Search the Community

Συμπληρώνονται σήμερα 25 χρόνια από τον θάνατο του Τσαρλς Μ. Σουλτς, δημιουργού του εμβληματικού κόμικ στριπ Peanuts. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Φεβρουαρίου 2000, μόλις μία ημέρα πριν δημοσιευτεί το τελευταίο του στριπάκι. Είχε ήδη ανακοινώσει την απόσυρσή του στα τέλη του 1999, καθώς η μάχη του με τον καρκίνο είχε επηρεάσει τις ικανότητές του να διαβάζει και να σχεδιάζει. Μέχρι τότε είχε δημιουργήσει 17.897 στριπάκια, όλα γραμμένα, σχεδιασμένα και με χειροποίητο lettering από τον ίδιο. Τα κόμικ στριπ, τυπωμένα ανέκαθεν σε φτηνό εφημεριδόχαρτο, προορίζονται για μαζική αναδημοσίευση σε πολλές εφημερίδες μέσω πρακτορείων (comic strip syndicates), που προσλαμβάνουν τους δημιουργούς και διαχειρίζονται τη διανομή τους. Τα Peanuts όμως ξεπέρασαν κατά πολύ αυτά τα όρια. Σε 50 χρόνια κυκλοφορίας πέτυχαν σπουδαία ορόσημα: στο απόγειο της δημοφιλίας τους δημοσιεύονταν σε 2.600 εφημερίδες, σε 75 χώρες και 21 γλώσσες, ενώ έγιναν το πρώτο κόμικ στριπ που μεταπήδησε στην τηλεόραση με τεράστια επιτυχία – το εορταστικό σπέσιαλ «A Charlie Brown Christmas» το 1965 συγκέντρωσε 55 εκατομμύρια τηλεθεατές, πάνω από το μισό τηλεοπτικό κοινό των ΗΠΑ τότε. Η τεράστια απήχησή τους οδήγησε σε μια εκρηκτική επέκταση στο merchandising με παιχνίδια, βιβλία και αναμνηστικά προϊόντα κάθε λογής να αποφέρουν υπεραξία εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, ανεβάζοντας την περιουσία του Σουλτς κοντά στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Πέρα από την εμπορική τους επιτυχία, τα Peanuts διαμόρφωσαν το ίδιο το μέσο των κόμικ στριπ, καθιερώνοντας το φορμά των τεσσάρων πάνελ ως πρότυπο και αποτελώντας σημείο αναφοράς για την παγκόσμια ποπ κουλτούρα. Κυρίως όμως, κατέγραψαν την ψυχοσύνθεση της Αμερικής, το zeitgeist ενός έθνους-πείραμα που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Το πρώτο στριπάκι Για να κατανοήσουμε όμως αυτή την πότε μετρήσιμη και πότε ανυπολόγιστη, αλλά σαρωτική επιτυχία των Peanuts, πρέπει να επιστρέψουμε στην πολύ αρχή: πιο πριν κι από τις 2 Οκτωβρίου 1950, οπότε και δημοσιεύτηκε το πρώτο τους στριπάκι. Ο Σουλτς γεννιέται το 1922 και μεγαλώνει στο Σεντ Πολ της Μινεσότα. Ντροπαλό παιδί, αντικοινωνικό, ακατάλληλο σωματικά για τα δημοφιλή αθλήματα της εποχής, πολύ σπυριάρης για να αρέσει στα κορίτσια. Στο λύκειο το μπούλινγκ είναι η καθημερινότητα: βρίσκει καταφύγιο στους σκοτεινούς σινεμάδες και στα κόμικς, πολλά κόμικς. Ήταν και καλός στο σχέδιο, συγκριτικά με τα άλλα παιδιά. Στα 1943 καλείται να υπηρετήσει στον Στρατό και η μητέρα του πεθαίνει από καρκίνο. Επιστρέφοντας από το μέτωπο πουλάει μερικά χιουμοριστικά καρτούν σε μια εφημερίδα, ενώ λίγο μετά κατορθώνει να «χωθεί» σε μια γνωστή εφημερίδα του Σεντ Πολ μ’ ένα στριπάκι που δημοσιευόταν στις γυναικείες σελίδες του φύλλου. Το έκανε για δύο χρόνια, παίρνοντας δέκα δολάρια την εβδομάδα. Τότε ζήτησε καλύτερη θέση στην εφημερίδα και περισσότερα χρήματα. Του αρνήθηκαν. Παραιτήθηκε. Ήταν άνοιξη του 1950. Ο ίδιος 27 ετών. Δεν έχασε καιρό. Πήρε το τρένο για Νέα Υόρκη και έδειξε την πρότασή του στον υπεύθυνο της United Feature Syndicate. Στο πρώτο στριπάκι που δημοσιεύτηκε ποτέ (02/10/1950) βλέπουμε τον Σέρμι και την Πάτι να κάθονται και τον Τσάρλι Μπράουν να πλησιάζει περιχαρής από μακριά. «Κοίτα! Έρχεται ο καλός, παλιός Τσάρλι Μπράουν!», αναφωνεί ο Σέρμι. Ο Τσάρλι Μπράουν συνεχίζει να περπατάει, με το χαμόγελο στα χείλη. Ο Σέρμι τον παρακολουθεί καθώς περνάει. Αφού ο Τσάρλι Μπράουν απομακρύνεται, ο Σέρμι ολοκληρώνει τη φράση του: «Ο καλός, παλιός Τσάρλι Μπράουν… Πόσο τον μισώ!». Η ατάκα είναι μια έκπληξη για κάθε αναγνώστη αλλά και μια αποκάλυψη που έθετε τον τόνο για το τι θα ακολουθούσε την εξέλιξη του στριπ και των χαρακτήρων που το αποτελούσαν. Ήταν κάτι ριζοσπαστικό για τα κόμικς και την ποπ κουλτούρα της περιόδου. Στα μέσα του 20ου αιώνα κυρίαρχα θέματα στα κόμικς ήταν η δράση, η περιπέτεια, μια τρόπον τινά αισθηματογραφία που τόνιζε το ρομαντικό στοιχείο, το χιούμορ, τα λογοπαίγνια. Ο Σουλτς εισήγαγε μια νέα θεματολογία και ένα εντελώς ανορθόδοξο λεξιλόγιο. Στην ουσία εισήγαγε τα δικά του συναισθήματα: αποξένωση, ανασφάλεια, αίσθημα κατωτερότητας, εσωτερική αναζήτηση, κατάθλιψη. Δεν έβρισκες τέτοια κόμικς τότε πουθενά, ούτε στον «New Yorker» ούτε αλλού. Σπάνια μόνο κάποια πρώιμα σχεδιάσματα του Jules Feiffer από τη «Village Voice» διακρίνονταν για κάποιου είδους ψυχολογικό βάθος και μια εξωτερικευμένη μελαγχολία. Στο σχεδιαστικό κομμάτι, ενώ ο Γουίλ Άϊσνερ διαμόρφωσε τις αρχές της διαδοχικής αφήγησης, ο Σουλτς έκανε πράξη την εφαρμογή τους πηγαίνοντάς τες ένα βήμα παραπέρα. Τα Peanuts απέσταξαν πολύπλοκα ανθρώπινα συναισθήματα κάνοντας χρήση στακάτων φράσεων σε ό,τι αφορά το κείμενο και στοιχειωδών σχεδιαστικών τεχνικών – με δυο κουκίδες για μάτια και δυο αδρές γραμμές αποδόθηκαν τόσα συναισθήματα με απίστευτη επάρκεια και ακρίβεια, ωθώντας τις ιδέες του Άϊσνερ – την οικονομία της γραμμής και την αποδοτικότητα των καρέ – στα όριά τους. Για να επιστρέψουμε σε αυτό που λέγαμε προηγουμένως περί ανεκπλήρωτου αμερικάνικου «πειράματος», πρέπει να διακρίνουμε ότι τα Peanuts κατέγραψαν την αμερικανική ψυχοσύνθεση μέσα από χαρακτήρες που πάλεψαν με την αποτυχία, την ατομική ευτυχία, τη μοναξιά και την ανάγκη για αποδοχή, λέγοντας ενίοτε σκληρά πράγματα ο ένας στον άλλο. Κάνοντας συχνά έξυπνες παρατηρήσεις για τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον κινηματογράφο, τον αθλητισμό, την ψυχολογία, την πολιτική και άλλα. Το γεγονός ότι όλα ήταν ειπωμένα μέσα από παιδικά στόματα καθιστούσε απόλυτα ευθύβολα όσα έλεγαν με σκοπό να αναδείξουν την Αμερική ως ένα έθνος σε διαρκή διαμόρφωση – ένα «πείραμα» που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Και αν θέλετε, να τους δικαιολογούνται και όλα. Ποιος θα θυμώσει άλλωστε σε ένα παιδί; Peanuts ή Μαφάλντα; Η επιτυχία τους ως πολιτισμικό είδωλο υπήρξε ευκρινής και στη χώρα μας, όχι όμως ως πολιτιστικό προϊόν. Αυτό οφείλεται σε δύο παραμέτρους: η μία αφορά το γεγονός ότι δεν έτυχαν κάποιας συνεπής εκδοτικής και μεταφραστικής απόπειρας (το ψυχολογικό βάθος των στριπ αυτών τα καθιστά δυσμετάφραστα), η δεύτερη παράμετρος αφορά στην απεύθυνση. Για να κατανοήσουμε αυτό το τελευταίο είναι αναγκαίο να ανατρέξουμε σε όσα είχε γράψει ο ιταλός σημειολόγος Ουμπέρτο Έκο για ένα άλλο κόμικ στριπ, εμπνευσμένο από τα Peanuts, την αργεντίνικης προέλευσης «Μαφάλντα». Έγραφε ο Έκο: «Ο Τσάρλι Μπράουν είναι Βορειοαμερικάνος, η Μαφάλντα Νοτιοαμερικάνα. Ο Τσάρλι Μπράουν ανήκει σε μια χώρα που ευημερεί, σε μια πλούσια κοινωνία στην οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να ενταχθεί ζητιανεύοντας αλληλεγγύη κι ευτυχία. Η Μαφάλντα ανήκει σε μια χώρα γεμάτη κοινωνικές αντιθέσεις που δεν είχε καμία αντίρρηση να την αφομοιώσει και να την κάνει ευτυχισμένη. Ο Τσάρλι Μπράουν έχει διαβάσει προφανώς τους φροϋδικούς ρεβιζιονιστές και αναζητά τη χαμένη αρμονία. Η Μαφάλντα έχει διαβάσει κατά πάσα πιθανότητα τον Τσε Γκεβάρα». Η ανάλυση αυτή του Έκο εξηγεί ωραία και την απήχηση των Peanuts στις βόρειες αναπτυγμένες χώρες, ενώ της Μαφάλντα στις χώρες του Νότου (η πρώτη της αγγλική μετάφραση αναμένεται μόλις φέτος). Τα Peanuts γνώρισαν επιτυχία σε κοινωνίες όπου η προσωπική αποτυχία και η ανασφάλεια αντανακλούσαν ευρύτερες υπαρξιακές αγωνίες μέσα σε ένα πλαίσιο ατομικής ευημερίας, και όχι τόσο σε χώρες όπου η συλλογική αδικία και η πολιτική αστάθεια καθιστούσαν επιτακτική την ανάγκη για κοινωνική αφύπνιση και αλλαγή. Και το σχετικό link...

Ο Τσάρλι Μπράουν… Είναι ο βασιλιάς των χαμένων ευκαιριών, ο πρωταθλητής της απογοήτευσης, ο αιώνιος αουτσάιντερ που όμως δεν σταματά ποτέ να προσπαθεί. Από την πρώτη του εμφάνιση στα Peanuts του Τσαρλς Σουλτς, στις 2 Οκτωβρίου 1950, έγινε ο ήρωας που όλοι υπήρξαμε κάποτε: ανασφαλής, ευαίσθητος, γεμάτος όνειρα και διαρκώς αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα. Με το στρογγυλό κεφάλι και τη χαρακτηριστική ριγέ μπλούζα, παλεύει με τη ζωή, παρότι εκείνη φαίνεται να έχει βαλθεί να τον κάνει να σκοντάφτει. Κάθε του χαρταετός θα καταλήξει στα δόντια του άπληστου δέντρου, κάθε του απόπειρα να κλωτσήσει την μπάλα, κάθε του ματς μπέιζμπολ θα είναι ακόμα μία πανωλεθρία. Και, φυσικά, ποτέ δεν θα βρει το θάρρος να μιλήσει στην κοκκινομάλλα που στοιχειώνει τα όνειρά του. Όμως το μεγαλείο του Τσάρλι Μπράουν βρίσκεται στο ότι δεν τα παρατά. Συνεχίζει. Ξανά και ξανά. …ο Σνούπι… Δεν είναι απλά ένας σκύλος – είναι ένας ονειροπόλος, ένας πολυταξιδεμένος ήρωας με αστείρευτη φαντασία! Εμπνευσμένος από τον πραγματικό σκύλο του Schulz, τον Spike, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Peanuts και, δύο χρόνια αργότερα, άρχισε να «μιλάει» μέσα από τις σκέψεις του. Μπορεί να είναι ένα beagle, αλλά στο μυαλό του είναι πιλότος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, συγγραφέας (με το αξέχαστο «It was a dark and stormy night», «ήταν μια νύχτα σκοτεινή και θυελλώδης»!!!!!), αστροναύτης, ακόμη και δικηγόρος! Το 2001 έγινε γραμματόσημο ως World War Ι Flying Ace, ενώ το όνομά του δόθηκε στη σεληνιακή άκατο του Apollo 10. Και το 2015 απέκτησε το δικό του αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. Δίπλα του πάντα πετά ο Γούντστοκ, το μικρό κίτρινο πουλί και αχώριστος φίλος του. Μαζί, αποτελούν ένα αχτύπητο δίδυμο που συνεχίζει να χαρίζει γέλιο και ζεστασιά σε γενιές αναγνωστών! …η Λούσι, ο Λάινους… Είναι αδέλφια, αλλά μοιάζουν όσο η μέρα με τη νύχτα! Η Λούσι είναι το αφεντικό – και δεν αφήνει κανέναν να το ξεχάσει. Με το κοφτερό της μυαλό (και τη γλώσσα της ακόμα πιο κοφτερή), δίνει «ψυχολογικές συμβουλές» από το αυτοσχέδιο περίπτερό της χρεώνοντας πέντε σεντς ανά συνεδρία. Οι πελάτες της; Κυρίως ο καημένος ο Τσάρλι Μπράουν, που καταλήγει να παίρνει περισσότερα πειράγματα παρά βοήθεια! Ο Λάινους από την άλλη, είναι το σοφό παιδί της παρέας. Μπορεί να αναλύσει τη ζωή, την πολιτική, τη θρησκεία και τη λογοτεχνία, αλλά… μην του πάρετε την κουβερτούλα! Είναι η ασφάλειά του, το γούρι του, το απόλυτο αντικείμενο παρηγοριάς – και ναι, το κουβαλά παντού. Ο Σουλτς εμπνεύστηκε αυτή τη συνήθεια από τα δικά του παιδιά και τη μετέτρεψε σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στοιχεία του κόμικ. Έξυπνος αλλά και λίγο αφελής, ο Λάινους προσπαθεί να φέρει ισορροπία στον χαοτικό κόσμο της Λούσι. Αλλά καταλήγει να παγιδεύεται στα πειράγματά της! …και τα άλλα παιδιά Ο κόσμος των Peanuts είναι γεμάτος χαρακτήρες που, αν και παιδιά, έχουν βάθος, αδυναμίες και μοναδικές ιδιοτροπίες. Μερικοί εμφανίζονται περιστασιακά, άλλοι κατάφεραν να κερδίσουν τις καρδιές των αναγνωστών με τις ιδιαίτερες προσωπικότητές τους. Η Σάλι Μπράουν, η μικρότερη αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, δεν έχει χρόνο για σχολικά εγχειρίδια και βαρετές μελέτες. Αντιμετωπίζει τα τεστ σαν θεατρική σκηνή, όπου η λογική υποχωρεί μπροστά σε εκρηκτικά λογοπαίγνια. Αντί για γνώσεις, προσφέρει σασπένς! Ο Πίγκπεν κουβαλά μαζί του μια μόνιμη… ατμόσφαιρα. Σκόνη και βρωμιά σχηματίζουν το δικό του αόρατο σύννεφο δόξας. Ο Σουλτς ήξερε ότι η παρουσία του ήταν περιορισμένη, αλλά ο κόσμος τον λάτρευε. Ο Σρέντερ ζει και αναπνέει για τη μουσική του Μπετόβεν. Τα πλήκτρα του μικροσκοπικού του πιάνου κρύβουν πάθη, όνειρα και μια σταθερή αδιαφορία προς τη Λούσι, που κάθε τόσο προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να κλέψει ένα φιλί – ειδικά στα γενέθλια του Μπετόβεν! Ο Φράνκλιν, ο πρώτος μαύρος χαρακτήρας, μπήκε διακριτικά στην παρέα του Peanuts χωρίς διδακτισμό, ως ένας από τους λίγους «κανονικούς» χαρακτήρες που παρακολουθεί ήρεμα τη χαοτική συμπεριφορά των άλλων. Ο Γούντστοκ τιτιβίζει χωρίς να τον καταλαβαίνει κανείς (εκτός από τον Σνούπι). Είναι μικρός, αδέξιος, αλλά με απόλυτη επίγνωση της ασημαντότητάς του – ένα υπέροχο φιλοσοφικό σχόλιο για τη θέση μας στον κόσμο. Τέλος ο Σπάικ, ο αδελφός του Σνούπι, που ζει μοναχικά στην έρημο, συνομιλώντας με κάκτους και τις αναμνήσεις του. Ένα beagle, ένας μοναχικός καβαλάρης, ένας υπαρξιακός στοχαστής της αμμουδιάς! Και το σχετικό link...

Υπολογίζεται πως 15 εκατομμύρια σπίτια στην Αμερική παρακολούθησαν αυτό το πρώτο επεισόδιο των «Peanuts» την πρώτη μέρα της προβολής του. Ίσως, το 1949, το μιούζικαλ του Ντάνι Κέι «A Song Is Born» να φρόντιζε ώστε οι Benny Goodman, Louis Armstrong, Lionel Hampton και ο Tommy Dorsey να κάνουν το jazzy πέρασμά τους από τη μεγάλη οθόνη. Ήταν όμως ο Τσάρλι Μπράουν που σύστησε τον ήχο της τζαζ σε μια ολόκληρη γενιά παιδιών, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, μέσα από ένα μικρού μήκους animation. Μια ταινία, μια εποχή Η ταινία «Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν», με σπόνσορα πολύ γνωστή παγκόσμια εταιρεία αναψυκτικού, βασίστηκε στο πώς ήθελε να παρουσιάσει τους ήρωες του στο τηλεοπτικό κοινό ο δημιουργός των «Peanuts» ο Charles Schulz. Επέμενε η μουσική να είναι τζαζ, να μην υπάρχουν ηχογραφημένα γέλια και να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά παιδιά ηθοποιοί για τις φωνές των πρωταγωνιστών. Και ήταν 9 Δεκεμβρίου του 1965 όταν προβλήθηκε – για πρώτη φορά στην αμερικανική τηλεόραση – η κλασική πλέον χριστουγεννιάτικη ταινία με τίτλο «Τα Χριστούγεννα του Τσάρλι Μπράουν». Όλοι οι συντελεστές είχαν τεράστια αγωνία για το αν η μεταφορά του κόμικ στριπ στη μικρή οθόνη θα είχε επιτυχία. Όμως ο Τσάρλι, ο Σνούπι και η παρέα τους ήταν... σκληρά φιστίκια! (sic) Υπολογίζεται πως 15 εκατομμύρια σπίτια στην Αμερική παρακολούθησαν αυτό το πρώτο επεισόδιο των «Peanuts» την πρώτη μέρα της προβολής του. Καθώς δε μόλις 30 εκατομμύρια σπίτια στην Αμερική είχαν τότε τηλεόραση, τα μισά από αυτά έβλεπαν τον Τσάρλι Μπράουν. Αστρονομική τηλεθέαση! Η υπόθεση του φιλμ Το 25 λεπτών animation δεν είναι και η πιο συνηθισμένη χριστουγεννιάτικη ιστορία. Είναι η μελαγχολική «εσωτερική» μάχη του μικρού και αξιαγάπητου Τσάρλι Μπράουν, που απεγνωσμένα προσπαθεί να βρει το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων δικαιώνοντας όλους όσοι δεν βλέπουν τα Χριστούγεννα ως μια χαρούμενη γιορτή. Χαρακτηριστική είναι η φράση: «Το ξέρω ότι κανένας δεν με συμπαθεί. Γιατί πρέπει να έχουμε μια ολόκληρη περίοδο διακοπών να το τονίζει;». Ο Τσάρλι Μπράουν, ο διάσημος χαρακτήρας των «Peanuts», ενός από τα πιο γνωστά comic strips των εφημερίδων της εποχής, που έγινε πιο γνωστός από τον διάσημό του φίλο, τον τετράποδο Σνούπι, στη διάρκεια των γιορτών είναι μελαγχολικός. Όταν η φίλη του η Λούσι του προτείνει να σκηνοθετήσει μια χριστουγεννιάτικη παράσταση, αυτός χλευάζεται από τους συνομηλίκους του. Κάποιος όμως του μιλάει για το νόημα των Χριστουγέννων. Τελικά ο Τσάρλι αλλάζει διάθεση και η παρέα γιορτάζει εν χορώ αυτή την ξεχωριστή ημέρα. Soundtrack και παρασκήνιο Θα μπορούσε να είναι ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, όμως είναι η αληθινή ιστορία του εξαιρετικού τζαζ δίσκου «A Charlie Brown Christmas» του Vince Guaraldi Trio. Γράφτηκε για την ταινία που προβλήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965, με ήρωες την απίθανη παρέα των «Peanuts». Ήταν καλοκαίρι του 1965 όταν το τηλέφωνο του Lee Mandelson χτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ένας από τα μεγαλύτερα κεφάλια της Coca-Cola. O Mendelson δύο χρόνια νωρίτερα είχε κάνει ένα αποτυχημένο εμπορικά ντοκιμαντέρ για τον καρτουνίστα Charles M. Schulz, «μπαμπά» του Τσάρλι Μπράουν και της παρέας του. Ο υπεύθυνος της Coca-Cola ρωτούσε τον Lee Mandelson αν είχε σκεφτεί ποτέ την παραγωγή ενός χριστουγεννιάτικου επεισοδίου των «Peanuts». Ο Mandelson απάντησε με απόλυτη φυσικότητα: «Μα βέβαια!» – κι έκλεισε το τηλέφωνο. Αμέσως μετά κάλεσε τον Charles M. Schulz ανακοινώνοντάς του ότι μόλις πούλησε έναν χριστουγεννιάτικο Τσάρλι Μπράουν! O Schulz ρώτησε τι ήταν αυτό κι ο Mandelson του απάντησε: «Αυτό που θα γράψεις αύριο»! Έτσι, σε μια νύχτα, γεννήθηκε ο χριστουγεννιάτικος Τσάρλι Μπράουν. Το να καταφέρει να γράψει ο Schulz μια τόσο αντισυμβατική και κυρίως αντιεμπορική ιστορία δεν το περίμενε σίγουρα ούτε η Coca-Cola, ούτε το τηλεοπτικό δίκτυο CBS, που είχε συμφωνήσει να προβάλει το animation. Απογοήτευση και αποστροφή. Θεώρησαν ότι δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, αλλά δεν μπορούσαν και να μην το προβάλουν μετά τη διαφήμιση που είχαν κάνει! Ο ντράμερ Jerry Granelli από το Vince Guaraldi Trio δήλωσε στο Rolling Stone: «Ούτε η μουσική τους άρεσε. Ήθελαν κάτι πιο “εταιρικό”. Κάτι που να εξυψώνει το συναίσθημα. Μόλις είδαν το animation είπαν ότι ήταν πολύ αργό. Καθόλου δεν τους άρεσε ότι ένα παιδί αναζητάει το νόημα των Χριστουγέννων και δεν το βρίσκει ούτε στα ψώνια και τα δώρα. Και η μουσική του ήταν τζαζ. Αυτοσχέδια, με μελωδίες των 30 δευτερολέπτων μέσα στην ιστορία. Ούτε αυτό τους άρεσε». Κι όμως. Το «A Charlie Brown Christmas» γνώρισε την απόλυτη τηλεοπτική και δισκογραφική επιτυχία! 3 εκατομμύρια αντίτυπα Το soundtrack σήμανε μια νέα εποχή για την τζαζ, καθώς την έκανε αγαπητή σε νέους κύκλους ακροατών, νεότερους ηλικιακά, αλλά και κόσμο που δεν θα συμπεριλάμβανε ποτέ την τζαζ στα ακούσματά του, τονίζοντας ότι πιθανά να είναι ένας τζαζ δίσκος που γνωρίζει περισσότερος κόσμος απ’ ότι δίσκους του Miles Davis και του John Coltrane. Ο Granelli – ο τελευταίος επιζών του τρίο, που έφυγε στις 20 Ιουλίου 2021 – το 1965 ήταν μόλις 24 ετών. «Μπήκαμε στο στούντιο και το βγάλαμε όλο σε τρεις ώρες. Μόνο έτσι ηχογραφούνταν τότε οι τζαζ δίσκοι. Αυθόρμητα. Νομίζω πως το ίδιο βράδυ παίζαμε και σε ένα club». Ωστόσο, τα κομμάτια είχαν δουλευτεί για να ταιριάζουν απόλυτα στην ανατρεπτική αυτή χριστουγεννιάτικη ιστορία. Η εκδοχή του Guaraldi, του Granelli και του μπασίστα τους Fred Marshall στο γερμανικό «O Tannenbaum» του 1824 θεωρήθηκε υποδειγματική και αποδεικνύει ακριβώς το πόσο ταιριαστό ήταν το μουσικό θέμα με την ταινία. Το ορχηστρικό θέμα παίζει ενώ ο Τσάρλι Μπράουν και ο Linus ψάχνουν για χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν ο Τσάρλι διαλέγει το μικρότερο, πιο αδύναμο και λιγότερο εντυπωσιακό δέντρο που θα μπορούσε, ανάμεσα στα άλλα. Το πιάνο του κομματιού συνοδεύει με έναν συγκινητικά αστείο τρόπο τις βελόνες του δέντρου που πέφτουν σε κάθε άγγιγμα των παιδιών. Από το 1987 που πρωτοεμφανίστηκε στο Christmas Albums sales chart του Billboard το άλμπουμ του Vince Guaraldi Trio «A Charlie Brown Christmas» δεν έχει λείψει ποτέ, φτάνοντας μέχρι την έκτη θέση το 2001. Το 2006 έγινε τρεις φορές πλατινένιο. Στις ΗΠΑ μόνο πούλησε περισσότερα από 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Και το σχετικό link...

Ένα μήνυμα φροντίδας του εαυτού μας, των συνανθρώπων των κοινοτήτων μας καθώς και του πλανήτη μας από τον Σνούπι, τον Τσάρλι Μπράουν και την υπόλοιπη παρέα των Peanuts. Τα Peanuts είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα comic strip στον κόσμο. Με αναγνώστες από κάθε μεριά του πλανήτη από το 1950 έως σήμερα, οι περιπέτειες των χαρακτήρων τους όπως ο Σνούπι, ο Τσάρλι Μπράουν, η Πέπερμιντ Πάτι, η Λούσι Βαν Πελτ τα έχουν αναγάγει σε ένα διαχρονικό φαινόμενο στον κόσμο των κόμικς. Οι ήρωες που δημιούργησε ο Τσαρλς Σουλτς, έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, κατέχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στις αναμνήσεις αμέτρητων ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας. Τώρα λοιπόν τα Peanuts ξεφεύγουν από το δημιουργικό τους σύμπαν κι επιχειρούν να ευαισθητοποιήσουν το κοινό τους, υιοθετώντας την πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts». Η δράση αυτή αποσκοπεί στο να μεταδώσει σε όλους μας ένα μήνυμα φιλίας και αλληλεγγύης, τονίζοντας το πόσο σημαντικό είναι να φροντίζουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους και τον πλανήτη μας. Γι’ αυτό και μέσω της πρωτοβουλίας, τα αγαπημένα πρόσωπα των χαρακτήρων του Σουλτς αναδεικνύουν τις έννοιες της φροντίδας και της μέριμνας προς όφελος μιας καλής ζωής για όλους. Οι βασικοί πυλώνες του «Take Care with Peanuts» είναι τρεις: «Φροντίζουμε τον Εαυτό μας», «Φροντίζουμε ο Ένας τον Άλλον» και «Φροντίζουμε τον Πλανήτη». Ως προς τον πρώτο, το «Φροντίζουμε τον εαυτό μας», εκκινεί από τη σκέψη ότι η φροντίδα ξεκινάει από εμάς για εμάς τους ίδιους. Φροντίζουμε την προσωπική μας υγεία και ευεξία, τόσο την σωματική όσο και την πνευματική. Οι χαρακτήρες των Peanuts δείχνουν σε όλους μας πόσο σημαντικό είναι για την προσωπική μας εξέλιξη το να διατηρούμε μια καλή σωματική κατάσταση, έναν υγιεινό τρόπο ζωής και διατροφής αλλά και μια καλή ψυχική κατάσταση, μια εσωτερική ηρεμία και ισορροπία. Περνώντας στον δεύτερο, το «Φροντίζουμε ο Ένας τον Άλλον» υπενθυμίζουν πως εκτός από τον εαυτό μας δεν παύουμε να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας αλλά και όλους όσους το έχουν ανάγκη, συμπεριλαμβανομένων των ζώων. Η πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts» μας ενθαρρύνει μέσα από μηνύματα όπως «Κάνε σε κάποιον ένα κομπλιμέντο» και «Δώσε μία χείρα βοηθείας» ώστε να κατανοήσουμε τη σημασία του να δημιουργούμε φιλίες, να χτίζουμε κοινότητες και να προσφέρουμε στους άλλους τη βοήθεια μας, όταν την χρειάζονται. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ενισχύουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Ο τρίτος και τελευταίος πυλώνας, το «Φροντίζουμε τον Πλανήτη» στέκεται στην ιδέα πως όπως φροντίζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, έτσι οφείλουμε να φροντίζουμε και το σπίτι μας, τον χώρο που ζούμε δηλαδή τον πλανήτη και το περιβάλλον μας. Η δράση «Take Care with Peanuts» διαδίδει ένα ισχυρό οικολογικό μήνυμα, τη σημασία που έχει η προστασία και η βιωσιμότητα του περιβάλλοντος μας. Προσδίδει μεγάλη αξία στις συνήθειες της ανακύκλωσης, της επαναχρησιμότητας των προϊόντων, του σεβασμού των φυσικών πόρων, με μηνύματα, όπως «Σταματήστε και μυρίστε τα τριαντάφυλλα», «Κάντε τις αγορές σας σε ντόπια μαγαζιά» ή «Καλλιέργησε και εκτίμησε». Η πρωτοβουλία του «Take Care with Peanuts» έχει παγκόσμιο και πολύπλευρο χαρακτήρα. Εκφράζεται σε διαφορετικές χώρες, μέσω φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων, εκδηλώσεων, ψηφιακών και μη δράσεων και διαφημίσεων. Στην Ελλάδα, εκφράζεται μέσα από συνεργασίες των Peanuts με διάφορα brands, όπως η Affidea. Στη σημερινή εποχή, όπου η φροντίδα του εαυτού, των συνανθρώπων μας και του περιβάλλοντος είναι ιδιαίτερα σημαντικές, η πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts» έρχεται να μεταδώσει σε όλους μας μηνύματα σχετικά με τη σημασία της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης, αξίες απαραίτητες για την ευημερία και την εξέλιξη μιας κοινωνίας. Και το σχετικό link...

Το πρώτο τους στριπάκι κυκλοφόρησε το 1950 στον αμερικανικό Τύπο. Μέχρι το 2000, οπότε δημοσιεύθηκε το τελευταίο, είχαν μεσολαβήσει άλλες 17.895. Ήταν στα αλήθεια δημοφιλή τα Peanuts του Τσαρλς Σουλτς, η σειρά κόμικς που σύστησε στον κόσμο τον αξιαγάπητα άτυχο Τσάρλι Μπράουν, τον ονειροπόλο Σνούπι, την οξύθυμη Λούσι και τους φίλους τους. Αν και επρόκειτο για ένα κόμικς με παιδιά, αποτύπωνε, σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, τις «τρομακτικές, εφιαλτικές προβολές όλων των νευρώσεων του σύγχρονου πολίτη της βιομηχανικής εποχής». Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Τσαρλς Σουλτς δοκίμασε κάποτε την τύχη του με ενήλικους ήρωες. Στα μέσα του ’50 σχεδίασε επτά μικρές ιστορίες με κεντρικό χαρακτήρα τον μετριοπαθή Έλμερ Χάγκμαϊερ, που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Η σειρά «Hagemeyer» διαδραματιζόταν σε εργασιακό περιβάλλον, ένα χαρακτηριστικό που στον διανομέα του έργου του Σουλτς δεν άρεσε καθόλου. Και όμως, ο πρωταγωνιστής είχε την αισιόδοξη μελαγχολία του Τσάρλι Μπράουν. Μία ακόμα ηρωίδα, η κυρία Χάμχοκ, εκνευριζόταν τόσο εύκολα όσο και η Λούσι. Στις 17 Ιουνίου, το Μουσείο «Τσαρλς Σουλτς» στη Σάντα Ρόζα της Καλιφόρνιας εγκαινιάζει την έκθεση «Adults by Schulz», που παρουσιάζει τη σειρά «Hagemeyer» για πρώτη φορά και κάνει τους φαν να αναρωτιούνται: ήθελε ο Σουλτς να απεικονίσει τους χαρακτήρες του ως ενηλίκους; Σε κάθε περίπτωση, γιατί το εγχείρημά του δεν είχε γίνει γνωστό μέχρι σήμερα; Αν ο κομίστας Τομ Μπάτιουκ είχε δίκιο όταν έλεγε για τα Peanuts ότι μια φαινομενικά παιδική σειρά «μας φανέρωσε τις κρίσιμες όψεις των κοινών ανθρωπίνων ιδιοτήτων», τότε η συγκυρία μοιάζει ιδανική για το ενδεχόμενο της ενηλικίωσης των ηρώων της. Η απόφαση του Τσάρλι Μπράουν «να φοβάμαι μόνο για μία μέρα τη φορά» δεν μας είναι άγνωστη στη συνθήκη της πανδημίας. Εξίσου πικρή πάντως, αλλά και κάπως αισιόδοξη, ακούγεται η εξήγηση που ο ίδιος ο Σουλτς είχε δώσει κάποτε για την έμφασή του στους παιδικούς χαρακτήρες: «Οι ενήλικοι δεν είναι απαραίτητοι στα Peanuts», έλεγε. «Θα εισέβαλλαν σε έναν κόσμο όπου μόνο άβολα θα ένιωθαν». Και το σχετικό link...

Ο Σνούπι και τα τρισδιάστατα... φιστίκια Με αρχηγό τον Τσάρλι Μπράουν και το διάσημο μπιγκλ του, τα διάσημα κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς εξορμούν και στη μεγάλη οθόνη εδώ το βίντεο με υπότιτλους Με έναν πρωτότυπο, χαριτωμένο αλλά και εκπαιδευτικό τρόπο αποφάσισε η 20th Century Fox να ξεκινήσει την καμπάνια της για την προώθηση της ταινίας «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία», που αναμένεται να διανεμηθεί στην Ελλάδα τον προσεχή Νοέμβριο. Στο βίντεο που παρουσιάζουμε εδώ, ο σκηνοθέτης της, Στιβ Μαρτίνο, «διδάσκει» πώς να ζωγραφίσεις το πιο διάσημο και αξιαγάπητο μπιγκλ του κόσμου. Και προτείνει στους θεατές να ζωγραφίσουν τον δικό τους Σνούπι για να τον μοιραστούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το hashtag #DrawSnoopy. Ολα αυτά δε γίνονται λίγο πριν από τα γενέθλια του λευκού σκύλου που είναι στις 10 Αυγούστου, όπως μαθαίνουμε για πρώτη φορά στο κόμικ της 10ης Αυγούστου 1968. Πρόκειται φυσικά για το ευφάνταστο, πανέξυπνο σκυλάκι του Τσάρλι Μπράουν, κεντρικού ήρωα της σειράς κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς, το οποίο εμφανίστηκε στη σειρά στις 4 Οκτωβρίου του 1950, μόλις δύο ημέρες μετά την πρώτη έκδοση του κόμικ. Θυμίζουμε ότι αρχικώς τα «Peanuts» φιλοξενήθηκαν σε ημερήσια βάση σε εννέα εφημερίδες, ανάμεσα στις οποίες οι «Washington Post», «Chicago Tribune» και «The Boston Globe». Σύμφωνα με τον Σουλτς, ο Σνούπι ήταν εμπνευσμένος από τον δικό του σκύλο, Σπάικ, που είχε ως παιδί. Η σχέση ανάμεσα στον Σνούπι και στον ιδιοκτήτη του είναι ιδιαίτερη, καθότι ο Σνούπι σνομπάρει τον Τσάρλι, θεωρώντας τον εαυτό του υπεράνω. Ο Τσάρλι Μπράουν είναι αυτό που λέμε αξιαγάπητος loser. Μάχεται συνέχεια, δεν εγκαταλείπει ποτέ και σχεδόν ποτέ δεν... κερδίζει. Είναι ο μάνατζερ της χειρότερης ομάδας μπέιζμπολ στον κόσμο. Κι όμως, είναι εκεί σε κάθε παιχνίδι. Δεν βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει στη Μικρή Κοκκινομάλλα... Παρ' όλα αυτά, ακόμη ελπίζει. Αν και οι φίλοι του, το δέντρο του, ακόμη και το σκυλί του, τον πειράζουν, ο Τσάρλι Μπράουν είναι πάντα ο αφοσιωμένος ήρωας. Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχνάμε την γκρινιάρα και δεσποτική Λούσι που συχνά μοιράζει συμβουλές από τον αυτοσχέδιο θάλαμο ψυχολόγου που έχει φτιάξει (5 σεντ η συμβουλή) και τον αδελφό της τον Λάινους ή αλλιώς το παιδάκι με την «κουβέρτα ασφαλείας». Φωνή της λογικής στη γειτονιά, ο Λάινους είναι ο καλοπροαίρετος φιλόσοφος που πάντα κρατά την κουβερτούλα του, έχει έναν καλό λόγο για όλους... ακόμη και για την αυταρχική Λούσι. Αν ο Τσάρλι Μπράουν είναι η καρδιά του σύμπαντος των «Peanuts», τότε ο Λάινους είναι η ψυχή του και η Πέπερμιντ Πάτι μια ατρόμητη φυσική ηγέτις και αθλήτρια, που μπορεί να τα βάλει με οποιαδήποτε πρόκληση, εκτός από το... διάβασμα. Υπάρχει επίσης το αμόρε της Λούσι, ο Σρέντερ, μια μίνι μουσική ιδιοφυΐα που σπάνια αποχωρίζεται το μικρό πιάνο του ή το είδωλό του, τον Μπετόβεν, ο Πίγκπεν, πέρα για πέρα άνετος με τον - μονίμως σκονισμένο - εαυτό του και η Σάλι, μικρή αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, η οποία πιστεύει ότι ο κόσμος τής χρωστά μία απάντηση για μερικά από τα πιο μπερδεμένα προβλήματά του. Προσωπική αδυναμία μου ωστόσο είναι ο Γούντσοκ, ένα μικροσκοπικό κίτρινο πουλάκι που πεταρίζει και τραυλίζει εδώ και εκεί και είναι δεξί χέρι του Σνούπι, είτε ως πιστός μηχανικός για τον Ιπτάμενο Ασο και ηγέτη των Μπιγκλ Προσκόπων, ή αφοσιωμένος γραμματέας στον επικεφαλής Μπιγκλ. Με το «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία» οι Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λούσι, Λάινους και η υπόλοιπη αγαπημένη συμμορία κάνουν το τρισδιάστατο ντεμπούτο τους στη μεγάλη οθόνη. Βασικό θέμα της ταινίας είναι η προσπάθεια του Σνούπι, που μέσα σε όλα είναι και άριστος... πιλότος, να αντιμετωπίσει τον αιώνιο αντίπαλό του, τον Κόκκινο Βαρόνο. πηγή

Μουσείο Snoopy στην Ιαπωνία Θα λειτουργήσει στο Τόκιο για δυο χρόνια Μουσείο Σνούπι, Τόκυο Στην Ιαπωνία ανοίγει ένα νέο μουσείο αφιερωμένο στο αγαπημένο κόμικς του Charles Schulz. Το Μουσείο Snoopy του Τόκιο έχει προγραμματιστεί να ανοίξει τον Μάρτιο του 2016. Ο φιλοπερίεργος ήρωας Τσάρλι Μπράουν που έγινε φέτος 65 ετών και η παρέα του έχουν ήδη ένα μουσείο αφιερωμένο σε αυτούς στο Charles M. Schulz Museum και Ερευνητικό Κέντρο στην Santa Rosa, Καλιφόρνια. Mουσείο Σνούπι,Santa Rosa, Καλιφόρνια Την περασμένη εβδομάδα γιόρτασε και τα 47α γενέθλιά του ένα άλλος χαρακτήρας των Peanuts, ο Franklin, ο πρώτος αφροαμερικανικός χαρακτήρας σε μεγάλο αμερικανικό κόμικ. Ο Φράνκλιν έκανε το ντεμπούτο του κατά τη διάρκεια του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, το 1968. Το νέο μουσείο θα βρίσκεται στην περιοχή Roppongi της πόλης, γνωστή για τα καταστήματά της και το Μουσείο Τέχνης Mori. Το μουσείο θα λειτουργήσει μόνο για δύο έτη και έξι μήνες, έως τον Σεπτέμβριο 2018 παρά τις προβλέψεις για 800.000 επισκέπτες ετησίως. πηγή

Οι Avengers της Marvel συνασπίζονται για να υπερασπιστούν τα θύματα του σχολικού bullying Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για το bullying και ειδικότερα για τη βίαιη συμπεριφορά των νέων απέναντι στα πιο «αδύναμα», στα πιο «ευαίσθητα», στα διαφορετικά παιδιά. Στη χώρα μας, που το πρόβλημα δεν είναι ακόμη τόσο έντονο όσο σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα της «αναπτυγμένης» Δύσης, μαθαίνουμε διαρκώς για περιστατικά κακοποίησης παιδιών από ομάδες νταήδων. Στον κόσμο των κόμικς το bullying και κυρίως η άμεση και η έμμεση καταδίκη του έχουν μακρά ιστορία. Και απ’ ό,τι φαίνεται, όσο στεκόμαστε απαθείς, θα έχουν και μέλλον. Ο μικρός Craig είναι ένα λεπτοκαμωμένο, ευγενικό, κλειστό και ευαίσθητο παιδί που μεγαλώνει μαζί με τον αδερφό του σε ένα καταπιεστικό και βίαιο οικογενειακό περιβάλλον. Συχνά πέφτει θύμα της πατρικής βαναυσότητας και στο σχολείο γίνεται στόχος της ειρωνείας της δασκάλας. Μέχρι που θα τον περιλάβουν οι νταήδες του σχολείου. Σαν αγέλη από πεινασμένα ζώα θα του επιτεθούν και θα τον «κατασπαράξουν» επειδή είναι αδύνατος, επειδή ο μπαμπάς του μοιάζει με Μεξικάνο, επειδή η μαμά του είναι θρησκευόμενη, επειδή ο αδερφός του έχει αχτένιστα μαλλιά και αστεία φωνή, επειδή, επειδή, επειδή... Ολα αυτά συμβαίνουν στο Blankets (εκδ. ΚΨΜ) του Craig Thompson, ένα εικονογραφημένο μυθιστόρημα, όπως το αποκαλεί ο δημιουργός του, κρατώντας έτσι κάποιες αποστάσεις από την αυτοβιογραφία· ένα κόμικς που, ωστόσο, έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία, όπως έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ο ίδιος. Ο Craig του Blankets και κάθε Craig είναι πάντα το εύκολο θύμα για bullying λόγω της διαφορετικότητάς του που στα μάτια τού νταή είναι ύποπτη, ενοχλητική, εχθρική και, ως εκ τούτου, πρέπει να παταχθεί για να επικρατήσει η ομοιομορφία των πολλών. Αυτή η θέση του πρωταγωνιστή ως θύματος σε τρυφερή ηλικία, θα τον στοιχειώνει για πάντα - φυσικά μαζί με άλλες τραυματικές εμπειρίες μιας παιδικότητας που απώλεσε την αθωότητά της. Ο Craig, εντούτοις, θα καταφέρει να χειραφετηθεί και να ξεπεράσει τη βία των συνομηλίκων του, τις θρησκευτικές αγκυλώσεις της οικογένειάς του, τις φοβίες του και τις ενοχές του και θα βρει στον έρωτα και στην τέχνη τις διεξόδους από το ασφυκτικό περιβάλλον του. Δεν είναι όλα τα παιδιά εξίσου τυχερά. Ούτε εξίσου δυνατά. Αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να είναι πρόβλημα. Θα έπρεπε να είναι η λύση. Οι νταήδες επιτίθενται στο Blankets του Craig Thompson Παρόμοια προβλήματα επί πενήντα ολόκληρα χρόνια είχε και ένας από τους πιο διάσημους χαρακτήρες στην ιστορία των κόμικς: ο μικρός Τσάρλι Μπράουν, στη σειρά Peanuts του Charles Schulz, γνώρισε στο πετσί του, στο σώμα του και, περισσότερο, στην ψυχή του τη βάναυση συμπεριφορά φίλων και συμμαθητών και κυρίως της Λούσι, μιας κομψευόμενης πιτσιρίκας που λες κι έχει βαλθεί να ισοπεδώσει τον, ούτως ή άλλως, εύθραυστο ψυχικό κόσμο του. Ο Ουμπέρτο Εκο, στους «Κήνσορες και Θεράποντες» (εκδ. Γνώση) γράφει για τον κόσμο των Peanuts: «Στο κέντρο του βρίσκεται ο Τσάρλι Μπράουν: αφελής, κεφάλας, πάντοτε αδέξιος και επομένως προορισμένος για την αποτυχία. Ενώ χρειάζεται μέχρι νευρώσεως την επικοινωνία και τη “δημοτικότητα”, οι μητριαρχικές και κουτοπόνηρες πιτσιρίκες που τον περιβάλλουν τον ξεπληρώνουν με περιφρόνηση, με σχόλια για το στρογγυλό του κεφάλι, με κατηγορίες για βλακεία, με μικρές κακίες που τον πληγώνουν καίρια… »Η τραγωδία είναι ότι ο Τσάρλι Μπράουν δεν είναι κατώτερος. Ακόμη χειρότερα: είναι απόλυτα φυσιολογικός. Είναι όπως όλοι μας. Γι’ αυτό βαδίζει συνεχώς στο χείλος της αυτοκτονίας ή μάλλον της κατάρρευσης: διότι ψάχνει τη σωτηρία με τις φόρμουλες που του προτείνει η κοινωνία όπου ζει (η τέχνη να κατακτάς τους φίλους, πώς θα γίνεις απαραίτητος στις συγκεντρώσεις, πώς θα μορφωθείς με τέσσερα μαθήματα, η αναζήτηση της ευτυχίας, πώς θα γίνεις αρεστός στα κορίτσια)… »Όμως, καθώς το κάνει με απόλυτα αθώα καρδιά και χωρίς καμία πονηριά, η κοινωνία είναι έτοιμη να τον απωθήσει, εκπροσωπούμενη από τη Λούσι, μητριαρχική, πονηρή, γεμάτη αυτοπεποίθηση, που δανείζει με σίγουρα κέρδη, έτοιμη να ξεπουλήσει με αυθάδεια κάθε είδους ψευτιά, αρκεί να φέρει αποτέλεσμα… Τα παιδιά αυτά μας αγγίζουν βαθύτατα γιατί κατά μία έννοια είναι τέρατα: είναι τερατώδεις παιδικές αναγωγές όλων των νευρώσεων ενός σύγχρονου πολίτη του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας αγγίζουν βαθιά, διότι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι τέρατα, επειδή εμείς οι μεγάλοι τα κάναμε». Θύμα της διαφορετικότητάς του είναι και ο μικρός πρωταγωνιστής τού Pop Gun War του Farel Dalrymple. Σε μια βρόμικη και σκοτεινή Νέα Υόρκη ένας ανήλικος Αφροαμερικανός με φτερά στην πλάτη δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο - και μάλιστα όταν προστατεύει τους άστεγους από τις συμμορίες των νταήδων της γειτονιάς. Η ευαισθησία του, η ανθρωπιά του και τα δύο φτερά του θα προκαλέσουν την οργή των παλικαράδων, αλλά θα καταφέρει να ξεφύγει, ακριβώς χάρη στα δύο παράξενα, πουπουλένια μέρη του σώματός του. Ακόμα πιο έντονες είναι οι σωματικές ιδιαιτερότητες και δυσμορφίες του Μικρού Κθούλου (εκδ. O2H) του Γιώργου Τσούκη. Ο πρωταγωνιστής του Ελληνα δημιουργού, με εμφάνιση βγαλμένη από τη λογοτεχνία τρόμου τού H. P. Lovecraft, είναι αποκρουστικός μόνο κατ’ όψιν γιατί κατά βάθος είναι ένα ευαίσθητο και γλυκό παιδί-τέρας που απλώς προσπαθεί να ζήσει μια κανονική ζωή σαν όλα τα παιδιά. Δεν τα καταφέρνει όμως, αφού βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο των πειραγμάτων, της ενδοσχολικής αλλά και της ενδοοικογενειακής βίας και αποτελεί τον «ιδανικό» αποδιοπομπαίο τράγο. Τη λύτρωση θα τη βρει μόνο στον θάνατο, αλλά θα προλάβει να αφήσει ένα σύντομο σημείωμα: «Για εσάς, τους συμμαθητές μου, η καρδιά μου λέει πως η συμπεριφορά σας απέναντί μου δεν ήταν και η καλύτερη. Το αντίθετο μάλιστα. Ομως παρά την κοροϊδία, τον χλευασμό, την απομόνωση, τον πόνο, προτιμώ να μη σας θυμάμαι σαν τα κακά παιδιά που θέλαν' να “παίξουν” σε βάρος μου… αλλά σαν τους μπάσταρδους που μου κατέστρεψαν τη ζωή!». Βία και εκφοβισμός εναντίον παιδιών στο The Acme Novelty Library του Chris Ware Τα τραύματα που αφήνει πίσω της η παιδική ηλικία αφηγείται συχνά και ο Chris Ware στο πολυβραβευμένο The Acme Novelty Library. Σε ένα μελαγχολικό κόμικς, που θα μπορούσε να αποτελεί εγχειρίδιο για την ψυχολογική βία σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής, συχνά οι χαρακτήρες τού Ware σε παιδική ηλικία, μεταξύ τους και ο πρωταγωνιστής Jimmy Corrigan, δέχονται τις οδυνηρές επιθέσεις των συνομηλίκων τους και κλείνονται ακόμη πιο βαθιά στους εαυτούς τους συσσωρεύοντας προβλήματα που θα μεταφερθούν στην ενήλικη ζωή με σπαρακτικό τρόπο. Τέλος, μερικά πρόσφατα εγχειρήματα δημιουργών κόμικς είναι το Avengers: No More Bullying από την εταιρεία-κολοσσό Marvel με συμμετοχές των Gerry Duggan, Sean Ryan, Carlo Barberi, Gustavo Duarte κ.ά. στο οποίο ακόμα και ο Spider-Man αναλαμβάνει δράση ενάντια στον εκφοβισμό των παιδιών, το Rise Above του βετεράνου Stan Goldberg, το Rise με υπότιτλο «Comics Against Bullying» από τους Howard Chaykin, Marc Guggenheim κ.ά., αλλά και μια σειρά εξωφύλλων της Marvel με υπερήρωες να στέκονται στο πλάι παιδιών-θυμάτων του bullying και να τους συμπαραστέκονται. Απόσπασμα της ιστορίας με τον Spider-Man από το one-shot τεύχος που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες η Marvel ενάντια στο bullying Το σύνολο, σχεδόν, των προαναφερθέντων κόμικς αφορούν μια προσπάθεια να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί ο εκφοβισμός και η βία εναντίον των παιδιών και των νέων στο σχολικό περιβάλλον. Το bullying δεν εξαντλείται, όμως, μόνο εκεί. Είναι εξίσου απάνθρωπο, επικίνδυνο και καταδικαστέο όταν ασκείται εναντίον οποιουδήποτε, ιδιαίτερα εναντίον ευπαθών κοινωνικών ομάδων, και όταν συνδυάζεται με (ή απορρέει από) ρατσιστικά κίνητρα, ομοφοβία, ξενοφοβία κ.λπ. Θα επανέλθουμε, λοιπόν, στο θέμα καθώς υπάρχουν κόμικς που αξίζει να διαβαστούν για κάθε περίπτωση. Και το σχετικό link...