Αναζήτηση στην Κοινότητα

Τον Απρίλιο του 1990 η εκδοτική SOFTWARE ΑΕΒΕ κυκλοφορεί ένα περιοδικό μεγάλου μεγέθους, αφιερωμένο αποκλειστικά στα computer games. Ο τίτλος του ήταν ακριβώς αυτός. Έβγαινε στα περίπτερα κάθε μήνα, εκτός από το τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου που ήταν διπλό. Εκείνη την εποχή μεσουρανούσε στον χώρο των Η/Υ και των videogames το θρυλικό PIXEL, ενώ μόλις 2 μήνες νωρίτερα (τον Φεβρουάριο του 1990) είχε κάνει την εμφάνισή του και το εξίσου φιλόδοξο έντυπο USER, που επίσης ασχολούνταν κυρίως με παιχνίδια για υπολογιστές και κονσόλες. Ο ανταγωνισμός σαφώς ήταν μεγάλος, παρόλα αυτά το COMPUTER GAMES αποτέλεσε μια αξιοπρεπή εναλλακτική λύση, για πολλούς αναγνώστες. Η ύλη του Computer Games αποτελούνταν κυρίως από παρουσιάσεις και mini-reviews για όλα τα είδη παιχνιδιών, λύσεις και tips, διαγωνισμούς, ενώ ένα μεγάλο μέρος από τις 68 σελίδες του καλυπτόταν από διαφημίσεις σχετικές με software και καταστήματα υπολογιστών. Πιο πάνω μπορείτε να πάρετε μια γεύση, διαβάζοντας τη 2σέλιδη παρουσίαση του γνωστού adventure game "POLICE QUEST III", από το τεύχος 20. Περισσότερες πληροφορίες δεν έχω, ούτε γνωρίζω πόσα ακριβώς τεύχη κυκλοφόρησαν, αφού πλέον δεν υπάρχει κανένα τεύχος στην κατοχή μου. Η παρουσίαση αυτή βασίστηκε σε κάποια παλιότερα σκαν που είχα κρατήσει. Δυστυχώς λόγω του μεγάλου μεγέθους όλες οι σκαναρισμένες σελίδες βγήκαν κουτσουρεμένες, μιας και ξεπερνούσαν τα όρια της πλάκας του σκάνερ (δεν είχα σκεφτεί τότε να τις σκανάρω μισές-μισές και έπειτα να τις ενώσω). Για να σας αποζημιώσω, ωστόσο, μπορείτε πιο πάνω να διαβάσετε την λύση του εξαιρετικού "CRUISE FOR A CORPSE", από το τεύχος 21. Επισυνάπτω και τα εξώφυλλα των τευχών 12 και 20-26 για να μπουν προσωρινά στην βάση, μέχρι να βρεθούν και να σκαναριστούν σε καλύτερη κατάσταση από κάποιον άλλο.

Κάπου στο μακρινό (πλέον) 1990, η "Χριστιανική Φοιτητική Ένωση" κυκλοφόρησε το περιοδικό "ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ". Ο συγκεκριμένος τίτλος, ο οποίος ήταν τριμηνιαίας κυκλοφορίας, φιλοξενούσε άρθρα από ένα ευρύ πεδίο θεμάτων, αλλά με γνώμονα την σοβαρότητα και την ευρύτερη μόρφωση. Έτσι, από την μία έχουμε τους άθλους του Garry Kasparov με τον Deep Blue, την κλασική μουσική στον 20ο αιώνα, παρουσιάσεις βιβλίων και δραστηριοτήτων (τα οποία θα μπορούσαμε να τα θεωρήσουμε σχετικά ανάλαφρα) κι από την άλλη έχουμε θέματα Ιατρικής, Ιστορίας, Κοινωνιολογίας και Φυσικής, που όπως και να το κάνουμε κάθονται λίγο... βαριά στον μέσο αναγνώστη. Το περιοδικό στήριζε κατά πολύ την ύπαρξή του στις συνδρομές των αναγνωστών του. Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα καλοδουλεμένο έντυπο, που έχει καλής ποιότητας χαρτί, αλλά επιρρεπές εξώφυλλο. Το δέσιμο των σελίδων μεταξύ τους έχει γίνει με καρφίτσα. Εν κατακλείδι, δεν είναι ένα περιοδικό που απευθύνεται σε όλους, αλλά σίγουρα έχει το κοινό του. Με μία γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, η "ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ" κυκλοφορεί ακόμα.

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΧΑΛΙΦΗ ΧΑΡΟΥΝ ΕΛ ΠΑΤΣΑΧ Ή ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΕΖΙΡΗ ΙΖΝΟΓΚΟΥΝΤ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΜΕΝΕΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Μία ήσυχη ημέρα του 1961 δύο άτομα συζητούσαν κάπου στη Γαλλία για το κόμικ που θα έφτιαχναν για το νέο περιοδικό RECORD που θα κυκλοφορούσε τον Ιανουάριο του 1962. Τα δύο αυτά άτομα ήταν ο σεναριογράφος René Goscinny και ο συγγραφέας Jean Tabary… και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία των κόμικ… Κάποια πράγματα που πρέπει να πούμε πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι στο χρόνο: 1. Οι ιστορίες του Ιζνογκούντ αρχικά κυκλοφορούσαν μεμονωμένες στο πολυθεματικό γαλλικό περιοδικό RECORD και σύντομα άρχισαν να επανεκδίδονται από το επίσης πολυθεματικό PILOTE, στο οποίο αργότερα εκδιδόταν συγχρόνως, ενώ προς το τέλος πήρε και τα σκήπτρα από το RECORD. Στο ενδιάμεσο, όταν μαζευόταν αρκετές ιστορίες έβγαιναν σε άλμπουμ αλλά όχι με τη σειρά που εκδόθηκαν στα πολυθεματικά περιοδικά, εξ’ου και το πώς προέκυψε το πρόβλημα που πάμε να λύσουμε με αυτό το άρθρο. 2. Τρείς εκδότες έβγαλαν άλμπουμ με περιπέτειες του Ιζνογκούντ στην Ελλάδα, με απόσταση 10 περίπου έτη ο ένας από τον άλλον: Πρώτος ο Σπανός το 1968, δεύτερος ο Ψαρόπουλος το 1979 και τρίτη η Μαμούθ το 1990, η οποία έχει και τα δικαιώματα μέχρι σήμερα και παραμένει η ελπίδα μας για να δούμε κάποια στιγμή στα Ελληνικά και τα ανέκδοτα άλμπουμ των διαδόχων του Tabary. i) Ο Σπανός κυκλοφόρησε μόνο το πρώτο άλμπουμ του τίτλου σε αυτόνομη έκδοση, αλλά δημοσίευσε περιπέτειες και από τα επόμενα γαλλικά άλμπουμ μέσα στο εβδομαδιαίο πολυθεματικό περιοδικό Αστερίξ που έκδιδε εκείνη την εποχή, παίρνοντας τα κατευθείαν από το RECORD. ii) Ο Ψαρόπουλος κυκλοφόρησε τα 16 πρώτα άλμπουμ του ήρωα, πηδώντας για κάποιο λόγο το Νο.13 (Θέλω να γίνω Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη). Ίσως να ήταν προληπτικός! iii) Η Μαμούθ έβγαλε όλα τα άλμπουμ του ήρωα μέχρι το Νο.27 (ρεκόρ στην Ευρώπη εκτός Γαλλίας) και περιμένουμε να εκδώσει και τα επόμενα (το 28ο άλμπουμ βγήκε στη Γαλλία το 2008, οπότε περιμένουμε πολύυυυυ καιρό) 3. Οι Γάλλοι ονόμασαν τον Χαλίφη «Haroun el Poussah» από το παιχνίδι poussah που είναι ένα ξύλινο ανθρωπάκι με στρογγυλό το κάτω μέρος και όταν το σπρώχνεις επιστρέφει στη θέση του μετά από πολλές ταλαντώσεις (οι άγγλοι το λένε tumbler) και γενικά η εμφάνιση του παραπέμπει σε «ευτραφείς» ανθρώπους. Αντίθετα οι άγγλοι ήταν πιο «πολιτικά ορθοί» και του έδωσαν το όνομα Haroun El Plassid από τη λέξη placid που σημαίνει «γαλήνιος». Εμείς ξεκινήσαμε με τον Σπανό που κράτησε αμετάφραστο το Χαρούν ελ Πουσσάχ των Γάλλων. Το ίδιο έκανε κι ο Ψαρόπουλος, αφαιρώντας όμως ένα σίγμα (Χαρούν ελ Πουσάχ). Η Μαμούθ προσπάθησε να εξελληνίσει τον τίτλο, ονομάζοντάς τον Χαρούν ελ Πατσάχ, προφανώς από τον… πατσά που παραπέμπει στη λαιμαργία του Χαλίφη. 4. Οι Γάλλοι επίσης ονόμασαν «Dilat Laraht» τον πιστό υπηρέτη του Ιζνογκούντ, από τη γαλλική φράση «se dilater la rate» που σημαίνει κατά γράμμα «διαστέλλω τη σπλήνα μου» και πρόκειται για γαλλική έκφραση που σημαίνει «σκάω από τα γέλια». Οι άγγλοι τον ονόμασαν παρομοίως Wa'at Alahf, από το what a laugh. Εδώ ο Σπανός πάλι το πήρε κατά γράμμα αποκαλώντας τον «Ντιλάτ Λαράχτ», ο Ψαρόπουλος (που φαίνεται πως είχε ακούσει κάποιον να μιλάει γαλλικά) το κράτησε ίδιο αλλά με τη σωστή προφορά («Ντιλά Λαρά»), ενώ η Μαμούθ τον είπε Μπλιάχ Χαχάτ, φαντάζομαι εκ του σατανικού… μπουα-χα-χα κι έτσι μπορούν να βγάλουν νόημα τα γαλλικά λογοπαίγνια για το όνομά του! 5. Ο Jean Tabary, σχεδιαστής της σειράς (και σεναριογράφος μετά το θάνατο του Goscinny) γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1930 και πέθανε στις 18 Αυγούστου 2011, σε ηλικία 81 ετών. Ο γιος του, Nicolas Tabary, γεννημένος στις 22 Ιουλίου 1966 συνεχίζει (;) το έργο του πατέρα του. Πατέρας και γιος 6. Ο René Goscinny, σεναριογράφος της σειράς μέχρι το θάνατό του, γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1926 και πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1977 από έμφραγμα την ώρα που έκανε τεστ κοπώσεως. Τα τελευταία του λόγια ήταν η περιγραφή στον γιατρό του εμφράγματος που πάθαινε εκείνη τη στιγμή («νιώθω το χέρι μου να μουδιάζει, νιώθω πόνο στο στήθος» κλπ). Ήταν μόλις 51 ετών και με τον θάνατό του, εκτός του Ιζνογκούντ ορφάνεψαν και οι Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και ένα σωρό άλλοι χαρακτήρες... Δεν επιτρέπεται να διαβάζεις BD και να μην αναγνωρίζεις αμέσως αυτή τη φυσιογνωμία. Ο Goscinny αρχικά όρισε ήρωα των περιπετειών τον Χαλίφη (τον Ιζνογκούντ με τέτοιο παλιοχαρακτήρα πως να τον πει ήρωα), συνεπώς τα πρώτα άλμπουμ τιτλοφορούνταν «Οι Περιπέτειες το Χαλίφη Χαρούν ελ Πουσάχ». Η δημοτικότητα όμως του Ιζνογκούντ υπερίσχυσε της… ηρωικής ορθότητας και σύντομα είχαμε αλλαγή των τίτλων των άλμπουμ σε «Οι Περιπέτειες του Μεγάλου Βεζίρη Ιζνογκούντ» (από το άλμπουμ Νο.9 και έπειτα). Παρ’όλα αυτά, ο Goscinny σε όλα τα σενάρια που έγραψε (μέχρι και της τελευταίας περιπέτειας που πρόλαβε να γράψει, «Τα αυγά της Ουρ», η οποία δημοσιεύθηκε στο άλμπουμ Νο. 13), εξακολουθούσε να βάζει τον τίτλο «Οι Περιπέτειες του Χαλίφη Χαρούν ελ Πουσάχ». Το τελευταίο σενάριο «Τα αυγά της Ουρ», δαχτυλογραφημένο από τον Goscinny 7. «Οι Επιστροφές του Ιζνογκούντ» είναι δισέλιδες ιστορίες που εξηγούν πως ο Ιζνογκούντ επέστρεψε από κάποια φαινομενικά οριστικά τέλη των περιπετειών του, π.χ. στο τέλος μιας περιπέτειας μεταμορφώθηκε σε καρφί. Πως επιστρέφεις από αυτό; Ε, με τις επιστροφές θα το δούμε! Παρόλο που όλες μαζί κυκλοφόρησαν σε άλμπουμ πολύ αργότερα (το 1994) είχαν αρχίσει να δημοσιεύονται στο RECORD ήδη από το 1965 αλλά για κάποιο λόγο σταμάτησαν το 1967, μετά από 12 δισέλιδα. Το 1994 ο Tabary χρειάστηκε να σχεδιάσει 10 νέες δισέλιδες επιστροφές για να συμπληρώσει τις 44 σελίδες που χρειαζόταν για το άλμπουμ. Επίσης ξαναζωγράφισε και τις 7 από τις 12 παλαιές, αλλά σχεδόν αυτούσιες. Τη μία που έχει (κάπως) σημαντικές αλλαγές θα τη δούμε και στις δυο μορφές της. 8. «Οι Εφιάλτες του Ιζνογκούντ» είναι μπερδεμένη υπόθεση. Ξεκίνησαν να δημοσιεύονται σε κάθε φύλλο της Κυριακάτικης Εφημερίδας (ακριβώς αυτός είναι ο τίτλος της εφημερίδας: Le Journal du Dimanche) στις 27/10/1974 και συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Goscinny με σεναριογράφο τον Alain Buhler, δημοσιογράφο της εφημερίδας, ο οποίος μέχρι τότε είχε συμβουλευτικό ρόλο για τον σχολιασμό των γεγονότων (κάποιες… κακές γλώσσες βέβαια έλεγαν ότι από την αρχή τα έγραφε ο Buhler και το όνομα του Goscinny το έβαλαν μόνο για διαφήμιση. Προσωπικά πιστεύω ότι τους πρότεινε τα θέματα και έδινε τις κατευθύνσεις αλλά τα τελικά κείμενα ήταν του Goscinny). Τελικά το comic strip των «εφιαλτών» τελείωσε στο φύλλο της 14/06/1979 και αμέσως μετά, τον Οκτώβριο του 1979, δημοσιεύθηκαν οι πρώτοι 118 «εφιάλτες» (αυτοί που είχαν σεναριογράφο τον Goscinny) στο άλμπουμ με τίτλο «Les Cauchemars d'Iznogoud/Οι Εφιάλτες του Ιζνογκούντ», ασπρόμαυροι όπως ήταν και στην εφημερίδα. Τον Μάρτιο του 1984 δημοσιεύθηκαν και οι μεταγενέστεροι 62 «εφιάλτες» του Buhler, στο άλμπουμ «Les Cauchemars d'Iznogoud (bis)», επίσης ασπρόμαυροι. Ο Ψαρόπουλος που έβγαλε το 2ο άλμπουμ με το ίδιο εξώφυλλο και τίτλο (αλλά διαφορετικά περιεχόμενα), το ονόμασε «Οι Εφιάλτες του Ιζνογκούντ (Μπιζ)», δηλαδή άφησε το bis αμετάφραστο. Θα μπορούσε να το ονομάσει «ξανά» ή «πάλι», μιας και αυτό σημαίνει το "μπιζ", το οποίο οι Γάλλοι π.χ. φωνάζουν στο τέλος μιας συναυλίας καλώντας τους τραγουδιστές να πουν άλλο ένα τραγούδι (Οι άγγλοι το λένε encore). Εν πάση περιπτώσει, το 1994 οι νέες εκδόσεις Tabary αποφάσισαν να χρωματίσουν τους «εφιάλτες» και να τους μοιράσουν σε 4 άλμπουμ με κανονικό αριθμό σελίδων (44/45) και αυτά είδαμε από τη Μαμούθ. Αντίθετα ο Ψαρόπουλος εξέδωσε μικρά τμήματα των παλαιών άλμπουμ με τους «εφιάλτες» σε τυχαία σειρά, αλλά χρωματισμένους (και το χρώμα δεν γνωρίζω αν το έβαλε ο Ψαρόπουλος ή υπήρξε κάποια ειδική χρωματισμένη διανομή για το εξωτερικό από τους Γάλλους). Ολοκληρώνοντας τη συζήτηση για τους εφιάλτες, να πω ότι δεν θα ασχοληθώ μαζί τους σε αυτό το άρθρο, αλλά αν υπάρχει… ζήτηση, προτίθεμαι αργότερα να φτιάξω ένα νέα άρθρο αποκλειστικά γι’αυτούς, ώστε να καλύψουμε με λεπτομέρεια τα πολιτικά περιστατικά στα οποία αναφέρεται ο καθένας (είναι 180, ζωή να΄χουν!), τη λογοκρισία που δέχθηκαν όταν μεταφέρθηκαν από την εφημερίδα στα άλμπουμ (αφαίρεση πολιτικών ονομάτων: π.χ. τον εφιάλτη «Αν ήμουν ο Σαντάμ Χουσεΐν» δεν θα τον βρείτε με το ίδιο όνομα) αλλά και το πώς ακριβώς εκδόθηκαν, κάτι που δεν φαίνεται να το γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι οι Γάλλοι, αν κρίνω από τα άρθρα τους στη Βικιπαίδεια και σε άλλους ιστοχώρους όπου γράφουν π.χ. πως ο τόμος 4 βγήκε πριν τους 2 & 3 και άλλες παρανοήσεις. Ε, πρέπει να τους βοηθήσουμε, έτσι δεν είναι; 9. Επανερχόμενοι σε αυτά με τα οποία θα ασχοληθούμε εδώ, το ερώτημα που σίγουρα σας απασχολεί είναι: τι χρειάζεται να κάνετε για να απολαύσετε αυτό εδώ το άρθρο; Μα φυσικά να διαβάσετε ξανά τα Ιζνογκούντ σας με τη σωστή σειρά! Και εντάξει, τις 2 πρώτες περιπέτειες που γράφτηκαν και δεν έχουν δημοσιευθεί από τη Μαμούθ στην πρωτότυπη τους μορφή θα σας τις προσφέρω εδώ, αλλά για τις υπόλοιπες φροντίστε να έχετε ανά χείρας όλα τα άλμπουμ των περιπετειών του Ιζνογκούντ, από την Μαμούθ ή τον Ψαρόπουλο μια και θα καλύψουμε όλους τους έλληνες εκδότες (δεν χρειάζονται μόνο τα άλμπουμ 21 ως 24 της Μαμούθ με τους Εφιάλτες του Ιζνογκούντ, όπως είπαμε παραπάνω). Και μην ακούσω για σκαν: Η αίσθηση του να κρατάς ένα τεύχος της Μαμούθ στα χέρια σου δεν αντικαθίσταται με τίποτα! Είμαστε πολύ τυχεροί εδώ στην Ελλάδα που είχαμε μια εκδοτική της οποίας οι εκδότες έδειξαν τέτοια προτίμηση στον Ιζνογκούντ που όταν το 2005 κυκλοφόρησε το 27ο άλμπουμ "Το Λάθος του Προγόνου", ήμασταν οι μόνοι στην Ευρώπη που μαζί με τους Γάλλους είχαμε όλες τις περιπέτειες του Ιζνογκούντ στη γλώσσα μας! Το πιο σημαντικό βέβαια είναι να έχετε τα πρώτα άλμπουμ με τις πολλές ιστορίες (1-13 της Μαμούθ ή 1-12 του Ψαρόπουλου) συν το άλμπουμ Νο.20 της Μαμούθ με τις επιστροφές του Ιζνογκούντ, μια και θα τις βάλουμε κι αυτές στη σειρά (είναι ευκαιρία να διαβάσετε την κάθε επιστροφή ακριβώς μετά από την ιστορία την οποία συνεχίζει). Μετά το άλμπουμ Νο.13 είναι εύκολο να βάλει κανείς τις ιστορίες στη σωστή σειρά οπότε δεν με χρειάζεστε εμένα! Τα λέμε λοιπόν όταν είναι έτοιμο το πρώτο μέρος του άρθρου!

Νοέμβριο του 1990, κυκλοφορεί άλλο ένα περιοδικό φωτογραφίας, ονόματι OPTICON. Περιείχε φωτορεπορτάζ από όλο το κόσμο και νέα από τον κόσμο της φωτογραφίας. Η ύλη του ήταν από το Βρετανικό ομώνυμο περιοδικό και ήταν διμηνιαίας κυκλοφορίας.

Τον Christ Claremont τον ξέρουμε κυρίως από την δουλειά του στους X-Men και στα λοιπά κόμικς, αλλά έχει γράψει και 7 βιβλία. Το πρώτο από αυτά ήταν το First Flight (βγήκε το 1987 από την Ace), που αποτελεί μέλος μιας τριλογίας για μια πιλότο η οποία λαμβάνει μέρος σε μια τυπική αποστολή η οποία εξελίσσεται στην πρώτη επαφή της ανθρωπότητας με εξωγήινους. Επίσης, είναι το μόνο - εις γνώσης μου - βιβλίο του που έχει κυκλοφορήσει και στα Ελληνικά, από τις εκδόσεις Aquarius, μάλλον το 1990. Τώρα για τα της υπόθεσης δεν μπορώ να πω παραπάνω, γιατί δεν θυμάμαι ούτε κόμμα από το βιβλίο, απόρροια της κακής αίσθησης που μου άφησε όταν το διάβασα πριν 25 χρόνια. Σκοπεύω να το πιάσω ξανά φέτος, εν όψει της επίσκεψης του συγγραφέα, για να δω αν η τωρινή ματιά το ευνοήσει ή θα επαληθεύσει το τότε συμπέρασμα μου. Από τα σχόλια του goodreads πάντως βλέπω πως το κοινό του είναι διχασμένο, παρόλο τους παραπάνω πόντους που σκοράρει για το πολυποίκιλο καστ που περιλάμβανε, κάτι σπάνιο για την εποχή που βγήκε. Το καλό είναι βέβαια, πως στην χώρα μας βγήκε με το αυθεντικό εξώφυλλο του, έναν πρώιμο Luis Royo, το οποίο είναι τυπική σύνθεση για τα στάνταρ της εποχής, ρέποντας προς το στυλ κινηματογραφικής αφίσας τύπου Top Gun, και θυμάμαι πως δεν το είχα βρει ιδιαίτερα χαρακτηριστικό του περιεχόμενου.

Υπάρχουν σίγουρα αρκετοί που στην ανάγνωση του τίτλου "Ο Άφρεντ Χίτσκοκ και οι τρεις ντετέκτιβ" θυμούνται πολλές ωραίες αναγνωστικές αναμνήσεις και ταξίδια, ένας από αυτούς και εγώ. Με την συγκεκριμένη σειρά μεγάλωσα και παράλληλα με τα βιβλία του Τόλκιν και λιγότερο το Χάρι Πότερ ήταν οι σειρές που μου κράτησαν παρέα όλα μου τα παιδικά και προεφηβικά χρόνια. Δημιουργός και αρχικός συγγραφέας της σειράς ο Αμερικάνος Robert Arthur Jr. έγραψε κάμποσες δεκάδες ιστορίες μέχρι που την σκυτάλη ανέλαβαν και άλλοι συγγραφείς πιο μέτρια αποτελέσματα αν κανείς υπολογίσει τις (πολλές) κριτικές. Πρωταγωνιστές είναι τρεις έφηβοι Αμερικάνοι που μένουν στο Ρόκι Μπιτς, οι Τζούπιτερ Τζόουνς (το μυαλό της παρέας), Ο Πίτερ Κρένσοου (το muscle της παρέας) και ο Μπομπ Άντριους (ο γκατζετάκιας). Μετά από μια συνάντηση τους με τον πασίγνωστο σκηνοθέτη ταινιών μυστηρίου Άλφρεντ Χιτσκοκ ανοίγουν δικό τους γραφείο Ντετέκτιβ όπου τα κεντρικά γραφεία είναι στην μάντρα αυτοκινήτων του θείου του Τζουπ. Ξεκάθαρα εφηβική αστυνομική λογοτεχνία με παρόλα αυτά έξυπνα και καλοστημένα μυστήρια που στην αρχή φαντάζουν υπερφυσικά αλλά πάντα έχουν λογικές λύσεις. Η αρχική σειρά στα Αγγλικά έτρεχε το διάστημα 1964-87 με 43 βιβλία. Ο Άρθουρ έγραψε τα 10 από αυτά και έχοντας την αρχική ιδέα κράτησε και την επίβλεψη στα περισσότερα από όσα θα ακολουθούσαν. Όπως διαβάζω στο εσώφυλλο ενός αντιτύπου του "Μυστικό του πύργου της φρίκης" (Νο.50) η πρώτη έκδοση του βιβλίου έγινε από τις εκδόσεις ΜΕΤΟΠΗ το 1978 ενώ το συγκεκριμένο από τον ψυχογιό κυκλοφόρησε το 1990. Παλιά είχα αρκετά (πάνω από 20 διαφορετικούς τίτλους) αλλά πλέον έχω ξεμείνει με 8-9. Όταν βρω χρόνο θα σκανάρω και άλλους, προς στιγμήν ανεβάζω το "μυστικό του πύργου της φρίκης". Γίνεται χαμός από αριθμήσεις και ημερομηνίες κυκλοφορίας, θα χρειαστεί όπως πάντα η συλλογική δουλειά του φόρουμ για να βρεθεί μια άκρη. αγγλική wiki Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον Hayate.

Η πρώτη έκδοση του Penthouse στην Ελλάδα, με Διευθυντή τον Δημήτρη Γορανίτη. Ξεκίνησε μάλλον το 1990 και δεν είχε αρίθμηση στα τεύχη του. Στην σύνταξη συναντάμε ονόματα όπως αυτό της Έλλης Στάη και του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στα αθλητικά. Η έκδοση επίσης έπαιρνε το ρόλο της ως περιοδικό για τον άντρα σοβαρά, με ύλη που κάλυπτε όλο το φάσμα ενδιαφερόντων (πολιτική, αθλητικά, πολιτιστικά. κ.λ.π.), όπως ακριβώς και στο Playboy της πρώτης περιόδου, συμβάλλοντας και αυτό με την σειρά του στην απενοχοποίηση του γυμνού περιεχόμενου στην ύλη του.

Στις αρχές του 1990 γεννιέται από τις εκδόσεις "Λυμπέρη" το τηλεοπτικό περιοδικό 7 ΜΕΡΕΣ TV που ήρθε κάπως να "ταράξει" τα νερά στα περιοδικά της τηλεόρασης. Ήταν κυρίως περιοδικό του ΑΝΤ1 και έκανε αρκετά μεγάλες κυκλοφορίες. Στα εξώφυλλα του παρέλασαν όλα τα μεγάλα ονόματα του θεάματος , της δημοσιογραφίας , της τηλεόρασης , ακόμα και της πολιτικής. Το 2012 λόγω της κρίσης , ο τίτλος πουλήθηκε , ξεκίνησε με νέα αρίθμηση και σήμερα το περιοδικό βγαίνει από την εκδοτική ALPHA EDITIONS Α.Ε. (σήμερα που μιλάμε έχει φτάσει στο 281 τεύχος). Αλλά αυτή είναι η Β' περίοδος , η Α' και μεγάλη περίοδος του περιοδικού φτάνει τα 1184 τεύχη.

Τρίτο (και τελευταίο) βιβλίο της σειράς μυθολογικών ηρώων από τις εκδόσεις Χελώνα, μετά από τα αντίστοιχα βιβλία για τον Ηρακλή και τον Οδυσσέα. Τα κείμενα- λέει- βασίζονται στο έργο του Απολλώνιου του Ρόδιου.

Τον Φεβρουάριο του 1990 κυκλοφορεί από την ΝΕΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΠΕ το USER, ένα περιοδικό πληροφορικής επικεντρωμένο στην αγορά των Η/Υ (hardware), αλλά και στο κομμάτι των computer games (software). Η φιλόδοξη αυτή προσπάθεια κράτησε για περίπου 9 χρόνια και ολοκληρώθηκε τελικά τον Ιούλιο του 1998, φτάνοντας συνολικά τα 93 τεύχη. Έβγαινε κάθε μήνα, εκτός από το καλοκαιρινό τεύχος που ήταν πάντα διπλό (Ιουλίου-Αυγούστου). Επί σειρά ετών αποτέλεσε το "αντίπαλο δέος" του δημοφιλούς περιοδικού PIXEL , που κατείχε σταθερά το μεγαλύτερο κομμάτι της "πίτας" στις πωλήσεις των αντίστοιχων εντύπων. Σταδιακά όμως βρήκε κι αυτό τα πατήματά του και απέκτησε το δικό του φανατικό αναγνωστικό κοινό. Με το πέρασμα του καιρού, οι παρουσιάσεις των παιχνιδιών άρχισαν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες σελίδες του περιοδικού, ενώ προς το τέλος μονοπωλούσαν σχεδόν την ύλη του. Αρκετές φορές συναντούσαμε και reviews από games σχετικά με κόμικς, στα οποία οι συντάκτες που αρθρογραφούσαν δεν παρέλειπαν να κάνουν ιδιαίτερη μνεία! Ένα μικρό δείγμα οι παραπάνω παρουσιάσεις για τα παιχνίδια Asterix & Ovelix και Lucky Luke, τις οποίες ξετρύπωσα από το τεύχος 89. Τα πρώτα τεύχη είχαν 100 σελίδες, οι οποίες στην πορεία αυξήθηκαν και μεγάλωσε επίσης λιγάκι και το μέγεθος του περιοδικού. Η ταυτόχρονη αύξηση της δημοτικότητας του USER, είχε ως αποτέλεσμα να προστεθούν και αρκετές διαφημίσεις. Οι περισσότερες είχαν σχέση με πληροφορική, αλλά δεν έλειπαν και κάποιες που αφορούσαν περιοδικά κόμικς (όπως αυτή για το Αγόρι Γ' Περιόδου από το τεύχος 15). Η βασική του διαφορά με το Pixel, ήταν κυρίως το ύφος στο οποίο γράφονταν τα δύο έντυπα. Στο USER τα πράγματα ήταν αρκετά πιο "χύμα" και τα άρθρα πιο απλογραμμένα. Γενικά υπήρχε μια διάχυτη "τρέλα" στις σελίδες του και μπόλικες δόσεις χιούμορ από τους συντάκτες που αρθρογραφούσαν, δίνοντάς του λιγότερο "επαγγελματικό" χαρακτήρα από αυτόν του Pixel, αλλά σαφώς πιο παρεΐστικο και προσιτό για τους αναγνώστες! Όλα τα λεφτά ήταν οι απίστευτες ατάκες που έβαζαν στις ράχες των περισσότερων τευχών! Ρίξτε μια ματιά στη σχετική φωτο και θα καταλάβετε τι εννοώ! Οι προσφορές του USER ήταν ένα ακόμα κίνητρο για να το αγοράσει κάποιος. Η πιο πρωτότυπη από αυτές ήταν σαφώς η δισκέτα 3.5 " τριπλού φορμάτ (AMIGA - PC - ATARI ST) που έδιναν δώρο σε πολλά τεύχη και περιείχε κυρίως demos παιχνιδιών και προγράμματα! Σε λίγα τεύχη, επίσης, πρόσφεραν και κάποια ένθετα μικρά βιβλιαράκια με λύσεις και tips παιχνιδιών, μια ιδέα που είχε ήδη εφαρμοστεί με επιτυχία (σε μεγαλύτερη όμως συχνότητα) και στο Pixel. Στις σελίδες του περιοδικού έβαζαν κάποιες φορές και κόμικς! Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον Indian.

Το "Μέρα Οργής 2: Το Τέλος" αποτελεί το β' μέρος του δεύτερου κατά σειρά άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο Milo Manara σχετικά με τις περιπέτειες του Τζιουζέπε Μπέργκμαν. Εκδόθηκε τον Μάιο του 1990 από την Βαβέλ ενώ το α' μέρος, τιτλοφορημένο "Μέρα Οργής" εκδόθηκε δύο χρόνια νωρίτερα, το 1988 ομοίως από τη Βαβέλ. Το "Jour de colere" έκανε την πρώτη εμφάνιση του τον Ιανουάριο του 1983 στην Γαλλία στις σελίδες του περιοδικού "A Suivre" της Casterman, για το οποίο ο Manara δημιούργησε εξ' αρχής την σειρά περιπετειών του Μπέργκμαν. Προκάτοχος του "Μέρα Οργής" είναι το "H.P. και Τζιουζέπε Μπέργκμαν" που είδαμε στα εγχώρια το 1986, ενώ η συνέχεια υπό τον τίτλο "Όνειρο Ίσως" ήρθε στα Ελληνικά το 1993. Τα "Ξαναβλέποντας τα αστέρια" ( Revoir les etoiles) ολοκλήρωσε την σειρά το 1998 στην Γαλλία ως αυτόνομο άλμπουμ (εκτός A Suivre), μέχρι να συνεχιστεί από την Humanoids με ένα ακόμα άλμπουμ το 2004 ονόματι "Η οδύσσεια του Τζιουζέπε Μπέργκμαν" (βλέπε δεύτερο ποστ). Την επιμέλεια αναλαμβάνει ο Βασίλης Νικάκης, ενώ η μετάφραση είναι του Ε. Νικολάου και το lettering της Παυλίνας Καλλίδου. Η σύνθεση εξωφύλλου γίνεται από τον Σταύρο Κούλα που έχει κάνει και το Άρωμα του Αόρατου. Λίστα κυκλοφορίας των έργων του Μανάρα στα Ελληνικά

Το 1977, ο Χρήστος Λάζος μαζί με τον Μάκη Πανώριο και τον Σπύρο Αλεβιζόπουλο, κυκλοφόρησαν ένα περιοδικό που κινείτο στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Το περιοδικό αυτό δεν πήγε καλά και δεν κυκλοφόρησε δεύτερο τεύχος του. Αυτό το ένα και μοναδικό τεύχος ήταν η Α' περίοδος του περιοδικού Ανδρομέδα. 12 χρόνια μετά ο Χρήστος Λάζος ξεκινά την Β΄περίοδο της Ανδρομέδας, αυτή τη φορά με την μορφή φανζίν. Το περιοδικό παρέμεινε πιστό στην φιλοσοφία του, δηλαδή ασχολείτο με θέματα επιστημονικής φαντασίας, στην ύλη του όμως κυριαρχούσαν τα Ελληνικά θέματα, είτε επρόκειτο για διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων, είτε άρθρα Ελληνικού ενδιαφέροντος. Στο πρώτο τεύχος της Β' περιόδου θα δείτε στο εξώφυλλο φωτοτυπία του 1ου τεύχους της Α' περιόδου. Η Β' περίοδος της Ανδρομέδας κράτησε 25 τεύχη με το τεύχος 22-23 διπλό και μετά σταμάτησε να κυκλοφορεί. Ο Χρήστος Λάζος συνέχισε την συγγραφική του δραστηριότητα εκδίδοντας βιβλία με θέματα κυρίως την επιστήμη και την τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα. Έχω διαβάσει δύο βιβλία του, τα οποία από άποψη πληροφοριακού υλικού τα έχω βρει εξαιρετικά. Το ταξίδι του Πυθέα στην άγνωστη Θούλη και το Μηχανική και τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα. Ειδικά το πρώτο από τα δύο το συστήνω σε όλους όσους ενδιαφέρονται για το θέμα του. ΠΗΓΕΣ: Ανδρομέδα (Α' περίοδος) Greek Sci Fi Wiki Ανδρομέδα (B' περίοδος) Greek Sci Fi Wiki Χρήστος Λάζος - Εκδόσεις Αίολος

Τίτλος:Σειρά Επιστημονικής Φαντασίας Alien Εκδοτική: Alien Hμερ. έκδοσης:1990 Τεύχη: 11 Κατηγορία:Βιβλία Μέγεθος:14.0 x 21 (Μικρό) Το 1990 οι τότε νεοσύστατες εκδόσεις Alien ξεκίνησαν την κυκλοφορία μιας σειράς βιβλίων ΕΦ (και όχι μόνο), η οποία θα ολοκληρωνόταν (; ) το 1995 μετά από 10 βιβλία (ή μήπως 11; ), αν και τα περισσότερα κυκλοφόρησαν μέσα στην τριετία 1993-1995. Και σε αυτή τη σειρά, όπως και στην Ανθολογία των εκδόσεων Κομήτη υπεύθυνος για την επιμέλεια της σειράς και την επιλογή των βιβλίων ήταν ο Μάκης Πανώριος και αυτό με κάνει να υποψιάζομαι ότι πιθανόν οι εκδόσεις αυτές να ήταν κατά κάποιο τρόπο η διάδοχη κατάσταση των εκδόσεων Κομήτης. Από την άλλη μεριά, ο Μάκης Πανώριος συνεργαζόταν με πολλούς εκδοτικούς οίκους, συνεπώς μπορεί να μην υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των δύο εκδοτικών Φυσικά, οι εκδόσεις Alien δεν περιορίστηκαν μόνο στην έκδοση βιβλίων ΕΦ, αλλά εξέδωσαν και αρκετά άλλα βιβλία, κυρίως ιστορικά μυθιστορήματα, κάποια από τα οποία, όπως εξάλλου και αυτή η σειρά που μας απασχολεί εδώ, γνώρισαν αρκετή επιτυχία. Και αυτή η σειρά είχε πολύ καλές μεταφράσεις και επιμέλειες, ενώ για μια ακόμη φορά η επιλογή των βιβλίων ήταν, ως επί το πλείστον, εξαιρετική. Τα μισά βιβλία ήταν σχετικά ολιγοσέλιδα, μάλλον νουβέλες, παρά μυθιστορήματα. Στα αυτιά των βιβλίων ΕΦ υπάρχει μια λίστα με αρίθμηση των βιβλίων, αλλά δεν είναι αρκετά αξιόπιστη, αφού έχω συναντήσει διαφορετικές αριθμήσεις σε διαφορετικά βιβλία και συγκεκριμένα στις θέσεις 4 / 5 και 9 / 10 Είναι αξιοσημείωτο και εντελώς ασυνήθιστο το γεγονός ότι σαν #2 της σειράς, εμφανίζεται μια ανθολογία αστυνομικών διηγημάτων. Σε κάθε περίπτωση, μια λίστα των βιβλίων με βάση μιας από τις αριθμήσεις στα αυτιά των βιβλίων έχει ως ακολούθως: 1 Ανθολογία Το Νέο Κύμα (1990) Μετάφραση: Τάκης Αλεπάκος Περιέχει τα εξής διηγήματα: Τζων Μπράνερ: Το πειραματόζωο (Such Staff, 1962) Μπράιαν Άλντις: Πολλαπλός αυτοκινητόδρομος (Multi-Value Motorway, 1962) Ρ. Α. Λάφερτι: Η χώρα των μεγάλων αλόγων (Land of the Horses, 1967) Τζ. Γκ. Μπάλαρντ: Η αναγνώριση (The Recognition, 1967) Λάρι Νίβεν: Ο τεμαχισμένος (The Jigsaw Man, 1967) Σάμιουελ Ρ. Ντιλέινι: Φρελκς (Aye, and Gomorrah, 1967) Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ: Μύγες (Flies, 1967) Χάρλαν Έλισον: Θέλω να ουρλιάξω και δεν έχω στόμα (I have no mouth, and I must scream, 1967) Μάικλ Μούρκοκ: Η αιώρα του τανκ (The Tank Trapeze, 1968) Φίλιπ Ντικ: Ο πόλεμος με τα Φνουλς (The War with the Fnools, 1968) Έντουαρντ Μπράιαντ: Οι ειδήσεις των 10 είναι προσφορά της… (The 10: Report is Brought to you by…, 1971) Τόμας Μ. Ντις: Ο χαμένος χρόνος (Things Lost, 1971) Νόρμαν Σπίνραντ: Δρόμος χωρίς γυρισμό (No direction Home, 1971) 2 Ανθολογία Μοιραίες Γυναίκες 3 Έρευνα στο Σκοτάδι (A Scanner Darkly, 1977) – Philip K. Dick (1993) (έγινε και ταινία το 2006) Μετάφραση: Τάκης Αλεπάκος 4 Ο Άνθρωπος Συν (Man Plus, 1976) – Frederik Pohl (1993) Μετάφραση: Χρήστος Παπαϊωάννου 5 Η Παράσταση (The Darfsteller, 1955) – Walter M. Miller Μετάφραση: Χριστόδουλος Λιθαρης 6 Οι Θήβες των Εκατό Πυλών (Thebes of the Hundred Gates, 1991) – Robert Silverberg (1993) Μετάφραση: Χρύσα Μανώλη 7 Εμείς οι Αρειανοί (Martian Time-Slip, 1964) - Philip K. Dick (1993) Μετάφραση: Χρήστος Παπαϊωάννου 8 Ο Μάγος από την Ατλαντίδα – Robert Howard 9 Αρμενίζοντας για το Βυζάντιο (Sailing to Byzantium, 1985) - Robert Silverberg (1994) Μετάφραση: Χρύσα Μανώλη 10 Το Τελευταίο Κάστρο (The Last Castle, 1966) – Jack Vance (1995) Μετάφραση: Χρύσα Μανώλη Οι εκδόσεις κυκλοφόρησαν σίγουρα ένα ακόμα βιβλίο του Howard, το Ο Άρχοντας των Νεκρών, καθώς και τουλάχιστον ένα βιβλίο ΕΦ γραμμένο από Έλληνα, το Ο Πλανήτης της Εκδίκησης του Διονύση Παπαδόπουλου, αλλά δεν τα έχω και δεν ξέρω εάν εντάσσονται κι αυτά στη σειρά ή όχι. Το 1995 κυκλοφόρησε κι άλλο ένα βιβλίο ΕΦ, σε μικρότερο σχήμα, η Βίβλος του Διαστήματος του Damon Knight, σε μετάφραση Γιώργου Γούλα και χωρίς να αναγράφει μέσα τον πρωτότυπο τίτλο (αν και πρόκειται για τη νουβέλα Rule Golden, 1954). Παραθέτω το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου και αφήνω άλλους, πιο αρμόδιους από εμένα να αποφασίσουν, εάν θα πρέπει να συμπεριληφθεί στη σειρά. Κάποια στιγμή οι εκδόσεις Alien εξαγοράστηκαν ή απορροφήθηκαν από τις εκδόσεις Αίολος και σταμάτησαν να εκδίδουν καινούρια βιβλία. Κάποια που έχουν μείνει (δεν αναφέρομαι μόνο στα βιβλία ΕΦ), νομίζω ότι μπορείτε να τα βρείτε στην ιστοσελίδα του Αίολου Από αυτά τα βιβλία, τα Έρευνα στο Σκοτάδι, Οι Θήβες των Εκατό Πυλών και Εμείς οι Αρειανοί κυκλοφόρησαν και σε δεύτερη έκδοση με διαφορετικό εξώφυλλο, ενώ το Έρευνα στο Σκοτάδι επανακυκλοφόρησε με την ίδια μετάφραση το 2003 από τις εκδόσεις Parsec και αυτή η έκδοση κυκλοφορεί ακόμη. Επίσης, σύμφωνα με όσα είδα και το Εμείς οι Αρειανοί κυκλοφορεί ακόμη στη δεύτερη έκδοση. Τα υπόλοιπα είναι προ πολλού εξαντλημένα και μάλιστα κάποια χτυπάνε τρελές τιμές. Σίγουρα υπάρχουν ορισμένα πιο δύσκολα από τα άλλα (κυρίως οι δύο ανθολογίες και ο Άνθρωπος Συν), αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούνται τα ποσά που ζητάνε ορισμένοι. Για τα 2 του Ντικ, τις 2 Ανθολογίες και τον Άνθρωπο Συν, μην δώσετε διψήφιο ποσό, μέχρι 8 ή 9 ευρώ. Τα υπόλοιπα στα 5. Παραθέτω τα εξώφυλλα των βιβλίων που έχω (δηλαδή όλων, εκτός από τα Μοιραίες Γυναίκες και Ο Μάγος από την Ατλαντίδα) και ανυπομονώ να διαβάσω πληροφορίες και από άλλους για αυτή τη σειρά και αυτές τις εκδόσεις. 1990 Alien.rar

Το 1990 οι εκδόσεις Άπειρον, ιδιοκτησίας του Διαμαντή Φλωράκη, σημαντικής προσωπικότητας της ελληνικής ΕΦ κυκλοφόρησαν μια τρίτομη ανθολογία ΕΦ σε μετάφραση, επιλογή και επιμέλεια του Θανάση Μαντζάρα. Ο τρίτος τόμος κυκλοφόρησε το 1991. Η ανθολογία είχε ενδιαφέρουσες επιλογές, αφού απουσίαζαν τα περισσότερα "βαριά" ονόματα του είδους, ενώ είχε δοθεί χώρος και σε πιο σύγχρονα σε διηγήματα καθώς και σε ορισμένους συγγραφείς που δεν είχαν μεταφραστεί έως τότε στα ελληνικά, η δε μετάφραση και επιμέλεια ήταν υψηλό επίπεδο. Οι τόμοι ήταν σχετικά ολιγοσέλιδοι σε σύγκριση με άλλες ανθολογίες (γύρω στις 160 σελίδες ο καθένας) και σε μεγαλύτερο σχήμα, ενώ ήταν και οι τρεις σε λευκό χρώμα με μια εικονογράφηση στο κέντρο του εξωφύλλου. Και αυτή η σειρά απέκτησε καλή φήμη με την πάροδο των ετών, αν και έχω την εντύπωση ότι δεν είχε κάνει τόσο μεγάλη αίσθηση στην εποχή της. Τα περιεχόμενα των τόμων ήταν τα εξής: Τόμος 1ος, σελ. 159, 1990 Brian Aldiss, «Όλα τα δάκρυα του κόσμου» («All the World's Tears, 1957) Algis Budrys, «Για να εκπολιτίσουν» («Το civilize», 1954) J. G. Ballard, «Τρίτη χιλιετία» («Billennium», 1961) C. J. Cherryh, «Κασσάνδρα» («Cassandra», 1978) Edmund Cooper, «Το δώρο του αύριο» («Tomorrow's Gift», 1958) Robert Sheckley, «Το μαγαζί των κόσμων» («The Store of the Worlds», 1959) Harry Harrison, «Μια ξένη αγωνία» («An Alien Agony», 1962) Roger Zelazny, «Η μηχανή στο κέντρο της ραγισμένης καρδιάς» («The Engine at Heartpring's Center», 1974) Τόμος 2ος, σελ. 181, 1990 Robert H. Curtis, «Ο Νομπελίστας» («The Nobel Laureate», 1980) Damon Knight, «Και η Κόνις θέλει Δοξάσει Σε», («Shall the Dust Praise Thee?», 1967) Tanith Lee, «Η Κυρά της Μηχανής», («A Madonna of the Machine», 1988) D. Joan Vinge, «Φωνές Μέσα από την Σκόνη» («Voices from the Dust», 1980) C. M. Kornbluth, «Με Αυτά τα Χέρια» («We These Hands», 1951) David Langford, «Κυβική Ρίζα» («https://www.goodreads.com/book/show/833296.Different_Kinds_of_DarknessCube Root», 1985) Quinn Chelsea Yarbro, «Λυκαυγές» («False Dawn», 1972) Τόμος 3ος, σελ. 180, 1991 Thomas M. Disch, «Ο θάνατος του Σωκράτη» («The Death of Socrates», 1974) Geoffrey A. Landis, «Ρυτίδες στη θάλασσα του Ντάιρακ» («Ripples in the Dirac Sea, 1988) John Varley, «Ο εξωθητής» («The Pusher», 1980) J. G. Ballard, «Οι σκοπιές» («The Watch - Towers», 1961) Edmund Cooper, «Το βάζο του Λατάκια» («The Jar of Latakia», 1954) Brian Aldiss, «Οι μικρές πέτρες του Του Φου» («The Small Stones of Tu Fu», 1978) Ακόμα μια αξιόλογη σειρά, που αξίζει να αναζητήσετε. Φυσικά είναι και αυτή εξαντλημένη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σε κάποια παλαιοβιβλιοπωλεία πωλείται σε εξωφρενικές τιμές, αλλά καλό είναι να μη δώσετε πάνω από 7 ευρώ για κάθε τόμο. Δυστυχώς, δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεθούν αυτοί οι τρεις τόμοι Περισσότερα για τη σειρά εδώ.

Οι περιπέτειες του Οδυσσέα εικονογραφημένες με γλυκό και λιγάκι χιουμοριστικό τρόπο. Μια έκδοση αγγλικής προέλευσης, ταμάμ για μικρές ηλικίες. Μπαλονάκια δεν υπάρχουν, κάθε σχέδιο συνοδεύεται από λεζάντα. Νομίζω ότι οι πάλαι ποτέ εκδόσεις Χελώνα είχαν γενικά πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές όσον αφορά στα παιδικά αναγνώσματα. Αντίστοιχα αλμπουμάκια κυκλοφόρησαν για τον Ηρακλή και τον Ιάσονα

Οι περιπέτειες του Ηρακλή εικονογραφημένες με γλυκό και λιγάκι χιουμοριστικό τρόπο. Μια έκδοση αγγλικής προέλευσης, ταμάμ για μικρές ηλικίες. Μπαλονάκια δεν υπάρχουν, κάθε σχέδιο συνοδεύεται από λεζάντα. Αντίστοιχα αλμπουμάκια κυκλοφόρησαν για τον Οδυσσέα και τον Ιάσονα Νομίζω ότι οι πάλαι ποτέ εκδόσεις Χελώνα είχαν γενικά πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές όσον αφορά στα παιδικά αναγνώσματα.

Εδώ το περιοδικό: http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?showtopic=30975 Από κόμικς έχουμε: Τεύχος 3 Τεύχος 6

Λοιπόν... Έχω δύο Μίκυ Μάους, συγκεκριμένα το τεύχος 1364 του 1992 και το 1591 του 1997... Το πρώτο με βάση τους κανόνες, είναι ΠΚ με ΠΤ και το δεύτερο... χμμ... Κ με ΠΚ! Θα ήθελα να ρωτήσω πόσο πιάνουν (σε λεφτά)! Θέλω απόψεις...

Μια ακόμη σειρά εικονογραφημένων παιδικών βιβλίων με ήρωες της Ντίσνεϊ. Τα στοιχεία έκδοσης όπως φαίνονται στο εσώφυλλο: Οι ιστορίες είναι αρκετά ωραίες. Είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικές και διδακτικές. Επίσης έχουν πολύ συμπαθητικό σχέδιο. Μερικές ενδεικτικές σελίδες (από διαφορετικό τεύχος η καθεμιά) Εκτός της κεντρικής ιστορίας, στο εσώφυλλο κάθε τεύχους δημοσιεύεται και ένας μικρός μύθος. Η σειρά πρέπει να κυκλοφόρησε σε δύο δόσεις, αν κρίνω από τα οπισθόφυλλα των 5 τευχών που ανεβάζω σήμερα. Αρχικά κυκλοφόρησε μια μπλε δόση 6 τευχών και ακολούθησε άλλη μια πορτοκαλί δόση 6 επιπλέον τευχών. Άρα σύνολο 12. Τα τεύχη δεν είναι αριθμημένα, η αυθαίρετη αρίθμηση που έκανα έγινε με βάση τη λίστα στα οπισθόφυλλα. Από τις εκδόσεις Ηλιοτρόπιο κυκλοφόρησε επίσης και αυτή η σειρά με τους Τομ και Τζέρι. Και τώρα απομένει να μου πείτε ποιος είναι ο σχεδιαστής και αν οι ιστορίες έχουν καταχωριστεί στο inducks! Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλο τους Locke, success4a & albert.

Από τα χέρια μου περάσαν δυο τεύχη ενός περίεργου περιοδικού. Λέγεται Club και είναι ιδιοκτησία των εκδόσεων Club Α. Ε. Εκδότης-διευθυντής Γιάνης Ηλ. Εμίρες. Περιοδικό ποικίλης ύλης, όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάλαβα τίνος ομίλου κλαμπ ήταν ή αν ήταν τυχαίο και ουχί συνειρμικό το όνομα του περιοδικού. Διεύθυνση: Ιππάρχου 36, Αθήνα. Μόνιμοι συνεργάτες του ο Στάθης και ο Ανδρέας Πετρουλάκης που δημοσίευαν κόμικς. Βρήκα δύο τεύχη μόνο, το 3 (Ιούνιος 1990) και το 6 (Οκτώβριος 1990). Σας παραθέτω τα κόμικς και τα εξώφυλλα, αν νομίζετε ότι αξίζει να του φτιάξουμε πινακάκι πείτε μου να το ψάξω λίγο (γιατί είμαι πολύ πιεσμένος στη δουλειά αλλά κι από την άλλη να περνάν από τα χέρια σου τέτοιες εκπλήξεις και να μην τις αναφέρεις, κρίμα είναι....) Κι έχει και άρθρο για τα κόμικς! http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?showtopic=30976&st=0&p=358235 Τεύχος 3, Ιούνιος 1990: ΜΟΝΟ Στάθης: Τεύχος 6, Οκτώβριος 1990: Στάθης Πετρουλάκης

Άλλη μία σειρά με εκδότη το Δ. Αυγουστινο. Τσοντάκι κλασικά, μόνο που σε αυτην την έκδοση έχουμε και 32 σελίδες με φωτογραφίες από κανονική τσόντα και οι υπόλοιπες 98 είναι το κόμικ (μαζί με τα εξώφυλλα). Ο Αυγουστίνος, έβγαλε πάντως τα πιο hardcore φουμέτια στην Ελλάδα.. Ή καλύτερα αυτά, που από το εξώφυλλο έδειχναν πιο hardcore από άλλες εκδόσεις.. Είναι σίγουρα αυτόνομη σειρά μιας και έχω το τεύχος 14 και όχι όπως κάποιες άλλες σειρές που έχουν κάτι αριθμούς 675 και 1231 και πάει λέγοντας.. Ημερομηνία του τευχιδίου που έχω είναι το 1986 (και επειδή είναι το Νο14 έβαλα σαν ημερομηνία έκδοσης περίπου το 1984.. Παίζει να είναι και λάθος). ΑΠΟ ΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ

To 1990 δημοσιευεται στο περιοδικο Batman : Legends Of The Dark Knight η ιστορια αυτη χωρισμενη σε 5 μερη ( τευχη #6-#10) . Στο Gotham καποιος εχει βαλει στο ματι τους αρχιμαφιοζους και τους εξοντωνει εναν εναν . Οι μαφιοζοι τρομοκρατημενοι θα ζητησουν την βοηθεια του Batman λεγοντας του οτι ο δολοφονος ειναι ο Mr Whisper. Ενας δολοφονος παιδιων που ειχαν βγαλει απο την μεση πριν 20 χρονια. Λενε μαλιστα πως δεν εχει ισκιο και ειναι αθανατος . Ο Batman ερευνοντας την υποθεση θα ανακαλυψει οτι υπαρχει συνδεση μεταξυ του Whisper και του ιδιου που πηγαινει πισω στα παιδικα του χρονια. Επειτα θα βρεθει σε ενα μοναστηρι τςη Αυστριας οπου θα ακουσει την ιστορια του Αβα ο οποιος του διηγειται εναν τοπικο θρυλο για το μοναστηρι που υπηρχε στην περιοχη πριν απο μια μεγαλη πλημυρα. Συμφωνα με τον θρυλο , εκει ζουσε ο μοναχος Μanfred ο οποιος ηταν πολυ εναρετος μεχρι να διαφθαρει και να αρχισει να κηρυττει την αμαρτια στους μοναχους ως μεσο σωτηριας . Συντομα το μοναστηρι εγινε ναος της ακολασιας . Επισης συμφωνα με τον θρυλο ο Manfred προσβληθηκε απο την πανωλη και για να γλιτωσει ζητησε απο τον Διαβολο 300 χρονια ζωης κατα τα οποια θα ειναι αθανατος. Απο τοτε μεχρι την επισκεψη του Batman στο μοναστηρι εχουν περασει 300 χρονια.... Μια αρκετα διαφορετικη ιστορια του Batman οπου ερχεται αντιμετωπος με κατι το υπερφυσικο. Νομιζω οτι κατατασσεται ανετα στο Horror ειδος. Το σχεδιο ειναι απο τον Klaus Janson και εμενα μου αφησε αναμεικτες εντυπωσεις. Αρχικα δεν μου αρεσε καθολου σε σημειο να μετανιωσω που αγορασα το τομακι και δεν το διαβασα σκαναρισμενο. Αλλα οσο προχωρουσα στην ιστορια τοσο αρχισα να πιστευω οτι αυτο ειναι το σχεδιο που της ταιριαζει. Σιγουρα ομως εχει καποιες αδυναμιες , ειδικα στα μακρινα πλανα. Σαν συνολο θα ελεγα οτι μου αρεσε αρκετα . Ο Morrison εδω δεν χρησιμοποιει παραξενες αφηγηματικες μεθοδους , κατι που ειναι καλο. Θεωρω βεβαια το τελος καπως αδυναμο σε σχεση με το υπολοιπο κομικ. Παρολα αυτα σας το προτεινω γιατιειναι φοβερα ατμοσφαιρικο και ειναι κατι διαφορετικο απο τα υπολοιπα Batman που θα εχετε διαβασει. Kwtsoκλιμακα 7.5/10 Αφιερωμα στον Grant Morrison στο GC Aλλες δουλειες του Grant Morrison : The Filth Animal Man Batman: The Return Of Bruce Wayne JLA: Earth 2 X-Men : Ε Οπως Εξαλειψη X-Men : Αυτοκρατορικη Εισβολη All Star Superman JLA: Earth 2

Μάγκα μου, manga! Ο χώρος είναι ένα δυστοπικό αφιλόξενο μέλλον, παράγωγο ενός πυρηνικού πολέμου. Οι ελάχιστοι κάτοικοι του πλανήτη μετακομίζουν σε δορυφορικές πλατφόρμες σε τροχιά γύρω από τη Γή. Ακόμη και κει χωρίζονται σε ιδεολογικά στρατόπεδα. Μια νέα εφεύρεση διχάζει τους ανθρώπους. Η νέα βόμβα που είναι να εκτοξευτεί στη Γή, έχει σκοπό να μετατοπίσει βίαια τον άξονα περιστροφής της. Το φαινόμενο αυτό πρόκειται να αναγκάσει τη Γη να αυτοϊαθεί. Οι κλιματικές αλλαγές που θα επέλθουν θα καθαρίσουν τον τόπο από την ραδιενέργεια, οι εξαναγκασμένες βροχές θα κάνουν το χώμα και πάλι γόνιμο, και πιθανόν μετά από καιρό να ξαναγεμίσει ζωή ο πλανήτης. Η φατρία των Προοδευτικών είναι υπέρ, ενώ οι Νεοσυντηρητικοί θεωρούν ότι είναι προσωπική υπόθεση της Γης να θεραπευτεί, χωρίς να ξαναεπέμβει ο άνθρωπος. Όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι και ο κύριος υπαίτιος όλων των συμφορών. Η βόμβα πέφτει και, αν και μόλις έχει ξεκινήσει η ίαση, η οποία θα πάρει πάρα πολλά χρόνια να ολοκληρωθεί, άνθρωποι και από τις δυο πλευρές μετακομίζουν πίσω στον πλανήτη. Σε μια τέτοια επιχείρηση, ο αναβρασμός που επικρατεί, έχει σαν αποτέλεσμα μια μητέρα να αποκοπεί από τα παιδιά της. Τώρα πια πίσω στον πλανήτη, ζει μια τυχοδιοκτική νομαδική ζωή προσπαθώντας να βρει και πάλι την οικογένειά της. Σε μια της περιπέτεια συναντά ένα ζευγάρι που προσπαθεί να επιβιώσει σε αυτό το νέο αχανές τοπίο. Η αγρότισσα κοπέλα ερωτεύεται ένα στρατιώτη, που δεν το έχει. Οι εξελίξεις, οι προσωπικές τους αδυναμίες και η ηθική του καθενός ξεχωριστά τους φέρνει αντιμέτωπους με το νέο κατεστημένο. Εκεί εμφανίζεται η πρωταγωνίστριά μας, που βοηθάει όχι γιατί θεωρεί ότι πρέπει να διορθώνει καταστάσεις, σαν διτυκοευρωπαϊκός – αμερικάνικος ήρωας, αλλά γιατί απλά πρέπει και αυτή να επιβιώσει. Το νερό και το χρυσάφι είναι τα πιο πολύτιμα αγαθά στη νέα Γη, και ο συνδυασμός τους στην παρούσα περίπτωση δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα στην μικρή κοινωνία που παρακολουθούμε. Δε χρειάζεται να δώσω περισσότερα στοιχεία. Το κόμικ είναι υπέροχο. Έχει γρήγορη ροή, σαν κλασικό Manga, έχει πανέμορφο σκίτσο χωρίς να ξενίζει ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει γιαπωνέζικα κόμικ. Και το σημαντικότερο, έχει χαρακτήρες που ενδιαφέρεσαι, τους αγαπάς. Με ψυχή και προσωπικότητα! Δεν είναι το πιο πρωτότυπο κόμικ που θα διαβάσετε, είναι όμως ένα κόμικ που θα το φτάσετε ως την τελευταία σελίδα, και δε θα ντραπείτε για το χρόνο και το χρήμα που ξοδέψατε. Σενάριο του μεγάλου KATSUHIRO OTOMO, δημιουργός του AKIRA, και σκίτσο του TAKUMI NAGAYASU. Εύπεπτο σκίτσο για τα γούστα μου, φωτεινές και καθαρές γραμμές, αρκετά ρεαλιστικό, όσο γίνεται σε ένα Manga βέβαια. Μου θυμίζει το Lone Wolf and Cub σε τεχνική, από την άλλη βέβαια δεν είμαι και ο καλύτερος για να σχολιάσω σε βάθος την Ιαπωνική Σχολή. Η μόνη παραφωνία είναι η μεγάλη πρώτη σκηνή. Είναι ασαφές που γίνεται το ατύχημα, ποια παράταξη ηγείται του σχήματος, και ποιο πρόβλημα δημιουργείται ανάμεσα στον κόσμο, με αποτέλεσμα η μητέρα μας να απομακρυνθεί από την οικογένειά της. Ούτε και στη Γη κατάλαβα ποιος ανήκει σε ποια παράταξη. Η σειρά αποτελείται από 8 τεύχη που εκδόθηκαν από την Dark Horse πριν από 15 χρόνια. Μεταφρασμένα και επιμελημένα από το Studio Proteus, που φροντίζει μετά από παραγγελία την απόδοση τέτοιων κειμένων και την επεξεργασία του σκίτσου για να απομακρυνθούν τα ξένα ιδεογράμματα ήχων, εκρήξεων κλπ. Υπάρχουν ακόμη δυο σειρές που προσεχώς θα φροντίσω να τις διαβάσω. Σας γέλασα! Δεν είχε Sandman σήμερα! παρουσίαση άλλων ξένων εκδόσεων στο GC AKIRA Βιογραφία του δημιουργού [mal type=manga id=5015]

Μιάς και έχουμε καιρό να ασχοληθούμε με τα ωραία φουμετάκια, ας κάνω μία παρουσίαση για ακόμα ένα λίγο πιο σκληρό απο τα άλλα σεξοχιουμοριστικά... Στα δύο τεύχη που έχω (1,3) περιέχει απο μία μεγάλη ιστορία της Lady Domina και άλλη μία μικρότερη ιστορία άσχετη με το θέμα, αλλά και αυτή σεξουαλική.. 128 σελίδες και τα δύο (+ 4 σελίδες τα εξώφυλλα) με λίγο καλύτερο εξώφυλλο απο το μαλακό των περισσοτέρων ή το απλό χαρτόνι των υπολοίπων... Εδώ έχουμε σκληρό χαρτόνι, αλλά πλαστικοποιημένο... Σίγουρα Ιταλικής προέλευσης, στα εσωτερικά των εξωφύλλων έχουν μία φωτό πορνό... (χωρίς όμως επιπλέον σελίδες με πορνοφωτογραφικό υλικό..) Αυτά.... άμα βρώ που έχω βάλει και το πρώτο τεύχος, θα το ανεβάσω...

Μια λίγο παλιά έκδοση (1990) του Γιάννη Ρεμούνδου (πλέον πολυβραβευμένος συγγραφέας ο οποίος ασχολείτε και με την φωτογραφία απο λίγο που κοίταξα στο διαδύκτιο)... '3 Κρυπτογραφήματα', τρείς ιστορίες δηλαδή, όπου μαζί με τα σκίτσα ο δημιουργός χρησιμοποιεί πολλές φορές και κολάζ.. Η έκδοση αυτή μας έρχεται απο τα Χανιά.