Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο λόγος για την δεύτερη περίοδο που διανύει ακόμα και στις ημέρες μας ο τίτλος, ο οποίος εξακολουθεί να κυκλοφορεί σε εβδομαδιαία βάση μαζί με την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής. Αυτό που τραβάει αμέσως το βλέμμα και κάνει την παρούσα έκδοση να ξεχωρίζει από την προηγούμενη, είναι το γεγονός ότι εδώ έχουμε ένα μεγαλύτερο (για να μην πω τεράστιο για τα δεδομένα ενός περιοδικού) μέγεθος, το οποίο πλησιάζει αυτό μιας τυπικής εφημερίδας. Από εκεί και πέρα τα άρθρα τα οποία φιλοξενούνται έχουν κοινωνική θεματολογία, αλλά υπάρχουν κι αυτά που είναι παρμένα από το ελληνικό και διεθνές lifestyle. Δυνατό σημείο του περιοδικού είναι οι συνεντεύξεις γνωστών προσωπικοτήτων, που πρωταγωνιστούν σε όλους τους τομείς. Αυτό που έχουμε να πούμε για την έκδοση, εκτός από το μεγάλο μέγεθός της, είναι ότι έχει δεθεί με καρφίτσα, ενώ το χαρτί είναι μεν γυαλιστερό, αλλά έχει την ίδια υφή που έχουν οι σελίδες στα διάφορα δωρεάν ένθετα εφημερίδων. Να πούμε, επίσης, ότι είναι εξαιρετικά λεπτό. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι στην τελευταία σελίδα πριν το οπισθόφυλλο, φιλοξενείται και μία σύντομη ιστορία του Θανασάκη του Αρκά. Την πρώτη περίοδο του περιοδικού μπορείτε να την βρείτε ΕΔΩ. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον nikos ka.

Την δύση του έτους 2017 έρχεται στα χέρια των αναγνωστών το περιοδικό "Love Yourself", το οποίο (μιας και προδίδεται από τον τίτλο του) μάς προτρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Το διμηνιαίο αυτό περιοδικό, το οποίο κυκλοφορεί σαν ένθετο με την εφημερίδα "Καθημερινή της Κυριακής", φιλοξενεί άρθρα που κρύβουν πολλές και χρήσιμες συμβουλές για μία σωστή υγεία κι ευεξία, τόσο στον σωματικό τομέα, όσο και στον τομέα της ατομικής μας ψυχολογίας. Μέσα από τις σελίδες του θα μάθουμε για νέες τάσεις και τεχνικές επάνω στην ευζωία και μάλιστα σε πολλούς και διάφορους τομείς, όπως είναι η υγεία, η διατροφή, η ομορφιά και φυσικά η γυμναστική. Επίσης θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το "Love Yourself" διαθέτει και συνεντεύξεις διάσημων προσώπων, οι οποίοι μιλούν για την δουλειά, αλλά και τον τρόπο ζωής τους. Η έκδοση έχει "φυσιολογικές" διαστάσεις (για ένα τέτοιου είδους περιοδικό), την ώρα που η κόλληση στην ράχη είναι αρκετά στιβαρή. Το χαρτί στο εξώφυλλο έχει ικανοποιητικό πάχος, κατάλληλο για να αποτρέπονται τα τσαλακώματα και τα σκισίματα από την απρόσεκτη μεταχείριση, ενώ το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ (κι αυτό είναι κάτι που μου προκάλεσε αρνητική εντύπωση ), αλλά ομολογώ ότι η εκτύπωση των φωτογραφιών που παρατίθενται, δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Για το φινάλε, να πούμε ότι το εκάστοτε τεύχος, αφού ολοκληρώνει τον κύκλο του στην εφημερίδα, κυκλοφορεί κι αυτόνομα στα περίπτερα, στην τιμή των 3,90€.

Άλλη μία βιογραφία σε κόμικ από τις εκδόσεις Πατάκη σε σκληρόδετη έκδοση 72 έγχρωμων σελίδων σε διαστάσεις 21.5 x 28.5 , μετά από τις βιογραφίες των ΦΡΟΫΝΤ και ΜΑΡΞ, με θέμα αυτή την φορά, τον ALBERT EINSTEIN ο οποίος είναι γνωστός και ως θεμελιωτής της θεωρίας της Σχετικότητας και θεωρείται από πολλούς ο σημαντικότερος επιστήμονας του 20ού αιώνα. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Είσαι ένα τέλειο, κουλ άτομο; Χρησιμοποιείς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προωθήσεις την καριέρα σου; Είναι η ενηλικίωση μια νέα, συναρπαστική πρόκληση, για την οποία είσαι απόλυτα προετοιμασμένος; Σε παρακαλώ, φύγε. Αυτό το κόμικ είναι για εμάς τους υπόλοιπους. Στις σελίδες του θα δεις πώς σπαταλιούνται ολόκληρα πανέμορφα Σαββατοκύριακα στο ίντερνετ, πόσο δύσκολο είναι να κρατάς το χέρι ενός κούκλου τύπου ενώ περπατάτε, πώς είναι ν' ανυπομονείς όλη μέρα να πας σπίτι για να βάλεις τις πιτζάμες σου, και το αιώνιο ερώτημα του πότε επιτέλους αρχίζει αυτή η «ενηλικίωση». Με άλλα λόγια, θα δεις τον τρόμο και την αμηχανία της σύγχρονης νεανικής ζωής. Η Σάρα Άντερσεν είναι μια νεαρή καλλιτέχνις από το Μπρούκλιν. Κι αυτό το βιβλίο δεν είναι καθόλου αυτοβιογραφικό. Καθόλου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους

ενδεικτικές σελίδες: ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΟΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ (1957-1972) Η «Κοινωνία Του Θεάματος», το εμβληματικό δημιούργημα του Γκυ Ντεμπόρ, αλλά και τα συνθήματα από τον Μάη του 1968, μαζί με τις πειραγμένες αφίσες και τα κόμικς που γυρίζουν τα μέσα έξω: όλ’ αυτά αποτελούν πια αναπόσπαστο κομμάτι του συλλογικού φαντασιακού. Λιγότερο γνωστή είναι η περιπέτεια της Καταστασιακής Διεθνούς. Και όμως, οι Καταστασιακοί ήταν εκείνοι που, μένοντας στη σκιά των φοιτητικών εξεγέρσεων, μετέδωσαν στη νεολαία τις ανατρεπτικές ιδέες τους, με έναν και μοναδικό σκοπό: έναν καινούργιο ύμνο σε μια καινούργια ζωή, που θα ήταν και ποιητική και καθημερινή. Ο Κριστόφ Μπουρσεγιέ είναι συγγραφέας 40 βιβλίων, μεταξύ των οποίων το Η ζωή και ο θάνατος του Γκυ Ντεμπόρ. Αρχισυντάκτης του Archives et documents situationnistes, διδάσκει στο Sciences Po, είναι άνθρωπος του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, καθώς και ηθοποιός που έχει παίξει σε ταινίες του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, του Υβ Ρομπέρ και του Ζακ Ντεμί. Ο Ζακ Ρενάλ συνεργάζεται με τις εκδόσεις Fluide Glacial, Casterman και Cornelius. Για τις εκδόσεις Cornelius δημιούργησε, μαζί με την Claire Bouilhac, τη σειρά Francis Blaireau Farceur. Σημείωμα στο οπισθόφυλλο της έκδοσης Ευχαριστω την ΛΕΦΙΚ για την παραχωρηση του υλικου

Ενδεικτικές σελιδες "Η Σοφία Γεωργιάδη, 22 ετών από την Αθήνα, τελειόφοιτη στο Παιδαγωγικό Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και ο Κωνσταντίνος Λυχναρόπουλος, 27 ετών από τον Βόλο, περιβαλλοντολόγος, γνωρίστηκαν τυχαία πριν από τρία περίπου χρόνια σε μία από τις ποδηλατάδες που έχουν καθιερωθεί στην πόλη μας. Με κοινό παρονομαστή την αγάπη τους για τα κόμικς, αποφάσισαν και οι ίδιοι να δημιουργήσουν το δικό τους. Έτσι προέκυψαν η Ντόνα και ο Γουίλερ, όπως ονόμασαν τους φανταστικούς χαρακτήρες που εμπνεύστηκαν, οι οποίοι όμως είναι «διαφορετικοί» αντιμετωπίζοντας πρόβλημα αναπηρίας. Οι δύο νεαροί δημιουργοί με «όπλο» το πενάκι τους, αλλά με περίσσια χιουμοριστική διάθεση, αποτύπωσαν στο χαρτί τις καθημερινές περιπέτειες της Ντόνα και του Γουίλερ και σύντομα θα κυκλοφορήσουν το πρώτο ολοκληρωμένο τεύχος της σειράς. Πριν από λίγο καιρό βρέθηκαν στην Αθήνα, όπου συμμετείχαν στο 12ο Comicdom Con, το μοναδικό ελληνικό φεστιβάλ που είναι αφιερωμένο στα κόμικς και παρουσίασαν επίσημα τη δουλειά τους. Η Σοφία και ο Κωνσταντίνος, οι οποίοι πλέον βρίσκονται στην τελική ευθεία για την έκδοση του πρώτου τεύχους του κόμικ που δημιούργησαν, μίλησαν για την εμφάνιση της Ντόνα, μίας ντροπαλής κοπέλας που η φωνή της «κρύβεται» στα χέρια της μια και είναι κωφή και του Γουίλερ, ενός νέου με γυαλιά και τσουλούφι που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο. Μοιράστηκαν την υπέροχη ιστορία τους, με την οποία ονειρεύονται να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο και να αλλάξουν την στάση της κοινωνίας απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρίες. «Οι ποδηλατοπορείες που γίνονται στον Βόλο στάθηκαν αφορμή για τη γνωριμία μας πριν από τρία χρόνια. Στην αρχή η Σοφία γνώρισε τα δίδυμα αδέρφια μου. Την πρόσθεσα έτσι στη λίστα των φίλων μου στο Facebook κι από την στιγμή που αποδέχθηκε το αίτημα φιλίας μου, αρχίσαμε να μιλάμε», εξομολογήθηκε ο Κωνσταντίνος, καθώς γύρισε πίσω τον χρόνο ενθυμούμενος το πότε πρωτογνωρίστηκαν. «Κάποια ημέρα ανάρτησε η Σοφία ένα σκιτσάκι. Απεικόνιζε δύο αθλητές, εκ των οποίων ο ένας σκόνταψε. Το ενδιαφέρον ήταν ότι ο πεσμένος δρομέας ήταν αρτιμελής, η κοπέλα είχε και τα δύο πόδια πρόσθετα, αλλά τελικά εκείνη που είχε την αναπηρία βοήθησε τον συναθλητή της. Αυτό με εντυπωσίασε. Κι επειδή γνωρίζω Photoshop, το χρωμάτισα και το ανάρτησα στο προφίλ της, ευχαριστώντας την που μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ», είπε ο 27χρονος Βολιώτης, ενώ στη συνέχεια τον λόγο πήρε η Σοφία Γεωργιάδη: «Δεν το περίμενα καθόλου. Όταν είδα το σκίτσο χρωματισμένο και πρόσεξα ποιος το έκανε, έμεινα άφωνη. Και τότε ο Κώστας μου πρότεινε το εξής: Εκείνος να γράφει το σενάριο, εγώ να σκιτσάρω κι έτσι καταλήξαμε στη Ντόνα και τον Γουίλερ. Στη νοηματική γλώσσα «Ντόνα» σημαίνει το κόκκινο χρώμα, αφού είναι ντροπαλή και κοκκινίζει εύκολα, ενώ «Γουίλερ» μεταφράζεται αυτός με το τσουλούφι. Τους δώσαμε μάλιστα και τα επίθετά μας, τα οποία παραφράσαμε στα αγγλικά. Τζόρτζιαν και Λάιτσον». Από τον περασμένο Φλεβάρη, στο Facebook και στο ιστολόγιο WordPress δημοσίευσαν δέκα strips, όπως λέγονται οι αυτοτελείς ιστορίες που ξετυλίγονται μέσα σε τέσσερα καρέ. Τα στριπάκια, πέρα από το ότι βιβλιοδετήθηκαν και με τη μορφή μικρού περιοδικού (fanzine) παρουσιάστηκαν στην Αθήνα, συμπεριλήφθηκαν και σ’ ένα περιβαλλοντικό project του Κωνσταντίνου και της Σοφίας, το οποίο παρουσιάστηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη στην παραλία του Βόλου και τα δύο δημοτικά σχολεία Αισωνίας. Με δεδομένη την υπέροχη φιλία που τους ενώνει, αναφέρθηκαν στα κοινά χαρακτηριστικά των ηρώων τους. «Είναι «διαφορετικοί». Όχι, όμως, με την έννοια πως είναι ανίκανοι. Κάθε άλλο. Έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης κι έναν άλλον τρόπο να αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Στα στριπάκια τους παρουσιάζουμε ως δύο ανθρώπους που είναι φυσιολογικοί, έχουν συναισθήματα, ανάγκες, πράγματα να κάνουν, αλλά με τον τρόπο τους. Η πρόκληση είναι να τα βγάλουν πέρα και μεταξύ τους, π.χ. ο Γουίλερ δεν ξέρει νοηματική. Έτσι αναζητούν τρόπους να επικοινωνούν», τόνισε η Σοφία, ενώ ο Κωνσταντίνος συμπλήρωσε την συνεργάτιδά του: «Με λίγα λόγια, στα στριπάκια αποκαλύπτεται το «σπάσιμο» στο κοινωνικό κατεστημένο των τίτλων. Υποτίθεται πως οι ανάπηροι δεν μπορούν να κάνουν πράγματα, όλα αυτά τα στερεότυπα που δημιουργούν αποκλεισμούς εξαιτίας των κοινωνικών κατασκευών. Ζούμε σε μία κοινωνία που είναι κινητικά ανάπηρη, γιατί είναι ρατσιστική απέναντι σε μία μερίδα ανθρώπων. Μέσα από το κόμικ μας, θέλουμε να προσφέρουμε έναν ώμο να στηριχθούν οι αδύναμοι». Η θεματολογία του κόμικ είναι τολμηρή, με την 22χρονη φοιτήτρια να λέει: «Θίγουμε ένα θέμα ταμπού, αλλά το αντιμετωπίζουμε με χιούμορ και φυσικά με τη δέουσα προσοχή για να μη θίξουμε κάποιον. Και δύο ανάπηροι χαρακτήρες δεν είναι κάτι συνηθισμένο, ακόμη και στο εξωτερικό. Σε μία παλαιότερη αναζήτησή μου βρήκα έναν υπερήρωα που λέγεται Silver Skorpion. Καθηλωμένος σε καρότσι με ακρωτηριασμένα τα κάτω άκρα από μία τρομοκρατική επίθεση. Πιο γνωστός είναι ο καθηγητής Ξαβιέ, ο φανταστικός χαρακτήρας της Marvel Comics, αρχηγός των μεταλλαγμένων X-Men. Πρόσφατα έμαθα και για μία ομάδα καλλιτεχνών, που επιχειρεί να δημιουργήσει ένα νέο σούπερ-ήρωα, που είναι ένα παιδί με αυτισμό. Όμως, σε όλα τα προηγούμενα παραδείγματα μπαίνει το φανταστικό στοιχείο. Αντίθετα, οι δικοί μας χαρακτήρες είναι άνθρωποι τις διπλανής πόρτας…». «Θα μπορούσαν να κάθονται ανάμεσά μας. Τους θεωρούμε φίλους μας, μάλιστα στο πρώτο τεύχος συναντιόμαστε οι τέσσερις μας και ετοιμάσαμε και μία κοινή φωτογραφία μας με φόντο ένα ωραίο τοπίο», αποκάλυψε ο Κωνσταντίνος, ενώ η Σοφία Γεωργιάδη ξαναπήρε τον λόγο, σημειώνοντας: «Το ζήτημα είναι να μεταφέρεις στον αναγνώστη μία ιστορία. Έπειτα, τι είναι τα κόμικς; Μία μορφή τέχνης που ανοίγει ένα παράθυρο στη φαντασία. Μουσική και χρώματα αποτυπώνονται πιο εύκολα στον εγκέφαλο. Το φίλτρο του συναισθήματος επιτρέπει σε μία πληροφορία να καταγραφεί πιο εύκολα. Κάθε καλλιτέχνης μεταδίδει πράγματα, ώστε μέσα από τη δουλειά του να παρουσιάσει έναν καλύτερο κόσμο»." Xριστόφορος Σεμέργελης 22 Ιουνίου 2017 Πηγη: https://e-thessalia.gr/ntona-ke-o-gouiler-kanoun-ton-kosmo-mas-kalytero/ Ευχαριστίες στην ΛΕΦΙΚ για την παραχωρηση του υλικού

Το 2017 διοργανώθηκε στο μετρό του Συντάγματος στην Αθήνα, μια έκθεση γελοιογραφίας με τη συμμετοχή της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων και Βρεττανών γελοιογράφων. Συμμετείχαν συνολικά 57 δημιουργοί (29 έλληνες και 28 βρεττανοί με 150 έργα) με θέμα "SWEET EUROPE" - Γλυκειά Ευρώπη. Σε αυτή την έκδοση περιλαμβάνονται όλα τα έργα που εκτέθηκαν με ένα μικρό βιογραφικό του κάθε καλλιτέχνη. Σας βάζω και τα περιεχόμενα ώστε να δείτε τις συμμετοχές.

Τα στριπάκια αυτά πρωτο-κυκλοφόρησαν σαν webcomic το 2011 από την Sarah Andersen με την ονομασία Sarah's Scribbles. Πρωτο-εκδόθηκαν τον Μάρτιο του 2016 και εμφανίστηκαν στη χώρα μας από τις εκδόσεις ΠΕΔΙΟ το 2017. Για υπόθεση διαβάστε το οπισθόφυλλο. Πάρτε μια εσωτερική σελίδα για το σχέδιο

Μια αυτοέκδοση του Γιώργου Τσαρδανίδη, που μας έρχεται από το 2017. Μεγάλο μέγεθος, ασπρόμαυρο, με μπλέ πινελιές στη μεσαία ιστορία, ασχολείται με τις ιστορίες 2 πιτσιρικάδων. Πάρτε και μια εσωτερική σελίδα για το σχέδιο Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση του τεύχους

Το Mancode, είναι αντρικό περιοδικό με ποικίλη ύλη, που καλύπτει θέματα, όπως: αυτοκίνητα, ταξίδια, αξεσουάρ, προτάσεις για ντύσιμο κλπ. Κυκλοφορεί από τον Απρίλιο του 2017, κάθε 1η Κυριακή του μήνα, μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής και μετά στα περίπτερα με τιμή 5€. Στις τελευταίες σελίδες, υπάρχει διαφήμιση υπό μορφή κόμικ, με τα μπαλονάκια να είναι στα ισπανικά/ιταλικά (;) . Το σενάριο υπογράφει κάποιος Thalis, ενώ το σκίτσο φέρει υπογραφή Dimarelos. Το site του περιοδικού. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους albert, nikos ka & albertus magnus.

Άλλο ένα Γαλλικό άλμπουμ που αποτελεί βιογραφία, αυτή την φορά με θέμα τον Θορώ, Αμερικανού φιλόσοφου και υπέρμαχου της πολιτικής ανυπακοής. Ευχαριστούμε τον @nikos99 που παραχώρησε το αντίτυπο του για τις ανάγκες της καταχώρησης.

Από το οπισθόφυλλο Αυτοέκδοση του Μάνου Λαγουβαρδου που πρωτοκυκλοφόρησε στο Athens Con 2017. Χιουμοριστικό, ρομαντικό manga που μας εξιστορεί τις περιπέτειες του Τίμο ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Βανέσσα που είναι αρχηγός και τραγουδίστρια της μπάντας Alter-U. Έτσι θα αποφασίσει να μπει και αυτός στη μπάντα της προκειμένου να έρθουν κοντά. Η Βανέσσα όμως ένα πράγμα έχει στο μυαλό της: πως να νικήσει στο διαγωνισμό τραγουδιού τη Νόνικα το μεγάλο αστέρι της πανεπιστημιούπολης. Ανήκει στο ίδιο σύμπαν με το The Teenies (του ίδιου δημιουργού, παρουσίαση στο φόρουμ εδώ) και χρονικά εξελίσσεται μετά. Χαλαρό και ανάλαφρο γεμάτο από έρωτα και νεανικές τρέλες ομολογώ το βρήκα καλύτερα από ότι το περίμενα αρχικά. Το σχέδιο του Λαγουβάρδου είναι εξαιρετικό και νομίζω ότι δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τα αντίστοιχα Ιαπωνικά manga.

Les décastés d'Orion (Οι Εξόριστοι Του Ωρίων) έιναι γαλλικό κόμικ βασισμένο στο έργο της Γαλλίδας συγγραφέως επιστημονικής φαντασίας Julia Verlanger. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Les Humanoïdes Associés το 2017 και ολοκληρώθηκε σε 2 τεύχη. Το σενάριο είναι του Éric Corbeyran ενώ σχέδιο και χρωματισμός του Jorge Miguel. Κυκλοφορεί και στα αγγλικά από την Humanoids με τίτλο Orion's Outcasts. Βρισκόμαστε στο μέλλον όπου οι γήινοι έχουμε αποικίσει πολλούς πλανήτες. Κάποιοι από αυτούς διατηρούν τη μνήμη τους, την ιστορία τους, ξέρουν από που προέρχονται, είναι εξελιγμένοι τεχνολογικά και έχουν σχηματίσει μια ομοσπονδία πλανητών. Κάποιοι άλλλοι όμως έχουν ξεχάσει και είναι σε προγενέστερα στάδια τεχνολογικής εξέλιξης. Αυτοί είναι οι "ρετρόκοσμοι" όπως τους αποκαλούν οι πιο προηγμένοι όπου τους παρακολουθούν και δεν επεμβαίνουν στην εξέλιξη τους παρά μόνο όταν φτάσουν μόνοι τους στο κατάλληλο τεχνολογικό επίπεδο. Η ιστορίας μας αυτή εξελίσσεται στον πλανήτη Ωρίων ο οποίος τεχνολογικά βρίσκεται περίπου στην εποχή του μεσαίωνα και έχει ένα σύστημα με κάστες όπου ανήκουν όλοι. Πρωταγωνιστής μας είναι ο Κάλεν της κάστας των πολεμιστών όπου θα κατηγορηθεί αδίκως και θα καταδικαστεί σε εξορία. Εκέι θα γνωρίσει μια άλλη εξόριστη την Τρυάνα όπου θα του διηγηθεί μια απίστευτη ιστορία ότι δηλαδή είδε ένα ιπτάμενο άρμα και ανθρώπους που είχαν τοξα που έριχναν κεραυνούς. Φυσικά θα τη περάσει για τρελή. Ο δρόμος τους θα ενωθεί με εκείνον της Μπέκα η οποία είναι πράκτορας των προηγμενων που κυνηγάει ένα αποστάτη και φυσικά θα καταλάβει ότι η ιστορία της Τρυάνα αφορά εκείνο τον άντρα. Μαζί λοιπόν θα προσπαθήσυν να τον πιάσουν και να σταματήσουν τα σχέδια του. Ένα μέτριο κόμικ (κατα την άποψη μου) που κάνει μια αξιοπρεπή προσπάθεια να συνδυάσει λέηζερ με σπαθιά. Το σχέδιο καλό, δεν με κούρασε κάπου. Άλλα κόμικ βασισμένα σε βιβλία της Julia Verlanger έχω παρουσιάσει εδώ και εδώ.

Στριποειδές χιουμοριστικό φανζίν του Παναγιώτη Γερακάκη (κατά κόσμον, Πανάγος), με ένα εξώφυλλο που φέρνει πιο πολύ σε tales from the crypt, είναι αλήθεια. Μια ανάλυση των περιεχόμενων του, μπορείτε να την διαβάσετε σε αυτό το άρθρο. Το είχαμε δει και στο 3ο Comiczine weekend. Σελίδα δείγμα. Ευχαριστούμε τον @nikos99 που παραχώρησε το αντίτυπο του για την παρουσίαση.

Το 2017 ήταν η χρονιά της Άννας Φρανκ όσο αφορά τον Πατάκη, μιας και έβγαλε δύο διασκευές σε κόμικς της βιογραφίας της. Αυτή είναι η πρώτη, που προηγείται και χρονολογικά στο εξωτερικό, μιας και βγήκε το 2010. Ίδιος αριθμός σελίδων με την δεύτερη που βγήκε αργότερα, αλλά με μαλακό εξώφυλλο. Το ποια είναι καλύτερη, θα μας το πει ο @nikos99 που παραχώρησε το αντίτυπο του για το σκαν, όταν τις διαβάσει.

Η Εστέρ είναι ο πιο σάρκινος παιδικός χαρακτήρας που γνωρίσαμε μετά τον μικρό Νικόλα Διαβάσαμε το βιβλίο «Τα ημερολόγια της Εστέρ» Ως αμετανόητη αναγνώστρια παιδικής κι εφηβικής λογοτεχνίας, έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχουν πιο συναρπαστικά βιβλία από αυτά που απευθύνονται σε νέους αλλά και σε λιγότερο νέους αναγνώστες, αδιακρίτως. Χρειάζεται τέχνη αμφίπλευρη βέβαια, μιας και ο συγγραφέας θα πρέπει να λειτουργήσει ως τεχνίτης ικανός να διαπεράσει τα ηλικιακά στερεότυπα αλλά κι ο (ενήλικος) αναγνώστης να μην έχει απωλέσει τη δεκτικότητα σε ό,τι μπορεί να τον κάνει να ξαναδεί τη ζωή με μάτια που εκπλήσσονται. Ο Ριαντ Σατούφ, δυο φορές βραβευμένος με βραβείο Fauve d’Or στην Ανγκουλέμ, με περισσότερα από 20 βιβλία στο ενεργητικό του, καταξιωμένος σχεδιαστής κόμικς και συγγραφέας graphic novel, έγραψε τα «Ημερολόγια της Εστέρ» εμπνεόμενος από την καθημερινότητα ενός υπαρκτού κοριτσιού. Η δεκάχρονη Εστέρ είναι ένας χαρακτήρας που θα μπορούσε να είναι η καλύτερή σου φίλη. Μέσα από την καθημερινότητα 52 επεισοδίων, σε καλεί να δεις τον κόσμο από την πλευρά της, ανατρέποντας όλα τα κλισέ που πιστεύεις για την παιδική αθωότητα. Γιατί η Εστέρ μεγαλώνει με τον ρυθμό και την ένταση που καθορίζει η γενιά της. Λατρεύει τον, αψεγάδιαστο φυσικά, μπαμπά της, βρίσκεται σε μόνιμη κόντρα με τον έφηβο αδελφό της, κάνει κριτική στη μαμά της, αντιπαθεί τη δασκάλα της, ερωτεύεται έναν συμμαθητή της αλλά και τσακώνεται με τα αγόρια (που «είναι όλα βλαμμένα»), επιθυμεί διακαώς ένα kidsectets, παρακολουθεί μαγεμένη nrjhit music only, μα και γοητεύεται από τον παλιό εκείνο τροβαδούρο που γνωρίζει μέσα από τα βινύλια της γιαγιάς της. Η Εστέρ είναι ο πιο σάρκινος παιδικός χαρακτήρας που γνωρίσαμε μετά τον μικρό Νικόλα και οι Γάλλοι δεν άφησαν να περάσει απαρατήρητη αυτή η ομοιότητα. Άλλωστε και οι δυο γεννήθηκαν μέσα από τον περιοδικό Τύπο (οι περιπέτειες της Εστέρ δημοσιεύτηκαν αρχικά στο Nouvel Observateur) και μάλιστα οι συμπατριώτες τους πιστεύουν ότι και στο μέλλον ακόμα οι κοινωνιολόγοι θα ασχολούνται με το «φαινόμενο Εστέρ». Το κορίτσι μας πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο, γιατί ο μπαμπάς της θεωρεί επικίνδυνο το δημόσιο, όμως το περιβάλλον εκεί κάθε άλλο παρά αποστειρωμένο είναι. Η Εστέρ έρχεται σε επαφή με όλα όσα απασχολούν τα παιδιά του δημοτικού σε οποιοδήποτε σχολείο, σε μια κοινωνία πολυφυλετική που κλυδωνίζεται από τις συνέπειες της κρίσης: βία (τόσο ανάμεσα στα παιδιά όσο και έξω από τον μικρόκοσμό τους, μιας και ένα επεισόδιο αναφέρεται στα γεγονότα του Charlie Hebdo), φτώχεια, ρατσισμός, εθνικιστικές εξάρσεις. Η δεκάχρονη Εστέρ ονειροπολεί καθώς φαντάζεται τον μελλοντικό εαυτό της φτιαγμένο με όλα τα υλικά των τηλεοπτικών ριάλιτι, αναρωτιέται τι είναι το γιουπόρν, φαντάζεται πως επιτέλους αποκτά το πολυπόθητο Iphone που της απαγορεύουν οι γονείς της, ανακαλύπτει τα κορίτσια που πήραν «τον κακό δρόμο», αλλά και έναν καινούργιο κόσμο στην κατασκήνωση, έναν κόσμο που τη μαγεύει και την προετοιμάζει για την εφηβεία. Ο φυσικός, ανεπιτήδευτος τρόπος που μιλά η μικρή ηρωίδα είναι ένα από τα εντυπωσιακά στοιχεία του βιβλίου, μιας και ο συγγραφέας δούλεψε με μια γλώσσα σύγχρονη, πειστική και κάθε άλλο παρά πολιτικά ορθή. Η υπέροχη μετάφραση της Αριάδνης Λουκάκου μεταφέρει όχι απλώς πιστά, αλλά ευφάνταστα το πνεύμα του πρωτότυπου. Ένα βιβλίο, αληθινό δώρο, όχι μόνο για παιδιά, ανίψια, μαθητές αλλά και (ίσως κυρίως) για φίλους, καθώς στεκόμαστε αμήχανοι ανάμεσα σε αυτό που γνωρίζουμε έχοντας μεγαλώσει στην εποχή της αφθονίας και των εύκολων απαντήσεων και σε αυτό που συμβαίνει σήμερα, έχοντας σαρώσει όλες μας τις βεβαιότητες. Κι όπως λέει η ίδια η Εστέρ, «...παλιά είχα πάψει να πιστεύω στον Άι-Βασίλη. Είχα δει πολλά περίεργα πράγματα... μέχρι τη στιμή που βρήκα ένα απίστευτο δώρο, που δεν είχα παραγγείλει αλλά που το ήθελα. Απίστευτο κι όμως αληθινό: κανείς δεν το είχε αγοράσει! Ήταν απλώς εδώ! Από τότε ξαναπιστεύω στον Άι-Βασίλη». Ριαντ Σατούφ – Τα ημερολόγια της Εστέρ, Ιστορίες από τη ζωή της Εστέρ, ετών 10 – μτφ Αριάδνη Λουκάκου – εκδ. Ποταμός Πηγή

O Άγνωστος- Παράθυρο σε έναν ανεξερεύνητο κόσμο Τα τελευταία χρόνια, η άνοδος της δημοφιλίας των υπερηρωικών κόμικ υφίσταται μια άνευ προηγουμένου άνθιση. Όχι μόνο έφερε ένα νέου είδους κοινό στον χώρο, αλλά κατάφερε, σε μεγάλο βαθμό, να απενεχοποιήσει όλη την βιομηχανία. Και κάτι τέτοιο είναι πραγματικό ευτύχημα, καθώς διαφορετικά, δεν θα είχε την ευκαιρία μια νεά γενικά αναγνωνστών να εξερευνήσει το έργο μιας μεγάλης μερίδας δημιουργών κόμικς, το οποίο ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει καν σχέση με τους υπερήρωες. Αυτό δεν αφορά μόνο τους Αμερικάνους δημιουργούς. Μόνιμα υποτιμημένη, η πολιτιστική παραγωγή της Ιταλίας έχει πολλά να προσφέρει, τόσο ιστορικά, στην πορεία της εξέλιξης της 9ης Τέχνης, όσο και στον σύγχρονο αναγνώστη. Το πρόσφατο εκδοτικό εγχείρημα της Jemma Press,η οποία δημοσιεύει ξανά ιστορίες από τον διαβόητο Άγνωστο του Magnus, είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να εξερευνήσουμε μια σκηνή πολύ κοντινή στην δική μας γεωγραφικά, αλλά με εντελώς διαφορετική πορεία καλλιτεχνικά και κοινωνικά. Ο Μagnus, κατά κόσμον Roberto Raviola, υπήρξε μια θρυλική μορφή των ιταλικών κόμικς, ο οποίος σημάδεψε με την παρουσία του την τάση των fumetto nero (μαύρα κόμικς), τα οποία μεσουρανούσαν κατά το διάστημα 1960-1980. Ξεκινώντας ως σχεδιαστής μαζί με τον σεναριογράφο Μax Bunker (ψευδώνυμο του Luciano Secchi), στο θρυλικό πλέον Kriminal, και αργότερα στο Satanik, σχεδιάζει την πρώτη μαύρη ηρωίδα της Ιταλίας. Αμφότερα έργα ακολουθούν το pulpμονοπάτι των κόμικ της περιόδου, βρίθουν δηλαδή από τρόμο και βία έντονα στυλιζαρισμένα, ξεπερνώντας τα όρια του grand guignol, παρά το γεγονός ότι δομικά είναι noir ιστορίες, ενώ τα διακατέχει μια έντονη σεξουαλικότητα. Ταυτόχρονα βέβαια, εστιάζοντας σε πιο ανθρώπινους, τρωτούς και ευάλωτους χαρακτήρες, οι οποίοι ανήκαν σε μειονότητες, ανέδιδαν και έναν έντονα δραματικό ανθρωπισμό, ο οποίος γινόνταν πιο αισθητός εξαιτίας της κοινωνικής χροιάς των ιστοριών. Έργα με μεγάλη λαική απήχηση, δεν άργησαν να χαρακτηριστούν σκουπίδια από τους ηθικολόγους (όχι μόνο του 1960 αλλά και αργότερα) αλλά και από την πλειοψηφία των διανοούμενων, μεταξύ των οποίων και πληθώρας αριστερών, παραδοσιακών πολέμιων της μαζικής κουλτούρας. Προς τα τέλη του 1960, οι δύο συνεργάτες στρέφονται σε πιο ειρωνικά μονοπάτια και αποδομούν τα είδη που πριν είχαν αναδείξει με το Diavolik και άλλα παρεμφερή κόμικ όπως το Dennis Cobb Agente SS 108 . Σειρές όπως το Μaxbunker και αργότερα το Άλαν Φορντ, αναδείκνύουν μια έντονα καυστική, στα όρια του μεταμοντέρνου, αποδόμηση του είδους της περιπέτειας, δεν κάνουν όμως το άλμα προς τα μπρος. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια, μια μεγάλη θητεία σε σενάρια άλλων, αλλά και μια σταθερή θέση στον χώρο της πορνογραφίας ως σχεδιαστής για να μπορέσει ο Μagnus να συνδυάσει αρμονικά όλα τα είδη στα οποία θήτευσε και να δημιουργήσει τον Unknow, τον Αγνωστο του. Στις σύντομες περιπέτειες αυτού του ανώνυμου μισθοφόρου βλέπουμε την εξέλιξη ενός δημιουργού αλλά και μιας ολόκληρης σκηνής. Το ασυνήθιστο μοτίβο των δύο καρέ, το οποίο φαινομενικά θα έπρεπε να κομματιάζει την ένταση της ιστορία και να την μετατρέπει σε μια απομίμηση stop animation ταινίας, γίνεται το όχημα του Raviola για να εστιάσει περισσότερο από ποτέ στους χαρακτήρες των ιστοριών που, για πρώτη φορά, είναι δικές του. Τα πρόσωπα ενδύονται μια βαριά, εξπρεσιονιστική σχεδόν ατμόσφαιρα που βοηθά στην εξωτερίκευση του ψυχικού τους κόσμου. Σε αυτή την τάση ενδοσκόπηση βοηθούν και τα συννεφάκια με τους εσωτερικούς μονολόγους των χαρακτήρων κάτι που έως τότε δεν είχε χρησιμοποιηθεί ιδιαίτερα στο ιταλικό σχέδιο. Και ενώ ο Unknow όντως θυμίζει τους ήρωες της σκληρής, καθαρά αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Raviola τον ξεχωρίζει τοποθετώντας τον σε μια αχανή συναισθηματική έρημο, από την οποία ο ίδιος όχι μόνο δεν προσπαθεί να φύγει, αλλά αντίθετα, ξέρει πως δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ο αβυσσαλέος κυνισμός του ανώνυμου μισθοφόρου είναι αυτός που προκαλεί και το υπαρξιακό του δράμα: θέλει να πιστέψει πως υπάρχει κάτι άλλο, προσπαθεί και εκδικείται όταν πειράζει κάποιος οικεία του πρόσωπα. Ωστόσο, στο τέλος, όταν αυτά πεθάνουν τελικά ή όταν η αποστολή τελειώσει, ο ίδιος φεύγει, αδυνατώντας να κρατήσει κακία στους μαχαιροβγάλτες, τους βιαστές και τους δολοφόνους που τον περιβάλλουν, αδυνατώντας ουσιαστικά να συνδεθεί με το περιβάλλον του. Κομματιασμένος ψυχολογικά, όπως και το ανορθόγραφο όνομα του, σκοτώνει και συνεχίζει το χωρίς προορισμό ταξίδι του. «Τριγυρνάει χαμένος και μελαγχολικός ανά τον κόσμο: από το Μαρακές στη Ρώμη, από το Μοντ Σαν Μισέλ στην Αϊτή και από κει στη Βυρηττό», όπως λένε και οι μεταφραστές του βιβλίου. Σε αυτό το σημείο αξίζει μια αναφορά στους υπεύθυνους αυτής της έκδοσης, στο μεταφραστικό δίδυμο του Γιάννη Μιχαηλίδη και την Κωνσταντίνα Γερ. Ευαγγέλου, οι οποίοι υπογράφουν και τον κατατοπιστικότατο πρόλογο που βρίθει ιστορικών αναφορών για το έργο και την σκηνή στην οποία περιλαμβάνετα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταφέρεις ένα έργο από μια άλλη γλώσσα, πόσο μάλλον ένα έργο από μια διαφορετική εντελώς εποχή, όσον αφορά τις αναγνωστικές συνήθειες και το κοινωνικό πλαίσιο. Παρόλα αυτά όμως, ο μελλανόμορφος κόσμος του Αγνωστου έρχεται σε εμάς ολοζώντανος γλωσσικά και εννοιολογικά. Στο εικαστικό κομμάτι, το δικό τους θαύμα έκαναν οι eyeworks. Συνολικά, αυτός ο τόμος των περιπετειών του Άγνωστου του Magnus από την Jemma Press είναι μια εξαιρετική εισαγωγή στον πλούτο της ιταλικής σκηνής, μια εμπειρία για την οποία σίγουρα δεν θα μετανιώσετε. Πηγή

Πρόσφυγες – Το επώδυνο οδοιπορικό απ’ την πλευρά των ξεριζωμένων Το προσφυγικό ζήτημα έχει γεννήσει τα τελευταία χρόνια διαφόρων ειδών συζητήσεις. Ακούμε για το προσφυγικό “πρόβλημα” ως “δημοσιονομικό ζήτημα”, ως “εθνικό κίνδυνο”, ως “απειλή” και πολλά άλλα και ακόμη χειρότερα. Από τη μία πλευρά της κοινωνικής διαμάχης για το προσφυγικό ζήτημα βρίσκονται οι ρατσιστές, οι οποίοι ζητούν περεταίρω ενίσχυση της Ευρώπης – φρούριο, αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες ως “κίνδυνο για την ασφάλεια” και θέλουν να τους στείλουν “πίσω στις χώρες τους” (χωρίς να τους νοιάζει αν εκεί καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με τον πόλεμο, τη φτώχεια και το θάνατο). Αυτές τις ακραίες φωνές επιδιώκουν να ικανοποιήσουν οι κυβερνήσειςτων κρατών – μελών της ΕΕ και γι’ αυτό θωρακίζουν τα σύνορα, δημιουργούν πολυδαίδαλες διαδικασίες που καθιστούν σχεδόν αδύνατο την απονομή ασύλου ακόμα και σε πρόσφυγες πολέμου, ενώ στοιβάζουν χιλιάδες εξασθενημένους ανθρώπους σε hotspots και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πρόκειται μάλιστα για τις ίδιες κυβερνήσεις των χωρών που έχουν δημιουργήσει τους πολέμους και την οικονομική καταστροφή των χωρών, απ’ τις οποίες ξεκινάνε τα προσφυγικά κύματα. Βέβαια, απ’ την άλλη πλευρά υπάρχει και ο κόσμος της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης σε όλη την Ευρώπη. Ο κόσμος που είχε άμεσα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά αντανακλαστικά και έσπευσε να προσφέρει φαγητό, ρούχα, φάρμακα, ακόμα και στέγη στους κατατρεγμένους που έφταναν κατά χιλιάδες στη χώρα του. Εκείνοι που δεν άφησαν να πάρει κεφάλι στην κοινή γνώμη η μισανθρωπική ρητορεία των φασιστών και υποδέχθηκαν καλόκαρδα τους πρόσφυγες με ταξικό ένστικτο. Όμως, απ’ τις διαμάχες της κοινής γνώμης για το προσφυγικό ζήτημα, συνήθως απουσιάζουν τα ίδια τα υποκείμενα, δηλαδή οι πρόσφυγες, των οποίων σπάνια ακούγεται η γνώμη τους για το μέλλον τους. Άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ξεριζωθεί απ’ τα σπίτια τους, έχουν χάσει φίλους και οικογένειες, έχουν ξεγελάσει τον ίδιο το θάνατο στο ταξίδι τους για την Ευρώπη, προκειμένου εδώ να βρουν μια καλύτερη ζωή, τελικά αντιμετωπίζονται ως αριθμοί κι όχι ως άνθρωποι με δικιά τους γνώμη και βούληση. Όμως, σε αντίθεση με τη δυτικοκεντρική ματιά με την οποία έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε την πραγματικότητα, το comic “Πρόσφυγες”, το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Πατάκη, έχει γραφτεί για να μας μιλήσει με τη φωνή των ίδιων των υποκειμένων των προσφυγικών ροών. Οι Όουεν Κόλφερ και Άντριου Ντόνκιν διηγούνται στους “Πρόσφυγες” την ιστορία δύο αδερφών, του Ίμπο και του Κουάμι, οι οποίοι ξεκινούν απ’ τα βάθη της Αφρικής για το δύσκολο οδοιπορικό της προσφυγιάς προς την Ευρώπη. Για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον με αυτό θα χρειαστεί να υπερπηδήσουν πολλά εμπόδια, όπως είναι το να περάσουν παράνομα τα σύνορα γειτονικών τους χωρών, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί απ’ την αστυνομία, να δουλέψουν χωρίς χαρτιά, να διασχίσουν την έρημο Σαχάρα, αλλά και τα απειλητικά κύματα της Μεσογείου. Πρόκειται για μια πολύ συγκινητική ιστορία, η οποία εστιάζει στο οδοιπορικό των προσφύγων και στα τεράστια εμπόδια που πρέπει να περάσουν για να φτάσουν τελικά στην Ευρώπη, στην οποία πίστευαν ότι θα ζήσουν καλύτερα, αλλά τελικά τους αντιμετωπίζουν ως κίνδυνο και τους στοιβάζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις σελίδες του comic θα έρθουμε αντιμέτωποι με τη φτώχεια που επικρατεί στις αναπτυσσόμενες χώρες, η οποία είναι αποτέλεσμα της εκμετάλλευσής τους απ’ τη Δύση. Οι πρωταγωνιστές κατάγονται από ένα χωριό της Γκάνας, στο οποίο δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα για να ζήσουν και το ταξίδι τους στην Ευρώπη μοιάζει να είναι η μόνη τους ελπίδα. Το χωριό είναι ερημικό. Παρατηρώντας το βλέπουμε μόνο καλύβες (αντί για σπίτια) και μερικές πρόχειρες κατασκευές, στις οποίες ζουν οι κάτοικοι ή πηγαίνουν σχολείο τα παιδιά τους. Απ’ αυτή την άσχημη πραγματικότητα θέλουν να ξεφύγουν οι Ίμπο και Κουάμι, οι οποίοι θέλουν να ξαναβρούν στην Ευρώπη την αδερφή τους, τη Σίσι, απ’ την οποία από τότε που έφυγε για το δικό της ταξίδι δεν έχουν λάβει νέα. Η εξαιρετική εικονογράφηση του Τζοβάννι Ριγκάνο μας ξεναγεί σε διαφορετικούς τόπους της Αφρικής, σε δρόμους, θάλασσες, αλλά και στα καταφύγια των φτωχών, μας γνωρίζει τον πολιτισμό μικρών χωριών, αλλά και μεγάλων πόλεων (όπως είναι η Τρίπολη), μας συστήνει με τους κατοίκους αυτών των περιοχών, με τους πρόσφυγες (και τα προσωπικά τους δράματα), αλλά και με τα κυκλώματα των λαθρέμπορων που πλουτίζουν εις βάρος ανθρώπινων ζωών. Ο Ριγκάνο σχεδιάζει στη φόρμα του ευρωπαϊκού comic και αποδεικνύει το ταλέντο του σε όλη τη ροή της ιστορίας, όπου καταφέρνει να εναλλάσσει παράλληλα με τον αφηγηματικό χρόνο και τα συναισθήματα του αναγνώστη. Έτσι απ’ τα πολύχρωμα καρέ των πιο ανέμελων χρόνων του Ίμπο, μέχρι την νεκρική ατμόσφαιρα που επικρατεί στα ανοιχτά της Μεσογείου, υπάρχουν κι άλλα ενδιάμεσα στάδια, στα οποία άλλοτε κυριαρχεί το δράμα, ενώ άλλοτε δημιουργούνται ακόμα και κάποιες κωμικές στιγμές. Συνολικά το comic “Πρόσφυγες” αποτελεί μια επίκαιρη comic ιστορία, στην οποία γνωρίζουμε το δράμα των προσφυγικών πληθυσμών με την αφήγηση σε α’ πρόσωπο. Το comic σίγουρα θα καταφέρει να προβληματίσει ακόμα και τους όχι ήδη κατασταλαγμένους για το προσφυγικό ζήτημα αναγνώστες, αφού μπορεί μεν η ιστορία των Ίμπο και Κουάμι να είναι φανταστική, όμως τα γεγονότα τα οποία εκτυλίσσονται στο comic είναι εμπνευσμένα από μαρτυρίες προσφύγων που επέζησαν απ’ το οδοιπορικό προς την Ευρώπη, οι οποίες είναι προϊόν έρευνας των συγγραφέων αλλά και ανθρώπων και οργανώσεων που δραστηριοποιούνται ενεργά στο προσφυγικό ζήτημα. Οι “Πρόσφυγες” είναι ένα comic κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού για όλες τις ηλικίες, αλλά και η δραματική ιστορία δύο αδερφών που αποφασίζουν να βάλουν πλώρη για ένα καλύτερο μέλλον. Πηγή

H μικρή Εστέρ σαρκάζει την κοινωνία μας με κέφι (της Ελένης Σβορώνου) της Ελένης Σβορώνου Ως νέο Μικρό Νικόλα έχουν υποδεχτεί οι Γάλλοι την Εστέρ, τη δεκάχρονη ηρωίδα της νέας σειράς graphic novel του Ριάντ Σατούφ. «Γεννημένη» στις σελίδες του περιοδικού Τύπου, όπως ακριβώς και ο Μικρός Νικόλας, η Εστέρ βγήκε σε βιβλίο το 2016 και γοήτευσε το γαλλικό κοινό. Το βιβλίο απαρτίζεται από τις περιπέτειες της ηρωίδας όπως ακριβώς δημοσιεύτηκαν στο Nouvel Observateur. Συνολικά παρατίθενται 52 επεισόδια με κάθε ένα από αυτά να καταλαμβάνει μία ακριβώς σελίδα του βιβλίου. Στη Γαλλία αυτή την εποχή κυκλοφορεί ήδη ο τρίτος τόμος (σε 100.000 αντίτυπα!). Στην Ελλάδα οι εκδόσεις Ποταμός μας σύστησαν την Εστέρ πέρυσι μεταφράζοντας τον πρώτο τόμο. H Εστέρ σε κερδίζει αμέσως. Πανέξυπνη σχολιάζει και σαρκάζει με παιδική όμως αφέλεια τα πάντα: την οικογένεια, την εκπαίδευση, την πολιτική ορθότητα που καταλήγει γελοία, τον ρατσισμό, την ποπ κουλτούρα, αλλά και τη δική της γενιά. Την εμμονή της με τις οθόνες (όνειρο της Εστέρ είναι να αποκτήσει iPhone αλλά οι δικοί της αρνούνται να της αγοράσουν πριν πάει στο γυμνάσιο), τις μόδες που ακολουθεί κατά γράμμα, την ανύπαρκτη σχέση της με τη φύση, τις στερεοτυπικές εκφράσεις της, την αγάπη των αγοριών για ιστοσελίδες πορνογραφικού περιεχομένου και χίλια δυο άλλα. Πάνω απ’ όλα όμως η Εστέρ είναι παιδί, για την ακρίβεια βρίσκεται στο τέλος της παιδικής ηλικίας και στο κατώφλι της εφηβείας. Η φωνή της είναι μεν δανεική από τον δημιουργό της, εκείνος βέβαια είναι αυτός που καυτηριάζει τα τρωτά της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας, αλλά η Εστέρ παραμένει παιδί. Ο Σατούφ ξέρει καλά να το κάνει αυτό μια και στο βραβευμένο αυτοβιογραφικό graphic novel του L’ Arabe du Futur πάλι ένα παιδί είναι ο βασικός ήρωας. Η ματιά του Σατούφ στην παιδική ηλικία είναι τρυφερή. Η Εστέρ λατρεύει (ακόμη) τον πατέρα της. Τον θεωρεί τον πιο δυνατό και ικανό άντρα του κόσμου. Έχει άχτι τον αδερφό της, που τον στολίζει με ένα σωρό κοσμητικά, απολαμβάνει τα κοριτσίστικα παιχνίδια με τις φίλες της, βλέπει τα αγόρια ως κατώτερο είδος (ο πατέρας της βέβαια είναι εξαίρεση) αλλά κατασυγκινείται με κάτι παλιά ερωτικά τραγούδια που ακούει στης γιαγιάς της! Μοιράζεται χαρές και λύπες με τις φίλες της αλλά δε διστάζει να πουλήσει την κολλητή της όταν γνωρίζει μια πιο ενδιαφέρουσα παρέα στην κατασκήνωση. Δε βγαίνει πάντα νικήτρια. Κάποιες φορές την πατάει. Θαυμάζει τα είδωλα της ποπ μουσικής, χτενίζεται και ντύνεται μιμούμενη τα είδωλά της, αλλά δεν χάνει ποτέ τον αυθορμητισμό του παιδιού. Είναι ένας ολοκληρωμένος, τρισδιάστατος χαρακτήρας με τον οποίο κάθε παιδί μπορεί να ταυτιστεί. Οι μεγάλοι θα θυμηθούν την παιδική τους ηλικία αλλά κυρίως θα απολαύσουν την κοινωνική κριτική. Όπως έκαναν οι μεγάλοι την εποχή που άκουγαν Λιλιπούπολη στο Τρίτο. Η γαλλική (αλλά και η ευρωπαϊκή γενικότερα) κοινωνία στο στόχαστρο λοιπόν. Αγαπημένο θέμα η σχέση με τον ξένο. Ο Σατούφ μιλάει εκ πείρας αλλά όχι τόσο για να διδάξει την αποδοχή του ξένου, άλλωστε τι κομίστας θα ήταν αν ήταν διδακτικός, αλλά για να αναδείξει τις υπερβολές του άλλου άκρου, της πολιτικά ορθής ματιάς. Σε ένα επεισόδιο ο αδερφός της Εστέρ ταράζει τους γονείς του στις ερωτήσεις για την καταγωγή τους. Αναζητά επιμόνως μια ξενική καταγωγή. «Μπα, από το Παρίσι είμαστε όλοι», λέει αδιάφορα η μαμά. Για να προκαλέσει βαθιά απογοήτευση στον γιο της. Γιατί στο σχολείο είναι μόδα να είσαι ξένος. Οι καλύτεροι, οι ωραιότεροι, οι γρηγορότεροι, οι κουλ είναι ξένοι. Πραγματική ταπείνωση να είσαι σκέτος Γάλλος χωρίς ολίγο από κάτι άλλο! Το σχολείο είναι για κλάματα. Η δασκάλα της Εστέρ είναι πανάσχημη. Και όπως λέει η ίδια με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «μια άσχημη δασκάλα δεν μπορεί να σε κάνει να ονειρεύεσαι». Η Ιστορία διδάσκεται με τον πιο στερεοτυπικό τρόπο. Η Εστέρ ακούει το μάθημα για την Ζαν Ντ’ Αρκ, αυτή με το απαίσιο χτένισμα που άκουσε φωνές από το υπερπέραν και έκανε όλους τους άντρες της Γαλλίας να την υπακούνε (ναι σιγά!) και τελικά κάηκε στην πυρά γιατί όλοι στράφηκαν εναντίον της. Τόσο πειστική και ενδιαφέρουσα ακούγεται η Ιστορία στα παιδιά! Κι εκεί που το μάθημα Ιστορίας για τον εκατονταετή πόλεμο βαίνει προς το τέλος του, μια συμμαθήτρια της Εστέρ πετάγεται για να ρωτήσει τη δασκάλα αν υπήρχαν τότε Εβραίοι και Άραβες στη Γαλλία. Γιατί αν υπήρχαν, γιατί δεν αναφέρονται; Μήπως γιατί είναι ρατσιστική η χώρα κλπ; Αλλά η δασκάλα αλλάζει την κουβέντα και η Εστέρ σχολιάζει: «Ορίστε γιατί δε μου αρέσει το σχολείο. Δε μιλάμε ποτέ για τα πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα». Δε λείπουν και οι τραγικές στιγμές της ζωής ενός παιδιού, όπως ο θάνατος του πατέρα μιας φίλης της Εστέρ ή ένα δύσκολο διαζύγιο που προκαλεί φοβίες σε άλλη φίλη της ηρωίδας. Αλλά ακόμη και σε αυτές τις καταστάσεις υπάρχει μια λυτρωτική κωμική πλευρά. Οι μεγάλοι συχνά είναι αμήχανοι έως γελοίοι μπροστά στη δυστυχία ενός παιδιού. Οπότε προκαλούν γέλιο. «Πω ρε φίλε!», που θα έλεγε και η φίλη της Εστέρ, αυτός ο Σατούφ έχει υπέροχο ανατρεπτικό χιούμορ που ανατέμνει την κοινωνία και θέτει σε αμφισβήτηση τις βεβαιότητές σου. Οι περιπέτειες της Εστέρ διαβάζονται με μια ανάσα, με ένα διαρκές χαμόγελο στο πρόσωπο. Το πενάκι του Σατούφ τιμά την παράδοση των μεγάλων Γάλλων δημιουργών του είδους, κι ο νους βέβαια πάει στον Γκοσινί. Αλλά ο Σατούφ έχει το δικό του ύφος. Ασπρόμαυρο αδρό σκίτσο, με ένα ή δυο χρώματα το πολύ σε κάθε ιστορία, κάνει το καρέ να φέρνει σε επιζωγραφισμένη φωτογραφία εποχής ή σε παλιά γελοιογραφία, της εποχής του Φαντάζιο και του Ρομάντζο. Κατά τα άλλα τίποτα ρετρό ή νοσταλγικό δεν υπάρχει. Χαρακτηριστικό είναι επίσης το πλήθος στοιχείων που χωράει σε ένα καρέ, με αποτέλεσμα το αναγνωστικό κοινό της μέσης ηλικίας να χρειάζεται οπωσδήποτε τα γυαλιά πρεσβυωπίας. Θα τα φορέσει όμως ευχαρίστως γιατί δε θα θελήσει να χάσει καμία λεπτομέρεια, όπως εκείνα τα τοξάκια με σχόλια κάτω από τη φιγούρα της Beyonce: «Ξανθιά»+ «Μαύρη» + «Πολύ πλούσια» + «Πολύ ευλύγιστη» + «Πολύ χοντρή» = «Τέλεια». Ή τα σχόλια στη φανταστική φωτογραφία από το μέλλον που ονειρεύεται η Εστέρ. Είναι παντρεμένη με έναν κούκλο της ποπ σκηνής και έχουν τρία παιδιά που έχουν όλα από ένα iPhone. Για να μην αναγκαστούν να ζήσουν την τραγική παιδική ηλικία που είχε η μητέρα τους χωρίς iPhone! Μακάρι να γεννηθεί και καμία ελληνίδα Εστέρ αλλά όχι μιμούμενη το πρότυπό της. Η χιουμοριστική και συνάμα διεισδυτική και ανατρεπτική ματιά στην ελληνική κοινωνία μέσα από τα μάτια ενός παιδιού θα ήταν ενδιαφέρουσα αλλαγή στην λογοτεχνική μας παραγωγή. Σύγχρονα κόμικς και graphic novel ελληνικής κοπής που να απευθύνονται σε παιδιά είναι λιγοστά. Ο αυτοσαρκασμός δεν μας αρέσει. Ιδίως αυτός ο αυτοσαρκασμός που να γίνεται αντιληπτός σε διαφορετικά επίπεδα τόσο από τα παιδιά όσο και από τους ενήλικες. Μεγάλη τέχνη. Δε μας λείπει το χιούμορ ούτε η δεξιότητα του κομίστα. Λείπει η λοξή ματιά στα καθ’ ημάς. Ο Ριαντ Σατούφ είναι από τους πιο δυναμικούς σύγχρονους κομίστες. Γεννημένος το 1978 από Σύρο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, έζησε τα παιδικά του χρόνια μεταξύ Λιβύης, Συρίας και Βρετάνης. Σχεδιάζει κόμικς τα τελευταία 20 χρόνια. Επί δέκα χρόνια υπήρξε συνεργάτης στο Charlie Hebdo. Είναι από τους λίγους συγγραφείς graphic novel που βραβεύτηκε δύο φορές με το βραβείο Fauve d’ Or στο διεθνές φεστιβάλ κόμικς στην Angouleme. Είναι επίσης βραβευμένος σκηνοθέτης (περισσότερα στο https://en.wikipedia.org/wiki/Riad_Sattouf). Ιnfo: Ριάντ Σατούφ, Τα ημερολόγια της Εστέρ. Ιστορίες από της ζωή της Εστέρ, ετών 10.μτφ: Α. Λουκάκου. Ποταμός: 2017. Πηγή

ΓΡΑ – ΓΡΟΥ, τα πολλαπλά περάσματα (της Κατερίνας Προκοπίου) της Κατερίνας Προκοπίου Έχω στα χέρια μου το graphic novel ΓΡΑ – ΓΡΟΥ των Τ. Ζαφειριάδη, Γ. Παλαβού και Θ. Πέτρου από τις εκδόσεις Ίκαρος. Πέρα από τη λατρεία μου για τα graphic novels με ιντρίγκαρε να το διαβάσω και το ότι έχω αναμνήσεις από το εστιατόριο ΓΡΑ – ΓΡΟΥ, έξω από το χωριό Καστανιά του Βερμίου, που ορίζει το πέρασμα από την Κεντρική στη Δυτική Μακεδονία, όταν μικρή πηγαίνοντας για τα Κοίλα ή το Καλονέρι Κοζάνης, χωριά όπου είχαν τοποθετήσει αρχικά τους Ίωνες πρόσφυγες παππούδες μου, απαραιτήτως σταματούσαμε να ξεδιψάσουμε κάτω από το εκκλησάκι του Αγίου Χριστόφορου, του σκυλομούρη, ή να φάμε σογλάκια, όπως τά ‘λεγε η Σουλτάνα του Ηράκλη, θεια του πατέρα μου, που μ’ άρεσε να κάθομαι απέναντί της και να χαρτογραφώ τις πολυάριθμες ελιές του προσώπου της. Θυμάμαι στο τελευταίο ταξίδι να περπατάμε με τον παππού – είχα πάψει από καιρό να λέω «πάω πίσω παππού μου», τώρα πια ήμουν συνοδοιπόρος και συνομιλήτρια – πίσω από το ΓΡΑ – ΓΡΟΥ σε ένα ύψωμα με έναν τεράστιο σταυρό και να μου διηγείται ιστορίες «να εδώ μόλις είχαν φύγει οι Γερμανοί, οι αντάρτες πιάσαν έναν δοσίλογο, έναν ΠΑΟτζή, τον σκοτώσαν και τον πετάξαν στον γκρεμό εκεί…» Αφού τρώγαμε τα σογλάκια, συνεχίζαμε τον φιδόδρομο και συναντούσαμε έξω από το χωρίο Καστανία στα δεξιά τα ερείπια από ένα χάνι, όπου διανυχτέρευσαν ένα βράδυ ο παππούς με τον μπαμπά μου πιτσιρικά, όταν φύγαν οι Γερμανοί και ο παππούς πήγε αμέσως με τα άλογα να τον φέρει πίσω, που είχε εγκλωβιστεί για όλη τη διάρκεια της Κατοχής στα Κοίλα. Στην επιστροφή βρήκαν τη γέφυρα του Αξιού ανατιναγμένη από τους Γερμανούς και βάλαν ξύλα να ενώσουν την όχθη με τη γκρεμισμένη γέφυρα, για να περάσουν τα άλογα. Τα περάσματα, λοιπόν! Πόσα περάσματα μέσα σε ένα graphic novel! Κατ’ αρχήν ο χώρος, το ΓΡΑ – ΓΡΟΥ ορίζει το πέρασμα από την Κεντρική στη Δυτική Μακεδονία, στη συνέχεια το δικό μου πέρασμα, αυτό του αναγνώστη τη στιγμή της ανάγνωσης, στη χώρα των αναμνήσεων, όπου εγκιβωτίζονται τα περάσματα των προσφύγων από την Ιωνία στις νέες τους πατρίδες, με το πέρασμα από την Κατοχή στην προεμφυλιοπολεμική Ελλάδα μέσα από το πέρασμα της ιωνικής προφορικής αφήγησης στις επόμενες γενιές. Στην ατμοσφαιρική ιστορία του graphic novel η ένθετη ιστορία – αναδρομή στο παρελθόν, που αποδίδεται οπτικά με διαφορετικά χρώματα από το αφηγηματικό παρόν, αποτελεί πέρασμα από το παρελθόν στο παρόν καθώς το παραδοσιακό χτίσιμο του γεφυριού και το στοίχειωμα του πρωτομάστορα συνομιλεί με το χτίσιμο της Εγνατίας, το πέρασμα από την Ευρώπη στην Ασία, που ποιος γνωρίζει πόσα στοιχειώματα απαίτησε. Η αναφορά στον αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν (1489 – 1588), που βίωσε το πέρασμα από την ορθόδοξη κοινότητα στην οθωμανική, καθώς ήταν ελληνικής καταγωγής Καππαδόκας και με το παιδομάζωμα ανατράφηκε ως γενίτσαρος στην Κωνσταντινούπολη. Η γλώσσα των μαστόρων της πέτρας, τα κουδαρίτικα, γλώσσα διαβατήριο για το πέρασμα, την ένταξη στην συντεχνία. Το πέρασμα από τη ρεαλιστική αφήγηση στο φανταστικό, το πέρασμα μέσω του γεφυριού από τη μία κατάσταση στην άλλη, στην ‘απέναντι’. Ο Άγιος Χριστόφορος ο περαματάρης, περνούσε τους οδοιπόρους από έναν χείμαρρο, που δεν είχε γέφυρα, από όπου πέρασε στις πλάτες του και τον ίδιο τον Χριστό, εξ ου και το όνομα Χριστόφορος,αλλά και για έναν ανεξήγητο λόγο κυνοκέφαλος κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου, ένα άλλου είδους μυστηριώδες πέρασμα αυτό. Πρωτίστως όμως το graphic novel ως είδος αποτελεί ένα πέρασμα από το κόμικς στη λογοτεχνία, ένα υβρίδιο μεταξύ μυθιστορήματος και κόμικς. Έχουμε ειδολογική διαμεσικότητα καθώς είναι ένα υβριδικό μέσο, που συνδυάζει την εικόνα με το κείμενο και εκμεταλλεύεται τα εκφραστικά μέσα άλλων τεχνών, όπως της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου και των εικαστικών τεχνών, θέτοντας, σύμφωνα με τον Umberto Eco σε λειτουργία μια επιδέξια τεχνική δανεισμού τρόπων και αναφορών σε αξίες από την τέχνη, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα με τις δικές του συμβάσεις και τις άλλες μορφές τέχνης. Στα graphic novels έχουμε διαμεσική αφήγηση, καθώς ως μέσον έχουν τις δικές τους συμβάσεις και ταυτόχρονα ακολουθούν και τις συμβάσεις της λογοτεχνίας. Αλλά και ως έκδοση το συγκεκριμένο graphic novel αποτελεί πέρασμα προς διαφορετικού τύπου εκδόσεις καθώς συνοδεύεται από το εικονιστικό soundtrack του Μιχάλη Σιγανίδη, ΓΡΑ – ΓΡΟΥ. (*) Η Κατερίνα Προκοπίου είναι φιλόλογος Πηγή

Μια ιδιόμορφη κυκλοφορία. Στην ουσία πρόκειται για το συνοδευτικό κόμικ του μουσικού cd Of Animals & Relatives του συγκροτήματος Super Puma, με το άλμπουμ να είναι προσαρτημένο στο πίσω μέρος του κόμικ. Το κόμικ καθαυτό απ' ότι καταλαβαίνω είναι ταυτόχρονα οπτικοποίηση των στίχων αλλά και επέκταση αυτών. Το σχέδιο είναι καλό αλλά η αλήθεια είναι πως είναι κάπως πήχτρα εικαστικά και γραφιστικά, στην προσπάθεια να χωρέσει όσο περισσότερα πράγματα μπορεί. Για τα 7€ που κοστίζει με συνοδεία CD, θα έλεγα πως είναι τίμια πρόταση.

Μετά το LoAlice, το σκηνικό με την γάτα της Αλίκης από την χώρα των θαυμάτων μεταφέρεται στην Ιαπωνία, υιοθετώντας και την αντίστοιχη ορολογία, παρμένη από το φολκλόρ της χώρας. Προσεγμένη έκδοση αντίστοιχη με την προηγούμενη προσπάθεια της δημιουργού, απλά σε επίπεδο φορμά. Η παρούσα προσπάθεια επίσης, έχει περισσότερες σελίδες με γραμμές κειμένου σε πιο συμβατικό στυλ, σαν παραμύθι, εκτός από το χαρακτηριστικό πειραματικό στυλ της Νεφέλης. Δυστυχώς δεν μπορώ να σκανάρω σελίδες από την έκδοση και τα δείγματα που βρίσκω δεν είναι ενδεικτικά αυτού που εννοώ. Η πρώτη κυκλοφορία του άλμπουμ έγινε στο 2ο Comiczineweekend.

Η τρέχουσα περίοδος του τηλεπρογράμματος που διατίθεται δωρεάν μαζί με το Έθνος της Κυριακής. Δεν βάζω περίοδο ακόμα μιας και δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον πρόκειται για την τρίτη. Ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 2017 και σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο που είχε καταντήσει να είναι εφάμιλλο με φυλλάδιο προσφορών καταστήματος ηλεκτρονικών συσκευών, αυτή η περίοδος αναβαθμίστηκε πάλι σε κανονικό περιοδικό. Στα πρώτα 23 τεύχη δεν έφερε αρίθμηση τεύχους πουθενά, αλλά από το 24ο τεύχος και έπειτα, αναφέρεται κανονικά αρίθμηση μέσα στην σελίδα των περιεχομένων. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους: ramirez, Retroplaymo, Indian, Valtasar, albertus magnus & Βασιλεύς των κόμικς.

Βαλκυρία: Νεκρικό Ψύχος- Μια προσπάθεια για μια νέα φωνή στην μυθολογική περιπέτεια Σαν σεναριογράφος, ο Sylvain Cordurié μετεωρίζεται μεταξύ της σωματικής και της ψυχολογικής δράσης. Πότε με καταιγιστικά καρέ μάχης και πότε με ψυχαναλυτικά δοσμένες συγκρούσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, καταφέρνει και πλάθει χαρακτήρες που έχουν να προσφέρουν πολλά περισσότερα από ένα απλά καλοφτιαγμένο επικό/ιστορικό κόμικ. Η νέα του δουλειά, Bαλκύρια (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press) συνεχίζει αυτή την φόρμα. Το πρώτο από τα δύο βιβλία της Βαλκύριας, το Νεκρικό Ψύχος, επιχειρεί μέσα από τους χαρακτήρες πολυεπίπεδους να αφηγηθεί το χιλιοειπωμένο Ragnarok με έναν τρόπο που φέρει αξιώσεις πρωτοτυπίας. Κρατώντας το πνεύμα και τις βασικές λειτουργικές των επικών μυθευμάτων της Σκανδιναβίας, ο Cordurié φέρνει στο προσκήνιο την εξαρχής μείξη θεϊκού και ανθρώπινου στοιχείου, θέτοντας το πρώτο ως βάση του δεύτερου και όχι το αντίθετο. Στην Βαλκύρια, οι θεοί περιμένουν να σωθούν από τους θνητούς, όχι με μεταφυσικό τρόπο αλλά με πάρα πολύ ρεαλιστικό. Τα μυθολογικά τέρατα, όπως ο θεοκτόνος Fenrir έρχονται αντιμέτωπα με απλούς πολεμιστές και πεθαίνουν με απλούς (αλλά εικαστικά εντυπωσιακούς τρόπους). Ενδεικτικό του ολοκληρωτικού εξανθρωπισμού των καταστάσεων και των χαρακτήρων που επιχειρεί ο Cordurié είναι και ότι φέρνει στο προσκήνιο, σαν θεμελιώδη λίθο της ιστορίας της Βαλκύριας, τον Έρωτα, όχι όμως σαν εμψυχωτικό συναίσθημα που δίνει δύναμη, αλλά σαν απαγόρευση που την στερεί. To θεικό ζεύγος που ρίχνεται στην Midgard δεν επιδεικνύει παρά ελάχιστες σχέσεις αναμεταξύ τους, όχι μόνο λόγω της θεικής τιμωρίας, αλλά και των τεταμένων σχέσεων που οδήγησαν στην εξορία. Επίσης, αξίζει σίγουρα ένα μπράβο που ο Cordurié απέφυγε να χρησιμοποιήσει την πολυφορεμένη φιγούρα του Thor και προτίμησε τον πιο χαμηλών τόνων Χέρμοντ (Hermod the Brave), ο οποίος αναφέρεται στην σκανδιναδική παράδοση μόλις μία φορά, και αυτή σαν αγγελιοφόρος. Tαυτόχρονα, σε αυτό το περισσότερο εισαγωγικό τόμο, ο Cordurié θέτει τις βάσεις για την εξέλιξη των χαρακτήρων του: καθήκον ή συναίσθημα, πολεμιστής ή ηγέτης, επιβίωση ή θάνατος. Οι ήρωες περνούν από αυτά τα διλήμματα και εντάσσονται στο ατέρμονο μπρος πίσω του κόμικ ανάμεσα στο φανταστικό (στο οποίο έχουν προστεθεί πολλοί νεολογισμοί) και το πραγματικό. Εικαστικά, ο Drazen Kovacevic στο σχέδιο και ο Simon Champelovier στον χρωματισμό καταφέρνουν και φέρνουν αυτήν την ιστορία σε εμάς μέσα από ένα γκριζογάλανο πρίσμα. Με έμφαση στις κοφτές γραμμές και μεγάλη προσοχή στις ανθρώπινες εκφράσεις, που είναι ο κύριος καμβάς που μεταφέρει την ιστορία, κατορθώνουν να δημιουργήσουν μια ψυχρή ατμόσφαιρα για το περιβάλλον και μια θαλπωρή που προέρχεται από τους ανθρώπους. Αυτός ο δυισμός, βασικά ανάμεσα στα διαλεκτικά δίπολα που κυριαρχούν στο κόμικ, είναι τελικά και ένας από τους πιο σημαντικούς, αυτό που συνδέει και μεταφέρει όλα τα άλλα. Επιπρόσθετα, η καθαρά σωματική δράση, μεταφέρεται με κοφτά, ακανόνιστα καρέ, τα οποία δημιουργούν έναν ρυθμό έξαψης και έντασης, επιτυγχάνοντας τον σκοπό τους. Η Βαλκύρια (Βιβλίο 1- Το Νεκρικό Ψύχος) είναι ένα σύγχρονο κόμικ φαντασίας, το οποίο παρόλο που βουτά στην ευρωπαϊκή μυθολογική παράδοση, δεν εφησυχάζει, ούτε αρκείται στην οικειότητα της θεματικής του. Προσπαθεί να πάει παραπέρα ένα θέμα και ύφος που έχουμε δει πολλές φορές, με τρόπο που θέλει να ξαφνιάσει. Ας του δώσουμε μια τέτοια ευκαιρία. Πηγή

Dirk Gently: Ο Μεγάλος Ολιστικός Τόμος- Οι λέξεις και οι εικόνες ενός διασυνδεδεμένου παραλόγου «Οι λέξεις είναι τα πάντα» συνήθιζαν να λένε πολλοί στοχαστές. Από την άλλη βέβαια, πολλοί σπουδαίοι λογοτέχνες, μεταξύ των οποίων και ο Adam Douglas θα μπορούσαν να αντιτείνουν πως οι λέξεις μπορεί να μην είναι και τίποτα. Ο Βρετανός λογοτέχνης, τόσο με τα πέντε μέρη της αριστουργηματικής τριλογίας του The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, όσο και το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου έργου του, μας δίνει μια σειρά παραλογισμών, οι οποίοι, καλλυμένοι με το χιούμορ προσπερνούν τις άμυνες μας και μας οδηγούν μπροστά σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα: τελικά τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται/ λέγεται. Έτσι, μπορεις κάλλιστα να πετάξεις (αρκεί να στοχεύσεις το έδαφος και… να αστοχήσεις) ή να γυρίσεις τον Γαλαξία με οτοστόπ (αρκεί να έχεις την πετσέτα σου μαζί). Στο Dirk Gently’s Holistic Detective Agency o Douglas πάει ένα βήμα παραπέρα. Η σειρά βιβλίων για τον ολιστικό ντετέκτιβ, η οποία γεννήθηκε μέσα από την δουλειά του συγγραφέα για το αγαπημένο Doctor Who, όχι μόνο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται/ λέγεται, αλλά και αυτά τα ασυναίσθητα στοιχεία που κάνουμε/ λέμε συνδέονται μεταξύ τους. Έτσι μπορείς να ανακρίνεις εξωγήινους μετρώντας τους κόκκους άμμου σε μια παραλία της Αφρικής ή να πιάσεις μούμιες παίζοντας Μπετόβεν. Αυτό το ολιστικό και εν πρώτοις όψεως παράλογο σύμπαν είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδοθεί οπτικά. Η σειρά του Μax Landis (Bright, Mr. Right) στο Netflix το κατάφερε, σε ένα βαθμό, εκμεταλλευόμενη όσο μπορούσε την ούτως η άλλως αξιοπερίεργη περσόνα του Elijah Wood (Lord of The Rings) και το σκερτσόζικο παίξιμο του Samuel Barnett (Jupiter Ascending ,Penny Dreadful) σε συνδυασμό με ένα πολύ έξυπνο σενάριο. Σε κόμικ όμως; Την απάντηση έδωσε, πριν από την τηλεοπτική σειρά, τα κόμικ τη IDW (Dirk Gently Holistic Agency), σε σχέδιο του Ηλία Κυριαζή. Δύο από τις συνολικά 3 πολύ δυνατές ιστορίες, το «Ένα Κουτάλι Πολύ Κοντό» και το » Η Διασυνδεσιμότητα των Βασιλείων» από την εν λόγω σειρά κυκλοφόρησαν και στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Star Comics, στον Μεγάλο Ολιστικό Τόμο. Πως λοιπόν ανταποκρίνεται η 9η Τέχνη στο κυρίαρχο παράλογο του Douglasq Η απάντηση που δίνουν οι συγγραφείς των ιστοριών (ο Αrvid Ethan David και ο Chrys Ryall αντίστοιχα) ήταν ένα ταχύρυθμό, σχεδόν εκστασιασμένο σενάρiο που κάλπαζει μακριά από κάθε απόπειρα λογικής συνέδεσης των πραγμάτων, δηλαδή περιορισμού της ολικής τους διασυνδεσιμότητας σε μία μόνο εξήγηση, και μάλιστα με την μορφή αίτιο-αποτέλεσμα. Ο Dirk Gently του κόμικ είναι ένας πολύ πιο σοβαρός, ώριμος μελετητής που κινείται σε έναν εξίσου ενήλικο κόσμο που δεν αποστρέφει το βλέμμα του από τη σεξουαλικότητα και τον θάνατο, αλλά αντίθετα γελάει με αυτά, όχι επειδή αγνοεί, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται πλήρως την σοβαρότητα τους. Μέσα στον παραλογισμό των ιστοριών, τα αδιανότητα και τα ανεξήγητα, η λογική καταρρέει και το τυχαίο γίνεται η νόρμα. Μάλιστα αυτό το τυχαίο πλέον απαγγιστρώνεται από την γλώσσα/ αντίληψη και είναι καθαρότερο. Όχι μόνο δεν χάνει σε αξία, αλλά κερδίζει τελικά σε έκφραση. Μέσα από αυτές ιστορίες, με εκτεταμένα flash backs, κατανοούμε και το παρελθόν του Dirk Gently σαν χαρακτήρα, τις συνθήκες που τον διαμόρφωσαν και τον μεταμόρφωσαν σε Dirk Gently από Svlad Cjelli, όπως ήταν και το αρχικό του όνομα. Κύριο στοχείο είναι εδώ η σταθερή του άρνηση να δεχθεί την εύκολη διέξοδο του μέντιουμ. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως κατανοητό, μια εξαίρεση εμπεριστατωμένη σε έναν λογικό συμπαγή.κανόνα Ωστόσο η αλήθεια είναι πολύ πιο τρομακτική: δεν υπάρχουν μέντιουμ γιατί πολύ απλά τίποτα δεν υπάρχει. Και αν δεν υπάρχει τίποτα, μπορούν να υπάρξουν τα πάντα. Όλα συνδεδεμένα. Και αυτό είναι μια δυστυχία σαν επίγνωση. Όμως, «τίποτα αστειότερο από την δυστυχία» που έλεγε και κάποιος άλλος παράλογος, ο Samuel Beckett. Αυτές οι εικόνες, σχέδιο του Ηλία Κυριαζή, εκφράζουν το πνεύμα των κόμικ και συνδιαλέγονται μαζί του. Οι στιβαρές γραμμές των σωμάτων, έντονα σεξουαλικοποιημένων, αντιπαραβάλλοται με τις ρευστές γραμμές του περιβάλλοντος και των τοπίων. Οι σκιάσεις υπάρχουν στα σκηνικά, αλλά περισσότερο στα πρόσωπα. Το θέμα της ταχύτητας της πλοκής λύνεται είτε με την πολλαπλότητα των καρέ είτε με την ταυτοχρονία και το σχήμα τους. Έτσι έχουμε panels σε σχήμα βέλους, νότας και κάθε πιθανή και απίθανη μορφή, σαν το ίδιο το σχέδιο και ο διάλογος να ρέουν ακατάπαυστα και αλληλοσυνδεμένα. Τελικά, ο ολιστικός τόμος μας δίνει μια πολύ καλή γεύση του τι εστί παράλογο. Eίναι μια δουλειά που ανοίγει την όρεξη για ταξίδια με πετσέτες στου ώμους, σε κόσμους όπου όλα συνδέονται. Ακόμα και αν αυτό δεν φαίνεται. Πηγή