Αναζήτηση στην Κοινότητα

Η αξεπέραστη σειρά κόμικς με τον Σνούπυ και την παρέα του έρχεται τον Ιανουάριο στην «Καθημερινή» και η «μαμά» της οικογένειας, Τζίνι Σουλτς, χήρα του δημιουργού Τσαρλς Σουλτς, μιλάει στο «Κ». Η στιχομυθία δεν αποτελεί μόνο ένα χαρακτηριστικό δείγμα του χιούμορ του δημιουργού των Peanuts, του αξεπέραστου Τσαρλς Σουλτς, αλλά περιγράφει και ένα υπαρκτό ψυχολογικό σύνδρομο, το «Σύνδρομο Τσάρλυ Μπράουν» που συναντάται στα πρόσωπα που ζουν αγκαλιά με την απαισιοδοξία. Δείχνει πόσο κοντά στον ενήλικο κόσμο βρίσκεται ο παιδόκοσμος του Σνούπυ και της παρέας του, παρόλο που κανένας «μεγάλος» δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στα καρεδάκια των κόμικς που ο Σουλτς σχεδίαζε καταθέτοντας την ψυχή του. Εξηγεί γιατί τα Peanuts, ως καθρέφτης της ανθρώπινης κατάστασης, είναι πάντοτε επίκαιρα υπερβαίνοντας γεωγραφικά σύνορα και πολιτιστικές διαφορές, και δικαιολογεί φράσεις διάσημων προσωπικοτήτων που τα λάτρεψαν, όπως αυτήν του Μπαράκ Ομπάμα: «Όπως εκατομμύρια άλλοι Αμερικανοί, μεγάλωσα με τα Peanuts αλλά δεν τα ξεπέρασα ποτέ». Αν και ο Σουλτς μισούσε τον τίτλο Peanuts* (που είχε δώσει στη σειρά το «συνδικάτο» που διαχειριζόταν τις δημοσιεύσεις του κόμικ) λάτρευε τους χαρακτήρες του, στους οποίους είχε δώσει διαφορετικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Ήταν ευέξαπτος σαν τη Λούσυ, εσωστρεφής όπως ο Τσάρλυ Μπράουν, στοχαστικός σαν τον Λάινους, λάτρης της κλασικής μουσικής σαν τον μικρό πιανίστα Σρέντερ και της πολεμικής ιστορίας όπως ο… Σνούπυ. Για πάνω από πενήντα χρόνια, με εξαίρεση μια περίοδο αναγκαστικής αδείας μερικών εβδομάδων, σχεδίαζε καθημερινά κλεισμένος στο ατελιέ του με στρατιωτική πειθαρχία: σε ένα κίτρινο μπλοκ, με μια πένα Esterbrook Radial, σκάλιζε σκιτσάκια ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να γίνει κάτι αστείο. Μπορούσε να ολοκληρώσει ένα κόμικ την ώρα μέχρι έξι την ημέρα, αλλά κάποια στιγμή έβαζε φρένο – πάντως βρισκόταν πάντα τρεις μήνες μπροστά στον προγραμματισμό των καθημερινών δημοσιεύσεων. Τα περίπου 18 χιλιάδες στριπάκια που γέννησε το μυαλό του αποτελούν, όπως λέγεται, τη μεγαλύτερη σε έκταση ιστορία που αφηγήθηκε ποτέ ένας δημιουργός. Μια ιστορία μόνο εκ πρώτης όψεως παιδική, με κεντρικό θέμα τη φιλία. Τόμοι ολόκληροι έχουν γραφεί από φιλοσόφους, ακαδημαϊκούς και ψυχολόγους για τα «κρυφά» νοήματα των Peanuts, με τον Ουμπέρτο Έκο να του… δίνει να καταλαβαίνει στην ανάλυση, προλογίζοντας τον πρώτο τόμο Peanuts που είχε κυκλοφορήσει στην Ιταλία. Mε αναφορές στον Φρόιντ, τον Μπέκετ, τον Άντλερ και τον Τόμας Μαν, ανέφερε ότι τα παιδιά των Peanuts μάς αγγίζουν τόσο γιατί, από μία άποψη, είναι οι «άγουρες, τερατώδεις αφαιρέσεις όλων των νευρώσεων ενός ανθρώπου του μοντέρνου, βιομηχανικού πολιτισμού». Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Τσαρλς Μονρό Σουλτς, γιος κουρέα, γεννηθείς στις 26 Νοεμβρίου του 1922 στη Μινεάπολη, έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους μάστορες της τέχνης του. Όπως είχε γράψει ο θαυμαστής του και σπουδαίος κριτικός κινηματογράφου στις ΗΠΑ Λέοναρντ Μάλτιν, «ήταν ένας εκπαιδευμένος εμπορικός καλλιτέχνης που ήξερε τι πρέπει να παραλείψει για να κατακτήσει την τέλεια απλότητα του κόμικ του. Ήξερε ότι η ιστορία δεν είναι μόνο αυτό που λες, αλλά και αυτό που δεν λες. Αυτό είναι τέχνη». Με τα χρόνια επίσης έγινε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος. Τα δικαιώματα των δημοσιεύσεων, οι ταινίες κινούμενων σχεδίων, τα χιλιάδες εμπορικά προϊόντα με τις μορφές των χαρακτήρων του και κυρίως του Σνούπυ «έχτισαν» ένα brand δισεκατομμυρίων, με τον ίδιο να κατατάσσεται στη λίστα των εκλιπόντων καλλιτεχνών με τα υψηλότερα έσοδα. Το πιο συγκινητικό όμως, είναι ότι πριν από τον θάνατό του από καρκίνο τον Φεβρουάριο του 2000, είχε γράψει τον επίλογο που έκρινε σωστό για τα «παιδιά» του. «Όλα κάποτε τελειώνουν. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι ο λόγος της ύπαρξής μου. Κανένας άλλος δεν θα τους αγγίξει». Έτσι και έγινε. «Μητέρα» και θεματοφύλακας των Peanuts είναι η δεύτερη σύζυγος του Σουλτς Τζίνι Κλάιντ, που άνοιξε τον δρόμο για υπέροχες συλλεκτικές ανθολογίες, διευθύνει το Μουσείο και Ερευνητικό Κέντρο Peanuts στην Καλιφόρνια (ένα δεύτερο μουσείο άνοιξε προ ετών και στην Ιαπωνία) και υποστηρίζει ενεργά την τέχνη των κόμικς. Κατά τη συνομιλία μας μάλιστα, στην οποία συμμετείχε και η Mελίσα Μάντα, αντιπρόεδρος Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας στην Peanuts Worldwide, μου μετέφερε χαιρετισμούς στην ομάδα του Comicdom Con Athens, της οποίας τη δράση παρακολουθεί και θαυμάζει! © Sacramento Bee, CBS via Getty Images/ Ideal Image Ποια είναι η δική σας αγαπημένη ανάμνηση από τα Peanuts; Νομίζω κάθε φορά που έμπαινα στο ατελιέ και ο Σπάρκυ** καθόταν σκυμμένος στο γραφείο του και σχεδίαζε και, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από το χαρτί, μου μιλούσε, ρωτούσε πώς πήγε η μέρα μου ή κάτι τέτοιο. Τον παρακολουθούσα να σχεδιάζει και στα αριστερά του είχε μια στοίβα χαρτιά με στριπάκια, τα διάβαζα και του έλεγα: «Αυτό είναι πολύ αστείο!». Κι εκείνος αποκρινόταν κάπως αιφνιδιασμένος: «Αλήθεια; Σε ευχαριστώ, χαίρομαι που το λες, εγώ ποτέ δεν είμαι σίγουρος». Το είχε αναφέρει και σε ομιλίες του, πως όταν βρισκόταν ανάμεσα στο κοινό σε κάποια προβολή του "Υou’re a Good Man, Charlie Brown", άκουγε τους θεατές να γελάνε με τις ατάκες και στ’ αυτιά του αυτό ακουγόταν σαν κάτι πρωτόγνωρο γιατί στο στούντιό του επικρατούσε σιωπή, κανείς δεν έβλεπε τι σχεδίαζε, κανείς δεν γελούσε. Μπορεί δύο μήνες μετά, αφού το στριπάκι είχε κυκλοφορήσει, κάποιος να του έλεγε ότι το είχε λατρέψει, αλλά εκείνος είχε ήδη σχεδιάσει δεκάδες άλλα. Είχε αμφιβολίες τόσα χρόνια μετά νομίζετε; Στο μυαλό του; Νομίζω ότι σ’ αυτή την ερώτηση ο ίδιος θα απαντούσε: «Εγώ ζωγραφίζω αυτό που θεωρώ αστείο και ελπίζω ότι οι αναγνώστες θα συμφωνήσουν». Η λέξη-κλειδί δεν είναι η αμφιβολία, είναι η ελπίδα ότι θα τους αρέσει. Λένε πως μέρος της απήχησης των Peanuts είναι ότι ανάμεσα σε τόσους χαρακτήρες ο καθένας βρίσκει κάποιον να ταυτιστεί. Εσείς έχετε αγαπημένο; Δεν έχω κάποιον που συμπαθώ, αλλά όταν με ρωτούν επίμονα απαντώ ότι ίσως «είμαι» η Σάλλυ Μπράουν. Γιατί κάποια στιγμή φώναζα τον Σπάρκυ «My sweet babboo» κι εκείνος το έβαλε στο κόμικ – έτσι αποκαλεί η Σάλλυ τον έρωτά της, τον Λάινους. Kαι γιατί έχει αυτή την πολύπλοκη, αλλοπρόσαλλη προσωπικότητα – είναι καλοσυνάτη, γλυκιά, χαριτωμένη, αισιόδοξη, αστεία, αλλά ενίοτε και εμμονική, άπληστη, εγωκεντρική, αφελής. Μερικές φορές δεν ξέρει τι της γίνεται και παραπονιέται για τα πάντα, οπότε ίσως κάπου να μου ταιριάζει (γελάει). Καθώς ανατρέχετε σ’ αυτό το τεράστιο έργο ζωής, περισσότερο σας φέρνει χαμόγελο ή δάκρυ; Μόνο χαμόγελο. Τίποτα λυπητερό δεν υπάρχει για μένα στα κόμικς. Χάρη στο μουσείο επιστρέφω σ’ αυτά και τα μελετώ ξανά και ξανά και διαρκώς ανακαλύπτω ενδείξεις της ιδιοφυΐας του την οποία, δυστυχώς, θεωρούσα δεδομένη όσο βρισκόταν εν ζωή. Μου λείπει να ξέρω τι θα φανταζόταν, μου λείπει να φαντάζομαι τι θα σκεφτόταν ή τι θα ζωγράφιζε τώρα, αλλά γυρνάω στα στριπάκια και συνέχεια βρίσκω νέα πράγματα. Μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες φέρ’ ειπείν, είναι ότι ο Σνούπυ αποφασίζει να διαβάσει το Πόλεμος και Ειρήνη μία λέξη τη μέρα, και οι άλλοι χαρακτήρες περνάνε μπροστά του και κάτι του λένε – μ’ αρέσει τόσο που αυτά τα στριπάκια τα έχω κάνει πλακάκια για το μπάνιο μου! Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι τα παιδιά και ο Σνούπυ δεν συνομιλούν – εκείνος δεν τους κοιτάζει καν, απλώς σκέφτεται. Ο Σπάρκυ ήξερε ότι οι άνθρωποι μιλούν στα κατοικίδιά τους αλλά εκείνα δεν απαντούν – απλώς εμείς προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τι νιώθουν ή τι γαβγίζουν. Ο μόνος άλλος χαρακτήρας στον οποίο απευθύνει τον λόγο ο Σνούπυ είναι ο Γούντστοκ, το πουλάκι. Είναι ένα μοτίβο συμπεριφοράς τόσο ευφυώς διακριτικό που μου πήρε 20 χρόνια να το καταλάβω. © Bettmann/ Getty Images/ Ideal Image Σε ποια άλλα στοιχεία θεωρείτε ότι οφείλεται η διαχρονική δημοφιλία τους; Η Μελίσα λέει ότι το «κλειδί» είναι η ανθρωπιά τους και πιστεύω ότι έχει απόλυτο δίκιο. Κάτι άλλο που θεωρώ σημαντικό είναι ο κωμικός συγχρονισμός τους, κάτι που το ευρύ κοινό δεν συνειδητοποιεί απόλυτα. Στην κλασική τους μορφή τα στριπάκια Peanuts είχαν τέσσερα «πάνελ». Το πρώτο μάς έβαζε στην ιστορία, το δεύτερο μας επιφύλασσε μια εμπλοκή όπως κάθε μυθιστόρημα, στο τρίτο είχαμε μισή απάντηση… Και το τελευταίο τετραγωνάκι ήταν αυτό που χαρακτήριζε τα Peanuts. Όπως έλεγε ο Σπάρκυ, πολλοί καρτουνίστες θα σταματούσαν στο τρίτο. Θα ήταν το τέλος της ιστορίας τους. Αλλά στα Peanuts το τέταρτο πάνελ έφερνε πάντα μια ανατροπή και αρκετές φορές έπρεπε να έχεις παρακολουθήσει όλη την ιστορία για να «πιάσεις» το νόημα. Όπως στην περίπτωση του Πόλεμος και Ειρήνη, όταν ο Σνούπυ στο τελευταίο καρέ λέει: «Αυτή η ιστορία κυλάει πιο γρήγορα απ’ ότι νόμιζα». Γιατί δεν τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Είναι ο Σνούπυ. Αν και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, τα Peanuts έχουν αποδειχθεί οικουμενικά με δεκάδες μεταφράσεις και επανεκδόσεις. Ποιο είναι το «μυστικό;» Μελίσα: Θεωρώ πως είναι κάτι σαν τα σόσιαλ μίντια πριν από την εποχή τους. Σύντομα μηνύματα που «στέκονται» σε κάθε γλώσσα και μεταφέρουν ένα ανθρώπινο συναίσθημα με το οποίο καθένας στον κόσμο μπορεί να συσχετιστεί. Γι’ αυτό και λειτουργούν τόσο καλά στο Instagram. Δεν χρειάζεται να σου αρέσουν τα διαστημόπλοια ή οι υπερήρωες, ούτε είναι προϋπόθεση να ζεις σε μια συγκεκριμένη χώρα για να σου αρέσουν τα Peanuts. Αρκεί να είσαι άνθρωπος. Οι διάφορες ενσαρκώσεις των Peanuts σε κινούμενα σχέδια, όπως η τελευταία που προβάλλεται από το Apple TV+, είναι απαραίτητες για να τα γνωρίσει μια νέα γενιά που δεν έχει επαφή με τα έντυπα; Mελίσα: Πιστεύω πως ναι, γιατί η νεότερη γενιά «συνομιλεί» περισσότερο με το βίντεο, με την κινούμενη εικόνα. Γι’ αυτό και το Σόου του Σνούπυ, του οποίου η πρώτη σεζόν στριμάρεται φέτος, ή το Ο Σνούπυ στο Διάστημα που προβάλλεται από το 2019 και στο YouTube, είναι ένας τρόπος να προσελκύσουμε μια γενιά που περνά τον περισσότερο χρόνο μπροστά σε μια οθόνη, κινητού ή άλλη. Δεν λέω ότι δεν θα διάβαζαν ένα κόμικ, αλλά το ερέθισμα της κινούμενης εικόνας είναι ελκυστικό. Τζίνι: Πήρες την απάντησή σου, Τζορτζ. Η Μελίσα εκπροσωπεί τη νέα γενιά! (γελάει) Ο Τσαρλς, η Τζίνι και τα παιδιά, Κρεγκ και Τζιλ, στο αστέρι του Σουλτς στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλιγουντ. © Frank Trapper/ Getty Images/ Ideal Image Ο θρυλικός Αμερικανός καρτουνίστας Τζουλς Φάιφερ είχε πει ότι οι χαρακτήρες των Peanuts αντέχουν στον χρόνο γιατί ήταν τα πρώτα αληθινά παιδιά στις σελίδες των κόμικς, παιδιά με προβληματισμούς και ανησυχίες. Τα σημερινά παιδιά έχουν νομίζετε τις ίδιες ανησυχίες; Έχουν πολύ περισσότερες, επειδή τα «βομβαρδίζουμε» με περισσότερα πράγματα. Εγώ ως παιδί είχα να αντιμετωπίσω μόνο τον κόσμο των ενηλίκων – τους γονείς μου βασικά και μερικούς άλλους. Ούτε που φαντάζομαι τι περνούν τα σημερινά παιδιά. Έχουν για αρχή να αντιμετωπίσουν τον κόσμο των σόσιαλ μίντια και δεν ξέρω πώς το καταφέρνουν. Θα είχε νόημα να βγαίνουν νέα στριπάκια Peanuts στην εποχή μας ή καλά έπραξε ο δημιουργός τους και έβαλε «τελεία» με τον θάνατό του; Τζίνι: Τη δεκαετία του ’90, όταν ο Σπάρκυ γιόρταζε τα 75α του γενέθλια, το συνδικάτο που διαχειριζόταν τα δικαιώματα των Peanuts του έδωσε άδεια πέντε εβδομάδων και κάποιος άλλος ανέλαβε να σχεδιάζει τα στριπάκια. ΟΚ ήταν, αλλά δεν είχαν ζωή. Κάτι τέτοιο μπορείς να το αντιγράψεις, αλλά όχι να το δημιουργήσεις. Για μένα είναι καλύτερα που σταμάτησαν και απόδειξη είναι ότι τόσοι άνθρωποι συνεχίζουν να τα παρακολουθούν. Παραμένουν επίκαιρα. Πιστεύω ότι περίπου το 80% θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα. Για παράδειγμα, πόσο καίρια είναι τα στριπάκια Peanuts της δεκαετίας του ’60 υπέρ του εμβολίου της ιλαράς; Μελίσα: Ας μην ξεχνάμε ότι για 50 ολόκληρα χρόνια ένα νέο στριπ δημοσιευόταν κάθε μέρα. Μιλάμε για πολλές χιλιάδες. Σήμερα στις εφημερίδες στην Αμερική μπορεί να δημοσιευτεί κάτι που είχε δημιουργηθεί το 1978 και για τους περισσότερους ανθρώπους θα είναι κάτι φρέσκο, κάτι που δεν έχουν ξαναδεί. Και αυτοί οι κύκλοι θα συνεχίζονται. Στα Peanuts, έχουν γράψει οι κριτικοί, τα παιχνίδια μπέιζμπολ πάντα χάνονται, η αγάπη είναι πάντα ανεκπλήρωτη, κοινώς η έννοια της αποτυχίας στη ζωή είναι συνυφασμένη με την πλοκή τους. Άλλα μαθήματα που μπορούμε να «διαβάσουμε» μέσα από τα καρεδάκια; Όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται, νομίζω ότι το βασικό δίδαγμα των Peanuts είναι ότι προχωράμε μπροστά. Η ζωή συνεχίζεται. Διασχίζεις μια δύσβατη χαράδρα και περνάς στην άλλη πλευρά. Ο Τσάρλυ Μπράουν συχνά απογοητεύεται, λέει «good grief», αλλά την επόμενη φορά που τον βλέπεις, στο επόμενο στριπάκι, είναι άλλος άνθρωπος. Ό,τι κι αν του συμβαίνει, το αντιμετωπίζει και προχωρά. Φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, αναλυτές των μίντια έχουν γράψει τόμους ολόκληρους αναλύοντας τα Peanuts. Μήπως αυτή η υπερανάλυση καταστρέφει τη μαγεία; Δεν είναι υπερανάλυση, γιατί τα Peanuts σημαίνουν κάτι διαφορετικό για τον καθένα και όλοι αυτοί θέλουν να καταθέσουν τη δική τους θεώρηση. Γράφοντας αυτά τα ερμηνευτικά δοκίμια, που προσωπικά δεν καταλαβαίνω (γελάει), μπορεί να υπεραναλύουν για μένα που έχω πιο απλοϊκό μυαλό, αλλά όχι για τους ίδιους. Πρόσφατα πάντως ήμουν στην Αγγλία για μια έκθεση και στον κατάλογο υπήρχαν δύο σχετικά άρθρα, και όντως σκέφτηκα ότι δεν έχω ιδέα σε τι αναφέρονται… Εν μέρει θα έλεγα να αφήσουμε τη μαγεία στην ησυχία της χωρίς θεωρίες, αλλά δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κάποιον να βάλει τη δική του σφραγίδα σε κάτι που αγαπά. Εδώ και πολλά χρόνια τα Peanuts θεωρούνται ένας από τους πυλώνες της βιομηχανίας εμπορικών προϊόντων που βασίζονται σε κόμικς. Βοηθά αυτό τη δημοφιλία τους; Τζίνι: Όποτε κάποιος έλεγε στον Σπάρκυ ότι η εμπορευματοποίηση καταστρέφει την τέχνη, εκείνος απαντούσε ότι εξ ορισμού ο ρόλος των κόμικς είναι εμπορικός: να πουλάνε εφημερίδες. Δεν είναι μια «αληθινή» μορφή τέχνης. Ως οικογένεια Peanuts χαιρόμαστε όταν οι καταναλωτές μπορούν να βρουν κάτι που φοριέται ή κρατιέται και έχει πάνω χαρακτήρες που τους δίνουν λίγη χαρά. Το βασικό μας μέλημα είναι ο κόσμος να μη μένει στον Σνούπυ, που είναι αναμφίβολα ο πιο αναγνωρίσιμος και δημοφιλής, αλλά να γνωρίσει και τους άλλους χαρακτήρες. Μελίσα: Υπάρχουν πολλά προϊόντα, αλλά μας κάνει υπερήφανους ως «οικογένεια» το ότι είναι πιστά στη φιλοσοφία μας. Δεν δεχόμαστε άκριτα κάθε κατηγορία προϊόντων, κάθε φίρμα ή κατασκευαστή, κάθε έμπορο. Με ρώτησαν πρόσφατα ποιο πιστεύω ότι θα είναι το πιο δημοφιλές χριστουγεννιάτικο προϊόν Peanuts φέτος. Δεν έχω απάντηση. Εξαρτάται από τον καθένα. Και υπάρχει κάτι για τον καθένα. Θα μπορούσε να προβλέψει ο δημιουργός ότι τόσα χρόνια μετά, τα Χριστούγεννα του 2021, τόσοι ενήλικες (και όχι μόνο) θα ήθελαν να φορέσουν ένα πουλόβερ με τον Σνούπυ; Δεν νομίζω ότι σκεφτόταν με όρους merchandise, άρα όχι. Αλλά σίγουρα, πιστεύω, ήλπιζε ότι σχεδίαζε κάτι που οι άνθρωποι θα εκτιμούσαν και θα ήθελαν να διαβάζουν 20, 30, 50 χρόνια μετά. Σας είπα, δεν θεωρούσε τον εαυτό του καλλιτέχνη αλλά περισσότερο χειροτέχνη – και σαφώς υπάρχουν χειροτεχνήματα που μπορούν να αντέξουν στον χρόνο. Η πεμπτουσία της δουλειάς του γι’ αυτόν δεν ήταν τα προϊόντα αλλά τα τυπωμένα κόμικς. Γι’ αυτά νοιαζόταν. Η ταινία "Τα Χριστούγεννα του Τσάρλυ Μπράουν", 55 χρόνια μετά προβάλλεται και στριμάρεται ανελλιπώς και παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα γιορτινά φιλμ όλων των εποχών. Σας συγκινεί ακόμα; Είχα κάποια χρόνια να το δω γιατί δεν είχα τηλεόραση. Το ξέρω σχεδόν απέξω. Και με εξέπληξε, όταν κάθισα να το παρακολουθήσω ξανά, ότι ένιωσα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Όντως άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή. Φέτος δεν ξέρω τι θα γίνει γιατί θα το δω την Κυριακή, οπότε περίμενε να σου πω! (γελάει). * Peanuts: κυριολεκτικά σημαίνει «φιστίκια», αλλά στην αμερικανική αργκό οι πιο φθηνές θέσεις στους εξώστες ενός θεάτρου. ** Σπάρκυ: To παρατσούκλι που έδωσε στον Σουλτς ένας θείος του προέρχεται από το άλογο Spark Plug στη σειρά κόμικς Barney Google που του άρεσε να διαβάζει όταν ήταν μικρός. ☞ σε αριθμούς 17.897 στριπάκια κόμικ σχεδίασε ο Τσαρλς Σουλτς σε διάστημα 50 ετών → 1.000 εξουσιοδοτημένοι κατασκευαστές προϊόντων Peanuts δραστηριοποιούνται παγκοσμίως, παράγοντας από ευχετήριες κάρτες μέχρι ενδύματα → Μακροβιότερος συνεργάτης είναι η εταιρεία καρτών Hallmark, που μετράει 61 χρόνια → 17,4 εκατομμύρια ακολούθους απ’ όλο τον κόσμο έχουν τα Peanuts στα σόσιαλ μίντια → Το 2020, το υπέροχο σάουντρακ της ταινίας A Charlie Brown Christmas του 1965 ανέβηκε για πρώτη φορά στο top 10 του Billboard! Και το σχετικό link...