Αναζήτηση στην Κοινότητα

Η δημοπρασία θα γίνει στις 20 Σεπτεμβρίου στο Λονδίνο Εσείς τι θα διαλέγατε; Τη διάσημη φεντόρα από την ταινία Indiana Jones ή ένα κράνος από τη διάσημη σειρά Star Wars; Πάνω από 600 συλλεκτικά αντικείμενα που χρησιμοποιήθηκαν και έγιναν διάσημα σε ταινίες θα δημοπρατηθούν στις 20 Σεπτεμβρίου στο Λονδίνο. Πριν τεθούν σε δημοπρασία περίπου 200 από αυτά παρουσιάστηκαν στο κοινό και τους ενδιαφερόμενους. «Έχουμε μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που προέρχονται από αυτές τις φοβερές ταινίες», λέει με ενθουσιασμό ο Σίαν Τέιλορ, ένας από τους υπεύθυνους της διοργάνωσης που πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις του Βρετανικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου (BFI). Η ομάδα του Τέιλορ διοργανώνει κάθε χρόνο από το 2014 δημοπρασία μεταχειρισμένων αντικειμένων από τα γυρίσματα ταινιών και φέτος αναμένει να επιτύχει πωλήσεις ρεκόρ έως 3,5 εκατ. στερλινών (3,9 εκατ. δολάρια) στη δημοπρασία που θα πραγματοποιηθεί στις 20 Σεπτεμβρίου. «Τα αντικείμενα αυτά χρόνο με το χρόνο παίρνουν αξία», υποστηρίζει ο Τέιλορ δείχνοντας τον κατάλογο των ταινιών από τις οποίες προέρχονται τα εκθέματα, όπως η τριλογία Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, ο Μπάτμαν και ο Εξολοθρευτής. Το σακάκι που φορούσε ο Χάρισον Φορντ στην 5η ταινία του Star Wars: «Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται» είναι το πιο πολύτιμο κομμάτι της δημοπρασίας. Θα μπορούσε να πωληθεί για 1 εκατ. στερλίνες (1,11 εκατομμύριο ευρώ) και να καταχωρηθεί ως ποσό ρεκόρ στην ιστορία. Μέχρι τώρα το ρεκόρ κατέχει η μοτοσικλέτα που εμφανίσθηκε σε αρκετές ταινίες του Μπάτμαν, η οποία εκτιμήθηκε στις 300.000 στερλίνες (333.000 ευρώ). Άλλα αντικείμενα του Χάρισον Φορντ, όπως το καπέλο fedora από στην ταινία «Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού» καθώς και το μαστίγιο που κρατούσε στο «Indiana Jones και ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού» τίθενται επίσης σε δημοπρασία. Δημιουργία του ιταλικού οίκου καπέλων Borsalino, το συγκεκριμένο καπέλο θα μπορούσε να πωληθεί περίπου 300.000 στερλίνες (333.000 ευρώ). ΠΗΓΗ

Μόλις άνοιξε το Αθηναϊκό Μουσείο Pinball Λαμπάκια αναβοσβήνουν, νίκελ που γυαλίζουν, δυνατή ροκ μουσική, μία αστραφτερή μπίλια που κυλάει με ταχύτητα, χτυπάει κι επιστρέφει στα ελαστικά buzzers, ήχοι που κλικάρουν και τα φλίπερς στα δάχτυλά σου, δεξιά κι αριστερά από το ταμπλό, να τα παίζεις με τρελό ρυθμό διώχνοντας την μπίλια πάλι πίσω. Το φλίπερ είναι μία σωματική εμπειρία, μία δόνηση και ένας ρυθμός που μεταδίδεται σε όλο το σώμα. Μαζί με τα δάχτυλα κουνάς και τη λεκάνη σου, το μάτι γυαλίζει, και όλο είναι τόσο ροκ εν ρολ που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις. Τώρα λοιπόν, μπορείς να παίζεις όλη μέρα, ελεύθερα και χωρίς να ρίχνεις συνέχεια κέρμα. Μόλις άνοιξε το Αθηναϊκό Μουσείο Φλίπερ. Στη ροκ όπερα των The Who, «Tommy», που γράφτηκε το 1969, ο ήρωας είναι ένα απομονωμένο στον κόσμο του παιδί που γίνεται ο μάγος του pinball. «Δεν του αποσπάει τίποτα την προσοχή / Δεν ακούει τα buzzers και τα κουδούνια / Δεν βλέπει τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν / Παίζει μόνο με τη μυρωδιά / Και πάντα κερδίζει γύρο / Ποτέ δεν θα τον δεις να χάνει / Αυτό το κουφό, μουγκό, τυφλό παιδί / Πραγματικά παίζει pin ball που σκοτώνει» τραγουδάει ο βασιλιάς του Bally table (του φλίπερ) και παραδίδει το στέμμα του στον Tommy. Σε αυτό τον σημαδιακό ροκ θρύλο αναφέρονται από την πρώτη στιγμή οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να δώσουν στην Αθήνα το δικό της pinball playground, ένα Μουσείο Φλίπερ που μόλις άνοιξε σε μία πάροδο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μια ανάσα από το Μουσείο της Ακρόπολης. Ο Πάνος Μπίταρχας μαζί με τη γυναίκα του Χρυσάνθη, αφού δούλεψε στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην Αγγλία, επέστρεψε στην Αθήνα και αποφάσισε να δώσει μία άλλη ενέργεια στην πόλη, αυτή του pinball. Μαζί του, ένας aficionado του είδους, μεγάλος μάστορας και μυημένος στα φλίπερ, ο Μάκης Γκουντάρας, μαζί με τον γιο του Οδυσσέα και τη μικρή, αεικίνητη Μαρία που γνωρίσαμε, που παίζει τα φλίπερ στα δάχτυλα. «Τα φλίπερ» εξηγεί ο Πάνος, «είναι ένα λαϊκό σπορ. Υπάρχουν στα μπαρ, παίζεις μαζί με την παρέα σου, τα κλωτσάς, τα σπρώχνεις, κινείσαι ολόκληρος χωρίς να το καταλάβεις. Θέλουνε παικτική δεξιότητα. Το παιχνίδι έχει μεγάλη δημοφιλία κυρίως σε Αγγλία, Γερμανία και Ιταλία. Ειδικά οι Ιταλοί το είχανε από παλιά μέσα στις ταμπακερί. Εδώ, τον χώρο αυτό, τον στήσαμε μέσα σε δέκα μήνες. Δεν έχει έρθει ούτε ένας άνθρωπος εδώ μέσα και να μη φύγει χαμογελώντας. Τα μηχανάκια αυτά έχουν ευεργετικές ιδιότητες, σου παίρνουν το στρες. Λάμψη, χαρά, φωτάκια, κουδουνίσματα. Κάνοντας την έρευνα ανακαλύψαμε ότι κάνει καλό και στα αυτιστικά παιδιά ή σε εκείνα με νοητική στέρηση. Ο χώρος άλλωστε είναι προσβάσιμος και σε ΑΜΕΑ και υπάρχουν μάλιστα ειδικές πλατφόρμες με ράμπα που βοηθούν αυτά τα άτομα να φτάνουν στο ταμπλό για να παίξουν. Υπάρχει και φλιπεράκι με θέμα το «Tommy». Το έχουμε βρει και το διαπραγματευόμαστε γιατί το θεωρούμε «ιστορία μας». Αποδεικνύει το κοινωνικό πρόσωπο του φλίπερ: ένα παιδί σε απόλυτη απομόνωση καταφέρνει να βγει έξω στον κόσμο και να γίνει the Pinball Wizard. Τα φλίπερ είναι και κοινωνικά, μαζεύεις γύρω σου θεατές, γίνονται αγώνες, έχουν πλάκα». Τα φλίπερ πέρασαν στον χώρο της νοσταλγίας, μόλις βγήκαν τα video games κι ακόμα περισσότερο οι ταμπλέτες και τα παιχνίδια «προσωπικής απομόνωσης». Η παρέα του μουσείου σκέφτηκε ότι αν βγάλεις τον κερματοδέκτη από το παιχνίδι, αλλάζεις όλη τη φιλοσοφία του. «Θέλαμε να κάνουμε έναν χώρο freeplay, χωρίς τζόγο. Ένα νοσταλγικό, αθώο παιχνίδι. Το φλίπερ θέλει χρόνο για να το μάθεις. Με 10 ευρώ εισιτήριο, έχεις all-day pass, παίζεις, μετά γυρνάς σπίτι σου να ξεκουραστείς και επιστρέφεις με το ίδιο βραχιολάκι και συνεχίζεις. Παίζεις σε όσα και όποια φλίπερ θέλεις, όση ώρα θέλεις. Το δοκιμάσαμε με τους φίλους μας, παίζαμε 3-4 ώρες ο καθένας. Κολλάς. Είναι εθιστικό, χωρίς να σκέφτεσαι “βάλε κι άλλο κέρμα”. Στην Ευρώπη, μουσείο φλίπερ υπάρχει μόνο στην Ουγγαρία, μέσα σε dungeon, με στοές και υπόγεια. Έβγαλαν κι εκεί τον κερματοδέκτη και τώρα γίνεται χαμός από κόσμο και τουρίστες που πηγαίνουν να δουν και να παίξουν τα 130 φλίπερ που υπάρχουν στον χώρο. Το μουσείο της Αθήνας θα είναι πολυχώρος, θα διοργανώνονται events, προβολές, πάρτι, ακόμα και εκπαιδευτικές επισκέψεις σχολείων για μαθήματα ακόμα και μηχανολογικής, «γιατί εκεί βασίζεται όλη η κίνηση στο φλίπερ». Στην ευάερη, καθαρή αίθουσα του Μουσείου, όπου απαγορεύεται το κάπνισμα για να είναι απολύτως κατάλληλη για παιδιά, υπάρχουν μπαρ, καναπέδες α λα Κάντιλακ ’50s με γυαλιστερούς προφυλακτήρες και τραπεζάκια-φλίπερ. Η διαμόρφωση του χώρου έγινε από άλλο ένα μέλος της παρέας, τον αρχιτέκτονα-designer Κωνσταντίνο Λάμπρου, ο οποίος σχεδίασε και μία σειρά ρούχων που πουλιούνται στο πωλητήριο του μουσείου, T-shirts, μικρά φορέματα, καπέλα, μαζί με άλλα αναμνηστικά και κοσμήματα. «Στην αίθουσα υπάρχουν 110 κομμάτια. Μπορείς να τα παίξεις όλα» μας εξηγούν. «Και στην αποθήκη υπάρχουν άλλα 130. Κάθε μήνα θα γίνεται rotation, θα βγαίνουν 10 κομμάτια και θα μπαίνουνε 10 άλλα, με διαφορετικά θέματα. Έχουμε από φλίπερ του ’55, ξύλινο, μέχρι και δύο καινούργια, Star Wars, του 2007, που βγήκανε σαν απάντηση στη λαίλαπα των ψηφιακών. Είναι υβριδικά, παίζεις μισό video game και μισό φλίπερ, με την μπίλια. Δυστυχώς απέτυχαν παταγωδώς, τα video games τα κατατρόπωσαν – αλλά εμείς τα αγαπάμε και τα έχουμε εδώ. Υπάρχει και σε περίοπτη θέση, μέσα σε ειδικό χώρο, η τριλογία «The Machine», το Pinbot, the Machine και The bride of the Machine – είναι εδώ για να έρθουν να τα παίξουν εκείνοι που ξέρουν και αγαπούν το αγωνιστικό φλίπερ. Ο καθένας βρίσκει το μηχάνημα που του ταιριάζει. Τα θέματα που αγαπάς σου δημιουργούν και τη σχέση που αποκτάς με το pinball. Άλλοι τρέχουν στους Πειρατές της Καραϊβικής, άλλοι στο Terminator. Ένας κύριος 65 χρονών προχτές έτρεξε αμέσως στο Kiss, που τους λάτρευε στα νιάτα του. Έχουμε ακόμα το Dolly Parton, το φλίπερ Rolling Stones που παίζει το «Satisfaction» μόλις χτυπήσεις μεγάλο σκορ. Το κάθε φλίπερ έχει τον δικό του επιταχυντή που δίνει ταχύτητες στην μπίλια ακόμα και στα 120 χιλιόμετρα. Οι τιμές τους ξεκινάνε από 500 ευρώ και φτάνουνε μέχρι τις 16 χιλιάδες ευρώ σαν το «Χρυσό Adams», που έχουμε –υπάρχουν μόνο 300 σε όλο τον κόσμο– και το βρήκαμε στην Κρήτη σε σουβλακερί «Ο Μήτσος». Στις επεξηγηματικές καρτέλες δίπλα σε κάθε φλίπερ υπάρχουν στοιχεία όπως η χρονολογία του, η εταιρεία που το κατασκεύασε και πόσα κομμάτια του υπάρχουν στον κόσμο». Στον χώρο θα υπάρχει και ειδική ομάδα ξεναγών, νέα παιδιά του προσωπικού που θα εξηγούν τις τεχνικές, τις πίστες, την ιστορία και την ιδιαιτερότητα του κάθε φλίπερ. Και πραγματικά, ο ένας από αυτούς, ο 16χρονος Οδυσσέας Γκουντάρας, εντυπωσιάζει με τις γνώσεις του στην ξενάγηση και με τις τεχνικές λεπτομέρειες που εξηγεί. Μαζί με τον πατέρα του, λέει, άνοιξαν και αποσυνέδεσαν κάθε μηχάνημα, έβγαλαν τα καλώδια, καθάρισαν την κάθε λάμπα (υπάρχουν μέχρι και 200 λαμπάκια σε κάθε φλίπερ) και όλα τα εξαρτήματα προσεκτικά, με μπατονέτες, τα γυάλισαν και τα ξανασυναρμολόγησαν. Όπως εξηγεί ο Πάνος, «όλα τα μηχανήματα προέρχονται από τη “φλιπερική” κουλτούρα της Ελλάδας. Είναι μηχανήματα που τα βρήκαμε εδώ, τα βγάλαμε από καταγώγια, από αποθήκες με ποντίκια, διαλυμένα, σαπισμένα και τα ξαναφέραμε στην εργοστασιακή τους κατάσταση. Ο Μάκης είναι τεχνικός φλίπερ και με την αγάπη του και τη μαστοριά του τα ξαναέφτιαξε όλα. Δουλειά χειρουργείου. Μέσα στα παλιά και σάπια που βρίσκαμε, ανακαλύψαμε και ένα συλλεκτικό που δεν υπάρχει ούτε στην Αμερική. Εμάς μας ενδιέφερε εκτός από το design, τα κομμάτια να έχουν και παικτικό ενδιαφέρον». Παικτικό ενδιαφέρον σημαίνει να πλησιάσεις το ταμπλό που αγαπάς, να το αγγίξεις, να παίξεις ελαφρά τα φλιπεράκια του, να νιώσεις τον ηλεκτρικό του βόμβο να σε δονεί και να σε προκαλεί. Στο πρώτο τράβηγμα του ελατηρίου και την πρώτη εκτίναξη της μπίλιας, έχεις κολλήσει. Κουδούνισμα και χαμόγελο. INFO Για παιδιά από 8 έως 108 χρονών, τιμή εισιτηρίου €10 Aνοικτό από τις 10:00 μέχρι τις 23:00, όλες τις ημέρες Μακρή 2 & Διονυσίου Αρεοπαγίτου (Μετρό Ακρόπολη) - 2109245958 http://www.athenspinballmuseum.com ΠΗΓΗ

Τίτλοι τέλους για τον θρυλικό σκαραβαίο της Volkswagen μετά από τρεις γενιές και σχεδόν επτά δεκαετίες Η αυτοκινητοβιομηχανία Volkswagen ανακοίνωσε απόψε (13/09) ότι θα σταματήσει οριστικά την παραγωγή των θρυλικών «σκαραβαίων» το 2019, αφού ρίξει στην αγορά δύο τελευταία μοντέλα για «να τιμήσει την πλούσια κληρονομιά» ενός οχήματος που συνδέθηκε άρρηκτα με την ιστορία του αυτοκινήτου. «Η απώλεια του σκαραβαίου μετά από τρεις γενιές και σχεδόν επτά δεκαετίες θα προκαλέσει πολλά συναισθήματα στους πολυάριθμους αφοσιωμένους οπαδούς του», παραδέχτηκε ο Χίνριχ Βέκμπεν, ο πρόεδρος-γενικός διευθυντής της Volkswagen Βόρειας Αμερικής. Η εταιρεία σκοπεύει να επικεντρωθεί στο μέλλον στα μεγαλύτερα, οικογενειακού τύπου αυτοκίνητα καθώς και στα ηλεκτροκίνητα οχήματα. ΠΗΓΗ

«Ο κόσμος είχε τρελαθεί. Όχι εγώ!» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Ενας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους των σύγχρονων εναλλακτικών κόμικς, ο Dan Clowes, στην τριαντάχρονη καριέρα του ασχολείται συστηματικά με την αποξένωση, τη μοναξιά, την αποστασιοποίηση, την τέχνη. Στο νέο του βιβλίο που τιτλοφορεί με το όνομα της πρωταγωνίστριάς του («Υπομονή») όλα αυτά παραμερίζονται για να αποθεωθεί η Αγάπη Λένε πως όσο σπουδαίος και όσο παραγωγικός κι αν είναι ένας καλλιτέχνης, όταν πια τα χρόνια περάσουν, στη συλλογική μνήμη καταγράφεται ένα και μοναδικό έργο του, ίσως όχι το σημαντικότερο, άλλωστε αυτό είναι σχετικό, αλλά αυτό που τον ξεχώρισε, αυτό που είχε κάτι διαφορετικό από τα άλλα σε βαθμό που να το καθιστά μοναδικό και ικανό να ανακαλείται πάντα ως πρώτο, να έρχεται πάντα στο μυαλό στο άκουσμα του ονόματος του δημιουργού του. Στο πρώτο άκουσμα του ονόματος Κάφκα, όλοι σκέφτονται τη «Δίκη», ο Κιούμπρικ θα μείνει στην Ιστορία για την «Οδύσσεια του Διαστήματος», οι Πινκ Φλόιντ για το «The Wall», o Art Spiegelman για το «Maus», ο Καβάφης για την «Ιθάκη» και ο Μικελάντζελο για την «Καπέλα Σιξτίνα». Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τολμώ να πω, με σοβαρό κίνδυνο να πέσω έξω, πως για τον 57χρονο Dan Clowes, ενεργό και παραγωγικότατο με πολλά ακόμα χρόνια δημιουργίας μπροστά του, το magnum opus της καριέρας του θα είναι η «Υπομονή» (εκδόσεις Οξύ, μετάφραση: Δημήτρης Πολιτάκης). Γιατί είναι μια τόσο ολοκληρωμένη ιστορία (χωρίς αυτό να υποβαθμίζει με κανέναν τρόπο όλες τις προγενέστερες δουλειές του Clowes) που τα λέει όλα, περιλαμβάνοντας κάθε προβληματική των προηγούμενων έργων του και δίνοντας απαντήσεις σε ερωτήματα που ο ίδιος ο καλλιτέχνης έθετε στους αναγνώστες εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες. Ακόμα και οι προσεκτικοί μονόλογοι του πρωταγωνιστή μπορούν να λειτουργήσουν μεταφορικά επιβεβαιώνοντας έναν τέτοιο ισχυρισμό: «Στον δρόμο για το σπίτι νιώθω μεγάλο κορόιδο που πίστεψα κάτι τόσο ανόητο και γελοίο. Και τότε πήρα την απόφασή μου. Να τα παρατήσω όλα και να αυτοκτονήσω», λέει απελπισμένος ο πρωταγωνιστής Τζακ Μπάρλοου στις αρχές του βιβλίου. Και σχεδόν 150 σελίδες αργότερα, έχοντας ζήσει ό,τι πιο παράξενο μπορεί ποτέ να σκεφτεί κανείς, με μια επιμονή που γίνεται εμμονή και, πιθανώς, αυτοσκοπός, ξεσπά: «Τα κατάφερα! Τα κατάφερα!». Κατάφερε να ξαναέρθει κοντά στον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής του που είναι και αυτός πάντα ένας, όπως και το έργο του προλόγου. Είναι ο έρωτας που όταν κλείνεις τα μάτια για τελευταία φορά θα είναι εκεί, δίπλα σου και θα σου θυμίζει ό,τι καλύτερο ή ό,τι χειρότερο σου έχει ποτέ συμβεί. Και ο Τζακ Μπάρλοου στην απέλπιδα προσπάθειά του να ξαναβρεί αυτόν τον έρωτα θα κινδυνεύσει πολλές φορές να κλείσει για τελευταία φορά τα μάτια του. Αλλά η Υπομονή, ο απόλυτος και μοναδικός έρωτας των πολλών και αντιφατικών ζωών του Τζακ Μπάρλοου, θα είναι πάντα εκεί όταν, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τις πιθανότητες, τα ξανανοίγει. Είναι όμως και για κάτι ακόμα ξεχωριστή η «Υπομονή». Γιατί, αντίθετα με την τακτική του Dan Clowes, μάστορα των εναλλακτικών κόμικς μιας θλιμμένης και καταπιεσμένης οργής που βιώνεται βουβά και εσωτερικά σχεδόν στο σύνολο των έργων του, έχει ένα τέλος που κάνει τον αναγνώστη να αναθαρρήσει. Ενώ καθ’ όλη την εξέλιξή του, παρεμβάλλονταν με τρόπο πότε δηλωμένο και άρα ως μικρά appropriations από το παρελθόν του εαυτού του (η σκηνή του μασκοφόρου και οπλισμένου με ένα φουτουριστικό ακτινοπίστολο Τζακ είναι υπόμνηση του «The Death Ray» που επιπλέον δομείται με συνεχή flash-back όπως και η «Υπομονή», o τραυματίας, με επιδέσμους Τζακ του τέλους που παραπέμπει στον Clay του «Γαντιού από Βελούδο», το ντουέτο που συνθέτει η κομμώτρια μαζί με την Υπομονή ως ενήλικες εκδοχές των κοριτσιών του «Ghost World» κ.λπ.) και πότε ως πιθανές παραπομπές σε αυτό, στιγμιότυπα που θύμιζαν κάτι από τα παλιά, δημιουργώντας ένα κλίμα αναμενόμενης τραγικής κατάληξης, το πραγματικό τέλος διαψεύδει τη δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Ανατρέποντας ό,τι ξέραμε για τον Dan Clowes και για τη γενιά των εναλλακτικών κόμικς της αποστασιοποίησης (Adrian Tomine), της αποξένωσης (Chris Ware), της ψυχικής κατάρρευσης (Ivan Brunetti), της μοναξιάς (αδερφοί Hernandez), της αρρώστιας που καιροφυλακτεί (Charles Burns), της διάρρηξης κάθε κοινωνικού ιστού (Peter Bagge). Δύο από τα πιο σπουδαία και πολυβραβευμένα βιβλία του Dan Clowes είναι το «Ghost World» που έγινε ταινία από τον Terry Zwigof και το τελεολογικό «David Boring» Στο «David Boring», ο Clowes, αρκετά ειρωνικά, σχολίασε την παροιμιώδη απάθεια μιας ομάδας ετερόκλητων επιζησάντων μιας υποτιθέμενης ανείπωτης καταστροφής και ταυτόχρονα την ατελέσφορη προσπάθεια ενός νεαρού να βρει την τέλεια γυναίκα της ζωής του. Στο «Ghost World» βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για τα αδιέξοδα της εφηβείας σε έναν κόσμο όπου όλοι οι άλλοι λειτουργούν σαν φαντάσματα. Στο «Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιού από Βελούδο» ταξίδεψε σε κόσμους του ασυνειδήτου που μοιάζουν ασυνάρτητοι αλλά καταλήγουν στον ακρωτηριασμό (σωματικό ή/και πνευματικό) και σε έναν ανεπιθύμητο έρωτα/στήριγμα. Με την τέχνη και την υποκρισία των φιλόδοξων σπουδαστών μιας καλλιτεχνικής σχολής καταπιάστηκε στο «Art School Confidential», ενώ στο «Wilson», σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όπως και στην «Υπομονή», που υπαινίσσεται αυτοσαρκασμό και μια πιθανότητα παρουσίας αυτοβιογραφικών στοιχείων, η προσωπική αποξένωση και η σταδιακή απομάκρυνση από κάθε κοινωνικό ενδιαφέρον βρέθηκαν και πάλι στη σκιά ενός μεγάλου αλλά οριστικά χαμένου έρωτα. Το παραληρηματικό «Σαν Σιδερένιο Ομοίωμα Γαντιου από Βελούδο» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Inkpress Στην «Υπομονή», όλα επιστρέφουν, με πρώτο και καλύτερο τον έρωτα που διακόπτεται βιαίως. Για να αρχίσει ένας αγώνας επανόρθωσης μαζί με έναν αγώνα εκδίκησης. Μπορεί όμως να γυρίσει ο χρόνος πίσω; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική, αλλά αυτό δεν πτοεί τον Τζακ που θα ψάξει κάθε τρόπο για να γυρίσει αυτός πίσω στον χρόνο. Και θα τα καταφέρει! Δίνοντας την αφορμή στον Clowes να θέσει όλα τα γνωστά οντολογικού και υπαρξιακού τύπου ερωτήματα που σχετίζονται με τη φύση του χρόνου, τη φύση του εαυτού στο πέρασμα του χρόνου κ.λπ. «Αν γύρναγες πίσω στον χρόνο θα σκότωνες τον Χίτλερ;», «Θα μπορούσες να σκοτώσεις τον παππού σου;», «Θα συναντούσες τον εαυτό σου σε νεότερη ηλικία;». Κι αν ταξίδευες στο μέλλον «θα είχες δικαίωμα να μεταφέρεις και να χρησιμοποιήσεις στο παρελθόν τις πληροφορίες που θα μάθεις;». Τέτοια ερωτήματα ανακύπτουν από την εμμονική ανάγκη του Τζακ να ξαναδεί την Υπομονή. Τα ξεπερνά όλα για να τα καταφέρει. Εστω κι αν λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα. «Ο κόσμος είχε τρελαθεί. Οχι εγώ», μονολογεί η Υπομονή, γιατί αυτό είναι που έχει σημασία. Και τότε συνειδητοποιεί ο αναγνώστης πως όλα αυτά είναι προφάσεις, περιτύλιγμα, ασήμαντα γεγονότα. Πάνω απ’ όλα βρίσκεται ο έρωτας, ο ένας και μοναδικός, ο ανεπανάληπτος που τα υπερβαίνει όλα. Λογική και νόμους της φύσης. Οπως αναφέρει και ο υπότιτλος του βιβλίου, πρόκειται «για ένα συμπαντικό χωροχρονικό ταξίδι θανάτου στο αρχέγονο άπειρο της παντοτινής αγάπης». Η τελευταία λέξη είναι η κινητήριος δύναμη αυτού του ταξιδιού στο πριν και στο μετά. Και η αφορμή για ένα ανεπανάληπτο βιβλίο που είναι το αποκορύφωμα της καριέρας του Clowes. Μέχρι να δημιουργήσει το επόμενο. Πηγή

Batman/ Flash: Η Κονκάρδα- Όταν ψηλαφίζεις το τέλος Όταν η DC προχώρησε στο ολικό reboot της, το Rebirth το μέγεθος των ιστοριών μεγάλωσε ξαφνικά. Αυτό έγινε όχι μόνο γιατί πλέον οι απειλές που αντιμετώπιζαν οι ήρωες στο in-book continuity (αυτές διαρκώς μεγαλώνουν και τελικά πάντα μένουν ίδιες, γνήσια μεταμοντέρνες στην δομή) αλλά επειδή το ίδιο το Rebirth πρότεινε την διασύνδεση των ιστοριών των κεντρικών χαρακτήρων με αυτή μιας ομάδας ηρώων που είχε χρησιμοποιηθεί πριν πολλά χρόνια και που, μέχρι τότε, φάνταζε σαν ένας κλειστός, θαυμαστός κόσμος, μια γυάλα με ιστορίες που κανείς δεν τολμά, από φόβο και δέος να αγγίξει: τους Watchmen του Alan Moore. Eννοείται πως η εταιρεία είχε προσπαθήσει να τους εκμεταλλευτεί με spin offs, prequel και πολλά άλλα, όμως η αρχική ιστορία έμεινε πάντα ανέγγιχτη. Και πως θα μπορούσε άλλωστε κάποιος να συνεχίσει την ιστορία του τέλους; Ο Geof Jones τελικά αποφάσισε να το κάνει και, επιπλέον, να τολμήσει κάτι που θα του επέφερε την κατάρα του ιδιότροπου συγγραφέα για πάντα: να συνδέσει τους Watchmen με το κεντρικό σύμπαν τη DC, δίνοντας μας ένα από τα πιο φιλόδοξα αλλά και ριψοκίνδυνα projects στην ιστορία των κόμικ, απολυτά εναρμονισμένο με την σύγχρονη τάση γενικά της μαζικής κουλτούρας (και ειδικά των κόμικ) να μην αφήνουν το παρελθόν να βιώνεται ως τέτοιο, αλλά να ανακυκλώνουν τα πάντα. Η όλη προσπάθεια ξεκίνησε το μακρινό πια 2015 και το Batman/The Flash: The Button (στα ελληνικά Batman/ Flash: Η Κονκάρδα, από τις εκδόσεις Anubis) των Tom King και Joshua Williamson αντίστοιχα, αποτελεί ουσιαστικά το δεύτερο βήμα. Πρόσφατα βγήκε και το Doomsday Clock, το τελειωτικό βήμα αυτής της απόπειρα, από την πένα του ίδιου του Geof Jones, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Πως στέκει όμως το Batman/ Flash: Η Κονκάρδα, η ιστορία για το πως οι δύο σπουδαιότεροι ντεντέκτιβ της DC ενώνουν τις δυνάμεις του για να λύσουν ένα κοσμικού επιπέδου μυστήριο; Πως συνδέεται το βαθύ και ψυχογραφικό στυλ του King με τη quirky γραφή του Williamson; Το αποτέλεσμα γέρνει προς το πρώτο, καθώς άλλωστε είναι ο Batman που κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία. Ο King καταφέρνει και κάνει την κρίσιμη συνάντηση της ιστορίας (όχι αυτή που φαντάζεστε) σε μια στιγμή καθαρόαιμης φροϊδικής αποκορύφωσης και έξαρσης συναισθήματος, μια σπάνια στιγμή στην πορεία του Σκοτεινού Ιππότη. Είναι σε αυτή την ιστορία που ο Batmanξεγυμνώνεται ολοκληρωτικά και προετοιμάζεται (και ο αναγνώστης μαζί του) για το ταξίδι που θα ακολουθήσει ο ήρωας στις επόμενες δικές του ιστορίες, στις οποίες περιλαμβάνεται και το επικό War of Jokes and Riddles.Ταυτόχρονα, ο King, πιάνοντας το νήμα από το πολύ δυνατό Flashpoint, διατηρεί το κοσμικό χαρακτήρα της ιστορίας προσγειωμένο, με έμφαση στους πρωταγωνιστές και όχι στα sci-fi mechanics (που περιλαμβάνουν το fan favorite cosmic treadmill μεταξύ άλλων, επομένως κατανοούμε οτι ήταν πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο). Kάνει μια βόλτα σε αλλοδιαστάσεις, εναλλακτικά σύμπαντα και παρελθόν να φαντάζει σαν ταξίδι στην παιδική ηλικία, αφού εξάλλου μοιράζονται την φαντασιακή πτυχή. Ξεκάθαρος για την διαφορετική πορεία που επιθυμεί να ακολουθήσει στο υπερηρωικό κόμικ, καθιστά ακόμα και αυτή την ιστορία έρευνας σε μια έρευνα του εαυτού. Aπό την άλλη ο Flash του Williamson παραμένει ένας ήρωας με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Η αντίθεση του απέναντι στον νέας κοπής, ενδοσκοπικό Batman του King τον κάνει να φαντάζει ακόμα πιο σταθερός, έστω και αν κινείται συνέχεια. Μπορεί να είναι μικρότερος, όμως αφενός επειδή έχει εμπειρία στον τομέα των ταξιδιών (και ) στο χρόνο και αφετέρου επειδή γνωρίζει τις συνθήκες που συναντούν εκεί, (ανα)λαμβάνει τον ρόλο του οδηγού και, εν μέρει, τον θαυμασμό του Batman,τον οποίο σώζει ουκ ολίγες φορές. Πιο σίγουρος για τον εαυτό του και τον ρόλο του ως ήρωα, ο Barry Allen είναι ακόμα βασανισμένος από το μυστήριο της Κονκάρδας (και το φάσμα του μαθητή/ φίλου του Wally West). Έτσι αναζητά τις απαντήσεις στην μυστηριώσης κονκάρδα, το σήμα κατατεθέν της του Comedian των Watchmen μόνο για να απογοητευτεί. Σαν αυτοτελές σενάριο, το Batman/ Flash: Η Κονκάρδα δεν απαντά σε ουσιώδη ερωτήματα. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον κόσμο της αέναης συνέχειας των κόμικ, ελάχιστον πράγματα είναι αυτοτελή. Έτσι η ίδια η ιστορία δεν εστιάζει τόσο στις απαντήσεις, όσο στο συναισθηματικό βάρος. Και εκεί πετυχαίνει απόλυτα. Την ίδια στιγμή η μετάφραση του Ηλία Τσιάρα καταλαβαίνει το πνεύμα της ιστορίας και δεν στέκεται στα τεχνικά. Καταφέρνει να μεταδώσει έτσι το νόημα της άμεσης, κοφτής γλώσσας των σκληρών χαρακτήρων με ευαισθησία. Το εν λόγω βάρος μεταδίδεται άρτια και από το σχέδιο των Jason Fabok (σχεδιαστή του Batman) και Howard Porter (σχεδιαστή του Flash). Επιτυγχάνοντας μια μείξη των στυλ τους, πολύ καλύτερη από ότι το συγγραφικό δίδυμο, οι δύο σχεδιαστές θέλησαν να μεταδώσουν αυτό ακριβώς το συναισθηματικό σοκ που καθιστά το Batman/ Flash: Η Κονκάρδα αξιέπαινη ιστορία. Έτσι έτσι εστιάζουν σε πρόσωπα, χειρονομίες, μειδιάματα και μεταφέρουν όλη την ένταση της στιγμής. Ταυτόχρονα βέβαια η δράση, η οποία δε γίνεται να λείπει από μια υπερηρωική ιστορία, έστω και στο παρασκήνιο, δίνεται ξεκάθαρα και μάλιστα αποτελεί και μια σύνδεση/ άτυπο φόρο τιμής στον σχεδιαστή των Watchmen Dave Gibbons με πάνελς μεσα σε πάνελς και το κάδρο των 9 συνεχόμενων καρέ (σε πολλες μάλιστα σελίδες), μια επική αντίστροφη μέτρηση που τελικά…αυτοακυρώνεται. Τελικά το Batman/ Flash: Η Κονκάρδα αποτελεί μόνο μια στάση στο βραδύκαυστο μυστήριο της συνάντησης DC ηρώων και Watchmen. Είναι μια στάση όμως που αξίζει να δείτε. Πηγή

Για μια ακόμα φορά ο θρυλικός κάου-μπόΰ που πυροβολά πιο γρήγορα και από την σκιά του, σε μία ακόμα έκδοση αυτή την φορά ειδική. Η ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ σε συνεργασία με την ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ Α.Ε. για 6 εβδομάδες θα κυκλοφορήσει σαν ένθετο στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ τόμους των τριών τευχών σε πιο μικρό σχήμα από το καθιερωμένο. Ότι πρέπει για τις καλοκαιρινές διακοπές, εύχρηστο και πολυσέλιδο. Καλύτερα βέβαια να βγαίνανε σε κανονικά άλμπουμ οι τίτλοι που δεν είχαν κυκλοφορήσει απο το ΕΘΝΟΣ αλλά... Καλοφτιαγμένη έκδοση που αν και πιστεύω ότι έγινε για διαβασμα στις παραλίες άρα και να στραπατσαριστεί και τι έγινε, μπορεί να σταθεί και στα ράφια της βιβλιοθήκης μας. Οι τόμοι είναι αριθμημένοι και ο πρώτος είναι αφιερωμένος στους θρυλικούς παρανόμους: ΜΠΙΛΥ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ, ΚΑΛΑΜΙΤΥ ΤΖΕΗΝ και ΤΖΕΣΣΕ ΤΖΕΗΜΣ. Την ερχόμενη Κυριακή ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ με τους τίτλους: ΚΑΡΑΒΑΝΙ, ΕΛΙΞΗΡΙΟ και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Βασιλεύς των κόμκς για το G.C. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον ΚΟΜΙΞ.

Πρόκειται για τη μεταφορά του γνωστού ομότιτλου νουάρ μυθιστορήματος του καταπληκτικού Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ. Το μυθιστόρημα το διάβασα το Δεκέμβριο του 2010, οπότε δεν θυμόμουν και πολλά πράγματα από την πλοκή και τους χαρακτήρες. Καλό αυτό, γιατί απόλαυσα την ιστορία σαν να τη διάβαζα για πρώτη φορά. Φυσικά εδώ δεν θα σχολιάσω το μυθιστόρημα -το οποίο είναι καταπληκτικό και απαραίτητο ανάγνωσμα για κάθε φανατικό των σκληρών νουάρ θρίλερ-, αλλά το κόμικ: Μιας και μιλάμε για τον Ταρντί, η μεταφορά κρίνεται άκρως επιτυχημένη και αντάξια του μυθιστορήματος. Η ιστορία αυτή καθαυτή είναι πολύ ικανοποιητικά δοσμένη, κρατάει τον αναγνώστη στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, χάρη στην όλη δράση, την ωμή βία, την τρέλα, την ένταση και την αγωνία που υπάρχει για την κατάληξη του πρωταγωνιστή. Και ποιος είναι ο πρωταγωνιστής; Ένας πληρωμένος εκτελεστής, ο Μαρτέν Τεριέ, ο οποίος θέλει επιτέλους να σταματήσει τους σκοτωμούς και να πάρει το κορίτσι που άφησε πίσω, πριν από αρκετά χρόνια. Όμως η Εταιρεία δεν πρόκειται να τον αφήσει να φύγει έτσι απλά, γιατί έχει άλλα σχέδια γι'αυτόν. Ο Τεριέ θα υποχρεωθεί να συνεχίσει για μια ακόμα δουλειά. Όμως, μήπως του την έχουν στημένη; Μήπως τελικά είναι απλά το ασήμαντο πιόνι ενός διεφθαρμένου συστήματος; Το σχέδιο είναι το γνωστό που μας έχει συνηθίσει ο Ταρντί, σίγουρα πολύ καλό και απόλυτα ταιριαστό με το ύφος και την ατμόσφαιρα της ιστορίας του Μανσέτ. Οι σκηνές βίας είναι δοσμένες με την απαραίτητη ωμότητα, τα διάφορα σκηνικά -τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά- είναι εξαιρετικά και μεταφέρουν τον αναγνώστη σ'έναν ασπρόμαυρο κόσμο βίας και διαφθοράς. Με λίγα λόγια, ο Ταρντί καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να μεταδώσει στους λάτρεις των κόμικς τον κυνισμό, την τρέλα και τη μαυρίλα που χαρακτηρίζουν τα μυθιστορήματα του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ. 8.5/10 ------------------------------------------------------ Τώρα, όσον αφορά την έκδοση, θα την χαρακτήριζα σίγουρα ικανοποιητική, με καλή βιβλιοδεσία, γκοφρέ εξώφυλλο και γενικά ωραίο χαρτί, ενώ και η εκτύπωση είναι και αυτή μια χαρά. Επίσης, υπάρχουν καμιά δεκαριά σελίδες με αφιερώματα στον Ταρντί και τον Μανσέτ, αλλά και ένα κείμενο για το μυθιστόρημα "Η Πρηνής θέση του σκοπευτή" και το κοινωνικοπολιτικό του υπόβαθρο. Βέβαια υπάρχουν κάποια λαθάκια επιμέλειας (όχι και τόσο σημαντικά για να χαλάσουν την αναγνωστική απόλαυση), ενώ πρέπει να ενημερώσω ότι η μετάφραση έγινε από τα αγγλικά, και όχι από τα γαλλικά. Το κόμικ το βρήκα στο βιβλιοπωλείο "Αλφειός", με κόστος 9€. Πιθανολογώ ότι θα υπάρχουν και άλλα αντίτυπα εκεί, αλλά και σε διάφορα μικρά βιβλιοπωλεία/κομιξάδικα στο Κέντρο. Επίσης μπορεί να το βρει κανείς και στο βιβλιοπωλείο της "Λέσχης Κατασκόπων του 21ου αιώνα".

World War Sapiens- Ενάντια στον φασισμό σε κάθε παράλληλο σύμπαν Το ιδιαίτερο και οξύ στυλ του Δημήτρη Καμένου δεν μας είναι ξένο. Ήδη, στο Mεφίστο, στις τέσσερις συνέχειες του «Homo”, και στο συμπλήρωμά του, την ανθολογία «Homo: Ιστορίες από το Μέτωπο«, η ανάμειξη φανταστικού και πραγματικού, το παιχνίδι με τα όρια του cult και το στιβαρό σχέδιο παραμένουν κυρίαρχα στοιχεία. Το War World Sapiens έρχεται σε αυτό το κλίμα, με αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτόν τον τόνο για να επεκτείνει την ιστορία του Μεγάλου Γονιδιακού Πολέμου, την δική του εκδοχή του Β Παγκοσμίου Πολέμου, όπου τον ρόλο των Ναζί παίζουν οι Homo Sapiens και οι Neanderthal της Γενοσοσιαλιστικής συμμαχίας, ενώ τη θέση των Συμμάχων έχουν άλλα, διαφορετικά ανθρώπινα είδη. Ο Δημήτρης Καμένος, στην παράλληλη αυτή εξιστόρηση/ διασκευή του Πολέμου, δεν μένει απλά στη μεταφορά των γεγονότων σε ένα σκηνικό διαφορετικό, μεταξύ steampunk και fantasy, αλλά μπολιάζει την αφήγηση με πολλά στοιχεία από τη μαζική κουλτούρα: ταινίες, κόμικ και σύγχρονα τραγούδια βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο για να γίνουν κομβικά μέρη της ιστορίας αλλά και της Ιστορίας του αλλοπρόσαλλου αυτού κόσμου. Ένα ενδιαφέρον παιχνίδι που κρύβεται στις σελίδες του WWS είναι η αναγνώριση των στοιχείων αυτών, αλλά και των συμβόλων που ο Καμένος χρησιμοποιεί για να υποδηλώσει πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα από την ιστορία του δικού μας Πολέμου. Ταυτόχρονα, ο Πόλεμος που γίνεται λόγος στις σελίδες του κόμικ δεν είναι απλά μια καπιταλιστική διαμάχη. Ο Καμένος, όντας δημιουργός που ποτέ δεν κρύφτηκε ή μάσησε τα λόγια του για τον φασισμό, φέρνει στο προσκήνιο θέματα πολιτικά και κοινωνικά για την παράλογη, βάναυση και σκοταδιστική ιδεολογία του φασισμού και το πώς γίνεται να μισείς έναν άνθρωπο απλά και μόνο επειδή είναι διαφορετικός από σένα. Η επιλογή να εστιάσει περισσότερο στις δυνάμεις του Άξονα ρίχνει φως σε αυτήν την παράνοια και δεν είναι τυχαία. Οι δυνατές γραμμές και οι σκιές του Καμένου αποκαλύπτουν τις απάνθρωπες σκιές στα μυαλά των ναζιστών. Ταυτόχρονα βέβαια αναδύεται το ερώτημα: υπάρχει δρόμος πέρα από την βία; Υπάρχει ένα μέλλον όπου όλα τα είδη ανθρώπων ζουν μαζί; Ο Καμένος, μέσα από το ιδιαίτερο, nerd χιούμορ του, μας λέει ναι. Και όχι μόνο για όλα τα είδη, αλλά και για όλες τις διαδρομές της ζωής, όλα τα φύλα, όλα τα μεγέθη! Εξάλλου, μια από τις πιο βασικές μορφές του κόμικ, η οποία ενσαρκώνει αυτή την δυναμική είναι και η σκληροτράχηλη «Σιδηρά Βαλκυρία», η φλόγα της Σιλεσιοπομερανικής αντίστασης! Στο στυλ του δημιουργού παρατηρούνται αλλαγές. Κυρίαρχη είναι η απουσία χρώματος, μια επιλογή καθαρά προσωπική. Έτσι, σε αντίθεση με τους σκούρους, γήινους τόνους του HΟΜΟ, το World War Sapiens εμφανίζει έναν πολύ πιο ώριμο, σίγουρο για τον εαυτό του και σοβαρό τόνο, ο οποίος όχι μόνο δεν στερεί κάτι από την συνολική εικόνα, αλλά στηρίζει την ιστορία, πότε ερχόμενος σε αντίθεση με το λεπτό χιόυμορ του δημιουργού (και άρα ενισχύοντάς το), και πότε προσδίδοντας ένταση και βάρος. Βλέπουμε δηλαδή ένα πολλαπλό ασπρόμαυρο και έναν δημιουργό που μπορεί να το μεταχειρίζεται με μια αξιοσημείωτη ελευθερία, την οποία το χρώμα, όσο στρωτό και αν ήταν στο «Homo”, ίσως την στερούσε. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, το World War Sapiens αποτελεί το πρώτο βήμα της (επαν)ασχολίας με τον Μεγάλο Γονιδιακό Πόλεμο, μονάχα το κατώφλι των περιπετειών του Αρχινεκρομάντη Μπάρετ και των άλλων μορφών που συχνάζουν στο μπαρ του Ντικ, το ουδέτερο καζαμπλανκικό μπαρ στην άκρη του κόσμου. Στην αρχή της μεγάλης ιστορίας, κάποιες φορές παρατηρούμε τον Δ. Καμένο να ενθουσιάζεται και να χάνει τον ρυθμό των πραγμάτων που θέλει να πει, σαν να μην μπορεί να βάλει χαλινάρι και ρυθμό στη φαντασία του. Ωστόσο, αυτό μπορεί να οφείλεται στη χαρά για τη δημιουργική ελευθερία των περισσότερων σελίδων, σε αντίθεση με το περιορισμένο μέγεθος των τευχών του «Ηomo”. Επίσης, μιας και το κόμικ αποτελεί συνέχεια των ιστοριών και του κόσμου του Homo, ενδείκνυται οι αναγνώστες να έχουν μια εικόνα του τι και του πως… Όπως και να έχει, ανυπομονούμε να δούμε και άλλες ιστορίες από την παράλληλη αυτή ιστορία, η οποία μας δείχνει τελικά πολλά πράγματα για την δική μας ζωή, παρελθούσα και μελλοντική. Πηγή

Ψυχαλάστρας – Ένα noir fanzine με ψυχαναλυτικό θέμα Ο Ψυχαλάστρας είναι το πιο πρόσφατο fanzine του Πανάγου (κατά κόσμον Παναγιώτη Γερακάκη), τον οποίο τον γνωρίσαμε με τον περσινό fanzine του «Άσχημη Νύχτα», αλλά και μέσα απ’ τις σελίδες του Μπλε Κομήτη #4, όπου σκίτσαρε την ιστορία «Παρίσι χειμώνας 1788». Ο Πανάγος με τον Ψυχαλάστρα επιμένει στη μορφή της αυτοέκδοσης, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει ως είδος και στην ελληνική comic σκηνή. Πολλοί καλλιτέχνες επιλέγουν να πουν τις ιστορίες τους σε fanzines και σε αυτοεκδιδόμενα comics, αναλαμβάνοντας το κόστος της παραγωγής και τη δυσκολία της διακίνησης. Βέβαια εξασφαλίζουν με αυτό τον τρόπο την απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία, αφού δεν σχεδιάζουν με τα κριτήρια κάποιου εκδότη για το έργο τους, αλλά μόνο με βάση τη δικιά τους δημιουργικότητα. Έτσι λοιπόν ο Πανάγος είναι κι αυτός ένας από τους πολλούς σκιτσογράφους που επιλέγουν να εκδώσουν οι ίδιοι τα comics τους και να έρθουν πιο άμεσα σε επικοινωνία με το κοινό τους. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παράλληλα με την αύξηση των αυτοεκδόσεων έχει βελτιωθεί αισθητά και η συνολική εικόνα των περισσότερων από τα αυτοεκδιδόμενα comics, τα οποία συχνά ξεχωρίζουν και στο κοινό, αλλά και στα βραβεία comics. Στο νέο του comic ο Πανάγος διηγείται μια ενδιαφέρουσα noir ιστορία. Ο εγκληματίας είναι ένας ψυχολόγος serial – killer, ο οποίος αντί να βοηθάει τους ασθενείς του, τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Αντί για διαγνώσεις, εκδίδει κατηγορίες, οι οποίες μέσα απ’ τον έλεγχο που έχει ο Ψυχαλάστρας -ως ειδικός- τρελαίνουν τους πελάτες του, που τελικά οδηγούνται στην αυτοκτονία. Η αστυνομία γνωρίζει την τακτική του από τα σημειώματα αυτοκτονίας που αφήνουν τα θύματά του, όμως δεν μπορεί να τον εντοπίσει, επειδή συνεχώς αλλάζει τον τόπο του γραφείου του. Τελικά ο ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την υπόθεση θα βρει μια λύση, αφού αποτύχει οι παρακολούθηση όλων των εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας στις οποίες πίστευε ότι θα τον εντόπιζε. Ο Πανάγος στο comic του φτάνει στα ακραία όριά τους την επιστήμη της ψυχανάλυσης, αλλά και κάποια πολιτικά σχόλια, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει ως πρώτη ύλη της comic ιστορίας του. Με αυτόν τον τρόπο για παράδειγμα η φροϊδική θεωρία μπορεί να τρελάνει έναν ψυχαναλυόμενο, ο οποίος θα νιώσει ντροπή για το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του και θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με άλλες αντίστοιχες θεωρίες. Έτσι ο Πανάγος φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα παρωδία ενός ψυχαναλυτή serial – killer με αυτή την πρωτότυπη σκέψη. Όμως κάπου στο τέλος της ιστορίας φαίνεται αυτό το τράβηγμα απ’ τα μαλλιά της πραγματικότητας να λειτουργεί αρνητικά στην ιστορία και αξίζει να ειπωθούν δύο λόγια γι’ αυτό (ακολουθούν spoilers!). Η λύση του ντετέκτιβ για να συλλάβει τον Ψυχαλάστρα είναι να βρει κάποιον να στείλει για δόλωμα. Όμως επειδή όσους αστυνομικούς έχει στείλει μέχρι στιγμής τους κυρίευσε η τρέλα του Ψυχαλάστρα και ή αυτοκτόνησαν ή πήγαν σε ψυχιατρείο, ο ντετέκτιβ έπρεπε να βρει κάποιον που να μην επηρεάζεται από την κριτική των άλλων. Κι εδώ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του comic, αφού ο Πανάγος επιλέγει να ενσαρκώσει αυτόν τον απόλυτο «σταρχιδιστή» ασθενή στον «απόλυτο δημόσιο υπάλληλο». Έτσι στο comic βλέπουμε η αντίφαση ότι ενώ υπάρχει μια αναμφισβήτητα πολιτικά ορθή κριτική για το πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ, αυτή τελικά καταλήγει να αναπαράγει το φαινομενικά αντίστροφό της, όπου στην πραγματικότητα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή την νεοφιλελεύθερη αντίληψη που προσπαθεί να μας πείσει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι όλοι τεμπέληδες και ανίκανοι και πρέπει τελικά να απολυθούν. Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι στα χρόνια των μνημονίων έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές αντίστοιχα ρητορικά τεχνάσματα, αυθαίρετα πολιτικά συμπεράσματα και καρικατούρες της πραγματικότητας, προκειμένου να κατηγορήσουν ολόκληρους λαούς ως «τεμπέληδες» και «P.I.G.S.», ενώ τελικά ο κερδισμένος από όλα αυτά είναι το κεφάλαιο και τα αφεντικά, που έχουν κατακρεουργήσει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Έτσι λοιπόν η λύση του comic ίσως αξίζει έναν πολιτικό προβληματισμό και στο αναγνωστικό κοινό, αλλά και στον ίδιο τον καλλιτέχνη, για τις επεκτάσεις αυτού του πολιτικού σχολίου που κάνει μέσα απ’ τις σελίδες του comic του. Πάντως αξίζει να ξαναπούμε ότι διατηρεί το ενδιαφέρον της η αρχική ιδέα του Πανάγου, ενώ και το ασπρόμαυρο καρτουνίστικο σχέδιο με τους μωβ χρωματισμούς (σε σκοτεινό νουαρικό φόντο) είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πολυτέλεια για ένα fanzine. Πηγή

Αδιέξοδα της νεότητας Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Οταν παρουσιάζαμε πριν από μήνες τη σειρά του Netflix με τίτλο «The End of the F***ing World», που έχει βασιστεί στο ομότιτλο κόμικς του Charles Forsman, δεν φανταζόμασταν ότι θα υπήρχε ποτέ περίπτωση ένα τέτοιο κόμικς να κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Οι καιροί όμως έχουν αλλάξει και η ευχάριστη είδηση ήρθε από τις εκδόσεις Γράμματα. «Εχε Γεια Γα**μένε Κόσμε» είναι ο ελληνικός τίτλος (μετάφραση: Αριάδνη Φανκουλού) αυτής της πολύ ιδιαίτερης και απαισιόδοξης ιστορίας ενός ζευγαριού εφήβων που βιώνουν την απογοήτευση και φτάνουν στα άκρα. Φαινομενικά στεγνοί από κάθε συναίσθημα και με μια οργή που βράζει, ο Τζέιμς και η Αλίσα αφήνουν σταδιακά τον μηδενισμό να εισχωρήσει σε κάθε σημείο του κοινού τους βίου, ακόμα και στον έρωτά τους. Η βίαιη και εξαναγκασμένη ενηλικίωσή τους χαρακτηρίζεται από ανέκφραστα πρόσωπα, αποστασιοποίηση από τη ζωή (των άλλων) που εξελίσσεται δίπλα τους ωσάν να την παρακολουθούν ως θεατές, φόνους δι’ ασήμαντον αφορμήν, εκδικητικότητα, ένα μίσος που περιμένει να διοχετευτεί στην πρώτη ευκαιρία. Δικαιολογημένα; Οι απαντήσεις μπορεί να είναι διαφορετικές για κάθε αναγνώστη. Και εδώ βρίσκεται η μαεστρία του 36άχρονου Forsman («Revenger», «Slasher», «Celebrated Summer» κ.ά.) που καταφέρνει να παρουσιάσει τους δυο παραβατικούς πρωταγωνιστές όχι ως θύτες αλλά ως θύματα. «Οταν έκλεισα τα τέσσερα, η μαμά με πήρε με το αμάξι και πήγαμε στη λίμνη να ταΐσουμε τις πάπιες. Θυμάμαι το χαμόγελό της. Ητανε τόσο ήρεμη. Ευτυχισμένη. Πρώτη φορά την έβλεπα έτσι. Με φίλησε πάνω στο κεφάλι, στα μαλλιά. Και μπήκε στη λίμνη μαζί με την Πόντιακ. Εβλεπα τις μπουρμπουλήθρες και περίμενα να γυρίσει η μαμά μου», μονολογεί ο Τζέιμς συμπυκνώνοντας με λίγα λόγια και σπαρακτικό τρόπο μία από τις παιδικές, δυσάρεστες εμπειρίες του. Οι δυο φυγάδες, αποξενωμένοι πλήρως από οικογένεια και φίλους, ταξιδεύουν για να ξεφύγουν αλλά έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με μια αρρωστημένη πραγματικότητα, με μια σαπίλα που απλώνεται γύρω τους και τους πλακώνει, είτε αυτή παρουσιάζεται ως υποκριτική απάθεια είτε ως σεξουαλική εκμετάλλευση. Σε μια αποκρουστική αμερικανική ενδοχώρα, ανοιχτή και αχανή σε βαθμό που δημιουργεί κλειστοφοβία σε όποιον δεν μπορεί να διαφύγει από την κενότητά της και με τις δυσλειτουργικές οικογένειες να παίζουν τυπικό και διακοσμητικό ρόλο, η Αλίσα και ο Τζέιμς βυθίζονται στην αλληλοεξάρτηση του ενός από τον άλλον και απομονώνονται σε μία ούτως ή άλλως θνησιγενή και προβληματική σχέση με ημερομηνία λήξης. Το ερώτημα που πλανάται από την αρχή είναι ποια θα είναι η αφορμή για αυτή τη λήξη και πόσο επώδυνα θα τη βιώσουν οι πρωταγωνιστές. Θα βγουν αλώβητοι ή τραυματισμένοι; Και πόσοι ακόμα θα την πληρώσουν; Οι τίτλοι των κεφαλαίων του Forsman, πλήρως περιγραφικοί και επεξηγηματικοί μέσα στη λεκτική απλότητά τους αλλά και ειρωνικοί ορισμένες φορές, παρουσιάζουν ιδανικά τη νομοτελειακή πορεία προς την κορύφωση: «Πολύ ζόρι», «Μια χαρά χάλια», «Μανούλα», «Αντίο, Τούλσα», «Εκβιασμένα αισθήματα» κ.ά. Σε χαμηλούς τόνους, χωρίς εξάρσεις και με τα συναισθήματα, αν υπάρχουν, να μη φανερώνονται ποτέ στον αναγνώστη, το «Εχε Γεια Γα**μένε Κόσμε» αποτελεί μία από τις πολύ χαρακτηριστικές και ξεχωριστές περιπτώσεις των σύγχρονων αμερικανικών εναλλακτικών κόμικς (δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Fantagraphics) που παρά το μινιμαλιστικό στιλ και το δύσκολο θέμα τους μπορούν να κατακτήσουν το ευρύ κοινό. Απόδειξη γι’ αυτό είναι η τηλεοπτική μεταφορά του, οι επανεκδόσεις του και οι μεταφράσεις του σε άλλες γλώσσες. Μακάρι στην Ελλάδα να έχουν συνέχεια αντίστοιχες εκδόσεις και μεταφράσεις. Η σειρά «The End of the F***ing World», που βασίστηκε στο έργο του Charles Forsman, γυρίστηκε το 2017 και προβλήθηκε στο Channel 4 και εν συνεχεία στο Netflix, λαμβάνοντας θετικότατες κριτικές. Τα οκτώ επεισόδια της σειράς σκηνοθετήθηκαν από τους Jonathan Entwistle και Lucy Tcherniak, το σενάριο της τηλεοπτικής προσαρμογής επιμελήθηκε ο Charlie Covell, ενώ τον Τζέιμς υποδύθηκε ο Alex Lawther («Black Mirror» κ.ά.) και την Αλίσα η Jessica Barden (Penny Dreadful» κ.ά.). Οι συντελεστές της σειράς κατάφεραν να αναπλάσουν το κλίμα της ιστορίας του Forsman σε σημαντικό βαθμό αν και προτίμησαν τα έντονα χρώματα από το ασπρόμαυρο και σκοτεινό κλίμα του κόμικς. Ο δημιουργός του, ωστόσο, εξέφρασε την ικανοποίησή του για το αποτέλεσμα που ήταν ακριβώς όπως το είχε φανταστεί, σύμφωνα με τις δηλώσεις του. Μέχρι σήμερα δεν είναι σίγουρο ότι θα γυριστεί και δεύτερη σεζόν αν και η επιτυχία της πρώτης το καθιστά πολύ πιθανό. Πηγή

«Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν» Με αφορμή την τελετή αποφοίτησης του Belo Horizonte Image School στην Βραζιλία, η φωτογράφος Kiki Fernandes παρουσίασε σκηνές από το αγαπημένο της βιβλίο. Ο λόγος για το «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ – Εξυπερύ, το οποίο, παρά το επάγγελμά της, επέλεξε να αναπαραστήσει με τουβλάκια και φιγούρες της Lego. Η έκθεση, στην οποία συναντάμε όλους τους ήρωες του γνωστού παραμυθιού μεταξύ των οποίων ο βασιλιάς, η αλεπού και το τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα, ονομάζεται «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν» από την πιο γνωστή ίσως φράση του βιβλίου του Σαιντ – Εξυπερύ και θα εκτίθεται στο Belo Horizonte μέχρι και το τέλος του 2018. ΠΗΓΗ + Έξτρα εικόνες

Γιατί να είναι στρατόκαυλη η νέα Kick-Ass; Ο Mark Millar είναι αδιαμφισβήτητα ένας απ’ τους πιο έμπειρους και ταλαντούχους Αμερικανούς δημιουργούς comics. Είναι δημιουργός πολλών διαφορετικών comic σειρών, πολλών ηρώων που έχουν αφήσεις εποχή, αλλά και με εξαιρετική συνεισφορά στις ιστορίες των Marvel και DC (άλλωστε είναι ο δημιουργός του Civil War, του Superman:Red Son, του Old Man Logan και τόσων άλλων εμβληματικών comics). Μάλιστα έχει δημιουργήσει την προσωπική του εκδοτική εταιρία comics, την Millarworld, η οποία βασίστηκε στη δημοφιλία του και μέχρι στιγμής έχει εκδώσει πολύ δυνατές comic σειρές, όπως το Kingsman και το Kick-Ass. Κάποιες από τις comic ιστορίες του Millarworldθα γίνουν μέσα στη νέα χρονιά σειρές και ταινίες στο Netflix, το οποίο έχει ήδη ανακοινώσει τις τηλεοπτικές μεταφορές του Jupiter’s Legacy και του American Jesus, ενώ σύμφωνα με το Netfllix αυτά είναι μόνο η αρχή… Όσον αφορά το Kick-Ass, πρόκειται για μια απ’ τις δημοφιλέστερες comic σειρές του Mark Millar, η οποία έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο σε δύο ταινίες που μας έχουν αφήσει -σε κάθε περίπτωση- θετικές αναμνήσεις. Η original ιστορία του Kick-Ass είναι βασισμένη σε έναν nerd έφηβο, ο οποίος εμπνεόμενος απ’ τις σελίδες των αγαπημένων του comics, αποφασίζει να φτιάξει μια υπερηρωική στολή και να πολεμήσει το έγκλημα στην περιοχή του. Βέβαια, καταλήγει να τρώει πολύ ξύλο, αφού, παρά την υπερηρωική του στολή, δεν έχει κάποια υπερδύναμη, όπως οι αγαπημένοι του ήρωες. Μετά από πολύ προπόνηση, κάποιες πρώτες επιτυχίες, αλλά και μετά από αποτυχίες με πολύ ξύλο, ο Kick-Ass ξεκινάει ένα μακρύ splatter ταξίδι ενάντια στο έγκλημα, στο οποίο θα τον συντροφεύσει η ultra-violent Hit-Girl. Το original run του Kick-Ass, μαζί με το spin-off της Hit-Girl ήταν απ’ τις εξαιρετικές στιγμές των superhero comics των τελευταίων δεκαετιών και μάλιστα χωρίς καν να είναι ένα κλασσικό superhero comic, αλλά μάλλον περισσότερο μια σύγχρονη κριτική ματιά στο υπερηρωικό είδος. Έτσι λοιπόν ήταν μεγάλες οι απαιτήσεις των fans, όταν ο Mark Millar ανακοίνωσε την επιστροφή των δύο ηρώων από την Image Comics. Όμως ήδη απ’ τα πρώτα τεύχη υπήρξαν αρνητικές αντιδράσεις, όμως για όλους τους λάθος λόγους. Έτσι λοιπόν οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν απ’ το πάντα δραστήριο alt-right κοινό, το οποίο ήταν αναμενόμενο να δυσαρεστηθεί βλέποντας τον νέο Kick-Ass να είναι Αφροαμερικανίδα γυναίκα. Εξάλλου, είναι συχνό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια να βγαίνει στα social media ένας ρατσιστικός, σεξιστικός και -κάποιες φορές- ανοιχτά φασιστικός alt-right όχλος, ο οποίος πολεμάει όποια αλλαγή στα comics έχει αντι-ρατσιστικό ή φεμινιστικό πρόσημο. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αντίστοιχων εκρήξεων είναι οι μισογύνικες αντιδράσεις στη γυναικεία μορφή της Mighty Thor, αλλά και ο διαδικτυακός πόλεμος που δέχτηκε η Chelsea Cane, επειδή ως σεναριογράφος του All-new All-different reboot της Mockingbird, αποφάσισε να αναδείξει τη feminist agenda της ηρωίδας. Επομένως δεν είχε κάποια πρωτοτυπία το «ξενέρωμα» που έφαγε το alt-right κοινό. Αυτή ήταν σίγουρα ήταν μια ευχάριστη στιγμή που χάρισε η νέα σειρά του Mark Millar σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο. Όμως, τελικά η νέα Kick-Ass αφήνει αρνητικές εντυπώσεις κι αυτό γιατί ο Mark Millar αποφάσισε να μετατρέψει τον αγαπημένο μας nerd ήρωα σε μια στρατόκαυλη βετεράνο της αμερικάνικης εισβολής στο Αφγανιστάν. Η νέα Kick-Ass λοιπόν, ονομάζεται Patience και δεν έχει καμία σχέση με τη nerd«τρέλα» του original superhero. Είναι μια μισθοφόρος του αμερικάνικου στρατού, η οποία πιστεύει ότι «υπερασπίζεται» τη χώρα της, συμμετέχοντας στην ιμπεριαλιστική εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Μετά από μια ένοπλη συμπλοκή τραυματίζεται και αποστρατεύεται τιμητικά, επιστρέφοντας στην οικογένειά της στις ΗΠΑ για να ανακαλύψει ότι ο σύζυγός της την έχει εγκαταλείψει και ότι είναι αναγκασμένη να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά τους. Η απάντηση που βρίσκει στο οικονομικό της αδιέξοδο είναι να ντυθεί superhero και να ληστέψει την τοπική μαφία, ώστε να βρει τα λεφτά που χρειάζεται -και που δεν μπορεί να τα κερδίσει ως σερβιτόρα- αλλά και για να προσφέρει στην κοινότητά της με φιλανθρωπικές προσφορές. Η ίδια δεν έχει κάποια συμπάθεια στους superheroes, ούτε έχει κάποια υπερδύναμη. Επιλέγει να φορέσει την στολή του Kick-Ass μόνο και μόνο για να μην στοχοποιηθεί η ίδια και η οικογένειά της απ’ τη μαφία. Και βασίζεται στις πολεμικές δεξιότητες που της έχει διδάξει ο αμερικάνικος στρατός, στον οποίο συνεχίζει να έχει τον ύψιστο σεβασμό. Γι’ αυτό και η νέα Kick-Ass είναι -δυστυχώς- στρατόκαυλη. Συνεχίζει να ζει σαν μισθοφόρος, αφού εμπνέεται απ’ τα σλόγκαν της μεραρχίας της, ενώ συνεχίζει να κρατάει απ’ τα κλοπιμαία μόνο το ποσό που θα εισέπραττε ως εν ενεργεία στρατιώτης. Ακόμα, είναι μια απόλυτα συστημική ηρωίδα, η οποία επιλέγει να υπερασπιστεί το νόμο και την τάξη, πιστεύοντας ότι έτσι συνεχίζει να υπερασπίζεται την πατρίδα της, όπως έκανε και στο Αφγανιστάν(!) -έτσι πιστεύει τουλάχιστον. Αυτό είναι το background της νέας ηρωίδας του Mark Millar, η οποία σε κάθε περίπτωση μας απογοήτευσε. Το νέο Kick-Ass έτσι χάνει πολλά στοιχεία από την original εκδοχή του, με σημαντικότερη τη φρέσκια κριτική ματιά του στο υπερηρωικό είδος. Η Patience δεν είναι μια anti-hero, όπως ήταν ο original Kick-Ass, αλλά μια στρατιωτικά εκπαιδευμένη ηρωίδα. Το γεγονός ότι δεν είναι nerd αλλάζει και τον χαρακτήρα του comic, το οποίο μας είχε συνηθίσει στις συχνές αναφορές στην nerd και pop κουλτούρα, οι οποίες πλέον απουσιάζουν. Αν κάτι μας θυμίζει τις καλές στιγμές του original Kick-Ass είναι ο Violencia, ο villain του 3ου και 4ου τεύχους, ο οποίος είναι μια πολύ δυνατή μορφή, σε ένα comic που χαρακτηρίζεται για την αγριότητα και το splatter του. Όμως, πέρα από αυτή την καλή στιγμή, το νέο Kick-Ass δεν μας προσέφερε τίποτα άλλο αξιοσημείωτο, στα 6 τεύχη του, που έκλεισαν τον πρώτο κύκλο της Patience.Η σειρά θα συνεχιστεί από τον Σεπτέμβρη, όμως η συνέχειά της δύσκολα θα μας αλλάξει άποψη. Πηγή

Η Ανατολική Σήραγγα στην άκρη της Αποικίας Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Εσφαλμένα, μια μερίδα αναγνωστών είχε ταξινομήσει και κατατάξει κάποτε τον Αρκά στην ευρεία Αριστερά. Λίγο τα έντυπα στα οποία δημοσιεύονταν τα έργα του («Βαβέλ», «Παρά Πέντε», «Ελευθεροτυπία» κ.ά.), λίγο η θεωρούμενη ως εναλλακτική κουλτούρα των κόμικς, λίγο το ιδιότυπο χιούμορ του, και ο Αρκάς, αυθαίρετα, είχε γίνει «δικός μας» σε έναν κόσμο μανιχαϊστικών διπόλων. Τα τελευταία χρόνια αυτός κάνει ό,τι μπορεί για να αποτινάξει από πάνω του αυτή τη «ρετσινιά». Σε σημείο που έγινε, άθελά του ίσως, σημαία της «άλλης πλευράς» (πόσο αστεία ακούγεται η διάκριση σε αυτές τις πλευρές όταν οι πόλοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ…) Ωστόσο, η έννοια του διπόλου ήταν πάντα το βασικό εργαλείο των απολαυστικών ιστοριών του. Ο σεξουαλικά καταπιεσμένος Κόκκορας και το ακόλαστο Γουρούνι μπον βιβέρ, ο διανοούμενος Ισοβίτης και ο κυνικός Μοντεχρήστος, ο μπαμπάς-σπουργίτι και ο σκληρός γιος του, ο αφελής Καστράτο και η επαναστάτρια Λουκρητία… Σε κάθε ιστορία του Αρκά υπήρχε ένα δίπολο και ανάμεσα στους πόλους στηνόταν ένας ολόκληρος μύθος, τέτοιος που να ταυτίζεσαι με το θύμα και να το λυπάσαι, αλλά να ζηλεύεις ενοχικά τον θύτη. Στην «Αποικία» (εκδόσεις Γράμματα), το δίπολο άλλαξε. Ο ένας πόλος, ο Λαυρέντης, είναι ο ευκολόπιστος και άοκνος εργάτης που καταπίνει αμάσητα όλα όσα του σερβίρει το καθεστώς, πιστεύοντας πως υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό, και ο άλλος πόλος, ο Προκόπης, είναι ο αντικαθεστωτικός και υποψιασμένος μέρμηγκας που ειρωνεύεται τον Λαυρέντη, αμφισβητεί ανοιχτά τις εντολές της Μεγάλης Μητέρας, που συμβολίζει τον πατερούλη Στάλιν, και των φερέφωνών της, που παρουσιάζονται μόνο ως «φωνές» από διάσπαρτα μέσα στις σήραγγες μεγάφωνα, και προσδοκά την ανατροπή. Οι παραλληλισμοί με τη Σοβιετική Ενωση επί σταλινισμού είναι παραπάνω από προφανείς και η ευκολία με την οποία ο Αρκάς προβαίνει στην έμμεση πολιτική κριτική του εκπλήσσει τον εξοικειωμένο με το έργο του αναγνώστη που είχε συνηθίσει, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, σε πιο πολυσύνθετους χαρακτήρες και πιο ενδιαφέροντα κοινωνικά σχόλια, που δεν εξαντλούνται στην πολυφορεμένη τα τελευταία χρόνια αναθεωρητική εξομοίωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό ως -τάχα- δυο όψεων των ίδιων ολοκληρωτικών πρακτικών και μεθόδων. Με δεδομένη, ωστόσο, τη μαεστρία του Αρκά στα λογοπαίγνια και στις φαρμακερές ατάκες αλλά και την αξία που αποκτά η σιωπή συνδυασμένη με τις γκριμάτσες των χαρακτήρων, η «Αποικία» έχει και σημεία που θυμίζουν το παλιό, καλό χιούμορ του Αρκά. Μέχρι εκεί όμως. Για όσους, πιθανώς, ελπίζουν ότι θα ανακαλύψουν νέα «όπλα» στην αντικομμουνιστική εκστρατεία τους, δεν θα τα βρουν εδώ. Είναι όλα παλιά και μεταχειρισμένα, με ωραίο περιτύλιγμα όμως. Επιλεκτικές ευαισθησίες ↳ Πάνω: Η Πύλη του Αουσβιτς γίνεται Ανατολική Σήραγγα στην «Αποικία» του Αρκά και από ναζιστικό κολαστήριο μετατρέπεται σε τόπο εξορίας των αντιφρονούντων εργατών. Κάτω, από αριστερά: Η Πύλη από τον Κ. Γρηγοριαδη («Εφ. Συν.») και από τον Soloup (εφημερίδα «Ποντίκι») σε σκίτσα που προκάλεσαν αντιδράσεις Απ’ ό,τι φαίνεται, παραφράζοντας τον Οργουελ, «όλες οι αποστάσεις είναι ίσες αλλά μερικές είναι πιο ίσες από τις άλλες». Ταιριάζει απόλυτα στην επιλεκτική ευαισθησία όσων θίγονται από τη χρήση εικόνων του Ολοκαυτώματος για σκοπούς που δεν σχετίζονται άμεσα με αυτό. Πολλοί ισχυρίζονται ότι καμιά χρήση τέτοιας εικόνας δεν είναι επιτρεπτή γιατί σχετικοποιεί το απόλυτο έγκλημα και το συγκρίνει με άλλα, ανόμοια, διαφορετικής κλίμακας. Κρατούν, λοιπόν, τις ίδιες αποστάσεις από κάθε τέτοια εικόνα που έχει ενταχθεί τροποποιημένη σε νέα συμφραζόμενα, ανεξαρτήτως σκοπού. Ισως μπορεί κανείς να συμφωνήσει ως προς το ότι η γελοιογραφική εγγενής υπερβολή, ορισμένες φορές, μπορεί να ξεπεράσει τα ανεκτά όρια κάποιων -χωρίς φυσικά αυτό να στερεί το δικαίωμα του εκάστοτε δημιουργού να ξεπερνά τα «όρια», εσκεμμένα ή μη- καθώς και ότι η πύλη του Αουσβιτς είναι μια τόσο έντονα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη εικόνα που πολύ δύσκολα μπορεί να αξιοποιηθεί out of context, αλλά θα ήταν αναμενόμενη αυτή η ευαισθησία αν επιδεικνυόταν σε κάθε περίπτωση. Το 2015, για παράδειγμα, ο Soloup στο «Ποντίκι» μετέτρεψε την πύλη σε είσοδο για Ελληνες που ετοιμάζονταν να τη διαβούν υπό την απειλή του περίστροφου του Σόιμπλε, με την επιγραφή να έχει αλλάξει από το ναζιστικό και εφιαλτικό «Η Εργασία Απελευθερώνει» σε «There is No Alternative». Τότε, κάποιοι είχαν ξεσπαθώσει και η εφημερίδα «Bild» είχε βρει την ευκαιρία να επιτεθεί στον γελοιογράφο και σε όσους διαπράττουν αντίστοιχα «εγκλήματα». Για άγνωστους λόγους, ίσως γιατί δεν το πήραν χαμπάρι, δεν είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο, ωστόσο, όταν ο ίδιος δημιουργός στο πολυβραβευμένο βιβλίο του «Αϊβαλί» είχε εντάξει την πύλη του Αουσβιτς σε μια σπαρακτική σύνθεση μαζί με εικόνες του Γκόγια από τη συγκλονιστική σειρά χαρακτικών «Οι Συμφορές του Πολέμου» και εικόνες που παραπέμπουν στις φρικαλεότητες του Γκουαντάναμο. Τον περασμένο Ιούλιο, επίσης, ο γελοιογράφος Κώστας Γρηγοριάδης, για ένα έργο του που δημοσιεύτηκε στην «Εφ.Συν.», βρέθηκε στο στόχαστρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών γιατί παρουσίασε την καγκελόπορτα με την επιγραφή να έχει αλλάξει για ακόμη μία φορά και να έχει γίνει «Το 12ωρο Απελευθερώνει», ως ένα ειρωνικό σχόλιο για την απόφαση της αυστριακής κυβέρνησης να θεσμοθετήσει τη δωδεκάωρη ημερήσια εργασία. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση, όμως, για την ανιστόρητη χρήση της πύλης από τον Αρκά στην «Αποικία». Ανιστόρητη γιατί, αν μη τι άλλο, μετατρέπει την επιγραφή της σε «Ανατολική σήραγγα», τόπο όπου στέλνονται τα αντικαθεστωτικά μυρμήγκια του ιδιότυπου «κομμουνιστικού» καθεστώτος της αποικίας. Κι έτσι, κατά τον Αρκά, οι κομμουνιστές που φυλακίζονταν μαζί με τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους και άλλες ομάδες στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εξισώνονται με τους θύτες τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι κοιτώνες των μυρμηγκιών-εργατών, όχι μόνο των αντιφρονούντων αλλά όλων, παραπέμπουν επίσης στους απάνθρωπους θαλάμους όπου στοιβάζονταν οι μελλοθάνατοι στα ναζιστικά κολαστήρια. Αυτό φυσικά δεν ενόχλησε ορισμένους από τους θιγμένους σε προηγούμενες περιπτώσεις, γιατί στο πλαίσιο του ιστορικού αναθεωρητισμού τους, είναι πολύ βολική η εξομοίωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ευαισθησίες και οι ευθιξίες περί σχετικισμού και εργαλειοποίησης του Ολοκαυτώματος πάνε περίπατο. Η κριτική της συμφοράς στην Αριστερά Σε πρόσφατο άρθρο-βιβλιοπαρουσίαση με τον «στρατευμένο», πιασάρικο και ισοπεδωτικό τίτλο «Η αριστερά ως συμφορά» στο «The Athens Review of Books» (τεύχος Ιουνίου 2018), ο Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας και ένας από τους πρώτους Ελληνες που ασχολήθηκαν με τη θεωρία των κόμικς («Συνηγορία της Παραλογοτεχνίας», «Κόμικς - Τέχνη και Τεχνικές της Εικονογραφήγησης», «Πώς Πάνε στον Παράδεισο του Αρκά;» κ.ά.), κατορθώνει σε λίγες σελίδες και με αφορμή την «Αποικία» του Αρκά να περιγράψει ολόκληρη την ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης με έναν δικό του, απολύτως αυθαίρετο, τρόπο ανάγνωσης, να αποθεώσει τον Αρκά και τα αυτοσαρκαστικά ανέκδοτα των Σοβιετικών πολιτών για τη χώρα τους, να συμπεράνει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Αριστερά είναι συνώνυμο της συμφοράς, να τα συνδέσει όλα αυτά με τον ΣΥΡΙΖΑ, η επίθεση στον οποίο απ’ ό,τι φαίνεται είναι και ο βασικός στόχος του άρθρου, το οποίο τελικά «καταφέρνει» να ενοχοποιήσει τον Λένιν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να βγάλει λάδι τους ναζί. «Κανείς δεν μπορεί να πει αν η τύχη της Ρωσίας θα ήταν καλύτερη στην περίπτωση που ο Λένιν συνέκλινε σε μια κυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες Εσέρους και τους Μενσεβίκους, με τους οποίους άλλωστε είχε ξεκινήσει από κοινού, αντί να ανατρέψει την κυβέρνηση Κερένσκι. Ισως, τότε, ο εκσυγχρονισμός της τεράστιας και βαθιά συντηρητικής χώρας να είχε πάρει άλλους δρόμους. Μαζί και του υπόλοιπου κόσμου. Αντ’ αυτών, η υπόσχεση ευδαιμονίας και ειρήνης έφερε μια νέα συμφορά κι έναν ακόμη πόλεμο – τον τρομερότερο όλων», αναφέρει στον επίλογό του ο Πέτρος Μαρτινίδης. Με άλλα λόγια, αν ο Λένιν είχε συμβιβαστεί τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, δεν θα γινόταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Ποιος Χίτλερ και ποιοι ναζί, ποια Βαϊμάρη και ποιος φασισμός; Ο Λένιν έφταιγε! Ο παραλληλισμός, μάλιστα, με το σήμερα αφορά ευθέως τον ΣΥΡΙΖΑ που κατά τον αρθρογράφο θα μπορούσε να συνεργαστεί με Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις παλαιότερα ώστε να αποφευχθεί η σημερινή κατάσταση. Με δυσθυμία, δυσκολεύεται να αποφασίσει ο Πέτρος Μαρτινίδης αν όλα αυτά τα δεινά οφείλονται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «αριστερό» κόμμα και άρα έφερε την έμφυτη στην Αριστερά «συμφορά» ή αν πρέπει να τον εγκαλέσει γιατί είπε ψέματα και δεν φέρθηκε «αριστερά». Πέρα του ασυνάρτητου της σκέψης και της κριτικής του αρθρογράφου στο συγκεκριμένο θέμα, εδώ γίνονται ορατές και αντιληπτές οι αφανείς ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ που στο όνομα της Αριστεράς, εφάρμοσε μια τέτοια πολιτική που δίνει λαβές σε κάποιους να ξιφουλκούν όχι μόνο εναντίον του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά και κάθε αριστερής προοπτικής. Στο πλαίσιο αυτό ο Μαρτινίδης αν και προχωρεί σε μια «μεγαλόψυχη» αναγνώριση του αυταρχισμού και της διαφθοράς της εξουσίας, βρίσκει την ευκαιρία με αφορμή τον ΣΥΡΙΖΑ να τσουβαλιάσει την Αριστερά σε πρακτικές που μόνο έξω από τις διακηρύξεις της βρίσκονται. Γράφει: «Για μια ακόμη φορά, η αριστερά λειτούργησε ως συμφορά. Επειδή αρνήθηκε το μόνο πεδίο στο οποίο έχει πράγματι διαπρέψει ιστορικά: τον έλεγχο του εγγενούς αυταρχισμού και της μόνιμης διαφθοράς της εξουσίας.» Ολα αυτά με αφορμή την «Αποικία» του Αρκά… Φυσικά ο δημιουργός κόμικς δεν ευθύνεται για τις αυθαίρετες ερμηνείες των δυνατοτήτων και των επιδόσεων της Αριστεράς από τρίτους, ούτε για τα λογικά χάσματα της σκέψης τους. Φέρει όμως έμμεσα την ευθύνη των «διδαγμάτων» που προκύπτουν από την ανάγνωση του έργου του και μόνο αυτού. Αν και πολύ φοβάμαι, ότι αυτά τα «διδάγματα» είναι αποτελέσματα ανάλογων λογικών χασμάτων και αυθαιρεσιών. Πηγή

Ακόμα μια έκδοση του θρυλικού Spawn στη χώρα μας από τις εκδόσεις Comicworld. Το συγκεκριμένο τεύχος περιέχει τις ιστορίες από τα τεύχη 165 και 179. Δεν θα προσποιηθώ ότι είμαι τόσο γνώστης της σειράς ή της μυθολογίας της, έτσι ώστε να συνδέσω τις συγκεκριμένες ιστορίες στο continuity του Spawn, συνεπώς περιορίζομαι στο να αναφέρω απλά τη γνώμη μου για τις ιστορίες και την έκδοση και θα δώσω το λόγο στους επαΐοντες. Και οι δύο ιστορίες μου άρεσαν, αλλά σαφώς προτίμησα την πρώτη (αυτή του αμερικάνικου τεύχους 165), που μας δίνει μια σαφή εικόνα της κοινωνικής θέσης των μαύρων στις αρχές του 20ου αιώνα, χωρίς να παραγκωνίζει και το καθαρά προσωπικό δράμα. Και η δεύτερη ιστορία όμως, η οποία διαδραματίζεται στη Μεσαιωνική Κίνα, είναι αξιόλογη και διακρίνεται για τη σκληρότητά της. Το σκίτσο των Mayhew (πρώτη ιστορία) και Medina (δεύτερη ιστορία) είναι εξαιρετικό με τελείως διαφορετικό τρόπο το ένα από το άλλο, αφού οι δύο σχεδιαστές ακολουθούν εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Όσοι έχετε διαβάσει Spawn ξέρετε περίπου τι να περιμένετε, οι υπόλοιποι ίσως θα έπρεπε να αρχίσετε από κάπου αλλού τη γνωριμία με τη μυθολογία του ήρωα. Η έκδοση είναι εξαιρετική. Περιλαμβάνει εισαγωγή του Hine, γραμμένη ειδικά για την ελληνική έκδοση (με ημερομηνία συγγραφής 14/10/2010) και γκαλερί με τα έξι σχέδια Ελλήνων σχεδιαστών, οι οποίοι υπέβαλαν τα έργα τους, προκειμένου να κριθούν έτσι ώστε ένα από αυτά να φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης (τελικός νικητής ο Παναγιώτης Βλάμης), καθώς και τα εξώφυλλα των δυο αμερικάνικων τευχών. Δύο πιθανόν ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις: α) Μέσα στο κόμικ αναφέρεται ως ημερομηνία έκδοσης ο Δεκέμβριος του 2014. Θεωρώ ότι ίσως να το είχαν έτοιμο από τότε, αλλά δεν μπόρεσαν να το εκδώσουν και τελικά το εξέδωσαν τον Απρίλιο του 2018. β) Επίσης μέσα στο κόμικ, αλλά και στη ράχη, αναγράφεται ο αριθμός 1, που ίσως σημαίνει ότι η εκδοτική είχε ή έχει προγραμματίσει και την έκδοση άλλων τευχών. Για να δούμε...

Ο αγαπημένος μας χαρακτήρας κι αυτός που ουσιαστικά ξεκίνησε την αυτοκρατορία Disney,εφέτος κλείνει τα 90 του χρόνια και τα πρατήρια BP το γιορτάζουν. Όπως πληροφορηθήκαμε από το site της εταιρίας,αλλά και από τα οπισθόφυλλα των τευχών #215 και #216 του Μίκυ Μάους,με την μέθοδο των κουπονιών κι ενός αντιτίμου,θα μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να αποκτήσει διάφορα αξεσουάρ με θέμα τον Μίκυ και την Μίννι. Η προσφορά θα ισχύει μέχρι τις 4 Νοεμβρίου και μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων. Το οπισθόφυλλο της διαφήμισης Μπορείτε να αναζητήσετε περισσότερες πληροφορίες και στο site της BP.

Το Νησί της Τρέλας – Μια καλοκαιρινή περιπέτεια στα χρώματα της γρανίτας! Το έργο “Το Νησί της Τρέλας” (εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη) του Γιώργου Μελισσαρόπουλου (Meliss) είναι ένα κόμικ -γρανίτα. Όσο το διαβάζεις, δροσίζεσαι, ενθουσιάζεσαι, γελάς και νιώθεις σαν παιδί. Όλα κυλάνε χαλαρά στο νησί της Τζαμάουα. Τα ζωάκια του νησιού απολαμβάνουν την παραλία με κάθε τρόπο που μπορείτε να φανταστείτε, η Καλαμαρένια φτιάχνει κάθε λογής παγωτών και τα πουλάει σε μια μικρή καντίνα προκειμένου να δροσίσει τους φίλους της, ο Μπανανέος κάνει σερφ, δαμάζοντας τα κύμματα, το μικρό Χταποδίνι ομορφαίνει κάθε λεπτό με την χαριτωμενιά του και η ζωή συνεχίζεται σε έναν κόσμο που έχει πάντα καλοκαίρι και ένα υπέροχο δροσερό αεράκι. Η άφιξη των πειρατών, όμως, του σατανικού Πρασογένη και των παπαγάλων του, θα διαταράξει την όμορφη αυτή συνύπαρξη και θα οδηγήσει τον Μπανανέο, την Καλαμαρένια και το μικρό Χταποδίνι σε μια καλοκαιρινή περιπέτεια προκειμένου να προστατεύσουν την αγαπημένη τους παραλία και το θησαυρό της. Τότε, θα αναζητήσουν συμβουλή από το σοφό Ναυαγογέροντα, ο οποίος θα τους κατευθύνει προς την αναζήτηση του χορτοφάγου -μποξέρ καρχαρία Σαγονιάρη. Και ενώ ο Σαγονιάρης φαίνεται να είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει ένα τέλος στην ασυδοσία και την απληστία των πειρατών, που καταστρέφει την παραλία της Τζαμάουα, ο δρόμος προς το σπίτι του είναι γεμάτος εμπόδια, κινδύνους και εχθρούς. Πολύχρωμο, ευχάριστο, γεμάτο χιούμορ και απρόβλεπτες καταστάσεις, “Το Νησί της Τρέλας” είναι το κατάλληλο κόμικ για μικρούς, αλλά και για μεγάλους που είναι λάτρεις του γέλιου. Πρόκειται για μια πολύ όμορφη δουλειά 47 σελίδων με μια εικονογράφηση ζωηρή και ζωντανή και ένα λεξιλόγιο που έχει άρωμα παιδικών χρόνων. Επιπλέον, πρόκειται για ένα κόμικ με σαφή διδακτικό προσανατολισμό, αφού η φιλία, η οικολογία και ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι στοιχεία διάχυτα όχι μόνο στο κείμενο, αλλά και στο σχέδιο του. Το σενάριο και το σχέδιο είναι παιδιά του Γιώργου Μελισσαρόπουλου, ενός ανθρώπου γνωστού στο χώρο της εικονογράφησης για την αγάπη που έχει στο κινούμενο σχέδιο. Άλλα έργα του είναι το comics “Aγριάδες η σειρά comics “ΤΕΖΑ”, το graphic novel “ΘΕΟΙ ΣΕ ΚΡΙΣΗ” ενώ παράλληλα έχει ασχοληθεί με την έκδοση περιοδικών (E-SENSE, MOSQUITO, HAPPY REVOLVER, ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ) και έχει συνεργαστεί με μεγάλες εκδοτικές εταιρίες και εταιρίες παραγωγής κινουμένων σχεδίων σε Ευρώπη και Αμερική. “Το Νησί της Τρέλας” κυκλοφορεί, περιμένοντας να σας μυήσει σε έναν κόσμο που το καλοκαίρι, η φιλία, η καλή πρόθεση και το παγωτό πάντα νικούν! Πηγή

Ένα ακόμα φανζίν, που νομίζω ότι πρωτοεμφανίστηκε στο φετινό Comicdom, από τις πάντα δραστήριες Εκδόσεις του Κάμπου. Αφηγείται την ιστορία του NIne, Νεκρομάντη, ο οποίος καλείται να φέρει εις πέρας μια αποστολή που ίσως σημάνει το τέλος της δικής του ύπαρξης. Γνωστό το υπόβαθρο από διάφορα άλλα έργα ηρωικής κυρίως φαντασίας, ενδιαφέρουσα η προσέγγιση, δεν μπορώ να πω όμως ότι μου έκανε κάποιο κλικ σεναριακά. Από την άλλη, το σχέδιο, μου άρεσε σαφώς περισσότερο, θεωρώ ότι καταφέρνει να αποδώσει επαρκώς την ιστορία και τους χαρακτήρες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περισσότερα περιθώρια βελτίωσης. Σε κάθε περίπτωση, το κόμικ απευθύνεται σε φίλους της ηρωικής φαντασίας και των υπερφυσικών κόμικ. Παραθέτω μια σελίδα από το κόμικ, για να πάρετε μια ιδέα. Μέσα στο κόμικ, τα ονόματα των δημιουργών είναι γραμμένα στα αγγλικά (John Kouroubakalis και Marios E. Xydonas αντίστοιχα), αλλά επέλεξα να τα γράψω στην παρουσίαση στα ελληνικά. Δεν είμαι όμως σίγουρος για τον τονισμό του επωνύμου του σεναριογράφου. Εάν έχω κάνει λάθος, ζητώ συγγνώμη

Η δεύτερη προσπάθεια της Δήμητρα Νικολαΐδη, μετά το εξαιρετικό Guess! εμφανίστηκε στο Comicdom του 2018. Το συγκεκριμένο κόμικ κινείται σε διαφορετικό σεναριακό ύφος, αφού τα φαντασιακά στοιχεία υποχωρούν, χωρίς όμως να εκλείψουν και δίνουν τη θέση τους σε μια εκ πρώτης όψεως ρεαλιστική αφήγηση. Ηρωίδα της ιστορίας είναι η Αθηνά, χορεύτρια, η οποία δεν ικανοποιείται πλέον από την τέχνη της και επιστρέφει στο χωριό της γιαγιάς της προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει σε σεναριακό επίπεδο, αλλά το σχέδιο της Νικολαϊδη, καθώς και τα χρώματα είναι πραγματικά υπέροχα. Θεωρώ ότι αξίζει την προσοχή σας, αν και δεν με ενθουσίασε τόσο όσο η προηγούμενη δουλειά της - απουσίαζε εξάλλου και το στοιχείο της έκπληξης. Πιστεύω πάντως, ότι η προσπάθεια διαφοροποίησης από το ντεμπούτο της είναι αξιοσημείωτη και δείχνει ότι η καλλιτέχνις επιθυμεί να εξελιχθεί. Παραθέτω ένα δείγμα από το κόμικ Μια σύντομη αναφορά στο κόμικ, μπορείτε να βρείτε σε αυτό το άρθρο. Κατά τη γνώμη μου, η Νικολαΐδη είναι μια δημιουργός, την οποία αξίζει να παρακολουθούμε

Την πρώτη Κυριακή του Αυγούστου η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος κυκλοφόρησε μία ανθολογία με θέμα παλιές γελοιογραφίες καταξιωμένων δημιουργών του χώρου (Βλάχος,Αρχέλαος,Μητρόπουλος,ΚΥΡ κ.ά.). Το τεύχος το υπογράφει ο Κωνσταντίνος Μπορδόκας,ενώ το εξώφυλλο,την σελιδοποίηση,αλλά και την γενική επιμέλεια έχει φροντίσει ο Νίκος Παπαρρόδου. Η έκδοση χωρίζεται σε διάφορες θεματικές ενότητες,πάντα με θέμα το καλοκαίρι των Ελλήνων. Στην αρχή κάθε ενότητας υπάρχει ένα σύντομο άρθρο για να ακολουθήσουν οι γελοιογραφίες. Να πούμε ότι στις πρώτες σελίδες,μετά από τα περιεχόμενα,οι αναγνώστες θα βρουν έναν δισέλιδο πρόλογο χωρίς υπογραφή από κάποιον. Στην τελευταία σελίδα αναφέρεται ότι την παραγωγή την έχει κάνει το Ελληνικό Κέντρο Τεχνολογικού Πολιτισμού (ΕΛ.ΚΕ.ΤΕ.Π.). Το τεύχος είναι τυπικό για έκδοση που προσφέρεται μαζί με εφημερίδα. Το εξώφυλλο δεν είναι πολύ παχύ αλλά αντέχει,η σελιδοποίηση έχει γίνει με κόλληση,ενώ το χαρτί στο εσωτερικό είναι λεπτό και ματ. Η εκτύπωση των χρωμάτων είναι ικανοποιητική. Γενικά πρόκειται για μία αξιόλογη προσθήκη στην βιβλιοθήκη όσων αγαπούν τις γελοιογραφίες ενός παλιού καλού καιρού. Και μερικό υλικό από τα ενδότερα του τεύχους. Περιεχόμενα Κι ενδεικτικές σελίδες

Ο Daniel Clowes σχεδιάζει τα πιο γοητευτικά κόμικς της ζωής του στην «Υπομονή» Το καινούργιο του εικονογραφημένο μυθιστόρημα διηγείται μια βαθιά συγκινητική ιστορία Το νέο graphic novel του Daniel Clowes δικαιώνει τη διαχρονική κομίστικη αίγλη του. Είκοσι κάτι χρόνια μετά το «Ghost World» και μια ολόκληρη εποχή έπειτα από το «Eightball» και τα στριπάκια της Fantagraphics, ο δημιουργός των «David Boring», «Like A Velvet Glove Cast In Iron», «Lloyd Llewellyn» και των τόσων άλλων λαμπρών δειγμάτων της φόρμας της ένατης τέχνης στην υπέρτατη εκδοχή της, αποδεικνύει γιατί παραμένει όχι μονάχα μια ξεχωριστή φωνή στην κουλτούρα του κόμικ, αλλά και στο σύνολο της σύγχρονης λογοτεχνίας. Η προμετωπίδα του τελευταίου του έργου, «ένα συμπαντικό χωροχρονικό ταξίδι θανάτου στο αρχέγονο άπειρο της παντοτινής αγάπης» δίνει το κλίμα μιας ιστορίας που διαβάζεται ταυτόχρονα σαν τεχνο-θρίλερ, ερωτική μπαλάντα και υπαρξιακή περιπλάνηση στις ομιχλώδεις λεωφόρους των what-ifs. «Να με λοιπόν εδώ, μια ολόκληρη ζωή μακριά από τον αγαπημένο μου άγγελο και το κτήνος που τη σκότωσε», δηλώνει ο Τζακ Μπάρλοου, ενόσω ταξιδεύει στους λαβύρινθους του χρόνου επιδιώκοντας να δώσει διαφορετικούς τίτλους τέλους στο πικρό του φλερτ με την ευτυχία. Τζακ και Υπομονή, αυτός δεν θέλει παρά να γίνει ένας καλός μπαμπάς και σωστός σύζυγος, αυτή αναλογίζεται το παρελθόν της σαν φρικτό ριάλιτι. Όταν η Υπομονή βρίσκεται δολοφονημένη στο διαμέρισμά τους, ο Τζακ αποφασίζει να εντοπίσει το κτήνος που κυκλοφορεί ελεύθερο και ταξιδεύει στο Γουάιτ Όουκ, όπου εκείνη μεγάλωσε, προκειμένου να ξετυλίξει το νήμα που τον χωρίζει από την αιτία του θανάτου της. Επιπλέον, καταστρώνει ένα σχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα κατορθώσει να ανατρέψει τη ροή των γεγονότων, έστω και αν αναρωτιέται: «Τι υποτίθεται ότι κάνω ακριβώς; Θέλω πράγματι να σώσω εκείνο το μωρό και να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή ή έχω γίνει ένα αιμοδιψές πλάσμα που διεκδικεί τον χαμένο ανδρισμό του; Το μόνο που ξέρω είναι ότι, αν δεν είχα αυτή την ανίερη δύναμη να με ωθεί, το θλιβερό σαρκίο μου θα είχε καταρρεύσει σ’ ένα σωρό από συντρίμμια». Το δράμα εκτυλίσσεται σε τέσσερις πράξεις: 2012, 2029, 2006, 1985. Σε κάθε κεφάλαιο, ο Τζακ, κάτοχος πλέον μιας συσκευής η οποία του επιτρέπει να ταξιδεύει στον χρόνο, γίνεται γνώστης μιας νέας αλήθειας γύρω από το παρελθόν της Υπομονής, ένα παρελθόν με κοινό θλιβερό παρονομαστή τη φτώχεια, την κακοποίηση, την εκμετάλλευση. Σύμφωνα με την εμμονική αποστολή του, o δρόμος για την εξιλέωση ακολουθεί σαφείς συντεταγμένες: «Αφού πήρα τον έλεγχο της συσκευής και αυτό που ο Μπέρνι αποκαλούσε “χυμό”, κάθισα να σιγουρευτώ ότι όλα ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Αποφάσισα ότι θα χρειαζόταν ένα μόνο ταξίδι, ένας μόνο στόχος, κι αυτός θα ήταν να εξασφαλίσω τη γέννηση του μωρού μου. Αν συνέβαινε αυτό, τα πάντα θα ήταν εντάξει». Η διαδρομή του ωστόσο θα είναι γεμάτη εκπλήξεις και η «Υπομονή» είναι μια από αυτές τις ιστορίες που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να έχουν χάπι εντ. Tο graphic novel του Daniel Clowes, το οποίο πέρασε 19 εβδομάδες στη λίστα των μπεστ σέλερ των New York Times, ενώ ήδη ετοιμάζεται η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, κατακτά δίκαια μια θέση στα πάνω ράφια των κομιξάδικων. Στις σελίδες του σκιτσάρεται με πλούσια χρώματα το καρδιογράφημα της αγάπης, όσο και τα δεινά της ψυχής που υποφέρει από θλίψη, οργή, ενοχή, μετάνοια. Είναι μια οικουμενική αφήγηση που στηρίζεται στην επιθυμία του καθενός μας να δώσει διαφορετική κατεύθυνση στο παρελθόν του και στα γεγονότα που αναμασώνται με την οδύνη της εκ των υστέρων γνώσης. Όπως το διατυπώνει ο ήρωάς του, «δεν μου λες φίλε, αν μπορούσες να πας πίσω στον χρόνο και να σκοτώσεις τη μάνα του Χίτλερ, θα το έκανες, έτσι;». Η τέχνη του Daniel Clowes φτάνει στην κορύφωσή της και στην «Υπομονή» μετατρέπει τη μελαγχολία του σε δύναμη. Daniel Clowes, «Υπομονή», 184 σελίδες, εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δημήτρης Πολιτάκης Πηγή

Το σύμπαν της DC υποφέρει από Crisis Το παρόν άρθρο διαβάστηκε αρχικά στα πλαίσια του Reflections at Death Disco με αφορμή το DC Rebirth του 2017. Μιλάει για το ιστορικό των Crisis Events (Crisis on Infinite Earths, Infinite Crisis, Final Crisis) δηλαδή των reboot του DC Universe. Θα σας εξομολογηθώ κάτι: ποτέ δεν ήμουν φαν των ηρωών της DC Comics… Μερικά από τα πιο αγαπημένα μου κόμιξ τα έχει εκδώσει η DC. Σπίτι μου έχω περισσότερα τομάκια DC από Marvel (για αυτό φταίει η Vertigo), αλλά το κυρίως σύμπαν τους ποτέ δε μου έκανε κλικ. Αυτό που νομίζω ότι μου τη σπάει είναι ότι έχουμε τον Σούπερμαν και όλα του τα σόγια, καμία 30-ρια τυπάδες που ντύνονται σα νυχτερίδες, μια στρατιά από Green Lanterns και κάτι αμαζόνες. Σκέτη οικογενειοκρατία. Αν ήθελα να διαβάσω για μασκαράδες, οικογενειοκρατία και σενάρια πέρα από κάθε πραγματικότητα, θα διάβαζα τα πρακτικά της Βουλής. Και, όπως και η Ελλάδα, έτσι και το σύμπαν της DC βρίσκεται σε μία ατέρμονη κρίση τα τελευταία… 32 χρόνια. Αλλά δε μιλάμε για μία πεζή οικονομική κρίση με μνημόνια, PSI και αξιολογήσεις. Όχι, μιλάμε για Κρίση σε Πολλαπλές Γαίες και Ατέρμονη Κρίση και Τελική Κρίση. Ή, για να το πω στα Ελληνικά, τα crossover των Crisis Events. Τώρα, για όσους δε μιλάνε τη Γλώσσα των geeks, (αλήθεια, πώς καταλήξατε εδώ; ) ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η DC έβγαζε κόμιξ από το 1930. Superman, Batman, Wonder Woman, Green Lantern, Flash, Green Arrow κλπ. Οι τρεις πρώτοι πουλάγανε καλά. Οι υπόλοιποι, κουβάς. Και κάποια στιγμή, το 1950 οι υπερήρωες είχαν αρχίσει να πιάνουν πάτο σε πωλήσεις, οπότε οι περιπέτειες των τριών τελευταίων σταμάτησαν να εκδίδονται. Τότε είχαν τη μεγαλοφυή ιδέα να τους αντικαταστήσουν με νεότερες εκδοχές τους. Έτσι, τη θέση του Jey Garrick ως Flash την πήρε ο Barry Αllen, τον Green Lantern Alan Scott τον αντικατέστησε ο Hal Jordan ενώ το concept του δεύτερου άλλαξε δραματικά: αντί για ένας τυπάς με μαγικό λυχνάρι ο Green Lantern ήταν πλέον διαστημόμπατσος. Ακόμα και η υπερομάδα της DC, η Justice Society of America μετονομάζεται σε Justice League of America για να είναι πιο edgy και νεανική. Το θέμα ήταν βέβαια ότι κάποιοι φαν έχουν μεγαλώσει με και αγαπήσει τις παλιές εκδοχές. Έτσι λοιπόν, οι εκδότες ψάχνουν τρόπο να τις επαναφέρουν. Έτσι, το 1961, ο Flash Barry Allen τρέχει τόσο γρήγορα που χάνει το συντονισμό με τον κόσμο του και περνάει σε μία άλλη διάσταση. Εκεί συναντάει τον Jay Garrick και την JSA. Αυτή είναι η Earth 2 όπου οι παλιοί ήρωες ζουν ακόμα. Στα επόμενα χρόνια θα δούμε πολλές συνατήσεις των ηρωών από τις διαφορετικές Earths, θα δούμε και άλλες παράλληλες διαστάσεις ενώ γύρω από την Earth 2 δημιουργούνται και νέοι τίτλοι, καλή ώρα το Infinity Inc. Είμαι σίγουρος ότι θα γκρινιάξεις για την Earth 2, Μιχάλη… Εντάξει, εμείς οι geeks μπορεί να χύναμε τα βρακάκια μας με τους παράλληλους κόσμους, τις εναλλακτικές πραγματικότητες, το πώς οι χαρακτήρες γίνονταν retcon (άλλαζαν δηλαδή δυνάμεις και ιστορία αναδρομικά για να γίνονται πιο σύγχρονοι), αλλά για φανταστείτε κάποιον κακομοίρη που έλεγε: «είδα χθες στην τηλεόραση τις ταινίες με τον Christopher Reave, ας διαβάσω κανένα τεύχος Superman». E, φανταστείτε τώρα τον ίδιο τυπά να πάει να πάρει κανέναν Earth 2 τίτλο, όπως το Infinity Inc που λέγαμε παραπάνω, επειδή του είπαν ότι εκείνος ο καινούριος σχεδιαστής ο Todd McFarlane είναι καλός… Και, εντελώς ξαφνικά, ανακαλύπτει ότι ο Superman είναι εξηντάρης, ο Batman νεκρός, στη θέση του είναι η κόρη που έκανε με τη Catwoman, ο Green Lantern φοράει κόκκινα και πράσινα και, αντί να μη μπορεί να επηρεάσει πράγματα με κίτρινο χρώμα δε μπορεί να επηρεάσει πράγματα από ξύλο. Ο Flash είναι επίσης εξηντάρης και φοράει ένα αστείο καπέλο και οι υπόλοιποι της JLA δεν υπάρχουν. Αν σας φαίνεται απίθανο, ο υποφαινόμενος έμαθε τι έστι Earth2 όταν ξεκίνησε να διαβάζει Infinity Inc το 2000-κάτι… Ε, πίσω στον ευκαιριακό αναγνώστη της δεκαετίας του ’80, φανταστείτε να πάει παραξενεμένος στον κομιξά της γειτονιάς, όπου και λοιδωρείται επειδή δεν ξέρει για τις Earth 1, 2, 3 κλπ και καταλήγει τελικά να διαβάζει X-men, όπου κάθε, μα κάθε χαρακτήρας έχει σε κάθε, μα κάθε τεύχος έναν μονόλογο για το ποιος είναι, ποιες είναι οι δυνάμεις του και σε ποιο σημείο βρίσκεται το προσωπικό του story arc (πριν καταλήξει να βλάπτει την υπόλοιπη ομάδα του σε κάποια μάχη με υπερκακό). Βάλτε τώρα μέσα και το ότι μιλάμε για χαρακτήρες που εκδίδονταν πενήντα χρόνια και τους τόνους αλλαγών που έχουν φάει. Μόνο ο Σουπερμαν δηλαδή, που ξεκίνησε με την ιδιότητα να πηδάει πολύ ψηλά και κατέληξε κάποια περίοδο να έχει μέχρι και υπερεγγαστριμυθισμό, έχει αλλαχθεί πιο πολλές φορές και από πουκάμισο τραπεζικού υπαλλήλου. Και, επίσης, στο ενδιάμεσο η DC είχε πάει και αγοράσει τα δικαιώματα σε χαρακτήρες άλλως εταιρειών, πχ του Captain Marvel γνωστό και ως Shazam. Και έπρεπε να στήσει ολόκληρη ιστορία για το πως ο Σούπερμαν και ο Κάπταιν Μάρβελ θα καταφέρουν να παίξουν μπουνιές… Υποτίθεται θα μας εξηγούσες τι είναι το Crisis on Infinite Earths (για άλλη μία φορά). Εδώ πρέπει να κάνω μία σύντομη παρένθεση. Αυτό που διαφοροποιεί τους ήρωες της DC από αυτούς της Marvel είναι ότι είναι larger than life όπως λένε και στο χωριό μου. Δεν τους απασχολεί αν θα πληρώσουν το νοίκι ή αν τους έφτυσε η εκάστοτε γκόμενα, όχι, είναι σχεδόν θεοί ανάμεσα στους ανθρώπους, ατσαλάκωτοι και αήτητοι. Ακόμα και ανθρώπινοι χαρακτήρες όπως ο Batman δηλαδή φαντάζει θεός. Μέχρι και οι αδυναμίες τους, ο κρυπτονίτης, η φωτιά, το κίτρινο χρώμα, όλα αυτά φέρουν έντονα το μυθολογικό στοιχείο. Και δε το λέω εγώ αυτό, αλλά θα φτάσουμε και στο Final Crisis. Για το λόγο αυτό λοιπόν δεν αρκούσε να κάνουν μία υποσημείωση που θα έλυνε το πρόβλημα τους. Βλέπετε, εκείνη την εποχή υπήρχαν οι φαν και οι δημιουργοί που ήθελαν να υπάρχει συνέχεια μεταξύ των ιστοριών. Η προσπάθεια λοιπόν να φέρουν στα ίσια το φανταστικό τους σύμπαν και να δώσουν και μία πιο εύκολη αναγνωστική εμπειρία στους αναγνώστες τους, ήταν να εκδόσουν το Crisis on Infinite Earths, μία υπερεπική μίνι σειρά 12 τευχών όπου όλα θα αλλάξουν. Για πάντα. ΝΤΟΥΝΝΤΟΥΝΝΤΟΥΝ!!! Το σενάριο ήταν του Marv Wolfman σε συνεργασία με τον George Perez (που έκανε και το σχέδιο), που ήταν ήδη υπεύθυνοι για τη μεγάλη επιτυχία του New Teen Titans. To στόρυ έχει ως εξής: είναι ένας υπερκακός, ο Anti-monitor, που θέλει να καταστρέψει το πολυσύμπαν, σκοτώνει τον καλό Monitor, μόνο πως αυτός στρατολογεί τους ήρωες από 5 Earths και οι υπερκακοί ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον των ηρωών και κάποιος γνωστός ήρωας πεθαίνει για να σώσει τον κόσμο και τον αντικαθιστά ο βοηθός του. Ειλικρινά δε θυμάμαι τι άλλο γίνεται, γιατί πάνε και κάτι χρόνια. Διαβάστε τη wikipedia. Στο τέλος όλες οι παράλληλες διαστάσεις ενοποιούνται σε μία, ενώ οι ήρωες αρχίζουν να συνυπάρχουν, με τη JSA να είναι οι πρόγονοι της JLA και συνταξιούχοι που παίζουν πρέφα. Κάποιοι ήρωες της Earth 2 παίρνουν μεταγραφή στην Earth 1 και αποκτούν δική τους ιστορία, για παράδειγμα οι Power Girl και Huntress που δεν είναι πια σόγια του Batman και του Superman. To Crisis on Infinite Earths είναι ΓΑ-ΜΑ-ΤΟ! Έκανε τεράστια επιτυχία εμπορικά και καλλιτεχνικά, ήταν μία επική ιστορία που άλλαξε για πάντα τόσο το DCU όσο και τα υπερηρωικά κόμιξ. Από τότε καθιερώθηκαν τα τεράστια καλοκαιρινά crossover, όπου “Το σύμπαν της Χ εταιρείας δε θα είναι ποτέ πια το ίδιο, δηλαδή μέχρι το μεθεπόμενο event όπου θα επιστρέψουμε στο status quo.” Λύθηκαν τα προβλήματα του DCU έτσι; Μαντέψτε τι, όχι. Σκεφτείτε πχ ότι το Flash of the Two Earths, η ιστορία που ο Barry Allen συναντάει τον Jay Garrick είναι τόσο εικονική και τόσο συνυφασμένη με το Flash που κάθε έκδοση, εκτός από την τηλεοπτική των 90’s, είχε ταξίδια σε παράλληλες διαστάσεις. Αργά ή γρήγορα, όσο κι αν έχεις μόνο μία γη, είναι μοιραίο ότι το κοινό θα θέλει να ξαναδεί τον Φλας να συναντάει Φλας άλλων εποχών ή κόσμων. Παρομοίως, ήρωες που το 1959 ίσως να ήταν κουλ, ίσως να ήταν παρωχημένοι στα 90’s και να έπρεπε να αλλαχτούν, ενώ οι συγγραφείς σιγά μη δεν επανέφεραν σταδιακά χαρακτήρες που είχαν πεθάνει η σβηστεί στο Crisis. Τέλος, μιλάμε για μία ενιαία Γη, δηλαδή υπήρχε μία πανσπερμία, όπου πχ ο Μορφέας και οι υπόλοιποι Αιώνιοι του Neil Gaiman συνυπήρχαν με τον Aquaman και τον Martian Manhunter. Είναι μοιραίο ρε παιδί μου, δέκα χρόνια μετά, να έχει γίνει (συγνώμη για την έκφραση) ένα τριμπούρδελο και πάλι το DCU. Έτσι, το 1994 έρχεται το Zero Hour, κυρίως επειδή θέλουν να μας δώσουν έναν νέον Green Lantern, τον Kyle Rayner. Έτσι, ο αρχικός καινούριος Green Lantern Hal Jordan τρελαίνεται και αρχίζει να σβήνει το χρόνο (σε μία προσπάθεια της DC να βάλει μία τάξη στα διάφορα timelines που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας και του Legion of Super-heroes, μιας υπερομάδας που δραστηριοποιείται το 30.000 μ.Χ.). Το αποτέλεσμα ήταν να μπει μία σειρά και να καθαρίσει το ρόστερ από παλιούς ήρωες και να δημιουργήσει νέες, επίσης τεράστιες τρύπες που προσπάθησαν να διορθώσουν. Πώς; Μα φυσικά με το Infinite Crisis του 2005. Ακούστε λοιπόν τι σκέφτηκαν τα άτομα. Υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες από το πρώτο Crisis, που αναγκάστηκαν να μείνουν εκτός πραγματικότητας, για να μην έχουμε χαρακτήρες από παράλληλες πραγματικότητες στον ίδιο κόσμο. Ε, λοιπόν, ένας από αυτούς, ο Superboy Prime, τα παίζει και αρχίζει να βαράει μπουνιές στους τοίχους της πραγματικότητας. Αλλά, επειδή είναι σούπερ μπουνιές δημιουργούσαν αναταραχές στο χωροχρονικό συνεχές. Τεσπα, για να σοβαρέψουμε λίγο έχουμε τον Superman της Earth 2 και τον Lex Luthor της Earth 3 να συνωμοτούν μαζί του για να αλλάξουν τον κόσμο, επειδή είναι απογοητευμένοι από το πόσο grim and gritty είναι οι νέοι ήρωες. Αν απορείτε για τη σκοτεινή εποχή των κόμιξ, αναφέρομαι σε αυτή στο αρθράκι για τον Cable και τον Deadpool. Infinite Crisis Στην πορεία γίνεται μία τεράστια μάχη, όπου πλακώνονται όλοι με όλους, παράλληλοι κόσμοι δημιουργούνται και καταστρέφονται και, στο τέλος, όλες οι ιστορίες ξεκινάνε με απόσταση ενός χρόνου από το τέλος του event. Για να καλυφθεί το ενδιάμεσο, η DC έβγαλε το 52, μία εβδομαδιαία σειρά που μας δείχνει σταδιακά το τι έγινε μετά το τέλος του Infinite Crisis. Και είναι και γαμώ τις σειρές. Έχει δευτέρας διαλογής ήρωες και σταδιακά μας οδηγεί σε μία πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή. Ήταν τόση η επιτυχία του Infinite Crisis που οι σειρές που οδηγούσαν σε μεγάλα crossover έγιναν επίσης θεσμός. Καλή ώρα το Countdown to Final Crisis που έσπασε σε ένα κάρο μικρότερες σειρές και… Και το Final Crisis κύριε; To Final Crisis γιατί δεν είναι στην ανάρτηση; Το countdown to Final Crisis ήταν τόσο κακό και το ίδιο το Final Crisis τόσο ακατανόητο που δεν έχω τι να γράψω για αυτό. Μπλέκει τον Darkseid και τους New Gods και προσπαθεί μάλλον να πει ότι οι υπερήρωες της DC είναι οι Θεοί του Πέμπτου Κόσμου, αλλά κι εγώ το διάβασα σε ανάλυση στο ίντερνετ. Επίσης, δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω ούτε το Flashpoint, που ξαναάλλαξε το σύμπαν της DC το 2011. Από το event αυτό, που το έπιασε απέξω-απέξω και η τρίτη σαιζόν Flash και που ετοιμάζουν να το μεταφέρουν και στο σινεμά, για να σώσουν το χάλι του Snyder. Από το κομιξάδικο Flashpoint βγήκε και το New 52, ένα γερό reboot του κυρίως σύμπαντος, που άλλαξε όλη την ιστορία του DCU έτσι ώστε να έχει συμβεί σε 5 χρόνια. Αν μας εξηγήσουν πως ο Batman κατάφερε σε 5 χρόνια να εκπαιδεύσει 4 Robin θα… α, ξανακάνανε και πάλι reboot, το DC Rebirth το 2017. Αυτό ευτυχώς ήταν μόνο ένα τεύχος. Και έβαλε και τους Watchmen στο DCU… Ρε φίλε, γιατί τα διαβάζουμε όλα αυτά; Όσοι από εσάς δε διαβάζετε κόμιξ (ή διαβάσατε κάποτε δύο-τρεις τόμους) θα μας περνάτε για ανώμαλους που καθόμαστε και διαβάζουμε ντάνες από τεύχη, γιατί κάθε ένα από τα events που σας ανέφερα πρέπει να είναι 1-2 εκατοντάδες αλληλένδετων τευχών έκαστο. Ή ίσως και να γουστάρετε αλλά, να αναρωτιέστε γιατί δεν τα έχετε δει όλα αυτά σε σειρές. Κάποιοι ίσως και να αναρωτιέστε: μα γιατί κάθονται και κάνουν τόσο κόπο; Θα απαντήσω μόνο στο τελευταίο ερώτημα, επειδή τα δύο πρώτα χρειάζονται ψυχίατρο. Και η απάντηση είναι: για τα λεφτά. Πόσοι από εσάς θα διάβαζαν μία ιστορία που “δεν είναι αληθινή”; Ελάχιστοι. Έτσι και στα κόμιξ, όταν αλλάξεις έναν χαρακτήρα και ξαναβγάλεις από την αρχή την ιστορία του, τότε ό,τι έχεις βγάλει ως τότε με αυτόν γίνεται “ψέμα”. Και κανένας δε θα τη διαβάσει. Παράλληλα, όταν ξεκινήσεις με μία “φρέσκια νέα αρχή” ο αναγνώστης που ίσως να είχε κουραστεί από τις ατέρμονες επαναλήψεις να σου ξαναδώσει μία ευκαιρία. Άρα, όταν κάνεις ένα reboot κερδίζεις βραχυπρόθεσμα σε πωλήσεις. Επειδή μιλάμε για υπερήρωες, που είναι hot στις μέρες μας, έχουμε μεταφορές σε κινηματογράφο, τηλεόραση κλπ, οι περισσότεροι ξέρουμε ότι ο Ρόμπιν είναι ο Ντικ Γκρέησον, ο Φλας ο Μπάρυ Άλλεν, ο Spiderman ο Πήτερ Πάρκερ και ο Steve Rogers o Captain America. Φανταστείτε τώρα τη φάτσα κάποιου που παίρνει να διαβάσει αυτά τα κόμιξ σε κάποια φάση τα τελευταία 20 χρόνια για να δει ότι: ο Ρόμπιν είναι ο Τιμ Ντρέηκ και ο Ντικ Γκρέυσον είναι ο Nightwing. O Flash λέγεται Wally West και είναι o πρώην Kid Flash. Ο Spiderman είναι είτε ο Doctor Octapus που έχει καταλάβει το σώμα του Peter Parker είτε ένας πορτορικανός έφηβος ονόματι Miles Morales, ανάλογα με το αν θα διαβάσετε το Superior ή το Ultimate Spiderman. Ο Captain America αυτή τη στιγμή είναι ο Sam Wilson, o πρώην Falcon, ενώ μέχρι πρόσφατα ο Thor ήταν γυναίκα και το όνομα Iron Man το μοιράζονταν μία μαύρη έφηβη, η Riri Williams και ο Victor Von Doom. To πρόβλημα είναι ότι ο αναγνώστης θέλει να διαβάσει τους ήρωες που ξέρει, για αυτό και οι αυθεντικοί αργά ή γρήγορα ανασταίνονται. Παράλληλα όμως, τι θα γίνει με αναγνώστες που μεγάλωσαν διαβάζοντας τις περιπέτειες του Wally West ως Flash; Τι να του πει αυτός εκεί ο Barry Allen (που δεν είναι σαν τον Barry Allen της σειράς που παίζει τώρα, αυτός της σειράς έχει πολλά στοιχεία του Wally West). Έτσι καταλήγουμε με εκδοχές που συνυπάρχουν ή αλλάζουν η μία με την άλλη. Το DC rebirth (και κάθε άλλο reboot) αυτό που ουσιαστικά πάει να κάνει είναι να επανεισάγει κάποιους παλιούς και αγαπημένους χαρακτήρες στο DCU. Aνάμεσά τους και κάποιους που δεν είχαμε ξαναδεί ως μέλη του στο παρελθόν, και ναι, μιλάω φυσικά για τους Watchmen. Α, και κάτι τελευταίο: αν μετά από τα παραπάνω πείτε: πω!!!! η DC είναι μπέρδεμα, ας διαβάσω καλύτερα Μάρβελ. E, να ξέρετε ότι ένα παρόμοιο crisis reboot έκαναν το καλοκαίρι του 2016 με το Secret Wars. Και ετοιμάζουν και ένα μεγάλο restart το καλοκαίρι του 2018… white-echoes.eu

Βαλκυρία: Ο Δέκατος Κόσμος- Το επικό φινάλε ενός αλλιώτικου Ragnarok Η σειρά Βαλκυρία, με τα δύο της επεισόδια, φτάνει στο τέλος της. Το πρώτο, το Νεκρικό Ψύχος μας είχε απασχολήσει και στο παρελθόν. Τώρα, το » Ο Δέκατος Κόσμος» (εκδόσεις Jemma Press) φέρνει τα πράγματα στο λυκόφως τους. Πως είναι όμως αυτό το φινάλε; Τι έχει να πει αυτό το αλλιώτικο Ράγκαροκ και τελικά γιατί έπρεπε να γίνει; Το Νεκρικό Ψύχος είχαμε πει πως ήταν μια απόπειρα για να δοθεί ένα νέο περιεχόμενο, μια διαφορετική αφήγηση για την σκανδιναβική μυθολογία. Να ξεφύγουν οι ιστορίες που, ορμόμωμενες από αυτή, λένε ξανά για τον Θορ και τον Λόκι, τον Όντιν και την Φρέγια, τον τεράστιο Φένριρ και την ουδέτερη Χέλα. Ο σεναριογράφος Sylvain Cordurié, ο Drazen Kovacevic στο σχέδιο και ο Simon Champelovier στον χρωματισμό προσπάθησαν και μας έδωσαν έναν κόσμο όπου ο χρόνος είχε σπάσει, κατά το σαιξπηρικό time is out of joint. Ένα κόσμο όπου ο Φέρνιρ δεν ήταν ένας αλλά αγέλη, η Χέλα μια γοητευτική πλανεύτρα και το Ράγκαροκ όχι φόβος, αλλά λυτρωμός από τις δυνάμεις του παρελθόντος, τους μύθους που τρέφονται με αίμα και κρατούν τους ανθρώπους δέσμιους της άγνοιας. Η συνθήκη της Βαλκύριας ήταν μία όπου το παρελθόν, με όλη την φρικτή μυσταγωγία του ξυπνά από ένα λήθάργο αιώνων και αναγορεύει πως το μέλλον του ανήκει. Αυτή τη κατάσταση δεν υπήρχαν πια θεοί να την σταματήσουν, δεν υπήρχε το φως τους, με αυτή την τόσο γοητευτική, εξανθρωπισμένη και γήινη διάσταση που έχει η νορβηγική μυθολογία. Το παρελθόν τους είχε καταπιει και αυτούς. Τέρμα ο Θορ και τα παιχνίδια του Λόκι, οι σοφίες του Όντιν και η ομορφιά του Μπάλντερ. Τώρα ο φακός της Ιστορίας εστιάζει στους δευτεραγωνιστές, τον ατιμασμένο αγγελιοφόρο Χέρμοντ, μια έκπτωση Βαλκύρια και ένας νεαρός πρίγκηπας με τους συντρόφους του. Οι τελευταίοι είναι ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι της Βαλκύριας, ωστόσο δεν αναιρούν την ευχαρίστηση από την αφήγηση, ούτε στα σημεία κίνησης/ δράσης της, ούτε στο περιρρέοντα λόγο της μυθολογικής ανατροπής. Αυτό που πραγματικά αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Βαλκύριας είναι το σχέδιο και κυρίως το χρώμα των Kovacevic και Champelovier αντίστοιχα. Το πρώτο δίνει ένα πολύ προσγειωμένο, σωματικό και προσεγμένο τόνο που δένει την αφήγηση στο συγκεκριμένο και της απαγορεύει να γίνει πολύ θεωρητική, κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να συμβεί. Είναι η άγκυρα με τις προσδοκίες του αναγνώστη για συνέπεια, ακόμα και αυτό αυτό οδηγεί σε κάποιες ατυχείς στιγμές, όπως η στιγμιαία σεξουαλικοποίηση κάποιων γυναικείων χαρακτήρων. Ωστόσο, το έπος ρέει μέσα στις φλέβες του σχεδίου και η ίδια η ιστορία του δίνει πολλές δυνατότητες να λάμψει και να προσφέρει ένα εντυπωσιακό και με νόημα θέαμα. Ταυτόχρονα, το χρώμα του Champelovier δίνει μια ψυχρή, σχεδόν απόμακρη διάσταση στην ιστορία, χωρίς ωστόσο να την καθιστά ανοικεία. Είναι προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις και την τοπολογία της ιστορίας, αλλά διεκδικεί και αυτό την δική του χάρη και καλλιτεχνεία, με την στρωτή υφή και την ομοιομορφία του, η οποία όμως, ανά στιγμές σπάει, σαν να σε αφήνει ο Champelovier να δεις πίσω από τις κουρτίνες του κόμικ. Αλλά μονάχα για μια στιγμή, μονάχα για μια υποψία. Τελικά, η Βαλκύρια αξίζει το ταξίδι που θα κάνετε για να την συναντήσετε. ΄Σίγουρα. Τόσο το «Νεκρικό Ψύχος» όσο και ο «Ο Δέκατος Κόσμός» κρύβουν πολλά στρώματα και μεθόδους ανάγνωσης, και είναι σίγουρος πως δεν απογοητεύσουν κανέναν, όπου και αν θελήσει να σταματήσει. Πηγή

Ο ντετέκτιβ, ο πρόεδρος, η «σκλάβα» του και οι σωτήρες της Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Ενα χρόνο μετά το απολαυστικό «Yesternow», το δίδυμο των πρωταγωνιστών του Σπύρου Δερβενιώτη επιστρέφει για μια ακόμη περιπέτεια με κεντρικό πρόσωπο τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ του 2020. Σε ένα βιβλίο που διερευνά την έννοια της ελεύθερης βούλησης σε έναν κόσμο εξαρτημένο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και υπό καθεστώς ακροδεξιάς παλινόρθωσης «Δεν είσαι ο ήρωας των εξαθλιωμένων. Σε ψήφισαν επειδή είσαι πλούσιος και άπληστος για εξουσία, για να εκνευρίσουν τους ψευτο-συμπονετικούς ηγέτες τους. Δεν είσαι το “όλοι μαζί μπορούμε” αλλά το “όλοι μαζί γαμιέστε”» φωνάζει οργισμένα ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Ντικ Φιλίπο στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ. Και ο δεύτερος του απαντά: «Συμφωνώ απολύτως. Καταλαβαίνεις τώρα τι έγινε; Αν ο κόσμος αποφάσισε πως εγώ ήμουν η καλύτερη επιλογή, πόσο μα πόσο βαθιά τους απογοήτευσε η άλλη πλευρά;». Στο «Shark Nation» (εκδόσεις Χαραμάδα) του Σπύρου Δερβενιώτη, ο πρόεδρος είναι μια διχαστική ιντερνετική περσόνα με την πλαστική μάσκα ενός καρχαρία, ένας αγνώστου πραγματικής ταυτότητος επιτήδειος μισογύνης που μιλά στον λαό «αυθεντικά», μάτσο, ρατσιστικά και σεξιστικά και το προβάλλει ως «αντρίκεια και σταράτα». Ενα, μεταφορικά μιλώντας, εξελιγμένο μοντέλο του Τραμπ. Και βασική αντίπαλός του είναι η «Σκρόφα». Μια διαπλεκόμενη πολιτικός παλαιάς κοπής (σας λέει κάτι η Χίλαρι;) που μετά την ήττα της οργανώνει την απαγωγή της σεξουαλικής σκλάβας του «Καρχαρία» για να την σώσει, τάχα, από τις ταπεινώσεις και τις προσβολές. Κι αν αυτή δεν θέλει να σωθεί; Αν δεν είναι καν άνθρωπος; Το μυστήριο που πλέκει ο Σπύρος Δερβενιώτης για την πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ του 2020 μπορεί να λυθεί μόνο από τον Ντικ Φιλίπο, έναν ντετέκτιβ με την όψη του Τζον Γκούντμαν από τον «Μεγάλο Λεμπόφσκι», και τη συνεργάτιδά του, Τζένιφερ Γκάφρεϊ. Το δίδυμο επιστρέφει έναν χρόνο μετά τα γεγονότα του «Yesternow» για μια συναρπαστική και βαθιά πολιτική ιστορία γύρω από τον πολιτικό αμοραλισμό, τον ανεξέλεγκτο ακτιβισμό, τον παθιασμένο βολονταρισμό, τη συνενοχή των απλών ψηφοφόρων στα εγκλήματα των εκλεγμένων ηγετών τους. Οταν ο καιροσκόπος «Καρχαρίας» επισκέπτεται τη σύνοδο των «G-8» έχοντας μια γυναίκα δεμένη με λουρί και φίμωτρο, ημίγυμνη και στα τέσσερα για να σβήνει τα πούρα του στη γλώσσα της, αυτό που κάνει εντύπωση δεν είναι οι χλιαρές αντιδράσεις των υπολοίπων επτά αλλά το πόσο ίδιοι (ή και χειρότεροι) φαντάζουν δίπλα του. Αυτός είναι μια καρικατούρα προέδρου (ένας «τρόλεδρος»), ένας ακροδεξιός εκπρόσωπος της «κοινής λογικής», δηλαδή ένας εκφραστής των ταπεινότερων ενστίκτων των θαυμαστών του, μια εξωθημένη στα άκρα εκδοχή του Τραμπ (όσο απίθανο κι αν φαίνεται να υπάρχει κάτι χειρότερο από τον Τραμπ, μπορούμε απλώς να φανταστούμε πόσο απίθανο θεωρούσε η κοινή γνώμη να δει τον Τραμπ πρόεδρο μια μέρα), αλλά όλοι οι άλλοι είναι πραγματικοί ηγέτες, υποκριτές και θρασύδειλοι. Η απαγωγή της εθελουσίως σκλάβας Μπίμπι από την ομάδα των Grossbusters ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, για να αποκαλυφθούν ή να συγκαλυφθούν μια σειρά από μυστικά σε όλα τα επίπεδα τόσο του δημόσιου πολιτικού βίου όσο και του ιδιωτικού. Και ο Δερβενιώτης αποκτά την ευκαιρία να χτίσει ακόμη πιο αποτελεσματικά τους στέρεους χαρακτήρες που μας σύστησε στο πρώτο άλμπουμ της σειράς. Ενώ, παράλληλα, με το γνωστό υπόγειο χιούμορ του, τις φαρμακερές ατάκες των πρωταγωνιστών του και τις συνεχείς αναφορές του σε εμβληματικές ταινίες του παρελθόντος («Star Wars», «Blade Runner» κ.ά.) σε κάθε μπαλονάκι, σε κάθε καρέ, σε κάθε σελίδα «λέει» πάντα κάτι παραπάνω από αυτό που δείχνει καλώντας τον αναγνώστη να αναζητήσει περαιτέρω για να ανακαλύψει τα «κρυμμένα» στοιχεία. Και για τους γνώστες της ελληνικής σκηνής των κόμικς, ως inside joke υπάρχει μια ακόμη πρόκληση-«κυνήγι του θησαυρού»: η αναγνώριση γνωστών δημιουργών κόμικς σε εντελώς αναπάντεχους ρόλους. Στο «αστυνομικό» κλίμα του βιβλίου και στη νουάρ διάσταση της προσωπικότητας του ντετέκτιβ Ντικ Φιλίπο συμβάλλουν καθοριστικά τα ασπρόμαυρα σχέδια του Δερβενιώτη που, ιδιαίτερα στις τελευταίες σελίδες και βοηθούντος του σεναρίου, αποκτούν έναν παραισθητικό, φρενήρη, παραληρηματικό ρυθμό. Και οδηγούν σε μια κορύφωση ανοιχτού τέλους που υπόσχεται ότι ο Ντικ Φιλίπο και η Τζένιφερ Γκάφρεϊ έχουν ακόμα πολλά να πουν και να κάνουν. Πηγή