Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'χοντρά αστεία'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Το νέο σκίτσο του Αρκά δεν μας προβληματίζει τόσο όσο τα σχόλια των θαυμαστών του. Νόμιζες πως κάθε χρόνο ο γνωστός Θεσσαλονικιός δικηγόρος που μιλούσε περί «Φαλαινών στις παραλίες» θα ήταν εκείνος που θα σου υπενθύμιζε πως στην χώρα μας είναι ακόμα ακατόρθωτο να μην κρίνεις τον άλλο για την εμφάνισή του και με τα στάνταρ που εσύ υποκειμενικά κρίνεις ως φυσιολογικά; Λάθος έκανες. Φέτος το ζήτημα πάχος, την τυραννία της ζυγαριάς και την όποια ανασφάλεια μπορεί να νιώθουμε σε σχέση με το σώμα μας ήρθε να ενισχύσει μία ανάρτηση του Αρκά (και ακόμα περισσότερα δεκάδες σχόλια που ακολούθησαν). Ο γνωστός σκιτσογράφος ετοιμάζει μία νέα σειρά σκίτσων με γενικό τίτλο «Χοντρά αστεία» και προετοίμασε το έδαφος, αναρτώντας ένα από αυτά στο Facebook και προειδοποιώντας: «Έρχεται! Πολιτικά ορθοί, ετοιμάστε την πυρά!». Η λεζάντα δεν είναι διόλου τυχαία, όπως κατάλαβες, καθώς λειτουργεί στο να ταυτιστεί όποιος δε μοιράζεται μία ίδια «χοντροκομμένη» για να μιλήσω στην ίδια γλώσσα, αίσθηση του χιούμορ, όποιος θεωρεί το ότι τα αστεία με βάση τη διαφορετικότητά του άλλου, την εμφάνισή του, τα κιλά του, το ύψος του, τα μαλλιά του, τα μάτια του, τον αγκώνα του, είναι εύκολα και παλιακά, με κάποιον εμμονικό τύπο με την πολιτική ορθότητα που ψάχνει την παραμικρή αφορμή να ξεσπαθώσει. Δεν είναι όμως ζήτημα εμμονής. Δεν είναι ζήτημα λογοκρισίας και περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης. Είναι ζήτημα διάκρισης μεταξύ του πραγματικά αστείου και του πασέ. Πάνω από όλα αυτό το τελευταίο. Η πολιτική ορθότητα (και όσοι μιλάμε) γι' αυτή είναι ζήτημα που προέκυψε από την ανάγκη να αφήσουμε το παρελθόν εκεί που ανήκει, να πάμε παρακάτω, να εξελιχθούμε, να μη μαθαίνουμε σε μία ακόμα γενιά που δεν έχει αναπτύξει την κριτική της σκέψη, ότι είναι ok να «πειράζεις» και να «αστειεύεσαι» με οποιονδήποτε δε μοιάζει στη μάζα, με οποιονδήποτε διαφορετικό. Εξάλλου τα αστεία αυτά, περί εμφάνισης, πάντα υπήρχαν σε έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στο έργο του Αρκά το οποίο ως έφηβη διάβαζα κι εγώ, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Απλά, ιδανικά, περιμένουμε από τους καλλιτέχνες που θεωρούνται οξυδερκείς, να εξελίσσονται αντί να καταφεύγουν στις εύκολες, και πλέον, ευτυχώς λόγω εποχής, κατακριτέες λύσεις. Καθώς το νέο άλμπουμ δεν έχει εκδοθεί ακόμα, εύχομαι και ελπίζω ο Αρκάς να με διαψεύσει και ως "πολιτικά ορθή" να παραδεχτώ πώς είναι ανάμεσα σε αυτούς τους οξυδερκείς καλλιτέχνες που αγαπώ να βλέπω να προχωράνε. Ακόμα πιο ανησυχητικό όμως από το πρώτο αυτό σκίτσο και τη λεζάντα, ενός σκιτσογράφου που δουλειά του είναι, μπορεί εκείνος να διαλέξει οτιδήποτε θεωρεί αστείο για να το σατιρίσει και απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική να προτάξει την εποχή της πολιτικής ορθότητας αν θέλει, είναι το γεγονός ότι οι διαδικτυακοί του φίλοι -και όχι μόνο- μπήκαν στη διαδικασία να σχολιάσουν τη φωτογραφία με τρόπο που επιβεβαιώνει ακριβώς όσα σου έγραψα πιο πάνω. Μερικά από αυτά στα παραθέτω παρακάτω: «Ντροπή, δε φτάνει που έχουν τα χάλια τους οι χοντρές, έχουμε και τον Αρκά να κάνει πλάκα» «Τι πρόβλημα μπορεί να έχουν οι χοντρές αφού όλες έχουν γκόμενους. Μια διάβασα έχει τρεις. Αλίμονο στα μοντέλα». «Ότι τους κάνεις χιούμορ τους πειράζει. Το να είναι πιο γεμάτοι από έγκυο ρινόκερο προφανώς όχι. Καμία αιδώς. Πέστα Αρκά!» «Ε ρε γλέντια με τις φεμινίστριες που έχουν να γίνουν. Να είσαι αμείλικτος Αρκά. Βάλε και λίγη τρίχα στη μασχάλη να δεις για πότε θα έχεις 200 χιλιάδες σχόλια από τις μπόγλες». «Πλέον αν πεις τη χοντρή χοντρή και τον φούστη φούστη είσαι ρατσιστής, είσαι σεξιστής, κάνεις bodyshaming και όλες αυτές τις ηλίθιες προοδευτικές π@π@ριές. Κάπου στο τέλος των 90's και στα μέσα του 2000 γίναμε ευαισθητούληδες που πλέον δε λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τουλάχιστον μπροστά στους άλλους ή στο ίντερνετ. Τα λέμε μόνο στο κολλητό/η και στον κοσμο το παίζουμε Παναγίες κάτι σαν τις θρήσκες γιαγιάδες». «Εντωμεταξύ όλοι οι θιγόμενοι με τα χοντρά αστεία του Αρκά, ξεραίνονται στα γέλια αν δουν σε μια ελληνική ταινία κανένα κεκέ η γκέι...» «Σχόλια από φεμινίστριες σε 3,2,1...» Οι φεμινίστριες όπως καταλαβαίνεις, παντού χωράνε, και πάντα για κάποιους είναι απαραιτήτως οι γυναίκες που δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους και κατά κανόνα είναι άσχημες (νομίζω αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα πάθαιναν σοκ αν συνειδητοποιούσαν πως και ένας άνδρας μπορεί να χαρακτηρίζεται φεμινιστής αν το θέλει). Όλα τα στερεότυπα μαζεμένα σε λίγες λέξεις. Επίσης δεν έλειψαν και άλλοι που όταν κάποιοι τόλμησαν να μιλήσουν για το πως η παχυσαρκία θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ασθένεια (η Αμερικανική Ιατρική Ένωση την έχει αναγνωρίσει ως τέτοια από το 2013) πέρασαν στην αντεπίθεση. Και συνεχίζω «Με τους χοντρούς γελάμε γιατί τρώνε ασταμάτητα και κάνουν κακό στην υγεία τους. Και από κάθε Δευτέρα ξεκινάνε δίαιτα. Ήμουν μικρός χοντρός και ξέρω. Και έτρωγα και πολύ κορόιδεμα. Αλλά δεν ήμουν κομπλεξικός! Οπότε κάτσε και απόλαυσε τα αστεία του Αρκά χωρίς πολλές κουβέντες. Χοντρέ!» «Δεν είναι ασθένεια, είναι επιλογή και αδυναμία χαρακτήρα... Ασθένεια την κάνατε οι ευαισθητούληδες για να δικαιολογείτε την τεμπελιά σας (και μη μου αρχίσεις την καραμέλα με τον θυρεοειδή, οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες). Να κλείσουν το στόμα τους το σκέφτηκαν ποτέ; Ότι επιβαρύνουν την δημόσια υγεία με χρήματα πολιτών που πληρώνουν, τα σκέφτηκαν ποτέ; Σκέφτηκαν ποτέ να αφήσουν την ηδονή της γεύσης για καλό της υγείας τους; Όσο τους πληρώνω, θα το διασκεδάζω. Είμαι σκληρός και απάνθρωπος, αλλά πληρώνω. Να με συμπαθάτε. Όσο πληρώνω τον καπνιστή, τον ναρκομανη και άλλους σε εξάρτηση». Φυσικά υπήρχαν και σχόλια ανθρώπων που εξέφρασαν και αποδοκιμασία προς το σκίτσο και προς τα ακραία σχόλια. Υπήρξαν άνθρωποι που μίλησαν για χιούμορ που δεν είναι χιούμορ, για την κοινωνία που προοδεύει και δε γίνεται να γελάει ακόμα με τα ίδια αστεία κι άλλοι που επεσήμαναν το αυτονόητο: Το χιούμορ, τα αστεία, διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των επόμενων γενιών, εκείνων που δεν έχουν ακόμα αναπτύξει την κριτική τους σκέψη, εκείνων που μαθαίνουν μιμητικά να θεωρούν αστείο ό,τι τους υποδεικνύουν ως αστείο οι μεγάλοι. Παλιά έκαιγαν τις ανεξάρτητες γυναίκες ως μάγισσες, πείραζαν μέχρι τελικής πτώσεως τον «τρελό» του χωριού (θυμάσαι τη Γιαννούλα την Κουλουρού στην Πάτρα;), έκαναν τον εύσωμο να υποφέρει επειδή κατ' αυτούς «δεν σταματούσε να τρώει», έπαιζαν κορόιδο με το πιο κοντό παιδάκι, ακύρωναν την προσωπικότητα του ευαίσθητου ανθρώπου (του ευαισθητούλη όπως είδες πιο πάνω) ως μη αποδεκτή, χτυπούσαν όποιο αγόρι δεν τους φαινόταν αρκετά «αγόρι». Σήμερα μπορεί να μην ετοιμάζουμε την πυρά όπως φοβάται ο Αρκάς, αλλά τσακίζουμε με την γλώσσα μας (και με τα σκίτσα μας καμιά φορά) με την πρώτη ευκαιρία, τους ίδιους χαρακτήρες γύρω μας. Γι' αυτό χρειάζεται και η πολιτική ορθότητα. Γι' αυτό χρειάζεται κυρίως η διάκριση και η επιλογή στο τι θα μάθουμε στα παιδιά μας, τι θα τους περάσουμε ως αστείο, τι θα τους περάσουμε ως σοβαρό και η απόφαση να πάψουμε να κρίνουμε και να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους ως «φυσιολογικούς», ως «διαφορετικούς», ως «κομπλεξικούς», ως οτιδήποτε. Ας μείνουμε στην κατηγορία άνθρωποι και μόνο. Κι ας θυμηθούμε ότι όπως ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε ελευθερία της έκφρασης και δώσαμε αγώνες για να την εξασφαλίσουμε, έτσι ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε και την ελευθερία να υπάρχουμε στον κόσμο όπως θέλουμε αν δε βλάπτουμε τον διπλανό μας. Να υπάρχουμε με όσα κιλά θέλουμε ή με όσα κιλά μπορούμε, με μαλλιά όπως τα θέλουμε, με σώματα όσο γυμνασμένα ή αγύμναστα αισθανόμαστε άνετα να έχουμε, με τρίχες στη μασχάλη ή αποτριχωμένες με λέιζερ, βαμμένες ή άβαφες, με τακούνια ή χωρίς. Απαιτούμε την ελευθερία να ζούμε με τον τρόπο που επιθυμούμε χωρίς να γινόμαστε υπόλογοι για το πώς δείχνουμε και χωρίς να γινόμαστε στόχος κακεντρέχιας με το προκάλυμμα του χιούμορ, αυτή την κολυμβήθρα που ξεπλένει τα πάντα. Να εκφραζόμαστε ελεύθερα, λοιπόν, αλλά μην ξεχνάμε να αναγνωρίζουμε, επιτέλους, το δικαίωμα στους ανθρώπους να υπάρχουν στον ίδιο πλανήτη με εμάς με τον τρόπο που επιθυμούν. Κεντρική φωτογραφία: Facebook/Arkas The Original Page Link για το άρθρο
  2. Ο Αρκάς ποτέ δεν ήταν αστείος. Αυτά περί καλύτερου σκιτσογράφου, προσωπικά τα ακούω λίγο βερεσέ, όταν δίπλα του ψηλώνει το ιστορικό βάρος του Μποστ, του Αρχέλαου και του Καλαϊτζή, ανθρώπων δηλαδή που αντιλαμβανόντουσαν το σκίτσο σαν μια ουσιώδης πολιτική παρέμβαση ενάντια σε κάθε εξουσία και όχι σαν δούρειο ίππο για την κατασκευή μιας αυτάρεσκης περσόνας. Από τότε δε που αποφάσισε να αντικαταστήσει στα σκίτσα του τα ζώα με ανθρώπους, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο άβολα. Προφανώς και η φάση αυτή ντύνεται με το "τυράκι", του "βγάζω τη γλώσσα σε κάθε τι που θεωρείται πολιτικά ορθό", όμως κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον σκιτσογράφο που φαίνεται να είχε στόχο ζωής, να τον μάθει και να τον αγκαλιάσει, το οργισμένο κοινό της τελευταίας 4ετίας, ότι ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η αισχρότητα απευθύνονται πρώτα στον δημιουργό και έπειτα στους χειροκροτητές του. Έχοντας αλλάξει συκώτι από τα γέλια, με το σκίτσο ζευγαριού στο κρεβάτι και τη γυναίκα να εξομολογείται ότι δεν της αρέσει το στοματικό σεξ, για να πάρει απάντηση από τον σύντροφο της ότι μόνο μαζί του τα κάνει αυτά, μιας και πριν από εκείνον το σαγόνι της είχε χτυπήσει περισσότερα μπαλάκια κι απ’ την ρακέτα του Φέντερερ, η έμπνευση χτυπάει κόκκινο με αστεία για χοντρούς ανθρώπους και όποια έκπληξη, για γυναίκες. Σκόπιμα αποφεύγω να αναφερθώ στις πολιτικές τοποθετήσεις των σκίτσων του κυρίου Αρκά, μιας και νομίζω οι προθέσεις του είναι ξεκάθαρες, βρίσκοντας επιτέλους μετά από τόση περιπλάνηση το κατάλληλο κοινό για να εκφραστούν. Θα πάρω όμως σαν αφορμή την τελευταία δημιουργία του, που απεικονίζει μια γυναίκα με βάρος μάλλον όχι αποδεκτό στην αισθητική του σκιτσογράφου, πάνω σε μια ζυγαριά που δείχνει το άπειρο. Τίτλος της επαναστατικής αυτής προσέγγισης, δεν θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικός από τον: "Χοντρά Αστεία". Πριν σας αποκαλύψω ότι θεωρώ τον κύριο Αρκά χοντροφοβικό και παντελώς αγκιστρωμένο στα όσα η πατριαρχία καπηλεύεται υπό της εξουσίας της, βάζοντας το πάχος σε εξέχουσα θέση στη διάκριση των γυναικών, θα αναφερθώ στην Ουρανία Μιχαλολιάκου. Θα αναφερθώ σε μια γυναίκα που η παρουσία της μου γεννά βαθιά θλίψη που καλύπτεται από οργή και θα προτιμούσα να μη γνώριζα ποτέ την ύπαρξη της. Θα αναφερθώ στην Ουρανία Μιχαλολιάκου, μέλος ναζιστικής οργάνωσης, κόρη ενός ανθρώπου που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη δημόσια σφαγή ενός άλλου ανθρώπου. Το να σχολιάζεις τη γυναίκα αυτή για το βάρος της, δεν σε κάνει περισσότερο αριστερό και σίγουρα όχι αστείο. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να ανοίγεις το δικό της οπλοστάσιο και να χρησιμοποιείς τα όπλα της, εκτοξεύοντας σεξισμό και μισογυνισμό. Το γεγονός ότι η Μιχαλολιάκου μπορεί να ενδιαφέρεται επιλεκτικά για τις διακρίσεις και προφανώς για εκείνες που νιώθει ότι τη θίγουν, εμάς δεν μας αφορά. Εμείς έχουμε ταχθεί στο να πολεμάμε όλες τις διακρίσεις και εκείνους που τις συντηρούν. Με τα δικά μας όπλα, με τις δικές μας ιδέες, αποδεικνύοντας ότι δεν είμαστε ίδιοι σε όλα τα επίπεδα, ότι δεν συγκλίνουμε πουθενά. Αποδεικνύοντας σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο ότι με τον ρατσισμό και τον φασισμό είμαστε πάντα σε πόλεμο. Προφανώς το να είσαι χοντροφοβικός είναι καλύτερο από το να είσαι φασίστας όπως η Μιχαλολιάκου, όμως εδώ δεν κάνουμε διαγωνισμό. Επανερχόμενη στο σκίτσο του Αρκά και τις σκέψεις που έκανα χαζεύοντας το, μπορώ να ανακαλέσω όπως όλοι μας, κάμποσες συμπεριφορές που αποδεικνύουν ότι η χοντροφοβία είναι μια μορφή ρατσισμού, που η κοινωνία μας δείχνει εντυπωσιακή ανοχή. Μεγαλώνοντας στο δίπολο της "χοντρής" και της "μουνάρας", μας φορέθηκαν δύο έννοιες που μοιάζει φυσιολογικό να διαχωρίζει τις γυναίκες όχι βάση των ταλέντων ή της προσωπικότητας τους, αλλά με κριτήριο τον αριθμό μιας ζυγαριάς. Αφού λοιπόν εκτιμηθεί η αξία μας, βάση του πόσο αρέσουμε στους άντρες, κάπως πρέπει να μας γίνει κατανοητό ότι γεννηθήκαμε για να χωράμε στα στάνταρ της ματιάς τους. Οι "εμφανίσιμες" δεν έχουν άλλη αξίας εκτός αυτής του σεξουαλικού αντικειμένου, ενώ οι "μη εμφανίσιμες", δεν είναι όμορφες, άρα δεν αξίζουν τίποτα. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πατριαρχικής κοινωνίας, είναι η γυναικεία αυτοεκτίμηση, η οποία πρέπει να πραγματοποιεί μόνιμα "χαμηλές πτήσεις". Με τον τρόπο αυτό, οι γυναίκες θα χρωστάνε πάντα στην αντίληψη ότι υπάρχουν για να τις αποδέχονται οι άντρες. Τι θα γίνει άραγε αν οι "γεματούλες" αποκτήσουν αυτοπεποίθηση; Ποιος ο ρόλος των αντρών μετά και που θα τραβιέται η γραμμή μεταξύ του "έμπαινα" και "δεν έμπαινα"; Η χοντροφοβία, δικαιολογείται τις περισσότερες φορές ως θέμα "αισθητικής" στις γυναίκες, μιας και κυριαρχεί η αντίληψη ότι υπάρχουν για την αισθητική ικανοποίηση των άλλων. Έτσι, βρίσκουν ρούχα που τις "κολακεύουν" και που κρύβουν τις ατέλειες, χωρίς να είναι πάντα ξεκάθαρο αν τους αρέσουν και νιώθουν άνετα σε αυτά. Ο Αρκάς, με τους χιλιάδες θαυμαστές, θα μπορούσε να εξαργυρώσει τη δημοφιλία του με έναν τρόπο που δεν θα χρειαζόταν να του υπενθυμίσουμε ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα και ότι η ευθύνη του δυστυχώς δεν ισορροπεί με τη φθηνή διαχείριση που κάνει. Καμιά φορά βλέπεις, δεν αρκούν τα καλοξυσμένα μολύβια και τα καινούργια στυλό, για ένα αξιόλογο σκίτσο. Χρειάζεται πνευματική υπέρβαση και ανθρωποκεντρική ματιά, χρειάζεται κάτι που σίγουρα δεν έχει και που ποντάρω στο ότι δεν είχε και ποτέ... Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.