Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Μικρός Πρίγκιπας (σε κόμικ): Το παραμύθι για όλες τις γενιές Το παραμύθι «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν Ντε Σεντ-Εξιπερί είναι ίσως ένα από το πιο διάσημο παραμύθι των τελευταίων 70 χρόνων. Δημοσιευμένο στην καρδιά του πολέμου (1943) από έναν μαχόμενο πιλόγο, βρήκε γρήγορα φανατικό κοινό που υποδέχθηκε με συγκινητικά απλό μήνυμα του για τα μικρά πράγματα στην ζωή που την γεμίζουν ομορφιά και αξία. Ειδικά μέσα στην δίνη του πολέμου, αλλά των δύσκολων μεταπολεμικών χρόνων, η ζεστή παρουσία του και η αγάπη για το λουλούδι του, έδωσε σε πολλά παιδιά μια διέξοδο. Ο Μικρός Πρίγκηπας, σαν ιστορία, ποτέ δεν έφυγε από την επικαιρότητα. Τυπώθηκε πολλές φορές, έγινε θεατρικό έργο, animated ταινία και, φυσικά, κόμικ. Μια τέτοια διασκευή παρουσιάζει και η Στέλλα Στεργίου (εκδόσεις Polaris) και κατάφερε να μας κερδίσει με την πολύ ανθρώπινη προσέγγιση του σχεδίου της και την κατανόηση του κειμένου. Το ίδιο το παραμύθι, σαν συνειρμικός, αφαιρετικός λόγος με καταγωγή από λογικά συστήματα πριν τον ορθολογισμό, έχει συχνά την τάση να μεταπηδά από θέμα σε θέμα, από οπτική γωνία σε οπτική γωνία. Η Στεργίου, κατανοώντας πολύ καλά τις συγγένειες των δύο αυτών μεταμοντέρνων λόγων, του παραμυθιού και του κόμικ, καταφέρνει και κινηματογραφεί την ιστορία του Μικρού Πρίγκιπα με εξαιρετικό τρόπο. Δίνει μεγάλη προσοχή στα θέματα του ρυθμού και της προσαρμογής του λόγου-σεναρίου προκειμένου το παραμύθι να μην χάσει την ονειρική, μεταχρονική του αφήγηση, αλλά ούτε να κρέμεται έωλο στον κόσμο του συμβολισμού. Στερεωμένο στο εδώ και το τώρα, αλλά με βλέμμα που κοιτάει μπροστά (και, ενίοτε, πίσω) η σωματικοποιημένη διασκευή της καταφέρνει και παίρνει τα καλύτερα στοιχεία και των δύο. Επιπλέον, πρέπει να επισημανθεί η πολύ θετική απόδοση σε χρώμα και σχέδιο, τόσο των ηρώων όσο και της ατμόσφαιρας. Με κατα κύριο λόγω κυρτές, καμπυλόγραμμες απεικονίσεις που τονίζουν το συμβολικό τους χαρακτήρα, οι θαυμαστοί πλανήτες με τους παράξενους, ιδιόρυθμους κατοίκους του Ντε Σεντ-Εξιπερί παίρνουν ζωή μπροστά μας. Επιπρόσθετα, οι μεστοί και συγχρόνως ζωηροί χρωματικοί συνδυασμοί της Στεργίου αγκαλιάζουν το σχέδιο και του δίνουν την απαραίτητη ζεστασιά που πρέπει να έχει ένα τόσο αγαπημένο παραμύθι. Σε κάθε περίπτωση ο Μικρός Πρίγκιπας της Στεργίου είναι μια πολύ καλή επιλογή για να γνωριστείτε με το κείμενο του Εξιπερί ή, αν το έχετε διαβάσει, να δείτε πως επηρεάζει ακόμα τους νέους δημιουργούς. Η διασκευή αυτή σε κόμικ εγκολπώνει όλα τα απαραίτητα στοιχεία του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα και τα αποδίδει στο σήμερα, χωρίς να χάνει ούτε δράμι από το μαγικό μελάνι που έκανε την ιστορία του πρίγκιπα και του τριαντάφυλλου του τόσο αγαπημένη. Πηγή

Τιμή καταλόγου: 18,80€ Το ημερολόγιο της 'Αννας Φρανκ, παγκοσμίως γνωστό και αγαπημένο, παρουσιάζεται τώρα σε μια εντελώς νέα μορφή: ως Graphic Diary. Με μοναδικό τρόπο συνδέει το πρωτότυπο κείμενο με ζωντανούς διαλόγους και διηγήσεις, που βασίζονται στο ημερολόγιο, μέσα από την εντυπωσιακή και γεμάτη συναίσθημα δουλειά και εικονογράφηση των 'Αρι Φόλμαν και Νταβίντ Πολόνσκυ. Και οι δύο είναι γνωστοί για το κινηματογραφικό τους αριστούργημα Waltz with Bashir, το οποίο μεταξύ άλλων προτάθηκε για Όσκαρ. Με όση ζωντάνια γράφει η 'Αννα Φρανκ για τη ζωή της στην Kρυψώνα, τον φόβο της μην ανακαλυφθεί, αλλά και για τα εφηβικά της συναισθήματα, τόσο άμεση, σχεδόν κινηματογραφική, είναι η εικονογράφηση. ----------------------------------------------------------------------- Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ είναι από τις γνωστότερα βιβλία για τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Ήταν επίσης κι ένα από τα αγαπημένα μου εφηβικά βιβλία. Οι περιγραφές της 13άχρονης Άννας για το πως αντιλαμβανόταν τον πόλεμο και τον εγκλεισμό ήταν πολύ δυνατές. Ακόμα δυνατότερες όμως ήταν σε συνδυασμό με τις αφηγήσεις της για την καθημερινότητα της στην κρυψώνα και την συγκατοίκηση με τους υπόλοιπους, τις σχέσεις με την οικογένεια της, το πρώτο της φλέρτ. Η εφηβεία ενός κοριτσιού, καταδικασμένο να μείνει κρυμμένο από την φυσιολογική ζωή και εν τελει να πεθάνει από τύφο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης λίγα χρόνια μετά, πριν προλάβει να μεγαλώσει. Το κόμικ (σε συνεργασία με το ίδρυμα Άννα Φρανκ) ζωντανεύει με εξαιρετικό τρόπο το ημερολόγιο της Άννας, με διαλόγους εμπνευσμένους από τα γραπτά της και όμορφο σχέδιο και σκηνοθεσία. Από τις πολύ πετυχημένες μεταφορές βιβλίων σε κόμικ, με σεβασμό στο πρωτότυπο. Η έκδοση είναι πολύ καλή και θεωρώ το κόμικ πετυχημένη επιλογή, που ελπίζω να έχει ανταπόκριση από το εφηβικό κοινό. Θέλουμε κι άλλα τέτοια κόμικς οι φωτος αλιεύθηκαν από το ιντερνετ, για να πάρετε μια ιδέα για το σκίτσο, χωρίς να ταλαιπωρήσω το αντίτυπο που χάρισε στη ΛΕΦΙΚ ο Dredd

Ένας δημιουργός που δεν έχει καμία σχέση με το χώρο και μία εκδοτική που επίσης δεν έχει κάποιο άλλο κόμικ στον κατάλογό της, μας έδωσαν στα τέλη του 2017 αυτό το έργο. Ο Παναγιώτης Κατσανάκης, είναι ένας φιλόλογος της Μέσης και σε μία ώριμη πλέον φάση της ζωής του, αποφάσισε να εκφραστεί μέσω αυτού του βιβλίου. Αναφέρω το ότι η επαγγελματική του ενασχόληση είναι σε σχολείο με μαθητές, ώστε να γίνει πιο κατανοητός τόσο ο προσανατολισμός του έργου όσο και το ύφος του. Σε γενικές γραμμές, με αρκετά ευχάριστο ύφος, κωμικό ενίοτε, σκωπτικό σχεδόν παντού δίνει στον πολύ κόσμο, αλλά κυρίως (αισθάνομαι) στους μαθητές μία γρήγορη, πρώτη επαφή με μία δύσκολη περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Ξεκινάμε το 1909 που η Ελλάδα τελείωνε στη Μελούνα της Θεσσαλίας προερχόμενοι από το στραπάτσο του 1897 και τον Μακεδονικό Αγώνα και καταλήγει το 1949 με το τέλος του εμφυλίου, την Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα και το τοπίο ξεκαθαρισμένο από την πλευρά (όπως πάντα) των νικητών. Μεσολαβούν Α' & Β' Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, δύο Δικτατορίες, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Αντίσταση και Εμφύλιος. Ο δημιουργός όπως αναφέρει και στην παρουσίαση (βίντεο) που υπάρχει στο τέλος αυτής εδώ της παρουσίασης, επέλεξε το απλό σχέδιο κυρίως γιατί θεώρησε πως το σημαντικό στο έργο του είναι το κείμενο και δεν ήθελε να το επισκιάσει. Το κείμενο είναι πολύ ευχάριστο. Μπορεί να έχει 1-2 αγαπημένους εθνικούς μας μύθους με τους οποίους έχω κάποιες ενστάσεις (όπως πχ η κακοκαιρία στην Αλβανία το 40 και η σύνδεση Επιχειρήσεων Μαρίτα και Μπαρμπαρόσα), αλλά κατά τα άλλα δίνει τη σωστή πληροφορία και με το σωστό ύφος. Είναι πάρα πολύ ευανάγνωστο και έχει τη σωστή δόση χιούμορ για να τονίσει πολλές παράλογες σελίδας της εθνικής μας παράνοιας που έγινε πλέον η νεότερη ιστορία μας. Εκτός από μένα, το διάβασε με μεγάλη προσήλωση και ο γιος μου και από τον τρόπο που το διάβασε όλο, κατάλαβα ότι είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για μαθητές. Το σχέδιο δεν μπορεί βέβαια να αποκληθεί έτσι, πιο πολύ θα το έλεγα σκίτσο. Παρόλα αυτά για ερασιτέχνη, είναι, αν και απλοϊκό, σαφές. Η φιγούρα των ιστορικών προσώπων είναι και ακριβής και σαφής και συνεπής πχ Βενιζέλος, Ζαχαριάδης, Πλαστήρας, Βαφειάδης. Δένει με το κείμενο και συνεισφέρει στο σκοπό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιλάμε για ένα αριστούργημα της 9ης τέχνης, αλλά απλά για ένα έργο που θα βοηθήσει έναν μαθητή να μάθει λίγο πιο εύκολα και λίγο πιο προσιτά σε αυτόν μία τόσο κρίσιμη, ίσως την κρισιμότερη για την παρούσα μορφή του κράτους μας, περίοδο της Νεοελληνικής ιστορίας. Σελίδα στον εκδότη: https://armosbooks.gr/shop/recentlypublished/comicotragiki-istoria-tis-elladas/

Εξάρχεια: Το Πικρό Νεράτζι- Ένα κόμικ για το άβατο ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και αντιφάσεων «Ξέρεις, λένε πως όταν χτιζόταν η Αθήνα, υπήρχε ένα σχέδιο να γεμίσουν τους δρόμους με οπωροφόρα δέντρα. Μηλιές, λεμονιές, φαγητό παντού… αλλά όταν το έμαθαν οι αγρότες έγινε χαμός, στο τέλος δεν μας έμεινε τίποτα άλλο από τα πικρά νεράντζια… και η μυρωδιά» Τα Εξάρχεια έχουν τη δική τους θέση στην επικαιρότητα όχι μόνο της Αθήνας αλλά όλης της Ελλάδας. «Άβατο», «κέντρο παρανομίας», «χώρος αντιεξουσιαστών», είναι μερικές από τις φράσεις που συνοδεύουν τις δημοσιογραφικές αναφορές στην ιστορική γειτονία. Στο τέλος αυτών, πάντα βρίσκεται η καθιερωμένη ερώτηση: «πότε θα κάνει κάτι το κράτος;». Με αυτό τον τρόπο, τα Εξάρχεια πλαισιώνονται πάντα ως πρόβλημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί προκειμένου να επανέλθει η τάξη και να ζήσουν «κανονικά» οι κάτοικοι τους αλλά και εμείς, οι πολίτες των υπόλοιπων περιοχών που απειλούμαστε από αυτή την κατάσταση. Ακόμα και αν δεν είχαν τα Εξάρχεια την αυταξία τους (που την έχουν), τα παραπάνω θα αρκούσαν για να κάνουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την έκδοση στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Χαραμάδα, του κόμικ Εξάρχεια – Το Πικρό Νεράντζι (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Χαραμάδα), που κυκλοφόρησε αρχικά στη Γαλλία με τον τίτλο Εξάρχεια – L’ Orange Amere . Πώς προέκυψε ένα γαλλόφωνο κόμικ για τη διάσημη γειτονία; Μέσα από τη συνεργασία του Δημήτρη Μαστώρου, που γεννήθηκε και σπούδασε στις Βρυξέλλες αλλά μεγάλωσε στα Εξάρχεια, με τον Βέλγο συμφοιτητή του, Νικολάς Γουτέρς. Πρόκειται για την πρώτη τους έκδοση βιβλίου κόμικ, σε σχέδιο του Μαστώρου και σενάριο που επεξεργάστηκε ο Γούτερς, αξιοποιώντας τις αναμνήσεις από τα εφηβικά χρόνια που έζησε ο συνδημιουργός του στην περιοχή αλλά και τα πολλά ντοκιμαντέρ που έχουν δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία. Τα Εξάρχεια βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας και δεν αποτελούν απλά ένα πλαίσιο. Ο Νίκος, ο πρωταγωνιστής, φτάνει από το εξωτερικό στην Αθήνα για να περάσει λίγες μέρες προτού μεταβεί στα νησιά για να ζήσει το ελληνικό καλοκαίρι. Θα μείνει μερικές μέρες στα Εξάρχεια στους θείους του που έχουν ένα καφέ στα Εξάρχεια και χρειάζονται βοήθεια, καθώς ο θείος του έχει προβλήματα υγείας. Πολύ γρήγορα θα τον τραβήξει η γειτονία, τα μέρη και οι άνθρωποι, συνήθειες που είχε ξεχάσει και άλλες, νέες. Μέσα από τις βόλτες του Νίκου γνωρίζουμε τα Εξάρχεια και τις ιδιαιτερότητες τους: συγκρούσεις με την αστυνομία Παρασκευή και Σάββατο, άνθρωποι όπως ο αγωνιστής Τζίμπης, ο ενθουσιασμός με τον Αστέρα Εξαρχείων και η φιέστα για τον υποβιβασμό, ένα σκυλί σε αναπηρικό καροτσάκι (εμπνευσμένο από τον Λουκάνικο) οι μετανάστες που εγκλωβίστηκαν στην Αθήνα προσπαθώντας να περάσουν σε άλλες χώρες αλλά και οι ηρωινομανείς και ο δικός τους αγώνας επιβίωσης. Όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον γνώριμο για τον αναγνώστη: ο λόφος του Στρέφη, η πλατεία, τα στενάκια και, στο κέντρο όλων, το πάρκο Ναυαρίνου. Το πάρκο θα κεντρίσει την προσοχή του πρωταγωνιστή: ένας χώρος αλληλεγγύης, δημιουργίας αλλά και συγκρούσεων, με κάποιους από τους κατοίκους να στρέφονται επιθετικά ενάντια στους ναρκομανείς. Ο Νίκος θα εμπλακεί στη ζωή του πάρκου που ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια της δημιουργίας του και πολύ γρήγορα το εξαρχειώτικο καλοκαίρι θα τον «ρουφήξει», κάνοντας τον να ξεχάσει τα σχέδια για τα νησιά. Ο αναγνώστης που έχει κάνει έστω και ελάχιστες βόλτες στην περιοχή, θα καταλάβει πόσο προσοχή έχει δοθεί στην απεικόνιση του χώρου. Το εκάστοτε καρέ δεν παρουσιάζει έναν οποιονδήποτε δρόμο των Εξαρχείων αλλά κάθε φορά ένα συγκεκριμένο δρόμο, μία συγκεκριμένη πλευρά της πλατείας. Παρόλο που το σχέδιο βασίζεται σε αδρές γραμμές και σε αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου, προσπαθεί να αποδώσει πιστά την περιοχή στις λεπτομέρειες της, που την κάνουν να ξεχωρίζει: γκράφιτι, πανό, αφίσες έχουν την τιμητική τους. Ο πιο φανατικός της περιοχής θα εντοπίσει και κάποιες ταμπέλες που έχουν αποδοθεί με ακρίβεια. Πολύ συχνά, οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στο περιθώριο καθώς παραγκωνίζονται από καρέ των Εξαρχείων υπό διαφορετικές γωνίες ή οι διάλογοι αποκόπτονται από τα πρόσωπα και παρουσιάζονται σαν να πλέουν στη θερινή ραστώνη της περιοχής. Είναι και τα Εξάρχεια, με αυτό τον τρόπο, ένας από τους πρωταγωνιστές και θέλει να πει τη δική του ιστορία. Κορυφαίες στιγμές αυτής της προσπάθειας είναι τα πανοραμικά πλάνα του πάρκου της Ναυαρίνου, ως ένας τόπος γιορτής σε αντίθεση με τη μουντάδα της γύρω πόλης. Ωστόσο, όλα τα παραπάνω δεν συντείνουν σε μία εξιδανίκευση των Εξαρχείων. Στην περιοχή μένουν πραγματικοί άνθρωποι μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο με τις δικές του αντιθέσεις και προκλήσεις. Δίπλα στο γλέντι στου Στρέφη, εξελίσσεται μία ακόμα ιστορία: μετανάστες έχουν καταλάβει ένα διαμέρισμα που ανήκει στον θείο του πρωταγωνιστή, ο οποίος θέλει να το νοικιάσει. Καθώς ο Νίκος προσφέρεται να βοηθήσει, θα έρθει σε επαφή με τον μικρό Ιμράν που κάνει κουμάντο και θα τον πιέσει να βρεθεί μία λύση. Αρχίζει να καταλαβαίνει τη λογική του νεαρού μετανάστη για το αδιέξοδο στο οποίο έχουν βρεθεί, την ίδια στιγμή που ο θείος του αρχίζει να αναζητά άλλες λύσεις που θα τον φέρουν σε σύγκρουση με τον Νίκο. Αυτή η ρεαλιστική ματιά στα Εξάρχεια και τις αντιφάσεις τους, αποτελεί το καλύτερο αντίβαρο στη δαιμονοποίηση τους. Μακριά από τις δημοσιογραφικές υπερβολές, το σκίτσο του κόμικ μας φέρνει πολύ πιο κοντά στη γειτονιά από ότι η παραμορφωμένη «αλήθεια» της κάμερας και του ρεπορτάζ. Το Πικρό Νεράντζι είναι ένα από τα καλύτερα κόμικ που θα διαβάσουμε φέτος. Δύο δημιουργοί που διατηρούν μία απόσταση από την ιστορική γειτονία της Αθήνας, όπως και ο πρωταγωνιστής του κόμικ, μας οδηγούν στην πιο βαθιά βουτιά στην περιοχή. Μέσα από χαρακτήρες που νιώθουμε ότι τους ξέρουμε ήδη, δρόμους που έχουμε χιλιοπερπατήσει, μας κάνουν να δούμε με άλλο μάτι την καθημερινότητα μας μέσα στην Αθήνα Η γλυκόπικρη αίσθηση κυριαρχεί σε όλο το κόμικ και το καθιστά, ταυτόχρονα, τρομακτικά οικείο αλλά και πρωτόγνωρο. Πηγή

«Μπαίνουμε μέσα όπως μπαίνουμε σε ένα κάστρο, παρασυρμένοι από τη μυρωδιά του καμένου και του γλεντιού. Η ιστορική γειτονιά των Εξαρχείων πλέει ακυβέρνητη στην τσιμεντένια θάλασσα της Αθήνας. Στους στενούς δρόμους, οι κάτοικοι γελούν και χάνονται, διασχίζοντας επικίνδυνα νερά σαν νυχτερινά ψάρια. Ο Νίκος, έλληνας φοιτητής στο εξωτερικό, επιστρέφει ως επισκέπτης στα Εξάρχεια, τη γειτονιά της παιδικής του ηλικίας. Τα Εξάρχεια του οικογενειακού καφέ-μπαρ, του πάρκου Ναυαρίνου, των γκράφιτι, των καταλήψεων. Της θείας Ναταλίας, του αγωνιστή Τζίμπη, του εξαρτημένου Γιάννη, του μικρού μετανάστη Ιμράν». «Πρόκειται για μια γλυκόπικρη παρουσίαση της πιο αγαπημένης (ή πιο μισητής για άλλους) γειτονιάς της Αθήνας. Χωρίς να ωραιοποιεί, χωρίς να εξιδανικεύει, χωρίς να διστάζει να μιλήσει για τα κακώς κείμενα, χωρίς όμως και να ξεχνά την αίσθηση της αλληλεγγύης και της απλότητας αλλά και την υπέροχη μυρωδιά των νεραντζιών, ο Δημήτρης Μαστώρος και ο Nicolas Wouters μας δίνουν μια ιστορία που εκτυλίσσεται στο «πικρό νεράντζι» της Αθήνας, τα Εξάρχεια, με ένα ιδιαίτερο σχέδιο που θυμίζει κινηματογραφική ταινία». Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο κόμικ, όπως και η περιοχή όπου διαδραματίζεται. Με αφορμή την επίσκεψη και διαμονή του πρωταγωνιστή στα Εξάρχεια αλλά και τη διαμόρφωση του πάρκου Ναυαρίνου σε κοινωνικό χώρο, προσπαθεί να παρουσιάσει στον αναγνώστη τη γειτονιά των Εξαρχείων και να σχολιάσει κάποια κοινωνικά φαινόμενα, όπως η βία, ο ρατσισμός και η χρήση ναρκωτικών ουσιών, που δεν περιορίζονται στην περιοχή αλλά μας αφορούν γενικότερα ως κοινωνία. Κατά τη γνώμη μου στο πρώτο κομμάτι τα καταφέρνει πολύ καλά. Σε βάζει μέσα στο κλίμα της περιοχής και των κατοίκων της, μιας πραγματικά ζεστής γειτονιάς για όσους την αγαπούν και την περιδιαβαίνουν ειρηνικά. Τα «μπάχαλα» πέριξ της πλατείας είναι κι αυτά εδώ, αναπόσπαστο κομμάτι δυστυχώς της καθημερινότητας αλλά είναι εδώ και οι πράξεις αλληλεγγύης και συμπαραστάσης. Μάλιστα, έχει γίνει τόσο προσεκτική δουλειά στο εικαστικό κομμάτι που όσοι ξέρουν την περιοχή σίγουρα θα αναγνωρίσουν δρόμους, τοίχους, μαγαζιά και αν τυχόν έχουν αρκετό καιρό να την επισκεφτούν θα νιώσουν μια γλυκιά νοσταλγία. Από την άλλη όμως, βρήκα ότι δεν κατάφερε να μπει στην ουσία των πιο σοβαρών θεμάτων που προσπάθησε να θίξει και τα οποία τελικά τα αντιμετώπισε αρκετά επιφανειακά. Το καλό φυσικά σε αυτό είναι ότι το σενάριο δεν γίνεται σε καμία περίπτωση διδακτικό. Το προτείνω σίγουρα σε όλους όσοι ξέρουν/ζουν/αγαπούν τα Εξάρχεια. Πιστεύω θα σας αρέσει όσο άρεσε και σε μένα: μια ιστορία, ένα κόμικ για την αγαπημένη μου γειτονιά της Αθήνας. Στους υπόλοιπους, ειλικρινά δεν ξέρω. Το κόμικ σε βάζει να περπατήσεις τους δρόμους της περιοχής, οπότε αν θέλετε να κάνετε μια πρώτη βόλτα ίσως πρόκειται για μια καλή ευκαιρία. Για το σχέδιο δεν έχω πολλά να πω, αρχικά μου φάνηκε περίεργο αλλά το συνήθισα πάρα πολύ γρήγορα. Είναι υποκειμενικό όμως, οπότε αφήνω εδώ και κάποια καρέ.

Yesternow: Να τελειώνουμε με το παρελθόν Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα ιντερνετικά φόρουμ τα τελευταία χρόνια: το φάντασμα της νοσταλγίας. Και απ’ οτι φαίνεται δεν πρόκειται να μας αφήσει ήσυχους το σκασμένο. Αναμφίβολα τα 80ς αποτέλεσαν την μαμή της σύγχρονης ποπ κουλτούρας, χαρίζοντας μας εικόνες και ατάκες που θα στολίσουν τα gifάκια των επόμενων δεκαετιών. Είναι η περίοδος που θα γεννήσει μια ολόκληρη γενιά από “σπασίκλες”, οι οποίοι με την επέλαση της ψηφιακής τεχνολογίας, θα γεμίσουν το ίντερνετ με τα βιώματα τους. Τα αποτελέσματα νομίζω είναι πλέον γνωστά σε όλους: δεκάδες άρθρα για τα αγνά χρόνια στο σχολείο, τα “παιδικά” που μας μεγάλωσαν, οι ταινίες και οι μουσικές που μας άλλαξαν τη ζωή… Πλέον, η δεύτερη δεκαετία του 21ού πρώτου αιώνα – η δεκαετία της κρίσης – μοιάζει με γριά χελώνα πολιτισμικά που δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούριο. Οι δημιουργοί αναγκάζονται να γυρνάνε πίσω, στις χρυσές δεκαετίες, για να αναμασήσουν άλλο ένα σενάριο, όπως έγινε και με τους προκατόχους τους, στο λεγόμενο λαϊκό σινεμά των προηγούμενων δεκαετιών. Με τους πρωταγωνιστές των ταινιών Ταρζάν και του Ζορό να εκπορνεύουν τις ρυτίδες τους για λίγο κέρδος. Σενάρια-γονατογραφήματα, ανέμπνευστα και χωρίς συναίσθημα. Κάτι που ίσως ερμηνεύει και την έννοια της νοσταλγίας ως τη μοναδική αγαλλίαση που απομένει σε κάποιον που είναι δύσπιστος για το μέλλον του. Ο Σπύρος Δερβενιώτης, στο τελευταίο του κόμικ, το Yesternow (εκδ.Χαραμάδα) παλεύει με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Γνωρίζει καλά πως ένα αθάνατο ον είναι εξ ορισμού ατελές. Ότι δεν γνωρίζει τέλος στερείται σκοπού, γι αυτό σηκώνει τα μανίκια, και προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με όσους προσπαθούν να αντλήσουν υπεραξία από την νεανική του ηλικία. Ο ίδιος μας συστήνεται ως γκροτέσκα καρικατούρα του John Goodman από τον Μεγάλο Λεμπόφσκι που ακούει στο όνομα Ντίκ Φιλίπο (αναγραμματισμός του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Ντικ), που βγάζει το ψωμί του ως ιδιωτικός ντετέκτιβ στο όχι και τόσο μακρινό Λος Αντζελες του 2019. Ο Φιλίπο προσπαθεί να εξιχνιάσει μια υπόθεση αλλόκοτων φόνων, που έχουν βάλει στο στόχαστρο παλιούς αστέρες των 80ς, οι οποίοι πεθαίνουν μυστηριωδώς κάθε φορά που ανακοινώνεται ότι θα παίξουν σε ριμέικ, σίκουελ ή πρίκουελ παλαιότερων επιτυχημένων ταινιών. Κοινός παράγοντας των φόνων φαίνεται να είναι ο κύριος Β.Β Eightiz, ένας αδίστακτος χολιγουντιανός παραγωγός που μηρυκάζει το hype της νοσταλγίας χωρίς ενδοιασμούς. Όπως και κάθε ντετέκτιβ που σέβεται τον εαυτό του, χρειάζεται ένα παρτενέρ, έτσι και ο Φιλίπο βρίσκει το άλλο του μισό στο πρόσωπο της Γκάφρει. Μιας δυναμικής μπατσίνας του LAPD που προσπαθεί να επιβιώσει στο macho αστυνομικό οικοσύστημα. Μεγαλύτερο ατού ίσως του κόμικ είναι ότι δεν παίρνει σε κανένα σημείο σοβαρά τον εαυτό του. Το δίδυμο Γκάφρει και Φιλίπο είναι βγαλμένο από τα πιο επιτυχημένα αστυνομικά θρίλερ εκείνης της περιόδου. Κλισέ ατάκες που εντάσσονται εξαιρετικά στο χωροχρονικό καρέ της στιγμής, χωρίς να κουράζουν ενώ είναι ικανές ορισμένες φορές να σου προκαλέσουν σπαρακτικά γέλια. Επίσης ο Δερβενιώτης έχει εντάξει αρμονικά στην ιστορία του εικόνες από τα μεγαλύτερα blockbuster εκείνης της δεκαετίας, από τον Εξολοθρευτή και τον Indiana Jones, μέχρι το Back to the Future και τα Goonies. Aλλάζοντας όμως τα ονόματα των πρωταγωνιστών, παρασέρνοντας ουσιαστικά τον αναγνώστη σε ένα παιχνίδι πες-βρές κάθε φορά που γίνεται μια αναφορά σε κάποια ταινία. Η υπόθεση είναι γραμμένη στα αγγλικά από τον Δερβενιώτη ενώ η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από την Μ.Χρίστου. Όπως είχε δηλώσει και σε συνέντευξή του : “Το Yesternow ξεκίνησε (και θα μπορούσε να τελειώσει) σαν ένα αστείο που ειπώθηκε σε κάποια παρέα κάποιο βράδυ» . Ο ίδιος ως καλός γνώστης της πραγματικότητας προσπαθεί να εντάξει ήρωες της καθημερινής μας ζωής μέσα σε αυτήν την αλλόκοτη ιστορία.Παρελθόν και μέλλον συγχέονται σε ένα φορτωμένο, ασταθή ενεστώτα χρόνο όπου ανάλατοι hipsters χαζοχαρούμενοι vloggers, αδυσώπητοι παραγωγοί παρελαύνουν παράλληλα με γερασμένες φιγούρες μιας άλλης εποχής. Ο Δερβενιώτης δεν προσπαθεί να μας εξηγήσει γιατί συνεχίζουμε να πιπιλάμε το συναίσθημα της νοσταλγίας, αλλά θέτει ερωτήματα όπως και ο δολοφόνος του κόμικ του. Επειδή σου χέζουν το μέλλον σου η λύση είναι να χέσεις το παρελθόν σου; Πηγή

Ο θείος Σκρουτζ Γιος του Φέργκους και της Χνουδάτης Μακ Ντακ, ο Σκρουτζ γεννιέται στη Γλασκόβη το 1867, γεγονός που τον κάνει σήμερα 150 ετών. Ίσως βέβαια να ήταν σωστότερο να πούμε ότι ο Σκρουτζ γεννήθηκε σε κάποιο ατελιέ της Ντίσνεϊ στην Καλιφόρνια, όταν ο Καρλ Μπαρκς έψαχνε έναν καινούργιο χαρακτήρα για την ιστορία «Christmas on Bear Mountain» που ετοίμαζε για το εορταστικό τεύχος του περιοδικού Four Color. Ήταν τέτοιες μέρες τον Δεκέμβριο του 1947, κάτι που σημαίνει ότι ο Σκρουτζ Μακ Ντακ μόλις έκλεισε τα 70 του χρόνια. Για προφανείς λόγους, ο Μπαρκς τού χάρισε το όνομα του Εμπενίζερ Σκρουτζ της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Ντίκενς· οι δύο ήρωες έκτοτε κάπως ταυτίστηκαν, αποτελώντας αμφότεροι την προσωποποίηση -κυρίως- της τσιγκουνιάς. Σε εκείνη την πρώτη του εμφάνιση, ο Σκρουτζ κάθεται μόνος του στο μέγαρό του «περιμένοντας το τέλος των Χριστουγέννων», όπως λέει, «αυτής της ανόητης γιορτής που όλοι αγαπάνε όλους». Κι έπειτα, κοιτάζοντας στα μάτια τον αναγνώστη, ο σκληρός θείος Σκρουτζ καταλήγει: «Εγώ είμαι διαφορετικός! Όλοι με μισούν κι εγώ μισώ τους πάντες!». Βέβαια, ο κακότροπος πάπιος έχει εκρήξεις καλοσύνης, κάτι που φαίνεται και στην εν λόγω ιστορία (τελικά, περνά τα Χριστούγεννα με τα ανίψια του), αλλά και στην πορεία του μέσα στα χρόνια. Είναι το μήνυμα που περνάει και η ιστορία του Εμπενίζερ. Ότι ο σκληρός άνθρωπος μαλακώνει. Ότι το δύσκολο γίνεται εύκολο. Ότι υπάρχει ελπίδα. Ο Σκρουτζ βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας του Forbes με τα πλουσιότερα φανταστικά πρόσωπα, με περιουσία ύψους 65,4 εκατ. δολαρίων. Εν τω μεταξύ, στη λίστα των πλουσιότερων αληθινών προσώπων του περιοδικού προΐστανται άνθρωποι με περιουσίες που, εδώ και λίγα χρόνια, ξεπερνούν αυτήν του Σκρουτζ - όπως πολύ έξυπνα σχολιάστηκε σε σχετικό κείμενο στον Guardian, «φαίνεται ότι φτάσαμε σε ένα σημείο που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο άνθρωποι πιο πλούσιοι απ’ όσο είμαστε ικανοί να φανταστούμε». ΠΗΓΗ

Ηubris: Ο καπιταλισμός κατακτά και τις ψυχές μας (κυριολεκτικά) ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS Μία από τις μεγάλες εκπλήξεις του 2017 ήταν το Ηubris  (εκδόσεις Webcomics) της Ευγενίας Κουμάκη. Αποτέλεσε μια φρέσκια σχεδιαστικά και κυρίως θεματικά ματιά σε θέματα που, αν και έχουμε δει συχνά σε κόμικ επιστημονικής φαντασίας, δεν συνηθίζουμε να τα σκεφτόμαστε κάτω από διαφορετικούς όρους. Έχοντας όλα τα υλικά να μετατραπεί σε ένα πρώτης τάξης επεισόδιο του Black Mirror, και μάλιστα από τα πιο βαριά και απαισιόδοξα, το κόμικ θέτει στο προσκήνιο του ερωτήματα για την ψυχή και την σημασία της, αλλά με βαθιά υλιστικούς όρους. Και από μια τέτοια ματεριαλιστική προσέγγιση, δε θα μπορούσε να λείπει και το ζήτημα του καπιταλισμού, και μάλιστα, του πιο σκληρού του προσώπου, το οποίο έχουμε ήδη αρχίσει να συνηθίζουμε. Η Κουμάκη εκθέτει τα θέματα της στο παρασκήνιο. Τα αφήνει να λειτουργούν πίσω από τις πράξεις των ηρώων, σαν σκιώδεις οργανοπαίκτες που δίνουν ρυθμό στο δράμα των καρέ. Οι χαρακτήρες της (η τραγική μητέρα/σύζυγος Σάνι, ο πατέρας/αστυνομικός Τζέις, η ιδεαλίστρια επιστήμων Ολίβια) βιώνουν τα αποτελέσματα πράξεων για τις οποίες δεν έχουν έλεγχο ή ευθύνη. Ωστόσο αυτή την μοίρα δεν την δέχονται αδιαμαρτύρητα: παλεύουν, αγωνίζονται και ορθώνουν το ανάστημα τους, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει με γροθιά στο στομάχι. Και είναι αδιέξοδο όχι γιατί το τέλος είναι προδιεγραμμένο. Η δημιουργός αποφεύγει με μεγάλη επιμέλεια τα κλισέ και τον ντεντερμινισμό παρόμοιων ιστοριών. Αντίθετα, το πολύ σκοτεινό φινάλε δίνεται μέσα από την αδυναμία των ηρώων να καταλάβουν τον πραγματικό, άυλο, αντίπαλο τους, που απλά προσωποιείται στο Στάινερ. Ουσιαστικός αντίπαλος τίθεται ένα είδος ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, που, ελλείψει άλλων πεδίων κερδοφορίας, εισβάλει κυριολεκτικά σε πράγματα που μέχρι σήμερα δεν είχε πρόσβαση: στη φύση, στο θάνατο, στις ψυχές μας. Ακόμα και τα -αγέννητα σώματα- των εμβρύων δεν ξεφεύγουν. To πραγματικά τρομακτικό στο Ηubri είναι ότι το μέλλον που οραματίζεται (έστω και στους εφιάλτες του) είναι σχεδόν (ή ήδη) εδώ, και, ακόμα χειρότερα, δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί. Ταυτόχρονα, η ιστορία, ενώ είναι πολύ κοντά με θέματα που ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια την μαζική κουλτούρα και ειδικά την 9η Τέχνη, αποφεύγει όλες τις συνηθισμένες ελλείψεις ή αντιφάσεις με τις οποίες αυτή τα διαχειρίζεται. Για παράδειγμα, ενώ θα ήταν πολύ εύκολο να μεταχειριστεί το σχήμα του καρτεσιανού θεάτρου όταν κάνει λόγο για μεταμψύχωση (όπως έκανε και το Black Mirror) η Κουμάκη μεταχειρίστηκε τον όρο ψυχή με όρους φυσικής και ύλης, ένα καθαρά μετρήσιμο και παρατηρήσιμο φαινόμενο από την θετική επιστήμη. Αυτη η παρέμβαση, και κυρίως η κατάρρευση της πνευματικότητας που είναι συνυφασμένη με την γενική μυθολογία της ψυχής προκαλεί μια γενική ταραχή, τόσο στην ιστορία όσο και στον αναγνώστη, έστω και ασυναίσθητα. Αυτό δεν είναι άσχετο με τον ακραίο (ή ύστερο) καπιταλισμό που αναφέρεται παραπάνω. Αντίθετα, είναι δύο φαινόμενα που ανατροφοδοτούνται: όσο οι μεγάλες αφηγήσεις (της θρησκείας, της εργασίας, της κοινωνίας) καταρρέουν, τόσο περισσότερο ανάγκη έχουν οι άνθρωποι κάτι σταθερό, έστω και αν αυτό είναι ο τρόμος ο ίδιος. \ Το σχέδιο του Hubris κινείται σε μια παρόμοια λογική με αυτή του σεναρίου. Τα καρέ της είναι επικεντρωμένα στα πρόσωπα, σαν κοντινές λήψεις, εστιάζοντας στην προσωπική και ανθρώπινη πλευρά των καταστάσεων που βιώνουν. Οι εξωτερικοί χώροι βέβαια δεν απουσιάζουν. Χρησιμοποιούνται κυρίως για να τονίσουν αντιθέσεις ή περάσματα σε άλλες καταστάσεις, είτε τοποθεσίες είτε… σώματα. Την ίδια στιγμή, τα στρωτά και γήινα χρώματα κρατούν την προσοχή του κοινού στην ιστορία, η οποία αποκτά έναν πολύ καθημερινό και προσγειωμένο τόνο (άρα και πιο δραματικό). Βέβαια, το κόμικ δεν είναι χωρίς τις ελλείψεις του. Πολλές φορές ο ρυθμός χάνεται και οι καταστάσεις μοιάζουν να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν χωρίς έλεγχο. Συγχρόνως, κάποια καρέ φαίνεται σαν να ήθελαν λίγη περισσότερο επεξεργασία. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό δεν μειώνει την αξία της δημιουργίας αυτής. Επιλογικά, το Hubris είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται η επιστημονική φαντασία στις μέρες μας. Μια πολύ προσγειωμένη εικόνα του μέλλοντος, με τα υλικά του σήμερα. Πηγή

Τα πρωτότυπα έργα διαφόρων δημιουργών που εκτέθηκαν στην Έκθεση Αστροναύτες στα πλαίσια της 16ης Έκθεσης Κόμικς και Επιτραπέζιων Παιχνιδιών Comic’n Play 2017 που διοργανώθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης από 10/11/2017 έως 12/11/2017. Περιέχονται 2σελιδα (ως επί το πλείστον) έργα των Sergo Badoian, Ceron, Decomposition Νάσια, Βρακοπούλου Στέλλα, Γέρκου Βασίλης, Ερμίδης Γιάννης, Orestix, Θεοδωρίδης Γιάννης, Θεοδώρογλου Άννα-Μαρία, Θεοδωροπούλου Έφη, Καζή Δήμητρα, Καμπασελέ Νίκος, Κάρελης Ορέστης, Τσαούσης Παναγιώτης, Κατσίκας Αλέξανδρος, Κατσιρμά Ζωή, Πευκιανάκη Άννα, Κιλελέλης Φώτης, Κιουτσιούκης Σταύρος, Κούντουρας Χρήστος, Κούτρας Γιώργος, Κυριακού Κωνσταντίνος, Λαγός Δημήτρης, Μαργαρίτης Βαγγέλης, Μούζου Ίριδα, Μπογιατζής Γιώργος, Μποστάκη-Μέλλιου Ιφιγένεια, Ντόλοκου Μαρία-Αθηνά, Οικονομίδου Ελένη, Πανταζης Δημήτρης, Παπαγιάγκου Αλέξανδρος, Παπαδοπούλου Φαίη, Παπανικολάου Χριστίνα, Πετρόπουλος Θανάσης, Πέτρου Θανάσης, Ζαφειριάδης Τάσος, Πουρπουτίδης Γιώργος, Στεργίου Στέλλα, Ταραμάς Δημήτρης, Τζανής Σάββας, Τζωρζοπούλου Λουκία, Φάκος Διονύσης, Χάρμπαλη Χριστίνα, Χριστόπουλος Γιάννης, Χριστούλιας Πέτρος, Τσακιρέλλης Γιώργος. Καμιά 90αριά σελίδες κόμικ, διάφορα συνοδευτικά (πρόλογοι, χαιρετισμοί, βιογραφικά, ιστορικό των προηγουμένων 15 εκθέσεων κ.ο.κ.) και καμπόσες διαφημίσεις στο τέλος. Ανθολογία από τόσους πολλούς που δεν έχει νόημα να παρατεθούν ενδεικτικές σελίδες Όλες με τον χ/ψ τρόπο έχουν να κάνουν με αστροναύτες

Πρώτη δουλειά στο χώρο της 9ης Τέχνης από την εικαστικό Ιωάννα Αριάδνη Νάννου, aka Nannooka Jo. Από το Comicdom του 2017. Μια ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μετααποκαλυπτικό μέλλον με αρκετά στοιχεία ερωτισμού (λειτουργικού και όχι αισθησιακού/πορνογραφικού) και ακόμα περισσότερα Ινδικής φιλοσοφίας. Δεν κατέχω πράμα από τσάκρα, ινδουισμούς, βουδισμούς, γιόγκα κ.ο.κ. Κάποιο πιο ενημερωμένο μάτι θα μπορεί λογικά να τα διαχωρίσει και να είναι πιο ακριβές Εγώ απλώς να σχολιάσω ότι εμφανίζονται όροι όπως Anahata, Vishuddha, Ajna, Sahasrara καθώς και το όνομα του Nisargadatta Maharaj (wiki) fb της δημιουργού.

To έχει μάλλον η μοίρα μου να ανεβάζω JRJ . Anyway η έκδοση είναι η συνηθισμένη πλέον Οξύ, και μπορώ να πω ότι παρόλο που οι σελίδες είναι πολύ περισσότερες από προηγούμενες εκδόσεις η ράχη είναι μια χαρά στοιβαρή και με πολύ καλό άνοιγμά. Το μόνο ελάττωμα που έχει είναι πως θέλω τον Thor, ΘΩΡ και όχι Θορ( Μεγάλε Καμπανά...) Οσον αφορά το story arc , είναι ένα από τα καλά κατά την γνώμη μου που επέζησαν εκείνης της εποχής στα μέσα του 90 μέχρι τις αρχές του 2000, οπου κυριαρχούσε μια υπερβολική υπερβολή. τόσο στο σχέδιο όσο και στο σενάριο των υπερηρωικών κόμικς. Θεωρώ δε, πως ήταν η εποχή εδραίωσης του John Romita Jr ως ένας από τους κύριους εκφραστές στο σχέδιο του υπερηρωικού στις συνειδήσεις των αναγνωστών.Αλλοι τον λατρεύουν, άλλοι λατρεύουν να τον μισούν.αλλά όλοι πλέον αναγνωρίζουν την δουλειά του. Παρουσίαση από Public blog:

Σε συνέχεια βιβλίων όπως "Η ιστορία του κόσμου σε κόμικς", "Η ιστορία της βιολογίας σε κόμικς" κλπ, έρχεται ένα αντίστοιχο βιβλίο για τη φιλοσοφία σε μορφή κόμικς. Πρόκειται για μια εισαγωγή ουσιαστικά στις ρίζες της φιλοσοφίας και μια γνωριμία με κάποιους σημαντικούς φιλοσόφους. Πρόκειται για βιβλίο που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια, αν και θα έλεγα πως καλό θα ήταν να διαβαστεί από άτομα σε εφηβική ηλικία και άνω, μια που οι μικρότερης ηλικίας αναγνώστες πιθανότατα να δυσκολευτούν να μπουν στο νόημα. Το περίεργο της έκδοσης είναι πως αναγράφει ότι η πρώτη έκδοση έγινε τον Μάϊο ενώ το συγκεκριμένο βιβλίο πρόκειται για ανατύπωση που έγινε τον Ιούλιο. Πότε πρόλαβε να κυκλοφορήσει, να εξαντληθεί και να επανεκτυπωθεί μέσα σε δύο μήνες, και μάλιστα χωρίς να το πάρει κανείς μας χαμπάρι, είναι ένα φιλοσοφικό παράδοξο...

Είναι σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων, ένας εύσχημος τρόπος για να περιγράψει την δουλεία του, στη οποίο δεν αρκείται στο να δώσεις συμβουλές για το πως να γίνει πιο ποθητός κάποιος γενικά, αλλά αναλαμβάνει να στοχεύσει συγκεκριμένα αντικείμενα πόθου για τους πελάτες του, φροντίζοντας να εξαλείψει και τον ανταγωνισμό αν υπάρχει. Ο ίδιος δεν έχει κάποια σχέση παρόλα αυτά και γενικά η ζωή του έχει φτάσει σε ένα τέλμα. Μέχρι που αναλαμβάνει να κάνει μια ζωγράφο να ενδιαφερθεί για έναν οπορτουνιστή. Και εκεί αρχίζουν οι περίεργες συμπτώσεις. Πρόκειται για την νέα δουλειά του Captain Jimmy, που έκανε πρεμιέρα στο 2o Comiczineweekend και είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε μέσα στο φόρουμ την εξέλιξη της δημιουργίας της. Η έκδοση σε κερδίζει από τα «αποδυτήρια»: Μεγάλη, σε μέγεθος BD και στιβαρή, με εξώφυλλο που τραβάει το βλέμμα και σενάριο μεστό που φροντίζει να σε κρατάει καθ όλη την διάρκεια. Μπορεί το τέλος να είναι κάπως αναμενόμενο αλλά στο ανταποδίδει συναισθηματικά με τον τρόπο που είναι στημένο. Το ότι η όλη υπόθεση διαδραματίζεται στην Αθήνα, κάνει την ιστορία πιο οικεία, πιο δικιά μας. Μόνο λίγη προσοχή έπρεπε να δοθεί στην αφήγηση πρώτου προσώπου. Ο πρωταγωνιστής είναι ο βασικός αφηγητής, αλλά περιστασιακά παραδίδει την σκυτάλη και σε άλλα πρόσωπα, μπερδεύοντας στιγμιαία, όχι κάτι σημαντικό, αλλά υπάρχει λόγος που γενικά όλοι οι συγγραφείς βιβλίων συνιστούν να αποφεύγεται και στα κόμικς δουλεύει καλά μόνο όταν είναι έγχρωμα και είναι χρωματικά ορατά τα διαφορετικά πλαίσια αφήγησης, κάτι που εδώ γίνεται με γκρι τόνους, αλλά δεν δουλεύει τόσο καλά. Σχεδιαστικά επίσης, αυτό το βρώμικο underground με ψήγματα manga που βγάζει, με κέρδισε, παρ όλες τις περιστασιακές αδυναμίες που έχει. Έξυπνη βρήκα επίσης την στρατηγική χρήση του χρώματος στο τέλος, σπάζοντας το ασπρόμαυρο μπαράζ που είχε προηγηθεί. Γενικά πέρασα καλά διαβάζοντας το άλμπουμ. Και τώρα περιμένω με μεγαλύτερη ανυπομονησία τις επόμενες δουλειές του Δημήτρη. Υ.Γ. Στο Comiczineweekend στοίχιζε 7€.

Ρώμη, 60 μ.Χ. Αυτοκράτορας στη βαθιά διεφθαρμένη αυτοκρατορία είναι ο Νέρων, αλλά παρόλη τη σχεδόν απόλυτη εξουσία του, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων και μάλιστα γυναικών, που φαίνεται να είναι εκτός της δικαιοδοσίας του. Συγκεκριμένα, οι Εστιάδες Παρθένες (Vestales στα λατινικά, Vestal Virgins στα αγγλικά), ιερό καθήκον των οποίων είναι να κρατούν αναμμένη την ιερή φωτιά της Ρώμης, που εγγυάται την ασφάλεια και τη συνέχεια του ρωμαϊκού Imperium. Επικεφαλής των Εστιάδων Παρθένων είναι η εντυπωσιακή και ραδιούργα Rubria, η οποία μισεί τον αυτοκράτορα σχεδόν τόσο όσο ο αυτοκράτορας μισεί εκείνη. Στην προσπάθειά της να αντισταθεί στον αυτοκράτορα, βρίσκει απρόθυμο σύμμαχο τον εκατόνταρχο Antonius Axia, στον οποίο δίνει τη δυνατότητα να μυηθεί σε κάποια από τα αρχέγονα κείμενα και μυστικά των Εστιάδων. Ο Antonius αναλαμβάνει μια αποστολή στην Ετρουρία και στη συνέχεια στην άγρια και όχι απόλυτα κατακτημένη Βρετανία, όπου, μαζί με το σκλάβο του Bran, αυτόχθονα των βρετανικών νήσων, αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει μια υπερφυσική οντότητα. Στο δεύτερο story arc της σειράς (το οποίο ουδεμία σχέση έχει με το νησί της Βρετανίας), ο Antonius έχει επιστρέψει στη Ρώμη και εξασκεί την υπηρεσία του detectioner, γινόμενος έτσι ένας από τους πρώτους ντετέκτιβ στην ιστορία. . Η υπόθεση που τον απασχολεί είναι οι μυστηριώδεις θάνατοι των γόνων ορισμένων αριστοκρατικών οικογενειών της Ρώμης, οι οποίοι με κάποιο τρόπο φαίνονται να συνδέονται με μια γυναίκα μονομάχο (!! ), την Achillia. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η σύνοψη των δύο μέχρι στιγμής ιστοριών του κόμικ Britannia από τις εκδόσεις Valiant. Σεναριογράφος ο άξιος Peter Milligan, που εδώ όμως μάλλον ψιλοβαριέται και ξεπετάει τις ιστορίες με χαρακτηριστική ευκολία με εύκολες λύσεις και χωρίς να χάνει ευκαιρία να βάζει τους πρωταγωνιστές τους να γυμνώνουν τα σπαθιά τους και τις πρωταγωνίστριές του να γυμνώνουν τα κορμιά τους με την ελάχιστη αφορμή πασπαλίζοντας με ολίγη αναληθοφάνεια. Τουλάχιστον διατηρεί κάποια αίσθηση ειρωνείας, ενώ στα θετικά προσμετρούνται και οι συγκεκαλυμμένοι αναχρονισμοί σε σχέση με τη Βρετανία. Από την άλλη. φτάνουμε σε τέτοιο σημείο γελοίας σεμνοτυφίας, που βλέπουμε το άγαλμα του Απόλλωνα με καλυμμένα τα επίμαχα σημεία με φύλλο συκής ( συγγνώμη που το αναφέρω, αλλά ο αδιανόητος αναχρονισμός μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση) Συνεργάτης (ή μήπως συνένοχος; ) του είναι ο φημισμένος Juan Jose Ryp, ένας σχεδιαστής που πραγματικά διαθέτει ένα εντυπωσιακό σχέδιο, που σε αφήνει άφωνο με τη δεξιοτεχνία του, αλλά ταυτόχρονα μου φαίνεται τόσο μανιερίστικο και τόσο άψυχο (εντάξει, μη βαράτε, την άποψή μου, γράφω ). Ειδικά αυτά τα γουρλωμένα μάτια, δεν μπορώ ούτε να μετρήσω πόσες φορές τα είδα. Από την άλλη βέβαια, είναι από τους πλέον κατάλληλους για να εικονογραφήσει τους ποταμούς αίματος και τις ωραίες στολές και τα πολύπλοκα κτίρια των Ρωμαίων. Ειδική μνεία στους πολύ ωραίους χρωματισμούς (Jordie Bellaire στον πρώτο τόμο, Frankie D'Armata στο δεύτερο), που καλύπτουν όλη το χρωματικό φάσμα και αναδεικνύουν το σχέδιο, αλλά και την ατμόσφαιρα του σεναρίου.. Έχουν βγει μέχρι στιγμής δύο τόμοι, ο πρώτος με τον απλό τίτλο Britannia και ο δεύτερος με τον τίτλο Britannia: We Who Are About to Die, που συλλέγουν τα τέσσερα τεύχη κάθε σειράς έκαστος. Οι τόμοι περιέχουν και εξώφυλλα, κανονικά και εναλλακτικά, καθώς και ορισμένα σχέδια του Ryp. Προφανώς, λόγω της εκτεταμένης βίας και του περιορισμένου γυμνού, το κόμικ απευθύνεται σε ενήλικο κοινό. Θα ήθελα να διαβάσω και άλλες απόψεις σχετικά με το κόμικ, συνεπώς όσοι το έχετε διαβάσει, γράψτε την άποψή σας, ακόμα κι αν είναι εντελώς διαφορετική. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε, αντίθετα πρέπει να γίνεται γόνιμη αντιπαράθεση.

O Adam είναι κτηνίατρος στο Σαν Φρανσίσκο και έχει φωνάξει τον εξολοθρευτή τρωκτικών, επειδή υπάρχει μια τεράστια τρύπα μέσα στην κλινική. Ενώ μιλάει μαζί του, διαπιστώνει έντρομος ότι οι αρουραίοι έχουν επιτεθεί στον εξολοθρευτή, αλλά και ότι ... μιλάνε και φαίνονται να έχουν αποκτήσει συνείδηση... Και όντως αυτό συμβαίνει. Σε όλο τον κόσμο, ταυτόχρονα, όλα τα είδη ζώων, άγρια ή εξημερωμένα, φαίνονται να έχουν αποκτήσει όχι μόνο συνείδηση, αλλά και τη δυνατότητα ομιλίας, κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό εάν αναλογιστούμε ότι δεν έχουν φωνητικές χορδές κατάλληλες να παράγουν ήχους της ανθρώπινης γλώσσας. Αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε "Wake" (ξύπνημα, αφύπνιση) και μας εισάγει στον κόσμο του Animosity (= ισχυρή εχθρότητα, υπόψιν ότι η λέξη παράγεται από το λατινικό anima [=ψυχή] και ως εκ τούτου είναι ομόρριζη της λέξης animal), ενός κόμικ που πρωτοκυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις Aftershock, τις οποίες προσωπικά αγνοούσα. Αν και το κόμικ ξεκινά με τον Adam, αμέσως καταλαβαίνουμε ότι η κεντρική ηρωίδα είναι η προ-έφηβη Jesse (μαθαίνουμε πολύ νωρίς ότι είναι ετεροθαλής αδελφή του Adam) και ο σκύλος της, Sandor. Οι δυο τους θα αρχίσουν μια περιπλάνηση κατά μήκος των (πάλαι ποτέ, πλέον) ΗΠΑ, προκειμένου να φτάσουν στο Σαν Φρανσίσκο και να βρουν τον Adam. Στο ταξίδι τους αυτό θα συναντήσουν και ενίοτε θα αντιμετωπίσουν διάφορες κοινότητες ζώων, ανθρώπων, αλλά και μεικτές , οι οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που έχει καταρρεύσει, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις να συμβιώσουν αρμονικά. Παράλληλα, αναρωτιούνται τι προκάλεσε την Αφύπνιση και γνωρίζονται με κάποιους επιστήμονες, οι οποίοι διατείνονται ότι γνωρίζουν (και πιθανόν και πώς θα την αναστρέψουν; ). Αυτοί είναι οι δραματουργικοί άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται το καλογραμμένο σενάριο της Bennett, το οποίο δεν αποφεύγει κάποιες αφέλειες (Όλα τα ζώα μιλάνε αγγλικά; Δηλαδή στις άλλες χώρες, μιλάνε τις άλλες επίσημες γλώσσες των χωρών; Πού βρίσκονται τα έντομα, η μακράν πολυπληθέστερη μορφή ζωής στον πλανήτη; ), αλλά από την άλλη, κατορθώνει να αποφύγει τη σχηματοποίηση και τον εύκολο μανιχαϊσμό (δεν έχουν όλα τα ζώα εχθρικά αισθήματα απέναντι στους ανθρώπους, αλλά δεν έχουν απαραιτήτως και φιλικές σχέσεις μεταξύ τους, αντιθέτως, βλέπουμε και κάποια ζώα να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους ή άλλα είδη ζώων) και γενικά κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον και να θέσει και κάποια κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με τον άνθρωπο και τη σχέση του με τη φύση. Το σχέδιο του De Latorre δεν με ενθουσίασε, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι απεικονίζει με μεγάλη μαεστρία τις εκφράσεις των ανθρώπων, μολονότι οι εκφράσεις των ζώων απεικονίζονται υπερβολικά ανθρωπομορφικές (κατανοητή επιλογή, αλλά δεν ξέρω εάν με βρίσκει σύμφωνο). Εν πάση περιπτώσει, δεν θέλω να αδικήσω ένα σχέδιο, που εξυπηρετεί απόλυτα το σκοπό του και ισορροπεί πολύ επιτυχημένα ανάμεσα στο ρεαλιστικό/ενήλικο και το φανταστικό/παιδικό και μας χαρίζει κάποιες όμορφες στιγμές. Συνοπτικά, δεν πρόκειται φυσικά για το καλύτερο κόμικ που έχω διαβάσει, αλλά θεωρώ βαίνει βελτιούμενο καθώς προχωρά και ότι είναι μια σειρά που αξίζει να διαβάσετε. Η σειρά συνεχίζεται στις ΗΠΑ και νομίζω έχει φτάσει έως το #12. Τα 8 πρώτα τεύχη, μαζί με ένα ειδικό τεύχος, συγκεντρώθηκαν σε 2 TPB (και, νομίζω, σε ένα Deluxe Hardcover). Εγώ τα διάβασα από τα 2 ΤPB, το πρώτο εκ των οποίων έχει εκτεταμένο Cover Gallery, ενώ το δεύτερο περιέχει ένα εξαιρετικό παράρτημα με τίτλο "The World of Animosity", με σύντομα βιογραφικά των βασικών ηρώων (δίποδων και τετράποδων ), αλλά και μια ενότητα με το ποια είναι η κατάσταση σε κάθε μια από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ ξεχωριστά (με πολλά inside jokes, που απευθύνονται σε Αμερικανούς, φαντάζομαι) αλλά και σε πολλές περιοχές του κόσμου - δυστυχώς η Ελλάδα δεν αναφέρεται καν . Το κόμικ περιέχει κάποιες βωμολοχίες, αλλά γενικά διαβάζεται και από έφηβους. Μπορείτε να διαβάσετε και ένα άρθρο εδώ.

Πρώτη προσωπική δουλειά του Κώστα Τσελεπατιώτη (συμμετέχει στο συλλογικό Ήρωες!), σπουδαστή της Σχολής του Ορνεράκη. Παρουσιάστηκε στο Athenscon 2017. Ωραίο κομιξάκι, έξυπνη ιδέα. Το σχέδιο είναι ευχάριστο, καρτουνίστικο, χωρίς να διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες πρωτοτυπίας, απλά κάνει τη δουλειά του. Αρνητικά στοιχεία, η σχεδόν παντελής έλλειψη backgrounds (στα μισά και παραπάνω καρέ βλέπουμε μόνο ένα μπλε χρώμα) και το γεγονός ότι ολόκληρο το κόμικ (44 σελίδες) λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα εστιατόριο το οποίο απεικονίζεται πολύ λιτά. Λόγω του έξυπνου σεναρίου και της όμορφης απεικόνισης των κεντρικών χαρακτήρων, θέλω να δω και την επόμενη δουλειά του δημιουργού. Σελίδα του δημιουργού στο Facebook

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά,η εταιρία Fasma Promotion,εξέδωσε ένα ημερολόγιο,το οποίο και διανέμεται δωρεάν από τα φαρμακεία (τουλάχιστον αυτό της γειτονιάς μου)...! Το εν λόγω ημερολόγιο είναι και πάλι ίδιο εμφανισιακά με αυτά των προηγούμενων ετών,με νέα όμως ιατρικά θέματα,που καλύπτουν κάθε μήνα...!Και πάλι έχουμε ένα μικρό σκίτσο και μία σύντομη αναφορά στο θέμα που αφιερώνεται στην μπροστά σελίδα,ενώ στην πίσω υπάρχει περισσότερη ανάλυση...! Σχεδιασμός : Έλενα Ματθαίου Οι μήνες (μπροστά σελίδες) Οι μήνες (πίσω σελίδες) Και για όσους το θέλουν ολόκληρο...! Ημερολόγιο Φαρμακείων 2017.rar Και του χρόνου...!

Μια φετεινή έκδοση του Σπύρου Ευάγγελου Αρμένη με τη συμμετοχή των Ραφαέλλας Κόνη, Δάφνης Κεσκινίδου και Κωνσταντίνοιυ Σκλαβενίτη. Ένα και μισό παραμύθι είναι ο υπότιτλος και πράγματι έτσι είναι. Στο κόμικ περιέχονται δύο ιστορίες. Μία (η έγχρωμη) σε σχέδιο της Ραφαέλλας Κόνη και ακόμα μία σε σχέδιο του Αρμένη. Εμβόλιμη χαρακτηρίζει ο ίδιος την ιστορία του, εγώ θα την έλεγα "συγκλίνουσα". Πρόκειται για ένα παραμύθι που αφηγείται μια προφητεία, σχεδιασμένη στο εσωτερικό μέρος των εξωφύλλων από την Δάφνη Κεσκινίδιυ. Το παραμύθι αυτό όμως έχει και μιά ιδιαιτερότητα. Οι περισσότεροι διάλογοι έχουν ρίμα. Δεν θα έλεγα και μέτρο, αλλά πάντως έχουν ρίμα η οποία πολλές φορές είναι ευρηματική. Οφείλω να ομολογήσω ότι αρκετές φορές γέλασα με τους διαλόγους αυτούς. Το παραμύθι κλείνει ένας επίλογος φτιαγμένος από τον Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη.

H Arinela Kociko διηγείται μια ιστορία επικών διαστάσεων για τους προστάτες του φωτός στο πλανήτη Marier τη στιγμή που οι δυνάμεις του σκότους είναι ένα βήμα πριν πάρουν το πάνω χέρι. Αυτό έρχεται ουσιαστικά να διαπραγματευτεί το δεύτερο τεύχος του φανζίν, που μόλις κυκλοφόρησε. Κεντρική πρωταγωνίστρια είναι η πολεμίστρια Lyria, το νέο μέλος της φρουράς των Ecamor, που αναλαμβάνει την προστασία του βασιλείου. Ένας κίνδυνος φαίνεται να ταράσσει την ισορροπία και μάλλον είναι κάποιος γνωστός από τα παλιά. Αυτή και η φίλη της Aurelia πρέπει να σώσουν την κατάσταση, ενώ ένα μέλος της φρουράς του Σκότους έρχεται να παίξει σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Αυτά όμως είναι κομμάτι ενός υποθετικού τρίτου τεύχους. Ας δούμε λοιπόν τι έχει προηγηθεί. Η Lyria λοιπόν ξεκουράζεται σε ένα δάσος μετά από μια δύσκολη αποστολή, όταν η πιστή γάτα-φύλακας Roxy αντιλαμβάνεται ένα κίνδυνο που δεν είναι άλλος από ένα γιγάντιο τρολ. Μετά από την αντιμετώπιση αυτής της απειλής, σειρά έχει η εμφάνιση ενός άντρα που αποδεικνύεται μέλος της σκοτεινής φρουράς και με την επίσκεψή του έρχεται να ελέγξει τις δυνάμεις της πολεμίστριας. Αν και εξαφανίζεται γρήγορα, η Lyria γυρνά πίσω στην πόλη Astrelion για να δώσει αναφορά στο βασιλιά. Εκεί η ήρεμη επιστροφή σφραγίζεται από άσχημα νέα τόσο για την Lyria όσο και για ολόκληρο το βασίλειο, τον πλανήτη Marier και το γαλαξία Andromeda. Ένας δραπέτης από φυλακή υψίστης ασφαλείας αποτελεί πια τον κύριο κίνδυνο και η Lyria πρέπει να τον αντιμετωπίσει. Ένα ζήτημα που αντικειμενικά προκύπτει από κόμικ με κεντρικό ήρωα και μάλιστα γυναίκα πολεμίστρια είναι το κατά πόσον αυτή παρουσιάζεται με υπερσεξουαλικά(oversexualised) χαρακτηριστικά ή όχι. Το παρόν φανζίν αποφεύγει αυτή την προσέγγιση, ίσως (και) επειδή είναι γραμμένο από γυναίκα. Βέβαια η πρώτη σκηνή όπου η ηρωίδα κάνει μπάνιο μπορεί να εκληφθεί ως τέτοια, αλλά μπορεί να αποτελεί και ευθεία αναφορά στο μύθο της Άρτεμης με τον Ακταίωνα, που μεταμορφώθηκε σε ελάφι από την θεά γιατί την είδε καταλάθως γυμνή να κάνει μπάνιο σε μια πηγή. Ο ρόλος του Ακταίωνα αναφέρεται στον φύλακα της σκοτεινής φρουράς και την υπόνοια να δημιουργηθεί κάτι παραπάνω σε επόμενο τεύχος. Σχεδιαστικά, το φανζίν κινείται σε πολύ καλό επίπεδο, ειδικά όσον αφορά τον περιβάλλοντα χώρο στις σκηνές στο παλάτι, στο δάσος και στο χωριό. Οι σκηνές μάχης είναι δυναμικές και σε συνδυασμό με τις αποχρώσεις του γκρι καταφέρνουν να αποδώσουν στο έπακρο την ένταση και τη δράση. Οι χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένοι, με στυλ νορβηγικού φολκόρ (μας υπενθύμισαν την Βαλκυρία ) αλλά και πιο γαλαξιακά fantasy στοιχεία, μιας και η ιστορία εξελίσσεται σε ένα τέτοιο σύμπαν. Από άποψη σεναρίου, υπάρχουν αρκετές στιγμές δράσης και είναι εμφανές και το κωμικό στοιχείο, ωστόσο μια πιο σφιχτή πλοκή θα βοηθούσε περισσότερο και σε αυτή την κατεύθυνση. smassingculture.gr

Αυστηρά ακατάλληλο για ανηλίκους !! Εντελώς αθόρυβα κυκλοφόρησε το νέο κόμικ του Σταμπουλή από τις προσωπικές του εκδόσεις. Λογικά θα το ετοίμαζε για το comic-con της Θεσσαλονίκης αλλά για να μην το παρουσίασε κανείς, δεν θα πρέπει να είχε τυπωθεί μέχρι εκείνο το τριήμερο. Τι πραγματεύεται λοιπόν το νέο του βιβλίο; Βασικά τσόντα είναι, με κουλτουρέ υπόβαθρο. Η Ζυστίν, η ατυχήσασα κορασίδα από το γνωστό βιβλίο του μαρκήσιου Ντε Σαντ, τηλεμεταφέρεται λόγω σφάλματος υπολογιστή σε διαστημόπλοιο του μέλλοντος. Εκεί λαμβάνει χώρα μεταξύ εκείνης και του πληρώματος μια διένεξη περί ηθικής, με τους ανθρώπους του μέλλοντος πλήρως απελευθερωμένους από όποια σεξουαλική προκατάληψη και τη Ζυστίν να υπερασπίζεται την ηθική ενός παλαιότερου αιώνα, παρ' όλη την ηθική και σεξουαλική κακοποίηση που έχει υποστεί από αυτούς ακριβώς τους πρωτεργάτες της ηθικής στον κόσμο της. Ίσως να ακούγεται σαν δοκίμιο και εν μέρει είναι, ωστόσο η όποια σοβαρότητά του τορπιλίζεται από το γεγονός πως όλοι/όλες κυκλοφορούν ολόγυμνοι/ες έχοντας προσόντα πορνοστάρ (sic), και εννοείται πως καταλήγουν να κάνουν σεξ μεταξύ τους. Θα προτιμούσα μια πιο straight forward τσόντα όπως το F-Word trooper παρά το συγκεκριμένο, που δείχνει να τρολλάρει με την όποια επίφαση σοβαρότητας του θέματος. Και ακόμη καλύτερα θα προτιμούσα μια επιστροφή σε πιο εμπνευσμένες δουλειές, όπως οι Επισκέπτες της νύχτας και οι Άρχοντες της πορφυρής κοιλάδας...

36 σελίδες Σταμπουλομανία. Για όσους έχουμε καλό γούστο και μας αρέσει η δουλειά του Εδεσσαίου δημιουργού. Ετσιμπήθη στο 3ο Αθενςκον και απολαύσθηκε προ ολίγου. Μικρή ένσταση στο ότι όπως στο Bitch που κυκλοφόρησε (σχεδόν?) ταυτόχρονα έτσι και εδώ φαίνονται σε κάποια σχέδια τα μολύβια. Από εκεί και πέρα, το γνωστό σχέδιο του Σταμπουλή Υλικο από την εποχή της Charlotte μέχρι σήμερα Χαίρομαι που τον έχω μάθει μέσα από αυτό το φόρουμ, χαίρομαι που πιθανότατα να έχω τα πάντα Δισέλιδο από μέσα. Για περισσότερα γούστα απ'όσα φαντάζεστε NSFW

Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε τα κοστούμια των Star Wars, ο John Mollo, πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 86 ετών. Παρόλο που δεν είχε καμία προηγούμενη σχετική εμπειρία στο ντιζάιν ή τη μόδα, ο σκηνοθέτης της ταινίας George Lucas τον επέλεξε το 1977 για τη θέση αυτή χάρη στις ειδικές γνώσεις του επάνω στη στρατιωτική ιστορία. Έτσι τον γνώρισε κιόλας, μέσω κάποιου φίλου που του είπε ότι ίσως θα του ήταν χρήσιμος στην ταινία του κάποιος εξπέρ της ιστορίας. Και μάλλον κάτι έκανε σωστά τελικά, αν κρίνουμε από την επιτυχία της ταινίας, των κοστουμιών αλλά και το Όσκαρ που κέρδισε στην πορεία. «Ο Mollo ήταν –αν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο– ένας ειδικός όχι μόνο στη στρατιωτική ιστορία αλλά και στις στρατιωτικές στολές. Από τότε που ήταν μικρό παιδί, έβλεπε ταινίες και ξετρελαινόταν με τα κοστούμια» λέει η Laela French, διευθύντρια των αρχείων στο Lucas Museum of Narrative Art, και προσθέτει πως «οι στρατιωτικές στολές ήταν αυτές που του είχαν κεντρίσει περισσότερο το ενδιαφέρον». Ποιο ήταν όμως ακριβώς το επαγγελματικό παρελθόν του Mollo; Πριν το γυρίσει στο σχεδιασμό κοστουμιών, ήταν αρθρογράφος σε ιστορικά περιοδικά ενώ είχε εργαστεί και σαν σύμβουλος σε ταινίες που σχετίζονταν με ιστορικά θέματα όπως στην «Επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας» που αναφέρεται στον κριμαϊκό πόλεμο, στο «Nicholas and Alexandra» για την εξόριστη τσαρική οικογένεια και στο «Μπάρι Λίντον» του Κιούμπρικ – όλες με πολλά και ευφάνταστα κοστούμια εποχής. Η συμμετοχή του στο Star Wars ήταν η πρώτη του επαφή με την επιστημονική φαντασία, αλλά ο σκηνοθέτης δεν προβληματίστηκε καθόλου για αυτό αφού ήθελε ακριβώς τα κοστούμια του έργου να μην έχουν την εικόνα αυτών που συνήθως βλέπουμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. «Ήθελε οι στολές να θυμίζουν αληθινές στρατιωτικές στολές, βρώμικες και φορεμένες, σαν βγαλμένες από την ιστορία του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού στρατού και όχι φαντεζί σχέδια και χρώματα από το μέλλον» εξηγεί η French. Λέγεται ότι μία από τις θρυλικές συμβουλές που έδωσε ο σκηνοθέτης στον Mollo ήταν τα κοστούμια του να μην ξεπεράσουν την πλοκή της ταινίας. «Θα ξέρω ότι έχεις κάνει σωστά τη δουλειά σου, όταν κανείς δεν θα προσέχει τα κοστούμια και απλώς θα παρακολουθεί την ταινία» του είπε σε μία από τις πρώτες συζητήσεις τους. Ο Mollo μελέτησε τη δημιουργική δουλειά που είχε γίνει σε επίπεδο παραγωγής από τον conceptual designer Ralph McQuarrie και ξεκίνησε να φτιάχνει σκίτσα προσπαθώντας να αποδώσει τις ιδέες του McQuarrie σε πραγματικά κοστούμια. Το κοστούμι που τον δυσκόλεψε περισσότερο από όλα τα άλλα ήταν αυτό του Stormtrooper. Ο Mollo ήθελε να κάνει τους στρατιώτες να μοιάζουν με εντυπωσιακό ρομποτικό στρατό και για αυτό αναζήτησε την έμπνευσή του στους ιππότες του Μεσαίωνα. Καθώς παρόμοια δουλειά δεν είχε ξαναγίνει και ο χρόνος ήταν πιεστικός και η έρευνα μεγάλη, λέγεται ότι οι στολές πήραν την τελική τους μορφή μόλις τέσσερις μέρες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα αλλά και πάλι υπήρχαν βελτιώσεις και αλλαγές που γίνονταν μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι στολές δεν προέκυπταν όλες απλώς μέσα από έρευνα, συζήτηση και κάποια σκίτσα. Μερικές φορές το ψάξιμο απαιτούσε και άλλους πιο πρωτότυπους τρόπους. Όπως, ας πούμε, όταν ο σκηνοθέτης George Lucas περιέγραφε τον Darth Vader και έλεγε ότι ήθελε κάτι σαν «έναν σκοτεινό άρχοντα καβάλα στον άνεμο». Με αυτή την όχι συγκεκριμένη οδηγία, ο Mollo ξεκίνησε να φαντάζεται στο μυαλό του τον ήρωα και την στολή που θα φορούσε. Για το λόγο αυτό πήρε έναν ηθοποιό από το καστ και πήγαν μαζί σε ένα κατάστημα κοστουμιών στο Λονδίνο. Εκεί ξεκίνησε να διαλέγει διάφορα τυχαία ρούχα και αξεσουάρ και να τον βάζει να τα δοκιμάζει για να μπορέσει να έχει καθαρή οπτική εικόνα και να πειραματιστεί επί τόπου. Η French περιγράφει ότι εκεί που κόλλησε το βλέμμα του ήταν όταν έβαλε τον ηθοποιό-μοντέλο να δοκιμάσει μία λευκή στολή μοτοσικλετιστή. Καθώς τον κοιτούσε ο Mollo και προσπαθούσε να συγκεντρωθεί, είδε μπροστά του μία μαύρη μακριά κάπα και του την πέταξε στην πλάτη. Η εικόνα του άρεσε αλλά κάτι του έλειπε κάτι. Ψάχνοντας στα ράφια και στα κουτιά, ανακάλυψε μία μάσκα οξυγόνου από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ένα κράνος από ναζί στρατιώτες. Έβγαλε μερικές φωτογραφίες και τις έδειξε στη συνέχεια στον σκηνοθέτη ο οποίος έδωσε την έγκρισή του λέγοντάς του «μου αρέσει, συνέχισε έτσι». Και ο Mollo συνέχισε πράγματι και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στον Darth Vader όπως τον ξέρουμε σήμερα. Σε ερώτηση τι είναι αυτό που έκανε το Star Wars και τους ήρωές του τόσο ξεχωριστούς και διαχρονικούς, η French απαντάει ότι είναι ακριβώς αυτή η μίξη του παλιού και του καινούργιου, το ανακάτεμα του οικείου με το εντελώς άγνωστο. «Εμπνεύστηκαν από αληθινά ιστορικά στοιχεία τα οποία όμως συνδύασαν με έναν παράδοξο τρόπο», εξηγεί και προσθέτει πως «Σαμουράι, Ρώσοι Κοζάκοι, Μεσαιωνικοί Ιππότες και Θιβετιανοί ήρωες, όλοι δίνουν στοιχεία τους ανακατεμένα σε μία ταινία που όταν την βλέπεις, ξέρεις ότι ποτέ δεν έχεις δει κάτι παρόμοιο ξανά». ΠΗΓΗ

Ο Γιώργος Μελισσαρόπουλος (Meliss) αφήνει πίσω του τις διάσημες κατσαρίδες του και τους μπατίριδες Θεούς του Ολύμπου και μπαίνει σε ένα πολύ παράξενο δάσος,όπου βρίσκονται τα πιο καμμένα ζώα...! Η έκδοση έχει γυαλιστερό χαρτί κι όμορφα χρώματα που έχει επιμεληθεί ο/η Jesusgone...!Στην αρχή υπάρχει μία εισαγωγή από τον Πάνο Κρητικό...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Και λίγα λόγια από τον εκδότη...! Τέλος,να πούμε ότι ο εκδότης μας συνιστά προσοχή,μιας και περιέχεται ενήλικο περιεχόμενο...! Αφιέρωμα στον Γιώργο Μελισσαρόπουλο

The Toys That Made Us, ειναι ο τιτλος μιας νεας τηλεοπτικης σειρας του Netflix, η οποια μας εξηγει την ιστορια των παιχνιδιων που παιξαμε/μεγαλωσαμε μαζι τους. Brand οπως: GI JOE, He-Man, Star Wars, Barbie κλπ. παρελαυνουν μεσα απο τα επεισοδια της σειρας. Ηδη εχουν ανεβει 4 επεισοδια στο επισημο site. The Toys That Made Us en Netflix [imdb=tt7053920]

Του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου Το μόνο που με μαγνητίζει στον Νικ Κέιβ είναι η κρυμμένη του νεότητα. Στην ηλικία των εξήντα χρόνων εξακολουθεί να κουβαλά την εποχή που τραγουδούσε στους Birthday Party –τότε που οι στίχοι του είχαν μια ακρίβεια λεπίδας– αλλά και τη σκοτεινή περίοδο του Βερολίνου, όταν σχημάτιζε τους Bad Seeds κι έγραφε τα καλύτερα τραγούδια του. Λες και σε κάποια γωνία του σώματός του έχει κουρνιάσει ένα ξεχασμένο σώμα που ακόμη ζει στο Λονδίνο ή πίσω από το Τείχος, κρυώνοντας. Τώρα, λοιπόν, που έχει ένα ωραίο σπίτι, μια όμορφη γυναίκα, μια νωπή τραγωδία κι έναν φλοιό ναρκισσισμού, τον οποίο έχει χτίσει προσεκτικά γύρω από τον εαυτό του, ο Ράινχαρντ Κλάιστ έρχεται να προσφέρει στους ακροατές του Κέιβ τη μυθοποίηση και την απομυθοποίηση που αξίζει σ’ έναν διάσημο ροκ τραγουδιστή. Ετσι, το «Mercy on me» κινείται σ’ εκείνο το τεντωμένο σχοινί όπου ισορροπούν οι καλές βιογραφίες: θαυμασμός από τον βιογράφο και ταυτόχρονη υπονόμευση του θαυμασμού. Γιατί ζητάμε από τους καλλιτέχνες να είναι λιγότερο τρωτοί από εμάς, μοιάζει ν’ αναρωτιέται ο Κλάιστ, ειδικά όταν πρόκειται για τον Κέιβ, που είχε πάντα την υπεροπτική επιθυμία ν’ ανεβαίνει στη σκηνή, η σκηνή να τρίζει κάτω από τα πόδια του, και μ’ ένα τίναγμα των χεριών να δημιουργεί μια δίνη γύρω του, με στόχο το κοινό να πέσει μέσα και να πνιγεί; Δεν είναι τυχαίο που το βιβλίο έχει φτιαχτεί σαν δίνη. Τα επεισόδια δεν τελειώνουν ποτέ –αντιθέτως επαναλαμβάνονται–, οι κοντινοί άνθρωποι του Κέιβ εμφανίζονται και εξαφανίζονται απότομα, για να εμφανιστούν ξανά στις επόμενες σελίδες, ενισχύοντας τη ζάλη του χρόνου, ενώ, καθώς προχωρά η ανάγνωση, η ελπίδα για μια ασφαλή γραμμικότητα, ευτυχώς, σβήνει και η αφήγηση της ζωής του μοιάζει περισσότερο με τη φαγωμένη ουρά ενός σκυλιού που δεν ξέρει τι έχει δαγκώσει. Ο Κλάιστ καταφέρνει ν’ αντιγράψει με λεπτομέρεια τη δημόσια εικόνα του Κέιβ, μα τη σκιτσάρει αντίστροφα, και την καταργεί, σαν ένας ανορθόδοξος οπαδός που έχει γυρίσει τον ναό ανάποδα, με τη μύτη του τρούλου να βλέπει στη γη. Ο Κέιβ δεν είναι μονάχα ένας καλός τραγουδιστής, είναι κι ένας δυνατός μαγνήτης που έλκει τους πιο χαρισματικούς μουσικούς δίπλα του. Είναι γεγονός πως κάποιες φορές τους αφαίμαξε, ωστόσο φαίνεται πως δεν έχει σταματήσει να πληρώνει το τίμημα, αφού είναι φυλακισμένος εσαεί στο κουκούλι που έχει πλέξει για τον εαυτό του. Το δίχτυ Σε ένα σκίτσο της σελίδας 312, σχοινιά σαν χορδές φεύγουν από τα δάχτυλά του και ενώνονται με τ’ αυτιά των ακροατών του, και παρόλο που δείχνει πως τους καθοδηγεί, όπως ένας μαριονετίστας τις κούκλες, η αλήθεια είναι διαφορετική. Μπλεγμένος στο ίδιο του το δίχτυ, μοιάζει ανίκανος να σπάσει τα σχοινιά και να τρέξει πίσω, στους χαμένους φίλους που πρόδωσε, στους τόπους που έζησε και εγκατέλειψε και, κυρίως, στην παιδική του ηλικία, που ούτως ή άλλως έχει εξατμιστεί. Διάβασα το graphic novel και μετά ξεκίνησα να το διαβάζω από το τέλος προς την αρχή, κρύβοντας ανάμεσα στις σελίδες κομμάτια από τις δικές μου αναμνήσεις – ένα απόγευμα που αγόρασα το «Tender Prey» μαζί με τον πατέρα μου, ένα ταξίδι στην Ανδαλουσία ακούγοντας το «Let Love In», τη συναυλία στο Περιστέρι στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Και ύστερα φαντάστηκα τους τυχερούς, που βρέθηκαν στη συναυλία της 16ης Νοεμβρίου, να βλέπουν, για μια στιγμή, τον Κέιβ να κουβαλά όλες τις ηλικίες του πάνω στη σκηνή, και αυτός να τους αρπάζει και να τους σπρώχνει πίσω στην πρώτη αθηναϊκή του εμφάνιση, τον Σεπτέμβριο του ’82, για ν’ αναποδογυρίσουν παρέα αυτό που ήταν κάποτε ένα κανονικό πάρτι γενεθλίων, ανάβοντας τα κεράκια της τούρτας, που είναι, εδώ και καιρό, σβησμένα. Μια τούρτα γενεθλίων πεταμένη σ’ ένα σκουπιδότοπο βέβαια. ΠΗΓΗ: Καθημερινή 27/12/2017