Αναζήτηση στην Κοινότητα

Οι κάτοικοι του Ether, ενός κόσμου αρκετά διαφορετικού από τον δικό μας, έχουν μάθει να αποδίδουν τα πάντα στη μαγεία. Από λειτουργίες των οργανισμών μέχρι κατασκευές και αντικείμενα, χωρίς δεύτερη σκέψη, θεωρούνται απλώς μαγικά. Ο Boone είναι επιστήμονας στη δική μας Γη, και όταν εντοπίζεται ένα σημείο μοναδικότητας στη Βενετία που οδηγεί στο Ether, δέχεται να δουλέψει για την κυβέρνηση και να επισκεφτεί το μέρος για να καταγράψει και να εξηγήσει επιστημονικώς τη λειτουργία αυτού του κόσμου. Variant cover από τον Jeff Lemire Στο Ether, τώρα, ο Boone έχει πλέον γνωστούς και φίλους, και όταν δολοφονείται ένα σημαντικό πρόσωπο, ζητούν τη βοήθειά του για την εξιχνίαση του φόνου - και από εκεί ξεκινά η ιστορία μας, κάνοντας flashbacks όπου χρειάζεται. Ο Boone έχει και μια σύζυγο, τη Hazel, που γνώρισε λόγω της ιδιότητάς του. Αλλά το γεγονός πως περνά τόσο χρόνο στο Ether έρχεται με ένα τίμημα... Δεν θα πω τίποτα άλλο για την ιστορία. Το πρώτο volume ολοκληρώθηκε χθες με 5 τεύχη, και απ' ότι κατάλαβα η συνέχεια θα αργήσει. Όπως είναι αναμενόμενο δεν συμβαίνουν πάρα πολλά στη διάρκεια αυτών, αλλά όσα εξιστορούνται είναι ουσιαστικά. Δεν είναι, επομένως, κάτι που δεν πρέπει να χάσετε, αλλά αν σας ψήνει το setting αρχίστε το χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως απογοητεύτηκα από το (αρκετά αποκαλυπτικό, αλλά παρ' όλα αυτά) βιαστικό τέλος, αλλά όταν είδα ότι συνεχίζεται το συγχώρεσα γιατί φαίνεται πως έβαλε όλα τα απαραίτητα θεμέλια από τώρα. Το σχέδιο είναι πολύ όμορφο - πολύ χαρακτηριστικό του σχεδιαστή, ταιριαστό στον παραμυθένιο χαρακτήρα του κόμικ και σκοτεινό όπου χρειάζεται. Έχει μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και τους κατοίκους του Ether, και μαζί με το σκηνικό που εναλλάσσεται από το μουντό της Γης στο μαγικό του Ether με τα περίεργα πλάσματα και τα πολύχρωμα περιβάλλοντα δένει πετυχημένα. Ένα αρνητικό για μένα είναι το πόσο πρόχειρο φαίνεται όταν σχεδιάζει χαρακτήρες από μεγάλη απόσταση. Δυστυχώς τη σελίδα που αναφέρομαι δεν μπορώ να την βάλω γιατί είναι spoiler. Το κόμικ ξεκίνησε μέσα Νοεμβρίου και "ολοκληρώθηκε" χθες, σύμφωνα με την Dark Horse. Δεν βρήκα καμία πηγή που να λέει πότε θα συνεχιστεί. Στο σενάριο είναι ο Matt Kindt των MIND MGMT, Past Aways, Super Spy και Dept. H και στο σχέδιο o David Rubin των The Fiction και The Hero. TL;DR version: Διαβάστε το αν σας αρέσει αυτό που βλέπετε στις εικόνες, προσπεράστε μέχρι να συνεχιστεί σε κάθε άλλη περίπτωση.

A Cosmic Timewarp Deathtrip To The Primordial Infinite Of Everlasting Love Ειμαστε στο 2012, ο Jack και η Patience ειναι ζευγαρι και ετοιμαζονται να γινουν γονεις. Τυπικοι χαρακτηρες του Daniel Clowes, ειναι κλειστοι, αγχωτικοι και μοναχικοι τυποι. Ειναι ομως αισιοδοξοι οτι τα πραγματα σιγα σιγα θα καλυτερεψουν με την ελευση του μωρου τους. Ωσπου μια μερα ο Jack θα γυρισει απο την δουλεια του για να βρει την συντροφο του νεκρη. Αρχικα θα θεωρηθει υπευθυνος για τον φονο της και θα φυλακιστει προσωρινα. Με την αποφυλακιση του θα του γινει εμμονη ιδεα να βρει τον δολοφονο της Patience που πιστευει οτι ειναι καποιος απο το παρελθον της το οποιο του κρατουσε κρυφο. Τα χρονια θα περασουν και θα βρει τον Bernie εναν μυστηριο τυπο ο οποιος εχει φτιαξει μια χρονομηχανη. Ετσι θα βρεθει πισω στο 2006 αλλα και πιο πισω στο 1985 προσπαθωντας να εξιχνιασει το εγκλημα και να προστατεψει την αγαπημενη του στο 2012 οπου η αυλαια πεφτει. O Daniel Clowes επιστρεφει στην Fantagraphics με μια δουλεια η οποια εχει το παραδοσιακο στυλ του αλλα ταυτοχρονα διαφερει. Καταρχην εδω μιλαμε για ενα πληρως εγχρωμο κομικ με εντονα χρωματα σε αντιθεση με τους γαλαζιους και γκρι τονους του Ghost World η το ασπρομαυρο του Σαν Σιδερενιο Ομοιωμα. Eπισης σε αντιθεση με προηγουμενα κομικ του οπου επιδιωκεται η αποστασιοποιηση του αναγνωστη και τα "κοντινα" ειναι λιγα, εδω ισχυει το ακριβως αντιθετο και πραγματικα ο αναγνωστης καταληγει να ενδιαφερεται για το μελλον των ηρωων. Το Patience ειναι ενα κομικ που συνδιαζει αρκετα ειδη μαζι. Αρχικα υπαρχει το sci-fi το οποιο λειτουργει περισσοτερο σαν μοχλος για την ιστορια παρεχοντας το απαραιτητο πλαισιο μεσα στο οποιο ειναι εφικτη η κατασκευη χρονομηχανων. Επισης το στυλιζαρισμενο και εντελως μη ρεαλιστικο μελλον που αναπαρισταται (σημ. ο Jack βρισκει τον Bernie μολις στο 2029) προσθετει πολυ στην συνολικη αισθητικη του εργου. Επειτα υπαρχει το noir/μυστηριο καθως ο ηρωας αναζητα στοιχεια στο παρελθον για να βρει το ποιος ειναι ο μελλοντικος δολοφονος και τελος φυσικα θα μπορουσαμε να προσθεσουμε και το love story καθως ολα αυτα γινονται για να σωθει η γυναικα που αγαπαει. Το κομικ φυσικα δεν υπολειπεται στην γνωριμη "παραξενια" των εργων του Clowes με αρκετα σημεια να παραμενουν σκοπιμως θολα και απροσδιοριστα. Ολα αυτα συνθετουν μια πολυ καλη ιστορια με πολυ καλο ρυθμο που διαβαζεται μονοκοπανια. Απο τους ηρωες του Clowes η Patience κερδιζει περισσοτερο την συμπαθεια καθως αποτελει μια τραγικη φιγουρα σε ολο το εργο. Απο την αλλη μεσα απο τα ταξιδια του Jack βλεπουμε πως καμια φορα καποιες αποφασεις ειναι πιο κρισιμες απο αλλες και μπορουν να εχουν μεγαλο αντικτυπο μελλοντικα. Περιμενα να διαβασω πως και πως την πιο προσφατη δουλεια ενος αγαπημενου δημιουργου και δεν εμεινα παραπονεμενος. Το Patience συμπεριλαμβανεται πλεον μαζι με το Σαν Σιδερονιο Ομοιωμα και το Ghost World στα αγαπημενα μου κομικς του δημιουργου.

Μια έκδοση που είχε μυριστεί ο φίλος Bladerunner, κυκλοφόρησε και φαίνεται αρκετά καλή. Πρόκειται για την ιστορία του Χερτζκο Χαφτ, ο οποίος είχε επιζήσει από το ολοκαύτωμα δίνοντας αγώνες box για τη διασκέδαση των Ναζί. Το κόμικ μας παρουσιάζει τις ιστορίες του στο στρατόπεδο αλλά και μετά στη συνέχιση της ζωής του. Η ιστορία φαίνεται να έχει ενδιαφέρον όπως όλες οι προσωπικές ιστορίες κάτω από αντίξοες συνθήκες. O Kleist είναι γνωστός στην Ελλάδα για τα κόμικ στη γνώση, δλδ την Αβάνα και το Κάστρο αλλά και για τη βιογραφία του Johnny Cash από τις εκδόσεις ΟΞΥ. Το σχέδιο είναι στο ίδιο αδιάφορο-βαρετό στυλ που όμως την κάνει την δουλειά του. Στη φωτογραφία, το κάτω βιβλίο είναι από το Κάστρο. Η έκδοση πολύ καλή, τυπικά Ηλίβατον.

MeZolith (Vol. 2): Όταν o φόβος της ενηλικίωσης περιπλέκεται με την ιδεοληψία Η σειρά των Ben Haggarty και Adam Brockbank, σε μετάφραση της Jemma Press, συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία στον ελληνικό χώρο, προσθέτοντας νέες εμπειρίες από την συλλογική μνήμη της φυλής των Κάνσα. Η συνέχεια της σειράς έρχεται να ικανοποιήσει κάθε προσδοκία του αναγνωστικού κοινού του πρώτου κόμικ, αλλά και να το συστήσει εκ νέου εξαιτίας της αφηγηματικής της αυτοτέλειας. Ο πήχης είχε ήδη τεθεί ψηλά, οπότε αυτό που προσφέρει το δεύτερο κόμικ είναι μια πιο ώριμη ματιά, ενώ παράλληλα επαναθεμελιώνει το γνωστό προϊστορικό κόσμο της φυλής των Κάνσα(ακολουθούν ελάχιστα spoiler). Κεντρικός ήρωας παραμένει ο Πόικα, ο οποίος δεν είναι πια ανέμελο παιδάκι που πάσχιζε να μάθει το κυνήγι. Ενόσω προχωράει προς την ενηλικίωση, νέες συνήθειες και υποχρεώσεις έρχονται να προστεθούν στον ρόλο του στην φυλή και το αγόρι δεν μπορεί παρά να τις παρατηρεί με αβεβαιότητα και φόβο. Συνεχίζει να διακατέχεται από ένα αίσθημα ευθύνης προς τους υπόλοιπους της φυλής, αλλά πια τείνει να πάρει την θέση του στον αντρικό πληθυσμό, οπότε πρέπει να διαλέξει και σύζυγο. Αυτή είναι ίσως η κυριότερη επιθυμία του Πόικα, που τον γεμίζει παράλληλα και φόβο. Δεν είναι εξοικειωμένος με τις ερωτικές σχέσεις και παρερμηνεύει καταστάσεις, καταλήγοντας σε μεγαλύτερη σύγχυση. Αυτό το κενό αναπληρώνεται με μύθους και ιδεοληψίες που έχουν επιβιώσει στην προφορική παράδοση της φυλής και αποτελούν συγχρόνως την αφηγηματική ραχοκοκκαλιά του δεύτερου τεύχους. Βέβαια, ο Πόικα στο τέλος φαίνεται να αποδέχεται(;) την νέα του ταυτότητα και να περνάει συμβολικά μια μεταμόρφωση, που αναμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί. Φαίνεται λοιπόν αναπόφευκτη πια η συναισθηματική σύνδεση του κοινού με τον Πόικα, κάτι που έλειπε από το προηγούμενο τεύχος. Τότε παρατηρούσαμε σχεδόν από επιστημονική, ανθρωπολογική πολλές φορές, ματιά τους Κάνσα, ως ουσιαστικά δρώντα πρόσωπα στην προϊστορική Αγγλία, την μακρινή περίοδο του 10.000 π.Χ. Τώρα αλλάζοντας κάπως αυτήν την κατεύθυνση, το MeZolith 2 φαίνεται να βρήκε την συνταγή της επιτυχίας και να διαβαίνει σε ένα καλοδομημένο αφηγηματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί να πατήσει και να δώσει ένα σαφές στίγμα στο ξένο κόμικς. Άλλη μια φορά, ο Adam Brockband βαδίζει σχεδιαστικά στα ίδια βήματα με τον συγγραφέα Ben Haggarty και όποτε αποφασίζει να αυτονομηθεί, μας χαρίζει καρέ και σελίδες που ξεδιπλώνουν το ταλέντο του. Οι πιο σκοτεινοί τόνοι και η αντίθεση με το λευκό δημιουργούν μια σκοτεινή και μυστηριακή ατμόσφαιρα με κέντρο την προσπάθεια της σεξουαλικής αφύπνισης του Πόικα, παρά την αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Θάνατος, μητρότητα, αποδοχή, κυριαρχία και υποταγή είναι επίσης κυρίαρχα μοτίβα που περικλείονται από απωθημένα, επιθυμίες και ιδεοληψίες της συλλογικής μνήμης των Κάνσα. Είναι απίστευτο πως μικρές λεπτομέρειες και αντικείμενα που βρίσκονται διάσπαρτα στις μικρές αυτοτελείς ιστορίες καταφέρνουν να ψυχολογικοποιήσουν με τόσο κρυστάλλινο τρόπο την ψυχική διάθεση των προσώπων και να αποτελέσουν μια σημαντική προσθήκη στην εξιστόρηση. Εκτός από τα υπόλοιπα τεχνικά ζητήματα που προϋπήρχαν και στο πρώτο τεύχος, αξίζει να αναφερθεί η πολύ καλή εκτύπωση, η ποιότητα του χαρτιού και η μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου από την Βασιλεία Βαξεβάνη, που δεν στερείται τίποτα σε επίπεδο νοήματος και συνοχής. Πηγή Εκτός από το άρθρο για το πρώτο μέρος του κόμικ, στο οποίο παραπέμπει το λινκ σε αυτό το άρθρο, υπάρχει και ένα επιπλέον άρθρο εδώ.

Κάπου κάπως κάποτε υπήρξε και ένα πιλοτικό τεύχος με αριθμό 0 το οποίο παίζει στο issuu.com. Μέχρι να βρεθεί εδώ έχουμε 3 βαρέλια φέτας. Το πρώτο βαρέλι κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 16 πάνω που μπολιάζουμε αμυγδαλιές, βερικοκιές, ροδακινιές και ενώ φυτεύουμε κουνουπίδια, λάχανα, πατάτες καθώς και μπρόκολα άμα ξέρουμε αρκετούς δυστυχείς που τα τρώνε. Το δεύτερο βαρέλι κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 16 εποχή χωρίς σημαίνουσες αγροτοκτηνοτροφικές εργασίες με κυριότερη ενασχόληση την κατανάλωση τσίπουρου, κάστανων και φασολάδας. Το τρίτο βαρέλι κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 17, πάνω που συνήθως φτιάχνουμε τον οβελία, σπέρνουμε πεπόνι και φασόλια και ξεκινάμε σκαλίσματα, ποτίσματα. Το τέταρτο κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2017 σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση στο φβ. Υπεύθυνοι γαλακτοπαραγωγής είναι οι Βασίλης Πετσης, Νικος Γραμμενοπουλος, Μέλα Καραγιάννη, Θάνος Μπαγγεας, Μάριος Μπορας, Χρυσοστομος Τσαπραϊλης και Ηλίας Δοβρης. Ποικιλία στη φέτα, οπότε τι να πρωτοβάλεις. Ενδεικτικά σελίδες από 4 διαφορετικούς δημιουργούς. Πολύ διαφορετικά στυλ, οι ιστορίες είναι ως επί το πλείστον 4σελιδες. Τους ΦΕΤΑ Κόμικς μπορεί κανείς να τους βρει στο φβ

Όταν ο άνθρωπος έχει κέφια, μεράκι και ταλέντο... Οι χαβαλεδιάρικες περιπέτειες του πειρατή Μουτρογένη, από ένα γονιό (νομίζω). Ασπρόμαυρο που όπως μου είπε ο δημιουργός είναι για παιδιά για να το διαβάσουν και να το βάψουν, να το χαρούν. Στην επιμέλεια ο Χρήστος Σταμπουλής, υποθέτω της Πορφυρής Κοιλάδας. Ένα μέηλ για να μάθετε περισσότερα: colto.comics@gmail.com ------------ Τον Μάιο του 2017, στο TheComic Con 2017, βγήκε και η ανανεωμένη (καλύτερη έκδοση, περισσότερες σελίδες) νέα έκδοση του Caribuenos. Ευχαριστούμε για τα επιπλέον εξώφυλλα τον Yoshimitsu.

Γκάμπο: Ένα παράθυρο μαγικού ρεαλισμού στον κόσμου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες Με το θάνατο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες το 2014, έγινε αρκετά πιο φτωχός ο κόσμος της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο συγγραφέας των βιβλίων «Εκατό χρόνια μοναξιά», «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας» και πολλών άλλων μυθιστορημάτων και διηγημάτων άφησε το δικό του στίγμα στην παγκόσμια λογοτεχνία, σε βαθμό που θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ρεύματος του «μαγικού ρεαλισμού», το οποίο βρήκε την ιδανικότερη έκφραση στο μείγμα πραγματικού και φανταστικού μέσα στο έργο του συγγραφέα. Αυτή τη μοναδική αίσθηση του Μάρκες επιχειρεί να μεταφέρει στα κόμικ το graphic novel «Γκάμπο» το οποίο εκδόθηκε πρόσφατα τις εκδόσεις Ίκαρος , γραμμένο από τον Όσκαρ Παντόχα, σε σχέδιο των Μιγκέλ Μπούστος, Φελίπε Καμάργο Ρόχας και Τατιάνα Κορδόμπα και παρουσιάζει τη ζωή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες με επίκεντρο τη συγγραφή του γνωστότερου έργου του, το «Εκατό χρόνια μοναξιά». «Γκάμπο» ή «γκαμπίτο» είναι το παρατσούκλι που θα αποκτήσει ο μικρός Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, μεγαλώνοντας με τον παππού του και τη γιαγιά του στο χωριό Αρακατάκα της Κολομβίας. Αυτό θα αποτελέσει μία από τις βασικές εμπνεύσεις του για το φανταστικό χωριό Μακόντο, στο οποίο εκτυλίσσονται πολλά από τα έργα του. Το «Γκάμπο» αναζητά τις επιρροές του μεγάλου συγγραφέα και εστιάζει στα παιδικά του χρόνια, στην επίδραση των ιστοριών φαντασίας της γιαγιάς του αλλά και του παππού του Μάρκες, συνταγματάρχη στον εμφύλιο της Κολομβίας στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Η μορφή αυτή είναι παρούσα σε πολλά διηγήματα και μυθιστορήματα του Μαρκές όμως η πιο σημαντική πλευρά είναι η διαρκής επικοινωνία του συγγραφέα με τα παιδικά χρόνια του και τις αναμνήσεις ενός τόπου που τον σημάδεψε. Έτσι, συναντάμε το «στοιχειωμένο» (όπως πιστεύει) σπίτι που θα μεγαλώσει ο Γκαμπίτο και θα του γεννήσει για πρώτη φορά την αίσθηση ότι το ρεαλιστικό και το φανταστικό μπορούν να συνυπάρχουν μέσα στην καθημερινότητα με αρμονικό τρόπο, όπως οι ευτυχισμένες αναμνήσεις μπορούν να δεθούν με τις μνήμες μίας χώρας διχασμένης από έναν εμφύλιο πόλεμο αλλά και από τις κοινωνικές αναταραχές και τους αγώνες ενάντια στη United Fruit, την εταιρεία που κυριαρχούσε στην παραγωγή μπανάνας στην Κολομβία. Παιδικά όνειρα και εφιάλτες, οι πρώτες κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες συνδυάζονται για να παρουσιάσουν τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Η εξέλιξη της ιστορίας δεν ακολουθεί γραμμική πορεία, μένοντας πιστή στο στυλ και στο παιχνίδι με το χρόνο που χαρακτηρίζει, μεταξύ άλλων, το μοτίβο του μαγικού ρεαλισμού και τα μυθιστορήματα του Μαρκές. Κινούμαστε σε 2 και 3 δεκαετίες, ενώ παρακολουθούμε το νεαρό Γκάμπο να μεγαλώνει και να αρχίζει την επαφή του με τον κόσμο της λογοτεχνίας, τον Μαρκές ως παντρεμένο με δύο παιδιά να ταλανίζεται από τη συγγραφή του «Εκατό χρόνια μοναξιά» και τον ίδιο, ως καταξιωμένο συγγραφέα πλέον, να παραλαμβάνει το 1982 το γραφείο Νόμπελ. Συνδετικοί κρίκοι όλων αυτών είναι οι λεπτομέρειες των αναμνήσεων που αλλάζουν με τα χρόνια, μία εντύπωση που άφησε κάτι στον Γκάμπο και προσπαθεί να την ξαναπιάσει και, πάνω από όλα, η λογοτεχνία, η διαρκής ανακάλυψη νέων συγγραφέων και οι δυσκολίες του ίδιου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στην πορεία του ως συγγραφέας. Όλα αυτά μέσα στο φόντο του 20ου αιώνα, των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών στη Λατινική Αμερική, την επανάσταση στην Κούβα και το ταξίδι του Γκάμπο στην Ευρώπη. Η αφήγηση προσπαθεί να αγγίξει διάφορες πλευρές της προσωπικότητα του μεγάλου συγγραφέα, εστιάζοντας σε διάφορες κρίσιμες και δύσκολες στιγμές στη ζωή του, από πολιτικές διώξεις μέχρι το συγγραφικό μπλοκάρισμα, τις περιόδους που νιώθει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να δημιουργεί, Παρόλα αυτά, όλα επανέρχονται και συγκεντρώνονται γύρω από τη μακρά διαδικασία συγγραφής του «Εκατό χρόνια μοναξιά», το οποίο, στη μία ή την άλλη μορφή, απασχολούσε για πάνω από 20 χρόνια τον Μάρκες. Όλη η νεανική πορεία του «Γκάμπο» κορυφώνεται στην έμπνευση του, που θα έρθει σε ένα ταξίδι με την οικογένεια του, να δώσει τελική μορφή στο έργο αυτό, έμπνευση που οδηγεί σε 18 μήνες απομόνωση και σκληρή δουλειά μέχρι να ολοκληρωθεί. Αλλά και η μετέπειτα πορεία και επιτυχία του Μάρκες, η επίλυση των οικονομικών προβλημάτων, η καταξίωση μέχρι και το βραβείο Νόμπελ συνδέονται στενά με την ιστορία της οικογένειας Μπουενδία που χάρισε καθολική αναγνώριση στο συγγραφέα αλλά και στο χωριό Μακόντο. Όλα αυτά δίνονται με ένα απλό σχέδιο, βασισμένο σε αδρές γραμμές και χρωματισμούς, χωρίς πολλές λεπτομέρειες αλλά με έμφαση στα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους. Το «Γκάμπο» βασίζεται κυρίαρχα στην αφήγηση και πολύ λιγότερο στους διαλόγους των προσώπων. Πρόκειται για ένα στυλ που δεν είναι εξεζητημένο, δεν αξιοποιεί το σύνολο των δυνατοτήτων που προσφέρει ένα graphic novel όμως είναι κατάλληλο για την απόδοση μίας βιογραφικής εξιστόρησης. Το σχέδιο, ακολουθώντας την αφήγηση και το θέμα, συνδυάζει μεταφυσικές αναμνήσεις και αισθήσεις με τη ζωή του Μάρκες με φυσικό τρόπο, χωρίς υπερβολές και έντονες σκηνές. Πιθανώς κάποιες στιγμές, ο χαρακτήρας του σχεδίου να τείνεις προς το απλοϊκό έως φτωχό, ειδικά όταν θέλει να αποδώσει μία σημαντική στιγμή ή να αποδώσει ένα ευρύ πλάνο. Σε κάθε περίπτωση, η δυνατή πλευρά του Γκάμπο είναι η δουλεμένη επιλογή στιγμών και περιστατικών από τη ζωή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και το αφηγηματικό δέσιμο τους γύρω από ένα έργο ξεχωριστής σημασίας για τον ίδιο και την παγκόσμια λογοτεχνία. Όπως γράφει και ο ίδιος ο σεναριογράφος, Όσκαρ Παντόχα, στο παράρτημα, υπάρχουν τόσες αναφορές και διηγήσεις για τη ζωή του Μαρκές που μοιάζει με «πολλαπλές ζωές επί χάρτου». Το «Γκάμπο», χωρίς ποτέ να ισχυρίζεται ότι θα αποδώσει το σύνολο της πλούσιας αυτής ζωής, διαλέγει τις σημαντικότερες πλευρές, εκείνες που δένουν καλύτερα τα προσωπικά βιώματα με το συγγραφικό έργο. Με αυτό τον τρόπο σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή και αποδεικνύεται ότι όχι μόνο αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη, αλλα είναι και ένα μέσο αφενός για να καταλάβει καλύτερα την μαγική ψυχοσύνθεση του Μάρκες, και αφετέρου να βρει τον δρόμο για την δική του… Πηγή Ένα ακόμα άρθρο για το κόμικ

Το κόμικ αυτό βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Παύλου Μεθενίτη που έγραψε και το σενάριο. Πρόκειται στην ουσία για ένα οδοιπορικό αυτογνωσίας. Ένας δημοσιογράφος με ειδικότητα το ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, πηγαίνει για ένα άρθρο στο όρος Πάικο. Εκεί συναντά τον μοναδικό επιζώντα μιας διμοιρίας του ΕΛΑΣ που αλλησκοτώθηκαν λόγω παραισθήσεων που προκλήθηκαν από κατανάλωση του παραισθησιογόνου μανιταριού Ροδίτης. Ένα ταξίδι, το οποίο τελικά βοηθά τον δημοσιογράφο να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα, βιώνοντας τον λόγο του γηραιού αντάρτη. Το σχέδιο του Πέτρου, σκοτεινό σε κάποια σημεία, ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του κόμικ. Αυτό που με ξένισε λιγάκι είναι το σενάριο. Βρήκα κάποιους από τους διαλόγους αφύσικους, τραβηγμένους. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Μεθενίτη, αλλά νομίζω ότι το κόμικ ίσως ήθελε λίγο διαφορετική αντιμετώπιση. Τέλος πάντων, το ξεπέρασα και συνολικά μου άρεσε αρκετά. Η έκδοση της Γνώσης είναι εξαιρετική. Σκληρό εξώφυλλο σε πολύ καλής ποιότητας χαρτί, ότι χρειάζεται για ένα Graphic Novel.

Τιμή: 5 ευρώ Μετά τα Μαύρα, τα Πολύ Μαύρα, τα Ροζ Μαύρα, έρχονται τα Κατάμαυρα , που σύμφωνα με το οπισθόφυλλο είναι και το τελευταίο μέρος από τα (γενικώς) Μαύρα. Δεν έχει νόημα να προσθέσω κάτι άλλο στην παρουσίαση.

Η παράδοση που ξεκίνησε το 2013 και θέλει κάθε χρόνο τα σημαντικά μας ραντεβού και γεγονότα να τα σημειώνουμε σε ατζέντα ΑΡΚΑ ,συνεχίζεται και φέτος . Η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ κυκλοφόρησε την παραμονή των Χριστουγέννων (24/12) με το νεο ημερολόγιο /ατζέντα του ΑΡΚΑ για το 2016. Στο ίδιο στυλ με τα τρία προηγούμενα ,καλαίσθητο και γεμάτο σκιτσα απο παλιές και νεότερες δουλειές του ΑΡΚΑ . Το νεο ημερολογιο δεν έχει ISBN και δεν γνωρίζω αν θα κυκλοφορήσει αυτόνομο .Ειναι φυσικά έγχρωμο,σκληρόδετο ,σε διαστασεις 14.5 x 21.0. Παραθέτω τα εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του :

Η 8η έκδοση των Κ.Ε.προορισμένο για κοινό παιδικης ηλικίας.Με ήρωες γνωστούς χαρακτήρες απο τηλεοπτικες σειρές που προβάλονται και στην Ελλάδα απο τον ALPHA,DISNEY JUNIOR CHANELκαι DISNEY CHANEL.Ο Μίκυ και η παρέα του οπως είναι σχεδιασμένοι στην ΛΕΣΧΗ ΤΟΥ ΜΙΚΥ,Ο ΤΖΕΗΚ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ,Η ΜΙΚΡΗ ΓΙΑΤΡΟΣ,Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΑ ΣΟΦΙΑ,Η ΣΕΡΙΦΗΣ ΚΑΛΙ και άλλοι θα κρατούν κάθε μήνα συντροφιά στους μικρούς αναγνώστες που θα αποτελούν την νέα γενιά οπαδών των ιστοριών DISNEY. Δείγμα σελίδας: Γρίφοι,αναγραματισμοί,παιχνίδια παρατηρητικότητας και δεξιότητας κάνουν το παιδιά να αναπτύξουν την φαντασία τους,τα εκφραστικά τους μέσα και την προσωπικότητα τους. Σε κάθε τεύχος θα υπάρχει απο ενα διαφορετικό θέμα που θ προκαλει το ενδιαφέρον στα παιδιά.Στο πρώτο τεύχος τα ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ. Στο πρώτο τεύχος επίσης θα βρούμε: ενα 4σέλιδο κόμιξ με την ΜΙΚΡΗ ΓΙΑΤΡΟ και ενα δισέλιδο (πρώιμο κόμιξ-δίχως συννεφάκια,με λεζάντες) με τον ΤΖΕΗΚ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΟΥ ΠΟΤΕ. Στις 20 Μαΐου κυκλοφόρησαν και τα 2 πρώτα τεύχη του τίτλου.Στο πρώτο με δώρο ένα στόχο με 2 βεντουζένια βέλη και το δεύτερο με κάρτες ντόμινο. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ στα παιδια σας. Υ.Γ.Οπισφόφυλλο δεν σκάναρα γιατι εχει διαφήμιση.

Μπορεί ο τίτλος να υπόσχεται πως θα μας δώσει την αληθινή ιστορία του κόσμου, αλλά κάνει πολύ περισσότερα, δίνοντας μας την αληθινή ιστορία πίσω από την πλάση και το σύμπαν όλο! Χιουμοριστική προσέγγιση του Περικλή Κουλιφέτη, του σχεδιαστή των Συγκάτοικων σε ένα θέμα που πιστεύω πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κάποια στιγμή το έχουν σκεφτεί και οι ίδιοι πως συμβαίνει (εις βάρους τους ). Λιτό αλλά πρακτικό σχέδιο και καλό στήσιμο καρέ και εξέλιξης, σε ένα κόμικ που παρά το μικρό του μέγεθος με άφησε ευχαριστημένο. Πιστεύω πως ο δημιουργός θα πάει μπροστά και ας διαφωνεί ακόμα και ο ίδιος ο θεός με αυτό. Δειγματική σελίδα εδώ.

ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΤΙΜΗ: 5€ Ένα φανζίν που κυκλοφόρησε στο AthensCon του Δεκεμβρίου και αφηγείται με εικόνες το ομότιτλο έργο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη σε σεναριακή διασκευή της Βέρας Καρτάλου και σχέδιο του Νίκου Παπαμιχαήλ. Το ποίημα είναι ένα από τα ελάχιστα έργα της νεοελληνικής γραμματείας, το οποίο έχει ως θέμα του βρυκόλακες και γενικότερα υπερφυσικό τρόμο. Ενιδαφέρουσα διασκευή, όχι όμως και αξέχαστη. Σωστή η εικονογράφηση του Παπαμιχαήλ, ο οποίος αξιοποιεί σωστά το ασπρόμαυρο σχέδιο, τις σκιές και το στήσιμο των καρέ. Αν παρακολουθείτε τους δύο δημιουργούς, μάλλον θα πρέπει να το έχετε υπόψη σας.

Περπατώ μέσα στο δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Ή κάπως έτσι. Κάποιος βρίσκει στο δάσος την Έμερυ. Που περιμένει να της φέρουν πιτάκια. Ή κάπως έτσι. Βασικά ποιος τα χ*ζει τα πιτάκια. Ποιος χ*ζει και το σενάριο. Ποιος χ*ζει και το σκίτσο. Τα χρώματα! Αυτά τα χρώματα! Αυτά τα απίστευτα χρώματα! Ο Θεόδωρος Τόλης είναι φοιτητής στην ΑΣΚΤ. Πάνω απ'όλα όμως είναι κάποιος που έχει ένα απίστευτο μάτι όσον αφορά τα χρώματα. Τη δουλειά του την πέτυχα στο Comic-Zine Weekend της Λέσχης. Όπου εκεί είδα αυτό. και το κοίταζα, το ξανακοίταζα, το ματαξανακοίταζα. Προφανώς το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν Greg Land. Αλλά ο δημιουργός ούτε που τον είχε ακούσει ποτέ του (νταξ. στη πραγματικότητα τα χρώματα στα σχέδια του Land που με έχουν εντυπωσιάσει είναι του Justin Ponsor. Αλλά ο Land μου έχει μείνει στο μυαλό) Το παραπάνω σκιτσάκι αλιευθέν από το φβ του δημιουργού (άλλο πράμα το δικό του σκανάρισμα, άλλο το δικό μου ) Πάρτε και μερικές σελίδες του κόμικ όπως τις βρήκα στο φβ του. Εκτυπωμένες χάνουν λίγο. Λίγο, όχι πολύ Η έκδοση που τσίμπησα ήταν η 2η. Δεν γνωρίζω κατά πόσο η πρώτη είχε διαφορετικό εξώφυλλο φβ Teteotolis Deviant Art tumblr (με πάρα πολλές σελίδες του κόμικ. Στα αγγλικά όμως) edit Αλιευθέν από DaDira το κόμικ στα αγγλικά ως webcomic.

Η Αλίκη (της χώρας των θαυμάτων) ταξιδεύει στα 1700κάτι από Αφρική προς Αμερική με το πλοίο του πατέρα της που είναι γεμάτο σκλάβους. Δουλειά της εικαστικού - φοιτήτριας στην ΑΣΚΤ Νεφέλης Εκάτης Κατσαρού. Προσεγμένη εκτύπωση σε βαρύ ιλλουστρασιόν χαρτί. Λόγω του δεσίματος του άλμπουμ, δεν μπορώ να σκανάρω υλικό από μέσα. Αλιεύω όμως απτο site της 2 εικόνες που εμπεριέχονται σε αυτή την έκδοση. Άμα θέλετε να δείτε περισσότερα από την ιδιαίτερη δουλειά της δημιουργού: site tumblr facebook - Creepy Cartoon

Πρώτη αυτοέκδοση της 16χρονης (ετ.γεν. 2001) Gugu (Όλγας Μαρίνου?). Περιέχει μια 3σελιδη ιστοριούλα, μια μονοσέλιδη και μερικές πληροφορίες για τη δημιουργό. Γραμμένο στα αγγλικά, εκτυπωμένο σε ελαφρύ illustration χαρτί, manga τεχνοτροπία (κυρίως). Σημειώνω την ηλικία, το ότι είναι πρώτη έκδοση και επιδοκιμάζω το ότι έκανε τα πρώτα της βήματα τόσο σε επίπεδο αυτοέκδοσης όσο και συμμετοχής σε εκδηλώσεις για την προώθηση της δουλειάς της Περισσότερα @ fb Gugu Art

Η αφήγηση μιας εκδοχής για τη μυθολογική προέλευση της Εκάτης. Πρακτικά ζωγραφιές/σχέδια συνοδευόμενα από 1-2 προτάσεις κάθε φορά. Σαν εικονογραφημένο παραμύθι. Δουλειά της εικαστικού - φοιτήτριας στην ΑΣΚΤ Νεφέλης Εκάτης Κατσαρού. Προσεγμένη εκτύπωση σε βαρύ ιλλουστρασιόν χαρτί. Λόγω του δεσίματος του άλμπουμ, δεν μπορώ να σκανάρω υλικό από μέσα. Αλιεύω όμως απτο site της 2 εικόνες που εμπεριέχονται σε αυτή την έκδοση. Άμα θέλετε να δείτε περισσότερα από την ιδιαίτερη δουλειά της δημιουργού: site tumblr facebook - Creepy Cartoon

Άλλη μία έκδοση με τον Scooby-Doo που δεν έχει ούτε σελίδα από κόμικ. Η κυρίως σειρά ήταν το "Σταυρόλεξα & Γρίφοι Με Τον Scooby-Doo!", ενώ έχουν κυκλοφορήσει άλλα τρία αυτόνομα άλμπουμ. Το "Σούπερ Σταυρόλεξα & Γρίφοι Με Τον Scooby-Doo!", το "Τρομερά Σταυρόλεξα & Γρίφοι Με Τον Scooby-Doo!" και το "Εκπληκτικά Σταυρόλεξα & Γρίφοι Με Τον Scooby-Doo!".

Η "Ώρα των μαχαιριών" αποτελεί από κάθε άποψη ένα εντελώς ιδιαίτερο κόμικ και για ένα μάλλον ιδιαίτερο κοινό. Παρακολουθούμε την ζωή του μαθητή Σκάρπερ και των φίλων του μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν απ' αυτό που ξέρουμε... Χωρίς να κάνω spoiler αφού από τις πρώτες σελίδες του κόμικ βλέπουμε πως... βρέχει μαχαίρια, οι γονείς είναι αντικείμενα που μιλάνε και ο καθένας ξέρει την ημέρα που θα πεθάνει... (τα νεκρόθλια). Αυτά είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά του αλλοπρόσαλλου σύμπαντος όπου η παρέα λειτουργεί... Μπορεί να φαίνεται μπούρδα, αλλά δεν είναι. Είναι αρκετά ευκολοδιάβαστο κόμικ που δεν θες να το αφήσεις εύκολα. Είναι ένα βαθιά αλληγορικό έργο και κατά βάση αυτοβιογραφικό. Όπως ειπώθηκε και στην παρουσίαση Θα υπάρχει και συνέχεια στο κομικ με άλλους 2 τόμους με point of view όμως στους φίλους του Σκάρπερ. Το κόμικ έχει πάρει British Comic Award 2015 για το Best Book. Η έκδοση προσεγμένη και αξιοπρεπέστατη, αν και η εκτύπωση θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερη (ίσως να είναι και ιδέα μου). Στην "Κόρη του ανοιχτηριού" θα βρείτε την ιστορία ενός από τους ήρωες του συγκεκριμένου κόμικ, της Βέρας.

Το πολυπόθητο και πολυσυζητημένο Star Wars των Καθημερινών Εκδόσεων που θα κυκλοφορεί σε μηνιαία βάση είναι πλέον γεγονός...! Οι λάτρεις του τίτλου νομίζω ότι θα απογοητευτούν,μιας και πιστεύω ότι απευθύνεται σε μικρές (αρκετά μικρές) ηλικίες...!Ουσιαστικά είναι το περιοδικό της παιδικής σειράς Star Wars Rebels κι όχι του καθαρόαιμου Star Wars...! Το περιοδικό περιέχει μία αυτοτελή ιστορία με την μορφή κόμικ,καθώς επίσης και αρκετές σελίδες με παιχνίδια,σπαζοκεφαλιές,γρίφους και φυσικά μία αφίσα στο σαλόνι...!Μοιάζει πολύ,σαν δομή,με το Batman Adventures και το Thundercats...! Η τιμή του είναι λίγο τσιμπημένη για την ποιότητά του και γενικά το όλο εγχείρημα δεν μου έκανε κλικ...!Μάλλον δεν θα ακολουθήσω αυτό τον τίτλο...! Δεν σκανάρισα το οπισθόφυλλο,μιας και είχε μόνο διαφήμιση...! Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 25 Μαΐου...! Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο τον comicsking.

Να λοιπόν μια σειρά βιβλίων που μας είχε διαφύγει. Ο "Μεγάλος Νέϊτ" είναι μια σειρά στριπς που δημιούργησε ο Lincoln Peirce και δημοσιεύεται στο internet αλλά και σε πολλές εφημερίδες από το 1991. Μετά την επιτυχία βιβλίων όπως το Ημερολόγιο ενός σπασίκλα και το Ημερολόγιο μιας ξενέρωτης, ξεκίνησαν να εκδίδονται παρόμοια αλμπουμάκια με τα στριπς της σειράς και κείμενο ενδιάμεσα, όπως και στις σειρές που προανέφερα. Προφανώς είχαν και την ανάλογη επιτυχία αφού μέχρι στιγμής έχουν εκδοθεί καμιά εικοσαριά βιβλία με τους χαρακτήρες του Peirce (συμπεριλαμβάνω και βιβλία με παζλ, παιχνίδια, ζωγραφική κλπ). Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί επτά βιβλία από τις εκδόσεις Πατάκη ενώ το όγδοο είναι αυτό που παρουσιάζεται και είναι το πρώτο της σειράς που περιέχει μόνο κόμικ στριπς. Τα αμερικάνικα άλμπουμ-συλλογές του Peirce από ένα σημείο και μετά περιέχουν μόνο στριπάκια και καθόλου κείμενο, και το συγκεκριμένο κόμικ είναι ανθολογία δύο βιβλίων του, των "From the top" και "Out loud". Διασκεδαστικότατο κόμικ με τις περιπέτειες του Νέϊτ στο σχολείο, τη γειτονιά και την οικογένειά του. Μια πολύ καλή επιλογή για εσάς αλλά και για δώρο.

To συγκεκριμένο κόμικ κυκλοφόρησε από την Image comics μέσα στο 2016 και εκδόθηκε σε τόμο στις αρχές του 2017. Πραγματεύεται τα της Wall Street και εφορμά από το γεγονός ότι οι περισσότερες χρηματιστηριακές κρίσεις στην ιστορία συνέβησαν Δευτέρες, για αυτό και ο τίτλος. Θα το ξεκαθαρίσω από την αρχή: δεν με έχει πείσει ο Jonathan Hickman, τουλάχιστον από όσα δικά του έχω διαβάσει (Manhattan Projects, East of West, Infinity) : θεωρώ ενοχλητική την εμμονή του με μυστικές εταιρείες και συνομωσιολογία. Θεωρώ επίσης, κάπως εξυπνακίστικη την παράθεση τσιτάτων και αποσπασμάτων σε τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στις σελίδες του κόμικ. Από την άλλη όμως, πρέπει να ομολογήσω ότι έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες και - κυρίως - είναι από τους πιο "κομικστικούς" (επιτρέψτε μου το νεολογισμό) συγγραφείς, με την έννοια ότι αξιοποιεί στο έπακρο το σκίτσο και κρατά στο ελάχιστο διαλόγους και λεκτικές επεξηγήσεις. Και φυσικά, εδώ δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη του. Η χρηματαγορά ελέγχεται από μια μυστική εταιρεία που είναι σύμπραξη διάφορων οίκων, οι οποίοι ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και φυσικά στο ενδιάμεσο συγκρούονται και μεταξύ τους. Και φυσικά, έχουμε και το υπερφυσικό στοιχείο, που γίνεται σαφές από την αρχή (αλλά ας μην τα αποκαλύψουμε όλα ) Κάποιοι φόνοι όμως, προκαλούν την επέμβαση ενός αστυνομικού και σε αυτό το σημείο, το κόμικ αρχίζει και αποκτά και στοιχεία νεο-νουάρ (κατά τη γνώμη μου, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πλοκής) Δεν συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση, αφού πιστεύω ότι ο χώρος του χρηματιστηρίου θα μπορούσε να δώσει ένα εξαιρετικό θρίλερ, που θα ήταν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα, χωρίς αναγωγή σε μυστικές εταιρείες και δαίμονες που προστατεύουν τις πανίσχυρες οικογένειες. Βέβαια, αυτή είναι η δική μου άποψη, κάποιοι άλλοι θα διαφωνήσουν, απολύτως κατανοητό και θεμιτό Για να είμαι όμως δίκαιος, η αφήγηση ρέει πολύ στρωτά, είναι συναρπαστική η εξέλιξη της ιστορίας, τα τεύχη είναι πολυσέλιδα και χορταστικά και η αλήθεια είναι ότι έμεινα άφωνος με σκηνές σαν κι αυτή: Και όπως πιστεύω ότι μπορείτε να δείτε από τις σελίδες που ανέβασα, ο σχεδιαστής Tomm Coker (του οποίου δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει τίποτα άλλο δικό του) τα καταφέρνει εξαιρετικά. Το μείγμα νουάρ και υπερφυσικού του ταιριάζει απόλυτα, οι σκιές και οι χώροι έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα πρόσωπα (πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου), οι κενοί χώροι και χρόνοι μεταξύ των καρέ έχουν μεγάλη σημασία, αφήνοντας τον αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά και όλα φαίνονται άψυχα και απάνθρωπα, όπως, υποθέτω ήταν και η αρχική πρόθεση των δημιουργών. Συμπερασματικά: αν θέλετε ή περιμένετε να διαβάσετε κάτι πιο σοβαρό για τη Wall Street, ψάξτε κάπου αλλού. Αν όμως, θέλετε να περάσετε ευχάριστα και να χορτάσει το μάτι σας ωραίο σχέδιο, ακόμα κι αν δεν θέλετε να πάρετε στα σοβαρά αυτά που διαβάζετε, πιστεύω ότι θα ικανοποιηθείτε αρκετά από αυτό το κόμικ. Το Black Monday Murders κυκλοφόρησε σε TPB, που συνέλεξε τα 4 πρώτα τεύχη της σειράς και εγώ το διάβασα από εκεί. Η σειρά συνεχίζεται και τέλος Νοέμβρη θα κυκλοφορήσει το δεύτερο TPB. Ο τόμος περιέχει και σκίτσα του σχεδιαστή. Λόγω σκηνών βίας, το κόμικ απευθύνεται σε ενήλικες.

Αλήθειες που πονάνε Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Οι αυτοβιογραφικές ιστορίες είναι συχνά λυτρωτικές για τις/τους δημιουργούς τους. Αποκαλύπτουν πολλά για τα μύχια πάθη τους, τα μυστικά και τα ψέματά τους, τις αυταπάτες τους, τις ανάγκες τους, τα απραγματοποίητα όνειρα και τις ματαιωμένες επιθυμίες τους. Η εξωτερίκευση και η δημοσιοποίηση όλων όσα ανήκουν κατά σύμβαση στην αυστηρά (από ποιον καθορισμένη, οριοθετημένη και αρραγή σφαίρα του ιδιωτικού απειλεί την πολυδιαφημισμένη, τάχα, βαθύνοια που χαρακτηρίζει –και καλά– τους εσωστρεφείς και τους λιγόλογους. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και το underground ξέσπασμα των κινημάτων χειραφέτησης και απελευθέρωσης, τα αυτοβιογραφικά κόμικς-εξομολογήσεις από πρωτοπόρους δημιουργούς, όπως ο Robert Crumb, ο Justin Green κ.ά., αμφισβήτησαν αυτή τη διάκριση ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο. Από τότε αυτά τα κόμικς αποτέλεσαν ένα διακριτό είδος της ένατης τέχνης που τα επόμενα χρόνια κέρδιζε όλο και περισσότερους καλλιτέχνες. Ο Art Spiegelman, ο Joe Sacco, ο Chester Brown, ο Jeffrey Brown, η Alison Bechdel, ο Craig Thompson μοιράστηκαν με την ανθρωπότητα αυτά που τους συνέβαιναν. Ή, τουλάχιστον, έτσι εξέλαβαν οι αναγνώστες τα έργα τους και τα κατέταξαν ειδολογικά και αυτό είναι που έχει σημασία ανεξαρτήτως των προθέσεων των δημιουργών. Πολλές φορές, οι αυτοβιογραφικές ή «αυτοβιογραφικές» εξιστορήσεις αφορούν θέματα με μεγάλο ενδιαφέρον για τον εξωτερικό παρατηρητή: πολέμους, πολιτικές κρίσεις, εγκλήματα, προσωπικές τραγωδίες κ.λπ. Αλλες πάλι, τα θέματα φαίνονται κοινότοπα αλλά αποκτούν ενδιαφέρον από τη μαεστρία του αφηγητή (βλ. Harvey Pekar). Και άλλες, οι ιστορίες επικεντρώνονται σε καθημερινές πράξεις και πρακτικές που κάνουν τη ζωή βασανιστικά επαναλαμβανόμενη αν δεν αντιμετωπίζονται με χιούμορ. Τέτοιες ιστορίες εύκολα μπορούν να εκπέσουν στην αυτοαναφορικότητα και την ανία για τον αναγνώστη αν δεν είναι αυτοσαρκαστικές. Η Δήμητρα Αδαμοπούλου φαίνεται να το ξέρει καλά αυτό και να το εφαρμόζει με απόλυτη επιτυχία στη σειρά «True Story». Στον δεύτερο τόμο της σειράς που μόλις κυκλοφόρησε (εκδόσεις Jemma Press, πρώτη δημοσίευση στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr) εξακολουθεί να καταγράφει με χιούμορ τις αστικές περιπέτειές της σε μικρά και μεγάλα σπαρταριστά επεισόδια καθημερινής επιβίωσης. «Αγωνίες, ίντριγκες, δράση κ.λπ. δεν πρόκειται να συναντήσετε εδώ μέσα, αλλά σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις θα συναντήσετε τον εαυτό σας και την καθημερινή σας ταλαιπωρία καθώς περιδιαβαίνετε τον μάταιο τούτο κόσμο», πληροφορεί το οπισθόφυλλο του «True Story». Και είναι εύστοχο και ακριβές, μια και ό,τι ζει η χάρτινη Δήμητρα (υποθέτουμε και η αληθινή Δήμητρα) κάπου, κάπως, κάποτε το έχουν ζήσει και οι αναγνώστες της. Μέσα στην παράνοια της καθημερινότητας, τέτοια γεγονότα ξεχνιούνται. Τα καταπίνει η ρουτίνα, τα αλέθει η αυταπάτη μιας υποτιθέμενης μεγαλύτερης εικόνας που είναι πιο σημαντική από αποσπασματικά polaroids. Το «True Story» ζουμάρει σε αυτά τα στιγμιότυπα, τα μεγεθύνει και τα διατηρεί στην επικαιρότητα για να διασκεδάσει μαζί τους με έναν αυτοκριτικά υπαρξιακό τρόπο που συνοψίζεται στη φράση της πρωταγωνίστριάς του: «Σάμπως όλη μας η ύπαρξη δεν είναι ένα αστείο που δεν πιάνουμε;». Πηγή

Τριγυρνώ μες στην Αθήνα: Η νυχτερίδα ωρίμασε και βγήκε πάλι παγανιά Ο λόγος γίνεται προφανώς για το comic «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» του Πέτρου Χριστούλια, το δεύτερο της σειράς με πρωταγωνιστή τον Καπετάν Νυχτερίδα, το οποίο είναι υποψήφιο σε διάφορες κατηγορίες των φετινών βραβείων κόμικς, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου καλύτερου κόμικ. Πρόκειται για μια σειρά κόμικς, τα οποία δημοσιεύτηκαν αρχικά διαδικτυακά στο socomic.gr και στη συνέχεια τυπώθηκαν απ’ την Jemma Press. Την πρώτη περιπέτεια του Καπετάν Νυχτερίδα την γνωρίσαμε πέρσι με το «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα», ενώ στο comicdom-con Athens θα κυκλοφορήσει και η τρίτη περιπέτεια, την οποία αναμένουμε να διαβάσουμε. Το «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» σαν γενική εικόνα μας προσφέρει μια ωριμότερη προσπάθεια του Πέτρου Χριστούλια να αφηγηθεί την ιστορία του Καπετάν Νυχτερίδα. Ο Χριστούλιας αφού μας γνώρισε τους πρωταγωνιστές, την ιστορία και τη δικιά του μετεμφυλιακή Αθήνα στο «Γυρνώ σαν νυχτερίδα», αυτή τη φορά αναπτύσσει τις ιδέες του πιο άνετα και εμβαθύνοντας περισσότερο, όμως απ’ την άλλη δεν καταφέρνει να ξεπεράσει κάποια αρνητικά στοιχεία που υπήρχαν και στο πρώτο έργο. Αρχικά, λοιπόν, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» μας προσφέρει μια πιο ολοκληρωμένη ιστορία που έχει εμβαθύνει στην ατμόσφαιρα της μετεμφυλιακής Ελλάδας και στους χαρακτήρες της. Η Αθήνα της δεκαετίας του ’50 είναι στο επίκεντρο της ιστορίας. Είναι μια Αθήνα πολυδιάστατη, με διαφορετικούς ανθρώπους και διαφορετικές ιστορίες. Θα γνωρίσουμε την Αθήνα της «υψηλής κοινωνίας», μέσα από το ιατρείο του δρ. Μπουζιανόπουλου. Ο Μπουζιανόπουλος είναι μια τυπική φιγούρα ενός συντηρητικού της εποχής, με ιδιωτικό ιατρείο και φανερή οικονομική άνεση, ο οποίος μιλάει κοφτά στην καθαρεύουσα, χωρίς να σου αφήνει πολλά περιθώρια να τον συμπαθήσεις. Είναι άνθρωπος της ίδια πάστας με τον Μπουγιουρντόπουλο, το μαυραγορίτη που πλούτισε στην κατοχή, αλλά τα πλούτη του έμειναν κρυμμένα μετά το θάνατό του στην Απελευθέρωση. Οι μαυραγορίτες ήταν ένα φαινόμενο με μεγάλη έξαρση στην κατοχική Αθήνα και ιδιαίτερα την περίοδο του μεγάλου λιμού, όπου συγκέντρωσαν τεράστια πλούτη απ’ τη δυστυχία του λαού. Όμως συγκέντρωσαν και μεγάλο μίσος απ’ την κοινωνία και τις δυνάμεις της Αντίστασης. Η ιστορία του Μπουγιουρντόπουλου είναι μια απ’ τις τόσες ιστορίες των συνεργατών των κατακτητών, που ξεκοκάλισαν το λαό αφού επένδυσαν στον πόλεμο, την πείνα και τον θάνατο. Όμως (spoiler) τα πλούτη αποδείχτηκε ότι κανείς δεν τα παίρνει στον τάφο του, σε αντίθεση με το μίσος και την απαξίωση που θα κυνηγάει για πάντα τη μνήμη του. Απ’ την άλλη όμως στο «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» υπάρχει και η άλλη Αθήνα των απλών λαϊκών ανθρώπων, του «προλεταριάτου» που λέει και ο Καπετάν Νυχτερίδας, ο οποίος μπορεί να είναι πλούσιος, αλλά προτιμάει να συχνάζει στα δικά τους μέρη. Αυτή η Αθήνα διασκεδάζει στα ρεμπετάδικα ή απλά εκεί πίνει για να πνίξει τον πόνο της. Το ρεμπέτικο έχει μάλιστα εξέχουσα θέση σε όλο το κόμικ, αφού με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο ο Χριστούλιας έχει δημιουργήσει soundtrack στο κόμικ με τραγούδια του Τσιτσάνη, του Μητσάκη και άλλων. Η Αθήνα του ρεμπέτικου είναι και η Αθήνα ανθρώπων, κτηρίων και επαγγελμάτων για τα οποία ακούγαμε μικροί και ίσως έχουμε δει σε παλιές ελληνικές ταινίες. Οι Αθηναίοι πηγαίνουν τα παιδιά τους το βράδυ στον Καραγκιόζη, ο οποίος εμφανίζεται με ζωντανή ορχήστρα. Ασκούν επαγγέλματα, τα οποία δεν υπάρχουν σήμερα, όπως ο παγοπώλης, ο θυρωρός ή ακόμα και η χαρτορίχτρα που διαβάζει το φλιτζάνι. Και όλοι αυτοί ζουν σε μια πόλη με κτήρια με σιδερένια ασανσέρ που βρίσκει κανείς πια μόνο σε πολύ παλιές πολυκατοικίες. Και φυσικά είναι μια Αθήνα που περιπολείται από αστυνομικούς που περισσότερο θυμίζουν χωροφύλακες με τα καπέλα που κρύβουν το πρόσωπό τους και όποια υποψία προσωπικότητας και ανθρωπιάς, με την αυταρχική φωνή και το αυστηρό ύφος. Σε αυτή την Αθήνα τριγυρνά ο Καπετάν Νυχτερίδας, ο οποίος δεν έχει ξεπεράσει παλιότερα κουσούρια που κουβαλάει από το «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα». Ίσως το βασικότερο κουσούρι του είναι ότι θα μπορούσε και να μην υπάρχει στην ιστορία. Η προσπάθεια μιας μεταφοράς – παρωδίας του Μπάτμαν στη μετεμφυλιακή Ελλάδα παραμένει ασταθής, αφού ο Καπετάν Νυχτερίδας δεν έχει καταφέρει να μας αποδείξει την αξία του ως πρωταγωνιστής μαζί με τον πιστό του Ρόμπιν, τον Δεκαοχτούρα. Και αυτή τη φορά ο Καπετάν Νυχτερίδας δεν έχει να μας προσφέρει πολλά αστεία, πέρα από γκάφες που προκαλούν εύκολο γέλιο. Όμως αυτή τη φορά και η ίδια η ιστορία του Καπετάν Νυχτερίδα παρουσιάζεται πιο ώριμη. Πέρα από την έξυπνη εξέλιξη της ιστορίας με ανατροπές και δουλεμένους χαρακτήρες που τη βοηθάνε να προχωρήσει, το μεγάλο ατού της νέας ιστορίας του Χριστούλια είναι ότι βρήκε έναν κακό που χρειαζόταν το κόμικ. (Από εδώ και πέρα όντως ακολουθούν spoiler για το τέλος της ιστορίας.) Ο δρ. Μπουτζιανόπουλος, ο οποίος είναι θύμα του μαυραγορίτη Μπουγιουρντόπουλου μετά το θάνατο της γυναίκας του δεν έχει πλέον κανέναν ενδοιασμό να γίνει θύτης και να σκοτώσει τον εκμεταλλευτή του. Με έναν τυπικό μονόλογο villain αλλά και με όλα τα χαρακτηριστικά του ιδιοφυούς εγκληματία της μετεμφυλιακής Ελλάδας, που μιλάει σαν να απειλεί τους ήρωές μας και αφηγείται τα γεγονότα στην καθαρεύουσα ο Μπουζιανόπουλος συμπλήρωνε ένα μεγάλο κενό στην ιστορία και μας άφησε τελικά με μια ωραία γεύση. Με το «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» οι ιστορίες του Καπετάν Νυχτερίδα, παρά τα κάποια ελαττώματα που παραμένουν, έχουν πια βρει το σωστό δρόμο, έχουν ωριμάσει και έχουν τη δυνατότητα να μας προσφέρουν κι άλλες όμορφες στιγμές στο μέλλον. Και πώς αλλιώς να αποχαιρετήσουμε αυτό το κόμικ; Με το να του ευχηθούμε καλή επιτυχία στα βραβεία την Παρασκευή, αλλά και βάζοντας να ακούσουμε το soundtrack του… Πηγή

Άλλη μια καμένη αυτοέκδοση του Τσακιρέλλη. Αν έχετε διαβάσει κάποια από τις προηγούμενες δουλειές του, ξέρετε τι να περιμένετε. Αν όχι, προσεγγίστε το με προσοχή Κι αυτό δεν το λέω με καμία αποτρεπτική διάθεση Μια εσωτερική σελίδα και το OST του κόμικ