Αναζήτηση στην Κοινότητα

Γιατί πολλά ζωάκια-χαρακτήρες των παιδικών κινουμένων σχεδίων φορούν γάντια; Γιατί έχουν λιγότερα δάχτυλα; Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας τους; Ο Rich Koslowski δίνει τις δικές του απαντήσεις σε ένα πανέξυπνο mockumentary με μαύρο χιούμορ και πολλές αλληγορίες. Η ιστορία των κινουμένων σχεδίων είναι συναρπαστική και παράλληλη με αυτήν του κινηματογράφου αλλά και των επιστημονικών ανακαλύψεων. Στο αναλυτικό προλογικό σημείωμα του νέου βιβλίου του Rich Koslowski «Τρία Δάχτυλα» (εκδόσεις Μικρός Ήρως, μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 146 σελίδες), περιγράφεται η πορεία από το 1833 και την πρωτοποριακή συσκευή του Ιωσήφ Πλατό, που ονομάστηκε φενακιστοσκόπιο, μέχρι τις τεράστιες κινηματογραφικές επιτυχίες των στούντιο του Ουόλτ Ντίσνεϊ («Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι», «Πινόκιο», «Φαντασία» κ.ά.) μέσω αμέτρητων άλλων επινοήσεων με ευφάνταστα ονόματα (πραξινοσκόπιο, κινητοσκόπιο, ροτοσκόπηση κ.ά.). Σημαντική τομή σε αυτήν την ξέφρενη πορεία αποτέλεσε η εμφάνιση του Μίκι Μάους και των υπόλοιπων funny animals του Ντίσνεϊ στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Ήταν απολύτως απρόσμενη η επιτυχία κάποιων περίεργων χαρακτήρων με τσιριχτές φωνές, παράξενων ζώων σε απρόβλεπτες και αφύσικες συμπεριφορές που φορούσαν λευκά γάντια και είχαν τέσσερα δάχτυλα (οι Αμερικανοί ονομάζουν αυτούς τους χαρακτήρες «τριδάκτυλους» καθώς δεν μετρούν τον αντίχειρα, εξ ου και ο τίτλος «Τρία Δάχτυλα» του βιβλίου του Rich Koslowski). Αυτήν την πέρα από κάθε λογική επιτυχία προσπαθεί να ερμηνεύσει ο Koslowski, συνθέτοντας μια απολαυστική παρωδία ντοκιμαντέρ, ένα κόμικς-mockumentary όπως αποκαλούνται οι εσκεμμένες απομιμήσεις ντοκιμαντέρ με φανταστική θεματολογία, κάτι σαν το εμβληματικό «Ζέλιγκ» του Γούντι Αλεν. Στο παστίς του Koslowski, τα καρτούν συνυπάρχουν με τους ανθρώπους στον πραγματικό κόσμο (θυμίζοντας τον αλλόκοτο κόσμο τού «Ρότζερ Ράμπιτ»), αλλά τη δεκαετία του 1920 αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και θεωρείται αδιανόητο ότι θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν πρωταγωνιστές στη βιομηχανία του Χόλιγουντ, φέρνοντας στον νου τον ρατσισμό εναντίον των μαύρων και όλες τις απαγορεύσεις, θεσμικές ή μη, που ίσχυαν για αυτούς. Ο δαιμόνιος και φιλόδοξος πειραματιστής με το όνομα Ντίζι Ουόλτερς, προφανής παραπομπή στον Ουόλτ Ντίσνεϊ, ανακαλύπτει σε ένα κακόφημο νάιτ κλαμπ σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι της Τούνσβιλ, «του πιο εξαθλιωμένου μέρους της πόλης, μια περιοχή που κατοικούσαν ως επί το πλείστον πολύ φτωχά καρτούν», τον πιανίστα ποντικό και αρουραίο Ρίκι Ρατ, επίσης προφανής παραπομπή στον ποντικό Μίκι Μάους. Και μαζί ξεκινούν μια μεγάλη καριέρα όπου τον ρόλο του καθοδηγητή, ατζέντη και σκηνοθέτη έχει ο Ουόλτερς και τον ρόλο του σταρ ο αρουραίος. Όπως γράφει και ο Koslowski: «Ο αρουραίος που καθόταν στο πιάνο θα οδηγούσε τον Ντίζι σε αυτό το μονοπάτι… Το μονοπάτι προς το βασίλειο που ήταν γνωστό ως Χόλιγουντ και μαζί θα κατέληγαν να κυβερνούν αυτό το βασίλειο». Όλη αυτή τη διαδρομή προς την επιτυχία των δύο αστέρων του κόσμου της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας οι αναγνώστες την παρακολουθούν μέσα από τα λόγια, εν είδει μεταγενέστερων συνεντεύξεων, άλλων προσώπων, ανθρώπων και καρτούν, που συνεργάστηκαν μαζί τους ή έπαιξαν κάποιο ρόλο στην καριέρα τους και στην προσωπική τους ζωή αλλά και από τις εξομολογήσεις του ψυχικά κατεστραμμένου, ηλικιωμένου, μέθυσου και καπνιστή Ρίκι Ρατ, που απογοητευμένος και μετανιωμένος για τα σκοτεινά σημεία της διαδρομής του «σπάει» και ξεσπάει μπροστά στην «κάμερα». Έτσι, με ευφυώς αλλαγμένα όλα τα ονόματα ταινιών, τίτλων και ονομάτων, οι αναγνώστες μαθαίνουν μια εναλλακτική ιστορία του Ντίσνεϊ και του Μίκι Μάους, μια παρωδία με μαύρο και πικρό χιούμορ για τα άδυτα της φανταχτερής βιομηχανίας. Στο πλαίσιο αυτό, η πρώτη πολύ δημοφιλής ταινία μικρού μήκους με τον Μίκι, «Steamboat Willie» γίνεται «Railroad Rickey», o ανταγωνιστής Πόρκι Πιγκ λέγεται «Πόρτλι Πιγκ» και είναι ένας ασθενικός γεράκος που βήχει ασταμάτητα, η Μίνι Μάους μετονομάζεται σε «Μίλι Μαρσούπιαλ» και είναι μια υπέρβαρη και μοναχική πρώην σεξοβόμβα, ο Φέλιξ ο Γάτος είναι ένας ρατσιστής πρώην ηθοποιός με το όνομα «Φρίντριχ φον Κατζ», οι Ντόναλντ Ντακ, Ντάφι Ντακ, Συλβέστερ, Μπαγκς Μπάνι, Γκούφι γίνονται Ντάνιελ Ντακ, Ντάπερ Ντακ, Σλαϊβέστερ, Μπάγκι Μπάνι, Σίλι αντιστοίχως. Το μεγάλο ερώτημα και μυστήριο όμως που διατρέχει το βιβλίο του Koslowski από την αρχή και για τη μεγαλύτερη έκτασή του είναι το ποιοι ήταν οι λόγοι που έκαναν τόσο δημοφιλή τον Ρίκι Ρατ, και γιατί κανείς άλλος χαρακτήρας δεν κατόρθωσε ποτέ κάτι παρόμοιο παρά τις προσπάθειες των στούντιο και των ατζέντηδων. Ποιο ήταν το μεγάλο μυστικό του πανέξυπνου Ουόλτερς και του παράξενου αρουραίου που τους άνοιξε διάπλατα τον δρόμο προς την αποθέωση; Η απάντηση-αποκάλυψη έρχεται βραδυφλεγώς μέσα από τις «συνεντεύξεις» των πρωταγωνιστών της εποχής, αποσπάσματα από «ειδήσεις», εξώφυλλα πλαστών εφημερίδων, εκμυστηρεύσεις μετά από χρόνια. Και είναι σοκαριστική. Πέρα από το πολυεπίπεδο σενάριο και το σασπένς που χτίζεται με μαεστρία σε μια κατά τα άλλα παρωδιακού τύπου εξιστόρηση, το «Τρία Δάχτυλα» ξεχωρίζει και για τα απολύτως ταιριαστά σχέδια του δημιουργού του, ο οποίος επιτυγχάνει να αποδώσει με πολλές ρεαλιστικές λεπτομέρειες ανθρώπους, πόλεις, τοπία, εσωτερικά κτιρίων κ.λ.π. σε πλήρη αρμονία με τα καρτούν που είναι φυσικά σχεδιασμένα ως… καρτούν και με τρόπο που παραπέμπουν σε άλλους γνωστούς χαρακτήρες. Για το εντυπωσιακά φιλοτεχνημένο «Τρία Δάχτυλα», ο Rich Koslowski τιμήθηκε το 2003 με το βραβείο Ignatz του καλύτερου graphic novel της χρονιάς, ενώ ήταν υποψήφιος και για τα βραβεία Harvey και Ursa Major Award. Αρκετά ακόμα βραβεία βρίσκονται στη συλλογή του για άλλες δουλειές του («The 3 Geeks», «BB Wolf & and the Three LP’s», «Weapon Omega», «Archie versus Predator» κ.ά.), ενώ στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει και το «The King», επίσης από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Και το σχετικό link...