική και μεταφορική) του Agent Venom, ο οποίος συνεχώς διχάζεται μεταξύ θυμού και καθήκοντος, πολύ καλά. Ωστόσο δεν λείπουν και οι αμέλειες, λόγου χάρη η επιμονή John Raunch στα σκοτείνα χρώμα πολλές φορές σκιάζουν που ο αναγνώστης δε μπορεί να παρακολουθήσει τα πάνελ και το μοντάζ που έχει γίνει στις μάχες. Άλλο σημαντικό θέμα είναι η Υπερβολή των μαχών, η οποία έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κλειστοφοβικό και ψυχολογικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες. Όμως αυτό δεν είναι τόσο ελάττωμα όσο συνειδητή επιλογή. Απλά κάποιες φορές δουλεύει και κάποιες άλλες όχι. Αυτό ήταν το πλαίσιο του τότε Venom. Στην πορεία ακολούθησαν μερικές πολύ δυνατές στιγμές, όμως όλα ξεκίνησαν από εδώ. πηγή
  4. constantinople

    SECRET HERO SOCIETY: ΤΟ ΟΧΥΡΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

    Λιγότερη έμφαση στο κόμικ σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της σειράς Secret Hero Society και περισσότερη στις κάθε είδους γραφικές παραστάσεις. Επίσης και το σκίτσο των κόμικ έχει απλοποιηθεί και μοιάζει με αυτό που θα ζωγράφιζε ένα παιδί μικρής ηλικίας (που έχει χάρισμα στη ζωγραφική όμως)! Αν σας άρεσε το πρώτο, πιστεύω πως θα σας αρέσει και το δεύτερο... και πλέον περιμένουμε να δούμε και το τρίτο! EDIT: Βγήκε και ο 3ος τόμος!
  5. constantinople

    SECRET HERO SOCIETY: Η ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

    Τιμή καταλόγου: 10€ "Φανταστείτε πως ήταν ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν και η Γουάντερ Γούμαν μαθητές στο σχολείο! Καλωσήλθατε σε μια βόλτα στον υπερηρωικό κόσμο της DC όπως δεν τον έχετε ξαναδεί! Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν, η Γουόντερ Γούμαν, σας καλούν να τους κάνετε παρέα σε μια εποχή πριν γίνουν οι ήρωες που όλοι αγαπάμε σήμερα. Στον πρώτο τόμο της σειράς, Η παρέα της δικαιοσύνης, θα συντροφεύσετε τους ήρωές μας στην πρώτη τους μέρα στο καινούργιο σχολείο, θα δείτε πως η τριάδα της DC (Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και η Γουόντερ Γούμαν), συναντήθηκε για πρώτη φορά και θα βιώσετε μαζί τους την πρώτη τους περιπέτεια, καθώς ανακαλύπτουν ένα τρομερό μυστικό για το νέο τους σχολειό. Σε σενάριο του Derek Fridolfs και σχέδιο του Dustin Nguyen (και οι δύο προτεινόμενοι για βραβείο Eisner για τη δουλειά τους στο Lil’ Gotham), η σειρά DC SECRET HERO SOCIETY χρησιμοποιεί κλασσικό σχέδιο κόμικ, αλλά και ημερολογιακές εισαγωγές, doodles και πολλά άλλα ευρήματα για να επαναπροσδιορίσει τους κλασσικούς ήρωες για ένα νεότερο κοινό. Τα DC SECRET HERO SOCIETY είναι το ιδανικό εφαλτήριο για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα παιδιά τον κόσμο των κόμικς και να μάθουν πως είναι να μπορείς να έχεις τη δύναμη να πετάς ή να λύνεις το οποιοδήποτε μυστήριο αλλά να παραμένεις παιδί." Από το οπισθόφυλλο: "Ο Μπρους Γουέιν γίνεται δεκτός στην Ακαδημία Ντουκάρντ, ένα ιδιωτικό γυμνάσιο που αναλαμβάνει την εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών. Γρήγορα όμως διαπιστώνει πως κάτι δεν πάει καλά: οι συμμαθητές του έχουν υπερφυσικές ικανότητες, και το σχολείο όχι μόνο ενθαρρύνει την κακή συμπεριφορά αλλά την ανταμείβει κιόλας! Ο Μπρους κάνει παρέα με τον Κλαρκ Κεντ και την Νταϊάνα Πρινς, που είναι κι αυτοί καινούριοι στο σχολείο και εξίσου προβληματισμένοι. Οι τρεις τους θα δημιουργήσουν μια ομάδα για να ανακαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά... -------------- Γεμάτο με ωραία θεματάκια, π.χ. Αγώνας Κλαρκ Κεντ εναντίον Λεξ Λούθορ για Πρόεδρος της τάξης! Πολύ συμπαθητικό βιβλιαράκι, μικρού μεγέθους αλλά αρκετά χοντρό, ασπρόμαυρο, μου θυμίζει κάπως τις εκδόσεις τύπου "Το ημερολόγιο ενός Σπασίκλα" μόνο που εδώ η ιστορία προχωράει με κόμικς αντί με κείμενο, που τα χωρίζουν φωτογραφιούλες, καρικατούρες, σημειώσεις, γράμματα, χάρτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αν το είχα όταν ήμουν παιδί θα είχα ξετρελαθεί με κάτι τέτοιο! EDIT: Βγήκε και 2ος τόμος! EDIT: Βγήκε και 3ος τόμος!
  6. Ένα παραμυθένιο παλάτι φτιαγμένο για πριγκίπισσες και ένας θυμωμένος δράκος καταλαμβάνουν το πρώτο επίπεδο του RIVER WEST! Κεφάτα πόνυ, ζωάκια της φάρμας και αγρότες κάνουν την εμφάνισή τους στο επίπεδο 3 1 η με 23 Ιουνίου, Δευτέρα – Παρασκευή 17.00 – 21.00, τα Σάββατα 12.00 – 20.00 Φέτος το καλοκαίρι τα Playmobil κάνουν την εμφάνιση τους στο RIVER WEST. Από την 1 η έως και τις 23 Ιουνίου, καθημερινά, ένα παραμυθένιο ροζ παλάτι καλεί όλες τις μικρές πριγκίπισσες για παιχνίδι στο πρώτο επίπεδο του εμπορικού, ενώ στο επίπεδο 3, το ράντσο με τα πόνυ θα ενθουσιάσει αγόρια και κορίτσια. Η διασκέδαση ξεκινάει από το ονειρεμένο πριγκιπικό παλάτι στο επίπεδο 1, όπου τα παιδιά τα υποδέχονται οι πριγκίπισσες Playmobil, αφού πρώτα καταφέρουν να ξεφύγουν από τον θυμωμένο αλλά άκακο δράκο που φυλάει το βασίλειο!. Ανεβαίνοντας στο επίπεδο 3, τα παιδιά αφήνουν την φαντασία τους ελεύθερη και ανακαλύπτουν μέσα από το παιχνίδι πως είναι η ζωή στο αγρόκτημα . Κάθε μέρα, τα παιδιά θα παρασύρονται στο παιχνίδι και στον πολύχρωμο κόσμο της Playmobil μέσα από δραστηριότητες δημιουργικής απασχόλησης, γεμίζοντας το RIVER WEST χαμόγελα και κέφι. Καθημερινά, 1-23 Ιουνίου, από τις 17.00 ως τις 21.00 και τα Σάββατα 12.00 με 20.00 ελάτε για ατελείωτο παιχνίδι παρέα με τα Playmobil στο εμπορικό κέντρο RIVER WEST, εντελώς δωρεάν. RIVER WEST: Εδώ, η ζωή παίρνει χρώμα! ΠΗΓΗ
  7. Τα Μυστικά του Βάλτου- «Αυτό δεν είναι πόλεμος! Είναι δολοφονίες» Τα Μυστικά του Βάλτου, το «παιδικό¨μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα που γράφτηκε το 1937, αποτέλεσε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής (και εθνικής, με την πολιτική έννοια) λογοτεχνίας. Γραμμένο μετά από μεγάλη έρευνα για τον Μακεδονικό αγώνα, τις ένοπλες συγκρούσεις Ελλήνων και Βουλγάρων ανταρτών για τον μελλοντικό έλεγχο της τουρκοκρατούμενης ακόμα Μακεδονίας (βόρειας και νότιας), το αρχικό κείμενο αποπνέει έναν έντονο αλυτρωτισμό. Η παρουσίαση λεπτομεριών για την διαμάχη στην περιοχή της Μακεδονίας ανάμεσα στους αλλοεθνείς πληθυσμούς που την κατοικούσαν μπορεί να έχει ένα πραγματικό θεμέλιο, όμως επηρεασμένη ξεκάθαρα από το πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του 1930, είναι καθαρόαιμα εθνικιστική. Ο αγώνας των ευγενικών, όπως παρουσιάζονται, Ελλήνων απένταντι στους άγριους Βούλγαρους αποτέλεσε την κύρια θεματική. Στο βιβλίο ωστόσο δεν λείπουν και κομμάτια που δεν εντάσσονται στην εθνική ρητορική, όπως η σκληρότητα του πολέμου, οι αγριότητες (και από τις δύο πλευρές), η απογοήτευση και η παραίτηση, χαρακτηριστικά δηλαδή που έχουμε συνηθίσει στις πιο υπαρξιακές πολεμικές αφηγήσεις Πως λοιπόν σήμερα (ή, πιο συγκεκριμένα, 3 χρόνια πριν όταν ξεκίνησαν οι δημιουργοί του κόμικ την διαδικασία δημιουργίας του) μπορείς να ένα κόμικ μιλήσει για (και με) ένα τέτοιο βιβλίο, μια τέτοια ιστορία, όταν ο εθνικισμός έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις και δείχνει (ξανά) το άσχημο πρόσωπο του; Το graphic novel Τα Μυστικά του Βάλτου (Εκδόσεις Polaris) , σε σενάριο του Γιάννη Ράγκου και σκίτσο του Παναγιώτη Πανταζή έρχεται να αναμετρηθεί με αυτό το ερώτημα. Σαν κόμικ, βασισμένο στον αφηγηματικό κορμό της ιστορίας του μικρού Αποστόλη, η οποία δίνεται ως flash back από τον 40αρη πια ηρωα στην ίδια την Πηνελόπη Δέλτα, συνδιαλέγεται άμεσα με το αρχικό κείμενο. Οι περιγραφές, οι χαρακτήρες αλλά και τα γεγονότα παραμένουν, ωστόσο ο Ράγκος προσπαθεί να δίνει πέρα από το εθνικιστικό περίβλημα της ιστορίας. Και πράγματι, μέσα στο κόμικ έχουν στιγμές, όπου η ίδια η Δέλτα φαίνεται να αφήνει την εθνική αφήγηση για τον ηρωισμό πίσω και να αναφέρεται σε δολοφόνιες. αγριότητες και εγκλήματα και από τις δυο μεριές («τα ίδια θα λένε και οι Βούλγαροι για μας, ότι κι εμείς τα ίδια κάνουμε»). Όσο σύντομες και αν είναι αυτές οι στιγμές, δίνουν την δυνατότητα μιας άλλης ανάγνωσης. Επιπλέον, το κόμικ έχει καταφέρει να πάρει μια από τις μεγάλες συγγραφικές προσθήκες της Δέλτα, την ανύψωση του τοπίου στον ρόλο του πρωταγωνιστή. Η περιοχή Βάλτου είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό local. Γίνεται πεδίο, συναισθηματικό, πολιτικό και προσωπικό, στο οποίο ούσιαστικά οι ήρωες συγκρούονται, όχι μόνο με τους αντιπάλους τους αλλά και με τον εαυτό και το παρελθόν τους, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις τους, το φαντασιακό έθνος τους και την πραγματική φρίκη που περνούν για αυτό. Είναι το καύσιμο στην μηχανή της ιστορίας. Ταυτόχρονα, ο βάλτος είναι και ένα σημείο εκπληκτικής (σχεδιαστικής) ομορφιάς. Το σκίτσο του Παναγιώτη Πανταζή, έντονα επηρεασμένο από την ηθογραφική και λαική ζωγραφική της δεκαετίας του 1930, με ενδεικτικότερο παράδειγμα της τον Θεόφιλο, στο κομμάτι του βάλτου έχει ξεπεράσει πραγματικά τον εαυτό του. Έχοντας έναν φυσικό καμβά, τον οποίο μελέτησε μέσα από φωτογραφίες και έρευνα, αποδίδει όλες τις στιγμές του βάλτου με εκρήξεις έντονα συναισθηματικά φορτισμένου χρώματος, αδρές σκιές και μικρές γραμμές . Από την άλλη τα πρόσωπα των (πολλών και ετερόκλητων) χαρακτήρων (και όχι ηρώων) δίνονται με στόχο όχι τον ρεαλισμό αλλά την σκιαγράφηση του ψυχισμού τους. Πιστός στην τάση ηθογραφίας που υπάρχει τα τελευταία χρόνια στον χώρο των κόμικ, τα Μυστικά του Βάλτου έχουν ως σκοπό να φέρουν στο προσκήνιο όχι μια εθνικιστική αφήγηση, αλλά μια ανθρώπινη ιστορία. Όχι μια κατήχηση, αλλά ένα μυθιστόρημα. Παρ’ όλες τις καλές προθέσεις που μπορεί να έχει όμως μια τέτοια απόπειρα, αναμετράται όχι μόνο με ένα ογκώδες βιβλίο αλλά και μια γραμματεία 80 ετών που πάνω του έχτισε μια ολόκληρη σχολή εθνικής προπαγάνδας. Όσο και αν είναι διαφορετικός ο σκοπός και η μέθοδος ανάγνωσης, είναι αναπόφευκτο να δίνεται πάτημα σε έναν λόγο διαφορετικό από ότι σκοπευόταν. Επιπρόσθετα, σε πιο πρακτικό επίπεδο τα δεκάδες πρόσωπα των χαρακτήρων και οι πολύπλοκες μεταξύ τους σχέσεις κάποιες φορές, όπως είναι λογικό, μπλέκονται τόσο που η προσοχή του αναγνώστη χάνετα μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα. Ακόμα και στην συντομευμένη μορφή του κόμικ των 110 σελίδων, είναι δύσκολο να συγκρατήσεις ποιος έκανε τι ή γιατί… Σε τελική ανάλυση, τα Μυστικά του Βάλτου ως κόμικ μπορεί να μην αφήσει την εντύπωση που άφησε το βιβλίο. Ωστόσο είναι πολύ θετικό που βγήκε, καθως όχι μόνο αποτελεί μια πολύ καλοδουλεμένη έκδοση, αλλά και δείχνει πως ίσως η ευρύτερη σκηνή να είναι έτοιμοι να αναμετρηθεί πραγματικά με τα σκοτεινά, δύσωσμα μυστικά που κρύβει ο βάλτος του Έθνους… Πηγή
  8. Μόνο για ενήλικους. Ένα αλμπουμάκι γεμάτο ερωτικά, φετιχιστικά σχέδια, από τον δημιουργό των “Yellow Boy”, “Ο Δεξιοτέχνης”, “Νικολέτ” και πολλών άλλων. O Σταύρος για πρώτη φορά δημιουργεί σκίτσα γεμάτα με ερωτική διάθεση, δροσερές κοπέλες αντικείμενο πόθου και πάθους. Καλά μην τα παραλέω κιόλας, ερωτικά μεν αλλά τους PICHARD, SERPIERI, CREPAX, MANARA δεν τους φτάνει.Τα σκίτσα έχουν το γνωστό στυλ του δημιουργού που δεν σου προκαλεί την ερωτική διάθεση. Βέβαια δεν λείπει το γνωστό χιούμορ του. Το αλμπουμάκι το προλογίζει ο Λευτέρης Σταυριανός, αν και κατά την γνώμη μου τα παραλέει λίγο. Ένα από τα αγαπημένα μου σχέδια: Η CATWOMAN παιίζοντας χαδιάρικα με τον... εαυτό της μονολογεί I GET BATS IN MY STOMACH. 4 σκιτσάκια ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 18 ΜΗ ΤΖΙΖ Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη
  9. GreekComicFan

    DARK PRACTICE

    Η Ρέιτσελ επιστρέφει στην γενέτειρα της μητέρας της, το Shallowfirth, αναζητώντας απαντήσεις και διαπιστώνει πως αυτή η μικρή πόλη της Αγγλίας δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η πόλη έχει μάγισσες και φαντάσματα και όλοι υποψιάζονται πως για όλα ευθύνεται ο ιδρυτής της πόλης. Αυτό είναι λίγο-πολύ το ρεζουμέ του πρώτου τεύχους της σειράς του Dennis Yatras, ο οποίος υπογράφει ως Kinmeran την δουλειά του. Μην ανησυχείτε, δεν αποκάλυψα παραπάνω απ' όσα λέει και η σύνοψη στο οπισθόφυλλο, αν και είναι η αλήθεια πως τα όσα συμβαίνουν στο πρώτο τεύχος είναι σχετικά λίγα, μιας και μέχρι να μας συστήσει τους βασικούς παίκτες ο δημιουργός, το τεύχος έχει τελειώσει. Η μίξη Twin Peaks με Supernatural όμως είναι καλογραμμένη, και σε συνδυασμό με το εξαιρετικό σχεδίο που μου θύμισε μια μίξη Terry Moore με Frank Cho, κρατάει το ενδιαφέρον και την αναμονή για το δεύτερο τεύχος ενεργή. Μόνο παράπονο το χαρτί που χρησιμοποιήθηκε, το οποίο τσακίζει υπερβολικά εύκολα.
  10. GreekComicFan

    ΠΟΤ ΠΟΥΡΕ

    Η αυτοέκδοση που έβγαλε ο meliss στα πλαίσια της συμμετοχής του στο Comicdom Con Athens 2018 (αν και μερικά κομμάτια έφτασαν μέχρι και το 3ο Comiczineweekend. ). Όπως περιγράφει και ο δημιουργός, πρόκειται για στριπάκια βασισμένα σε διάφορες ιδέες που του έρχονταν σε άναρχη σειρά και μορφή και τα οποία αποφάσισε να τις κάνει κόμικ. Τα αποτελέσματα είναι αναλόγως χαώδη, αλλά με ευχάριστο τρόπο. Σίγουρα αρκετός κόσμος μπορεί να βρει μέσα στις σελίδες του πράγματα που έχει βιώσει, δει, σκεφτεί ή ακόμα και πράγματα που ίσως έχουν περάσει μέσω της μορφής ανεκδότων. Το κόμικ διατέθηκε σε 120 αριθμημένα αντίτυπα μόλις. Η πρώτη σελίδα του κόμικ.
  11. Indian

    ΤΑ ΚΡΟΥΑΣΑΝΑΚΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ

    Το νέο πόνημα της δημιουργού με το ψευδώνυμο Σμaρ έχει το περίεργο και χορταστικό τίτλο "Τα κρουασανάκια δεν είναι τα ίδια". Η υπόθεση μάς ταξιδεύει σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο,όπου γνωρίζουμε την πρωταγωνίστρια που δουλεύει στον φούρνο της θείας της και γνωρίζει τον έρωτα του καλοκαιριού. Ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει την πορεία αυτής της ερωτικής σχέσης,από την άνοδο μέχρι και το τέλος της. Πρόκειται για μία χαριτωμένη ιστορία,που έχει κάτι να πει. Όπως και στα προηγούμενα άλμπουμ της,η δημιουργός επιχειρεί να ρίξει μία γροθιά στο ομοφοβικό κατεστημένο. Εδώ όμως διακρίνουμε περισσότερη τρυφερότητα και λιγότερο χιούμορ. Το φινάλε δεν αποκλίνει από την πραγματική κατάληξη όλων των εφήμερων ερώτων. Η έκδοση έχει μακρόστενο φορμάτ και το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με την χρήση συνδετήρων. Οι σελίδες είναι από ματ χαρτί και το χρώμα υπάρχει μόνο στα εξώφυλλα. Στις τελευταίες σελίδες η Σμαρ μάς δίνει πληροφορίες για το κόμικ,θα ευχαριστήσει διάφορους και θα μας κάνει ένα μίνι μάθημα για τον σχεδιασμού μίας σελίδας. Αξίζει να τονίσουμε ότι το κόμικ αυτό έχει κερδίσει το Χρυσό Λαγούδι ( ) στον διαγωνισμό 23 Heures De La Bande Dessinnee. Πρόκειται για έναν "αγώνα δρόμου" κατά τον οποίο οι συμμετέχοντες δημιουργοί καλούνται να ολοκληρώσουν ένα κόμικ 24 σελίδων μέσα σε 23 μόνο ώρες. Και μία σελίδα από το εσωτερικό. Κι αν θέλετε να πάρετε έξτρα πληροφορίες για τον διαγωνισμό των 23 ωρών,μπορείτε να δείτε ΕΔΩ.
  12. Ένα ακόμη κόμικ άλμπουμ του Μπάμπη Ιωαννίδη και σχέδιο του Σεβαστιανού Ντζόκα (Δεν είμαι σίγουρος για την ορθογραφία του επώνυμου). Μια σειρά από έγχρωμα στριπάκια γραμμένο στα αγγλικά. Επειδή δεν είναι στα ελληνικά ίσως η θέση του δεν είναι εδώ, αλλά βλέπω και άλλα αγγλικά στην ίδια ενότητα. Φαντάσματα που συμπεριφέρονται ανθρώπινα και καθρευτίζουν τη δική μας ζωή. Όμορφο σχέδιο, άσε που τα φαντάσματα θυμίζουν προφυλακτικά. Γράφει Νο1 και έτσι ίσως δούμε σύντομα και δεύτερο άλμπουμ. Θα έλεγα ότι το δεύτερο μισό ήταν πολύ καλύτερο από το πρώτο. Ήθελαν λίγο ζέσταμα.
  13. Αλεξάνδρεια- Μια οικογενειακή ιστορία σε πολυπολιτισμικό φόντο Ο Νικόλας Στεφαδούρος είναι αρκετά γνωστός τα τελευταία χρόνια στο χώρο του ελληνικού comic. Βραβευμένος το 2016 στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς, ως Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης, έχει κυκλοφορήσει ήδη τα Memory Lane και OMG Zombie, ενώ ιδιαίτερη εκδοτική επιτυχία είχε με τους GRamers: The comic. Με την Αλεξάνδρεια ο Στεφαδούρος σκιτσογραφεί το -μέχρι σήμερα- πιο προσωπικό του έργο. Αφηγητής του comic είναι ο πατέρας του, ο Γιώργος Στεφαδούρος, ο οποίος διηγείται την ιστορία της οικογένειάς του στα παιδικά του χρόνια του στην Αλεξάνδρεια. Ο Νικόλας Στεφαδούρος στην Αλεξάνδρεια εικονογραφεί μερικές ιστορίες απ’ αυτές που διηγούνται οι μεγαλύτεροι στα παιδιά, που κάθονται οκλαδόν για να τους ακούσουν. Και είναι οι ιστορίες της δικής του οικογένειας, του πατέρα του (που τις εξιστορεί), της μητέρας του, των παππούδων του και των φίλων τους. Γι’ αυτό και είναι τόσο προσωπικές, που ξεχειλίζουν από τρυφερότητα και συναίσθημα. Η Αλεξάνδρεια πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο socomic.gr, όπου για πολύ καιρό ο Στεφαδούρος συγκέντρωνε με μεράκι τις ιστορίες του πατέρα του και τις σκίτσαρε ως ημι-αυτοτελείς σελίδες ενός comic, που όταν θα ολοκληρωνόταν στόχευε να τυπωθεί. Τελικά η έντυπη έκδοση του comic, ήρθε αυτό τον καιρό από τις εκδόσεις Webcomics. Σίγουρα πρόκειται για μια προσεγμένη σκληρόδετη έκδοση, της οποίας τις πλημμυρισμένες με χρώματα σελίδες αξίζει να έχει στη συλλογή του κάθε λάτρης των comics. Όμως πέρα απ’ τη χαρά της μεταφοράς του comic στο χαρτί (που ήταν ανέκαθεν και ο τελικός προορισμός του), στην έντυπη έκδοση υπάρχουν 10 επιπλέον σελίδες, με το τέλος της ιστορίας, που δεν δημοσιεύτηκαν στο socomic.gr. Το comic μας ταξιδεύει στην ελληνική παροικία της Αιγύπτου τη δεκαετία του ’60, όπου ο Γιώργος Στεφαδούρος και τα αδέρφια του μεγάλωναν σε μια πόλη, πραγματικό χωνευτήρι πολιτισμών. Μπορεί το ελληνικό στοιχείο να ξεχωρίζει στην οπτική του αφηγητή, ο οποίος με νοσταλγία θυμάται τους φούρνους και τα ζαχαροπλαστεία των Ελλήνων, τα χριστιανικά έθιμα και φυσικά τον Καβάφη, όμως η Αλεξάνδρεια ήταν για την οικογένεια του Στεφαδούρου και ένα σημείο συνάντησης με άλλους πολιτισμούς και παραδόσεις. Έτσι οι παιδικές του αναμνήσεις είναι πλημμυρισμένες από παιχνίδια, είτε με άλλα παιδιά που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, είτε και με τα αδέρφια του στην ταράτσα του σπιτιού, όπου έπαιζαν ποδόσφαιρο και μπέιζμπολ. Οι περίπατοι των παιδιών στην αγορά της πόλης τους ήταν γεμάτοι μυρωδιές που τους προκαλούσαν να σταματήσουν πότε στον παγωτατζή, πότε στον Αιγύπτιο της λαϊκής που πουλούσε μάνγκο και πότε στον κουλουρτζή ή στον ζαχαροπλάστη. Ακόμα και οι θρησκευτικές τελετές χριστιανών και μουσουλμάνων συνυπήρχαν στους ίδιους δρόμους και στις ίδιες γειτονιές. Η Αλεξάνδρεια μπορεί να μην ήταν ο ιδανικός τόπος (γιατί τότε δεν θα αναγκαζόταν και να γυρίσει στην Ελλάδα η οικογένεια του Στεφαδούρου), αλλά ήταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων και πολιτισμών, οι οποίοι καθημερινά συγχρωτίζονταν και αντάλλαζαν ιδέες, ήθη και έθιμα. Πέρα όμως από την κοινωνική ματιά του έργου, πρόκειται για μια προσωπική ιστορία, γεμάτη συναισθήματα, αστείες στιγμές, νοσταλγία, έρωτα, χαρά, αλλά και πόνο. Εξάλλου αυτή είναι η ζωή και μέσα στις σελίδες της Αλεξάνδρειας διαβάζουμε τόσο τις ευχάριστες, όσο και τις θλιβερές στιγμές της, που μας συγκινούν. Όλα αυτά τα στοιχεία μας προσφέρουν μια ιδιαίτερα ευχάριστη γνωριμία με τον Γιώργο Στεφαδούρο, κομμάτια της ιστορία της ζωής του οποίου ξετυλίγονται με τον ομορφότερο τρόπο μέσα απ’ το σχέδιο του Νικόλα Στεφαδούρου. Το σκίτσο του είναι καρτουνίστικο, όπως συνηθίζει να το χαρακτηρίζει και ο ίδιος ο Στεφαδούρος και γεμάτο ζωντανά χρώματα. Εκπέμπει νοσταλγία και μια παιδικότητα, αλλά υπάρχουν στιγμές που γίνεται σκοτεινό και βαρύ, για να αποτυπώσει τις αλλαγές της διάθεσης των πρωταγωνιστών. Επιπλέον ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιδέα του σκιτσογράφου να προσθέτει συχνά στις σελίδες του comic και μια φωτογραφία από ένα αληθινό αντικείμενο (π.χ. λουκουμάδες, ποτήρι καφέ). Αυτή η τεχνική ίσως στις πρώτες σελίδες παραξενέψει τον αναγνώστη, επειδή με αυτές τις προσθήκες φαίνεται να χάνεται η ομοιομορφία της σελίδας. Όμως όσο προχωράει η ιστορία φαίνεται ότι ο Στεφαδούρος στόχευε να χρησιμοποιήσει αυτό το κομμάτι της σελίδας, είτε για να προσθέσει ρεαλισμό στις ιστορίες του, είτε και για να μας προσφέρει τις φωτογραφίες από ντοκουμέντα, όπως τα ταμπελάκια ραπτικής του παππού του. Η Αλεξάνδρεια είναι ένα απ’ αυτά τα comics που δίνουν ζωή σε όμορφες ιστορίες, οι οποίες θα ήταν κρίμα να χαθούν. Και η μορφή του comic είναι ο ιδανικός τρόπος να διαβαστεί από πολύ κόσμο (ανεξαρτήτως ηλικίας) η ιστορία του Γιώργου Στεφαδούρου. Πηγή
  14. Συνέντευξη της Scarlett Johansson, που παραχωρήθηκε στο "Έθνος της Κυριακής" από την Feelgood Entertainment, εταιρεία διανομής του "Avengers: Infinity War". Και σε μεγαλύτερη ανάλυση. Scarlett Johansson Έθνος.zip
  15. Ίδια είναι τα αφεντικά... Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Πόσο υπέφεραν οι δούλοι της αρχαίας εποχής; Πώς εκμεταλλεύονταν οι φεουδάρχες τους αγρότες; Τι σήμαινε η βιομηχανική επανάσταση για τους εργάτες; Πώς τα βγάζουν πέρα οι επισφαλώς εργαζόμενοι σήμερα; Από την αρχαία Αίγυπτο μέχρι τα σκλαβοπάζαρα και από την Πρωτομαγιά στο Σικάγο μέχρι τη σύγχρονη Αθήνα, ο Πάνος Ζάχαρης παρουσιάζει με πικρό χιούμορ τη διαχρονική εκμετάλλευση των ανθρώπων της εργασίας Οι οπαδοί του υποκριτικού καθωσπρεπισμού και της κακώς εννοούμενης πολιτικής ορθότητας λένε πως με μερικά πράγματα δεν μπορείς και δεν επιτρέπεται να αστειεύεσαι. Διαφωνώ. Ακόμα και την πιο τραγική στιγμή μπορεί να υπάρξει ένα έξυπνο αστείο, ένα ευφυολόγημα, μια φαρμακερή ατάκα που μετριάζει την οδύνη και ανοίγει μονοπάτια προς το «μετά» προσπερνώντας το «πριν». Τα πάντα, άλλωστε, κρίνονται από τις συνθήκες, από τις προθέσεις, από τον στόχο που έχει το αστείο, από το ποιους σατιρίζει, σε ποιους επιτίθεται, από την πολιτική, εν πολλοίς, θέση και οπτική αυτού που το εκστομίζει. Στο ερώτημα, λοιπόν, «μα είναι δυνατόν να κάνεις πλάκα με τους καταπιεσμένους και τους αδύναμους;» η απάντηση είναι «φυσικά»! Αν ο στόχος της πλάκας είναι να αρθούν οι αδικίες, να ανατραπεί το σκηνικό, να εξεγερθούν τα θύματα και να αλλάξει η ζωή τους (μας), η πλάκα δεν επιτρέπεται απλώς, επιβάλλεται. Γιατί μια τέτοια πλάκα δεν λοιδορεί τους αδύναμους (εντάξει, μπορεί να το κάνει λίγο, ως προτροπή ωστόσο να συνειδητοποιήσουν την ταξική και κοινωνική τους θέση και να επαναστατήσουν), αλλά ξεμπροστιάζει τους «ισχυρούς» και καταδεικνύει τη διαχρονική εκμετάλλευση της εργασίας από την οικονομική εξουσία (πάντα σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική και τη θρησκευτική) όπου γης. Οι προθέσεις του Πάνου Ζάχαρη είναι προδήλως τέτοιες, κάτι που προκύπτει όχι μόνον από το «The Working Dead» (λογοπαίγνιο με τη σειρά κόμικς και τηλεοπτική επιτυχία «The Walking Dead») αλλά από το σύνολο του έργου του, συμπεριλαμβανομένης της σειράς «Scary Tales» που φιλοτεχνεί κάθε εβδομάδα στην πρώτη σελίδα τού Καρέ Καρέ. Στο «The Working Dead» (εκδόσεις Τόπος, δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στον διαδικτυακό τόπο www.socomic.gr), μονοσέλιδες ιστορίες που απλώνονται στα βάθη της Ιστορίας και σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πρωταγωνιστές είναι οι εργαζόμενοι και κεντρικό θέμα η κατάστασή τους. Τα αφεντικά-εκμεταλλευτές σκιαγραφούνται με τα πιο μελανά χρώματα μαζί με το οικονομικό σύστημα που τους επιτρέπει να αυθαιρετούν και να οργιάζουν. Αλλά και τα θύματα δεν μένουν στο απυρόβλητο. Όπως, για παράδειγμα, στην καταπληκτική ιστορία από την Αλαμπάμα του 1850 με τους εργάτες της βαμβακοφυτείας που διαδηλώνουν όχι για να αμείβονται καλύτερα αλλά για να αμείβονται λιγότερο οι αγρότες της γειτονικής φυτείας. Ή στην ιστορία από ένα εργοστάσιο στον Άγιο Στέφανο Αττικής με το ξεπουλημένο και εργοδοτικό σωματείο να έχει πλημμυρίσει τους χώρους εργασίας με πανό που γράφουν «Ο πλούτος είναι μέσα μας», «Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία», «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» κ.λπ. για να αποτρέψει τους εργαζόμενους από κάθε σκέψη ανυπακοής και διεκδίκησης. Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο τρόπος που υπό τόσο διαφορετικές συνθήκες και σε τόσο απομακρυσμένους τόπους και τόσο μακρινούς χρόνους (Αλαμπάμα 1850, Μεσόγειος 20 π.Χ., Νότιο Μεξικό 1520 μ.Χ., Λουιζιάνα 1840 μ.Χ., Αθήνα 5ος αιώνας π.Χ., Πακιστάν 1990 μ.Χ., Κούβα 1810 μ.Χ.) τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει εκτός από τις ενδυμασίες και τα κτίρια. Τα καθάρματα ήταν πάντα καθάρματα και η εκμετάλλευση καλά κρατούσε. Άλλαζε απλώς ρητορεία και λεξούλες. Στην απόδειξη περί τούτου συμβάλλει και το εντυπωσιακό παράρτημα που παραθέτει ο δημιουργός φωτίζοντας πολλές από τις ιστορίες του. Για μία από αυτές, που αναφέρεται στους Ισπανούς εισβολείς-κατακτητές στη Νότια Αμερική του 16ου αιώνα, ο Ζάχαρης επισημαίνει: «Όλες οι αποστολές κονκισταδόρων είχαν μαζί τους τη διακήρυξη “Requerimiento”, με την οποία ενημέρωναν τους ιθαγενείς (στα καστιλιάνικα προφανώς!) για την έλευση του Θείου Λόγου στην περιοχή τους και την υποχρέωσή τους να ασπαστούν τον καθολικισμό. Η εναλλακτική οριζόταν με σαφήνεια στην ίδια διακήρυξη: “Με τη βοήθεια του Θεού θα χρησιμοποιήσουμε βία, πολεμώντας σας με κάθε μέσο και θα σας υποτάξουμε στον ζυγό της Εκκλησίας και της Αυτού Μεγαλειότητας. Θα υποδουλώσουμε εσάς, τις συζύγους και τους γιους σας και θα σας πουλήσουμε ή θα απαλλαγούμε από εσάς σύμφωνα με τη βούληση του βασιλιά. Θα κατασχέσουμε τα υπάρχοντά σας και θα σας βλάψουμε όσο περισσότερο μπορούμε σαν ανυπάκουους και απείθαρχους υποτελείς”». Μπορεί το λεξιλόγιο να είναι λίγο διαφορετικό, αλλά σε τι διαφέρει το πνεύμα και η ουσία από τις απειλές των «θεσμών» προς τις απείθαρχες χώρες ή των εργοδοτών προς τους ανυπάκουους εργάτες; Σ’ αυτή την καταπληκτικά ακατανόητη διαχρονία της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και, πιθανώς, της εθελοδουλίας ορισμένων στοχεύει ο Πάνος Ζάχαρης με ένα μοναδικό, σκληρό και πικρό χιούμορ και με τα πάντα ευφυή σκίτσα του που με λίγες γραμμές ανασυστήνουν με επιτυχία ολόκληρες εποχές. Εντάσσοντας σ’ αυτή τη μαύρη Ιστορία και την Ελλάδα της σύγχρονης εποχής. Με χρυσά γράμματα. Ή, καλύτερα, με τα μελανότερα των χρωμάτων. Πηγή
  16. Σπαρτιάτικο λάδι για τους «300» Ο Frank Miller ευχαριστεί το κοινό για τη θερμή υποδοχή που του επιφύλαξε, μετά την κάτι παραπάνω από εγκάρδια αγκαλιά που του έδωσε η Βούλα Πατουλίδου και τα αμέτρητα δωράκια που του πρόσφερε ο αντιδήμαρχος Σπάρτης, σε μια πρωτόγνωρη τελετή βράβευσης Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στο Φεστιβάλ Κόμικς «The Comic Con» στη Θεσσαλονίκη, μια πολύ καλά οργανωμένη εκδήλωση με σημαντικούς καλλιτέχνες και χιλιάδες επισκέπτες, γίναμε μάρτυρες μιας απολαυστικά αστείας βράβευσης Το Καρέ Καρέ και η «Εφ.Συν.» βρέθηκαν από τις 4 έως τις 6 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη για το 4ο Φεστιβάλ Κόμικς «The Comic Con». Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με πολλούς από τους χιλιάδες επισκέπτες που κατέκλυσαν το Βελλίδειο και να ανταλλάξουμε απόψεις για την ένατη τέχνη σε μια άψογη διοργάνωση για τους φαν του είδους, με κάθε λεπτομέρεια φροντισμένη, υπό τη γενική επιμέλεια και οργάνωση του Τάσου Λαζαρίδη, του Λεόντιου Παπαδόπουλου και των συνεργατών τους. Που η πιο αστεία, ακουσίως, στιγμή της ήταν η βράβευση του Frank Miller κατά τη μέρα των εγκαινίων. O Miller, ένας από τους σπουδαιότερους και πιο διάσημους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς («Daredevil», «The Dark Knight Returns», «Sin City», «Ronin» κ.ά.), που χρέωνε πενήντα ευρώ τη φωτογράφιση μαζί του, άλλα πενήντα την υπογραφή του και διακόσια ευρώ για να περάσεις ένα ημίωρο με την αφεντιά του μαζί με άλλους δεκατέσσερις θαυμαστές του, ήταν κατά τα άλλα προσηνής, ευγενικός και με καλή διάθεση να τριγυρίσει στους χώρους, να ξεφυλλίσει τα ελληνικά κόμικς και να συνομιλήσει με τους Ελληνες καλλιτέχνες, με μια κάμερα να τον ακολουθεί κατά πόδας. Εζησε όμως και μια μοναδική «εμπειρία»: τη βράβευσή του από την αντιπεριφερειάρχη και πρόεδρο του Οργανισμού Τουρισμού Θεσσαλονίκης, Βούλα Πατουλίδου, και τον αντιδήμαρχο Σπάρτης, Χρήστο Πλειώτα, που μετέτρεψαν την τελετή σε μια κιτς διαδικασία αποικιακού τύπου, βγαλμένη από κάποια παλιά δεκαετία. Και οι δύο Ελληνες επίσημοι, σεληνιασμένοι θαρρείς από το ότι βρέθηκαν στον ίδιο χώρο με κάποιον που έχει φιλοτεχνήσει σε κόμικς την ιστορία της Μάχης των Θερμοπυλών (στο βιβλίο «300», που αποτελεί μια εντελώς ελεύθερη απόδοση του ιστορικού γεγονότος και είναι ένα από τα ελάσσονα έργα του Miller) και βλέποντας ένα πολυπληθές κοινό να περιμένει να δει και να ακούσει τον Αμερικανό καλλιτέχνη, σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν την ύπαρξη ακροατηρίου και αποφάσισαν να δώσουν τα ρέστα τους. Η Πατουλίδου, που αναγκάστηκε να πηδήξει κάποια καλώδια ανεβαίνοντας τα σκαλιά, ξεκίνησε να μιλά υπενθυμίζοντας σε όλους ότι «τα εμπόδια ακόμα τα περνάω» και εν συνεχεία, εντελώς ανερμάτιστα, αναφέρθηκε στο «Θεσσαλονήσι» και τους «Θεσσαλονησιώτες», σ’ αυτούς που ζουν κάτω και πάνω από τον Θερμαϊκό (;), στον Σούπερμαν, τον Σπάιντερμαν, τον Μπάτμαν και το Γκόθαμ, έδωσε τα δώρα της και τελικά αγκάλιασε τον Miller τόσο σφικτά που θα το θυμάται για πάντα. Και πήρε τη σκυτάλη ο αντιδήμαρχος Σπάρτης, που ξεκίνησε συγχαίροντας τους διοργανωτές αλλά και τους δημιουργούς κόμικς, «που έχουν επισκεφθεί τη χώρα σας», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, διαπράττοντας ένα αθώο φραστικό λάθος. Αποκαλώντας τον Frank Miller απλώς «Frank», λες και τους συνδέει μακρόχρονη φιλία, ανακοίνωσε ότι η Σπάρτη τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη της και τον κάλεσε στη Λακωνία. Και σε μια αποθέωση ελληνικής «φιλοξενίας» και extra large γενναιοδωρίας, άρχισε να δίνει και να δίνει και να δίνει. Τι αναμνηστικές πλακέτες με τους «300», τι διακοσμητικά γλυπτά τοίχου, τι μπρελόκ, τι αγαλματίδια από χρησιμοποιημένες βίδες, τι σουβέρ για τον καφέ, τι σκαλισμένη καρφίτσα με το «Λ» που του την καρφίτσωσε κιόλας στο πέτο, τι δαχτυλίδι με «περικεφαλαία πολέμαρχου», τι μενταγιόν, μέχρι και μια μπουκάλα βιολογικό λάδι σπαρτιάτικο του έδωσε! Και αφού το κοινό είχε σκάσει στα γέλια και ο Frank Miller παρακολουθούσε αποσβολωμένος και αμήχανος, κατάλαβε ότι κάπου πρέπει να σταματήσει. Για να μιλήσει επιτέλους και ο τιμώμενος. Που έκπληκτος από όσα είχαν προηγηθεί, δήλωσε πως όταν γυρίσει στην πατρίδα του, αν κάποιος του ζητήσει κάτι από όλα αυτά τα δώρα, θα του πει «Μολών λαβέ»… Σε μια εξαιρετική και πολύ καλά οργανωμένη εκδήλωση που έσφυζε από νεολαία και πάθος για τα κόμικς, με σημαντικούς καλλιτέχνες και χιλιάδες επισκέπτες. Και μια από τις πιο γραφικές και απολαυστικά αστείες βραβεύσεις της Ιστορίας. Στο τραπέζι της «Εφ.Συν.» και του «Καρέ Καρέ» Πηγή
  17. GreekComicFan

    WAR S.A. - ΠΟΛΕΜΟΣ Α.Ε.

    Ο κατάλογος της αντιπολεμικής έκθεσης γελοιογραφίας με το ίδιο όνομα, που την στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ήταν ακόμα σε εξέλιξη. Μια αρκετά στιβαρή έκδοση με μεγάλο για τα δεδομένα μέγεθος που είναι ταυτόχρονα και flipbook, με την μία πλευρά να περιέχει τα έργα των Ελλήνων καλλιτεχνών και την άλλη, που είναι και μικρότερης έκτασης, τα έργα των φετινών Πορτογάλων καλεσμένων. Το στήσιμο του κατάλογου κατά τα άλλα είναι στα συνηθισμένα πλαίσια. Έχουμε τον κατάλογο των καλλιτεχνών, τους χαιρετισμούς των διάφορων φορέων, 5 στον αριθμό αυτή την φορά, όσοι και οι χορηγοί που φαίνονται στο εξώφυλλο, και μετά ξεκινάει η παρουσίαση των έργων με μια βιογραφία για κάθε δημιουργό και έκθεση έργων μετά. Τα μεγάλα ονόματα στον χώρο καλύπτονται πρώτα με 4 σελίδες έκαστος και εκθετικά μειώνονται στις 2 σελίδες ανά άτομο. Οι Έλληνες συμμετέχοντες. Οι Πορτογάλοι. Η έκδοση είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Βαγγέλη Παυλίδη, του οποίου η δουλειά "ντύνει" και το εξώφυλλο της Ελληνικής πλευράς του flip. Το κατάλογο μπορείτε να τον βρείτε για ανάγνωση και στην βιβλιοθήκη της ΛΕΦΙΚ.
  18. Το ασπρόμαυρο δωδεκασέλιδο κόμικς της Ευαγγελίας Καλύβα είναι ένα μικρό απόσπασμα εμπνευσμένο από την συμμετοχή της στο Dungeons & Dragons campaign με το οποίο απασχολείται εδώ και δύο χρόνια. Είναι η πρώτη φορά που δουλειά της μπαίνει στο τυπογραφείο, και από ότι φαίνεται πρόκειται να ασχοληθεί με το κόμικς και τα παρεμφερή σε σταθερή βάση και όχι μια παροδική ''εκτόνωση'' γιατί είναι σπουδάστρια στο Εργαστήριο Εικονογράφησης Κόμικς και Animation και στο Εργαστήριο Γραφικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Ωραίο σχέδιο με τις απαραίτητες σκιές για να αποδοθεί το κείμενο όσο καλύτερο μπορεί. Τα έγχρωμα pin arts πολύ πιο καλύτερα σχεδιασμένα, η απόδοση στο χρώμα δουλεμένη άριστα ώστε να κάνει τα σχέδια να φαίνονται ωραιότερα. Κάτι μου λέει ότι η Ευαγγελία θα μας απασχολήσει στο μέλλον, αρκεί να βρει μία ιστορία με καλή πλοκή. Δεσποινίς Καλύβα καλή τύχη. Αν θέλετε να επικοινωνήσετε με την Ευαγγελία για σχόλια απορίες μπορείτε στο: e-mail vagelioka@gmail.com f.b. www.facebook.com/vageliokali/ ins. www.instagram.com/vageliokal Το παρών τεύχος εμφανίστηκε στο comicdom-con 2018 το τριήμερο 20-22 Απριλίου .   ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Για το GreekComics: Βασιλεύς των Κομικς. Σελίδες δείγμα. Και αφιέρωση ,συμπτωματικά σχεδιασε το στέμα που προτιμώ σαν αβατταρ  
  19. tik

    EPIC ERIC

    Θα μου πεις: “άλλη μια παρωδία του Κόναν και των κόμικς ηρωικής φαντασίας”. Δεν θα έχεις δίκιο όμως! Πρώτον γιατί το σχέδιο του Κώστα Κυριακάκη πάντα τα σπάει. Δεύτερον γιατί το σενάριο είναι πολύ αστείο, χωρίς περιττά μπερδέματα και αλλανταλλισμούς. Τολμώ να πω: χτυπάει κατάμουτρα τον (όντως εξαιρετικό) Πόναν τον Μάρμαρο και τον βάζει κάτω. Τρίτον, θέλει και τρίτον; Φτάνουν τα δύο παραπάνω. Στο εξώφυλλο γράφει νάμπερ γουάν. Κάνε Θέ μου να έχει και συνέχεια!
  20. tik

    ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΣΙΕΣΤΑ

    Μια εκρηκτική συνεργασία ανάμεσα σε δύο διαμετρικά αντίθετους κομικίστες. Η Διονυσία Δεδούση με το γλυκό, παιχνιδιάρικο σχέδιό της εικονογραφεί δύο μικρά σενάρια του ανατρεπτικού Βαγγέλη Χατζηδάκη (βλ. Phat Comicz). Η σύμπραξη υπήρξε επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου αφού απέδωσε δύο αστεία και λίγο σουρεάλ παραμύθια ιστορημένα με απαλά χρώματα και χαριτωμένα σχέδια. Στην πραγματικότητα το τευχάκι είναι άλλη μια από εκείνες τις οριακές περιπτώσεις που λες “είναι κόμικς, για δεν είναι;” αφού αποτελείται από ολοσέλιδα καρέ. Συνολικά: ωραίο, έχει την πλάκα του, πάρτε το. Η Διονυσία Δεδούση έχει βελτιωθεί στο σχέδιο. Ο Βαγγέλης Χατζηδάκης δεν επιδέχεται περαιτέρω βελτίωσης - είναι ήδη ο τέλειος άνδρας (ελπίζω να τα διαβάζει αυτά και να με ξανακάνει comicz)
  21. Θρηνωδός

    BLOODFEST: BAD BLOOD

    Τιμή: 10.40 € Το Bloodfest: Bad Blood αποτελεί την δεύτερη προσπάθεια της Έλενας Γώγου στον χώρο των κόμικς. Μετά το τρίτευχο Undead που πρωτοεμφανίστηκε στο Comicdom του 2015, τον περασμένο Φεβρούαριο ξεκίνησε καμπάνια συλλογής χρημάτων στην πλατφόρμα Indiegogo για να μπορέσει να τυπώσει το ήδη ολοκληρωμένο webcomic της "Bloodfest: Bad Blood" το οποίο ανέβαζε στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Tapas από τις 3/6/2016 μέχρι 16/12/2017. Το κόμικ είναι αγγλόφωνο, έγχρωμο στις 74 σελίδες. Στην τυπωμένη έκδοση των 92 σελίδων, πέρα από την ιστορία περιέχονται κάποια extra με προσχέδια χαρακτήρων, storyboards, την διαδικασία δημιουργίας μιας σελίδας από την αρχή μέχρι το τέλος κ.α. Εδώ το topic για την καμπάνια στο φόρουμ. Το κόμικ μας τοποθετεί σε ένα κελί μαζί με τον Nate, ένα υβρίδιο ανθρώπου-βρικόλακα που κρατά τα πλεονεκτήματα και των δύο και τα μειονεκτήματα κανενός, και δύο κυνηγών βρυκολάκων, του Bernard και της Dani. Αν και αρχικά είναι καχύποπτοι οι μεν για τον δε, αναγκάζονται να συνεργαστούν για να μπορέσουν να αποδράσουν από αυτή τη "φυλακή" που ανήκει στην Vampire Mob ονόματι Brotherhood, την μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση βρικολάκων στον πλανήτη. Κατά την διάρκεια της απόδρασης έρχονται αντιμέτωποι με διαφόρων ειδών και δυσκολίας εχθρούς, ενώ ταυτόχρονα παρέχουν και το κατάλληλο exposition για να σε εισάγουν στην ιστορία η οποία φαίνεται πως θα συνεχιστεί σε δεύτερο τεύχος κάποια στιγμή. Ξεκάθαρες επιρροές από Blade, όπως έχει πει και η ίδια. Δεν ξετρελάθηκα. Πολυφορεμένο είδος οι βρικόλακες, θεματολογία που αποτελεί την εύκολη λύση όταν θέλεις να κάνεις τρόμο γρήγορα και εγγυημένα. Το θέμα είναι πως εν έτι 2018 πρέπει να παραδώσεις κάτι πραγματικά καλό ώστε να το κάνεις να διαφέρει από τα άπειρα μέτρια έργα εκεί έξω με δαγκανιάριδες. Δεν μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο καταφέρνει να ξεχωρίσει. Θα 'λεγα καλύτερο από τον μέσο όρο των ελληνικών αυτοεκδόσεων σίγουρα, μεγάλο και με μια κάποια αρχή/μέση/τέλος, αλλά δεν συγκινεί. Το σκίτσο φαίνεται υποσχόμενο αλλά θέλει μπόλικη δουλειά ακόμα, ειδικά στα συμπληρωματικά περιβάλλοντα.
  22. x for xepeta

    THE 3ISTERS

    Μια συμπαθέστατη δουλειά της Έφης Θεοδωροπούλου από την 9η Διάσταση. Δικό της και το ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΗ ΟΥΡΑ, (σε σενάριο του Σταύρου Κιουτσιούκη) ένα κόμικ που άρεσε και σχολιάστηκε και αρκετά θα έλεγα. Όπως είπα αρκετά συμπαθητικό, με καθαρά μετεφηβικές και βάλε γυναικείες ανησυχίες. Η γραμματοσειρά ξεχωρίζει με το σήμα της Αφροδίτης ως Ωμέγα. Παραθέτω κάποιες σελίδες που τις βρήκα έξυπνες. Έχει και κάποιες τέτοιες: Σελίδα στο Socomic εδώ.
  23. Πώς να βραβεύσετε έναν επίσημο καλεσμένο Ο αμερικανός σχεδιαστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Φρανκ Μίλερ και τα δωράκια που του προσέφεραν για να τον τιμήσουν Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, ως τιμώμενο πρόσωπο του τέταρτου και σταθερά πλούσιου φεστιβάλ κόμικς «Comic Con», ο αμερικανός σχεδιαστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Φρανκ Μίλερ. Για το σύνολο της ντόπιας (αν όχι και της εγγύς βαλκανικής) κομιξόφιλης κοινότητας ήταν ένα σημαντικό γεγονός που θα συζητιέται για λίγο ακόμα. Δεν είναι της παρούσης η ανάλυση του έργου του ανδρός, μια απαρίθμηση όμως των επιτυχιών του, λέει αρκετά: τα πρώτα του σκίτσα στη Marvel και στην DC ανανέωσαν το ενδιαφέρον για τον Spiderman ή τον Daredevil, ενώ η ελληνικής καταγωγής υπερηρωίδα Elektra που εκείνος δημιούργησε, μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε. Το νεο-νουάρ «Sin City» έγινε ταινία που διεκδίκησε Χρυσό Φοίνικα, ενώ η δουλειά του στον Μπάτμαν, αναγέννησε τον «Σκοτεινό Ιππότη». Διασημότερο από όλα βέβαια ίσως είναι το κόμικ «300», μια κάπως πολεμοχαρής προσέγγιση στη μάχη των Θερμοπυλών, που επίσης διασκευάστηκε κινηματογραφικά. Λέγεται ότι εξαιτίας της ταινίας, η Σπάρτη είδε τον τουρισμό της να αυξάνεται κατά τι, ειδικά γύρω από το άγαλμα του Λεωνίδα. Κι ίσως για αυτό, στη βράβευση του Φρανκ Μίλερ στο Comic Con της Θεσσαλονίκης, οι αρχές της πόλης όχι μόνο έδωσαν το «παρών», αλλά κι έκαναν τον καλεσμένο να νιώσει για τα καλά τι εστί ελληνική φιλοξενία. Αφού λοιπόν ανέγνωσε ψήφισμα που ανακήρυσσε τον Μίλερ επίτιμο δημότη της Σπάρτης, ο αντιδήμαρχός της άρχισε να του ενεχειρίζει τα απαραίτητα δώρα. Και τι δώρα: για αρχή, μια περίτεχνη κορνίζα κι ένα μπουκάλι λάδι («βιολογικότατο») από την ευλογημένη γη της Λακωνίας. Ένα μικρό αγαλματίδιο αρχαίου σπαρτιάτη οπλίτη κατασκευασμένο από βίδες («ένα πραγματικό έργο τέχνης») και μια πλακέτα που αποτύπωνε κάποιο καρέ από τους «300». «Δύο σουβεράκια για να πίνει τον καφέ του», διακοσμημένα με το γράμμα «Λ» (εκ της «Λακεδαίμονος»), «και βέβαια, ένα μπρελοκάκι». Το πράγμα όμως δεν τελείωσε εκεί. Σειρά είχαν ασημένιες καρφίτσες και περισσότερα μπρελοκάκια (επίσης με το «Λ»), δαχτυλίδια με την σπαρτιάτικη περικεφαλαία, «αυτή του πολέμαρχου, με το εγκάρσιο λοφίο και τα δόκανα των Διοσκούρων» (μπρρρ…) και για το τέλος, ένα μενταγιόν. Με τα πολλά, το σύνολο των δώρων απαίτησε μια ικανού μεγέθους σακούλα για να μεταφερθεί, ενώ η διαδικασία ολοκληρώθηκε προκαλώντας εκτός από τα χειροκροτήματα του κοινού, και μερικά χάχανα. Επαρχιωτισμός; Πατροπαράδοτη, ασφυκτική περιποίηση; Το εύκολο είναι να μιλήσει κανείς για τέτοια χαρακτηριστικά. Για μια τοπική αρχή, ενθουσιασμένη με το ενδιαφέρον των ξένων για τα κατορθώματα των αρχαίων προκατόχων της, που σπεύδει να ευχαριστήσει τον αμερικανό μουσαφίρη, λούζοντάς τον με πεσκέσια για κάνα δεκάλεπτο -έστω κι αν οι «300» κυκλοφόρησαν είκοσι χρόνια πριν. Δεν είναι σίγουρο αν ο Μίλερ απολάμβανε τα καθέκαστα –ένα πρόβλημα υγείας που φαίνεται να τον ταλαιπωρεί, δεν επέτρεπε ασφαλή συμπεράσματα. Έβαλε πάντως κι ο ίδιος το χεράκι του: το τελευταίο του κόμικ ονομάζεται «Ξέρξης: η πτώση του οίκου των Δαρείων και η άνοδος του Αλέξανδρου». Στο τέλος δε της τελετής, δήλωσε, προς ενθουσιασμό πολλών, ότι αν κάποιος δει τα εν λόγω σουβενίρ στο σπίτι του και τα ποθήσει, εκείνος θα του απαντήσει «Μολών λαβέ». Το κιτς των μπλοκμπάστερ, σε ένα στιγμιότυπο. Ίσως πάλι, να έχουν και λίγο πλάκα όλα αυτά. Ίσως έχουμε να κάνουμε με μια μικρή, τοπική κοινωνία που, μην έχοντας πολλές χαρές έξωθεν, απολαμβάνει την ενασχόληση των διασήμων με τα ανδραγαθήματα όσων, αιώνες πριν, απλώς έζησαν στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος που ζει εκείνη σήμερα. Δικαίωμά της θα πει κάποιος, να καμαρώνει ενώπιον του ξένου καθρέφτη, για όποιες ιδιότητές της επιθυμεί. Άραγε όμως, βλέπει στο είδωλό της κι εκείνα τα φιλοπόλεμα χαρακτηριστικά που έκαναν τους «300» τόσο δημοφιλείς; Αν ναι, τότε το μικρό βουνό με τα δώρα που λογικά θα στρίμωξε στις βαλίτσες του ο Μίλερ, μάλλον είναι από εκείνα που, όπως θα έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, πρέπει να φοβάται κανείς. Πηγή
  24. Βασιλεύς των κόμικς

    ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ

    Πως και το προπέρσινο (2016) κόμικς "ΗΡΩΕΣ" οι ''ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ'' περιέχουν τους τρεις πρώτους νικητές που διοργάνωσε το Κέντρο Εφαρμοσμένων Τεχνών πέρσι το Φθινόπωρο με τίτλο ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ. Την ιστορία τους έπρεπε να την φτιάξουν μέσα σε 4 σελίδες. Διαβάζεται μέσα σε ένα λεπτό, δεν με ενθουσίασε καθόλου ούτε σεναριακά ούτε σχεδιαστικά. Ευτυχώς που το παρών κομιιξάκι δίνεται δωρεάν. Αν αυτά ήταν τα καλύτερα δεν θέλω να φανταστώ τα χειρότερα. Οι περισσότεροι φανζινάδες κάνουν καλύτερες δουλείες.    ΑΝΑΓΝΩΣΤΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ Υ.Γ.ΣΕΛΙΔΕΣ ΘΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
  25. Στις 144 σελίδες του Shark Nation συναντά κανείς όλα όσα μας απασχολούν και μας προβληματίζουν στα social media, αλλά και στις παρέες μας. Συζητάμε για τον φεμινισμό που είναι ξανά στο προσκήνιο με το κίνημα του #metoo, για τα όρια, αν υπάρχουν, της πολιτικής ορθότητας, για την πολιτική που ασκείται από ανθρώπους που με δυσκολία μπορείς να τους χαρακτηρίσεις πολιτικούς, για τα social media και την άμεση επιρροή τους στις μάζες και στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και, φυσικά, για την τεχνολογία που βάζει μπροστά μας νέα ηθικά διλήμματα. Όλα αυτά μέσα από την ιστορία της Μπίμπι, της σκλάβας του σεξ του νέου Αμερικανού προέδρου αλλά και των ντεντέκτιβ Ντικ Φιλίπο και Τζένιφερ Γκάφρεϊ, παλιών γνώριμων μας από το περσινό Yesternow. Για όλα τα υπόλοιπα ο λόγος στον Σπύρο Δερβενιώτη, στον οποίο ανήκει το σχέδιο αλλά και το κείμενο στα αγγλικά… Το Shark Nation καταπιάνεται με τα social media και την εισβολή της τεχνολογίας στην καθημερινότητα… Ποιο είναι το story του Shark Nation και γιατί το επέλεξες ως τη νέα σου δουλειά; Βρισκόμαστε στην Αμερική του 2020. Μια φεμινιστική ομάδα απελευθερώνει την Μπίμπι, την σκλάβα του σεξ που ανήκει στον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των Η.Π.Α., μια μασκοφορεμένη ιντερνετική περσόνα γνωστή μόνο ως «ο Καρχαρίας». Η υπόθεση φέρνει το δίδυμο των ντετέκτιβ που γνωρίσαμε στο Yesternow, τον Ντικ Φιλίπο και τη Τζένιφερ Γκάφρεϊ σε ολομέτωπη αντιπαράθεση, μπλεγμένους σε ένα περίπλοκο πολιτικό παιχνίδι που στήνεται με αφορμή την αρπαγή της Μπίμπι. Όπως και στο Yesternow, το κόμικ του οποίου αποτελεί συνέχεια, επέλεξα ένα θέμα το οποίο με τον ένα ή τον άλλον τρόπο έβλεπα να επανέρχεται σαν συζήτηση και να συμπυκνώνει το zeitgeist. Ταυτόχρονα είχα να λύσω ένα «ευτυχές ατύχημα»: το γεγονός ότι έφτιαχνα ένα sequel στο κόμικ που κατακεραύνωνε τα sequel. Ωστόσο το Shark Nation δεν είναι “Yesternow II”. Το μόνο κοινό είναι οι χαρακτήρες, που τους πιάνουμε ακριβώς από εκεί που τους αφήσαμε στο τέλος του Yesternow, κι όποιος το έχει διαβάσει, ξερει ακριβώς τι σημαίνει αυτό. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, θα πρότεινα να το διαβάσει πριν ξεκινήσει το Shark Nation, αλλιώς σημαντικά subplots θα τον ξενίσουν. …αλλά και με τα gender issues. Είναι ένα πολιτικό κόμικ και γιατί; “It’s complicated”. Είναι πολιτικό κόμικ εκ κατασκευής. Ήταν μια ιστορία που δομήθηκε πάνω στα gender issues, στη συζήτηση που γίνεται γι’ αυτά, αγγίζοντας και τα θέματα της ελεύθερης βούλησης και των ορίων αυτής, και της ελευθερίας του λόγου και των ορίων αυτής. Στο αρχικό draft δεν υπήρχε Πρόεδρος των ΗΠΑ, απλά ‘Ενας Οποιοσδήποτε Κυρίαρχος Αρσενικός. Η επιλογή αυτός να είναι ο Πλανητάρχης, μου άνοιγε δυνατότητες στην πλοκή και “it really brought the room together”, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό το τόσο «φανερά πολιτικό στοιχείο» που κάνει το κόμικ πολιτικό. Φεμινισμός, social media, τεχνολογία, Τραμπ, πολιτική ορθότητα. Το Shark Nation απλώνεται σε ένα φάσμα επίκαιρων θεμάτων και μοιάζει να μη «μασάει» πουθενά. Πώς θίγει τα παραπάνω θέματα και πόσο ταυτίζεται με τη δική σου οπτική γι’ αυτά; Πρώτα θέλω να βγάλω τον ελέφαντα απ’ το δωμάτιο: Στο κόμικ δεν υπάρχει Τράμπ, η τουλάχιστο δεν υπάρχει ο «εύκολος στόχος Τράμπ». Θεωρώ ότι η πολεμική στον Τράμπ έγινε με λάθος τρόπο, λάθος τόνο, και στην τελική εν πολλοίς και με λάθος κίνητρα. Αυτό αγγίζεται έμμεσα αλλά σε αρκετο βάθος στο δεύτερο κεφάλαιο του Shark Nation. Το τελευταίο που θα ήθελα θα ήταν να προστεθώ σε μια ανέξοδη παρέλαση αυτοσυγχαιρώμενων προοδευτικών που κλωτσάνε έναν εύκολο στόχο και παρ’ όλα αυτά καταφέρνουν ν’ αστοχήσουν. Περισσότερο με ενδιέφερε το «σκοτεινό φωτοστέφανο» που περιβάλει τον Τράμπ: Η Μοντέρνα και internet-savvy ακροδεξιά, όλο αυτό το alt-right κύμα που χρησίμευσε σαν Προφήτης του Τραμπισμού. Πρωταγωνιστές εκτός από το δίδυμο των ντεντέκτιβ Ντικ Φιλίπο και Τζένιφερ Γκάφρεϊ, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ -μια ιντερνετική περσόνα με το προσωνύμιο «Ο Καρχαρίας- και η Μπιμπή, σκλάβα του σεξ. Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο του Shark Nation και πώς το ανέδειξες με τη δουλειά σου; Aυτό είναι κάτι που μπορούν να απαντήσουν μόνο οι αναγνώστες. Το τέλος του Shark Nation υπαινίσσεται ότι τα πάντα πλέον είναι δυνατά, και όχι από την καλή άποψη. Τι θα μπορούσε να σε εκπλήξει προσωπικά σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο; Ένα ευτυχισμένο τέλος, αυτό θα μου προκαλούσε έκπληξη. Μια συλλογική αφύπνιση, ένα ξαφνικό και μαζικό «ρε μαλάκες τι σκατά κάνουμε; Γιατί ανεχόμαστε ΑΥΤΟ;» Αυτό θα ήταν μια γνήσια έκπληξη. Η πεμπτουσία της Κρίσης, (η οποία είναι παγκόσμια, μην αφήνετε κανέναν μαλάκα να την παρουσιάζει σαν κάτι που αφορά συγκεκριμένα τη χώρα μας), είναι αυτή η γενικευμένη αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει συνέπειες, κανένα check and balance δε λειτουργεί, κανένας δεν είναι σε θέση να ελέγξει και να περιορίσει οποιονδήποτε αποφασίσει ότι θέλει να αρπάξει ο,τιδήποτε ορέγεται. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή όπου ένα σκάνδαλο μπορούσε να ρίξει έναν Πλανητάρχη, και ονειρευτήκαμε να γίνουμε οι Γούντγουορντ που θα το καταφέρουν. Γερνάμε σ’ έναν κόσμο όπου οι Γούντγουορντ φανερότατα και ξεδιάντροπα παραπληροφορούν, ψέγοντας ταυτόχρονα τα «fake news των ίντερνετς» φοβικοί απέναντι σ΄έναν κόσμο που βλέπουν σαν όχλο απ’ τον οποίο έχουν πλήρως αποξενωθεί. Η αρρώστια έχει τόσο γενικευθεί, που αυτό θα με εξέπληττε: το να ξαναγίνουμε καλά, και να αποκτήσουν τα πράγματα αξία και βαρύτητα. To “Shark Nation” αποτελεί το σίκουελ του “Yesternow”. Πώς θα είναι το Shark Nation του 2051; «Ή μέχρι τότε θα έχει αναμορφωθεί, ή θα έχει πάψει να υπάρχει», είναι μια προφητεία που έχουμε στο DiEM25. Βέβαια η προφητεία αφορά την Ευρώπη και το 2025, αλλά ισχύει και για το Shark Nation. Αυτό που βιώνουμε και περιγράφει το Shark Nation είναι μια επιταχυνόμενη εντροπία. Έ, δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να καταλήξει αυτό, δύο είναι: ή εκμηδενίζεσαι ή μετουσιώνεσαι. Η φετινή σου παρουσία στο Comicdom Con; Για τρίτη συνεχή χρονιά στο artist’s alley, περιτρυγυρισμένος από καλούς φίλους με καινούργιες δουλειές για τις οποίες μαζί κοιλοπονήσαμε όλη τη χρονιά. Το Shark Nation κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χαραμάδα. Το Comicdom Con Athens 2018 διεξάγεται 20-22/4 (11.00-21.30) στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση και στο κτίριο του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας. πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.