Αναζήτηση στην Κοινότητα

Τιμή καταλόγου: 8€ Το "Οθέλος - Μια pulp τραγωδία" είναι ένα Ελληνικό νουάρ κόμικ από τα πενάκια του Τάσου Θεοφίλου (σενάριο) και Χριστίνας Σ. (σχέδιο). Έχει πάρει το μοτίβο του απαγορευμένου ζευγαρίου από την γνωστή σαιξπηριανή τραγωδία του 1603 όπου ο Οθέλος είναι ένας αλλοδαπός ληστής τραπεζών και η Δυσδαιμόνα κόρη εισαγγελέα. Με μοτίβο μια σύγχρονη Ελληνική μεγαλούπολη εμπνευσμένη από την Αθήνα/Θεσσαλονίκη που δεν ονοματίζεται, παρακολουθούμε μια τυπική νουάρ υπόθεση που εμπλέκει νονούς της νύχτας, ανταλλαγές πυρών μεταξύ εγκληματιών και αστυνομικών, ληστείες τραπεζών, κλεμμένα αυτοκίνητα, δολοφονίες, πάθος και απαγορευμένο έρωτα. Στο κέντρο όλων βρίσκονται τρεις κύριοι χαρακτήρες: Ο Οθέλος που με τον συνεργό του διαπράττει ληστείες χωρίς να γνωρίζει ότι η κλεμμένη Πόρσε που χρησιμοποιούν άνηκε σε έναν εισαγγελέα που ταυτόχρονα είναι ο πατέρας της αγαπημένης του Δυσδαιμόνας και ένας δημοσιογράφος ο οποίος αποτελεί πρακτικά την προσωποποίηση του Θεοφίλου μέσα στην πλοκή και αφηγείται την ιστορία εκεί που χρειάζεται exposition. Το σχέδιο της Χριστίνας έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης τεχνικά αλλά έχει αυτό το κάτι που χρειάζονται οι νουάρ υποθέσεις, είναι ατμοσφαιρικό αλλά ταυτόχρονα διακριτικό χωρίς να κλέβει την λάμψη του σεναρίου και το αφήνει να απλωθεί. Το ασπρόμαυρο είναι μονόδρομος πλέον αν θέλεις σωστές βάσεις για ένα τουλάχιστον συμπαθητικό αστυνομικό κόμικ και έχει προσέξει πολύ τις σκιές και τα περιβάλλοντα που πλαισιώνουν τις σκηνές. Το σενάριο από την άλλη δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ούτε πρωτοτυπεί - έχει ίντριγκα, είναι σκληρό και ανελέητο προς τους πρωταγωνιστές του, έχει και μια γενναία δόση αστικής φιλοσοφίας με πολιτική χροιά που με κούρασε γιατί αισθάνθηκα ότι κάπου έχασε τον στόχο του γιατί προσπάθησε να θίξει ταυτόχρονα παραπάνω ζητήματα απ'όσα μπορούσε και ισορροπούσε άτσαλα μεταξύ "κατηγορώ" και μυστηρίου. Το μεγάλο μειονέκτημα όμως είναι στα ασφυκτικά μεγάλα κείμενα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι χειρότερο σε κόμικ από το να το ανοίγεις και να ξεκινάς με 3 σελίδες κειμένου που σε εισάγει στην ιστορία και καθ'όλη την διάρκεια η αφήγηση και οι εσωτερικοί μονόλογοι του δημοσιογράφου να είναι τεράστιοι και να διαβάζεις, να διαβάζεις, να διαβάζεις..από ένα σημείο και μετά απλά πέρναγα μπαλονάκια με τοποθετήσεις του συγγραφέα που υπάρχουν απλά γιατί ήθελε να πει κάποια πράγματα, ανεξάρτητα αν κολλούσαν στις συγκεκριμένες φάσεις ή γενικότερα στην ιστορία (που δεν κολλούσαν στο συντριπτικό ποσοστό). Αυτό δυστυχώς ήταν dealbreaker για μένα, την σκιτσογράφο θέλω να την ξαναδώ γιατί πιστεύω ότι έχει πολλές προοπτικές, ο σεναριογράφος όμως πρέπει να κάνει στροφή 180 μοίρες αν θέλει να συνεχίσει στην 9η τέχνη. Φαίνεται ότι δεν έχει πιάσει τον παλμό του μέσου και αρνείται πεισματικά τις τρομερά σημαντικές ευκολίες της οπτικοποίησης κειμένων. Αλλιώς ας το έγραφε σε βιβλίο. Πάντως, αυτό που όντως είναι πολύ ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο κόμικ είναι η ιστορία πίσω από την έκδοση του. Στον επίλογο έχει μια μικρή παράγραφο που μας ενημερώνει ότι η ιστορία γράφτηκε στο διάστημα 2010-2014 και αποσπάσματα των κειμένων αποτελούν και κατασχεμένο υλικό της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Όπως διαβάζουμε εδώ, ο Τάσος Θεοφίλου διατηρεί ένα blog ονόματι "Παρανουαρικό" με περιεχόμενο που εστιάζει στον αντιεξουσιαστικό χώρο πέρα από την νουάρ θεματολογία και κάποτε είχε και ο ίδιος συλληφθεί ως μέλος της οργάνωσης "Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς" και κατηγορούμενος για ληστεία και ανθρωποκτονία (κρίθηκε εν τέλει αθώος μετά από 5 χρόνια). Ο "Οθέλος" αποτελεί συρραφή διαφόρων πραγματικών αστυνομικών ρεπορτάζ που κέντρισαν το ενδιαφέρον του κατά καιρούς και σε μεγάλο μέρος του γράφτηκε πίσω από τα κάγκελα με αρκετούς χαρακτήρες βασισμένους σε πραγματικούς συγκρατούμενους του. Είναι μια τίμια προσπάθεια και αρκετά διαφορετική από την χιουμορ-ο-κρατούμενη ελληνική σκηνή. Αλλά θα μπορούσε να είναι πολύ πολύ καλύτερη με σχετικά λίγες μόντες.