Αναζήτηση στην Κοινότητα

Τιμή: 5€ Έχετε ακούσει για τον θρύλο του Κόναν του Βάρβαρου...? Φυσικά...! Έχετε ακούσει για τον θρύλο του Πόναν του Μάρμαρου...? Όχι...? Αυτόν ακριβώς τον θρύλο έρχεται να μας διδάξει ο καθ ύλην αρμόδιος σε τέτοια θέματα, Γιάννης Ρουμπούλιας...! Ο σπουδαίος δημιουργός έφτιαξε μία ιστορία με την μορφή αυτοέκδοσης και την κυκλοφόρησε στο ComicDom 2017...! Πρόκειται για μία ασπρόμαυρη παρωδία του Κόναν...! Όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο δημιουργός, η ιδέα του Πόναν υπήρχε στο μυαλό του από το Λύκειο και τώρα που ωρίμασαν οι καιροί, βγήκε στην επιφάνεια...! Η έκδοση θυμίζει fanzine, αλλά γενικά είναι αρκετά προσεγμένη...! Έχει καλής ποιότητας σελίδες και η βιβλιοδεσία έχει γίνει με συνδετήρες...! Στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου υπάρχει ένα ολοσέλιδο σκίτσο του Πόναν, από τον Μάνο Λαγουβάρδο...! Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρουμπούλια

Dirk Gently: Ο Μεγάλος Ολιστικός Τόμος- Οι λέξεις και οι εικόνες ενός διασυνδεδεμένου παραλόγου «Οι λέξεις είναι τα πάντα» συνήθιζαν να λένε πολλοί στοχαστές. Από την άλλη βέβαια, πολλοί σπουδαίοι λογοτέχνες, μεταξύ των οποίων και ο Adam Douglas θα μπορούσαν να αντιτείνουν πως οι λέξεις μπορεί να μην είναι και τίποτα. Ο Βρετανός λογοτέχνης, τόσο με τα πέντε μέρη της αριστουργηματικής τριλογίας του The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, όσο και το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου έργου του, μας δίνει μια σειρά παραλογισμών, οι οποίοι, καλλυμένοι με το χιούμορ προσπερνούν τις άμυνες μας και μας οδηγούν μπροστά σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα: τελικά τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται/ λέγεται. Έτσι, μπορεις κάλλιστα να πετάξεις (αρκεί να στοχεύσεις το έδαφος και… να αστοχήσεις) ή να γυρίσεις τον Γαλαξία με οτοστόπ (αρκεί να έχεις την πετσέτα σου μαζί). Στο Dirk Gently’s Holistic Detective Agency o Douglas πάει ένα βήμα παραπέρα. Η σειρά βιβλίων για τον ολιστικό ντετέκτιβ, η οποία γεννήθηκε μέσα από την δουλειά του συγγραφέα για το αγαπημένο Doctor Who, όχι μόνο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται/ λέγεται, αλλά και αυτά τα ασυναίσθητα στοιχεία που κάνουμε/ λέμε συνδέονται μεταξύ τους. Έτσι μπορείς να ανακρίνεις εξωγήινους μετρώντας τους κόκκους άμμου σε μια παραλία της Αφρικής ή να πιάσεις μούμιες παίζοντας Μπετόβεν. Αυτό το ολιστικό και εν πρώτοις όψεως παράλογο σύμπαν είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδοθεί οπτικά. Η σειρά του Μax Landis (Bright, Mr. Right) στο Netflix το κατάφερε, σε ένα βαθμό, εκμεταλλευόμενη όσο μπορούσε την ούτως η άλλως αξιοπερίεργη περσόνα του Elijah Wood (Lord of The Rings) και το σκερτσόζικο παίξιμο του Samuel Barnett (Jupiter Ascending ,Penny Dreadful) σε συνδυασμό με ένα πολύ έξυπνο σενάριο. Σε κόμικ όμως; Την απάντηση έδωσε, πριν από την τηλεοπτική σειρά, τα κόμικ τη IDW (Dirk Gently Holistic Agency), σε σχέδιο του Ηλία Κυριαζή. Δύο από τις συνολικά 3 πολύ δυνατές ιστορίες, το «Ένα Κουτάλι Πολύ Κοντό» και το » Η Διασυνδεσιμότητα των Βασιλείων» από την εν λόγω σειρά κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Star Comics, στον Μεγάλο Ολιστικό Τόμο. Πως λοιπόν ανταποκρίνεται η 9η Τέχνη στο κυρίαρχο παράλογο του Douglasq Η απάντηση που δίνουν οι συγγραφείς των ιστοριών (ο Αrvid Ethan David και ο Chrys Ryall αντίστοιχα) ήταν ένα ταχύρυθμό, σχεδόν εκστασιασμένο σενάρiο που κάλπαζει μακριά από κάθε απόπειρα λογικής συνέδεσης των πραγμάτων, δηλαδή περιορισμού της ολικής τους διασυνδεσιμότητας σε μία μόνο εξήγηση, και μάλιστα με την μορφή αίτιο-αποτέλεσμα. Ο Dirk Gently του κόμικ είναι ένας πολύ πιο σοβαρός, ώριμος μελετητής που κινείται σε έναν εξίσου ενήλικο κόσμο που δεν αποστρέφει το βλέμμα του από τη σεξουαλικότητα και τον θάνατο, αλλά αντίθετα γελάει με αυτά, όχι επειδή αγνοεί, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται πλήρως την σοβαρότητα τους. Μέσα στον παραλογισμό των ιστοριών, τα αδιανότητα και τα ανεξήγητα, η λογική καταρρέει και το τυχαίο γίνεται η νόρμα. Μάλιστα αυτό το τυχαίο πλέον απαγγιστρώνεται από την γλώσσα/ αντίληψη και είναι καθαρότερο. Όχι μόνο δεν χάνει σε αξία, αλλά κερδίζει τελικά σε έκφραση. Μέσα από αυτές ιστορίες, με εκτεταμένα flash backs, κατανοούμε και το παρελθόν του Dirk Gently σαν χαρακτήρα, τις συνθήκες που τον διαμόρφωσαν και τον μεταμόρφωσαν σε Dirk Gently από Svlad Cjelli, όπως ήταν και το αρχικό του όνομα. Κύριο στοχείο είναι εδώ η σταθερή του άρνηση να δεχθεί την εύκολη διέξοδο του μέντιουμ. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως κατανοητό, μια εξαίρεση εμπεριστατωμένη σε έναν λογικό συμπαγή.κανόνα Ωστόσο η αλήθεια είναι πολύ πιο τρομακτική: δεν υπάρχουν μέντιουμ γιατί πολύ απλά τίποτα δεν υπάρχει. Και αν δεν υπάρχει τίποτα, μπορούν να υπάρξουν τα πάντα. Όλα συνδεδεμένα. Και αυτό είναι μια δυστυχία σαν επίγνωση. Όμως, «τίποτα αστειότερο από την δυστυχία» που έλεγε και κάποιος άλλος παράλογος, ο Samuel Beckett. Αυτές οι εικόνες, σχέδιο του Ηλία Κυριαζή, εκφράζουν το πνεύμα των κόμικ και συνδιαλέγονται μαζί του. Οι στιβαρές γραμμές των σωμάτων, έντονα σεξουαλικοποιημένων, αντιπαραβάλλοται με τις ρευστές γραμμές του περιβάλλοντος και των τοπίων. Οι σκιάσεις υπάρχουν στα σκηνικά, αλλά περισσότερο στα πρόσωπα. Το θέμα της ταχύτητας της πλοκής λύνεται είτε με την πολλαπλότητα των καρέ είτε με την ταυτοχρονία και το σχήμα τους. Έτσι έχουμε panels σε σχήμα βέλους, νότας και κάθε πιθανή και απίθανη μορφή, σαν το ίδιο το σχέδιο και ο διάλογος να ρέουν ακατάπαυστα και αλληλοσυνδεμένα. Τελικά, ο ολιστικός τόμος μας δίνει μια πολύ καλή γεύση του τι εστί παράλογο. Eίναι μια δουλειά που ανοίγει την όρεξη για ταξίδια με πετσέτες στου ώμους, σε κόσμους όπου όλα συνδέονται. Ακόμα και αν αυτό δεν φαίνεται. Πηγή

Παραμύθια - Ευγένιος Τριβιζάς… Τρεις λέξεις που εδώ και χρόνια ηλεκτρίζουν, όσο λίγα πράγματα, τα παιδιά στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου. Ήταν απόλυτα λογικό κάποια στιγμή, με συστατικά αυτές τις τρεις λέξεις, να φτιαχτεί και ένα θεματικό πάρκο που να φιλοξενεί όλον αυτόν τον «Κόσμο» που εδώ και δεκαετίες έχει φτιάξει ο Ευγένιος Τριβιζάς. «Οι Μυστικοί Κόσμοι του Ευγένιου Τριβιζά», λοιπόν, στην Helexpo στο Μαρούσι, από τις αρχές Νοεμβρίου μέχρι τον Φεβρουάριο. Και επειδή πάντα ψάχνουμε μια αφορμή για μια συζήτηση μαζί του, αυτή ήταν μια καλή αφορμή. Εσείς βλέποντας τους «Μυστικούς κόσμους του Ευγένιου Τριβιζά» συνειδητοποιήσατε κάτι για τον εαυτό σας που δεν το ξέρατε; Όχι. Συνειδητοποίησα, όμως, πολλά για τους Μυστικούς Κόσμους που τα αγνοούσα και τα ανακαλύπτω τώρα. Και αυτό χάρη στις προσπάθειες της HELEXPO- ΔΕΘ και το δημιουργικό ταλέντο της ομάδας των Dream Workers και των αποφοίτων της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Μερικά βιβλία σας είναι πιο αγαπημένα στα παιδιά από άλλα. Μέσα από αυτό έχετε αντιληφθεί κάτι για την παιδική ψυχή και τη φαντασία; Ότι κάθε παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με διαφορετικά γούστα, απόψεις και προτιμήσεις. Ανάλογα με την ηλικία, την ιδιοσυγκρασία και τις εμπειρίες του, ένα παιδί μπορεί να ενθουσιάζεται ή να συγκινείται από ένα βιβλίο που δεν βρίσκει παρόμοια ανταπόκριση όπως άλλα, ή από ένα βιβλίο που δεν βρίσκεται υψηλά στις στατιστικές εμπορικότητας. Με δεδομένο ότι τα παιδιά για ό,τι τα αφορά έχουν φοβερή μνήμη, πώς γίνεται να γράφετε διαρκώς καινούρια παραμύθια τα οποία να μη τους θυμίζουν τίποτα από τα προηγούμενα; Δεν θα συνέχιζα να γράφω, αν δεν πίστευα ότι κάθε νέο παραμύθι προσφέρει κάτι το πρωτότυπο και διαφορετικό. Ταυτόχρονα, όμως, θέλω να τους θυμίζω τα προηγούμενα επειδή όλα μαζί συνδυάζονται στο νου τους και συνθέτουν ένα γνώριμο φανταστικό σύμπαν. Βλέπετε κάποια κοινή αγωνία που να την έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου; Υπάρχει κάποια αγωνία που να αφορά κυρίως τα μικρά ελληνόπουλα; Τρεις από τις πιο κοινές αγωνίες των μικρών παιδιών σχετίζονται με τα τρία άλφα: την απόρριψη, τον αποχωρισμό και το άγνωστο. Στα ελληνόπουλα, κυρίως, θα μπορούσε να προστεθεί και ένα τέταρτο: η απόδοση στο σχολείο και γενικότερα η ανταπόκριση στις προσδοκίες των δικών τους. Η παιδική ηλικία είναι σαν μια χώρα εντελώς ανεξάρτητη από τα πάντα. Υπάρχουν βασιλιάδες, πριγκίπισσες, ξωτικά, νεραΐδες και όλα αυτά. Το να πιέζεις ένα παιδί να μη ζήσει την παιδική του ηλικία είναι σα να το διώχνεις εξορία... ...στην έρημο με την άμμο από σπασμένες κλεψύδρες. Βλέπουμε συνεχώς παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο να υποχρεώνονται να ζήσουν απίστευτα σκληρή ζωή, ή να κάνουν σκληρά και απάνθρωπα πράγματα. Υποχρεώνουν έναν κύκνο να ζήσει τη ζωή ενός λιονταριού. Σε έναν άνθρωπο όπως εσείς, πώς φαίνεται αυτό; Απλά… εγκληματικό. Το να ζεις στην παιδική ηλικία είναι σαν να ζεις τις χίλιες ζωές πριν από τη μία του ενήλικου ανθρώπου. Εσείς με το έργο σας παίρνετε μέρος σε αυτές τις χίλιες ζωές. Τι θα λέγατε στους γονείς; Ποτέ δεν είναι αργά να ξαναγίνουν παιδιά και να ζήσουν άλλες χίλιες ζωές, μαζί με τα παιδιά τους. Το σχολείο λειτουργεί κατά βάση εναντίον της προσωπικότητας του παιδιού. Συμφωνείτε μ’ αυτό; Πιστεύετε ότι θα υπάρξει ποτέ εκπαιδευτικό σύστημα που να σέβεται την προσωπικότητα του παιδιού; Εξακολουθεί να ισχύει η απορία που είχε εκφράσει και το συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει εδώ και χρόνια ο Αλέξανδρος Δουμάς (υιός). «Διερωτώμαι», είχε πει, «πώς είναι δυνατόν τα παιδιά να είναι τόσο έξυπνα και οι μεγάλοι τόσο βλάκες. Μάλλον στην εκπαίδευση θα πρέπει να το αποδώσουμε αυτό». Το σχολείο δεν θα έλεγα ότι λειτουργεί εναντίον, όσο ερήμην της προσωπικότητας του παιδιού. Συχνά, αντί να του ανοίγει ορίζοντες, του φοράει παρωπίδες. Αντί να του γυμνάζει τα φτερά, του τα ψαλιδίζει. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα εκπαιδευτικοί που και ορίζοντες ανοίγουν και φτερά χαρίζουν. Γι’ αυτό υπάρχει πάντα ελπίδα. Ποιο είναι το πιο θαυμαστό στοιχείο της ζωής; Το δάκρυ για τον πόνο του άλλου. Οι συγγραφείς γράφοντας βιβλία προσπαθούν να κατανοήσουν περισσότερο τον εαυτό τους. Νιώθετε ότι ισχύει το ίδιο και με εσάς, καθώς γράφετε παραμύθια; Ο εαυτός μου δεν μου προκαλεί ιδιαίτερο ερευνητικό ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο με απασχολούν άλλοι προβληματισμοί, για παράδειγμα πόσα στραγάλια χωράνε σε μια μαύρη τρύπα του διαστήματος ή γιατί οι καμηλοπαρδάλεις έχουνε γαλάζιες γλώσσες. Ένας άνθρωπος μπορεί να αυτοβιογραφηθεί και μέσα από τα βιβλία που έχει διαβάσει και τον έχουν επηρεάσει. Ποια ήταν αυτά τα βιβλία για εσάς; Είχα βρει στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου ένα βιβλίο με ιστορίες του Hector Hugh Munro, γνωστού με το ψευδώνυμο Σάκι. Έμοιαζαν με παιδικές αλλά δεν ήταν. Σε μία από αυτές ένα αγόρι επειδή έχει κάνει αταξίες τιμωρείται να μείνει νηστικό. Έκτος από το τιμωρημένο αγόρι που βρίσκεται κλεισμένο στο δωμάτιό του, η οικογένεια απολαμβάνει ένα πλούσιο δείπνο, το οποίο, όμως, περιλαμβάνει μανιτάρια τα οποία αποδεικνύονται δηλητηριώδη. Η οικογένεια βρίσκει έναν επώδυνο θάνατο. Καταφθάνει ένας αστυνομικός. Ενώ μετράει τα πτώματα, βλέπει το αγόρι να βγαίνει από το δωμάτιό του. Το κοιτάζει σαν να το ρωτάει «Εσύ γιατί ζεις;» και το αγόρι σκέφτεται «Ζω επειδή ήμουν άτακτος». Οι ιστορίες αυτές, και άλλες παρόμοιες, με είχαν βάλει σε σκέψεις επειδή έρχονταν σε σύγκρουση με την άποψη ότι το «καλό» ανταμείβεται και το κακό «τιμωρείται». Εδώ συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Η τιμωρία του άταχτου αγοριού αποδεικνύεται αιτία της επιβίωσής του. Πώς εξηγούνται όλα αυτά; Οι μεγάλοι δεν μπορούσαν να μου δώσουν ικανοποιητικές εξηγήσεις. Δεν είναι απορίας άξιο ότι ψάχνοντας για απαντήσεις κατέληξα να γίνω εγκληματολόγος. Υπάρχει κάτι που δεν παύει να σας κάνει εντύπωση σε σχέση με την αγάπη των παιδιών προς τα βιβλία σας; Ότι παιδιά τριών και τεσσάρων ετών τα αποστηθίζουν και τα απαγγέλλουν από μνήμης. Αυτό οφείλεται στο ότι ζητούν από τους πολύπαθους γονείς να τους τα διαβάζουν κάθε βράδυ ξανά και ξανά. Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι η αγάπη των παιδιών με σύνδρομο Άσπεργκερ και μαθησιακές δυσκολίες, παρόλο που τα βιβλία περιέχουν λογοπαίγνια και άγνωστες λέξεις. Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο χειρότερος σπόρος που μπορεί να σπείρει κάποιος στην ψυχή, και ποιος στο μυαλό ενός παιδιού; Ο σπόρος της διχόνοιας στην ψυχή του και ο σπόρος της υπεροψίας στο μυαλό του. Έχετε αυτοσχεδιάσει ποτέ λέγοντας ένα παραμύθι σε κάποιον ενήλικα που το είχε ανάγκη; Συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά. Ενώ ταξίδευα με το αεροπλάνο, είχα πει μια ιστορία για ένα μαγικό χαλί πάνω στο οποίο ισορροπούν δύο μικρά συναχωμένα πάντα, σε μια κοπέλα από το Νεπάλ που είχε μια κάποια φοβία με τις πτήσεις. Μάλλον καλό της έκανε γιατί κάποια στιγμή άρχισε να γελάει. Έχουν πάντα ενδιαφέρον και οι τίτλοι των βιβλίων σας. Ποιος είναι ο τίτλος του επόμενου βιβλίου σας; Τα «Τρία μικρά χαμαιλεοντάκια». Πρόκειται για το μοναδικό ασπρόμαυρο-πολύχρωμο βιβλίο στο σύμπαν, με την πιθανή εξαίρεση κάποιου παρόμοιου που κυκλοφορεί στον απρόσιτο πλανήτη Κορακορούμ ενός παράλληλου σύμπαντος, αλλά και εκεί δεν έχει εκτιμηθεί ιδιαίτερα επειδή οι εξωγήινοι κάτοικοί του πάσχουν από αχρωματοψία. Στο δικό μας ηλιακό σύστημα, πάντως, θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα και θα μας κάνει να θέλουμε να χαϊδέψουμε χαμαιλεοντάκια. Η συζήτησή μας κατέληξε στα τελευταία του βιβλία. Το «Άταχτο συννεφουλίνι» από τις εκδόσεις Διάπλαση, «Η Κοκκινομπλουτζινίτσα» και το «Πλατς Μουτς!» από τις εκδόσεις Διόπτρα. Όπως και το νέο χριστουγεννιάτικο βιβλίο του με τίτλο «Έξι στολίδια ταξιδεύουν». Κύριε Τριβιζά, εσείς σίγουρα θα ξέρετε. Πού πηγαίνουν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια όταν φεύγουν και ταξιδεύουν; Στην ακροθαλασσιά του Νησιού των Πυροτεχνημάτων με τους αστερίες και τα ερωτευμένα πεφταστέρια, στα γενέθλια της πριγκίπισσας των πυγολαμπίδων στο ξέφωτο του δάσους με τις πασχαλιές, στη Συννεφοχώρα με τα λουλουδένια σύννεφα και στο Μπαλί, τη Χώρα που ζούνε τα μπαλάκια του πινγκ πονγκ. ΠΗΓΗ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΕΠΟΥΣ Δύο ερωτήματα βασανίζουν τον ανθρώπινο νου εδώ και χρόνια: πρώτον, αν η κότα κάνει το αυγό ή το αυγό την κότα και δέυτερον αν το παπάκι πάει στην ποταμιά. Ε λοιπόν, το παπάκι πάει να βρει τα φτερά του Παπιοφοίνικα. Η ποταμιά είναι αστικός μύθος. Κι εγώ με τον GeoTrou σας έχουμε την απόδειξη μέσα από μια ανεπανάληπτη, συγκλονιστική (κι άλλα τέτοια κλισέ επίθετα) ιστορία. Και μιας και μπλέξαμε ήδη με ζώα, καλό θα ήταν να το συνηθίσετε γιατί αυτή η ιστορία θα έχει πολλά. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα fantasy κατά βάση χιουμοριστικό (που έχει όμως και την ίντριγκά του μέσα), το οποίο ουδεμία σχέση έχει με Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα του Ρουμπούλια. Αρχίζω να πιστεύω ότι ο GeoTrou απλά ξέμεινε από ιδέες στον τίτλο. Δε θα είναι κάτι σαν παρωδία του Δρακοφοίνικα, λοιπόν, ούτε οι χαρακτήρες θα αποτελούν μια αναφορά σε αντίστοιχους του Ρουμπούλια. Α. Και μιας και είπα αναφορά, το κόμικ αυτό θα είναι τίγκα στις αναφορές από ποπ κουλτούρα -δουλειά για τα λαγωνικά του φόρουμ να τις εντοπίσουν . Με αυτό το κόμικ, συμβαίνει και κάτι απίθανο: ο GeoTrou, διαβόητος για την δράση του κατά των ντίσνεϋ κόμικ, γράφει το πρώτο του σενάριο ντίσνεϋ *και κάπου εδώ πετάγεται με οργισμένη φωνή ο GeoTrou:* - ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΙΣΝΕΫ ΛΕΜΕΕΕ (θα δείτε και θα κρίνετε) ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΙΣ ΟΘΟΝΕΣ ΣΑΣ (σχόλια ΕΔΩ) κοπιράιτ 2017

Σκιτσούχτρα: Ουσι.θ ['skitsuxtra'] Πλάσμα του σκότους που ζει στους εγκεφάλους των καλλιτεχνών και ευθύνεται για όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν. Επίσης, χαρακτήρας του Steve Stivaktis ο οποίος έχει απλώσει τα πλοκάμια του στα 4 τεύχη του ιδιοτρόπιου, την πρώτη, γραμμένη με Ελληνικούς χαρακτήρες, αυτούσια πρωταγωνιστική έκδοση, και την παρούσα, που βγήκε το 2017. Φέτος, έβαλε και χρώμα στην ζωή της. Στα ίδια στάνταρ με τα προηγούμενα, η Σκιτσούχτρα παρενοχλεί τον δημιουργό της με διάφορους, αστείους τρόπους. Σελίδα δείγμα.

Συνέχεια από τον κόσμο των Χρονικών της Άλω, αυτή την φορά σε σενάριο και σχέδιο του Βασίλη Ζήκου και σε έκδοση σκληρόδετου άλμπουμ, φορμά που επιβάλλεται για αυτή την δουλειά. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει τα χρονικά της Άλω και φοβήθηκα πως θα χαθώ στο τι έχει προηγηθεί. Στην αρχή λοιπόν επιβεβαιώθηκα, καθώς ξεκινάει άμεσα εν μέσω γεγονότων και με πολλές σεκάνς να είναι φορτωμένες και σχεδιαστικά (ίσως ένα θέμα που θα έπρεπε να προσεχθεί για να υπάρχει το κατάλληλο Jump in point, απαραίτητο σε εκδόσεις άλμπουμ σαν και αυτή), αλλά στην πορεία στρώνει και γίνεται ενδιαφέρον. Όχι κάτι πρωτοφανές, αλλά ενδιαφέρον πάραυτα. Όσοι διαβάζουν βιβλία φαντασίας τύπου Dragonlance θα βρεθούν στο στοιχείο τους σίγουρα, με πολέμους και μηχανορραφίες μεταξύ ξωτικών, προελεύσεις και world building με πολλά πράγματα να αποστηθίσουν (ξέρω πως μερικοί έχουν αλλεργία με κάτι τέτοια, αλλά αυτά έχει το είδος. Είτε σας αρέσουν είτε δεν είναι για εσάς). Το άλμπουμ χωρίζεται σε δύο κεφάλαια επίσης: τα η Θυσία του δράκου και ο Ονειρομάντης, ενώ είναι ξεκάθαρα φτιαγμένο για να συνεχιστεί, μιας και το αφήνει σε κρίσιμο σημείο και με την ένδειξη "Τέλος Πρώτου Τόμου". Το σχέδιο τώρα, μπορεί να το κάνει άλλο άτομο αλλά παραμένει σε υψηλό επίπεδο, και είναι αυτό που θα τραβήξει και πολύ κόσμο, ασχέτως αν γουστάρουν το είδος ή όχι. Ο σχεδιαστής μάλιστα δίνει και την αίσθηση πως μπορεί να μας δώσει και καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Ακόμα και έτσι όμως, κάλλιστα θα μπορούσαν τα σχέδια να βγουν ως αυτόνομο λεύκωμα. Περιμένουμε την συνέχεια λοιπόν. Ελπίζω να μπήκε μια σειρά και να βλέπουμε τουλάχιστον ένα άλμπουμ το χρόνο. Σελίδα της εκδοτικής, όπου υπάρχει και ένα pdf ως δείγμα. Το άλμπουμ υπάρχει και στην βιβλιοθήκη της ΛΕΦΙΚ για ανάγνωση.

Άμα σκεφτεί κανείς πόσο σταθερά δημοφιλές είναι το μέταλ (με όλα τα παρακλάδια του) στην χώρα μας, θα περίμενε να υπάρχουν περισσότερα κόμικς και στριπς αφιερωμένα σε αυτό από την Ελληνική σκοπιά. Παρόλα αυτά οι εκδόσεις που έχουν σχέση με το ιδίωμα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και το Μεταλλάδες ήρθαν να προστεθούν ανάμεσα σε αυτές. Με ένα σχέδιο που στην αρχή δείχνει πρωτόλειο αλλά ταιριαστό τελικά (έχω την εντύπωση πως έγινε σκόπιμα έτσι), τα μονοσέλιδα στριπς που περιλαμβάνονται στην έκδοση παρουσιάζουν διάφορες χιουμοριστικές καταστάσεις από τον μεταλόκοσμο που δείχνουν τόσο οικείες και εύστοχες. Βέβαια, ένα μεγάλο μέρος του άλμπουμ είναι εσωτερικής κατανάλωσης - άμα δεν είναι κάποιος μεταλάς ή δεν έχει στενή σχέση με μεταλάδες δεν θα καταλάβει τα αστεία - αλλά σίγουρα υπάρχουν και στοιχεία που μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα πιάσει, και ίσως να ταυτιστεί κιόλας. Το άλμπουμ κατά μεγάλο μέρος αποτελείται από υλικό που είχε παρουσιαστεί αρχικά στην σελίδα του Socomic, αλλά έχει και ένα 10σέλιδο με έξτρα υλικό που χωρίζεται κατά το ήμισυ σε γκεστ συμμετοχές άλλων κομίστων (έχει και μπόνους Πόναν ο Μάρμαρος π.χ.), και σε νέο υλικό από τον δημιουργό του κόμικ, που όμως για αυτές τις έξτρα σελίδες επιλέγει να διασκευάσει μουσικά ιστορικά συμβάντα που είναι ευρέος γνωστά. Δεν πιστεύω πως το Μεταλλάδες χρειάζονται ιδιαίτερη προώθηση από εμένα. Το κοινό του είμαι σίγουρος πως το έχει ανακαλύψει. Πρώιμα σχόλια μάλιστα που άκουσα, λένε πως πρέπει να πήγε πολύ καλά στην πρεμιέρα του στο Comicdom Con Athens 2017. Για τους υπόλοιπους όμως προτείνω τουλάχιστον να του ρίξετε μια ματιά. Όλο και κάτι θα σας κάνει να γελάσετε. Α, και η εκτύπωση είναι μια από τις καλύτερες και έντονες που έχει έγχρωμη έκδοση της Jemma, αλλά αυτό βρίσκω να είναι γενικά φετινό συν. Μπόνους και το χοντρούτσικο ιλουστρασιον χαρτί.

Σύντομο εκπαιδευτικό κομιξάκι, σκοπός του οποίου είναι να ενημερώσει/εκπαιδεύσει τα παιδιά ότι όταν υφίστανται/βλέπουν ενδοοικογενειακή βία υπάρχει τρόπος να αντιδράσουν, επικοινωνώντας με το Χαμόγελο του Παιδιού. Δεν αναγράφει καθόλου δημιουργούς, πάντως είναι δουλεμένο κυρίως στον υπολογιστή.

Τιμή: 6 € Κεντρικός χαρακτήρας στο παραμύθι αυτό είναι η πριγκίπισσα Έλενα, κόρη του βασιλιά των Αθηναίων Αγαθοκλή. Ο Αγαθοκλής ήθελε να φτιάξει την πιο όμορφη εκκλησία στον κόσμο, και πλήρωσε μια περιουσία για να το πετύχει. Στην πρώτη της λειτουργία, όμως, καυχήθηκε μπροστά σε όλο τον κόσμο για το κατόρθωμά του, και έτσι ο Άρχοντας του Πλάγιου Κόσμου έκανε την εμφάνισή του. Για να τον τιμωρήσει για την αλαζονεία του, τον διέταξε να στείλει τις 3 κόρες του σε αναζήτηση του Εσμέ, του πιο όμορφου πτηνού του κόσμου, και να το βάλει να τραγουδήσει γι' αυτόν. Είχε μόνο έναν μήνα διορία, αλλιώς η εκκλησία του θα γκρεμιζόταν, και θα συνέβαινε το ίδιο κάθε φορά που θα ήθελε να την ξαναχτίσει. Οι 3 κόρες ξεκινάνε λοιπόν, με τις ελπίδες όλων στις 2 μεγαλύτερες, μιας και η Έλενα ήταν η πιο μαλθακή. Αγανακτώντας όμως η Έλενα που δεν της είχαν εμπιστοσύνη, στο κρίσιμο σταυροδρόμι επιλέγει προς μεγάλη έκπληξη των αδερφών της τον "Δρόμο που δεν Γυρίζει", που ήταν και ο πιο δύσκολος. Στον δρόμο της συναντάει πρώτα τον Αχιλλέα Τριγενή, έναν Κρητίκαρο πολεμιστή που μιλάει μόνο με Μαντινάδες (15σύλλαβους στίχους), και στη συνέχεια την Αντιγόνη, μια επιστήμονα / μάγισσα που ήρθε από κάποιον άλλον κόσμο, και οι οποίοι την βοηθάνε στην αποστολή της. Αν η υπόθεση σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί υπάρχει ένα παραμύθι που οι 3 γιοι ενός βασιλιά αναζητούν το πουλί Εσμέ, με τον μικρότερο από τους τρεις που είναι πιο προκομμένος να φέρνει σε πέρας την αποστολή. Ο δημιουργός Steve εμπνεύστηκε από τις διηγήσεις της γιαγιάς του Αδαμαντίας για να φτιάξει το κόμικ αυτό, το οποίο τελικά του βγήκε αρκετά διαφορετικό από το original παραμύθι. Το χιούμορ σπάει την ένταση σε πολλά σημεία, ενώ το δράμα, η φαντασία και η περιπέτεια εναλλάσσονται. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη έκδοση 130 σελίδων, που στο τέλος ακολουθείται από πολλές πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία του κόμικ και μπόλικα σκίτσα. Η τιμή του πάρα πολύ λογική συγκριτικά με τον όγκο του, και εύχομαι κάποια στιγμή να κυκλοφορήσει και σε έγχρωμο που θα του πήγαινε πολύ. Ο δημιουργός το αφιερώνει στη γιαγιά του. -------- Το 2018 το κόμικ επανεκδόθηκε με κάποιες αλλαγές στο κείμενο. Ευχαριστούμε τον tik για το εξώφυλλο της επανέκδοσης.

Ήταν τότε που έχασε την ψυχή του. Σε μια εποχή παράξενη, σε τόπους ξένους, μόνος. Ήταν τότε που κατάλαβε: χωρίς ψυχή, ήταν όντως μόνος. --------------------------------- Από τις αυτοεκδόσεις που μου κίνησαν το ενδιαφέρον στο φετινό comicdom. Πλούσιο σχέδιο, με εκφραστικότητα στα πρόσωπα , καλή σκηνοθεσία και ροή. Το σενάριο το βρήκα ικανοποιητικό, καλύτερο από όσο περίμενα. Σίγουρα θα τιμήσω και τις άλλες δυο προσεγμένες εκδόσεις του, τις Σκέψεις και Τη Μικρή Αστερούλα Μια σελίδα από το εσωτερικό

Κάποια αγόρια δεν κοιτάνε τα κορίτσια στο στήθος ή στα οπίσθια... αλλά στα πόδια. Έτσι και ο ανώνυμος πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας, ο οποίος ελκύεται από τα πόδια της επίσης ανώνυμης κοπέλας του καφέ που επισκέπτεται καθημερινά. Ένα «αυστηρώς ακατάλληλον» φανζίν από τον μετρ Σταύρο Κιουτσιούκη, αφιερωμένο στην ποδολαγνεία. Πρωτοεμφανίστηκε στο τρίτο The Comic Con, σε μια απλή, αλλά καλαίσθητη έκδοση με πολύ ωραίο χαρτί. Ευχάριστο κομιξάκι, με το γνωστό ύφος του Σταύρου Κιουτσιούκη. Νομίζω θα αρέσει όχι μόνο στους φαν του, αλλά και στους ομοιοπαθείς. Από τα κόμικς που μας πάνε μερικά (ή πολλά) χρόνια πίσω, κάνοντας μας να ρίξουμε ένα-δύο ενοχικά βλέμματα τριγύρω, προτού το πετάξουμε στην τσάντα μας.

Το είχε πει και η Άννα Παναγιωτόπουλου πριν αρκετά χρόνια σε επιθεώρηση της Ελεύθερης(ο) Σκηνής(Θέατρο) «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Κ@@Ο...ΠΑΙΔΑ.» Τι γίνεται όταν μαθητές δημοτικού σχολείου αφήνουν άναυδο με την συμπεριφορά και με τις''ιδιοφυές''ερωτήσεις τους τον καθηγητή τους των εικαστικών; Και αν ο καθηγητή τους δεν είναι μόνο φαν των κόμικς αλλά και δημιουργός-κομίστας; Πολύ απλό κάνει κόμικς τις κωμικές καταστάσεις που ζει. Βασισμένο σε αληθινά περιστατικά που έζησε σαν δάσκαλος εικαστικών σε δημοτικό σχολείο ο Διονύσης Φάκος μαζεύει τα καλυτερα και τα κάνει μονοσέλιδα στριπάκια. Διασκεδαστικά, σε αφήνουν με μια ωραία διάθεση για αρκετή ώρα μετά που θα τα διαβάσεις. Αξίζει όταν το δείτε μπροστά σας να το πάρετε. Ωραίος χρωματισμός, χονδρό εξώφυλλο, το ίδιο και οι σελίδες, ωραία εκτύπωση και βιβλιοδεσία. H παρούσα αυτοέκδοση παρουσιάστηκε στο Athens-con 2017. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Αν θέλετε να επικοινωνήσετε με τον Διονύση: F.B. -DIONUSIOS FAKOS COMIC ART BY DENNIS FAKOS INSTAGRAM- DENNISFAKOS

Η Jemma Press κάνει πάντα υπέροχες επιλογές και μας προσφέρει πάντα εξαιρετικές εκδόσεις. Φυσικά, η νέα της εκδοτική προσπάθεια δεν ξεφεύγει από αυτό τον κανόνα και ως αποτέλεσμα έχουμε στα χέρια μας ένα καλό BD, ίσως όχι το καλύτερο που θα μπορούσαμε να δούμε στα ελληνικά, αλλά σίγουρα καλό. Όπως είναι σαφές από τον τίτλο και τη σύνοψη, η ιστορία ανήκει στον κύκλο της Σκανδιναβικής Μυθολογίας, μια θεματική ενότητα στην οποία - περιέργως - οι Γάλλοι κομίστες έχουν εισχωρήσει δυνατά τα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα αναφέρεται στην Οδύσσεια μιας ομάδας πολεμιστών, οι οποίοι με επικεφαλής μια Βαλκυρία επιχειρούν να φτάσουν στην Άσγκαρντ, προκειμένου να πείσουν τον Οντίν, βασιλιά των θεών του Σκανδιναβικού Πάνθεου, να σταματήσει το αφόρητο ψύχος που καταστρέφει τη Μίντγκαρντ (η Γη στη σκανδιναβική Μυθολογία) . Μην περιμένετε τίποτα εντυπωσιακό ή καινοτόμο από πλευράς σεναρίου, αρκεστείτε σε μια στρωτή αφήγηση, χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες. Αντίθετα, το σχέδιο και τα χρώματα είναι πολύ πετυχημένα και αναδεικνύουν πολύ όμορφα όλη τη μουντάδα της συγκεκριμένης ιστορίας και μας προσφέρουν και εντυπωσιακές απεικονίσεις μαχών και τεράτων. Η ιστορία διακόπτεται στη μέση, συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε λίγο μέχρι να διαβάσουμε και το δεύτερο τόμο, προκειμένου να σχηματίσουμε τις τελικές μας εντυπώσεις. Η έκδοση είναι πολύ καλή, παρόμοια με εκείνη του Mezolith. Προτίμησα να βάλω τον τίτλο "Βαλκυρία" στην παρουσίαση και όχι και τον υπότιτλο του πρώτου τόμου ("Νεκρικό Ψύχος"), θεωρώντας ότι πρόκειται για σειρά, η οποία θα ολοκληρωθεί σύντομα (ελπίζω). Είμαι βέβαιος ότι η Jemma Press να συνεχίσει να μας προσφέρει ποιοτικές επιλογές. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους τον Βασιλεύς των Κόμικς.

Daredevil- Ο Frank Miller και η επανεφεύρεση ενός χαρακτήρα Εδώ στο Smassing Culture αγαπάμε τον Frank Miller και δεν το κρύβουμε. Στο Dark Knight Returns, το Sin City και πολλά άλλα έργα του, έθεσε τις βάσεις για μία ριζική αλλαγή στην τέχνη των κόμικ και το πέρασμα της στην πιο ώριμη αλλά και σκοτεινή, περίοδο τους που συνδέθηκε με τη δεκαετία του ‘80. Πρόδρομος αυτών των, κλασικών πλέον, κόμικ υπήρξε η δουλειά του Miller στη Marvel στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ξεκινώντας από σχεδιαστής στο κόμικ Spectacular Spider-Man, πέρασε στη συνέχεια στη σειρά του Daredevil, αρχικά στο σχέδιο και στην πορεία ανέλαβε όλο τον τίτλο. Ο Miller αναβάπτισε τον τυφλό υπερ-ήρωα και από δευτεροκλασάτο χαρακτήρα τον μετέτρεψε σε ήρωα πρώτης γραμμής, δείχνοντας τα πρώτα δείγματα από το τεράστιο ταλέντο του στο σχέδιο και, κατά βάση στο σενάριο. Η ελληνική έκδοση του Daredevil έρχεται από τις εκδόσεις Οξύ για να μας διηγηθεί αυτή την πορεία. Πρόκειται για μία συλλογή 16 τευχών, τα 2 του Spectacular Spider-Man που δούλεψε ο Miller και τα πρώτα 14 που έκανε για τον Daredevil, ξεκινώντας από το ιστορικό τεύχος υπ αριθμόν 158 που κυκλοφόρησε πρώτη φορά τον Μάιο του 1979. Υπάρχουν πολλές ιστορικές «πρωτιές» μέσα σε αυτά τα τεύχη: η πρώτη εμφάνιση της Elektra, η πρώτη εμφάνιση του Kingpin ως βασικού εχθρού του Daredevil και πολλά άλλα. Πρωταγωνιστής όλων των ιστοριών είναι, φυσικά, ο άνθρωπος χωρίς φόβους, ο Daredevil που θα αντιμετωπίσει μία σειρά αντιπάλων από πιο δευτερεύοντες (όπως ο Gladiator) μέχρι παραδοσιακούς εχθρούς του Spider-Man (που ο Miller παραδέχεται ότι προσπαθούσε να κλέψει). Στο επίκεντρο όλων είναι ο Bullseye, ο πληρωμένος δολοφόνος που αναπτύσσει εμμονή με τον Daredevil και προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ανώτερος του. Η παρουσία του συνενώνει με έναν τρόπο όλες τις ιστορίες και θέτει διαρκώς τα πιο δύσκολα διλήμματα στον Daredevil, τον φέρνει στα όρια των δυνάμεων του αλλά και των ηθικών αρχών του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολη η ζωή του κατά τα άλλα. Ο Matt Murdock προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην καριέρα του ως δικηγόρος, τη ζωή του με ανθρώπους που τον βλέπουν ως έναν ανυπεράσπιστο τυφλό και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως Daredevil, προσπαθώντας να προστατεύσει τις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της Νέας Υόρκης. Όσο περισσότερο διαβάζουμε, η πόλη παίρνει τη θέση της ως συμπρωταγωνίστρια. Δεν είναι απλά ένα σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσονται οι περιπέτειες. Ο Miller παίζει συνέχεια με την αντίφαση ανάμεσα στις πολλαπλές πραγματικότητες που συνυπάρχουν μέσα στην αμερικάνικη μεγαλούπολη. Πανοραμικά πλάνα στους ουρανοξύστες και close up στα γκέτο και στις υποβαθμισμένες συνοικίες, εντυπωσιακά κτήρια που στο εσωτερικό τους συνεδριάζουν οι μαφίες της πόλης. Μέσα στις αντιφάσεις και ο ίδιος ο Daredevil: ως Matt Murdock κυνηγάει τη δική του θέση μέσα στην «υψηλή κοινωνία» ενώ οι βραδινές περιπέτειές του του θυμίζουν ότι η πόλη δεν είναι μόνο η βιτρίνα της. Με αυτό τον τρόπο, ο Miller ξεκινάει τη μεγάλη συνάντηση noir αστυνομικού και υπερηρωικού κόμικ, η οποία επηρεάζει βαθύτατα το είδος μέχρι και σήμερα. Ο Daredevil βγάζει τη στολή, γίνεται ντεντέκτιβ μέσα στον υπόκοσμο, γνωρίζει χαρακτήρες και, το κυριότερο, έρχεται μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις όπου τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Το κόμικ κορυφώνεται με την εμφάνιση του Kingpin –ο οποίος εντάσσεται πλέον στις ιστορίες του Daredevil και όχι τόσο του Spider-Man– που φέρνει ανακατατάξεις μέσα στη μαφία. Ο κλασικός «κακός» αποκτά βάθος μέσα από το σενάριο του Miller και μας δίνει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και αντιφατικούς χαρακτήρες της Marvel. Αυτή η ανανέωση του Kingpin τον καθορίζει μέχρι σήμερα και επηρέασε την εξαιρετική ερμηνεία του Vincent d’ Onofrio στην πρώτη σεζόν της σειράς του Daredevil. Ο αναγνώστης θα προσέξει καρέ και γωνίες που μεταφέρθηκαν στη σκηνοθεσία αλλά και λεπτομερείς εκφράσεις του Kingpin που έδωσαν έμπνευση στις πιο δυνατές σκηνές του D’Onofrio (Daredevil, The Magnificent Seven) Συνολικά, το τεύχος του Daredevil είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα πώς έρχεται η αναγέννηση ενός ήρωα και του περιβάλλοντος του και αξιοποιούνται δυνατότητες που δεν είχαν βγει στην επιφάνεια. Στην εισαγωγή που προηγείται των ιστοριών, διαβάζουμε ένα σύντομο κείμενο του Miller που λέει ότι τον ενδιέφερε «ένας τυφλός πρωταγωνιστής σε ένα καθαρά οπτικό μέσο» όπως τα κόμικ. Βρήκε, συνεπώς, μία νέα οπτική για τον ήρωα, την πόλη του και τους αντιπάλους του και δημιούργησε μία επιτυχημένη σειρά που αντηχεί με διαφορετικούς τρόπους μέχρι σήμερα. Έχει πολλά να μάθει από αυτή τη διαδικασία η ίδια η Marvel που ανακοινώνει το ένα relaunch χαρακτήρων μετά το άλλο, υπόσχεται, εναλλάξ, νέα ξεκινήματα και επιστροφές στο παλιό ενώ, κατά βάση, παραμένει εγκλωβισμένη στη μετριότητα. Πηγή

Ο Αρκάς άλλαξε για μια ακόμη φορά στέγη μετακομίζοντας στο Πρώτο θέμα. Ήταν θέμα χρόνου η εφημερίδα να εκμεταλλευτεί τον δημιουργό που απέκτησε. Έτσι από αυτήν την Κυριακή 30/7/17 θα δίνει και από ένα άλμπουμ. Πέντε χρόνια περάσαν από τότε που έκανε το ίδιο και το Έθνος. Σκληρόδετο με γυαλιστερό εξώφυλλο, σε μεγαλύτερες διαστάσεις από τα κανονικά άλμπουμ, με όμορφα χρώματα, αλλά αν θυμάμαι καλά γιατί αυτήν την στιγμή δεν έχω μπροστά μου την έκδοση του Έθνους, δεν έχει τις ιλουστρασιόν σελίδες, αλλά χοντρές σελίδες.Το κακό είναι βέβαια ότι δεν έβαλε καινούργιο άλμπουμ αλλά αυτό με το οποίο ξεκίνησε η προηγούμενη σειρά. Έπρεπε να συνεχίσει την σειρά και όχι να την επαναλάβει. Είναι αμφίβολο αν έχει απήχηση αφού ήδη το κοινό που αγαπά Αρκά την έχει ήδη στην βιβλιοθήκη του. Πρέπει στα σίγουρα να συμπληρωθούν τα υπόλοιπα άλμπουμ που λείπουν. Ένα από τα θετικά αυτής της εκδόσεως είναι ότι το λογότυπο της εφημερίδος είναι στο οπισθόφυλλο και όχι μπροστά όπως του Έθνους. Παρουσίαση των άλμπουμ που εκδόθηκαν από το Έθνος εδώ Στο επόμενο από την ίδια σειρά ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ το ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΑΙ . Από ότι φαίνεται ίσως ακολουθήσει την σειρά που κυκλοφόρησαν την πρώτη φορά, υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα να κυκλοφορήσουν και αυτά που δεν εκδόθηκαν από την έκδοση του 2012 . Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα την Lilian.

"ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΝ ΤΙ ΥΠΕΓΡΑΦΑΝ. ΔΕΗ ΗΞΕΡΑΝ ΟΤΙ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΓΑΛΕΙ ΣΕ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟ ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΤΙΜΗ, ΕΝΩ ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΕΜΕΝΑΝ ΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ." "ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΩ ΑΠΑΤΗ. ΚΑΙ ΜΙΛΑΩ ΩΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ. ΕΙΝΑΙ Ο ΑΚΡΙΒΗΣ ΟΡΟΣ. ΑΠΑΤΗ." "ΟΤΑΝ Η ΚΑΡΜΕΝ ΜΠΗΚΕ ΕΓΓΥΗΤΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ ΠΟΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ." Ο χωρισμός των γονιών. Η αλλαγή σπιτιού. Η εφηβεία. Η Αλίθια προσπαθεί να αφήσει πίσω την παιδική της ηλικία και να προχωρήσει μπροστά, κάτι παράξενο όμως συμβαίνει στο καινούργιο της σπίτι: Εχθρικοί γείτονες, ένα κρυμμένο ημερολόγιο και μια απρόσμενη επίσκεψη. Στην προσπάθειά της να ισορροπήσει τη ζωή της και να κατανοήσει τι γίνεται γύρω της, η Αλίθια έρχεται αντιμέτωπη με την τραγωδία χιλιάδων οικογενειών που έχουν χάσει το σπίτι τους, αλλά και με τον αγώνα εκείνων που εναντιώνονται στις εξώσεις, στο σύστημα, στις πιέσεις, αναζητώντας τη δική τους χαμένη αξιοπρέπεια. Το Εδώ έζησε, αιχμηρό και συγκινητικό, βαθιά τρυφερό, περιγράφει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον όχι μόνο της Ισπανίας αλλά όλων των χωρών του δυτικού κόσμου που βιώνουν ή θα βιώσουν τη σκληρότητα της επικράτησης της οικονομίας σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας των ανθρώπων. Ρεαλιστικό, κυρίως όμως ελπιδοφόρο και ανθρώπινο, μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του, οδηγεί τον αναγνώστη από την οργή και την απόγνωση στην αισιοδοξία που γεννά η αλληλεγγύη και η δύναμη των ανθρώπων όταν μαζί αντιστέκονται. --------------------------------------- Το "Εδώ έζησε - η ιστορία μιας έξωσης" διαπραγματεύεται το θέμα των εξώσεων και των κατασχέσεων από τις τράπεζες στην Ισπανία. Καθόλου αδιάφορο ή "μακρινό" θέμα για τις εποχες που ζουμε, ανεξάρτητα αν στην Ισπανία η νομοθεσία περι εξώσεων ήταν μεχρι πρότινος ακομα σκληρότερη απο την ελληνικη. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε.Το θέμα όμως το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι θα είχε πολλές δυνατότητες να δώσει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Η απόδοση όμως κατα την προσωπική μου γνωμη ειχε καποια προβλήματα. Η μυθοπλασία, παρόλο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον από την αρχή, ξεφούσκωσε γρήγορα, καθώς έδωσε σύντομα τη θέση της στις δραστηριοποιήσεις του κινηματος ενάντια στις εξώσεις, με αρκετά απροκάλυπτη προπαγανδιστική μορφή, για τα δικά μου γούστα. Το σχέδιο επίσης, ήταν πιο αφαιρετικό από όσο θα ηθελα. Σαν έκδοση πάντως ειναι πολύ προσεγμένη, με καλό δέσιμο και χαρτί. Έχει επίσης σημειώσεις της μεταφράστριας στο τέλος όπως και άλλες πληροφορίες για το ζήτημα των εξώσεων και για τους δημιουργούς. Τιμή εκδότη: 15,90€ Μερικές σελίδες που ανέβασε το 3pointmagazine.gr για να πάρετε μια ιδεα

Γρα-Γρου- Ένα ταξίδι στην μυσταγωγία της ελληνικής παράδοσης Η ελληνική παράδοση, πρόσφατη και παλαιότερη, αποτέλεσε συχνά έμπνευση για τους Έλληνες συγγραφείς, ειδικά σε περιόδους κρίσης. Έχει κάτι το μαγευτικά ανανεωτικό το να γυρίζεις στον τόπο σου, ή καλύτερα, να τον (ξανά) βλέπεις μέσα από μάτια αλλαγμένα από τον καιρό, τις διαφορετικές (και όχι πάντα ευχάριστες) εμπειρίες. Όπως άλλωστε έχει ειπωθεί πολλάκις, ότι είναι βαθιά εθνικό είναι συγχρόνως και βαθιά διεθνές, και σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, αυτή η μαγεία της γλυκόπικρης νοσταλγίας έχει κάτι το λυτρωτικό. Το Γρα-Γρου (εκδόσεις Ικαρος), το νέο κόμικ των Γιάννη Παλαβού και Τάσου Ζαφειριάδη, σε σχέδιο του πάντα εξαιρετικού Θανάση Πέτρου, ακουμπά βαθιά τόσο στην εθνική, όσο και στην προσωπική παράδοση των κατοίκων της βόρείας Ελλάδας, αφηγούμενο με έναν ιδιαίτερο τρόπο την ιστορία του ομώνυμου εστιατορίου στο χωριό Καστανιά. Το κτίσμα αυτό σημάδεψε την ευρύτερη περιοχή τόσο χωρογραφικά, αφού αποτελούσε το πέρασμα παλιά εθνική οδό Βέροιας-Κοζάνης, όσο και πολιτισμικά, αφού προσέφερε, σε δύσκολους καιρούς, ένα φιλόξενο σπίτι (ίσως το Τελευταίο Φιλόξενο σπίτι…) στους οδοιπόρους. Το άνοιγμα της Εγνατίας οδού, το 2004, έριξε το κτίριο σε αχρηστία, προσφέροντας μεν ταχύτητα, στερόντας όμως από το ταξίδι αυτή την έννοια της περιπέτειας που είχε παλαιότερα. Η ιστορία του κόμικ δεν μένει μόνο στην απλή περιγραφή του εστιατορίου Γρα-Γρου. Με αφορμή την ονομασία του, από τον ήχο των απομακρυσμένων, ταξιδιάρικων μηχανών, ξεκινά μια πορεία αφηγηματικής και οπτικοποιητικής αναπαράστασης του πικρού αισθήματος της μυσταγωγίας και της νοσταλγίας για το αναπάντεχο που συνόδευει τους οδοιπόρους στα κρύα βουνά της Κεντρικής Μακεδονίας. Πλάθοντας ουσιαστικά μια ιστορία φανταστικού μυστηρίου, το Γραγ-Γρου (ξανά)ορθώνεται μπροστά μας όπως ήταν στο μυαλό των δημιουργών: ένα πέρασμα από το άγνωστο της φαντασίας στο πραγματικό του δρόμου, ένα προσωπικό ταξίδι για το άγνωστο χ της επιθυμίας, όποια μορφή και αν παίρνει αυτό. Η ατμόσφαιρα του κόμικ είναι βαριά. Μέσα από τα ακανόνιστα καρέ, το δωρικό, με έμφαση στην σωματικότητα μοντάζ του, σε συνδυασμό με τις κοφτές, τελεσίδικες ατάκες των χαρακτήρων του καταφέρνουν και φέρνουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την τραχύτητα των βουνών του Βερμίου, που κρύβει ένα κρύο βαθύτερο και πιο παγωμένο από αυτό του χειμώνα. Κύρια πηγή των φαντασιακών στοιχείων της ιστορίας είναι μια γέφυρα, η άλλη άκρη της οποίας χάνεται στην ομίχλη. Τι κρύβεται πέρα από αυτή κανείς δεν ξέρει. Με όχημα την ιστορία της γέφυρας, αλλά και τις γλωσσικές υπερβάσεις, με τα μυστικά κουραδίτικα, την γλώσσα που μιλούσαν οι τεχνίτες την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι δημιουργοί μας μεταφέρουν στο παρελθόν του τόπου αλλά και στην βαθύτερη έννοια ίδιου του ταξιδιού, δίνοντας σε ανθρώπους που ίσως έχουν βολευτεί με αυτοκίνητα και αεροπλάνα να καταλάβουν πως το πέρασμα από τον έναν τόπο στον άλλον έχει μια ομορφιά που ξεπερνά την απλή μεταφορά. Είναι μια εμπειρία που σε σημαδεύει, που σε αφήνει να περιηγηθείς στα σύννεφα, ενώ τα πόδια σου είναι γερά ριζωμένα στην γη. Ταυτόχρονα, η έμφαση που δίνει η ιστορία στην παράδοση τόσο των εννοιών όσο και του τόπου, αποδίδεται με εξαιρετικό τρόπο και οπτικά από τον Θανάση Πέτρου. Το σχέδιο του, βαθιά επηρεασμένο από μεγάλους Έλληνες ζωγράφους , με βασικότερο ίσως ανάμεσα τους τον Τσαρούχη βασισμένο σε ευδιάκριτες, λιτές μορφές και ρεαλιστικά χρώματα που αναπλάθουν το φως, καταφέρνει και μας μεταφέρει την αίσθηση του μακρινού, χρονικά και χωρικά Γρα-Γρου, ενώ ταυτόχρονα μας μεταδίδει λίγη από την νοσταλγία των δημιουργών για το μέρος αυτό. Σε αυτή την μαγεία συμβάλει και τα μέγιστα η πρωτότυπη μουσική του Μιχάλη Σιγανίδη, η οποία συμπληρώνει τις εικόνες του κόμικ και το μεταπλάθει σε μια πλήρη οπτικοακουστική πρόταση. Εν κατακλείδι, το Γρα-Γρου αποτελεί ένα σοβαρό βήμα για την στροφή των ελληνικών κόμικ στην εγκόλπωση και θεμάτων αμιγώς ελληνικών, τόσο σε επίπεδο αφήγησης όσο και ιστορίας, χωρίς ωστόσο να χάνουν την επαφή τους με τις εξελίξεις της 9ης Τέχνης, μια ισορροπία πολύ δύσκολη. Έχουμε όμως δημιουργούς ικανούς να την επιτελέσουν και δούμε τρομερά πράγματα στο μέλλον. Μάλιστα, πολλά τα βλέπουμε ήδη! Πηγή

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS Ο γιος του Superman- Γνωρίζοντας ξανά έναν θρύλο Τα γεγονότα του Flashpoint μας έδωσαν ούτε λίγο ούτε πολύ έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν που είχαμε συνηθίσει στην DC, χωρίς ωστόσο να διαρηγνύουν εντελώς την σχέση τους με το παρελθόν. Το στοιχείo της υπερβολής, που έφτανε μέχρι την πόρτα του θείου όχι μόνο καθιερώθηκε, αλλά ξεπεράστηκε σε μεγάλο βαθμό. Φορέας αυτής της τάσης ήταν ο βασιλιάς της DC, o ίδιος ο άνθρωπος από ατσάλι, που σταδιακά έχανε τις επαφές του με τον γήινο κόσμο και προσέγγιζε όλο και περισσότερα τα άστρα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η έλξη του προς την Wonder woman ήταν ένα σαφές στοιχείο, κάτι που ποτέ μέχρι πριν δεν είχε επιχειρηθεί. Ωστόσο, αυτή η υπερβολή ήταν ένα χαρακτηριστικό που οδήγησε γρήγορα σε ενα τέλμα το New 52, καθώς η επανάληψη οδηγεί, σταδιακά, σε υποβάθμιση της ίδια της της υπόστασης. Πόσο να ξεπερνάει κανείς κάθε φορά έναν θεό; Έτσι, οδηγηθήκαμε στο Convergence (Σύγκλιση) και μετά στο Rebirth, οπου είδαμε την θανάτωση του νέου Superman και την επιστροφή του παλιού, σε ρόλο ισορροπιστή των δύο θέσεων που έγιναν κυρίαρχες στην DC, την υπερβολή και την γείωση στην πραγματικότητα. Ο τελευταίος γιος του Κρύπτον έπρεπε όχι μόνο να είναι θεός, αλλά και δίπλα στους ανθρώπους, ένα σύμβολο που μπορούσε κανείς να το ακουμπήσει. Ο παλιός Superman δεν ήταν μόνος στο Rebirth, αλλά έφερε, για αυτόν ακριβώς τον σκοπό και την οικογένεια του μαζί, την πάντοτε δαιμόνια Lois Lane στο ρόλο της συζύγου και της μητέρας και τον ημιγήινο γιο του, τον Jonathan. Kαι, με την εισαγωγή των νέων αυτών προσώπων και ρόλων, ξεκινά η ιστορία Son of Superman (στα ελληνικά Ο Γιος του Superman, από τις εκδόσεις Anubis, σε μετάφραση του Χρήστου Τσέλιου, ο οποίος ανέλαβε και την επιμέλεια της έκδοσης). H ιστορία μπορεί να ονομάζεται Ο Γιος του Superman, ωστόσο αφορά, σε μεγάλο βαθμό, την (επανά)εισαγωγή ενός προσγειωμένου και καλοκάγαθου Clark Kent στην υπερηρωική κοινότητα, δίπλα σε ήρωες που ουσιαστικά δεν γνωρίζουν τον ίδιο, αλλά τον σωσία του. Πρέπει δηλαδή να κερδίσει από την αρχή την εμπιστοσύνη όχι μόνο δύσπιστων ηρώων όπως ο Batman και η Wonderwoman, η οποία μάλιστα δεν έχασε μόνο έναν φίλο αλλά και τον μόνο άνδρα που ουσιαστικά ήταν ίσος της, αλλά και ενός ολόκληρου κόσμου που ζούσε στην απόγνωση της απώλεια του πιο αγαπημένου υπερασπιστή του. Ο Superman, από την αρχή της πορείας του στάθηκε ουσιαστικά ένα σύμβολο της αμερικάνικης κοινωνίας. Σε αυτόν τον ευγενικό πρόσφυγα, οι δημιουργοί του, Jerry Siegel και Joe Shuster, έδωσαν όλο το συμβολικό βάρος των φαντασιών που οι κάτοικοι των ΗΠΑ θεωρούν πως αξίζουν σε εκείνη την χώρα. Τον έντυσαν με τα χρώματα της σημαίας τους και τον έθεσαν στην πρωτοπορία, τόσο του συμβολικού, όσο και του φαντασιακού προτύπου τους. Λειτουργώντας σε έναν πολύ πιο αναβαθμισμένο ρόλο από ότι ο αντίστοιχος ήρωας της Μarvel (ο Captain America), o Κal- El όρισε την νόρμα των υπερηρώων και, παρά το γεγονός ότι αποτέλεσε όχι απλά ένα προιόν αλλά ΤΟ προιόν της μαζικής κουλτούρας, ο Superman, σε επίπεδο συμβόλου/ έργου Τέχνης, κατάφερε και απέκτησε την δική του αίγλη. Αυτή η αίγλη, η απόσταση δηλαδή που χωρίζει το άτομο από το έργο Τέχνης και το καθιστά ταυτόχρονα ανέφικτο αλλά και σημείο έμπνευσης, ομορφιάς και μοναδικότητας χάνεται με την μαζική αναπαραγωγή του έργου. Τα κόμιξ, όντας η χαρακτηριστότερη, μετά τον κινηματογράφο Τέχνη της μαζικής κουλτούρας, υπήρξαν πεδίο στο η έννοια αυτή δεν ευδοκιμούσε. Ωστόσο, μπορεί να ειπωθεί πως, σε συμβολικό επίπεδο, ο άνθρωπος από ατσάλι κατάφερε, με τα χρόνια και την συναισθηματική επένδυση, να γεφυρώσει κάπως το χάσμα ανάμεσα στην αίγλη και την αναπαραγωγή. Στάθηκε δηλαδή ένα κομμάτι μαζικής κουλτούρας που διαμόρφωσε συνειδήσεις και ενδύθηκε αυτή την αίγλη, λόγω συναισθημάτων και ιστορίας. Ο γιος του Σούπερμαν, σαν ιστορία, προσπαθεί να ξαναβρει αυτή την θέση στα συναισθήματα των fans του, φέρνοντας ταυτόχρονα με το παλιό, νοσταλγικό του περιοχόμενο και τις ιδέες για μια Αμερική που σήμαινε κάτι για όσους το διαβάζουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού (γιατί σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο ΗΠΑ σημαίνει κάτι πολυ διαφορετικό) : μια χώρα φτιαγμένη από μετανάστες, ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Δεν είναι τυχαίο πως η ιστορία ξεκινά με τον παλιό Superman να μιλάει στον τάφο του νέου για ιστορία, θάνατο και αναγέννηση, ενώ κλείνει αναφέροντας πως ο κόσμος χρειάζεται έναν Superman, φράση που ακολουθείται από έναν τεράστιο, εμβληματικό δισέλιδο με το logo του. Κομβικό σημείο σε αυτή την προσγείωση του Superman ξανά ανάμεσα μας είναι και η ύπαρξη του γιού του, του Jonathan. Σαν σύμβολο αυτής της αλλαγής στάσης και της στροφής σε πιο γήινες, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καταστάσεις, ο νεαρός Jonathan (που στην συνέχεια θα αναλάβει κομβικό ρόλο, τόσο στις ιστορίες του πατέρα του σαν Superboy, όσο και στα Action Comics αλλά και ως συνοδοιπόρος του Damian Wayne στο Super Sons) είναι ένα μείγμα ανθρώπου και κρυπτονιανού, ένας μιγάς στο πρόσωπο του οποίου δύο ξεχωριστές κληρονομίες βρίσκουν την ενσάρκωνση τους. Δεν είναι τυχαίο που ως κακό της ιστορίας, το δημιουργικό team που ανέλαβε τον Superman του Rebirth (o Peter Tomasi στο σενάριο, ο Patrick Gleason στο σχέδιο και οι Μick Gray και Rob Leigh στο penciling και στο lettering αντίστοιχα) θέτουν έναν μηχανισμό ουσιαστικά που επιζητά και την κάθαρση. Σαν να τοποθετούν τον ήρωα του ακριβώς απέναντι σε αυτό το φασιστικό/ακροδεξιό μοτίβο που παρουσιάζεται αναβαθμισμένο στις ΗΠΑ, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και παρουσίας στους δρόμους και ταυτόχρονα ενάντια στην μισαλόδοξη και σχιζοφρενική επιθυμία για καθαρότητα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς. Η απλότητα της ιστορίας δεν οφείλεται σε σεναριακή ένδεια ή αδυναμιά του Tomasi, αλλά σε ξεκάθαρη δήλωση αυτών των πλευρών που μια πιο πολύπλοκη ιστορία ίσως έκρυβε, μετατοπίζοντας το ενδιαφέρον στην πλοκή της. Ωστόσο, με το καλημέρα, ο νέος/παλιός Superman δίνει το κοινωνικό και πολιτικό του στίγμα. Παράλληλα, πρέπει να γίνει και μια αναφορά στην ελληνική μετάφραση, η οποία φαίνεται πως κατανοεί την λογική του δημιουργού. Μπορεί το Flashpoint να γίνεται Σημείο Ανάφλεξης και το Convergence Σύγκλιση, ωστόσο το Justice League δεν μετετράπη σε Λεγεώνα της Δικαιοσύνης, αναγνωρίζοντας το σημασιολογικό βάρος που κουβαλά η λέξη. Επιπλέον, λέξεις και κλασικές έννοιες του Superman όπως ο Οχυρό της Μοναξιάς, αλλά και η παρουσία του Κρύπτο αντιμετωπίστηκαν με σεβασμό σε μια ολόκληρη παράδοση και δεν φτήνηναν στην μεταφορά τους στην γλώσσα μας, κάτι πολύ δύσκολο στην μεταφορά όρων από κόμιξ στα ελληνικά, τα οποία είναι πιο σκληρή γλώσσα που δεν συγχωρεί την πλαστικότητα τόσο όσο τα αγγλικά. Επιλογικά, τι μπορούμε να περιμένουμε από τον νέο/παλιό αυτό Superman, που προσπαθεί να συνδυάσει το μέλλον και το παρελθόν; Σε πρώτη φάση, μπορούμε να χαρούμε το νέο του ξεκίνημα. Μετά, ποιος ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η στάση γεννά ελπίδα. Και στην τελική, αυτή δεν είναι η σημαντικότερη αποστολή του; Πηγή

Μια ακόμη έκδοση το γνωστού ήρωα των Σανπέ-Γκοσινί. Η συγκεκριμένη σειρά αποτελεί απόδοση σε εικονογραφημένα βιβλία κάποιων επεισοδίων από την ομώνυμη σειρά κινουμένων σχεδίων. Ομαδοποίηση Μικρού Νικόλα

Eδώ Έζησε: Η Ιστορία μιας Έξωσης – Μια ιστορία τραγικά επίκαιρη και αναγκαία «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»- Ελλάδα «Ουτε κόσμος δίχως σπίτια, ούτε σπίτια δίχως κόσμο» Ισπανία Μία από τις πιο επίκαιρες και ουσιώδεις εκδόσεις που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στη χώρα μας είναι το «Έδώ Έζησε: Η Ιστορία μιας Έξωσης» από τις εκδόσεις Angelus Novus. Αυτό το πολύ δυνατό κόμικ, με το σκληρό εξώφυλλο και την ακόμα πιο σκληρή υπόθεση, δεν παίρνει το υλικό του από κάποιο φανταστικό κόσμο, αλλά από τις ιστορίες απλών και καθημερινών ανθρώπων που από την μια στιγμή στην άλλη έχασαν όχι μόνο το σπίτι τους αλλά και το δικαίωμα να ονειρεύονται. Το Εδώ Εζησε, σε σενάριο του Σεβιγιάνου συγγραφέα Isaac Rosa μπορεί να εστιάζει σε μια φανταστική οικογένεια της Ισπανίας, και να κάνει πρόσωπο της αφήγησης του την νεαρή Αλίθια (πόσο όμορφη είναι η σύμπτωση άραγε με τη δική μας αλήθεια;), ωστόσο δεν περιορίζεται σε μια μονοπρόσωπη ιστορία, ούτε αποτελεί μια μεταφορά οικονομικών όρων σε καρέ, όπως το αξιόλογο Σούπερκραχ. Ανοίγει το βλέμμα του και, έχοντας ένα πρωτογενές υλικό από συνεντεύξεις ανθρώπων που έχασαν από την μια στιγμή στην άλλη το σπίτι τους από τα νύχια κάποιας τράπεζας ή κάποιου κερδοσκοπικού fund, καταφέρνει και δομεί έναν πολύ προσωπικό χάρτη ανθρώπων που υπάρχουν εκεί έξω, υποφέρουν, ζουν και μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον να αντιστέκονται. Συνδέοντας το παρόν με το παρελθόν και με το μέλλον, τόσο σχεδιαστικά και σεναριακά όσο και εννοιολογικά, η πρωταγωνίστρια μαθαίνει για το παρόν της Ισπανίας και το δικό της μέσα από μια σειρά σχέσεων, πρώτα με την λογοτεχνία (εξαιρετική η χρήση των αποσπασμάτων από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ), μετά με έναν άνθρωπο που έχασε την ίδια της ταυτότητα και μετά με ένα κίνημα. Μήπως έτσι δεν γίνεται πάντα άλλωστε; Μόνο μέσα από την έμπνευση και την κατανόηση του παρελθόντος και των προβλημάτων του μπορούμε να αντισταθούμε στο παρόν και να ελπίζουμε για το μέλλον. Βέβαια για την έναρξη της διαδικασίας απαιτείται ένα βίωμα προσωπικό. Έτσι η νεαρή Αλίθια ριζοσπαστικοποιείται μόνο όταν βλέπει με τα ίδια της τα μάτια την πόλη των εξώσεων, τα άδεια σπίτια και τις ιστορίες πόνου που κρύβουν, τις αυτοκτονίες στο άκουσμα του χτυπήματος του κλητήρα, τις ξεριζωμένες ζωές που ζουν σε καταλήψεις και έχουν μόνο την αλληλεγγύη των άλλων για να κρατηθούν… Με λιτά εκφραστικά μέσα, που δε μασάνε τα λόγια τους ούτε καταφεύγουν σε διδακτισμούς και εύκολα κατηγορώ, ο Rosa μας δίνει όχι μία ιστορία, αλλά ένα πλέγμα αφηγημάτων που διαπλέκονται και αλληλοεπηρεάζονται, ενώ ταυτόχρονα στήνει και ένα φασματικό επίπεδο, που τέμνει κάθετα τα πάντα. Μας δίνει τόσο πλοκές προσωπικές όσο και την γενική ιστορία της ιδιοκατοίκησης στην Ισπανία, η οποία αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή ήδη από τα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο. Πιάνει το νήμα όλων των πολιτικών μεθοδεύσεων, των ηθελημένων παραπληροφορήσεων και της κερδοσκοπίας, η οποία πετάει τον κόσμο από του, σαν δύναμη κατοχής στην ίδια χώρα. Παράλληλα μιας εξιστορεί μια ιστορία ενηλικίωσης και περάσματος από το ιδιωτικό άχθος στην δημόσια αρένα, η οποία όμως πλέον διαφωτίζεται από τον αγώνα και την αλληλεγγύη. Η Αλίθια μαθαίνει να ακούει και να μιλά. Και, ταυτόχρονα με όλα αυτά, μια ιστορία του τι θα γινόταν αν… Το ταυτόχρονο είναι χαρακτηριστικό και του σχεδίου της Christiana Bueno. Η καλλιτέχνιδα καταφέρνει με έναν φαινομενικά απλό και απτό τρόπο να συνδυάσει διαφορετικές χρονικότητες μέσα στο ίδιο καρέ, ενώ περνάει με ευκολία από το παρελθόν στο φασματικό παρόν και από εκεί στον ρεαλισμό αυτού που όντως υπάρχει. Επιπλέον, οι λακωνικές γραμμές του σχεδίου, που θυμίζουν επίτηδες αρχιτεκτονικά σχέδια, όπως φανερώνει και η πληθώρα τέτοιων σκίτσων στις σελίδες του graphic novel, όχι μόνο καθιστούν πιο εύληπτη την ιστορία, αλλά και την ενισχύουν. Το συναισθηματικά φορτισμένο σκιτσογράφημα της Christiana Bueno εστιάζει σε ανθρώπους και σπίτια, μέσα στα οποία υπάρχουν σημάδια, όνειρα και ζωές που χάνονται από την μια στιγμή στην άλλη. Συγχρόνως, ο ενιαίος χρωματισμός, ανά χρονική περίοδο, δίνει συνοχή σε μια φαινομενικά μόνο απλή ιστορία. Αξιοσημείωτη είναι και η σημαντική δουλειά της μετάφρασης από την Κορίνα Βασιλοπούλου, η οποία δεν μεταφέρει απλά τους διαλόγους από τα ισπανικά στα ελληνικά, αλλά παρέχει και ένα ολόκληρο πλαίσιο κατανόησης της ιστορίας χωρίς το οποίο η ανάγνωσή της θα ήταν το λιγότερο ελλιπής. Την ίδια στιγμή, η ίδια η έκδοση του Angelus Novus παραπέμπει σε ιστοσελίδες συντονισμών και οργανώσεων που αντιστέκονται στους πλειστηριασμούς σε Ισπανία και Ελλάδα. Γιατί το Εδώ Έζησε δεν αρκείται στο να πάρει υλικό από την πραγματικότητα και να το μεταπλάσει σε Τέχνη. Περισσότερο το ενδιαφέρει να μεταπλάσει, μέσα από την Τέχνη, την ίδια την πραγματικότητα, κάτι που μόνο μέσω της αντίστασης μπορεί να γίνει. Το Έδώ Έζησε δεν είναι ένα απαισιόδοξο έργο. Είναι έντονα συναισθηματικό, πολύ ανθρώπινο και, ενώ δεν έχει ψευδαισθήσεις για το πόσο δύσκολο είναι το παρόν, καταφέρνει και χαμογελά για το μέλλον. Όχι γιατί θα είναι εύκολο, αλλά γιατί βλέπει πως μέσα στα χαλάσματα των εξώσεων, έχει φυτρώσει το λουλούδι της αντίστασης από τα κάτω. Πηγή

Πλειστηριασμοί, εξώσεις και συλλογική αντίσταση Ο βραβευμένος Ισπανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Isaac Rosa αφηγείται με το εξαιρετικά σχεδιασμένο από την Cristina Bueno graphic novel του «Εδώ έζησε» (εκδ. Angelus Novus) μια επώδυνη αλλά ελπιδοφόρα ιστορία έξωσης. Της Ελένης Κορόβηλα Με ηρωίδα την 14χρονη Αλίθια παρακολουθούμε την ακτινογραφία μιας κοινωνίας που λυγίζει υπό το βάρος λανθασμένων επιλογών, παραπλανητικών προσταγμάτων, κατάρρευσης της οικονομίας και εκτίναξης της ανεργίας, αλλά και από την επικράτηση ενστίκτων επιβίωσης που αποξενώνουν γείτονες, συγκάτοικους, συναδέλφους, φίλους και συγγενείς. Το φως προβάλει με την έκφραση αλληλεγγύης κατά τη συνάντηση και συμπόρευση διαφορετικών τμημάτων της κοινωνίας. Το νεαρό κορίτσι έχει να αντιμετωπίσει τον χωρισμό των γονιών της, την αναγκαστική μετακόμιση/αναδίπλωση σε έναν πιο συνετό τρόπο ζωής και ταυτόχρονα την εφηβεία. Μετά τον χωρισμό των γονιών της, η μοναχοκόρη Αλίθια μετακομίζει με τη μητέρα της από την άνετη μονοκατοικία με κήπο όπου οι γονείς της είχαν στεγάσει προ κρίσης την οικογενειακή τους ευτυχία, σε ένα διαμέρισμα που αγοράστηκε σε τιμή ευκαιρίας από πλειστηριασμό. Αναζητώντας τα αίτια της εχθρότητας των νέων τους γειτόνων, η Αλίθια ανακαλύπτει την τραγωδία χιλιάδων οικογενειών που έχασαν τα σπίτια τους μη μπορώντας να ανταποκριθούν στον στραγγαλιστικό τραπεζικό δανεισμό τον οποίο ανέλαβαν υπό συνθήκες σαθρής ευμάρειας. Μαζί με τα άδεια σπίτια, άνθρωποι απώλεσαν προσωρινά ή και ανεπιστρεπτί την κοινωνική τους υπόσταση, κι εν τέλει την αξιοπρέπειά τους. Έγιναν φαντάσματα της περασμένης τους ζωής που περιπλανώνται αδιάκοπα χωρίς να καταφέρνουν να βρουν τη θέση τους στη νέα κατάσταση. Τέτοια «φαντάσματα» θέλει να αποκαταστήσει η ηρωίδα του Ρόσα. Βιώνοντας το αίσθημα της εκδίωξης από τον δικό της παράδεισο και με οδηγό ένα εφηβικό ημερολόγιο, παραπομπή στο διασημότερο ημερολόγιο στην ιστορία της λογοτεχνίας, αυτό της Άννας Φρανκ, η Αλίθια συνδυάζει τα κομμάτια του παζλ της νέας πραγματικότητας και επιλέγει τη δική της θέση σε μια κοινωνία σε αναβρασμό. Στις αναζητήσεις της παίρνει το μάθημα πως δεν είναι η λύπηση για τα θύματα που θα απαλύνει τον πόνο αλλά η συλλογική δράση. Σε αυτή την προσπάθειά της για αποκατάσταση της μνήμης εκείνων που με βίαιο τρόπο σπρώχτηκαν εκτός κοινωνίας εντοπίζονται αναλογίες με προσπάθειες επαναφοράς στην επιφάνεια της μνήμης των ατομικών ιστοριών θυμάτων διωγμών και αφανισμού, όπως των Εβραίων από τους ναζί. Η 14χρονη Αλίθια δεν θα σταματήσει πριν ανασυνθέσει όλα τα κομμάτια της ιστορίας της ηλικιωμένης Κάρμεν, προηγούμενης ενοίκου της νέας της κατοικίας, καταλήγοντας στην αποκατάστασή της μέσω μιας επιτοίχιας πλάκας, υπόμνηση της τραγωδίας. Η περίπτωση της Ισπανίας Το οικονομικό θαύμα της χώρας βασίστηκε εν πολλοίς στην άνθιση της οικοδομικής δραστηριότητας και την αλλαγή του μοντέλου στεγαστικής πολιτικής που επί καθεστώτος Φράνκο από την δεκαετία του '70 άρχισε να προωθεί την ιδιοκατοίκηση έναντι της επιδοτούμενης κοινωνικής κατοικίας. Οι τράπεζες διαδραμάτισαν τον δικό τους μοιραίο ρόλο χρηματοδοτώντας την αγορά κατοικίας με έως και το 100% της αξίας του ακινήτου. Η φούσκα κορυφώθηκε τη δεκαετία 1997-2007, στο τέλος της οποίας «έσκασε» με οδυνηρές συνέπειες για τους έως τότε ανυποψίαστους, στην πλειονότητά τους, δανειολήπτες. Από το 2008 οι εικόνες ντροπής με ανθρώπους να σύρονται έξω από τα σπίτια τους πολλαπλασιάστηκαν. Η απουσία νομοθετικού πλαισίου προστασίας και η είσοδος της Ισπανίας στη μνημονιακή εποχή οδήγησαν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις αστυνομικής βίας. Πάνω από 600 χιλιάδες εξώσεις μέσα σε μια δεκαετία γιγάντωσαν το ακτιβιστικό κίνημα κατά των εξώσεων που έδωσε επιτυχημένες μάχες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και ανέδειξε νέα πρόσωπα στην πολιτική, όπως η νυν δήμαρχος της Βαρκελώνης Άντα Κολάου. Η ανάγνωση του Ισαάκ Ρόσα Η ελπίδα έρχεται (πάντα) από το μέλλον. Ο 44χρονος Ρόσα παίρνει θέση όχι καταδικάζοντας στο πυρ το εξώτερο τις «κακές τράπεζες» και τους ανάλγητους πολιτικούς ή κανακεύοντας τους αθώους πολίτες αλλά μιλώντας για το βίωμα και το πώς επιδρά και μεταστρέφει τις κοινωνίες. Για τη βαθιά, ανοιχτή πληγή που καταλήγει να στερεί όχι μόνο το δικαίωμα στη στέγη αλλά και στην ίδια την ταυτότητα. Στο βιβλίο του Ρόσα, η έφηβη ηρωίδα διαμορφώνει προσωπική αντίληψη για την κοινωνική πραγματικότητα εκκινούμενη από τη διάθεσή της να αποκαταστήσει το παρελθόν και τελικά να βάλει σε τάξη το δικό της μέλλον. Μέσα από αυτή τη διαδικασία γνωρίζει με ποιους τρόπους σε συνθήκες κοινωνικών ανατροπών και ανακατατάξεων μπορεί να αναπτυχθεί ιαματική συλλογική δράση που όχι σπάνια αποδεικνύεται και αποτελεσματική. Συνελεύσεις, δίκτυα πολιτών, συλλογικότητες που προσφέρουν νομική, υλική και ψυχολογική υποστήριξη γίνονται οι πόλοι του αγώνα για την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τα σπίτια στις περισσότερες περιπτώσεις χάνονται οριστικά, όμως αποκαθίσταται, έστω εν μέρει, η κοινωνική συνοχή και ανακτάται από τον «φταίχτη/θύμα» του συστήματος η ταυτότητά του. Πηγή Άλλο ένα άρθρο για το κόμικ

"Τα σκίτσα αποτελούν συχνά το χρονικό της εποχής που περιγράφουν. Με έναν τρόπο που δεν περιορίζεται μόνον στη ιστορικότητα, αλλά που επίσης αποδίδει το «ηχόχρωμα» των καιρών, την ψυχή και την αύρα των ανθρώπινων. Τα σκίτσα δεν είναι «προφητικά» - απλώς οι καιροί ανακυκλώνονται. Και η επανάληψη αυτής της φάρσας είναι μάλλον εκείνη που προσδιορίζει το αέναο της τραγωδίας. Για αυτό και τα όρια του τραγικού με το κωμικό είναι ενίοτε ένας κλαυσίγελως-δρόμος. Για αυτό και η σάτιρα είναι πάντα μια υπόμνηση της κάθαρσης. Ως αναγκαιότητας. Όπως ακριβώς και η ελευθερία, η οποία, κατά Μαρξ, είναι η «εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας»... " Το "Ένα βήμα μπρος δύο κωλοτούμπες πίσω..." περιέχει σκίτσα του Στάθη που δημοσιεύτηκαν στη Real Νews και στο enikos.gr κατά την περίοδο διακυβέρνησης Τσίπρα και Σαμαρά. Λιανική τιμή : 10,00 €

H Σκιά Πέρα Από τον Χρόνο (graphic novel)- H αναπαράσταση του μη παραστατικού Για τον Ηοward Phillips Lovecraft, έχουμε μιλήσει εκτενώς και στο παρελθόν. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να αγνοήσουμε έναν από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του φανταστικού, του τρόμου, αλλά και του φαντασιακού (ή, ορθότερα, κοσμικού) τρόμου. Το να προσπαθήσεις να αναπαραστήσεις οπτικά όλη αυτή την δυναμική του Lovecraft-ικού λόγου ενέχει τροματικές δυσκολίες, οι οποίες δεν πηγάζουν (μόνο) από τα ακατανόμαστα πλοκάμια κάποιου τέρατος. Προέρχονται, σε μεγάλο βαθμό, τόσο από την δομή, όσο και από την υφή της ατμόσφαιρας του έργου του, ιδιαίτερα αυτού της ωριμότητας. Τα περισσότερα έργα του Lovecraft έχουν πολύ λίγη δράση, ενώ αντίθετα βρίθουν πολύπλοκων και λεπτομερέστατων περιγραφών. Η δράση περιορίζεται στην αντίδραση των ανθρώπινων χαρακτήρων σε καταστάσεις απάνθρωπες, απόκοσμες και παράλογες. Οι περιγραφές πάλι, ενώ είναι πυκνές, ουσιαστικά αυτό που κάνουν είναι να συσκοτίζουν αντί να δίνουν μια απτή εικόνα. Ο συγγραφέας από το Providence αρέσκεται σε συχνές επαναλήψεις λέξεων όπως «ακατανόητο», «απερίγραπτο», «ανείπωτο», «ανομολόγητος». Αφιερώνει δηλαδή το τεράστιο συγγραφικό του ταλέντο και λεξιλόγιο σχεδόν αποκλειστικά στην απόπειρα περιγραφής πραγμάτων που δεν μπορούμε να περιγράψουμε. Ταυτόχρονα, το ύφος του δεν έχει σχεδόν καμία συναισθηματική έξαρση. Απουσιάζουν οι συγκινήσεις, οι εντάσεις, οι αφορισμοί. Αυτός ο ψυχρός, δημοσιογραφικός τόνος όταν ασχολείται με κοσμικά, ασύλληπτα μεγέθη έχει μια βαθύτερη, αποκρουστική σημασία και δείχνει και τον λόγο για τον οποίο ο Lovecraft επηρέασε την πορεία της λογοτεχνείας, στον βαθμό που το έκανε: Θέτει προ τετελεσμένου την γνωστική περατότητα του ανθρώπου, και μάλιστα με αβυσαλλέο βαθμό. Αδιαφορώντας πλήρως για την αισιοδοξία του ορθολογισμού, ο οποίος προήγαγε την θετικιστική άποψη για τον κόσμο και το σύμπαν, ο μοναχικός αυτός προφήτης του χαμού σκηνοθετεί στην κοσμική αρένα, με ήρωες τους αποτρόπαιους θεούς του, την καντιανή επιταγή: όχι μόνο ο Λόγος δεν αρκεί για να τα γνωρίσουμε όλα, όχι μόνο η Γλώσσα δεν φτάνει για να περιγράψει τον τρόμο της άγνοιας μας, αλλά ακόμα και αυτά που ξέρουμε δεν είναι παρά φάσματα, σκιές στους τοίχους της πλατωνικής σπηλιάς. Κάθε απόπειρα εναντίωσης σε αυτή την φυσική κατάσταση, κάθε κρυφοκοίταγμα στις φλόγες οδηγεί στο χαμό. Αυτή η συνειδητοποίηση χτυπά κατακούτελα τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος έχει συνηθίσει να θυσιάζει και να θυσιάζεται αγόγγυστα για αυτή την σιγουριά, και είναι ο λόγος για τον οποίο ο Lovecraft παραμένει ένας αγέραστος καλλιτέχνης τρόμου, μακριά από φτηνιάρικα jump scares ή ανούσια μυστήρια και μέτριες αναφορές σε προϊόντα της μαζικής κουλτούρας. Συγχρόνως βέβαια, αυτός είναι και ο λόγος που ο Lovecraft δεν είχε πολύ καλή αντιμετώπιση στον κινηματογράφο, την κατεξοχήν τέχνης της μοντερνικότητας. Από την μία αυτό είναι λογικό, τόσο για τεχνικούς όρους, όσο και για καλλιτεχνικούς: το μοντέρνο έφερε μαζί του την πίστη στην επιστήμη, την οποία η Lovecraft-ιανή μυθολογία χλεύαζε. Έτσι η σύνδεση 7η Τέχνης και Lovecraft είχε, στην καλύτερη, περιορισμένα αποτελέσματα. Τι γίνεται όμως με τα κόμιξ; Πως θα μπορούσε μια Τέχνη η οποία βασίζεται, σε μεγάλο βαθμό, στις αναπαραστατικές τεχνικές του κινηματογράφου, αλλά σε εντελώς διαφορετικό πολιτισμικό πλαίσιο (καλώς ήρθατε στο μεταμοντέρνο) να αναπαραστήσει το μη παραστατικό; Την απάντηση σε αυτό δίνει, με έξοχο τρόπο, ο Βρετανός Ι.N.J Culbard σε μια σειρά έργων επαναγνωριμίας ουσιαστικά του σύγχρονου κοινού με το έργο του κλασσικίζοντα στο ύφος, αλλά μεταμοντέρνο στην θεώρηση Lovecraft. Το ανα χείρας έργο, το H Σκιά Πέρα Από τον Χρόνο (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αίολος, που έχουν μια σημαντική παράδοση στην μετάφραση αλλά και στην ανάλυση του Lovecraft-ικού έργου στην χώρα μας), βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του 1934-1935, έργο της ωριμότητας του συγγραφέα. Το κόμικ καταφέρνει να μας μεταφέρει ακριβώς την αίσθηση και την υφή του απόκοσμου και ιδιαίτερου αυτού Λόγου μέσα από εικόνες περιγραφικές μέσα στην ασάφεια τους, πολυεπίπεδες και με τρομερό βάθος. Ο Ι.N.J Culbard, με εμπειρία στην Dark Horse Comics, αλλά και στον χώρο του animation, συνδυάζει δυτικές ( Jean-Claude Mézières για παράδειγμα) και ανατολίτικες ( Katsuhiro Otomo) τεχνοτροπίες και επηροές για να φέρει στο χαρτί σκέψεις που δεν αιχμαλωτίζονται εύκολα. Επιπλεόν, το H Σκιά Πέρα Από τον Χρόνο είναι μια από τις λίγες σχετικά ιστορίες που ο κεντρικός χαρακτήρας δομείται πολύ προσεκτικά. Ο καθηγητής Ναθάνιελ Πίζλι είναι ένας από τους πιο ανθρώπινους χαρακτήρες του συνήθως μισάνθρωπου ερημίτη από την Νέα Αγγλία και αυτό το Ι.N.J Culbard το προσέχει πάρα πολύ. Τον αποδίδει και αυτός με κατανόηση, ακόμα και συμπάθεια σε πολλά σημεία. Ένα ήρεμο και ψυχρό χαμόγελο για έναν άνθρωπο που κούνησε την άκρη της συμπαντικής κουρτίνας… Επιπλέον, κάτι που χρήζει αναφοράς είναι και η επιλογή των χρωμάτων. Ενώ η επιλογή των σκούρων τόνων σε όλο το έργο θα φάνταζε μια ρεαλιστική λύση στην μυστικότητα των περιγραφών της νουβέλας, ο Ι.N.J Culbard αντιμετωπίζει το θέμα πολύ πιο θαρρετά. Εφαρμόζει ένα συνδυασμό χρωμάτων, φωτός και τρομακτικών εφιαλτών, που όχι μόνο σπάνε την μονοτονία και ευχαριστούν τον αναγνώστη, αναλαμβάνοντας ουσιαστικά τον ρόλο του να δομήσουν την ατμόσφαιρα, αλλά και παρουσιάζουν αν όχι εντελώς νέες, σίγουρα λιγότερο προσεγμένες πλευρές του έργου. Επιπρόσθετα, πέρα από τα χρώματα, ο Culbard αποδεικνύεται πολύ καλός και στο set up αλλά και στο μοντάζ των πλάνων. Καταφέρνει να αναδεικνύει την ένταση των κινήσεων και την αγωνία των περιγραφών με τα σωστά κοψίματα, το ακριβές, άτακτο μέτρο και τον πρέποντα ρυθμό. Ακόμα, με την επανεγγραφή πεδίων σε καρέ ήδη δομημένα, αποδίδει με έναν εξαιρετικά έξυπνο τρόπο την ταυτόχρονία των γεγονότων, στο παρελθόν και στο παρόν, στη Γη, και στο πέρα της, μια έννοια δύσκολη στην απόδοση της εικαστικά. Επίσης τα αποσπάσματα από το έργο, μεταφρασμένα από τον Θωμά Μαστακούρη, ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ελληνική μετάφραση, ταιριάζουν απόλυτα τόσο με το ύφος του Lovecraft, όσο και με την προσέγγιση την οποία ακολούθησε ο Culbard στο έργο. Επιλογικά, το H Σκιά Πέρα Από τον Χρόνο είναι ένα απαραίτητο συμπλήρωμα για την συλλογή όσων ασχολούνται ήδη με τον μεγάλο δημιουργό, αλλά και μια εξαιρετική εισαγωγή για όσους θέλουν να γνωρίσουν τον Αμερικάνο λογοτέχνη με μια πιο άμεση οπτική. Σε κάθε περίπτωση, δεν απογοητεύει! Πηγή

Άρθρο από το τελευταίο τεύχος της λογοτεχνικής εφημερίδας. Υπόψιν, ότι περιέχει ορισμένα λάθη (πχ εκδόθηκαν στα ελληνικά 3 τεύχη Μπλάκσαντ και όχι 2, όπως αναφέρει)

Τιμή καταλόγου: 14,40€ Άλλη μια βιογραφία σε σκίτσα λοιπόν, που βγήκε ταυτόχρονα με την έκδοση για τον Φρόυντ από τον Πατάκη, με το ίδιους δημιουργούς. Αυτή την φορά όμως διαβάζεται. Απέχει μεν από το ιδεατό, μιας και πηγαίνει συχνά πολύ απότομα από το ένα σημείο στο άλλο, ενώ κάποιες φορές προσπερνά στοιχεία χωρίς να μας έχει δείξει το ενδιάμεσο στάδιο που οδήγησε από το Α σημείο στο Γ, αλλά τηρείται χρονολογική σειρά των γεγονότων, η αφήγηση πρώτου προσώπου δουλεύει καλύτερα, και γίνεται επίσης και μια προσπάθεια επεξήγησης μέρος της ιδεολογίας του Μαρξ. Θα έλεγα πως αυτή η έκδοση λειτουργεί ως ένα χρονολόγιο, ένα επιγραμματικό βοήθημα για τους αναγνώστες και οπαδούς του Μαρξ, ώστε να μην χρειάζονται να ανατρέχουν στα πλήρη έργα κάθε λίγο και λιγάκι. Ίδια καλή ποιότητας έκδοσης και για αυτό τον τόμο. Σκληρόδετος και με σπάγκο στο δέσιμο, λίγο πιο ακριβός λόγω των 8 παραπάνω σελίδων όμως. Αν τα στοιχεία της έκδοσης είναι αληθή πάντως, ο Πατάκης είχε πάρει τα δικαιώματα για τους δύο τόμους από το 2013, αλλά τα έβγαλε σε πρώτη έκδοση, το 2017. Το άλμπουμ βρίσκεται και στην βιβλιοθήκη στην ΛΕΦΙΚ.