Jump to content

Search the Community

Showing results for tags '13 rue del percebe'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 2 results

  1. Βαβούρα. Μια πολύ ιδιαίτερη λέξη. Ένας ιδιαίτερος συνδυασμός γραμμάτων. Δύο βήτα, ένα ρο, δύο άλφα και ένα ου. Αν την πεις πολλές φορές, θυμίζει κάποιον θόρυβο μηχανής αυτοκινήτου. Είναι ο ορισμός του ήχου της πόλης. Επικρατεί βαβούρα. Θυμίζει επίσης τον Τζόνι Βαβούρα, τον Έλληνα Φαμπιάν Μπαρτέζ, τον θρυλικό θείο της Βλαχάκη στο Κων/νου & Ελένης, τον μουσικό και ηθοποιό των 80s. Αλλά στους πιο παλιούς, στους 40άρηδες και 50άρηδες, η λέξη αυτή παραπέμπει αυτόματα στο περιοδικό Βαβούρα, ένα πολυσυνθετικό κόμικ που αποτέλεσε ένα από τα πρώτα κόμικς στην ελληνική αγορά και συντρόφευσε τους πιτσιρικάδες στα 80s. Ήταν ένα περιοδικό πολύ μπροστά από την εποχή του. Είχε το τρολ, είχε το σόκιν, ήταν ένας πολύ μακρινός προπομπός των σελίδων με memes στα social media, ήταν ότι είναι στο Twitter τα trends. Οι μικρές ιστορίες του Κουραφέλκυθρου και του Διονύση Ατζαράκη ίσως να έχουν πατήσει πάνω στη φιλοσοφία της Βαβούρας. Η Βαβούρα πρωτοεμφανίστηκε στα περίπτερα το 1981, με εκδότη τον Νικόλα Δεληγιώργη. Στο ξεκίνημά της κυκλοφορούσε δύο φορές το μήνα, την 1η και την 15η, πακέτο με τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Αρχές βαθέος ΠΑΣΟΚ τότε, γαρ. Στην πορεία έγινε εβδομαδιαίο και το κόστος του πήγε από τις 15 στις 100 και μετά στις 200 δραχμές, στην εποχή που ανέβηκε ο πληθωρισμός και άλλαξαν οι μισθοί. Πολυσυλλεκτικό, πολυσυνθετικό κόμικ. Αυτό ήταν η Βαβούρα. Ενσωμάτωνε στις σελίδες της βρετανικά (Whizzer & Chips, The Beano, Buster) και ισπανικά κόμικς (Zippy y Zappe) που τα αναδημοσίευε προσαρμοσμένα στα ελληνικά. Το τμήμα που προκαλούσε πάντοτε το περισσότερο ενδιαφέρον όμως ήταν ισπανικής καταγωγής, η Οδός Τρέλας 13 (το 13 Rue del Percebe είχε ξεκινήσει το 1961 στην Ισπανία από τον γραφίστα Francisco Ibanez), όπου μέσα σε μερικά τετράγωνα αρκούσε ένα συννεφάκι και μια ατάκα για να φτιαχτεί μια ιστορία. Μια πολυκατοικία 4 ορόφων, δύο διαμερίσματα σε κάθε όροφο και όσο μεγάλωνε η απήχηση της Οδού Τρέλας, τόσο αυξάνονταν και τα διαμερίσματα. Μια αποτύπωση της αστικοποίησης και της μετατροπής της Αθήνας σε ένα χάος πολυπληθυσμιακό. Πάντοτε υπήρχαν και οι φιγούρες εκτός πολυκατοικίας, πρόσωπα που ξεπετάγονταν από την ταράτσα, από έναν υπόνομο, περαστικοί στα πεζοδρόμια. Οι πιο χαρακτηριστικοί ήρωες της Βαβούρας ήταν ο Γουρουνομούρης, το Μαμόθρεφτο, ο Σουίνι, ο Ζοχάδας ο Επιστάτης, ο Βουλομάτης, η Κόρη του Δράκουλα, ο Βρωμιάρης, ο Χοντρούλης και ο Μούργος ο Καραβόγατος. Η Βαβούρα ξεπέρασε τα 500 τεύχη κυκλοφορίας πριν ολοκληρώσει την πορεία της στα σχοινιά των περιπτέρων ή πάνω στα ψυγεία με τα παγωτά όπου βρισκόταν για μια 10ετία σχεδόν. Το χιούμορ της ήταν χοντροκομμένο με τα σημερινά δεδομένα, αλλά πικάντικο και γοητευτικό στην τότε εποχή. Οι γονείς δεν επέτρεπαν εύκολα στα παιδιά να το αποκτήσουν, αλλά στο τέλος κατέληγαν να το παίρνουν για τον εαυτό τους. Σε αυτή την δεκαετία είχε και τεύχη που ένωναν δύο κόμικ κόσμους, όπως ένα τεύχος που είχε κυκλοφορήσει με τον Γκάρφιλντ ή ένα που είχε τον Darth Vader. Πολλές φορές λέμε για πράγματα πως είναι μπροστά από την εποχή τους και αυτό καταλήγει να είναι μια αοριστία. Με την Βαβούρα η αοριστία γίνεται οριστική. Ίσως ο σαρκασμός που διέκρινε τα κείμενα, να είναι αυτό που χρειαζόμαστε στο σήμερα για να ξεφύγουμε από τον παστρικό και υποχόνδριο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα και τους εαυτούς μας. Η Βαβούρα ήταν, όπως έγραφε και σε θέση υπότιτλου, ένα Εβδομαδιαίο Περιοδικό της Πλάκας. Ή ένα «Περιοδικό Με Πολύ Πλάκα». Ή ένα «Περιοδικό για Έξυπνα Παιδιά». * Πηγή φωτογραφιών: Facebook Page/ VavouraMag Και το σχετικό link...
  2. Η ιστορία του σουρεαλιστικού περιοδικού που έκανε όλους τους πιτσιρικάδες να γελάνε πονηρά. Η πρώτη μου επαφή με την 'Βαβούρα' ήταν από τον συγχωρεμένο τον κυρ Τάκη που είχε το ψιλικατζίδικο απέναντι από το σπίτι, στα Κάτω Πατήσια. Κάθε Παρασκευή η μάνα μου με έστελνε να της πάρω το 7 Μέρες TV (στύβει την TV - υπάρχει ένα κενό στο μυαλό μου για το αν αυτή η διαφημιστική ατάκα είναι πραγματική ή την έχω βγάλει από το μυαλό μου). Τα περιοδικά ήταν απλωμένα πάνω στο ψυγείο των παγωτών. Μέχρι να έρθει από μέσα ο κυρ Τάκης, σε εκείνο το μικρό γραφειάκι που καθόταν στο βάθος του ημιυπογείου, έριχνα κλεφτές ματιές στα άλλα περιοδικά. Από Playboy και Penthouse, τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα - αλλά το βλέμμα δεν γινόταν να μην πέσει πάνω τους - μέχρι ένα περιοδικό, σχετικά μικρό στο σχήμα, το οποίο για ένα παράξενο λόγο ήταν πάντα γυρισμένο από την ανάποδη. Από το οπισθόφυλλο. Σε αυτό απεικονίζονταν μία πολυκατοικία όπου σε κάθε διαμέρισμα εκτυλίσσονταν διάφορες ιστορίες, ενώ στα αριστερά ξεχώριζε η μεγάλη επιγραφή: 'Οδός τρέλας 13'. Για πολύ καιρό, μέχρι την πρώτη μέρα που το αγόρασα, πίστευα πως αυτή είναι η ονομασία του περιοδικού. Όταν έφτασε η μέρα για την αγορά του ο ψιλικατζής με αυστηρό ύφος με απέτρεψε: "Δεν είναι αυτά για την ηλικία σου". Εδώ ακριβώς έρχονται οι σωτήριες περιπτώσεις όταν έχεις μεγαλύτερα από εσένα αδέρφια. Ένα "δεν είναι για μένα" και καθάρισες. Βαβούρα. Από το όνομα και μόνο ξεχώριζε. Σαν τον Τζώνυ τον Βαβούρα που τον θυμάμαι πιτσιρικάς στο Μοναστηράκι, στο μαγαζί του πατέρα μου, να ανεβοκατεβαίνει την Πανδρόσου, να τον πειράζουν οι μαγαζάτορες, να είναι το παιδί για τα θελήματα. Με σήμα κατατεθέν το δερμάτινο καπέλο του. Πριν γίνει Τζώνυ Βαβούρας, όταν ήταν σκέτο 'ο Βαβούρας'. Η Βαβούρα, λοιπόν, δεν ήταν Μίκι Μάους. Ούτε Ποπάυ ούτε καν Σεραφίνο που το πλάσαραν ως κάτι διαφορετικό. Η Βαβούρα ήταν ότι πιο σουρεαλιστικό μπορούσες να διαβάσεις εκείνη την εποχή, τέλη δεκαετίας '80 αρχές '90. Είναι τα σημερινά memes, οι τρολιές στα σόσιαλ μίντια, το χιούμορ του Σεφερλή, ή για να γίνω ακόμα πιο συγκεκριμένος, αυτός ο Max, το σύντομο σκετσάκι με τον τύπο με το καπέλο του σαφάρι που έπαιζε πρώτα στο Mega και μετά στο Star, ανάμεσα στις διαφημίσεις. Ο υπότιτλος κάτω από την πολύχρωμη λέξη Βαβούρα, υποδήλωνε ακριβώς αυτό που ήταν. 'Εβδομαδιαίο περιοδικό της πλάκας'. Σουρεαλισμός στο μεγαλείο του, σύντομες ιστοριούλες, το τέλος των οποίων έκρυβε μία εξυπνάδα, ενίοτε χοντροκομμένη, αλλά για τους πιτσιρικάδες ξεκαρδιστική. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να είναι ελληνική πατέντα. Πολύ προχωρημένο για την εποχή του, ακόμα και για την Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Αν γκουγκλάρετε θα δείτε ότι ουσιαστικά ήταν ένα περιοδικό που δανειζόταν σκετσάκια από αγγλικά και ισπανικά κόμικς. Ας πούμε, το αγαπημένο μου, η 'οδός Τρέλας 13' ήταν το '13, Rue del Percebe' που κυκλοφορούσε στην Ισπανία και προσαρμοζόταν στα ελληνικά. Μικρή σημασία είχε για το μυαλό ενός πιτσιρικά, ακόμα και για εκείνο ενός μεγάλου θέλοντας να ανακαλύψει τον παλιό του 'έρωτα'. Κάποια στιγμή το περιοδικό φιλοξένησε και τον Γκάρφιλντ - με τον οποίο αν δεν κάνω λάθος αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία με το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και μάλιστα γινόταν ιδιαίτερο 'χτύπημα' στο εξώφυλλο η παρουσία του, ενώ το 'μαμόθρεφτο' και το 'Αντιρίξ και Συμφωνίξ' ήταν αυτά με τη μεγαλύτερη απήχηση. Η 'Βαβούρα' δεν ήταν αυτό που λέμε 'hardcore', πιο πολύ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως 'προχωρημένο'. Μεμονωμένες και αυτοτελείς ιστορίες, μια κι έξω. Ειδικά στην περίπτωση του οπισθόφυλλου με την περίφημη 'Οδό Τρέλας' όπου σε κάθε 'κουτάκι', το διαμέρισμα δηλαδή, έφτανε μία ατάκα και το σκίτσο για να ολοκληρώσει την ιστορία. Κι αυτό επαναλαμβανόταν και στους τέσσερις ορόφους του. Όσο περνούσε ο καιρός και η Βαβούρα γνώριζε μεγάλη επιτυχία, η πολυκατοικία μεγάλωνε. Θύμιζε αυτές της πυκνοκατοικημένης Κυψέλης, περισσότερα διαμερίσματα, περισσότερες ιστορίες, μεγαλύτερη βαβούρα. Όπως το λέει το όνομά του. Αν κάτι μπορεί να ενοχλούσε τις μανάδες έτσι και έπεφτε το περιοδικό στα χέρια τους ήταν το 'μαμόθρεφτο' και ο 'πόλεμος στην τάξη'. Τι είναι αυτά που διαβάζεις, δεν είναι αυτά για σένα, δίνουν το κακό παράδειγμα, άνοιξε και κανά βιβλίο, ξέρετε τώρα, όλα όσα ακολουθούσαν της γκρίνιας μέχρι να βάλεις ζακέτα και να ξεχαστούν όλα. Αν η Βαβούρα υπήρχε στη σημερινή εποχή θα ήταν η χαρά της κοινοποίησης. Η έμπνευση του Twitter, η ατάκα στο Facebook, το ξεκαρδιστικό gif, το meme του χαβαλέ. Γιατί η Βαβούρα θα εξελισσόταν. Θα ακολουθούσε την εποχή, ήταν, έτσι κι αλλιώς, μπροστά από την εποχή της. Τότε που γελούσαμε με το Σουσάμι Άνοιξε, βλέπαμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι και περιμέναμε τον Μάπετ Σόου και τον Μπένι Χιλ. Ναι! Η Βαβούρα ήταν ο Μπένι Χιλ των πιτσιρικάδων. Με το καλύτερο φινάλε, όπως το κλασικό κυνηγητό σε κάθε επεισόδιο της βρετανικής σειράς. Φωτογραφίες: FB Page Βαβούρα - εβδομαδιαίο περιοδικό της πλάκας Και το σχετικό link...
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.